De Duitse dichter en schrijver Heinrich von Kleist werd geboren op 18 oktober 1777 in Frankfurt an der Oder. Zie ook mijn blog van 18 oktober 2010  en eveneens alle tags voor Heinrich von Kleist op dit blog.

Das letzte Lied

Nach dem Griechischen, aus dem Zeitalter Philipps von Mazedonien

Fern ab am Horizont, auf Felsenrissen,

Liegt der gewitterschwarze Krieg getürmt.

Die Blitze zucken schon, die ungewissen,

Der Wandrer sucht das Laubdach, das ihn schirmt.

Und wie ein Strom, geschwellt von Regengüssen,

Aus seines Ufers Bette heulend stürmt,

Kommt das Verderben, mit entbundnen Wogen,

Auf alles, was besteht, herangezogen.

Der alten Staaten graues Prachtgerüste

Sinkt donnernd ein, von ihm hinweggespült,

Wie, auf der Heide Grund, ein Wurmgeniste,

Von einem Knaben scharrend weggewühlt;

Und wo das Leben, um der Menschen Brüste,

In tausend Lichtern jauchzend hat gespielt,

Ist es so lautlos jetzt, wie in den Reichen,

Durch die die Wellen des Kozytus schleichen.

Und ein Geschlecht, von düsterm Haar umflogen,

Tritt aus der Nacht, das keinen Namen führt,

Das, wie ein Hirngespinst der Mythologen,

Hervor aus der Erschlagnen Knochen stiert;

Das ist geboren nicht und nicht erzogen

Vom alten, das im deutschen Land regiert:

Das läßt in Tönen, wie der Nord an Strömen,

Wenn er im Schilfrohr seufzet, sich vernehmen.

Und du, o Lied, voll unnennbarer Wonnen,

Das das Gefühl so wunderbar erhebt,

Das, einer Himmelsurne wie entronnen,

Zu den entzückten Ohren niederschwebt,

Bei dessen Klang, empor ins Reich der Sonnen,

Von allen Banden frei die Seele strebt;

Dich trifft der Todespfeil; die Parzen winken,

Und stumm ins Grab mußt du daniedersinken.

Erschienen, festlich, in der Völker Reigen,

Wird dir kein Beifall mehr entgegen blühn,

Kein Herz dir klopfen, keine Brust dir steigen,

Dir keine Träne mehr zur Erde glühn,

Und nur wo einsam, unter Tannenzweigen,

Zu Leichensteinen stille Pfade fliehn,

Wird Wanderern, die bei den Toten leben,

Ein Schatten deiner Schön' entgegenschweben.

Und stärker rauscht der Sänger in die Saiten,

Der Töne ganze Macht lockt er hervor,

Er singt die Lust, fürs Vaterland zu streiten,

Und machtlos schlägt sein Ruf an jedes Ohr, –

Und da sein Blick das Blutpanier der Zeiten

Stets weiter flattern sieht, von Tor zu Tor,

Schließt er sein Lied, er wünscht mit ihm zu enden,

Und legt die Leier weinend aus den Händen.

Heinrich von Kleist (18 oktober 1777 - 21 november 1811)

Miniatur van Peter Friedel, 1801

De Amerikaanse schrijver Rick Moody werd geboren op 18 oktober 1961 in New York. Zie ook mijn blog van 18 oktober 2008 en ook mijn blog van 18 oktober 2009 en ook mijn blog van 18 oktober 2010 

Uit: The Diviners

„Consider the formidable Rosa Elisabetta of the past. Consider the archaeology of her phases. Kingmaker in the civic politics of the Fourth Ward, parader with infant ghouls and vampires on Halloween, soup kitchen volunteer; Rosa Elisabetta, institution. Dignified mother of the block, guardian of the parking spaces of longtime residents of the neighborhood, protector of the community, of local parishes, registrar of voters. Once she was all these things. A lover of families. As she enumerates them, however, Rosa Elisabetta can feel the sweat pooling in the folds of her abdomen; she can feel cramps beckoning from south of her equator.What was it that Emilia surely wanted to say about her bad breath? Maybe nothing. Her father had bad breath. Foul breath. It was his guts. She was there with the priest, such a nice priest, and the breath of her father smelled like a gizzard. She won't talk to Emilia anymore. How can anyone think such a thing? The cupping-hands experiment does not bear out results. Nothing at all like the smell of death.

She held the little children in the day care center while their mothers worked in Manhattan. She sang songs to these children, songs by important American singers from the age of big bands. Not one of these little children said to her: Your breath smells like something died in your mouth. She liked to present the boys with chocolates; she liked to warn them about the dangers of amorous contact. She told the little boys and girls: Avoid becoming in- flamed.“

Rick Moody (New York, 18 oktober 1961)

De Belgische schrijver Raymond Brulez werd geboren te Blankenberge op 18 oktober 1895. Zie ook mijn blog van 18 oktober 2010  en eveneens alle tags voor Raymond Brulez op dit blog.

Uit: De fatsoenlijke faun

„Te St. Laurentius in Vlaanderen staat, omringd van een welverpleegd park dat zich uitstrekt ten zoome van een wild, schier onontgonnen woud, het kasteel ‘Nieuw Kareol’. In voorspoedige wagneriaansche tijden liet een edelman het bouwen. Het ongegrond vertrouwen dat hij stelde in de finantieële degelijkheid der staatsfondsen noodzaakte hem, na den wereldoorlog, dit te verkoopen aan den handelaar Janssens, die met meer schranderheid en minder scrupules de oeconomische mogelijkheden van die beroerde tijden gesnapt had. De fortuinlijke handelaar besloot tot dezen koop, deels omdat het een degelijke geldbelegging was en hoofdzakelijk omdat de arts een langdurig verblijf op den buiten voor zijn dochter Lydie dringend aangeraden had.

Het kasteel zelve wil ik u niet uitvoerig beschrijven. Den gemakkelijken spot over de wansmakelijke vergissingen van den oorlogswoekeraar die zich niet terecht vindt in de stijlen der verschillende ‘Louis’, laten we aan anderen over. Doch één enkele barokke bijzonderheid zijn wij wèl verplicht hier aan te halen, daar deze van belang is voor het verloop van dit verhaal. In den boomgaard van ‘Nieuw Kareol’ stond een zeer eigenaardige vogelschrik. Gewoonlijk wordt deze behangen met het plunje van een baarlijken landlooper - net alsof de vogelen dezelfde psyche zouden hebben als kinderen en bange eenzame landmeisjes. Doch meneer Janssens vond dat in zijn rijken eigendom niets aan armoede en sociale ellende mocht herinneren en had daarom een keurig uitgedoste modepop uit de elegantste tailorshop van de hoofdstad aangekocht.“

Raymond Brulez (18 oktober 1895 – 17 augustus 1972)

De Franse schrijver Pierre Choderlos de Laclos werd geboren in Amiens op 18 oktober 1741. Zie ook mijn blog van 18 oktober 2010  en eveneens alle tags voor Pierre Choderlos de Laclos  en voor Choderlos de Laclos op dit blog.

Uit: Gefährliche Liebschaften (Vertaald door Wolfgang Tschöke)

„Erster Brief

Cecile Volanges an Sophie Carnay bei den Ursulinerinnen von . . .

Du siehst, liebe Freundin, ich halte Wort, und die Haubenund der Kopfputz beanspruchen nicht meine ganze Zeit, es bleibt mir immer noch etwas fur Dich. Und doch habe ich heute an diesem einzigen Tag mehr Putz gesehen als in den vier Jahren, die wir zusammen verbracht haben; und ich glaube, die hochnasige Tanville*wird bei meinem ersten Besuch, wo ich gewis gedenke, sie rufen zu lassen, mehr Arger ausstehen, als sie glaubte uns anzutun, jedesmal wenn sie uns in fiocchi besuchte. Mama hat mich bei allem zu Rate gezogen; sie behandelt mich gar nicht mehr so sehr als Schulmadchen wie fruher. Ich habe meine eigene Kammerfrau; ich habe eine Schlafstube und ein Studierzimmer fur mich allein, und ich schreibe dir an einem sehr hubschen Sekretar, zu dem man mir den Schlussel ausgehandigt hat und in dem ich verschliesen kann, was immer ich will. Mama hat mir gesagt, ich durfe jeden Tag bei ihrem Aufstehen dabei sein; es reiche aus, wenn ich bis zum Diner frisiert bin, weil wir immer allein waren, und sie wurde mir dann jeden Tag die Stunde sagen, zu der ich mich am Nachmittag bei ihr einzufinden habe. Den Rest der Zeit habe ich zu meiner Verfugung, und ich habe meine Harfe, meine Zeichensachen und Bucher wie im Kloster; blos das Mutter Perpetua nicht da ist, um mich auszuschelten, und das es nur bei mir liegt, immerfort gar nichts zu tun: aber da ich nicht meine Sophie zum Plaudern und zum Lachen habe, mag ich mich ebenso gern anders beschaftigen.

Es ist noch nicht funf Uhr, ich mus erst um sieben bei Mama sein: da ware ja nun genugend Zeit, wenn ich Dir nur etwas zu erzahlen hatte! Aber man hat mit mir noch uber gar nichts gesprochen; und ohne die Zurichtungen, die ich um mich sehe und die Anzahl der Putzmacherinnen, die alle fur mich kommen, wurde ich glauben, das man mich gar nicht zu verheiraten gedenkt und das alles wieder einmal nur albernes Geschwatz von der guten Josephine ist. Indes hat Mama mir so oft gesagt, eine

junge Dame musse so lange im Kloster bleiben, bis sie heiratet, das, da sie mich nun mal herausgenommen hat, Josephine ja wohl recht haben mus.“

Pierre Choderlos de Laclos (18 oktober 1741 – 5 september 1803)

Zie voor onderstaande schrijver ook mijn blog van 18 oktober 2010.

De Nederlandse dichter en beeldend kunstenaar Koos Dalstra werd geboren in Leeuwarden op 18 oktober 1950.

18-10-2011 om 19:31 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver Simon Vestdijk werd geboren in Harlingen op 17 oktober 1898. Zie ook mijn blog van 17 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Simon Vestdijk op dit blog.

De moeder

Niets had zij begrepen van zijn klacht,

Toen hij voor 't eerst verliet eenzelvig droomen

En aan kwam tasten in een fluisternacht.

Hij wilde stil en troostziek in haar stroomen,

Terugbuigend als stuwend water naar de

Bron, die rustig spiegelende vergaarde

Wat beeld en neerslag haar te binnen bracht. -

En toen zij slaap'rig opzag, en maar streelde,

Gesloten bleef voor het onuitgebeelde,

't Vervloekt verzwegene, dat hem besprongen

Was in het stroomgebied van háár gelijken:

Toen gleed hij weg, en nam een nieuw besluit,

En jaren knelde haar het harte uit

De zoon, dor sijpelende, afgedrongen,

En steenig-smal, haar vrede te ontwijken.

Zelfkant

Ik houd het meest van de halfland'lijkheid:

Van 't gras, dat arm'lijk op fabrieksterreinen

Groeit; van de weidewinden, die met lijnen

Vol waschgoed spelen; waar de lorrie rijdt,

Bevracht met het geheim der dokspoorlijnen.

Want 'k weet, dat ik waar men het leven slijt

En toch niet leven kan, meer eenzaamheid

Zal vinden dan in bergen of ravijnen.

De walm van stoomtram en van bleekerij

Of van de ovens waar men schelpen brandt

Is meer dan thymgeur aanstichter van droomen,

En 't zwarte kalf in 't weitje aan den rand

Wordt door een onverhoopt gedicht bevrijd

En in éen beeld met sintels opgenomen.

De Zanger

Ik droomde dat hij vóor hij sterven ging

Een galmend kinderlied zong met uithalen

Van overstelpt gevoel. In billardzalen

Vervloekte men hem als een weekeling...

Hij stond daar: ‘Als ik hier voor jullie zing

Wil ik met niéts de grootste eer behalen!’

Men vloekte, en hij zong van groene dalen

En van een bloem uit míjn herinnering.

......................................

Door angst gewekt, bracht ik den doode heel

Voorzichtig weer terug. - Een droom vergist

Zich nu en dan in 't nietigst onderdeel,

Dus ben ik wéer die zalen doorgedrongen,

Als rook langs de gezichten,... en nòg wist

Ik niet: had ik gevloekt - of meegezongen...

Simon Vestdijk (17 oktober 1898 – 23 maart 1971)

De Spaanse schrijver Miguel Delibes werd op 17 oktober 1920 in Valladolid geboren. Zie ook mijn blog van 7 maart 2008 en ook mijn blog van 7 oktober 2009 en ook mijn blog van 17 oktober 2010

Uit: Le chemin (Vertaald door Rudy Chaulet)

 „ — Descends vite ; elle doit être là.
     Daniel le Hibou et Germán le Teigneux avançaient courbés en deux pour mieux supporter les énormes brassées de pommes. Le Hibou eut une peur terrible que quelqu’un puisse le surprendre ainsi. Il soutint le parti du Teigneux avec véhémence :
     — Allez, descends, Bouseux. On a assez de pommes.
     La crainte lui faisait perdre son calme. Sa voix était agitée, un ton au-dessus d’un simple murmure. Roque le Bouseux cassa une branche sous le poids de son corps en essayant de descendre précipitamment. Cela claqua comme un coup de fusil dans cette atmosphère paisible de frôlements et de chuchotements. Son excitation augmentait :
     — Attention, Bouseux !
     — J’arrive.
     — Zut !
     — Celui qui saute le mur le premier est une mauviette.
     Ce n’est pas facile de déterminer d’où surgit l’apparition. Après cela, Daniel le Hibou se mit à croire aux sorcières, aux esprits et aux fantômes. Elle, la Mica, était devant eux, grande et svelte, moulée dans une robe d’un blanc spectral. Dans les ténèbres épaisses, sa silhouette prenait une allure surnaturelle, un peu comme le Pico Rando, mais plus vague et plus fuyante.
     — Comme ça, c’est vous qui volez les pommes, hein ? dit-elle.
     Daniel le Hibou et Germán le Teigneux laissèrent rouler les fruits un à un jusqu’au sol. La consternation les tétanisait. La Mica parlait tout naturellement, sans emportement dans le ton de sa voix :
     — Vous aimez les pommes ?
     Un instant, l’affirmation apeurée de Daniel le Hibou trembla dans l’air :
     — Ou... i.
     On entendit le rire étouffé de la Mica, comme s’il venait par à-coups d’une secrète satisfaction. Ensuite elle leur dit :
     — Prenez deux pommes chacun et venez avec moi.
     Ils lui obéirent. Tous les quatre, ils se dirigèrent vers l’entrée. Une fois arrivés, la Mica tourna un commutateur caché derrière une colonne et la lumière se fit. Daniel le Hibou remercia la colonne charitable qui s’interposa entre la lampe et son visage abattu. La Mica rit de nouveau, sans raison. Daniel le Hibou fut assailli par la crainte qu’elle aille les livrer à la garde civile.“

Miguel Delibes (Valladolid,  17 oktober 1920)

De Duitse schrijver Georg Büchner werd geboren op 17 oktober 1813 in Goddelau. Zie ook mijn blog van 17 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Georg Büchner op dit blog.

Uit: Dantons Tod

„Erster Akt

Erste Szene

Hérault-Séchelles, einige Damen am Spieltisch. Danton, Julie etwas weiter weg, Danton auf einem Schemel zu den Füßen von Julie.

Danton. Sieh die hübsche Dame, wie artig sie die Karten dreht! Ja wahrhaftig, sie versteht's; man sagt, sie halte ihrem Manne immer das coeur und anderen Leuten das carreau hin. – Ihr könntet einen noch in die Lüge verliebt machen.

Julie. Glaubst du an mich?

Danton. Was weiß ich! Wir wissen wenig voneinander. Wir sind Dickhäuter, wir strecken die Hände nacheinander aus, aber es ist vergebliche Mühe, wir reiben nur das grobe Leder aneinander ab – wir sind sehr einsam.

Julie. Du kennst mich, Danton.

Danton. Ja, was man so kennen heißt. Du hast dunkle Augen und lockiges Haar und einen feinen Teint und sagst immer zu mir: lieber Georg! Aber (er deutet ihr auf Stirn und Augen) da, da, was liegt hinter dem? Geh, wir haben grobe Sinne. Einander kennen? Wir müßten uns die Schädeldecken aufbrechen und die Gedanken einander aus den Hirnfasern zerren. –

Eine Dame (zu Hérault). Was haben Sie nur mit Ihren Fingern vor?

Hérault. Nichts!

Dame. Schlagen Sie den Daumen nicht so ein, es ist nicht zum Ansehn!

Hérault. Sehn Sie nur, das Ding hat eine ganz eigne Physiognomie. –

Danton. Nein, Julie, ich liebe dich wie das Grab.

Julie (sich abwendend). Oh!

Danton. Nein, höre! Die Leute sagen, im Grab sei Ruhe, und Grab und Ruhe seien eins. Wenn das ist, lieg ich in deinem Schoß schon unter der Erde. Du süßes Grab, deine Lippen sind Totenglocken, deine Stimme ist mein Grabgeläute, deine Brust mein Grabhügel und dein Herz mein Sarg. –

Dame. Verloren!

Hérault. Das war ein verliebtes Abenteuer, es kostet Geld wie alle andern.

Dame. Dann haben Sie Ihre Liebeserklärungen, wie ein Taubstummer, mit den Fingern gemacht.

Hérault. Ei, warum nicht? Man will sogar behaupten, gerade die würden am leichtesten verstanden. – Ich zettelte eine Liebschaft mit einer Kartenkönigin an; meine Finger waren in Spinnen verwandelte Prinzen, Sie, Madame, waren die Fee; aber es ging schlecht, die Dame lag immer in den Wochen, jeden Augenblick bekam sie einen Buben. Ich würde meine Tochter dergleichen nicht spielen lassen, die Herren und Damen fallen so unanständig übereinander und die Buben kommen gleich hintennach.“

Georg Büchner (17 oktober 1813 - 19 februari 1837)

De Duitse dichter en schrijver Emanuel Geibel werd geboren op 17 oktober 1815 in Lübeck. Zie ook mijn blog van 17 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Emanuel Geibel op dit blog.

Frühmorgens

Ich weiß nicht, säuselt' in den Bäumen

Des Frühlings Zauberlied zu Nacht?

Aus unerklärlich holden Träumen

Bin früh und frisch ich heut erwacht.

Der Morgen weht mit goldner Schwinge

Mir um die Stirn den kühlen Schein;

Noch möcht' ich rasten, doch ich singe,

Mein Herz ist wie der Himmel rein.

In süßen Schauern rührt sich wieder,

Was je geblüht in meiner Brust,

Und alte Liebe, junge Lieder

Empfind' ich in vereinter Lust,

So wie der Schwan, der seine Bogen

Auf blauem Wasser kreisend zieht,

Zugleich im Spiegelglanz der Wogen

Den Himmel mit den Sternen sieht.

O was bleibt dem armen Herzen

O was bleibt dem armen Herzen,

Wenn die schöne Liebe floh!

Heimlich zehrt an mir ein Wehe

Nach den süßen Jugendscherzen,

Da ich in der Holden Nähe

Tage lebte still und froh;

Und verwaiset im Gemüte

Fühl' ich's unter bittern Schmerzen:

Einmal bringt der Lenz die Blüte,

Aber auch nur einmal so.

O was bleibt dem armen Herzen,

Wenn die schöne Liebe floh!

Emanuel Geibel (17 oktober 1815 - 6 april 1884)

17-10-2011 om 19:39 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse toneelschrijver Arthur Miller werd geboren in New York op 17 oktober 1915. Zie ook mijn blog van 17 oktober 2008 en ook mijn blog van 17 oktober 2009 en ook mijn blog van 17 oktober 2010

Uit: The Price

„The attic of a Manhattan brownstone soon to be torn down. WALTER: Vic, I wish we could talk for weeks, theres so much I want to tell you . . . . It is not rolling quite the way he would wish and he must pick examples of his new feelings out of the air. I never had friends—-you probably know that. But I do now, I have good friends. He moves, sitting nearer Victor, his enthusiasm flowing. It all happens so gradually. You start out wanting to be the best, and there’s no question that you do need a certain fanaticism; there’s so much to know and so little time. Until you’ve eliminated everything extraneous—-he smiles—-including people. And of course the time comes when you realize that you haven’t merely been specializing in something—-something has been specializing in you. You become a kind of instrument, an instrument that cuts money out of people, or fame out of the world. And it finally makes you stupid. Power can do that. You get to think that because you can frighten people they love you. Even that you love them.—-And the whole thing comes down to fear. One night I found myself in the middle of my living room, dead drunk with a knife in my hand, getting ready to kill my wife.

ESTHER: Good Lord!

WALTER: Oh ya—-and I nearly made it too! He laughs. But there’s one virtue in going nuts—-provided you survive, of course. You get to see the terror—-not the screaming kind, but the slow, daily fear you call ambition, and cautiousness, and piling up the money. And really, what I wanted to tell you for some time now—-is that you helped me to understand that in myself.

VICTOR: Me?

WALTER: Yes. He grins warmly, embarrassed. Because of what you did. I could never understand it, Vic—-after all, you were the better student. And to stay with a job like that through all those years seemed . . . He breaks off momentarily, the uncertainty of Victor’s reception widening his smile. You see, it never dawned on me until I got sick—that you’d made a choice.

VICTOR: A choice, how?

WALTER: You wanted a real life. And that’s an expensive thing; it costs.“

Arthur Miller (17 oktober 1915 – 10 februari 2005)

De Nederlandse schrijfster en dichteres Nel Noordzij (Eig. Pieternella Margaretha Breevoort-Noordzij) werd geboren in Rotterdam op 17 oktober 1923. Zie ook mijn blog van 17 oktober 2009 ook mijn blog van 17 oktober 2010

Uit: Marianne Vogel - ‘Ik was een buitenbeentje’: Nel Noordzij en het na-oorlogse literaire klimaat

„Anna Blaman was eigenlijk geen voorbeeld voor mij. Ik vond haar werk niet joyeus. Maar ik bewonderde haar wel. Ik heb er ook toe bijgedragen dat ze in 1956 de Literatuurprijs van de gemeente Amsterdam kreeg, voor Op leven en dood. De anderen wilden dat niet zo, maar ze is het toch geworden. En daar had je het weer, die anderen waren mannen, en op hun lijstje stond geen enkele vrouw.

Ik werd ingedeeld in de hoek van de desillusionerende literatuur, Blaman, Hermans, Reve, en met hen voelde ik me in dat opzicht ook wel verwant, dat waren mijn collega's.

‘“Dit is een soort liefdesverklaring. Ik geneer me niet meer. Jij wilt geen vrouwen , jij haat, geloof ik, vrouwen, maar ik wil het toch zeggen. Ik weet niet het is dat me in je aantrekt. Wij lijken op elkaar. Jij praat zoals ik denk en misschien praat ik vaak zoals jij denkt. Maar jij hebt je uiterlijk mee en ik niet en jij hebt in alles lef waar ik bang ben, of misschien ben jij ook bang. Ik wil zoveel mogelijk in je omgeving zijn en ik zal het daar op aan sturen.” Jenny stond van de grond op en trok haar kleren recht.’
(Nel Noordzij, Het kan me niet schelen, p. 59)

Nel Noordzij (17 oktober 1923 – 7 september 2003)

In 1997 

De Russische dichter en schrijver Anatoli Pristavkin werd geboren op 17 oktober 1931 in Ljuberzy. Zie ook mijn blog van 17 oktober 2008 en ook mijn blog van 17 oktober 2009 en ook mijn blog van 17 oktober 2010

Uit: Ich flehe um Hinrichtung (Vertaald door Thomas Reschke)

„Noskow und Orlow zwangen Lichatschowa, sich auszuziehen, und gemeinsam mit Olschewski, sich gegenseitig helfend, indem sie ihre Beine festhielten, vergewaltigten sie die Frau.
Danach handelten sie entsprechend ihrer vorherigen Absprache: Orlow warf ihr den Pullover übers Gesicht, Noskow brachte ihr mit einem Messer mehrere Stiche im Brustbereich bei und ließ es in ihrem Körper stecken, und Orlow trat auf das Messer, um die Klinge tiefer in den Körper zu treiben, dann warfen sie die noch Lebende in die Grube, warfen auch ihre Sachen hinein und schaufelten zu dritt die Grube zu. Als sie sahen, daß Lichatschowa sich unter der Erdschicht noch bewegte, traten Orlow und Noskow auf ihren Körper, um ihn mit ihrem Gewicht niederzudrücken, und als aus der Erde ein Fuß der Geschädigten zum Vorschein kam, schlug Noskow mehrmals mit der Hacke darauf. Als Lichatschowa sich nicht mehr rührte, bedeckten die drei das Grab mit Zweigen und gingen davon. Noskow hatte ihr Geld und Sachen im Wert von 87 Rubel entwendet.
Am nächsten Tag gingen sie zu der Stelle zurück, gruben den Leichnam aus, übergossen ihn mit Benzin und zündeten ihn an, dann vertieften sie die Grube, warfen den Leichnam wieder hinein, schaufelten ihn zu und bedeckten die Erde mit Zweigen." Solch ein Fall war das.
Einer von vielen, die wir jetzt lesen mußten. Aber wir waren nicht vorbereitet, so etwas zu lesen. Wir lasen mit Pausen, mit Unterbrechungen, die manchmal ein paar Tage dauerten.
Ich habe den Fall absichtlich so zitiert, wie er in der Akte niedergelegt war, ohne jegliche Emotion. Ein Protokoll, das durch seine Sachlichkeit beeindruckte. Kennengelernt, mißhandelt, vergewaltigt, lebendig begraben und dann mit der Hacke auf den Fuß!
Der Fuß hebt sich ab von der teilnahmslosen Darstellung. Diese Stelle zu lesen fällt besonders schwer.
Ja, und dann ist da noch der belastende, aber dringende Wunsch, die Empfindungen der drei zu begreifen, der drei ... Ich weiß nicht einmal, wie ich sie nennen soll. Die üblichen Definitionen taugen hier nicht. Was haben sie für Gesichter?“

Anatoli Pristavkin (17 oktober 1931 – 11 juli 2008)  

De Oostenrijkse schrijver, vertaler en criticus Alfred Polgar werd geboren op 17 oktober 1873 in Wenen. Zie ook mijn blog van 17 oktober 2008 en ook mijn blog van 17 oktober 2009 en ook mijn blog van 17 oktober 2010

Uit: Vor Weihnachten

Nun kommt bald Weihnachten.Manmerkt das schon anVerschiedenem. Auf den Straßen liegen, in Haufen, geschlachtete Nadelbäume; getrocknetes Harz-Blut klebt an ihrer Rinde.

Aus den Schaufenstern der Kunsthandlungen verschwinden die unzüchtigen Darstellungen, und die »Mitternachtsmette im Gebirge« erscheint. Zwei zu zwei stapfen Bauern durch dicken Schnee dem Kirchlein zu, das Gebetbuch in schwieliger Faust. Der Weg, den sie schon gegangen sind,

trägt die Spuren ihrer breiten Stiefelsohlen, aus dem Kirchenfenster fällt buttergelb ein Lichtstreifen über den beschneiten Pfad. Neben diesem, den Großstädter so ergreifenden Gemälde hängen mancherlei Spezial-Weihnachten.

Weihnachten des Leuchtturmwächters. Bahnwärters Christnacht. Kommerzienrats Tannenbäumchen. Weihnachten des Eremiten. Auf allen diesen Bildern tritt die Einsamkeitskomponente stark hervor. Es ist ja auch zur Weihnachtszeit, in der ein unruhvolles Bedürfnis nach Wärme und Anlehnung

die Gefühle lockert, und der Schmelzpunkt, an dem sie in den Zustand der Liebe übergehen, tiefer liegt als selbst im Mai, es ist ja auch zur Weihnachtszeit besonders bitter, allein zu sein. Meine arme Freundin Elfriede, längst deckt Erde ihr zierliches Gebein, hielt auch sehr viel auf weihnachtlichen

Zusammenschluß und wollte das liebe Zeremoniell des Festtages nicht missen. Dennoch geschah es am Abend eines vierundzwanzigsten Dezembers, daß sie keine andere Gesellschaft hatte als ihre beiden Hunde, die treue Dackelhündin Grete und den lebhaften Fox Rolph. Sie warteten in einem Nebenraum auf Einlaß in das Zimmer, wo das flimmernde Bäumchen stand und der Tisch mit den Gaben, zwei tannenzweiggeschmückten Knackwürsten. Elfriede setzte sich ans Klavier, Rolph und Grete auf die Hinterpfoten, und erst nach drei Strophen »Stille Nacht, heilige Nacht« durften sie zu den Würsten. Elfriede war aus Düsseldorf.“

Alfred Polgar (17 oktober 1873 - 24 april 1955)

Zie voor onderstaande schrijvers ook mijn blog van 17 oktober 2010.

De Oostenrijkse schrijver Ernst Hinterberger werd geboren op 17 oktober 1931 in Wenen. Zie ook mijn blog van 17 oktober 2008 en ook mijn blog van 17 oktober 2009.

De Amerikaanse dichter Jupiter Hammon werd geboren op 17 oktober 1711. Zie ook mijn blog van 17 oktober 2006 en ook mijn blog van 17 oktober 2008 en ook mijn blog van 17 oktober 2009.

De Amerikaanse schrijver Nathanael West werd geboren  op 17 oktober 1903 in New York als Nathan Wallenstein Weinstein. Zie ook mijn blog van 17 oktober 2008.

17-10-2011 om 19:39 geschreven door Romenu  

Friedenspreises des Deutschen Buchhandels voor Boualem Sansal

Aan de Franstalige Algerijnse schrijver Boualem Sansal werd gisteren in de Frankfurter Paulskerk de Friedenspreis des Deutschen Buchhandels uitgereikt. Boualem Sansal werd geboren op 15 oktober 1949 in El Teniente-Had. Zie ook alle tags voor Boualem Sansal op dit blog.

Uit: Das Dorf des Deutschen (Vertaald door Ulrich Zieger)

„Es sind jetzt sechs Monate, dass Rachel tot ist. Er war dreiunddreißig Jahre alt. Eines Tages, das ist zwei Jahre her, ist irgendwas in seinem Kopf kaputtgegangen, er fing plötzlich damit an, zwischen Frankreich, Algerien, Deutschland, Österreich, Polen, der Türkei und Ägypten hin- und herzujagen. War er nicht auf Reisen, dann las er, hockte grübelnd in seiner Ecke, er schrieb, er delirierte. Er büßte die Gesundheit ein. Dann seine Arbeit. Dann den Verstand. Ophelia hat ihn sitzen lassen. Eines Abends hat er sich umgebracht. Das war am 24. April dieses Jahres 1996, gegen 23 Uhr.
Ich wusste nichts von seinen Problemen. Ich war jung, ich war siebzehn, als dieses Irgendwas in seinem Kopf zerbrach, ich war auf der schiefen Bahn. Rachel sah ich selten, ich mied ihn, er ging mir mit seinem Gewäsch auf den Wecker. Ich bedaure es, das zu sagen, er ist mein Bruder, aber dermaßen angepasst, da kriegst du die Krise. Er hatte sein Leben, ich hatte meins. Er war leitender Angestellter in einem amerikanischen Riesenkonzern, er hatte seine Tussi, sein kleines Häuschen, seinen Schlitten, seine Kreditkarte, sein Tagesablauf war geregelt, ich schlich rund um die Uhr mit den Abgebrannten aus der Siedlung um die Ecken. Sie ist als ZUS-1, empfindliche urbane Zone erster Kategorie eingestuft. Keine Zeit zum Ausruhen, man kommt aus dem einen Crash und schlittert in den nächsten. Eines Morgens hat Ophelia angerufen, um uns das Drama zu verkünden. Sie hatte bei ihrem Ex im Pavillon vorbeigeschaut, um zu sehen, was es Neues gibt. Ich ahnte etwas, hat sie gesagt. Ich sprang auf das Moped von Momo, dem Sohn des Schächters, und gab Gas. Da waren Leute vor dem Häuschen, die Polizei, der Rettungswagen, die Nachbarn, die Schaulustigen. Rachel war in der Garage, auf dem Fußboden sitzend, Rücken gegen die Wand, Beine ausgestreckt, das Kinn auf der Brust, den Mund offen. Es sah aus, als würde er dösen. Sein Gesicht war von Ruß bedeckt. Die ganze Nacht über hatte er im Auspuffgas seines Schlittens gebadet. Er trug einen seltsamen Schlafanzug, einen gestreiften Schlafanzug, den ich nicht an ihm kannte, und er hatte den Kopf kahl geschoren wie im Straflager, ganz schief und krumm. Wie eigenartig das ist. Ich schluckte es ohne zu mucken. Ich begriff es noch nicht. Der Notarzt sagte zu mir: Ist das dein Bruder? Ich habe gesagt: Ja. Er hat gesagt: Scheint dich nicht sonderlich zu beeindrucken? Ich zuckte die Schultern und bin ins Wohnzimmer gegangen.”

 
Boualem Sansal (El Teniente-Had, 15 oktober 1949)

17-10-2011 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Duitse dichter en schrijver Günter Grass werd geboren in Danzig (tegenwoordig Gdansk, Polen) op 16 oktober 1927. Zie ook mijn blog van 16 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Günter Grass op dit blog.

Uit: De bot (Vertaald door Peter Kaaij)

„Het tribunaal nam er kennis van en zou naar alle waarschijnlijkheid wel tot een mild vonnis zijn gekomen als niet de aanklaagster, Sieglinde Huntscha, puntige, voor de bot provocerende vragen had gesteld. De zelfs op een stoel nog heroïsch uitziende vrouw sprong op, werd rood tot aan haar haarwortels, gaf haar stem, nog voordat zij sprak, een rijke dosis verachting mee, richtte een magere wijsvinger op de container van kogelvrij glas, waarin de bot, misschien wel geanimeerd door de rapporten van de literatuurhistorici, enige handbreedtes boven zijn zandbed speels alle vinnen liet bewegen, sprak toen, nee, vuurde (ineens met een Saksisch accent) vraag na vraag af in de richting van de beklaagde platvis en boekte meteen een eerste succesje: schijnbaar getroffen liet de bot zich vallen. Hij woelde zich in het Oostzeezand, wierp met zijn staartvin zand op zijn oeroude knobbelhuid en vertroebelde het water van zijn weliswaar kogelvrije maar niet tegen gericht afgevuurde vragen gepantserde glazen huisje: hij leek wel van de aardbodem verdwenen, in het niets opgelost, scheen ontsnapt te zijn, bleef ongrijpbaar.
En dat terwijl er aan de vragen van de aanklaagster niet eens intellectuele weerhaken zaten. De bot werd niet principieel geattaqueerd. Met ongekunstelde directheid wilde Sieglinde Huntscha weten: ‘Is het mogelijk dat, gesteld dat een vrouw van beroep muze is, ook mannen in staat zijn dat beroep uit te oefenen? En zo ja, welke mannen hebben als muze, dat wil zeggen: de kunst indirect dienend, bekende kunstenareesen aan inspiratie geholpen? Of is de verdachte soms van mening dat vrouwen in hun relatie tot de kunst slechts middel tot het doel kunnen zijn, vruchtbare akkergrond, willoos werktuig? Is dat onze enige bestaansreden: jullie koude schoorstenen weer te laten roken? Verdien je als vrouw een uurloon voor je werk als muze? Wil de bot ons soms eerdaags in zijn goedertierenheid de status van loonafhankelijke thuiswerksters verlenen en ons aanraden een vakbond op te richten en c.a.o.-besprekingen te beginnen? En is het toegestaan, zo vraag ik, dat vrouwen op hun beurt mannelijke muzen in goedbetaalde dienst hebben? Of wil de verdachte met al die door hem gehuurde deskundige zwetsers alleen maar zijn ware intentie verbergen? Want tussen de regels door wil hij zeggen: Okay, de brave meisjes kunnen soms heel leuk piano spelen, en ze doen als pottenbaksters, net als ook in de kunstnijverheidssector, behoorlijk hun best, zijn vindingrijk in het decoratieve en daarom geschapen voor de binnenhuisarchitectuur, en nauwelijks zijn ze down, in extase of Ophelia’s schizofrene zuster, of moeiteloos schrijven ze met hartebloed, vissop of zwartgallige inkt aangrijpende, sponzige, zwaarmoedige verzen; maar Händels Messias, de categorische imperatief, de Dom van Straatsburg, Goethes Faust, Rodins Denker en Picasso’s Guernica, dat sublieme meesterschap, de hoogste top, daar kunnen ze niet aan tippen. Is dat zo, bot?’

Günter Grass (Danzig, 16 oktober 1927)




De Iers-Engelse schrijver Oscar Wilde werd geboren op 16 oktober 1854 in Dublin. Zie ook mijn blog van 16 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Oscar Wilde op dit blog.

Uit De profundis

. . . Suffering is one very long moment. We cannot divide it by
seasons. We can only record its moods, and chronicle their return.
With us time itself does not progress. It revolves. It seems to
circle round one centre of pain. The paralysing immobility of a
life every circumstance of which is regulated after an unchangeable
pattern, so that we eat and drink and lie down and pray, or kneel
at least for prayer, according to the inflexible laws of an iron
formula: this immobile quality, that makes each dreadful day in
the very minutest detail like its brother, seems to communicate
itself to those external forces the very essence of whose existence
is ceaseless change. Of seed-time or harvest, of the reapers
bending over the corn, or the grape gatherers threading through the
vines, of the grass in the orchard made white with broken blossoms
or strewn with fallen fruit: of these we know nothing and can know
nothing.

For us there is only one season, the season of sorrow. The very
sun and moon seem taken from us. Outside, the day may be blue and
gold, but the light that creeps down through the thickly-muffled
glass of the small iron-barred window beneath which one sits is
grey and niggard. It is always twilight in one's cell, as it is
always twilight in one's heart. And in the sphere of thought, no
less than in the sphere of time, motion is no more. The thing that
you personally have long ago forgotten, or can easily forget, is
happening to me now, and will happen to me again to-morrow.
Remember this, and you will be able to understand a little of why I
am writing, and in this manner writing. . . .

Oscar Wilde (16 oktober 1854 – 30 november 1900)

De IJslandse schrijver Guðbergur Bergsson werd geboren op 16 oktober 1932 in Grindavik. Zie ook mijn blog van 16 oktober 2008 en ook mijn blog van 16 oktober 2009 en ook mijn blog van 16 oktober 2010

Uit: The Swann (Vertaald door Bernard Scudder)

„Her mother wrote letters to her regularly, every fortnight, generally about how healthy it was for her body and mind to stay in the countryside until autumn. She said she could tell from her letters how quickly she had grown up and learned lots of manners – ‘and now you’ll never do anything naughty ever again’.

Just before she ended the letter with ‘All the best, Yours, Mother’ she somehow began to ramble, probably feeling obligated to soar a little to show how genuine her emotions were and how much maternal love was contained in her words. For this reason she mixed them with the word of God. She only did that in letters. She also told her that the country people never stole from shops, since they cultivated the land and their souls at the same time, just as they did the fields, so that the innocent lambs would have hay to eat in the winter: ‘The sweet-scented angelica-green hay from the meadows in our souls: all the teachers and vicars say this is integrity and healthy thought for our nation.’

Then she told her how everyone knew that a mixture of sea air and country air was by far the healthiest air in Iceland, the health books said so. ‘There are two vitamins from the lap of nature that God has mixed and can be used to improve weaknesses in little girls and their behaviour. Here there is no countryside outside town, just heahtland, and that must be what turns people into thieves. Everyone robs everyone else.

‘Dear daughter, you have been apprehended twice for having stolen sandwiches from eight shops, but without going uot into the street with your booty, you were caught in the act, you were found gobbling them down behind the shelves. As if you never get a bite to eat from your father and me . . . “

Did you polish everything off from those empty marmalade jars that were found under the shelves too? I think it’s bad enough stealing sandwiches without you going off straight afterwards to eat your booty in secret, right in front of the customers. My darling, proper thieves never do that. You just set a bad example. What would happen if people just stormed into shops when they were hungry, grabbed sandwiches from the fridge and opened the tins on the spot, because you don’t need tin openers any more, and gorged themselves secretly between the shelves, then left with innocent expressions and didn’t buy anything? . . .“

Guðbergur Bergsson (Grindavik, 16 oktober 1932)

De Zwitserse schrijver Gerold Späth werd geboren op 16 oktober 1939 in Rapperswil. Zie ook mijn blog van 16 oktober 2008 en en ook mijn blog van 16 oktober 2010

Uit: Angela Sutter-Ein Lebenslauf

„Ich bin jetzt 17, bald 18. [...] Ich stelle nur fest: Wir Jungen haben je länger, je weniger eine Chance. Die Chancen der Jungen waren noch nie so gering, entegegn all dem Anschein. Es heißt: Die Welt steht euch offen! Man bildet euch aus, man fördert euch, man hat tausenderlei Gesetze zu eurem Wohl erkämpft, noch nie hat es eine Jugend so leicht gehabt, noch nie ist eine Jugend so verwöhnt worden, noch nie war die Welt so jung! Was man nicht alle sagen kann!
Ich sehe die Zukunft so zugemauert, wie die Landschaft hier zugemauert worden ist. Es ist alles durchorganisiert.Die Wände sind zwar nicht mehr kerkerfeucht, die sind augenfreundlich. Eingesperrt und isoliert bist du aber mehr denn je. Wie zum Hohn heißt es noch, man werde uns dereinst eine Welt übergeben, die besser sei als damals, als man sie seinerseits von den Alten übernommen habe.[...]Erstens übergibt man uns rein gar nichts, wir müssen kriechen, sonst sind wir out. Und zweitens ist das keine Welt mehr, sondern ein Berufssklavengewimmel. [...] Ich brauche mir nur meine Schule in ihrer verheerenden Leerlauffreudigkeit anzusehen. Die Reportagen über [...] die Sauerein mit dem Wal, mit dem Erdöl, mit Südamerika[...] brauche ich gar nicht. Ich muss nur den Lehrern ins Gesicht sehen, wenn sie uns, weil sie dafür bezahlt werden, den Unflat verkaufen, an dem sie selbst ersticken[...]. Was ist "die Welt"? Diese kontinuierlich von Flachkopftechnoranten und perversen Hochleistungsfetischisten im Kreis herumjagende Irrwitzgesellschaft?[...] Ich bin mir trotz aller Zwänge und des idiotischen Drucks zu schade für den Schuss, für die totale Verweigerung, noch zu schade und hoffentlich lange noch.“

Gerold Späth (Rapperswil, 16 oktober 1939)
Rapperswil

Zie voor nog meer schrijvers van de 16^e oktober ook mijn vorige blog van vandaag.

16-10-2011 om 18:53 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse schrijver Eugene Gladstone O’Neill werd op 16 oktober 1888 in New York City geboren. Zie en ook mijn blog van 16 oktober 2010

Uit: The Iceman Cometh

„ROCKY--(in a low voice out of the side of his mouth) Make it fast. (Larry pours a drink and gulps it down. Rocky takes the bottle and puts it on the table where Willie Oban is.) Don't want de Boss to get wise when he's got one of his tightwad buns on. (He chuckles with an amused glance at Hope.) Jees, ain't de old bastard a riot when he starts dat bull about turnin' over a new leaf? "Not a damned drink on de house," he tells me, "and all dese bums got to pay up deir room rent. Beginnin' tomorrow," he says. Jees, yuh'd tink he meant it! (He sits down in the chair at Larry's left.)

LARRY--(grinning) I'll be glad to pay up--tomorrow. And I know my fellow inmates will promise the same. They've all a touching credulity concerning tomorrows. (a half-drunken mockery in his eyes) It'll be a great day for them, tomorrow--the Feast of All Fools, with brass bands playing! Their ships will come in, loaded to the gunwales with cancelled regrets and promises fulfilled and clean slates and new leases!

ROCKY--(cynically) Yeah, and a ton of hop!

LARRY--(leans toward him, a comical intensity in his low voice) Don't mock the faith! Have you no respect for religion, you unregenerate Wop? What's it matter if the truth is that their favoring breeze has the stink of nickel whiskey on its breath, and their sea is a growler of lager and ale, and their ships are long since looted and scuttled and sunk on the bottom? To hell with the truth! As the history of the world proves, the truth has no bearing on anything. It's irrelevant and immaterial, as the lawyers say. The lie of a pipe dream is what gives life to the whole misbegotten mad lot of us, drunk or sober. And that's enough philosophic wisdom to give you for one drink of rot-gut.

ROCKY--(grins kiddingly) De old Foolosopher, like Hickey calls yuh, ain't yuh? I s'pose you don't fall for no pipe dream?

LARRY--(a bit stiffly) I don't, no. Mine are all dead and buried behind me. What's before me is the comforting fact that death is a fine long sleep, and I'm damned tired, and it can't come too soon for me.

ROCKY--Yeah, just hangin' around hopin' you'll croak, ain't yuh? Well, I'm bettin' you'll have a good long wait. Jees, somebody'll have to take an axe to croak you!“

Eugene O’Neill (16 oktober 1888 – 27 november 1953)

Bij een repetitie op Briadway in 1946 

De Italiaanse schrijver Dino Buzzati werd geboren op 16 oktober 1906 in San Pellegrino. Zie ook mijn blog van 16 oktober 2008 en ook mijn blog van 16 oktober 2009 en ook mijn blog van 16 oktober 2010

Uit: Wie die Bären Sizilien eroberten (Vertaald door Heide Ringe)

Jetzt seid still und muckst euch nicht und hört die berühmte Geschichte, wie in Sizilien die Bären einfielen. Es geschah vor undenklich vielen Jahren, als die Tiere gut – und böse die Menschen

waren. Die Insel Sizilien zu jener Zeit sah noch ganz anders aus als heut. Zum Himmel ragten strahlend weiß hohe Berge voll Schnee und Eis, und mittendrin Vulkane, hohe Schlote, die sahen aus wie große Brote. Und einer besonders, mit seiner Fahne aus Rauch, den er fortwährend blies aus seinem Bauch, und der nachts dann wie besessen heulte, den sieht und hört man so bis heute. In den dunklen Höhlen dieser Berge saßen also Bären, die Kastanien aßen, Pilze, Flechten, Trüffel, Beeren, manches Blatt, und sie aßen davon, bis sie waren satt. Also gut. Vor vielen Jahren ging Leonzio, der König der Bären, mit seinem Söhnchen Tonio in den Bergen Pilze suchen. Da raubten ihm zwei Jäger das Kind. Der Vater hatte sich für einen Augenblick hinter eine Felswand entfernt, als sie den kleinen Bären allein und schutzlos überraschten. Sie schnürten ihn wie ein Paket zusammen und brachten ihn über die Abgründe tief hinunter ins Tal.

»Tonio! Tonio!«, schreit er ganz bang, die Stunden dauern ewig lang und nur das Echo streift herum, sonst ringsum Totenstille, alles stumm. Wo ist er?, fragt sich der König verwirrt: Haben die ihn in die

Stadt entführt? Endlich kehrte der König zu seiner Behausung zurück und erzählte, sein Sohn sei von einem Felsen gestürzt. Er sei tot. Er hatte nicht den Mut, die Wahrheit zu sagen. Die Geschichte wäre für jeden Bären eine Schmach gewesen, erst recht für den König. Schließlich hatte er den Raub nicht verhindert. Seit jenem Tage fand er keinen Frieden mehr. Und wie oft überlegte er sich, zu den Menschen hinunterzusteigen, um seinen kleinen Sohn zu suchen. Aber wie sollte er es alleine schaffen?“

Dino Buzzati (16 oktober 1906 – 28 januari 1972)

De Zwitserse dichter, arts, en natuurwetenschapper Albrecht von Haller werd geboren in Bern op 16 oktober 1708. Zie ook mijn blog van 16 oktober 2008 en ook mijn blog van 16 oktober 2009 en ook mijn blog van 16 oktober 2010

Der beste König

Die Thiere wollten einen König wählen. Es warfen sich viele zur Wahl auf, worunter auch der Löwe und der Hirsch war. An diesem pries man das unschädliche Gemüthe und die prächtige Gestalt. Am Löwen war die Tapferkeit und die ungemeine Stärke der Vorzug. Ein schlauer Affe rieth auf den Elephanten. Er ist stark, sagt er, wie der Löwe und dennoch so gütig als der Hirsch.

Ein Fürst ist allzu schwach, der nicht zu zürnen weiß,
Sein unbeschütztes Volk steht fremder Herrschsucht preis;
Ein Landbezwinger ist ein allgemeiner Würger,
Der Nachbarn Straf und Furcht, doch weit mehr seiner Bürger.
Der ist vollkommen groß, der, recht an Gottes Statt,
Zum Frieden Huld und Recht und Muth zum siegen hat.

Albrecht von Haller (16 oktober 1708 – 12 december 1777)

Portret door Emanuel Handmann, 1757

De Duitse dichter en schrijver Gottfried Kölwel werd geboren op 16 oktober 1889 in Beratzhausen. Zie ook mijn blog van 16 oktober 2009 en ook mijn blog van 16 oktober 2010

Silvesterlied

Seht, vor den Fenstern, gleich Dämonennestern,

grau, drohend, in des Jahres altem Raum,

hängt Wolke noch an Wolke, tief wie gestern,

es glückt kein Tag, kein Stern der Nacht, kein Traum.

Wann kommt der Wind, der diese Kriegsgespenster

wie wehe Masken aus den Räumen reißt

und unsern Himmel blank fegt, blank wie Fenster,

daß Licht herabkann, Friede, Heiliger Geist?

Wenn dann das neue Jahr, das wir erhoffen,

sich selig über alle Schmerzen reckt,

für Reinheit haltet eure Herzen offen,

weh, welches Volk sich abermals befleckt!

Nur mörderische Rache denkt an gestern.

Verflucht, wem nicht der Sinn nach Liebe steht,

wärmt, trinkt vom Wein und stärkt euch, Brüder,

Schwestern,

und euer Trinkspruch sei wie ein Gebet.

Gottfried Kölwel (16 oktober 1889 – 21 maart 1958)

Onafhankelijk van geboortedata:

De Nederlandse schrijver Gustaaf Peek werd geboren in Haarlem in 1975. Peek studeerde Engelse Taal- en Letterkunde aan de Universiteit Leiden. Na zijn studie richtte hij zich in eerste instantie op het schrijven van poëzie. Gedichten van zijn hand, evenals enkele korte verhalen, zijn onder meer verschenen in Lava, De Tweede Ronde, Tzum en Nymph. In 2006 verscheen zijn debuutroman Armin. Deze titel verwijst naar de romanpersonage Armin Immendorff, een jonge SS'er die als verloskundige aangesteld is in een ziekenhuis van Lebensborn. In 2008 verscheen zijn volgende roman Dover. In dit boek is de Chinese vluchteling Tony de hoofdfiguur van een drama dat zich begin deze eeuw ook werkelijk heeft afgespeeld, toen 58 illegale Chinezen per vrachtschip in Dover aankwamen maar gestikt bleken te zijn in een tomatencontainer. In september 2010 publiceerde Querido zijn derde roman Ik was Amerika die (net als het debuut Armin) zich deels afspeelt ten tijde van de Tweede Wereldoorlog.

Uit: Ik was Amerika

Ze zagen elkaar, van een afstand. Ze zeiden goedemorgen, zwaaiden naar elkaar tijdens schafttijd. De zakken van de Duitser werden zwaarder en zwaarder, tot Harris hem waarschuwde dat het op deze manier zou gaan opvallen. Hij raadde aan om meer afgebroken katoenstelen de zakken in te smokkelen, die waren minder zwaar, maar rinkelden niet, zoals losse stenen.
Hij liet toe dat de gevangene hem soms hielp met stapelen. Na een lading bood de Duitser hem een sigaret aan.

(...)

‘Naar zijn eerste kaart aan Lilly had hij lang gezocht. De keuze was overweldigend, bloemen, dieren, impressionisten, portretten van filmsterren, auto’s, verre landen. Maar het werd een foto van Hoover Dam, het uitzicht over de rand, de duizelende diepte daar beneden. De volgende dag sprak Lilly hem hierover aan in de winkel.
– Een foto van een afgrond, Harris. En we zijn nog niet eens uit geweest.
Zijn eerste foto was bedoeld als voorzichtige introductie, een achteloze uiting van algemene interesse en een kleine herinnering aan zijn bestaan. Een beroemd Amerikaans monument leek hem net die universele toon aan te slaan.“

Gustaaf Peek (Haarlem, 1975)

16-10-2011 om 18:47 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver A. F. Th. van der Heijden werd geboren in Geldrop op 15 oktober 1951. Zie ook mijn blog van 15 oktober 2010 en eveneens alle tags voor A. F.Th. van der Heijden op dit blog.

Uit: Das Scherbengericht (Vertaald door Helga van Beuningen)

1.

Der Bart brannte ihm im Gesicht. Es fühlte sich an, als stäche jedes der harten Haare einzeln. Warum seine Haut so glühte, ob vor Juckreiz oder Scham, wußte er nicht. An einen Bart war er nicht gewöhnt. Wenn die Aufseher mal einen Augenblick nicht auf ihn achteten, wagte er es, sich mit zwei Fingern gleichzeitig zu kratzen, wobei er die Nägel tief zwischen die Haarwurzeln grub. Doch jedesmal, wenn er den Juckreiz geortet zu haben glaubte, sei es am Kinn, sei es an der Wange, hatte sich das Kribbeln rasend schnell woandershin bewegt und tauchte in der Nähe eines Ohrs auf, unter der

Nase oder im Bereich des Adamsapfels. Am liebsten hätte er mit beiden Händen in seinem Gestrüpp gewühlt – hätten Scham und Handschellen es ihm nicht verwehrt.

2.

Vor zwei Monaten hatte sein Anwalt, Douglas Dunning von der Kanzlei Dunning & Hendrix, ihm geraten, vorsorglich etwas an seinem Äußeren zu ändern. »Für eine graue Maus, die mein und dein verwechselt hat, ist Choreo schon kein Ferienparadies. Geschweige denn für eine Berühmtheit wie

dich. Und dann noch bei einer solchen Anschuldigung.«

Dunnings Stimme klang noch hohler und trockener als gewöhnlich. Seine langen Hände, sonst immer hackend in Bewegung, um seiner eintönigen Rede Profil zu verleihen, hingen ihm schlaff zwischen den Oberschenkeln. Genauso viele schlechte Zeichen, wie Finger an ihnen saßen.

»Ach, Doug, diese angebliche Berühmtheit … das empfinde ich überhaupt nicht so. Schauspieler, die auf dem Strip erkannt werden, ja, klar. Meine Tätigkeit habe ich immer als dienenden Beruf betrachtet. Agieren im Off … Im Schatten.«

»Kann man wohl sagen.«

»Nach Choreo werde ich völlig unsichtbar.«

»Ich weiß«, sagte der Anwalt müde. »Das olympische Feuer vor dem Grab des Unbekannten … sag’s noch mal. Aber nicht: Soldaten.«

»Ich bin reif für ein inneres Exil.«

»Verbannt wirst du jetzt erst mal nach Choreo. Äußerst sichtbar. Um nicht zu sagen … ins Auge springend. Du mit deinem tragischen Hintergrund. Dein Leben ist noch viel mehr Allgemeinbesitz als das deiner Kollegen. Und dazu gehört ein Gesicht.«

»Hört das denn nie auf ? Vor acht Jahren hat man mein eigenes Unglück auch schon gegen mich verwandt. Undjetzt …«

A. F.Th. van der Heijden (Geldrop, 15 oktober 1951)

De Duitse dichter, filosoof, filoloog en schrijver Friedrich Nietzsche werd geboren op 15 oktober 1844 in Röcken ten zuidwesten van Leipzig. Zie ook mijn blog van 15 oktober 2008 en ook mijn blog van 15 oktober 2009 en ook mijn blog van 15 oktober 2010

Uit: Wo immer ich gehe, folgt mir ein Hund namens Ego.

„Was man versprechen kann. – Man kann Handlungen versprechen, aber keine Empfindungen;

denn diese sind unwillkürlich. Wer jemandem verspricht, ihn immer zu lieben oder immer zu hassen oder ihm immer treu zu sein, verspricht etwas, das nicht in seiner Macht steht; […] Das Versprechen, jemanden immer zu lieben, heißt also:

So lange ich dich liebe, werde ich dir die Handlungen der Liebe erweisen; liebe ich dich nicht

mehr, so wirst du doch dieselben Handlungen, wenn auch aus anderen Motiven, immerfort von mir empfangen: so daß der Schein in den Köpfen der Mitmenschen bestehenbleibt, daß die Liebe unverändert und immer noch dieselbe sei. – Man verspricht also die Andauer des

Anscheines der Liebe, wenn man ohne Selbstverblendung jemandem immerwährende Liebe gelobt.

Intellekt und Moral. – Man muß ein gutes Gedächtnis haben, um gegebene Versprechen

halten zu können. Man muß eine starke Kraft der Einbildung haben, um Mitleid haben zu

können. So eng ist die Moral an die Güte des Intellekts gebunden.

In der Moral behandelt sich der Mensch nicht als Individuum, sondern als Dividuum.

Inhalt des Gewissens. – Der Inhalt unseres Gewissens ist alles, was in den Jahren der

Kindheit von uns ohne Grund regelmäßig gefordert wurde, durch Personen, die wir verehrten

oder fürchteten. Vom Gewissen aus wird also jenes Gefühl des Müssens erregt (»dieses muß ich tun, dieses lassen«), welches nicht fragt: Warum muß ich? – In allen Fällen, wo eine Sache mit »weil« und »warum« getan wird, handelt der Mensch ohne Gewissen; deshalb aber noch nicht wider dasselbe. – Der Glaube an Autoritäten ist die Quelle des Gewissens:

Es ist also nicht die Stimme Gottes in der Brust des Menschen, sondern die Stimme einiger Menschen im Menschen.“

Friedrich Nietzsche (15 oktober 1844 – 25 augustus 1900)

De Russische dichter en schrijver Michail Joerjevitsj Lermontov werd geboren op 15 oktober 1814 in Moskou. Zie ook mijn blog van 15 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Michail Lermontov op dit blog.

The Angel

The angel was flying through sky in midnight,

And softly he sang in his flight;

And clouds, and stars, and the moon in a throng

Hearkened to that holy song.

He sang of the garden of God's paradise,

Of innocent ghosts in its shade;

He sang of the God, and his vivacious praise

Was glories and unfeigned.

The juvenile soul he carried in arms

For worlds of distress and alarms;

The tune of his charming and heavenly song

Was left in the soul for long.

It roamed on earth many long nights and days,

Filled with a wonderful thirst,

And earth's boring songs could not ever replace

The sounds of heaven it lost.

The Sail

The sail is whitening alone
In blue obscurity of sea:
What did it leave in country own?
What does it want so far to see.

The wind is strong, the mast is creaking,
The wave is playing with the wave ...
But not a fortune is it seeking,
Nor from this fortune is its way.

By it a stream is bright as azure,
By beams of sun it's warmed and blessed
But it is seeking gales as treasure,
As if the tempests give a rest.

Vertaald door Yevgeny Bomver

Michail Lermontov (15 oktober 1814 -  27 juli 1841)

Portret door Nikolai Pavlovich Ulyanov

De Brits-Amerikaanse schrijver Grenville Wodehouse werd geboren op 15 oktober 1881 in Guildford. Zie ook mijn blog van 15 oktober 2010 en eveneens alle tags voor P.G. Wodehouse op dit blog.

Uit: Jeeves and the Old School Chum

„I'm beginning to understand this business of matrimony. I'm beginning to see how the thing works. Would you care to hear how I figure it out, Jeeves?"

"Extremely, sir."

"Well, it's like this. Take a couple of birds. These birds get married, and for a while all is gas and gaiters. The female regards her mate as about the best thing that ever came a girl's way. He is he king, if you know what I mean. She looks up to him and respects him. Joy, as you might say, reigns supreme. Eh?"

"Very true, sir."

"Then gradually, by degrees - little by little, if I may use the expression - disillusionment sets in. She seems him eating a poached egg, and the glamour starts to fade. She watches him mangling a chop, and it continues to fade. And so on and so on, if you follow me, and so forth."

"I follow you perfectly, sir."

(...)

It's rummy how people differ in this matter of selecting the beverage that is to touch the spot. It's what Jeeves would call the psychology of the individual. Some fellows in my position might have voted for a tankard of ale, and the Pyke's idea of a refreshing snort was, as I knew from what she had told me on the journey out, a cupful of tepid pip-and-peel water or, failing that, what she called the fruit-liquor. You make this, apparently, by soaking raisins in cold water and adding the juice of a lemon. After which, I suppose, you invite a couple of old friends in and have an orgy, burying the bodies in the morning.

(...)

To this, Mrs. Bingo's reply was long and eloquent and touched on the fact that in her last term at St. Adela's a girl named Simpson had told her (Mrs. Bingo) that a girl named Waddesley had told her (the Simpson) that the Pyke, while pretending to be a friend of hers (Mrs. Bingo's), had told her (the Waddesley) that she (the Bingo) couldn't eat strawberries and cream without coming out in spots, and, in addition, had spoken in the most catty manner about the shape of her nose. It could all have been condensed, however, into the words "Right ho".

15-10-2011 om 19:54 geschreven door Romenu  

De Italiaanse schrijver Italo Calvino werd geboren in Santiago de las Vegas op Cuba op 15 oktober 1923. Zie ook mijn blog van 15 oktober 2008 en ook mijn blog van 15 oktober 2009 en ook mijn blog van 15 oktober 2010

Uit: Invisible Cities (Vertaald door William Weaver)

“Whether Armilla is like this because it is unfinished or because it has been demolished, whether the cause is some enchantment or only a whim, I do not know. The fact remains that it has no walls, no ceilings, no floors: it has nothing that makes it seem a city except the water pipes that rise vertically where the houses should be and spread out horizontally where the floors should be: a forest of pipes that end in taps, shouwers, spouts, overflows. Against the sky a lavabo's white stands out, or a bathtub, or some other porcelain, like late fruit still hanging from the boughs. You would think that the plumbers had finished their job and gone away before the bricklayers arrived; or else their hydraulic systems, indestructable, had survived a catastrophe, an earthquake, or the corrosion of termites.

Abandoned before or after it was inhabited, Armilla cannot be called deserted. At any hour, raising your eyes among the pipes, you are likely to glimpse a young woman, or many young women, slender, not tall of stature, luxuriating in the bathtubs or arching their backs under the showers suspended in the void, washing or drying or perfuming themselves, or combing their long hair at a mirror. In the sun, the threads of water fanning from the showers glisten, the jets of the taps, the spurts, the splases, the sponges' suds.

I have come to this explaination: the streams of water channeled in the pipes of Armilla have remained in th posession of nymphs and naiads. Accustomed to traveling along underground veins, they found it easy to enter the new aquatic realm, to burst from multiple fountains, to find new mirrors, new games, new ways of enjoying the water. Their invasion may have driven out the human beings, or Armilla may have been built by humans as a votive offering to win the favor of the nymphs, offended at the misuse of the waters. In any case, now they seem content, these maidens: in the morning you hear them singing.”

Italo Calvino (15 oktober 1923 - 19 november 1985)

De Nederlandse schrijfster Tessa de Loo (pseudoniem van Tineke Duyvené de Wit) werd op 15 oktober 1946 in Bussum geboren. Zie ook mijn blog van 15 oktober 2008 en ook mijn blog van 15 oktober 2009 en ook mijn blog van 15 oktober 2010

Uit: De Tweeling

“Luister, luister,’ zei ze, ‘u komt toch uit Keulen. Dan wil ik u toch vragen in welke straat u woonde.’ Lotte zocht steun bij een van de pilaren, de ribbels drukten door de badstof heen haar rug in. ‘Dat weet ik niet meer, ik was zes jaar
toen ze mij naar Nederland haalden.’ ‘Zes jaar.’ herhaalde de vrouw opgewonden, ‘zes jaar!’ ‘Ik herinner mij alleen,’ zei Lotte
aarzelend, ‘dat we in een Casino woonden... of in een gebouw dat ooit een casino was geweest.’‘Het is niet waar! Het is niet waar!’ De stem van de Duitse sloeg over, ze bracht haar handen naar haar hoofd en drukte haar vingertoppen tegen haar slapen. ‘Het is niet waar!’ Haar gebrul vulde oneerbiedig de gewijde ruimte, het kaatste over de marmeren vloer, steeg op om het vreedzame tafereel op het plafond te verstoren. Met wijd open ogen staarde ze Lotte aan. Vol ontzetting? Vol vreugde? Was ze waanzinnig geworden?
Ze spreidde haar armen, kwam recht op Lotte af en omhelsde haar. ‘Lottchen,’ kreunde ze, ‘begrijp je het dan niet? Begrijp je het niet?’ Lotte, fijngedrukt tussen de pilaar en het lichaam van de Duitse,
werd door een duizeling bevangen. Ze voelde een hevig verlangen aan deze ongerijmde intimiteit te ontsnappen, in damp op te gaan, te vervluchtigen.
Maar ze zat knel tussen haar oorsprong en haar selectieve geheugen, die al lang geleden een vijandig bondgenootschap waren aangegaan.
‘Du... meine Liebe,’ zei de vrouw in haar oor, ‘ ik ban het toch, Anna!’

Tessa de Loo (Bussum, 15 oktober 1946)

De Amerikaanse schrijver Mario Puzo werd geboren in New York op 15 oktober 1920. Zie ook mijn blog van 15 oktober 2008 en ook mijn blog van 15 oktober 2009 en ook mijn blog van 15 oktober 2010

Uit: The Last Don

„PROLOGUE
QUOGUE 1965
On Palm Sunday, one year after the Great War against the Santadio, Don Domenico Clericuzio celebrated the christening of two infants of his own blood and made the most important decision of his life. He invited the greatest Family chiefs in America, as well as Alfred Gronevelt, the owner of the Xanadu Hotel in Vegas, and David Redfellow, who had built up a vast drug empire in the United States. All his partners to some degree.
Now the most powerful Mafia Family head in America, Don Clericuzio planned to relinquish that power, on the surface. It was time to play a different hand; obvious power was too dangerous. But the relinquishing of power was dangerous in itself. He had to do it with the most skillful benignity and with personal goodwill. And he had to do it on his own base.
The Clericuzio estate in Quoque comprised twenty acres surrounded by a ten-foot-high redbrick wall armed by barbed wire and electronic sensors. It held, beside the mansion, the homes for his three sons as well as twenty small homes for trusted Family retainers.
Before the arrival of the guests, the Don and his sons sat around the white wrought-iron table in the trellised garden at the back of the mansion. The oldest, Giorgio, was tall, with a small, fierce mustache and lanky frame of an English gentleman, which he adorned with tailored clothes. He was twenty-seven, saturnine, with savage wit and closed face. The Don informed Giorgio that he, Giorgio, would be applying to the Wharton School of Business. There he would learn all the intricacies of stealing money while staying within the law.
Giorgio did not question his father; this was a royal edict; not an invitation to discussion. He nodded obedience.
The Don addressed his nephew, Joseph "Pippi" De Lena, next. The Don loved Pippi as much as he did his sons, for in addition to blood -- Pippi being his dead sister's son -- Pippi was the great general who had conquered the savage Santadio.
"You will go and live permanently in Vegas," he said. "You will look after our interest in the Xanadu Hotel. Now that our Family is retiring from operations, there will not be much work for you here to do. However you will remain the Family Hammer."

Mario Puzo (15 oktober 1920 – 2 juli 1999)

De biografische data zijn onzeker en berusten op verhalen en legenden, maar de internationale internet encyclopedie Wikipedia geeft 15 oktober 70 v. Chr. als geboortedatum van Publius Vergilius Maro. Zie ook mijn blog van 15 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Vergilius op dit blog.

Uit: Aeneis II (Vertaald door Ben Bijnsdorp) 

Na zo gesproken te hebben verdween ze in de stikdonkere nacht.

Maar mij bleef voor ogen de afschuwelijke aanblik

van het Troje-vijandige godengeweld.

- Toen zag ik pas echt Ilium in vlammen opgaan

en het Troje van Neptunus totaal te gronde gaan:

zoals boeren wel op een bergtop een oude berg-es,

al ingekapt, door frenetiek hakken met bijlen om het hardst

proberen te rooien, zij steekt nog dreigend omhoog,

maar wankelt al en schudt het lover in haar getroffen kruin,

tot ze, allengs bezweken aan haar wonden,

tenslotte neerkraakt en op de bergkam een gapende vernieling aanricht.

Ik ga naar beneden en geleid door de godin kom ik heelhuids

door tussen vijand en vuur: speren wijken af en vlammen houden zich in.

- Maar wanneer ik dan bij de deur van mijn vaderlijk huis kom,

die vertrouwde woning, weigert mijn vader, die ik het eerst

naar de bergen wilde brengen en naar wie ik het eerste toega,

zijn leven te rekken en een veiliger heenkomen te zoeken,

nu Troje verwoest is. 'Jullie, die nog vers bloed in je aderen hebt,

zijn zijn woorden, 'en nog in de kracht van je leven bent,

vluchten jullie maar snel.

Als de hemelbewoners mij in leven hadden willen laten,

zouden zij deze plaats wel voor mij gered hebben. Meer dan genoeg

was het zicht op deze éne slechting van de stad waarvan we de inname overleefden.

Zeg mijn lichaam, hier zo gezeten, vaarwel en ga heen.

Door mijn eigen hand zal ik sterven; de vijand kijkt op zijn neus

en zal mij mijn wapens ontnemen; het gemis van een graf is te dragen.

Vergilius (15 oktober 70 v. Chr. - 21 september 19 voor Chr.)

Federico Barocci, Aeneas' vlucht uit Troje, 1598

Onafhankelijk van geboortedata:

De Nederlandse schrijver Kees Beekmans werd geboren in 1961. Zie ook mijn blog van 15 oktober 2010.

Uit: Tussen hoofddoek en string

„Ik spreek graag met Brahim, die tweeÎntwintig jaar is en geneeskunde studeert. Brahim heeft gevoel voor humor, lacht graag, hij heeft de neiging de dingen licht te nemen, wat niet betekent dat hij geen serieus mens is, integendeel, dat hij dat wel degelijk is zie je onmiddellijk aan hem. Wat niet meteen blijkt, is hoe Marokkaans Brahim eigenlijk nog is – onder dat westerse uiterlijk, dat ringbaardje, die spijkerbroek, dat hippe getailleerde overhemd. Vanavond, terwijl we koffie drinken op het terras van hotel Balima, middenin Rabat – het is daar nog niet te koud voor, hoewel we onze jassen aan houden – merk ik voor het eerst dat onder de grappenmaker Brahim ook een tobber verborgen zit.

Ik heb Brahim op dit terras ontmoet, hij zat alleen aan een tafeltje, er was nergens plaats, ik vroeg of ik bij hem mocht gaan zitten en we raakten aan de praat. Ik heb Brahim nu een paar keer gesproken en het is duidelijk dat we elkaar liggen, er begint iets als een vriendschap te groeien. Vaak merk ik niet eens dat hij twee keer zo jong is als ik, misschien omdat hij als Marokkaan geboren en getogen in Rabat zoveel meer van Marokko en Rabat weet dan ik en hij het doorgaans is die mij het een of ander uitlegt. Doorgaans is hij het ook die zich vrolijk maakt over mijn onwetendheid, mijn naÔviteit zelfs – maar vanavond ben ik het die de rol van mentor kan aannemen. Brahim tobt. Het is voor het eerst dat hij dat laat zien. Hij twijfelt aan zijn studie – wil hij wel arts worden, doet hij dat eigenlijk niet voor zijn vader? – en hij twijfelt aan zijn vriendin, die ik ook heb ontmoet, Souad. Het is een mooi meisje, levendig, spontaan, slim ook, ze studeert iets als bedrijfskunde, en ze is niet op haar mondje gevallen. Brahim heeft nu een half jaar wat met Souad en vraagt zich af of hij wel met haar moet doorgaan, en ik zeg tegen hem, luchtigjes, dat het mij een heel goed idee lijkt dat hij breekt met Souad, dat hij dat zo snel mogelijk moet doen en of hij er bezwaar tegen heeft mij haar telefoonnummer te geven?“

Kees Beekmans (1961)

15-10-2011 om 19:54 geschreven door Romenu  

De Franstalige Algerijnse schrijver Boualem Sansal werd geboren op 15 oktober 1949 in El Teniente-Had. Na het gymnasium studeerde hij in de jaren 1970 techniek en economie en promoveerde in dat laatste vak. Vanaf 1992 werkte hij als hoge functionaris voor het Algerijnse ministerie van Industrie. Pas in 1999 werd in Parijs zijn eerste roman gepubliceerd, Le serment the Barbarian, waarvoor hij twee prijzen, de Prix Tropiques en de Prix du Premier Roman, ontving. Tot 2006 volgden vier romans en in 2003 het Journal intime et politique, 40 ans après Algerie. Na de publicatie van dit boek met zijn kritiek op de Algerijnse staat werd Sansal door het ministerie ontslagen. Sinds hij uitsluitend werkzaam is als schrijver werkt Sansal vaker met historisch materiaal. In 2008 verscheen de roman Le village de l'anglais ou Le Journal des Frères Schiller, waarin hij vertelt over de betrokkenheid van een voormalige Duitse nazi bij de vorming van de bevrijdingsbeweging FLN in de Algerijnse Onafhankelijkheidsoorlog en beschrijft de effecten van de burgeroorlog op een dorp in de jaren 1990,

Uit: Harraga (Vertaald door Riek Walther)

„Meine Haustür gibt ein beängstigendes Geräusch von sich. Sie macht nicht klopf klopf, sondern päng päng. Sie ist gepanzert, das ist das Eine, aber trotzdem denkt man heutzutage an andere Dinge.
Beim Öffnen halte ich mich im Schutz des Türrahmens. Ein Reflex. „Chkoun? Wer da?“ Es ist weder die Patrouille noch ein Prediger noch ein Verfechter der Wahrheit noch die Nachbarin aus der Rue Marengo, eine pausbäckige alte Medusa mit tausend abgedroschenen Überzeugungen, die immer wieder auf die Neuigkeiten zurückkommt, noch sonst etwas derart Böses. Zum Glück ist es nicht unser Briefträger, der gute Moussa, der Galeerensklave von Rampe Valée, ein entsetzlich geschwätziges altes Schlachtross, das auf seinem Weg Tag für Tag, ausgenommen während Unruhen oder Streiks, papierne Schrecknisse und Viren aussät, sondern ein junges Mädchen von der lustigsten Sorte. Sie antwortet: „Ich bin’s!“ Völlig unbekannt. Schmächtig, Kleidung à la Star Academy, allerdings mit den hauseigenen Mitteln. Rechenfehler oder reine Erfindung, allein der Spitzenkragen eignet sich als Verkleidung für einen Tross von närrischen Weibern. Ganz adrett, bis auf die Kakophonie der Farben. Ihre Frisur hat sie bei verschiedenen Bräuchen geklaut, sowohl uralten als auch solchen vom letzten Schrei. Geschminkt bis zum Anschlag. Die Augen, schwarz, weiß und lebhaft, schwimmen in einer Lache Wimperntusche, die von reichlich Grün umgeben ist. Es fehlt nichts, ein Haarwirbel, ein Gerstenkorn vielleicht, und man könnte meinen, der kleine Dreckspatz käme aus einem fernen Landstrich. Ihr Parfum steht der Wolke von Tschernobyl in nichts nach. Ein wandelnder Skandal, der auf unerklärliche Weise Allahs Zorn entgangen ist. Eine geringelte Reisetasche macht ihre sechzehn, siebzehn Wanderjahre komplett. Sie liegt zu ihren Füßen wie die Hülle einer frisch gehäuteten Schlange. Die ausgesprochen vollen Lippen zu einem blutroten Schmollmund verzogen, zwischen Ärger und Frage. Eine Miene, als gäbe es hinter dem hochnäsigen Lächeln keinerlei Zweifel. Und als Krönung, ein dicker Babybauch mit freiliegendem Nabel.
„Tante Lamia?“, sagt sie entschlossen von der ganzen Höhe ihrer Einsfünfzig herab.“

Boualem Sansal (El Teniente-Had, 15 oktober 1949

15-10-2011 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse dichter en schrijver Edward Estlin Cummings werd geboren in Cambridge, Massachusetts op 14 oktober 1894. Zie ook mijn blog van 14 oktober 2008 en ook mijn blog van 14 oktober 2009 en ook mijn blog van 14 oktober 2010.

"Gay" is the captivating cognomen

 "Gay" is the captivating cognomen of a Young Woman of cambridge,

mass.

to whom nobody seems to have mentioned ye olde freudian wish;

when i contemplate her uneyes safely ensconced in thick glass

you try if we are a gentleman not to think of(sh)

the world renowned investigator of paper sailors--argonauta argo

harmoniously being with his probably most brilliant pupil mated,

let us not deem it miraculous if their(so to speak)offspring has that largo

appearance of somebody who was hectocotyliferously propagated

when Miss G touched n.y. our skeleton stepped from his cupboard

gallantly offering to demonstrate the biggest best busiest city

and presently found himself rattling for that well known suburb

the bronx(enlivening an otherwise dead silence with harmless quips, out

of Briggs by Kitty)

arriving in an exhausted condition, i purchased two bags of lukewarm

peanuts

with the dime which her mama had generously provided(despite courte-

ous protestations)

and offering Miss Gay one(which she politely refused)set out gaily for

the hyenas

suppressing my frank qualms in deference to her not inobvious perturba-

tions

unhappily, the denizens of the zoo were that day inclined to be uncouthly

erotic

more particularly the primates--from which with dignity square feet

turned abruptly Miss Gay away:

"on the whole"(if you will permit a metaphor savouring slightly of the

demotic)

Miss Gay had nothing to say to the animals and the animals had nothing

to say to Miss Gay

during our return voyage, my pensive companion dimly remarlted some-

thing about "stuffed

fauna" being "very interesting" . . . we also discussed the possibility of

rain. . .

E distant proximity to a Y.W.c.a. she suddenly luffed

--thanking me; and(stating that she hoped we might "meet again

sometime")vanished, gunwale awash. I thereupon loosened my collar

and dove for the nearest l; surreptitiously cogitating

the dictum of a new england sculptor(well on in life)re the helen moller

dancers, whom he considered "elevating--that is, if dancing CAN be ele-

vating"

Miss(believe it or)Gay is a certain Young Woman unacquainted with the

libido

and pursuing a course of instruction at radcliffe college, cambridge, mass.

i try if you are a gentleman not to sense something un poco putrido

when we contemplate her uneyes safely ensconced in thick glass

E. E. Cummings (14 oktober 1894 - 3 september 1962)

Portret door John Bedford

De Hongaarse schrijver Péter Nádas werd geboren op 14 oktober 1942 in Boedapest. Zie ook mijn blog van 14 oktober 2008 en ook mijn blog van 14 oktober 2009 en ook mijn blog van 14 oktober 2010.

Uit: Parallel Stories  (Vertaald door Imre Goldstein)

„They quietly blamed themselves, knowing that every word they now spoke was only making things worse, and that if it was so, it was better to be silent or to be blatantly conversational. Every word came to have a curious, sharp edge. Yet they were thinking about two different things and were genuinely not blaming the other. They could not mention what was preoccupying them, as they did not want to make things even worse. They were looking at each other. There was no trace of love or affection left in those faces. Motionless water. They both felt they had behaved scandalously in the last hours, their frivolity was scandalous and it made no sense to add to the scandal. Neither could account for the way they had behaved.
It is no wonder that each had scared off the other, pointlessly and unforgivably. They had talked too much, been too clever. Exposed themselves and betrayed the other they had loved.
What had made them so vulgar and shameless?
Yet, the people sitting and dancing around them had the impression that these two, sitting in the pool of light around the piano, had now irrevocably broken with each other. Inwardly they were examining the history of their relationship and savoured its scandalous nature.
Not only did they look at each other with indifference – accompanied by the sounds of the drums and the piano –, their entire emotional life underwent a change. Outside, in the wind, they had still felt the devastating power of their freedom, but indoors, under each other’s gaze they lost their independent personal existence.

They suffered no lapse of self-discipline, that was all right, they kept everything properly under control, but leaning over their neutralised gazes and indifferent expressions all the flavours and signals of their being were reserved for each other.“

Péter Nádas (Boedapest,14 oktober 1942)

De Amerikaanse dichteres, essayiste, critica en feministe Katha Pollitt werd geboren op 14 oktober 1949 in New York. Zie ook mijn blog van 14 oktober 2008 en ook mijn blog van 14 oktober 2009 en ook mijn blog van 14 oktober 2010.

Uit: Talk the Talk, Walk the SlutWalk

„And what do older feminists say? Frankly, I expected a lot more griping. Naturally, there was some, most vigorously from the antiporn scholar Gail Dines (Pornland), who sees SlutWalkers as man-pleasers embracing a false Girls Gone Wild “empowerment.” But mostly, feminists of all ages are cheering from the sidelines. Apparently feminists have a sense of humor after all and grasp the concepts of irony, parody and appropriation. Further proof that the evergreen narrative about feminist generation wars tends to fade away whenever feminists actually get out and do something.

Much of the media criticism of SlutWalk centers around the notion that its central purpose is to reclaim the word “slut.” I have my doubts that “slut” is ever going to be a compliment, since its history has always been negative and associated with uncleanness, whether literal or figurative (originally, a slut was a dirty kitchen maid). But who knows? Political struggles have affected language in unexpected ways before: “queer” and “gay,” once slang, are now standard; “black” used to be crude and “negro” and “colored” polite; “redneck,” once dismissive, is now a badge of pride; “kike” may be unredeemable, but there’s a Jewish magazine called Heeb. Maybe someday people will get it through their heads that sexually active females are not demons, morons, destroyers of men or fair game for rapists, and “slut” will either fade from the language or mean something else, like “woman who sleeps with people she wants to sleep with, and only those people.”

Katha Pollitt (New York,14 oktober 1949)

De Nederlandse schrijver Daniël Rovers werd geboren in Zelhem op 14 oktober 1975. Zie ook mijn blog van 14 oktober 2010.

Uit: Walter

“Het licht viel van boven op de gestuukte witte muur van de gang. Stappen tellen terwijl de druppels drogen met elke pas die je doet. De buitendeur klemde op de drempel, het hout kuchte waar het tegen steen werd gedrukt. Buitenlucht. Walter ademde in, hij rook het gras, een zweem kalverenmest, de wol van het grijze vest.
Het erf liep hij af tot aan de Hespelaar. Daar stond Bertus van Leijsen, met voor hem Bertus Junior, die de melkkar trok. Het beest liet de kop hangen, zijn tong droop uit zijn bek. De vacht van de hond was sleets geworden op de plekken waar de tuigriemen om zijn nek spanden. Junior kwijlde, Van Leijsen sprak: ‘Goeiemorge Walter, gaode gij zo vroeg al nar de kerk?’
Walter zette een hand in zijn zij en antwoordde: ‘De vroegmis vandaag, Van Leijsen.’
Van Leijsen haalde zijn neus op. ‘Jaja, nog efkes is ’t hard werke, mar dan kunde ’t er laoter ook goe van nemen.’
Waarvan zou hij het goed moeten nemen? Van Leijsen legde een hand op zijn schouder, als om hem in de aarde langs de rand van de weg te poten. ‘Ge wit wel wa da’k bedoel. Het goeie Roomse leven. Over een tien jaor is ’t al zover. Elken avend wijn uit Frankrijk drinken in de salon van de pastorie. En de bedienden die schenken ’t in vor zulliejen herder.’
Hij beaamde: ‘Dat is het goede leven, Van Leijsen.’
‘Da is ’t beste leven, jongen. Maar eerst op studie hé, en da zal nie gemakkelik zin. Da witte gij wel, hè?’
Dit wist Walter wel: dat Van Leijsen in de oorlog te veel aardappelschillen had gegeten en daarom ook de huid van een aardappel had gekregen, en dat hij in de zomer zijn zoon Krist, die er vier dagen over had gedaan om geboren te worden, aan een touw in de voortuin vastbond zodat het menneke niet de straat op kon.
Buurman Van Leijsen bleef aandringen op zijn aanwezigheid: ‘Een zoon aon ’t altaor en land aon d’Moerdaik, da is ’t beste wa d’r is.’ Hij knikte van ja, ja en nogmaals ja, haalde zijn neus op, verzamelde het slijm in zijn mond en tufte de fluim op de klinkers. Er zat groen en een zweem van roze in.
Walter deed een pas opzij, ging bijna op de voorpoot van Junior staan. De hond hapte naar het scheenbeen van zijn belager. Kaakgeklak. Uit de bek van het beest kwam putlucht zetten.”

Daniël Rovers (Zelhem, 14 oktober 1975)

14-10-2011 om 19:25 geschreven door Romenu  

De Nieuw-Zeelandse schrijfster Katherine Mansfield werd geboren op 14 oktober 1888 in Wellington. Zie ook mijn blog van 14 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Katherine Mansfield op dit blog.

Uit: The Storyteller (Biografie door Kathleen Jones)

„The first thing you notice in Wellington is the wind. A full southerly buster was blowing as I drove in around the bays of the harbour, hurling the waves onto the rocks. At the hotel on Tinakori Road, shutters slapped and banged in a crazy percussion, just as Katherine described in one of her earliest stories, ‘The Wind Blows’. I recognised the way it blew the stinging dust in waves, in clouds, in big round whirls, heard the ‘loud roaring sound’ from the tree ferns and the pohutukawa trees in the botanic garden, the clanking of the overhead cables for the trolley buses. Clinging to the car door to steady myself, the street map levitating from my grasp, I experienced the exactness of Katherine’s images – ‘a newspaper wagged in the air like a lost kite’ before spiking itself onto a pine tree; sentences blew away ‘like little narrow ribbons’.

Tinakori Road, where Katherine was born and where her father occupied progressively larger houses as his status rose, runs along a steep hillside with spectacular views of the city. Above it, a tree- clad slope climbs upwards towards the ridge and below it, houses stagger downhill towards the brief fringe of level ground that edges the circular bay, enclosed by hills. The street follows a major fault line in an area that remains seismically active, and tremors were part of Katherine’s childhood experience.

Katherine loved the view from Tinakori Road, writing in her youthful notebook how ‘all in a fever myself I rushed out of the stifling house . . . on to the gorse golden hills. A white road round the hills – there I walked. And below me, like a beautiful Pre- Raphaelite picture, lay the sea and the violet mountains. The sky all a riot of rose and yellow – amethyst and purple. At the foot of the hill – the city – but all curtained by a blue mist that hung over it in pale wreaths of Beauty. Though engulfed by the expanding capital, the old houses renumbered to accommodate the new, Tinakori Road has changed little in a hundred and twenty years. It is still lined by brightly painted wooden houses, and you can have a drink in the local working men’s pub, where Katherine’s inscrutable face looks down from the wall.“

Katherine Mansfield (14 oktober 1888 – 9 januari 1923)

De Duitse dichteres, schrijfster en filosofe Margarete Susman werd geboren op  14 oktober 1872 in Hamburg. Zie ook mijn blog van 14 oktober 2009 en ook mijn blog van 14 oktober 2010.

Uit: Die Geistige Gestalt Georg Simmels

„Wenn wir aus unserer erregten Zeit auf die Spanne zurückblicken, in der eine Persönlichkeit und eine Philosophie wie die Simmels möglich waren, wenn wir bedenken, was alles an Katastrophen, Entdeckungen, Erkenntnissen zwischen seiner Zeit und der unseren liegt, wenn wir die heutigen Biographien bedeutender Menschen mit denen aus der Zeit Simmels vergleichen, so begreifen wir, wie schwer es ist, dem heutigen Menschen noch ein zugängliches Bild seiner geistigen Persönlichkeit zu geben. Immer kann ja die geistige Persönlichkeit, die Verbindung von äußerem Schicksal und innerem Sein, nur innerhalb ihrer geschichtlichen Stunde begriffen werden, und ihre Bedeutung wird sich daran erweisen, wie weit sie, zwar immer in ihr haftend, doch diese Stunde überschreitet.

            Simmel ist uns durch eine Fülle reifer Einsichten, Einblicke in seine eigene und auch schon Voraussichten in unsere Zeit ein lebendig Gegenwärtiger und doch auch durch jene ungeheure Entwicklung einer veränderten Epoche schon wieder weit von uns entfernt. Freilich ist auch von der Denkergeneration, der er angehörte, der philosophischen Renaissance, an der er mitgewirkt hat, wohl keiner so schwer in seiner gesamten Problemstellung zu verstehen. Dies liegt sowohl an der großen Vielfalt seiner Probleme, den zahlreichen, ganz divergenten Punkten, an denen er ansetzt, wie an der Eigentümlichkeit seines denkerischen Wesens überhaupt. Er erscheint, trotz seiner Beziehung zu zahlreichen Menschen, als der Einsamste unter all jenen Denkern.

            Wenn ich ein Bild von ihm entwerfen soll, so sehe ich ihn in zwei verschiedenen Gestalten: Die eine ist das Bild eines antiken Weisen, wie es aus Simmels Spätzeit vorliegt. Ein zeitloses Bild, das sehr deutlich seine geistige Persönlichkeit widerspiegelt. Die andere ist die von Zeit und Raum bedingte biographische, wie sie uns aus seinem Leben und Werk entgegentritt.

            Ihm selbst ist das Biographische dem Werk gegenüber immer als unwichtig erschienen. Die Geschichte der Philosophie ist ihm die Geschichte großer philosophischer Persönlichkeiten, wobei das Biographische derart ins Gedankliche umgeschmolzen sein muß, „daß es von seiner ursprünglichen Qualität als Erlebtes nichts mehr erkennen läßt“. Das Biographische als Rohstoff ist nach ihm für die Darstellung der Philosophie ohne Wert.“

Margarete Susman (14 oktober 1872  - 16 januari 1966)

De Poolse schrijver Stefan Żeromski werd geboren op 14 oktober 1864 in Strawczyn in de buurt van Kielce. Zie ook mijn blog van 14 oktober 2006 en ook mijn blog van 14 oktober 2010.

Uit: Forebodings (Vertaald door Marie Busch)

„In the carriage were a number of poor people, Jews, women with enormously wide cloaks, who had elbowed their way to their seats, and sat chattering or smoking.
The student stood up and looked out of the window without seeing. Lines of sparks like living fire passed by the grimy window-pane, and balls of vapour and smoke, resembling large tufts of wool, were dashed to pieces and hurried to the ground by the wind. The smoke curled round the small shrubs growing close to the ground, moistened by the rain in the valley. The dusk of the autumn day spread a dim light over the landscape, and produced an effect of indescribable melancholy. Poor
boy! Poor boy!
The loneliness of boundless sorrow was expressed in his weary look as he gazed out of the window. I knew that the pivot on which all his emotions turned was the anxiety of uncertainty, and that beyond the bounds of conscious thought an unknown loom was weaving for him a shadowy thread of hope. He saw, he heard nothing, while his vacant eyes followed the balls of smoke. As the train travelled along, I knew that he was miserable, tired out, that he would have liked to cry quietly.
The thread of hope wound itself round his heart: Who could tell? perhaps his father was recovering, perhaps all would be well?
Suddenly (I knew it would come), the blood rushed from his face, his lips went pale and tightened; he was gazing into the far distance with wide-open eyes. It was as if a threatening hand, piercing the grief, loneliness and dread that weighed on him, was pointing at him, as if the wind were rousing him with the cry: 'Beware!' His thread of hope was strained to breaking-point, and the naked truth, which he had not quite faced till that minute, struck him through the heart like a sword.
Had I approached him at that instant, and told him I was an omniscient spirit and knew his village well, and that his father was not lying dead, he would have fallen at my feet and believed, and I should have
done him an infinite kindness.
But I did not speak to him, and I did not take his hand. All I wished to do was merely to watch him with the interest and insatiable curiosity which the human heart ever arouses in me.“

Stefan Żeromski (14 oktober 1864 - 20 november 1925)

14-10-2011 om 19:24 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver Herman Franke werd geboren op 13 oktober 1948 in Groningen. Zie ook mijn blog van 13 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Herman Franke op dit blog.

Uit: De ironie van de romantiek (Kellendonk lezing 2000)

`Er waren eens een vader en een zoon'. Zo begint een van de ontroeren­dste verhalen die ik ken. Het gaat over de dagelijkse omgang tussen een vader en een zoon. Zij voeren opgewekte, leven­dige gesprekken met elkaar, hoewel ze erg zwaarmoedig zijn. Beiden geloven dat ze schuld dragen aan het verdriet van de ander, zonder dit ooit uit te spreken. Maar heel af en toe blijft de vader voor de zoon staan, laat een bekom­mer­de blik op hem rusten en zegt: arm kind, jij leeft in een stille ver­twijfe­ling. Dan sterft de vader. En de zoon ziet veel, hoort veel, beleeft veel en wordt be­proefd in velerlei verzoe­kingen, maar er is maar één ding waar hij naar verlangt, maar één ding dat hem zou kunnen ontroeren: dat zijn die woor­den, en de stem van zijn vader die ze spreekt. En de enige troost die hij op zijn eigen oude dag heeft is dat zijn stem zo sterk op die van zijn vader is gaan lijken, dat hij tot zich­zelf kan zeg­gen: arm kind, jij leeft in een stille vertwijfe­ling. De schrij­ver van dit verhaal is de Deense filosoof Soren Kierkegaard die leefde in de eerste helft van de negentiende eeuw. Hij zag eruit als Jannes van der Wal, was zeker zo excentriek, werd op straat in Kopenhagen uitgelachen om zijn spillebenen en bouwde een bizar maar indruk­wekkend oeuvre op zijn existen­tieel getob over de verbreking van zijn verlo­ving met de 18-jarige Regine Olsen. Dat was in 1841 nog iets waar­van iedereen schande sprak. Op internet zijn portret­jes van Regine te vinden. Het is een wreedheid van de tech­nische voor­uit­gang dat honderden mil­joe­nen mensen nu kunnen zien hoe lief het meisje eruit zag dat hij hardhandig maar ook vol rijk gescha­keerd schuldge­voel van zich afstootte, nadat genade­loos zelfon­derzoek hem tot de conclusie had ge­bracht dat hij niet voor het huwe­lijk geschikt was en een andere taak had te volbren­gen, te weten het eenzaam leren leven met ver­twij­feling en angst en het zoeken naar een reli­gieuze uitweg, zeg maar troost.

Het verhaal over die vader en zoon is opgenomen in zijn Stadia op de levensweg dat in 1845 verscheen. In mijn herinne­ring was het veel langer dan de ene bladzijde die het in werke­lijkheid beslaat. Het is zo'n verhaal dat pas in de ver­beelding van de lezer een echt verhaal wordt, wat misschien wel de mooiste verhalen zijn. Ik las het bijna tien jaar geleden. Het was een zomerse dag en ik zat drie hoog achter op mijn balkon onder een bont­ge­kleurde para­sol.“

Herman Franke (13 oktober 1946 – 14 augustus 2010)

De Jamaicaanse schrijver Colin Channer werd geboren op 13 oktober 1963 in Kingston. Zie ook mijn blog van 13 oktober 2008 en ook mijn blog van 13 oktober 2009 en ook mijn blog van 13 oktober 2010

Uit: Waiting in Vain

„He didn't know where he'd take it. He didn't understand poetry really. He'd never studied it. He believed in it as an act of faith.

Bird. He began to think of Ian now. They used to call him Bird for his hawkish nose and pelican legs. What will it be like to see him again? He checked his watch. It was eleven. Air Jamaica was leaving at three; they were always on time. He would be in New York at seven.

Blanche came out and joined him. She was wearing one of his shirts. It was a soft tangerine with a broad camp collar and flaps on the pleated pockets. A few months short of fifty, she moved with the angular vim of a teenager. She leaned against the banister, a Rothman's between her lips.

Age had refined her beauty, streaking her hair silver and adding lines and accents to the poetry of her face--commas that made him pause at her eyes, dashes that framed her mouth. She had brows like Frida Kahlo, and lips like Chaka Khan.

"New York," she began. "How long are you going to be there?"

"Just the weekend," he said.

"Then you go to London. And you're coming back when?"

"The end o' August."

"Three months."

As she watched him pick up the mango, she marveled anew at his face. Like reggae, it was a New World hybrid, a genetic melange of bloods that carried in their DNA memories of the tribes that fought and fucked on the shores of the Americas--Chinese and Arab, English and Scotch from his father's side; Dutch and Portuguese Sephardic Jew from his mother's. But the final combination--brown like sun-fired clay; cheeks high and spread apart; nose narrow with a rounded tip; lips wide and fluted--was a vibrant African presence, Yoruba and Akan.

Last night was wrong, she said to herself. But she'd been holding back for months now . . . had even thought she would get through it. But last night, knowing he'd be leaving today just made her desperate. Or was it angry? Three months is a long time for a woman, she thought, especially with a man like this, one who makes love from the inside out--from the core of her soul where she hides her fears, to the taut muscles on the back of her neck. And the way he was eating that mango--the flesh becoming slush and dripping down his arm.“

Colin Channer (Kingston, 13 oktober 1963)

De Albanese dichter Migjeni (eigen. Millosh Gjergj Nikolla) werd geboren op 13 oktober 1911 in Shkodra. Zie ook mijn blog van 13 oktober 2008 en ook mijn blog van 13 oktober 2009 en ook mijn blog van 13 oktober 2010

The themes

Is there the theme of a poem among fading memories,
Among the happy memories of childhood innocence,
When the heart was full of worldly pleasures,
Desires, hopes and ever-sweet dreams?
Is there the fiery theme of a poem of love
Among the lingering memories of eager youth,
With sonorous rhymes and ardent vows,
Full of the lust for life and shouts of mirth?

On the pallid faces of fallen women
Loitering in doorways to sell themselves,
On their faces a tragic poem is carved
In tears and grief that rise to the heavens,

In dark corners where derision reigns
In disgust, and the insane jeer
At their wives and children,
There in revolt great themes await creation.

In hidden corners where fear dwells
And passivity lurks to smother life,
There in betrayal does the theme take its source
And with it, the poet pens his verse.

Throughout man's life do themes of all kinds
Come and go. Now the ultimate of themes has come,
Frightening in our fantasy - the paling of the face,
An ominous shadow, and the death knell tolls.

Vertaald door Robert Elsie

Migjeni (13 oktober 1911 – 26 augustus 1938)

In 1932 

De Amerikaanse dichter en schrijver Arna Wendell Bontemps werd geboren op 13 oktober 1902 in Alexandria in Louisiana. Zie ook mijn blog van 13 oktober 2008 en ook mijn blog van 13 oktober 2009 en ook mijn blog van 13 oktober 2010
 

God Give to Men

God give the yellow man
an easy breeze at blossom time.
Grant his eager, slanting eyes to cover
every land and dream
of afterwhile.

Give blue-eyed men their swivel chairs
to whirl in tall buildings.
Allow them many ships at sea,
and on land, soldiers
and policemen.

For black man, God,
no need to bother more
but only fill afresh his meed
of laughter,
his cup of tears.

God suffer little men
the taste of soul's desire.

Arna Wendell Bontemps (13 oktober 1902 – 4 juni 1973)

De Amerikaanse schrijver Conrad Richter werd geboren op 13 oktober 1890 in Pine Grove, Pennsylvania. Zie ook mijn blog van 13 oktober 2008 en ook mijn blog van 13 oktober 2009 en ook mijn blog van 13 oktober 2010

Uit: The Light in the Forest

"Now go like an Indian, True Son," he said in a low, stern voice. "Give me no more shame."

He left almost at once and the boy heard his footsteps in the leaves. The rustling sound grew farther and farther away. When he sat up, his father was gone. But never before or since was the place his father was going back to so clear and beautiful in the boy's mind. He could see the great oaks and shiver-bark hickories standing over the village in the autumn dusk, the smoke rising from the double row of cabins with the street between, and the shining, white reflection of the sky in the Tuscarawas beyond. Fallen red, brown and golden leaves lay over roofs and bushes, street and forest floor. Tramping through them could be made out the friendly forms of those he knew, warriors and hunters, squaws, and the boys, dogs and girls he had played with. Through the open door of his father's cabin shone the warm red fire with his mother and sisters over it, for this was the beginning of the Month of the First Snow, November. Near the fire heavy bark had been strewn on the ground, and on it lay his familiar bed and the old worn half-grown bearskin he pulled over himself at night. Homesickness overwhelmed him, and he sat there and wept“.

Conrad Richter (13 oktober 1890 – 30 oktober 1968)

In 1912

Zie voor onderstaande schrijvers ook mijn blog van 13 oktober 2010.

De Britse romanschrijfster en gewezen politica Edwina Currie werd geboren in Liverpool op 13 oktober 1946.

Onafhankelijk van geboortedata:

De Nederlandse schrijver, journalis en redacteur Peter Buwalda werd geboren in Blerick in 1971. Hij was medeoprichter van het tijdschrift WAH WAH. Daarnaast schreef hij essays en verhalen voor tijdschriften als Bunker Hill, De Gids, Hollands Maandblad en Vrij Nederland. In september 2010 debuteerde hij met de roman Bonita Avenue, uitgegeven door De Bezige Bij. Het boek kreeg een nominatie voor de Libris Literatuur Prijs 2011. Ook is hij in de race om de Gouden Strop. Op 22 september 2011 werd bekend dat hij de Academica Debutantenprijs heeft gewonnen.

Uit: Bonita Avenue

“Toen Joni Sigerius hem op een zondagmiddag in 1996 meenam naar de woonboerderij van haar ouders om hem officieel voor te stellen, gaf haar vader hem een hand die hem aan de stevige kant leek. ‘Jij hebt die foto gemaakt,’ zei de man. Of was het een vraag?

    Siem Sigerius was een gedrongen, donkerbehaarde kerel met een stel oren waarnaar je meteen moest kijken; ze waren kroppig, ze leken gefrituurd, en omdat Aaron gejudood had wist hij dat het bloemkooloren waren. Je kreeg ze van stugge mouwen van ruig katoen die er almaar langs schuurden, door de schelpen steeds weer te laten opfrommelen tussen harde lichamen en ruwe matten, er hoopte zich bloed en pus op tussen het kraakbeen en de babyzachte huid. Wie daar niets aan deed bleef zitten met verharde zwellingen en bulten. Aan Aarons eigen hoofd zaten twee doodgewone, ongeschonden perzikoortjes; bloemkooloren waren voorbehouden aan kampioenen, aan monomane kerels die avond aan avond over de tatami schoven. Je moest zo’n kropoor verdienen, er verdwenen manjaren in. Het leed geen twijfel dat Joni’s vader ze als eretekens droeg, als een bewijs van werklust en mannelijkheid. Wanneer Aaron vroeger tijdens toernooien tegenover zo’n geoormerkt dier kwam te staan, sloeg de angst hem om het hart; voor hem was een bloemkooloor aan de einder slecht nieuws, hij was een waardeloze wedstrijdjudoka. Om te verbergen dat hij onder de indruk was, antwoordde hij: ‘Ik maak aan de lopende band foto’s.’

    Sigerius’ oren bewogen kort. Zijn kroezende haar zat viltig kortgeknipt op zijn platte, brede hoofd. Hoewel hij gekleed ging in kostuums of corduroy broeken en poloshirts van Ralph Lauren, de tuniek van de werkgever, van de arrivé, zou je hem op grond van die oren en dat buffelachtige lichaam niet inschalen als iemand die leiding gaf aan een universiteit, laat staan dat je zou geloven dat hij gold als de grootste Nederlandse wiskundige sinds Luitzen Brouwer. Een man met zijn fysiek verwachtte je in de bouw, of ’s nachts aan de snelweg in een fluorescerend hesje achter een bak met teer. ‘Je weet best welke foto ik bedoel,’ zei hij.”

13-10-2011 om 18:52 geschreven door Romenu  

De Vlaamse dichter en essayist Stefaan van den Bremt werd geboren in Aalst op 12 oktober 1941. Zie ook mijn blog van 12 oktober 2009 en ook mijn blog van 12 oktober 2010.

Ode aan de mus

Schuim onder de vogels,
schuim dat wegstuift en
weer aanwuift als een
kwetterende stofwolk,
schorem dat vecht om
elke kruimel, stof-
badend plebs, honk-
vaste landloper,
Jan Rap die doodgaat
zonder maat, brutale
bek die stinkt naar
paardenvijgen, gespuis
dat vliegt.

Moissac

Hoe moeten we door dit portaal
naar binnen? Ik kan niet verder
en blijf staan. Tussen de sleutels
die Petrus peinzend koestert
en Jesaja's neergeslagen blik
rekken zich leeuw en leeuwin
staande op leeuwin en leeuw.
Naast Jeremias, rug aan rug met
Paulus, starend naar de voorhal
van een kerk vol heidenen.
Ik kijk omhoog en zie de deur
die is geopend in de hemel.
Ik zie de troon en op die troon
versteent hij die tot leven wekt;
zijn linkerhand rust op een boek.
Hoe kom ik onder dit visioen
vandaan? Wat te beginnen
met de vierentwintig oudsten
en die vier dieren vol ogen,
die elk zes vleugels hebben,
en die twee sterke engelen
die zwijgen?
Wat moeten wij
met deze beelden, ontleend
aan een vergeten boek?

Stefaan van den Bremt (Aalst, 12 oktober 1941)

De Italiaanse dichter Eugenio Montale werd geboren in Genua op 12 oktober 1896. Zie ook mijn blog van 12 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Eugenio Montale op dit blog.

De citroenen