De Amerkaanse schrijfster Ann Petry werd geboren op 12 oktober 1908 in Old Saybrook, Connecticut. Zie ook mijn blog van 12 oktober 2009.

Uit: Harriet Tubman: Conductor on the Underground Railroad

„Chesapeake Bay forms the western boundary of the section of Maryland which is sometimes called Tidewater Maryland, sometimes called the Eastern Shore. Here there are so many coves and creeks, rivers and small streams, that the land areas are little more than heads or necks of land, almost surrounded by water.

In these streams the ebb and flow of the tide is visible for miles inland-hence the name Tidewater Maryland.

In 1820, much of the Eastern Shore was heavily wooded. The streams were filled with fish. Game birds -- wild duck and snipe -- abounded in all of the coves and marshes. It could truly be said that every plantation thereabout "at its garden gate, has an oyster-bed, a fishing-bar, and a ducking blind."

The plantation that belonged to Edward Brodas, in Dorchester County, was typical of this section of Maryland, for one of its land boundaries was a river-the Big Buckwater River. It was more or less isolated. The nearest village, Bucktown, was little more than a settlement composed of post office, church, crossroads store, and eight or ten dwelling houses.

There was an air of leisure about the planter's life here. Fishing and hunting were an integral part of it, just as it had been part of the life of the Indians, who had practically disappeared from the Eastern Shore by 1750.

The house in which Edward Brodas lived was very large. There had to be room for his friends, his relatives, as well as his family. Visitors came from long distances, and so usually stayed a month or two before undertaking the journey back home. There were extra rooms for travelers, who carried the proper letters of introduction, because inns andtaverns offered uncertain lodging for the night.

Edward Brodas was known as the Master to his Negro slaves. His house, which the slaves called the Big House, stood near a country road. The kitchen was a small detached building in the rear, known as the cookhouse. Not too far away from the Big House were the stables, where the riding horses and the carriage horses, the grooms and the hostlers were housed.“

Ann Petry (12 oktober 1908 – 28 april 1997)

De Amerikaanse dichter en schrijver Paul Engle werd geboren op 12 oktober 1908 in Cedar Rapids. Zie ook mijn blog van 12 oktober 2008 en ook mijn blog van 12 oktober 2009.

Return in Autumn

The land unchanged, the cattle track,

Narrow for two split hooves to meet,

Winds to walnut grove and back

As when I walked it with bare feet,

Horses with no different eye—

Brown water flowing over stone—

Watch white-maned north wind running by,

Or corn from fields that they had sown.

New mood in older things must be

An inner change, mind's bone grown longer,

Nerves less blind, more quick to see,

Blood's cry for air turned stronger.

A man's age like returning rain

Mingles with flesh it knew when younger,

Raising for him that bitter grain,

Remembered things, which ease no hunger.

Through that rain beating on my face

I see the huddled shape of days

That wandered with me in this place,

But lost their old and friendly ways.

Can I hills, horses understand,

And not past self? Yet here, I know

That one tense mind, one troubled hand,

Make present self forever go,

As frozen pond, the end of food,

Drives the southward duck to flying.
Though I return in autumn wood

I can find nothing but its crying.

Paul Engle (12 oktober 1908 – 25 maart 1991)

Hier in 1957 met Writers’ Workshop studenten

De Franse schrijver Louis Hemon werd geboren op 12 oktober 1880 in Brest in Bretagne. Hemon had het voorecht onderwijs te volgen aan het Lycee Montaigne en het Lycee Louis-le-Grand in Parijs. Na zijn  licentiaat in de rechten aan de Sorbonne Hemon Louis in 1901 veranderde zijn carrière van richting en ging hij naar Engeland, waar hij werkte als tweetalig secretaris. In 1911 emigreerde hij naar Canada waar hij behalve in kantoorbanen (verzekeringen, secretaris) op landbouwbedrijven in de Frans-Canadese wildernis werkte, die op dat moment ver verwijderd was van enige modernisering en industrialisatie. Hier schreef Hemon zijn bekendste werk „Maria Chapdelaine.“

Uit: Maria Chapdelaine

„Au soir, le père Chapdelaine s’assit sur le seuil pour fumer et dit pensivement:

  -François Paradis va passer bientôt. Il a dit qu’il viendrait peut-être nous voir.

Maria répondit: « Oui » très doucement, et bénit l’ombre qui cachait son visage.

Il vint dix jours plus tard, longtemps après la nuit tombée. Les femmes restaient seules à la maison avec Tit’Bé et les enfants, le père étant allé chercher de la graine de semence à Honfleur, d’où il ne reviendrait que le lendemain.

 Télésphore et Alma-Rose étaient couchés, Tit’Bé fumait une dernière pipe avant la prière en commun, quand Chien jappa plusieurs fois et vint flairer la porte close. Presque aussitôt deux coups légers retentirent. Le visiteur attendit qu’on lui criât d’entrer et parut sur le seuil.

Il s’excusa de l’heure tardive, mais sans timidité.

-Nous avons campé au bout du portage, dit-il, en haut des chutes. Il a fallu monter la tente et installer les Belges pour la nuit. Quand je suis parti je savais bien que ce n’était quasiment plus l’heure de veiller et que les chemins à travers les bois seraient mauvais pour venir. Mais je suis venu pareil, et quand j’ai vu la lumière…

Ses grandes bottes indiennes disparaissaient sous la boue; il soufflait un peu entre ses paroles, comme un homme qui a couru; mais ses yeux clairs étaient tranquilles et pleins d’assurance.

-Il n’y a que Tit’Bé qui ait changé, fit-il encore. Quand vous avez quitté Mistassini il était haut de même…

Son geste indiquait la taille d’un enfant. La mère Chapdelaine le regardait d’un air plein d’intérêt, doublement heureuse de recevoir une visite et de pouvoir parler du passé.

-Toi non plus tu n’as pas changé dans ces sept ans-là; pas en tout; mais Maria…sûrement, tu dois trouver une différence!

Il contempla Maria avec une sorte d’étonnement.

-C’est que… je l’avais déjà vue l’autre jour à Péribonka.“

Louis Hemon (12 oktober 1880 - 8 juli 1913)

Zie voor onderstaande schrijver ook mijn blog van 12 oktober 2008.

De Oostenrijkse dichteres en schrijfster Paula von Preradović werd geboren op 12 oktober 1887 in Wenen.

12-10-2010 om 19:54 geschreven door Romenu  

In Memoriam Willem Breedveld

De Nederlandse journalist en columnist Drs. Willem Breedveld  werd geboren in Nieuw-Lekkerland op 17 februari 1945.  Breedveld was sinds 1968 als parlementair journalist verbonden aan Trouw. Hij onderbrak die functie tussen 1973 en 1977 om ambtenaar te worden op het ministerie van Algemene Zaken als politiek adviseur van Joop den Uyl en later Dries van Agt. Bij Trouw had hij ook een vaste column. In 1988 werd aan hem de Anne Vondelingprijs uitgereikt. In 2008 werd Breedveld onderscheiden als Officier in de Orde van Oranje-Nassau. Hij was ook redacteur van het televisieprogramma Het Capitool en nam veelvuldig deel aan discussies op radio1. Hij ging in februari 2010 met pensioen en kreeg bij zijn afscheid een toespraak van de voorzitter van de Tweede Kamer Gerdi Verbeet. Breedveld was ook als docent mediacommunicatie verbonden aan de Campus Den Haag van de Universiteit Leiden. Hij overleed op 11 oktober 2010 na een kort ziekbed op vijfenzestigjarige leeftijd.

Uit: Hoe Bolkestein links in zijn zak stak

“Kortom, munitie genoeg om het Bolkestein knap lastig te maken. Maar juist daarom

 is het een belevenis om al lezend te ervaren hoe de liberale leider op nagenoeg alle punten betrekkelijk moeiteloos overeind blijft. Weliswaar werden de schrijvers in die lange gesprekken vaak beslopen door het gevoel dat ‘der Bolk’ eigenlijk thuishoorde in een ander land en vooral ook in een andere tijd: in het Griekenland van Thucydides, Pericles en Plato - toen staatslieden in de eerste plaats filosofen en debaters waren en niet de compromissmeders, technocraten en veredelde boekhouders die ze nu meestal zijn. Maar dat gevoel van vervreemding vermocht niet te verhinderen dat deze vreemde eend in de Nederlandse politieke vijver ook in hun beschrijving de politieke toon kon en mocht zetten. Had ‘links’ echt geen weerwoord, of werden Van Weezel en Ornstein gehinderd door het curieuze journalistieke principe dat je als journalist niet meer kunt doen dan de misdienaar te zijn van de persoon aan wie je de mis opdraagt?

Zo mag Bolkestein met succes ten strijde trekken tegen wat je zou kunnen noemen de ‘mythe van de goede vreemdeling’, hij heeft lak aan de angst van het correct denkende deel der natie om voor ‘racist’ uitgemaakt te worden en tot genoegen van de gewone burger hamert hij op beperking van de immigratiestromen, op de noodzaak van integratie en op een gezamenlijke acceptatie van een aantal fundamentele normen en waarden. Links knarst de tanden. Zelfs sommige christen-democraten werd het bij vlagen te dol. Zo vergeleek CDA-europarlementariër Hanja Maij-Weggen tijdens de Statenverkiezingen van 1995 Bolkestein zelfs met de De Winter van het Vlaams Blok. Tevergeefs. De CDA-leiding verontschuldigde zich voor het optreden van mevrouw Maij en ook de PvdA raakte bij die gelegenheid hopeloos verdeeld.

Tegenover de schrijvers mag Bolkestein de situatie nog eens kernachtig samenvatten: ‘Ik heb alleen maar geprobeerd te zeggen dat je de werkelijkheid in de wereld onder ogen moet zien. Als anderen daar dan zo op reageren dat ze in hun eigen voeten schieten, is dat hun probleem. Het zijn allemaal volwassen mensen. Ik heb wel eens gezegd: ik heb mijn succes bij de Statenverkiezingen vooral aan Hanja Maij-Weggen te danken gehad.’

Willem Breedveld (17 februari 1945 - 11 oktober 2010)

12-10-2010 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Franse schrijver François Mauriac werd op 11 oktober 1885 geboren in  Bordeaux. Zie ook mijn blog van 12 oktober 2006 en ook mijn blog van 11 oktober 2007 en ook mijn blog van 11 oktober 2008 en ook mijn blog van 11 oktober 2009.

Uit: Bloc-Notes

„19/12/1953

Selon Chateaubriand, «Dieu fait les hommes puissants conformes à ses desseins secrets: il leur donne les défauts qui les perdent quand ils doivent être perdus». L'impuissance, voilà le défaut de nos hommes puissants. Et qu'ils ne cherchent pas d'excuse dans les institutions démocratiques: sous tous les régimes, tout est obstacle à qui tient la barre. L'homme d'Etat digne de ce nom est celui qui fait prévaloir ses desseins sur les passions d'un Parlement, comme il saurait, s'il était dictateur et maître absolu, réduire au silence ses propres passions.  

20/08/1955

Un grand esprit politique, s'il n'a pas de coeur, doit agir parfois comme s'il en avait. Et s'il est dépourvu de principes, il doit, par habileté, se mettre à la place de ceux qui en ont et agir comme eux.  

10/11/1955

Les politiciens, surtout les politiciens d'affaires, leur métier exige qu'ils aient toujours des principes plein la bouche. Regardez-les: les principes sont tombés d'un coup. On ne roule plus les yeux, on n'invoque plus l'honneur de la patrie. Ils ont mal joué, ils s'occupent de rétablir leur jeu et de repartir sur nouveaux frais. C'est alors qu'il apparaît à l'oeil nu que l'histoire de France est écrite avec l'active collaboration des hommes d'argent, des politiciens d'affaires. «Les affaires, c'est l'argent des autres.» C'est surtout le sang des pauvres, et quelquefois des riches. 

François Mauriac (11 oktober 1885 - 1 september 1970)

De Duitse schrijfster Gertrud von Le Fort werd geboren in Minden op 11 oktober 1876. Zie ook mijn blog van 11 oktober 2009.

Uit: Am Tor des Himmels

„So ist es also wahr, mein Freund“, rief sie außer sich, „so ist es also wahr! Unser Glaube hat keine Stätte mehr im All, es gibt nur noch die ewigen Gesetze und uns selbst!“ Im nächsten Augenblick lag sie in meinen Armen, die Brust an meine Brust gedrängt, vor der Unendlichkeit des Raumes zu mir geflüchtet und an mich geklammert. Und nun war es mir plötzlich, als habe sich die Unendlichkeit des Raumes in die Unendlichkeit meiner anbetenden Liebe verwandelt, hätte ihren erschreckenden Namen mit einem beseligenden vertauscht, und ich müßte mich jubelnd und schluchzend zu meinem Untergang in dem geliebten Wesen bekennen.

Aber schon hatte sich Diana wieder aufgerichtet. Sie strich sich mit beiden Händen über das verwirrte Haar und sah mich mit einem Blick an, in dem etwas von der Unerbittlichkeit der ehernen Himmelsgesetze lag. „Oh, mein Freund, mein lieber Freund“, sagte sie feierlich, „jetzt ist es entschieden: der Meister wird verurteilt werden, er ist verloren.“ Dabei faßte sie mich an den Schultern wie einen, der aus Traumbefangenheit erwachen soll. Langsam drangen ihre Worte in mich ein, aber sie waren mir ganz unverständlich. Denn hatten wir nicht eben gemeinsam die Wahrheit des neuen Welt- und Himmelsbildes mit höchster Klarheit erkannt – wie konnte denn der Meister verurteilt werden, wenn dieses Bild doch Wahrheit bedeutete? Ich glaubte im Gegenteil zu wissen, daß er nie mehr unterliegen könne, sondern daß seine Richter bereits unterlegen waren. Ich sagte ihr das auch.

Sie streichelte mir zärtlich Haare und Stirn, so wie man ein Kind streichelt, aber ihre Augen verloren nichts von ihrer Unerbittlichkeit. „Eben weil es Wahrheit ist, wird er verurteilt werden“, sagte sie sehr leise. „Er muß verurteilt werden – haben wir denn nicht eben selbst erfahren, daß in der Unermeßlichkeit da droben kein Platz mehr für den Gott unseres Glaubens ist? Oder kannst du dir vorstellen, daß für die Geschöpfe unseres winzigen Sterns Gottes Sohn vom Himmel stieg? „

Gertrud von Le Fort (11 oktober 1876 - 1 november 1971)

De Duitse schrijver Christoph Peters werd geboren op 11 oktober 1966 in Kalkar. Zie ook mijn blog van 11 oktober 2008 en ook mijn blog van 11 oktober 2009.

Uit: Stadt, Land, Fluß

“Nach wie vor liegt der Brief mit dem Befund ungeöffnet da. Ich wandere im Zimmer auf und ab. Drehe Runden um den Eßtisch, gebe mir Mühe, den Brief nicht zu sehen. Ein Esel am Wasserrad, stumpf und unermüdlich. Die Mechanik ächzt, der Brunnen ist leer, Trockenzeit. Ich halte an, stampfe auf, so

fest, daß den alten Leuten in der Wohnung unter mir der Putz in die Kaffeetassen rieselt. Und weiter. Bewegung löst Verkrampfungen aller Art. Peripathetik für Stubenhocker. Ein anderes Spiel: Ich versuche, wie als Kind auf den Pflastermustern der Bürgersteige, einen bestimmten Schrittrhythmus einzuhalten. Jetzt ist die Problemstellung anspruchsvoller: Wie nähert man sich innerhalb eines Quadratrasters dem Kreis an? Alternierende Springerzüge – etwas Besseres fällt mir nicht ein. Schräg links, waagerecht, schräg rechts, senkrecht. Mehrfach verknoten sich meine Beine. Das einfarbige Parkett macht die Sache nicht leichter. Durch einen falschen Zug gerate ich in eine Spiralbewegung, drifte nach innen, die Schwerkraft des Zentrums saugt mich unwiderstehlich an, ich zerschelle

an der Tischkante. Neuer Versuch. Ich markiere den Ausgangspunkt mit einem Flußkiesel. Vorsichtig, als ginge es ums Ganze, setze ich die ersten Schritte. Allmählich begreifen meine Füße das Gesetz, schaffen die erste Runde. Bald läuft es flüssiger, ich rotiere taumelnd um mich selbst, folge meinem

vorgegebenen Kurs, schlingernd, wie ein Planet, der nach einer gewaltigen Kollision noch eben seine Umlaufbahn hält. Dann ein erneuter Fehltritt (mit Absicht, wegen des schrecklichen Endes). Ich verlasse das Gravitationsfeld der Sonne, die Zentrifugalkräfte schleudern mich in die endlosen Weiten des Universums, ich pralle gegen den Schrank.

Es ist gleich vier Uhr, und ich habe heute nichts zustande gebracht. Zum fünften Mal durchsuche ich sämtliche Ablagen nach dem Postkartensatz von Douwermans Xantener Marienretabel, den Astrid mir geschickt hat. Die Karten müssen ganz neu sein, bei meinem letzten Besuch vor acht Monaten lag

noch das Schwarzweißphoto von 1970 aus. Den Domherren ist es wider Erwarten nach fünfundzwanzig Jahren gelungen, brauchbare Aufnahmen, insbesondere von der Wurzel-Jesse-

Predella, in Druck zu geben.”

Christoph Peters (Kalkar, 11 oktober 1966)

De Zwitserse dichter en schrijver Conrad Ferdinand Meyer werd geboren in Zürich op 11 oktober 1825. Zie ook mijn blog van 11 oktober 2008 en ook mijn blog van 11 oktober 2009.

Schillers Bestattung

Ein ärmlich düster brennend Fackelpaar, das Sturm
Und Regen jeden Augenblick zu löschen droht.
Ein flatternd Bahrtuch. Ein gemeiner Tannensarg
Mit keinem Kranz, dem kargsten nicht, und kein Geleit!
Als brächte eilig einen Frevel man zu Grab.
Die Träger hasteten. Ein Unbekannter nur,
Von eines weiten Mantels kühnem Schwung umgeht,
Schritt dieser Bahre nach. Der Menschheit Genius war's.

Der Marmorknabe

In der Capuletti Vigna graben
Gärtner, finden einen Marmorknaben,
Meister Simon holen sie herbei,
Der entscheide, welcher Gott es sei.

Wie den Fund man dem Gelehrten zeigte,
Der die graue Wimper forschend neigte,
Kniet' ein Kind daneben: Julia,
Die den Marmorknaben finden sah.

"Welches ist dein süßer Name, Knabe?
Steig ans Tageslicht aus deinem Grabe!
Eine Fackel trägst du? Bist beschwingt?
Amor bist du, der die Herzen zwingt?"

Meister Simon, streng das Bild betrachtend,
Eines Kindes Worte nicht beachtend,
Spricht: "Er löscht die Fackel. Sie verloht,
Dieser schöne Jüngling ist der Tod."

Abendrot im Walde

In den Wald bin ich geflüchtet,
Ein zu Tod gehetztes Wild,
Da die letzte Glut der Sonne
Längs den glatten Stämmen quillt.

Keuchend lieg ich. Mir zu Seiten
Blutet, siehe, Moos und Stein -
Strömt das Blut aus meinen Wunden?
Oder ist's der Abendschein?

11-10-2010 om 17:25 geschreven door Romenu  

De Russische schrijver Boris Andrejevitsj Pilnjak werd geboren in Oblast Moskou op 11 oktober 1894.Zie ook mijn blog van 11 oktober 2009.

Uit: A Year Of Their Lives (Vertaald door F. O. Dempsey)

“To the north, south, east, and west—in all directions for hundreds of miles—stretched forests and bogs enveloped in a wide-spread veil of lichen. Brown-trunked cedars and pines towered on high. Beneath there was a thick, impenetrable jungle of firs, alders, wild-berries, junipers, and low-hanging birches. Pungent, deep-sunken, lichen- covered springs of reddish water were hidden amidst undergrowth in little glades, couched in layers of turf bordered by red bilberries and huckleberries.

With September came the frosts—fifty degrees below zero. The snow lay everywhere—crisp and dazzling. There was daylight for three or four hours only; the remainder of the time it was night. The sky was lowering, and brooded darkly over the earth. There was a tense hush and stillness, only broken in September by the lowing of mating elks. In December came the mournful, sinister howling of the wolves; for the rest of the time—a deep, dreadful, overpowering silence! A silence that can be found only in the wastelands of the world.

A village stood on the hill by the river.

The bare slope descended to the water's edge, a grey-brown granite, and white slatey clay, steep, beaten by wind and rain. Clumsy discoloured boats were anchored to the bank. The river was broad, dark, and cold, its surface broken by sombre, choppy, bluish waves. Here and there the grey silhouettes of huts were visible; their high, projecting, boarded roofs were covered by greenish lichen. The windows were shuttered. Nets dried close by. It was the abode of hunters who went long excursions into the forests in winter, to fight the wild beasts.

2.

In the spring the rivers—now broad, free and mighty—overflowed their banks. Heavy waves broke up the face of the waters, which sent forth a deep, hoarse, subdued murmur, as restless and disquieting as the season itself. The snow thawed. The pine-trees showed resinous lights, and exhaled a strong, pungent odour.

In the day-time the sky was a broad expanse of blue; at dusk it had a soft murky hue and a melancholy attraction. In the heart of the woods, now that winter was over, the first deed of the beasts was being accomplished—birth. Eider-ducks, swans, and geese were crying noisily on the river.“

Boris Pilnjak (11 oktober 1894 - 21 april 1938)

De Nederlands / Indonesisch dichter, essayist en geleerde.Gertrudes Johannes (Han) Resink werd geboren in Jogjakarta op 11 oktober 1911. Zie ook mijn blog van 11 oktober 2008 en ook mijn blog van 11 oktober 2009.

Landschapschildering

Uit dalen komen golven bovenstromen

en aan hun schuim ontkrult een wilde lucht

en uit dat zwerk valt dan een gouden vlucht

van vlinders en van vogels neer op bomen,

die wuivend buigen om een oud gehucht,

waar iedereen zijn tijd staat te verdromen

bij spel, muziek, goed eten en gerucht

van goden, die van verre bergen komen.

Op één der prauwen, die de zee doorvaren,

staat bij een zeil, met bloemen overschilderd,

een gaaf, naakt kind in die volmaakte rust,

die ieder mens in zich tracht uit te sparen

temidden van een wereld, die verwildert.

Kwatrijn

Houd als de houtsnijder, die een plastiekje hieuw

van een gewone vrouw, maar met een vissenkieuw

gevederd, niet van alles wat héél ver is en

héél schoon, maar wel van wat heel oud is en heel nieuw.

Han Resink (11 oktober 1911 – 4 september 1997)

De Franse dichter en schrijver Pierre Jean Jouve werd geboren op 11 oktober 1887 in Arras.  Zie ook mijn blog van 11 oktober 2008 en ook mijn blog van 11 oktober 2009.

Lisbe

Des ressemblances nous ont égarés dans l'enfance
Étions-nous donc du même sang
Des merveilles se sont passées qui nous ont fait peur
Près des édredons de pleur et de sang rouge

Étions-nous du même sang quand je rencontrai ta blondeur
Avions-nous pleuré les mêmes larmes dans les cages
Et quels attentats en de secrètes chambres
Nous avaient faits aussi à nu que nos pensées?

Ô mort il me revient des sons étranges
Ô vive et un peu rousse et la cuisse penchée
Tes yeux animaux me disent (velours rouge)
Ce qu'un génie n'ose pas même imaginer.

Adieu

III

Adieu. La nuit déjà nous fait méconnaissables
Ton visage est fondu dans l'absence. Oh adieu
Détache ta main de ma main et tes doigts de mes doigts arrache
Laissant tomber entre nos espaces le temps
Solitaire étranger le temps rempli d'espaces;
Et quand l'obscur aura totalement rongé
La forme de ton ombre ainsi qu'une Eurydice
Retourne-toi afin de consommer ta mort
Pour me communiquer l'adieu. Adieu ma grâce
Au point qu'il n'est espoir de relier nos sorts
Si même s'ouvre en nous le temple de la grâce.

Pierre Jean Jouve (11 oktober 1887 – 8 januari 1976)

Portret door Henri Le Fauconnier

De Duitse dichter, schrijver en vertaler Hans Schiebelhuth werd geboren op 11 oktober 1895 in Darmstadt. Zie ook mijn blog van 11 oktober 2009.

DAS MÄDCHEN DES FLUSS-SCHIFFERS

Das Wasser vom Flitzfluß ist flink wie ein Pfeil.
Ein Boot auf dem Flitzfluß saust dahin
Als hätte es Flügel.
Zehn Tage nur braucht es für dreitausend Meilen.
Und Du gehst, mein Lieber -
Oh weh, wie viel Jahre, ehe Du heimkehrst?

Li-Po

SEIN LIED

Er singt sich selber in Schlaf.
Seine Mutter, über ihn gebeugt,
Schilt ihn.
Aber er will zuerst
Sein Liedchen in Schlaf singen.

Chang-Wu-Ken

Hans Schiebelhuth (11 oktober 1895 – 14 januari 1944)

Darmstadt, Luisenplatz (Geen portret beschikbaar)

De Amerikaanse dichter, essayist en vertaler Richard H. W. Dillard werd geboren op 11 oktober 1937 in Roanoke, Virginia. Zie ook mijn blog van 11 oktober 2008 en ook mijn blog van 11 oktober 2009.

Uit: Going Out Into the Crazy: Some Thoughts About Real Writing and Real Reading

“In much the way that a minister will build a sermon upon a selected biblical text, I am today going to deliver what might be called a secular sermon or meditation on a sentence by Edgar Allan Poe from his essay "Peter Snook"—not the actual sentence, mind you, but an inaccurate version I quoted to Erin Pope, one of my students, the other day while we were discussing the way writing is written. I'll tell you what Poe actually wrote a bit later, but here is the sentence as I misquoted it at the time: "To originate is carefully, patiently, and lovingly to combine." I would like to use that newly minted (or recombined) Poe sentence to talk to you a bit this morning about the mysterious process of writing, reading, and the creation of meaning by writing and reading.As I remember it, when I was an undergraduate at Roanoke College and a student in Professor Matthew M. Wise's course, English 44: Shakespeare's Comedies, I made a discovery. It was a discovery that I found very useful at the time as a device for getting through that difficult course unscathed, but I did not really come to understand its implications and larger meaning until maybe twenty years later—which I suspect is about the time it takes to figure out what you actually learned in college apart from what you thought you learned. Or maybe I was just a slow study. But, be that as it may, I thought that I would talk about that discovery today and use it to discuss briefly why some of us write what Vladimir Nabokov would call "real writing," or to use a somewhat less aggressive term, imaginative literature, and why all of us should read it with the same care, patience and love with which it was written.“

Richard H. W. Dillard (Roanoke, 11 oktober 1937)

11-10-2010 om 17:18 geschreven door Romenu  

Friedenspreises des Deutschen Buchhandels 2010 voor David Grossman

Aan de Israëlische schrijver David Grossman werd gisteren in de Frankfurter Paulskerk de Friedenspreis des Deutschen Buchhandels uitgereikt. David Grossman werd geboren op 25 januari 1954 in Jeruzalem. Zie ook alle tags voor David Grossman op dit blog.

Uit: Eine Frau flieht vor einer Nachricht (Vertaald door Anne Birkenhauer)

„Das war kurz bevor er vier wurde, zwei oder drei Monate vorher, sagt sie. Ich war gerade dabei, Mittagessen zu kochen. Damals lernte ich im letzten Jahr Physiotherapie, und Ilan hatte schon seine eigene Kanzlei, es war eine völlig verrückte Zeit, aber immerhin hörten die Vorlesungenan zwei Tagen der Woche früher auf, und so konnte ich Ofer direkt vom Kindergarten abholen und ihm etwas kochen – sag, interessiert dich das wirklich ... Avram lacht in sich hinein, und seine Lider röten sich. Auf diese Art ...
Was? Sag schon.
Spähe ich heimlich in euer Leben.
Ja? Dann späh nicht heimlich, sondern schau richtig hin. Alles steht dir offen.
Auf dem Gipfel von Keren Naftali, auf einem Teppich von Zyklamen und Anemonen, liegen sie verschwitzt und atemlos von dem steilen Aufstieg. Das war bisher das Schwerste, da sind sie sich einig, und sie stürzen sich auf die Waffeln und Kekse. Bald müssen sie einkaufen, erinnern sie einander. Avram steht auf und zeigt ihr, wie viel er in diesen Tagen abgenommen hat, und freut sich ungläubig, dass er das erste Mal eine Nacht durchgeschlafen hat, vier Stunden am Stück ohne Tabletten, kannst du dir das vorstellen? Der Ausflug tut dir gut, sagt sie, die Diät, das Laufen, die frische Luft. Ich fühl mich wirklich nicht schlecht, wundert er sich und wiederholt seine Worte wie einer, der aus sicherem Versteck ein schlafendes Raubtier reizt.
Hinter ihnen die Trümmer behauener Steine, Reste eines arabischen Dorfes oder eines alten Tempels. Avram, der vor kurzem einen Artikel darüber gesehen hat, denkt, die Art der Behauung stamme aus römischer Zeit, und Ora teilt diese Annahme gern. Ich hab jetzt keine Kraft für die Überreste eines arabischen Dorfes, sagt sie. Doch in einem kurzen Moment der Halluzination setzt sich aus den Steinen der Ruine ein Panzer zusammen, der, durch eine enge Gasse bretternd, als Projektion in ihrem Kopf auftaucht, und bevor er ein parkendes Auto plattwalzt oder eine Häuserwand abrasiert, fuchtelt sie mit den Händen vor ihren Augen und wehrt sich, genug, genug, meine Festplatte ist voll von solchen Bildern.
Ausladende Pistaziensträucher wiegen sich im sanften Wind. Nicht weit von ihnen ein eingezäunter kleiner Militärstützpunkt, von dem Antennen in den Himmel ragen. Ein gutaussehender äthiopischer Soldat, schwarz wie eine Schachfigur, steht unbeweglich auf einem Aussichtsturm und überblickt das Hulatal zu ihren Füßen, vielleicht schaut er auch mal heimlich zu ihnen rüber, für etwas Abwechslung beim Wacheschieben. Ora streckt sich, lässt den Wind ihre Haut kühlen, und auch Avram streckt die Beine von sich, auf einen Ellbogen gestützt siebt er mit den Fingern die Erde.“

 
David Grossman (Jeruzalem, 25 januari 1954)

11-10-2010 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver Ferdinand Bordewijk werd geboren op 10 oktober 1884 in Den Haag. Zie ook mijn blog van 10 oktober 2006 en mijn blog van 10 oktober 2007 en ook mijn blog van 10 oktober 2008 en ook mijn blog van 10 oktober 2009.

Uit: Bint

“Was de hel van de grootste geestelijke eentonigheid? De Bree deed dien nacht weer een paar maal zijn ronde. Hij had een zaktoorts. Hij richtte dien naar de plafonds. In de flauwe schemering lagen zij stil, of snurkend, of woelend. Een had zijn dek weggetrapt. Hij legde het recht.

Dien morgen was hij vroeg op, als altijd. Van den waard hoorde hij dat er twee waren weggegaan, zeker een eind om.

- Met de fiets?

- Met de vélo.

- Hoe lang geleden?

- O, al een uur of twee.

De Bree ging naar boven. Er lag een vore tusschen zijn wenkbrauwen. Hij kwam in de kamers. Ze waren allen wakker. Ze hadden gestoeid of gevochten. Ze hadden zich voor den vorm weer toegedekt. Hun bloote teenen staken onderuit de dekens.

Hij kwam in een kamer waar er maar één lag. Heiligenleven en Punselie waren weg. Van der Karbargenbok lag naar hem te kijken, dek tot zijn kin, snavelerboven, kleine oogen somber gloeiend.

- En nou jij.

De Bree trok hem aan zijn kopveeren uit het nest.

- Waar zijn die twee?

- Weet niet.

 - Kerel, als je het me niet zegt, krijg je een trap onder je .....

Hij hield op. De gier stond er bij, woedend en vernederd. De Bree begreep in een flits wat er in hem omging. Hij wist misschien niet waar de anderen waren heengegaan. Hij had het wel gezien, maar hij had niet meegewild. Hij had het gewild en toch ook niet gewild. Hij was vernederd omdat de anderen de eenheid hadden verbroken. Hij was woedend omdat hij niet met hen was meegegaan. De Bree moest ten slotte waardeeren, dat de saamhoorigheid het had gewonnen. Wist hij hun doel dan kon hij toch niet klikken.

De gier staarde naar den grond. Hadden de anderen een verleidelijk beeld opgehangen van een reis naar de verte, naar de Middellandsche Zee, werken en bedelen onderweg?

De Bree was woedend als de gier.

- Kleed je aan, zei hij alleen.”

Ferdinand Bordewijk (10 oktober 1884 –  28 april 1965)

De Nederlandse dichter en vertaler Menno Wigman werd geboren in Beverwijk op 10 oktober 1966.  Zie ook mijn blog van 10 oktober 2008 en ook mijn blog van 10 oktober 2009.

De kunst van het feesten

is de kunst je als een kenner te vervelen

en langzaam, slok na slok, de doffe streken

van het daglicht te vergeten, is de kunst

je lichter te bewegen, wild en wilder

alle hoop en wanhoop van je af te slaan,

is de kunst een schoonheid te bewegen

naar het Prado van je bed te gaan.

Bijna dertig

Nee, die juli bracht bepaald geen
revolutie in mijn bed. Hoe de zomer
zich ook gaf, het leek te laat om nog
een nieuwe hartstocht op te lopen.

Dus dook ik onder voor het zwermen
van de lust en heulde vrolijk
met de slaap. Bijna dertig dacht ik,
wordt mij toch iets te helder. En ik zag
hoe alle parken overbloeiden,
hoe de hitte uit de hemel sloeg,

hoe de horde joeg op ander bloed
en zich vergrijpen wilde aan
een blonde levensgloed. En ik zag af.
Versliep de revolutie in mijn bed.
Vergat alvast te leven.

Aan een man in de supermarkt

En toen, gifmuze, kroop hij in mijn blik:

een man, klein, dik, met onbemand gezicht

die keek alsof hij Ron of Ruud moest heten.

En alles wat hij dacht was mij bekend:

belasting, voetbal, Emma, missverkiezing,

broccoli, koffiefilters - heel zijn mond

een dunne brief vol blanco levensdrift.

En ik was in verwachting van een scheef

gedicht, wou hem haten, kon het niet -

want alles wat hij droomt, dacht ik, droom ik

niet beter. Groet, gegroet dus, vale oom

die net zo magisch over lakens droomt.

De rij in, dan naar huis, deurmat, ijskast,

de bank, de oven, later weer die slaap.

Ik ben zo bang dat je niet eens bestaat.

Menno Wigman (Beverwijk, 10 oktober 1966)

De Amerikaanse schrijver Jonathan Littell werd geboren in New York op 10 oktober 1967. Zie ook mijn blog van 10 oktober 2009.

Uit: The Kindly Ones (Vertaald door Charlotte Mandell)

„Once, I found myself in Germany on a business trip; I was meeting the head of a big lingerie company, to sell him some lace. Some old friends had recommended me to him; so, without having to ask any questions, we both knew where we stood with each other. After our discussion, which went quite well, he got up, took a book down from his shelf, and handed it to me. It was the posthumous memoirs of Hans Frank, the Generalgouverneur of Poland; it was called Facing the Gallows. “I got a letter from Frank’s widow,” he said. “She had the manuscript, which he wrote after his trial, published at her own expense; now she’s selling the book to provide for her children. Can you imagine that? The widow of the Generalgouverneur! – I ordered twenty copies from her, to use as gifts. And I advised all my department chiefs to buy one. She wrote me a moving letter of thanks. Did you know him?” I assured him I hadn’t, but that I would read the book with interest. Actually I had run into Hans Frank once, briefly, maybe I’ll tell you about it later on, if I have the courage or the patience. But just then it would have made no sense talking about it. The book in any case was awful – confused, whining, steeped in a curious kind of religious hypocrisy. These notes of mine might be confused and awful too, but I’ll do my best to be clear; I can assure you that they will at least be free of any form of contrition. I do not regret anything: I did my work, that’s all; as for my family problems, which I might also talk about, they concern no one but me; and as for the rest, I probably did go a little far toward the end, but by that point I was no longer entirely myself, I was off-balance, and anyhow the whole world was toppling around me, I wasn’t the only one who lost his head, admit it. Also, I’m not writing to feed my widow and children, I’m quite capable of providing for them. No, if I have finally decided to write, it really is probably just to pass the time, and also, possibly, to clear up one or two obscure points, for you perhaps and for myself.“

Jonathan Littell (New York, 10 oktober 1967)

De Duitse schrijver, tekenaar en musicus Eugen Egner werd geboren op 10 oktober 1951 in Ingelfingen. Zie ook mijn blog van 10 oktober 2009.

Uit: Dies ist gar keine richtige Geschichte

„In letzter Zeit werde ich oft fälschlicherweise für einen Postboten gehalten. Einmal geschah es, daß ich stundenlang völlig selbstvergessen vor dem Gartentor eines Einfamilienhauses verharrte, als traute ich mich wegen eines bissigen Hundes nicht auf das Grundstück.

Im Vorgarten, gleich neben dem Weg zum Haus, stand ein aus vier Holzstücken kreuz und quer

zusammengenageltes Gebilde, in dessen Betrachtung ich mich nun vertiefte, bis endlich ein Mann mittleren Alters aus dem Haus gelaufen kam und mir zurief: »Keine Angst, das ist kein richtiger Hund!«

Er öffnete das Törchen, um mich, den vermeintlichen Postboten, einzulassen. Ich tat erleichtert und zog ein paar Briefe aus der Tasche. (Längst habe ich mir angewöhnt, in solchen Situationen den Leuten ein wenig Post zu überreichen, damit keine langen Diskussionen entstehen.) Der Mann ging die Briefe durch.

»Nur wieder Reklame und Rechnungen«, kommentierte er mürrisch.

Ich schlug vor: »Die Rechnungen können Sie gleich bei mir bezahlen.«

»Später«, antwortete er. »Kommen Sie doch mit ins Haus, ich möchte Ihnen etwas zeigen.«

»Geht es um Holz?«

»In der Tat, ja«, erwiderte der Mann verblüfft, »woher wissen Sie das?«

Ich schwieg, um eine geheimnisvolle Wirkung bemüht. In der Diele gesellte sich die Ehefrau zu uns.

»Zeigen wir es ihm?« fragte sie ihren Mann.

Er nickte: »Ich denke schon.«

»Sind Sie ein Ästhet?« erkundigte sie sich sodann bei mir. »Letzte Woche hatten wir nämlich einen homosexuellen Dichter hier, der interessierte sich nicht dafür.«

»Laß ihn, Margret«, sprach der Ehemann besänftigend.

»Ich sehe es in seinen Augen, er hat gewiß den rechten Sinn dafür.«

Inzwischen hatte uns das Wohnzimmer aufgenommen.“

Eugen Egner (Ingelfingen, 10 oktober 1951)

De Catalaanse schrijfster Mercè Rodoreda werd geboren op 10 oktober 1908 in Barcelona. Zie ook mijn blog van 10 oktober 2009.

Uit: The Salamander (Vertaald door Martha Tennent)

„I strolled down to the water, beneath the willow tree and through the watercress bed. When I reached the pond I knelt down. As always, the frogs gathered around me. Whenever I arrived, they would appear and come jumping toward me. As soon as I started to comb my hair, the mischievous ones would stroke my red skirt with the five little braids or pull at the festoon on my petticoat full of ruffles and tucks. The water would grow sad and the trees that climbed the hill would gradually blacken. But that day the frogs jumped into the water, shattering the mirror in the pond, and when the water grew still again his face appeared beside mine, as if two shadows were observing me from the other side. So as not to give the appearance of being frightened, I stood up and without saying a word began walking calmly through the grass. But the moment I heard him following me, I looked back and stopped. A hush fell over everything, and one end of the sky was already sprayed with stars. He stopped a short distance away and I didn’t know what to do. I was suddenly filled with fear and began to run, but when I realized he would overtake me, I stopped under the willow tree, my back to the trunk. He came to me and stood there, both arms spread wide so I could not run away. Then, gazing into my eyes, he began to press me against the willow, my hair disheveled, between the willow and him. I bit my lips to keep from screaming; the pain in my chest was so great I thought my bones were on the point of breaking. He placed his mouth on my neck, and where he had laid his mouth I felt a burning.”

Mercè Rodoreda (10 oktober 1908 – 13 april 1983)

Zie voor nog meer schrijvers van de 10e oktober ook mijn vorige blog van vandaag en eveneens mijn eerste blog van vandaag.

10-10-2010 om 21:32 geschreven door Romenu  

De Britse schrijver Harold Pinter werd geboren op 10 oktober 1930 in Londen. Zie ook mijn blog van 10 oktober 2006  en ook mijn blog van 10 oktober 2008 en ook mijn blog van 28 december 2008 en ook mijn blog van 10 oktober 2009.

Uit Press Conference

„PRESS Sir, before you became Minister of Culture I believe you were the head of the Secret Police.

MINISTER That is correct.

PRESS Do you find any contradiction between those two roles?

MINISTER None whatsoever. As head of the Secret Police it was my responsibility, specifically, to protect and to safeguard our cultural inheritance against forces which were intent upon subverting it. We were defending ourselves against the worm. And we still are.

PRESS The worm?

MINISTER The worm.

PRESS As head of the Secret Police what was your policy towards children?

MINISTER We saw children as a threat if - that is - they were children of subversive families.

PRESS So how did you employ your policy towards them?

MINISTER We abducted them and brought them up properly or we killed them.

PRESS How did you kill them? What was the method adopted?

MINISTER We broke their necks.

PRESS And women?

MINISTER We raped them. It was all part of an educational process, you see. A cultural process.

PRESS What was the nature of the culture you were proposing?

MINISTER A culture based on respect and the rule of law.

PRESS How do you understand you present role as Minister of Culture?

MINISTER The Ministry of Culture hold to the same principles as the guardians of National Security. We believe in a healthy, muscular, and tender understanding of our cultural heritage and our cultural obligations. These obligations naturally include loyalty to the free market.

PRESS How about cultural diversity?

MINISTER We subscribe to cultural diversity; we have faith in a flexible and vigorous exchange of views; we believe in fecundity.“

Harold Pinter (10 oktober 1930 – 24 december 2008)

Hier als acteur in Samuel Beckett’s  “Krapp’s Last Tape“

De Franse schrijver Claude Simon werd geboren op 10 oktober 1913 te Tananarive (Madagaskar) als zoon van een Franse legerofficier. Zie ook mijn blog van 10 oktober 2008 en ook mijn blog van 10 oktober 2009.

Uit: Les Géorgiques

„Cette longue description de la maison de la vieille dame et en particulier ce passage du placard où sont enfouies les preuves du crime du général laissent apparaître de façon nette l'importance du secret dans la vie de la famille et en particulier de la vieille dame qui, ayant gardé cachés ces papiers au point qu'ils sont devenus un poids, se sent soulagée à l'idée de mourir. Mais c'est sans compter sur l'oncle Charles qui va distiller tout le secret puisque c'est lui qui va transmettre les papiers et donc faire éclater la vérité. [...]

[...] La description du cadavre ne nous laisse donc aucun doute sur le décès de la vieille dame comme le montrent la périphrase « la gisante » et l'expression « dernière garde pour qu'elle emporte dans sa tombe » : l'arrière-petite-fille du général est morte chez elle, au plus près de son secret. Dans la première partie du texte, on comprend bien que la vieille dame a espéré emporter avec elle le secret dans sa tombe comme le dit clairement ce fragment de phrase : « qu'une fois morte, une fois la dernière chair du nom disparue, cela n'aurait alors plus d'importance ».

Claude Simon (10 oktober 1913 – 6 juli 2005)

De Antilliaanse (Curaçaose) schrijver Willem Cornelis Jacobus (Boeli) van Leeuwen werd geboren op 10 oktober 1922 op Curaçao. Zie ook mijn blog van 10 oktober 2006 en ook mijn blog van 10 oktober 2008 en ook mijn blog van 10 oktober 2009.

Uit: De gorilla

'In Berlijn te zijn geweest in een dierentuin versierd met flamingoveren, waar ik de grootste gorilla ter wereld heb zien sterven van angst en het paard van Johannes in een brandende etalage heb ontmoet en in een schuilkelder een vrouw met de rug van een wezel heb gestreeld, om daarna in Leiden rechten te studeren…! […] Wat te beginnen met de verlate puberteitsriten van het corps, de platvloersheid van de professoren – wat moet een creool uit Curaçao daarmee beginnen? Hij die onsterfelijk is geweest op de rand van het bestaan, kon geen groentjes verdragen met kaalgeschoren koppen, want hij heeft kaalgeschoren koppen gezien op levende doodshoofden.'

Uit: De Rots der struikeling

„Niemand wandert ungestraft unter Palmen: wij hebben reeds te lang onder verdorde kokosbomen gelopen, die nog op vervallen plantages te vinden zijn. In het isolement van een benauwde gemeenschap, gevangen in de melancholie van onze eigen situatie, zien we geslachten ten onder gaan als bomen, die langzaam in de dorre grond door gebrek aan voedsel sterven.“

Boeli van Leeuwen (10 oktober 1922 – 28 november 2007)

De Russische dichter en schrijver Ivan Aleksejevitsj Boenin werd geboren in Voronezj op 10 oktober 1870. Zie ook mijn blog van 10 oktober 2009.

Midnight

November. Midnight damp. Chalk-white beneath
The moon the village lies, by the oppressive
Hush overcome. The tide sweeps in, impassive,
Its voice all deep solemnity and breadth.

The port flag, soaked, droops on its slender mast.
Just o'er the mast, above the mass of hazy
Clouds torn in parts and running swiftly east,
The disc of moon glides, strangely white and glassy.

I reach the steps. Mysterious the light
And duller here, the tide's voice fiercer, louder.
The bathhouse piles, defenseless, heave and shudder.

Far out - a grey abyss. No sea in sight.
Below, amid the foam that seethes and hisses,
Like seals wet by the surf the boulders glisten.

The Bedouin

The Dead Sea, and, beyond, the greyish, broken
Line of the hills. Noon. Mealtime. Deft of hand,
He bathes his mare, then sits a hookah smoking
On Jordan's shore. Like molten bronze the sand.

The Dead Sea, and, beyond, in space suspended,
Mirages swimming in a golden haze.
Light. Warmth. A wild dove coos. The oleander
And storksbill with the reds of springtime blaze.

He sits, a hooded hawk, and smokes, and raises
His voice in song, and, droning sleepily,
The tamarisk and oleander praises.

Bard, robber, nomad tribesman, glad is he
To coils of smoke in simple verse and flowing
The peaks to liken beyond Siddim showing!

Vertaald door Natasha Bulashova en Greg Cole

Ivan Boenin (10 oktober 1870 - 8 november 1953)

De Amerikaanse schrijver Frederick Barthelme werd geboren op 10 oktober 1943 in Houston, Texas. Zie ook mijn blog van 10 oktober 2009.

Uit: Waveland

„A year after Katrina swept across the Mississippi Gulf Coast and destroyed everything in or near its path, Vaughn Williams was spending a quiet fall afternoon with the television, waiting for his new girlfriend, Greta Del Mar, to get home from work. It was raining and out the window of Greta's bungalow, where he'd been living for the last two months, he could still see the devastation of the landscape--everything was gone, vanished, flattened. Three houses on this block of Mary Magdalene Street survived, a few others spotted the landscape here and there, but the rest were leveled. Waveland looked like one of those unpopulated atolls in the Pacific people were always doing TV specials about. Bombing range stuff. By now, a year after the storm, there were a few trailers up on concrete blocks, some tents hooked onto pickups, but that was it. He and Greta were like shipwreck victims washed up on some -blown--out shore. Vaughn was ten years older than Greta, both of them split from their spouses--he by divorce, she by the still-unsolved killing of her husband, Bo, a half-decade before. He'd been shot in the head in his sleep. Their marriage hadn't been pretty, stuffed with Bo's infidelities, abuse, ridicule, and embarrassment, but worse was the aftermath, when Greta was indicted for the crime. She was exonerated, of course, and the charges were dismissed; but too much damage was already done.“

Frederick Barthelme (Houston, 10 oktober 1943)

10-10-2010 om 21:21 geschreven door Romenu  

De Indiase schrijver Rasipuran Krishnaswami Narayan werd geboren op 10 oktober 1906 in Madras. Zie ook mijn blog van 10 oktober 2009.

Uit: The English Teacher

"Wife, child, brothers, parents, friends...We come together only to go apart again. It is one continuous movement. They move away from us as we move away from them. The law of life cannot be avoided. The law comes into operation the moment we detach ourselves from our mother's womb. All struggle and misery in life is due to our attempt to arrest this law or get away from it or in allowing ourselves to be hurt by it. The fact must be recognized. A profound unmitigated loneliness is the only truth of life. All else is false."

R. K. Narayan (10 oktober 1906 – 13 mei 2001)

De Brits - Amerikaanse schrijver en regisseur James Clavell (pseudoniem van Charles Edmund DuMaresq de Clavelle) werd geboren op 10 oktober 1924 in Sydney. Zie ook mijn blog van 10 oktober 2008 en ook mijn blog van 10 oktober 2009.

Uit: King Rat

“I’m going to get that bloody bastard if I die in the attempt.” Lieutenant Grey was glad that at last he had spoken aloud what had so long been twisting his guts into a knot. The venom in Grey’s voice snapped Sergeant Masters out of his reverie. He had been thinking about a bottle of ice-cold Australian beer and a steak with a fried egg on top and his home in Sydney and his wife and the breasts and smell of her. He didn’t bother to follow the lieutenant’s gaze out the window. He knew who it had to be among the half-naked men walking the dirt path which skirted the barbed fence. But he was surprised at Grey’s outburst. Usually the Provost Marshal of Changi was as tight-lipped and unapproachable as any Englishman.
“Save your strength, Lieutenant,” Masters said wearily, “the Japs’ll fix him soon enough.” 
“Bugger the Japs,” Grey said. “I want to catch him. I want him in this jail. And when I’ve done with him—I want him in Utram Road Jail.” Masters looked up aghast. “Utram Road?” 
“Certainly.” 
“My oath, I can understand you wanting to get him,” Masters said, “but, well, I wouldn’t wish that on anyone.” 
“That’s where he belongs. And that’s where I’m going to put him. Because he’s a thief, a liar, a cheat and a bloodsucker. A bloody vampire who feeds on the rest of us.” 
Grey got up and went closer to the window ofthe sweltering MP hut. He waved at the flies which swarmed from the plank floors and squinted his eyes against the refracted glare of the high noon light beating the packed earth. “By God,” he said, “I’ll have vengeance for all of us.” 
Good luck, mate, Masters thought. You can get the King if anyone can. You’ve got the right amount of hate in you. Masters did not like officers and did not like Military Police. He particularly despised Grey, for Grey had been promoted from the ranks and tried to hide this fact from others.“ 

James Clavell (10 oktober 1924 – 6 september 1994)

De Nederlandse dichteres, schrijfster en illustrator Rie Cramer werd geboren in Sukabumi op Java, ndonesië op 10 oktober 1887. Zie ook mijn blog van 10 oktober 2009.

Eén in uw diep verdriet

Holland, hoe hebben wij zoovele malen

Uw knusse kalmte hekelend, bespot,

Hoe spraken wij, verwaten, vreemde talen,

En waren zonder aandacht voor uw lot.

Maar zie, - nu weten wij ons diep verbonden,

Ons brandt eenzelfde smaad, eenzelfde smart,

Nu bloeden wij, verscheurd uit eendre wonden,

Nu bonkt ons hart naast aan uw eigen hart.

Nu liggen wij des nachts in 't donker wakker

En voelen bang het trillen van uw grond,

Als lagen wij dicht naast een ouden makker,

Wakend, waar hij ten doode werd gewond.

Hoe schrijnt het heimwee, nu w'u zien gehavend,

Naar oude stadjes in hun milde rust,

En naar uw weiden, dauwend in den avond,

En naar het wonder van uw zilvren kust.

Naar hooge lanen om een vredig buiten,

Naar 't kleppend klokje van een klein gehucht.

Naar blanke vaarten, donkre visschersschuiten,

En naar de wijdheid van uw wolkenlucht.

Hoe is het, dat ons hart zoo zelden heugde

De blijdschap om dit schoon, vertrouwd verschiet?

Holland, - nu het te laat is voor uw vreugde,

Laat ons dan één zijn in uw diep verdriet!

Rie Cramer (10 oktober 1887 - 18 juli 1977)

De Australische dichteres en schrijfster Louise Mack werd geboren op 10 oktober 1870 in Hobart, Tasmania. Zie ook mijn blog van 10 oktober 2009.

To Sydney 

CITY, I never told you yet—

O little City, let me tell—

A secret woven of your wiles,

Dear City with the angel face,

And you will hear with frowning grace,

Or will you break in summer smiles?

This is the secret, little town,

Lying so lightly towards the sea;

City, my secret has no art,

Dear City with the golden door;

But oh, the whispers I would pour

Into your ears—into your heart!

You are my lover, little place,

Lying so sweetly all alone.

And yet I cannot, cannot tell

My secret, for the voice will break

That tries to tell of all the ache

Of this poor heart beneath your spell.

Dreaming, I tell you all my tale;

Tell how the tides that wash your feet

Sink through my heart and cut its cords.

Dreaming, I hold my arms, and drag

All, all into my heart—the flag

On the low hill turned harbourwards,

And all the curving little bays,

The hot, dust-ridden, narrow streets,

The languid turquoise of the sky,

The gardens flowing to the wave,

I drag them in. O City, save

The grave for me where I must lie.

Yet humbly I would try to build

Stone upon stone for this town’s sake;

Humbly would try for you to aid

Those whose wise love for you will rear

White monuments far off and near,

White, but unsoiled, undesecrate. 

Louise Mack (10 oktober 1870 - 23 november 1935)

De Finse dichter en schrijver Aleksis Kivi werd geboren als geboren Alexis Stenvall in Palojoki op 10 oktober 1834. Zie ook mijn blog van 10 oktober 2009.

Uit: Seven Brothers

“JUHANI: On one corner of the earth a day of peace still gleams for us. Ilvesjärvi lake yonder, below Impivaara, is the harbour to which we can sail away from the storm. Now my mind is made up.
LAURI: Mine was made up last year already.
EERO: I'll follow you even into the deepest cave on Impivaara, where it is said the Old Man of the Mountains boils pitch, with a helmet made of a hundred sheepskins on his head.
TUOMAS: We'll all move there from here.
JUHANI: Thither we'll move and built a new world.”

Aleksis Kivi (10 oktober 1834 - 31 december 1872)

Standbeeld in Helsinki

De Nederlandse dichter en schrijver Robidé van der Aa (eig. Christianus Petrus Eliza van der Aa) werd geboren op 10 oktober 1791 in Oosterbeek. Zie ook mijn blog van 10 oktober 2009.

Herfstliedje

Wie Lente bezinge, wij wijden ons lied

Het vruchtbaarst saizoen, dat er daagt;

Wanneer ons de tuin zijne bloemen nog biedt,

De boomgaard zijn vruchten reeds draagt;

Als 't appeltje, gloeijend van sierelijk rood,

Ons lacht uit het looverdak aan,

De saprijke peer als tot plukken ons noodt,

De wingerd zoo rijk is belaân.

't Is feest voor de landjeugd in boomgaard en veld,

Als, najaar, ge uw schatten ons biedt;

Daarom wordt gij vrolijk en dankbaar vermeld,

En wijden we u heden ons lied.

Robidé van der Aa (7 oktober 1791 – 14 mei 1851)

Kermit Roosevelt sr. (10 oktober 1889 – 4 juni 1943)
Portret door John Singer Sargent

10-10-2010 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Vlaamse schrijver Herman Brusselmans werd geboren in Hamme op 9 oktober 1957. Zie ook mijn blog van 8 oktober 2006 en ook mijn blog van 9 oktober 2007 en ook mijn blog van 9 oktober 2008 en ook mijn blog van 8 oktober 2009.

Uit: Vrouwen met een IQ

„De taxichauffeur vraagt in welke straat het is. Ik vraag hem verbaasd of hij niet weet waar hij De Brugse Poorte moet situeren. Hij zegt dat hij dat inderdaad niet weet. Ik vraag hem, nu al van hem walgend, of hij nieuw is in zijn vak. Hij zegt: "Ja."
Ik vertel hem hoe hij de Brugse Poorte kan bereiken. Hij begint te rijden. Onderweg kijkt hij me nu en dan aan in de achteruitkijkspiegel, erop hopend dat ik hem zal vragen wat hij vroeger deed. Ik vraag hem niets. Ten slotte kan hij zich niet meer inhouden en zegt: "Dit is pas m'n tweede week als taxichauffeur. Vroeger was ik vrachtwagenchauffeur."
"Een hele overstap, " zeg ik. Hij vertelt me dat het leven van een vrachtwagenchauffeur veel harder en boeiender is dan het leven van een taxichauffeur. Ik zeg dat ik me dat kan voorstellen. Dat is nochtans niet zo. Hoe zou ik me kunnen voorstellen dat het leven van een vrachtwagenchauffeur veel harder en boeiender is dan dat van een taxichauffeur? Bovendien interesseert het me niet hoe hard en boeiend hun levens zijn.
Hij zegt dat het in de vrachtwagenbranche heel slecht gaat en dat er elke dag ontslagen vallen. Ik zeg hem dat ik diepgevroren as verzamel. Hij verstaat me niet en zegt dat de overheid ervoor zal zorgen dat, als ze zo doorgaat, de vrachtwagenbranche helemaal naar de verdommenis zal gaan. Ik zeg hem dat de overheid daar gelijk in heeft, maar ik denk dat hij alweer niet beseft wat ik zeg.
Ik heb de indruk dat hij bezig is met verkeerd te rijden. Voorlopig zwijg ik daarover en als hij zegt dat hij z'n Scania Vabis Intercooler mist, antwoord ik hem dat ik m'n moeder mis.“

Herman Brusselmans (Hamme, 9 oktober 1957)

De Poolse dichter en schrijver Tadeusz Różewicz werd geboren in Radomsko op 9 oktober 1921. Zie ook mijn blog van 9 oktober 2008 en ook mijn blog van 8 oktober 2009.

The Living Were Dying

Walled in, the living were dying
black flies laid eggs
in human flesh.
Day in and day out
the streets were paved
with swollen heads.

The father, Aaron
had a beard of mildew and moss
and a head of white light
which died out flickering
before he expired he ate out of a hand
with his wilting lips
and opening his turquoise eyes.

In the little room
bodies were swelling.
Sally sold apples
silver ones smelling of an orchard
in front of the gate
which was made of azure.

Between gibberish
and red spittle
between the scabies of the wall
and the corpse of the passerby
with a cruel eye
between the stone
and the howling of a madwoman
Sally stood in her red dress
and the colors were absorbing venoms
and the apple rotted in her swarthy
hands. A white worm crawled out
from the smell.
Apples were wilting apples were rotting
mother was dying.

No one brought apples to the ghetto any more
no one in the ghetto bought apples any more.
Day in and day out
bodies were falling down.

Vertaald door Regina Grol

Busy With Many Jobs

Busy with many jobs

I forgot

one also has

to die

irresponsible

I kept neglecting that duty

or performed it perfunctorily

as from tomorrow

things will be different

I'll start dying meticulously

wisely optimistically

without wasting time

Vertaald door Adam Czerniawski

Tadeusz Różewicz (Radomsko, 9 oktober 1921)

De Joods-Duitse filoloog en schrijver Victor Klemperer werd geboren in Landsberg an der Warthe (tegenwoordig Gorzów Wielkopolski) op 9 oktober 1881. Zie ook mijn blog van 9 oktober 2008 en ook mijn blog van 8 oktober 2009.

Uit: Ich will Zeugnis ablegen bis zum letzten, Tagebücher 1933-1945

„Dienstag 19. Juni 45, Dölzschen
Am Sonntag d. 10. sind wir hier angekommen, die erste Nacht schliefen wir beim braven Kalau, die zweite schon in unserm Haus, ein noch immer unbeschreibliches Gefühl, noch immer wie ein Wachtraum, wir leben seitdem in einer Märchenwelt, einer komischen, imaginären und doch höchst realen aber etwas unsicheren Welt, einem komischen, manchmal rührenden, manchmal ein bisschen verächtlichen Paradiese, und noch immer bin ich zu keiner Arbeitsruhe gekommen, mein Tagebuch liegt im Argen, die Reisetage sind noch nicht nach den dürftigen Stichworten ergänzt, die grosse Fülle dieser Woche ist nicht festgelegt, ich habe mich noch nicht um das Schicksal meiner Mss in Pirna gekümmert.
Ich bin zu allem und jedem zu müde, der Tag vergeht mit Essen und wieder Essen, mit Dösen und Schlafen, mit Besuchen, die ich zahlreich empfange und mache, mit Plaudern, mit Plänen und Skepsis, mit Staunen, mit Freude und wieder und wieder mit Skepsis, mit Müdigkeit, Warten, Treibenlassen und wieder mit Müdigkeit. Umschichtig schwimme ich in erstaunter Seligkeit, in skeptischer Verwunderung über diesen vollkommenen Märchenumschlag unseres Schicksals, und in der dunklen Angst, es möchte alles zu spät kommen, das Herz, die Vergreisung des Denkens, auch das blosse Eingerostetsein meiner Kenntnisse - ich kann ja keine zehn Worte mehr französisch - möchten mir einen vernichtenden Streich spielen. Alles dies aber, Hoffnung, Furcht, Skepsis, Angst, ist gedämpft durch Müdigkeit und animalisch träges Wohlbehagen: immerfort essen, immerfort schlafen, dazwischen ein bisschen Radiohören.“

Victor Klemperer (9 oktober 1881 - 11 februari 1960)

Monument in Dresden

De Russische dichteres en schrijfster Marina Tsvetájeva werd geboren op 9 oktober 1892 in Moskou. Zie ook mijn blog van 9 oktober 2006 en ook mijn blog van 9 oktober 2008 en ook mijn blog van 8 oktober 2009.

 Here, in my Moscow, - cupolas shine

Here, in my Moscow, - cupolas shine.

Here, in my Moscow, - church bells chime.

And tombstones, here, all stand aligned,

Tsarinas sleep there, and tsars.

You don’t know, but in the Kremlin, at dawn,

The air is lightest – and just here alone!

You don’t know, but in the Kremlin, each dawn,

I pray to you - until dusk.

And you stroll along your Neva River, slow,

While I stand alone where my Moskva flows.

With my head bowed low, I watch the blurry glow -

Streetlamps in the dusk.

With my whole insomnia, I’m in love with you,

With my whole insomnia, I am harking you,

While sextons awake in the Kremlin to

Carry out their morning tasks.

But, my Joy, my river – with your river still…

But, my Joy, my arm – with your arm, I feel,

Will not come together, at least, until

The dawn catches the dusk.

I like the fact that you’re not mad about me

I like the fact that you’re not mad about me,

I like the fact that I’m not mad for you,

And that the globe of planet earth is grounded

And will not drift away beneath our shoes.

I like the fact that I can laugh here loudly,

Not play with words, feel unashamed and loose

And never flush with stifling waves above me

When we brush sleeves, and not need an excuse.

I like the fact that you don’t feel ashamed

As you, before my eyes, embrace another,

I like the fact that I will not be damned

To hell for kissing someone else with ardor,

That you would never use my tender name

In vain, that in the silence of the church’s towers,

We’ll never get to hear the sweet refrain

Of hallelujahs sung somewhere above us.

With both, my heart and hand, I thank you proudly

For everything, - although you hardly knew

You loved me so: and for my sleeping soundly,

And for the lack of twilight rendezvous,

No moonlit walks with both your arms around me,

No sun above our heads or skies of blue,

For never feeling - sadly! - mad about me,

For me not feeling - sadly! - mad for you.

Vertaald door Andrey Kneller

Marína Tsvetájeva (9 oktober 1892 – 31 augustus 1941)

Standbeeld in Moskou



Zie voor nog meer schrijvers van de 9e oktober ook mijn vorige blog van vandaag en eveneens mijn eerste blog van vandaag.

09-10-2010 om 15:11 geschreven door Romenu  

De Duitse dichter, schrijver, schilder en graficus Johannes Theodor Baargeld werd geboren op 9 oktober 1892 in Stettin. Zie ook mijn blog van 9 oktober 2008 en ook mijn blog van 8 oktober 2009.

Verse

        Und auch die Nächte dieser Stadt

Sind unterhöhlt von den stürzenden Glocken.

Uns Nackten wehen in ihr Bad

Des Rausches von ruhlosen Lippen Flocken.

        Wo du an überlaubtem Tor

Weichere Hände nicht wolltest küssen,

Habt Beide ihr Schatten sehen müssen,

Und Schreie, da ein Gerechter verlor.

        Ein dunkler Seim von krankem Baum

Ward über das Pflaster zu spaltiger Glättung,

Und ein Zuschlag sprang wie aus eiserner Kettung

Einer toten Weiche in deinen Traum.

O dieser Stunde

            Jetzt sind durch Stadt

Lange Wege von Suchenden.

Häuser rauschen heran

Unbestimmter Erregtheit.

Pferd wartet um sich dunkle Höfe

Und ein Lied aus Kanal oder Lichtschacht.

Über asphaltenen Zeilen

Kreuzen sich Suchaugen

Ungenau.

Aufschwelen Brauen

In denen Tag nachzittert

Und etwas wie

Erwartung steht auf –

O dieser Stunde –

Wo ist

Der sich wühlt unter die kündende Liebe

Eures Tagverhaltenseins,

Brüder Gelegenheitsmenschen?

Ich balle meine Tausendbedürftigkeit vor euch

Fragend bittend Euch Tiefhändigen bald.

Ich tanze den durstigen Narr in den Trug unserer

Schläfe aus zweiter Hand,

Ich bettle mich durch

Zu uns.

Johannes Theodor Baargeld (9 oktober 1982 – 18 augustus 1927)

De Servisch-Kroatische schrijver Ivo Andrić werd geboren op 9 oktober 1892 in het dorpje Dolac in de buurt van Travnik, Bosnië. Zie voor onderstaande schrijvers ook mijn blog van 9 oktober 2006.

Uit: Bosnian Chronicle (Vertaald door Celia Hawkesworth)

„Prologue

     For as long as anyone can remember, the little café known as "Lutovo's"  has stood at the far end of the Travnik bazaar, below the shady, clamorous source of the "Rushing Brook". Not even the oldest people can remember Lutvo, its first proprietor. He has lain for at least a hundred years in one of the cemeteries scattered throughout Travnik, but everyone goes to Lutovo's for coffee and his name is still recalled and mentioned while so many sultans, viziers and beys have been  long forgotten. In the garden of this little café, at a foot of a hill, a gentle secluded slope rises up against a cliff, in the shade of an old lime tree. Low benches of irregular shapes have been fitted together around the tree, among boulders and tufts of grass, making a place where it is pleasant to sit for a while and always hard to leave. The benches are weather-worn and warped by the years and long use- they have merged completely with the tree, earth and rock around them.

     During the summer months, from the beginning of May to the end of October, this was by ancient tradition the place where the Travnik beys and other notables admitted to their company gathered, about the time of the afternoon prayer. At the time of day, none of the other townspeople would presume to sit and drink coffee here. The spot was known as "The Sofa". For generations this word had a clear social and political meaning in the popular speech of Travnik, because whatever was said, discussed and decided "on the Sofa" had almost the weight of a resolution of the counsellors at the Vizier's Divan.

     On the last Friday of October 1806, some dozen beys were sitting there, although the sky was already overcast and a wind was getting up, which always meant rain at this time of year. Each in his own set place, the beys were talking in low voices. Most of them pensively watching the plat of sun and clouds, smoking chibouks and coughing tetchily. They were discussing an important piece of news.

One of them, a certain Suleiman Bey Ajvaz, had recently travelled to Livno on business. While he had met a man from Split,a reliable person, he said, who had told him the news he was now recounting to the others. They could not make it out and kept asking for details and making him repeat what he had already said.“

Ivo Andrić (9 oktober 1892 – 13 maart 1975)

Standbeeld in Belgrado

De Duitse schrijver Christian Reuter werd geboren op 9 oktober 1665 in Kütten bei Halle. Zie voor ook mijn blog van 9 oktober 2006

Uit: Schelmuffskys Warhafftige Curiöse und sehr gefährliche Reisebeschreibung zu Wasser und zu Lande

„Deutschland ist mein Vaterland, in Schelmerode bin ich geboren, zu Sankt Malo habe ich ein ganz halb Jahr gefangen gelegen und in Holland und England bin ich auch gewesen. Damit ich aber diese meine sehr gefährliche Reisebeschreibung fein ordentlich einrichte, so muß ich wohl von meiner wunderlichen Geburt den Anfang machen. Als die große Ratte, welche meiner Frau Mutter ein ganz neu seiden Kleid zerfressen, mit dem Besen nicht hatte können totgeschlagen werden, indem sie meiner Schwester zwischen den Beinen durchläuft, fällt die ehrliche Frau deswegen aus Eifer in eine solche Krankheit und Ohnmacht, daß sie ganzer vierundzwanzig Tage daliegt und kann sich, der Tebel hol mer, weder regen noch wenden. Ich, der ich dazumal die Welt noch niemals geschaut und nach Adam Riesens Rechenbuche vier ganzer Monat noch im Verborgenen hätte pausieren sollen, war dermaßen auch auf die sappermentsche Ratte so töricht, daß ich mich aus Ungeduld nicht länger zu bergen vermochte, und kam auf allen Vieren sporenstreichs in die Welt gekrochen. Wie ich nun auf der Welt war, lag ich acht ganzer Tage unten zu meiner Frau Mutter Füßen im Bettstroh, ehe ich mich einmal recht besinnen kunnte, wo ich war. Den neunten Tag so erblickte ich mit großer Verwunderung die Welt. O sapperment! wie kam mir alles so wüste da vor, sehr malade war ich, nichts hatte ich auf dem Leibe, meine Frau Mutter hatte alle Viere von sich gestreckt und lag da, als wenn sie vor den Kopf geschlagen wäre, schreien wollte ich auch nicht, weil ich wie ein jung Ferkelchen dalag, und wollte mich niemand sehen lassen, weil ich nackend war, daß ich also nicht wußte, was ich anfangen sollte. Endlich dachte ich, du mußt doch sehen, wie du deine Frau Mutter ermunterst, und versuchte es auf allerlei Art und Weise; bald kriegte ich sie bei der Nase, bald krabbelte ich ihr unten an den Fußsohlen, letztlich nahm ich einen Strohhalm und kitzelte sie damit in dem linken Nasenloche, wovon sie eiligst auffuhr und schrie: Eine Ratte! Eine Ratte!

Christian Reuter (9 oktober 1665 - ? 1712)

Monument voor Reuter in Kütten in Sachsen-Anhalt

De Deense schrijver Holger Drachmann werd geboren op 9 oktober 1846 in Kopenhagen. Zie ook mijn blog van 12 oktober 2006.

Ich bin erschöpft
 
Ich bin erschöpft. Wer baut nun wieder auf?
Es baut ein jedermann in diesen Zeiten,
Und Direktoren stramm voran uns reiten,
Nur eine Hummel in dem ganzen Hauf.

Ich reiße nichts. Die andern bauen auf,
sie sind zufrieden, satt und haben Spaß;
Ich seufze fassungslos auf offener Straß',
die Hummeln überall, wo ich auch lauf'

Guten Morgen Hummelchen! - Wie - Guten Morgen?
Monsieur Horniss! Wozu das Wagen, Pricken?
Warum nicht minder Groß' und Kleine pieken?

Wofür? Kennst du denn keine andren Sorgen?
Ja gottbewahr! - Da ist noch Honig drin!
Doch Mittag soll er schon zur Königin!