De Brits-Amerikaanse schrijver Christopher Isherwood werd geboren op 26 augustus 1904 in Disley in het graafschap Cheshire in Engeland. Zie ook mijn blog van 26 augustus 2010 en eveneens alle tags voor Christopher Isherwood op dit blog.

Uit: Goodbye to Berlin

„This morning, as I was walking down the Bülowstrasse, the Nazis were raiding the house of a small liberal pacifist publisher. They had brought a lorry and were piling it with the publisher's books. The driver of the lorry mockingly read out the titles of the books to the crowd:

"Nie Wieder Krieg!" he shouted, holding up one of them by the corner of the cover, disgustedly, as though it were a nasty kind of reptile. Everybody roared with laughter.

"'No More War!'" echoed a fat, well-dressed woman, with a scornful, savage laugh. "What an idea!"

(,,,)

At present, one of my regular pupils is Herr N., a police chief under the Weimar régime. He comes to me every day. He wants to brush up his English, for he is leaving very soon to take up a job in the United States. The curious thing about these lessons is that they are all given while we are driving about the streets in Herr N.'s enormous closed car. Herr N. himself never comes into our house: he sends up his chauffeur to fetch me, and the car moves off at once. Sometimes we stop for a few minutes at the edge of the Tiergarten, and stroll up and down the paths—the chauff eur always following us at a respectful distance.

Herr N. talks to me chiefly about his family. He is worried about his son, who is very delicate, and whom he is obliged to leave behind, to undergo an operation. His wife is delicate, too. He hopes the journey won't tire her. He describes her symptoms, and the kind of medicine she is taking. He tells me stories about his son as a little boy. In a tactful, impersonal way we have become quite intimate. Herr N. is always charmingly polite, and listens gravely and carefully to my explanations of grammatical points. Behind everything he says I am aware of an immense sadness.

We never discuss politics; but I know that Herr N. must be an enemy of the Nazis, and, perhaps, even in hourly danger of arrest. One morning, when we were driving along the Unter den Linden, we passed a group of self-important S.A. men, chatting to each other and blocking the whole pavement. Passers-by were obliged to walk in the gutter. Herr N. smiled faintly and sadly: "One sees some queer sights in the streets nowadays." That was his only comment.

Sometimes he will bend forward to the window and regard a building or a square with a mournful fixity, as if to impress its image upon his memory and to bid it good-bye.“

Christopher Isherwood (26 augustus 1904 – 4 januari 1986)

De Franstalige schrijver en dichter Guillaume Apollinaire werd in Parijs geboren op 26 augustus 1880. Zie ook mijn blog van 26 augustus 2010 en eveneens alle tags voor Guillaume Apollinaire op dit blog.

À la Santé

I

Avant d'entrer dans ma cellule

Il a fallu me mettre nu

Et quelle voix sinistre ulule

Guillaume qu'es-tu devenu

Le Lazare entrant dans la tombe

Au lieu d'en sortir comme il fit

Adieu adieu chantante ronde

Ô mes années ô jeunes filles

III

Dans une fosse comme un ours

Chaque matin je me promène

Tournons tournons tournons toujours

Le ciel est bleu comme une chaîne

Dans une fosse comme un ours

Chaque matin je me promène

Dans la cellule d'à côté

On y fait couler la fontaine

Avec les clefs qu'il fait tinter

Que le geôlier aille et revienne

Dans la cellule d'à côté

On y fait couler la fontaine

V

Que lentement passent les heures

Comme passe un enterrement

Tu pleureras l'heure où tu pleures

Qui passera trop vitement

Comme passent toutes les heures

VI

J'écoute les bruits de la ville

Et prisonnier sans horizon

Je ne vois rien qu'un ciel hostile

Et les murs nus de ma prison

Le jour s'en va voici que brûle

Une lampe dans la prison

Nous sommes seuls dans ma cellule

Belle clarté Chère raison

Guillaume Apollinaire (26 augustus 1880 – 9 november 1918)

De Franse schrijver Jules Romains, pseudoniem van Louis Henri Farigoule, werd geboren op 26 augustus 1885 in  La Chapuze in het kanton Saint-Julien-Chapteuil. Zie ook mijn blog van 26 augustus 2007 en ook mijn blog van 26 augustus 2008 en ook mijn blog van 26 augustus 2009 en ook mijn blog van 26 augustus 2010

Uit: KNOCK

“LA DAME

Non.

KNOCK

Vous êtes constipée.

LA DAME

Oui, assez.

KNOCK, il l'ausculte.

Baissez la tête. Respirez. Toussez. Vous n'êtes jamais tombée d'une échelle, étant petite?

LA DAME

Je ne me souviens pas.

KNOCK,il lui palpe et lui percute le dos, lui presse brusquement les reins.

Vous n'avez jamais mal ici le soir en vous couchant? Une espèce de courbature?

LA DAME

Oui, des fois.

KNOCK,il continue de I'ausculter.

Essayez de vous rappeler. Ça devait être une grande échelle.

LA DAME

Ça se peut bien.

KNOCK, très affirmatif.

C'était une échelle d'environ trois mètres cinquante, posée contre un mur. Vous êtes tombée à la renverse. C'est la fesse gauche, heureusement, qui a porté.

LA DAME

Ah oui!

KNOCK

Vous aviez déjà consulté le docteur Parpalaid?

LA DAME

Non, jamais.

KNOCK

Pourquoi ?

LA DAME

Il ne donnait pas de consultations gratuites. »

Jules Romains (26 augustus 1885 – 14 augustus 1972)

Boekomslag

De Duitse dichter en schrijver Walter Helmut Fritz werd geboren op 26 augustus 1929 in Karlsruhe. Walter Helmut Fritz overleed op 20 november 2010 op 81-jarige leeftijd. Zie ook mijn blog van 26 augustus 2007 en ook mijn blog van 26 augustus 2008 en ook mijn blog van 26 augustus 2009 en  ook mijn blog van 26 augustus 2010

Uit: Augenblicke

„In einem Geschäft für Haushaltungsgegenstände fragte sie, ob es in der Nähe nicht eine Wohnungsvermittlung gebe. Man bedauerte. Sie fragte in der Apotheke, bekam eine ungenaue Auskunft. Vielleicht im nächsten Haus. Dort läutete sie. Schilder einer Abendzeitung, einer Reisegesellschaft, einer Kohlenfirma. Sie läutete umsonst.
Es war später Nachmittag, Samstag, zweiundzwanzigster Dezember.
Sie sah in eine Bar hinein. Sie sah den Menschen nach, die vorbeigingen. Sie trieb mit. Sie betrachtete Kinoreklamen.
Sie ging Stunden umher. Sie würde erst spat zurückkehren. Ihre Mutter würde zu Bett gegangen sein. Sie würde ihr nicht mehr gute Nacht zu sagen brauchen.
Sie würde sich, gleich nach Weihnachten, eine Wohnung nehmen. Sie war zwanzig Jahre alt und verdiente. Kein einziges Mai würde sie sich mehr beherrschen können, wenn ihre Mutter zu ihr ins Bad kommen würde, wenn sie sich schminkte. Kein einziges Mal.
Ihre Mutter lebte seit dem Tod ihres Mannes allein. Oft empfand sie Langeweile. Sie wollte mit ihrer Tochter sprechen. Weil sich die Gelegenheit selten ergab (Elsa schützte Arbeit vor), suchte sie sie auf dem Flur zu erreichen oder wenn sie im Bad zu tun hatte. Sie liebte Elsa. Sie verwöhnte sie. Aber sie, Elsa, würde kein einziges Mai mehr ruhig bleiben können, wenn sie wieder zu ihr ins Bad käme.
Elsa floh.
Über der Straße künstliche, blau, rot, gelb erleuchtete Sterne. Sie spürte Zuneigung zu den vielen Leuten, zwischen denen sie ging.
Als sie kurz vor Mitternacht zurückkehrte, war es still in der Wohnung. Sie ging in ihr Zimmer, und es blieb still. Sie dachte daran, daß ihre Mutter alt und oft krank war. Sie kauerte sich in ihren Sessel, und sie hätte unartikuliert schreien mögen, in die Nacht mit ihrer entsetzlichen Gelassenheit.“

Walter Helmut Fritz ( 26 augustus 1929 – 20 november 2010)

De Argentijnse schrijver Julio Cortázar werd geboren op 26 augustus 1914 in Brussel. Zie ook mijn blog van 26 augustus 2010 en eveneens alle tags voor Julio Cortázar op dit blog.

Uit: Hopscotch

"That business about progress in art is ancient nonsense," Etienne said, "but in jazz as in any art there's always a flock of fakers. Music that can be translated into emotion is one thing, but emotion which pretends to pass as music is another. Paternal grief in F sharp, sarcastic laughter in yellow, violet and black. No, my boy, it's hard to say where art begins, but it's never that stuff."

No one seemed disposed to contradict him because Wong had quietly appeared with the coffee and Ronald, shrugging his shoulders, had turned loose Fred Waring and his Pennsylvanians and after a terrible scratching they reached the theme that fascinated Oliveira, an anonymous trumpet followed by the piano, all wrapped up in the smoke of an old phonograph and a bad recording, of a corny prejazz band, all in all like those old records, showboats, Storyville nights, where the old only really universal music of the century had come from, something that brought people closer together and in a better way than Esperanto, UNESCO, or airlines, a music which was primitve enough to have gained such universality and good enough to make its own history, with schisms, abdications, and heresies, its Charleston, its Black Bottom, its Shimmy, its Fox Trot, its Stomp, its Blues, to label its forms, this style and the other one, swing, bebop, cool, a counterpoint of romanticism and classicism, hot and intellectual jazz, human music, music with a history in contrast to stupid animal dance music, the polka, the waltz, the zamba, a music that could be known in Copenhagen as well as in Mendoza or Cape Town, a music that brings adolescents together, with records under their arms, that gives them names and melodies to use as passwords so they can know each other and become intimate and feel less lonely surrounded by bosses, families, and bitter love affairsm a music that accepts all imaginations and tastes, a collection of instrumental 78's with Freddie Keppard or Bunk Johnson, the reactionary cult of Dixieland, an academic specialization in Bix Beiderbecke, or in the adventures of Thelonious Monk, Horace Silver, or Thad Jones, the vulagarities of Erroll Garner or Art Tatum, repentance and rejection, a preference for small groups, mysterious recordings with false names and strange titles and labels made up on the spur of the moment, and that whole freemasonry of Saturday nights in a student's room or in some basement cafe with girls who would rather dance to "Stardust" or "When Your Man Is Going to Put You Down," and have a sweet slow smell of perfume and skin and heat, and let themselves be kissed when the hour is late and somebody has put on the "The Blues With a Feeling" and hardly anybody is really dancing, just standing up together, swaying back and forth, and everything is hazy and dirty and lowdown and every man is stroking shoulders and the girls have their mouths half-opened and turn themselves to delightful fear and the night, taking them with a single hot phrase that drops them like a cut flower into the arms of their partners, and there comes a motionless race, a jump up into the night air, over the city until a miniature piano brings them to again, exhausted, reconciled, and still virgins until next Saturday,…”

Julio Cortázar (26 augustus 1914 - 12 februari 1984)

27-08-2011 om 15:00 geschreven door Romenu  

De Duitse schrijver Joachim Zelter werd geboren in Freiburg im Breisgau op 26 augustus 1962. Zie ook mijn blog van 26 augustus 2007 en ook mijn blog van 26 augustus 2008. en ook mijn blog van 26 augustus 2009 en ook mijn blog van 26 augustus 2010.

Uit: Der Ministerpräsident

„Sie sagte nichts.

  Ich sollte ihr nachsprechen. Oder mit ihr sprechen. Oder angefangene Wörter weitersprechen. Die Unterschiede zwischen einzelnen Buchstaben mit meiner Zunge spüren, zum Beispiel den Unterschied zwischen den Buchstaben D und T. T nicht wie D sprechen, D nicht wie T sprechen. Nicht Tuten, sondern Duden. Nicht Busen, sondern Blusen. Sie trug weiße Blusen. Wunderschöne Blusen.

 Herr März kam. So nannte er sich: März. Julius März. März wie Januar, Februar, März. Er kannte mich. Er kannte mich mit einer Vehemenz, die mich beeindruckte. Er fragte gar nicht: Ob auch ich ihn kenne? Es gab für ihn keinen Zweifel, dass ich ihn kenne. Schon seit Jahren. So sah er jedenfalls aus. Als würde oder müsse man ihn schon lange kennen. Er sprach lautstark. In mein Bett hinein. Und über mein Bett hinweg: Was ich für Sachen machen würde? Heijeijei. Was mit meinem Gesicht sei? Heijeijei. Ich hörte von einer Lähmung. Einer Lähmung meiner rechten Gesichtshälfte. So erklärte ihm das die Ärztin. Das rechte Auge schließe nicht ganz. Dafür reagierten die Pupillen. Bei einer immer noch starren Mimik. Und mein Mund sei noch ein wenig schief. Doch das werde wieder. Hörte ich sie sagen. Und März antwortete: Hoffentlich. Er verabschiedete sich. Drückte meine Hand. Mit beiden Händen drückte er meine Hand. Und er sagte: Du. Nicht Sie, sondern Du. Dann ging er.

  Kein Radio, kein Fernsehapparat. Dass das nicht gut sei, sagte die Ärztin, ein Radio, ein Fernseher an meinem Bett. Jedenfalls nicht jetzt. Dass mich das aufregen und erschrecken könnte. Dafür Blumen, in allen Farben und Variationen. Verbunden mit Grüßen und den besten Wünschen von zahllosen Menschen.“

Joachim Zelter (Freiburg im Breisgau, 26 augustus 1962)

De Duitse schrijver Joachim Helfer werd geboren in Bonn op 26 augustus 1964. Zie ook mijn blog van 26 augustus 2007 en ook mijn blog van 26 augustus 2008. en ook mijn blog van 26 augustus 2009 en ook mijn blog van 26 augustus 2010.
 

Uit: Nicht Himmel, nicht Meer

“Als der Schwindel sich nach einer Weile setzte und ich es wagte, die Augen trockenzuwischen und aufzuschlagen, ihm ins Gesicht zu sehen, mich zu entschuldigen – da war er mitsamt seinem Fahrrad verschwunden, war ich allein mit dem tauben Gefühl auf der Wange, den spottenden Spatzen auf den Dächern und einem Himmel, an dem sich höchstens Kondensstreifen kreuzten, aber nicht die flüchtigste Spur einer Schwalbe zeigte. Ach, hätte mir doch nur die Haut gebrannt, und die Haut nur vor Wut! Ich hätte dem Stahlkasten einen ordentlichen Tritt versetzen, das umherfliegende Werkzeug fluchend aufräumen und dann mit verstauchten Zehen, aber verrauchtem Zorn an meine Hyperbeln humpeln können ... Was mich jedoch rot werden ließ, weil es tief in mir brannte, und nicht erst seit heute, war Scham! Ein Schuldgefühl, das mich umso leichter auffraß, als es aus keiner größeren Schande erwuchs, als der, jung zu sein: ausgerechnet jetzt jung zu sein, da auch alles um mich herum, ja die ganze Welt neu wurde und entweder auf- oder zusammenbrach ... Wie sollte sich mein Vater je mit dieser Ungerechtigkeit versöhnen? So war ich kopflos vor trüben Gedanken aus dem Schatten der Siedlung ins Brachland dahinter gelaufen. Bei der ausgebrannten Baracke hingen wie immer ein paar von den Anderen herum, und im Vorüberhasten glaubte ich, auch Silvio zu erkennen, aber mir stand der Sinn nicht nach Diskussionen wie “Eh, ich denk du Streber mußt unbedingt diese scheiß Kurven büffeln – bist du gegen ne Faust gerannt!?” Daß hier im Sommer dichtgemacht worden war, konnte ihm noch egal sein, weil er nachmittags ohnehin nach B. fuhr, übers Wochenende dort blieb, oft auch unter der Woche fehlte, während der Ferien ganz verschwand. Anfangs hatte er versucht, mich zum Mitkommen zu überreden, aber ich hatte ein ungutes Gefühl dabei gehabt, keine Bedenken, eher eine Art von Stolz, und desto trotziger “Keinen Bock!” gesagt, je begeisterter Silvio erzählte. Als er im Herbst wieder auftauchte, war er verändert, abgebrüht, verschlossen ... und fand die Fenster und Türen zugenagelt, hinter denen wir rauchen raufen saufen gelernt hatten. Seit Weihnachten trug nun auch er diese klobigen schwarzen Schnürstiefel, als der Club in der Silvesternacht abgefackelt wurde, dürfte er schon dabeigewesen sein, und jetzt war er kaum noch auszumachen unter den glänzenden Köpfen derer, die da vor sich hin starrten und mit irgendwelchen Knüppeln, angesengten Billardstöcken oder brandneuen Baseballschlägern im verkohlten Schutt stocherten. Mir war noch, als würde hinter mir hergerufen, aber ich kümmerte mich nicht darum und lief weiter, ohne mich nochmals umzusehen.” 

Joachim Helfer (Bonn, 26 augustus 1964)

De Duitse dichter en schrijver Jürgen Kross werd geboren op 26 augustus 1937 in Hirschberg. Zie ook mijn blog van 26 augustus 2007 en ook mijn blog van 26 augustus 2010.

Uit: grenzverlauf

wo denn ist grenze.
und
sind schon die steine gesetzt.

am fluchtweg.
ins
jenseits der worte.

Jürgen Kross (Hirschberg, 26 augustus 1937)

De Duitse schrijver Ludwig Aurbacher werd geboren op 26 augustus 1784 in Türkheim, Schwaben. Zie ook mijn blog van 26 augustus 2007 en ook mijn blog van 26 augustus 2010.

Wie die sieben Schwaben von einer Zigeunerin sich wahrsagen lassen

„Die sieben Schwaben hatten aber auf dem Wege dahin noch viele Abenteuer zu bestehen, woran sicher die Zigeunerin schuld war, die alte Hex. Die saß nämlich außerhalb Kriegshaber an einer Staude am Weg und kochte ein wunderliches Zeug durcheinander. – »Knöpfle sind's einmal nicht,« sagte der Knöpfleschwab, als er in den Kessel hineinguckte; und der Blitzschwab meinte gar, er sehe auf der schwarzbraunen Brüh statt Pfeffer und Schmalz Mausdreck und Krötenaugen schwimmen, so daß es ihm fast den Magen im Leibe umkehrte. Der Spiegelschwab aber ging auf die Zigeunerin zu und sagte: »Alte Trampel! du mußt mir wahrsagen.« Die besah ihm die Hand und sagte:

»Wer Weiberjoch auf sich muß tragen.
Hat wohl von großer Not zu sagen.«

»Die Blitzhex redet wahr,« sagte der Spiegelschwab und schob den Gelbfüßler hin. Dem lugte sie auch in die Hand und sagte:

»Einem, der ist übermannt,
Dem ist das Fliehen keine Schand.«

»Die stichelt auf meine Stiefele,« dachte er, »und sie weiß, daß ich laufen kann.« Da die beiden Gesellen mit der Wahrsagerin zufrieden zu sein schienen, so folgten auch die andern. Und zum

Seehaasen sagte sie:

»Ein Ding man leget manchem vor,
Wenn man es tät, der wär ein Tor.«

Zum Knöpfleschwaben sagte sie:

»Was man erspart an seinem Mund,
Das frißt die Katze oder Hund.«

Zum Nestelschwaben sagte sie:

»Den Esel kennt man an den Ohren,
An der Red', Weise und Toren.«

Zum Allgäuer sagte sie:

»Der Wagen wird nicht wohl geführt.
Wenn Ochsen ungleich angeschirrt.«

»Bygost!« sagte der Allgäuer, »das hab' ich selber schon oft erfahren, wenn ich hab' Mist ausgeführt.“

Ludwig Aurbacher (26 augustus 1784 – 25 mei 1847)

Auerbachs geboortehuis in Türkheim 

De Sloveense schrijver Boris Pahor werd geboren in Triëst op 26 augustus 1913. Zie ook mijn blog van 26 augustus 2007 en ook mijn blog van 26 augustus 2010.

Uit: Necropolis (Vertaald door Michael Biggins)

„On the sharp turns I probably do not think of the rocking of the truck as it brought back a box from Markirch containing our first corpse. At the time I didn’t even know I was sitting on such sad cargo. But the frigid air would have paralyzed any thought before it could form. No, I most certainly do not think of any of the images that persist in me, tangled and crowded like a withered and moldy bunch of grapes. Through my windshield I watch the strip of smooth asphalt before me and would rather it be some old, buckling, pothole-ridden road leading into the more authentic world of the past. But I can’t deny being spoiled and selfish like any other modern driver accustomed to the comfort of a smooth ride at high speed. I try to visualize a mountain highway in Slovenia comparable to this serpentine road from Schirmeck to Struthof. I picture the switchbacks leading to Vršič—but there the road opens onto a panorama of rocky peaks which is lacking here. The road from Kobarid to Drežnica? That could almost be a match. But then again, not really, because there is no Krn here, with its blinding cliffs. Maybe this road through the Vosges is most like the winding road that rises up out of Kobarid to Vršno. There the forest also gives way now and then to scenic views of the valley below, which never seems that far away. And there are no cliffs, just a constant alternation of dense forest and rolling grassy field. I can’t remember whether the pines on the slopes of Vršno are the same as here. Probably not.“

Boris Pahor (Triëst, 26 augustus 1913)

27-08-2011 om 14:52 geschreven door Romenu  

Romenu had opnieuw even vrij vandaag. Morgen weer de gebruikelijke berichten en ook de schrijvers van de 26e augustus.

De brug

Vreemdstil is het, water kabbelt, niets herinnert aan
de ingespannen dag. De Steven slaat drie maal.
Zuster maan verwarmt de brug. Uit het oosten
komt een zeilboot aangedreven. Langs een jakobs-
ladder stijgen zeven stervelingen door tot op
de boog, verdwijnen in een hemelplooi.

Overdag last de brug grond aan grond, is ze ding
voor druk vervoer, ’s nachts zweeft ze van haar
pijlers los, bindmiddel tussen stroom en firmament,
haar baldakijn lucide aanzet tot een hemelvaart.

Bij dag is ze plat bedrijf, bij nacht vervoering
voor de enkeling die hoogte zoekend haar ontmoet.
Zonder boog zou deze brug niet meer dan massa zijn,
haar hoogheid spant zich waar ze opzien baart.

Victor Vroomkoning (Boxtel, 6 oktober 1938)

Gezicht op Nijmegen vanuit Lent, 1900 – 1910, Evert Moll

Je moet niet slapen op de Waalbrug

Daar zitten we. De bogen van de brug staan als bolle
golven boven het water. Die brug is een belofte. We
moeten gaan.
Dave vindt dat ik op het verhaal vooruitloop.
In mijn hoofd ben ik er al.

Ik zeg: ‘Luister, meisjes krijgen mooie benen, jongens
grote voeten. Sommige dingen moet je laten gaan,
andere moet je achterna.’

Wij zitten daar en zijn afwezig; liggen liever dan
we lopen. We vergeten dat we uit net genoeg water
bestaan om een vloedgolf te vormen, vergeten dat
we verder kunnen komen.

Dave zegt: ‘Een brug is een brug.’

Het wordt tijd dat hij wakker wordt,
we moeten nodig dat water over.

Dennis Gaens (Susteren, 1982)

26-08-2011 om 18:42 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse dichter Charles Wright werd geboren op 25 augustus 1935 in Pickwick Dam, Tennessee. Zie ook mijn blog van 25 augustus 2008 en ook mijn blog van 25 augustus 2009 en ook mijn blog van 25 augustus 2010.

POLAROIDS

Since landscape’s insoluble,
Then loath at last light I leave the landfall, soft and gone.
Or it leaves me.
                           I’ve got a tune in my head I can’t let go,
Unlike the landscape, heavy and wan,
Sunk like a stone in the growing night,
Snuffed in the heart like a candle flame that won’t come back.
 
Our world is of little moment, of course, but it is our world.
Thus it behooves us to contemplate,
                                                           from time to time,
The weight of glory we should wish reset in our hearts,
About the things which are seen,
                                                      and things which are not seen,
That corresponds like to like,
The stone to the dark of the earth, the flame to the star.
 
                                    _____
 
Those without stories are preordained to repeat them,
I saw once in the stars.
                                      Unclear who underwrote that,
But since then I’ve seen it everywhere
I’ve looked, staggering
Noon light and night’s meridian wandering wide and the single sky.
And here it is in the meadow grass, a brutish script.
 
We tend to repeat what we don’t know
Instead of the other way around—
                                                         thus mojo, thus misericordia,
Old cross-work and signature, the catechism in the wind.
We tend to repeat what hurts us, things, and ghosts of things,
The actual green of summer, and summer’s half-truth.
We tend to repeat ourselves.
 
                                    _____
 
One longs for order and permanence,
An order as in the night sky just north of Mt. Caribou,
Permanence like the seasons,
                                                coming in, going out,
Watchman and wanderer. There’s been no cure, however, and no
Ecstasy in transcendent form, so
Don’t look for me here, incipient, now, in the artifice.
 
Florence is much on my mind, gold leaf and golden frame,
Infinite background of the masters—
Mayfire of green in the hills,
                                               watchtower and Belvedere,
The Arno, as Dino said, like a dithering snake,
Sad swipe of forgetfulness.
Last chance, a various universe.
 
                                    _____
 
A few more rising and setting suns.
Always the spike of the purple lupin, always the folded hands of the dog rose.
Childhood, gentle monk.
His eye extinguished,
                                   someone’s red-gold heart-mouth has sealed his lips.
No wind in the evergreens, no singer, no lament.
Summer surrounds us, and wordless, O blue cathedral.
 
A few more sorrowful scenes.
The waters murmur, shadows are moist in the upper meadow.
Silence wide as a wasteland through the black streets of the forest.
Over the white eyelids of the dead,
                                                         white clover is blossoming.
Late snow like a fallen city shimmers the mountain’s riprap and stare.
Unmullioned window, stained light.
 
                                    _____
 
The lapis lazuli dragonflies
                                             of postbelief, rising and falling near
The broken slab wood steps, now one by one, now in pairs,
Are not the dragonflies of death with their blue-black eyes.
These are the tiny ones, the stems, the phosphorescent,
Rising and falling like drowned playthings.
They come and they disappear. They come back and they disappear.
 
Horizon-hump of pine bristles on end toward the south,
Breath-stealer, cloudless drop cloth
Of sky,
             the great meadow beneath like a mirror face down in the earth,
Accepting nothing, giving it back.
We’ll go, as Mandelstam tells us, into a growing numbness of time,
Insoluble, as long as landscape, as indistinct.

Charles Wright (Pickwick Dam,  25 augustus 1935)

De Duitse schrijver Maxim Biller werd geboren op 25 augustus 1960 in Praag. Zie ook mijn blog van 25 augustus 2007 en ook mijn blog van 25 augustus 2008 en ook mijn blog van 25 augustus 2009 en ook mijn blog van 25 augustus 2010.

Uit: The Mahogany Elephant

“He took a new crate of water out of the closet, pushed it straight back in again with his foot, and opened the bottle of wine that had been standing on the kitchen table for the last six weeks. He picked up the glasses and the bottle, and before going back to the living room he took the elephant out of his trouser pocket and threw it in the garbage.

"Jordi," she said, "I didn't want wine."

"No," he agreed, "it's still too early for wine."

"I didn't drink at all while I was there," she said.

"That's a pity," he said.

"No, I don't think so."

"I think it is."

He poured wine first for himself, then for her, and they clinked glasses. She didn't look in his eyes, and she drank only a tiny sip before going into the kitchen to fetch a bottle of water. She sat down on the sofa again, as far from him as she had been just before, and began telling him about her travels — but he was barely listening. While she was away he had kept trying to imagine where she was at any given time, and what it was like there, but now he couldn't care less about India, he just wanted to know what her decision was. Of course, he knew already, but he wanted to hear it from her own mouth. He wanted her to suffer a little, he wanted her to have to say it and feel unhappy about hurting him. No, she would say, we're not going to get married, Jordi, I know that's not what I want now, so we'll never see each other again, the way we agreed.”

Maxim Biller (Praag, 25 augustus 1960)

De Engelse schrijver Martin Amis werd geboren op 25 augustus 1949 in Cardiff, South Wales. Zie ook mijn blog van 25 augustus 2007 en ook mijn blog van 25 augustus 2008 en ook mijn blog van 25 augustus 2009 en ook mijn blog van 25 augustus 2010. 
 

Uit: The Pregnant Widow

“Keith would be staying, for the duration of this hot, endless, and erotically decisive summer, in a castle on a mountainside above a village in Campania, in Italy. And now he walked the backstreets of Montale, from car to bar, at dusk, flanked by two twenty-year-old blondes, Lily and Scheherazade . . . Lily: 5' 5", 34-25-34. Scheherazade: 5' 10", 37-23-33. And Keith? Well, he was the same age, and slender (and dark, with a very misleading chin, stubbled, stubborn-looking); and he occupied that much-disputed territory between five foot six and five foot seven.
Vital statistics. The phrase originally referred, in studies of society, to births and marriages and deaths; now it meant bust, waist, hips. In the long days and nights of his early adolescence, Keith showed an abnormal interest in vital statistics; and he used to dream them up for his solitary amusement. Although he could never draw (he was all thumbs with a crayon), he could commit figures to paper, women in outline, rendered numerically. And every possible combination, or at least anything remotely humanoid—35-45-55, for instance, or 60-60-60—seemed well worth thinking about. 46-47-31, 31-47-46: well worth thinking about. But you were always tugged back, somehow, to the archetype of the hourglass, and once you’d run up against (for instance) 97-3-97, there was nowhere new to go; for a contented hour you might stare at the figure eight, upright, and then on its side; until you drowsily resumed your tearful and tender combinations of the thirties, the twenties, the thirties. Mere digits, mere integers. Still, when he was a boy, and he saw vital statistics under the photograph of a singer or a starlet, they seemed garrulously indiscreet, telling him everything he needed to know about what was soon to be. He didn’t want to hug and kiss these women, not yet. He wanted to rescue them. From an island fortress (say) he would rescue them . . .”

Martin Amis (Cardiff, 25 augustus 1949)

De Engelse schrijver Frederick Forsyth werd geboren in Ashford, Kent, op 25 augustus 1938. Zie ook mijn blog van 25 augustus 2010.

 

Uit: The Day of the Jackal

 

“The last sentence brought a flicker of expression to the grey eyes. ‘No man in the world is proof against an assassin’s bullet,’ said the Englishman. ‘The point is that the chances of escape would not be too high. A fanatic prepared to die in the attempt is always the most certain method. I notice,’ he added, ‘that despite your idealism you have not yet produced such a man.’
‘There are patriotic Frenchmen prepared—’ Casson began hotly, but Rodin silenced him with a gesture.
‘And as regards a professional?’ prompted Rodin.
‘A professional does not act out of fervour and is therefore more calm. Not being idealistic, he is not likely to have last-minute thoughts about who else might get hurt, and being a professional, he has calculated the risks to the last contingency. So his chances of success on schedule are surer than anyone else’s, but he will not even enter into an operation until he has devised a plan enabling him not only to complete the mission, but to escape unharmed.’
‘Do you estimate that such a plan could be worked out to permit a professional to kill de Gaulle and escape?’
‘In principle, yes,’ the Englishman replied. ‘But it would be one of the hardest jobs in the world. But you did not call me here for a chat about political assassination. You called me here because you have concluded that, since your organisation is infiltrated by the secret service, you must have an outsider. And you are right. The only questions that remain are who, and for how much. Now, gentlemen, I think you have had long enough to examine the merchandise.’
Rodin looked sideways at Montclair and raised an eyebrow. Montclair nodded. Casson followed suit. The Englishman gazed out of the window without a shred of interest.

 

 

Frederick Forsyth (Ashford, 25 augustus 1938)

Zie voor nog meerschrijvers van de 25e augustus ook mijn vorige blog van vandaag.

25-08-2011 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Faeröerse schrijver Jógvan Isaksen werd geboren op 25 augustus 1950 in 25/08/1950 in Tórshavn, Faröer Eilanden. Zie ook mijn blog van 25 augustus 2010.

Uit: Endstation Färöer (Vertaald door Christel Hildebrandt)

“Sie hatte einen Entschluss gefasst und ging auf die Gestalt zu, die am Ende des Felsens stand. Als sie dorthin gekommen war, blieb sie stehen. Schaute zunächst hinunter auf die still daliegende Bucht, die drei Ortschaften dort unten waren in der Mainacht kaum zu erkennen. Dann blickte sie zum Ritafjall hinauf und südwärts auf den Sigatind und Gøtunestind. Bald würden sie im roten Glanz der Morgensonne schimmern. In dem Augenblick, als sie den Mund öffnete und die ersten Worte sagen wollte, die Worte, die sie reich machen sollten, packten starke Hände ihre Arme von beiden Seiten und in einer gleitenden Bewegung wurde sie über die Kante geschleudert. Der Angriff kam so unerwartet, dass sich ihr Hals zuschnürte und sie keinen Ton von sich gab, als sie durch die Luft wirbelte. Das Letzte, was ihr durch den Kopf fuhr, während sie fiel und Himmel und Erde mit gleichmäßigem Abstand den Platz tauschten, war die Verwunderung darüber, dass sie den Mond am Himmel nicht fand.
1
Der Skiläufer hob ab und schoss durch die Luft, wobei er sich nach vorn und um die eigene Achse drehte. Es war kaum wahrscheinlich, dass jemand, der zum ersten Mal ein Paar Bretter unter den Füßen hatte, stehend herunterkommen würde. Aber in mehr als dreißig Jahren habe ich mich daran gewöhnt, dass im Film nichts unmöglich ist. Der Skiläufer verschwand in rasender Fahrt einen blendend weißen Hügel hinab. Danach kam Werbung, die übliche Süße. Ich überließ den Fernsehschirm sich selbst und sah mich um. Der Anblick war nicht viel besser. Ich bin ziemlich viel gereist, habe mehrere Hauptstädte besucht und war sogar an verschiedenen Badestränden gewesen. Und selbst wenn Letztere stinklangweilig sein können und nur mit einem passenden Affen im Gepäck auszuhalten sind, das Schlimmste sind doch Flughäfen. Nur mit einem starken Willen und viel Training schafft man es, sie ohne einen betäubenden Rausch zu überstehen.”

Jógvan Isaksen (Tórshavn, 25. augustus 1950)

De Congolese dichter en schrijver U Tchicaya Tam'si werd geboren op 25 augustus 1931 in Mpili. Zie ook mijn blog van 25 augustus 2010.

The Rebels' Conga

Lumumba
Like rumba, conga!
Lumumba
Like rumba, Congo!

In Kin-the-Violent
The hips shake
Though they try to fool them
Down to the belt…
With conga rumba
Congo!

To Kin
Come the blood of strength
Bandolier of the river
Congo!
Like conga
Congo!

The river's got this bridge
For the hands
The river's got this bridge
For the hearts
And he, he is alone.

He flies
From Kin to Kin!
From Kin to Kin,
Down to the blood
He has the sleep
Of those who die
In his ears,
He has the country's insomnia
In his belly
Pitted with grass…

From Kin to Kin!
From Kin to Kin:
Lumumba
Like rumba Congo!
Lumumba
Like rumba conga

What do the rebels search for
In Kin-the-Violent
Women to rape?
No!
Is that all their violence?
Aren't they dancing!

Lumumba, rumba!
Conga!
Like rumba, Congo!

With this rhythm
Is it the clouds that will fall?
Or the lightning storm that will
Burst open the bodies?

A mummy-paleness lingers
And returns to audacity
Blood in the fist
From Kin to Kin.
From Kin to Kin
Like conga Congo!
Where the hips break
Is the Union minière
The rebels' choreograph?
Does one unroot the man
Whose roots are his wounds
In his flesh?

The bazooka opens fire
And that's all
Or here come those who draw water
The women who perpetuate the river's flow
With the thirst of the pounders on their breasts
Clapping their hands:
Lumumba
Like rumba Congo
Lumumba
Like rumba, conga—
From Kin to Kin!
From Kin to Kin
That they die, that they die
as long as they have no grave!

Blowing the quarry
The bitch press of Big Capital
on the Congo
The bitch press of Big Capital
barks
& scrambles for the spoils:
Congo!
Like rumba, conga!
Congo!
The river where the blood of strength
Bandolier of the river
In Kin
Rises.
They throw they throw their garbage
On the human back
That the rebels search for at their head:
Lumumba!
Lumumba
Like rumba, conga

This new source
Bandolier of the river
will link the six provinces
Or else long live the slavery of the Congo

And of that lonely man being drowned
Lumumba
Like rumba, conga
LUMUMBA
Like rumba, Congo!

And that the conga
No longer be a throwing weapon
At the heart of the Union minière.

7 juli1960

Vertaald door Pierre Joris

 U Tchicaya Tam'si (25 augustus 1931 - 22 april 1988)

De Australische schrijfster Thea Astley werd geboren op 25 augustus 1925 in Brisbane. Zie ook mijn blog van 25 augustus 2010.

Uit: It's Raining in Mango

“He'd brought with him a small Columbian press that had been dumped in its crate outside his tent. Visionary plans for a journal unravelled as his days spent themselves in helping other settlers peg out land, dig storm drains and raise pole frames for the first of the slab-and-tin shanties. More distressing was to watch departing squat­ters riding north and west to select their kingdoms.

     Should he follow?

     At the end of four weeks he managed to bring out a broadsheet, the copy written by candlelight, the type agonisingly hand-set between building bouts in a half-finished shed he had whacked together. The broadsheet was a gossipy farrago of personal encounter and the sort of ferocious political complaint he imagined new settlers expected. He was wrong. They wanted encouragement. They wanted to be amused. His sympathy for the dispossessed blacks infuriated the eighty set­tlers left in town, and someone threatened to horsewhip him.

     Cornelius pulled down his tent, repacked his little press and with the last of his money took passage on a ketch returning to Sydney.

     'That's your grandfather, muttonchopped splendid, the cheeky devil,' Jessica Olive had pointed out to four-year-old Connie, who had been nagging for a face, the photograph album dog-eared, pic­tures spotting with mould from too many Wets, grandfather caught up with after all those years in a magazine clipping of Sydney bohemians her brother had cut out and posted to Jessica Olive when it was too late for forgiveness.

     Found! Sprung! The only non stayer, sprung! Aging in Darlinghurst Road, some one-roomer lodging boxed round him, chilling in his underwear, the family all loyally hoped, when the plane trees dropped their leaves down the length of Hyde Park.”

Thea Astley (25 augustus 1925 – 17 augustus 2004)

De Ierse schrijver Brian Moore werd geboren in Belfast op 25 augustus 1921. Zie ook mijn blog van 25 augustus 2008 en ook mijn blog van 25 augustus 2009 Zie ook mijn blog van 25 augustus 2010.

Uit: The Luck of Ginger Coffey

“Ah, well. If it was to be a choice between food and begging them to do the least thing, then give him hunger any day. He ate his egg and toast, drank a second cup of tea and went out into the hall to put his coat on. Sheepskin-lined it was, his pride and joy; thirty guineas it had cost him at Aquascutum.
But she came after him before he could flee the coop. “Now, remember to phone me the minute you pick up the tickets,” she said. “And ask them about the connection from Southampton with the boat train for Dublin. Because I want to put that into my letter to Mother this afternoon.”
“Right, dear.”
“And, by the way, Gerry Grosvenor’s coming in at five. So don’t you be stravaging in at six, do you hear?”
What did she have to ask Gerry Grosvenor up here for? They could have said good-by to Gerry downtown. Didn’t she know damn well he didn’t want people seeing the inside of this place? Flute! His eyes assessed their present surroundings as Gerry Grosvenor’s would. The lower half of a duplex apartment on a shabby Montreal street, dark as limbo, jerry-built fifty years ago and going off keel ever since. The doors did not close, the floors buckled and warped, the walls had been repapered and repainted until they bulged. And would bulge more, for it was a place that people on their way up tried to improve, people on their way down to disguise: all in vain. The hegira of tenants would continue.
Still, what was the use in talking? She had asked Gerry: the harm was done. “All right,” he said. “Give us a kiss now. I’m off.”
She kissed him the way she would a child. “Not that I know what I’m going to give Gerry to drink,” she said. “With only beer in the house.”
“Sure, never mind,” he said and kissed her quick again to shut her up. “So long, now. I’ll be home before five.”
And got away clean”..

Brian Moore (25 augustus 1921 – 10 januari 1999)

De Duitse dichter, schrijver, theoloog en cultuur-filosoof Johann Gottfried von Herder werd geboren in Mohrungen op 25 augustus 1744. Zie ook mijn blog van 25 augustus 2010  en eveneens alle tags voor Johann Gottfried von Herder op dit blog.

Uit: Journal meiner Reise im Jahr 1769

“Ich beklage mich, ich habe gewisse Jahre von meinem menschlichen Leben verloren: und lag's nicht bloß an mir sie zu genießen? bot mir nicht das Schicksal selbst die ganze fertige Anlage dazu dar? Die vorigen leichten Studien gewählt, französische Sprache, Geschichte, Naturkenntnis, schöne Mathematik, Zeichnung, Umgang, Talente des lebendigen Vortrages zum Hauptzwecke gemacht – in welche Gesellschaften hätten sie mich nicht bringen können? wie sehr nicht den Genuß meiner Jahre vorbereiten können? – Autor wäre ich alsdenn gottlob! nicht geworden, und wieviel Zeit damit nicht gewonnen? in wieviel Kühnheiten und Vielbeschäftigungen mich nicht verstiegen? wieviel falscher Ehre, Rangsucht, Empfindlichkeit, falscher Liebe zur Wissenschaft, wieviel betäubten Stunden des Kopfs, wie vielem Unsinn im Lesen, Schreiben und Denken dabei entgangen? – Prediger wäre ich alsdenn wahrscheinlicherweise nicht oder noch nicht geworden, und freilich so hätte ich viele Gelegenheit verloren, wo ich glaube, die besten Eindrücke gemacht zu haben; aber welcher übeln Falte wäre ich auch damit entwichen! Ich hätte meine Jahre genießen, gründliche, reelle Wissenschaft kennen, und alles anwenden gelernt, was ich lernte. Ich wäre nicht ein Tintenfaß von gelehrter Schriftstellerei, nicht ein Wörterbuch von Künsten und Wissenschaften geworden, die ich nicht gesehen habe und nicht verstehe: ich wäre nicht ein Repositorium voll Papiere und Bücher geworden, das nur in die Studierstube gehört. Ich wäre Situationen entgangen, die meinen Geist einschlossen und also auf eine falsche intensive Menschenkenntnis einschränkten, da er Welt, Menschen, Gesellschaften, Frauenzimmer, Vergnügen, lieber extensiv, mit der edlen feurigen Neubegierde eines Jünglinges, der in die Welt eintritt, und rasch und unermüdet von einem zum andern läuft, hätte kennenlernen sollen. Welch ein andres Gebäude einer andern Seele! Zart, reich, sachenvoll, nicht wort gelehrt, munter, lebend, wie ein Jüngling! einst ein glücklicher Mann! einst ein glücklicher Greis! – O was ist's für ein unersetzlicher Schade, Früchte affektieren zu wollen, und zu müssen, wenn man nur Blüte tragen soll! Jene sind unecht, zu frühzeitig, fallen nicht bloß selbst ab, sondern zeigen auch vom Verderben des Baums! »Ich wäre aber alsdenn das nicht geworden, was ich bin!« Gut, und was hätte ich daran verloren? wieviel hätte ich dabei gewonnen!”

25-08-2011 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Nederlands-Zwitserse schrijver, tekstschrijver, componist, zanger en pianist Drs. P (eig. Heinz Hermann Polzer werd geboren in het Zwitserse Thun op  24 augustus 1919. Zie ook mijn blog van 24 augustus 2007 en ook mijn blog van 24 augustus 2008 en ook mijn blog van 24 augustus 2009 en ook mijn blog van 24 augustus 2010.

Winterdorp

Het is een dorp
Niet ver van hier
Een boerendorp
Aan een rivier
Het is niet groot
En vrij obscuur
Maar 't heeft een naam
En een bestuur
Er is een school
Een harmonie
Een bankfiliaal
Een kerk of drie
Een communist
Een zonderling
En zelfs een zang-
vereniging

Nu is 't er stil
't Is wintertijd
Er heerst de griep
En knorrigheid
De dag is kort
De hemel grauw
En pas maar op
Je vat nog kou

Don Quichot

Spaanse romanfiguur
Zelfbenoemd edelman
Met een soort schildknaap
En op een soort paard

Werd door zijn schromelijk
Amateurischtische
Heldenverrichtingen
Wereldvermaard.

Filosofie

Filosofie, ook leuk
Waar dient het leven voor?
Wat is instinct
En waar komt het vandaan?

Ach, zulke vragen zijn
Onbeantwoordelijk
(Dit adjectief -
Zou het mogen bestaan?)

Drs. P (Thun, 24 augustus 1919)

De Nederlandse dichteres en schrijfster Marion Bloem werd op 24 augustus 1952 geboren in Arnhem. Zie ook mijn blog van 24 augustus 2006 en ook mijn blog van 24 augustus 2007 en ook mijn blog van 24 augustus 2007 en ook mijn blog van 24 augustus 2008 en ook mijn blog van 24 augustus 2009 en ook mijn blog van 24 augustus 2010.

De eerste keer

In een bos van witte hete hoofden hoog op 't been

kwam hij bruin en onverschillig binnenwandelen

met een gevleugelde leugen losjes onder zijn arm

die ik gretig consumeerde, de mond wijdopen,

de ogen gesloten, de handen weerloos op zijn schoot.

'Dat is mijn berg', wees hij, 'dat is mijn maan,

en als je lief bent mag je onder mijn sterren liggen'

'Het gras is nat,' zei ik, 'er loopt een spin

over mijn linkerdij, en die drie vreemde mannen

kunnen mijn billen raden in 't donker.'

'Wees niet bevreesd," zei hij heilig. ' 't

Schijnsel van de maan reikt niet tot onder

onze eucalyptus. Die zwervers zoeken slechts een huis

om in te breken, geld om iets te kopen als ontbijt.

Ontspan je ledematen, draai je bekken naar de hemel,

want ik ben jou en jij bent mij. Help mij vergeten

dat we zijn.'

Ik zag ons passie hoesten

krachtig aan het hart voorbij

Voelde de haren op zijn borst

zijn blik veel bloter dan zijn lies

Zijn zorg om niet te zuchten.

't Was echt

zijn maan die over ons gebogen

stond.

Ooit zal wat wij daar proefden

oneindig liever liefde zijn

Marion Bloem (Arnhem, 24 augustus 1952)

De Engelse komiek, schrijver, acteur en presentator Stephen John Fry werd geboren in Londen op 24 augustus 1957. Zie ook mijn blog van 24 augustus 2007 en ook mijn blog van 24 augustus 2008 en ook mijn blog van 24 augustus 2009 en ook mijn blog van 24 augustus 2010.
 

Uit: Revenge

“It all began sometime in the last century, in an age when lovers wrote letters to each other sealed up in envelopes. Sometimes they used colored inks to show their love, or they perfumed their writing paper with scent.

41 Plough Lane,

Hampstead,

London NW3

Monday, June 2nd 1980

Darling Ned-

I'm sorry about the smell. I hope you've opened this somewhere private, all on your own. You'll get teased to distraction otherwise. It's called Rive Gauche, so I'm feeling like Simone de Beauvoir and I hope you're feeling like Jean-Paul Sartre. Actually I hope you aren't because I think he was pretty horrid to her. I'm writing this upstairs after a row with Pete and Hillary. Ha, ha, ha! Pete and Hillary, Pete and Hillary, Pete and Hillary. You hate it when I call them that, don't you? I love you so much. If you saw my diary you'd die. I wrote a whole two pages this morning. I drew up a list of everything that's wonderful and glorious about you and one day when we're together forever I might let you look at it and you'll die again.

I wrote that you're old-fashioned.

One: The first time we met, you stood up when I entered the room, which was sweet, but it was the Hard Rock Cafe and I was coming out of the kitchen to take your order.

Two: Every time I refer to my mum and dad as Pete and Hillary, you go pink and tighten your lips.

Three: When you first talked to Pete and---all right, I'll let you off---when you first talked to Mum and Dad, you let them go on and on about private education and private health and how terrible it was and how evil the government is and you never said a word. About your dad being a Tory MP, I mean. You talked beautifully about the weather and incomprehensibly about cricket. But you never let on.

That's what the row today was about, in fact. Your dad was on Weekend World at lunchtime, you prolly saw him. (I love you, by the way. God, I love you so much.)”

Stephen Fry (Londen, 24 augustus 1957)

De Argentijnse schrijver Jorge Luis Borges werd geboren op 24 augustus 1899  in Buenos Aires. Zie ook mijn blog van 24 augustus 2006 en ook mijn blog van 24 augustus 2007 en ook mijn blog van 24 augustus 2008 en ook mijn blog van 24 augustus 2009 en ook mijn blog van 24 augustus 2010. 

We are the time. We are the famous

We are the time. We are the famous
metaphor from Heraclitus the Obscure.

We are the water, not the hard diamond,
the one that is lost, not the one that stands still.

We are the river and we are that greek
that looks himself into the river. His reflection
changes into the waters of the changing mirror,
into the crystal that changes like the fire.

We are the vain predetermined river,
in his travel to his sea.

The shadows have surrounded him.
Everything said goodbye to us, everything goes away.

Memory does not stamp his own coin.

However, there is something that stays
however, there is something that bemoans.

Adam Cast Forth

Was there a Garden or was the Garden a dream?
Amid the fleeting light, I have slowed myself and queried,
Almost for consolation, if the bygone period
Over which this Adam, wretched now, once reigned supreme,

Might not have been just a magical illusion
Of that God I dreamed. Already it's imprecise
In my memory, the clear Paradise,
But I know it exists, in flower and profusion,

Although not for me. My punishment for life
Is the stubborn earth with the incestuous strife
Of Cains and Abels and their brood; I await no pardon.

Yet, it's much to have loved, to have known true joy,
To have had -- if only for just one day --
The experience of touching the living Garden.

24-08-2011 om 20:01 geschreven door Romenu  

De Duitse dichter en schrijver Sascha Anderson werd geboren op 24 augustus 1953 in Weimar. Zie ook mijn blog van 24 augustus 2010.

Uit: Jeder Satellit hat einen Killersatelliten

2 

So wurde von keiner Berührung gestörtes in zweierlei Hinsicht 

Eins und das Selbe Betrachtend das Kind (die Ältern) 

mit griechischem Auge Was bleibt ihm denn praktisch übrig 

Das Haus ist zwar Turm und Echo kaum einer Hand voll Erde 

"Deutschland aber wo liegt es" Dort auf dem Berg den sie gruben 

In diese taubstumme Form des Himmels an Ilm oder Pegnitz 

HELL, HELLER

fix und fertig und der zins, von der geschichte in einen
aaaaagranatapfel
verwandelt. okay, war nichts, höchstens die wiederletzte
aaaaalektion für
einen notorischen selbststeller. mit dem revolutionskalender,
aaaaamit
den 30 tagen pro monat, dem wissen vom unteilbaren rest
aaaaaund dem
großen löffel geht es, alles in allem, noch schneller. chaos halb
göttliches: im anfang war wohl doch vernunft, sonst wär jetzt auch
kein bild am grund des tellers.

Sascha Anderson (Weimar, 24 augustus 1953)

De Britse dichter en musicus Linton Kwesi Johnson werd geboren in Chapelton (Jamaica) op 24 augustus 1952.Zie ook mijn blog van 24 augustus 2010.

Mekkin Histri

now tell mi someting
mistah govahment
tell mi someting

how lang yu really feel
yu coulda keep wi andah heel
wen di trute done reveal
bout how yu grab an steal
bout how yu mek yu crooked deal
mek yu crooked deal?

well doun in Soutall
where Peach did get fall
di Asians dem faam-up a human wall
gense di fashist an dem police sheil
an dem show dat di Asians gat plenty zeal
gat plenty zeal
gat plenty zeal

it is noh mistri
wi mekkin histri
it is noh mistri
wi winnin victri

now tell mi someting
mistah police spokesman
tell mi someting

how lang yu really tink
wi woulda tek yu batn lick
yu jackboot kick
yu dutty bag a tricks
an yu racist pallyticks
yu racist pallyticks?

well doun in Bristal
dey ad noh pistal
but dem chase di babylan away
man yu shoulda si yu babylan
how dem really run away
yu shoulda si yu babylan dem dig-up dat dey
dig-up dat dey
dig-up dat dey

it is noh mistri
wi mekkin histri
it is noh mistri
wi winnin victri

now tell mi someting
mistah ritewing man
tell mi someting

how lang yu really feel
wi woulda grovel an squeal
wen soh much murdah canceal
wen wi woun cyaan heal
wen wi feel di way wi feel
feel di way wi feel?

well dere woz Toxteh
an dere woz Moss Side
an a lat a addah places
whey di police ad to hide
well dere woz Brixtan
an dere woz Chapeltoun
an a lat a addah place dat woz burnt to di groun
burnt to di groun
burnt to di groun

it is noh mistri
wi mekkin histri
it is noh mistri
wi winnin victri

Linton Kwesi Johnson (Chapelton, 24 augustus 1952)

De Engelse schrijfster A. S. Byatt werd geboren als Antonia Susan Drabble op 24 augustus 1936 in Sheffield.Zie ook mijn blog van 24 augustus 2010.

Uit: The Children’s Book

“Two boys stood in the Prince Consort Gallery, and looked down on a third. It was June 19th, 1895. The Prince had died in 1861, and had seen only the beginnings of his ambitious project for a gathering of museums in which the British craftsmen could study the best examples of design. His portrait, modest and medalled,was done inmosaic in the tympanum of a decorative arch at one end of the narrowgallery which ran above the space of the South Court. The South Court was decorated with further mosaics, portraits of painters, sculptors, potters, the "Kensington Valhalla." The third boy was squatting beside one of a series of imposing glass cases displaying gold and silver treasures. Tom, the younger of the two looking down, thought of Snow White in her glass coffin. He thought also, looking up at Albert, that the vessels and spoons and caskets, gleaming in the liquid light under the glass, were like a resurrected kingly burial hoard. (Which, indeed, some of them were.) They could not see the other boy clearly, because he was on the far side of a case. He appeared to be sketching its contents.

Julian Cain was at home in the South Kensington Museum. His father, Major Prosper Cain, was Special Keeper of Precious Metals.

Julian was just fifteen, and a boarder at Marlowe School, but was home recovering from a nasty bout of jaundice. He was neither tall nor short, slightly built, with a sharp face and a sallow complexion, even without the jaundice. He wore his straight black hair parted in the centre, and was dressed in a school suit. Tom Wellwood, boyish in Norfolk jacket and breeches, was about two years younger, and looked younger than he was, with large dark eyes, a soft mouth and a smooth head of dark gold hair. The two had not met before. Tom's mother was visiting Julian's father, to ask for help with her research. She was a successful authoress of magical tales. Julian had been deputed to show Tom the treasures. He appeared to be more interested in showing him the squatting boy.”

A. S. Byatt (Sheffield, 24 augustus 1936)

24-08-2011 om 19:52 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver Johan Johannes Fabricius werd op 24 augustus 1899 in Bandoeng in Nederlands-Indië geboren. Zie ook mijn blog van 24 augustus 2006 en ook mijn blog van 24 augustus 2007 en ook mijn blog van 24 augustus 2008 en ook mijn blog van 24 augustus 2009 en ook mijn blog van 24 augustus 2010.

Uit: De wondere avonturen van Arretje Nof

“Sinds Arretje de zeven woudmannetjes in het donkere Uilenbosch vaarwel gezegd had en de richting naar Holland was ingeslagen, werden de dagen en de nachten kouder. Onze dreumes, die dat uit Perzië niet gewend was, bibberde wel eens als een natte poedel, wanneer hij zich in een tochtig schuurtje of onder een boom te slapen had gelegd, - maar een held keert nooit terug op een eenmaal ingeslagen weg, en Arretje deed het dus ook niet.

Ten slotte werd het zoo koud, dat Arretje zijn eigen adem zien kon; in die dagen gaf een medelijdend oud vrouwtje hem een wollen halsdoek present, en een reizend kleermakertje schonk hem van zijn eigen armoede een gelapten mantel, die onzen held wel een ridderlijk aanzien verleende, maar te dun was om hem goed tegen de kou te beschermen. Hij bibberde en klappertandde, en om jullie de waarheid te vertellen: hij waschte zich sochtends ook niet meer, streek alleen maar zoo even met den natten handdoek over het gezicht!

Op een héél kouden avond was Arretje, om toch maar warm te blijven, nog een eind in het donker doorgehold tot hij een onderdak had gevonden boven op een warmen hooiberg. En toen hij den volgenden morgen lekker uitgeslapen wakker werd en z'n oogen uitwreef .... toen zag hij, waarheen hij ook maar keek, Hollandsche watermolens, die hun blanke wieken vroolijk lieten rondscheren in den wind. Er liepen hooge vaarten door het lage, vlakke land, en daarin zeilden schepen voorbij met dartele wimpels in rood-wit-en-blauw en bolle zeilen, blinkend in 't vroege zonnetje. En de menschen liepen met witgeschuurde klompen over de dijken, en bij een hekje waren drie rakkers aan het kegelen met ronde Edammer kaasjes.”.

Johan Fabricius (24 augustus 1899 – 21 juni 1981)

Hier met Yvonne Keuls 

De Schotse schrijver en jurist Alexander McCall Smith werd geboren in Bulayawo in het toenmalige Rhodesië (nu Zimbabwe) op 24 augustus 1948. Zie ook mijn blog van 24 augustus 2009 en ook mijn blog van 24 augustus 2010.

Uit: The No.1 Ladies Detective Agency

“Mma Ramotswe had a detective agency in Africa, at the foot of Kgale Hill. These were its assets: a tiny white van, two desks, two chairs, a telephone, and an old typewriter. Then there was a teapot, in which Mma Ramotswe--the only lady private detective in Botswana--brewed redbush tea. And three mugs--one for herself, one for her secretary, and one for the client. What else does a detective agency really need? Detective agencies rely on human intuition and intelligence, both of which Mma Ramotswe had in abundance. No inventory would ever include those, of course.
But there was also the view, which again could appear on no inventory. How could any such list describe what one saw when one looked out from Mma Ramotswe's door? To the front, an acacia tree, the thorn tree which dots the wide edges of the Kalahari; the great white thorns, a warning; the olive-grey leaves, by contrast, so delicate. In its branches, in the late afternoon, or in the cool of the early morning, one might see a Go-Away Bird, or hear it, rather. And beyond the acacia, over the dusty road, the roofs of the town under a cover of trees and scrub bush; on the horizon, in a blue shimmer of heat, the hills, like improbable, overgrown termite mounds.
Everybody called her Mma Ramotswe, although if people had wanted to be formal, they would have addressed her as Mme Mma Ramotswe. This is the right thing for a person of stature, but which she had never used of herself. So it was always Mma Ramotswe, rather than Precious Ramotswe, a name which very few people employed.”

Alexander McCall Smith (Bulayawo, 24 augustus 1948)

De Braziliaanse schrijver Paulo Coelho werd geboren in Rio de Janeiro op 24 augustus 1947. Zie en ook mijn blog van 24 augustus 2009 en ook mijn blog van 24 augustus 2010.

Uit: The Zahir

"I walk through the skeleton of the cathedral, studying the restoration work currently being carried out: this time the architects guarantee that they have found the perfect solution. Everywhere there are metal supports, scaffolding, grand theories about what to do next, and some criticism about what was done in the past.

"And suddenly, in the middle of the central nave, I realize something very important: the cathedral is me, it is all of us. We that need to be corrected, we don't always choose the best solution, but we carry on regardless, trying to remain upright and decent, in order to do honor not to the walls or the doors or the windows, but to the empty space inside, the place where we worship and venerate what is dearest and most important to us.

"Yes, we are all cathedrals, there is no doubt about it; but what lies in the empty space of my inner cathedral?

"Esther, the Zahir.

"She fills everything. She is the only reason I am alive. I look around, I prepare myself for the talk I am to give, and I understand why I braved the snow, the traffic jams, and the ice on the roads: in order to be reminded that every day I need to rebuild myself and to accept — for the first time in my entire existence — that I love another human being more than I love myself.”

Paulo Coelho (Rio de Janeiro, 24 augustus 1947)

De Oostenrijkse dichter, schrijver en politiek journalist Arthur West werd geboren op 24 augustus 1922 in Wenen. Zie ook mijn blog van 24 augustus 2010.

Stammbuch - Eintragung

Mach mit dem Kapitalismus
was du willst,
nur nicht
deinen Frieden.

Sonst macht er mit dir
was er will:
sogar
seinen Krieg.

Arthur West (24 augustus 1922 - 16 augustus 2000)

24-08-2011 om 19:47 geschreven door Romenu  

De Duitse schrijver en uitgever Ilija Trojanow werd geboren in Sofia, Bulgarije, op 23 augustus 1965. Zie ook mijn blog van 23 augustus 2009 en ook mijn blog van 23 augustus 2010.

Uit: Der entfesselte Globus

“Bombay. Juni 2006

Es war ein schlimmer Monsun dieses Jahr. Zuerst regnete es einen Tag und eine Nacht lang, bis das Wasser nicht mehr abfließen konnte und derweil die Meeresflut anstieg auf den höchsten Pegelstand seit langem. Bombay wurde von oben und von unten überschwemmt, das Wasser sammelte sich in den Flächen, die dem Meer entrissen worden sind, in den Senken zwischen den Erhebungen, in den einstigen Lagunen zwischen den sieben Inseln (Mythen sind nicht nur auf Hügeln erbaut). Das Geschäftsleben setzte einige Schläge aus, Straßen wurden zu Kanälen, hunderttausende von Angestellten wateten knietief in Trübsal nach Hause, weil die Eisenbahnen, die das kommerzielle Herz im Süden mit dem Rest der Stadt verbinden, ausfallen, wenn die Gleise mehr als zwölf Zentimeter unter Wasser liegen. Jede überschwemmte Stadt ist ein unvergeßlicher Anblick – Bombay unter Wasser ist wie von einem Hieronymus Bosch auf Acid gemalt. Die Tempel schließen ihre Tore, um den gurgelnden Gebeten zu entkommen, Erdrutsche begraben Hütten und Werkstätten, Unglückselige werden von offenen Gullys verschlungen; auf den Dächern der Taxis hocken gestrandete Fahrer und starren in die dunklen Fluten wie kurzsichtige Reiher.

Bombay hatte kaum Zeit, sich von der Sintflut zu erholen, da verbreitete sich die Nachricht, am Stadtrand protestierten wütende Moslems, weil eine Chowki (kleine Station) der Polizei auf einem ihrer Friedhöfe erbaut werden sollte. Die Polizisten schossen in die Menge und trafen zwei Männer tödlich. Am Abend desselben Tages, etwa um 9.30 Uhr, rutschte das Motorrad zweier Polizisten auf nasser Straße aus, und ein aufgebrachter Mob bewarf die Polizisten mit Steinen und stach auf sie ein, bis sie tot waren. Die Polizei behauptete, kriminelle Kräfte wehrten sich gegen eine stärkere Präsenz der Ordnungshüter, moslemische Organisationen monierten, daß die Behörden ihr Anliegen nicht angehört und keine einvernehmliche Lösung angestrebt hätten. “

 

Ilija Trojanow (Sofia, 23 augustus 1965)

De Engelse dichter, schrijver, dramaturg en componist Willy Russell werd geboren op 23 augustus 1947 in Whinston bij Liverpool. Zie ook mijn blog van 23 augustus 2009. en ook mijn blog van 23 augustus 2010.

Uit: The Wrong Boy

“And everybody in the classroom started laughing, even the teacher!

But I don't care about them now. I don't care about Spegga Spanswick and Barry Tucknott and Mustapha Golightly and all that lot. Hilarious bastards! Because I'm grateful really. It was because of people like Steven Spanswick and Jackson and all those other pathetic persons that I wrote my first ever lyric. It was called 'I Don't Care'.

I don't care
If you pull my hair
I don't care if you laugh at me
I don't care
If you point and stare
I don't care if you throw crap at me
I don't care
If you strip me bare
I don't care if you say I'm fat
I don't care
If you rob my share
I don't care if you call me twat
I don't care
I don't care
I don't care
Because I'm not there.

Looking back on it now it seems deadeningly didactic and somewhat simplistic. In fact it's highly embarrassing, predictable and derivative. But every artist has to start somewhere and the important thing is that despite what my lyrics were like, I had at least started writing them. Oh shit, what's the Greasy-Gobbed Get saying to me now . . . ?

Later,
The Back of a Carpet-Fitters'
Van
Somewhere in the Pennine Chain
(Apparently)

Dear Morrissey,

I'm still dying of embarrassment. I couldn't get out of that service station fast enough. These carpet fitters are headed for Halifax and they said they'd drop me there. I don't even know if Halifax is on the way but I would have accepted a lift to anywhere just to get out of that service station.

I'm glad that at least it happened in such a transient sort of environment and so hopefully I'll never have to see her again!”

Willy Russell (Whinston, 23 augustus 1947)

De Hongaars/Israëlische schrijver Ephraïm Kishon werd op 23 augustus 1924 in Boedapest geboren. Zie ook mijn blog van 23 augustus 2006. Zie ook mijn blog van 23 augustus 2007 en ook mijn blog van 23 augustus 2008 en ook mijn blog van 23 augustus 2009 en ook mijn blog van 23 augustus 2010.

Uit: Schokolade auf Reisen

„Alles ist eine Frage der Einteilung. Deshalb bewahren wir in einem nach Fächern eingeteilten

Kasten unbrauchbare Geschenke zur künftigen Wiederverwendung auf.Wann immer so ein Geschenk

kommt, und es kommt oft, wird es registriert, klassifiziert und eingeordnet. Babysachen kommen automatisch in ein Extrafach, Bücher von größerem Format als 20 × 25 cm werden in der »Geburtstags«-Abteilung abgelegt,Vasen und Platten unter »Hochzeit«, besonders scheußliche

Aschenbecher unter »Neue Wohnung«, und so weiter.

Eines Tages ist Purim, das Fest der Geschenke, plötzlich wieder da, und plötzlich geschieht Folgendes:

Es läutet an der Tür. Draußen steht Benzion Ziegler mit einer Pralinenschachtel unterm Arm. Benzion Ziegler tritt ein und schenkt uns die Schachtel zu Purim. Sie ist in Cellophanpapier verpackt. Auf dem Deckel sieht man eine betörend schöne Jungfrau, umringt von allerlei knallbunten Figuren.Wir sind tief gerührt und Benzion Ziegler schmunzelt selbstgefällig.

So weit, so gut. Die Pralinenschachtel war uns hochwillkommen, denn Pralinenschachteln sind sehr verwendbare Geschenke. Sie eignen sich für vielerlei Anlässe, für den Unabhängigkeitstag so gut wie für silberne Hochzeiten.Wir legten sie sofort in die Abteilung »Diverser Pofel«.

Aber das Schicksal wollte es anders. Mit einem Mal befiel die ganze Familie ein unwiderstehliches

Verlangen nach Schokolade, das nur durch Schokolade zu befriedigen war. Zitternd vor Gier, rissen wir die Cellophanhülle von der Pralinenschachtel, öffneten sie – und prallten zurück.

Die Schachtel enthielt ein paar bräunliche Kieselsteine mit leichtem Moosbelag.“

Ephraïm Kishon (23 augustus 1924 – 29 januari 2005)

Zie voor nog meer schrijvers van de 23^e augustus ook mijn vorige blog van vandaag.

24-08-2011 om 19:33 geschreven door Romenu  

De Engelse dichter en schrijver William Ernest Henley werd geboren op 23 augustus 1849 in Gloucester. Zie ook mijn blog van 23 augustus 2007 en ook mijn blog van 23 augustus 2008 en ook mijn blog van 23 augustus 2009 en ook mijn blog van 23 augustus 2010.

A New Song to an Old Tune

SONS of Shannon, Tamar, Trent,

Men of the Lothians, Men of Kent,

Essex, Wessex, shore and shire,

Mates of the net, the mine, the fire,

Lads of the wheel and desk and loom,

Noble and trader, squire and groom,

Come where the bugles of England play,

'Over the hills and far away!'

Southern Cross and Polar Star --

Here are the Britons bred afar;

Serry, O serry them, fierce and keen,

Under the flag of the Empress-Queen;

Shoulder to shoulder down the track,

Where, to the unretreating Jack,

The victor bugles of England play,

'Over the hills and far away!'

What if the best of our wages be

An empty sleeve, a stiff-set knee,

A crutch for the rest of life -- who cares,

So long as the One Flag floats and dares?

So long as the One Race dares and grows?

Death -- what is death but God's own rose?

Let but the bugles of England play,

'Over the hills and far away!'

A Child

A child,

Curious and innocent,

Slips from his Nurse, and rejoicing

Loses himself in the Fair.

Thro' the jostle and din

Wandering, he revels,

Dreaming, desiring, possessing;

Till, of a sudden

Tired and afraid, he beholds

The sordid assemblage

Just as it is; and he runs

With a sob to his Nurse

(Lighting at last on him),

And in her motherly bosom

Cries him to sleep.

Thus thro' the World,

Seeing and feeling and knowing,

Goes Man: till at last,

Tired of experience, he turns

To the friendly and comforting breast

Of the old nurse, Death.

William Henley (23 augustus 1849 – 11 juli 1903)

De Amerikaanse dichter Edgar Lee Masters werd geboren op 23 augustus 1868 in Garnett, Kansas.  Zie ook mijn blog van 23 augustus 2007 en ook mijn blog van 23 augustus 2008 en ook mijn blog van 23 augustus 2009 en ook mijn blog van 23 augustus 2010.

The Unknown

Ye aspiring ones, listen to the story of the unknown
Who lies here with no stone to mark the place.
As a boy reckless and wanton,
Wandering with gun in hand through the forest
Near the mansion of Aaron Hatfield,
I shot a hawk perched on the top
Of a dead tree.
He fell with guttural cry
At my feet, his wing broken.
Then I put him in a cage
Where he lived many days cawing angrily at me
When I offered him food.
Daily I search the realms of Hades
For the soul of the hawk,
That I may offer him the friendship
Of one whom life wounded and caged.

Edgar Lee Masters (23 augustus 1868 – 5 maart 1950)

Zie voor onderstaande schrijvers ook mijn blog van 23 augustus 2010.

De Nederlandse schrijver en vertaler Albert Alberts werd op 23 augustus 1911 in Haarlem geboren. Zie ook mijn blog van 23 augustus 2006 en ook mijn blog van 23 augustus 2007 en ook mijn blog van 23 augustus 2008 en ook mijn blog van 23 augustus 2009.

De Amerikaanse schrijver en acteur Charles Busch werd geboren op 23 augustus 1954 in New York. Zie ook mijn blog van 23 augustus 2008  en ook mijn blog van 23 augustus 2009.

De Oostenrijkse schrijver Gustav Ernst werd geboren in Wenen op 23 augustus 1944. Zie en ook mijn blog van 23 augustus 2009.

De Duitse dichter Theobald Hock werd geboren op 23 augustus 1573 in Limbach/Pfalz-Zweibrücken. Zie ook mijn blog van 23 augustus 2007.

De Roemeense essayist, filosoof, kunsthistoricus en politicus Andrei Gabriel Pleşu werd geboren op 23 augustus 1948 in Boekarest. Zie voor onderstaande schrijvers ook mijn blog van 23 augustus 2007.

24-08-2011 om 19:26 geschreven door Romenu  

Romenu had opnieuw even vrij vandaag. Morgen weer de gebruikelijke berichten en ook de schrijvers van de 23e augustus.

Raamgedicht

Ik heb de Zaan nog nooit bezongen
Die nauwelijks stromende rivier
Waar ik voor in zwom als jongen
Tussen de IJsberen en 't wier
Ik stak haar over met het pontje
Ik heb haar dikwijls overbrugd
Jarenlang hetzelfde rondje
Oostzij heen en Westzij terug

Ik heb boven op de brug staan pissen
Op een onderdoor varende boot
Ik heb er vaak in staan te vissen
En wat ik ving was vooral dood
Ik dagdroomde van verre landen
Als ik aan haar oevers zat
Ik zag haar water even branden
Toen het Zaansch Veem had vlamgevat

De Zaan mist de allure van de Loire
Ze smaakt meer naar azijn dan wijn
De Zaan mist van de Waal het ware
Het internationale van de Rijn
De Zaan mist de lengte van de Amazone
Ze droogt al op bij Krommenie

Hier op de plek van dit theater
Keek ik ooit uit over de Zaan
Zonder besef dat ik daar later
Nog eens op het toneel zou staan
Waar ik altijd terug zou komen
Ik zie de planken als een vlot
Waarop ik spelen kan en dromen
Als onechte zoon van Don Quichot

De Zaan mist het Vlaamse van de Schelde
Alsook het pittoreske van de Vecht
Zo saai als de Zaan is een rivier slechts zelden
Ze kabbelt en daar is alles mee gezegd
De Zaan mist het blauwe van de Donau
En toch bezing ik haar hier fier
Want ach wie neemt het als hij jong is zo nauw
O Zaan mijn jeugd is mijn lievelingsrivier

Freek de Jonge (Westernieland, 30 augustus 1944)

Molenpanorama aan de Zaan, Frans Mars (1903 - 1973)

Kinkerstraatjes lopen samen

Kinkerstraatjes lopen samen
meestal door de Kinkerstraat

en hun geblondeerde haren
zijn als de manen van een paard

Kinkerstraatjes hebben witte
tanden en ze blijven altijd jong

want ze hebben niets om handen
Kinkerstraatjes zijn niet dom

en hun dochter is hun alles
met hun moeder zijn ze rijk

meestal in de straat van Kinker
en soms op de Haarlemmerdijk

Guus Luijters (Amsterdam, 3 november 1943)

Gezicht op de Westerkerk, Amsterdam, Jan van der Heyden (1637 – 1712)

Onbekommerd toont Amsterdam...

Onbekommerd toont Amsterdam
haar rotte gebit, haar aan aardgas
stervende bomen, haar onrein water
waarin de zon zich weerkaatst.
Uit ontelbare vervuilde neusgaten
blaast ze kwaadsappige dampen
over haar daken vol televisie-antennes
en duiven, waarboven de hemel
licht wordt en weer donker, sterren
balanceren een paar minuten op de spits
van een kerktoren, carillons
mengen hun valse stemmen in
de oorverdovende musique concrète
van auto's, ambulances, pneumatische
boren, sloophamers, hei-installaties
en overal kruipen mensen in en uit
de schulp van hun huis, hun krot,
hun dierbare, gehate puinhoop.

Hanny Michaelis (19 december 1922 - 11 juni 2007)

Amsterdam, gezicht op de St. Nicolaaskerk, D.J. van Haaren (1878 – 1953)

23-08-2011 om 19:26 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse schrijfster en journaliste Annie Proulx werd geboren op 22 augustus 1935 in Norwich, Connecticut. Zie ook mijn blog van 22 augustus 2007 en ook mijn blog van 22 augustus 2008 en ook mijn blog van 22 augustus 2009 en ook mijn blog van 22 augustus 2010.

Uit The Old Ace in The Hole

“Irrigated circles of winter wheat, dotted with stocker calves, grew on land as level as a runway. In other fields tractors lashed tails of dust. He noticed the habit of slower drivers to pull into the breakdown lane -- here called the "courtesy lane" -- and wave him on.

Ahead cities loomed, but as he came close the skyscrapers, mosques and spires metamorphosed into grain elevators, water towers and storage bins. The elevators were the tallest buildings on the plains, symmetrical, their thrusting shapes seeming to entrap kinetic energy. After a while Bob noticed their vertical rhythm, for they rose up regularly every five or ten miles in trackside towns. Most were concrete cylinders, some brick or tile, but at many sidings the old wood elevators, peeling and shabby, still stood, some surfaced with asbestos shingles, a few with rusted metal loosened by the wind. Rectilinear streets joined at ninety-degree angles. Every town had a motto: "The Town Where No One Wears a Frown"; "The Richest Land and the Finest People"; "10,000 Friendly People and One or Two Old Grumps." He passed the Kar-Vu Drive-In, a midtown plywood Jesus, dead cows by the side of the road, legs stiff as two-by-fours, waiting for the renderer's truck. There were nodding pump jacks and pivot irrigation rigs (one still decked out in Christmas lights) to the left and right, condensation tanks and complex assemblies of pipes and gauges, though such was the size of the landscape and their random placement that they seemed metal trinkets strewn by a vast and careless hand. Orange-and-yellow signs marked the existence of underground pipelines, for beneath the fields and pastures lay an invisible world of pipes, cables, boreholes, pumps and extraction devices, forming, with the surface fences and roads, a monstrous three-dimensional grid. This grid extended into the sky through contrails and invisible satellite transmissions. At the edge of fields he noticed brightly painted V-8 diesel engines (most converted to natural gas), pumping up water from the Ogallala aquifer below. And he passed scores of anonymous, low, grey buildings with enormous fans at their ends set back from the road and surrounded by chain-link fence. From the air these guarded hog farms resembled strange grand pianos with six or ten white keys, the trapezoid shape of the body the effluent lagoon in the rear”.

Annie Proulx (Norwich, 22 augustus 1935)

De dichteres en critica Dorothy Parker werd geboren in New York op 22 augustus 1893. Zie ook mijn blog van 22 augustus 2010 en eveneens alle tags voor Dorothy Parker op dit blog.

Ballade Of A Great Weariness

There's little to have but the things I had,

There's little to bear but the things I bore.

There's nothing to carry and naught to add,

And glory to Heaven, I paid the score.

There's little to do but I did before,

There's little to learn but the things I know;

And this is the sum of a lasting lore:

Scratch a lover, and find a foe.

And couldn't it be I was young and mad

If ever my heart on my sleeve I wore?

There's many to claw at a heart unclad,

And little the wonder it ripped and tore.

There's one that'll join in their push and roar,

With stories to jabber, and stones to throw;

He'll fetch you a lesson that costs you sore:

Scratch a lover, and find a foe.

So little I'll offer to you, my lad;

It's little in loving I set my store.

There's many a maid would be flushed and glad,

And better you'll knock at a kindlier door.

I'll dig at my lettuce, and sweep my floor,

Forever, forever I'm done with woe.

And happen I'll whistle about my chore,

"Scratch a lover, and find a foe."

L'ENVOI

Oh, beggar or prince, no more, no more!

Be off and away with your strut and show.

The sweeter the apple, the blacker the core:

Scratch a lover, and find a foe!

Dorothy Parker (22 augustus 1893 – 7 juni 1967)

De Nederlandse schrijver en beeldend kunstenaar Willem Arondéus werd op 22 augustus 1894 in Naarden geboren. Zie ook mijn blog van 22 augustus 2007 en ook mijn blog van 22 augustus 2008 en ook mijn blog van 22 augustus 2009 en ook mijn blog van 22 augustus 2010.

Uit: Gert Hekma, "Willem Arondéus", in: Gay Amsterdam News

Zijn artistieke loopbaan was niet zo succesvol als hij had gewild, maar toch kon hij op enige blijvende resultaten bogen zoals wandversieringen in het stadhuis van Rotterdam en het Amsterdamse GGD-gebouw aan de Nieuwe Ach­ter­gracht en gobelins aan de wanden van de zaal van Provincia­le Staten in Haarlem.
Later ging hij over van schil­deren naar schrijven en verschenen vier boeken van zijn hand, twee romans en twee kunsthistorische studies. Nooit gepubli­ceerd werden zijn homoërotische gedichten en novelles en zijn dagboeken. Al jaren kondigt Rudi van Dantzig publika­tie van die dagboeken aan maar het is er nog niet van gekomen. De gedichten zijn dit jaar uitgekomen in een bibliofiele uitgave.

Vissers en matrozen
Hoewel Arondéus een tobber was en in zijn dagboeken en brieven graag mocht klagen over ongeluk en tegenspoed, heeft hij zeker wel gelukkige momenten meegemaakt.
Na de Eerste Wereld­oorlog bezocht hij Parijs waar hij zich prima vermaakte. Begin jaren twintig woonde hij op Urk, dat toen nog een eiland was. Daar had hij min of meer gelukkige rela­ties met vissers en matro­zen. In 1932 bezocht hij Hamburg waar hij net het einde van de "roaring twenties" beleefde. Het jaar daarna verhuis­de hij van Amster­dam naar Apeldoorn waar hij de levens­gezel van zijn laatste tien jaar ontmoette, Gerrit Jan Tijssen (1913-1979).”

Willem Arondéus (22 augustus 1894 – 1 juli 1943)

De Nederlandse dichter Krijn Peter Hesselink werd op 22 augustus 1976 geboren in Utrecht. Zie ook mijn blog van 22 augustus 2008 en ook mijn blog van 22 augustus 2009 en ook mijn blog van 22 augustus 2010.

De uitputting voorbij

Ze weet wat liefde is, de kat die zij
achter heeft moeten laten bij haar ouders
had van zijn vroeggestorven moeder nooit
geleerd zijn klauwen uit te slaan, zijn prooien
konijntjes meestal, put hij uit totdat
hun hart het van de schrik spontaan begeeft
als zij, hooguit een keer per jaar, nog thuiskomt
en na de thee de boerderij ontvlucht
om bij hem troost te zoeken op het erf
dan zit hij op zijn vaste plekje onder
de ladder die geen mens ooit nog gebruikt
en kijkt afwachtend naar haar op, zij steekt
een hand tussen de treden door, hij kantelt
zijn kop en laat zich aaien, of
toch niet, haar vingers vinden enkel lucht
hij put haar uit, hij weet wat liefde is

Krijn Peter Hesselink (Utrecht, 22 augustus 1976)

 Zie voor nog meer schrijvers van de 22e augustus ook mijn vorige blog van vandaag.

22-08-2011 om 19:46 geschreven door Romenu  

De Vlaamse dichter en schrijver Jeroen Theunissen werd geboren in Gent op 22 augustus 1977. Zie ook mijn blog van 1 juni 2009 en ook mijn blog van 1 juni 2010 en ook mijn blog van 22 augustus 2010.

Wij zouden gaan wonen in schoonheid

Wij zouden gaan wonen in schoonheid
van augustus, surfend op het net vonden
we de plek, spraken zacht, medelijden
zouden we met die anderen hebben.
Die dwazen, die maar werkten. En er
zou ook regen zijn maar vooral veel zon.
En we zouden weten welke maand
in augustusland past.
Zwerven zouden wij door wat ons langzaam
en dagelijks overstijgt, seizoenen,
de ochtend eten, drinken, jeugdig en rijp.
En ten slotte zouden we de boel
kort en klein slaan, we zouden spelend
na de vernieling terugkeren.

Jeroen Theunissen (Gent, 22 augustus 1977)

De Zweedse dichter Gustaf Fröding werd geboren op 22 augustus 1860 in Alsters gård bij Karlstad. Zie ook mijn blog van 22 augustus 2007 en ook mijn blog van 22 augustus 2009 en ook mijn blog van 22 augustus 2010.

Sigurd der Jerusalemfahrer
Sigurd Jorsalafar

Der Schneesturm rüttelt am Tempeltor,
König Sigurd sitzt in des Tempels Chor
und starrt erstarrt, und es kommt einem vor,
als lausche Sigurd den Psalmen.
"Unser großer König und guter Herr,
ergraut ist schon, seine Seele ist schwer."
-  Und Sigurd träumt, daß er jung noch wär’,
und träumt von Sonne und Palmen.

Es wandern Wogen zum heilgen Land,
es säumen Palmen Siziliens Strand,
wo Wein und Mädchen auf heißem Sand
für Kämpen reifen als Gabe.
-  König Sigurds Stirne ist hoch und breit,
sie sinkt zur Hand in Gedanken weit,
im Volk man flüstert in Bangigkeit:
"König Sigurd geht bald zu Grabe!"

Bei Åkersborg steht der Streit gar hart,
und scharf klingt Axt gegen Hellebard,
der König kämpft und es weht sein Bart,
auf blut’gem Pferde er reitet.
-  König Sigurds Blick wandert finster wild
vom Heilgen Olav zum Jungfraubild.
-  "O heilger Olav, sei Sigurd mild,
mit Satan Sigurd selbst streitet."

Der Schneesturm wimmert und wütend brüllt,
der Abendpsalm schon den Tempel füllt.
Zieh mit, o König, der Schnee verhüllt
die letzten Spuren soeben!
Er schweigt, doch seine Gedanken fliehn
von Frost und Sturm und nach Süden ziehn  -
als Sieger zieht König Sigurd hin
zum Bospor mit goldenem Steven.

Vertaald door Klaus-Rüdiger Utschick

Gustaf Fröding (22 augustus 1860 – 8 februari 1911)

 De Franstalige Roemeense schrijver Panait Istrati werd geboren op 10 augustus 1884 in Brăila, Roemenië. Zie ook mijn blog van 22 augustus 2009 en ook mijn blog van 22 augustus 2010.

Uit: Oncle Anghel

„Par cette nuit tombante de début d’avril, le hameau de Bal-dovinesti, situé à environ cinq kilomètres de Braïla, fêtait lepremier jour de la résurrection du Christ. Dans toutes leurscours, les paysans allumaient des moyettes de roseau sec ; par-tout de joyeux coups de fusil retentissaient, hommages rus-tiques orthodoxes rendus à la mémoire de celui qui fut le meil-leur des hommes.Dans la chaumière de l’oncle Dimi – le cadet de la famille –, la mère Zoïtza – l’aînée des quatre frères – et son fils unique Adrien – un garçon de dix-huit ans –, venus tous deux de la ville, s’étaient réunis pour passer les trois jours de Pâques. Elleétait restée veuve quelques mois après avoir mis son enfant aumonde, et ne s’était plus remariée, vivant du labeur de sesmains.Il n’y avait pas beaucoup de place chez Dimi. Le pauvrepaysan, quoique jeune, était déjà entouré d’une famille nom- breuse, mais la bonne sœur se contentait d’un coin de lachambre, pendant qu’Adrien, toujours heureux des change-ments, allait sans façon coucher avec l’oncle dans le foin du gre-nier, écouter joyeusement ses histoires et lui raconter celles dela ville.

Parfois, Adrien s’étonnait de cette manière de vivre :

 – Tu couches dans le grenier, et ta femme avec les enfants :c’est pas une vie !…– Faut bien, mon brave ; autrement, deh, comment te ledire ? Les enfants

 viennent

trop vite…– En voilà une explication ! Et quand tu descends du gre-nier ?– Alors je vais au marais couper du roseau…– Et quand tu viens du marais ?“

Panait Istrati (22 augustus 1884 – 16 april 1935)

Zie voor onderstaande schrijver ook mijn blog van 22 augustus 2007

De Franse dichter, schrijver en vertaler Jean Regnault de Segrais werd geboren op 22 augustus 1624 in Caen.

Zie voor onderstaande schrijvers ook mijn blog van 22 augustus 2010.

De Duitse dichter en schrijver Wolfdietrich Schnurre werd geboren op 22 augustus 1920 in Frankfurt am Main. Zie ook mijn blog van 22 augustus 2006. Zie ook mijn blog van 22 augustus 2007 en ook mijn blog van 22 augustus 2008 en ook mijn blog van 22 augustus 2009.

De Duitse schrijfster Irmtraud Morgner werd geboren op 22 augustus 1933 in Chemnitz. Zie ook mijn blog van 22 augustus 2008 en ook mijn blog van 22 augustus 2009.

De Franse dichter en schrijver Georges de Scudéry werd geboren op 22 augustus 1601 in Le Havre. Zie ook mijn blog van 22 augustus 2007 en ook mijn blog van 22 augustus 2009.

22-08-2011 om 19:36 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver en dichter Rogi Wieg werd geboren op 21 augustus 1962 in Delft. Zie ook mijn blog van 21 augustus 2010 en eveneens alle tags voor Rogi Wieg op dit blog.

Uit: Kameraad Scheermes

Toen ik eindelijk huilde, barstte er
onweer los boven de stad, het

is bijna te gemakkelijk, zo’n beeld,
maar het is gebeurd; veel was bijna

te gemakkelijk, maar gebeurde eveneens:
vrouwen, een soort liefde die ik voelde.

weggaan bij iemand, alle menselijkheid

vertrappen, snel en zonder al te veel
overwegingen, gedreven door iets dat valt

onder de psychiatrie, of onder de dierlijkheid.
Ik brak het manke been van mijn vader,

nam hem het lopen af, brak het zieke hart
van mijn moeder, nam haar het kloppen af,

en wilde toen plotseling leven en niet meer
hangen aan een gekromde boom langs het water.

Uit: Dagen in Budapest

Een kettingbrug tussen twee

rivieroevers; aan beide zijden

zonverlichte huizen.

Ik wandel met mijn vader,

maar midden op de brug moet hij

even stilstaan.

Zijn hartslag doet mij schrikken;

wij spreken niet van doodgaan

maar van een afgebroken kinderziekenhuis,

een etherslaap die langer dan het leven

duurde.

Winter

De vogels in de stad verkolen:

avondlicht daalt neer over

de tuinen waarin zij geluidloos

zullen overnachten.

Vroeger heb ik ook in tuinen willen

slapen, met mijn vader kijken

naar de sterren van een wintermaand.

In de stad opent de nacht als

een oude vrouwenmond; lantarens

geven amper licht, mijn vader zwijgt.

De tuinen van de stad vriezen opnieuw

dicht.

Rogi Wieg (Delft, 21 augustus 1962)

De Amerikaanse dichter, schrijver, vertaler en bloemlezer X.J. Kennedy werd geboren in Dover, New Jersey op 21 augustus 1929. Zie ook mijn blog van 21 augustus 2007 en ook mijn blog van 21 augustus 2008 en ook mijn blog van 21 augustus 2009 en ook mijn blog van 21 augustus 2010

Ars Poetica

The goose that laid the golden egg

Died looking up its crotch

To find out how its sphincter worked.

Would you lay well?  Don't watch.

A Brat's Reward

At the market Philbert Spicer

Peered into the bacon slicer—

Whiz! the wicked slicer sped

Back and forth across his head

Quickly shaving—what a shock!—

Fifty chips off Phil's old block,

Stopping just above the eyebrows.

Phil's not one of them thar highbrows.

X.J. Kennedy (Dover, 21 augustus 1929)

De Duitse dichteres en schrijfster Elisabeth Alexander werd geboren op 21 augustus 1922 in Linz am Rhein. Zie ook mijn blog van 21 augustus 2009 en ook mijn blog van 21 augustus 2010

Die anderen

Sprachen

die ich nicht verstehe

Worte

die ich nicht kenne

Gesichter

die fremde Ausdrücke

haben

begegnen mir

in der Straßenbahn

an Supermarktkassen

und Kinder

die schweigend

das Fremde begleiten

schauen mich an

da ich ihnen genauso fremd

bin

und ich denke daran

ob diese Menschen

gern in diesem Lande

sind

und ich hätte sie gern

gefragt

was sie denken

wenn sie die Tagesschau

sehen

oder die Politiker reden

hören

aber eigentlich weiß ich

beinahe sicher

daß keiner von uns sie

vermißte

blieben sie weg

eines Tages

aus dem Städtebild