Romenu is een blog over gedichten, literatuur en kunst Maar Romenu is ook een professionele freelance vertaler Du-Ne en Ne-Du http://www.roumen-vertalingen.nl/
Georg Trakl werd op 3 februari 1887 in het conducteurshuis aan de Waagplatz 2 in Salzburg geboren. Zijn vader, Tobias Trakl, was een handelaar in ijzerwaren en zijn moeder, die ook psychische problemen had, was Maria Catharina Trakl, (meisjesnaam Halik). Voorts had hij nog drie broers en drie zussen. Margarethe (doorgaans Grethe genoemd) stond hem het naast, zelfs zodanig dat sommigen een incestueuze verhouding vermoeden. Zijn jeugd bracht hij door in Salzburg. Vervolgens bezocht hij van 1897 tot 1905 het humanistische gymnasium. Om toch een academische opleiding te kunnen volgen, werkte hij tot 1908 in de praktijk bij een apotheker. Sommigen vermoedden dat hij dit vooral deed om zichzelf opiaten te kunnen verschaffen. Bij het uitbreken van WO I werd Trakl als medicus naar het front in Galicië (heden ten dage in Oekraïne en Polen) gestuurd. Zijn gemoedsschommelingen leidden tot geregelde uitbraken van depressie, die verergerd werden door de afschuw die hij voelde voor de verzorging van de ernstig verwonde soldaten. De spanning en druk dreven hem ertoe een suïcidepoging te ondernemen, welke zijn kameraden nochtans verhinderden. Hij werd in een militair ziekenhuis opgenomen in Kraków, alwaar hij onder strikt toezicht geplaatst werd.Trakl verzonk daar in nog zwaardere depressies en schreef Ficker om advies. Ficker overtuigde hem ervan dat hij contact moest opnemen met Wittgenstein, die inderdaad op weg ging na Trakls bericht te hebben ontvangen. Op 4 november 1914, drie dagen voordat Wittgenstein aan zou komen, overleed hij echter aan een overdosis cocaïne
Paul Celan
Paul Celan werd onder de naam Paul Antschel op 23 november 1920 geboren in Czernowitz, toentertijd de hoofdstad van de Roemeense Boekovina, nu behorend bij de Oekraïne. Paul Celans ouders waren Duitssprekende joden die hun zoon joods opvoedden en hem naar Duitse christelijke scholen stuurden. In 1942 werden Celans ouders door de Duitse bezetter naar een werkkamp gedeporteerd en daar vermoord. Hijzelf wist aanvankelijk onder te duiken, maar moest vanaf juli 1942 in een werkkamp dwangarbeid verrichten. Celan overleefde de oorlog. Via Boekarest en Wenen vestigde Celan zich in 1948 in Parijs. Daar was hij werkzaam als dichter, vertaler en doceerde hij aan de prestigieuze Ecole Normale Supérieure. Vermoedelijk op 20 april 1970 beëindigde hij zijn leven zelf door in de Seine te springen.
Gerard Reve
Gerard Reve over: Medearbeiders ”God is in de mensen, de dieren, de planten en alle dingen - in de schepping, die verlost moet worden of waaruit God verlost moet worden, door onze arbeid, aangezien wij medearbeiders van God zijn.” Openbaring ”Tja, waar berust elk godsbegrip op, elke vorm van religie? Op een openbaring, dat wil zeggen op een psychische ervaring van zulk een dwingende en onverbiddelijke kracht, dat de betrokkene het gevoel heeft, niet dat hij een gedachte of een visioen heeft, maar dat een gedachte gedachte of visioen hem bezit en overweldigt.”
Simon Vestdijk
Simon Vestdijk (Harlingen, 17 oktober 1898 – Utrecht, 23 maart 1971) was een Nederlands romancier, dichter, essayist en vertaler. Zijn jeugd te Harlingen en Leeuwarden beschreef hij later in de Anton Wachter-cyclus. Van jongs af aan logeerde hij regelmatig bij zijn grootouders in Amsterdam, waar hij zich in 1917 aan de Universiteit van Amsterdam inschrijft als student in de medicijnen. Tijdens zijn studie die van 1917 tot 1927 duurde, leerde hij Jan Slauerhoff kennen.Tot 1932 is hij als arts in praktijken door heel Nederland werkzaam. In 1932 volgt zijn officiële schrijversdebuut met de uitgave van de bundel Verzen in De Vrije Bladen. Doorslaggevend voor Vestdijks uiteindelijke keuze voor de literatuur is zijn ontmoeting in 1932 met Eddy Du Perron en Menno ter Braak. Deze ontmoeting had tot resultaat dat hij redactielid werd van het tijdschrift Forum Kort daarop, in 1933, wordt zijn eerste novelle, De oubliette, uitgegeven. In hetzelfde jaar schrijft hij Kind tussen vier vrouwen, dat, eerst geweigerd door de uitgever, later de basis zal vormen voor de eerste drie delen van de Anton Wachter-romans. In 1951 ontvangt Vestdijk de P.C. Hooftprijs voor zijn in 1947 verschenen roman De vuuraanbidders. In 1957 wordt hij voor het eerst door het PEN-centrum voor Nederland voorgedragen voor de Nobelprijs voor de Literatuur, die hij echter nooit zal krijgen. Op 20 maart 1971 wordt hem de Prijs der Nederlandse Letteren toegekend, maar voor hij deze kan ontvangen overlijdt hij op 23 maart te Utrecht op 72-jarige leeftijd. Vestdijk was auteur van ca. 200 boeken. Vanwege deze enorme productie noemde de dichter Adriaan Roland Holst hem 'de man die sneller schrijft dan God kan lezen'. Andere belangrijke boeken van Simon Vestdijk zijn: "Kind van stad en land" (1936), "Meneer Visser's hellevaart" (1936), "Ierse nachten" (1946), "De toekomst de religie" (1947), "Pastorale 1943" (1948), "De koperen tuin" (1950), "Ivoren wachters" (1951), "Essays in duodecimo" (1952) en "Het genadeschot" (1964).
K.P. Kavafis K.P. Kavafis werd als kind van Griekse ouders, afkomstig uit Konstantinopel, geboren in 1863 in Alexandrië (tot vandaag een Griekse enclave) waar hij ook het grootste deel van zijn leven woonde en werkte. Twee jaar na de dood van zijn vader verhuist het gezin in 1872 naar Engeland om na een verblijf van vijf jaar naar Alexandrië terug te keren. Vanwege ongeregeldheden in Egypte vlucht het gezin in 1882 naar Konstantinopel, om na drie jaar opnieuw naar Alexandrië terug te gaan. In de jaren die volgen maakt Kavafis reizen naar Parijs, Londen en in 1901 zijn eerste reis naar Griekenland, in latere jaren gevolgd door nog enkele bezoeken. Op de dag van zijn zeventigste verjaardag, in 1933 sterft Kavafis in Alexandrië. De roem kwam voor Kavafis pas na zijn dood, dus postuum. Deels is dat toe te schrijven aan zijn eigen handelswijze. Hij was uiterst terughoudend met de publicatie van zijn gedichten, liet af en toe een enkel gedicht afdrukken in een literair tijdschrift, gaf in eigen beheer enkele bundels met een stuk of twintig gedichten uit en het merendeel van zijn poëzie schonk hij op losse bladen aan zijn beste vrienden.
Thomas Mann
Thomas Mann, de jongere broer van Heinrich Mann, werd geboren op 6 juni 1875 in Lübeck. Hij was de tweede zoon van de graankoopman Thomas Johann Heinrich Mann welke later één van de senatoren van Lübreck werd. Zijn moeder Julia (geboren da Silva-Bruhns) was Duits-Braziliaans van Portugees Kreoolse afkomst. In 1894 debuteerde Thomas Mann met de novelle "Gefallen". Toen Thomas Mann met 21 jaar eindelijk volwassen was en hem dus geld van zijn vaders erfenis toestond - hij kreeg ongeveer 160 tot 180 goldmark per jaar - besloot hij dat hij genoeg had van al die scholen en instituties en werd onafhankelijk schrijver. Kenmerkend voor zijn stijl zijn de ironie, de fenomenale taalbeheersing en de minutieuze detailschildering. Manns reputatie in Duitsland was sterk wisselend. Met zijn eerste roman, Buddenbrooks (1901), had hij een enorm succes, maar door zijn sceptische houding tegenover Duitsland na de Eerste Wereldoorlog veranderde dit volledig. Stelde hij zich tot aan de jaren twintig apolitiek op (Betrachtungen eines Unpolitischen, 1918), meer en meer raakte hij bij het Politiek gebeuren betrokken. Zijn afkeer van het nationaal socialisme groeide, zijn waarschuwingen werden veelvuldiger en heftiger. In 1944 accepteerde hij het Amerikaanse staatsburgerschap. Tussen 1943 en 1947 schreef Mann Doktor Faustus (zie Faust), de roman van de 'Duitse ziel' in de gecamoufleerd geschilderde omstandigheden van de 20ste eeuw. In 1947 bezocht hij voor het eerst sinds de Oorlog Europa, twee jaar later pas Duitsland. In 1952 vertrok hij naar Zwitserland. Op 12 augustus 1955 stierf hij in Zürich. Twintig jaar na zijn dood, in aug. 1975, is zijn literaire nalatenschap geopend: dagboekaantekeningen van 15 maart 1933 tot 29 juli 1955, alsmede notities uit de jaren 1918 tot en met 1921.Belangrijke werken zijn: Der Zauberberg, Der Tod in Venedig, Dokter Faustus , Joseph und seine Brüder en Die Bekenntnisse des Hochstaplers Felix Krull.
Rainer Maria Rilke
Rilke werd op 4 december 1875 geboren in Praag. Hij had al naam gemaakt als dichter met zijn bundels Das Stundenbuch en Das Buch der Bilder, toen hij de literaire wereld versteld deed staan en wereldfaam verwierf met de publicatie van zijn twee delen Neue Gedichte in 1907 en 1908. Hij verzamelde daarin het beste werk uit een van zijn vruchtbaarste periodes, die hij grotendeels doorbracht in Parijs. Rilke was daar diep onder de indruk gekomen van Rodin, bij wie hij een tijdlang in dienst was als particulier secretaris. Rodin, zei hij later, had hem leren kijken. Dit kijken kwam neer op intense concentratie, om het mysterie te kunnen zien ‘achter de schijnbare werkelijkheid'. Latere en rijpere werken als Duineser Elegien (1912-1923) en het ronduit schitterende Die Sonette an Orfeus (1924) illustreren Rilkes metafysische visie op het onzegbare, dat haar verwoording vindt in een hermetische muzikale taal. Op 29 december 1926 overlijdt Rilke in het sanatorium in Val-Mont aan de gevolgen van leukemie. Enkele dagen later wordt hij, overeenkomstig zijn wens, begraven op het kerkhof van Raron.
* * * * * * * * * * * * * * * *
Romenu
Over literatuur, gedichten, kunst en cultuur
25-08-2011
Charles Wright, Maxim Biller, Martin Amis, Frederick Forsyth
Since landscapes insoluble, Then loath at last light I leave the landfall, soft and gone. Or it leaves me. Ive got a tune in my head I cant let go, Unlike the landscape, heavy and wan, Sunk like a stone in the growing night, Snuffed in the heart like a candle flame that wont come back.
Our world is of little moment, of course, but it is our world. Thus it behooves us to contemplate, from time to time, The weight of glory we should wish reset in our hearts, About the things which are seen, and things which are not seen, That corresponds like to like, The stone to the dark of the earth, the flame to the star.
_____
Those without stories are preordained to repeat them, I saw once in the stars. Unclear who underwrote that, But since then Ive seen it everywhere Ive looked, staggering Noon light and nights meridian wandering wide and the single sky. And here it is in the meadow grass, a brutish script.
We tend to repeat what we dont know Instead of the other way around thus mojo, thus misericordia, Old cross-work and signature, the catechism in the wind. We tend to repeat what hurts us, things, and ghosts of things, The actual green of summer, and summers half-truth. We tend to repeat ourselves.
_____
One longs for order and permanence, An order as in the night sky just north of Mt. Caribou, Permanence like the seasons, coming in, going out, Watchman and wanderer. Theres been no cure, however, and no Ecstasy in transcendent form, so Dont look for me here, incipient, now, in the artifice.
Florence is much on my mind, gold leaf and golden frame, Infinite background of the masters Mayfire of green in the hills, watchtower and Belvedere, The Arno, as Dino said, like a dithering snake, Sad swipe of forgetfulness. Last chance, a various universe.
_____
A few more rising and setting suns. Always the spike of the purple lupin, always the folded hands of the dog rose. Childhood, gentle monk. His eye extinguished, someones red-gold heart-mouth has sealed his lips. No wind in the evergreens, no singer, no lament. Summer surrounds us, and wordless, O blue cathedral.
A few more sorrowful scenes. The waters murmur, shadows are moist in the upper meadow. Silence wide as a wasteland through the black streets of the forest. Over the white eyelids of the dead, white clover is blossoming. Late snow like a fallen city shimmers the mountains riprap and stare. Unmullioned window, stained light.
_____
The lapis lazuli dragonflies of postbelief, rising and falling near The broken slab wood steps, now one by one, now in pairs, Are not the dragonflies of death with their blue-black eyes. These are the tiny ones, the stems, the phosphorescent, Rising and falling like drowned playthings. They come and they disappear. They come back and they disappear.
Horizon-hump of pine bristles on end toward the south, Breath-stealer, cloudless drop cloth Of sky, the great meadow beneath like a mirror face down in the earth, Accepting nothing, giving it back. Well go, as Mandelstam tells us, into a growing numbness of time, Insoluble, as long as landscape, as indistinct.
He took a new crate of water out of the closet, pushed it straight back in again with his foot, and opened the bottle of wine that had been standing on the kitchen table for the last six weeks. He picked up the glasses and the bottle, and before going back to the living room he took the elephant out of his trouser pocket and threw it in the garbage.
"Jordi," she said, "I didn't want wine."
"No," he agreed, "it's still too early for wine."
"I didn't drink at all while I was there," she said.
"That's a pity," he said.
"No, I don't think so."
"I think it is."
He poured wine first for himself, then for her, and they clinked glasses. She didn't look in his eyes, and she drank only a tiny sip before going into the kitchen to fetch a bottle of water. She sat down on the sofa again, as far from him as she had been just before, and began telling him about her travels but he was barely listening. While she was away he had kept trying to imagine where she was at any given time, and what it was like there, but now he couldn't care less about India, he just wanted to know what her decision was. Of course, he knew already, but he wanted to hear it from her own mouth. He wanted her to suffer a little, he wanted her to have to say it and feel unhappy about hurting him. No, she would say, we're not going to get married, Jordi, I know that's not what I want now, so we'll never see each other again, the way we agreed.
Keith would be staying, for the duration of this hot, endless, and erotically decisive summer, in a castle on a mountainside above a village in Campania, in Italy. And now he walked the backstreets of Montale, from car to bar, at dusk, flanked by two twenty-year-old blondes, Lily and Scheherazade . . . Lily: 5' 5", 34-25-34. Scheherazade: 5' 10", 37-23-33. And Keith? Well, he was the same age, and slender (and dark, with a very misleading chin, stubbled, stubborn-looking); and he occupied that much-disputed territory between five foot six and five foot seven. Vital statistics. The phrase originally referred, in studies of society, to births and marriages and deaths; now it meant bust, waist, hips. In the long days and nights of his early adolescence, Keith showed an abnormal interest in vital statistics; and he used to dream them up for his solitary amusement. Although he could never draw (he was all thumbs with a crayon), he could commit figures to paper, women in outline, rendered numerically. And every possible combination, or at least anything remotely humanoid35-45-55, for instance, or 60-60-60seemed well worth thinking about. 46-47-31, 31-47-46: well worth thinking about. But you were always tugged back, somehow, to the archetype of the hourglass, and once youd run up against (for instance) 97-3-97, there was nowhere new to go; for a contented hour you might stare at the figure eight, upright, and then on its side; until you drowsily resumed your tearful and tender combinations of the thirties, the twenties, the thirties. Mere digits, mere integers. Still, when he was a boy, and he saw vital statistics under the photograph of a singer or a starlet, they seemed garrulously indiscreet, telling him everything he needed to know about what was soon to be. He didnt want to hug and kiss these women, not yet. He wanted to rescue them. From an island fortress (say) he would rescue them . . .
The last sentence brought a flicker of expression to the grey eyes. No man in the world is proof against an assassins bullet, said the Englishman. The point is that the chances of escape would not be too high. A fanatic prepared to die in the attempt is always the most certain method. I notice, he added, that despite your idealism you have not yet produced such a man. There are patriotic Frenchmen prepared Casson began hotly, but Rodin silenced him with a gesture. And as regards a professional? prompted Rodin. A professional does not act out of fervour and is therefore more calm. Not being idealistic, he is not likely to have last-minute thoughts about who else might get hurt, and being a professional, he has calculated the risks to the last contingency. So his chances of success on schedule are surer than anyone elses, but he will not even enter into an operation until he has devised a plan enabling him not only to complete the mission, but to escape unharmed. Do you estimate that such a plan could be worked out to permit a professional to kill de Gaulle and escape? In principle, yes, the Englishman replied. But it would be one of the hardest jobs in the world. But you did not call me here for a chat about political assassination. You called me here because you have concluded that, since your organisation is infiltrated by the secret service, you must have an outsider. And you are right. The only questions that remain are who, and for how much. Now, gentlemen, I think you have had long enough to examine the merchandise. Rodin looked sideways at Montclair and raised an eyebrow. Montclair nodded. Casson followed suit. The Englishman gazed out of the window without a shred of interest.
