Romenu is een blog over gedichten, literatuur en kunst Maar Romenu is ook een professionele freelance vertaler Du-Ne en Ne-Du http://www.roumen-vertalingen.nl/
Georg Trakl werd op 3 februari 1887 in het conducteurshuis aan de Waagplatz 2 in Salzburg geboren. Zijn vader, Tobias Trakl, was een handelaar in ijzerwaren en zijn moeder, die ook psychische problemen had, was Maria Catharina Trakl, (meisjesnaam Halik). Voorts had hij nog drie broers en drie zussen. Margarethe (doorgaans Grethe genoemd) stond hem het naast, zelfs zodanig dat sommigen een incestueuze verhouding vermoeden. Zijn jeugd bracht hij door in Salzburg. Vervolgens bezocht hij van 1897 tot 1905 het humanistische gymnasium. Om toch een academische opleiding te kunnen volgen, werkte hij tot 1908 in de praktijk bij een apotheker. Sommigen vermoedden dat hij dit vooral deed om zichzelf opiaten te kunnen verschaffen. Bij het uitbreken van WO I werd Trakl als medicus naar het front in Galicië (heden ten dage in Oekraïne en Polen) gestuurd. Zijn gemoedsschommelingen leidden tot geregelde uitbraken van depressie, die verergerd werden door de afschuw die hij voelde voor de verzorging van de ernstig verwonde soldaten. De spanning en druk dreven hem ertoe een suïcidepoging te ondernemen, welke zijn kameraden nochtans verhinderden. Hij werd in een militair ziekenhuis opgenomen in Kraków, alwaar hij onder strikt toezicht geplaatst werd.Trakl verzonk daar in nog zwaardere depressies en schreef Ficker om advies. Ficker overtuigde hem ervan dat hij contact moest opnemen met Wittgenstein, die inderdaad op weg ging na Trakls bericht te hebben ontvangen. Op 4 november 1914, drie dagen voordat Wittgenstein aan zou komen, overleed hij echter aan een overdosis cocaïne
Paul Celan
Paul Celan werd onder de naam Paul Antschel op 23 november 1920 geboren in Czernowitz, toentertijd de hoofdstad van de Roemeense Boekovina, nu behorend bij de Oekraïne. Paul Celans ouders waren Duitssprekende joden die hun zoon joods opvoedden en hem naar Duitse christelijke scholen stuurden. In 1942 werden Celans ouders door de Duitse bezetter naar een werkkamp gedeporteerd en daar vermoord. Hijzelf wist aanvankelijk onder te duiken, maar moest vanaf juli 1942 in een werkkamp dwangarbeid verrichten. Celan overleefde de oorlog. Via Boekarest en Wenen vestigde Celan zich in 1948 in Parijs. Daar was hij werkzaam als dichter, vertaler en doceerde hij aan de prestigieuze Ecole Normale Supérieure. Vermoedelijk op 20 april 1970 beëindigde hij zijn leven zelf door in de Seine te springen.
Gerard Reve
Gerard Reve over: Medearbeiders ”God is in de mensen, de dieren, de planten en alle dingen - in de schepping, die verlost moet worden of waaruit God verlost moet worden, door onze arbeid, aangezien wij medearbeiders van God zijn.” Openbaring ”Tja, waar berust elk godsbegrip op, elke vorm van religie? Op een openbaring, dat wil zeggen op een psychische ervaring van zulk een dwingende en onverbiddelijke kracht, dat de betrokkene het gevoel heeft, niet dat hij een gedachte of een visioen heeft, maar dat een gedachte gedachte of visioen hem bezit en overweldigt.”
Simon Vestdijk
Simon Vestdijk (Harlingen, 17 oktober 1898 – Utrecht, 23 maart 1971) was een Nederlands romancier, dichter, essayist en vertaler. Zijn jeugd te Harlingen en Leeuwarden beschreef hij later in de Anton Wachter-cyclus. Van jongs af aan logeerde hij regelmatig bij zijn grootouders in Amsterdam, waar hij zich in 1917 aan de Universiteit van Amsterdam inschrijft als student in de medicijnen. Tijdens zijn studie die van 1917 tot 1927 duurde, leerde hij Jan Slauerhoff kennen.Tot 1932 is hij als arts in praktijken door heel Nederland werkzaam. In 1932 volgt zijn officiële schrijversdebuut met de uitgave van de bundel Verzen in De Vrije Bladen. Doorslaggevend voor Vestdijks uiteindelijke keuze voor de literatuur is zijn ontmoeting in 1932 met Eddy Du Perron en Menno ter Braak. Deze ontmoeting had tot resultaat dat hij redactielid werd van het tijdschrift Forum Kort daarop, in 1933, wordt zijn eerste novelle, De oubliette, uitgegeven. In hetzelfde jaar schrijft hij Kind tussen vier vrouwen, dat, eerst geweigerd door de uitgever, later de basis zal vormen voor de eerste drie delen van de Anton Wachter-romans. In 1951 ontvangt Vestdijk de P.C. Hooftprijs voor zijn in 1947 verschenen roman De vuuraanbidders. In 1957 wordt hij voor het eerst door het PEN-centrum voor Nederland voorgedragen voor de Nobelprijs voor de Literatuur, die hij echter nooit zal krijgen. Op 20 maart 1971 wordt hem de Prijs der Nederlandse Letteren toegekend, maar voor hij deze kan ontvangen overlijdt hij op 23 maart te Utrecht op 72-jarige leeftijd. Vestdijk was auteur van ca. 200 boeken. Vanwege deze enorme productie noemde de dichter Adriaan Roland Holst hem 'de man die sneller schrijft dan God kan lezen'. Andere belangrijke boeken van Simon Vestdijk zijn: "Kind van stad en land" (1936), "Meneer Visser's hellevaart" (1936), "Ierse nachten" (1946), "De toekomst de religie" (1947), "Pastorale 1943" (1948), "De koperen tuin" (1950), "Ivoren wachters" (1951), "Essays in duodecimo" (1952) en "Het genadeschot" (1964).
K.P. Kavafis K.P. Kavafis werd als kind van Griekse ouders, afkomstig uit Konstantinopel, geboren in 1863 in Alexandrië (tot vandaag een Griekse enclave) waar hij ook het grootste deel van zijn leven woonde en werkte. Twee jaar na de dood van zijn vader verhuist het gezin in 1872 naar Engeland om na een verblijf van vijf jaar naar Alexandrië terug te keren. Vanwege ongeregeldheden in Egypte vlucht het gezin in 1882 naar Konstantinopel, om na drie jaar opnieuw naar Alexandrië terug te gaan. In de jaren die volgen maakt Kavafis reizen naar Parijs, Londen en in 1901 zijn eerste reis naar Griekenland, in latere jaren gevolgd door nog enkele bezoeken. Op de dag van zijn zeventigste verjaardag, in 1933 sterft Kavafis in Alexandrië. De roem kwam voor Kavafis pas na zijn dood, dus postuum. Deels is dat toe te schrijven aan zijn eigen handelswijze. Hij was uiterst terughoudend met de publicatie van zijn gedichten, liet af en toe een enkel gedicht afdrukken in een literair tijdschrift, gaf in eigen beheer enkele bundels met een stuk of twintig gedichten uit en het merendeel van zijn poëzie schonk hij op losse bladen aan zijn beste vrienden.
Thomas Mann
Thomas Mann, de jongere broer van Heinrich Mann, werd geboren op 6 juni 1875 in Lübeck. Hij was de tweede zoon van de graankoopman Thomas Johann Heinrich Mann welke later één van de senatoren van Lübreck werd. Zijn moeder Julia (geboren da Silva-Bruhns) was Duits-Braziliaans van Portugees Kreoolse afkomst. In 1894 debuteerde Thomas Mann met de novelle "Gefallen". Toen Thomas Mann met 21 jaar eindelijk volwassen was en hem dus geld van zijn vaders erfenis toestond - hij kreeg ongeveer 160 tot 180 goldmark per jaar - besloot hij dat hij genoeg had van al die scholen en instituties en werd onafhankelijk schrijver. Kenmerkend voor zijn stijl zijn de ironie, de fenomenale taalbeheersing en de minutieuze detailschildering. Manns reputatie in Duitsland was sterk wisselend. Met zijn eerste roman, Buddenbrooks (1901), had hij een enorm succes, maar door zijn sceptische houding tegenover Duitsland na de Eerste Wereldoorlog veranderde dit volledig. Stelde hij zich tot aan de jaren twintig apolitiek op (Betrachtungen eines Unpolitischen, 1918), meer en meer raakte hij bij het Politiek gebeuren betrokken. Zijn afkeer van het nationaal socialisme groeide, zijn waarschuwingen werden veelvuldiger en heftiger. In 1944 accepteerde hij het Amerikaanse staatsburgerschap. Tussen 1943 en 1947 schreef Mann Doktor Faustus (zie Faust), de roman van de 'Duitse ziel' in de gecamoufleerd geschilderde omstandigheden van de 20ste eeuw. In 1947 bezocht hij voor het eerst sinds de Oorlog Europa, twee jaar later pas Duitsland. In 1952 vertrok hij naar Zwitserland. Op 12 augustus 1955 stierf hij in Zürich. Twintig jaar na zijn dood, in aug. 1975, is zijn literaire nalatenschap geopend: dagboekaantekeningen van 15 maart 1933 tot 29 juli 1955, alsmede notities uit de jaren 1918 tot en met 1921.Belangrijke werken zijn: Der Zauberberg, Der Tod in Venedig, Dokter Faustus , Joseph und seine Brüder en Die Bekenntnisse des Hochstaplers Felix Krull.
Rainer Maria Rilke
Rilke werd op 4 december 1875 geboren in Praag. Hij had al naam gemaakt als dichter met zijn bundels Das Stundenbuch en Das Buch der Bilder, toen hij de literaire wereld versteld deed staan en wereldfaam verwierf met de publicatie van zijn twee delen Neue Gedichte in 1907 en 1908. Hij verzamelde daarin het beste werk uit een van zijn vruchtbaarste periodes, die hij grotendeels doorbracht in Parijs. Rilke was daar diep onder de indruk gekomen van Rodin, bij wie hij een tijdlang in dienst was als particulier secretaris. Rodin, zei hij later, had hem leren kijken. Dit kijken kwam neer op intense concentratie, om het mysterie te kunnen zien ‘achter de schijnbare werkelijkheid'. Latere en rijpere werken als Duineser Elegien (1912-1923) en het ronduit schitterende Die Sonette an Orfeus (1924) illustreren Rilkes metafysische visie op het onzegbare, dat haar verwoording vindt in een hermetische muzikale taal. Op 29 december 1926 overlijdt Rilke in het sanatorium in Val-Mont aan de gevolgen van leukemie. Enkele dagen later wordt hij, overeenkomstig zijn wens, begraven op het kerkhof van Raron.
* * * * * * * * * * * * * * * *
Romenu
Over literatuur, gedichten, kunst en cultuur
04-11-2016
Judith Herzberg, Willem van Toorn, Peter W.J. Brouwer, Arthur van Amerongen, Klabund, Charles Frazier
De fantasieën die ik vroeger als ik ziek was had! Filosofie, polyandrie, Andalusië, wat al niet, en nu? Ik zou de bladeren weer aan de takken willen hangen. Tweemaal daags wankel ik door de gang.
Navy Blue
Kom laat mij je kietelen, befietelen, vergiechelen, het is geen oorlog meer. Ook is het haast geen winter meer, geen winterweer geen onderweer No underwear wanted.
Kom laat mij je bepoedelen verloederen bemoederen, ik heb je geld geteld Change, Cambio, en je bent welgesteld. Ik heb mijn zaken op wèl gesteld, niet voor niets, niets voor niets.
Kom laat ik je bespelen, bestelen bestrelen, terecht of onterecht zijn wij terecht gekomen. Te recht of te krom, wie geeft er om? Echt is but real in reality.
Doe wel en zie niet om.
JIDDISH
Mijn vader zong de liedjes die zijn moeder vroeger zong later voor mij, die ze half verstond.
Ik zing dezelfde woorden weer heimwee fladdert in mijn keel heimwee naar wat ik heb.
Zing voor mijn kinderen wat ik zelf niet versta zodat zij later, later?
Voor de rozen verwelkt zijn drinken wij al het bloemenwater.
Verdrietige intieme taal het spijt me dat je in dit hoofd verschrompelde. Het heeft je niet meer nodig maar het mist je wel.
“Als het even kan vermijd ik gesprekken over geld, maar nu ze brak is durf ik het wel aan. We gebruiken samen haar Spaanse bankrekening, op mijn Nederlandse rekening sta ik tweeduizend euro rood. ‘Arturo, ik heb het gisteren gecheckt, er staat nog maar vierhonderd euro op, en daar moeten de bustickets naar Paraguay nog vanaf.’ Carmen was een peuter toen haar ouders uit elkaar gingen. Louise, de moeder van Carmen, is een Française uit Parijs. Louise bleef alleen achter met Carmen, haar twee jaar oudere broer Pelayo en haar zes jaar oudere zus Juliette. Louise kon ternauwernood haar gezin onderhouden en werkte zich het schompes. Jaime, Carmens vader, betaalde wel het paardrijden, skien, golfen en de Franse nonnenschool in Madrid. Noblesse oblige. Carmen is nog steeds doodsbang om ook maar een cent rood te staan, ik weet niet beter dan dat ik in de min sta. Zus Juliette heeft haar jeugdtrauma voortvarend aangepakt en is met de op een na rijkste man van Spanje getrouwd. (Nummer een was al bezet.) Carmen heeft mij. Komt tijd, komt raad, Carmencita.' Ik kalmeer Carmen op mijn gebruikelijke laconieke wijze: dat we allebei snel een baantje zullen vinden in Asuncion, dat mijn reisgids een bestseller gaat worden en dat ze in uiterste nood haar zus kan bellen. Echt overtuigend klinkt het niet, ik hoor mijzelf zwetsen. 'Kom, laten we naar die ecologische troep gaan. ik word een beetje duizelig van die kokosnoot, ik kan wel wat beweging gebruiken, lieverd.' Na een kwartier bereiken we de Baia dos Golfinhos. in de baai is geen dolfijn te bekennen, ook de door Lonely Planet beloofde zeeschildpadden laten het afweten. Vrijwel alle badgasten hebben de backpackersbijbel opzichtig naast zich liggen, als een herkenningsteken. Ik turf drie meisjes die Paulo Coelho lezen en vang flarden van een gesprek op tussen twee Amerikanen. Een knul met een sik, een zonnebril met oranje glazen en een T-shirt van de Pittsburgh Pirates: 'Dude, je moet naar het Madeiro-strand voor dolfijnen.”
Ich fahr durch Schnee und weiße Nacht. Der D-Zug rauscht. Der Schneesturm kracht. Ich press ans Fenster mein Gesicht: O Himmelslicht! O Himmelslicht!
Und blank entsteigt dem dunklen Wald Des ewigen Baumes Lichtgestalt. Der Schleier fällt vom Firmament, Und Sonne, Mond und Stern entbrennt.
Die Weihnacht hat uns hart beschert: Blutedelstein und Eisenschwert. In Tränen spielt das heilige Kind Mit Donnerklang und Wolkenwind.
Der finstre Geist herrscht überall, Des Kindes Spiel bringt ihn zu Fall. Die Sehnsucht ist sein Angesicht: O Himmelslicht! O Himmelslicht!
Mein Urenkel hat mich verstoßen
Mein Urenkel hat mich verstoßen, Mein Vater sich geweigert, Mich zu zeugen. Es ist Um Süßwasserpolyp zu werden Sein Innerstes Nach außen zu stülpen.
Mit den Herzen - zu verdauen Mit der Galle - zu träumen Mit dem Magensafte Seele zu sabbern.
An der Flussmündung
Die Wellen im Mondlicht glänzen wie tausend Fische Auf dem Wege zum Meer. Ich treibe im Kahn und mit dem Ruder wische Ich zärtlich einige Lotosblüten zu mir her. Mich schmerzt ein jeder Atemzug - das Heute wie das Gestern. Ich fluche meinem Ruhm, dem Wein, dem Fraß, den goldnen Tressen. Da haben die Lotosblumen im Winde zu flüstern sich vermessen: Vergiß die Traurigkeit! Wir sind dir gut wie Schwestern!
Klabund (4 november 1890 – 14 augustus 1928) Cover
“I saw a pretty one go by the other day. Yellow as a canary and trimmed with polished brass. It had a windshield like an oversized monocle, and it went ripping by at a speed that must have been close to a mile a minute. The end of the driver’s red scarf flagged straight out behind him, three feet long. I hated the racket and the dust that hung in the air long after the automobile was gone. But if I was twenty, I’d probably be trying to find out where you buy one of those fast bastards. The night has become electrified. Midevening, May comes to my room. The turn of doorknob, click of bolt in hasp. The opening door casts a wedge of yellow hall light against the wall. Her slender dark hand twists the switch and closes the door. Not a word spoken. The brutal light is message enough. A clear glass bulb hangs in the center of the room from a cord of brown woven cloth. New wires run down the wall in an ugly metal conduit. The bare bulb’s little blazing filament burns an angry cloverleaf shape onto my eyeballs that will last until dawn. It’s either get up and shut off the electricity and light a candle to read by, or else be blinded. I get up and turn off the light. May is foolish enough to trust me with matches. I set fire to two tapers and prop a polished tin pie plate to reflect yellow light. The same way I lit book pages and notebook pages at a thousand campfires in the last century. I'm reading The Knight of the Cart, a story I’ve known since youth. Lancelot is waiting where I left him the last time. Still every bit as anguished and torn about whether to protect his precious honor or to climb onto the shameful cart with the malefic dwarf driver, and perhaps by doing so to save Guinevere, perhaps have Guinevere for his own true love. Choosing incorrectly means losing all. I turn the pages and read on, hoping Lancelot will choose better if given one more chance. I want him to claim love over everything, but so far he has failed. How many more chances will I be able to give him?”
Uit:Balsamic Dreams: A Short but Self-Important History of the Baby Boomer Generation
“In the end, Baby Boomers didn't deliver on any of their promises. Instead, they were a case study in false advertising. They professed to go with the flow, but it was actually the cash flow, and they most certainly did not teach their children well, as they were too busy videotaping them. Instead, they took a dive. They retreated into the deepest recesses of their surprisingly tiny inner lives. They became fakes, hypocrites, cop-outs and, in many cases, out-and-out dorks. And the worst thing was: Most of them didn't realize it. Certainly not Mr. Dog Guy. One day last summer I was sitting on the veranda of my elegant, well-appointed house overlooking the Hudson River when a Jeep Grand Cherokee drifted past with a twee Alaskan malamute trotting about twenty yards behind. As the Jeep inched up the street at about five miles an hour, the dog meekly scurried along in its wake, occasionally soiling people's lawns. The dog and the vehicle soon disappeared around a bend in the road, but five minutes later they were back for the return leg of their little jaunt. When the dog attempted to do his business on my wife's beloved flower bed, I made it my business to scare him away with a stick. The dog clambered off and that was that. Over the course of the next three weeks, I observed the Jeep and the dog making their rounds early in the morning and late in the evening. The driver, about forty-five, was not from the neighborhood. Neither was the dog. The dog usually had the good sense to stay away from my lawn, but he invariably managed to take a dump somewhereelse. The two quickly became a kind of local legend. Everyone felt sorry for a pet unlucky enough to have an owner who was too lazy to get out of his car and actually walk the poor mutt. Everyone wondered what kind of a creep would own a beautiful dog like that and not only refuse to walk it, but refuse to clean up after it, and who would then compound that offense by driving to someone else's neighborhood and encouraging his dog to defecate all over strangers' properties. My neighbors proclaimed him a creep, a lowlife, a swine, not to mention a very thoughtless and insensitive human being."
Stalking the corridors of life, Black, frustrated minds Scream for release From Christian racist moulds. Moulds that enslave Black independence.
Take care! White racists! Black can be racists too. A violent struggle could erupt And racists meet their death.
Colour, the gift of nature To mankind, Is now the contentions bone, And black-white hatred sustains itself on the rotting, putrid flesh That once was man.
An Appeal
Statesmen, who make the nation's laws, With power to force unfriendly doors, Give leadership in this our cause That leaders owe.
Writers, who have the nation's ear, Your pen a sword opponents fear, Speak of our evils loud and clear That all may know.
Unions, who serve democracy, Guardians of social liberty, Warm to the justice of our plea, And strike your blow.
Churches, who preach the Nazarene, Be on our side and intervene, Show us what Christian love can mean Who need it so.
The Press, most powerful of all, On you the underprivileged call: Right us a wrong and break the thrall That keeps us low.
All white well-wishes, in the end On you our chiefest hopes depend; Public opinion's our best friend To beat the foe.
Oodgeroo Noonuccal (3 November 1920—16 September 1993)
Ze hebben nooit op haar geleken, daar heeft het altijd aan geschort. Ze hebben nooit op haar geleken, dus kwam hij steeds aan hen te kort.
Soms was het om hun mooie ogen, hun mooie lichaam of hun stem, hij heeft ze ook wel eens gemogen en dikwijls hielden ze van hem. Maar in de radeloze uren voor elke nieuwe grijze dag, dan lag hij in de nacht te turen en haatte wie er naast hem lag.
Ze hebben nooit op haar geleken, ze zijn gekomen en gegaan. Ze hebben nooit op haar geleken, dat heeft hij zich nooit toegestaan.
Hij kon hun warmte niet verdragen en zij niet altijd zijn verdriet, hij heeft ze er wel om geslagen, maar van hen houden kon hij niet. Toch hadden ze hem veel te geven, zelfs waar hij altijd overvroeg, een enkele haar hele leven, maar dat was hem niet eens genoeg.
Ze hebben nooit op haar geleken, al kwamen sommigen een end. Ze hebben nooit op haar geleken en haar heeft hij nooit echt gekend.
Uit:Voices of Silence (Vertaald door Stuart Gilbert)
“Once the masterpiece has emerged, the lesser works surrounding it fall into place; and it then gives the impression of having been led up to and foreseeable, though actually it is inconceivable — or, rather, it can only be conceived of once it is there for us to see it. It is not a scene that has come alive, but a latent potentiality that has materialized. Suppose that one of the world's masterpieces were to disappear, leaving no trace behind it, not even a reproduction; even the completest knowledge of its maker's other works would not enable the next generation to visualize it. All the rest of Leonardo's oeuvre would not enable us to visualize the Mona Lisa; all Rembrandt's, the Three Crosses or The Prodigal Son; all Vermeer's, The Love Letter; all Titian's, the Venice Pietà; all medieval sculpture, the Chartres Kings or the Naumburg Uta. What would another picture by the Master of Villeneuve look like? How could even the most careful study of The Embarkation for Cythera, or indeed that of all Watteau's other works conjure up L'Enseigne de Gersaint, had it disappeared? (...)
Each form of the sacrosanct was regarded by members of the culture which gave rise to it as a revelation of the Truth; at Byzantium it was not a mere hypothesis that was sponsored by the majesty of the Byzantine style. To us, however, these forms make their appeal as forms alone — in other words, as they would be were they the work of a contemporary (and, since this actually is unthinkable, they affect us in a puzzling manner); or else as so many grandiose vestiges of a faith that has died out. We look at them from outside; they are still emotive, but they are no longer true. Thus we deprive them of what was their most vital element; for a religious civilization that regarded what it revered as a mere hypothesis is inconceivable.”
André Malraux (3 november 1901 – 23 november 1976) Cover Time, 1938
"Il y a quelque chose d’assez réjouissant à sortir, les premiers temps, quand on est… amoureuse. Comme l’autre jour au BHV, l’impression d’être la seule à connaître un secret. On promène un regard presque condescendant sur ce qui nous entoure, on sait qu’on est de passage, autre chose nous attend ailleurs. On se fout pas mal d’avoir l’air de faire tapisserie parce qu’en dedans, on est en conversation permanente avec soi-même, avec le souvenir de l’autre et la douce promesse d’être sur le point de le retrouver. Dans ces moments-là, on ne peut alors s’empêcher de détailler les autres. Les gens seuls, ceux qui traînent ça comme une fatalité, ceux qui se démènent. On étudie les couples qui ne sont plus de toute première fraîcheur. On imagine le sort qui les attend de retour chez eux, et on jubile à l’idée que nous, on sera bien plus intelligents… » (…)
« Au réveil suivant, en constatant qu’il est midi passé, tu es anéantie. Depuis toujours, tu dois te mettre au travail dès le matin. Tu n’as jamais pu t’expliquer pourquoi, mais si tu n’as pas la journée entière devant toi, une chape de plomb te tombe dessus et tu restes à regarder la journée filer sans trouver le moyen d’entrer dedans. Tu te sens alors comme paralysée, et à mesure que les heures passent, le dégoût qui te submerge devient si palpable, si épais, visqueux, gluant, que tu te retrouves empêtrée sans savoir comment t’en défaire. Même tendre la main pour allumer la télé demande un effort que tu ne peux fournir. Dans ces moments-là, tu as l’impression d’être aux prises avec ta vraie nature, à savoir une merde. Une merde incapable, qui ne mérite ni la confiance qu’on place en elle, ni l’argent dont on la couvre grassement, et les gens s’en rendront bien compte un jour, ce n’est qu’une question de temps."
„Die politische Iandkarte Italiens war im Mittelalter und der beginnenden Neuzeit ein Flickenteppich aus rivalisierenden Stadtstaaten und Fürstentiimern.die keine eigenen Armeen unterhielten. sondern ihre zahlreichen Rivalitäten und Kriege mit Söldnertruppen ausfochten. Deren Anflihrer. Condottieri genannt, waren häufig deutsche Ritter, die den Krieg nicht mehr als befristeten Lehensdienst fiir ihren feudalen landesherrn und die Whe verstanden. sondern ihren kriegerischen Ruhm für erfolgreiche geschäftliche Verhandlungen mit ihren Auftraggebern nutzten und ihre Truppe wie ein wirtschaftliches Unternehmen führten. Eine Humanisierung des Krieges bedeutete das nicht. Der blutige Nahkampf mit Spieß, Schwert. Keule und Bogen blieb ein grauenhaftes Spektakel, das Schlachtfelder voller Schwerverwundeter hinterließ, denen nicht mehr zu helfen war. Im englisch-französischen Krieg waren Kommandos walisisdner Messerstecher über das Feld gegangen, um das Leiden der Sterbenden mit geübten Stichen abzukiimen. Für die Bevölkerung des besiegten Landes waren die brutal ausgeübten Siegerrechte der Brandschatzung und Plünderung manchmal noch schlimmer zu ertragen als das Kampfgeschehen selbst. Da sich die Söldnerheere aus dem eroberten Land ernährten. wurden mit dem Recht des Stirkcren maßlos und ohne Rücksicht das Vieh und die Lebensmittelvorrlite geraubt. Mit Kriegsgefangenen. vor allem mit denen aus wohlhabenden Familien. wurden hohe Lösegelder erpresst. Das Drohpotenzial wurde immer weiter verfeinert und lebt weiter im mafiosen System der Schutzgelderpressungen.“
“Drei Tage vor meinem Tode schrieb ich eine Postkarte an die »Roten Radler«. – Ach so, diese Geschichte wollen ja auch die Berliner lesen! Die Berliner sind fein, sie sagen nicht Fahrstuhl, sondern Lift, sie sind »Gents« und beileibe keine »Herren«, und wenn sie etwas besorgen wollen, so schicken sie zum »Messenger-Boy-Institut«. Und daraus kann man schon ersehen, daß diese Geschichte nicht in Berlin passierte, denn ich schrieb meine Karte an die »Roten Radler«, weil das sehr hübsch klingt, und gar nicht an die »Messenger-Boys«, weil das ein ganz abscheuliches Wort ist. Meine Karte lautete: »Bitte, drei Tage nach Empfang dieser Karte, mittags um zwölf Uhr, eine Kiste zum Friedhofe zu besorgen. Die Gegenwart aller Roten Radler ist dabei erforderlich. Bezahlung und nähere Instruktionen liegen auf der Kiste.« Dann Name und Adresse. Die Roten Radler kamen pünktlich und mit ihnen kam der Herr Oberradler – in Berlin würde man sagen: der Messenger-Boy-Instituts-Vorsteher. Es war eine große lange Eierkiste, die sie holen sollten, und ich hatte mit vieler Mühe darauf gemalt: » Glas!« und » Zerbrechlich!« und » Vorsicht!« und » Nicht stürzen!«. In der alten Eierkiste lag natürlich meine Leiche, aber ich hatte den Deckel nicht zuschlagen lassen, weil ich durchaus eine »schöne Leich« sein wollte und daher aufpassen mußte, ob auch alles richtig besorgt würde. Der Oberradler nahm zuerst das Geld, das ich auf den Deckel gelegt hatte, und zählte es nach. »Fünfundvierzig Rote Radler«, sagte er, »für zwei Stunden – – es stimmt!« Er steckte das Geld in die Tasche und las nun meine Instruktion. »Nein,« sagte er dann, »das geht nicht! – das ist nicht unser Geschäft.« Ich machte meine Stimme recht dumpf und antwortete aus der Kiste: » Die Roten Radler besorgen alles!« Der Herr Oberradler wußte nicht recht, wer da gesprochen hatte, er kratzte sich an der Nase. »Meinetwegen,« sagte er, »meinetwegen!« Sein Gewissen schlug ihm; in all seinen Ankündigungen hieß es ausdrücklich: Die Roten Radler besorgen alles. Einer der Jungen wollte den Deckel zunageln, aber der Oberradler wies ihn zurück. »Fort!« rief er, auf den Zettel zeigend. »Hier heißt es ausdrücklich: der Deckel soll offen bleiben.« – Der Mann gefiel mir; nun er einmal die Besorgung angenommen, wich er um keinen Buchstaben von meiner Instruktion ab, die er noch einmal genau durchlas.“
Hanns Heinz Ewers (3 november 1871 – 12 juni 1943)
The stormy March is come at last, With wind, and cloud, and changing skies, I hear the rushing of the blast, That through the snowy valley flies.
Ah, passing few are they who speak, Wild stormy month! in praise of thee; Yet, though thy winds are loud and bleak, Thou art a welcome month to me.
For thou, to northern lands, again The glad and glorious sun dost bring, And thou hast joined the gentle train And wear'st the gentle name of Spring.
And, in thy reign of blast and storm, Smiles many a long, bright, sunny day, When the changed winds are soft and warm, And heaven puts on the blue of May.
Then sing aloud the gushing rills And the full springs, from frost set free, That, brightly leaping down the hills, Are just set out to meet the sea.
The year's departing beauty hides Of wintry storms the sullen threat; But in thy sternest frown abides A look of kindly promise yet.
Thou bring'st the hope of those calm skies, And that soft time of sunny showers, When the wide bloom, on earth that lies, Seems of a brighter world than ours.
William Cullen Bryant (3 november 1794 – 12 juni 1878) Portret door Samuel Morse, 1828-1829
Dolce far niente, Georg Heym, Charlotte Mutsaers, Désanne van Brederode, E. du Perron
Bij Allerzielen
Allerseelen auf einem rheinischen Friedhof door Alfred Böhm, 1873
Allerseelen
Wie der Wind an eurem Kleide reißt Daß er die roten Blätter entführ. Wie ihr frierend duldet die Ungebühr. Kahl seid ihr bald, und bald verwaist.
Ein Lichtlein in euer Laub sich schmiegt. Eins erst. Bald sind es ihrer viel. Flackert hin, flackert her. Der Winde Spiel, Wie der Sterbenden geifernder Atem fliegt.
O du Toter, nun grüßen sie dich Zum letzten Mal. Bald hinab Mußt du nun wieder in Winters Grab. Warte noch, bleib, bis der Tag verwich.
Streife du noch in Novemberluft. Wenn Schnee erst fällt, deckt er zu Deinen Schlaf zu bitterer Winterrute. Winters Stürme gehen dann über die Gruft.
Hinter den Bäumen steht ihr. Ihr wärmt eure Hände. Rot fällt der Schein auf die weiße Lende. Bald gehn wir nun. Und einsam bleibt ihr.
Warum lächelt ihr? Euer Lächeln gleicht Einem Rätsel voll Bosheit und Dunkelheit, Wie wenn am Mittag in trüber Zeit Der Wind über Teiche im Moore streicht.
Wie ein Kind an die Ohren sich schlägt, Den Schall wiederholend, so tönt euer Laut, Wie das Sausen, wenn dunkel der Abend graut Und der Wind die zitternden Halme regt.
Ihr, die ihr nun aus Hierseins Schlafe erweckt, Die ihr nun eins seid mit Busch und Gras, Die den Tieren ihr gleicht, und dem, der genas Vom Lebenswahn, in Irrsinns-Stuben versteckt,
Ihr, sagt mir eins, warum schleicht ihr euch her. Ist es nicht besser, tot sein? Was steigt ihr herauf? Drängt an die Betten der Schläfer zuhauf, Mit Gerippen füllend der Träume Meer?
Ach, es muß einsam sein in des Todes Haus. Wenn die Erde friert bis zum Grunde hart. Und da kommt ihr nun, hohläugig starrt Ihr nach uns. Ihr unser, wir euer Graus.
Georg Heym (30 oktober 1887 - 16 januari 1912) Hirschberg. Georg Heym werd geboren in Hirschberg
Met ponden draven ze op, met lires, dinars en goud en buidels vol kronen en franken, propvolle portemonnees passeren mijn brievenbus.
Hun spaarvarkens slaan ze kapot in rose gruzelementen. Pecunia mundi: voor mij! Karbonaden van platina, kaviaar met roebels erbij.
Giro's, inhalige cheques, hoogzwangere-ja-portefeuilles, shillings, de sol en de lev, escudo's, vergulde kroketten: dit alles vliegt mij maar aan.
Toch ben ik eenvoudig gewoon, al is mijn chateau niet van plastic. Wat is er met mij gebeurd dat al het slijk van de aarde geslingerd wordt door mijn raam?
Ben ik tot fiscus gevorderd, een schaap met dollars beslagen? Ik draag geen honing van achter en mijn eer die was al verkocht. Wat willen dan deze Richards?
Mijn hòndje willen ze kopen, masseren de plooi in zijn hals, begluren de goudbruine ogen, bekloppen zijn vachtloze buik en kussen de dropjesneus.
Ook smachten zij naar de tong om hun stinkende wonden te helen. Zij sabbelen graag aan de oren en tussen de stokjes van poten verlangen zij slapen te gaan.
Smijt uw brandkast maar dicht, houdt de stokoude aandelen binnen. Hondehart is niet te koop en de stevige staart evenmin. Voor geen enkel geld van de wereld.
“Alles was toeval, willekeur. Net als hijzelf. Even onbelangrijk als de hoofdletter A. Of: even belangrijk. Caspar keek naar de T, het dunne streepje van de I, het rondje dat een O moest voorstellen, en naar het getal 1 en het uitroepteken, die samen één toetsje moesten delen, en hij vroeg zich af of er op Spaanse computers en laptops een speciale toets zat voor het vraagteken-op-zijn-kop dat hij zo vaak in Spaanse teksten had gezien en waarvan hem de betekenis nooit duidelijk was geworden. Maar hij had er ook nooit iets over opgezocht, laat staan dat hij er iemand naar had gevraagd. Dertig jaar geleden, dus in de periode waarin hij aldoor maar dwangmatig had moeten eten, terwijl hij toch triestig mager was gebleven, was hij in de nacht van eerste op tweede kerstdag begonnen met wat hij het jaar erop al durfde te beschouwen als een geheime, zij het volkomen onschuldige eenpersoonstraditie. Het idee was simpel: eerst probeerde hij zich tot in detail zomaar een dag uit de voorbije zomervakantie voor de geest te halen. Hoe was hij wakker geworden, en waar? Wat had hij na het ontbijt ondernomen? Met wie? Wat had hij gezien, gehoord, geroken, geproefd, aangeraakt, gefantaseerd, gedacht? Had hij gefietst? Gezwommen? Gevoetbald, getennist, in gras of op een strand gelegen, op een handdoek, een deken, een ligstoel? Had er ergens muziek geklonken, had hij zijn walkman op gehad? Stond er ergens een radio aan, luisterde hij half-en-half mee met zijn vader, naar het verslag van een etappe van de Tour de France? Had hij een kruiswoordpuzzel gemaakt, een boek gelezen? Op de achterkant van een envelop een landschapje, een enkele plant of boom, een stripfiguurtje getekend, uit zijn hoofd, met balpen, gewoon om maar iets te doen te hebben? Om niet te veel te hoeven denken aan een bepaald meisje? Welk meisje? Meerdere meisjes? Een vrouw? Een lerares, een buurvrouw, iemand uit een winkel? Gingen ze een dag op stap? Kasteel, museum, pretpark, boottocht? “
‘Waarschijnlijk niet zoveel anders dan jij; ik haal ze ook uit de krant. Vraag mij liever wat ik van Parijs denk: de wereld is hier even onwezenlijk als waar ook. Heb je er enig besef van hoe de lichtreclames op ons inwerken, Ducroo; hoe ze ons kunnen beletten om bijvoorbeeld de maan te voelen? Heb je ooit voor jezelf kunnen uitmaken wat je precies denkt van de nieuwe lichtreclame op de Eiffeltoren: die gele kring om een wijzerplaat, met één wijzer die groen en één die geel is? Waarom weer geel? waarom deze wijzer niet rood, blauw, violet, wat toch eerlijker zou zijn geweest en precies even makkelijk te realiseren viel? Je denkt dat ik dit zeg om je te laten zien hoeveel fantasie ik heb? Helemaal niet, dit is gewoon een van die vele dingen die ik niet begrijp en die mij kwellen. Ik word gekweld omdat ik - hoe zal ik 't zeggen? - omdat ik nu de man zou willen kennen die met deze reclame belast werd. Maar er zijn ook dingen die ik niet begrijp en die mij niet kwellen; waaronder de krachten van deze tijd.’ Ik laat hem door mijn zwijgen voelen dat hij verder zou moeten gaan. Hij doet het. ‘Weet je wat ik nu denk? Dat dit tenslotte gewoonweg een frans mysterie is; dat ik, al word ik een oud man in Parijs, toch nooit een Fransman zal begrijpen. Een Rus had die ene wijzer ook een eigen kleur gegeven; je hoeft er niet aan te twijfelen als ik het je zeg.’ Hij is op het stokpaard geraakt waarop ik hem in drie ontmoetingen driemaal heb zien rijden. Wat hebben de Fransen hem aangedaan, of waarop berust deze behoefte om vooral Rus te zijn tegenover de Fransen? ‘Ik twijfel geen seconde.’ ‘Dat zeg je, en je voelt je als een Fransman tegenover mij. Geloof Héverlé niet als hij zegt dat je veel van een Fransman hebt; het is niet waar, je hebt er even weinig van als ik. Zeg maar eens eerlijk wat voor jou reëel is in deze omgeving.’ ‘Hoe meer je iets kent, hoe minder reëel het worden kan. Toen ik pas uit Indië kwam vond ik Marseille doodgewoon; ik dacht dat ik eindelijk in het land was waar ik thuishoorde; en dat niet alleen, maar ik kende ook de verdiepingwoningen, het totaal andere aanzicht van een straat, door de films die ik gezien had.”
E. du Perron (2 november 1899 – 14 mei 1940) Bronzen hoofd door Sylvia Willink-Quiël
Dolce far niente, Franz Alfred Muth, Job Degenaar, Rudy Kousbroek, Huub Oosterhuis
Dolce far niente – Bij Allerheiligen
Allerheiligen 1 door Wassily Kandinsky, 1911
Allerheiligen
Selig, selig sind die Kindlein Ohne Arg und Falsch, die reinen, Selig Alle, die noch können Kindlich jubeln, kindlich weinen, Selig sind die Kinderherzen, Ob die Erde auch voll Schmerzen!
Selig, selig alle Herzen Arm und töricht vor der Erden, Sie, die lieben Weh und Schmerzen, Die sich freuen in Beschwerden; Sel`ge Thorheit vor der Erden, Ew`ge Weisheit wird dir werden.
Heil`ge Armut, die in Freuden Alles für den Herrn gegeben, O was reiche Seligkeiten Werden dein im andern Leben! Droben gibt es Edelsteine, Diese Welt, sie hat ja keine.
Wer verfolgt, gehaßt auf Erden Um der ew`gen Wahrheit willen, Selig, selig wird er werden, Gott wird schon die Tränen stillen. Wie`s nicht ahnen mag die Erden, Muß er selig, selig werden.
Alles wird der Herr vergelten, Was wir litten, was wir stritten, Seinen Duldern, seinen Helden In des Himmels ew`gen Hütten: Wie`s nicht ahnen kann die Erden, Werden alle selig werden.
Und auch du mußt selig werden, Ob im Kampfe, ob im Dulden; Auf das Herz von dieser Erden, Auf aus deiner Sünden Schulden! Willst du hoffen, lieben, sehnen, Selig, selig unter Tränen!
Franz Alfred Muth (13 juni 1839 - 3 november 1890) Hadamar met slot. Franz Alfred Muth werd geboren in Hadamar.
De Hongaarse dichter, schrijver, vertaler en letterkundige Szilárd József Borbélywerd geboren op 1 november 1963 in Fehérgyarmat. Szilárd Borbély stamde uit een arme (half-joodse) familie, de grootvader van vaders kant kwam om in concentratiekamp Auschwitz. Hij is opgegroeid in een dorp en studeerde na zijn militaire dienst. Hongaarse taal en literatuur aan de Lajos-Kossuth Universiteit in Debrecen. Hij werd in 1989 assistent aan de leerstoel Oude Hongaarse literatuur en was gespecialiseerd in de Hongaarse literatuur van de Barok en vroege 19e eeuw. In zijn studie Een Vanitatum vanitas szövegvilágáról (1995) onderzocht hij de poëzie van Ferenc Kölcsey. Hij promoveerde in 1998. In 1988 publiceerde hij zijn eerste gedicht “Adatok”. Borbély noemde Kafka, János Pilinszky, Miklós Mészöly, Péter Nádas en Péter Esterházy als referentiepunten van zijn poëtische werk. Borbély werkte als vertaler uit het Duits en Engels, o.a. werk van Rumjana Zacharieva, Monika Rinck, Hendrik Jackson, Robert Gernhardt en Durs Grünbein. Op het laatste bereidde hij een vertaling voor van “Europa erfindet die Zigeuner” van Klaus-Michael Bogdal, waarvoor hem een "Paul-Celan Fellowship" toegekend was. Borbély heeft tal van Hongaarse literaire prijzen ontvangen, waaronder de Tibor Déry-prijs, de József Attila-prijs en de Füst-Milánprijs. Bij een inbraak in het huis van zijn ouders, werd zijn moeder gedood, zijn vader werd ernstig gewond; Borbély verwerkte in “Halotti pompa” (2004) de gebeurtenissen poëtisch. Hij publiceerde in 2013 zijn eerste roman. Borbély leed aan depressies en pleegde zelfmoord op 19 februari 2014.
Im Körper zu leben
Im Laufe der Evolution menschlichen Verhaltens wurde die Sprache zum Mittel der Isolation. Denn parallel zur Welt der Gegenstände kann sich das Bewußtsein die Dinge vorstellen
durch geistige Vergegenwärtigung. Wenn sie auf- tauchen im Bewußtsein. Die Sprache ist die dritte Ebene der Repräsentation. Mit ihrer Hilfe kann auch in einem anderen Bewußtsein das Bild des Gegenstandes
vorgestellt werden. Auf dieser Stufe der Repräsentation kann die Erfahrung der Metaphern durch das Gespräch vermittelt werden. Und wenn sich die Liebenden des Nachts
treffen, berührt sich im Dunkeln ihr Geist. Denn das Dasein verfügt über eine höhere Dimension. Denn im Körper zu leben ist der Tod.
Letzte Dinge Die Ewigkeit
Dunst quillt in der Winterlandschaft auf, der leichte Rauch im Kesselhaus. Am Berghang blendet im Sonnenschein ein orthodoxer Friedhof wie der Stein,
der glühte, wie das geschmolzene Erz im Feuer und im Kessel gärt. So begann der Nachmittag zu fallen, wie mancher Engel vor der Bahnhofshalle
wartete, den Kopf über die Pfütze gesenkt, auf ein leichtes Mädchen, ein Gratisgetränk. Indes in den Bezirken am äußersten Ring die Zeit jetzt und für immer verging,
denn dort hielt man das Jüngste Gericht, und es kämpfte dabei Christ gegen Christ. Die Heiden hingegen tranken Cola light in einer Kneipe namens Ewigkeit.
Vertaald door Heike Flemming
Szilárd Borbély (1 november 1963 -19 februari 2014)
De Amerikaanse schrijverDon Winslowwerd geboren in New York op 31 oktober 1953. Hij groeide op in Perryville, een kustdorpje in South Kingstown, Washington County (Rhode Island)). Zijn moeder was een bibliothecaris en zijn vader was een onderofficier van de United States Navy. Winslow studeerde af in Afrikaanse Geschiedenis aan de Universiteit van Nebraska. Voordat hij schrijver werd had hij verschillende baantjes. Eind jaren 1970 verhuisde hij terug naar New York, waar hij werkzaam was als de manager van een bioscoopketen en als privédetective. Nadien ging hij terug naar school en behaalde hij een Masterdiploma in de richting Militaire Geschiedenis. Hij leidde ook safari's in Kenia en ondernam grote wandeltochten in de Chinese provincie Sichuan. In 1991 werd zijn debuutroman “A Cool Breeze on the Underground” uitgebracht. Het was tevens zijn eerste boek over het hoofdpersonage Neal Carey, een jonge, New Yorkse boekenwurm en privédetective. Midden jaren 1990 verhuisde Winslow met zijn gezin naar Californië. In 1997 bracht hij de roman”The Death and Life of Bobby Z” uit. Het boek werd een groot succes, hetgeen hem toeliet om voltijds schrijver te worden. Tien jaar later werd het boek verfilmd door regisseur John Herzfeld. In 2010 schreef Winslow de misdaadroman “Savages”. Het boek, over twee Amerikaanse drugsdealers die ruzie krijgen met een Mexicaans drugskartel, werd twee jaar later verfilmd door Oliver Stone. Winslow zelf schreef het scenario voor de verfilming.
Uit:The Cartel
„The bell rings an hour before dawn. The beekeeper, released from a nightmare, gets up. His small cell has a bed, a chair, and a desk. A single small window in the thick adobe wall looks out onto the gravel path, silver in the moonlight, which leads up toward the chapel. The desert morning is cold. The beekeeper pulls on a brown woolen shirt, khaki trousers, wool socks, and work shoes. Walking down the hall to the communal bathroom, he brushes his teeth, shaves with cold water, and then falls in with the line of monks walking to the chapel. No one speaks. Except for chanting, prayers, meetings, and necessary conversation at work, silence is the norm at the Monastery of Christ in the Desert. They live by Psalm 46:10—“Be still and know that I am God.” The beekeeper likes it that way. He’s heard enough words. Most of them were lies. Everyone in his former world, himself included, lied as a matter of course. If nothing else, you had to lie to yourself just to keep putting one foot in front of the other. You lied to other people to survive. Now he seeks truth in silence. He seeks God in the same, although he has come to believe that truth and God are the same. Truth, stillness, and God. When he first arrived, the monks didn’t ask him who he was or where he came from. They saw a man with saddened eyes, his hair still black but streaked with silver, his boxer’s shoulders a little stooped but still strong. He said that he was looking for quiet, and Brother Gregory, the abbot, responded that quietude was the one thing they had in abundance. The man paid for his small room in cash, and at first spent his days wandering the desert grounds, through the ocotillo and the sage, walking down to the Chama River or up onto the mountain slope. Eventually he found his way into the chapel and knelt in the back as the monks chanted their prayers.“
Dolce far niente, Henry Longfellow, Joseph Boyden, John Keats
Bij Halloween
The Haunted House door John Atkinson Grimshaw, 1874
Haunted Houses
All houses wherein men have lived and died Are haunted houses. Through the open doors The harmless phantoms on their errands glide, With feet that make no sound upon the floors.
We meet them at the door-way, on the stair, Along the passages they come and go, Impalpable impressions on the air, A sense of something moving to and fro.
There are more guests at table than the hosts Invited; the illuminated hall Is thronged with quiet, inoffensive ghosts, As silent as the pictures on the wall.
The stranger at my fireside cannot see The forms I see, nor hear the sounds I hear; He but perceives what is; while unto me All that has been is visible and clear.
We have no title-deeds to house or lands; Owners and occupants of earlier dates From graves forgotten stretch their dusty hands, And hold in mortmain still their old estates.
The spirit-world around this world of sense Floats like an atmosphere, and everywhere Wafts through these earthly mists and vapours dense A vital breath of more ethereal air.
Our little lives are kept in equipoise By opposite attractions and desires; The struggle of the instinct that enjoys, And the more noble instinct that aspires.
These perturbations, this perpetual jar Of earthly wants and aspirations high, Come from the influence of an unseen star An undiscovered planet in our sky.
And as the moon from some dark gate of cloud Throws o’er the sea a floating bridge of light, Across whose trembling planks our fancies crowd Into the realm of mystery and night,—
So from the world of spirits there descends A bridge of light, connecting it with this, O’er whose unsteady floor, that sways and bends, Wander our thoughts above the dark abyss.
Henry Longfellow (27 februari 1807 - 24 maart 1882) West End Halloween Parade in Portland, Maine. Lomfellow wird geboren in Portland.
“They keep him on the top floor, the critical one. I can smell the raw scent of him. It lingers just under the soap of the birdbath his nurse Eva gave him earlier. I’m close to his ear, close enough to see a few grey hairs sprouting from it. “Can you hear me?” I’m gone eight months, then home for a day, only to have this happen. “Eva tells me to talk to you. I feel stupid, but I’ll try for a few minutes before Mum comes back. She can’t catch me, though.” She’d take it as a sign of me weakening, of finally becoming a good Catholic girl like she’s always wanted. I stand up, see white outside the window, a long view of the river and three feet of snow, the spruce like a wrought iron fence in black rows against the white. So cold out today. The sky is blue and high. No clouds to hold any heat. Dr. Lam wanted to fly him down to Kingston but was concerned he wouldn’t make the journey. He’ll die down there. I watch as snowmobiles cut along the river, following the trail from Moosonee.Their exhaust hangs white in the air. February. The deadest month. The machine that helps him breathe sounds like the even breath of some mechanical sleeping child. A machine hooked up to his arm beeps every second or so. I think it is the machine that tells the staff that his heart still beats. I hear the pad of footsteps entering the room and I turn, expecting my mother, black hair eight months ago mostly white now so that when I first saw her nothing made sense. But it’s Eva, so large in her blue scrubs, all chubby brown face. I always thought nurses wore white uniforms and silly-looking hats. But in this hospital they dress like mechanics. I guess that’s what they are. Eva checks his vitals and jots them down on his clipboard. She turns him on his side and places pillows behind to prop him up. She told me it is to prevent bedsores. A month now he’s been here and all they can tell me is he remains in a stable but deeply catatonic state. The chances are slim that he’ll ever wake again. The injuries to his head were massive, and he shouldn’t be alive right now. But is he really alive, lying there? I want to ask Eva as she rubs his legs. “Come help me, Annie,” she says. “Do the same to his arms. Keep the circulation going. It’s vital.” “Ever weird,” I say, standing on the other side of the bed, holding his arm in my hands, kneading it. “What is?” “Touching him. My whole life I can’t ever remember touching him at all.” “Get over it.” Eva breathes heavily as she works. She huffs and puffs. I’ve known her all my life and she’s always been fat. Bigger than fat. She is my apple-faced, beluga-sized best friend. “Have you been talking to him?” she asks.”
After dark vapors have oppress'd our plains For a long dreary season, comes a day Born of the gentle South, and clears away From the sick heavens all unseemly stains. The anxious month, relieved of its pains, Takes as a long-lost right the feel of May; The eyelids with the passing coolness play Like rose leaves with the drip of Summer rains. The calmest thoughts came round us; as of leaves Budding -- fruit ripening in stillness -- Autumn suns Smiling at eve upon the quiet sheaves -- Sweet Sappho's cheek -- a smiling infant's breath -- The gradual sand that through an hour-glass runs -- A woodland rivulet -- a Poet's death.
As from the darkening gloom a silver dove
As from the darkening gloom a silver dove Upsoars, and darts into the eastern light, On pinions that nought moves but pure delight, So fled thy soul into the realms above, Regions of peace and everlasting love; Where happy spirits, crown'd with circlets bright Of starry beam, and gloriously bedight, Taste the high joy none but the blest can prove. There thou or joinest the immortal quire In melodies that even heaven fair Fill with superior bliss, or, at desire, Of the omnipotent Father, cleav'st the air On holy message sent -- What pleasure's higher? Wherefore does any grief our joy impair?
To A Cat
Cat! who has pass'd thy grand climacteric, How many mice and rats hast in thy days Destroy'd? How many tit-bits stolen? Gaze With those bright languid segments green, and prick Those velvet ears - but prythee do not stick Thy latent talons in me - and tell me all thy frays, Of fish and mice, and rats and tender chick; Nay, look not down, nor lick thy dainty wrists, - For all the wheezy asthma - and for all Thy tail's tip is nick'd off - and though the fists Of many a maid have given thee many a maul, Still is thy fur as when the lists In youth thou enter'dst on glass-bottled wall.
John Keats (31 oktober 1795 – 23 februari 1821) Portret door William James Neatby (1860-1910).
Dolce far niente, Robert Frost, Jan Van Loy, Ezra Pound, Paul Valéry, Andrew Solomon
Dolce far niente
October door George Inness, 1886
October
O hushed October morning mild, Thy leaves have ripened to the fall; Tomorrow's wind, if it be wild, Should waste them all. The crows above the forest call; Tomorrow they may form and go. O hushed October morning mild, Begin the hours of this day slow. Make the day seem to us less brief. Hearts not averse to being beguiled, Beguile us in the way you know. Release one leaf at break of day; At noon release another leaf; One from our trees, one far away. Retard the sun with gentle mist; Enchant the land with amethyst. Slow, slow! For the grapes' sake, if the were all, Whose elaves already are burnt with frost, Whose clustered fruit must else be lost— For the grapes' sake along the all.
Robert Frost (26 maart 1874 – 29 januari 1963) Herfst in het Presidio park, San Francisco. Robert Frost werd geboren in San Francisco.
De Vlaamse schrijver Jan Van Loy werd op 30 oktober 1964 geboren te Herentals, in de Antwerpse Kempen. Zie ook alle tags voor Jan Van Loyop dit blog.
Uit: Ik, Hollywood
“Er was geen huis, geen poort, geen ankerplaats. Alleen een rij lage bomen, met daarachter meer van dezelfde bomen, allemaal in het gelid. Iedereen stapte uit. ‘Van wie is deze auto?’ vroeg Charlie. ‘Van mij,’ zei Mooney. ‘Van meneer Whitfield. Ik gebruik hem voor mijn werk.’ ‘En wat moeten wij doen als we ergens naartoe willen?’ ‘Daar rijdt een tram.’ Mooney wees naar het einde van de weg, waar niets bijzonders te zien was. Aan de overkant van de straat lag braakland, verderop stonden enkele bungalows. ‘Is er een drugstore?’ ‘Dáár,’ zei Mooney weer. ‘In de hoofdstraat.’ Hij ging tussen de bomen door een pad op. De broers volgden hem maar. ‘Citroen,’ zei Mooney, wijzend naar een boom. ‘Tweehonderdvijftig stuks. Verwaarloosd.’ Hij wees naar de talrijke hoopjes aarde. ‘Zakratten.’ Ze kwamen bij een open ruimte rondom een donkere houten constructie. ‘Het huis,’ zei Mooney. ‘Dat is een schuur,’ zei Charlie. ‘Ja, een schuur,’ zei Louie, hoewel hij alleen in de filmpjes ooit een schuur had gezien. ‘Een schuur heeft geen binnenmuren,’ zei Mooney. ‘Dit heeft drie kamers.’ ‘Het ziet eruit als een schuur,’ zei Charlie. ‘Iets voor vee.’ ‘Vee gaat in een stal,’ zei Mooney. ‘Een schuur is voor opslag. En dit is een huis.’ Ze gingen naar binnen. De vloerplanken hikten onder elke stap. Er stonden een tafel met vier stoelen en een dun gestoffeerde bank; in een hoek een onversierde ladekast. ‘Drie maanden woon ik hier,’ zei Mooney. ‘Valt mee.’ ‘Maar toch blij dat je nu kunt vertrekken?’ vroeg Louie.”
The ship landed in Scios, men wanting spring-water, And by the rock-pool a young boy loggy with vine-must, "To Naxos? Yes, we'll take you to Naxos, Cum' along lad." "Not that way!" "Aye, that way is Naxos." And I said: "It's a straight ship." And an ex-convict out of Italy knocked me into the fore-stays, (He was wanted for manslaughter in Tuscany) And the whole twenty against me, Mad for a little slave money. And they took her out of Scios And off her course... And the boy came to, again, with the racket, And looked out over the bows, and to eastward, and to the Naxos passage. God-sleight then, god-sleight: Ship stock fast in sea-swirl, Ivy upon the oars, King Pentheus, grapes with no seed but sea-foam, Ivy in scupper-hole. Aye, I, Acœtes, stood there, and the god stood by me, Water cutting under the keel, Sea-break from stern forrards, wake running off from the bow, And where was gunwale, there now was vine-trunk, And tenthril where cordage had been, grape-leaves on the rowlocks, Heavy vine on the oarshafts, And, out of nothing, a breathing, hot breath on my ankles, Beasts like shadows in glass, a furred tail upon nothingness. Lynx-purr, and heathery smell of beasts, where tar smell had been, Sniff and pad-foot of beasts, eye-glitter out of black air. The sky overshot, dry, with no tempest, Sniff and pad-foot of beasts, fur brushing my knee-skin, Rustle of airy sheaths, dry forms in the æther. And the ship like a keel in ship-yard, slung like an ox in smith's sling, Ribs stuck fast in the ways, grape-cluster over pin-rack, void air taking pelt. Lifeless air become sinewed, feline leisure of panthers, Leopards sniffing the grape shoots by scupper-hole, Crouched panthers by fore-hatch, And the sea blue-deep about us, green-ruddy in shadows, And Lyæus: "From now, Acœtes, my altars, Fearing no bondage, fearing no cat of the wood, Safe with my lynxes, feeding grapes to my leopards, Olibanum is my incense, the vines grow in my homage."
Ezra Pound (30 oktober 1885 - 1 november 1972) Portret door Rickie Dickerson, 2000
Un fruit de chair se baigne en quelque jeune vasque, (Azur dans les jardins tremblants) mais hors de l’eau, Isolant la torsade aux puissances de casque, Luit le chef d’or que tranche à la nuque un tombeau.
Éclose la beauté par la rose et l’épingle! Du miroir même issue où trempent ses bijoux, Bizarres feux brisés dont le bouquet dur cingle L’oreille abandonnée aux mots nus des flots doux.
Un bras vague inondé dans le néant limpide Pour une ombre de fleur à cueillir vainement S’effile, ondule, dort par le délice vide,
Si l’autre, courbé pur sous le beau firmament, Parmi la chevelure immense qu’il humecte, Capture dans l’or simple un vol ivre d’insecte.
L’abeille A Francis De Miomandre
Quelle, et si fine, et si mortelle, Que soit ta pointe, blonde abeille, Je n’ai, sur ma tendre corbeille, Jeté qu’un songe de dentelle.
Pique du sein la gourde belle, Sur qui l’Amour meurt ou sommeille, Qu’un peu de moi-même vermeille, Vienne à la chair ronde et rebelle!
J’ai grand besoin d’un prompt tourment: Un mal vif et bien terminé Vaut mieux qu’un supplice dormant!
Soit donc mon sens illuminé Par cette infime alerte d’or Sans qui l’Amour meurt ou s’endort!
Paul Valéry (30 oktober 1871 – 20 juli 1945) Zelfportret, 1924
“Depression is the flaw in love. To be creatures who love. we must be creatures who can despair at what we lose. and depression is the mechanism of that despair. When it comes. it degrades one’s self and ultimately eclipses the capacity to give or receive affection. It is the aloneness within us made manifest. and it destroys not only connection to others but also the ability to be peacefully alone with oneself. Love. though it is no prophylactic against depression. is what cushions the mind and protects it from itself. Medications and psychotherapy can renew that protection. making it easier to love and be loved. and that is why they work. In good spirits. some love themselves and some love others and some love work and some love God: any of these passions can furnish that vital sense of purpose that is the opposite of depression. Love forsakes us from time to time. and we forsake love. In depression. The meaninglessness of every enterprise and every emotion. the meaninglessness of life itself. becomes self-evident. The only feeling left in this loveless state is insignificance. Life is fraught with sorrows: no matter what we do. we will in the end die; we are, each of us, held in the solitude of an autonomous body; time passes. and what has been will never be again. Pain is the first experience of world-helplessness, and it never leaves us. We are angry about being ripped from the comfortable womb. and as soon as that anger fades. distress comes to take its place. Even those people whose faith promises them that this will all be different in the next world cannot help experiencing anguish in this one; Christ himself was the man of sorrows. We live. however. in a time of increasing palliatives; it is easier than ever to decide what to feel and what not to feel. There is less and less unpleasantness that is unavoidable in life. for those with the means to avoid. But despite the enthusiastic claims of pharmaceutical science. depression cannot be wiped out so long as we are creatures conscious of our own selves. It can at best be contained-and containing is all that current treatments for depression aim to do. »
Uit: Die Wolken waren groß und weiß und zogen da oben hin
„Gestern, als der Boden noch frisch war und feucht, lebte in Berlin ein Mann, der sich – in der Hoffnung, mit diesem Namen Erfolg zu haben und glücklich zu werden - Roman nannte. Seine greise Mutter wohnte tausend Kilometer weiter südwestlich und rief ihn mehrmals in der Woche an, an den Wochenenden fast immer, um zu fragen, wann er endlich bei ihr vorbeikomme und Schluss mache mit ihr; sie lebte nicht mehr gern. Er lachte jedes Mal mit einem kurzen, vernehmlichen Prusten und sagte, das sei nicht so einfach, wie sie sich das vorstelle. Er hatte noch ein altes, eierschalfarbenes Telefon mit einer W'ählscheibe und einem Hörer, der wie ein Knochen aussah und mit einem spiralförmigen schwarzen Kabel am Apparat hing. Auf der Abdeckung der Sprechmuschel klebten vertrocknete Speisereste, die durch den I.uftausstoß bei diesem Prusten jeweils zwischen seinen Zähnen hervorspritzten. Sein vernehmliches Prusten war ihm unangenehm, so dass es ihm jedes Mal auf die Stimme schlug und er sich danach oft noch stundenlang räuspern musste, bevor er einen Satz herausbrachte. Irgendwo hatte er gelesen, räuspern helfe nichts, man müsse kräftig husten, um einen belegten Hals frei zu bekommen. Am Telefon traute er sich jedoch nicht zu husten, weil das im Ohr des Gesprächspartners wie eine kleine Explosion klingen würde. Das Prusten hatte er sich angewöhnt, nachdem zwei seiner Bekannten eine Bemerkung von ihm – die er am Telefon gemacht hatte und die ohne seinen dazu ironisch lächelnden Gesichtsausdruck offenbar als Beleidigung aufgefasst werden konnte - missverstanden hatten, woraufhin sie den Kontakt zu ihm abbrachen. Auch als er einmal zu seiner Mutter sagte, zurzeit gehe es nicht - seine Pistole, die er zu diesem Zweck einsetzen wolle, sei leider verrostet, er müsse sie erst putzen -, trübte das die Atmosphäre zwischen ihnen.“
Bei Coladosen rostet ein Gartenstuhl im Brunnenbecken während an einem Baum der alte Penner singend sein Wasser lässt Es ist schon meine wievielte Runde und im zweiten Stock noch immer kein Licht zu sehn Es kommt der Alte mit den beschifften Jeans Er brabbelt etwas, feucht ist sein Bruderblick Auch du mein Sohn! Auch du wirst bald bei uns sein
Öldruck (1973)
Am Wasserwerkteich die dünne Lache aufdem Eis: ich sehe immer ein anderes Bild den billigen Öldruck
überm Bett der Eltern: ein Teich wie dieser doch schwarz mit Wasser- rosen und im bekränzten Kahn fleischige Engel
rosige Hintern die heftig hüpfen wie vorm Spiegel jemand der im Bild sich übern Bootsrand beugt in das Wasser
wo Lichter zittern von soviel Musik und dann ist die Reihe zu hüpfen schon an ihm und im Sack wie die andern
Kinder hüpft er und fällt und spürt Gras oder Haar, bleibt im Gefühl Jahre liegen oder geht als Fremder vorüber
I On your planet, an apple falls from the tree and Newton discovers the laws of gravity. On my planet, the telephone rings. Newton picks up the receiver, is hurled into the air, and gets stuck in the branches of a tree. I prefer to sit on the principles of natural philosophy and bite floating apples-- which is to say I want to weep a little.
II a street where no dog barks is a dead street the dogs with lolling tongues pant and grab the pants of a passing poet the poet takes off his pants and his shirt and naked as the day he was born escapes into the world the dogs bark and run from one street to another a poet who forgets all his words doesn't have any weight he turns into a straw in the wind. The wind howls in the howling of the wolves The wolves escape in the snow which is burying the streets.
Vertaald door Lyn Coffin
Mohsen Emadi (Sari, 29 oktober 1976)
De Engelse schrijver Lee Child(pseudoniem van Jim Grant) werd geboren op 29 oktober 1954 in Coventry. Zie ook alle tags voor Lee Child op dit blog.
Uit: Make Me
« Moving a guy as big as Keever wasn’t easy. It was like trying to wrestle a king-size mattress off a waterbed. So they buried him close to the house. Which made sense anyway. The harvest was still a month away, and a disturbance in a field would show up from the air. And they would use the air, for a guy like Keever. They would use search planes, and helicopters, and maybe even drones. They started at midnight, which they thought was safe enough. They were in the middle of ten thousand acres of nothingness, and the only man-made structure their side of any horizon was the railroad track to the east, but midnight was five hours after the evening train and seven hours before the morning train. Therefore, no prying eyes. Their backhoe had four spotlights on a bar above the cab, the same way kids pimped their pick-up trucks, and together the four beams made a wide pool of halogen brightness. Therefore, visibility was not a problem either. They started the hole in the hog pen, which was a permanent disturbance all by itself. Each hog weighed two hundred pounds, and each hog had four feet. The dirt was always chewed up. Nothing to see from the air, not even with a thermal camera. The picture would white out instantly, from the steaming animals themselves, and their steaming piles and pools of waste. Safe enough. Safe enough. Hogs were rooting animals, so they made sure the hole was deep. Which was not a problem either. Their backhoe’s arm was long, and it bit rhythmically, in fluent articulated seven-foot scoops, the hydraulic rams glinting in the electric light, the engine straining and roaring and pausing, the cab falling and rising, as each bucket-load was dumped aside. When the hole was done they backed the machine up and turned it around and used the front bucket to push Keever into his grave, scraping him, rolling him, covering his body with dirt, until finally it fell over the lip and thumped down into the electric shadows. Hogs were rooting animals, so they made sure the hole was deep. Which was not a problem either. Their backhoe’s arm was long, and it bit rhythmically, in fluent articulated seven-foot scoops, the hydraulic rams glinting in the electric light, the engine straining and roaring and pausing, the cab falling and rising, as each bucket-load was dumped aside. When the hole was done they backed the machine up and turned it around and used the front bucket to push Keever into his grave, scraping him, rolling him, covering his body with dirt, until finally it fell over the lip and thumped down into the electric shadows.“
Lee Child (Coventry, 29 oktober 1954)
De Amerikaanse schrijver, journalist en filmproducent Dominick Dunnewerd geboren 29 oktober 1925 in Hartford, Connecticut. Zie ook alle tags voor Dominick Dunneop dit blog.
Uit:Too Much Money
“Losing the occasional friend along the way goes with the writer's territory, especially if the writer travels in the same rarefied circles he writes about, as I do. In time, some people come back. Pauline Mendelson did. She was a very good sport about the whole thing. Mona Berg did, sort of. Cecilia Lesky did. Maisie Verdurin adored being a character in one of my books and bought fifty copies to give as Christmas presents. Others didn't, of course. Justine Altemus, my great friend Lil Altemus's daughter, never spoke to me again. Only recently, Justine and I were seated side by side at a dinner dance at the Colony Club, celebrating Sandy Winslow's ninetieth birthday, and we never so much as looked in each other's direction for the hour and a half we were table companions. Not too long ago I had intended to give myself a party on the occasion of my upcoming birthday, a milestone birthday, which I must confess I never thought I would reach, especially in the last two years of stress and high anxiety. This was all caused by a monstrously unpleasant experience involving some monstrously unpleasant people, who had no place in my life and took up far too much time in it, particularly when the years left to me are dwindling down to a precious few, as Walter Huston used to sing. But it is a fact that the fault was mine. I fell hook, line, and sinker for a fake story from an unreliable source. I thought I had the scoop of my career, and I made the fatal mistake of repeating it on a radio show of no importance, and the consequences were dire. If you must know, I accused a congressman, former congressman Kyle Cramden, of knowing more than he was admitting about the case of the famous missing intern, Diandra Lomax. I made a mess, I tell you.”
Dominick Dunne (29 oktober 1925 - 26 augustus 2009)
“Armandier war stehengeblieben und blickte auf die vier Brücken, die ihm gleichzeitig in die Augen sprangen. Diese Wölbung! Der ideale Unterschlupf aller Strolche von Paris! Und dort unten, unter dem Pont Saint-Louis, hatte man jene ermordete Prostituierte gefunden. Er gellte ihm noch in den Ohren, der Schrei, den er damals hörte: »Mörder! Helft!« Ein Schrei, der ein riesiges Loch in die Nacht reißt. Und dann, gleich nachher, das Schweigen, monströs, ein großes schwarzes Tuch breitend über das Verbechen. Und das Opfer: gefesselt, geknebelt, übertäubt von diesem Schweigen. Eine Straßendirne, zwölf Dolchstiche in der Brust wie zwölf Ordenssterne. Durch Wochen hatte er gefürchtet, sein Haus auf dem Quai de Bourbon zu betreten. Sooft er über die Brücke gehen wollte, wurde er von Panik erfaßt. Wer war das nur, der ihm folgte? Wer zwang ihn zu Geständnissen? Er drehte sich um, er will es stellen, das Phantom! Es ist das Mädchen mit den Blutsorden! Er möchte davonlaufen, aber der Flügelschlag eines riesigen Nachtfalters treibt ihn zurück ... »Nur kaltes Blut bewahren! Du weißt ja, daß es nur die flackernde Gaslaterne ist, die sich dort drüben an den Brückenpfeiler lehnt, neben der Laterne. Die paar Stufen, die zu dieser führen, sind rot bemalt: Das ist der Tatort. Er täte besser daran, über den Pont Louis-Philippe heimzugehen. Es war nur die Scham, die ihn von diesem Umweg zurückgehalten hatte. Abend für Abend zauderte er, wenn er zu entscheiden hatte, über welche der sechs Brücken er nach Hause gehen sollte. Ihre Pfeiler, die auf Seufzern ruhten, ihre Brüstungen, an die sich die Lemuren gelehnt hatten - sie boten nur geringe Sicherheit. Es galt, über eine Brücke zu gehen, die Hunderte von Armandiers bestürmten...Es fehlte ihm gewiß nicht an Mut, er war bereit, allen Räubern, Dieben und Mördern die Stirn zu bieten - aber mit seinem eigenen Doppelgänger kämpfen, die Geständnisse eines zweiten Armandiers anhören, der aus einer früheren Existenz wiederkehrte - nein, das ging über seine Kräfte!“
Uit: Global Suprasociety and Russia (Vertaald door Helen Shelestiuk)
“All famous theories of social evolution proceed from the explicit or implicit view on history of mankind as an ungoverned natural process, beyond human will and conscious planning. This view was formed at a time, when people knew very little about the laws of their social life and had few ways of influencing their own evolution, let alone controlling it. The powers of mankind were not enough to manage history: there were several rivaling alliances, and the idea of international unity seemed an unattainable utopia. There were regions with great autonomy and even those independent of the mainstream evolution tendencies. But beginning with the latter half of the 20th century the situation in the world fundamentally changed, so that the view on history as a natural process has become an anachronism. Humankind has entered an era when evolution no longer develops by its own freaks, but rather by conscious deliberate planning. In fact, planning has become the dominant factor in the range of factors conditioning history. Multitudes of people and huge resources have been involved in history; acting for the same end, they have enhanced the role of the subjective factor in history. This, coupled with the achievements in the research of social phenomena, processes and human behavior, has resulted in the situation, when the measure of control over history and the efficiency of trimming its course to plans have grown. On the pragmatic side, mass communications, manipulation technologies and means of solving problems on a large scale have become incredibly sophisticated. Immense intellectual powers and great resources have been put on to solving numerous problems, so that the percentage of unforeseen, unexpected historical developments has been drastically reduced as compared with predictable and planned ones. All the mentioned factors have combined to bring about a qualitative change in human evolution. »
Aleksandr Zinovjev (29 oktober 1922 - 10 mei 2006) In 1999
“Fast ein Mond war verglommen, seit der Graf seinen Gutshof verlassen, und die Schlossherrin lauschte noch immer bangsam den Stimmen der Einsamkeit nach, als müssten ihr diese etwas Ungeahntes, mit Schrecken Bekleidetes zuflüstern. Allein nichts änderte sich in ihrem gleichmässigen Leben. Die Kinder sprangen und sangen um sie her, allmählich verstummten sogar ihre Fragen nach dem fremden Mann, der ihr Vater sein sollte, und wenn die junge Mutter häufig am Fenster lehnte, um mit geheimem Schauer ihren Blick zu der Fürstenburg zu erheben, wo sie das lebende Schicksal wohnhaft wähnte, dann wiesen die kleinen belustigt nach den Dachkappen und Zinnen des Kastells, weil sich um das graue Gemäuer sogar im hellen Licht des Tages Scharen von Raben und Krähen tummelten. Sonst aber nahte sich der blonden Gräfin von dort droben nichts Unwillkommenes, ja der vielbeschäftigte Herzog selbst, obwohl er zur Befriedung und um des nötigen Aufbaus willen Tag und Nacht seine verwüsteten Lande durchstreifte, für das verlassene Weib blieb er unsichtbar, und nur durch seinen vertrauten Diener Jakob Pantak zeigte er sich gelegentlich bemüht, das Leid ihrer leeren Stunden mit den Gaben des Reichtums zu lindern. Bald schickte er ihr Wildbret von seinen Jagden, bald köstliche Früchte seiner Gärten, ja einmal vermochte es der demütige Sklave seines Herrn in der Tat, das Herz der Beschenkten heisser und leidenschaftlicher aufflammen zu lassen. Eines Morgens nämlich tönte ein Horn auf der Landstrasse, und als Adelheid wissbegierig an dem Ausguck des Gabunenhofes erschien, da sah sie, wie der Pantak sich dreimal vor ihr bis auf den Hals seiner Mähre neigte, während zwei berittene Söldner hinter ihm die gelben Fähnlein des Herzogs flattern liessen. „Gute Kunde,“ rief der Hauptmann im Absteigen ehrerbietig der Erstaunten zu, und gleich darauf stand er vor ihr in demselben Gemach, in dem er vor kurzem des Hauses heiligste Flamme erstickt hatte. Jetzt aber glänzte sein fettes Antlitz vor Wohlwollen und Mitfreude“.
« CASSANDRE Moi je ne vois rien, coloré ou terne. Mais chaque être pèse sur moi par son approche même. À l’angoisse de mes veines, je sens son destin. HÉLÈNE Moi, dans mes scènes colorées, je vois quelquefois un détail plus étincelant encore que les autres. Je ne l’ai pas dit à Hector. Mais le cou de son fils est illuminé, la place du cou où bat l’artère... CASSANDRE Moi, je suis comme un aveugle qui va à tâtons. Mais c’est au milieu de la vérité que je suis aveugle. Eux tous voient, et ils voient le mensonge. Je tâte la vérité. HÉLÈNE Notre avantage, c’est que nos visions se confondent avec nos souvenirs, l’avenir avec le passé ! On devient moins sensible... C’est vrai que vous êtes sorcière, que vous pouvez évoquer la paix ? CASSANDRE La paix ? Très facile. Elle écoute en mendiante derrière chaque porte... La voilà. La paix apparaît. HÉLÈNE Comme elle est jolie ! LA PAIX Au secours, Hélène, aide-moi ! HÉLÈNE Mais comme elle est pâle. LA PAIX Je suis pâle ? Comment, pâle ! Tu ne vois pas cet or dans mes cheveux ? HÉLÈNE Tiens, de l’or gris ? C’est une nouveauté... LA PAIX De l’or gris ! Mon or est gris ? La paix disparaît. HÉLÈNE Elle a disparu ? »
Jean Giraudoux(29 oktober 1882 - 31 januari 1944) Claude François Delorme. Hector adressant des reproches à Pâris (1824)
Triste vieillard, depuis que pour tes cheveux blancs Il n'est plus de soutien de tes jours chancelants, Que ton fils orphelin n'est plus à son vieux père, Renfermé sous ton toit et fuyant la lumière, Un sombre ennui t'opprime et dévore ton sein. Sur ton siège de hêtre, ouvrage de ma main, Sourd à tes serviteurs, à tes amis eux-même, Le front baissé, l'oeil sec et le visage blême, Tout le jour en silence à ton foyer assis, Tu restes pour attendre ou la mort ou ton fils. Et toi, toi, que fais-tu, seule et désespérée, De ton faon dans les fers lionne séparée ? J'entends ton abandon lugubre et gémissant ; Sous tes mains en fureur ton sein retentissant, Toit deuil pâle, éploré, promené par la ville, Tes cris, tes longs sanglots remplissent toute l'île. Les citoyens de loin reconnaissent tes pleurs. " La voici, disent-ils, la femme de douleurs ! " L'étranger, te voyant mourante, échevelée, Demande : " Qu'as-tu donc, ô femme désolée ! " - Ce qu'elle a ? Tous les dieux contre elle sont unis La femme désolée, elle a perdu son fils !
Terre, terre chérie
.................... Terre, terre chérie Que la liberté sainte appelle sa patrie ; Père du grand sénat, ô sénat de Romans, Qui de la liberté jetas les fondements ; Romans, berceau des lois, vous, Grenoble et Valence, Vienne, toutes enfin, monts sacrés d'où la France Vit naître le soleil avec la liberté ! Un jour le voyageur par le Rhône emporté, Arrêtant l'aviron dans la main de son guide, En silence et debout sur sa barque rapide, Fixant vers l'orient un oeil religieux, Contemplera longtemps ces sommets glorieux ; Car son vieux père, ému de transports magnanimes, Lui dira : " Vois, mon fils, vois ces augustes cimes. "
Au bord du Rhône, le 7 juillet 1790
André Chénier (29 oktober 1762 – 25 juli 1794) Borstbeeld door de beeldhouwer David d'Angers, 1839
“‘“Wijnand Struif,’ sprak hij zachtjes door de intercom. ‘Ben ik nog op tijd?’ Hij duwde de deur van de leeszaal open en knikte het onbekende meisje achter de uitgiftebalie vluchtig toe. Uit de borstzak van zijn overhemd nam hij een vulpen en een stapel systeemkaartjes, die hij op de tafel tegenover de kasten met wetenschappelijke series, tijdschriften en congresbundels legde. Met een vinger tikte hij tegen het montuur van zijn bril, en scande met het hoofd op zijn rechterschouder de in goud gedrukte tijdschrifttitels. De aantekeningen op de systeemkaartjes had hij eigenlijk niet nodig, met zijn geheugen was niets mis. Auteurs, titels en volumenummers raasden door zijn hoofd. Belangwekkend was het, dit wetenschappelijk bedrijf, en vooral op namiddaguren als deze beschouwde hij het als een groot voorrecht eraan te mogen deelnemen. De uren tussen vier en zes, het moment van de dag waarop de universitaire bedrijvigheid om hem heen juist langzaam indutte, waren de uren waarop het hem echt menens werd; gedistilleerde tijd die, effectief benut, de kracht van een werkweek kon hebben. Tevredenheid, geluk; het denken dat het hoofd verliet om even het hart in te sijpelen. Hij had eens geprobeerd, op een zaterdagmiddag een paar jaar geleden, dit bijzondere gevoel in een gedicht te verwoorden. Dat viel nog niet mee, de structuur van de versregels stond hem niet toe zich heel precies uit te drukken. Ook in het vinden van rijmwoorden was hij niet erg bedreven. Na enkele uren ploeteren gaf hij er de brui aan. Een wetenschappelijk artikel, een gedegen betoog met noten en appendices, dat was zijn soort poëzie. Zijn wereldbeeld kende geen rijmwoorden, en hij bedacht dat het goed was om dat nu voor eens en voor altijd zeker te weten.”
De Amerikaanse dichteres Dora Read Goodalewerd geboren op 29 oktober 1866 als dochter van Dora Hill Read en Henry Sterling Goodale, een boer en schrijver in Mount Washington, Massachusetts. Haar vader kon zijn stamboom helemaal terug naar 1632 traceren, naar een voorvader die zich in Salem, Massachusetts vestigde. Elaine, geboren op 9 oktober 1863, was het eerste kind van het echtpaar en zou ook een bekende dichteres worden. Nadat zij was afgestudeerd aan Smith College publiceerde Dora in 1887 haar eerste bundel poëzie “Heralds of Easter”, Zij werd docente kunst en Engels in Reading, Connecticut, iets wat haar familie voor haar had geregeld. Zij is nooit getrouwd, maar zij en haar zus Elaine hebben in de loop der decennia talrijke brieven uitgewisseld waarin ze de verschillende alternatieven voor vrouwen onderzocht hebben. Later in haar leven werkte Dora als lerares en directrice van Uplands Sanatorium in Pleasant Hill, Tennessee. In 1941 publiceerde zij “Mountain Dooryards”, haar laatste dichtbundel, een werk dat in een modernistisch vrij vers was geschreven en waarin zij het dialect van de mensen van de Appalachians gebruikte om uitdrukking te geven aan hun traditionele maar veranderende wereld.
The Flight of the Heart
The heart soars up like a bird From a nest of care; Up, up to a larger sky, To a softer air. No eye can measure its flight And no hand can tame; It mounts in beauty and light, In music and flame. Of all the changes of Time There is none like this; The heart soars up like a bird At the stroke of bliss.
The heart soars up like a bird, But its wings soon tire; Enough of rapture and song, The cloud and the fire! Its look, the look of a king— Of a slave, its birth, The poor, tired, impotent thing Sinks back to the earth. And the mother spreads her lap, And she lulls its pain: “Oh, thou who sighed for the sun, Art thou mine again?”
The Feast-Time Of The Year
This is the feast-time of the year, When plenty pours her wine of cheer, And even humble boards may spare To poorer poor a kindly share. While bursting barns and granaries know A richer, fuller overflow. And they who dwell in golden ease Blest without toil, yet toil to please.
Dora Read Goodale (29 oktober 1866 – 12 december 1953)
De Nederlandse dichteres en schrijfster Andrea Voigtwerd geboren in Rotterdam op 29 oktober 1968. Voigt studeerde Scandinavische Taal- en Letterkunde en Wijsbegeerte. Zij is mede-eigenaar van vertaalbureau Tekst|Support en vertaler van de tijdschriften Wetenschap in Beeld en Historia. In 2004 verscheen haar eerste gedichtenbundel “De tempel van Saturnus”. In 2007 volgde de roman “Augustus in Parijs”. Daarna publiceerde zij nog de dichtbundel “Serveer de makrelen”(2008) en de novelle “Los van de schittering” (2010) Gedichten van Voigt zijn gepubliceerd in diverse tijdschriften, waaronder Tzum en Lopend Vuur, en op websites, zoals brakkehondblogt. In 2001 won zij de VU Podium Poëzieprijs voor het beste gedicht en in 2010 de Oerkroontjespen voor het beste Nederlandstalige boek volgens OER.
Zoekend langs de Maas
Ik zocht het smeedijzer van de stad in de blauwe klinkers en het zandveld het verband tussen zangers, patat en de bibliotheek, driemasters, doctoren
de ritmische pols van moderne cafés olietankers, de verlaten Euromast in een glimmend zondagochtendlicht
een gezicht in een plas, maar iets een reden om hier te zijn om in deze stad het licht te zien de uiteengedreven meeuwen jankend op de wind de flats, de jaren zestig in de sneeuw
de regen raast over de Maas van binnen vervuild maar verlicht
De tuin der zintuigen
Hoor je het ruisen van de vroege cyclamen het klapperen van de vleugels van de vliegen het vallen van de overrijpe pruimen in het gras het zingen van de wind?
ruik je de geur van natte hagen in de doolhof de geur van neergeregend stof het kruidige basilicum, de selderij het luie parfum van lavendel?
voel je de champagneblaadjes van de rozen de stekels in je vingers, de druppels over je rug voel je de beweging in de lucht het ruwe hout van de hekken?
proef je in de tuin der zintuigen mijn huid proef je mijn lippen, mijn handen op je lichaam het fluweel van vlindervleugels op je tong de stroeve rode peren en rabarber, de modder, het graniet?
zie je mij, zie je de fontein en het kasteel? het wildebloemenveld en alles wat er is? zie je jou en mij, en met je hoofd ver achterover: de takken van de pruimenbomen tegen de blauwe lucht?
“Sebastian lived at Christ Church, high in Meadow Buildings. He was alone when I came, peeling a plover's egg taken from the large nest of moss in the centre of his table. 'I've just counted them,' he said. 'There were five each and two over, so I'm having the two. I'm unaccountably hungry today. I put myself unreservedly in the hands of Dolbear and Goodall, and feel so drugged that I've begun to believe that the whole of yesterday evening was a dream. Please don't wake me up. He was entrancing, with that epicene beauty which in extreme youth sings aloud for love and withers at the first cold wind. His room was filled with a. strange jumble of objects—a harmonium in a gothic case, an elephant's-foot waste-paper basket, a dome of wax fruit, two disproportionately large Sèvres vases, framed drawings by Daumier—made all the more incongruous by the austere college furniture and the large luncheon table. His chimney-piece was covered in cards of invitation from London hostesses.
Anthony Anfrews (Sebastian) en Jeremy Irons (Charles) in de tv-serie Brideshead Revisited uit 1981
'That beast Hobson has put Aloysius next door,' he said. 'Perhaps it's as well, as there wouldn't have been any plovers' eggs for him. D'you know, Hobson hates Aloysius. I wish I had a scout like yours. He was sweet to me this morning where some people might have been quite strict.' The party assembled. There were three Etonian freshmen, mild, elegant, detached young men who had all been to a dance in London the night before, and spoke of it as though it had been the funeral of a near but unloved kinsman. Each as he came into the room made first for the plovers' eggs, then noticed Sebastian and then myself with a polite lack of curiosity which seemed to say: 'We should not dream of being so offensive as to suggest that you never met us before.' 'The first this year,' they said. 'Where do you get them?' 'Mummy sends them from Brideshead. They always lay early for her.' When the eggs were gone and we were eating the lobster Newburg, the last guest arrived. 'My dear,' he said, 'I couldn't get away before. I was lunching with my p-ppreposterous tutor. He thought it 'was very odd my leaving when I did. I told him I had to change for F-f-footer.'
„Die meisten Schriftsteller befinden sich auf irgendeiner Suche. Sie suchen die verlorene Zeit, das vergangene Glück, sie suchen nach irgendwelchen Antworten, nach dem richtigen Leben oder wenigstens der Liebe des Lebens. Das sind die ganz großen literarischen Aufträge. Ich suche auch. Aber meine Suche findet auf einem etwas anderen Erregungslevel statt. Ich suche die Batterien aus der Fernbedienung meines Fernsehers. Früher war das anders. Da hatte ich auch noch Zeit für philosophische Grundsatzfragen. Da dachte ich noch über das große Ganze nach. Jetzt denke ich nur noch darüber nach, warum ich durchs ganze Haus irren muss, um die verdammten Batterien schließlich aus dem Ladegerät eines ferngesteuerten Hubschraubers zu fummeln. Früher war ich auch mal Tänzer. Dann wurde ich Wipper, inzwischen bin ich Nicker. Ein entrechteter Nicker, ganz kurz vor der letzten Stufe, dem Steher. Ich tanze nur noch selten, dann jedoch spektakulär. Aber meistens nicke ich nur noch. Das alles liegt an meiner Funktion als Vater von zwei Pubertieren. Da hat man irgendwann nichts mehr zu melden. Die beiden sausen links und rechts an mir vorbei, nicht einmal ihre Schnürsenkel muss ich noch binden.“
“Om negen uur gaat mijn moeder slapen, ze moet er om zes uur uit om bij Aloïs de broodjes te gaan smeren en te beleggen voor de meisjes van de verpleegstersschool, en ga ik op de beenharde sofa liggen en kijk naar de bewegende beelden. Iemand heeft klaarblijkelijk iemand anders vermoord en nog een derde is naar de moordenaar op zoek. Het is niet eenvoudig maar hij komt er uiteindelijk wel uit. Hem wordt een handje toegestoken door nog een vierde, een neger die er alles van weet omdat hij alles gezien heeft vanuit een huis aan de overkant. Hij vat de moordenaar bij de schrale lurven, de lurven van een sukkel die ook niks beters meer wist dan iemand anders overhoop te schieten. Voor een dollar of vijf. De stoel staat voor het televisietoestel en ik kan de onderschriften bij de beelden niet lezen, maar zolang de beelden bewegen maakt het geen zak uit. Als ik het kijken beu ben sluit ik m'n ogen, strek m'n benen en draai me om, met m'n buik naar het woonkamervenster, naar de nu onzichtbare muur met de tien triljoen triljard donkerrode bakstenen. De muur van het mastodontische huis in de Van Schoonbekestraat. Telkens als mijn vader begint te hoesten en te schijten schrik ik even op, bekijk heel even het vieze vuile vettige stinkende oude lichaam, berust, hou ondanks alles zielsveel van hem want tenslotte zorgt hij mee dat ik overleef, sluit weer de ogen, draai me weer om, probeer de bakstenen muur in het pikdonker te onderscheiden maar kan hem niet zien. Om twintig voor tien staat mijn moeder weer op. Ze moet gaan pissen. Ze zal te veel koffie gedronken hebben na het eten. Blik vol weerzin richting mijn vader, daarna pissen, daarna terug door de bijkeuken en de keuken en de woonkamer tot aan de tussendeur. Ze knijpt haar ogen tot spleetjes en kijkt op de klok die in de keuken hangt. Ze zegt tandeloos is dat nu twintig voor tien of twintig voor elf.”
JMH Berckmans (28 oktober 1953 - 31 augustus 2008)
Picking up what they'd dropped not long before, They gain a new acquaintance with the ground That will return to haunt them all the more.
Lost words and deeds, quickly become a bore, Make for how tedious they will have found Picking up what they'd dropped so long before.
The more lost buried memories they store Up in a subsubsubterranean mound (Those will return to haunt them all), the more
They find themselves returning to the lore Of returning, sadly trying to expound --Picking up what they'd dropped so long before—
The meaning of their task, as they explore The lowly territory all around. This will return to haunt them--all the more
For its low hopelessness as well as for All their conclusions being quite unsound. Picking up what they'd dropped too long before: That will return to haunt them all the more.
John Hollander (28 oktober 1929 – 17 augustus 2013) Cover
He regen waarom val je hier? Ben je blind, egoïstisch, ben je gek? Waarom open je hier paraplu's als je daar bloemen kunt openen?
Dorstige zaadjes wachten op jou om het donker te verscheuren en de schaduw te leggen. Naakte takken, smeken kachels om nog één dag. Rivieren proberen zich de zee te herinneren en het rood droogt op handen.
Regen, waarom ben je een douche voor het groen als je zijn leven kunt zijn? He regen, waarom val je op regen?
“Zwei Schüsse, flach und scharf, sehr schnell hintereinander schmettemde Detonationen, Echos, in einen einzigen Knall gejagt in der Lautstärke von Hammerschlägen, die mit aller Kraft gegen ein frei hängendes Blech donnem, dann widerspricht die Erinnerung, schneidet ein Stück Zeit heraus und dehnt es quälend: Mauritz senkte den Kopf, als die erste Kugel ihn in die Brust traf, die Wunde war ein pfenniggroßer Punkt neben dem Brustbein, der sich langsam ausbreitete, langsam, wie Mauritz den Kopf hob, um mich anzustarren, überrascht, grenzenlos überrascht, mit einem sonderbar freimütigen, fast erleichterten Ausdruck im Gesicht, als ich zum zweiten Mal abdrückte, der zweite Schuß traf ihn unter dem Auge und zerriß sein Gesicht, ich hatte nicht dorthin gezielt, ich erinnere mich an die Kälte des brünierten Metalls in meiner Hand, das kalte helle Klirren der ausgeworfenen Patronenhülsen auf dem Betonboden der Lagerhalle in der stillgelegten Fabrik fiir Eierteigwaren, sehe die Pistolenmündung in die Mitte von Mauritz’ dunklem Mantel gerichtet, ich wunderte mich, Herr Verteidiger, daß ich sowenig Gewalt über die Waffe hatte, wunderte mich im selben Moment schon über diesen Gedanken, pervers, an so etwas zu denken, jetzt, du hast einen Menschen erschossen und wunderst dich darüber, wieso die Pistole in deiner Hand macht, was sie will und nicht das, was du willst, vielleicht war das eine Reaktion, um alles in den Traum, den Albtraum zurückzuholen, in den es gehörte, gehören mußte; absurd, eine Szene aus einem Film in der Wirklichkeit zu erleben und sie wieder in einen Film verwandelt zu erinnern, ich weiß noch, daß ich nicht glaubte, was ich sah, und daß mein Gehirn nach einer Wirklichkeit suchte, die mir diese als bösen Traum auflöste: das Licht in der Halle, kühl und eigentümlich unberührt von der rapid näher lodemden Hitze, alte Sperrholzkisten, das zerkratzte, schmutzige Orange ausrangierter Palettenheber, Mauern mit gelb-schwarz gestreiften Stahlkanten, Manuela, die reglos stand und nicht schrie, und Mauritz, der wie von einer Faust getroffen nach hinten taumelte, ein Mensch, den ich zu einer stummen Puppe gemacht hatte, jetzt, in diesem Moment, in Wirklichkeit, nicht in einem bösen Traum, seine Arme schlenkerten herab, waren nicht erhoben wie sonst, wenn jemand Fällt und sich abzustützen versucht, verschmierte, unter einem Leck im Hallendach naß gewordene Pizzaverpackungen, es war nicht rückgängig zu machen, das war meine erste, absurde, bestürzende, noch ganz und gar unbegriffene Empfindung, ich würde nicht aufwachen aus diesem intensiven, dennoch geträumten Brandgeruch und dem Gefühl, wie leicht es gewesen war, mechanisch zu reagieren, ohne die so oft von Menschen, die auf andere Menschen geschossen haben, geschilderten Skrupel, aber sofort danach wehrte sich etwas in mir: All das stimmte nicht, konnte gar nicht stimmen, nein, das hatte etwas von einem Spiel, einem Film eben, und Mauritz würde gleich wieder aufstehen, mit einem Lächeln im gräßlich zugerichteten Gesicht, einen zerplatzten Farbbeutel unter dem Mantel hervorziehen, und ein Regisseur würde Scbm'll oder Gut gemacht, jungs, Szene im Karla: rufen; es war so leicht gewesen zu schießen, so unwirklich, aber Mauritz stand nicht wieder auf, es war kein Traum, ich hatte einen Menschen erschossen.“
Oh, welch ein Zopf! Wie wunderschön Läßt er an deinem Köpfchen! Ja, gegen diesen einz‘gen Zopf Sind alle Zöpfe Zöpfchen. Du Zopf von aller Zöpfe Zopf, Sprich, hat dein Herr auch was im Kopf? Ich zweifle, liebes Zöpfchen.
Liebesallmacht
Lieb ist seliges Verschulden, Lieb ist himmlisches Erdulden, Lieb ist Leben, Lieb ist Tod, Lieb ist Wonne, Lieb ist Not, Lieb ist Himmel, Lieb ist Hölle, Lieb ist Feuer, Lieb ist Welle, Lieb ist Anfang, Lieb ist Ende, Lieb ist Schöpfungs-Sonnenwende, Lieb ist Leib und Lieb ist Seele, Lieb ist´s, liebste Ariele Lieb ist´s, die um Mitternacht Dieses Lied für Dich erdacht.
Johannes Daniel Falk (28 oktober 1768 – 14 februari 1826) Monument in Weimar
The smile of iceboxes annihilates me. Such blue currents in the veins of my loved one! I hear her great heart purr.
From her lips ampersands and percent signs Exit like kisses. It is Monday in her mind: morals
Launder and present themselves. What am I to make of these contradictions? I wear white cuffs, I bow.
Is this love then, this red material Issuing from the steele needle that flies so blindingly? It will make little dresses and coats,
It will cover a dynasty. How her body opens and shuts- A Swiss watch, jeweled in the hinges!
O heart, such disorganization! The stars are flashing like terrible numerals. ABC, her eyelids say.
Incommunicado
The groundhog on the mountain did not run But fatly scuttled into the splayed fern And faced me, back to a ledge of dirt, to rattle Her sallow rodent teeth like castanets Against my leaning down, would not exchange For that wary clatter sound or gesture Of love : claws braced, at bay, my currency not hers.
Such meetings never occur in marchen Where love-met groundhogs love one in return, Where straight talk is the rule, whether warm or hostile, Which no gruff animal misinterprets. From what grace am I fallen. Tongues are strange, Signs say nothing. The falcon who spoke clear To Canacee cries gibberish to coarsened ears.
Dirge for a Joker
Always in the middle of a kiss Came the profane stimulus to cough; Always from teh pulpit during service Leaned the devil prompting you to laugh.
Behind mock-ceremony of your grief Lurked the burlesque instinct of the ham; You never altered your amused belief That life was a mere monumental sham.
From the comic accident of birth To the final grotesque joke of death Your malady of sacrilegious mirth Spread gay contagion with each clever breath.
Now you must play the straight man for a term And tolerate the humor of the worm.
Sylvia Plath (27 oktober 1932 – 11 februari 1963) Hier met dichter en echtgenoot Ted Hughes
Why east wind chills and south wind cools Shall not be known till windwell dries And west's no longer drowned In winds that bring the fruit and rind Of many a hundred falls; Why silk is soft and the stone wounds The child shall question all his days, Why night-time rain and the breast's blood Both quench his thirst he'll have a black reply.
When cometh Jack Frost? the children ask. Shall they clasp a comet in their fists? Not till, from high and low, their dust Sprinkles in children's eyes a long-last sleep And dusk is crowded with the children's ghosts, Shall a white answer echo from the rooftops.
All things are known: the stars' advice Calls some content to travel with the winds, Though what the stars ask as they round Time upon time the towers of the skies Is heard but little till the stars go out. I hear content, and 'Be Content' Ring like a handbell through the corridors, And 'Know no answer,' and I know No answer to the children's cry Of echo's answer and the man of frost And ghostly comets over the raised fists.
To Others Than You
Friend by enemy I call you out. You with a bad coin in your socket, You my friend there with a winning air Who palmed the lie on me when you looked Brassily at my shyest secret, Enticed with twinkling bits of the eye Till the sweet tooth of my love bit dry, Rasped at last, and I stumbled and sucked, Whom now I conjure to stand as thief In the memory worked by mirrors, With unforgettably smiling act, Quickness of hand in the velvet glove And my whole heart under your hammer, Were once such a creature, so gay and frank A desireless familiar I never thought to utter or think While you displaced a truth in the air,
That though I loved them for their faults As much as for their good, My friends were enemies on stilts With their heads in a cunning cloud.
Vision And Prayer
Who Are you Who is born In the next room So loud to my own That I can hear the womb Opening and the dark run Over the ghost and the dropped son Behind the wall thin as a wren's bone? In the birth bloody room unknown To the burn and turn of time And the heart print of man Bows no baptism But dark alone Blessing on The wild Child.
Dylan Thomas (27 oktober 1914 – 9 november 1953) Portret door Peter Ross, z.j.
“The cap, the hooded top, the low jeans, it's a uniform — they look the same. From where Leah stands anyway it is still all dumb show, hand gestures and primal frowns, and of course some awful potential news story that explains everything except the misery and the particulars: one youth knifed another youth, on Kilburn High Road. They had names and ages and it's terribly sad, an indictment of something or another and also not good for house prices. Leah cannot breathe for fear. She is running to catch up, Olive clattering along beside her, and while she runs she finds herself noticing something that should not matter: she looks older than both of them. The boy is a boy and Michel is a man but they look the same age. — I don't know what you're chattin about bruv but you BEST NOT STEP TO ME. — Michel — please. Leave it, please. — Tell your mans to step back off me. — Don't call my house again, OK? Leave my wife alone! You understand me? — What the fuck are you chattin' about? You want some? They bump chests like primates; Michel is knocked back in an ignoble stumble to the pavement, landing next to his ridiculous dog, who licks him in his ear. Now his opponent towers over him and draws his foot back, preparing for a penalty kick. Leah inserts herself between the two of them, stretching out her hands to separate them, an imploring woman in an ancient story. — Michel! Stop it! It's not him. Please — this is my husband, he's confused, please don't hurt him, please leave us alone, please. The foot, indifferent, draws further back, for greater range. Leah begins to cry. In the corner of her eye she observes a young white couple in suits crossing the road to avoid them. No one will help. She puts her hands together in prayer. — Please leave him alone, please. I'm pregnant — please leave us alone. The foot retreats. A hand looms over Michel as he struggles to his feet, a hand in the shape of a gun, pointed at his head. — Step to me again — brrp brrp! — you'll be gone.”
Uit: Memoirs of a Woman Doctor (Vertaald door Fedwa Malti-Douglas)
“Why did my mother place these enormous differences between me and my brother and make of man a deity for whom I had to spend all my life cooking food? Why is society always trying to persuade me that masculinity is a distinction and an honor and femininity a disgrace and weakness? Is it possible for my mother to believe that I am standing with a naked man in front of me and with a scalpel in my hand with which I will open his stomach and his head? Is it possible for society to believe that I am contemplating a man’s body and dissecting it and cutting it up without feeling that it is a man? And who is society? Is it not men like my brother whose mother raised him since his childhood as a god? Is it not women like my mother who are weak and useless? How is it possible for these people to believe that there is a woman who knows nothing about man except that he is muscles, arteries, nerves, and bones?” (…)
Man’s body! That dreadful thing with which mothers frighten their young daughters, so they are consumed by the fire of the kitchen for the sake of his satiation and they dream of his spectral figure night and day! There he is, man, thrown in front of me, naked, ugly, torn to pieces… I did not imagine that life would disprove my mother to me so quickly…Or would avenge me of man in this way…That dejected man who looked at my breasts one day and saw nothing of my body but them… There I am returning his arrow back to his chest… There I am looking at his naked body and feeling nauseated… There I am bending over with my scalpel and tearing him to pieces… Is this man’s body?
Between the Devil’s Viaduct and the deep blue sea, any darkened patch or nook will do, they gather for the rites of youth a soluble nectar that arrives from nowhere, like a boat in the port.
Incendi dolosi. A bronze light worries the night sky where the hillside consumes itself. Those wanting compensation tie a burning brand to a trapped bird’s foot
so where the bird alights in terror flames spread. No one’s the wiser as when the camorra firebomb a discotheque or bar. You sense the sulphur under the earth’s crust
The cortege follows the boy they found in the Park of Springtime, his forearm dandling a syringe. Between the Viaduct and the seafront you crush the brittle flowers underfoot.
Incendi dolosi: arson
The Earth’ s Rind after Eugenio Montale
The Earth’s rind is finer, more close-grained than an apple’s skin - if we assume the material world is not just an illusion. Nonetheless we’re stuck in this nothing, if such we admit it is, up to our necks. The pessimists say that what sticks us here is everything we’ve made to replace the gods. But the old God’s still faithful followers assert this substitution didn’t take. Perhaps He’ll come, they say, in person to prize us from the magma limb by limb. So we live and are a double life, even if the self- adoring would choose only one. 0 mother Earth, 0 Heaven of celestial beings - it’s this that’s the problem, that makes us mad and shriller than a bird in lime.
“I love sleep because it is both pleasant and safe to use. Pleasant because one is in the best possible company and safe because sleep is the consummate protection against the unseemliness that is the invariable consequence of being awake. What you don't know won't hurt you. Sleep is death without the responsibility.” (…)
“Presently it appears that people are mainly concerned with being well rested. Those capable of uninterrupted sleep are much admired. Unconsciousness is in great demand. This is the day of the milligram. (…)
The rigors of learning how to do long division have been a traditional part of childhood, just like learning to smoke. In fact, as far as I am concerned, the two go hand in hand. Any child who cannot do long division by himself does not deserve to smoke. ” (…)
'If you are of the opinion that the contemplation of suicide is sufficient evidence of a poetic nature, do not forget that actions speak louder than words.'' (...)
''There is no such thing as inner peace. There is only nervousness or death. Any attempt to prove otherwise constitutes unacceptable behavior.''
De Tsjechische schrijver, dichter, journalist en vertaler Josef Václav Sládek werd geboren op 27 oktober 1845 in Zbiroh. De zoon van een metselaar studeerde aan het academische gymnasium in Praag. Hier raakte hij bevriend met Jaromír Čelakovský en met de vrijdenkende graaf Wenzel Koinic. Hoewel de ouders wilden dat hij priester zou worden ging Sládek natuurkunde en wiskunde studeren. Na de scheiding van zijn ouders kwam hij in financiële moeilijkheden. In 1868 onderbrak hij zijn studie en bezocht hij op uitnodiging van een zakenman uit Chicago, wiens zoon de Tsjechische taal moest leren, de Verenigde Staten. Hij werkte als redacteur van Tsjechische kranten, gaf les aan kinderen van Poolse immigranten, verdiende zijn geld op boerderijen en als arbeider in de spoorwegbouw. Dit tweejarige verblijf beïnvloedde zijn latere leven. Hij was, niet alleen in het lot van de zwarten en de Indianen, maar ook in de Anglo-Amerikaanse literatuur geïnteresseerd Bij zijn terugkeer onderwees hij Engels aan de Handelsacademie en de Technische Universiteit en werkte later als docent aan de Karelsuniversiteit in Praag en van 1870-1875 als redacteur bij de krant Národní listy. In 1873 trouwde hij met Emilie Nedvídková die een jaar later overleed. Sládek nam deel aan de uitgave van het tijdschrift Lumír, waarvoor hij ook vanaf 1977 als redacteur en tot 1898 als hoofdredacteur werkte en was lid van de kunstenaarsgroep Lumírovci. In 1900 ging hij met pensioen. Hij verbleef meer en meer in zijn geboorteplaats, waar hij ook de meeste werken van Shakespeare vertaalde.
At The Gates Of Fortune At Fortuna’s gates I hammered, as do all when sentimental; – opening, it reached out, led me in with hand kind, warm and gentle.
Fortune smiled. – I stood encircled by the happy. – “Light-hearts may”, quoth she, “through my portals enter. You seek joy?“ I said: “No way”.
The Crystal Spring I know a glade, spring crystal clear, in deepest woodland, crowned by shady ferns in silhouettes, red heather all around.
There thirsty hinds and songbirds sip, by the old sycamore, the birds by blazing light of day, the hinds by night, no more.
Once the deep woods to dreams succumb, everything hushed and still, the heaven’s dome and woodland spring with golden starlight fill.
Vertaald door Václav Z J Pinkava
Mir ist ein Quell ganz von Kristall
Mir ist ein Quell ganz von Kristall Im tiefsten Wald vertraut. Rings wachsen dunkle Fame dort Und rotes Heidekraut.
Zur Tränke unterm Ahornstamm Führt einer Hindin Spur. Der Vogelschwarm kommt untertags. Die Hindin nächtens nur.
Legt sich zum Schlaf der tiefe Wald, Von Stille rings umhüllt, Dann ist der Himmel wie der Quell Von Sternengold erfüllt.
Josef Václav Sládek (27 oktober 1845 - 28 juni 1912) Portret door Jan Vilímek
“VRIJDAG 2 JANUARI 1970 Een halve celestone. Om negen uur op met het bevrijdende gevoel dat we weer met zijn drieën zijn. Kachel opgerakeld, thee gezet. Dan gaat Jeroen zijn kamerdeur open en zien we zijn slaperige hoofd. Thee met cake naast dat hoofd op de grond en het is weer even rustig. Het vriesweer is voorbij. Het is vochtig. Ik had het vannacht al horen regenen op het dak. Ik zet, op verzoek van Jeroen, de eerste plaat van Fats Waller op. ‘Ain’t Misbehavin”. Voor de katten een blik haring in tomatensaus uit de supermarkt opengemaakt dat kennelijk al jaren oud is. De inhoud ziet eruit als een slijmerig beschimmelde sok in baksteengruis. Na het koffie drinken en het hapje groene kool met fricandeau gaan we rondrijden. Het is voorjaarsachtig zacht. We gaan de Waddenkant langs. Bij de schorren staan duizenden scholeksters allemaal dezelfde kant op. Indrukwekkend. We kijken er lang naar door de kijker. Even voor Oost zien we een wulp vliegen. Heilige ibis van het noorden. Op de Waddenzee eilanden van ijs waar honderden vogels op zitten. Meeuwen en eenden. We doen even boodschappen in Den Burg. Zie verschrikkelijk lekkere donkere meid met brede dijen onder minirok. Ik zou wel met één duik van mijn kop onder die rok mijn tong willen doorhalen. Kopen vis (tong nota bene) en rum. Rijden via Oudeschild verder langs de Waddenkant. Dan gaan we naar Den Hoorn. Stoppen bij de kerk en lopen over het kerkhof. Drijver ligt er begraven. De kerk is uit 1646. Ik zeg tegen Jeroen dat hij vier jaar na ‘De Nachtwacht’ is gebouwd en Karina zegt twee jaar voor het Verdrag van Münster. Het einde van de Tachtigjarige Oorlog. Bij de Mokbaai ligt er gewoon een vrouw aan de kant van de weg met een rood-wit gestreepte ijsmuts op naar de lucht te kijken. Bij De Koog lopen we even naar zee. Er liggen verbruikte rotjes en vuurpijlen op het strand. Thuis thee met rum. Jeroen en Karina spelen uit het Teleac- schaakboek de wedstrijd tussen Euwe en Aljechin na uit 1934 in Zürich. (Kende de naam Aljechin van Wim de Kler uit 1942. Zijn broer, die op de hertog van Windsor leek, schaakte.) Wit won gemakkelijk door zijn pluspion,’ herhaalt Jeroen steeds. Dat is gewoon te gek. ‘Hulde aan het loperpaar.’ Het klinkt echt een beetje lullig. Tak!!”
Jan Wolkers (26 oktober 1925 – 19 oktober 2007) Cover
Uit: Wandelaar en zwartziener Het debuut van Martinus Nijhoff
“Feit is dat dat Nijhoff een klassiek dichter werd door zijn regels, en niet door zijn bedoelingen, zoals Gerrit Komrij opmerkte in een lezing over Nijhoff als erflater van de twintigste eeuw, in 1989. Feit is echter ook dat de spanning tussen het desolate van ‘De wandelaar’ en het zachte van ‘Het licht’, als je daar eenmaal oog voor hebt, ieder vers afzonderlijk in de bundel zijn dynamiek geeft. In de wisselende gedaantes van danser, clown, troubadour en alchemist wordt telkens een conflict opgevoerd tussen daadkracht en dadenloosheid, muziek en stilte, bloei en ondergang, soms binnen een enkele strofe: ‘Ieder mensch is een hovenier,/ Ieder mensch is een graver:/ En zacht en diep graven we hier/ Een kuil voor ons cadaver.’ (‘De tuinman’). Met De wandelaar bracht Martinus Nijhoff onder woorden dat poëzie eerder beperkt is dan almachtig, maar wel bestaat bij gratie van die almacht. Een moderne opvatting die, strak en in heldere taal getoonzet, klassieke gedichten voortbracht. Nijhoff wordt nog steeds gelezen, ook door nieuwe wandelaars. Zo klinkt bijvoorbeeld in ‘Ik wil wel’ van de 26-jarige Remco Campert (uit de bundel Met man en muis, 1955) een echo door van de jonge Nijhoff. Opnieuw modern - minder fatalistisch (‘Ik wil wel’) en meer ironisch (‘Daar staan mijn handen nu eenmaal naar’) - maar net zo beweeglijk tussen hemel en aarde: ‘hoe ik dichter ben/ bij de gratie van aardoppervlak/ hemelbodem ook/ wel genoemd.’ Lees maar.
Ik wil wel
Ik wil wel graven naar poëzie, maar niet te diep. Je weet hoe ik dichter ben bij de gratie van aardoppervlak
hemelbodem ook wel genoemd. Daar staan mijn handen nu eenmaal naar. Dus wandelaar en zwartziener, geen delver
maar werper van stenen, laatste en eerste. Scherend over aarde, daar nesten mij bouwend als zwaluw.”
Marja Pruis (Amsterdam, 26 oktober 1959) De Martinus Nijhoffbrug in Zaltbommel
I am Richard and I am perfectly able-bodied thank you and also of perfectly sound mind. What can I do for you? The chances are I know more than you about most things. I landed on Gold Beach on D-Day then worked as a brewer. It was a useful life. Defending the realm, than making beer. Now I am waiting for my telephone to ring. It never does ring.
If you were looking this way you would see my right hand stretching towards you with something I have to pass over. When I open my fingers you must look at the gift carefully. You may well not recognise it to start with although soon you will see it is the very thing you can never do without.
Who are we talking about? My name is Peter and in one way or another I was married to Steve for 57 years. Today I am alone. The pain is very strong because nobody would miss me if I died. It would affect nobody. I am Simon, aged 67. I am Liz, aged 82. I am Helen, aged 72 and I do tatting and keep fit on Wednesdays. I am Ali and I am a widow and I think if you don't do anything then God won't do anything. This is Mehmet. And this here Geti. I am Ron, and I enjoy a few boiled potatoes and a drop of broth. I am not a lover of sweet things. I like simple bread and butter and a bit of fish. My friend Rowena likes a slice of sponge cake.
Open the window and let me hear the geese flying across. Can you hear what I am saying? Are you paying attention? I love to hear the geese flying and know their ways home.
As for me, I was born in 1939 and all our people came down from Staffordshire and Cheshire; I class myself a Traveller not a Gypsy. When I was a boy we had a horse and wagon. I had to make a fire and put the horses out to graze at dawn then I had to bring them back close beside the wagon at dusk. When dad bought a bus, which we called a freezer box, he sold the horses. I stood and cried. I was a big lad. It was not the same. You couldn't smell the horses. Our people are in Magna Carta.
I had the life of Reilly. Now I have a serious illness and won't last but when I count my blessings at night I have a load of blessings. I love God and want to die. What better thing is there to live for?
Is that you leaving now? Very well. As for me I have not done. I am still the child that loves to arrive by night in a new place then wakes early to pull the curtains back on sunlight pouring into a bay I had never seen before where big pelts of seaweed left to dry by the retreating tide and the dainty orange crabs crawling across them and the pebbles are everything I need.
“Hij reed de stad binnen langs een moskee, een paar woonflats, een museum en het Wilhelminapark. Daar heeft hij zijn auto geparkeerd. In het park is hij op zijn rug in het gras gaan liggen om naar de boomtoppen te kijken en te luisteren naar het gefluit van de vogels. Hij dacht: hier hebben andere mensen gelegen en gelachen, gehuild, gevreeën, gedroomd, gedronken, gerookt, gesport, nagedacht. Hier zijn relaties verbroken of begonnen, eenden gevoerd, onuitgesproken woorden in dagboeken geschreven, mensen hebben hier elkaars had vastgepakt, geheimen gedeeld, bloemen geplukt, ze zijn hier gevallen, opgestaan, vreemdgegaan, ze hebben gras uit de grond getrokken, in de bosjes geplast, spullen verstopt, ze zijn hier geld kwijtgeraakt, ziek geweest, ze hebben op de grond gespuugd, gitaar gespeeld, gestampt, gedanst. Zij zijn hier geweest. Mijn vader wilde niet aan dit moment in de tijd voorbijgaan zoals hij tot nu toe aan zoveel dingen voorbij was gegaan. Hij herkende het en deed een belofte aan zichzelf: ik ga hier niet weg voordat ik al deze dingen gedaan heb.’ (…)
‘Ik dacht: hoe kan iets dat dood is toch verdriet hebben? Ik hoopte niet dat mijn moeder verdriet had. Dat leek me nou het enige positieve van de dood ten opzichte van het leven: je kwam voortaan onder al het verdriet uit. Om iets aardigs te horen kocht ik een pak fortune cookies. Op het eerste briefje dat ik las stond: ‘Dit wordt een jaar van voorspoed. /Cette année sera une année de prospérité. /Dieses Jahr wird ein gutes Jahr.’ Ik at alle koekjes op en las alle boodschappen; wat een dom idee was want niet alle voorspellingen konden tegelijkertijd waar zijn, al stond het er in drie talen. Als je moeder net dood is moet je normale koekjes eten.’
“And yet, amidst all the clamor, the Vineyard house is a small marvel. I loved it as a child and love it more now. Every room, every dark wooden stair, every window whispers its secret share of memories. As a child, I broke an ankle and a wrist in a fall from the gabled roof outside the master bedroom; now, more than thirty years after, I no longer recall why I thought it would be fun to climb there. Two summers later, as I wandered the house in post-midnight darkness, searching for a drink of water, an odd mewling sound dropped me into a crouch on the landing, whence, a week or so shy of my tenth birthday, I peered through the balustrade and thus caught my first stimulating glimpse of the primal mystery of the adult world. I saw my brother, Addison, four years older than I, tussling with our cousin Sally, a dark beauty of fifteen, on the threadbare burgundy sofa opposite the television down in the shadowy nook of the stairwell, neither of them quite fully dressed, although I was somehow unable to figure out precisely what articles of clothing were missing. My instinct was to flee. Instead, seized by a weirdly thrilling lethargy, I watched them roll about, their arms and legs intertwined in seemingly random postures--making out, we called it in those simpler days, a phrase pregnant with purposeful ambiguity, perhaps as a protection against the burden of specificity. My own teen years, like my adulthood dreary and overlong, brought no similar adventures, least of all on the Vineyard; the highlight, I suppose, came near the end of our last summer sojourn as a full family, when I was about thirteen, and Mariah, a rather pudgy fifteen and angry at me for some smart-mouthed crack about her weight, borrowed a box of kitchen matches, then stole a Topps Willie Mays baseball card that I treasured and climbed the dangerous pull-down ladder to the attic, eight rickety wooden slats, most of them loose. When I caught up with her, my sister burned the card before my eyes as I wept helplessly, falling to my knees in the wretched afternoon heat of the dusty, low-ceilinged loft--the two of us already set in our lifelong pattern of animosity. That same summer, my sister Abigail, in those days still known as the baby, even though just a bit more than a year younger than I, made the local paper, the Vineyard Gazette, when she won something like eight different prizes at the county fair on a muggy August night by throwing darts at balloons and baseballs at milk bottles, and so solidified her position as the family's only potential athlete--none of the rest of us dared try, for our parents always preached brains over brawn.”
Look at the towering clouds, whose high distant cloudtops proudly, shimmeringly rear up, white as white snow! How calmly they glide forward, how calmly in the end to die by soft dissolution into a shower of cool raindrops.
The majestic clouds – whether living or dying they move forward smiling under the brilliance of the sun, with no furrowing unease, in ether so openly clean, they move with a stately, silent disdain for their undoing.
If only I too, with all that pomp of festivals, might lift myself up to where the world’s bustle is gone and no matter how furiously round me the storm howls on might bear the gold garland of sunshine on my temples.
A Buddhist Fantasy
Unhasped is the world’s copper gate. High in its gatevault, there I sat and what I saw was infinitely vast; there is nothing so infinite.
Searchingly and long I gazed. My eye found not the least relief. There what I knew did not exist; not great, not small – not life, not death.
Just one step on that markless way and all return for me is past. Why are you trembling? Up, follow me! For nature’s copper gate is forced!
Karin Boye (26 oktober 1900 – 24 april 1941) Cover
VERSES WITH A REFRAIN FROM A SOLICITOR’S LETTER (Fragment)
for George Hitching
As when a faded lock of woman’s hair shall cause a man to cut his throat in a bedroom at five o’clock in the morning; or when Albany resounds with legislation, but a little henpecked judge in a dusty office at Herkimer or Johnstown sadly writes across the page the word ‘unconstitutional’ – the glory of the Capitol has faded. — Benj. Paul Blood
Dear Sir, I was this morning straight after the news and forecast hanging from an old appletree in my garden a small Japanese bell when I received through the post your importunate and quite misguided threats
and in this regard time shall be made of the essence
An injunction, you say. An obstruction, you say. You’ve a lot of chat for someone that’s not even clear who he’s talking to. Does this help: not only have I not erected any obstruction in the form of a barbed wire fence or otherwise
and in this regard time shall be made of the essence
but I’m attempting today to rest and recover from the effects of an obstruction in my own passages? I have, it pains me to have to spit it out, a strangury, and you’ve got the wrong man, chief, I’ve better blockages to worry about than the one at the back of some godforsaken hotel in Midleton
and in this regard time shall be made of the essence
“Between the ages of six and nine, I was a native son of the marine bases of Cherry Point and Camp Lejeune in the eastern coastal regions of North Carolina. My father flew in squadrons of slant-winged Corsairs, which I still think of as the most beautiful warplanes that ever took to the sky. For a year Dad flew with the great Boston hitter and left fielder Ted Williams, and family lore has it that my mother and Mrs. Williams used to bathe my sister and me along with Ted Williams's daughter. That still remains the most distinguished moment of my commonplace career as an athlete. I followed Ted Williams's pursuit of greatness, reveling in my father's insider knowledge that "Ted [has] the best reflexes of any marine pilot who ever flew Corsairs." I read every book about baseball in the library of each base and town we entered, hoping for any information about "the Kid" or "the Splendid Splinter." When the movie of The Great Santini came out starring Robert Duvall, Ted Williams told a sportswriter that he'd once flown with Santini. My whole writing career was affirmed with that single, transcendent moment. The forests around Cherry Point and Camp Lejeune were vast to the imagination of a boy. Once I climbed an oak tree as high as I could go in Camp Lejeune, then watched a battalion of marines with their weapons locked and loaded slip in wordless silence beneath me as they approached enemy territory. When I built a bridge near "B" building in Cherry Point, I invited the comely Kathleen McCadden to witness my first crossing. I had painted my face like a Lumbee Indian and wielded a Cherokee tomahawk I had fashioned to earn a silver arrow point as a Cub Scout. My bridge collapsed in a heap around me and I fell into the middle of a shallow creek as poor Kathleen screamed with laughter on the bank.”
De Amerikaanse schrijver Paul Beatty heeft de Man Booker Prize 2016 gewonnen met zijn roman “The Sellout”. Beatty is de eerste Amerikaan die de prijs ontvangt. Zie ook alle tags voor Paul Beatty op dit blog.
Uit:The Sellout
“For the twenty years I knew him, Dad had been the interim dean of the department of psychology at West Riverside Community College. For him, having grown up as a stable manager's son on a small horse ranch in Lexington, Kentucky, farming was nostalgic. And when he came out west with a teaching position, the opportunity to live in a black community and breed horses was too good to pass up, even if he'd never really been able to afford the mortgage and the upkeep. Maybe if he'd been a comparative psychologist, some of the horses and cows would've lived past the age of three and the tomatoes would've had fewer worms, but in his heart he was more interested in black liberty than in pest management and the well-being of the animal kingdom. And in his quest to unlock the keys to mental freedom, I was his Anna Freud, his little case study, and when he wasn't teaching me how to ride, he was replicating famous social science experiments with me as both the control and the experimental group. Like any "primitive" Negro child lucky enough to reach the formal operational stage, I've come to realize that I had a shitty upbringing that I'll never be able to live down. I suppose if one takes into account the lack of an ethics committee to oversee my dad's childrearing methodologies, the experiments started innocently enough. In the early part of the twentieth century, the behaviorists Watson and Rayner, in an attempt to prove that fear was a learned behavior, exposed nine-month-old "Little Albert" to neutral stimuli like white rats, monkeys, and sheaves of burned newsprint. Initially, the baby test subject was unperturbed by the series of simians, rodents, and flames, but after Watson repeatedly paired the rats with unconscionably loud noises, over time "Little Albert" developed a fear not only of white rats but of all things furry. When I was seven months, Pops placed objects like toy police cars, cold cans of Pabst Blue Ribbon, Richard Nixon campaign buttons, and a copy of The Economist in my bassinet, but instead of conditioning me with a deafening clang, I learned to be afraid of the presented stimuli because they were accompanied by him taking out the family .38 Special and firing several window-rattling rounds into the ceiling, while shouting, "Nigger, go back to Africa!" loud enough to make himself heard over the quadraphonic console stereo blasting "Sweet Home Alabama" in the living room. To this day I've never been able to sit through even the most mundane TV crime drama, I have a strange affinity for Neil Young, and whenever I have trouble sleeping, I don't listen to recorded rainstorms or crashing waves but to the Watergate tapes.”
De Nederlandse dichter Harry M.P. van de Vijfeijkewerd geboren op 26 oktober 1946 in Waalre. In 1965 deed hij eindexamen gymnasium B in Stevensbeek, om vervolgens in Nijmegen psychlogie te studeren. In 1973 studeerde hij af. Vervolgens werkte hij o.a. als sociotherapeut in Overwaal in Lent, als titelbeschrijver in de Koninklijke Bibliotheek ’s-Gravenhage en als docent psychologie aan de Hogeschool Arnhem en Nijmegen. Van de Vijfeijke speelde ook toneel. in 1984 resp. 1985 speelde hij met de Nijmeegse Theatergroep Kadans de voorstellingen: “De Goede mens van Sezuan” van Bertolt Brecht en “De Fysici” van Friedrich Dürrenmatt. Hij verfilmde mede de novelle “Veertig” van Kees van Kooten. In 1985 begon hij met het schrijven en publiceren van gedichten. Hij debuteerde in “Nijmeegse Inkt III” in 1986. Vervolgens publiceerde hij regelmatig in het tijdschrift Jambe en in bloemlezingen van het tijdschrift Jambe. In 1995 rondde hij de postdoctorale opleiding tot gedragstherapeut af in 1995 en in 2010 voltooide hij de studie filosofie (Bachelor of Arts).Momenteel verzorgt hij o.a. columns/lezersreacties voor de website van Boekhandel Roelants/vh de Oude Mol over de onderwerpen Psychologie, Filosofie, Beeldende Kunst en Literatuur.
Te laat voor alles
Te laat voor alles, op tijd slik ik de duivel in. Er moet een taal die redt te spreken zijn. Ik zoek op mijn taalplein klein gewin.
In het met kracht van opwekken spreken. In het richten van de blik op dingen die opblinken. Meisjes, glans, en jongens, bal, twee goedgebekte lijsters die wat drinken.
In het vinden van de zin die in een adem, gaaf en glijdend, meesluipt met de opening.
Ik reik naar een gedicht, mijn tong beweegt licht golvend, iets luider en ik zing.
Stedeling
Geen stad die op mij let, ik kan er sluipen. Geen schijnvertrek dat mij naar binnen trekt. Ik weet van de schijn en ken de luiken. Geen stedeling die mij belet, ik schep meer dan voorheen, nood aan de ruimte.
Men zal hebben gezegd:met een glimlach groette hij, stelde belang. Op eigen wijze deed hij dat, waar hij ging, ging hij rechtop, oprecht zijn gang.
Hij liep wat rond, een spel, wisselde hier en daar wat woorden tot gedicht. Men zal hebben gezegd: in samenhang met wie hij was.
Harry M.P. van de Vijfeijke (Waalre, 26 oktober 1946)
De boer schrok zich die avond lam: een trein die door zijn weiland kwam had hij gehoord. Toen was het weg. Het was niet waar. Pas twee jaar later is er daar een trein ontspoord.
Ook iemand zag, terwijl hij sliep een auto zinken in het diep, een heel gezin. Precies de plek heeft hij gezien: de auto reed een dag nadien het water in.
Soms is er vage lampenschijn uit ramen waar geen huizen zijn, alleen maar grond. Al wat bestaat heeft steeds bestaan en wat vergaat is al vergaan eer het bestond.
Spelende meisjes
Vol sombere doemgedachten geraakte ik in een straat waar meisjes aan 't spelen waren en we kwamen aan de praat.
Turkse en Surinaamse en sommige autochtoon en ze hadden er nauwelijks weet van, ze speelden daar gewoon.
Mijn sombere visioenen van een wereld die verging, vervaagden in 't licht van die kinderen tot een herinnering.
Want die meisjes met aardige ogen en met hun prachtige haar zullen de kinderen baren voor de komende duizend jaar.
Willem Wilmink (25 oktober 1936 – 2 augustus 2003) Portret door Desirée Groot Koerkamp in Oostmarsum
Schrijdende over het wijnrood tapijt, in de macht van zijn donker’ en bitteren gloed, groeide mijn trots tot een somber, bevrijd gevoel van zijn magischen overmoed.
Maar hoe naar dit dronken en vorstelijk perk den weg nog zoeken in ’t schaamvol en vaal sleetse, waar grauwere draden het werk der teekning verzaken, de roekloze praal;
en hoe in de bloem, die bloed en zwart blauw, blank, purper en goud vermengt in haar onontwarbaar hart? O Daidalos, o woud!
Sib. Dalius O onbeantwoorde liefde...
O onbeantwoorde liefde, eeuwig gesloten ring binnen zich zelf begonnen, gebogen in een kring zodat de ziel een smalgeronde lijn diep ingesmeed oud goud moet zijn.
O onbeantwoorde liefde, weerbarstge burcht opgericht te midden vrolijk lover, te midden trillend licht, maar die 't halsstarrig steen naakt achter de staande brug weet het vertraagd verjaren en zoek de weg terug.
Het hart wordt eenmaal moe wanneer het zijn rust niet krijgt. Het hart wordt eenmaal stil wanneer het antwoord zwijgt. Het hart wordt eenmaal hard zo het één zachtheid wil,
Liefde verbeid in 't hart dat enkel de liefde wil. Fier hart, duur onbedorven de eeuwigheid doorheen Woon in uw reine ring en blijf een burcht van steen.
Christine D'haen (25 oktober 1923 – 3 september 2009)
"Kate makes my sandwich for me every single night before she goes to bed,” Dr. Battista said. “She’s very domestic.” Kate blinked. “Peanut butter, though,” Pyotr said. “Well, yes.” “Yes,” Pyotr said with a sigh. He sent her a look of regret. “But is certainly pretty enough.” “You should see her sister.” Kate said, “Oh! Father!” “What?” “This sister is where?” Pyotr asked. “Well, Bunny is only 15. She’s still in high school.” “Okay,” Pyotr said. He returned his gaze to Kate. Kate wheeled her stool back sharply and stood up. “Don’t forget your Tupperware,” she told her father. “What! You’re leaving? Why so soon?” But Kate just said, “Bye” – mostly addressing Pyotr, who was watching her with a measuring look – and she marched to the door and flung it open. “Katherine, dearest, don’t rush off!” Her father stood up. “Oh, dear, this isn’t going well at all. It’s just that she’s so busy, Pyoder. I can never get her to sit down and take a little break. Did I tell you she runs our whole house? She’s very domestic. Oh, I already said that. And she has a full-time job besides. Did I tell you she teaches preschool? She’s wonderful with small children.” “Why are you talking this way?” Kate demanded, turning on him. “What’s come over you? I hate small children; you know that.” There was another hooting sound from Pyotr. He was grinning up at her. “Why you hate small children?” he asked her. “Well, they’re not very bright, if you’ve noticed.”
Anne Tyler (Minneapolis, 25 oktober 1941)
De Turkse schrijfster Elif Shafak (eigenlijk Elif Şafak) werd geboren in Straatsburg op 25 oktober 1971. Zie ook alle tags voor Elif Shafak op dit blog.
Uit: Honour
“My mother died twice. I promised myself I would not let her story be forgotten, but I could never find the time or the will or the courage to write about it. That is, until recently. I don’t think I’ll ever become a real writer and that’s quite all right now. I’ve reached an age at which I’m more at peace with my limitations and failures. But I had to tell the story, even if only to one person. I had to send it into some corner of the universe where it could float freely, away from us. I owed it to Mum, this freedom. And I had to finish it this year. Before he was released from prison. In a few hours I’ll take the sesame halva off the hob, let it cool by the sink and kiss my husband, pretending not to notice the worried look in his eyes. Then I’ll leave the house with my twin daughters – seven years old, four minutes apart – and drive them to a birthday party. They’ll quarrel on the way, and, for once, I’ll not scold them. They’ll wonder if there will be a clown at the party, or, better still, a magician. ‘Like Harry Houdini,’ I’ll say. ‘Harry who?’ ‘Who-deeny, she said, you silly!’ ‘Who’s that, Mummy?’ That will hurt. A pain like a bee sting. Not much on the surface, but a growing burning within. I’ll realize, as I have done on so many occasions before, that they don’t know anything about their family history because I have told them so little. One day, when they’re ready. When I’m ready. After I have dropped off the girls, I’ll chat for a while with the other mothers who have shown up. I’ll remind the party host that one of my daughters is allergic to nuts, but, since it is difficult to tell the twins apart, it is better to keep an eye on both of them and make sure neither gets any food with nuts, including the birthday cake. That is a bit unfair to my other daughter, but between siblings that does happen sometimes, the unfairness, I mean.”
I watched the miles, I saw my life go by, A drumbeat of bare trees and frozen ponds, Forlorn stations, ruined factories. I must have dozed, my head against the glass. Women I dreamed I would have died for once Mourned me in a dream. South by southwest Our train cleaved the horizon, pushed the sun Toward somebody else's sunrise, while Heaven and earth denied my day was done, Painting a fantastic continent Of cumulus and ether, air and mist, Real as any land to a waking man. A wall of purple hills sloped to the shore In fluted cliffs; cloud archipelagos Edged with golden beaches jeweled a sea Bluer than our sky. Had I missed my stop? Now was I on my way out of this world, Alone on the express to Elysium, Lotus trees, the lost woman of my dreams?
Shadows deepened and the speeding train Rolled on into twilight. Slowly then I came to myself, cold, woke to the thought: This is how it must be at the end of the line. You cannot tell the water from the sky, Mourners from the dead, or clouds from land. The fire of the sun has tricked you blind, And earth, air and water join in one.
Orphan
What was I looking for in that room Crowded with old books, shelves so full, It seemed they could not hold another title, Except where in places a weary volume Leaned upon its neighbor's crooked spine? Some dimly remembered novel or poem I once read and loved, or dreamed of? Either a real book or the book of dreams A friend once advised me to record: Write upon waking, the dreams will come If you wait and listen, word for word. And night and day must be reconciled Like mother and father, parent and child, Brother and sister, lovers who have quarreled.
Daniel Mark Epstein (Washington, 25 oktober 1948) Portret door Raoul Middleman, 2004
An springt der Sommer –: mitten durch den Reifen, – noch einmal trägt mein Glück – Verweile doch und laß dich auch begreifen, mein Pfauen-Augen-Blick – Es ist das Stundenglas nicht umzukehren und was die Parze spinnt . . . Das Leben, das wir beide so verehren, e s r a s t – e s r i n n t .
Es traut kein Bürger, segnet uns kein Paster, kein Sozi stimmt mit ein. Es muß, mein Kind, nicht immer gleich das Laster, es kann auch Liebe sein. Denn was sich liebt, das spottet der Erfahrung, und was sich fesselt, gibt sich aus der Hand. Dein Arsch hängt über mir wie eine Offenbarung: gesammelt – und entspannt.
Verdammter Morgen, bleiche Abschiedsstunde, wenn uns der Schweiß gefriert. Dein Finger paßt so schön in meine Wunde, faß rein, daß sie sich spürt. Und Biß um Biß sich aneinanderreibend machen der Seele die Gestalt bewußt. Scharf wie Makrelen, Plankton seihend, schlürfen wir uns die Seufzer aus der Brust.
Die Nacht ist hin, die Dinge sind so sausend (Ein Kuß noch draufgepappt) Eh uns der schwarze Müllmann 1 : 100 000 im Acheron verklappt . . . Ein Blutsturz, gut, so steigt er, so verstrullt er; Schmerzböen, Tränenschauer, immer hinterher! Das nimmt das Wasser alles auf die leichte Schulter; das trägt die Flut ins Meer –
Peter Rühmkorf (25 oktober 1929 – 8 juni 2008) In 1985
“Mein Leben begann als statistische Ausnahme. Denn nach der geplanten Wunschgeburt von Pia wollten meine Eltern kein Kind mehr haben. Sie waren zu sehr mit ihren Karrieren beschäftigt und hatten anlässlich der Geburt meiner Schwester herausgefunden. das eigene Kinder nicht unbedingt ihre Sache waren, auch wenn sich der Staat. dem sie äußerst wohlwollcnd gegenüberstanden. von seinen Bürgern zahlreichen Nachwuchs erhoffte. Mein Vater arbeitete Tag und Nacht an seiner Promotion. Meine Mutter war viel beschäftigte Kaderleiterin der Hallaren Schokoladenßbrile. Sie bemühten sich redlich. kein weiteres Kind zu bekommen und redeten sich, was ihr Bemühen um Geburtenlcontrolle betraf, damit heraus, dass sich der Staat ohnehin vor allem Kinder aus den Reihen des herrschenden Proletariats wünschte und nicht aus denen der Intelligenz, der sie mittlerweile zugehörig waren. Allerdings war an meinen Eltern vorbeigegangen, dass ebenjener Staat längst festgestellt hatte, dass nur aus den Kindern von Ingenieuren und Forschern die dringend benötigten neuen Forscher und Ingenieure wurden, während aus den vielen Arbeiterltindern zum Teil Arbeiter wurden, zum Teil aber nicht einmal das, sodass also doch auch Kinder von der Intelligenz gewünscht wurden. Sonst hätte meine spätere Mutter vielleicht von vornherein nicht täglich eine dunkelgriine Tablette nach dem abendlichen Zähnepurr.en eingenommen. die eigentlich meine Entstehung verhindern sollte. Nach dem Biologen Raymond Pearl ist ein Index benannt, der berechnet, wie viele sexuell aktive Frauen im Lauf eines Jahres schwanger werden. Ohne jegliches Verhütungsmittel passiert das Hinfundachtzig von hundert Frauen, bei der Kalendermethode neun von hundert Frauen, bei regelmäßiger Einnahme von oxmi:ton nur einer Frau von hundert. Diese eine brachte mich am Tag der Republik, dem 7. Oktober 1971, im grünlichen Neonlicht des Kreissaals 2 des Klinikums Kröllwitz der Stadt Halle an der Saale zur Welt. Und nannte mich Friedrich. Zwar zog unsere Familie kurz nach meiner Geburt in die Hauptstadt Berlin, aber das änderte nichts daran, dass »Halleu auf meiner Geburtsurkunde dokumentiert wurde. Halle an der Saale - Salzstadt. Hansestadt, westfälische Stadt, preußische Stadt, Bezirkshauptstadt. Oder, für meine Berliner Mitschüler: »Sachsen«.
De kamer slaapt. - Dromerig langgerekt Geroep van tortels vult de lome lucht. Ver, lijk geklapwiek, latjes-klepgerucht Van zonneblinden, die men opentrekt.
Citroen-aroom van gele zuidervrucht, Adem van perzik purperdons-bedekt En ziel van lelie tragisch bloedbevlekt Smelten bedwelmend tot één geurenzucht.
Door 't rietgordijn, dat in de kamercel Gevangen houdt warmgouden schemering, Zwevende en bevende als een goudkapel, Verdwaalde een zonvonk, uit een kamerding - Kristal of koper - toverende een wel Van kleurenvreugde en stralenflonkering.
Hélène Swarth (25 oktober 1859 - 20 juni 1941) Portret door H.J. Haverman, 1896
In al this world, to seken up and doun, There nys no man so wys that koude thenche So gay a popelote or swich a wenche. Ful brighter was the shynyng of hir hewe Than in the Tour the noble yforged newe. But of hir song, it was as loude and yerne As any swalwe sittynge on a berne. Therto she koude skippe and make game, As any kyde or calf folwynge his dame. Hir mouth was sweete as bragot or the meeth, Or hoord of apples leyd in hey or heeth. Wynsynge she was, as is a joly colt, Long as a mast, and upright as a bolt. A brooch she baar upon hir lowe coler, As brood as is the boos of a bokeler. Hir shoes were laced on hir legges hye. She was a prymerole, a piggesnye, For any lord to leggen in his bedde, Or yet for any good yeman to wedde. Fair was this youthful wife, and therewithal As weasel's was her body slim and small. A girdle wore she, barred and striped, of silk. An apron, too, as white as morning milk About her loins, and full of many a gore;
Geoffrey Chaucer (Ca. 1343 - 25 oktober 1400) De molenaar op een illustratie
Tags:Willem Wilmink, Christine D'haen, Anne Tyler, Elif Shafak, Daniel Mark Epstein, Peter Rühmkorf, Jakob Hein, Hélène Swarth, Geoffrey Chaucer, Romenu
De Nederlandse schrijver en dichter François Désiré Pauwelswerd geboren in Amsterdam op 25 oktober 1888 als zoon van de Vlaamse operazanger Désiré Pauwels en de toneelspeelster Sophie Pauwels-van Biene. Pauwels studeerde rechten in Amsterdam en Utrecht. Na zijn promotie (1915) vestigde hij zich als advocaat in Amsterdam. Hij maakte naam in strafrechtzaken en kwam op voor de humanisering van de rechtspraak. Hij debuteerde met de bundel “Gedichten” in 1908. Grote waardering oogstte vooral de bundel “Tziganen” (1924). Zelf had hij voorkeur voor zijn sonnettencyclus in drie boeken, “Morgen en Strijd” (1931 en 1940) en “Schemeringen”, dat met de herdruk van de vorige onder de titel “Dag van leugen” in 1948 het licht zag. De 225 sonnetten vormen in een opeenvolgende stemmingsbeelden een `mensenleven in verzen' met autobiografische inslag. Grote opgang maakten zijn verhalen en romans, waarvoor Pauwels kon putten uit zijn ervaringen en mensenkennis, opgedaan als strafpleiter. De schetsen “Boeven en burgers” (1926), bewerkt voor het toneel, verwekten zelfs opschudding. In de inleiding van zijn eerste roman, “Tine Kipra’s echtscheiding” (1929), stelde de auteur de vaderlandse schijnheiligheid inzake echtscheidingen aan de kaak. Herman Bouber verzorgde de toneelbewerking die ook werd opgevoerd. De destijds opzienbarende roman “Rechter Thomas” (1937) werd verfilmd. Zijn romans, waarvan “Als het niet waar is” (1960) veel autobiografisch materiaal bevat, zijn evenals zijn poëzie buiten literaire modes om geschreven in een onopgesmukte stijl.
De moeder en de zoon
Wanneer de straat vol gouden schemer is, de laatste kar verratelt om den hoek, dan zit ik wachtend aan mijn vensternis en lees maar flauw in 't opgeslagen boek.
De vrede van het laat namiddaguur heeft al bewegen in mij stil gezet, als bij een zieke, wien men 't sloopend vuur van pijn en koorts tot kalmte heeft gebet.
Dit is de stemming, teeder als een klacht en als der zon verdiepte luister schoon, waarin ik elken dag verlangend wacht de grijze moeder en den jongen zoon....
Hij steunt haar zorgzaam en zijn slanke jeugd treedt recht maar langzaam naast heur wank'len gang, zijn oogen zijn als een getoomde vreugd', om 't leven blij, om d' oude moede bang.
Dan staan z' een poos: zij leunt het witte hoofd aan zijn gebogen arm en kan niet meer, ziet naar hem op, den blik half uitgedoofd, en glimlacht stil en wil dan verder weer.
Maar hij noopt haar te wachten, zie, hij legt zijn hand zacht op heur ving'ren rimplig vel, en schoon ik niet kan hooren wat hij zegt, toch weet ik d' onverstane woorden wel.....
Waar blijven zij, mijn vrienden?...'t Is al laat, zoo hier en daar gaan de gordijnen neer, en d' enkele lantaren in mijn straat heeft reeds haar geel en bevend schijnsel weer.
Waar blijven zij?...De kamer zonk al diep in 't om mij saâmgepakte duister weg en 't is alsof ik angstig-droomend sliep en nu, plots wakker, m' iets heel droefs voorzeg.
Is over d' oude moeder ook het zwart gekomen van den naderenden nacht, en ligt haar scheem'rend leven thans verstard in 't eindloos donker dat ons allen wacht?...
Komt later dan misschien de blonde zoon nog eens in 't middaguur mijn raam voorbij, aan nieuwe vrijheid, nieuwe vreugd gewoon en met den lach der jonkheid aan zijn zij?....
François Pauwels (25 oktober 1888 – 8 januari 1966)
