De Amerikaanse schrijver Don Winslow werd geboren in New York op 31 oktober 1953. Hij groeide op in Perryville, een kustdorpje in South Kingstown, Washington County (Rhode Island)). Zijn moeder was een bibliothecaris en zijn vader was een onderofficier van de United States Navy. Winslow studeerde af in Afrikaanse Geschiedenis aan de Universiteit van Nebraska. Voordat hij schrijver werd had hij verschillende baantjes. Eind jaren 1970 verhuisde hij terug naar New York, waar hij werkzaam was als de manager van een bioscoopketen en als privédetective. Nadien ging hij terug naar school en behaalde hij een Masterdiploma in de richting Militaire Geschiedenis. Hij leidde ook safari's in Kenia en ondernam grote wandeltochten in de Chinese provincie Sichuan. In 1991 werd zijn debuutroman “A Cool Breeze on the Underground” uitgebracht. Het was tevens zijn eerste boek over het hoofdpersonage Neal Carey, een jonge, New Yorkse boekenwurm en privédetective. Midden jaren 1990 verhuisde Winslow met zijn gezin naar Californië. In 1997 bracht hij de roman”The Death and Life of Bobby Z” uit. Het boek werd een groot succes, hetgeen hem toeliet om voltijds schrijver te worden. Tien jaar later werd het boek verfilmd door regisseur John Herzfeld. In 2010 schreef Winslow de misdaadroman “Savages”. Het boek, over twee Amerikaanse drugsdealers die ruzie krijgen met een Mexicaans drugskartel, werd twee jaar later verfilmd door Oliver Stone. Winslow zelf schreef het scenario voor de verfilming.

Uit:The Cartel

„The bell rings an hour before dawn.
The beekeeper, released from a nightmare, gets up.
His small cell has a bed, a chair, and a desk. A single small window in the thick adobe wall looks out onto the gravel path, silver in the moonlight, which leads up toward the chapel.
The desert morning is cold. The beekeeper pulls on a brown woolen shirt, khaki trousers, wool socks, and work shoes. Walking down the hall to the communal bathroom, he brushes his teeth, shaves with cold water, and then falls in with the line of monks walking to the chapel.
No one speaks.
Except for chanting, prayers, meetings, and necessary conversation at work, silence is the norm at the Monastery of Christ in the Desert.
They live by Psalm 46:10—­“Be still and know that I am God.”
The beekeeper likes it that way. He’s heard enough words.
Most of them were lies.
Everyone in his former world, himself included, lied as a matter of course. If nothing else, you had to lie to yourself just to keep putting one foot in front of the other. You lied to other people to survive.
Now he seeks truth in silence.
He seeks God in the same, although he has come to believe that truth and God are the same.
Truth, stillness, and God.
When he first arrived, the monks didn’t ask him who he was or where he came from. They saw a man with saddened eyes, his hair still black but streaked with silver, his boxer’s shoulders a little stooped but still strong. He said that he was looking for quiet, and Brother Gregory, the abbot, responded that quietude was the one thing they had in abundance.
The man paid for his small room in cash, and at first spent his days wandering the desert grounds, through the ocotillo and the sage, walking down to the Chama River or up onto the mountain slope. Eventually he found his way into the chapel and knelt in the back as the monks chanted their prayers.“

 
Don Winslow (New York, 31 oktober 1953)

31-10-2016 om 00:00 geschreven door Romenu  

Bij Halloween

 
The Haunted House door John Atkinson Grimshaw, 1874

Haunted Houses

All houses wherein men have lived and died
Are haunted houses. Through the open doors
The harmless phantoms on their errands glide,
With feet that make no sound upon the floors.

We meet them at the door-way, on the stair,
Along the passages they come and go,
Impalpable impressions on the air,
A sense of something moving to and fro.

There are more guests at table than the hosts
Invited; the illuminated hall
Is thronged with quiet, inoffensive ghosts,
As silent as the pictures on the wall.

The stranger at my fireside cannot see
The forms I see, nor hear the sounds I hear;
He but perceives what is; while unto me
All that has been is visible and clear.

We have no title-deeds to house or lands;
Owners and occupants of earlier dates
From graves forgotten stretch their dusty hands,
And hold in mortmain still their old estates.

The spirit-world around this world of sense
Floats like an atmosphere, and everywhere
Wafts through these earthly mists and vapours dense
A vital breath of more ethereal air.

Our little lives are kept in equipoise
By opposite attractions and desires;
The struggle of the instinct that enjoys,
And the more noble instinct that aspires.

These perturbations, this perpetual jar
Of earthly wants and aspirations high,
Come from the influence of an unseen star
An undiscovered planet in our sky.

And as the moon from some dark gate of cloud
Throws o’er the sea a floating bridge of light,
Across whose trembling planks our fancies crowd
Into the realm of mystery and night,—

So from the world of spirits there descends
A bridge of light, connecting it with this,
O’er whose unsteady floor, that sways and bends,
Wander our thoughts above the dark abyss.

 
Henry Longfellow (27 februari 1807 - 24 maart 1882)
West End Halloween Parade in Portland, Maine. Lomfellow wird geboren in Portland.

De Canadese schrijver Joseph Boyden werd geboren op 31 oktober 1966 in Willowdale, Ontario. Zie ook mijn blog van 31 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Joseph Boyden op dit blog.

Uit: Through Black Spruce

“They keep him on the top floor, the critical one. I can smell the raw scent of him. It lingers just under the soap of the birdbath his nurse Eva gave him earlier. I’m close to his ear, close enough to see a few grey hairs sprouting from it. “Can you hear me?” I’m gone eight months, then home for a day, only to have this happen. “Eva tells me to talk to you. I feel stupid, but I’ll try for a few minutes before Mum comes back. She can’t catch me, though.” She’d take it as a sign of me weakening, of finally becoming a good Catholic girl like she’s always wanted.
I stand up, see white outside the window, a long view of the river and three feet of snow, the spruce like a wrought iron fence in black rows against the white. So cold out today. The sky is blue and high. No clouds to hold any heat.
Dr. Lam wanted to fly him down to Kingston but was concerned he wouldn’t make the journey. He’ll die down there. I watch as snowmobiles cut along the river, following the trail from Moosonee.Their exhaust hangs white in the air. February. The deadest month. The machine that helps him breathe sounds like the even breath of some mechanical sleeping child. A machine hooked up to his arm beeps every second or so. I think it is the machine that tells the staff that his heart still beats.
I hear the pad of footsteps entering the room and I turn, expecting my mother, black hair eight months ago mostly white now so that when I first saw her nothing made sense. But it’s Eva, so large in her blue scrubs, all chubby brown face. I always thought nurses wore white uniforms and silly-looking hats. But in this hospital they dress like mechanics. I guess that’s what they are.
Eva checks his vitals and jots them down on his clipboard. She turns him on his side and places pillows behind to prop him up. She told me it is to prevent bedsores. A month now he’s been here and all they can tell me is he remains in a stable but deeply catatonic state. The chances are slim that he’ll ever wake again. The injuries to his head were massive, and he shouldn’t be alive right now. But is he really alive, lying there? I want to ask Eva as she rubs his legs.
“Come help me, Annie,” she says. “Do the same to his arms. Keep the circulation going. It’s vital.”
“Ever weird,” I say, standing on the other side of the bed, holding his arm in my hands, kneading it.
“What is?”
“Touching him. My whole life I can’t ever remember touching him at all.”
“Get over it.” Eva breathes heavily as she works. She huffs and puffs. I’ve known her all my life and she’s always been fat. Bigger than fat. She is my apple-faced, beluga-sized best friend. “Have you been talking to him?” she asks.”

 
Joseph Boyden (Willowdale, 31 oktober 1966)

De Engelse dichter John Keats werd geboren op 31 oktober 1795 in Finsbury Pavement in Londen. Zie ook mijn blog van 31 oktober 2010 en eveneens alle tags voor John Keats op dit blog.

After dark vapors have oppress'd our plains

After dark vapors have oppress'd our plains
For a long dreary season, comes a day
Born of the gentle South, and clears away
From the sick heavens all unseemly stains.
The anxious month, relieved of its pains,
Takes as a long-lost right the feel of May;
The eyelids with the passing coolness play
Like rose leaves with the drip of Summer rains.
The calmest thoughts came round us; as of leaves
Budding -- fruit ripening in stillness -- Autumn suns
Smiling at eve upon the quiet sheaves --
Sweet Sappho's cheek -- a smiling infant's breath --
The gradual sand that through an hour-glass runs --
A woodland rivulet -- a Poet's death.

As from the darkening gloom a silver dove

As from the darkening gloom a silver dove
Upsoars, and darts into the eastern light,
On pinions that nought moves but pure delight,
So fled thy soul into the realms above,
Regions of peace and everlasting love;
Where happy spirits, crown'd with circlets bright
Of starry beam, and gloriously bedight,
Taste the high joy none but the blest can prove.
There thou or joinest the immortal quire
In melodies that even heaven fair
Fill with superior bliss, or, at desire,
Of the omnipotent Father, cleav'st the air
On holy message sent -- What pleasure's higher?
Wherefore does any grief our joy impair?

To A Cat

Cat! who has pass'd thy grand climacteric,
How many mice and rats hast in thy days
Destroy'd? How many tit-bits stolen? Gaze
With those bright languid segments green, and prick
Those velvet ears - but prythee do not stick
Thy latent talons in me - and tell me all thy frays,
Of fish and mice, and rats and tender chick;
Nay, look not down, nor lick thy dainty wrists, -
For all the wheezy asthma - and for all
Thy tail's tip is nick'd off - and though the fists
Of many a maid have given thee many a maul,
Still is thy fur as when the lists
In youth thou enter'dst on glass-bottled wall.

 
John Keats (31 oktober 1795 – 23 februari 1821) 
Portret door William James Neatby (1860-1910).

Zie voor nog meer schrijvers van de 31e oktober ook mijn blog van 31 oktober 2015 deel 1 en eveneens deel 2

31-10-2016 om 00:00 geschreven door Romenu  

Dolce far niente

 
October door George Inness, 1886

October

O hushed October morning mild,
Thy leaves have ripened to the fall;
Tomorrow's wind, if it be wild,
Should waste them all.
The crows above the forest call;
Tomorrow they may form and go.
O hushed October morning mild,
Begin the hours of this day slow.
Make the day seem to us less brief.
Hearts not averse to being beguiled,
Beguile us in the way you know.
Release one leaf at break of day;
At noon release another leaf;
One from our trees, one far away.
Retard the sun with gentle mist;
Enchant the land with amethyst.
Slow, slow!
For the grapes' sake, if the were all,
Whose elaves already are burnt with frost,
Whose clustered fruit must else be lost—
For the grapes' sake along the all.

 
Robert Frost (26 maart 1874 – 29 januari 1963)
Herfst in het Presidio park, San Francisco. Robert Frost werd geboren in San Francisco.

De Vlaamse schrijver Jan Van Loy werd op 30 oktober 1964 geboren te Herentals, in de Antwerpse Kempen. Zie ook alle tags voor Jan Van Loy op dit blog.

Uit: Ik, Hollywood

“Er was geen huis, geen poort, geen ankerplaats. Alleen een rij lage bomen, met daarachter meer van dezelfde bomen, allemaal in het gelid. Iedereen stapte uit.
‘Van wie is deze auto?’ vroeg Charlie.
‘Van mij,’ zei Mooney. ‘Van meneer Whitfield. Ik gebruik hem voor mijn werk.’
‘En wat moeten wij doen als we ergens naartoe willen?’
‘Daar rijdt een tram.’
Mooney wees naar het einde van de weg, waar niets bijzonders te zien was. Aan de overkant van de straat lag braakland, verderop stonden enkele bungalows.
‘Is er een drugstore?’
‘Dáár,’ zei Mooney weer. ‘In de hoofdstraat.’ Hij ging tussen de bomen door een pad op. De broers volgden hem maar.
‘Citroen,’ zei Mooney, wijzend naar een boom. ‘Tweehonderdvijftig stuks. Verwaarloosd.’ Hij wees naar de talrijke hoopjes aarde. ‘Zakratten.’
Ze kwamen bij een open ruimte rondom een donkere houten constructie.
‘Het huis,’ zei Mooney.
‘Dat is een schuur,’ zei Charlie.
‘Ja, een schuur,’ zei Louie, hoewel hij alleen in de filmpjes ooit een schuur had gezien.
‘Een schuur heeft geen binnenmuren,’ zei Mooney. ‘Dit heeft drie kamers.’
‘Het ziet eruit als een schuur,’ zei Charlie. ‘Iets voor vee.’
‘Vee gaat in een stal,’ zei Mooney. ‘Een schuur is voor opslag. En dit is een huis.’
Ze gingen naar binnen. De vloerplanken hikten onder elke stap. Er stonden een tafel met vier stoelen en een dun gestoffeerde bank; in een hoek een onversierde ladekast.
‘Drie maanden woon ik hier,’ zei Mooney. ‘Valt mee.’
‘Maar toch blij dat je nu kunt vertrekken?’ vroeg Louie.”

 
Jan Van Loy (Herentals, 30 oktober 1964)

De Amerikaanse dichter Ezra Pound werd geboren in Hailey, Idaho op 30 oktober 1885. Zie ook mijn blog van 30 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Ezra Pound op dit blog.

Uit: Canto II (Fragment)

The ship landed in Scios,
           men wanting spring-water,
And by the rock-pool a young boy loggy with vine-must,
           "To Naxos? Yes, we'll take you to Naxos,
Cum' along lad." "Not that way!"
"Aye, that way is Naxos."
           And I said: "It's a straight ship."
And an ex-convict out of Italy
           knocked me into the fore-stays,
(He was wanted for manslaughter in Tuscany)
           And the whole twenty against me,
Mad for a little slave money.
           And they took her out of Scios
And off her course...
           And the boy came to, again, with the racket,
And looked out over the bows,
           and to eastward, and to the Naxos passage.
God-sleight then, god-sleight:
           Ship stock fast in sea-swirl,
Ivy upon the oars, King Pentheus,
           grapes with no seed but sea-foam,
Ivy in scupper-hole.
Aye, I, Acœtes, stood there,
           and the god stood by me,
Water cutting under the keel,
Sea-break from stern forrards,
           wake running off from the bow,
And where was gunwale, there now was vine-trunk,
And tenthril where cordage had been,
           grape-leaves on the rowlocks,
Heavy vine on the oarshafts,
And, out of nothing, a breathing,
           hot breath on my ankles,
Beasts like shadows in glass,
           a furred tail upon nothingness.
Lynx-purr, and heathery smell of beasts,
           where tar smell had been,
Sniff and pad-foot of beasts,
           eye-glitter out of black air.
The sky overshot, dry, with no tempest,
Sniff and pad-foot of beasts,
           fur brushing my knee-skin,
Rustle of airy sheaths,
           dry forms in the æther.
And the ship like a keel in ship-yard,
           slung like an ox in smith's sling,
Ribs stuck fast in the ways,
           grape-cluster over pin-rack,
           void air taking pelt.
Lifeless air become sinewed,
           feline leisure of panthers,
Leopards sniffing the grape shoots by scupper-hole,
Crouched panthers by fore-hatch,
And the sea blue-deep about us,
           green-ruddy in shadows,
And Lyæus: "From now, Acœtes, my altars,
Fearing no bondage,
           fearing no cat of the wood,
Safe with my lynxes,
           feeding grapes to my leopards,
Olibanum is my incense,
           the vines grow in my homage."

 
Ezra Pound (30 oktober 1885 - 1 november 1972)
Portret door Rickie Dickerson, 2000

De Franse dichter en schrijver Paul Valéry werd geboren op 30 oktober 1871 in Sète. Zie ook mijn blog van 30 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Paul Valéry op dit blog.

Baignée

Un fruit de chair se baigne en quelque jeune vasque,
(Azur dans les jardins tremblants) mais hors de l’eau,
Isolant la torsade aux puissances de casque,
Luit le chef d’or que tranche à la nuque un tombeau.

Éclose la beauté par la rose et l’épingle!
Du miroir même issue où trempent ses bijoux,
Bizarres feux brisés dont le bouquet dur cingle
L’oreille abandonnée aux mots nus des flots doux.

Un bras vague inondé dans le néant limpide
Pour une ombre de fleur à cueillir vainement
S’effile, ondule, dort par le délice vide,

Si l’autre, courbé pur sous le beau firmament,
Parmi la chevelure immense qu’il humecte,
Capture dans l’or simple un vol ivre d’insecte.

L’abeille
A Francis De Miomandre

Quelle, et si fine, et si mortelle,
Que soit ta pointe, blonde abeille,
Je n’ai, sur ma tendre corbeille,
Jeté qu’un songe de dentelle.

Pique du sein la gourde belle,
Sur qui l’Amour meurt ou sommeille,
Qu’un peu de moi-même vermeille,
Vienne à la chair ronde et rebelle!

J’ai grand besoin d’un prompt tourment:
Un mal vif et bien terminé
Vaut mieux qu’un supplice dormant!

Soit donc mon sens illuminé
Par cette infime alerte d’or
Sans qui l’Amour meurt ou s’endort!

 
Paul Valéry (30 oktober 1871 – 20 juli 1945)
Zelfportret, 1924

De Amerikaanse schrijver, psychiater en journalist Andrew Solomon werd geboren op 30 oktober 1963 in New York. Zie ook alle tags voor Andrew Solomon op dit blog.

Uit: The Noonday Demon

“Depression is the flaw in love. To be creatures who love. we must be creatures who can despair at what we lose. and depression is the mechanism of that despair. When it comes. it degrades one’s self and ultimately eclipses the capacity to give or receive affection. It is the aloneness within us made manifest. and it destroys not only connection to others but also the ability to be peacefully alone with oneself. Love. though it is no prophylactic against depression. is what cushions the mind and protects it from itself. Medications and psychotherapy can renew that protection. making it easier to love and be loved. and that is why they work. In good spirits. some love themselves and some love others and some love work and some love God: any of these passions can furnish that vital sense of purpose that is the opposite of depression. Love forsakes us from time to time. and we forsake love. In depression. The meaninglessness of every enterprise and every emotion. the meaninglessness of life itself. becomes self-evident. The only feeling left in this loveless state is insignificance.
Life is fraught with sorrows: no matter what we do. we will in the end die; we are, each of us, held in the solitude of an autonomous body; time passes. and what has been will never be again. Pain is the first experience of world-helplessness, and it never leaves us. We are angry about being ripped from the comfortable womb. and as soon as that anger fades. distress comes to take its place. Even those people whose faith promises them that this will all be different in the next world cannot help experiencing anguish in this one; Christ himself was the man of sorrows. We live. however. in a time of increasing palliatives; it is easier than ever to decide what to feel and what not to feel. There is less and less unpleasantness that is unavoidable in life. for those with the means to avoid. But despite the enthusiastic claims of pharmaceutical science. depression cannot be wiped out so long as we are creatures conscious of our own selves. It can at best be contained-and containing is all that current treatments for depression aim to do. »

 
Andrew Solomon (New York, 30 oktober 1963)

Zie voor nog meer schrijvers van de 30^e oktober ook mijn blog van 30 oktober 2015 en ook mijn blog van 30 oktober 2011 deel 2.

30-10-2016 om 07:22 geschreven door Romenu  

De Zwitserse dichter, schrijver en filmmaker Matthias Zschokke werd geboren op 29 oktober 1954 in Bern. Zie ook mijn blog van 29 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Matthias Zschokke op dit blog.

Uit: Die Wolken waren groß und weiß und zogen da oben hin

„Gestern, als der Boden noch frisch war und feucht, lebte in Berlin ein Mann, der sich – in der Hoffnung, mit diesem Namen Erfolg zu haben und glücklich zu werden - Roman nannte.
Seine greise Mutter wohnte tausend Kilometer weiter südwestlich und rief ihn mehrmals in der Woche an, an den Wochenenden fast immer, um zu fragen, wann er endlich bei ihr vorbeikomme und Schluss mache mit ihr; sie lebte nicht mehr gern. Er lachte jedes Mal mit einem kurzen, vernehmlichen Prusten und sagte, das sei nicht so einfach, wie sie sich das vorstelle.
Er hatte noch ein altes, eierschalfarbenes Telefon mit einer W'ählscheibe und einem Hörer, der wie ein Knochen aussah und mit einem spiralförmigen schwarzen Kabel am Apparat hing. Auf der Abdeckung der Sprechmuschel klebten vertrocknete Speisereste, die durch den I.uftausstoß bei diesem Prusten jeweils zwischen seinen Zähnen hervorspritzten. Sein vernehmliches Prusten war ihm unangenehm, so dass es ihm jedes Mal auf die Stimme schlug und er sich danach oft noch stundenlang räuspern musste, bevor er einen Satz herausbrachte. Irgendwo hatte er gelesen, räuspern helfe nichts, man müsse kräftig husten, um einen belegten Hals frei zu bekommen. Am Telefon traute er sich jedoch nicht zu husten, weil das im Ohr des Gesprächspartners wie eine kleine Explosion klingen würde.
Das Prusten hatte er sich angewöhnt, nachdem zwei seiner Bekannten eine Bemerkung von ihm – die er am Telefon gemacht hatte und die ohne seinen dazu ironisch lächelnden Gesichtsausdruck offenbar als Beleidigung aufgefasst werden konnte - missverstanden hatten, woraufhin sie den Kontakt zu ihm abbrachen. Auch als er einmal zu seiner Mutter sagte, zurzeit gehe es nicht - seine Pistole, die er zu diesem Zweck einsetzen wolle, sei leider verrostet, er müsse sie erst putzen -, trübte das die Atmosphäre zwischen ihnen.“

 
Matthias Zschokke (Bern, 29 oktober 1954)

De Duitse schrijver, dichter en literatuurwetenschapper Harald Hartung werd geboren op 29 oktober 1932 in Heme. Zie ook mijn blog van 29 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Harald Hartung op dit blog.

Schlüssel verloren

Bei Coladosen rostet ein Gartenstuhl
im Brunnenbecken während an einem Baum
der alte Penner singend sein Wasser lässt
Es ist schon meine wievielte Runde und
im zweiten Stock noch immer kein Licht zu sehn
Es kommt der Alte mit den beschifften Jeans
Er brabbelt etwas, feucht ist sein Bruderblick
Auch du mein Sohn! Auch du wirst bald bei uns sein

Öldruck (1973)

Am Wasserwerkteich die dünne
Lache aufdem Eis: ich sehe
immer ein anderes Bild den
billigen Öldruck

überm Bett der Eltern: ein Teich
wie dieser doch schwarz mit Wasser-
rosen und im bekränzten Kahn
fleischige Engel

rosige Hintern die heftig
hüpfen wie vorm Spiegel
jemand der im Bild sich übern Bootsrand
beugt in das Wasser

wo Lichter zittern von soviel
Musik und dann ist die Reihe
zu hüpfen schon an ihm und im
Sack wie die andern

Kinder hüpft er und fällt und spürt
Gras oder Haar, bleibt im Gefühl
Jahre liegen oder geht als
Fremder vorüber

 
Harald Hartung (Herne, 29 oktober 1932)
Cover

De Iraanse dichter en vertaler Mohsen Emadi werd geboren op 29 oktober 1976 in Sari. Zie ook mijn blog van 29 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Mohsen Emadi op dit blog.

Laws of gravity 

I
On your planet, an apple falls from the tree
and Newton discovers the laws of gravity.
On my planet, the telephone rings.
Newton picks up the receiver,
is hurled into the air,
and gets stuck in the branches of a tree.
I prefer to sit
on the principles of natural philosophy
and bite
floating apples--
which is to say
I want to weep a little.

II
a street where no dog barks
is a dead street
the dogs with lolling tongues
pant
and grab the pants of a passing poet
the poet takes off his pants
and his shirt
and naked as the day he was born
escapes into the world
the dogs bark
and run from one street to another
a poet who forgets all his words doesn't have any weight
he turns into a straw in the wind.
The wind howls in the howling of the wolves
The wolves escape in the snow
which is burying the streets.

Vertaald door Lyn Coffin

 
Mohsen Emadi (Sari, 29 oktober 1976)

De Engelse schrijver Lee Child (pseudoniem van Jim Grant) werd geboren op 29 oktober 1954 in Coventry. Zie ook alle tags voor Lee Child op dit blog.

Uit: Make Me

« Moving a guy as big as Keever wasn’t easy. It was like trying to wrestle a king-­size mattress off a waterbed. So they buried him close to the house. Which made sense anyway. The harvest was still a month away, and a disturbance in a field would show up from the air. And they would use the air, for a guy like Keever. They would use search planes, and helicopters, and maybe even drones.
They started at midnight, which they thought was safe enough. They were in the middle of ten thousand acres of nothingness, and the only man-­made structure their side of any horizon was the railroad track to the east, but midnight was five hours after the evening train and seven hours before the morning train. Therefore, no prying eyes. Their backhoe had four spotlights on a bar above the cab, the same way kids pimped their pick-­up trucks, and together the four beams made a wide pool of halogen brightness. Therefore, visibility was not a problem either. They started the hole in the hog pen, which was a permanent disturbance all by itself. Each hog weighed two hundred pounds, and each hog had four feet. The dirt was always chewed up. Nothing to see from the air, not even with a thermal camera. The picture would white out instantly, from the steaming animals themselves, and their steaming piles and pools of waste.
Safe enough.
Safe enough.
Hogs were rooting animals, so they made sure the hole was deep. Which was not a problem either. Their backhoe’s arm was long, and it bit rhythmically, in fluent articulated seven-­foot scoops, the hydraulic rams glinting in the electric light, the engine straining and roaring and pausing, the cab falling and rising, as each bucket-­load was dumped aside. When the hole was done they backed the machine up and turned it around and used the front bucket to push Keever into his grave, scraping him, rolling him, covering his body with dirt, until finally it fell over the lip and thumped down into the electric shadows.
Hogs were rooting animals, so they made sure the hole was deep. Which was not a problem either. Their backhoe’s arm was long, and it bit rhythmically, in fluent articulated seven-­foot scoops, the hydraulic rams glinting in the electric light, the engine straining and roaring and pausing, the cab falling and rising, as each bucket-­load was dumped aside. When the hole was done they backed the machine up and turned it around and used the front bucket to push Keever into his grave, scraping him, rolling him, covering his body with dirt, until finally it fell over the lip and thumped down into the electric shadows.“

 
Lee Child (Coventry, 29 oktober 1954)

De Amerikaanse schrijver, journalist en filmproducent Dominick Dunne werd geboren 29 oktober 1925 in Hartford, Connecticut. Zie ook alle tags voor Dominick Dunne op dit blog.

Uit: Too Much Money

“Losing the occasional friend along the way goes with the writer's territory, especially if the writer travels in the same rarefied circles he writes about, as I do. In time, some people come back. Pauline Mendelson did. She was a very good sport about the whole thing. Mona Berg did, sort of. Cecilia Lesky did. Maisie Verdurin adored being a character in one of my books and bought fifty copies to give as Christmas presents. Others didn't, of course. Justine Altemus, my great friend Lil Altemus's daughter, never spoke to me again. Only recently, Justine and I were seated side by side at a dinner dance at the Colony Club, celebrating Sandy Winslow's ninetieth birthday, and we never so much as looked in each other's direction for the hour and a half we were table companions.
Not too long ago I had intended to give myself a party on the occasion of my upcoming birthday, a milestone birthday, which I must confess I never thought I would reach, especially in the last two years of stress and high anxiety. This was all caused by a monstrously unpleasant experience involving some monstrously unpleasant people, who had no place in my life and took up far too much time in it, particularly when the years left to me are dwindling down to a precious few, as Walter Huston used to sing.
But it is a fact that the fault was mine. I fell hook, line, and sinker for a fake story from an unreliable source. I thought I had the scoop of my career, and I made the fatal mistake of repeating it on a radio show of no importance, and the consequences were dire. If you must know, I accused a congressman, former congressman Kyle Cramden, of knowing more than he was admitting about the case of the famous missing intern, Diandra Lomax. I made a mess, I tell you.”

 
Dominick Dunne (29 oktober 1925 - 26 augustus 2009)

De Duits – Franse schrijfster Claire Goll werd geboren op 29 oktober 1890 in Nürnberg. Zie ook mijn blog van 29 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Claire Goll op dit blog.

Uit:Der Gläserne Garten

“Armandier war stehengeblieben und blickte auf die vier Brücken, die ihm gleichzeitig in die Augen sprangen. Diese Wölbung! Der ideale Unterschlupf aller Strolche von Paris! Und dort unten, unter dem Pont Saint-Louis, hatte man jene ermordete Prostituierte gefunden. Er gellte ihm noch in den Ohren, der Schrei, den er damals hörte: »Mörder! Helft!« Ein Schrei, der ein riesiges Loch in die Nacht reißt. Und dann, gleich nachher, das Schweigen, monströs, ein großes schwarzes Tuch breitend über das Verbechen. Und das Opfer: gefesselt, geknebelt, übertäubt von diesem Schweigen. Eine Straßendirne, zwölf Dolchstiche in der Brust wie zwölf Ordenssterne.
Durch Wochen hatte er gefürchtet, sein Haus auf dem Quai de Bourbon zu betreten. Sooft er über die Brücke gehen wollte, wurde er von Panik erfaßt. Wer war das nur, der ihm folgte? Wer zwang ihn zu Geständnissen? Er drehte sich um, er will es stellen, das Phantom! Es ist das Mädchen mit den Blutsorden! Er möchte davonlaufen, aber der Flügelschlag eines riesigen Nachtfalters treibt ihn zurück ...
»Nur kaltes Blut bewahren! Du weißt ja, daß es nur die flackernde Gaslaterne ist, die sich dort drüben an den Brückenpfeiler lehnt, neben der Laterne. Die paar Stufen, die zu dieser führen, sind rot bemalt: Das ist der Tatort. Er täte besser daran, über den Pont Louis-Philippe heimzugehen. Es war nur die Scham, die ihn von diesem Umweg zurückgehalten hatte. Abend für Abend zauderte er, wenn er zu entscheiden hatte, über welche der sechs Brücken er nach Hause gehen sollte. Ihre Pfeiler, die auf Seufzern ruhten, ihre Brüstungen, an die sich die Lemuren gelehnt hatten - sie boten nur geringe Sicherheit. Es galt, über eine Brücke zu gehen, die Hunderte von Armandiers bestürmten...Es fehlte ihm gewiß nicht an Mut, er war bereit, allen Räubern, Dieben und Mördern die Stirn zu bieten - aber mit seinem eigenen Doppelgänger kämpfen, die Geständnisse eines zweiten Armandiers anhören, der aus einer früheren Existenz wiederkehrte - nein, das ging über seine Kräfte!“

 
Claire Goll (29 oktober 1890 – 30 mei 1977)
Cover

Zie voor nog meer schrijvers van de 29^e oktober ook mijn vorige blog van vandaag.

29-10-2016 om 11:00 geschreven door Romenu  

De Poolse dichter, schrijver en essayist Zbigniew Herbert werd geboren op 29 oktober 1924 in Lemberg. Zie ook alle tags voor Zbigniew Herbert op ditblog en ook mijn blog van 29 oktober 2009 en ook mijn blog van 29 oktober 2010

Meneer Cogito's twee benen

Het linkerbeen is normaal
optimistisch kun je zeggen
aan de korte kant
jongensachtig
glimlachend in de spieren
met een welgevormde kuit

het rechter
miserabel -
mager
met twee littekens
het ene langs de achillespees
het andere ovaal
lichtroze
de smadelijke herinnering aan een vlucht

links
is geneigd tot huppelen
tot dansen
geeft te veel om het leven
om iets te riskeren

rechts
is edelmoedig stijf
spot met elk gevaar

en zo
trekt
op zijn beide benen
links te vergelijken met Sancho Pancha
en rechts
herinnerend aan de dolende ridder

meneer Cogito
de wereld door
licht wankelend

Vertaald door Gerard Rasch

 
Zbigniew Herbert (29 oktober 1924 – 28 juli 1998)
Cover 

De Russische schrijver en wetenschapsfilosoof Aleksandr Aleksandrovitsj Zinovjev werd geboren in Pachtino op 29 oktober 1922. Zie ook mijn blog van 29 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Aleksandr Zinovjev op dit blog.

Uit: Global Suprasociety and Russia (Vertaald door Helen Shelestiuk)

“All famous theories of social evolution proceed from the explicit or implicit view on history of mankind as an ungoverned natural process, beyond human will and conscious planning. This view was formed at a time, when people knew very little about the laws of their social life and had few ways of influencing their own evolution, let alone controlling it. The powers of mankind were not enough to manage history: there were several rivaling alliances, and the idea of international unity seemed an unattainable utopia. There were regions with great autonomy and even those independent of the mainstream evolution tendencies.
But beginning with the latter half of the 20th century the situation in the world fundamentally changed, so that the view on history as a natural process has become an anachronism. Humankind has entered an era when evolution no longer develops by its own freaks, but rather by conscious deliberate planning. In fact, planning has become the dominant factor in the range of factors conditioning history. Multitudes of people and huge resources have been involved in history; acting for the same end, they have enhanced the role of the subjective factor in history. This, coupled with the achievements in the research of social phenomena, processes and human behavior, has resulted in the situation, when the measure of control over history and the efficiency of trimming its course to plans have grown. On the pragmatic side, mass communications, manipulation technologies and means of solving problems on a large scale have become incredibly sophisticated. Immense intellectual powers and great resources have been put on to solving numerous problems, so that the percentage of unforeseen, unexpected historical developments has been drastically reduced as compared with predictable and planned ones. All the mentioned factors have combined to bring about a qualitative change in human evolution. »

 
Aleksandr Zinovjev (29 oktober 1922 - 10 mei 2006)
In 1999

De Duitse schrijver Georg Julius Leopold Engel werd geboren op 29 oktober 1866 in Greifswald. Zie ook mijn blog van 29 oktober 2008 en ook mijn blog van 29 oktober 2010.

Uit:Die Prinzessin und der Heilige

“Fast ein Mond war verglommen, seit der Graf seinen Gutshof verlassen, und die Schlossherrin lauschte noch immer bangsam den Stimmen der Einsamkeit nach, als müssten ihr diese etwas Ungeahntes, mit Schrecken Bekleidetes zuflüstern. Allein nichts änderte sich in ihrem gleichmässigen Leben. Die Kinder sprangen und sangen um sie her, allmählich verstummten sogar ihre Fragen nach dem fremden Mann, der ihr Vater sein sollte, und wenn die junge Mutter häufig am Fenster lehnte, um mit geheimem Schauer ihren Blick zu der Fürstenburg zu erheben, wo sie das lebende Schicksal wohnhaft wähnte, dann wiesen die kleinen belustigt nach den Dachkappen und Zinnen des Kastells, weil sich um das graue Gemäuer sogar im hellen Licht des Tages Scharen von Raben und Krähen tummelten.
Sonst aber nahte sich der blonden Gräfin von dort droben nichts Unwillkommenes, ja der vielbeschäftigte Herzog selbst, obwohl er zur Befriedung und um des nötigen Aufbaus willen Tag und Nacht seine verwüsteten Lande durchstreifte, für das verlassene Weib blieb er unsichtbar, und nur durch seinen vertrauten Diener Jakob Pantak zeigte er sich gelegentlich bemüht, das Leid ihrer leeren Stunden mit den Gaben des Reichtums zu lindern. Bald schickte er ihr Wildbret von seinen Jagden, bald köstliche Früchte seiner Gärten, ja einmal vermochte es der demütige Sklave seines Herrn in der Tat, das Herz der Beschenkten heisser und leidenschaftlicher aufflammen zu lassen. Eines Morgens nämlich tönte ein Horn auf der Landstrasse, und als Adelheid wissbegierig an dem Ausguck des Gabunenhofes erschien, da sah sie, wie der Pantak sich dreimal vor ihr bis auf den Hals seiner Mähre neigte, während zwei berittene Söldner hinter ihm die gelben Fähnlein des Herzogs flattern liessen.
„Gute Kunde,“ rief der Hauptmann im Absteigen ehrerbietig der Erstaunten zu, und gleich darauf stand er vor ihr in demselben Gemach, in dem er vor kurzem des Hauses heiligste Flamme erstickt hatte. Jetzt aber glänzte sein fettes Antlitz vor Wohlwollen und Mitfreude“.

 
Georg Engel (29 oktober 1866 – 19 oktober 1931)

De Franse schrijver, toneelauteur en beroepsdiplomaat Jean Giraudoux werd geboren op 29 oktober 1882 in Bellac/Haute-Vienne. Zie ook alle tags voor Jean Giraudoux op dit blog en ook mijn blog van 29 oktober 2010

Uit: La guerre de Troie n'aura pas lieu

« CASSANDRE
Moi je ne vois rien, coloré ou terne. Mais chaque être pèse sur moi par son approche même.
À l’angoisse de mes veines, je sens son destin.
HÉLÈNE
Moi, dans mes scènes colorées, je vois quelquefois un détail plus étincelant encore que les autres. Je ne l’ai pas dit à Hector. Mais le cou de son fils est illuminé, la place du cou où bat
l’artère...
CASSANDRE
Moi, je suis comme un aveugle qui va à tâtons. Mais c’est au milieu de la vérité que je suis aveugle. Eux tous voient, et ils voient le mensonge. Je tâte la vérité.
HÉLÈNE
Notre avantage, c’est que nos visions se confondent avec nos souvenirs, l’avenir avec le
passé ! On devient moins sensible... C’est vrai que vous êtes sorcière, que vous pouvez évoquer la paix ?
CASSANDRE
La paix ? Très facile. Elle écoute en mendiante derrière chaque porte... La voilà. La paix apparaît.
HÉLÈNE
Comme elle est jolie !
LA PAIX
Au secours, Hélène, aide-moi !
HÉLÈNE
Mais comme elle est pâle.
LA PAIX
Je suis pâle ? Comment, pâle ! Tu ne vois pas cet or dans mes cheveux ?
HÉLÈNE
Tiens, de l’or gris ? C’est une nouveauté...
LA PAIX
De l’or gris ! Mon or est gris ? La paix disparaît.
HÉLÈNE
Elle a disparu ? »

 
Jean Giraudoux (29 oktober 1882 - 31 januari 1944)
Claude François Delorme. Hector adressant des reproches à Pâris (1824)

De Franse dichter André Chénier (eigentlich André Marie Chénier ofde Chénier) werd geboren op 29 oktober 1762 in Galata bij Constantinopel. Zie ook alle tags voor André Chénier op dit blog en ook mijn blog van 29 oktober 2010

Triste vieillard...
(Saint-Lazare)

Triste vieillard, depuis que pour tes cheveux blancs
Il n'est plus de soutien de tes jours chancelants,
Que ton fils orphelin n'est plus à son vieux père,
Renfermé sous ton toit et fuyant la lumière,
Un sombre ennui t'opprime et dévore ton sein.
Sur ton siège de hêtre, ouvrage de ma main,
Sourd à tes serviteurs, à tes amis eux-même,
Le front baissé, l'oeil sec et le visage blême,
Tout le jour en silence à ton foyer assis,
Tu restes pour attendre ou la mort ou ton fils.
Et toi, toi, que fais-tu, seule et désespérée,
De ton faon dans les fers lionne séparée ?
J'entends ton abandon lugubre et gémissant ;
Sous tes mains en fureur ton sein retentissant,
Toit deuil pâle, éploré, promené par la ville,
Tes cris, tes longs sanglots remplissent toute l'île.
Les citoyens de loin reconnaissent tes pleurs.
" La voici, disent-ils, la femme de douleurs ! "
L'étranger, te voyant mourante, échevelée,
Demande : " Qu'as-tu donc, ô femme désolée ! "
- Ce qu'elle a ? Tous les dieux contre elle sont unis
La femme désolée, elle a perdu son fils !

Terre, terre chérie

.................... Terre, terre chérie
Que la liberté sainte appelle sa patrie ;
Père du grand sénat, ô sénat de Romans,
Qui de la liberté jetas les fondements ;
Romans, berceau des lois, vous, Grenoble et Valence,
Vienne, toutes enfin, monts sacrés d'où la France
Vit naître le soleil avec la liberté !
Un jour le voyageur par le Rhône emporté,
Arrêtant l'aviron dans la main de son guide,
En silence et debout sur sa barque rapide,
Fixant vers l'orient un oeil religieux,
Contemplera longtemps ces sommets glorieux ;
Car son vieux père, ému de transports magnanimes,
Lui dira : " Vois, mon fils, vois ces augustes cimes. "

Au bord du Rhône, le 7 juillet 1790

 
André Chénier (29 oktober 1762 – 25 juli 1794)
Borstbeeld door de beeldhouwer David d'Angers, 1839

Onafhankelijk van geboortedata

De Nederlandse schrijver Lodewijk van Oord werd geboren in Madrid in 1977. Zie ook alle tags voor Lodewijk van Oord op dit blog.

Uit:Alles van waarde

“‘“Wijnand Struif,’ sprak hij zachtjes door de intercom. ‘Ben ik nog op tijd?’
Hij duwde de deur van de leeszaal open en knikte het onbekende meisje achter de uitgiftebalie vluchtig toe. Uit de borstzak van zijn overhemd nam hij een vulpen en een stapel systeemkaartjes, die hij op de tafel tegenover de kasten met wetenschappelijke series, tijdschriften en congresbundels legde. Met een vinger tikte hij tegen het montuur van zijn bril, en scande met het hoofd op zijn rechterschouder de in goud gedrukte tijdschrifttitels.
De aantekeningen op de systeemkaartjes had hij eigenlijk niet nodig, met zijn geheugen was niets mis. Auteurs, titels en volumenummers raasden door zijn hoofd. Belangwekkend was het, dit wetenschappelijk bedrijf, en vooral op namiddaguren als deze beschouwde hij het als een groot voorrecht eraan te mogen deelnemen. De uren tussen vier en zes, het moment van de dag waarop de universitaire bedrijvigheid om hem heen juist langzaam indutte, waren de uren waarop het hem echt menens werd; gedistilleerde tijd die, effectief benut, de kracht van een werkweek kon hebben. Tevredenheid, geluk; het denken dat het hoofd verliet om even het hart in te sijpelen.
Hij had eens geprobeerd, op een zaterdagmiddag een paar jaar geleden, dit bijzondere gevoel in een gedicht te verwoorden. Dat viel nog niet mee, de structuur van de versregels stond hem niet toe zich heel precies uit te drukken. Ook in het vinden van rijmwoorden was hij niet erg bedreven. Na enkele uren ploeteren gaf hij er de brui aan. Een wetenschappelijk artikel, een gedegen betoog met noten en appendices, dat was zijn soort poëzie. Zijn wereldbeeld kende geen rijmwoorden, en hij bedacht dat het goed was om dat nu voor eens en voor altijd zeker te weten.”

Lodewijk van Oord (Madrid, 1977)

29-10-2016 om 10:59 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse dichteres Dora Read Goodale werd geboren op 29 oktober 1866 als dochter van Dora Hill Read en Henry Sterling Goodale, een boer en schrijver in Mount Washington, Massachusetts. Haar vader kon zijn stamboom helemaal terug naar 1632 traceren, naar een voorvader die zich in Salem, Massachusetts vestigde. Elaine, geboren op 9 oktober 1863, was het eerste kind van het echtpaar en zou ook een bekende dichteres worden. Nadat zij was afgestudeerd aan Smith College publiceerde Dora in 1887 haar eerste bundel poëzie “Heralds of Easter”, Zij werd docente kunst en Engels in Reading, Connecticut, iets wat haar familie voor haar had geregeld. Zij is nooit getrouwd, maar zij en haar zus Elaine hebben in de loop der decennia talrijke brieven uitgewisseld waarin ze de verschillende alternatieven voor vrouwen onderzocht hebben. Later in haar leven werkte Dora als lerares en directrice van Uplands Sanatorium in Pleasant Hill, Tennessee. In 1941 publiceerde zij “Mountain Dooryards”, haar laatste dichtbundel, een werk dat in een modernistisch vrij vers was geschreven en waarin zij het dialect van de mensen van de Appalachians gebruikte om uitdrukking te geven aan hun traditionele maar veranderende wereld.

The Flight of the Heart

The heart soars up like a bird
  From a nest of care;
Up, up to a larger sky,
  To a softer air.
No eye can measure its flight        
  And no hand can tame;
It mounts in beauty and light,
  In music and flame.
Of all the changes of Time
  There is none like this;        
The heart soars up like a bird
  At the stroke of bliss.

The heart soars up like a bird,
  But its wings soon tire;
Enough of rapture and song,        
  The cloud and the fire!
Its look, the look of a king—
  Of a slave, its birth,
The poor, tired, impotent thing
  Sinks back to the earth.        
And the mother spreads her lap,
  And she lulls its pain:
“Oh, thou who sighed for the sun,
  Art thou mine again?”

The Feast-Time Of The Year

This is the feast-time of the year,
When plenty pours her wine of cheer,
And even humble boards may spare
To poorer poor a kindly share.
While bursting barns and granaries know
A richer, fuller overflow.
And they who dwell in golden ease
Blest without toil, yet toil to please.

 
Dora Read Goodale (29 oktober 1866 – 12 december 1953)

29-10-2016 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichteres en schrijfster Andrea Voigt werd geboren in Rotterdam op 29 oktober 1968. Voigt studeerde Scandinavische Taal- en Letterkunde en Wijsbegeerte. Zij is mede-eigenaar van vertaalbureau Tekst|Support en vertaler van de tijdschriften Wetenschap in Beeld en Historia. In 2004 verscheen haar eerste gedichtenbundel “De tempel van Saturnus”. In 2007 volgde de roman “Augustus in Parijs”. Daarna publiceerde zij nog de dichtbundel “Serveer de makrelen”(2008) en de novelle “Los van de schittering” (2010) Gedichten van Voigt zijn gepubliceerd in diverse tijdschriften, waaronder Tzum en Lopend Vuur, en op websites, zoals brakkehondblogt. In 2001 won zij de VU Podium Poëzieprijs voor het beste gedicht en in 2010 de Oerkroontjespen voor het beste Nederlandstalige boek volgens OER.

Zoekend langs de Maas

Ik zocht het smeedijzer van de stad
in de blauwe klinkers en het zandveld
het verband tussen zangers, patat
en de bibliotheek, driemasters, doctoren

de ritmische pols van moderne cafés
olietankers, de verlaten Euromast
in een glimmend zondagochtendlicht

een gezicht in een plas, maar iets
een reden om hier te zijn
om in deze stad het licht te zien
de uiteengedreven meeuwen jankend op de wind
de flats, de jaren zestig in de sneeuw

de regen raast over de Maas
van binnen vervuild maar verlicht

De tuin der zintuigen

Hoor je het ruisen van de vroege cyclamen
het klapperen van de vleugels van de vliegen
het vallen van de overrijpe pruimen in het gras
het zingen van de wind?

ruik je de geur van natte hagen in de doolhof
de geur van neergeregend stof
het kruidige basilicum, de selderij
het luie parfum van lavendel?

voel je de champagneblaadjes van de rozen
de stekels in je vingers, de druppels over je rug
voel je de beweging in de lucht
het ruwe hout van de hekken?

proef je in de tuin der zintuigen mijn huid
proef je mijn lippen, mijn handen op je lichaam
het fluweel van vlindervleugels op je tong
de stroeve rode peren en rabarber, de modder, het graniet?

zie je mij, zie je de fontein en het kasteel?
het wildebloemenveld en alles wat er is? zie je
jou en mij, en met je hoofd ver achterover:
de takken van de pruimenbomen tegen de blauwe lucht?

 
Andrea Voigt (Rotterdam, 29 oktober 1968)

29-10-2016 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Britse schrijver Evelyn Waugh werd geboren in Londen op 28 oktober 1903. Zie ook mijn blog van 28 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Evelyn Waugh op dit blog.

Uit:Brideshead Revisited

“Sebastian lived at Christ Church, high in Meadow Buildings. He was alone when I came, peeling a plover's egg taken from the large nest of moss in the centre of his table.
'I've just counted them,' he said. 'There were five each and two over, so I'm having the two. I'm unaccountably hungry today. I put myself unreservedly in the hands of Dolbear and Goodall, and feel so drugged that I've begun to believe that the whole of yesterday evening was a dream. Please don't wake me up.
He was entrancing, with that epicene beauty which in extreme youth sings aloud for love and withers at the first cold wind.
His room was filled with a. strange jumble of objects—a harmonium in a gothic case, an elephant's-foot waste-paper basket, a dome of wax fruit, two disproportionately large Sèvres vases, framed drawings by Daumier—made all the more incongruous by the austere college furniture and the large luncheon table. His chimney-piece was covered in cards of invitation from London hostesses.

 
Anthony Anfrews (Sebastian) en Jeremy Irons (Charles) in de tv-serie Brideshead Revisited uit 1981

'That beast Hobson has put Aloysius next door,' he said. 'Perhaps it's as well, as there wouldn't have been any plovers' eggs for him. D'you know, Hobson hates Aloysius. I wish I had a scout like yours. He was sweet to me this morning where some people might have been quite strict.'
The party assembled. There were three Etonian freshmen, mild, elegant, detached young men who had all been to a dance in London the night before, and spoke of it as though it had been the funeral of a near but unloved kinsman. Each as he came into the room made first for the plovers' eggs, then noticed Sebastian and then myself with a polite lack of curiosity which seemed to say: 'We should not dream of being so offensive as to suggest that you never met us before.'
'The first this year,' they said. 'Where do you get them?'
'Mummy sends them from Brideshead. They always lay early for her.'
When the eggs were gone and we were eating the lobster Newburg, the last guest arrived.
'My dear,' he said, 'I couldn't get away before. I was lunching with my p-ppreposterous tutor. He thought it 'was very odd my leaving when I did. I told him I had to change for F-f-footer.'

 
Evelyn Waugh (28 oktober 1903 – 10 april 1966)

De Duitse schrijver en journalist Jan Weiler werd geboren op 28 oktober 1967 in Düsseldorf. Zie ook alle tags voor Jan Weiler op dit blog.

Uit: Im Reich der Pubertiere

„Die meisten Schriftsteller befinden sich auf irgendeiner Suche. Sie suchen die verlorene Zeit, das vergangene Glück, sie suchen nach irgendwelchen Antworten, nach dem richtigen Leben oder wenigstens der Liebe des Lebens. Das sind die ganz großen literarischen Aufträge. Ich suche auch. Aber meine Suche findet auf einem etwas anderen Erregungslevel statt. Ich suche die Batterien aus der Fernbedienung meines Fernsehers.
Früher war das anders. Da hatte ich auch noch Zeit für philosophische Grundsatzfragen. Da dachte ich noch über das große Ganze nach. Jetzt denke ich nur noch darüber nach, warum ich durchs ganze Haus irren muss, um die verdammten Batterien schließlich aus dem Ladegerät eines ferngesteuerten Hubschraubers zu fummeln.
Früher war ich auch mal Tänzer. Dann wurde ich Wipper, inzwischen bin ich Nicker. Ein entrechteter Nicker, ganz kurz vor der letzten Stufe, dem Steher. Ich tanze nur noch selten, dann jedoch spektakulär. Aber meistens nicke ich nur noch. Das alles liegt an meiner Funktion als Vater von zwei Pubertieren. Da hat man irgendwann nichts mehr zu melden. Die beiden sausen links und rechts an mir vorbei, nicht einmal ihre Schnürsenkel muss ich noch binden.“

 
Jan Weiler (Düsseldorf, 28 oktober 1967)

De Vlaamse schrijver JMH Berckmans (Jean-Marie Henri) werd geboren in Leopoldsburg op 28 oktober 1953. Zie ook mijn blog van 28 oktober 2010 en eveneens alle tags voor JMH Berckmans op dit blog.

Uit: Taxi naar de Boerhaavestraat

“Om negen uur gaat mijn moeder slapen, ze moet er om zes uur uit om bij Aloïs de broodjes te gaan smeren en te beleggen voor de meisjes van de verpleegstersschool, en ga ik op de beenharde sofa liggen en kijk naar de bewegende beelden. Iemand heeft klaarblijkelijk iemand anders vermoord en nog een derde is naar de moordenaar op zoek. Het is niet eenvoudig maar hij komt er uiteindelijk wel uit. Hem wordt een handje toegestoken door nog een vierde, een neger die er alles van weet omdat hij alles gezien heeft vanuit een huis aan de overkant. Hij vat de moordenaar bij de schrale lurven, de lurven van een sukkel die ook niks beters meer wist dan iemand anders overhoop te schieten. Voor een dollar of vijf. De stoel staat voor het televisietoestel en ik kan de onderschriften bij de beelden niet lezen, maar zolang de beelden bewegen maakt het geen zak uit. Als ik het kijken beu ben sluit ik m'n ogen, strek m'n benen en draai me om, met m'n buik naar het woonkamervenster, naar de nu onzichtbare muur met de tien triljoen triljard donkerrode bakstenen. De muur van het mastodontische huis in de Van Schoonbekestraat.
Telkens als mijn vader begint te hoesten en te schijten schrik ik even op, bekijk heel even het vieze vuile vettige stinkende oude lichaam, berust, hou ondanks alles zielsveel van hem want tenslotte zorgt hij mee dat ik overleef, sluit weer de ogen, draai me weer om, probeer de bakstenen muur in het pikdonker te onderscheiden maar kan hem niet zien.
Om twintig voor tien staat mijn moeder weer op. Ze moet gaan pissen. Ze zal te veel koffie gedronken hebben na het eten. Blik vol weerzin richting mijn vader, daarna pissen, daarna terug door de bijkeuken en de keuken en de woonkamer tot aan de tussendeur. Ze knijpt haar ogen tot spleetjes en kijkt op de klok die in de keuken hangt. Ze zegt tandeloos is dat nu twintig voor tien of twintig voor elf.”

 
JMH Berckmans (28 oktober 1953 - 31 augustus 2008)

De Amerikaanse dichter en criticus John Hollander werd geboren op 28 oktober 1929 in New York. Zie ook mijn blog van 28 oktober 2010 en eveneens alle tags voor John Hollander op dit blog.

Policing The Yard

Picking up what they'd dropped not long before,
They gain a new acquaintance with the ground
That will return to haunt them all the more.

Lost words and deeds, quickly become a bore,
Make for how tedious they will have found
Picking up what they'd dropped so long before.

The more lost buried memories they store
Up in a subsubsubterranean mound
(Those will return to haunt them all), the more

They find themselves returning to the lore
Of returning, sadly trying to expound
--Picking up what they'd dropped so long before—

The meaning of their task, as they explore
The lowly territory all around.
This will return to haunt them--all the more

For its low hopelessness as well as for
All their conclusions being quite unsound.
Picking up what they'd dropped too long before:
That will return to haunt them all the more.

 
John Hollander (28 oktober 1929 – 17 augustus 2013)
Cover

De Nederlandstalige dichter en schrijver Al Galidi (eigenlijk Rodhan Al Khalidi) werd geboren werd in Al-Najaf(een klein dorpje in het Zuiden van Irak). Zie ook mijn blog van 28 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Al Galidi op dit blog.

Zorro zingt voor de regen

He regen
waarom val je hier?
Ben je blind, egoïstisch, ben je gek?
Waarom open je hier paraplu's
als je daar bloemen kunt openen?

Dorstige zaadjes
wachten op jou
om het donker te verscheuren
en de schaduw te leggen.
Naakte takken,
smeken kachels om nog één dag.
Rivieren
proberen zich de zee te herinneren
en het rood
droogt op handen.

Regen,
waarom ben je een douche voor het groen
als je zijn leven kunt zijn?
He regen,
waarom val je op regen?

Al Galidi (Al-Najaf, 1971)

De Duitse schrijver Uwe Tellkamp werd geboren op 28 oktober 1968 in Dresden. Zie ook mijn blog van 28 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Uwe Tellkamp op dit blog.

Uit: Der Eisvogel

“Zwei Schüsse, flach und scharf, sehr schnell hintereinander schmettemde Detonationen, Echos, in einen einzigen Knall gejagt in der Lautstärke von Hammerschlägen, die mit aller Kraft gegen ein frei hängendes Blech donnem, dann widerspricht die Erinnerung, schneidet ein Stück Zeit heraus und dehnt es quälend: Mauritz senkte den Kopf, als die erste Kugel ihn in die Brust traf, die Wunde war ein pfenniggroßer Punkt neben dem Brustbein, der sich langsam ausbreitete, langsam, wie Mauritz den Kopf hob, um mich anzustarren, überrascht, grenzenlos überrascht, mit einem sonderbar freimütigen, fast erleichterten Ausdruck im Gesicht, als ich zum zweiten Mal abdrückte, der zweite Schuß traf ihn unter dem Auge und zerriß sein Gesicht, ich hatte nicht dorthin gezielt, ich erinnere mich an die Kälte des brünierten Metalls in meiner Hand, das kalte helle Klirren der ausgeworfenen Patronenhülsen auf dem Betonboden der Lagerhalle in der stillgelegten Fabrik fiir Eierteigwaren, sehe die Pistolenmündung in die Mitte von Mauritz’ dunklem Mantel gerichtet, ich wunderte mich, Herr Verteidiger, daß ich sowenig Gewalt über die Waffe hatte, wunderte mich im selben Moment schon über diesen Gedanken, pervers, an so etwas zu denken, jetzt, du hast einen Menschen erschossen und wunderst dich
darüber, wieso die Pistole in deiner Hand macht, was sie will und nicht das, was du willst, vielleicht war das eine Reaktion, um alles in den Traum, den Albtraum zurückzuholen, in den es gehörte, gehören mußte; absurd, eine Szene aus einem Film in der Wirklichkeit zu erleben und sie wieder in einen Film verwandelt zu erinnern, ich weiß noch, daß ich nicht glaubte, was ich sah, und daß mein Gehirn nach einer Wirklichkeit suchte, die mir diese als bösen Traum auflöste: das Licht in der Halle, kühl und eigentümlich unberührt von der rapid näher lodemden Hitze, alte Sperrholzkisten, das zerkratzte, schmutzige Orange ausrangierter Palettenheber, Mauern mit gelb-schwarz gestreiften Stahlkanten, Manuela, die reglos stand und nicht schrie, und Mauritz, der wie von einer Faust getroffen nach hinten taumelte, ein Mensch, den ich zu einer stummen Puppe gemacht hatte, jetzt, in diesem Moment, in Wirklichkeit, nicht in einem bösen Traum, seine Arme schlenkerten herab, waren nicht erhoben wie sonst, wenn jemand Fällt und sich abzustützen versucht, verschmierte, unter einem Leck im Hallendach naß gewordene Pizzaverpackungen, es war nicht rückgängig zu machen, das war meine erste, absurde, bestürzende, noch ganz und gar unbegriffene Empfindung, ich würde nicht aufwachen aus diesem intensiven, dennoch geträumten Brandgeruch und dem Gefühl, wie leicht es gewesen war, mechanisch zu reagieren, ohne die so oft von Menschen, die auf andere Menschen geschossen haben, geschilderten Skrupel, aber sofort danach wehrte sich etwas in mir: All das stimmte nicht, konnte gar nicht stimmen, nein, das hatte etwas von einem Spiel, einem Film eben, und Mauritz würde gleich wieder aufstehen, mit einem Lächeln im gräßlich zugerichteten Gesicht, einen zerplatzten Farbbeutel unter dem Mantel hervorziehen, und ein Regisseur würde Scbm'll oder Gut gemacht, jungs, Szene im Karla: rufen; es war so leicht gewesen zu schießen, so unwirklich, aber Mauritz stand nicht wieder auf, es war kein Traum, ich hatte einen Menschen erschossen.“

Uwe Tellkamp (Dresden, 28 oktober 1968)
 

De Duitse dichter, schrijver en theoloog Johannes Daniel Falk werd geboren op 28 oktober 1768 in Danzig. Zie ook mijn blog van 28 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Johannes Daniel Falk op dit blog.

Oh, welch ein Zopf!

Oh, welch ein Zopf! Wie wunderschön
Läßt er an deinem Köpfchen!
Ja, gegen diesen einz‘gen Zopf
Sind alle Zöpfe Zöpfchen.
Du Zopf von aller Zöpfe Zopf,
Sprich, hat dein Herr auch was im Kopf?
Ich zweifle, liebes Zöpfchen.

Liebesallmacht

Lieb ist seliges Verschulden,
Lieb ist himmlisches Erdulden,
Lieb ist Leben, Lieb ist Tod,
Lieb ist Wonne, Lieb ist Not,
Lieb ist Himmel, Lieb ist Hölle,
Lieb ist Feuer, Lieb ist Welle,
Lieb ist Anfang, Lieb ist Ende,
Lieb ist Schöpfungs-Sonnenwende,
Lieb ist Leib und Lieb ist Seele,
Lieb ist´s, liebste Ariele
Lieb ist´s, die um Mitternacht
Dieses Lied für Dich erdacht.

 
Johannes Daniel Falk (28 oktober 1768 – 14 februari 1826)
Monument in Weimar

De Duitse dichter en schrijver Karl Philipp Conz werd geboren op 28 oktober 1762 in Lorch. Zie ook mijn blog van 28 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Karl Philipp Conz op dit blog.

Liebeszuruf

Der freche Tag ist hingegangen,
Verschämt der Abend niedersinkt,
Wo, stille Küsse zu empfangen,
Mir die verschämte Liebe winkt.

Gemach! – Bald webt die Dämmrung dichter
Sich über Flur und Straße hin –
Daß nicht die gaffenden Gesichter
In ihrer Neugier Netz uns ziehn!

Wie viel der Himmel gutes spendet;
Das schönfte doch ist, was in Nacht
Verhüllet, seine Huld uns sendet,
Wenn uns beglückte Liebe lacht.

Zur duftenden Holunderstätt
Gärtchen winkt die kleine Thür’,
Und meine liebe blonde Nette
Huscht schon hervor und späht nach mir.

Mein Abendstern ist angebrochen:
Was kümmert der dort oben mich?
Wohlauf mein Herz mit frohem Pochen!
Die Liebe selber leitet dich.

 
Karl Philipp Conz (28 oktober 1762 – 20 juni 1827)
Cover

28-10-2016 om 18:19 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse dichteres en schrijfster Sylvia Plath werd geboren op 27 oktober 1932 in Jamaica Plain, een buitenwijk van Boston. Zie ook mijn blog van 27 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Sylvia Plath op dit blog.

All Appearance

The smile of iceboxes annihilates me.
Such blue currents in the veins of my loved one!
I hear her great heart purr.

From her lips ampersands and percent signs
Exit like kisses.
It is Monday in her mind: morals

Launder and present themselves.
What am I to make of these contradictions?
I wear white cuffs, I bow.

Is this love then, this red material
Issuing from the steele needle that flies so blindingly?
It will make little dresses and coats,

It will cover a dynasty.
How her body opens and shuts-
A Swiss watch, jeweled in the hinges!

O heart, such disorganization!
The stars are flashing like terrible numerals.
ABC, her eyelids say.

Incommunicado

The groundhog on the mountain did not run
But fatly scuttled into the splayed fern
And faced me, back to a ledge of dirt, to rattle
Her sallow rodent teeth like castanets
Against my leaning down, would not exchange
For that wary clatter sound or gesture
Of love : claws braced, at bay, my currency not hers.

Such meetings never occur in marchen
Where love-met groundhogs love one in return,
Where straight talk is the rule, whether warm or hostile,
Which no gruff animal misinterprets.
From what grace am I fallen. Tongues are strange,
Signs say nothing. The falcon who spoke clear
To Canacee cries gibberish to coarsened ears.

Dirge for a Joker

Always in the middle of a kiss
Came the profane stimulus to cough;
Always from teh pulpit during service
Leaned the devil prompting you to laugh.

Behind mock-ceremony of your grief
Lurked the burlesque instinct of the ham;
You never altered your amused belief
That life was a mere monumental sham.

From the comic accident of birth
To the final grotesque joke of death
Your malady of sacrilegious mirth
Spread gay contagion with each clever breath.

Now you must play the straight man for a term
And tolerate the humor of the worm.

 
Sylvia Plath (27 oktober 1932 – 11 februari 1963)
Hier met dichter en echtgenoot Ted Hughes

De Engelse dichter Dylan Thomas werd geboren op 27 oktober 1914 in Swansea in Wales. Zie ook mijn blog van 27 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Dylan Thomas op dit blog.

Why East Wind Chills

Why east wind chills and south wind cools
Shall not be known till windwell dries
And west's no longer drowned
In winds that bring the fruit and rind
Of many a hundred falls;
Why silk is soft and the stone wounds
The child shall question all his days,
Why night-time rain and the breast's blood
Both quench his thirst he'll have a black reply.

When cometh Jack Frost? the children ask.
Shall they clasp a comet in their fists?
Not till, from high and low, their dust
Sprinkles in children's eyes a long-last sleep
And dusk is crowded with the children's ghosts,
Shall a white answer echo from the rooftops.

All things are known: the stars' advice
Calls some content to travel with the winds,
Though what the stars ask as they round
Time upon time the towers of the skies
Is heard but little till the stars go out.
I hear content, and 'Be Content'
Ring like a handbell through the corridors,
And 'Know no answer,' and I know
No answer to the children's cry
Of echo's answer and the man of frost
And ghostly comets over the raised fists.

To Others Than You

Friend by enemy I call you out.
You with a bad coin in your socket,
You my friend there with a winning air
Who palmed the lie on me when you looked
Brassily at my shyest secret,
Enticed with twinkling bits of the eye
Till the sweet tooth of my love bit dry,
Rasped at last, and I stumbled and sucked,
Whom now I conjure to stand as thief
In the memory worked by mirrors,
With unforgettably smiling act,
Quickness of hand in the velvet glove
And my whole heart under your hammer,
Were once such a creature, so gay and frank
A desireless familiar
I never thought to utter or think
While you displaced a truth in the air,

That though I loved them for their faults
As much as for their good,
My friends were enemies on stilts
With their heads in a cunning cloud.

Vision And Prayer

Who
Are you
Who is born
In the next room
So loud to my own
That I can hear the womb
Opening and the dark run
Over the ghost and the dropped son
Behind the wall thin as a wren's bone?
In the birth bloody room unknown
To the burn and turn of time
And the heart print of man
Bows no baptism
But dark alone
Blessing on
The wild
Child.

 
Dylan Thomas (27 oktober 1914 – 9 november 1953)
Portret door Peter Ross, z.j.

De Engelse schrijfster Zadie Smith werd geboren op 27 oktober 1975 in Londen. Zie ook alle tags voor Zadie Smith op dit blog en eveneens mijn blog van 27 oktober 2010

Uit: NW

“The cap, the hooded top, the low jeans, it's a uniform — they look the same. From where Leah stands anyway it is still all dumb show, hand gestures and primal frowns, and of course some awful potential news story that explains everything except the misery and the particulars: one youth knifed another youth, on Kilburn High Road. They had names and ages and it's terribly sad, an indictment of something or another and also not good for house prices. Leah cannot breathe for fear. She is running to catch up, Olive clattering along beside her, and while she runs she finds herself noticing something that should not matter: she looks older than both of them. The boy is a boy and Michel is a man but they look the same age.
— I don't know what you're chattin about bruv but you BEST NOT STEP TO ME.
— Michel — please. Leave it, please.
— Tell your mans to step back off me.
— Don't call my house again, OK? Leave my wife alone! You understand me?
— What the fuck are you chattin' about? You want some?
They bump chests like primates; Michel is knocked back in an ignoble stumble to the pavement, landing next to his ridiculous dog, who licks him in his ear. Now his opponent towers over him and draws his foot back, preparing for a penalty kick. Leah inserts herself between the two of them, stretching out her hands to separate them, an imploring woman in an ancient story.
— Michel! Stop it! It's not him. Please — this is my husband, he's confused, please don't hurt him, please leave us alone, please.
The foot, indifferent, draws further back, for greater range. Leah begins to cry. In the corner of her eye she observes a young white couple in suits crossing the road to avoid them. No one will help. She puts her hands together in prayer.
— Please leave him alone, please. I'm pregnant — please leave us alone.
The foot retreats. A hand looms over Michel as he struggles to his feet, a hand in the shape of a gun, pointed at his head.
— Step to me again — brrp brrp! — you'll be gone.”

 
Zadie Smith (Londen, 27 oktober 1975)

De Egyptische schrijfster, gynaecologe, moslimfeministe en politiek activiste Nawal el Saadawi werd geboren in Kafr Tahla op 27 oktober 1931. Zie ook alle tags voor Nawal el Saadawi op dit blog en ook mijn blog van 27 oktober 2010

Uit: Memoirs of a Woman Doctor (Vertaald door Fedwa Malti-Douglas)

“Why did my mother place these enormous differences between me and my brother and make of man a deity for whom I had to spend all my life cooking food?
Why is society always trying to persuade me that masculinity is a distinction and an honor and femininity a disgrace and weakness?
Is it possible for my mother to believe that I am standing with a naked man in front of me and with a scalpel in my hand with which I will open his stomach and his head?
Is it possible for society to believe that I am contemplating a man’s body and dissecting it and cutting it up without feeling that it is a man?
And who is society? Is it not men like my brother whose mother raised him since his childhood as a god? Is it not women like my mother who are weak and useless?
How is it possible for these people to believe that there is a woman who knows nothing about man except that he is muscles, arteries, nerves, and bones?”
(…)

Man’s body! That dreadful thing with which mothers frighten their young daughters, so they are consumed by the fire of the kitchen for the sake of his satiation and they dream of his spectral figure night and day! There he is, man, thrown in front of me, naked, ugly, torn to pieces…
I did not imagine that life would disprove my mother to me so quickly…Or would avenge me of man in this way…That dejected man who looked at my breasts one day and saw nothing of my body but them…
There I am returning his arrow back to his chest…
There I am looking at his naked body and feeling nauseated…
There I am bending over with my scalpel and tearing him to pieces…
Is this man’s body?

 
Nawal el Saadawi (Kafr Tahla, 27 oktober 1931)

De Belgische dichter en schrijver Albrecht Rodenbach werd geboren te Roeselare op 27 oktober 1856. Zie ook mijn blog van 27 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Albrecht Rodenbach op dit blog.

Op het slagveld

Door de kruitwolk en des slagvelds gruwelen,
zoekend stapt de Non waar hulp en troost biên.
Bloedig stort alom de krijgsman neder.

Lijk een engel komt zij toegevlogen,
knielt, verzorgt hem, biddend of met zoete
woorden hem vertroostend, helpt hem sterven...

Ginter verre donderen de kanonnen,
spuigend. - Stervend stort de maged neder. -
Ruiters stormen henen, lijken trappelend. -

Meer dan ene name zal men roemen,
meer dan ene held na 't bloedig kampen;
U niet, Vrouwe, groter dan de krijgsheld!

Och, 't is waar, wie kent uw name, Nonne,
en of gij eens arme werkmans kind waart
of der ridders die ter kruisvaart togen?

Duitsch beleg

De nacht ligt over veld en steê,
ter wallen waken wachten,
doch zien die stille werkers niet
die wrostelen in die grachten.

De zonne schingt op veld en steê,
ter wallen waken wachten:
des vijands kamp ligt stil. Wat wroet
die manschap in die grachten?

De nacht ligt over veld en steê,
ter wallen waken wachten...
Alarm! het weêrlicht over 't veld,
het dondert uit die grachten.

En brandend spuwen ze op de steê
die bofte met haar machten.
Zij stort, bezwijkt. -- Dat is het werk
dier manschap in die grachten.

 
Albrecht Rodenbach (27 oktober 1856 – 23 juni 1880)
Standbeeld in Hingene

De Engelse dichter en vertaler Jamie McKendrick werd op 27 oktober 1955 in Liverpool geboren. Zie ook alle tags voor Jamie McKendrick op dit blog.

Under the Volcano

Between the Devil’s Viaduct and the deep blue sea,
any darkened patch or nook will do,
they gather for the rites of youth
a soluble nectar that arrives
from nowhere, like a boat in the port.

Incendi dolosi. A bronze light worries
the night sky where the hillside
consumes itself. Those
wanting compensation tie
a burning brand to a trapped bird’s foot

so where the bird alights in terror
flames spread. No one’s
the wiser as when the camorra
firebomb a discotheque or bar.
You sense the sulphur under the earth’s crust

The cortege follows the boy
they found in the Park of Springtime,
his forearm dandling a syringe.
Between the Viaduct and the seafront
you crush the brittle flowers underfoot.

Incendi dolosi: arson

The Earth’ s Rind
after Eugenio Montale

The Earth’s rind is finer, more close-grained
than an apple’s skin - if we assume
the material world is not
just an illusion. Nonetheless
we’re stuck in this nothing, if such
we admit it is, up to our necks.
The pessimists say that what sticks
us here is everything we’ve made
to replace the gods. But the old God’s
still faithful followers assert
this substitution didn’t take.
Perhaps He’ll come, they say, in person
to prize us from the magma limb
by limb. So we live and are
a double life, even if the self-
adoring would choose only one.
0 mother Earth, 0 Heaven
of celestial beings - it’s this
that’s the problem,
that makes us mad and shriller than
a bird in lime.

 
Jamie McKendrick (Liverpool, 27 oktober 1955)

De Amerikaanse schrijfster Frances Ann "Fran" Lebowitz werd geboren op 27 oktober 1950 in Morristown, New Jersey. Zie ook alle tags voor Frans Lebowitz op dit blog en ook mijn blog van 27 oktober 2010

Uit:Metropolitan Life

“I love sleep because it is both pleasant and safe to use. Pleasant because one is in the best possible company and safe because sleep is the consummate protection against the unseemliness that is the invariable consequence of being awake. What you don't know won't hurt you. Sleep is death without the responsibility.”
(…)

“Presently it appears that people are mainly concerned with being well rested. Those capable of uninterrupted sleep are much admired. Unconsciousness is in great demand. This is the day of the milligram.
(…)

The rigors of learning how to do long division have been a traditional part of childhood, just like learning to smoke. In fact, as far as I am concerned, the two go hand in hand. Any child who cannot do long division by himself does not deserve to smoke. ”
(…)

'If you are of the opinion that the contemplation of suicide is sufficient evidence of a poetic nature, do not forget that actions speak louder than words.''
(...)

''There is no such thing as inner peace. There is only nervousness or death. Any attempt to prove otherwise constitutes unacceptable behavior.''

 
Fran Lebowitz (Morristown, 27 oktober 1950)

Zie voor nog meer schrijvers van de 27 oktober ook mijn blog van 27 oktober 2013 deel 1 en eveneens deel 2. 

Zie voor onderstaande schrijver ook mijn blog van 27 oktober 2008.

De Iraanse schrijver en filmmaker Reza Allamehzadeh werd geboren op 27 oktober 1943 in Sari, Mazandaran.

27-10-2016 om 18:28 geschreven door Romenu  

De Tsjechische schrijver, dichter, journalist en vertaler Josef Václav Sládek werd geboren op 27 oktober 1845 in Zbiroh. De zoon van een metselaar studeerde aan het academische gymnasium in Praag. Hier raakte hij bevriend met Jaromír Čelakovský en met de vrijdenkende graaf Wenzel Koinic. Hoewel de ouders wilden dat hij priester zou worden ging Sládek natuurkunde en wiskunde studeren. Na de scheiding van zijn ouders kwam hij in financiële moeilijkheden. In 1868 onderbrak hij zijn studie en bezocht hij op uitnodiging van een zakenman uit Chicago, wiens zoon de Tsjechische taal moest leren, de Verenigde Staten. Hij werkte als redacteur van Tsjechische kranten, gaf les aan kinderen van Poolse immigranten, verdiende zijn geld op boerderijen en als arbeider in de spoorwegbouw. Dit tweejarige verblijf beïnvloedde zijn latere leven. Hij was, niet alleen in het lot van de zwarten en de Indianen, maar ook in de Anglo-Amerikaanse literatuur geïnteresseerd Bij zijn terugkeer onderwees hij Engels aan de Handelsacademie en de Technische Universiteit en werkte later als docent aan de Karelsuniversiteit in Praag en van 1870-1875 als redacteur bij de krant Národní listy. In 1873 trouwde hij met Emilie Nedvídková die een jaar later overleed. Sládek nam deel aan de uitgave van het tijdschrift Lumír, waarvoor hij ook vanaf 1977 als redacteur en tot 1898 als hoofdredacteur werkte en was lid van de kunstenaarsgroep Lumírovci. In 1900 ging hij met pensioen. Hij verbleef meer en meer in zijn geboorteplaats, waar hij ook de meeste werken van Shakespeare vertaalde.

At The Gates Of Fortune

At Fortuna’s gates I hammered,
as do all when sentimental; –
opening, it reached out, led me
in with hand kind, warm and gentle.

Fortune smiled. – I stood encircled
by the happy. – “Light-hearts may”,
quoth she, “through my portals enter.
You seek joy?“
I said: “No way”.

The Crystal Spring

I know a glade, spring crystal clear,
in deepest woodland, crowned
by shady ferns in silhouettes,
red heather all around.

There thirsty hinds and songbirds sip,
by the old sycamore,
the birds by blazing light of day,
the hinds by night, no more.

Once the deep woods to dreams succumb,
everything hushed and still,
the heaven’s dome and woodland spring
with golden starlight fill.

Vertaald door Václav Z J Pinkava

Mir ist ein Quell ganz von Kristall

Mir ist ein Quell ganz von Kristall
Im tiefsten Wald vertraut.
Rings wachsen dunkle Fame dort
Und rotes Heidekraut.

Zur Tränke unterm Ahornstamm
Führt einer Hindin Spur.
Der Vogelschwarm kommt untertags.
Die Hindin nächtens nur.

Legt sich zum Schlaf der tiefe Wald,
Von Stille rings umhüllt,
Dann ist der Himmel wie der Quell
Von Sternengold erfüllt.

 
Josef Václav Sládek (27 oktober 1845 - 28 juni 1912)
Portret door Jan Vilímek

27-10-2016 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter, schrijver en beeldend kunstenaar Jan Wolkers werd geboren in Oegstgeest op 26 oktober 1925. Zie ook mijn blog van 26 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Jan Wolkers op dit blog.

Uit: Dagboek 1970

“VRIJDAG 2 JANUARI 1970
Een halve celestone.
Om negen uur op met het bevrijdende gevoel dat we weer met zijn drieën zijn. Kachel opgerakeld, thee gezet. Dan gaat Jeroen zijn kamerdeur open en zien we zijn slaperige hoofd. Thee met cake naast dat hoofd op de grond en het is weer even rustig. Het vriesweer is voorbij.
Het is vochtig. Ik had het vannacht al horen regenen op het dak. Ik zet, op verzoek van Jeroen, de eerste plaat van Fats Waller op. ‘Ain’t Misbehavin”. Voor de katten een blik haring in tomatensaus uit de supermarkt opengemaakt dat kennelijk al jaren oud is. De inhoud ziet eruit als een slijmerig beschimmelde sok in baksteengruis. Na het koffie drinken en het hapje groene kool met fricandeau gaan we rondrijden.
Het is voorjaarsachtig zacht. We gaan de Waddenkant langs. Bij de schorren staan duizenden scholeksters allemaal dezelfde kant op. Indrukwekkend. We kijken er lang naar door de kijker. Even voor Oost zien we een wulp vliegen. Heilige ibis van het noorden. Op de Waddenzee eilanden van ijs waar honderden vogels op zitten. Meeuwen en eenden. We doen even boodschappen in Den Burg. Zie verschrikkelijk lekkere donkere meid met brede dijen onder minirok. Ik zou wel met één duik van mijn kop onder die rok mijn tong willen doorhalen. Kopen vis (tong nota bene) en rum. Rijden via Oudeschild verder langs de Waddenkant. Dan gaan we naar Den Hoorn. Stoppen bij de kerk en lopen over het kerkhof. Drijver ligt er begraven. De kerk is uit 1646. Ik zeg tegen Jeroen dat hij vier jaar na ‘De Nachtwacht’ is gebouwd en Karina zegt twee jaar voor het Verdrag van Münster. Het einde van de Tachtigjarige Oorlog. Bij de Mokbaai ligt er gewoon een vrouw aan de kant van de weg met een rood-wit gestreepte ijsmuts op naar de lucht te kijken. Bij De Koog lopen we even naar zee. Er liggen verbruikte rotjes en vuurpijlen op het strand.
Thuis thee met rum. Jeroen en Karina spelen uit het Teleac- schaakboek de wedstrijd tussen Euwe en Aljechin na uit 1934 in Zürich.
(Kende de naam Aljechin van Wim de Kler uit 1942. Zijn broer, die op de hertog van Windsor leek, schaakte.) Wit won gemakkelijk door zijn pluspion,’ herhaalt Jeroen steeds. Dat is gewoon te gek. ‘Hulde aan het loperpaar.’ Het klinkt echt een beetje lullig. Tak!!”

 
Jan Wolkers (26 oktober 1925 – 19 oktober 2007)
Cover

De Nederlandse schrijfster en journaliste Marja Pruis werd geboren in Amsterdam op 26 oktober 1959. Zie ook alle tags voor Marja Pruis op dit blog.

Uit: Wandelaar en zwartziener Het debuut van Martinus Nijhoff

“Feit is dat dat Nijhoff een klassiek dichter werd door zijn regels, en niet door zijn bedoelingen, zoals Gerrit Komrij opmerkte in een lezing over Nijhoff als erflater van de twintigste eeuw, in 1989. Feit is echter ook dat de spanning tussen het desolate van ‘De wandelaar’ en het zachte van ‘Het licht’, als je daar eenmaal oog voor hebt, ieder vers afzonderlijk in de bundel zijn dynamiek geeft. In de wisselende gedaantes van danser, clown, troubadour en alchemist wordt telkens een conflict opgevoerd tussen daadkracht en dadenloosheid, muziek en stilte, bloei en ondergang, soms binnen een enkele strofe: ‘Ieder mensch is een hovenier,/ Ieder mensch is een graver:/ En zacht en diep graven we hier/ Een kuil voor ons cadaver.’ (‘De tuinman’).
Met De wandelaar bracht Martinus Nijhoff onder woorden dat poëzie eerder beperkt is dan almachtig, maar wel bestaat bij gratie van die almacht. Een moderne opvatting die, strak en in heldere taal getoonzet, klassieke gedichten voortbracht. Nijhoff wordt nog steeds gelezen, ook door nieuwe wandelaars. Zo klinkt bijvoorbeeld in ‘Ik wil wel’ van de 26-jarige Remco Campert (uit de bundel Met man en muis, 1955) een echo door van de jonge Nijhoff. Opnieuw modern - minder fatalistisch (‘Ik wil wel’) en meer ironisch (‘Daar staan mijn handen nu eenmaal naar’) - maar net zo beweeglijk tussen hemel en aarde: ‘hoe ik dichter ben/ bij de gratie van aardoppervlak/ hemelbodem ook/ wel genoemd.’ Lees maar.

Ik wil wel

Ik wil wel graven
naar poëzie, maar niet
te diep. Je weet
hoe ik dichter ben
bij de gratie van
aardoppervlak

hemelbodem ook
wel genoemd. Daar
staan mijn handen
nu eenmaal naar. Dus
wandelaar en zwartziener,
geen delver

maar werper
van stenen, laatste
en eerste. Scherend
over aarde, daar
nesten mij bouwend
als zwaluw.”

 
Marja Pruis (Amsterdam, 26 oktober 1959)
De Martinus Nijhoffbrug in Zaltbommel

De Engelse dichter, schrijver en biograaf Andrew Motion werd geboren op 26 oktober 1952 in Braintree in Essex. Zie ook alle tags voor Andrew Motion op dit blog en ook mijn blog van 26 oktober 2010

Uit: Better life (Fragment)

I am Richard and I am perfectly able-bodied thank you
and also of perfectly sound mind. What can I do for you?
The chances are I know more than you about most things.
I landed on Gold Beach on D-Day then worked as a brewer.
It was a useful life. Defending the realm, than making beer.
Now I am waiting for my telephone to ring. It never does ring.

If you were looking this way you would see my right hand
stretching towards you with something I have to pass over.
When I open my fingers you must look at the gift carefully.
You may well not recognise it to start with although soon
you will see it is the very thing you can never do without.

Who are we talking about? My name is Peter and in one way
or another I was married to Steve for 57 years. Today I am alone.
The pain is very strong because nobody would miss me if I died.
It would affect nobody. I am Simon, aged 67. I am Liz, aged 82.
I am Helen, aged 72 and I do tatting and keep fit on Wednesdays.
I am Ali and I am a widow and I think if you don't do anything
then God won't do anything. This is Mehmet. And this here Geti.
I am Ron, and I enjoy a few boiled potatoes and a drop of broth.
I am not a lover of sweet things. I like simple bread and butter
and a bit of fish. My friend Rowena likes a slice of sponge cake.

Open the window and let me hear the geese flying across.
Can you hear what I am saying? Are you paying attention?
I love to hear the geese flying and know their ways home.

As for me, I was born in 1939 and all our people came down
from Staffordshire and Cheshire; I class myself a Traveller
not a Gypsy. When I was a boy we had a horse and wagon.
I had to make a fire and put the horses out to graze at dawn
then I had to bring them back close beside the wagon at dusk.
When dad bought a bus, which we called a freezer box, he sold
the horses. I stood and cried. I was a big lad. It was not the same.
You couldn't smell the horses. Our people are in Magna Carta.

I had the life of Reilly. Now I have a serious illness and won't last
but when I count my blessings at night I have a load of blessings.
I love God and want to die. What better thing is there to live for?

Is that you leaving now? Very well. As for me I have not done.
I am still the child that loves to arrive by night in a new place
then wakes early to pull the curtains back on sunlight pouring
into a bay I had never seen before where big pelts of seaweed
left to dry by the retreating tide and the dainty orange crabs
crawling across them and the pebbles are everything I need.

 
Andrew Motion (Braintree, 26 oktober 1952)

De Nederlandse schrijfster Maartje Wortel werd geboren in Eemnes op 26 oktober 1982. Zie ook alle tags voor Maartje Wortel op dit blog.

Uit: Goudvissen en beton

“Hij reed de stad binnen langs een moskee, een paar woonflats, een museum en het Wilhelminapark. Daar heeft hij zijn auto geparkeerd. In het park is hij op zijn rug in het gras gaan liggen om naar de boomtoppen te kijken en te luisteren naar het gefluit van de vogels. Hij dacht: hier hebben andere mensen gelegen en gelachen, gehuild, gevreeën, gedroomd, gedronken, gerookt, gesport, nagedacht. Hier zijn relaties verbroken of begonnen, eenden gevoerd, onuitgesproken woorden in dagboeken geschreven, mensen hebben hier elkaars had vastgepakt, geheimen gedeeld, bloemen geplukt, ze zijn hier gevallen, opgestaan, vreemdgegaan, ze hebben gras uit de grond getrokken, in de bosjes geplast, spullen verstopt, ze zijn hier geld kwijtgeraakt, ziek geweest, ze hebben op de grond gespuugd, gitaar gespeeld, gestampt, gedanst. Zij zijn hier geweest. Mijn vader wilde niet aan dit moment in de tijd voorbijgaan zoals hij tot nu toe aan zoveel dingen voorbij was gegaan. Hij herkende het en deed een belofte aan zichzelf: ik ga hier niet weg voordat ik al deze dingen gedaan heb.’
(…)

‘Ik dacht: hoe kan iets dat dood is toch verdriet hebben? Ik hoopte niet dat mijn moeder verdriet had. Dat leek me nou het enige positieve van de dood ten opzichte van het leven: je kwam voortaan onder al het verdriet uit. Om iets aardigs te horen kocht ik een pak fortune cookies. Op het eerste briefje dat ik las stond: ‘Dit wordt een jaar van voorspoed. /Cette année sera une année de prospérité. /Dieses Jahr wird ein gutes Jahr.’ Ik at alle koekjes op en las alle boodschappen; wat een dom idee was want niet alle voorspellingen konden tegelijkertijd waar zijn, al stond het er in drie talen. Als je moeder net dood is moet je normale koekjes eten.’

 
Maartje Wortel (Eemnes, 26 oktober 1982)

De Amerikaanse schrijver Stephen L. Carter werd geboren op 26 oktober 1954 in Washington, D.C. Zie ook alle tags voor Stephen L. Carter op dit en ook mijn blog van 26 oktober 2010

Uit: The Emperor of Ocean Park

“And yet, amidst all the clamor, the Vineyard house is a small marvel. I loved it as a child and love it more now. Every room, every dark wooden stair, every window whispers its secret share of memories. As a child, I broke an ankle and a wrist in a fall from the gabled roof outside the master bedroom; now, more than thirty years after, I no longer recall why I thought it would be fun to climb there. Two summers later, as I wandered the house in post-midnight darkness, searching for a drink of water, an odd mewling sound dropped me into a crouch on the landing, whence, a week or so shy of my tenth birthday, I peered through the balustrade and thus caught my first stimulating glimpse of the primal mystery of the adult world. I saw my brother, Addison, four years older than I, tussling with our cousin Sally, a dark beauty of fifteen, on the threadbare burgundy sofa opposite the television down in the shadowy nook of the stairwell, neither of them quite fully dressed, although I was somehow unable to figure out precisely what articles of clothing were missing. My instinct was to flee. Instead, seized by a weirdly thrilling lethargy, I watched them roll about, their arms and legs intertwined in seemingly random postures--making out, we called it in those simpler days, a phrase pregnant with purposeful ambiguity, perhaps as a protection against the burden of specificity.
My own teen years, like my adulthood dreary and overlong, brought no similar adventures, least of all on the Vineyard; the highlight, I suppose, came near the end of our last summer sojourn as a full family, when I was about thirteen, and Mariah, a rather pudgy fifteen and angry at me for some smart-mouthed crack about her weight, borrowed a box of kitchen matches, then stole a Topps Willie Mays baseball card that I treasured and climbed the dangerous pull-down ladder to the attic, eight rickety wooden slats, most of them loose. When I caught up with her, my sister burned the card before my eyes as I wept helplessly, falling to my knees in the wretched afternoon heat of the dusty, low-ceilinged loft--the two of us already set in our lifelong pattern of animosity. That same summer, my sister Abigail, in those days still known as the baby, even though just a bit more than a year younger than I, made the local paper, the Vineyard Gazette, when she won something like eight different prizes at the county fair on a muggy August night by throwing darts at balloons and baseballs at milk bottles, and so solidified her position as the family's only potential athlete--none of the rest of us dared try, for our parents always preached brains over brawn.”

 
Stephen L. Carter (Washington, 26 oktober 1954)

De Zweedse dichteres en schrijfster Karin Maria Boye werd geboren op 26 oktober 1900 in Göteborg. Zie ook alle tags voor Karin Boye op dit en ook mijn blog van 26 oktober 2010

Clouds

Look at the towering clouds, whose high distant cloudtops
proudly, shimmeringly rear up, white as white snow!
How calmly they glide forward, how calmly in the end to die
by soft dissolution into a shower of cool raindrops.

The majestic clouds – whether living or dying
they move forward smiling under the brilliance of the sun,
with no furrowing unease, in ether so openly clean,
they move with a stately, silent disdain for their undoing.

If only I too, with all that pomp of festivals,
might lift myself up to where the world’s bustle is gone
and no matter how furiously round me the storm howls on
might bear the gold garland of sunshine on my temples.

A Buddhist Fantasy

Unhasped is the world’s copper gate.
High in its gatevault, there I sat
and what I saw was infinitely vast;
there is nothing so infinite.

Searchingly and long I gazed.
My eye found not the least relief.
There what I knew did not exist;
not great, not small – not life, not death.

Just one step on that markless way
and all return for me is past.
Why are you trembling? Up, follow me!
For nature’s copper gate is forced!

 
Karin Boye (26 oktober 1900 – 24 april 1941)
Cover

De Ierse dichter Trevor Joyce werd geboren op 26 oktober 1947 in Dublin. Zie ook alle tags voor Trevor Joyce  op dit blog en ook mijn blog van 26 oktober 2010

VERSES WITH A REFRAIN FROM A SOLICITOR’S LETTER (Fragment)

for George Hitching

As when a faded lock of woman’s hair shall cause a man to cut his throat in a bedroom at five o’clock in the morning; or when Albany resounds with legislation, but a little henpecked judge in a dusty office at Herkimer or Johnstown sadly writes across the page the word ‘unconstitutional’ – the glory of the Capitol has faded. — Benj. Paul Blood

Dear Sir, I was this morning straight
after the news and forecast
hanging from an old appletree in my garden
a small Japanese bell
when I received through the post your importunate
and quite misguided threats
 
and in this regard time shall be made of the essence
 
An injunction, you say. An obstruction,
you say. You’ve a lot of chat for someone
that’s not even clear who he’s talking to.
Does this help: not only have I
not erected any obstruction
in the form of a barbed wire fence or otherwise
 
and in this regard time shall be made of the essence
 
but I’m attempting today to rest and recover
from the effects of an obstruction in my own passages?
I have, it pains me to have to spit it out, a strangury,
and you’ve got the wrong man, chief,
I’ve better blockages to worry about
than the one at the back of some godforsaken hotel in Midleton

and in this regard time shall be made of the essence

 
Trevor Joyce (Dublin, 26 oktober 1947)

De Amerikaanse schrijver Pat Conroy werd geboren op 26 oktober 1945 in Atlanta, Georgia. Zie ook alle tags voor Pat Conroy op dit blog en ook mijn blog van 26 oktober 2010

Uit: My Reading Life

“Between the ages of six and nine, I was a native son of the marine bases of Cherry Point and Camp Lejeune in the eastern coastal regions of North Carolina. My father flew in squadrons of slant-winged Corsairs, which I still think of as the most beautiful warplanes that ever took to the sky. For a year Dad flew with the great Boston hitter and left fielder Ted Williams, and family lore has it that my mother and Mrs. Williams used to bathe my sister and me along with Ted Williams's daughter. That still remains the most distinguished moment of my commonplace career as an athlete. I followed Ted Williams's pursuit of greatness, reveling in my father's insider knowledge that "Ted [has] the best reflexes of any marine pilot who ever flew Corsairs." I read every book about baseball in the library of each base and town we entered, hoping for any information about "the Kid" or "the Splendid Splinter." When the movie of The Great Santini came out starring Robert Duvall, Ted Williams told a sportswriter that he'd once flown with Santini. My whole writing career was affirmed with that single, transcendent moment.
The forests around Cherry Point and Camp Lejeune were vast to the imagination of a boy. Once I climbed an oak tree as high as I could go in Camp Lejeune, then watched a battalion of marines with their weapons locked and loaded slip in wordless silence beneath me as they approached enemy territory. When I built a bridge near "B" building in Cherry Point, I invited the comely Kathleen McCadden to witness my first crossing. I had painted my face like a Lumbee Indian and wielded a Cherokee tomahawk I had fashioned to earn a silver arrow point as a Cub Scout. My bridge collapsed in a heap around me and I fell into the middle of a shallow creek as poor Kathleen screamed with laughter on the bank.”

 
Pat Conroy (26 oktober 1945 – 4 maart 2016)

Zie voor nog meer schrijvers van de 26e oktober ook mijn blog van 26 oktober 2014 deel 2.

26-10-2016 om 18:09 geschreven door Romenu  

Man Booker Prize 2016 voor Paul Beatty

De Amerikaanse schrijver Paul Beatty heeft de Man Booker Prize 2016 gewonnen met zijn roman “The Sellout”. Beatty is de eerste Amerikaan die de prijs ontvangt. Zie ook alle tags voor Paul Beatty op dit blog.

Uit: The Sellout

“For the twenty years I knew him, Dad had been the interim dean of the department of psychology at West Riverside Community College. For him, having grown up as a stable manager's son on a small horse ranch in Lexington, Kentucky, farming was nostalgic. And when he came out west with a teaching position, the opportunity to live in a black community and breed horses was too good to pass up, even if he'd never really been able to afford the mortgage and the upkeep.
Maybe if he'd been a comparative psychologist, some of the horses and cows would've lived past the age of three and the tomatoes would've had fewer worms, but in his heart he was more interested in black liberty than in pest management and the well-being of the animal kingdom. And in his quest to unlock the keys to mental freedom, I was his Anna Freud, his little case study, and when he wasn't teaching me how to ride, he was replicating famous social science experiments with me as both the control and the experimental group. Like any "primitive" Negro child lucky enough to reach the formal operational stage, I've come to realize that I had a shitty upbringing that I'll never be able to live down.
I suppose if one takes into account the lack of an ethics committee to oversee my dad's childrearing methodologies, the experiments started innocently enough. In the early part of the twentieth century, the behaviorists Watson and Rayner, in an attempt to prove that fear was a learned behavior, exposed nine-month-old "Little Albert" to neutral stimuli like white rats, monkeys, and sheaves of burned newsprint. Initially, the baby test subject was unperturbed by the series of simians, rodents, and flames, but after Watson repeatedly paired the rats with unconscionably loud noises, over time "Little Albert" developed a fear not only of white rats but of all things furry. When I was seven months, Pops placed objects like toy police cars, cold cans of Pabst Blue Ribbon, Richard Nixon campaign buttons, and a copy of The Economist in my bassinet, but instead of conditioning me with a deafening clang, I learned to be afraid of the presented stimuli because they were accompanied by him taking out the family .38 Special and firing several window-rattling rounds into the ceiling, while shouting, "Nigger, go back to Africa!" loud enough to make himself heard over the quadraphonic console stereo blasting "Sweet Home Alabama" in the living room. To this day I've never been able to sit through even the most mundane TV crime drama, I have a strange affinity for Neil Young, and whenever I have trouble sleeping, I don't listen to recorded rainstorms or crashing waves but to the Watergate tapes.”

 
Paul Beatty (Los Angeles, 9 juni 1962)

26-10-2016 om 07:25 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter Harry M.P. van de Vijfeijke werd geboren op 26 oktober 1946 in Waalre. In 1965 deed hij eindexamen gymnasium B in Stevensbeek, om vervolgens in Nijmegen psychlogie te studeren. In 1973 studeerde hij af. Vervolgens werkte hij o.a. als sociotherapeut in Overwaal in Lent, als titelbeschrijver in de Koninklijke Bibliotheek ’s-Gravenhage en als docent psychologie aan de Hogeschool Arnhem en Nijmegen. Van de Vijfeijke speelde ook toneel. in 1984 resp. 1985 speelde hij met de Nijmeegse Theatergroep Kadans de voorstellingen: “De Goede mens van Sezuan” van Bertolt Brecht en “De Fysici” van Friedrich Dürrenmatt. Hij verfilmde mede de novelle “Veertig” van Kees van Kooten. In 1985 begon hij met het schrijven en publiceren van gedichten. Hij debuteerde in “Nijmeegse Inkt III” in 1986. Vervolgens publiceerde hij regelmatig in het tijdschrift Jambe en in bloemlezingen van het tijdschrift Jambe. In 1995 rondde hij de postdoctorale opleiding tot gedragstherapeut af in 1995 en in 2010 voltooide hij de studie filosofie (Bachelor of Arts).Momenteel verzorgt hij o.a. columns/lezersreacties voor de website van Boekhandel Roelants/vh de Oude Mol over de onderwerpen Psychologie, Filosofie, Beeldende Kunst en Literatuur.

Te laat voor alles

Te laat voor alles, op tijd slik ik
de duivel in. Er moet een taal die redt
te spreken zijn. Ik zoek op mijn taalplein
klein gewin.

In het met kracht van opwekken spreken.
In het richten van de blik op dingen die opblinken.
Meisjes, glans, en jongens, bal,
twee goedgebekte lijsters die wat drinken.

In het vinden van de zin
die in een adem, gaaf en glijdend,
meesluipt met de opening.

Ik reik naar een gedicht,
mijn tong beweegt licht golvend,
iets luider en ik zing.

Stedeling

Geen stad die op mij let,
ik kan er sluipen. Geen schijnvertrek
dat mij naar binnen trekt. Ik weet van de schijn
en ken de luiken. Geen stedeling die mij belet,
ik schep meer dan voorheen, nood aan de ruimte.

Men zal hebben gezegd:met een glimlach
groette hij, stelde belang.
Op eigen wijze deed hij dat,
waar hij ging, ging hij rechtop, oprecht zijn gang.

Hij liep wat rond, een spel, wisselde hier
en daar wat woorden tot gedicht.
Men zal hebben gezegd:
in samenhang met wie hij was.

 
Harry M.P. van de Vijfeijke (Waalre, 26 oktober 1946)

26-10-2016 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter, schrijver en zanger Willem Andries Wilmink werd geboren in Enschede op 25 oktober 1936. Zie ook mijn blog van 25 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Willem Wilmink op dit blog.

Voorspoken

De boer schrok zich die avond lam:
een trein die door zijn weiland kwam
had hij gehoord.
Toen was het weg. Het was niet waar.
Pas twee jaar later is er daar
een trein ontspoord.

Ook iemand zag, terwijl hij sliep
een auto zinken in het diep,
een heel gezin.
Precies de plek heeft hij gezien:
de auto reed een dag nadien
het water in.

Soms is er vage lampenschijn
uit ramen waar geen huizen zijn,
alleen maar grond.
Al wat bestaat heeft steeds bestaan
en wat vergaat is al vergaan
eer het bestond.

Spelende meisjes

Vol sombere doemgedachten
geraakte ik in een straat
waar meisjes aan 't spelen waren
en we kwamen aan de praat.

Turkse en Surinaamse
en sommige autochtoon
en ze hadden er nauwelijks weet van,
ze speelden daar gewoon.

Mijn sombere visioenen
van een wereld die verging,
vervaagden in 't licht van die kinderen
tot een herinnering.

Want die meisjes met aardige ogen
en met hun prachtige haar
zullen de kinderen baren
voor de komende duizend jaar.

 
Willem Wilmink (25 oktober 1936 – 2 augustus 2003)
Portret door Desirée Groot Koerkamp in Oostmarsum

De Vlaamse dichteres en prozaschrijfster Christine D'Haen werd geboren in Sint-Amandsberg op 25 oktober 1923. Zie ook alle tags voor Christine D’Haen op dit blog en ook mijn blog van 25 oktober 2009 en ook mijn blog van 25 oktober 2010

Het tapijt

Schrijdende over het wijnrood tapijt,
in de macht van zijn donker’ en bitteren gloed,
groeide mijn trots tot een somber, bevrijd
gevoel van zijn magischen overmoed.

Maar hoe naar dit dronken en vorstelijk perk
den weg nog zoeken in ’t schaamvol en vaal
sleetse, waar grauwere draden het werk
der teekning verzaken, de roekloze praal;

en hoe in de bloem, die bloed en zwart
blauw, blank, purper en goud
vermengt in haar onontwarbaar hart?
O Daidalos, o woud!

Sib. Dalius
O onbeantwoorde liefde...

O onbeantwoorde liefde, eeuwig gesloten ring
binnen zich zelf begonnen, gebogen in een kring
zodat de ziel een smalgeronde lijn
diep ingesmeed oud goud moet zijn.

O onbeantwoorde liefde, weerbarstge burcht opgericht
te midden vrolijk lover, te midden trillend licht,
maar die 't halsstarrig steen naakt achter de staande brug
weet het vertraagd verjaren en zoek de weg terug.

Het hart wordt eenmaal moe wanneer het zijn rust niet krijgt.
Het hart wordt eenmaal stil wanneer het antwoord zwijgt.
Het hart wordt eenmaal hard zo het één zachtheid wil,

Liefde verbeid in 't hart dat enkel de liefde wil.
Fier hart, duur onbedorven de eeuwigheid doorheen
Woon in uw reine ring en blijf een burcht van steen.

 
Christine D'haen (25 oktober 1923 – 3 september 2009)

De Amerikaanse schrijfster Anne Tyler werd geboren op 25 oktober 1941 in Minneapolis, Minnesota. Zie ook mijn blog van 25 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Anne Tyler op dit blog.

Uit: Vinegar Girl

"Kate makes my sandwich for me every single night before she goes to bed,” Dr. Battista said. “She’s very domestic.”
Kate blinked.
“Peanut butter, though,” Pyotr said.
“Well, yes.”
“Yes,” Pyotr said with a sigh. He sent her a look of regret. “But is certainly pretty enough.”
“You should see her sister.”
Kate said, “Oh! Father!”
“What?”
“This sister is where?” Pyotr asked.
“Well, Bunny is only 15. She’s still in high school.”
“Okay,” Pyotr said. He returned his gaze to Kate.
Kate wheeled her stool back sharply and stood up.
“Don’t forget your Tupperware,” she told her father.
“What! You’re leaving? Why so soon?”
But Kate just said, “Bye” – mostly addressing Pyotr, who was watching her with a measuring look – and she marched to the door and flung it open.
“Katherine, dearest, don’t rush off!” Her father stood up. “Oh, dear, this isn’t going well at all. It’s just that she’s so busy, Pyoder. I can never get her to sit down and take a little break. Did I tell you she runs our whole house? She’s very domestic. Oh, I already said that. And she has a full-time job besides. Did I tell you she teaches preschool? She’s wonderful with small children.”
“Why are you talking this way?” Kate demanded, turning on him. “What’s come over you? I hate small children; you know that.”
There was another hooting sound from Pyotr. He was grinning up at her. “Why you hate small children?” he asked her.
“Well, they’re not very bright, if you’ve noticed.”

 
Anne Tyler (Minneapolis, 25 oktober 1941)

De Turkse schrijfster Elif Shafak (eigenlijk Elif Şafak) werd geboren in Straatsburg op 25 oktober 1971. Zie ook alle tags voor Elif Shafak op dit blog.

Uit: Honour

“My mother died twice. I promised myself I would not let her story be forgotten, but I could never find the time or the will or the courage to write about it. That is, until recently. I don’t think I’ll ever become a real writer and that’s quite all right now. I’ve reached an age at which I’m more at peace with my limitations and failures. But I had to tell the story, even if only to one person. I had to send it into some corner of the universe where it could float freely, away from us. I owed it to Mum, this freedom. And I had to finish it this year. Before he was released from prison.
In a few hours I’ll take the sesame halva off the hob, let it cool by the sink and kiss my husband, pretending not to notice the worried look in his eyes. Then I’ll leave the house with my twin daughters – seven years old, four minutes apart – and drive them to a birthday party. They’ll quarrel on the way, and, for once, I’ll not scold them. They’ll wonder if there will be a clown at the party, or, better still, a magician.
‘Like Harry Houdini,’ I’ll say.
‘Harry who?’
‘Who-deeny, she said, you silly!’
‘Who’s that, Mummy?’
That will hurt. A pain like a bee sting. Not much on the surface, but a growing burning within. I’ll realize, as I have done on so many occasions before, that they don’t know anything about their family history because I have told them so little. One day, when they’re ready. When I’m ready.
After I have dropped off the girls, I’ll chat for a while with the other mothers who have shown up. I’ll remind the party host that one of my daughters is allergic to nuts, but, since it is difficult to tell the twins apart, it is better to keep an eye on both of them and make sure neither gets any food with nuts, including the birthday cake. That is a bit unfair to my other daughter, but between siblings that does happen sometimes, the unfairness, I mean.”

 
Elif Shafak (Straatsburg, 25 oktober 1971)

De Amerikaanse dichter, schrijver en biograaf Daniel Mark Epstein werd geboren op 25 October 1948 in Washington, D.C. Zie ook mijn blog van 25 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Daniel Mark Epstein op dit blog.

Heading Home

I watched the miles, I saw my life go by,
A drumbeat of bare trees and frozen ponds,
Forlorn stations, ruined factories.
I must have dozed, my head against the glass.
Women I dreamed I would have died for once
Mourned me in a dream. South by southwest
Our train cleaved the horizon, pushed the sun
Toward somebody else's sunrise, while
Heaven and earth denied my day was done,
Painting a fantastic continent
Of cumulus and ether, air and mist,
Real as any land to a waking man.
A wall of purple hills sloped to the shore
In fluted cliffs; cloud archipelagos
Edged with golden beaches jeweled a sea
Bluer than our sky. Had I missed my stop?
Now was I on my way out of this world,
Alone on the express to Elysium,
Lotus trees, the lost woman of my dreams?

Shadows deepened and the speeding train
Rolled on into twilight. Slowly then
I came to myself, cold, woke to the thought:
This is how it must be at the end of the line.
You cannot tell the water from the sky,
Mourners from the dead, or clouds from land.
The fire of the sun has tricked you blind,
And earth, air and water join in one.

Orphan

What was I looking for in that room
Crowded with old books, shelves so full,
It seemed they could not hold another title,
Except where in places a weary volume
Leaned upon its neighbor's crooked spine?
Some dimly remembered novel or poem
I once read and loved, or dreamed of?
Either a real book or the book of dreams
A friend once advised me to record:
Write upon waking, the dreams will come
If you wait and listen, word for word.
And night and day must be reconciled
Like mother and father, parent and child,
Brother and sister, lovers who have quarreled.

 
Daniel Mark Epstein (Washington, 25 oktober 1948)
Portret door  Raoul Middleman, 2004

De Duitse dichter en schrijver Peter Rühmkorf werd geboren op 25 oktober 1929 in Dortmund. Zie ook mijn blog van 25 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Peter Rühmkorf op dit blog.

Tagelied

An springt der Sommer –: mitten durch den Reifen,
– noch einmal trägt mein Glück –
Verweile doch und laß dich auch begreifen,
mein Pfauen-Augen-Blick –
Es ist das Stundenglas nicht umzukehren
und was die Parze spinnt . . .
Das Leben, das wir beide so verehren,
e s  r a s t  –  e s   r i n n t .

Es traut kein Bürger, segnet uns kein Paster,
kein Sozi stimmt mit ein.
Es muß, mein Kind, nicht immer gleich das Laster,
es kann auch Liebe sein.
Denn was sich liebt, das spottet der Erfahrung,
und was sich fesselt, gibt sich aus der Hand.
Dein Arsch hängt über mir wie eine Offenbarung:
gesammelt – und entspannt.

Verdammter Morgen, bleiche Abschiedsstunde,
wenn uns der Schweiß gefriert.
Dein Finger paßt so schön in meine Wunde,
faß rein, daß sie sich spürt.
Und Biß um Biß sich aneinanderreibend
machen der Seele die Gestalt bewußt.
Scharf wie Makrelen, Plankton seihend,
schlürfen wir uns die Seufzer aus der Brust.

Die Nacht ist hin, die Dinge sind so sausend
(Ein Kuß noch draufgepappt)
Eh uns der schwarze Müllmann 1 : 100 000
im Acheron verklappt . . .
Ein Blutsturz, gut, so steigt er, so verstrullt er;
Schmerzböen, Tränenschauer, immer hinterher!
Das nimmt das Wasser alles auf die leichte Schulter;
das trägt die Flut ins Meer –

 
Peter Rühmkorf (25 oktober 1929 – 8 juni 2008)
In 1985

De Duitse schrijver en arts Jakob Hein werd geboren op 25 oktober 1971 in Leipzig. Zie ook alle tags voor Jakob Hein op dit blog en ook mijn blog van 25 oktober 2010

Uit: Kaltes Wasser

“Mein Leben begann als statistische Ausnahme. Denn nach der geplanten Wunschgeburt von Pia wollten meine Eltern kein Kind mehr haben. Sie waren zu sehr mit ihren Karrieren beschäftigt und hatten anlässlich der Geburt meiner Schwester herausgefunden. das eigene Kinder nicht unbedingt ihre Sache waren, auch wenn sich der Staat. dem sie äußerst wohlwollcnd gegenüberstanden. von seinen Bürgern zahlreichen Nachwuchs erhoffte. Mein Vater arbeitete Tag und Nacht an seiner Promotion. Meine Mutter war viel beschäftigte Kaderleiterin der Hallaren Schokoladenßbrile.
Sie bemühten sich redlich. kein weiteres Kind zu bekommen und redeten sich, was ihr Bemühen um Geburtenlcontrolle betraf, damit heraus, dass sich der Staat ohnehin vor allem Kinder aus den Reihen des herrschenden Proletariats wünschte und nicht aus denen der Intelligenz, der sie mittlerweile zugehörig waren. Allerdings war an meinen Eltern vorbeigegangen, dass ebenjener Staat längst festgestellt hatte, dass nur aus den Kindern von Ingenieuren und Forschern die dringend benötigten neuen Forscher und Ingenieure wurden, während aus den vielen Arbeiterltindern zum Teil Arbeiter wurden, zum Teil aber nicht einmal das, sodass also doch auch Kinder von der Intelligenz gewünscht wurden. Sonst hätte meine spätere Mutter vielleicht von vornherein nicht täglich eine dunkelgriine Tablette nach dem abendlichen Zähnepurr.en eingenommen. die eigentlich meine Entstehung verhindern sollte.
Nach dem Biologen Raymond Pearl ist ein Index benannt, der berechnet, wie viele sexuell aktive Frauen im Lauf eines Jahres schwanger werden. Ohne jegliches Verhütungsmittel passiert das Hinfundachtzig von hundert Frauen, bei der Kalendermethode neun von hundert Frauen, bei regelmäßiger Einnahme von oxmi:ton nur einer Frau von hundert. Diese eine brachte mich am Tag der Republik, dem 7. Oktober 1971, im grünlichen Neonlicht des Kreissaals 2 des Klinikums Kröllwitz der Stadt Halle an der Saale zur Welt. Und nannte mich Friedrich. Zwar zog unsere Familie kurz nach meiner Geburt in die Hauptstadt Berlin, aber das änderte nichts daran, dass »Halleu auf meiner Geburtsurkunde dokumentiert wurde. Halle an der Saale - Salzstadt. Hansestadt, westfälische Stadt, preußische Stadt, Bezirkshauptstadt. Oder, für meine Berliner Mitschüler: »Sachsen«.

 
Jakob Hein (Leipzig, 25 oktober 1971)

De Nederlandse dichteres Hélène Swarth werd geboren op 25 oktober 1859 in Amsterdam. Zie ook mijn blog van 25 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Hélène Swarth op dit blog.

Slapende kamer

De kamer slaapt. - Dromerig langgerekt
Geroep van tortels vult de lome lucht.
Ver, lijk geklapwiek, latjes-klepgerucht
Van zonneblinden, die men opentrekt.

Citroen-aroom van gele zuidervrucht,
Adem van perzik purperdons-bedekt
En ziel van lelie tragisch bloedbevlekt
Smelten bedwelmend tot één geurenzucht.

Door 't rietgordijn, dat in de kamercel
Gevangen houdt warmgouden schemering,
Zwevende en bevende als een goudkapel,
Verdwaalde een zonvonk, uit een kamerding
- Kristal of koper - toverende een wel
Van kleurenvreugde en stralenflonkering.

 
Hélène Swarth (25 oktober 1859 - 20 juni 1941)
Portret door H.J. Haverman, 1896

De Engelse dichter Geoffrey Chaucer werd vermoedelijk rond het jaar 1343 geboren in Londen. Zie ook alle tags voor Geoffrey Chaucer op dit blog.

Uit:The Canterbury Tales

The Miller’s Tale (Fragment)

In al this world, to seken up and doun,
There nys no man so wys that koude thenche
So gay a popelote or swich a wenche.
Ful brighter was the shynyng of hir hewe
Than in the Tour the noble yforged newe.
But of hir song, it was as loude and yerne
As any swalwe sittynge on a berne.
Therto she koude skippe and make game,
As any kyde or calf folwynge his dame.
Hir mouth was sweete as bragot or the meeth,
Or hoord of apples leyd in hey or heeth.
Wynsynge she was, as is a joly colt,
Long as a mast, and upright as a bolt.
A brooch she baar upon hir lowe coler,
As brood as is the boos of a bokeler.
Hir shoes were laced on hir legges hye.
She was a prymerole, a piggesnye,
For any lord to leggen in his bedde,
Or yet for any good yeman to wedde.
Fair was this youthful wife, and therewithal
As weasel's was her body slim and small.
A girdle wore she, barred and striped, of silk.
An apron, too, as white as morning milk
About her loins, and full of many a gore;

 
Geoffrey Chaucer (Ca. 1343 - 25 oktober 1400)
De molenaar op een illustratie

Zie voor nog meer schrijvers van de 25^e oktober ook mijn blog van 25 oktober 2015 deel 2.

25-10-2016 om 18:31 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver en dichter François Désiré Pauwels werd geboren in Amsterdam op 25 oktober 1888 als zoon van de Vlaamse operazanger Désiré Pauwels en de toneelspeelster Sophie Pauwels-van Biene. Pauwels studeerde rechten in Amsterdam en Utrecht. Na zijn promotie (1915) vestigde hij zich als advocaat in Amsterdam. Hij maakte naam in strafrechtzaken en kwam op voor de humanisering van de rechtspraak. Hij debuteerde met de bundel “Gedichten” in 1908. Grote waardering oogstte vooral de bundel “Tziganen” (1924). Zelf had hij voorkeur voor zijn sonnettencyclus in drie boeken, “Morgen en Strijd” (1931 en 1940) en “Schemeringen”, dat met de herdruk van de vorige onder de titel “Dag van leugen” in 1948 het licht zag. De 225 sonnetten vormen in een opeenvolgende stemmingsbeelden een `mensenleven in verzen' met autobiografische inslag. Grote opgang maakten zijn verhalen en romans, waarvoor Pauwels kon putten uit zijn ervaringen en mensenkennis, opgedaan als strafpleiter. De schetsen “Boeven en burgers” (1926), bewerkt voor het toneel, verwekten zelfs opschudding. In de inleiding van zijn eerste roman, “Tine Kipra’s echtscheiding” (1929), stelde de auteur de vaderlandse schijnheiligheid inzake echtscheidingen aan de kaak. Herman Bouber verzorgde de toneelbewerking die ook werd opgevoerd. De destijds opzienbarende roman “Rechter Thomas” (1937) werd verfilmd. Zijn romans, waarvan “Als het niet waar is” (1960) veel autobiografisch materiaal bevat, zijn evenals zijn poëzie buiten literaire modes om geschreven in een onopgesmukte stijl.

De moeder en de zoon

Wanneer de straat vol gouden schemer is,
de laatste kar verratelt om den hoek,
dan zit ik wachtend aan mijn vensternis
en lees maar flauw in 't opgeslagen boek.

De vrede van het laat namiddaguur
heeft al bewegen in mij stil gezet,
als bij een zieke, wien men 't sloopend vuur
van pijn en koorts tot kalmte heeft gebet.

Dit is de stemming, teeder als een klacht
en als der zon verdiepte luister schoon,
waarin ik elken dag verlangend wacht
de grijze moeder en den jongen zoon....

Hij steunt haar zorgzaam en zijn slanke jeugd
treedt recht maar langzaam naast heur wank'len gang,
zijn oogen zijn als een getoomde vreugd',
om 't leven blij, om d' oude moede bang.

Dan staan z' een poos: zij leunt het witte hoofd
aan zijn gebogen arm en kan niet meer,
ziet naar hem op, den blik half uitgedoofd,
en glimlacht stil en wil dan verder weer.

Maar hij noopt haar te wachten, zie, hij legt
zijn hand zacht op heur ving'ren rimplig vel,
en schoon ik niet kan hooren wat hij zegt,
toch weet ik d' onverstane woorden wel.....

Waar blijven zij, mijn vrienden?...'t Is al laat,
zoo hier en daar gaan de gordijnen neer,
en d' enkele lantaren in mijn straat
heeft reeds haar geel en bevend schijnsel weer.

Waar blijven zij?...De kamer zonk al diep
in 't om mij saâmgepakte duister weg
en 't is alsof ik angstig-droomend sliep
en nu, plots wakker, m' iets heel droefs voorzeg.

Is over d' oude moeder ook het zwart
gekomen van den naderenden nacht,
en ligt haar scheem'rend leven thans verstard
in 't eindloos donker dat ons allen wacht?...

Komt later dan misschien de blonde zoon
nog eens in 't middaguur mijn raam voorbij,
aan nieuwe vrijheid, nieuwe vreugd gewoon
en met den lach der jonkheid aan zijn zij?....

 
François Pauwels (25 oktober 1888 – 8 januari 1966)

25-10-2016 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter Onno Kosters werd geboren op 24 oktober 1962 in Baarn. Zie ook mijn blog van 24 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Onno Kosters op dit blog.

De omgekeerde wereld

En als hij dan bij mij in zijn
afdeling aan de deur komt,
Robinson komt geldlopen:
wat een portret.
 
Een ziedend oogcontact (een vette knipoog
maar ik, literator tenslotte,
bied hem een madeleine van eigen deeg,
een bloomrijke sigaar - daar
heeft hij niet van terug),
 
zijn optrede achter de rug
en hij loopt zoals hij poept,
z'n verboden bootmansstoel onder z'n kont;
vliegen kan hij niet (de geest is sterk,
maar het vlees is sterker), zijn helm
van haar (Robinson die niks gebeuren kan,
en zie, het gebeurt),
 
zijn spierballen die zich, volgevreten knolgewassen,
aan de aarde van zijn zwartgespannen T-shirt
trachten te ontworstelen,
zijn onooglijke bril (een prachtig montuur
en waarachtig niet duur), zijn onoirbaar
gehoorapparaat, de inzetters en sponzen
die uit zijn gordel steken,
het broodje bal dat nog uit zijn holle kies riekt,
het convenant gevelonderhoud dat hem uit de achterzak piept,
de wisser.
    
De man voor het raam.
De man naast de muur.
 
Ik vraag hem hoe het gaat en hij antwoordt:
‘Het kon niet beter. Anders ging het wel beter.’
 
Het gevoel op de ladder. Als een vis op het hoge.
 
Dus ik lappen.

 
Onno Kosters (Baarn, 24 oktober 1962)

De Nederlandse schrijver (Cornelis Christophel Maria) Kester Freriks werd geboren in Djakarta, Indonesië, op 24 oktober 1954. Zie ook alle tags voor Kester Freriks op dit blog.

Uit: De thuiskomst

“Op een ochtend vertrok zijn moeder met de taxi naar het ziekenhuis. ‘Met zijn tweeën komen we terug,’ had ze in de gang tegen hem gezegd, terwijl ze vluchtig een kus op zijn voorhoofd drukte. Door het raam van de woonkamer staarde Christiaan naar buiten. Zijn moeder stapte onhandig in; ze werd daarbij geholpen door zijn vader. De donkerbruine weekeindtas zette ze naast zich op de achterbank. Daarna draaide ze het portierraampje omlaag en zei iets tegen zijn vader. Christiaan duwde zijn gezicht tegen het koude glas dat meteen besloeg. Hij veegde het met de rug van zijn hand schoon. Zijn moeder had het raampje nu dichtgedraaid. De chauffeur startte de motor. Hij zag de rookwolkjes aan de achterkant van de auto opstijgen. Als je daaraan je mond legt en je haalt diep adem, en daarna houd je je adem in, dan ben je even later dood. Zo eenvoudig, zo dichtbij, dacht Christiaan. Op het moment dat de taxi begon te rijden zwaaide zijn moeder met haar ene hand naar zijn vader. En naar hem. De andere hand lag op haar hoge buik. Christiaan volgde de auto. Het laatste dat hij zag was het opflikkeren van de remlichten. Zijn vader bleef buiten met de buurvrouw praten. Hij liep naar de keuken, opende de broodtrommel en haalde de papieren zak met het zoutloze brood eruit. Twee keer had hij dat moeten eten, toen er geen ander brood in huis was. Het kostte hem de grootste moeite het door zijn keel te wringen. Het bleef aan de binnenkant van zijn mond als deeg plakken. Het stuk brood sneed hij in plakken en die in brokjes. Een kwartier vroeger dan anders fietste hij naar school, de zak met het zoutloze brood onder de snelbinders geklemd. Vlak voor het schoolgebouw sloeg hij een zijstraat in die naar het stadspark leidde. Hij hoopte dat de meeuwen en de eenden in de vijvers nog niet overvoerd waren door de oude vrouwtjes. Maar meestal kwamen die pas tegen de middag. Hij strooide het brood met handenvol tegelijk in het rond. De meeuwen vingen het in de lucht op. Door laag te gooien liet hij ze duikbewegingen maken, tot vlak boven het water, zodat hun vleugeltoppen de waterspiegel raakten. De eenden zwommen wild door elkaar en hapten de stukken brood uit het water. Niet ver van de kant dreef een dode vis. De witte buik met de rode vinnen lag naar boven gekeerd. Christiaan gooide brood vlak bij de vis, maar de eenden ontweken hem niet, ze plonsden en zwommen eroverheen zodat de vis zonk en even later op een andere plaats weer boven kwam drijven.”

 
Kester Freriks (Djakarta, 24 oktober 1954)

De Nederlandse schrijver Aristide von Bienefeldt (pseudoniem van Rijk de Jong) werd geboren op 24 oktober 1964 in Rozenburg bij Rotterdam. Zie ook alle tags voor Aristide von Bienefeldt op dit blog.

Uit: De zus die Anna Magnani niet was

“Alice Nola bracht haar linkerpols, waaromheen een zilveren mannenhorloge vastgesjord zat met een zwartleren bandje dat lang geleden donkerbruin geweest was, tot vlak voor haar ogen. Het was half zes en ze had gedaan wat er van haar verwacht werd.
In de voormiddag had ze bij Garbijn Papierwaren de voordeeldoos post-itjes gehaald waar Castro om gevraagd had, en zojuist had ze een einde gemaakt aan een snel uitdijende brandnetelkolonie die zes weken geleden haar intrek genomen had in de bedding van de fuchsia – een cirkelvormige uitsparing in het midden van het gazon – en waarover Blommia gezegd had, elke avond als ze thuiskwam na acht uur geposeerd te hebben voor een computerscherm: ‘Dat jij daar de godganselijke dag naar kunt kijken zonder dat je vingers gaan jeuken, daar kan ik met mijn hele verstand niet bij.’
Haar zus – vele schakeringen blonder, veertien maanden ouder – was een negentiende-eeuwer gevangen in het lichaam van een twintigste-eeuwer, er stuwde crinolinebloed door haar aderen en ze had talent voor het overbodige.
Vroeger had ze ook talent gehad voor het toneel. ‘Uw oudste dochter en het toneel zijn als twee takken aan één boom,’ had meester Wolf hart zich tot Wina en Lamberto Nola gericht toen hij haar toekomst besprak.
Hij had eraan toegevoegd dat het levensgevaarlijk is om de talenten die je van die Ouwe Tovenaar daarboven meekrijgt braak te laten liggen. Als je de talenten die die Ouwe Tovenaar daaroven je meegeeft braak laat liggen, dan gaan die talenten een eigen leven leiden.
Hij had talenten die een eigen leven gaan leiden ongeleide projectielen genoemd.
Jaren later dacht Alice nog altijd aan wat meester Wolf hart gezegd had als een groepsverkrachter of een vrijheidsstrijder de koppen van de Gazet monopoliseerde, en dan vroeg ze zich af welk talent zo iemand braak had laten liggen.
Maar nog voordat ze hem een talent had toegedicht dat aan zoveel achterstallig onderhoud mank ging dat zijn bezitter onzedelijk was gaan betasten of raketten afvuurde op iemand van wie hij niet wist of hij van goudrenetten of van granny smiths hield, dan bedacht ze dat ze samenwoonde met drie ongeleide projectielen.
En dat ze er zelf ook een was.”

 
Aristide von Bienefeldt (24 oktober 1964 - 20 januari 2016)

De Duitse dichter Karl August Georg Maximilian Graf von Platen-Hallermünde werd geboren op 24 oktober 1796 in Ansbach. Zie ook mijn blog van 24 oktober 2010 en eveneens alle tags voor August Graf von Platen op dit blog.

Wann des Gottes letzter, milder

Wann des Gottes letzter, milder
Schimmer sich vom See verlor,
Steigen mir Gedächtnisbilder
Aus der Welle Nacht empor:

Malen mir des Kahnes Schwanken
Den gefurchten Pfad entlang,
Als die Morgenlüfte tranken
Zauberischen Liederklang.

Malen mir, von Berges Kuppe
Schweifend, den ergötzten Sinn,
Und die ländlichschöne Gruppe
Um den Herd der Sennerin.

Malen mir die Felsgehege,
Wo die Alpenrose hangt,
Welche nicht durch Menschenpflege
In des Tales Gärten prangt.

Nächtlich fühl ich jetzt ein Bangen,
Wann der See gehoben wallt;
Jene Tage sind vergangen,
Jene Stimmen sind verhallt.

Frostige Nebel steigen, welche
Berg und Kuppe trüb umziehn,
Und die roten Alpenkelche
Werden mit dem Sommer fliehn.

Bald, verjagt von Sturm und Flocken,
Zieht die Hirtin froh ins Tal,
Und es tönt der Hall der Glocken
Von der Höh zum letzten Mal.

Dich oft zu sehen...

Dich oft zu sehen, ist mir nicht beschieden,
Und ganz versagt ist mir, zu dir zu kommen,
Dir selten zu begegnen und beklommen
Dich anzuschaun, das ist mein Los hienieden.

Doch von dir träumen, dichten, Plane schmieden,
Um dir zu nahn, das ist mir unbenommen,
Das soll, so lang es frommen will, mir frommen,
Und mit so Wen'gem stell ich mich zufrieden.

Denn ach! ich habe Schlimmeres ertragen,
Als dieses Schlimme jetzt, und duld ergeben,
Statt heft'ger Qual, ein süßes Mißbehagen.

Mein Wunsch, bei Andern, zeugte Widerstreben:
Du hast ihn nicht erhört, doch abgeschlagen
Hast du ihn auch nicht, o mein süßes Leben!

Wenn auch getrennt die Körper sind, zu dringen

Wenn auch getrennt die Körper sind, zu dringen
Vermag zum Geist der Geist, indem er denket;
Wenn meine Seele sich in dich versenket,
So mein ich, müßt es dir im Ohre klingen.

Besäße nicht der Gott der Liebe Schwingen,
Er hätte nie zum Himmel sie gelenket,
Und wenn dein Herz er mir im Traume schenket,
Von wem als dir vermag er mir's zu bringen?

Wenn du mich liebst, so will ich gern ertragen,
Dir fern zu sein, weil ich zu gut verstehe,
Was unsre Seelen ohne Laut sich klagen.

Allein so lang ich noch in Zweifel stehe,
Und gerne möchte deine Blicke fragen,
Acht ich Entfernung als das größte Wehe.

 
August Graf von Platen (24 oktober 1796 - 5 december 1835)
Het Platenhäuschen in Erlangen. Von Platen verbeelf er ’s zomers tijdens zijn studententijd.

De Vlaamse auteur Ernest Claes werd geboren op 24 oktober 1885 te Zichem. Zie ook mijn blog van 24 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Ernest Claes op dit blog.

Uit: De Witte

“Een anderen keer had hij zijn kop tusschen de leenen van den kerkstoel gewrongen om te kunnen lezen wat er op den grooten blauwen grafsteen stond vlak vóór hem: Hier leyt begraeve... maar daar werden opeens de stoelen omgekeerd voor het sermoon, en de pastoor had reeds de helft van ‘Het Evangelie van dezen Zondag’ gelezen eer de Witte zijn kop van tusschen de twee spijlen had kunnen terugtrekken. Hij was ook een paar keeren met vader mee gemoeten, maar die had er gauw genoeg van, zoo'n bengel achter zijn rug te hebben na de hoogmis. Wat hij zich het best herinnerde van de godsdienstige oefeningen zijner eerste jaren was dien keer dat hij onder de hoogmis achter den stoel zat van Jan Piek, die altijd naast Fiene Perdjuu plaats nam. 't Was onder het sermoon van den onderpastoor. Jan Piek zijn roode zakdoek hing half uit zijn zak, en de Witte had hem er stilletjes heelemaal uitgetrokken, den stoel van Jan Piek er mee vastgebonden aan dien van Fiene Perdjuu, en was dan weggeschoven tot op het uiterste hoekje van zijn bank. Dat was me wat geweest toen die twee na de preek rechtstonden en heel kalmpjes hun stoel meenden om te draaien! Fiene Perdjuu was zoo rood geworden als een kool vuur, omdat de menschen nu opeens allemaal zagen dat ze naast Jan Piek zat, en deze had na veel frutselen den knoop losgekregen, terwijl hij drie-vier keeren halfluid gesakkerd had. Toen ze het thuis vernamen had vader hem een ferme pandoering gegeven. Jan Piek was nooit meer naast Fiene Perdjuu gaan zitten, en wanneer hij in de kerk plaats nam op een stoel, keek hij eerst eens rond zich of de Witte niet in den omtrek was.”

 
Ernest Claes (24 oktober 1885 - 2 september 1968)
Portret door Gerard Baksteen, 1954

De Duitse schrijfster Zsuzsa Bánk werd geboren op 24 oktober 1965 in Frankfurt am Main. Zie ook alle tags voor Zsuzsa Bánk op dit blogen ook mijn blog van 24 oktober 2010.

Uit: Der Schwimmer

„Ich glaube, wir haben unseren Vater nie ohne Zigarette gesehen. Seine Kleider rochen danach, seine Hinde, seine Haare. Seine Zigaretten warf er auf den Boden, um die Glut auszutreten, und wenn er auf dem Sofa lag, entdeckten wir weiße Punkte aus Papier auf seinen Sohlen. Selbst draußen im Weinberg fanden wir die Reste zwischen den Reben und im Keller, unter den Weinfzissern, neben den Körben. Manchmal schwamm etwas Tabak in einer Flasche, und wir bemerkten es erst, wenn wir den Wein schon in Gläser gegossen hatten.
Als es meine Mutter für mich noch gab, erzählte sie uns Märchen, die mein Bruder für die Wahrheit hielt. Er glaubte ihr, wenn sie sagte, unsere Großmutter sei in einer Nacht ergraut. Später erzählten uns andere diese Geschichte immer wieder - nur ein wenig anders. Die Geschichte meiner Mutter, die das Land ohne ein Wort verlassen hatte. Und die Geschichte ihrer Mutter, die in einer einzigen Nacht alt geworden war.
Meine Mutter hatte sich damals nicht von uns verabschiedet. Sie war zum Bahnhof gelaufen, wie an vielen anderen Tagen auch. Sie war in einen Zug gestiegen, Richtung Westen, Richtung Wien. Wie selten Züge von unserem Bahnhof aus in Richtung Wien fuhren, das wußte ich. Meine Mutter muß lange gewartet haben. Sie hatte genügend Zeit, es sich anders zu überlegen. Um zurückzukommen. Um uns Auf Wiedersehen zu sagen. Um uns noch einmal anzuschauen.
Als sie noch bei uns lebte, arbeitete meine Mutter in einer Fabrik in Papa. Auf ihrem Fahrrad fuhr sie jeden Morgen durch den Nebel. Unser Hund lief kläffend neben ihr her, bis sie ihn an der großen Straße abhängte. Ich wachte auf, sobald ich sie in der Küche hörte.“

Zsuzsa Bánk (Frankfurt am Main, 24 oktober 1965)

De Engels - Amerikaanse dichteres Denise Levertov werd geboren op 24 oktober 1923 in Ilford, Essex. Zie ook alle tags voor Denise Levertov op dit blog en ook mijn blog van 24 oktober 2010.

In California During The Gulf War

Among the blight-killed eucalypts, among
trees and bushes rusted by Christmas frosts,
the yards and hillsides exhausted by five years of drought,

certain airy white blossoms punctually
reappeared, and dense clusters of pale pink, dark pink--
a delicate abundance. They seemed

like guests arriving joyfully on the accustomed
festival day, unaware of the year's events, not perceiving
the sackcloth others were wearing.

To some of us, the dejected landscape consorted well
with our shame and bitterness. Skies ever-blue,
daily sunshine, disgusted us like smile-buttons.

Yet the blossoms, clinging to thin branches
more lightly than birds alert for flight,
lifted the sunken heart

even against its will.
But not
as symbols of hope: they were flimsy
as our resistance to the crimes committed

--again, again--in our name; and yes, they return,
year after year, and yes, they briefly shone with serene joy
over against the dark glare

of evil days. They are, and their presence
is quietness ineffable--and the bombings are, were,
no doubt will be; that quiet, that huge cacophany

simultaneous. No promise was being accorded, the blossoms
were not doves, there was no rainbow. And when it was claimed
the war had ended, it had not ended.

Denise Levertov (24 oktober 1923 – 20 december 1997)
Cover

De Amerikaanse schrijver Norman Rush werd geboren op 24 oktober 1933 in San Francisco. Zie ook alle tags voor Norman Rush op dit blog en ook mijn blog van 24 oktober 2010

Uit: Mating

“Was something saying I should kill myself posthaste if the truth was that I was going to be mediocre? This was a thought with real pain behind it. To my wreck of a mother mediocre was a superlative — an imputation I resisted with all my might once I realized it involved me. I grew up clinging to the idea that either I was original in an unappreciated way or that I could be original — this later — by incessant striving and reading and taking simple precautions like never watching television again in my life.
There must be such a thing as situational madness, because I verged on it. I know that schizophrenics hear people murmuring when the bedsheets rustle or when the vacuum cleaner is on. The falls were coming across to me as an utterance, but in more ways than just the roar. There seemed to be certain recurrent elongated forms in the falling masses of water, an architecture that I would be able to apprehend if only I got closer. The sound and the shapes I was seeing went together and meant something, something ethical or existential and having to do with me henceforward in some way. I started to edge even closer, when the thought came to me If you had a companion you would stay where you are.”

 
Norman Rush (San Francisco, 24 oktober 1933)
Cover

De Ierse dichter en essayist Robert Greacen werd geboren op 24 oktober 1920 in Derry. Zie ook alle tags voor Robert Greacen op dit blog en ook mijn blog van 24 oktober 2010

AT THE GARRICK CLUB

Old pals, we supped on oysters, venison,
Let a scarlet ribbon of Chäteau de l’Amour,
Hinting at raspberries, ease down our throats.
‘It sure yanks my chain,’ remarked a Chicagoan.
In a Club ghosted by Garrick, Mrs. Pat,
We guzzled, sprawled, toasted Captain Fox
While Carrington-Smythe of the F.O. rambled,
Did the Grand Tour from Calais to the Caucasus.
He spoke of Captain Fox’s exploits in Cairo
Of how our hero played the Lawrence card,
Mastered the camel, had contacts in the souk,
Did business in demotic Arabic.
Ah Fox, old boy, suave actor-manager
Who took the world for stage, your friends
Erect a pyramid of memories.
Heavin night-capped I fumbled out
Into the jungle of the lighted dark.
Then, on the National Gallery steps,
Flanked by junkies, yobs, dropouts,
I nodded to a drunk Lord Nelson.
‘My love to Emma,’ I cried out.
Like Fox, he knew the bloody score.

 
Robert Greacen (24 oktober 1920 – 13 april 2008)

Zie voor nog meer schrijvers van de 24^e oktober ook mijn blog van 24 oktober 2015 deel 2.

24-10-2016 om 18:14 geschreven door Romenu  

Friedenspreis des Deutschen Buchhandels 2016 voor Caroline Emcke

Aan de Duitse schrijfster en journaliste Caroline Emcke werd gisteren in de Frankfurter Paulskerk de Friedenspreis des Deutschen Buchhandels uitgereikt. Caroline Emcke werd op 18 augustus 1967 in Mülheim an der Ruhr geboren. Zie ook alle tags voor Caroline Emcke op dit blog.

Uit: Gegen den Hass

“Manchmal frage ich mich, ob ich sie beneiden sollte. Manchmal frage ich mich, wie sie das können: so zu hassen. Wie sie sich so sicher sein können. Denn das müssen die Hassenden sein: sicher. Sonst würden sie nicht so sprechen, so verletzen, so morden. Sonst könnten sie andere nicht so herabwürdigen, demütigen, angreifen. Sie müssen sich sicher sein. Ohne jeden Zweifel. Am Hass zweifelnd lässt sich nicht hassen. Zweifelnd könnten sie nicht so außer sich sein. Um zu hassen braucht es absolute Gewissheit. Jedes Vielleicht wäre da störend. Jedes Womöglich unterwanderte den Hass, zöge Energie ab, die doch gerade kanalisiert werden soll.
Gehasst wird ungenau. Präzise lässt sich nicht gut hassen. Mit der Präzision käme die Zartheit, das genaue Hinsehen oder Hinhören, mit der Präzision käme jene Differenzierung, die die einzelne Person mit all ihren vielfältigen, widersprüch¬lichen Eigenschaften und Neigungen als menschliches Wesen erkennt. Sind die Konturen aber erst einmal abgeschliffen, sind Individuen als Individuen erst einmal unkenntlich gemacht, bleiben nur noch unscharfe Kollektive als Adressaten des Hasses übrig, wird nach Belieben diffamiert und entwertet, gebrüllt und getobt: die Juden, die Frauen, die Ungläubigen, die Schwarzen, die Lesben, die Geflüchteten, die Muslime oder auch die USA, die Politiker, der
Westen, die Polizisten, die Medien, die Intellektuellen.
Der Hass richtet sich das Objekt des Hasses zurecht. Es wird passgenau gemacht.
Gehasst wird aufwärts oder abwärts, in jedem Fall in einer vertikalen Blickachse, gegen »die da oben« oder »die da unten«, immer ist es das kategorial »Andere«, das das »Eigene« unterdrückt oder bedroht, das »Andere« wird als vermeintlich gefährliche Macht oder als vermeintlich minderwertiges Ding phantasiert – und so wird die spätere Misshandlung oder Vernichtung nicht bloß als entschuldbare, sondern als notwendigeMaßnahme aufgewertet. Der Andere ist der, den man straflos denunzieren oder missachten, verletzen oder töten kann.
Diejenigen, die diesen Hass am eigenen Leib erleben, die ihm ausgesetzt sind, auf der Straße oder im Netz, abends oder am helllichten Tag, die Begriffe aushalten müssen, die eine ganze Geschichte der Missachtung und Misshandlung in sich tragen, diejenigen, die diese Mitteilungen erhalten, in denen ihnen der Tod, in denen ihnen sexuelle Gewalt gewünscht oder gar angedroht wird, diejenigen, denen Rechte nur teilweise zugedacht werden, deren Körper oder Kopfbedeckung verachtet werden, die sich maskieren müssen aus Angst, angegriffen zu werden, diejenigen, die nicht aus dem Haus können, weil davor eine brutalisierte, gewaltbereite Menge steht, deren Schulen oder Synagogen Polizeischutz brauchen, alle diejenigen, die der Hass zum Objekt hat, können und wollen sich nicht daran gewöhnen.“

 
Caroline Emcke (Mülheim an der Ruhr, 18 augustus 1967)

24-10-2016 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter en schrijver Michel van der Plas werd geboren op 23 oktober 1927 in Den Haag. Zie ook mijn blog van 23 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Michel van der Plas op dit blog.

Aan een experimenteel dichter

Geen rotterdam dan amsterdam
geen moeder man dan vader
jouw rok is boter dan de ham
mijn hemd is altijd nader

al jart je met je vrienden bil
al jas je met hen klaver
en speel je liever haaf dan spil,
schmidt is toch altijd haver

jij bent veel zeker dan ikzelf
en toch leef ik veel sober
jij droomt dat je eylders drinkt ik delf
het spit onder de ober.

En soms wil zij opnieuw het meisje wezen

En soms wil zij opnieuw het meisje wezen
waarvan zij in haar oude dagboek leest:
dat bloemen water gaf en plots bedeesd
begreep waarom die voor het najaar vrezen
dat zondagmiddags voor het raam ging lezen
en dat naar vruchten reikte, appels ’t meest,
en dat, voor prinsen lang gereed geweest,
van duizend wensen nooit was te genezen.

Het boek glijdt dichtgevallen in haar schoot.
Zij is zover gezworven in die dingen
mag weer drie wensen doen voor ’t avondrood
en, blozend, zachtjes bij de vleugel zingen.
Zij wordt niet wakker voor het avondbrood
hoewel de gangklok luide aan blijft dringen.

Tussen de kinderen die het strand langsrennen

Tussen de kinderen die het strand langsrennen
en schreeuwend spelen en een grote vlag
meedragen, moet ik weer één kind herkennen
aan zijn droomogen, aan zijn stille lach:
de jongen die ik nooit meer zal ontwennen,
die leefde op een anders lichte dag
dan deze, en die, vluchtend voor de stemmen,
verwonderd naar het spel der golven zag.

Hij staat er nog tussen zijn speelgenoten,
zij roepen hem, maar peinzend blijft hij staren
naar verre zeilen van de verre boten.
Als ik hem aan wil spreken over jaren,
die ondanks nog zijn beeld bewaren,
is hij reeds heen. - Ik heb hem zelf verstoten.

 
Michel van der Plas (23 oktober 1927 -21 juli 2013)

De Albanees-Amerikaanse schrijfster en actrice Masiela Lusha werd geboren op 23 oktober 1985 in Tirana. Zie ook mijn blog van 23 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Masiela Lusha op dit blog.

Sleep A Moment, Frosted Face

Sleep a moment, frosted face of ever-changing hour!
Rest your pearly company onto the sky, as promising
As smiles and books. Please don't dishearten my eyes,
Which tonight, can only be dimmed with your ticking
Of waning light. I can only hope the promised absence
Of your face will not rob the glow on mine. And with it
The story of my smiles and delicate moments hardening
With your next show. Just tonight, sitting on your couch
Of cosmos and happy air, rest a while; shine your time
On us, and let us serve every muscle of our bliss to you.
In return, how humbly we accept your virtues as master
And crown! Tonight, smile a while in your heavenly
Sleep, so that we can smile with you.

The Polite Sea

By the polite sea I rest,
Engaging in attention
And words. By the sea
I lay, by the sea I pray,
Dropping my elbows and words
Onto her sand.

By the amorous sea
I dream. And dream. And dream.
I love the sea. I love the sea.
She is quiet and polite
Tenderly allowing me permission
To be.

 
Masiela Lusha (Tirana, 23 oktober 1985)

De Amerikaanse schrijver Augusten Xon Burroughs werd geboren op 23 oktober 1965 in Pittsburgh, Pennsylvania. Zie ook mijn blog van 23 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Augusten Burroughs op dit blog.

Uit: Lust & Wonder

“Just when I broke my sobriety and started drinking again in moderate and controlled measure exactly like a normal person, I met this guy who wasn’t just a guy but a writer, and not just a writer but the author of one of my favorite books.
In AA, you are brainwashed into believing that all the good stuff happens only after you stop drinking. Clearly they are lying; my life improved significantly as soon as I ordered a cocktail.
Our meeting was very romantic, at least by the gay standards of the mid-1990s. Which is to say not at a gym or in the midst of a spiraling blackout but through fan mail. I sent him a note:
Dear Mitch,
Let me just say right off that I am not Kathy Bates in Misery. I do not have a double-headed axe or a criminal record. In fact, I was at my friend’s apartment and saw a copy of your most recent book on his shelf. I pointed to it and said, “Isn’t that the sickest, most wonderful novel, ever?” He explained that he hadn’t actually read it but that you and he had gone out on a date six months ago and, for whatever reason, it just didn’t work out. Which is how I got your e-mail address. I probably sound crazy, like a stalker. Like a “fan.” But I’m really very normal, stable, healthy, and maybe even a little bit boring. If you’re interested, write me back. I’m attaching a photo I took of myself just five minutes ago. And yeah, I do own shirts.
He replied almost instantly, like he’d been expecting to hear from me. “I’d love to meet you,” he wrote. “You look great!”
The swiftness and brevity of his reply caused me to instantly resent him. I felt deprived of suspense and the luxurious anxiety of wondering if I’d made a fool of myself by attaching a shirtless photo with my stalker note.
Now he was the dish of wrapped peppermints next to the cash register that I didn’t want because they were free.
Because his reply to my note expressed only his desire to meet me along with a compliment, I almost felt like I could have achieved the same result by sending no words at all; just the shirtless photo of me standing on my shabby terrace. It was even possible he had looked at my picture and then merely skimmed my carefully crafted e-mail.”

 
Augusten Burroughs (Pittsburgh, 23 oktober 1965)

De Engelse dichter, toneel- en prozaschrijver Robert Seymour Bridges werd geboren in Walmer, Kent, op 23 oktober 1844. Zie ook alle tags voor Robert Bridges op dit blog en ook mijn blog van 23 oktober 2009 en ook mijn blog van 23 oktober 2010

Awake, My Heart

Awake, my heart, to be loved, awake, awake!
The darkness silvers away, the morn doth break,
It leaps in the sky: unrisen lustres slake
The o'ertaken moon. Awake, O heart, awake!

She too that loveth awaketh and hopes for thee:
Her eyes already have sped the shades that flee,
Already they watch the path thy feet shall take:
Awake, O heart, to be loved, awake, awake!

And if thou tarry from her, - if this could be, -
She cometh herself, O heart, to be loved, to thee;
For thee would unashamed herself forsake:
Awake, to be loved, my heart, awake, awake!

Awake! The land is scattered with light, and see,
Uncanopied sleep is flying from field and tree;
And blossoming boughs of April in laughter shake:
Awake, O heart, to be loved, awake, awake!

Lo, all things wake and tarry and look for thee:
She looketh and saith, "O sun, now bring him to me.
Come, more adored, O adored, for his coming's sake,
And awake, my heart, to be loved, awake, awake!"

 
Robert Bridges (23 oktober 1844 - 21 april 1930)
Op de cover van Time, december 1929 

De Oostenrijkse schrijver Adalbert Stifter werd geboren in Oberplan op 23 oktober 1805. Zie ook mijn blog van 23 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Adalbert Stifter dit blog.

Uit: Der Nachsommer

„Der Vater hatte darum die grünen Seidenvorhänge, weil er es nicht leiden konnte, daß die Aufschriften der Bücher, die gewöhnlich mit goldenen Buchstaben auf dem Rücken derselben standen, hinter dem Glase von allen Leuten gelesen werden konnten, gleichsam als wolle er mit den Büchern prahlen, die er habe. Vor diesen Kästen stand er gerne und öfter, wenn er sich nach Tische oder zu einer andern Zeit einen Augenblick abkargen konnte, machte die Flügel eines Kastens auf, sah die Bücher an, nahm eines oder das andere heraus, blickte hinein, und stellte es wieder an seinen Platz.
An Abenden, von denen er selten einen außer Hause zubrachte, außer wenn er in Stadtgeschäften abwesend war oder mit der Mutter ein Schauspiel besuchte, was er zuweilen und gerne tat, saß er häufig eine Stunde, öfter aber auch zwei oder gar darüber, an einem kunstreich geschnitzten alten Tische, der im Bücherzimmer auf einem ebenfalls altertümlichen Teppiche stand, und las. Da durfte man ihn nicht stören, und niemand durfte durch das Bücherzimmer gehen. Dann kam er heraus und sagte, jetzt könne man zum Abendessen gehen, bei dem die Handelsdiener nicht zugegen waren, und das nur in der Mutter und in unserer Gegenwart eingenommen wurde. Bei diesem Abendessen sprach er sehr gerne zu uns Kindern und erzählte uns allerlei Dinge, mitunter auch scherzhafte Geschichten und Märchen. Das Buch, in dem er gelesen hatte, stellte er genau immer wieder in den Schrein, aus dem er es genommen hatte, und wenn man gleich nach seinem Heraustritte in das Bücherzimmer ging, konnte man nicht im geringsten wahrnehmen, daß eben jemand hier gewesen sei und gelesen habe. Überhaupt durfte bei dem Vater kein Zimmer die Spuren des unmittelbaren Gebrauches zeigen, sondern mußte immer aufgeräumt sein, als wäre es ein Prunkzimmer. Es sollte dafür aber aussprechen, zu was es besonders bestimmt sei. Die gemischten Zimmer, wie er sich ausdrückte, die mehreres zugleich sein können, Schlafzimmer, Spielzimmer und dergleichen, konnte er nicht leiden. Jedes Ding und jeder Mensch, pflegte er zu sagen, könne nur eines sein, dieses aber muß er ganz sein. Dieser Zug strenger Genauigkeit prägte sich uns ein und ließ uns auf die Befehle der Eltern achten, wenn wir sie auch nicht verstanden. So zum Beispiele durften nicht einmal wir Kinder das Schlafzimmer der Eltern betreten. Eine alte Magd war mit Ordnung und Aufräumung desselben betraut.
In den Zimmern hingen hie und da Bilder, und es standen in manchen Geräte, die aus alten Zeiten stammten und an denen wunderliche Gestalten ausgeschnitten waren, oder in welchen sich aus verschiedenen Hölzern eingelegte Laubwerke und Kreise und Linien befanden.“

 
Adalbert Stifter (23 oktober 1805 - 28 januari 1868)
Stifters werkkamer in het Stifterhaus in Linz

De Amerikaanse dichter, schrijver en journalist Nick Tosches werd geboren op 23 oktober 1949 in Newark, New Jersey. Zie ook alle tags voor Nick Tosches op dit blog en ook mijn blog van 23 oktober 2009 en ook mijn blog van 23 oktober 2010

Uit: Me And The Devil 

“It’s that thing with the monkeys, those monkeys, those dead monkeys, haunting me for all those years, and me not knowing why.
Just the other day I was sitting on the bench outside the joint on Reade Street. Not on a barstool inside the joint, but on the bench outside the joint, not drinking. I mean a coffee from Dunkin’ Donuts, that’s what I was drinking. I was just sitting there, with that coffee and a smoke, looking into the clear blue morning sky. Looking for a way out.
“Here’s for the guys that never came back.”
My eyes moved from the sky to where the voice came from. Him again. Some stumblebum who passed this way every once in awhile. He was standing there, drunk and weaving, looking like shit.
“You know what I mean. You were there,” he said as he poured some of the cheap whiskey from the pint bottle in his hand onto the pavement. This wasn’t like a capful on the sidewalk for the boys upstate. It was spillage.
“Don’t waste booze like that, you stupid fuck,” I told him.
“We were there. We know,” he rasped.
He was never there, I figured. He was full of shit.
“What was your MOS?” I asked him. Everybody had an MOS. Mine had been 2531, Ground Radio Operator.
“Communications is the voice of command.” That’s what that fucking CO said. That’s what he was supposed to say, but he said it as if he believed it. Worse: as if we were supposed to believe it, and that it was supposed to make our chests swell with pride. Sitting there nodding out in the middle of nowhere, conveying coordinates between one jackass and another on a nigger-rigged Prick-25. The voice of command.”

 
Nick Tosches (Newark, 23 oktober 1949)

De Duitse dichter, schrijver en uitgever Rodja Weigand werd geboren op 23 oktober 1945 in München. Zie ook alle tags voor Rodja Weigand op dit blog en ook mijn blog van 23 oktober 2010

Wechsel

jetzt wird die zeit gewechselt
akazie und linde wachsen
der strom vertrocknet nicht
die begleiterin sucht den
anderen weg
der blutahorn steht als könig
am ufer
also....

da vergaßen wir wieder
das sprungtuch zu spannen
das dieses eine leben noch
hätte retten können

 
Rodja Weigand (München, 23 oktober 1945)
Portret door Ingeborg Weigand, z.j.

De Albanese dichter, vertaler en pater Franciscaan Gjergj Fishta werd geboren op 23 oktober 1871 in Fishta të Zadrimes. Zie ook alle tags voor Gjergj Fishta op dit blog en ook mijn blog van 23 oktober 2008.

THE HIGHLAND LUTE (fragment)

The Seven Kings, they did take counsel,
There they talked and pondered evil,
- may their evil thoughts consume them! -
To deliver fair Albania
To the hands of Montenegro.
To their feet rose the Albanians,
Deftly girded on their weapons,
Swore an oath to the Almighty
Like that once sworn by their fathers
In the age of Castriota,
Some with shoes and others barefoot,
Locked their flocks in pen and corral,
Some with food and others hungry,
Left their sisters, wives and mothers,
Their eyes tinder, hearts gunpowder,
Like a snowstorm in a fury
Did they set on Montenegro.
By the Cem that was the border,
There the heroes did do battle,
There Albanian, shkja in combat
Fought and slaughtered one another,
They grappled, wounded, slew each other,
On the ground were heaps of bodies
Left as food for kites and vultures.
Handsome youths lay strewn all over,
All those mountain hawks, the heroes.
Nor did their poor mothers mourn them
For with suckling breasts themselves
They'd driven back the shkja invaders.

O nce the shkja advance was broken
Did the Albanians hold assembly,
Sent stern message to the sultan
That they'd pay no tithes and taxes
Neither to that Prince Nikolla
Nor to Stamboul, to the sultan
They'd no longer show submission,
They now wanted independence,
For Albania was not fashioned,
Made by God for the Circassians,
Nor for Turks, their Moors and Asians,
But for mountain hawks, those heroes
Whom the world calls the Albanians,
That they keep it for their children
For as long as life continues.

 
Gjergj Fishta ( 23 oktober 1871 – 30 december 1940)
Portret door Pjeter Koleci 2010

De Franse schrijver Nicolas Edmonde Restif de La Bretonne werd geboren op 23 oktober 1734 in Sacy bij Auxerre. Zie ook alle tags voor Réstif de la Bretonne op mijn blog en ook mijn blog van 23 oktober 2008.

Uit: L’anti-Justine

« Et, voyant Conette se lever :
Reste là, garce ! lui cria t’il, je suis dans une rage, par ce con velouté que fout Traitdamour, que j’enconnerai la rue Maubué et celle de la Tannerie… En effet, Rosemauve déconnée il fondit sur Conette, la fit crier, enfila Minone dans l’intervalle, et reprit Rosemauve…
Que n’ai-je notre putain d’hôtesse ! La garce boite avec grâce, elle a de blancs tétons. Qu’on me l’appelle !
Nous lui préparions Rosemauve, qu’il encula.
Pendant ce temps-là Traitdamour se délectait sur Mme Vitnègre, qui se plaignotait tendrement et déchargeait sans cesse parce que son enconneur ne la déconnait pas.
Que la bougresse qui est libre, nous dit-il, chatouille le haut les petons de ma déesse, ça la fera me secouer.
Allons ! m’écriais-je, que Minone lui chatouille le haut de la motte, la douce main de conette les couilles du cruel pourfendeur, et moi je chatouillerai les pieds délicats de la belle enconnée !
Ce qui s’éxécuta : de violents soubresauts, des cris, des blasphèmes de volupté. Foutu Dieu… Sacré Dieu… Dieu con…Dieu vit…marquaient l’égarement des deux conoeuvrants.
Cependant Cordaboyau flairait la chaussure mignonne de Conquette-ingénue et allait y mettre son vit.
Laisse donc, lui dit Rosemauve tout enculée qu’elle était, cela est insensible. Mon con est libre, que ne le fous-tu ? Le bougre lui mit le ventre en l’air et, tandis que Brisemotte la soussaccadait en cul, Cordaboyau lui saccada le con.
Je bandais si fort en entendant et voyant tout cela que j’allais enconner Minonne ou Conette. Ma fille, qui déchargeait, me dit tendrement :
Un autre con… que le mien… peut-il vous tenter ?
Cette tendresse filiale me toucha au cœur.”

 
Réstif de la Bretonne (23 oktober 1734 – 3 februari 1806)
Cover

23-10-2016 om 10:58 geschreven door Romenu  

Onafhankelijk van geboortedata

Geef aan de keizer wat van de keizer is door Maerten de Vos - 1602

Am vierundzwanzigsten Sonntage nach Pfingsten
Evang.: Vom Zinsgroschen

Gebt Gott sein Recht und gebt's dem Kaiser auch!
Sein Odem ist's, der um den Obern schwebet,
Aus Hochmut nicht; in Eigenwillen hebet
Nicht eure Rechte gen den heil'gen Brauch.
Doch Gott und Welt im Streit: da, Brüder, gebet
Nicht mehr auf Kaiserwort als Dunst und Rauch.
Er ist der Oberste, dem alle Macht
Zusammen bricht, wie dürres Reisig kracht.

Den Eltern gib und gib auch Gott sein Recht!
O weh des Tiefgesunknen, dem verloren
Der frömmste Trieb, Jedwedem angeboren,
Den Freisten stempelnd zum beglückten Knecht.
Doch stell' den Wächter an der Ehrfurcht Toren
Und halte das Gewissen rein und echt;
Er ist der Vater, dem du Seel' und Leib
Verschuldest, mehr als irgend Mann und Weib.

Den Gatten lieb' und denk' an Gott dabei!
Er gab den Segen dir, als am Altare
Den Eid du sprachst, gewaltig bis zur Bahre
In Fesseln legend deine Lieb' und Treu'.
Doch wird die Liebe Torheit, o dann wahre,
O halte deine tiefsten Gluten frei!
Er ist es, dem du einer Flamme Zoll
Mußt zahlen, die kein Mensch empfangen soll.

An deine Kinder hänge nur dein Herz,
In deren Adern rollt dein eignes Leben;
Das Gottesbild, in deine Hand gegeben,
Es nicht zu lieben, wäre herber Schmerz.
Doch siehst du zwischen Glück und Schuld es schweben,
Wend' deine Augen, stoß es niederwärts;
Er, über tausend Kinder lieb und hehr,
Er sieht dir nach, ist deine Seele schwer.

Und auch dem Freunde halte Treue fest,
Mit der die Ehre innig sich verbunden,
Ein irdisch Gut, was Gnade doch gefunden,
So lang es nicht die Hand der Tugend läßt.
Doch nahen glänzender Versuchung Stunden,
Dann aller Erdenrücksicht gib den Rest
Und klammre an den Einen dich, der dann
Dir mehr als Freund und Ehre geben kann.

So biete Jedem, was sein Recht begehrt,
Und nimm von Jedem, was du darfst empfangen;
Dein Herz, es mag an zarten Banden hangen,
Die Gottes Huld so gnadenvoll gewährt;
Doch drüber wie ein Glutstern das Verlangen
Nach Einem leuchte, irdisch unversehrt,
Nach Einem, ohne den dein Herz so warm
Ewig verlassen bliebe doch und arm.

Annette von Droste-Hülshoff (10 januari 1797 – 24 mei 1848)
Friedhofskapelle Mariä Himmelfahrt in Meersburg, Annette von Droste-Hülshoff werd naast de kapel begraven.

23-10-2016 om 10:58 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver, cabaretier en televisiepresentator Arjen Lubach werd geboren in Lutjegast op 22 oktober 1979. Zie ook mijn blog van 22 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Arjen Lubach op dit blog.

Uit: Magnus

“In de krant stond een artikel over een Chinese buschauffeur. De chauffeur had een boete gekregen omdat hij zijn bus had achtergelaten in een drukke straat in de stad Wuhan. Volgens het artikel had hij tijdens zijn werk heimwee gekregen, zijn bus stilgezet, een taxi aangehouden en was hij naar huis gegaan. De stilstaande bus veroorzaakte een file in de straten van de stad en de chauffeur kreeg een boete van vijfhonderd yuan. Ik zat in de keuken en dacht aan de buschauffeur, probeerde langs een wereld aan steden, velden, bergen en zeeën in het hoofd te kijken van de man die heimwee kreeg tijdens een gewone werkdag. Tot dat moment was ik in de veronderstelling dat heimwee ontstond op verre reizen op onoverkomelijke afstanden in tijd en plaats, maar deze chauffeur was gewoon aan het werk in de stad waar hij woonde, miste zijn familie en nam een taxi naar huis.
Ik probeerde onze laatste dagen te reconstrueren, om te ontdekken waarom ze was vertrokken, maar ik herinnerde me eigenlijk vooral één ding. De laatste dag dat ze er nog was had ze een cd gedraaid van een net doorgebroken Amsterdamse singer-songwriter: Ted Robin. Hij was een liedje komen spelen in het televisieprogramma waar zij op de redactie werkte en daarna had ze zijn cd gekregen. De liedjes waren een soundtrack bij mijn dagen geworden en ik kreeg ze niet uit mijn hoofd, zelfs niet nadat ze vertrokken was. Would it be different if I were a dog, zong Ted als ik opstond. En ‘Sunday Morning Drugs’. The story of my life — Sunday morning church — the only way to survive — with my Sunday morning drugs. In het begin deed ik alsof er een last van mijn schouders was gevallen nadat ze was vertrokken en het was mijn overtuiging dat ik haar langzaam zou vergeten, dat de herinneringen aan haar plaats zouden maken voor herinneringen aan nieuwe vrouwen, nieuwe huizen, andere ijsbeervoetensloffen en betere gesprekken. Het zou een kwestie van tijd zijn voor dat gebeurde.
De eerste beelden van Caro liggen aan de andere kant van het millennium, tijdens een reis naar Florence met een stuk of veertig vijfdeklassers van het Maartenscollege. Er hingen twee lijsten aan een pilaar in de hal van de school: een voor de reis naar Rome en een voor de reis naar Florence. Tegen de tijd dat ik me eindelijk had laten overtuigen om mee te gaan was de lijst voor Rome al vol.”

 
Arjen Lubach (Lutjegast, 22 oktober 1979)

De Nederlandse dichter en schrijver Lévi Weemoedt werd geboren in Geldrop op 22 oktober 1948. Zie ook mijn blog van 22 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Lévi Weemoedt op dit blog.

Liefde is.....

Ach! Hoeveel kopjes trok ik van dit zakje thee?
In hoeveel verzen heb ik jouw gezicht bezongen?
Ja, hoeveel maal verdween de zon in zee?
En hoeveel teer bleef achter in mijn longen?

Op hoeveel fietsen reed ik daaglijks naar je toe?
En hoeveel smoesjes zijn er in je opgerezen?

Zó veel, dat thans statistisch is bewezen:
'De liefde is toch zo een droef gedoe...'

Tips voor Alleenstaanden

3. Aankoop comfort
Koop ook een antwoordapparaat
waarop uw stem met 'Welkom!' staat.
Loop dan naar buiten en draai snel
uw eigen nummer in een cel.
Vraag of 't bezoek gelegen komt,
en u hoort 'Welkom!' uit uw mond.
Koop een bos bloemen, zing een lied:
het leven is zo eenzaam niet
als je maar denkt aan ben die varen
of bung'len aan een straatlantaren.

4. Medicijnen, gas &electra
Sluit 's middags heel vroeg de gordijnen,
óók als u op de tiende woont.
Zorg dat u zich eens goed verschoont
en slik bijtijds uw medicijnen.
Pers dan uw daaglijks stukje fruit
en blaas met zorg de waakvlam uit.
Kruip dan in bed, neurie een lied:
het leven is zo eenzaam niet.
Denk maar eens goed aan hen die varen
of bung'len aan een straatlantaren . bis

 
Lévi Weemoedt (Geldrop, 22 oktober 1948)

De Zwitsers-Duitse schrijver en essayist Jonas Lüscher werd geboren op 22 oktober 1976 in Zürich. Zie ook alle tags voor Jonas Lüscher op dit blog.

Uit:Frühling der Barbaren

„Preising unterbrach, bevor er mit seiner Geschichte beginnen konnte, abermals unseren Gang, als werfe er einen Blick in die Vergangenheit, die er am Horizont – der in unserem Fall ganz nahe lag und von der Krone der hohen gelben Mauer gebildet wurde – auszumachen schien. Dazu kniff er die Augen zusammen, zog die Nase hoch und spitzte die schmalen Lippen. «Vielleicht», begann er endlich seine Geschichte, «wäre das alles nie geschehen, hätte mich Prodanovic nicht in den Urlaub geschickt.»
Prodanovic war, wiewohl für Preisings Einlieferung verantwortlich, nicht etwa sein Hausarzt. Prodanovic war jener ehemals junge und noch immer brillante Angestellte Preisings, der durch seine Erfindung der Wolfram-CBC-Schaltung, eines elektronischen Bauteils, ohne das keine Mobilfunkantenne dieser Welt ihren Dienst verrichten konnte, die von Preising geerbte Kommanditgesellschaft für Televisionsempfang und Dachantennen vor dem drohenden Konkurs gerettet und in ungeahnte Sphären der Weltmarktführerschaft für CBC-Schaltungen geführt hatte.
Preisings Vater, der sich mit dem Sterben gerade so viel Zeit gelassen hatte, dass Preising sein vor anderthalb Jahren an einer privaten Pariser Gesangsschule unterbrochenes Betriebswirtschaftsstudium abschließen konnte, vererbte seinem Sohn seine Fernsehantennenfabrik mit fünfunddreißig Angestellten zu einer Zeit, da der Kabelanschluss schon längst Einzug gehalten hatte. Die Firma, die aus der groß väterlichen Drossel & Potentiometer Manufaktur hervor gegangen war, in der sich Preisings Vorfahren die Finger mit dünnen Kupferdrähten wund gewickelt hatten, machte damals beinahe ihren gesamten Umsatz mit der Herstellung jener meterlangen, aber, da fast ohne Verästelungen, recht preisgünstigen Antennen, die sich Hobbyfunker – leider auch eine aussterbende Gattung – aufs Dach zu pflanzen pflegten.“

 
Jonas Lüscher (Zürich, 22 oktober 1976)

De Britse schrijster Doris Lessing werd geboren in Kermanshah, Perzië op 22 oktober 1919. Zie ook mijn blog van 22 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Doris Lessing op dit blog.

Uit: Wine

“Mocking, she said, ‘Nothing changes, everything always the same . . .’
But he had flushed. ‘I remember,’ he began, in a different voice. He stopped, and she did not press him, for he was gazing at the distant demonstrators with a bitterly nostalgic face.
Outside drifted the lovers, the married couples, the students, the old people. There the stark trees; there the blue, quiet sky. In a month the trees would be vivid green; the sun would pour down heat; the people would be brown, laughing, bare-limbed. No, no, she said to herself, at this vision of activity. Better the static sadness. And, all at once, unhappiness welled up in her, catching her throat, and she was back fifteen years in another country. She stood in blazing tropical moonlight, stretching her arms to a landscape that offered her nothing but silence; and then she was running down a path where small stones glinted sharp underfoot, till at last she fell spent in a swath of glistening grass. Fifteen years.
It was at this moment that the man turned abruptly and called the waiter and ordered wine.
‘What,’ she said humorously, ‘already?’
‘Why not?’
For the moment she loved him completely and maternally, till she suppressed the counterfeit and watched him wait, fidgeting, for the wine, pour it, and then set the two glasses before them beside the still-brimming coffee cups. But she was again remembering that night, envying the girl ecstatic with moonlight, who ran crazily through the trees in an unsharable desire for – but that was the point.
‘What are you thinking of ?’ he asked, still a little cruel.
‘Ohhh,’ she protested humorously.
‘That’s the trouble, that’s the trouble.’ He lifted his glass, glanced at her, and set it down. ‘Don’t you want to drink?’
‘Not yet.’
He left his glass untouched and began to smoke.“

 
Doris Lessing (22 oktober 1919 - 17 november 2013)

De Engelse dichter en schrijver Alfred Douglas werd geboren in Ham Hill in Worcestershire op 22 oktober 1870. Zie ook mijn blog van 22 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Alfred Douglas op dit blog.

The Travelling Companion

Into the silence of the empty night
I went, and took my scorned heart with me,
And all the thousand eyes of heaven were bright;
But Sorrow came and led me back to thee.

I turned my weary eyes towards the sun,
Out of the leaden East like smoke came he.
I laughed and said, ' The night is past and done ' ;
But sorrow came and led me back to thee.

I turned my face towards the rising moon,
Out of the south she came most sweet to see,
She smiled upon my eyes that loathed the noon ;
But sorrow came and led me back to thee.

I bent my eyes upon the summer land,
And all the painted fields were ripe for me,
And every flower nodded to my hand ;
But Sorrow came and led me back to thee.

O Love ! O Sorrow ! O desired Despair !
I turn my feet towards the boundless sea,
Into the dark I go and heed not where,
So that I come again at last to thee.

 
Alfred Douglas (22 oktober 1870 – 20 maart 1945)
Jude Law als Alfred Douglas (Bosie) in de film “Wilde” uit 2007

De Schotse schrijfster Alison Louise Kennedy werd geboren op 22 oktober 1965 in Dundee. Zie ook alle tags voor A. L. Kennedy op dit blog en ook mijn blog van 22 oktober 2010

Uit: What Becomes

“He waited, the clatter persisting, his feet and fingers beginning to chill. One punter, apparently, didn’t merit heating. Even if it wasn’t logical to assume he’d be impervious.
He was still human and still here.
Little vents near the ceiling breathed and whispered occasionally, but that would be the wind outside disturbing them. The night was already roaring out there and set to turn worse, rain loping over the pavements, driven thick, and a bitterness underlying it that ached your teeth, your thinking. Warmth had drained from his shins where his trousers were soaked and the coat he was huddled into was only a fraction less damp.
Frank put on his hat.
The rattle of unattached film continued. And he believed he’d heard a chuckle, then a cough. Frank concentrated on his head which felt marginally warmer, because of the hat. Good hat: flat cap, proper tweed and not inexpensive. A man should have a hat, in his opinion. Beyond a certain age it will suit him and give him weight, become a welcome addition to his face, almost a trademark. People will look at his hat as it hangs on the back of a chair, or a coat hook, or rests on the edge of his desk and they will involuntarily assume — Frank’s here, then. That’s his hat. Frank’s old, familiar hat. Through time, there will be a small transfer of emotion and people who are fond of him will also like his hat, will see something in it: the mark of his atmosphere, his style: and they’ll be pleased.
His own transfers were largely negative. For example, he truly detested his travelling bag. This evening it would be waiting inside his hotel room, crouching by his bed like the guard dog in an unfamiliar house. It always was by his bed, no matter where he was sleeping, neatly packed for when he’d have to leave, fill it with his time and carry it the way he’d enjoy being carried, being lifted over every obstacle.
Never thought he would use it on his own account — the bag. Never thought he’d steal his days from everyone and run away.
Not his fault. He didn’t want this. She forced his hand.”

 
A. L. Kennedy (Dundee, 22 oktober 1965)
Als eredoctor in de lettereren van de universiteit van Glasgow (links: professor Alan Riach), 2007

De Franse dichter en schrijver Charles Marie René Leconte de Lisle werd geboren op 22 oktober 1818 op het eiland Réunion. Zie voor ook alle tags voorCharles Leconte de Lisle op dit blog en ook mijn blog van 22 oktober 2010

Dans le ciel clair

Dans le ciel clair rayé par l'hirondelle alerte,
Le matin qui fleurit comme un divin rosier
Parfume la feuillée étincelante et verte
Où les nids amoureux, palpitants, l'aile ouverte,
A la cime des bois chantent à plein gosier
Le matin qui fleurit comme un divin rosier
Dans le ciel clair rayé par l'hirondelle alerte.

En grêles notes d'or, sur les graviers polis,
Les eaux vives, filtrant et pleuvant goutte à goutte,
Caressent du baiser de leur léger roulis
La bruyère et le thym, les glaïeuls et les lys ;
Et le jeune chevreuil, que l'aube éveille, écoute
Les eaux vives filtrant et pleuvant goutte à goutte
En grêles notes d'or sur les graviers polis.

Le long des frais buissons où rit le vent sonore,
Par le sentier qui fuit vers le lointain charmant
Où la molle vapeur bleuit et s'évapore,
Tous deux, sous la lumière humide de l'aurore,
S'en vont entrelacés et passent lentement
Par le sentier qui fuit vers le lointain charmant,
Le long des frais buissons où rit le vent sonore.

La volupté d'aimer clôt à demi leurs yeux,
Ils ne savent plus rien du vol de l'heure brève,
Le charme et la beauté de la terre et des cieux
Leur rendent éternel l'instant délicieux,
Et, dans l'enchantement de ce rêve d'un rêve,
Ils ne savent plus rien du vol de l'heure brève,
La volupté d'aimer clôt à demi leurs yeux.

Dans le ciel clair rayé par l'hirondelle alerte
L'aube fleurit toujours comme un divin rosier ;
Mais eux, sous la feuillée étincelante et verte,
N'entendront plus, un jour, les doux nids, l'aile ouverte,
jusqu'au fond de leur coeur chanter à plein gosier
Le matin qui fleurit comme un divin rosier
Dans le ciel clair rayé par l'hirondelle alerte.

 
Charles Leconte de Lisle (22 oktober 1818 – 18 juli 1894) 
Standbeeld in de Jardin du Luxembourg, Parijs

De Russische schrijver en dichter Ivan Aleksejevitsj Boenin werd geboren in Voronezj op 22 oktober 1870. Zie ook mijn blog van 22 oktober 2008 en ook mijn blog van 22 oktober 2009 en ook mijn blog van 22 oktober 2010

Hoog boven in de sneeuw, nog onbetreden

Hoog boven in de sneeuw, nog onbetreden,
Graveerde ik met mijn degen een sonnet.
De tijd verstrijkt. Misschien is tot op heden
Mijn eenzaam spoor daar in de sneeuw gebed.

Hoog boven, waar de luchten blauw vergleden,
Door vrolijk winterlicht in gloed gezet,
Heeft slechts de zon gezien hoe mijn stilet
In 't ijssmaragd de regels heeft gesneden.

't Verheugt me dat een dichter mijn sonnet
Begrijpen zal. Al zal aan 't volk beneden
Mijn groet nooit vreugde brengen, naar ik wed!

Hoog boven, waar de luchten blauw vergleden,
Graveerde ik op een middag een sonnet,
Slechts voor degeen die daar zijn voetstap zet.

De tempel van de zon

Zes marmren zuilen, glinsterend als goud,
En uitgestrekte, groengekleurde dalen,
Sneeuw op de Libanon, de hemel blauwt.

Oude ruïne, ik zag vele malen
De Nijl, de sfinx, de piramiden: geen
Kan het in kracht en schoonheid bij jou halen!

Daar in de zandzee brokken grijsgeel steen,
Vergeten graven uit een ver verleden.
Hier heerst de levensblijheid van voorheen.

Aartsvaderlijke, vorstelijke kleden -
Sneeuwwitte linten op de Libanon -
Komen als bonte talliths naar beneden.

Daaronder groene tuinen, een gazon,
Zoet als een koele bergwind, vol genade,
Het ruisen van een malachieten bron.

De woonplaats van een vroegere nomade.
Al is het nu een stil, vergeten oord:
De zon schijnt eeuwig op de colonnade.

Vertaald door Margriet Berg en Marja Wiebes

 
Ivan Boenin (22 oktober 1870 - 8 november 1953)
Portret door Leonard Tourjanski,1905

Onafhankelijk van geboortedata

De Duitse schrijver en journalist Timur Vermes werd geboren in 1967 in Neurenberg. Zie ook alle tags voor Timur Vermes op dit blog.

Uit: Er ist wieder da

„Es war nicht mehr zu leugnen, dass sich das deutsche Volk zuletzt im epischen Ringen mit dem Engländer, mit dem Bolschewismus, mit dem Imperialismus als das unterlegene erwiesen hatte und damit seine Fortexistenz selbst auf dem primitivsten Stadium eines Jäger- und Sammlertums, ich sage es schlicht: verwirkt hatte. Von daher hat es auch jegliches Anrecht auf Wasserwerke, Brücken, Straßen verspielt. Und auch auf Türklinken. Deshalb gab ich den Befehl, und ein wenig auch der Vollständigkeit halber, denn natürlich habe ich damals auch gelegentlich ein paar Schritte vor und um die Reichskanzlei getan, und man muss es da unwiderruflich zur Kenntnis nehmen: Der Amerikaner, der Engländer, sie hatten uns mit ihren Fliegenden Festungen in Hinsicht auf meinen Befehl schon großflächig eine beträchtliche Menge Arbeit abgenommen. Ich habe die Umsetzung dieses Befehls in der Folgezeit natürlich nicht in allen Einzelheiten kontrolliert. Man kann sich vorstellen, ich hatte viel zu tun, die Niederringung des Amerikaners im Westen, die Abwehr des Russen im Osten, die städtebauliche Weiterentwicklung der Welthauptstadt Germania und so weiter, aber mit den übrigen Türklinken hätte die deutsche Wehrmacht meiner Einschätzung nach fertigwerden müssen. Und insofern hätte es dieses Volk eigentlich nicht mehr geben dürfen.
Es ist aber, wie ich jetzt feststelle, noch immer da.
Das ist mir einigermaßen unbegreiflich.
Andererseits: Ich bin ja auch da, und das verstehe ich genauso wenig.
Ich erinnere mich, ich bin erwacht, es dürfte früher Nachmittag gewesen sein. Ich öffnete meine Augen , ich sah über mir den Himmel. Er war blau, leicht bewölkt, es war warm, und mir war sofort klar, dass es für April zu warm war. Man konnte es fast heiß nennen. Es war vergleichsweise still, über mir war kein Feindflieger zu sehen , kein Geschützdonner zu hören, keine Einschläge in der Nähe, keine Luftschutzsirenen. Ich registrierte auch: keine Reichskanzlei, kein Führerbunker. Ich wandte den Kopf, ich sah, ich lag auf dem Boden eines unbebauten Grundstücks, umgeben von benachbarten Häuserwänden, aus Ziegeln gemauert, teilweise von Schmutzfinken beschmiert, ich ärgerte mich sofort und beschloss spontan, Dönitz herbeizuzitieren. Ich dachte zuerst gar, wie in einem Halbschlummer, ja liegt denn Dönitz auch hier irgendwo herum, dann siegte die Disziplin, die Logik, ich erfasste rasch die Eigenwilligkeit der Lage. Ich kampiere üblicherweise nicht unter freiem Himmel.”

 
Timur Vermes (Neurenberg, 1967)

22-10-2016 om 12:43 geschreven door Romenu