De Tsjechische dichter Stanislav Kostka Neumann werd geboren op 5 juni 1875 in Praag als zoon van een advocaat uit Praag-Zizkov en gezant van de Keizerlijke Raad. Hij bezocht eerst een tijdlang het gymnasium, maar verruilde dat later voor de handelsschool, waar hij echter vanaf werd gestuurd. Hij ging om met arbeiders en bezocht de Tsjechoslowaakse Sociaal-Democratische Partij in Oostenrijk. In 1894 werd hij als een van de intellectuele leiders van de Omladina-beweging tot een gevangenisstraf van een jaarveroordeeld. Na zijn vrijlating publiceerde hij zijn eerste poëtische werk, geschreven in het Latijn fabriek “Nemesis, bonorum custos”, sterk beïnvloed door Josef Svatopluk Machar. Hij werd leider van de anarchistische groeperingen om František Gellner, Fráňa Šrámek, Karel Toman en Jiří Mahen. In 1904 ging hij naar Wenen en beleefde daar de crisis van het anarchisme in de strijd voor algemeen kiesrecht. In 1905 verhuisde hij naar Řečkovice, later naar Bílovice in Moravia en leefde voornamelijk van zijn artikelen in de pers. In Moravia maakte hij kennis met de natuur en keerden zich af van het anarchisme. De Eerste Wereldoorlog beleefde hij aan het front in Albanië. Na de demobilisatie was hij redacteur van de krant “Stem van het Volk” (Hlas národa). In de jaren 1920 was Neumann betrokken bij de oprichting van de Communistische Partij van Tsjecho-Slowakije en wijdde hij zich in toenemende mate aan de proletarische poëzie. In de jaren 1930 werd hij erg ziek en ging hij naar Poděbrady voor een kuur. Tijdens de Tweede Wereldoorlog woonde hij in kleine plaatsjes om aan de aandacht van de Gestapo te ontsnappen. Hij werkte voor verschillende tijdschriften als redacteur, waaronder “Moderní revue”, “Omladina”, “Lidové noviny”, “Tvorba”. In de periode tussen de twee wereldoorlogen, toen hij betrokken raakte bij de Communistische Partij, schreef hij agitatie- en strijdpoëzie, de ook wel als arbeidersliteratuur bekende 'proletarische poëzie ", maar ook filosofisch aandoende bundels tegen het fascisme. Hij gebruikte tenminste 25 pseudoniemen die hij ook wel met elkaar combineerde.

And so stand tall

And so stand tall
you stood so strong,
keeping your lips and breast unfouled by calls
perfidious.

My kinfolk clutched
the scythe, the hammer.
Waited for dawn so much,
waited with trust.

They’ll gather in the coming harvest fine
on their own, with their own.
Stand aside. Theirs is the edifying shrine
to times of brotherhood.

Vertaald door Václav Z. J. Pinkava

Ei, Stille

Ei, Stille,
der steilen Waldverhaue heiße Stille,
wenn Kerf und Kerf sich auf den Blüten gattet
und tanzt und singt und rast in goldnen Brünsten —

ei, Stille, unserer Wiesen duftend innige Stille,
wenn Wunderblumenweiß, Blau von Salbei
in quellendes und laues Grün sich mengen —

ei, Stille, unserer Felder weitverklärte Stille,
wenn wellend Roggen schoßt im Hochgefühl
unter dem Blau, gefurcht von weißer Wolke —

ei, Stille, Stille,
ein wenig Helle mehr noch wolle spenden
friedlichem Sinn, daß Laune der Geliebten
nicht stör ihn auf aus seinem Mittagsfrieden,
in dem er stehn bleibt wie die Blum' am Hang!

 
Stanislav Kostka Neumann (5 juni 1875 - 28 juni 1947)

05-06-2016 om 00:00 geschreven door Romenu  

Dolce far niente

 
Caribbean Sea door Dmitry Spiros, 2013

Down By The Carib Sea

I
Sunrise in the Tropics

Sol, Sol, mighty lord of the tropic zone,
Here I wait with the trembling stars
To see thee once more take thy throne.

There the patient palm tree watching
Waits to say, 'Good morn' to thee,
And a throb of expectation
Pulses through the earth and me.

Now, o'er nature falls a hush,
Look! the East is all a-blush;
And a growing crimson crest
Dims the late stars in the west;
Now, a flood of golden light
Sweeps acress the silver night,
Swift the pale moon fades away
Before the light-girt King of Day,
See! the miracle is done!
Once more behold! The Sun!

II
Los Cigarillos

This is the land of the dark-eyed
gente,

Of the
dolce far niente,

Where we dream away
Both the night and day,
At night-time in sleep our dreams we invoke,
Our dreams come by day through the redolent smoke,
As it lazily curls,
And slowly unfurls
From our lips,
And the tips
Of our fragrant cigarillos.
For life in the tropics is only a joke,
So we pass it in dreams, and we pass it in smoke,
Smoke — smoke — smoke.

Tropical constitutions
Call for occasional revolutions;
But after that's through,
Why there's nothing to do
But smoke — smoke;
For life in the tropics is only a joke,
So we pass it in dreams, and we pass it in smoke,
Smoke — smoke — smoke.

 
James Weldon Johnson (17 juni 1871 – 26 juni 1938)

Zie voor de schrijvers van de 4^e juni ook mijn blog van 4 juni 2015 deel 1 en ook deel 2.

04-06-2016 om 17:40 geschreven door Romenu  

Onafhankelijk van geboortedata

De Nederlandse dichteres en schrijfster Marieke Rijneveld  werd geboren in Nieuwendijk in 1991. Sinds 2015 redacteur van literair tijdschrift De Revisor. Werk van haar is gepubliceerd in o.a. de VPRO gids, Das Magazin, Terras, De Revisor, Hard//Hoofd, Passionate Platform, Het Liegend Konijn, De Poëziekrant, DW B, Deus ex Machina en in Het Hollands Maandblad. Ze won de Hollands Maandblad Aanmoedigingsbeurs 2014/2015 en de C.C.S Crone Stipendium literatuurbeurs 2015.  In Juni 2015 verscheen haar debuutdichtbundel ‘KALFSVLIES’ bij AtlasContact. Door de Volkskrant werd ze uitgeroepen tot literair talent van 2016.

Het ligt niet aan jou maar aan het huis

Ik denk aan deuren die harder dichtvallen als iemand voor het laatst
het huis verlaat, aan hoeken van kamers die eigenlijk oksels zijn en
angstzweet verspreiden, lekkages. Er hangt geen ongemakkelijke sfeer,
het zijn de ramen die bibberen als iemand weggaat

Zoals verdriet vergelijkbaar is met het vuilnis buitenzetten
niemand zie je het doen en toch staat het op maandagochtend aan de straat
sommige dingen doe je alleen in bed als de nacht in een zeil verandert
waar sterren vanaf tuimelen, op het dak vallen als knalerwten.

In de verte staan twee fabrieken met elkaar te roken
toen de deur achter je dichtviel, heb ik uit het raam gehangen
zij stonden daar veilig onder het afdak van wat grijze wolken

en ik riep je na terwijl zij de volgende opstaken, het over ons hadden
rokers staan zelf eeuwig in de mist, kijken daarom altijd naar de ander
dus schreeuwde ik naar je waardoor het behang zich losrukte van de muren
want we bellen ook al knippen ze de lijnen door als navelstrengen

sturen brieven met parfum en inktvlekken als tegenstellingen
om te verdoezelen dat we misschien wel te veel van elkaar houden
gooien flessenpost met gedachten en zorgen om onze hoofden
boven water te houden. Zetten het huis op een ansichtkaart.

 
Marieke Rijneveld  (Nieuwendijk, 1991)

04-06-2016 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse dichter Irwin Allen Ginsberg werd geboren in Newark, New Jersey, op 3 juni 1926. Zie ook alle tags voor Allen Ginsberg op dit blog.

Howl (Fragment)

who broke down crying in white gymnasiums naked and trembling before the machinery of other skeletons,
who bit detectives in the neck and shrieked with delight in policecars for committing no crime but their own wild cooking pederasty and intoxication,
who howled on their knees in the subway and were dragged off the roof waving genitals and manuscripts,
who let themselves be fucked in the ass by saintly motorcyclists, and screamed with joy,
who blew and were blown by those human seraphim, the sailors, caresses of Atlantic and Caribbean love,
who balled in the morning in the evenings in rosegardens and the grass of public parks and cemeteries scattering their semen freely to whomever come who may,
who hiccuped endlessly trying to giggle but wound up with a sob behind a partition in a Turkish Bath when the blond & naked angel came to pierce them with a sword,
who lost their loveboys to the three old shrews of fate the one eyed shrew of the heterosexual dollar the one eyed shrew that winks out of the womb and the one eyed shrew that does nothing but sit on her ass and snip the intellectual golden threads of the craftsman’s loom,
who copulated ecstatic and insatiate with a bottle of beer a sweetheart a package of cigarettes a candle and fell off the bed, and continued along the floor and down the hall and ended fainting on the wall with a vision of ultimate cunt and come eluding the last gyzym of consciousness,
who sweetened the snatches of a million girls trembling in the sunset, and were red eyed in the morning but prepared to sweeten the snatch of the sunrise, flashing buttocks under barns and naked in the lake,
who went out whoring through Colorado in myriad stolen night-cars, N.C., secret hero of these poems, cocksman and Adonis of Denver—joy to the memory of his innumerable lays of girls in empty lots & diner backyards, moviehouses’ rickety rows, on mountaintops in caves or with gaunt waitresses in familiar roadside lonely petticoat

 
Allen Ginsberg (3 juni 1926 - 6 april 1997)
Jack Kerouac, Allen Ginsberg, Peter Orlovsky en Gregory Corso in de korte film “Allen” van Woody Allen uit 1964

De Franse schrijver Philippe Djian werd geboren in Parijs op 3 juni 1949. Zie ook alle tags voor Phiippe Dijan op dit blog.

Uit: Love Song

« J’avais écrit une chanson durant la nuit. Et cette chanson disait: Mais comment oses-tu... Entre autres. Ce genre-là. L’automne était chaud, lancinant et humide. L’aube silencieuse, à peine fraîche. Hésitant de bon matin devant une tasse de café noir, brûlant, sous un ciel vide, je me demandais si je n’ étais pas trop sombre, quelquefois.
La réponse était mitigée. La question récurrente. Elle planait dans les mortifères couloirs de ma maison de disques. Autour de moi.
Walter, qui était mon ami avant d’ être mon agent, m’ engageait à prendre la mesure du problème. « Pourquoi ne fais-tu pas un effort, soupirait-il à l’ envi. Pourquoi t’ obstiner dans cette veine. » Il me donnait régulièrement des nouvelles de nos ventes et les chiffres n’ étaient pas bons. Ils baissaient régulièrement. « Il a fallu que cette maudite crise arrive, Walter. Qu’ elle nous balaie et nous emporte », répétais-je en faisant de grands gestes, en tournant les talons sans attendre.
Sans doute. Mais la Crise n’ était pas l’ unique responsable de la baisse de mes ventes — et succomber à la Crise n’ aurait rien eu de déshonorant. « Arrête de te lamenter », me disait-il.
Je l’ entends arriver — Norton Commando 961 SE. Je le suis un instant des yeux tandis qu’ il remonte l’ allée d’ un pas brusque, puis je m’ installe au piano.
« Ne fais pas cette tête, Walter. Sers-toi un verre, si tu veux. Enfin bref, j’ ai écrit une chanson, cette nuit.
J’ aimerais te la faire écouter. Je ne sais pas encore comment je vais l’ appeler. Tu me diras."

 
Philippe Djian (Parijs, 3 juni 1949)

De Nederlandse schrijver en letterkundige Maarten van Buuren werd geboren op 3 juni 1948 in Maassluis. Zie ook alle tags voor Maarten van Buuren op dit blog.

Uit: Over Marguerite Yourcenar

“Twee jaar geleden werd de toen 76-jarige Marguerite Yourcenar gekozen als lid van de Académie Française, een opmerkelijke gebeurtenis, omdat nog nooit eerder in de lange geschiedenis van dit eerbiedwaardige instituut een vrouw was toegelaten tot de kring der ‘onsterfelijken’. In opvallend contrast met dit unieke eerbetoon staat de geringe aandacht die tot dan toe aan haar werk was besteed. In de Franse literatuurgeschiedenissen van de 20e eeuw komt Yourcenars naam niet voor, slechts in één, zeer lijvig overzicht van de Franse literatuur na de tweede wereldoorlog wordt haar werk in het voorbijgaan vermeld. De reden voor die veronachtzaming heeft waarschijnlijk te maken met de moeilijkheid om de van oorsprong Belgische schrijfster in enig kader te plaatsen. Marguerite Yourcenar heeft zich nooit willen aansluiten bij voor- of na-oorlogse literaire bewegingen zoals existentialisme of Nouveau Roman. Haar manier van leven is altijd bepaald geweest door een non-conformisme dat ook vaak in de levenshouding van haar romanpersonages is terug te vinden. Daar komt bij dat ze een groot deel van haar leven buiten Europa heeft doorgebracht: voor de oorlog reisde ze veel en sinds 1942 woont ze in Amerika. Ten slotte wordt het belangrijkste deel van haar werk gevormd door historische romans, waarvan het verband met de actualiteit te weinig nadrukkelijk is dan dat ze kunnen worden gelezen als stellingname in eigentijdse problemen (niet dat dat verband afwezig is, overigens: de ‘pax romana’, die Hadrianus tot stand brengt - Hadrianus' Gedenkschriften, 1951 - heeft een meer dan toevallige overeenkomst met het streven naar een ‘pax americana’ na de tweede wereldoorlog).
Ongehinderd door die uitblijvende erkenning schreef Marguerite Yourcenar werken waarvan het uitzonderlijk kaliber vooral tot uiting komt in de manier waarop historische periodes verbonden worden met de geestelijke ontwikkeling van enkelingen die in staat waren de vaak tegenstrijdige tendenties van hun tijd in zich te verenigen. Hadrianus, die de grenzen van het Romeinse rijk consolideerde en ijverde voor invloed van de Griekse cultuur, en Zeno, de alchemist uit de vroege renaissance, zijn daarvan de indrukwekkendste voorbeelden.”

Maarten van Buuren (Maassluis, 3 juni 1948)

De Nederlandse schrijfster Solomonica de Winter werd geboren op 3 juni 1997 in Bloemendaal. Zie ook alle tags voor Solomonica de Winter op dit blog.

Uit: Achter de regenboog

“Toen we bij het hotel aankwamen, liet Daisy mijn pols los. Een groot bord met de woorden palace hotel verwelkomde ons. Zoals altijd moest ik als eerste naar binnen. Daisy was bang dat ik me zou omdraaien en wegrennen als zij me voorging. De vloerbedekking had de kleur van zand. De dikke man achter de receptie keek niet naar ons toen we binnenkwamen. Toen we dichterbij kwamen richtte hij zijn hoofd langzaam op. Ik wist dat hij er geen zin in had. Ik zag het. McGregor. Ik heb gebeld, kondigde Daisy aan. De man krabde aan zijn kin en antwoordde: Hóe is de naam? McGregor. Hij controleerde snel een lijst die voor hem lag en knikte eventjes. In orde, zei hij. Dat is dan zestig dollar. U zei vijftig door de telefoon. U zei dat u een eigen badkamer wilde. Dat is tien meer. Moet ik nu betalen? Ja. Alleen contant. Hotelbeleid. Nieuwe regels. Daar gaat het eten van deze week, mompelde Daisy terwijl ze in haar tas rommelde en de biljetten pakte. De man pakte een sleutel van het rek en gaf die aan Daisy. Nummer 28. De trap op, helemaal de gang door. We hebben een paar huisregels. Breek de tent niet af. Niemand vermoorden en geen lijken achter het douchegordijn verstoppen. Als er in de kamer iets niet in orde is kom je naar mij toe. Duidelijk? Ik keek naar Daisy. Ik zag in haar ogen dat ze niet wist hoe ze moest reageren.”

 
Solomonica de Winter (Bloemendaal, 3 juni 1997)
Hier met haar vader Leon de Winter

De Duitse schrijfster Monika Maron werd geboren op 3 juni 1941 in Berlijn. Zie ook alle tags voor Monika Maron op dit blog.

Uit: Wie ich ein Buch nicht schreiben kann und es trotzdem versuche

„Vielleicht ist es eine frühe Erfahrung, daß etwas, über das man nicht sprechen will oder kann, sich einem Stück Papier anvertrauen läßt und daß Konfusion, in Sprache gefaßt, Gestalt annimmt; daß also etwas, das als Zuviel, als störender Dberschuß an der eigenen Person empfunden wird, sich plötzlich als sinnstiftende Möglichkeit offenbart. Und wenn eine solche Erfahrung mit dem Lesen einhergeht und eines Tages der Blick auf das eigene Leben darin nach einer Form sucht, nach einer erzählbaren Form, kann der Wunsch entstehen, den unzähligen Büchern ein eigenes hinzuzufügen.
Warum ist es mir eigentlich zu intim, von meinen poetischen Vorstellungen, vom Gelingen und Mißlingen des Schreibens zu erzählen? Und warum habe ich solche Gefühle nicht, wenn ich in einem Roman erzähle, wie ein Mann und eine Frau miteinander im Bett liegen, zumal jeder annehmen wird, daß ich dergleichen nicht aus der Beobachtung, sondern aus eigener Erfahrung beschreibe?
Wenn ich über das Schreiben spreche, muß ich über mich sprechen; ich weiß nicht, wie und warum andere schreiben. Wenn ich einen Roman schreibe, spreche ich nicht über mich, auch nicht, wenn es so scheint. Die Versuchung, in dem erzählenden Ich eines Romans den Autor zu suchen oder gar zu erkennen, ist offenbar so groß, daß sogar die, die es besser wissen, davon nicht absehen können. Aber dieses Ich ist eine andere Person und nicht ich. Ich bin ihr verfügbares Material.”

 
Monika Maron (Berlijn, 3 juni 1941)

De Amerikaanse schrijver Larry Jeff McMurtry werd geboren op 3 juni 1936 in Wichita Falls, Texas. Zie ook alle tags voor Larry McMurtry op dit blog.

Uit: Lonesome Dove: A Novel

“Customers couldn't relax under their hot towels for trying to make out Dillard's whispers. He hadn't really been worth listening to, even when he had two legs, and in time many of his customers drifted off to the Mexican barber. Call even used the Mexican, and Call didn't trust Mexicans or barbers.
Augustus took the jug back to the porch and placed his rope-bottomed chair so as to utilize the smidgin of shade he had to work with. As the sun sank, the shade would gradually extend itself across the porch, the wagon yard, Hat Creek, Lonesome Dove and, eventually, the Rio Grande. By the time the shade had reached the river, Augustus would have mellowed with the evening and be ready for some intelligent conversation, which usually involved talking to himself. Call would work until slap dark if he could find anything to do, and if he couldn't find anything he would make up something -- and Pea Eye was too much of a corporal to quit before the Captain quit, even if Call would have let him.
The two pigs had quietly disregarded Augustus's orders to go to the creek, and were under one of the wagons, eating the snake. That made good sense, for the creek was just as dry as the wagon yard, and farther off. Fifty weeks out of the year Hat Creek was nothing but a sandy ditch, and the fact that the two pigs didn't regard it as a fit wallow was a credit to their intelligence. Augustus often praised the pigs' intelligence in a running argument he had been having with Call for the last few years. Augustus maintained that pigs were smarter than all horses and most people, a claim that galled Call severely.
"No slop-eating pig is as smart as a horse," Call said, before going on to say worse things."

 
Larry McMurtry (Wichita Falls, 3 juni 1936)

De Oostenrijkse schrijver Norbert Gstrein werd geboren op 3 juni 1961 in Mils bei Imst, Tirol. Zie ook alle tags voor Norbert Gstrein op dit blog.

Uit: Die ganze Wahrheit

„Es wäre eine schwere Entscheidung, ob ich die Lehrerfamilie beibehalten würde, in der sie aufgewachsen ist, ob den strengen Vater, oder ob ich aus ihm einen kinderliebenden, freundlichen
Mann machen würde, aus der früh verstorbenen Mutter eine langlebige Dame, die sie immer noch regelmäßig im Altersheim besucht. Ich könnte aus der Schulausreißerin, die mit sechzehn auf
eigene Faust nach Klagenfurt ging und sich dort jahrelang als Kellnerin und Aushilfe in allen möglichen Restaurants durchschlug, bevor ihr ein Stammgast eine Buchhändlerlehre ermöglichte und
die Liebe zum Lesen in ihr weckte, eine Internatsschülerin machen, ein Mädchen, das sich in der katholischen Jugend engagierte und dann brav Germanistik studierte, könnte von ersten Schreib-
versuchen sprechen oder auch nicht, es liefe auf ein und dasselbe hinaus. Denn sobald ich ihren späteren Mann auch nur erwähnte, wäre zumindest für die Leser der Klatschspalten »zwischen Bodensee und Neusiedler See«, wie das österreichische »from coast to coast« heißt, alles klar, gäbe es für sie keinen Zweifel, die Rede war von Heinrich Glück, dem Verleger, den das immer ein wenig
zum Windigen neigende Wiener Feuilleton weniger ehrerbietig als verächtlich mit den Größten seiner Zunft verglichen hat, und ich könnte mir alle weiteren Ausschmückungen sparen. Dagmar hat selbst wieder und wieder erzählt, wie sie ihn kennengelernt hat, und die Anekdote gehört zu der Folklore, die sie aus ihrem Leben macht, ist für die Freunde des Hauses Gemeingut, eine richtige Schnurre, wie er sie bei der Präsentation eines Buches aus seinem Verlag angesprochen hat, auf einem Wörther-See-Schiff, und sie trotz des Altersunterschieds sofort dem Charme dieses Kavaliers der alten Schule verfallen ist.
Die ganze Beziehung von Anfang bis Ende hatte dann auch etwas Schmierenkomödiantisches, das in dieser Form vielleicht tatsächlich nur in Wien möglich ist, die sozusagen auf einer Bühne geführte Ehe eines Verlegers schöner und nicht ganz so schöner Literatur, wie er selbst gern gesagt hat, der nicht mit seinen Büchern, sondern durch seine erste Heirat mit einer geborenen Thurn-Milesi zu einem Millionenvermögen gekommen war und sich jetzt von seinem »Kärntner Dirndl« den Lebensabend versüßen ließ.“

Norbert Gstrein (Mils, 3 juni 1961)

De Duitse dichter, schrijver, vertaler, antropoloog en verzetsstrijder Wolfgang Cordan (pseudoniem van Heinrich Wolfgang Horn) werd geboren op 3 juni 1909 in Berlijn. Zie ook alle tags voor Wolfgang Cordan op dit blog.

Die Insel Urk

Es gehn mit schwerem Blick die bleichen
Jungfrauen durch die alten Gassen,
Die Burschen hinter Ställe schleichen
Und müssen sich verliebt umfassen.
Es spricht der Pfarrer streng von Sünde,
doch haben nur die Frauen Glauben -

 
Wolfgang Cordan (3 juni 1909 - 29 januari 1966)

Zie voor nog meer schrijvers van de 3e juni ook mijn blog van 3 juni 2012 deel 2 en eveneens deel 3.

03-06-2016 om 21:18 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse schrijver Jim Knipfel werd geboren op 2 juni 1965 in Green Bay, Wisconsin. Zie ook alle tags voor Jim Knipfel op dit blog.

Uit: Slackjaw: A Memoir

"There, you see? Can you imagine how they would feel if youkilled yourself?"
"So, what, I should go on living solely out of guilt? Guilt overhow they would feel if I were to end it? That's not much to workwith." I chuckled.
"See? You just laughed! If you laugh, that must meansomething. Everything's not completely dark."
"Well, Wagner said," I responded, one more young man whotook his Wagner too seriously, "`Amidst laughter should we faceour doom.'"
"Who?"
"Never mind," I told her, knowing the whole thing was amistake. It wasn't going anywhere, and never would go anywhere."Thanks for taking the time, but I'm suddenly real tired. I'mgoing to bed."
"Are you still thinking about hurting yourself?"
"Well, yeah. But right now I'm just too damn tired." Thesefew minutes on the phone with her had completely sapped whatenergy I had left. She began to say something else, but I hungup. Useless. I lay down on my mattress, still dressed, and fellasleep.
The next morning was brisk and clear outside. Therewere things I was supposed to be doing, but for the life of me, Icouldn't remember what. I put on my hat and coat, left theapartment, and started walking in a direction I'd never gone. I hadstarted wearing a black fedora everywhere when I was sixteenyears old. At the time, I thought it made me look like Bogart. Iwas mistaken. So many of us go through life trying to be Bogartor Cagney, but we mostly end up like Elisha Cook, Jr. I certainlydid. But the hat stayed. It was my most identifiable feature.
I walked for hours, hoping I could exhaust myself and walkthe bad thoughts out of my head. Once my legs started gettingnumb, I turned around and started back home. While I walked,I took inventory, only to discover that there was nothing to count.
When I got home, I opened the door, threw my hat and coaton the mattress, snatched the razors off the desk, took them intothe bathroom, and searched in vain for a comfortable spot on thetiled floor. After a few minutes I gave up on that silly notion andset to work on the right wrist."

 
Jim Knipfel (Green Bay, 2 juni 1965)

De Duitse schrijver en literatuurcriticus Marcel Reich-Ranicki werd geboren op 2 juni 1920 in Włocławek, Polen. Zie ook alle tags voor Marcel Reich-Ranicki op dit blog.

Uit: Deutschlands Glück in Deutschlands Unglück

„Aber es scheint so, als sei er zu dem Ergebnis gekommen, daß es leichtsinnig wäre, den postumen Revisionsprozeß, der auch ihm nicht erspart bleiben konnte, anderen, möglicherweise nicht zuständigen Kommentatoren zu überlassen. Vielmehr sei es richtiger, sich der Sache beizeiten, wenigstens teilweise anzunehmen.
Die Edition der ab 1977 in zehn Bänden erscheinenden Tagebücher Thomas Manns war 1986 abgeschlossen. Nun bietet ein Tagebuch in der Regel monologische Prosa ohne künstlerischen Anspruch, es ist eine zuchtlose, häufig unkontrollierte und daher für den Autor sehr bequeme Aneinanderreihung von Gedanken und Gefühlen, Beobachtungen und Beschreibungen. Was es immerhin ermöglicht, ist Unmittelbarkeit und Subjektivität. Beides mutet freilich oft etwas dilettantenhaft an.
Auch Thomas Manns Tagebücher haben im Grunde keinen literarischen Wert. Dennoch wurden sie sofort als ungewöhnliche Dokumente anerkannt, von seinen Anhängern und Bewunderern ebenso wie von jenen, die den Autor ablehnten und verachteten. Der Hauptbestandteil der Tagebücher sind Eintragungen über den Alltag. Thomas Mann geht spazieren und schreibt in Klammern "ohne Weste", er trinkt Lindenblütentee "mit einer Zitronenscheibe", er ißt zum Frühstück "zwei Eier ohne das Weiße des einen", er notiert "mit dem Pudel gescherzt". Und dergleichen mehr. Ich frage mich, warum ich trotz dieser nicht zu überbietenden Belanglosigkeiten die Lektüre des Tagebuchs keineswegs abgebrochen habe. Weil es aus der Feder des Autors stammt, der den "Zauberberg", den "Josephsroman" verfaßt hat? Nein, das ist es nicht - und auch nicht die Tatsache, daß sich hier zwischendurch aufschlußreiche und auch originelle Eintragungen finden.“

 
Marcel Reich-Ranicki (2 juni 1920 – 18 september 2013)

De Duitse schrijfster Sibylle Berg werd geboren in Weimar op 2 juni 1962. Zie ook alle tags voor Sibylle Berg op dit blog.

Uit: Hauptsache weit

“Und weg, hatte er gedacht.
Die Schule war zu Ende, das Leben noch nicht, hatte noch nicht begonnen, das Leben. Er hatte nicht viel Angst davor, weil er noch keine Enttäuschungen kannte. Er war ein schöner Junge mit langen dunklen Haaren, er spielte Gitarre, komponierte am Computer und dachte, irgendwie werde ich wohl später nach London gehen, was Kreatives machen. Aber das war später.
Und nun?
Warum kommt der Spaß nicht? Der Junge hockt in einem Zimmer, das Zimmer ist grün, wegen der Neonleuchte, es hat kein Fenster und der Ventilator ist sehr laut. Schatten huschen über den Betonboden, das Glück ist das nicht, eine Wolldecke auf dem Bett, auf der schon einige Kriege ausgetragen wurden. Magen gegen Tom Yam, Darm gegen Curry. Immer verloren, die Eingeweide.
Der Junge ist 18, und jetzt aber Asien, hatte er sich gedacht. Mit 1000 Dollar durch Thailand, Indien, Kambodscha, drei Monate unterwegs, und dann wieder heim, nach Deutschland. Das ist so eng, so langweilig, jetzt was erleben und vielleicht nie wieder zurück. Hast du keine Angst, hatten blasse Freunde zu Hause gefragt, so ganz alleine? Nein, hatte er geantwortet, man lernt ja so viele Leute kennen unterwegs. Bis jetzt hatte er hauptsächlich Mädchen kennen gelernt, nett waren die schon, wenn man Leute mag, die einen bei jedem Satz anfassen. Mädchen, die aussahen wie dreißig und doch so alt waren wie er, seit Monaten unterwegs, die Mädchen, da werden sie komisch. Übermorgen würde er in Laos sein, da mag er jetzt gar nicht dran denken, in seinem hässlichen Pensionszimmer, muss Obacht geben, dass er sich nicht aufs Bett wirft und weint, auf die Decke, wo schon die anderen Dinge drauf sind. In dem kleinen Fernseher kommen nur Leute vor, die ihm völlig fremd sind, das ist das Zeichen, dass man einsam ist, wenn man die Fernsehstars eines Landesnicht kennt und die eigenen keine Bedeutung haben. Der Junge sehnt sich nach Stefan Raab, nach Harald Schmidt. Er merkt weiter, dass er gar nicht existiert, wenn er nichts hat, was er kennt. Wenn er keine Zeitung in seiner Sprache kaufen kann, keine Klatschgeschichten über einheimische Prominente lesen, wenn keiner anruft und fragt, wie es ihm geht. Dann gibt es ihn nicht.“

 
Sibylle Berg (Weimar, 2 juni 1962)

De Canadese schrijfster Carol Shields werd op 2 juni 1935 in Oak Park, Chicago, geboren als Carol Warner. Zie ook alle tags voor Carol Shields op dit blog.

Uit: The Republic of Love

“If Fay McLeod no longer loves Peter Knightly, there is still the question of whether she can live without  him, live alone that is. She is thirty-five years old, after all, and should know something about compromise.
Toast, she says to herself, might be the test.
She is being whimsical, of course, which is one of the ways she protects herself, but she is partly
serious too: can she bear to stand alone in her kitchen on a Saturday morning, or any morning, for that matter, and push down the lever of her ten-year-old General Electric black-and-chrome toaster and produce a single slice of breakfast toast? One only.
Other things she can do on her own. Traveling, for instance. Last summer, tracking down mermaid
legends, she scoured half a dozen American libraries, California, Texas, Boston -- three happy weeks, traveling light, one suitcase, three changes of clothes, two pairs of shoes, that was it. She relished the ease of arranging single-seat tickets and the sight every night of a neatly made-up hotel room, avoiding, if she could, those pompous doubles with their giant puffed duvets and bulging headboards.
"A very small room, please," she said to a succession of hotel clerks, interchangeable behind their
crisp summer haircuts and narrow shirt collars and eager looks, and they'd complied, beaming as
though she'd bent forward over the desk and smoothed their faces with the flat of her hand.
Occasionally, vacationing families with young children called out greetings, but mostly she sat alone
by pool sides or in hotel dining rooms with a book open by her plate. People looked her way and
smiled, pitying or else envious, she wasn't sure which, and it didn't matter. She finds the bewilderment of travel rousing. Next summer she'll be off again, Europe this time, her mermaids again, a second research grant, more generous than the first. She departs at the end of July and will be gone for four intense weeks. Most of the arrangements have already been made - and the thought that she will be on her own adds to, rather than subtracts from, her anticipation.”

 
Carol Shields (2 juni 1935 – 16 juli 2003)
Scene uit de gelijknamige film met  Bruce Greenwood (Tom) en Emilia Fox (Fay), 2003

De Nederlandse sportjournalist en schrijver Jean Nelissen werd geboren in Geleen op 2 juni 1936. Zie ook alle tags voor Jean Nelissen op dit blog.

Uit: Het intrigerende wielerleven van Jean Nelissen

“Toon en Rietje Hermans hebben een huis gekocht in de chique Stokstraat in het hart van de totaal gerenoveerde. voormalige hoerenbuurt van Maastricht. Een paar keer per week ga ik bij Toon ontbijten, want ik werk op driehonderd meter afstandbij dagblad De Limburger in de Havenstraat. Wij kennen elkaar goed. Gedurende meer dan twintig jaar sluiten Toon‚ Rietje, de Zangeres zonder Naam' Mary Servaes en haar man Sjo en ik om twee uur 's nachts af aan de stamtafel van de populaire kroeg ‘ln den Ouden Vogelstruys' aan het Vrijthof. Op zondagmiddag drinken we koffie in de bestuurskamer van voetbalclub MVV.
In 1965 volg ik met Toon in mijn tweepersoons sportwagen. een knalrode Triumph met een stoffen zwart dakje, de Ronde van Nederland. Op weg naar Simpelveld - in de Koninginnerit - zien we een prachtig duel tussen jan Janssen en Jacques Anquetil. Het is 32 graden en ik zeg tegen Toon: ‘Zullen we iets drinken?' We stappen een café binnen en zodra de mensen in de overvolle kroeg Toon zien roepen ze: ‘Toon. vertel een mop.‘ Dat is het leven dat hem achtervolgt. Als hij met zijn one-man-show op de televisie verschijnt. is het land uitgestorven en zijn de autowegen verlaten.Want het volk zit massaal voor de tv, hij haalt 94% kijkdichtheid!”

 
Jean Nelissen (2 juni 1936 - 1 september 2010)
Monument voor Jean Nelissen op de Gulperberg

De Engels romanschrijver en dichter Thomas Hardy werd op 2 juni 1840 geboren in Higher Bockhampton, bij Dorchester. Zie ook alle tags voor Thomas Hardy op dit blog.

"I Said To Love"

I said to Love,
"It is not now as in old days
When men adored thee and thy ways
All else above;
Named thee the Boy, the Bright, the One
Who spread a heaven beneath the sun,"
I said to Love.

I said to him,
"We now know more of thee than then;
We were but weak in judgment when,
With hearts abrim,
We clamoured thee that thou would'st please
Inflict on us thine agonies,"
I said to him.

I said to Love,
"Thou art not young, thou art not fair,
No faery darts, no cherub air,
Nor swan, nor dove
Are thine; but features pitiless,
And iron daggers of distress,"
I said to Love.

"Depart then, Love! . . .
- Man's race shall end, dost threaten thou?
The age to come the man of now
Know nothing of? -
We fear not such a threat from thee;
We are too old in apathy!
Mankind shall cease.--So let it be,"
I said to Love.

 
Thomas Hardy (2 juni 1840 – 11 januari 1928)
Portret door Hubert Herkomer. 1909

De Franse schrijver Donatien Alphonse François, Markies de Sade werd geboren op 2 juni 1740 in Parijs. Zie ook alle tags voor Markies de Sade op dit blog.

Uit: Justine (Vertaald door Austryn Wainhouse)

"Why," he continued with a curse, "he doesn't much aid you, your God, does he? and thus he allows unhappy virtue to suffer, he abandons it to villainy's hands; ah! what a bloody fine God you've got there, Therese, what a superb God he is! Come," he says, "come here, whore, your prayer should be done," and at the same time he places me upon the divan at the back of that cell; "I told you Therese, you have got to die!"
He seizes my arms, binds them to my side, then he slips a black silken noose about my neck; he holds both ends of the cord and, by tightening, he can strangle and dispatch me to the other world ei quickly or slowly, depending upon his pleasure.
"This torture is sweeter than you may imagine, Therese," says Roland; "you will only approach death by way of unspeakably pleasurable sensations; the pressure this noose will bring to bear upon your nervous system will set fire to the organs of voluptuousness; the effect is certain; were all the people who are condemned to this torture to know in what an intoxication of joy it makes one die, less terrified by this retribution for their crimes, they would commit them more often and with much greater self-assurance; this delicious operation, Therese, by causing, as well, the contraction of the locale in which I am going to fit myself," he added as he presented himself to a criminal avenue so worthy of such a villain, "is also going to double my pleasure."

 
Markies De Sade (2 juni 1740 – 2 december 1814)
Anna Karina en Dirk Bogardein de Duits-Italiaanse film „Justine“ uit 1969

Onafhankelijk van geboortdata

De Amerikaanse dichteres, schrijfster en hoogleraar transgender-wetenschappen Joy Ladin werd geboren in Rochester, New York in 1961. Zie ook alle tags voor Joy Ladin op dit blog.

Lost and Found

You find yourself quite comfortable
in the bony clothes of death,
though you seem to have lost the feeling of,

well, feeling. Light moves through you
easily and eerily, as though life were a window
that was broken when you found it

so you can admire without shame
its fracture-stars
that never set, though you find you get a little lost

when you try to navigate by them
though the complicated waste
of loss and obligation

to the life that reveals itself
when you close your eyes,
the stars, that is, of the foundling self,

aroused and assertive, warmed by the hope
you found you’ve lost
in the bony clothes of death.

 
Joy Ladin (Rochester, 1961)

Zie voor nog meer schrijvers van de 2^e juni ook mijn blog van 2 juni 2013 deel 2.

02-06-2016 om 17:26 geschreven door Romenu  

De Franse schrijver en journalist Patrick Besson werd geboren op 1 juni 1956 in Montreuil. Zie ook mijn blog van 1 juni 2009 en alle tags voor Patrick Besson op dit blog.

Uit: Lettre à un ami perdu

« La nuit était tombée sur cette journée grise de février. Je me rappelle les phares des voitures sous la pluie, une boule blonde sous les draps blancs, qui était la tête de la femme qui m'aimait. La femme qui m'aimait dormait toujours la tête sous les draps car elle était frileuse. Il m'arrive encore de soulever les draps et les couvertures et de chercher, mais de moins en moins souvent. C'est sans doute cela qu'on appelle guérir.
Février est comme novembre, un mois où les amours commencent ou meurent. Il y a des moments où la vie vaut la peine d'être vécue. Par exemple quand on nous présente à une femme qui correspond à ce que nous cherchons sous les draps et les couvertures. Le bon moment est quand les mots de la femme et les nôtres se suivent en ligne continue, s'attrapent et jouent les uns avec les autres comme des chats avec une balle en caoutchouc. On dit rouge, et c'est le rouge qui sort. 9, et le 9 sort. Mais combien de fois cela arrive-t-il ? Cela arrive juste assez souvent pour nous empêcher de nous tuer et c'est pourquoi nous sommes en enfer. L'enfer, en effet, n'a pas de fin.”
(..)

« Il lui aurait dit qu'ils étaient avant tout des amis, un garçon et une fille tombés par hasard dans le même esquif et qui vont essayer, malgré la tempête et le manque de provisions, d'arriver ensemble à bon port. Alors il n'y aurait eu ni coups ni déchirures, simplement deux enfants dans un grand lit, qui vont en voir de toutes les couleurs mais qui n'ont pas peur parce qu'ils savent qu'ils ont un ami."

 
Patrick Besson (Montreuil, 1 juni 1956)

De Engelse dichter en schrijver John Edward Masefield werd geboren op 1 juni 1878 in Ledbury, in Herefordshire. Zie ook mijn blog van 1 juni 2009 en eveneens alle tags voor John Masefield op dit blog.

Laugh and be Merry

Laugh and be merry, remember, better the world with a song,
Better the world with a blow in the teeth of a wrong.
Laugh, for the time is brief, a thread the length of a span.
Laugh and be proud to belong to the old proud pageant of man.

Laugh and be merry: remember, in olden time.
God made Heaven and Earth for joy He took in a rhyme,
Made them, and filled them full with the strong red wine of
His mirth
The splendid joy of the stars: the joy of the earth.

So we must laugh and drink from the deep blue cup of the sky,
Join the jubilant song of the great stars sweeping by,
Laugh, and battle, and work, and drink of the wine outpoured
In the dear green earth, the sign of the joy of the Lord.

Laugh and be merry together, like brothers akin,
Guesting awhile in the rooms of a beautiful inn,
Glad till the dancing stops, and the lilt of the music ends.
Laugh till the game is played; and be you merry, my friends.

Hell’s Pavement

“When I’m discharged at Liverpool ‘n’ draws my bit o’ pay,
I won’t come to sea no more;
I’ll court a pretty little lass ‘n’ have a weddin’ day,
‘N’ settle somewhere down shore;
I’ll never fare to sea again a-temptin’ Davy Jones,
A-hearkening to the cruel sharks a-hungerin’ for my bones;
I’ll run a blushin’ dairy-farm or go a-crackin’ stones,
Or buy ‘n’ keep a little liquor-store” &mdash
So he said.

They towed her in to Liverpool, we made the hooker fast,
And the copper-bound official paid the crew,
And Billy drew his money, but the money didn’t last,
For he painted the alongshore blue, &mdash
It was rum for Poll, and rum for Nan, and gin for Jolly Jack;
He shipped a week later in the clothes upon his back;
He had to pinch a little straw, he had to beg a sack
To sleep on, when his watch was through, &mdash
So he did.

 
John Edward Masefield (1 juni 1878 – 12 mei 1967)

De Oostenrijkse schrijver Ferdinand Raimund werd geboren op 1 juni 1790 in Wenen. Zie ook mijn blog van 1 juni 2009 en eveneens alle tags voor Ferdinand Raimund op dit blog.

Uit: Die gefesselte Phantasie

““ALLES(ruft).
Willkommen, Distichon.
DISTICHONfeierlich).
Verderben diesen Zaubernymphen! Die ganze Nacht hat meine Phantasie geraset und den geflügelten Gaul beinahe zuschanden geritten, bis Aurora vierzig Schmähgedichte beleuchtete, die mein schöpferischer Geist in dieser Nacht gebar.
MEHRERE.
Hier sind noch mehr. (Zeigen sie vor.)
DISTICHON.
Ich glaub es euch, an Dichtern fehlt's auf unserer Insel nicht. Flora heißet sie, weil sie die Göttin hat mit Blümlein aller Art bedeckt. Wir kennen keinen Schnee, als wenn uns Zephir weiße Blüten streut, darum begeistert uns der ewige Blumenduft und weihet uns zu Priestern des Apoll. So daß der Schuster selbst mit einer Hand nur seinen Stiefel schafft, und in der andern hält er hoch die goldne Leier.
Sein kühner Geist ist mit Apoll verwandt,
Ist seine Lyra gleich mit Schustergarn bespannt.
AFFRIDURO.
Doch hohe Zeit ists nun, die Leier zu vertauschen mit dem Mut. Die Zauberschwestern müssen fallen.
DISTICHON.
Ich werfe sie mit Knittelreimen tot.
AFFRIDURO.
Ein Jahr ists nun, daß diese beiden Zauberschwestern auf unsere Insel kamen in einem Wolkenwagen, den zwei weiße Löwen zogen. Wir glaubten schon, die Götter hätten sie gesendet, doch bald erfuhren wir, daß sie der Orkus ausgespien. Denn ihre Zaubermacht erbaute schnell ein Schloß, vor dem die beiden Löwen wachen und jeden töten, der sich naht. Sie zertreten unsere Fluren, und mit vergifteten Pfeilen schießen sie nach den Dienern des Tempels.
ALLE.
Wehe, wehe über sie!“

 
Ferdinand Raimund (1 juni 1790 - 5 september 1836)
Scene uit een opvoering in Schrobenhausen, 1991

De Duitse schrijver, essayist, journalist, biograaf en uitgever Peter de Mendelssohn werd op 1 juni 1908 in München geboren. Zie ook mijn blog van 1 juni 2009 en eveneens alle tags voor Peter de Mendelssohn op dit blog.

Uit: Das zweite Leben

"Der nächste Tag, Sonntag, der fünfte März, war kalt und trübe. Ich stand zeitig auf und ging auf die Straße hinunter. Der Himmel über der Stadt war bewölkt, es fiel ein feiner Staubregen, der nach einiger Zeit aufhörte. . . . Dann bog ich um die Ecke und ging den Kurfürstendamm hinauf in Richtung Halensee.
Die Flaggen an den Fenstern hingen schlaff herunter, weil es windstill war, dazu waren sie schwer von Nässe. Trotz des Lärms machte alles einen müden abgekämpften Eindruck. Nicht nur die Menschen auf der Straße, sondern sogar die Häuser selbst, ja die ganze Stadt samt ihren Flaggen und Bannern, alles schien zu sagen: "Wir sind müde und erschöpft, wir haben es satt." Ich wußte nicht genau, wo das für mich zuständige Wahllokal lag, deshalb ging ich zu der Ecke, wo die Zeitungsleute standen und fragte meinen alten Freund danach. Der grüßte mich freundlich lächelnd und gab Auskunft. . . . Ich fand auch alsbald das Lokal, es war eine Turnhalle. Vor dem Eingang standen wieder Leute mit Wahlplakaten und Fahnen, die kleine Flugzettel austeilten, aber keiner von ihnen machte Lärm. Die Polizei stand daneben und überwachte sie aufs genaueste. Drinnen mußte man an einem Tisch vorüber, an dem zwei Männer saßen. Dazu wartete man in einer langen Schlange, die langsam vorwärtsrückte.  . . . Drinnen [in der Wahlzelle] stand ein kleiner Tisch, auf ihm lag eine Bleistift, der an einem Bindfaden hing. Ich nahm den Bleistift zur Hand und überflog die lange Liste der Parteien auf dem Wahlzettel.  . . . Die Nationalsozialistische Deutsche Arbeiter Partei führte die Liste an, dann folgten alle anderen, Sozialdemokraten, Demokraten, das katholische Zentrum, die Deutschnationalen und noch viele andere mehr. Auch Kommunisten waren dabei. Nicht viel Auswahl, dachte ich. Außerdem: man kann wählen, was man will, es ist doch umsonst. Was hatte es für einen Sinn, den Kommunisten das Kreuz zu geben? Im nächsten Reichstag gab es keine Kommunisten, denn sie saßen schon alle im Gefängnis. Sollte man seine Stimme der großen republikanischen Partei schenken?”

 
Peter de Mendelssohn (1 juni 1908 – 10 augustus 1982)
De Karlsplatz in München in 1908

De Australische schrijfster Colleen McCullough werd geboren op 1 juni 1937 in Wellington. Zie ook mijn blog van 1 juni 2009 en eveneens alle tags voor Colleen McCullough op dit blog.

Uit: The Thorn Birds

“Frank had driven his mother into Wahine to buy Meggie's doll, and he was still wondering what had prompted her to do it. She wasn't given to impractical birthday presents, there wasn't the money for them, and she had never given a toy to anyone before. They all got clothes; birthdays and Christmases replenished sparse wardrobes. But apparently Meggie had seen the doll on her one and only trip into town, and Fiona had not forgotten. When Frank questioned her, she muttered something about a girl needing a doll, and quickly changed the subject.
Jack and Hughie had the doll between them on the front path, manipulating its joints callously. All Frank could see of Meggie was her back, as she stood watching her brothers desecrate Agnes. Her neat white socks had slipped in crinkled folds around her little black boots, and the pink of her legs was visible for three or four inches below the hem of her brown velvet Sunday dress. Down her back cascaded a mane of carefully curled hair, sparkling in the sun; not red and not gold, but somewhere in between. The white taffeta bow which held the front curls back from her face hung draggled and limp; dust smeared her dress. She held the doll's clothes tightly in one hand, the other pushing vainly at Hughie.”
 

 
Colleen McCullough (Wellington, 1 juni 1937)
Scene uit de tv-serie met Richard Chamberlain en Rachel Ward, 1983

De Argentijnse schrijver Macedonio Fernández werd geboren op 1 juni 1874 in Buenos Aires. Zie ook mijn blog van 1 juni 2009 en ook mijn blog van 1 juni 2010.

Uit: From The Museum of Eterna’s Novel (Vertaald door Margaret Schwartz)

“The adjectivalization read above—conveniently, I speak before the novel of that which is not read that the book contains; but the rest, here, is before everything and I leave only a little of it; by means of prologues I have the refinement to privilege the readers who know the entire book, something only my readers have found in an abnegated author—I give the book to the public just to turn around and put it through the linguistic workshop of that singular artist, Xul Solar, who will make it into one, definitive word. And, already in its fourth edition, my salutation to the reader, which you’ll have to pardon me, will today be served decaffeinated.
To your health, reader. How sad we are in our books, and how distant. I, the most often mentioned and identified of the unknowns, find myself in a predicament with my Complete Works, to start with, in such a way that the entire future, my whole literary career, will be posterior, in my case, to the aforementioned Complete Works; only because the public has not stopped to wait for me and hasn’t given me the name of a great unknown.”

 
Macedonio Fernández (1 juni 1874 – 10 februari 1952)
Cover

Onafhankelijk van geboortedata:

De Nederlandse dichter Dennis Gaens werd geboren in Susteren in 1982. Zie ook alle tags voor Dennis Gaens op dit blog.

Achter de schaapskooi

Elk jaar kies je er opnieuw voor om te wonen,
ergens – hier is een optie. Waar dan ook.
Je bouwt in vertrouwde patronen,
met nieuw materiaal en een ander
uitzicht. Dan komt er een moment
waarop het thuiskomen begint.
Geen enkele keuze is zonder gevolgen.
Waar dan ook, ergens zijn ook wij
die vogels, en hier is, zonder meer,
een optie.

 
Dennis Gaens (Susteren, 1982)

De Britse schrijver Rhidian Brook werd geboren in 1964 in Tenby. Zie ook alle tags voor Rhidian Brook op dit blog.

Uit: Niemandsland (The Aftermath, vertaald door Maria Andreas)

»Hier muss er sein, der Panther. Ich hab ihn gesehen. Berti hat ihn gesehen. Dietmar hat ihn auch gesehen. Schwarzes Fell wie ’n piekfeiner Pelzmantel. Und Zähne wie Klaviertasten. Den machen wir kalt. Müssen wir ja – wer sonst? Der Tommy vielleicht? Der Ami? Der Iwan? Der Franzose? Die kannst du vergessen. Alle zu beschäftigt. Die schauen doch bloß, was sie sich krallen können. Wie Hunde, die um einen Knochen raufen, an dem kein Fleisch mehr dran ist. Nee, da müssen wir selber ran. Wir machen das Biest kalt, bevor es uns kaltmacht. Dann sind wir aus dem Gröbsten raus.«
Der Junge, der Osi genannt wurde, rückte seinen Kopfschutz zurecht und führte die anderen durch die pulverisierte Landschaft dieser von den Briten zerbombten Stadt. Osi hatte den Tommy-Helm auf, den er in der Nähe der Alster aus einem Laster geklaut hatte. Der sah zwar nicht so schmissig aus wie die amerikanischen Helme aus seiner Sammlung, nicht einmal so schmissig wie die russischen, aber er passte am besten. Und er half Osi, auf Englisch zu fluchen, zu fluchen wie der Sergeant, der am Bahnhof Hamburg-Dammtor die Häftlinge zusammengeschissen hatte: »Oi! Put your fucking hands up. Fucking up, I said!Where I can see them! Dumb bloody fucking Huns.« Diese Männer hatten einen Augenblick gezögert, die Hände zu heben, nicht weil sie schwer von Begriff waren, sondern unterernährt und zu schwach. Dumb-Bloody-Fucking-Huns!Vom Hals abwärts war Osi in einem fantastischen, aus der Not geborenen Hybridstil gekleidet, ein Mischmasch aus Fetzen und Feinem: Unter dem Morgenmantel, der einmal einem Lebemann gehört hatte, trug er die Strickjacke einer alten Jungfer, ein kragenloses Opahemd und eine SA-Hose mit hochgekrempelten Beinen und einer Krawatte als Gürtel; seine an den Kappen durchlöcherten Schuhe stammten von einem Bahnhofsvorsteher, der schon lange nicht mehr lebte.“

Rhidian Brook (Tenby, 1964)

01-06-2016 om 18:29 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse dichter Walt Whitman werd geboren op 31 mei 1819 in Westhills, Long Island, New York. Zie ook alle tags voor Whalt Whitman op dit blog.

Zang van de open weg

1
Te voet en luchthartig ga ik de open weg op,
Gezond, vrij, de wereld voor me,
Het lange, bruine pad voor me dat leidt waarheen ik wil.

Van nu af aan vraag ik niet om meer om voorspoed, ik ben zelf de voorspoed,
Van nu af aan jammer ik niet meer, stel ik niet meer uit, heb ik niets meer nodig,
Weg met het binnenshuis klagen, de bibliotheken, de knorrige kritiek,
Sterk en senang bereis ik de open weg.

De aarde, dat is genoeg,
Ik wil de sterrenbeelden niets dichterbij,
Ik weet dat ze thuishoren waar ze zijn,
Ik weet dat ze volstaan voor hen die ertoe behoren.

(Nog steeds draag ik hier mijn oude, heerlijke lasten,
Ik draag ze, mannen en vrouwen, ik draag ze mee waar ik ook ga,
Ik zweer dat het onmogelijk voor me is om ze kwijt te raken,
Ik ben er vol van en zij zullen vol zijn van mij.)

Vertaald door Jabik Veenbaas

A Glimpse

A GLIMPSE, through an interstice caught,
Of a crowd of workmen and drivers in a bar-room, around the stove,
late of a winter night--And I unremark'd seated in a corner;
Of a youth who loves me, and whom I love, silently approaching, and
seating himself near, that he may hold me by the hand;
A long while, amid the noises of coming and going--of drinking and
oath and smutty jest,
There we two, content, happy in being together, speaking little,
perhaps not a word.

Uit: Calamus Poems (Fragment)

2
Yet you are very beautiful to me, you faint-tinged
roots—you make me think of Death,
Death is beautiful from you—(what indeed is beau-
tiful, except Death and Love?)
O I think it is not for life I am chanting here my
chant of lovers—I think it must be for Death,
For how calm, how solemn it grows, to ascend to the
atmosphere of lovers,
Death or life I am then indifferent—my Soul de-
clines to prefer,
I am not sure but the high Soul of lovers welcomes
death most;
Indeed, O Death, I think now these leaves mean pre-
cisely the same as you mean;
Grow up taller, sweet leaves, that I may see! Grow
up out of my breast!
Spring away from the concealed heart there!
Do not fold yourselves so in your pink-tinged roots,
timid leaves!
Do not remain down there so ashamed, herbage of my
breast!
Come, I am determined to unbare this broad breast of
mine—I have long enough stifled and choked;
Emblematic and capricious blades, I leave you—now
you serve me not,
Away! I will say what I have to say, by itself,
I will escape from the sham that was proposed to me,
I will sound myself and comrades only—I will never
again utter a call, only their call,
I will raise, with it, immortal reverberations through
The States,
I will give an example to lovers, to take permanent
shape and will through The States;

 
Walt Whitman (31 mei 1819 – 26 maart 1893)
Standbeeld in Camden, New Jersey

De Duitse schrijver en cabaretier Frank Goosen werd geboren op 31 mei 1966 in Bochum. Zie ook alle tags voor Frank Goosen op dit blog.

Uit: Sommerfest

„Es fühlt sich ein bisschen so an, als sei Anka auch schuld daran, dass er die Beerdigung verpasst hat, obwohl das nicht stimmt, aber er hätte eben gern Onkel Hermann diese letzte Ehre erwiesen, zumal alles sicher in einem zünftigen Gelage in jener Kneipe oben am Hauptfriedhof geendet hat, der »Femlinde«, ein Name, über den Stefan sich schon vor dreißig Jahren gewundert hat, als er nach dem Begräbnis seiner Urgroßmutter mit der ganzen Familie dort gewesen ist, und eigentlich hat er immer nachschlagen wollen, was das noch gleich ist, »Ferne«, aber man kennt das ja, man nimmt sich so was vor, und wenn man dann endlich in der Nähe eines Lexikons ist oder vor dem Rechner sitzt, wo man es googeln oder bei Wikipedia nachschlagen könnte, hat man es schon wieder vergessen oder verdrängt, genauso wie man immer wieder vergisst oder verdrängt, in was für einem verdammt kleinen Zimmer man aufgewachsen ist.
Er steht nicht gleich auf, sondern nimmt sich ein paar Minuten, um anzukommen. Er will nicht hier sein, aber es geht nun mal nicht anders, und es ist nur ein Wochenende. Er muss sich mit dem Makler treffen, und der erledigt dann den Rest. Vielleicht wird Stefan dann noch mal zum Entrümpeln kommen müssen. Sicher kann man das auch über eine Firma abwickeln lassen, aber das kommt ihm nicht richtig vor, genauso wie es falsch wäre, nur mit dem Makler zu telefonieren oder das per Mail zu regeln, nein, da muss man sich mal überwinden und persönlich hier auftauchen. Vor manchen Dingen kann man sich nicht drücken, das hat er gelernt, das hat ihm sein Vater klargemacht, da muss man einfach durch.
Genauso muss er jetzt durch dieses Wochenende durch. Er kann sich nicht einfach im Haus verkriechen, den Verkauf abwickeln und am Sonntag wieder abhauen. Er wird Leuten über den Weg laufen, das ist unvermeidlich. Mit Frank Tenholt ist er fest verabredet. Also wird er wohl auch dessen Frau über den Weg laufen. Bei dem Gedanken kribbelt es kurz. Dann wären da noch Toto Starek und Diggo Decker. Typen, vor denen seine Mutter ihn immer gewarnt hat, ein zweiköpfiges Sinnbild für schlechte Gesellschaft, Typen zu denen es Stefan immer wieder hingezogen hat. Aber vielleicht sitzt Diggo ja mal wieder im Knast, oder lässt er das jetzt auch von Toto erledigen, seinem ergebenen Diener und Paladin?“

 
Frank Goosen (Bochum, 31 mei 1966)

De Oostenrijkse schrijver, toneelspeler en regisseur Gabriel Barylli werd geboren op 31 mei 1957 in Wenen. Zie ook alle tags voor Gabriel Barylli op dit blog.

Uit: Butterbrot

"Und das alles, weil man die Wahrheit nicht erträgt. Die Wahrheit, die in neunundneunzig von hundert Fällen ganz einfach ist. Ein tarnendes Lächeln, ein singender Gang, ein heißer Nachmittag, ein kluges Gespräch über Beirut, ein warmes Parfüm voller Sehnsucht, ein Schweigen inmitten des Lärms.Aber nein –so einfach darf es nicht sein –es muß ja – wenn schon – Liebe sein.
»Drum stürz dich rein und sag nicht nein zum ewig süßen, wilden Wein…«Es ist immer der Anfang.Konkret – da sitzt, da geht, da steht eine Frau – man sieht sie– die Attraktion – die Filmdose – die erste Millionstelsekunde, alles könnte ganz einfach sein – und schön – und gut. Die Möglichkeit zur Hingabe an die Wahrheit schwebt im Raum.Peng! Ende – Aus – Beziehung – Wahnsinn – Schluß! Es ist logisch, daß ein Mann mit einer Frau ins Bett möchte –und sie mit ihm. Aber zuerst muß ihre Abwehr kommen, dann sein Drängen, dann ihre Versprechungen, dann seine Schwüre – gleichzeitig merkt er, daß er sicher nicht der einzige ist, der diese Insel umkreist – Haifischrücken flossen allerorten, und alle steuern sie diese kleine blonde, brünette, schwarze oder rote Insel an. Also muß man sein Tempo verdoppeln – also muß man der Beste sein, der Sieger, der Held – der einzige, der landen darf. Immer wieder beugt man sich über die eigene Reling und streckt die Hand aus, um die Handlung des Filmes zu verändern, in Richtung ewiges Glück – denn das wollen sie ja alle hören – alle– alle alle. Wer hat gesagt: »Die Frauen, die man nicht mit Geld kauft,die kauft man mit Liebe«?! Ich hab es vergessen – nur daß es stimmt, kann man nicht vergessen, wenn man nicht als Einsiedler sterben will – als Eremit – als Krebs – als Stein.
Ja – und dann erobert man eben – mit so viel Druck und Kraft, daß man das Burgtor und die Burgmauer in einem niederreißt und, von dem Schwung getragen, bis in die Burgkapelle geschleudert wird, um dort das »Jawort« abzuliefern. Denn wenn man schon so viel Lebenskraft investiert hat, dann will man auch ganz sicher sein, daß einem diese Eroberung niemand mehr wegnehmen kann. Dann hat man endlich unter Dach und Fach, was in Wahrheit ein wunderbarer Abend gewesen wäre, eine wunderbare sanfte Welle am Strand des eigenen Lebens – auf die im ewigen Rhythmus andere folgen.“

Gabriel Barylli (Wenen, 31 mei 1957)

De Russische schrijver Konstantin Paustovski werd geboren op 31 mei 1892 in Moskou. Zie ook alle tags voor Konstantin Paustovski op dit blog.

Uit: Erzählungen vom Leben (Vertaald door Georg Schwarz)

„Dagegen lehnte er sich nicht auf: letzten Endes beanspruchte eine solche Operation nicht allzuviel Zeit. Wohl aber gab es Krach, wenn sich gewisse anmaßende Mitarbeiter weigerten, das Geld in ganzen Bogen anzunehmen, und verlangten, dass man es ihnen in fertig geschnittenen Scheinen auszahle.
In solchen Fällen warf der gallige Kassierer das Sperrholzfensterchen seiner Kasse zu und rief von ihnen: „Was denn noch! Verdorren Ihnen vielleicht die Arme, wenn Sie das Geld auseinanderschneiden? Wenn Sie`s nicht selber machen wollen, dann überlassen Sie`s doch Ihren Kindern! Sollen sie ihr Vergnügen haben!“
Das war ein zwar wirkungsvoller, aber unzulässiger Kniff – er kam einer psychischen Attacke gleich...
Vor dem zugeworfenen Sperrholzfenster gab jedesmal selbst der halsstarrige Geldempfänger klein bei und begann sogar zu bereuen. Dann öffnete der Kassierer wieder den Schalter, sah den Aufsässigen lange und kummervoll über die Brille hinweg an und schüttelte den Kopf.
„Schämen Sie sich, junger Mann!“ sagte er. „Krach schlagen, das können Sie, aber den Mitarbeitern der Finanz auch nur ein wenig entgegenkommen und das Geld selber schneiden –dazu reicht es bei Ihnen nicht! Schreiben Sie den Betrag in Worten aus, hier, wo das rote Häckchen ist!“
Um die Mitarbeiter des Oprodkomgub über das Gebiet des Geldumlaufs aufzuklären, hatte der Kassierer an die Sperrholzwand vor der Kasse Muster von Sowjetgeld geklebt,das im Lande Gültigkeit hatte, und daneben von solchem, dass ausser Kurs war.
Es war eine einzigartige Papiergeldsammlung. Sie wurde nur deshalb nicht gestohlen, weil der vorausschauende Kassierer die Scheine mit Tischlerleim ans Sperrholz geklebt hatte und man sie auf keine Weise herunterbekam…“

 
Konstantin Paustovski (31 mei 1892 – 14 juli 1968)
Standbeeld in Tarussa, Rusland

De Wit-Russische schrijfster en onderzoeksjournaliste Svetlana Alexandrovna Alexievich werd geboren op 31 mei 1948 in Stanyslaviv (sinds 1962 Ivano - Frankivsk). Zie ook alle tags voor Svetlana Alexievich op dit blog.

Uit: Voices from Chernobyl

“There was a moment when there was the danger of a nuclear explosion, and they had to get the water out from under the reactor, so that a mixture of uranium and graphite wouldn't get into it - with the water, they would have formed a critical mass. The explosion would have been between three and five megatons. This would have meant that not only Kiev and Minsk, but a large part of Europe would have been uninhabitable. Can you imagine it? A European catastrophe.
So here was the task: who would dive in there and open the bolt on the safety valve? They promised them a car, an apartment, a dacha, aid for their families until the end of time. They searched for volunteers. And they found them! The boys dived, many times, and they opened that bolt, and the unit was given 7,000 roubles. They forgot about the cars and apartments they promised - that's not why they dived. These are people who came from a certain culture, the culture of the great achievement. They were a sacrifice.
It took about 20-30 seconds to fill a wheelbarrow, and then another 30 seconds to throw the "garbage" off the roof. These special wheelbarrows weighed 40 kilos just by themselves. So you can picture it: a lead vest, masks, the wheelbarrows, and insane speed.
In the museum in Kiev they have a mould of graphite the size of a soldier's cap; they say that if it were real it would weigh 16 kilos, that's how dense and heavy graphite is. The radio-controlled machines they used often failed to carry out commands or did the opposite of what they were supposed to do, because their electronics were disrupted by the high radiation. The most reliable "robots" were the soldiers. They were christened the "green robots" [from the colour of their uniforms]. Some 3,600 soldiers worked on the roof of the ruined reactor. They slept on the ground in tents. They were young guys.
These people don't exist any more, just the documents in our museum, with their names.”

 
Svetlana Alexievich (Stanyslaviv, 31 mei 1948)

De Duitse dichter en schrijver Ludwig Tieck werd op 31 mei 1773 geboren in Berlijn. Zie ook Zie ook alle tags voor Ludwig Tieck op dit blog.

Uit: Der Hexensabbat

„In Arras lebte, in den letzten Regierungsjahren Philipp des Guten, eine reiche schöne Witwe, die sich am liebsten, da sie mit ihrem Manne nicht glücklich gewesen war, Frau Catharina nennen hörte. Sie besaß ein großes Haus in der Stadt, in welchem sie viele Gesellschaften sah, sowie vor dem Tore einen anmutigen Garten, wo in den Sommertagen ihre Freunde oft im kühlen Saale sich um sie versammelten.
Philipp, den seine Zeitgenossen den Guten nannten, war in seinem hohen Alter schwach geworden, und seine Günstlinge benutzten seine Launen und wechselnden Stimmungen, um sich zu bereichern und vieles durchzusetzen, worüber die Untertanen mit Recht Klage führen konnten. Die Mächtigen, der hohe Adel, die Reichen handelten oft nach Leidenschaft und Willkür, und jedermann war in dem wohlhabenden blühenden Lande mehr oder minder darauf angewiesen, sich selber Recht zu schaffen, und durch Kraft der Waffen Anhang oder Protektoren sich zu sichern, um nicht beeinträchtiget zu werden.
Der Herzog Philipp war mit seinem Sohne Carl gespannt. Beide hatten Ursache, sich über einander zu beklagen und Günstlinge und Schmeichler wendeten alle Künste an, um diese Verstimmung in Zwietracht und einen öffentlichen Bruch zu verwandeln.
So waren zwei Parteien im Lande, die sich entgegenarbeiteten. Die des Sohnes hatte sich verstärkt, seitdem der Dauphin von Frankreich, Ludwig, seinem alten, argwöhnischen Vater mißtrauend, sich als Flüchtling unter den Schutz des Herzogs Philipp des Guten nach Burgund begeben hatte. Der Sohn, Carl Graf von Charolais, glaubte, und wurde von seiner Umgebung in dieser Meinung bestärkt, daß der Dauphin seinen Einfluß benutze, um ihm seinen Vater Philipp ganz zu entfremden. Entfernen sich die Gemüter, die durch Bande des Bluts, durch Dankbarkeit und Wohltat verbunden sind, erst voneinander, so wird den Bösgesinnten leicht, gerade diese unversöhnlich und auf immer voneinander zu trennen.“

 
Ludwig Tieck (31 mei 1773 – 28 april 1853)
Heksensabbat door Francisco Goya, circa 1797-1798

Zie voor nog meer schrijvers van de 31^e mei ook mijn blog van 31 mei 2015 deel 2.

31-05-2016 om 17:00 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse dichteres en schrijfster Elizabeth Alexander werd geboren op 30 mei 1962 in New York. Zie ook alle tags voor Elizabeth Alexander op dit blog.

Apollo

We pull off
to a road shack
in Massachusetts
to watch men walk

on the moon. We did
the same thing
for three two one
blast off, and now

we watch the same men
bounce in and out
of craters. I want
a Coke and a hamburger.

Because the men
are walking on the moon
which is now irrefutably
not green, not cheese,

not a shiny dime floating
in a cold blue,
the way I'd thought,
the road shack people don't

notice we are a black
family not from there,
the way it mostly goes.
This talking through

static, bounces in space-
boots, tethered
to cords is much
stranger, stranger

even than we are.

At the Beach

Looking at the photograph is somehow not
unbearable: My friends, two dead, one low
on T-cells, his white T-shirt an X-ray
screen for the virus, which I imagine
as a single, swimming paisley, a sardine
with serrated fins and a neon spine.

I'm on a train, thinking about my friends
and watching two women talk in sign language.
I feel the energy and heft their talk
generates, the weight of their words in the air
the same heft as your presence in this picture,
boys, the volume of late summer air at the beach.

Did you tea-dance that day? Write poems
in the sunlight? Vamp with strangers? There is
sun under your skin like the gold Sula
found beneath Ajax's black. I calibrate
the weight of your beautiful bones, the weight
of your elbow, Melvin,

on Darrell's brown shoulder.

 
Elizabeth Alexander (New York, 30 mei 1962)

De Afro-Amerikaanse dichter Countee Cullen werd geboren als Countee LeRoy Porter op 30 mei 1903 in Louisville, Kentucy, of Baltimore. Zie ook alle tags voor Countee Cullen op dit blog.

To A Brown Boy

That brown girl's swagger gives a twitch
To beauty like a Queen,
Lad, never damn your body's itch
When loveliness is seen.

For there is ample room for bliss
In pride in clean brown limbs,
And lips know better how to kiss
Than how to raise white hymns.

And when your body's death gives birth
To soil for spring to crown,
Men will not ask if that rare earth
Was white flesh once, or brown.

Uncle Jim

“White folks is white,” says uncle Jim;
“A platitude,” I sneer;
And then I tell him so is milk,
And the froth upon his beer.

His heart walled up with bitterness,
He smokes his pungent pipe,
And nods at me as if to say,
“Young fool, you’ll soon be ripe!”

I have a friend who eats his heart
Always with grief of mine,
Who drinks my joy as tipplers drain
Deep goblets filled with wine.

I wonder why here at his side,
Face-in-the-grass with him,
My mind should stray the Grecian urn
To muse on uncle Jim.

 
Countee Cullen (30 mei 1903 – 9 januari 1946)

De Vlaamse dichter en schrijver Emmanuel Hiel werd geboren in Sint-Gillis-bij-Dendermonde op 30 mei 1834. Zie ook alle tags voor Emmanuel Hiel op dit blog.

Naar buiten gauw, om bloemen in te gâren

Naar buiten gauw, om bloemen in te gâren,
Naar buiten!... hoor de winden somber jagen.
't Is winter, ach! waar zijt gij heengevaren,
Of frissche geuren, schoone zonnedagen?
 
De min verjongt mijn hart; ik, arme droomer,
'k Meende t'allen kant de jeugd te vinden,
En juichte: hé, naar buiten, lief! 't is zomer
En alle menschen zijn mijn goede vrinden.
 
O liefde! liefde! gij kunt 't hart bedriegen...
't Is winter, 'k heb geen jeugd en weinig vrinden.
Wat geeft het, 'k laat me in zoete droomen wiegen,
Zoolang ik 't lieve bloemken trouw zal vinden.

Ze bloeide als bloem

Ze bloeide als bloem in ‘t wereldruim;
Ze kon aan elk behagen.
Thans is zij, als een vlokje schuim,
Door winden weggedragen.

Ik heb haar menigmaal gekust,
Dat gloeide hare wangen!
Die zielengloed is uitgeblust,
Gelijk een doods verlangen.

Is ‘t vurig oog als in de nacht
Voor eeuwig uitgeblonken,
Toch ligt ze diep in mijn gedacht,
Als in een graf verzonken.

 
Emmanuel Hiel (30 mei 1834 - 27 augustus 1899)
Borstbeeld door Paul de Vigne, 1875

De Duitse dichter en schrijver Martin Jankowski werd op 29 mei 1965 in Greifswald geboren. Zie ook alle tags voor Martin Jankowski op dit blog.

Neue Songs

entbunden
der pflicht zur revolution
genießen wir den vormittag
und das nölen der alternden
jogger das früher alles besser
schlecht war und die jugend
nicht so mild lächelte

wir erfreun uns der sonderberichte
von den täglichen weltuntergängen
sorgen und entrüsten uns ein wenig
brav rebellisch wie es sich gehört
und gehen dann duschen

man wirft uns
vor alles hinzunehmen
und zu wenig unzufrieden
zu sein wir nicken zustimmend
und schalten die großartige musik
aus dem radio ab wir pfeifen
eine kleine melodei
nicht neu aber na und

man bietet uns revolutionäre
softdrinks sensationelle
kreationen und handgepflückte
probiotische weltkulturen 
wir staunen aber
wir danken

zugegeben ein glas wasser
ist nicht neu
aber immer noch
ziemlich gut

 
Martin Jankowski (Greifswald, 29 mei 1965)
 

De Engelse dichter Alfred Austin werd geboren in Headingley, Leeds, op 30 mei 1835. Zie ook alle tags voor Alfres Austin op dit blog.

A November Note

Why, throstle, do you sing
In this November haze?
Singing for what? for whom?
Deem you that it is Spring,
Or that your lonely lays
Will stave off Winter's gloom?

Then did the bird reply:
„I sing because I know
That Spring will surely come:
That is the reason why,
Though menaced by the snow,
Even now I am not dumb.

„But few are they that hear,
And fewer still that feel,
The meaning of my song,
Until the note be clear,
Re-echoed be the peal,
Early, and late, and long.

“But you have heard and owned
The sound of my refrain,
Yet tentative and low.
Thus, poet, be intoned
Your own foreshadowing strain,
Trusting that some will know:

„That some will know and say,
When greetings of the Spring
Wake Winter from its bed,
This is the self-same lay
We overheard him sing
When dead hearts deemed him dead."

 
Alfred Austin (30 mei 1835 – 2 juni 1913)
Portret door  W. Scott Barber, 1900

De Russische schrijver en anarchist Michail Alexandrowitsj Bakoenin werd geboren in Prjamuchino op 30 mei 1814. Zie ook alle tags voor Michail Bakoenin op dit blog.

Uit: What is Authority?

“What is authority? Is it the inevitable power of the natural laws which manifest themselves in the necessary linking and succession of phenomena in the physical and social worlds? Indeed, against these laws revolt is not only forbidden - it is even impossible. We may misunderstand them or not know them at all, but we cannot disobey them; because they constitute the basis and the fundamental conditions of our existence; they envelop us, penetrate us, regulate all our movements. thoughts and acts; even when we believe that we disobey them, we only show their omnipotence.
Yes, we are absolutely the slaves of these laws. But in such slavery there is no humiliation, or, rather, it is not slavery at all. For slavery supposes an external master, a legislator outside of him whom he commands, while these laws are not outside of us; they are inherent in us; they constitute our being, our whole being, physically, intellectually, and morally; we live, we breathe, we act, we think, we wish only through these laws. Without them we are nothing, we are not. Whence, then, could we derive the power and the wish to rebel against them?
In his relation to natural laws but one liberty is possible to man - that of recognising and applying them on an ever-extending scale of conformity with the object of collective and individual emancipation of humanisation which he pursues. These laws, once recognised, exercise an authority which is never disputed by the mass of men. One must, for instance, be at bottom either a fool or a theologician or at least a metaphysician, jurist or bourgeois economist to rebel against the law by which twice two make four. One must have faith to imagine that fire will not burn nor water drown, except, indeed, recourse be had to some subterfuge founded in its turn on some other natural law. But these revolts, or rather, these attempts at or foolish fancies of an impossible revolt, are decidedly the exception: for, in general, it may be said that the mass of men, in their daily lives, acknowledge the government of common sense - that is, of the sum of the general laws generally recognised - in an almost absolute fashion.”

 
Michail Bakoenin (30 mei 1814 – 13 juni 1876)
Foto door Felix Nadar, 1860

De Surinaamse jurist, schrijver en politicus Eduard Johan (Eddy) Bruma werd in Paramaribo geboren op 30 mei 1925. Zie ook alle tags voor Eddy Bruma op dit blog.

Uit: De fuik

“Maar Oom Safri geloofde niet dat er een druppel regen zou vallen. In de zestig jaren van zijn leven was het, voor zover het hem heugde, maar eenmaal zo droog in Coronie geweest.
Als hij dacht aan de armoede, die ze op de van hun voorouders geërfde grond hadden geleden, kwamen de tranen hem in de ogen. Toen, zonder dat hij er iets aan kon doen, kreeg hij kippevel en vouwde de handen om te bidden; een gebed in zijn hart, een gebed, dat God alleen kon horen en begrijpen.
Plotseling brak de lucht boven de parwabossen uit in vuur in het duister van de avond. Lange, rode slangen wilden het land van God aanraken, precies alsof de bosgeesten een loopje met God wilden nemen. Oom Safri steunde. Zijn zwarte hand liet de pijpekop los en wees in het duister waar de zwarte rook zich vermengde met het rood van de vlammen en werd als gestold bloed.
„Kijk, kijk toch hoe God alles wat hij heeft gegeven terugneemt.
Zie hoe Hij het bos in vlammen heeft gezet en het ene stuk na het andere verbrandt!"
Zijn stem trilde terwijl hij zei: „Coronianen! Gedaan is het met de wereld. Het land, dat onze vaderen voor ons behouden hebben, zal as worden. Al wekenlang, overdag en 's nachts, is te zien hoe ons bos verkoolt. Het vee en onze kinderen, de zon verzengt ze!
In de Boven-Coronie, in de Beneden-Coronie, overal is het dezelfde bede: water, water, geef ons water, Heer!“

 
Eddy Bruma (30 mei 1925 – 6 november 2000)
 

Onafhankelijk van geboortedata:

De Vlaamse dichter Jan Geerts werd geboren in Hoogstraten in 1972. Zie ook alle tags voor Jan Geerts op dit blog.

Merel

op een dag zo licht en zo hoog
aan de hemel dat je denkt, er is
geen reden om binnen te blijven
en te gaan twijfelen, tekent
met een droge tik van de tijd
een ster in het venster de
helderst denkbare nacht
en een merel in het gras
een vogel voor de kat

plots zit er een barst in ons
geheugenverlies, het huis waarin
wij verloren gewoond waren, keert
terug in zichzelf als een gedachte
in een mens en is nog slechts
een voornemen, een open plek
waar nog een deur in moet
zodat buiten een lied kan klinken
waar het later zal bloeden

 
Jan Geerts (Hoogstraten, 1972)

Zie voor nog meer schrijvers van de 30^e mei ook mijn blog van 30 mei 2015 deel 1 en eveneens deel 2.

30-05-2016 om 18:20 geschreven door Romenu  

De Zuid-Afrikaanse schrijver André Brink werd geboren op 29 mei 1935 in Vrede. Zie ook alle tags voor André Brink op dit blog.

Uit: De bidsprinkhaan (Vertaald door Rob van der Veer).

“Kupido Kakkerlak werd niet op de gewone manier uit zijn moeders lichaam geboren, maar uitgebroed uit de verhalen die ze vertelde. Deze verhalen namen vele vormen aan.
Volgens een ervan was zijn moeder een maagd, zo smal en dun als een leren riempje, en had iedereen pas in de gaten dat ze zwanger was toen de nietige boreling ter wereld kwam. In een andere versie was ze juist zichtbaar en kolossaal zwanger, een bizar lange tijd, wel drie tot vier jaar, voordat de berg een muis baarde. Afhankelijk van haar luim en de stand van de maan beweerde ze dat hij juist niet een kind van haar was, maar gewoon in haar hut was achtergelaten, pasgeboren en met de navelstreng nog aan de nageboorte, door een vreemdeling die toevallig ’s nachts voorbij was gekomen en wiens gezicht ze geen moment te zien had gekregen. (Het enige wat ze met zekerheid kon zeggen, was dat de vreemdeling anders dan zij geen contractarbeider was, maar ‘een vrij man’ die kon gaan en staan waar hij wou, net als de wind.) Van deze weergave was het maar een kippeneindje naar de uitspraak dat de bezoeker helemaal geen mens was geweest, maar een nachtloper, een van de soba khoin of schaduwmensen die bij de levenden komen spoken, of een fantoom uit een droom. Veel van haar toehoorders prefereerden de versie waarin Kupido de ene helft van een tweeling was geweest en ergens in het vrije veld was neergelegd omdat hij heel duidelijk de zwakste van het stel was, volgens de oeroude gewoonten van de Khoikhoi (oftewel de Hottentotten, zoals ze algemeen bekend waren aan het eind van de achttiende eeuw, toen dit alles gebeurde).
Op een gegeven moment, zo gaat het verhaal, dook er een bateleur uit de hemelen, een prachtige buitelarend uit de verre bergen, die het amper wriemelende wurm in zijn klauwen greep om het vervolgens te verliezen - of te laten vallen - op de manier waarop deze vogels een schildpad doden, een heel eind verderop, in de godverlaten, hoger gelegen streken van de Grote Karoo, bekend als de Koup, waar afstand alle betekenis verliest en slechts pure ruimte heerst. De baby kwam terecht op de schoot van een vrouw die daar op de vlakte zat te slapen, en toen ze wakker werd, was het kind er, en van haar. Het enige wat ze wist - hoe, dat zou niemand kunnen zeggen - was dat de arend ooit eens weerom zou komen om het schepseltje mee terug te nemen naar waar hij vandaan gekomen was.”

 
André Brink (29 mei 1935 - 6 februari 2015)

De Catalaanse dichter, schrijver en vertaler Eduard Escoffet werd geboren op 29 mei 1979 in Barcelona. Zie ook alle tags voor Eduard Escoffet op dit blog.

carrer d'urgell
für joan carles garcia

garten

es gibt auf der erde keine zerrissenen, zerfetzten landstriche,
es gibt keine mulden voll schlamm
aus laub und blattwerk:
die zeit zersetzt nicht und
die einsamkeit entwurzelt uns nicht.

in deiner gegend, eingefasst
in aufgetürmte grabnischen,
die blumen aufnehmen,
richten sich die blätter auf
und verstehen dein schweres erwachen
und lauern nicht indiskret
in der nacht:
samen wehen durch die straßen im april.

zum boden, zu den pflanzentöpfen,
lenke ich die finger: glatt:
und meine, dass alles einfach sein müsste.
spiegel
zur sonne gerichtet
damit du dich in ihnen siehst und erkennst
und ein wald zum spielen
und eine öde freifläche zum warten.

es gibt tote männer mit einem in die
brust gerammten holzprügel. man tut, was man kann.
ausgestreckt auf dem festgetretenen boden.

Vertaald door Roger Friedlein

 
Eduard Escoffet (Barcelona, 29 mei 1979)

De Engelse dichter, letterkundige, schrijver en journalist Gilbert Keith Chesterton werd geboren in Londen op 29 mei 1874. Zie ook alle tags voor G. K. Chesterton en alle tags voor Chesterton op dit blog.

A Prayer In Darkness

This much, O heaven—if I should brood or rave,
Pity me not; but let the world be fed,
Yea, in my madness if I strike me dead,
Heed you the grass that grows upon my grave.

If I dare snarl between this sun and sod,
Whimper and clamour, give me grace to own,
In sun and rain and fruit in season shown,
The shining silence of the scorn of God.

Thank God the stars are set beyond my power,
If I must travail in a night of wrath,
Thank God my tears will never vex a moth,
Nor any curse of mine cut down a flower.

Men say the sun was darkened: yet I had
Thought it beat brightly, even on—Calvary:
And He that hung upon the Torturing Tree
Heard all the crickets singing, and was glad.

Elegy In A Country Churchyard

The men that worked for England
They have their graves at home:
And bees and birds of England
About the cross can roam.

But they that fought for England,
Following a falling star,
Alas, alas for England
They have their graves afar.

And they that rule in England,
In stately conclave met,
Alas, alas for England,
They have no graves as yet.

 
G. K. Chesterton (29 mei 1874 - 14 juli 1936)
Portret door Edwin Swan, 1940

De Franse schrijver Bernard Charles Henri Clavel werd geboren op 29 mei 1923 in Lons-le-Saunier. Zie ook alle tags voor Bernard Clavel op dit blog.

Uit: Le voyage du père

"Il se retrouva une fois de plus à la gare et se planta près de l'entrée des voyageurs. Il n'y avait plus d'espoir en lui, plus qu'un instinct de bête dont le maître est mort, mais qui continue pourtant de le chercher parmi les vivants.
Elle était partie en voiture, mais il l'attendait là, près de ce portillon où disparaissaient des manteaux de fourrure et des cheveux blonds, bruns, roux... Il ne savait même pas de quelle couleur étaient aujourd'hui les siens.
Voilà : Quantin, c'était devenu cela. Un vieux sans force, un vieux dont les mains ouvertes pendaient de chaque côté de son corps. Deux grosses mains inutiles, marquées par une vie de peine, habituées à tout entreprendre et à tout mener à bien, mais qui n'avaient rien pu faire pour retenir Marie-Louise.
(…)

Ils vivaient là, sans se quitter, attelés au même chargement de petites misères et de petites joies, à marcher du même pas depuis des années, à marcher du même pas depuis des années, et voilà qu'il s'apercevait aujourd’hui qu'il connaissait à peine sa femme. Voilà qu'il n'osait même plus embrasser. Lorsqu'on vit ainsi, on croit se connaître, mais c'est seulement valable pour l'habituel, c'est-à-dire la peine et toutes les petites joies qui font l'existence. Mais qu'un évènement survienne qui vous jette brutalement en dehors de l'ornière, et voilà qu'on ne se retrouve plus. On se prend à regarder sa femme comme si on la rencontrait pour la première fois."

 
Bernard Clavel (29 mei 1923 – 5 oktober 2010)

De Hebreeuwse dichteres, schrijfster en letterkundige Leah Goldberg werd geboren in Königsberg (Pruisen) op 29 mei 1911. Zie ook alle tags voor Leah Goldberg op dit blog.

Uit: Tagebuch

“3. November 1927:
Mich interessieren am meisten die Vorträge zur russischen Literatur, ich fühle mich ihr verbunden wie keiner anderen Literatur in der Welt. Mehr als ich dies selbst will. Und obwohl ich mich in letzter Zeit etwas von der russischen Literatur entfernt habe, so ist sie mir doch am bekanntesten und verständlichsten von allen. Ich bin ihr durch die Sprache und die Lebensumstände verbunden, viel mehr als der hebräischen Literatur. Zwar habe ich das Verhältnis einer großen Liebe, wie ich es zu hebräischen Schöpfungen habe, nicht zu der russischen [Sprache; ...] Weil ich, trotz aller Liebe, die ich zu den Helden der russischen Literatur habe, nicht so bin wie sie. Dieselbe besondere Atmosphäre, welche die jüdische Umgebung erzeugt, ist ein Zauberkreis, den man nicht verlassen kann und den ich auch in keiner Weise verlassen will. Sie beeinflusst all mein Denken und Fühlen und macht mich und die übrigen Töchter meines Volkes völlig verschieden von den Frauen, die in eine andere Umgebung hineingeboren werden und in ihr leben.
Und daher kann ich mich Missius oder irgendeiner anderen Russin gleich fühlen – wer auch immer sie sei, äußerst menschlich und ›kosmopolitisch‹. Ich kann denken und träumen ähnlich wie sie (so ähnlich, dass ein unerfahrenes Auge uns für identisch hält!). Aber so zu fühlen wie sie fühlt, zu denken und zu träumen wie sie – werde ich niemals können. Das vollkommene ›Ich‹, vollendet wie es ist, kann ich nur in der hebräischen Geistesschöpfung finden.«
(…)

„2. Januar 1928:
Wir haben keine Sprache [...] seit unseren Kindertagen redet man mit uns in drei, wenn nicht vier Sprachen. Und in keiner haben wir Wurzeln. Wir lieben sie alle, die eine, weil ihre Literatur schön ist, die zweite, weil sie unsere Eltern sprechen, die dritte, weil sie gemäß unserer Weltanschauung und unseren Prinzipien unsere Sprache sein soll. Und wenn wir die dritte wählen und uns stärker mit ihr als mit den anderen verbinden und wenn wir zu der Erkenntnis kommen, dass wir in ihr und nur in ihr denken müssen, können wir dann aber auch in ihr schöpferisch sein? Diese Sprache, die wir gelernt haben und in der Regel nicht gut kennen! Trotzdem müssen wir hartnäckig sein.“

 
Leah Goldberg (29 mei 1911 – 15 januari 1970)

De Engelse dichter en schrijver Terence Hanbury White werd geboren op 29 mei 1906 in Bombay (Mombai). Zie ook alle tags voor T. H. White op dit blog.

Uit: The Once and Future King

“If I were to be made a knight," said the Wart, staring dreamily into the fire, "I should insist on doing my vigil by myself, as Hob does with his hawks, and I should pray to God to let me encounter all the evil in the world in my own person, so that if I conquered there would be none left, and, if I were defeated, I would be the one to suffer for it."
"That would be extremely presumptuous of you," said Merlyn, "and you would be conquered, and you would suffer for it."
"I shouldn't mind."
"Wouldn't you? Wait till it happens and see."
"Why do people not think, when they are grown up, as I do when I am young?"
"Oh dear," said Merlyn. '"You are making me feel confused. Suppose you wait till you are grown up and know the reason?"
"I don't think that is an answer at all," replied the Wart, justly.
Merlyn wrung his hands.
"Well, anyway," he said, "suppose they did not let you stand against all the evil in the world?"
"I could ask," said the Wart.
"You could ask," repeated Merlyn.
He thrust the end of his beard into his mouth, stared tragically into the fire, and began to munch it fiercely.”

 
T. H. White (29 mei 1906 – 17 januari 1964)

Zie voor nog meer schrijvers van de 29e mei ook mijn vorige blog van vandaag.

29-05-2016 om 10:56 geschreven door Romenu  

De Iraanse filmregisseur en schrijver Mohsen Makhmalbāf werd geboren op 29 mei 1957 in Teheran. Zie ook alle tags voor Mohsen Makhmalbāf op dit blog.

Uit: Le Jardin de cristal (Vertaald door Vincent Despagnet)

«Lâyeh arpentait la pièce, une main sur les reins. Douleur. Délire.
Une brebis met bas. Les filles font cercle autour, soucieuses. Elle souffre. Les filles restent immobiles. Il ne faut pas s’immiscer dans le travail de la nature. L’animal agnelle à l’écart, seul à endurer le mal. Un instant de répit. Le temps de brouter un peu, d’oublier. Puis de nouveau les muscles se contractent. Plus fort qu’avant. Les pattes se dérobent. Le malaise et la détresse de la brebis couchée sur le flanc se mêlent à ceux de la jeune femme, qui s’allonge en geignant. Au paroxysme de la souffrance, les pattes de l’agneau apparaissent à l’extrémité du ventre de la femelle. Nouvel être donné au monde: voici ton univers! Il est à toi! Réjouis-toi! Mais pour un instant seulement, car le moment d’avoir la gorge tranchée approche ! Broute, afin de devenir beau et gras.»

 
Mohsen Makhmalbāf (Teheran, 29 mei 1957)

De Oostenrijkse schrijver en theatercriticus Hans Weigel werd geboren op 29 mei 1908 in Wenen. Zie ook alle tags voor Hans Weigel op dit blog.

Uit: Unvollendete Symphonie

“Man saß viel beisammen in jenem dunklen und kalten Winter nach dem Krieg. Licht und Wärme schienen im Beisammensein vervielfacht. Es gab auch kaum andere Verbindungen zu den Menschen als: sie aufsuchen. So ging man, wenn man in der Nähe war, zu denen, die man kannte, in die Wohnung. Waren sie zu Hause, saßen wohl andere schon bei ihnen und holten sich Licht und Wärme. Das war eine unbekümmerte und sehr ursprüngliche Geselligkeit. Mir erschien sie damals als die wienerische Art der Geselligkeit; denn ich war erst im Herbst nach Wien gekommen. Was ich hier fand, kam mir nicht wie zu dieser Zeit, sondern wie zu dieser Stadt gehörend vor. Viel später erst merkte ich allmählich, wie die Zeit und die Stadt einander wandelten.
Wer ein Zimmer betritt und drin eine Anzahl von Menschen findet, meint, daß er eine Gesellschaft vor sich hat, und bringt sie in viel dichtere Beziehung zueinander, als es meist angemessen ist. So ging es mir, als ich in die große Stadt Wien, aus dem kleinen Bezirk meiner ersten Jugend kommend, kläglichen Einzug hielt. Die Zufälligkeiten erster Begegnungen schienen mir unwandelbare Gegebenheiten. Und so ist’s wohl auch dir gegangen, als du in dieses zufällige Zimmer gekommen bist, in dem inmitten von Zufälligkeiten zufällig auch ich gesessen bin.
Der Hausherr, einer meiner noch spärlichen Bekannten jener Tage, hatte eben auf einem großen Teller Brote aufgetischt, bestrichen mit einer Mischung, die uns erstaunlich wohlschmeckend vorkam, deren Hauptbestandteil für uns, auf ewig unvergeßbar, mit jenen Zeiten verbunden zu sein schien und von der ich heute kaum mehr weiß, daß sie »Nährhefe« hieß.
Es hat geläutet. Der Hausherr ging öffnen. Man hat jubelnde Schreie und Rufe einer stürmischen Begrüssung gehört. Dann ist er mit einem anderen Mann im Zimmer gestanden, noch ganz im Eindruck des Augenblicks und mit männlichem verhaltenem Ungeschick nach äußeren Mitteln zum Erweis von Liebe, Freude und Freundschaft suchend: Umarmen, Auf-die-Schulter-Klopfen, Händeschütteln.“

 
Hans Weigel (29 mei 1908 – 12 augustus 1991)

De Amerikaanse schrijver Max Brand (eig. Frederick Schiller Faust) werd geboren op 29 mei 1892 in Seattle. Zie ook alle tags voor Max Brand op dit blog.

Uit: Gunman's Reckoning

“The fifty empty freights danced and rolled and rattled on the rough road bed and filled Jericho Pass with thunder; the big engine was laboring and grunting at the grade, but five cars back the noise of the locomotive was lost. Yet there is a way to talk above the noise of a freight train just as there is a way to whistle into the teeth of a stiff wind. This freight-car talk is pitched just above the ordinary tone--it is an overtone of conversation, one might say--and it is distinctly nasal. The brakie could talk above the racket, and so, of course, could Lefty Joe. They sat about in the center of the train, on the forward end of one of the cars. No matter how the train lurched and staggered over that fearful road bed, these two swayed in their places as easily and as safely as birds on swinging perches. The brakie had touched Lefty Joe for two dollars; he had secured fifty cents; and since the vigor of Lefty's oaths had convinced him that this was all the money the tramp had, the two now sat elbow to elbow and killed the distance with their talk.
"It's like old times to have you here," said the brakie. "You used to play this line when you jumped from coast to coast."
"Sure," said Lefty Joe, and he scowled at the mountains on either side of the pass. The train was gathering speed, and the peaks lurched eastward in a confused, ragged procession. "And a durned hard ride it's been many a time."
"Kind of queer to see you," continued the brakie. "Heard you was rising in the world."
He caught the face of the other with a rapid side glance, but Lefty Joe was sufficiently concealed by the dark.
"Heard you were the main guy with a whole crowd behind you," went on the brakie.
"Yeh?"
"Sure. Heard you was riding the cushions, and all that."
"Yeh?"
"But I guess it was all bunk; here you are back again, anyway."
"Yep," agreed Lefty.
The brakie scratched his head, for the silence of the tramp convinced him that there had been, after all, a good deal of truth in the rumor.”

 
 Max Brand (29 mei 1892 – 12 mei 1944)
 Cover

De Franse schrijfster Anne Marie Louise d'Orléans, hertogin van Montpensier, werd geboren op 29 mei 1627 in Parijs. Zie ook alle tags voor Anne d'Orléans de Montpensier op dit blog.

Uit: Memoiresde Mademoisellede Montpensier

« Il se passa beaucoup de choses pendant ce temps-là : je n'étois qu'un enfant pour lors, je n'avois part à rien et ne pouvois rien remarquer. Tout ce dont je me souviens, c'est d'avoir vu la cérémonie des chevaliers de l'ordre qui furent faits à Fontainebleau, dans laquelle aussi on dégrada de l'ordre M. le duc d'Elbœuf et le marquis de la Vieuville. Je vis ôter et rompre les tableaux de leurs armes qui étoient au rang des autres ; j'en demandai la raison : l'on me dit que l'on leur faisoit cette injure parce qu'ils avoient suivi Monsieur. Je me mis aussitôt à pleurer, et je me sentis si touchée de ce traitement, que je voulus me retirer, et je dis que je ne pouvois voir cette action avec bienséance. Mon dépit ne me faisoit pourtant pas haïr la cour : j'étois ravie lorsqu'elle étoit à Fontainebleau et que Leurs Majestés m'envoyoient querir. Quand cela m'arrivoit, j'y étois trois ou quatre semaines dans la joie de mon cœur, par les divertissements continuels que j'y trouvois à mon goût. Il est vrai que le roi adoucissoit bien, par la tendresse qu'il me témoignoit, le déplaisir que me donnoit l'aversion qu'il avoit pour Monsieur. Les sentiments de la reine ne s'accordoient point aux siens en cela ; je pense que les amitiés qu'elle me faisoit n'étoient que des effets de celle qu'elle avoit pour Monsieur. Si les histoires de ce temps-là en font mention, celles d'aujourd'hui pourront bien dire le contraire. J'étois tellement accoutumée à leurs caresses, que j'appelois le roi mon petit papa, et la reine ma petite maman ; je croyois qu'elle l'étoit, parce que je n'avois jamais vu ma mère. Lorsque j'étois à Paris, tout ce qui'il y avoit de filles de qualité venoient me faire jouer ; et les plus assidues auprès de moi étoient mesdemoiselles de Longueville, d'Épernon, de Brissac, les filles de M. de Gramont, mesdemoiselles de Lannoi, du Lude, Séguier, fille du chancelier, de Rancé, de la Ville-aux-Clercs, Jarnac, et beaucoup d'autres ; et celles-là étoient mes particulières amies. »

 
Anne d'Orléans de Montpensier (29 mei 1627 – 5 april 1693)
Uit het atelier van  Charles et Henri Beaubrun, rond 1660

De Argentijnse dichteres Alfonsina Storni werd geboren in Sala Capriasca, Zwitserland op 29 mei 1892. Zie ook alle tags voor Alfonsina Storni op dit blog.

My Sister

It's ten o'clock at night; in the room in semidarkness
My sister is asleep, hands on her chest;
Her face is very white and very white her bed,
As if it understood, the light is almost unlit

She sinks into the bed like rosy fruit,
from smooth pastures into the depths of the mattress.
The air enters her chest and raises it chastely
With its rhythm measuring the fleeting minutes.

I tuck her tenderly into the white covers
And protect from the air her two divine hands;
Walking on tiptoe I close all the doors,
leave the shutters half-open and draw the drapes

There's a lot of noise outside, drowning so much noise
The men are suing each other, whisper the women,
Words of hate go up, the shouts of the merchants:
Oh, voices, stop it. Don't enter till you come to your nest.

My sister is weaving her silk cocoon
Like a skilled caterpillar: her cocoon is a dream.
With thread of gold she weaves the silken ball:
Spring is her life. I am already summer.

She counts with only fifteen Octobers in her eyes,
And so her eyes are so clean and clear;
She beleives that storks, from strange countries,
Come down carrying beautiful babies with little red feet.

Who wants to enter now? Oh, is it you, good wind?
Do you want to watch her? Come in. But first,
Warm up a moment; don't go so soon
and freeze the gentle dream in her present.

Like you, it's well that the rest would like to come in
and watch that whiteness, those immaculate cheeks,
Those fine bags under her eyes, those simple lines,
You would see them, wind, and kneel and weep.

Oh, if you love her, be good a day, because she
flees from the light if it hurts her. Watch your words,
and your intention. Her soul, like wax, can be carved,
But like wax, too much touch destroys her.

Do as that star that watches her by night,
Filtering its eye through a crystalline veil:
That star rubs its eyelashes and spins,
But does not wake her, silent in the sky.

Fly away, if it's possible, for your snow-white orchard:
Piety for your soul! She is immaculate.
Piety for your soul! I know it all, it's true.
But she is like the sky: She knows nothing.

 
Alfonsina Storni (29 mei 1892 – 25 oktober 1938)

De Oostenrijkse dichter, schrijver en uitgever Till Mairhofer werd geboren op 29 mei 1958 in Steyr. Zie ook alle tags voor Till Mairhofer op dit blog.

des spinners lied

der abschied ist immer
der abschied für immer
das aus dem haus gehen
und nicht wiederkehren
so gehe ich
bevor ich gehe
den vorabend nachtlang
die bücherreihen lang
schlage auf schlage nach
immer ein spätwerk
von jedem möglichst das letzte.

 
Till Mairhofer (Steyr, 29 mei 1958)

29-05-2016 om 10:44 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter en criticus Ad Zuiderent werd geboren in ’s-Gravendeel op 28 mei 1944. Zie ook alle tags voor Ad Zuiderent op dit blog.

Tuinpad

De paden op! Welja, dat ene pad
dat heel de tuin bestrijkt: het rondje
binnendoor. Diagonale bielzen
hogen hier en daar wat op. En dat is dat.

Wat heb je met me voor dat wij hier gaan?
Een achtertuin van zes bij acht, een spoor
van slakken, minder dan een blokje om.

Jij zegt: 'Dit is het binnenpad.' Volstaat
het schijnbaar vierkant van een streepje grond
of zoek je van de cirkel het kwadraat?

Eens ging de ondergang met paard en kar
de wereld rond; dat hebben we gehad
Nu blijf ik vlak bij huis, en noem je schat.

Dit is het. Naar bielzen draait het pad
licht omhoog. Daar blijft de zon wat langer
voor hij ondergaat. Ik heb je lief, zo lief.
In 't groen draagt dit de waarde van een daad.

Reservaat

Zaten wij op een duintop, was het het bekende
liedje, van de wind die op het hoogste punt
en hopen dat het uitzicht niet bedriegt.

Eerst in de diepte langs het strand, een golf
de horizon, gericht op hond en kind, op zon en wind,
werd je vanzelf gedachteloos en vrij.

Toen onder prikkeldraad omhoog, het verse
nauwelijks begroeide duin, het reservaat.
Het was verboden, maar daar zaten wij, vrij

als de zee die schitterde in zonnegloed, een vol
gemoed van dat je zoiets zong zonder te weten
wat het duin nog meer was dan bescherming

van het achterland. En nu dezelfde haast:
de zeespiegel in stukken in de ochtendkrant
was verder van je bed dan nu je keek

voorbij de opgebolde horizon. Een stip
als een begin; we konden alle kanten op.

 
Ad Zuiderent (’s-Gravendeel, 28 mei 1944)

De Belgische schrijver Leo Pleysier werd geboren in Rijkevorsel op 28 mei 1945. Zie ook alle tags voor Leo Pleysier op dit blog.

Joris

Vier meisjes - ze zijn verkleed, ze dragen linten in hun haar, ze hebben zich opgemaakt met lipstick, mascara en oogschaduw - lopen arm in arm over de stoep van de dorpsstraat. Ze zijn vrolijk en uitgelaten. Ze kwetteren en tateren als eksters. De zon schijnt.
Stilzwijgend staat een jongen van een jaar of elf, twaalf misschien, in de deuropening aan de straatkant te kijken. Hij wacht, twijfelt, probeert zich nog snel achter de halfgeopende voordeur te verbergen wanneer de meisjes in het voorbijlopen op hun beurt in zijn richting kijken. Ten slotte komt hij terug te voorschijn en drentelt achter de vier meisjes aan. Maar die hebben het alweer veel te druk met elkaar om nog aandacht aan hem te besteden. De afstand tussen de jongen en de vier meisjes die nu eens verkleint, dan weer vergroot. Alsof hij aan een onzichtbaar elastisch lint over de stoep wordt meegesleept.
Er weerklinkt muziek in de straat. Een vlag wappert in de wind.
Ineens echter houden de meisjes halt. Als op een afgesproken teken draaien ze zich alle vier om en luidop en in koor beginnen ze te skanderen.
‘Joo-ris!’
‘Joo-ris!’
‘Joo-ris!’
‘Joo-ris!’
Verlegen druipt Joris af. Giechelend en ginnegappend lopen de meisjes weer voort. Het is een zonnige dag in het voorjaar.

 
Leo Pleysier (Rijkevorsel, 28 mei 1945)

De Nederlandse dichter en schrijver Adriaan Bontebal werd als Aad van Rijn op 28 mei 1952 in Leidschendam geboren. Zie ook alle tags voor Adriaan Bontebal op dit blog.

Uit: Haags Dagboek

“Het demonstreren heb ik al jaren geleden voor gezien gehouden.
In het bijzonder die wandeltochten die erop zijn gericht overheden van je gelijk te overtuigen. Natuurlijk: de gezelligheid kent geen tijd. Je ziet oude bekenden, je maakt een praatje hier, een afspraakje daar, maar over de resultaten van je protest hoef   je je geen illusies te maken. We hebben de vrijheid van meningsuiting in dit land, de autoriteiten hebben niet de plicht tot luisteren. Daarom zoek ik mijn vertier bij voorkeur elders: zelfs in de kleine uurtjes van een feest is er altijd wel iemand te vinden die echt naar me luistert.
Er zit echter ook een praktische kant aan mijn aversie tegen demonstreren, voortkomend uit mijn eenbenigheid. Het betreft niet zo zeer de lengte van die wandelingen; mensen in een massa lopen niet zo vlot, dus het is allemaal wel bij te benen. Het is de eventuele versnelling die me parten kan gaan spelen. Zodra namelijk de oproerpolitie uit de hokken wordt losgelaten slaan mijn medestanders' aan het rennen, mij eenzaam achterlatend. Dat neem ik niemand kwalijk: solidariteit is één ding, je nodeloos in elkaar te laten slaan is heel wat anders. Maar om nou in mijn eentje als kop van Jut te fungeren... Voor het martelaarschap ben ik niet in de wieg gelegd.
Iets dergelijks is me overkomen toen ik me weer eens had laten overhalen mee te brullen op het Binnenhof. (Niemand heeft me ooit kunnen beschuldigen van consequent gedrag en, ach, je woont in Den Haag....) Het was op de dag dat de Tweede Kamer een beslissing zou nemen over de plaatsing van Amerikaanse nucleaire kruisraketten op de vliegbasis Woensdrecht."

 
Adriaan Bontebal (28 mei 1952 – 11 februari 2012)

De Duitse schrijver Guntram Vesper werd geboren op 28 mei 1941 in Frohburg. Zie ook alle tags voor Guntram Vesper op dit blog.

Uit: Frohburg

„Unsere ureigene Sache, unser eigentliches Ding: die endlos langen Sommerabende. Fuß- ball. Räuber und Gendarm, Versteckspiel, renn ums Leben, sons t abgeschlagen, ausgeschieden, rausgenommen, zu den Toten. In den Auguststaub klopfende Igelitsandalen, hallende Rufe, spitze Schreie, Grölen, Quieken, zurückgeworfen vom däm-mergrauen Geviert der Häuserreihen. Geschiebe, Geschubse, Gezerre, Gerangel, bei zunehmender Dunkelheit, gemeint die Mädchen, wer sonst. Brückengasse. Wyhrabrücke. Gußeisenkonstruktion aus Cains- dorf, Königin-Marien-Hütte. Unter jedem Laster Zittern, Be-ben, Schwingen. Auch bei Hochwasser und Eisgang: Treibgut Balken, Schollenstoß. Töpferplatz. Die Maulbeerhecke. Eßbar oder. Drei Trittstufen zur Schöpfe. Der alte Bürstenmacher Prause bis zum Knie im seichten Fluß: Auf Wiedersehn, du schöne Welt. Von der Toch-ter zurückgeschleppt ins Haus und eingeschlossen, warum auch nicht, muß sein. Lindenreihe. In den Hundstagswochen, vor Gewittern schwarzrotes Gewimmel der Franzosenkäfer. Greifenhainer Straße.Die Großeltern. Nach dem großen Brand am Markt das Haus am Fluß gekauft. Dort ich geboren.Rechts vom Eingang Tierarztzimmer. Vitrine. Ausgekochte bleiche Schädel von Marder, Dachs und Katze. War das gleich nach dem Krieg in deinen Töpfen, Oma. Im Arzneiregal die Tüte mit dem weißen Pulver. Um Gottes Willen, Kinder, schon aufgewehter Staub kann tödlich sein. Gekreuzte Knochen, Totenkopf. Arsen. Auf der anderen, der linken Hausflurseite die Schlesier, von den Russen, den Polen herausgedrückt, angeweht von der Vertrei-bung, ins Erdgeschoß hineingepreßt, Leibigs, fünf Personen, eng an eng. Den neuen Fahrradschlauch geklaut. Wer sonst.Im ersten Stock Wohnstube. Großvater, auf den Stuhl neben dem Klavier gestiegen, zog jeden Tag die Wanduhr auf, mit neunundachtzig noch. Westminsterschlag. Undenkbar eine volle Stunde ohne. Eßzimmer. An der hinteren Wand die Jugendstilumbauung des Sofas mit Regal. Dort der Brehm im Großformat, zehn Bände, Chromlithos unter Seidenpapier, und Meyers großes Lexikon von 1906 , mit bunten Tafeln wie im Brehm , und dann noch dreißig, fünfunddreißig Klassiker, Novalis auch und Heine. Eine Tür weiter: Schlafraum. Das Ehebett. In dreizehn Jahren elf Geburten. Die Küche gegen-über. Unterm Fenster die Gußeisenwanne auf vier Füßen, ab-gedeckt, sonnabends der Badereigen aus acht, neun, manchmal zehn Personen, je drei im gleichen Wasser, Dampfschwaden zogen in den Korridor und in die Zimmer, Fenster auf, sonst setzt sich Schimmel fest. Mansardenwohnung.“

 
Guntram Vesper (Frohburg, 28 mei 1941)

De Duitse schrijver Frank Schätzing werd geboren in Keulen op 28 mei 1957. Zie ook alle tags voor Frank Schätzing op dit blog.

Uit: Limit

„Lautstark verwünschte er sich. Warum hatte er dem Blonden nicht die Pistole abgenommen? Überall in der Zentrale hatten Waffen herumgelegen. Aufgebracht sah er zu, wie sich Zhaos Kopf und Schultern über den Rand schoben. Mit einem Satz war der Killer auf der Schleuse. Yoyo wich zurück, ging auf alle viere und umfasste das Gestänge des Förderbandes. Behände ließ sie sich daran herunter, bis ihre Füße eine parallel verlaufende, tiefer gelegene Stange berührten, suchte nach halbwegs festem Stand, begann sich abwärtszuhangeln, Meter für Meter -
Glitt aus.
Voller Entsetzen sah Jericho sie fallen. Ein Ruck ging durch ihren Körper. In letzter Sekunde hatten sich ihre Finger um die Stange geschlossen, auf der sie eben noch gestanden hatte, doch nun zappelte sie über einem Abgrund von gut und gerne 70 Metern Tiefe.
Zhao starrte auf sie herab.
Dann verließ er die Deckung des Gerüstaufbaus.
»Böser Fehler«, knurrte Jericho. »Ganz böser Fehler!«
Mittlerweile feuerten seine Nebennieren beträchtliche Salven von Adrenalin, das Herzschlag und Blutdruck auf Heldentatenniveau peitschte. Mit jeder Sekunde gehorchte ihm die Maschine besser. Getragen von einer Woge des Zorns und der Euphorie ließ er das Airbike vorschnellen und nahm Zhao ins Visier, der im selben Moment in die Hocke ging und Anstalten machte, zu Yoyo herunterzuklettern.“

 
Frank Schätzing (Keulen, 28 mei 1957)

De Russische schrijver en dichter Vladislav Felitsianovitsj Chodasevitsj werd geboren in Moskou op 28 mei 1885. Zie ook alle tags voor Vladislav Chodasevitsj op dit blog.

From the Diary

My ear is shocked by every noise,
My eye – by light of sun or fire,
My spirit launched its cutting growth,
Like a tooth – through gums which swelled entire.

It will break through and leave at once,
The former covering it sphere,
And with his thousands bright eyes,
Will rush in night – not one that’s here.

And I’ll be here left and laid  –
A banker, killed by a thug, meanest,
To press my wound by freezing hands,             
To cry and writhe in your existence.

The Evening

Smooth and crunch by feet of mine.
Snow starts and wind regains.
Holly Father! What a pine!
Holly Father! What a pain!

Your world under moon is hard,
And You’re not as kind as told.
Why need we this world so wide,
If death reigns in this wide world?…

Nobody could rightly say,
Why in sunset of one’s years,
One wants more walks and ways,
Wants to sing, to freeze and…  faith.

Vertaald door Yevgeny Bonver

 
Vladislav Chodasevitsj (28 mei 1885 - 14 juni 1939)
Cover

De Nederlandse schrijver en dichter Sjoerd Leiker werd geboren in Drachten op 28 mei 1914. Zie ook alle tags voor Sjoerd Leiker op dit blog.

Armenhof

Achter het huis van ouden en armen
ligt een jonge tuin in licht en rood.
 
Een witte uitgebloeide man; hij raakt
zoo dicht aan dit leven, zoo dicht aan de dood;
 
gaat elke dag verloren in de vreugd
van een glimlach langs de lichte perken.
 
Hij is zoo blij met bloemen en boomen,
dat de anderen verbaasd het merken,
 
want ze leven zoo oud in de jonge tuin,
dat haar lichtheid hen niet meer kan bereiken.
 
Alleen de avond is er hun goed en vertrouwd,
als langzaam het zingende gaat wijken;
 
en de wind van jaren hun deel en vreugd
nog zacht in een boom ligt te neuren.
 
Dan is hun denken een wijlende gang,
langs een jonge tuin, naar Gods open deuren.

 
Sjoerd Leiker (28 mei 1914 - 15 december 1988)

Zie voor nog meer schrijvers van de 28e mei ook mijn twee vorige blogs van vandaag.

28-05-2016 om 14:23 geschreven door Romenu  

De Ierse schrijfster en columniste Maeve Binchy werd geboren op 28 mei 1940 in Dalkey. Zie ook alle tags voor Maeve Binchy op dit blog.

Uit: A Week in Winter

“Everyone had their own job to do on the Ryans’ farm in Stoneybridge. The boys helped their father in the fields, mending fences, bringing the cows back to be milked, digging drills of potatoes; Mary fed the calves, Kathleen baked the bread, and Geraldine did the hens.
Nor that they ever called her Geraldine-she was “Chicky” as far back as anyone could remember. A serious little girl pouring out meal for the baby chickens or collecting the fresh eggs each day, always saying, “Chuck, chuck, chuck," soothingly into the feathers as she worked. Chicky had names for all the hens, and no one could tell her when one had been taken to provide a Sunday lunch. They always pretended it was a shop chicken, but Chicky always knew.
Stoneybridge was a paradise for children during the summer, but summer in the west of Ireland was short, and most of the time it was wet and wild and lonely on the Atlantic coast. Still, there were caves to explore, cliffs to climb, birds' nests to discover, and wild sheep with great curly horns to investigate. And then there was Stone House. Chicky loved to play in its huge overgrown garden. Sometimes the Miss Sheedys, three sisters who owned the house and were ancient, let her play at dressing up in their old clorhes.
Chicky watched as Kathleen went off to train to be a nurse in a big hospital in Wales, and then Mary got a job in an insurance office. Neither of those jobs appealed to Chicky at all, but she would have to do something. The land wouldn’t support the whole Ryan family. Two of the boys had gone to serve their time in business in big towns in the West. Only Brian would work with his father.“
Chicky’s mother was always tired and her father always worried. They were relieved when Chicky got a job in the knitting factory. Not as a machinist or home knitter but in the office. She was in charge of sending out the finished garments to customers and keeping the books. It wasn’t a great job but it did mean that she could stay at home, which was what she wanted. She had plenty of friends around the place. and each summer she fell in love with a different O’Hara boy but nothing ever came of it.”

 
Maeve Binchy (28 mei 1940 – 30 juli 2012)

De Ierse dichter en songwriter Thomas Moore werd geboren op 28 mei 1779 in Dublin. Zie ook alle tags voor Thomas Moore op dit blog.

The Meeting Of The Waters

There is not in the wide world a valley so sweet
As that vale in whose bosom the bright waters meet;
Oh! the last rays of feeling and life must depart,
Ere the bloom of that valley shall fade from my heart.

Yet it was not that nature had shed o'er the scene
Her purest of crystal and brightest of green;
'Twas not her soft magic of streamlet or hill,
Oh! no, -- it was something more exquisite still.

'Twas that friends, the beloved of my bosom, were near,
Who made every dear scene of enchantment more dear,
And who felt how the best charms of nature improve,
When we see them reflected from looks that we love.

Sweet vale of Avoca! how calm could I rest
In thy bosom of shade, with the friends I love best,
Where the storms that we feel in this cold world should cease,
And our hearts, like thy waters, be mingled in peace.

 
Thomas Moore (28 mei 1779 – 25 februari 1852)
Cover biografie 

De Britse schrijver Ian Fleming werd geboren op 28 mei 1908 in Londen. Zie ook alle tags voor Ian Fleming op dit blog.

Uit: Thunderball

“Women are often meticulous and safe drivers, but they are very seldom first-class. In general, Bond regarded them as a mild hazard and he always gave them plenty of road and was ready for the unpredictable. Four women in a car he regarded as the highest potential danger, and two women nearly as lethal. Women together cannot keep silent in a car, and when women talk they have to look into each other’s faces. An exchange of words is not enough. They have to see the other person’s expression, perhaps to read behind the others’ words or analyze the reaction to their own. So two women in the front seat of a car constantly distract each other’s attention from the road ahead and four women are more than doubly dangerous for the driver not only has to hear and see, what her companion is saying but also, for women are like that, what the two behind are talking about.”
(…)

“Anyway, I make up my own mind about men and women. What's the good of other people's opinions? Animals don't consult each other about other animals. They look and sniff and feel. In love and hate, and everything in between, those are the only tests that matter. But people are unsure of their own instincts. They want reassurance. So they ask someone else whether they should like a particular person or not. And as the world loves bad news, they nearly always get a bad answer--or at least a qualified one.”

 
Ian Fleming (28 mei 1908 – 12 augustus 1964)
Scene uit de Bondfilm uit 1965 met Sean Connery en Claudine Auger

De Amerikaanse schrijver Walker Percy werd geboren op 28 mei 1916 in Birmingham, Alabama. Zie ook alle tags voor Walker Percy op dit blog.

Uit: The Moviegoer

“He was actually like one of those scientists in the movies who don’t care about anything but the problem in their heads. . . . Yet I do not envy him. I would not change places with him if he discovered the cause and cure of cancer. For he is no more aware of the mystery which surrounds him than a fish is aware of the water it swims in.
So, just as the malaise threatens to make Binx a ghost who is divorced from the material world, the vertical search rendered him, like Harry, no more than a scientific Anyone Anywhere (“outside the universe,” without “time and place”). And just as Binx resolves to vanquish the malaise —“ I vow: I’m a son of a bitch if I’ll be defeated by the everydayness” — he abandoned his vertical search long ago. He discovered that, in the end, that search was insufficient, failing to put him in touch with ambient “mystery” and leading to the “difficulty” that, “though the universe had been disposed of, I myself was left over. There I lay in my hotel room with my search over yet still obliged to draw one breath and then the next”.
Binx’s experience of the failure of the vertical search, which rendered him “left over,” is suggestive of an idea that, for Percy, was not confined to his first novel. In his essays, Percy often commented on the existential inadequacy of science: “the more science progressed, and even as it benefitted man, the less it said about what it is like to be a man living in the world. every advance in science seemed to take us further from the concrete here-and-now in which we live.”

 
Walker Percy (28 mei 1916 – 10 mei 1990)

De Oostenrijkse schrijver Fritz Hochwälder werd geboren op 28 mei 1911 in Wenen. Zie ook alle tags voor Fritz Hochwälder op dit blog.

Uit: Das heilige Experiment

„Da es erwiesen ist, daß die Jesuiten in Paraguay Unserer Krone abtrünnig geworden; da es erwiesen ist, daß sie unter dem Vorwand der Religion Sklaverei und Bedrückung unter Meinem indianischen Volk aufgerichtet, da es erwiesen ist, daß sie sich durch Verheimlichung von Bergwerken
bereichert; da es erwiesen ist ... befehle ich kraft Meiner höchster Gewalt, die der Allmächtige in Meine Hände niedergelegt hat, daß alle Ordens personen der Gesellschaft Jesu die paraguayanischen Provinz zu räumen haben und daß ihre Güter eingezogen werden. Gegeben zu Buen Retiro, am 27. Februar 1767. ICH, KÖNIG.“
(…)

„Eure Weigerung wäre der Untergang Eures Ordens im ganzen spanischen Weltreich! Überlegt: in Frankreich und Portugal ist die Gesellschaft Jesu verboten. Wir lassen Euch im ganzen spanischen Reich bestehen — wenn ihr Euch aus Paraguay freiwillig zurückzieht.“
(…)

„Und wir, die wir genau wissen, daß wir im Grund machtlos sind, wir haben uns um äußeren Erfolges willen selbst in die Netze der Macht verstrickt  —  wir, die wir frei von Parteinahme in allen Ländern der verzweifelnden, unterdrückten, leidenden Menschheit den Weg zu ebnen haben in jenes Reich, in das uns alle erst der Tod entläßt.“

 
Fritz Hochwälder (28 mei 1911 – 20 oktober 1986)

De Franse schrijver, journalist en verzamelaar Henri-Pierre Roché werd op 28 mei 1879 geboren te Parijs. Zie ook alle tags voor Henri-Pierre Roché op dit blog.

Uit: Jules et Jim

"C'était vers 1907.
Le petit et rond Jules, étranger à Paris, avait demandé au grand et mince Jim, qu'il connaissait à peine, de le faire entrer au bal des Quat-z'Arts, et Jim lui avait procuré une carte et l'avait emmené chez le costumier. C'est pendant que Jules fouillait doucement parmi les étoffes et choisissait un simple costume d'esclave que naquit l'amitié de Jim pour Jules. Elle crût pendant le bal, où Jules fut tranquille, avec des yeux comme des boules, pleins d'humour et de tendresse.
Le lendemain ils eurent leur première vraie conversation. Jules n'avait pas de femme dans sa vie parisienne et il en souhaitait une. Jim en avait plusieurs. Il lui fit rencontrer une jeune musicienne. Le début sembla favorable. Jules fut un peu amoureux une semaine, et elle aussi. Puis Jules la trouva trop cérébrale, et elle le trouva ironique et placide.
Jules et Jim se virent tous les jours. Chacun enseignait à l'autre, jusque tard dans la nuit, sa langue et sa littérature. Ils se montraient leurs poèmes, et ils les traduisaient ensemble. Ils causaient, sans hâte, et aucun des deux n'avait jamais trouvé un auditeur si attentif. Les habitués du bar leur prêtèrent bientôt, à leur insu, des moeurs spéciales.
Jim introduisit Jules dans des cafés littéraires où fréquentaient des célébrités. Jules y fut apprécié et
Jim en fut content. Jim avait une camarade, dans un de ces cafés, une jolie petite femme désinvolte, qui tenait le coup aux Halles mieux que les poètes, jusqu'à six heures du matin. Elle distribuait, de haut, ses faveurs brèves. Elle conservait, à travers tout, une liberté hors la loi et un esprit rapide qui frappait juste. Ils eurent des sorties à trois. Elle déconcertait Jules, qu'elle trouvait gentil, mais ballot. Il la jugeait remarquable, mais terrible. Elle amena pour Jules une amie bonasse, mais Jules la trouva bonasse.
Jim ne put donc rien pour Jules. Il l'engagea à chercher seul. Jules, peut-être gêné par son français
encore imparfait, échouait toujours. Jim dit à Jules « Ce n'est pas qu'une question de langue. » Et il lui exposa des principes.
Autant me prêter vos souliers, ou vos gants de boxe, dit Jules, tout cela est trop grand pour moi.
Jules, malgré l'avis de Jim, prit contact avec des professionnelles, sans y trouver satisfaction.
Ils se rabattirent sur leurs traductions et sur leurs entretiens."

 
Henri-Pierre Roché (28 mei 1879 – 9 april 1959)
Scene uit de film "Jules et Jim" vanFrançois Truffaut uit 1962

De Russische dichter, schrijver en schilder Maximilian Voloshin werd geboren op 28 mei 1877 in Kiev. Zie ook alle tags voor Maximilian Voloshin op dit blog.

From Lunaria

1.
The pearl bejeweling the quiet of night,
The gem of the lagoon’s star-studded base!
Your light makes young and pallid every face,
Thorn-apple longs for You in love-lorn plight.

Love’s anguish echoes in the hearts the tunes
That, string-like strummed, Your rays set loose.
Uneasy dreams revive and reproduce
In haunting hues the once disquieting moons.

Your humid glow and faded shadows, falling
Upon the walls, the stairway, and the flooring,
Throw tints of turquoise onto stones, finesse

The leaf of plane toward greater yet indention,
Endowing strands of vine with greater fineness.
Dreams’ luminary! Mistress of conception!

Vertaald door Constantine Rusanov

Cimmerian Twilight I

The evening light has soaked with ancient gold
And gall the yellow hills. Like tawny fur
Grass rises shaggy in a ruddy blur;
Past fiery bushes metal waves unfold;
And enigmatic cliffs and boulders hold
Worn troughs that are the sea's chronologer.
In the winged twilight figures seem to stir:
A heavy paw, a jowl grins stark and bold,
Like swelling ribs the dubious hillocks show;
On what bent back, like wool, does savory grow?
What brute, what titan, to this region cleaves?
The dark is strange . . . and yonder, space is clean.
And there the tired ocean, panting, heaves,
And rotting grasses breathe of iodine.

 
Maximilian Voloshin (28 mei 1877 – 11 augustus 1932)

Zie voor nog meer schrijvers van de 28^e mei ook mijn vorige blog van vandaag.

28-05-2016 om 14:22 geschreven door Romenu  

De Chinese dichter Xin Qiji werd geboren op 28 mei 1140 in Jinan, in de provicie Shandong. Zie ook alle tags voor Xin Qiji op dit blog.

Zhu Yin Ta

Precious hairpin, broken, halved
At the Peach-Leaf Ferry where
We parted; darkening mist and willow shround the place.
I dread to climb the tower-top stair;
Nine days out of ten wind raves, rain torrents race:
It breaks my heart to see the scarlet petals scatter one by one.
All this with nobody to care
Above it - who is there
Will bid the oriole's singing cease?
From mirrored flowers that frame my face
I pluck the petals, try to foretell your return,
Counting and re-counting them a thousand ways.
By silken curtains dimly lit
Words born of dreams fight in my throat for release.
It was he, the Spring, who brought on me this agony of grief;
Who knows where Spring now strays?
He did not guess he should have gone
Taking my grief in his embrace.

 
Xin Qiji (28 mei 1140 – 1207)
Standbeeld in Changsha, Hunan, Chima

De Indiaase dichter, vertaler en literatuurwetenschapper K. Satchidanandan werd geboren op 28 mei 1946 in centraal Kerala. Zie ook alle tags voor K. Satchidanandan op dit blog.

Gandhi And Poetry

One day a lean poem
reached Gandhi’s ashram
to have a glimpse of the man.
Gandhi spinning away
his thread towards Ram
took no notice of the poem
waiting at his door,
ashamed at not being a bhajan.
The poem now cleared his throat
And Gandhi glanced at him sideways
through those glasses that had seen hell.
“Have you ever spun thread?” he asked,
“Ever pulled a scavenger’s cart?
Ever stood in the smoke of
An early morning kitchen?
Have you ever starved?”

The poem said: “I was born in the woods,
in a hunter’s mouth.
A fisherman brought me up
in a cottage.
Yet I knew no work, I only sing.
First I sang in the courts:
then I was plump and handsome
but am on the streets now,
half-starved.”

“That’s better,” Gandhi said
with a sly smile. “But you must give up this habit
of speaking in Sanskrit at times.
Go to the fields. Listen to
The peasants’ speech.”
The poem turned into a grain
and lay waiting in the fields
for the tiller to come
and upturn the virgin soil
moist with new rain.

 
K. Satchidanandan (Kerala, 28 mei 1946)

De Australische schrijver Patrick White werd geboren in Londen op 28 mei 1912. Zie ook alle tags voor Patrick White op dit blog.

Uit: The Hanging Garden

“Mamma had been taken into the saloni. She was sitting talking to the Englishwoman.
“You’ll find her a quiet, reasonable child.”
It made the reasonable child feel grave, important, while remaining unconvinced.
She was standing in a smaller room which opened off the important one where callers are received. It was a house of many rooms, whether their purpose was reasonable or not she hadn’t had time to find out, but sensed that she might approve of the house, dark and quiet, standing on the edge of this precipice.
She looked down through the closed window, through the leaves of dark yet glossy trees growing out of a wall of rock above the shining water of a small, private-seeming bay. More than anything the water consoled, its light that of the Gulf. She half-expected that if the curtain were to lift she would catch sight of the volcano on the island opposite. But the leaves were unmoved. She was reminded of the trees in the Royal Garden. As she ran past the benches with their officers and girls she heard her feet crunch on the gravel, running through the cool towards the muddy smell of ducks.
“I’m sure she won’t give you any trouble,” (Mamma was saying in the saloni).
“Oh dear, no, I can see, Mrs.—er—Sklavos” carefully, “I can see she is quite the grown-up little lady.” Suddenly Mamma burst into tears, through her crying the sound of furniture a rusty stirring and another sort of motion which must have been this Englishwoman’s, she had the figure of a dressmaker’s dummy.
“It must be a comfort to know she will be on British soil.”
Mamma could have been mopping her tears. “But we are not British, Mrs. Bulpit. Eirene is a Greek.” How strange it was to hear Mamma’s voice, as though feeling its way into a foreign language. “My husband was a Greek—a Greek patriot. And I was Australian before I married. I do not think of myself as British.”

 
Patrick White (28 mei 1912 - 30 september 1990)

De Zwitserse schrijver Johann David Wyss werd geboren op 28 mei 1743 in Bern. Zie ook alle tags voor Johann David Wyss op dit blog.

Uit: The Swiss Family Robinson

“We immediately searched about for what would answer the purpose, and fortunately got hold of a number of empty flasks and tin canisters, which we connected two and two together so as to form floats sufficiently buoyant to support a person in the water, and my wife and young sons each willingly put one on. I then provided myself with matches, knives, cord, and other portable articles, trusting that, should the vessel go to pieces before daylight, we might gain the shore not wholly destitute.
Fritz, as well as his brothers, now slept soundly. Throughout the night my wife and I maintained our prayerful watch, dreading at every fresh sound some fatal change in the position of the wreck.
At length the faint dawn of day appeared, the long, weary night was over, and with thankful hearts we perceived that the gale had begun to moderate; blue sky was seen above us, and the lovely hues of sunrise adorned the eastern horizon.
I aroused the boys, and we assembled on the remaining portion of the deck, when they, to their surprise, discovered that no one else was on board.
"Hullo, papa! What has become of everybody? Are the sailors gone? Have they taken away the boats? Oh, papa! Why did they leave us behind? What can we do by ourselves?"
"My good children," I replied, "we must not despair, although we seem deserted. See how those on whose skill and good faith we depended have left us cruelly to our fate in the hour of danger. God will never do so. He has not forsaken us, and we will trust Him still. Only let us bestir ourselves, and each cheerily do his best. Who has anything to propose?"

 
Johann David Wyss (28 mei 1743 – 11 januari 1818)
Scene uit de gelijknamige film uit 1960 met o.a. John Mills en Dorothy McGuire

De Duitse dichteres en schrijfster Maria Müller-Gögler werd geboren op 28 mei 1900 in Leutkirch im Allgäu. Zie ook alle tags voor Maria Müller-Gögler op dit blog.

Leihe mir, Wiese

Leihe mir, Wiese
dein blühend Gewand,
dann kann ich als Königin schreiten.
Esparsetbe um meinen Hals.

wird rosafarbne: Geschmeid.
Salbei umhülle wie Samt meine Schultern,
mit goldenen Sternen: mein Gürtel schließt
den blumenbesticltten Mantel.

Leibe mir, brandroter Mohn,
deine Farbe,
daß ich die Wangen mir schminlte,
leihe mir, Sonne,
Gold und Glanz für mein Haar,
daß ich, glühende Braut,
dern Geliebten entgegenschreihe.

 
Maria Müller-Gögler (28 mei 1900 – 23 september 1987
Weingarten in Oberschwaben, waar Maria Müller-Gögler lang woonde(Geen portret beschikbaar)

De Deense dichter en schrijver Bernhard Severin Ingemann werd geboren op 28 mei 1789 in Thorkildstrup op het eiland Falster. Zie ook alle tags voor B. S. Ingemann op dit blog.

The Wanderer

All the sky was dull and drear,
But what cared I!
For my sky shone bright and clear
In Eliza's eye.

Not a star was to be seen,
Yet I felt no fear;
For like stars of brightest sheen
Shone those eyes so dear.

All the way was rough and dark;
Unheeding wind, or weather,
O'er the roughest path we trudge,
Joyfully together.

Then the sky again was fair,
But what cared I!
For I saw no longer there
My Eliza's eye.

Friendly shone the stars above,
But joyless was their light;
For in them I could not see
Her sweet eyes so bright.

Would the sky were dark once more!
And no star appear!
But give the wanderer back again
His companion dear.

 
Bernhard Severin Ingemann (28 mei 1789 – 24 februari 1862)
Jonge vrouwen bieden B. S. Ingemann een Gouden Hoorn aan op zijn 70^e verjaardag. Geschilderd door Jørgen Valentin Sonne, 1859 

De Oostenrijkse schrijver Cornelius Hermann von Ayrenhoff werd geboren op 28 mei 1733 in Wenen. Zie ook alle tags voor Cornelius Hermann von Ayrenhoff op dit blog.

Uit: Der Postzug oder die noblen Passionen

„DER VERWALTER. Ha nun begreif' ich! Denken Sie nur, Lisette! nebst den hochfreyherrlichen Pferden, mußt' ich alle unsre Mayerpferde, meine zween Braunen, und des Pfarrers Rappen in den herrschaftlichen Stall einstellen. Zum Glück ist nicht mehr Platz, sonst kämen wohl des Schulzens Hengste auch dazu.
LISETTE. O warum nicht auch des Majors von Rheinberg vier Schäcken? Die wären doch gewiß die schönsten von allen. Das nenn' ich Eitelkeit!
DER VERWALTER. Wenn Sie erst wüßten, wie heute der Stall aussieht!
LISETTE. Nu?
DER VERWALTER. Seit Anbruch des Tages sind zwölf Frohnleute mit Putzen, Fegen und Polieren beschäftiget. Der Fußboden wurde mit weißem Sand ausgerieben, und dick mit Sägespähnen bestreut.
LISETTE. Nur? und nicht mit Rosenblättern? Ha! ha! ha!
DER VERWALTER. Sie kennen ja die alten Familienportraits von den geharnischten Rittern, die alle das hochfreyherrliche Wappen neben der Schulter, oder zwischen den Füßen, und allmächtig große Perücken auf den Köpfen haben?
LISETTE. Soll ich sie nicht kennen? sie hängen in des Barons Gewehrkammer.
DER VERWALTER. Nicht mehr. Sie hängen alle im Stalle.
LISETTE. Im Stalle? die Ritter in großen Perücken? Das ist ja eine Schmach für die Familie.
DER VERWALTER. Für die Familie eben nicht – ob diese Helden im Stalle, oder in der Gewehrkammer hängen. Nur dem feinen Geschmack unserer Frau, dessen sie sich so oft rühmet, dürfte diese Veränderung keine Ehre bringen.“

 
Cornelius Hermann von Ayrenhoff (28 mei 1733 – 15 augustus 1819)
Der Postzug“, radering door Georg Melchior Kraus. 18e eeuw

28-05-2016 om 14:21 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver, journalist en columnist Jan Blokker werd geboren in Amsterdam op 27 mei 1927. Zie ook alle tags voor Jan Blokker op dit blog.

Uit: The boldest way

“Niemand bij mijn weten heeft ooit de oude Dryden tegengesproken die satire aanbeval als
 
The boldest way, if not the best,
to tell men freely of their foulest faults,
to laugh at their vain deeds and vainer thoughts.

Vraag het morgen aan de vrome samenstellers van het televisieprogramma Farce Majeur en ze zullen het, zingend in close harmony, beamen. Had het aan Aristophanes gevraagd, aan Petronius, aan Willem die Madocke maakte, aan Swift, aan Voltaire, aan Multatuli, aan Tucholsky, en de instemming was eenparig geweest. Vraag het alsnog aan Brandt Corstius, en hij zal het niet ontkennen.
Het zou haast wantrouwig moeten stemmen: dat we het vijfentwintighonderd jaar lang onder mekaar kennelijk nooit principieel oneens zijn geworden over de aanduiding van een literair genre.
Maar misschien moeten we satire ook niet omschrijven als een literaire soort op zichzelf. Ze is het in de strikte zin al niet, omdat er ook gehekeld blijkt te kunnen worden in de beeldende kunst of per film; er bestaat zelfs satirische muziek. Maar los daarvan maken ook de grote, beroemde beoefenaars de indruk het genre beoefend te hebben in de marge van andere, deels ‘serieuzer’ bezigheden. Petronius diende keizer Nero, Dryden zelf schreef doorgaans buitengewoon onopmerkelijke verzen en toneelstukken die niet aan Shakespeare konden tippen, Multatuli wilde bovenal de Javaan verheffen en de assistent-resident van Lebak gerehabiliteerd krijgen, en Stoker geeft overdag college aan twee universiteiten. Als het om de letterkunde gaat is satire waarschijnlijk helemaal geen genre, maar een nevenwerkzaamheid - zoals een ander na kantoortijd opgaat in het verenigingsleven of de actie Vrouwen voor Vrede. Satire is niet het weloverwogen resultaat van een kunstzinnige roeping, maar eenvoudig een uitkomst van sociaal ongenoegen.
Ten tijde van Dryden en in de eeuwen daarvoor stond dat laatste zeker voorop: de uitval tegen instituties. De mensen aan wie de satiricus de waarheid moet vertellen zullen we vermoedelijk ook moeten lezen als de mensheid, en dan meer in het bijzonder de verzameling hoogwaardigheidsbekleders aan wie de conservering van diverse instituties was toevertrouwd: de hovelingen, de priesters, de edelknapen, de ordebewakers, de Brinkmannen, of zeg maar de Tartuffes aller dagen. Omdat de grote instituties - hof, kerk, adel - algemene geldigheid hadden en hun conventies van macht en gedrag in Canterbury wel zo ongeveer dezelfde waren als op een Duits narrenschip, konden ze als het ware ook ‘internationaal’ uitgelachen worden: je hoefde geen Spanjaard te zijn om te begrijpen waar Cervantes, noch een Nederlander (of een latinist) om mee te voelen waar Erasmus zich tegen keerde."

 
Jan Blokker (27 mei 1927 - 6 juli 2010)

De Nederlandse schrijver, journalist, blogger en gamedeskundige Niels 't Hooft werd geboren in Leiderdorp op 27 mei 1980. Zie ook alle tags voor Niels ‘t Hooft op dit blog.

Uit: De verdwijners

‘Kijk nooit te lang naar jezelf,’ zei de vrouw met een laconieke grijns. ‘Hoe langer je kijkt, hoe meer je ziet wat mis is.’ Ze veegde het bloed weg met de rug van haar hand en waste haar handen. Er kwam geen nieuw bloed meer bij.
‘Nu valt me bijvoorbeeld op hoe raar mijn beha zit. Moet je zien hoe de bandjes mijn lijf indeuken, dat is toch lelijk?’
Marthe haalde haar schouders op. ‘Het stoort me niet.’
‘Nee,’ zei de vrouw, ‘het moest maar eens afgelopen zijn.’ Ze droogde haar handen, klikte de sluiting op haar rug los en wurmde de beha uit haar jurk. Haar boezem slonk met minstens de helft, maar ze was nog steeds vrij sexy. Met een onderhandse beweging gooide ze haar kostbaar ogend ondergoed in de prullenbak.
Marthe lachte, maar de tranen zaten nog in haar systeem, waardoor het meer klonk als een snik.
‘Vertel,’ zei de vrouw scherp, ‘wat zit jou dwars?’
Marthe haalde haar schouders op. ‘Ik kan het niet zomaar uitleggen.’
‘Soms helpt het om je hart te luchten bij een vreemde.’
Marthe schudde haar hoofd. ‘Het is niets,’ zei ze. Heel even zag ze Isobel in de spiegel. Niet als een straal zonlicht, maar echt haar zusje.
‘Als je erom huilt is het meer dan niets.’
Marthe keek haar evenbeeld strak aan. ‘We deden weinig samen, mijn zus en ik,’ zei ze. ‘Onze karakters en interesses liepen totaal uiteen. Maar dansen, dat deden we wel.’

 
Niels 't Hooft (Leiderdorp, 27 mei 1980)

De Franse schrijver Louis-Ferdinand Céline (pseudoniem van Louis Ferdinand Destouches) werd geboren in Courbevoie op 27 mei 1894. Zie ook alle tags voor Louis-Ferdinand Céline op dit blog.

Uit: Reis naar het einde van de nacht (Vertaald door E.Y. Kummer)

“De kolonel verzette nog steeds geen poot, ik zag hoe hij op de helling rustig onder de kogelregen de briefjes die hij van de generaal kreeg, doorlas en ze daarna in kleine stukjes scheurde. Stond er dus in geen van die briefjes dat er onmiddellijk een eind aan deze ellende gemaakt moest worden? Zei men hem van hogerhand dus niet dat het een abuis was, een afschuwelijk misverstand? Dat er een vergissing in het spel was? Een blunder? Dat het manoeuvres waren die men voor de grap had willen houden, en geen moordpartijen! Maar nee, hoor! ‘Gaat u maar door, kolonel, u bent op ’t goeie pad!’ Dat waren waarschijnlijk de woorden van des Entrayes, divisie-generaal, chef van ons allen, van wie hij om de vijf minuten een envelop ontving door middel van een verbindingsman, die van angst elke keer nog wat grauwer werd en ’t steeds meer in z’n broek deed. […]– Wachtmeester Barousse is zo net gedood, kolonel, zei hij in één ruk.
– Nou, en?
– Hij is gedood toen hij, op de weg naar Les Etrapes, de broodwagen ging halen, kolonel!
– Nou, en?
– Hij is door een granaat uit elkaar gespat!
– En verder, godverdomme!
– Verder niets! Kolonel!…
– Is dat alles?
– Ja, dat is alles, kolonel!
– En ’t brood? vroeg de kolonel.
Dat was het eind van deze dialoog, want ik herinner me goed dat hij nog net tijd had om te zeggen: ‘En ’t brood?’ En toen niets meer. Daarna, alleen maar een vlam, met lawaai erbij. Maar dan een lawaai zoals je nooit zou geloven dat het bestond. M’n ogen, oren, neus en mond waren opeens zo vol lawaai dat ik werkelijk dacht dat dit het eind betekende, dat ik zelf vuur en lawaai was geworden.”

 
Louis-Ferdinand Céline (27 mei 1894 - 1 juli 1961)
Dodenmasker

De Belgische Franstalige schrijver Georges Eekhoud werd in Antwerpen geboren op 27 mei 1854. Zie ook alle tags voor Georges Eekhoud op dit blog.

Uit: Kees Doorik (Vertaald door August Peeters)

“In den stal, op de dwarsstaken gezeten, boven het hoornvee, gerochtten de kiekens in hunnen slaap.
De loomerige koeien loeiden dof. Het eenig gerucht, dat men nog in de verte hoorde, was het zangerig sjirpen der krekels, of het kwaken der kikkers, zonder ophouden reutelend op de boorden van de verdroogde poelen.
Janneke, de koewachter, de neef van de bazin, een sluwe en heimelijke rakker , had, zoo goed
het ging, de twee forschige Hollanders uitgespannen dieren met billen zoo rond als een kegelbol en lenden zoo glad en glanzend als pannen van de Wit-Hoef, en zette ze bij in den stal, waar drie andere koppels 't voeder reeds dapper maalden.
't Opwekkend gerucht van die gebitten wakkerde 't ongeduld aan der laatstkomenden, en de kleine
had groote moeite ze te bedwingen.. Terwijl hij ze van hun halsters ontdeed, zonder zich daaraan erg
te spoeden, sakkerde hij als een groote, en slingerde nijdige „haroem's !" en „haoet's !" naar den kop
van de fiere beesten.
De uitgeputte maaiers spraken geen woord. Kees, dapperder, neuriede en floot om beurten een liedje, dat hij gehoord had van Jaak Korebrood, den liedjeszanger van 't dorp:
„Komt, laat ons nog een wandelingsken doen,
Al in dat jeugdig groen,
Met de meiskens van fatsoen..."
en hij onderbrak het slechts om zijn helpers aan te wakkeren :
Allo ! Scheele, nog een stootje! Is 't nog voor vandaag? Ba! Hopsa, pak vast, Dirk Pap... Jan, pas as op da'k u de paarden niet meer zie slaan. Sloeber !... Vooruit, tas maar op, Lieven Piot, daar is plaats genoeg, rechts achter de deur... Ewel, bazin, wa' zeg-de er van?
Door die plotselinge vraag schoot Annemie wakker uit haar droomerij:
- 'k Zeg, ida'ge wakkere kadee's zijt, en da'ge uw best doet !... 'k Zie da' geerne. Paulien, schenk eens
'nen gogen druppel in voor ons mannen.
Paulien, de rosharige en vette meid, hing juist aan den hangel, onder den schouwmantel, een groo-
ten koperen ketel die glom in 't halfduister. Ze verdween een oogenblik en kwam dan terug met het
aarden jeneverkruikje en een glas.”

 
Georges Eekhoud (27 mei 1854 - 29 mei 1927)
Affiche voor een tentoonstelling in Antwerpen, 2013

De Duits-Iraanse dichter en schrijver Said werd geboren op 27 mei 1947 in Teheran. Zie ook alle tags voor Said op dit blog.

die stadt

die stadt
sie lehnt die erde ab und meint jede berührung mit ihr
sei eine abwärts gerichtete zärtlichkeit
sie überläßt ihre toten den einheimischen tieren
und ihre gebeine den fremden winden
ihre grenzen sind verseuchte mülldeponien
die zu festungen mutiert sind
die stadt lebt von den fortgegangenen
und vom fleisch ihrer erzählungen
dem fremden wird an der grenze ein wort beigebracht
fortan pflegt er seine verblendung
die einwohner lassen sich verleugnen
sie tragen kein organ mehr zur bespitzelung
der heimkehrer wird in ein glashaus gestellt
mit einem maulkorb und muß sich alles anhören
die stadt lauscht vergnügt dem klagelied der blinden
nachts wandert sie durch ihre gassen
und achtet auf die schritte der fremden

 
Said (Teheran, 27 mei 1947)

De Amerikaanse schrijver John Cheever werd geboren op 27 mei 1912 in Quincy, Massachusetts. Zie ook alle tags voor John Cheever op dit blog.

Uit:The Journals of John Cheever

“In town with D. His 65th birthday. The face is strong, his gray hair is long. We do not mention his remarkable wife, who choked to death during lunch a month ago. HIs mistress has called him from Australia and asked him to marry her, and I suppose he will. The barbershop at the Biltmore has been cut in half, and there are only three barbers on the job. Do people get their haircuts  elsewhere or don’t they get it cut at all? One used to have to wait, reading copies of The Tatler. What is the sigificance of a dying barbershop? The barbers are all old friends, and we talk in Italian. I spend a dollar in tips for being whisk-broomed and drink a Martini at the bar, where there is a new, and more attractive, painting of a nude. The face seems unusually sensitive. But as I walk up Madison Avenue the city escapes me. What has happened to this place where I used to so happily pound the sidewalk? Where has my city gone, where shall I look for it? In the Playboy Club, The Century Club, the Princeton Club, or the Links? In the steamroom at the Biltmore, in L’s panelled apartment, in the skating rink, in the Park, in the Plaza, on the walks where someone behind me makes tonguing noises with his or her mouth? I don’t look. I know the city well, why does it not know me? A pair of well-filled boots, pretty legs,  a tossed head.  A restaurant where all the lights are pink, and so my hands are pink, and pink is the face of my friend. Everybody is pink. Fifteen of twenty men stand at the urinal in Grand Central. Their looks are solicitious, alert, sometimes wistful. They use the polished marble as a glass for pick-ups, and most of them are fondling or pulling thier various sized and -colored cocks. Why does the sight of fifteen or twenty men jerking off seem more sigificant than the string music in the Palm Court?”

 
John Cheever (27 mei 1912 – 18 juni 1982)

De Amerikaanse schrijver John Barth werd geboren op 27 mei 1930 in Cambridge, Maryland. Zie ook alle tags voor John Barth op dit blog.

Uit: Where Three Roads Meet

“Mid-spring mid-morning in mid-twentieth-century USA-in the mid-Atlantic-coast state of Maryland, to be exact, and even in mid-sentence, as our then young and recently interrupted narrator made to resume his anecdote-in-progress by saying to his apartment-mates, "As I was saying, guys"-their telephone rang again.
"Your turn," his friend Al said to their friend Winnie: a standing joke between that latter pair (although both were in fact seated, on their hand-me-down couch in their grad-student apartment in the university's high-rise Briarwood Residences, just off campus), inasmuch as in those days before phone-answering machines, Winnie, Al's girlfriend, took all their calls, for reasons presently to be explained, and thus had taken the previously interruptive one (wrong number) a few minutes before. With a roll of her eyes she reached again for the phone-one of those black rotary-dial jobs, standard issue back then-on the hand-me-down end table next to which she customarily sat, when reading or chatting, for just that purpose.
"Hello?"
"If this were a story and you were its narrator," Alfred Baumann advised Wilfred Chase while Winifred Stark attended the caller, "you could stop the action right here and get some capital-E Exposition done: like who the Three Freds are and what they're doing here; what the capital-C Conflict is; what's At Stake for whichever of us is the Protagonist, and why Win takes all our calls in Briarwood Three-oh- four ..."

 
John Barth (Cambridge, 27 mei 1930)

De Tsjechisch-Israëlische dichter, schrijver, criticus en componist Max Brod werd geboren in Praag op 27 mei 1884. Zie ook alle tags voor Max Brod op dit blog.

Uit: Streitbares Leben

„Die Bekanntschaft zwischen Werfel und mir wurde durch Willy Haas herbeigeführt. Werfel und Haas saßen als Mitschüler in der obersten Klasse des Prager Stefansgymnasiums (in der gleichen Klasse auch Ernst Deutsch und der Dichter Paul Kornfeld). Ich hatte diese schicksalsreiche Anstalt bereits sechs Jahre vorher absolviert, meine ersten Bücher waren 1906 und 1907 erschienen, ich hatte sogar einen festen Verleger, den seltsamen, durch eine buntgestickte Weste ausgezeichneten dänischen Grandseigneur Axel Juncker in Berlin, der mich, wenn ich nach Berlin kam, zwar nicht mit Honoraren, aber mit vorzüglichen Diners, spaßiger Aussprache und pikfeinem Rheinwein regalierte. Immerhin war ich schon so etwas wie eine „literarische Respektsperson“. Sechs Jahre sind in diesen jungen Jahren ein gewaltiger Abstand. – So brachte mir denn der Gymnasiast Haas Gedichte eines Hochbegabten aus seiner Klasse. Es waren die ersten „Weltfreund“-Gedichte, sie bezauberten mich einfach. Beim nächsten Besuch lotste mir Haas den schüchternen Autor ins Zimmer. Um weitere Gedichte befragt, zog Werfel nicht etwa Manuskripte aus der Rocktasche; vielmehr begann er mit dröhnender, dann wieder kantabler Stimme zu deklamieren, nun gar nicht mehr schüchtern. Wie nach Rhapsodenart entquollen ihm die Verse. Alles, was er je geschrieben hatte, wußte er auswendig.
Weltanschaulichen Gegensätzen und etlichen Mißverständnissen trotzend, ist der Bund zwischen Werfel und mir ein dauernder geblieben. Er schien allerdings von Anfang an nicht unter dem günstigsten Stern zu stehen.“

 
Max Brod (27 mei 1884 - 20 december 1968)

Zie voor nog meer schrijvers van de 27e mei ook mijn blog van 27 mei 2014 en ook mijn blog van 27 mei 2011 deel 1 en eveneens deel 2 en ook deel 3.

27-05-2016 om 18:24 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse dichteres Linda Pastan werd geboren op 27 mei 1932 in New York. Zij studeerde af aan Radcliffe College en behaalde een MA aan Brandeis University. Van 1991-1995 was zij Poet Laureate van Maryland. Tot haar meest recente dichtbundels behoren: “Insomnia”, “Traveling Light” en “Queen of a Rainy Country”. Pastan heeft minstens 12 dichtbundels en een aantal essays gepubliceerd. Zij ontving o.a. de Dylan Thomas Award, een Pushcart Prize, de Alice Fay di Castagnola Award (Poetry Society of America), de Bess Hokin Prize (Poetry Magazine), de 1986 Maurice English Poetry Award (voor “A Fraction of Darkness”), de Charity Randall Citation of the International Poetry Forum, de Ruth Lilly Poetry Prize 2003 en de Radcliffe College Distinguished Alumnae Award. Twee van haar dichtbundels werden genomineerd voor de National Book Award en één voor de Los Angeles Times Book Prize. Linda Pastan is de moeder drie kinderen, waaronder de schrijfster Rachel Pastan.

Insomnia

I remember when my body
was a friend,

when sleep like a good dog
came when summoned.

The door to the future
had not started to shut,

and lying on my back
between cold sheets

did not feel
like a rehearsal.

Now what light is left
comes up-- a stain in the east,

and sleep, reluctant
as a busy doctor,

gives me a little
of its time.

Wildflowers

You gave me dandelions.
They took our lawn
by squatters’ rights—
round suns rising
in April, soft moons
blowing away in June.
You gave me lady slippers,
bloodroot, milkweed,
trillium whose secret number
the children you gave me
tell. In the hierarchy
of flowers, the wild
rise on their stems
for naming.
Call them weeds.
I pick them as I
picked you,
for their fierce,
unruly joy.

The New Dog

Into the gravity of my life,
the serious ceremonies
of polish and paper
and pen, has come

this manic animal
whose innocent disruptions
make nonsense
of my old simplicities--

as if I needed him
to prove again that after
all the careful planning,
anything can happen.

 
Linda Pastan (New York, 27 mei 1932)

27-05-2016 om 00:00 geschreven door Romenu  

Bij Sacramentsdag

 
Am Fronleichnamsmorgen door Ferdinand Georg Waldmüller, 1857

Fronleichnamsprozession

O weites Land des Sommers und der Winde,
Der reinen Wolken, die dem Wind sich bieten.
Wo goldener Weizen reift und die Gebinde
Des gelben Roggens trocknen in den Mieten.

Die Erde dämmert von den Düften allen,
Von grünen Winden und des Mohnes Farben,
Des schwere Köpfe auf den Stielen fallen
Und weithin brennen aus den hohen Garben.

Des Feldwegs Brücke steigt im halben Bogen,
Wo helle Wellen weiße Kiesel feuchten.
Die Wassergräser werden fortgezogen,
Die in der Sonne aus dem Bache leuchten.

Die Brücke schwankt herauf die erste Fahne.
Sie flammt von Gold und Rot. Die Seidenquasten
Zu beiden Seiten halten Kastellane
Im alten Chorrock, dem von Staub verblaßten.

Man hört Gesang. Die jungen Priester kommen.
Barhäuptig gehen sie vor den Prälaten.
Zu Flöten schallt der Meßgesang. Die frommen
Und alten Lieder wandern durch die Saaten.

In weißen Kleidchen kommen Kinder singend.
Sie tragen kleine Kränze in den Haaren.
Und Knaben, runde Weihrauchkessel schwingend,
Im Spitzenrock und roten Festtalaren.

Die Kirchenbilder kommen auf Altären.
Mariens Wunden brennen hell im Licht.
Und Christus naht, von Blumen bunt, die wehren
Die Sonne von dem gelben Holzgesicht.

Im Baldachine glänzt des Bischofs Krone.
Er schreitet singend mit dem heiligen Schrein.
Der hohe Stimmenschall der Diakone
Fliegt weit hinaus durch Land und Felderreih'n.

Der Truhen Glanz weht um die alte Tracht.
Die Kessel dampfen, drin die Kräuter kohlen.
Sie ziehen durch der weiten Felder Pracht,
Und matter glänzen die vergilbten Stolen.

Der Zug wird kleiner. Der Gesang verhallt.
Sie ziehn dahin, dem grünen Wald entgegen.
Er tut sich auf. Der Glanz verzieht im Wald,
Wo goldne Stille träumt auf dunklen Wegen.

Der Mittag kommt. Es schläft das weite Land,
Die tiefen Wege, wo die Schwalbe schweift,
Und eine Mühle steht am Himmelsrand,
Die ewig nach den weißen Wolken greift.

 
Georg Heym (30 oktober 1887 - 16 januari 1912)
Hirschberg. Georg Heym werd geboren in Hirschberg

Zie voor de schrijvers van de 26^e mei ook mijn vorige blog van vandaag.

26-05-2016 om 11:34 geschreven door Romenu  

De Britse schrijver Alan Hollinghurst werd geboren op 26 mei 1954 in Stoud, Gloucestershire. Zie ook alle tags voor Alan Hollinghurst op dit blog.

Uit: The Swimming Pool Library

“Yet only this year I had been with boys called just those staid things; and they were not staid boys. Nor was Arthur. His name was perhaps the least likely ever to have been young: it evoked for me the sunless complexion, unaired suiting, steel-rimmed glasses of a ledger clerk in a vanished age. Or had done so, before I found my beautiful, cocky, sluttish Arthur-an Arthur it was impossible to imagine old. His smooth face, with its huge black eyes and sexily weak chin, was always crossed by the light and shade of uncertainty, and met your gaze with the rootless self-confidence of youth.
Arthur was seventeen, and came from Stratford East. I had been out all that day, and when I was having dinner with my oldest friend James I nearly told him that I had this boy back home, but swallowed my words and glowed boozily with secret pleasure. James, besides, was a doctor, full of caution and common sense, and would have thought I was crazy to leave a virtual stranger in my home. In my stuffy, opinionated family, though, there was a stubborn tradition of trust, and I had perhaps absorbed from my mother the habit of testing servants and window-cleaners by exposing them to temptation. I took a slightly creepy pleasure in imagining Arthur in the flat alone, absorbing its alien richness, looking at the pictures, concentrating of course on Whitehaven’s photograph of me in my little swimming-trunks, the shadow across my eyes… I was unable to feel anxiety about those electrical goods which are the general currency of burglaries-and I doubted if the valuable discs (the Rattle Tristan among them) would be to Arthur’s taste. He liked dance-music that was hot and cool-the kind that whipped and crooned across the dance-floor of the Shaft, where I had met him the night before.
He was watching television when I got in. The curtains were drawn, and he had dug out an old half-broken electric fire; it was extremely hot. He got up from his chair, smiling nervously. ‘I was just watching TV,’ he said. I took my jacket off, looking at him and surprised to find what he looked like. By remembering many times one or two of his details I had lost the overall hang of him. I wondered about all the work that must go into combing his hair into the narrow ridges that ran back from his forehead to the nape of his neck, where they ended in young tight pigtails, perhaps eight of them, only an inch long. I kissed him, my left hand sliding between his high, plump buttocks while with the other I stroked the back of his head. Oh, the ever-open softness of black lips; and the strange dryness of the knots of his pigtails, which crackled as I rolled them between my fingers, and seemed both dead and half-erect.”

 
Alan Hollinghurst (Stoud, 26 mei 1954)
Cover

De Egyptische schrijfster en literatuurwetenschapster Radwa Ashour werd geboren op 26 mei 1946 in Caïro. Zie ook alle tags voor Radwa Ashour op dit blog.

Uit: Siraaj. An Arab Tale (Vertaald door Barbara Romaine)

“But she was never away for more than a month, after which she would return to spread gloom and fear wherever she went in her fancy sandals. An austere and coldhearted woman she was, who never smiled—had the hardness of her heart spread to her entrails, turning them to stony ground in which no seed could take root, or had her heart turned to stone from grief over the absence of offspring? Amina pondered as she stood before the fire flattening the loaves. The absence of children wouldn't harden a tender heart. Ammar used to hide lumps of sugar in his pocket for Saïd—Ammar, cut off like a tree limb, fatherless, motherless, wifeless, and childless, yet for all that, he spread as the branches of jasmine spread over the walls of the houses, telling the children stories that they would then demand from their mothers at bedtime: "We want one of Ammar's stories"—the same stories he had told Amina when she was a child.
"Tell me a story, Ammar . . ."
"The story of the frog who married two wives and took to croaking his complaints all night long, or the story of the box in which the children collected stars?"
"The story of the sun and the moon."
Ammar told her the story, and Amina laughed, clutching the hem of his jilbaab to keep him from leaving her.
"I must return to the palace, Amina."
"I'll let you go after you tell me the story of the box of stars."
So he would tell her the story and then go to work.
"The absence of children wouldn't harden a tender heart," murmured Amina as she attended to her baking.“

 
Radwa Ashour (26 mei 1946 – 30 november 2014)

De Belgische schrijver Hugo Raes werd geboren in Antwerpen op 26 mei 1929. Zie ook alle tags voor Hugo Raes op dit blog.

Uit: Een faun met kille horentjes

“Sommige heren roken dan een sigaret, liggend naast de dieprustende vrouw, overweegt hij. Sommige harde knapen doen zelfs een trekje tijdens. Maar hij rookt niet. En zij is niet rustig. Ze ageert eerder zenuwachtig. En nu nog de slaap te pakken krijgen, dat zal wat worden, zegt ze. Ze trekt enkele kledingstukken naar zich toe, per ongeluk de sprei meetrekkend. O! De slaap, zegt Michael H. geleerd en zelfzeker, de slaap is iets wat je moet kunnen doorgronden, bestuderen. De mens is eigenlijk een verpest wezen. Zijn slaap, althans bij de stadsmens, de intellectueel, komt moeilijk. Misschien is het slaapgodje, het vuige zandmannetje ons voosgezind en zouden wij hem moeten paaien, wellicht geschenkjes, offers brengen. Heu! doet zij nerveus, en een beetje mannelijk, vindt hij plots en zonder reden. Heu, zo ken ik een vrouw die, als ze de slaap niet kan vatten, opstaat en muntstukjes begint op te poetsen met metaalpolish.
Dan kun je al beter trompet spelen, zegt Houtdrager. Nee, laat ons terugkeren tot mijn proefondervindelijke vaststellingen: ik heb het zonder hem proberen doen, buiten Klaas Vaak om, bedoel ik: de slaaptablet, de alcohol - alhoewel ik bepaald geen drinker ben - het geeft me een vilten gevoelen, Vilt op gevild vlees. En de uitputting, ook geprobeerd. Maar is het niet eigenaardig dat, ook uitgeput, en moe, wij de slaap vaak niet kunnen vatten door de gedachten? Altijd maar gedachten die opduiken, de ene na de andere, met tientallen worden ze tegelijk uit mekaar geboren. Wanneer ze onsamenhangend worden, dan is het inslapen nabij, had ik ondervonden wanneer ik slaappoeders innam. En als je autosuggestie gebruikt, ook. Wanneer de gedachten, de beelden incoherent worden, dan kan men inslapen. Dit is het sein, het eerste teken dat het onbewuste of onderbewuste overneemt. Ik beproefde het dus omgekeerd. Wanneer de gedachten maar oprijzen, opduiken, zich vermenigvuldigen, tracht ik mij eerst zo ontspannen mogelijk te leggen, mij zo loom mogelijk te voelen. In de winter het daarom warm genoeg hebben. Met koude voeten gaat het niet.”

 
Hugo Raes (26 mei 1929 – 23 september 2013)
 

De Tsjechische dichter en vertaler Vítezslav Nezval werd geboren op 26 mei 1900 in Biskoupky. Zie ook alle tags voor Vítězslav Nezval op dit blog.

Bizarre Town

2
Under the slender Gothic arch
Of a water tower
Stands
A beardless young man
Lamp in hand
In his vaulted chest
A bell
When he coughs
The bell rings
And in the town
Open
In one fell swoop
All the windows

13
From dormer windows
Stretch
Tilted upward
Toward the west
Long and beautiful hands
In white gloves
Bedecked with
Diamond jewels
Getting
Rained on

Vertaald door Stephan Delbos en Tereza Novická

 
Vítězslav Nezval (26 mei 1900 – 6 april 1958)
Borstbeeld in  Dalešice

De Belgische, Franstalige, schrijver en essayist Ivan O. Godfroid werd geboren in Boussu op 26 mei 1971. Zie ook alle tags voor Ivan O. Godfroid op dit blog.

Uit: Glam dicinn

« Il dut attendre à bonne distance, luttant contre l’asphyxie. Et le bénitier s’ouvrit à nouveau, brisant l’obscurité sourde et oppressante. C’est à cet instant que le pêcheur la vit pour la première fois. Elle était d’une beauté nacrée, à la fois fragile et éternelle. Elle semblait s’éveiller, et ses yeux d’albâtre grandissaient à mesure que, doucement, elle se dressait. Il voulut la regarder encore, mais son corps implorait, et il remonta.
Le jeune pêcheur n’arriva pas à oublier cette vision sublime un seul instant de la nuit qui suivit, ni d’ailleurs les nuits suivantes. Il se sentait le jouet d’un amour sans limite. Alors il y retourna, jour après jour, délaissant son labeur, ne plongeant plus que pour l’apercevoir. Mais chaque fois qu’il voulait s’approcher, le tridacne se refermait – et le temps qui s’écoulait avant qu’il ne s’ouvre à nouveau grandissait. Il comprit qu’il risquait de ne plus jamais la revoir. Ce jour-là, et tous les jours qui suivirent, il demeura sans bouger, volant à chaque fois quelques battements de cœur de plus. La dévorant des yeux.
Jamais la nixe ne vit le pêcheur. Et jamais le pêcheur n’approcha la nixe.”

 
Ivan O. Godfroid (Boussu, 26 mei 1971)

De Amerikaanse dichter en schrijver Maxwell Bodenheim werd geboren op 26 mei 1892 in Hermanville, Mississippi. Zie ook alle tags voor Maxwell Bodenheim op dit blog

Dialogue Between a Past and Present Poet

PAST POET
I wrote of roses on a woman's breast,
Glowing as though her blood
Had welled out to a spellbound fierceness;
And the glad, light mixture of her hair.
I wrote of God and angels.
They stole the simple blush of my desire
To make their isolated triumph human.
Knights and kings flooded my song,
Catching with their glittering clash
The unheard boldness in my life.
Gods and nymphs slipped through my voice,
And with the lofty scurrying of their feet
Spurned the smirched angers of my days.
 
PRESENT POET
You raised an unhurried, church-like escape.
You lingered in shimmering idleness;
Or lengthened a prayer into a lance;
Or strengthened a thought till it heaved off all of life
And dropped its sightless heaven into your smile.
Life, to us, is a colourless tangle.
Like madly gorgeous weavers
Our eyes reiterate themselves on life.
 
PAST POET
My towering simplicity
Loosening an evening of belief
Over the things it dared not view,
Gladly shunned reality
Just as your mad weaver does.
 
PRESENT POET
Reality is a formless lure,
And only when we know this
Do we dare to be unreal.

 
Maxwell Bodenheim (26 mei 1892 – 6 februari 1954)

De Duitse schrijfster Isabella Nadolny (eig. Isabella Peltzer) werd geboren op 26 mei 1917 in München. Zie ook alle tags voor Isabella Nadolny op dit blog.

Uit: Ein Baum wächst übers Dach

„Führte man jedoch Leute dorthin, um ihnen diese Pracht zu zeigen, so nebelte sich das Gebirge ein, und man war gezwungen, mit einer weiten Armbewegung zu sagen: »Schade, was ihr dort nicht seht, das sind die Ostalpen!« An dieser Eigenheit Seehams hatte sich seit dem Jahre 1910 kaum etwas geändert.
Im übrigen war Seeham ein ganz gewöhnliches Dorf mit Spritzenhaus und Viehwaage, einem Bach mit Enten und Forellen, mit drei Dorftrotteln, zwei Kropfträgern und einer Schwäche für den Fremdenverkehr. Schon in den guten alten Zeiten vor meiner Geburt hatten die Eltern alljährlich samt Mädchen und Großmama eine Etage in einer jener Villen gemietet, die in so manchen Dörfern Oberbayerns herumstehen und deren Dächer in eine Unzahl sinnloser Türmchen und Erkerchen ausblühen. Bei dieser Sommergewohnheit war man geblieben. Die Fotoalben im Salon, deren Messingbeschläge die Tischplatten zerkratzten, wenn man sie besah, waren voller Strandbilder: die fröhlichen Eltern, Fische räuchernd, Schwemmholz zusammentragend, Bruder Leo in gestreifter Badehose und schließlich eines Tages sogar ich, heidnisch nackt, die Korkenzieherlocken hochgebunden, damit sie nicht in den See hingen, mißvergnügt gegen die Sonne in die Kamera blinzelnd. Das war nun eine Weile her. Ich hatte nur noch Erinnerungen an die wundervollen Steine, die ich sorgfältig abwusch und wieder ins Wasser legte.
Bruder Leo zeichnete noch immer an seinem Plan. Papa schob die Patiencekarten zusammen und sah ihm über die Schulter.
»Das Lange dort, soll das eine Kegelbahn werden?«
»Das ist eine Veranda«, sagte Leo.
»Wir werden ja hauptsächlich draußen essen«, sagte Mama entschieden. Essensgeruch war ihr stets zuwider, sie fand ihn spießig.
»Du kennst Oberbayern noch immer nicht genügend, scheint’s«, sagte Papa sanft und schloß leise die Tür hinter sich.“

 
Isabella Nadolny (26 mei 1917 – 31 juli 2004)
Cover

Onafhankelijk van geboortedata:

De Nederlandse dichteres Machteld Brands werd geboren in 1986 in Kampen. Zie ook alle tags voor Machteld Brands op dit blog.

Blad

Ik drijf op jouw vijvers
als een lelieblad.

Groot en groen
waan ik mij ongrijpbaar

denk ik mij ongegrond
ongeworteld

en van aarde vrij.

 
Machteld Brands (Kampen, 1986)

Zie voor nog meer schrijvers van de 26 mei ook mijn blog van 26 mei 2014 en ook mijn blog van 26 mei 2013 deel 2.

26-05-2016 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Oostenrijkse schrijver en essayist Egyd Gstättner werd geboren op 25 mei 1962 in Klagenfurt. Zie ook alle tags voor Egyd Gstättner op dit blog.

Uit:Das Geisterschiff

“Ich möchte nicht in der Zukunft leben miissen. Die Zukunft ist brutal, ordinär und billig. Die Zeit, die ich erleben durfte, war eine bessere. Das sollen gemäß der Überlieferung die letzten Worte des Meisters gewesen sein, gesprochen vier Jahre vor seinem Tod.
Als Josef Maria Auchentaller starb, herrschte in den Redaktionen der meisten Zeitungen in kürzester Zeit helle Aufregung. Denn die Sonntagsausgaben waren fast schon in Druck, als das gerade hereingeschneite Gerücht von seinem Tod bestätigt wurde. Eigentlich sollte die am ersten Jänner in Kraft getretene Kraftfahrzeugs-Benutzungsverordnung als Hauptthema herhalten, die der Wirtschaftsrat erlassen hatte, durch die Ausflugs- und Vergnügungsfahrten verboten waren. Nun aber stoppte man die Produktion im letzten Augenblick, warf den öden Wirtschaftsrat mitsamt seiner Kraftfahrzeugs-Benutzungsverordnung sowie die eine oder andere verzichtbare Glosse aus der Nummer und fiigte an deren Stelle in höchster Eile einen notdürftig zusammengeschusterten Artikel ein, in dem Auchentaller »Gigant« oder »Pionier« genannt und mit seinen zwei endgültigen Jahreszahlen versehen wurde.
Ja, ein Gigant war er, auch wenn das zu seinen Lebzeiten, also die letzten vierundachtzig Jahre bis vor einer knappen halben Stunde, kaum jemand so gesagt hatte. Ein Pionier war Auchentaller weniger. Auchentaller hatte - darin waren sich die Zeitungen einig - in den letzten Jahren »total zurückgezogen in seiner Villa Fortino gelebt«, über den Tod seiner Tochter und vor allem über den Tod seiner geliebten Frau Emma sei er nie hinweggekommen. Das Wort Lebensekel« konnte man allerdings nirgendwo lesen, das passte nicht mehr in die Zeit, und es passt wohl auch nicht in Nachrufe. Einer der Leitartikler meinte, Auchentallers Ära habe lange vor seinem Tod geendet, seine Epoche sei schon lange vor ihm gestorben, früher als er selbst es bemerkt haben mochte.“

 
Egyd Gstättner (Klagenfurt, 25 mei 1962)

De Franse schrijfster Claire Castillon werd geboren op 25 mei 1975 in Neuilly-sur-Seine. Zie ook alle tags voor Claire Castillon op dit blog.

Uit: Giftspritzen: Rabenschwarze Erzählungen über Mütter und Töchter (Vertaald door Gaby Wurster)

„Mein Mann hat mir ein schönes Leben versprochen, als ich ihn kennenlernte. Wir reisten sehr gern. Übrigens trafen wir uns im Iran, ich kaufte gerade einen Teppich. Ein harmloser Scherz über einen fliegenden Teppich, und mein Mann konnte sich später vor seinen Freunden damit brüsten, dass er mich mit seinem Humor verführt hätte. Wir heirateten bei meinen Eltern, die in der Touraine ein Anwesen besitzen, dann zogen wir in ein Haus mit Garten, von dem man sagte, es sehe aus wie ein englisches Cottage. Wenn wir abends beim Essen saßen und Wein tranken, erzählte ich meinem Mann von meinen Ängsten: dass ein Maskierter durch die Terrassentür in mein Schlafzimmer eindringt. Mein Mann versprach mir dann beim Zubettgehen immer, Fensterläden anbringen zu lassen, aber am nächsten Morgen war natürlich alles wieder vergessen. Normalerweise bin ich nicht besonders ängstlich. Im Übrigen haben die Männer meine Gelassenheit immer geschätzt. Man kann mich überallhin mitnehmen, ich gewöhne mich an das Klima und an die Leute, ich finde immer den richtigen Ton, den richtigen Takt - ein wahres Chamäleon. Wir haben auch im Ausland gelebt, je nachdem, wohin mein Mann versetzt wurde, und ich habe mir immer mit Vergnügen ein Heim eingerichtet. Eine neue Umgebung, neue Bekanntschaften, neue Aktivitäten raubten mir nie den Mut, im Gegenteil, ich bin ein optimistischer Mensch, ich lasse mich nicht verdrießen|; mein Credo ist, aus meinem Leben etwas zu machen. Auch nach unserer Rückkehr nach Frankreich ziehen wir nun weiter durch die Weltgeschichte, denn mein Mann darf die Gattin bei Geschäftsreisen mitnehmen. Um ganz für ihn da zu sein, gehe ich keiner bezahlten Arbeit nach und habe auch keinen Hund. Außerdem - ich weiß nicht, was Sie von all dem halten, aber ich habe da meine Vorstellungen von den Dingen, die ein alleinreisender Mann so treibt. Vier Tage allein, und schon wird Madame betrogen. Ach, nicht den Kopf hängen lassen! Haben Sie diese Erfahrung etwa schon gemacht?“
 

 
Claire Castillon (Neuilly-sur-Seine, 25 mei 1975)

De Amerikaanse schrijfster en feminste Eve Ensler werd op 25 mei 1953 in New York geboren. Zie ook alle tags voor Eve Ensler op dit blog.

Uit: Insecure at Last

“I never dreamed of growing up and getting married and having children because I never dreamed of growing up, living that long. I could never imagine life past thirty, and I came close to making sure I didn’t get there. I never dreamed of having children, as I was so scared of repeating what had been done to me. I was so scared that I had my father in me. And in fact, I did. I held his rage, his impatience, and his judgments for many years.
It is not surprising that I have grown up to become nomadic. I was unable to have a dining room table until my early fifties, as it was the set piece of so much humiliation and violence. Until my late thirties I kept my bedroom out in the open in my living room so no one could get me. My dreams were limited, simple. All I wanted was to grow up and not be hit or molested. I lived as a survivor. Happy every day not to be screamed at, ridiculed, beaten, terrorized, or thrown out. I did not care about a career. I did not think what kind of a person might be right for me. It was all about what was not happening, all about the pain stopping, all about safety, security. I wanted a man or a woman who would not hit me. This, as you can well imagine, is not the greatest prerequisite for a relationship. Not a very high standard. And it’s broad. And, to be honest, until you have gone back and retraced and experienced and purged and transformed that initial violation, it is impossible not to keep being attracted to what you are trying to escape
I think you have several options when you experience enormous terror and violence as a child. You can shut down completely, you can pretend it didn’t happen, you can become violent yourself, or you can create situations that mirror your initial situation in an attempt to understand and master it. I have, at some point, embraced all of these. My life has been a journey to find a way to make sense of violence and terror and make peace with insecurity."

 
Eve Ensler (New York, 25 mei 1953)

De Duitse schrijver Friedrich Dieckmann werd geboren op 25 mei 1937 in Landsberg an der Warthe. Zie ook alle tags voor Friedrich Dieckmann op dit blog.

Uit: Freiheit ist nur in dem Reich der Träume (Schillers Jahrhundertwende)

„Waren jemals solche Verse auf dieser Bhne gesprochen worden? In seinem »Faust« hatte der andere es vorgemacht, aber den enthielt er dem Theater immer noch vor; noch war kein Stück aus den vielen Szenen geworden, sosehr er drängte, mahnte, auf die Sprünge half. Ein Stck in Knittelversen – er hatte gemeint, die Neuerung begründen zu sollen, man sollte ihm nicht vorwerfen, diesen schrecklichen Krieg, dem der Wallenstein ein Ende machen wollte, ins Harmlos-Heitere hinberzuspielen. Den Krieg selbst konnte man nicht darstellen, allenfalls die, welche ihn austrugen, wie sie im Lager zechten, zankten, prahlten, aufbrausten, sich wieder versöhnten, ein wilder Haufen, den ein einziger zusammenhielt, der Zauderer mit dem Marschallstab.
Man solle – nein, nicht dem Autor, der Muse solle man danken, daß sie mit Reimes Hilfe alles dies in das heitre Reich der Kuns hin überspiele; so ähnlich hatte er es ausgedrückt in dem Prolog.
Aber Goethe hatte das gestrichen und das folgende auch, die Verse, in denen er den Unterschied zwischen dem Theater und der Vorspiel Wirklichkeit auf die Spitze getrieben hatte. Wollte der Intendant sein Publikum schonen? Den letzten Vers hatte er ihm in den Konjunktiv versetzt. »Ernst ist das Leben, heiter ist die Kunst« – daraus war ». . . sei die Kunst« geworden, mit einem Ausrufezeichen hintendran, ein Vorsatz, ein Imperativ statt einer Feststellung. Das war eine Schwchung, aber er hatte es hingenommen, über die Druckfassung verfügte er schließlich allein. Gegenüber Regisseuren und Intendanten war er immer duldsam gewesen.“

 
Friedrich Dieckmann (Landsberg an der Warthe, 25 mei 1937)
Friedrich Schiller: standbeeld in het Schiller-Nationalmuseum in Marbach

De Amerikaanse dichter en schrijver Raymond Carver werd geboren op 25 mei 1938 in Port Angeles. Zie ook alle tags voor Raymond Carver op dit blog.

A Tall Order

This old woman who kept house for them.
She’d seen and heard the most amazing things.
Sights like plates and bottles flying.
An ashtray travelling like a missile
that hit the dog in the head.
Once she let herself in and found a huge
salad in the middle of the dining room table.
It was sprinkled with moldy croutons.
The table was set for six, but nobody
had eaten. Dust filmed the cups and silver.
Upstairs a man pleaded
not to have his hair pulled by the roots again.
Please, please, please he cried.

Her job was to set the house in order.
At least make it like she’d left it last time.
That was all. Nobody asked her opinion,
and she didn’t give it. She put on her apron.
Turned the hot water on full, drowning out
that other sound. Her arms went into the suds
to her elbows. She leaned on the counter.
And stared into the backyard where they kept
the rusty swing set and Jungle-Gym bars.
If she kept watching, she was sure to see
the elephant step out of the trees and trumpet
as it did every Monday at this house, at this hour.

The River

l waded, deepening, into the dark water.
Evening, and the push
and swirl of the river as it closed
around my legs and held on.
Young grisle broke water.
Parr darted one way, smolt another.
Gravel turned under my boots as I edged out.
Watched by the furious eyes of king salmon.
Their immense heads turned slowly,
eyes burning with fury, as they hung
in the deep current.
They were there. I felt them there,
and my skin prickled. But
there was something else.
I braced with the wind on my neck.
Felt the hair rise
as something touched my boot.
Grew afraid at what I couldn’t see.
Then of everything that filled my eyes-
that other shore hung with heavy branches,
the dark mountain range behind.
And this river that had suddenly
grown black and swift.
I drew breath and cast anyway.
Prayed nothing would strike.

 
Raymond Carver (25 mei 1938 – 2 augustus 1988)

De Amerikaanse schrijfster Jamaica Kincaid (eig.Elaine Cynthia Potter Richardson) werd geboren in Saint John's, Antigua en Barbuda, op 25 mei 1949. Zie ook alle tags voor Jamaica Kincaid op dit blog.

Uit: Girl

“Wash the white clothes on Monday and put them on the stone heap; wash the color clothes on Tuesday and put them on the clothesline to dry; don’t walk bare-head in the hot sun; cook pumpkin fritters in very hot sweet oil; soak your little cloths right after you take them off; when buying cotton to make yourself a nice blouse, be sure that it doesn’t have gum in it, because that way it won’t hold up well after a wash; soak salt fish overnight before you cook it; is it true that you sing benna in Sunday school?; always eat your food in such a way that it won’t turn someone else’s stomach; on Sundays try to walk like a lady and not like the slut you are so bent on becoming; don’t sing benna in Sunday school; you mustn’t speak to wharf-rat boys, not even to give directions; don’t eat fruits on the street—flies will follow you; but I don’t sing benna on Sundays at all and never in Sunday school; this is how to sew on a button; this is how to make a buttonhole for the button you have just sewed on; this is how to hem a dress when you see the hem coming down and so to prevent yourself from looking like the slut I know you are so bent on becoming; this is how you iron your father’s khaki shirt so that it doesn’t have a crease; this is how you iron your father’s khaki pants so that they don’t have a crease; this is how you grow okra—far from the house, because okra tree harbors red ants; when you are growing dasheen, make sure it gets plenty of water or else it makes your throat itch when you are eating it; this is how you sweep a corner; this is how you sweep a whole house; this is how you sweep a yard; this is how you smile to someone you don’t like too much; this is how you smile to someone you don’t like at all; this is how you smile to someone you like completely; this is how you set a table for tea; this is how you set a table for dinner; this is how you set a table for dinner with an important guest; this is how you set a table for lunch; this is how you set a table for breakfast;…”

 
Jamaica Kincaid (Saint John's, 25 mei 1949)

De Amerikaanse schrijver Robert Ludlum werd geboren in New York op 25 mei 1927. Zie ook alle tags voor Robert Ludlum op dit blog.

Uit: The Bourne Sanction

“Perhaps this last was what Bourne liked best about her. In that, though in no other way, she was like Marie. He had never pried into her relationship with Martin, but he assumed it had been romantic, since Martin had given Bourne standing orders to send her a dozen red roses should he ever die. This Bourne had done, with a sadness whose depth surprised even him.
Settled in her chair, one long, shapely leg crossed over her knee, she looked the model of a European businesswoman. She had told him that she was half French, half English, but her genes still carried the imprint of ancient Venetian and Turkish ancestors. She was proud of the fire in her mixed blood, the result of wars, invasions, fierce love.
"Go on." He leaned forward, elbows on his desk. "I want to hear what you have to say."
She nodded. "All right. As I've told you, NextGen Energy Solutions has completed our new liquid natural gas terminal in Long Beach. Our first shipment is due in two weeks. I had this idea, which now seems utterly crazy, but here goes. I'd like you to head up the security procedures. My bosses are worried the terminal would make an awfully tempting target for any terrorist group, and I agree. Frankly, I can't think of anyone who'd make it more secure than you."
"I'm flattered, Moira. But I have obligations here. As you know, Professor Specter has installed me as the head of the Comparative Linguistics Department. I don't want to disappoint him."
"I like Dominic Specter, Jason, really I do. You've made it clear that he's your mentor. Actually, he's David Webb's mentor, right? But it's Jason Bourne I first met, it feels like it's Jason Bourne I've been coming to know these last few months. Who is Jason Bourne's mentor?"
Bourne's face darkened, as it had at the mention of Marie. "Alex Conklin's dead."

 
Robert Ludlum (25 mei 1927 – 12 maart 2001)
Matt Damon als Jason Bourne in de film « Jason Bourne », uit 2016

Zie voor nog meer schrijvers van de 25^e mei ook mijn blog van 25 mei 2015 deel 2 en eveneens deel 3.

25-05-2016 om 17:53 geschreven door Romenu  

De Russisch-Amerikaanse dichter Joseph Brodsky werd op 24 mei 1940 in Leningrad (het huidige St.Petersburg) geboren als Iosif Brodski. Zie ook mijn blog van 24 mei 2010 en eveneens alle tags voor Joseph Brodsky op dit blog.

A List Of Some Observation...

A list of some observation. In a corner, it's warm.
A glance leaves an imprint on anything it's dwelt on.
Water is glass's most public form.
Man is more frightening than its skeleton.
A nowhere winter evening with wine. A black
porch resists an osier's stiff assaults.
Fixed on an elbow, the body bulks
like a glacier's debris, a moraine of sorts.
A millennium hence, they'll no doubt expose
a fossil bivalve propped behind this gauze
cloth, with the print of lips under the print of fringe,
mumbling "Good night" to a window hinge

A Polar Explorer

All the huskies are eaten. There is no space
left in the diary, And the beads of quick
words scatter over his spouse's sepia-shaded face
adding the date in question like a mole to her lovely cheek.
Next, the snapshot of his sister. He doesn't spare his kin:
what's been reached is the highest possible latitude!
And, like the silk stocking of a burlesque half-nude
queen, it climbs up his thigh: gangrene.

Galatea Encore

As though the mercury's under its tongue, it won't
talk. As though with the mercury in its sphincter,
immobile, by a leaf-coated pond
a statue stands white like a blight of winter.
After such snow, there is nothing indeed: the ins
and outs of centuries, pestered heather.
That's what coming full circle means -
when your countenance starts to resemble weather,
when Pygmalion's vanished. And you are free
to cloud your folds, to bare the navel.
Future at last! That is, bleached debris
of a glacier amid the five-lettered "never."
Hence the routine of a goddess, nee
alabaster, that lets roving pupils gorge on
the heart of color and the temperature of the knee.
That's what it looks like inside a virgin.

 
Joseph Brodsky (24 mei 1940 – 28 januari 1996) 

De Amerikaanse schrijver Michael Chabon werd geboren op 24 mei 1963 in Washington. Zie ook alle tags voor Michael Chabon op dit blog.

Uit:Telegraph Avenue

“Friends of yours?” he said.
It was a reasonable inference, given the fact that, in her bowling shirt, she stood out from the other women in attendance, most of them done up in cocktail attire. She was also one of a strikingly few women of color in the room. She nodded again, more stiffly, no longer playing along with the bass, stare going glassy. Feeling big, he supposed, underdressed, and trapped behind a cactus by a celebrated black man in a fancy house full of white folks. He went further out a limb.
“My man on bass?”
The pregnant woman looked sidelong at him, a droll look, and seemed to recover from her initial bout of self¬-consciousness. “Well, that’s the question, now,” she said with an asperity that took him aback. “Isn’t it?”
“That is quite a suit,” Obama said. “Takes a special kind of man to go around wearing a suit like that.”
“You know, he isn’t even aware of that?” the pregnant woman said. “Man doesn’t feel self¬-conscious, not one little bit embarrassed, walking around in that thing.” Scorn and admiration in her tone in about equal measure. “The outside of him matches perfectly with the inside. It’s like, I can’t even tell you. Not stubborn, I mean, yes, he can be stub¬born as hell, stubborn and full of pride, but to walk around looking like that, I mean, a purple suit, even a pimp might have doubts about it, and saddle shoes … you have to have—”
“Dignity.”
At the sound of the word, the pregnant woman looked at him. A strange expression passed over her face, as if, he thought, she might be experiencing a contraction.
“He just had a loss,” she said.
“I gathered that, something about a man named Jones.”
“Yeah, yes, he was supposed to be here, he played the organ. It’s Cochise Jones.”

 
Michael Chabon (Washington, 24 mei 1963)

De Amerikaanse zanger, songwriter en dichter Bob Dylan werd geboren als Robert Allen Zimmerman op 24 mei 1941 in Duluth, Minnesota. Zie ook alle tags voor Bob Dylan op dit blog. Bob Dylan viert vandaag zijn 75e verjaardag.

Highway 61 Revisited

Oh God said to Abraham, “Kill me a son”
Abe says, “Man, you must be puttin’ me on”
God say, “No.” Abe say, “What?”
God say, “You can do what you want Abe, but
The next time you see me comin’ you better run”
Well Abe says, “Where do you want this killin’ done?”
God says, “Out on Highway 61”

Well Georgia Sam he had a bloody nose
Welfare Department they wouldn’t give him no clothes
He asked poor Howard where can I go
Howard said there’s only one place I know
Sam said tell me quick man I got to run
Ol’ Howard just pointed with his gun
And said that way down on Highway 61

Well Mack the Finger said to Louie the King
I got forty red, white and blue shoestrings
And a thousand telephones that don’t ring
Do you know where I can get rid of these things
And Louie the King said let me think for a minute son
And he said yes I think it can be easily done
Just take everything down to Highway 61

Now the fifth daughter on the twelfth night
Told the first father that things weren’t right
My complexion she said is much too white
He said come here and step into the light, he says hmm you’re right
Let me tell the second mother this has been done
But the second mother was with the seventh son
And they were both out on Highway 61

Now the rovin’ gambler he was very bored
He was tryin’ to create a next world war
He found a promoter who nearly fell off the floor
He said I never engaged in this kind of thing before
But yes I think it can be very easily done
We’ll just put some bleachers out in the sun
And have it on Highway 61

 
Bob Dylan (Duluth, 24 mei 1941)

De Franse schrijver, dichter  en schilder Henri Michaux werd geboren op 24 mei 1899 in Namur in België. Zie ook alle tags voor Henri Michaux op dit blog.

Bonheur

Parfois, tout d'un coup, sans cause visible, s'étend sur moi un grand frisson de bonheur.

Venant d'un centre de moi-même si intérieur que je l'ignorais, il met, quoique roulant à une vitesse extrême, il met un temps considérable à se développer
jusqu'à mes extrémités.

Ce frisson est parfaitement pur.
Si longuement qu'il chemine en moi, jamais il ne rencontre d'organe bas, ni d'ailleurs d'aucune sorte, ni ne rencontre non plus idées ni sensations, tant est absolue son
intimité.

Et
Lui et moi sommes parfaitement seuls.

Peut-être bien, me parcourant dans toutes mes parties, demande-t-il au passage à celles-ci : «
Eh bien? ça va?
Est-ce que je peux faire quelque chose pour vous ici? »
C'est possible, et qu'il les réconforte à sa façon.
Mais je ne suis pas mis au courant.

Je voudrais aussi crier mon bonheur, mais quoi dire? cela est si strictement personnel.

Bientôt la jouissance est trop forte.
Sans que je m'en rende compte, en quelques secondes cela est devenu une souffrance atroce, un assassinat.

La paraiysie! me dis-je.

Je fais vite quelques mouvements, je m'asperge de beaucoup d'eau, ou plus simplement, je me couche sur le ventre et cela passe.

 
Henri Michaux (24 mei 1899 – 19 oktober 1984)

De Ierse schrijver William Trevor werd geboren op 24 mei 1928 in Mitchelstown, County Cork. Zie ook alle tags voor William Trevor op dit blog.

Uit: After Rain

“The Annunciation in the church of Santa Fabiola is by an unknown artist, perhaps of the school of Filippo Lippi, no one is certain. The angel kneels, gray wings protruding, his lily half hidden by a pillar. The floor is marble, white and green and ochre. The Virgin looks alarmed, right hand arresting her visitor’s advance… Harriet’s eye records the details: the green folds of the angel’s dress, the red beneath it, the mark in the sky that is a dove, the Virgin’s book, the stately pillars and the empty vase, the Virgin’s slipper, the bare feet of the angel. The distant landscape is soft, as if no heat had ever touched it. It isn’t alarm in the Virgin’s eyes, it’s wonderment. In another moment there’ll be serenity. A few tourists glide about the church, whispering now and again. A man in a black overall is mopping the floor of the central aisle and has roped it off at either end. An elderly woman prays before a statue of the Virgin, each bead of her rosary fingered, lips silently murmuring…
The rain has stopped when Harriet leaves the church, the air is fresher. Too slick and glib, to use her love affairs to restore her faith in love: that thought is there mysteriously. She has cheated in her love affairs: that comes from nowhere, too… He backed away, as others had, when she asked too much of love, when she tried to change the circumstances that are the past by imposing a brighter present, and constancy in the future above all else. She has been the victim of herself: with vivid clarity she knows that now and wonders why she does and why she didn’t before. Nothing tells her when she ponders the solitude of her stay in the Pensione Cesarina, and she senses that nothing ever will. She sees again the brown-and-green-striped tie of the old man who talked about being on your own, and the freckles that are blotches on his forehead. She sees herself walking in the morning heat past the graveyard and the rusted petrol pumps. She sees herself seeking the shade of the chestnut trees in the park, and crossing the piazza to the trattoria when the first raindrops fell. She hears the swish of the cleaner’s mop in the church of Santa Fabiola, she hears the tourist’s whisper. The fingers of the praying woman flutter on her beads, the candles flare. The story of Santa Fabiola is lost in the shadows that were once the people of her life, the family tomb reeks odorlessly of death. Rain has sweetened the breathless air, the angel comes mysteriously also.”

 
William Trevor (Mitchelstown, 24 mei 1928)

De Duitse schrijver en tekenaar Tobias Falberg werd geboren op 24 mei 1976 in Wittenberg. Zie ook alle tags voor Tobias Falberg op dit blog.

Oktett

Nähen Teilchen sich durch unsere Stirn, das Mark,
ziehen fester den Zwirn, lautlos, geruchlos, leicht,
der, durchs Nervenmeer webend,
unsre sinnliche Welt umspannt,

durch Schablonen ersetzt. Orte und Namen sind
hinter Rastern verblasst, deine Pupille, sie
formt sich jeden Tag fremder,
findet was sie sonst fand nicht vor.

 
Tobias Falberg (Wittenberg, 24 mei 1976)

De Britse schrijver Arnold Wesker werd geboren op 24 mei 1932 in Londen. Zie ook alle tags voor Arnold Wesker op dit blog. Arnold Wesker is vorige maand op 83-jarige leeftijd overleden.

Uit: Roots

"JENNY BEALS is by the sink washing up. She is singing a recent pop song. She is short, fat and friendly, and wears glasses. A child's voice is heard from the bedroom crying 'Sweet, Mamma,
sweet.'
JENNY(good-naturedly). Shut you up Daphne and get you to sleep now. (Moves to get a dishcloth.)
child's voice.
DAPHY wan' sweet, sweet, sweet.
JENNY(going to cupboard to get sweet). My word child, Father  come home and find you awake he'll be after you. (Disappears to bedroom with sweet.) There — now sleep, gal, don't wan' you grumpy wi' me in mornin'.
(Enter JIMMY BEALS. Also short, chubby, blond though hardly any hair left, ruddy complexion. He is a garage mechanic. Wears blue dungarees and an army pack slung over his shoulder. He wheels his bike in and lays it by the wall. Seems to be in some sort of pain — around his back.
JENNY returns.) Waas matter wi' you then?
JIMMY. I don' know gal. There's a pain in my guts and one a'tween my shoulder blades I can hardly stand up.
JENNY Sit you down then an' I'll git you your supper on the table.
JIMMY Blust gal ! I can't eat yit. (Jimmy picks up a pillow from somewhere and lies down on
the sofa holding pillow to stomach. Jenny watches him a while.)
JENNY Don't you know what 'tis yit?
JIMMY Well, how should I" know what 'tis.
JENNY I told Mother about the pain and she says it's indigestion.
JIMMY What the hell's indigestion doin' a'tween my shoulder blades then ?
JENNY She say some people get indigestion so bad it go right through their stomach to the back."

 
Arnold Wesker (24 mei 1932 – 12 april 2016)

Zie voor nog meer schrijvers van de 24e mei ook mijn blog van 24 mei 2015 deel 2.

24-05-2016 om 18:21 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter Adriaan Roland Holst werd geboren op 23 mei 1888 in Amsterdam. Zie ook alle tags voor Adriaan Roland Holst op dit blog.

Eerste lentedagen

O, zaligheid dier eerste lentedagen -
Als van de uren, dart'lende doorleefd
In zacht verleden, elk de beelden geeft
Van wat in jong're vreugd mijn oogen zagen.
 
't Bloeiende gras waarin wij spelend lagen,
't Warm leven voelende dat samenweeft
Wolken en velden wijl de wind aanzweeft
Wuivend de geuren die haar vleug'len dragen.
 
De zón was als een vriend voor mijmering
En alle droomen die hem anders vluchten
Naar troost in avondscheem'ring's koele schoot.
 
En als de zaal'ge dag verdwijnen ging
En 't westen doofde, breidde door de luchten
Wijdere liefde◡over liefde die vlood.

Wees altijd zacht voor hen…

Wees altijd zacht voor hen die eenzaam staan
Omdat zij grooter zijn dan die hen tarten,
O, laat de dorst dier onbegrepen harten
Niet zonder laving langs uw leven gaan.
 
En zien zij al uw vreugden donker aan,
En breekt hun zwijgen soms een woord dat hard en
Wreed klinkt - bedenk dan hun gespannen smarten,
Zij zelven weten van hun trots de waan.
 
Diep woelt in hen 't onzegbare verlangen
Naar warmte, zacht omhelzen en de lange
Streelingen van een vrouw, die spraakloos mint,
 
En zij die de eenzame dit heeft gegeven
Verbrandt zijn duister in haar warme leven,
En in zijn vreugde voelt zij zich weer kind.

Herleving

Een rotsenstijgering in 't goud geslagen
Van klimmend zonvuur, dat in 't Oost het land
Houdt in een wijdomcirkelende brand
Van vlammen die de lichte ruimten schragen.
 
En dáár, op 't hoogtepunt, waar wijde vlagen
't Scherpe eind omwaaien van den rotsenrand,
Laait fel mijn hart in stormbewogen hand
Van vuur geheven in het licht der dagen.
 
Daar in het wind-doorwaaide, lichte en wijde
Leven der ruimte zal mijn leven zijn
Van wereldhartstocht in 't beweeg der heem'len
En ik zal brengen al 't verwarrend weem'len
Van 't aardsche in mij voor den lichten schijn
Waar altijd liefde is en altijd strijden.

 
Adriaan Roland Holst (23 mei 1888 - 5 augustus 1976)
Portret door Ernst van Leyden, 1963

De Nederlandse schrijver Maarten Biesheuvel werd geboren in Schiedam op 23 mei 1939. Zie ook alle tags voor Maarten Biesheuvel op dit blog.

Uit: Reis door mijn kamer

“Wilt u iets weten over het bureaublad waaraan ik werk? Goed, ik vertel het u. U kunt meteen doorlezen, maar voor mij gaan er twee hele dagen voorbij, twee dagen dichter bij mijn kist en kuil, ik ben me daar altijd terdege van bewust en vraag me voortdurend af: Waarom ben ik er eigenlijk? Hoe? En hoelang nog? Het is een wonder. Mijn hart heeft al miljoenen malen geslagen, mijn nieren hebben een gigantisch reservoir urine verwerkt, mijn voeten hebben al honderden kilometers afgelegd en nog altijd sterf ik niet. Hoe durft iemand derhalve zomaar een mugje dood te slaan? Ook een mugje heeft een orgaan om zuurstof in zijn bloed te krijgen, een hartje, bloed en zelfs vleugels, die wij niet hebben.)
Dat bureaublad is eigenlijk geen onderdeel van een echt bureau, maar een tekentafel die ik al vanaf mijn zevende jaar ken. Mijn vader werkte in en na de oorlog als archivaris op de grote scheepswerf in Schiedam en daar werden tekeningen gemaakt voor schepen en onderzeeërs. Ik herinner me hoe mijn vader mij, toen ik zeven was, zijn burelen liet zien. Ook toonde hij me een geweldig grote zaal waarin wel honderdentwintig schuinopstaande tekentafels stonden en er waren evenveel stoeltjes; ik was er hoogst van onder de indruk. Daarop werden hele schepen of delen van schepen ontworpen. Mijn moeder vroeg mijn vader eens om een houten blad van een bij twee meter dat ze op tafel kon leggen bij haar werk, zodat ze het gewone tafelblad niet zou beschadigen. Mijn moeder heeft namelijk altijd veel naai- en verstelwerk aan jurken en kostuums verricht om een beetje bij te verdienen (bepaald rijk waren mijn ouders niet). Ze knipte patronen uit damestijdschriften of ze kocht ze in de stad in een winkel, tegelijk kocht ze vele meters stof, thuis legde ze de patronen op de stof en met een radeerwieltje maakte ze, de haast onontwarbare streepjeslijnen op de stukken papier volgend, honderden kleine putjes in de stof, het werden grillige lijnen, mijn moeder trok die haast onzichtbare lijnen over met een dun krijtje en dan knipte ze de stukken stof, die ze aan elkaar ging naaien, uit. Ik heb haar daarbij vaak geholpen en had grote achting voor haar omdat ik meende zelf nooit zulk werk aan te zullen kunnen.”

 
Maarten Biesheuvel (Schiedam, 23 mei 1939)
 

De Nederlandse schrijfster en columniste Lydia Rood werd geboren op 23 mei 1957 in Velp. Zie ook alle tags voor Lydia Rood op dit blog.

Uit: De ideale secretaresse

“Mijn secretaresse komt binnen zonder iets in zijn handen, aan zijn gezicht kan ik zien dat hij iets op zijn lever heeft. Ik zeg hem te gaan zitten.
Na wat keelschrapen en loze praatjes komt hij ter zake:
''Ik kom je eigenlijk vertellen dat ik wegga.'
Ik verkil tot op het bot. Zijn werk is prima, ik kijk graag naar hem, hij voorkomt dat ik blunders maak, ik voel me bij hem geborgen. En nu zou hij vertrekken? Dat kan ik niet toestaan. 
'Waarom?' vraag ik neutraal.
'De baan is niet helemaal wat ik ervan verwachtte,' zegt hij, en iets in zijn stem doet me doorvragen.
 Wat had je dan méér verwacht?'
'Laten we zeggen... samenwerking op een iets persoonlijker basis'.
Ik haal verlicht adem. Dit lijkt me geen probleem dat niet op te lossen valt. Als dat alles is, hou ik hem wel binnenboord.
Dus ik word streng:'Hoe had je je dat dan voorgesteld?'
Hij laat zich op zijn knieeën vallen naast mijn stoel en omknelt mijn kuit.
Hij legt zijn wang, die licht stoppelig aanvoelt, tegen mijn scheenbeen en stamelt: 'Vanaf de eerste dag wacht ik erop dat je mij... voor iets anders zult roepen dan brieven, en contracten, en afspraken, en vergaderingen. Je weet niet hoeveel moeite het me kost hier in de kamer vlak naast je te zitten en mijn fatsoen te bewaren.... terwijl ik er alleen maar aan kan denken hoe zacht je huid is en hoe fier je borsten en hoe rond je schouders, en hoe je haar, als ik het losmaak, daaroverheen zal vallen, en hoe ik je overal zal likken en strelen als ik de kans krijg....' 'Kom, sta op,' zeg ik koel. 'Dit lijkt me een probleem dat makkelijk te verhelpen is. Kleed je uit.'
 

 
Lydia Rood (Velp, 23 mei 1957)

De Amerikaanse dichteres en vertaalster Jane Kenyon werd geboren op 23 mei 1947 in Ann Arbor, Michigan. Zie ook alle tags voor Jane Kenyon op dit blog.

Having It Out With Melancholy

1. FROM THE NURSERY

When I was born, you waited
behind a pile of linen in the nursery,
and when we were alone, you lay down
on top of me, pressing
the bile of desolation into every pore.

And from that day on
everything under the sun and moon
made me sad -- even the yellow
wooden beads that slid and spun
along a spindle on my crib.

You taught me to exist without gratitude.
You ruined my manners toward God:
"We're here simply to wait for death;
the pleasures of earth are overrated."

I only appeared to belong to my mother,
to live among blocks and cotton undershirts
with snaps; among red tin lunch boxes
and report cards in ugly brown slipcases.
I was already yours -- the anti-urge,
the mutilator of souls.

 
Jane Kenyon (23 mei 1947 – 22 april 1995)

De Britse schrijfster Susan Cooper werd op 23 mei 1935 geboren in Buckinghamshire. Zie ook alle tags voor Susan Cooper op dit blog.

Uit: The Magician's Boy

„It was an odd little play. One of the people in it was Father Christmas, but all he had to do was introduce the other characters to the audience. These were the wicked Dragon, who loved fighting; the Turkish Knight, who fought the Dragon but could never beat him; and the Doctor, who was there in case anyone was wounded. And of course there was the hero, Saint George.
The Boy was especially proud of the way he made Saint George kill the Dragon, at the end. The wounded Dragon staggered round in a circle, puffed out three clouds of white smoke, jumped up in the air and fell down dead. (The white smoke was really chalk dust, puffed by the Boy from a little pipe.) The watching children always cheered at this, so the Boy was pleased. It wasn't magic, but it was the next best thing.
One Christmas, the Magician and the Boy went to perform at a family party given by a Mr. and Mrs. Pennywinkle, in a grand stone house as big as a castle.
"Mr. Pennywinkle is a very important person!" said the Magician, frowning at the Boy. "Everything must be perfect!"
The Magician was a very tall man, with a beaky nose, black eyebrows like doormats, and a bristly mustache. He was alarming when he frowned.
The Boy said, "Yes, Master! Of course!" He gave the magic wands an extra polish, he shampooed the rabbits, and he repainted the trees on the back wall of the puppet theatre stage.
And off they went to the party.”

 
Susan Cooper (Buckinghamshire, 23 mei 1935)
Cover 

De Vlaamse dichter Michaël Vandebril werd geboren op 23 mei 1972 in Turnhout. Vandebril studeerde rechten. Zie ook alle tags voor Michaël Vandebril op dit blog.

Las Belgas

wij zullen blijven
glijden in de onderbuik
van uw glorieuze geheugen

honderd jaren verdroegen wij
uw achterwerk uw krant
uw koffer met dromen

we schoven samen in het heden
een schuivend onderkomen
van vage mensengeuren

u wacht nu moderne makelij
terwijl wij moe
en versleten achterblijven

als een oude koningin
van een grillig land
dat op ons lijkt –

klaar voor de grote sloop
(god glimlacht
en kiest zijn uur)

ons glanzende hout zal dienen
om vlees te grillen
met ons laatste vuur

 
Michaël Vandebril (Turnhout, 23 mei 1972)

Zie voor nog meer schrijvers van de 23e mei ook mijn blog van 23 mei 2015 deel 2.

23-05-2016 om 19:09 geschreven door Romenu