|
De Franse schrijver, tekenaar, schilder, karikaturist en journalist Albert Robida werd geboren op 14 maart 1848 in Compiègne. Zie ook mijn blog van 14 maart 2007.
Uit: The Monkey King (Fragment uit: Voyages très extraordinaires de Saturnin Farandoul
Hours had passed. Miraculously, the cradle had not sunk; the ocean continued to swing it to and fro.
The storm had calmed down; the sky, clearing little by little, allowed a long line of rocks to become visible upon the horizon. The frail craft, evidently carried by a current, was steering towards an unexpected port!
Little by little, the coast became more visible, its sheltering cliffs cut through by little creeks calmly
stirred by the waves. In order to get that far, though, it was necessary to pass through a chain of coral reefs, on which the waves broke into cascades of foam, without the little vessel breaking up.
In the end, the cradle came through and ran aground, still accompanied by fragments of mast. One last roller carried it up the beach and left it behind on the dry sandand the brat, abruptly awoken by the cessation of movement, cried out for the first time with all his might.
It was evening. The Sun, which had not appeared all day, finally showed through, and, having arrived
at the end of its course, proceeded to extinguish its last fierce orange rays in the waves of the open sea. To take advantage of this hour of delicious calm after a stormy day, and also to take a little exercise after the evening meal, an honorable family of monkeys was taking a walk on the damp beach, admiring the splendors of the setting Sun.
La sortie de l'opéra en l'an 2000 door Robida (1882)
Albert Robida (14 maart 1848 11 oktober 1926)
De Franse dichter Theodore Faullain de Banville werd geboren op 14 maart 1823 in Moulins in de Auvergne. Zie ook mijn blog van 14 maart 2007.
La Nuit
Nous bénissons la douce Nuit,
Dont le frais baiser nous délivre.
Sous ses voiles on se sent vivre
Sans inquiétude et sans bruit.
Le souci dévorant s'enfuit,
Le parfum de l'air nous enivre;
Nous bénissons la douce Nuit,
Dont le frais baiser nous délivre.
Pâle songeur qu'un Dieu poursuit,
Repose-toi, ferme ton livre.
Dans les cieux blancs comme du givre
Un flot d'astres frissonne et luit,
Nous bénissons la douce Nuit.
Le Prêtre
Le prêtre blême, dont les loups
Ne voudraient pas pour nourriture,
Est maigre comme un cent de clous,
Et semble une caricature.
Donnant jusqu'à son dernier sou,
Il n'est vêtu que d'une loque.
On le prendrait pour un chien fou,
Et sa soutane s'effiloque.
Pourtant son front est plein de jour,
Et sur cet être misérable
Voyez! le radieux amour
A mis sa lumière adorable.
Et, doux, il rit aux cieux bénis,
Quand le soleil, au crépuscule,
Vient empourprer les poils jaunis
De sa perruque ridicule.
Theodore de Banville (14 maart 1823 15 maart 1891)
Portret door Auguste Renoir
De Zwitserse schrijver Paul Ilg werd geboren op 14 maart 1875 in Salenstein (Thurgau). Vanaf 1895 was hij als kopman werkzaam. Toen hij dertig was begon hij met schrijven. Tussen 1902 en 1914 werkte hij in Berlijn als zelfstandig schrijver en redacteur bij de der »Berliner Woche«. In die tijd verwerkte hij zijn moeilijke jeugd in de romantetralogie «Das Menschlein Matthias», waarmee hij een breed publiek bereikte. Het Duitse deel daarvan verloor hij toen hij in 1916 de antimilitaristische roman «Der starke Mann» publiceerde. Om als schrijver te kunnen blijven overleven richtte hij zich later op minder controversiële onderwerpen.
Uit: Der starke Mann
Blitzschnell trat der Gefährdete zurück; ein leises Knacken in der Manteltasche verriet den furchtbaren Vorsatz - ein Ruck - ein Knall, und der freche Angreifer wälzte sich tödlich getroffen im Schnee. Die eine Schreckenssekunde genügte. Der Offizier liess die Hand mit dem Revolver nicht so bald sinken und rührte sich nicht von der Stelle. Aber kein Arm erhob sich mehr zum Schlage. Nur ohnmächtige Blicke, unterdrückte Flüche sprangen gegen den Überlegenen an. Etliche schrien aus Leibeskräften nach der Polizei. Als diese kurz darauf auf dem überlaufenen Platze erschien, sagte Lenggenhager kurz und widerwillig: «Ich habe diesen Kerl da niedergeschossen, weil er gegen mich handgemein wurde!» Weder seine Miene noch seine Stimme verriet eine Regung des Entsetzens oder des Bedauerns. Dem Sprecher war im Gegenteil anzumerken, dass die rasche Tat keinerlei Unordnung in sein Fühlen und Denken brachte.
Paul Ilg (14 maart 1875 15 juni 1957)
De Roemeense dichter Alexandru Macedonski werd geboren op 14 maart 1854 in Craiova. Al op 16-jarige leeftijd maakte hij reizen door Oostenrijk-Hongarije, Italië en Zwitserland. Daarna keerde hij tewrug naar Boekarest, waar hij in 1880 een dichterschool begon die zich oriënteere aan de moderne Europese literaire stromingen (aanvankelijk de Parnassiens, later het symbolisme. Ook publiceerde hij een roman in de Franse taal: Le calvaire de feu.
The Dying Roses Rondeau
Its dying roses season, see?
They die in gardens, just as they die in me
So full of life were they,
And yet so easy they will die today.
In everything a shiver runs through,
Grief is felt by everyone and you,
Its dying roses season, see? --
They die in gardens, just as they die in me.
In the shade of dusk, somehow,
A torrent of sighs is heaving,
And when a night so great is looming
Delicately, roses lean their brow.
Its dying roses season, see?
The Golden Rondeau
Melted gold heat,
And golden dust on wheat,
Shepherds and golden sheep in the fold,
And flowers laced with gold.
Around and up above, he covers all,
His pagan wings will sprawl.
Melted gold heat,
And golden dust on wheat.
By the suns glow subdued,
The earth, under its spell, remains,
And women into fairies brewed,
With soul kidnapped by flames
Melted gold heat.
Vertaald door Valentin Petcu
Alexandru Macedonski (14 maart 1854 24 november 1920)
De Engelse schrijver Algernon Blackwood werd geboren op 14 maart 1869 in Shooter's Hill, Kent. Na een aantal privéscholen begon hij in 1885 aan een studie in Königsfeld en zette die later voort aan het Wellington College in Crowthorne die hij als Bachelor of Medicine in 1887 afsloot. In 1893 ging hij naar New York waar hij als journalist begon te werken voor de Evening Sun en de New York Times, maar vaak zat hij ook in geldnood. In 1899 keerde hij naar Engeland terug, begon met een vriend een melkfabriek, maar reisde liever door Europa. Van 1908 toto 1914 woonde hij in Zwitserland. Tijdens WO I werkte hij voor de Britse geheime dienst. Het publiek leerde Blackwoodeerst via de radio kennen, waar hij het het publiek boeide door de indringende wijze waarop hij zijn fantastische verhalen vertelde. Met het schrijven ervan was hij in in de jaren dertig begonnen.
Uit: The Garden of Survival
With the jealous prerogative of the twin, you objected to that marriage, though I knew that it deprived you of no jot of my affection, owing to the fact that it was prompted by pity only, leaving the soul in me wholly disengaged. Marion, by her steady refusal to accept my honest friendship, by her persistent admiration of me, as also by her loveliness, her youth, her singing, persuaded me somehow finally that I needed her. The cry of the flesh, which her beauty stimulated and her singing increased most strangely, seemed raised into a burning desire that I mistook at the moment for the true desire of the soul. Yet, actually, the soul in me remained aloof, a spectator, and one, moreover, of a distinctly lukewarm kind. It was very curious. On looking back, I can hardly understand it even now; there seemed some special power, some special undiscovered tie between us that led me on and yet deceived me. It was especially evident in her singing, this deep power. She sang, you remember, to her own accompaniment on the harp, and her method, though so simple it seemed almost childish, was at the same time charged with a great melancholy that always moved me most profoundly. The sound of her small, plaintive voice, the sight of her slender fingers that plucked the strings in some delicate fashion native to herself, the tiny foot that pressed the pedal--all these, with her dark searching eyes fixed penetratingly upon my own while she sang of love and love's endearments, combined in a single stroke of very puissant and seductive kind.
Algernon Blackwood (14 maart 1869 10 december 1951)
|
