De Frans-Roemeense schrijver Eugène Ionesco werd geboren op 26 november 1912 in Slatina, Roemenië. Zie ook alle tags voor Eugène Ionesco op dit blog.

Uit: Fragments of a Journal

„Two possible attitudes:
To imagine, because imagining means foreseeing. What we imagine is now true, what we imagine will be realized. Science fiction is becoming, or has already become, realistic literature.
A second possible attitude: to consider reality as something beyond reality, to be aware of it not as surrealistic but as unfamiliar miraculous, a-real. Reality of the unreal, unreality of the real.

(When I shall no longer exist, God will say: 'I do a lot of things that everybody understands. There's nobody left not to understand them.')

I am constantly relapsing into literature. The fact of having been able to describe these images, of having put them into words more or less satisfactorily, flatters my vanity. I reflect that it may be well written. It may give pleasure to readers or critics. I say this, I tell myself this and then I relapse into literature. The fact of being conscious of it does not save me. The fact of being conscious that I am conscious of literary values only makes things worse. I have to make a choice, though: vanity, the road to failure, or the other thing. One's not always lucky enough to get the knock-out blow, one's not always lucky enough to be desperate about life; I forget it, I seek consolation and amusement, I enjoy myself, I write my 'private diary.' I have tremendous vitality; nothing can exhaust it. Only dreams or nightmares can keep one awake. And yet it seems to me that some of the previous pages had nothing to do with words and writing. If I've relapsed into 'literature,' is it because the Administrator of the Comédie Française has just rung me up from Paris to tell me he's interested in my latest play? It doesn't take much to restore my unbalance. Let's eat an apple.

Living is so painful. Longing so keenly to live is a neurosis; I cling to my neurosis, I have got used to it, I love my neurosis. I don't want to be cured of it. That's why I get these terrors, that panic at nightfall.“

Eugène Ionesco (26 november 1912 – 28 maart 1994)

1964 in Parijs 

De Amerikaanse schrijfster Marilynne Robinson werd geboren in Sandpoint, Idaho op 26 november 1943. Zie ook mijn blog van 26 november 2008 en ook mijn blog van 26 november 2009 en ook mijn blog van 26 november 2010.

Uit: Home

„Not that they had been especially presentable even while the house was in its prime. Hide-and-seek had seen to that, and croquet and badminton and baseball. "Such times you had!" her father said, as if the present slight desolation were confetti and candy wrappers left after the passing of some glorious parade. And there was the oak tree in front of the house, much older than the neighborhood or the town, which made rubble of the pavement at its foot and flung its imponderable branches out over the road and across the yard, branches whose girths were greater than the trunk of any ordinary tree. There was a torsion in its body that made it look like a giant dervish to them. Their father said if they could see as God can, in geological time, they would see it leap out of the ground and turn in the sun and spread its arms and bask in the joys of being an oak tree in Iowa. There had once been four swings suspended from those branches, announcing to the world the fruitfulness of their household. The oak tree flourished still, and of course there had been and there were the apple and cherry and apricot trees, the lilacs and trumpet vines and the day lilies. A few of her mother’s irises managed to bloom. At Easter she and her sisters could still bring in armfuls of flowers, and their father’s eyes would glitter with tears and he would say, "Ah yes, yes," as if they had brought some memento, these flowers only a pleasant reminder of flowers.

Why should this staunch and upright house seem to her so abandoned? So heartbroken? The eye of the beholder, she thought. Still, seven of her father’s children came home as often as they could manage to, and telephoned, and sent notes and gifts and crates of grapefruit. Their own children, from the time they could grasp a crayon and scrawl, were taught to remember Grandpa, then Great-grandpa. Parishioners and their children and grandchildren looked in on her father with a faithfulness that would have taxed his strength if the new minister had not hinted at the problem.“

Marilynne Robinson (Sandpoint, 26 november 1943)

De Argentijnse schrijfster Luisa Valenzuela werd geboren op 26 november 1938 in Buenos Aires. Zie ook mijn blog van 26 november 2009 en ook mijn blog van 26 november 2010.

Uit: The Censors (Vertaald door Frank Thomas Smith)

„Poor Juan! He was caught off guard that day and he couldn't realize that what he thought was a stroke of luck was really an accursed trick of fate. Those things happen when you're not careful, and as sure as you're hearing me one gets careless very, very often. Juancito let happiness -- an otherwise disturbing sentiment -- overwhelm him when, from a confidential source, he received Mariana's new address, now in Paris, and he knew that she hadn't forgotten him. Without thinking twice, he sat down at his desk and wrote a letter. The letter. The same one that now prevents him from concentrating on his work during the day and doesn't let him sleep when night comes (what did he put in that letter, what had stuck to that sheet of paper that he sent to Mariana?)

Juan knew there wouldn't be any problem with the text, that the text is irreproachable, innocuous. But the rest? He knows that they probe the letters, sniff them, feel them, read between the lines and their insignificant punctuation, even the accidental stains. He knows that the letters pass from hand to hand through the vast censorship bureaus and that few finally pass the tests and are able to continue their journey. Usually it's a question of months, years if complications arise, a long time in which the freedom and perhaps even the life of the sender and receiver are in suspense. And that's what has our Juan so deeply depressed: the idea that something could happen to Mariana, in Paris, through his fault. Mariana, of all people, who must feel so safe, so at ease there where she always dreamed of living. But he knows that the Secret Commandos of Censorship operate the world over and are granted a large discount on airline fares; therefore there's nothing to prevent them from going even to the darkest Paris quartier, kidnap Mariana and go home convinced of the nobility of their earthly mission.

So you have to outsmart them, you have to do what everyone does: try to sabotage the mechanism, throw sand in the gears, that is, go to the source of the problem in order to obstruct it.“

Luisa Valenzuela (Buenos Aires, 26 november 1938)

De Vlaamse dichter en schrijver Louis Verbeeck werd geboren in Tessenderlo op 26 november 1932. Zie ook mijn blog van 26 november 2009 en ook mijn blog van 26 november 2010.

De Ladykiller

Ik ben een playboy en ik kill

de ladies wanneer ik het wil.

Ze kunnen mij nooit lang weerstaan

al kill ik er zo maar op aan.

Ik kus hen op hun warme mond.

zij ruiken wel, maar zelden lont,

en zweeft een lady in mijn armen

dan zwicht zij weerloos voor mijn charme.

Laatst killde ik in Zwevegem

een lady, enkel door mijn stem.

Ik zei :"Sta me toe dat ik u kill."

Toen sprak ze stil : "O ja, ik will."

Ook killde ik eens nonchalant

twee vrouwen op het noordzeestrand.

En niemand kan mijn kunst betwisten,

het was gebeurd voor zij het wisten.

Ik kill ze dus wanneer ik wil

in maart of mei of in april,

ik kill de koudste van de ladies,

zelfs als ze er niet op gekleed is.

Dus, beste ladies, als u wil

dat ik u vroeg of laat eens kill,

weet dan, ik kill weliswaar gratis,

maar laat het doen voor het te laat is.

Louis Verbeeck (Tessenderlo, 26 november 1932)

De Engelse schrijver en acteur Theophilus Cibber werd geboren op 26 november 1703 in Londen als zoon van de acteur-manager Colley Cibber. Hij begon met acteren op een jonge leeftijd, en volgde in 1727 zijn vader op als theatermanager. Op de leeftijd van 17 jaar bewerkte Cibber Shakespeare's Henry VI. Later deed hij hetzelfde met Romeo en Julia, waarin hij samen met een van zijn dochters speelde. Cibbers werken omvatten verder o.a de balladenopera Patie en Peggie, de komedie The Lover, de klucht The Auction en de pantomime The Harlot's Progress. Ze werden gepubliceerd in een moderne editie door David Mann in 1981. Theophilus’ auteurschap van Lives of the Poets of Great Britain and Ireland, to the Time of Dean Swift (1753) wordt betwist;. Samuel Johnson beweerde dat het werd geschreven door Robert Shiels. Een groot deel van de teksten stamt uit eerdere werken van Gerard Langbaine en Giles Jacob. Andere werken op naam van Cibber zijn A Letter from Theophilus Cibber to John Highmore (1733), A Lick at a Liar: or Calumny Detected. Being an Occasional Letter to a Friend (1752), An Epistle from Mr Theophilus Cibber to David Garrick, esq. (1755), en Two Dissertations on the Theatres (1756).

Uit: The Lives of the Poets of Great Britain and Ireland (Geoffry Chaucer)

„It has been observed that men of eminence in all ages, and distinguished for the same excellence, have generally had something in their lives similar to each other. The place of Homer's nativity, has

not been more variously conjectured, or his parents more differently assigned than our author's. Leland, who lived nearest to Chaucer's time of all those who have wrote his life, was commissioned by king Henry VIII, to search all the libraries, and religious houses in England, when those archives were preserved, before their destruction was produced by the reformation, or Polydore Virgil had consumed such curious pieces as would have contradicted his framed and fabulous history. He for some reasons believed Oxford or Berkshire to have given birth to this great man, but has not informed us what those

reasons were that induced him to believe so, and at present there appears no other, but that the seats of his family were in those countries. Pitts positively asserts, without producing any authority to support it, that Woodstock was the place; which opinion Mr. Camden seems to hint at, where he mentions that town; but it may be suspected that Pitts had no other ground for the assertion, than Chaucer's

mentioning Woodstock park in his works, and having a house there. But after all these different pretensions, he himself, in the Testament of Love, seems to point out the place of his nativity to be the city of London, and tho' Mr. Camden mentions the claim of Woodstock, he does not give much credit to it; for speaking of Spencer (who was uncontrovertedly born in London) he calls him fellow citizen to

Chaucer.“

Theophilus Cibber (26 november 1703 - oktober 1758)

Detail van een gravure in het Victoria and Albert Museum, Londen.

De Engelse dichter William Cowper werd geboren op 26 november 1731 in Berkhamstead, Herford. Zie ook alle tags voor William Cowper op dit blog.

Dependence

To keep the lamp alive,

With oil we fill the bowl;

'Tis water makes the willow thrive,

And grace that feeds the soul.

The Lord's unsparing hand

Supplies the living stream;

It is not at our own command,

But still derived from Him.

Beware of Peter's word,

Nor confidently say,

"I never will deny Thee, Lord," --

But, -- "Grant I never may."

Man's wisdom is to seek

His strength in God alone;

And e'en an angel would be weak,

Who trusted in his own.

Retreat beneath his wings,

And in His gace confide!

This more exalts the King of kings

Than all your works beside.

In Jesus is our store,

Grace issues from His throne;

Whoever says, "I want no more,"

Confesses he has done.

An Epitaph (From The Greek)

My name -- my country -- what are they to thee!

What, whether base or proud my pedigree?

Perhaps I far surpass'd all other men--

Perhaps I fell below them all -- what then?

Suffice it, stranger! that thou seest a tomb--

Thou know'st its use -- it hides -- no matter whom.

William Cowper (26 november 1731 – 25 april 1800)

Portret door William Henry Jackson

Onafhankelijk van geboortedata:

De Duitse schrijver René Becher werd geboren in 1977 in Bayreuth. Zie ook mijn blog van 26 november 2009 en ook mijn blog van 26 november 2010.

Uit: Etzadla

„Ich müsse mal wieder unter Leute, so meinten sie, gerade jetzt, und hier bin ich also, unter Michel, Helene und Manuel. Eingezwängt zwischen Bratwürstelstand und Maibaum, auf dem ein von der Pfarreijugend aus Holz geschnitzter Adler sitzt, der sich im Wind dreht und seine Handlanger beobachtet.

Grillmeister Berchthold in der angesauten Schürze reicht uns dampfende Bratwürste. Der Alleinunterhalter spielt uns ein erstes Lied, es mag um Liebe gehen, drauf geschissen.

Helene wippt hin und her. Die Tochter unseres wortkargen Mesners. Ich kann ihre Brustwarzen unter der silbernen Bluse sehen, und das ist mehr als erwartet. Keck wirft sie sich das sandfarbene Sommerjäckchen von den Schultern, stampft auf, Bewegung tut kaum Not, warm ist es geworden, verdammtnochmal und noch ist es ja hell.

Unter Leute habe ich müssen, das sind Michel, Helene und Manuel. Das sagen sie noch immer, dass ich unter Leute müsse, ja gerade jetzt, wie unerhört.

Und was soll nur aus mir werden und aus Christian und aus der Mutter? Dieser schönen, jungen

Frau, deren Mann so mir nichts dir nichts auf und davon? „Vater“, so sagen sie doch, „fei eine schreckliche Gschicht.“

Und sie haben mich ja auch noch gefragt, ganz unverschämt, ob ich mittanzen möge.

„Ich will nicht“, habe ich gesagt, „ich kann gar nicht tanzen.“ „Das kann man lernen“, sagten sie, „das ist doch alles halb so wild.“

26-11-2011 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver Maarten 't Hart werd geboren op 25 november 1944 in Maassluis. Zie ook alle tags voor Maarten ’t Hart op dit blog.

Uit: Een vlucht regenwulpen

„Ik lig in bed en kan niet slapen. De angst is gekomen. Soms is het zo erg dat ik het klappertanden kan horen als een ratelend geluid. Ik transpireer zo hevig dat het lijkt alsof ik heb gezwommen. Telkens val ik opnieuw omlaag uit de schoorsteen, ik zie mijzelf neerstorten, ik ben ook op andere toppen dan de top van de Oberberghorn en val in de onmetelijke ruimte omlaag in de richting van de Brienzersee. Het zijn beklemmende koortsvisioenen die bijna niet van de werkelijkheid te onderscheiden zijn en toch slaap ik niet, toch ben ik helder wakker maar ik onderga die broedende beelden zeer angstig. Ik zie mezelf bloedend liggen op de rotsen, telkens opnieuw in de diepte storten langs groene hellingen in de richting van naaldbomen die mij zullen spietsen of in de richting van scherpe, puntige rotsen waarop ik zal hangen tot ik sterf van honger en dorst. En altijd opnieuw is er dat verschrikkelijke vallen en ik probeer die beelden te verdrijven met andere beelden, rietlanden in zomerzonlicht, een vlucht regenwulpen, baltsende futen en gedurende een ogenblik kan dat opluchting geven maar het volgende moment val ik, val ik onophoudelijk.

Ik voeg heel bewust een fantasie toe aan de beangstigende droombeelden. Ik stel mij voor dat ik vleugels heb als een engel. Een korte tijd kan dat helpen, val ik niet omlaag maar zweef ik omlaag. Maar als ik zo zweef in brandend scherp zonlicht slaap ik in en onmiddellijk begint het echte vallen en ik schrik wakker uit mijn korte slaap, voel mijn bonzende hoofd waar zich achter het gedeelte boven mijn ogen een helse pijn ophoudt en ik probeer die beelden van het vallen te ontkrachten door mijn ogen wijd open te sperren in de zwarte duisternis maar zodra ik ze sluit begint het neerstorten weer. Ik kan geen adem halen omdat de lucht zo snel langs me schiet, ik hijg in het warme bed, de lakens zijn doornat van zweet en plakken aan mijn lichaam. Ik probeer mij voor te stellen dat ik aan een parachute hang als ik val en dat lukt maar zorgt ook dadelijk voor een dommel met een droom van een pijlsnel naderbij komende Brienzersee.“

Maarten ’t Hart (Maassluis, 25 november 1944)

De Nederlandse schrijfster Connie Palmen werd op 25 november 1955 geboren in Sint Odiliënberg. Zie ook alle tags voor Connie Palmen op dit blog.

Uit: Die Gesetze (Vertaald door Barbara Heller)

“An einem Sonntagnachmittag im März 1983 läute ich bei Clemens Brandt. Die Mappe mit meinen Unterlagen drücke ich fest an mich. Es ist zu spät, um mir noch eine Variante zum abgedroschenen Begrüßungssatz auszudenken, den ich im Geist ständig wiederhole. Ich kann ihm ja schlecht sagen, daß die Welt für mich auf elegante Art in Ordnung ist, weil heute Sonntag ist und er ein Priester und beides zusammengehört, und daß ich, einmal hier gelandet, mir keinen besseren Tag für ein Treffen hätte aussuchen können. Nachdem ich die Klingel gedrückt habe, wische ich mir die rechte Hand an meinem Rock ab und versuche, sie so lange wie möglich trocken zu halten.

Brandt ist berühmt. Daß er vor Jahren auch noch zum Priester geweiht wurde, entdecke ich erst, als ich mich schon mit ihm verabredet hatte und mir aus der Bibliothek eilig das einzige Buch von ihm auslieh, das ich noch nicht gelesen hatte. Es war sein erstes Buch, die Veröffentlichung seiner Dissertation. In seinen späteren Büchern wurde im biographischen Hinweis nie erwähnt, daß er Priester war.
Schriftsteller und Priester paßte für mich nicht zusammen. Seit Jahren war ich keinem Priester mehr begegnet, und mein Bild war einzig und allein vom Pfarrer meines Heimatdorfes geprägt.
Priester haben eine Berufung, eine Haushälterin und wachsbleiche Hände. Morgens predigen sie in der Kirche, sie taufen, trauen, nehmen die Beichte ab und gehen nur zu Menschen nach Hause, wenn Kinder geboren werden sollen oder jemand im Sterben liegt. Meist schweigen sie. Sie lesen und beten. Sie lesen immer dasselbe Buch und kennen es mit der Zeit in- und auswendig. Sie sind anders als unsere Väter. Es sind keine normalen Männer.

Ein Gespräch mit einem Autor zu führen war unheimlich, aber nicht unmöglich. Ein Gespräch mit einem Priester zu führen war unmöglich. Was war Clemens Brandt? Man kann nicht Schriftsteller und Priester zugleich sein, das eine ist in gewisser Weise die Deformation des anderen. Clemens Brandt war entweder ein unnormaler Priester oder ein unnormaler Schriftsteller.“

Connie Palmen (Sint Odiliënberg, 25 november 1955)

De Australische (Aboriginal) schrijfster Alexis Wright werd geboren op 25 November 1950 in de Gulf of Carpentaria. Zie ook mijn blog van 25 november 2008 en ook mijn blog van 25 november 2009 en ook mijn blog van 25 november 2010.

Uit : Carpentaria

„In this otherwise quietly living population of about three hundred people, no living soul remembered what the port had looked like before. No picture could be put on display in a showcase at the museum of scarce memorabilia, because no one at the time of the heyday thought it was worthwhile to take a photo. But everybody knew that this was Normal's river.
One day, someone in town, whose name is not worth a mention, was languishing around in a laconic stupor following the months of heatwave in the Wet season build-up, waiting for the rain to come. Lying flat out like a corpse on the bare linoleum floor in the hallway of a house exactly like the one next door. Capturing in a long sigh of appreciation the northern sea breezes that came waltzing straight over twenty-five kilometres of mudflats, whistling their arrival through the front door while, on the way out, slamming the back door open and shut. All of a sudden this someone of no consequence thought of changing the name of the river to Normal. And, in a town where change never came easy, it came to be.
There was a celebration by the local Shire Council. The occasion was the anniversary of the port's first one hundred years. It coincided with a spate of unusual happenings during a short-lived era of Aboriginal domination of the Council. Harmless coercing of the natives, the social planners hummed, anxious to make deals happen for the impending mining boom. Meaningful coexistence could now accommodate almost any request whatsoever, including changing a river's name to Normal. During this honeymoon period, those Aboriginal people who took the plunge to be councillors wisely used their time in public office to pursue scraps of personal gain for their own families living amidst the muck of third-world poverty.
All this was part and parcel of the excitement of Desperance when the first multinational mining company came into the region. Numerous short-lived profiteering schemes were concocted for the locals, in order to serve the big company's own interests as they set about pillaging the region's treasure trove: the publicly touted curve of an underground range embedded with minerals.“

Alexis Wright (Gulf of Carpentaria, 25 November 1950)

De Spaanse schrijver Arturo Pérez-Reverte werd geboren op 25 november 1951 in Cartagena. Zie ook mijn blog van 25 november 2008 en ook mijn blog van 25 november 2009 en ook mijn blog van 25 november 2010.
 

Uit: The Queen of the South (Vertaald door Andrew Hurley)

“I always thought that those narcocorridos about Mexican drug runners were just songs, and that The Count of Monte Cristo was just a novel. I mentioned this to Teresa Mendoza that last day, when (surrounded by bodyguards and police) she agreed to meet me in the house she was staying in at the time, in Colonia Chapultepec, in the town of Culiacan, state of Sinaloa, Mexico. I mentioned Edmond Dantès, asking if she'd read the novel, and she gave me a look so long and so silent that I feared our conversation would end right there. Then she turned toward the rain that was pittering against the windows, and I don't know whether it was something in the gray light from outside or an absentminded smile, but whatever it was, it left a strange, cruel shadow on her lips.

"I don't read books," she said.

I knew she was lying, as no doubt she'd lied countless times over the last twelve years. But I didn't want to insist, so I changed the subject. I'd tracked her across three continents for the last eight months, and her long journey out and back again was much more interesting to me than the books she'd read.

To say I was disappointed would not be quite accurate-reality often pales in comparison with legends. So in my profession the word "disappointment" is always relative-reality and legend are just the raw materials of my work. The problem is that it's impossible to live for weeks and months obsessed with someone without creating for yourself a definite, and invariably inaccurate, idea of the subject in question-an idea that sets up housekeeping in your head with such strength and verisimilitude that after a while it's hard, maybe even unnecessary, to change its basic outline. We writers are privileged: readers take on our point of view with surprising ease. Which was why that rainy morning in Culiacan, I knew that the woman sitting before me would never be the real Teresa Mendoza, but another woman who was taking her place, and who was, at least in part, created by me. This was a woman whose history I had reconstructed piece by piece, incomplete and contradictory, from people who'd known her, hated her, and loved her.”

Arturo Pérez-Reverte (Cartagena, 25 november 1951)

De Chinese schrijver Ba Jin werd op 25 november 1904 geboren in Chengdu. Zie ook alle tags voor Ba Jin op dit blog.

Uit: When the Snow Melted (Vertaald door Tang Sheng)

„I had not known the couple very long but living abroad, and in the country made us fairly close friends. I knew little of their past, only that his father was a not too high-ranking official and that both were college students. They had fallen in love and married three years ago but were as yet childless.

It seemed to me there was no real barrier between them. They ought to be getting on very well together. They cared for each other and were comfortably off. Both were studying: he education and she literature, but this was no reason for a clash.

I had never discovered the reason for their quarrels. This time too I found not a clue. She kept her lips shut but the grim lines around them faded. By the time we reached my door, she had calmed down.

"What's the matter? Had a row again?" I asked casually as I took her in and hung up our coats. Nodding, she dropped despondently into a chair and stared dully at the painting on the wall, one hand absently smoothing her hair.

I sat down opposite her. "What about?" I asked, seeing that she remained silent. I kept my eyes on her face giving her no chance to evade the issue.

"What about?" she smiled, obviously trying to hide the pain in her heart. Her eyes rested on me for a second before returning dreamily to the painting on the wall. Leaning back, her head cushioned in her hands, she said half to herself, "To be honest it wasn't about anything in particular. I don't know what to do. I'm afraid we can't go on this way ... Perhaps we ought to separate."

"Separate!" I stole a startled look at her. She was in earnest with sadness in her voice but no anger. Those words could hardly have been spoken at random. She must have thought about separating for some time.“

Ba Jin (25 november 1904 – 17 oktober 2005)

Zie voor nog meer schrijvers van de 25e november ook mijn vorige blog van vandaag.

25-11-2011 om 20:04 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijfster Augusta de Wit werd geboren in Sibolga (Sumatra) op 25 november 1864. Zie ook mijn blog van 25 november 2008 en ook mijn blog van 25 november 2009 en ook mijn blog van 25 november 2010.

Uit: Orpheus in de dessa

“Het water vloeide met een bijna onmerkbare beweging, zoo rustig, dat aan de weerspiegeling der boomen geen twijgje trilde; scherp en doorschijnend als een gietsel van bleekgroen glas lag zij onder de blanke oppervlakte. Alleen tusschen het oeverriet maakte de strooming voortspoelende kringetjes, en rekkende kronkelingen die op zilveren slangetjes geleken, voortzwemmende van halm tot halm. De suikerrietvelden aan de overzij stonden roerloos, een flikkering van wit-beglansde wimpel-bladers, waar het bloesempluimsel dun en donker als een stippelige nevel over hing. Zoo dikwijls Bake er naar gekeken had overdag, wanneer de koelies er aan het werk waren en de employés den rijpenden oogst schatten, nu schenen die wijde velden hem nieuw en vreemd. Dat waren niet meer akkers met zorgvuldig gekweekten rijkdom, het was een door geen mensch nog betreden vlakte vol prachtig gewas. En evenzoo werd de welbekende tamarinden-rij langs den landweg een uitlooper van het bosch, dat in de verte de zilveren heuvels wolkig maakte. En de kalkwitte fabrieksgebouwen onder hun zinken dak veranderden in blanke klippen en rotsen waar een langzame beek van maneglanzen afvloeide. Over alle dingen was de verheerlijking gekomen van den lichten middernacht.

Weer de fluit nu! Hij hief het hoofd op en luisterde.

Het deuntje begon overnieuw, - als het een deuntje heeten mocht wat eerder leek op het kabbelen van water, - op windgeruisch door riet, - op het tjilpen van kleine vogels des avonds, wanneer de lucht nog rood is van den zonsondergang, maar het al donker wordt tusschen de takken waar hun nestjes zitten, zoo, simpel-weg, zonder een zweem van de willekeur en den hartstocht, waarmee de gedachte van den westerling zich verklankt tot muziek. Het hoorde bij de stilte, bij den maneschijn in den Indischen nacht. En langzamerhand, hij begreep het niet, - langzamerhand werd het of hij dat alles al lang kende, - niet het fluitedeuntje zelf, maar de gewaarwording die in hem er op antwoordde, als een echo op een roepende stem uit de verte. Herinneringen kwamen in hem op, vroolijke en stille, oogenblikken die hij lang vergeten had, en sommige waarvan hij niet wist eerst dat hij ze ooit had geleefd; nu kwamen ze een voor een met een gloor van sterretjes aan een schemerige lucht: een thuiskomst van de Haagsche kermis met een troep joelende clubgenooten in den vroegen ochtend, toen er een met dronkemans-koppigheid absoluut langs het strand wou rijden, en opeens had de blanke zee hem tegengeschenen, met de pinken die uitzeilden; de stem en de oogen van een klein meisje, dat hij eens meegenomen had in zijn boot, toen hij zich oefende voor den roei-wedstrijd; een regenbui, waar hij op een April-dag lang geleden in had geloopen, blootshoofds door het veld, terwijl de lente neerviel in de malsche droppels, en door de knotwilgen de koekoek riep....”

Augusta de Wit (25 november 1864 - 9 februari 1939) 

De Duitstalige (Italiaanse) dichter en schrijver Joseph Zoderer werd geboren op 25 november 1925 in Meran in Zuid-Tirol. Zie ook mijn blog van 25 november 2008 en ook mijn blog van 25 november 2009 en ook mijn blog van 25 november 2010..

Gedichte

Auf dem Bett lag/ der Schatten des Fleisches/ eine

Zündschnur des Atems/ unentschlossen der Schmerz

des Teilens/ Der Sommer aber raschelte/ zu Füßen der Bäume/

vermoderte ein nackter Vogel/ Nie wird die Viper

in der Sonne ertrinken/ Was der Schnee hinterlassen/ ist

eine schwarze Wunde/ darin nisten jetzt Meisen/

Mit weißem Staub/ haben sich Krähen getarnt/ um der warmen

Luft zu schmeicheln/ Die Trinker vergraben die leeren

Dosen/ in den städtischen Sümpfen/ Das Bittere der Scham

schlecken sie/ aus den Barthaaren/ unerreichbar

dagegen die Gleichgültigkeit/ dahintappender Schläfer/ Der

Wetterbericht rettet alle/ und der Fußball/

wie Mund zu Mund-Beatmung

Die Häuser zerbröckeln/ du steigst aus dem Zug/

und der Wind wirbelt vor dem Bahnhof

den Staub der Häuser/ durch die Kastanienallee/ Aber

der Gelati-Verkäufer winkt dir zu/ ein paar Freiwillige/

setzen Pflastersteine ein/ die andere im Zorn/

ausgewühlt hatten/ Wohin sollst du gehen?/ noch einmal

die Zeitung lesen?/ den somnambulen Mädchen/ auf

die gefiederten Fersen sehen?/ Was dich quält/

ist das penetrante Sirren der Motorsägen/ und das dumpfe

Auffallen der Alleebäume/ Und weit und breit

niemand/ der sie braucht für Barrikaden/

Joseph Zoderer (Meran, 25 november 1935)

De Engelse dichter Isaac Rosenberg werd geboren in Bristol op 25 november 1890. Zie ook alle tags voor Isaac Rosenberg op dit blog.

Returning, We Hear the Larks

Sombre the night is.
And though we have our lives, we know
What sinister threat lies there.

Dragging these anguished limbs, we only know
This poison-blasted track opens on our camp -
On a little safe sleep.

But hark! joy - joy - strange joy.
Lo! heights of night ringing with unseen larks.
Music showering our upturned list’ning faces.

Death could drop from the dark
As easily as song -
But song only dropped,
Like a blind man’s dreams on the sand
By dangerous tides,
Like a girl’s dark hair for she dreams no ruin lies there,
Or her kisses where a serpent hides.

The Immortals

I killed them, but they would not die.
Yea! all the day and all the night
For them I could not rest or sleep,
Nor guard from them nor hide in flight.

Then in my agony I turned
And made my hands red in their gore.
In vain - for faster than I slew
They rose more cruel than before.

I killed and killed with slaughter mad;
I killed till all my strength was gone.
And still they rose to torture me,
For Devils only die in fun.

I used to think the Devil hid
In women’s smiles and wine’s carouse.
I called him Satan, Balzebub.
But now I call him, dirty louse.

Isaac Rosenberg (25 november 1890 – 1 april 1918)

De Portugese schrijver José Maria Eça de Queiroz werd geboren op 25 november 1845 in Póvoa de Varzim. Zie ook mijn blog van 25 november 2006 en ook mijn blog van 25 november 2008.

Uit: The Maias (Vertaald door Margaret Jull Costa)

„Ega had arrived from Celorico just six months ago, swathed in his vast fur coat, ready to dazzle Lisbon with his Memoirs of an Atom, to hold sway over it with the new magazine he was planning to set up; he was to be a beacon, a force to be reckoned with, and a thousand other things. And now, debt-ridden and an object of ridicule, he was scuttling back to Celorico, his tail between his legs. A bad beginning! He, for his part, had arrived in Lisbon full of ambitious plans for his work, armed as if for battle: there was his practice, his laboratory, his pioneering book, and a thousand other bold projects. And what had he achieved? Two articles for a journal, a dozen or so prescriptions, and that melancholy chapter on “Medicine Among the Greeks.” A bad beginning, indeed!

(...)

She did not reply, smiling and wandering slowly among these things of the past, things possessed of a cold beauty, exhaling the vague sadness of a now defunct luxury: fine furniture from the Italian Renaissance, like marble palaces, inlaid with cornelian and agate, which lent a soft, jewel-like sheen to the black of ebony or to the satin of the pinker woods: wedding chests, as big as trunks, painted in purples and golds with the delicacy of miniatures, which once stored gifts from popes and princes; stately Spanish cabinets, adorned with burnished metal and red velvet, and with mysterious, chapel-like interiors, full of niches and tortoiseshell cloisters. Here and there, on the dark-green walls, there glowed a satin coverlet all embroidered with golden flowers and birds; elsewhere the severe tones of a fragment from an Oriental rug bearing verses from the Koran were juxtaposed with the gentle pastoral of a minuet danced in Cythera on the silk of an open fan“.

José Maria Eça de Queiroz (25 november 1845 - 16 augustus 1900)

De Spaanse dichter en schrijver Lope de Vega werd geboren op 25 november 1562 in Madrid. Zie ook mijn blog van 25 november 2006 en ook mijn blog van 25 november 2008. 

O Navis

Poor bark of Life, upon the billows hoarse

Assailed by storms of envy and deceit,

Across what cruel seas in passage fleet

My and sword alone direct thy course!

My pen is dull; my sword of little force;

Thy side lies open to the wild waves' beat

As out from Favor's harbors we retreat,

Pursued by hopes deceived and vain remorse.

Let heaven by star to guide thee! here below

How vain the joys that foolish hearts desire!

Here friendship dies and enmity keeps true;

Here happy days have left thee long ago!

But seek not port, brave thou the tempest's ire;

Until the end thy fated course pursue!

Vertaald door Roderick Gill

Lope de Vega (25 november 1562 – 27 augustus 1635)

25-11-2011 om 19:57 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter en schrijver Jules Deelder werd geboren op 24 november 1944 te Rotterdam, in de wijk Overschie. Zie ook alle tags voor Jules Deelder op dit blog.

In het licht van het huidige tijdgewricht

Te leven in een tijd
Waar niets meer waarde
Heeft dan geld is als
Boksen in de hel zonder
Helpers en zonder bel

Je stoot je leeg en in-
Casseert zonder één de-
Conde rust want voor je
Het weet is het gebeurd
En zit je op je reet

De strijd is zwaar en
Zonder zin want uitein-
Delijk is er maar één
Die gaat strijken met
De winst en dat is Hein

Dus boks gerust maar
Vergeet nooit dat wie
Het ook is je altijd met
Je tegenstander in het-
Zelfde schuitje zit

De onafhankelijke geest

De onafhankelijke geest
gelauwerd en geprezen
wordt in stilte gevreesd
als gevaar voor de vrede
Nagel aan de doodkist die
geweten heet

Made in Lapland'

Als in Lapland 
de lupine 
weer gaat bloeien 

en de scheepvaart 
rond Gibraltar 
ligt gestremd 

zal in Lapland 
de lupine 
weer gaan bloeien 

en de scheepvaart 
rond Gibraltar 
zijn gestremd 

Jules Deelder (Rotterdam, 24 november 1944)

De IJslandse schrijver Einar Kárason werd op 24 november 1955 geboren in Reykjavík. Zie ook mijn blog van 24 november 2008 en ook mijn blog van 24 november 2009.en ook mijn blog van 24 november 2010.

Uit: Sturmerprobt (Vertaald door Kristof Magnusson)

„Der war kein schlechter Kerl, vielleicht sogar ganz im Gegenteil, man konnte seinen Spaß mit ihm haben, er hatte einen guten Draht zu seinen Schülern, hat sich engagiert, versucht, alles von der spielerischen Seite zu sehen, ist auf die Kinder zugegangen, wollte ihnen auf Augenhöhe begegnen. Ich weiß noch, wie wir mal ein neues Grammatikbuch bekamen, da sagte er: "Kinder, ich weiß, dass ihr dieses Buch, nachdem ihr es durchgeblättert habt, sofort in die Ecke schmeißen werdet. Aber tut mir einen Gefallen, Kinder: Kriecht hinterher, und holt es wieder hervor!" Wie ich später erfuhr, hatte er auch ganz schöne Probleme am Hals, seine Frau ist mit einem Ami abgehauen, einfach so; eines Tages lag ein Zettel auf dem Küchentisch, bin nach Amerika gezogen, liebe Grüße, Mama - er blieb zurück mit vier oder fünf Kindern, und das, obwohl er doch selber gern mal einen draufmachte; er besoff sich gern und fuhr dann mit dem Taxi rum und wurde sentimental und redselig; trank aus seinem Flachmann und philosophierte mit dem Taxifahrer - und hielt trotzdem die Familie zusammen, unterrichtete und unterrichtete. Er war starker Raucher, in den ersten Minuten jeder Stunde qualmte es regelrecht aus ihm raus, kalte Rauchschwaden, die Lunge reinigte sich noch von der Pausenzigarette. Einmal, in Gesundheitslehre glaube ich, in der Unterrichtseinheit über das Rauchen, sagte er mit seiner Whiskey-Camel-Stimme: "Ich weiß, was ihr denkt: Ausgerechnet dieser Mann will uns etwas über die Gefahren des Rauchens erzählen! Denn wie ihr wisst, bin ich auf diesem Gebiet nicht gerade ein leuchtendes Vorbild. Aber ich möchte euch ein Experiment zeigen." Dann holte er aus der Jacketttasche eine zerknitterte Camel-Packung und ein Ronson-Feuerzeug heraus, zog ein Taschentuch aus der Brusttasche, ging zur Tür, horchte und kuckte auf den Flur, nicht dass der Schulleiter oder der Oberlehrer plötzlich reinkamen, während das Experiment im Gange war. Dann öffnete er weit das Fenster, zündete die Kippe an, sog eine dicke Rauchwolke in die Lungen und stieß sie gegen das weiße Taschentuch wieder aus - da ist dann so ein Teerfleck drauf, wie man weiß.“

Einar Kárason (Reykjavík, 24 november 1955)

De Ivoriaanse schrijver Ahmadou Kourouma werd geboren op 24 november 1927 in Togobala. Zie ook mijn blog van 24 november 2008 en ook mijn blog van 24 november 2009 en ook mijn blog van 24 november 2010.

Uit: Allah n’est pas obligé

„Quand on dit qu’il y a guerre tribale dans un pays, ça signifie que des bandits de grand chemin se sont partagé le pays. Ils se sont partagé la richesse; ils se sont partagé le territoire; ils se sont partagé les hommes. Ils se sont partagé tout et tout et le monde entier les laisse faire. Tout le monde les laisse tuer librement les innocents, les enfants et les femmes. Et ce n’est pas tout! Le plus marrant, chacun défend avec l’énergie du désespoir son gain et, en même temps, chacun veut agrandir son domaine. (L’énergie du désespoir signifie d’après Larousse la force physique, la vitalité.)

Il y avait au Liberia quatre bandits de grand chemin: Doe, Taylor, Johnson,E l Hadji Koroma, et d’autres fretins de petits bandits. Les fretins bandits cherchaient à devenir grands. Et ça s’était partagé tout. C’est pourquoi on dit qu’il y avait guerre tribale au Liberia. Et c’est là où j’allais. Et c’est là où vivait ma tante. Walahé (au nom d’Allah)! c’est vrai.

Dans toutes les guerres tribales et au Liberia, les enfants-soldats, les small-soldiers ou children-soldiers ne sont pas payés. Ils tuent les habitants et emportent tout ce qui est bon à prendre. Dans toutes les guerres tribales et au Liberia, les soldats ne sont pas payés. Ils massacrent les habitants et gardent tout ce qui est bon à garder. Les soldats-enfants et les soldats, pour se nourrir et satisfaire leurs besoins naturels, vendent au prix cadeau tout ce qu’ils ont pris et ont gardé.

C’est pourquoi on trouve tout à des prix cadeaux au Liberia. De l’or au prix cadeau, du diamant au prix cadeau, des télévisions au prix cadeau, des 4 x 4, cadeau, des pistolets et des kalachnikov ou kalach, cadeau, tout et tout au prix cadeau.“

Ahmadou Kourouma (24 november 1927 – 11 december 2003)

De Chinese dichter en schrijver Wen Yiduo werd geboren op 24 november 1899 in Xishui, Hubei. Zie ook mijn blog van 24 november 2008 en ook mijn blog van 24 november 2009 en ook mijn blog van 24 november 2010.

Song of the Seven Sons

1.Macau

Do you know “Macau”has never been my real name.
I have been away from you for too long, Mother.
What they captured is my body.
But my soul is always in your keep.
Oh,Mother, I can never forget you for these 300 years.
Please call my nickname, call me “Ao Men”
Mother! I want to come home, Mother!

2.Hong Kong

Like the yellow panther guarding the gates of the Empire
Oh, Mother! my post is strategic, yet my identity so humble.
The ferocious Sea Lion is pressing upon me,
Devouring my flesh and bones and warming itself on my blood.
Oh, Mother! I waited and cried, yet you hear me not.
Oh, Mother! quick! let me hide in your embrace!
Mother! I want to come home, Mother!

Wen Yiduo (24 november 1899 – 15 juli 1946)

24-11-2011 om 20:51 geschreven door Romenu  

De Engels-Ierse schrijver Laurence Sterne werd geboren op 24 november 1713 in Clonmel, Tipperary, Ierland. Zie ook alle tags voor Laurence Sterne op dit blog.

Uit: The Life and Opinions of Tristram Shandy, Gentleman 

“Horace, I know, does not recommend this fashion altogether : But that gentleman is speaking only of an epic poem or a tragedy ; -- (I forget which) -- besides, if it was not so, I should beg Mr. Horace's pardon ; -- for in writing what I have set about, I shall confine myself neither to his rules, nor to any man's rules that ever lived.
To such, however, as do not choose to go so far back into these things, I can give no better advice, than that they skip over the remaining part of this Chapter ; for I declare before hand, 'tis wrote only for the curious and inquisitive.
---------- Shut the door. --------
I was begot in the night, betwixt the first Sunday and the first Monday in the month of March, in the year of our Lord one thousand seven hundred and eighteen. I am positive I was. -- But how I came to be so very particular in my account of a thing which happened before I was born, is owing to another small anecdote known only in our own family, but now made public for the better clearing up this point.
My father, you must know, who was originally a Turky merchant, but had left off business for some years, in order to retire to, and die upon, his paternal estate in the county of ------ , was, I believe, one of the most regular men in every thing he did, whether 'twas matter of business, or matter of amusement, that ever lived. As a small specimen of this extreme exactness of his, to which he was in truth a slave, -- he had made it a rule for many years of his life, -- on the first Sunday night of every month throughout the whole year, -- as certain as ever the Sunday night came, ---- to wind up a large house-clock which we had standing upon the back-stairs head, with his own hands: -- And being somewhere between fifty and sixty years of age, at the time I have been speaking of,-- he had likewise gradually brought some other little family concernments to the same period, in order, as he would often say to my uncle Toby, to get them all out of the way at one time, and be no more plagued and pester'd with them the rest of the month.“

Laurence Sterne (24 november 1713 – 18 maart 1768)

Portret door Joshua Reynolds, 1760

De Nederlandse schrijfster Cissy van Marxveldt werd geboren in Oranjewoud op 24 november 1889. Zie ook alle tags voor Cissy van Marxveldt op dit blog.

Uit: Zomerzotheid

”Maar o, de jonkheer, 'zei Ella - ze boog zich wat voorover, de chauffeur mocht niets verstaan -  "wat een charmante jongen, zeg."
Dot schaterde.
"Ik vond letterlijk niets aan hem. Níets."
"Ssst," zei Ella. "Hij heeft met mij zoveel gepraat. Hij is zeldzaam gedistingeerd en zo belezen. En vond je hem geen snoezig gezicht hebben?"
"Ja, snoezig," murmelden Mia en Lenie.
"Op en top een aristocraat," dweepte Ella. "Vind je niet?"
"Ja, absoluut," fluisterden Mia en Lenie.
Dot en Pit knepen elkaar. Pit zei onverschillig: "Ik vond hem echt een type om in een tweedehands kledingwinkel als pop in de etalage te staan." Ella blies bijna, "Ja, kan ik het helpen?" zei Pit. "Zo vond ik hem."
"Och kind," zei Ella, vernietigend. Ze draaide zich af. "En zulke intelligente ogen," zei ze tegen Mia en Lenie.”

Cissy van Marxveldt (24 november 1889 – 31 oktober 1948)

De Indiase schrijfster Arundhati Roy werd geboren op 24 november 1961 in Shillong. Zie ook mijn blog van 24 november 2006 en ook mijn blog van 24 november 2008 en ook mijn blog van 24 november 2009.en ook mijn blog van 24 november 2010.

The God of Small Things

„May in Ayemenem is a hot, brooding month. The days are long and humid. The river shrinks and black crows gorge on bright mangoes in still, dustgreen trees. Red bananas ripen. Jackfruits burst. Dissolute bluebottles hum vacuously in the fruity air. Then they stun themselves against clear windowpanes and die, fatly baffled in the sun.

The nights are clear, but suffused with sloth and sullen expectation.

But by early June the southwest monsoon breaks and there are three months of wind and water with short spells of sharp, glittering sunshine that thrilled children snatch to play with. The countryside turns an immodest green. Boundaries blur as tapioca fences take root and bloom. Brick walls turn mossgreen. Pepper vines snake up electric poles. Wild creepers burst through laterite banks and spill across the flooded roads. Boats ply in the bazaars. And small fish appear in the puddles that fill the PWD potholes on the highways.

It was raining when Rahel came back to Ayemenem. Slanting silver ropes slammed into loose earth, plowing it up like gunfire. The old house on the hill wore its steep, gabled roof pulled over its ears like a low hat. The walls, streaked with moss, had grown soft, and bulged a little with dampness that seeped up from the ground. The wild, overgrown garden was full of the whisper and scurry of small lives. In the undergrowth a rat snake rubbed itself against a glistening stone. Hopeful yellow bullfrogs cruised the scummy pond for mates. A drenched mongoose flashed across the leaf-strewn driveway.

The house itself looked empty. The doors and windows were locked. The front verandah bare. Unfurnished. But the skyblue Plymouth with chrome tailfins was still parked outside, and inside, Baby Kochamma was still alive.“

Arundhati Roy (Shillong, 24 november 1961)

De Amerikaanse schrijver Thomas Kohnstamm werd geboren in Seattle, Washington op 24 november 1975. Zie ook mijn blog van 24 november 2008 en ook mijn blog van 24 november 2009 en ook mijn blog van 24 november 2010.

Uit: Do Travel Writers Go to Hell?

„So, travel writing, like any job, has its issues. However, travel writing is particularly disorienting since you are expected to work in a tourist environment that is built for pleasure. You must find a way to make yourself effective in that peculiar limbo between work and play. I imagine that the difference between traveling and professional travel writing is like the difference between having sex and working in pornography. While both are still probably fun, being a professional brings many levels of complication to your original interest and will eventually consume your personal life.
We travel writers live in perpetual motion. Relationships are transitory and fleeting. Friendships, even more so. Home is where you are on a given night. It is at once glamorous and pathetic, exciting and perversely routine. The longer you do it, the harder it is to return to normal life, and one day you wake up and realize that the road is your permanent address. There’s no going back.
This is the life that I have led, and this book recounts the beginning of that story.“

Thomas Kohnstamm (Seattle, 24 november 1975)

 Zie voor onderstaande schrijvers ook mijn blog van 24 november 2010.

De Italiaanse schrijver Carlo Collodi werd als Carlo Lorenzi op 24 november 1826 in Florence geboren. Zie ook mijn blog van 24 november 2006 en ook mijn blog van 24 november 2009.

De Duitse dichter, schrijver, bibliothecaris en archibaris Ludwig Bechstein werd geboren op 24 november 1801 in Weimar. Zie ook mijn blog van 24 november 2008 en ook mijn blog van 24 november 2009.

Zie voor onderstaande schrijver ook mijn blog van 24 november 2008. 

De Duitse schrijver Gerhard Bengsch werd geboren op 24 november 1928 in Berlijn.

24-11-2011 om 20:43 geschreven door Romenu  

De Duits-Roemeense dichter Paul Celan werd onder de naam Paul Antschel op 23 november 1920 geboren in Czernowitz, toentertijd de hoofdstad van de Roemeense Boekovina, nu behorend bij de Oekraïne. Zie ook alle tags voor Paul Celan op dit blog.

Schliere

Schliere im Aug:
von den Blicken auf halbem
Weg erschautes Verloren.
Wirklichgesponnenes Niemals,
wiedergekehrt.

Wege, halb - und die längsten.

Seelenbeschrittene Fäden,
Glasspur,
rückwärtsgerollt,
und nun
vom Augen-Du auf dem steten
Stern über dir
weiß überschleiert.

Schliere im Aug:
daß bewahrt sei
ein durchs Dunkel getragenes Zeichen,
vom Sand(oder Eis?) einer fremden
Zeit für ein fremderes Immer
belebt und als stumm
vibrierender Mitlaut gestimmt.

Tenebrae

Nah sind wir, Herr,
nahe und greifbar.

Gegriffen schon, Herr,
ineinander verkrallt, als wär
der Leib eines jeden von uns
dein Leib, Herr.

Bete, Herr,
bete zu uns,
wir sind nah.

Windschief gingen wir hin,
gingen wir hin, uns zu bücken
nach Mulde und Maar.

Zur Tränke gingen wir, Herr.

Es war Blut, es war,
was du vergossen, Herr.

Es glänzte.

Es warf uns dein Bild in die Augen, Herr
Augen und Mund stehn so offen und leer, Herr.
Wir haben getrunken, Herr.
Das Blut und das Bild, das im Blut war, Herr.

Bete, Herr.
Wir sind nah.

Spreektralie

Oogbol tussen de spijlen.

Trildiertje ooglid
roeit zich naar boven,
geeft een blik vrij.

Iris, zwemster, droomloos en dof:
de hemel, hartgrijs, moet nabij zijn.

Schuin, in de ijzeren houder,
de walmende spaander.
Aan de lichtzin
herken je de ziel.

(Was ik als jij. Was jij als ik.
Stonden we niet
onder één en dezelfde passaat?
We zijn vreemden.)

De plavuizen. Erop,
dicht bij elkaar, de beide
hartgrijze poelen:
twee
mondvol zwijgen.

Vertaald door Frans Roumen

Paul Celan (23 november 1920 – 20 april 1970)

Celan (rechts) met vriend Klaus Demus in Parijs, 1953 

De Duitse dichter, schrijver en essayist Marcel Beyer werd op 23 november 1965 in Tailfingen / Württemberg geboren. Zie ook alle tags voor Marcel Beyer op dit blog.

Uit: Spione

„Er hat sich gleich an sie erinnert. Ihren Namen hat er durch bloßen Zufall auf einem Plakat entdeckt, an einer Litfaßsäule. Ein Operngastspiel in der Heimatstadt. Sie waren Nachbarn und haben zusammen gespielt, meist nur sie beide weil die Nachbarskinder das Mädchen oft geärgert haben. Wegen der Augen, diesem Blick an ihr. Erst wurde sie, dann auch er ausgelacht. Doch ihm haben die Italieneraugen immer gefallen. Sie ist in ihrer Familie die einzige mit solchen Augen, die Eltern und Geschwister haben eine andere Augenfarbe, soweit er sich erinnert. Das alles ist mehr als zehn Jahre her.
Als er am Vormittag in der Stadt ihren Namen gelesen hat, ist es ihm gleich so vorgekommen, als hätte er immer nur nach diesen Augen gesucht. Der Vormittag war warm, die ersten Frühlingstage, er hat nicht lange überlegt, er ist ins nächste Blumengeschäft gelaufen und hat einen Strauß bestellt, noch ehe er wußte, ob er überhaupt eine Eintrittskarte bekommen würde.
Er wird sie nach der Vorstellung in ihrer Garderobe überraschen. Die Blumen werden dort schon stehen, wenn er kommt. Er ist auf der Suche nach ihren Augen. Am Abend wird er sie gefunden haben.
Vor einem Jahr noch hätte er das nicht getan. Der Arbeitslose, dann Gelegenheitsarbeiter wäre nicht in die Oper gegangen. Nicht der Hausierer über Land, der mit seinem Musterkoffer von Hof zu Hof gezogen ist, in ausgetretenen Schuhen. Nicht der Propagandist, der vor dem Kaufhaus Zauberputzmittel und Gemüseschäler angepriesen hat, neuartige Lockenwickler für die Wasserwelle daheim. Noch als Elektrohilfe wäre er seiner Kindheits- und Jugendfreundin nicht unter die Augen getreten, ein halbes Jahr lang hat er in einer neuen Siedlung Leitungen gelegt, oben hinter der Schanze, wo der Schießstand ist.”

Marcel Beyer (Tailfingen, 23 november 1965)

De Amerikaanse dichteres en schrijfster Jennifer Michael Hecht werd geboren op 23 november 1965 in New York. Zie ook alle tags voor Jennifer Michael Hecht op dit blog.

Chicken Pig

It’s like being lost

in the forest, hungry, with a

plump live chicken in your cradling

arms: you want to savage the bird,

but you also want the eggs.

You go weak on your legs.

What’s worse, what you need

most is the companionship,

but you’re too hungry to know that.

That is something you only know after

you’ve been lost a lot and always,

eventually, alit upon

your bird; consumed her

before you’d realized what

a friend she’d been, letting you

sleep-in late on the forest floor

though she herself awoke

at the moment of dawn

and thought of long-lost

rooster voices quaking

the golden straw. She

looks over at you, sleeping,

and what can I tell you, she loves

you, but like a friend.

Eventually, when lost

in a forest with a friendly chicken

you make a point of emerging

from the woods together,

triumphant; her, fat with bugs,

you, lean with berries.

Still, while you yet wander,

you can not resist telling her

your joke:

Guy sees a pig with three legs,

asks the farmer, What gives?

Farmer says, That pig woke  

my family from a fire, got us all out.

Says the guy, And lost the leg thereby?

Nope, says the farmer,

Still had all four when he took

a bullet for me when I had

my little struggle with the law.

Guy nods, So that’s where

he lost his paw? Farmer shakes

it off, says, Nah, we fixed him up.

A pause, guy says, So how’d he lose

the leg? Farmer says, Well, hell,

a pig like that

you don’t eat all at once.

Jennifer Michael Hecht (New York, 23 november 1965)

De Nederlandse dichter en schrijver Sipko Melissen werd geboren in Scheveningen op 23 november 1944. Zie ook mijn blog van 23 november 2010.

Uit: Spiegelpanden

"Als tijdens het werken op de computer een ernstige fout optreedt, bestaat de mogelijkheid terug te keren naar een zelfgekozen moment in het verleden, een moment waarop de fout zich nog niet heeft voorgedaan, het zogenaamde herstelpunt. Vanaf dat punt kan men opnieuw verder gaan, alsof er niets is gebeurd.
Welk moment zou hij als herstelpunt kiezen?"

(…)

" Of die vijf dagen Ameland precies zo waren geweest als beschreven in het boekje of dat zij zwaarder waren aangezet, wat deed dat ertoe? Uit het priegelschrift in het donkere boekje was Kars, de meest dode van allen, na meer dan twintig jaar opgestaan, in volle wapenrusting, een flesje pils in de ene hand, een sigaret in de andere, een beetje doorgezakte schouders, een houding tegenover het leven waarvoor de term cynisch in aanmerking kwam bij gebrek aan beter. In de stilte van de nacht was het of Paul door het leven van Kars kon kijken. Scherper dan ooit zag hij het dodelijk ongeluk, waar Kars zich verantwoordelijk voor had gevoeld, niet alleen de sleutel tot zijn leven, maar ook tot zijn dood.’

Sipko Melissen (Scheveningen, 23 november 1944)

De Nederlandse schrijver en journalist Henri Jean Francois Borel werd geboren in Dordrecht op 23 november 1869. Zie ook mijn blog van 23 november 2010.

Uit: Vlindertje

„Ziezoo Pim, dat is dus uitgemaakt, wit serge zal het zijn, en natuurlijk tailor-made, dat waren we allebei ééns. Maar nu de voering, dat is altijd een heel ding, zie je, wat denk je dáár van, gele zij of wit satijn?...’

‘- Je weet wel dat je ze allebei kunt dragen, Ellie, wit en geel sta an je allebei goed... 't Is eigenlijk een lastig geval. ... Maar als je 't mij vraagt vind ik wit je toch nog 't beste staan. ... 't Is of dat geel eigenlijk altijd een beetje minder goed doet tegen je blonde haar. ... Maar je moet het natuurlijk zelf weten. ...’

‘- Zóó, vin je? ... Ja, daar is ook wel iets van aan. ... Ik had het anders al zoo héélemaal met dat geel bedacht. Als ik het costuumpje met gele zij had laten voeren, had ik er ook een geel zijden blouse bij genomen, gegarneerd weet je, met entre-deux van witte kant bijvoorbeeld. ... En dan een groote hoed van wit stroo er bij, óók met iets geels, gele rozen bijvoorbeeld, gele handschoenen, en een geelgevoerde parasol. ... Dat zou wel aardig kunnen worden ... je weet, die tailormade costuumpjes staan me zoo goed ... maar als je nu denkt dat al dat geel niet goed doet tegen mijn haar. ...’

‘- Ik ben geen orakel Ellie,’ - zei Pim - ‘en ik heb er ook eigenlijk geen verstand van, al beweer je altijd van wèl ... maar als je nu met alle geweld mijn opinie er over wilt hebben, moet ik je ook eerlijk zeggen wat ik vind, hè? ... Nu, léélijk vind ik dat geel niet, dat zég ik niet ... 't doet zelfs meestal juist héél goed bij blonden, dat weet ik wel ... maar joúw blond is zoo héél apart, dat wéét je heel goed, Ellietje, en 't is niet om je eens een complimentje te maken ... er is zooiets van de echte zonnestralen in, iets dat bijna brandt, zou ik zeggen ... ik vind dat het beter doet bij jou met wit....

‘- Nu, wat zou je dán willen, wijsneus?’

‘- Wit serge, net als je zegt, en tailor-made óók, maar ik zou het voeren met wit, met wit satijn, en géén zijde. ... En nu de blouse ... laat eens kijken ... die zou ik blauw nemen, kindje lief, een blauw-zijden blouse, zoo van dat licht-turquoise blauw ... dát vind ik iets voor jou, en je zult eens zien hoe je dat staat ... het mooiste strandfiguurtje wordt je er mee, wát ik je zeg ... je garneering vind ik goed, met witte entre-deux, uitstekend zelfs, en dan moet je de sluiting maken met van die knoopjes van kristal, die vind ik zoo aardig.... Zou je dat bevallen? ...’

Henri Borel (23 november 1869 - 31 augustus 1933)

Zie voor nog meer schrijvers van de 23e november ook mijn vorige blog van vandaag.

23-11-2011 om 20:45 geschreven door Romenu  

De Turkse schrijver Sait Faik Abasıyanık werd geboren op 23 november 1906 in Adapazarı. Zie ook mijn blog van 23 november 2008 en ook mijn blog van 23 november 2010.

Uit: Hisht, Hisht!... (Vertaald door Ufuk Özdağ)

„I WAS WALKING. The more I walked, the better I started to feel about things. I’d left home with so much anger piled up inside me. Maybe it was the razor blade that made me so angry. Oh yes, certainly. The razor blade! For sure, that’s what got me so mad.

The green of the grass, the blue of the sea, cloudless clear skies . . . Well these, mind you, are things to ponder, certainly. Who on Earth would deny this? Foolishness! What if it rained . . . what if the green grass was purple . . . what if the blue sea was red . . . If that were the case, that would be a thing to worry about, indeed.

I saw a leaf the color of chocolate, a goat the color of green almond. Someone, from behind, called out:

Hisht!

I turned around to check. The still not-so-tall fresh thistles at the edge of the road and the French lavender stared at me with a plum-tasting look. My teeth squeaked. There was no one on the road, not a single soul. I saw the roof of a house, one or two birds flying in the distance, the sea through the leaves. As I continued walking, I heard:

Hisht, hisht!

I wanted to turn around and look. Maybe because I wanted to so much I could not. Well, that could be it. Maybe a bird flew overhead, sounding hisht hisht. Maybe a snake, a tortoise, or a hedgehog passed from behind me. Perhaps there is a certain beetle, sounding like hisht hisht.“

Sait Faik Abasıyanık (23 november 1906 – 11 mei 1954)

Standbeeld op het eiland Burgazada

De Amerikaanse schrijver, vertaler, schilder, illustrator Guy Mattison Davenport werd geboren op 23 november 1927 in Anderson, South Carolina. Zie ook mijn blog van 23 november 2008 en ook mijn blog van 23 november 2010.

Uit: An Introduction to Archilochos

„Of the Greek poets of the seventh century BC we know almost nothing and none of their poems has come down to us entire. Archilochos was a professional soldier from the Aegean island of Paros; Sappho a member of a distinguished family on Lesbos, an island off the coast of Asia Minor; and Alkman was a slave and choirmaster in the Lydian city Sardis before he emigrated, or was sold to, Sparta, where he wrote the two hymns, to Artemis and Hera, which assure him a place all his own in literature.

        Archilochos is the second poet of the West. Before him the archpoet Homer had written the two poems of Europe; never again would one imagination find the power to move two epics to completion and perfection. The clear minds of these archaic, island-dwelling Greeks survive in a few details only, fragment by fragment, a temple, a statue of Apollo with a poem engraved down the thighs, generous vases with designs abstract and geometric.

        They decorated their houses and ships like Florentines and Japanese; they wrote poems like Englishmen of the court of Henry, Elizabeth and James. They dressed like Samurai; all was bronze, terra cota, painted marble, dyed wool, and banquets. Of the Arcadian Greece of Winckelmann and Walter Pater they were as ignorant as we of the ebony cities of Yoruba and Benin. The scholar poets of the Renaissance, Ambrogio Poliziano and Christopher Marlowe, whose vision of antiquity we have inherited, would have rejected as indecorous this seventh-century world half oriental, half Viking. Archilochos was both poet and mercenary. As a poet he was both satirist and lyricist. Iambic verse is his invention. He wrote the first beast fable known to us. He wrote marching songs, love lyrics of frail tenderness, elegies. But most of all he was what Meleager calls him, "a thistle with graceful leaves." There is a tradition that wasps hover around his grave. To the ancients, both Greek and Roman, he was The Satirist.“

Guy Davenport (23 november 1927 – 4 januari 2005)

De Schotse schrijver en historicus Nigel Tranter werd geboren op 23 november 1909 in Glasgow. Zie ook mijn blog van 23 november 2008 en ook mijn blog van 23 november 2010.
 

Uit: The Queen’s Scotland

„The first and second floors are vaulted, and the latter has a handsome pillared fireplace and a delightful little vaulted oratory, only seven feet square, with holy-water stoup, aumbry and pointed-arched window. Also a tiny laird's bedchamber above at half-floor level, with a private stair, and a squint-hole to look down unseen into the hall. The building is in the care of the Department of the Environment, and open to the public. The Auchinlecks or Afflecks of that Ilk were hereditary armour-bearers to the Earls of Crawford, and one did homage to Edward of England in 1306. The family provided a number of provosts for Dundee. The modern mansion stands near by, where the key is obtained. The last of the name to hold the lands disposed of them to one Robert Reid in the mid-17th century. Reid of Affleck was forfeited for his share in the Rising of 1745.

The village of Craigton is small, a scattered place but pleasant, lying at the other, east, end of the reservoirs. On the wooded Downie Hill to the south, within the large Panmure estate, are two features. One, highly obvious, is the tall chimney-like tower 105 feet high, rising out of curious small rustic chambers at ground level. This is known as the "Live and Let Live Monument", and was erected by the tenantry of Lord Panmure in 1839, in enduring testimony to the kindness and generosity of the laird, William Ramsay Maule, created 1st Lord Panmure after the forfeiture of his ancestor, the 4th Earl of Panmure, for his Jacobite activities. Seven counties can be seen from the parapet of the monument, which is a conspicuous landmark from the sea.“

Nigel Tranter (23 november 1909 – 9 januari 2000)

De Duitse schrijfster Marieluise Fleißer werd geboren op 23 november 1901 in Ingolstadt. Zie ook mijn blog van 23 november 2008 en ook mijn blog van 23 november 2010.
 

Uit: Hiltrud Häntzschel: Marieluise Fleißer. Eine Biographie

„In Elaine Feinsteins Roman Loving Brecht (London 1993) tritt zwar keine Fleißer-Figur auf, aber im Kern erzählt er die Fleißer-Brecht-Episode, so wie sie durch die Rezeption von Fleißers Erzählung Avantgarde zur Legende geworden ist. Fleißers Übersetzerin ins Englische, TinchMinter, diente dieser Stoff als Vorlage zu einem Theaterstück: Growing herself some Armour. Johann Kresniks und Uschi Ottens choreographisches Theater Brecht (1998) schwelgt im Leiden der Geliebten und Mitarbeiterinnen durch den sexbesessenen Frauenhasser Brecht; Marieluise Fleißer spielt darin eine zentrale Rolle, und ihre Sprache hat den Ton vorgegeben. Die Theaterstücke Atzenköfls Töchter von Kerstin Hensel und Marieluise von Kerstin Specht (an den Münchner Kammerspielen aufgeführt unter dem Titel Die Rückseite der Rechnungen) waren Ingolstädter Auftragsarbeiten zum 100. Geburtstag der Dichterin 2001, beider Thema ist mehr oder weniger die Lebenserzählung Marieluise Fleißers. Sie ist eine Literatin, die zu Literatur geworden ist. In einer Zeit, da uns Dichter-Heroen und ihre Biographien suspekt sind und absichtsvoll unterlaufen werden, ein ungewöhnlicher Fall.
Jene 1971 von Kroetz geforderte Gesamtausgabe erschien bereits ein Jahr später und stellte einen gewaltigen Kraftakt dar. In einer konzertierten Aktion von Autorin, Herausgeber und Verleger entstand eine dreibändige, ausführlich kommentierte Ausgabe. Kaum ein Text blieb unbearbeitet, sozusagen in letzter Minute wurden neue Fassungen erstellt, neue Titel gefunden; zahlreiche Texte wurden aus dem Gesamtoeuvre ausgeschieden, Anmerkungen unterstützen und steuern die Lektüre, ein Essay des Herausgebers über Leben und Schreiben der Marieluise Fleißer aus Ingolstadt im ersten Band führt in die Lektüre ein und weist dieser die Richtung: "Da bei der Fleißer alles von Biographie ausgeht, da Biographie sich direkt in Literatur umsetzt, schlägt auch die Literatur bei ihr wieder in Biographie zurück."

Marieluise Fleißer (23 november 1901 – 2 februari 1974)

Omslag biografie 

De Bengaals-Indische schrijver Nirad C. Chaudhuri werd geboren op 23 november 1897 in Kishoreganj. Zie ook mijn blog van 23 november 2008.

Uit: The Autobiography of an Unknown Indian

„My father and mother were bound to each other by certain common principles and standard of conduct, but otherwise, in appearance, temperament, and outlook, they were the reverse or, if one chooses to say the same thing in a different way, the complement of each other. My mother was as slight and fragile as my father was robust, while her face was as responsive as my father's was impassive. It rippled to emotions as waters to the wind. It was quite out of the question for her to try to hide any feeling.We always saw at a glance whether she was angry or pleased and regulated our movements accordingly. Altogether, she was always vivid and highstrung, if not hectic and electrical. Even when she was young there were two deep vertical wrinkles between her eyebrows, which in normal cases would have signified a bent for thought. But my mother was not intellectual, although when she chose to be argumentative she could be devastatingly logical. Her natural propensity was intuitive, and those wrinkles were produced by the frequent fits of introspective brooding into which

she fell.

She was not handsome, but no more was she plain. Her forehead was very well-shaped without being high, and the oval of her face was broad in its upper half but very quickly ing and tapering in the lower. Her eyes were large and liquid, her nose very regular and prominent, her lips well-cut but tending towards fullness in the lower one. The real weakness of the face was the chin, which though neatly shaped was not weighty enough for the upper part. Then in their entirety, her features give an impression of unsleeping alertness and inexhaustible animation. By nobody would that face have been

called a face of simple and honest goodness alone. The openness, goodness and generosity which were as obvious in that countenance were of an exteremely restless, positive, and winged type.:

Nirad C. Chaudhuri (23 november 1897 – 1 augustus 1999)

23-11-2011 om 20:39 geschreven door Romenu  

De Franse schrijver André Gide werd geboren op 22 november 1869 in Parijs. Zie ook alle tags voor André Gide op dit blog.

Uit: Les Faux-monnayeurs

„- Je suis heureux que vous n'ayez pas signé. Mais, ce qui vous a retenu ?
- Sans doute quelque secret instinct... Bernard réfléchit quelques instants, puis ajouta en riant : - Je crois que c'est surtout la tête des adhérents ; à commencer par celle de mon frère aîné, que j'ai reconnu dans l'assemblée. Il m'a paru que tous ces jeunes gens étaient animés par les meilleurs sentiments du monde et qu'ils faisaient fort bien d'abdiquer leur initiative, car elle ne les eût pas menés loin, leur jugeote, car elle était insuffisante, et leur dépendance d'esprit, car elle eût été vite aux abois. Je me suis dit également qu'il était bon pour le pays qu'on pût compter parmi les citoyens un grand nombre de ces bonnes volontés ancillaires(1) ; mais que ma volonté à moi ne serait jamais de celles-là. C'est alors que je me suis demandé comment établir une règle, puisque je n'acceptais pas de vivre sans règle, et que cette règle je ne l'acceptais pas d'autrui.
- La réponse me paraît simple : c'est de trouver cette règle en soi-même ; d'avoir pour but le développement de soi.
- Oui..., c'est bien là ce que je me suis dit. Mais je n'en ai pas été plus avancé pour cela. Si encore j'étais certain de préférer en moi le meilleur, je lui donnerais le pas sur le reste. Mais je ne parviens pas même à connaître ce que j'ai de meilleur en moi... J'ai débattu toute la nuit, vous dis-je. Vers le matin, j'étais si fatigué que je songeais à devancer l'appel de ma classe(2) ; à m'engager.
- Echapper à la question n'est pas la résoudre.
- C'est ce que je me suis dit, et cette question, pour être ajournée , ne se poserait à moi que plus gravement après mon service. Alors je suis venu vous trouver pour écouter votre conseil.
- Je n'ai pas à vous en donner. Vous ne pouvez trouver ce conseil qu'en vous-même, ni apprendre comment vous devez vivre, qu'en vivant.“

André Gide (22 november 1869 – 19 februari 1951)

De Engelse schrijfster George Eliot werd geboren op 22 november 1819 in Nuneaton in Warwickshire. Zie ook alle tags voor George Eliot op dit blog.

Uit: Middlemarch

„Miss Brooke had that kind of beauty which seems to be thrown into relief by poor dress.  Her hand and wrist were so finely formed that she could wear sleeves not less bare of style than those in which the Blessed Virgin appeared to Italian painters; and her profile as well as her stature and bearing seemed to gain the more dignity from her plain garments, which by the side of provincial fashion gave her the impressiveness of a fine quotation from the Bible,--or from one of our elder poets,--in a paragraph of to-day's newspaper.  She was usually spoken of as being remarkably clever, but with the addition that her sister Celia had more common-sense. Nevertheless, Celia wore scarcely more trimmings; and it was only to close observers that her dress differed from her sister's, and had a shade of coquetry in its arrangements; for Miss Brooke's plain dressing was due to mixed conditions, in most of which her sister shared.  The pride of being ladies had something to do with it: the Brooke connections, though not exactly aristocratic, were unquestionably "good:" if you inquired backward for a generation or two, you would not find any yard-measuring or parcel-tying forefathers--anything lower than an admiral or a clergyman; and there was even an ancestor discernible as a Puritan gentleman who served under Cromwell, but afterwards conformed, and managed to come out of all political troubles as the proprietor of a respectable family estate.  Young women of such birth, living in a quiet country-house, and attending a village church hardly larger than a parlor, naturally regarded frippery as the ambition of a huckster's daughter.  Then there was well-bred economy, which in those days made show in dress the first item to be deducted from, when any margin was required for expenses more distinctive of rank.  Such reasons would have been enough to account for plain dress, quite apart from religious feeling; but in Miss Brooke's case, religion alone would have determined it; and Celia mildly acquiesced in all her sister's sentiments, only infusing them with that common-sense which is able to accept momentous doctrines without any eccentric agitation.“

George Eliot (22 november 1819 – 22 december 1880)

Op 30-jarige leeftijd, portret door François D'Albert Durade

De Russische schrijver Viktor Pelevin werd geboren op 22 november 1962 in Moskou. Zie ook alle tags voor Viktor Pelevin op dit blog.

Uit: Omon Ra (Vertaald door Andrew Bromfield)

„When I woke up, the earth was no longer visible. All I could make out through the spy holes were the white spots of the distant and unattainable stars, blurred by the lenses. I imagined the existence of a huge, immensely hot sphere hanging entirely unsupported in the icy void, billions of kilometres from the closest stars, those tiny gleaming dots, of which all we know is that they exist, and even that’s not certain, because a star can die, while its light will carry on traveling out in all directions, so really we don’t know anything about stars, except that their life is terrible and senseless, since all their movements through space are predetermined and subject to the laws of mechanics, which leave no hope at all for any chance encounters. But then, I thought, even though we human beings always seem to be meeting each other, and laughing, and slapping each other on the shoulder, and saying goodbye, there’s still a certain special dimension into which our consciousness sometimes takes a frightened peep, a dimension in which we also hang quite motionless in a void where there’s no up or down, no yesterday or tomorrow, no hope of drawing closer to each other or even exercising our will and changing our fate; we judge what happens to others from the deceptive twinkling light that reaches us, and we spend all our lives journeying towards what we call the light, although its source may have ceased to exist long ago. And me, I thought, all my life I’ve been journeying towards the moment when I could soar up over the crowds of what the slogans called the workers and the peasants, the soldiers and the intelligentsia, and now here I am hanging in brilliant blackness on the invisible threads of fate and trajectory—and now I see that becoming a heavenly body is not much different from serving a life sentence in a prison carriage that travels round and round a circular railway line without ever stopping.“

Viktor Pelevin (Moskou, 22 november 1962)

De Brits-Indische schrijverstweeling Suresh en Jyoti Guptara werd geboren op 22 november 1988 in Frimley, Hants in het zuidoosten van Engeland. Zie ook mijn blog van 22 november 2008 en ook mijn blog van 22 november 2009 en ook mijn blog van 22 november 2010.

Uit: Conspiracy of Calaspia

‘”Not – Nurgor,’ he panted.  ‘Worse.’

Galar frowned.  There wasn’t much worse in existence, not in the Visible World at any rate.  He looked uneasily around him. 

‘I can deal with whatever lives here,’ he said.

‘Os … ten,’ the man choked in a barely audible way.  His voice shook.  ‘Ostentum.’

Galar froze.

‘Yeh must be mistaken.’

‘No!’  Suddenly the man was caught in a fit of jerks and his eyes rolled madly in their sockets.  Galar gently slapped his patient’s cheek and grabbed a different, bigger flask that was tied to his belt.  He sat the man up once more as soon as the fit had subsided and supplied him with water.  The man spluttered and coughed before returning to moaning.  This time his voice was clearer.

‘Leave me!  It’s too late … save yourself!’

‘Nah, it’s you who needs the savin’,’ Galar asserted.

Before he could continue, the man grabbed his shoulder and hauled himself up.  ‘You don’t understand!  It’s a trap!  Begone, Dwarf!’  Galar moved the handle of his axe to a readily accessible point.  ‘I am bait; why do you think they didn’t kill me?  Ostentum are at the Pinnacle of Insanity, and the Master knows you will foil his plans.’

‘Who is this master?’ Galar asked sharply.

The man tried to say something, but his body was wracked by another spasm, and he fell back into the dirt, foaming at the mouth.

Galar’s wide features became a mask of worry.  The man lifted his head, neck chords straining, and uttered a final syllable.  ‘Flee!’

All at once the air bristled with noise and movement. 

‘Yer comin’ with me,’ Galar said firmly.  He was going to kneel and pick up his wounded companion before he realised how very close the enemy was.  Instead he leapt to his feet, swinging the golden axe in a swishing arc around his head before charging the foe.”

22-11-2011 om 17:02 geschreven door Romenu  

De Hongaarse dichter Endre Ady werd geboren op 22 november 1877 in het huidige Adyfalva. Zie ook mijn blog van 22 november 2008 en ook mijn blog van 22 november 2009 en ook mijn blog van 22 november 2010.

Autumn Passed Through Paris

Autumn sliped into Paris yesterday,

came silently down Boulevard St Michel,

In sultry heat, past boughs sullen and still,

and met me on its way.

As I walked on to where the Seine flows by,

little twig songs burned softly in my heart,

smoky, odd, sombre, purple songs. I thought

they sighed that I shall die.

Autumn drew abreast and whispered to me,

Boulevard St Michel that moment shivered.

Rustling, the dusty, playful leaves quivered,

whirled forth along the way.

One moment: summer took no heed: whereon,

laughing, autumn sped away from Paris.

That it was here, I alone bear witness,

under the trees that moan.

Endre Ady (22 november 1877 – 27 januari 1919)

De Amerikaanse schrijver William Kotzwinkle werd geboren op 22 november 1943 in Scranton, Pennsylvania. Zie ook mijn blog van 22 november 2008 en ook mijn blog van 22 november 2009 en ook mijn blog van 22 november 2010.

Uit: The Amphora Project

„A voice came from the flight deck radio. ?Welcome to the Paper Lantern. Please don?t mind our little maze. It?s to discourage unwanted visitors. You?ve been cleared for landing.? The sky mines parted, al­lowing them to pass.

The moon was marked with ridges that resembled the ribs of a lantern, but, as descent continued, the ribs spaced themselves far­ther apart until the illusion of a lantern was dispelled. A carpet of lights rolled up from the night horizon, gained definition, and be­came the protective dome of a controlled environment?a pink trans­lucent shell glowing from within.

?Let?s try not to dent anything too badly,? said Jockey. The burly pirate turned the ship nose up, and the Temperance, like an inverted candle whose flame was dying, settled onto a landing pad. When the engines quieted down, he walked back to the salon to join his pas­senger. ?Your higher education continues, dear boy,? he said to Adrian Link. Link was Chief of Soil, Plant, and Insect Control of the Agri­cultural Department of Planet Immortal, a weighty position for one so young. Link?s utility robot, Upquark, sat beside him, concern in his artificial eyes. His robotic analysis of the situation was that jour­neys with Jockey were likely to put Adrian at risk; the pirate always had some ulterior motive when he invited Adrian on a trip. I have much to contend with, thought the little robot.

Lizardo stepped past them and opened the hatch. He stretched his neck, gazing suspiciously left and right. A ring of white scales around his neck gave him the look of a priest, but any confessions he heard came with his claws wrapped around someone?s throat.

The others followed him out through the hatch, and a pneu­matic bus shot them to the dome. As they entered the nightclub, Link stared up into the rosy dome and caught his breath. What at first looked like a moving tapestry proved to be the fluttering of wings. Rare butterflies were circling there.

?Did I lie?? asked Jockey.“

William Kotzwinkle (Scranton 22 november 1943)

De Engelse schrijver George Robert Gissing werd geboren op 22 november 1857 in Wakefield, Yorkshire. Zie ook mijn blog van 22 november 2008 en ook mijn blog van 22 november 2009 en ook mijn blog van 22 november 2010.

Uit: Workers In The Dawn

„f we look up, we perceive that strong beams are fixed across between the fronts of the houses -- sure sign of the rottenness which everywhere prevails. Listen! That was the shrill screaming of an infant which came from one of the nearest dens. Yes, children are born here, and men and women die. Let us devoutly hope that the deaths exceed the births.

Now back into the street, for already we have become the observed of a little group of evil-looking fellows gathered round the entrance. Let us press once more through the noisy crowd, and inspect the shops and stalls. Here is exposed for sale an astounding variety of goods. Loudest in their cries, and not the least successful in attracting customers, are the butchers, who, with knife and chopper in hand, stand bellowing in stentorian tones the virtues of their meat; now inviting purchasers with their -- "Lovely, love-ly, l-ove-ly! Buy! buy buy buy -- buy!" now turning to abuse each other with a foul-mouthed virulence surpassing description. See how the foolish artisan's wife, whose face bears the evident signs of want and whose limbs shiver under her insufficient rags, lays down a little heap of shillings in return for a lump, half gristle, half bone, of questionable meat-ignorant that with half the money she might buy four times the quantity of far more healthy and sustaining food.

But now we come to luxuries. Here is a stall where lie oysters and whelks, ready stripped of their shells, offering an irresistible temptation to the miserable-looking wretches who stand around, sucking in the vinegared and peppered dainties till their stomachs are appeased, or their pockets empty. Next is a larger booth, where all manner of old linen, torn muslin, stained and faded ribbons, draggled trimming, and the like, is exposed for sale, piled up in foul and clammy heaps, which, as the slippery-tongued rogue, with a yard in his hand turns and tumbles it for the benefit of a circle of squalid and shivering women, sends forth a reek stronger than that from the basket of rotten cabbage on the next stall. How the poor wretches ogle the paltry rags, feverishly turn their money in their hands, discuss with each other in greedy whispers the cheapness or otherwise of the wares!“

George Robert Gissing (22 november 1857 – 28 december 1903)

De Nederlands dichteres en schrijfster Elisabeth Maria Post werd geboren in Utrecht op 22 november 1755. Zie ook mijn blog van 22 november 2006.en ook mijn blog van 22 november 2008 en ook mijn blog van 22 november 2009 en ook mijn blog van 22 november 2010.

Uit: Het land, in brieven

„De weenende afscheidsgroet bij de veege sponde, is slegts voor weinige oogenblikken - en zal door eeuwen van zaligheid, in dien oord, waar volmaakte liefde en vriendschap wonen, achtervolgd worden. Daar rollen nimmer tranen. Daar scheiden geen trouwe vrienden. Daar zal de naauwste vereeniging een altijdvloeiende bron van hemelwellust wezen!

Daar smaak ik eerst een vriendschap zonder smetten,

En, bij 't geluk van ze eindloos voord te zetten,

Zal ik verhoogd haar recht verstaan.

'k Zal eeuwig daar haar heil geheel ervaaren,

Verheugd zijn, dat wij zoo gelukkig waaren,

Van vroom te saamen om te gaan.

Geeft de korte duur van eenig genoegen altijd kwelling, die het gevoel van deszelfs waarde vermindert: het verwondere u dan niet, mijne vriendin! dat ik, in de bestendigheid van een geluk, wiens kragt ik levendig gevoel, - ook mijne blijdschap zoo duurzaam als haar oorzaak zoek te maken.

En is het edel oogmerk der vriendschap - elkander gelukkiger te maken; is dat geluk gelegen in de verbetering van onzen geest; die niet geschapen is, om eenen kleinen kring van vlugtige jaren, op dit toneel der onvolmaaktheid, te schitteren; maar alleen om hier die gesteldheid te verkrijgen, die hem vatbaar maakt voor de eeuwen van geluk: o hoe groot is dan de taak, die de vriendschap ons oplegt! „

Elisabeth Maria Post (22 november 1755 - 3 juli 1812)

22-11-2011 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Amerikaans-Poolse schrijver Isaac Bashevis Singer werd geboren op 21 november 1904 als Isaac Hertz Singer in Radzymin, Polen. Zie ook alle tags voor Isaac Bashevis Singer op dit blog.

Uit: Der Büßer (Vertaald door Gertrud Baruch)

„Im Jahre 1969 hatte ich zum ersten Mal Gelegenheit, die Klagemauer zu sehen, über die ich schon so viel gehört hatte. Sie sah etwas anders aus als die auf den Holzdeckel meines Gebetbuches geschnitzte Klagemauer. Da waren Zypressen zu sehen, hier jedoch konnte ich keinen einzi­gen Baum entdecken. Jüdische Soldaten bewachten den Zugang. Es war hellichter Tag, und zahlreiche Juden ver­schiedenster Art hatten sich hier eingefunden. Aschkena­sim und Sefardim waren da. Jugendliche mit schulterlan­gen Schläfenlocken, bekleidet mit Kniehosen, rabbini­schen Hüten und flachen Schuhen, unterhielten sich in ungarisch gefärbtem Jiddisch miteinander. Umringt von Neugierigen, hielt ein weiß gekleideter sefardischer Rabbi­ner in hebräischer Sprache eine Predigt über den Messias. Manche Besucher sagten das Totengebet auf, manche psalmodierten das Achtzehngebet. Einige schlangen sich Gebetsriemen um den Arm, andere wiegten den Ober­körper, während sie Psalmen rezitierten. Bettler baten mit ausgestreckter Hand um Almosen, manche feilschten sogar mit ihren Wohltätern. Vierundzwanzig Stunden am Tag betrieb hier der Allmächtige sein Geschäft.
Ich stand da und betrachtete die Mauer und die benach­barten, von Arabern bewohnten Straßen. Die Häuser, so schien es mir, hielten sich wie durch ein Wunder aufrecht, eins überragte das andere, und alle reckten sich und drän­gelten, um eine bessere Aussicht auf die Steinmauer zu haben, die als Erinnerung an den heiligen Tempel stehen­geblieben ist. Die Sonne brannte, er herrschte eine trockene Hitze, und überall roch es nach Wüste, uralter Zerstörung und jüdischer Ewigkeit.

Plötzlich kam ein schmächtiger Mann, der einen Kaftan und einen Samthut trug, auf mich zu. Dort, wo sein Man­tel auseinanderklaffte, war ein breiter Gebetsschal zu se­hen, dessen Fransen ihm fast bis zu den Knien reichten. Er hatte einen weißlichen Bart, aber ein jugendliches Ge­sicht. Seine Augen, so dunkel wie schwarze Kirschen, bezeugten, daß er ein junger, früh ergrauter Mann war.“

Isaac Bashevis Singer (21 november 1904 – 24 juli 1991)

Portret door Sylvia Ary, 1935

De Amerikaanse schrijfster en literatuurwetenschapster Marilyn French werd geboren op 21 november 1929 in New York. Zie ook mijn blog van 21 november 2007  en ook mijn blog van 21 november 2008 en ook mijn blog van 21 november 2009 en ook mijn blog van 21 november 2010.

Uit: Tochter ihrer Mutter  (Vertaald door Cornelia Holfelder)

„MEINE MUTTER IST alt geworden, obwohl sie immer behauptet hat, sie werde jung sterben. Während meiner ganzen Kindheit erklärte sie mir immer wieder warnend - drohend? -, daß sie wegen ihres schwachen Herzens dieses Jammertal frühzeitig verlassen werde; mein robuster, bäurischer Vater hingegen werde ewig leben, die Erinnerung an die von ihr mit soviel Mühe zubereiteten Mahlzeiten in Schweinefleisch und Bohnen aus der Dose ertränken und es sich dabei nicht minder schmecken lassen. Als ich mit fünfzehn eines Nachmittags heimlich in den Schubladen ihrer Kommode stöberte - wohl in der Hoffnung, irgendeinen Hinweis darauf zu finden, was ich ihr bedeutete -, stieß ich auf einen versiegelten Umschlag mit der Aufschrift "nach meinem Tode zu öffnen". Ich riß ihn zornig auf, förderte ein Blatt Schreibpapier daraus zutage und erfuhr, daß ihr Limoges-Service für acht Personen (das nicht mehr ganz vollständig war), ihre fünf kristallenen Wassergläser (eines war kaputtgegangen) sowie ihr Tafelsilber, ebenfalls für acht Personen, zu gleichen Teilen an meine Schwester und mich übergehen sollten. Noch immer wütend, zündete ich das Blatt an, und als es in Flammen aufging, warf ich es in meiner Panik ins Klo. Weil das Papier weiterbrannte, warf ich hastig den Klodeckel zu, ohne zu bedenken, daß er aus Plastik und folglich leicht entflammbar war. Als die Klobrille zu brennen anfing, rief ich die Feuerwehr.“

Marilyn French (New York, 21 november 1929 – 2 mei 2009)

De Nederlandse schrijfster Margriet de Moor werd als Margaretha Maria Antonetta Neefjes op 21 november 1941 in Noordwijk geboren. Zie ook mijn blog van 21 november 2008 en ook mijn blog van 21 november 2009 en ook mijn blog van 21 november 2010.

Uit: De virtuoos

‘De a,’ – hij gaat tot handelen over – ‘is open en rond van vorm.’

Deze kus is een overmeestering. Mijn stomme gelukskreet (ah!) bestaat ook uit verbazing. Deze beslistheid? Deze mannelijkheid? Zelfs niet op het moment, een uur geleden, of twee uur, wie let er nou op de tijd, toen ik zijn verlangen dan toch domweg begon te zien…

Hij fluistert boven mijn lippen: ‘Je moet niet alleen je mond wijd opendoen, maar ook, en vooral, je keel. Wil je deze belangrijke klinker maken dan moet je, zeg ik je, je tong plat neerleggen.’

Ik gehoorzaam. Ik leer. Mijn hoofd wordt op het kussen gedrukt.

Hij dringt aan: ‘Platter, veel passiever, hoor eens, je mag op geen enkele andere sensatie uit zijn…’

Ademhaling, Stilte en verstikte keelklanken. O!

(Lippen rond, de ruimte vanbinnen intact…) Dat de geheimste hoeken van mijn mond worden doorzocht, afgetast en tot leven gebracht – punten, bogen, akkoord: deze koepel denk je je in als de koepel van een immens gewelf –, brengt mij in een sfeer van ijver en aandacht die ik tot diep in mijn binnenste voel.

Maar persoonlijk zou ik, als de les toch doorgaat, nu liever wat afdwalen.“

Margriet de Moor (Noordwijk, 21 november 1941)

De Duitse dichteres en schrijfster Kerstin Preiwuß werd geboren op 21 november 1980 in Lübz en groeide op in Plau am See en Rostock. Zie ook mijn blog van 21 november 2008 en ook mijn blog van 21 november 2009 en ook mijn blog van 21 november 2010
 

altweibertag

angst zeichnet die wand ab
hinter der ich sitze
draußen verfällt regen
messbares kichern der nymphen
oder der sirenen
höre ich sie weil ich innendrin selig bin?

das glaube nicht
was unentwegt klingt
sind wörter, schnell
wachsende weiden
wund von innen
nach außen gekrümmt

liegt's brustbein offen
klafter in den bäumen
borke übersprungener knochen

sieh mich an
sieh mich an bis zum grund
du kannst mich einsehen bis zum grund
bloß hab ein einsehen mit mir:
niemand, der es verdient
nicht geborgen zu sein

Kerstin Preiwuß (Lübz, 21 november 1980)

De Oostenrijkse schrijfster en vertaalster Veza Canetti werd als Venetiana Taubner-Calderon geboren op 21 november 1897 in Wenen. Zie ook mijn blog van 21 november 2008 en ook mijn blog van 21 november 2009 en ook mijn blog van 21 november 2010 

Uit: Briefe an Georges

„Und was die beiden anderen Autoren anlangt, er kennt vielleicht zehn Seiten Kafka und zwanzig Seiten Joyce, der Vortrag wird dennoch glänzend sein, was ich nur fürchte – das sind Hörer, ich fürchte die Fragen. Bei Proust kann man sie nicht beantworten, das sind keine einfachen Sätze und Andeutungen. Weisst Du was, er gab mir Proust vom zweiten Band an zu lesen, der erste fehlte, er sagte das ist ganz egal und natürlich verstand ich dieses herrliche Werk nicht. Ich schreib ihm jetzt eigens immer darüber ums ihm schmackhaft zu machen, so Szenen wie bei den Guermantes, das regt ihn auf. Bitte sei wieder lieb zu ihm und schrei nicht mit ihm, einmal bin ich Dir sogar

dankbar, denn das gibt ihm doch zu denken, und wie Du recht hast mit dem Plan! wie das richtig ist! Wie Du ihn retten könntest wenn er den Plan noch macht! Hier hab ich monatelang sekkiert, arbeit an den Vorträgen, es ist nicht die 50 Pfund es sind tausende Pfund. Er kann sie hier im Land zehn Mal wiederholen, auch im B.B.C., ich übersetze sie indessen, er kann damit im Kontinent reisen, er kann sie drucken, er kriegt hier ein Vermögen für ein Essay, nichts wird hergegeben und dann fall ich zusammen. Ich bin bestimmt ein Melancholiker der aber sehr manische Zeiten hat, wie jetzt, wo ich

hundert Dinge unternommen hab von denen etliches wieder gelingen wird, wie das mit Deutschland, das ich hinter seinem Rücken machte, der Verlag war ihm zu unbekannt! Mach ihn bekannt, schrie ich! Der bekannte Verlag Knopf hat nichts für ihn erreicht weil er es nicht nötig hatte sich einzusetzen, geht das Buch nicht gehn hundert andere. Dieser unbekannte Verlag muss sich einsetzen, denn er hat noch keine grossen Autoren. Dieser Kampf, diese Streitigkeiten, dan war er überglücklich dass die Dramen endlich in Buchform herauskommen. Dem deutschen Verleger musst ich schreiben Du hast die Lebensbeschreibung geschickt, ich konnt ihn nicht desavouieren, ich folge Dir und sandte nur die Daten.“

Veza Canetti (21 november 1897 – mei 1963)

De Britse schrijfster Freya North werd geboren op 21 november 1967 in Londen. Zie ook mijn blog van 21 november 2008 en ook mijn blog van 21 november 2009 en ook mijn blog van 21 november 2010.

Uit: Pip

“There’s really not that much difference between lap dancing and doing what I do,’ Pip proclaimed in a very matter-of-fact way over a robust but imaginative dinner that her uncle Django had spent the afternoon preparing in celebration of his three nieces’ weekend visit home to Derbyshire. Django spooned a large portion of something alarmingly beige on to his plate and appeared to contemplate it at length. In fact, he was considering his eldest niece’s words, wondering if he’d misheard, wondering if Pip had changed jobs; wondering, basically, what on earth he was going to do with her. Pip’s two younger sisters, Fen and Cat, sniggered into their semolina. Django had proudly called in ‘polenta’. But that was imaginative both with the truth and with the ingredients of the dish itself.
The Three sisters tactfully referred to it as ‘polenta’ because they, too, were being imaginative with the truth as well as heedful of the chef’s sensitivities. Having been brought up single-handedly by their uncle Django, the McCabe girls were well accustomed to his eccentricities and loved him all the more because of them. He devoted the same imaginative attention to idiosyncratic detail in his dress sense as to his cooking. The sisters saw nothing untoward about pea soup with tuna and stilton, or rhubarb crumble with Jelly Babies instead of rhubarb. They had never gone hungry and their taste buds had developed a commendable and valuable robustness. Nor did they think it odd that a man in his late sixties should dress in the souvenirs of his colourful past. Today, as Django dollaped polenta on to his plate and enlivened it with a hearty slosh of Henderson’s Relish, he tucked his paisley cravat (he’d partied with the Kinks in the 1960′s) into his cambric shirt, and loosened the enormous buckled belt he’d acquired at some free festival or other, currently holding a pair of jeans Clint Eastwood would have coveted for a Spaghetti Western.”

Freya North (Londen, 21 november 1967)



Zie voor nog meer schrijvers van de 21e november ook mijn vorige blog van vandaag.

21-11-2011 om 19:20 geschreven door Romenu  

Vandaag precies 200 jaar geleden stierf de Duitse dichter en schrijver Heinrich von Kleist. Kleist schoot op die dag bij de Kleine Wannsee in het zuidwesten van Berlijn eerst zijn vriendin Henriette Vogel en daarna zichzelf dood. Zie ook alle tags voor Heinrich von Kleist op dit blog

Das letzte Wort an Ulrike

An Ulrike von Kleist, 21. November 1811.

An Fräulein Ulrike von Kleist Hochwohlgeb. zu Frankfurt a. Oder.

Ich kann nicht sterben, ohne mich, zufrieden und heiter, wie ich bin, mit der ganzen Welt, und somit auch, vor allen Anderen, meine theuerste Ulrike, mit Dir versöhnt zu haben. Laß sie mich, die strenge Äußerung, die in dem Briefe an die Kleisten enthalten ist laß sie mich zurücknehmen; wirklich, Du hast an mir gethan, ich sage nicht, was in Kräften einer Schwester, sondern in Kräften eines Menschen stand, um mich zu retten: die Wahrheit ist, daß mir auf Erden nicht zu helfen war. Und nun lebe wohl; möge Dir der Himmel einen Tod schenken, nur halb an Freude und unaussprechlicher Heiterkeit dem meinigen gleich: das ist der herzlichste und innigste Wunsch, den ich für Dich aufzubringen weiß.

Stimmings bei Potsdam.

    d. – am Morgen meines Todes.  Dein Heinrich.

Heinrich von Kleist (18 oktober 1777 - 21 november 1811)

Alexander Beyer (Kleist) en Meret Becker (Henriette Vogel) in de tv-film Die Akte Kleist