De Zuidafrikaanse schrijfster Nadine Gordimer werd geboren op 20 november 1923 in Springs. Zie ook alle tags voor Nadine Gordimer op dit blog.

Uit: The Moment Before the Gun Went Off

“Marais Van der Vyver shot one of his farm labourers, dead.

An accident. There are accidents with guns every day of the week: children playing a fatal game with a father's revolver in the cities where guns are domestic objects, and hunting mishaps like this one, in the country. But these won't be reported all over the world. Van der Vyver knows his will be. He knows that the story of the Afrikaner farmer - a regional Party leader and Commandant of the local security commando - he, shooting a black man who worked for him will fit exactly their version of South Africa. It's made for them. They'll be able to use it in their boycott and divestment campaigns. It'll be another piece of evidence in their truth about the country. The papers at home will quote the story as it has appeared in the overseas press, and in the back-and-forth he and the black man will become those crudely-drawn figures on anti-apartheid banners, units in statistics of white brutality against the blacks quoted at United Nations - he, whom they will gleefully call 'a leading member' of the ruling Party.People in the farming community understand how he must feel. Bad enough to have killed a man, without helping the Party's,  the government's, the country's enemies, as well.They see the truth of that. They know, reading the Sunday papers, that when Van der Vyver is quoted saying he is 'terribly shocked', he will 'look after the wife and children', none of those Americans and English, and none of those people at home who want to destroy the white man's power will believe him. And how they will sneer when he even says of the farm boy (according to one paper, if you can trust any of those reporters), 'He was my friend. I always took him hunting with me: Those city and overseas people don't know it's true: farmers usually have one particular black boy they like to take along with them in the lands: you could call it a kind of friend, yes, friends are not only your own white people, like yourself, you take into your house, pray with in church and work with on the Party committee. But how can those others”

Nadine Gordimer (Springs. 20 november 1923)

De Russische schrijfster en scenariste Viktoria Tokareva werd geboren op 20 november 1937 in Leningrad (Sint Petersburg). In 1958 voltooide zij haar studie piano aan het Conservatorium van Leningrad. In 1969 behaalde ze een graad draaiboek schrijven aan het Statelijk Instituut voor Cinematografie. Tijdens het werken als zanglerares aan een muziekschool voor kinderen en later als een televisie-editor begon ze te schrijven. Haar eerste verhaal „Dag zonder liegen“ werd gepubliceerd in 1964. Als gevolg hiervan werd haar aangeboden om een script voor een filmproject te schrijven. In 1968 verscheen haar eerste film Literatuuruur (Урок литературы). Meer verhalen zijn gepubliceerd in de volgende jaren in de toonaangevende Sovjet-literaire tijdschrift Novy Mir en Junost. In 1969 kwam haar eerste boek, „Over wat er niet was“ uit. In de eerste 15 jaar na de ineenstorting van het Sovjet-systeem werden meer dan 10 bundels gepubliceerd met oude en nieuwe verhalen.

Uit: Alle meine Feinde und andere Erzählungen (Vertaald door Angelika Schneider)

„Alle meine Feinde

Eines Morgens setzte ich mich an meinen Schreibtisch, nahm ein Blatt Papier und schrieb an den oberen Rand: Alle meine Feinde. Dann konzentrierte ich mich und zählte meine Feinde mit Namen auf.

anka

tanka

wanka

Ich dechiffriere:

Anka – das ist meine Haushälterin.

Tanka – das ist die Frau meines Vaters.

Wanka – das ist mein Nachbar auf der Datscha.

Anka – ist ein Feind im Inneren des Hauses.

Tanka – ist ein Feind außerhalb des Hauses.

Wanka – ist ein Feind direkt hinterm Zaun.

Meine Feinde sind mir ganz nah. Irgendwas ist da wohl schiefgelaufen. Man muss etwas tun. Aber was?

Soll ich in den Wald laufen zu den Partisanen? Und meine Feinde der Reihe nach umlegen?

Heutzutage ist es Mode, zum Psychoanalytiker zu gehen. Aber wozu die Zeit und das Geld aufwenden? Ich kann das selbst auseinandernehmen, ich bin meine eigene Psychoanalytikerin.

›Na dann los‹, sag ich mir, ›fangen wir an, schön einer nach dem anderen …‹

anka

Meine Tochter hat ein Kind geboren, »Vater anonym«, wie sie amtlich hat eintragen lassen. Es ist vom ›Erstbesten‹, sozusagen. Sie hat mir erklärt, dass das alles nach ihrer Mittlere-Reife-Prüfung passiert sei. Sie hat also noch eine zweite Art Reifeprüfung gemacht, die Prüfung zur Erwachsenen.

Meine Tochter verändert sich nur wenig. Ich erinnere mich noch genau an sie als Säugling, als Krabbelkind und als Sechsjährige. Jetzt ist sie achtzehn, hat noch immer ein Kindergesicht und einen Blick, der ins Nirgendwo gerichtet ist, als ob sie irgendwohin blickt, aber nichts sieht.“

 
Viktoria Tokareva (Leningrad, 20 november 1937)

De Amerikaanse schrijver Don DeLillo werd op 20 november 1936 geboren in New York City als zoon van Italiaanse immigranten. Zie ook mijn blog van 20 november 2008 en ook mijn blog van 20 november 2009 en ook mijn blog van 20 november 2010.

Uit: Point Omega

„There was a man standing against the north wall, barely visible. People entered in twos and threes and they stood in the dark and looked at the screen and then they left. Sometimes they hardly moved past the doorway, larger groups wandering in, tourists in a daze, and they looked and shifted their weight and then they left.

There were no seats in the gallery. The screen was freestanding, about ten by fourteen feet, not elevated, placed in the middle of the room. It was a translucent screen and some people, a few, remained long enough to drift to the other side. They stayed a moment longer and then they left.

The gallery was cold and lighted only by the faint gray shimmer on the screen. Back by the north wall the darkness was nearly complete and the man standing alone moved a hand toward his face, repeating, ever so slowly, the action of a figure on the screen. When the gallery door slid open and people entered, there was a glancing light from the area beyond, where others were gathered, at some distance, browsing the art books and postcards. The film ran without dialogue or music, no soundtrack at all. The museum guard stood just inside the door and people leaving sometimes looked at him, seeking eye contact, some kind of understanding that might pass between them and make their bafflement valid. There were other galleries, entire floors, no point lingering in a secluded room in which whatever was happening took forever to happen.

The man at the wall watched the screen and then began to move along the adjacent wall to the other side of the screen so he could watch the same action in a flipped image. He watched Anthony Perkins reaching for a car door, using the right hand. He knew that Anthony Perkins would use the right hand on this side of the screen and the left hand on the other side. He knew it but needed to see it and he moved through the darkness along the side wall and then edged away a few feet to watch Anthony Perkins on this side of the screen, the reverse side, Anthony Perkins using the left hand, the wrong hand, to reach for a car door and then open it.

But could he call the left hand the wrong hand?“

Don DeLillo (New York City, 20 november 1936)

De Engelse dichter en schrijver Thomas Chatterton werd geboren op 20 november 1752 in Bristol als zoon van een koster. Zie ook mijn blog van 20 november 2008 en ook mijn blog van 20 november 2009 en ook mijn blog van 20 november 2010.

Picture of Autumn

When autumn, bleak and sun-burnt, do appear,

With his gold hand gilting the falling leaf,

Bringing up winter to fulfil the year,

Bearing upon his back the riped sheaf;

When all the hills with woody seed are white,

When levying fires, and lemes, do meet from far the sight:

When the fair apple, rudde as even sky,

Do bend the tree unto the fructile ground.

When juicy pears, and berries of black dye,

Do dance in air and call the eyne around;

Then, be the even foul, or even fair,

Methinks my hearte's joy is stained with some care.

On Happienesse

MAIE Selynesse on erthes boundes bee hadde?

Maie yt adyghte yn human shape bee founde?

Wote yee, ytt was wyth Edin's bower bestadde,

Or quite eraced from the scaunce-layd grounde,

Whan from the secret fontes the waterres dyd abounde?

Does yt agrosed shun the bodyed waulke,

Lyve to ytself and to yttes ecchoe taulke?

All hayle, Contente, thou mayde of turtle-eyne,

As thie behoulders thynke thou arte iwreene,

To ope the dore to Selynesse ys thyne,

And Chrystis glorie doth upponne thee sheene.

Doer of the foule thynge ne hath thee seene;

In caves, ynn wodes, ynn woe, and dole distresse,

Whoere hath thee hath gotten Selynesse.

Thomas Chatterton (20 november 1752  - 5 augustus 1770)
Chatterton in zijn mansarde door John Joseph Barker

20-11-2011 om 18:38 geschreven door Romenu  

De Iraanse dichteres, vertaalster en mensenrechten-advocate Sheema Kalbasi werd geboren op 20 november 1972 in Teheran. Zie ook mijn blog van 20 november 2008 en ook mijn blog van 20 november 2009 en ook mijn blog van 20 november 2010.

Lessen one: A patient dies

Today in my morning round,

Another patient died.

Waiting so patiently for Him to arrive

I saw him leave the bed

With no color on his wings

Another angel at his side.

To the so called bridge of death

Distant vista.

Bleating cries within my sad heart.

Me and my body standing cold

the white uniform crying for cure

no light and the sound of secrets.

All the lectures, all the nursing clams.

the grace of death, pointing at the flying waves.

Bleached with sadness, I walked through the hall.

Deeply I cry, not for the first time

Although it is the first I meet Death.

The rest of the day minding every inch of my bones,

My eyes not clear, but filled with trembling fireflies

Softly we come, softly we go,

Mute path? Not too eager?

For the farewell is on our side!

1 and 9

Stars

are shining close

the taste of a summer night...
a quiet night

on the skin
is the light kiss of a fallen leaf

I, barefoot and warm am walking naked.

Sheema Kalbasi (Teheran, 20 november 1972)

De Duitse schrijfster Ursula Ziebarth werd geboren op 20 november 1921 in Berlijn. Haar relatie en correspondentie met Gottfried Benn behoort tot de Duitse literatuurgeschiedenis. Zij studeerde 1940-1945 in Berlijn, Heidelberg, Straatsburg en dan weer in Berlijn Geschiedenis, Kunstgeschiedenis en Germanistiek. In het najaar van 1947, begin 1948 verhuisde ze naar Worpswede. In mei 1955 werd zij via bemiddeling door Benn, lectrice bij de Keulse uitgeverij Winkler, waar zij echter weer meteen ontslag nam. Van 1955-1986 werkte ze bij het ​​Duitse Instituut voor Economisch Onderzoek in Berlijn. In 1949 publiceerde ze een gedicht in het tijdschrift Merian, 1955, een verhaal in accenten, 1976, een boek bij Neske, heksen dineren met Benn-sectie (Het is leuk om te denken van Orpheus), 1979 bij Piper Ein Kinderspiel, 1991 bij S. Fischer Een vrouw van goud.

Uit: Ein Kinderspiel

»SPIEGEL: noch nie hat jemand wissend beschrieben, was ihr in euerem Wesen seid.

Ihr, wie mit lauter Löchern von Sieben erfüllten Zwischenräume der Zeit.

Ihr, noch des leeren Saales Verschwender -, wenn es dämmert, wie Wälder weit ... Und der Lüster geht wie ein Sechzehn-Ender durch eure Unbetretbarkeit. Manchmal seid ihr voll Malerei Einige scheinen in Euch gegangen -, andere schicktet ihr scheu vorbei.«' In Jericho, vor zehntausend Jahren, mußten Menschen sich über Wasser beugen um ein zerfließendes, schon von ihrem Atem bewegbares Bild von sich selbst zu erblicken, ihren eigenen Augen zu begegnen, zu erstaunen vor sich. In der Menschheit ältester Stadt, in eben diesem Jericho, haben Archäologen keine Spiegel gefunden. Zweitausend Jahre später (achttausend Jahre vor uns ist das immer noch) lebten im anatolischen (^atalhüyük Menschen städtisch zusammen, und diese Städter hinterließen Spiegel, aus Obsidian gemachte, das ist schwarzes vulkanisches Naturglas, man polierte es in (^atalhüyük so fein, daß jeder sich in ihm entgegensehen konnte und im finsteren Glanz der blank geriebenen Erdausspeiung eine dunkle Wahrnehmung von seinem Gesicht gewann.

Perser, Ägypter, Juden besaßen polierte Metallscheiben, um sich zu spiegeln, Homer berichtet von Spiegelflächen aus Gold, es gab also Menschen, die sich in ihren Spiegeln entrückt in den Sonnenschimmer des Goldes sahen. Römer hatten Bronzespiegel, in Schottland fand man zu Spiegeln polierte Steinplatten der jüngeren Steinzeit. Der Mensch bedarf der Spiegel als einem Mittel der Erkenntnis, er will ein Bild von sich sehen können.

Wir Heutigen haben silberhintergossene Glasspiegel. Mit einer Versilberungs- und einer Reduktionsflüssigkeit wird chemisch Silber hinter Glas gebracht, nur 1/16000 Millimeter beträgt der Durchmesser des Silberhauches, der das Spiegelwunder bewirkt.“

Ursula Ziebarth (Berlijn, 20 november 1921)

De Russische dichteres en schrijfster Zinaida Nikolaevna Hippius werd als kind van uit Duitse familie geboren op 20 november in Beljov bij Tula. Zij was sinds 1888 met de filosoof Dmitri Merezjkovski getrouwd. Hun huwelijk duurde, hoewel blijkbaar niet fysiek voltrokken, 52 jaar. Ze publiceerde ook onder het pseudoniem Anton Krainy. Voor een lange tijd stond Hippius in de schaduw van haar man, die zelfs als kandidaat voor de Nobelprijs voor de Literatuur beschouwd werd. Net als vele andere schrijversvrouwen maakte ze haar eigen behoeften ondergeschikt aan die van haar man. Overal, waar het echtpaar langer verbleef, opende het een literair salon en werd het al snel het middelpunt van een kring van jonge schrijverstalenten. Hippius was een dappere intellectuele die niet terugschrok voor strenge esthetische oordelen. Haar artikel schreef ze onder een pseudoniem, of ondertekende zij met S. Hippius om het geslacht van de auteur te verbergen. Die tragedie van een schrijver om te wonen en te werken in ballingschap vormde een constante in haar werk.

Stille

Auf den Straßen weiße Stille.
Und ich hör mein Herz nicht mehr.
Herz, ist Schweigen nun dein Wille?
Weiße Stille, stille Stille…

Weiße Stadt im Schnee – erstehe!
Mond – mit Blut befleckte Schild.
Was nun kommt, ob ich’s verstehe?...
Herz, mein Herz, ersteh, erstehe!

Aufersteheung – nicht für alle.
Still und weiß, wie tot, der Schnee.
Sünde hüllt die Stadt – ich balle
Lei die Faust und wein – um alle.

Niet-liefde

Je beukt mijn luiken, als wind en regen,

Als nachtwind zing je: "Je bent van mij!"

Ik ben de chaos, jou toegenegen,

Je vriend van vroeger: "Doe open jij!"

Ik wil de luiken niet openmaken,

Mijn angst verbergend houd ik ze dicht.

Ik hoed en koester en blijf bewaken:

Mijn laatste liefde, mijn laatste licht.

De chaos schatert; hij roept, de blinde:

"Je sterft in boeien, trek ze toch stuk!

Je weet, in vrijheid is 't heil te vinden,

Niet-liefde, vrijheid - dat is geluk."

Steeds kouder wordend zeg ik gebeden,

Om liefde smeek ik, een zwak gebed...

Mijn handen beven als 'k moegestreden

Mijn vensterluiken wijd open zet.

Vertaald door M. Wiebes en M. Berg

Zinaida Hippius (20 november 1869 - 9 september 1945)

Portret door Ilja Repin, 1884

De Zweedse schrijfster Selma Lagerlöf werd geboren op 20 november 1858 in Östra Emterwik in Zweden. Zie ook alle tags voor Selma Lagerlöf op dit blog.

Uit: Niels Holgersson's wonderbare reis (Vertaald door Margaretha Meijboom) 

„Buiten was het allerheerlijkst lenteweer. ’t Was nog niet later in ’t jaar dan de 20^ste Maart, maar de jongen woonde in de gemeente West Vemmenhög, heel in ’t zuiden van Skaane, en daar was de lente al in vollen gang. De boomen waren nog niet groen, maar alles stond frisch en vol knoppen. Er was water in alle greppels, en het hoefblad stond in bloei aan den kant van den greppel. Al ’t kreupelhout, dat op het steenen walletje om den akker groeide, was bruin en glanzend geworden. Het beukenbosch in de verte stond als ’t ware te zwellen, en werd ieder oogenblik dichter. De hemel was hoog en helder blauw. De huisdeur stond op een kier, zoodat men in de kamer de leeuweriken hoorde zingen. De kippen en ganzen liepen in den tuin, en de koeien, die zelfs in den stal de lentelucht voelden, begonnen nu en dan te loeien. De jongen las en knikkebolde, en streed tegen den slaap.

“Neen, ik wil niet slapen,” dacht hij, “want dan kom ik er den heelen morgen niet door.”

Maar hoe dat nu kwam—hij sliep in.

Hij wist niet, of hij lang of kort geslapen had, maar hij werd wakker door een licht gedruisch achter hem. Op de vensterbank recht voor den jongen stond een spiegeltje, en daarin kon hij bijna de heele kamer zien. Juist toen nu de jongen het hoofd oplichtte, keek hij toevallig in den spiegel, en toen zag hij, dat de deksel van Moeders kist openstond.

Nu had Moeder een groote, zware, met ijzer beslagen eikenhouten kist, die nooit iemand anders dan zijzelf mocht opendoen. Daar bewaarde Moeder alles, wat zij van haar moeder geërfd had, en waar zij bizonder goed op paste. Daar lagen een paar ouderwetsche boerinnenpakjes van rood laken met korte lijfjes en geplooide rokken, en met kralen versierd borststuk. Daar waren gesteven witte hoofddoeken en zware zilveren broches en kettingen. De menschen wilden nu zooiets niet meer dragen, en Moeder had er al vaak aan gedacht, die oude dingen weg te doen, maar zij had het niet over haar hart kunnen verkrijgen.

Nu zag de jongen in den spiegel heel duidelijk, dat de deksel van die kist open stond. Hij kon niet begrijpen hoe dat gekomen was, want Moeder had de kist afgesloten, eer ze heenging. ’t Zou Moeder niet overkomen, dat zij de kist open liet, als hij alleen thuis was.

Hij vond het griezelig. Hij was bang, dat een dief de kamer was binnengeslopen. Hij durfde zich niet verroeren, maar zat stil in den spiegel te staren.“

Selma Lagerlöf (20 november 1858 – 16 maart 1940)

Op een 20 Kronen biljet

20-11-2011 om 18:33 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse dichteres Sharon Olds werd geboren op 19 november 1942 in San Francisco. Zie ook alle tags voor Sharon Olds op dit blog.

The Borders

To say that she came into me,
from another world, is not true.
Nothing comes into the universe
and nothing leaves it.
My mother—I mean my daughter did not
enter me. She began to exist
inside me—she appeared within me.
And my mother did not enter me.
When she lay down, to pray, on me,
she was always ferociously courteous,
fastidious with Puritan fastidiousness,
but the barrier of my skin failed, the barrier of my
body fell, the barrier of my spirit.
She aroused and magnetized my skin, I wanted
ardently to please her, I would say to her
what she wanted to hear, as if I were hers.
I served her willingly, and then
became very much like her, fiercely
out for myself.
When my daughter was in me, I felt I had
a soul in me. But it was born with her.
But when she cried, one night, such pure crying,
I said I will take care of you, I will
put you first. I will not ever
have a daughter the way she had me,
I will not ever swim in you
the way my mother swam in me and I
felt myself swum in. I will never know anyone
again the way I knew my mother,
the gates of the human fallen.

Primitive

I have heard about the civilized,
the marriages run on talk, elegant and honest,

rational. But you and I are
savages. You come in with a bag,
hold it out to me in silence.
I know Moo Shu Pork when I smell it
and understand the message: I have
pleased you greatly last night. We sit
quietly, side by side, to eat,
the long pancakes dangling and spilling,
fragrant sauce dripping out,
and glance at each other askance, wordless,
the corners of our eyes clear as spear points
laid along the sill to show
a friend sits with a friend here.

Sharon Olds (San Francisco, 19 november 1942)

De Amerikaanse schrijver en literaire biograaf Mark Harris (eig. Mark Harris Finklestein) werd geboren op 19 november 1922 in Mount Vernon, New York. Zie ook mijn blog van 19 november 2010.

Uit: The Southpaw

"I have seen many a pitcher, but there's few that throw as beautiful as Pop. He would bring his arm around twice and then lean back on 1 leg with his right leg way up in the air, and he would let that left hand come back until it almost touched the ground behind, and he looked like he was standing on 1 leg and 1 arm and the other 2 was in the air, and then that arm would come around and that other leg would settle down toward the earth, and right in about there there was the least part of a second when his uniform was all tight on him, stretched out tight across his whole body, and then he would let fly, and that little white ball would start on its way down the line toward Tom Swallow, and Pop's uniform would get all a-rumple again, and just like it was some kind of a magic machine, the split-second when the uniform would rumple up there would be the smack of the ball in Tom's mitt, and you realized that ball had went 60 feet 6 inches in less than a second, and you knowed that you seen not only Pop but also a mighty and powerful machine, and what he done looked so easy you thought you could do it yourself because he done it so effortless, and it was beautiful and amazing, and it made you proud."

Mark Harris (19 november 1922 - 30 mei 2007) 

De Oostenrijkse dichter, schrijver en vertaler Christoph Wilhelm Aigner werd geboren op 18 november 1954 in Wels. Zie ook mijn blog van 19 november 2009 en ook mijn blog van 19 november 2010.

In den See

Leise wie eine Katze
der Lichtstraße des Monds entlang

Aufs eigene Spiegelbild legen

Das Wasser macht einen Schluck
seine Haut durchlaufen Kreise

Verführungen

Wieder stochern Blitze am Horizont
bleibt einer hängen und macht die blühende Flamme
Das zieht ich laufe komm an bei der Asche
Hab doch noch nie einen Phönix gesehn

Wie man das Ende einer Zuneigung spürt

Es ist wie
über flüssige
Stufen gehen

Christoph Wilhelm Aigner (Wels, 18 november 1954)

De Duitse schrijfster Anna Seghers werd op 19 november 1900 geboren in Mainz als Anna Reiling. Zie ook alle tags voor Anna Seghers op dit blog.

Uit: Das siebte Kreuz

“Das ist das Land, von dem es heisst, dass die Geschosse des letzten Krieges jeweils die Geschosse des vorletzten aus der Erde wühlen. Diese Hügel sind keine Gebirge. Jedes Kind kann Sonntags zu Kaffee und Streuselkuchen sein, Verwandten im jenseitigen Dorf besuchen und zum Abendläuten zurück sein. Doch diese Hügelkette war lange der Rand der Welt – jenseits begann die Wildnis, das unbekannte Land. Diese Hügel entlang zogen die Römer den Limes. So viele Geschlechter waren verblutet, seitdem sie die Sonnenaltäre der Kelten hier auf den Hügeln verbrannt hatten, so viele Kämpfe durchgekämpft, dass sie jetzt glauben konnten, die besitzbare Welt sei endgültig umzäunt und gerodet. Aber nicht den Adler und nicht das Kreuz hat die Stadt dort unten im Wappen behalten, sondern das keltische Sonnenrad, die Sonne, die Marnets Äpfel reift. Hier lagerten die Legionen und mit ihnen alle Götter der Welt, städtische und bäuerliche, Judengott und Christengott, Astarte und Isis, Mithras und Orpheus. Hier riss die Wildnis, da, wo jetzt Ernst aus Schmiedtheim bei den Schafen steht, ein Bein vorgestellt, einen Arm in der Hüfte, und ein Zipfelchen seines Schal steht stracks ab, als wehe beständig ein Wind. In dem Tal in seinem Rücken, in der weichen verdunsteten Sonne, sind die Völker gargekocht worden. Norden und Süden, Osten und Westen haben ineinandergebrodelt, aber das Land wurde nichts von alledem und behielt doch von allem etwas. Reiche wie farbige Blasen sind aus dem Land im Rücken des Schäfers Ernst herausgestiegen und fast sofort zerplatzt. Sie hinterliessen keinen Limes und keine Triumphbögen und keine Heerstrassen, nur ein paar zersprungene Goldbänder von den Fussknöcheln ihrer Frauen. Aber sie waren so zäh und unausrottbar wie Träume. Und so stolz steht der Schäfer da, so vollkommen gleichmütig, als wüsste er all das und stünde nur darum so da, und vielleicht, wenn er auch nichts davon weiss, steht er wirklich darum so da. Dort, wo die Chaussee in die Autobahn mündet, wurde das Frankenheer gesammelt, als man den Übergang über den Main suchte. Hier ritt der Mönch herauf zwischen Mangolds und Marnets Gehöft, hinein in vollkommene Wildnis, die von hier aus noch keiner betreten hatte, ein zarter Mann auf einem Eselchen, die Brust geschützt mit dem Panzer des Glaubens, gegürtet mit dem Schwert des Heils, und er brachte die Evangelien und die Kunst, Äpfel zu okulieren.”

Anna Seghers (19 november 1900 – 1 juni 1983)

19-11-2011 om 19:15 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse dichter Alan Tate werd geboren op 19 november 1899 in de buurt van Winchester, Kentucky. Zie ook alle tags voor Alan Tate op dit blog.

Aeneas At Washington

I myself saw furious with blood

Neoptolemus, at his side the black Atridae,

Hecuba and the hundred daughters, Priam

Cut down, his filth drenching the holy fires.

In that extremity I bore me well,

A true gentleman, valorous in arms,

Distinterested and honourable. Then fled

That was a time when civilization

Run by the few fell to the many, and

Crashed to the shout of men, the clang of arms:

Cold victualing I seized, I hoisted up

The old man my father upon my back,

In the smoke made by sea for a new world

Saving little—a mind imperishable

If time is, a love of past things tenuous

As the hesitation of receding love.

(To the reduction of uncitied littorals

We brought chiefly the vigor of prophecy,

Our hunger breeding calculation

And fixed triumphs)

I saw the thirsty dove

IN the glowing fields of Troy, hemp ripening

And tawny corn, the thickening Blue Grass

All lying rich forever in the green sun.

I see all things apart, the towers that men

Contrive I too contrived long, long ago.

Now I demand little. The singular passion

Abides its object and consumes desire

In the circling shadow of its appetite.

There was a time when the young eyes were slow,

Their flame steady beyond the firstling fire,

I stood in the rain, far from home at nightfall

By the Potomac, the great Dome lit the water,

The city my blood had built I knew no more

While the screech-owl whistled his new delight

Consecutively dark.

Stuck in the wet mire

Four thousand leagues from the ninth buried city

I thought of Troy, what we had built her for.

Allen Tate (19 november 1899 – 9 februari 1979)

De Italiaanse-Albanese dichter en schrijver Girolamo de Rada werd geboren op 19 november 1814 in Macchia Albanese. Zie ook mijn blog van 19 november 2008 en ook mijn blog van 19 november 2010.

Can a kiss be sweeter?

It was Sunday morning

And the son of the noble matron
Went to visit the fair maid

To ask for a drop of water,

For he was dying of thirst.

He found her alone by the hearth

Braiding her hair.

They loved one another, but spoke not of their love,

The maiden with a smile on her lips:

'Why must you fly off like the wind?'

'They're awaiting me for discus throwing.'

'Wait a moment, I've kept

Two ripe apples for you.'

Holding her combed hair

With one raised hand

Over her pale ears,

She plunged the other into her bodice

And pulled out the apples,

Placing them in his hands,

Blushing with embarrassment.

Tell me, oh lovers,

Vertaald door Robert Elsie

Girolamo de Rada (19 november 1814 – 28 februari 1903)

De Duitse schrijfster en actrice Christiane Marie Elisabeth "Elise" Bürger, (eig. Hahn) werd geboren op 19 november 1769 in Stuttgart. Zij publiceerde haar werken anoniem en onder het pseudoniem Pilgerin nach dem Heimatlande. In 1790 werd zij de derde vrouw van de schrijver Gottfried August Bürger.Ze was enthousiast over de dichtkunst van Gottfried Bürger, en schreef hem op de leeftijd van 20 jaar in 1789 een gedicht in 13 strofen, waarin ze hem haar liefde verklaarde en hem vroeg om ​​haar man te worden. Hoewel in augustus 1791 hun eerste zoon geboren werd bedroog Elise haar echtgenoot sinds het begin van het huwelijk. Ze werd beschouwd als spilziek en eigenwijs en verslaafd aan verstrooiing, terwijl ze zich zelf door Bürger misbruikt voelde als "Putzmamsell". Elise Bürger verliet het huis in februari 1792 en op 31 maart werd door de rechter de scheiding uitgesproken. Kort daarna begon zij een succesvolle loopbaan als actrice en ook kreeg zij succes met haar literaire werk.

Elise an Bürger (Fragment)

O Bürger, Bürger, edler Mann,

Der Lieder singt, wie Keiner kann

Vom Rhein an bis zum Belt,

Vergebens berg' ich das Gefühl,

Das mir bei deinem Harfenspiel

Den Busen schwellt!

Mein Auge sah von dir sonst nichts

Als nur die Abschrift des Gesichts,

Und dennoch – lieb' ich dich!

Denn deine Seele, fromm und gut,

Und deiner Lieder Kraft und Muth

Entzückten mich.

So füllt' im ganzen Musenhain

Von allen Sängern, groß und klein,

Noch Keiner mir die Brust.

Sie wogt' empor wie Flut der See;

Es kämpften stürmend Lust und Weh

Und Weg und Lust.

Elise Bürger (19 november 1769 - 24 november 1833)

Hier in 1805 als Cleopatra in August von Kotzebues Octavia.

Onafhankelijk van geboortedata:

De Duitse schrijfster Veronika Aydin werd in 1961 in Emmerich geboren. Zie ook mijn blog van 19 november 2009 en ook mijn blog van 19 november 2010.

Uit: Tempelhüpfen

„Sie wirft den Stein. Hebt das Bein und springt hinein.

Hinein in die Felder, die lebendig machen.
Sie erspäht die einzelnen Bereiche, konzentriert sich und verlässt sich auf ihre Geschicklichkeit. Grenzen nimmt sie wahr. Die müssen übersprungen werden. Auf sie treten, das darf sie nicht. Einfach wegwischen, das geht nicht.
Bevor sie den ersten Sprung macht - einbeinig, unsicher, wackelnd - wandert ihr Blick.
Eins, zwei, drei, gespreizt ...
und dann ein Feld zum Ausruhen. Da hinten!
Hinein!
Das ist zu schaffen. Sie will es schaffen!

Sie wirft den Stein. Hebt das Bein und springt hinein.

Gleich ins zweite Feld.

Manchmal ist die Liebe warm.
Dann umhüllt sie wie ein wollener Mantel, in den man sich kuscheln darf und aus Zärtlichkeit ist der Gürtel, der als Band sich um zwei Menschen schlingt.
An solchen Tagen tut es gut, ihn auf dem Sofa sitzen zu sehen. Er liest ein Buch. Er döst in den Sonnenstrahlen, die durchs Fenster fallen und seine Nase kitzeln. Er setzt sich an den Schreibtisch, um zu arbeiten. Er ist da. Er ist nah.
Zwei Herzen klopfen im gleichen Rhythmus. Die Begierde schlummert im Wattebett und schickt nur ab und an ein Traumbild, das sie Kribbeln macht.
Nein, keine Fragen.“
 

Veronika Aydin (Emmerich, 1961)

19-11-2011 om 19:14 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter en schrijver Joost Zwagerman werd geboren in Alkmaar op 18 november 1963. Zie ook alle tags voor Joost Zwagerman op dit blog.

Uit: De houdgreep

“Het gezin Rafferty was niet echt vermogend maar had toch genoeg geld om een au pair in huis te nemen. Zij kwam uit Nederland en heette Adriënne. Meneer en mevrouw Rafferty vonden haar soms wat onhandig en verward. Twee welwillende maar onnozele Oostenrijkse meisjes waren haar voorgegaan, zodat de Rafferty’s Adriënne’s kleine tekortkomingen voor lief namen.
Haar ijver en vooral haar oprechte genegenheid voor de dochtertjes Rafferty wogen ruimschoots op tegen dat kleine beetje verwarring en onhandigheid. Bovendien deelde Adriënne tot mevrouw Rafferty’s vreugde twee van haar meest dierbare liefhebberijen:lezen en spelletjes doen.

(…)

Voor Adriënne was niets vanzelfsprekend, dus ook de werkelijkheid niet. Zou ze een goede fotografe kunnen worden? Ze had geen zin meer om te luisteren. ‘De foto als metafoor.’ Ha! Zijn het niet juist metaforen - die grillige, onbeheersbare diabolo’s waarmee schrijvers, schilders en smachtende pubers lopen te goochelen- die almaar verhullen en redeloze vragen oproepen? Nee, aan Adriënne’s lijf geen kunstenmakerspolonaise. Wat ze wilde was eenvoudig: als Londen dan niet te veroveren viel kon ze nog altijd infiltreren, en de pocketcamera was haar handzaam excuus.
De cursusleider wees naar buiten.
‘Die muur daar,’ zei hij, ‘die heeft iets te zeggen. De topfotograaf ís de muur, zoals hij alles is wat hem omringt. Maar jij, meisje, jij moet om te beginnen een hele goeie vertolker, een monnik worden, a monk with a camera.’

Joost Zwagerman (Alkmaar, 18 november 1963)

De Nederlandse dichter Toon Tellegen werd geboren op 18 november 1941 te Brielle. Zie ook alle tags voor Toon Tellegen op dit blog.

Twee

Twee mensen
De een is aardig, de ander is aardiger.
De een haalt de waarheid boven water,
de ander haalt de waarheid boven water en wringt haar uit.
De een verbergt zich, de ander verbergt zich en is onvindbaar.
De een valt, de ander valt en staat weer op en valt opnieuw.
De een klampt zich aan de ander vast,
de ander klampt zich aan de een vast en krabt hem, bijt hem,
knijpt zijn keel dicht, laat hem niet meer los.
De een denkt aan zijn liefste,
de ander denkt aan zijn liefste en aan de wereld
en aan de congruentie der dingen en de Heilige Augustinus
en hoog oplaaiend vuur.
De een is alleen,
maar zo eenzaam als de ander
is alleen een hond, in een hok, verkommerd.

Ik werd geboren

Ik werd geboren
en iemand kwam aansjokken, zette een ladder
tegen mij aan en klom naar boven
met op zijn rug mijn ziel en mijn gedachten.

Het begon te regenen
en hij sprong naar beneden, holde weg
om te schuilen, riep nog over zijn schouder:
'Wees gelukkig! Wees maar gelukkig!'

De zon verscheen,
maar er klom niemand meer naar boven.
Niemand legde uit hoe ik mijn gedachten
moest gebruiken,
niemand bracht schaduw,
niemand haalde de ladder weg,
niemand zei dat er niemand meer zou komen.

Toon Tellegen (Brielle, 18 november 1941)

De Duitse schrijver Klaus Mann werd op 18 november 1906 geboren als oudste zoon van Thomas en Katia Mann. Zie ook alle tags voor Klaus Mann op dit blog.

Uit: Das zwölfhundertste Hotelzimmer

“Zwölfhundertstes Hotelzimmer – sei mir gegrüßt!

Sei mir gegrüßt, mit mäßig gutem Bett, Spiegelschrank, Kommode, wackeligem Schreibtisch;

Mit rosa Nachttischlampe, abgeschabtem Teppich, Wasserkaraffe, Briefpapier, Kofferständer.

Sei gegrüßt, Heimat seit einer halben Stunde, Heimat für zwei, drei oder vierzehn Tage –:

Wirst du mir freundlich gesinnt sein? Werde ich bei dir ausruhen dürfen?

Oder gibt es gleich Aerger, weil der Kellner mich neun geschlagene Minuten warten läßt, seit ich nach meinem Frühstück geklingelt habe?

Neun bittere Minuten, die ich, zornig summend, zwischen Bett und Waschtisch spazierengehe;

Neun verfl uchte Minuten, zwischen Aufstehen und Café complet, die nicht mehr zur Nacht, noch nicht zum Tage gehören;

Was kann ein Tag bringen, der so beginnt?

Schlechte Heimat! Schon ist das Vertrauen dahin, das ich dir zunächst entgegenbrachte. –

Werde ich nach Kleiderhölzern, Tinte, Aschenbecher, Papierkorb erst verlangen müssen, oder ist alles zur Stelle? (Was für eine Heimat wäre denn das, ohne Tinte und ohne Papierkorb!)

Versuchest du ihn zu bluffen oder zu verblüffen, deinen Gast, deinen Schutzbefohlenen –

Oder trachtest du vielmehr danach, sachlich für ihn zu sorgen?

(Bluff scheint mir, wenn ich drei Glocken übereinander angebracht fi nde, für Kellner, Hausburschen, Zimmermädchen – noch dazu mit neckisch erläuternden Bildern, komisch flatterndem Frack des Kellners, Zimmermädchen, sich niedlich machend mit Besen: Es ist aber gleichgültig, auf welche Klingel man drückt, immer erscheint der Angestellte, der gerade nichts andres zu tun hat.)

Wie ist der Nachtportier?

Gestattet er mir, meinen Besuch mit aufs Zimmer zu nehmen, schaut höfl ich beiseite, wenn ich, mit gemachter Selbstverständlichkeit, vorbeischlendere an seiner Loge?

Oder spielt er den Strengen – «bitte sich ins Schreibzimmer zu bemühen, gibt es noch was zu besprechen.»

Wie verhält sich das Bett?”

Klaus Mann (18 november 1906 – 21 mei 1949)

Eind jaren 1920

De Iers-Amerikaanse dichter Seán Mac Falls werd geboren op 18 november 1957 in Boston. Zie ook alle tags voor Seán Mac Falls op dit blog.

The Blue Falcon

The Blue Falcon, cross the spire,
Waits in the gables of the white
House. Wounded in youth by crush
Of air, spent, a wisp perched
In the aerie dark with a view of mountains
Blue as ice under glacier. The wooden
Church from the other side clutches
The sky but the Falcon blue is lost
In a tuft of cloud that bobs but never
Kills. On this strike he is sheathed in stealth
The dull talons slip as they dry
In the tented air, the songbirds at play
In the high-ground underneath warble
And chide but the Falcon cannot hear
The Falcon near. His heart is soft
And muted in the breast, his ears
Are dumb to their tickling-songs.

Before the Falcons time, over
The tilling fields, dropped his world
In the spoils where splendour burst in green,
Rain meant the feathers ran and the woods,
A banquet of game, were bounty's breach
Fording blue currents he was
A fisher in the sun, but the sun
Sank in his drowning sky no store
From plateau to quarry the drought of days
Moved a castle felled in the dancing
Dust, his wings broke in the shuttered
Eye of the sun and etched his form
Into grey silhouette.

Now, the Blue Falcon, jeered
In the branches of the rooted air
Above the yellowed grass, under the pines
And a great blue mountain, stirs a Druid
Shape, vaporous, in the cauldron
Of the attic in the white house
A throw of stones crossways from
The sacred yews of the steeple spire.

.

Seán Mac Falls (Boston, 18 november 1957)

De Duitse dichter Richard Dehmel werd geboren op 18 november 1863 in Wendisch-Hermsdorf. Zie ook alle tags voor Richard Dehmel op dit blog.

Stromüber

Der Abend war so dunkelschwer,
und schwer durchs Dunkel schnitt der Kahn:
die Andern lachten um uns her,
als fühlten sie den Frühling nahn.

Der weite Strom lag stumm und fahl,
am Ifer schoß ein schwankend Licht,
die Weiden standen starr und kahl.
Ich aber sah dir ins Gesicht

und fühlte deinen Atem stehn
und deine Augen nach mir schrein
und - eine Andre vor mir stehn
und heiß aufschluchzen: Ich bin dein!

Das Licht erglänzte nah und mild;
im grauen Wasser, schwarz, verschwand
der starren Weiden zitternd Bild.
Und knirschend stieß der Kahn ans Land.

Ruhe

Nach Verlaine

Auf die Nachricht vom Tode des Dichters

Ein großer schwarzer Traum

legt sich auf mein Leben;

Alles wird zu Raum,

Alles wird entschweben.

Ich kann nichts mehr sehn,

all das Gute, Schlimme;

kann dich nicht verstehen,

o du trübe Stimme.

Eine dunkle Hand

schaukelt meinen Willen,

glättet mein Gewand,

still im Stillen.

18-11-2011 om 19:30 geschreven door Romenu  

De  Venezolaanse dichter en schrijver Eugenio Montejo werd geboren in Caracas op 18 november 1938. Zie ook mijn blog van 18 november 2008 en ook mijn blog van 18 november 2009 en ook mijn blog van 18 november 2010.

Earthdom

To be here a few years on earth
with the clouds that arrive, with the birds
dangling from fragile hours.
On the edge, almost adrift,
closer to Saturn, more distant,
while the sun revolves and drags us with it
and the blood circles once more through the depths of its universe
more sacred than the stars.

To be here on earth; no more distant than a tree,
no more inexplicable;
thin in autumn, laden in summer,
with what we are and are not, with shadow,
memory, longing, until the end
(if there is one) voice to voice,
from house to house,
whoever it may be who carries the earth, if they carry it,
or whoever hopes for it, if they keep watch,
each time dividing our common bread
in two, in three, in four,
without forgetting the share for the ant
who is still travelling from remote stars
to be here on time at our table
even though the crumbs are bitter.

Vertaald door Peter Boyle

Eugenio Montejo (18 november 1938 - 5 juni 2008)

De dichter (pseudoniem Saul van Messel) en historicus Jakob (Jaap) Meijer werd geboren in Winschoten op 18 november 1912. Zie ook mijn blog van 18 november 2008 en ook mijn blog van 18 november 2010.

Boetnbainder

Onwereg blad
woar komstoe heer
boom dij doe zöchst
staait hier nait meer

Zègt blad: is jou
din nait bekind
hou lös ik leef
aan waai'n wind

juli 1945

herkregen vrijheid

maar op zicht

ik wil terug

mijn kamp is dicht

salzburgerf festspiele

een felle vrouw

kijkt mij aan

instinctief voel ik

of mijn jodenster

wel goed zit

Jaap Meijer (18 november 1912 - 9 juli 1993)

De Canadese schrijfster Margaret Atwood werd geboren in Ottawa op 18 november 1939. Zie ook mijn blog van 18 november 2008 en ook mijn blog van 18 november 2010.

Uit: Alias Grace

„About this time I began to notice a change in Mary. She was often late coming to bed; and when she did come, she no longer wanted to talk. She did not hear what I said to her, but appeared to be listening to something else; and she was constantly looking out through doorways, or windows, or over my shoulder. One night when she thought I was asleep, I saw her hiding something away in a handkerchief, under the floorboard where she kept her candle-ends and matches; and when I looked the next day, she being out of the room, I found that it was a gold ring. My first thought was that she had stolen it, which would be more than she'd ever stolen before, and very bad for her if she was caught; though there was no talk in the house of a missing ring.

But she did not laugh and fun as before, nor did she attend to her work in her usual brisk manner; and I became worried. But when I questioned her, and asked if there was some trouble, she would laugh, and say she did not know where I was getting such ideas. But her smell had changed, from nutmegs to salt fish.

The snow and ice began to melt, and a few birds returned, and they began to sing and call; so I knew it would soon be spring. And one day in late March, as we were carrying the clean wash up the back stairs in baskets, to hang it in the drying room, Mary said she was ill; and she ran downstairs and out into the back yard, behind the outbuildings. I set down my basket and followed her, just as I was, without my shawl; and I found her on her knees in the wet snow near the privy, which she had not had time to reach, as she had been overcome by a violent sickness.

I helped her up, and her forehead was damp and clammy, and I said she should be put to bed; but at that she became angry, and said it was something she'd eaten, it must have been yesterday's mutton stew, and now she was rid of it. But I'd eaten the very same thing myself, and felt perfectly well. She made me promise not to speak of it, and I said I would not. But when the same thing happened a few days later, and then again the next morning, I was truly alarmed; for I had seen my own mother in that condition very often, and I knew the milky smell of it; and I was well aware of what was wrong with Mary.“

Margaret Atwood (Ottawa, 18 november 1939)

De Engelse toneelschrijver, librettist en illustrator Sir William Schwenck Gilbert werd geboren in Londen op 18 november 1836. Zie ook mijn blog van 18 november 2008 en ook mijn blog van 18 november 2010.

A Manager's Perplexities

Were I a king in very truth,

And had a son - a guileless youth -

In probable succession;

To teach him patience, teach him tact,

How promptly in a fix to act,

He should adopt, in point of fact,

A manager's profession.

To that condition he should stoop

(Despite a too fond mother),

With eight or ten "stars" in his troupe,

All jealous of each other!

Oh, the man who can rule a theatrical crew,

Each member a genius (and some of them two),

And manage to humour them, little and great,

Can govern a tuppenny-ha'penny State!

Both A and B rehearsal slight -

They say they'll be "all right at night"

(They've both to go to school yet);

C in each act MUST change her dress,

D WILL attempt to "square the press";

E won't play Romeo unless

His grandmother plays Juliet;

F claims all hoydens as her rights

(She's played them thirty seasons);

And G must show herself in tights

For two convincing reasons -

Two very well-shaped reasons!

Oh, the man who can drive a theatrical team,

With wheelers and leaders in order supreme,

Can govern and rule, with a wave of his fin,

All Europe and Asia - with Ireland thrown in!

William S. Gilbert (18 november 1836 – 29 mei 1911)

De Duitse schrijver en satircus Albert Johannes (Hans) Reimann werd geboren op 18 november 1889 in Leipzig. Zie ook mijn blog van 18 november 2010.

Uit: Die sächsische Lorelei. Sächsische Miniaturen

“In einem Gymnasiom gibt där Härr Konräktor in Onterprima Litäratorgäschichte. »Nathan där Weise« wird gäläsen, kommäntiert, teilweise gälärnt ond von dän Prämanern in Aufsätzen wieder ärbrochen. Ond das sächs Wochen lang. Ändlich ist där Härr Konräktor färtig, ond zosammenfassänd fragt är einen Schölär:

 »Möller, wälchen Eindrock hat ›Nathan där Weise‹ auf Sie gämacht?« -

»Einen tiefen!« - »Falsch! Sätzen Sie sich! Wär mössen sagen: Einen sähr tiefen!«

- Öberschrift: »Der Lährer«.

Hans Reimann (18 november 1889 – 13 juni 1969)

De Belgische schrijfster Mireille Cottenjé werd geboren in Moeskroen op 18 november 1933. Zie voor onderstaande schrijvers ook mijn blog van 18 november 2008. 

“TEVEEL SEKS?

- een TV-toestel houdt u buiten de deur vanwege de kinderen, maar u kent waarschijnlijk wel Jan Lenferink, die heeft een programma over kunst, cultuur, seks en wetenschap. Waarmee zouden we dit interview beginnen?

Mireille Cottenjé: Ik ga elimineren, hé. Dus alleszins geen wetenschap, geen kunst, geen cultuur. (Gelach)

- U wordt nogal eens verweten dat er teveel seks in uw boeken zit. Nu is dat bij heel veel mannelijke auteurs het geval, maar dat wordt blijkbaar zonder meer geaccepteerd. Waarom ligt dat voor een vrouw anders?

M.C.: Ik denk dat dit cultuurhistorisch te verklaren is. Nog tot voor twintig, dertig jaar was een vrouw een a-seksueel wezen. Voor Kinsey was men er zich absoluut niet van bewust dat er ook zoiets als vrouwelijke seksualiteit bestond. Mensen die met hun tijd zijn meegegaan weten nu heel goed dat een vrouw net zo goed een seksbeest is als een man. Maar een heleboel mensen zijn blijkbaar nog in die 19-de eeuwse mentaliteit blijven zitten van “seks, dat is uitsluitend voor mannen”. En dat verklaart dan wel sommige reacties.

- Heeft u het gevoel dat u als vrouwelijke auteur in Vlaanderen een speciale positie inneemt? Speciaal ook tegenover de mannen?

M.C.: Ik ervaar dat niet zozeer, ik zal zeker nooit beweren dat ik discriminerend behandeld word. Wel vind ik dat ik vaak het slachtoffer word van erg persoonlijke aanvallen in verband met bepaalde passages uit mijn boeken, maar misschien is dat ook het geval met mannelijke auteurs die in verband met seks ook geen blad voor hun mond nemen. Hoe dan ook, die aanvallen komen niet alleen van oudere mensen die nog helemaal in die Victoriaanse mentaliteit vastgeroest zitten, maar ook van jongeren. Ik heb net een lezing gegeven in de hoogste klassen van een technische school en de allereerste vraag daarna was: waarom gebruikt u in uw boeken zoveel vuile woorden. Nu, bij zo’n vraag val ik omver. Ik zeg: “Vuile woorden, ge moet me eerst eens goed uitleggen wat een vuil woord is, want ik weet dat niet. Wat ik wel weet is dat er vuile dingen bestaan in de wereld. Stront bijvoorbeeld, da’s vuil, dat stinkt en dat is vies, maar het woord stront, daar wil ik aan rieken, dat wil ik eventueel zelfs opvreten, dat doet mij niets.”

Mireille Cottenjé (18 november 1933 - 9 januari 2006)

18-11-2011 om 19:24 geschreven door Romenu  

De Britse schrijver journalist en polemist Auberon Alexander Waugh werd geboren op 17 november 1939 in Dulverton, Somerset. Zie ook mijn blog van 17 november 2010.

Uit: Auberon Waugh's hilarious memories of the family mansion now for sale

“Returning to my home in Wiltshire after lunch with friends on Easter Day 1966, I found a policeman waiting outside the door with a long face.

Was I Auberon Alexander Waugh of this address?

For a terrible moment, I thought that something had happened to the children, left behind with our help Lolita who spoke no English.

It came as a relief when he said that my father, then 62, had died suddenly at Combe Florey House, the Waugh family home in Somerset.

It transpired that after a Latin mass in the parish church at nearby Wiveliscombe, he had failed to turn up at lunch and been found dead of a heart attack in the downstairs lavatory.

When I arrived at Combe Florey towards midnight, the house still smelled strongly of paraldehyde, the foul substance he took as a sleeping draught. In the heightened awareness of the moment, that familiar, revolting smell seemed to have the odour of sanctity.

That night there was a fire in the house. Somebody had left a door of the Aga in the kitchen open and it became hot, setting various things alight.

Firemen tramped through Combe Florey, squirting things, before being given glasses of Guinness and sent away. My mother Laura, the widow Waugh as she became from that moment, remained in her bedroom and did not emerge through all the night's alarms and excursions.

In the days that followed, my father's body lay in the library, boxed up in a coffin to await burial and attended in shifts by members of the family.

My feeling of relief on hearing of his death remained an ingredient in the mixture of emotions.

In his last year at Combe Florey, he had many of his teeth drawn, choosing to have it done without anaesthetic, for some impenetrable reason of his own (the vulgar new school of literary biographer attributed it to some strain of sexual masochism, but I am not persuaded by this).

In the event, his teeth seem to have been drawn not only physically but also metaphorically. Where before he had been gloomy, bad tempered and on occasions aggressive, he became benign and affectionate, but still his death lifted a great brooding awareness not only from Combe Florey but from the whole of existence.”

Auberon Waugh (17 november 1939 -16 januari 2001)

De Israëlische dichteres en schrijfster Dahlia Ravikovitch werd geboren op 17 november 1936 in een voorstad van Tel Aviv. Zie ook alle tags voor Dahlia Ravikovitch op dit blog.

THE WINDOW

So what did I manage to do?
Me – for years I did nothing.
Just looked out the window.
Raindrops soaked into the lawn,
year in, year out.
That lawn was soft grass, high class.
Blackbirds strolled across it.
Later, tiny flowers blossomed, fine strings of beads,
most likely in spring.
Later tulips,
English daffodils,
snapdragons,
nothing special.
Me – I didn’t do a thing.
Winter and simmer revolved among blades of grass.
I slept as much as possible.
That window was as big as it needed to be.
Whatever was needed
I saw in that window.

FROM DAY TO NIGHT

Every day I rise from sleep again
as if for the last time.
I don’t know what awaits me,
perhaps it follows logically, then,
that nothing awaits me.
The spring on its way
is like the spring gone by.
I know about the month of May
but pay it no mind.
For me there’s no border between night and day,
just that night is colder
though silence is equal to them both.
At dawn I hear the voices of birds.
I fall asleep easily
out of affection for them.
The one who is dear to me is not here,
perhaps he simply is not.
I cross over from day to night
from day to day
like a feather
the bird doesn’t feel as it falls away.

Dahlia Ravikovitch (17 november 1936 – 21 augustus 2005)

De Amerikaanse schrijfster, uitgeefster en politiek activiste Rebecca Walker werd geboren op 17 november 1969 in Jackson, Mississippi. Zie ook mijn blog van 17 november 2010.

Uit: Baby Love

“I’m pregnant.

 I just got off the phone with the nurse from Dr. Lowen’s office. I picked up the old brown Trimline phone that’s been in this retreat cabin of my mother’s forever, and a woman’s voice asked for me and I said, This is she, and the voice said, It’s Becky from Dr. Lowen’s office. And I said, Uh-huh. Then Becky said, The result from the latest test was positive, and I said, Positive? And she said, Yes, you are no longer borderline pregnant.

No longer borderline pregnant? I thought I might fall over. I looked out the window at the leaves of the poplar trees shimmering in the breeze. My eyes settled on a vulture falling from the sky in a perfect spiral. He was flapping then gliding, flapping then gliding as he descended, and I thought to myself: I will remember this moment and that vulture for the rest of my life. I thought to myself: That vulture is a sign. A part of me is dying.

And then the nurse said, Hello? And I said, Yes, I am here. Are you sure I am pregnant? And she said, Yes. And I said, Really? Areyou sure? You’re not going call me back in two hours and say you made a mistake? She said, No. And I said, Well, how do you know? She sighed. It was a ridiculous question, but since she had been telling me for a week that after three blood draws they still couldn’t tell if I was really pregnant, I felt justified. So I pushed. Well, what do you know today that you didn’t yesterday? And she said, The HCG levels are definitely going up. HCG levels? Yes, in the last twenty-four hours the pregnancy hormone count has risen from 700 to over 2,300, and that usually means a healthy, robust beginning.”

Rebecca Walker (Jackson, 17 november 1969)



Zie voor nog meer schrijvers van de 17e november ook mijn vorige blog van vandaag.

17-11-2011 om 20:42 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter en schrijver Joost van den Vondel werd geboren op 17 november 1587 in Keulen. Zie ook Zie ook alle tags voor Joost van den Vondel op dit blog.

Op Amstelredam

Het IJ en d'Amstel voeren de hoofdstad van Europe,
Gekroond tot Keizerin, des nabuurs steun en hope,
Amstelredam, die 't hoofd verheft aan 's hemels as,
En schiet, op Pluto's borst, haar wortels door 't moeras.
Wat waatren worden niet beschaduwd van haar zeilen?
Op welke markten gaat zij niet haar waren weilen?
Wat volken ziet ze niet beschijnen van de maan,
Zij die zelf wetten stelt de ganse Oceaan?
Zij breidt haar vleugels uit, door aanwas veler zielen,
En sleept de wereld in, met overladen kielen.
De welvaart stut haar Staat, zo lang d'aanzienlijkheid
Des Raads gewetens dwang zijn boze wil ontzeit.

Zomermaand

Bedaagde Zomermaand, men laat geen schaap verlegen;
Indien het gaat vermast, zo neem het op uw schoot:
Maar scheert gij ’t om de wol, zo scheer het niet te bloot,
En was het wit als sneeuw, dat u de Hemel zegen’.
Drijf, vroeg en spa, de kudde in ’t veld, en naar het hok:
Zij loont u met haar melk, en spier, en ruige lok.

Klachten des Poëets

Wat ramp, wat ongeluk plaagt nog mijn grijze haren!
Wat schande moet mij nog, eilacy! wedervaren!
Wat droefheid, wat verdriet, wat leed komt mij nog aan,
In dees mijn wintertijd, die haast zou zijn gedaan!
Wanneer ik overdenk èn ’tgeen ik was vóór dezen,
En wat ik, tot mijn smaad, moet tegenwoordig wezen;
Wanneer ik mij bezie in dees mijn hoogste nood,
Mijn lijden is te zwaar, mijn ongeluk te groot.
Maar doch, indien mij ’t leed, indien de hoge stromen
Van zo veel lijdens mij zal moeten overkomen,
Ik lijd ze, zo ik kan, ik wacht ze met geduld,
Ik voeg mij na de tijd, hoe ’t ongeval ook brult.
Maar gij, Mary! en gij, o rei der Heil’ge Maagden!
Die ’t al, èn lijf èn goed, ook voor de Godsdienst waagden,
Ai, ziet mij gunstig aan, hebt achting op mijn druk
Hebt meelij met mijn lot, en dit mijn ongeluk!
U heb ik toevertrouwd, U heb ik, al mijn dagen,
Nadat ik ben verlicht, mijn liefde toegedragen;
’k Heb U mij toegewijd, en U ik mij nog geef
Ai, maakt weer (want gij kunt), dat ’k eeuwig met U leef!

Joost van den Vondel (17 november 1587 – 5 februari 1679)

Borstbeeld door Lucas Hoek

De Amerikaanse schrijver Christopher Paolini werd geboren in Los Angeles County, California, op 17 november 1983. Zie ook mijn blog van 17 november 2008 en ook mijn blog van 17 november 2009 en ook mijn blog van 17 november 2010.

Uit: Eragon

“Eragon stood with quiet assurance in the dusky moonlight, then strode into the forest toward a glen where he was sure the deer would rest. The trees blocked the sky from view and cast feathery shadows on the ground. He looked at the tracks only occasionally; he knew the way.

At the glen, he strung his bow with a sure touch, then drew three arrows and nocked one, holding the others in his left hand. The moonlight revealed twenty or so motionless lumps where the deer lay in the grass. The doe he wanted was at the edge of the herd, her left foreleg stretched out awkwardly.

Eragon slowly crept closer, keeping the bow ready. All his work of the past three days had led to this moment. He took a last steadying breath and—an explosion shattered the night.

The herd bolted. Eragon lunged forward, racing through the grass as a fiery wind surged past his cheek. He slid to a stop and loosed an arrow at the bounding doe. It missed by a finger’s breadth and hissed into darkness. He cursed and spun around, instinctively nocking another arrow.

Behind him, where the deer had been, smoldered a large circle of grass and trees. Many of the pines stood bare of their needles. The grass outside the charring was flattened. A wisp of smoke curled in the air, carrying a burnt smell. In the center of the blast radius lay a polished blue stone. Mist snaked across the scorched area and swirled insubstantial tendrils over the stone.

Eragon watched for danger for several long minutes, but the only thing that moved was the mist. Cautiously, he released the tension from his bow and moved forward. Moonlight cast him in pale shadow as he stopped before the stone. He nudged it with an arrow, then jumped back. Nothing happened, so he warily picked it up.”

Christopher Paolini (Los Angeles County, 17 november 1983)

De Duitse dichter en schrijver Max Barthel werd geboren in Dresden-Loschwitz op 17 november 1893. Zie ook mijn blog van 17 november 2008 en ook mijn blog van 17 november 2010.

Der sterbende Soldat

Ich hungerte stets vor den tragenden Stufen
vor dem Tor, das zur Erfüllung führt -
da hat mich der Krieg zu sich gerufen
und hat mich mit allem Hass geschürt. [...]
Verdammt, so ein Hund mit schwarzer Mähne
schlug mir aufbrüllend den Schädel entzwei.
Das Blut quoll bitter durch meine Zähne
ich gurgelte im wehen Geschrei.

Max Barthel (17 november 1893 – 28 juni 1975)

Zie voor onderstaande schrijver ook mijn blog van 17 november 2010.

De Franse schrijver Pierre Véry werd op 17 november 1900 in Bellon geboren. Zie ook mijn blog van 17 november 2009.

17-11-2011 om 20:36 geschreven door Romenu  

De Portugese schrijver José Saramago werd geboren op 16 november 1922 in het dorpje Azinhaga in de provincie Ribatejo. Zie ook alle tags voor José Saramago op dit blog.

Uit: Die portugiesische Reise (Vertaald door Karin en Nicolai von Schweder-Schreiner)

„Der Grenzbeamte kann sich nicht erinnern, so etwas schon einmal erlebt zu haben. Dieses ist der erste Reisende, der mitten auf dem Weg den Wagen anhält, mit dem Motor schon in Portugal, aber dem Tank noch in Spanien, und auf genau dem Zentimeter aus dem Fenster sieht, auf dem die unsichtbare Grenze verläuft. Und nun hört man über den dunklen, tiefen Wassern, zwischen den hohen Felswänden, die das Echo hin und her werfen, die Stimme des Reisenden, der zu

den Fischen im Fluss predigt:

«Kommt her, Fische, ihr vom rechten Ufer, die ihr aus dem Rio Douro stammt, und ihr vom linken Ufer aus dem Rio Duero, kommt alle her und sagt mir: Welche Sprache sprecht ihr, wenn ihr die Unterwassergrenzen kreuzt? Und habt auch ihr dort unten Pass und Stempel? Hier stehe ich

und blicke von der Talsperre hier oben zu euch herab, und ihr hinauf zu mir, die ihr in diesen sich mischenden Wassern lebt und bald auf der einen, bald auf der anderen Seite seid, eine große Bruderschaft von Fischen, die einander fressen, weil sie hungrig sind, und nicht, weil es der Patriotismus verlangt.

Erteilt mir, Fische, eine klare Lektion, auf dass ich sie nicht beim zweiten Schritt, den ich auf dieser meiner Reise nach Portugal tue, vergesse, denn ihr müsst wissen: Von Ort zu Ort will ich darauf achten, was gleich ist und was verschieden, mit der Einschränkung, die nur allzu menschlich und

auch euch Fischen nicht fremd ist, dass auch der Reisende Vorlieben und Sympathien hat und nicht der universellen Liebe verpflichtet ist, welche das auch nicht von ihm verlangt.

Von euch schließlich, Fische, möchte ich mich verabschieden, bis irgendwann einmal, lebt euer Leben, solange die Fischer nicht vorbeikommen, schwimmt glücklich umher und wünscht mir eine gute Reise, auf Wiedersehen, Adieu.»

José Saramago (Azinhaga, 16 november 1922)

De Amerikaanse dichter Craig Arnold werd geboren op 16 november 1967 in Temple,Californië. Zie ook mijn blog van 16 november 2008 en ook mijn blog van 16 november 2009 en ook mijn blog van 16 november 2010.

Made Flesh

FALL creeps like a slow flame
over a maple   limb by limb
leaves that once fanned their hands
open   wanting to put themselves
all over everything   begin to glow
brave vermillion and lively yellow
let at last their fingers curl
into the palm   and let go

The same fire is touching us
around the edges   licking wrinkles
into the corners of our eyes
making the skin inside our elbows
silky as old coins
      And when we lie
together   and I feel your bones
blaze    and the rose of your face unfolds
and the incandescence of your skin
crackles   like the paper at the tip
of a drawn-on cigarette   and dies
in a final fluttering of ash

Then   then we feel death
as the deepest coming   then we ease unhurried
into the bud of body   then we learn
little by little   to relinquish
gracefully   and less afraid
each time   to let each other slip
slowly out of our clasp   made
fire   made flower   made flesh.

Craig Arnold (16 november 1967 – 27 april 2009)

De Nederlandse schrijfster en journaliste Renate Rubinstein werd geboren op 16 november 1929 in Berlijn. Zie ook alle tags voor Renate Rubinstein op dit blog.

Uit: Van Geel

„Ik ben natuurlijk geneigd te denken dat speciaal ik te dom ben om niet uit mijzelf te begrijpen wat Vasalis zo goed toelicht. Maar ik zie, ik ben de enige niet. Anthonie Donker, toch zelf eens een dichter, meent in zijn stuk dat in RAAM staat, dat Van Geel zozeer alleen over de natuur schrijft dat hij zelf wel natuur geworden lijkt. Hij citeert van Van Geel:

Ik hoorde lopen in de bladeren

 of vechten om elkander vast te houden?

 Stilzwijgende ronde nooit buiten adem.

En schrijft dan: ‘Er is in deze verzen geen verkeer meer met mensen en zelfs nauwelijks meer met zichzelf’. Het kost mij, na wat Vasalis schreef, geen moeite meer om te zien dat ook deze regels weer over mensen gaan en over een toestand in de dichter zelf.

Voor een vrolijke noot in dit nummer zorgt Wiel Kusters, in een stuk dat, ongewild, een Nabokoviaanse pastiche op de poëzieduider lijkt: een man die, koste wat koste, elk gedicht en bij voorkeur het minst toepasselijke, interpreteren wil naar zijn eigen idee fixe. Want Van Geel heeft bij uitzondering ook eens een gedicht geschreven dat niet over een dier of plant gaat, maar over een vrouw. Het heet dan ook ‘Portret’. ‘Een zangeres uit volle borst’, ‘Een gouden bromtol is ze die de lucht omspint, een egel van muziek’, etc. En juist van dit gedicht toont Kusters nu aan, met eindeloze weerlegging van elke tegenstrijdigheid, dat het helemaal niet over een vrouw gaat, maar alweer over een plant, de Lange Zonnedauw of Drosera angelica, een insektenetend heideplantje. Intussen houd je, als toeschouwer van deze merlijnse akrobatiek wel je hart vast, want de vrouw uit dit Portret, wordt ook nog genoemd ‘een vrolijk spinrok’ (wat Kusters ziet als een bevestiging van zijn duiding, omdat een spin immers insekten eet) en de bundel waar het gedicht in staat heet ‘Spinroc en andere verzen’ en is tot overmaat van ramp ook nog opgedragen aan Thérèse Cornips, wat omgekeerd gelezen Spinroc is. Dat is pijnlijk voor die man, straks wijst iemand hem erop. Overbodige fijngevoeligheid. Want in een voetnoot aan het eind van zijn stuk, geeft Kusters er blijk van dit nu ook te weten, omdat iemand van het Limburgs Dagblad het hem verteld heeft, maar het kan hem niet bommen: ‘Het is echter niet mijn bedoeling biografische gegevens, wanneer dit hier al zou kunnen, in mijn interpretatie te betrekken’. Sommige mensen zijn wel erg moeilijk te ontmoedigen.“

Renate Rubinstein (16 november 1929 – 23 november 1990)

De Schotse schrijver, humorist, radio-en televisie presentator Daniel Frederick Wallace werd geboren op 16 november 1976 in Dundee. Zie ook mijn blog van 16 november 2008 en ook mijn blog van 16 november 2009 en ook mijn blog van 16 november 2010.

Uit: Yes Man

"Ian...I'm trying to tell you about my life-changing moment, and you're going on about Jesus in a pound shop."

"Sorry, go on. So there was this bloke on a bus last week, who wasn't a deity or a son of God, and then there was also your diary?"

Yes. There was also my diary. High up on the list, right under the bus, was my diary. A diary I had only started because I was afraid I would forget all the wonderful things I was doing. All the dazzling, crazy, hazy times. The important times, the carefree times, the times I'd look back on as the times of my life. Only when I flicked through it did I realise there was nothing to forget. Or, rather, nothing worth remembering.

Things had been different last year. Last year was a year of adventure. Of fun. Of friends. Six months into a new year I'd slowly begun to realise that all my stories were about last year. All my memories, too. I'd been cruising on past glories, dining out on better times. Well, that's not strictly true. Not true at all. I'd been dining in on them.

For a number of months I'd been labouring under the impression that everything in my life was fine. I was a single man in his midtwenties, living in one of the most exciting cities in the world. Turns out I was a single man in his pants, sitting in his flat.

It had happened to me once before, this strange sense of midtwenties crisis, but it had happened when I'd lacked direction. These days I had direction. Plenty of it. But the direction was down.

In my mind I was one of London's young, thrusting urbanites. In my mind I was always on the go, always had somewhere to be, always in the thick of things. I thought I was like something out of an advert. I probably even thought I had a moped.

I couldn't have been more wrong. Especially about the moped.

And this is what I would finally realise after I got home from talking to the man on the bus.

I'd ended up talking to the man on the bus quite by chance.

It was, until that moment, just another day working in the West End, followed by just another dash to the Tube station in what was just another hopeless attempt to beat the rush hour and get home without spending an hour on a crowded train with my cheeks pressed up against a stranger's nipples, receiving severe paper cuts every time they turned a page of their book.

Danny Wallace (Dundee, 16 november 1976)

16-11-2011 om 21:11 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver Anton Koolhaas werd op 16 november 1912 in Utrecht. Zie ook alle tags voor Anton Koolhaas op dit blog.

Uit: Alle dierenverhalen

„Nu greep hij toe en op hetzelfde ogenblik was het water van de rivier van bodem tot oppervlakte in heftige beweging.

Hij greep Strilnok krakend en schurend in een zij, zodat dit beest, als zat het aan een staaldraad die hem zegevierend boven water trok, met een wrikkende beweging van zijn staart zich naar boven stootte. Uit het water schoot recht omhoog een groot deel van het lijf van Strilnok met de muil van Stroenil in de geelachtige flank gebeten. Zo hoog schoot het beest uit het water, dat ook van Stroenil een goed deel boven de oppervlakte verscheen, midden in het wilde golvende en spattende water. Van Stroenil stak echter nog een groter stuk onder water dan van het beest dat hij klem had, zodat hij met een wervelende beweging van zijn staart groter kracht kon zetten dan de ander. Hij boog zich vlug met zijn kop weer naar het water toe en wendde daarbij het lijf van zijn tegenstander met de andere zijkant naar onderen in het water terug en begon nu met zijn kop te schudden om

de flank van Strilnok open te scheuren, intussen zijn kaken klemmend met een verschroeiende kracht.

Nu wierp Strilnok zich opnieuw op en hij schudde het lijf om de kaken van Stroenil te verwrikken. Hij kon ineens gebruik maken van het feit dat op die manier de ogen van Stroenil binnen het bereik van zijn voorpoten kwamen. Hij plantte een nagel met zoveel kracht in een oog van Stroenil dat deze nu

los moest laten, wilde hij het niet verspelen. Strilnok wendde zich snel en dook omlaag om toe te bijten en nu grepende twee muilen in elkaar en begon een meting van rukken en schudden en bijten en doorklemmen van die beesten, die vervaarlijke kolkingen in de rivier tevoorschijn riep en ineens de hele omgeving met een sissend en daverend lawaai vervulde, alsof er twee brokken gloeiend staal werden gekoeld.“

Anton Koolhaas (16 november 1912 – 16 december 1992)

Hier met Mies Bouwman in Mies en scène in 1968

De Nigeriaanse dichter en schrijver Chinua Achebe werd geboren op 16 november 1930 in Ogidi. Zie ook alle tags voor Chinua Achebe op dit blog.

Butterfly

Speed is violence
Power is violence
Weight is violence

The butterfly seeks safety in lightness
In weightless, undulating flight

But at a crossroads where mottled light
From trees falls on a brash new highway
Our convergent territories meet

I come power-packed enough for two
And the gentle butterfly offers
Itself in bright yellow sacrifice
Upon my hard silicon shield.

Chinua Achebe (Ogidi, 16 november 1930)

De Duitse schrijver, dichter en essayist Hugo Dittberner werd geboren op 16 november 1944 in Gieboldehausen. Zie ook alle tags voor Hugo Dittberner op dit blog.

In Märkischer Schweiz?

Mit dem Kalauer Altbrecht
zum Gipfel gebracht
such ich Blumen und Wolken
im schön gehaltenen Ausblick

Das Ich ist noch da
und gedenkt der Expeditionen
mit großen Verwandten
Namen klirren im Off

Ein Leider nimmt Maß
das erbärmliche Telefon
Sofort kommt die Laune
ins Finale Schlägt sich zum Wind

Ich hätte abnehmen müssen
sagt wer Den Hörer und all das
In einer Welt ohne Geschwister
vertraut er Gewässern

Jetzt lockt Wiederholung
die Schönheit vom Steg.

Hugo Dittberner (Gieboldehausen, 16 november 1944)

Zie voor onderstaande schrijvers ook mijn blog van 16 november 2010.

De Amerikaanse schrijfster Andrea Barrett werd geboren in Cape Cod, Massachusetts op 16 november 1954. Zie ook mijn blog van 16 november 2008 en ook mijn blog van 16 november 2009.

De Franse schrijver Henri Charrière werd geboren op 16 november 1906 in Saint-Étienne-de-Lugdarès. Zie ook mijn blog van 16 november 2008.

De IJslandse dichter en natuurwetenschapper Jónas Hallgrímsson werd geboren op 16 november 1807 in Öxnadalur. Zie ook mijn blog van 16 november 2008.

De Duitse dichter en schrijver Max Zimmering werd geboren op 16 november 1909 in Pirna (Sachsen). Zie ook mijn blog van 16 november 2006. 

Zie voor onderstaande schrijvers ook mijn blog van 16 november 2008.

De Duitse schrijfster Birgitta Arens werd geboren op 16 november 1948 in Oeventrop.

16-11-2011 om 21:01 geschreven door Romenu  

80 Jaar Jan Terlouw

De Nederlandse schrijver, fysicus en voormalig politicus voor Democraten 66 Jan Terlouw werd geboren in Kamperveen op 15 november 1931. Jann Terlouw viert vandaag zijn 80^e verjaardag. Zie ook mijn blog van 15 november 2010.

Uit: Oorlogswinter

„Wat was het toch allemachtig donker.

Voetje voor voetje, met één hand tastend voor zich uit, zocht Michiel zijn weg over het verharde fietspad, dat naast het karrenpad liep. In zijn andere hand droeg hij een katoenen tas, met twee flessen melk erin. ‘Nieuwe maan én zwaar bewolkt,’ mompelde hij. ‘Hier moet de boerderij van Van Ommen zijn.’ Hij tuurde naar rechts, maar hoe hij zich ook inspande, hij zag niets. De volgende keer gá ik niet meer als ik de knijpkat niet mee krijg, dacht hij. Dan zorgt Erica maar, dat ze om halfacht thuis is. ’t Is geen doen zo.

De gebeurtenissen gaven hem gelijk. Hoewel hij niet sneller liep dan een halve kilometer per uur, stootte hij met de tas tegen een van de paaltjes die hier en daar stonden, zodat de boerenwagens

niet over het fietspad konden rijden. Verdorie! Voorzichtig voelde hij met zijn hand. Nat! Een van de flessen was gebroken. Wat zonde van die kostelijke melk. Danig uit zijn humeur, maar nog behoedzamer dan eerst, ging hij verder. Mensenlief, wat zie je weinig als het zo donker is. Vijfhonderd meter van huis was hij en hij kende bij wijze van spreken iedere steen. En toch zou hij de grootste

moeite hebben om voor achten binnen te zijn.

Wacht eens even, daar zag hij een uiterst flauw lichtschijnsel. Juist, het huis van Bogaard. Die namen het niet zo nauw met de verduistering. Jammer genoeg hadden ze niet veel meer om te verduisteren

dan het licht van een kaars. Enfin, er waren nu geen paaltjes meer tot de straatweg, wist hij, en als hij eenmaal daar was, ging het gemakkelijker. Daar waren meer huizen en op de een of andere manier kwam er toch meestal wel wat licht uit. Jasses, er droop melk in zijn klomp. Liep daar iemand? Onwaarschijnlijk, ’t was op slag van achten. En om acht uur mocht er niemand meer op straat zijn. Hij voelde dat hij ander wegdek onder zijn voeten kreeg. De straatweg. Nu rechtsaf en oppassen dat hij niet in de sloot terechtkwam. Zoals hij al gedacht had, ging het nu beter. Heel, heel vaag zag hij de omtrekken van de huizen. De Ruiter, juffrouw Doeven, Zomer, de smederij, het gebouwtje van het