De Franse schrijver Voltaire, (pseudoniem van François-Marie Arouet)werd werd op 21 november 1694 geboren in Parijs. Zie ook alle tags voor Voltaire op dit blog.

Uit: Candide ou l'Optimiste

"Il s'adressa ensuite à un homme qui venait de parler tout seul une heure de suite sur la charité dans une grande assemblée. Cet orateur, le regardant de travers, lui dit : « Que venez-vous faire ici ? y êtes-vous pour la bonne cause ? – Il n'y a point d'effet sans cause, répondit modestement Candide ; tout est enchaîné nécessairement, et arrangé pour le mieux. Il a fallu que je fusse chassé d'auprès mademoiselle Cunégonde, que j'aie passé par les baguettes, et il faut que je demande mon pain, jusqu'à ce que je puisse en gagner ; tout cela ne pouvait être autrement –Mon ami, lui dit l'orateur croyez-vous que le pape soit l'Antéchrist ? – je ne l'avais pas encore entendu dire, répondit Candide ; mais, qu'il le soit ou qu'il ne le soit pas, je manque de pain.- Tu ne mérites pas d'en manger, dit l'autre ; va coquin ;va, misérable, ne m'approche de ta vie. » La femme de l'orateur ayant mis la tête à la fenêtre, et avisant un homme qui doutait que le pape fût antéchrist, lui répandit sur le chef un plein… O ciel ! à quel excès se porte le zèle de la religion dans les dames !
Un homme qui n'avait point été baptisé, un bon anabaptiste nommé Jacques, vit la manière cruelle et ignominieuse dont on traitait ainsi un de ses frères, un être à deux pieds sans plumes, qui avait une âme ; il l'emmena chez lui, le nettoya, lui donna du pain et de la bière, lui fit présent de deux florins, et voulut même lui apprendre à travailler dans ses manufactures aux étoffés de Perse qu'on fabrique en Hollande, Candide, se prosternant presque devant lui, s'écriait : « Maître Pangloss me l'avait bien dit que tout est au mieux dans ce monde, car je suis infiniment plus touché de votre extrême générosité que de la dureté de ce monsieur à manteau noir, et de madame son épouse. »
Le lendemain, en se promenant, il rencontra un gueux tout couvert de pustules, les yeux morts, le bout du nez rongé, la bouche de travers, les dents noires, et parlant de la gorge, tourmenté d'une toux violente, et crachant une dent à chaque effort".

 
Voltaire (21 november 1694 – 30 mei 1778)
Beeld van Jean Antoine Houdon in de bibliotheek van de Comédie-Française, Parijs

De Duitse dichteres en schrijfster Kerstin Preiwuß werd geboren op 21 november 1980 in Lübz en groeide op in Plau am See en Rostock. Zie ook alle tags voor Kerstin Preiwuß op dit blog en ook mijn blog van 21 november 2010

Uit:Restwärme

“Der Flug war ohne Zwischenfälle verlaufen. Sie hatte Lufthansa gebucht, obwohl die teurer waren, weil noch nie eine Maschine der Lufthansa abgestürzt war. Neben ihr saß ein Elternpaar mit Baby, und kein Flugzeug, in dem ein Baby mitflog, würde abstürzen, so etwas passierte einfach nicht. Das Kleine wurde abwechselnd von Vater und Mutter auf den Arm genommen, je nachdem, zu wem es sich drehte. Dabei brabbelte es vor sich hin. Es hatte die ganze Startphase über geschrien, bis seine wenigen Haare nass am Kopf klebten, sich durchgebogen und immer wieder zurückgeworfen, sodass seine Eltern es kaum halten konnten. Die Ohren, sagte seine Mutter entschuldigend zu ihr, es tut ihm in den Ohren weh.
Sie konnte das Baby verstehen, denn obwohl es während des Flugs keine Turbulenzen gegeben hatte, war sie nassgeschwitzt. Der Schweiß war ihr ausgebrochen, nachdem die Flugbegleiterin zwei junge Männer in der Reihe hinter ihr gebeten hatte, sich leiser zu unterhalten, sie würden die anderen Passagiere stören. Die beiden warteten, bis die Frau weitergegangen war, dann fuhren sie lautstark mit ihrer Unterhaltung über Filme fort, in denen Flugzeuge abstürzten. Sie drehte sich um und starrte die Männer an, aber es änderte nichts, die beiden animierten sich gegenseitig mit Begeisterungslauten zu immer neuen Details. Lautlos wünschte sie ihnen Impotenz wegen zu hoher Strahlenbelastung und drehte sich wieder zurück. Mit der Wut kam der Schweiß, er nässte bereits unter ihren Achseln, es juckte, als würden kleine Nadeln von innen durch die Haut stoßen. Um sich vom Kratzen abzuhalten, presste sie die Hände gegen die Oberschenkel.“

 
Kerstin Preiwuß (Lübz, 21 november 1980)

De Oostenrijkse schrijfster en vertaalster Veza Canetti werd als Venetiana Taubner-Calderon geboren op 21 november 1897 in Wenen. Zie ook alle tags voor Veza Canetti op dit blog en ook mijn blog van 21 november 2010

Uit: Briefe an Georges

„Ich hätt mich erinnern sollen, dass er das auch gern macht, erst grosse Szenen und hoch zu Ross, dann möcht er für sein Leben gern dass sein curriculum erscheint und macht es doch. Jetzt wird er in Paris wegen dem Frauenzimmer diesen reizenden Glock nicht sehen wollen, der ihm so hilft und die Vorträge verschafft und noch mehr verschaffen wird, um den ihn angesehene Engländer hier beneiden. Aber ich meins ernst, Kind, wenn er versagt, geh ich nach Wien. Ich schwör Dir, Du weisst wie abgöttisch gern ich ihn hab, ich bin froh, er ist weg, ich atme auf, ich werde ich selbst, ich war ein Bündel Angst, Sorge, Hilflosigkeit, wie er, es steckt an nach 20 Jahren Frondienst.
Ich hab keinen Menschen zu dem ich sprechen kann, denn natürlich geb ich ihn nie preis, zu keiner Seele, und so ist er der Engel und ich der Teufel, was mir wurscht ist, aber meine Seele ist bereits teuflisch geworden. Dieser Steiner sass jede Woche hier zwei Tage, mit ihm, er verabscheut ihn im Grund, aus Mitleid sitzt er mit ihm von 12 morgens bis elf Uhr nachts, nichts wird getan, der Steiner geht mit guten Gedanken weg die er sich notiert, Canetti mit einem Zusammenbruch, den nächsten Tag sieht er ihn wieder weil er ihm »leid« tut. Ich kann nicht mehr, glaub es mir, ich war bestimmt kein Glück für ihn, er war aber auch keins für mich und ich wär nie so heruntergekommen, wenn ich ihm nicht hätt jedes Mal in A. mit Selbstmord drohen müssen, damit er wenigstens etwas von seinem Werk diktiert (erstens damit ich seh dass es da ist, zweitens weil er alles mit einer nur von ihm leserlichen Stenographie schreibt, so dass kein Sekretär das je entziffern könnte). Bitte zerreiss sofort diesen Brief und verzeih mir, Du hast uns immer gerettet, rett ihn jetzt und sieh Dir auch diese Dulcinea an.“

 
Veza Canetti (21 november 1897 – mei 1963)

De Australische dichteres en schrijfster Ada Cambridge werd geboren op 21 november 1844 in St Germans, Norfolk. Zie ook alle tags voor Ada Cambridge op dit blog.

What Of The Night?

To you, who look below,
Where little candles glow --
Who listen in a narrow street,
Confused with noise of passing feet --

To you 'tis wild and dark;
No light, no guide, no ark,
For travellers lost on moor and lea,
And ship-wrecked mariners at sea.

But they who stand apart,
With hushed but wakeful heart --
They hear the lulling of the gale,
And see the dawn-rise faint and pale.

A dawn whereto they grope
In trembling faith and hope,
If haply, brightening, it may cast
A gleam on path and goal at last.

A Street Riot

Poor, hapless souls! at whom we stand aghast,
As at invading armies sweeping by —
As strange to haggard face and desperate cry —
Did we not know the worm must turn at last?
Poor, hungry men, with hungry children cast
Upon the wintry streets to thieve or die —
Suffering your wants and woes so silently -
Patient so long — is all your patience past?

Are there no ears to hear this warning call?
Are there no eyes to see this portent dread?
Must brute force rise and social order fall,
Ere these starved millions can be clothed and fed?
Justice be judge. Let future history say
Which are the greatest criminals to- day.

 
Ada Cambridge (21 november 1844 - 19 juli 1926)

De Engelse schrijver en crticus Sir Arthur Thomas Quiller-Couch werd geboren op 21 november 1863 in Bodmin, Cornwall. Zie ook mijn blog van 21 november 2008 en ook mijn blog van 21 november 2009 en ook mijn blog van 21 november 2010.

Uit: On the Art of Writing

« To begin with, let me plead that you have been told of one or two things which Style is not; which have little or nothing to do with Style, though sometimes vulgarly mistaken for it.
Style, for example, is not--can never be--extraneous Ornament. You remember, may be, the Persian lover whom I quoted to you out of Newman: how to convey his passion he sought a professional letter-writer and purchased a vocabulary charged with ornament, wherewith to attract the fair one as with a basket of jewels.
Well, in this extraneous, professional, purchased ornamentation, you have something which Style is not: and if you here require a practical rule of me, I will present you with this: "Whenever you feel an impulse to perpetrate a piece of exceptionally fine writing, obey it--wholeheartedly--and delete it before sending your manuscript to press. Murder your darlings."
But let me plead further that you have not been left altogether without clue to the secret of what Style is. That you must master the secret for yourselves lay implicit in our bargain, and you were never promised that a writer’s training would be easy. Yet a clue was certainly put in your hands when, having insisted that Literature is a living art, I added that therefore it must be personal and of its essence personal. . . .”

 
Arthur Quiller-Couch (21 november 1863 – 12 mei 1944)
Portret door Henry Lamb, 1938

De Duitse dichter en schrijver Wilhelm Friedrich Waiblinger werd geboren op 21 november 1804 in Heilbronn. Zie ook alle tags voor Wilhelm Waiblinger op dit blog en ook mijn blog van 21 november 2008 en ook mijn blog van 21 november 2009.

Lied der Liebe in die Heimath

Ach warum in dieser Ferne,
süßes Herz, so weit von dir?
Alle Sonnen, alle Sterne,
öffnen ihre Augen mir,
nur die schönsten blauen Strahlen,
nur das reinste tiefste Licht,
drin sich Erd' und Himmel malen,
nur dein treues Auge nicht.

Ja, ich seh' in wilden Lauben,
über Bergen, über Seen,
Kind voll Unschuld und voll Glauben,
dich in frommer Stille gehn.

Um die bleichen feuchten Wangen
spielt die frische Abendluft,
und es steigt dein zart Verlangen
himmelwärts wie Blumenduft.

Thrän' an Thräne seh' ich rinnen
tief aus deines Auges Nacht,
und mit glühend heißen Sinnen
hängst du an der Sterne Pracht -
o mein Kind, in jenen Räumen
suchst du den Geliebten schon,
und so früh den schönen Träumen
spräche das Verhängniß Hohn?

Nein, dem liebenden Gemüthe
sind sie schmerzlich sanfter Trost!
Nach dem Winter kommt die Blüthe,
die ein neuer West umkost.
Bei den heimathlichen Auen,
bei der Burgruine Bild,
da, wo Aug' und Blumen thauen,
Mädchen, sei dein Weh gestillt.

Was du weinend mir gegeben,
all' dein himmlisch Heiligthum,
war ein Kuß fürs Erdenleben,
war es für Elysium.
Mein ist dein verschämtes Zagen,
mein die jungfräuliche Scheu,
konntest du so muthig wagen,

 
Wilhelm Waiblinger (21 november 1804 – 17 januari 1830)
Zelfportret

De Duitse schrijver en vertaler Franz Hessel werd geboren op 21 november 1880 in Stettin. Zie ook alle tags voor Franz Hessel op dit blog.

Uit: Spazieren in Berlin

"Nördlich vom Stadtpark liegt das rühmlich bekannte 'Bayrische Viertel'. Wieviel davon man zu Berlin, zu Schöneberg oder zu Wilmersdorf rechnen soll, weiß ich nicht. Es ist nicht so rechtwinkelig und geradlinig angelegt wie Berlin W. Und statt uns darüber zu freuen, fluchen wir Undankbaren, daß wir uns in all diesem Heilbronn, Regensburg, Landshut und Aschaffenburg immer wieder verirren. Uns kann man's nie recht machen. Auch die allerlei Brunnen- und Baumanlagen nehmen wir, ohne sie recht zu beachten, hin. In einigen Winkeln stoßen wir auf Versuche, altdeutsche Stadt nachzumachen, die rührend scheitern. Man muß nicht allzu streng mit dem Bayrischen Viertel sein. Als es gebaut wurde, gab es noch nicht unser gleich- und alleinseligmachendes Laufband."

 
Franz Hessel (21 november 1880 – 6 januari 1941)

21-11-2015 om 11:49 geschreven door Romenu  

De Russische schrijfster en scenariste Viktoria Tokareva werd geboren op 20 november 1937 in Leningrad (Sint Petersburg). Zie ook alle tags voor Viktoria Tokareva op dit blog.

Uit:Alle meine Feinde und andere Erzählungen (Vertaald door Angelika Schneider)

„Ich sagte zu ihr: »Heirate den bloß nicht.«
»Er hat mich auch gar nicht gefragt«, beruhigte mich Lisa.
Das hieß, das Kind würde bei mir aufwachsen. Und Lisa wäre frei wie der Wind.
Aber ich fand eine Kinderfrau. Sie hieß Anna Fjodorowna Strelzowa. Anna Fjodorowna, Rufname: Anka.
Sie erledigte alles schnell und zuverlässig, war einfach wie geschaffen für diese Dinge. Ich bin Künstlerin. Und nur das. Hausarbeit deprimiert mich, ja sie bringt mich um.
Das, wofür ich einen ganzen Tag brauchen würde, erledigte Anka in vierzig Minuten. Wenn sie nur erschien, wurde es sonniger ringsum. Mit leichten, schnellen Bewegungen legte sie die Dinge an ihren Platz zurück. Sie schaffte Sauberkeit und Ordnung, schon allein durch ihre Anwesenheit Und erst ihre Krautwickel – das waren echte Kunstwerke.
Es tat einem geradezu leid, sie aufzuessen. Klein, sorgfältig zubereitet, schön anzusehen, mit einer besonderen Soße übergossen. Meine Krautwickel wurden immer groß wie ein Handteller. Ich drehte schon durch bei dieser Vielzahl von Vorbereitungen: erst das Hackfleisch anbraten, die Kohlblätter blanchieren, Reis kochen, Zwiebeln andünsten …
Wie viel lieber würde ich in dieser Zeit eine flirrende Birke malen, mit geflecktem Stamm …
Aber das Kochen war nur die eine Hälfte. Die Hauptsache war die Enkelin. Anka liebte meine Enkelin mit überirdischer Hingabe, und diese erwiderte ihre Liebe. Mein ganzes Haus war vom Boden bis zum Dach angefüllt mit idealer, gegenseitiger Liebe. Nur Anka konnte die Kleine füttern, beschäftigen, trösten, heilen und ihr etwas beibringen.
Eines Tages wurde meine Enkelin krank. Das Fieber wollte einfach nicht sinken. Das ging so eine ganze Woche lang. Das Mädchen lag apathisch da und lutschte am Daumen. Da versank Anka in eine Depression, ja sie wollte nicht mehr leben. Aber dann, von einem Tag auf den anderen, fiel das Fieber, und Anka fasste frischen Mut, ihre Augen funkelten wieder wie zwei grüne Edelsteine. Das Leben kehrte ins Haus zurück.“

 
Viktoria Tokareva (Leningrad, 20 november 1937)

De Amerikaanse schrijver Don DeLillo werd op 20 november 1936 geboren in New York City als zoon van Italiaanse immigranten. Zie ook alle tags voor Don DeLillo op dit blog en ook mijn blog van 20 november 2010.

Uit: Falling Man

“It was not a street anymore but a world, a time and space of falling ash and near night. He was walking north through rubble and mud and there were people running past holding towels to their faces or jackets over their heads. They had handkerchiefs pressed to their mouths. They had shoes in their hands, a woman with a shoe in each hand, running past him. They ran and fell, some of them, confused and ungainly, with debris coming down around them, and there were people taking shelter under cars.
The roar was still in the air, the buckling rumble of the fall. This was the world now. Smoke and ash came rolling down streets and turning corners, busting around corners, seismic tides of smoke, with office paper flashing past, standard sheets with cutting edge, skimming, whipping past, otherworldly things in the morning pall.
He wore a suit and carried a briefcase. There was glass in his hair and face, marbled bolls of blood and light. He walked past a Breakfast Special sign and they went running by, city cops and security guards running, hands pressed down on gun butts to keep the weapons steady.
Things inside were distant and still, where he was supposed to be. It happened everywhere around him, a car half buried in debris, windows smashed and noises coming out, radio voices scratching at the wreckage. He saw people shedding water as they ran, clothes and bodies drenched from sprinkler systems. There were shoes discarded in the street, handbags and laptops, a man seated on the sidewalk coughing up blood. Paper cups went bouncing oddly by.”

 
Don DeLillo (New York City, 20 november 1936)

De Iraanse dichteres, vertaalster en mensenrechten-advocate Sheema Kalbasi werd geboren op 20 november 1972 in Teheran. Zie ook alle tags voor Sheema Kalbasi op dit blog.

Immortal

I envy you Spring
with your wild flowers and flourishing smiles
with your elegance and your almond-tree of thoughtlessness
that does not know of the bitterness and pain of my loss.

I look out of the window
I look out of the window
and I wish for some Muguet de Mai
to arrive at my door
and to hear my mother’s voice
calling me at the entrance: Beloved daughter
here I am, arrived with the Spring and healing balms.

If this happen,
I promise to embrace
the message of the spring and the Iris
and I will plant a Wild Rose-tree
for the entrance to the house of my heart
so that every one knows of my sensitivity
to the unfading remembrance of her love.

There are times that I am questioned
for my not-crying eyes
so for those who do not know of
my grieving heart, I write
to voice the bitterness and pain of my loss
in the language of every-lost mother-child,
so when the childishness of this heart
is sometimes toxic to the hearts of those
who do not know me and the Marigolds of my love,
even they will bring me
bouquets of Sea-lavenders and love.

 
Sheema Kalbasi (Teheran, 20 november 1972)

De Zuidafrikaanse schrijfster Nadine Gordimer werd geboren op 20 november 1923 in Springs. Zie ook alle tags voor Nadine Gordimer op dit blog.

Uit: Een tijd als nooit tevoren (Vertaald door Eugène Dabekaussen en Tilly Maters)

“Ambitie. ’t Was toen geen tijd om na te denken over wat je werkelijk zou willen doen met je leven. Het innerlijke kompas zwaaide de naald resoluut terug naar de ene pool – alleen als er een eind was gekomen aan de vervorming van het menselijk leven in het algemeen, konden persoonlijke prestaties iets betekenen, de Mount Everest beklimmen of rijk worden, allemaal een vlucht uit de werkelijkheid, een ongepast teken dat je tegen verandering was.
Nu was er geen reden voor hem om door te gaan met onderzoek naar grotere duurzaamheid van verven voor nieuwe soorten bouwwerken en decoratieve doeleinden, van daken tot jukeboxen, slaapkamers tot cabriolets. Hij had, dacht hij, misschien wel terug kunnen gaan naar een universiteit om zijn kennis van andere, niet tot het uiterlijk beperkte takken van schei- en natuurkunde te verdiepen. Maar er was een kind aan wie hij en zij een thuis moesten bieden. Hij deed zijn werk trouwens goed, maar zonder veel interesse, want het was niet zo spannend als toen hij (letterlijk) de schijn ophield voor de blanke industrie en tegelijkertijd explosieven maakte om het regime op te blazen. Het bedrijf had een aantal filialen over het hele land en hij had hier, in de hoofdvestiging waar hij was begonnen, promotie gemaakt. Zolang hij geen beslissing nam, en maar bleef overwegen, om de reageerbuischemie op te geven en over te stappen naar de andere soort chemie, die tussen mensen, niet voor de overheid, zonder winstoogmerk, werkte hij parttime op vrijwillige basis in een commissie voor landclaims van gemeenschappen die onder het vroegere regime waren onteigend. Zij deed een schriftelijke studie economie en recht en daarnaast vrijwilligerswerk als secretaris van een actiegroep van vrouwen tegen vrouwen- en kindermishandeling. Hun kleine Sindiswa ging naar de crèche en de weinige tijd die overbleef brachten ze met haar door.”

 
Nadine Gordimer (20 november 1923 – 13 juli 2014)

De Engelse dichter en schrijver Thomas Chatterton werd geboren op 20 november 1752 in Bristol als zoon van een koster. Zie ook alle tags voor Thomas Chatterton op dit blog.

February (Fragment)

Come, February, lend thy darkest sky.
There teach the winter'd muse with clouds to soar;
Come, February, lift the number high;
Let the sharp strain like wind thro' alleys roar.

Ye channels, wand'ring thro' the spacious street,
In hollow murmurs roll the dirt along,
With inundations wet the sabled feet,
Whilst gouts responsive, join th'elegiac song.

Ye damsels fair, whose silver voices shrill,
Sound thro' meand'ring folds of Echo's horn;
Let the sweet cry of liberty be still,
No more let smoking cakes awake the morn.

O, Winter! Put away the snowy pride;
O, Spring! Neglect the cowslip and the bell;
O, Summer! Throw thy pears and plums aside;
O, Autumn! Bid the grape with poison swell.

The pension'd muse of Johnson is no more!
Drown'd in a butt of wine his genius lies;
Earth! Ocean! Heav'n! The wond'rous loss deplore,
The dregs of nature with her glory dies.

What iron Stoic can suppress the tear;
What sour reviewer read with vacant eye!
What bard but decks his literary bier!
Alas! I cannot sing-- I howl-- I cry--

 
Thomas Chatterton (20 november 1752 - 5 augustus 1770)
Chatterton in zijn mansarde door John Joseph Barker, 1860

De Russische dichteres en schrijfster Zinaida Nikolaevna Hippius werd als kind van uit Duitse familie geboren op 20 november in Beljov bij Tula. Zie ook alle tags voor Zinaida Hippius en Zinaida Gippius op dit blog.

The Awful

It’s awful not to live but only sleep…
To see all's being ever multiplied,
To have in past so wildly many sins,
That it’s a shame to look up at the sky.

When can I pray for mercy for my sins? 
I’m on the last of circles’ strong incline.  
But most dread and shameful is the thing,
That no one loves now any one.

The Spiders

My world is like a chamber, narrow, –
It’s very low, very small.
In four its corners sit four fellows –
Four spiders, diligent in all.

They are all fat, adroit, and dirty, 
And always spin and spin the web…
And it is awful – their portly,
Monotonous and even step.

With four their webs, when they were ready,
They spun the immense one, at last. 
I watch their fat backs’ movement, steady,
In darkness of the stinking dust.     

My eyes – under the webbing’s level:
It’s gray, and soft, and sticky, yet.
And they are glad with gladness, evil, --
Four spiders, fat.

Vertaald door Yevgeny Bonver

 
Zinaida Hippius (20 november 1869 - 9 september 1945)

De Zweedse schrijfster Selma Lagerlöf werd geboren op 20 november 1858 in Östra Emterwik in Zweden. Zie ook alle tags voor Selma Lagerlöf op dit blog.

Uit: Niels Holgersson's wonderbare reis (Vertaald door Margaretha Meijboom)

“Terwijl hij zoo zat te wachten, tot de dief zich vertoonen zou, begon hij er zich over te verwonderen, wat dat toch voor een schaduw was, die over den rand van de kist viel. Hij keek en keek, en kon zijn oogen bijna niet gelooven. Maar wat in 't begin maar een schaduw was, werd al duidelijker, en hij merkte al gauw, dat het iets werkelijks was. 't Was niet meer of minder dan een kabouter, die als een ruiter te paard op den rand van de kist zat.
De jongen had wel over kabouters hooren spreken, maar hij had nooit gedacht, dat zij zóó klein konden zijn. Hij, die daar op den rand van de kist zat, was niet grooter dan een handbreed. Hij had een oud, rimpelig gezicht, zonder baard, en droeg een zwarten rok, korte broek en een zwarten hoed met breeden rand. Hij was heel netjes en keurig met witte kant om hals en mouwen, gespen op de schoenen, en kousebanden met rozetten dichtgeknoopt. Hij had uit de kist een geborduurd mutsje genomen. en zat zóó aandachtig naar het ouderwetsche werk te kijken, dat hij niet gemerkt had, dat de jongen wakker geworden was.
De jongen was heel verbaasd, toen hij den kabouter zag, maar zoo erg bang werd hij niet. 't Was onmogelijk om bang voor iemand te worden, die zoo klein was. En omdat de kabouter daar zoo in gedachten verdiept zat, dat hij niets zag of hoorde, dacht de jongen, dat het grappig zou zijn hem een poets te spelen: hem in de kist te duwen en den deksel dicht te klappen, of zoo iets.
Maar de jongen was toch niet zoo moedig, dat hij den kabouter durfde aan te raken met zijn handen; hij keek in de kamer rond naar iets, waar hij hem een stootje meê geven kon. Hij liet zijn oogen van de klaptafel naar de kachel gaan, en van de kachel naar de klaptafel. Hij keek naar de pannen en de koffiekan, die op een plank naast de kachel stonden, naar den wateremmer bij de deur, en naar lepels, en messen, en vorken, en schalen, en borden, die door de halfopen kastdeur te zien waren. Hij keek op naar Vaders geweer, dat aan den wand naast de portretten van de Deensche koningsfamilie hing, en naar de geraniums en fuchsia's, die in 't venster bloeiden. Eindelijk viel zijn oog op een oud kapellennet, dat aan het kozijn hing.”

 
Selma Lagerlöf (20 november 1858 – 16 maart 1940)
Scene uit de animatiefilm “Nils Holgersson” uit 1980

Zie voor nog meer schrijvers van de 20^e november ook mijn blog van 20 november 2011 deel 1 en eveneens deel 2.

20-11-2015 om 18:25 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse dichter, librettist en essayist Scott Cairns werd geboren op 19 november 1954 in Tacoma, Washington. Zie ook alle tags voor Scott Cairns op dit blog.

A Word
For A.B.

She said God. He seems to be there
when I call on Him but calling
has been difficult too. Painful.

And as she quieted to find
another word, I was delivered
once more to my own long grappling

with that very angel here — still
here — at the base of the ancient
ladder of ascent, in foul dust

languishing yet at the very
bottom rung, letting go my grip
long before the blessing.

Idiot Psalms

3

     A psalm of Isaak, whispered mid the Philistines, beneath the breath.

Master both invisible and notoriously  
                     slow to act, should You incline to fix  
                     Your generous attentions for the moment
                     to the narrow scene of this our appointed
                     tedium, should You—once our kindly
                     secretary has duly noted which of us
                     is feigning presence, and which excused, which unexcused,
                     You may be entertained to hear how much we find to say
                     about so little. Among these other mediocrities,
                     Your mediocre servant gets a glimpse of how
                     his slow and meager worship might appear
                     from where You endlessly attend our dreariness.
Holy One, forgive, forgo and, if You will, fend off  
                     from this my heart the sense that I am drowning here  
                     amid the motions, the discussions, the several
                     questions endlessly recast, our paper ballots.

 
Scott Cairns (Tacoma, 19 november 1954)

De Amerikaanse dichteres Sharon Olds werd geboren op 19 november 1942 in San Francisco. Zie ook alle tags voor Sharon Olds op dit blog.

The Mortal One

Three months after he lies dead, that
long yellow narrow body,
not like Christ but like one of his saints,
the naked ones in the paintings whose bodies are
done in gilt, all knees and raw ribs,
the ones who died of nettles, bile, the
one who died roasted over a slow fire—
three months later I take the pot of
tulip bulbs out of the closet
and set it on the table and take off the foil hood.
The shoots stand up like young green pencils,
and there in the room is the comfortable smell of rot,
the bulb that did not make it, marked with
ridges like an elephant's notched foot,
I walk down the hall as if I were moving through the
long stem of the tulip toward the closed sheath.
In the kitchen I throw a palmful of peppercorns into the
saucepan
as if I would grow a black tree from the soup,
I throw out the rotten chicken part,
glad again that we burned my father
before one single bloom of mold could
grow up
out of him,
maybe it had begun in his bowels but we burned his
bowels
the way you burn the long blue
scarf of the dead, and all their clothing,
cleansing with fire. How fast time goes
now that I'm happy, now that I know how to
think of his dead body every day
without shock, almost without grief,
to take it into each part of the day the
way a loom parts the vertical threads,
half to the left half to the right like the Red Sea and you
throw the shuttle through with the warp-thread
attached to the feet, that small gold figure of my father—
how often I saw him in paintings and did not know him,
the tiny naked dead one in the corner,
the mortal one.

 
Sharon Olds (San Francisco, 19 november 1942)

De Amerikaanse schrijver en literaire biograaf Mark Harris (eig. Mark Harris Finklestein) werd geboren op 19 november 1922 in Mount Vernon, New York. Zie ook alle tags voor Mike Harris op dit blog.

Uit: Bang the Drum Slowly

“All we threw was one change of clothes in a bag because we naturally had no idea, plus my Arcturus kit, figuring if I done some business along the way we could call the whole trip deductible. “He would not be in Rochester, Minnesota, if it was not serious,” she said. “I do not like the look of it.”
“He has got North Pole coverage,” I said. When I am trying to sell a total policy I say, “This policy covers everything except sunstroke at the North Pole.” It is good for a laugh.
However, I never wrote such a total policy except the one I sold to Bruce, $50,000, the first I ever sold, and the fastest, selling it to him in 5 minutes flat in the hotel in Boston one night, not even trying to sell it to him but only just tuning my line you might say, the seal not yet even broke on my kit and my license scarcely dry because only that afternoon I polished off this course I took. I took the course bit by bit all that summer, every time we hit Boston. I said, “Leave me point out just a few advantages of protection of this type,” and he said, “Arthur, show me where I sign.” I did not write another policy for a month. I have sold about 70, all to ballplayers except one to Mr. Jacob Epstein, my former English teacher at Perkinsville High. The reason they call it “Arcturus” is because Arcturus is the nearest star, or else the brightest. I forget which. Maybe both. They told me in thecourse but I forget.
“Surely his coverage is not all you can think of,” she said.
“No,” said I, “naturally not,” though it was. First you think about money. I used to pee away money like wine until I got wise to myself."

 
Mark Harris (19 november 1922 - 30 mei 2007)
Cover

De Vlaamse dichter, essayist en toneelschrijver Karel van den Oever werd geboren in Antwerpen op 19 november 1879. Zie ook alle tags voor Karel van den Oevern op dit blog.

Doodsgebed

Heer, als ik sterf
op een december-dag;
in het ziek laken dat ruikt!
En mijn gezicht: geel als een raap,
mijn baard verwoest door het zweet,
terwijl mijn hand vol angst in het kussen plukt,
Heer, houd dan voor mij, arm schaap,
houd uw barmhartigheid gereed.

Want gedurig was ik lui en dom,
onkuis, hovaardig en zot,
ik was gulzig aan bier- en wijnpot
en mijn tanden bruin van de pijp.

Heer, als ik sterf
en mijn voeten zijn koud als glas,
de kaars druipt op mijn hand
en de dokter zegt: "'t Is gedaan",
als bij de kamer-wand
de priester bidt: "Heer, laat hem gaan",
dat ik dan bidde:
"Heer, neem mij in uw ontferming aan."

Rouw om mijn land

Aan mijn Eerw. Broeder
Kornel van den Oever,
op het slagveld.

Zoo dool ik weer eens weiflend loom door 't bosch
en zou er siddrend nu mijn tranen willen weenen...
Kan 't waar zijn, lief geluk, zijt gij uit 't hart verdwenen?
Ik staar ontzind op heikruid, zwam en mos...
 
Mijn God, is 't leven dan zoo bleek en bros
dat het om niet zijn milde klaarte heeft geschenen
en 't vrij geluk nu zwijgend wegsterft om ons henen
als liet Gij zelf ons hart nu hooploos los?
 
Toch bloedt daar ginds zoo heimlijk door de duistre twijgen
uw vreed'gen avond luistervol, door niets gestoord...
Helaas, mijn God, ik beef...Want zie, 'k heb 't weer gehoord:
 
daar bomt het ver kanon door 't heilig, plechtig zwijgen.
En 'k weet dat achter 't denbosch waardoor de avond gloort
heel wijd, mijn land, mijn arm, goed Vlaandren wordt vermoord.
 
God, hoe braambloedge stralen door de dennen zijgen...

 
Karel van den Oever (19 november 1879 – 6 oktober 1926)

De Oostenrijkse dichter, schrijver en vertaler Christoph Wilhelm Aigner werd geboren op 18 november 1954 in Wels. Zie ook alle tags voor Christoph Wilhelm Aigner op dit blog.

Mitten im Land

Von den über Hänge
gestrafften Wiesen
gleiten und in
Getreidefeldern
wälzen sich Wind
und Windeskinder
Dort steh ich
dich seh ich
Herzschlag in meiner Zunge

In London

Auf den Herrn mit Parapluie am Arm
beugen sich Wolken herab
und stricken ihm einen grauen Pullover
ganz aus nieselndem Garn

Abend

Stell die Kerze auf den Tisch
Ocker für den Mond der glimmt

Komm. Ich weiß es ganz bestimmt
daß er uns durchs Fenster findet

und uns aneinander bindet
wie der Fischer Fisch an Fisch

 
Christoph Wilhelm Aigner (Wels, 18 november 1954)

De Amerikaanse dichter Alan Tate werd geboren op 19 november 1899 in de buurt van Winchester, Kentucky. Zie ook alle tags voor Alan Tate op dit blog.

Homily
If thine eye offend thee, pluck it out

If your tired unspeaking head
Rivet the dark with linear sight,
Crazed by a warlock with his curse
Dreamed up in some loquacious bed,
And if the stage-dark head rehearse
The fifth act of the closing night,

Why, cut it off, piece after piece,
And throw the tough cortex away,
And when you've marvelled on the wars
That wove their interior smoke its way,
Tear out the close vermiculate crease
Where death crawled angrily at bay.

Light

Last night I fled until I came
To streets where leaking casements dripped
Stale lamplight from the corpse of flame;
A nervous window bled.

The moon swagged in the air.
Out of the mist a girl tossed
Spittle of song; a hoarse light
Spattered the fog with heavy hair.

Damp bells in a remote tower
Sharply released the throat of God,
I leaned to the erect night
Dead as stiff turf in winter sod.

Then with the careless energy
Of a dream, the forward curse
Of a cold particular eye
In the headlong hearse.

 
Allen Tate (19 november 1899 – 9 februari 1979) 

Zie voor nog meer schrijvers van de 19e november ook mijn blog van 19 november 2011 deel 1 en eveneens deel 2.

19-11-2015 om 18:36 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter en schrijver Joost Zwagerman werd geboren in Alkmaar op 18 november 1963. Zie ook alle tags voor Joost Zwagerman op dit blog.

Uit: Tegen de literaire quarantaine

“Wat Zeeman verzuimt te vermelden is dat de eigenaar van het statige pand de glamour-crimineel Philip van Heemskerk is, de man die als een pasja zijn nieuwe rijkdom toont in Zuid-Frankrijk. Van Heemskerk kan met zijn charme, zijn geld en zijn geraffineerde intimidatiemethoden de halve wereld aan - behalve die kleine zielen op verdieping drie van zijn prachtige huis in Amsterdam, die lastige huurders die er behagen in scheppen hun eigenaar te treiteren.
Aldus loodst Marja Brouwers de lezers een gelaagde wereld in. De meester-handelaar, playboy en crimineel Heemskerk ligt als een muizige huisjesmelker een leiding in een keukentje te repareren dat door de huurders nota bene expres kapotgemaakt is. Door die omkering beeldt de roman het eeuwige menselijke gewemel uit. En achter die omkering schemert in Casino het staketsel van het leven zelf, gestut door de tijdloze vragen: hoe zinvol zijn onze strevingen, waar vinden wij waarheid, en waarom toch rest ons op de beslissende ogenblikken niets dan lucht, desillusie en onmacht?           
Wat zegt het over onze literatuur als drie doorgaans bepaald niet oliedomme beroepslezers sommige romans beoordelen op volstrekt verkeerde gronden? Het antwoord moet zijn dat de zelfopgelegde literaire quarantaine tot gevolg heeft gehad dat er in Nederland relatief weinig romans verschenen die zich én stevig verankerden in de eigen tijd én afdaalden in de contreien van de eeuwige vragen naar de menselijke ervaring. Critici zijn daardoor niet gewend aan romans die zich niets gelegen laten liggen aan die quarantaine. Door die onbekendheid met het genre vervallen ook doorgaans capabele recensenten als Nuis, Ramdas en Zeeman in onnozele beginnersfouten. Met in de praktijk de funeste gevolgen voor Mystiek lichaam, De buitenvrouw en Casino. Dat juist deze drie romans het slachtoffer werden van die reductionistische manier van lezen is geen toeval, want alle drie onttrekken ze zich, ieder op zijn eigen manier, aan de literaire quarantaine.
Is een faux pas als door Nuis, Ramdas en Zeeman te voorkomen? Natuurlijk niet. Maar zolang de zelfopgelegde literaire quarantaine in stand wordt gehouden, blijft de kans extra groot dat beroepslezers hun huishoudboekje van morele standaards te voorschijn toveren. Het is onvermijdelijk en het zal bevrijdend werken: de literaire quarantaine opgeheven. Door de afschaffing van de literaire quarantaine is de kans groter dat in Nederland een literatuur kan bloeien waarin geen enkel onderwerp en geen enkele verzinnebeelding op voorhand tot minderwaardig of ‘verkeerd’ wordt verklaard. In zo'n literair klimaat is niets taboe, de moord op Van Gogh evenmin als de verpopping van een vlinder ergens in de uiterwaarden nabij Tiel. Alles mag meedoen. Ter wille van die ideale situatie is de literaire quarantaine vanaf nu en bij dezen afgeschaft.”

 
Joost Zwagerman (18 november 1963 - 8 september 2015)

De Nederlandse dichter Toon Tellegen werd geboren op 18 november 1941 te Brielle. Zie ook alle tags voor Toon Tellegen op dit blog.

Vrijheid

Voor doodslaan en gelukkig zijn en schromen
en weifelen
en in een afgrond vallen
en ontkennen en schuldig zijn
en koortsachtig zoeken naar waarheid, schoonheid
maakt vrijheid geen verschil,
of hooguit een verschil als tussen een bloeiende appelboom
en geen bloeiende appelboom,
of tussen een kus en geen kus, hoe vluchtig
en verraderlijk ook.

De vrede

Kijk, daar gaat de vrede.
Iedereen springt op.
Waar? Daar! In die blauwe jas!
Ze drukken hun neus tegen het raam,
leunen op elkaars schouders.
Hij is heel klein.
Ze hebben hem nog nooit gezien.
Ze roepen: vrede! vrede!
Hij hoort hen niet,
verdwijnt uit hun gezicht.

Ze voelen hun hart bonzen
en gaan weer naar binnen, grijpen elkaar beet
en aarzelen.
Moeten ze elkaar doodslaan of moeten ze elkaar kussen?
Wat moeten ze doen?
Jij mag het zeggen, fluisteren ze.
Nee, jij.
Nee, jij!
Jij!!

 
Toon Tellegen (Brielle, 18 november 1941)

De Nederlandse dichter Joost Oomen werd geboren in De Bilt op 18 november 1980. Zie ook alle tags voor Joost Oomen op dit blog.

Het orakelend Malieveld

Dit gedicht is geen gedicht
Dit gedicht is een getrokken aanklacht
Een papier voor in de hand.

Wij worden vertolkt door
De gewassen kaken van de bestuurder
De gloeiende handen van de journalist
Maar dat spreekt niet, dat breekt niet.

Dit gedicht is een stormlantaarn in de binnensteden.
Dit gedicht wordt afgevoerd.
En terwijl de lange jongens roemrijk worden geslagen
Snijdt dit gedicht zijn tong en schreeuwt het uit.

Dit gedicht is grimmig
Dit gedicht is een zwartgeverfde vuist
Want wij worden niet geruisloos geofferd
Wij zijn een vlees dat opwindt en verbrandt.

Wij worden naar de mond gesproken
Wij worden handmatig afgedraaid
Maar dit zijn geen dagen voor springveren

Dit gedicht is geen gedicht
Dit gedicht moet een breekijzer wezen.
Hier liggen onze dwingende woorden,
Luister naar dit schot!

 
Joost Oomen (De Bilt, 18 november 1980)

De Nederlandse dichter en schrijver Thomas Möhlmann werd geboren in Baarn op18 november 1975. Zie ook alle tags voor Thomas Möhlmann op dit blog.

Overal slapen de mensen

Neergevallen waar ze vroeger stonden
het voorhoofd tegen de arm gedrukt
het gezicht naar de grond, rustig ademend.

Boven de aarde, onder warme dekens
onder stevige daken, op goed geluk in
elkaar gekropen, in zichzelf gedraaid

terwijl de wereld zich opent als een hand
terwijl vingers andere vingers zoeken
andere vingers andere vingers en de vissen

wiegen de zee tot rust en de schepen hun vracht
en de radio de vader en als een zachte doek
de vader de moeder, de lampjes de nacht.

Waarom waak je. Waarom moet
iemand waken, iemand aanwezig zijn.

Knekels rollen

Klei is eigenlijk het enige dat helpt
in een eeuw van afbraak en wederopbouw
in een eeuw waarin niet alleen de schoonheid
niet schoonheid alleen haar gezicht heeft verbrand
in een eeuw die ieder van ons baarde, grootbracht
en voedde, een eeuw weer van doorbraak en woede
een eeuw die ons doorgaf tot waar we staan, in
een moegeprezen moegestreden moegenezen eeuw, in ieder
leven valt wat regen maar vier meter is een absurde
afstand tussen je sleutelbeen en je schedel en het enige
dat helpt is klei,eigenlijk is klei het enige dat helpt.

 
Thomas Möhlmann (Baarn, 18 november 1975)

De Nederladse schrijfster Pauline Genee werd geboren op 18 november 1968 in Heemskerk. Zie ook alle tags voor Pauline Genee op dit blog.

Uit: Duel met paard

“Ook mensen schudden over dergelijke zaken overigens regelmatig het hoofd.
De paarden strekten hun nek en trokken aan hun leidsels. Hun dagen waren lang en pas ’s avonds laat, wanneer de lichtopstekers met fakkels door de straten gingen, wanneer in de overbevolkte bovenwoninkjes mannen en vrouwen zich uitgeput naast hun kinderen te ruste legden, werd het de lastdieren gegund de stal op te zoeken. Daar sliepen zij staand, lijdzaam wachtend tot de zon het begin van de volgende werkdag aankondigen zou.
Zoals de meeste huizenblokken in de nieuwe buitenwijk beschikte het wooncomplex van Griebenowstrasse 10 over een heerlijk ruime binnenplaats. Hoewel slordig afgewerkt waren de muren mooi helwit. In het midden stonden twee jonge kastanjebomen met frisgroen blad. De afwatering was modern, waardoor er geen stinkende modderplassen bleven staan zoals elders in de stad. Er was voor de kinderen genoeg ruimte om te spelen en op een dag als deze bood het plaats aan wel tweeof driehonderd nieuwsgierigen – staand, zittend, op en neer drentelend.
Vanaf de straat druppelden nog steeds nieuwe mensen onder de poort door. Op de Hinterhof bleven ze even staan, knipperden met hun ogen tegen de zon, keken om zich heen. Was het wel hier? Wat was het hier licht. Dan zagen ze het paard, knikten opgelucht, schoven hun lijf in de menigte. Hoeden met linten naast versleten ruitpetten, volkse jakkers bij verfijnde maatkledij; eenmaal op de binnenplaats leken de standsverschillen weg te smelten. Er werd eensgezind naar het paard gewezen. Is dat hem nou? De lucht begon te zinderen van gefluister, gesmiespel en gesis. De opwinding kroop warm tegen de muren. Over de hoofden verspreidde zich een nieuw, onbekend parfum: gepoederde wangen vermengd met hooi en haver, katoenstijfsel met paardenmest.”

 
Pauline Genee (Heemskerk, 18 november 1968)

De Duitse schrijver Klaus Mann werd op 18 november 1906 geboren in München als oudste zoon van Thomas en Katia Mann. Zie ook alle tags voor Klaus Mann op dit blog.

Uit: Der Wendepunkt

„Toller beging Selbstmord, weil er wußte, daß es keinen Raum mehr für ihn gab - weder hier noch auf der anderen Seite. Er hatte «für die Sache des Fortschritts und der Humanität» fünf Jahre im Gefängnis verbracht, und nun gab es keinen Flecken mehr auf der Welt, wo man ihn wollte und brauchte und ihm ein wenig Beifall spendete. Er war pleite und bekam keine Vortragstermine mehr, und seine Stücke wurden nicht mehr gespielt. Deshalb hat er sich getötet. Weil er keine Zukunft sah — weder für sich selbst noch für die Ideen, an die er glaubte. Keine Zukunft für sich selbst — nicht einmal nach dem Sturze Hitlers. Dann würden die Kommunisten in Deutschland regieren oder der Generalstab oder die Bank of England. Und sie alle würden gegen Ernst Toller sein. Warum sollte er die endlosen Demütigungen ertragen? Er litt bereits genug, sowohl an der Brutalität der Faschisten als auch an der selbstgerechten Gleichgültigkeit der Liberalen. Er war fertig. Wer konnte es ihm verübeln?
Toller war einer, der seine Illusionen hegte, solange er es irgend konnte. Wir alle neigen dazu. Doch gelegentlich bricht einer von uns zusammen. Die rosigen Trugbilder entschwinden, und an ihrer Stelle wird die nackte Grimasse der Realität sichtbar. Sie ist so gräßlich wie das Antlitz der Medusa: Wer es erschaut, wird von Bestürzung und Entsetzen ergriffen. Er wankt, fällt und stöhnt im Stürzen auf. Welch ein atemberaubender Schrei!“

 
Klaus Mann (18 november 1906 – 21 mei 1949)
 

De Duitse dichter Richard Dehmel werd geboren op 18 november 1863 in Wendisch-Hermsdorf. Zie ook alle tags voor Richard Dehmel op dit blog.

Blick ins Licht

Still von Baum zu Bäumen schaukeln
meinen Kahn die Uferwellen;
märchenblütenblau umgaukeln
meine Fahrt die Schilflibellen,
Schatten küssen den Boden der Flut.

Durch die dunkle Wölbung der Erlen
-welch ein funkelndes Verschwenden -
streut die Sonne mit goldenen Händen
silberne Perlen
in die smaragdenen Wirbel der Flut.

Durch die Flucht der Strahlen schweben
bang nach oben meine Träume,
wo die Bäume
ihre kranken Häupter heben
in des Himmels ruhige Flut.

Und in leichtem, lichtem Kreise
weht ein Blatt zu meinen Füßen
nieder; und des Friedens leise
weiße Taube seh ich grüßen,
fernher grüßen
meiner Seele dunkle Flut.

Befreit

Du wirst nicht weinen. Leise, leise
wirst du lächeln; und wie zur Reise
geb ich dir Blick und Kuß zurück.
Unsre lieben vier Wände! Du hast sie bereitet,
ich habe sie dir zur Welt geweitet –
o Glück!

Dann wirst du heiß meine Hände fassen
und wirst mir deine Seele lassen,
läßt unsern Kindern mich zurück.
Du schenktest mir dein ganzes Leben,
ich will es ihnen wiedergeben –
o Glück!

Es wird sehr bald sein, wir wissen's Beide.
Wir haben einander befreit vom Leide;
so geb ich dich der Welt zurück.
Dann wirst du mir nur noch im Traum erscheinen
und mich segnen und mit mir weinen –
o Glück!

 
Richard Dehmel (18 november 1863 – 9 februari 1920)
Portret door Ludwig Krüger,1888

Zie voor nog meer schrijvers van de 18e november ook mijn blog van 18 november 2014 en ook mijn blog van 18 november 2011 deel 2.

18-11-2015 om 16:12 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter en schrijver Joost van den Vondel werd geboren op 17 november 1587 in Keulen. Zie ook Zie ook alle tags voor Joost van den Vondel op dit blog.

Uit: Gysbreght van Aemstel

Willebrord
(Gekleed iin katholieke pij)
Myn welgeboren heer, de zoete Jesus zy
Met u en uwe stadt, en sta u eeuwigh by,
In allerhande nood. De Broeders van ons orden
En ick, zijn zoo verblijd, als ofwe levend worden
Geen hair is ons gekrenckt, geen overlast gebeurt.
Men heeft het klooster noit in zijnen dienst gesteurt.
Wij hebben staegh volhard in onzen ouden yver.
De boomgaerd leed geen scha aen vruchten, noch de vyver
Aen visschen, noch de kerck aen d’allerkleensten ruit.
Gysbreght
Wie heeft dan des soldaets baldaedigheid gestuit?
Willebrord
Verwonder u niet eens, de nood heeft hen gedrongen.
Gysbreght
Godvruchte vader, spreeck, ik luister na’et verslagh.
Willebrord
Na dat ick d’oversten een wijl had hooren mompelen
Van Amsterdam, al stil, by duister t’overrompelen
Rees tussen Diedrick zelf en Egmond een krackeel,
Dat uitborst meer en meer, en yeder trock een deel
Van t krijgsvolck op zijn zy, en zocht het stuck te stijven,
En na zijn eigen hoofd den aenslagh door te drijven.
Veel hoplien yverden te slissen het gheschil.
Maer Diedrick stijf van kop, die nimmer luisteren wil
Na reden, noch bescheid, en t veld behoud met kryten
Men brack al heimlijck op, en zonder eenigh teecken
Van horen en trompet, of hut in brand te steecken.
Gijsbreght
Ghy hebt de stad, en my geen kleinen dienst gedaen:
Een deughd, die nimmer zal uit mijn gedachten gaen.
Gedenck my in t gebed, voor uw autaer, ten goede.
Willebrord
De lieve Jesus neem u eeuwigh in zijn hoede.

 
Joost van den Vondel (17 november 1587 – 5 februari 1679)
Scene uit een opvoering in Amsterdam, 2002 met o.a.
Mark Rietman, Daan Schuurmans en Bart Klever

De Vlaamse schrijver Guido van Heulendonk (pseudoniem van Guido Beelaert) werd geboren in Eeklo op 17 november 1951. Zie ook alle tags voor Guido van Heulendonk op dit blog.

Uit: The Big Bang

“Ze waren jong en hadden een tijdschrift opgericht: THE BIG BANG. Een manifest was er nog niet.
Als redactielokaal diende de zolder van een oud studentenverblijf in de binnenstad. Het pand deed erg zijn best niet tot puin te vervallen. Dat het daarin slaagde, was grotendeels te danken aan een financieringsmaatschappij, BIVEST. Tegen de westelijke gevel had zij kort voordien een filiaal opgetrokken. Grapjes: onze linkerzijde gesteund door het grootkapitaal. Vanuit het dakvenster hadden zij de plechtigheid meebeleefd, de prominenten uit hun wagens zien stappen, later, aan de andere kant van de muur met Che Guevara, de luidsprekerstemmen gehoord van de burgemeester en de algemene directeur.
Tegen de oostkant van de BANG stond een hoog en smal pakhuis. Oorspronkelijk bestemd voor de afbraak was het uiteindelijk - meer door verbeeldingskracht dan verbouwingen - tot moskee omgevormd door gastarbeiders uit de buurt. Gelukkig voor het prille blad. Het BIVEST-filiaal was amper een week geopend of de LNS (les Légions Neo-Subversives) lieten een colli springstof bezorgen dat twee verdiepingen van het gebouw aan flarden blies. Grapjes: over passende geboortegeschenken, over hoe omen hun nomen was geweest, althans voor de buren.
De volgende dag - de BANG had een workshop op de universiteit - kwamen de burgemeester en zijn gevolg ter plaatse. Terwijl de hoge functionarissen behoedzaam hun voeten tussen het puin zetten, klonk in de hoogte gekraak. De muur van het redactielokaal begaf het, stenen, kalk, en een kast vol ideologisch-literaire geschriften stortten naar beneden. Het sneeuwde slogans, anarchistische kreten rond de oren van politie en rijkswacht.
Geen grapjes meer. 's Nachts werd de voltallige redactie van haar bed gelicht en bij de antiterreurbrigade een etmaal lang voor een priemende bureaulamp gezet. Pas toen de LNS de aanslag had opgeëist werden de vier redacteuren vrijgelaten. Halfblind, uitgehongerd, overwogen zij de BIG BANG maar voorgoed op te geven. Verder te leven onder een burgerlijke stolp van stilte. Maar na een week keerde het oude vuur terug."

 
Guido van Heulendonk (Eeklo, 17 november 1951)

De Franse schrijver Pierre Véry werd op 17 november 1900 in Bellon geboren. Zie ook alle tags voor Pierre Véry op dit blog enook mijn blog van 17 november 2009.

Uit: Clavier universel

« Le docteur palpa le corps du défunt, fit jouer les articulations, puis demanda l'heure.
- "Neuf heures passées ? Nous dirons donc que la mort est survenue hier soir, entre 9 et 11. Je suis obligé de garder une marge plutôt forte. Mais sûrement pas avant 9 et sûrement pas après 11.
- En définitive ?
- En définitive, présomption de meurtre très suffisante pour nécessiter l'analyse. Et l'autopsie. Mais retenez ce que je vous dis, l'autopsie nous révèlera une bonne petite embolie et ce sera la fin de l'histoire."
Dans le portefeuille du mort, on trouva sept-cents francs. Le docteur rayonna.
- "Qu'est-ce que je vous disais ? Il n'y a pas eu vol. Embolie, mon bon. Embolie !"
Mais Gaude levait sa main gauche, ornée d'une monstrueuse pierre noire :
- "Il y a un cheveu.
- Un cheveu.
- Sur ce bureau. Un cheveu qui n'appartenait pas au défunt ..."
La comparaison fut brève. Le cheveu, noir et fin, n'offrait rien de commun avec les crins, rudes et gris, de Souriac.
- "Eh," dit Gaude, "il y a un revolver."
Entre le pouce et l'index enveloppés, il extirpait de la poche de veston de Souriac un mignon browning, vrai bijou guère plus encombrant dans un sac de dame, que la boîte à poudre ou le vaporisateur à parfum.
- "Ca tue très bien, vous savez !"
Il examina l'arme.
- "Une balle a été tirée. La détonation n'a pas dû faire grand bruit. Un léger claquement de fouet.
- Fichtre !" dit le docteur, "ça se corse !"
Il se rapprocha de la Remington et se pencha avec une sorte de respect comique."

 
Pierre Véry (17 november 1900 -  12 oktober 1960)

De Britse schrijver journalist en polemist Auberon Alexander Waugh werd geboren op 17 november 1939 in Dulverton, Somerset. Zie alle tags voor Auberon Waugh op dit blog.

Uit: Will This Do? An Autobiography

“Although, as I have explained, the Waughs came from many generations of professional men - publishers, doctors, clergymen - the gulf between them and the carefree traditions of the aristoc­racy was as great as if he had been a fishmonger’s assistant. Even worse than this, he had already been adopted as a guest, friend, boon companion and private buffoon by families which were even richer and grander than the Herberts. This situation was not im­proved by the noticeable lack of sympathy between himself and 'the boy Auberon’.
Although Evelyn’s affection for the English upper classes and everything they stood for was never in doubt - this was held to be vulgar in itself - their antipathy for each other could easily be ex­plained by the traditional jealousy between privilege and achieve­ment. Although the Herberts were clever and moved in a brilliant circle, Evelyn Waugh was cleverer and noticed too many things to be a comfortable member of any circle.
Under the circumstances, for Laura Herbert to encourage his courtship was an act of most uncharacteristic rebelliousness. She, too, was always displeased by the Brideshead aspect, hating any form of ostentation or grandeur. 'Your dear mother,’ Evelyn Waugh would say to his children, 'is the kindest and most hospit­able of women, but she has no sense of style.’
Laura’s awareness of her social superiority may well have helped to sustain her through a marriage which was not without its trials, nor without its reminders of her husband’s success in other fields. Many women (and men) feel depressed and dimi­nished by their spouse’s success. Laura Waugh felt no such qualms, being happy enough to be left at home with her cows and children, regarding the whole circus with a profound contempt.”

 
Auberon Waugh (17 november 1939 -16 januari 2001)
 

De Israëlische dichteres en schrijfster Dahlia Ravikovitch werd geboren op 17 november 1936 in een voorstad van Tel Aviv. Zie ook alle tags voor Dahlia Ravikovitch op dit blog.

A Dress Of Fire

You know, she said, they made you
a dress of fire.
Remember how Jason's wife burned in her dress?
It was Medea, she said, Medea did that to her.
You've got to be careful, she said,
they made you a dress glowing like an ember,   
burning like coals.

Are you going to wear it, she said, don't wear it.
It's not the wind whistling, it's the poison
oozing.       
You're not even a princess, what could you do to Medea?           
Can't you tell one sound from another, she said,  
it's not the wind whistling.

Remember, I told her, that time when I was six?
They shampooed my hair and I rushed out into the street.
That shampooing
trailed its scent after me like a cloud.
Then I got sick from the wind and the rain.
I didn't yet know how to read Greek tragedies,
but the scent of the perfume spread
and I was very sick.
Now I can see it was an unnatural perfume.            
                       
What will become of you, she said,
they made you a burning dress.
They made me a burning dress, I said.  I know.
So why are you just standing around, she said,       
you've got to be careful.
You know what a burning dress is, don't you?       

I know, I said, but not about           
being careful.               
One whiff of that perfume and I'm all confused.
I said to her,  No one has to agree with me,
I don't trust Greek tragedies.            

But the dress, she said, the dress is on fire.
What are you saying, I shouted,
what are you saying?
I'm not wearing a dress at all,
what's burning is me.

Vertaald door Chana Bloch en Ariel Bloch

 
Dahlia Ravikovitch (17 november 1936 – 21 augustus 2005)

De Amerikaanse schrijfster, uitgeefster en politiek activiste Rebecca Walker werd geboren op 17 november 1969 in Jackson, Mississippi. Zie ook alle tags voor Rebecca Walker op dit blog.

Uit:Black, White, and Jewish: Autobiography of a Shifting Self

“My cousin Linda comes from Boston to help take care of me while my mother writes and my father works at the office. Linda has bright red hair and reddish brown skin to match. Linda sits on our tiny porch for hours, in the same chair Daddy sits in sometimes with the rifle and the dog, waiting for the Klan to come. Linda sits there and watches the cars go by. When she sees the one she wants, she stands up and points. She says she wants a black Mustang, rag top. "That car is live," I say, putting extra emphasis on live but not sounding quite as smooth as my cousin. "Rag top," I say, trying it on as we sit together on the cement porch.
Linda gets sick after a few weeks and can't get out of the extra bed in my room. She tells me secretly, late at night from underneath all our extra quilts and afghans, that she wants to stay here with us forever, that she loves Uncle Mel, wants to marry Uncle Mel. She says, "Your daddy is a good white man!" and smiles, her big teeth all white and perfect.
Linda is sick for a long time. Does she have the mumps, tonsillitis? Daddy says it's because she doesn't want to go home. Mama ends up taking care of both of us. She boils water in the yellow kettle and makes Linda honey and lemon tea, Mama's cold specialty. She tells me and Linda to lie on the brown sofa in the living room, in the sun. Linda lies one way on the corduroy couch, I the other. Before she goes back into her study, Mama covers us with the big, colorful afghan.
Linda and I stay there, whispering, and tickling each other with our toes until it is dark, listening to the click-clacking of Mama's typewriter, until we see the shadowy outline of Daddy walk through the front door.”

 
Rebecca Walker (Jackson, 17 november 1969)

De Amerikaanse schrijver Christopher Paolini werd geboren in Los Angeles County, California, op 17 november 1983. Zie ook alle tags voor Christopher Paolini op dit blog.

Uit:Eragon

“Nature had never polished a stone as smooth as this one. Its flawless surface was dark blue, except for thin veins of white that spiderwebbed across it. The stone was cool and frictionless under his fingers, like hardened silk. Oval and about a foot long, it weighed several pounds, though it felt lighter than it should have.
Eragon found the stone both beautiful and frightening. Where did it come from? Does it have a purpose? Then a more disturbing thought came to him: Was it sent here by accident, or am I meant to have it? If he had learned anything from the old stories, it was to treat magic, and those who used it, with great caution.
But what should I do with the stone? It would be tiresome to carry, and there was a chance it was dangerous. It might be better to leave it behind. A flicker of indecision ran through him, and he almost dropped it, but something stayed his hand. At the very least, it might pay for some food, he decided with a shrug, tucking the stone into his pack.
The glen was too exposed to make a safe camp, so he slipped back into the forest and spread his bedroll beneath the upturned roots of a fallen tree. After a cold dinner of bread and cheese, he wrapped himself in blankets and fell asleep, pondering what had occurred.”

 
Christopher Paolini (Los Angeles County, 17 november 1983)

De Canadese dichter Archibald Lampman werd geboren op 17 november 1861in Morpeth, Ontario. Zie ook alle tags voor Archibald Lampman op dit blog.

Voices Of Earth

We have not heard the music of the spheres,
The song of star to star, but there are sounds
More deep than human joy and human tears,
That Nature uses in her common rounds;
The fall of streams, the cry of winds that strain
The oak, the roaring of the sea's surge, might
Of thunder breaking afar off, or rain
That falls by minutes in the summer night.
These are the voices of earth's secret soul,
Uttering the mystery from which she came.
To him who hears them grief beyond control,
Or joy inscrutable without a name,
Wakes in his heart thoughts bedded there, impearled,
Before the birth and making of the world.

 
Archibald Lampman (17 november 1861 – 10 februari 1899)

Zie voor nog meer schrijvers van de 17^e november ook mijn blog van 17 november 2014.

17-11-2015 om 18:13 geschreven door Romenu  

De Nigeriaanse dichter en schrijver Chinua Achebe werd geboren op 16 november 1930 in Ogidi. Zie ook alle tags voor Chinua Achebe op dit blog.

Refugee Mother And Child

No Madonna and Child could touch
that picture of a mother’s tenderness
for a son she soon would have to forget.
The air was heavy with odours

of diarrhoea of unwashed children
with washed-out ribs and dried-up
bottoms struggling in laboured
steps behind blown empty bellies. Most

mothers there had long ceased
to care but not this one; she held
a ghost smile between her teeth
and in her eyes the ghost of a mother’s
pride as she combed the rust-coloured
hair left on his skull and then –

singing in her eyes – began carefully
to part it… In another life this
would have been a little daily
act of no consequence before his
breakfast and school; now she

did it like putting flowers
on a tiny grave.

Love Cycle

At dawn slowly
the sun withdraws his
long misty arms of
embrace. Happy lovers

whose exertions leave
no aftertaste nor slush
of love’s combustion; Earth
perfumed in dewdrop
fragrance wakes

to whispers of
soft-eyed light…
Later he
will wear out his temper
ploughing the vast acres
of heaven and take it

out of her in burning
darts of anger. Long
accustomed to such caprice
she waits patiently

for evening when thoughts
of another night will
restore his mellowness
and her power
over him.

 
Chinua Achebe (Ogidi, 16 november 1930)

De Nederlandse schrijver Anton Koolhaas werd op 16 november 1912 in Utrecht geboren. Zie ook alle tags voor Anton Koolhaas op dit blog.

 Uit: Fame, Fortune and the Ant (Vertaald door Iain Macintyre)

 „Once upon a time there was an ant who did not go out to seek his fortune, but literally bumped into a sugar cube. A double one. It was lying there on the hard Stone floor at the top of the steps leading to the Supreme Court. and it has never been properly explained what this sugar cube was doing there. Nor for that matter what the ant was doing there.
One thing that was widely known among ants was that this particular ant was physically extremely tough, and a hard-working, Stubborn customer. 80 straight away he began trying to shift the sugar cube and, since the stone surface was smooth, he was successful, even though it took all the strength he had.
The double sugar cube was right in the middle of the floor, and the ant pushed it across to the right, up to the wall that closed off that side.
The ant then emerged from behind the sugar cube to see what was stopping him going further. The white object. being much longer than it was broad, lay lengthwise, flush against the wall, and the am. now pushing the short side began to shift it along the wall until the huge bulk suddenly vanished.
The sugar cube was now one step lower.
The ant gazed down into a chasm. He peered around until he saw something white shimmering in its depths. Immediately he plunged down, pushed the sugar cube againSt the wall again, then along it and watched the cube vanish once more.
The process was repeated twice until the white colossus lay in the street. The ant pushed it up against the bottom step. squeezed in between the sugar and the step. and fell into an exhausted sleep. Knowing well that he would need to be wide awake and alert before he considered what he was to do with his immense cargo. Because one thing was clear to him: he would devote the rest of his life to the task. As we know, his exceptional Strength had already won him a degree of renown among the other ants; but it would be as ‘the sugar cube ant‘ that everyone would know him. and so fame and fortune would be his.“

 
Anton Koolhaas (16 november 1912 – 16 december 1992)

De Portugese schrijver José Saramago werd geboren op 16 november 1922 in het dorpje Azinhaga in de provincie Ribatejo. Zie ook alle tags voor José Saramago op dit blog.

Uit: De Stad Der Blinden (Vertaald door Harrie Lemmen)

“Een kordater iemand stelde voor om met z'n allen te gaan opeisen wat van hen was, Dat zal niet eenvoudig zijn, meende de apothekersassìstent, ze zijn met veel, ik had tenminste de indruk dat het een grote groep is, en het ergste is dat ze gewapend zijn, Gewapend, hoe dat dan, Op zijn minst hebben ze knuppels, mijn arm doet nog zeer van de klap die ik daar heb gehad, zei een van de anderen, Laten we proberen dit goedschiks op te lossen, zei de oogarts, ik ga samen met jullie praten met die lui, dit is beslist een misverstand,
Mij best, dokter, ik ga wel met u mee, zei de apothekersassistent, maar zoals ze zich gedroegen, betwijfel ik dat u hen kunt overtuigen, Hoe het ook zij, we moeten erheen, we kunnen dit niet zomaar over onze kant laten gaan, Ik ga ook mee, zei de vrouw van de oogarts. Het groepje verliet de zaal, alleen de man die over zijn arm klaagde bleef, hij vond dat hij zijn plicht wel had gedaan en vertelde de anderen over het riskante avontuur, een boel lekker eten op twee meter en een muur van lichamen ervoor, Met knuppels, onderstreepte hij.
Dicht op elkaar, als een pijnappel, baanden ze zich een weg tussen de blinden uit de andere slaapzalen. Toen ze bij de hal arriveerden, begreep de vrouw van de oogarts onmiddellijk dat overleg hier niet mogelijk was en waarschijnlijk ook nooit mogelijk zou worden.
Midden in de hal stond een groep blinden in een kring rond de dozen met eten en hield, alsof het bajonetten of lansen waren, knuppels en bedspijlen gericht tegen een front van wanhopige andere blinden die stuntelig pogingen deden om door de verdedigingslinie heen te breken, sommige hoopten ergens een gaatje te vinden, een uit nalatigheid slecht gesloten raampje, en pareerden de slagen met hun opgeheven armen, andere kropen op handen en voeten tot ze tegen de benen van de tegenstanders botsten, die hen opvingen met schoppen en slagen op de rug. Er blind op los slaan, heet dat. Aan het tafereel ontbraken niet de verontwaardigde protesten, de kreten van woede, Wij willen ons eten, Wij hebben recht op brood, Goorlappen, Wat is dit voor smerige schoftenstreek.”

 
José Saramago (16 november 1922 - 18 juni 2010)

De Nederlandse schrijfster en journaliste Renate Rubinstein werd geboren op 16 november 1929 in Berlijn. Zie ook alle tags voor Renate Rubinstein op dit blog.

Uit: Nee heb je

“Je moet de waarheid onder ogen zien, dat is waar. Maar toch moet je zelf uitvinden wat die waarheid eigenlijk is en er niet minder van maken, maar ook niet meer. Je moet niet slachtoffer worden van een naam, een begrip, een idee dat de mensen hebben en dat je daarom zelf ook hebt. Je moet kijken naar wat werkelijk is. Dat is mijn programma.”
(…)

'Het onderbewuste, waarvan het bestaan zo vaak aangevochten wordt, is er immers, ik heb dat zelf ervaren. Als een hemelse moeder beschermt het je tegen een harde klap, zelfs de grofste uitdeler van de volle mep waarheid kan er niet tegen op. Toen mijn neuroloog omslachtig begon aan het beschrijven van mijn aandoening, dwaalden . mijn gedachten op slag af. Laat maar lullen, dacht ik, ik weet dat het van de slaap middelen komt, het is mijn eigen schuld, ik zal ophouden met de mogadon en eerst maar eens drie weken slapeloos in bed liggen.'
(…)

Maar ik ben een misschien wel uitzonderlijk bewegelijk en uitbundig meisje geweest, hollend over het schoolplein. Dat uitbundige, dat zwaaien met armen en benen is mijn aard.'

 
Renate Rubinstein (16 november 1929 – 23 november 1990)

De Amerikaanse dichter Craig Arnold werd geboren op 16 november 1967 in Temple, Californië. Zie ook alle tags voor Craig Arnold op dit blog.

Incubus (Fragment)

The chain uncouples, and his jacket hangs
on the peg over hers, and he's inside.  

She stalls in the kitchen, putting the kettle on,  
buys herself a minute looking for two  
matching cups for the lime-flower tea,  
not really lime but linden, heart-shaped leaves  
and sticky flowers that smell of antifreeze.  
She talks a wall around her, twists the string  
tighter around the tea bag in her spoon.  
But every conversation has to break  
somewhere, and at the far end of the sofa  
he sits, warming his hands around the cup  
he hasn't tasted yet, and listens on  
with such an exasperating show of patience  
it's almost a relief to hear him ask it:  
If you're not using your body right now
maybe you'd let me borrow it for a while?

It isn't what you're thinking. No, it's worse.  

Why on earth did she find him so attractive  
the first time she met him, propping the wall  
at an awkward party, clearly trying to drink  
himself into some sort of conversation?  
Was it the dark uncomfortable reserve  
she took upon herself to tease him out of,  
asking, Are you a vampire? That depends,  
he stammered, are you a virgin? No, not funny,  
but why did she laugh at him? What made her think  
that he needed her, that she could teach him something?  
Why did she let him believe she was drunk  
and needed a ride home? Why did she let him  
take her shirt off, fumble around a bit  
on the spare futon, passing back and forth  
the warm breath of a half-hearted kiss  
they kept falling asleep in the middle of?  
And when he asked her, why did she not object?  
I'd like to try something. I need you to trust me. 

 
Craig Arnold (16 november 1967 – 27 april 2009)

De Schotse schrijver, humorist, radio-en televisie presentator Daniel Frederick Wallace werd geboren op 16 november 1976 in Dundee. Zie ook alle tags voor Daniel Wallace op dit blog.

Uit: Yes Man

“We'd been standing, me and this man, waiting for the Central Line train to take us from Holborn to the East End, when the announcement had spluttered and stuttered its way over the tannoy. It was a security alert. We were being asked to leave. Our journeys home had just gained an hour. We'd be shunted and squeezed onto buses outside and driven home, very slowly during rush hour, on a rainy, rainy London night.
The man and I had raised our eyebrows at each other and smiled in a "what's the world coming to" way, but other than that we didn't say a word to each other. We'd simply started to walk up the stairs and out of the station, like the good, old-fashioned, obedient British citizens we were.
"Nice weather for this!" said the man as we jogged through a slanting rain and flashed our travel cards at the bus driver. I ha-ha'ed, probably a little too ha-hard, and we joined the seething masses on board the bus.
After ten minutes and three stops, we found seats for ourselves, and after another ten, we had begun to chat.
"Where are you headed?" I'd asked.
"Aldgate," he'd replied.
The man, as it turned out, was a teacher.
And he was about to teach me.
"So, what did he teach you?" said Ian.
"I'll tell you in a minute."
"Tell me now. I want to know what kind of wisdom he imparted on you that's caused you to summon me here."
"I didn't 'summon' you here."
"You sent me an e-mail saying that your entire life had changed and that you wanted to meet up."
 

 
Danny Wallace (Dundee, 16 november 1976)

De Nederlandse literator, kunsthistoricus, archeoloog en katholiek priester Frederik Gerben Louis (Frits) van der Meer werd geboren in Bolsward op 16 november 1904. Zie ook alle tags voor Frits van der Meer op dit blog.

Uit:Apocalypse, Visioenen uit het Boek der Openbaring in de kunst

“‘Alle ogen zijn vervuld van ontzetting ofwel van verbijsterde aanbidding, en, wat de engelen betreft, van verpletterende zekerheid van doen. Geen enkele pupil zit middenin het oogwit; alle ogen schuinsen opzij, omhoog, omlaag; het oogwit blinkt in een hoek. De hele onrustbarende pantomime wordt gespeeld met ogen, handen, voeten, vleugels en mantelslippen. Men vergeet ook, dat de uitdrukkelijkheid aan elegantie geen enkele kans laat; dat de voeten te groot, de vingers te lang, de wijsvingers méér dan nadrukkelijk zijn; de achterhoofden te klein, de facies te groot. Alles gaat op in expressie.”

 
Frits van der Meer (16 november 1904 – 19 juli 1994)
Cover

Zie voor nog meer schrijvers van de 16^e november ook mijn blog van 16 november 2014 deel 2.

16-11-2015 om 18:36 geschreven door Romenu  

De Oostenrijkse dichter, schrijver en vertaler Clemens J. Setz werd geboren op 15 november 1982 in Graz. Zie ook alle tags voor Clemens J. Setz op dit blog.

Die Nordsee

Die Kleine Hexe Bibi Blocksberg
hat einen Bruder
mit Namen Boris.

Doch nur bis Folge 9, dort
zieht er zu den Großeltern
an die Nordsee.

Als Grund wird genannt. dass er Husten hat
und die frische Seeluft ihm guttun wird.
Er taucht daraufhin nie wieder auf.

Und auch zu Weihnachten und zu Ostern
denkt die Familie
nicht mehr an ihn.

Männer in der Dunkelheit

Ein Reisehandbuch des 19. lahrhunderts
empfiehlt jungen Frauen spitze Nadeln
in den Mund zu nehmen wenn der Zug
in einen langen Tunnel taucht
um unbelästigt zu bleiben
von fremden Männern in der Dunkelheit
und ungeküsst
bis zum Licht am anderen Ende.

Schrödingers Katze

Stell dir den Wissenschaftler vor
in der ersten Nacht auf seinem Bettlager,
neben der schwarzen Box
mit dem geschlossenen Deckel.

Die erste Nacht ist immer die schlimmste.

Das Surren der Generatoren
hinter den Wänden, die trockene Luft des Labors.
der Geruch nach Staub und Pulverkaffee,
und das Kreidegespenst einer langen Gleichung
auf der verdunkelten Tafel.

Stell ihn dir vor. wie er die Nacht
damit zubringt, auf Geräusche zu achten,
wie er Schafe zählt
und in Gedanken
dreimal um den Häuserblock rennt.

Und niemand kann sagen. ob er von Toten
oder von Lebenden träumt
in der ersten Nacht auf seiner Matratze
neben der schwarzen Box.

 
Clemens J. Setz (Graz, 15 november 1982)

De Duitse zanger, dichter en schrijver Wolf Biermann werd geboren op 15 november 1936 in Hamburg. Zie ook alle tags voor Wolf Biermann op dit blog.

Recontre à Paris

Die alten Freunde, die werden alt
- da drüben und anders, als ich.
Die Zeit im Osten ist andere Zeit
die Freunde werden alt.
Und wenn wir uns doch mal wiedersehen
in dieser Welt im Vorübergehen,
dann freuen wir uns ungeheuer.
Von denen nicht mal die Asche blieb...
wir blasen in alte Feuer.

Der Freund hat den Freund gefunden,
wir hatten einander so hilflos lieb
und leckten einander die Wunden.

Ach längst vertrocknete Tränen tropfen
wir quaseln das lange Schweigen tot,
und können die Löcher doch nicht stopfen,
wir bleiben auf ewig im selben Boot.
- und fahren längst auf verschiedenen Flüssen,
was wagten wir früher, heut' wägen wir ab:
Ost gegen West, Staat gegen Staat
und jeder will wollen und keiner will müssen,
wir schätzen uns wir, wir, bis an das Grab,
wir schätzen uns ab und wittern Verrat!
- und registrieren im vertrauten Gesicht
die neuen Züge, wir kennen uns noch,
doch, doch, wir kennen uns noch, doch doch
und erkennen uns nicht.

Die alten Freunde, die werden alt
- da drüben und anders, als ich.
Die Zeit im Osten ist andere Zeit
-wir lächeln uns an und schweigen dann
mit zärtlicher Bitterkeit

Die hab ich satt (Fragment)

Die Lehrer, die Rekrutenschinder
Sie brechen schon das Kreuz der Kinder
Sie pressen unter allen Fahnen
Die idealen Untertanen:
Gehorsam – fl
 eißig – geistig matt
– die hab ich satt!

Die Dichter mit der feuchten Hand
Dichten zugrund das Vaterland
Das Ungereimte reimen sie
Die Wahrheitssucher leimen sie
Dies Pack ist käufl
 ich und aalglatt
– die hab ich satt!

Der legendäre Kleine Mann
Der immer litt und nie gewann
Der sich gewöhnt an jeden Dreck
Kriegt er nur seinen Schweinespeck
Und träumt im Bett vom Attentat
– den hab ich satt

Und überhaupt ist ja zum Schrein
Der ganze deutsche Skatverein
Dies dreigeteilte deutsche Land
Und was ich da an Glück auch fand
Das steht auf einem andern Blatt
– ich hab es satt

 
Wolf Biermann (Hamburg, 15 november 1936)

De Nederlandse schrijver, fysicus en voormalig politicus voor Democraten 66 Jan Terlouw werd geboren in Kamperveen op 15 november 1931. Zie ook alle tags voor Jan Terlouw op dit blog.
Uit:Naar zeventien zetels en terug
      Politiek dagboek 9 maart 1981 - 5 november 1982

“Woensdag 23 juni
Vanochtend ben ik teruggekeerd uit de Verenigde Staten. Ik moest meteen door naar Eindhoven, omdat Alexander Horowitz, een oom van Alexandra, is overleden. Vanmiddag is hij gecremeerd in Heeze. Hij was een zeer gelukkig mens. Een technisch genie, die genoot van zijn genialiteit, die daarmee woekerde, die hem koesterde. Talloos zijn de octrooien die op zijn naam staan, en ze strekken zich uit over een zeer breed gebied van de techniek, zoals onlangs de promotor voor zijn eredoctoraat in Delft opmerkte. Een zeer bemind mens ook, door eertijds zijn ouders, zijn zusters, zijn kinderen en zijn onvoorstelbaar toegewijde vrouw Gretha. Erg jammer dat hij weg is, maar weinigen in dit tranendal hebben zo'n gelukkig leven als hij.
De Amerikaanse reis kun je geslaagd noemen. Interessante gesprekken in Washington, met een aantal kabinetsleden (Baldridge, Edwards, Brock) en de hoogste adviseurs van de president (Weidenbaum, Keyworth, en anderen). Verder was ik in Houston en in Los Angeles met de economische missie (waar we tegelijk waren met H.M.) en in het weekend in Orlando, Florida, om Kennedy Space Centre en back stage Disney World te bekijken. Er zijn aardige contacten gelegd, mijn toespraken gingen goed, althans, ik vond het leuk om ze te houden, de delegatieleden waren in het algemeen tevreden. Verder was het heerlijk om afstand te voelen tot Nederland. Het is verbazend hoe geografische afstand werkt op je gemoed. Plotseling worden de partijpolitieke schermutselingen in Nederland niet meer dan ‘gedoe’. Ik heb me uit de mond laten vallen dat ik de fractie soms een kleuterklasje vond, in het bijzijn van enkele Nederlandse journalisten. Eigenlijk wel aardig, nu kan ik eens kijken wie daar boos over is.”

 
Jan Terlouw (Kamperveen, 15 november 1931)
In 1982

De Britse dichter en schrijver James Graham Ballard werd geboren in Shanghai op 15 november 1930. Zie ook alle tags voor J. G. Ballard op dit blog en ook mijn blog van 15 november 2010.

Uit: What I Believe (Fragment)

I believe in the light cast by video-recorders in department store windows, in the messianic insights of the radiator grilles of showroom automobiles, in the elegance of the oil stains on the engine nacelles of 747s parked on airport tarmacs.

I believe in the non-existence of the past, in the death of the future, and the infinite possibilities of the present.

I believe in the derangement of the senses: in Rimbaud, William Burroughs, Huysmans, Genet, Celine, Swift, Defoe, Carroll, Coleridge, Kafka.

I believe in the designers of the Pyramids, the Empire State Building, the Berlin Fuehrerbunker, the Wake Island runways.

I believe in the next five minutes.

I believe in the history of my feet.

I believe in migraines, the boredom of afternoons, the fear of calendars, the treachery of clocks.

I believe in anxiety, psychosis and despair.

I believe in the perversions, in the infatuations with trees, princesses, prime ministers, derelict filling stations (more beautiful than the Taj Mahal), clouds and birds.

 
J. G. Ballard (15 november 1930 - 19 april 2009)

De Duitse dichter en schrijver Gerhart Hauptmann werd geboren in Obersalzbrunn (Neder-Silezië) op 15 november 1862. Zie ook alle tags voor Gerhart Hauptmann op dit blog.

Uit:Bahnwärter Thiel

“ Auch der Pastor gestattete sich, als Thiel die Trauung anmelden kam, einige Bedenken zu äußern:
»Ihr wollt also schon wieder heiraten?«
»Mit der Toten kann ich nicht wirtschaften, Herr Prediger!«
»Nun ja wohl -- aber ich meine -- Ihr eilt ein wenig.«
»Der Junge geht mir drauf, Herr Prediger.«
Thiels Frau war im Wochenbett gestorben, und der Junge, welchen sie zur Welt gebracht, lebte und hatte den Namen Tobias erhalten.
»Ach so, der Junge,« sagte der Geistliche und machte eine Bewegung, die deutlich zeigte, daß er sich des Kleinen erst jetzt erinnere. »Das ist etwas andres -- wo habt Ihr ihn denn untergebracht, während Ihr im
Dienst seid?«
Thiel erzählte nun, wie er Tobias einer alten Frau übergeben, die ihn einmal beinahe habe verbrennen lassen, während er ein anderes Mal von ihrem Schoß auf die Erde gekugelt sei, ohne glücklicherweise mehr als eine große Beule davonzutragen. Das könne nicht so weiter gehen, meinte er, zudem da der Junge, schwächlich wie er sei, eine ganz besondere Pflege benötige. Deswegen und ferner weil er der Verstorbenen in die Hand gelobt, für die Wohlfahrt des Jungen zu jeder Zeit ausgiebig Sorge zu tragen, habe er sich zu dem Schritte entschlossen. --
Gegen das neue Paar, welches nun allsonntäglich zur Kirche kam, hatten die Leute äußerlich durchaus nichts einzuwenden. Die frühere Kuhmagd schien für den Wärter wie geschaffen. Sie war kaum einen halben Kopf kleiner wie er und übertraf ihn an Gliederfülle. Auch war ihr Gesicht ganz so grob geschnitten wie das seine, nur daß ihm im Gegensatz zu dem des Wärters die Seele abging.
Wenn Thiel den Wunsch gehegt hatte, in seiner zweiten Frau eine unverwüstliche Arbeiterin, eine musterhafte Wirtschafterin zu haben, so war dieser Wunsch in überraschender Weise in Erfüllung gegangen. Drei Dinge jedoch hatte er, ohne es zu wissen, mit seiner Frau in Kauf genommen: eine harte, herrschsüchtige Gemütsart, Zanksucht und brutale Leidenschaftlichkeit. Nach Verlauf eines halben Jahres war es ortsbekannt, wer in dem Häuschen des Wärters das Regiment führte. Man bedauerte den Wärter.“

 
Gerhart Hauptmann (15 november 1862 - 6 juni 1946) 
Hauptmanns geboortehuis inObersalzbrunn

De Duitse dichter en schrijver Heinz Piontek werd geboren op 15 november 1925 Kreuzburg (Opper-Silezië). Zie ook alle tags voor Heinz Piontek op dit blog en ook mijn blog van 15 november 2009 en en ook mijn blog van 15 november 2010.

Die Landmesser

Nun stehn die Stäbe, eingerammt im Grund
und weiß und rot, mit spitzen Eisentüllen.
Der Männer Augen sind vom Spähen wund
und rauh die Kehlen vom Befehlebrüllen.
 
Der eine hält die Karte ausgebreitet,
indes ein anderer die Optik dreht:
durchs Fadenkreuz die Ziegenweide gleitet
und dann ein Helfer, der zum Fluchtpunkt geht.
 
Ein dritter muss zum Rechenschieber greifen,
der vierte treibt die Hilfsarbeiter an.
Die trotten müßig, rauchen Stummelpfeifen
und fluchen den Beamten dann und wann.
 
Und alle tragen Filze, schwarze Loden,
an ihren Stiefeln haftet Tau und Staub.
Sie senken tief das Steinmal in den Boden
und schmecken an den Zähnen warmes Laub.
 
Und rechnen gut. Die Pläne sind genau.
Die Messgeräte richten sich verlässlich.
Und weitet sich die Ferne zart ins Blau:
Den Zirkel her! Hier ist nichts unermesslich.

 
Heinz Piontek (15 november 1925 – 26 oktober 2003) 

De Duitse dichteres en schrijfster Liane Dirks werd geboren op 15 november 1965 in Hamburg. Zie ook alle tags voor Liane Dirks op dit blog.

Glück II

Ganz anders. Viel heller,
leuchtend geradezu.
Auf so einer Linie
quer durch alles durch.
In hellem Grün.
Was? fragst du.
Ein Lichtstrahl natürlich.
Was sonst?
Was geht schon durch alles durch –
Quatsch, sagst du?
Licht, doch nicht. Licht geht doch nicht durch.
Liebe, es müsste Liebe sein.

Glück III

Ein weißes Veilchen. Für mein weißes Beet.
Vorhin beim Spaziergang. Ich hole eine
Schippe und gehe noch mal hin um es auszugraben. Es wächst unter einer Akazie
am Rand einer Allee neben einem Parkplatz zwischen zwei Hundehaufen.
Ich grab es aus.
Es sind noch genügend andere da.
Ich finde, ich darf es nehmen.

 
Liane Dirks (Hamburg, 15 november 1965)

Voor nog meer schrijvers van de 15^e november zie ook mijn vorige twee blog van vandaag.

15-11-2015 om 12:35 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse dichteres Marianne Moore werd geboren op 15 november 1887 in Kirkwood, Missouri. Zie ook alle tags voor Marianne Moore op dit blog en ook mijn blog van 15 november 2009 en ook mijn blog van 15 november 2010.

What Are Years

What is our innocence,
what is our guilt? All are
naked, none is safe. And whence
is courage: the unanswered question,
the resolute doubt, —
dumbly calling, deafly listening—that
in misfortune, even death,
encourage others
and in its defeat, stirs
the soul to be strong? He
sees deep and is glad, who
accedes to mortality
and in his imprisonment rises
upon himself as
the sea in a chasm, struggling to be
free and unable to be,
in its surrendering
finds its continuing.
So he who strongly feels,
behaves. The very bird,
grown taller as he sings, steels
his form straight up. Though he is captive,
his mighty singing
says, satisfaction is a lowly
thing, how pure a thing is joy.
This is mortality,
this is eternity.

Appellate Jurisdiction

Fragments of sin are a part of me.
New brooms shall sweep clean the heart of me.
Shall they? Shall they?

When this light life shall have passed away,
God shall redeem me, a castaway.
Shall He? Shall He?

 
Marianne Moore (15 november 1887 – 5 februari 1972)

De Engelse schrijfster Richmal Crompton Lamburn werd geboren op 15 november 1890 in Lancashire. Zie ook alle tags voor Richmal Crompton op dit blog en ook mijn blog van 15 november 2008.

Uit: More William

« Innumerable slimy iridescent trails shone over hats, and coats, and umbrellas, and wall-paper.
“Huh!” grunted William, who was apt to overwork his phrases.  “They’ve got out right enough.”
He looked at the tracks again and brightened.  Jimmy was frankly delighted.
“Oo!  Look!” he cried, “Oo funny!”
William’s thoughts flew back to his bedroom wall—­“A Busy Day is a Happy Day.”
“Let’s clean it up!” he said.  “Let’s have it all nice an’ clean for when they come down.  We’ll be busy.  You tell me if you feel happy when we’ve done.  It might be true wot it says, but I don’t like the flowers messin’ all over it.”
Investigation in the kitchen provided them with a large pail of water and a scrubbing-brush each.
For a long time they worked in silence.  They used plenty of water.  When they had finished the trails were all gone.  Each soaked garment on the hat-stand was sending a steady drip on to the already flooded floor.  The wall-paper was sodden.  With a feeling of blankness they realised that there was nothing else to clean.
It was Jimmy who conceived the exquisite idea of dipping his brush in the bucket and sprinkling William with water.  A scrubbing-brush is in many ways almost as good as a hose.  Each had a pail of ammunition.  Each had a good-sized brush.  During the next few minutes they experienced purest joy.  Then William heard threatening movements above, and decided hastily that the battle must cease.”

 
Richmal Crompton (15 november 1890 – 11 januiri 1969)
Cover

De Duitse schrijfster Emmy von Rhoden (eig. Emilie Auguste Karoline Henriette Friedrich geb. Kühne) werd geboren op 15 november 1829 in Magdeburg. Zie ook alle tags voor Emmy von Rhoden op dit blog en ook mijn blog van 15 november 2009.

Uit: Der Trotzkopf

»Oh, wie schrecklich ist es jetzt!« stieß sie schluchzend heraus. »Warum hat auch der Papa wieder eine Frau genommen! Es war alles viel schöner, als wir beide allein waren. Alle Tage muß ich lange Reden hören über Sitte und Anstand, und ich will doch keine Dame sein, ich will es nicht, und wenn sie es zehnmal sagt!«
Als sie mit ihrem Vater noch allein war, führte sie freilich ein ungebundeneres und lustigeres Leben. Niemand hatte ihr Vorschriften zu machen oder durfte sie an ihren dummen Streichen hindern; was sie auch tat, es galt als unübertrefflich. Das Lernen wurde als langweilige Nebensache betrachtet, und die Erzieherinnen fügten sich entweder dem Willen ihrer Schülerin oder sie gingen davon. Beklagte sich dann mal diese oder jene bei dem Vater und hatte der Vater wirklich den festen Entschluß gefaßt, ein Machtwort gegen sein unbändiges Kind zu sprechen, so kam er doch nicht dazu, seinen Vorsatz auszuführen. Sobald er mit ernster Miene Ilse gegenübertrat, fiel sie ihm um den Hals, nannte ihn ihren ›einzigen, kleinen Papa‹, obgleich Herr Macket ein sehr großer und kräftiger Mann war, und küßte ihn stürmisch. Versuchte er, ihr ernste Vorstellungen zu machen, hielt sie ihm den Mund zu.
›Ich weiß ja alles, was du mir sagen willst, und ich will mich ganz gewiß bessern!‹ Mit solchen und ähnlichen Worten und Versprechungen tröstete sie den Papa. Ach, wie gern ließ er sich so trösten! Er konnte dem Kinde nie ernstlich zürnen, es war jasein Alles.
Als Ilses Mutter starb, hatte sie ihm das kleine, hilflose Ding in den Arm gelegt.“

 
Emmy von Rhode (15 november 1829 – 7 april 1885)
Cover hoorspel 

De Franse schrijfster Madeleine de Scudéry werd geboren op 15 november 1607 in Le Havre. Zie ook alle tags voorMadeleine de Scudéry op dit blog en ook mijn blog van 15 november 2009.

Uit: La Carte de Tendre (Clélie, histoire romaine)

« Après il faut, pour arriver à Tendre, passer par Tendresse, car l'amitié attire l'amitié. Ensuite il faut aller à Obéissance, n'y ayant presque rien qui engage plus le cœur de ceux à qui on obéit que de le faire aveuglément; et, pour arriver enfin où l'on veut aller, il faut passer à Constante Amitié, qui est sans doute le chemin le plus sûr pour arriver à Tendre-sur-Reconnaissance. Mais, madame, comme il n'y a point de chemins où l'on ne se puisse égarer, Clélie a fait, comme vous le pouvez voir, que ceux qui sont à Nouvelle-Amitié prenaient un peu plus à droite ou un peu plus à gauche, ils s'égareraient aussitôt; car, si au partir du Grand-Esprit, on allait à Négligence que vous voyez tout contre cette carte, qu'ensuite continuant cet égarement on aille à Inégalité; de là à Tiédeur, à Légèreté et à Oubli, au lieu de se trouver à Tendre-sur-Estime on se trouverait au lac d'Indifférence que vous voyez marqué sur cette carte et qui, par ses eaux tranquilles, représente sans doute fort juste la chose dont il porte le nom en cet endroit. De l'autre côté, si, au partir de Nouvelle-Amitié, on prenait un peu trop à gauche et qu'on allât à Indiscrétion, à Perfidie, à Orgueil, à Médisance ou à Méchanceté, au lieu de se trouver à Tendre-sur-Reconnaissance, on se trouverait à la mer d'Inimitié où tous les vaisseaux font naufrage et qui, par l'agitation de ses vagues, convient sans doute fort juste avec cette impétueuse passion que Clélie veut représenter. Ainsi elle fait voir par ces routes différentes qu'il faut avoir mille bonnes qualités pour l'obliger à avoir une amitié tendre et que ce qui en ont de mauvaises ne peuvent avoir part qu'à sa haine ou à son indifférence. »

 
Madeleine de Scudéry (15 november 1607 – 2 juni 1701)

De Mexicaanse dichter en schrijver José Joaquín Fernández de Lizardi werd geboren in Mexico-stad op 15 november 1776. Zie ook alle tags voor José de Lizardi op dit blog en ook mijn blog van 15 november 2008.

Uit: Life and Deeds of the Mangy Little Parrot Written by Him and for His Children (Vertaald door William Little)

“The poor old people had less knowledge about the world than what I'd acquired, for I have very deep experience with the fact that most godfathers don't know the duties they take on with respect to their godchildren, and hence they think they're generous by giving them two bits when they see them. And if their parents die, they remember them as if they had never seen them. It's quite true that there are some godparents who fulfill their duties completely, and they even take the lead over the godchildren's own parents by protecting and raising them. Glory be forever for such godparents!
Actually, mine, who were rich, were involved with me as much as if they had never seen me: motive enough for me never to thing about them again.
They baptized me at last, and they named me Pedro and, as is customary, they added my father's family name, Sarmiento.
My mother was beautiful, and my father loved her madly. With this and following the persuasiveness of my cautious aunts, it was agreed nemine discrepante, to find a wet-nurse for me; that is, as we say here, a mammy.
Ah, children! If you marry someday and you have offspring, do not entrust them to the mercenary care of that class of people.”

 
José de Lizardi (15 november 1776 - 27 april 1827)
Cover

Zie voor nog meer schrijvers van de 15^e november ook mijn vorige blogg van vandaag.

15-11-2015 om 12:31 geschreven door Romenu  

De Franse schrijver en journalist Lucien Rebatet werd geboren op 15 november 1903 in Moras -en- Valloire, Drôme. Zie ook alle tags voor Lucien Rebatet op dit blog.

Uit: Les décombres

« Nous roulions en direction de Montlhéry. Quelques kilomètres après Versailles, un embouteillage inouï nous arrêta tout à coup. Nous n’étions plus en retraite, mais au milieu d’une débâcle sans précédent. Le flux des fuyards vomi de Paris par cinq ou six portes était venu se confondre inextricablement à ce carrefour. Tous les aspects de la plus infâme panique se révélaient dans ces voitures, remplies jusqu’à rompre les essieux des chargements les plus hétéroclites, femelles hurlantes aux tignasses jaunes échevelées se collant dans les trainées de fard fondu et de poussière, males en bras de chemises, en nage, exorbités, les nuques violettes, retombé en une heure à l’état de la brute néolithique, pucelles dépoitraillées à plein seins, belles-mères à demi-mortes d’épouvante et de fatigue, répandues parmi les chienchiens, les empilements de fourrures, d’édredons, de coffrets à bijoux, de cages à oiseaux, de boites de camemberts, de poupées-fétiches, exhibant comme des bêtes devant la foule leurs jambons écartés et le fond de leurs culottes. Des bicyclettes étaient fichées entre les garde-boues. Des enfants de douze ans étaient partis agrippés aux portières de petites neuf chevaux au fond desquelles s’emmêlaient dix paires de jambes et de bras. Certains avaient arrimé des lits-cages à leur malle-arrière. Des voitures de deux cent mille francs portaient sur leurs toits, enveloppés dans des draps sales, deux ou trois célèbres matelas de juin Quarante, disparaissaient sous des paquets d’on ne savait quoi ficelés dans des journaux et de vieilles serviettes éponges, pendant le long des garde-boues. Des ouvrières s’étaient mises en route à pied, nu-tête, en chaussons ou en talons Louis XV, poussant deux marmots devant elles dans une voiture de nourrice, un troisième pendu à leur jupes. Des cyclistes étaient parvenus jusque là on ne savait comment, traînant sur leurs vélos leurs échines la charge d’un chameau de caravane. Des gens avaient emportés un peignoir de bain, un aspirateur, un pot de géranium, des pincettes, un baromètre, un porte-parapluie, dans l’affolement d’un réveil de cauchemar, une empilade éperdue, le pillage forcené d’un logis par ses propres habitants. »

 
Lucien Rebatet (15 november 1903 - 24 augustus 1972)
In 1931

De Poolse dichter en schrijver Antoni Słonimski werd geboren op 15 november 1895 in Warschau. Zie ook alle tags voor Antoni Sionimski op dit blog en ook mijn blog van 15 november 2009 en ook mijn blog van 15 november 2010.

Hamletism

Long did I look into the dark eyes of my brother,
Into eyes well-known, although the face was not,
As he spoke, as he cautiously weighed out each word
In Leningrad, on sombre Marat Street.

Michal, Aunt Fanny’s, Uncle Ludwik’s son,
Names which awake the wistful taste of childhood,
Sternly and gravely concludes the discussion.
And yet he’s my cousin. A very close relation.

Magnitogorsk and Urals. With us or against.
Stalin, the Party. Vast, incessant toil.
The Five-Year Plan. As children five years old
We used to exchange letters. Michal looks ill.

Light of young eyes, yet hair untimely grey.
Calm, but intent, faithful in what you do,
You serve and you want to serve your country well
And you say: ‘Good night, prince.’ - ‘Good night, Horatio.’

To the Germans

PROUDLY looking at the ruins of the conquered city,
Carrying a short, bloody sword, from an empty yard
A Roman barbarian entered the house of Archimedes
When the legion of Marcellus conquered Syracuse.

Half-naked, breathing heavily, in his dusty helmet,
He stopped, his nostrils drinking in new blood and crime.
‘Noli tangere circulos meos'
Said Archimedes gently, drawing in the sand.

On the circle, along the diameter and the inscribed triangle
The blood ran in a dark and living sign.
Archimedes, defend yourself against the mercenary!
Archimedes, who are murdered today!

Your blood sank into the sand, but your spirit lives.
Not true. The spirit dies as well. Where do traces remain?
In the marble of your house are adders’ nests.
The wind spins circles out of sand on ruined Hellas.

Vertaald door Peter Dale Scott en Czeslaw Milosz

 
Antoni Słonimski (15 november 1895 – 4 juli 1976)

De Amerikaanse schrijfster Elizabeth Arthur werd geboren op 15 november 1953 in New York. Zie ook alle tags voor Elizabeth Arthur op dit blog en ook mijn blog van 15 november 2009 en ook mijn blog van 15 november 2010.

Uit: Till We Depart

“The young woman with bougainvillea red hair licked her silver encrusted finger, and giggled as she turned away from the passengers jostling each other beneath the DEPARTURES board.
She shrugged her shoulders, in a this-is-delicious-try-some way, towards the young man seated opposite her. He glanced up, and as he crossed his feet awkwardly, his yellow fluoro socks dazzled the underside of the table. His thin face blushed to match the woman’s hair – then he continued reading his book.
The young woman moved her chair around the table like a die being rolled to the next player. She inclined her head towards the tabletop's decorative seaside scene. The young man lowered his book. He spluttered, trying to loosen a ragged piece of phlegm.
“Excuse me, but what do you want?”
The young woman looked up sideways into his mouth. She held a piece of cake icing delicately between her fingers.
“Try it,” she whispered, as the cacophony of 'please make your way through security to gate lounge thirty six', and the rattling of cups and saucers and early morning coughs boomed around the food court. “Don't worry, it hasn't got any evil marzipan on it. You don't like marzipan either, do you?”
The young man tried to speak. His book slid off the table.
“Ssh,” the young woman said, and delicately pushed the thick, satiny, white confection into his mouth.
“A wedding cake,” she stated as she peeled foil and plastic wrapping away. “Imagine...one of those ten storey sky scraper cakes with a miniature bride and groom supervising the reception.”
“Um...I'm...”
The young woman's fingers crept around the distant corner of the cake and retrieved two icing rosettes.
“One for you and one for me.”
The overpowering sweetness of the rosette tingled along the young man's teeth as he bit into it. Its sugary petals melted over the roof of his mouth. He smiled. He pulled at his shirt collar.
“Have you been to a wedding...”
“Ssh,” the young woman said. “The cake is dark, rich and moist…” She broke off a piece and placed it in the centre of the table. She opened her mouth, rolled her tongue along her bottom lip and leaned towards him."

 
Elizabeth Arthur (New York, 15 november 1953)

De Italiaanse schrijver Carlo Emilio Gadda werd geboren op 15 november 1893 in Milaan. Zie ook alle tags voor Carlo Emilio Gadda op dit blog en ook mijn blog van 15 november 2009 en ook mijn blog van 15 november 2010.

Uit: That Awful Mess on the via Merulana (Vertaald door William Weaver)

“The tight garters, curled slightly at the edges, with a clear, lettuce-like curl: the elastic of lilac silk, in that hue that seemed in itself to give off a perfume, to signify at the same time the frail gentleness both of the woman and of her station, the spent elegance of her clothing, of her gestures, the secret manner of her submission, transmuted now into the immobility of an object, or as if of a disfigured dummy. Taut, the stockings, in a blond elegance like a new skin, given to her (above the created warmth) by the fable of our years, the blasphemy of the knitting machines: the stockings sheathed the shape of the legs with their light veil, modeling of the marvelous knees: those legs slightly spread, as if in horrible invitation. Oh! the eyes! where, at whom were they looking? The face! . . . Oh, it was scratched, poor object! Under one eye, on the nose! Oh that face! How weary it was, weary, poor Liliana, that head in the cloud of hair that enfolded it, those strands performing a final work of mercy. Sharpened in its pallor, the face: worn, emaciated by the atrocious suction of Death.
A deep, a terrible red cut opened her throat, fiercely. It had taken half the neck, from the front toward the right, that is, toward her left, the right for those who were looking down: jagged at its two edges, as if by a series of blows, of the blade or point: a horror! You couldn't stand to look at it. From it hung red strands, like thongs, from the black foam of the blood, almost clotted already; a mess! with some little bubbles still in the midst. Curious forms, to the policemen: they seemed holes, to the novice, like red-colored little maccheroni, or pink. "The trachea," murmured Ingravallo, bending down, "the carotid, the jugular! . . . God!"

Carlo Emilio Gadda (15 november 1893 – 21 mei 1973)
In 1921 

De Nederlandse humanistische dichter Janus Secundus (eigenlijk Jan Everaerts) werd geboren in werd geboren in Den Haag op 15 november 1511. Zie ook alle tags voor Janus Secundus op dit blog en ook mijn blog van 15 november 2009 en ook mijn blog van 15 november 2010.

De vierde kus

Zij geeft nektar, Neaera, 't zijn geen kussen,
zij geeft dauw van haar ziel bedwelmend geurig,
zij geeft nardus en thijm, kaneel of honing,
zóals bijen die peuren, op Hymettus
of in rozenpriëlen in Athene
her en der, om in maagdelijke was te
bergen binnen een korf van tenen vlechtwerk,
Als mij daarvan nog meer te beurt zou vallen,
zou ik daardoor meteen onsterflijk worden
en ik zou van het godenmaal genieten,
Maar voorzichtig voorzichtig met die gaven,
of word liever godin, Neaera, met mij.
Zonder jou wil ik niet met goden eten,
ook als Jupiter werd verjaagd niet en ik
heersen zou in het rose rijk der goden.

Janus Secundus (15 november 1511 - 1536)

15-11-2015 om 12:29 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse dichter, schrijver en vertaler Norbert Krapf werd geboren op 14 november1943 in Jasper, Indiana. Zie ook alle tags voor Norbert Krapf op dit blog.

Dogwoods and Redbuds for Rita

We come driving south
into the hills in the rain,
to settle you into the earth.

Dogwoods and redbuds for Rita,
white and pink in the woods
turning green with new leaves
unfurling everywhere sheath wet.

You suffered for so many years
the agony of trying to speak
we must send you off with
a gift of very few words,
our father’s baby sister,
last of ten children,
released at eighty-six.

We give you dogwoods and redbuds
in blossom and green leaves opening.
We give you gentle rain falling
on the rolling hills we love.

We give you dogwoods and redbuds
and rain falling on new leaves, Rita.

We form a choir of relatives
and sing thee to thy rest,

and sing thee to thy rest.

The Family Farm: for Wendell Berry

11.
Catalpa beans hang
dry as dead bones.
An old tractor stands
in the shed like
a sagging work horse
put out to pasture.
The hollyhocks and mums
no longer come up strong.
The silo wears stains
up and down its ribs,
the barn door
no longer closes,
and the coon hounds
have fallen asleep
forever beneath
the old walnut tree.

 
Norbert Krapf (Jasper, 14 november1943)

De Zweedse schrijfster Astrid Lindgren werd als Astrid Ericsson geboren op 14 november 1907 en groeide op op de boerderij Näs in Vimmerby in Småland. Zie ook alle tags voor Astrid Lindgren op dit blog.

Uit: Pippi Langkous (Vertaald door Liesbeth Zuiderveen Borgesius-Wildschut en Saskia Ferwerd)

“Aan de rand van het stadje lag een tuin waarin alles maar raak groeide. In die tuin stond een oud huis en in dat huis woonde Pippi Langkous. Ze was negen jaar en ze woonde daar helemaal alleen. Zonder vader en zonder moeder. Dat was soms wel fijn, want er was niemand die tegen haar kon zeggen dat ze naar bed moest als ze juist zo veel plezier had. En niemand kon haar dwingen spruitjes te eten als ze toffees wilde hebben.
Vroeger had Pippi een vader gehad van wie ze erg veel hield. En ja, ze had natuurlijk ook een moeder gehad, maar dat was al zo lang geleden dat ze zich er niets meer van herinnerde. Haar moeder was gestorven toen Pippi nog maar héél klein was. Ze schreeuwde toen zo verschrikkelijk, dat niemand bij haar wiegje in de buurt kon blijven. Pippi geloofde vast dat haar moeder nu boven in de hemel was en door een gaatje naar haar kleine meisje keek. Vaak zwaaide ze even naar haar en zei dan: ‘Wees maar niet bang, ik red me wel!’
Haar vader was ze ook niet vergeten. Hij was scheepskapitein en Pippi had met hem meegevaren op zijn boot, totdat hij bij een storm overboord was gewaaid en in zee was verdwenen. Maar Pippi wist héél zeker dat hij op een dag terug zou komen. Ze geloofde helemaal niet dat hij verdronken was. Ze geloofde dat hij was aangespoeld op een eiland waar een heleboel negers woonden, en dat haar vader koning was geworden over al die negers en de hele dag rondliep met een gouden kroon op zijn hoofd.”
“Mijn vader is een negerkoning,’ zei Pippi altijd trots. ‘Er zijn echt niet veel kinderen die zo’n vader hebben, en zodra hij een boot kan bouwen, komt hij me halen en dan word ik negerprin- ses! Leuk, hè!’
Haar vader had dat oude huis in die tuin lang geleden ge- kocht. Hij had daar met Pippi willen gaan wonen als hij oud was en niet meer op zee kon varen. Maar toen hij dat ongeluk kreeg en zomaar ineens weg was, moest Pippi naar Villa Kakelbont – zo heette dat huis. Het stond gewoon op haar te wachten, gemeubileerd en wel.”

 
Astrid Lindgren (14 november 1907 - 28 januari 2002)
Scene uit de film uit 1969

De Nederlandse schrijver en columnist Jonathan van het Reve werd geboren op 14 november 1983 in Amsterdam. Zie ook alle tags voor Jonathan van het Reve op dit blog.

Uit: Domheid of islam? (Column, 2013)

“Een dergelijke stelligheid (‘dit heeft níéts met islam/christendom/etc. te maken’) zie je vaak wanneer het over extremisme gaat. Nu zullen deze jongens best naïef zijn, slecht geïnformeerd, op zoek naar avontuur, etcetera – dat zijn allemaal voorwaarden om tot zo’n actie over te gaan. Maar als ze dat nou zelf beweren, waarom zou de islam dan niet de reden zijn geweest om dit te gaan doen? Ja, er spelen allerlei dingen mee, maar waarom zou die ene factor dan opeens niet tellen?
De achterliggende redenering, als iemand al bereid is om hem uit te spreken, is vaak dezelfde, namelijk dat verreweg de meeste gelovigen geen vlieg kwaad doen – dus hoe kan geloof dan de oorzaak zijn? En daarbij: had deze jongen in een andere tijd niet een andere aanleiding gevonden om iets doms te doen?
Die argumenten zijn scheef. Ze tonen aan dat niet iedere gelovige doordraait en dat geloof niet de enige oorzaak van ellende is – maar dat werd helemaal nooit beweerd. Bovendien zou je, als je de redenering doorzet, ook alle góéde daden uit naam van een geloof moeten wegwimpelen als toeval: die waren anders misschien ook wel gebeurd, nietwaar?
Uiteindelijk komt het toch vaak neer op de overtuiging dat de extremist een ‘verkeerde’ interpretatie van het boek hanteert. Zulke theologische disputen zijn heel interessant, maar ook heel ingewikkeld: er zijn bibliotheken over volgeschreven. Hoe kan het dan zo evident zijn dat het geloof van die jongens niks met de ‘echte’ islam te maken heeft? En zelfs als Aharouay en Elforkani de enige correcte manier kennen om de Koran te interpreteren, en de ‘polderjihadisten’ de voorschriften inderdaad verkeerd hebben begrepen, dan nog: wiens schuld is het dan dat die teksten zo onduidelijk zijn?”

 
Jonathan van het Reve (Amsterdam, 14 november 1983)

De Vlaamse schrijver, dichter, politiek activist en componist René Desiderius de Clercq werd geboren in Deerlijk op 14 november 1877. Zie ook mijn blog van 3 november 2010 en eveneens alle tags voor René de Clercq op dit blog.

Haat verwijdert mij van God

Haat verwijdert mij van God,
liefde voert mij nader.
Grauwt ellende door mijn lot,
laat mij liefde, Vader.

Valt de wereld van mij af,
waar de sterren blinken
laat mij in der liefde graf
in Uzelf verzinken.

Als heemlen blauw en heuvlen groen

Als heemlen blauw en heuvlen groen
en de aarde spruit uit pracht van bomen,
dan voel ik met zijn wilde zoen
de sterke zomer komen.

Dan staat mijn liefste voor de heg,
hoort blijde slag en tierelieren,
en al wat winters gooit ze weg
in lucht van eglantieren.

Om scherpe torens waait de wind,
vol hoog verlangen, wonder hopen.
Schouw op, mijn heerlijk zomerkind:
de grote zon bloeit open.

 
René de Clercq (14 november 1877 - 12 juni 1932)
Portret door Geert Coucke

De Engels-Mexicaanse schrijfster Chloe Aridjis werd geboren in New York op 6 november 1971 (en dus niet op 14 november zoals eerder vermeld). Zie ook alle tags voor Chloe Aridjis op dit blog.

Uit: Book of Clouds

“We stayed at the demonstration until the candles burned down and the fuel in the lighters ran out and all the voices grew hoarse, until our watches read midnight and people gathered their things and began to leave. We followed our parents down the street, then down many more, in the direction that everyone seemed to be heading. There was no chance of finding a taxi, we would have to take the U-Bahn, so along with hordes of others we descended into Gleisdreieck station like a screaming eight-hundred-headed monster.
The frenzied crowds made it impossible to get within arm's reach of the ticket machines so when the next train pulled into the station we jumped on without having paid. It was one of those nights, we sensed, when anything was permitted. Hundreds of people were crammed into the carriage, it was impossible to even turn around, and with the heat my sweater began to feel like a straightjacket but there was barely enough room to remove it. After tugging on the zipper and successfully extracting one arm I noticed that my family was standing at the opposite end of the car; swept up in the confusion, we must have boarded through different doors and now dozens of bodies were between us, though it didn't really matter since I knew where to get off, and as if in some bizarre Cubist composition, all I saw were corners and fragments of their angled faces, my mother's lips, my father's nose, my sister's hair, and I remember thinking to myself how this amalgam would have been far more attractive, a composite being, cobbled together from random parts of each, rather than the complex six-person package to which I was bound for life.
The train continued its journey and I began to examine the passengers sitting and standing nearby. There was general mirth in the carriage and I began to feel as if I was in some kind of aviary, though one populated with less exotic species than those we had at home. Groups of large black and grey birds with blond tufts laughed and told jokes while scruffy brown birds with ruffled feathers waved bottles of beer."

 
Chloe Aridjis (New York, 6 november 1971)

De Amerikaanse journalist en schrijver P.J. O'Rourke werd geboren op 14 november 1947 in Toledo, Ohio. Zie ook alle tags voor P.J. O'Rourke op dit blog.

Uit:Holidays in Hell

“I was having dinner…in London…when eventually he got, as the Europeans always do, to the part about “Your country’s never been invaded.” And so I said, “let me tell you who those bad guys are. They’re us. WE BE BAD. We’re the baddest-assed sons of bitches that ever jogged in Reeboks. We’re three-quarters grizzly bear and two-thirds car wreck and descended from a stock market crash on our mother’s side. You take your Germany, France, and Spain, roll them all together and it wouldn’t give us room to park our cars. We’re the big boys, Jack, the original, giant, economy-sized, new and improved butt kickers of all time. When we snort coke in Houston, people lose their hats in Cap d’Antibes. And we’ve got an American Express card credit limit higher than your piss-ant metric numbers go. You say our country’s never been invaded? You’re right, little buddy. Because I’d like to see the needle-dicked foreigners who’d have the guts to try. We drink napalm to get our hearts started in the morning. A rape and a mugging is our way of saying ‘Cheerio.’Hell can’t hold our sock-hops. We walk taller, talk louder, spit further, fuck longer and buy more things than you know the names of. I’d rather be a junkie in a New York City jail than king, queen, and jack of all Europeans. We eat little countries like this for breakfat and shit them out before lunch.”
Of course, this guy should have punched me. But this was EUrope. He just smiled his shabby, superior European smile. (God, don’t these people have dentists?)”

 
P.J. O'Rourke (Toledo, Ohio, 14 november 1947)

De Duitse schrijfster Karla Schneider werd op 14 november 1938 geboren in Dresden. Zie ook mijn blog van 14 november 2008 en ook mijn blog van 14 november 2009 en ook mijn blog van 14 november 2010.

Uit: Glückskind

„Frau Fortuna lächelte über die Klasse hin, als hätte sie einen großen Spaß vor. Sie begann zwischen den Tischen auf und ab zu spazieren.
Und sagte keinen Ton. Große grüne und türkisblaue Steinklumpen schlackerten an Schnüren auf ihrer Brust. Zehn oder zwanzig Gold-und Silberketten klirrten leise bei jedem ihrer Schritte. Prächtige Ohrgehänge machten Geräusche wie kleine Glöckchen. Und wenn Frau Fortuna die Hand hob, um einen Schüler oder eine Schülerin unterm Kinn zu berühren, klingelten massenhaft dünne Reifen ihren Arm hinauf und wieder herunter.
Die Schüler und Schülerinnen der 4a saßen da wie hypnotisierte Kaninchen. Sie ließen kein Auge von dieser sonderbaren Person, die zwischen den Tischreihen umherging. Unversehens pickte sie bald dieses, bald jenes Kind heraus und schaute ihm mit bohrendem Blick ins Gesicht.
Endlich begann Frau Fortuna zu sprechen.
"Was hast du für Wünsche im Leben?";, fragte sie Oswald;"Was möchtest du gern sein, wenn du groß bist?"
"Reich", sagte Oswald.
Frau Fortuna gab ihm einen leichten Klaps auf die Wange, als wollte sie sagen: Fein, fein. Sie griff in ihren Umhängebeutel und fischt etwas heraus. Das überreichte sie Oswald.
Alle reckten neugierig die Köpfe. Es war ein Portemonnaie. Oswald machte es sofort auf, aber es war leer.
"Später, später", sagte Frau Fortuna. "Heb es nur gut auf."Dazu lächelte sie verheißungsvoll.
"Und was erhoffst du dir vom Leben?", wandte sich Frau Fortuna jetzt an Graziella. »Was willst du später mal sein?"
Graziella kicherte."Prinzessin."
"Prinzessin von was?", wollte Frau Fortuna wissen.
"Das ist mir egal", sagte Graziella und knabberte sich ein Stück Daumennagel ab."

 
Karla Schneider (Dresden, 14 november 1938)

Onafhankelijk van geboortedata:

De Amerikaanse schrijver Peter Orner werd in 1968 in Chicago geboren. Zie ook alle tags voor Peter Orner op dit blog.

Uit: The Second Coming of Mavala Shikongo

““Howdy,” I said.
“I see you are having some trouble with our gate.”
“A little.”
“In fact, you are unable to open it?”
“No, actually I can’t.”
“Of course not. You’re the volunteer?”
“Yes.”
“Volunteer of what?”
“Pardon?”
He wore large glasses. Behind them his eyes were tiny, distant, and his head seemed far too small for his body. Behind him, up the road, a group of boys in powder-blue shirts had gathered to watch us. Under a lone and scraggled tree, a bored cow gazed at me in that eerie, death-announcing way cows have of looking right through you.
“And your name might be?”
“Larry Kaplanski.”
He pumped my hand from the other side of the cattle gate.
“Pleasure, Mr. Kaplansk. So very good of you—”
“Kaplanski.”
His big head winced. He swatted a fly off his ear.
“And your qualifications, Mr. Kaplansk?”
“Qualifications?”
He took off his glasses and examined me. Without them his eyes got even smaller, receded into his head as if an invisible thumb had pushed them in like buttons."

 
Peter Orner (Chicago, 1968)

Zie voor nog meer schrijvers van de 14e november ook mijn vorige blog van vandaag.

14-11-2015 om 15:34 geschreven door Romenu  

De Litouwse schrijfster Jurga Ivanauskaitė werd geboren in Vilnius op 14 november 1961. Zie ook mijn blog van 14 november 2008 en ook mijn blog van 14 november 2009 en ook mijn blog van 14 november 2010.

Uit: The Red Dress (Vertaald door Kristina Sakalavičiūtė)

“Nora suddenly jumped up, locked the door and, throwing off the violet sweater and green skirt resolutely, grabbed the red dress and froze for an instant. Then, in a frenzy—as if someone were impatiently yelling at her to hurry—she began to dress, rushing, staggering, having difficulty getting into the sleeves. Getting into the fiery garb was not so simple, even though Nora was smaller than Elegija. The dress clung to her and outlined her body, emphasizing her breasts, pulling tight on her hips and thighs. It fell from her knees in tiny pleats, which spread on the floor like sharp tentacles. Nora looked at herself in the mirror, pulling back her black hair. It used to have a blue sheen, but now it became chestnut-colored because of the intensity of the red dress. She narrowed her eyes and smiled with satisfaction.
The inside of the dress was the opposite of its silky exterior. It was coarse and chafed her in a strange way. Nora thought it felt like a facial masque of egg whites and yeast that tightens on one's face. She began to walk around the room, a trifle dissatisfied that the dress restricted her steps. She imagined Salome floating across the stage—not shuffling like Cho-Cho-San. Fortunately, she had another costume for the dance scene.
Suddenly, somebody knocked at the door. Nora started and rushed to take off the dress. But it was so tight it seemed almost impossible to pull off—the dress kept catching on her shoulders.
"Yes, my shoulders really are broader than Elegija's," Nora uttered, wriggling, squirming and crying out. The dress did not yield.
Someone was now persistently knocking at the door.
"Hey, Nor, open the door," rang Vilija's deep voice."Stop fooling around."

 
Jurga Ivanauskaitė (14 november 1961 - 17 februari 2007)


 

De Roemeens-Franse dichter, toneelschrijver, literair criticus, regisseur en vertaler Fondane Benjamin (eig. Benjamin Wechsler) werd geboren op 14 november 1898 in Iaşi. Zie ook alle tags voor Fondane Benjamin op dit blog.

Préface en prose (Fragment)

J'ai lu comme vous tous les journaux tous les bouquins,
et je n'ai rien compris au monde
et je n'ai rien compris à l'homme,
bien qu'il me soit souvent arrivé d'affirmer
le contraire.
Et quand la mort, la mort est venue, peut-être
ai-je prétendu savoir ce qu'elle était mais vrai,
je puis vous le dire à cette heure,
elle est entrée toute en mes yeux étonnés,
étonnés de si peu comprendre
avez-vous mieux compris que moi ?

Et pourtant, non !
je n'étais pas un homme comme vous.
Vous n'êtes pas nés sur les routes,
personne n'a jeté à l'égout vos petits
comme des chats encor sans yeux,
vous n'avez pas erré de cité en cité
traqués par les polices,
vous n'avez pas connu les désastres à l'aube,
les wagons de bestiaux
et le sanglot amer de 1'humiliation,
accusés d'un délit que vous n'avez pas fait,
d'un meurtre dont il manque encore le cadavre,
changeant de nom et de visage,
pour ne pas emporter un nom qu'on a hué
un visage qui avait servi à tout le monde
de crachoir !

Un jour viendra, sans doute, quand le poème lu
se trouvera devant vos yeux. Il ne demande
rien! Oubliez-le, oubliez-le ! Ce n'est
qu'un cri, qu'on ne peut pas mettre dans un poème
parfait, avais-je donc le temps de le finir ?
Mais quand vous foulerez ce bouquet d'orties
qui avait été moi, dans un autre siècle,
en une histoire qui vous sera périmée,
souvenez-vous seulement que j'étais innocent
et que, tout comme vous, mortels de ce jour-là,
j'avais eu, moi aussi, un visage marqué
par la colère, par la pitié et la joie,

un visage d'homme, tout simplement !

 
Fondane Benjamin (14 november 1898 - 2e of 03 oktober 1944)
 

De Engelse schrijver Eric Lawson Malpass werd geboren op 14 november 1910 in Derby. Zie ook alle tags voor Eric Malpass op dit blog en ook mijn blog van 14 november 2010.

Uit: The Return of the Moon Man

“It was cold that evening, and we were sitting by the fire, enjoying the Electric.
Grandfather was listening in; suddenly he jumps to his feet and shouts, 'Blasphemy.'
No one took much notice, for if the old man didn't jump up and shout 'Blasphemy' at least once of an evening Gran thought he was sickening and gave him a purge.
So Gran said dutifully, 'What is it, Mortimer?'
'Flying to the Moon, they are,' he cried.
'The space-ship has just left London. And they're dancing in the streets, and exploding fireworks in celebration. Sodom and ----'
But at that moment there was a noise as of a great wind passing over, and then a terrible crash as though someone had picked up all our milk chums and dropped them on the Dutch barn. We ran outside, and there, in the Ten Acre Field, a Thing was glinting in the frosty moonlight. Huge it was, like a great shining rocket.
Grandfather looked at it. 'Lost their way, maybe,' he said with malicious satisfaction.
Then he felt in his waistcoat pocket and took out a card and put it in my hand.       .
'Run you, Bronwen,' he said, 'and give them the business card of Uncle Space-Ship-Repairs Jones.'
But I was frightened, being but a little girl then, and clung to my mothers skirts. So Dai, my father, started up the tractor without a word, and rode off to fetch Uncle Space-Ship-Repairs Jones.
Down to the farm came the Moon Men, as the newspapers called them, their helmets bright in the moonlight, and soon Dai my father arrived. My uncle was sitting on the tractor with him, clutching a great spanner and grinning as pleased as Punch, and soon his banging and hammering came across the still air from Ten Acre."

 
Eric Malpass (14 november 1910 - 16 oktober 1996)

De Egyptische schrijver Taha Hussein werd geboren in Al Minya in Egypte op 14 november 1889. Zie ook alle tags voor Taha Hussein op dit blog.

Uit: The Stream of Days (Vertaald door Hilary Wayment)

“When evening came El-Hagg Firuz sold his customers their supper : cheese, olives, milled sesame, or honey. To the more luxurious he supplied boxes of tunny or sardines. And to a few of them perhaps, as night approached, he sold things which have no name, and nothing to do with food, things spoken of in a whisper, yet passionately vied for.
The boy used to overhear these whisperings; sometimes he half understood, but as a rule the whole transaction was a mystery to him. As the days passed by and he grew older, he came to see through these subtle hints and ambiguities. What he learnt then obliged him to overhaul his standards of judgment, and to revise his valuation both of people and of things.
El-Hagg Firuz was a tall, jet-black fellow, and anything but talkative. But when he did speak he mumbled his words and lisped out his Arabic in a fashion which made an ineffaceable impression on the boy. He is always reminded of it by the story of Ziad and his pupil in El-Bayan wal-Tabyin. Ziad asked his pupil to say: ' 'We have been given a pony." Instead of which he repeated it so: "We have been given a bony." "Wretch!" said Ziad, annoyed. "If you can't say pony, say horse instead." Whereupon the boy replied: "We have been given an arse." Ziad, shocked, reverted to the "bony" as the lesser evil.
El-Hagg Firuz held a unique position in the neighbourhood and amongst the students especially. It was to him that they went when their money ran out towards the end of the month, or when their remittances were overdue. He it was who gave them food on credit, lent them a piastre or two from time to time, and helped them out in all kinds of emergencies. No wonder his name was as often on their lips as those of the most learned sheikhs of the Azhar.“

 
Taha Hussein (14 november 1889 – 28 oktober 1973)

De Italiaanse dichter Aleardo Aleardi werd geboren op 14 november 1812 in Verona. Zie ook alle tags voor Aleardo Aleardi op dit blog.

The Primal Histories (Fragment)

IN the deep circle of Siddim hast thou seen, 
Under the shining skies of Palestine, 
The sinister glitter of the Lake of Asphalt? 
Those coasts, strewn thick with ashes of damnation, 
Forever foe to every living thing,        
Where rings the cry of the lost wandering bird 
That on the shore of the perfidious sea 
Athirsting dies,—that watery sepulchre 
Of the five cities of iniquity, 
Where even the tempest, when its clouds hang low,       
Passes in silence, and the lightning dies,— 
If thou hast seen them, bitterly hath been 
Thy heart wrung with the misery and despair 
Of that dread vision!
                    Yet there is on earth 
A woe more desperate and miserable,—       
A spectacle wherein the wrath of God 
Avenges Him more terribly. It is 
A vain, weak people of faint-heart old men, 
That, for three hundred years of dull repose, 
Has lain perpetual dreamer, folded in       
The ragged purple of its ancestors, 
Stretching its limbs wide in its country’s sun, 
To warm them; drinking the soft airs of autumn 
Forgetful, on the fields where its forefathers 
Like lions fought! From overflowing hands,       
Strew we with hellebore and poppies thick 
The way.

 
Aleardo Aleardi (14 november 1812 – 17 juli 1878)
Portret door Domenico Induno, rond 1850

De Deense dichter en schrijver Adam Gottlob Oehlenschläger werd geboren op 14 november 1779 in Vesterbro, Kopenhagen. Zie ook alle tags voor Adam Oehlenschläger op dit blog en ook mijn blog van 14 november 2009 en ook mijn blog van 14 november 2010.

Where are you now, you roses red

Where are you now, you roses red
From days of youth so blissful?
I keep your petals long since shed
In recollection’s missal.

And though each petal’s dull and grey,
Its shade like those departed,
I still recall the summer day
When crimson they all started.

In their silk weave I still can view
Each vein so finely fretted.
Once moistened by the morning dew,
Now by my tears it’s wetted.

 
Vertaald door John Irons

 
Adam Oehlenschläger (14 november 1779 – 20 januari 1850)
Portret door Friedrich von Amerling, 1844

De Oostenrijkse dichter, schrijver, essayist en vertaler Herbert Zand werd geboren op 14 november 1923 in Knoppen. Zie ook alle tags voor Herbert Zand op dit blog en ook mijn blog van 14 november 2010 en ook mijn blog van 14 november 2008.

Ich nehme Abschied

Ich nehme Abschied von
den Strohhalmen, die ich
am Wegrand aufge/esen habe,
denn ich habe nicht mehr lange zu leben,
und auch das Stroh nicht,
von Menschenhand geschnittener Ha/m,
der Birnbaum und der Brunnen vorm Bauernhaus,
die Katzen nicht, die von Mähmaschinen zerfetzt
auf den Feldern liegen,
die Spinnen, die in den alten Scheunen verdorren
in Mittagsg/ut, die alten Holzrechen
in versiegenden Flüssen,
der Roggengeruch in verfallenden Mühlen.
Ich bin nur gekommen, um alles dies nochmals zu sehn,
davon zu sprechen auch, da doch niemand mehr spricht
vom Schönen wie vom Schrecklichen
und etwas Neues anhebt in unseren Köpfen,
das aber Welten freisetzt
von Bildern, die gebunden waren,
verborgen in Winkeln. Jetzt, da es nicht mehr
festgehalten wird in schwieligen Händen,
nicht mehr verdeckt von den Füssen, die darauf
standen, jetzt wird vieles sichtbar werden,
aber schnell auch vergehn, wenn niemand
es festhält.

 
Herbert Zand (14 november 1923 – 14 juli 1970)

De Zwitserse schrijver Jakob Schaffner werd geboren op 14 november 1875 in Basel. Zie ook alle tags voor Jakob Schaffner op dit blog en ook mijn blog van 14 november 2010 en mijn blog van 14 november 2008.

Uit: Johannes, Roman einer Jugend

„In diesem Moment verehrte ich auch ihn tief und voll unaussprechlichen Verständnisses. Ich sah ihm nach, bis er hinter Büschen und Bäumen verschwunden war; dann dachte ich an die Mutter, die ich im Haus wußte, und ich hatte die Regung, mit diesem Gefühl zu ihr zu gehen; doch gehorchte ich ihm nicht, sondern setzte meinen einsamen Umgang ganz im Geist des Vaters durch den zerstörten Garten fort. Damals mochte ich etwa drei Jahre alt sein.
Meine Mutter »sah« ich auf diese Weise zum erstenmal, als sie vor dem Haus auf dem Pflaster kniete und mit einem alten Messer das Unkraut zwischen den Steinen heraus jätete. Sie hatte eine blaue Schürze an; die Sonne schien ihr auf den schwarzen Scheitel, und ich wußte, daß sie ihre Arbeit ungern tat und unmutig war; sie hatte vorher einen Wortwechsel darum mit dem Vater gehabt. Meine sozusagen moralischen Dimensionen waren bisher einfach Länge und Breite gewesen – die Eltern und ich –; der kleine Auftritt nahm darin die erste Teilung vor, spaltete das Elternpaar in Vater und Mutter – Länge und Tiefe –, durch welche letztere mir der Blick in die dritte Dimension von Gut und Böse eröffnet wurde, der mir das Sein zum Dasein machte. Ich begriff ahnungsweise unter der frühesten Beunruhigung, deren ich mich erinnere, daß es auch wegstrebende und selbst widerstrebende Richtungen im Leben gibt, und die Mutter sah ich fortan unweigerlich in diesem Verhältnis. Das mag manchen wundern, aber auch das ist Begabung, und außerdem wird nach dem ersten Erlebnis dieser Art immer wieder etwas geschehen sein, was mich daran erinnerte und mich in dieser Anschauung bestärkte.
Eine sehr frühe Erinnerung sind die Sperlinge, die im Obergeschoß unseres Häuschens nisteten, einem Heuboden, der nach außen mit Holz verschlagen und sehr angenehm rot gestrichen war; in den Zwischenräumen zwischen den Brettern, die man für die Atmung des Heus gelassen hatte, hingen lebendig und unordentlich die Nester dieser Zigeunerbande an den Tag heraus.“

 
Jakob Schaffner (14 november 1875 – 25 september 1944)
Rond 1920

14-11-2015 om 15:32 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijfster Inez van Dullemen werd op 13 november 1925 in Amsterdam geboren. Zij viert vandaag haar 90^e verjaardag. Zie ook alle tags voor Inez van Dullemen op dit blog.

Uit:Schrijf me in het zand

“SCENE 3
(Lichtwijziging. Anne komt op in 't zwart gekleed met een donkere striem rond haar hals. Judith ziet haar beeld in de spiegel weerkaatst. Ogenblik van bevroren stilte en aandacht, terwijl de zusters naar elkaar kijken via het glas. Vanaf dit moment zal Anne altijd ergens aanwezig zijn, waar dan ook: achterop het toneel, met de rug naar het publiek etc. Anne gaat nu in de schommelstoel zitten, wrijft met haar hand over de leuning)
ANNE
Mijn toverstoel, een goede stoel... Van hieruit kan ik regeren, oordelen, vonnissen. Ik kan mij niet losmaken van deze toverstoel, wie er in zit is veilig voor alle kwaad.
JUDITH
Je ziet er niet ouder uit dan twaalf jaar. Je hebt de baseballschoenen aan.
ANNE
(Steekt haar voeten naar voren)
Die waren op de groei gekocht.
(Ze trekt de sprei om zich heen die daar op de grond ligt) Ik heb het altijd koud. Ik trek altijd twee pyjama's over elkaar aan... Iedere avond wikkel ik mij in mijn oude sprei, als in een cocon, heel stijf, zodat hij mij 'niet zal kunnen vinden. Ik slaap als een haas met mijn oren overeind... Door alle muren resoneert zijn stap, ook al loopt hij op blote voeten.
JUDITH
Wie loopt er op blote voeten?
ANNE
(Lacht)
Er zijn geruisloze slangen, minuscule, die zich aanpassen aan de kleur van de stenen. Er zijn ook nachtslangen die 's nachts ronddolen en zich aanpassen aan het donker. Dat zijn de gevaarlijkste. Je moet jezelf injecteren tegen het gif.”

 
Inez van Dullemen (Amsterdam, 13 november 1925)
 

De Nederlandse schrijver en journalist Frank Martin Westerman werd geboren in Emmen op 13 november 1964. Zie ook alle tags voor Frank Westerman op dit blog.

Uit: De graanrepubliek

“Diep in de Groninger Veenkoloniën, voorbij de A-zoveels en de P’s voor carpoolers, ligt het dorp Hoornderveen. Op de ANWB-wegenkaart hangt het als een lui spinnetje in een web van ruilverkavelingswegen - ter hoogte van een sluis in het B.L. Tijdenskanaal. Maar in werkelijkheid is het onvindbaar.
Met de autokaart op schoot reed ik naar de plek waar de buurtschap zich volgens de coördinaten moest bevinden. Mijn vinger gleed van doorgaande routes (rood en vet) naar binnenwegen (geel en dun) en vandaar naar het fijnmazig net van nog niet zo lang geleden geasfalteerde karrensporen (wit en ijl). Ik kwam door het zwaar gereformeerde Onstwedde, dat op een bord in de wei reclame maakte voor de oogstdienst van die zondag, en door het onkerkelijke Vlagtwedde, waar je voor het kantoor van de Rabobank kon bungy-jumpen van een hijskraan.
Had ik een afslag gemist? Het landschap bood weinig houvast, dat was een potpourri van doodgespoten aardappelloof en manshoog maisblad waar niemand overheen kon kijken. Op een driesprong bij een eenzaam huisje deed ik zo aarzelend over links of rechts, dat de motor met een korte reutel afsloeg.
Ik was op weg naar de nazaten van de herenboeren in het noordoostelijkste stukje Nederland, pal achter de Dollarddijk, maar een mysterieuze regel in de krant lokte me naar Hoornderveen. Een dorp dat door zijn bewoners was verlaten. Ik kon me dat nauwelijks voorstellen. De Veenkoloniën waren de Pyreneeën niet. Met het platteland in Groningen kon het nooit zo slecht gaan dat er hele dorpen leeg kwamen te staan. Waren die Franse en Spaanse dorpelingen niet juist van hun velden verjaagd door de meedogenloze concurrentie van de Nederlandse boeren? In zo’n uitgelezen landbouwland als Nederland, dacht ik, vallen geen gaten.
Terwijl ik uitstapte om de bakens in het landschap te vergelijken met die op de kaart, kwam er een kromgegroeide man met een witte kuif op me af.”

 
Frank Westerman (Emmen, 13 november 1964)

De Spaanse schrijver José Carlos Somoza werd geboren in Havana, Cuba op 13 november 1959. Zie ook alle tags voor José Carlos Somoza op dit blog.

Uit: Das Rätsel des Philosophen (Vertaald doorKlaus Laabs en Joachim Meinert)

»Dein Befund, Physikus?«
Aschylos, der Arzt, ließ sich Zeit mit der Antwort, hob noch nicht einmal den Blick zum Hauptmann. So mochte er nicht angesprochen werden, als »Physikus«, und am wenigsten in diesem alles und jeden herabwürdigenden Ton. Aschylos war kein Militär, sondern entstammte einem alten Aristokratengeschlecht und hatte eine vorzügliche Bildung genossen: Er kannte die Aphorismen des Hippokrates gut, hielt sich in allen Punkten an den ärztlichen Eid und hatte eine lange Studienzeit auf der Insel Kos zugebracht, wo er die heilige Kunst der Asklepiaden, der Schüler und Erben des Hippokrates, erlernt hatte.
Nein, er war keiner, den ein Hauptmann der Grenz- wachen so einfach demütigen durfte. Ohnedies war er gekränkt: Die Soldaten hatten ihn in grauer Morgenstunde geweckt, damit er auf offener Straße den Leichnam jenes Jünglings examinierte, den sie auf einer Tragbahre vom Berg Lykabettos herbeigeschafft hatten, und natürlich sollte er jetzt auch noch eine Art von Befund erstellen. Er aber, Aschylos, das wusste doch jeder, war kein Arzt für Tote, sondern für Lebende, und er fand, dass diese unwürdige Aufgabe seinem Amt abträglich war. Er hob die Arme des zerfleischten Körpers an, die einen Schweif aus blutigen Säften hinter sich herzogen, und sein Sklave säuberte sie eilends mit einem in geweihtes Wasser getauch-ten Tuch. Zweimal räusperte er sich, bevor er zur Rede ansetzte, dann sprach er: »Wölfe. Wahrscheinlich wurde er von einem hungrigen Rudel angegriffen. Bisse, Klauenhiebe ... Das Herz fehlt. Es wurde ihm herausgerissen.
Die Höhlung, durch die die warmen Körpersäfte fließen, ist teilweise leer ...«
Das Gerücht fegte langsträhnig über die Lippen der Schaulustigen.
»Hast du gehört, Hämodoros?«, flüsterte ein Mann seinem Nachbarn zu. »Wölfe.«
»Dagegen muss etwas unternommen werden«, erwiderte der andere. »Wir wollen die Sache vor die Volks-versammlung bringen ...«

 
José Carlos Somoza (Havana, 13 november 1959)

De Duitse dichter,schrijver en vertaler Timo Berger werd geboren op 13 november1974in Stuttgart. Zie ook alle tags voor Timo Berger op dit blog

Der Druck der Evolution

Nein, es ist kein konstruierter Zusammenhang zwischen
Maschenweite und Gewicht einer Population Kabeljau
Fische, die mehr Energie in Sex als ins Wachstum
investieren. Am Horizont gigantische Schiffe

schwimmende Fabriken, die Monat um Monat hoch
im Norden kreisen und Bestände heranzüchten
in denen die Tiere genetisch bedingt kleiner und vier Jahre
früher geschlechtsreif. Nur so haben sie eine Chance

durch immer engere Maschen zu schlüpfen, sich vor dem Fang
zu vermehren. 46000 Tonnen die Schwärme der Nordsee
auf einer gedachten Waage, nötig für eine nachhaltige
Befischung dreimal so viel. Doch nicht allein das Gewicht

auch die Körpermaße schwinden. Vor sechzig Jahren
zu Beginn der Industriefischerei fünfundneunzig
heute fünfundsechzig Zentimeter … Ein Fangstopp oder
Schutzzonen hier und da drehten die Uhr nur langsam zurück

Ein Pool großer Fische als Puffer an Bord des Trawlers
lebend nach Größer sortiert und wieder ins salzige Wasser
geworfen ist technisch unmöglich. Doch nicht das private Glück
des Speisefischs zählt: mit kleineren Individuen sinken

die Fangmengen, die Futtertröge werden leerer und schwieriger
die Einigung der Minister, wie sie Massen an Hühnern
mit Fischmehl, die Bürger der EU mit Eiern zum Frühstück
oder Eiern für einen österlichen Fruchtbarkeitskult versorgen

 
Timo Berger (Stuttgart, 13 november 1974)

De Nederlandse schrijfster, columniste en radiopresentatrice Hadjar Benmiloud werd geboren in Amsterdam op 13 november 1989. Zie ook alle tags voor Hadjar Benmiloud op dit blog.

Uit: Alleen maar winnaars (Column)

“Tijdens het nieuws ben ik bang per ongeluk in een tijdreismachine te zijn gestapt, of in een computersimulatie te leven. Voor uitsluitsel wacht ik nu op bericht uit China.
Ik liep vast op het volgende: in 2020 zal elke Chinese burger naast een sofinummer ook een persoonlijke “sociale score” krijgen toegekend. Met big data wordt iedereen door middel van smartphone, computers, surveillancecamera’s en gegevens van instanties scherp in het vizier gehouden. Als je braaf bent gaat de score omhoog, en krijg je meer kansen in de Chinese samenleving.
De wereld is een spel en verliezen is voor China geen optie: met strategie en discipline bouwen ze vlijtig aan hun onvermijdelijke supermacht terwijl wij elkaar hooguit proberen te helpen met het verbeteren van scores op Candy Crush. Alle risico’s worden vakkundig weggecalculeerd. Mocht de totale wereldovername straks niet lukken met hun enorme hoeveelheid steenharde soldaatjes (20 procent van de wereld) of met de Dagobertiaanse bergen goudstaven die ze al jaren inslaan in de hoop de dollar ermee te slopen, dan gaan ze ons wel inhalen met superieure educatie en de werkethiek van een beverkolonie. Ik wil de blanke mens niet discrimineren (mijn beste vriend is er eentje) maar we zijn kansloos alsof we fierljeppen tegen schaakgrootmeesters.”

 
Hadjar Benmiloud (Amsterdam, 13 november 1989)

De Nederlandse dichter, journalist en columnist Nico Scheepmaker werd geboren in Amsterdam op 13 november 1930. Zie ook alle tags voor Nico Scheepmaker op dit blog.

Terwijl je slaapt

Terwijl je slaapt, onder het laken,
tegen het licht dat je bedreigt,
wil ik een vers dat niets verzwijgt,
een sprei van liefde voor je haken.

Ik heb je lief, en liefde stijgt
tot boven de gedeelde daken
waaronder wij het samen maken
wat anderen eronder krijgt.

Jij bent wat ik ben. Ik ben jou.
Jij bent mijn eerstgeboren vrouw.
Het leven is bij jou begonnen.

En voor ik één woord heb verzonnen
heeft weer de eenvoud overwonnen:
ik heb je lief, ik hou van jou.

Afscheid
het definitieve afscheidsvers voor Johan Cruijff

Daar gaat-ie dan! Ik heb het nog beleefd,
geen sterveling die mij dit af kan pakken.
Hoe zette hij zijn schaduw niet te kakken,
al zat die nog zo aan hem vastgekleefd!

Hij kon zich in een elftal vertakken:
zo'n man die alles neemt en alles heeft
maar op z'n tijd ook wel een bal afgeeft,
voorzien van alle denkbare gemakken.

Daar gaat-ie dan! Het grote fenomeen
dat net als ik en Rembrandt werd geboren
in Amsterdam, - ik voel me uitverkoren.

Met Rembrandt heb ik slechts gemeen
de aanblik van de Munt en Westertoren,
maar Cruijff heb ik gezien, - door merg en been!

 
Nico Scheepmaker (13 november 1930 - 5 april 1990)

De Duitse dichter en schrijver Peter Härtling is geboren op 13 november 1933 in Chemnitz. Zie ook alle tags voor Peter Härtling op dit blog.

Widerworte

Du hast dir deinen Himmel selbst gemalt
und wenn du fortfliegst, stößt du nicht daran.
Du hast mit keiner Welt geprahlt,
Vergessenes siehst du mit Zutraun an.

Du trägst die alten Dinge sacht umher:
die Spiele, Masken und das Szenenwort −
sie wiegen leicht, sie warn nie schwer,
verrücken dich und nicht den Ort.

Wo bin ich schon daheim, fragst du den Schuh −
rufst dir Figuren hoch, die niemand kennt:
Sie bauen Straße Haus und Turm im Nu
und schlagen eine Sonne an, die nichts verbrennt.

So bist du weit: Wer dich erreichen will, der trennt
sich vom Gesicht, das er sich aufgesetzt,
verläßt den Namen, der ihn nennt,
verstößt das Echo, das er durchgewetzt.

Du lobst die Silben, ächtest den Vergleich,
stäubst Floskeln aus und machst die Wahrheit leer −
du spielst, verwandelst, schaffst ein Reich
und holst von neuem alle Widerworte her.

Spielgeist

aufgestöbert und zerbrochen
spielzeug an den kleidern baumeln
liest musik aus seinem taumeln
hat den aberwitz gerochen

steigt ins lachen taucht ins weinen
sammelt beides streut es aus
schickt den sand ins wetterhaus
hält den andern für den einen.

klingelt kleistert klirrt und klopft
spottet türen reizt die zahlen
jubelt wenn ein knurrhahn tropft
und beginnt den laut zu malen.

 
Peter Härtling (Chemnitz, 13 november 1933)

Zie voor nog meer schrijvers van de 13e november ook mijn blog van 13 november 2011 deel 1 en eveneens deel 2 en ook deel 3.

13-11-2015 om 18:30 geschreven door Romenu  

ECI Literatuurprijs voor Jeroen Brouwers

De Nederlandse schrijver Jeroen Brouwers ontvangt de ECI Literatuurprijs (de vroegere AKO-Literatuurprijs) voor zijn roman “Het hout”. Dat maakte juryvoorzitter Andrée van Es donderdag bekend op het Crossing Border Festival in de Koninklijke Schouwburg van Den Haag. Jeroen Brouwers werd geboren op 30 april 1940 in Batavia, de hoofdstad van het voormalige Nederlands-Indië (tegenwoordig Djakarta, Indonesië). Zie ook alle tags voor Jeroen Brouwers op dit blog.

Uit: Het hout

“Er komt wit in mijn hersens, eindeloos horizonloos. Ik kijk, zonder dat er een spier in mijn gezicht vertrekt, naar de een, naar de ander. Gaan jullie je Jezus maar zelf begraven. Ik heb het lijk daarstraks gewassen, het kan zo nederdalen ter helle.
Je kunt gaan Bonaventura. Verdere instructies krijg je van Amadeo.
Dat boek had ik te leen, zeg ik nog. Meneer Woltgens zou het graag terug hebben.
Benedictus stempelt met zijn vuist opnieuw een bons op de rode omkafting en laat er een vochtplek op achter. Zorgen wij voor. Schuift Umbrië met de nagel van zijn pink naar Amadeo. Nog iets Amadeo? Het plaaginsect neemt de afgehandelde papiertjes van hem over en legt een nieuw papiertje voor hem neer. Dat Hyacintus daarjuist weer was binnengekomen met een klacht over
medebroeder Olaf. Straks, zegt Benedictus. De ouwe is zichtbaar afgemat.
In de gang loop ik over de witte tegels, ontheven van mijn taken. Rochus die gebogen achteruitlopend de dweil met brede bogen heen en weer beweegt groet mij niet. Ik hem ook niet. Onder de secondenklok, zestien uur zeventien, zie ik de speelplaats. Voetballen in de hitte. Wil van Lanschot die niet met zijn vriend Mark Freelink mag praten praat met Mark Freelink, dwingend gesticulerend, in de dode hoek naast de gymzaal, niet te bespieden vanuit het  rechterraam tweede verdieping schoolgebouw. Verboden plek dus. Hij durft, zo goed als vogelvrij als hij is. Mark, brekelijk albastwit als het engeltje boven zijn bed, schone kleren, beide schoenen aan, knikt, zegt iets terug, knikt. In zijn
ene bruine schoen zit een zwarte veter, dat merk ik op als ex-surveillant. Guido Weytjens komt erbij, wat in ieder geval in orde is met het kostschoolreglement dat contact tussen twee jongens verbiedt, altijd ten minste met zijn drieën om gore praatjes uit te wisselen. Wil toont Guido de paarse achterkant van zijn been. Guido reageert met een stap achteruit en roept iets, wat ik vanop deze afstand achter het raam natuurlijk niet kan verstaan. Tienduizendmiljard bommen en granaten, de grote kraakvis zal hem kraken die basjiboezoek! Ik weet dat hij verwerpelijke stripboeken leest. Ik zag altijd alles door de vingers, maar nu heeft Remigius het overgenomen. Die schreeuwt en koestert het hout in de binnenborstzak van zijn kloostervacht. De clubactiviteiten zijn voorbij, nu begint de studie en daarna, van vrijdag verplaatst naar vandaag, staat de leerlingen het doucheritueel te wachten, want morgen komt hoog kerkelijk bezoek, het lichaam moet schoon, alles wordt gecontroleerd.
Niets meer te doen, ik heb er niets meer mee te maken. U loof ik die mijn schepper zijt die met uw liefde mij geleidt.”
 

 
Jeroen Brouwers (Batavia, 30 april 1940)

13-11-2015 om 09:15 geschreven door Romenu  

De Duitse schrijfster en vertaalster Anne Weber werd geboren op 13 november 1964 in Offenbach am Main. Zij bezocht het Wolfgang-Ernst-Gymnasium in Büdingen en slaagde in in 1983 voor haar eindexamen. Zij woont sinds 1983 in Parijs. Daar studeerde zij Franse literatuur en vergelijkende literatuurwetenschap aan de Sorbonne. Van 1989-1996 was zij werkzaam bij verschillende Franse uitgevers. Ze vertaalde ook teksten van hedendaagse Duitse auteurs en nonfictie in het Frans. Haar eigen, sinds 1998 gepubliceerde werken, schreef ze voor het eerst in het Frans en vertaalde ze later pas in het Duits. Intussen schrijft Weber de teksten weer eerst in de Duitse taal, om ze dan ook in het Frans te vertalen. Haar autobiografische lange essay “Ahnen. Een tijdreis dagboek", dat begin 2015 op hetzelfde moment in Frankrijk en Duitsland werd gepubliceerd, is een confrontatie met haar grootvader, de theoloog, politicus en schrijver Florens Christian Rang (1864-1924). Walter Benjamin, die met Rang bevriend was noemde hem de „tiefste Kritiker des Deutschtums seit Nietzsche.”

Uit: Ahnnen

„Es  fängt  damit  an,  dass  mein  Passwort  »Panzerdivision«  ist.  Ich  habe  es  vor  Jahren  gewählt,  als  ich  das letzte  Mal  eine  Dauerkarte  für  die  untere,  den  Forschern vorbehaltene Etage der Bibliothèque nationale beantragt  hatte.  Für  Platzreservierungen  und  Buchbestellungen im Internet braucht man dort ein Pseudonym.  Nun  hätte  ich  natürlich  Lindenblüte  oder Seidenwurm wählen können. Ich hatte Panzerdivision gewählt. Es war der Kosename, den mir einmal ein äußerst charmanter, in der hohen, wenn auch in meiner Wertschätzung  seither  gesunkenen  Kunst  der  Ironie unschlagbarer  Franzose  gegeben  hatte  und  der  mit möglichst nasalem Akzent, weichem »s« und Betonung auf der letzten Silbe ausgesprochen gehört: Pansèredivisión. Dieser Name, der nicht etwa nur mir als Deutscher galt, sondern gewisse, mir ganz persönliche Eigenschaften treffen sollte und vermutlich auch trifft, war mir einst komisch erschienen. Im Zusammenhang mit den Nachforschungen, die ich mit Hilfe dieses Passwortes  betreiben  will,  hört  er  sich  nicht  mehr  so  komisch an. Es soll um einen Deutschen gehen, der einige Jahre in Polen verbracht hat. Um meinen Urgroßvater.
Um es gleich zu sagen: Mein Urgroßvater ist nicht in Polen einmarschiert. Die Gegend um Poznan, in der er  lebte,  war  schon 1815 Preußen  zugeschlagen  worden.
Trotzdem.  Ich  will  das  Bibliothekspseudonym  ändern. Das ist unmöglich. Ein einmal gewähltes Kennwort, ein sogenannter Alias, erklärt mir unwirsch die für die Karten-Erstellung zuständige Dame, bleibe für immer bestehen. Panzerdivision.“

 
Anne Weber (Offenbach am Main, 13 november 1964)

13-11-2015 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter Daniël Dee werd geboren op 12 november 1975 in Empangeni, Zuid-Afrika. Zie ook mijn blog van 12 november 2010 en eveneens alle tags voor Daniël Dee op dit blog.

Nachtmerrie om aandacht

ik wilde je even niet meer zien dat bedacht ik toen ik op bed lag in de slaapkamer nadat jij al slaand met de deuren woest het huis uit was gebeend ik lag op mijn buik en bemerkte dat mijn neus verstopt zat ik ging rechtovereind zitten en pakte een papierenzakdoek uit mijn broekzak toen ik mijn neus grondig en luidruchtig gesnoten had keek ik in de zakdoek en zag jouw silhouet erin met een wilde zwaai wierp ik de zakdoek door de kamer mijn oog viel op het koffiekopje naast mijn bed op de bodem in het koffiedik herkende ik onmiskenbaar jouw gelaat geschrokken deinsde ik terug en wilde schreeuwen voordat ik een geluid kon maken voelde ik jouw lippen op de mijne panisch greep ik met beide handen naar mijn mond dit veroorzaakte een kriebel in mijn mouwen een vleug van jouw geur steeg daaruit op ik vloog zowat tegen de muur op misschien vloog ik ook wel echt tegen de muur op want ik herinner me het gevoel van teruggeworpen te worden in bed katatoon bleef ik liggen ik had niet eens meer de energie om te schreeuwen op dat moment voelde ik levensecht jouw hand op mijn gulp ik had het niet meer en dacht dat ik zou bezwijken zo moet ik een tijdje in mijn eigen angstzweet hebben gezwommen totdat jij weer thuis kwam en me zei dat het allemaal wel goed zou komen

De buitenstaander

Hoe iedereen uiteindelijk alleen achterblijft met zijn/haar brein en hondenleven

dagelijks leur ik van deur tot deur ik bel aan en zwijg
show mijn doosje met het gedrochtje
ik praat niet over de pijn
na gedane arbeid
haalt de waardin me
met open armen binnen
ze glimlacht en schenkt me bier
meer kan zij ook niet voor mij betekenen

 
Daniël Dee (Empangeni, 12 november 1975)
 

De Nederlandse dichter Johnny van Doorn (The Selfkicker) werd geboren op 12 november 1944 in Beekbergen en groeide op in Arnhem. Zie ook mijn blog van 12 november 2010 en eveneens alle tags voor Johnny van Doorn op dit blog.

Met de oude schicht op reis

(I)
Om het middernachtelijk uur
Rijden wij gedrieëlijk
Over een gênante kilo-
Meterlange brug:
In een vehikel dat
Veel doet denken aan
Bommels Oude Schicht
De bestuurder rijdt
Staande rond (in de
Persoon van de
Roemruchte uitvreter
Henk ‘honger’ H.),
Zijn hoofd door het
Open dak gestoken (ten-
Einde de heldere
Sterrenhemel aandachtig
Te bestuderen & deze
Aanblik is voor vele
Passerende automobilisten
Teveel & autowrakken
Blijven rokend achter
In de berm),-
Ondanks het dronken
Gezwìebel zitten we
Er lekker bij,
2 liter Cola in
De maag & LSthenty-
Five achter de kaken,
Eindelijk weereens
Flink gegeten:
Eieren, olijven, vis en
Soep & gelukkig bevrijd
Van de storende psycho-
Patische argumentaties
Van enkele hondsdolle
Fanatici (enige uren
Terug)…

 
Johnny van Doorn (12 november 1944 – 26 januari 1991)
Cover 

De Uruguayaanse schrijfster, vertaalster en journaliste Cristina Peri Rossi werd geboren op 12 november 1941 in Montevideo. Zie ook mijn blog van 12 november 2010 en eveneens alle tags voor Christina Peri Rossi op dit blog.

BABEL BARBARA

The Baptism

I baptize you Babel among all women
Babel among all cities
Babel of diversity
ambiguous like the sexes
nostalgic for the lost paradise
----maternal uterus –
center of the world
umbilical cord.

"Poet – screams Babel-
I am the blind woman of all tongues
Cassandra in the dark night of the signifiers".

The Passion

We emerged from love
as if from an aerial catastrophe
We had lost our clothes
our documents
I was missing a tooth
and you had lost track of time
Was it a year as long as a century
or a century as short as a day?
Among the furniture
around the house
broken rubble:
glasses photos torn books
We were survivors
of a collapse
of a volcano
of raging waters
And we parted with the vague feeling
of having survived
though we didn’t know what for.

&nbsol

Vertaald door Diana Decker

 
Cristina Peri Rossi (Montevideo, 12 november 1941)

De Amerikaanse, feministische schrijfster Naomi Wolf werd geboren in San Francisco op 12 november 1962. Zie ook alle tags voor Naomi Wolf op dit blog enook mijn blog van 12 november 2010

Uit: The Beauty Myth

“This outside-in perspective on their own sexuality leads to the confusion that is at the heart of the myth. Women come to confuse sexual looking with being looked at sexually ("Clairol...it's the look you want"); many confuse sexually feeling with being sexually felt ("Gillete razors...the way a woman wants to feel"); many confuse desiring with being desirable. "My first sexual memory," a woman tells me, "was when I first shaved my legs, and when I ran my hand down the smooth skin I felt how it would feel to someone else's hand." Women say that when they lost weight they "feel sexier" but the nerve endings in the clitoris and nipples don't multiply with weight loss. Women tell me they're jealous of the men who get so much pleasure out of the female body that they imagine being inside the male body that is inside their own so that they can vicariously experience desire.
Could it be then that women's famous slowness of arousal to men's, complex fantasy life, the lack of pleasure many experience in intercourse, is related to this cultural negation of sexual imagery that affirms the female point of view, the culture prohibition against seeing men's bodies as instruments of pleasure? Could it be related to the taboo against representing intercourse as an opportunity for a straight woman actively to pursue, grasp, savor, and consume the male body for her satisfaction, as much as she is pursued, grasped, savored, and consumed for his?”

 
Naomi Wolf (San Francisco, 12 november 1962)

De Mexicaanse dichteres en moniaal Juana Inés de la Cruz de Asbaje y Ramírez, ook bekend als Sor Juana, werd geboren in San Miguel Nepantla op 12 november 1648 of 1651. Zie ook alle tags voor Juana Inés de la Cruz op dit blog enook mijn blog van 12 november 2010

My Lady (Fragment)

How unwisely my ardent love,
which your glorious sun inflamed,
sought to feed upon your brightness,
though the risk of your fire was plain!

Forgive me if, thus emboldened,
I made bold with that sacred fire:
there's no sanctuary secure
when thought's transgressions conspire.

Thus it was I kept indulging
these foolhardy hopes of mine,
enjoying within myself
a happiness sublime.

But now, at your solemn bidding,
this silence I herewith suspend,
for your summons unlocks in me
a respect no time can end.

And, although loving your beauty
is a crime beyond repair,
rather the crime be chastised
than my fervor cease to dare.

With this confession in hand,
I pray, be less stern with me.
Do not condemn to distress
one who fancied bliss so free.

If you blame me for disrespect,
remember, you gave me leave;
thus, if obedience was wrong,
your commanding must be my reprieve.

Let my love be ever doomed
if guilty in its intent,
for loving you is a crime
of which I will never repent.

This much I descry in my feelings--
and more that I cannot explain;
but you, from what I've not said,
may infer what words won't contain.

 
Juana Inés de la Cruz (12 november 1648 of 1651 - 17 april 1695)
Als 15-jarige. Portret geseigneerd met J. Sánchez, 17^e eeuw

De Nederlandse dichter Jacobus Bellamy werd geboren in Vlissingen op 12 november 1757. Zie ook mijn blog van 12 november 2008 en ook mijn blog van 12 november 2010

Klinkdicht

Wanneer mijn ziel bedroefd, zelfs bij heur waardste vrinden,
Vergeefs naar vreugde zoekt, die 't hartenleed verzacht,
En geen vermaak gevoelt, alschoon de vriendschap lacht,
En 't minzaam onderhoud door scherts poogt aan te binden;

Wanneer in zulk een tijd de zorgen haar verslinden,
En zij heur grootste vreugd, de Dichtkunst zelf veracht;
Met angst de nacht verbeidt, - de morgen weer verwacht,
Het blijde daglicht ziet, maar gene rust kan vinden:

Wanneer in zulk een vlaag van nare angstvalligheid
Mijn treurig oog een vloed van zilte tranen schreit,
En ik mij van rondom met droefheid zie omgeven:

Wanneer in zulke een stond van kwelling en verdriet
Mijn ziel geen scheemring zelfs van troost of blijdschap ziet,
Dan doet ge o Fillis! mij met éne lonk herleven.

 
Jacobus Bellamy (12 november 1757 - 11 maart 1786)
Borstbeeld bij zijn zijn geboortehuis in Vlissingen

Zie voor nog meer schrijvers van de 12^e november ook mijn blog van 12 november 2014 en ook mijn blog van 12 november 2011 deel 1 en eveneens deel 2.

12-11-2015 om 18:30 geschreven door Romenu  

De Vlaamse schrijfster Lize Spit werd geboren in Viersel op 12 november 1988. Spit groeide op in de Belgische Kempen. Ze studeerde aan de ‘School of Arts’ van de Erasmushogeschool Brussel, waar ze een master in scenarioschrijven haalde. In 2013 won ze zowel de jury- als publieksprijs van de schrijfwedstrijd Write Now! Spit publiceerde korte verhalen en poëzie in onder andere de tijdschriften Tirade, De Gids en Das Magazin. In januari 2016 verschijnt haar eerste roman “Het smelt”.

Uit: Het smelt (Voorpublicatie, oktober 2015)

“11 juli 2002
Het is me nog nooit gelukt ergens te laat te komen. Pim wel, en hij heeft altijd een goed excuus. De stal moest worden uitgeveegd, een melkoverschot moest in plastieken flessen worden overgegoten, een koe die een stuitligger gekalfd had. Nu heeft hij ook nog eens Jan. Mensen stellen na een verlies weinig vragen meer.
Bij het fietsen doorkruis ik soms warme, soms koude plekken lucht. Mocht ik me niet tussen huizen maar in een zwembad bevinden, zou ik anderen ervan verdenken net in het water te hebben gepist.
Ik draag mijn badpak onder mijn kleren. Het is een oud exemplaar. Ik had het al tijdens de lagere school, het is te krap geworden. De bandjes snijden in het vel van mijn schouders. Dat geeft een weerstand die, indien ik eraan zou toegeven, me dubbel zou doen klappen.
Hoe vaker ik met mijn kruis over het zadel heen en weer wroet, hoe schever mijn tampon komt te zitten. Vlak voor mijn vertrek heb ik een nieuwe ingedaan. De kartonnen inbrenghulzen waren op, dus nam ik een van de dikke, zelf in te brengen kogelvormige tampons van mama. Mijn vinger was veel korter dan de hulzen die ik net gewend was, echt diep kreeg ik het ding niet. Het koordje trok ik naar achter, klemde het vast tussen mijn billen als een boekenlegger.
De kerkklok luidt eenmaal. Zestien uur is een vreemd tijdstip om je nog door het dorp te verplaatsen, op weg naar iets. De meesten keren op dit uur al huiswaarts, waardoor het net niet meer de moeite lijkt nog aan iets te beginnen. Om deze reden ben ik toch maar een half uur vroeger vertrokken dan Pim had gevraagd.
Ik fiets langs de huizen in de dorpskern, het ommuurde kerkhof, de parochiezaal.
De kermis is gearriveerd. Zes grote logge kramen trokken aan het begin van deze week door het dorp, staan nu op straathoeken te bekomen voor ze geopend en uitgepakt worden. Bij gebrek aan een dorpsplein blokkeren de kramen de straten rond de kerk, die met hekken zijn afgesloten voor alle verkeer, behalve plaatselijk – al is het in dit dorp zelden niet-plaatselijk.
Ik herken zes kramen: de schietkraam, de botsauto's, de vliegers, het eendjesvissen, de tombolastand. Bovenmeer is het enige dorp dat de frietkraam meetelt als attractie.
Nu is het wachten tot morgen. De ballonnen zullen worden opgeblazen, de pijpjes aangevuld, de eendjes te water gelaten, de prijzen uitgestald, frieten voorgebakken. Om stipt zes uur zullen de koplampen van de botsauto's het daglicht wegschijnen, zal de vrijdagavond ingezet worden met 'No Limit', tot elke kraam overschakelt op zijn eigen cd'tje, kakofonieën van sirenes en opgepompte jams."

 
Lize Spit (Viersel, 12 november 1988)

12-11-2015 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Duitse schrijver, illustrator, radiopresentator en muzikant Frank Witzel werd geboren op 12 november 1955 in Wiesbaden. Witzel volgde na de middelbare school eerst een muzikale opleiding aan het conservatorium Wiesbaden. Al in zijn jeugd studeerde hij piano, cello en klassieke gitaar. Vanaf 1975 publiceerde Witzel gedichten in alternatieve literaire tijdschriften als Das Nachtcafé, TJA oder Machwerk. Zijn eerste gedichtenbundel “Stille Tage in Cliché” verscheen in 1978 In zijn roman “Blue Moon Baby” (2001) vertelt Witzel verhaal van de in Hessen wonende leraar Hugo Rhä, dat andere verhaallijnen - zoals dat van de bizarre spion Douglas Douglas Jr. in Wisconsin - overlapt. Hierin koppelt Witzel moderne samenzweringstheorieën met elementen van de spionageroman, doorspekt met verwijzingen naar popcultuur en literatuur. Ook in de volgende Roman “Revolution und Heimarbeit” (2003) combineert Witzel samenzweringstheorieën - zoals de zogenaamd alleen maar gesimuleerde maanlanding in 1969 - met groteske gebeurtenissen, kritiek op het kapitalisme en Freakshow elementen. In 2015 verscheen de dikke roman “Die Erfindung der Roten Armee Fraktion durch einen manisch depressiven Teenager im Sommer 1969“.

Uit: Die Erfindung der Roten Armee Fraktion durch einen manisch depressiven Teenager im Sommer 1969

„Das ist meine Wasserpistole. Sag mal, spinnst du? schreit Bernd. Wo ist denn die Erbsenpistole? Vergessen, aber die Wasserpistole ist echt gut, die hat vorne nen Ring, da kannst du um die Ecke schießen. Ihr seid Spinner, vollkommene Spinner, ich denk, ihr habt euch das Luftgewehr von Achim geliehen. Der war nicht da, nur seine Oma, und die wollte es nicht rausrücken. Pass auf! Ich schlingere nach links, und fast wären wir umgekippt, aber Claudia und Bernd werfen sich geistesgegenwärtig auf die andere Seite, und ich komme nur für einen Moment von der Fahrbahn ab. Der Schnee spritzt an den Scheiben hoch. Die Scheibenwischer arbeiten wie wild. Vielleicht sollten wir einfach drehen, ruft Claudia, damit rechnen die nie im Leben. Ja, schreit Bernd, da rasen wir an denen vorbei, und bevor die was merken, sind wir weg.
Nein, Unsinn, das ist Quatsch, wir müssen bis zum nächsten Ort, das ist nicht mehr weit, außerdem gehts da vorn schon bergab. Ja, stimmt, ich seh schon die ersten Häuser. Wir müssen sie abhängen. Ich rase ungebremst in den Ort, die Bleichwiesenstraße runter, dann links in die Weihergasse, am Bäcker Fuhr vorbei, wo es die Bananenschnitten mit Schokoguss gibt, vorbei an der Drogerie Spalding, am Lebensmittel Breidenbach, Zeitschrien und Tabakwaren Maurer, Lebensmittel Lehr, Sängerheim, dann kurz vorm Bäcker Daum halte ich an. Schnell, schreie ich, die Bullen sind noch nicht da. Wir steigen aus und rennen gegenüber in den Hofeingang und durch nach hinten. Wir müssen über die Mauer, da ist der Schulhof, von dort können wir weiter zur Kerbewiese.
Wir springen auf die Mülltonnen. Was macht ihr da? ruft eine Stimme aus einem Fenster im Hinterhaus. Bleibt sofort stehen! Ich kenn euch! Sofort stehenbleiben! Sonst gehe ich zu euren Eltern! Ich drehe mich kurz um. Eine Frau in Kittelschürze lehnt aus dem Flurfenster im zweiten Stock und droht mit einem Staubtuch. Gerade fahren die Bullen an der offenen Hoür vorbei. Die haben uns nicht gesehen, sage ich, die fahren bestimmt hoch zum Gräselberg. Dann hauen wir aber besser in die andere Richtung ab, sagt Bernd. Stimmt. Los. Wir springen wieder von den Mülltonnen und rennen durch den Hauseingang. Stehenbleiben!, brüllt die Frau wieder.“

 
Frank Witzel (Wiesbaden, 12 november 1955)

12-11-2015 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse schrijfster Lucia Berlin werd geboren op 12 november 1936 in Juneau, Alaska, en bracht haar jeugd in telkens wisselende plaatsen door als gevolg van de carrière van haar vader die mijningenieur was. Het gezin woonde in mijnbouwkampen in Idaho, Montana en Arizona, en Chili, waar de Lucia bracht het grootste deel van haar jeugd. Als volwassene woonde zij in New Mexico, Mexico, het noorden en het zuiden van Californië en Colorado. Berlin begon relatief laat in het leven te publiceren onder aanmoediging van de dichter Ed Dorn. Haar eerste kleine bundel “Angels Laundromat” werd gepubliceerd in 1981, maar haar verhalen werden al geschreven in de vroege jaren 1960. Een aantal van haar verhalen verschenen in tijdschriften zoals “The Atlantic” en Saul Bellow's “The Noble Savage”. Berlin publiceerde zes bundels korte verhalen, maar het grootste deel van haar werk is te vinden in de drie lateruitgaven van Black Sparrow Books: “Homesick: New and Selected Stories” (1990), “So Long: Stories 1987-92” (1993)en “Where I Live Now: Stories 1993-98” (1999). Berlin was nooit een bestseller, maar was wel invloedrijk binnen de literaire gemeenschap. Zij werd vergeleken met Raymond Carver en Richard Yates. Voor haar 1 pagina grote verhaal “My Jockey” ontving zij de Jack London Short Prize 1985 en zij won ook een American Book Award voor “Homesick”. Ook werd zij bekroond met een beurs van de National Endowment for the Arts. In 2015 verscheen een compendium van haar korte verhalen onder de titel “A Manual for Cleaning Women: Short Stories. Het boek haalde meteen de New York Times bestseller lijst. Gedurende haar leven verdiende Berlin haar brood met een reeks van gewone banen. Vanaf de vroege jaren 1990 doceerde zij creatief schrijven op een aantal plaatsen, waaronder de San Francisco County Jail en de Jack Kerouac School of Disembodied Poetics aan de Naropa-universiteit. Vanaf herfst 1994 was Berlin Visiting Writer aan de Universiteit van Colorado, Boulder. Berlijn is drie keer getrouwd en had vier zonen. Zij werd geplaagd door gezondheidsproblemen, zoals dubbele scoliose. Toen haar gezondheid en financiën verslechterden verhuisde zij naar een trailerpark aan de rand van Boulder, en later, naar een omgebouwde garage achter het huis van haar zoon buiten Los Angeles

Uit:A Manual for Cleaning Women

“Most of the time I feel all right about getting old. Some things give me a pang, like skaters. How free they seem, long legs gliding, hair streaming back. Other things throw me into a panic, like BART doors. A long wait before the doors open, after the train comes to a stop. Not very long, but it’s too long. There’s no time.
And laundromats. But they were a problem even when I was young. Just too long, even the Speed Queens. Your entire life has time to flash before your eyes while you sit there, a drowner. Of course if I had a car I could go to the hardware store or the post of€ office and then come back and put things into the dryer.
The laundries with no attendants are even worse. Then it seems I’m always the only person there at all. But all of the washers and dryers are going . . . everybody is at the hardware store.
So many laundromat attendants I have known, the hovering Charons, making change or who never have change. Now it is fat Ophelia who pronounces No Sweat as No Thwet. Her top plate broke on beef jerky. Her breasts are so huge she has to turn sideways and then kitty- corner to get through doors, like moving a kitchen table. When she comes down the aisle with a mop everybody moves and moves the baskets too. She is a channel hopper. Just when we’ve settled in to watch The Newlywed Game she’ll flick it to Ryan’s Hope.
Once, to be polite, I told her I got hot  ashes too, so that’s what she associates me with . . . The Change. “How ya coming with the change?” she says, loud, instead of hello. Which only makes it worse, sitting there, re ecting, aging. My sons have all grown now, so I’m down from € ve washers to one, but one takes just as long.
I moved last week, maybe for the two hundredth time. I took in all my sheets and curtains and towels, my shopping cart piled high. The laundromat was very crowded; there weren’t any washers together. I put all my things into three machines, went to get change from Ophelia. I came back, put the money and the soap in, and started them. Only I had started up three wrong washers. Three that had just finished this man’s clothes.”

 
Lucia Berlin (12 november 1936 - 12 november 2004)

12-11-2015 om 00:00 geschreven door Romenu  

Bij Sint Maarten

 
Saint Martin door Gustave Moreau, rond 1882

Sint Maarten

Nu dragen kinderen, groot en klein,
een lampion vol maneschijn:
je ziet ons door de straten gaan,
je kunt ons lied nog niet verstaan,
kunt ons liedje nog niet verstaan.

Wij vragen iedereen beleefd
of hij wat lekkers voor ons heeft,
wij lopen door de duisternis
omdat het 11 november is,
dus omdat het Sint-Maarten is.

Als we iets krijgen, loopt ons koor
met alle lampions weer door,
als ons niet open wordt gedaan,
dan blijven wij gewoonweg staan,
blijven wij vannacht hier staan.

 
Willem Wilmink (25 oktober 1936 – 2 augustus 2003)
Enschede, Grote kerk. Willem Wilmink werd geboren in Enschede.

Zie voor de schrijvers van de 11^e november ook mijn vorige blog van vandaag.

11-11-2015 om 18:18 geschreven door Romenu  

De Duitse dichter en schrijver Hans Magnus Enzensberger werd geboren op 11 november 1929 in Kaufbeuren. Zie ook mijn blog van 11 november 2010 en eveneens alle tags voor Hans Magnus Enzensberger op dit blog.

Der Untergang der Titanic - Zwölfter Gesang

Von diesem Augenblick an verläuft alles planmäßig.
Der stählerne Rumpf vibriert nicht mehr, still
liegen die Maschinen, längst sind die Feuer gelöscht.
Was ist los? Warum machen wir keine Fahrt? Man lauscht.
Draußen im Korridor werden Rosenkränze gemurmelt.
Die See ist glatt, schwarz, glasig. Mondlos die Nacht.
Oh, es ist nichts! Es ist nichts zerbrochen an Bord,
keine Vase und kein Champagnerglas. Man wartet
in kleinen Gruppen, wortlos, geht auf und ab,
im Pelz, im Schlafrock, im Overall, man gehorcht.
Jetzt werden Taue aufgerollt, Planen fortgezogen
von den Booten, Davits ausgeschwenkt. Es ist,
als hätten die Passagiere Tabletten geschluckt. Dieser Mann z. B.,
der sein Cello hinter sich herzieht über das endlose Deck,
man hört, wie der Sporn an den Planken kratzt,
immerzu kratzt, kratzt und man fragt sich: Wie
ist das nur möglich? – Ah! schau! eine Notrakete! –
Aber es ist nur ein schwaches Zischen, schon verpufft
am Himmel, im Widerschein die Gesichter bläulich und leer.
Still stehen Liftboys, Masseusen und Bäcker Spalier.
Auf der California, einem alten Kahn, zwölf Meilen weiter,
dreht sich in seinem Bett der Funker um und schläft ein.
Achtung Achtung! Frauen und Kinder zuerst! – Wieso eigentlich?
Antwort: We are prepared to go down like gentlemen. –
Auch gut. – Sechzehnhundert bleiben zurück. Die Ruhe an Bord
ist unvorstellbar. – Hier spricht der Kapitän. Es ist genau
zwei Uhr, und ich befehle: Rette sich wer kann! – Musik!
Zur letzten Nummer erhebt der Kapellmeister seinen Stock.

Avondjournaal

Bloedbad om een handvol rijst,
hoor ik, voor elkeen elke dag
een handvol rijst: trommelvuur
op dunne hutten, onduidelijk
hoor ik het, bij het avondeten.

Op de geglazuurde dakpannen
hoor ik rijstkorrels dansen,
een handvol, bij het avondeten,
rijstkorrels op mijn dak:
de eerste maartregen, duidelijk.

Vertaald door René Smeets

 
Hans Magnus Enzensberger (Kaufbeuren,11 november 1929)

De Roemeense dichter en schrijver Mircea Dinescu werd geboren op 11 november 1950 in Slobozia. Zie ook mijn blog van 11 november 2010 en eveneens alle tags voor Mircea Dinescu op dit blog.

Fishes

The visages of gods have long since withdrawn
to the labels on tins.
Only the hosts of elders still abide
to watch a made-up church through pouring rain
alongside the delicate sunflower machinery
left to whir on the mound for ever and ever.

We huddle next to cattle in the pastures
and elegant steamers
the nerves of the sea can no longer put up with
seem to be floating through green fields leaving
nothing but oil slicks and the flotsam of parties.

And thus like frightened fishes
beneath the gently rolling paradise
we keep watch for the rope
going to hoist us on deck by and by.

But never mind:
another world sails by
past yet another world
and they don't touch each other.

Vertaald door Florin Bican

 
Mircea Dinescu (Slobozia, 11 november 1950)

De Mexicaanse dichter en schrijver Carlos Fuentes Macías werd geboren op 11 november 1928 in Panama-Stad. Carlos Fuentes overleed op de 15e mei van dit jaar. Zie ook mijn blog van 11 november 2010 en eveneens alle tags voor Carlos Fuentes op dit blog.

Ways of Dying

Don't believe (anything stemming from)
my media-shaped mind
Don't believe that I believe it
There are scars that close but still stand
out
Let me see you!
What a surprise, Margarita
Only my eye and your nape
There are too many ways of dying

Vertaald door Wilfred Ramirez

As I Look

As I Look Into Your Eyes...
I see No lies...
When your not here...
Your the 1 i think of...
Everytime you hold my hand...
I remember those things you told me...
When were together...
We both no it was ment to be...
when we kiss...
It feels so right...
And when i see you...
I dont want you out of my sight...

Basketball poem

Baketball a fun and joyable sport
score score score thirty to twenty points up
halftime restless and tired on the big court
Break over time to go and score in cup

 
Carlos Fuentes (11 november 1928 – 15 mei 2012)

De Turks-Nederlandse schrijfster Nilgün Yerli werd op 11 november 1969 geboren in Kirsehir,Turkije. Zie ook mijn blog van 11 november 2008 en eveneens allle tags voor Nilgün Yerli op dit blog.

Uit:SMS vriendjes (Column)

“Mijn ochtend begon zo goed en zo mooi.
Ik kreeg een bericht van één van mijn sms-vriendjes. Daar heb ik er drie van, die ik alle drie een naam heb gegeven. De eerste heet TL (terughoudende liefde), de tweede HC (hopeless case) en dan komt ST (stoffig type).
Het is het prikkelen van de geest op zo’n dag, met een zin, met een grap, met een vlucht uit de werkelijkheid, dat is immers wat romantiek is.
Ze zijn alle drie de tikkende letter in mijn leven, wij wisselen elkaars waarheden, en telkens betrappen we onszelf erop dat onze waarheden veranderlijk en verraderlijk zijn.
TL is zwaar depressief. ‘Zit ik daar op te wachten’, denk ik dan. ‘Ja, blijkbaar wel. Mijn hoogste streven is een glimlach toveren op iemands gezicht. Als ik op zo’n depressief hoofd een glimlach kan bewerkstelligen dan komt hem dat ten goede. En zijn vrouw. Dus is het een goede sociale actie’,… maak ik mezelf wijs.
HC heeft bindingsangst en sms’t met een getrouwde vrouw als een hele goede start tot binden zonder te binden…  
Het Stoffige Type is gewoon een soort redenaar, die alles beredeneert in zijn leven, tot de diepste puntjes en gaatjes die niets vullen dan praatjes. Een soort intellectueel, die niet verder komt dan kennis.
Maar hij inspireert mij wel in al zijn hoedanigheid en woorden.
Ik word dan wakker met een zin: ‘Ik denk dat ik omringd ben door geluk maar ik kan het maar niet voelen waarom?’ Ik tikte terug, ‘weet een vis dat hij nat is?’. Ik weet dan, dat hij over zo’n zin ongeveer een week moet nadenken. Dus dat was goed.”

 
Nilgün Yerli (Kirsehir, 11 november 1969)

De Italiaanse schrijver Luigi Malerba werd geboren op 11 november 1927 in Berceto. Zie ook alle tags voor Luigi Malerba op dit blog en ook mijn blog van 11 november 2010

Uit: Het meisje in het grijs (Vertaald door Marc Vingerhoedt)

“Mijn eerste gedachte was een klacht in te dienen tegen die snoepgoedfirma, maar de twee vriendinnen die die avond bij mij waren, legden mij uit dat een actrice die zich een reputatie van kruidje-roer-me-niet op de hals haalt, haar carrière wel kan vergeten en nooit meer werk krijgt, want al die bedrijven onderhouden goede relaties en maken afspraken met mekaar, al zijn het dan concurrenten. Ik zei daarnet dat acteurs hun gezicht moeten laten zien, maar een producer die per ongeluk de televisie aanzet en mij zo ziet, van kop tot teen in het grijs, zal mij allicht zo snel mogelijk proberen te vergeten. Ik legde me er niet bij neer, ik ben opstandig van nature. De volgende dag telefoneerde ik naar een advocaat die ik ken omdat ik ermee naar bed ben geweest, maar ook hij gaf me de raad mijn mond te houden. Hoe kun je trouwens de omvang van de schade bepalen, zei hij, als je nooit als actrice hebt gewerkt en dus ook geen marktwaarde hebt. Marktwaarde, zo zei hij het, alsof ik een industrieel produkt was. Kortom, ik was het kind van de rekening, zoals gewoonlijk. Het is overigens niet uitgesloten, zei hij om me te troosten, dat al dat grijs de aandacht trekt van een of andere producer. Dat zal wel. Ik kom nu al vier maanden eens per week op televisie en ik heb nog geen half werkaanbod gekregen, nog geen telefoontje, niks, helemaal niks.
Het meisje dat samen met mij dat reclamespotje voor ‘Multigust’-snoepgoed heeft gedaan, draagt een jurk met enorme bloemen, paars geruite kousen, groen satijnen schoentjes en om haar hals een sjaaltje van blinkende oranje zijde. Haar lippen en haar nagels zijn rood geverfd en ook haar wangen, wenkbrauwen en wimpers zijn geschminkt. Het lijkt het Festa dell'Unità wel. Zij mag niet klagen, want met al die kleuren ziet ze er leuk uit, hoewel ook een beetje belachelijk. Maar je kunt beter belachelijk zijn dan grijs en deprimerend. Deprimerend zijn is het ergste dat een meisje dat zoals ik actrice wil worden, kan overkomen. De idee van het reclamebureau is dat de kleuren van het andere meisje overeenstemmen met de kleuren van de ‘Multigust’-snoepjes, citroen aardbeien kersen ananas mokka sinaasappel rode bessen mandarijn cederappel enzovoort enzovoort. Ik zal aan de feministen zeggen dat een vrouw hier als snoepgoed behandeld wordt. Grijs daarentegen is het merkteken van hen die hun snoep niet eten en dus een grijs bestaan.”

 
Luigi Malerba (11 november 1927 – 8 mei 2008)

Zie voor nog meer schrijvers van de 11^e november ook mijn blog van 11 november 2014 en ook mijn blog van 11 november 2012 en eveneens mijn blog van 11 november 2011 deel 2.

11-11-2015 om 17:33 geschreven door Romenu