De Nederlandse schrijfster en literatuurcriticus Emmy van Lokhorst werd geboren in Den Haag op 26 augustus 1891. Van Lokhorst was een dochter van de architect en Rijksbouwkundige Jacobus van Lokhorst. Ze doorliep de hbs in Den Haag en de kweekschool voor onderwijzeressen in Arnhem. Ze werkte kort als lerares in Amsterdam en was au pair in Londen en daarna in Ierland. Van Lokhorst debuteerde in 1917 met de Bildungsroman “Phil's amoureuze perikelen”, die eerder als feuilleton in Elsevier's Geïllustreerd Maandschrift verschenen was. Naast het schrijven werd ze bekend van haar huwelijken en verhoudingen. Van Lokhorst huwde in 1916 de schrijver en journalist Hans van Loon, met wie ze in Frankrijk woonde. Zij studeerde toen Frans aan de Sorbonne. Het paar ging in 1919 uit elkaar, maar huwde opnieuw in 1922. Gedurende haar tweede huwelijk met Van Loon had ze in 1923-25 een verhouding met de dichter Martinus Nijhoff, die ze in 1934 beschreef in de sleutelroman De toren van Babel. In februari 1927 gingen Van Lokhorst en Van Loon definitief uit elkaar en een maand later huwde Van Lokhorst met de componist Willem Pijper, met wie ze in Amsterdam en later in Wassenaar ging wonen. Tijdens dit huwelijk liep de samenwerking tussen Pijper en Nijhoff rond de opera Halewijn uit op ruzie. Nijhoff trok zich terug en Van Lokhorst werkte het libretto van de opera om in samenwerking met H.W.J.M. Keuls. Omdat ze al enige jaren een verhouding had met de literatuurcriticus D.A.M. Binnendijk, gingen zij en Pijper in 1936 uit elkaar. Van Lokhorst vestigde zich in Oegstgeest en huwde daar in 1938 met de psychiater Paul Hugenholtz. Het paar keerde terug naar Amsterdam en raakte daar bevriend met de schrijfster Anna Blaman en de dichteres M. Vasalis. In 1950 werd ook het vierde huwelijk ontbonden, toen Hugenholtz haar verliet voor een patiënte. In de Tweede Wereldoorlog stelden Van Lokhorst en Victor E. van Vriesland het Boekenweekgeschenk 1941 “Novellen en gedichten” samen, dat naar het oordeel van de Duitse bezetters niet "arisch" genoeg was. Ook speelde zij een rol in het protest tegen de door de bezetters ingestelde Nederlandsche Kultuurkamer. Na de oorlog verschoven haar activiteiten van het scheppend schrijven naar redactioneel en organisatorisch werk. Ze was toneelcriticus en zat in de redactie van De Gids en van het VARA-radioprogramma Artistieke staalkaart. Ze was lid van de Raad voor de Kunst en maakte deel uit van literaire jury's, onder meer van de P.C. Hooft-prijs.

Uit: Het vervreemde bezit

“Donkerder werd de middag; in het park daalde paarse schemer tusschen de boomen. Twee vrouwen wandelden door de smalle lanen; zij gingen zwijgend naast elkander voort tot zij bij de bank aan den vijver kwamen. De jongste raakte even den arm van de andere vrouw en met een zucht liet deze zich op de bank zinken.
Over den vijver lag bleekgrijs schijnsel, waarin zwanen dreven. Een zwarte vogel wiekte laag over het water en verdween achter het ronde bruggetje. De wind kwam en ging met zacht geruisch in de boomen boven hun hoofd. De oudste der twee vrouwen begon, zonder haar gezellin aan te zien, plotseling snel te spreken. Zij zat rechtop, haar handen in de grijs glacé handschoenen lagen in elkaar gevouwen op haar schoot. Zij staarde voor zich uit, en af en toe hief zij haar rechterhand op, als om aan te wijzen, wat zij voor zich zag.
‘Nu ik u beter ken, zal ik u vertellen, wat er gebeurd is, zuster. U moet goed naar mij luisteren, want het is een vreemd verhaal, maar u weet, dat ik volkomen normaal ben, al zeggen zij van niet. Ik ben altijd een sterke, gezonde vrouw geweest, ik was nooit ziek, dat moet iedereen toegeven. Maar het verdriet heeft mij eronder gekregen; ik ben nu soms heel moe, zoo moe, dat ik wel nooit meer uitgerust zal raken. Dat komt door het verdriet, en door het huis. Aan dat huis zal ik ten onder gaan.
Ik ben niet zoo heel jong getrouwd, ik was negen en twintig, toen ik mijn man voor het eerst ontmoette. Hij was tien jaar ouder dan ik en ik zag tegen hem op, half met bewondering, half met angst.
De eerste jaren van ons huwelijk leefde ik in een voortdurende spanning; den geheelen dag was ik bezig in huis alles zóó te verzorgen, als mijn echtgenoot het wilde. Ik ging nooit alleen uit, behalve om eenige huishoudelijke inkoopen te doen. Ik had eigenlijk geen vriendin, of eenig familielid, die ik kon bezoeken. Mijn ouders waren jaren voor mijn huwelijk gestorven en ik was hun eenig kind geweest.
Wel kwamen af en toe kennissen bij ons op bezoek, maar dat waren meest veel oudere menschen, met wie ik geen contact had. Mijn man leefde heel eenvoudig. Den geheelen dag was hij op zijn kantoor; 's avonds zat hij met papieren en brieven voor zich zijn pijp te rooken, terwijl ik thee in schonk en wat naaiwerk onder handen had. Een enkele maal gingen wij wel eens naar een concert of naar een schouwburg, maar die uitgangetjes brachten weinig verandering in het eentonige leven, dat wij leidden.”

 
Emmy van Lokhorst (26 augustus 1891 – 27 mei 1970)

26-08-2013 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Engelse schrijver Martin Amis werd geboren op 25 augustus 1949 in Cardiff, South Wales. Zie ook alle tags voor Martin Amis op dit blog.

Uit: Night Train

“I am a police. That may sound like an unusual statement--or an unusual construction. But it's a parlance we have. Among ourselves, we would never say I am a policeman or I am a policewoman or I am a police officer. We would just say I am a police. I am a police. I am a police and my name is Detective Mike Hoolihan. And I am a woman, also.

What I am setting out here is an account of the worst case I have ever handled. The worst case--for me, that is. When you're a police, "worst" is an elastic concept. You can't really get a fix on "worst." The boundaries are pushed out every other day. "Worst?" we'll ask. "There's no such thing as worst." But for Detective Mike Hoolihan this was the worst case.

Downtown, at CID, with its three thousand sworn, there are many departments and subdepartments, sections and units, whose names are always changing: Organized Crime, Major Crimes, Crimes Against Persons, Sex Offenses, Auto Theft, Check and Fraud, Special Investigations, Asset Forfeiture, Intelligence, Narcotics, Kidnapping, Burglary, Robbery--and Homicide. There is a glass door marked Vice. There is no glass door marked Sin. The city is the offense. We are the defense. That's the general idea.

Here is my personal "ten-card." At the age of eighteen I enrolled for a master's in Criminal Justice at Pete Brown. But what I really wanted was the streets. And I couldn't wait. I took tests for state trooper, for border patrol, and even for state corrections officer. I passed them all. I also took the police test, and I passed that, too. I quit Pete and enrolled at the Academy.”

Martin Amis (Cardiff, 25 augustus 1949)

De Amerikaanse dichter Charles Wright werd geboren op 25 augustus 1935 in Pickwick Dam, Tennessee. Zie ook alle tags voor Charles Wright op dit blog.

Littlefoot, 19, [This is the bird hour]

This is the bird hour, peony blossoms falling bigger than wren hearts

On the cutting border's railroad ties,

Sparrows and other feathery things

Homing from one hedge to the next,

                                                             late May, gnat-floating evening.

Is love stronger than unlove?

                                                              Only the unloved know.

And the mockingbird, whose heart is cloned and colorless.

And who's this tiny chirper,

                               lost in the loose leaves of the weeping cherry tree?

His song is not more than three feet off the ground, and singular,

And going nowhere.

Listen. It sounds a lot like you, hermane.

                                                                    It sounds like me. -

Still Life On A Matchbox Lid

The heart is colder then the eye is.
The watchers, the holy ones,
know this, no shortcut to the sky,
A single dog hair can split the wind.

If you want great tranquility,
it's hard work and a long walk.

Don't brood on the past.
The world is without appendages,
no message, no name.

Charles Wright (Pickwick Dam, 25 augustus 1935)

De Duitse schrijver Maxim Biller werd geboren op 25 augustus 1960 in Praag. Zie ook alle tags voor Maxim Biller op dit blog.

Uit: Kanalratten

“Ein Schlafzimmer. Ein großer Spiegelschrank. Ein Doppel-bett, auf dem Mäntel und Jacken liegen. An den Wänden deutsche Expressionisten. Genau über dem Bett – wie in

einem Kinderzimmer – das Modell eines Kampfflugzeugs, wohl aus der Zeit des Zweiten Weltkriegs. In einem modernen, orangefarbenen Sessel sitzt, abgewandt von der Tür,

Girsch. Er bewegt sich nicht, dann tippt er langsam etwas in sein Telefon, dann erstarrt er wieder. Das mehrmals. Hinter der Tür hört man leise Partygeräusche: meist nur Stimmen,

selten Musik. Es wird immer wieder dasselbe Lied gespielt, Gloria Gaynors »I Will Survive«. Girsch hält sich dabei jedes Mal theatralisch die Ohren zu. Die Tür geht auf, und Karpeles und Anna kommen herein. Sie sehen Girsch nicht. Sie lachen.

karpeles

Hier. Hier rein. Hier ... Jetzt komm schon.

anna

Ich weiß nicht.

karpeles

Kurz. Fünf Minuten. Was sind fünf Minuten? Was kann ich dir schon tun in fünf Minuten?

anna

Dir reichen zwanzig Sekunden.

karpeles

Dreißig! Dreißig Sekunden. Länger war das nicht. Ich hab dreißig Sekunden geredet – und sie sind sofort alle wieder verrückt geworden. Sogar Weisselberg. Jemand wird noch sterben, wenn die nicht sofort aufhören, weiterzustreiten. Man müßte reingehen und ... und jemand andern beleidigen. Dann würde auch Hofman aufhören. Der konnte noch nie aufhören.

anna

Hofman. Mit langem »o«. Hofman.

karpeles

Wie Ofen? Wie Ofenmann.”

Maxim Biller (Praag, 25 augustus 1960)

 De Engelse schrijver Frederick Forsyth werd geboren in Ashford, Kent, op 25 augustus 1938. Zie ook alle tags voor Frederick Forsyth op dit blog.

Uit: The Kill List

“On a cold morning in early spring of 2014 a new name was added to the kill list. He was so elusive that even his true name was not known and the huge machine of American counter-terrorism had no picture of his face. Like Anwar al-Awlaki, the American/Yemini fanatic who preached hate sermons on the internet, who had once been on the kill list and who was wiped out by a drone-launched missile in North Yemen in 2010, the new addition also preached online. So powerful were his sermons that young Muslims in the Diaspora were converting to ultra-radical Islam and committing murders in its name.

Like Awlaki the new addition also delivered in perfect English. Without a name, he was known simply as The Preacher.

The assignment was given to J-SOC whose CO passed it down to TOSA, a body so obscure that ninety eight percent of serving U.S. officers have never heard of it.

In fact TOSA is the very small department, based in north Virginia, tasked with hunting down those terrorists who seek to hide themselves from American retributive justice.

That afternoon the director of TOSA, known in all official communications as Gray Fox, walked into the office of his senior manhunter and laid a sheet upon his desk. It simply bore the words:

‘The Preacher. Identify, Locate, Destroy.’

Under this was the signature of the Commander-in-Chief, the president. That made the paper a presidential executive order, an EXORD.

The man who stared at the order was an enigmatic Lt. Colonel of the US Marine Corps of forty four who also, inside and outside the building, was known only by a code. He was called THE TRACKER.”

Frederick Forsyth (Ashford, 25 augustus 1938)

De Faeröerse schrijver Jógvan Isaksen werd geboren op 25 augustus 1950 in 25/08/1950 in Tórshavn, Faröer Eilanden. Zie ook alle tags voor Jógvan Isaksen op dit blog.

Uit: Endstation Färöer (Vertaald door Christel Hildebrandt)

“Das Training hatte ich, es mangelte eher an der Willensstärke. Es war nur noch wenig von dem dritten Bockbier übrig und ein doppelter Gammel Dansk hatte auch schon die Kehle passiert. Ich saß auf dem Flughafen Kastrup und wartete, dass das Flugzeug zu den Färöern starten würde. Schon wieder verspätet. Auch auf diesem Gebiet hatte ich viel Erfahrung, größtenteils aus der Zeit, als die kleine Fokker Friendship von der Icelandair die Strecke flog. Jetzt brauchte man für die Strecke nur die Hälfte der Zeit und die Landebedingungen wie auch die technische Ausstattung waren viel besser. Trotzdem kam es nicht gerade selten vor, dass die Passagiere in einem Hotel in Kopenhagen übernachten mussten. Davor hatte ich am wenigsten Angst. Auch wenn ich mir nichts hatte anmerken lassen, waren mir doch eine ganze Menge wohl vertrauter Gesichter aufgefallen. Ich kannte diese Spezis – die meisten anständigen Menschen hatten mich sicher bereits mit ihnen in einen Topf geworfen –, die dort zwischen den Tischen und Stühlen umherwanderten in der Hoffnung, jemanden zu finden, bei dem sie sich niederlassen konnten. Bei so vielen Menschen war es möglich, ihnen aus dem Weg zu gehen, aber wenn wir ins Hotel mussten, war ich verloren. Die Nacht würde an der Bar und später auf einem der Zimmer zugebracht werden. Unmengen von Bier und Whisky und kein Schlaf. Lustig, nicht wahr …”

Jógvan Isaksen (Tórshavn, 25. augustus 1950)

De Australische schrijfster Thea  Astley werd geboren op 25 augustus 1925 in Brisbane. Zie ook alle tags voor Thea Astley op dit blog.

Uit: The Multiple Effects of Rainshadow

“The world is full of moral disapproval. I have always tried to run a respectable establishment: clean rooms, clean linen, no drunks, no nonsense in the gentlemen's rooms of an evening - I mean girls, of course, and even boys. (Oh yes! I'm aware!) But since that terrible morning last year I seem to be thrown into a worm-pit of confusion. What is right? What is wrong? After that murderous Monday who can judge the reason for things? There is more forgiveness, Father Donellan told me in that hopeless hopeful voice of his, than we can ever assess.

You might have thought I could see it all coming.

But how? With my boarders to look after? Landladies get very possessive. And my daughters? But look after them I did, despite the appalling blanketing heat, the jellied air of monsoons that never hatched. Arguing often as not with that military martinet who ran the place. It wasn't easy. Nothing is easy.

Rollcall: Doctor Quigley, Matron Tullman, Misses Starck and Weber. Briefly, schoolmaster Vine. Then even more briefly that misfit Morrow. (l couldn't help liking him.) To say nothing of my girls: Claire still wrestling with correspondence lessons, refusing to stay at boarding school on the mainland; and Leonie at that older, troublesome age, so difficult, realising she is truly the hostage of biology.

There isn't anything sadder than the educated poor.

Us.”.

Thea Astley (25 augustus 1925 – 17 augustus 2004)

 Zie voor nog meerschrijvers van de 25e augustus ook mijn vorige blog van vandaag.

25-08-2013 om 15:34 geschreven door Romenu  

De Ierse schrijver Brian Moore werd geboren in Belfast op 25 augustus 1921. Zie ook alle tags voor Brian Moore op dit blog..

Uit: Lies of silence

“The time had come. There had been no war in his life. He would never be called up as a soldier and put to the test of bravery in battle. He would never be asked to perform an act of heroism as a member of a resistance group. He had, instead, been put to the test by accident, a test he had every right to refuse. And yet as he unlatched the gate and went up to the front door of the house he knew that the moment the phone rang and he answered it, the moment he told them he was afraid, he would lose forever something precious, something he had always taken for granted, some secret sense of his own worth.
He unlocked the front door and went into the hall. A phone was ringing upstairs. He looked at his watch. It was just after five. He began to run upstairs, pushing past a little red-haired man who was also on his way up.
"Sorry," he said.
"That's all right, guv."
When he unlocked the door of the flat, the phone was still ringing. But as he went into the hall it stopped. Now he would have to wait until he called back. He did not want to wait. He must get it over with now. He went to the phone. Don't let him persuade you. Tell him the truth. You are afraid.
"Sorry, guv. Gas man."
He turned. He had not closed the door. The little red-haired man was in the doorway. "I've come to read the meter, sir."
"Yes, go ahead."
"It's in the back, here," the meter man said, moving past him and opening the kitchen door.
"You're Mr. Dillon?"
"Yes."
The little meter man whistled, as though calling a dog. "Right, then," he said.
Two young men came in at the door. They wore jeans, T-shirts, sneakers.They raised their revolvers. They were not wearing masks. This time, there would be no witnesses.

Brian Moore (25 augustus 1921 – 10 januari 1999)

De Duitse dichter, schrijver, theoloog en cultuur-filosoof Johann Gottfried von Herder werd geboren in Mohrungen op 25 augustus 1744. Zie ook alle tags voor Johann Gottfried von Herder op dit blog.

Ein Traum ist unser Leben...

Ein Traum, ein Traum ist unser Leben

Auf Erden hier;

Wie Schatten auf den Wogen schweben

Und schwinden wir

Und messen unsere trägen Schritte

Nach Raum und Zeit

Und sind, wir wissen´s nicht, in Mitte

Der Ewigkeit.

An die Bäume im Winter

Gute Bäume, die ihr die starr entblätterten Arme

Reckt zum Himmel und fleht wieder den Frühling herab!

Ach, ihr müßt noch harren, ihr armen Söhne der Erde,

Manche stürmische Nacht, manchen erstarrenden Tag!

Aber dann kommt wieder die Sonne mit dem grünenden Frühling

Euch; nur kehret auch mir Frühling und Sonne zurück?

Harr geduldig, Herz, und bringt in die Wurzel den Saft dir!

Unvermutet vielleicht treibt ihn das Schicksal empor.

Ihr Weisen mit der Wissenschaft...

Ihr Weisen mit der Wissenschaft,

die Welten zu bewegen,

gebt einem matten Herzen Kraft,

ein Fünkchen neu Vermögen,

ach, einen Tropfen Lebenssaft,

sich jugendneu zu regen.

Ich laß euch eure Wissenschaft,

die Welten zu bewegen.

Johann Gottfried von Herder (25 augustus 1744 – 18 december 1803)
Standbeeld op de Herderplatz in Weimar

De Congolese dichter en schrijver U Tchicaya Tam'si werd geboren op 25 augustus 1931 in Mpili. Zie ook alle tags voor U Tchicaya Tam'si op dit blog.

Contre-destin

À la hauteur des vents
hisser les poitrails
tout sauvegarder
le rire blanc
et le soleil rouge et natal

ébène ebony blues
chant toujours rage

Il n’y a plus de soleils couchants
Il y a l’herbe vorace
Il y a le feu plus vorace
les peines poilues des bras pauvres
les transes
mimées
quelle agonie

j’aurais pu être sicaire
au service de la reine ngalifourou
je n’ai même pas eu cet alibi

je confesse
j’ai eu des vices
mais ai-je pu
supporter
qu’on batte les enfants
leurs pères et mères
devant les uns les autres

me voici aux limbes de toutes souffrances
bossu
quelle audace m’a ouvert les bras ?
avec les tempes crevées

par des longitudes onéreuses
il ne faut pas l’amour
qui ne gagne à la race

ô mes expédients
et j’ai encore chiné
non laissez-moi aimer sammy

de toutes mes forces
je tourne le dos aux voluptés
laissez-moi vivre pour vous

mais non
pauvre
l’encens le pus on s’étonne

j’ai trimé mes jeunesses
j’ai dû faire le fou
pour mon premier gain
une coqueluche
j’ai paré ma gorge d’éclats de verre multicolores
j’ai souhaité le coup de pied au cul de la chance
mon deuxième gain
une petite vérole du cervelet

et je ne sais plus comment me sauver
j’ai rêvé de revenir ainsi
dans mon village
les yeux derrière des verres fumés
il m’a fallu craindre mon sorcier

j’ai sauté à la mer
avec mes insomnies charnelles

j’ai le sel plein la tête

ce soir armer mon peuple
contre son destin
il le faut pour ne nommer après
d’un chiffre d’or
il a gagné la mort
vive l’amour

U Tchicaya Tam'si (25 augustus 1931 - 22 april 1988)

25-08-2013 om 15:28 geschreven door Romenu  

De Nederlands-Zwitserse schrijver, tekstschrijver, componist, zanger en pianist Drs. P (eig. Heinz Hermann Polzer werd geboren in het Zwitserse Thun op  24 augustus 1919. Zie ook mijn blog van 24 augustus 2010 en eveneens alle tags voor Drs. P. op dit blog.

Peer

De rozen zijn uitgebloeid, het is geen zomer meer
Ik ben alleen en heb een peer

De avond valt ook steeds vroeger, wat ik ook probeer
Ik schil de peer en snij de peer

In weemoedige, herfstige sfeer
Peuzel ik mijn stukje peer

De koude sluipt nader en de regen druizelt neer
Ik ben alleen en zonder peer

Troostvogel

Wanneer je soms iets naars beleeft
Je niet mag uitgaan door de regen
Of slaande ruzie hebt gekregen
Met iemand waar je veel om geeft

Als speelgoed door een mankement
Niet meer zo leuk is als tevoren
Je kwartje ergens is verloren
Kortom, als je verdrietig bent

Dan komt de vogel met een lied
Je hoort het, maar je ziet hem niet
En als hij voor je heeft gezongen
Dan vliegt hij weg met jouw verdriet

Zolang er kinderen bestaan
Is hij ze altijd komen troosten
In Doesburg of in 't Verre Oosten
Of waar hij ook naar toe moest gaan

De vogel is in al die tijd
Nog nooit beschreven of geschilderd
Is hij beeldschoon of erg verwilderd?
Daarover heerst onzekerheid

In elk geval, hij meent het goed
Hoewel door alles wat hij doet
Je kans hebt dat je noodgedwongen
Een tijdje op hem wachten moet

Dan komt de vogel met een lied
Je hoort hem, maar je ziet hem niet
En als hij voor je heeft gezongen
Dan vliegt hij weg met jouw verdriet

88/1

Nu maak ik eens van een getal gewag
'Dat wordt vervelend', zegt u bij uzelf
Of maakt het u misschien wat zenuwachtig?

't Is tweemaal vierenveertig, acht maal elf...
Komaan, u bent de rekenkust toch machtig?
Of kom er een machientje aan te pas?

Het is - jawel, u weet het - achtentachtig
U had al zo'n idee dat dat het was
Zo blijkt weer wat goed onderwijs vermag

Dus achtentachtig is waarom het gaat
Lees door: ik ben nog lang niet uitgepraat.

Drs. P (Thun, 24 augustus 1919)

De Nederlandse dichteres en schrijfster Marion Bloem werd op 24 augustus 1952 geboren in Arnhem. Zie ook mijn blog van 24 augustus 2010 en eveneens alle tags voor Marion Bloem op dit blog.

Echtelijke uren

Hij zei al eens heel trots
dat hij kan luisteren
zonder te luisteren
dus praat zij nu
tegen een slaapkamerwand
die na iedere zin
geïnteresseerd snurkt

Zij weet zij heeft
geen luisteraar nodig
maar moed om weer
te horen
mijn stem
zwijgend
in haar hoofd
haar fantasie

Babel

Hoog opgestapeld fruit was lang op reis
voordat rottende druiven hun vertrouwde huis
verlieten om door haastige of trage laarzen geplet
met Amsterdamse modder ongegeneerd naast alle
soorten schoeisel de laatste liefde te bedrijven
Sandalwood, olijven en geitenkaas omarmen
vriendschappelijk verse wafels van Goudse stroop
Schreeuwende bakbananen tussen bloedende mango's
Het alledaagse stadsrumoer kust geuren van plantages
en moerassen zonder muggen en malaria
Pruiken worden gepast, stoffen afgemeten
Er is alles om wat krult snel steil te straighten
Ter hoogte van zwetende oksels en alle-kleuren-
ellebogen is alles of anders in elk geval bijna anders
te koop. Maar ik, ik kijk alleen en luister
Waar ik ook loop, ik ben er thuis en elders
met om mij heen geluiden die ik niet maar tegelijk
zo goed versta. De wereld wandelt mij voorbij
Er is geen goed, geen fout, maar even heel veel
Leven. Hier wordt de toren van Babel elke ochtend
opnieuw gebouwd en zonder berouw of mede-
dogen rond zonsondergang toch met vereende
doch betaalde krachten weer schielijk af-
gebroken tot stilte van verlaten vuil.

Marion Bloem (Arnhem, 24 augustus 1952)

De Engelse komiek, schrijver, acteur en presentator Stephen John Fry werd geboren in Londen op 24 augustus 1957. Zie ook mijn blog van 24 augustus 2010 en eveneens alle tags voor Stephen Fry op dit blog.

Uit: Moab Is My Washpot

“Let’s try--and God knows it’s hard--to be logical about this. If we object to corporal punishment, and I assume we do, on what grounds is this objection based? On the grounds that it is wrong to cause a child pain? Well, I don’t know about you, but when I recall childhood pain, I don’t recall the pains of toothache, a thrashed backside, broken bones, stubbed toes, gashed knees or twisted ankles--I recall the pains of loneliness, boredom, abandonment, humiliation, rejection and fear. Those are the pains on which I might and, still sometimes do, dwell, and those pains, almost without exception, were inflicted on me by other children and by myself.

I have paused on this subject of corporal punishment because the issue is so culturally loaded today as to be almost impossible to inspect. It comes in so many people’s minds very close to the idea of "abuse," a word which when used within ten spaces of the word "child" causes hysteria, madness and stupidity in almost everybody.

I know that had I dispassionately described to you the use of the cane without any comment, without summoning counsel for a conference in chambers, then many of you would have wondered what I was up to and whether I was entirely balanced. You will have to form your own judgements, but try to understand that when I think about being caned for repeatedly talking after lights out, or for Mobbing About In The Malt Queue, and other such mad prep-schooly infractions, I feel far less passion and distress than I do when I think about the times I was put into detention for crimes of which I was innocent.”

Stephen Fry (Londen, 24 augustus 1957)

De Argentijnse schrijver Jorge Luis Borges werd geboren op 24 augustus 1899  in Buenos Aires. Zie ook mijn blog van 24 augustus 2010 en eveneens alle tags voor Jorge  Luis Borges op dit blog.

Mijn boeken

Mijn boeken (die niet weten dat ik besta)
zijn mij even vertrouwd als dit gezicht
met grijze slapen en met grijze ogen
dat ik vergeefs zoek in het spiegelglas
en dat ik aftast met mijn holle hand.
Niet zonder een zekere logische wrevel
Bedenk ik dat mijn wezenlijke woorden
staan op de pagina’s die niet weten wie ik ben,
niet op de pagina’s die ik heb geschreven.
Het is beter zo. De stemmen van de doden

vertolken mij voorgoed.

Israël

‘Wie zegt me, Israël, zit jij verloren
in het labyrint vaneeuwenoude stromen
van mijn bloed? Waar is het langsgekomen,
mijn bloed en jouw bloed, waar vind ik de sporen?
Wat geeft het. Jij zit immers in het gewijde
boek dat de tijd omspant en dat het verhaal
van lemen Adam redt en dat in taal
herinnert aan het Kruis en aan het lijden.
In dat boek zit je, dat de spiegel is
van elk gezicht dat er naar buigen zal’

Vertaald door Barber van de Pol en Maarten Steenmeijer

Elegy for a Park

 The labyrinth is lost. Lost too

all those lines of eucalyptus,

the summer awnings and the vigil

of the incessant mirror, repeating

the expression of every human face,

everything fleeting. The stopped

clock, the tangled honeysuckle,

the arbour, the frivolous statues,

the other side of evening, the trills,

the mirador and the idle fountain

are things of the past. Of the past?

If there’s no beginning, no ending,

and if what awaits us is an endless

sum of white days and black nights,

we are already the past we become.

We are time, the indivisible river,

are Uxmal, Carthage and the ruined

walls of the Romans and the lost

park that these lines commemorate.

Vertaald door A. S. Kline

Jorge Luis Borges (24 augustus 1899 – 14 juni 1986)

De Engelse schrijfster A. S. Byatt werd geboren als Antonia Susan Drabble op 24 augustus 1936 in Sheffield. Zie ook mijn blog van 24 augustus 2010 en eveneens alle tags voor A. S. Byatt op dit blog.

Uit: Possession

“The book was thick and black and covered with dust. Its boards were bowed and creaking; it had been maltreated in its own time. Its spine was missing, or rather protruded from amongst the leaves like a bulky marker. It was bandaged about and about with dirty white tape, tied in a neat bow. The librarian handed it to Roland Michell, who was sitting waiting for it in the Reading Room of the London Library. It had been exhumed from Locked Safe no. 5 where it usually stood between Pranks of Priapus and The Grecian Way of Love. It was ten in the morning, one day in September 1986. Roland had the small single table he liked best, behind a square pillar, with the clock over the fireplace nevertheless in full view. To his right was a high sunny window, through which you could see the high green leaves of St. James's Square.
The London Library was Roland's favourite place. It was shabby but civilised, alive with history but inhabited also by living poets and thinkers who could be found squatting on the slotted metal floors of the stacks, or arguing pleasantly at the turning of the stair. Here Carlyle had come, here George Eliot had progressed through the bookshelves. Roland saw her black silk skirts, her velvet trains, sweeping compressed between the Fathers of the Church, and heard her firm foot ring on metal among the German poets. Here Randolph Henry Ash had come, cramming his elastic mind and memory with unconsidered trifles from History and Topography, from the felicitous alphabetical conjunctions of Science
and Miscellaneous--Dancing, Deaf and Dumb, Death, Dentistry, Devil and Demonology, Distribution, Dogs, Domestic Servants, Dreams. In his day, works on Evolution had been catalogued under Pre-Adamite Man. Roland had only recently discovered that the London Library possessed Ash's own copy of Vico's Principj di Scienza Nuova. Ash's books were most regrettably scattered across Europe and America.”

A. S. Byatt (Sheffield, 24 augustus 1936)

Zie voor nog meer schrijvers van de 24e augustus ook mijn vorige blog van vandaag.

24-08-2013 om 13:42 geschreven door Romenu  

De Duitse dichter en schrijver Sascha Anderson werd geboren op 24 augustus 1953 in Weimar Zie ook mijn blog van 24 augustus 2010 en eveneens alle tags voor Sascha Anderson op dit blog.

IWANOWO. ODER:

Sie trug ihr Kleid, wie alle tausend Rosen des Abends ihre Kleider

auch. Ich weiß,

Der Tag zieht aus, er macht sie nackt und stellt sie in die Vase,

allein, die Dunkelheit verhüllt die Nacht. Nur umgekehrt

Wird nichts daraus. Es klingt prosaisch,

auf dem falben Grund der von Blütenblättern übersäten Seide,

In die ich sie gewickelt sah, begegneten sich unvermittelt

früher Herbst und spätes Frühjahr.

Soviel zu Yin und Yang, zu den Problemen der Vielzahl

kinderloser Schwestern, zu Vätern und Söhnen, zum Antagonismus

Zwischen Oben und Unten, Morgen und Gestern

Wir schreiben nicht oft gedichte

wir schreiben nicht oft gedichte, die
mit niemandem sprechen. wir
schweigen mitunter ein leben
länger als gut
ist, ein gedicht, ist ein bild
das nichts von sich weiß
wie eine maske aus nektarinen
schalen, fleisch
und blutleeres gemäuer
frontal ins genick, so sahst du mich an.
ich weiß ich seh nichts als eine
demonstration gegen
uns, das wir, ist ein schwarzes schwitzendes
messer schärfer als deine augenbraue gezeichnet.

Sascha Anderson (Weimar, 24 augustus 1953)

De Britse dichter en musicus Linton Kwesi Johnson werd geboren in Chapelton (Jamaica) op 24 augustus 1952. Zie ook mijn blog van 24 augustus 2010 en eveneens alle tags voor Linton Kwesi Johnson op dit blog.

Sonny's Lettah

Dear Mama
Good day
I hope that when these few lines reach you
They may find you in the best of health

I doun know how to tell ya dis
For I did mek a solemn promise
To tek care a lickle Jim
An try mi bes fi look out fi him

Mama, I really did try mi bes
But none a di less
Sorry fi tell ya seh, poor lickle Jim get arres
It was de miggle a di rush hour

Hevrybody jus a hustle and a bustle
To go home fi dem evenin' shower
Mi an Jim stan up waitin' pon a bus
Not causin' no fuss

When all of a sudden a police van pull up
Out jump tree policemen
De whole a dem carryin' baton
Dem walk straight up to me and Jim

One a dem hold on to Jim
Seh dem tekin' him in
Jim tell him fi leggo a him
For him nah do nutt'n

And 'im nah t'ief, not even a but'n
Jim start to wriggle
De police start to giggle

Mama, mek I tell you wa dem do to Jim?
Mek I tell you wa dem do to 'im?

Dem thump him him in him belly and it turn to jelly
Dem lick 'im pon 'im back and 'im rib get pop
Dem thump him pon him head but it tough like lead
Dem kick 'im in 'im seed and it started to bleed

Mama, I jus couldn't stan up deh, nah do nuttin'

So mi jook one in him eye and him started fi cry
Me thump him pon him mout and him started fi shout
Me kick him pon him shin so him started fi spin
Me hit him pon him chin an him drop pon a bin
An crash, an dead

More policeman come dung
Dem beat me to the grung
Dem charge Jim fi sus
Dem charge mi fi murdah

Mama, doan fret
Doan get depress an downhearted
Be of good courage till I hear from you
I remain
Your son
Sonny

Linton Kwesi Johnson (Chapelton, 24 augustus 1952)

De Nederlandse schrijver Johan Johannes Fabricius werd op 24 augustus 1899 in Bandoeng in Nederlands-Indië geboren. Zie ook mijn blog van 24 augustus 2010 en eveneens alle tags voor Johan Fabricius op dit blog.

Uit: De scheepsjongens van Bontekoe

“Daar stond Peter Hajo, leerling in de hoefsmederij ‘De IJzeren Man’. Daar lag de bout die hij zo meteen weer moest vasthouden; daar hing de balg... Twee jaren nog zou hij tussen grauwe wanden en smerige ruitjes de blaasbalg moeten trekken en bouten vasthouden. Twee jaren zou hij, in plaats van de zeewind die hem het bloed deed bonzen, ijzerlucht en de stank van geschroeide paardehoeven moeten opsnuiven. Peter Hajo, ‘wilde’ Hajo: een meeuw in een kooi, een haai in een boerensloot...

Stil! Wat hoorde hij daar! Buiten op straat kwam een troepje jongens voorbij, lachend, door elkaar heen schreeuwend en met veel geklepper van klompen over de straatkeien.

Peter Hajo wist dat ze in de haven zouden gaan botkloppen. En hij? Hij...!!

 Toen meester Wouter enige ogenblikken later de smederij weer binnenkwam, zette hij grote ogen op.

‘Satanse jongen!’ mompelde hij. Grimmig pakte hij de bout op; de hamer viel met het geweld van een donderslag op het gloeiende ijzer.

Peter Hajo was verdwenen.

Buiten heerste december.

Peter Hajo trok de muts over de oren, stak zijn handen en polsen in de zak, klemde de armen tegen het lijf en draafde zo'n beetje om warm te worden. In de zeventiende eeuw was een winter nog een winter!

Al gauw kreeg hij de groep jongens in het oog. Daar had je Lange Leen, die natuurlijk weer de leider van de troep zou zijn. Peter Hajo zou hem zodra de gelegenheid zich voordeed eens ongezouten aframmelen, want Leen keek altijd zo minachtend op je neer en zou zich op den duur wat te veel gaan verbeelden.”

Johan Fabricius (24 augustus 1899 – 21 juni 1981)

De Braziliaanse schrijver Paulo Coelho werd geboren in Rio de Janeiro op 24 augustus 1947. Zie ook mijn blog van 24 augustus 2010 en eveneens alle tags voor Paulo Coelho op dit blog.

Uit: Eleven Minutes

“This scene was repeated month after month; Maria, who hated studying and whose only other distraction in life was television, began to wish that the days would pass quickly; she waited eagerly for each journey to school and, unlike other girls her age, she found the weekends deadly dull. Given that the hours pass more slowly for a child than for an adult, she suffered greatly and found the days far too long simply because they allowed her only ten minutes to be with the love of her life and thousands of hours to spend thinking about him, imagining how good it would be if they could talk.
Then it happened.
One morning, on the way to school, the boy came up to her and asked if he could borrow a pencil. Maria didn't reply; in fact, she seemed rather irritated by this unexpected approach and even quickened her step. She had felt petrified when she saw him coming toward her, terrified that he might realize how much she loved him, how eagerly she had waited for him, how she had dreamed of taking his hand, of walking straight past the school gates with him and continuing along the road to the end, where—people said—there was a big city, film stars and television stars, cars, lots of cinemas, and an endless number of fun things to do.”

Paulo Coelho (Rio de Janeiro, 24 augustus 1947)

De Oostenrijkse dichter, schrijver en politiek journalist Arthur West werd geboren op 24 augustus 1922 in Wenen. Zie ook mijn blog van 24 augustus 2010 en eveneens alle tags voor Arthur West op dit blog.

Lied im Spätherbst

Jahre gehäuft schon zu vielen Jahrzehnten-
vor uns statt Jahrzehnten nur Jahre
Und was wir erhofften, erträumten, ersehnten,
bekam längst- und gleich uns – schon weiße Haare.

Wir lassen uns kaum unter Feiernden sehen
und keuchen ganz schön auf den Stiegen
Und wenn wir noch Freunde besuchen gehen
dann meist, wo sie aufgebahrt liegen

Unsere Kinder sind groß
unsere Welt wird recht klein
Geliebte, wie könnt es denn anders sein?

Arthur West (24 augustus 1922 - 16 augustus 2000)

De Schotse schrijver en jurist Alexander McCall Smith werd geboren in Bulayawo in het toenmalige Rhodesië (nu Zimbabwe) op 24 augustus 1948. Zie ook mijn blog van 24 augustus 2010 en eveneens alle tags voor Alexander McCall Smith op dit blog.

Uit: Blue Shoes and Happiness

“When you are just the right age, as Mma Ramotswe was, and when you have seen a bit of life, as Mma Ramotswe certainly had, then there are some things that you just know. And one of the things that was well known to Mma Ramotswe, only begetter of the No. 1 Ladies' Detective Agency (Botswana's only ladies' detective agency), was that there were two sorts of problem in this life. Firstly, there were those problems-and they were major ones-about which one could do very little, other than to hope, of course. These were the problems of the land, of fields that were too rocky, of soil that blew away in the wind, or of places where crops would just not thrive for some sickness that lurked in the very earth. But looming greater than anything else there was the problem of drought. It was a familiar feeling in Botswana, this waiting for rain, which often simply did not come, or came too late to save the crops. And then the land, scarred and exhausted, would dry and crack under the relentless sun, and it would seem that nothing short of a miracle would ever bring it to life. But that miracle would eventually arrive, as it always had, and the landscape would turn from brown to green within hours under the kiss of the rain. And there were other colours that would follow the green; yellows, blues, reds would appear in patches across the veld as if great cakes of dye had been crumbled and scattered by an unseen hand.”

Alexander McCall Smith (Bulayawo, 24 augustus 1948)

24-08-2013 om 13:33 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse schrijver John Green werd geboren in Indianapolis, Indiana, op 24 augustus 1977. Green ging op vijftienjarige leeftijd naar een kostschool in Birmingham. Hij studeerde Engels en godsdienstwetenschappen en besloot dat hij priester wilde worden in de Anglicaanse Kerk. Hij werkte enkele maanden als aalmoezenier in een kinderziekenhuis in Ohio, waar hij veel kinderen zag sterven. Daar besloot hij dat hij een boek wilde schrijven over mensen die moeten leren leven met de dood van iemand die ze liefhadden. Green recenseerde voor Booklist en maakte radioprogramma's, voordat hij zich fulltime richtte op het schrijven van boeken. In 2011 heeft hij via het Nederlands Letterenfonds twee maanden in Amsterdam doorgebracht om zijn laatste boek "The Fault In Our Stars" te voltooien. Green ontving in 2006 de Printz Award voor zijn debuutroman “Looking for Alaska”. Green is tevens bekend van een internetproject op YouTube waarin hij met zijn broer Hank Green het gehele jaar 2007 slechts communiceerde in de vorm van Videoblogs. Samen met Hank vormt John de Vlogbrothers. Hun YouTube project, waar zij om beurten al meer dan 1000 video's maakten, bestaat nog. Hun video's werden door inmiddels meer dan twee miljoen mensen bekeken.

Uit: Looking for Alaska

“Before I got here, I thought for a long time that the way out of the labyrinth was to pretend that it did not exist, to build a small, self-sufficient world in a back corner of the endless maze and to pretend that I was not lost, but I was home. But that only led to a lonely life accompanied only by the last words of the already-dead, so I came here looking for a Great Perhaps, for real friends and a more-than-minor life. And then I screwed up and the Colonel screwed up and Takumi screwed up and she slipped through our fingers. And there's no sugar-coating it: she deserved better friends.
When she fucked up, all those years ago, just a little girl terrified into paralysis, she collapsed into the enigma of herself. And I could have done that, but I saw where it led for her. So I still believe in the Great Perhaps, and I can believe in it in spite of having lost her.
Because I will forget her, yes. That which came together will fall apart imperceptibly slowly, and I will forget, but she will forgive my forgetting, just as I forgive her for forgetting me and the Colonel and everyone but herself and her mom in those last moments she spent as a person. I know now that she forgives me for being dumb and scared and doing the dumb and scared thing. And here's how I know:
I thought at first she was just dead. Just darkness. Just a body being eaten by bugs. I thought about her alot like that, like someone's meal. What was her - green eyes, half a smirk, the soft curves of her legs - would soon be nothing, just the bones I never saw. I thought about the slow process of becoming bone and then fossil and then coal that will, in millions of years, be mined by humans of the future, and how they would heat their homes with her, and then she would be smoke billowing out of a smokestack, coating the atmosphere. I still think that, sometimes, I think that maybe "the afterlife" is just something we made up to ease the pain of loss, to make the time in the labyrinth bearable. Maybe she was just matter, and matter gets recycled.
But ultimately I do not believe that she was just matter. The rest of her must be recycled, too. I believe now that we are greater than the sum of our parts. If you take Alaska's genetic code and you add her life experiences and the relationships she had with people, and then you take the size and shape of her body, you do not get her. There is something else entirely. There is a part of her greater than the sum of her knowable parts. And that part has to go somewhere, because it cannot be destroyed.”

 
John Green (Indianapolis, 24 augustus 1977)

24-08-2013 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver en vertaler Albert Alberts werd op 23 augustus 1911 in Haarlem geboren. Zie ook mijn blog van 23 augustus 2010 en ook alle tags voor Albert Alberts op dit blog.

Uit: De vergaderzaal

“Hij ging met een schok rechtop zitten. Ze waren weg. Hij keek naar de overkant. Ze zaten niet tegen de dijk. Hij bleef kijken en hij zag dat hun hoofden langzaam boven de ringdijk kwamen uitsteken. Hij zei zacht: Kom hier. Komen jullie toch alsjeblieft hier.

(…)

Ik heb een zaklantaarn bij me, zei de ander. (...) De bundel viel recht op meneer Dalem. Meneer Dalem bleef onbeweeglijk staan. Hij staarde naar de grond en haalde een paar maal diep adem. De man liet het licht voor zich uitschijnen.

(...)

Hij liet het licht van zijn zaklantaarn schijnen over de voeten van meneer Dalem, daarna wat hoger langs diens broekspijpen en het onderste deel van zijn jas. Zo bleven ze een ogenblik tegenover elkaar staan. (...) Meneer Dalem zag het licht verdwijnen, het witte schijnsel en het rode achterlichtje. Hij sprong naar voren. Hij riep: Hé! Verdomde loodgieter! Verdomde tuinier! Verdomde kruidenier! Haha, kruidenier, die is goed.”

Albert Alberts (23 augustus 1911 – 16 december 1995)

De Amerikaanse schrijver en acteur Charles Busch werd geboren op 23 augustus 1954 in New York. Zie ook mijn blog van 23 augustus 2010 en ook alle tags voor Charles Busch op dit blog.

The last time I saw Paris

A lady known as Paris, Romantic and Charming

Has left her old companions and faded from view

Lonely men with lonely eyes are seeking her in vain

Her streets are where they were, but there's no sign of her

She has left the Seine

The last time I saw Paris, her heart was warm and gay,

I heard the laughter of her heart in every street cafe‚

The last time I saw Paris, her trees were dressed for spring,

And lovers walked beneath those trees and birds found songs to sing.

I dodged the same old taxicabs that I had dodged for years.

The chorus of their squeaky horns was music to my ears.

The last time I saw Paris, her heart was warm and gay,

No matter how they change her, I'll remember her that way.

I'll think of happy hours, and people who shared them

Old women, selling flowers, in markets at dawn

Children who applauded, Punch and Judy in the park

And those who danced at night and kept our Paris bright

'til the town went dark

Charles Busch (New York, 23 augustus 1954)

Hier Charles Busch als Angela Arden in Die, Momie, Die! 

De Duitse schrijver en uitgever Ilija Trojanow werd geboren in Sofia, Bulgarije, op 23 augustus 1965. Zie ook mijn blog van 23 augustus 2010 en ook alle tags voor Ilija Trojanow op dit blog.

Uit: Der Weltensammler

“Mit weniger als zwölf Dienern kann ich den Haushalt nicht organisieren, hatte Naukaram beteuert. Burton hatte ihm daraufhin erlaubt, zwölf Diener auszusuchen und vorzuführen. Wer weiß schon, wie und wo er sie aufgetrieben hat. Es interessierte ihn nicht. Er hatte beschlossen, Naukaram bis auf weiteres gewähren zu lassen. Er akzeptierte sie, die zwölf unbekannten, dunklen Gestalten, die ins Zimmer glitten, wortlos ihre Arbeit verrichteten und ansonsten in kaum sichtbarer Unterwürfigkeit verharrten, die Handflächen übereinandergelegt, der Blick auf Burton fixiert. Manchmal vergaß er sie und erschrak, wenn sie ein Geräusch verursachten. Er teilte die Tage im Bungalow mit ihnen; die hellen Tage, die heißer und zäher wurden, saß er am Schreibtisch, hinter Jalousien, die das Draußen abblendeten. So konnte er lesen und schreiben, einigermaßen bequem, einigermaßen erträglich. Was sollte er sonst tun? Er brachte einer beliebig rekrutierten und miserabel motivierten Truppe das Alphabet des Exerzierens bei, in den Stunden nach dem Morgengrauen, und es hätte einiges an Verblendung bedurft, in der Ausbildung dieser imperialen Hosenträger eine bedeutsame Aufgabe zu sehen. Die Sicherheitslage im Umkreis dieses Außenpostens gab zu keiner Sorge Anlaß, die Einheimischen verhielten sich ruhig, die letzten Verluste lagen schon einige Jahre zurück, als bei einer Parade im Palast des Maharaja ein Elefant außer Rand und Band geraten war und einige der Sepoy niedergetrampelt hatte. Ansonsten herrschte eine solche Stille, er meinte den Pulsschlag der Borniertheit zu hören. Er ekelte sich vor dem klebrigen Stumpfsinn eines Lebens, das dem Billard und dem Bridge gewidmet war, er weigerte sich, seine Dienstdauer zu durchwarten, versunken in Polstern, so tief wie muffig, einen starren Blick auf Fingernägel gerichtet, in denen sich Sand und Staub ansammelte. Es gab nur eine Möglichkeit, sein Leben nicht zu verplempern: Sprachen lernen. Sprachen waren Waffen. Mit ihnen würde er sich von den Fesseln der Langeweile befreien, seine Karriere anspornen, anspruchsvolleren Aufgaben entgegensehen.”

Ilija Trojanow (Sofia, 23 augustus 1965)

De Engelse dichter, schrijver, dramaturg en componist Willy Russell werd geboren op 23 augustus 1947 in Whinston bij Liverpool. Zie ook mijn blog van 23 augustus 2010 en ook alle tags voor Willy Russell op dit blog.

Uit: The Wrong Boy

“And everybody in the classroom started laughing, even the teacher!

But I don't care about them now. I don't care about Spegga Spanswick and Barry Tucknott and Mustapha Golightly and all that lot. Hilarious bastards! Because I'm grateful really. It was because of people like Steven Spanswick and Jackson and all those other pathetic persons that I wrote my first ever lyric. It was called 'I Don't Care'.

I don't care
If you pull my hair
I don't care if you laugh at me
I don't care
If you point and stare
I don't care if you throw crap at me
I don't care
If you strip me bare
I don't care if you say I'm fat
I don't care
If you rob my share
I don't care if you call me twat
I don't care
I don't care
I don't care
Because I'm not there.

Looking back on it now it seems deadeningly didactic and somewhat simplistic. In fact it's highly embarrassing, predictable and derivative. But every artist has to start somewhere and the important thing is that despite what my lyrics were like, I had at least started writing them. Oh shit, what's the Greasy-Gobbed Get saying to me now . . . ?”

Willy Russell (Whinston, 23 augustus 1947)

De Oostenrijkse schrijver Gustav Ernst werd geboren in Wenen op 23 augustus 1944. Zie ook mijn blog van 23 augustus 2010 en ook alle tags voor Gustav Ernst op dit blog.

Uit: Grundlsee

“In der Früh, ich möchte noch schlafen, kommen die Kinder zu uns ins Bett. Ich möchte noch schlafen, sage ich. John legt sich auf meine Brust. Er ist sieben. Papa, bitte kitzeln, sagt er. Hast du nicht gehört, sagt meine Frau, Papa will noch schlafen. Kitzeln kann er mich ja trotzdem, sagt John. Aufpassen, sagt meine Frau, Lili schläft noch. Die ist sicher tot, sagt John.

(…)

Aber alle kommen aus verschiedenen Welten, die Eltern, die Kinder – man sieht es daran, wie verschieden sie sind, so wie unsere drei verschieden gewesen sind – treffen sich zufällig und verbringen eine gewisse Zeit miteinander, um dann, wenn sie die Zeit fertig miteinander verbracht haben, in ihren verschiedenen Weiten wieder zu verschwinden. Wenn man zusammen ist, denkt man, man kann nur ewig zusammenbleiben. Wenn man gegangen ist, denkt man das nicht mehr.”

Gustav Ernst (Wenen, 23 augustus 1944)

De Hongaars/Israëlische schrijver Ephraïm Kishon werd op 23 augustus 1924 in Boedapest geboren. Zie ook mijn blog van 23 augustus 2010 en ook alle tags voor Ephraïm Kishon op dit blog.

Uit: The Silver Frenzy

“On one of those hot sand-swept mornings, my wife heaved a deep sigh and said:

What a heat! This reminds me that our kerosene stove is so rust-eaten that I always feel like sinking into the ground whenever we have guests.

I did not answer the woman, because a jabbering man is like a leaking bucket at a barn fire. Instead it flashed through my mind that here was an opportunity to make my wife a pleasant surprise: I'd give that stove a good coat of silver paint.

Naturally, I decided to do the job myself, because right now that is very fashionable.

In a Jaffa paintshop I bought a huge can of fireproof silver aluminum paint, manufactured in Kibbutz Tushia, and a me­dium brush, so that my work should not be hampered for lack of technical means.

Next morning, with the khamsin going as strong as ever, I feigned sleep until my wife had left for the office to earn our daily income tax, then got up, opened the tin, mixed the glittering silvery liquid according to pre­scription, and made a beautiful job of the stove. The coat of paint fitted as if it had come straight from Dior's hands, covering the dirt and soot as if they had never been there. Being a modest man, I must however confess that any college graduate could have done as well with aluminum paint, which has such properties that one simply cannot help doing a good job with it.

If you have never tried, I warmly recommend it to your attention. You'll never touch any other paint.

I enjoyed my work tremendously and simply could not wait until first coat dries properly before applying second,as some benighted bureaucrat had written on the can, but immediately applied a second coat, and, to be on the safe side, a third as well. Seeing that the faucets had become somewhat tarnished, I restored their silvery sheen, then reasoned as follows:

My hands are stained anyway and the can is open. Why not look around? There might be something else in need of restoration.

Ephraïm Kishon (23 augustus 1924 – 29 januari 2005)

Zie voor nog meer schrijvers van de 23e augustus ook mijn vorige blog van vandaag.

23-08-2013 om 19:12 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse schrijfster en journaliste Annie Proulx werd geboren op 22 augustus 1935 in Norwich, Connecticut. Zie ook alle tags voor Annie Proulx op dit blog.

Uit: Brokeback Mountain

“In 1963 when he met Jack Twist, Ennis was engaged to Alma Beers. Both Jack and Ennis claimed to be saving money for a small spread; in Ennis's case that meant a tobacco can with two five-dollar bills inside. That spring, hungry for any job, each had signed up with Farm and Ranch Employment -- they came together on paper as herder and camp tender for the same sheep operation north of Signal. The summer range lay above the tree line on Forest Service land on Brokeback Mountain. It would be Jack Twist's second summer on the mountain, Ennis's first. Neither of them was twenty.
They shook hands in the choky little trailer office in front of a table littered with scribbled papers, a Bakelite ashtray brimming
with stubs. The venetian blinds hung askew and admitted a triangle of white light, the shadow of the foreman's hand moving into it. Joe Aguirre, wavy hair the color of cigarette ash and parted down the middle, gave them his point of view.

Scène uit de film Brokeback Mountain

"Forest Service got designated campsites on the allotments. Them camps can be a couple a miles from where we pasture the sheep. Bad predator loss, nobody near lookin after em at night. What I want, camp tender in the main camp where the Forest Service says, but the HERDER" -- pointing at Jack with a chop of his hand -- "pitch a pup tent on the q.t. with the sheep, out a sight, and he's goin a SLEEP there. Eat supper, breakfast in camp, but SLEEP WITH THE SHEEP, hunderd percent, NO FIRE, don't leave NO SIGN. Roll up that tent every mornin case Forest Service snoops around. Got the dogs, your .30-.30, sleep there. Last summer had goddamn near twenty-five percent loss. I don't want that again. YOU," he said to Ennis, taking in the ragged hair, the big nicked hands, the jeans torn, button-gaping shirt, "Fridays twelve noon be down at the bridge with your next week list and mules. Somebody with supplies'll be there in a pickup." He didn't ask if Ennis had a watch but took a cheap round ticker on a braided cord from a box on a high shelf, wound and set it, tossed it to him as if he weren't worth the reach. "TOMORROW MORNIN we'll truck you up the jump-off." Pair of deuces going nowhere.”

Annie Proulx (Norwich, 22 augustus 1935)

De dichteres en critica Dorothy Parker werd geboren in New York op 22 augustus 1893. Zie ook mijn blog van 22 augustus 2010 en eveneens alle tags voor Dorothy Parker op dit blog.

Fair Weather

This level reach of blue is not my sea;
Here are sweet waters, pretty in the sun,
Whose quiet ripples meet obediently
A marked and measured line, one after one.
This is no sea of mine. that humbly laves
Untroubled sands, spread glittering and warm.
I have a need of wilder, crueler waves;
They sicken of the calm, who knew the storm.

So let a love beat over me again,
Loosing its million desperate breakers wide;
Sudden and terrible to rise and wane;
Roaring the heavens apart; a reckless tide
That casts upon the heart, as it recedes,
Splinters and spars and dripping, salty weeds.

Men

They hail you as their morning star
Because you are the way you are.
If you return the sentiment,
They'll try to make you different;
And once they have you, safe and sound,
They want to change you all around.
Your moods and ways they put a curse on;
They'd make of you another person.
They cannot let you go your gait;
They influence and educate.
They'd alter all that they admired.
They make me sick, they make me tired.

Charles Dickens

Who call him spurious and shoddy
Shall do it o'er my lifeless body.
I heartily invite such birds
To come outside and say those words!

Dorothy Parker (22 augustus 1893 – 7 juni 1967)

De Nederlandse schrijver en beeldend kunstenaar Willem Arondéus werd op 22 augustus 1894 in Naarden geboren. Zie ook alle tags voor Willem Arondéus op dit blog.

Uit: Rudi van Dantzig: Het leven van Willem Arondéus 1894-1943. Een documentaire  (Dagboekfragment)

“Apeldoorn — Zaterdagavond 10 1/2 uur. 4 Maart 1933.
Maanden gaan voorbij zonder dat ik deze aanteekeningen bijhoudt. Er is ook zo weinig te melden — elke dag gelijkt de voorgaande. Doch deze dag is merkwaardig, te merkwaardig om niet te vermelden.
Twee weken geleden kwam ik Zondagavond uit Amsterdam terug. Ik was alleen er heen geweest om eenige geldzaken in orde te brengen en had Jurri gedurende mijn afwezigheid geld achtergelaten — allereerst ter betaling van eenige rekeningetjes en ongeveer f 10 voor mogenlijke uitgaven, onverwachte gebeurtenissen. Toen ik Zondagsavonds in Apeldoorn aankwam was Jurri niet aan het station (hetgeen afgesproken was) en kwam 's nachts thuis — dronken en wilde mij te lijf. Het geld natuurlijk alles verdwenen — Ik ben hierover zeer ontstemd geweest, de laatste weken waren natuurlijk moeilijk en eindelijk, gisteravond, heb ik dan in goede vriendschap met Jurri besproken dat wij — zoodra hij eind Maart steungerechtigd is in A'dam — voorloopig van elkaar zouden gaan. Het werd mij de laatste tijd té zwaar, te moeilijk, en er was een soort vreemd wantrouwen in mij ontstaan tegenover Jur — een wantrouwen waarin ik niet gelooven wilde, waarvoor ik geen naam wist maar wat niettemin telkens in mij boven kwam. Doch nu is, vanavond, Jurri verdwenen en heeft f 60 medegenomen van de f 100 die ik in huis had. Dit is regelrecht diefstal. Ik was in Apeldoorn boodschappen doen en toen ik thuis kwam was Jur verdwenen — met zijn koffer, ondergoed enz. Mijn eerste indruk was: ik wist het, ik wist dat dit gebeuren zou. “

Willem Arondéus (22 augustus 1894 – 1 juli 1943)

De Nederlandse dichter Krijn Peter Hesselink werd op 22 augustus 1976 geboren in Utrecht. Zie ook alle tags voor Willem Krijn Peter Hesselink op dit blog.

MEEWUIVEND IN HET RIET

Het water kwam niet hoger dan mijn middel
mijn handen lagen willoos op het gras
want niemand kon mij redden dan mijn moeder
als straks de roeiboot ook nog uit zou varen
dan dekte niets mij hier nog in de rug
dan lag de hele vijver voor mij open
de neefjes die met grote bange ogen
ervandoor waren gegaan hadden zich vast
verschanst in moederjurken, maar de reiger
die nog een lotgenoot in mij vermoedde
zou ooit de kikker in mijn blik herkennen
ik wist nog niet van het experiment
het water dat te traag in temperatuur stijgt
om aan te zetten tot een sprong, ik wist
dat wie zich niet verroert geen aandacht trekt
van reigers, neefjes en andere gevaren

Krijn Peter Hesselink (Utrecht, 22 augustus 1976)

De Vlaamse dichter en schrijver Jeroen Theunissen werd geboren in Gent op 22 augustus 1977. Zie ook alle tags voor Jeroen Theunissen op dit blog.

Van een fluisterdwaas

Van een fluisterdwaas liggen verwarde gegevens
grijpklaar maar geen mening. In een suikerweb
weet hij raad over dingen zegt stildingen maar laat
de paarse asters spelen door het herfstlicht

van zijn woonwijksupplement. De tuinen met merels
(als middeleeuwse valken) smeuïg en zoet blijken
in zijn vensterbanklach aanwezig. Ja fluisterdwaas zweert
steeds opnieuw steeds gebrild zijn rariteiten en flashes.

Jeroen Theunissen (Gent, 22 augustus 1977)

De Duitse schrijver Gorch Fock  (pseudoniem van Johann Wilhelm Kinau) werd geboren op 22 augustus 1880 in Finkenwerder. Zie ook alle tags voor Gorch Fock op dit blog.

Uit: Nach dem Sturm (De sotten See)

“Ein Tropfen Tinte sitzt in meiner Feder und will verschrieben sein.

Was ist es, das mich wiegt? Wo bin ich? Was klirrt da? Ist es mein Schwert? Oder habe ich nur geträumt? Sind wir schon auf der Nordsee, haben wir das Skagerrak schon hinter uns, und ist unser Ziel, das Eiland Heiligland, schon in Sicht gekommen? Was da unter und neben mir gluckt und plätschert und gurgelt: ist das schon das grüne Wasser der Nordsee, von dem der Skalde gestern erzählte? Es muß wohl so sein, denn diese Dünung ist nicht mehr so lang wie die des Atlantischen Weltmeeres! Es wird den alten Seekönig von Herzen freuen, daß unser Drachenschiff so schnelle Fahrt gemacht hat, in vier Tagen vom Hardanger bis Heiligland, und er wird morgen lachen, wenn es Tag geworden ist! Vielleicht gießt er wieder einen Becher roten fränkischen Weins in das Meer, wie er tat, als der junge König von Heiligland um seine Enkelin warb! O Gerda, nach der sich die Augen aller Schiffsgenossen immer noch drehen, ob du gleich Braut bist und zu deinem Bräutigam fährst, du bist schön wie die Sonne, die aus der See steigt! Die stillste See kann den blauen Himmel nicht so widerspiegeln, wie dein Auge es tut. “

Gorch Fock (22 augustus 1880 - 31 mei 1916)

Expositie in de universiteitsbibliotheek in Kiel

Zie voor nog meer schrijvers van de 22e augustus ook mijn blog van 22 augustus 2011 deel 2.

22-08-2013 om 19:00 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver en dichter Rogi Wieg werd geboren op 21 augustus 1962 in Delft. Zie ook mijn blog van 21 augustus 2010 en eveneens alle tags voor Rogi Wieg op dit blog.

Titanic

Zij was ooit mijn toverdraad, ik was jong,
een halve meter literatuur verder
ben ik al jarenlang niet meer de herder
van schaap poëzie. Men zegt dat ik echt zong.

Het zingen is mij goed vergaan door niets;
louter dagtaken, scheren, ouder worden.
De blauwe stad hangt als een baard aan iets
dat ik 'ik' noem. Ben half-veertig geworden.

Een blauwe namiddag maakt niet meer een barst
- uit- in mij. De taal is wit en mistig.
Ik ben door bijna niets tot bot geharst.

Zij was ooit mijn dagverdrijf, maar verging
als de Titanic en later de kleurenfilm.
Het is in scheef proza waarin ik zing.

Zonder Twijfel

Eerst vond men het wiel uit en toen het zwaard van Damocles
en de hoed en de appel van het kwaad tot erger, en daarna

drong de punt van het genoemde zwaard naar binnen door
mijn schedeldak: ik trouwde. De wereld is techniek, het trouwen

is belofte, zo had het moeten zijn, maar zo was het niet.
Opstaan, liefhebben, nachtrust, het werd een wiel

dat het oude zwaard liet zakken, dieper, diepst, tot in het hart.
Waarom heb ik je gemaakt? Waarom me niet omgekeerd en weggelopen?

Er zit soms diepte in de wereld van de vlakte, lijnen die elkaar
kruisen op een snijpunt, zwart dat lichter wordt en afneemt

tot wit. Noem het perspectief, of bedrog, een valse
belofte, of techniek. Maar jij bestaat. Jij, zonder twijfel.

Mijn huis is eenvoud

Mijn huis is mijn hoofd,
mijn geslacht en mijn hart.

Nee, mijn huis is een cel
en de jood zonder tafel
of brood, zonder drank, of bed.
Zonder bloed dat ontroert.

Nee, ik lieg. Ik heb zoveel gelogen.
En dit is de waarheid. Tot slot!
Mijn huis is bij jou, in je hoofd!

Ondanks alles bij jou. De laatste
kamer in de natuur, tussen je gelegen
bloemen, je gesloten ogen. Ik zou willen,
de laatste cel in mijn grond.

Rogi Wieg (Delft, 21 augustus 1962)

De Amerikaanse dichter, schrijver, vertaler en bloemlezer X.J. Kennedy werd geboren in Dover, New Jersey op 21 augustus 1929. Zie ook alle tags voor X. J. Kennedy op dit blog.

Ode

Old tumbril rolling with me till I die,

Divided face I'm hung with, hindside-to,

How can a peace be drawn between us, who

Never see eye to eye?

Why, when it seems I speak straight from the heart

Most solemn thought, do you too have to speak,

Let out a horselaugh, whistle as I break

The news to Mother that I must depart?

Moon always waxing full, barrage balloon,

Vesuvius upside down, dual rump roast,

Cave of the Winds, my Mississippi coast,

Cyclops forever picking up and chucking stone,

Caboose, poor ass I'm saddled with from birth,

Without your act, the dirty deed I share,

How can the stuck-up spirit in me bear

Coming back down to earth?

X.J. Kennedy (Dover, 21 augustus 1929)

De Duitse dichteres en schrijfster Elisabeth Alexander werd geboren op 21 augustus 1922 in Linz am Rhein. Zie ook alle tags voor Elisabeth Alexander op dit blog.

Drachensteigen
      [für Matthias E. Polzin]

Grün und rot
steigen Drachenmänner
in die Bergwand
aus Luft.
An den Papiergesichtern
zerren Windschelme,
bläht sich das Lachen.
Vorwitzig
grüßen vorübereilende
Vogelfrauen.

Eitel geworden
steigen sie höher
und höher hinauf.
Die Wand wirft sie ab
plötzlich.
Das Rückgrat krümmt sich,
und im Fallen
spüren die Drachenmänner
ein lächerliches Ohrensausen.

Elisabeth Alexander (21 augustus 1922 – 17 januari 2009)

De Amerikaanse schrijver Robert Stone wed geboren op 21 augustus 1937 in New York. Zie ook alle tags voor Robert Stone op dit blog.

Uit: Prime Green

“In 1958 I was on the bridge of the USS Arneb, an ungainly naval transport ship with the lines of a tramp steamer. LCVPs were stacked on hatches fore and aft under mammoth A-frames designed to raise and lower them. The Arneb had entertained kamikazes at Okinawa. Veterans of Normandy and the South Pacific ran many of the ship's divisions.

That quarter of 1957–58, spring in the Northern calendar, darkening autumn in the Southern Ocean, we had been given some kind of pass from the alerts of the cold war. UNESCO had designated 1958 as an International Geophysical Year and the Navy had patched together the Arneb as America's contibution. We were tracking electrical activity on the surface of the sun, "sunspots" in the far south of the Indian Ocean, southwest of the ghost whaling station on the Crozet Islands. On board was a team of astrophysicists from the University of Chicago. It was the last of the Antarctic expeditions mapped out by Admiral Richard Byrd and was known as Operation Deep Freeze III.

One day we were steaming on the northern edge of the ice floes at the latitude where the seasonal oscillations of the Antarctic Convergence determine the weather. The subpolar wind warmed as it quickened, the dark blue plain of ocean rising into spiky horsetails that here and there showed white. The weather in the far south, I was learning, was weird and contrary in ways that made it differ from the Arctic. April at latitude 55 offered a dark sapphire sky dappled with cirrus trails. Colors were harsh and dry, without mist. Icebergs flashed on the horizons, intensely defined yet somehow ghostly, like hallucinations.”

Robert Stone (New York, 21 augustus 1937)

De Engelse dichter, schrijver en illustrator Aubrey Vincent Beardsley werd geboren op 21 augustus 1872, Brighton. Zie ook alle tags voor Aubrey Bewardsley op dit blog.

Uit: Under the Hill

“The Chevalier Tannhäuser, having lighted off his horse, stood doubtfully for a moment beneath the ombre gateway of the Venusberg, troubled with an exquisite fear lest a day’s travel should have too cruelly undone the laboured niceness of his dress. His hand, slim and gracious as La Marquise du Deffand’s in the drawing by Carmontelle, played nervously about the gold hair that fell upon his shoulders like a finely-curled peruke, and from point to point of a precise toilet the fingers wandered, quelling the little mutinies of cravat and ruffle.
     It was taper-time; when the tired earth puts on its cloak of mists and shadows, when the enchanted woods are stirred with light footfalls and slender voices of the fairies, when all the air is full of delicate influences, and even the beaux, seated at their dressing-tables, dream a little.
     A delicious moment, thought Tannhäuser, to slip into exile.
     The place where he stood waved drowsily with strange flowers, heavy with perfume, dripping with odours. Gloomy and nameless weeds not to be found in Mentzelius. Huge moths, so richly winged they must have banqueted upon tap-estries and royal stuffs, slept on the pillars that flanked either side of the gateway, and the eyes of all the moths remained open and were burning and bursting with a mesh of veins.”

Aubrey Beardsley (21 augustus 1872 - 16 maart 1898)

De Zwitserse schrijver, dramaturg en redacteur Lukas Holliger werd geboren op 21 augustus 1971 in Basel. Zie ook alle tags voor Lukas Holliger op dit blog.

Uit: Letzte Worte eines Schweizers mit Kreuz

“Wenn man das heimische Gemüse isst und immer nach Jahreszeiten, bleibt man gesund.

Sie hat sich falsch ernährt in Indien.

Sonst wäre das nicht passiert.

Ihr seid naiv, esst im Ausland alles, was euch angeboten wird.

Weil ihr sein wollt, wie die Ausländer.

Weil sich euer Magen nicht traut, ein Schweizer zu sein.

Weil die Schweiz so klein ist und die Welt so groß.

Dabei, wenn wir hier sind, haben wir Platz für unsere Ellbogen.

Was nützt ein Land, das so groß ist, dass ein Flugzeug her muss, um von einer Grenze zur

anderen zu kommen?

Ein Land ist groß genug, wenn beim Wandern die Füße abfallen.”

Lukas Holliger (Basel, 21 augustus 1971)

Zie voor nog meer schrijvers van de 21^e augustus ook mijn blog van 21 augustus 2011 deel 2.

en ook mijn blog van 21 augustus 2010.

21-08-2013 om 19:08 geschreven door Romenu  

De Israëlische schrijver Etgar Keret werd geboren op 20 augustus 1967 in Ramat Gan. Zie ook alle tags voor Etgar Keret op dit blog.

Uit: The Nimrod Flipout: Stories (Vertaald door Miriam Shlesingeren Sondra Silverston)

“Surprised? Of course I was surprised. You go out with a girl. First date, second date, a restaurant here, a movie there, always just matinees. You start sleeping together, the sex is mind-blowing, and pretty soon theres feeling too. And then, one day, she shows up in tears, and you hug her and tell her to take it easy, everythings going to be OK, and she says she cant stand it anymore, she has this secret, not just a secret, something really awful, a curse, something shes been wanting to tell you from the beginning but she didnt have the guts. This thing, its been weighing her down, and now shes got to tell you, shes simply got to, but she knows that as soon as she does, youll leave her, and youll be absolutely right to leave her, too. And then she starts crying all over again.

I wont leave you, you tell her. I wont. I love you. You try to look concerned, but youre not. Not really. Or rather, if you are concerned, its about her crying, not about her secret. You know by now that these secrets that always make a woman fall to pieces are usually something along the lines of doing it with an animal, or a Mormon, or with someone who paid her for it. Im a whore, they always wind up saying. And you hug them and say, no youre not. Youre not. And if they dont stop crying all you can do is say shhh. Its something really terrible, she insists, as if shes picked up on how nonchalant you are about it, even though youve tried to hide it. In the pit of your stomach it may sound terrible, you tell her, but thats just acoustics. As soon as you let it out it wont seem anywhere near as bad youll see. And she almost believes you. She hesitates and then she asks: What if I told you that at night I turn into a heavy, hairy man, with no neck, with a gold ring on his pinkie, would you still love me? And you tell her of course you would. What else can you say? That you wouldnt? Shes just trying to test you, to see whether you love her unconditionally and youve always been a winner at tests.”

Etgar Keret (Ramat Gan, 20 augustus 1967)

De Duitse schrijfster Maren Winter werd geboren op 20 augustus 1961 in Lübeck. Zie ook alle tags voor Maren Winter op dit blog.

Uit: Das Lied des Glockenspielers

“Die meisten Träger fluchten, wenn sie den Namen Kortholt hörten. An den Prähmen, den Schwimmstegen vor dem Ufer, konnten je drei Segler gleichzeitig anlegen, und normalerweise war genügend Stapelfläche für ihre Fracht vorhanden. Nicht jedoch, wenn Görgen von Kortholt dort die Befehle gab. Der drahtige Alte fuchtelte mit seinen Listen, rief scharf nach Gütern, die im Schiffsrumpf hinter allem anderen gelagert waren, und verlangte im nächsten Moment nach dem, was eben noch vorne gestanden hatte. Seine Kästen, Ballen und Fässer verteilten sich bald überall auf dem gesamten Steg, sodass für die Lasten weiterer Schiffe kein Durchkommen mehr blieb. Dadurch wurden Görgens Güter immer als Erstes auf die Wagen geladen, was ihm einen erheblichen Zeitvorteil verschaffte.
Liron beschäftigte die Anwesenheit des Kaufmanns aber aus ganz anderen Gründen. Görgen von Kortholt war als Ratsherr auch Vorsteher von St. Marien. Er regierte über Kantor, Organist und Glöckner der bedeutenden Kathedrale, die alle Laute der Schöpfung in sich zu bergen schien und in minutenlangem Nachhall zu immer neuen Klängen verwob. Einmal war Liron dem Kaufmann schon so nahe gekommen, dass er ihn hätte berühren können. Wenn es nur eine Möglichkeit gäbe, ihn auf sich aufmerksam zu machen.
„Beachtlich, dass der alte Pfeffersack bei diesem Wetter zum Hafen kommt“, sagte er.
„Nee, nee“, brummte Eggert, „ich meine nicht den Alten, ich rede vom Junior, vom Sohn.“
Lirons Interesse nahm deutlich ab. Er ruckte sein Fass zurecht und trat vorsichtig auf die Planke, die zum Steg hinunter führte. Das Holz war glatt, denn seit dem Morgen nieselte es schon. Wenigstens war die glitschige Schicht heute nicht gefroren.”

Maren Winter (Lübeck, 20 augustus 1961)

De Duitse schrijver Arno Surminski werd geboren op 20 augustus 1934 in Jäglack in Oostpruisen. Zie ook alle tags voor Arno Surminski op dit blog.

Uit: Damals in Poggenwalde

“Der Tatarenhof war ein richtiger Bauernhof mit braunen Pferden und einem Kuhstall, in dem es nach warmer Milch roch und in dem zur Sommerzeit junge Schwalben aus den Nestern schauten, die unter den Balken klebten. Eine Scheune gehörte dazu, im Winter vollgestopft mit Stroh, im Sommer so leer, daß hundert Mäuse darin Hochzeit feiern konnten. Das jedenfalls sagte Knecht Alex immer, wenn er die leere Scheune sah.
Der Apfelgarten des Tatarenhofes war fünfmal größer als der Schulhof im Dorf, vielleicht auch sechsmal. Dort gab es nicht nur Äpfel, sondern auch Kirschen und Pflaumen, und mittendrin stand ein sonderbarer Baum, der im Sommer und Winter Blätter trug. Alex erzählte, vor vielen Jahren habe jemand diesen Baum aus dem heißen Afrika mitgebracht. Im ersten kalten Winter auf dem Tatarenhof habe der Baum einen solchen Schrecken bekommen, daß er nicht mehr blühen und Früchte tragen konnte. Nun stehe er einfach so herum, der Afrikabaum.
Gleich vorn im Apfelgarten stand das Bauernhaus mit kleinen weißen Fenstern und einem mächtigen Schornstein, aus dem Tag und Nacht, im Sommer und Winter Rauch in den Himmel stieg.”

Arno Surminski (Jäglack, 20 augustus 1934)

De Engelse dichter Edgar Albert Guest werd geboren op 20 augustus 1881 in Birmingham, Engeland. Zie ook alle tags voor Edgar Guest op dit blog.

The Bachelor’s Soliloquy

To wed, or not to wed; that is the question;
Whether 'tis nobler in the mind to suffer
The bills and house rent of a wedded fortune,
Or to say "nit" when she proposes,
And by declining cut her. To wed; to smoke
No more; And have a wife at home to mend
The holes in socks and shirts
And underwear and so forth. 'Tis a consummation
Devoutly to be wished. To wed for life;
To wed; perchance to fight; ay, there's the rub;
For in that married life what fights may come,
When we have honeymooning ceased
Must give us pause; there's the respect
That makes the joy of single life.
For who would bear her mother's scornful tongue,
Canned goods for tea, the dying furnace fire;
The pangs of sleepless nights when baby cries;
The pain of barking shins upon a chair and
Closing waists that button down the back,
When he himself might all these troubles shirk
With a bare refusal? Who would bundles bear,
And grunt and sweat under a shopping load?
Who would samples match; buy rats for hair,
Cart cheese and crackers home to serve at night
For lunch to feed your friends; play pedro
After tea; sing rag time songs, amusing
Friendly neighbors. Buy garden tools
To lend unto the same. Stay home at nights
In smoking coat and slippers and slink to bed
At ten o'clock to save the light bills?
Thus duty does make cowards of us all,
And thus the native hue of matrimony
Is sicklied o'er with the pale cast of chores;
And thus the gloss of marriage fades away,
And loses its attraction.

Edgar Guest (20 augustus 1881 – 5 augustus 1959)

In 1935

De Belgische schrijver Charles de Coster werd geboren in München op 20 augustus 1827. Zie ook alle tags voor Charles de Coster op dit blog.

Uit: De legende en de heldhaftige, vroolijke en roemrijke daden van Uilenspiegel en Lamme Goedzak in Vlaanderenland en elders

“Te Damme werd Uilenspiegel's vader "Klaas de kooldrager" geheeten. Klaas had zwart haar, schitterende oogen; zijn vel was van de kleur zijner koopwaar, uitgenomen op Zon- en feestdagen, als er veel zeep in de stulp was. Hij was klein, hoekig, sterk en blijgezind.

Als zijn werk gedaan was en hij met den valavond naar eene taveerne van den Brugschen steenweg ging, om met kuite zijn keelgat te spoelen, dat zwart was van koolstof, riepen al de vrouwen, die, op den dorpel van heur deur den koelen avond genoten, hem vriendelijk toe:

--Goên avond en klaar bier, kooldrager!

--Goên avond en 'nen man die niet slaapt, antwoordde Klaas.

De meisjes die in troepjes van het veld kwamen, stelden zich vóór hem, lieten hem niet door en vroegen hem:

--Wat geeft ge om er door te mogen: een scharlaken lint, een vergulden gesp, fluweelen schoentjes of een gulden in ons beursje?

Maar Klaas nam er eene om haar middel en kuste heur wangen of heur hals, al naarvolgens zijn mond het dichtst bij de donzige huid was, en dan zegde hij:

--Vraagt, mijne hertjes, vraagt de rest aan uwe minnaars.

En schaterlachend gingen de joelende meisjes voort.

De kinderen herkenden Klaas aan zijn grove stem en aan zijn zwaren stap. Zij liepen naar hem toe en zeiden:

--'n Avond, kooldrager!

--Van 's gelijken, mijne engelkens, zei Klaas; maar komt niet te dicht, of 'k maak U zwart als moorkens.

De stoute kaboutermannekens kwamen toch nader; dan nam Klaas er een bij zijn wambuis, streek zijn zwarte hand over 't gladde gezichtje en liet hem zoo loopen, tot groote vreugd van de schaterende bende.”

Charles de Coster (20 augustus 1827 - 7 mei 1879)

De Noorse dichter en schrijver Tarjei Vesaas werd geboren in in Vinje, Telemark op 20 augustus 1897. Zie ook alle tags voor Tarjei Vesaas op dit blog.

Uit: The Ice Palace (Vertaald door Elisabeth Rokkan)

“A noise somewhere down in the ice. It ran along the flat expanse and seemed to disappear into a hole. The thickening ice was playing at making mile-long cracks. Siss jumped at the sound.
Out of balance. She had not had anything safe with which to set out on the return journey through the darkness, no firm footsteps striding along the road, as she had when she walked to Unn. Thoughtlessly she had started running, and the damage was done. At once she had been abandoned to the unknown, who walks behind one’s back on such evenings.
Full of the unknown.
Being with Unn had made her over-excited – even more so after she had said good-bye and left. She had been afraid when she took the first steps, half-running, and her fear had increased like an avalanche. She was in the hands of whatever it was at the sides of the road.
The darkness at the sides of the road. It possesses neither form nor name, but whoever passes here knows when it comes out and follows after and sens shudders like rippling streams down his back.
Siss was in the middle of it, understanding nothing, simply afraid of the dark.
I’ll be home soon!”

Tarjei Vesaas (20 augustus 1897 – 15 maart 1970)

De Italiaanse dichter en criticus Salvatore Quasimodo werd geboren op 20 augustus 1901 in Modica op Sicilië. Zie ook alle tags voor Salvatore Quasimodo op dit blog.

Nostalgia and Regret

Now the day breaks

night is done and the moon

slowly dissolved in serene air

sets in the canals.

September is so alive in this country

of plains, the meadows are green

as in the southern valleys in spring.

I have left my companions,

I have hidden my heart behind ancient walls,

to be alone, to remember.

Since you are further off than the moon,

now the day breaks

and the horses’ hooves beat on the stones.

Salvatore Quasimodo (20 augustus 1901 - 14 juni 1968)

Buste in Balatonfüred, Hongarije.

Zie voor nog meer schrijvers van de 20e augustus ook mijn blog van 20 augustus 2011 deel 2.

20-08-2013 om 19:39 geschreven door Romenu  

De Engelse schrijver en journalist Colin MacInnes werd geboren op 20 augustus 1914 in Londen als zoon van zanger James Campbell McInnes en schrijfster Angela Thirkell, die de kleindochter was van de Prerafaëlieten kunstenaar Edward Burne-Jones en ook gerelateerd aan Rudyard Kipling en Stanley Baldwin. Zijn familie verhuisde naar Australië in 1920, maar MacInness keerde in de jaren 1930 terug. Gedurende een groot deel van zijn jeugd stond hij bekend als Colin Thirkell en gebruikte hij deze achternaam van de tweede echtgenoot van zijn moeder; later gebruikte hij de naam van zijn vader McInnes, achteraf veranderd in MacInnes. MacInnes werkte in Brussel van 1930 tot 1935, daarna studeerde hij schilderkunst in Londen aan de Polytechnische school en de School voor Tekenen en Schilderen aan Euston Road. Tijdens WO II was hij actief voor de Britse inlichtingendienst en hij werkte na de Europese wapenstilstand in bezet Duitsland. Dit resulteerde in zijn eerste roman. “To the Victors the Spoils”. Kort na zijn terugkeer in Engeland, werkte hij voor BBC Radio totdat hij met schrijven zijn geld kon verdienen. In de jaren 1950 schreef hij een aantal boeken over de Londense jeugd en de cultuur van zwarte immigranten, zoals “City of Spades” (1957), “Absolute Beginners” (1959) en “Mr Love & Justice” (1960) Veel van zijn boeken speken in de omgeving van Notting Hill in Londen, toen een arme en raciaal gemengde wijk, waar veel nieuwe immigranten woonden. MacInnes was openlijk biseksueel.

Uit: Absolute Beginners

"So I went out of the Dubious to catch the summer evening breeze. The night was glorious, out there. The air was sweet as a cool bath, the stars were peeping noisily beyond the their neons, and the citizens of the Queendom, in their jeans and separates, were floating down the Shaftesbury avenue canals, like gondolas. Everyone had loot to spend, everyone a bath with verbena salts behind them, and nobody had broken hearts, because they all were all ripe for the easy summer evening. The rubber-plants in the espressos had been dusted, and the smooth white lights of the new-style Chinese restaurants - not the old Mah Jongg categories, but the latest thing with broad glass fronts, and dacron curtainings, and a beige carpet over the interiors - were shining a dazzle, like some monster telly screens. Even those horrible old anglo-saxon public-houses - all potato crisps and flat, stale ale, and puddles on the counter bar, and spittle - looked quite alluring, provided you didn't push those two-ton doors that pinch your arse, and wander in. In fact, the capital was a night-horse dream. And I thought, 'My lord, one thing is certain, and that's that they'll make musical sone day about the glamour-studded 1950s'. And I thought, my heaven, one thing is certain too, I'm miserable."
(…)

"And that's what jazz music gives you: a big lift up of the spirits, and a Turkish bath with massage for all your nerves. I know even nice cats (like my Dad, for example) think that jazz is just noise and rock and sound angled at your genitals, not your intelligence, but I want you to believe that isn't so at all, because it really makes you feel good in a very simple, but very basic, sort of way. I can best explain it by saying it just makes you feel happy. When I've been tired and miserable, which has been quite more than often, I've never known some good pure jazz music fail to help me on."

 
Colin MacInnes (20 augustus 1914 - 22 april 1976)

20-08-2013 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver, dichter en vertaler Louis Th. Lehmannwerd geboren op 19 augustus 1920 in Rotterdam. Zie ook mijn blog van 19 augustus 2010 en eveneens alle tags voor Louis Th. Lehmann op dit blog.

De zin van het leven en zo

Als aan de minimum eis:
onsterfelijkheid, eeuwige jeugd
zonder lichamelijke of geestelijke ongemakken
voldaan is,
zouden we er eens over kunnen praten
of het de moeite waard is
je ergens voor in te spannen.

Small Talk

Als verzen nog geen verzen zijn,
maar woorden in mijn hoofd,
dan lijken ze heel even fijn,
net iets dat wat belooft.

Ik word, als soms met een roman,
nieuwsgierig en haast blij.
Maar als ze op papier staan, dan
is dat gevoel voorbij.

En dus vergeet ik ze ook gauw,
kijk ik er nog eens naar,
dan denk ik: Hé schreef ik dat nou?
Wat handig, en wat raar.

Louis Th. Lehmann (19 augustus 1920 – 23 december 2012)

De Engelse schrijver Jonathan Coe werd geboren op 19 augustus 1961 in Birmingham. Zie ook mijn blog van 19 augustus 2010 en eveneens alle tags voor Jonathan Coe op dit blog.

Uit: The Rotters Club

„Flushed with self-congratulation at the ingenuity of those final lines, Philip was not aware of Benjamin's presence until he felt the tap on his shoulder. Even then, he failed to notice how distressed he was looking.

"Have you seen this?" he said, in a triumphant whisper. "They printed it. They actually printed it."

Then he realized, suddenly, that his friend's cheeks were pallid, his hands trembling, his eyes rheumy with tears.

"What's the matter?"

And when he learned the awful truth, it provoked a horrified intake of breath. It was far worse than he could have imagined.

Benjamin had forgotten his swimming trunks.

King William's had an outdoor swimming pool, tucked away behind the chapel, adjacent to the main rugby fields. It came into use halfway through the spring term, after which Benjamin's form would have two swimming periods a week, on Monday and Thursday mornings, directly after break. Benjamin dreaded these periods at the best of times. He was not a good swimmer, he did not like exposing his body to the other boys, and he disliked, intensely, Mr. Warren, the PE master, a laconic sadist popularly known as "Rosa" on account of his passing resemblance to the mannish villainess in From Russia with Love.”

Jonathan Coe (Birmingham, 19 augustus 1961)

De Amerikaanse dichter Li-Young Lee werd geboren op 19 augustus 1957 in Jakarta, Indonesië. . Zie ook mijn blog van 19 augustus 2010 en eveneens alle tags voor Li-Young Lee op dit blog.

Nativity

In the dark, a child might ask, What is the world?
just to hear his sister
promise, An unfinished wing of heaven,
just to hear his brother say,
A house inside a house,
but most of all to hear his mother answer,
One more song, then you go to sleep.

How could anyone in that bed guess
the question finds its beginning
in the answer long growing
inside the one who asked, that restless boy,
the night's darling?

Later, a man lying awake,
he might ask it again,
just to hear the silence
charge him, This night
arching over your sleepless wondering,

this night, the near ground
every reaching-out-to overreaches,

just to remind himself
out of what little earth and duration,
out of what immense good-bye,

each must make a safe place of his heart,
before so strange and wild a guest
as God approaches.

Li-Young Lee (Jakarta, 19 augustus 1957)

De Amerikaanse dichter Frederic Ogden Nash werd geboren in Rye, New York, op 19 augustus 1902. Zie ook mijn blog van 19 augustus 2010 en eveneens alle tags voor Ogden Nash op dit blog.

Old Men

People expect old men to die,
They do not really mourn old men.
Old men are different. People look
At them with eyes that wonder when…
People watch with unshocked eyes;
But the old men know when an old man dies.

Requiem

There was a young belle of Natchez
Whose garments were always in patchez.
When comment arose
On the state of her clothes,
She drawled, When Ah itchez, Ah scratchez!

Reflection On Babies

A bit of talcum
Is always walcum

Ogden Nash (19 augustus 1902 – 19 mei 1971)

De Iers-Amerikaanse schrijver Frank McCourt werd geboren op 19 augustus 1930 in New York. . Zie ook mijn blog van 19 augustus 2010 en eveneens alle tags voor Frank McCourt op dit blog.

Uit: Teacher Man

“I was in my third year of teaching creative writing at Ralph McKee Vocational School in Staten Island, New York, when one of my students, 16-year-old Mikey, gave me a note from his mother. It explained his absence from class the day before:
“Dear Mr. McCort, Mikey’s grandmother who is eighty years of age fell down the stairs from too much coffee and I kept Mikey at home to take care of her and his baby sister so I could go to my job at the ferry terminal. Please excuse Mikey and he’ll do his best in the future. P.S. His grandmother is ok.”

I had seen Mikey writing the note at his desk, using his left hand to disguise his handwriting. I said nothing. Most parental-excuse notes I received back in those days were penned by my students. They’d been forging excuse notes since they learned to write, and if I were to confront each forger I’d be busy 24 hours a day.

I threw Mikey’s note into a desk drawer along with dozens of other notes. While my classes took a test, I decided to read all the notes I’d only glanced at before. I made two piles, one for the genuine ones written by mothers, the other for forgeries. The second was the larger pile, with writing that ranged from imaginative to lunatic.

I was having an epiphany”.

Frank McCourt (19 augustus 1930 – 19 juli 2009)

De Vlaamse dichter Frederik Lucien De Laere werd geboren in Brugge op 19 augustus 1971. . Zie ook mijn blog van 19 augustus 2010 en eveneens alle tags voor Frederik Lucien De Laere op dit blog.

DAL DER BEENDEREN

Dit is wat rest:
er rust een schat van een volk in dit dal als zalmen
bijeengedreven om te sterven, de laatste psalmen
klonken onder gemekker en gekerm.

Zouden we het kunnen wekken en herschikken
tot een ordelijk leger dat mordicus in elke steeg
zou opereren om met wortel en tak te verschroeien
nu eindelijk uiteindelijk de verschrikkelijke vijand?

Zouden we een knecht kunnen inhuren om uren
in de woestijn te sorteren en vervolgens
huid, vlees en spieren aan te hechten, zenuwpezen
te vlechten tot mannen met moordende manieren?

Zouden we vergeven wat hen is aangedaan
of laten we hen opstaan met goud in de mond
verdiend op de rug van de menigte aan de band,
het bloed en het zweet van de tot slaaf gemaakte staten?

We zijn nog in beraad,
                                       zolang knaagt het geweten.

Frederik Lucien De Laere (Brugge, 19 augustus 1971)

De Engelse toneelschrijver, dichter en criticus John Dryden werd geboren op 19 augustus 1631. . Zie ook mijn blog van 19 augustus 2010 en eveneens alle tags voor John Dryden op dit blog.

Your hay it is mow'd, and your corn is reap'd

(Comus.) Your hay it is mow'd, and your corn is reap'd;
Your barns will be full, and your hovels heap'd:
Come, my boys, come;
Come, my boys, come;
And merrily roar out Harvest Home.
(Chorus.) Come, my boys, come;
Come, my boys, come;
And merrily roar out Harvest Home.

(Man.) We ha' cheated the parson, we'll cheat him agen,
For why should a blockhead ha' one in ten?
One in ten,
One in ten,
For why should a blockhead ha' one in ten?

For prating so long like a book-learn'd sot,
Till pudding and dumplin burn to pot,
Burn to pot,
Burn to pot,
Till pudding and dumplin burn to pot.
(Chorus.)Burn to pot,
Burn to pot,
Till pudding and dumplin burn to pot.
We'll toss off our ale till we canno' stand,
And Hoigh for the honour of Old England:
Old England,
Old England,
And Hoigh for the honour of Old England.
(Chorus.) Old England,
Old England,
And Hoigh for the honour of Old England.

John Dryden (19 augustus 1631 – 12 mei 1700)

Zie voor nog meer schrijvers van de 19e augustus ook mijn blog van 19 augustus 2011 deel  2 en ook mijn blog van 19 augustus 2010.

19-08-2013 om 18:58 geschreven door Romenu  

De Duitse schrijver Marc Degens werd geboren op 18 augustus 1971 in Essen. Zie ook alle tags voor Marc Degens op dit blog.

Uit: Sternenflüchtig

“Mein Abitur war das viertbeste, das jemals auf Salem abgelegt wurde. Zwei der Besserbenoteten wurden Politiker, einer davon Ministerpräsident, der dritte starb an einer Überdosis. Mir standen alle Türen offen. Ich hatte ein Stipendium der Studienstiftung in der Tasche, Lynn ebenfalls.
Lynns Mutter hatte uns einen Erholungsurlaub in Neuseeland spendiert, anschließend wollten wir vierzehn Tage mit dem Auto durch Kalifornien reisen. Anfang September sollte unser Studium an der UCLA beginnen, wir hatten Plätze an der Anderson School of Management bekommen, es hat meinen Vater zwei Anrufe gekostet, die zusammen keine zehn Minuten dauerten. Zehn Minuten waren für ihn allerdings eine Ewigkeit.
Lynn war in Paris und kleidete sich neu ein, drei Tage bevor unser Flug nach Christchurch via Dubai gehen sollte. Meine Mutter war mit ihrem neuen Liebhaber auf einer Koksinsel in der Karibik. Ich schickte ihr eine Abschiedsmail, die mit Zitaten aus „Siddharta“ gespickt war, andere Teile hatte ich aus der Kriegsdienstverweigerung eines Mitschülers, dessen Powerbook wir zerlegt hatten, kopiert.
Ich schrieb meiner Mutter, dass ich zunächst den Strand auf Kreta, an dem sich Zeus in einen Adler verwandelte, aufsuchen und anschließend nach Poona ziehen wolle. Ich wusste, dass sie das stolz machen würde, sie glaubte auch fest daran, dass ich der Sohn eines Rolling Stone sei.
Meinen tatsächlichen Aufenthaltsort kannte niemand, nicht einmal mein bester Freund Adrian. Es bereitete mir einen Mordsspaß, mir vorzustellen, wie mein Vater seinen Vertrauten durch alle Hippie-Höhlen dieser Erde scheuchen würde, diesen gottverdammten Leichenwäscher Berger. Dabei hielt ich mich die ganze Zeit nur knapp hundert Kilometer von Berlin auf. Zunächst auf dem Brezelfest in Ringenwalde, dann auf der Boitzenburger Woche in Wichmannsdorf, anschließend auf dem Schützenmarkt in Pinnow und der Warnitzer City-Kirmes.”

Marc Degens (Essen,  18 augustus 1971)

De Duitse schrijver Ulrich Woelk werd geboren op 18 augustus 1960 in Beuel bij Bonn. Zie ook alle tags voor Ulrich Woelk op dit blog.

Uit: Liebespaare

“Nicht weit von hier, auf der Oranienburger Straße, warten die am aufwendigsten herausgeputzten Huren Berlins auf Kundschaft, drollige Nuttenkarikaturen, die Haare so lang wie die Beine, die Körper erotisch gepanzert, mit sonderbar unlogischem Kostümierungsaufwand. Zu Touristenattraktionen geworden, fragt man sich manchmal, ob sie eigentlich noch sind, was sie vorgeben zu sein. Ein Hauch von Unwirklichkeit hängt im Himmel dieser Nacht.
Sie dreht sich um und geht zum Bad, pflückt auf dem Weg ihre Dessous vom Teppich. Der Stoff ist weich in ihren Händen und kühl und leicht. Als sie im Badezimmer Licht macht, steht sie sich in einem deckenhohen Spiegel gegenüber, unerwartet, im grellen Weiß. Ist sie schön? Sie ist vierunddreißig. Die zarten Zwischentöne des Strumpfgewebes auf ihrer Haut, Nuancierungen von schimmerndem Schwarz vor dem Hintergrund der hellen Kacheln – als Ärztin muß sie an die Schattierungen auf einem Röntgenbild denken. Wie irritierend es manchmal ist, auch jetzt noch, nach Jahren, zu sehen, daß Körper eigentlich nichts sind, Schleier, mal dichter gewebt, mal weniger dicht. Als könnte man einander durchdringen, und doch bleibt man am Ende das einzelne Wesen, das man vorher schon war.

Als sie angezogen ins Zimmer zurückkommt, liegt er da wie zuvor, auf dem Bauch, die Arme von sich gestreckt, umgeben vom leisen Geräusch seines Atems. Obwohl sie miteinander geschlafen haben, ist ihr seine blasse Nacktheit fremd, jetzt, da sie selbst nicht mehr nackt ist. Seine Kniekehlen, so verletzlich und hohl zwischen den Sehnen, seine Oberschenkel überflaumt mit dunklen Härchen, die sich bis hinauf in seinen Schritt kräuseln. So wird er ihr in Erinnerung bleiben, sie wird ihn nicht wiedersehen, es sei denn, ein Zufall wollte es anders”

Ulrich Woelk (Beuel, 18 augustus 1960)

De Perzische dichter Moulana Nuruddin Abdorrahman Jami werd geboren op 18 augustus 1414 in een dorpje bij Jam, in het huidige Afghanistan. Zie ook alle tags voor Jami op dit blog.

Uit: Salámán and Absál (Vertaald door Edward Fitzgerald)

Oh Thou whose Memory quickens Lovers’ Souls,
Whose Fount of Joy renews the Lover's Tongue,
Thy Shadow falls across the World, and They
Bow down to it; and of the Rich in Beauty
Thou art the Riches that make Lovers mad.
Not till thy Secret Beauty through the Cheek
Of Laila smite does she inflame Majnún,
And not till Thou have sugar’d Shírín's Lip
The Hearts of those Two Lovers fill with Blood.
For Lov’d and Lover are not but by Thee,
Nor Beauty;—Mortal Beauty but the Veil
Thy Heavenly hides behind, and from itself
Feeds, and our Hearts yearn after as a Bride
That glances past us Veil’d—but ever so
As none the Beauty from the Veil may know.
How long wilt thou continue thus the World
To cozen with the Fantom of a Veil

From which Thou only peepest?—Time it is
To unfold thy perfect Beauty. I would be
Thy Lover, and Thine only—I, mine Eyes
Seal’d in the Light of Thee to all but Thee,
Yea, in the Revelation of Thyself
Self-Lost, and Conscience-quit of Good and Evil.
Thou movest under all the Forms of Truth,
Under the Forms of all Created Things;
Look whence I will, still nothing I discern
But Thee in all the Universe, in which
Thyself Thou dost invest, and through the Eyes
Of Man, the subtle Censor scrutinize.

Jami (18 augustus 1414 – 19 november 1492)
Illustratie uit Salámán and Absál

De Duitse schrijfster Susanne Fischer werd geboren op 18 augustus 1960 in Hamburg. Zie ook alle tags voor Susanne Fischer op dit blog.

Uit: Die Platzanweiserin

“Die Tapeten hielten das Haus zusammen, die neueste, letzte Schicht; die Schminke über der schartigen Haut. Wenige Tage zuvor, als ihr Mann, der Helmut, noch lebte, hatte man sicherlich nichts davon bemerkt, erst jetzt traute sich das Haus, aufzugeben und in die Knie zu gehen. Die Witwe aber wollte das Haus verkaufen, sie wollte es so sehr verkaufen, daß sie nicht bemerkte, wie sehr ich dafür nicht in Frage kam. Zu ihren Kindern ins Ruhrgebiet sollte es gehen, ja, für sie sei gesorgt, so sprach sie sich selbst Mut zu. Im Wohnzimmer hatte ihr Mann eigenhändig eine Wand herausgebrochen und durch ein stehendes Fenster ersetzt, das bis zum Boden reichte. Man saß auf der braunen Cordgarnitur wie in einem versehentlich möblierten Aquarium. »Frau Genthe«, sagte sie, »Frau Genthe, Sie können sich einfach nicht vorstellen, wie das ist. Plötzlich steht man da wie vor dem Nix, dem großen, grauslichen Garnix. Aber das Haus ist ein gutes Haus, es ist von vor dem Krieg und wird uns noch einmal alle überleben.« Bei dem Wort überleben fiel ihr wieder ein, was sie sekundenlang vergessen hatte, und sie mußte kurz, und trocken aufschluchzen, ein jämmerliches Schnappen nach der knappen Aquariumluft.”

Susanne Fischer  (Hamburg, 18 augustus 1960)

De Italiaanse schrijver Luciano de Crescenzo werd geboren in Napels op 18 augustus 1928. Zie ook alle tags voor Luciano de Crescendo op dit blog.

Uit: Die Zeit und das Glück (Vertaald door Bruno Genzler)

“In nicht einmal einer Woche stieß ich bis zu den Seitenwänden des Kellers vor. Noch zwanzig Zentimeter und ich hätte die Stabilität des gesamten Gebäudes in Gefahr gebracht. Aus dem Loch der ersten Stunden war mittlerweile ein richtiger Krater von drei Metern Tiefe geworden, vielleicht sogar mehr. Um hinunterzugelangen, brauchte ich schon eine lange Leiter, wie sie die Maler benutzen. Es hört sich unglaublich an, aber im Laufe eines Monats schaffte ich es, einen unterirdischen Hohlraum zu schaffen, der größer war als der Keller selbst.
Anfangs finde ich nichts Interessantes, abgesehen von einem enormen Abwasserrohr, bei dem ich höllisch aufpassen muss, damit ich es mit der Spitzhacke nicht beschädige. Doch dann kommen mehr und mehr antike Dinge zum Vorschein. Ich stoße auf imposante, fast einen Meter breite Mauern, die von oben bis unten mit opus reticulatum verkleidet sind, mit jenen rautenförmigen Würfelchen aus Tuffstein also, wie sie für römische Bauwerke typisch waren. Einen Meter tiefer kann ich dann endlich, mit vor Aufregung zitternden Händen, ein Dutzend Tonscherben auflesen, von denen eine sogar mit einem schönen bunten Ornament am Rand versehen ist: Offensichtlich gehörten sie einmal zu einem Tafelservice einer Patrizierfamilie aus der Kaiserzeit.
Nun, ich bin kein Experte, und das genaue Alter der Scherben festzulegen übersteigt meine Fähigkeiten. Wenn ich mich dennoch erkühne, hier vom ersten Jahrhundert nach Christus zu sprechen, dann nur, weil ich weiß, dass die Erbauer der Foren, auf deren Trümmern später auch mein Haus errichtet wurde, die Kaiser Nerva und Vespasian waren und zu jener Zeit gelebt haben. Sicher weiß ich aber, dass diese Tonscherben fast zwanzig Jahrhunderte dort unter der Erde ruhten und dass ich sie mit eigenen Händen ans Tageslicht gebracht habe. Wie soll es jetzt weitergehen? Einen Fachmann zu Rate zu ziehen könnte gefährlich werden. Genau kenne ich die Bestimmungen nicht, bin mir aber ziemlich sicher, eine Straftat begangen zu haben, nichts Schwerwiegendes, aber immerhin. Ich muss vorsichtig sein.”