De Frans-Roemeense schrijver Eugène Ionesco werd geboren op 26 november 1912 in Slatina, Roemenië. Zie ook mijn blog van 26 november 2006 en ook mijn blog van 26 november 2007.

Uit: Notes et Contre notes

« Si je suis écrivain, pourquoi êtes-vous mon lecteur? C'est en vous- même que vous trouvez la réponse à la question que vous me posez." Le lecteur ou le spectateur répondra, schématiquement, qu'il lit, qu'il va au spectacle, pour s'instruire ou pour se divertir. En gros, ce sont les deux sortes de réponses possibles. S'instruire : cela veut dire savoir ce qu'est celui qui écrit et ce qu'il écrit; ou bien le plus modeste dira que c'est pour trouver des questions auxquelles lui-même ne peut répondre. Celui qui veut se divertir, c'est-à-dire oublier ses soucis du jour, se réjouir de la beauté de ce qu'il lit ou regarde, vous reprochera de l'ennuyer s'il considère que vous avez l'air de vouloir l'instruire ou de lui faire la leçon. Celui qui veut s'instruire pourra, s'il considère que vous avez l'air de vouloir l'amuser peut-être à ses dépens et le distraire, vous reprocher de ne pas donner de réponse à tous les problèmes que lui-même ne peut pas résoudre. Dès que quelqu'un a écrit un sonnet, un vaudeville, une chanson, un roman, une tragédie, les journalistes se précipitent sur lui pour savoir ce que l'auteur de la chanson ou de la tragédie pense du socialisme, du capitalisme, du bien, du mal, des mathématiques, de l'astronautique, de la théorie des quantas, de l'amour, du football, de la cuisine, du chef de l'État. "Quelle est votre conception de la vie et de la mort ?", me demandait un journaliste sud-américain lorsque je descendais la passerelle du bateau avec mes valises à la main. Je posai mes valises, essuyai la sueur de mon front et le priai de m'accorder vingt ans pour réfléchir à la question, sans toutefois pouvoir l'assurer qu'il aura la réponse. 'C'est bien ce que je me demande, lui dis-je, et j'écris pour me le demander." Je repris mes valises tout en pensant que je devais l'avoir déçu. Tout le monde n'a pas la clef de l'univers dans sa poche ou dans sa valise. Si un écrivain, un auteur, me demandait, à moi, pourquoi je lis, pourquoi je vais au spectacle, je répondrais que j'y vais, non pas pour avoir des réponses mais pour avoir d'autres questions; non pas pour acquérir la connaissance, mais, tout simplement, pour faire connaissance avec ce quelque chose, avec ce quelqu'un qu'est une oeuvre. Ma curiosité de savoir s'adresse à la science et aux savants. La curiosité qui me dirige au théâtre 'au musée, au rayon littérature du libraire est d'une autre nature . Je veux connaître le visage et le coeur de quelqu'un que j'aimerai ou que je n'aimerai pas. L'écrivain est embarrassé par les questions qu'on lui pose parce qu'il se les pose lui-même et parce qu'il s'en pose bien d'autres, parce qu'il se doute aussi qu'il y a d'autres questions qu'il pourrait se poser mais qu'il n'arrivera jamais à se poser ; encore moins à leur répondre. »

De Amerikaanse schrijfster Marilynne Robinson werd geboren in Sandpoint, Idaho op 26 november 1943. Ze volgde een opleiding aan Pembroke College en haalde haar Ph.D in Engels aan de University of Washington in 1977. Ze schrijft o.a. voor Harper’s, The Paris Review, en The New York Times Book Review. Zij was writer-in-residence of gastdocent aan verschillende universiteiten en doceert bij de Iowa Writers' Workshop. In 2007 nam zij een jaar vrij om haar derde roman te voltooien, Home. Voor haar eerste roman Housekeeping kreeg zij in 1980 de Hemingway Foundation/PEN Award for best first novel. Haar tweede roman Gilead  uit 2004 leverde haar in 2005 de Pulitzer Prize for Fiction op, evenals de 2005 Ambassador Book Award.

Uit: Home

"Home to stay, Glory! Yes!" her father said, and her heart sank. He attempted a twinkle of joy at this thought, but his eyes were damp with commiseration. "To stay for a while this time!" he amended, and took her bag from her, first shifting his cane to his weaker hand. Dear God, she thought, dear God in heaven. So began and ended all her prayers these days, which were really cries of amazement. How could her father be so frail? And how could he be so recklessly intent on satisfying his notions of gentlemanliness, hanging his cane on the railing of the stairs so he could, dear God, carry her bag up to her room? But he did it, and then he stood by the door, collecting himself.

"This is the nicest room. According to Mrs. Blank." He indicated the windows. "Cross ventilation. I don't know. They all seem nice to me." He laughed. "Well, it's a good house." The house embodied for him the general blessedness of his life, which was manifest, really indisputable. And which he never failed to acknowledge, especially when it stood over against particular sorrow. Even more frequently after their mother died he spoke of the house as if it were an old wife, beautiful for every comfort it had offered, every grace, through all the long years. It was a beauty that would not be apparent to every eye. It was too tall for the neighborhood, with a flat face and a flattened roof and peaked brows over the windows. "Italianate," her father said, but that was a guess, or a rationalization. In any case, it managed to look both austere and pretentious despite the porch her father had had built on the front of it to accommodate the local taste for socializing in the hot summer evenings, and which had become overgrown by an immense bramble of trumpet vines. It was a good house, her father said, meaning that it had a gracious heart however awkward its appearance. And now the gardens and the shrubbery were disheveled, as he must have known, though he rarely ventured beyond the porch.

Marilynne Robinson (Sandpoint, 26 november 1943)

De Engelse dichter William Cowper werd geboren op 26 november 1731 in Berkhamstead, Herford. Zie ook mijn blog van 26 november 2006. 

God Moves In A Mysterious Way

God moves in a mysterious way

His wonders to perform;

He plants His footsteps in the sea,

And rides upon the storm.

Deep in unfathomable mines

Of never-failing skill

He treasures up His bright designs,

And works His sovereign will.

Ye fearful saints, fresh courage take,

The clouds ye so much dread

Are big with mercy, and shall break

In blessings on your head.

Judge not the Lord by feeble sense,

But trust Him for His grace;

Behind a frowning providence

He hides a smiling face.

His purposes will ripen fast,

Unfolding every hour;

The bud may have a bitter taste,

But sweet will be the flower.

Blind unbelief is sure to err,

And scan his work in vain;

God is His own interpreter,

And He will make it plain.

William Cowper (26 november 1731 – 25 april 1800)

26-11-2008 om 20:18 geschreven door Romenu  

In Memoriam Pierre Huyskens

Wegens drukke bezigheden wat laat, maar alleen al omdat wij dezelfde geboorteplaats, Wessem, hebben verdient hij het toch hier herdacht te worden.

De Nederlandse journalist en schrijver Pierre Huyskens is woensdag 19 november op 77-jarige leeftijd overleden in zijn woonplaats Roermond. Huyskens, geboren op 2 september 1931 in Wessem, was hoofdredacteur van het Limburgs Dagblad en werkte onder andere voor Elsevier, Televizier en de Volkskrant. Bij zijn 50-jarig jubileum als journalist in 2001 werd hij benoemd tot ereburger van de stad Roermond. Hij zette zich in voor de Limburgse en Roermondse volkscultuur. Zo schreef hij een heilige mis in het Maaslands dialect, een klank- en lichtspel voor de Munsterkerk en was hij mede-auteur van Symfonia Ruremondia en de musical Stjeelse Druimerie. Ook was Huyskens nauw betrokken bij het werk van organisaties van oorlogsveteranen en oud-verzetsstrijders. De oud-journalist was verder actief in het carnavalsleven: zijn naam is verbonden aan het jaarlijkse Cirque d'Hiver in Roermond en carnavalsrevues en hij was prins van carnavalsvereniging D'n Uul.

Kaaje kook: Wiësvrouw

“Jammer toch, dat op de monumentale, fraai met Maaskeien door de legendarische keieloog' Bèrke Dierx geplaveide Wessemse markt, geen standbeeld staat van Anna Stückstette-Joosten, de beroemde wiësvrouw, gestorven in 1969, en tot haar dood, 87 jaar oud, in de weer geweest met vooruitstrevende verloskunde. In het gigantische, ouderwets vruchtbare werkterrein van Wessem, Thorn, Ittervoort, Neeritter, Maasbracht, Hunsel, Grathem én op de Maas. Want zij was als verloskundige met haar soepele, bekwame handen ook de ster van de binnenvaart'. De schippersvrouwen hielden hun baby's op, totdat zij in Wessem bij An konden ankeren. En zij was er altijd tijdig, hoe de Maas ook tekeerging en Ans eigen leven bedreigde. In 55 jaar verloskundige praktijk tussen 1907 en 1962 heeft zij zevenduizend nieuwe mensen aan kinderrijk Limburg toegevoegd, onder wie ik zelf, anno 1931. Zij heeft het mij in 1962 secuur, met de bewijzen erbij, voorgerekend en mij haar palmares', de bijzondere bevallingen, uit de windsels gedaan. Ik mocht echter geen boek over haar schrijven, daar was zij te bescheiden voor.
Maar ik moest niet denken, zei zij met priemende ogen, dat zij een ouderwets doetje was. Zij liet met trots haar aan de Rijkskweekschool voor Vroedvrouwen in Rotterdam behaalde diploma zien, gedateerd 3 juli 1907. Zij had dus voor de zekerheid in Holland gestudeerd, omdat Midden-Limburg in die tijd een zwarte vlek in de Nederlandse kraamzorg was. Vooral op het gebied van de geboortehygiëne heeft An Stückstette duizenden gevechten moeten leveren. ”Ik kwam uit Rotterdam in het wit, met witte handen, een witte schort, wit van de hygiëne. Weet je dat de hulpvaardige kraamvrouwen in de buurt van een bevalling met hun donkere, ongeschreven kraambedwetten, een goedbedoelde levensgevaarlijke sinistere folklore, als de dood voor mij waren?”, vertelde zij mij. Maar An heeft dapper standgehouden. Haalde gewassen linnen uit de kasten - zij schrobde de kraambedden - hield de borelingen schoon en deed wonderen met de vele vernauwde bekkens, gevolg van de Engelse ziekte die in haar werkgebied heeft geheerst. Wat haar palmares' betreft: een dertien pond zware knaap, die zij in Panheel ter wereld hielp komen. Een drieling in Ittervoort, van wie zij twee jongens in leven wist te houden met een zelfgeknutselde couveuse en in Wessem een gezin waarvan zij alle negentien (!) kinderen heeft gehaald. Zij zou haar prestaties niet hebben kunnen verrichten zonder de fiets die haar 's nachts met flakkerend carbidlicht naar bevallingen bracht. En voor de uitvinding van het kuikenlicht, dat zij uit de broedhokken haalde om de geboorten aan te lichten, heeft zij God op haar blote knieën bedankt.“

Pierre Huyskens (2 september 1931 – 19 november 2008)

26-11-2008 om 18:56 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijfster Connie Palmen werd op 25 november 1955 geboren in Sint Odiliënberg. Zie ook mijn blog van 25 november 2006 en ook mijn blog van 25 november 2007.

Uit: Die Freundschaft (Vertaald door Hanni Ehlers)

“Unzählige Male habe ich meine Mutter von meiner Geburt erzählen lassen. Ich fand diese Geschichte schrecklich und schön zugleich. Schrecklich, weil ich meiner Mutter von Anfang an so viel zu schaffen gemacht hatte, das ich mir, wenn ich das hörte, immer inständig wünschte, ich könne meine Geburt nocheinmal machen, normal, an einem milden Maitag, an dem es weder zu kalt noch zu warm war um mich zur Welt zu bringen, und daß ich noch einmal aus ihr herauskommen könnte, ohne daß irgend jemand davon krank werden könnte.
Das schönste an der Geschichte war, zu hören, wie sehr meine Mutter mich damals geliebt hatte, so sehr, daß sie aus Angst, mich zu verlieren, tagelang wirres Zeug redete......

(…)
Wer zuviel ist oder trinkt, macht sich abhängig von etwas, das immer greifbar ist und ihm nicht im Stich lassen kann . Es ist eine bewusst gewählte Gesellschaft mit dem Versprechen auf Ewigkeit.
In einer Sucht verbirgt sich die Sehnsucht nach dem Schicksal der Familie, danach, der Aufgabe zu entrinnen, vor die man durch ein Leben in Freiheit gestellt ist.
Ein Süchtiger will das unmögliche, nämlich Bindung und Unabhängigkeit zugleich, und das Verrückte ist, dass ihm das auch noch gelingt.......”

Connie Palmen (Sint Odiliënberg, 25 november 1955)

De Nederlandse schrijver Maarten 't Hart werd geboren op 25 november 1944 in Maassluis. Zie ook mijn blog van 25 november 2006.

Uit: Frans Kellendonk in dispuut met Maarten 't Hart

„Kellendonk: Heel beknopt zou je kunnen zeggen dat voor jou literatuur op de eerste plaats zelfexpressie is, terwijl voor schrijvers in de traditie van Joyce, Nabokov, waaronder wellicht de Revisorauteurs, literatuur een vorm is van onderzoek, onderzoek door middel van de verbeelding. Voor schrijvers die zich met dat laatste bezighouden is het materiaal waarmee ze werken, de taal, natuurlijk uiterst belangrijk. Je hebt gezegd dat je weinig voelt voor een ‘wereld-in-woorden’-opvatting van kritiek, die een roman beschouwt als een autonoom taalbouwsel. Daaraan gepaard gaat een zekere geringschatting van stijl...

't Hart: Nou ja, geringschatting. Stijl is wel erg belangrijk, maar precies voor zover het de schrijver lukt om zichzelf daarin uit te drukken, voor zover hij die zelfexpressie maximaal dient. Dat geldt ook voor vorm. Alle literaire middelen die je ten dienste staan om die zelfexpressie zo groot mogelijk te maken en zo eerlijk mogelijk - hoewel ‘eerlijk’ hier een moeilijk begrip is, want schrijven is liegend de waarheid vertellen - zijn verschrikkelijk belangrijk. Maar als Flaubert, met al zijn literaire vermogen, want dat was natuurlijk enorm groot, tóch in zijn romans kans ziet om zichzelf helemaal te verstoppen, terwijl hij juist in zijn brieven, waarin hij lang niet zoveel aandacht aan de stijl besteedt, waarin die literaire expressiemiddelen lang niet zo gepolijst en verfijnd zijn, veel meer van zichzelf prijsgeeft, dan vind ik op dat moment de stijl waarin die romans zijn geschreven blijkbaar eer een hinderpaal voor een maximale zelfexpressie.

Maarten ’t Hart (Maassluis, 25 november 1944)

De Australische (Aboriginal) schrijfster Alexis Wright werd geboren op 25 November 1950 in de Gulf of Carpentaria. Zij behoort tot het Waanyi volk en is een activiste voor het recht op land. Haar vader stierf toen zij drie jaar was en zij groeide op met haar moeder en grootmoeder in Cloncurry, Queensland. Haar eerste boek Plains of Promise uit 1997 werd voorgedragen voor verschillende prijzen en diverse keren herdrukt. In 2006 ontving zij de Miles Franklin Award voor haar roman Carpentaria. Zij schreef er zes jaar aan en werd door alle grote uitgeverijen geweigerd totdat het door een onafhankelijke uitgever in 2006 uitgebracht werd. Het won ook nog de 2007 Fiction Book award in the Queensland Premier's Literary Awards, de 2007 ALS Gold Medal en de  2007 Vance Palmer Prize for Fiction

Uit : Carpentaria

Mozzie saw visions when he drifted off with the hot temperatures or the silence and began speaking to himself. The men would overhear him saying things like ‘The skies have become a sea of hands.’ ‘There are too many, everything moving too fast and thick like a nest of worms twisting, hands turning, convulsing hands, attacking the place like missiles.’ Nobody claimed they ever saw what the Fishman was watching, while looking where he looked, following his eyes glinting in the sun. Some old wise men moved closer behind the Fishman in case, they said, ‘We might capture his line of vision.’ They were determined people the old wise men. There was also a lot of nervousness in the convoy. But the more inquisitive wanted to know what he saw. So, Fishman explained. He said it was hard to keep up with all the hands sliding everywhere, created by a special luminance caught in the fractures of light. He described how he saw hands touching everything in the community. ‘Hands too many,’ he whispered, coughing, ‘running like mice all over every dwelling, trying to reshape, push, mould, trying to make things different. White hands.’…Sometimes he could see thousands of these hands at work. He could see them killing Aboriginal people…“

Alexis Wright (Gulf of Carpentaria, 25 November 1950)

De Spaanse schrijver Arturo Pérez-Reverte werd geboren op 25 november 1951 in Cartagena. Hij is tegenwoordig de best verkopende en meest vertaalde auteur van Spanje. Enkele van zijn boeken werden verfilmd. Hij begon zijn carrière als journalist en was oorlogscorrespondent in verschillende Afrikaanse landen voor Pueblo , en later voor de Spaanse nationale televisie. Hij schreef onder andere De koningin van het zuiden en De club Dumas .De film Ninth Gate van Roman Polanski is gebaseerd op een van zijn verhalen. Het bekendst is zijn reeks boeken over kapitein Alatriste, een soort musketier die in de 17de eeuw met het zwaard tekeer ging tegen de Spaanse inquisitie.

Uit: Captain Alatriste

“He was not the most honest or pious of men, but he was courageous. His name was Diego Alatriste y Tenorio, and he had fought in the ranks during the Flemish wars. When I met him he was barely making ends meet in Madrid, hiring himself out for four maravedís in employ of little glory, often as a swordsman for those who had neither the skill nor the daring to settle their own quarrels. You know the sort I mean: a cuckolded husband here, outstanding gambling debts there, a petty lawsuit or questionable inheritance, and more troubles of that kind. It is easy to criticize now, but in those days the capital of all the Spains was a place where a man had to fight for his life on a street corner lighted by the gleam of two blades.

In all this Diego Alatriste played his part with panache. He showed great skill when swords were drawn, even more when with ­left-­handed cunning he wielded the long, narrow dagger some call the vizcaína, a weapon from Biscay that professionals often used to help their cause along. If a knife will not do it, the vizcaína will, was the old saying. The adversary would be concentrating on attacking and parrying, and suddenly, quick as lightning, with one upward slash, his gut would be slit, so fast he would not have time to ask for confession. Oh yes, Your Mercies, those were indeed harsh times.

Captain Alatriste, as I was saying, lived by his sword. Until I came into the picture, that “Captain” was more an honorary title than a true rank. His nickname originated one night when, serving as a soldier in the king’s wars, he had to cross an icy river with ­twenty-­nine companions and a true captain. Imagine, Viva España and all that, with his sword clenched between his teeth, and in his shirtsleeves to blend into the snow, all to surprise a Hollandish contingent.’

Arturo Pérez-Reverte (Cartagena, 25 november 1951)

De Duitstalige (Italiaanse) schrijver Joseph Zoderer werd geboren op 25 november 1925 in Meran in Zuid-Tirol. In 1940 trok zijn familie naar het Zwitserse Graz en het gymnasium bezocht hij in Widnau.

Van 1957 tot 1963 studeerde Zoderer rechten, filosofie, theaterwetewnschappen en psychologie in Wenen, maar deze studies maakte hij niet af. Hij werkte in dezelfde tijd als journalist voor verschillende kranten. Ein jaren vijftig verscheen zijn eerste literaire werk, zowel poëzie als proza. Zijn romandebuut kwam in 1976 met Das Glück beim Händewaschen. De schrijver ziet zich zelf als een „deutschsprachiger Autor mit österreichischer kultureller Prägung mit italienischem Pass“.

Uit: Der Schmerz der Gewöhnung

„Bald nach Natalies Tod hatte dieses Kopfweh begonnen, eigentlich mit dem Knarren des Friedhofstors, als es ins Schloß fiel. Vor vielen Jahren jedenfalls schon. Ein dumpfer Druck, der plötzlich einsetzte, wenn er alles wieder vor sich sah. Auch mitten in der Nacht. Obwohl er nicht dabei gewesen war, eine Woche vor ihrem neunten Geburtstag. Aber er sah alles vor sich, als ob er zugeschaut hätte, sah auch das durchsichtige, leicht chlorisierte bläuliche Wasser.
Durch das offenstehende Fenster drang die kühle Nachtluft ins Zimmer, aber noch nicht genug Dämmerlicht, daß er Maras Gesicht auf dem Kissen neben sich hätte betrachten können. Er hörte eine Weile ihrem leisen Atmen zu, dann streckte er den Rücken durch, legte die Hände flach auf den Bauch, dachte sich als Embryo, halb eingerollt in seinem Bauch. Das Kopfweh ließ nicht nach, es mußte schon im Schlaf da gewesen sein und war stärker und stärker geworden, bis es ihn geweckt hatte. Ein dumpfes Drücken, von innen gegen sein Schädeldach. Ohne die Lampe anzuknipsen, schob er die Beine zum Bett hinaus, tastete nach der Tür. Im Bad machte er Licht, sah auf die Armbanduhr: halb vier. Sein Gesicht sah ihn im Spiegel forschend an, er hatte nicht getrunken, seit Wochen, Monaten hatte er nicht mehr getrunken. Jetzt, da er vor dem Spiegel stand, ließ der Kopfdruck nach; er trat auf die Terrasse hinaus: durch einen dichten Hochnebelschleier schimmerte ein halber Mond. Es würde ein sonniger Tag werden, ein heißer Spätsommertag. Langsam gewöhnte sich sein Blick an das Dämmergrau, er atmete tief durch. Die Kopfschmerzen waren verschwunden - die frische Luft, sagte er sich, aber als er wieder im Bett lag, auf dem Rücken, war der Druck erneut da.“
 

Joseph Zoderer (25 november 1935)

25-11-2008 om 20:30 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijfster Augusta de Wit werd geboren in Sibolga (Sumatra) op 25 november 1864. Haar vader Jan Carel de Wit was op Sumatra werkzaam als resident. Haar vroege jeugd bracht ze door in Indië. Na in Utrecht de HBS te hebben doorlopen studeerde ze Engels in Londen en Cambridge. In 1894 keerde ze weer naar Indië terug om in Batavia aan de HBS les te gaan geven. Haar werk en woonomgeving in Batavia vergden veel van haar gezondheid. Na twee jaar werkzaam te zijn geweest in het onderwijs, ging ze in 1896 voor de Engelstalige krant Singapore Straits Times schrijven. De artikelen die ze schreef werden gebundeld onder de titel Facts and fancies about Java (1898 ). Hiermee was haar debuut in het Engels een feit. De Wit wordt beschouwd als een schrijfster uit de literaire stroming der ethici. Met name in haar vroege werk is beïnvloeding van de Tachtigers terug te vinden, zoals in Gods goochelaartjes uit 1932. Haar natuurbeschrijvingen zijn veel geprezen. Haar bekendste werk is Orpheus in de dessa uit1903.

Uit: Orpheus in de dessa

„In de stilte en de eenzaamheid van den nacht was het een enkele toon geweest - een klare helder-hooge toon, die aangestreken kwam op de lamplichte galerij en trilde, en al weder voorbij was, weg over de rivier en de blank-beglinsterde suikerriet-velden, de verte in.

Nu was het weer stil.

De jonge man zag op van zijn boek.

Wat was dat geweest? Een vogel? Het klonk bijna als wielewaal-geroep.

Een wielewaal in den middernacht! Waarom niet, hier in Indië, waar alles zoo vreemd was en verrassend, dat het gewone niet van het onmogelijke onderscheiden kon worden?

Alles was stil nu.

Alleen in het bamboe-boschje, op het maanlichte grasveld, tjilpte en kriekte een krekel. En vanwaar de rivier opschemerde tusschen blauwig-beglansd riet, kwam een kabbelend gemurmel, bijna onhoorbaar.

Anders niet.

Hij hervatte den zin in het boek.

‘.... zoodat met de dus veranderde constructie, de machine, ah ja, - een besparing van arbeidskracht - hier, de tabel....’

Hij ging de reeksen cijfers na.

‘Ja, dat geeft dus....’

- Daár! weer!

Weer zulk een klare, helderhooge toon, opzingend door de wijde stilte. En nu nog een, en een derde, het werd een lange vlucht van geluiden, die éen voor éen voorbijzweefden die eerstelingen achterna. Éen voor éen, zuivere volle tonen.

Hij luisterde, de lippen een weinig openend in zijne aandacht, als om het geluid in te ademen. En nu herkende hij het, dat was de toon van een soelingan, een inlandsche fluit, als des avonds wel door de dessa klinkt, waar een jonge man zijn meisje, opgesloten bij haar ouders in

't nauwe huis, naar buiten lokt met een minnedeuntje.“

Augusta de Wit (25 november 1864 - 9 februari 1939) 

De Chinese schrijver Ba Jin werd op 25 november 1904 geboren in Chengdu. Zie ook mijn blog van 25 november 2006.

Uit: A Battle For Live

„A battle to save life has recently been waged at the Kwangtze Hospital in Shanghai. This battle is not yet over, but it has already caused a great sensation in the whole city. The producers of the local film studio came over to make a film of it. The writer of the scenario was in the hospital gathering material, and in talking to a young doctor he asked incidentally, "When I write the scenario, which person should I make the hero?" The doctor was the assistant secretary of the Party branch of the medical department, who had taken an active part in this battle. After a moment's thought he replied, "Really I can't say, but if you want to write this story correctly, you'd better mention everybody, by that, I mean all the people." He was correct when he said, "Every time I talk about this case I can't help leaving out some people and facts, but the basis of the story and most worthy of mention are the masses. The Party linked up the hearts of all these people like a string of pearls, connecting them together into one whole and it was this whole that saved the life of our comrade Chiu Tsai-kang."

Nevertheless the writer of the scenario did finally find one outstanding character for the film. In going in and out of the hospital everyday he heard the name of one person being constantly repeated, that name was Chiu Tsai-kang, more intimately called, "Lao Chiu." This patient attracted numberless people to his side, who encircled him and offered him all available resources. So many people cared for him and loved him! The writer knew that if he could interpret the drama which was performed in the Kwangtze Hospital through the character of this one man, it would surely move the heart of every audience.

Ba Jin (25 november 1904 – 17 oktober 2005)

De Engelse dichter Isaac Rosenberg werd geboren in Bristol op 25 november 1890. Zie ook mijn blog van 25 november 2006.

Through These Pale Cold Days

Through these pale cold days

What dark faces burn

Out of three thousand years,

And their wild eyes yearn,

While underneath their brows

Like waifs their spirits grope

For the pools of Hebron again--

For Lebanon's summer slope.

They leave these blond still days

In dust behind their tread

They see with living eyes

How long they have been dead. 

In the Trenches

I snatched two poppies

From the parapet’s ledge,

Two bright red poppies

That winked on the ledge.

Behind my ear

I stuck one through,

One blood red poppy

I gave to you.

The sandbags narrowed

And screwed out our jest,

And tore the poppy

You had on your breast ...

Down - a shell - O! Christ,

I am choked ... safe ... dust blind, I

See trench floor poppies

Strewn. Smashed you lie. 

Isaac Rosenberg (25 november 1890 – 1 april 1918)

Zelfportret

De Portugese schrijver José Maria Eça de Queiroz werd geboren op 25 november 1845 in Póvoa de Varzim. Zie ook mijn blog van 25 november 2006.

Uit: The Maias

„The house in Lisbon to which the Maias moved in the autumn of 1875 was known in Rua de São Francisco de Paula, and in the surrounding area of Janelas Verdes, as the Casa do Ramalhete, the House of the Bouquet of Flowers, or, more simply, as Ramalhete. Despite that fresh green name worthy of some rural retreat, Ramalhete was a large stern house of sober walls, with a line of narrow wrought-iron balconies on the second floor, and, above that, a row of timid little windows sheltering under the eaves, a house which, as befitted a building dating from the reign of Queen Maria I, had the gloomy appearance of an ecclesiastical residence, and indeed, to complete its resemblance to a Jesuit college, it needed only a bell and a cross. The name, Ramalhete, doubtless came from the square panel of decorative tiles placed in the spot intended for a coat of arms that had never materialised, and which depicted a large bunch of sunflowers tied with a ribbon on which one could still just make out the letters and numbers of a date.

For long years, Ramalhete had remained empty; cobwebs appeared on the grilles on the ground-floor windows, and the house slowly took on the grim look of a ruin. In 1858, the Papal Nuncio, Monsignor Buccarini, had visited it with a view to establishing his residence there, seduced by the building's clerical gravity and by the sleepy peace of the neighbourhood: he liked the interior of the house too, with its palatial rooms and coffered ceilings, the walls covered in frescos on which the roses on the garlands and on the cheeks of the little cupids were already fading. However, the Monsignor, accustomed to life as a rich Roman prelate, also wanted a house with a fine garden full of groves of trees and fountains, and Ramalhete, beyond its tiled terrace, boasted only a poor uncultivated plot, abandoned to the weeds, with a cypress, a cedar, a dried-up waterfall, a choked pond, and, in one corner, a marble statue (which the Monsignor immediately identified as Aphrodite) growing ever blacker beneath the encroaching dankness of untamed vegetation. Apart from that, the rent proposed by old Vilaça, the Maia family's administrator, seemed to the Monsignor so extortionate that he asked, with a smile, if Vilaça thought the Church was still living in the age of Pope Leo X. Vilaça retorted that the Portuguese nobility were likewise no longer living in the age of King João V. And so Ramalhete remained empty.“

José Maria Eça de Queiroz (25 november 1845 - 16 augustus 1900)

De Spaanse dichter en schrijver Lope de Vega werd geboren op 25 november 1562 in Madrid. Zie ook mijn blog van 25 november 2006.

The Good Shepherd

Shephed! who with thine amorous, sylvan song

Hast broken the slumber that encompassed me,

Who mad'st Thy crook from the accursed tree

On which Thy powerful arms were stretched so long!

Lead me to mercy's ever-flowing fountains;

For Thou my shepherd, guard, and guide shalt be;

I will obey Thy voice, and wait to see

Thy feet all beautiful upon the mountains.

Hear, Shepherd Thou who for Thy flock art dying,

Oh, wash away these scarlet sins, for Thou

Rejoicest at the contrite sinner's vow.

Oh, wait! to Thee my weary soul is crying,

Wait for me: Yet why ask it, when I see,

With feet nailed to the cross, Thou'rt waiting still for me!

Vertaald door Henry Longfellow 

Lope de Vega (25 november 1562 – 27 augustus 1635)

25-11-2008 om 20:27 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter en schrijver Jules Deelder werd geboren op 24 november 1944 te Rotterdam, in de wijk Overschie. Zie ook mijn blog van 24 november 2006 en ook mijn blog van 24 november 2007. 

Aan de Maas

Aan de Maas gezeten

turend in het zwerk

het stadsgeraas geweken

ontstijgt men aan zichzelf

Op hoger plan gekomen

wiekend door de lucht

de zwaartekracht te boven

vindt men een ander terug

O vogel van verlangen

wiegend op de wind

verlos ons van elkander

en van elkaars gewicht

In de schemer

In de schemer buiten

op een tuinbank gezeten

van de geluidloze vlucht

van de vleermuis omgeven

werkt het gestage knagen

van het geweten

ons méér op de zenuwen

dan binnen

op de bank gelegen met

de televisie aan -

vandaar dat in zo weinig

tuinen banken staan

Jules Deelder (Rotterdam, 24 november 1944)

De IJslandse schrijver Einar Kárason werd op 24 november 1955 geboren in Reykjavík. Van 1975 tot 1978 studeerde hij literatuurwetenschappen aan de universiteit van IJsland. Sindsdien is hij zelfstandig schrijver. Vanaf 1985 organiseert hij ook als een van de leiders het literatuurfestival van Reykjavík. Kárason begon met het schrijven van gedichten, later volgden romans. De doorbraak kwam met Þar sem djöflaeyjan rís (Het duivelseiland) uit 1983. Dit boek was het eerste uit een trilogie, waarvan ook een toneelstuk werd gemaakt. Deel 1 werd ook door regisseur Friðrik Þór Friðriksson verfilmd als Devil's Island. Sinds 1993 schrijft Kárason ook kinderboeken.

Uit: Sturmerprobt (Vertaald door Kristof Magnusson)

„Obwohl ich die schlechteste "Reifeprüfung" der ganzen Schule machte, so wurde damals die Prüfung nach der siebten Klasse genannt, war ich eins der beiden Kinder, die der Lehrer in seiner Abschiedsrede lobend erwähnte: die Klassenbeste und mich. Die Klassenbeste war eine echte Streberin, Addí, Kinderärztin ist die, glaube ich, geworden, die dumme Kuh ... Die hatte fast überall eine Zehn, und alle anderen hatten mindestens eine Acht oder Neun. Ich war auf der katholischen Schule, die war ziemlich klein, wir waren nur wenige in der Klasse, und der Notendurchschnitt lag um einiges höher als an anderen Schulen, nur ich krebste da rum mit Sieben-Komma-Irgendwas und hatte mich schon damit abgefunden, als Schandfleck der Schule zu gelten - aber der Lehrer bedankte sich, nun wo sich unsere Wege trennten, mit allen möglichen sentimentalen Worten, lobte erst Addí für ihren Erfolg, "und dann ist da noch jemand, der ein besonderes Kompliment verdient hat, und das ist unser Eyvindur hier; dieser Junge hat einen unglaublichen Erfolg erzielt, trotz schwierigster Verhältnisse, einen Erfolg, der seine Begabungen und Talente eindrucksvoll unter Beweis stellt, und wenn er so weitermacht, sollte es ihm gelingen, auf seinem Lebensweg einige Untiefen und Gefahren zu meiden ..."

Natürlich hört man das irgendwie gern, man hat ja vorher noch nie ein Kompliment für seine Begabungen bekommen, außer höchstens beim Handball, und erst recht nicht für seine Talente! Aber am meisten wunderte es mich, dass sich die anderen überhaupt Gedanken über mich machten, über meine Herkunft, wo ich doch versucht habe, in der Schule so wenig Aufhebens davon zu machen wie möglich, man hat sich natürlich geschämt für seine Leute, niemals konnte ich Geburtstag feiern wie die anderen Kinder, wegen der Säufer und diesem ganzen Gesocks, das bei uns ein und aus ging, da war es natürlich nett, die Komplimente dieses Lehrers zu hören, als hätte der mich wirklich gern ...“

Einar Kárason (Reykjavík, 24 november 1955)

De Ivoriaanse schrijver Ahmadou Kourouma werd geboren op 24 november 1927 in Togobala. Hij bezocht de Franse school in Bamako (Mali). Wegens deelname aan een studentenprotest werd hij van school gestuurd. Toen hij weigerde zijn militaite dienst in Algerije te vervullen werd hij als straf naar Indochina overgeplaatst. Na zijn diensttijd studeerde hij in Lyon wiskunde. Kourouma viel al snel in ongenade bij president Félix Houphouët-Boigny van Ivoorkust en leefde twintig jaar in ballingschap in Algerije, Kameroen en Togo. In 1970 publiceerde hij zijn eerste roman Le Soleil des indépendances, maar pas begin jaren negentig wijdde hij zich weer opnieuw aan het schrijven. In 1990 ontving hij voor zijn tweede roman Monnè, outrages et défis de Grand Prix littéraire de l'Afrique noire en in 2000 werden hem de Prix Renaudot en de Prix Goncourt des lycéens toegekend voor Allah n’est pas obligé. Na zijn dood verscheen nog het onvoltooide werk Quand on refuse, on dit non.

Uit: Allah Is Not Obliged  (Allah n’est pas obligé, vertaald door Frank Wynne)

„The full, final and completely complete title of my bullshit story is: Allah is not obliged to be fair about all the things he does here on earth. Okay. Right. I better start explaining some stuff.

First off, Number one . . . My name is Birahima and I'm a little nigger. Not 'cos I'm black and I'm a kid. I'm a little nigger because I can't talk French for shit. That's how things are. You might be a grown-up, or old, you might be Arab, or Chinese, or white, or Russian-or even American-if you talk bad French, it's called parler petit nègre-little nigger talking-so that makes you a little nigger too. That's the rules of French for you.

Number two . . . I didn't get very far at school; I gave up in my third year in primary school. I chucked it because everyone says education's not worth an old grandmother's fart any more. (In Black Nigger African Native talk, when a thing isn't worth much we say it's not worth an old grandmother's fart, on account of how a fart from a fucked-up old granny doesn't hardly make any noise and it doesn't even smell really bad.) Education isn't worth a grandmother's fart any more, because nowadays even if you get a degree you've got no hope of becoming a nurse or a teacher in some fucked-up French-speaking banana republic.“ ("Banana republic" means it looks democratic, but really it's all corruption and vested interests.) But going to primary school for three years doesn't make you all autonomous and incredible. You know a bit, but not enough; you end up being what Black Nigger African Natives call grilled on both sides. You're not an indigenous savage any more like the rest of the Black Nigger African Natives 'cos you can understand the civilized blacks and the toubabs (a toubab is a white person) and work out what they're saying, except maybe English people and the American Blacks in Liberia, but you still don't know how to do geography or grammar or conjugation or long division or comprehension so you'll never get the easy money working as a civil servant in some fucked-up, crooked republic like Guinea, Côte d’Ivoire, etc., etc.

Ahmadou Kourouma (24 november 1927 – 11 december 2003)

De Chinese dichter en schrijver Wen Yiduo werd geboren op 24 november 1899 in Xishui, Hubei. Na de gebruikelijke vooropleiding bezocht hij de Tsinghua universiteit. In 1922 reisde hij naar de VS om kunst en literatuur te studeren aan het Art Institute of Chicago. Zijn eerste bundel Hongzhu (Engels: Red Candle) verscheen in deze tijd. In 1925 ging hij terug naar China. Zijn tweede bundel Sishui (Engels: Dead Water) verscheen in 1928. Bij het uitbreken van WO II trok hij naar Kunming, Yunnan. Hij werd politiek actief in 1944 en dat bleef hij tot aan zijn dood. Uiteindelijk werd hij bij een aanslag door geheime agenten van de Kuomintang gedood.

Dead Water

This is a ditch of desperate dead water,

Where wind can blow but raise no ripples.

Best just to throw in more scraps of copper and iron,

Might as well pour in your leftovers of cold porridge.

Perhaps the copper will green into emerald,

Tin cans rusting out stalks of peach blossoms;

Then let the grease weave up a sheet of silk,

While bacteria steam it into the clouds of dawn.

Let the dead water ferment into a ditch of green wine,

Pearl-like whitecaps floating all over;

The laughter of little pearls will turn into large pearls,

Before being bit burst by mosquitoes stealing wine.

So this ditch of desperate dead water

Can just boast of a few degrees of brightness.

And if the frogs can't bear the solitude,

Then just say the dead water will cry out a song.

This is a ditch of desperate dead water,

Which is certainly not where beauty resides,

Best just to give it up for ugliness to cultivate,

And see what kind of world he can turn it into.

Vertaald door Lucas Klein

Wen Yiduo (24 november 1899 – 15 juli 1946)

De Amerikaanse schrijver Thomas Kohnstamm werd geboren in Seattle, Washington op 24 november 1975. Hij schrijft voornamelijk over Latijns-Amerika en de Caraïben. Kohnstamm heeft gewerkt voor Lonely Planet, verschillende tijdschriften en dagbladen. In april 2008 werd bekend dat Kohnstamm heeft toegegeven zich aan oplichting te hebben bezondigd en grote delen van zijn reisboeken te hebben verzonnen. Hij gaf toe zelfs nooit in Colombia te zijn geweest, het onderwerp van een van zijn boeken, en zou hebben gezegd: "I wrote the book in San Francisco. I got the information from a chick I was dating - an intern in the Colombian Consulate." Tom Hall, de Londense redacteur van Lonely Planet, nam deze uitspraak van Kohnstamm niet ernstig op. Volgens Hall hoefde Kohnstamm slechts over de Colombiaanse geschiedenis te schrijven en zou deze met een mastertitel in Latijns-Amerikaanse studies op zak daar zeer wel toe in staat zijn geweest.

Uit: Do Travel Writers Go to Hell?

“Roebling.
Roe-bleeeng.
Rrrrroe-bling.
Alone in the fifty-seventh-floor conference room, I repeat the mantra under my breath. I sit in a rigid half-lotus position atop the glass table and watch the suspension cables of the Brooklyn Bridge flicker against the night sky. The office air is sharp with disinfectant. I take a slug of rum and return to my mantra.
John Roebling had a calling. Unfortunately for him, after the buildup, design, preparation, and politicking for the construction of the Brooklyn Bridge, the hapless bastard promptly dropped dead. His son, Washington, brought the bridge to completion, but not without picking up a case of the bends and almost dying in the process. Neither man ever wavered from a life of dedication, direction, and diligence.
A lot of good it did either of them.
I remove my battered leather shoes, the toes stained gray with salt from the slushy city sidewalks, and knead my left foot through my sweaty dress sock. Hundreds of pairs of headlights move in a stream back and forth across the bridge.
Yesterday during a meeting in this same conference room, a neckless, pockmarked banker pointed out that the name the bends was, in fact, coined during the construction of the Brooklyn Bridge. Hundreds of laborers toiled on the footing of the bridge, eighty feet below the surface of the river. They worked in nine-foot-high wooden boxes known as caissons, which were pumped full of compressed air and lowered to the depths with the men inside. After resurfacing, scores of workers were inflicted with a mysterious illness. Crippling joint pain. Mental deterioration. Paralysis. And for a few,agonizing death. The name the bends was taken from the debilitated posture of the sufferers.”

Thomas Kohnstamm (Seattle, 24 november 1975)

24-11-2008 om 20:29 geschreven door Romenu  

De Engels-Ierse schrijver Laurence Sterne werd geboren op 24 november 1713 in Clonmel, Tipperary, Ierland. Zie ook mijn blog van 24 november 2006.

Uit: The Life and Opinions of Tristram Shandy, Gentleman

„I wish either my father or my mother, or indeed both of them, as they were in duty both equally bound to it, had minded what they were about when they begot me; had they duly consider'd how much depended upon what they were then doing;-that not only the production of a rational Being was concern'd in it, but that possibly the happy formation and temperature of his body, perhaps his genius and the very cast of his mind;-and, for aught they knew to the contrary, even the fortunes of his whole house might take their turn from the humours and dispositions which were then uppermost:--Had they duly weighed and considered all this, and proceeded accordingly,--I am verily persuaded I should have made a quite different figure in the world, from that, in which the reader is likely to see me.-Believe me, good folks, this is not so inconsiderable a thing as many of you may think it;-you have all, I dare say, heard of the animal spirits, as how they are transfused from father to son, &c, &c.-and a great deal to that purpose:-Well, you may take my word, that nine parts in ten of a man's sense or his nonsense, his successes and miscarriages in this world depend upon their motions and activity, and the different tracks and trains you put them into; so that when they are once set a-going, whether right or wrong, 'tis not a halfpenny matter,--away they go cluttering like hey-go-mad; and by treading the same steps over and over again, they presently make a road of it, as plain and as smooth as a garden-walk, which, when they are once used to, the Devil himself sometimes shall not be able to drive them off it.“

Laurence Sterne (24 november 1713 – 18 maart 1768)

De Nederlandse schrijfster Cissy van Marxveldt werd geboren in Oranjewoud op 24 november 1889. Zie ook mijn blog van 24 november 2006.

Uit: Zomerzotheid

„In de salon zaten de anderen. Hetty beeldig in een zeegroene jurk, was bij de theetafel bezig. "Ga zitten!" zei Gerrit Jan. Reep schoof de stoelen aan. Pit keek eens om zich heen."Wat een gekke stemming is er," dacht ze." Zou dat allemaal komen omdat het de laatste avond is?"
Toen klonken er stemmen in de hal. Besliste stappen. Ze keken allemaal naar de deur. De deur ging open. En op de drempel stond een jongeman, gebruind, keurig in evening-dress.
"Lúcas!" riep Pit. Ze sprong overeind. Ze ging weer zitten.
"Wat is dat voor een mop?" vroeg Ella hoog.
"Mag ik me even bekend maken," zei de jongeman langzaam. "Ik ben Robbert Johannes Padt van Heijendaal."
"Ròbbert!" Ella keek naar Gerrit Jan. "Wat is dat voor een krankzinnigheid?"
"Nee," zei Gerrit Jan. Hij nam zijn bril af, knipperde onnozel. "Nee, het is geen krankzinnigheid. Hij is Robbert Padt van Heijendaal."
"En jij dan? En jij dan?"
"Hij is óók nog een heel behoorlijk mens," zei Jef rustig. "Al heet hij maar Gerrit Jan Loots. Hij is een vriend van Robbert. Ons aller vriend trouwens."
Dot was de enige die grijnsde. Dot had de zaak onmiddellijk door! Maar Pit klemde haar avondtasje in haar handen. Ze zag bleek. Ella stond op. "Ik begrijp er niets van," zei ze. "Niets. Niets. En waarom gaf u zich dan voor Lucas uit?"

Cissy van Marxveldt (24 november 1889 – 31 oktober 1948)

De Indiase schrijfster Arundhati Roy werd geboren op 24 november 1961 in Shillong. Zie ook mijn blog van 24 november 2006.

Uit:The Briefing

„My greetings. I’m sorry I’m not here with you today but perhaps it’s just as well. In times such as these, it’s best not to reveal ourselves completely, not even to each other.

If you step over the line and into the circle, you may be able to hear better. Mind the chalk on your shoes.

I know many of you have travelled great distances to be here. Have you seen all there is to see? The pillbox batteries, the ovens, the ammunition depots with cavity floors? Did you visit the workers’ mass grave? Have you studied the plans carefully? Would you say it’s beautiful, this fort? They say it sits astride the mountains like a defiant lion.“

Arundhati Roy (

De Duitse schrijver Gerhard Bengsch werd geboren op 24 november 1928 in Berlijn. Vanaf 1954 was hij lid van de schrijversbond van de DDR. Hij begon zijnn loopbaan na WO II als journalist en redacteur bij een Berlijnse krant. Begin jaren vijftig begon hij met het schrijven van verhalen en publiceerde hij de roman Institut Bodelsang unter Mordverdacht. De Bulgaarse regisseur Slatan Dudow die nauw samenwerkte met Bertolt Brecht und Hanns Eisler nodigde hem uit mee te schrijven aan het draaiboek voor de film Frauenschicksale. Dat was het begin van zijn carriere als draaiboekschrijver. In de laatste jaren van zijn leven richtte Bengsch zich weer meer op de literatuur. In 1997 verscheen de satire Herr Minister läßt grüßen, in 2003 Der Colonel von Cattenberg en in 2004 zijn laatste boek Unterlassene Hilfeleistung - Zwei Kriminalfälle.

Uit: Unterlassene Hilfeleistung

„Als wieder Ruhe herrschte, sagte Woyko, und er bleckte uns dabei mit seinen schneeweißen Porzellankronen an: "Wir waren in Karmütz auf dem Gemeindeamt. Ihr Pachtvertrag endet nächstes Jahr. Dann müssen Sie raus, es sei denn, daß Sie von Ihrem Vorkaufsrecht Gebrauch machen. Das würde jedoch nach Paragraph 510 BGB bedeuten, daß Sie den Kaufpreis, den ein anderer Käufer bietet, binnen zwei Monaten auf den Tisch legen müßten. Sonst wäre der Zug weg."

Mir versagte fast die Stimme. "Haben Sie denn schon einen Käufer? Woher so schnell?"

"Uns ist auf dem Gemeindeamt ein Makler empfohlen worden, der uns auf Anhieb gleich mehrere Interessenten offerieren konnte."

"Handelt es sich zufällig um den Bruder des Bürgermeisters?" warf Annabella ein.

"Das ist in diesem Zusammenhang doch völlig uninteressant!" schrie Frau Hiltrud plötzlich in einer Stimmlage, die einen unmittelbar bevorstehenden hysterischen Anfall befürchten ließ.

Woyko verbat sich mit bestimmter Geste ihre weitere Einmischung. Er habe einen ernsthaften Käufer schon so gut wie sicher, wiederholte er, und der Preis sei bereits klar. "Neunhundertfünfundachtzigtausend!"

Gerhard Bengsch (24 november 1928 – 11 maart 2004)

De Duitse dichter, schrijver, bibliothecaris en archibaris Ludwig Bechstein werd geboren op 24 november 1801 in Weimar. Bechsteins patriotische gedichten en zijn historische verhalen zijn nauwelijks nog bekend. Hij is vooral bekend gebleven door zijn verzameling sprookjes, Bechsteins Märchen. Ook zijn Deutsches Sagenbuch (1853) wordt nog steeds als naslagwerk over Duitse sagen gebruikt. Geliefd zijn tevens nog steeds zijn publicaties over Thüringen.

Uit: Das Märchen von den sieben Schwaben

„Es waren einmal sieben Schwaben, die wollten große Helden sein und auf Abenteuer wandern durch die ganze Welt. Damit sie aber eine gute Bewaffnung hätten, zogen sie zunächst in die weltberühmte Stadt Augsburg und gingen sogleich zu dem geschicktesten Meister allda, um sich mit Wehr und Waffen zu versehen. Denn sie hatten nichts Geringeres im Sinne, als das gewaltige Ungetüm zu erlegen, das zur selben Zeit in der Gegend des Bodensees gar übel hausete. Der Meister staunte schier, als er die sieben sah, öffnete aber flugs seine Waffenkammer, die für die wackeren Gesellen eine treffliche Auswahl bot. »Bygott!« rief der Allgäuer, »send des au Spieß? So oaner wär mer grad reacht zume Zahnstihrer. For mi ischt e Spieß von siebe Mannslengen noh net lang genueg. « Drob schaute ihn der Meister wiederum an mit einem Blick, der den Allgäuer beinahe verdroß. Denn dieser lugte zurück mit grimmigen Augen, und bei einem Haar hätt's was gegeben, wenn der Blitzschwab nicht just zur rechten Zeit sich ins Mittel gelegt

Ludwig Bechstein (24 november 1801 – 14 mei 1860)

De Italiaanse schrijver Carlo Collodi werd als Carlo Lorenzi op 24 november 1826 in Florence geboren. Zie ook mijn blog van 24 november 2006.

24-11-2008 om 20:26 geschreven door Romenu  

De Duits-Roemeense dichter Paul Celan werd onder de naam Paul Antschel op 23 november 1920 geboren in Czernowitz, toentertijd de hoofdstad van de Roemeense Boekovina, nu behorend bij de Oekraïne. Zie ook mijn blog van 23 november 2006 en mijn blog van 29 maart 2006  en ook mijn blog van 23 november 2007. 

Auch heute abend

Voller,

da Schnee auch auf dieses

sommerdurchschwommene Meer fiel,

blüht das Eis in den Körben,

die du zur Stadt trägst.

Sand

heischst du dafür,

denn die letzte

Rose daheim

will auch heute abend gespeist sein

aus rieselnder Stunde.

ER ZAL iets zijn, later,

dat vult zich met jou

en stijgt op

naar een mond.

Uit de stukgeslagen

waan

sta ik op

en kijk naar mijn hand,

hoe die de ene

enige

kring trekt.

Vertaald door Frans Roumen

Paul Celan (23 november 1920 – 20 april 1970)

De Amerikaanse dichteres en schrijfster Jennifer Michael Hecht werd geboren op 23 november 1965 in New York. Zie ook mijn blog van 23 november 2006.

My Guy    

Oh little fishy. You, you brought the bottle

green tint to the world, the blue bauble glint.

Young and in love. This is a legacy that

has it on mud and lumber, oh yes,

that breathes through its blue glass bones.

Easy fella. In a flatbed Ford, a coaster

on rollers, a cloudy August afternoon.

They are out on errands and everything

is quiet. I must chase the golden fish away

to rhapsodize about him, little fish. 

The guy has my eyes. Keen canoodling,

Zen commanding. Ken kaput. Fair of cheek,

huge of foot. Can not yet be tickled.

Zoo Review

To begin is to let things out of control.

The park’s caged condor stumbles to the fore.

The mind can not be told what it does not know.

Let us begin by calling a massive bird a soul;

each wing wide as the height of a man or more.

To begin is to help things out of control

with a clasp of fence in beak and a forceful fold

of what was given, then out the rifted door.

The mind must graze what it can not hold.

If the population of the park took up a goal

of leaving, it wouldn’t stop to wonder where to go.

To begin is to chase thoughts out of control.

Likewise, as love and birth have come to show,

much can not be seen before we are ashore

where minds find what, at sea, they did not know.

The bird adjusts its shoulder-feathers like a stole,

a bristling cape, a heft of flight, a height left low.

To begin is to let things out of control.

The mind can not be told what it does not know.

Jennifer Michael Hecht (New York, 23 november 1965)

De Duitse dichter, schrijver en essayist Marcel Beyer werd op 23 november 1965 in Tailfingen / Württemberg geboren. Zie ook mijn blog van 23 november 2006.

Uit: Kaltenburg

“Ludwig Kaltenburg wartet bis zu seinem Tod im Februar 1989 auf die Rückkehr der Dohlen. Besuchern gegenüber äußert er sich noch in seinem letzten Winter zuversichtlich, eines Tages werde ein Paar dieser von ihm geliebten, von ihm bewunderten weißäugigen Krähenvögel den Kamin im Arbeitszimmer als Nistplatz wählen und mit seiner Brut eine neue Dohlenkolonie ins Leben rufen. »Ich weiß, sie werden erst in einigen Monaten mit dem Nestbau beginnen«, erklärt er Weggefährten, Schülern oder Journalisten, die von Wien eine knappe Autostunde durch die niederösterreichische Schneelandschaft gefahren sind. Ihm stehe die Zukunft vor Augen. In eine Wolldecke gehüllt, sitzt der große Zoologe Ludwig Kaltenburg am Fenster, das Karomuster und das volle weiße Haar, er hört nur noch sehr schlecht, seine Geistesgegenwart aber hat nicht gelitten.

»Die Vögel fliehen den Rauch«, sagt er, darum halte er es nicht für ratsam, den Ofen in dem kleinen Anbau vom frühen Morgen bis in die Abendstunden brennen zu lassen. Der späte Kaltenburg wird von mehreren elektrischen Heizöfchen eingerahmt. Er ist gelöster Stimmung. »Die jungen Dohlen werden ohne mich zurechtkommen müssen, dessen bin ich mir durchaus bewußt.«

Ehe die Gäste höflich protestieren können, der hochverehrte Herr Professor werde sie am Ende alle überleben, schildert Kaltenburg den Abstieg einer sogenannten Kamindohle zu ihrem in völliger Dunkelheit liegenden Nest. Der Vogel springt nach einigem Zögern und Herumlaufen mit dem Schnabel voran in den Eingang der künstlichen Höhle, vollführt eine Drehung, findet mit abgespreizten Flügeln am rauhen Kamingemäuer Halt, streckt die Beine aus und stützt sich mit den Krallen ab. Dann geht es vorsichtig, man könnte sagen: Schritt für Schritt, hinunter in die Tiefe, zwei Meter oder mehr. Das laute Poltern, Rasseln, Schleifen. Momentaufnahmen dieser viele Male am Tag wiederholten Prozedur vermitteln den Eindruck, die Dohle stürze hilflos aus großer Höhe herab, aber das Gegenteil ist der Fall, jede Bewegung zeugt von überlegtem Vorgehen und äußerster Geschicklichkeit ».

Marcel Beyer (Tailfingen, 23 november 1965)

De Turkse schrijver Sait Faik Abasıyanık werd geboren op 23 november 1906 in Adapazarı. Toen Griekse troepen de stad innamen vluchtte zijn familie naar Bolu en na de oorlog trok zij naar Istanbul, waar Sait Faik het gymnasium bezocht. Dit maakte hij af in Bursa. Hij studeerde vervolgens tot 1930 literatuurwetenschappen in Istanbul. In de jaren 1931 – 1935 verbleef hij in Frankrijk, waar hij in Grenoble nog twee  jaar literatuur studeerde. Hij werd door zijn vader teruggeroepen naar Turkije om een beroep te gaan uitoefenen, werkte als leraar, handelaar en tenslotte als correspondent bij het gerechtshof. Sait Faik schreef twee romans en talrijke korte verhalen. Hij was het die het moderne korte verhaal in Turkije introduceerde. Zijn verhalen gaan over het stadse leven van vissers, kroeglopers, matrozen, scheepspassagiers, straatvergers, postbodes, Armeniërs, joden en straatmuzikanten. Istanbul  of de eilanden in de regio zijn de plaatsen waar het zich allemaal afspeelt.

Uit: Simit with Tea (Vertaald door Hatice Orun Ozturk)

“I would’ve liked to add “aged cheese” to this heading but it is better that I don’t because next to the companionship of simit and tea, it fades away to the background. We do have days when we have both simit and tea but the three of them?...Maybe I should’ve separated tea from simit too. Only simit, that delicious man made fruit of the morning should have been my topic. But what can you do? I couldn’t bear to leave out the tea. Although tea is secondary to simit, their companionship nevertheless is a genuine one. No breakfast can take the place of simit with tea! If a person eats a breakfast of butter, preserves, honey and even grapefruit but doesn’t leave his house in a car, one should get upset with him. After a breakfast like that, you must hop into a car without getting your shoes wet. Sitting in your fancy office chair without any mud on your shoes you must start a phone call:

-“Just like I said last night. Not a dime less.” You must hang up the phone and start

another call:

- “How is the stock market? Did you say 76.20 ? Don’t sell, wait. I am telling you to wait. Obviously I know something. I won’t sell for 77 either. Not a dime less than 80. OK I am waiting. If I don’t hear from you by noon, I may change my mind. Mark my words….” You must say.

However, after drinking tea with simit, we can walk on the muddy streets and with sesame seeds still between our teeth, we can run from place to place. It rains as we run, sweat drips down our foreheads. With sesame seeds between our teeth, we can still smell the morning tea. When will the day end? When will we finish the pile of paper in front of us and lay down in our beds and get some rest? See, it is morning again! Acem Hasan Efendi must have brewed the tea. Where is this dimwitted simit seller? He comes and sells us the simit from yesterday, or he doesn’t come and the tea loses its taste.”

Sait Faik Abasıyanık (23 november 1906 – 11 mei 1954)

23-11-2008 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse schrijver, vertaler, schilder, illustrator Guy Mattison Davenport werd geboren op 23 november 1927 in Anderson, South Carolina. Van 1948 tot 1950 was hij een “Rhodes Scholar”aan het Merton College in Oxford, waar hij Oude Engelse literatuur studeerde bij J. R. R. Tolkien. Hij schreef er Oxford’s eertse scriptie over James Joyce. Na zijn terugkeer in de VS diende hij twee jaar in het leger, doceerde twee jaar aan de Washington University in St. Louis tot 1955, toen hij een studie in Harvard begon. Zijn dissertatie schreef hij over de dichter Ezra Pound, die hij ook persdoonlijk kende. Het werk verscheen onder de titel Cities on Hills in 1983. Tot 1990 doceerde Davenport aan de universiteit van Kentucky. Een MacArthur Fellowship stelde hem in staat vroegtijdig met pensien te gaan. Davenport debuteerde met fictief werk in 1970 toen “The Aeroplanes at Brescia" verscheen, gebaseerd op een bezoek van Franz Kafka aan een vliegshow in september 1909. Naast fictie schreef hij meer dan vierhonderd essays, artikele, introducties, recensies, twee boeken over kunst en een handvol gedichten.

Uit: Tatlin (six stories)

“Dat gaat te ver, they heard Erika say.

The dull iron mountains beyond which stretch the lava fields of the Palus Somnii and the mercurial black hills and dismal quarries of the Mare tranquilllitatis take the dawn of the moon’s sixth day on their garnet peaks, then as a feathery limelight on the spines of their gullies, and hold in their piedmont rubble a coral of lightning.

A hand on a sandy thigh, drone of the sea, unending kiss. Ook aan de langste zomerdag komt een einde.

Across the white bones of the rim of Atlas, silent from the storms of fiery rock at the moon’s birth to the holocaust of time, steel light as if flashed from tungsten strikes next the mountain, dolomite and terrible, in the crater’s desolate midst, and next, above black valleys of shadow, the sooty promontories of Hercules, and spreads on to the dead stone rings of Aristotle and Eudoxus.”

Guy Davenport (23 november 1927 – 4 januari 2005)

De Schotse schrijver en historicus Nigel Tranter werd geboren op 23 november 1909 in Glasgow en volgde een opleiding aan George Heriot's School in Edinburgh. Hij had een opleing als boehouder en werkte bij een verzekeringsbedrijf. Vanaf zijn jeugd had hij grote belangstelling voor kastelen. In 1935 verscheen zijn eerste boek over dit onderwerp. Tussen 1962 en 1971 verscheen in vijf delen The Fortified House in Scotland. Tijdens het schrijven van deze werken realiseerde Tranter zich dat er veel gebeurtenissen en personen in de Schotse geschiedenis waren die stof zouden kunnen zijn voor romans. The Queen's Grace (1953) was zijn eerste roman over een historisch onderwerp. De MacGregor Trilogy (1957-1962) en de Master of Gray Trilogy (1961-1965) volgden. Tranter werd van toen af beschouwd als een schrijver van serieuze historische fictie.

Uit: The Bruce Trilogy

“His information that Comyn would he in town today was quickly confirmed. He learned that his enemy, who was much involved in this bout of litigation, had installed himself at the small monastery of the Franciscan or Grey Friars, founded by the Lady Devorgilla, Balliol's mother, in the Castle Wynd, conveniently close to the castle itself. Here Bruce sought him-to learn that his quarry was at present attending the court nearby, but would be back. Bruce declared grimly that he would wait.

He had with him his brothers Nigel and Thomas, and his new brother-in- law Sir Christopher Seton, whom Christian of Mar had recently married. As Bruce anticipated, the news that he was back in Scotland and in fact here in Dumfries, very speedily was conveyed to Comyn in the castle, who promptly found his business there insufficiently vital to detain him from coming to verify the matter.

With a party of relatives and supporters he arrived at the monastery, and even though warned, the sight of Bruce sitting waiting for him before the fire of the refectory undoubtedly perturbed him. He stared.

"I had not looked to see you, my lord. Back. Here in Scotland," he jerked. "So soon." "No? I warrant you did not! But I am here. Safe and in order." Bruce's voice may have sounded steady enough, but only iron control hid the quivering tension that had been part of the man since the fact of Comyn's treachery had struck him four days before.

"You come from London? From Edward?" "From Edward, yes. That surprises you?"

"Only that you are not long gone. To return so soon. Comyn shrugged. "You saw the King? Spoke with him?"

"I did."

The other obviously was nonplussed. "He treated you kindly?"

"Not kindly, no. Edward is seldom kind to Scots."

"Did he speak ... of me?"

"What he said is for your privy ear, my lord."

"Ah, yes. To be sure." Comyn looked around him at all the interested throng of his own supporters and Bruce's, filling the small refectory. He beckoned to the Prior, who fussed about, in a flutter with all this splendid company. "Where may I speak alone with my lord of Carrick?" he demanded.”

Nigel Tranter (23 november 1909 – 9 januari 2000)

De Bengaals-Indische schrijver Nirad C. Chaudhuri werd geboren op 23 november 1897 in Kishoreganj. Hij studeerde met lof af aan de universiteit van Calcutta (nu Kolkata) en begon een loopbaan als klerk in het Indische leger. In dezelfde tijd begon hij artikelen te schrijven voor populaire tijdschriften. Hij richtte er ook zelf twee op, maar die waren geen lang leven beschoren. In 1938 werd hij secretaris van de politicus Sarat Chandra Bose. Daardoor kwam hij in contact met beroemdheden als Mahatma Gandhi en Jawaharlal Nehru. Zijn meesterwerken, The Autobiography of an Unknown Indian uit 1951 en The Continent of Circe uit 1965 maakten hem tot een van de grote Indisch-Engelse schrijvers.

Uit: Three Horsemen Of The New Apocalypse

“Another natural inclination of Nehru's, which was created by his entire upbringing and education by an English tutor at home, and at Harrow and Cambridge later, was that he would not employ anybody who was not educated abroad, especially at Cambridge or Oxford. As all Indians so educated were, as a class, pure opportunists who only pursued self-interest, he got a whole cohort of them round himself.

His political colleagues he was compelled to accept as the unavoidable company imposed on him by the new universal franchise. But he would not accept them as fellow-workers. He got together those who were educated abroad. This made him select as his highest adviser on foreign policy Sir Girija Shanker Bajpai, a member of the Indian Civil Service, who under the British had carried on active propaganda against the Congress in the United States. But at least he was a decent and refined opportunist. Most of the others whom he selected for important jobs were maldodorus like skunks. Thus India under the Nehru government was like castles in Spain resting on kitchens, if not sewers.

I assumed that this unnatural government could not last in India and the power of the Anglicised Indian would disappear with Nehru's death, which in any case could not be far distant. At that time I was asked by a very important journal in India to write an article on the question: 'After Nehru, What?' was the crucial question and not 'Who'. My assumption did not prove to be correct. The dictatorship of the Nehru dynasty continued with short interruptions, which were like the 'accidentals' in a musical composition. The normal key was quickly restored.”

Nirad C. Chaudhuri (23 november 1897 – 1 augustus 1999)

De Duitse schrijfster Marieluise Fleißer werd geboren op 23 november 1901 in Ingolstadt. Vanaf 1919 studeerde zij in München Duits en theaterwetenschappen. Daarna leefde zij als zelfstandig schrijfster in Berlijn. In 1935 kreeg zij een schrijfvervod en keerde naar Ingolstadt terug. Na 1945 begon zij weer met schrijven. In 1929 werd haar stuk Pioniere in Ingolstadt voor het eerst opgevoerd, onder de regie van Bertolt Brecht. Het werd een schandaal, doordat Brecht het stuk geradicaliseerd had. Op het toneel werd een ontmaagding in getoond. Fleißer werd persona non grata in haar eigen stad. Vanaf 1950 ontving zij enkele literaire prijzen, waaronder de Bayerische Poetentaler. Eind jaren zestig werd zij herontdekt, om te beginnen door Rainer Werner Fassbinder. Sinds 1981 bestaat er een Marieluise-Fleißer-Preis, verleend door de stad Ingolstadt.

Uit: Marieluise Fleißer. Leben im Spagat.(Samengesteld door Elfi Hartenstein)

"Ich schaue mein Stück an, ich schaue Ihren Protest an – ich kann mir nicht helfen, Herr Oberbürgermeister, ich bringe die beiden Dinge nicht unter einen Hut. Faktisch habe ich doch eine Riesenreklame für meine Vaterstadt gemacht, und ich habe sie gerne gemacht, da ich eine begeisterte Ingolstädterin bin. Sie sind mir da wirklich etwas in den Rücken gefallen. (...)

Aus Ingolstadt schrieb man mir sogar, daß man mich dort totschlagen würde. Seid doch nicht gleich so derb, liebe Leute. Da hätte ich ja, wenn es nach euch ginge, in meinem Stück ganz anders derb sein müssen, um den volkstümlichen Ton zu treffen, mir macht das Kummer. Es ist nicht fein, wenn man ein Mädchen totschlägt. Es ist auch dann noch nicht fein, wenn dies Mädchen zufällig in Berlin aufgeführt wird. Die Mädchen genießen heute größere Freiheit. Wir leben nicht mehr im Zeitalter der Hexenprozesse. ...."

Offener Brief an den Oberbürgermeister von Ingolstadt, Berliner Tageblatt, 17 April 1929"

Marieluise Fleißer (23 november 1901 – 2 februari 1974)

23-11-2008 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Franse schrijver André Gide werd geboren op 22 november 1869 in Parijs. Zie ook mijn blog van 22 november 2006 en ook mijn blog van 22 november 2007.

Uit: Corydon

„« Comprenez-moi : l’homosexualité, tout comme l’hétérosexualité, comporte tous les degrés, toutes les nuances : du platonisme à la salacité, de l’abnégation au sadisme, de la santé joyeuse à la morosité, de la simple expansion à tous les raffinements du vice. L’inversion n’en est qu’une annexe. De plus tous les intermédiaires existent entre l’exclusive homosexualité et l’hétérosexualité exclusive. Mais, d’ordinaire, il s’agit bonnement d’opposer à l’amour normal un amour réputé contre nature - et, pour la commodité, on met toute la joie, toute la passion noble ou tragique, toute la beauté du geste et de l’esprit d’un côté ; de l’autre, je ne sais quel rebut fangeux de l’amour... »

(...)

 « Ne vous êtes-vous pas avisé qu’elles agissent aussi bien dans l’autre sens ? Souvenez-vous du mot profond de La Rochefoucauld : Il y a des gens qui n’auraient jamais été amoureux s’ils n’avaient jamais entendu parler de l’amour. - Songez que, dans notre société, dans nos moeurs, tout prédestine un sexe à l’autre ; tout enseigne l’hétérosexualité, tout y invite, tout y provoque, théâtre, livre, journal, exemple affiché des aînés, parade des salons, de la rue. Si l’on ne devient pas amoureux avec tout ça, c’est qu’on a été mal élevé, s’écrit plaisamment Dumas fils dans la préface de la Question d’Argent.

Quoi ! si l’adolescent cède enfin à tant de complicité ambiante, vous ne voulez pas supposer que le conseil ait pu guider son choix, la pression incliner, dans le sens prescrit, son désir !

Mais si, malgré conseils, invitations, provocations de toutes sortes, c’est le penchant homosexuel qu’il manifeste, aussitôt vous incriminez telle lecture, telle influence ; (et vous raisonnez de même pour un pays entier, pour un peuple) ; c’est un goût acquis, affirmez-vous ; on le lui a appris, c’est sûr ; vous n’admettez pas qu’il ait pu l’inventer tout seul. »

André Gide (22 november 1869 – 19 februari 1951)

De Engelse schrijfster George Eliot werd geboren op 22 november 1819 in Nuneaton in Warwickshire.

Zie ook mijn blog van 22 november 2006.

Uit: Middlemarch

“WHO that cares much to know the history of man, and how the mysterious mixture behaves under the varying experiments of Time, has not dwelt, at least briefly, on the life of Saint Theresa,' has not smiled with some gentleness at the thought of the little girl walking forth one morning hand - in - hand with her still smaller brother, to go and seek martyrdom in the country of the Moors? Out they toddled from rugged Avila, wide - eyed and helpless - looking as two fawns, but with human hearts, already beating to a national idea; until domestic reality met them in the shape of uncles, and turned them back from their great resolve. That child - pilgrimage was a fit beginning. Theresa's passionate, ideal nature demanded an epic life: what were many - volumed romances of chivalry and the social conquests of a brilliant girl to her. Her flame quickly burned up that light fuel; and, fed from within, soared after some illimitable satisfaction, some object which would never justify weariness, which would reconcile self - despair with the rapturous consciousness of life beyond self. She found her epos in the reform of a religious order.

That Spanish woman who lived three hundred years ago was certainly not the last of her kind. Many Theresas have been born who found for themselves no epic life wherein there was a constant unfolding of far - resonant action; perhaps only a life of mistakes, the offspring of a certain spiritual grandeur ill - matched with the meanness of opportunity; perhaps a tragic failure which found no sacred poet and sank unwept into oblivion. With dim lights and tangled circumstance they tried to shape their thought and deed in noble agreement; but after all, to common eyes their struggles seemed mere inconsistency and formlessness; for these later - born Theresas were helped by no coherent social faith and order which could perform the function of knowledge for the ardently willing soul. Their ardour alternated between a vague ideal and the common yearning of womanhood; so that the one was disapproved as extravagance, and the other condemned as a lapse.”

George Eliot (22 november 1819 – 22 december 1880)

De Russische schrijver Viktor Pelevin werd geboren op 22 november 1962 in Moskou. Zie ook mijn blog van 22 november 2006.

Uit: Buddha's Little Finger (Vertaald door Andrew Bromfield)

„Tverskoi Boulevard was exactly as it had been when I last saw it, two years before. Once again it was February, with snowdrifts everywhere and that peculiar gloom which somehow manages to infiltrate the very daylight. The same old women were perched motionless on the benches; above them, beyond the black latticework of the branches, there was the same grey sky, like an old, worn mattress drooping down towards the earth under the weight of a sleeping God.

Some things, however, were different. This winter the avenues were scoured by a blizzard straight off the steppes, and I should not have been in the least surprised to have come face to face with a pair of wolves during the course of my walk. The bronze Pushkin seemed a little sadder than usual - no doubt because his breast was covered with a red apron bearing the inscription: 'Long Live the First Anniversary of the Revolution'. I felt not the slightest inclination for ironical comment on the fact that the cheers were intended for an event which could not by definition last longer than a single day - just recently I had been afforded more than ample opportunity to glimpse the demonic face concealed behind such lapidary absurdities inscribed on red.

It was beginning to get dark, but I could still make out Strastnoi Monastery through the snowy haze. On the square in front of it were two open trucks, their tall side walls tightly strung with bright scarlet material; there was a crowd jostling around them and the orator's voice carried to where I stood. I could scarcely make out anything of what he said, but the general meaning was clear enough from his intonation and the machine-gun rattle of the 'r' in the words 'proletariat' and 'terror'. Two drunken soldiers walked past me, the bayonets on their rifles swaying behind their shoulders. They were hurrying towards the square, but one of them fixed his brazen gaze on me, slowed his pace and opened his mouth as though about to say something; fortunately - for him and for me - his companion tugged him by the sleeve and they walked on.“

Viktor Pelevin (Moskou, 22 november 1962)

De Brits-Indische schrijverstweeling Suresh and Jyoti Guptara werd geboren op 22 november 1988 in Frimley, Hants in het zuidoosten van Engeland. Op zeven-jarige leeftijd verhuisden zij naar Zwitserland. Het eerste ontwerp van “Conspiracy of Calaspia”, deel 1 van de geplande Insanity Saga. voltooiden zij toen zij elf waren. Na vele herschrijvingen en correcties werd het boek in 2005 uitgegeven. Jyoti ging op zijn vijftiende al van school af om fulltime schrijver te worden. Zijn broer Suresh voltooide eerst wel de opleiding wel aan Bradfield College, alvorens zich bij hem te voegen.

Uit: Conspiracy of Calaspia

„Spray from the waterfall moistened his suntanned skin.  Sand skipped through the air, the granules sticking uncomfortably where the water had dampened him.  This rare gust of wind ruffled the Dwarf’s mane of hair and sent the golden curls dancing around his massive shoulders.

There it was again – the bellow of Nurgor war-cries.  Galar leaned further on the head of his axe, surveying the lay of the land with a myopic squint. 

‘Jevel,’ the Dwarf cursed under his breath.  He had forgotten his spectacles, yet again.  His axe, on the other hand, he didn’t even need to think about, strapped as it was to his back – unless it was in his chunky hands, like it was now. 

Galar jumped to run and stopped on one foot, poised between darting back to his hut to retrieve his spectacles, and investigating at once.  If battle were to come, it was always a compromise between looking fierce and seeing clearly.  The decision was made in an instant as the momentum of his charge conquered considerable inertia.  Then Galar was flying down the mountainside, bare feet flinging up sand like a camel.  Short, quick strides carried the warrior through the desolate terrain that was a blur to either side of him. 

Were they trees or Nurgor?  Galar had lived here for years, and yet it was impossible to judge between vegetation and monsters without his glasses.  The land had a mind of its own.  And it liked to change its mind frequently.  The Dwarf ignored the hazy blobs and kept his course, figuring that if they had been Nurgor, they would either be rushing him or fleeing by now.

The glaring sun suddenly faded for a moment, throwing the mountain range around him into gloom.  Galar had just mounted the top of a hill, and it was at this moment that he found what he was looking for.  No Nurgor were in sight, but their prey was.  Out of breath by now, and cursing for the hundredth time the climate of the land he had made his home, Galar hurried to the stranger’s side.

‘Friend!’ he called.  ‘S’alright, yer safe!’

As he approached, the figure became, in Galar’s sight, with ever more certainty, a man.

Was he dead? „

Suresh en Jyoti Guptara (Frimley, 22 november 1988)

22-11-2008 om 21:56 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse schrijver William Kotzwinkle werd geboren op 22 november 1943 in Scranton, Pennsylvania. Hij werd vooral bekend als schrijver van het boek bij de film “E.T.” en het vervolg erop dat op de thuisplaneet van de hoofdfiguur speelt. Kotzwinkle bezocht het Rider College en de Pennsylvania State University. Na verschillende banen begon hij met schrijven in 1958. Hij is getrouwd met de schrijfster Elizabeth Gundy.

Uit: Ein Bär will nach oben

„Der Bär saß da, umgeben von gestapelten Exemplaren seines Buches, die die Buchhandlung in Philadelphia heute zu verkaufen hoffte. Die Bücherfreunde waren zufrieden, daß er sich die Zeit nahm, seinen Namen deutlich zu schreiben und nicht flott und herablassend einen unleserlichen

Kringel hinwarf, wie ihn manche Schriftsteller auf der Titelseite ihrer Bücher hinterlassen. "Würden Sie dieses vielleicht Bob widmen ?" bat die Frau, die vor ihm stand.

"Wie schreibt man das ?" wollte der Bär wissen.

"Wie schreibt man was ?"

"Bob"

"Oh, ganz normal", lachte die Frau und sah dann, dass Jam, den Stift in Bereitschaft, wartete. "B-O-B", sagte sie leicht verwirrt.

Der Bär sprach die Buchstaben lautlos vor sich hin und schrieb B-O-B; mit seinem eigenen Namen, J-A-M, machte er es genauso. Seine Pressebetreuerin in Philadelphia war Adele Nofsacker. Adele neigte zur Hysterie, und als sie sah, wie langsam er schrieb, wusste sie, dass sie diesen Anblick nicht ertragen würde. Deshalb überredete sie ihn, nur noch mit Jam zu unterschreiben; der Bär war einverstanden, denn was Besseres als Jam gab es nicht.

Jetzt ging sie in den vorderen Teil des Ladens, wo der Geschäftsführer strahlte, weil so viele Leute zu Jams Signierstunde gekommen waren. "Er hat alle im Sturm erobert, nicht wahr? Dass er den Vizepräsidenten gerettet hat, war natürlich sehr hilfreich."

Während der Geschäftsführer mit Adele sprach, wurde ein Vorab-Exemplar der New York Times Book Review geliefert. Adele schlug rasch die Bestsellerliste auf. Hal Jams Buch stand auf Platz 1.

Adele trug die Zeitung zu Jams Tisch und breitete sie vor ihm aus. "Sie haben´s geschafft." Der Bär schaute auf die Stelle, auf die Adele zeigte, und dann hoch zu ihr.

"Sie sind die Nummer eins", strahlte sie.

"Ich bin Jam", beharrte der Bär.“

William Kotzwinkle (Scranton 22 november 1943)

De Hongaarse dichter Endre Ady werd geboren op 22 november 1877 in het huidige Adyfalva.

Begrafenis op zee

Aan de Bretonse kust een droom.

Wij liggen slapend wit en dood

in het winters grijze zeegebied.

Er komen sterke boerenjongens

en ernstige meisjes, het haar gebonden.

Er klinkt een vroom en droevig lied.

Gezang en mist. De golven roepen.

Eerbiedig en met tranen, bloemen,

Bergen ze ons in een rode boot.

De ijzige orkaan dreunt wild.

Het water grijpt ons rode schip.

Daar gaan wij slapend, wit en dood.

De Dood in vlees en bloed

Mij zit de Dood in vlees en bloed,

Ik houd van hartstocht die verbleekt is,

Ik houd ervan te kussen wie

Mij alleenlaat.

Ik houd van ziekelijke rozen,

Van vrouwen wier gedroom te laat is,

Van lichte en weemoedige

Najaarsdagen.

Ik houd van ’t griezelig nodigende

Wenken van droevige avonden:

De grote, heilige Dood die zich

Speels aankondigt.

Ik houd van wie hier ver vandaan wil,

Van wie in tranen wakker werden,

En van de ijzige ochtendkou

Op de velden.

Ik houd van wie de moed moe opgeeft,

Van stille tranen, de berusting,

Waarin wijzen, zieken, dichters

Hun toevlucht zien.

Ik houd van wie ontgoocheld raakte,

Van wie gevallen zich bezeerde,

Van wie bedroefd, wanhopig is:

Van de wereld.

Mij zit de Dood in vlees en bloed,

Ik houd van hartstocht die verbleekt is,

Ik houd ervan te kussen wie

Mij alleenlaat.

Vertaald door Kees Bakker

Endre Ady (22 november 1877 – 27 januari 1919)

De Engelse schrijver George Robert Gissing werd geboren op 22 november 1857 in Wakefield, Yorkshire. Gissing was een briljante student, maar nadat hij verliefd was geworden op een prostituee raakte hij aan lager wal en werd uiteindelijk door sympathisanten geholpen om naar de VS te vertrekken. Daar hield hij het hoofd boven water door voor de Chicago Tribune korte verhalen te schrijven. In 1877 keerde hij terug naar Engeland en begon hij romans te schrijven.

In romans als „Workers in the Dawn“ uit 1880 en „The Unclassed“ uit 1884 beschreef hij de catastrophale gevolgen van de sociale verhoudingen in het Victoriaanse Engeland. Zijn boel over het zuiden van Italië „By the Jonian Sea“ behoort tot de klassieke Engelse reisliteratuur.

Uit: Workers In The Dawn

Walk with me, reader, into Whitecross Street. It is Saturday night, the market-night of the poor; also the one evening in the week which the weary toilers of our great city can devote to ease and recreation in the sweet assurance of a morrow unenslaved. Let us see how they spend this "Truce of God;" our opportunities will be of the best in the district we are entering.

As we suddenly turn northwards out of the dim and quiet regions of Barbican, we are at first confused by the glare of lights and the hubbub of cries. Pressing through an ever-moving crowd, we find ourselves in a long and narrow street, forming, from end to end, one busy market. Besides the ordinary shops, amongst which the conspicuous fronts of the butchers' and the grocers' predominate, the street is lined along either pavement with rows of stalls and booths, each illuminated with flaring naphtha-lamps, the flames of which shoot up fiercely at each stronger gust of wind, filling the air around with a sickly odour, and throwing a weird light upon the multitudinous faces. Behind the lights stand men, women and children, each hallooing in every variety of intense key -- from the shrillest conceivable piping to a thunderous roar, which well-nigh deafens one -- the prices and the merits of their wares. The fronts of the houses, as we glance up towards the deep blackness overhead, have a decayed, filthy, often an evil, look; and here and there, on either side, is a low, yawning archway, or a passage some four feet wide, leading presumably to human habitations. Let us press through the throng to the mouth of one of these and look in, as long as the reeking odour will permit us. Straining the eyes into horrible darkness, we behold a blind alley, the unspeakable abominations of which are dimly suggested by a gas-lamp flickering at the further end. Here and there through a window glimmers a reddish light, forcing one to believe that people actually do live here; otherwise the alley is deserted, and the footstep echoes as we tread cautiously up the narrow slum.“ 

George Robert Gissing (22 november 1857 – 28 december 1903)

De Nederlands dichteres en schrijfster Elisabeth Maria Post werd geboren in Utrecht op 22 november 1755. Zie ook mijn blog van 22 november 2006.

Uit: Reinhart, of natuur en godsdienst

„Een stevige Oostenwind, die zedert gisteren blijft aanhouden, doet onzen kapitein besluiten, om zee te kiezen. Alles is op ons schip in eene rustlooze beweeging. Met de zoo aanstonds vertrekkende boot kan ik alleenlijk eene korte, ach! eene laatste groet aan U medegeven. Als gij dezen haastig geschreeven brief leest, ben ik misschien reeds veele mijlen van een strand verwijderd, waar mijn leven begon, dat mijn eerste kindergeschrei hoorde, en dat ik met jongelingstraanen verliet: dan heeft de naam van Vaderland reeds eenen hartbreekenden klank voor mij; en ach dit had hij reeds eenige dagen: de twee weeken die wij in Texel doorbragten, waren mij zeer treurig; hoe veel duizendmalen vloog mijn ziel nog naar mijne achtergelatene vrienden terug, en toch vermogt ik niet tot hen wedertekeeren; het vaderland was mij als een vreemd gewest; ik mogt niet eenmaal op dien dierbaaren grond meer overnachten: mijne oogen staarden zig dikwerf moede op de verwarde verschieten die duin en bosch op eenen verren afstand opleverden; angstig zocht ik het plekjen daar mijne moederstad op verrees: maar de lieve torenspits was, door de afgelegenheid, voor mij onzichtbaar. Weeker geworden door 't gevoel der scheiding, scheen mijn hart al zijne zaligheid in dat plekjen gronds besloten te zien, dat ik gereed stond te verlaten; en toch liever wilde ik dit, dan langer door een hoopeloos gezicht gepijnigd te worden. Menigwerf zag ik uit naar de wolken, of de wind niet van streek veranderde; toen hij eindelijk naar het oosten draaide, klopte mijn hart van gemengde aandoeningen; en nu - nu verlaat ik mijn vaderland geheel, om op eenen anderen hoek des aardbodems een verblijf, meer voor mijn lot berekend, te zoeken. O mogten de rampen, die hier mijne ouders zoo gevoelig troffen niet met mij reizen! bid dit van den Hemel voor mij af, lieve Karel! en dan vaarwel! Het geraas en getier van het scheepsvolk neemt toe; het anker is reeds geligt; men is bezig met de zeilen optehaalen; ik kan niets meer dan u nog eenmaal teder groeten, misschien is het voor eeuwig. Goeden nacht onvergelijkelijke vriend, vriend van mijn hart! troost mijne moeder, geef haar dezen brief. Kusch uwe Charlotte vaarwel voor mij, en - al hoordet gij ook nimmer weêr van mij, vergeet den jongen reiziger, vergeet uwen Reinhart nooit.“

Elisabeth Maria Post (22 november 1755 - 3 juli 1812)

22-11-2008 om 21:55 geschreven door Romenu  

De Amerikaans-Poolse schrijver Isaac Bashevis Singer werd geboren op 21 november 1904 als Isaac Hertz Singer in Radzymin, Polen. Zie ook mijn blog van 21 november 2006 en ook mijn blog van 21 november 2007.

Uit: Old Love

“This summer day began like all the others. Harry prepared his breakfast in the kitchen – Rice Krispies with skimmed milk and Sanka sweetened with saccharin. At about nine-thirty he took the elevator down to get the mail. A day didn’t go by that he didn’t receive a number of checks, but this day brought a bounty. The stocks had fallen, but the companies kept paying the dividends as usual. Harry got money from buildings on which he held mortgages, from rents, bonds, and all kinds of business ventures that he barely remembered. An insurance company paid him an annuity. For years he had been getting a monthly check from Social Security. This morning’s yield came to over eleven thousand dollars. True, he would have to withhold a great part of this for taxes, but it still left him with some five thousand dollars for himself. While he totaled up the figures, he deliberated: Should he go to the office of Merrill Lynch and see what was happening on the Exchange? No, there was no point to it. Even if the stocks rose early in the morning, the day would end in losses. “The market is completely crazy,” he mumbled to himself. He considered it an iron rule that inflation always went along with a bullish market, not with a bearish market. But now both the dollar and the stocks were collapsing. Well, you could never be sure about anything but death.”

Isaac Bashevis Singer (21 november 1904 – 24 juli 1991)

De Amerikaanse schrijfster en literatuurwetenschapster Marilyn French werd geboren op 21 november 1929 in New York. Zie ook mijn blog van 21 november 2007.

Uit: From Eve to Dawn : A History of Women

„It was the lowest point in women's history: a male historian has pointed out that nineteenth-century British women had fewer rights than Babylonian women possessed when Hammurabi's Code was written.1 Moreover, British women were no worse off than women in other Western countries, and perhaps better off than women in Eastern societies.

But the nineteenth century was also the period in which women as a caste for the first time stood up en masse and demanded an end to subjugation. Hard-earned victories gradually won them the right to acquire advanced education, to learn a profession and actually practise it, and to own their personal property. From the perspective of this book, it is the most cheering period in female history, the moment the tide began to turn.

It was just such a period for workers, too (many of whom were now women); they also began to stand up and protest wages that were inadequate to maintain life, as well as inhumane working conditions and hours. Middle-class people, including many women, sided with the workers, arguing also that tiny children should not be working in factories, tied to machines, and that all children should be decently fed, healed, and educated.

But of course, such arguments would not have been necessary if the actual conditions of life were not so hellish. Cities were overcrowded, filthy, and unhealthy; factories were unsanitary and unhygienic, and workers were treated worse than animals. Yet even so, agricultural workers often found factory work preferable to work on the farm, which was brutally hard and demeaning.

To complete the picture of this age of contrasts, it was also a period when socialists (and others) began to envision better ways of living, inventing utopian schemes for living and working in harmony with nature and the machine. Some of these schemes were realized, in towns that still stand (as ruins) in England and the United States. But none of them were successful, largely because men continued to exploit women.“

Marilyn French (New York, 21 november 1929)

De Britse schrijfster Freya North werd geboren op 21 november 1967 in Londen. Zij studeerde kunstgeschiedenis, maar brak die studie 1991 af. Ze besloot een totaal andere richting op te gaan en schrijfster te worden. Ze deed freelance- en uitzendwerk om daarnaast aan haar eerste roman, Sally (1996), te kunnen werken. Aan de publicatie van dit boek gingen echter heel wat afwijzingen vooraf. Ze begon met goede moed aan een tweede roman, Chloe (1997). Ze stuurde een uitgever drie hoofdstukken en een aantal zelfgeschreven recensies, en met succes: ze kreeg een deal voor drie boeken aangeboden, waaronder Sally, Chloe en Polly (1998). Vanaf dat moment kwam haar carriere in een stroomversnelling. De filmrechten van Polly werden meteen verkocht en in de daarop volgende jaren verschenen Cat (1999), Fen (2001), Pip (2003), Love Rules (2005) en Home Truths (2006).

Uit: Pip

„From her doctor’s coat pockets she lays out the tools of her trade and wipes everything with antiseptic cloths. A comedy stethoscope. Five different types of magic wand. Small red foam balls that, with a little surreptitious rubbing between the palms, or a heartfelt ‘abracadabra’ from a child, metamorphose into a selection of miniature animals. A huge pair of plastic scissors. Handfuls of stickers. The squeaking plastic hammer. She takes off her doctor’s coat. It’s a real doctor’s coat, in thick white cotton, but embellished with colourful patterns on the pockets and with her name, ‘Dr Pippity’, emblazoned on the back like some kind of patchwork tattoo. An intricate circuit and a couple of AAA batteries enable her to make the squeaks and dongs. She takes off her luridly striped pinafore, with

the flowers on springs attached to the kangaroo-style pouch, the badges dotted here and there with ‘I am 8’ and ‘smile’ and various cartoon characters. She peels off her tights - she customized this pair so that one leg has multicoloured dots and the other has wriggling lines.

She showed them off that afternoon, very forlornly, to a girl with no hair up on Gainsborough, the cancer ward.

‘I’ve not got no hair no more’, the child had told her. Dr Pippity had sat beside her and stretched her legs out. ‘This leg here,’ she showed the girl, ‘has the multicoloured measles.’ The girl gingerly placed a finger over the spots to check. ‘And this leg here’, Dr Pippity declared, ‘has worms!’

Freya North (Londen, 21 november 1967)

De Nederlandse schrijfster Margriet de Moor werd als Margaretha Maria Antonetta Neefjes op 21 november 1941 in Noordwijk geboren.De Moor bezocht na de ULO het Koninklijk Conservatorium in Den Haag waar ze piano en solozang studeerde. Daarna studeerde zij kunstgeschiedenis en archeologie, gaf pianoles en maakte videofilms voordat ze debuteerde als schrijver. In 1988 debuteerde ze onder de naam Margriet de Moor met Op de rug gezien, een bundel verhalen. De bundel werd zeer goed ontvangen, genomineerd voor de AKO-literatuurprijs en won het Gouden Ezelsoor. De Moors eerste roman, Eerst grijs dan wit dan blauw uit 1991 werd nog luider toegejuicht: het boek kreeg de AKO-literatuurprijs.

Uit: Eerst grijs dan wit dan blauw

“Waarom komt het nooit in haar op mijn agenda door te bladeren, mijn binnenzakken te doorzoeken? Na afloop van een feestje haalt ze mij over een eenzame vriendin met de auto weg te brengen. Hoe moet ik haar het volgende betaald zetten: terwijl ik voor de dame de buitendeur openhoud, zie ik vanuit een ooghoek hoe ze in gebukte houding de ijskast staat in te ruimen, haar nauwe rok kruipt alvast vertrouwelijk omhoog, ze weet maar al te goed dat ik binnen de korste keren terug ben…”

Margriet de Moor (Noordwijk, 21 november 1941)

De Oostenrijkse schrijfster en vertaalster Veza Canetti werd als Venetiana Taubner-Calderon geboren op 21 november 1897 in Wenen. Haar moeder was sefardisch, haar vader Homgaars-joods. Na WO I werkte de hoogbegaafde, maar gehandicapte Canetti als lerares Engels. In 1927 ontmoette zij de schrijver Elias Canetti met wie zij zeven jaar later trouwde. In 1933 verscheen haar verhaal „Der Kanal“ in de Wiener Arbeiter-Zeitung. Onder het pseudoniem Veza Magd vertaalde zij uit het Engels o.a. „The Power and the Glory“ van Graham Greene. Voor haar eigen romans vond zij tijdens haar leven geen uitgever. Jarenlang was zij wel de literaire adviseur van haar man. Vera Canetti stierf in 1963 in Londen, waarschijnlijk door zelfmoord. In 1990 gaf Elias Cantetti manuscripten uit haar nalatenschap vrij voor publicatie.

Uit: Der Fund

„Im Winter des Jahres 1940 übersiedelten wir aufs Land in das geräumige Haus eines Pastors und seiner hageren Ehefrau. Die Bedingungen waren durchwegs Verbote. Verboten war der Fleischgenuß, der Alkohol, das Rauchen, der Theaterbesuch und der Verkehr mit den Nachbarn. Das Prinzip des pensionierten Geistlichen lautete: wenn das Empire die von Gott Gezeichneten einläßt, und ich sie gar ins Haus nehme, so haben sich mir diese Flüchtlinge für die Großmut Englands dankbar zu erweisen, und sie haben mir möglichst viel Nutzen zu bringen. Denn sie wetzen die Teppiche ab, ziehen den Zug im Abtritt und schauen durchs Fenster. Sie zahlen, das ist richtig, aber was ist Geld, wei eitel ist es, welcher Schein in den Augen eines Dieners Gottes. Morgens in aller Früh wurde Kompost erzeugt. Die beiden Toogoods taten dies auf eigene Weise, nämlich auf Zeitungspapier, und trugen diesen Schatz, der ihrem Leib entsprossen, hinunter in den Gemüsegarten, wo sie ihn nach einem Jahr in der Form von Karotten zurückbekamen. Denn sparsam sei der Mensch und vergeude nichts, auch nicht seine Exkremente, dann wird der Herr es ihm lohnen. Und richtig, der Herr lohnte es. Wer hat, dem wird gegeben, und sie hatten. Sie hatten ein großes Haus mit vielen Teppichen und hellen Möbeln, sie hatten feingeschnitzte Truhen und kostbare Altertümer. Und ein Zimmer voll mit Vorräten, alle angekauft knapp ehe der Krieg ausbrach, um ihre alten Knochen aufs beste zu versorgen.

Sie hatten und nährten sich redlich. Wir hatten nichts und hungerten.

Für diesen Hunger hörten wir salbungsvolle Reden, etwa, daß man im Krieg genügsam leben müsse. Um sich für ihre Worte zu stählen, aßen sie heimlich ihre guten Speisen, und wir bekamen die Karotten, die der Herr ihnen erwachsen ließ.

Dafür aber waren sie freundlich. Mit überaus freundlicher Miene häufte uns Frau Pastor den in Wasser gekochten Kohl auf den Teller, dazu gab es Wasserkartoffel, freilich nur eine, denn sie kosteten fast einen Penny das Pfund, wiewohl nicht sie, nicht Frau Pastor, sie hatte eine Quelle, wo sich das Hundert erheblich billiger stellte, diese Kartoffel war freilich säuerlich und mit schwärzlicher Fäulnis durchsetzt, aber da blickte Frau Pastor weg und sprach davon, wie schlecht die Welt, und sie dachte, wie gut sie selbst war, die unserethalben, um unsere Seelen zu retten, diese schwarzen Trümmer aß.

Veza Canetti (* 21. November 1897 in Wien; † 1. Mai 1963 in London) war Schriftstellerin und Übersetzerin.

Veza Canetti (*21 november 1897 – mei 1963)

21-11-2008 om 20:17 geschreven door Romenu  

De Engelse schrijver en crticus Sir Arthur Thomas Quiller-Couch werd geboren op 21 november 1863 in Bodmin, Cornwall. Quiller-Couch studeerde aan het  Trinity College in Oxford en werkte daarna als docent klassieke talen. In 1887 debuteerde hij met zijn roman Dead man's rock. Hij publiceerde zijn leven lang veel onder zijn pseudoniem „Q“. In 1912 werd hij hoogleraar Engelse literatuur in Cambridge. Zijn avonturenromans tonen gelijkenis met die van Louis Stevenson. Hij voltooide zelfs een van diens romans.

Uit: On the Art of Writing

„And Flaubert, that gladiator among artists, held that, at its highest, literary art could be carried into pure science. 'I believe,' said he, 'that great art is scientific and impersonal. You should by an intellectual effort transport yourself into characters, not draw them into yourself. That at least is the method.' On the other hand, says Goethe, 'We should endeavour to use words that correspond as closely as possible with what we feel, see, think, imagine, experience, and reason. It is an endeavour we cannot evade and must daily renew.' I call Flaubert's the better counsel, even though I have spent a part of this lecture in attempting to prove it impossible. It at least is noble, encouraging us to what is difficult. The shrewder Goethe encourages us to exploit ourselves to the top of our bent. I think Flaubert would have hit the mark if for 'impersonal' he had substituted 'disinterested.'

For--believe me, Gentlemen--so far as Handel stands above Chopin, as Velasquez above Greuze, even so far stand the great masculine objective writers above all who appeal to you by parade of personality or private sentiment.

Mention of these great masculine 'objective' writers brings me to my last word: which is, 'Steep yourselves in them: habitually bring all to the test of them: for while you cannot escape the fate of all style, which is to be personal, the more of catholic manhood you inherit from those great loins the more you will assuredly beget.'

This then is Style. As technically manifested in Literature it is the power to touch with ease, grace, precision, any note in the gamut of human thought or emotion.

But essentially it resembles good manners. It comes of endeavouring to understand others, of thinking for them rather than for yourself--of thinking, that is, with the heart as well as the head. It gives rather than receives; it is nobly careless of thanks or applause, not being fed by these but rather sustained and continually refreshed by an inward loyalty to the best. Yet, like 'character' it has its altar within; to that retires for counsel, from that fetches its illumination, to ray outwards. Cultivate, Gentlemen, that habit of withdrawing to be advised by the best. So, says Fénelon, 'you will find yourself infinitely quieter, your words will be fewer and more effectual; and while you make less ado, what you do will be more profitable.'

Arthur Quiller-Couch (21 november 1863 – 12 mei 1944)

De Duitse dichter en schrijver Wilhelm Friedrich Waiblinger werd geboren op 21 november 1804 in Heilbron. Vanaf 1822 studeerde hij theologie aan de Tübinger Stift, waar hij filologie als bijvak kon hebben. Op 3 juli 1822 ontmoette Waiblinger voor het eerst de toen al vijftien jaar voor waanzinnig gehouden dichter Friedrich Hölderlin in de Hölderlinturm in Tübingen. Hij zou er gedurende zijn hele studietijd vaak te gast zijn. Deze ontmoetingen verwerkte hij in zijn briefroman Phaeton uit 1823. Later schreef hij een uitvoerig portret van Hölderlin in Hölderlin’s Leben, Dichtung und Wahnsinn. Tijdens zijn studentenjaren behoorde ook de dichter Eduard Mörike tot Waiblingers vriendenkring.

Uit: Phaeton

„Dein Bruder ist jetzt abgereist. Mir ward der Abschied schwer von dem Guten, der wie mein Schatten mir durchs sonnige Italien folgte. Ewigunvergeßlich wie meiner Kindheit Tage ist mir der Abend, wo wir zum erstenmal die Alpenfirnen wie Trümmer einer Urwelt glänzen sahn, und gleich gebändigten Titanen die Nebelwolken unten lagen im Tale, und oben die milchweißen Stirnen vom Purpur der Abendsonne glühten wie bescheidene Mädchenwangen, und die Riesenlawinen donnernd von jähen fürchterlichen Höhn herab sich wälzten, wir uns im Arme lagen und bei Tells und Arnolds Vaterland uns ewige Freundschaft schwuren!

Und als wir gingen auf den sieben Hügeln und wandelten zwischen den schaurigen Gestalten der hohen Vorwelt und sahn, wie um die alten düstern Mauern sich der jugendliche Efeu rankte; als wir saßen an den Ufern der blonden Tiber und ihrem Wellenschlage lauschten, und es aus den Wassern erklang zu uns, den Spätgebornen, wie eine ernste mahnende Stimme, als wir wandelten durch die langen Hallen, wo schweigend [14] unsre alten Götter standen, und wir uns anblickten und uns in die Arme sanken, ach, da wo jeder graue moosbewachsne Trümmer, wo jedes Säulenstück, wo jeder Grashalm an den finstern Mauerrissen, wo alles, alles zu uns sprach: da fühlten wir schwellen unsern Busen. Die Ahnung floh, und es ward klar vor uns. Unser Auge schwamm in Licht und Fülle, und wie eine göttliche Erscheinung sahn wir niederquellen den Geist der Schönheit. Wir fühlten unsern Beruf und den Drang in unserem Innern und knieten nieder und riefen: Dir, heilige Kunst, dir weihn wir unser Leben!“

Wilhelm Waiblinger (21 november 1804 – 17 januari 1830)

De Franse schrijver Voltaire, (pseudoniem van François-Marie Arouet) werd werd op 21 november 1694 geboren in Parijs. Zie ook mijn blog van 21 november 2006 en ook mijn blog van 21 november 2007.

Uit  Essai sur les moeurs et l'esprit des nations

„„Souvent les institutions les plus sages ne furent dues qu'à l'aveuglement et à la faiblesse. Il n'y a guère dans l'Église de cérémonie plus noble, plus pompeuse, plus capable d'inspirer la piété aux peuples, que la fête du saint-sacrement. L'antiquité n'en eut guère dont l'appareil fût plus auguste. Cependant, qui fut la cause de cet établissement ? Une religieuse de Liège, nommée Moncornillon, qui s'imaginait voir toutes les nuits un trou à la lune (1264) : elle eut ensuite une révélation qui lui apprit que la lune signifiait l'Église, et le trou une fête qui manquait. Un moine, nommé jean, composa avec elle l'office du Saint-Sacrement ; la fête s'en établit à Liège, et Urbain IV l'adopta pour toute l'Église.

Au douzième siècle, les moines noirs et les blancs formaient deux grandes factions qui partageaient les villes, à peu près comme les factions bleues et vertes partagèrent les esprits dans l'empire romain. Ensuite, lorsqu'au treizième siècle les mendiants eurent du crédit, les blancs et les noirs se réunirent contre ces nouveaux venus, jusqu'à ce qu'enfin la moitié de l'Europe s'est élevée contre eux tous. Les études des scolastiques étaient alors et sont demeurées, presque jusqu'à nos jours, des systèmes d'absurdités, tels que, si on les imputait aux peuples de la Taprobane, nous croirions qu'on les

calomnie. « On agitait si Dieu peut produire la nature universelle des choses, et la conserver, sans qu'il y ait des choses ; si Dieu peut être dans un prédicat, s'il peut communiquer la faculté de créer, rendre ce qui est fait non fait, changer une femme en fille; si chaque personne divine peut prendre la nature qu'elle veut ; si Dieu peut être scarabée et citrouille; si le père produit le fils par l'intellect ou la volonté, ou par l'essence, ou par l'attribut, naturellement ou librement ? » Et les docteurs qui résolvaient ces questions s'appelaient le grand, le subtil, l'angélique, l'irréfragable, le solennel, l'illuminé, l'universel, le profond.“

Voltaire (21 november 1694 – 30 mei 1778)

De Duitse schrijver en vertaler Franz Hessel werd geboren op 21 november 1880 in Stettin. Zie ook mijn blog van 21 november 2006.

21-11-2008 om 20:14 geschreven door Romenu  

De Zuidafrikaanse schrijfster Nadine Gordimer werd geboren op 20 november 1923 in Springs. Zie ook mijn blog van 20 november 2006 en ook mijn blog van 20 november 2007.

Uit: Loot and other stories

„Once upon our time, there was an earthquake: but this one is the most powerful ever recorded since the invention of the Richter scale made it possible for us to measure apocalyptic warnings.

It tipped a continental shelf. These tremblings often cause floods; this colossus did the reverse, drew back the ocean as a vast breath taken. The most secret level of our world lay revealed: the sea-bedded-wrecked ships, facades of houses, ballroom candelabra, toilet bowl, pirate chest, TV screen, mail-coach, aircraft fuselage, cannon, marble torso, Kalashnikov, metal carapace of a tourist bus-load, baptismal font, automatic dishwasher, computer, swords sheathed in barnacles, coins turned to stone. The astounded gaze raced among these things; the population who had fled from their toppling houses to the maritime hills ran down. Where terrestrial crash and bellow had terrified them, there was naked silence. The saliva of the sea glistened upon these objects; it is given that time does not, never did, exist down here where the materiality of the past and the present as they lie has no chronological order, all is one, all is nothing-or all is possessible at once.

People rushed to take; take, take. This was-when, anytime, sometime-valuable, that might be useful, what was this, well someone will know, that must have belonged to the rich, it's mine now, if you don't grab what's over there someone else will, feet slipped and slithered on seaweed and sank in soggy sand, gasping sea-plants gaped at them, no-one remarked there were no fish, the living inhabitants of this unearth had been swept up and away with the water. The ordinary opportunity of looting shops which was routine to people during the political uprisings was no comparison. Orgiastic joy gave men, women and their children strength to heave out of the slime and sand what they did not know they wanted, quickened their staggering gait as they ranged, and this was more than profiting by happenstance, it was robbing the power of nature before which they had fled helpless. Take, take; while grabbing they were able to forget the wreck of their houses and the loss of time-bound possessions there. They had tattered the silence with their shouts to one another and under these cries like the cries of the absent seagulls they did not hear a distant approach of sound rising as a great wind does. And then the sea came back, engulfed them to add to its treasury.“

Nadine Gordimer (Springs. 20 november 1923)

De Amerikaanse schrijver Don DeLillo werd op 20 november 1936 geboren in New York City als zoon van Italiaanse immigranten. Als tiener las hij al erg veel. Toen werd ook zijn interesse om zelf te schrijven gewekt. Hij volgde een opleiding aan de Fordham University, waar hij zijn bachelordiploma haalde in 1958.  Nadat hij afgestudeerd was, ging hij aan de slag in de reclamewereld. Hij werkte vijf jaar als copywriter. Daarna werd hij fulltime schrijver. De eerste roman van DeLillo, Americana, werd in 1971 uitgegeven. In de late jaren zeventig woonde hij ettelijke jaren in Griekenland. Tijdens zijn verblijf in Griekenland schreef DeLillo  zijn roman De namen (1982). Zijn bekendste werk is Onderwereld, dat in 1997 gepubliceerd werd. Het boek werd wereldwijd geprezen als een meesterwerk en gaat over de geschiedenis van Amerika in de voorbije decennia.

Uit: Still Life

“When he appeared at the door, it was not possible, a man come out of an ash storm, all blood and slag, reeking of burned matter, with pinpoint glints of slivered glass in his face. He looked immense, in the doorway, with a gaze that had no distance in it. He carried a briefcase and stood slowly nodding. She thought he might be in shock but didn’t know what this meant in precise terms, medical terms. He walked past her toward the kitchen and she tried calling her doctor, then 911, then the nearest hospital, but all she heard was the drone of overloaded lines. She turned off the TV set, not sure why, protecting him from the news he’d just walked out of, that’s why, and then went into the kitchen. He was sitting at the table, and she poured him a glass of water and told him that Justin was with his grandmother, released early from school and also being protected from the news, at least as it concerned his father.

He said, “Everybody’s giving me water.”

She thought he could not have travelled all this distance or even climbed the stairs if he’d suffered serious injury, grievous blood loss.

Then he said something else. His briefcase sat beside the table like something yanked out of a landfill. He said there was a shirt coming down out of the sky.

She poured water on a dishcloth and wiped dust and ash from his hands, face, and head, careful not to disturb the glass fragments. There was more blood than she’d realized at first, and then she began to realize something else—that his cuts and abrasions were not severe or numerous enough to account for all this blood. It was not his blood. Most of it came from somebody else.”

Don DeLillo (New York City, 20 november 1936)

De Engelse dichter en schrijver Thomas Chatterton werd geboren op 20 november 1752 in Bristol als zoon van een koster. Toen hij elf jaar was schreef hij al een satire over een methodist. Als veertienjarige werd hij klerk bij een advocaat in Bristol. Kort daarna presenteerde hij gedichten die – volgens hem – geschreven waren door een monnik, genaamd Rowley,  uit de vijftiende eeuw. Het werk baarde groot opzien en bestond o.a. uit een feestgedicht ter gelegenheod ban de wijding van een brug,fagmenten van een treurspel, en ballade-achtige verzen over de veroveringen van dde Noormannen. De kritiek verklaarde het al snel tot vervalsing. Chatterton werd ontslagen en zocht in Londen steun bij de schrijver en politicus Sir Horace Walpole. Deze was al gewaarschuwd voor de jongeman en weigerde zijn steun. Korte tijd later doodde Chesterton zichzelf door gif in te nemen. Het volledige werk werd in 1842, en ook nog eens in 1871 in Londen uitgegeven.

The Death of Chatterton door Henry Wallis

 

 

Song from Aella

  

 

  O SING unto my roundelay,

O drop the briny tear with me;

Dance no more at holyday,

Like a running river be:

   My love is dead,

   Gone to his death-bed

All under the willow-tree.

 

Black his cryne as the winter night,

White his rode as the summer snow,

Red his face as the morning light,

Cold he lies in the grave below:

   My love is dead,

   Gone to his death-bed

All under the willow-tree.

 

Sweet his tongue as the throstle's note,

Quick in dance as thought can be,

Deft his tabor, cudgel stout;

O he lies by the willow-tree!

   My love is dead,

   Gone to his death-bed

All under the willow-tree.

 

Hark! the raven flaps his wing

In the brier'd dell below;

Hark! the death-owl loud doth sing

To the nightmares, as they go:

   My love is dead,

   Gone to his death-bed

All under the willow-tree.

 

See! the white moon shines on high;

Whiter is my true-love's shroud:

Whiter than the morning sky,

Whiter than the evening cloud:

   My love is dead,

   Gone to his death-bed

All under the willow-tree.

 

Here upon my true-love's grave

Shall the barren flowers be laid;

Not one holy saint to save

All the coldness of a maid:

   My love is dead,

   Gone to his death-bed

All under the willow-tree.

 

With my hands I'll dent the briers

Round his holy corse to gre:

Ouph and fairy, light your fires,

Here my body still shall be:

   My love is dead,

   Gone to his death-bed

All under the willow-tree.

 

Come, with acorn-cup and thorn,

Drain my heartes blood away;

Life and all its good I scorn,

Dance by night, or feast by day:

   My love is dead,

   Gone to his death-bed

All under the willow-tree.

 

 

 

 

 

Thomas Chatterton (20 november 1752  - 5 augustus 1770)

 

 

 

 

 

 

 

De Iraanse dichteres, vertaalster en mensenrechten-advocate Sheema Kalbasi werd geboren op 20 november 1972 in Teheran. Zij is o.a. directeur van Dialogue of Nations through Poetry in Translation en van het Iraanse Vrouwen Poëzie Project. Zij publiceerde twee gedichtenbundels, Echoes in Exile in het Engels en Sangsar (Steniging) in het Farsi. Verder stelde zij een tweetalige bloemlezing samen van Iraanse (Perzische) dichteressen van het middeleeuwse Perzië tot het hedendaagse Iran. Haar eigen gedichten zijn al in achttien talen vertaald. Kalbasi deed ook vrijwilligerswerk met Koerdische kinderen in Irak en met Pakistaanse kinderen in Pakistan. Tegenwoordig woont zij met man en kinderen in de VS.

 

 

Dancing Tango

 

Oh, Orlando!

Remember the night we danced

quietly on the sands where music

was played? Your words were

wonderers, said quietly

in the pockets of my ears.

 

Oh, Esphahan!

With your turquoise blue mosques

and lovers hiding under the sands

by the Zayandehrood and its haunting

blue skies. Still the words did

wonders when they were said quietly

in the pockets of my ears.

 

Time is eternity, my dignity

resides in yours and your

words are wonders that I count

as precious coins kept quietly

in the pockets of my tears.

 

 

 

 

 

Nothing

 

 

Nothing is all I am

Nothing overloading nothing

Closing the doors,

Opening an extra into an empty space,

Nothing ensues but a further war.

 

The bombs, lights that blind and Damascus,

Burning after Tehran. Sisters calling in despair,

Brothers callous the arms of infidels. Nothing happens

But children die, and journalists are filming for a deadline.

 

Nothing comes after nothing but I,

Kneel, cry for nothing,

and still the no shepherd birds burn at flight.

 

Nothing happens. I walk by the Central Park

Next to nothing, and the no flight zone is

Just nothing yet throat slides over throat,

Bullets shut and blood drops. Here nothing happens

But I write to keep nothing from overloading nothing.

 

 

 

 

 

 

Sheema Kalbasi (Teheran, 20 november 1972)

 

 

 

 

 

 

De Russische schrijfster Yevgenia Ginzburg werd geboren op 20 november 1904 in Moskou Zij studeerde sociale wetenschappen en pedagogie in Kazan. Daarna werkte zij als lerares. Zij was na de dood van haar eerste man hertrouwd met Pavel Aksyonov, de burgemeester van Kazan en lid van de communistische partij. In 1937 werd zij uit de partij gezet en wegens vermeende contacten met de Trotskisten gearresteerd. Zij kwam in 1949 vrij, maar mocht vijf jaar lang de Magadan-zone niet verlaten. In 1950 volgde een nieuwe arrestatie en werd zij naar de regio Krasnojarskv verbannen. Na de dood van Stalin mocht zij naar Moskau reizen. Daar werkte zij weer als journaliste en publiceerde zij autobiografische boeken. In 1955 volgde een volledige rehabilitatie.

 

Uit: Journey into the Whirlwind (Vertaald door Paul Stevenson and Max Hayward)

 

"To live! Without property, but what was that to me? Let them confiscate it -- they were brigands anyway, confiscating was their business. They wouldn't get much good out of mine, a few books and clothes -- why, we didn't even have a radio. My husband was a loyal Communist of the old stamp, not the kind who had to have a Buick or a Mercedes... Ten years! ...Do you [the judges], with your codfish faces, really think you can go on robbing and murdering for another ten years, that there aren't people in the Party who will stop you sooner or later? I knew there were -- and in order to see that day, I must live. In prison, if needs be, but I must at all costs live! ... I looked at the guards, whose hands were still clasped behind my back. Every nerve in my body was quivering with the joy of being alive. What nice faces the guards had! Peasant boys from Ryazan or Kursk, most likely. They couldn't help being warders -- no doubt they were conscripts. And they had joined hands to save me from falling. But they needn't have -- I wasn't going to fall. I shook back my hair curled so carefully before facing the court, so as not to disgrace the memory of Charlotte Corday. Then I gave the guards a friendly smile. They looked at me in astonishment."

 

 

 

Yevgenia Ginzburg (20 november1904 – 25 mei 1977)

 

 

 

 

 

 

De Zweedse schrijfster Selma Lagerlöf werd geboren op 20 november 1858 in Östra Emterwik in Zweden. Zie ook mijn blog van 20 november 2006.

 

Uit: The Treasure

 

“Long after him a man and a woman entered the door. They were poorly clad and lingered bashfully in the corner between door and fireplace.

The host at once came forward to his two guests. He took the hand of each and led them up the room. Then he said to the others: "Is it not truly said that the shorter the way the more the delay? These are our nearest neighbors. Branehog had no other tenants besides them and me."

"Say rather there are none but you," said the man. "You cannot call me a tenant. I am only a poor charcoal-burner whom you have allowed to settle on your land."

The man seated himself beside Torarin and they began to converse. The newcomer told Torarin how it was he came so late to the feast. It was because their cabin had been visited by three strangers whom they durst not leave, three journeymen tanners who had been with them all day. When they came in the morning they were worn out and ailing;(...)“

 

 

 

 

Selma Lagerlöf (20 november 1858 – 16 maart 1940)
Portret door Carl Larsson (1908)