De Amerikaanse schrijver William Kotzwinkle werd geboren op 22 november 1943 in Scranton, Pennsylvania. Hij werd vooral bekend als schrijver van het boek bij de film “E.T.” en het vervolg erop dat op de thuisplaneet van de hoofdfiguur speelt. Kotzwinkle bezocht het Rider College en de Pennsylvania State University. Na verschillende banen begon hij met schrijven in 1958. Hij is getrouwd met de schrijfster Elizabeth Gundy.

Uit: Ein Bär will nach oben

„Der Bär saß da, umgeben von gestapelten Exemplaren seines Buches, die die Buchhandlung in Philadelphia heute zu verkaufen hoffte. Die Bücherfreunde waren zufrieden, daß er sich die Zeit nahm, seinen Namen deutlich zu schreiben und nicht flott und herablassend einen unleserlichen

Kringel hinwarf, wie ihn manche Schriftsteller auf der Titelseite ihrer Bücher hinterlassen. "Würden Sie dieses vielleicht Bob widmen ?" bat die Frau, die vor ihm stand.

"Wie schreibt man das ?" wollte der Bär wissen.

"Wie schreibt man was ?"

"Bob"

"Oh, ganz normal", lachte die Frau und sah dann, dass Jam, den Stift in Bereitschaft, wartete. "B-O-B", sagte sie leicht verwirrt.

Der Bär sprach die Buchstaben lautlos vor sich hin und schrieb B-O-B; mit seinem eigenen Namen, J-A-M, machte er es genauso. Seine Pressebetreuerin in Philadelphia war Adele Nofsacker. Adele neigte zur Hysterie, und als sie sah, wie langsam er schrieb, wusste sie, dass sie diesen Anblick nicht ertragen würde. Deshalb überredete sie ihn, nur noch mit Jam zu unterschreiben; der Bär war einverstanden, denn was Besseres als Jam gab es nicht.

Jetzt ging sie in den vorderen Teil des Ladens, wo der Geschäftsführer strahlte, weil so viele Leute zu Jams Signierstunde gekommen waren. "Er hat alle im Sturm erobert, nicht wahr? Dass er den Vizepräsidenten gerettet hat, war natürlich sehr hilfreich."

Während der Geschäftsführer mit Adele sprach, wurde ein Vorab-Exemplar der New York Times Book Review geliefert. Adele schlug rasch die Bestsellerliste auf. Hal Jams Buch stand auf Platz 1.

Adele trug die Zeitung zu Jams Tisch und breitete sie vor ihm aus. "Sie haben´s geschafft." Der Bär schaute auf die Stelle, auf die Adele zeigte, und dann hoch zu ihr.

"Sie sind die Nummer eins", strahlte sie.

"Ich bin Jam", beharrte der Bär.“

William Kotzwinkle (Scranton 22 november 1943)

De Hongaarse dichter Endre Ady werd geboren op 22 november 1877 in het huidige Adyfalva.

Begrafenis op zee

Aan de Bretonse kust een droom.

Wij liggen slapend wit en dood

in het winters grijze zeegebied.

Er komen sterke boerenjongens

en ernstige meisjes, het haar gebonden.

Er klinkt een vroom en droevig lied.

Gezang en mist. De golven roepen.

Eerbiedig en met tranen, bloemen,

Bergen ze ons in een rode boot.

De ijzige orkaan dreunt wild.

Het water grijpt ons rode schip.

Daar gaan wij slapend, wit en dood.

De Dood in vlees en bloed

Mij zit de Dood in vlees en bloed,

Ik houd van hartstocht die verbleekt is,

Ik houd ervan te kussen wie

Mij alleenlaat.

Ik houd van ziekelijke rozen,

Van vrouwen wier gedroom te laat is,

Van lichte en weemoedige

Najaarsdagen.

Ik houd van ’t griezelig nodigende

Wenken van droevige avonden:

De grote, heilige Dood die zich

Speels aankondigt.

Ik houd van wie hier ver vandaan wil,

Van wie in tranen wakker werden,

En van de ijzige ochtendkou

Op de velden.

Ik houd van wie de moed moe opgeeft,

Van stille tranen, de berusting,

Waarin wijzen, zieken, dichters

Hun toevlucht zien.

Ik houd van wie ontgoocheld raakte,

Van wie gevallen zich bezeerde,

Van wie bedroefd, wanhopig is:

Van de wereld.

Mij zit de Dood in vlees en bloed,

Ik houd van hartstocht die verbleekt is,

Ik houd ervan te kussen wie

Mij alleenlaat.

Vertaald door Kees Bakker

Endre Ady (22 november 1877 – 27 januari 1919)

De Engelse schrijver George Robert Gissing werd geboren op 22 november 1857 in Wakefield, Yorkshire. Gissing was een briljante student, maar nadat hij verliefd was geworden op een prostituee raakte hij aan lager wal en werd uiteindelijk door sympathisanten geholpen om naar de VS te vertrekken. Daar hield hij het hoofd boven water door voor de Chicago Tribune korte verhalen te schrijven. In 1877 keerde hij terug naar Engeland en begon hij romans te schrijven.

In romans als „Workers in the Dawn“ uit 1880 en „The Unclassed“ uit 1884 beschreef hij de catastrophale gevolgen van de sociale verhoudingen in het Victoriaanse Engeland. Zijn boel over het zuiden van Italië „By the Jonian Sea“ behoort tot de klassieke Engelse reisliteratuur.

Uit: Workers In The Dawn

Walk with me, reader, into Whitecross Street. It is Saturday night, the market-night of the poor; also the one evening in the week which the weary toilers of our great city can devote to ease and recreation in the sweet assurance of a morrow unenslaved. Let us see how they spend this "Truce of God;" our opportunities will be of the best in the district we are entering.

As we suddenly turn northwards out of the dim and quiet regions of Barbican, we are at first confused by the glare of lights and the hubbub of cries. Pressing through an ever-moving crowd, we find ourselves in a long and narrow street, forming, from end to end, one busy market. Besides the ordinary shops, amongst which the conspicuous fronts of the butchers' and the grocers' predominate, the street is lined along either pavement with rows of stalls and booths, each illuminated with flaring naphtha-lamps, the flames of which shoot up fiercely at each stronger gust of wind, filling the air around with a sickly odour, and throwing a weird light upon the multitudinous faces. Behind the lights stand men, women and children, each hallooing in every variety of intense key -- from the shrillest conceivable piping to a thunderous roar, which well-nigh deafens one -- the prices and the merits of their wares. The fronts of the houses, as we glance up towards the deep blackness overhead, have a decayed, filthy, often an evil, look; and here and there, on either side, is a low, yawning archway, or a passage some four feet wide, leading presumably to human habitations. Let us press through the throng to the mouth of one of these and look in, as long as the reeking odour will permit us. Straining the eyes into horrible darkness, we behold a blind alley, the unspeakable abominations of which are dimly suggested by a gas-lamp flickering at the further end. Here and there through a window glimmers a reddish light, forcing one to believe that people actually do live here; otherwise the alley is deserted, and the footstep echoes as we tread cautiously up the narrow slum.“ 

George Robert Gissing (22 november 1857 – 28 december 1903)

De Nederlands dichteres en schrijfster Elisabeth Maria Post werd geboren in Utrecht op 22 november 1755. Zie ook mijn blog van 22 november 2006.

Uit: Reinhart, of natuur en godsdienst

„Een stevige Oostenwind, die zedert gisteren blijft aanhouden, doet onzen kapitein besluiten, om zee te kiezen. Alles is op ons schip in eene rustlooze beweeging. Met de zoo aanstonds vertrekkende boot kan ik alleenlijk eene korte, ach! eene laatste groet aan U medegeven. Als gij dezen haastig geschreeven brief leest, ben ik misschien reeds veele mijlen van een strand verwijderd, waar mijn leven begon, dat mijn eerste kindergeschrei hoorde, en dat ik met jongelingstraanen verliet: dan heeft de naam van Vaderland reeds eenen hartbreekenden klank voor mij; en ach dit had hij reeds eenige dagen: de twee weeken die wij in Texel doorbragten, waren mij zeer treurig; hoe veel duizendmalen vloog mijn ziel nog naar mijne achtergelatene vrienden terug, en toch vermogt ik niet tot hen wedertekeeren; het vaderland was mij als een vreemd gewest; ik mogt niet eenmaal op dien dierbaaren grond meer overnachten: mijne oogen staarden zig dikwerf moede op de verwarde verschieten die duin en bosch op eenen verren afstand opleverden; angstig zocht ik het plekjen daar mijne moederstad op verrees: maar de lieve torenspits was, door de afgelegenheid, voor mij onzichtbaar. Weeker geworden door 't gevoel der scheiding, scheen mijn hart al zijne zaligheid in dat plekjen gronds besloten te zien, dat ik gereed stond te verlaten; en toch liever wilde ik dit, dan langer door een hoopeloos gezicht gepijnigd te worden. Menigwerf zag ik uit naar de wolken, of de wind niet van streek veranderde; toen hij eindelijk naar het oosten draaide, klopte mijn hart van gemengde aandoeningen; en nu - nu verlaat ik mijn vaderland geheel, om op eenen anderen hoek des aardbodems een verblijf, meer voor mijn lot berekend, te zoeken. O mogten de rampen, die hier mijne ouders zoo gevoelig troffen niet met mij reizen! bid dit van den Hemel voor mij af, lieve Karel! en dan vaarwel! Het geraas en getier van het scheepsvolk neemt toe; het anker is reeds geligt; men is bezig met de zeilen optehaalen; ik kan niets meer dan u nog eenmaal teder groeten, misschien is het voor eeuwig. Goeden nacht onvergelijkelijke vriend, vriend van mijn hart! troost mijne moeder, geef haar dezen brief. Kusch uwe Charlotte vaarwel voor mij, en - al hoordet gij ook nimmer weêr van mij, vergeet den jongen reiziger, vergeet uwen Reinhart nooit.“

Elisabeth Maria Post (22 november 1755 - 3 juli 1812)

22-11-2008 om 21:55 geschreven door Romenu  

De Amerikaans-Poolse schrijver Isaac Bashevis Singer werd geboren op 21 november 1904 als Isaac Hertz Singer in Radzymin, Polen. Zie ook mijn blog van 21 november 2006 en ook mijn blog van 21 november 2007.

Uit: Old Love

“This summer day began like all the others. Harry prepared his breakfast in the kitchen – Rice Krispies with skimmed milk and Sanka sweetened with saccharin. At about nine-thirty he took the elevator down to get the mail. A day didn’t go by that he didn’t receive a number of checks, but this day brought a bounty. The stocks had fallen, but the companies kept paying the dividends as usual. Harry got money from buildings on which he held mortgages, from rents, bonds, and all kinds of business ventures that he barely remembered. An insurance company paid him an annuity. For years he had been getting a monthly check from Social Security. This morning’s yield came to over eleven thousand dollars. True, he would have to withhold a great part of this for taxes, but it still left him with some five thousand dollars for himself. While he totaled up the figures, he deliberated: Should he go to the office of Merrill Lynch and see what was happening on the Exchange? No, there was no point to it. Even if the stocks rose early in the morning, the day would end in losses. “The market is completely crazy,” he mumbled to himself. He considered it an iron rule that inflation always went along with a bullish market, not with a bearish market. But now both the dollar and the stocks were collapsing. Well, you could never be sure about anything but death.”

Isaac Bashevis Singer (21 november 1904 – 24 juli 1991)

De Amerikaanse schrijfster en literatuurwetenschapster Marilyn French werd geboren op 21 november 1929 in New York. Zie ook mijn blog van 21 november 2007.

Uit: From Eve to Dawn : A History of Women

„It was the lowest point in women's history: a male historian has pointed out that nineteenth-century British women had fewer rights than Babylonian women possessed when Hammurabi's Code was written.1 Moreover, British women were no worse off than women in other Western countries, and perhaps better off than women in Eastern societies.

But the nineteenth century was also the period in which women as a caste for the first time stood up en masse and demanded an end to subjugation. Hard-earned victories gradually won them the right to acquire advanced education, to learn a profession and actually practise it, and to own their personal property. From the perspective of this book, it is the most cheering period in female history, the moment the tide began to turn.

It was just such a period for workers, too (many of whom were now women); they also began to stand up and protest wages that were inadequate to maintain life, as well as inhumane working conditions and hours. Middle-class people, including many women, sided with the workers, arguing also that tiny children should not be working in factories, tied to machines, and that all children should be decently fed, healed, and educated.

But of course, such arguments would not have been necessary if the actual conditions of life were not so hellish. Cities were overcrowded, filthy, and unhealthy; factories were unsanitary and unhygienic, and workers were treated worse than animals. Yet even so, agricultural workers often found factory work preferable to work on the farm, which was brutally hard and demeaning.

To complete the picture of this age of contrasts, it was also a period when socialists (and others) began to envision better ways of living, inventing utopian schemes for living and working in harmony with nature and the machine. Some of these schemes were realized, in towns that still stand (as ruins) in England and the United States. But none of them were successful, largely because men continued to exploit women.“

Marilyn French (New York, 21 november 1929)

De Britse schrijfster Freya North werd geboren op 21 november 1967 in Londen. Zij studeerde kunstgeschiedenis, maar brak die studie 1991 af. Ze besloot een totaal andere richting op te gaan en schrijfster te worden. Ze deed freelance- en uitzendwerk om daarnaast aan haar eerste roman, Sally (1996), te kunnen werken. Aan de publicatie van dit boek gingen echter heel wat afwijzingen vooraf. Ze begon met goede moed aan een tweede roman, Chloe (1997). Ze stuurde een uitgever drie hoofdstukken en een aantal zelfgeschreven recensies, en met succes: ze kreeg een deal voor drie boeken aangeboden, waaronder Sally, Chloe en Polly (1998). Vanaf dat moment kwam haar carriere in een stroomversnelling. De filmrechten van Polly werden meteen verkocht en in de daarop volgende jaren verschenen Cat (1999), Fen (2001), Pip (2003), Love Rules (2005) en Home Truths (2006).

Uit: Pip

„From her doctor’s coat pockets she lays out the tools of her trade and wipes everything with antiseptic cloths. A comedy stethoscope. Five different types of magic wand. Small red foam balls that, with a little surreptitious rubbing between the palms, or a heartfelt ‘abracadabra’ from a child, metamorphose into a selection of miniature animals. A huge pair of plastic scissors. Handfuls of stickers. The squeaking plastic hammer. She takes off her doctor’s coat. It’s a real doctor’s coat, in thick white cotton, but embellished with colourful patterns on the pockets and with her name, ‘Dr Pippity’, emblazoned on the back like some kind of patchwork tattoo. An intricate circuit and a couple of AAA batteries enable her to make the squeaks and dongs. She takes off her luridly striped pinafore, with

the flowers on springs attached to the kangaroo-style pouch, the badges dotted here and there with ‘I am 8’ and ‘smile’ and various cartoon characters. She peels off her tights - she customized this pair so that one leg has multicoloured dots and the other has wriggling lines.

She showed them off that afternoon, very forlornly, to a girl with no hair up on Gainsborough, the cancer ward.

‘I’ve not got no hair no more’, the child had told her. Dr Pippity had sat beside her and stretched her legs out. ‘This leg here,’ she showed the girl, ‘has the multicoloured measles.’ The girl gingerly placed a finger over the spots to check. ‘And this leg here’, Dr Pippity declared, ‘has worms!’

Freya North (Londen, 21 november 1967)

De Nederlandse schrijfster Margriet de Moor werd als Margaretha Maria Antonetta Neefjes op 21 november 1941 in Noordwijk geboren.De Moor bezocht na de ULO het Koninklijk Conservatorium in Den Haag waar ze piano en solozang studeerde. Daarna studeerde zij kunstgeschiedenis en archeologie, gaf pianoles en maakte videofilms voordat ze debuteerde als schrijver. In 1988 debuteerde ze onder de naam Margriet de Moor met Op de rug gezien, een bundel verhalen. De bundel werd zeer goed ontvangen, genomineerd voor de AKO-literatuurprijs en won het Gouden Ezelsoor. De Moors eerste roman, Eerst grijs dan wit dan blauw uit 1991 werd nog luider toegejuicht: het boek kreeg de AKO-literatuurprijs.

Uit: Eerst grijs dan wit dan blauw

“Waarom komt het nooit in haar op mijn agenda door te bladeren, mijn binnenzakken te doorzoeken? Na afloop van een feestje haalt ze mij over een eenzame vriendin met de auto weg te brengen. Hoe moet ik haar het volgende betaald zetten: terwijl ik voor de dame de buitendeur openhoud, zie ik vanuit een ooghoek hoe ze in gebukte houding de ijskast staat in te ruimen, haar nauwe rok kruipt alvast vertrouwelijk omhoog, ze weet maar al te goed dat ik binnen de korste keren terug ben…”

Margriet de Moor (Noordwijk, 21 november 1941)

De Oostenrijkse schrijfster en vertaalster Veza Canetti werd als Venetiana Taubner-Calderon geboren op 21 november 1897 in Wenen. Haar moeder was sefardisch, haar vader Homgaars-joods. Na WO I werkte de hoogbegaafde, maar gehandicapte Canetti als lerares Engels. In 1927 ontmoette zij de schrijver Elias Canetti met wie zij zeven jaar later trouwde. In 1933 verscheen haar verhaal „Der Kanal“ in de Wiener Arbeiter-Zeitung. Onder het pseudoniem Veza Magd vertaalde zij uit het Engels o.a. „The Power and the Glory“ van Graham Greene. Voor haar eigen romans vond zij tijdens haar leven geen uitgever. Jarenlang was zij wel de literaire adviseur van haar man. Vera Canetti stierf in 1963 in Londen, waarschijnlijk door zelfmoord. In 1990 gaf Elias Cantetti manuscripten uit haar nalatenschap vrij voor publicatie.

Uit: Der Fund

„Im Winter des Jahres 1940 übersiedelten wir aufs Land in das geräumige Haus eines Pastors und seiner hageren Ehefrau. Die Bedingungen waren durchwegs Verbote. Verboten war der Fleischgenuß, der Alkohol, das Rauchen, der Theaterbesuch und der Verkehr mit den Nachbarn. Das Prinzip des pensionierten Geistlichen lautete: wenn das Empire die von Gott Gezeichneten einläßt, und ich sie gar ins Haus nehme, so haben sich mir diese Flüchtlinge für die Großmut Englands dankbar zu erweisen, und sie haben mir möglichst viel Nutzen zu bringen. Denn sie wetzen die Teppiche ab, ziehen den Zug im Abtritt und schauen durchs Fenster. Sie zahlen, das ist richtig, aber was ist Geld, wei eitel ist es, welcher Schein in den Augen eines Dieners Gottes. Morgens in aller Früh wurde Kompost erzeugt. Die beiden Toogoods taten dies auf eigene Weise, nämlich auf Zeitungspapier, und trugen diesen Schatz, der ihrem Leib entsprossen, hinunter in den Gemüsegarten, wo sie ihn nach einem Jahr in der Form von Karotten zurückbekamen. Denn sparsam sei der Mensch und vergeude nichts, auch nicht seine Exkremente, dann wird der Herr es ihm lohnen. Und richtig, der Herr lohnte es. Wer hat, dem wird gegeben, und sie hatten. Sie hatten ein großes Haus mit vielen Teppichen und hellen Möbeln, sie hatten feingeschnitzte Truhen und kostbare Altertümer. Und ein Zimmer voll mit Vorräten, alle angekauft knapp ehe der Krieg ausbrach, um ihre alten Knochen aufs beste zu versorgen.

Sie hatten und nährten sich redlich. Wir hatten nichts und hungerten.

Für diesen Hunger hörten wir salbungsvolle Reden, etwa, daß man im Krieg genügsam leben müsse. Um sich für ihre Worte zu stählen, aßen sie heimlich ihre guten Speisen, und wir bekamen die Karotten, die der Herr ihnen erwachsen ließ.

Dafür aber waren sie freundlich. Mit überaus freundlicher Miene häufte uns Frau Pastor den in Wasser gekochten Kohl auf den Teller, dazu gab es Wasserkartoffel, freilich nur eine, denn sie kosteten fast einen Penny das Pfund, wiewohl nicht sie, nicht Frau Pastor, sie hatte eine Quelle, wo sich das Hundert erheblich billiger stellte, diese Kartoffel war freilich säuerlich und mit schwärzlicher Fäulnis durchsetzt, aber da blickte Frau Pastor weg und sprach davon, wie schlecht die Welt, und sie dachte, wie gut sie selbst war, die unserethalben, um unsere Seelen zu retten, diese schwarzen Trümmer aß.

Veza Canetti (* 21. November 1897 in Wien; † 1. Mai 1963 in London) war Schriftstellerin und Übersetzerin.

Veza Canetti (*21 november 1897 – mei 1963)

21-11-2008 om 20:17 geschreven door Romenu  

De Engelse schrijver en crticus Sir Arthur Thomas Quiller-Couch werd geboren op 21 november 1863 in Bodmin, Cornwall. Quiller-Couch studeerde aan het  Trinity College in Oxford en werkte daarna als docent klassieke talen. In 1887 debuteerde hij met zijn roman Dead man's rock. Hij publiceerde zijn leven lang veel onder zijn pseudoniem „Q“. In 1912 werd hij hoogleraar Engelse literatuur in Cambridge. Zijn avonturenromans tonen gelijkenis met die van Louis Stevenson. Hij voltooide zelfs een van diens romans.

Uit: On the Art of Writing

„And Flaubert, that gladiator among artists, held that, at its highest, literary art could be carried into pure science. 'I believe,' said he, 'that great art is scientific and impersonal. You should by an intellectual effort transport yourself into characters, not draw them into yourself. That at least is the method.' On the other hand, says Goethe, 'We should endeavour to use words that correspond as closely as possible with what we feel, see, think, imagine, experience, and reason. It is an endeavour we cannot evade and must daily renew.' I call Flaubert's the better counsel, even though I have spent a part of this lecture in attempting to prove it impossible. It at least is noble, encouraging us to what is difficult. The shrewder Goethe encourages us to exploit ourselves to the top of our bent. I think Flaubert would have hit the mark if for 'impersonal' he had substituted 'disinterested.'

For--believe me, Gentlemen--so far as Handel stands above Chopin, as Velasquez above Greuze, even so far stand the great masculine objective writers above all who appeal to you by parade of personality or private sentiment.

Mention of these great masculine 'objective' writers brings me to my last word: which is, 'Steep yourselves in them: habitually bring all to the test of them: for while you cannot escape the fate of all style, which is to be personal, the more of catholic manhood you inherit from those great loins the more you will assuredly beget.'

This then is Style. As technically manifested in Literature it is the power to touch with ease, grace, precision, any note in the gamut of human thought or emotion.

But essentially it resembles good manners. It comes of endeavouring to understand others, of thinking for them rather than for yourself--of thinking, that is, with the heart as well as the head. It gives rather than receives; it is nobly careless of thanks or applause, not being fed by these but rather sustained and continually refreshed by an inward loyalty to the best. Yet, like 'character' it has its altar within; to that retires for counsel, from that fetches its illumination, to ray outwards. Cultivate, Gentlemen, that habit of withdrawing to be advised by the best. So, says Fénelon, 'you will find yourself infinitely quieter, your words will be fewer and more effectual; and while you make less ado, what you do will be more profitable.'

Arthur Quiller-Couch (21 november 1863 – 12 mei 1944)

De Duitse dichter en schrijver Wilhelm Friedrich Waiblinger werd geboren op 21 november 1804 in Heilbron. Vanaf 1822 studeerde hij theologie aan de Tübinger Stift, waar hij filologie als bijvak kon hebben. Op 3 juli 1822 ontmoette Waiblinger voor het eerst de toen al vijftien jaar voor waanzinnig gehouden dichter Friedrich Hölderlin in de Hölderlinturm in Tübingen. Hij zou er gedurende zijn hele studietijd vaak te gast zijn. Deze ontmoetingen verwerkte hij in zijn briefroman Phaeton uit 1823. Later schreef hij een uitvoerig portret van Hölderlin in Hölderlin’s Leben, Dichtung und Wahnsinn. Tijdens zijn studentenjaren behoorde ook de dichter Eduard Mörike tot Waiblingers vriendenkring.

Uit: Phaeton

„Dein Bruder ist jetzt abgereist. Mir ward der Abschied schwer von dem Guten, der wie mein Schatten mir durchs sonnige Italien folgte. Ewigunvergeßlich wie meiner Kindheit Tage ist mir der Abend, wo wir zum erstenmal die Alpenfirnen wie Trümmer einer Urwelt glänzen sahn, und gleich gebändigten Titanen die Nebelwolken unten lagen im Tale, und oben die milchweißen Stirnen vom Purpur der Abendsonne glühten wie bescheidene Mädchenwangen, und die Riesenlawinen donnernd von jähen fürchterlichen Höhn herab sich wälzten, wir uns im Arme lagen und bei Tells und Arnolds Vaterland uns ewige Freundschaft schwuren!

Und als wir gingen auf den sieben Hügeln und wandelten zwischen den schaurigen Gestalten der hohen Vorwelt und sahn, wie um die alten düstern Mauern sich der jugendliche Efeu rankte; als wir saßen an den Ufern der blonden Tiber und ihrem Wellenschlage lauschten, und es aus den Wassern erklang zu uns, den Spätgebornen, wie eine ernste mahnende Stimme, als wir wandelten durch die langen Hallen, wo schweigend [14] unsre alten Götter standen, und wir uns anblickten und uns in die Arme sanken, ach, da wo jeder graue moosbewachsne Trümmer, wo jedes Säulenstück, wo jeder Grashalm an den finstern Mauerrissen, wo alles, alles zu uns sprach: da fühlten wir schwellen unsern Busen. Die Ahnung floh, und es ward klar vor uns. Unser Auge schwamm in Licht und Fülle, und wie eine göttliche Erscheinung sahn wir niederquellen den Geist der Schönheit. Wir fühlten unsern Beruf und den Drang in unserem Innern und knieten nieder und riefen: Dir, heilige Kunst, dir weihn wir unser Leben!“

Wilhelm Waiblinger (21 november 1804 – 17 januari 1830)

De Franse schrijver Voltaire, (pseudoniem van François-Marie Arouet) werd werd op 21 november 1694 geboren in Parijs. Zie ook mijn blog van 21 november 2006 en ook mijn blog van 21 november 2007.

Uit  Essai sur les moeurs et l'esprit des nations

„„Souvent les institutions les plus sages ne furent dues qu'à l'aveuglement et à la faiblesse. Il n'y a guère dans l'Église de cérémonie plus noble, plus pompeuse, plus capable d'inspirer la piété aux peuples, que la fête du saint-sacrement. L'antiquité n'en eut guère dont l'appareil fût plus auguste. Cependant, qui fut la cause de cet établissement ? Une religieuse de Liège, nommée Moncornillon, qui s'imaginait voir toutes les nuits un trou à la lune (1264) : elle eut ensuite une révélation qui lui apprit que la lune signifiait l'Église, et le trou une fête qui manquait. Un moine, nommé jean, composa avec elle l'office du Saint-Sacrement ; la fête s'en établit à Liège, et Urbain IV l'adopta pour toute l'Église.

Au douzième siècle, les moines noirs et les blancs formaient deux grandes factions qui partageaient les villes, à peu près comme les factions bleues et vertes partagèrent les esprits dans l'empire romain. Ensuite, lorsqu'au treizième siècle les mendiants eurent du crédit, les blancs et les noirs se réunirent contre ces nouveaux venus, jusqu'à ce qu'enfin la moitié de l'Europe s'est élevée contre eux tous. Les études des scolastiques étaient alors et sont demeurées, presque jusqu'à nos jours, des systèmes d'absurdités, tels que, si on les imputait aux peuples de la Taprobane, nous croirions qu'on les

calomnie. « On agitait si Dieu peut produire la nature universelle des choses, et la conserver, sans qu'il y ait des choses ; si Dieu peut être dans un prédicat, s'il peut communiquer la faculté de créer, rendre ce qui est fait non fait, changer une femme en fille; si chaque personne divine peut prendre la nature qu'elle veut ; si Dieu peut être scarabée et citrouille; si le père produit le fils par l'intellect ou la volonté, ou par l'essence, ou par l'attribut, naturellement ou librement ? » Et les docteurs qui résolvaient ces questions s'appelaient le grand, le subtil, l'angélique, l'irréfragable, le solennel, l'illuminé, l'universel, le profond.“

Voltaire (21 november 1694 – 30 mei 1778)

De Duitse schrijver en vertaler Franz Hessel werd geboren op 21 november 1880 in Stettin. Zie ook mijn blog van 21 november 2006.

21-11-2008 om 20:14 geschreven door Romenu  

De Zuidafrikaanse schrijfster Nadine Gordimer werd geboren op 20 november 1923 in Springs. Zie ook mijn blog van 20 november 2006 en ook mijn blog van 20 november 2007.

Uit: Loot and other stories

„Once upon our time, there was an earthquake: but this one is the most powerful ever recorded since the invention of the Richter scale made it possible for us to measure apocalyptic warnings.

It tipped a continental shelf. These tremblings often cause floods; this colossus did the reverse, drew back the ocean as a vast breath taken. The most secret level of our world lay revealed: the sea-bedded-wrecked ships, facades of houses, ballroom candelabra, toilet bowl, pirate chest, TV screen, mail-coach, aircraft fuselage, cannon, marble torso, Kalashnikov, metal carapace of a tourist bus-load, baptismal font, automatic dishwasher, computer, swords sheathed in barnacles, coins turned to stone. The astounded gaze raced among these things; the population who had fled from their toppling houses to the maritime hills ran down. Where terrestrial crash and bellow had terrified them, there was naked silence. The saliva of the sea glistened upon these objects; it is given that time does not, never did, exist down here where the materiality of the past and the present as they lie has no chronological order, all is one, all is nothing-or all is possessible at once.

People rushed to take; take, take. This was-when, anytime, sometime-valuable, that might be useful, what was this, well someone will know, that must have belonged to the rich, it's mine now, if you don't grab what's over there someone else will, feet slipped and slithered on seaweed and sank in soggy sand, gasping sea-plants gaped at them, no-one remarked there were no fish, the living inhabitants of this unearth had been swept up and away with the water. The ordinary opportunity of looting shops which was routine to people during the political uprisings was no comparison. Orgiastic joy gave men, women and their children strength to heave out of the slime and sand what they did not know they wanted, quickened their staggering gait as they ranged, and this was more than profiting by happenstance, it was robbing the power of nature before which they had fled helpless. Take, take; while grabbing they were able to forget the wreck of their houses and the loss of time-bound possessions there. They had tattered the silence with their shouts to one another and under these cries like the cries of the absent seagulls they did not hear a distant approach of sound rising as a great wind does. And then the sea came back, engulfed them to add to its treasury.“

Nadine Gordimer (Springs. 20 november 1923)

De Amerikaanse schrijver Don DeLillo werd op 20 november 1936 geboren in New York City als zoon van Italiaanse immigranten. Als tiener las hij al erg veel. Toen werd ook zijn interesse om zelf te schrijven gewekt. Hij volgde een opleiding aan de Fordham University, waar hij zijn bachelordiploma haalde in 1958.  Nadat hij afgestudeerd was, ging hij aan de slag in de reclamewereld. Hij werkte vijf jaar als copywriter. Daarna werd hij fulltime schrijver. De eerste roman van DeLillo, Americana, werd in 1971 uitgegeven. In de late jaren zeventig woonde hij ettelijke jaren in Griekenland. Tijdens zijn verblijf in Griekenland schreef DeLillo  zijn roman De namen (1982). Zijn bekendste werk is Onderwereld, dat in 1997 gepubliceerd werd. Het boek werd wereldwijd geprezen als een meesterwerk en gaat over de geschiedenis van Amerika in de voorbije decennia.

Uit: Still Life

“When he appeared at the door, it was not possible, a man come out of an ash storm, all blood and slag, reeking of burned matter, with pinpoint glints of slivered glass in his face. He looked immense, in the doorway, with a gaze that had no distance in it. He carried a briefcase and stood slowly nodding. She thought he might be in shock but didn’t know what this meant in precise terms, medical terms. He walked past her toward the kitchen and she tried calling her doctor, then 911, then the nearest hospital, but all she heard was the drone of overloaded lines. She turned off the TV set, not sure why, protecting him from the news he’d just walked out of, that’s why, and then went into the kitchen. He was sitting at the table, and she poured him a glass of water and told him that Justin was with his grandmother, released early from school and also being protected from the news, at least as it concerned his father.

He said, “Everybody’s giving me water.”

She thought he could not have travelled all this distance or even climbed the stairs if he’d suffered serious injury, grievous blood loss.

Then he said something else. His briefcase sat beside the table like something yanked out of a landfill. He said there was a shirt coming down out of the sky.

She poured water on a dishcloth and wiped dust and ash from his hands, face, and head, careful not to disturb the glass fragments. There was more blood than she’d realized at first, and then she began to realize something else—that his cuts and abrasions were not severe or numerous enough to account for all this blood. It was not his blood. Most of it came from somebody else.”

Don DeLillo (New York City, 20 november 1936)

De Engelse dichter en schrijver Thomas Chatterton werd geboren op 20 november 1752 in Bristol als zoon van een koster. Toen hij elf jaar was schreef hij al een satire over een methodist. Als veertienjarige werd hij klerk bij een advocaat in Bristol. Kort daarna presenteerde hij gedichten die – volgens hem – geschreven waren door een monnik, genaamd Rowley,  uit de vijftiende eeuw. Het werk baarde groot opzien en bestond o.a. uit een feestgedicht ter gelegenheod ban de wijding van een brug,fagmenten van een treurspel, en ballade-achtige verzen over de veroveringen van dde Noormannen. De kritiek verklaarde het al snel tot vervalsing. Chatterton werd ontslagen en zocht in Londen steun bij de schrijver en politicus Sir Horace Walpole. Deze was al gewaarschuwd voor de jongeman en weigerde zijn steun. Korte tijd later doodde Chesterton zichzelf door gif in te nemen. Het volledige werk werd in 1842, en ook nog eens in 1871 in Londen uitgegeven.

The Death of Chatterton door Henry Wallis

 

 

Song from Aella

  

 

  O SING unto my roundelay,

O drop the briny tear with me;

Dance no more at holyday,

Like a running river be:

   My love is dead,

   Gone to his death-bed

All under the willow-tree.

 

Black his cryne as the winter night,

White his rode as the summer snow,

Red his face as the morning light,

Cold he lies in the grave below:

   My love is dead,

   Gone to his death-bed

All under the willow-tree.

 

Sweet his tongue as the throstle's note,

Quick in dance as thought can be,

Deft his tabor, cudgel stout;

O he lies by the willow-tree!

   My love is dead,

   Gone to his death-bed

All under the willow-tree.

 

Hark! the raven flaps his wing

In the brier'd dell below;

Hark! the death-owl loud doth sing

To the nightmares, as they go:

   My love is dead,

   Gone to his death-bed

All under the willow-tree.

 

See! the white moon shines on high;

Whiter is my true-love's shroud:

Whiter than the morning sky,

Whiter than the evening cloud:

   My love is dead,

   Gone to his death-bed

All under the willow-tree.

 

Here upon my true-love's grave

Shall the barren flowers be laid;

Not one holy saint to save

All the coldness of a maid:

   My love is dead,

   Gone to his death-bed

All under the willow-tree.

 

With my hands I'll dent the briers

Round his holy corse to gre:

Ouph and fairy, light your fires,

Here my body still shall be:

   My love is dead,

   Gone to his death-bed

All under the willow-tree.

 

Come, with acorn-cup and thorn,

Drain my heartes blood away;

Life and all its good I scorn,

Dance by night, or feast by day:

   My love is dead,

   Gone to his death-bed

All under the willow-tree.

 

 

 

 

 

Thomas Chatterton (20 november 1752  - 5 augustus 1770)

 

 

 

 

 

 

 

De Iraanse dichteres, vertaalster en mensenrechten-advocate Sheema Kalbasi werd geboren op 20 november 1972 in Teheran. Zij is o.a. directeur van Dialogue of Nations through Poetry in Translation en van het Iraanse Vrouwen Poëzie Project. Zij publiceerde twee gedichtenbundels, Echoes in Exile in het Engels en Sangsar (Steniging) in het Farsi. Verder stelde zij een tweetalige bloemlezing samen van Iraanse (Perzische) dichteressen van het middeleeuwse Perzië tot het hedendaagse Iran. Haar eigen gedichten zijn al in achttien talen vertaald. Kalbasi deed ook vrijwilligerswerk met Koerdische kinderen in Irak en met Pakistaanse kinderen in Pakistan. Tegenwoordig woont zij met man en kinderen in de VS.

 

 

Dancing Tango

 

Oh, Orlando!

Remember the night we danced

quietly on the sands where music

was played? Your words were

wonderers, said quietly

in the pockets of my ears.

 

Oh, Esphahan!

With your turquoise blue mosques

and lovers hiding under the sands

by the Zayandehrood and its haunting

blue skies. Still the words did

wonders when they were said quietly

in the pockets of my ears.

 

Time is eternity, my dignity

resides in yours and your

words are wonders that I count

as precious coins kept quietly

in the pockets of my tears.

 

 

 

 

 

Nothing

 

 

Nothing is all I am

Nothing overloading nothing

Closing the doors,

Opening an extra into an empty space,

Nothing ensues but a further war.

 

The bombs, lights that blind and Damascus,

Burning after Tehran. Sisters calling in despair,

Brothers callous the arms of infidels. Nothing happens

But children die, and journalists are filming for a deadline.

 

Nothing comes after nothing but I,

Kneel, cry for nothing,

and still the no shepherd birds burn at flight.

 

Nothing happens. I walk by the Central Park

Next to nothing, and the no flight zone is

Just nothing yet throat slides over throat,

Bullets shut and blood drops. Here nothing happens

But I write to keep nothing from overloading nothing.

 

 

 

 

 

 

Sheema Kalbasi (Teheran, 20 november 1972)

 

 

 

 

 

 

De Russische schrijfster Yevgenia Ginzburg werd geboren op 20 november 1904 in Moskou Zij studeerde sociale wetenschappen en pedagogie in Kazan. Daarna werkte zij als lerares. Zij was na de dood van haar eerste man hertrouwd met Pavel Aksyonov, de burgemeester van Kazan en lid van de communistische partij. In 1937 werd zij uit de partij gezet en wegens vermeende contacten met de Trotskisten gearresteerd. Zij kwam in 1949 vrij, maar mocht vijf jaar lang de Magadan-zone niet verlaten. In 1950 volgde een nieuwe arrestatie en werd zij naar de regio Krasnojarskv verbannen. Na de dood van Stalin mocht zij naar Moskau reizen. Daar werkte zij weer als journaliste en publiceerde zij autobiografische boeken. In 1955 volgde een volledige rehabilitatie.

 

Uit: Journey into the Whirlwind (Vertaald door Paul Stevenson and Max Hayward)

 

"To live! Without property, but what was that to me? Let them confiscate it -- they were brigands anyway, confiscating was their business. They wouldn't get much good out of mine, a few books and clothes -- why, we didn't even have a radio. My husband was a loyal Communist of the old stamp, not the kind who had to have a Buick or a Mercedes... Ten years! ...Do you [the judges], with your codfish faces, really think you can go on robbing and murdering for another ten years, that there aren't people in the Party who will stop you sooner or later? I knew there were -- and in order to see that day, I must live. In prison, if needs be, but I must at all costs live! ... I looked at the guards, whose hands were still clasped behind my back. Every nerve in my body was quivering with the joy of being alive. What nice faces the guards had! Peasant boys from Ryazan or Kursk, most likely. They couldn't help being warders -- no doubt they were conscripts. And they had joined hands to save me from falling. But they needn't have -- I wasn't going to fall. I shook back my hair curled so carefully before facing the court, so as not to disgrace the memory of Charlotte Corday. Then I gave the guards a friendly smile. They looked at me in astonishment."

 

 

 

Yevgenia Ginzburg (20 november1904 – 25 mei 1977)

 

 

 

 

 

 

De Zweedse schrijfster Selma Lagerlöf werd geboren op 20 november 1858 in Östra Emterwik in Zweden. Zie ook mijn blog van 20 november 2006.

 

Uit: The Treasure

 

“Long after him a man and a woman entered the door. They were poorly clad and lingered bashfully in the corner between door and fireplace.

The host at once came forward to his two guests. He took the hand of each and led them up the room. Then he said to the others: "Is it not truly said that the shorter the way the more the delay? These are our nearest neighbors. Branehog had no other tenants besides them and me."

"Say rather there are none but you," said the man. "You cannot call me a tenant. I am only a poor charcoal-burner whom you have allowed to settle on your land."

The man seated himself beside Torarin and they began to converse. The newcomer told Torarin how it was he came so late to the feast. It was because their cabin had been visited by three strangers whom they durst not leave, three journeymen tanners who had been with them all day. When they came in the morning they were worn out and ailing;(...)“

 

 

 

 

Selma Lagerlöf (20 november 1858 – 16 maart 1940)
Portret door Carl Larsson (1908)

 

20-11-2008 om 20:21 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse dichteres Sharon Olds werd geboren op 19 november 1942 in San Francisco. Zie ook mijn blog van 19 november 2006 en ook mijn blog van 19 november 2007.

May 1968

When the Dean said we could not cross campus

until the students gave up the buildings,

we lay down, in the street,

we said the cops will enter this gate

over us. Lying back on the cobbles,

I saw the buildings of New York City

from dirt level, they soared up

and stopped, chopped off--above them, the sky,

the night air over the island.

The mounted police moved, near us,

while we sang, and then I began to count,

12, 13, 14, 15,

I counted again, 15, 16, one

month since the day on that deserted beach,

17, 18, my mouth fell open,

my hair on the street,

if my period did not come tonight

I was pregnant. I could see the sole of a cop's

shoe, the gelding's belly, its genitals--

if they took me to Women's Detention and did

the exam on me, the speculum,

the fingers--I gazed into the horse's tail

like a comet-train. All week, I had

thought about getting arrested, half-longed

to give myself away. On the tar--

one brain in my head, another,

in the making, near the base of my tail--

I looked at the steel arc of the horse's

shoe, the curve of its belly, the cop's

nightstick, the buildings streaming up

away from the earth. I knew I should get up

and leave, but I lay there looking at the space

above us, until it turned deep blue and then

ashy, colorless, Give me this one

night, I thought, and I'll give this child

the rest of my life, the horse's heads,

this time, drooping, dipping, until

they slept in a circle around my body and my daughter 

Sharon Olds (San Francisco, 19 november 1942)

De Duitse schrijfster Anna Seghers werd op 19 november 1900 geboren in Mainz als Anna Reiling. Zie ook mijn blog van 19 november 2006.

Uit: Briefe 1924-1952

“An Nico Rost, Berlin, 1. Juni 1948

Anna Seghers

Berlin-Zehlendorf West

Argentinische Allee 3

Pension Obigt

Berlin, den 1. Juni 1948

Lieber Niko,

ich danke Dir sehr fuer Deinen Brief. Ich haette Dir laengst geschrieben wenn ich nicht die ganze Zeit verreist gewesen waere, fast drei Monate war ich nicht hier. Zuerst ein paar Wochen bei den Kindern, dann sozusagen durch Europa durch. Beides war in anderer Art sehr wunderbar. Ich bin nicht besonders gerne hier, das kann ich nicht behaupten, ich bin tief verbunden durch meine Arbeit, durch meine Sprache und was dazu gehoert, oft ueberwiegt das so stark, dass ich einen grossen Elan hab und sicher einen ungeheuer lustigen Eindruck mache. Ich bin auch abends immer todmuede und tagsueber habe ich keine fuenf Minuten Zeit, ueber mich selbst zu denken. Ich moechte aber nicht hier sterben, da denke ich oft an den Satz von Tertulian; wenn Du den alten Kirchenvater kennst: Im Leben Gemeinsamkeit haben mit den Heiden ist erlaubt, im Tode nicht. – Sowas von Heiden haben sich weder Moses noch Paulus vorgestellt. Ich habe manchmals das Gefuehl, kein Mensch erinnert sich richtig mehr, was das ueberhaupt ist, eine menschliche Beziehung. Ich brauche Dir nicht zu sagen, dass das weder auf die engeren Freunde geht noch auf die ferneren. Es ist durch sie, dass meine Arbeit den grossen Schwung hat und dass man manchmal die Veraenderung vorausfuehlt. Um sie immer zu fuehlen dazu muss man die Kraft und Geduld dieser Menschen haben, vielleicht auch das enorme Land im Ruecken fuehlen. Ich habe Dir jetzt zu ernst, vielleicht aus einer zu traurigen Situation heraus, ich geniere mich ja nicht bei Dir, das Schwierige zu stark betont. Es gibt natuerlich jede Woche, wenn ich schreibe, wenn ich Briefe lese, wenn ich Vortraege halte in Schulen in Fabriken usw. viele Augenblicke in denen ich mich fuer diese Stimmung beschimpfe, aber sicher sind dem lieben Gott verschiedene andere Voelker besser geglueckt. Nun das ist sein job. Das merkwuerdige ist, dass ich auch jetzt, wenn man mich fragen wuerde, sofort wieder hierher kaeme, weil nirgends das Leben so intensiv gelebt ist, weil ich das Wichtigste auf der Welt nicht gekannt haette, wenn ich das hier nicht kennen wuerde.“

Anna Seghers (19 november 1900 – 1 juni 1983)

De Amerikaanse dichter Alan Tate werd geboren op 19 november 1899 in de buurt van Winchester, Kentucky. Zie ook mijn blog van 19 november 2006.

Sonnets of the Blood

I

What is the flesh and blood compounded of

But a few moments in the life of time?

This prowling of the cells, litigious love,

Wears the long claw of flesh-arguing crime.

Consider the first settlers of our bone,

Observe how busily they sued the dust,

Estopped forever by the last dusted stone.

It is a pity that two brothers must

Perceive a canker of perennial flower

To make them brothers in mortality:

Perfect this treason to the murderous hour

If you would win the hard identity

Of brothers—a long race for men to run

Nor quite achieved when the perfection’s won.

II

Near to me as perfection in the blood

And more mysterious far, is this, my brother:

A light vaulted into your solitude.

It studied burns lest you its rage should smother.

It is a flame obscure to any eyes,

Most like the fire that warms the deepest grave

(The cold grave is the deepest of our lies)

To which our blood is the indentured slave:

The fire that burns most secretly in you

Does not expend you hidden and alone,

The studious fire consumes not one, but two—

Me also, marrowing the self-same bone.

Our property in fire is death in life

Flawing the rocky fundament with strife.

Allen Tate (19 november 1899 – 9 februari 1979)

De Italiaanse-Albanese dichter en schrijver Girolamo de Rada werd geboren op 19 november 1814 in Macchia Albanese als zoon van een priester van de Byzantijnse rite. Hij bezocht het gymnasium in San Demetrio Corone en studeerde daarna rechten in Napels. Zijn belangstelling voor de literatuur en de Albanese folklore ontwaakte al vroeg en hij begon liederen en gedichten in het Arberesh te verzamlen, de taal van de Albanese minderheid in het zuiden van Italië en op Sicilië. In 1836 publiceerde hij zijn eerste werk Këngët e Milosaos ("Die Liederen van Milosao"). Doordat hij teruggreep op een oude Albanese stof werd de Rada een geestelijke wegbereider van de onafhankelijkheidsbeweging in de vroege 20^e eeuw. Hij werd een van de belangrijkste Albanese schrijvers, hoewel hij Albanië zelf nooit heeft bezocht.

Uit: Canti di Milosao, fragment van canto 1 (Vertaald door Robert Elsie)

The earth had transformed the oaks

The earth had transformed the oaks,

Fresh sea water sparkled

Blue at the new day rising;

But the dove of Anacreon

Lived on in ancient Tempe.

One day it departed for the mountains for water

And did not return as was its habit.

It did not freeze in the snow

Nor was it wounded by an arrow,

But flew onward until it landed

At my happy home.

When the house and land

Reappeared beside the sea at dawn,

What joy welled in my eyes.

It awoke me, brushing

Against the window panes.

I arose and looked outside:

The grapes in the ripening vineyards

Covered our fields,

The blossoming flax

Swayed in the wind,

Gently smiling, and like its blossoms

Was the colour of the sky.

You could look out and forget

The cares of this world.

The gleaners were singing

Amidst the sheaves. I had just

Returned from abroad, to be reunited

With my sisters. My name was

Constantly on my mother's lips.

A joy filled my body

Like that of a fair maiden

Who, in the warmth of her bed at night,

Senses her breasts

Beginning to swell.

Girolamo de Rada (19 november 1814 – 28 februari 1903)

&mnsp;

19-11-2008 om 20:18 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse dichteres Sharon Olds werd geboren op 19 november 1942 in San Francisco. Zie ook mijn blog van 19 november 2006 en ook mijn blog van 19 november 2007.

May 1968

When the Dean said we could not cross campus

until the students gave up the buildings,

we lay down, in the street,

we said the cops will enter this gate

over us. Lying back on the cobbles,

I saw the buildings of New York City

from dirt level, they soared up

and stopped, chopped off--above them, the sky,

the night air over the island.

The mounted police moved, near us,

while we sang, and then I began to count,

12, 13, 14, 15,

I counted again, 15, 16, one

month since the day on that deserted beach,

17, 18, my mouth fell open,

my hair on the street,

if my period did not come tonight

I was pregnant. I could see the sole of a cop's

shoe, the gelding's belly, its genitals--

if they took me to Women's Detention and did

the exam on me, the speculum,

the fingers--I gazed into the horse's tail

like a comet-train. All week, I had

thought about getting arrested, half-longed

to give myself away. On the tar--

one brain in my head, another,

in the making, near the base of my tail--

I looked at the steel arc of the horse's

shoe, the curve of its belly, the cop's

nightstick, the buildings streaming up

away from the earth. I knew I should get up

and leave, but I lay there looking at the space

above us, until it turned deep blue and then

ashy, colorless, Give me this one

night, I thought, and I'll give this child

the rest of my life, the horse's heads,

this time, drooping, dipping, until

they slept in a circle around my body and my daughter 

Sharon Olds (San Francisco, 19 november 1942)

De Duitse schrijfster Anna Seghers werd op 19 november 1900 geboren in Mainz als Anna Reiling. Zie ook mijn blog van 19 november 2006.

Uit: Briefe 1924-1952

“An Nico Rost, Berlin, 1. Juni 1948

Anna Seghers

Berlin-Zehlendorf West

Argentinische Allee 3

Pension Obigt

Berlin, den 1. Juni 1948

Lieber Niko,

ich danke Dir sehr fuer Deinen Brief. Ich haette Dir laengst geschrieben wenn ich nicht die ganze Zeit verreist gewesen waere, fast drei Monate war ich nicht hier. Zuerst ein paar Wochen bei den Kindern, dann sozusagen durch Europa durch. Beides war in anderer Art sehr wunderbar. Ich bin nicht besonders gerne hier, das kann ich nicht behaupten, ich bin tief verbunden durch meine Arbeit, durch meine Sprache und was dazu gehoert, oft ueberwiegt das so stark, dass ich einen grossen Elan hab und sicher einen ungeheuer lustigen Eindruck mache. Ich bin auch abends immer todmuede und tagsueber habe ich keine fuenf Minuten Zeit, ueber mich selbst zu denken. Ich moechte aber nicht hier sterben, da denke ich oft an den Satz von Tertulian; wenn Du den alten Kirchenvater kennst: Im Leben Gemeinsamkeit haben mit den Heiden ist erlaubt, im Tode nicht. – Sowas von Heiden haben sich weder Moses noch Paulus vorgestellt. Ich habe manchmals das Gefuehl, kein Mensch erinnert sich richtig mehr, was das ueberhaupt ist, eine menschliche Beziehung. Ich brauche Dir nicht zu sagen, dass das weder auf die engeren Freunde geht noch auf die ferneren. Es ist durch sie, dass meine Arbeit den grossen Schwung hat und dass man manchmal die Veraenderung vorausfuehlt. Um sie immer zu fuehlen dazu muss man die Kraft und Geduld dieser Menschen haben, vielleicht auch das enorme Land im Ruecken fuehlen. Ich habe Dir jetzt zu ernst, vielleicht aus einer zu traurigen Situation heraus, ich geniere mich ja nicht bei Dir, das Schwierige zu stark betont. Es gibt natuerlich jede Woche, wenn ich schreibe, wenn ich Briefe lese, wenn ich Vortraege halte in Schulen in Fabriken usw. viele Augenblicke in denen ich mich fuer diese Stimmung beschimpfe, aber sicher sind dem lieben Gott verschiedene andere Voelker besser geglueckt. Nun das ist sein job. Das merkwuerdige ist, dass ich auch jetzt, wenn man mich fragen wuerde, sofort wieder hierher kaeme, weil nirgends das Leben so intensiv gelebt ist, weil ich das Wichtigste auf der Welt nicht gekannt haette, wenn ich das hier nicht kennen wuerde.“

Anna Seghers (19 november 1900 – 1 juni 1983)

De Amerikaanse dichter Alan Tate werd geboren op 19 november 1899 in de buurt van Winchester, Kentucky. Zie ook mijn blog van 19 november 2006.

Sonnets of the Blood

I

What is the flesh and blood compounded of

But a few moments in the life of time?

This prowling of the cells, litigious love,

Wears the long claw of flesh-arguing crime.

Consider the first settlers of our bone,

Observe how busily they sued the dust,

Estopped forever by the last dusted stone.

It is a pity that two brothers must

Perceive a canker of perennial flower

To make them brothers in mortality:

Perfect this treason to the murderous hour

If you would win the hard identity

Of brothers—a long race for men to run

Nor quite achieved when the perfection’s won.

II

Near to me as perfection in the blood

And more mysterious far, is this, my brother:

A light vaulted into your solitude.

It studied burns lest you its rage should smother.

It is a flame obscure to any eyes,

Most like the fire that warms the deepest grave

(The cold grave is the deepest of our lies)

To which our blood is the indentured slave:

The fire that burns most secretly in you

Does not expend you hidden and alone,

The studious fire consumes not one, but two—

Me also, marrowing the self-same bone.

Our property in fire is death in life

Flawing the rocky fundament with strife.

Allen Tate (19 november 1899 – 9 februari 1979)

De Italiaanse-Albanese dichter en schrijver Girolamo de Rada werd geboren op 19 november 1814 in Macchia Albanese als zoon van een priester van de Byzantijnse rite. Hij bezocht het gymnasium in San Demetrio Corone en studeerde daarna rechten in Napels. Zijn belangstelling voor de literatuur en de Albanese folklore ontwaakte al vroeg en hij begon liederen en gedichten in het Arberesh te verzamlen, de taal van de Albanese minderheid in het zuiden van Italië en op Sicilië. In 1836 publiceerde hij zijn eerste werk Këngët e Milosaos ("Die Liederen van Milosao"). Doordat hij teruggreep op een oude Albanese stof werd de Rada een geestelijke wegbereider van de onafhankelijkheidsbeweging in de vroege 20^e eeuw. Hij werd een van de belangrijkste Albanese schrijvers, hoewel hij Albanië zelf nooit heeft bezocht.

Uit: Canti di Milosao, fragment van canto 1 (Vertaald door Robert Elsie)

The earth had transformed the oaks

The earth had transformed the oaks,

Fresh sea water sparkled

Blue at the new day rising;

But the dove of Anacreon

Lived on in ancient Tempe.

One day it departed for the mountains for water

And did not return as was its habit.

It did not freeze in the snow

Nor was it wounded by an arrow,

But flew onward until it landed

At my happy home.

When the house and land

Reappeared beside the sea at dawn,

What joy welled in my eyes.

It awoke me, brushing

Against the window panes.

I arose and looked outside:

The grapes in the ripening vineyards

Covered our fields,

The blossoming flax

Swayed in the wind,

Gently smiling, and like its blossoms

Was the colour of the sky.

You could look out and forget

The cares of this world.

The gleaners were singing

Amidst the sheaves. I had just

Returned from abroad, to be reunited

With my sisters. My name was

Constantly on my mother's lips.

A joy filled my body

Like that of a fair maiden

Who, in the warmth of her bed at night,

Senses her breasts

Beginning to swell.

Girolamo de Rada (19 november 1814 – 28 februari 1903)

&mnsp;

19-11-2008 om 20:17 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter en schrijver Joost Zwagerman werd geboren in Alkmaar op 18 november 1963. Zie ook mijn blog van 18 november 2006 en ook mijn blog van 18 november 2007.

Die achternacht kwam ik mij tegen op een plek

Die achternacht kwam ik mij tegen op een plek

waar ik mij gewoonlijk niet vertoon.

Ik stelde mij teleur. Sprak te luid

tegen mensen die mij zichtbaar niet vertrouwden.

Ik wilde dat ik vond dat ik naar huis toe wilde

en sprak mij aan om hiervandaan te gaan

maar dat was zo gemakkelijk nog niet. Ik verloor mij

in gesprekken die ik al zo vaak gevoerd had

zonder zicht op toonzaamheid

of zelfs maar dunne trucs

waarmee je doorgaans

een kapotte nacht doorkomt.

Het eindigde ermee dat ik van alles

in mijn oor siste wat ik maar half verstond.

Wat doe je op zulke momenten? Ik liet mij

voor wat ik was; het had geen zin mij het zwijgen

op te leggen, ik was berstensvol op mij gebeten

en toen het eenmaal ochtend was

zag ik mij als zo vaak in tongen terug

als het legioen dat vreemden streelt.

Spreekwoord was ik dat niet snapt,

gaandeweg de dag werd ik weer opvoeding

die ouders voor hun kinderen uitdenken

en in het holst van alle bruikleen

was ik wat ik telkens na zo'n achternacht in corvee

en klatering moet zijn: voor dag en dauw de bijbel,

met stofomslag en in voldongen esperantoklanken,

een man om van kaft tot kaft uit voor te lezen

Niet gekend
Het oog van de lens

Van alles wat ik van haar maken kan is de foto
nog het meest in zichtbaar zingbaar stof gehuld.
Ik beloof plechtig dat ik de belofte van de camera.

En als ik dan naast haar lig en zij me vragen gaat
of ik voor even haar wil zijn, zeg ik ja en zeg ik
ja en geef een meisjeskus op haar meisjesoog.
Iemand met handschoenen verft mij rode lippen,
kneedt mij borsten, streelt mijn rondingen.
Ik mag ons beider foto zijn maar vooral model.

De beloofde fotograaf blaast het stof van de lens
en kucht zich de foto in, ik verslik me, 'excuseer',
houd mijn gehandschoende hand voor mijn mond,
veeg mijn ongekuste lippen af, kus het bestofte oog.

Joost Zwagerman (Alkmaar, 18 november 1963)

De Nederlandse dichter Toon Tellegen werd geboren op 18 november 1941 te Brielle. Zie ook  Zie ook mijn blog van 18 november 2006 en ook mijn blog van 18 november 2007.

Maar hij vergat

Maar hij vergat haar te kussen

en toen hij het kasteel verliet was het stil

achter hem,

de lucht was grijs,

de rozenhagen hoog en stijf,

er scharrelden wat mussen rond,

maar hij had haast, wist niet waarom,

en toen iemand hem staande hield en vroeg

of het al donker was

wist hij ook dat niet

en zei dat het waarschijnlijk nog licht was

en dat hij het zelden mis had en reed toen door.

Thuisgekomen werd hij bestormd: 'En?

Heb je haar gekust?'

'Ach,' zei hij, 'dát ben ik vergeten,' sloeg zich

voor zijn hoofd.

Maar toen hij terugkwam, spoorslags,

was het kasteel verdwenen, of was er nooit geweest,

en hij kwam niemand tegen, de geur van rozen

was hij kwijt.

De rivier is bevroren

De rivier is bevroren op een vaargeul na,

en ver weg schaatst mijn broer

die op mij passen zou.

De lucht is grijs en dicht,

twee eenden zitten in de sneeuw

en lopen voor mij weg.

Ik moet nu eindelijk eens weten of ik verdrinken kan.

Een palingvisser ziet mij gaan

en komt op tijd

of net te vroeg.

Als iedereen weer slaapt roep ik zó hard

dat niemand er wakker van worden zal:

ik wist het wel. Ik wist het wel.

Toon Tellegen (Brielle, 18 november 1941)

De Duitse schrijver Klaus Mann werd op 18 november 1906 geboren als oudste zoon van Thomas en Katia Mann. In München. Zie ook mijn blog van 18 november 2006 en ook mijn blog van 18 november 2007.

Uit: Der Wendepunkt

“Sie war das Kind eines deutschen Kaufmanns und einer Eingeborenen.

Daß sie als kleines Ma¨dchen den Ozean auf einem Segelschiff überqueren mußte, um nach Lu¨ beck zu gelangen, schien mir das aufregendste Detail ihrer Geschichte. Denn dort, in der no¨rdlichen Fremde, genoß sie durchweg eine ‘feine’, bedauerlich unromantische Erziehung und bewegte sich bald ganz natu¨ rlich unter den Gespielinnen.

Doch blieb es reizend, sich den Großpapa vorzustellen / den ich übrigens inWirklichkeit nie gesehen hatte / wie er mit seiner exotischen Braut zur Kirche fuhr. Der Senator, sehr stattlich und distinguiert, mit Backenbart, hohem Stehkragen, lehnt, ein wenig befangen, im Fond der prächtigen Kutsche, den er mit ihr teilt. Sie, das dunkle Ko¨pfchen an ihn geschmiegt, darf hinter geschlossen Lidern noch einmal die Palmen und bunten Vo¨gel ihrer brasilianische Heimat sehen, wa¨hrend der Wagen, vorbei an viel altem Gema¨uer und majesta¨tisch ragenden Tu¨rmen, den Weg zum Altar nimmt.”

Klaus Mann (18 november 1906 – 21 mei 1949)

De Iers-Amerikaanse dichter Seán Mac Falls werd geboren op 18 november 1957 in Boston. Zie ook mijn blog van 18 november 2006.

Síneánn

 I am alone with you.

A fire burns in the distance

It light s our faces

As before in the empty cinema,

Where we arrived, at some beginning

To watch a foreign film. Our eyes,

In new utterance, murmuring subtitles,

What words could never speak

The tips of seats, rows of air

And the moony screen,

A tableau of feathers and cloud

Two of us, alone, as one

Rapt in the spread of wings.

Later, alone we dine in the Café

Campagne. Our conversation

Deafens a burgeoning crowd

Coffee was nectar, our words

Were whispering petals.

Dearest Blodeuwedd, I saw the sweetest

Sorrow on your face, the green ocean

In your eyes, I was cleansed

By your tears. I have always

Known you.

Across the border on the far island,

You stepped into the waters with me

And when you disrobed you lit the stars

And the stars and my eyes kissed your skin

Your slender legs, columns, tilting

Toward heaven, in the age of Helen,

Touched the water and the sky.

I saw the milky way that night.

Síneánn, I am your Pablo

We are two white birds sailing

Over the foam of the sea.

Solvent to my stone you are the hinge

To my casement world. Rain petal

Voice, lithe, alabaster woman,

I am lost in your Sargasso eyes

I hold your skin, my Selkie

Sweet Niamh, I have lived

One hundred years this week.

It is warm in the distance

In the country of the sun

We end at the house in Umbria

In the autumn, there is no word

Siberia, my light Rosaleen.

Now is harvest time.

At the great table we feast

With family and friends

And I am not alone with you.

Seán Mac Falls (Boston, 18 november 1957)

De Duitse dichter Richard Dehmel werd geboren op 18 november 1863 in Wendisch-Hermsdorf. Zie ook mijn blog van 18 november 2006.

Am Ufer

Die Welt verstummt, dein Blut erklingt;

in seinen hellen Abgrund sinkt

der ferne Tag,

er schaudert nicht; die Glut umschlingt

das höchste Land, im Meere ringt

die ferne Nacht,

sie zaudert nicht; der Flut entspringt

ein Sternchen, deine Seele trinkt

das ewige Licht.

Das große Karussell

Im Himmel ist ein Karussell,

das dreht sich Tag und Nacht.

Es dreht sich wie im Traum so schnell,

wir sehn es nicht, es ist zu hell

aus lauter Licht gemacht;

still, mein Wildfang, gib acht!

Gib acht, es dreht die Sterne, du,

im ganzen Himmelsraum.

Es dreht die Sterne ohne Ruh

und macht Musik, Musik dazu,

so fein, wir hören's kaum;

wir hören's nur im Traum.

Im Traum, da hören wir's von fern,

von fern im Himmel hell.

Drum träumt mein Wildfang gar so gern,

wir drehn uns mit auf einem Stern;

es geht uns nicht zu schnell,

das große Karussell.

Richard Dehmel (18 november 1863 – 9 februari 1920)

18-11-2008 om 21:16 geschreven door Romenu  

De  Venezolaanse Eugenio Montejo werd geboren in Caracas op 18 november 1938. Montejo was ook oprichter van de tijdschriften Azar Rey en Revista Poesía van de Universidad de Carabobo. Hij was onderzoeker in het Centro de Estudios Latinoamericanos "Romulo Gallegos" in Caracas, en medewerker bij een groot aantal nationale en internationale tijdschriften. In 1998 kreeg hij de Nationale Prijs voor Literatuur en in 2004 de Internationale Prijs Octavio Paz voor Poëzie en Essay. Een van zijn gedichten is gebruikt in de film 21 Grams van Alejandro González Iñárritu.

Transfigured Time

     —for António Ramos Rosa

The house where my father will be born

is still unfinished.

It lacks the wall my hands have not yet built.

His footsteps searching for me across the earth

now come towards this street.

Yet I can't hear them, they still don't reach me.

Behind that door are echoes

and voices I recognise miles off,

but they are spoken only by portraits.

The face not seen in any mirror,

because it's late being born

or still doesn't exist,

could be of any one of us —

it looks like all of us.

My bones are not in that tomb

but those of my great-uncle Zacarias

who used a walking stick and pseudonym.

My own remains have long been lost.

This poem was written in another century,

some night by a guttering candle,

by me, by someone else, I don't recall.

Time consumed the flame

and lingered in my darkened hands

and in these eyes that never read the poem.

When the candle returns with its light

I'll already be gone.

Family Album

The one in the background is Aunt Adela,

a worldly witch who lived at so many different times

even today I don't know if she's still here or not.

From this grandfather I inherited my name.

A rickety old oxcart snatched him from his village

to bury him a long way off.

I was born much later and still I remember him.

Luis the lawyer vanished suddenly

in the year of the plague. He left behind letters, postcards,

the map of a vague innocence.

Veronica is that one with a white fan

and the disdainful bearing that became her so well.

Of this particular José — there were several others —

no one knows when or where he perished.

He walked around screaming at his shadow on the roadway.

My dear King Richard looks much younger

than his death. And perhaps that's how it was. . .

In the lost land of my absent family

this almost invisible album I open and close

burns my eyelids as they watch over its dream.

Don't wake these portraits

till I can rejoin them forever

on the album's last page.

Eugenio Montejo (18 november 1938 - 5 juni 2008)

De Belgische schrijfster Mireille Robertine Cottenjé werd geboren in Moeskroen op 18 november 1933. Zij vanaf haar anderhalf tot aan haar tiende opgevoed in een nonnenklooster. Na haar middelbare school volgde ze diverse verpleegstersopleidingen en ging ze werken in een polikliniek van socialistische signatuur in de plaats Oostende alwaar ze haar latere man Robert Colombie - een architect - ontmoette met wie ze in 1956 in het huwelijk trad. Vervolgens verhuisden ze naar het toenmalige Belgisch Kongo en gingen ze wonen in de oostelijke provincie Kivu. Cottenjé legde er zich belangeloos op het verplegen van de bevolking aldaar toe. Ze kregen zes kinderen waarvan er twee overleden. Toen Belgisch Kongo in 1960 onafhankelijk werd en dit voor de nodige trubbels zorgde, keerde het gezin terug naar België. Haar Kongolese ervaringen zou ze later vastleggen in diverse boeken zoals Dagboek van Carla (haar debuut uit 1968) en Lava (1973). Cottenjé kon moeilijk wennen aan een leven in België. Nadat ze door een nieuwe zwangerschap niet meer kon werken begon ze haar dagboeken om te werken tot literaire romans. Dit beviel haar zo goed dat ze op dit ingeslagen pad voortging.

Uit: Ma gaat er vandoor

, Ik zeg het niet. Ik zeg niets. Hoe kan ma me zoiets aandoen! Hoe kan ze van me weg gaan. Kan ik me aan haar vastklampen, smeken: blijf, alsjeblief blijf. En pa? Ook hij "voelt zich kloterig maar hij zegt het niet". Ook hij zegt niets. Waarom klampt hij zich niet aan ma vast, overstelpt haar met beloften? - "Tot vrijdagavond, Marijke? Je komt toch hé?" Ik staar naar de punten van mijn klompen. Ze raken de punten van ma's klompen. Ik gil inwendig: ga niet! Ga niet! Ma zegt: - "Ik ga dan maar." Jij rijdt weg ik staar je na waarom schreeuw ik niet zijn mijn ogen droog ... Pa slaat een arm om mijn schouders, trekt me mee, het huis in. In de deuropening blijf ik staan. Alle kasten zijn er nog, de aquaria, de planten, de stoelen, de tafel , maar ... - "Leeg," zeg ik ontzet. "Wat is het huis leeg." - "Trek iets leuks aan, we gaan de stad in, lekker eten." - "Pa, wat is het hier léég." - "Daar wennen we wel aan, Marijke. We moéten er aan wennen." - "Waarom doet ma zoiets?" - "Ma denkt dat ze schrijfster is. Ma denkt dat ik haar belet schijfster te zijn. Trek het je niet aan kind. Zes maanden. Maximum zes maanden, en daar is ze terug." - "Met hangende pootjes," zeg ik automatisch, terwijl ik denk: zes maanden, maximum zes maanden en pa heeft een nieuwe vrouw. Na ma's vertrek wordt pa nog stiller en trekt zich nog meer in zichzelf terug dan vroeger. Ook zijn gebrek aan ondernemingszin is toegenomen. Hij verwaarloost zijn tuin, verzorgt zelfs zijn vissen niet meer. Hij kijkt televisie. Om het even welk programma, tot de reclamespots op Luxemburg toe. En ik kijk met hem mee. Avond na avond. Ik studeer niet, lees niet, heb de balletschool opgegeven, de turnvereni-ging. Naar de fuifjes van mijn klasgenoten ga ik niet, ze vragen me niet meer. Het zal wel aan mij liggen. Zij zijn jong en vrolijk en ik ben oud. Dit klinkt gek maar ik voel me echt oud, uitgeblust. Zoals ook pa zich voelt. Maar pa IS oud.

Mireille Cottenjé (18 november 1933 - 9 januari 2006)

De dichter en historicus Jakob (Jaap) Meijer werd geboren in Winschoten op 18 november 1912. Meijer heeft talloze publicaties op zijn naam staan over de geschiedenis van de Nederlandse joden. Hij is de auteur van de biografie van Jacob Israël de Haan De zoon van een gazzen (1967). Hij publiceerde gedichten onder het pseudoniem Saul van Messel, onder andere in het Gronings. Ook maakte hij gebruik van het pseudoniem Gideon van Hasselt. Jaap Meijer studeerde aan het Nederlandsch Israëlietisch Seminarium in Amsterdam geschiedenis. Hij werkte in 1941-1943 als leraar aan het Joods Lyceum in de hoofdstad en had onder anderen Anne Frank in de klas. Meijer overleefde met zijn vrouw Liesje Voet en zoon Ischa Meijer tijdens de Tweede Wereldoorlog het concentratiekamp Bergen-Belsen.  Na de oorlog emigreerde het gezin, dat inmiddels was uitgebreid met dochter Mirjam en jongste zoon Job, voor enige tijd naar Paramaribo. Daar fungeerde Meijer enige tijd als rabbijn. Hij werd benaderd om de geschiedenis van het Koninkrijk der Nederlanden in de Tweede Wereldoorlog te schrijven, maar liet het afweten. Auteur van dit standaardwerk werd daarop Loe de Jong.

De weg terug

Voordat de kist van ongeschaafde planken

zal worden gesloten

wordt volgens overoud gebruik

in de diaspora

het joodse lijk

plechtig bestrooid met aarde

uit het heilige land

dat in kleine zakjes

in joodse gemeenten wordt bewaard.

Als ik ooit nog eens

naar Israël verhuis

zal ik niet vergeten

een zakje zeeklei mee te nemen

(uit het Oldambt)

en een zakje laagveen

(uit Westerwolde)

Jaap Meijer (18 november 1912 - 9 juli 1993)

De Canadese schrijfster Margaret Atwood werd geboren in Ottawa op 18 november 1939. Omdat haar vader veel onderzoek deed in de uitgestrekte bossen van Canada spendeerde ze veel van haar jonge jaren in afgelegen gebieden van Noord-Ontario, en pendelde heen en weer tussen Ottawa, Sault St. Marie, en Toronto, en zat zo op veel verschillende scholen. Ze werd een enthousiast lezer, en begon op haar 16e te schrijven. Vanaf 1957 studeerde ze aan de Victoria Universiteit in Toronto, en behaalde haar Bachelor of Arts graad in Engels, met bijvakken filosofie en Frans. Ze studeerde vanaf 1961 aan het Radcliffe College in Harvard, met een Woodrow Wilson-beurs nadat ze de E.J. Pratt-prijs had gewonnen voor haar poëziebundel met de titel Double Persephone. Ze haalde haar mastersgraad in 1962, en studeerde verder aan Harvard. Ze gaf daarna les aan verschillende universteiten. Haar bekendste kritische werk is de gids Survival: A Thematic Guide to Canadian Literature (1972), waarvan wordt gezegd dat die een hernieuwde interesse in Canadese literatuur teweeg zou hebben gebracht.

Uit: The Blind Assassin

Ten days after the war ended, my sister Laura drove a car off a bridge. The bridge was being repaired: she went right through the Danger sign. The car fell a hundred feet into the ravine, smashing through the treetops feathery with new leaves, then burst into flames and rolled down into the shallow creek at the bottom. Chunks of the bridge fell on top of it. Nothing much was left of her but charred smithereens.

I was informed of the accident by a policeman: the car was mine, and they'd traced the license. His tone was respectful: no doubt he recognized Richard's name. He said the tires may have caught on a streetcar track or the brakes may have failed, but he also felt bound to inform me that two witnesses - a retired lawyer and a bank teller, dependable people - had claimed to have seen the whole thing. They'd said Laura had turned the car sharply and deliberately, and had plunged off the bridge with no more fuss than stepping off a curb. They'd noticed her hands on the wheel because of the white gloves she'd been wearing.

It wasn't the brakes, I thought. She had her reasons. Not that they were ever the same as anybody else's reasons. She was completely ruthless in that way.”

Margaret Atwood (Ottawa, 18 november 1939)

De Engelse toneelschrijver, librettist en illustrator Sir William Schwenck Gilbert werd geboren in Londen op 18 november 1836. Hij is het meest bekend door de veertien komische operas die hij in samenwerking met de componist Sir Arthur Sullivan produceerde, zoals "H.M.S. Pinafore", "The Pirates of Penzance", en een van de meest opgevoerde stukken in de geschiedenis van het muziektheater, "The Mikado". Deze stukken en de meeste van de andere 'Savoy-operas' worden nog steeds veel in de Engelssprekende wereld opgevoerd door operagezelschappen, operettegezelschappen en amateurs over de gehele wereld. Teksten uit deze werken zijn in de Engelse taal een eigen leven gaan leiden en worden nog steeds veel geciteerd.

Uit: The Mikado

SONG and CHORUS--NANKI-POO.

     A wandering minstrel I--

          A thing of shreds and patches,

          Of ballads, songs and snatches,

     And dreamy lullaby!

     My catalogue is long,

          Through every passion ranging,

          And to your humours changing

     I tune my supple song!

          Are you in sentimental mood?

               I'll sigh with you,

                    Oh, sorrow, sorrow!

          On maiden's coldness do you brood?

               I'll do so, too--

                    Oh, sorrow, sorrow!

          I'll charm your willing ears

          With songs of lovers' fears,

          While sympathetic tears

               My cheeks bedew--

                    Oh, sorrow, sorrow!

     But if patriotic sentiment is wanted,

          I've patriotic ballads cut and dried;

     For where'er our country's banner may be planted,

          All other local banners are defied!

     Our warriors, in serried ranks assembled,

          Never quail--or they conceal it if they do--

     And I shouldn't be surprised if nations trembled

          Before the mighty troops of Titipu!

CHORUS.   We shouldn't be surprised, etc.

William Gilbert (18 november 1836 – 29 mei 1911)

18-11-2008 om 21:14 geschreven door Romenu  

De Israëlische dichteres en schrijfster Dahlia Ravikovitch werd geboren op 17 november 1936 in een voorstad van Tel Aviv. Zie ook mijn blog van 17 november 2006 en ook mijn blog van 17 november 2007.

PRIDE

Even rocks crack, I'm telling you,

and not on account of age.               

For years they lie on their backs

in the heat and the cold,

so many years,

it almost creates the illusion of calm. 

They don't move, so the cracks stay hidden.       

A kind of pride.

Years pass over them as they wait.

Whoever is going to shatter them

hasn't come yet.

And so the moss flourishes, the seaweed

whips around,