Romenu is een blog over gedichten, literatuur en kunst Maar Romenu is ook een professionele freelance vertaler Du-Ne en Ne-Du http://www.roumen-vertalingen.nl/
Georg Trakl werd op 3 februari 1887 in het conducteurshuis aan de Waagplatz 2 in Salzburg geboren. Zijn vader, Tobias Trakl, was een handelaar in ijzerwaren en zijn moeder, die ook psychische problemen had, was Maria Catharina Trakl, (meisjesnaam Halik). Voorts had hij nog drie broers en drie zussen. Margarethe (doorgaans Grethe genoemd) stond hem het naast, zelfs zodanig dat sommigen een incestueuze verhouding vermoeden. Zijn jeugd bracht hij door in Salzburg. Vervolgens bezocht hij van 1897 tot 1905 het humanistische gymnasium. Om toch een academische opleiding te kunnen volgen, werkte hij tot 1908 in de praktijk bij een apotheker. Sommigen vermoedden dat hij dit vooral deed om zichzelf opiaten te kunnen verschaffen. Bij het uitbreken van WO I werd Trakl als medicus naar het front in Galicië (heden ten dage in Oekraïne en Polen) gestuurd. Zijn gemoedsschommelingen leidden tot geregelde uitbraken van depressie, die verergerd werden door de afschuw die hij voelde voor de verzorging van de ernstig verwonde soldaten. De spanning en druk dreven hem ertoe een suïcidepoging te ondernemen, welke zijn kameraden nochtans verhinderden. Hij werd in een militair ziekenhuis opgenomen in Kraków, alwaar hij onder strikt toezicht geplaatst werd.Trakl verzonk daar in nog zwaardere depressies en schreef Ficker om advies. Ficker overtuigde hem ervan dat hij contact moest opnemen met Wittgenstein, die inderdaad op weg ging na Trakls bericht te hebben ontvangen. Op 4 november 1914, drie dagen voordat Wittgenstein aan zou komen, overleed hij echter aan een overdosis cocaïne
Paul Celan
Paul Celan werd onder de naam Paul Antschel op 23 november 1920 geboren in Czernowitz, toentertijd de hoofdstad van de Roemeense Boekovina, nu behorend bij de Oekraïne. Paul Celans ouders waren Duitssprekende joden die hun zoon joods opvoedden en hem naar Duitse christelijke scholen stuurden. In 1942 werden Celans ouders door de Duitse bezetter naar een werkkamp gedeporteerd en daar vermoord. Hijzelf wist aanvankelijk onder te duiken, maar moest vanaf juli 1942 in een werkkamp dwangarbeid verrichten. Celan overleefde de oorlog. Via Boekarest en Wenen vestigde Celan zich in 1948 in Parijs. Daar was hij werkzaam als dichter, vertaler en doceerde hij aan de prestigieuze Ecole Normale Supérieure. Vermoedelijk op 20 april 1970 beëindigde hij zijn leven zelf door in de Seine te springen.
Gerard Reve
Gerard Reve over: Medearbeiders ”God is in de mensen, de dieren, de planten en alle dingen - in de schepping, die verlost moet worden of waaruit God verlost moet worden, door onze arbeid, aangezien wij medearbeiders van God zijn.” Openbaring ”Tja, waar berust elk godsbegrip op, elke vorm van religie? Op een openbaring, dat wil zeggen op een psychische ervaring van zulk een dwingende en onverbiddelijke kracht, dat de betrokkene het gevoel heeft, niet dat hij een gedachte of een visioen heeft, maar dat een gedachte gedachte of visioen hem bezit en overweldigt.”
Simon Vestdijk
Simon Vestdijk (Harlingen, 17 oktober 1898 – Utrecht, 23 maart 1971) was een Nederlands romancier, dichter, essayist en vertaler. Zijn jeugd te Harlingen en Leeuwarden beschreef hij later in de Anton Wachter-cyclus. Van jongs af aan logeerde hij regelmatig bij zijn grootouders in Amsterdam, waar hij zich in 1917 aan de Universiteit van Amsterdam inschrijft als student in de medicijnen. Tijdens zijn studie die van 1917 tot 1927 duurde, leerde hij Jan Slauerhoff kennen.Tot 1932 is hij als arts in praktijken door heel Nederland werkzaam. In 1932 volgt zijn officiële schrijversdebuut met de uitgave van de bundel Verzen in De Vrije Bladen. Doorslaggevend voor Vestdijks uiteindelijke keuze voor de literatuur is zijn ontmoeting in 1932 met Eddy Du Perron en Menno ter Braak. Deze ontmoeting had tot resultaat dat hij redactielid werd van het tijdschrift Forum Kort daarop, in 1933, wordt zijn eerste novelle, De oubliette, uitgegeven. In hetzelfde jaar schrijft hij Kind tussen vier vrouwen, dat, eerst geweigerd door de uitgever, later de basis zal vormen voor de eerste drie delen van de Anton Wachter-romans. In 1951 ontvangt Vestdijk de P.C. Hooftprijs voor zijn in 1947 verschenen roman De vuuraanbidders. In 1957 wordt hij voor het eerst door het PEN-centrum voor Nederland voorgedragen voor de Nobelprijs voor de Literatuur, die hij echter nooit zal krijgen. Op 20 maart 1971 wordt hem de Prijs der Nederlandse Letteren toegekend, maar voor hij deze kan ontvangen overlijdt hij op 23 maart te Utrecht op 72-jarige leeftijd. Vestdijk was auteur van ca. 200 boeken. Vanwege deze enorme productie noemde de dichter Adriaan Roland Holst hem 'de man die sneller schrijft dan God kan lezen'. Andere belangrijke boeken van Simon Vestdijk zijn: "Kind van stad en land" (1936), "Meneer Visser's hellevaart" (1936), "Ierse nachten" (1946), "De toekomst de religie" (1947), "Pastorale 1943" (1948), "De koperen tuin" (1950), "Ivoren wachters" (1951), "Essays in duodecimo" (1952) en "Het genadeschot" (1964).
K.P. Kavafis K.P. Kavafis werd als kind van Griekse ouders, afkomstig uit Konstantinopel, geboren in 1863 in Alexandrië (tot vandaag een Griekse enclave) waar hij ook het grootste deel van zijn leven woonde en werkte. Twee jaar na de dood van zijn vader verhuist het gezin in 1872 naar Engeland om na een verblijf van vijf jaar naar Alexandrië terug te keren. Vanwege ongeregeldheden in Egypte vlucht het gezin in 1882 naar Konstantinopel, om na drie jaar opnieuw naar Alexandrië terug te gaan. In de jaren die volgen maakt Kavafis reizen naar Parijs, Londen en in 1901 zijn eerste reis naar Griekenland, in latere jaren gevolgd door nog enkele bezoeken. Op de dag van zijn zeventigste verjaardag, in 1933 sterft Kavafis in Alexandrië. De roem kwam voor Kavafis pas na zijn dood, dus postuum. Deels is dat toe te schrijven aan zijn eigen handelswijze. Hij was uiterst terughoudend met de publicatie van zijn gedichten, liet af en toe een enkel gedicht afdrukken in een literair tijdschrift, gaf in eigen beheer enkele bundels met een stuk of twintig gedichten uit en het merendeel van zijn poëzie schonk hij op losse bladen aan zijn beste vrienden.
Thomas Mann
Thomas Mann, de jongere broer van Heinrich Mann, werd geboren op 6 juni 1875 in Lübeck. Hij was de tweede zoon van de graankoopman Thomas Johann Heinrich Mann welke later één van de senatoren van Lübreck werd. Zijn moeder Julia (geboren da Silva-Bruhns) was Duits-Braziliaans van Portugees Kreoolse afkomst. In 1894 debuteerde Thomas Mann met de novelle "Gefallen". Toen Thomas Mann met 21 jaar eindelijk volwassen was en hem dus geld van zijn vaders erfenis toestond - hij kreeg ongeveer 160 tot 180 goldmark per jaar - besloot hij dat hij genoeg had van al die scholen en instituties en werd onafhankelijk schrijver. Kenmerkend voor zijn stijl zijn de ironie, de fenomenale taalbeheersing en de minutieuze detailschildering. Manns reputatie in Duitsland was sterk wisselend. Met zijn eerste roman, Buddenbrooks (1901), had hij een enorm succes, maar door zijn sceptische houding tegenover Duitsland na de Eerste Wereldoorlog veranderde dit volledig. Stelde hij zich tot aan de jaren twintig apolitiek op (Betrachtungen eines Unpolitischen, 1918), meer en meer raakte hij bij het Politiek gebeuren betrokken. Zijn afkeer van het nationaal socialisme groeide, zijn waarschuwingen werden veelvuldiger en heftiger. In 1944 accepteerde hij het Amerikaanse staatsburgerschap. Tussen 1943 en 1947 schreef Mann Doktor Faustus (zie Faust), de roman van de 'Duitse ziel' in de gecamoufleerd geschilderde omstandigheden van de 20ste eeuw. In 1947 bezocht hij voor het eerst sinds de Oorlog Europa, twee jaar later pas Duitsland. In 1952 vertrok hij naar Zwitserland. Op 12 augustus 1955 stierf hij in Zürich. Twintig jaar na zijn dood, in aug. 1975, is zijn literaire nalatenschap geopend: dagboekaantekeningen van 15 maart 1933 tot 29 juli 1955, alsmede notities uit de jaren 1918 tot en met 1921.Belangrijke werken zijn: Der Zauberberg, Der Tod in Venedig, Dokter Faustus , Joseph und seine Brüder en Die Bekenntnisse des Hochstaplers Felix Krull.
Rainer Maria Rilke
Rilke werd op 4 december 1875 geboren in Praag. Hij had al naam gemaakt als dichter met zijn bundels Das Stundenbuch en Das Buch der Bilder, toen hij de literaire wereld versteld deed staan en wereldfaam verwierf met de publicatie van zijn twee delen Neue Gedichte in 1907 en 1908. Hij verzamelde daarin het beste werk uit een van zijn vruchtbaarste periodes, die hij grotendeels doorbracht in Parijs. Rilke was daar diep onder de indruk gekomen van Rodin, bij wie hij een tijdlang in dienst was als particulier secretaris. Rodin, zei hij later, had hem leren kijken. Dit kijken kwam neer op intense concentratie, om het mysterie te kunnen zien ‘achter de schijnbare werkelijkheid'. Latere en rijpere werken als Duineser Elegien (1912-1923) en het ronduit schitterende Die Sonette an Orfeus (1924) illustreren Rilkes metafysische visie op het onzegbare, dat haar verwoording vindt in een hermetische muzikale taal. Op 29 december 1926 overlijdt Rilke in het sanatorium in Val-Mont aan de gevolgen van leukemie. Enkele dagen later wordt hij, overeenkomstig zijn wens, begraven op het kerkhof van Raron.
* * * * * * * * * * * * * * * *
Romenu
Over literatuur, gedichten, kunst en cultuur
05-06-2016
Christy Brown, David Hare, Alifa Rifaat, Otto F. Walter, Ivy Compton-Burnett
“Very worried by this, mother told my father her fears, and they decided to seek medical advice without any further delay. I was a little over a year old when they began to take me to hospitals and clinics, convinced that there was something definitely wrong with me, something which they could not understand or name, but which was very real and disturbing. Almost every doctor who saw and examined me, labelled me a very interesting but also a hopeless case. Many told mother very gently that I was mentally defective and would remain so. That was a hard blow to a young mother who had already reared five healthy children. The doctors were so very sure of themselves that mothers faith in me seemed almost an impertinence. They assured her that nothing could be done for me. She refused to accept this truth, the inevitable truthh as it then seemed”that I was beyond cure, beyond saving, even beyond hope. She could not and would not believe that I was an imbecile, as the doctors told her. She had nothing in the world to go by, not a scrap of evidence to support her conviction that, though my body was crippled, my mind was not. In spite of all the doctors and specialists told her, she would not agree. I don’t believe she knew why she just knew without feeling the smallest shade of doubt. Finding that the doctors could not help in any way beyond telling her not to place her trust in me, or, in other words, to forget I was a human creature, rather to regard me as just something to be fed and washed and then put away again, mother decided there and then to take matters into her own hands. I was her child, and therefore part of the family. No matter how dull and incapable I might grow up to be, she was determined to treat me on the same plane as the others, and not as the ˜queer one” in the back room who was never spoken of when there were visitors present.”
Christy Brown (5 juni 1932 – 6 september 1981)
De Britse schrijver, dramaturg en regisseur David Hare werd geboren op 5 juni 1947 in Sussex. Zie ook alle tags voor David Hare op dit blog.
Uit:Wall: A Monologue
“On June 1, 2001, nine months into the second intifada, a Palestinian suicide bomber named Saeed Hotari crossed into Israel from the West Bank, and exploded himself at the entrance to the Dolphinarium discotheque on the beach in Tel Aviv, killing twenty-one civilians, most of them high school students. A further 132 people were injured. In response to the massacre, a grassroots movement grew up all over Israel calling itself Fence for Life. They argued, as Prime Minister Yitzhak Rabin had argued ten years earlier, that the only way of protecting the country from infiltration by terrorists was by sealing itself off from the Palestinian territories, by removing the points of friction between the two communities. But separation would not be a purely military tactic. No, before he was murdered by a fellow Israeli, Rabin had been arguing something much more radical. “We have to decide on separation as a philosophy.” There it is. Not just a wall. A wall would be a fact. But this wall is a philosophy, what one observer has called “a political code for shutting up shop.” Construction began in 2002. The original plan was that the fence should stretch a full 486 miles, the entire length of Israel’s eastern border. The current estimate for its completion is some-time around the end of 2010. Varying in width between 30 and 150 meters, this $2 billion combination of trenches, electronic fences, ditches, watchtowers, concrete slabs, checkpoints, patrol roads, and razor coil is priced at around $2 million per kilometer. Some seventy-five acres of greenhouses and twenty-three miles of irrigation pipes have already been destroyed on the Palestinian side. More than 3,700 acres of Palestinian land have been confiscated, some of it so that the wall may run yards away from Palestinian hamlets and villages. Already, 102,000 trees have been cut down to clear its path. It is, says an Israeli friend, an acknowledgment of failure. “History has not followed the course we might have wished.” Another way of putting it, later the same evening, after a few drinks in one of the big beachside hotels that are beginning to make the Bauhaus quarter of Tel Aviv look like Florida: “You do have to ask yourself: I’m not sure Ben-Gurion would be thrilled.”
“Her mother had herself laid them out on the silver-plated tray with its elaborately embroidered spread. When the two men had taken their coffee, her father had looked up at her with a smile and had told her to sit down, and she had seated herself on the sofa facing them, drawing the end of her dress over her knees and looking through lowered lids at the man who might choose her as his wife. She had been glad to see that he was tall, well-built and clean-shaven except for a thin greying moustache. In particular she noticed the well-cut coat of English tweed and the silk shirt with gold links. She had felt herself blushing as she saw him returning her gaze. Then the man turned to her father and took out a gold case and offered him a cigarette. "You really shouldn't, my dear sir," said her father, patting his chest with his left hand and extracting a cigarette with trembling fingers. Before he could bring out his box of matches Abboud Bey had produced his lighter. "No, after you, my dear sir," said her father in embarrassment. Mingled with her sense of excitement at this man who gave out such an air of worldly self-confidence was a guilty shame at her father's inadequacy. After lighting her father's cigarette Abboud Bey sat back, crossing his legs, and took out a cigarette for himself. He tapped it against the case before putting it in the corner of his mouth and lighting it, then blew out circles of smoke that followed each other across the room. "It's a great honour for us, my son," said her father, smiling first at Abboud Bey, then at his daughter, at which Abboud Bey looked across at her and asked: "And the beautiful little girl's still at second school?” She lowered her head modestly and her father had answered: "As from today she'll be staying at home in readiness for your happy life together, Allah permitting," and at a glance from her father she had hurried off to join her mother in the kitchen.”
Uit:Tiefer Sog, freundliches Plätschern (Recensie van „Zeit des Fasans“ door Reinhard Baumgart)
“Rekonstruktion ist in beiden Schichten, in der braven wie der kühnen, Aufgabe und Schreibziel: „Rekonstruktion von möglicher Geschichte und als Vermutung“. Die dreißiger und vierziger Jahre vor allem mit ihrer weltgeschichtlichen Blut- und Machtspur bis nach Jammers/SO und dahinter oder vielmehr davor die gewaltigen Schatten von Onkeln, Tanten, Vater, Mutter, Schwestern, Groß- und Urgroßvätern, dazu Geschichten von Bäumen, Hunden, Hengsten, Mardern und Hühnern, von Revolvern, Madonnen, Reitpeitschen, Schlagruten. Rekonstruktion einerseits am Faden einer bis in Traumschichten abgedrängten Erinnerung, Rekonstruktion andererseits mit dem Hilfsgerüst abrufbarer Geschichtsdaten und aufgeklärter Meinungen über deren Zusammenhang. Montage soll die so gebildeten Schichten und Geschichten, das Erfahrungsmaterial und das Aktenkundliche verbinden, vermitteln zwischen der epischen Sinnlichkeit und Phantasie des Walterschen Erzählens und einer bald klug, bald linkisch, aber immer sympathisch mit dem Blick von unten dazuarrangierten Zeitgeschichte. Doch die Hoffnung aller Montage, daß nämlich die Ränder der kalt gegeneinander gesetzten Fragmente nicht nur Grenzen markieren, sondern Verbindungen stiften, daß sie zu flimmern beginnen, ja verschmelzen – diese Hoffnung will sich hier kaum je einlösen.“
Otto F. Walter (5 juni 1928 – 24 september 1994) In 1981
"You are rather old for a tutor," said Marcus, "I thought they were generally young." "Some young men begin by being tutors, and pass on to something else." "Then you are a failure?" said Tamasin. "I think I should be called one. I paid too much attention to my studies when I was young, and that does lead to people's being tutors." "How old are you?" said Marcus "I am forty-one." "Oh, quite a young man," said Tamasin. "Does your wife think you are a failure?" said Marcus. "I am not married. I live with my mother and sister. If they think so, they do not betray it. Women are so loyal." "What do you do with the money you earn?" said Jasper. "If you have no wife, you can't have children, and you don't seem as if you spend very much on yourself." "Part of it I subscribe to the family expenses, and part to a fund that is to give me an income when I am old." "Your hair is gray now," said Marcus. "Yes, but that is premature. It merely gives me a personality."
Ivy Compton-Burnett (5 juni 1884 - 27 augustus 1969) Cover biografie
