|
De Vlaamse dichter Guido Gezelle werd geboren in Brugge op 1 mei 1830. Zie ook mijn blog van 1 mei 2010 en verder alle tags voor Guido Gezelle.
Peren
Gebogen hangt het perenhout,
bevallig, onder ‘t menigvoud
gedrag, dat hem bewonderen laat
alom, en op de bomen staat.
Zo druiven, in malkaâr geklist,
bij grote en dikke krabben is ‘t,
dat top en takken, scheefgelaân,
bezwijkend, van de peren staan.
Hoe schone, als ‘t lieve zonnelicht
daarop zijn mooie stralen zicht;
en, geluw-, groen- en grauwgeveld,
fijn goud op al die peren smelt!
Hoe spannen ze, in hun ronde glans,
vol zerpe en zoete zeupen gans;
die, borstgeeene en lijfgenoot,
nog wassen, bij de moederschoot!
Het staat er die, vol rode schijn,
bloedverwig als de kaken zijn
van menig menig mensenkind,
dat m'hier en daar ten boere vindt.
Het staat er, effenbruin van bast,
aan klene, tere takken vast;
die ‘k puilen zie, alhier, aldaar,
ter pelen uit en... ponden zwaar.
Vaarwel, die zulke giften laat,
o zonne, aleer gij henengaat,
en elders weunt, de lange tijd
dat ‘t wintert, en ge onzichtbaar zijt.
Dat ‘t donker is, dat ‘t waait en buist;
dat verre is al het groen verhuisd;
dat, naakt, of heel met ijs belaân,
onvriendelijk de bomen staan.
Vaarwel, o zonne!... Hij is groot,
diens hand u in de hemel schoot;
diens goedheid, die geen' beurte en kent,
bij beurten, ons die zomer zendt.
o Eeuwig goede, om al het goed
dat ‘t bakelen van de zonne doet
onze onbeholpen schamelheid,
zij lof en ere u toegezeid!
Het kruis
Het kruis ontliet de mens
uit 's vijands helse banden;
met 't kruise wijden hem,
in 't doopsel, 's priesters handen;
gebiecht, gevormd, berecht,
getrouwd, gezalfd in 't kruis,
nog wijst hem 't kruis de weg
naar hier, zijn laatste thuis.
o kruise, dat daar staat,
och, of zij 't allen wisten,
gij zijt het teken en
de hoop van elke christen:
zo Christus leefde en stierf,
in kruisen en verdriet,
zo zult gij, of ge en volgt
in Zijn triomf hem niet!
Ach licht en is het lot van al
Ach licht en is het lot van al,
zo menig band wordt keten;
zo menige en zo groot getal
die 't blijzijn haast vergeten!
Guido Gezelle (1 mei 1830 – 27 november 1899)
Standbeeld in Brugge
De Duitse dichter en schrijver Johano Strasser werd geboren op 1 mei 1939 in Leeuwarden. Zie ook alle tags voor Johano Strasser op dit blog.
Auf der Schwelle
Für Franziska
Das Glück:
An einem Sommermorgen
Aus der Haustür zu treten
Und für einen Moment
Nicht zu wissen wer du bist
Makellos die Dinge
Die Lebewesen
Vollzählig als hätte man dich im nachhinein
Dem Universum hinzugefügt
Als eine Art Nachgedanken
(Oder weil es vielleicht doch
Nicht ohne dich geht)
Aber dann der Verdacht
Es habe sich womöglich
Nichts Nennenswertes ereignet seit
Die letzte Eiszeit den See ausgrub
Und den Lehmhügel aufwarf
Hinter dem Haus
Glänzend
Wie ein Seidenfaden
Schwebt der Gedanke im Morgenlicht
Ein leichtes fast unhörbares Klopfen
Ein Rascheln vielleicht
Ein Knistern
Mehr nicht
Das also ist es was bleibt
Wenn der Tod nach mir greift:
Eine Welt
Johano Strasser (Leeuwarden, 1 mei 1939)
De Franse schrijfster Yasmina Reza werd geboren op 1 mei 1960 in Parijs. Zie ook alle tags voor Yasmina Reza op dit blog.
Uit: Une désolation
« Si tu ouvres le placard de la salle de bain de Nancy, tu as la plus parfaite vision du pathétique humain.
Nancy feint de vieillir avec courage. Un instant, j'ai même craint que forte de sa nouvelle spiritualité, elle n'accepte rides et moustache et se mette, canne en main, à battre les sentiers. Il n'en est rien. Ouvre son placard. Antre de la guerre secrète que Nancy a déclaré contre le temps. Tu tombes, ma dernière découverte en ce réduit de démence, sur "Exfoliating Force C Radiance". Nouveauté que je n'aurais jamais remarquée, ne fût-ce la taille de la boîte et la violence de son orangé. Tu sais que je n'ai jamais bien manié l'anglais. "Exfoliating !" Pauvre Nancy, me dis-je. Pauvre petite, qui veut plaire une heure ou deux encore avant d'en finir. Pauvre créature qui s'abrase la gueule, ivre d'arracher à la vie son petit reste de piment. "Mais pourquoi Nancy, lui dis-je, pourquoi tellement de produits? En faut-il autant?" Nancy hausse les épaules et met tout de suite la conversation sur le fait que j'ai osé m'aventurer dans sa salle de bain strictement privée, ouvrir son placard strictement privé pour m'intéresser, au mépris du plus élémentaire respect, à des objets strictement privés. Tandis qu'elle énonce pour la quatre cent douzième fois les principes de son intimité, j'observe son visage abreuvé de toutes les conneries du placard interdit, visage gentiment effondré, visage tremblant de bien faire, visage en route calme vers sa fin.
(…)
Je te félicite mon vieux, en une génération tu balaies le seul credo qui m'ait jamais animé. Moi dont la seule terreur est la monotonie des jours, moi qui pousserais les battants de l'enfer pour fuir cet ennemi mortel, j'ai un fils qui savoure des fruits exotiques chez les canaques. La vérité a plusieurs visages, m'a dit ta soeur dans un élan de connerie. Certes. Mais la vérité sous les traits du mangeur de papayes m'est opaque, sais-tu."
Yasmina Reza (Parijs, 1 mei 1960)
De Amerikaanse schrijver Joseph Heller werd geboren in New York op 1 mei 1923. Zie ook alle tags voor Joseph Heller op dit blog.
Uit: Closing Time
“The attendants wore red jackets and green jockey caps and many smelled of whiskey. Tilyon had lived on Sorf Avenue in his own private house, a substantial wooden structure with a walkway to the stoop from a short flight of stone steps that descended right to the margin of the sidewalk and appeared to be sinking. By the time I was old enough to walk past on my way to the public library, subway station, or Saturday movie matinee, his family name, which had been set in concrete on the vertical face of the lowest step, was already sloping out of kilter and submerged more than halfway into the ground. In my own neighborhood, the installation of oil burners, with the excavations into the pavement for pipes and fuel tanks, was unfailingly a neighborhood event, a sign of progress.
In those twenty more years we will all look pretty bad in the newspaper pictures and television clips, kind of strange, like people in a different world, ancient and doddering, balding, seeming perhaps a little bit idiotic, shrunken, with toothless smiles in collapsed, wrinkled cheeks. People I know are already dying and others I've known are already dead. We don't look that beautiful now. We wear glasses and are growing hard of hearing, we sometimes talk too much, repeat ourselves, things grow on us, even the most minor bruises take longer to heal and leave telltale traces.
And soon after that there will be no more of us left.
Only records and mementos for others, and the images they chance to evoke. Someday one of the children -- I adopted them legally, with their consent, of course -- or one of my grown grand-children may happen upon my gunner's wings or Air Medal, my shoulder patch of sergeant's stripes, or that boyish snapshot of me -- little Sammy Singer, the best speller of his age in Coney Island and always near the top of his grade in arithmetic, elementary algebra, and plane geometry -- in my fleecy winter flight jacket and my parachute harness, taken overseas close to fifty years back on the island of Pianosa off the western shore of Italy. We are sitting with smiles for the camera near a plane in early daylight on a low stack of unfused thousand-pound bombs, waiting for the signal to start up for another mission, with our bombardier for that day, a captain, I remember, looking on at us from the background.“
Joseph Heller (1 mei 1923 – 12 december 1999)
De Nieuwgriekse dichter Yánnis Rítsos werd geboren op 1 mei 1909 in Monemvasia. Zie ook mijn blog van 1 mei 2010 en verder alle tags voor Yánnis Rítsos.
Moonlight Sonata (Fragment)
Once it too was new – not the photograph that you are starting at so dubiously –
I mean the armchair, very comfortable, you could sit in it for hours
with your eyes closed and dream whatever came into your head
– a sandy beach, smooth, wet, shining in the moonlight,
shining more than my old patent leather shoes that I send each month to the shoeshine shop on the corner,
or a fishing boat’s sail that sinks to the bottom rocked by its own breathing,
a three-cornered sail like a handkerchief folded slantwise in half only
as though it had nothing to shut up or hold fast
no reason to flutter open in farewell. I have always has a passion for handkerchiefs,
not to keep anything tied in them,
no flower seeds or camomile gathered in the fields at sunset,
nor to tie them with four knots like the caps the workers wear on the construction site across the street,
nor to dab my eyes – I’ve kept my eyesight good;
I’ve never worn glasses. A harmless idiosyncracy, handkerchiefs.
Now I fold them in quarters, in eighths, in sixteenths
to keep my fingers occupied. And now I remember
that this is how I counted the music when I went to the Odeion
with a blue pinafore and a white collar, with two blond braids
– 8,16,32,64 –
hand in hand with a small friend of mine, peachy, all light and picked flowers,
(forgive me such digressions – a bad habit) – 32, 64 – and my family rested
great hopes on my musical talent. But I was telling you about the armchair –
gutted – the rusted springs are showing, the stuffing –
I thought of sending it next door to the furniture shop,
but where’s the time and the money and the inclination – what to fix first?
I thought of throwing a sheet over it – I was afraid
of a white sheet in so much moonlight. People sat here
who dreamed great dreams, as you do and I too.
and now they rest under earth untroubled by rain or the moon.
Let me come with you.
Vertaald door Peter Green en Beverly Bardsley
Yánnis Rítsos (1 mei 1909 — 11 november 1990)
Borstbeeld in Monemvasia
Zie voor nog meer schrijvers van de 1e mei ook mijn vorige twee blogs van vandaag.
|
