|
De Italiaanse schrijfster Susanna Tamaro werd geboren in Triëst op 12 december 1957. Zie ook alle tags voor Susanna Tamaro op dit blog.
Uit: Der Tannenbaum (Vertaald door Maja Pflug)
„„Nach einer Woche gab es keinen Baum und keinen Strauch im Wald, in dem sich nicht ein gemütliches, bauchiges kleines Nest verbarg.
Manche waren rund und winzig: außen weiches Moos, innen kuschelige Wolle. Andere, größere, bestanden nur aus ineinander geflochtenem Reisig. Wieder andere – ein Knäuel aus Flechten, trockenen Blättern und Zweiglein – hingen von den Bäu-
men wie Nikolausstrümpfe.
Jedes war nach den Bedürfnissen des kommenden Nachwuchses geplant und gebaut worden, mit hohen, stabilen Rändern, um in den noch kalten Nächten die laue Wärme zu speichern, die Ungezogenheiten der unternehmungslustigsten Küken auszuhalten und sie gleichzeitig vor dem Auge der Raubvögel zu schützen.
Eines schönen Tages folgte im Wald auf die rege Geschäftigkeit des Nestbaus die zärtliche Stille des Brütens.
Während die Männchen auf der Suche nach Nahrung für ihre Bräute unterwegs waren, gab es stürmische Regentage.
Der Regen peitschte Bäume und Wiesen, machte die Stämme nass und nährte den Boden, und die Samen, die geduldig in der Erde warteten, begannen anzuschwellen. Nach dem Regen schien wieder die Sonne, und das Häutchen, das die Samen wie ein zu enges Kleid umschloss, zerriss. Auch der kleine geflügelte Samen ging auf, verankerte sich mit einer winzigen Wurzel im Boden und schickte ein zartes Federchen nach oben auf der Suche nach Licht.
Im Wald begannen die Kleinen zu schlüpfen.
Die Nestlinge piepsten, während sie auf die Eltern warteten, und versteckten sich beim geringsten bedrohlichen Schatten: Auch die Raben, Sperber und Eulen hatten Nachwuchs zu versorgen.
Noch nackt schlummerten die Siebenschläfer, die Eichhörnchen und die Haselmäuschen in den Baumhöhlen, während die jungen Spitzmäuse in den Gängen unter dem Moos die ersten Schritte probten und die Nattern aus ihren zylindrischen Eiern schlüpften.“
Susanna Tamaro (Triëst, 12 december 1957)
De Iraans - Nederlandse schrijver Kader Abdolah (pseudoniem van Hossein Sadjadi Ghaemmaghami Farahani) werd geboren in Arak op 12 december 1954. Zie ook alle tags voor Kader Abdolah op dit blog.
Uit: Het huis van de moskee
“Duizenden jonge mieren die voor het eerst de zon zagen en zijn warmte op hun rug voelden,verdrongen elkaar.
De katten van het huis lagen naast de hooz van een afstandje toe te kijken,verbaasd over die bewegende massa. De kinderen stopten met spelen en keken naar het wonder dat op de stoep
bewoog. De vogels zongen niet meer,maar daalden neer op de takken van de granaatappelboom en strekten hun nek om de mieren te volgen.
`Grootmoeder,' riepen de kinderen, `kom kijken!'
De grootmoeders,die aan de andere kant van de tuin bezig waren,reageerden niet.
`Kom eens kijken,er lopen miljoenen miertjes!' riep een van de meisjes.
De grootmoeders kwamen.
`Zoiets heb ik nog nooit gezien',zei de ene.
`Nog nooit van gehoord',zei de ander.
Van verbazing sloegen ze hun handen voor hun mond. De massa mieren groeide met de seconde en bedekte de stoep,zodat het onmogelijk werd om via de stoep bij de voordeur te ko-
men.
De kinderen snelden naar de werkkamer van Aga Djan aan de andere kant van de binnenplaats.
`Aga Djan! Kom! Help! De mieren!'
Aga Djan deed het gordijn opzij en keek naar buiten.
`Wat is er?'
`Wilt u even komen? Straks kunnen we niet meer naar buiten, de mieren lopen naar het huis,miljoenen mieren!'
`Ik kom.'
Hij sloeg zijn lange aba over zijn schouders,zette zijn hoed op en ging met de kinderen mee.
Aga Djan had al veel meegemaakt in dit huis,maar hij had dit nog nooit gezien.”
Kader Abdolah (Arak, 12 december 1954)
Cover
De Britse schrijfster Sophie Kinsella (pseudoniem van Madeleine Wickham) werd geboren in Londen op 12 december 1969. Zie ook alle tags voor Sophie Kinsalla op dit blog.
Uit: Can You Keep a Secret?
"Of course I have secrets.
Of course I do. Everyone has a few secrets. It's completely normal.
I'm not talking about big, earth-shattering secrets. Not the-president-is planning-to-bomb-Japan-and-only-Will-Smith-can-save-the-world type secrets. Just normal, everyday little secrets.
Like, for example, here are a few random secrets of mine, off the top of my head:
1. My Kate Spade bag is a fake.
2. I love sweet sherry, the least cool drink in the universe.
3. I have no idea what NATO stands for. Or even exactly what it is.
4. I weigh 128 pounds. Not 118, like my boyfriend, Connor, thinks. (Although, in my defense, I was planning to go on a diet when I told him that. And, to be fair, it is only one number different.)
5. I've always thought Connor looks a bit like Ken. As in Barbie and Ken.
6. Sometimes, when we're right in the middle of passionate sex, I suddenly want to laugh.
7. I lost my virginity in the spare bedroom with Danny Nussbaum while Mum and Dad were downstairs watching Ben-Hur.
8. I've already drunk the wine that Dad told me to save for twenty years.
9. Sammy the goldfish at home isn't the same goldfish that Mum and Dad gave me to look after when they went to Egypt.
10. When my colleague Artemis really annoys me, I feed her plant orange juice. (Which is pretty much every day.)
11. I once had this weird lesbian dream about my flatmate Lissy.
12. My G-string is hurting me.
13. I've always had this deep-down conviction that I'm not like everybody else, and there's an amazingly exciting new life waiting for me just around the corner.
14. I have no idea what this guy in the gray suit is going on about.
15. Plus, I've already forgotten his name.
And I only met him ten minutes ago.”
Sophie Kinsella (Londen, 12 december 1969)
De Franse schrijver Gustave Flaubert werd op 12 december 1821 geboren in Rouen. Zie ook alle tags voor Gustave Flaubert op dit blog.
Uit Madame Bovary
« Ä Nous étions à l'Étude, quand le Proviseur entra, suivi d'un nouveau habillé en bourgeois et d'un garçon de classe qui portait un grand pupitre. Ceux qui dormaient se réveillèrent, et chacun se leva comme surpris dans son travail.
Le Proviseur nous fit signe de nous rasseoir ; puis, se tournant vers le maître d'études :
– Monsieur Roger, lui dit-il à demi-voix, voici un élève que je vous recommande, il entre en cinquième. Si son travail et sa conduite sont méritoires, il passera dans les grands, où l'appelle son âge.
Resté dans l'angle, derrière la porte, si bien qu'on l'apercevait à peine, le nouveau était un gars de la campagne, d'une quinzaine d'années environ, et plus haut de taille qu'aucun de nous tous. Il avait les cheveux coupés droit sur le front, comme un chantre de village, l'air raisonnable et fort embarrassé. Quoiqu'il ne fût pas large des épaules, son habit-veste de drap vert à boutons noirs devait le gêner aux entournures et laissait voir, par la fente des parements, des poignets rouges habitués à être nus. Ses jambes, en bas bleus, sortaient d'un pantalon jaunâtre très tiré par les bretelles. Il était chaussé de souliers forts, mal cirés, garnis de clous.
On commença la récitation des leçons. Il les écouta de toutes ses oreilles, attentif comme au sermon, n'osant même croiser les cuisses, ni s'appuyer sur le coude, et, à deux heures, quand la cloche sonna, le maître d'études fut obligé de l'avertir, pour qu'il se mît avec nous dans les rangs.
Nous avions l'habitude, en entrant en classe, de jeter nos casquettes par terre, afin d'avoir ensuite nos mains plus libres ; il fallait, dès le seuil de la porte, les lancer sous le banc, de façon à frapper contre la muraille en faisant beaucoup de poussière ; c'était là le genre.
Mais, soit qu'il n'eût pas remarqué cette manoeuvre ou qu'il n'eût osé s'y soumettre, la prière était finie que le nouveau tenait encore sa casquette sur ses deux genoux. C'était une de ces coiffures d'ordre composite, où l'on retrouve les éléments du bonnet à poil, du chapska, du chapeau rond, de la casquette de loutre et du bonnet de coton, une de ces pauvres choses, enfin, dont la laideur muette a des profondeurs d'expression comme le visage d'un imbécile. Ovoïde et renflée de baleines, elle commençait par trois boudins circulaires ; puis s'alternaient, séparés par une bande rouge, des losanges de velours et de poils de lapin ; venait ensuite une façon de sac qui se terminait par un polygone cartonné, couvert d'une broderie en soutache compliquée, et d'où pendait, au bout d'un long cordon trop mince, un petit croisillon de fils d'or, en manière de gland. Elle était neuve ; la visière brillait.°
Gustave Flaubert (12 december 1821 – 8 mei 1880)
Scene uit de gelijknamige film met Ezra Miller (Léon) en Mia Wasikowska (Emma), 2014
De Engelse toneelschrijver John James Osborne werd geboren op 12 dezember 1929 in Fulham. Zie ook alle tags voor John Osborne op dit blog.
Uit: Look Back in Anger
“The Porters' one-room flat in a large Midland town.
Early evening. April.
The scene is a fairly large attic room, at the top of a large Victorian house. The ceiling slopes down quite sharply from L. to R. Down R. are two small low windows. In front of these is a dark oak dressing table. Most of the furniture is simple, and rather old. Up R. is a double bed, running the length of most of the back wall, the rest of which is taken up with a shelf of books. Down R. below the bed is a heavy chest of drawers, covered with books, neckties and odds and ends, including a large, tattered toy teddy bear and soft, woolly squirrel. Up L. is a door. Below this a small wardrobe. Most of the wall L. is taken up with a high, oblong window. This looks out on to the landing, but light comes through it from a skylight beyond. Below the wardrobe is a gas stove, and, beside this, a wooden food cupboard, on which is a small, portable radio. Down C. is a sturdy dining table and three chairs, and, below this, L. and R., two deep, shabby leather armchairs. AT RISE OF CURTAIN, JIMMY and CLIFF are seated in the two armchairs R. and L., respectively. All that we can see of either of them is two pairs of legs, sprawled way out beyond the newspapers which hide the rest of them from sight. They are both reading. Beside them, and between them, is a jungle of newspapers and weeklies.
When we do eventually see them, we find that JIMMY is a tall, thin young man about twenty-five, wearing a very worn tweed jacket and flannels. Clouds of smoke fill the room from the pipe he is smoking. He is a disconcerting mixture of sincerity and cheerful malice, of tenderness and freebooting cruelty; restless, importunate, full of: pride, a combination which alienates the sensitive and insensitive alike. Blistering honesty, or apparent honesty, like his, makes few friends. To many he may seem sensitive to the point of vulgarity. To others, he is simply a loudmouth. To be as vehement as he is is to be almost non-committal."
John Osborne (12 december 1929 - 24 december 1994)
Scene uit de gelijknamige film uit 1959 met Richard Burton als Jimmy en Mary Ure als Alison
De Iraanse dichter, schrijver en journalist Ahmad Shamlou werd geboren op 12 december 1925 in Teheran. Zie ook alle tags voor Ahmad Shamlou op dit blog en ook mijn blog van 12 december 2009
In This Dead-End
They smell your mouth
To find out if you have told someone:
I love you!
They smell your heart!
Such a strange time it is, my dear;
And they punish Love
At thoroughfares
By flogging.
We must hide our Love in dark closets.
In this crooked dead end of a bitter cold
They keep their fire alive
By burning our songs and poems;
Do not place your life in peril by your thoughts!
Such a strange time it is, my dear!
He who knocks on your door in the middle of the night,
His mission is to break your Lamp!
We must hide our Lights in dark closets!
Behold! butchers are on guard at thoroughfares
With their bloodstained cleavers and chopping-boards;
Such a strange time it is, my dear!
They cut off the smiles from lips,
and the songs from throats!
We must hide our Emotions in dark closets!
They barbecue canaries
On a fire of jasmines and lilacs!
Such a strange time it is, my dear!
Intoxicated by victory,
Satan is enjoying a feast at our mourning table!
We must hide our God in dark closets.
Ahmad Shamlou (12 december 1925 - 24 juli 2000)
De Griekse schrijver Vassilis Alexakis werd geboren op 12 december 1943 in Athene. In 1961 trok hij naar Frankrijk om journalistiek te studeren in Lille. Zie ook alle tags voor Vassilis Alexakis op dit blog.
Uit: Paris – Athens (Vertaald door Andriana Mastor)
“On the little street where I live in Paris in the fifteenth arrondissement, there is an Arabic café across from a dance school. Only a bay window separates it from the sidewalk. You can see the dancers clearly, since the shutters that could hide them are never lowered, but you can't hear the music. However, you can hear music blaring from the café, as the door is always open. This bizarre image of young women practicing modern or classical dance to Arabic music, which makes me think of a Buster Keaton or Jacques Tati movie, makes me feel melancholy.
I have the same sense of melancholy every time I come back to France. I'm startled when the taxi drivers at Orly airport speak to me in French, as if it's hard for me to accept that I'm back again. I'm surprised to hear myself speaking French. Also, I have trouble, in the beginning, finding the right expression, enunciating words clearly, as if I'd forgotten the purpose of language, and so I always put off making that first phone call. When I finally resolve to pick up the phone, I still have the sensation that someone else is speaking with my voice: I feel like an actor watching himself in a dubbed version of his film. Of course I eventually get used to it, but the fact that after so many years I still need time to adjust means that, clearly, I will never be fully assimilated.
And yet I've spent nearly half my life in Paris. I've been working for French newspapers for twenty years, and I've written most of my books in French. I mostly speak French to my children, who were born in France.“
Vassilis Alexakis (Athene, 12 december 1943)
De Surinaamse dichter Shrinivási werd geboren op 12 december 1926 op de grond Vaderszorg, Kwatta, in het district Beneden-Suriname. Zie ook alle tags voor Shrinivási op dit blog.
Dit is de dag
Dit is de dag
die neergestreken
bij blinkendblauwe vleugelslag
vreugde ontsteekt
in rode angalampoes
nabij de horizon
van mijn verbijsterd hart.
Suriname
Dit land
heb ik gekozen
hier geplant
in het getij van
de dagen en nachten
mijn leven,
bij de schrokkige zee
die het strand
van mijn hart
aanvreet en
stuk slaat
op gezette tijden,
maar in een vergevingsgebaar
legt tussen de wortels
van wanhoop
kust voor de latere geslachten.
Shrinivási (Vaderszorg, Kwatta, 12 december 1926)
Zie voor nog meer schrijvers van de 12e december ook mijn blog van 12 december 2015 deel 2 en eveneens deel 3.
|
