|
De Nederlandse schrijfster Doeschka Meijsing werd geboren in Eindhoven op 21 oktober 1947. Zie ook mijn blog van 21 oktober 2007 en ook mijn blog van 21 oktober 2008 en ook mijn blog van 21 oktober 2009.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Uit: Over de liefde
In een cel
Dit verhaal begint met een dvd die op een dag in mijn brievenbus werd gegooid. Hoewel ik de eerste weken vergat hem te bekijken, zou de inhoud ervan mijn gedachten weer lange tijd door elkaar schudden, alsof er al niet genoeg met mij was gebeurd.
De dvd behelsde een documentaire en werd me door een zekere 'Jan' bezorgd, die via een in het cellofaan gestoken kaartje, dat me verhinderde met één oogopslag kennis te nemen van de inhoud, liet weten dat hij het belangrijk vond dat ik ernaar keek. Toevallig kende ik maar twee Jannen op deze wereld, nog uit mijn studententijd, en ik wist zeker dat het handschrift op het kaartje van geen van beiden was.
Ik besteedde er verder geen aandacht aan, want ze konden wel zoveel in je brievenbus gooien waar je niet om had gevraagd, en de wereld probeerde al zo opdringerig van alle kanten je aandacht te vangen dat je je het beste van tijd tot tijd als een leeuw in de woestijn kon terugtrekken. De afgelopen jaren was ik genoeg door elkaar geschud en nu ik eindelijk de vlakte had bereikt, moest ik eerst maar eens mijn wonden likken. Die waren diep en stinkend.
(...)
Ik had geen rekening gehouden met de buitenwereld, de wijnranken van roddels en geruchten die om me heen aan het zoemen waren, de vrienden en kennissen die schichtig tegenover me begonnen te doen, heel het netwerk van de stad met boodschappen vol leedvermaak of medelijden dat zich om me heen spande. Ik kon geen vriendin raadplegen over de nieuw ontstane situatie of ik kreeg ten antwoord dat ze het allang wist, dat ze niet had geweten hoe het mij te vertellen, dat ze op het punt had gestaan mij in te lichten, dat de hele stad het wist.
Doeschka Meijsing (Eindhoven, 21 oktober 1947)
De Nederlandse dichter, columnist en schrijver Martin Bril werd geboren in Utrecht op 21 oktober 1959. Zie ook mijn blog van 21 oktober 2008 en ook mijn blog van 23 april 2009 en ook mijn blog van 21 oktober 2009.
De poes die alles ziet
Een slap zonnetje, en de wind steekt op.
Wat te doen? De poes zit roerloos op de
Schutting van de buren niks te denken
Of misschien iets heel dieps, wij zullen
Het nooit weten. Intussen is het wel zo
Dat de poes kan praten, dat wil zeggen
Als ze binnen is, steekt ze hele verhalen
Af in een prachtige taal die niemand
Verstaat maar die we allemaal begrijpen,
Wij hier in huis bedoel ik, anderen niet.
De ene keer vertelt ze over haar avonturen
In de tuin, de andere keer informeert
Ze naar wat wij zoal hebben meegemaakt.
Als alles dan in balans is, zoekt ze ergens
In huis een hoek om te dutten, of een
Plek die uitzicht biedt over alles, want
Graag houdt ze het gezin in de gaten.
En dat doet ze met haar ogen toe
Of soms op een luie kier.
Trotse tomaten
De tomatenplant die ik voor de
Zomer kocht, heeft inmiddels
Vijf perfecte tomaten opgeleverd
Zwaar en vlezig en zoet
Een laatste, nummer zes, hangt
Zich nu te haasten van slap
Oranje naar morgen rood en
Zelfverzekerd, want zo zien
Rijpe tomaten er toch wel uit:
Trots.
Martin Bril (Utrecht, 21 oktober 1959 - 22 april 2009)
De Pakistaanse auteur, journalist en filmmaker Tariq Ali werd geboren in Lahore op 21 oktober 1943. . Zie ook mijn blog van 21 oktober 2008 en ook mijn blog van 21 oktober 2009.
Uit: Remembering Edward Said
Edward Said was a longstanding friend and comrade. We first met in 1972, at a seminar in New York. Even in those turbulent times, one of the features that distinguished him from the rest of us was his immaculate dress sense: everything was meticulously chosen, down to the socks. It is almost impossible to visualize him any other way. At a conference in his honour in Beirut in 1997, Edward insisted on accompanying Elias Khoury and myself for a swim. As he walked out in his swimming trunks, I asked why the towel did not match. When in Rome, he replied, airily; but that evening, as he read an extract from the Arabic manuscript of his memoir Out of Place, his attire was faultless. It remained so till the end, throughout his long battle with leukaemia.
Over the last eleven years one had become so used to his illnessthe regular hospital stays, the willingness to undergo trials with the latest drugs, the refusal to accept defeatthat one began to think him indestructible. Last year, purely by chance, I met Saids doctor in New York. In response to my questions, he replied that there was no medical explanation for Edwards survival. It was his indomitable spirit as a fighter, his will to live, that had preserved him for so long. Said travelled everywhere. He spoke, as always, of Palestine, but also of the unifying capacities of the three cultures, which he would insist had a great deal in common. The monster was devouring his insides but those who came to hear him could not see the process, and we who knew preferred to forget. When the cursed cancer finally took him the shock was intense.
Tariq Ali (Lahore, 21 oktober 1943)
De Frans-Algerijnse schrijver en regisseur Mehdi Charef werd geboren op 21 oktober 1952 in Maghnia in Algerije. Zie ook mijn blog van 21 oktober 2008 en ook mijn blog van 21 oktober 2009.
Uit: A bras le coeur
Une odeur d'encens âcre et brûlante s'échappe de l'antre du marabout. Derrière le rideau qui nous sépare de son cabinet, j'entends deux familles qui pleurent, et parfois hurlent. Le marabout tente de les calmer. D'après ce que je crois comprendre, il s'agit d'une histoire de lesbiennes. J'écarte discrètement l'épais rideau, taillé dans une couverture militaire récupérée on ne sait où, et je découvre le large visage hâlé de Mbami, qui est un homme rempli de certitudes et de curiosités. Autour du front, il porte un foulard. Avec un éventail en feuilles de bambou, il disperse les volutes de fumée qui montent de deux kanouns. De dos, je distingue deux femmes voilées assises jambes croisées sur la natte ; à côté d'elles, deux jeunes filles de profil ; ce sont elles qui pleurent et qui sanglotent. Elles ont les yeux rouges, le nez qui coule. Elles répondent aux questions indiscrètes, tranquillement. La première, qui porte des lunettes de vue, récapitule pour sa mère :
C'est plus fort que moi ! J'ai beau essayer de me retenir, de me raisonner, rien n'y fait. Une force supérieure me pousse. Je succombe, désespérée et en larmes, dans les bras de Farida!
Farida, l'autre jeune fille, qui n'est pas voilée, elle aussi est effondrée, à côté de sa mère. Les deux adolescentes se prennent les mains et implorent en choeur le marabout :
Guéris-nous, Si Mbami!
II essaie de les calmer en levant les mains.
Et toi?
Farida baisse les yeux, elle met ses mains sur sa tête.
Je ne pense qu'à elle, nuit et jour, je ne sais pas pourquoi. Maman, j'ai peur ! C'est seulement quand je sens son corps contre moi que mes angoisses s'apaisent...
Mehdi Charef (Maghnia, 21 oktober 1952)
De Amerikaanse dichter, schrijver en criticus Allen Hoey werd geboren op 21 oktober 1952 in Kingston, New York. Zie ook mijn blog van 21 oktober 2008. Allen Hoey overleed op 16 juni van dit jaar op de leeftijd van 58 jaar. Zie ook mijn blog van 21 oktober 2009.
Glory
and the firmament sheweth his handywork.
Psalms 19:1
Sometimes, late night, the middle of January
maybe, I get home, everythings quiet, the cows
arent in the pasture out back, all the lights
turned off as far as I can see, the packed snow
crunches underfoot as I step away from the car
and slam the door, but not quite a crunch, almost
a kind of squeak, its that cold, and then, cold
as it is, I stand beside the car and lift my head
to look up at the sky, not a cloud, a high winds
blown the heavens clear, and all the stars are weaving
the way Id weave heading across the yard
and up the stairs, the warm air, the faint trace of
heating oil, the rumpled bed at the end of the hall,
but now the stars dance their little dance and,
my God, its cold, and Im here, and thats
just about the best a man could ever care about.
Country Music
Mothers and dogs die, and fathers too; in the fullness of time
they all do. Wives and husbands, boyfriends, girlfriends, and lovers
run away or break your heart. Someday, someone will smash
your car, your truck, whether its some dumb-ass in an SUV
or only a deer whose trajectory through life has the misfortune
of intersecting yours a few feet this side of the shoulder
crumpled fender, bent frame, or just a broken headlight, your baby
aint the same, and, even apart from the increase you know
your premium will reflect the next time the bill comes due,
it hurts. At some point in your life, unless youre someone
Id never want to sit next to and sip a beer, youve felt
a little sad and maybe lonely when youve heard a train whistle
keening through the trees on a dark October night. At three oclock
the wind batters rain against the bedroom window, debris
from the porch roof clatters on the pane, and you lie awake
thinking about how years ago you might have done something
different than the way you did it and rehearsing the many ways
your life mightve changed. But would you give up the feeling
you get listening to the slow breath beside you, reassuring,
keeping you in bed when part of you wants to get up, get
the bottle and sit at the kitchen table with only a smudge of light
coming in from the one lamp youve switched on in the living room,
listening to that wind, those twigs and branches racketing
against the glass and clapboardwould you, could you
be any happier, really? A piece of pie, maybe, some stale
remnants of a birthday cake. Instead, you lie in bed, hear
the faint strains of a fiddle, the twang of a Telecaster,
and in the wind the wailing sound of a pedal steel guitar,
all of this put to musicthis life youve maybe lived.
Allen Hoey (21 oktober 1952 16 juni 2010)
Zie voor nog meer schrijvers van de 21e oktober ook mijn vorige blog van vandaag.
|
