Uit: Buzz Aldrin, What Happened to You in All the Confusion? (Vertaald door Deborah Dawkin)

„The person you love is 72,8 percent water and there’s been no rain for weeks. I’m standing out here, in the middle of the garden, my feetfirmly planted on the ground. I bend over the tulips, gloves on my hands,boots on my feet,small pruning shears between my fingers,it’sextremely early,one April morning in and it’s beginning to grow warmer,I’ve noticed it recently,a certain something has begun to stir,I noticed it as I got out of the car this morning,in the gray light,as Iopened the gates into the nursery, the air had grown softer, morerounded at the edges,I’d even considered changing out of my winterboots and putting my sneakers on.I stand here in the nursery garden,by the flowers so laboriously planted and grown side by side in theirbeds, in their boxes, the entire earth seeming to lift, billowing green,and I tilt my head upward,there’s been sunshine in the last few days,a high sun pouring down, but clouds have moved in from the NorthSea somewhere now, Sellafield radiation clouds, and in short inter- vals the sun vanishes, for seconds at first, until eventually more andmore time passes before the sunlight is allowed through the cumulusclouds again.I lean my head back,face turned up,eyes squinting,withthe sun being so strong as it forces its way through the layers of cloud.I wait.Stand and wait.And then I see it,somewhere up there,a thou-sand, perhaps three thousand feet above, the first drop takes shapeand falls, releases hold, hurtles toward me, and I stand there, faceturned up,it’s about to start raining,in a few seconds it will pour,and never stop, at least that’s how it will seem, as though a balloon hadfinally burst,and I stare up,a single drop on its way down toward me,heading straight,its pace increases and the water is forced to changeshape with the speed, the first drop falls and there I stand motion-less, until I feel it hit me in the center of my forehead, exploding outward and splitting into fragments that land on my jacket, on theflowers beneath me, my boots, my gardening gloves. I bow my head.And it begins to rain.”

Johan Harstad (Stavanger, 10 februari 1979)

De Noorse schrijfster en journaliste Åsne Seierstad werd geboren in Oslo op 10 februari 1970. Zie ook alle tags voor Åsne Seierstad op dit blog.

Uit: The Bookseller of Kabul (Vertaald door Ingrid Christophersen)

"A friend of mine would like to marry Sonya," he told the parents.
It was not the first time someone had asked for their daughter's hand. She was beautiful and diligent, but they thought she was still a bit young. Sonya's father was no longer able to work. During a brawl a knife had severed some of the nerves in his back. His beautiful daughter could be used as a bargaining chip in the marriage stakes, and he and his wife were always expecting the next bid to be even higher.
"He is rich," said Sultan. "He's in the same business as I am. He is well educated and has three sons. But his wife is starting to grow old."
"What's the state of his teeth?" the parents asked immediately, alluding to the friend's age.
"About like mine," said Sultan. "You be the judge."
Old, the parents thought. But that was not necessarily a disadvantage. The older the man, the higher the price for their daughter. A bride's price is calculated according to age, beauty, and skill and according to the status of the family.
When Sultan Khan had delivered his message, the parents said, as could be expected, "She is too young."
Anything else would be to sell short to this rich, unknown suitor whom Sultan recommended so warmly. It would not do to appear too eager. But they knew Sultan would return; Sonya was young and beautiful.
He returned the next day and repeated the proposal. The same conversation, the same answers. But this time he got to meet Sonya, whom he had not seen since she was a young girl.”

Åsne Seierstad (Oslo, 10 februari 1970)

De Duitse schrijfster Simone Trieder werd geboren op 10 februari 1959 in Quedlinburg. Zie ook alle tags voor Simone Trieder op dit blog.

Uit: Im Prinzip lieb

“Graf drückte, friedlich gestimmt, auf die Taste mit der Lucky-Strike-Marke.
Iv saß schon im Auto und hörte aufmerksam Nachrichten. „Also denn“, sagte sie. Es ging zu Vivian, die ihre Mutter zu einem Abrisshaus bestellt hatte. Felix war im Spätdienst, deshalb hatte Iv Graf gebeten mitzukommen. Im Kofferraum lag eine monströse Ziehharmonika-Liege, nach der Vivian verlangte. „Die steht doch sowieso nur bei euch im Schuppen rum.“
„Wir kriegen sie am Wohlstandshaken“, hatte Iv gesagt. „Sie ist ein verwöhntes Einzelkind, das verzichtet doch nicht auf das, was ihr das Leben ganz automatisch anbietet.“
„Sie revoltiert, das ist ganz normal, dass ein Kind in ihrem Alter gegen die Eltern revoltiert“, sagte Graf.
„Weil wir so schreckliche Eltern sind“, Iv gab Gas. „Und was ist mit deinen Kindern, weißt du, ob sie nicht gerade auf der Straße leben und sich fragen, wo ihr Vater ist?“
Graf sah geradeaus. „Ich weiß es nicht.“

Simone Trieder (Quedlinburg, 10 februari 1959)

De Duitse dichter en schrijver Bertolt Brecht werd op 10 februari 1898 in de Zuid-Duitse stad Augsburg geboren. Zie ook alle tags voor Bertolt Brecht op dit blog.

Uit: Das Leben des Galilei

“Galilei akademisch, die Hände über dem Bauch gefaltet: In meinen freien Stunden, deren ich viele habe, bin ich meinen Fall durchgegangen und habe darüber nachgedacht, wie die Welt der Wissenschaft, zu der ich mich selber nicht mehr zähle, ihn zu beurteilen haben wird. (…)

Der Verfolg der Wissenschaft scheint mir diesbezüglich besondere Tapferkeit zu erheischen. Sie handelt mit Wissen, gewonnen durch Zweifel. Wissen verschaffend über alles für alle, trachtet sie, Zweifler zu machen aus allen. Nun wird der Großteil der Bevölkerung von ihren Fürsten, Grundbesitzern und Geistlichen in einem perlmutternen Dunst von Aberglauben und alten Wörtern gehalten, welcher die Machinationen3 dieser Leute verdeckt. (…) Diese selbstischen und gewalttätigen Männer, die sich die Früchte der Wissenschaft gierig zunutze gemacht haben, fühlten zugleich das kalte Auge der Wissenschaft auf ein tausendjähriges, aber künstliches Elend gerichtet, das deutlich beseitigt werden konnte, indem sie beseitigt wurden. Sie überschütteten uns mit Drohungen und Bestechungen, unwiderstehlich für schwache Seelen. Aber können wir uns der Menge verweigern und doch Wissenschaftler bleiben? (…) Wofür arbeitet ihr? Ich halte dafür, daß das einzige Ziel der Wissenschaft darin besteht, die Mühseligkeit der menschlichen Existenz zu erleichtern. Wenn Wissenschaftler, eingeschüchtert durch selbstsüchtige Machthaber, sich damit begnügen, Wissen um des Wissens willen aufzuhäufen, kann die Wissenschaft zum Krüppel gemacht werden, und eure neuen Maschinen mögen nur neue Drangsale bedeuten.”

Bertolt Brecht (10 februari 1898 – 14 augustus 1956)

Scene uit “Das Leben des Galilei,” Landesbühne Rheinland-Pfalz, 2010

De Russische dichter en schrijver Boris Leonidovich Pasternak werd geboren in Moskou op 10 februari 1890. Zie ook alle tags voor Boris Pasternak op dit blog.

A Dream

I dreamt of autumn in the window's twilight,
And you, a tipsy jesters' throng amidst. '
And like a falcon, having stooped to slaughter,
My heart returned to settle on your wrist.

But time went on, grew old and deaf. Like thawing
Soft ice old silk decayed on easy chairs.
A bloated sunset from the garden painted
The glass with bloody red September tears.

But time grew old and deaf. And you, the loud one,
Quite suddenly were still. This broke a spell.
The dreaming ceased at once, as though in answer
To an abruptly silenced bell.

And I awakened. Dismal as the autumn
The dawn was dark. A stronger wind arose
To chase the racing birchtrees on the skyline,
As from a running cart the streams of straws.

March

The sun is hotter than the top ledge in a steam bath;
The ravine, crazed, is rampaging below.
Spring -- that corn-fed, husky milkmaid --
Is busy at her chores with never a letup.

The snow is wasting (pernicious anemia --
See those branching veinlets of impotent blue?)
Yet in the cowbarn life is burbling, steaming,
And the tines of pitchforks simply glow with health.

These days -- these days, and these nights also!
With eavesdrop thrumming its tattoos at noon,
With icicles (cachectic!) hanging on to gables,
And with the chattering of rills that never sleep!

All doors are flung open -- in stable and in cowbarn;
Pigeons peck at oats fallen in the snow;
And the culprit of all this and its life-begetter--
The pile of manure -- is pungent with ozone.

Boris Pasternak (10 februari 1890 - 30 mei 1960)

De Joods-Oostenrijks-Britse schrijver Jakov Lind (pseudoniem van Heinz Landwirth) werd geboren in Wenen op 10 februari 1927. Zie ook alle tags voor Jakov Lind dit blog.

Uit: Ergo (Vertaald door Ralph Manheim)

“Slowly and heavily, a hippopotamus rising from the Nile, he rose from the paper mountain, beat the nightmare of virginal lewdness out of his clothes and stood there, a squat man of sixty with short gray hair and swollen lips, crossing his hands over his forehead, and looked around him darkly. Have you been watching me again while I was asleep? Have you been spying on me, you scum? You’re living by my sufferance, remember that. Tomorrow it will be all up with you. I’ll throw you both out. Both of you.

What time is it?

Nine o’clock, Father. Aslan called him Father because of the difference in their ages and in token of devotion and gratitude. Nine o’clock, eh? Wacholder was now able to shout, so he shouted.

Yes, nine o’clock, Father.

What about my tea?

Leo jumped out of bed again (has he gone plumb crazy?) and picked at his molar with satisfaction as Aslan obediently brought down his own tea. Aslan can do what he likes, I’m here to work.

Wacholder warmed his hands on the lukewarm tea. They’ve been here again, Aslan, the big black ones, do you hear. They’ve visited me again, Aslan, as big as gothic letters, up and down the wall of my heart, Aslan, up and down, and the Latin letters too, as green and thick as creepers. A whole bellyful, Aslan, it turned my stomach, Aslan.

And then the rats, as big as big steamships, back and forth, back and forth. What do you think, Aslan, should I call the doctor?

Call the doctor, Father.

No, I won’t call the doctor. I’ve changed my mind. Let them crawl, let them bob up and down, let them gnaw and creep and root about. Let them hollow me out. Man is a pipe.

Yes, Father.”

Jakov Lind (10 februari 1927 – 17 februari 2007)

Zie voor nog meer schrijvers van de 10e februari ook mijn vorige blog van vandaag en eveneens mijn eerste blog van vandaag.

10-02-2013 om 19:15 geschreven door Romenu  

De Italiaanse dichter en schrijver Giuseppe Ungaretti werd geboren op 10 februari 1888 in Alexandrië, Egypte. Zie ook alle tags voor Giuseppee Ungaretti op dit blog.

Silence

I know a city

that fills itself with sun each day

and in that moment everything is seized

I left one evening

In my heart remained the unnerving buzz

of the cicadas

From the ship

painted in white

I saw

my city vanish

leaving

little

an embrace of lights in the dolorous air

suspended

Monotony

Stopped before two stones

I languish

under this

fogged arc

of sky

The tangle of paths

possesses my blindness

Nothing is bleaker

than this monotony

Once

I did not know

that even

the evening consumption

of the sky

is a common

thing

And on my African soil

calmed

to an arpeggio

lost in the air

I was renewing myself

Vertaald door David W. Grunner

Giuseppe Ungaretti (10 februari 1888 – 2 juni 1970)

De Surinaamse dichteres Carry-Ann Tjong-Ayong werd op 10 februari 1941 in Paramaribo, Suriname geboren Zie ook alle tags voor Carry-Ann Tjong-Ayong op dit blog.

Allerzielen

voor tante France

Een herfstblad dwarrelt van de boom
gekleurd in vroege ochtendzon
het leven is een vage droom
verweven in de nevelen die nu je geest omgeven
zo was het vroeger niet
toen je nog jong en onbevangen aan de reis begon
die nu ten einde kwam
in al die jaren heb je wat je had gegeven
aan wie je lief was, ongevraagd
verwachtte je nooit iets terug

Ach tante France,
je zachte stem klinkt als een verre echo in mijn ziel
en ik ruik nog een vleugje van de bloemengeur die je omgaf
pastelkleur uit verbleekt boeket van ouderwetse bloemen
in kristallen vaas
ooit naast je bed gezet

Carry-Ann Tjong-Ayong (Paramaribo, 10 februari 1941)

Hier met de Surinaamse schrijver André Pakosie (l)

De Nieuwzeelandse dichteres Fleur Adcock werd geboren op 10 februari 1934 in Papakura, Auckland. Zie ook alle tags voor Fleur Adcock op dit blog.

For a five year old

A snail is climbing up the window-sill
Into your room, after a night of rain.
You call me in to see and I explain
That it would be unkind to leave it there:
It might crawl to the floor; we must take care
That no one squashes it. You understand,
And carry it outside, with careful hand,
To eat a daffodil.

I see, then, that a kind of faith prevails:
Your gentleness is moulded still by words
From me, who have trapped mice and shot wild birds,
Your closest relatives and who purveyed
The harshest kind of truth to many another,
But that is how things are: I am your mother,
And we are kind to snails.

Tokens

The sheets have been laundered clean
of our joint essence - a compound,
not a mixture; but here are still

your forgotten pipe and tobacco,
your books open on my table,
your voice speaking in my poems.

Fleur Adcock (Papakura, 10 februari 1934)

De Franse schrijver, journalist en avonturier Joseph Kessel werd geboren op 10 februari 1898 in Clara, Entre Rios, Argentinië. Zie ook alle tags voor Joseph Kessel op dit blog.

Uit: Les cavaliers

“Devant son regard, un plateau s'ouvrait à l'infini. La surface en était poudrée, comme d'une cendre au grain dur et grossier. Sur elle régnait la mort éblouissante des frigides soleils. Lumineuse au point de rendre toute lumière épaisse et aveugle, plus stérile que la nudité des laves noires, plus triste que les larmes des anges et plus belle que la beauté, cette plaine étalée à quinze mille pieds d'altitude n'était plus la terre des hommes.
Des montagnes bordaient cet univers de steppe astrale. Elle était si près du ciel que seule la ligne des crêtes en dépassait le niveau. A cause de cela, il semblait que des dieux dont aucune religion n'avait jamais conçu la forme ni deviné les noms aient érigé contre le firmament glacé une enceinte à la mesure et à l'image de ce plateau effrayant et sublime. La muraille, il l'avaient pétrie de roche et de lumière. Dans cette substance, ils avaient forgé les repères, les instruments, les signes destinés à des voyageurs fabuleux. Vaisseaux géants de porphyre ancrés dans la neige des âges. Radeaux en corail suspendus sur l'azur. Aiguilles pareilles à des phares démesurés qui avaient pour feux, à l'usage des astres, les rayons du soleil. Parfois des dragons monstrueux et des idoles colossales surgissaient sur une écume rose pétrifiée.”

Joseph Kessel (10 februari 1898 – 23 juli 1979)

De Engelse dichter, schrijver en essayist Charles Lamb werd geboren in Londen op 10 februari 1775. Zie ook alle tags voor Charles Lamb op dit blog.

As when a child...

As when a child on some long winter's night
Affrighted clinging to its Grandam's knees
With eager wond'ring and perturbed delight
Listens strange tales of fearful dark decrees
Muttered to wretch by necromantic spell;
Or of those hags, who at the witching time
Of murky midnight ride the air sublime,
And mingle foul embrace with fiends of Hell:
Cold Horror drinks its blood! Anon the tear
More gentle starts, to hear the Beldame tell
Of pretty babes, that loved each other dear,
Murdered by cruel Uncle's mandate fell:
Ev'n such the shiv'ring joys thy tones impart,
Ev'n so thou, Siddons! meltest my sad heart!

Charles Lamb (10 februari 1775 - 27 december 1834)

Portret door Henry Hoppner Meyer

10-02-2013 om 18:23 geschreven door Romenu  

De Duitse dichteres en schrijfster Margarete Hannsmann werd geboren op 10 februari 1921 in Heidenheim. Zie ook alle tags voor Margarete Hannsmann op dit blog.

Landschaft

Aber es werden Menschen kommen

denen das zeitauf zeitab

der Fabriken gleichgültig ist

sie wollen nicht auf den Supermärkten

einkaufen aber sie fragen nach dem

Millionen Jahre alten Wind

ob ihr noch Vögel

Fische

Füchse

Sumpfdotterblumen

aufgehoben habt

wenn anderswo

alle Wälder zerstückelt sind

alle Städte über die Ränder getreten

alle Täler überquellen vom Müll

Könnt ihr noch Wetterbuchen liefern?

einen unbegradigten Fluß?

Mulden ohne schwelenden Abfall?

Hänge ohne Betongeschwüre?

Seitentäler ohne Gewinn?

habt ihr noch immer nicht genug

Einkaufszentren in die Wiesen gestreut

Möbelhäuser zwischen Skabiosen

nicht genug Skilifte ohne Schnee

Nachschubstraße für Brot und Spiele

Panzerschneisen hügelentlang

wenn ihr die Schafe aussterben laßt

stirbt der Wacholder

Silberdisteln

Bald wird man diese Namen aussprechen

wie Joringel Jorinde als Kind

zu den Ammoniten im Steinbruch

wird man wie nach Eleusis gehen

eure Geschichtslosigkeit

war ein Windschatten

abseits der Erosion des Jahrtausends

könnt ihr denen die zu euch kommen

eine Wacholderstunde anbieten

erdalterlang

falls ihr den Augenblick

euren

nicht zementiert?

Margarete Hannsmann (10 februari 1921 – 29 maart 2007)

De Surinaamse dichter Eugène Rellum werd geboren in Paramaribo op 10 februari 1896. Zie ook alle tags voor Eugène Rellum op dit blog.

It Leaves them

The tide ebbs
to where it came from,
it leaves them
--mud banks
with crab holes--
it shows their sores,
shows their shame.

Yes, my child,
see how it goes
with you:

what will cover
your naked skin,
who will scrub you
clean again,
who will teach you
to forget
your life under water,
who will let
you believe?

Vertaald door Yopie Prins

Eugène Rellum (10 februari 1896 - 29 juli 1989)

Paramaribo, De Waterkant 

De Duitse dichter, schrijver en medicus Daniel Wilhelm Triller werd geboren op 10 februari 1695 in Erfurt. Zie ook alle tags voor Daniel Triller op dit blog.

Der todkranke Habicht
und die leichtgläubigen Tauben

Ein Habicht lag in den letzten Zügen,
Und rief, es geht mir herzlich nah,
Dass ich, die Tauben zu betrügen,
Im Leben stets nach Mitteln sah;
Drum such ich ihnen abzubitten,
Was sie bisher von mir erlitten.

Die Tauben wurden hergebeten;
Es kamen ihrer auch ein Paar.
Doch als sie, sicher vor Gefahr,
Dem Kranken allzu nah getreten,
Ihn, zur Versöhnung, selbst zu küssen,
Da hat er sie noch tot gebissen.

Lernt klüger sein, ihr albern Tauben,
Und seid ihn Zukunft nicht so blind,
Merkt, dass den Feinden nicht zu glauben,
So lange sie am Leben sind.

Daniel Triller (10 februari 1695 – 22 mei 1782)

Erfurt, Fischmarkt

De Zwitserse humanistische schrijver en geleerde Thomas Platter de oudere werd geboren op 10 februari 1499 in Grächen in het kanton Wallis. Zie ook alle tags voor Thomas Platter de oudere op dit blog.

Uit:  Lebensbeschreibung

“Sprach sy: „Du bist mier nit überlägen; alein verdrüßt mich, das du so hin und wider schlumpest, an zwifell nütt lernest; lartest du werchen, wie din vatter sälig ouch than hatt! Du wirst doch kein priester; ich bin nit so sälig, das ich ein priester erzieche.“ Bleib also 2 oder 3 tag by iren. An eim morgent was ein grosser ryff, als man laß, uff trübell gfallen; do halff ich iren läsen und aaß der gefrornen trübell, das mich das krimmen an kam, das ich alle fiere von mier strakt, meint, ich mießte zersprungen sin. Do stůnd sy vor mier und lachet, sprach: „Wilt gären, so zerspring; worumb hastz gessen?“ Andre vill stuken mer mecht ich an zeigen irer rüchin; sunst was sy ein erlich, redlich, from wib; das hatt iederman von iren gesagt und sy gelobet.
Do ich nun mit minen zwei briedren hinweg zoch und wier über den Letschenberg giengen gägend Gastren, satztend sich mine brieder in den stozenden orten uff den schnee und fůren den berg ab.”

Thomas Platter (10 februari 1499 – 26 januari 1582)
Cover

10-02-2013 om 18:19 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse schrijfster en feministe Alice Malsenior Walker werd geboren op 9 februari 1944 in Eatonton, Georgia Zie ook alle tags voor Alice Walker op dit blog.

Uit: The Color Purple

“Well, He say, real slow, I can't let you have Nettie. She too young. Don't know nothing but what you tell her. Sides, I want her to git some more schooling. Make a schoolteacher out of her. But I can let you have Celie. She the oldest anyway. She ought to marry first. She ain't fresh tho, but I spect you know that. She spoiled. Twice. But you don't need a fresh woman no how. I got a fresh one in there myself and she sick all the time. He spit, over the railing. The children git on her nerve, she not much of a cook. And she big already.
Mr. ______ he don't say nothing. I stop crying I'm so surprise.
She ugly. He say. But she ain't no stranger to hard work. And she clean. And God done fixed her. You can do everything just like you want to and she ain't gonna make you feed it or clothe it.

Scene uit de film van Steven Spielberg uit 1985

Mr. ______ still don't say nothing. I take out the picture of Shug Avery. I look into her eyes. Her eyes say Yeah, it bees that way sometime.
Fact is, he say, I got to git rid of her. She too old to be living here at home. And she a bad influence on my other girls. She'd come with her own linen. She can take that cow she raise down there back of the crib. But Nettie you flat out can't have. Not now. Not never.
Mr. ______ finally speak. Clearing his throat. I ain't never really look at that one, he say.
Well, next time you come you can look at her. She ugly. Don't even look like she kin to Nettie. But she'll make the better wife. She ain't smart either, and I'll just be fair, you have to watch her or she'll give away everything you own. But she can work like a man.
Mr. ______ say How old she is?
He say, She near twenty. And another thing-She tell lies.”

Alice Walker (Eatonton, 9 februari 1944)

De Franse schrijfster Alina Reyes (pseudoniem van Aline Patricia Nardone) werd geboren op 9 februari 1956 in Bruges. Zie ook alle tags voor Alina Reyes op dit blog.

Uit: Le boucher

“C’est l’automne, il pleut, je suis une petite fille, je marche dans le parc et la tête me tourne à cause des odeurs, de l’eau sur ma peau et sur mes habits, là-bas sur le banc je vois un gros monsieur qui me regarde, qui me regarde si fort que je fais pipi, toute debout, je marche et je fais pipi, c’est moi qui pleus tout chaud sur le parc, sur la terre, dans ma culotte, je pleus, je plais…
Il m’enleva ma robe, lentement.
Puis il m’étendit sur le carrelage chaud et, laissant toujours couler la douche, se mit à déposer des baisers sur tout mon corps. Ses mains puissantes me soulevaient et me tournaient avec une délicatesse extrême. Ni la dureté du sol ni la force de ses doigts ne me meurtrissaient.
Je me relâchai complètement. Et il me mit la pulpe de ses lèvres, l’humidité de sa langue au creux des bras, sous les seins, dans le cou, derrière les genoux, entre les fesses, il me mit sa bouche partout, d’un bout à l’autre du dos, à l’intérieur des jambes, jusqu’à la racine des cheveux.
Il me posa sur le dos, par terre sur les petits carreaux chauds et glissants, souleva mes reins des deux mains, les doigts fermement plaqués dans le creux, jusqu’à la colonne vertébrale, les pouces sur le ventre ; il mit mes jambes sur ses épaules, et porta sa langue à ma vulve. Je me cambrai brusquement. L’eau de la douche me frappait des milliers de fois, tout doucement, sur le ventre et les seins. Il me léchait du vagin au clitoris, régulièrement, la bouche collée aux grandes lèvres. Mon sexe devint une surface ravinée d’où ruisselait le plaisir, le monde disparut, je n’étais plus que cette chair à vif, d’où giclèrent bientôt de gigantesques cascades, les unes après les autres, continuellement, l’une après l’autre, infiniment.”

Alina Reyes (Bruges, 9 februari 1956)

De Amerikaanse dichteres Amy Lowell werd geboren op 9 februari 1874 in Brookline, Massachusetts. Zie ook alle tags voor Amy Lowell op dit blog.

Dreams

I do not care to talk to you although
Your speech evokes a thousand sympathies,
And all my being's silent harmonies
Wake trembling into music. When you go
It is as if some sudden, dreadful blow
Had severed all the strings with savage ease.
No, do not talk; but let us rather seize
This intimate gift of silence which we know.
Others may guess your thoughts from what you say,
As storms are guessed from clouds where darkness broods.
To me the very essence of the day
Reveals its inner purpose and its moods;
As poplars feel the rain and then straightway
Reverse their leaves and shimmer through the woods.

Before Dawn

Life! Austere arbiter of each man's fate,
By whom he learns that Nature's steadfast laws
Are as decrees immutable; O pause
Your even forward march! Not yet too late
Teach me the needed lesson, when to wait
Inactive as a ship when no wind draws
To stretch the loosened cordage. One implores
Thy clemency, whose wilfulness innate
Has gone uncurbed and roughshod while the years
Have lengthened into decades; now distressed
He knows no rule by which to move or stay,
And teased with restlessness and desperate fears
He dares not watch in silence thy wise way
Bringing about results none could have guessed.

Amy Lowell (9 februari 1874 - 12 mei 1925)

De Japanse schrijver Natsume Sōseki werd geboren als Natsume Kinnosuke op 9 februari 1867 in Edo. Zie ook alle tags voor Natsume Sōseki op dit blog.

Uit: Kokoro (Vertaald door Edwin McClellan)

“My inn was in a rather out-of-the-way district of Kamakura, and if one wished to indulge in such fashionable pastimes as playing billiards and eating ice cream, one had to walk a long way across rice fields. If one went by rickshaw, it cost twenty sen. Remote as the district was, however, many rich families had built their villas there. It was quite near the sea also, which was convenient for swimmers such as myself.

I walked to the sea every day, between thatched cottages that were old and smoke-blackened. The beach was always crowded with men and women, and at times the sea, like a public bath, would be covered with a mass of black heads. I never ceased to wonder how so many city holiday-makers could squeeze themselves into so small a town. Alone in this noisy and happy crowd, I managed to enjoy myself, dozing on the beach or splashing about in the water.

It was in the midst of this confusion that I found Sensei. In those days, there were two tea houses on the beach. For no particular reason, I had come to patronize one of them. Unlike those people with their great villas in the Hase area who had their own bathing huts, we in our part of the beach were obliged to make use of these tea houses which served also as communal changing rooms. In them the bathers would drink tea, rest, have their bathing suits rinsed, wash the salt from their bodies, and leave their hats and sunshades for safe-keeping. I owned no bathing suit to change into, but I was afraid of being robbed, and so I regularly left my things in the tea house before going into the water.”

Natsume Sōseki (9 februari 1867 – 9 december 1916)

De Nederlandse dichter en schrijver Herman Pieter de Boer werd geboren op 9 februari 1928 in Rotterdam. Zie ook alle tags voor Herman Pieter de Boer op dit blog.

Hallo, hiero!

Hallo, hiero, jij bènt 'r eentje!
Jij kom toch ook uit Rotterdam?
Weet jij nog van de luizekam?
En zeg jij worteltje of peentje?

Ik ging als jochie fikkie stoken!
Ik kocht een krosie voor een cent!
Die Bep van Klaveren, zo'n vent!
En jôh, me moe maar kroten koken!

Hé, weet je nog die Hoogstraat dan?
Precies 1 kilometer lang!
Schiedamsedijk! Die meiden!

En hop, de hol op met zo'n kar!
En toen, die bommen op je knar!
Dat waren nog eens tijden...

Lofdicht op de kast

O, als de kast toch niet bestond,
waar moesten wij dan alles laten?
De Bijbel en de Beatlesplaten,
Claus, Heine... alles op de grond.

De mooie schelpen die je vond,
de badhanddoeken, hebbedingen,
de honderden herinneringen...
ze zwierven maar zo'n beetje rond.

Maar zie: de uitgevonden kast
houdt alle zaken waardevast,
rein, veilig en bereikbaar.

Het album, bloesjes, leukoplast,
de kast bewaart, o ja, de kast
is echt onvergelijkbaar.

Herman Pieter de Boer (Rotterdam, 9 februari 1928)

De Vlaamse schrijver Maurits Sabbe werd op 9 februari 1873 te Brugge geboren. Zie ook alle tags voor Maurits Sabbe op dit blog.

Uit: 't Pastorken van Schaerdycke

„Toen de dag ten avond kwam en de goede koelte dauwig uit de aarde en de riekende kruiden opsteeg, trad het oude pastorken in zijn lochting om er in genoeglijke peinzerij den slapenstijd te verbeiden.

Het zongeweld had zijn kracht verloren. De lichtglans werd te zwak om op den mossig-verweerden zonnewijzer in 't graspleintje het verloop der uren nog aan te teekenen. De tijd zelf scheen hier een lange pooze te verademen.

Het pastorken was welgeluimd en rustig, want zijn huisplaag, de oude maarte Fiete, zou zijn stille fantazijen nu zeker niet als brekespel komen storen. Ze had het binnen te druk met de kokernage voor de Schaerdycksche kermis, die morgen gevierd zou worden, ter eere van Sint Donaas, patroon der heerlijkheid.

Blij-ontvankelijk genoot het pastorken de vredige weelde van zijn bloeiende lapken gronds, en uit de doening van de bloemekens en eenige late kerfdierkens er om heen leidde zijn goedig bespiegelende geest, als uit een boek vol zinrijke exempelen, allerlei gelijkenissen af, waarin heel de kleine wereld van zijn parochianen, met al hun deugden en zondige zwakheden, heropleefde.

Venushartekens menigerhande, rozigrood; muurklokskens, die de oogen sloegen met schelle oranjevlekken; vingerhoeden van gloeiend karmozijn; en kullekenskruid met zotskappekens lieten in schetterende kleurenkrioeling hun bengelkelken en beier-bellen op het dartel avondwindeken ijdel-tuitig dansen, terwijl, even overvloedig, de genoffelkens en de Spaansche jennettekens, bloemekens van wereldschen lust, lonkten en pronkten als dochterkens van Babylon, bestoven en besprenkeld met welriekende poederkens en gedistilleerde waterkens“.

Maurits Sabbe (9 februari 1873 – 12 februari 1938)

Begijnhofkerk, Brugge

Zie voor nog meer schrijvers van de 9e februari ook mijn vorige blog van vandaag en eveneens mijn eerste blog van vandaag.

09-02-2013 om 13:50 geschreven door Romenu  

De Zuidafrikaanse schrijver John Maxwell Coetzee werd geboren op 9 februari 1940 in Kaapstad. Zie ook alle tags voor John Coetzee op dit blog.

Uit: Youth

“It is three o'clock on a Saturday afternoon. He has been in the Reading Room since opening time, reading Ford's Mr Humpty Dumpty, a novel so tedious that he has to fight to stay awake. In a short while the Reading Room will close for the day, the whole great Museum will close. On Sundays the Reading Room does not open; between now and next Saturday, reading will be a matter of an hour snatched here and there of an evening. Should he soldier on until closing time, though he is racked with yawns? What is the point of this enterprise anyway?

What is the good to a computer programmer, if computer programming is to be his life, to have an MA in English literature? And where are the unrecognised masterpieces that he was going to uncover? Mr Humpty Dumpty is certainly not one of them. He shuts the book, packs up.

Outside the daylight is already waning. Along Great Russell Street he trudges to Tottenham Court Road, then south toward Charing Cross. Of the throng on the sidewalks, most are young people. Strictly speaking he is their contemporary, but he does not feel like that. He feels middle-aged, prematurely middle-aged: one of those bloodless, high-domed, exhausted scholars whose skin flakes at the merest touch. Deeper than that he is still a child ignorant of his place in the world, frightened, indecisive. What is he doing in this huge, cold city where merely to stay alive means holding tight all the time, trying not to fall?

The bookshops on Charing Cross Road stay open until six. Until six he has somewhere to go. After that he will be adrift amid the Saturday-night fun-seekers. For a while he can follow the flow, pretending he too is seeking fun, pretending he has somewhere to go, someone to meet; but in the end he will have to give up and catch the train back to Archway station and the solitude of his room.”

John Coetzee (Kaapstad, 9 februari 1940)

De Oostenrijkse schrijver Thomas Bernhard werd geboren op 9 februari 1931 in Heerlen. Zie alle tags voor Thomas Bernhard op dit blog.

Uit: Die Ursache

“Verleumdung, Lüge, Heuchelei entgegen, muß er sich während der Niederschrift dieser Andeutung sagen, daß diese Stadt, die sein ganzes Wesen durchsetzt und seinen Verstand bestimmt hat, ihm immer und vor allem in Kindheit und Jugend, in der zwei Jahrzehnte in ihr durchexistierten und durchexerzierten Verzweiflungs- als Reifezeit, eine mehr den Geist und das Gemüt verletzende, ja immer nur Geist und Gemüt mißhandelnde gewesen ist, eine ihn ununterbrochen direkt oder indirekt für nicht begangene

Vergehen und Verbrechen strafende und bestrafende und die Empfindsamkeit und Empfindlichkeit, gleich welcher Natur, in ihm niederschlagende, nicht die seinen Schöpfungsgaben förderliche. Er hat in dieser Studierzeit, die zweifellos seine entsetzlichste Zeit gewesen ist, und von dieser seiner

Studierzeit und den Empfindungen, die er in dieser Studierzeit gehabt hat, ist hier die Rede, für den Rest seines Lebens einen hohen Preis und wahrscheinlich die Höchstsumme zahlen müssen. Diese Stadt hat die ihm von seinen Vorfahren überkommene Zuneigung und Liebe als Vorauszuneigung und

Vorausliebe seinerseits nicht verdient und ihn immer und zu allen Zeiten und in allen Fällen bis zum heutigen Tage zurückgewiesen, abgestoßen, ihn jedenfalls vor den schutzlosen Kopf gestoßen. Hätte ich nicht diese letzten Endes den schöpferischen Menschen von jeher verletzende und verhetzende und am Ende immer vernichtende Stadt, die mir durch meine Eltern gleichzeitig Mutter- und Vaterstadt ist, von einem Augenblick auf den ändern, und zwar in dem entscheidenden lebensrettenden Augenblick der äußersten Nervenanspannung und größtmöglichen Geistesverletzung hinter mich lassen können, ich hätte, wie so viele andere schöpferische Menschen in ihr und wie so viele, die mir

verbundene und vertraute gewesen sind, diese für diese Stadt einzige bezeichnende Probe auf das Exempel gemacht und hätte mich urplötzlich umgebracht, wie sich viele in ihr urplötzlich umgebracht haben, oder ich wäre langsam und elendig in ihren Mauern und in ihrer das Ersticken und nichts

als das Ersticken betreibenden unmenschlichen Luft zugrunde gegangen, wie viele in ihr langsam und elendig zugrunde gegangen sind.”

Thomas Bernhard (9  februari 1931 — 12 februari 1989)

Cover luisterboek

De Ierse dichter en schrijver Brendan Behan werd geboren op 9 februari 1923 in Dublin. Zie ook alle tags voor Brendan Behan op dit blog.

Easter Week

Who fears to speak of Easter Week

That week of famed renown,
When the boys in green went out to fight

 The forces of the Crown.

With Mausers bold and hearts of gold

And the Countess dressed in green

And high above the G.F.O.
The rebel flag was seen.

Then came ten thousand khaki coats

Our rebel boys to kill,
Before they reached O'Connell Street,

Of fight they got their fill.

They'd Maxim guns and cavalry

And cannon in galore;
But it's not our fault that e'er a one

Got back to England's shore.

They shot our leaders in a gaol
Without a trial, they say;
They murdered women and children too

Who in their cellars lay.

They dug their grave with gun and spade

To hide them from our view
Because they could neither kill nor catch

The Rebels so bold and true.

May the Lord have mercy on three men

Who faced the murderous foe,
There was Dixon, Sheehy-Skeffington

And McIntyre also.

'Twas in a dismal barrack cell
They met their fate so cruel,
Yes, they were shot with no clergy got

To prepare them for their doom.

Brendan Behan (9 februari 1923 – 20 maart 1964)

De Nederlandse dichter, essayist, historicus en politicus Geerten Gossaert (eig. Frederik Carel Gerretson) werd geboren in Kralingen op 9 februari 1884. Zie ook alle tags voor Geerten Gossaert op dit blog.

Thalassa

De nacht was in de eikebossen
Tussen de heuv'len klaar en koel;
En statig stapten onze rossen
Naar 't oosten en 't verlangde doel.

Toen woei een windje in onze oren
Een vreemd gemurmel, ver en veeg . . .
En briesend sprong mijn ros naar voren,
In onbevolen draf en steeg,

En stond ter kruine. Onbewogen,
Onder de koperrode maan,
Aanschouwden onze ontroerde ogen,
Onmetelijk, de Oceaan!

Ista ferenda

‘Ach, in dit wreed bestel,
Zóo ver en zóo nabij,
Lief mij en lijfsgezel,
Wat tusschen u en mij?’

Elk hart zijn eigen pijn,
Elk huis zijn eigen strijd;-
Tusschen òns zal niet zijn
Dan weedom en eenzaamheid.

Geerten Gossaert (9 februari 1884 - 27 oktober 1958)

De Nederlandse dichter en schrijver Jacques Schreurs werd geboren in Sittard op 9 februari 1893. Zie ook alle tags voor Jacques Schreurs op dit blog.

Uit: Kroniek Eener Parochie

“Het was een rijzige figuur met kalkwitte krullen tot op de schouders die recht als een paaschkaars tusschen dag en avond te lezen stond in zijn brevier. U krijgt een goed pastoor, had de bisschop

mij gezegd en deze vaderlijke waardeering was eene voor mij niet geringe geruststelling geweest na den goedmoedigen scherts waarop een jongere generatie mijne benoeming onthaald had.

Mijn pastoor stond bekend als een der merkwaardigste typen van een schijnbaar volkomen onaardsch soort van geestelijken met sterken franschen inslag uit de laatste helft der vorige eeuw: een groot seigneur, hooghartig, onaangedaan en eenzaam; een bijna legendarischfiguur,,waarover de meestonwaarschijnlijke verhalen gingen. Het is een Bonhomme, en daar is alles mee gezegd, had

Paulus Lumens gezinspeeld, een buurtkapelaan bij wien ik mijn licht was gaan opsteken. Ik bevond mij dus in het hol van den leeuw (heb ik dat goed gezegd?) aan wien ik misschien voorjaren

door een raadselachtige lotsbeschikking gekoppeld geworden was, en eerbiedig bleef ik staan bij de deur die door de kleine, voorname huishoudster geruischloos achter mij werd dichtgedaan. De

leeuwenkop keerde zich een oogenblik naar mij toe; een sierlijk wuivende hand wees mij een zetel. Eén moment; ik ben zoo klaar zeide hij. Merci!

Zoo was de ontvangst.”

Jacques Schreurs (9 februari 1893 – 31 januari 1966)

Gedenkplaat op de plaats van het geboortehuis in Sittard 

De Duitse dichter, schrijver, vertaler en uitgever Rainer Maria Gerhardt werd geboren op 9 februari 1927 in Karlsruhe. Zie ook alle tags voor Rainer Maria Gerhardt op dit blog.

Uit: Konzert

1. satz: ausfahrt (fragment)

II

Keinem ist hauch gegeben.

Glosender totenmond bittert bittert die trunkene stunde,

wo der zurückkunft spitziger schrei sich entwirrt,

Und aus dem bogenbau, dem blätternden bogenbau

Die schwarze kontur sich ins offne verirrt.

Wir sind verstossene. An jede hoffnung verfallen,

starren wir in das leere gefild. Da uns ein flammenschwert

jäh ins entfernte verstiess, finden wir uns, fremde, vor allem.

O glosender totenmond, bittere trunkene stunde.

III.

Ich kenne den abend nicht und die worte sind nicht mir vertraute.

Der grüne himmel, der vögel lärmende laute,

Rühren mich kaum. Ich bin wie versteint und flösse

In meiner mumie, den balsamisch vertrockneten leib,

So wie ein götze in die orangenen reiche.

09-02-2013 om 13:44 geschreven door Romenu  

De Duitse schrijfster, actrice en danseres Rahel Sanzara (eig. Johanna Bleschke) werd geboren op 9 februari 1894 in Jena. Zie ook alle tags voor Rahel Sanzara op dit blog.

Uit: Das verlorene Kind

“Christian B. lebte in der zweiten Hälfte des vorigen Jahrhunderts als Domänenpächter auf dem Gute Treuen bei L. im nördlichen Deutschland. Er war das jüngste Kind eines wohlhabenden Bauern, und seine Heimat war im Bezirke M. des gleichen Landkreises, einige Tagereisen von Treuen entfernt. Er hatte sie schon früh verlassen.

Bei seiner Geburt waren seine beiden Brüder bereits erwachsen gewesen und hatten mit dem Vater den elterlichen Hof beherrscht. Die Mutter starb früh, er hatte sie nie gekannt.

Sein Vater hatte beschlossen, daß der jüngste Sohn studieren, Geistlicher oder Lehrer werden sollte. So kam Christian als zehnjähriges Kind in die Kreisstadt und besuchte die Schule. Er war der fleißigste Schüler von allen, das Lernen fiel ihm leicht. Er war ein ernstes, ruhiges Kind, voll Güte und Bescheidenheit, und gewann alle Menschen zu Freunden. Es war ihm gegeben, daß sein Lachen rein, seine Handlungen gut und seine Tränen freudige sein konnten. Kein Leid, keine Bitterkeit, keine Enttäuschung, die das Leben selbst für ein Kind schon birgt, traf ihn. Sein Glück war keines andern Leid. Er hatte nie Verlangen nach der Heimat, seinen Fleiß stachelte kein quälender Ehrgeiz, sein Leben war ruhig, ohne Ziel. Er war fromm, im festen Glauben seiner Zeit erzogen, und betete in Demut, aber auch in einem unbedingten Vertrauen zu Gott.”

Rahel Sanzara (9 februari 1894 – 8 februari 1936)

Cover 

De Britse advocaat en schrijver Sir Anthony Hope Hawkins werd geboren op 9 februari 1863 in Londen. Zie ook alle tags voor Anthony Hope op dit blog.

Uit: The prisoner of Zenda

“Well then—and I must premise that I am going, perforce, to rake up the very scandal which my dear Lady Burlesdon wishes forgotten—in the year 1733, George II. sitting then on the throne, peace reigning for the moment, and the King and the Prince of Wales being not yet at loggerheads, there came on a visit to the English Court a certain prince, who was afterwards known to history as Rudolf the Third of Ruritania. The prince was a tall, handsome young fellow, marked (maybe marred, it is not for me to say) by a somewhat unusually long, sharp and straight nose, and a mass of dark-red hair—in fact, the nose and the hair which have stamped the Elphbergs time out of mind. He stayed some months in England, where he was most courteously received; yet, in the end, he left rather under a cloud. For he fought a duel (it was considered highly well bred of him to waive all question of his rank) with a nobleman, well known in the society of the day, not only for his own merits, but as the husband of a very beautiful wife. In that duel Prince Rudolf received a severe wound, and, recovering therefrom, was adroitly smuggled off by the Ruritanian ambassador, who had found him a pretty handful.

Scene uit de film van Richard Quine met Peter Sellers en Britt Ekland, 1979

The nobleman was not wounded in the duel; but the morning being raw and damp on the occasion of the meeting, he contracted a severe chill, and, failing to throw it off, he died some six months after the departure of Prince Rudolf, without having found leisure to adjust his relations with his wife—who, after another two months, bore an heir to the title and estates of the family of Burlesdon. This lady was the Countess Amelia, whose picture my sister-in-law wished to remove from the drawing-room in Park Lane; and her husband was James, fifth Earl of Burlesdon and twenty-second Baron Rassendyll, both in the peerage of England, and a Knight of the Garter. As for Rudolf, he went back to Ruritania, married a wife, and ascended the throne, whereon his progeny in the direct line have sat from then till this very hour—with one short interval. And, finally, if you walk through the picture galleries at Burlesdon, among the fifty portraits or so of the last century and a half, you will find five or six, including that of the sixth earl, distinguished by long, sharp, straight noses and a quantity of dark-red hair; these five or six have also blue eyes, whereas among the Rassendylls dark eyes are the commoner.”

Anthony Hope (9 februari 1863 – 8 juli 1933)

Portret door  Alfred Aaron Wolmark, 1908

De Russische dichter en vertaler Vasily Andreyevich Zhukovsky werd geboren op 9 februari (29 januari) 1783 in Mishenskoe bij Tula. Zie ook alle tags voor Vasily Zhukovsky op dit blog.

To A Familiar Genius Flying By

Reveal yourself, anonymous enchanter!
What heaven hastens you to me?
Why draw me to that promised land again
That I gave up so long ago?

Was it not you who in my youth
Enchanted me with such sweet dreams,
Did you not whisper, long ago,
Dear hopes of a guests ethereal?

Was it not you through whom all lived
In golden days, in happy lands
Of fragrant meadows, waters bright,
Where days were merry ?neath clear skies?

Was it not you who breathed into my vernal breast
Some melancholy mysteries
Tormenting it with keen desire
Exciting it to anxious joy?

Was it not you who bore my soul aloft
Upon the inspiration of your sacred verse,
Who flamed before me like a holy vision,
Initiating me into life's beauty?

In hours lost, hours of secret grief,
Did you not always murmur to my heart,
With happy comfort soothe it
And nurture it with quiet hope?

Did not my soul forever heed you
In all the purest moments of my life
When'ere it glimpsed fate's sacred essence
With only God to witness it?

What news bring you, O, my enchantress?
Or will you once more call in dreams
Awaken futile thoughts of old,
Whisper of joy and then fall silent?

O spirit, bide with me awhile;
O, faithful friend, haste not away;
Stay, please become my earthly life,
O, Guardian angel of my soul.

Vasily Zhukovsky (9 februari 1783 - 12 april 1852)

Portret door Karl Briullov, 1837

De Duitse dichteres en schrijfster Karoline Louise Brachmann werd geboren op 9 februari 1777 in Rochlitz. Zie ook alle tags voor Karoline Brachmann op dit blog.

Sympathie

Seelig, wenn aus des Geliebten Blicken
Die verwandte Seele wiederstrahlt!
Wenn sich unser Kummer und Entzücken
Spiegelnd in des Freundes Auge malt;

O wie süß! wenn uns des Herzens Regung
Im geliebten Auge flammenhell
Aufblitzt, sympathetisch die Bewegung
Durch die Pulse flieget heiß und schnell!

Wie in einem Meer voll süßer Wonne
Untergeht im theuren Aug' der Blick,
Und es glänzt ihm eine schöne Sonne
Von der lichten Spiegelfluth zurück.

Wunderbar doch schlang die ew'ge Liebe
Jenes Band, das unser Loos versüßt,
Das mit mächt'gen, unaufhaltbar'n Triebe
Unsre Herzen aneinander schließt!

Jeder strebt, das eigne Glück zu finden,
Jeder sucht den Urquell eigner Lust;
Und wo fließt er? In den heil'gen Gründen,
In den Tiefen der geliebten Brust!

Karoline Brachmann (9 februari 1777 – 17 september 1822)

Cover

09-02-2013 om 13:38 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver Christiaan Weijts heeft de BNG Literatuurprijs 2012 gewonnen. Hij ontving de prijs donderdag 7 februari voor zijn roman “Euforie.” Weijts kreeg een cheque van 15.000 euro en een beeldje. De BNG Literatuurprijs is bedoeld voor schrijvers die jonger dan 40 zijn en meer dan twee prozawerken hebben uitgebracht, maar nog niet zijn doorgebroken. Zie ook alle tags voor Christiaan Weijts op dit blog.

Uit: Euforie

“Welja, parkeer dat ding maar gewoon voor m’n neus. Vlak voor hem is een motorrijder opgedoken, die abrupt remt en de weg blokkeert. Waar die gek ineens vandaan komt, weet hij niet. Het is voor het eerst dat Johannes Vermeer een bestelbus bestuurt. In het stadsverkeer voelt hij zich een log vrachtschip tussen de plezierbootjes.
Hij mept z’n vuist in het midden van het stuur maar er komt geen geluid. Alleen uit de staart van voertuigen achter hem klinkt getoeter. Het is onzinnig druk op de Loosduinsekade, ter­wijl het bijna zomervakantie is. Horen al die lui niet rond te dobberen in appartementzwembaden in Spanje of Turkije?
De kerel is overduidelijk niet van plan om door te rijden. Sterker nog, hij zet z’n knipperlichten aan, stapt af en klapt het vizier van z’n helm op als hij, met zo’n typische tred vol wrok en verongelijktheid, op Vermeer z’n raampje afkomt. En nog praatjes hebben ook, die pleerol. Zijn leren handschoen begint tegen het glas te bonken. Als antwoord zet Vermeer z’n zonne­bril af om een lading bijtend zuur te lanceren.
Dan pas stuit hij op het logo ter hoogte van de man z’n borst­kas. Meteen lichten ook de andere attributen op die hem identi­ficeren: de portofoon, de pistoolhouder, de wapenstok, de hand­boeien, de ongeduldig-autoritaire blik in z’n ogen. Hij blijft op de ruit kloppen en roept iets wat Vermeer niet verstaat. Ja ja, godsamme, ik rij voor het eerst met dit bakbeest, weet ik hoe die tyfusramen opengaan. Tegen zijn zin in gedraagt hij zich pa­niekerig, dat wil zeggen: hij begint lukraak wat dashboardknop­jes uit te proberen, met als voornaamste resultaat dat de airco stilvalt en het speakervolume steigert.”

Christiaan Weijts (Leiden, 4 mei 1976)

09-02-2013 om 09:24 geschreven door Romenu  

Dolce far niente

Dolce far niente, door John William Waterhouse, 1880

Die Faulheit

Fleiß und Arbeit lob’ ich nicht.
Fleiß und Arbeit lob’ ein Bauer.
Ja, der Bauer selber spricht,
Fleiß und Arbeit wird ihm sauer.
Faul zu sein, sei meine Pflicht;
Diese Pflicht ermüdet nicht.

Bruder, lass das Buch voll Staub.
Willst du länger mit ihm wachen?
Morgen bist du selber Staub!
Lass uns faul in allen Sachen,
Nur nicht faul zu Lieb’ und Wein,
Nur nicht faul zur Faulheit sein.

Gotthold Ephraim Lessing (22 januari 1729 - 15 februari 1781)

Rond 1780

De Amerikaanse schrijver Neal Cassady werd geboren op 8 februari 1926 in Salt Lake City. Zie ook alle tags voor Neal Cassady op dit blog.

Uit: The Fast Life of a Beat Hero (Biografie door David Sandison)

“Carolyn put it differently, saying that Neal simply could not accept that divinity lay in him and that he ought to celebrate the God within: “Neal could not surrender his feelings of guilt and unworthiness; his prayers were the apologies and supplications not of a God-filled vessel affirming his divinity, but of a miserable worm.”

Meanwhile Jack was making unexpected literary progress. In mid-March he had written Carolyn excitedly to say that he had made arrangements with Viking Press to finish modifying On the Road at Stanford University with respected Viking editor Malcolm Cowley. This would bring him back west again. At Cowley’s suggestion, Kerouac would edit the manuscript to make it more acceptable to the publishers. The length was reduced, everyone was given pseudonyms, and a passage reflecting Neal Cassady’s interest in an underage girl was excised.

Then he wrote to her even more enthusiastically saying that he had secured a job in the Pacific Northwest as a ranger in Washington State’s Cascade Mountains. This prompted the daydream: “It will be my life work, in my hut there, and city apartment in Mex. City, and in transit twice a year I can knock on yore door and pester you for a meal, a few weeks at a crack with my charming tired presence and roaring fires and priceless comments at television and if you want a camping trip to the Sierra with the kids we can do it whenever you’re ready. Know just the place, just the trail, just the beautiful lake.”

After a brief stopover in California, Jack went north to his mountains for the summer of 1956, staying at the fire watchers’ station at Desolation Peak where he stopped writing letters and started writing a journal about his experiences there. These would eventually form the basis of his book Desolation Angels, a novel whose mystical and romantic tone did not really reflect his personal reaction to the mountain wilderness, which in truth left him feeling bored and lonely. He was back in the San Francisco area by September, and he never returned to the ranger job”.

Neal Cassady (8 februari 1926 – 4 februari 1968)

De Nederlandse dichter, songwriter en musicus Robin Block werd geboren op 8 februari 1980 in Heemskerk. Zie ook alle tags voor Robin Block op dit blog.

The scientist

Het had je credo kunnen zijn
zoiets als

een ieder is zo groot als zijn kooi
of je hart geen voederbak voor varkenssnuiten

er moest een variabele zijn
er dienden vragen als

vond je parels in het modderrotte tandvlees
proefde je de smaak nog aan je gretige lippen

hoe strijkt men de haartjes van die zachtroze huid
hoe negeert men het gekrijs in het slachthuis

Robin Block (Heemskerk, 8 februari 1980)

Zie voor de schrijvers van de 8e februari ook mijn blog van 8 februari 2012 en eveneens mijn blog van 8 februari 2011 deel 1 en  deel 2.

08-02-2013 om 20:24 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter Onno Kosters heeft de vierde editie van de Turing Nationale Gedichtenwedstrijd gewonnen. Het winnende gedicht heet Doe-Het-Zelf en werd gekozen uit een shortlist van 100 gedichten. Kosters ontvangt 10.000 euro. Zie ook alle tags voor Onno Kosters op dit blog.

Doe-het-zelf

Na zichzelf, met een witte lijn,
te hebben omkrijt, herrijst hij
van de plaats delict, hijst zich
stap voor stap in nieuwe voeten,
past zijn kuiten, dijen (als gegoten),
omgordt zich met een schaambeen
en een buik van genereuze omvang.

Stof daalt neer: zijn navel schudt hij uit;
zijn middenrif, zijn twaalfde rib
schragen hart en longen die hij inslikt
uit het niets, zo zonder mond nog,
zonder tong, alsof hij licht schiep
dat kortelings voorafging aan de zon.

Ontboezemt dan zijn borstkas, slaat
losjes zijn armen om zich heen, lijnt
zijn nek uit, stelt atlas en draaier aard-
en nagelvast. Staat als een huis.

Als kroon op het werk welt meesterlijk
het ravissante hoofd. Hoofd vol hersens,

hoofd aan barrels, waaruit hij ontstond.

Onno Kosters (Baarn, 24 oktober 1962)

08-02-2013 om 11:28 geschreven door Romenu  

De Engelse schrijver Charles Dickens werd geboren op 7 februari 1812 in Landport. Zie ook alle tags voor Charles Dickens op dit blog.

Uit: Bleak House

“Mrs. Pardiggle, leading the way with a great show of moral determination, and talking with much volubility about the untidy habits of the people (though I doubted if the best of us could have been tidy in such a place), conducted us into a cottage at the farthest corner, the ground floor room of which we nearly filled. Besides ourselves, there were in this damp offensive room a woman with a black eye, nursing a poor little gasping baby by the fire; a man, stained with clay and mud, and looking very dissipated, lying at full length on the ground, smoking a pipe; a powerful young man, fastening a collar on a dog; and a bold girl, doing some kind of washing in very dirty water. They all looked up at us as we came in, and the woman seemed to turn her face toward the fire, as if to hide her bruised eye; nobody gave us any welcome. . . .

"Well, my friends," said Mrs. Pardiggle; but her voice had not a friendly sound, I thought; it was much too business-like and systematic. "How do you do, all of you? I am here again. I told you, you couldn't tire of me, you know. I am fond of hard work, and am true to my word."

"There ain't," growled the man on the floor, whose head rested on his hand as he stared at us, "any more of you to come in, is there?"

Patrick Kennedy als Richard en Carey Mulligan als Ada in de BBC-serie “Bleak House”, 2005.

"No, my friend," said Mrs. Pardiggle, seating herself on one stool and knocking down another. "We are all here."

"Because I thought there warn't enough of you, perhaps?" said the man, with his pipe between his lips as he looked round upon us.

The young man and the girl both laughed. Two friends of the young man, whom we had attracted to the doorway and who stood there with their hands in their pockets, echoed the laugh noisily.

"You can't tire me, good people," said Mrs. Pardiggle to these latter. "I enjoy hard work, and harder you make mine, the better I like it."

"Then make it easy for her!" growled the man upon the floor. "I wants it done, and over. I wants a end of these liberties took with my place. I wants a end of being frawed like a badger. Now you're a-going to pollpry and question according to custom I know what you're a-going to be up to.”

Charles Dickens (7 februari 1812 – 9 juni 1870)

De Franse schrijfster Christine Angot werd geboren op 7 februari 1959 in Châteauroux. Zie ook alle tags voor Christine Angot op dit blog.

Uit: Les Petits

“La première fois que Billy a vu Hélène, c'était dans le couloir d'un hôtel. Ça sentait l'herbe dans sa chambre, il voit quelqu'un qui regarde, il lui demande si elle est flic. Elle répond non, qu'elle a senti l'herbe, qu'elle fume aussi, et qu'elle est à l'hôtel avec sa fille. 

Il est de passage à Paris avec un groupe de reggae pour y faire des concerts. Elle aussi, elle part dans quelques jours à Dubaï pour l'ouverture d'une boutique, elle rentre d'Australie, où elle vivait avec son mari. Ils sont séparés, mais elle travaille avec lui et il ouvre une boutique à Dubaï. Il fait des bijoux pour Nicole Kidman ou Lenny Kravitz. Il fait partie d'un truc Krishna. Il a été condamné pour des histoires de crimes sexuels, et il y a eu un problème avec leur fille, Mary, qui a deux ans. C'est ça qui justifie son départ d'Australie. 

Il y a des procès en cours. Elle a le dossier du fichage avec une photo. Il a un style à la Bruce Springsteen, blanc, cheveux gris, cinquante-soixante ans. Elle a environ trente ans. Son divorce n'est pas officialisé. Elle a juste un papier australien, qui stipule la garde de sa fille et une pension de trois mille dollars mensuels. Elle ne s'entend pas avec sa famille, c'est pour ça qu'elle est à l'hôtel.” 

Christine Angot (Châteauroux, 7 februari 1959)

De Australische schrijver Peter Carey werd geboren op 7 februari 1943 in Bacchus Marsh (Victoria). Zie ook alle tags voor Peter Carey dit blog.

Uit: Parrot and Olivier in America

„My childhood was neither blessed nor tainted by the celerifere, and I would not have mentioned it at all, except—here it is before us now.
Typically, the Austrian draftsman fails to suggest the three dimensions.
However:
Could there be a vehicle more appropriate for the task I have so recklessly set myself, one that you, by-the-by, have supported by taking this volume in your hands? That is, you have agreed to be transported to my childhood where it will be proven, or if not proven then strongly suggested, that the very shape of my head, my particular phrenology, the volume of my lungs, was determined by unknown pressures brought to bear in the years before my birth.
So let us believe that a grotesque and antique bicycle has been made available to us, its wooden frame in the form of a horse, and of course if we are to approach my home this way, we must be prepared to push my uncle's hobby across fallen branches, through the spinneys. It is almost useless in the rough ground of the woods, where I and the Abbe de La Londe, my beloved Bebe, shot so many hundreds of larks and sparrows that I bruised my little shoulder blue.
"Careful Olivier dear, do be careful."
We can ignore nose bleeding for the time being, although to be realistic the blood can be anticipated soon enough—spectacular spurts, splendid gushes—my body being always too thin-walled a container for the passions coursing through its veins, but as we are making up our adventure let us assume there is no blood, no compresses, no leeches, no wild gallops to drag the doctor from his breakfast.”

Peter Carey (Bacchus Marsh, 7 februari 1943)

De Amerikaanse schrijfster Emma Lanier McLaughlin werd geboren op 7 februari 1974 in  Elmira, New York. Zie ook alle tags voor Emma McLaughlin op dit blog.

Uit: Over You (samen met Nicola Kraus)

“Hi! Mrs. Stetson? I’m Max. I’m here to see Bridget.”

“The tutor?”

“Yes! The tutor, yes.” Max embraces the cover. Unsure what the mothers have been told, upon arrival she always follows their lead. Mrs. Stetson flips the towel over her shoulder. “Her friend Shannon just called to let me know you were coming, which was strange. Do you tutor many of the kids at Stuyvesant?”

“I tutor all over the city, actually. I work by referral, so, yeah.”

“Can you see if you can get Bridge to come down for some food? I really think she should eat something. She skipped dinner. She’s been locked in her room since I got home. Probably on the phone with her boyfriend.”

Bridget’s mother holds the door open, and Max steps into the front hall, where a day’s worth of the family’s bags and shoes have been discarded.

“I brought some snacks.” Max points to her bag. Bridget’s mother looks at it, the imposing red leather, the iconic H clasp, and then to Max, her impeccable knockoff and professional attire working to their opposite desired effect. There is a beat of distrust as the two walk to the staircase leading to the second floor.

Emma McLaughlin (Elmira, 7 februari 1974)

De Nederlandse dichter en schrijver A. den Doolaard werd geboren op 7 febrauri 1901 in Hoenderloo. Zie ook alle tags voor A. den Doolaard op dit blog.

Uit: Oriënt-Express

„Nog nooit was het koren zoo snel gesikkeld als dien zomer in Macedonië.

Elken dag maakte de zon zijn zengenden tocht over het gebarsten landschap, van de Belasjitsabergen in het oosten, over de ondraaglijk glinsterende Vardar naar den witten Korab aan de Westgrens; en nimmer ontmoette hij wolken die het langer uithielden als wasem waar de wind in blaast. En toch sikkelden de boeren bij Veles, Bitolj en Kroutchevo als verwachtten zij van dag tot dag, van uur tot uur een onweer dat garven en golvende aren met één slag vernietigen zou. Ook werd er dit jaar geoogst zonder gezang en de maaiers zegden maar weinig zoolang de bindsters achter hen liepen. Het was of rond alle monden de angst hing dat zij zich zouden verspreken, en er werd gewerkt als nooit te voren.

Het snelst van allemaal misschien oogstten de drie broers Drangov in het dorp Radovo bij Gostivar: Damian, Kosta en Kroum. En sinds Damian verdwenen was werkten de twee voor drie. Eergisteren waren de bachi-bozouks, de Turksche veldwachters naar Damian komen vragen; maar Kosta en Kroum deden of ze te suf en te moe waren om te antwoorden en ook de stompen van de geweerkolven namen ze zwijgend in ontvangst. De veldwachters wilden ook Milja ondervragen, Damian's vrouw, doch toen ze zagen dat ze zwaar zwanger was, gingen ze zwijgend weg: niet uit menschelijkheid, maar wegens het gebod van den Profeet.

Kosta en Kroum sloegen hun witte sikkels in de rogge, die ruischend aan hun voeten neerviel. De zon stond heet in hun nek en de stoppels staken treiterend door het leer van hun opanken. De hitte pijnigde hen van hoofd tot voeten, en daarom sloegen ze nijdig op de rogge los. Achter hen liepen de drie garvenbindsters: Stans, Mentcha en Marouchka. Drie witte hoofddoeken, drie paar roode kousen, drie roodgele schorten, zes snelle handen vol kussentjes van eelt, en breede roode vingers met eelt in de buiging der kootjes.“

A. den Doolaard (7 februari 1901 –  26 juni 1994)

De Amerikaanse schrijver en journalist Gay Talese werd geboren op 7 februari 1932 in Ocean City. Zie ook alle tags voor Gay Talese op dit blog.

Uit: Frank Sinatra Has a Cold

“He is the champ who made the big comeback, the man who had everything, lost it, then got it back, letting nothing stand in his way, doing what few men can do: he uprooted his life, left his family, broke with everything that was familiar, learning in the process that one way to hold a woman is not to hold her. Now he has the affection of Nancy and Ava and Mia, the fine female produce of three generations, and still has the adoration of his children, the freedom of a bachelor, he does not feel old, he makes old men feel young, makes them think that if Frank Sinatra can do it, it can be done; not that they could do it, but it is still nice for other men to know, at fifty, that it can be done.

But now, standing at this bar in Beverly Hills, Sinatra had a cold, and he continued to drink quietly and he seemed miles away in his private world, not even reacting when suddenly the stereo in the other room switched to a Sinatra song, "In the Wee Small Hours of the Morning."

It is a lovely ballad that he first recorded ten years ago, and it now inspired many young couples who had been sitting, tired of twisting, to get up and move slowly around the dance floor, holding one another very close. Sinatra's intonation, precisely clipped, yet full and flowing, gave a deeper meaning to the simple lyrics -- "In the wee small hours of the morning/while the whole wide world is fast asleep/you lie awake, and think about the girl...." -- it was like so many of his classics, a song that evoked loneliness and sensuality, and when blended with the dim light and the alcohol and nicotine and late-night needs, it became a kind of airy aphrodisiac.”

Gay Talese (Ocean City, 7 februari 1932)
Cover

Zie voor nog meer schrijvers van de 7e februari ook mijn blog van 7 februari 2011 deel 1 en eveneens deel 2 en ook deel 3.

07-02-2013 om 19:24 geschreven door Romenu  

De Duitse schrijver en journalist Thomas von Steinaecker werd geboren op 6 februari 1977 in Traunstein. Zie ook alle tags voor Thomas von Steinaecker op dit blog.

Uit: Das Jahr, in dem ich aufhörte, mir Sorgen zu machen, und anfing zu träumen

“Am Morgen meines ersten Arbeitstages in München, der 01. Oktober 2008, blieb ich irritiert im Untergeschoss der U-Bahnstation Nordfriedhof vor den Treppen stehen, die an die Oberfläche führten.

Dort, wo die Überdachung endete und damit auch die Wärme, die sich in den unterirdischen Räumen wie eine Erinnerung an den Sommer hielt, bedeckte ein feiner Film aus Schnee die Stufen. Seit für die Region Wetteraufzeichnungen existieren, war es erst ein, zwei Mal zu einem so plötzlichen Kälteeinbruch gekommen. Außerdem hatte, wenn mir mein Gedächtnis keinen Streich spielt, die RTL-Wetterfee, bei der ich mich immer fragte, ob ihr blondes Haar auch in natura so dezent matt glänzt oder ob es sich um einen digitalen Effekt handelt, leichte Bewölkung vorhergesagt, nicht jedoch Regen, geschweige denn Schnee.

Als ich eine halbe Stunde zuvor meine Wohnung in der Maxvorstadt verlassen hatte, war es zwar stürmisch gewesen – irgendetwas zwischen Windstärke vier und fünf, schätze ich –, aber trocken. Bei feuchtem Belag ist das Treppensteigen mit 7-cm-Absätzen beschwerlich.

Die »Gala« sagt: »Mörder-High-Heels ruinieren Victoria Beckhams Gesundheit.« Angela Braly, geborene Fick, Geschäftsführerin von WellPoint Inc.-Versicherungen und laut Forbes die aktuell fünfmächtigste Frau der Welt, sagt: »After all I am still a woman, what do you think?« Ellen von Unwerth, Starfotografin, sagt: »The higher the heel, the better I feel.« Meine beste Freundin Lisa Miller sagt: »Nicht klagen, tragen.«

Draußen herrschte eine von den Straßenlaternen und den Lichtern in den umliegenden Gebäuden ungesund orange eingefärbte Dämmerung, durch die Flocken wirbelten. Auf der anderen Seite des Mittleren Rings bemerkte ich eine Trauergemeinde. Vor den Mauern des Friedhofs, hinter denen die schwarzen Flügel der Engelsstatuen und Kreuze hervorragten, gingen circa dreißig Frauen und Männer in langen dunklen Mänteln und mit gesenkten Häuptern eng beisammen.”

Thomas von Steinaecker (Traunstein, 6 februari 1977)

De Ierse schrijver en uitgever Dermot Bolger werd geboren op 6 februari 1959 in Dublin. Zie ook alle tags voor Dermot Bolger op dit blog.

Uit: The Journey Home

“He swallowed hard, trying to block the recurring images from his mind. But flames lit the space behind his closed eyelids, smoke still seeming to fill his nostrils. The boots moved, spraying gravel down on to his face, beating so harshly on the tar that they might have been pounding his skull and as they retreated he had to restrain himself from moving. He realized how desperately he wanted to be caught, that whatever terrors lay in the cell under the station could be no worse than the unknown journey ahead through the dark. The fallen gravel covered his hand. To shift even a finger would send it trickling noisily down. All his life he had obeyed; the instinct ingrained within him. An image came back from childhood, his father climbing the stairs as he hid after a quarrel, wanting to be found, knowing that his father would gruffly forgive him. A radio crackled from inside the car. There was the click of an automatic weapon being uncocked. The boots paused on the roadway like a parent on the stairs. How warm it had been under that bed, his father's voice coaxing, the scent of cooking from downstairs. The boots drew closer again.

His arm ached to move yet still he held back. If he were alone he would be in the squad car now, the first blows raining against his skull. But she would be there as well, a witness again to his cowardice. Without warning, Katie's teeth bit softly into his fingers, reassuring him with her own fear. The need to protect her gave him strength, a role in which he could imagine himself strong. With a click the boots stopped and a car door opened. Only when the noise of the engine faded did her teeth ease their grip. Gradually the unfamiliar night sounds reasserted themselves: the beat of wings in the blackness above; tiny paws scuttling through the coarse grass; the sight of a dreaming beast in a field nearby, where high branches creaked like dried bones. They waited for the noise of the motor to return. Overhead a pylon hummed as it stretched back towards the city they had come from. To move was to make a decision, to break the isolated spell of the ditch.”

Dermot Bolger (Dublin, 6 februari 1959)

De Oostenrijkse schrijver (toneel, hoorspelen en draaiboeken) Felix Mitterer werd geboren op 6 februari 1948 in Achenkirch, Tirol. Zie ook alle tags voor Felix Mitterer op dit blog.

Uit: Sibirien

“Aber glauben Sie mir,

daran ist die Gefangenschaft schuld!

Daran ist die Behandlung hier schuld!

Auch Sie, Herr Bundespräsident,

würden hier zum Querulanten!

Auch Sie, gnädige Frau!

Abschließend bitte ich,

die Weltöffentlichkeit von den Zuständen hier

zu unterrichten.

Ihnen wird man glauben,

Herr Bundespräsident.

Leider kann ich Sie nun doch nicht begleiten.

Sie müssen allein gehen.

Ich fühle mich etwas schwach.

Aber nicht schlecht.

Ich bin bald soweit.

(…)

Mein Tod macht mir nichts aus,

aber mein langes Sterben hat mich betrübt.

Das Sterben auf diese Weise,

in dieser Anstalt,

in dieser Zeit.

Ich möchte Sie jetzt bitten,

mich allein zu lassen.

Agnes, komm an meine Seite,

Hund, leg dich mir zu Füßen,

nicht mehr lange,

dann werden wir zusammen

am Flussufer sein

und laufen und laufen.”

Felix Mitterer (Achenkirch, 6 februari 1948)

De Duitse dichter en schrijver Heinz Kahlau werd op 6 februari 1931 geboren in het dorpje Drewitz. Zie ook alle tags voor Heinz Kahlau op dit blog.

Mahnung an C.

Geh sorgsam mit dir um,

dich kann's nur einmal geben

und auch nur kurz -

man darf dich nicht verbrauchen

wie einen Rohstoff.

Du bist kein Produkt.

Entzieh dich der Statistik,

du bist wichtig.

Bewahre dich,

weiche der Härte aus,

verweigre dich

den Überflüssigkeiten.

Gib deine Antworten selbst,

stell selber deine Fragen,

gib acht auf dich,

dich gibt es nur einmal.

Selbstbetrug

Bevor du gehst,

musst du die Vögel füttern,

weil doch Schnee ist

und weil sie verhungern

ohne dich,

sagst du.

Willst du nicht wissen,

dass sie Flügel haben,

in all der Kälte,

das es noch Futter gibt -

anderswo?

Trotz all des Schnees?

Heinz Kahlau (6 februari 1931 – 6 april 2012)

De Vlaamse schrijfster Annelies Verbeke werd geboren op 6 februari 1976 in Dendermonde. Zie ook alle tags voor Annelies Verbeke op dit blog.

Uit: Vissen redden

‘Ze maakte zich op en kleedde zich aan alsof haar iets belangrijks te wachten stond, wandelde met een stevige pas naar de bakker en nam er met een stralende glimlach een knapperig brood in ontvangst. Weer onderweg naar huis, hief ze haar gezicht op naar de zachte motregen, waardoor ze de regenboog boven haar stad opmerkte. “Wat mooi”, vertelde ze zichzelf.’

(…)

‘Ze gaat achterwaarts onder, want hij is hier, ze ademt rustig, want hij is hier. Hij strooit broodkruimels in het water, laat guppy’s om haar middel zwemmen, laat haar de vissen voelen. Ze weet niet of ze zonder hem zou duiken, want hij is hier, ze weet niet wie ze is, want hij is hier. Hij wijst naar onderwaterbergen. Hij is hier.’

Annelies Verbeke (Dendermonde, 6 februari 1976)

De Indonesische schrijver Pramoedya Ananta Toer werd geboren in Blora op Midden-Java op 6 februari 1925. Zie ook alle tags voor Pramoedya Ananta Toer op dit blog.

Uit: This Earth of Mankind (Vertaald door max Lane)

“I was still very young, just the age of a corn plant, yet I had already experienced modern learning and science: They had bestowed upon me a blessing whose beauty was beyond description.

The director of my school once told my class: Your teachers have given you a very broad general knowledge, much broader than that received by students of the same level in many of the European countries.

Naturally this breast of mine swelled. I'd never been to Europe, so I did not know if the director was telling the truth or not. But because it pleased me, I decided to believe him. And, further, all my teachers had been born and educated in Europe. It didn't feel right to distrust my teachers. My parents had entrusted me to them. Among the educated European and Indo communities, they were considered to be the best teachers in all of the Netherlands Indies. So I was obliged to trust them.

This science and learning, which I had been taught at school and which I saw manifested in life all around me, meant that I was rather different from the general run of my countrymen. I don't know. And that's how it was that I, a Javanese, liked to make notes -- because of my European training. One day the notes would be of use to me, as they are now.

One of the products of science at which I never stopped marveling was printing, especially zincography. Imagine, people can reproduce tens of thou sands of copies of any photograph in just one day: pictures of landscapes, important people, new machines, American skyscrapers. Now I could see for myself everything from all over the world upon these printed sheets of paper. How deprived had the generation before me been -- a generation that had been satisfied with accumulation of its own footsteps in the lanes of its villages. I was truly grateful to all those people who had worked so tirelessly to give birth to these new wonders. Five years ago there were no printed pictures, only block and lithographic prints, which gave very poor representations of reality.”

Pramoedya Ananta Toer (6 februari 1925 — 30 april 2006)

De Duitse dichter, schrijver en anarchist John Henry Mackay werd geboren in Greenock op 6 februari 1864. Zie ook alle tags voor John Henry Mackay op dit blog.

Die Syringen

Nun blühen die Syringen

Vor meinem Fenster; es singen

Die Nachtigallen – es ist

Nun plötzlich Frühling geworden.

Ich sinne: an welchen Borden

Weilst du zu dieser Frist?

Ich muss in diesen Nächten

Mit meinem Schicksal rechten,

Das mich dir ferne hält.

Denn stark in diesen Tagen

Durchbebt nach Liebe ein Fragen

Die sonnendurstige Welt.

Wie waren in vorigen Jahren

So schön die Nächte: da waren

Im Frühling beisammen wir.

Wie ist das anders geworden!

Ich sinne: an welchen Borden

Weilst nun du – ferne mir?

...Straße, Berlin S

Alles erzählt mir von meinem Glücke –

Wie es sich schuf und wie es in Stücke

Ging – Alles erzählt mir davon!

Alles erzählt mir von jenen Tagen,

Wie sie entstanden – doch wie ich tragen

Diese soll, davon erzählt mir kein Ton.

Hundertmal wandere ich durch die Straßen,

Wieder und wieder! – O über die Maßen

Teurer, geliebter, geheiligter Ort!

Und was bist du? – Nur eine Gasse,

– Seh ich sie nicht, o wie ich sie hasse! –

Drin alles Leben hinsiecht und verdorrt!

Aber  d e i n  Fuß hat sie beschritten!

Aber  h i e r  hast du gejauchzt und gelitten!

Und wir beide, wir fanden uns hier!

Was unerträglich ist, hier kann ich’s tragen –

Alles erzählt hier von jenen Tagen,

Alles von meinem Glücke mir! . . .

John Henry Mackay (6 februari 1864 - 16 mei 1933)
Berlijn, Simon Dach Straße

Zie voor nog meer schrijvers van de 6e februari ook mijn blog van 6 februari 2011 deel 2.

06-02-2013 om 19:13 geschreven door Romenu  

De Vlaamse dichter, essayist en columnist Geert Buelens werd geboren in Duffel op 5 februari 1971. Zie ook alle tags voor Geert Buelens op dit blog.

Het punt (Michelangelo Antonioni)

Streef
naar een minzaam vergelijk
laat het slot
weerklinken
en stijg

neem je schaduw op
voer het naar de hoogste top
en neig dan

naar opzij

achterom

een kwartdraai

rond
het vlak dan af
maak de strop goed strak
trek de draad snel na
loop ook langs de flank en
sta

verstomd van het zicht
ontdaan van je plicht

Zweef moeizaam
verglijd

uur nul

wie hier voorbij is
dan zie
al wat overblijft is ruis
al wat overblijft is gruis vermalen
tot een grijs tapijt
je gooit het puntlood uit en zakt
ermee tot in wat eens schacht vier was
daar rommelt het
niet langer speelt een showorkest ten dans
de hapering lijkt permanent
op hoogspanning gesteld
dat dit blijft duren
zou dat een soort van einde zijn

Geert Buelens (Duffel, 5 februari 1971)

De Amerikaanse schrijver William S. Burroughs werd geboren in Saint Louis (Missouri) op 5 februari 1914. Zie ook alle tags voor William S. Burroughs op dit blog.

FROM SAN DIEGO UP TO MAINE