De Nederlandse dichter, schrijver en zanger Willem Andries Wilmink werd geboren in Enschede op 25 oktober 1936. Zie ook mijn blog van 25 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Willem Wilmink op dit blog.

Huilen is gezond

Leg nu die krant maar even neer,
echt lezen doe je toch niet meer,
huil nou maar even.
Ja, tegen iemands lichaam aan
zou dat natuurlijk beter gaan,
maar huil nou even.

Dat jij de enige niet bent,
dat is een troost die je al kent,
dus huil maar even.
Een ander troosten voor verdriet
dat kan ook niet, dat kan ook niet,
maar huil toch even.

Altijd maar flink zijn is niet goed:
als je niet weet hoe 't verder moet,
huil dan toch even.
Straks, met nog tranen langs je kin
denk je ineens: ik heb weer zin,
om door te leven.

Huizen in de binnenstad

Die huizen in de binnenstad,
waarvan je eens de sleutel had.

Elk wonen voel je als voorgoed,
totdat je toch verhuizen moet.

Je naambord bij een andere bel
en na wat weken went het wel.

Je treft je oude huizen aan
en kunt er niet naar binnen gaan.

Ze staan er nog precies als toen
hun huiselijke plicht te doen.

Ondanks de reuma in hun hout
worden ze heel erg langzaam oud

en halen 't jaar 3000 wel
als 't goed blijft gaan met Stadsherstel.

Die huizen in de binnenstad,
waarvan je eens een sleutel had,

waar nu een ander slaapt en eet,
die nog van geen verhuizen weet.

Willem Wilmink (25 oktober 1936 – 2 augustus 2003)

De Amerikaanse schrijfster Anne Tyler werd geboren op 25 oktober 1941 in Minneapolis, Minnesota. Zie ook mijn blog van 25 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Anne Tyler op dit blog.

Uit: The Beginner's Goodbye

“It was August. Early August of 2007, oppressively hot and muggy. I happened to have a cold. Summer is the very worst time for a cold, I always think. You can't just pile on the blankets and sweat it out the way you would in winter. You're already sweating, only not in any way that's beneficial.

I went in to work as usual, but the air conditioning made my teeth start chattering as soon as I got settled. I hunched over my desk shivering and shaking, sneezing and coughing and blowing my nose and heaping used tissues in my wastebasket, till Irene ordered me home. That was Irene for you. She claimed I was contaminating the office. The others—Nandina and the rest—had been urging me to leave for my own sake. "You look miserable, poor thing," our secretary said. But Irene took a more self-centered approach. "I refuse to sacrifice my health to your misguided work ethic," she told me.

So I said, "Fine. I'll go." Since she put it that way.

Nandina said, "Shall I drive you?" but I said, "I'm still able to function, thank you very much." Then I gathered my things and stalked out, mad at all of them and madder still at myself, for falling ill in the first place. I hate to look like an invalid.

Alone in the car, though, I allowed myself some moaning and groaning. I sneezed and gave a long drawn-out "Aaah," as if I were a good deal sicker than I was. I glanced in the rearview mirror and saw that my eyes were streaming with tears. My face was flushed and my hair had a damp and matted look.”

Anne Tyler (Minneapolis, 25 oktober 1941)

De Amerikaanse dichter, schrijver en biograaf Daniel Mark Epstein werd geboren op 25 October 1948 in Washington, D.C. Zie ook mijn blog van 25 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Daniel Mark Epstein op dit blog.

Uit: Lincoln and Whitman

“Abraham Lincoln's law partner William "Billy" Herndon, thirty-nine, loved the birds and wildflowers of the prairie, pretty women, and corn liquor. He also had an immoderate passion for new books, and for the transcendental philosophizing of pastor Theodore Parker and poet Ralph Waldo Emerson. By his own accounting he had spent four thousand dollars on his collection of poetry, philosophy, and belles lettres-a fortune in those days, when a good wood-frame house in Springfield, Illinois, cost half as much. Journalist George Alfred Townsend called Herndon's library the finest in the West.
Herndon's narrow, earnest-looking face was fringed with whiskers in the Scots manner, and his eyes were close-set, intense. His favorite philosopher-poet was Emerson. Herndon so admired the Sage of Concord that he purchased Emerson's books by the carton and gave them away to friends and strangers with the zeal of an evangelist. A backwoods philosopher, Herndon even solicited Emerson's endorsement for his tract "Some Hints on the Mind," in which he claimed to have discovered the mind's fundamental principle, "if not its law."
So when Emerson espoused a new book of poetry, calling it "the most extraordinary piece of wit and wisdom that America has yet contributed," Herndon wasted no time in locating a copy, which could be found on the shelves of R. Blanchard's, Booksellers, in Chicago, where he frequently traveled on business.
Having held the olive-green book, its cover blind-stamped with leaves and berries; having regarded with a twinge of envy the salutation "I Greet You at the / Beginning of A / Great Career / R W Emerson," gold-stamped on the spine, the bibliophile-lawyer plunked down his golden dollar for the second edition of Whitman's Leaves of Grass.”

Daniel Mark Epstein (Washington, 25 oktober 1948)

De Duitse dichter en schrijver Peter Rühmkorf  werd geboren op 25 oktober 1929 in Dortmund. Zie ook mijn blog van 25 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Peter Rühmkorf op dit blog.

Sybillinisch

Ab mit Bruch, sic transit gloria mundi:
Fortschritt wälzt sich nicht wie Lava fort;
atmet lautlos wie ein Pflanzendarm…
Weimar, sicher, war erlebnisarm;
aber nehmen wir Botswanaland, Burundi,
was ist dort?

Abends, wenn die Sternemänner starten,
und die Glotze sprüht von Himmelsgischt,
hebt sich deiner Augen Doppellauf −
Komm, klapp zu, steck auf!
Aus sehr winzigen verstreuten Eigenarten
ist ein Individuum gemischt.

Wer das mitkriegt, wie du übertourig
ewig haltlos durch die Räume gurkst,
sieht nur gerade die Gestalt zerfließen −−−
Richtig Stil braucht Zeit, sich zu entschließen:
r o t f i g u r i g  -  s c h w a r z f i g u r i g:
welche Ruh! und kaum ein Strich vermurkst.

Wer du wirklich bist, ist gar noch nicht entdeckt:
etwas zwischen Einzelstern und Rude,
bißchen Kunstgeschmack und bißchen Hundsgeruch;
nicht mal klassisch-klarer Widerspruch.
A b e r   m a n c h m a l
i n   d e s   R e g e n s   W a h r g e s p r u d e l
strafft sich – unnachahmlich – dein Subjekt.

Peter Rühmkorf (25 oktober 1929 – 8 juni 2008)

De Duitse schrijver en arts Jakob Hein werd geboren op 25 oktober 1971 in Leipzig. Zie ook alle tags voor Jakob Hein op dit blog en ook mijn blog van 25 oktober 2010

Uit: Mein erstes T-Shirt

"Es begann bei mir wie bei den meisten, es begann mit einer Gitarre. Christian aus meiner Klasse hatte im Keller eine E-Gitarre gefunden und mußte uns allen davon erzählen. Er war der Typ, der immer jedem etwas echt Wertvolles borgen oder etwas weniger Wertvolles schenken wollte. Seit dem Kindergarten hatte er nicht gelernt, daß man so keine Freunde gewinnen konnte.Jetzt glaubte er wieder einen Grund gefunden zu haben, uns in der Raucherecke zu belästigen. Eigentlich rauchte er auch und hatte immer Zigaretten dabei, aber ob man in der Raucherecke stehen durfte oder nicht, hatte ja nichts mit Rauchen zu tun. Sogar manche Mädchen durften dabeisein, wenn sie zum Beispiel schwarz gefärbte Haare hatten, total auf diesen ganzen Schönheitskult schissen und außerdem nicht gerade stockhäßlich waren. Jedenfalls kam Christian in die Raucherecke und tönte groß herum, er habe eine Stromgitarre von seinem Vater gefunden. Wir sagten, daß er sich verpissen so ll.Nach der Schule ging ich immer ein Stück gemeinsamen Weg mit ihm. Wenn niemand anders mit war, vor allem keins von den Mädchen, die sich total nicht für Jungs und den ganzen Scheiß interessierten, unterhielt ich mich dann auch mit Christian. Ich fragte ihn, was das mit der Gitarre heute denn eigentlich gesollt habe. Sofort fing er an, die Gitarre zu beschreiben und wie er die seinem "Alten" klauen könnte und daß er so was schon öfter gemacht hat usw. Er war wirklich nicht besonders cool. Dann sagte ich ein paar Sätze, die ganz klarmachten, daß ich mich total gut mit E-Gitarren auskannte. Ich flocht Worte wie "Stratocaster" und "Plektron" in meine Sätze und sagte zum Beispiel: "Hat das Gerät zwei oder drei Tonabnehmer?" "Du kennst dich ja gut mit den Dingern aus, fast so wie Florian", sagte Christian.“

Jakob Hein (Leipzig, 25 oktober 1971)

Zie voor nog meer schrijvers van de 25^e oktober ook mijn blog van 25 oktober 2011 deel 1 en eveneens deel 2.

25-10-2013 om 19:10 geschreven door Romenu  

De Turkse schrijfster Elif Shafak (eigenlijk Elif Şafak) werd geboren in Straatsburg op 25 oktober 1971 en bleef na de scheiding van haar ouders bij haar moeder. Ze bracht haar tienerjaren door in Madrid en Amman (Jordanië), en keerde vervolgens terug naar Turkije. Ze studeerde Internationale Relaties aan de Technische Universiteit Midden-Oosten in Ankara. Ze heeft een diploma in Gender- en Vrouwenstudies en schreef een thesis getiteld The Deconstruction of Femininity Along the Cyclical Understanding of Heterodox Dervishes in Islam. Ze behaalde een doctoraat aan het departement Politieke Wetenschappen van dezelfde universiteit, met een thesis getiteld An Analysis of Turkish Modernity Through Discourses of Masculinities. Shafak werkte een jaar als onderzoeker aan Mount Holyoke Women's College in South Hadley, Massachusetts in de Verenigde Staten. Daar schreef ze haar eerste roman in het Engels. De Nederlandse vertaling van het boek, “De heilige van de beginnende waanzin” (The Saint of Incipient Insanities), werd uitgegeven door De Geus.
Şafak was gastprofessor aan de University of Michigan in Ann Arbor, Michigan en aan het Near Eastern Studies Department van de University of Arizona in Tucson, Arizona. Daarna keerde ze terug naar Istanbul, een stad die ze een bron van liefde en inspiratie noemt. Ze verdeelt haar tijd tussen de Verenigde Staten en Istanbul. Şafak maakte haar literair debuut met het verhaal Kem Gözlere Anadolu, gepubliceerd in 1994. Haar eerste roman, Pinhan ("De Soefi") kreeg de "Mevlana Prize" in 1998, die wordt toegekend aan het beste mystiek-literair werk in Turkije. Haar tweede roman, “Şehrin Aynaları” ("Spiegels van de stad"), verenigt joodse en islamitische mystiek tegen de achtergrond van de mediterrane 17de eeuw. Haar derde roman”Mahrem” ("De blik") leverde haar de "Union of Turkish Writers' Prize" op in 2000. “Bit Palas” (Het luizenpaleis) was een bestseller in Turkije. Shafak gebruikt de narratieve structuur van een verhaal van Duizend-en-één-nacht om een verhaal in het verhaal te vertellen. Op dit boek volgde “Med-Cezir”, een non-fictiewerk over gender, seksualiteit, mentale getto's en literatuur. Ze schreef het voorwoord van “Türkçe Sevmek”, de vertaling van de bloemlezing van emigrantenliteratuur “Tales from the Expat Harem: Foreign Women in Modern Turkey”, over vrouw-zijn, nationale identiteit en het gevoel nergens bij te horen.
Şafaks boek “De Bastaard van Istanbul” leidde tot haar vervolging in Turkije op grond van "belediging van de Turksheid" onder Artikel 31 van de Turkse Strafwet.De vervolging was het gevolg van een uitspraak van één van de personages, die de moorden op Armeniërs tijdens de Eerste Wereldoorlog als genocide bestempelde. Shafak werd vrijgesproken.

Uit: The Bastard of Istanbul

„Whatever falls from the sky above, thou shall not curse it. That includes the rain.
No matter what might pour down, no matter how heavy the cloudburst or how icy the sleet, you should never ever utter profanities against whatever the heavens might have in store for us. Everybody knows this. And that includes Zeliha.
Yet, there she was on this first Friday of July, walking on a sidewalk that flowed next to hopelessly clogged traffic; rushing to an appointment she was now late for, swearing like a trooper, hissing one profanity after another at the broken pavement stones, at her high heels, at the man stalking her, at each and every driver who honked frantically when it was an urban fact that clamor had no effect on unclogging traffic, at the whole Ottoman dynasty for once upon a time conquering the city of Constantinople, and then sticking by its mistake, and yes, at the rain . . . this damn summer rain.
Rain is an agony here. In other parts of the world, a downpour will in all likelihood come as a boon for nearly everyone and everything—good for the crops, good for the fauna and the flora, and with an extra splash of romanticism, good for lovers. Not so in Istanbul though. Rain, for us, isn’t necessarily about getting wet. It’s not about getting dirty even. If anything, it’s about getting angry. It’s mud and chaos and rage, as if we didn’t have enough of each already. And struggle. It’s always about struggle. Like kittens thrown into a bucketful of water, all ten million of us put up a futile fight against the drops. It can’t be said that we are completely alone in this scuffle, for the streets too are in on it, with their antediluvian names stenciled on tin placards, and the tombstones of so many saints scattered in all directions, the piles of garbage that wait on almost every corner, the hideously huge construction pits soon to be turned into glitzy, modern buildings, and the seagulls. . . . It angers us all when the sky opens and spits on our heads.
But then, as the final drops reach the ground and many more perch unsteadily on the now dustless leaves, at that unprotected moment, when you are not quite sure that it has finally ceased raining, and neither is the rain itself, in that very interstice, everything becomes serene. For one long minute, the sky seems to apologize for the mess she has left us in. And we, with driblets still in our hair, slush in our cuffs, and dreariness in our gaze, stare back at the sky, now a lighter shade of cerulean and clearer than ever. We look up and can’t help smiling back. We forgive her; we always do.”

 
Elif Shafak (Straatsburg, 25 oktober 1971)

25-10-2013 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter Onno Kosters werd geboren op 24 oktober 1962 in Baarn. Zie ook mijn blog van 24 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Onno Kosters op dit blog.

Gedicht tot de zee

Zee als bodemloze bodem, aanvankelijke
ondergang die schatten opbrengt; inzicht
dat wie opdiept eerst moest zinken,

dat wie zonk niet wist dat hij niet zocht naar
wat hij vond, maar vond wat er, Marco-gelijk,
gevonden worden moest: Dasajevs hand voorbij.

Zee als uitzicht voor wie vast zit, Ruby, Silvio,
verte zonder land in zicht, cel
waar je in ronddoolt, waar dan Windows

soms een deur naar buiten biedt,
mits ontgrendeld, mits met mate,
dat wil zeggen, meestal niet.

Zee als polder, voedingsbodem
voor gewassen die niet aarden in een
niet-brood-, wel welvaartsziek systeem.

Zee die wijzelf ten diepste zijn, zog
zonder schip dat wij nog maar zo zelden volgen.
Zee neem mij mee, zee wijs en wees mijn weg.

De man in de muur (Fragment)

Het nieuws wordt verpakt in de vis van morgen.

Lezen wij de ingewanden van het wezen dat hapt

naar lucht, dat spartelt. In het water op het droge.

Hoofdpersonen rennen aan de inktzwarte plas voor-

bij. De man in de muur, only in it for the money,

metselt zich in, wordt dan wat ik al van hem maakte.

Schepsel van mijn kop en been van mijn merg,

kloppend orgaan van deze ontzette inwendige mens.

Als voorbereid op mijlen onder zee verdwijnt

een laatste rechthoek luchtblauw licht. Zuinig

met zuurstof! Luidt nu het devies, de noodklok

in de verte. Hij zet zich op het onontslapen bed

in die totaal zwarte kamer, die huivering wekt. Men

hoort nog het tikken in het witsel, lijkenwindsel,

maar men zoekt er niets achter, ja pa ging een pakje

sigaretten halen, plakte een geeltje op zijn monitor,

‘Ben even weg, tot later’, was getekend, ‘Godot’.

Humor, dus wordt de tafel gedekt, de pasta gekookt,

worden glazen gevuld en ligt op zijn plek keurig een

placemat. Zijn stoel staat comfortabel klaar, Eliah! Eliah!

Ze hebben geen idee wat ze doen, zijn geliefdste gezin,

ze missen alleen de vaas, zien nog niet de bloemen

in de tuin, nat nog, slap al, oogverblindend, het zwart

in de bloeiwijze besloten, als een bedoelde barst.

Hij hoort het getik van het bestek, maakt zijn eigen op.

Hij ruikt de pasta, de kruiden, het wijnrode zoet.

Hij schikt zich voorbeeldig, legt zijn oor te luisteren, daar

aan de andere kant van de muur, waar het koud wordt.

Onno Kosters (Baarn, 24 oktober 1962)

De Duitse dichter Karl August Georg Maximilian Graf von Platen-Hallermünde werd geboren op 24 oktober 1796 in Ansbach. Zie ook mijn blog van 24 oktober 2010 en eveneens alle tags voor August Graf von Platen op dit blog.

Noch im wollustvollen Mai des Lebens

Noch im wollustvollen Mai des Lebens,

Wo die Seele sonst Entschlüsse sprüht,

Fühl ich in der Wärme meines Strebens,

Wie mein Lebenselement verglüht.

Nicht ein Windstoß, ein belebend warmer,

Meine Haare kräuselnd, weht mich an,

Leer und träge schifft ein Tatenarmer

Übern stillen Vater Ozean.

Was ich soll? Wer löst mir je die Frage?

Was ich kann? Wer gönnt mir den Versuch?

Was ich muß? Vermag ich's ohne Klage?

So viel Arbeit um ein Leichentuch?

Kommt und lispelt Mut ins Herz mir, zarte

Liederstimmen, die ihr lange schlieft,

Daß ich, wie ein Träumer, nicht entarte,

In verlorne Neigungen vertieft.

Nie hat ein spätres Bild dein Bild vernichtet

Nie hat ein spätres Bild dein Bild vernichtet,

Das fühlt ich stets vielleicht und fühl es heute,

Da sich's nach langen Jahren mir erneute,

Nachdem ich manchen Wahn der Welt gesichtet.

O Zeit, in der ich noch für dich gedichtet,

Was, außer mir, sich keiner Leser freute!

Noch war mein Name nicht der Welt zur Beute,

Die selten fühlt und oft so lieblos richtet!

Noch unbekannt mit meinen eignen Trieben,

Zu ernst, zu schüchtern, allzusehr verschlossen,

Bin ich dir fremd durch eigne Schuld geblieben.

Da wieder nun ich deines Blicks genossen,

Empfind ich wieder jenen Drang, zu lieben;

Doch meine schönste Jugend ist verflossen.

Winterseufzer

Der Himmel ist so hell und blau,
O wäre die Erde grün!
Der Wind ist scharf, o wär er lau!
Es schimmert der Schnee, o wär es Tau!
O wäre die Erde grün!

August Graf von Platen (24 oktober 1796 - 5 december 1835)

Borstbeeld in Ansbach

De Vlaamse auteur Ernest Claes werd geboren op 24 oktober 1885 te Zichem. Zie ook mijn blog van 24 oktober 2010en eveneens alle tags voor Ernest Claes op dit blog.

Uit: De Witte

“Hij troostte zich dan maar met Nis zijn hemdslip 's nachts stevig in zijn vuist geklemd te houden, voor hij insliep; als de duivels dan voor hem kwamen zou Nis 't wel gewaar worden en hem terugtrekken.

Moeder vertelde hem integendeel altijd van 't kindeke Jezus, van Ons-Lieve-Vrouwke, van engelen en wijze kinderen, en vooral van den hemel. Als 't daarover ging kon de Witte - (in dien tijd zei moeder nog: Lewieke) - met mond en oogen wijd open zitten luisteren. Elken keer moest hij, op moeders schoot gezeten, weer eens hooren over: alle dagen rijstpap met zilveren lepeltjes, peperkoek, zute-melk met beschuiten, en dan rijden op een chocolatten ezel. Dien hemelezel mocht ge zoo maar een stuk chocolat uit zijn oor bijten, het deed hem geen zeer, en 't groeide er dadelijk weer aan. 't Was in dien tijd dat ze op een nacht allemaal waren wakker geschrokken door een vreeselijk geschreeuw van Nis, gevolgd door een nog luider geblèer van de Witte. Toen moeder de lamp had aangestoken en vader zijn jongste op den arm had gepakt, begrepen ze. De Witte had Nis duchtig in zijn vinger gebeten, en hij schreeuwde nog harder dan Nis: ‘Ik mènde... ik mènde da 'k in de oêre van diê sokkolatten ezel beet.’ Moeder en Heinke waren met de Witte zondags daarop beêweg geweest naar Sinte-Kernelis op den Blauwberg, ze hadden hem doen overlezen, en van dan af waren die gevaarlijke droomen verminderd.

Hij herinnerde zich ook nog uit die dagen hoe vader op een zekeren keer naast den haard zat hout te kappen om den koeiketel af te stoken, en er hem plotseling een splinter in 't oog sprong, waarbij hij een geweldigen ‘de-dju!’ liet vliegen.”

Ernest Claes (24 oktober 1885 - 2 september 1968)

Eric Clerckx in de film ‘De Witte van Sichem’ van Robbe de Hert uit 1980

De Duitse schrijfster Zsuzsa Bánk werd geboren op 24 oktober 1965 in Frankfurt am Main. Zie ook alle tags voor Zsuzsa Bánk op dit blog en ook mijn blog van 24 oktober 2010.

Uit: Der Schwimmer

“Ich hatte wenige Erinnerungen an meine Mutter. Im Grunde kannte ich sie nur von Fotos, die mein Vater in einem kleinen Kasten aufbewahrte. Schwarzweißbilder waren es, mit dickem weißen Rand. Meine Mutter beim Tanz. Meine Mutter mit geflochtenen Zöpfen. Meine Mutter barfüßig. Meine Mutter, die ein Kissen auf dem Kopf balancierte. Ich schaute mir die Bilder häufig an. Es gab Zeiten, in denen ich nichts anderes tat.
Mit meinem Vater war es ähnlich. Er verbrachte ganze Tage damit, die Bilder auf dem Tischtuch auszubreiten und sie immer wieder neu zu mischen – wie bei einem Kartenspiel, vielleicht zehn Mal, vielleicht hundert Mal. Daß es Tage waren, wußte ich, obwohl ich damals sicher keinen Begriff von Zeit hatte. Für mich gab es nur Zeiten, die ich ertragen, und Zeiten, die ich kaum ertragen konnte.
Mein Vater hinterließ seine Fingerabdrücke, und ich wischte sie weg, wenn ich die Fotos aus der Kiste nahm. Ein Bild mochte er besonders. Es zeigte meine Mutter auf dem Feld. Sie hatte Essen in einer Blechkanne dabei. Ihr Kopftuch hatte sie unter dem Kinn zusammengeknotet, und ihre freie Hand hielt sie wie einen Schirm über die Augen Sie trug Sandalen, deren Bänder sie um die Knöchel gebunden hatte. Niemand trug damals Sandalen, schon gar nicht auf dem Feld. Mein Vater gab dieses Bild nicht aus seinen Händen. Er lag damit auf der Küchenbank, starrte zur Decke und rauchte. Nicht einmal den Hund hörte er dann, der laut vor ihm bellte. Meinen Bruder Isti und mich schaute er an, als seien wir Fremde. Wir nannten es tauchen. Vater taucht. Vater ist zum Tauchen gegangen. Ist Vater zurück vom Tauchen?, fragten wir einander.”

Zsuzsa Bánk (Frankfurt am Main, 24 oktober 1965)

De Engels - Amerikaanse dichteres Denise Levertov werd geboren op 24 oktober 1923 in Ilford, Essex. Zie ook alle tags voor Denise Levertov op dit blog en ook mijn blog van 24 oktober 2010.

Seeing For A Moment

I thought I was growing wings—
it was a cocoon.

I thought, now is the time to step
into the fire—
it was deep water.

Eschatology is a word I learned
as a child: the study of Last Things;

facing my mirror—no longer young,
the news—always of death,
the dogs—rising from sleep and clamoring
and howling, howling,

nevertheless
I see for a moment
that's not it: it is
the First Things.

Word after word
floats through the glass.
Towards me.

Denise Levertov (24 oktober 1923 – 20 december 1997)

Zie voor nog meer schrijvers van de 24^e oktober ook mijn blog van 24 oktober 2011 deel 1 en eveneens deel 2 en ook deel 3.

24-10-2013 om 18:57 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver (Cornelis Christophel Maria) Kester Freriks werd geboren in Djakarta, Indonesië,  op 24 oktober 1954. Toen hij drie jaar oud was verhuisde het gezin Freriks naar Nederland. Vervolgens woonde Kester Freriks in Zandvoort, Groningen en Almelo waar hij twee middelbare scholen bezocht; eerst het Pius X College en vervolgens het Christelijk Lyceum. Deze omzwervingen in zijn jeugd verklaren mogelijk zijn latere zelfgekozen thematiek van nergens thuis te zijn Freriks studeerde Nederlandse taal- en letterkunde, Duits, filosofie en theaterwetenschappen aan de Universiteit van Amsterdam.Tussen 1975 en 1979 was Freriks verbonden aan het toneelgezelschap Handke/Weiss. Hij trad op als acteur, vertaler en dramaturg. Sinds 1981 is hij verbonden aan de kunstredactie van het NRC Handelsblad en schrijft hij over theater, literatuur, vogels en natuur. In het academische jaar 1985-1986 was hij writer-in-residence aan de University of Minnesota in Minneapolis, USA. Hij debuteerde in 1978 in het tijdschrift Hollands Maandblad; een jaar later verscheen bij Uitgeverij Meulenhoff zijn verhalencyclus “Grand Hotel Lembang”. Behalve in het Hollands Maandblad publiceerde Kester Freriks in tijdschriften als Tirade, De Gids, De Revisor, Maatstaf, De Held, Fodor Maandblad, De Zingende Zaag, Bzzlletin en De Tweede Ronde. Voor de reeks Privé-domein van De Arbeiderspers vertaalde hij de brieven van de Duitse dichter Friedrich Hölderlin (1790-1843). Zijn novelle De Metropool werd in 1990 verfilmd als Sundog. Zijn roman Hölderlins toren werd in 1982 bekroond met de Van der Hoogt-prijs.

Uit: De wil der wegen

“Vroeger had ik twee soorten vrienden: zij die, ondanks talloze verhuizingen, heel hun jeugdige leven aan de spoorlijn hadden doorgebracht en zij die telkens weer langs een uitvalsweg of andere roetsjbaan terechtkwamen.

Sommige schoolkameraadjes verhuisden nooit. Hun wereld bestond uit de straat waaraan zij woonden, hun kleine universum eindigde waar de straat doodliep op huizen of met een scherpe bocht uit het gezichtsveld verdween. Het plaveisel bestond uit klinkers, zorgvuldig in de vorm van een visgraat gelegd op rul zand waarin de stratemakers met hun vingers graaiden als ze in de weer waren een nieuwe bestrating aan te leggen. Met tussen stokjes gespannen vliegertouw zetten ze de banen af waarbinnen de klinkerstenen moesten vallen. Ze werkten vanuit het midden naar de zijkanten. Paste een steen niet, dan werd hij met een trefzekere slag van de stratemakershamer - een werktuig met een lange, spits uitlopende klauw als de bek van een reiger - in brokstukken gekliefd. Als je hun verrichtingen gadesloeg dan leek het net of ze een reusachtige wervelkolom in het zand aanlegden: eerst een rechte lijn in het midden, over de as van de weg, en vervolgens naar weerszijden uitwaaierende rijen van klinkerstenen.

Na de regen glommen de keitjes in het zonlicht. In de winter gingen ze vaak schuil onder een laag aanvankelijk witte maar snel vervuilde sneeuw of glinsterend ijs. Net vernis. De natuur beschermde de straat als een kostbaar schilderij.

Van verhuizen konden mijn ouders nooit genoeg krijgen. Nauwelijks was een huis ingericht of ze lichtten alweer het anker, lieten verhuiswagens met dreigend draaiende motoren voorrijden en keken toe, mijn moeder koffie schenkend, vader hier en daar een helpende hand biedend, hoe het in kisten verpakte huisraad door de laaddeur verdween in de duisternis van de vrachtwagens. Meubels, gevangen in smoezelige hoezen, werden op de rug van de verhuizers uit het huis getild. Een schemerlamp kwam rechtop in de wagen te staan, omwikkeld met lappen. De kisten met glaswerk en het servies kregen nauwelijks een voorzichtiger behandeling: de sjouwers gingen er even ruw en tegelijk trefzeker mee om als met de dozen vol boeken.”

Kester Freriks (Djakarta, 24 oktober 1954)

24-10-2013 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter en schrijver Michel van der Plas werd geboren op 23 oktober 1927 in Den Haag. Zie ook mijn blog van 23 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Michel van der Plas op dit blog.

Engelbewaarder

1

Je hebt, denk ik, een overvol bestaan:

alle dagen meezingen in het koor

voor de almachtige, en ertussendoor

hier op de aarde mijn gangen nagaan,

mijn onverbeterlijke eigenwaan

en levensangst gedurig op het spoor,

volgend als zijn getrouwe oog en oor

en tussenbeide komend met vermaan.

Ik overweeg aan 't eind van elke dag,

jouw zorgenkind, huiverend van ontzag,

dat dansen tussen tijd en eeuwigheid,

dat dubbelleven dat je vlakbij leidt

en dat ik toch niet met je delen mag,

engel van God die mijn bewaarder zijt.

2

Vannacht was ik je kwijt, want opgenomen

in reuzenwolken, op en neer spiralend

en met miljoenen 't zelfde lied herhalend,

rondom een licht te fel voor mensendromen,

gezang dat een oneindig aantal malen

uiteen viel en weer als een zee ging stromen,

en jij daarin, voorgoed, leek het, ontkomen:

wat zou je nu nog naar mijn leven talen.

Kom terug, kom terug, riep ik je na.

Kon ik jou uit mijn duister nog bezweren?

Maar uit de zwermen hoorde ik geen ja,

alleen het ruisen van de atmosferen

rondom het zwijgen van de Heer der heren

ver in den hoge, in jouw gloria.

De rijke jongeling 2

Ik zou zo graag geloven dat hij later

naar hem teruggekeerd is: in die nacht

dat Jezus in de tuin werd opgebracht.

Een jonge man wilde hem volgen, staat er.

Dat hij toen echt alles had weggegeven.

Want hij ging enkel in een linnen doek

om zijn lichaam naar de meester op zoek.

Het was zijn schuld niet dat ze hem verdreven.

Het laatste wat hij had viel hun in handen.

Naakt sloeg hij op de vlucht. Verder dan daar

kon hij niet volgen. Als een bedelaar.

Ik zie de tranen in zijn ogen branden

terwijl hij rent, tussen de struiken door:

En sinds die nacht ontbreekt van hem elk spoor.

Michel van der Plas (23 oktober 1927 - 21 juli 2013)

De Albanees-Amerikaanse schrijfster en actrice Masiela Lusha werd geboren op 23 oktober 1985 in Tirana. Zie ook mijn blog van 23 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Masiela Lusha op dit blog.

Early Spring

When the waving heavens are soft
Cool inside the birth of green—
And the snowdrops filter
Through the blades and leaves

Budding and leafing
A rosy reflection—a mist of chill,
A pillow of muse in all its glory
And glistening, never blinding
A fading, a release,
A relinquishing on all
That is cold and vacant.
When the birds are plump
And wild with nature—
Seeking a link of rebirth.

Early spring, when the
World reopens to your embrace
And there is no need for cover,
For protection—
All you need is one smile—
And muse to live.
Early spring: when birth
Is a little gold, a little white.

Maple Lives

This yellow sweet anthem of spring is nearing
Sung and played by the Green Mistress's steering
Of mated birds and collected hives
This busy song, her ode to maple lives.
Frothing from her mother-bark's leaf
Is this sole drop, wet and golden and candy sweet.
How delicious for her to swallow all in her path,
To collect and drown their secret wrath...

Then forth she wanders, glassy and bubbling,
With stolen specks of silent troubling...
Frozen conspiracies and shadowed fights,
Arousing this nature's cast of caramel light.

The poor mass of humbled beings broken by her design,
Will illustrate the price of what's physically benign.
This maturing candy rock of once silent sweet flirt,
Will allow you to flavor those souls she had hurt.

Masiela Lusha (Tirana, 23 oktober 1985)

De Amerikaanse schrijver Augusten Xon Burroughs werd geboren op 23 oktober 1965 in Pittsburgh, Pennsylvania. Zie ook mijn blog van 23 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Augusten Burroughs op dit blog.

Uit: Dry

“My phone rings. I let the machine pick up.
“Hey, it’s Jim … just wanted to know if you wanna go out for a quick drink. Gimme a call, but try and get back—”
As I pick up the machine screeches like a strangled cat. “Yes, definitely,” I tell him. “My blood alcohol level is dangerously low.”
“Cedar Tavern at nine,” he says.
Cedar Tavern is on University and Twelfth and I’m on Tenth and Third, just a few blocks away. Jim’s over on Twelfth and Second. So it’s a fulcrum between us. That’s one reason I like it. The other reason is because their martinis are enormous; great bowls of vodka soup. “See you there,” I say and hang up.
Jim is great. He’s an undertaker. Actually, I suppose he’s technically not an undertaker anymore. He’s graduated to coffin salesman, or as he puts it, “pre-arrangements.” The funeral business is rife with euphemisms. In the funeral business, nobody actually “dies.” They simply “move on,” as if traveling to a different time zone.
He wears vintage Hawaiian shirts, even in winter. Looking at him, you’d think he was just a normal, blue-collar Italian guy. Like maybe he’s a cop or owns a pizza place. But he’s an undertaker, through and through. Last year for my birthday, he gave me two bottles. One was filled with pretty pink lotion, the other with an amber fluid. Permaglow and Restorative: embalming fluids. This is the sort of conversation piece you simply can’t find at Pottery Barn. I’m not so shallow as to pick my friends based on what they do for a living, but in this case I have to say it was a major selling point.
A few hours later, I walk into Cedar Tavern and feel immediately at ease. There’s a huge old bar to my right, carved by hand a century ago from several ancient oak trees. It’s like this great big middle finger aimed at nature conservationists.”

Augusten Burroughs (Pittsburgh, 23 oktober 1965)

De Engelse dichter, toneel- en prozaschrijver Robert Seymour Bridges werd geboren in Walmer, Kent, op 23 oktober 1844. Zie ook mijn blog van 23 oktober 2009 en ook mijn blog van 23 oktober 2010

Pater Filio

Sense with keenest edge unused,
   Yet unsteel'd by scathing fire;
Lovely feet as yet unbruised
   On the ways of dark desire;
Sweetest hope that lookest smiling
O'er the wilderness defiling!

Why such beauty, to be blighted
   By the swarm of foul destruction?
Why such innocence delighted,
   When sin stalks to thy seduction?
All the litanies e'er chaunted
Shall not keep thy faith undaunted.

I have pray'd the sainted Morning
   To unclasp her hands to hold thee;
From resignful Eve's adorning
   Stol'n a robe of peace to enfold thee;
With all charms of man's contriving
Arm'd thee for thy lonely striving.

Me too once unthinking Nature,
   --Whence Love's timeless mockery took me,--
Fashion'd so divine a creature,
   Yea, and like a beast forsook me.
I forgave, but tell the measure
Of her crime in thee, my treasure.

Robert Bridges (23 oktober 1844 - 21 april 1930)

De Oostenrijkse schrijver Adalbert Stifter werd geboren in Oberplan op 23 oktober 1805. Zie ook mijn blog van 23 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Adalbert Stifterdit blog.

Uit: Der Nachsommer

„Mein Vater war ein Kaufmann. Er bewohnte einen Teil des ersten Stockwerkes eines mäßig großen Hauses in der Stadt, in welchem er zur Miete war. In demselben Hause hatte er auch das Verkaufsgewölbe, die Schreibstube nebst den Warenbehältern und anderen Dingen, die er zu dem Betriebe seines Geschäftes bedurfte. In dem ersten Stockwerke wohnte außer uns nur noch eine Familie, die aus zwei alten Leuten bestand, einem Manne und seiner Frau, welche alle Jahre ein oder zwei Male bei uns speisten, und zu denen wir und die zu uns kamen, wenn ein Fest oder ein Tag einfiel, an dem man sich Besuche zu machen oder Glück zu wünschen pflegte. Mein Vater hatte zwei Kinder, mich, den erstgeborenen Sohn, und eine Tochter, welche zwei Jahre jünger war als ich. Wir hatten in der Wohnung jedes ein Zimmerchen, in welchem wir uns unseren Geschäften, die uns schon in der Kindheit regelmäßig aufgelegt wurden, widmen mußten, und in welchem wir schliefen. Die Mutter sah da nach und erlaubte uns zuweilen, daß wir in ihrem Wohnzimmer sein und uns mit Spielen ergötzen durften.

Der Vater war die meiste Zeit in dem Verkaufsgewölbe und in der Schreibstube. Um zwölf Uhr kam er herauf, und es wurde in dem Speisezimmer gespeiset. Die Diener des Vaters speisten an unserem Tische mit Vater und Mutter, die zwei Mägde und der Magazinsknecht hatten in dem Gesindezimmer einen Tisch für sich. Wir Kinder bekamen einfache Speisen, der Vater und die Mutter hatten zuweilen einen Braten und jedesmal ein Glas guten Weines. Die Handelsdiener bekamen auch von dem Braten und ein Glas desselben Weines. Anfangs hatte der Vater nur einen Buchführer und zwei Diener, später hatte er viere.

In der Wohnung war ein Zimmer, welches ziemlich groß war. In demselben standen breite, flache Kästen von feinem Glanze und eingelegter Arbeit. Sie hatten vorne Glastafeln, hinter den Glastafeln grünen Seidenstoff, und waren mit Büchern angefüllt. Der Vater hatte darum die grünen Seidenvorhänge, weil er es nicht leiden konnte, daß die Aufschriften der Bücher, die gewöhnlich mit goldenen Buchstaben auf dem Rücken derselben standen, hinter dem Glase von allen Leuten gelesen werden konnten, gleichsam als wolle er mit den Büchern prahlen, die er habe. Vor diesen Kästen stand er gerne und öfter, wenn er sich nach Tische oder zu einer andern Zeit einen Augenblick abkargen konnte, machte die Flügel eines Kastens auf, sah die Bücher an, nahm eines oder das andere heraus, blickte hinein, und stellte es wieder an seinen Platz.“

Adalbert Stifter (23 oktober 1805 - 28 januari 1868)

Postzegel ter gelegenheid van zijn 200^e geboortedag

Zie voor nog meer schrijvers van de 23e oktober ook mijn blog van 24 oktober 2011 deel 1 en eveneens deel 2.

23-10-2013 om 19:12 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter en schrijver Lévi Weemoedt werd geboren in Geldrop op 22 oktober 1948. Zie ook mijn blog van 22 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Lévi Weemoedt op dit blog.

Weemoedt's Herfstcantate

Ik was niet altijd zo alleen,
integendeel: rondom mij heen
danste een bonte meisjesschaar
en ik kuste maar, ik kuste maar.

Maar van zo menig lief gezicht
bleef steeds alleen een triest gedicht
en 'k dacht wel eens: ik vind geen rust
vóór ik de Dood-Zelf heb gekust.

Ik woon alleen nu. Heb een hond.
Verlang ik naar een meisjesmond,

dan trek ik, als het broeit en stooft,
een oud condoom over mijn hoofd

en luister naar een Requiem-Mis
en denk dan stil: "the best there is"!

Asyl

Veel honden hebben baasjes,

veel mannen wel een vrouw.

Ik heb alleen maar niemand

waar ik zoveel van hou.

Dakkapel

’k Zie zo vaak verliefde paartjes

even stilstaan voor mijn huis:

‘Daar woont Weemoedt’, wijst de jongen.

En het meisje slaat een kruis.

Lévi Weemoedt (Geldrop, 22 oktober 1948)

De Britse schrijster Doris Lessing werd geboren in Kermanshah, Perzië op 22 oktober 1919. Zie ook mijn blog van 22 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Doris Lessing op dit blog.

Uit: The Fifth Child

“She was at the end of a long ward, which had any number of cots and beds along the walls. In the cots were- monsters. While she strode rapidly through the ward to the door at the other end, she was able to see that every bed or cot held an infant or small child in whom the human template had been wrenched out of pattern, sometimes horribly, sometimes slightly. A baby like a comma, great lolling head on a stalk of a body….then something like a stick insect, enormous bulging eyes among stiff fragilities that were limbs… a small girl all blurred, her flesh guttering and melting- a doll with chalky swollen limbs, it’s eyes wide open and blank, like blue ponds, and it’s mouth open, showing a swollen little tongue. A lanky boy was skewed, one half of his body sliding from the other. A child seemed at first glance normal, but then Harriet saw that there was no back to its head; it was all face which seemed to scream at her. Rows of freaks, nearly all asleep, and all silent. They were literally drugged out of their minds .Well, nearly silent: there was a dreary sobbing from a cot that had its sides shielded  with blankets.

(…)

“Someone conservative, old-fashioned, not to say obsolescent; timid, hard to please: this is what other people called them, but there was no end to the unaffectionate adjectives they earned. They defended a stubbornly held view of themselves, which was that they were ordinary and in the right of it, should not be criticised for emotional fastidiousness, abstemiousness, just because these were unfashionable qualities.

Doris Lessing (Kermanshah, 22 oktober 1919)

In 1984

De Nederlandse schrijver, cabaretier en televisiepresentator Arjen Henrik Lubach werd geboren in Lutjegast op 22 oktober 1979. Zie ook mijn blog van 22 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Arjen Lubach op dit blog.

Uit: Bastaardsuiker

‘“Eerst geloofde ik in monsters,” zei mijn moeder. “Toen ik klein was. Mijn vader had het altijd over ze. Volgens hem bestonden er monsters in alle kleuren en maten. Maar omdat ze zich nooit lieten zien ben ik langzamerhand het geloof in monsters verloren.”

“En nu?” vroeg Jonas.

Mijn moeder draaide zich om.

“Nu geloof ik er wel weer in. Anders heb jij niets om op te letten.”

Jonas liep de woonkamer in. Hij pakte een stuk papier en schreef met een stift: VERBODEN VOOR MONSTERS. En daaronder: STILTE, ANNA SLAAPT. Hij hing het stuk papier op de slaapkamerdeur en kwam naast haar zitten.’

(…)

‘”Waarom koop je niet eens een nieuwe auto?” vroeg mijn moeder aan mijn grootvader.

“Nieuwe auto?”

“Ja. Ik zag een aanbieding. Als je hem deze maand koopt, krijg je gratis elektrische ramen.”

Mijn grootvader keek van de weg naar mijn moeder.

Ik zat achterin.

“Deze doet het toch?” zei hij. “Ruil je mij ook in als ik straks niet meer kan lopen? Zoek je dan ook een nieuwe vader?”

Hij klonk boos. Of het gespeeld was wist ik niet.

“Misschien doe ik dat wel,” zei mijn moeder. Ze veegde stof van het dashboard. “Maar alleen als er elektrische ramen in zitten.”’

Arjen Lubach (Lutjegast, 22 oktober 1979)

De Engelse dichter en schrijver Alfred Douglas werd geboren in Ham Hill in Worcestershire op 22 oktober 1870. Zie ook mijn blog van 22 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Alfred Douglas op dit blog.

"Not all the singers of a thousand years"

Sonnet, dedicated to those French men of letters (Messrs. Zola, Copee, Sardou and others) who refused to compromise their spotless reputations or imperil their literary exclusiveness by signing a merciful petition in favour of Oscar Wilde.

Not all the singers of a thousand years

Can open English prisons. No. Though hell

Opened for Tracian Orpheus, now the spell

Of song and art is powerless as the tears

That love has shed. You that were full of fears,

And mean self-love, shall live to know full well

That you yourselves, not he, were pitiable

When you met mercy's voice with frowns or jeers.

And did you ask who signed the plea with you?

Fools! It was signed already with the sign

Of great dead men, of God-like Socrates,

Shakespeare and Plato and the Florentine

Who conquered form. And all your pretty crew

Once, and once only, might have stood with these.

Alfred Douglas (22 oktober 1870 – 20 maart 1945)
Oscar Wilde en Alfred Douglas

De Schotse schrijfster Alison Louise Kennedy werd geboren op 22 oktober 1965 in Dundee. Zie ook mijn blog van 22 oktober 2008 en ook mijn blog van 22 oktober 2009 en ook mijn blog van 22 oktober 2010

Uit: Day

“Alfred was growing a moustache.
An untrained observer might think he was idling, at a loose end in the countryside, but this wasn't the case. In fact, he was concentrating, thinking his way through every bristle, making sure they would align and be all right.
His progress so far was quite impressive: a respectable growth which already suggested reliability and calm. There were disadvantages to him, certain defects: the shortness, inelegant hands, possible thinning at his crown, habit of swallowing words before they could leave him, habit of looking mainly at the ground—and those few extra pounds at his waist, a lack of condition—but he wasn't so terribly ugly, not such a bad lot.
Mainly his problem was tiredness—or more an irritation with his tiredness—or more a tiredness that was caused by his irritation—or possibly both. He could no longer tell.
It wasn't that he was awkward, or peculiar, quite the reverse: he was biddable and sensible and ordinary, nothing more: but even an ordinary person could sometimes have enough and get browned off and, for example, want to be offered, every now and then, a choice.
That was only reasonable, wasn't it? A man had to imagine he'd got a chance at freedom, a bit of space. The interval between alternatives, that gave you space. But sometimes you would consider yourself and all you could see were obstructions and you'd be amazed that you ever were able to leave your house—your bed, never mind your house. You'd look in the mirror some mornings and wonder why it didn't show; the way most of you was always yelling to get out.”

A. L. Kennedy (Dundee, 22 oktober 1965)

Zie voor nog meer schrijvers van de 22e oktober ook mijn blog van 22 oktober 2011 deel 1 en eveneens deel 2.

22-10-2013 om 19:03 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter, columnist en schrijver Martin Bril werd geboren in Utrecht op 21 oktober 1959. Zie ook mijn blog van 21 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Martin Bril op dit blog.

Uit: Rokjesdag

“Het luistert nauw met deze dag
Van alle kanten bereikt mij de vraag wanneer het rokjesdag is. Televisieprogramma’s, tijdschriften, radioshows, passanten op straat. Iedereen heeft het erover. Sommigen noemen het overigens bloesjesdag.

Ik niet.

Rokjesdag is die ene dag in het voorjaar dat alle vrouwen als bij toverslag ineens een rok dragen, met daaronder blote benen. Tot zover de definitie waarop ongetwijfeld het een en ander valt af te dingen, maar daar heb ik geen zin in, sterker nog; het is een prachtige definitie.

De Van Dale noteert onder rokjesdag zie bloesjesdag. Zo kan ik het ook. Snel naar bloesjesdag en daar treffen we deze: eerste warme lentedag (waarop de vrouwen voor het eerst in hun bloesje op straat lopen).

Tja.

Ik vind mijn eigen definitie beter. En ik ben niet eens een billenman. Ook geen tietenman trouwens. Dus dat heeft er niets mee te maken. Wat mijn definitie zo mooi maakt is de toverslag.

Hoe weten alle vrouwen dat het rokjesdag wordt? Er is geen tamtam, en het wordt niet op radio en televisie aangekondigd. Het gaat dus om een voorgevoel dat duizenden vrouwen op hetzelfde moment bezoekt.

Het is vandaag 2 april en als het goed is schijnt de zon. In de loop van de dag zal de temperatuur oplopen tot zo’n17, 18 graden. Dat is in principe genoeg voor rokjesdag, ware het niet dat de ochtend aan de koude kant is, 4 graden, en dat is een obstakel. Halverwege de dag iets anders aantrekken mag niet, en is in veel gevallen ook onmogelijk. Je gaat je op je werk niet verkleden.

Dat brengt ons bij vrijdag.”

Martin Bril (Utrecht, 21 oktober 1959 - 22 april 2009)

De Nederlandse schrijfster Doeschka Meijsing werd geboren in Eindhoven op 21 oktober 1947. Zie ook mijn blog van 21 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Doeschka Meijsing op dit blog.

Uit: De kat achterna

‘Ik had getoond dat haten en liefhebben, verdedigen en verraden, niet zoveel uit elkaar liggen. Ik had me zelf duidelijk gemaakt dat ik niet de dupe van een situatie hoefde te worden, doordat ik van een steeds groter wordende afstand naar mensen die ik liefhad keek. Ik kon daden stellen. Ik kon ingrijpen. Ik bestond.’

(…)

'Ik slaap een eeuwigheid, en dan nog een eeuwigheid, want ze hebben beloofd dat die oneindig zijn zal. Tussen de tijden door mag ik wakker worden in een witte kamer die ik nooit herken van de vorige keer. Ze rijden mijn bed telkens in een nieuwe kamer, waar alles hetzelfde is, zelfs de val van het licht. Ze tonen me de hele witte wereld, waar al het andere één is in heerlijkheid. Ik geef mij over aan de genade van allerlei handen die niet aan mensen schijnen vast te zitten, maar aan bovenaardse wezens die het goede met mij voorhebben. Als de handen me loslaten val ik automatisch terug in die tijden waar dag en nacht niet van elkaar te onderscheiden zijn. Alles is goed. Ik hoef nooit meer iets te doen. De zaligheid is mijn. Ik heb het verdiend.'

Doeschka Meijsing (21 oktober 1947 – 30 januari 2012)

In 1978 

De Bende van Narcissus

daar zaten we tezamen
in het juiste huis
in de juiste kamer
met de juiste namen
(ook vandaag was deze duiding ingefluisterd)

dan ineens.
op de muur verschijnt
een hand die vreemde
letters schrijft
iemand kent hebreeuws en leest

God vreest uw ontelbaar koningschap
Gij hebt de weegschaal gebroken
Uw koninkrijk is licht en u bent vrij

en wij
stonden elkaar naar het gezicht

Daan Doesborgh (Steyl, 21 oktober 1988)

De Franse dichter en schrijver Alphonse de Lamartine werd geboren op 21 oktober 1790 in Mâcon. Zie ook mijn blog van 21 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Alphonse de Lamartine op dit blog.

À une fleur séchée dans un album

Il m'en souvient, c'était aux plages
Où m'attire un ciel du Midi,
Ciel sans souillure et sans orages,
Où j'aspirais sous les feuillages
Les parfums d'un air attiédi.

Une mer qu'aucun bord n'arrête
S'étendait bleue à l'horizon ;
L'oranger, cet arbre de fête,
Neigeait par moments sur ma tête ;
Des odeurs montaient du gazon.

Tu croissais près d'une colonne
D'un temple écrasé par le temps ;
Tu lui faisais une couronne,
Tu parais son tronc monotone
Avec tes chapiteaux flottants ;

Fleur qui décores la ruine
Sans un regard pour t'admirer !
Je cueillis ta blanche étamine,
Et j'emportai sur ma poitrine
Tes parfums pour les respirer.

Aujourd'hui, ciel, temple, rivage,
Tout a disparu sans retour :
Ton parfum est dans le nuage,
Et je trouve, en tournant la page,
La trace morte d'un beau jour !

Le Chrétien mourant

Qu'entends-je ? autour de moi l'airain sacré résonne !
Quelle foule pieuse en pleurant m'environne ?
Pour qui ce chant funèbre et ce pâle flambeau ?
Ô mort, est-ce ta voix qui frappe mon oreille
Pour la dernière fois ? eh quoi ! je me réveille
Sur le bord du tombeau !

Ô toi ! d'un feu divin précieuse étincelle,
De ce corps périssable habitante immortelle,
Dissipe ces terreurs : la mort vient t'affranchir !
Prends ton vol, ô mon âme ! et dépouille tes chaînes.
Déposer le fardeau des misères humaines,
Est-ce donc là mourir ?

Oui, le temps a cessé de mesurer mes heures.
Messagers rayonnants des célestes demeures,
Dans quels palais nouveaux allez-vous me ravir ?
Déjà, déjà je nage en des flots de lumière ;
L'espace devant moi s'agrandit, et la terre
Sous mes pieds semble fuir !

Mais qu'entends-je ? au moment où mon âme s'éveille,
Des soupirs, des sanglots ont frappé mon oreille ?
Compagnons de l'exil, quoi ! vous pleurez ma mort ?
Vous pleurez ? et déjà dans la coupe sacrée
J'ai bu l'oubli des maux, et mon âme enivrée
Entre au céleste port !

Alphonse de Lamartine (21 oktober 1790 – 28 februari 1869)

Portret door Henri Decaisne, Musée Lamartine, Mâcon

De Engels dichter en criticus Samuel Taylor Coleridge werd geboren op 21 oktober 1772 in Ottery St. Mary, Devonshire. Zie ook mijn blog van 21 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Samuel T. Coleridge op dit blog.

A Day Dream

My eyes make pictures when they're shut:--
I see a fountain large and fair,
A Willow and a ruined Hut,
And thee, and me, and Mary there.
O Mary! make thy gentle lap our pillow!
Bend o'er us, like a bower, my beautiful green Willow!

A wild-rose roofs the ruined shed,
And that and summer well agree
And lo! where Mary leans her head,
Two dear names carved upon the tree!
And Mary's tears, they are not tears of sorrow:
Our sister and our friend will both be here to-morrow.

'Twas Day! But now few, large, and bright
The stars are round the crescent moon!
And now it is a dark warm Night,
The balmiest of the month of June!
A glow-worm fallen, and on the marge remounting
Shines, and its shadow shines, fit stars for our sweet fountain.

O ever -- ever be thou blest!
For dearly, Asra! love I thee!
This brooding warmth across my breast,
This depth of tranquil bliss -- ah me!
Fount, Tree, and Shed are gone, I know not whither,
But in one quiet room we three are still together.

The shadows dance upon the wall,
By the still dancing fire-flames made;
And now they slumber, moveless all!
And now they melt to one deep shade!
But not from me shall this mild darkness steal thee:
I dream thee with mine eyes, and at my heart I feel thee!

Thine eyelash on my cheek doth play--
'Tis Mary's hand upon my brow!
But let me check this tender lay,
Which none may hear but she and thou!
Like the still hive at quiet midnight humming,
Murmur it to yourselves, ye two beloved women!

Samuel T. Coleridge (21 oktober 1772 – 25 juli 1834)

Portret door James Northcote, 1804

Zie voor nog meer schrijvers van de 21e oktober ook mijn blog van 21 oktober 2011 deel 1 en eveneens deel 2 en ook deel 3.

21-10-2013 om 18:51 geschreven door Romenu  

De Vlaamse dichter, schrijver en journalist Thomas Blondeau is afgelopen zondag op 35-jarige leeftijd overleden. Thomas Blondeau werd geboren in Poperinge op 21 juni 1978. Zie ook alle tags voor Thomas Blondeau op dit blog.

Uit: eX

“Steek een goudvis in een kom en zolang hij lucht en voedsel heeft, zal zijn belevingswereld niet veel anders zijn dan die van een goudvis in een meer. Plaats een olifant alleen op een omwald stukje veld en na verloop van tijd gaat hij met zijn hoofd zachtjes heen en weer slingeren. Zijn slurf trekt strepen in het zand. Die schudbewegingen maken endomorfine aan. Ze schudden zich langzaam naar een high om dat godvergeten stukje veld bestrooid met gigantische knikkers stront aan te kunnen.

Om een mens in diezelfde toestand te krijgen zijn er sterkere maatregelen nodig. Neem hem zijn besef van tijd en ruimte af, hul hem in duisternis en geef hem onzekerheid over zijn lot. Een naamloos leven in een niet al te grote gemeenschap bereikt aardig die omstandigheden. Omdat hoop het laatste is wat sterft, gaat de mens radeloos op zoek naar methodes om de gekte op een afstand te houden. Daarom gaan gijzelaars schaken, besteden ze dagelijks meer uren aan hun zelfgekauwde pionnen en lopers dan wat voor grootmeester dan ook. Of ze gaan opdrukken en doen buikspieroefeningen met een zelfdiscipline die ze in vrijheid nooit zouden kunnen opbrengen. Herlezen die slecht geschreven detective in een taal die ze amper machtig zijn totdat ze als korangeleerden het hele ding kunnen reciteren. Desnoods achterstevoren.
Davids rituelen tegen de waanzin die gestaag op zijn hoofd druppelde, waren de impromptu scenario’s waarin hij de hoofdrol speelde. Zag hij de getraliede ramen van een geldtransportwagen, dan vertraagde zijn stap. Haalde zijn zonnebril boven, deed alsof hij een mobiele telefoon naar zijn oor bracht en ging bedachtzaam een sigaret roken, hopend dat een beveiligingsbeambte hem opmerkte. Wat nooit gebeurde.
Als hij een gloeiende sigarettenpeuk in het rioolgat mikte, hoopte hij stiekem op een steekvlam of een ontploffing. Ging hij naar een winkel, dan keek hij recht de beveiligingscamera’s aan. En in zijn borst altijd die onuitgesproken hoop dat er iets zou gebeuren. Dat hij opgemerkt zou worden, per abuis gearresteerd, dit is schandalig, sorry meneer, een gerechtelijke dwaling, een gerechtelijke dwaling zegt u, dat was een jaar van mijn leven, als u maar weet dat ik het hier niet bij laat. Hij was de uitgelezen ramptoerist bij zijn eigen catastrofe.”

Thomas Blondeau (21 juni 1978 – 20 oktober 2013)

21-10-2013 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter, schrijver en criticus Hans Warren werd op 20 oktober 1921 geboren in Borssele. Zie ook mijn blog van 20 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Hans Warren op dit blog.

Uit: Geheim dagboek (Deel 20)

“27 nov. — 14.15 (…) Inmiddels waren ook de sapeur-pompiers er, een hele groep. Iedereen was uiterst aardig en hulpvaardig, er was een ventje bij, nog zo jong dat het me ontroerde, telkens vroeg hij of het toch ging. Ik werd op de voor mij te korte brancard gehesen, naar buiten gedragen en in de ambulance geschoven. Wat een marteling! Het sidderen van de motor, het ongelijke plaveisel in het hartje van Parijs, m’n hoofd dat geen steun had, de bochten. M’n angst in het ziekenhuis: ik wil naar huis, hoe kom ik nu toch nog thuis, arme Mario, hoe regel jij alles, hij kan niet zonder eten en het is al zo laat.

De dokter begon met vast te stellen: ‘Vous travaillez encore?’ Het eindigde ermee dat hij hoogstpersoonlijk m’n sokken weer aantrok. Ik moest allerlei komische oefeningen doen, onder andere met m’n armen zwaaien en dan met de wijsvinger m’n neuspunt raken, eerst met open, vervolgens met gesloten ogen. En je bent enorm trots als het je lukt en zo blij als een kind, want: ‘Cher docteur, je ne dois pas être hospitalisé?’ ‘Non, m.Warren, vous pouvez rentrer à la maison.’ Hij zal niet geweten hebben dat het minstens vier uur rijden was.
De ruzie, het is zo pijnlijk. Pas nu besef ik hoe diep M. is geschokt, hoe een traumatische ervaring het voor hem is geweest. Hij bleef maar vragen hoe het toch kwam dat ik viel. Ik zei dat het aan de al te drukke dag lag, dat daardoor m’n aandacht was verslapt. M. leidde eruit af dat ik hém de schuld gaf. Ik zei dat het onzin was, maar dat hij in m’n dagboek zou kunnen lezen hoe ik tegen zulke dagen opzag. Hij zei dat ik moest beloven niet meer te vallen. De verwijten begonnen te verscherpen, ik sloeg door, vloekte en schold: ‘Gooi me er maar uit.’ Het eindigde in een huilbui op een parkeerplaats, 400 kilometer van huis. En ik hield van hem, ik voelde hoe hij van mij hield. Bij Seclin probeerden we een sandwich te eten, het smaakte ons geen van beiden, maar M. kan nu eenmaal niet zonder brandstof.
Het gaat goed, maar als ik mezelf in de spiegel bekijk, schrik ik. En zo ziet M. me natuurlijk. Hij raakt me telkens bezorgd aan en liefkoost me: ‘Dit mag nooit meer gebeuren, beloof me toch dat je nooit meer zult vallen.’ Hij heeft het honderden keren gesmeekt, maar hoe kan ik dit beloven? Ik kan alleen zo goed mogelijk oppassen, en dat deed ik altijd al.”

Ik lieg

Ik heb je lief, ik lieg.
Je geur bedwelmt me.
Kom niet nog nader,
je geur stoot me straks af.
Nu heet je zo, morgen heet je anders.
Ik vlucht omdat je bent
wie je bent, lijfelijk, lawaaierig, te jong.
Ik heb je niet lief, ik lieg.

Adieu

Je leek een Florentijnse doodspage
met je sluike, halflange haar,
je matte, sombere gelaat,
je engsluitende zwarte tuniek
zelfs je ogen schenen git.
Je zong met een metalen alt.
Ik kon mijn ogen niet van je afhouden
en jij keek telkens terug tot ik bloosde.

Na het concert bleek je een banale
Engelse jongen van een jaar of zeventien
met grijze ogen en een diepe spreekstem.
Je was gewillig en je stonk een beetje.
Je hebt tegen me geglimlacht
toen we elkaar de volgende dag herkenden
en in Dordrecht, tijdens een maartse bui
zijn we voorgoed uit elkaar geregend.

Hans Warren (20 oktober 1921 – 19 december 2001)

De Franse dichter Arthur Rimbaud werd geboren op 20 oktober 1854 in Charleville. Zie ook mijn blog van 20 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Arthur Rimbaud op dit blog.

Nos fesses ne sont pas les leurs

Nos fesses ne sont pas les leurs. Souvent j'ai vu
Des gens déboutonnés derrière quelque haie,
Et, dans ces bains sans gêne ou l' enfance s'égaie,
j' observais le plan et l' effet de notre cul.

Plus ferme, blême en bien des cas, il est pourvu
De méplats évidents que tapisse la claie
Des poils; pour elles, c' est seulement dans la raie
Charmante que fleurit le long satin touffu.

Une ingénuité touchante et merveilleuse
Comme l' on ne voit qu' aux anges des saints tableaux
Imite la joue où le sourire se creuse.

Oh! de même être nus, chercher joie et repos,
Le front tourné vers sa portion glorieuse,
Et libres tous les deux murmurer des sanglots!

Hun Billen Zijn De Onze Niet...

Hun billen zijn de onze niet. Dat ondervond
Ik als ik heren neer zag hurken achter hagen,
En bij die plonspartijen die de jeugd behagen
Ontdekte ik model en vorm van onze kont.

In veel gevallen vaster, bleker, minder rond,
Zo ziet ons achterwerk eruit, met ruige lagen
Beharing; vrouwenbillen daarentegen dragen
Slechts in de fraaie gleuf een bloei van welig bont.

Een blootheid die aandoenlijk is en wondermooi
Als slechts bij engelen op vrome taferelen
Tovert op deze wang een glimlachende plooi.

O naakt zijn om het spel van lust en rust te spelen,
Zijn hoofd te keren naar de uitverkoren prooi
En in gefluister snikken met elkaar te delen!

Gevoel

Ik zal op pad gaan in het zomers avondblauw,

Geprikt door korenaren over dun gras lopen:

Verdroomd zal ik mijn voeten drenken in de dauw

En ik zal door de wind mijn haren laten dopen.

Elk woord, elke gedachte zal me dan vergaan:

Maar weidse liefde zal zich in mijn ziel verbreiden

En als een vagebond zal ik ver, heel ver gaan

Door de Natuur ­ verblijd alsof een vrouw me leidde.

Vertaald door Paul Claes

Arthur Rimbaud (20 oktober 1854 – 10 november 1891)

Leonardo DiCaprio als Rimbaud in de film Total Eclipse (1995)

De Vlaamse dichter en schrijver Marnix Gijsen werd geboren op 20 oktober 1899 in Antwerpen. Zie ook mijn blog van 20 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Marnix Gijssen op dit blog.

Uit: Klaaglied om Agnes

“Wat de achterhouding van mijn weekgeld het ergste voor mij maakte, was dat ik het wilde gebruiken om op de rommelmarkt de volledige werken van Goethe te kopen. Volledige werken fascineerden mij in mijn jeugd. Ik wist wel dat ik ze nooit volledig zou lezen, maar ik had het gevoel dat het bezit van die tien deeltjes, onooglijk gedrukt op vergeeld en broos papier, mij als het ware Goethe als gevangene zou overleveren. Niets van de grote man zou mij ontsnappen; geen meesterwerk, geen tirade, zelfs geen snipper van zijn wezen en zijn talent: der ganze Goethe. In geen taal kon men het beter zeggen. De hele Vondel zou gek hebben geklonken. Der ganze Goethe had een edele klank. Vele zondagen had ik reeds rondgelopen op de rommelmarkt waar boeken in enkele stalletjes te koop lagen, tussen de plaats waar men honden van bedenkelijk ras en dikke witte konijnen met rode ogen verkocht, en die waar een West-Indische neger in keurig Nederlands een onfeilbaar middel tegen uiteenlopende kwalen aanprees. Verder was er een chaotische verzameling van kramen waar men ellengoederen en breiwerk aan de man bracht. Zo dikwijls had ik reeds de prijs van ‘der ganze Goethe’ gevraagd aan de marskramer, dat hij mij woest het bedrag toesnauwde. Daar het nu geheel buiten mijn bereik lag, besteedde ik mijn tijd aan het slenteren over de markt. Ik bleef lang stil bij de open plaats waar een fel vrouwmens, van top tot teen gedost in een nauwsluitend zwart tricot, de mannen uitdaagde tot een eerlijk gevecht in Grieks-Romeinse stijl. Herhaaldelijk ben ik daar verjaagd door mijn eerwaarde opvoeders, die een dergelijk tafereel voor mijn moraal verderfelijk achtten. Zij vergaten echter dat de pappige vormen van de virago heel wat minder suggestief waren dan de doeken van onze oude meesters in hun eigen kerk en dan de mooie naakte engelen, die de biechtstoelen versierden waarin wij elke week onze zonden gingen opbiechten.”

Marnix Gijsen (20 oktober 1899 – 29 september 1984)

Op jonge leeftijd

De Duits-Roemeense schrijver Oskar Pastior werd in 1927 in Hermannstadt (Transsylvanië, Roemenië) geboren. Zie ook mijn blog van 20 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Oskar Pastior op dit blog.

tacho eschnapur

mach ernst mach mach
mach überschall vitel-
lo tubs mach ungenau
gemach mach straub mach
futsch provisorat mach
ususlasch mich wachtel-
fett und damenmatt mach
sachen ach am fachwerk-
dach und das mit wucht

daß tacheles emedokles
rachmaninov concordia im
tagebau vom stapel clinch
mach fluntsch mach krall
mach rachengold mach ro-
chenkrach mach doch im
schacht den schlauch von
achternach bis chur zu-
gleich dem nachbar auch

saug mich in dein know-how
strichnin krauch mir zum
trachtenball falun rauch
schluchtensud am techtel-
mech stauch mir den ruch
im spachtelholm klau mir
den lauschkordon am apfel-
strauch und tatsch den
ramses noch von cheops

mach mandelbrot mach stau
mach mir das mumientuch am
überhang zum fuchtelbruch
im achsendrall synapsen-
flau mach huch das tor zum
wal ganz loch mach einmal
noch die grachten schmal
ach tafelblatt streng am ag-
nello mir den tubus flach

Oskar Pastior (20 oktober 1927 – 4 oktober 2006)

De Oostenrijkse schrijfster Elfriede Jelinek werd geboren op 20 oktober 1946 in Mürzzuschlag, een kleine stad in de deelstaat Stiermarken. Zie ook alle tags voor Elfriede Jelinek op dit blog ook mijn blog van 20 oktober 2010

Uit: Die Klavierspielerin

„Erika will kein Schweigen entstehen lassen und sagt eine Alltäglichkeit. Kunst ist für Erika Alltag, weil sie sich von der Kunst ernähren läßt. Um wieviel leichter ist es dem Künstler, spricht die Frau, Gefühl oder Leidenschaft aus sich hervorzuschleudern. Die Wendung zum Dramatischen, die Sie so schätzen, Klemmer, bedeutet doch, daß der Künstler zu Scheinmitteln greift, die echten Mittel vernachlässigend. Sie spricht, damit kein Schweigen ausbricht. Ich als Lehrerin bin für die undramatische Kunst, Schumann zum Beispiel, das Drama ist immer leichter! Gefühle und Leidenschaften sind immer nur Ersatz, Surrogat für das Durchgeistigte. Nach einem Erdbeben, einem brüllenden Tosen, in wütendem Sturm über sie herfallend, sehnt sich die Lehrerin. Der wilde Klemmer bohrt seinen Kopf vor Zorn fast in das Gemäuer hinein, die Klarinettenklasse daneben, die et neuerdings als Zweitinstrument-Inhaber zweimal in der Woche frequentiert, wäre gewiß erstaunt, tauchte auf einmal der erboste Klemmerkopf neben Beethovens Sterbemaske aus der Wand heraus. Diese Erika, diese Erika fühlt nicht, daß er in Wahrheit nur von ihr redet, und natürlich von sich selbst! Er bringt sich und Erika in einen sinnlichen Zusammenhang und verdrängt damit den Geist, diesen Feind der Sinne, diesen Urfeind des Fleisches. Sie glaubt, et meint Schubert, dabei meint er nur sich, wie er immer nur sich zu meinen pflegt, wenn er spricht.“

Elfriede Jelinek (Mürzzuschlag, 20 oktober 1946)

Scene uit de film “Die Klavierspielerin” uit 2001

Zie voor nog meer schrijvers van de 20e oktober ook mijn vorige blog van vandaag.

20-10-2013 om 18:55 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse dichter, vertaler en essayist Robert Pinsky werd geboren op 20 oktober 1940 in Long Branch, New Jersey Zie ook alle tags voor Robert Pinsky op dit blog en ook mijn blog van 20 oktober 2010

Samurai Song

When I had no roof I made
Audacity my roof. When I had
No supper my eyes dined.

When I had no eyes I listened.
When I had no ears I thought.
When I had no thought I waited.

When I had no father I made
Care my father. When I had
No mother I embraced order.

When I had no friend I made
Quiet my friend. When I had no
Enemy I opposed my body.

When I had no temple I made
My voice my temple. I have
No priest, my tongue is my choir.

When I have no means fortune
Is my means. When I have
Nothing, death will be my fortune.

BIOGRAPHY

Stone wheel that sharpens the blade that mows the grain,
Wheel of the sunflower turning, wheel that turns
The spiral press that squeezes the oil expressed
From shale or olives. Particles that turn to mud
On the potter's wheel that spins to form the vessel
That holds the oil that drips to cool the blade.

My mother's dreadful fall. Her mother's dread
Of all things: death, life, birth. My brother's birth
Just before the fall, his birth again in Jesus.
Wobble and blur of my soul, born only once,
That cleaves to circles. The moon, the eye, the year,
Circle of causes or chaos or turns of chance.

The line of a tune as it cycles back to the root,
Arc of the changes. The line from there to here
Of Ellen speaking, thread of my circle of friends,
The art of lines, chord of the circle of work.
Radius. Lives of children growing away,
The plant radiant in air, its root in dark.

Robert Pinsky (Long Branch, 20 oktober 1940)

De Duitse schrijver John von Düffel werd geboren op 20 oktober 1966 in Göttingen. Zie ook alle tags voor John von Düffel op dit blog ook mijn blog van 20 oktober 2010

Uit: Ego

“Noch fünf Millimeter. Ich darf gar nicht daran denken, daß es am Anfang sieben waren - oder mehr, zu einer Zeit, als ich noch nicht gemessen habe! Eigentlich könnte ich ganz zufrieden sein. Aber ich bin's nicht. Ich will meinen Nabel auf Null bringen. Ich hasse es, in ein Loch zu starren, wenn ich mir meine Bauchpartie ansehe. Eine verdammte Grube. Oder ein Grübchen, mittlerweile. Es lenkt von meinen Bauchmuskeln ab. Ich muß unbedingt an meiner Nabeltiefe arbeiten.
Ich mache spontan fünfzehn Crunches in Superzeitlupe und schließe drei Sätze à zwanzig Liegestütze an. Klassisch und mit versetzten Armen. Man soll den Fitness-Impuls nie unterdrücken. Währenddessen schaue ich mir meine Oberarme an und meine Laune steigt. Ich bin kein Bizeps-Fanatiker. So ein Bizeps ist im Grunde nur eine Beule. Aber mein Trizeps ist wirklich sehenswert. Ein echter Reliefmuskel. Nichts modelliert einen Oberarm so eindrucksvoll wie ein gut trainierter Trizeps.
Ich stelle mich wieder vor den Spiegel und finde auf Anhieb meinen Nabel nicht. Meine Laune bessert sich zusehends. Der erste Blick zählt. Ich bin ein großer Anhänger des ersten Blicks. Nichts ist mysteriöser als die Frage, wie man im ersten Augenblick auf einen anderen Menschen wirkt. Dazu muß man alles vergessen, was man von sich weiß. Man darf sich noch nie gesehen haben.
Ich starre eine Weile auf das Regal mit den Pflegeserien und versuche mich zu erinnern, wann, wo und warum ich was gekauft habe. Dann schwenke ich wie zufällig auf den Spiegel. Wieder nichts. Erst bei näherem Hinsehen entdecke ich meinen Nabel etwas unterhalb der mittleren Bauchmuskeln in meinem durchtrainierten Sixpack. Näheres Hinsehen zählt auch, aber nicht so wie der erste Blick, der Blickfang. Wenn man die Leute dazu bringt, näher hinzusehen, ist das Ziel schon so gut wie erreicht.“

John von Düffel (Göttingen, 20 oktober 1966)

De Duitse schrijfster Theresia Walser werd geboren op 20 oktober 1967 in Friedrichshafen. Zie ook alle tags voor Lewis Theresia Walser op dit blog en ook mijn blog van 20 oktober 2010

Uit: KING KONGS TÖCHTER

„BERTA Wer ist Meister im Schikanchenspiel!

CARLA Wer überlebt die Libellen noch um einen Sommer!

BERTA Und finden und finden ihr Ende nicht mehr.

CARLA All die alten John Waynes.

BERTA Die verwirrten Mickeymäuse.

CARLA Die dicken und die dünnen Greta Garbos.

BERTA Und die vielen Heinz Rühmänner.

CARLA Kriegen sich selbst nicht unter die Erde, all die schlappen Köpfe zittern

vor Wut wie Wespen, die es im Herbst an den Boden drückt.

BERTA Opi, zehn Minuten und ich mach nen kleinen Gott aus dir, nen Heiligen

aus Hollywood, wenn das kein Lichtblick ist.

CARLA Ein Schwan kann gerade mal 50ig werden, Berta, das ist dann aber

ziemlich alt für einen Schwan, der kippt bei jeder Welle um, der trägt den

Kopf schon nicht mehr ganz oben, und irgendwann zieht der den Hals dann

nicht mehr aus dem Wasser.

BERTA Schlückchen?

CARLA Ein Schluck muss aber noch für Meggie bleiben.

BERTA Auf unsere kleinen und großen Werke.

CARLA Auf dass uns nie der Kopf ins Wasser hängt.

BERTA Auf das Sofa.

Das wär jetzt mal wieder einer von diesen Momenten, Carla.

CARLA Wo man dir einen Preis verleihen sollte?

BERTA Einer von den Momenten, die ich mit niemand anderem teilen möchte als

mit dir.

CARLA Mit der Meggie möcht ich das auch nicht teilen.

BERTA Die Meggie kann sich nicht mitfreuen.“

Theresia Walser (Friedrichshafen, 20 oktober 1967)

De Oostenrijkse schrijver O. P. Zier werd geboren in Schwarzach im Pongau op 20 oktober 1954 en groeide op in Lend. Zie ook alle tags voor O. P. Zier op dit blog en ook mijn blog van 20 oktober 2010

Uit: Mordsonate

„Anna kauerte im Halbdunkel der zunehmenden Dämmerung mit angezogenen Beinen auf dem Sofa, als würde sie frösteln. Nein, es fröstelte sie tatsächlich. Weil es sie immer fröstelte, wenn etwas passierte, das schlimm ausgehen konnte. So war es auch vor einigen Jahren gewesen, als ihr jüngerer Bruder im Pinzgau beim Dachdecken abgestürzt war und sie im Halbdunkel eines späten Nachmittags auf Nachricht aus dem Spital gewartet hatten. Sie umschlang ihre Beine wie damals, um sich zu wärmen. Dabei war der heutige Maitag wie der gestrige schon fast hochsommerlich heiss gewesen. Auch jetzt, am frühen Abend, strömte noch immer das Gemisch aus warmer Luft und Abgasen durch die offen stehende Balkontür in das Wohnzimmer.

Alle paar Minuten versuchte er es bei Anjas Eltern. Dass er dort niemanden erreichte, war doch Beweis genug dafür, dass die Familie mit den Mädchen irgendetwas unternommen hatte, der dummen Konkurrenz zum Trotz. Wo hätte er sonst noch anrufen sollen? Mit resigniertem Blick schaute er zu seiner Frau, die ihn ihrerseits ratlos ansah und wieder damit anfing, ihre Zehen zu kneten, wie sie es immer tat, sobald sie nicht mehr weiter wusste.

»Ich habe kein gutes Gefühl«, murmelte Anna.

»Die Wegers haben mit den Kindern bestimmt noch etwas unternommen«, entgegnete er schnell, aber es hörte sich kleinlaut an.

Anna sah mit leicht verschleiertem Blick in seine Richtung, um nach einiger Zeit zaghaft zu nicken.“

O. P. Zier (Schwarzach im Pongau, 20 oktober 1954)

De Nederlandse schrijfster Belle van Zuylen werd op 20 oktober 1740 geboren in slot Zuylen, gemeente Maarssen bij Utrecht. Zie ook mijn blog van 20 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Belle van Zuylen op dit blog.

Uit: De geschiedenis van Caliste

“Brief III

Mevrouw,

Het is waar dat ik erg bedroefd ben. Ik ben er zoo ver van verwijderd u uw vraag kwalijk te nemen, dat ik al besloten had u mijn geschiedenis te verhalen; maar ik zal haar schrijven: het zal een soort van bezigheid en verstrooiing zijn, en de eenige waartoe ik in staat ben. Alles wat ik u omtrent mylord kan zeggen, mevrouw, is dat ik geen enkele slechte eigenschap van hem ken. Ik weet niet of hij zooveel van mejuffrouw Cécile houdt als ze verdient; maar ik ben er vrijwel zeker van, dat hij naar geen enkele andere vrouw met belangstelling kijkt, en dat hij geen enkel ander soort van liaison heeft. Twee maanden geleden schreef ik aan zijn vader dat hij zich scheen te hechten aan een meisje

zonder fortuin, maar waarvan het karakter en het gezicht niets te wenschen over lieten, en ik vroeg hem of hij wilde dat ik zijn zoon, onder een of ander voorwendsel, uit Lausanne deed heengaan; want te trachten hem van u, mevrouw, en van uw dochter, te verwijderen, zou gelijk hebben gestaan met tot hem te zeggen: er bestaat iets beters dan schoonheid, goedheid, gratie en geest. Ik had meer reden dan iemand anders om deze hatelijke en dwaze taak niet op mij te nemen. De vader en de moeder hebben mij beiden geschreven dat ze, als hun zoon maar liefhad en werd liefgehad, als hij uit liefde trouwde en niet, nadat de liefde voorbij zou zijn, om redenen van eer, heel tevreden zouden zijn, en dat, te oordeelen naar de wijze waarop ik sprak over haar op wie hij gesteld was en over haar moeder, iets dergelijks niet was te vreezen.”

Belle van Zuylen (20 oktober 1740 – 27 december 1805)

Buste in slot Zuylen

De Amerikaanse (humoristische) schrijver en columnist Lewis McDonald Grizzard Jr. werd geboren op 20 oktober 1946 in Columbus, Georgia. Zie ook alle tags voor Lewis Grizzard op dit blog en ook mijn blog van 20 oktober 2010

Uit: Bills Out Of A Hat
  

“During these difficult economic times many among us are having a tough time making their budgets work. 

There are a number of ways to deal with this. A friend of mine has been putting all his monthly bills into a hat. Then, he pulls them out one by one and writes payment checks until he runs out of money. 

When creditors left in the hat when the money is gone call or write to complain, my friend tells them, "Don't bother me or I won't even put you in the hat next month." 

Another acquaintance was unable to pay his credit card bill for a couple of months. When the company called and demanded payment, he said, "Listen, if I had any cash I wouldn't need your card." 

Another way to handle your debts is to get a loan from the bank and pay off all your bills. Then, you'll just get one bill a month, the one from the bank. 

This method will cost you more money in the end because the bank will insist upon charging you interest. But at least you'll be getting just that one bill each month, which will mean less paper clutter in your home. 

It is also easier to stall one creditor than a lot of them. 

You can always use the old "the check's in the mail" bit, and say, "Boy, the post office has certainly gone to hell, hasn't it." 

You will have to pay the bank back eventually, of course, or it will come and take away something very valuable to you, like your house or car. 

But maybe by that time, the hard times will be over and you can get back in the clover and start running up a lot of bills again. 

I must say, however, I read recently of an individual who came up with a meth od of dealing with personal financial problems I'd never heard of before. It had to do with the post office, too. “

Lewis Grizzard (20 oktober 1946 – 20 maart 1994)

20-10-2013 om 18:50 geschreven door Romenu  

Uit: Caribou Island

„My mother was not real. She was an early dream, a hope. She  was a place. Snowy, like here, and cold. A wooden house on a  hill above a river. An overcast day, the old white paint of the
buildings made brighter somehow by the trapped light, and I  was coming home from school. Ten years old, walking by myself,  walking through dirty patches of snow in the yard, walking up to  the narrow porch. I can't remember how my thoughts went then,  can't remember who I was or what I felt like. All of that is gone,  erased. I opened our front door and found my mother hanging  from the rafters. I'm sorry, I said, and I stepped back and closed  the door. I was outside on the porch again.
You said that? Rhoda asked. You said you were sorry?
Yes.
Oh, Mom.
It was long ago, Irene said. And it was something I couldn't  see even at the time, so I can't see it now. I don't know what she  looked like hanging there. I don't remember any of it, only that it was.
Rhoda scooted closer on the couch and put her arm around  her mother, pulled her close. They both looked at the fire. A  metal screen in front, small hexagons, and the longer Rhoda  looked, the more these hexagons seemed like the back wall of  the fireplace, made golden by flame. As if the back wall, black  with soot, could be revealed or transmuted by fire. Then her eyes  would shift and it would be only a screen again. I wish I had  known her, Rhoda said.
Me too, Irene said. She patted Rhoda's knee. I need to get to  sleep. Busy day tomorrow.
I'll miss this place.
It was a good home. But your father wants to leave me, and the  first step is to make us move out to that island. To make it seem  he gave it a try.
That's not true, Mom.
We all have rules, Rhoda. And your father's main rule is that  he can never seem like the bad guy.
He loves you, Mom.
Irene stood and hugged her daughter. Goodnight, Rhoda.”

David Vann (Adak Island, 19 oktober 1966)

De Britse schrijver Philip Pullman werd geboren op 19 oktober 1946 in Norwich als zoon van een luchtmachtofficier. Zie ook mijn blog van 19 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Philip Pullman op dit blog.

Uit: The Subtle Knife

“Will, still watching, saw the cat behave curiously.

She reached out a paw to pat something in the air in front of her, something quite invisible to Will. Then she leapt backwards, back arched and fur on end, tail held out stiffly. Will knew cat-behaviour. He watched more alertly as the cat approached the spot again, just an empty patch of grass between the hornbeams and the bushes of a garden hedge, and patted the air once more.

Again she leapt back, but less far and with less alarm this time. After another few seconds of sniffing, touching, whisker-twitching, curiosity overcame wariness.

The cat stepped forward, and vanished.

Will blinked. Then he stood still, close to the trunk of the nearest tree, as a truck came round the circle and swept its lights over him. When it had gone past he crossed the road, keeping his eyes on the spot where the cat had been investigating. It wasn't easy, because there was nothing to fix on, but when he came to the place and cast about to look closely, he saw it.

At least, he saw it from some angles. It looked as if someone had cut a patch out of the air, about two metres from the edge of the road, a patch roughly square in shape and less than a metre across. If you were level with the patch so that it was edge-on, it was nearly invisible, and it was completely invisible from behind. You could only see it from the side nearest the road, and you couldn't see it easily even from there, because all you could see through it was exactly the same kind of thing that lay in front of it on this side: a patch of grass lit by a street light.“

Philip Pullman (Norwich, 19 oktober 1946)

De Guatemalteekse schrijver Miguel Ángel Asturias werd geboren op 19 oktober 1899 in Guatemala-Stad. Zie ook mijn blog van 19 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Miguel Ángel Asturias op dit blog.

Uit: The President (Vertaald door Frances Partridge)

“Nothing was visible ahead. Behind them crept the track like a long silent snake unrolling its fluid, smooth, frozen coils. The ribs of the earth could be counted in the meagre dried-up marshlands, untouched by winter. The trees raised themselves to the full height of their thick, sappy branches in order to breathe. The bonfires dazzled the eyes of the tired horses. A man turned his back to urinate. His legs were invisible. The time had come for his companions to take stock of their situation, but they were too busy cleaning their rifles with grease and bits of cotton that still smelt of woman. Death had been carrying them off one by one, withering them as they lay in their beds, with no advantage to their children  or anyone else. It was better to risk their lives and see what would come of that. Bullets feel nothing when they pierce a man’s body; to them flesh is like sweet warm air—air with a certain substance. And they whistle like birds. the time had come to take stock, but they were too busy sharpening the machetes the leaders of the revolution had brought from an ironmonger whose shop had been burned down. The sharpened edge was like the smile on a negro’s face.”

Miguel Ángel Asturias (19 oktober 1899 – 9 juni 1974)

Monument in Buenos Aires

De Amerikaanse schrijfster Fannie Hurst werd geboren op 19 oktober 1889 in Hamilton, Ohio. Zie ook mijn blog van 19 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Fanny Hurst op dit blog.

Uit: Every Soul Hath Its Song

“In this age of prose, when men's hearts turn point-blank from blank verse to the business of chaining two worlds by cable and of daring to fly with birds; when scholars, ever busy with the dead, are suffering crick in the neck from looking backward to the good old days when Romance wore a tin helmet on his head or lace in his sleeves--in such an age Simon Binswanger first beheld the high-flung torch of Goddess Liberty from the fore of the steerage deck of a wooden ship, his small body huddled in the sag of calico skirt between his mother's knees, and the sky-line and clothes-lines of the lower East Side dawning upon his uncomprehending eyes.

Some decades later, and with an endurance stroke that far outclassed classic Leander's, Simon Binswanger had swum the great Hellespont that surged between the Lower East Side and the Upper West Side, and, trolling his family after, landed them in one of those stucco-fronted, elevator-service apartment-houses where home life is lived on the layer, and the sins of the extension sole and the self-playing piano are visited upon the neighbor below. Landed them four stories high and dry

in a strictly modern apartment of three dark, square bedrooms, a square dining-room ventilated by an airshaft, and a square pocket of a kitchen that looked out upon a zigzag of fire-escape. And last a square front-room-de-resistance, with a bay of four windows overlooking a distant segment of Hudson River, an imitation stucco mantelpiece, a crystal chandelier, and an air of complete detachment from its curtailed rear.

But even among the false creations of exterior architects and interior decorators, home can find a way. Despite the square dining-room with the stag-and-tree wall-paper design above the plate-rack and a gilded radiator that hissed loudest at mealtime, when Simon Binswanger and his family relaxed round their after-dinner table, the invisible cricket on the visible hearth fell to whirring.”

Fannie Hurst (19 oktober 1889 – 23 februari 1968)

De Engelse dichter, schrijver en essayist James Leigh Hunt werd geboren op 19 oktober 1784 in Southgate, Middlesex. Zie ook mijn blog van 19 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Leigh Hunt op dit blog.

May and the Poets

There is May in books forever;
May will part from Spenser never;
May's in Milton, May's in Prior,
May's in Chaucer, Thomson, Dyer;
May's in all the Italian books:--
She has old and modern nooks,
Where she sleeps with nymphs and elves,
In happy places they call shelves,
And will rise and dress your rooms
With a drapery thick with blooms.
Come, ye rains, then if ye will,
May's at home, and with me still;
But come rather, thou, good weather,
And find us in the fields together.

On Receiving a Crown of Ivy from John Keats

It is a lofty feeling, yet a kind,
Thus to be topped with leaves;--to have a sense
Of honour-shaded thought,--an influence
As from great nature's fingers, and be twined
With her old, sacred, verdurous ivy-bind,
As though she hallowed with that sylvan fence
A head that bows to her benevolence,
Midst pomp of fancied trumpets in the wind.

It is what's within us crowned. And kind and great
Are all the conquering wishes it inspires,
Love of things lasting, love of the tall woods,
Love of love's self, and ardour for a state
Of natural good befitting such desires,
Towns without gain, and hunted solitudes.

Leigh Hunt (19 oktober 1784 – 28 augustus 1859)

Cover biografie

Zie voor nog meer schrijvers van de 19^e oktober ook mijn vorige blog van vandaag.

19-10-2013 om 15:40 geschreven door Romenu  

De Surinaamse schrijver Nardo Aluman (eig. Ronald Renardo Aloema) werd geboren in Christiaankondre op 19 oktober 1946. Zie ook alle tags voor Nardo Aluman op dit blog en eveneens mijn blog van 19 oktober 2010

Uit: Epakano Jakonombo/Tijdens de opstanding

“Heel, heel lang voor de witte man kwam, bestond er een welvarend en vreugdevol dorpje aan de bovenloop van de Amana-rivier in het huidige Frans-Guyana. De naam Amana (Mana) is ontleend aan een soort klei. Het is een roodgele klei en komt veel voor aan de oevers van deze rivier. Van deze klei vervaardigen de Caraïbische vrouwen van de dorpen Awara en Galibi nog altijd hun aardewerk. Het dorp was gevestigd bij een grote Ulemari-boom en heette daarom Ulemari-undy (de stam van de Ulemari).

De rivier Amana leverde tal van middelen van bestaan. Aan vis en vlees had men in het dorp dan ook nooit gebrek. De bevolking van Ulemari-undy deed ook aan landbouw en het dorp was volbeplant met allerlei soorten vruchtbomen. De bewoners vormden een grote familie die onder leiding stond van een pyjai. Deze man was één van de grootste pyjai's in de Guyana's. Iedereen in de Guyana's kende hem en men had veel eerbied voor hem. Zijn onderdanen durfden hem niet bij zijn naam te noemen en daarom wist niemand hoe hij heette. Zijn aanspreektitel was ‘Byjai’, dat betekent leermeester. Zoals het overal in de wereld toegaat, had deze Byjai ook tegenstanders in de andere dorpen; mensen die niet van hem hielden, omdat zij jaloers op hem waren. Maar waarom was men eigenlijk jaloers op hem? Wel, deze man bezat een aantal bijzondere gaven. Zo kon hij zich op bepaalde momenten één maken met de natuur. De vogels en andere dieren, dus ook de wilde poema, gehoorzaamden hem. Hij kon met ze spelen en hun opdrachten geven. Hij alleen kon met de totale natuur communiceren, zelfs met het kleinste levende wezen, zoals de krekel. Soms, als hij zin had, ging hij met de vogels op pad. Geen wonder dat deze man nooit problemen had met het vergaren van voedsel voor zijn gezin. Natuurlijk waren er mannen in het dorp die erachter wilden komen hoe hij dat allemaal deed.”

Nardo Aluman (Christiaankondre, 19 oktober 1946)

De Amerikaanse schrijver Andrew Vachss werd geboren op 19 oktober 1942 in New York. Zie ook alle tags voor Andrew Vachss op dit  blog en eveneens mijn blog van 19 oktober 2010

Uit: Mask Market

“The night man sitting across from me calls himself Charlie Jones—the kind of motel-register name you hear a lot down where I live. A long time ago, I'd done a few jobs he'd brought to me. The way Charlie works it; he makes his living from finder' s fees. Kind of a felonious matchmaker—you tell him the problem you need solved, he finds you a pro that specializes in it.

Charlie pointedly looked down at my hands. I kept them flat on the chipped blue Formica tabletop, palms down. He placed his own hands in the same position, showing me his ID.

The backs of his frail-looking hands were incongruously cabled with thick veins. The skin around his fingernails was beta-carotene orange. The tip of the little finger on his right hand was missing. I nodded my confirmation. Yeah, he was the man I remembered.

Charlie looked at my own hands for a minute, then up at me. The Burke he knew never had a tattoo, but he nodded, just as I had. Charlie was a tightrope dancer—perfect balance was his survival tool. His nod told me not to worry about whether he believed the story that I was Burke's brother. By him, it was true enough. Where we live, that's the same as good enough.

"It's a nice story," I said, watching as he lit his third cigarette of the meet. Burke was a heavy smoker. Me, I don't smoke … except when I need to convince someone out of my past that I'm still me.

"It's not my story," Charlie reminded me. "Your brother, he was an ace at finding people. Best tracker in the city. I figure he must have taught you some things."

Charlie never invested himself emotionally in any matches he made. He was way past indifferent, as colorless as the ice storm that grayed the window of the no-name diner where we were meeting. But Charlie had something besides balance going for him. He was a pure specialist, a middleman who never got middled. What that means is, Charlie wouldn' t do anything except make his matches.”

Andrew Vachss (New York, 19 oktober 1942)

De Britse schrijver John le Carré werd geboren op 19 oktober 1931 in Poole, Dorset, Engeland. Zie ook alle tags voor John le Carré op dit blog en eveneens mijn blog van 19 oktober 2010

Uit : A Delicate Truth

« On a sunny Sunday early in that same spring, a 31-year-old British foreign servant earmarked for great things sat alone at the pavement table of a humble Italian cafe in London's Soho, steeling himself to perform an act of espionage so outrageous that, if detected, it would cost him his career and his freedom: namely, recovering a tape recording, illicitly made by himself, from the Private Office of a Minister of the Crown whom it was his duty to serve and advise to the best of his considerable ability.

His name was Toby Bell and he was entirely alone in his criminal contemplations. No evil genius controlled him, no paymaster, provocateur or sinister manipulator armed with an attache case stuffed with hundred-dollar bills was waiting round the corner, no activist in a ski mask. He was in that sense the most feared creature of our contemporary world: a solitary decider. Of a forthcoming clandestine operation on the Crown Colony of Gibraltar he knew nothing: rather, it was this tantalising ignorance that had brought him to his present pass.

Neither was he in appearance or by nature cut out to be a felon. Even now, premeditating his criminal design, he remained the decent, diligent, tousled, compulsively ambitious, intelligent-looking fellow that his colleagues and employers took him for. He was stocky in build, not particularly handsome, with a shock of unruly brown hair that went haywire as soon as it was brushed. That there was gravitas in him was undeniable. »

John le Carré (Poole, 19 oktober 1931)

De Australische dichter Adam Lindsay Gordon werd geboren op 19 oktober 1833 op de Azoren. Zie ook alle tags voor Adam Lindsay Gordon op dit blog en eveneens mijn blog van 19 oktober 2010

To A Proud Beauty ('A Valentine')

Though I have loved you well, I ween,
And you, too, fancied me,
Your heart hath too divided been
A constant heart to be.
And like the gay and youthful knight,
Who loved and rode away,
Your fleeting fancy takes a flight
With every fleeting day.

So let it be as you propose,
Tho' hard the struggle be ;
'Tis fitter far—that goodness knows !—
Since we cannot agree.
Let's quarrel once for all, my sweet,
Forget the past—and then
I'll kiss each pretty girl I meet,
While you'll flirt with the men.

Potters' Clay

Though the pitcher that goes to the sparkling rill
Too oft gets broken at last,
There are scores of others its place to fill
When its earth to the earth is cast ;
Keep that pitcher at home, let it never roam,
But lie like a useless clod,
Yet sooner or later the hour will come
When its chips are thrown to the sod.

Is it wise, then, say, in the waning day,
When the vessel is crack'd and old,
To cherish the battered potter's clay,
As though it were virgin gold ?
Take care of yourself, dull, boorish elf,
Though prudent and safe you seem,
Your pitcher will break on the musty shelf,
And mine by the dazzling stream.

Adam Lindsay Gordon (19 oktober 1833 – 24 juni 1870)

Borstbeeld in Ballarat

19-10-2013 om 15:31 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse dichteres en schrijfster Ntozake Shange werd geboren als Paulette Williams op 18 oktober 1948 in Trenton, New Jersey. Zie ook mijn blog van 18 oktober 2008 ook mijn blog van 18 oktober 2009.

People of Watts

where we come from, sometimes, beauty
floats around us like clouds
the way leaves rustle in the breeze
and cornbread and barbecue swing out the backdoor
and tease all our senses as the sun goes down.

dreams and memories rest by fences
Texas accents rev up like our engines
customized sparkling powerful as the arms
that hold us tightly black n fragrant
reminding us that once we slept and loved
to the scents of magnolia and frangipani
once when we looked toward the skies
we could see something as lovely as our children's
smiles white n glistenin' clear of fear or shame
young girls in braids as precious as gold
find out that sex is not just bein' touched
but in the swing of their hips the light fallin cross
a softbrown cheek or the movement of a mere finger
to a lip many lips inviting kisses southern
and hip as any one lanky brother in the heat
of a laid back sunday rich as a big mama still
in love with the idea of love how we play at lovin'
even riskin' all common sense cause we are as fantastical
as any chimera or magical flowers where breasts entice
and disguise the racing pounding of our hearts
as the music that we are
hard core blues low bass voices crooning
straight outta Compton melodies so pretty
they nasty cruising the Harbor Freeway
blowin' kisses to strangers who won't be for long
singing ourselves to ourselves Mamie Khalid Sharita
Bessie Jock Tookie MaiMai Cosmic Man Mr. Man
Keemah and all the rest seriously courtin'
rappin' a English we make up as we go along
turnin' nouns into verbs braids into crowns
and always fetchin' dreams from a horizon
strewn with bones and flesh of those of us
who didn't make it whose smiles and deep
dark eyes help us to continue to see
there's so much life here.

Ntozake Shange (Trenton, 18 oktober 1948)

De Nederlandse literatuurcriticus, essayist en letterkundige Kees Fens werd geboren in Amsterdam op 18 oktober 1929. Zie ook mijn blog van 18 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Kees Fens op dit

blog.

Uit: In het voorbijgaan

“Het woord column is reddeloos; het drijft, steeds weker wordend, weg over de wijde wateren van de betekenisloosheid. Voor het weekdier dat het woord columnist is, geldt hetzelfde. Krijgt u wel eens van iemand een slappe hand? De gever moet een columnist zijn.
Eens was ‘column’ een mooi, stevig woord, geharnast, gewapend, een wat gevreesd woord ook. Een woord zelfs met prikkeldraad eromheen. Niet of nauwelijks aan te pakken. Alles in de wereld is scheef en de kranten handhaven in de objectiviteit die zij een heer toedenken die scheefheid. Maar in de laatste kolom van een pagina werd de scheefheid zo mogelijk dagelijks rechtgezet; alle zachte meningen gingen in spot en hoon ten onder.
Daar werd even de waarheid gezegd, die de krant zelf niet aandurfde. En dat in de beste taal die er is en dat is de taal zonder nuances, hoewellen, ofschonen, misschien en maren.
De schrijver van de column ging het om ideeën, om denkwijzen en om alle mensen die de lafheid van de zachte krachten vertegenwoordigen. Over al die meningen en mensen schreef hij. Over zichzelf nooit. Zo hoort het ook. Bloed aan de paal – dat was een column, het scheermes dat de redactie zelf niet durfde te gebruiken.
Lange tijd waren er in Nederland twee columnisten: Jan Blokker en Piet Grijs, de een in een dagblad, de ander in een weekblad. Meer dan twee (en die uitstekend, natuurlijk) zijn er ook niet nodig. Hun columns hadden de directheid van de eenzijdige opinie en een heel goede taalstevigte, woorden die je aanpakken en vasthouden en die niet onder je ogen wegglijden. (Piet Grijs schreef als Stoker een tijd ook dagelijks in hetzelfde dagblad; de derde columnist dus).
Ik gebruik de verleden tijd, hoewel de twee nog schrijven. Maar als tweetal zijn ze geschiedenis geworden. Ze zijn nu omringd door ontelbare stukjesschrijvers, die hun belevenissen en meninkjes columns noemen en zichzelf ‘columnist’.

Kees Fens (18 oktober 1929 - 14 juni 2008)

De Duitse dichter en schrijver Heinrich von Kleist werd geboren op 18 oktober 1777 in Frankfurt an der Oder. Zie ook mijn blog van 18 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Heinrich von Kleist op dit blog.

Jünglingsklage

Winter, so weichst du,
      Lieblicher Greis,
Der die Gefühle
      Ruhigt zu Eis.
Nun unter Frühlings
      Ueppigem Hauch
Schmelzen die Ströme –
      Busen, du auch!

Mädchenrätsel

Träumt er zur Erde, wen,
      Sagt mir, wen meint er?
Schwillt ihm die Träne, was
      Götter, was weint er?
Bebt er, ihr Schwestern, was,
      Redet, erschrickt ihn?
Jauchzt er, o Himmel, was
      Ist's, was beglückt ihn?

Der höhere Friede

Wenn sich auf des Krieges Donnerwagen
Menschen waffnen, auf der Zwietracht Ruf,
Menschen, die im Busen Herzen tragen,
Herzen, die der Gott der Liebe schuf:

Denk´ich, können sie doch mir nichts rauben,
Nicht den Frieden, der sich selbst bewährt,
Nicht die Unschuld, nicht an Gott den Glauben,
Der dem Hasse wie dem Schrecken wehrt;

Nicht des Ahorns dunkelm Schatten wehren,
Daß er mich im Weizenfeld erquickt,
Und das Lied der Nachtigall nicht stören,
Die den stillen Busen mir entzückt.

Heinrich von Kleist (18 oktober 1777 - 21 november 1811)

Standbeeld in Berlijn, Kreuzberg

De Belgische schrijver Raymond Brulez werd geboren te Blankenberge op 18 oktober 1895. Zie ook mijn blog van 18 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Raymond Brulez op dit blog.

Uit: Mémoires van een Borgenaar

“Maar eens had ik in het stadspark, in het schemeruur, een schaamteloos heerschap gezien met grijnzend gelaat en wanstaltig gekromde houding: monsterachtige hippokamp!... Dit boezemde mij een duurzamen afkeer in, dien de moreele traktaatjes te dien tijde ‘heilzaam’ noemden, maar waarover de moderne psychoanalytische school, naar het schijnt, een andere, zeer verbluffende theorie verkondigt. Uit overbodige zielszorg stuurde mijn moeder mij nochtans vaak ter biecht. Ik ging gaarne naar de kerk; niet uit innige godsvrucht, maar om deze reden:

Te Borgen volgde men niet meer de patriarchale tucht die de mishoorenden naar der kunne scheidt: de mannen rechts, de vrouwen links. De parochianen mochten ad libitum hun plaats uitkiezen - al werd hierbij toch een soort sociale klasseering gevolgd: zoodat de ‘werkende’ stand het breede middenschip vulde, terwijl de ‘goede’ burgerij in voorname afzondering in de twee zijbeuken knielde. Moeder had onze stoelen zoo ver mogelijk van het tochtend portaal doen plaatsen, onder het brandraam alwaar in levensgrootte Philippus van den Elzas en Margareta van Beieren prijkten.

Van hieruit kon men echter moeilijk het Heilig Sacrificie volgen. Mijn aandacht bleef dan ook steeds gericht naar deze kleurige verbeeldingen. Philippus' bronzen gelaat staarde ernstig van onder de klare kroon. Zijn roode mantel plooide open aan den gepantserden knie die manhaftig vooruitdrong. De handen steunden op het kruis van het slagzwaard dat zijn punt in een graszode stak, waarnevens een trouw leeuwtje met half geloken oogen sluimerde. Zooals een anatomische plaat kon 's hertogen romp openklappen, maar in stede van het heldenhart werd dan slechts een vierkantje leege lucht zichtbaar.”

Raymond Brulez (18 oktober 1895 – 17 augustus 1972)

De Noorse dichter, vertaler en musicus Jan Erik Vold werd geboren op 18 oktober 1939 in Oslo. Zie ook mijn blog van 18 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Jan Erik Vold op dit blog.

A New Meeting

A new meeting – and all
the pain

bound
to follow. Even so

we’re happy about it, pulling at
all the

handles, levers and sticks
of joy, jackpot

upon jackpot!
while the coins gush out

so fast
and so many that we cannot

collect them – never mind about
that, never mind.

Cashing in
these chips, that’s where

the real work
begins.

The Fact that No Birds Sing

When sorrow comes, there is no
language

for it. Sorrow
is blackness, is absence, is yearning – many names

can be used, none of which
equals sorrow. To bear sorrow

is not to want to get up
in the morning, not to manage to lift your foot

from the sidewalk, not to be able to escape
the same stab in your heart that you felt

yesterday, the day before yesterday, two days
before yesterday, every time

you pass those spots in town, those landscapes
of mind, those names

for what you lost: a body, a laughter, a lightness – a pair
of eyes to meet your own. Do those eyes

have a name? Are they called Oscar? Are they called
Kathinka? The fact that O or K is gone

is incomprehensible, incomprehensible, incomprehensible
– is there a name for it? The fact

that K or O shall never place a calming hand
on your forehead brings pain

beyond words – is there a name for it? The fact
that no birds

sing. A blackness
called sorrow. Lasts seldom more than seven years.

Jan Erik Vold (Oslo, 18 oktober 1939)

Zie voor nog meer schrijvers van de 18^e oktober ook mijn blog van 18 oktober 2011 deel 1 en eveneens deel 2.

18-10-2013 om 18:14 geschreven door Romenu  

200 Jaar Georg Büchner

De Duitse schrijver Georg Büchner werd geboren op 17 oktober 1813 in Goddelau. Dat is vandaag precies 200 jaar geleden. Zie ook mijn blog van 17 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Georg Büchner op dit blog.

Uit: Woyzeck

„Hauptmann: Woyzeck, Er hat keine Tugend! Er ist kein tugendhafter Mensch! Fleisch und Blut? Wenn ich am Fenster lieg', wenn's geregnet hat, und den weißen Strümpfen nachseh', wie sie über die Gassen springen – verdammt, Woyzeck, da kommt mir die Liebe! Ich hab' auch Fleisch und Blut. Aber, Woyzeck, die Tugend! Die Tugend! Wie sollte ich dann die Zeit rumbringen? Ich sag' mir immer: du bist ein tugendhafter Mensch – gerührt: –, ein guter Mensch, ein guter Mensch.

Woyzeck: Ja, Herr Hauptmann, die Tugend – ich hab's noch nit so aus. Sehn Sie: wir gemeine Leut, das hat keine Tugend, es kommt nur so die Natur; aber wenn ich ein Herr wär und hätt' ein' Hut und eine Uhr und eine Anglaise und könnt' vornehm rede, ich wollt' schon tugendhaft sein. Es muß was Schönes sein um die Tugend, Herr Hauptmann. Aber ich bin ein armer Kerl!

Hauptmann: Gut, Woyzeck. Du bist ein guter Mensch, ein guter Mensch. Aber du denkst zuviel, das zehrt; du siehst immer so verhetzt aus. – Der Diskurs hat mich ganz angegriffen. Geh jetzt, und renn nicht so; langsam, hübsch langsam die Straße hinunter!

Scene uit de film van Werner Herog met Klaus Kinski als Woyzeck, 1979.

Freies Feld, die Stadt in der Ferne

Woyzeck und Andres schneiden Stecken im Gebüsch. Andres pfeift.

Woyzeck: Ja, Andres, der Platz ist verflucht. Siehst Du den lichten Streif da über das Gras hin, wo die Schwämme so nachwachsen? Da rollt abends der Kopf. Es hob ihn einmal einer auf, er meint', es wär ein Igel: drei Tag und drei Nächt, er lag auf den Hobelspänen. – Leise:Andres, das waren die Freimaurer! Ich hab's, die Freimaurer!

Andres singt:
Saßen dort zwei Hasen,
fraßen ab das grüne, grüne Gras...

Woyzeck: Still: Hörst du's, Andres? Hörst du's? Es geht was!

Andres:
Fraßen ab das grüne, grüne Gras...
bis auf den grünen Rasen.

Woyzeck: Es geht hinter mir, unter mir. – Stampft auf den Boden: Hohl, hörst Du? Alles hohl da unten! Die Freimaurer!

Andres: Ich fürcht' mich.

Woyzeck: 's ist so kurios still. Man möcht' den Atem halten. – Andres!

Andres: Was?

Woyzeck: Red was! – Starrt in die Gegend. – Andres, wie hell! Über der Stadt is alles Glut! Ein Feuer fährt um den Himmel und ein Getös herunter wie Posaunen. Wie's heraufzieht! – Fort! Sieh nicht hinter dich! – Reißt ihn ins Gebüsch.

Andres nach einer Pause: Woyzeck, hörst du's noch?

Woyzeck: Still, alles still, als wär' die Welt tot.

Andres: Hörst du? Sie trommeln drin. Wir müssen fort!”

Georg Büchner (17 oktober 1813 - 19 februari 1837)

Anoniem portret, rond 1836

De Nederlandse schrijver Simon Vestdijk werd geboren in Harlingen op 17 oktober 1898. Zie ook mijn blog van 17 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Simon Vestdijk op dit blog.