De Amerikaanse dichter en schrijver Jimmy Santiago Baca werd geboren in Santa Fe, New Mexico, op 2 januari 1952. Zie ook alle tags voor Jimmy Santiago Baca op dit blog.

The Day Brushes It's Curtains Aside

to a dark stage.
I lie there awake in my prison bunk,
in the eye-catching silence
of prison night.

I study the moon out my grilled window.
I figure this and that,
not out, just figure, figuring more,
the inner I go, through illimitable tunnels,

roaring great, myself back back back.

I lie still, listening to water drops
clink and pap pap pap
in the shower stall next to my cell.

In that airy place we call the heart,
I move like a magician
in the colorful stage lights of my moods,
my bright dreams, and blue light
circles a tear on my cheek, and lips with her name.

>From flowers in my hands
her face appears. In cards
she is the queen. These are tricks
and I am the magician.

Tomorrow morning I will crawl out of bed
knowing I cannot escape the chains
they've wrapped around me.

I will crawl out of bed tomorrow,
as though I had stepped out of a box
on stage. It was no illusion,
when the sword plunged into the box,
I smiled at the crowd,
as it went deeper and deeper into my heart.

 
Jimmy Santiago Baca (Santa Fe, 2 januari 1952)

De Nederlandse dichter Nyk de Vries werd geboren in Noordbergum op 2 januari 1971. Zie ook alle tags voor Nyk de Vries op dit blog.

Uit: Prospero

“In een roes vroeg ik nog dezelfde avond aan Wikje of ze morgen van shift wilde ruilen. Ze stemde in en de volgende ochtend stond ik vroeg op. Ik smeerde een groot aantal stukken Bimbo-brood die ik met een flesje frisdrank in een tas stopte. Toen verliet ik het kamp, eerst richting het dorpje via het smalle pad, vervolgens ergens halverwege verder de bergen in. Hoewel het nog vroeg was, stond de zon al weer brandend aan de hemel. In de schaduw viel de hitte gelukkig iets mee en in een regelmatig tempo klom ik omhoog. Ik luisterde naar mijn eigen ademhaling en langzaam verdween het vreemde onrustige gevoel in mijn maag dat me de hele nacht had beheerst.
Een muur van opgeworpen keien hield me tegen. Ik klauterde erover heen en vond tussen eikenbomen opnieuw een pad. Overal om me heen hoorde ik nu krekels. Zo nu en dan bleef ik staan en keek achterom, met mijn hand boven mijn ogen. In het dal zag ik een vervallen boerderij. Ergens in de verte hoorde ik het gebrom van een vrachtwagen. Ik liet het voor wat het was en sprong een eindje verderop over een droogstaande greppel – in het voorjaar waarschijnlijk een brede smeltwaterstroom. Nu was het een droge bedding. Ik ging zitten en haalde uit mijn tas de gesmeerde Bimbo-boterhammen. Hongerig begon ik te eten, kijkend naar de varens en het zonlicht dat met brede stralen door de bomen viel, tot er een luid geklingel klonk. Ik keek om en zag van boven een grote kudde koeien aankomen. Snel sprong ik tussen de bomen, net op tijd voor de beesten die vlak langs me naar beneden denderden.
Hoe hoger ik kwam, hoe meer ik mijn tempo opvoerde. Het zweet stond op mijn voorhoofd en ik had geen idee hoe lang ik al onderweg was.”

 
Nyk de Vries (Noordbergum, 2 januari 1971)
Flyer 

De Amerikaanse dichter, criticus en historicus David Shapiro werd geboren op 2 januari 1947 in Newark, New Jersey. Zie ook alle tags voor David Shapiro op dit blog.

Light Bulb

Our father
restless afraid of death
would say You will rest
when you’re dead

Perhaps not!
And: Practice or you’ll eat
in the garage
with the dog

Dead as the light
bulb is living still
A secret for the light bulb
is the nap

of broken music
There are some veins
in brown plaster
But the world emits

a little light
You wore cereal boxes
as a belt
I wore electric light

as another mistake
The search continued
for more veins and
a dented skull

This too had a pedestal
or place
or base or double
door or triple tomb.

 
David Shapiro (Newark, 2 januari 1947)

De Amerikaanse schrijver, essayist en literatuurwetenschapper André Aciman werd geboren op 2 januari 1951 in Alexandrië in Egypte. Zie ook alle tags voor André Aciman op dit blog.

Uit: Call Me by Your Name

“Did I want him to act? Or would I prefer a lifetime of longing provided we both kept this little Ping-Pong game going: not knowing, not-not-knowing, not-not-not-knowing? Just be quiet, say nothing, and if you can't say "yes," don't say "no," say "later." Is this why people say "maybe" when they mean "yes," but hope you'll think it's "no" when all they really mean is, Please, just ask me once more, and once more after that?”
(…)

“Over the years I'd lodged him in the permanent past, my pluperfect lover, put him on ice, stuffed him with memories and mothballs like a hunted ornament confabulating with the ghost of all my evenings. I'd dust him off from time to time and then put him back on the mantelpiece. He no longer belonged to earth or to life. All I was likely to discover at this point wasn't just how distant were the paths we'd taken, it was the measure of loss that was going to strike me--a loss I didn't mind thinking about in abstract terms but which would hurt when stared at in the face, the way nostalgia hurts long after we've stopped thinking of things we lost and may never have cared for.”
(…)

“Or are "being" and "having" thoroughly inaccurate verbs in the twisted skein of desire, where having someone's body to touch and being that someone we're longing to touch are one and the same, just opposite banks on a river that passes from us to them, back to us and over to them again in this perpetual circuit where the chambers of the heart, like the trapdoors of desire, and the wormholes of time, and the false-bottomed drawer we call identity share a beguiling logic according to which the shortest distance between real life and the life unlived, between who we are and what we want, is a twisted staircase designed with the impish cruelty of M. C. Escher.”

 
André Aciman (Alexandrië, 2 januari 1951)

 

De Nederlandse dichter, tekstschrijver en uitgever Look J. Boden werd geboren in Vlaardingen op 2 januari 1974. Zie ook alle tags voor Look J. Boden op dit blog.

Uit: De waan van de nacht

Ik zal je alles zeggen.
Ik zwijg mijn hele leven al
woorden van betekenis,
geheimen die ik liever niet ontrafel.
Wij drinken thee en onder ons gesprek
klinkt nog een gesprek
van oog tot oog
van hand tot hand,
vreemd vertrouwde uitdrukkingen.
Nee, ik wil je niet kwijt,
ik zal je alles zeggen.
Maar niet nu.

 
Look J. Boden (Vlaardingen, 2 januari 1974)
Vlaardingen, Oude Haven 

De Noorse schrijver Hans Herbjørnsrud werd geboren op 2 januari 1938 in Heddal, Telemark. Zie ook alle tags voor Hans Herbjørnsrud op dit blog.

Uit: Die Brunnen (Vertaald door Ulrich Sonnenberg)

„Das Wasser schießt an mir, der ich laufe, vorbei und zieht mich mit, und schon bald gerate ich in einen paradiesischen Rausch und laufe Hand in Hand mit der fließenden Zeit.
6:17:47 wache ich auf und sehe auf die Uhr. Ich stehe auf der Böschung vor dem Biberdamm. Schwarzglänzend liegt der aufgestaute Fluss vor mir, er ist über die Ufer getreten. Der Biber hat einen Fluss gefangen. Der Strom rennt gegen den Damm an. Mittendrin ragt ein entrindeter Espenast aus dem Lehm. Knochigweiß leuchtet der Ast und zittert unter dem Druck, zittert. Ich beiße mir auf die Zungenspitze, breite die Arme aus und tänzele über den Damm. Mou, keiwai und gwei: Bei jedem Schritt flüstere ich ein Wort, und die Worte lassen das aufgehaltene Wasser unter meinen Füßen vibrieren.
Dann bin ich auf der anderen Seite und werde durch das Fichtengehölz gepeitscht, gelange auf die Treckerspur und lasse mich vom Schlussspurt aufsaugen, wobei die Beine wie bei einem Tausendfüßler unter mir wirbeln. Um 6:18:15 stehe ich wieder auf dem Hof, atme aus und schaue auf die Uhr.
Ich setze Kaffee auf, bevor ich mich umziehe und ein paar Scheiben Brot esse. Dann schmiere ich mir Pausenbrote und fülle die größte Thermoskanne. 6:36:58. Anna ist noch nicht aufgestanden, als ich mit Proviant und Kaffee für den ganzen Tag hinüber ins Backhaus gehe, die Gardinen im Arbeitszimmer zuziehe und den Computer einschalte. Um 6:39:44 beginne ich, an meiner Geschichte zu schreiben.
Es drängt, und damit die Zeit mir nicht davonläuft, fange ich an, die Joggingtour, die gerade hinter mir liegt, herunterzutippen. Es beginnt daher mit der Atemlosigkeit, denn nur acht Minuten, nachdem ich aufgestanden bin, bin ich über den Hofplatz getrabt und auf dem Traktorweg auf den Wald zugelaufen. Ich laufe und schreibe und laufe, und bei jedem Schritt hüpft ein Buchstabe auf den weißen Bildschirm, wie ein Fußabdruck im Neuschnee. Als ich im Morgengrauen lief, war das Gras zwischen den Reifenspuren grün. Jetzt, nur eine halbe Stunde später, laufe ich in einer anderen Jahreszeit über schneebedeckte Felder, und im Fichtengehölz bürsten die Bäume den eben auf mich herabgerieselten Schnee ab.
Die Böschung, ich bleibe an der Böschung stehen, schnappe nach Luft, beiße mir auf die Zungenspitze und schaue über den schwarzen Wasserspiegel zwischen den weißen Ufern. Der Damm glänzt eisig.”

 
Hans Herbjørnsrud (Heddal, 2 januari 1938)

De Nederlandse dichter, essayist, redenaar en literair-historicus Anton van Duinkerken werd op 2 januari 1903 geboren in Bergen op Zoom. Zie ook alle tags voor Anton van Duinkerken op dit blog.

Herkenningsteken

Een klerk herkent men aan zijn hand,
Een koning aan zijn beeldenaar,
Een vingerafdruk wijst, wat kant
Men zoeken moet naar stokebrand,
Bankrover, dief of moordenaar.

Doch wie de dichter kennen wil
Moet raden wat verborgen pijn
Hem zo geduldig en zo stil
Doet buigen voor de vreemde gril
Der woorden, die zijn dienaars zijn,

Geen rijmkracht en geen beeldenschat,
Geen onophoudlijk taalgevijl
Onthullen wat zijn hart bevat.
Men ken hem aan 't onzegbre, dat
Hij wegveinst in zijn stijl.

 
Anton van Duinkerken (2 januari 1903 - 27 juli 1968)
Hier bij de ontvangst van de Constantijn Huygensprijs in 1960

De Amerikaanse toneelschrijver Christopher Durang werd geboren op 2 januari 1949 in Montclair, New Jersey. Zie ook alle tags voor Christopher Durang op dit blog.

Uit: Beyond Therapy

 
Christopher Durang (Montclair, 2 januari 1949)

Zie voor nog meer schrijvers van de 2e januari ook mijn blog van 2 januari 2012 deel 1 en eveneens deel 2.

02-01-2015 om 18:54 geschreven door Romenu  

Aan alle bezoekers en mede-bloggers een gelukkig Nieuwjaar!

 
Winterlandschap door Salomon van Ruysdael, jaren 1650

Een nieuwe dag

Kyrie eleison
Kyrie eleison
deze treurigheid gaat nooit meer weg.

Het is nieuwjaarsdag
en de wereld is wit, wit,
maar met sneeuw heeft het niks te maken,
het is meer een verbleken
nu de seizoenen ongescheiden zijn geworden.

Het is nieuwjaarsdag
en de plannen zijn goed,
maar de wereld is slecht,
we zijn trouwens allemaal klootzakken
(zo mijn vader sprak in vervlogen dagen)

We wagen het erop, jazeker.
Er gaan hier vele dagen om
waarin niets doordringt van de droefheid
die niet beperkt tot mensen is.
Ik wil gaan zoals het oude liedje ging:
naar een hoogmis en geboren worden
in een orgelpijp.
En dan maar stijgen als een dolle.

Maar ik mag niet zomaar weg.
Er loopt een vrouw door mijn huis
op zeer dunne vogelbenen,
een baltsende vogel die op leven wacht,
niet voor mij,
slechts voor het Ware en het Goede,
daarvoor strekt ze zich
en neigt.

Het Goede en het Ware.
Kyrie eleison.

Deze treurigheid gaat nooit meer weg,
nooit meer.

 
Alexis de Roode (Hulst, 8 oktober 1970)
De Willibrordus-basiliek in Hulst.

Zie voor de schrijvers van de 1^e januari ook mijn vorige twee blogs van vandaag.

01-01-2015 om 12:31 geschreven door Romenu  

De Syrische schrijver Adonis (pseudoniem van Ali Ahmad Sa'id) werd geboren op 1 januari 1930 in Qassabin in het noorden van Syrië.

Celebrating Childhood

Even the wind wants
to become a cart
pulled by butterflies.
 
I remember madness
leaning for the first time
on the mind’s pillow.
I was talking to my body then
and my body was an idea
I wrote in red.
 
Red is the sun’s most beautiful throne
and all the other colors
worship on red rugs.
 
Night is another candle.
In every branch, an arm,
a message carried in space
echoed by the body of the wind.
 
The sun insists on dressing itself in fog
when it meets me:
Am I being scolded by the light?
 
Oh, my past days—
they used to walk in their sleep
and I used to lean on them.
 
Love and dreams are two parentheses.
Between them I place my body
and discover the world.
 
Many times
I saw the air fly with two grass feet
and the road dance with feet made of air.
 
My wishes are flowers
staining my days.
 
I was wounded early,
and early I learned
that wounds made me.
 
I still follow the child
who still walks inside me.
 
Now he stands at a staircase made of light
searching for a corner to rest in
and to read the face of night again.
 
If the moon were a house,
my feet would refuse to touch its doorstep.
 
They are taken by dust
carrying me to the air of seasons.
 
I walk,
one hand in the air,
the other caressing tresses
that I imagine.
 
A star is also
a pebble in the field of space.
 
He alone
who is joined to the horizon
can build new roads.
 
A moon, an old man,
his seat is night
and light is his walking stick.
 
What shall I say to the body I abandoned
in the rubble of the house
in which I was born?
No one can narrate my childhood
except those stars that flicker above it
and that leave footprints
on the evening’s path.
 
My childhood is still
being born in the palms of a light
whose name I do not know
and who names me.
 
Out of that river he made a mirror
and asked it about his sorrow.
He made rain out of his grief
and imitated the clouds.
 
Your childhood is a village.
You will never cross its boundaries
no matter how far you go.
 
His days are lakes,
his memories floating bodies.
 
You who are descending
from the mountains of the past,
how can you climb them again,
and why?
 
Time is a door
I cannot open.
My magic is worn,
my chants asleep.
 
I was born in a village,
small and secretive like a womb.
I never left it.
I love the ocean not the shores.

Vertaald door Khaled Mattawa

 
Adonis (Qassabin, 1 januari 1930)

De Deense schrijver Jonas T. Bengtsson werd geboren op 1 januari 1976 in Kopenhagen. Zie ook alle tags voor Jonas T. Bengtsson op dit blog.

Uit: Aminas Briefe (Vertaald door Günther Frauenlob)

„Ich steige vom Bett und gehe zu der Reihe Briefe, die unmittelbar vor dem Fenster liegt. Sie stammen aus dem ersten Sommer, in dem wir uns geschrieben haben. Ich hebe einen vom Boden auf und beginne irgendwo.
Ich hoffe, es geht Dir gut – na ja, gut, so toll läuft es gerade nicht, aber Du kapierst schon, wie ich das meine. Sie haben Dich doch wohl nicht wieder in diese Zwangsjacke gesteckt? Ich weiß, dass das nicht lustig ist, dass ich keine Ahnung habe, wie man sich darin fühlt, aber trotzdem musste ich laut lachen, als ich Deinen Brief las. Meine Schwester steckte ihren Kopf ins Zimmer und fragte, was los sei, weil ich so lachte. Ich finde es unglaublich, wie Du darüber schreiben kannst. Ich musste ihr von den Briefen erzählen. Am Anfang habe ich noch gesagt, meine Freundin Sofie hätte mir geschrieben, aber das hat sie mir nicht abgekauft. Sie hat mich richtig ausgefragt. Heh, du, wer soll denn Sofie sein? Ich kenne keine Sofie. Und warum ruft diese Sofie nie an, warum bringst du sie nicht mal mit nach Hause? Diese Sofie hat doch wohl keinen cük (das ist das türkische Wort für etwas, das Männer haben) ... Dann musste ich ihr von Dir erzählen, beziehungsweise von unseren Briefen. Weißt Du, was sie gesagt hat? Du bist keine Dänin, vergiss das nicht, du bist keine Dänin, und dann hat sie die Augenbrauen hochgezogen und sah genauso aus wie unsere Mutter. Aber sie ist in Ordnung, sie wird niemandem etwas sagen. Außerdem glaube ich, dass sie ein bisschen neidisch ist. Sie würde auch gern jemandem schreiben. Ansonsten war es in letzter Zeit nicht gerade lustig. Ich hatte ja gehofft, Dir diesen Brief hier aus einem Liegestuhl am Schwarzen Meer schreiben zu können. Aber mein Vater hat noch immer keine Arbeit gefunden, und so mussten wir den Urlaub ausfallen lassen. Er ist ziemlich verbittert, und ich verstehe ihn gut, er hat fast zehn Jahre in diesem Lager für Computerteile gearbeitet, und dann verlegen die es einfach nach Schweden.

 
Jonas T. Bengtsson (Kopenhagen, 1 januari 1976)

De Nederlandse schrijfster Chantal van Gastel werd geboren op 1 januari 1980 in Breda. Zie ook alle tags voor Chantal van Gastel op dit blog.

Uit:Ik wist het

“Het voelt alsof ik weer een klein meisje ben als ik door de vervuilde ramen van het winkelpand naar binnen kijk. De oude toonbank staat nog achteraan in de hoek. Spinnenwebben hinderen het zicht, maar in mijn gedachten zie ik de winkel voor me zoals die vroeger was. Eén grote explosie van kleur door de rijen emmers met bloemen, de houten balken aan het plafond, het mozaïek in de tegelvloer (zou dat er nog zijn?) en de statige oude kassa met een lade die rinkelde als die openging.
Maar ik ben niet klein meer. Ik ben een geslaagde zakenvrouw, althans daar heb ik de bank door een goed bedrijfsplan van kunnen overtuigen, en nu wacht ik op de makelaar met wie ik dit pand ga bezichtigen. Een vrouw met een bril en opgestoken haar, gekleed in een grijs krijtstreeppakje met een kleurige blouse onder haar jasje, komt op haar hoge hakken over de hobbelige kinderkopjes van het stadsplein aanstormen.
‘Sorry dat ik te laat ben, ik miste de tram en besloot toen maar de bedrijfsauto te nemen, maar het verkeer was een nachtmerrie...’
Met een lange zucht ademt ze uit. ‘Hoe dan ook, het spijt me. Ik hoop dat je niet te lang hebt hoeven wachten.’ Ik wil antwoorden dat ik dat niet erg vind, maar ze is op dreef en wacht niet op mijn antwoord.”

 
Chantal van Gastel (Breda, 1 januari 1980)

De Colombiaanse schrijver Juan Gabriel Vásquez werd geboren in Bogotá op 1 januari 1973. Zie ook alle tags voor Juan Gabriel Vásquez op dit blog.

Uit: The Sound of Things Falling (Vertaald door Anne McLean)

“While in the press and on the TV screens the authorities listed the diseases that could be spread by an artiodactyl — and they used that word: artiodactyl, new to me — and in the rich neighborhoods of Bogota people wore T‑shirts saying Save the Hippos, in my apartment, on long drizzly nights, or walking down the street toward the city center, I began to think stubbornly about the day Ricardo Laverde died, and even to force myself to remember the precise details. I was surprised by how little effort it took me to summon up the words I had spoken or heard, things I'd seen, pain I'd suffered and now overcome; I was also surprised by the alacrity and dedication we devote to the damaging exercise of remembering, which after all brings nothing good and serves only to hinder our normal functioning, like those bags of sand athletes tie around their calves for training. Bit by bit I began to notice, not without some astonishment, that the death of that hippopotamus put an end to an episode of my life that had begun quite a while ago, more or less like someone coming back home to close a door carelessly left open.
And that's how this story got under way. I don't know what good it does us to remember, what benefits or possible penalties it brings, or how what we've lived through can change when we remember it, but remembering Ricardo Laverde well has become an urgent matter for me. I read somewhere that a man should tell the story of his life at the age of forty, and this deadline is fast approaching: as I write these lines, only a few short weeks remain before this ominous birthday arrives. The story of his life. No, I won't tell my life story, just a few days of it that happened a long time ago, and I'll do so fully aware that this story, as they warn in fairy tales, has happened before and will happen again.”

 
Juan Gabriel Vásquez (Bogotá, 1 januari 1973)

De Amerikaanse dichter Paul Hamilton Hayne werd geboren in Charleston, South Carolina, op 1 januari 1830. Zie ook alle tags voor Paul Hamilton Hayne op dit blog.

At Last

In youth, when blood was warm and fancy high,
I mocked at death. How many a quaint conceit
I wove about his veiled head and feet,
Vaunting aloud, Why need we dread to die?
But now, enthralled by deep solemnity,
Death's pale phantasmal shade I darkly greet:
Ghostlike it haunts the hearth, it haunts the street,
Or drearier makes drear midnight's mystery.
Ah, soul-perplexing vision! oft I deem
That antique myth is true which pictured death
A masked and hideous form all shrank to see;
But at the last slow ebb of mortal breath,
Death, his mask melting like a nightmare dream,
Smiled,—heaven's high-priest of Immortality!

The winter winds may wildly rave

The winter winds may wildly rave,
How wildly o'er thy place of rest!
But, love! thou hast a holier grave
Deep in a faithful human breast.
There, the embalmer, Memory, bends,
Watching, with softly-breathed sighs,
The mystic light her genius lends
To fadeless cheeks and tender eyes.
There in a fathomless calm, serene,
Thy beauty keeps its saintly trace,
The radiance of an angel mien,
The rapture of a heavenly grace.
And there, O gentlest love! remain
(No stormy passion round thee raves),
Till, soul to soul, we meet again.
Beyond this ghostly realm of graves.

 
Paul Hamilton Hayne (1 januari 1830 – 6 juli 1886)

Zie voor nog meer schrijvers van de 1^e januari ook mijn vorige blog van vandaag.

01-01-2015 om 12:27 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse schrijver Jerome David Salinger werd in New York geboren op 1 januari 1919. Zie ook alle tags voor J. D. Salinger op dit blog.

Uit:The Catcher in the Rye

““They went mad. They were exactly the same morons that laugh like hyenas in the movies at stuff that isn't funny. I swear to God, if I were a piano player or an actor or something and all those dopes thought I was terrific, I'd hate it. I wouldn't even want them to clap for me. People always clap for the wrong things. If I were a piano player, I'd play it in the goddam closet. Anyway, when he was finished, and everybody was clapping their heads off, old Ernie turned around on his stool and gave this very phony, humble bow. Like as if he was a helluva humble guy, besides being a terrific piano player. It was very phony--I mean him being such a big snob and all. In a funny way, though, I felt sort of sorry for him when he was finished. I don't even think he knows any more when he's playing right or not. It isn't all his fault. I partly blame all those dopes that clap their heads off--they'd foul up anybody, if you gave them a chance. Anyway, it made me feel depressed and lousy again, and I damn near got my coat back and went back to the hotel, but it was too early and I didn't feel much like being all alone.
They finally got me this stinking table, right up against a wall and behind a goddam post, where you couldn't see anything. It was one of those tiny little tables that if the people at the next table don't get up to let you by--and they never do, the bastards--you practically have to climb into your chair. I ordered a Scotch and soda, which is my favorite drink, next to frozen Daiquiris. If you were only around six years old, you could get liquor at Ernie's, the place was so dark and all, and besides, nobody cared how old you were. You could even be a dope fiend and nobody'd care.
I was surrounded by jerks. I'm not kidding. At this other tiny table, right to my left, practically on top of me, there was this funny-looking guy and this funny-looking girl. They were around my age, or maybe just a little older. It was funny. You could see they were being careful as hell not to drink up the minimum too fast. I listened to their conversation for a while, because I didn't have anything else to do. He was telling her about some pro football game he'd seen that afternoon. He gave her every single goddam play in the whole game--I'm not kidding. He was the most boring guy I ever listened to.”

 
J.D. Salinger (1 januari 1919 – 27 januari 2010)

De Engelse romanschrijver en essayist Edward Morgan Forster werd geboren op 1 januari 1879 in Londen. Zie ook alle tags voor Edward Morgan Forster op dit blog.

Uit: Where Angels Fear to Tread

"Good-bye, dear every one. What a whirl!" She caught sight of her little daughter Irma, and felt that a touch of maternal solemnity was required. "Good-bye, darling. Mind you're always good, and do what Granny tells you."She referred not to her own mother, but to her mother-in-law, Mrs. Herriton, who hated the title of Granny.Irma lifted a serious face to be kissed, and said cautiously, "I'll do my best.""She is sure to be good," said Mrs. Herriton, who was standing pensively a little out of the hubbub. But Lilia was already calling to Miss Abbott, a tall, grave, rather nice-looking young lady who was conducting her adieus in a more decorous manner on the platform."Caroline, my Caroline! Jump in, or your chaperon will go off without you."And Philip, whom the idea of Italy always intoxicated, had started again, telling her of the supreme moments of her coming journey—the Campanile of Airolo, which would burst on her when she emerged from the St. Gothard tunnel, presaging the future; the view of the Ticino and Lago Maggiore as the train climbed the slopes of Monte Cenere; the view of Lugano, the view of Como—Italy gathering thick around her now—the arrival at her first resting-place, when, after long driving through dark and dirty streets, she should at last behold, amid the roar of trams and the glare of arc lamps, the buttresses of the cathedral of Milan."Handkerchiefs and collars," screamed Harriet, "in my inlaid box! I've lent you my inlaid box.""Good old Harry!" She kissed every one again, and there was a moment's silence. They all smiled steadily, excepting Philip, who was choking in the fog, and old Mrs. Theobald, who had begun to cry. Miss Abbott got into the carriage. The guard himself shut the door, and told Lilia that she would be all right. Then the train moved, and they all moved with it a couple of steps, and waved their handkerchiefs, and uttered cheerful little cries. At that moment Mr. Kingcroft reappeared, carrying a footwarmer by both ends, as if it was a tea-tray. He was sorry that he was too late, and called out in a quivering voice, "Good-bye, Mrs. Charles. May you enjoy yourself, and may God bless you."Lilia smiled and nodded, and then the absurd position of the footwarmer overcame her, and she began to laugh again."Oh, I am so sorry," she cried back, "but you do look so funny. Oh, you all look so funny waving! Oh, pray!" And laughing helplessly, she was carried out into the fog."High spirits to begin so long a journey," said Mrs. Theobald, dabbing her eyes.Mr. Kingcroft solemnly moved his head in token of agreement. "I wish," said he, "that Mrs. Charles had gotten the footwarmer.”

 
Edward Morgan Forster (1 januari 1879 - 7 juni 1970)>
Portret door Dora Carrington, 1924-1925

De Amerikaanse schrijver Douglas Kennedy werd geboren op 1 januari 1955 in New York. Zie ook alle tags voor Douglas Kennedy op dit blog.

Uit: State Of The Union

„He was also one shy guy. He never dominated a conversation, never imposed himself on a situation. But he was a great listener—always far more interested in what you had to say. I liked this. And I found his gentle reticence to be curiously attractive. He was serious—and unlike everyone else I met at college back then, he knew exactly where he was going. On our second date he told me over a beer or two that he really didn’t want to get into some big ambitious field like neurosurgery. And there was no way that he was going to “pull a major cop-out” and choose a big-bucks specialty like dermatology. No, he had his sights set on family medicine.
“I want to be a small country doctor, nothing more,” he said. First-year med students worked thirteen-hour days, and Dan studied nonstop. The contrast between us couldn’t have been more marked. I was an English major, thinking about teaching school when I graduated. But it was the early seventies, and unless you were going through the grind of med or law school, the last thing anyone had on their mind was “the future.”
Dan was twenty-four when I met him, but the five-year age gap wasn’t huge. From the outset, I liked the fact that he seemed far more focused and adult than any of the guys I had been seeing before him. Not that I knew that much about men. There had been a high school boyfriend named Jared—who was bookish and kind of arty and totally adored me, until he got into the University of Chicago, and it was clear that neither of us wanted to sustain a long-distance thing. Then, during my first semester at college, I had my one short flirtation with freakdom when I started seeing Charlie. Like Jared, he was very sweet, very well read, a good talker, and “creative” (which, for Charlie, meant writing a lot of what was, even to my impressionable eighteen-year-old eyes, really turgid poetry). He was heavily into dope—one of those guys who was usually smoking a joint with their breakfast coffee.”

 
Douglas Kennedy (New York, 1 januari 1955)

De Nederlandse schrijfster Rascha Peper (pseudoniem van Jenneke Strijland) werd geboren op 1 januari 1949 in Driebergen. Zie ook alle tags voor Rascha Peper op dit blog.

Uit: Handel in veren

“Pas toen Rijk demonstratief een papiertje openmaakte en de uitgeklede karamel in zijn mond stak, kregen ze het door en barstte er een opgewonden, smakkend gegiechel los.
Het ontging Henk niet dat zowel de vrouwen en kinderen als de mannen die snel kwamen aanlopen, onderzoekender, wantrouwiger zo je wilde, naar hém dan naar Rijk keken, zoals overal waar ze kwamen. Rijks blonde, sproetige gezicht – de vrouw van de zendeling had hem gisteren een Papoea in negatief genoemd – had blijkbaar iets universeel vertrouwenwekkends en ontwapenends, en de lach zat rond zijn mond gebakken, terwijl Henk zelf altijd moeite had met lachen. Als hij zich forceerde om het te doen, voelde hij zich bête en huichelachtig, een sociale onhandigheid die hem van jongs af nu eenmaal aankleefde.
De Ambonees praatte nog even met een paar mannen en nam toen afscheid. Ze gingen op de weldadig droge grasdeken in de hut zitten, sloegen met veel plichtplegingen de aangeboden sirihnootjes af en namen met evenveel egards een kalebas vol water en een sagokoek aan. Van onder de vloer klonk het geknor en gewroet van varkens; door de kieren steeg een mest- en pislucht op die zich met neergeslagen rook vermengde, alsof je boven een in brand gevlogen stal zat. Het wachten was op de jager die hen verder de berg op zou brengen. Rijk trok een Hollandse boerenzakdoek tevoorschijn en veegde zijn gezicht af.
‘Ik snap echt niet dat u die baard niet afscheert, doctor Bronkhorst,’ zei hij. ‘Ik moet er niet aan denken om bij deze hitte ook nog eens met een baal wol aan mijn kin te lopen.’
In dit soort impertinenties excelleerde zijn assistent, maar Henk wilde er geen aanstoot aan nemen, hoogstens voelde hij zich even betrapt bij het krabben in zijn jeukende baard en trof hem de overeenkomst met wat zijn vrouw voor zijn vertrek gezegd had pijnlijk.”

 
Rascha Peper (1 januari 1949- 16 maart 2013)

De Nederlandse schrijfster Carry van Bruggen (eig. Caroline Lea de Haan) werd geboren in Smilde op 1 januari 1881. Zie ook alle tags voor Carry van Bruggen op dit blog.

Uit:De vier jaargetijden

“Moeder ... Moeder ...’
Heesch, als van angst, steeg plotseling haar stem in de kamerstilte op en Moeder komt met oogen groot van schrik om de keukendeur gekeken, met oogen die vreezen voor dieven of voor brand. Maar er zijn geen dieven, er is geen brand, de kamer is vol van vlekkelooze, smettelooze stilte. Midden in die stilte hangt de lamp en maakt de stilte tot licht rondom zich, en tot schemering verder op, en het licht vergadert zich naar onder op de witte tafel, waar de borden staan te wachten -, in het halflicht tusschen tafel en wanden, in den schemer tegen de wanden wachten stoelen en canapé, wachten kachel en kast, in een diepe, tevreden rust. Nergens een verontrustend gerucht, nergens het verborgen stommelen van dieven, nergens het felle knetteren van brand ... en Moeders oogen bedaren al. Maar waarom heeft ze Moeder geroepen?
‘Vader komt eraan, in de verte, met de jongens. Ik hoorde het toen ik voor was. Maar ze zijn niet alleen. Ze brengen iemand mee uit Sjoel.’ Nu is Moeder meteen de keuken al uit en de kamer in en de kamer door bij de kast; grijpt borden, vork, lepel, mes, en op het glanzende witte kleed wordt wreedaardig de rust verstoord, de borden, die zoo vredig en geduldig stonden te wachten, naar links en rechts opzij geduwd, het eetgereirammelend verlegd. Gauw keert de kalmte weer, als alles van plaats veranderd is, als in de witte plek, naast Vaders bord gebleven, bord en vork, lepel en mes voor den naderende Vreemde zijn klaar gezet. Dat staat daar nu, als wisten ze van te voren dat hij zou komen, als werd hij dagen lang verwacht. Dat is zoo hartelijk, en het moet, de Tora schrijft het voor! Strijk nu even, onder het zoutvat door, dien valschen plooi uit naar den kant, maar doe het voorzichtig, dat je geen zout stort, en raak vooral de lamp niet aan, want het is Sabbath!
Moeder was net met ‘antsinden’ klaar en ze hadden nog maar even geleden het ‘Legoo Daudie’ tezamen gezongen, toen doken uit de verte de stappen op!"

 
Carry van Bruggen (1 januari 1881 - 16 november 1932)
 

Zie voor nog meer schrijvers van de 1e januari ook mijn blog van 1 januari 2014 deel 2 en eveneens deel 3 en ook deel 4.

01-01-2015 om 12:18 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver Ernest van der Kwast werd geboren in Bombay, India, op 1 januari 1981. Van der Kwast debuteerde in 2005 met de roman “Soms zijn dingen mooier als er mensen klappen”. Van der Kwast was ook verantwoordelijk voor de verhalenbundel “Man zoekt vrouw om hem gelukkig te maken” (2003), die hij onder het pseudoniem Yusef el Halal publiceerde met een groep collega-schrijvers (waaronder Steven Verhelst, Ronald Giphart, Ingmar Heytze en Jacob van Duijn). Zijn tweede volledige roman ("Stand-in", 2007) verscheen eveneens onder een pseudoniem, Sieger Sloot - een bestaande acteur. Deze roman is opzettelijk geschreven in de stijl van Arnon Grunberg in de hoop hiermee de indruk te wekken dat het om een nieuw pseudoniem van deze auteur ging. De hoofdpersoon is handelaar in modeartikelen voor grote maten. De doorbraak naar het grote publiek kreeg hij in 2010 met zijn roman “Mama Tandoori”. Van der Kwast was enige tijd hoofdredacteur van het literaire tijdschrift Passionate en organiseert de literaire evenementen Nur Literatur en Gooi een tomaat naar een schrijver en een roos naar de zangeres. Daarnaast presenteert hij elke maand De Unie Late Night in Rotterdam. Hij woont en werkt beurtelings in Nederland en Italië. In het najaar van 2010 was Van der Kwast met de roman Mama Tandoori genomineerd voor de NS publieksprijs. Van der Kwast schreef van februari 2011 tot en met juni 2012 satirische columns voor de website van NRC Handelsblad waarin hij zogenaamd een kopje espresso dronk met personen uit het nieuws, zoals leider Moammar Gaddafi, politicus Geert Wilders en koningin Beatrix. In mei 2012 verscheen zijn vijfde boek “Giovanna’s navel”, bestaande uit een novelle en vier korte verhalen.

Uit:Giovanna's navel

“Het was zijn laatste lente. De warmste die de mensen zich konden herinneren. Heinrich Kienzl vond ook geen mooiere lente in zijn geheugen. Meer dan zeventig jaar kon hij teruggaan. Witte bloesem en een wandeling met zijn ouders. Hij vloog als een engel tussen hen in. Klein en licht en vrolijk.
Nu was het begin april en dertig graden. Er schoten zwaluwen door de lucht. Heinrich Kienzl was de warmte ontvlucht en had de kabelbaan naar Jenesien genomen. Het bergstation lag op duizend meter hoogte. Tijdens de vaart had hij naar de weilanden onder hem gekeken. Het grastapijt dat al overal groen was, paardenbloemen die in grote vlekken uitwaaierden. Later zouden de andere kleuren komen. Paars van klaver, blauw van gentiaan, wit van duizendblad. Heinrich Kienzl had veertig jaar lang over de weiden van Jenesien gezweefd. Hij was conducteur van de kabelbaan geweest. Het was rustig werk. Hij moest de kaartjes controleren en bediende de knoppen in de cabine. Het overgrote deel van de tijd keek hij naar buiten. Hij zag de kastanjes groeien, het land dat door de boeren werd bewerkt. Reeën die 's ochtends vroeg terug het bos in vluchtten, de laatste vlinders van het jaar.
De werknemers van Seilbahn Jenesien kenden hem niet. Ze waren jong, begin dertig. De conducteur die zijn kaartje had gecontroleerd las een stripboek op een kruk. De kruk was er vroeger niet geweest. Verder was er niets veranderd in de cabine. Dezelfde knoppen, dezelfde zwarte telefoon die in verbinding stond met het bergstation. Ook het maximaal aantal passagiers was onveranderd. Twintig plus één. De conducteur.
Heinrich Kienzl was als twintigjarige jongen begonnen bij de kabelbaan en had als langzame man afscheid genomen. Tussen zijn eerste en zijn laatste werkdag hing een leven in de lucht. Geen groot avontuur, niet de droom van jongens die de wolken willen aanraken. Slechts enkele meters boven de grond, net iets hoger dan hij ooit tussen zijn ouders in had gevlogen. Negen minuten deed de kabelbaan erover om van het dalstation in Bozen naar het bergstation in Jenesien te zweven. Het hoogteverschil bedroeg 741 meter, de kabel was bijna tweeënhalve kilometer lang en hing aan zeven staalbetonnen pijlers. Het was iets wat hij in zijn laatste jaar als conducteur had gedaan: uitrekenen hoeveel tijd van zijn leven hij had gezweefd. Maar Heinrich Kienzl viel elke nacht midden in een vermenigvuldiging in slaap. Niemand had meer uren in de kabelbaan doorgebracht, niemand had meer gezien.”

 
Ernest van der Kwast (Bombay, 1 januari 1981)

01-01-2015 om 00:00 geschreven door Romenu  

Alle bezoekers en mede-bloggers een prettige jaarwisseling en een gelukkig Nieuwjaar!

 
Delft door Hendrik Gerrit ten Cate, 1818

Ghosts Of The Old Year

The snow has ceased its fluttering flight,
The wind sunk to a whisper light,
An ominous stillness fills the night,
A pause — a hush.
At last, a sound that breaks the spell,
Loud, clanging mouthings of a bell,
That through the silence peal and swell,
And roll, and rush.

What does this brazen tongue declare,
That falling on the midnight air
Brings to my heart a sense of care
Akin to fright?
'Tis telling that the year is dead,
The New Year come, the Old Year fled,
Another leaf before me spread
On which to write.

It tells the deeds that were not done,
It tells of races never run,
Of victories that were not won,
Barriers unleaped.
It tells of many a squandered day,
Of slighted gems and treasured clay,
Of precious stores not laid away,
Of fields unreaped.

And so the years go swiftly by,
Each, coming, brings ambitions high,
And each, departing, leaves a sigh
Linked to the past.
Large resolutions, little deeds;
Thus, filled with aims unreached, life speeds
Until the blotted record reads,
'Failure!' at last.

 
James Weldon Johnson (17 juni 1871 – 26 juni 1938)
Jacksonville, Kersttijd downtown. James Weldon Johnson werd geboren in Jacksonville.

Zie voor de schrijvers van de 31^e december ook mijn vorige drie blogs van vandaag.

31-12-2014 om 12:52 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichteres en schrijfster Anne Vegter werd geboren in Delfzijl op 31 december 1958. Zie ook alle tags voor Anne Vegter op dit blog.

MH 17

Twintig keer naar het journaal gekeken en het is nog steeds waar: zomaar in het web gevlogen van de oorlog van anderen.

Bestaat er in het Russisch ook een woord voor schuld,
woord voor genade, noem het woord dat macht niet duldt:

voor zulke pijn heb je niet eens een woord.

Twintig keer naar het journaal gekeken en het is nog steeds moord. Je zoekt de weefsels van dit abrupt verhaal. Je vindt

het woord, who cares of het bestaat of niet. Wereldverdriet.

GEBED VOOR IEDEREEN

Nog trekt het zich terug als in twee vuisten, reculer pour mieux sauter.
Nog lift het vrolijk mee als op het stuur van een weesfiets, zwenkt uit.
Nog loopt het mee in de optocht van iedereen, het spreekt verdwenen taal.
Nog verstopt het zich in geluidsfragmenten, applaus en partituren.
Nog nestelt het gebed zich in het Nederlands en biedt royaal onthaal.
BENG! KLEDDERRRRR! KLENG!
Een opstelling van stokken en tomaten, stenen uit de straat, de verf.
Tongen die spugen op gebed: ,,Niet buigen broddah! Strek je op!''
Wereldvreemden die maar wat floepen: ,,Wie de staat kent, kent zichzelf.''
Nieuwe talen zingen, roepen: ,,Niks kebed, suster, komt niet koed.''
Daar de mening, hier de uitspraak. Het Laatste Oordeel is bankroet,
roept uit nood en overvloed. Het kruipt door puin en bloeit op stank.
Hecht zich aan honger en verruilt een koninkrijk voor voedselbank,
kijkt, verwart, merkt op. Niet schadevrij, er heerst het schrale tij.
Het lacht en lijdt maar in gelijke mate, dat is de vrijheid van de poëzie.
Bemint een land uit een verlangen naar dat land: gebed laat liefde vrij.
LEVE
majesteit boven dit krachtenveld. Zo’n spiedend oog over de dijk.
Het soort alwetendheid ten dienste van het Crisisrijk. Verheft
in majesteit saamhorigheid tot kunst. Zo dus. O lieve koningin
die levenslang het hele land voorbij zag gaan, nu mag het zomaar,
lekker zomaar in de rij gaan staan.

 
Anne Vegter (Delfzijl, 31 december 1958)

De Nederlandse dichter en schrijver Arjen Duinker werd geboren in Delft op 31 december 1956. Zie ook alle tags voor Arjen Duinker op dit blog.

XXIV

Aan de ene kant staat het ding.
Aan de andere kant staat het mysterie.
Meer van het ding en het mysterie weet ik niet.

Hoe in naam van wat dan ook,
Hoe kan ik er meer van weten?
En dit weten is een klein weten, voeg ik er aan toe,
Een klein idee hoogstens, klein
In zijn gevolgen
Voor de tijd.

Als aan de ene kant staat het ding
En aan de andere kant het mysterie,
Is de wereld duidelijk.

De straat is de straat waar ik vrienden tegenkom,
De bomen bloeien zoals zij moeten bloeien, met bloesems,
De wind waait wanneer zij wil,
En het gebrek aan meer weten
Dat aan de ene kant staat het ding
En aan de andere kan het mysterie
Is mij een onuitputtelijke bron van vreugde.

De noodzakelijkheid van een vogelboek

Vogels horen de dingen die over hen worden gezegd.
Ze vliegen heen en weer en vangen transparante woorden.

Vogels houden van woorden die ze niet kunnen verstaan.
Over zulke woorden spreken ze met andere vogels.

De veren van vogels zijn gemaakt van die gesprekken.
Vogels houden van de dingen die over hen worden gezegd.

Ze willen niet weten wat transparante woorden betekenen.
Over hun veren weigeren ze een gesprek te voeren.

Ze houden van transparante dingen die ze niet kunnen zien.
Vogels vliegen heen en weer en vangen zichzelf.

 
Arjen Duinker (Delft, 31 december 1956)

De Duitse dichter schrijver Bastian Böttcher werd op 31 december 1974 in Bremen geboren. Zie ook alle tags voor Bastian Bötcher op dit blog.

Die Macht der Sprache

Und lerne ich eine Sprache neu kennen,
dann lehrt mich die Sprache, mich neu zu kennen.
 
Das macht die Sprache – die Macht der Sprache.

Und glaube ich, ich beherrsche meine Sprache,
beherrscht womöglich meine Sprache mich.

Das macht die Sprache – die Macht der Sprache.

Und denke ich, ich spiele mit meiner Sprache,
dann spielt noch viel mehr meine Sprache mit mir.

Das macht die Sprache – die Macht der Sprache.

Und erweitert der Mensch seine sprachlichen Möglichkeiten,
dann erweitert die Sprache die menschlichen Möglichkeiten.

Das macht die Sprache – die Macht der Sprache.

Und wenn ich meine Sprache verkommen lasse,
dann lässt am Ende meine Sprache mich verkommen.

Das macht die Sprache auch – die Macht der Sprache.

Und liebe ich meine Sprache,
dann liebt ganz sicherlich die Sprache mich.

Das macht die Sprache – die Macht der Sprache.

Und wenn ich denke, ich spreche jetzt hier – in diesem Text – über die Sprache,
dann spricht die Sprache eigentlich viel mehr noch über mich.

Das macht die Sprache – ich kenn die doch!

 
Bastian Böttcher (Bremen, 31 december 1974)

De Nederlandse schrijver, dichter, publicist, rechtsgeleerde Jacob Israël de Haan werd geboren in Smilde op 31 december 1881. Zie ook alle tags voor Jacob Israël de Haan op dit blog.

O, rust van Tonbridge na 't rusteloos Londen

Aan vier Engelsche makkers,
(Mickel, Clement, Sidney en Paul.)

O, rust van Tonbridge na 't rusteloos Londen;
Hier welt het water helder, 't veld staat blauw
Van vlas, de hoge hop rankt langs zijn touw,
De wilde wingerd houdt elk huis omwonden.

En elke dag zet in één zaalge brand
De hemel en uwe hemelsblauwe ogen.
Wij dwaalden, nu verdiept, dan opgetogen,
Ik zag naar u, de hemel, 't akkerland.

En 't was uw vraag: 'Gij waart een blij bewoner
Van rijke steden en van weidse streken
Is mijn dorp schoon? Mijn land? Waar vindt men schoner?'

En 't antwoord: 'Maat: ik heb mijn weg gewend
Van land naar land, niets heeft mij meer geleken
Dan uw dorp Tonbridge en uw heuvlend Kent.'

Eetwagen

Hij dronk de wijn. Ik zag de zonnestralen
Eén eeuwig ogenblik verspelen in zijn glas.
Hij zal nooit weten (God weet waar wij dwalen!)
Dat ik de dichter van zijn wijnkelk was.

Aan de lateren

Wat ik geschreven heb, dat blijft geschreven.
Wat ik misdreven heb, dat is gedaan.
Ik sterf getroost. Maar zij, die later leven,
Zullen mijn lied, mijn leed en mijn hartstocht verstaan.

 
Jacob Israël de Haan (31 december 1881 - 30 juni 1924)

De Surinaamse dichter, percussionist, beeldend kunstenaar, Surinamist, toneelschrijver, regisseur, acteur en maatschappelijk werker Noeki André Mosis (Kingbotho) werd geboren in het District Marowijne op 31 december 1954. Zie ook alle tags voor Kingbotho op dit blog.

Zinloos geweld

Wij lezen verder
nogmaals verder
in rapporten en kranten
over zinloosgeweld

Sla eens een bladzijde terug
nogmaals een bladzijde terug
tot het onbeschreven blad
schrijf op wat nog niet geschreven is

verbaal geweld wordt niet bestraft
provocerend gedrag wordt getolereerd
een kind dat zegt, “als ik je hier weer tegenkom,
vermoord ik je”

wordt niet serieus genomen
wanneer een kleur een misdaad begaat,
wordt die kleur gehaat door de kleur van het slachtoffer
ongeacht wordt die kleur als zwart beschilderd

er wordt over een kam geschoren
zinloosgeweld,
een monster, geboren uit verbaalgeweld
en provocerend gedrag

schrijf jij maar verder op
wat niet geschreven is
op het onbeschreven blad

milieu criminaliteit
etnisch onverantwoord besluit
economisch machtsmisbruik van staatsbedrijven en multinationals

 
Kingbotho (District Marowijne, 31 december 1954)

De Vlaamse dichter, advocaat en rechter August van Cauwelaert werd geboren in Onze-Lieve-Vrouw-Lombeek op 31 december 1885. Zie ook alle tags voor August van Cauwelaert op dit blog.

Maar toen de dag....

Maar toen de dag vervloeid was en vergaan,
Zweeg plots de daver van 't kanon;
Daar viel een weifle klaarte van de maan,
Die hoog haar lichte vaart begon.
 
Het vijvervlak lag ongeroerd van wind
En uit de lage scheemring stak
De doode hoeve 't grimmige gebint'
Omhoog van haar verminkte dak.
 
De mannen leunden tegen de' aarden wal
En luisterden, in loome wacht,
En loerden toen bij wijle een korte knal
De rust verbrak van de' ijlen nacht.
 
Daar riep ontsteld, in 't riet van moer'ge sloot
Een reiger die zijn droom begon
En uit den hellen dom' des hemels schoot
Een ster achter den horizon.
 
Er dreef een geur van vlieren door den tuin
En in de schaduw, koel van dauw,
Viel dons van bloesem uit een roze kruin
Van meidoorn die niet sterven wou.
 
Toen rees opeens uit de verschanste gracht,
Hoog over dood, zorg en verdriet,
Lijk een fontein die ruischt in lentenacht,
De schoone weemoed van een lied.

 
August van Cauwelaert (31 december 1885 - 4 juli 1945)
Als officier in Cannes

De Duitse dichteres en schrijfster Paula Dehmel werd geboren op 31 december 1862 in Berlijn. Zie ook alle tags voor Paula Dehmel op dit blog.

Lied vom Monde

Wind, Wind, sause,
der Mond ist nicht zu Hause;
er ist wohl hinter den Berg gegangen,
will vielleicht eine Sternschnuppe fangen,
Wind, Wind, sause.

Stern, Stern, scheine,
der Mond, der ist noch kleine;
Stern, Stern, scheine,
er hat die Sichel in der Hand,
er mäht das Gras am Himmelsrand,
Stern, Stern, scheine.

Singe, Vogel, singe,
der Mond ist guter Dinge;
er steckt den halben Taler raus,
das sieht blank und lustig aus,
singe, Vogel, singe.

Und hell wird's, immer heller;
der Mond, der hat 'nen Teller
mit allerfeinstem Silbersand,
den streut er über Meer und Land,
und hell wird's, immer heller.

 
Paula Dehmel (31 december 1862 - 9 juli 1918)

Zie voor nog meer schrijvers van de 31e december ook mijn vorige twee blogs van vandaag.

31-12-2014 om 12:32 geschreven door Romenu  

De Duitse dichter en schrijver Nicolas Born werd geboren op 31 december 1937 in Duisburg. Zie ook alle tags voor Nicolas Born op dit blog.

Ein Mittag im Dorf macht noch kein Gedicht

hier haben wir es aber schon
es ist aus dem Fenster gesehen und auch
        von innen
ein braunes altes Sofa kommt vor
        das war schon die Stelle mit dem Sofa
es wird nie richtig anwachsen
wie auch die Schwarzwaldtanne nicht anwächst.
        Der Ort ist übel
was machen wir damit wenn wir in den Städten
        das NEUE LEBEN anfangen
wenn wir die Städte platzen und auffliegen lassen
        zugunsten einer Liebesgeschichte?
Jetzt muß ich aufpassen daß ich nicht anwachse
eine graue Dachrinne geht um das Haus so wie du
um mich herumgehst als wäre ich angewachsen:
        »Soll ich die Gardinen heute waschen
oder morgen oder geht es noch?«
        »Laß doch Mutter ich fahre ja morgen wieder.«
Sie sieht erstaunt auf: »Morgen schon wieder?«
Ich streife sie mit einem melancholischen Blick
dann die Teppichstange im Garten auf der jetzt drei
        kleinere Vögel angewachsen sind.
In diesem Augenblick schaltet sich im Keller
        die Heizung an.
»Es wird gleich wieder wärmer« sagt sie
und dabei geht eine große Wärme von ihr aus.

 
Nicolas Born (31 december 1937 – 7 december 1979)

De Duitse dichter en schrijver Dieter Noll werd geboren op 31 december 1927 in Riesa. Zie ook alle tags voor Dieter Noll op dit blog. 

Uit: Die Abenteuer des Werner Holt
 
„Berichten möchte ich aber weniger von unserer Schulzeit als zunächst von unserem Dienst als Luftwaffenhelfer, der für den Jahrgang 1928 (Dieter ist bereits am 31. Dezember 1927 geboren, daher sein zweiter Vorname "Sylvester") am 5. Januar 1944 in einer zunächst ortsfesten Batterie der Heimatflak begann. Die Einheiten der Luftverteidigung gegen angloamerikanische Bombenangriffe waren ringförmig um unsere Großstadt stationiert. In den sechs Wochen Grundausbildung wurden wir von den Wachtmeistern und Unteroffizieren sowie Obergefreiten mächtig "geschliffen". Wir robbten durch jeden Dreck im Batteriegelände, rasten im "Sprung auf, marsch, bis zum Horizont", landeten beim Befehl "Hinlegen" wiederum im Matsch und wurden trotz größten Bemühens um korrekte Ausführung aller Befehle stets, wie es im Landserjargon hieß, "angeschissen".
Der größte Leidtragende während dieser Ausbildungsperiode aber war Dieter. Nicht eigentlich, weil er ein "unmilitärisches Fressen" gewesen wäre, wie man damals sagte. Noll konnte sowohl dem Unterricht an der und über die 8,8cm-Kanone (genannt "Russenspritze", weil Beutegut) sehr gut folgen, und auch in der Flugzeugerkennung sowie in Flakschießlehre war er hervorragend, weil mit schneller Auffassungsgabe und wacher Intelligenz ausgestattet. Unser Batteriechef, ein Hauptmann der Reserve, der im bürgerlichen Beruf eine höhere Angestelltenfunktion in einem Betrieb ausfüllte, zugleich ein fanatischer NS-Anhänger, der die schwarze Uniform der "zivilen" SS im Schrank hängen hatte, hegte jedoch eine offensichtlich unüberwindliche Abneigung gegen Dieter. Noll war, um in der Klassifizierung der "Nürnberger (Rasse-)Gesetze" zu sprechen, ein "Mischling zweiten Grades" oder "Vierteljude". Damit war er wohl eine singuläre Erscheinung: Es dürfte seinesgleichen kaum nochmals im Luftwaffenhelferkorps gegeben haben. Für den Batteriechef war diese Tatsache wohl der Auslöser, um Dieter nach Kräften nicht nur von den Unterführern schikanieren zu lassen, sondern um auch selbst sein Mütchen an ihm zu kühlen.“

 
Dieter Noll (31 december 1927 – 6 februari 2008)
Scene uit de film„Die Abenteuer des Werner Holt“ uit 2002

De Australische schrijver Dal Stivens werd geboren op 31 december 1911 in Blayney, New South Wales. Zie ook alle tags voor Dal Stivens op dit blog.

Uit: The Batting Wizard From The City

“We were sitting round glumly with our faces so long that our chins were resting on our navels, when a likely-looking young man came up and said a little hesitantly to the skipper:
"They tell me you are a man short for the match?"
The skipper didn't answer immediately. He was looking at the ground and digging a hole in the dust with the toe of his boot.
"I hear you are a man short?" the willowy young man asked again.
The skipper made his hole a little deeper before looking up to say: "No one is fooling you, brother."
The skipper looked down again at his boots and went on making the hole deeper.
"I'll play if you wish," said the willowy young man.
"Can you you bat?" said the skipper, not looking up. He had dug a big hole now and seemed very interested in it.
"A little," said the young fellow.
"Can you bowl?" The skipper was smoothing out the sides the hole.
"Not much," said the young chap. "
"Field?"
"A little," said the young bloke.
"A little is not very much," said the skipper. "Bat a little is not very much when the Demon is bowling."

 
Dal Stivens (31 december 1911 - 16 juni 1997)

De Amerikaanse (sciencefiction) schrijfster Connie Willis werd geboren in Denver (Colorado) op 31 december 1945. Zie ook alle tags voor Connie Willis op dit blog.

Uit: Blackout 

“Why was everyone acting like a truant officer?
“You haven’t been sent down, have you?”
“No.” Not if they don’t catch me. “School holiday.”
“If you’re here to talk me into letting you go to the Crusades, the answer is no.”
“The Crusades?” Colin said. “That was years ago—”
“Does Mr. Dunworthy know you’re here?” Badri asked.
“Actually, I’m looking for him. The porter at Balliol told me he might be here.”
“He was,” the tech said. “You only just missed him.”
“Do you know where he was going?”
“No. You might try Wardrobe.”
“Wardrobe?” First Research and now Wardrobe. Mr. Dunworthy was obviously going somewhere. “Where is he going? St. Paul’s?”
“Yes,” the tech said. “He’s researching—”
“Linna, I need those coordinates,” Badri said, glaring at her. The tech nodded and went over to the other side of the lab.
“He’s going to St. Paul’s to rescue the treasures, isn’t he?” Colin asked Badri.
“Mr. Dunworthy’s secretary should know where he is,” Badri said and walked back to the console. “Why don’t you go over to Balliol and ask him?”
“I did. He wouldn’t tell me anything.”

 
Connie Willis (Denver, 31 december 1945)

De Italiaanse dichter Giovanni Pascoli werd geboren op 31 december 1855 in San Mauro di Romagna. Zie ook alle tags voor Giovanni Pascoli op dit blog.

Night-Blooming Jasmine

And the night-blooming flowers open,
open in the same hour I remember those I love.
In the middle of the viburnums
the twilight butterflies have appeared.

After a while all noise will quiet.
There, only a house is whispering.
Nests sleep under wings,
like eyes under eyelashes.

Open goblets exhale
the perfume of strawberries.
A light shines there in the room,
grass sprouts over the graves.

A late bee buzzes at the hive
finding all the cells taken.
The Hen runs through the sky’s blue
yard to the chirping of stars.

The whole night exhales
a scent that disappears in the wind.
A light ascends the stairs;
it shines on the second floor: goes out.

And then dawn: the petals close
a little crumpled. Something soft
and secret is brooding in an urn,
some new happiness I can’t understand yet.

Vertaald door Geoffrey Brock

 
Giovanni Pascoli (31 december 1855 – 6 april 1912)

De Franse schrijfster gravin Marie de Flavigny d'Agoult werd in 1805 geboren in Frankfurt Am Main. Zie ook alle tags voor Marie d'Agoult op dit blog.

Uit: Dante et Goethe

« ÉLIE.
Votre imagination confond mes faibles esprits. Vous franchissez d’un bond l’espace et les siècles...
Le génie n’est jamais loin. Il est présent partout, comme Dieu. Combien de fois ne l’ai-je pas éprouvé ! Qu’un spectacle inaccoutumé de la nature ou quelque événement soudain ébranle et trouble ma pensée, aussitôt, par je ne sais quelle évocation secrète, qui se fait en moi comme à mon insu, il me semble voir à mes côtés deux figures immortelles, deux génies lumineux, dont la seule présence fait rentrer en moi la paix, et en qui je vois toute chose se réfléchir, s’ordonner, s’éclairer, comme en un miroir magique.
ÉLIE.
Per speculun in enigmate. N’est-ce pas ainsi que parlait saint Paul ? Il y a longtemps, Diotime, que je vous soupçonnais d’être tant soit peu visionnaire !... Et ces deux génies sont Dante ?...
Dante et Gœthe.
ÉLIE.
Dante et Gœthe !... étrange association de noms !
Pourquoi étrange ?”

 
Marie d'Agoult (31 december 1805 – 5 maart 1876)

Zie voor nog meer schrijvers van de 31^e december ook mijn vorige blog van vandaag.

31-12-2014 om 12:18 geschreven door Romenu  

De Duitse schrijfster Irina Korschunow werd geboren op 31 december 1925 in Stendal in Sachsen-Anhalt. Zie ook alle tags voor Irina Korschunow op dit blog. 

Uit: Glück hat seinen Preis

»War das mein Leben?« fragte sie, als ob ich eine Antwort wissen müßte. Für wen? Für sie? Für mich? Ich werde sie finden. Ich habe die Bilder im gelben Karton, die Geschichten dazu. Und auch die Stadt, in die ich fahren kann auf meiner Spurensuche. Die Abrißkolonnen sind darüber hinweggegangen und später der Krieg, aber ein paar Straßenläufe gibt es noch, ein paar Häuser, ein paar Gräber, ein paar Menschen: Kiel, dänisch-beschaulich bis 1866, dann unter preußischer Herrschaft zur Großstadt explodiert, Stadt der Marine, der Schiffe, der Werften, Hafenstadt, Kaiserstadt, in die mein Großvater Peersen am 5. März 1887 kam, um sein Glück zu machen.
»Er kam vom Dorf«, sagte meine Mutter, wenn sie von seinen Anfängen erzählte. »Seine Eltern hatten einen kleinen Hof in der Probstei. Aber er träumte vom Häuserbauen, dein Großvater Peersen, und ist Maurer geworden und eines Tages nach Ellerbeck gegangen und mit einem Fischer rüber nach Kiel gefahren.«
Ich stelle mir meinen Großvater Peersen vor, nicht den Mann mit dem grauen Kinnbart und den runden Schultern, wie meine Mutter sie von ihm geerbt hat und ich vielleicht auch, sondern jung, breit, einsneunzig groß, mit hellen Haaren und hellen Augen, die er zusammenkniff, weil dort, von wo er herkam, immer ein Wind wehte.
»Lat mi mit röver«, sagte er zu dem Fischer im breiten Platt seines Dorfes hinter der Förde. Er war als Geselle auf Wanderschaft gewesen, danach zwei Jahre bei einem Meister in Flensburg. Er hatte sein Erbe verkauft, sechs Hektar Ackerland, Koppeln, das reetgedeckte Haus mit den Kastanien, die es vor dem Wind schützen sollten, ein paar Stück Vieh, und die Schwestern ausgezahlt. In seiner Tasche steckte der Meisterbrief. Maurermeister Johann Peersen.“

 
Irina Korschunow (31 december 1925 – 31 december 2013)

De Amerikaanse schrijver Nicholas Sparks werd geboren in Omaha, Nebraska op 31 december 1965. Zie ook alle tags voor Nicolas Sparks op dit blog.

Uit: Dear John

“Our physical features were completely different, too. While he had sandy hair, hazel eyes, and freckles, I had brown hair and eyes, and my olive skin would darken to a deep tan by May. Our differences struck some of our neighbors as odd, which made sense, I suppose, considering that he'd raised me by himself. As I grew older, I sometimes heard them whispering about the fact that my mom had run off when I was less than a year old. Though I later suspected my mom had met someone else, my dad never confirmed this. All he'd say was that she'd realized she made a mistake in getting married so young, and that she wasn't ready to be a mother. He neither heaped scorn on her nor praised her, but he made sure that I included her in my prayers, no matter where she was or what she'd done. "You remind me of her," he'd say sometimes. To this day, I've never spoken a single word to her, nor do I have any desire to do so.
I think my dad was happy. I phrase it like this because he seldom showed much emotion. Hugs and kisses were a rarity for me growing up, and when they did happen, they often struck me as lifeless, something he did because he felt he was supposed to, not because he wanted to. I know he loved me by the way he devoted himself to my care, but he was forty-three when he had me, and part of me thinks my dad would have been better suited to being a monk than a parent. He was the quietest man I've ever known. He asked few questions about what was going on in my life, and while he rarely grew angry, he rarely joked, either. He lived for routine.”
He cooked me scrambled eggs, toast, and bacon every single morning and listened as I talked about school over a dinner he'd prepared as well. He scheduled visits to the dentist two months in advance, paid his bills on Saturday morning, did the laundry on Sunday afternoon, and left the house every morning at exactly 7:35 a.m. He was socially awkward and spent long hours alone every day, dropping packages and bunches of mail into the mailboxes along his route. He didn't date, nor did he spend weekend nights playing poker with his buddies; the telephone could stay silent for weeks.”

 
Nicholas Sparks (Omaha, 31 december 1965)

De Duitse dichter en schrijver Gottfried August Bürger werd geboren op 31`december 1747 in Molmerswende. Zie ook alle tags voor Gottfried August Bürger op dit blog.

TrauerstilleO wie öde, sonder Freudenschall,
Schweigen nun Paläste mir, wie Hütten,
Flur und Hain, so munter einst durchschritten,
Und der Wonnesitz am Wasserfall!

Todeshauch verwehte deinen Hall,
Melodie der Liebesred’ und Bitten,
Welche mir in Ohr und Seele glitten
Wie der Flötenton der Nachtigall.

Leere Hoffnung! nach der Abendröthe
Meines Lebens einst im Ulmenhain
Süß in Schlaf durch dich gelullt zu sein!

Aber nun, o milde Liebesflöte,
Wecke mich beim letzten Morgenschein
Lieblich statt der schmetternden Trompete.

Lied

Mein frommes Mädchen ängstigt sich,
Wann ich zu viel verlange.
Die Angst der Armen macht, daß ich
Von Herzen mit erbange.

Schwebt unversucht alsdann vor mir
Der Wollust süßer Angel;
So härmt sie sich noch ärger schier,
Und wähnet Liebesmangel.

So, hier und dort gebracht in Drang,
Ersticken unsre Freuden.
O Liebe, löse diesen Zwang
An einem von uns beiden!

Gib, daß sie mich an Herz und Sinn
Zum Heiligen bekehre,
Wo nicht, daß sie als Sünderin
Des Sünders Wunsch erhöre!

 
Gottfried August Bürger (31 december 1747 – 8 juni 1794)
Portret door von Johann Heinrich Tischbein dem Jüngeren, 1771

De Schotse dichter Alexander Smith werd geboren op 31 december 1830 in Kilmarnock. Zie ook alle tags voor Alexander Smith op dit blog.

Glasgow (Fragment)

I dwelt within a gloomy court,
Wherein did never sunbeam sport;
Yet there my heart was stirred -
My very blood did dance and thrill,
When on my narrow window-sill
Spring lighted like a bird.
Poor flowers! I watched them pine for weeks,
With leaves as pale as human cheeks.

Afar, one summer, I was borne;
Through golden vapors of the morn
I heard the hills of sheep:
I trod with a wild ecstasy
The bright fringe of the living sea:
And on a ruined keep
I sat, and watched an endless plain
Blacken beneath the gloom of rain.

Oh, fair the lightly-sprinkled waste,
O'er which a laughing shower has raced!
Oh, fair the April shoots!
Oh, fair the woods on summer days,
While a blue hyacinthine haze
Is dreaming round the roots!
In thee, O city! I discern
Another beaity, sad and strern.

 
Alexander Smith (31 december 1830 - 5 januari 1867)

De Uruguayaanse schrijver Horacio Quiroga werd geboren op 31 december 1878 in Salto. Zie ook alle tags voor Horacio Quiroga op dit blog.

The Son (Vertaald door F. Wufferz)

“The image of his own son has not escaped historment. He has seen him stumbling, covered in blood, when the booy struck the workshop forge witha pistol bullet while smoothing over the clasp of his hunting belt.Horrible things. But now, with the ardent and vital summer day, whose love his son seems tohave inherited. The father feels happy, tranquil, and sure of the future.In that moment, not far away, a shot rings out.The Saint-Etienne, thinks the father when he recognizes the blast. Two fewer doves in theforest.Without paying any more attention to the insignificant event, the father once again becomesabsorbed in his work.The sun, already quite high, continues rising. Wherever the eye falls – on rocks, earth, trees – the air, rarified as if in an oven, throbs with heat. A deep hum fills the entire being and pervades thesurroundings as far as the eye can see, and joins all tropica life at that hour.The father puts an ear to his wrist: noon. And he raises his eyes toward the scrubland.His son should be on his way back already. With the trust they place in each other – the silver-templed father and the thirteen-year-old boy – they no longer deceive themselves. When his sonanswers, “Yes, Dad, I'll do what you say.” He said he would return before twelve, and the father smiledwhen he saw him leave.”

 
Horacio Quiroga (31 december 1878 – 19 februari 1939)
Portret in het Casa Museo Horacio Quiroga in San Ignacio

De Duitse schrijver en musicus Stephan Krawczyk werd geboren op 31 december 1955 in Weida in Thüringen. Zie ook alle tags voor Stephan Krawczyk op dit blog.

Ich brauche keine Frau zum Disputieren,
ich stehe selbst im grellen Geisterlicht
und lass mich gern ins Offene entführen.
Das will die Disputantin aber nicht.

 
                 *

Du denkst, es läuft heut alles fein,
da stellt das Gestern dir ein Bein.
Du strauchelst kurz und lachst darüber,
doch morgen kommt das Gestern wieder.
 

                  *

Zum Steinewerfer sagt der Stein:
"Muss das denn jetzt auch noch sein?
Der Flug ist schön, ja, auch der Fall,
doch dann erdröhnt das ganze All.
Ach, wie mir vor dem Aufprall graut!
Der ist nicht nur entsetzlich laut,
vom letzten Aufprall schmerzt noch sehr
(und der ist tausend Jahre her)
mein rechter großer Steinezeh.
Der tut sogar im Liegen weh!"

 
Stephan Krawczyk (Weida, 31 december 1955)

31-12-2014 om 12:08 geschreven door Romenu  

De Duitse schrijver Theodor Fontane werd geboren in Neuruppin op 30 december 1819. Zie ook alle tags voor Theodor Fontane op dit blog.

Uit: Effie Briest

„In Front des schon seit Kurfürst Georg Wilhelm von der Familie von Briest bewohnten Herrenhauses zu Hohen-Cremmen fiel heller Sonnenschein auf die mittagsstille Dorfstraße, während nach der Park- und Gartenseite hin ein rechtwinklig angebauter Seitenflügel einen breiten Schatten erst auf einen weiß und grün quadrierten Fliesengang und dann über diesen hinaus auf ein großes, in seiner Mitte mit einer Sonnenuhr und an seinem Rande mit Canna indica und Rhabarberstauden besetzten Rondell warf. Einige zwanzig Schritte weiter, in Richtung und Lage genau dem Seitenflügel entsprechend, lief eine ganz in kleinblättrigem Efeu stehende, nur an einer Stelle von einer kleinen weißgestrichenen Eisentür unterbrochene Kirchhofsmauer, hinter der der Hohen-Cremmener Schindelturm mit seinem blitzenden, weil neuerdings erst wieder vergoldeten Wetterhahn aufragte. Fronthaus, Seitenflügel und Kirchhofsmauer bildeten ein einen kleinen Ziergarten umschließendes Hufeisen, an dessen offener Seite man eines Teiches mit Wassersteg und angekettetem Boot und dicht daneben einer Schaukel gewahr wurde, deren horizontal gelegtes Brett zu Häupten und Füßen an je zwei Stricken hing – die Pfosten der Balkenlage schon etwas schief stehend. Zwischen Teich und Rondell aber und die Schaukel halb versteckend standen ein paar mächtige alte Platanen.

 
Scene uit de film „Effie Briest” uit 2009 met Julia Jentsch (Effi) en Sebastian Koch (Innstetten)

Auch die Front des Herrenhauses – eine mit Aloekübeln und ein paar Gartenstühlen besetzte Rampe – gewährte bei bewölktem Himmel einen angenehmen und zugleich allerlei Zerstreuung bietenden Aufenthalt; an Tagen aber, wo die Sonne niederbrannte, wurde die Gartenseite ganz entschieden bevorzugt, besonders von Frau und Tochter des Hauses, die denn auch heute wieder auf dem im vollen Schatten liegenden Fliesengange saßen, in ihrem Rücken ein paar offene, von wildem Wein umrankte Fenster, neben sich eine vorspringende kleine Treppe, deren vier Steinstufen vom Garten aus in das Hochparterre des Seitenflügels hinaufführten. Beide, Mutter und Tochter, waren fleißig bei der Arbeit, die der Herstellung eines aus Einzelquadraten zusammenzusetzenden Altarteppichs galt; ungezählte Wollsträhnen und Seidendocken lagen auf einem großen, runden Tisch bunt durcheinander, dazwischen, noch vom Lunch her, ein paar Dessertteller und eine mit großen schönen Stachelbeeren gefüllte Majolikaschale. Rasch und sicher ging die Wollnadel der Damen hin und her, aber während die Mutter kein Auge von der Arbeit ließ, legte die Tochter, die den Rufnamen Effi führte, von Zeit zu Zeit die Nadel nieder und erhob sich, um unter allerlei kunstgerechten Beugungen und Streckungen den ganzen Kursus der Heil- und Zimmergymnastik durchzumachen.“

 
Theodor Fontane (30 december 1819 - 20 september 1898)

De Nederlandse schrijver, journalist en redacteur Peter Buwalda werd geboren in Blerick op 30 december 1971. Zie ook alle tags voor Peter Buwalda op dit blog.

Uit: Bonita Avenue

“Sigerius smeet met een fel gebaar zijn half gevulde bierbeker in het gras en stak de modderpoel naar de waterkant over – Aaron was de tribune al afgeklommen en volgde draaiend aan zijn lens de rector die zich grijnzend van zijn pak ontdeed, alles ging uit, z’n overhemd, z’n sokken, z’n ondergoed – behalve die das, een roeidas, natuurlijk had hij zich zo’n verenigingsdas laten aanleunen, in elk lokaal met een tapvergunning was hij erelid – en vlak voor hij naar het kanaal sprintte om er samen met die jongens in te duiken, riep Aaron zijn naam, ‘Sigerius!’ en fotografeerde hem van ongeveer vier meter afstand, ten voeten uit. Joni’s pa had gelijk, het wás goed werk, het was een in alle opzichten fantastische foto. Er zat vaart in, de man die het beeld vulde stond op de ballen van zijn voeten, slingerde zijn armen door de lucht, en hoewel zijn bovenlichaam al op weg leek naar de glinsterende band water op de achtergrond, keek hij met roepende mond en furieuze ogen de lens in. De namiddagzon zette het naakte lichaam in scherp strijklicht, de compositie leek zorgvuldig uitgedacht: Sigerius’ gestrekte linkerhand wees min of meer naar de roeiboot op het kanaal in de verte, als op een gestileerde sportfoto, er gonsden Grieks-olympische resonanties – maar dat was allemaal fotografengelul, het was wel duidelijk waarom de dagbladen die foto móesten hebben. Nog in Houten bekvechtte hij een kwartier lang met een pr-meisje van Tubantia University, die foto van hem moest per se ter goedkeuring langs Bureau Voorlichting, wat natuurlijk niet ging gebeuren. Integendeel, de volgende ochtend werd hij op de redactie ingehaald alsof hij Robert Capa was. ‘Natuurlijk plaats ik die foto,’ brieste Blaauwbroek, ‘die gaat in een pantserwagen naar de drukkerij, en als het nodig is ga ik er op de pers naast liggen.’
    Sindsdien dook de blote rector overal op, uitvergroot boven de bar in de roeierskantine, op t-shirts van een dispuut in de stad, als aankondigingsposter voor een groot zomerfeest op de campus. Aaron zag hem op wc-deuren in studentenhuizen. En toeval of niet, steeds vaker was Sigerius onderwerp van wilde speculatie, in de sociëteiten aan de Oude Markt, op feesten in de campusflats.”

 
Peter Buwalda (Blerick, 30 december 1971)

De Amerikaanse schrijver, dichter en componist Paul Bowles werd geboren in New York op 30 december 1910. Zie ook alle tags voor Paul Bowles op dit blog.

Uit: The Sheltering Sky

“Death is always on the way, but the fact that you don't know when it will arrive seems to take away from the finiteness of life. It's that terrible precision that we hate so much. But because we don't know, we get to think of life as an inexhaustible well. Yet everything happens a certain number of times, and a very small number, really. How many more times will you remember a certain afternoon of your childhood, some afternoon that's so deeply a part of your being that you can't even conceive of your life without it? Perhaps four or five times more. Perhaps not even. How many more times will you watch the full moon rise? Perhaps twenty. And yet it all seems limitless.”
(…)

“How many more times will you remember a certain afternoon of your childhood, some afternoon that's so deeply a part of your being that you can't even conceive of your life without it? Perhaps four or five times more. Perhaps not even that. How many more times will you watch the full moon rise? Perhaps twenty. And yet it all seems limitless.”

 
Paul Bowles (30 december 1910 – 18 november 1999)
Debra Winger en John Malkovich in de film „The Sheltering Sky” van Bernardo Bertolucci, 1990

De Duitse schrijver en regisseur Peter Lund werd geboren op 30 december 1965 in Flensburg. Zie ook alle tags voor Peter Lund op dit blog.

Uit: Zarah 47

„Erhöhte Bühne
Ein Tisch, darauf ein paar Briefe, ein Stuhl. Antiquitäten.
Dahinter das Meer. Eine Frau
Frau:
Diese Ruhe. Diese Ruhe. Unglaublich.
Nichts zu hören. Absolut nichts.
Das Meer? Nicht bei Windstille. Keine Akustik.
Die Töne laufen über den Teppich, aus der Verandatür, über den Rasen und plumpsen über die Schären ins Meer.
Plop. Weg sind sie. Diese Ruhe.
Diese Ruhe.

Sie geht zum Tisch und nimmt die Briefe.

Könnte mehr sein. War auch mal mehr. Säckeweise haben sie mir geschrieben. Säckeweise. Habe ich einen der Briefe je gelesen? Ich glaube kaum.
Das Schlimmste an Geburtstagen ist, dass man sich daran erinnert, was man letztes Jahr an diesem Tag gemacht hat. Und vor fünf Jahren. Und vor zehn Jahren.
Geburtstage haben überhaupt kein Gefühl für persönliche Zeitrechnung.
Das einzige, was du bekommst, ist ein Glückwunschtelegramm mit dem Satz „Es ist vorbei!“.
Vierzig. Mein Gott. So alt wird kein Schwein. Ist einer von uns damals vierzig geworden? (lacht) Den neununddreißigsten der Tschechowa – den haben wir fünf Mal gefeiert.
Und die Männer, die durften vierzig werden. Aber die Frauen? Opitz ist ja schon lang hingeschlagen, dass ich Kinder hatte. Wenn der noch mein Alter – da wäre meine Karriere zuende gewesen, bevor sie überhaupt angefangen hätte.
Aber mich hat ja keiner gefragt. Gott sei Dank.“

 
Peter Lund (Flensburg, 30 december 1965)

De Amerikaanse dichter, schrijver en criticus Joshua Clover werd geboren op 30 december 1962 in Berkeley, California. Zie ook alle tags voor Joshua Clover op dit blog.

Uit: Ceriserie

Hausmann's Paris: The daughter of Midas in the moment just after. The first silence of the century then the king weeping.
Music: As something to be inside of, as inside thinking one feels thought of, fly in the ointment of the mind!
Sign at Jardin des Plantes: GAMES ARE FORBIDDEN IN THE LABYRINTH.
Paris: Museum city, gold lettering the windows of the wedding-dress shops in the Jewish Quarter. "Nothing has been changed," sez Michael, "except for the removal of twenty-seven thousand Jews."
Paris 1968: The antimuseum museum.
The Institute for Temporary Design: Scaffolding, traffic jam, barricade, police car on fire, flies in the ointment of the city.
Gilles Ivain: In your tiny room behind the clock, your bent sleep, your Mythomania.
Gilles Ivain: Our hero, our Anti-Hausmann.
To say about Flemish painting: "Money-colored light."
Music: "Boys on the Radio."
Boys of the Marais: In your leather pants and sexual pose, arcaded shadows of the Place des Vosges.
Mathematics: And all that motion you supposed was drift, courtyard with the grotesque head of Apollinaire, Norma on the bridge, proved nothing but a triangle fixed by the museum and the opera and St-Sulpice in shrouds.
The Louvre: A couple necking in an alcove, in their brief bodies entwined near the Super-Radiance Hall visible as speech.
Speech: The bird that bursts from the mouth shall not return.“

 
Joshua Clover (Berkeley, 30 december 1962)

Zie voor nog meer schrijvers van de 30e december ook mijn blog van 30 december 2013 deel 2 en eveneens mijn blog van 30 december 2010 deel 2.

30-12-2014 om 18:37 geschreven door Romenu  

De Vlaamse schrijver Stefan Brijs werd geboren op 29 december 1969 in Genk. Zie ook alle tags voor Stefan Brijs op dit blog.

Uit: Korrels in Gods grote zandbak

“Deze laatste was een kweekvijver voor priesters en schrijvers en zodoende ook voor  schrijvende priesters. Noem een naam uit de Turnhoutse literatuur en de kans is groot dat zijn  ziel door de jezuïeten is gekneed. Dat had helaas één groot nadeel. De literatuur werd er week  van. Ze was veel te vaak belerend en moraliserend. Verhalen voor het volk en over het volk.  Voeg daar de bescheiden aard van de Kempenaar aan toe en de vraag waarom er zo weinig  Turnhoutse schrijvers diepe voren in de Vlaamse aarde hebben nagelaten, is beantwoord.
Maar niettemin, Turnhout had en heeft schrijvers! Veel meer dan er in de opzet van dit boek pasten. Daarom heb ik ervoor gekozen om me te concentreren op de schrijvers die Turnhout hád. Hun oeuvre is afgerond, de tijd is erover gegaan, oordelen kunnen geveld worden. Soms  zijn die mild, soms zijn die hard. Ook heb ik me beperkt tot auteurs van oorspronkelijk werk,  en in het bijzonder van proza en poëzie voor volwassenen, want in verscheidenheid blonk de  Turnhoutse schrijversbent eveneens uit: toneel- en jeugdschrijvers, essayisten en historici,  journalisten, vertalers, pedagogen, natuurvorsers, heemkundigen... Vele boeken hebben zij  geschreven, vele bladzijden kunnen er nog over hen geschreven worden. Ik hoop dat iemand  het ooit doet. In het hoofdstuk ‘De Turnhoutse bijdrage tot de Nederlandse letterkunde’ uit  Turnhout, groei van een stad heeft August Keersmaekers in elk geval een uitstekend en volledig  overzicht van al deze schrijvers en hun belangrijkste werken gegeven.
Restte mij nog de vraag wanneer een schrijver Turnhouts mocht worden genoemd. Ook  daarvoor ging ik te rade bij Keersmaekers, die het heel eenvoudig samenvatte: ‘De vermelde  auteurs zijn ofwel geboren in Turnhout ofwel hebben ze er geruime tijd gewoond.’ Op een of  andere manier moest er dus een fysieke band hebben bestaan tussen de schrijver en Turnhout  of, plastischer, de voeten moesten geworteld hebben in het Turnhoutse zand.”

 
Stefan Brijs (Genk, 29 december 1969)

De Britse schrijver, filmcriticus en columnist Gilbert Adair werd geboren op 29 december 1944 in Edinburgh. Zie ook alle tags voor Gilbert Adair op dit blog.

Uit:The Real Tadzio

“And here is Johnny on the beach, languorous and naked: "He looked rather like a thin little cupid as he lay there, with his pretty, soft blond curls and his arms up over the narrow English head that rested on the sand." In light of what was to happen to its author a mere six months later, such a description of pubescent androgyny now seems eerily prescient.
In May of the following year, fretting over head-, stomach-, and tooth-aches (he was a lifelong martyr to his teeth), still incapable of settling down to real work, Mann decided that what he needed was a long holiday in the sun. So, accompanied by wife Katia, who was also ailing, and brother Heinrich--a by no means negligible novelist in his own right, even if his reputation had already been overshadowed by Thomas's precocious neo-Goethean aura (if ever a writer wore his learning lightly, it wasn't Thomas Mann: Brecht, his arch-enemy, would mischievously refer to him as the "Starched Collar")--he left Germany to spend a few weeks on the island of Brioni, off the Dalmatian coast.

 
Tadzio volgens de fotograaf Hans Withoos

From the start this hoped-for sabbatical from the agonies of creation was plagued with distractions and dissatisfactions. The weather was cold and cheerless, none of the trio cared much for Brioni, and Thomas was especially incensed to discover that an unbroken line of chalk cliffs rendered a pedestrian's access to the Mediterranean, for which he had a Northerner's thirst, virtually impossible. Worst of all was the hotel, albeit the island's finest. The Archduchess of Austria was among the company, and protocol required even non-Austrians to rise to their feet as she entered the dining room, which she affected to do only after all the other guests were seated. It was an irksome and demeaning performance made the more exasperating by having to be gone through a second time once the meal was over.”

 
Gilbert Adair (29 december 1944 – 8 december 2011)

De Amerikaanse schrijver Paul M. Rudnick werd geboren op 29 december 1957 in Piscataway, een voorstad van New York. Zie ook alle tags voor Paul Rudnick op dit blog.

Uit: A Mother’s Story

“I tried to be a generous, loving parent; whenever Lisa clawed at her paper bag I’d murmur, “Oh, but sweetheart, it’s from Hermès.” Still, there were those mornings when she’d want to leave the house in just jeans and a T-shirt, so I’d improvise. I’d say, “When we’re in the park, let’s play a wonderful game. Let’s pretend that I’m a beautiful princess and you’re a bench.” And if strangers stared at us and asked, “Why are you sitting on that poor child and enjoying your lunch?,” I’d defend Lisa, proudly declaring, “She’s not poor!”
Our favorite holiday was, naturally, Halloween. I’d get all gussied up as a lovely ballerina, and Lisa would be my pancreas. We also liked to take long autumn drives through the countryside, to see the leaves change; whenever I’d spot a particularly vibrant red maple or a blaze of yellow, I’d cry, “Look!,” and pause to listen for her delighted knock from the trunk. Malls and other public spaces could still be a challenge, but this was handily solved when I learned to play the concertina and bought Lisa a little felt hat and lederhosen. Still, perhaps it was Lisa’s older sister, Renee, who suffered the most. Renee was stunningly gorgeous, and she always felt the most profound tenderness for the sibling she called her little brother. As a lesson in compassion, I’d say, “Who does Mummy love the most?,” and Renee and Lisa would giddily shriek, “Me! Me!” And then I’d ask, “And who does Mummy pity?”
Despite all of this joy, this infinite maternal concern, I always knew that a dreaded era loomed: puberty. How could I make Lisa understand that, although she was a brilliant, vivacious young lady and the balm of my soul, dating would be impossible, even underwater? But then I hit upon a remedy. For Lisa’s first formal dance, I arranged for her to be escorted by Bobo, an adolescent male grizzly bear. “It’s just like Noah’s ark!” I trilled, as I snapped their photo; Lisa was a bit apprehensive at first, until I pointed out that the arrangement was for only one night, and that they would both be muzzled. I’m pleased to report that the evening was a huge success, thanks to a few open garbage cans, a dab of lard behind Lisa’s ear, and the fact that no one will ever know that I slipped Bobo five hundred dollars and got him drunk."

 
Paul Rudnick (Piscataway, 29 december 1957)

De Amerikaanse schrijver William Gaddis werd op 29 december 1922 geboren in New York. Zie ook alle tags voor William Gaddis op dit blog.

Uit: The Recognitions

“Even Camilla had enjoyed masquerades, of the safe sort where the mask may be dropped at that critical moment it presumes itself as reality. But the procession up the foreign hill, bounded by cypress trees, impelled by the monotone chanting of the priest and retarded by hesitations at the fourteen stations of the Cross (not to speak of the funeral carriage in which she was riding, a white horse-drawn vehicle which resembled a baroque confectionery stand), might have ruffled the shy countenance of her soul, if it had been discernible.
The Spanish affair was the way Reverend Gwyon referred to it afterwards: not casually, but with an air of reserved preoccupation. He had had a fondness for traveling, earlier in his life; and it was this impulse to extend his boundaries which had finally given chance the field necessary to its operation (in this case, a boat bound out for Spain), and cost the life of the woman he had married six years before.
Buried over there with a lot of dead Catholics, was Aunt May's imprecation. Aunt May was his father's sister, a barren steadfast woman, Calvinistically faithful to the man who had been Reverend Gwyon before him. She saw her duty in any opportunity at true Christian umbrage. For the two families had more to resent than the widower's seemingly whimsical acceptance of his wife's death. They refused to forgive his not bringing Camilla's body home, for deposit in the clean Protestant soil of New England. It was their Cross, and they bore it away toward a bleak exclusive Calvary with admirable Puritan indignance.
This is what had happened. In the early fall, the couple had sailed for Spain.
Heaven only knows what they want to do over there, among all those. those foreigners, was one comment.”

 
William Gaddis (29 december 1922 - 16 december 1998)

 

De Duitse dichteres en schrijfster Carmen Sylva werd geboren op 29 december 1843 in Neuwied als prinses Pauline Elisabeth Ottilie Luise zu Wied. Zie ook alle tags voor Carmen Sylva op dit blog.

Alt Jüngferchen

O Liebe! leuchtendes Himmelskind,
Mit göttlichen Urgewalten!
Du wehst vorüber wie warmer Wind,
Ein Athmen über die Welt, da sind
Viel tausend neue Gestalten!

O Liebe! breite die Flügel weit
Ob all den heiligen Stätten,
Da Deine Samen Du hingeschneit,
So blüthenfiedrig, im Wolkenkleid,
In Kelches Schooß sie zu betten!

O Liebe! geh nicht vorbei! dort steht
Noch eine Blume verlassen
In stiller Trauer! fast ists zu spät,
Sie neigt das Häuptchen und flüstert, fleht
Um unbedachtes Umfassen.

 
Carmen Sylva (29 december 1843 – 2 maart 1916)

Onafhankelijk van geboortedata:

De Duitse dichteres Vesna Lubina werd geboren in 1981 als dochter van Bosnische immigranten in Witten. Zie ook alle tags voor Vesna Lubina op dit blog.

Erste Gehversuche vor dem Schlangenloch

Der Käfer harrt auf meiner Stirn gebettet.
Er zieht den Vorhang übers Auge

Da kommt kein Ton dann mehr vom Schatten
[der sonst so schlau sich ins Getreide wirft]

Aus irgendwelchen Fenstern kommt ja immer Rauch
in dieser Gegend und wo man das Öl nicht scheut

Dein Mund nicht länger wie vom Schlaf geschlossen
Auch andere Häuser stehen wieder

Unsere Füße treten nicht länger Feindesland
und wenn es Tag wird öffnet meine Verwandtschaft die Tür

 
Vesna Lubina (Witten, 1981)

Zie voor nog meer schrijvers van de 29e december ook mijn blog van 29 december 2012.

29-12-2014 om 14:22 geschreven door Romenu  

De Chinese dichter en mensenrechtenactivist Liu Xiaobo werd geboren in Changchun op 28 december 1955. Zie ook alle tags voor Liu Xiaobo op dit blog.

One Letter Is Enough
for Xia

one letter is enough
for me to transcend and face
you to speak

as the wind blows past
the night
uses its own blood
to write a secret verse
that reminds me each
word is the last word

the ice in your body
melts into a myth of fire
in the eyes of the executioner
fury turns to stone

two sets of iron rails
unexpectedly overlap
moths flap toward lamp
light, an eternal sign
that traces your shadow

 

 

Longing to Escape
for my wife

abandon the imagined martyrs
I long to lie at your feet, besides
being tied to death this is
my one duty
when the heart’s mirror-
clear, an enduring happiness
 
your toes will not break
a cat closes in behind
you, I want to shoo him away
as he turns his head, extends
a sharp claw toward me
deep within his blue eyes
there seems to be a prison
if I blindly step out
of with even the slightest
step I’d turn into a fish

Vertaald door Jeffrey Yang

 
Liu Xiaobo (Changchun, 28 december 1955)

De Duitse schrijver Burkhard Spinnen werd geboren op 28 december 1956 in Mönchengladbach. Zie ook alle tags voor Burkhard Spinnen op dit blog.

Uit: Langer Samstag

„Als die Kernarbeitszeit zu Ende war, ging er noch einmal in seine Abteilung, machte sich ein
paar Notizen, auf dem Weg hinaus verabschiedete er sich von Froitzheim, seinem Stellvertreter. Und weil ihm trotz allem der Tag gerade erst angebrochen schien, beschloß er ganz plötzlich, schon auf der Rückfahrt, bei dem Supermarkt anzuhalten und so lange darin zu bleiben, bis er alle Dinge, die in seinem Haushalt fehlten, zusammengekauft hätte. Die Idee gefiel ihm so gut, daß er laut vor sich hin pfiff. Angekommen, schloß er das Rad an einen Ständer und sah nach, ob er genügend Bargeld und für den Notfall Schecks dabeihatte. Dann trat er ein.
Von den Bauarbeiten im Supermarkt bemerkte Lofart, obwohl er sich umsah, zuerst nichts Bestimmtes. Nur die Gemüseregale, an denen er, da er ganz anderes im Sinn hatte, rasch vorbeiging, schienen ihm weniger gefüllt als sonst; aber das mochte eine Täuschung sein. Halt machte er dann vor dem Regal mit den Toiletteartikeln. Hier war kein langes Suchen: Zahnpasta konnte man nie genug im Haus haben, und Rasiercreme! Beides vergaß er regelmäßig zu erneuern, immer wieder mußte er sich tagelang mit winzigen Resten behelfen, und jedesmal schnitt er am Schluß die Tuben, nachdem er sie schon mehrfach entrollt und zur Öffnung hin gequetscht hatte, am unteren Ende mit einer Schere auf, weitete sie zu einer Röhre und schabte sie mit einem Löffel aus. Eigentlich unmöglich! Als er jetzt von jedem fünf Tuben in seinen Einkaufswagen warf, zudem verschiedene Marken, fühlte er etwas wie eine Sicherheit, das könne nie wieder geschehen. Er legte eine große Packung Toilettenpapier und, obwohl er das sonst nie im Hause hatte, feuchte Reinigungstücher daneben; zu der Vorratspackung gab es einen Spender, der an der Wand zu befestigen war. Als er nun noch Seife und Shampoo nahm, beides in großen Sparpaketen, war der Wagen schon halb gefüllt, und bevor er weiterging, stapelte Lofart alles so, daß es nach oben hin beinahe glatt abschloß.“

 
Burkhard Spinnen (Mönchengladbach, 28 december 1956)

De Oostenrijkse schrijver Engelbert Obernosterer werd geboren op 28 december 1936 in St. Lorenzen im Lesachtal, Kärnten. Zie ook alle tags voor Engelbert Obernosterer op dit blog.

Uit: Das grüne Brett vor meinem Kopf

„Vieles kann eine erfahrene Ehefrau auch hierorts sich zusammenreimen, vieles verstehen und stillschweigend darüber hinweggehen, nur: Dieser Ausdruck ist in keinen Einklang mit der Umgebung zu bringen. Und so schwebt er noch heute als Disharmonie durch das Stiegenhaus, hallt von den Betonwänden und wimmert durch die Seitentrakte- wie eine unerlöste Seele.
Ich notiere dies von einem seit langem unveränderten Stand- beziehungsweise Sitzort aus. Der Blick geht an der Kante des PCs vorbei hinaus in den Talboden, wo derzeit schwere Traktoren unterwegs sind; Staubwolken hinter sich aufwirbelnd, holpern sie entlang einzelner Ackerstreifen auf und ab. Irgendeinmal sind alle wieder verschwunden und es tut sich nichts in der weiten Ebene und auf dem Fuhrweg, der von den Häusern weg sich auf den Fuß des bewaldeten Hanges zuschlängelt.
Wenn sodann pünktlich zur gewohnten Zeit der alte Tierarzt E., die Hände auf dem Rücken, auf seiner selbst verordneten Gesundheitsstrecke mein Fensterviereck quert, so weiß ich längst, wie es weitergeht: Die Rückenfigur wird kleiner, die Farben der Kleidung nähern sich den erdigen Tönen von Feldweg und Holz und in einem Maße, wie der räumliche Abstand zur düstergrünen Flanke sich verkleinert, verkleinert sich auch der farbliche Unterschied zwischen Figur und Hintergrund. Hier im lautlosen Aufkommen und Niederbrechen, das sich einen Deut darum kümmert, in welchem Jahrtausend es abläuft, sorgen auch die Vorgänge des optischen Erfassens dafür, dass sich die Einzelheiten nicht längere Zeit aus der Gesamtheit herausheben und abgrenzen. Tatsächlich, als ich wieder den Kopf hebe, sehe ich vom Tierarzt nichts mehr. Untergetaucht ist er in der Fleckigkeit des Waldrandes.”

 
Engelbert Obernosterer (St. Lorenzen, 28 december 1936)

De Chinese schrijver Shen Congwen werd geboren op 28 december 1902 in Fenghuang in de provincie Hunan. Zie ook alle tags voor Shen Congwen op dit blog.

Uit: Family Letters (Vertaald door Alice Xin Liu)

“If I send you the newspapers after I've read them, I'm afraid it will be too late. Why don't you want to order copies in Qingdao? You can place an order at any time at any Post Office, it's more direct than ordering from Beijing. You really can order at any time. You should do that until you come back at the end of the month – wouldn't that be less hassle? Sometimes I don't finish reading the newspapers at home, so I want to keep those around, and it's inevitable that sometimes I will forget to send them to you. I'll still send you the ones from the last few days. The Wen Wei Pao from October made a point of mentioning Peng Zigang, and Chen Mengjia really did get in the newspaper. Today I received a letter from Shanghai's Li Xu'an, saying that Cheng Yingliu is gradually confessing. Now Li is also in charge of the display room for the institute, he wants you to keep helping purchase relics; he has a list. Seeing as you can't do it at the moment, I'll keep it for now.
Try to read new novels by contemporary writers, so that you can understand creative standards and processes. Some right-minded folk in the arts world will say with one voice that no work has been decent since liberation, that everything is formulaic and notional; even though I haven't read many of these novels, my work still allows me to read good manuscripts. The standard of some of the pieces is not that low at all. These we can learn from.”

 
Shen Congwen (28 december 1902 – 10 mei 1988)
Hier met zijn vrouw Zhang Zhaohe

De Nederlandse schrijver Conrad Busken Huet werd geboren op 28 december 1826 in Den Haag, als zoon van een ambtenaar. Zie ook alle tags voor Conrad Busken Huet op dit blog.

Uit: Het land van Rubens

“Hebt gij verstand van race-paarden en van jockey's? Chantilly bezit van beiden eene uitgezochte verzameling, en gij kunt u met eigen oogen overtuigen, dat de roem zijner voorjaars- en najaarswedrennen niet bij overrompeling verkregen is.
Welke zorgen! Van hoevele menschelijke veulens moet de opvoeding verwaarloosd heeten, vergeleken bij die der veulens van Chantilly! Elke steen des aanstoots wordt, van jongs af, letterlijk weggenomen voor hunnen voet. De effen paden zelven schijnen voor deze koningskinderen van het paardenras, nog niet effen genoeg. Eenige malen 's jaars spant men hunne vaders en hunne moeders voor de eg, en verlengen zich, in de laan van den Connétable, tegenover het kasteel, de breede, onafzienbare voren.
Gedurende tweehonderd jaren, tot 1830, is Chantilly het eigendom der Condé's geweest, wier laatste afstammeling het aan een Orleans vermaakte. Het kwam in de familie door het huwlijk van een Condé met de Charlotte Montmorency, van wier bekoorlijkheden het zooveel' moeite gekost heeft, de aandacht van den grijzenden Henri Quatre af te leiden. Men kan dit naslaan in Hooft's Hendrik de Groote. Charlotte werd de moeder van den Grand Condé, en deze de stichter van het kasteel, hetwelk thans door den hertog van Aumale herbouwd wordt. Voorheen stond er een feodaal slot uit de 14de eeuw, vermaard door zijne schoonheid, en door Du Cerceau opgenomen onder de Plus excellens bastimens de France.
Wij weten, welke eischen tegenwoordig in Frankrijk gesteld worden, waar het geldt, kerken en paleizen te restaureren. De hertog van Aumale schijnt zich daaraan blijmoedig te onderwerpen.”

 
Conrad Busken Huet (28 december 1826 – 1 mei 1886)
Cover

De Argentijnse schrijver Manuel Puig werd geboren op 28 december 1932 in General Villegas. Zie ook alle tags voor Manuel Puig op dit blog.

Uit: The Kiss of the Spider Woman (Vertaald door Allan Baker)

“MOLINA
starts eating.)
MOLINA:
(overcoming his resistance: his voice nostalgic now.)
Thursday. Ladies’ day. The cinema in my neighbourhood used to show a romantic triple feature on Thursdays. Years ago now.

VALENTIN:
Is that where you saw the panther-woman?
MOLINA:
No, that was in a smart little cinema in that German neighbourhood where all those posh houses with gardens are. My house was near there, but in the run-down part. Every Monday they’d show a German-language feature. Even during the war. They still do.

 
Ensemble van de musical Kiss of the Spider Woman uit 1993

VALENTIN:
Nazi propaganda films.
MOLINA:
But the musical numbers were fabulous!
VALENTIN:
You’re touched.
(He finishes his dinner.)
They’ll be turning off the lights soon, that’s it for studying today.
(unconsciously authoritarian)
You can go on with the film now
– Irina’s hand was on the key of the lock.”

 
Manuel Puig (28 december 1932 – 22 juli 1990)

De Duitse actrice, schrijfster en zangeres Hildegard Knef werd geboren in Ulm op 28 december 1925.Zie ook alle tags voor Hildegard Knef op dit blog.

Berlin

Berlin, dein Gesicht hat Sommersprossen,
und dein Mund ist viel zu groß,
dein Silberblick ist unverdrossen,
doch nie sagst du: »Was mach' ich bloß?«

Berlin, du bist viel zu flach geraten
für die Schönheitskonkurrenz.
Doch wer liebt schon nach Metermaßen,
wenn du dich zu ihm bekennst?

Berlin, du bist die Frau mit der Schürze,
an der wir unser Leben lang zieh'n.
Berlin, du gibst dem Taufschein die Würze,
und hast uns dein »Na und« als Rettungsring verlieh'n.

Berlin, deine Stirn hat Dackelfalten,
doch was wärst du ohne sie?
Wer hat dich bloß so jung gehalten,
denn zum Schlafen kommst du nie.

Berlin, mein Gemüt kriegt Kinderaugen,
und mein Puls geht viel zu schnell,
nimmst du mich voller Selbstvertrauen
an dein verknautschtes Bärenfell.

 
Hildegard Knef (28 december 1925 - 1 februari 2002)
Portret door Silke Agena, 2012

De Franse schrijver, filmmaker en kunstenaar Guy Ernest Debord werd op geboren 28 december 1931 in Parijs. Zie ook alle tags voor Guy Debord op dit blog.

Uit: La Société du spectacle

« Avec la séparation généralisée du travailleur et de son produit, se perdent tout point de vue unitaire sur l'activité accomplie, toute communication personnelle directe entre les producteurs. Suivant le progrès de l'accumulation des produits séparés, et de la concentration du processus productif, l'unité et la communication deviennent l'attribut exclusif de la direction du système. La réussite du système économique de la séparation est la prolétarisation du monde.
(…)  
  
Par la réussite même de la production séparée en tant que production du séparé, l'expérience fondamentale liée dans les sociétés primitives à un travail principal est en train de se déplacer, au pôle de développement du système, vers le non-travail, l'inactivité. Mais cette inactivité n'est en rien libérée de l'activité productrice : elle dépend d'elle, elle est soumission inquiète et admirative aux nécessités et aux résultats de la production ; elle est elle-même un produit de sa rationalité. Il ne peut y avoir de liberté hors de l'activité, et dans le cadre du spectacle toute activité est niée, exactement comme l'activité réelle a été intégralement captée pour l'édification globale de ce résultat. Ainsi l'actuelle « libération du travail », l'augmentation des loisirs, n'est aucunement libération dans le travail, ni libération d'un monde façonné par ce travail. Rien de l'activité volée dans le travail ne peut se retrouver dans la soumission à son résultat. « 

 
Guy Debord (28 december 1931 - 30 november 1994)

Zie voor nog meer schrijvers van de 28^e december ook mijn vorige blog van vandaag.

28-12-2014 om 14:09 geschreven door Romenu  

De Zweedse kunstenaar, dichter en schrijver Öyvind Axel Christian Fahlström werd geboren op 28 december 1928 in São Paulo. Zie ook alle tags voor Öyvind Fahlström op dit blog.

Uit: The Invisible Painting, 1960

« To create new conventions, context, shapes that interpret what is sensed as crucial to our inner situation and our relationship to the world. To create a new visual language in which "form" and "content" collaborate unconditionally in order to convey this experience, which is neither purely "literary" nor musically "formal", but is somewhere between these extremes, though presumably closer to "content" than "form".

 
Nights, Winters, Years, 1975

Since, in accordance with our usual habits, we tend to interpret visual form (at least in the case of more complex form), the visible forms can never constitute such a contained and precise system as musical notation. By means of this interpretive experience we also distance ourselves from the object — the appetizing daubs of color on the wall — and approach a new spirituality in art (in a richer sense than Kandinsky's) and the invisible painting. »

 
Öyvind Fahlström (28 december 1928 - 9 november 1976)

De Nederlandse rooms-katholiek priester, kunsthistoricus, schrijver en columnist Antoine Bodar werd geboren in 's-Hertogenbosch op 28 december 1944. Zie ook alle tags voor Antoine Bodar op dit blog.

Uit:Clio en Melpomene herbeschouwd

“Het beeld van een historische figuur - en dit gaat in de hoogste mate op voor Jeanne d'Arc -, zo had Huizinga vastgesteld, vormt zich in de geest schijnbaar zonder bewust logische functie, als een gezicht op iets wat men tevoren niet of onduidelijk zag. De overtuiging, dat het gevormde beeld waarde heeft, ontstaat uit het gevoel dat de verschillende, op zich zelf onsamenhangende gegevens samenstemmen, kloppen. In zijn reactie omschrijft Jolles het memorabile als een geestelijke occupatie die zich richt op het concrete en op grond daarvan een vorm schept: ‘[Feiten] worden weliswaar ieder op zich meegedeeld, maar onze occupatie met het concrete vindt een verbinding, die tegelijkertijd tegenstellend, vergelijkend, toelichtend en verklarend is, die maakt, dat zij als het ware op elkaar slaan en te zamen iets opleveren, wat wij een “pointe” zouden kunnen noemen.’ Wat Huizinga het kloppen van het beeld noemt, is voor Jolles hetzelfde als het memorabile. Behoort het voorts niet tot de aard en de opgaven van het historische zintuig òf letterkunde te scheppen door middel van kunstvormen - bij voorbeeld het drama - òf geschiedkunde te scheppen door middel van eenvoudige vormen - bij voorbeeld het memorabile? Deze brief van Jolles beantwoordt Huizinga op zijn beurt. Bij de werking van het historische zintuig denkt hij niet in de eerste plaats aan de weergeving van het verleden maar aan de apperceptie van het verleden, bij het historische beeld van een stuk verleden niet in de eerste plaats aan één bepaalde beschrijving maar aan de onomschreven voorstelling die in het bewustzijn van een hele generatie leeft. Op de détails van deze voorstelling kan Jolles naar Huizinga's inzicht de onderscheiding van het memorabile toepassen, niet op het geheel.
‘Laat Clio een enkele maal in eeuwen vóór Melpomene gaan’, had Huizinga verzucht met betrekking tot Jeanne d'Arc. ‘Ik heb er niets tegen’, had Jolles daarop gerepliceerd, ‘maar ik zou gaarne willen weten of niet Clio een soort van Melpomene op haar eigen houtje is’. Is niet de ‘historie’ zelf een ‘dichter’ ‘die weliswaar geen kunstvorm kent, maar die de eenvoudige vormen niet missen kan?’ De historische gegevens zelf zijn willekeurig of toevallig en onsamenhangend; hoogstens vertonen zij een tendentie in de richting van de eenvoudige, letterkundige vormen. ‘Zoodra echter onze geestelijke occupatie ons tot een letterkundigen vorm gedwongen heeft, slorpt die vorm telkens die gegevens op zijn eigen wijze op.”

 
Antoine Bodar ('s-Hertogenbosch, 28 december 1944)

De Amerikaanse dichter Morris Rosenfeld (eig. Moshe Jacob Alter) werd geboren op 28 december 1862 in Boksze in Polen. Zie ook alle tags voor Morris Rosenfeld op dit blog.

A Fellow Slave

Pale-faced is he, as in the door
He stands and trembles visibly,--
With diffidence approaches me,
And says: 'Dear editor,

'Since write you must, in prose or rhyme,
Expose my master's knavery,
Condemn, I pray, the slavery
That dominates our time.

'I labor for a wicked man
Who holds o'er all my being sway,--
Who keeps me harnessed night and day.
Since work I first began.

'No leisure moments do I store,
Yet harsh words only will he speak;
My days are his, from week to week,
But still he cries for more.

'Oh print, I beg you, all I've said,
And ask the world if this be right:
To give the worker wage so slight
That he must want for bread.

'See, I have sinews powerful,
And I've endurance, subtle skill,--
Yet may not use them at my will,
But live a master's tool.

'But oh, without avail do I
Lay bare the woes of workingmen!
Who earns his living by the pen,
Feels not our misery.'

The pallid slave yet paler grew,
And ended here his bitter cry...
And thus to him I made reply:
'My friend, you judge untrue.

'My strength and skill, like yours, are gain
For others... Sold!... You understand?
Your master--well--he owns your hand,
And mine--he owns my brain.'

 
Morris Rosenfeld (28 december 1862 – 22 juni 1923)

De (Oost)-Duitse schrijver Erich Köhler werd geboren op 28 december 1928 in Taschwitz nabij Karlsbad. Zie ook alle tags voor Erich Köhler op dit blog.

Uit: Sture und das deutsche Herz

„Glaubt mir, ich habe das studiert, wenn auch nichts davon aufgeschrieben. Nichts strebt in der Natur ohne Not vom Niederen zum Höheren. Alles fällt ohne Not vom höheren auf das niedere Niveau zurück. Dem habe ich mich gestellt. Euere Automatenwelt kann gar nicht tiefer fallen, es sei denn in die Barbarei zurück. Die Planwelt drüben, wenn auch eingetrübt, ist ein intelli... ein vernünftiger Ansatz, schutzbedürftig vor der Macht des Platten. Und nun laßt mich bitte durch, im Freundeskreis bedarf es meines Rates
Sture, durch eine Änderung des Umfeldes irritiert, kehrt das Megaphon gegen außen. Da vernimmt er aus dem Schalltrichter ein verbissenes Näherrücken. Er zuckt die Achseln, läßt die Hände mit den Gerätschaften hängen, ruft dafür um so lauter: Etwas ist in Ordnung, wenn es funktioniert. Ist es eine Funktion von Klickerautomaten, diese Mauer einzurennen, wohlhin. Es wird, was danach sich dann dort verbreitet, darum nicht ordentlicher.
( ... )

Sture: Das Mittel ist erklärt. Arbeit als Ausdruck der Persönlichkeit, Arbeit nach der antimechanistischen Formel: Energie ist Arbeit durch Bewußsein im Quadrat. Andere nach mir werden es genauer sagen
Von der Mauerfläche scheppert das Echo schnittkähsianischen Gelächters“

 
Erich Köhler (28 december 1928 – 16 juli 2003)

De Duitse dichter, toneelauteur en vertaler Alfred Wolfenstein werd geboren op 28 december 1883 in Halle. Zie ook alle tags voor Alfred Wolfenstein op dit blog.

Herbst

Die Sonne sinkt mit jedem Abend schneller,
Man denkt schon morgens an des Tages Ende,
Das ist die schon so oft erlebte Wende.
Da sinkt der Mut mit langsamem Propeller.

Es ist, als wartete ein düstrer Keller
Auf die vom Flug durch duftende Gelände
Verwöhnte Lunge, und sie atmet Wände.
Der Straßen Licht macht nur die Steine heller.

Und doch, manch Held des Sommers wäre froh,
Wenn er im kalten Wind nun wüßte, wo
Er landen kann, in welcher Stadt der Erde.

Er sänke gerne ändern Sternen zu -
Hier reißt der Herbst herab die letzte Ruh,
Und wer gehört nicht zu der Blätter Herde?

 
Alfred Wolfenstein (28 december 1883 – 22 januari 1945)

De Franse dichter en schrijver Édouard d’Anglemont werd geboren op 28 december 1798 in Pont-Audemer, departement Eure. Zie ook alle tags voor Édouard d’Anglemont op dit blog.

Uit: Le jardinier de cimetière

« Ce ne sont pas les classes élevées, les familles riches, qui font la fortune de ce jardinier : aux grands de la terre qui trépassent, il faut un terrain concédé à perpétuité, un tombeau de marbre ou de granit, une épitaphe en lettres d’or ; ces morts-là payent cher leur sépulture, et on leur en donne pour leur argent.
La clientèle du jardinier de cimetière est tout entière dans la classe moyenne, parmi les petits rentiers, les petits marchands, les modestes employés, tous personnages auxquels le culte des tombeaux est permis pendant cinq ou dix ans seulement. Lorsque l’entreprise des pompes funèbres lui a révélé un décès, cet homme questionne, interroge, et, dès qu’il est parvenu à découvrir l’adresse du mort, il ne s’arrête plus, il court, il a des ailes, et les parents le voient apparaître au milieu de leur plus grande douleur.
M. D..., jeune avocat qui n’avait encore plaidé qu’une fois, et devant la 7e chambre, venait de perdre son père, ancien commis du ministère de l’intérieur. Le char mortuaire était à la porte ; on clouait la bière dans la pièce voisine de sa chambre ; il était assis, morne, immobile dans un large fauteuil : tout à coup se présente devant lui un homme vêtu d’un habit-veste de gros drap couleur foncée, portant de gros souliers ferrés, et tenant à la main son chapeau d’un noir rougeâtre, illustré d’un crêpe dont la vétusté semblait annoncer un deuil perpétuel. »

 
Édouard d’Anglemont (28 december 1798 - 22 april 1876)
Pont-Audemer (Geen portret beschikbaar)

De Franse schrijver en lexicograaf Antoine Furetière werd geboren op 28 december 1619 in Parijs. Zie ook alle tags voor Antoine Furetière op dit blog.

Uit: Le roman bourgeois

« Au lieu de vous tromper par ces vaines subtilitez, je vous raconteray sincerement et avec fidelité plusieurs historiettes ou galanteries arrivées entre des personnes qui ne seront ny heros ny heroïnes, qui ne dresseront point d'armées, ny ne renverseront point de royaumes, mais qui seront de ces bonnes gens de mediocre condition, qui vont tout doucement leur grand chemin, dont les uns seront beaux et les autres laids, les uns sages et les autres sots; et ceux-cy ont bien la mine de composer le plus grand nombre. Cela n'empeschera pas que quelques gens de la plus haute vollée ne s'y puissent reconnoître, et ne profitent de l'exemple de plusieurs ridicules dont ils pensent estre fort éloignez. Pour éviter encore davantage le chemin battu des autres, je veux que la scène de mon roman soit mobile, c'est à dire tantost en un quartier et tantost en un autre de la ville; et je commenceray par celuy qui est le plus bourgeois, qu'on appelle communément la place Maubert.
Un autre autheur moins sincère, et qui voudroit paroistre éloquent, ne manqueroit jamais de faire icy une description magnifique de cette place. Il commenceroit son éloge par l'origine de son nom; il diroit qu'elle a esté annoblie par ce fameux docteur Albert le Grand, qui y tenoit son écolle, et qu'elle fut appelée autrefois la place de Me Albert, et, par succession de temps, la place Maubert. Que si, par occasion, il écrivoit la vie et les ouvrages de son illustre parrain, il ne seroit pas le premier qui auroit fait une digression aussi peu à propos. Après cela il la bâtiroit superbement selon la dépense qu'y voudroit faire son imagination. Le dessein de la place Royalle ne le contenterait pas; il faudroit du moins qu'elle fût aussi belle que celle où se faisoient les carrousels, dans la galente et romanesque ville de Grenade."

 
Antoine Furetière (28 december 1619 – 14 mei 1688)

28-12-2014 om 13:55 geschreven door Romenu  

De Zuid-Afrikaanse dichter C. Louis Leipoldt werd geboren op 28 december 1880 in Worcester in de toenmalige Kaapkolonie, als vierde kind in zijn gezin. Zijn vader was een predikant. Hij groeide op in Clanwilliam, kreeg thuis onderwijs - zijn moeder wilde haar kinderen niet naar de school in de stad sturen - en werkte daarna als journalist onder meer voor De kolonisator, en Het dagblad. Hij heeft ook voor menige buitenlandse kranten verslag gedaan over de Tweede Boerenoorlog, voordat hij zich in Engeland gedurende de jaren 1902 tot 1907 in de geneeskunde bekwaamde De bekende botanicus Harry Bolus, een levenslange vriend, had het geld voor zijn studie aan hem uitgeleend. Hij heeft daarna rondgereisd over de wereld, toen voor een periode gewerkt als scheepsdokter, schooldokter in Londen, als medische inspecteur van scholen in Transvaal, als journalist en uiteindelijk als kinderarts in Kaapstad in 1925 . Hij is nooit getrouwd. Hij heeft wel een zoon, Jeff, aangenomen. Hij was een van de leidende figuren van de Tweede Taalbeweging (samen met Jan FE Celliers en JD du Toit). Naast gedichten, heeft hij ook romans, toneelstukken, kinderverhalen, kookboeken en een reisjournaal geschreven. Hij was een liefhebber van de natuur en heeft die vaak als thema in zijn werk gebruikt, maar met bijzondere nadruk op de legendes en landschappen van zijn geliefde Hantam. Andere thema's zijn het lijden en de pijn, veroorzaakt door de Tweede Boerenoorlog en de culturele leefwereld van de Kaapse Maleiers.

Die aakligste

Dit is die bitterste van alles, dit,
Dat wat ek liefgehad het, wat nou dood
En weggeleg is in 'n kis van lood

En sederhout, onsterflik êrens sit,
Of swerwe as 'n spookwolk silwerwit,
Deur onbeperkte magte voortgestoot -
Miskien, soos ek, verlate, of in nood,
 
Maar onbereikbaar, ook al smeek en bid
Ek heel die dag en jammer al my tyd.
Dit is die bitterste dat ek geen hand
Kan uitstrek, hulpvol, meelyend in my smart;
 
Geen steun kan gee, hoe hard en swaar die stryd;
En dat daar swerwe in die Dodeland,
Verlate, wat ek liefhet in my hart

The Worst Horror

This is the bitterest thing of all my days,
That which I have loved so well, that now is dead
And in a coffin laid away, of lead

And cedarwood, immortal somewhere stays,
Or as a ghost-cloud goes its lonely ways
By strange and boundless forces urged ahead,
Perhaps, like me, forlorn, uncomforted,

But out of reach, howe'er one pleads or prays,
Day after day with unending lament.
This is the bitterest thing, that I no hand
Can reach to help, or comfort to impart,

No aid can give, and no encouragement;
And that there wanders in that ghostly land
Forlorn, that which I loved with all my heart!

Vertaald door C. J. D Harvey

VI Buitenzorg

'n Wondertuin, hier waar die Salak spog
Oor Wehstenland en oor die wêreld troon -
'n Wondertuin! Dis jarewerk bekroon
Hier eind'lik met die seëpraal vir hom,
Ou Teysmann, kruidenier; hy het gedog
Hy kon 'n standbeeld opsit in 'n tuin -
'n Lewendige standbeeld tot sy eer
Om vir die nageslag te toon hy was
'n Kunstenaar in bome en in gras.
Jy wat hier wandel, as jy hierso kom,
Bring hom dan lof vir wat geskape is -
Jou loflied-eer, dit kan ou Teysmann mis.
Sy standbeeld staan in hierdie tuin, en hy,
As hier miskien sy spook by nag probeer
Om rond te dwaal en alles te aanskou,
Die kleureprag, die skaduryke bruin,
Dan kan hy trots wees en sy hande vou
En sê: ‘Ek het geywer vir die land,
Ek het volbring. My dank is dat ek weet
Dit alles help 'n bietjie vir verstand
En kennis, wetenskap wat nooit vergeet!’

 
C. Louis Leipoldt (28 december 1880 - 12 april 1947)

28-12-2014 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter en schrijver Bernard Wesseling werd geboren in Amsterdam op 27 december 1978. Zie ook alle tags voor Bernard Wesseling op dit blog.

Uit: Portret van een onaangepaste

“Voorlopig gesterkt door je nieuwe voorkomen als ondergrondse rebellenleider uit de toekomst is het nu zaak om ook een en ander uit te dragen. Want bekeken word je en besproken ook en de mensen hè, de mensen, ik vraag ’t je, wat valt er eigenlijk nog van ze te vinden? In hun goeie bedoelingen geloof je al niet meer sinds je over dat ongeluk hebt gehoord van die vrouw die overstak en werd aangereden, niet omdat ze van zichzelf te traag was, maar omdat een gek vanaf de stoep ‘Kijk uit!’ riep en daarmee d’r gang had onderbroken. Daarna zie je alleen nog maar de legio dooie slachtoffers voor je, de slachtoffers van het goedbedoelde ‘Kijk uit!’ sinds het allereerste Begin Der Moderne Tijden, een uitdrukking van holle verbazing op hun gezichten. Koeristus, dat onsterfelijke ‘Kijk uit!’ galmt zowat door de eeuwen heen, rechtstreeks je oren in.”
(…)

Nee, dat was niet zomaar een dag geweest, achteraf, dat was de dag dat hij zijn grootste geheim prijsgaf en je wist ’t eigenlijk al toen ie ’t vertelde. Een groter geheim heeft ie nooit gehad. Wat ’t precies met jou te maken heeft, weet je niet, maar je besluit genoegen te nemen met je vermoedens, geloven heet dat, en in ene ben je kalm op dat moment.”

 
Bernard Wesseling (Amsterdam, 27 december 1978)

De Franse dichter, schrijver, schilder en musicus Marc-Édouard Nabe (eig. Alain Zannini) werd geboren in Marseille op 27 december 1958. Zie ook alle tags voor Edouard Nabe op dit blog.

La Neige (Uit: Loin des fleurs)

J'ai vécu dans beaucoup de paysages de neige. Toujours je suis arrivé au moment où les choses se glacent. Moi-même j'explique la pâleur de mon teint par le fait que je suis né en hiver. Quand je rassemble de chaque côté de mon esprit les lourdes émotions de velours à l'aide des embrasses usées de mes pauvres phrases, je vois s'ouvrir alors un paysage de froid totalement familier. Vivre pour moi se résume à une navigation spectaculaire sur un océan de givre, comme un esquif d'arctique pur. Une atmosphère d'aurore glaciale court sur tous mes paragraphes. Et tout s'en fige... Chaque mot pèse sa tonne de cristal. C'est la dentelle lactée suspendue. Patinage artistique sur flaque de lait dur. Gouttes aux nez des virgules. Peut-être la splendeur frigorifiée de cette géographie neigeuse, phosphorescent panorama de terrasses crémeuses et de gradins d'acier trempé, semble me parler d'une sorte de Principe du Froid où, à force de secrets, frissons et soupirs explosent malgré tout. L'Inerte Flegme blanc cherche-t-il à suggérer le sentiment du suicide qui émane de chaque métamorphose (hier soir il pleuvait, il y a quelques pages de cela), de chaque fusion, de tous les carnages et des naissances, bagarres et transports de la nature ? ...

 
Marc-Édouard Nabe (Marseille, 27 december 1958)

De Amerikaanse schrijfster Wendy Coakley-Thompson werd geboren op 27 december 1966 in Brooklyn, New York. Zie ook alle tags voor Wendy Coakley-Thompson op dit blog.

Uit: What You Won’t Do for Love

“She hesitated briefly, feeling any control she’d had over the situation ebb away. She descended the wooden stairs one at a time. Behind her, she heard him close the door, heard him on the stairs behind her. A few more steps, and she entered a whole new world. It reminded her of her basement at the house in Brooklyn… space filled with memories of lives lived well in a home. A sofa bed lay turned down, in front of a 36-inch color TV. He had the TV tuned to BET; the logo was visible in the corner of the screen, and the video for remix of Craig Mack’s “Flava in Ya Ear” played at low volume.
He came around her and shut off the TV. They stood there in silence in the subdued lighting. “First of all, she’s not a bitch,” he announced. “Her name’s Kimmy. She fucked up her life by having two kids for two different men, and then hooking up with some insecure redneck who beat her like a rented mule. She needed my help getting out, and that seemed more important than our date. I thought you’d understand that.”
Oh, shit! She felt like such a drama queen all of a sudden, railing about her hurt feelings while he was helping out a battered woman. After all, his father had done something similar for her and her family. But still, her pain spoke. “And how would I have known that, Devin?” she asked. “From your oh-so-personal text message?”
“I couldn’t talk, Chaney,” he explained. “I was holding a baby in one hand while trying to stash about twenty shopping bags into the ride. You know, I could’ve just been a dick and stood you up.”
“So why did you even both with texting, Devin?”
He shook his head. “More degrees than a thermometer, and you don’t know anything. Why did I bother? Because I fucking like you, okay?!”
Chaney stared at him in shock, her mouth hanging open. It was out there, in the open. She clutched at the front of her velour sweats. What do I do? What do I say? Finally, she found her voice. “And that’s how you think I want to hear it?” she croaked. “‘I fucking like you?’”

 
Wendy Coakley-Thompson (New York, 27 december 1966)
Cover

De Nederlandse dichter Louis de Bourbon werd geboren in Renkum op 27 december 1908. Zie ook alle tags voor Louis de Bourbon op dit blog.

Zeilavond

De avond davert van geluk,
de booten schateren van vrouwen,
werp den gehaten doodsangst stuk
en grijp de ruige mastetouwen.

Wij varen recht naar het hart van de maan,
het water is geel en blauw,
dan vangt er een meisje te zingen aan
of ze niet meer ontwaken zou.

De avond davert van geluk,
straks drink ik een ster uit het water,
maar houd met Lizzy voet bij stuk,
het berouw komt altijd pas later.

Kleine dood

Koorts en zijn smalle handen
teekenden feërieke tableaux
op de goedkoope, kleine wanden;
de kamer werd een blokkedoos.

Hij droomde van duizend soldaten van tin
voor een groote, blauwe poort;
die marcheerden met hem den hemel in
en niemand heeft 't gehoord.

Nu speelt hij met God en de H. Maagd
- een rustlooze speelgenoot -
nu krijgt dit knaapje al wat 't vraagt
uit de groote bazaar van den dood.

 
Louis de Bourbon (27 december 1908 – 8 januari 1975)
Renkum, kasteel Doorwerth

De Amerikaanse schrijver en optredend artiest Bob Flanagan werd geboren op 26 december 1952 in New York. Zie ook alle tags voor Bob Flanagan op dit blog.

Why (Fragment)

because it flies in the face of all that's normal (whatever that is);
because I'm not normal;
because I used to think that I was part of some vast experiment and that there was this implant in my penis that made me do these things and allowed THEM (whoever THEY were) to monitor my activities;
because I had to take my clothes off and lie inside this giant plastic bag so the doctors could collect my sweat;
because once upon a time I had such a high fever my parents had to strip me naked and wrap me in sheets to stop the convulsions;
because my parents loved me even more when I was suffering;
because I was born into a world of suffering; because surrender is sweet;
because I'm attracted to it; because I'm addicted to it

 
Bob Flanagan (27 december 1952 – 4 januari 1996)

Zie voor nog meer schrijvers van de 27^e december ook mijn vorige twee blogs van vandaag.

27-12-2014 om 15:53 geschreven door Romenu  

De Duitse schrijfster Malin Schwerdtfeger werd geboren op 27 december 1972 in Bremen. Zie ook mijn blog van 27 december 2008. Zie ook alle tags voor Malin Schwerdtfeger op dit blog.

Uit: Mein erster Achttausender

„Ich glaube nicht“, sagte Mama. „Nur Blasen an den Füßen.“
Ich rückte ein paar Stühle weiter vor.
Ich trank meinen Kakao und sah zu, wie sie ihren Tee schlürfte. Sie hatte einen Klumpen Yakbutter in einer schmierigen Plastiktüte vor sich liegen. Davon drehte sie mit den Fingern kleine Stückchen ab, warf sie in den Tee und rührte um, bevor sie den Tee trank.
„Mama“, sagte ich schließlich, „wir müssen dir die Haare waschen!“
Während ich fast eine ganze Flasche Pfirsichöl-Pflegespülung in ihre verfilzte Matte einmassierte, erzählte Mama ungefragt von Steinschlägen am Annapurna[1], Überschwem­mungen im Rolwalingtal und Schneestürmen in Solo Khumbu. Sie erzählte von den Wäldern Osttibets, wo es Blutegel regnet, von chinesischen Dorfgefängnissen und betrunkenen Polizisten, von Bussen, die in tiefen Schluchten zerschellen, und von den schwarzgefrorenen Gesichtern der Bergsteiger, die in den verrotteten Absteigen von Lukla im Everest-Gebiet auf ihren Rückflug nach Kathmandu warten. Sie erzählte davon, wie ihr Gehirn aufweichte, als sie versuchte, den Pumori zu besteigen, und von der dünnen Luft des Himalaja, die das Blut träge macht und an der sich die Lungen wundatmen.
Zwei Stunden später hatte ich den letzten Knoten aus ihren Haaren gekämmt und alle Blasen an ihren Füßen aufgestochen und desinfiziert. Dann war Mama wieder so müde, daß sie sich aufs Sofa legte und sofort einschlief.
Das Telefon klingelte. Es war Arne von Trekking Guides. „Hallo“, sagte Arne. „Ist sie da?“
„Sie schläft“, sagte ich, „und will nicht gestört werden. Schon gar nicht von euch.“
„Sie soll nicht so viel schlafen, lieber schreiben“, sagte Arne.“

 
Malin Schwerdtfeger (Bremen, 27 december 1972)

De Zwitserse schrijver Markus Werner werd geboren op 27 december 1944 in Eschlikon (Kanton Thurgau). Zie ook alle tags voor Markus Werner op dit blog.

Uit: Ein Joghurt namens Annika

«Verdammt nochmal, das ist doch Irrsinn, oder nicht? Die macht mich noch fertig!», dröhnte Jan nach ein paar Kölsch am Tresen im Polatze, einer Studentenbar irgendwo am Zülpicher Platz. Sein Jura-Kumpel Clemens presste mit dem Kölschglas feuchte Kreise auf seinen Bierdeckel und nickte artig mit hoch- gezogenen Augenbrauen. Seit über einer Stunde saß Clemens Jan nun schon stumm wie ein Karpfen gegenüber und bemühte sich mit aller Kraft, einen erschütterten Gesichtsausdruck zu machen.
«Mann, Clemens, jetzt denk endlich mal mit. Da stimmt doch was nicht! Oder? CLEMENS!»
«Mann, Jan, ich blick da nicht mehr durch.
Silvia, das Biest – Silvia, der Glückstreffer – Silvia, die dumme Kuh – Silvia, der Engel – Silvia, der Albtraum aller gesunden Männer. Was denn nun?»
Jan warf einen Blick auf seine Armbanduhr: «Hast du Zeit?» Clemens hob die Hand und orderte zwei frische Kölsch. Dann ließ er sich grinsend in den Winkel der Eckbank fallen: «Aber versuch’s kompakt.”

 
Markus Werner (Eschlikon, 27 december 1944)

De Zwitserse dichteres en schrijfster Mariella Mehr werd geboren op 27 december 1947 in Zürich. Zie ook alle tags voor Mariella Mehr op dit blog.

Uit: Aus Das Sternbild des Wolfes 

Vom Wandern sei hier nicht die Rede,
wir waren nie des Müllers Lust.
 
Wohl aber vom Heimweh,
das atemlos Gebete schreit,
und eines jeden Toten
Waterloo verrät.
 
Aufbruch und Amen.
Wer weiß wohin,
in welche Ecke dieser Bühne
voller Mörder,
 
die heute das Geschick
der Welt bestimmen:
 
auch das des jungen Knabenkrauts,
der Feuerlilie auf dem Feld,
und das des Monds in meiner Hand.
 
Trotzdem, wir rütteln an der Gegenwart,
als gäb es da noch was zu holen.

 
Mariella Mehr (Zürich, 27 december 1947)
Zürich 

De Indische dichter Mirza Ghalib (eigenlijk Asadullah Baig Khan) werd geboren op 27 december 1796 in Agra. Zie ook alle tags voor Mirza Ghalib op dit blog.

The World is a Playground

I perceive the world as a playground
Where dawn and dusk appear in eternal rounds
In His Universal form is a plaything the throne of Solomon
The miracles of the Messiah seem so ordinary in my eyes
Without name I cannot comprehend any form
Illusionary but is the identity of all objects
My anguish envelopes the entire desert
Silently flows the river in front of my floods
Ask not what separation has done to me
Just see your poise when I come in front of you
Truly you say that I am egotistical and proud
It is the reflection, O friend, in your limited mirror
To appreciate the style and charm of conversation
Just bring in the goblet and wine
Hatred manifests due to my envious mind
Thus I say, don't take his name in front of me
Faith stops me while temptations attract
Inspite of Kaaba behind and church ahead
I am the Lover, yet notorious is my charm
Thus Laila calls names to Majnu in front of me
'Dies' not one though the union is a delight
In premonition of the separation night
Alas, this be it, the bloody separation wave
I know not what else is in store ahead of me
Though the hands don't move, the eyes are alive
Wine and goblet, let them stay in front of me
Says 'Ghalib'
Conscience is companion and trusted friend
Don't pass any judgments in front of me.

 
Mirza Ghalib (27 december 1796 – 15 februari 1869)

De Duitse schrijver Carl Zuckmayer werd op 27 december 1896 geboren in Nackenheim am Rhein. Zie ook alle tags voor Carl Zuckmayer op dit blog.

Bauernhaus in Flammen

Plötzlich leckt am gelben strohgedeckten, schwalbenkotbefleckten
Dach des Bauern Philipp Sauern eine kleine rote, züngelfeine
Flamme. Gott verdamme. Schon sind's zwei. Oder drei. Und
In der Hütte bellt ein Hund. Ohne Grund. Und
Auch im Stalle grunzt, ohne Grund, grunzt ein Schwein, Feuersbrunst!
Plötzlich lodert roter gräulich rauchumdrohter
Schein! Kinder schrein! Feuersbrunst! Überall
Flackt's am Dach und kanckt's im Strohgefach, jedoch im Stall
Grunzt, grunzt, grunzt
Des Bauern Philipp Sauern
Mutterschwein.

Auch der Bauer Philipp Sauer
Grunzt, Feuersbrunst. Weiber quaken,
Bett und Laken schleppt heraus. Im Gebälk
Und im Welkholz rollt's und grollt's, johlt
Schon die Flamm' und kichert, scheppert,
Schlecht versichert ist dies Haus! Holt die Spritzen!
Holt, holt
Auch den Schlauch!
Schon verkohlt
Die Backsteinmauer,
Und in Klumpen,
Schrank und Kammern
Brennen
Philipp Sauers
Kleiderlumpen, Weiber jammern, schrill -
Rennen, rennen, rennen
Kreuz und quer, die Schläuche, Spritzen, Feuerwehr
Schwitzen,
Wie Gott will.
In dicken Klumpen
Männer
Pumpen, pumpen, pumpen!

Mordsgezeter. Zwei Stund' später
Ist das rote Feuer aus. Jetzt bekreuzigt
Und jetzt freut sich jede Gret und jeder Peter, jeder Peter,
Daß es nicht sein eignes, sondern nur des Bauern
Philipp Sauern
Haus.

 
Carl Zuckmayer (27 december 1896 – 18 januari 1977)

Zie voor nog meer schrijvers van de 27^e december ook mijn vorige blog van vandaag.

27-12-2014 om 15:44 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse schrijver Louis Bromfield werd geboren op 27. Dezember 1896 in Mansfield, Ohio. Zie ook alle tags voor Louis Bromfield op dit blog.

Uit: The Rains Came

“It was the hour of the day that Ransome loved best and he sat on the verandah now, drinking brandy and watching the golden light flood all the banyan trees and the yellow-gray house and the scarlet creeper for one brilliant moment before the sun, with a sudden plunge, dropped below the horizon and left the whole countryside in darkness. It was a magical business which for his northern blood, accustomed to long still blue twilights of Northern England, never lost its strangeness as if suddenly the whole world stood still for a second and then slipped swiftly into an abyss of darkness. For Ransome there was always a shadow of primitive terror in the Indian sunset.
And here in Ranchipur there were other things besides the beauty of the golden light. It was the hour when the air grew still and laden with a heavy scent compounded of the smoke of burning wood and cow dung and of jasmine and marigold and the yellow dust raised by the cattle being driven home from the burnt pasture of the race course on the opposite side of the road, the hour too when distantly one heard the faint thumping of the drums from the burning ghats down by the river beyond the Maharajah's zoological gardens, when the screaming of the jackals began as they crept to the edge of the jungle waiting for the sudden darkness to bring to their cowardly yellow bodies the courage to start out and seek on the plains what had died during the day. At dawn the greedy vultures would succeed them, coming out of caverns and dung-covered thorn trees, for the beasts which had died during the night. And always at this hour too came the fine thread of sound from John the Baptist's flute, as he squatted at the gate welcoming the cool of the evening.
John the Baptist sat there now, under the vast greedy banyan which each year sent down branches that bit into the earth, struck root and claimed another square yard or two of garden. Up north, near Peshawar, there was an enormous banyan tree which covered acres, a whole forest which was at the same time a single living tree. "If the world went on long enough," thought Ransome, "that tree might take possession of all of it, like the evil and stupidity of man slowly, relentlessly, thrusting down branch after branch with all the greediness and tough vigor of life in India."

 
Louis Bromfield (27 december 1896 – 18 maart 1956)

De Amerikaanse schrijver en essayist Wilfrid Sheed werd geboren op 27 december 1930 in Londen. Zie ook alle tags voor Wilfrid Sheed op dit blog.

Uit: The House That George Built

“After all, not too many kids have hips like Elvis’s, but anyone who could play “Chopsticks” or whistle “The Star-Spangled Banner” could syncopate, and in no time, as Irving Berlin bragged in two of his hits, “Everybody’s doing it” in one form or another, from “Italian opera singers” learning to snap their fingers, to “dukes and lords and Russian czars,” who settled for throwing their shoulders in the air and no doubt rolling their eyes. And there was no place to hide from it, even in an ivory tower. In fact, it would become a staple of B-movie musicals to show a professor at first frowning mightily as he hears the kids jazzing up a well-known classic, only to furtively wind up, beneath the gown or the desk, tapping his own foot too, as if the body snatchers had seized that much of him. And if the “professoriate” and the “long hairiate” couldn’t stand up to it, the kid at the keyboard wasn’t even going to try. Because this is where ragtime belonged, its birthplace, its office and its home, and the great Scott Joplin was still making tunes out of it, which maybe they could use in place of Czerny’s finger exercises while no one was listening.
“What’s that you’re playing? That’s not what you’re supposed to be playing.” Someone was always listening, and one imagines a thousand fights a day over this as George or Harold or Fats would stray once more from his scales and his Bach-made-easy and start to vamp the music of his pulse, the music of the streets.”

 
Wilfrid Sheed (27 december 1930 – 19 januari 2011)

De Amerikaanse dichter Charles Olson werd geboren op 27 december 1910 in Worcester, Massachusetts. Zie ook alle tags voor Charles Olson op dit blog.,

The Kingfishers

1
What does not change / is the will to change
 
He woke, fully clothed, in his bed. He
remembered only one thing, the birds, how
when he came in, he had gone around the rooms
and got them back in their cage, the green one first,
she with the bad leg, and then the blue,
the one they had hoped was a male
 
Otherwise? Yes, Fernand, who had talked lispingly of Albers & Angkor Vat.
He had left the party without a word. How he got up, got into his coat,
I do not know. When I saw him, he was at the door, but it did not matter,
he was already sliding along the wall of the night, losing himself
in some crack of the ruins. That it should have been he who said, “The kingfishers!
who cares
for their feathers
now?”
 
His last words had been, “The pool is slime.” Suddenly everyone,
ceasing their talk, sat in a row around him, watched
they did not so much hear, or pay attention, they
wondered, looked at each other, smirked, but listened,
he repeated and repeated, could not go beyond his thought
“The pool    the kingfishers’ feathers were wealth    why
did the export stop?”
 
It was then he left

 
Charles Olson (27 december 1910 – 10 januari 1970)

De Spaanse schrijver Serafín Estébanez Calderón werd geboren op 27 december 1799 in Málaga. Zie ook alle tags voor Serafín Estébanez Calderón op dit blog.

Uit: An Andalusian Duel (Vertaald door Emilia Pardo-Bazan)

“I entered and sat down at once, and in such a manner as not to interrupt Oliver and Roland, and that they might not notice me, when I saw that, as if believing themselves alone, they threw their arms with an amicable gesture round each others' neck, and thus began their discourse:
"Pulpete," said the taller, "now that we are going to meet each other, knife in hand—you here, I there,—one, two,—on your guard,—triz, traz,—have that,—take this and call it what you like—let us first drain a tankard to the music and measure of some songs."
"Señor Balbeja," replied Pulpete, drawing his face aside and spitting with the greatest neatness and pulchritude towards his shoe, "I am not the kind of man either for La Gorja or other similar earthly matters, or because a steel tongue is sheathed in my body, or my weasand slit, or for any other such trifle, to be provoked or vexed with such a friend as Balbeja. Let the wine be brought, and then, we will sing; and afterwards blood—blood to the hilt."
The order was given, they clinked glasses, and, looking one at the other, sang a Sevillian song.
This done, they threw off their cloaks with an easy grace, and unsheathed their knives with which to prick one another, the one Flemish with a white haft, the other from Guadix, with a guard to the hilt, both blades dazzling in their brightness, and sharpened and ground enough for operating upon cataracts, much less ripping up bellies and bowels. The two had already cleft the air several times with the said lancets, their cloak wound round their left arm—first drawing closer, then back, now more boldly and in bounds—when Pulpete hoisted the flag for parley, and said:
"Balbeja, my friend, I only beg you to do me the favor not to fan my face with Juilon your knife, since a slash might use it so ill that my mother who bore me would not know me, and I should not like to be considered ugly; neither is it right to mar and destroy what God made in His likeness."
"Agreed," replied Balbeja; "I will aim lower."
"Except—except my stomach also, for I was ever a friend to cleanliness, and I should not like to see myself fouled in a bad way, if your knife and arm played havoc with my liver and intestines."

 
Serafín Estébanez Calderón (27 december 1799 – 5 februari 1867)

De Oostenrijkse schrijver en essayist Klaus Hoffer werd geboren op 27 december 1942 in Graz. Zie ook alle tags voor Klaus Hoffer op dit blog.

Uit: Bei den Bieresch

"Ich sah auf meine Uhr. Es war Punkt acht. Ein neuer Tag hatte angefangen. Leichter Nieselregen fiel vom Himmel. Und Umgekehrt zog einen großen Schlüsselbund aus seiner Rocktasche und sperrte die Geschäftstüre auf. Ich wartete mit meiner Scheibtruhe draußen, während er mit ein paar geübten Handgriffen Kisten mit Gemüse und Salat, der schon etwas verwelkt war, vor dem Geschäft aufbaute. "Schau dir das an!" rief er und zeigte zum Himmel. "Ein Prachtregen! Das gibt frisches Gemüse. Inga, der Regenmacher!" - Über seinen Anzug zog er einen grünen Arbeitsmantel mit dem Abzeichen einer Einkaufskette. Auf den Kopf setzte er sich eine tellergroße, verstaubte Baskenmütze. "Da, fang!" sagte er zu mir und warf mir eine blaue Kappe, die Dienstkappe der Postbeamten, zu. Es war die Kappe meines Onkels. Das Schweißband war speckig, das Posthorn vorne zerbrochen. Ein Toter hatte darin gewohnt. Ich roch daran und entfernte ein langes, schwarzes Haar. Rochen so die Toten? - Als ich fünfzehn war, war meine Großmutter gestorben, und unter der Aufsicht eines Familienmitgliedes hatte ich ihre Lippen küssen müssen. Wie hatte das geschmeckt? Ich hatte immer geglaubt, dass die Hinterbliebenen von ihren Toten essen müssten. Das Fleisch der Toten: Es roch und schmeckte wie rohes Hühnerfleisch. Einmal hatte ich meinen Urin gekostet. "Das Gehirn rülpst", sagen die Bieresch. Sie haben für alles eine Erklärung."

 
Klaus Hoffer (Graz, 27 december 1942)

27-12-2014 om 15:33 geschreven door Romenu  

Aan alle bezoekers en mede-bloggers een Prettig Kerstfeest!

 
Lovis Corinth, Weihnachtsbescherung, 1913

Großstadtweihnachten

Nun senkt sich wieder auf die heim'schen Fluren
die Weihenacht! die Weihenacht!
Was die Mamas bepackt nach Hause fuhren,
wir kriegens jetzo freundlich dargebracht.

Der Asphalt glitscht. Kann Emil das gebrauchen?
Die Braut kramt schämig in dem Portemonnaie.
Sie schenkt ihm, teils zum Schmuck und teils zum Rauchen,
den Aschenbecher aus Emalch glasé.

Das Christkind kommt! Wir jungen Leute lauschen
auf einen stillen heiligen Grammophon.
Das Christkind kommt und ist bereit zu tauschen
den Schlips, die Puppe und das Lexikohn,

Und sitzt der wackre Bürger bei den Seinen,
voll Karpfen, still im Stuhl, um halber zehn,
dann ist er mit sich selbst zufrieden und im reinen:
»Ach ja, son Christfest is doch ooch janz scheen!«

Und frohgelaunt spricht er vom ›Weihnachtswetter‹,
mag es nun regnen oder mag es schnein,
Jovial und schmauchend liest er seine Morgenblätter,
die trächtig sind von süßen Plauderein.
 
So trifft denn nur auf eitel Glück hienieden
in dieser Residenz Christkindleins Flug?
Mein Gott, sie mimen eben Weihnachtsfrieden ...
»Wir spielen alle. Wer es weiß, ist klug.«

 
Kurt Tucholsky (9 januari 1890 - 21 december 1935)
Berlijn, Kurfürstendamm. Kurt Tucholsky werd geboren in Berlijn.

Zie voor de schrijvers van de 26^e december ook mijn drie vorige blogs van vandaag.

26-12-2014 om 13:00 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse schrijver David Sedaris werd geboren in Binghamton, New York, op 26 december 1956. Zie ook alle tags voor David Sedaris op dit blog.

Uit: Holidays on Ice

“During the second interview we were asked when we wanted to be elves. This is always a problem question. I listened as the woman ahead of me, a former waitress, answered the question, saying, “I really want to be an elf? Because I think it’s about acting? And before this I worked in a restaurant? Which was run by this rally wonderful woman who had a dream to open a restaurant? And it made me realize that it’s really really ... important to have a ... dream?”
Everything this woman said, every phrase and sentence, was punctuated with a question mark and the interviewer never raised an eyebrow.
When it was my turn I explained that I wanted to be an elf because it was one of the most frightening career opportunities I had ever come across. The interviewer raised her face from my application and said, “And ...?”
I’m certain that I failed my drug test. My urine had roaches and stem floating in it, but still they hired me because I am short, five feet five inches. Almost everyone they hired is short. One is a dwarf. After the second interview I was brought to the manager’s office, where I was shown a floor plan. On a busy day twenty-two thousand people come to visit Santa, and I was told that it is an elf’s not to remain merry in the face of torment and adversity. I promised to keep that in mind.
I spent my eight-hour day with fifty elves and one perky, well-meaning instructor in an enormous Macy’s classroom, the walls of which were lined with NCR 2152’s. A 2152, I have come to understand, is a cash register. The class was broken up into study groups and given assignments. My group included several returning elves and a few experienced cashiers who tried helping me by saying things like, “Don’t you even know your personal ID code? Jesus, I had mine memorized by ten o’clock.”

 
David Sedaris (Binghamton, 26 december 1956)

De Amerikaanse schrijfster Elizabeth Kostova werd geboren op 26 december 1964 in New London, Connecticut. Zie ook alle tags voor Elizabeth Kostova op dit blog.

Uit: The Swan Thieves

“The woman shields her bundle with her arms, with her gloved hands, turning her back on the center of the village as quickly as possible. Her boots click on a patch of ice in the road. Her breath shows pale against the gathering dark. She draws herself together, close, protective, hurrying. Is she leaving the village or hastening toward one of the houses in the last row?
Even the one person watching doesn't know the answer, nor does he care. He has worked most of the afternoon, stroking in the walls of the lanes, positioning the stark trees, measuring the road, waiting for the ten minutes of winter sunset. The woman is an intruder, but he puts her in, too, quickly, noting the details of her clothes, using the failing daylight to brush in the silhouette of her hood, the way she bends forward to stay warm or to hide her bundle. A beautiful surprise, whoever she is. She is the missing note, the movement he needed to fill that central stretch of road with its dirt-pocked snow. He has long since retreated, working now just inside his window — he is old and his limbs ache if he paints out of doors in the cold for more than a quarter of an hour — so he can only imagine her quick breath, her step on the road, the crunch of snow under her sharp boot heel. He is aging, ill, but for a moment he wishes she would turn and look straight at him. He pictures her hair as dark and soft, her lips vermilion, her eyes large and wary.
But she does not turn, and he finds he is glad. He needs her as she is, needs her moving away from him into the snowy tunnel of his canvas, needs the straight form of her back and heavy skirts with their elegant border, her arm cradling the wrapped object. She is a real woman and she is in a hurry, but now she is also fixed forever. Now she is frozen in her haste. She is a real woman and now she is a painting.”

 
Elizabeth Kostova (New London, 26 december 1964)

De Amerikaanse schrijver Henry Miller werd geboren op 26 december 1891 In New York. Zie ook alle tags voor Henry Miller op dit blog.

Uit: Tropic Of Capricorn

“I was corrupt, in other words, corrupt from the start. It’s as though my mother fed me a poison, and though I was weaned young the poison never left my system. Even when she weaned me it seemed that I was completely indifferent; most children rebel, or make a pretence of rebelling, but I didn’t give a damn. I was a philosopher when still in swaddling clothes. I was against life, on principle. What principle? The principle of futility. Everybody around me was struggling. I myself never made an effort. If I appeared to be making an effort it was only to please someone else; at bottom I didn’t give a rap. And if you can tell me why this should have been so I will deny it, because I was born with a cussed streak in me and nothing can eliminate it. I heard later, when I had grown up, that they had a hell of a time bringing me out of the womb. I can understand that perfectly. Why budge? Why come out of a nice warm place, a cosy retreat in which everything is offered you gratis? The earliest remembrance I have is of the cold, the snow and ice in the gutter, the frost on the window panes, the chill of the sweaty green walls in the kitchen. Why do people live in outlandish climates in the temperate zones, as they are miscalled? Because people are naturally idiots, naturally sluggards, naturally cowards. Until I was about ten years old I never realized that there were “warm” countries, places where you didn’t have to sweat for a living, nor shiver and pretend that it was tonic and exhilarating. Wherever there is cold there are people who work themselves to the bone and when they produce young they preach to the young the gospel of work – which is nothing, at bottom, but the doctrine of inertia. My people were entirely Nordic, which is to say idiots. Every wrong idea which has ever been expounded was theirs. Among them was the doctrine of cleanliness, to say nothing of righteousness. They were painfully clean. But inwardly they stank. Never once had they opened the door which leads to the soul; never once did they dream of taking a blind leap into the dark. After dinner the dishes were promptly washed and put in the closet; after the paper was read it was neatly folded and laid away on a shelf; after the clothes were washed they were ironed and folded and then tucked away in the drawers. Everything was for tomorrow, but tomorrow never came. The present was only a bridge and on this bridge they are still groaning, as the world groans, and not one idiot ever thinks of blowing up the bridge.”

 
Henry Miller (26 december 1891 – 7 juni 1980)
Hier met de acteur Rip Torn (links) bij de verfilming van Tropic Of Cancer

De Duitse dichter Rainer Malkowski werd geboren op 26 december 1939 in Berlijn-Tempelhof. Zie ook alle tags voor Rainer Malkowski op dit blog.

AUF DEM NACHHAUSEWEG

Eisige Nacht.
Aber der Mann auf dem Gehsteig,
den Kopf im Nacken,
rührt sich nicht.
Sein Blick steckt fest
in einer Sternverwehung.

Wink von oben

Dank für Ihre Post.
Aber gerade als ich im Garten
Ihr Gedicht lesen wollte,
schob sich eine finstere
Wolke vor die Sonne.
Glauben Sie an Fügungen?
Wenn Sie wollen,
schicken Sie mir ein anderes Gedicht.
Für dieses hier
bin ich als Leser verdorben.

 
Rainer Malkowski (26 december 1939 – 1 september 2003)

De Duitse schrijver Mani Beckmann (pseudoniem Tom Finnek) werd geboren op 26 december 1965 in Alstätte/Westfalen. Zie ook alle tags voor Mani Beckmann op dit blog.

Uit: Moorteufel 

„Aber nie fragten sie nach, wenn ich wortlos meinen Wanderstab ergriff und den Filzhut aufsetzte. Sollte ich jedoch meine Pflichten auf dem Hof vernachlässigen, so würde dies unweigerlich Ärger heraufbeschwören.
»Sie kommt nicht mehr«, murmelte ich und wischte mir die Nässe aus dem Gesicht. Ich schlotterte mittlerweile am ganzen Körper, mir war elend zumute, und eine Art Fieber hatte mich ergriffen. Ich spürte den Regen nicht mehr, auch die Kälte nicht. Und immer wieder murmelte ich: »Sie kommt nicht.«
Schweren Herzens machte ich mich schließlich auf den Heimweg, stiefelte mühsam durch die Heide in Richtung Ahlbeck und erkannte kaum den Boden zu meinen Füßen. Der Weg war lediglich ein Trampelpfad von wenigen Ellen Breite, hier und da von Erikagestrüpp und Heidekraut überwuchert und von Baumwurzeln der umstehenden Kiefern durchzogen, über die ich immer wieder stolperte. Es war inzwischen stockfinster, und es fiel mir schwer, mich zu orientieren.
Ich dachte an die Zeit zurück, als Lotte und ich uns kennengelernt hatten. Zu Beginn des Jahres hatte ich meine Mutter mit dem Einspänner zu dem etwa eine Meile entfernten Nachbarort Oldendorf chauffiert. Sie hatte von der Frau des Amtmannes Boomkamp den Auftrag erhalten, für deren Tochter ein edles Abendkleid zu nähen. Vor ihrer Heirat und bevor es sie ins Münsterland verschlagen hatte, war meine Mutter eine talentierte Schneiderin aus dem Hannoverschen gewesen, und sie nahm auch heute von Zeit zu Zeit noch Aufträge an, um zusätzliches Geld in die Haushaltskasse zu bekommen. Während meine Mutter bei dem »Fräulein Lieselotte« – wie sie uns vorgestellt worden war – Maß nahm, starrte ich die Amtmannstochter wie ein Wesen aus einer fremden Welt an.“

 
Mani Beckmann (Alstätte, 26 december 1965)

De Cubaanse schrijver, essayist en musicoloog Alejo Carpentier werd geboren in Havana op 26 december 1904. Zie ook alle tags voor Alejo Carpentier op dit blog.

Uit: The Lost Steps (Vertaald door Harriet de Onís)

“In the quarter where the sun should have appeared, the sky was covered by a strange reddish cloud, like smoke, like hot ashes, like a dark pollen that had arisen swiftly, stretching from one horizon to the other. When the cloud moved overhead, it began to rain butterflies on the roofs, the water jars, our shoulders. They were little butterflies, deep amaranth in color, striped in violet, which had come together by myriads in some unknown spot behind the immense jungle, frightened, perhaps, driven away, after multiplying frenziedly, by some cataclysm, some awful occurrence, without witnesses or record. The Adelantado told me that these swarms of butterflies were nothing new in the region, and that when they took place the sun was almost blotted out for the whole day. The burial of the father would have to be carried out by candlelight in a day that was night, reddened by wings.”

 
Alejo Carpentier (26 december 1904 - 24 april 1980)

Zie voor nog meer schrijvers van de 26^e december ook mijn vorige twee blogs van vandaag.

26-12-2014 om 12:51 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse dichter en schrijver Jean Toomer werd geboren op 26 december 1894 in Washington, D.C. Zie ook alle tags voor Jean Toomer op dit blog.

November Cotton Flower

Boll-weevil's coming, and the winter's cold,
Made cotton-stalks look rusty, seasons old,
And cotton, scarce as any southern snow,
Was vanishing; the branch, so pinched and slow,
Failed in its function as the autumn rake;
Drouth fighting soil had caused the soil to take
All water from the streams; dead birds were found
In wells a hundred feet below the ground--
Such was the season when the flower bloomed.
Old folks were startled, and it soon assumed
Significance. Superstition saw
Something it had never seen before:
Brown eyes that loved without a trace of fear,
Beauty so sudden for that time of year.

A Poem from Transatlantic

Stretch sea
Stretch away sea and land
We are following thee
Thy lead is dangerous
And glorius
Stretch thyself and us
And make us live
To mount the ladder of horizons
Until we step upon the radiant plateau.

 
Jean Toomer (26 december 1894 – 30 maart 1967)
Portret door Weinold Reiss

De Duitse dichter, schrijver en criticus Hans Brinkmann werd geboren op 26 december 1956 in Freiberg in Sachsen. Zie ook alle tags voor Hans Brinkmann op dit blog.

Meine Leute

Zombies, Vampire, Lemuren.
Volk, zu dem ich gehöre.
Untot bis in die Frisuren.
Klapperig wie die Friseure.
Handwerker doppelter Böden.
Abgefahrene Fuhren
Mist, auf dem wir verblöden.
Zwielichtige Figuren.

Bringt euch mein Singsang auf Touren?
Hüte ich mit euch Schweine?
Was heißt hier Kampf der Kulturen?
Hättet ihr denn eine?

Sisyphos

So ist das mit seinen Mühen
der schiefen Ebene. Ja,
sie ist uns geneigt, verdammt.
Und einziger Ausblick: am Horizont scheint
Himmel auf Erden zu sein. Er blinzelt,
keine Hand frei, die Kräfte fehlen,
flucht er, springt zur Seite, rast,
rennt hinterher, sieht die Hoffnung zu Tal fahrn.
Erst ganz unten hat er sie wieder,
Kraft für ein Lächeln. Hier ist der Punkt,
wo er weiß, er kommt übern Berg,
er walzt ihn platt, der Verrückte,
nimmt Anlauf.

 
Hans Brinkmann (Freiberg, 26 december 1956)

De Nederlandse schrijfster Willy Corsari (pseudoniem van Wilhelmina Angela Douwes-Schmidt) werd geboren in Sint-Pieters-Jette, Brussel, op 26 december 1897. Zie ook alle tags voor Willy Corsari op dit blog.

Uit: Nummers

“Het hele toneel is een verguld zootje, in alle opzichten. Maar lollig is 't er soms wel,' eindigde ze, plotseling uit haar wrange toon vallend. Hanzi draaide haar sigaret tussen de vingers. (…) Hanzi glimlachte. 'Neen,' zei ze. 'Integendeel. Ik heb allang gemerkt, wat voor een 'standsverschil' er heerst onder de zogenaamde liberale, joviale artiesten. Hoe de een zich verheven voelt boven de ander.
(…)

En ze was heel teleurgesteld toen men haar vertelde, dat met het 'eenzame mannetje' alleen maar een paddestoel bedoeld werd. Nu zong dat liedje weer door haar hoofd, door haar dromen. (…) Hanzi keerde zich af. De vleiende, zoete melodie maakte haar triest en down. Nooit nog had zij zich zo eenzaam gevoeld. Het was alsof dat liedje een verlangen in haar wakker riep, dat gesluimerd had. Naar liefde, tederheid.”

 
Willy Corsari (26 december 1897 – 11 mei 1998)

De Zwitserse dichter en schrijver Alfred Huggenberger werd geboren op 26 december 1867 in Bewangen nabij Bertschikon. Zie ook alle tags voor Alfred Huggenberger op dit blog.

Wiegenlied

Tine, tine, Wickelkind,
Draussen steht der Rüttelwind,
Langer Bart und bös’ Gesicht –
Kindlein schlaf’ und fürcht’ dich nicht!
Mutter sitzt am Bettchen dein,
Mutter lässt ihn nicht herein.

Tine, tine, Wickelkind,
Weißt du, wie die Englein sind?
Kleidchen, hell wie Sonnenschein –
Holde Knaben, kommt herein!
Steckt die Silberkerzen an,
Dass mein Kindchen schlafen kann!

Der Föhn

Ein graulich Stöhnen in Grund und Schlucht,
Schwer hängt überm Tal der Berge Wucht.
Die Arven lauschen: – Ist er da?...
«Vater, wie sind die Berge nah, –
Ich kann sie fassen mit der Hand!»
Lösch aus die Glut, zertritt den Brand!
Schirm' Gott unsre armen Hütten!

Nun fällt er herein über Grat und Kamm,
Da wehrt keine Wehr, da dämmt kein Damm.
Sein Mantel fliegt, sein Atem geht heiss.
«Vater, wie färbt der See sich weiss!»
Gnad' Gott dem verlornen Schiffersmann,
Der nicht den rettenden Strand gewann!
Der Föhn muss ein Opfer haben.
Die Lauen donnern, der Bergwald kracht,
Das Heer der verdammten Geister lacht.
Kein Herz so hart, es schmilzt im Gebet,
Hilf Gott! Der jüngste Tag ersteht!
«Vater, was glüht im Tal so rot?»
Ein Glöcklein bettelt durch Graus und Not,
Sein Schrei geht im Sturm verloren.

 
Alfred Huggenberger (26 december 1867 – 14 februari 1960)

De Franse schrijver René Bazin werd geboren op 26 december 1853 in Angers. Zie ook alle tags voor René Bazin op dit blog.

Uit: Les Noëllet

« Parvenu au point culminant du chemin, et près de descendre vers la Genivière, Pierre Noellet arrête un instant la Huasse, et se dresse, les yeux tournés à droite, vers une masse sombre comme une tache noire dans le crépuscule. C’est le château de la Landehue dans l’ombre de ses grands arbres. Un point ardent brille à l’une des fenêtres : « Ils sont arrivés ! » pense le jeune gars. Ses yeux s’animent, il sourit. Pourquoi ? une joie d’enfant, des souvenirs qui lui reviennent. Ç’a été si triste, tout l’été, de voir cette maison fermée, sans maître, sans vie. Pour la première fois, M. Hubert Laubriet a passé la belle saison loin de la Landehue. Dès lors, plus de train de voitures et d’invités, plus de chasse, plus de fanfares, plus rien. Mais les hôtes du château sont revenus, et la preuve en est sûre.
Pierre Noellet est content, et, talonnant la Huasse, il se met, pour s’annoncer, à siffler une chanson du pays.
Au même moment, M. Laubriet entrait dans la cour de la Genivière, formée par trois bâtiments : la grange le long du chemin ; puis, perpendiculaires à cette première construction, et séparées d’elle par un large passage, l’habitation du fermier d’un côté, l’étable et l’écurie de l’autre. Du dernier côté, rien ne fermait la vue : c’étaient des cimes d’arbres descendant le ravin de l’Èvre, et, par-dessus, la vallée ouverte.
Le châtelain aimait le site de la Genivière, métairie qui avait jadis appartenu à la famille de sa femme, il aimait surtout le métayer, un des hommes les meilleurs et les plus riches du pays. Il allongea son visage maigre et fin, encadré de favoris gris, au-dessus de la demi-porte d’une pièce, tout à l’extrémité de la maison.
– Bonjour, métayère ! dit-il.
La métayère, ayant achevé de mettre le couvert, s’apprêtait à tremper la soupe. Un large pain rond appuyé sur la hanche, elle coupait, d’un geste régulier, des tranches de pain qui s’amoncelaient au creux de la soupière."

 
René Bazin (26 december 1853 – 19 juli 1932)

De Franse schrijver en filosoof Julien Benda werd geboren op 26 december 1867 in Parijs. Zie ook alle tags voor Julien Benda op dit blog.

Uit: The Treason of the Intellectuals (Vertaald door Richard Aldington)

“I can point to other sorts of pacifism, whose chief result I dare to say is to weaken the cause of peace, at least among serious-minded persons:—
(a) First, there is the pacifism I shall call "vulgar," meaning thereby the pacifism which does nothing but denounce "the man who kills," and sneer at the prejudices of patriotism. When I see certain teachers, even if they are Montaigne, Voltaire, and Anatole France, whose whole case against war consists in saying that highwaymen are no more criminal than leaders of armies, and in laughing at people who kill each other because one party is dressed in yellow and the other in blue, I feel inclined to desert a cause whose champions oversimplify things to this extent, and I begin to feel some sympathy for the impulses of profound humanity which created the nations and which are thereby so grossly insulted.
(b) Mystic pacifism, by which I mean the pacifism which is solely animated by a blind hatred of war and refuses to inquire whether a war is just or not, whether those fighting are the attackers or the defenders, whether they wanted war or only submit to it. This pacifism is essentially the pacifism of the people (and that of all the so-called pacifist newspapers) and was strikingly embodied in 1914 by a French writer who, having to judge between two fighting nations one of which had attacked the other contrary to all its pledges while the other was only defending itself, could do nothing but intone "I have a horror of war" and condemned them both equally. It is impossible to exaggerate the consequences of this behavior, which showed mankind that mystic pacifism, just like mystic militarism, may entirely obliterate the feeling of justice in those who are smitten with it.”

 
Julien Benda (26 december 1867 – 7 juni 1956)
Notre-Dame de Paris

Zie voor nog meer schrijvers van de 26^e december ook mijn vorige blog van vandaag.

26-12-2014 om 12:41 geschreven door Romenu