De Nederlandse schrijver en televisiemaker Adriaan van Dis werd op 16 december 1946 geboren in het Noord-Hollandse Bergen aan Zee. Zie ook alle tags voor Adriaan van Dis op dit blog.

Uit:In het buitengebied

“Ik dring haar niks op, dat hebben we afgesproken. Ze moet aan zoveel wennen. De buitenwereld kan even de pot op. Geduld is ons wachtwoord.
Neem alleen al onze stemmen, we konden elkaar in het begin slecht verstaan. Het was als zoeken naar de juiste golflengte. Ze is per slot Japans en wist nauwelijks waar Nederland lag. We spreken Engels met elkaar, maar ze heeft een zwaar accent. Rare klemtonen, ze slikt lettergrepen in. Ik moest keer op keer vragen: ‘Wat zeg je, herhaal die zin alsjeblieft?’ Ze dacht dat ik doof was. Ik probeerde haar uitspraak te verbeteren – professor Higgins teaching Eliza Doolittle – maar betrapte me erop dat ik telkens mijn stem verhief en dan imiteerde ze mijn ergernis en schreeuwde ze net zo hard terug. Na weken vonden we allebei een goede toon en woordkeus. (Al moet ik nu wel oppassen dat ik niet met volle mond praat anders verstaat ze me nog niet.)
Er valt voor haar nog zoveel te ontdekken: mijn volle huis, een verwilderde tuin, met rozenstruiken waar je je aan kan openhalen. Wel even wennen voor een meisje dat uit een bonsaiwereld komt. Ze is Japanser dan ik dacht. Zeer gesteld op rituelen, vooral op het ritueel van de herhaling. En ik pas me aan. Moet je me thee zien drinken. Daar hebben we nu een kleine ceremonie van gemaakt. Buiten op het terras: ik met mijn kont op een kussen en zij in kleermakerszit tegenover mij. In kimono. Ik drink uit een porseleinen kom met gouden binnenkant en klop mijn groene thee met een bamboekwastje op. En dan kijkt ze zeer tevreden. Eén keer vroeg ik haar een lied te zingen, een theelied uit haar jeugd. Ze knikte, rechtte haar rug en zette een kinderstem op – snerpend als een krekel. Ik vroeg haar naar de betekenis, maar ze kende alleen de woorden.
Ze is weliswaar in Tokio grootgebracht, maar haar vader, die haar gemaakt heeft tot wie zij is, heeft haar internationaal opgevoed. Akiko omarmt de wereld zonder zich te hechten. Ze weet meer dan ze kent. Haar woordenschat verbaast me elke dag. De Mini Crossword lost ze binnen één minuut op. Ze verslaat me keer op keer. Maar ze houdt me lenig.Het is 23 tegen 70. En ze is waanzinnig mooi. Ook daarom verstop ik haar een beetje. Ze is zo volmaakt als een perzik. Ik kan uren naar haar kijken en zuig haar schoonheid op.”

 
Adriaan van Dis (Bergen aan Zee, 16 december 1946)

De Engelse schrijfster Jane Austen werd geboren op 16 december 1775 in Steventon, Hampshire. Zie ook alle tags voor Jane Austen op dit blog.

Uit: Sense and Sensibility

“You are not aware of what you are doing. I have known a great deal of the trouble of annuities; for my mother was clogged with the payment of three to old superannuated servants by my father's will, and it is amazing how disagreeable she found it. Twice every year these annuities were to be paid; and then there was the trouble of getting it to them; and then one of them was said to have died, and afterwards it turned out to be no such thing. My mother was quite sick of it. Her income was not her own, she said, with such perpetual claims on it; and it was the more unkind in my father, because, otherwise, the money would have been entirely at my mother's disposal, without any restriction whatever. It has given me such an abhorrence of annuities, that I am sure I would not pin myself down to the payment of one for all the world."
"It is certainly an unpleasant thing," replied Mr. Dashwood, "to have those kind of yearly drains on one's income. One's fortune, as your mother justly says, is NOT one's own. To be tied down to the regular payment of such a sum, on every rent day, is by no means desirable: it takes away one's independence."
"Undoubtedly; and after all you have no thanks for it. They think themselves secure, you do no more than what is expected, and it raises no gratitude at all. If I were you, whatever I did should be done at my own discretion entirely. I would not bind myself to allow them any thing yearly. It may be very inconvenient some years to spare a hundred, or even fifty pounds from our own expenses."
"I believe you are right, my love; it will be better that there should by no annuity in the case; whatever I may give them occasionally will be of far greater assistance than a yearly allowance, because they would only enlarge their style of living if they felt sure of a larger income, and would not be sixpence the richer for it at the end of the year. It will certainly be much the best way. A present of fifty pounds, now and then, will prevent their ever being distressed for money, and will, I think, be amply discharging my promise to my father."

 
Jane Austen (16 december 1775 – 18 juli 1817)
Anne Hathaway als Jane Austen in de Britse film "Becoming Jane" uit 2007

De Nederlandse schrijver Adriaan van der Veen werd geboren op 16 december 1916 in Schiedam. Zie ook alle tags voor Adriaan van der Veen op dit blog.

Uit: De man met de zilveren hoed

“Met die man met de zilveren hoed begon het ineens weer. Hij was niets bijzonders, een gewone kermisman, maar zo bleef zij hem steeds noemen. In elk geval, die middag is het weer helemaal misgegaan. Of die taraboemdiee-kerel daar nu veel mee had te maken weet ik niet. Ze was natuurlijk toch nog ver van normaal. Wonderen gebeuren nu eenmaal niet. Het schijnt, dat die man haar aan iets uit haar jeugd deed denken, ook zo'n komediant met een glinsterende punthoed met bellen, die ze ergens had gezien. Precies weet ik het ook niet, maar het was weer een lekkere kluif voor die zenuwarts van haar.
Als je het mij vraagt was er vroeg of laat altijd wel weer iets gebeurd. Hans ziet dat langzamerhand ook wel in. We praten er nu heel openhartig over. We zijn trouwens heel goed met elkaar, daar is nooit iets aan veranderd. Iedere dag komt hij even langs, al is het maar voor een kopje koffie. Dan hoor je allicht heel wat, maar ik ben nooit tussenbeiden gekomen. Daar heb ik altijd voor gepast. Ik heb er anders wat mee te stellen. Als ik denk aan die arme jongen, dat het zo is gelopen. Heus, ze is mijn eigen schoondochter en ik ben gewoonweg gek op de kinderen, maar als hij nu maar eens en voor al wilde zien, dat er toch niets aan te doen is. Ze maken tegenwoordig alles zo ingewikkeld, terwijl je zo kunt begrijpen, dat ze niet gezond is en dat ze het nooit zal worden.
Hoe Hans het voor het eerst heeft gemerkt? Ach, dat is nu al minstens anderhalf jaar geleden. Hans heeft het me helemaal precies verteld - later pas, want eerst had hij er eigenlijk niet bij stilgestaan. Het is dan ook niets anders dan gekkigheid en je moet echt zo'n dokter zijn om er van alles achter te zoeken. Ze waren dan samen op vakantie, in Zwitserland. Ik had de kinderen bij me genomen. En je zult het niet willen geloven, maar tegen de zin van mijn schoondochter. Ze had gezegd, dat het misschien te veel voor me zou zijn - voor mij. Je zou me zeker toch nog geen zestig geven. Daar zat natuurlijk wat anders achter. Ze gunde ze me gewoonweg niet. Jaloers dat ze altijd is geweest. Alleen maar omdat Hans wel eens een enkele keer bij zijn moeder komt. De jongen is nu eenmaal gewend zich bij mij uit te spreken. Dat kan hij dan zeker bij haar niet."

 
Adriaan van der Veen (16 december 1916 – 7 maart 2003)
Cover

De Engelse schrijver en songwriter Noël Coward werd geboren op 16 december 1899 in Teddington, Londen. Zie ook alle tags voor Noël Coward op dit blog.

Uit: The Vortex

“FLORENCE: At this hour of the night — you're mad!
NICKY: No, I'm not, I think. I'm probably more unhappy than I've ever been in my life.
FLORENCE: You're young — you'll get over it.
NICKY: I hope so.
FLORENCE: I knew the first moment I saw her — what sort of a girl she was.
NICKY: Oh, mother!
FLORENCE: It's true. I had an instinct about her.
NICKY: It's all been rather a shock, you know —
FLORENCE (becoming motherly): Yes, dear — I know — I know — but you mustn't be miserable about her — she isn't worth it. (She goes to kiss him.)
NICKY (gently pushing her away): Don't, mother!
FLORENCE: Listen, Nicky — go back to bed now — there's a dear — my head's splitting.
NICKY: I can't yet.
FLORENCE: Take some aspirin — that'll calm your nerves.
NICKY: I'm afraid I'm a little beyond aspirin.
FLORENCE: I don't want you to think I don't sympathize with you, darling —my heart aches for you — I know so well what you're going through.
NICKY: Do you?
FLORENCE: It's agony — absolute agony — but, you see — it will wear off—it always does in time. NICKY doesn't answer. Nicky, please go now!
NICKY: I want to talk to you.
FLORENCE: Tomorrow — we'll talk tomorrow.
NICKY: No, now — now!
FLORENCE: You're inconsiderate and cruel — I've told you my head's bursting.
NICKY: I want to sympathize with you, too — and try to understand everything — as well as I can —FLORENCE: Understand everything?
NICKY: Yes, please."

 
Noël Coward (16 december 1899 - 26 maart 1973)
Scene uit een opvoering in Chicago, 2012

De Antilliaanse dichter en schrijver Tip Marugg werd geboren op 16 december 1923 in Willemstad, Curaçao. Zie ook alle tags voor Tip Marugg op dit blog.

Heb je wel eens een vogel gedood?

Heb je wel eens een vogel
gedood?
Heb je wel eens een bloem
vertrapt?
Heb je in de spiegel rode
vlekken gezien?
Heb je de zonde uit de
gevangenis bevrijd?
Heb je alle lichten gedoofd
toen je had moeten kijken?
Trilden je handen toen je had
moeten vechten?
Heb je een aalmoes gegeven
met gesloten vuist?
Heb je wierook gebrand om de
deugd weg te houden?
Heb je sigaretten gerookt met
het brandende eind in je mond?
Is je beste vriend de halflege
fles?
Bid dan met gesloten ogen
om niet te weten wat je krijgt
om niet de kunstbloem te
moeten zien
de bloedende vogel, zijn
vleugels verroest.

 
Tip Marugg (16 december 1923 - 22 april 2006)

Zie voor nog meer schrijvers van de 16^e december ook mijn vorige blog van vandaag.

Zie voor bovenstaande schrijvers ook mijn blog van 16 december 2008 en eveneens mijn blog van 16 december 2007 en mijn blog van 16 december 2006.

16-12-2017 om 11:38 geschreven door Romenu  

De Spaanse dichter en schrijver Rafael Alberti werd geboren op 16 december 1902 in El Puerto de Santa María (Cádiz). Zie ook alle tags voor Rafael Alberti op dit blog.

De slaapwandelende engelen

II
Ook nog,
ook nog de onzichtbare ogen
van de alkoven,
tegen een koning in duisternis.

Jullie weten wel dat mijn mond
een put vol namen is,
vol nummers en dode letters.
Dat de echo's zich vervelen
zonder mijn woorden
en datgene wat ik nooit zei
de wind misprijst en haat.
Jullie mogen niets horen.
Laat me met rust!

Maar de oren worden groter
tegen de borst aan.
Van gips, koud,
dalen ze af naar de keel,
naar de trage kelders van het bloed,
naar de buizen van de beenderen.

Een koning is een egel zonder geheim.

Vertaald door Willy Spillebeen

 
Rafael Alberti (16 december 1902 – 27 oktober 1999)
Portret door Herminio Molero, 2000

De Franse fabeldichter Pierre Lachambeaudie werd geboren op 16 december 1807 bij Sarlat. Zie ook alle tags voor Pierre Lachambeaudie op dit blog.

La Poule et les caillou

C'était vers le printemps : Cocotte, la poulette,
Du matin jusqu'au soir caquetait, caquetait,
Et tous les jours pondait.
Vainement sur ses œufs se fiait la pauvrette ;
Isabeau, la fermière, au marché les portait :
Aussi Cocotte allait, criait, se lamentait.
Femmes qui me lisez, vous comprendrez sa peine.
Pour lui jouer un malin tour,
Un enfant sur le sable, un jour,
De cailloux blancs et ronds ramasse une douzaine.
Et les pose furtivement
Dans le nid de la désolée.
Il réussit parfaitement.
Voyant ces œufs menteurs, la poule, consolée.
Couve, couve, et s'écrie, en son ravissement :
« L'amour n'est pas une chimère !
Enfin, enfin je serai mère,
Mère de beaux enfants qui feront mon bonheur !… »
Trop tôt s'évanouit cette flatteuse erreur,
Trop tôt l'espoir fit place à la douleur amère.

De ce récit ne riez pas, lecteur :
Notre société de pareils faits abonde.
Souvent bien des penseurs, aussi sages que vous,
Ont cru dans leur cerveau faire germer un monde,
Et n'ont couvé que des cailloux…

 
Pierre Lachambeaudie (16 december 1807 – 7 juli 1872)
Cover

De Britse schrijver en criticus (Victor Sawdon) V. S. Pritchett werd geboren op 16 december 1900 in Ipswich, Suffolk. Zie ook alle tags voor V. S. Pritchett op dit blog.

Uit: Essential Stories (The Sack of Lights)

“In a second she was carried away by the traffic, and it waltzed graciously, understandingly about her. She felt its rhythm. Dancing a grotesque step she let herself drift on a river of circling moody joy as though she were another Ophelia floating with flowers about her.
She was dancing in a land of oranges, and she saw women as beautiful as orchids gliding high beside her in their dowager saloons. She chased them as you chase butterflies, but she could not keep up with them. The chauffeurs were at their wits’ ends, swerving to avoid her, as something too awful even to run over. Then as she gambolled the cars began to slow down; she saw the spaces narrowing, the floor of the Circus disappearing under thickening wheels. The traffic crowded, breathing and swearing about her. To her surprise she saw it had stopped. A policeman was coming for her. She wanted to throw her arms round his neck and kiss him, but he gripped one arm and led her away.
“ ’Ere, Lizzy,” he said. “You’d better practise it at home a bit before you try it on ’ere.”
“Yer right. In course y’are,” she shouted at him. “But I must get me lights. Can’t do it without me lights.” And with her free hand she held the sack open like a pail she was filling to wash down flights and flights of stairs with, but in poured the lights instead: all the signs and diagrams and patterns, the bottle that poured endless wine, the engine wheels that never stopped, all the jerks and clicks of brilliance. The last to go was the General, monocle and all.
“Garn, yer wicked ol’ dear,” she laughed, giving him a kick. The following crowd laughed to see her give the policeman one like that.“

V.S. Pritchett ( 16 december 1900 – 20 maart 1997)
Kerstsfeer in Ipswich

De Engelse schrijfster Mary Russell Mitford werd geboren op 16 december 1787 in Alresford, Hampshire. Zie alle tags voor MaryRussell Mitford op dit blog.

Uit: Our Village

“One cannot conceive any thing more perfect than the contempt which the man of transparencies and the man of shoes, must have felt for each other on that evening. There was at least as much vanity in the sturdy industry as in the strenuous idleness, for our shoemaker is a man of substance, he employs three journeymen, two lame, and one a dwarf, so that his shop looks like an hospi-tal; he has purchased the lease of his commodious dwelling, some even say that he has bought it out and out ; and he has only one pretty daughter, a light, de-licate, fair-haired girl of fourteen, the champion, pro-tectress, and playfellow of every brat under three years old, whom she jumps, dances, dandles, and feeds all day long. A very attractive person is that child-loving girl. I have never seen any one in her station who possessed so thoroughly that undefinable charm, the lady-look. See her on a Sunday in her simplicity and her white frock, and she might pass for an earl's daughter. She likes flowers too, and has a profusion of white stocks under her window, as pure and delicate as herself. The first house on the opposite side of the way is the blacksmith's ; a gloomy dwelling, where the sun never seems to shine ; dark and smoky within and without, like a forge. The blacksmith is a high officer in our little state, nothing less than a constable ; but, alas ! alas ! when tumults arise, and the constable is called for, he will commonly be found in the thickest of the fray. Lucky would it be for his wife and her eight children if there were no public-house in the land: an inveterate inclination to enter those bewitching doors is Mr. Constable's only fault. Next to this official dwelling is a spruce brick tene-ment, red, high, and narrow, boasting, one above ano-ther, three sash-windows, the only sash-windows in the village, with a clematis on one side and a rose on the other, tall and narrow like itself. That slender man-sion has a fine genteel look. The little parlour seems made for Hogarth's old maid and her stunted footboy ; for tea and card-parties,—it would just hold one table ; for the rustle of faded silks, and the splendour of old china ; for the delight of four by honours, and a little snug quiet scandal between the deals ; for affected gen-tility and real starvation. This should have been its destiny ; but fate has been unpropitious ; it belongs to a plump, merry, bustling dame, with four fat, rosy, noisy children, the very essence of vulgarity and plenty.“

 
Mary Russell Mitford (16 dcember 1787 - 10 januari 1855)
Cover

De Braziliaanse dichter Olavo Bilac werd geboren op 16 december 1865 in Rio de Janeiro. Zie ook alle tags voor Olavo Bilac op dit blog.

Delirium

Naked, but for love modesty is unfit,
On my mouth I pressed hers.
And, in carnal trembling, she said:
– Lower, my love, I want your kiss!

In the brute unconsciousness of desire
Frenetic, my mouth obeyed,
And her breasts, so rigid I bit,
Making them stir in sweet uprising.

In sighs of infinite enjoyment
She told me, still almost shouting:
– Lower, my love! – in a frenzy.

In her belly I laid my mouth
– Lower, my love! – she said, crazy,
Moralists, forgive! I obeyed...

Vertaald door Doidimais Brasil

 
Olavo Bilac (16 december 1865 – 28 december 1918)
André Dias als Olavo Bilac in de musical “Bilac Vê Estrelas", São Paulo, 2015

Zie voor bovenstaande schrijvers ook mijn blog van 16 december 2008 en eveneens mijn blog van 16 december 2007 en mijn blog van 16 december 2006.

16-12-2017 om 11:37 geschreven door Romenu  

De Roemeense dichter, schrijver en filmmaker Andrei Ruse werd geboren in Boekarest op 16 december 1985. Hij organiseerde tal van evenementen in Boekarest, de meest recente was Reading Club, een tweemaandelijkse bijeenkomst met openbare lezingen en discussies gericht op recent gepubliceerde of komende Roemeense boeken en hun auteurs. In 2007 maakte hij zijn literaire debuut met een bundel poëzie getiteld “Black Job” en publiceerde in 2008 de roman getiteld “Soni”, in 2011 gevolgd door “Dilar pentru o zi “(“Dealer voor één dag”)/. Andrei Ruse is ook beroemd omdat hij de eerste video-trailer heeft gemaakt voor een Roemeens boek. Hij produceerde eveneens een reeks video-gedichten, video-interviews, trailers en verschillende documentaires, evenals experimentele films. Zijn bekendste documentaire is Poëzie. Power (2009), waarvoor hij samenwerkte met Razvan Tupa. Hij heeft ook een aantal online culturele projecten geïnitieerd, zoals het tijdschrift en de online community Hyperliteratura.

gesture

I have been smoking for nine years,
A cigarette ot two, every night
in the same place

four square metres into the yard
from Colentina,
where I keep spinning.

this earth has inherited thickness
no blade of grass grows here
no tiny being approaches

nothing has changed in nine years
I wear 44 now and my foot won’t grow any bigger

maybe only that I pull harder from my cigarette

nothing new,only the same pantomime that I perform
the only sign, that in this yard
someone is alive.

I’ve been thinking about a beer since three hours ago

I’m thinking about the bottle
I’m thinking about the color of the bottle at the right temperature
I’m thinking of the pub where I’d drink it
of the store from where I’d buy it and the salesman’s face
of his hand which will open to receive the money
my yellow opener from the drawer
a glass taken randomly
Since three hours ago I’ve been thinking of what it means for me the word beer
About whom it reminds me and about whom it doesn’t
I’ve been thinking about the wild drunks,
About Niculae’s goal from more than 40 m away when nobody thought
That Rapid will eliminate Hamburg

In three hours I repeated so many times the word beer that
It wouldn’t make any sense
If I get up and go
To take one.

Vertaald door Nigel Walker en Loredana Matei

 
Andrei Ruse (Boekarest, 16 december 1985)

16-12-2017 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Deense dichter en schrijver Klaus Rifbjerg werd geboren op 15 december 1931 in Kopenhagen. Zie ook alle tags voor Klaus Rifbjerg op dit blog.

Fasan

plötzlich findet man sich wieder
mit soße übergossen und zusammengepfercht
mit kartoffeln und gelee sonderbar
flau im fleisch nach all dem tranchieren
und zerren am eingeweide bis es
abriß und raus denk nicht ich kenne sie nicht
diese satanische sorgfalt beim dekorieren
von gabel und messer das gläserklirren und streichholzrasseln
und ganz zu schweigen von der art
wie leber und herz sorgsam getrennt
in ein kleines medizinisch anmutendes
gefäß gelegt werden und weiß der himmel
ob es ihnen vielleicht einfällt mich
als mich selbst auszustaffieren
mit federn und allem drum und dran
nach dem unerträglichen halbkrematorium
der schwindelpartie mit kopf nach unten
dem blei in der seite und dann der gedanke an diesen
schmatzbär serviettenbehangene
zahlende mittelmäßigkeit wovon
man bald bespeichelt wird ich übergebe mich

Provinz

Ich höre in provinzieller
Nachmittagsstille am Ende der Saison
eine Amsel singen
die auf einer Fernsehantenne im Schatten
einer Ulme sitzt
und alles überblickt
verloren im Sein sieht sie mich
groß an wie auch die Zeit
und lässt Gesang verströmen vom
Afterloch durch den Körper und hinaus
aus dem gelben Schnabel
ich wärme mich an ihrer Teilnahmslosigkeit
und ihrem vollkommenen Gegenwärtigsein
ich denke es ist etwas ganz Eigenes
in einem dänischen Provinznest zu stehen
nachmittags am Ende der Saison
und eine Amsel zu hören
und plötzlich fühle ich mich
dumm

Vertaald door Lutz Volke

 
Klaus Rifbjerg (Kopenhagen, 15 december 1931)

De Nederlandse dichter en schrijver Jan Greshoff werd geboren op 15 december 1888 in Nieuw Helvoet. Zie ook alle tags voor Jan Greshoff op dit blog.

Een strijdbaar man

Ik sla de trom en dreun de dromers wakker
Wie droomt verraadt zijn vrouw, zijn kind, zijn makker;
Geen eerlijk man kan zich gelukkig voelen
Als zijn gelijken die het goed bedoelen
En nooit hun stugge nek hebben gebogen
Door liederlijke landsknechten° bespogen,
Getrapt, geslagen worden totterdood.
Wordt wakker, want de nood is groot.

Ik sla de trom, het is geen tijd voor zingen,
Voor maanlicht, minnepijn en mooie dingen,
Als de gerechten, onze zielsgenoten
In donkre martelkampen weggesloten
Verteren zonder hoop op beter morgen,
Als dronken loeders godenzonen worgen
Moeten wij allen klaar staan voor de dood.
Wordt wakker, want de nood is groot.

Ik sla de trom, stroomt samen, wij zijn velen.
Mijnwerkers komt met bijlen en houwelen,
Gij boeren scherpt uw zeisen en uw grepen
Matrozen neemt de haken van uw schepen
En jagers laadt met scherp uw jachtgeweren;
Wij zijn de laatsten en wij moeten ’t keren:
Boven de knoet verkiezen wij de dood.
Wordt wakker,want de nood is groot.

Ik sla de trom, wij zijn in ’t nauw gedreven.
Wij, die in vrede en vriendschap wilden leven,
Worden een zee van purperrode vlammen
Die zich een weg baant door betonnen dammen:
Bezielde mannen die voor vrijheid vechten
Zijn sterker dan een troep betaalde knechten.
Wij vrezen niets, de duivel noch de dood.
Wordt wakker, want de nood is groot.

Ik sla de trom; eens komt een einde aan ’t lijden
Na deze ellende rijzen zachte tijden,
Dan bouwen we weer onze luchtkastelen
Dan mogen onze kinderen weer spélen
Dan glijden weer op ’t meer de blonde barken
Dan vrijen weer de paren in de parken.
Het leven wint het eindlijk van de dood!
Wordt wakker, want de nood is nu nog groot.

 
Jan Greshoff (15 december 1888 – 19 maart 1971)

De Duitse schrijver Ingo Schulze werd geboren in Dresden op 15 december 1962. Zie ook alle tags voor Ingo Schulze op dit blog.

Uit:Peter Holtz

“An diesem Sonnabend im Juli 1974, acht Tage vor meinem zwölften Geburtstag, weiß ich noch nichts von meinem Glück. Ich sitze auf der Terrasse eines Ausflugslokals nahe Waldau und warte darauf, dass jemand die Kellnerin von der Richtigkeit meiner Argumente überzeugt oder meine Rechnung in Höhe von vier Mark und fünfzig Pfennigen be­gleicht. Mehrmals habe ich ihr schon erklärt, über kein Geld zu verfügen, weder in meinen Hosentaschen noch dort, wo ich zu Hause bin, im Kinderheim Käthe-Kollwitz in Gradow an der Elbe.
»Geld ist doch nicht wichtig!«, sage ich und füge gleich darauf hinzu: »Solange ich ein Kind bin, muss unsere Ge­sellschaft für mich sorgen, egal, ob im Kinderheim oder auf einer Reise an die Ostsee.«
Wiederholt biete ich der Kellnerin an, die von mir ver­zehrte Portion Eisbein mit Kartoffeln, Sauerkraut und Senf sowie das Glas Fassbrause abzuarbeiten, sie brauche mir nur eine Aufgabe zuzuweisen. Ich wolle sie aber nicht we­gen Kinderarbeit in Schwierigkeiten bringen. Naheliegend sei es hingegen, mir die Verköstigung nicht zu berechnen. »Warum soll mir unsere Gesellschaft das Geld erst aushän­digen«, frage ich, »wenn dieses Geld doch über kurz oder lang sowieso wieder bei ihr landet?«
»Wo landet das Geld?«, ruft die Kellnerin, deren Stimme mit jedem Wort an Höhe gewinnt.
»Bei der Gesellschaft«, antworte ich.
»Bei dir piept’s ja!« Die Kellnerin tippt sich mehrmals mit dem Zeigefinger gegen die Schläfe. »Hast se ja nich mehr alle!« Sie ergreift ihren dicken schwarzen Zopf, der schräg über ihrem Dekolleté liegt, und schleudert ihn über die Schulter zurück. Im Weggehen schwingt der Zopf zwischen Schulterblatt und Schulterblatt hin und her und beruhigt sich erst, als sie sich anschickt, die drei Stufen zur Eingangstür des Lokals hinaufzusteigen.
Ich versuche, wie immer in kniffligen Situationen, kühlen Kopf zu bewahren und meine Enttäuschung darüber, wie uneinsichtig selbst Erwachsene heute noch sein können, niederzukämpfen. Was würde Paul Löschau jetzt tun? Ich sehe in den Himmel. Die Wolkenbeobachtung, hat er gesagt, sei die beste Art der Erholung, wenn einem die Kraft zum Studieren fehle. In der Gestalt der Wolken haben wir immer etwas entdeckt. Gewaltige Igel, Krebse, Hasen und Bären zogen über uns hinweg. Es hat aber auch Tage gegeben, an denen wir die Vorkämpfer unserer Sache erblickt haben, Ernst Thälmann oder Rosa Luxemburg, einmal sogar Lenin mit vorgerecktem Kinn!
Doch heute will sich keine einzige Wolke verwandeln. Soll ich einfach wegrennen? Aber damit stellte ich meine eigenen Belange über die der Gesellschaft. Am Ende hält die Kellnerin ihren Egoismus noch für Wachsamkeit!“

 
Ingo Schulze (Dresden, 15 december 1962

De Nederlandse schrijfster Simone van der Vlugt werd geboren in Hoorn op 15 december 1966. Zie ook alle tags voor Simone van der Vlugt op dit blog.

Uit:Ginevra

“Juli 1396
“De jongeman houdt zijn paard in en kijkt neer op de stad. Daar ligt Fiorenza, een verzameling rode daken, dikke stadsmuren en torens die blikkeren in de zon. De Campanile en het langgerekte schip van de nieuwe kathedraal steken overal boven uit. Zelfs zonder koepel biedt het geheel al een machtige aanblik. Platschuiten varen af en aan over de rivier, kooplieden voeren zwaarbepakte ezels de stad in.
Het is zomer en de zon giet zijn stralen over de glooiende omgeving. Hij weet hoe mooi Fiorenza is in deze tijd van het jaar, met zijn spetterende fonteinen, de overvloedige bougainville en de gele en roze huizen, oplichtend in de zon.
Twee jaar is hij weg geweest. Twee lange jaren waarin hij zich bevrijd voelde en tegelijk heimwee had naar zijn geboortestad. Ondanks die gevoelens is hij niet één keer teruggeweest. Tot hij een paar dagen geleden het bericht ontving dat zijn vader was overleden. Hij had onmiddellijk zijn spullen gepakt en Bologna verlaten. Voorzichtig laat hij zijn paard afdalen.
Het smalle pad komt uit op een oude Romeinse steenweg, die steeds breder en drukker wordt. Voor de Porta Romana staat een lange rij. Hij sluit aan en moet wachten voor hij de poort door mag, maar dan is hij eindelijk weer in Fiorenza. Ongeduldig drijft hij zijn paard door de drukte op de Ponte Vecchio. Hij zou eraan gewend moeten zijn, het is hier altijd dringen.
Misschien komt het door zijn lange afwezigheid dat het hem opeens opvalt hoe druk het er is. Het is een wonder dat de oude brug niet bezwijkt onder het gewicht van de winkels. Met een zucht van opluchting rijdt hij uiteindelijk de kade op. De oude binnenstad begroet hem met een gewriemel in nauwe straatjes, het geknor van varkens en de altijd aanwezige stank van de Arno.
Tussen de bedelaars, voetgangers, karren en uitstallingen door leidt hij zijn paard naar het hart van de stad. Hier staan de patriciërswoningen en volle pakhuizen van rijke kooplieden. Hier wonen de families Degli Amieri, Alberti, Brunelleschi, Agolanti en andere vooraanstaande families.”

 
Simone van der Vlugt (Hoorn, 15 december 1966)

De Estse dichter, beeldend kunstenaar en vertaler Indrek Hirv werd geboren op 15 december 1956 in Kohila. Zie ook alle tags voor Indrek Hirv op dit blog.

Karlova

L’avenir n’est rien d’autre
que des milliers d’instants embarrassants.

Fierté des nuits de ma jeunesse,
avec ton cœur qui frappe comme un fou,
prends garde à toi dans la lumière tendre !

Regarde : une maison ivre
a jeté son ombre sucrée, —
la ville de mon enfance me poursuit encore
dans les impasses sombres.

Les étroites fenêtres ont jusqu’au matin
un visage froissé par les fracas du soir.

Fierté des nuits de ma jeunesse,
crois-moi,
sous les pavés, les jours
sont diablement longs !

Vertaald door Antoine Chalvin

 
Indrek Hirv (Kohila, 15 december 1956) 

De Ierse schrijfster Edna O’Brien werd geboren op 15 december 1930 in Tuamgraney (County Clare). Zie ook alle tags voor Edna O’Brien op dit blog.

Uit: Saints And Sinners

“That done, she began to pipe green tincture onto the drawn pints of Guinness to simulate the emblem of the shamrock, something Rafferty observed with a quiet sufferance. A noisy group burst in, decked with leprechauns and green gewgaws of every description, led by a tall woman who was carrying fresh shamrock still attached to a clump of rich earth. In a slightly affected voice she described writing to her old uncle several times since Christmas, reminding him that the plant must not be detached from its soil and, moreover, he must remember to sprinkle it with water and post it in a perforated box filled with loam.
“Was it holy water by any chance?” the cracked woman shouted out.
“Shut your gob,” she was told, at which she raised a hectoring finger, claiming, “I was innit before yous was all born.”
As the single sprigs of shamrock were passed around, they somehow looked a little forlorn.
A second group followed hot on the heels of the first group, all greeting each other heartily, spreading coats and bags on the various tables and commandeering quiet nooks in the alcoves, for friends whom they claimed were due. A cocky young man with sideburns, wearing a black leather jacket, walked directly to the fruit machine, where the lime-green and cherry-red lights flashed on and off, the lit symbols spinning at a tantalizing speed. Two youngsters, possibly his brothers, stood by, gazing and gaping as he fed coin after coin into the machine, and as they waited in vain for the clatter of the payout money, the younger one held an open handkerchief to receive the takings. The elder, who was plump, consigned squares of chocolate into his mouth and sucked with relish while his brother looked on with the woebegone expression of an urchin.
I had put the newspaper down and was jotting in a notebook one or two things that I might possibly discuss with my doctor when, to my surprise, Rafferty was standing above me and almost bashfully said, “Do you mind if I take back my paper?” I apologized, offering him a drink, but he was already on his way, detached from the boisterous crowd, carrying himself with a strange otherworldly dignity as he raised his right hand to Adrian in salutation.
Three or four weeks passed before we exchanged a few words.
“What’s the harp for?” I asked one morning when, as had become his habit, he made a little joke of offering me the newspaper.”

 
Edna O’Brien (Tuamgraney, 15 december 1930)

De Duitse dichter en schrijver Hans Carossa werd geboren op 15 december 1878 in Bad Tölz. Zie ook alle tags voor Hans Carossa op dit blog.

Uit: Briefe an Ernst Reiner

„Rittsteig bei Passau, den 12. April 1947
Lieber Herr Reiner,
der kleine Sonderdruck im Süd-Verlag ist leider noch nicht erschienen; auch die Gedichte, die Fritz Seifert in Hameln gedruckt hat, konnten bisher wegen Strommangel nicht gebunden werden. Im Insel-Verlag wird – vermutlich im Sommer – ein neues Büchlein kommen: Aufzeichnungen aus Italien, auch einige neue Aufl agen von älteren Büchern. Man muß
Geduld haben und sich gesund und mutig erhalten. Es freut mich für Sie, daß Sie heimkehren konnten; in Ihren Jahren darf man auch an die Wiederkehr besserer Tage glauben.
Mit herzlichen Wünschen grüßt Sie
Ihr Hans Carossa

Rittsteig bei Passau, 10. Januar 1948
Lieber Herr Reiner,
heute möchte ich nur fragen, ob der kleine Sonderdruck »Stern über der Lichtung« (etwa ein Dutzend Gedichte) in Ihre Hände gelangt ist; zugedacht hab ich ihn Ihnen längst.
Ich bin erst kurz vor Weihnachten von einer größeren Reise heimgekehrt und kann den ansehnlichen Postberg, der mich erwartete, nur langsam abtragen.
Gesundheit und Freude im neuen Jahr wünscht Ihnen, mit herzlichem
Dank für Ihr Geburtstagsgedenken und die schöne Bildkarte
Ihr aufrichtig ergebener
Hans Carossa”

 
Hans Carossa (15 december 1878 - 13 september 1956)
Het Carossa Haus in Seestetten dat de schrijver van zijn moeder erfde

De Franse dichter Nicolas Gilbert werd geboren in Fontenoy-le-Château (Vosges) op 15 december 1750. Zie ook alle tags voor Nicolas Gilbert op dit blog.

Le dix-huitième siècle(Fragment)

Mais la corruption, à son comble portée,
Dans le cercle des Grands ne s'est point arrêtée ;
Elle infecte l'empire, et les mêmes travers
Règnent également dans tous les rangs divers.
... Eh ! quel frein contiendrait un vulgaire indocile,
Qui fait, grâce aux docteurs du moderne évangile,
Qu'en vain le pauvre espère en un Dieu qui n'est pas,
Que l'homme tout entier est promis au trépas ?
Chacun veut de la vie embellir le passage ;
L'homme le plus heureux est aussi le plus sage ;
Et depuis le vieillard qui touche à son tombeau,
Jusqu'au jeune homme à peine échappé du berceau,
A la ville, à la cour, au sein de l'opulence,
Sous les affreux lambeaux de l'obscure indigence,
La Débauche au teint pâle, aux regards effrontés,
Enflamme tous les coeurs, vers le crime emportés.
C'est en vain que, fidèle à sa vertu première,
Louis instruit aux moeurs la monarchie entière,
La Monarchie entière est en proie aux Laïs,
Leurs vices sont les Dieux qu'encense leur pays ;
Et la Religion, mère désespérée,
Par ses propres enfants sans cesse déchirée,
Dans ses temples déserts pleurant leurs attentats,
Le pardon sur la bouche, en vain leur tend les bras
Son culte est avili, ses lois sont profanées..

 
Nicolas Gilbert (15 december 1750 – 16 november 1780)
Fontenoy-Le-Château

De Amerikaanse schrijver en songwriter Maxwell Anderson werd geboren op 15 december 1888 in Atlantic Pennsylvania. Zie ook alle tags voor Maxwell Anderson op dit blog.

Uit: Winterset

“GAUNT. Why, no—for you'd lose, too. You'd have nothing to gain.
ESDRAS. Indeed we know it.
GAUNT. I'll remember you kindly. When I've returned, there may be some mystery made of where I was—we'll leave it a mystery?
GARTH. Anything you say.
GAUNT. Why, now I go with much more peace of mind—if I can call you friends.
ESDRAS. We shall be grateful for silence on your part, Your Honor.
GAUNT. Sir—if there were any just end to be served by speaking out, I'd speak! There is none. No—bear that in mind!
ESDRAS. We will, Your Honor.
GAUNT. Then—I'm in some haste. If you can be my guide, we'll set out now.
ESDRAS. Yes, Surely. (There is a knock at the door. The four look at each other with some apprehension.
MIRIAMNE rises.) I'll answer it.
MIRIAMNE. Yes. (She goes into the inner room and closes door.
ESDRAS goes to outer door. The knock is repeated. He opens door. tvito is there.)
ESDRAS. Yes, Sir.
MIO. May I come in?
ESDRAS. Will you state your business, sir? It's late—and I'm not at liberty —Pm. Why, I might say that I was trying to earn my tuition fees by peddling magazines. I could say that, or collecting old newspapers—paying cash—highest rates—no questions asked — (Ile looks round sharply.)
GARTH. We've nothing to sell.
GAUNT. Why, no—for you'd lose, too. You'd have nothing to gain.
ESDRAS. Indeed we know it.
GAUNT. I'll remember you kindly. When I've returned, there may be some mystery made of where I was—we'll leave it a mystery?”

 
Maxwell Anderson (15 december 1888 – 28 februari 1959)
Scene uit een opvoering in Chicago, 2016

Zie voor nog meer schrijvers van de 15e december ook mijn blog van 15 december 2013 deel 2.

Zie voor bovenstaande schrijvers ook mijn blog van 15 december 2008 en eveneens mijn blog van 15 december 2007 en mijn blog van 15 december 2006.

15-12-2017 om 18:23 geschreven door Romenu  

Onafhankelijk van geboortedata

De Duitse schrijver, componist en muziekproducent Christian Huber werd geboren in 1984 in Regensburg en groeide op in Schwandorf, waar hij in 2004 eindexamen deed aan het Carl-Friedrich-Gauß-Gymnasium. Na een afgebroken studie aan de universiteit van Regensburg en een stage in het Funkhaus Regensburg, verhuisde hij eind 2010 naar Berlijn. Hier woonde en werkte hij als schrijver en componist en werkte hij o.a. met de Australische hiphop-band Hilltop Hoods, de Duitse rappers Casper, Farid Bang en KC Rebel en de Amerikaanse rapper Kool G Rap samen. Sinds 2006 woont Huber in Keulen. Huber is sinds 2009 actief op Twitter onder de naam "Pokerbeats", waar hij wordt gevolgd door meer dan 38.500 gebruikers. Huber schrijft ook voor talloze comedy-programma's en levert bijdragen voor radio- en televisieprogramma's (bijvoorbeeld voor het Neo-magazine Royale op ZDF). Zijn columns verschenen u. a. bij VICE News, ICON en in de krant DIE WELT. Muziek, gecomponeerd door Huber bereikte hoge hitlijstposities in verschillende landen en werd herhaaldelijk bekroond met platina.

Uit: 7 Kilo in 3 Tagen

„73 Prozent aller Morde jährlich werden in den Tagen vor Weihnachten begangen.
Das stimmt natürlich nicht. Wäre aber ohne weiteres denkbar. Eine solche Behauptung würde in einem halblangweiligen Partysmalltalk in einer mit Pfandflaschen zugestellten WG-Küche bei den meisten Gesprächspartnern höchstens kurz zu erhobenen Augenbrauen und dann direkt zur Bekräftigung führen, das «auch schon mal irgendwo gelesen» zu haben. Alle haben alles schon mal irgendwo gelesen. Aber vielleicht ist diese von mir aufgestellte These ja sogar korrekt. Ist mir letztendlich auch egal. Solange während der Unterhaltung keiner zweifelt, ist jeder ausgetauschte Satz die erwiesene Wahrheit.
Ich habe mir das Statistiken-Erfinden irgendwie angewöhnt. Ich mache das gerne. Häufig einfach nur für mich. Das hilft mir, in gewissen Lebenslagen die Ruhe zu bewahren. Fakten, Zahlen und Berechnungen bringen mich in Stresssituationen runter. Turbulenzen im Flugzeug? Beim Crash einer Boeing zu sterben, ist sechs Millionen Mal unwahrscheinlicher, als als Lottogewinner von einem Blitz
getroffen zu werden. Ein bisschen Gras aus dem Amsterdam-Urlaub im Handgepäck? Die Chancen, ohne Taschenkontrolle am argwöhnisch blickenden Zollbeamten vorbeihuschen zu können, stehen für Nicht-Dreadlocks-Träger siebzigtausendmal besser, als rückwärts von der Mittellinie in einen Basketballkorb zu treffen, wenn gerade tatsächlich jemand zuguckt. Tötungsphantasien im überhitzten, mit Weihnachtshoppern überlaufenen Kaufhaus und der daraus resultierende Gedanke, ob man eventuell socially awkward sein könnte? Wenn 73 Prozent aller Morde jährlich in den Tagen vor Weihnachten begangen werden, haben offensichtlich neben mir noch sehr viele andere Menschen Gewaltvorstellungen, während sie die Geschenke für ihre Liebsten einpacken lassen. Ich bin also nicht allein.
Kein Sonderling, der einfach nur mit blinder Wut kompensiert, dass ihm in der Kassenschlange des Konsumpalastes eine laut in ihr Smartphone blökende Schicki-Mutter ihren eierschalenfarbenen Porsche-Kinderwagen in die Kniekehlen rammt. Im Dreivierteltakt. Gegen den Rhythmus von
«Jingle Bells», das mit festlichen Viervierteltakt-Glöckchen blechern über die Kaufhausanlage leiert. Noch eine halbe Strophe, und sie hat mein Kreuzband durch.“

 
Christian Huber (Regensburg, 1984)

15-12-2017 om 00:00 geschreven door Romenu