|
De Engelse dichter en schrijver Robert Graves werd geboren in Londen (Wimbledon) op 24 juli 1895. Zie ook mijn blog van 24 juli 2007 en ook mijn blog van 24 juli 2008 en ook mijn blog van 24 juli 2009.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Uit: The White Goddess
It seems that the Welsh minstrels, like the Irish poets, recited their traditional romances in prose, breaking into dramatic verse, with harp accompaniment, only at points of emotional stress. Some of these romances survive complete with the incidental verses; others have lost them; in some cases, such as the romance of Llywarch Hen, only the verses survive. The most famous Welsh collection is the Mabinogion, which is usually explained as 'Juvenile Romances', that is to say those that every apprentice to the minstrel profession was expected to know; it is contained in the thirteenth-century Red Book of Hergest. Almost all the incidental verses are lost. These romances are the stock-in-trade of a minstrel and some of them have been brought more up-to-date than others in their language and description of manners and morals.
The Red Book of Hergest also contains a jumble of fifty-eight poems, called The Book of Taliesin, among which occur the incidental verses of a Romance of Taliesin which is not included in the Mabinogion. However, the first part of the romance is preserved in a late sixteenth-century manuscript, called the 'Peniardd M.S.', first printed in the early nineteenth-century Myvyrian Archaiology, complete with many of the same incidental verses, though with textual variations. Lady Charlotte Guest translated this fragment, completing it with material from two other manuscripts, and included it in her well-known edition of the Mabinogion (1848). Unfortunately, one of the two manuscripts came from the library of Iolo Morganwg, a celebrated eighteenth-century 'improver' of Welsh documents, so that her version cannot be read with confidence, though it has not been proved that this particular manuscript was forged.
Robert Graves (24 juli 1895 - 7 december 1985)
Portret door Roger Backwell
De Nederlandse dichter Johan Andreas dèr Mouw (Adwaita) werd geboren op 24 juli 1863 in Westervoort Zie ook mijn blog van 24 juli 2006 en ook mijn blog van 24 juli 2007 en ook mijn blog van 24 juli 2008 en ook mijn blog van 24 juli 2009.
Aquarium
In schemrig groen stukje van de oceaan
Zweeft als een schim het zeedier, transparant:
Zich vergetend, ziet door glazen wand
De mensengeest t ontzaglijk wonder aan,
Hoe t zieltje, dat in elk trillend orgaan,
Teer van doorschijnendheid, onzichtbaar brandt,
t vreemd, glazen vogeltje, zijn fijn als kant
Geweven vleugeltjes doet slaan.
Zo drijft mijn vers in mij, zelf deel van God
En iets, dat met verstand en weten spot,
Verbergt zich in kunstge doorschijnendheid;
En wie het leest, voelt, voor het ogenblik
Verplaatst, buiten de grenzen van zijn Ik,
Trillen t mysterie van zijn eeuwigheid.
De gele wolken werden langzaam rood
De gele wolken werden langzaam rood.
Dan dacht hij: Nu begint zonsondergang;
En keek weer naar de zwaluwen, die zo lang
De zon nog konden zien. En dikwijls schoot
De angst door hem heen: Eenmaal gaat moeder dood,
Hoe moet het dan? Eens voelde hij bij zijn wang
'T laag rits'len van een vleermuis, en werd bang,
Toen hij 'm van dichtbij zag, grijs, plots'ling-groot.
Dan merkte hij, hoe in zijn afgrond diep
Het donker stond en langzaam overliep,
En golven duisternis de omgeving vulden;
En dan, op eens, zag hij blauw fonk' len, vlak
Tegen de schuine lijn van 't verste dak,
Die mooie ster, blank als een nieuwe gulden.
Felgeel van brem lag, rond, op grijze heiden
Felgeel van brem lag, rond, op grijze heiden
De zonnge heuvel, opgaande aardse zon,
Waarom, bolvormig, op de horizon
Zich werelden van wolken samenrijden.
Scheef, aan weerskant, streefde een bloedbeuke-allee,
Doorschijnend rood de apart zichtbare bladren:
De gele punt wachtte op het wachtend nadren,
Maar, roodgestippeld, bleef niet-af de V.
Jij, stralend voor mijn halfverduisterde ogen,
Ging voor me, rood je vlecht langs het witte kleed:
Donkre meteoor ik, jij, lichte komeet,
We voelden naar de zon ons heengezogen.
Zwart lag k in geel; jij, triomfantlijk, stond,
Je gratie gemarkeerd door elegance:
K weet nog, hoe k jou zag als protuberance,
En hoe k mezelf een zonnevlekje vond.
Johan Andreas dèr Mouw (24 juli 1863 8 juli 1919)
Portret door Serge Baeken (sergebaekenblog)
De Japanse schrijfster Banana Yoshimoto werd geboren op 24 juli 1964 inTokyo. Zie ook mijn blog van 24 juli 2007 en ook mijn blog van 24 juli 2008 en ook mijn blog van 24 juli 2009.
Uit: Amrita
Before they performed my surgery, they shaved my head, and in an instant I was bald. By the time winter rolled around my hair had finally grown in, and I was sporting a trendy, short cut.
When I revealed myself to my family and friends, they barked out unanimously, "Sakuchan! We've never seen you with short hair. You look so different, almost like a new person."
Really? I thought, returning their smiles. Later, all alone, I opened the pages of my photo album in secret. Without a doubt, it was me in the pictures -- that long hair and radiant smile. All the places I'd visited, all the scenes I'd encountered. I recognized each one of them from somewhere. I remembered...
...the weather in this picture, and...
...I had my period when they took that shot, so it was a pain to even stand up, and...
...and so on.
There was no question about it; it really was me in that album. It couldn't have been anyone else. Still, something refused to ring a bell. A strange sensation, almost as if I had been floating.
Now I want to stand up and give myself, steadfast and determined, a round of applause for maintaining "me," even though I had been thrust into such a strange psychological dilemma.
***
There were quite a few of us at home back then: my mother, me, my little brother Yoshio, who had just entered the fourth grade, and my mother's old friend Junko, who was living with us for a while. My cousin Mikiko, a student at a nearby women's university, was also at home. My father had passed away many years before, and since then my mother had both remarried and divorced. That's why my brother's father was different from mine. Actually, there was another sister between me and Yoshio. Her name was Mayu. She was my younger sister, from my mother's first husband, so we shared the same father. Throughout her early life Mayu worked in the entertainment business, but that didn't last for very long. Eventually she got out of it and moved in with a friend who was a writer. In the end her heart was troubled, and she died -- as if she had taken her own life. It all happened quite some time ago.
Banana Yoshimoto (Tokyo, 24 juli 1964)
De Duitse schrijfster Rosemarie Schuder werd geboren op 24 juli 1928 in Jena. Zie ook mijn blog van 24 juli 2009.
Uit: Der Ketzer von Naumburg
Der Reimser suchte ihn zu beschwichtigen: "Schimpf nicht, Anton, ich weiß, er wird es nicht tun; das kann er gar nicht - er hat die richtige Fingerfertigkeit dafür nicht. Und er weiß auch noch nicht, daß die Johanna, wenn sie ihn wirklich liebt, eine Spange gar nicht so dringlich erwartet"
Anton wollte weiter schelten, er kam nicht zu Worte, draußen lärmten die Steinmetzen. Die beiden Meister und der Geselle traten aus der Bauhütte, zu sehen, was es gäbe.
Da hockte inmitten der Männer der Gugel mit weitaufgerissenen, tränenleeren Augen. Seine Hände verkrampften sich ineinander, und sein Körper zuckte vor verhaltenem Weinen. Er flüsterte vor sich hin, und er flüsterte immer nur ein Wort: "Verhungert."
Fragend schaute der Reimser zu Matthias, der neben Gugel stand. Der nahm ihn beiseite, sagte es ihm leise: "Gestern abend, als der Gugel nach Hause kam, saß sein Vater nicht wie sonst noch vor der Hütte. - Ja, neun Tage sind es wohl - so lange bekam der Alte nichts Ordentliches mehr zu essen - er war ja schon ohnehin nicht mehr der kräftigste - hätten wir den Lohn bekommen, dann würde er vielleicht jetzt vor der Hütte sitzen - und in die Sonne sehen - ja -."
Da klang in dem Reimser der Satz nach, den ihm der Anton vorhin gesagt hatte: "- als ob sie selbst hingehen wollte zum Erzbischof." - Und er sagte zu Matthias, was er dachte: "Man sollte hingehen zum Erzbischof - und fordern
"
Matthias packte ihn bei den Schultern. "Ja!" rief er erregt. "Ja! Ja!"
Niemand fragte: "Wer soll gehen? Wer soll sprechen?" Sie gingen alle zusammen.
Rosemarie Schuder (Jena, 24 juli 1928)
De Japanse schrijver Junichirō Tanizaki werd geboren in Tokio op 24 juli 1886. Zie ook mijn blog van 24 juli 2009.
Uit: The Key (Vertaald door Howard Hibbett)
New Year's Day
This year I intend to begin writing freely about a topic which, in the past, I have hesitated even to mention here. I have always avoided commenting on my sexual relations with Ikuko, for fear that she might surreptitiously read my diary and be offended. I dare say she knows exactly where to find it. But I have decided not to worry about that any more. Of course, her old-fashioned Kyoto upbringing has left her with a good deal of antiquated morality; indeed, she rather prides herself on it. It seems unlikely that she would dip into her husband's private writings. However, that is not altogether out of the question. If now, for the first time, my diary becomes chiefly concerned with our sexual life, will she be able to resist the temptation? By nature she is furtive, fond of secrets, constantly holding back and pretending ignorance; worst of all, she regards that as feminine modesty. Even though I have several hiding places for the key to the locked drawer where I keep this book, such a woman may well have searched out all of them. For that matter, you could easily buy a duplicate of the key.
I have just said I've decided not to worry, but perhaps I really stopped worrying long ago. Secretly, I may have accepted, even hoped, that she was reading it. Then why do I lock the drawer and hide the key? Possibly to satisfy her weakness for spying. Besides, if I leave it where she is likely to see it, she may think: "This was written for my benefit," and not be willing to trust what I say. She may even think: "His real diary is somewhere else."
Ikuko, my beloved wife! I don't know whether or not you will read this. There is no use asking, since you would surely say that you don't do such things. But if you should, please believe that this is no fabrication, that every word of it is sincere. I won't insist any further-that would seem all the more suspicious. The diary itself will bear witness to its own truth.
Junichirō Tanizaki (24 juli 1886 30 juli 1965)
De Duitse schrijversvrouw Katia Mann, steun en toeverlaat van de Duitse schrijver Thomas Mann, werd geboren als Katharina Pringsheim op 24 juli 1883 in Feldafing. Zie ook mijn blog van 24 juli 2007 en ook mijn blog van 24 juli 2008 en ook mijn blog van 24 juli 2009.
Uit: Liebes Rehherz. Brieven aan Thomas Mann (Bespreking door Wolfgang Schneider)
Die frühesten Briefe stammen von 1920. Damals verbrachte die vielfache Mutter, gestresst auch von den Versorgungsengpässen der Kriegs- und Revolutionszeit, längere Zeit in Sanatorien für Erschöpfungszustände, unter anderem in Oberammergau und Oberstdorf. Sechs Kinder und zwei Fehlgeburten da gaben sich die Ärzte bisweilen irritiert. Man findet es wohl eher in den unteren Schichten, schreibt Katia. Und dabei war ein siebtes Kind zumindest angedacht: Ich will dir auch noch ein feines Söhnlein schenken, weil ich doch mit dem Bibi Deinen Geschmack so gar nicht getroffen habe.
Zufrieden wird das Anschlagen der Kurmaßnahmen festgestellt: Auf den heutigen Bildern sehe ich doch nun wirklich ungemein beleibt aus Schönheitsideal für magere Zeiten. Thomas Mann arbeitet gerade im zweiten Anlauf am Zauberberg, und wenn Katia ihm detailfreudig ihren Sanatoriumsalltag schildert, hofft sie, ihm auch Material zu liefern. Vor allem richtet sie fernwirkend das labile Autorenselbstbewusstsein auf. Wie könne er nur am Zauberberg zweifeln? Das ist doch sündhaft. Während der Liegekur arbeitet sie sich durch die Betrachtungen eines Unpolitischen. Ich muss doch sehr bewundern, wie Du es alles so schreiben konntest. Und von dem Meisten ist es doch sehr gut, dass es gesagt wurde und ein für alle Mal dasteht. Thomas Mann hatte in ihr ein unerschöpfliches Reservoir der Anerkennung. Sogar dass er den Kindern ein Stündchen beim Holzschleppen geholfen hat, findet gebührende Bewunderung du himself in Hemdsärmeln.
Katia Mann (24 juli 1883 25 april 1980)
Zie voor nog schrijvers van de 24e juli ook mijn vorige blog van vandaag.
|
