De Engelse dichter, schrijver en essayist James Leigh Hunt werd geboren op 19 oktober 1784 in Southgate, Middlesex. Zie ook mijn blog van 19 oktober 2006 en ook mijn blog van 19 oktober 2007 en ook mijn blog van 19 oktober 2008 en ook mijn blog van 18 oktober 2009.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Jenny Kissed Me 

Jenny kissed me when we met,

Jumping from the chair she sat in;

Time, you thief, who love to get

Sweets into your list, put that in!

Say I'm weary, say I'm sad,

Say that health and wealth have missed me,

Say I'm growing old, but add,

Jenny kissed me.

A Night-Rain in Summer 

Open the window, and let the air

Freshly blow upon face and hair,

And fill the room, as it fills the night,

With the breath of the rain's sweet might.

Hark! the burthen, swift and prone!

And how the odorous limes are blown!

Stormy Love's abroad, and keeps

Hopeful coil for gentle sleeps.

Not a blink shall burn to-night

In my chamber, of sordid light;

Nought will I have, not a window-pane,

'Twixt me and the air and the great good rain,

Which ever shall sing me sharp lullabies;

And God's own darkness shall close mine eyes;

And I will sleep, with all things blest,

In the pure earth-shadow of natural rest.

Leigh Hunt (19 oktober 1784 – 28 augustus 1859)

De Australische dichter Adam Lindsay Gordon werd geboren op 19 oktober 1833 op de Azoren. Zie ook mijn blog van 19 oktober 2008 en ook mijn blog van 18 oktober 2009.

Whisperings in Wattle-Boughs 

Oh, gaily sings the bird, and the wattle-boughs are stirr'd

And rustled by the scented breath of spring ;

Oh, the dreary, wistful longing ! Oh, the faces that are thronging !

Oh, the voices that are vaguely whispering !

Oh, tell me, father mine, ere the good ship cross'd the brine,

On the gangway one mute hand-grip we exchanged,

Do you, past the grave, employ, for your stubborn reckless boy,

Those petitions that in life were ne'er estranged ?

Oh, tell me, sister dear, parting word and parting tear

Never pass'd between us ;—let me bear the blame.

Are you living, girl, or dead ? bitter tears since then I've shed

For the lips that lisp'd with mine a mother's name.

Oh, tell me, ancient friend, ever ready to defend,

In our boyhood, at the base of life's long hill,

Are you waking yet, or sleeping ? have you left this vale of weeping?

Or do you, like our comrade, linger still ?

Oh, whisper, buried love, is there rest and peace above ?—

There is little hope or comfort here below ;—

On your sweet face lies the mould, and your bed is strait and cold—

Near the harbour where the sea-tides ebb and flow.

. . . . . . .

All silent—they are dumb—and the breezes go and come

With an apathy that mocks at man's distress ;

Laugh, scoffer, while you may ! I could bow me down and pray

For an answer that might stay my bitterness.

Oh, harshly screams the bird ! and the wattle-bloom is stirr'd !

There's a sullen weird-like whisper in the bough :

'Aye, kneel, and pray, and weep, but His beloved sleep

Can never be disturb'd by such as thou !!'

Adam Lindsay Gordon (19 oktober 1833 – 24 juni 1870)

Buste in een park in Penola

De Guatemalteekse schrijver Miguel Ángel Asturias werd geboren op 19 oktober 1899 in Guatemala-Stad. Zie ook mijn blog van 19 oktober 2006. Zie ook mijn blog van 19 oktober 2008 en ook mijn blog van 18 oktober 2009.

Uit: Der grüne Papst (El papa verde, Vertaald door Lene Klein)

„Er steckte den Kopf hinaus -- wer würde Geo Maker Thompson erkennen -- von unten leuchtete ihn feuchtes Glühwürmchenlicht an -- wer würde ihn, verrußt bis zum Kehlkopf, erkennen? Auf der mit Maschinenfett beschmierten Stirn stand der Schweiß wie dicke gläserne Pocken, die großen Knorpel der Ohren brieten in Öl. Der schwache Schein der Lampe, die zu seinen Füßen stand, kletterte durch die Bartstoppeln hinauf, ohne über die Wimpern, die Augen in schwarzen Höhlen, die in Schatten getauchte Stirn und die spitze Nase hinauszugelangen.

Er steckte den Kopf hinaus, und sein Haar war nur Rauch, rötlicher Rauch, Kohlenrauch mit Funken darin, die durch die schwarze, heiße Nacht glühten. Er sah nichts, aber er war mit der Nase draußen, heraus aus dem engen Kesselraum, in dem es nach vermoderten Planken, rostigem, vom Salz zerfressenen Eisen und stickigem Wasserdampf roch. Atmen... Atmen, die Nase in die Lungen des Windes halten, der die Wellen, die schaumgeschwänzten Tiere, tosend antrieb.

Als er sich mit schmerzendem Kreuz aufrichtete, begierig zu atmen, zu sehen, den Kopf hinauszustecken, fiel ihm der Schraubenschlüssel, mit dem er eben nach dem Defekt an der Maschine gesucht hatte, vor die Füße. Von dem Aufprall flackerte die kleine Lampe, die sein Gesicht von unten anleuchtete, ein kaltblütiges Gesicht, das jetzt auch von den tränenbenetzten, überrieselten, gischtübersprühten Steuerbordlichtern beschienen wurde.

Er streckte den Kopf hinaus, einige Sekunden, bevor der kleine Dampfer sich wieder aufrichtete, der, vom Regen gekämmt, Stunde um Stunde gegen den Wind gekämpft hatte, Stunden, die die Uhren der Passagiere nicht anzeigten, denn als die Nacht den zornigen Lack des Karibischen Meeres zu schwärzen begann, war die Zeit stehengeblieben, wartend, daß etwas geschehe, das nur einen Herzschlag lang dauern und das nicht mehr ihr, sondern der Ewigkeit angehören würde, und dieser Stillstand war solcherart gewesen, daß niemand mehr glaubte, das Morgenlicht den Himmel röten zu sehen. Die Helligkeit brach plötzlich, überraschend, wie ein Wunder herein, als der kleine Dampfer die donnernden Wogen an der Landzunge von Manabique hinter sich gelassen hatte -- Schaumberge, in denen sie sich wie im Schweif eines Kometen verloren hatten --, und sich das Halbrund dunstiger Wälder an der schlafenden Küste vor ihm auftat.“

Miguel Ángel Asturias (19 oktober 1899 – 9 juni 1974)

Standbeeld in Guatemala Stad

De Surinaamse schrijver Nardo Aluman (eig. Ronald Renardo Aloema) werd geboren in Christiaankondre op 19 oktober 1946. Zie ook mijn blog van 19 oktober 2008 en ook mijn blog van 18 oktober 2009.

Uit: Pairandipo, de menseneter

„Pairandïpo ... door Pairandïpo waren lang geleden alle Indianen opgemaakt, kleinkind. Hij had over alle rivieren gezworven. Hij had over zee gezworven. Op deze plaats is hij buiten om over zee aangekomen. Vervolgens is hij in de Suriname-rivier aangekomen. Op die plaats heeft hij Indianen ontmoet, Indianen. Hij had Indianen ontmoet. Vervolgens heeft hij ze allemaal opgegeten, allemaal. De mensen sloegen hem dood, onmiddellijk veranderde zijn bloed in velen van zijn soort. Ha, hoe probeerden de Indianen hem te doden! Zijn doden maakte hem steeds bozer. De Indianen zijn door hem uitgeroeid. Maar hij komt, zijn Indianen-eten brengt hem hierheen. Op deze plaats komt hij, buitenom. In de Cottica al, in de Wanekreek komt hij. Ach, op die plaats eet hij ook Indianen op. De Indianen zijn door hem, opgegeten. Hij at nu eenmaal Indianen, zo was hij nu eenmaal. De Indianen denken na. ‘Wat zullen we beginnen’, zeiden ze. ‘Hoe zullen we het aanpakken’. ‘Degeen die ons opeet. ‘We zullen ons voor hem verstoppen’ zeiden ze. ‘Laten we het water heet maken’, zeiden ze. Veel water, een grote samaku, in een enorme pot maken zij water heet. Daarmee baden ze zijn bloed, opdat hij verandert. Dat helpt een beetje.

Op die plaats in de Cottica, zijn voormalige ijzeren vijzel, daarin stampte hij de botten [van de Indianen]. Nadat hij ze op die plaats had uitgeroeid was er voor hem geen vlees meer. Vervolgens stampte hij hun botten. Hij komt, hij komt! Hij was hier aangekomen, naar de Marowijne. He, de Indianen denken na. ‘Laten we [een kuil] in het zand graven’, zeiden ze, ‘om ons te verbergen’. Ze hadden een grote kuil in het zand gegraven, een grote .. een enorme kuil in het zand om zich erin te verstoppen. Vervolgens maken zij er een rooster boven, er ligt zand op. Ze leggen er zand op, ze sluiten zich op, ginds zijn ze, ze planten er kolo [kalebas] op, degenen die zich verbergen, om zich te camoufleren. Zo had iemand zich verborgen.“