De Nederlandse schrijfster, journaliste en columniste Hanna Marleen Bervoets  werd geboren ion Amsterdam op 14 februari 1984. Bervoets behaalde in 2002 haar diploma aan het Barlaeus Gymnasium. Daarna volgde zij een bacheloropleiding Media en Cultuur aan de Universiteit van Amsterdam, met als specialisatie Televisie en Populaire Cultuur. In 2008 voltooide zij daarnaast een duale Master Journalistiek en Research, eveneens aan de Universiteit van Amsterdam.

Tijdens haar studie schreef Hanna Bervoets filmrecensies en korte columns over het Amsterdamse uitgaansleven voor stadsmagazine NL20. Daarnaast was zij werkzaam als freelance journaliste voor verschillende kranten en tijdschriften, waaronder Marie Claire, Elsevier Thema, Nrc.next, CJP Magazine en Volkskrant Magazine. Sinds 2009 heeft ze een vaste column in Volkskrant Magazine en sinds 2011 een wekelijkse duo-column in "Viva", samen met Anna Drijver. In 2011 werd een bundel van haar columns in Volkskrant Magazine uitgegeven onder de titel Leuk zeg doei. In 2009 verscheen Bervoets debuutroman “Of Hoe Waarom”, waarvoor ze in datzelfde jaar de ScriptPlus HvA Debutant van het Jaar-prijs won. In 2010 schreef Hanna Bervoets in opdracht van de Haagse toneelgroep Firma MES haar eerste toneelstuk: Roes. In 2011 publiceerde Bervoets haar tweede roman “Lieve Céline.” Daarmee won ze de Opzij Literatuurprijs 2012. Ook schreef zij het scenario voor de televisiefilm “Bowy is binnen”. Haar nieuwe roman “Alles Wat Er Was verscheen januari 2013”.

Uit: Lieve Céline

“Schiphol, 11:03 uur

Lieve Céline,

Dit is niet mijn 1e brief. Ik heb je al 3 dingen geschreven. Maar ik heb nog geen antwoord van jou. Misschien is het niet goed aangekomen of iets? De eerste 2 brieven stuurde ik naar het adres van op je site.

Maar op de valentijnskaart voor jou en René het adres van je agent. Had ik van een meisje van het forum. KateGirl heet zij. Van Kate Winslet. Dus eigenlijk is ze geen echte fan.

Ze is van NA Titanic: van na My Heart Will Go On zeg maar. KateGirl zei dat jouw agent haar post aan jou had gegeven. En dat jij haar toen een foto had gestuurd met handtekening. Kan zijn dat ze liegt. Ja echt wel dat ze liegt. Anders had ik toch ook allang iets van je gekregen?

Dus ga ik je deze brief zelf geven. Want ik kom naar je toeCéline!

Eindelijk. Ik zou al eerder naar je show. Ik had genoeg gespaard met mijn baan. Er kwam alleen iets tussen. Maar dat is nu opgelost.

Morgen zijn we samen. Dan zie ik voor het eerst je show! Of nou ja: ik heb em natuurlijk al HEEL vaak gezien. Allebei de dvds heb ik en de filmpjes van YouTube ken ik uit mn hoofd. Ik weet al wat mijn

lievelingsstukje is. Niet die met vuur en elfen. Dat vind ik echt wel heel goed maar dat vindt iedereen. I Surrender is mijn lievelingsstukje.

Omdat het begint met een donkere zaal: even zie je niets. Dan gaat er een groene laser aan. Rook over het podium en op een blok staat een man. Je ziet alleen zijn rug maar hij danst: gooit zijn armen

omhoog en een been in de lucht. Pas als de man zich omdraait zie je dat hij een masker op heeft. Natuurlijk best raar. Maar ik vind het dus mooi Céline. Dat je zn gezicht niet ziet.

Oh ik heb zo een ZIN! Ik heb al 3 jaar zoooon zin.”

Hanna Bervoets  (Amsterdam, 14 februari 1984)

14-02-2013 om 00:00 geschreven door Romenu  

Bij Aswoensdag

Aswoensdag door Franz Everhard Bourel, 1839

Am Aschermittwoch

Auf meiner Stirn dies Kreuz
Von Asche grau:
O schnöder Lebensreiz,
Wie bist du schlau
Uns zu betrügen!
Mit Farben hell und bunt,
Mit Weiß und Rot
Deckst du des Moders Grund;
Dann kömmt der Tod
Und straft dich Lügen.

Und wer es nicht bedacht
Und wohl gewußt,
Sein Leben hingelacht
In eitler Lust,
Der muß dann weinen;
Er achtet nicht was lieb;
Und was ihm wert,
Das flieht ihn wie ein Dieb,
Fällt ab zu Erd'
Und zu Gebeinen.

Was schmückt sich denn so hold
In bunter Seid'?
Was tritt einher in Gold
Und Perlgeschmeid'?
O Herr! ich hasche
Nach Allem, was nicht gut,
Nach Wahn und Traum,
Und hänge Erd' und Blut
Und Meeresschaum
Um bunte Asche.

Was wird so heiß geliebt?
Was legt in Band,
Ob's gleich nur Schmerzen gibt,
Sinn und Verstand?
O Herr, verzeihe!
Die Seele minnt man nicht,
Die edle Braut,
Und wagt um ein Gesicht,
Aus Staub gebaut,
Die ew'ge Reue!

Stellt ein Geripp' sich dar
Vor meinem Blick,
So sträubt sich mir das Haar;
Ich fahr' zurück
Vor dem, was ich einst bleibe,
Und werd' es selber noch,
Und weiß es schon,
Und trag' es selber doch
Zu bitterm Hohn
Im eignen Leibe!

Fühl' ich des Pulses Schlag
In meiner Hand,
Worüber sinn ich nach?
O leerer Tand:
Ob ich gesunde!
Und denke nicht betört,
Daß für und für
Ein jeder Pulsschlag zehrt
Am Leben mir,
Schlägt Todeswunde!

Du schnöder Körper, der
Mich oft verführt,
Mit Welt und Sünde schwer
Mein Herz gerührt,
Noch hast du Leben!
Bald liegst du starr wie Eis,
Der Würmer Spott,
Den Elementen preis;
O möge Gott
Die Seele heben!

Annette von Droste-Hülshoff (10 januari 1797 – 24 mei 1848)

Meersburg: Fürstenhäusle met Droste-Museum

Bij het aftreden van Benedictus XVI

Fra Angelico: Altaarstuk, Johannes en Maria (rechter paneel), 1447/48

John Beseeches Her

Don't lower the wave of my heart,
it swells to your eyes, mother;
don't alter love, but bring the wave to me
in your translucent hands.
He asked for this.
I am John the fisherman. There isn't much
in me to love.
I feel I am still on that lake shore,
gravel crunching under my feet--
and, suddenly--Him.
You will embrace his mystery in me no more,
yet quietly I spread round your thoughts like myrtle.
And calling you Mother--His wish--
I beseech you: may this word
never grow less for you.
True, it's not easy to measure the meaning
of the words he breathed into us both
so that all earlier love in those words
should be concealed.

Vertaald door Jerzy Peterkiewicz

Karol Wojtyla (18 mei 1920 – 2 april 2005)

Benedictus XVI (Joseph Ratzinger)

Zie voor de schrijvers van de 13 februari ook mijn vorige blog van vandaag.

13-02-2013 om 18:13 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichteres en psychiater M. Vasalis werd geboren in Den Haag op 13 februari 1909. Zie ook alle tags voor M. Vasalis op dit blog.

Regressie in de supermarkt, bij de kassa

Diep uit mijn jeugd, waarover nooit een doodsbericht
gekomen is, maar die is zoekgeraakt, vermist
komt dit gevoel: ik zou haar brede rug willen omhelzen,
haar stevige, onopgesmukte hand, nu op mijn hoofd
of in mijn nek af willen smeken -
en in een vlaag van onbeheerste en jaloerse pijn
begeer ik heftig weer als een kindje in haar
zo hoog gevulde, met overleg gepakte, kalm bestuurde
hemelse boodschappenwagentje te zijn.

Is het vandaag of gistren, vraagt mijn moeder

Is het vandaag of gistren, vraagt mijn moeder,
bladstil, gewichtloos drijvend op haar witte bed.
Altijd vandaag, zeg ik. Ze glimlacht vaag
en zegt: zijn we in Roden of Den Haag ?
Wat later: kindje ik word veel te oud.
Ik troost haar, dierbare sneeuwwitte astronaut
zo ver al van de aarde weggedreven,
zo moedig uitgestapt en in de ruimte zwevend
zonder bestek en her en der.
Zij zoekt - het is een s.o.s. -
haar herkomst en haar zijn als kind
en niemand niemand, die haar vindt
zoals zij was. Haar franse les
herhaalt zij: van haar 8e jaar:
'bijou, chou, croup, trou, clou, pou, òu,
die eerste juffrouw, weet je wel
die valse ouwe mademoiselle
hoe heet ze nou. Ik ben zo moe.'

Had ik je maar als kind gekend,
die nu mijn moeder bent

Op een recht, zwart kousenbeen

Op een recht, zwart kousenbeen
dunne rokjes opgeheven,
dansend in de vroege regen
en de tuin voor zich alleen,

staan twee jonge appelbomen,
't witte bloed omhoog gestegen,
vlinder-hoofden wijd omgeven
door hun allereerste dromen.

M. Vasalis (13 februari 1909 - 6 oktober 1998)

Cover biografie 

De Nederlandse schrijver en dichter Jan Arends werd geboren op 13 februari 1925 in Den Haag. Zie ook alle tags voor Jan Arends op dit blog.

Ik ben een arme man

Ik ben een arme man
en ik verdien
mijn dagelijks brood
in schande.

Ik haal
dat is mij opgedragen
met emmers
water uit de regenput
en voel mij schuldig
omdat ik modder
op de bodem zie.
En zo begint de dag
nog voor het kwaad ontwaakt is.

Een hand voor mij
is witter dan een bloem
en het is waar dat woorden
mij vreesachtig maken.

Ik leef zo.
Ik ben zo.

Mijn dag verstrijkt
in regelmaat van schande.
Ik ben een arme man
en alle leven doet mij zeer.

Verdreven ben ik

Verdreven ben ik
uit de baarmoeder
Gods.

Verstoten
uit weeshuizen
en daklozenkolonies.

Klaprozen
langs de weg.
Boeren
en de honger.

Hoog en licht
is boven mij
wat ik de lucht
zou willen noemen
maar dat in waarheid
de toegang is
tot Hem
die mij verdreven heeft.

Zondig
zijn
wij allen.

Maar Hij heeft
een baarmoeder
Hij is
de goede God.

Jan Arends (13 februari 1925 – 21 januari 1974)

De Belgische (Franstalig) schrijver Georges Simenon werd geboren in Luik op 13 februari 1903. Zie ook alle tags voor Georges Simenon op dit blog.

Uit: Maigret et le clochard

“Tout en parlant, il avait la bille de sa poche et il la faisait rouler sur la nappe.
- Qu'est-ce que c'est?
- Une bille. Le Toubib en possédait trois.
Elle regardait son mari avec attention.
- Tu l'aimes bien, non?
- Je crois que je commence à le comprendre.
- Tu comprends qu'un hommme comme lui devienne clochard?
- Peut-être. Il a vécu en Afrique, seul blanc, éloigné des villes et des grand-routes. Là aussi il a été déçu.
- Pourquoi?
N'était-il difficile d'expliquer ça à Mme Maigret qui avait passé sa vie dans l'ordre et la propreté?
- Ce que je cherche à deviner, continuait-il sur un ton léger, c'est en quoi il pouvait être coupable.
Elle avait l'air de ne pas comprendre.
- Coupable? Que veux-tu dire? C'est lui qu'on a attaqué et jeté dans la Seine, non?
- Il est la victime, c'est vrai. Mais souvent, dans un crime, la victime partage dans un large mesure la responsabilité de l'assassin.”

Georges Simenon (13 februari 1903 - 4 september 1989)

De Nederlandse schrijfster Nynke van Hichtum (pseudoniem van Sjoukje Troelstra-Bokma de Boer) werd geboren in Nes op 13 februari 1860. Zie ook alle tags voor Nynke van Hichtum op dit blog.

Uit: Afke's tiental

„'t Was heel stil in de anders zoo drukke kamer. Poes lag te spinnen tusschen de geraniums op de vensterbank. Oude Saapke, de baker, zat half te dutten bij de tafel.

Daar klonk een héél fijn, klagend stemmetje uit een hoek van de kamer: ‘E-ê-lê-lê!’ en meteen verscheen er een magere hand tusschen de dichtgeschoven gordijnen van een hooge bedstee, waarvan de deuren openstonden.

‘Saapke, de kleine jongen is wakker. Toe, laat me hem eens zien!’

Saapke stond langzaam op en waggelde naar den hoek, vanwaar het stemmetje zich liet hooren. 't Kwam uit een kist, die in een hoek bij 't bed stond, en die door moeder-zelf keurig bespijkerd was met blauwe stof, met een laag oude lappen er onder. Haar tiende kindje moest toch een lekker zacht nestje hebben, 't arme kleine ding, al schoot er geen echt wiegje voor hem over! De oude ‘nane’ toch was totaal versleten, en voor een nieuwe had moeder geen geld. 't Was al moeilijk genoeg om rond te komen en al die hongerige mondjes elken dag, zoo goed als 't ging, te verzadigen!

En zoo had moeder Afke dan van die oude houten kist een nestje gemaakt, zóó zacht en zóó lekker als 't kindje maar wenschen kon, en dat 't er van buiten minder mooi uitzag, daar had het kleine schepseltje nog geen weet van.

Daar haalde Saapke ‘de pop’ te voorschijn; - elk klein kindje heet in Friesland ‘de pop’ of ‘de kleine pop,’ moet je weten - en bracht hem zegevierend bij zijn moeder.“

Nynke van Hichtum (13 februari 1860 - 9 januari 1939)

Cover
 

Zie voor nog meer schrijvers van de 13e februari ook mijn blog van 13 februari 2012 deel 1 en eveneens deel 2 en ook deel 3.

13-02-2013 om 18:03 geschreven door Romenu  

Bij Carnaval

Carnaval door Paul Cézanne, 1888.

Missing Carnival

O Venlo, Venlo, stedje van pleseer. This time

her body made him think of countryside,

some figure from his childhood, sun on scythe,

wind blowing shadows across the shining barley,

the milk-pail dented from use, the smell of leaf-mulch

and leather in the tack room. Soon she’d take bus

and ferry from London to Belfast, but first

the fire in her bed-sit. Her fingers traveled too,

down the raised purple scars along his vertebrae,

the flannel sheets between her thighs, his hair

trailing along her abdomen, the quill

of a feather poking through seams of the comforter,

the comforter itself. Those scars—he’d lied

to her, his time in Nicaragua, thugs cut

him coming from the fields. The bloodier fight

was with his brother, slicing tines of a pitchfork

plucked up along the flooded Maas. Everything

reduced to trinket and anecdote, the beer

and facepaint of carnival, street-dance and tuba,

beyond the muddy English roundabouts, the brown

and white waves, yellow lamps along Dutch highways,

his work at the union office pinned beneath

a glass globe paperweight—shaken

it showered silver snow over the wide

straw hat, red and green plow, the slouching body,

a campesino from days before Somoza fell.

He wondered if she were any better, smuggling

French social theory into Ulster, encounter

groups in the rec-centers of tower-block basements.

She’d just gotten the news: her last lover died

in a fire along the side of the highway, body

broken in seven places, silver chrome,

pearl and gold gas tank scorched, his bike crumpled

beneath the husk of an overturned van.

There wasn’t much to talk about. Afterwards she lay

with her back to him and he sang her carnival songs

in a language she didn’t speak, O Venlo, stedje van

pleseer. He thought of himself as the sun, kissing

her neck at the hairline, turning grey cobblestones

of the town-square silver, marshaling parades.

John Hennessy (New Jersey, 1965)

De Duitse schrijfster Barbara Honigmann werd geboren op 12 februari 1949 in Oost-Berlijn. Zie ook alle tags voor Barbara Honigmann op dit blog.

Uit: Bilder von A.

“Irgendwann tat mir der Hintern vom Auf-der-Stange-Fahren weh, gefährlich war es zwar nicht, aber sehr bequem war es auch nicht gerade. A. begleitete mich nach Hause in meine Kniprode-Straße, gleich hinter dem Friedrichshain, die gerade in Arthur-Becker-Straße umbenannt worden war, darüber regten sich die Leute in meinem Haus noch lange auf, wozu denn das nun noch! Arthur Becker war ein kommunistischer Antifaschist, der während des Spanienkrieges in den internationalen Brigaden gekämpft hatte und dann erschossen worden war, diese Geschichte kannte aber kein Mensch, und sie interessierte auch keinen Menschen in meinem Haus, es reichte schon, daß der kleine Park neben der S-Bahn-Station jetzt nach einem hingerichteten Antifaschisten Anton-Saefkow-Park hieß und daß es im ganzen Umkreis noch mindestens fünfzehn andere Antifa-Kämpfer-Straßen gab. Die Leute wollten ihre Kniprode-Straße wiederhaben, wer immer der Herr Kniprode gewesen sein mag, er war bestimmt kein Antifaschist, und die Straße habe doch schon immer so geheißen, noch in Friedenszeiten, zeterten die Leute. Heute wohnen sie, wenn sie noch leben, wieder in der Kniprode-Straße.
Der Radfahrer, das erste Bild von A. also. Ich malte es auf ein Brett, das ich aus meinem Bücherregal nahm, auf diese Weise entstand dort gleichzeitig eine höhere Abteilung für Kunstbücher. Der Radfahrer ist längs auf das Regalbrett gemalt, en face, er fährt direkt auf den Betrachter zu; ein Mann en face auf einem Fahrrad verliert jeden Raum, jedes Volumen. A. hält seine rechte Hand an die Stirn, er hat, wie so oft, Kopfschmerzen. Der Hintergrund ist changierend in Lila-Grau-Gelb mit starker Wolkenbildung gehalten, dramatisch. Das Längsformat war für die Abbildung von A.s langen Beinen nötig, die er mit allen Fluchttieren gemeinsam hatte, Gazellen, Giraffen, Antilopen.
Entflohen ist er seit langem.”

Barbara Honigmann (Oost-Berlijn, 12 februari 1949)

De Duitse schrijver en dichter Detlev Meyer werd geboren op 12 februari 1950 in Berlijn. Zie ook alle tags voor Detlev Meyer op dit blog.

Ich habe an der Tafel der Götter gesessen

Ich habe an der Tafel der Götter gesessen,

und alles an mir war von Gold.

Ich leuchtete in die Erdennächte,

und in meiner Jugend ging die Sonne nie unter.

Nun sind alle Himmel kalt.

Ich bin unter die Menschen gefallen.

Wir gehen alle

Wir gehen alle

mit der Zeit,

die keine Wunden heilt,

die Wunden schlägt,

die nicht verweilt,

die uns nicht trägt,

die keine Zeit ließ

zum Verschnaufen,

die vor der Zeit

davongelaufen.

Die spuckt uns aus,

weil wir nicht munden,

weil wir nicht zahlten

für die Stunden,

in denen wir die Ewigkeit

in Gold auf unsre Körper

                      malten.

Wir gehen.

Detlev Meyer (12 februari 1950 – 30 oktober 1999)

Berlijn, Gedächtniskirche, Festival of Lights, 2011

De Russisch-Duitse dichteres en schrijfster Lou Andreas-Salomé werd geboren op 12 februari 1861 in Sint Petersburg. Zie ook alle tags voor Lou Andreas-Salomé op dit blog.

Du heller Himmel über mir

Du heller Himmel über mir,
Dir will ich mich vertrauen:
Laß nicht von Lust und Leiden hier
Den Aufblick mir verbauen!

Du, der sich über alles dehnt,
Durch Weiten und durch Winde,
Zeig mir den Weg, so heiß ersehnt,
Wo ich Dich wiederfinde.

Von Lust will ich ein Endchen kaum
Und will kein Leiden fliehen;
Ich will nur eins: nur Raum - nur Raum,
Um unter Dir zu knieen.

Durch Dich

Was nur das Leben faßt an Allgewalten -
Durch Dich allein ergriff es mein Gemüt,
Zugleich in Leidenschaft und Händefalten,
Hab ich in Dir vor Gott gekniet.

Durch Dich allein auch ist die tiefste Wunde
Auf immer meinem Leben eingebrannt,
Da ich, in vergeßlich dunkler Stunde,
Im Gott das Menschenbild erkannt.

Hab Dank für alles, was Du mir gegeben!
Das Höchst' und Tiefste, das wir Menschen haben -
Durch Dich ward's mein in schweigendem Erleben:
Den Gott zu schau'n - und zu begraben.

Lou Andreas-Salomé (12 februari 1861 – 5 februari 1937)

Hier met Paul Rée en Friedrich Nietzsche, rond 1882

Onafhankelijk van geboortedata:

De Amerikaanse dichter John Hennessy werd geboren in 1965 en groeide op in New Jersey. Hij kon aan Princeton University studeren middels een Cane Scholarship. Hij woonde in New York, Amsterdam, en Austin, en rondde zijn studies af aan de Universiteit van Texas en de Universiteit van Arkansas. Zijn gedichten verschijnen in The New Republic, The Yale Review, New Letters, Ontario Review, Fulcrum Annual, Harvard Review, Salt (UK), Notre Dame Review, Jacket (Australia), The Sewanee Review, en Best New Poets 2005. In. In  2007 was hij Resident Fellow aan het Amy Clampitt House. Tegenwoordig woont hij met zijn gezin in Amherst en doceert aan de Universiteit van Massachusetts.

The Green Man In April

There’s no shade in this New World like the hemlock
for settling the liver, uncoiling fish-shaped pancreas—
or just forgetting. I trample paths through burdock,
groom myself with crow’s wing, to cool my night-sweats.

When sunlight fixes me in place for daytime’s lapse,
I like to ground my limbs under the live oak tree
outside my wife’s new office, branch above the stacks
of papers there. Slow surge—I spread to see her stately

hips and bum, long, round thighs, her downward dog
to cobra pose, the arc of sweat, ecstatic drops
splattering on her yoga mat. After her evening jog,
she rubs my trunk, stretches like ivy. She stops

to sort me like a jolt of chlorophyll, her entire
elegant fist stuck in my knothole, a secret place
for keys and notes, old rings and diaphragm, wax figure
of what I've become, photos of my younger face. 

John Hennessy (New Jersey, 1965)

12-02-2013 om 17:56 geschreven door Romenu  

Bij Carnaval

Bal Masqué door August Willem van Voorden, ca 1910

Maskenball

Gib her die Larv, ich will mich jetzt maskieren
In einen Lumpenkerl, damit Halunken,
Die prächtig in Charaktermasken prunken,
Nicht wähnen, ich sei einer von den ihren.

Gib her gemeine Worte und Manieren,
Ich zeige mich in Pöbelart versunken,
Verleugne all die schönen Geistesfunken,
Womit jetzt fade Schlingel kokettieren.

So tanz ich auf dem großen Maskenballe,
Umschwärmt von deutschen Rittern, Mönchen, Köngen,
Von Harlekin gegrüßt, erkannt von wengen.

Mit ihrem Holzschwert prügeln sie mich alle.
Das ist der Spaß. Denn wollt ich mich entmummen,
So müßte all das Galgenpack verstummen.

Heinrich Heine (13 december 1797 – 17 februari 1856)

De Franse schrijfster Maryse Condé werd op 11 februari 1937 in Pointe-à-Pitre op Guadeloupe geboren. Zie ook alle tags voor Maryse Condé op dit blog.

Uit: En attendant la montée des eaux 

“Il emplissait à nouveau son verre quand la sonnerie de l'entrée retentit avec violence, pressée par une main fiévreuse.  

Babakar sortit sur la galerie et, malgré la pluie, traversa en courant la pelouse, ses pieds nus s'enfonçant dans la gadoue puis s'en arrachant avec un bruit de succion. Un homme se tenait derrière la grille, s'abritant d'une feuille de bananier. Il était jeune. Beau. L'air craintif. Noir. Très noir. Habillé de hardes, curieusement chaussé de conver- ses rouges qui prenaient l'eau de toutes parts. Il s'agissait visiblement d'un Haïtien, innombrables dans la région malgré les arrestations et les reconduites aux frontières de plus en plus féroces de la police. Il balbutia :  

- Fô li vini kounye-a. Li pral mouri !  

Babakar ne s'était pas trompé : il reconnut le créole haïtien qu'il ne comprenait pas plus que le guadeloupéen et interrogea en français :  
- De qui s'agit-il ? D'une de mes patientes ?  

L'homme se borna à répéter avec plus de force :  

- Li pral mouri !  

Babakar retourna à l'intérieur de la maison pour s'habiller et prendre sa trousse. Puis, il rejoignit l'Haïtien qui, la tête entre les mains, s'était accroupi dans un coin du garage. Ils prirent place dans la vieille Mercedes, achetée pour une bouchée de pain à un VAT qui retournait à Angoulême, son contrat terminé. C'était une de ces nuits où ne peuvent germer que l'étrange ou l'insolite. Par une nuit semblable, Dieu avait dû créer l'homme avec tous les déboires que cela avait entraînés.

Maryse Condé (Pointe-à-Pitre, 11 februari 1937)

De Duitse schrijfster en dichteres Else Lasker-Schüler werd geboren in Elberfeld op 11 februari 1869. Zie ook alle tags voor Else Lasker-Schüler op dit blog.

An den Ritter aus Gold

Du bist alles was aus Gold ist
In der großen Welt.

Ich suche deine Sterne
Und will nicht schlafen.

Wir wollen uns hinter Hecken legen,
Uns niemehr aufrichten.

Aus unseren Händen
Süße Träumerei küssen.

Mein Herz holt sich
Von deinem Munde Rosen.

Meine Augen lieben dich an,
Du haschst nach ihren Faltern.

Was soll ich tun,
Wenn du nicht da bist.

Von meinen Lidern
Tropft schwarzer Schnee;

Wenn ich tot bin,
Spiele du mit meiner Seele.

Orgie

Der Abend küsste geheimnisvoll

Die knospenden Oleander.

Wir spielten und bauten Tempel Apoll

Und taumelten sehnsuchtsvoll

Ineinander.

Und der Nachthimmel goss seinen schwarzen Duft

In die schwellenden Wellen der brütenden Luft,

Und Jahrhunderte sanken

Und reckten sich

Und reihten sich wieder golden empor

Zu sternenverschmiedeten Ranken.

Wir spielten mit dem glücklichsten Glück,

Mit den Früchten des Paradiesmai,

Und im wilden Gold Deines wirren Haars

Sang meine tiefe Sehnsucht

Geschrei,

Wie ein schwarzer Urwaldvogel.

Und junge Himmel fielen herab,

Unersehnbare, wildsüsse Düfte;

Wir rissen uns die Hüllen ab

Und schrieen!

Berauscht vom Most der Lüfte.

Ich knüpfte mich an Dein Leben an,

Bis dass es ganz in ihm zerrann,

Und immer wieder Gestalt nahm

Und immer wieder zerrann.

Und unsere Liebe jauchzte Gesang,

Zwei wilde Symphonieen!

Else Lasker-Schüler (11 februari 1869 - 22 januari 1945)

De Litouwse dichter Kazys Bradūnas werd geboren in Kiršai, Rayon Vilkaviškis, op 11 februari 1917. Zie ook alle tags voor Kazys Bradūnas op dit blog.

Sun Of Our Folk Songs

Only the sun of our folk songs
Ever visits your grave
And so day after day
On frozen hands it descends.

Those hands — our whole country —
Unclenched to the bright sky,
Lift from beneath the grass
A heart, like a precious stone,

Which cleaves not with heat,
Disintegrates not to white dust,
But only in an ancient song
Rises as the sun at dawn.

Exiled Poets

Exiled poets — desert cactuses,
No moisture,
Only sand all around,
Yet they grow and bloom
Spiny red blossoms.

Years fade,
Sand covers their tracks.
Only the exiled poets
Remain,
Grow
And bloom
With painful crimson flowers.

When your heart and mine
Is pierced by a poem's spine,
Let us not cry —
Exiled poets — desert cactuses
Feed on our blood.

Vertaald door Jurgis Bradūnas

Kazys Bradūnas (11 februari 1917 - 9 februari 2009)

Zie voor nog meer schrijvers van de 11e februari ook mijn blog van 11 februari 2012 deel 1 en eveneens deel 2 en ook deel 3

11-02-2013 om 20:16 geschreven door Romenu  

Bij Carnaval

Carnaval in Rome door Johannes Lingelbach (1622-1674)

Karneval

Auch uns, in Ehren sei's gesagt,
Hat einst der Karneval behagt,
Besonders und zu allermeist
In einer Stadt, die München heißt.

Wie reizend fand man dazumal
Ein menschenwarmes Festlokal,
Wie fleißig wurde über Nacht
Das Glas gefüllt und leer gemacht,

Und gingen wir im Schnee nach Haus,
War grad die frühe Messe aus,
Dann können gleich die frömmsten Frau'n
Sich negativ an uns erbau'n.

Die Zeit verging, das Alter kam,
Wir wurden sittsam, wurden zahm.
Nun sehn wir zwar noch ziemlich gern
Die Sach' uns an, doch nur von fern
(Ein Auge zu, Mundwinkel schief)
Durchs umgekehrte Perspektiv.

Wilhelm Busch (15 april 1832 - 9 januari 1908)

Zie voor de schrijvers van de 10^e februari ook mijn vorige drie blogs van vandaag.

10-02-2013 om 20:51 geschreven door Romenu  

Uit: Buzz Aldrin, What Happened to You in All the Confusion? (Vertaald door Deborah Dawkin)

„The person you love is 72,8 percent water and there’s been no rain for weeks. I’m standing out here, in the middle of the garden, my feetfirmly planted on the ground. I bend over the tulips, gloves on my hands,boots on my feet,small pruning shears between my fingers,it’sextremely early,one April morning in and it’s beginning to grow warmer,I’ve noticed it recently,a certain something has begun to stir,I noticed it as I got out of the car this morning,in the gray light,as Iopened the gates into the nursery, the air had grown softer, morerounded at the edges,I’d even considered changing out of my winterboots and putting my sneakers on.I stand here in the nursery garden,by the flowers so laboriously planted and grown side by side in theirbeds, in their boxes, the entire earth seeming to lift, billowing green,and I tilt my head upward,there’s been sunshine in the last few days,a high sun pouring down, but clouds have moved in from the NorthSea somewhere now, Sellafield radiation clouds, and in short inter- vals the sun vanishes, for seconds at first, until eventually more andmore time passes before the sunlight is allowed through the cumulusclouds again.I lean my head back,face turned up,eyes squinting,withthe sun being so strong as it forces its way through the layers of cloud.I wait.Stand and wait.And then I see it,somewhere up there,a thou-sand, perhaps three thousand feet above, the first drop takes shapeand falls, releases hold, hurtles toward me, and I stand there, faceturned up,it’s about to start raining,in a few seconds it will pour,and never stop, at least that’s how it will seem, as though a balloon hadfinally burst,and I stare up,a single drop on its way down toward me,heading straight,its pace increases and the water is forced to changeshape with the speed, the first drop falls and there I stand motion-less, until I feel it hit me in the center of my forehead, exploding outward and splitting into fragments that land on my jacket, on theflowers beneath me, my boots, my gardening gloves. I bow my head.And it begins to rain.”

Johan Harstad (Stavanger, 10 februari 1979)

De Noorse schrijfster en journaliste Åsne Seierstad werd geboren in Oslo op 10 februari 1970. Zie ook alle tags voor Åsne Seierstad op dit blog.

Uit: The Bookseller of Kabul (Vertaald door Ingrid Christophersen)

"A friend of mine would like to marry Sonya," he told the parents.
It was not the first time someone had asked for their daughter's hand. She was beautiful and diligent, but they thought she was still a bit young. Sonya's father was no longer able to work. During a brawl a knife had severed some of the nerves in his back. His beautiful daughter could be used as a bargaining chip in the marriage stakes, and he and his wife were always expecting the next bid to be even higher.
"He is rich," said Sultan. "He's in the same business as I am. He is well educated and has three sons. But his wife is starting to grow old."
"What's the state of his teeth?" the parents asked immediately, alluding to the friend's age.
"About like mine," said Sultan. "You be the judge."
Old, the parents thought. But that was not necessarily a disadvantage. The older the man, the higher the price for their daughter. A bride's price is calculated according to age, beauty, and skill and according to the status of the family.
When Sultan Khan had delivered his message, the parents said, as could be expected, "She is too young."
Anything else would be to sell short to this rich, unknown suitor whom Sultan recommended so warmly. It would not do to appear too eager. But they knew Sultan would return; Sonya was young and beautiful.
He returned the next day and repeated the proposal. The same conversation, the same answers. But this time he got to meet Sonya, whom he had not seen since she was a young girl.”

Åsne Seierstad (Oslo, 10 februari 1970)

De Duitse schrijfster Simone Trieder werd geboren op 10 februari 1959 in Quedlinburg. Zie ook alle tags voor Simone Trieder op dit blog.

Uit: Im Prinzip lieb

“Graf drückte, friedlich gestimmt, auf die Taste mit der Lucky-Strike-Marke.
Iv saß schon im Auto und hörte aufmerksam Nachrichten. „Also denn“, sagte sie. Es ging zu Vivian, die ihre Mutter zu einem Abrisshaus bestellt hatte. Felix war im Spätdienst, deshalb hatte Iv Graf gebeten mitzukommen. Im Kofferraum lag eine monströse Ziehharmonika-Liege, nach der Vivian verlangte. „Die steht doch sowieso nur bei euch im Schuppen rum.“
„Wir kriegen sie am Wohlstandshaken“, hatte Iv gesagt. „Sie ist ein verwöhntes Einzelkind, das verzichtet doch nicht auf das, was ihr das Leben ganz automatisch anbietet.“
„Sie revoltiert, das ist ganz normal, dass ein Kind in ihrem Alter gegen die Eltern revoltiert“, sagte Graf.
„Weil wir so schreckliche Eltern sind“, Iv gab Gas. „Und was ist mit deinen Kindern, weißt du, ob sie nicht gerade auf der Straße leben und sich fragen, wo ihr Vater ist?“
Graf sah geradeaus. „Ich weiß es nicht.“

Simone Trieder (Quedlinburg, 10 februari 1959)

De Duitse dichter en schrijver Bertolt Brecht werd op 10 februari 1898 in de Zuid-Duitse stad Augsburg geboren. Zie ook alle tags voor Bertolt Brecht op dit blog.

Uit: Das Leben des Galilei

“Galilei akademisch, die Hände über dem Bauch gefaltet: In meinen freien Stunden, deren ich viele habe, bin ich meinen Fall durchgegangen und habe darüber nachgedacht, wie die Welt der Wissenschaft, zu der ich mich selber nicht mehr zähle, ihn zu beurteilen haben wird. (…)

Der Verfolg der Wissenschaft scheint mir diesbezüglich besondere Tapferkeit zu erheischen. Sie handelt mit Wissen, gewonnen durch Zweifel. Wissen verschaffend über alles für alle, trachtet sie, Zweifler zu machen aus allen. Nun wird der Großteil der Bevölkerung von ihren Fürsten, Grundbesitzern und Geistlichen in einem perlmutternen Dunst von Aberglauben und alten Wörtern gehalten, welcher die Machinationen3 dieser Leute verdeckt. (…) Diese selbstischen und gewalttätigen Männer, die sich die Früchte der Wissenschaft gierig zunutze gemacht haben, fühlten zugleich das kalte Auge der Wissenschaft auf ein tausendjähriges, aber künstliches Elend gerichtet, das deutlich beseitigt werden konnte, indem sie beseitigt wurden. Sie überschütteten uns mit Drohungen und Bestechungen, unwiderstehlich für schwache Seelen. Aber können wir uns der Menge verweigern und doch Wissenschaftler bleiben? (…) Wofür arbeitet ihr? Ich halte dafür, daß das einzige Ziel der Wissenschaft darin besteht, die Mühseligkeit der menschlichen Existenz zu erleichtern. Wenn Wissenschaftler, eingeschüchtert durch selbstsüchtige Machthaber, sich damit begnügen, Wissen um des Wissens willen aufzuhäufen, kann die Wissenschaft zum Krüppel gemacht werden, und eure neuen Maschinen mögen nur neue Drangsale bedeuten.”

Bertolt Brecht (10 februari 1898 – 14 augustus 1956)

Scene uit “Das Leben des Galilei,” Landesbühne Rheinland-Pfalz, 2010

De Russische dichter en schrijver Boris Leonidovich Pasternak werd geboren in Moskou op 10 februari 1890. Zie ook alle tags voor Boris Pasternak op dit blog.

A Dream

I dreamt of autumn in the window's twilight,
And you, a tipsy jesters' throng amidst. '
And like a falcon, having stooped to slaughter,
My heart returned to settle on your wrist.

But time went on, grew old and deaf. Like thawing
Soft ice old silk decayed on easy chairs.
A bloated sunset from the garden painted
The glass with bloody red September tears.

But time grew old and deaf. And you, the loud one,
Quite suddenly were still. This broke a spell.
The dreaming ceased at once, as though in answer
To an abruptly silenced bell.

And I awakened. Dismal as the autumn
The dawn was dark. A stronger wind arose
To chase the racing birchtrees on the skyline,
As from a running cart the streams of straws.

March

The sun is hotter than the top ledge in a steam bath;
The ravine, crazed, is rampaging below.
Spring -- that corn-fed, husky milkmaid --
Is busy at her chores with never a letup.

The snow is wasting (pernicious anemia --
See those branching veinlets of impotent blue?)
Yet in the cowbarn life is burbling, steaming,
And the tines of pitchforks simply glow with health.

These days -- these days, and these nights also!
With eavesdrop thrumming its tattoos at noon,
With icicles (cachectic!) hanging on to gables,
And with the chattering of rills that never sleep!

All doors are flung open -- in stable and in cowbarn;
Pigeons peck at oats fallen in the snow;
And the culprit of all this and its life-begetter--
The pile of manure -- is pungent with ozone.

Boris Pasternak (10 februari 1890 - 30 mei 1960)

De Joods-Oostenrijks-Britse schrijver Jakov Lind (pseudoniem van Heinz Landwirth) werd geboren in Wenen op 10 februari 1927. Zie ook alle tags voor Jakov Lind dit blog.

Uit: Ergo (Vertaald door Ralph Manheim)

“Slowly and heavily, a hippopotamus rising from the Nile, he rose from the paper mountain, beat the nightmare of virginal lewdness out of his clothes and stood there, a squat man of sixty with short gray hair and swollen lips, crossing his hands over his forehead, and looked around him darkly. Have you been watching me again while I was asleep? Have you been spying on me, you scum? You’re living by my sufferance, remember that. Tomorrow it will be all up with you. I’ll throw you both out. Both of you.

What time is it?

Nine o’clock, Father. Aslan called him Father because of the difference in their ages and in token of devotion and gratitude. Nine o’clock, eh? Wacholder was now able to shout, so he shouted.

Yes, nine o’clock, Father.

What about my tea?

Leo jumped out of bed again (has he gone plumb crazy?) and picked at his molar with satisfaction as Aslan obediently brought down his own tea. Aslan can do what he likes, I’m here to work.

Wacholder warmed his hands on the lukewarm tea. They’ve been here again, Aslan, the big black ones, do you hear. They’ve visited me again, Aslan, as big as gothic letters, up and down the wall of my heart, Aslan, up and down, and the Latin letters too, as green and thick as creepers. A whole bellyful, Aslan, it turned my stomach, Aslan.

And then the rats, as big as big steamships, back and forth, back and forth. What do you think, Aslan, should I call the doctor?

Call the doctor, Father.

No, I won’t call the doctor. I’ve changed my mind. Let them crawl, let them bob up and down, let them gnaw and creep and root about. Let them hollow me out. Man is a pipe.

Yes, Father.”

Jakov Lind (10 februari 1927 – 17 februari 2007)

Zie voor nog meer schrijvers van de 10e februari ook mijn vorige blog van vandaag en eveneens mijn eerste blog van vandaag.

10-02-2013 om 19:15 geschreven door Romenu  

De Italiaanse dichter en schrijver Giuseppe Ungaretti werd geboren op 10 februari 1888 in Alexandrië, Egypte. Zie ook alle tags voor Giuseppee Ungaretti op dit blog.

Silence

I know a city

that fills itself with sun each day

and in that moment everything is seized

I left one evening

In my heart remained the unnerving buzz

of the cicadas

From the ship

painted in white

I saw

my city vanish

leaving

little

an embrace of lights in the dolorous air

suspended

Monotony

Stopped before two stones

I languish

under this

fogged arc

of sky

The tangle of paths

possesses my blindness

Nothing is bleaker

than this monotony

Once

I did not know

that even

the evening consumption

of the sky

is a common

thing

And on my African soil

calmed

to an arpeggio

lost in the air

I was renewing myself

Vertaald door David W. Grunner

Giuseppe Ungaretti (10 februari 1888 – 2 juni 1970)

De Surinaamse dichteres Carry-Ann Tjong-Ayong werd op 10 februari 1941 in Paramaribo, Suriname geboren Zie ook alle tags voor Carry-Ann Tjong-Ayong op dit blog.

Allerzielen

voor tante France

Een herfstblad dwarrelt van de boom
gekleurd in vroege ochtendzon
het leven is een vage droom
verweven in de nevelen die nu je geest omgeven
zo was het vroeger niet
toen je nog jong en onbevangen aan de reis begon
die nu ten einde kwam
in al die jaren heb je wat je had gegeven
aan wie je lief was, ongevraagd
verwachtte je nooit iets terug

Ach tante France,
je zachte stem klinkt als een verre echo in mijn ziel
en ik ruik nog een vleugje van de bloemengeur die je omgaf
pastelkleur uit verbleekt boeket van ouderwetse bloemen
in kristallen vaas
ooit naast je bed gezet

Carry-Ann Tjong-Ayong (Paramaribo, 10 februari 1941)

Hier met de Surinaamse schrijver André Pakosie (l)

De Nieuwzeelandse dichteres Fleur Adcock werd geboren op 10 februari 1934 in Papakura, Auckland. Zie ook alle tags voor Fleur Adcock op dit blog.

For a five year old

A snail is climbing up the window-sill
Into your room, after a night of rain.
You call me in to see and I explain
That it would be unkind to leave it there:
It might crawl to the floor; we must take care
That no one squashes it. You understand,
And carry it outside, with careful hand,
To eat a daffodil.

I see, then, that a kind of faith prevails:
Your gentleness is moulded still by words
From me, who have trapped mice and shot wild birds,
Your closest relatives and who purveyed
The harshest kind of truth to many another,
But that is how things are: I am your mother,
And we are kind to snails.

Tokens

The sheets have been laundered clean
of our joint essence - a compound,
not a mixture; but here are still

your forgotten pipe and tobacco,
your books open on my table,
your voice speaking in my poems.

Fleur Adcock (Papakura, 10 februari 1934)

De Franse schrijver, journalist en avonturier Joseph Kessel werd geboren op 10 februari 1898 in Clara, Entre Rios, Argentinië. Zie ook alle tags voor Joseph Kessel op dit blog.

Uit: Les cavaliers

“Devant son regard, un plateau s'ouvrait à l'infini. La surface en était poudrée, comme d'une cendre au grain dur et grossier. Sur elle régnait la mort éblouissante des frigides soleils. Lumineuse au point de rendre toute lumière épaisse et aveugle, plus stérile que la nudité des laves noires, plus triste que les larmes des anges et plus belle que la beauté, cette plaine étalée à quinze mille pieds d'altitude n'était plus la terre des hommes.
Des montagnes bordaient cet univers de steppe astrale. Elle était si près du ciel que seule la ligne des crêtes en dépassait le niveau. A cause de cela, il semblait que des dieux dont aucune religion n'avait jamais conçu la forme ni deviné les noms aient érigé contre le firmament glacé une enceinte à la mesure et à l'image de ce plateau effrayant et sublime. La muraille, il l'avaient pétrie de roche et de lumière. Dans cette substance, ils avaient forgé les repères, les instruments, les signes destinés à des voyageurs fabuleux. Vaisseaux géants de porphyre ancrés dans la neige des âges. Radeaux en corail suspendus sur l'azur. Aiguilles pareilles à des phares démesurés qui avaient pour feux, à l'usage des astres, les rayons du soleil. Parfois des dragons monstrueux et des idoles colossales surgissaient sur une écume rose pétrifiée.”

Joseph Kessel (10 februari 1898 – 23 juli 1979)

De Engelse dichter, schrijver en essayist Charles Lamb werd geboren in Londen op 10 februari 1775. Zie ook alle tags voor Charles Lamb op dit blog.

As when a child...

As when a child on some long winter's night
Affrighted clinging to its Grandam's knees
With eager wond'ring and perturbed delight
Listens strange tales of fearful dark decrees
Muttered to wretch by necromantic spell;
Or of those hags, who at the witching time
Of murky midnight ride the air sublime,
And mingle foul embrace with fiends of Hell:
Cold Horror drinks its blood! Anon the tear
More gentle starts, to hear the Beldame tell
Of pretty babes, that loved each other dear,
Murdered by cruel Uncle's mandate fell:
Ev'n such the shiv'ring joys thy tones impart,
Ev'n so thou, Siddons! meltest my sad heart!

Charles Lamb (10 februari 1775 - 27 december 1834)

Portret door Henry Hoppner Meyer

10-02-2013 om 18:23 geschreven door Romenu  

De Duitse dichteres en schrijfster Margarete Hannsmann werd geboren op 10 februari 1921 in Heidenheim. Zie ook alle tags voor Margarete Hannsmann op dit blog.

Landschaft

Aber es werden Menschen kommen

denen das zeitauf zeitab

der Fabriken gleichgültig ist

sie wollen nicht auf den Supermärkten

einkaufen aber sie fragen nach dem

Millionen Jahre alten Wind

ob ihr noch Vögel

Fische

Füchse

Sumpfdotterblumen

aufgehoben habt

wenn anderswo

alle Wälder zerstückelt sind

alle Städte über die Ränder getreten

alle Täler überquellen vom Müll

Könnt ihr noch Wetterbuchen liefern?

einen unbegradigten Fluß?

Mulden ohne schwelenden Abfall?

Hänge ohne Betongeschwüre?

Seitentäler ohne Gewinn?

habt ihr noch immer nicht genug

Einkaufszentren in die Wiesen gestreut

Möbelhäuser zwischen Skabiosen

nicht genug Skilifte ohne Schnee

Nachschubstraße für Brot und Spiele

Panzerschneisen hügelentlang

wenn ihr die Schafe aussterben laßt

stirbt der Wacholder

Silberdisteln

Bald wird man diese Namen aussprechen

wie Joringel Jorinde als Kind

zu den Ammoniten im Steinbruch

wird man wie nach Eleusis gehen

eure Geschichtslosigkeit

war ein Windschatten

abseits der Erosion des Jahrtausends

könnt ihr denen die zu euch kommen

eine Wacholderstunde anbieten

erdalterlang

falls ihr den Augenblick

euren

nicht zementiert?

Margarete Hannsmann (10 februari 1921 – 29 maart 2007)

De Surinaamse dichter Eugène Rellum werd geboren in Paramaribo op 10 februari 1896. Zie ook alle tags voor Eugène Rellum op dit blog.

It Leaves them

The tide ebbs
to where it came from,
it leaves them
--mud banks
with crab holes--
it shows their sores,
shows their shame.

Yes, my child,
see how it goes
with you:

what will cover
your naked skin,
who will scrub you
clean again,
who will teach you
to forget
your life under water,
who will let
you believe?

Vertaald door Yopie Prins

Eugène Rellum (10 februari 1896 - 29 juli 1989)

Paramaribo, De Waterkant 

De Duitse dichter, schrijver en medicus Daniel Wilhelm Triller werd geboren op 10 februari 1695 in Erfurt. Zie ook alle tags voor Daniel Triller op dit blog.

Der todkranke Habicht
und die leichtgläubigen Tauben

Ein Habicht lag in den letzten Zügen,
Und rief, es geht mir herzlich nah,
Dass ich, die Tauben zu betrügen,
Im Leben stets nach Mitteln sah;
Drum such ich ihnen abzubitten,
Was sie bisher von mir erlitten.

Die Tauben wurden hergebeten;
Es kamen ihrer auch ein Paar.
Doch als sie, sicher vor Gefahr,
Dem Kranken allzu nah getreten,
Ihn, zur Versöhnung, selbst zu küssen,
Da hat er sie noch tot gebissen.

Lernt klüger sein, ihr albern Tauben,
Und seid ihn Zukunft nicht so blind,
Merkt, dass den Feinden nicht zu glauben,
So lange sie am Leben sind.

Daniel Triller (10 februari 1695 – 22 mei 1782)

Erfurt, Fischmarkt

De Zwitserse humanistische schrijver en geleerde Thomas Platter de oudere werd geboren op 10 februari 1499 in Grächen in het kanton Wallis. Zie ook alle tags voor Thomas Platter de oudere op dit blog.

Uit:  Lebensbeschreibung

“Sprach sy: „Du bist mier nit überlägen; alein verdrüßt mich, das du so hin und wider schlumpest, an zwifell nütt lernest; lartest du werchen, wie din vatter sälig ouch than hatt! Du wirst doch kein priester; ich bin nit so sälig, das ich ein priester erzieche.“ Bleib also 2 oder 3 tag by iren. An eim morgent was ein grosser ryff, als man laß, uff trübell gfallen; do halff ich iren läsen und aaß der gefrornen trübell, das mich das krimmen an kam, das ich alle fiere von mier strakt, meint, ich mießte zersprungen sin. Do stůnd sy vor mier und lachet, sprach: „Wilt gären, so zerspring; worumb hastz gessen?“ Andre vill stuken mer mecht ich an zeigen irer rüchin; sunst was sy ein erlich, redlich, from wib; das hatt iederman von iren gesagt und sy gelobet.
Do ich nun mit minen zwei briedren hinweg zoch und wier über den Letschenberg giengen gägend Gastren, satztend sich mine brieder in den stozenden orten uff den schnee und fůren den berg ab.”

Thomas Platter (10 februari 1499 – 26 januari 1582)
Cover

10-02-2013 om 18:19 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse schrijfster en feministe Alice Malsenior Walker werd geboren op 9 februari 1944 in Eatonton, Georgia Zie ook alle tags voor Alice Walker op dit blog.

Uit: The Color Purple

“Well, He say, real slow, I can't let you have Nettie. She too young. Don't know nothing but what you tell her. Sides, I want her to git some more schooling. Make a schoolteacher out of her. But I can let you have Celie. She the oldest anyway. She ought to marry first. She ain't fresh tho, but I spect you know that. She spoiled. Twice. But you don't need a fresh woman no how. I got a fresh one in there myself and she sick all the time. He spit, over the railing. The children git on her nerve, she not much of a cook. And she big already.
Mr. ______ he don't say nothing. I stop crying I'm so surprise.
She ugly. He say. But she ain't no stranger to hard work. And she clean. And God done fixed her. You can do everything just like you want to and she ain't gonna make you feed it or clothe it.

Scene uit de film van Steven Spielberg uit 1985

Mr. ______ still don't say nothing. I take out the picture of Shug Avery. I look into her eyes. Her eyes say Yeah, it bees that way sometime.
Fact is, he say, I got to git rid of her. She too old to be living here at home. And she a bad influence on my other girls. She'd come with her own linen. She can take that cow she raise down there back of the crib. But Nettie you flat out can't have. Not now. Not never.
Mr. ______ finally speak. Clearing his throat. I ain't never really look at that one, he say.
Well, next time you come you can look at her. She ugly. Don't even look like she kin to Nettie. But she'll make the better wife. She ain't smart either, and I'll just be fair, you have to watch her or she'll give away everything you own. But she can work like a man.
Mr. ______ say How old she is?
He say, She near twenty. And another thing-She tell lies.”

Alice Walker (Eatonton, 9 februari 1944)

De Franse schrijfster Alina Reyes (pseudoniem van Aline Patricia Nardone) werd geboren op 9 februari 1956 in Bruges. Zie ook alle tags voor Alina Reyes op dit blog.

Uit: Le boucher

“C’est l’automne, il pleut, je suis une petite fille, je marche dans le parc et la tête me tourne à cause des odeurs, de l’eau sur ma peau et sur mes habits, là-bas sur le banc je vois un gros monsieur qui me regarde, qui me regarde si fort que je fais pipi, toute debout, je marche et je fais pipi, c’est moi qui pleus tout chaud sur le parc, sur la terre, dans ma culotte, je pleus, je plais…
Il m’enleva ma robe, lentement.
Puis il m’étendit sur le carrelage chaud et, laissant toujours couler la douche, se mit à déposer des baisers sur tout mon corps. Ses mains puissantes me soulevaient et me tournaient avec une délicatesse extrême. Ni la dureté du sol ni la force de ses doigts ne me meurtrissaient.
Je me relâchai complètement. Et il me mit la pulpe de ses lèvres, l’humidité de sa langue au creux des bras, sous les seins, dans le cou, derrière les genoux, entre les fesses, il me mit sa bouche partout, d’un bout à l’autre du dos, à l’intérieur des jambes, jusqu’à la racine des cheveux.
Il me posa sur le dos, par terre sur les petits carreaux chauds et glissants, souleva mes reins des deux mains, les doigts fermement plaqués dans le creux, jusqu’à la colonne vertébrale, les pouces sur le ventre ; il mit mes jambes sur ses épaules, et porta sa langue à ma vulve. Je me cambrai brusquement. L’eau de la douche me frappait des milliers de fois, tout doucement, sur le ventre et les seins. Il me léchait du vagin au clitoris, régulièrement, la bouche collée aux grandes lèvres. Mon sexe devint une surface ravinée d’où ruisselait le plaisir, le monde disparut, je n’étais plus que cette chair à vif, d’où giclèrent bientôt de gigantesques cascades, les unes après les autres, continuellement, l’une après l’autre, infiniment.”

Alina Reyes (Bruges, 9 februari 1956)

De Amerikaanse dichteres Amy Lowell werd geboren op 9 februari 1874 in Brookline, Massachusetts. Zie ook alle tags voor Amy Lowell op dit blog.

Dreams

I do not care to talk to you although
Your speech evokes a thousand sympathies,
And all my being's silent harmonies
Wake trembling into music. When you go
It is as if some sudden, dreadful blow
Had severed all the strings with savage ease.
No, do not talk; but let us rather seize
This intimate gift of silence which we know.
Others may guess your thoughts from what you say,
As storms are guessed from clouds where darkness broods.
To me the very essence of the day
Reveals its inner purpose and its moods;
As poplars feel the rain and then straightway
Reverse their leaves and shimmer through the woods.

Before Dawn

Life! Austere arbiter of each man's fate,
By whom he learns that Nature's steadfast laws
Are as decrees immutable; O pause
Your even forward march! Not yet too late
Teach me the needed lesson, when to wait
Inactive as a ship when no wind draws
To stretch the loosened cordage. One implores
Thy clemency, whose wilfulness innate
Has gone uncurbed and roughshod while the years
Have lengthened into decades; now distressed
He knows no rule by which to move or stay,
And teased with restlessness and desperate fears
He dares not watch in silence thy wise way
Bringing about results none could have guessed.

Amy Lowell (9 februari 1874 - 12 mei 1925)

De Japanse schrijver Natsume Sōseki werd geboren als Natsume Kinnosuke op 9 februari 1867 in Edo. Zie ook alle tags voor Natsume Sōseki op dit blog.

Uit: Kokoro (Vertaald door Edwin McClellan)

“My inn was in a rather out-of-the-way district of Kamakura, and if one wished to indulge in such fashionable pastimes as playing billiards and eating ice cream, one had to walk a long way across rice fields. If one went by rickshaw, it cost twenty sen. Remote as the district was, however, many rich families had built their villas there. It was quite near the sea also, which was convenient for swimmers such as myself.

I walked to the sea every day, between thatched cottages that were old and smoke-blackened. The beach was always crowded with men and women, and at times the sea, like a public bath, would be covered with a mass of black heads. I never ceased to wonder how so many city holiday-makers could squeeze themselves into so small a town. Alone in this noisy and happy crowd, I managed to enjoy myself, dozing on the beach or splashing about in the water.

It was in the midst of this confusion that I found Sensei. In those days, there were two tea houses on the beach. For no particular reason, I had come to patronize one of them. Unlike those people with their great villas in the Hase area who had their own bathing huts, we in our part of the beach were obliged to make use of these tea houses which served also as communal changing rooms. In them the bathers would drink tea, rest, have their bathing suits rinsed, wash the salt from their bodies, and leave their hats and sunshades for safe-keeping. I owned no bathing suit to change into, but I was afraid of being robbed, and so I regularly left my things in the tea house before going into the water.”

Natsume Sōseki (9 februari 1867 – 9 december 1916)

De Nederlandse dichter en schrijver Herman Pieter de Boer werd geboren op 9 februari 1928 in Rotterdam. Zie ook alle tags voor Herman Pieter de Boer op dit blog.

Hallo, hiero!

Hallo, hiero, jij bènt 'r eentje!
Jij kom toch ook uit Rotterdam?
Weet jij nog van de luizekam?
En zeg jij worteltje of peentje?

Ik ging als jochie fikkie stoken!
Ik kocht een krosie voor een cent!
Die Bep van Klaveren, zo'n vent!
En jôh, me moe maar kroten koken!

Hé, weet je nog die Hoogstraat dan?
Precies 1 kilometer lang!
Schiedamsedijk! Die meiden!

En hop, de hol op met zo'n kar!
En toen, die bommen op je knar!
Dat waren nog eens tijden...

Lofdicht op de kast

O, als de kast toch niet bestond,
waar moesten wij dan alles laten?
De Bijbel en de Beatlesplaten,
Claus, Heine... alles op de grond.

De mooie schelpen die je vond,
de badhanddoeken, hebbedingen,
de honderden herinneringen...
ze zwierven maar zo'n beetje rond.

Maar zie: de uitgevonden kast
houdt alle zaken waardevast,
rein, veilig en bereikbaar.

Het album, bloesjes, leukoplast,
de kast bewaart, o ja, de kast
is echt onvergelijkbaar.

Herman Pieter de Boer (Rotterdam, 9 februari 1928)

De Vlaamse schrijver Maurits Sabbe werd op 9 februari 1873 te Brugge geboren. Zie ook alle tags voor Maurits Sabbe op dit blog.

Uit: 't Pastorken van Schaerdycke

„Toen de dag ten avond kwam en de goede koelte dauwig uit de aarde en de riekende kruiden opsteeg, trad het oude pastorken in zijn lochting om er in genoeglijke peinzerij den slapenstijd te verbeiden.

Het zongeweld had zijn kracht verloren. De lichtglans werd te zwak om op den mossig-verweerden zonnewijzer in 't graspleintje het verloop der uren nog aan te teekenen. De tijd zelf scheen hier een lange pooze te verademen.

Het pastorken was welgeluimd en rustig, want zijn huisplaag, de oude maarte Fiete, zou zijn stille fantazijen nu zeker niet als brekespel komen storen. Ze had het binnen te druk met de kokernage voor de Schaerdycksche kermis, die morgen gevierd zou worden, ter eere van Sint Donaas, patroon der heerlijkheid.

Blij-ontvankelijk genoot het pastorken de vredige weelde van zijn bloeiende lapken gronds, en uit de doening van de bloemekens en eenige late kerfdierkens er om heen leidde zijn goedig bespiegelende geest, als uit een boek vol zinrijke exempelen, allerlei gelijkenissen af, waarin heel de kleine wereld van zijn parochianen, met al hun deugden en zondige zwakheden, heropleefde.

Venushartekens menigerhande, rozigrood; muurklokskens, die de oogen sloegen met schelle oranjevlekken; vingerhoeden van gloeiend karmozijn; en kullekenskruid met zotskappekens lieten in schetterende kleurenkrioeling hun bengelkelken en beier-bellen op het dartel avondwindeken ijdel-tuitig dansen, terwijl, even overvloedig, de genoffelkens en de Spaansche jennettekens, bloemekens van wereldschen lust, lonkten en pronkten als dochterkens van Babylon, bestoven en besprenkeld met welriekende poederkens en gedistilleerde waterkens“.

Maurits Sabbe (9 februari 1873 – 12 februari 1938)

Begijnhofkerk, Brugge

Zie voor nog meer schrijvers van de 9e februari ook mijn vorige blog van vandaag en eveneens mijn eerste blog van vandaag.

09-02-2013 om 13:50 geschreven door Romenu  

De Zuidafrikaanse schrijver John Maxwell Coetzee werd geboren op 9 februari 1940 in Kaapstad. Zie ook alle tags voor John Coetzee op dit blog.

Uit: Youth

“It is three o'clock on a Saturday afternoon. He has been in the Reading Room since opening time, reading Ford's Mr Humpty Dumpty, a novel so tedious that he has to fight to stay awake. In a short while the Reading Room will close for the day, the whole great Museum will close. On Sundays the Reading Room does not open; between now and next Saturday, reading will be a matter of an hour snatched here and there of an evening. Should he soldier on until closing time, though he is racked with yawns? What is the point of this enterprise anyway?

What is the good to a computer programmer, if computer programming is to be his life, to have an MA in English literature? And where are the unrecognised masterpieces that he was going to uncover? Mr Humpty Dumpty is certainly not one of them. He shuts the book, packs up.

Outside the daylight is already waning. Along Great Russell Street he trudges to Tottenham Court Road, then south toward Charing Cross. Of the throng on the sidewalks, most are young people. Strictly speaking he is their contemporary, but he does not feel like that. He feels middle-aged, prematurely middle-aged: one of those bloodless, high-domed, exhausted scholars whose skin flakes at the merest touch. Deeper than that he is still a child ignorant of his place in the world, frightened, indecisive. What is he doing in this huge, cold city where merely to stay alive means holding tight all the time, trying not to fall?

The bookshops on Charing Cross Road stay open until six. Until six he has somewhere to go. After that he will be adrift amid the Saturday-night fun-seekers. For a while he can follow the flow, pretending he too is seeking fun, pretending he has somewhere to go, someone to meet; but in the end he will have to give up and catch the train back to Archway station and the solitude of his room.”

John Coetzee (Kaapstad, 9 februari 1940)

De Oostenrijkse schrijver Thomas Bernhard werd geboren op 9 februari 1931 in Heerlen. Zie alle tags voor Thomas Bernhard op dit blog.

Uit: Die Ursache

“Verleumdung, Lüge, Heuchelei entgegen, muß er sich während der Niederschrift dieser Andeutung sagen, daß diese Stadt, die sein ganzes Wesen durchsetzt und seinen Verstand bestimmt hat, ihm immer und vor allem in Kindheit und Jugend, in der zwei Jahrzehnte in ihr durchexistierten und durchexerzierten Verzweiflungs- als Reifezeit, eine mehr den Geist und das Gemüt verletzende, ja immer nur Geist und Gemüt mißhandelnde gewesen ist, eine ihn ununterbrochen direkt oder indirekt für nicht begangene

Vergehen und Verbrechen strafende und bestrafende und die Empfindsamkeit und Empfindlichkeit, gleich welcher Natur, in ihm niederschlagende, nicht die seinen Schöpfungsgaben förderliche. Er hat in dieser Studierzeit, die zweifellos seine entsetzlichste Zeit gewesen ist, und von dieser seiner

Studierzeit und den Empfindungen, die er in dieser Studierzeit gehabt hat, ist hier die Rede, für den Rest seines Lebens einen hohen Preis und wahrscheinlich die Höchstsumme zahlen müssen. Diese Stadt hat die ihm von seinen Vorfahren überkommene Zuneigung und Liebe als Vorauszuneigung und

Vorausliebe seinerseits nicht verdient und ihn immer und zu allen Zeiten und in allen Fällen bis zum heutigen Tage zurückgewiesen, abgestoßen, ihn jedenfalls vor den schutzlosen Kopf gestoßen. Hätte ich nicht diese letzten Endes den schöpferischen Menschen von jeher verletzende und verhetzende und am Ende immer vernichtende Stadt, die mir durch meine Eltern gleichzeitig Mutter- und Vaterstadt ist, von einem Augenblick auf den ändern, und zwar in dem entscheidenden lebensrettenden Augenblick der äußersten Nervenanspannung und größtmöglichen Geistesverletzung hinter mich lassen können, ich hätte, wie so viele andere schöpferische Menschen in ihr und wie so viele, die mir

verbundene und vertraute gewesen sind, diese für diese Stadt einzige bezeichnende Probe auf das Exempel gemacht und hätte mich urplötzlich umgebracht, wie sich viele in ihr urplötzlich umgebracht haben, oder ich wäre langsam und elendig in ihren Mauern und in ihrer das Ersticken und nichts

als das Ersticken betreibenden unmenschlichen Luft zugrunde gegangen, wie viele in ihr langsam und elendig zugrunde gegangen sind.”

Thomas Bernhard (9  februari 1931 — 12 februari 1989)

Cover luisterboek

De Ierse dichter en schrijver Brendan Behan werd geboren op 9 februari 1923 in Dublin. Zie ook alle tags voor Brendan Behan op dit blog.

Easter Week

Who fears to speak of Easter Week

That week of famed renown,
When the boys in green went out to fight

 The forces of the Crown.

With Mausers bold and hearts of gold

And the Countess dressed in green

And high above the G.F.O.
The rebel flag was seen.

Then came ten thousand khaki coats

Our rebel boys to kill,
Before they reached O'Connell Street,

Of fight they got their fill.

They'd Maxim guns and cavalry

And cannon in galore;
But it's not our fault that e'er a one

Got back to England's shore.

They shot our leaders in a gaol
Without a trial, they say;
They murdered women and children too

Who in their cellars lay.

They dug their grave with gun and spade

To hide them from our view
Because they could neither kill nor catch

The Rebels so bold and true.

May the Lord have mercy on three men

Who faced the murderous foe,
There was Dixon, Sheehy-Skeffington

And McIntyre also.

'Twas in a dismal barrack cell
They met their fate so cruel,
Yes, they were shot with no clergy got

To prepare them for their doom.

Brendan Behan (9 februari 1923 – 20 maart 1964)

De Nederlandse dichter, essayist, historicus en politicus Geerten Gossaert (eig. Frederik Carel Gerretson) werd geboren in Kralingen op 9 februari 1884. Zie ook alle tags voor Geerten Gossaert op dit blog.

Thalassa

De nacht was in de eikebossen
Tussen de heuv'len klaar en koel;
En statig stapten onze rossen
Naar 't oosten en 't verlangde doel.

Toen woei een windje in onze oren
Een vreemd gemurmel, ver en veeg . . .
En briesend sprong mijn ros naar voren,
In onbevolen draf en steeg,

En stond ter kruine. Onbewogen,
Onder de koperrode maan,
Aanschouwden onze ontroerde ogen,
Onmetelijk, de Oceaan!

Ista ferenda

‘Ach, in dit wreed bestel,
Zóo ver en zóo nabij,
Lief mij en lijfsgezel,
Wat tusschen u en mij?’

Elk hart zijn eigen pijn,
Elk huis zijn eigen strijd;-
Tusschen òns zal niet zijn
Dan weedom en eenzaamheid.

Geerten Gossaert (9 februari 1884 - 27 oktober 1958)

De Nederlandse dichter en schrijver Jacques Schreurs werd geboren in Sittard op 9 februari 1893. Zie ook alle tags voor Jacques Schreurs op dit blog.

Uit: Kroniek Eener Parochie

“Het was een rijzige figuur met kalkwitte krullen tot op de schouders die recht als een paaschkaars tusschen dag en avond te lezen stond in zijn brevier. U krijgt een goed pastoor, had de bisschop

mij gezegd en deze vaderlijke waardeering was eene voor mij niet geringe geruststelling geweest na den goedmoedigen scherts waarop een jongere generatie mijne benoeming onthaald had.

Mijn pastoor stond bekend als een der merkwaardigste typen van een schijnbaar volkomen onaardsch soort van geestelijken met sterken franschen inslag uit de laatste helft der vorige eeuw: een groot seigneur, hooghartig, onaangedaan en eenzaam; een bijna legendarischfiguur,,waarover de meestonwaarschijnlijke verhalen gingen. Het is een Bonhomme, en daar is alles mee gezegd, had

Paulus Lumens gezinspeeld, een buurtkapelaan bij wien ik mijn licht was gaan opsteken. Ik bevond mij dus in het hol van den leeuw (heb ik dat goed gezegd?) aan wien ik misschien voorjaren

door een raadselachtige lotsbeschikking gekoppeld geworden was, en eerbiedig bleef ik staan bij de deur die door de kleine, voorname huishoudster geruischloos achter mij werd dichtgedaan. De

leeuwenkop keerde zich een oogenblik naar mij toe; een sierlijk wuivende hand wees mij een zetel. Eén moment; ik ben zoo klaar zeide hij. Merci!

Zoo was de ontvangst.”

Jacques Schreurs (9 februari 1893 – 31 januari 1966)

Gedenkplaat op de plaats van het geboortehuis in Sittard 

De Duitse dichter, schrijver, vertaler en uitgever Rainer Maria Gerhardt werd geboren op 9 februari 1927 in Karlsruhe. Zie ook alle tags voor Rainer Maria Gerhardt op dit blog.

Uit: Konzert

1. satz: ausfahrt (fragment)

II

Keinem ist hauch gegeben.

Glosender totenmond bittert bittert die trunkene stunde,

wo der zurückkunft spitziger schrei sich entwirrt,

Und aus dem bogenbau, dem blätternden bogenbau

Die schwarze kontur sich ins offne verirrt.

Wir sind verstossene. An jede hoffnung verfallen,

starren wir in das leere gefild. Da uns ein flammenschwert

jäh ins entfernte verstiess, finden wir uns, fremde, vor allem.

O glosender totenmond, bittere trunkene stunde.

III.

Ich kenne den abend nicht und die worte sind nicht mir vertraute.

Der grüne himmel, der vögel lärmende laute,

Rühren mich kaum. Ich bin wie versteint und flösse

In meiner mumie, den balsamisch vertrockneten leib,

So wie ein götze in die orangenen reiche.

09-02-2013 om 13:44 geschreven door Romenu  

De Duitse schrijfster, actrice en danseres Rahel Sanzara (eig. Johanna Bleschke) werd geboren op 9 februari 1894 in Jena. Zie ook alle tags voor Rahel Sanzara op dit blog.

Uit: Das verlorene Kind

“Christian B. lebte in der zweiten Hälfte des vorigen Jahrhunderts als Domänenpächter auf dem Gute Treuen bei L. im nördlichen Deutschland. Er war das jüngste Kind eines wohlhabenden Bauern, und seine Heimat war im Bezirke M. des gleichen Landkreises, einige Tagereisen von Treuen entfernt. Er hatte sie schon früh verlassen.

Bei seiner Geburt waren seine beiden Brüder bereits erwachsen gewesen und hatten mit dem Vater den elterlichen Hof beherrscht. Die Mutter starb früh, er hatte sie nie gekannt.

Sein Vater hatte beschlossen, daß der jüngste Sohn studieren, Geistlicher oder Lehrer werden sollte. So kam Christian als zehnjähriges Kind in die Kreisstadt und besuchte die Schule. Er war der fleißigste Schüler von allen, das Lernen fiel ihm leicht. Er war ein ernstes, ruhiges Kind, voll Güte und Bescheidenheit, und gewann alle Menschen zu Freunden. Es war ihm gegeben, daß sein Lachen rein, seine Handlungen gut und seine Tränen freudige sein konnten. Kein Leid, keine Bitterkeit, keine Enttäuschung, die das Leben selbst für ein Kind schon birgt, traf ihn. Sein Glück war keines andern Leid. Er hatte nie Verlangen nach der Heimat, seinen Fleiß stachelte kein quälender Ehrgeiz, sein Leben war ruhig, ohne Ziel. Er war fromm, im festen Glauben seiner Zeit erzogen, und betete in Demut, aber auch in einem unbedingten Vertrauen zu Gott.”

Rahel Sanzara (9 februari 1894 – 8 februari 1936)

Cover 

De Britse advocaat en schrijver Sir Anthony Hope Hawkins werd geboren op 9 februari 1863 in Londen. Zie ook alle tags voor Anthony Hope op dit blog.