De Nederlandse dichter Alexis de Roode werd geboren op 8 oktober 1970 in Hulst. Zie ook mijn blog van 8 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Alexis de Roode op dit blog.

De bergtoppen van de geest

Uitgenodigd door hemzelf om voor te komen lezen
in Watou, zat ik plots aan tafel met de echte Komrij,
een ouderwetse grote geest, laten we wel wezen,
bereid mij alles te onthullen over kunst en poëzij.

Met de Nederlandse poëzij had hij niet veel,
zei hij. Dat ging meteen al goed. Ik hoorde eng’len zingen,
was betoverd, en door Sint Bernardus zag ik alles scheel,
maar trachtte dieper in ‘t mysterie door te dringen.

‘Er is veel ongezien leed,’ zei hij en keek mij in de ogen.
Het werd duisterder om ons heen, ik was een naaktslak
die een haas naliep, een bergpad op. Ergens in den hoge,

ver boven de aarde ging een lichtend landschap open
en ik wist niet of ik ‘s mans mysterie aangeraakt had,
of een soort verliefd was, of eenvoudig straalbezopen.

Berceuse

Zie mij aan met zachte ogen.
Bewaar voor later het doffe staren,
de kalme taxatie, de gêne
die wegkijkt en afglijdt.
Kom, leg je oog op mijn oog.

Open de zwarte poort en laat mij
dwalen in het donker, een rondgang
langs de ramen en de muren van je hart.
Dan zal ik zachtjes voor je zingen,
een liedje van de wint en het wezen
van de dingen.

En ik zal je aanzien met zachte ogen.
Daal af in mijn zwarte domein.
Je zult daar veilig zijn.

Fotografisch geleugen

Ik heb iets tegen snelportretten
de kiekjes van een zoutpilaar
genomen met een direct-klaar.
Te vaak, te vlug, te korte metten

wordt zicht in korrels afgebroken
om te vergelen, eindloos stranden
uit aangedane snuisterlanden
te pasfoto, -getrouwd, -ontloken.

Spontaan door prentenier bestolen
van tere wenken evenwicht
aan welk het eeuwig licht beloofd.

Wie alles klakkeloos gelooft
wordt standaard lachend opgelicht.
Het vogeltje klikt beetgenomen.

Alexis de Roode (Hulst, 8 oktober 1970)

De Nederlandse schrijver en journalist Martin van Amerongen werd geboren op 8 oktober 1941 in Amsterdam. Zie ook mijn blog van 8 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Martin van Amerongen op dit blog.

Uit: Bach voor ongelovigen

“Johann Sebastian Bach, de Harp des Heeren bijgenaamd, beluisterde eens, in het gezelschap van zijn zoon Wilhelm Friedrich, een van zijn eigen religieuze composities.

‘Het is een wonder!’ mummelde Bach jr. en wierp een bewonderende blik op zijn vader.

‘Ja, Friede’, zei Bach sr., ‘muziek is de taal van God.’

Wie zal het wagen de oprechte religiositeit in twijfel te trekken van de componist van de Mattheus Passie, het Weihnachtsoratorium en de cantate ‘Herr Gott, dich loben allen wir’? Trouwens, heel Europa was in die tijd christelijk, op een handvol, over de diverse getto’s verspreide joden na. Alles wat er muzikaal, literair, architectonisch, picturaal en filosofisch onder het publiek werd gebracht was zwaar door het christendom gestimuleerd en gesubsidieerd, wat geen geringe verdienste is geweest. Er was natuurlijk vroomheid in soorten en maten, met als meest spectaculaire voorbeeld Bachs collega Wolfgang Amadeus Mozart die, al zijn missen en motetten ten spijt, de kerk voornamelijk beschouwde als een gebouw waarin godlof een orgel stond. Maar Mozart was, op zijn eigen, creatieve wijze een soort losbol. Dat kan van de uit geniaal gietijzer opgetrokken Bach niet worden gezegd. Alles wat Bach schreef was aan God opgedragen, zowel zijn Passies en meer dan tweehonderd cantates, als de eerste de beste Klavierübung. Het diende allemaal, zoals Bach het zelf formuleerde, tot ‘Rekreation des Gemüths’ en er is haast geen werk van zijn hand dat niet is voorzien van het sacrale merkteken SDG (Soli Deo Gloria — God alleen zij de eer).

Er is slechts één klein probleem, wat de vrome Thomascantor betreft. Op hem rust de verdenking niet alleen vroom maar ook een handelaar in vrome sentimenten te zijn geweest. Vijf jaar lang heeft hij elke week een kerkelijke cantate geschreven. Stuk voor stuk getuigen die van onverwaterde Godsvrucht. Niettemin is een vijfde hunner gebaseerd op een profane tekst, de basis van een compositie waarmee ooit bruiloften en partijen waren opgeluisterd.”

Martin van Amerongen (8 oktober 1941 – 11 mei 2002)

De Amerikaanse schrijver Benjamin Cheever werd geboren op 8 oktober 1948 in New York. Zieook mijn blog van 8 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Benjamin Cheever op dit blog.

Uit: My Father, John

“I edited his book of letters, and am still absurdly proud of the preface, which was a crucial step in my own development as a writer and as a man.

 I also wrote the introduction to the single volume of his journals. While explaining why his survivors wanted that dark document published, I reported that after I left my first wife in 1979, I moved in with my parents.

I thought of my return as joyous, something approaching triumphal. And even now, I don’t think I was deluded. I was—in the words of Dick Cheney—greeted as a liberator. I supposed that to some extent I liberated both my parents from solitude. At no other time in my life had I gotten so much and such positive attention at home.

He’d stopped drinking and was coming to terms with bisexuality. He’d stopped making the barbed observations that used to send me reeling. She, too, seemed eager for my conversation and as pleased with her son as she had been when he was five years old.

But in his journals I later learned that my father’s observations were not as positive as his outward demeanor indicated. He wrote, “On Saturday morning our son Ben, after a week at a spiritual retreat where he got fucked, has left his wife and returned home, for it seems only a few hours.”

A couple of days later he was resigned to the prospects of a long stay. “My son is here. I think that we do not know one another; I think it is our destiny that we never will. I observe in a comical way, that he does not flush the toilet. He observes that I snore. Another son returns tomorrow. I feel that I know him better, but wait and see. Some part of loving one’s children is to part with them.”

If I was bemused by my cursory examination of the journals, a thorough reading was downright depressing. The book excerpted from the journals was brilliantly edited by Robert Gottlieb. But everyone in the family read along. Few people like what they see in the mirror. Even fewer like to hear their own voice on the answering machine.

Benjamin Cheever (New York, 8 oktober 1948)

Vader en zoon Cheever in de jaren zestig 

De Duitse schrijver Jakob Arjouni (pseudoniem van Jakob Bothe) werd geboren op 8 oktober 1964 in Frankfurt am Main. Zie ook mijn blog van 8 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Jakob Arjouni op dit blog.

Uit: Idioten. Fünf Märchen

“Folgende Bereiche sind allerdings ausgeschlossen: Unsterblichkeit, Gesundheit, Geld, Liebe«, ratterte die Fee ihren Text herunter. Es war ihr zehnter Termin an diesem Tag und vielleicht ihr tausendster, seit der Chef sie vom Sternschnuppendienst in den Kreis der Feen befördert hatte. Sie kannte alle Formen des Staunens und Nachfragens, wenn auch in abgemilderter Form. Denn damit den Feen genug Zeit zum Wünsche-Erfüllen blieb und sie ihre Fähigkeiten und Eigenarten nicht jedesmal ausführlich erklären mussten, war etwas in ihrer Aura, das die Beglückten auf so was wie Überraschung, Schrecken, Fragen oder Zweifel nur in verhältnismäßig geringem Maße kommen ließ. Ab dem Augenblick ihres Erscheinens war der Besuch einer Fee für die meisten fast so normal wie ein Termin beim Automechaniker oder Steuerberater. Deren fachliche Ausführungen verstand auch kaum einer so genau, und manche der Methoden, einen Wagen durch den TÜV zu kriegen oder einen Gewinn an der Steuer vorbeizuleiten, grenzten für Außenstehende an Zauberei. Doch die wenigsten bestanden darauf, einen Vorgang zu begreifen, der offensichtlich zu ihrem Vorteil war.
Max verharrte einen Moment, horchte den Worten der Fee hinterher, versuchte, sich ihre Bedeutung bewusstzumachen, schüttelte den Kopf, sah sich kurz um, ob die Welt um ihn herum noch dieselbe war, und beugte sich dann über den Tisch. »Sie schweben tatsächlich, was?«

Jakob Arjouni (8 oktober 1964 – 17 januari 2013)

De Franse schrijver en dichter André Theuriet werd geboren op 8 oktober 1833 in Marly-le-Roi. Zie ook mijn blog van 8 oktober 2010 en eveneens alle tags voor André Theuriet op dit blog.

Le Tisserand (Fragment)

La cave est froide et sombre. Un escalier glissant,
Envahi par l’ortie et la mousse, y descend.
L’eau filtrée à travers les pierres de la voûte
Sur le sol détrempé se répand goutte à goutte.

L’enduit des murs s’écaille et s’en va par morceau ;
La fenêtre mal close est veuve d’un carreau.
Dans le cadre béant de la vitre éborgnée,
Depuis le jour naissant, une grise araignée

Va, vient, croise ses fils, tourne sans se lasser,
Et déjà l’on peut voir les brins s’entrelacer,
El, dans l’air s’arrondir une frêle rosace,
Chef-d’œuvre délicat de souplesse et de grâce.

Parfois dans son travail l’insecte s’interrompt,
Son regard inquiet plonge au caveau profond.
Là, dans un angle obscur, un compagnon de peine,
Un maigre tisserand, pauvre araignée humaine,

André Theuriet (8 oktober 1833 – 23 april 1907)

Portret door Jules Bastien-Lepage, 1878

De Duitse schrijver Nikolaus Becker werd geboren op 8 oktober 1809 in Bonn. Zie ook mijn blog van 8 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Nikolaus Becker op dit blog.

Die Verlassene

In des Märzes rauen Tagen
Bist du Freundin mir, Natur!
Alle deine Kinder tragen
Eines dunklen Schmerzes Spur.

Welk geworden sind die Wiesen
Von des Winters hartem Druck,
Und des Waldes stolze Riesen
Stehn so düster, ohne Schmuck.

Selbst die Vögel schlüpfen leise,
Ängstlich fast von Zweig zu Zweig,
Zwitschern kaum noch trübe Weise,
An Gesängen sonst so reich.

Diese Welt, so ohne hoffen,
Wie dem Herzen sie behagt,
Das, dem Glauben allzu offen,
Nun der Liebe Gram zernagt!

Du Natur, mit Muttermilde
Schauest deiner Kinder Schmerz,
Schickst den Lenz in die Gefilde,
Trost zu bringen allerwärts.

Und es grünen neu die Wiesen,
Blumenschimmer sie durchglänzt,
Und des Waldes stolze Riesen
Stehn so freundlich, laubbegränzt.

Unter dichten Blütenflocken
Wird zum heimlich stillen Nest
Seine Braut der Vogel locken -
Halte, Liebchen, halt' ihn fest!

Alles Freude, alles Hoffen!
Flüchte du, mein Herz, verzagt,
Das, dem Glauben allzu offen,
Nun der Liebe Gram zernagt

Nikolaus Becker (8 oktober 1809 – 28 augustus 1845)

Gedenkplaat aan de Johann Baptist kerk in Geilenkirchen

08-10-2013 om 18:59 geschreven door Romenu  

100 Jaar Simon Carmiggelt

De Nederlandse schrijver en dichter Simon Carmiggelt werd geboren op 7 oktober 1913 in Den Haag. Dat is vandaag precies 100 jaar geleden. Zie ook mijn blog van 7 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Simon Carmiggelt op dit blog.

Uit: Dagboek van een lezer

“Jammer dat noodweer en overstromingen ons verhinderden met vakantie naar Zwitserland te gaan. Want ik had zo graag in Zürich een das willen kopen.

Ik wilde het doen in de winkel ‘London House’ in de Bahnhofstrasse. Niet omdat er dassen worden verkocht die je nergens anders kopen kunt. Maar om, met een geldig alibi, het decor te zien van een kleine, veelbetekenende gebeurtenis die zich daar aan het eind van de jaren dertig heeft afgespeeld. Op een boven-etage van het ‘London House’ stond de schrijver Thomas Mann een pak te passen. De chef verkoper kwam naar hem toe en zei: ‘Weet u wie er beneden is? Gerhart Hauptmann. Wilt u hem spreken?’

‘Och,’ antwoordde Thomas Mann, ‘we kunnen beter andere tijden afwachten.’ Waarop de verkoper sprak:

‘Dat zei meneer Hauptmann ook al.’

Deze anecdote staat in ‘Meine ungeschriebenen Memoiren’, die Katia, de weduwe van Thomas Mann op hoge leeftijd publiceerde.

In het Nederlands verscheen dit (alleraardigste) boek onder de titel ‘Herinneringen aan de tovenaar’. Waarom kwam de tovenaar van ‘De Toverberg’ en ‘Buddenbrooks’ niet naar beneden om de andere tovenaar, die ééns het opstandige toneelstuk ‘De wevers’ had geschreven, de hand te schudden? Ze kenden elkaar toch zo goed van vroeger. Maar in het ‘London House’ te Zürich versperde Hitler de trap tussen de etages. Thomas Mann had verkozen buiten het nationaal-socialistische Duitsland te leven. Hauptmann was er gebleven en had zelfs - volgens Alfred Kerr - op het kasteel dat hij bewoonde de hakenkruisvlag gehesen. Daarom ging Thomas de trap niet af en Gerhart de trap niet op.”

Zürich, Bahnhofstrasse, op een oude ansichtkaart

Uit: Brieven aan Gerard Reve

“15 juni 1971

(…) Je omgang met mijn onderkoning Alkohol vond ik hoogst aangenaam. Dat je, in deze, handelt onder de geruisloze en tactvolle regie van de jongens, lijkt me meer dan verstandig. Alle lust wil eeuwigheid. Maar de eeuwigheid is zo lang en moeilijk in flessen uit te drukken. Als je mensen die je dierbaar zijn toestaat je eeuwigheid te splijten in wat de Sterreclame voor hondevoer zo treffend ‘hapklare brokken’ noemt, zit je eigenlijk op fluweel. Maar je hebt gelijk: drink nooit in gezelschap van lieden, die je zó weerzinwekkend of alleen maar stomvervelend vindt, dat ze je doen verdwijnen in de damp uit je glas. Als ik, lang geleden, op de Kring kwam, waren een paar daar zittende smoelen, in staat me binnen twee minuten bezinningloos beschonken te maken, voordat ik één slok genomen had. De lucht die er hing maakte me al wankel ter been. Drank is een geheimzinnige vloeistof. Er bestaat niet zoiets als te veel drinken. Wel: ten ongepaste tijde, onder noodlottige omstandigheden en in verkeerd gezelschap drinken.

Je tijdens ons gesprek gedane mededeling dat je heftige woedeaan-vallen gewoon voortkomen uit een gebrek aan enige milligrammen vitamine b werkte, toen ik er over nadacht, op mij tegelijk opluchtend en ontluisterend. Dus geen edele verontwaardiging, doch gewoon een tekortschieten van de apotheek. Het lichaam manipuleert de geest. Ik herinner me ook eens een artikel te hebben gelezen van een medicus, waarin stond dat Marcellus Emants, die altijd over koude voeten klaagde, waarschijnlijk leed aan een ernstige stoornis in de bloedsomloop, die de bodemloze somberheid van zijn oeuvre verklaarde. Van een andere medicus heb ik, in mijn jeugd, eens gelezen dat het hele Marxisme voortkwam uit de maagzweer van Marx. Had hij alleen maar zweetvoeten gehad, dan zat vadertje Czaar dus nog waardig op zijn troon, zoals dat behoort.”

Simon Carmiggelt (7 oktober 1913 – 30 november 1987)

Simon Carmiggelt en Gerard Reve, cover Hollands Diep

De Amerikaanse dichter en schrijver James Whitcomb Riley werd geboren op 7 oktober 1849 in Greenfield, Indiana. Zie ook mijn blog van 7 oktober 2010 en eveneens alle tags voor James Whitcomb Riley op dit blog.

A Letter To A Friend

The past is like a story
I have listened to in dreams
That vanished in the glory
Of the Morning's early gleams;
And--at my shadow glancing--
I feel a loss of strength,
As the Day of Life advancing
Leaves it shorn of half its length.

But it's all in vain to worry
At the rapid race of Time--
And he flies in such a flurry
When I trip him with a rhyme,
I'll bother him no longer
Than to thank you for the thought
That 'my fame is growing stronger
As you really think it ought.'

And though I fall below it,
I might know as much of mirth
To live and die a poet
Of unacknowledged worth;
For Fame is but a vagrant--
Though a loyal one and brave,
And his laurels ne'er so fragrant
As when scattered o'er the grave.

A Noon Interval

A deep, delicious hush in earth and sky --
A gracious lull--since, from its wakening,
The morn has been a feverish, restless thing
In which the pulse of Summer ran too high
And riotous, as though its heart went nigh
To bursting with delights past uttering:
Now--as an o'erjoyed child may cease to sing
All falteringly at play, with drowsy eye
Draining the pictures of a fairy-tale
To brim his dreams with--there comes o'er the day
A loathful silence wherein all sounds fail
Like loitering sounds of some roundelay . . .
No wakeful effort longer may avail --
The wand waves, and the dozer sinks away.

James Whitcomb Riley (7 oktober 1849 – 22 juli 1916)

Label op een doos sigaren

De Australische schrijver Thomas Keneally werd geboren op 7 oktober 1935 in Sydney. Zie ook mijn blog van 7 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Thomas Keneally op dit blog.

Uit: Schindler's List

“Trying still to find, in the shadow of Himmler, some hint of Oskar's later enthusiasms, we encounter the Schindlers' next-door neighbor, a liberal rabbi named Dr. Felix Kantor. Rabbi Kantor was a disciple of Abraham Geiger, the German liberalizer of Judaism who claimed that it was no crime, in fact was praiseworthy, to be a German as well as a Jew. Rabbi Kantor was no rigid village scholar. He dressed in the modern mode and spoke German in the house. He called his place of worship a "temple" and not by that older name, "synagogue." His temple was attended by Jewish doctors, engineers, and proprietors of textile mills in Zwittau. When they traveled, they told other businessmen, "Our rabbi is Dr. Kantor—he writes articles not only for the Jewish journals in Prague and Brno, but for the dailies as well."

Rabbi Kantor's two sons went to the same school as the son of his German neighbor Schindler. Both boys were bright enough eventually, perhaps, to become two of the rare Jewish professors at the German University of Prague. These crew-cut German speaking prodigies raced in knee pants around the summer gardens. Chasing the Schindler children and being chased. And Kantor, watching them flash in and out among the yew hedges, might have thought it was all working as Geiger and Graetz and Lazarus and all those other nineteenth-century German-Jewish liberals had predicted. We lead enlightened lives, we are greeted by German neighbors—Mr. Schindler will even make snide remarks about Czech statesmen in our hearing. We are secular scholars as well as sensible interpreters of the Talmud. We belong both to the twentieth century and to an ancient tribal race. We are neither offensive nor offended against. Later, in the mid-1930s, the rabbi would revise this happy estimation and make up his mind in the end that his sons could never buy off the National Socialists with a German-language Ph.D.—that there was no outcrop of twentieth-century technology or secular scholarship behind which a Jew could find sanctuary, any more than there could ever be a species of rabbi acceptable to the new German legislators. In 1936 all the Kantors moved to Belgium. The Schindlers never heard of them again.

Thomas Keneally (Sydney, 7 oktober 1935)

Zie voor nog meer schrijvers van de 7^e oktober ook mijn vorige blog van vandaag.

07-10-2013 om 19:26 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijfster en beeldend kunstenares Dirkje Kuik werd geboren in Utrecht op 7 oktober 1929. Zie ook mijn blog van 7 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Dirkje Kuik op dit blog.

Willem D. Kuik. Villa Hadriana, 1967

Nature Morte

Stil eenzelvig oerwoud
voor het bijziend oog.
Verdorde pluimen reizen uit het vuilig
water van het glas.
Terzijde wacht het peloton.
Drie uien, walmlamp, bokking een afgerond bederf,
de resten van een winterjan,
de medicijnfles korporaal.
Een ereprijs in olieverf
van stoffig leven.

Dirkje Kuik (7 oktober 1929 – 18 maart 2008)

De Canadese schrijver, archeoloog, antropoloog Steven Erikson (pseudoniem van Steve Rune Lundin) werd geboren in Toronto op 7 oktober 1959. Zie ook mijn blog van 7 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Steven Erikson op dit blog.

Uit: Gardens of the Moon

“The winds were contrary the day columns of smoke rose over the Mouse Quarter of Malaz City. The Vane’s silence announced the sudden falling-off of the sea breeze that came clambering over the ragged walls of Mock’s Hold, then it creaked back into life as the hot, spark-scattered and smoke-filled breath of the Mouse Quarter reached across the city to sweep the promontory’s heights.
     Ganoes Stabro Paran of the House of Paran stood on tiptoe to see over the merlon. Behind him rose Mock’s Hold, once capital of the Empire but now, since the mainland had been conquered, relegated once more to a Fist’s holding. To his left rose the pike and its wayward trophy.
     For Ganoes, the ancient fortification overlooking the city was too familiar to be of interest. This visit was his third in as many years; he’d long ago explored the courtyard with its heaved cobblestones, the Old Keep-now a stable, its upper floor home to pigeons and swallows and bats-and the citadel where even now his father negotiated the island export tithe with the harbour officials. In the last instance, of course, a goodly portion was out of bounds, even for a son of a noble house; for it was in the citadel that the Fist had his residence, and in the inner chambers that such affairs of the Empire as concerned this island were conducted.
     Mock’s Hold forgotten behind him, Ganoes’ attention was on the tattered city below, and the riots that ran through its poorest quarter.”

Steven Erikson (Toronto, 7 oktober 1959)

De Duitse, romantische dichter Wilhelm Müller werd geboren op 7 oktober 1794 in Dessau. Zie ook mijn blog van 7 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Wilhelm Müller op dit blog.

Die Wetterfahne

Der Wind spielt mit der Wetterfahne
Auf meines schönen Liebchens Haus.
Da dacht ich schon in meinem Wahne,
Sie pfiff' den armen Flüchtling aus.

Er hätt' es ehr bemerken sollen,
Des Hauses aufgestecktes Schild,
So hätt' er nimmer suchen wollen
Im Haus ein treues Frauenbild.

Der Wind spielt drinnen mit den Herzen,
Wie auf dem Dach nur nicht so laut.
Was fragen sie nach meinen Schmerzen?
Ihr Kind ist eine reiche Braut.

Gefrorne Tränen

Gefrorne Tropfen fallen
Von meinen Wangen ab:
Und ist's mir denn entgangen,
Daß ich geweinet hab?

Ei Thränen, meine Thränen,
Und seid ihr gar so lau,
Daß ihr erstarrt zu Eise,
Wie kühler Morgentau?

Und dringt doch aus der Quelle
Der Brust so glühend heiß,
Als wolltet ihr zerschmelzen
Des ganzen Winters Eis!

Wilhelm Müller (7 oktober 1794 – 1 oktober 1827)

Cover biografie

07-10-2013 om 19:21 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse schrijfster Rachel Kushner werd geboren op 7 oktober 1968 in Eugene, Oregon en verhuisde naar San Francisco in 1979. Zij studeerde af aan de Universiteit van Californië, Berkeley en behaalde haar Master of Fine Arts in creatief schrijven aan de Columbia University in 2001. Na haar MFA woonde Kushner 8 jaar in New York City, waar zij redacteur was van de tijdschriften Grand Street en BOM. Zij schreef veel over hedendaagse kunst, waaronder tal van artikelen in Artforum. Ze is momenteel redacteur van Soft Targets, een tijdschrift over kunst, fictie en poëzie. Kushners meest recente roman “The Flamethrowers” werd in april 2013 gepubliceerd door Scribner. “The Flamethrowers” was finalist voor de 2013 National Book Award en werd uitgeroepen tot een top boek van 2013 door New York Magazine, Time Magazine, The New Yorker, O, The Oprah Magazine, New York Times Book Review, New York Times 'Dwight Garner, Los Angeles Times, San Francisco Chronicle, Vogue, Wall Street Journal, Salon, Slate, Daily Beast, Flavorwire, The Millions, The Jewish Daily Forward en Austin American-Statesman. Kushner ’s eerste roman “Telex from Cuba” werd in juli 2008 gepubliceerd door Scribner. “Telex from Cuba” was finalist voor de 2008 National Book Award.

Uit: The Flamethrowers

“I walked out of the sun, unfastening my chin strap. Sweat was pooling along my collarbone, trickling down my back and into my nylon underwear, running down my legs under the leather racing suit. I took off my helmet and the heavy leather jacket, set them on the ground, and unzipped the vents in my riding pants.
I stood for a long time tracking the slow drift of clouds, great fluffy masses sheared flat along their bottom edges like they were melting on a hot griddle.
There were things I had no choice but to overlook, like wind effect on clouds, while flying down the highway at a hundred miles an hour. I wasn't in a hurry, under no time constraint. Speed doesn't have to be an issue of time. On that day, riding a Moto Valera east from Reno, it was an issue of wanting to move across the map of Nevada that was taped to my gas tank as I moved across the actual state. Through the familiar orbit east of Reno, the brothels and wrecking yards, the big puffing power plant and its cat's cradle of coils and springs and fencing, an occasional freight train and the meandering and summer-shallow Truckee River, railroad tracks and river escorting me to Fernley, where they both cut north.
From there the land was drained of color and specificity, sage-tufted dirt and incessant sameness of highway. I picked up speed. The faster I went, the more connected I felt to the map. It told me that fifty-six miles after Fernley I'd hit Lovelock, and fifty-six miles after leaving Fernley I hit Lovelock. I moved from map point to map point. Winnemucca. Valmy. Carlin. Elko. Wells. I felt a great sense of mission, even as I sat under a truck stop awning, sweat rolling down the sides of my face, an anonymous breeze, hot and dry, wicking the damp from my thin undershirt. Five minutes, I told myself. Five minutes. If I stayed longer, the place the map depicted might encroach. A billboard across the highway said schaefer. when you're having more than one.”

 
Rachel Kushner (Eugene, 7 oktober 1968)

07-10-2013 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter Victor Vroomkoning (pseudoniem van Walter van de Laar) werd geboren op 6 oktober 1938 in Boxtel. Zie ook mijn blog van 6 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Victor Vroomkoning op dit blog.

Zee

Kon je maar beklijven
in de lauwe baai
waaruit je ooit kwam
maar je blijft
de dagelijkse drenkeling
tot aan de laatste schemering.

Kon je je maar in haar
bergen maar je legert je
aan haar rand dolend
in jezelf achteloos
verkerend tussen lotgenoten

die zoals jij de tint
van het land aannamen,
zilten kameleons, vlezen
korrels: loom droog sepia.

Blik

Hoe ziet mijn huis mij arriveren?
Wat hebben de meubels zonder mij
verricht: mijn warmte gekoesterd,
mijn katten vertroeteld?

O, kon ik mijzelf eens vanuit mijn bank
zien naderen, een blik werpen op de man
die vanaf het trottoir naar me zwaait
alsof hij gelukkig huiswaarts keert.

Witheid

In de witte winter in het witte huis
in de witte kamer in het witte bed
op het witte laken fluister ik
in het witte oor dat naast me ligt

de lichte dingen van de liefde.
Wij sluipen de sneeuw in, schuiven
onze lijven warm, schuilen in het
schuim, worden watten poppen.

Terug uit de witte winter in het
witte huis in de witte kamer
in het witte bed op het witte
laken smelten wij mond op

mond samen tot het witte wezen
dat wij zijn als de nacht begint.

Victor Vroomkoning (Boxtel, 6 oktober 1938)

De Duitse dichteres en schrijfster Ulrike Ulrich werd geboren in op 6 oktober 1968 in Düsseldorf. Zie ook mijn blog van 6 oktober 2010en eveneens alle tags voor Ulrike Ulrich op dit blog.

Durch den Wind

“Durch den Wind sei sie, sagt sie. Durch den Wind sei sie überhaupt nicht mehr hinausgekommen, gar nicht mehr, keinen Schritt vor die Tür. Daheim sei sie und brauche nicht mal hinausschauen, wie der Wind die Wolken vor die Sonne und wieder weg schiebt. Das Licht aus und anknipst. Das sehe sie auch so, ohne hinauszuschauen. Und es sei auch so schlimm genug. Sie fürchtet den Wind. Er weht ihr durch die Gedanken, er wirbelt ihr alle Aufzeichnungen durcheinander und alle Erinnerungen. Wenn sie schon alles gelocht hätte und abgelegt. Abgeordnet. Aber es liegt ja alles lose herum. Wenn so ein Windstoß auf einen Papierstoß trifft, dann ist es zu spät.
Durch den Wind sei sie, sagt sie. Durch den Wind sei sie an die Wohnung gebunden. Und er wehe beständig. Wehe, sagt sie. Und dass sie gegen den Wind sei und der Wind gegen sie. Und immer sei diese Stadt voller Wind, jede einzelne Gasse. Ganz egal um welche Ecke sie biege, immer käme er ihr entgegen. Und sie wisse nicht, warum die Stadt so einen Wind mache. Sie aber wolle das hinter sich lassen. Wind und Wetter.
Und dann geht sie doch hinaus und wendet sich dem Wetter zu und stellt sich dem Wind.
Und da steht sie noch und dreht ihm den Rücken zu. Dem Wind. Soll er doch von hinten kommen, sagt sie. Sie sei gefasst. Sie wird sich jetzt treiben lassen. Sie lässt sich jetzt durch die Gassen schieben, an den Rinnsteinen entlang, über die Kreuzungen. Sie lässt sich unter den Autos hindurchpusten und hält an Laternen fest. Und dann lässt sie sich wieder los und wird durch den Maschendraht gepresst. Sie wird über Plätze, Brücken und Dächer wirbeln und erst liegen bleiben, wenn er nachlässig wird, der Wind. Wenn er einschläft, dann wird sie sich fortschleichen, ihm davonlaufen, wie der Wind wird sie sich aus dem Staub machen. Sagt sie und steht noch immer da draußen, den Wind im Rücken. Und wenn er dreht, dreht sie sich auch und lächelt. Und dreht sich mit dem Wind.”

Ulrike Ulrich (Düsseldorf, 6 oktober 1968)

De Zwitserse dichter, schrijver en priester Heinrich Federer werd geboren op 6 oktober 1866 in Brienz. Zie ook mijn blog van 6 oktober 2009 en ook mijn blog van 6 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Heinrich Federer op dit blog.

Wie der Abendstern

Ich hatt‘ einen klugen Knaben so gern,

er ist mir so lieb wie der Abendstern

in des Lebens Mühle gewesen.

Ich hielt‘ ihn rein wie das Himmelsbild,

auf seines Herzens sonnigem Schild

mocht ich nur Gutes lesen.

Da flog eine bange Wolke daher,

nicht von ihm, nicht von mir, von ungefähr

und brachte bösen Schaden.

Wir wurden getrennt, ich ward‘ vor Gericht,

als wär es eine heilige Pflicht,

schuldlos mit Schulden beladen.

Nun seufz‘ ich in großer Schmach und Pein,

verstoßen, gefangen, verriegelt, allein,

wo tausend Verbrecher gesessen.

Dem Knaben wurde ein Hündchen geschenkt,

damit er es streichelt und füttert und lenkt,

um den anderen Hund zu vergessen.

Heinrich Federer (6 oktober 1866 – 29 april 1928)

Cover biografie 

De Poolse schrijfster Maria Dąbrowska werd geboren op 6 oktober 1889 in Russów bij Kalisz. Zieook mijn blog van 6 oktober 2009 en eveneens alle tags voor Maria Dąbrowska op dit blog.

Uit: Nights and Days

“These were the parents of Bogumil Niechcic. Bogumil Adrian was their youngest son; he came into the world after many years of marriage. The older children died, one after another, which was, according to local opinion, God's punishment for Lady Florentyna's departure from the road of her holy vocation.

Bogumil grew up healthy, and at the age of fifteen he took part with his father in the rising of 1863.

In point of fact, Michal Niechcic had joined the insurrection not when the gentry finally decided to do so, but at the very beginning, together with the burghers, artisans, and youngsters of all extractions. His participation in the conflict was significant enough to have Jarosty confiscated after the defeat and to send him to Siberia. His wife followed him. The son Bogus was taken care of by some of those relatives who regarded the progeny of Maciej Niechcic as a family of madmen. Their understanding of their educational duties toward the youngster entrusted to their care was such that, shortly afterwards, he fled from them so cleverly that they were unable to find a trace of him. In the meantime, Lady Florentyna, having buried her husband in the remote Siberian forests, came back to Poland and, having cried her eyes out over the lost son, became a housekeeper in a mansion belonging to some acquaintances. She was satisfied with the bread she earned, for she had preserved the serenity of spirit which had never left her whatever her situation. After some time, her health deteriorated from age and the hardships of past life. Then the owners of the estate Krepa where she worked, fixed her a little flat in an outbuilding and settled her there together with her brother Klemens Klicki, also an ex-insurrectionist, who until then, lacking material means and somewhat deranged mentally, had lived in a poorhouse.”

Maria Dąbrowska (6 oktober 1889 – 19 mei 1965)

De Amerikaanse schrijver Louis Begley werd geboren als Ludwig Beglejter op 6 oktober 1933 in Stryj (toen Polen, tegenwoordig Oekraïne). Zie ook mijn blog van 6 oktober 2009 en eveneens alle tags voor Louis Begley op dit blog.

Uit: Schmidt Steps Back

“Schmidt's first sight of Alice was at her marriage to Tim Verplanck, a young associate at W & K who had become his favorite. It took place at a church in Washington, Alice's father being then French ambassador to the U.S. That afternoon he danced with her at the embassy reception. She had white freesia in the coils of her hair, which was the color of dark old gold, and wore a veil of billowing ivory lace that Mary had said must have been her grandmother's. In the coming months and years there had been dinners -- Mary would have remembered how many, it was the sort of thing she kept track of -- at the Schmidts' apartment when, according to W & K custom, they entertained associates who worked for him, with their wives or fiancées; there had been also the annual office dinner dances for all lawyers and wives and, after Tim had been taken into the firm, much smaller dinners for partners and wives. Each time Schmidt had been taken aback, truly bowled over, by her beauty, her chic, and her bearing, so perfectly erect, her head held high, the rich mass of her hair twisted into a chignon or gathered by a clasp over the nape of her neck. She had the imperturbable good manners of a diplomat's daughter. Her vertiginously long and perfect legs had a prized place in his memory. An opportunity to inspect them had been offered to the entire firm when she came to an office function wearing a fire-engine-red miniskirt and black mesh tights, no other office wife being attired in anything remotely so eyecatching. But Schmidt was able to swear that he had not coveted her then or at any other time while Tim was alive, office liaisons, not least adulterous ones, being taboo for him and, he believed, all other decent men of his class and generation. There was another, unavowable reason: while Mary lived, all the women who had excited him had something louche about them. They were women he had picked up at hotel bars, a law student with whom he had inexcusably smoked pot while on a recruiting trip to the West Coast.”

Louis Begley (Stryj, 6 oktober 1933)

De Duitse dichter, schrijver, graficus en uitgever Horst Bingel werd geboren in Korbach op 6 oktober 1933. Zie ook mijn blog van 6 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Horst Bingel op dit blog.

Deutscher Herbst 1989

Sie rauben dir die Seele, jetzt, die Lust, sie rufen,
meilenweit, schöner, die Glocken, im Wind,

das Pflaster, die Straße, die Faust, die Bombe, die Fenster
aufgebrochen, die Menschen tragen Kerzen, nun, die
Menschen, der Wind, der sie treibt, der Ball, die
Mörder, die Kinder, auf einer Bahre, auferstanden,

im Rabenschrei, die Pferde, im Sturz, im Flug noch, geborgen,
die Kirche, unter den Brücken, schwarz, im Strom,
der Schrei, die Sirenen schweigen,

sie brennen dir diese Stadt in die Haut, das Kutschenrad, die
Speichen, deine Knochen, gestreckt, zum Kranz dir
geflochten, das Holz, morsch, du, in der Marter
auferstanden, niemand, der deine Seele raubt, die
Hölle, abgebrannt, meilenweit.

In einer gelben Kirche

In Lyonel Feiningers gelber Dorfkirche wird
George W. Bush niemals beten, im Raum der
Kunst stirbt Kriegers Lust, Trauer und
Wut, kein Schrei, die
toten Soldaten, alle
Soldaten, in den
Generälen stehen die
Toten stramm, in
der gelben
Dorfkirche
stirbt
Bush.

Horst Bingel (6 oktober 1933 – 14 april 2008)

De Duitse dichter, schrijver en essayist Peter Gosse werd geboren in Leipzig op 6 oktober 1938. Zie ook mijn blog van 6 oktober 2010 en eveeneens alle tags voor Peter Gosse op dit blog.

PROVINZBERICHT 1979

M. ist mal ganz Harmonie, mal hormonisch.
Mal gesengte Sau, mal gesenkten Haupts.
Zu zu vielen Gesichtern geteigt oder atomized,
als daß Gesichte blieben. Alptraum wär Gnade.

S. schiebt seine Schicht, und kinderreich,
und gerne im Fernsehn die wackelnden Ärsche der Pferde wackeln
und drüber die Kaffeebohnen der Jockeyärsche
sieht er über schackerschackerreiternden Knien.

W. hat die Witzchen,
die alles Muskeljucken durchs Zwerchfell ablassen,
und gewaltige Gespräche unter vorgehaltener Hand
und das Essen satt .

H., ah, ist Erde heraus aus dem irischen Elend,
und Äolsharfe bläst er naturburschikos, wo’s doch pfeift
auf technologischen Lücken, und Roheit abhanden
und er ausm Schneider.

K. versuchts nun mit älteren Frauen,
von Sehnsucht nach Sehnsucht getrieben
im zählflüssigen Verkehr, geschäftigen Vakuum,
im Sich-Schlagen in die Flucht in die Festwerte.

„Woher Geschichte“, knirscht M., „wie putschen im Punsch!
Zustände!“ knirscht er, „wenige kriegen sie
in Brot und Spüle, taubgespeist im Wettwüsten
die Proleten: mit verschleyertem Blicke, trostlos gesund!“

J. sagt, ein bißchen zu hektisch um zuhörn zu machen,
ein bißchen zu schrill, ein bißchen zu äquatorial:
„Unser Mißmut“, sagt er, „ist provinziell!“
und hat ja sicherlich, sicherlich hat er recht.

Peter Gosse (Leipzig, 6 oktober 1938)

06-10-2013 om 16:02 geschreven door Romenu  

De Argentijnse dichter, essayist en literatuurwetenschapper Roberto Juarroz werd geboren in Coronel Dorrego op 5 oktober 1925. Zie ook mijn blog van 5 oktober 2009 en ook mijn blog van 5 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Roberto Juarroz op dit blog.

Interior deserts

Interior deserts,

vague litanies for someone who died

leaving all the doors open.

A gray cloak over another cloak of no color.

Excessive densities.

Even the wind casts a shadow.

Mockery of the landscape.

Nothing left to call to

but a flat dark sun

or an endless rain.

Or wipe out the landscape

with the wind and its shadow.

And there is one further resort:

drive the desert mad

until it turns into water

and drinks itself.

It it better to madden the desert

than to live there.

Crack of imminence in the heart

Crack of imminence in the heart,

while the foot of hope

dances its blue dance,

in love with its own shadow.

There is an expectant hymn

that cannot begin

as long as the dance has not finished

its cultivation of time.

It is a hymn backward,

and inverted imminence,

the last thread to tie the fountain

before its flow carries it away.

There are songs that sing,

there are others that are silent,

the deepest of all go backward

from the first letter.

Vertaald door W.S. Merwin

Roberto Juarroz (5 oktober 1925 – 31 maart 1995)

De Tsjechische schrijver en politicus Václav Havel werd op 5 oktober 1936 in Praag geboren. Zie ook mijn blog van 5 oktober 2009 en ook mijn blog van 5 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Václav Havel op dit blog.

Uit: The Need for Transcendence in the Postmodern World

“There are thinkers who claim that, if the modern age began with the discovery of America, it also ended in America. This is said to have occurred in the year 1969, when America sent the first men to the moon. From this historical moment, they say, a new age in the life of humanity can be dated.

I think there are good reasons for suggesting that the modern age has ended. Today, many things indicate that we are going thorough a transitional period, when it seems that something is on the way out and something else is painfully being born. It is as if something were crumbling, decaying, and exhausting itself, while something else, still indistinct, were arising from the rubble.

Periods of history when values undergo a fundamental shift are certainly not unprecedented. This happened in the Hellenistic period, when from the ruins of the classical world the Middle Ages were gradually born. It happened during the Renaissance, which opened the way to the modern era. The distinguishing features of such transitional periods are a mixing and blending of cultures and a plurality or parallelism of intellectual and spiritual worlds. These are periods when all consistent value systems collapse, when cultures distant in time and space are discovered or rediscovered. They are periods when there is a tendency to quote, to imitate, and to amplify, rather than to state with authority or integrate. New meaning is gradually born from the encounter, or the intersection, of many different elements.

Today, this state of mind or of the human world is called postmodernism. For me, a symbol of that state is a Bedouin mounted on a camel and clad in traditional robes under which he is wearing jeans, with a transistor radio in his hands and an ad for Coca-Cola on the camel's back. I am not ridiculing this, nor am I shedding an intellectual tear over the commercial expansion of the West that destroys alien cultures.”

Václav Havel (5 oktober 1936 – 18 december 2011)

Hier met de Dalai Lama

De Zweedse schrijver en journalist Stig Dagerman werd geboren op 5 oktober 1923 in Älvkarleby. Zie ook alle tags voor Stig Dagerman op dit blog en ook mijn blog van 5 oktober 2010.

One day a year

One day a year let’s all pretend

that death is tucked up, fast asleep.

That no lives meet a tragic end,

no dreams are shattered on the cheap.

The world’s at peace, there are no wars,

we hug our friend, our former foe.

No beggars die outside locked doors,

all cells are empty on death row.

Nobody’s stabbed, nobody’s shot,

no car runs over someone’s friend.

This can’t be true! – Well, maybe not.

All I’m saying is: let’s pretend.

The Big Match

After the latest round England is top of the nuclear league.

The match gets more melodramatic,

we’re all on the edge of our seats.

Reactions get more problematic

as a team first attacks, then retreats.

The Yankees were leading for ages,

but then England scored a great goal.

The pitch is on fire, chaos rages

and the ref’s disappeared down a hole.

The teams are most entertaining,

but whispers are going the rounds:

the Russians are said to be training

in secret, somewhere out of bounds.

In the streets outside the location

paramedics are standing around

with stretchers and strong medication

as the fans stagger out of the ground.

Vertaald door Laurie Thompson

Stig Dagerman (5 oktober 1923 - 5 november 1954)

Met zijn zoontje René in 1946 

De Ierse schrijver Flann O’Brien werd geboren op 5 oktober 1911 in Strabane, County Tyrone. Zie ook mijn blog van 5 oktober 2009 en ook mijn blog van 5 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Flann O’Brien op dit blog.

Uit: Drink and Time in Dublin

“—What do you think happened? What could happen? I get meself into a quiet corner and I start lowering them good-o. I don’t know what happened to me, of course. I met a few pals and there is some business about a greyhound out in Cloghran. It was either being bought or being sold and I go along in the taxi and where we were and where we weren’t I couldn’t tell you. I fall asleep on a chair in some house in town and next thing I wake up perished with the cold and as sick as I ever was in me life. Next thing I know I’m above in the markets. Taxis everywhere of course, no food only the plate of soup in the hotel, and be this time the cheque-book is in and out of the pocket three or four times a day, standing drinks all round, kicking up a barney in the lavatory with other drunks, looking for me “rights” when I was refused drink—O, blotto, there’s no other word for it. I seen some of the cheques since. The writing! A pal carts me home in a taxi. How long this goes on I don’t know. I’m all right in the middle of the day but in the mornings I’m nearly too weak to walk and the shakes getting worse every day. Be this time I’m getting frightened of meself. Lookat here, mister-me-man, I say to meself, this’ll have to stop. I was afraid the heart might give out, that was the only thing I was afraid of. Then I meet a pal of mine that’s a doctor. This is inside the hotel. There’s only one man for you, he says, and that’s sleep. Will you go home and go to bed if I get you something that’ll make you sleep? Certainly, I said. I suppose this was about four or half four. Very well, says he, I’ll write you out a prescription. He writes one out on hotel notepaper. I send for a porter. Go across with this, says I, to the nearest chemist shop and get this stuff for me and here’s two bob for yourself. Of course I’m at the whiskey all the time. Your man comes back with a box of long-shaped green pills. You’ll want to be careful with that stuff, the doctor says, that stuff’s very dangerous. If you take one now and take another when you get home, you’ll get a very good sleep but don’t take any more till to-morrow night because that stuff’s very dangerous.”

Flann O’Brien (5 oktober 1911 – 1 april 1966)

Zie voor nog meer schrijvers van de 5e oktober ook mijn vorige blog van vandaag.

05-10-2013 om 20:32 geschreven door Romenu  

De Franse schrijver, filosoof en kunstcriticus Denis Diderot werd geboren in Langres op 5 oktober 1713. Zie ook alle tags voor Denis Diderot op dit blog en ook mijn blog van 5 oktober 2010.

Uit: Jacques le Fataliste

„Jacques ne connaissait ni le nom de vice, ni le nom de vertu ; il prétendait qu'on était heureusement ou malheureusement né. Quand il entendait prononcer les mots récompenses ou châtiments, il haussait les épaules. Selon lui la récompense était l'encouragement des bons ; le châtiment, l'effroi des méchants. Qu'est-ce autre chose, disait-il, s'il n'y a point de liberté, et que notre destinée soit écrite là-haut ? Il croyait qu'un homme s'acheminait aussi nécessairement  à la gloire ou à l'ignominie, qu'une boule qui aurait la conscience d'elle-même suit la pente d'une montagne ; et que, si l'enchaînement des causes et des effets qui forment la vie d'un homme depuis le premier instant de sa naissance jusqu'à son dernier soupir nous était connu, nous resterions convaincus qu'il n'a fait que ce qu'il était nécessaire de faire. [...] D'après ce système, on pourrait imaginer que Jacques ne se réjouissait, ne s'affligeait de rien ; cela n'était pourtant pas vrai. Il se conduisait à peu près comme vous et moi. Il remerciait son bienfaiteur, pour qu'il fît encore du bien. Il se mettait en colère contre l'homme injuste ; et quand on lui objectait qu'il ressemblait alors au chien qui mord la pierre qui l'a frappé : "Nenni, disait-il, la pierre mordue par le chien ne se corrige pas ; l'homme injuste est corrigé par le bâton". Souvent il était inconséquent comme vous et moi, et sujet à oublier ses principes, excepté dans quelques circonstances où sa philosophie le dominait évidemment ; c'était alors qu'il disait : "Il fallait que cela fût, car cela était écrit là-haut."

Denis Diderot (5 oktober 1713 - 31 juli 1784)

Standbeeld in Langres

De Duitse schrijfster Charlotte Link werd geboren op 5 oktober 1963 in Frankfurt am Main. Zie ook alle tags voor Charlotte Link op dit blog.

Uit: Die letzte Spur

“Es würde schneien an diesem Wochenende. Das hatten die Meteorologen prophezeit, und es sah aus, als könnten sie recht behalten: Es war eisig kalt an diesem Novembernachmittag. Ein scharfer Wind blies aus Nordost. Wer aus dem Haus musste, dem tränten rasch die Augen, und die Haut brannte. Die frühe winterliche Dunkelheit brach bereits herein. Den ganzen Tag war es nicht richtig hell geworden, und nun schien die Dämmerung schon wieder in den Abend überzugehen.
Die junge Frau sah erbärmlich aus. Verfroren, bleich, mit roten Flecken auf den Wangen. Sie hielt beide Arme um ihren Körper geschlungen, als könnte sie der gnadenlosen Kälte, die draußen herrschte, auch hier drin nicht entkommen. Dabei war der Keller des gerichtsmedizinischen Instituts gut geheizt. Jedenfalls der kleine Vorraum, in den Inspector Fielder und seine Mitarbeiterin, Sergeant Christy McMarrow, die Besucherin geleitet hatten, nachdem diese die unbekannte Tote aus dem Epping Forest identifiziert hatte.
Sie hatte nur einen einzigen, kurzen Blick auf das wächserne Gesicht geworfen, sich dann rasch abgewandt und hörbar mit einem Würgen in der Kehle zu kämpfen gehabt. Dabei hatte sie nicht einmal den übel zugerichteten Körper gesehen.
Der, so hatte Fielder gedacht, hätte sie wahrscheinlich in Ohnmacht fallen lassen.
Es hatte ein paar Augenblicke gedauert, bis sie hatte sprechen können.”

Charlotte Link (Frankfurt am Main, 5 oktober 1963)

Frankfurt,  Dom en Römerberg

De Chileense schrijver José Donoso (eigenlijk Jose Donoso Yáñez) werd geboren op 5 oktober 1924 in Santiago de Chile. Zie ook alle tags voor José Donoso op dit blog en ook mijn blog van 5 oktober 2010.

Uit: Curfew (Vertaald door Alfred MacAdam)

“At the end of her extended arm, the pistol began to weigh heavy, pointing all the while at the square of light at the other end of the room where the three figures stood watching the dog. They released the animal. Judit hid the pistol because she had no time to squeeze the trigger. Manungo and the blonde began to dance, quite closely. Boris bounced his hind legs following Ricardo, who had no other partner than his dog: she was his partner, his bitch. Boris was only a puppy, while they both twisted and swayed and shook to the music of the Police, but Dobermans were a privileged breed, very special, artificially developed by the German army during World War II to chase down Jews who got away from the concentration camps.
"Don't they use Dobermans for the same thing here?"
"There are no concentration camps here."
"No detention centers either?"
"No. Those are stories invented by communists."
"Ah, of course ..."
The great temptation to believe that nothing like that existed except as a lie made up by fanatical proponents of an ideology that was not your own. The cell where she had waited for hours and hours did not exist; neither did the barking, or the echoes of her friends' screams.”

José Donoso (5 oktober 1924 - 7 december 1996)

De Hongaars-sprekende Joegoslavische schrijver Ervin Sinko (eig. Franz Spitzer) werd op 5 oktober 1898 in Apatin (Vojvodina) geboren. Zie ook mijn blog van 5 oktober 2010.

Uit: Roman eines Romans - Moskauer Tagebuch (Vertaald door Edmund Trugly junior)

"Ich verstehe nicht, ich kann nicht begreifen, wie jene, die davon schreiben und reden und singen, welch eine Herrlichkeit und welch ein Glück es ist, heute hier zu leben, nicht wissen oder wenigstens spüren, daß sie mit ihrer unzulässigen Anspruchslosigkeit einen Verrat am Kampfziel selbst, am Morgen begehen. Wenn ich die höchste Daseinsberechtigung und die absolute Entschuldigung dieser heutigen Sowjetunion nicht darin sehen kann, daß sie Voraussetzung und Trägerin eines menschlicheren Morgen ist - was habe ich dann noch mit ihr gemein? Fühle ich mich nicht gerade dadurch der Sowjetunion verbunden, daß ich an einen Morgen glaube, der aus ihr hervorgehen wird, in dem aber all das, was für den Geist dieser heutigen Sowjetunion charakteristisch ist, mit Stumpf und Stil ausgerottet sein wird."

Ervin Sinko (5 oktober 1898 - 26 maart 1967)

Cover

05-10-2013 om 20:27 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver en journalist K.L. Poll, (volledige naam Kornelis Lubbertus Poll) werd geboren in Dordrecht op 5 oktober 1927. Poll studeerde rechten aan de Rijksuniversiteit Leiden, was redacteur van Haagse dagblad Het Vaderland en later hoofd van de kunstredactie van het Algemeen Handelsblad dat in 1970 fuseerde met de Nieuwe Rotterdamse Courant. In 1959 richtte Poll het Hollands Maandblad op. Hij publiceerde daarin een aantal van zijn essays en humoristische beschouwingen over filosofie. In een van zijn stukjes pleitte hij voor de invoering van een "ironieteken" als een nieuw leesteken. K.L. Poll was als redacteur de initiatiefnemer van de wetenschapsbijlage van NRC Handelsblad en in 1983 richtte hij een "Vereniging voor Onderwijs, Kunst en Wetenschap" op, in eigen woorden "een onafhankelijke muis (die) niet zou misstaan naast de olifant van de culturele staatszorg" en het culturele leven zou moeten verlevendigen. De vereniging, nu een stichting, organiseert lezingen en geeft boeken uit. Later werd hij tevens initiator van het Cultureel Supplement van de NRC.Zijn bijdragen werden gebundeld in “Zonder mirakels” (1965), “De eigen vorm” (1967) en “Het masker van de redelijkheid “ (1969). In 1973 begon Poll aan het project “Formules voor een moraal”, bestaande uit de essaybundels “Verlangen naar almacht” (1974), “Een dienstreis voor burgers” (1976), “Wennen aan de vrede” (1981), de poëziebundel “De logica van November” (1975) en de roman “Emma Kwartier” (1978).

De bomen steken

De bomen steken
hun takken en twijgen
onverschrokken, aangepast,
in de blauwe vrieslucht
van de gevorderde ochtend.
Het is koud, verhoudingsgewijs,
goed schilderijweer,
oudhollands voor later,
de oude zonden
en gruwelijkheden van God
vergeten en, in zoverre,
vergeven.
De natuur wrokt niet,
draagt de gevolgen
als nieuwe vanzelfsprekendheden
voort in de tijd,
vervult in volle majesteit
het heden in zijn klassieke vluchtigheid,
kent de eigen wetten door en door,
glimlacht om de onvermijdelijke lente.

Juli

Een dag met eigen schaduwen.
In de lucht de zachte
aandrang van een gehandicapte geest.

Langs Wijk bij Duurstede
varen zomerschepen.
Langs het raam trekt de tijd.

Waar komt de grijze kat vandaan,
angstig trillend op een hoog, smal balkon
van een huis in de Sarphatistraat?

 
K.L. Poll (5 oktober 1927 - 14 november 1990)

05-10-2013 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Surinaamse schrijfster Cynthia Henri Mc Leod werd geboren op 4 oktober 1936 in Paramaribo als Cynthia Ferrier. Zie ook mijn blog van 4 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Cynthia Mc Leod op dit blog.

Uit: Hoe duur was de suiker?

“Levi Fernandez, die nu 45 jaar oud was, was vanaf zijn 12e jaar, toen zijn vader overleed, alleen opgevoed door zijn strenge moeder. Zij beheerde zelf plantage Hébron en bepaalde en regelde alles. Alles en iedereen had ze keurig in bedwang: de plantage, het huishouden, de slaven, haar zoon.... Tenminste dat had ze gedacht, tot hij weigerde om te trouwen met Rachaël Mozes de Meza, het Joodse meisje dat ze vanaf die geboren was, voor hem had bepaald. Als een vurig jong paard had de 20-jarige Levi Fernandez tegenover zijn moeder gestaan. Hij trouwde niet met Rachaël, de dochter van zijn moeders beste vriendin, die twee jaar jonger was dan hij en die hij al vanaf zijn kinderjaren kende. Hij trouwde niet met haar, want hij hield van iemand anders, de 17-jarige Elizabeth Smeets, dochter van een legerofficier, nog pas 2 jaar in de kolonie, zonder geld, zonder plantage en bovendien een christin. Toen was de weduwe Fernandez voor het eerst er niet in geslaagd haar zoon haar wil op te leggen. Nadat Levi echter met zijn Elizabeth was getrouwd, was zijn moeder direkt verhuisd, terug naar Joden-Savanna, haar geboortegrond. Plantage Hébron die haar zoon sedert zijn 18e jaar rechtens toekwam, verliet ze, ‘omdat ze niet van plan was om met dat christenmens onder één dak te wonen’.

Pas 9 jaar later kwam ze weer naar de plantage en dat was ter gelegenheid van de begrafenis van haar schoondochter Elizabeth, die was overleden enkele dagen na de geboorte van haar dochtertje, dat ook de naam kreeg van Elizabeth, en aldus Elza werd genoemd. Had de weduwe Fernandez toen misschien gedacht en gehoopt dat ze weer de teugels van plantage Hébron in handen zou krijgen? Had ze zichzelf al gezien, de scepter zwaaiende, regerende over de slaven, het huishouden, haar zoon, de kinderen, de toen 8-jarige David, 6-jarige Jonathan en de baby Elza? Dat gebeurde echter niet. Levi was beleefd en correct tegen zijn moeder, maar de plantage was van hem en zijn bazige moeder kon op Joden-Savanna blijven. De kinderen werden goed verzorgd door Ashana, de lijfslavin van zijn overleden vrouw en de dochter van Ashana, de 18-jarige Maisa. Toen Elizabeth overleed had Maisa net haar 2e zoontje aan de borst en het was dus geen enkel probleem om het net geboren dochtertje van de misi er bij te nemen. En zo was plantage Hébron ruim 7 jaar gebleven zonder meesteres, maar met Ashana en Maisa in huis die voor alles zorgden.”

Cynthia Mc Leod (Paramaribo, 4 oktober 1936)

De Nederlandse schrijver Oek de Jong werd geboren in Breda op 4 oktober 1952. Zie ook mijn blog van 4 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Oek de Jong op dit blog.

Uit: Pier en oceaan

‘Laat mij eens voelen,’ zei hij.
Otto gaf hem de lauw aanvoelende klei, die door het kneden zacht en soepel was geworden. Abel hield van klei. Hij hield er zoveel van dat hij eens een stuk in zijn mond had gestoken om te proeven hoe het smaakte. Met zijn rug naar de sloot, de zachte klei in zijn handen, zittend naast zijn broertje, werd hij rustiger. Hij rook aan de klei.
Maar de sloot trok. Hij liep erheen en ging op zijn buik liggen om erin te kijken. Onder het wateroppervlak zag hij een vredige wereld, waarin het zonlicht als goudstof tussen de planten zweefde. Hij kwam overeind en zette zijn polsstok in de sloot, alleen maar om het gevoel te hebben dat hij in elk geval eenmaal zijn polsstok had gezet in de sloot die ‘er altijd was geweest’. Zwarte modder wolkte op. Hij stond te spelen met zijn pols, duwde hem vaster in de bodem, trok hem los, spattend met water. Hij liep achteruit. Nog steeds was het alleen maar spelen. Otto zat met zijn rug naar hem toe.
Niemand zag hem. Hij was alleen. De sloot trok hem meer en meer, en toen gaf hij toe. Hij wist dat hij zijn ongeluk tegemoet rende, want de sloot was te breed voor hem, en toch kon hij niet stilhouden. Hij was het niet zelf die daar rende, afzette en sprong. Pas toen de pols halverwege bleef steken in de modder en hij boven het water hing, was hij het weer zelf. Hij zag zijn broertje in het gras zitten, met zijn rug naar hem toe, hij hoorde de leeuwerik, de wind. Nog een lange seconde was alles zoals het was geweest toen hij op de kant stond – toen moest hij loslaten. De koelte van het water was aangenaam. Terwijl hij zonk, voelde hij zijn bloes opbollen. Er streken waterplanten langs zijn handen, langs zijn gezicht. Om zich heen zag hij wazige vormen, troebel geel licht. Toen hij voor de eerste maal boven water kwam, zag hij zijn broertje op de kant staan. Hij zakte weer onder water. Met een van zijn graaiende handen voelde hij de polsstok, die hij al vergeten was. Hij raakte hem kwijt, maar had hem opeens toch weer vast, hij kwam weer bovendrijven, hoestend door het water dat hij binnen had gekregen, zag Otto op de kant staan, nog onbereikbaarder dan de eerste keer, ver weg al, en hij zonk weer. Zijn laarzen vol water maakten hem zwaar.”

Oek de Jong (Breda, 4 oktober 1952)

Hier met Abdelkader Benali (links)

De Franse dichter en schrijver Matthieu Gosztola werd geboren op 4 oktober 1981 in Le Mans (Sarthe). Zie ook mijn blog van 4 oktober 2010 en alle tags voor Matthieu Gosztola op dit blog.

Uit: Sur la musicalité du vide 2

Humer l’espace autour d’une fleur

Se souvenir des choses

Qui n’auront lieu que demain

*

Mettre le feu à notre vie

Pour que la partie qui ne brûle pas

Nous apparaisse

*

Deux pétales rapprochés avec le pied

Un improbable papillon

*

Suicide

L’homme attend pour plonger

Que son ombre soit prête

*

Un coquelicot :

Des fragments de papier japon

Cousus entre eux

Matthieu Gosztola (Le Mans, 4 oktober 1981)

De Amerikaanse schrijver Charles Frazier werd geboren op 4 oktober 1950 in Asheville, North Carolina. Zie ook mijn blog van 4 oktober 2010 en alle tags voor Charles Frazier op dit blog.

Uit: Thirteen Moons

“I saw a pretty one go by the other day. Yellow as a canary and trimmed with polished brass. It had a windshield like an oversized monocle, and it went ripping by at a speed that must have been close to a mile a minute. The end of the driver’s red scarf flagged straight out behind him, three feet long. I hated the racket and the dust that hung in the air long after the automobile was gone. But if I was twenty, I’d probably be trying to find out where you buy one of those fast bastards.
The night has become electrified. Midevening, May comes to my room. The turn of doorknob, click of bolt in hasp. The opening door casts a wedge of yellow hall light against the wall. Her slender dark hand twists the switch and closes the door. Not a word spoken. The brutal light is message enough. A clear glass bulb hangs in the center of the room from a cord of brown woven cloth. New wires run down the wall in an ugly metal conduit. The bare bulb’s little blazing filament burns an angry cloverleaf shape onto my eyeballs that will last until dawn. It’s either get up and shut off the electricity and light a candle to read by, or else be blinded.
I get up and turn off the light.
May is foolish enough to trust me with matches. I set fire to two tapers and prop a polished tin pie plate to reflect yellow light. The same way I lit book pages and notebook pages at a thousand campfires in the last century.

m reading The Knight of the Cart, a story I’ve known since youth. Lancelot is waiting where I left him the last time. Still every bit as anguished and torn about whether to protect his precious honor or to climb onto the shameful cart with the malefic dwarf driver, and perhaps by doing so to save Guinevere, perhaps have Guinevere for his own true love. Choosing incorrectly means losing all. I turn the pages and read on, hoping Lancelot will choose better if given one more chance. I want him to claim love over everything, but so far he has failed. How many more chances will I be able to give him?”

Charles Frazier (Asheville, 4 oktober 1950)

Uit: Die irische Geliebte

“Immerhin, Ende Januar, als alles blühte wie in Zentraleuropa erst Wochen später, wußte ich, wie Laura Grey küßte:
Sie fühlte sich gar nicht so steif an, wie ich mir immer vorgestellt hatte, wenn sie mit ihrem straff gekämmten Pferdeschwanz, meist mit einer Perlenkette um den Hals, mit farblos lackierten Nägeln in die Studentenmensa gestöckelt kam. Ich hatte das Gefühl, daß sie aufblühte. Ich jedenfalls war aufgeblüht.
Anfangs hatte sie nichts mit mir zu tun haben wollen, was über eine Tasse schalen Kaffees in der Mensa hinausging - obwohl ich ihr nicht unsympathisch war, wie sie zugab. Anfangs versuchte sie sogar, mir aus dem Weg zu gehen: Nach einer längeren Pause, in der sie für mich unauffindbar gewesen war, sah ich sie mit ihrer Tochter zwei Mal beim Lunch, als ich mich gerade auf dem Weg zu einer Vorlesung befand. Die beiden winkten mir zu, wir wechselten einige Worte, ich merkte mir die Zeit der unerwarteten Begegnungen.
Als ich eine Woche später, jedes Mal ein paar Minuten früher, in der Mensa erschien, tauchte Laura nicht mehr auf, als habe sie meine Taktik durchschaut. Sogar in ihrem Büro war sie nicht anzutreffen.”

Gabriel Loidolt (Eibiswald, 4 oktober 1953)

Eibiswald

Zie voor nog meer schrijvers van de 4^e oktober ook mijn blog van 4 oktober 2011 deel 1 en eveneens deel 2.

04-10-2013 om 19:39 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter en schrijver Coen Peppelenbos werd geboren in Raalte op 4 oktober 1964. In Raalte bezocht hij ook het Florens Radewijns College. Daarna studeerde hij Neerlandistiek in Groningen. Zijn doctoraalscriptie ging over de dichter A. Marja, uit wiens gedichten Peppelenbos samen met Nick ter Wal in oktober 2008 een bloemlezing samenstelde. Vanaf 1988 is hij werkzaam in het onderwijs. Sinds 1991 is hij als docent verbonden aan de NHL Hogeschool. Hij is co-auteur van drie verschillende literatuurmethodes voor het middelbaar en hoger onderwijs. Vanaf 1995 recenseert hij literatuur voor de Leeuwarder Courant. Zijn officiële debuut verscheen in maart 2007 onder de titel “Sing Sing”. In juni 2008 publiceerde hij “Victorie”, een roman waar zijn geboortedorp Raalte goed in te herkennen is. Peppelenbos was tot maart 2009 hoofdredacteur van het literair tijdschrift Tzum, dat hij in 1998 oprichtte. Met Doeke Sijens schreef hij de romans “Tavenier” (2003) en “Harde actie” (2005). Van 2003 tot 2006 stelde hij poëtische wandelingen samen door Amsterdam, Den Haag, Groningen, Rotterdam en Utrecht. Hij treedt geregeld op bij literaire festivals. Op Roze Zaterdag 2011 verschenen de, met Corrie Joosten samengestelde, bloemlezingen “Hij zag een kameraad in je” en “Zacht gezicht aan zacht gezicht”, over vriendschappen tussen respectievelijk mannen en vrouwen.

Witte Veder

Als ik later klein word
dan wil ik graag indiaan zijn
met een fors torso boven
en een lendenlapje onder.

Mijn moeder kreeg haar eerste
wee bij de dameskapper.
Dat had een teken moeten zijn.

Ik wil een stoere naam: Dappere Bison
of Sterke Spier en van me afslaan
als de grote jongens het voetbalveld
innemen, het enige doel veroveren,
mijn broer op het gras nagelen
en van mij Hijgend Hert maken
dat om zijn moeder roept.

Waarom gaat schaamte langer mee dan geluk?

Als padvinder verdwaalde ik, elk spoor
dat ik zocht liep dood in een overvol hoofd.
Hoe kwam het dat de indianen altijd verloren
bij de strijd om het fort op zolder,
het fort van plastic palen,
ze in verhalen en op tv
altijd aan de horizon verdwenen.
Elke keer moest ik wenen,
heimelijk verliefd op Witte Veder.

 
Coen Peppelenbos (Raalte, 4 oktober 1964)

04-10-2013 om 00:00 geschreven door Romenu  

Uit: Post Mortem

“Als een blinde zocht hij met gestrekte armen naar de handdoek. Zijn ogen openen zou het prikken erger maken.
Hoe lang was het geleden dat hij shampoo in zijn ogen had gekregen? Hij kon het zich niet herinneren. In zijn kindertijd, allicht. Misschien had hij wel vaker shampoo in zijn ogen, betere shampoo, die niet prikte. Of was dit ouder worden, kleinzerig? Zou hij straks de shampoo van Renée moeten gebruiken, geurend naar aardbei?
Je bent veertig, dacht Emiel Steegman. Veertig is niet oud.
Tot overmaat van ramp hing niet één handdoek aan het verchroomde rekje boven de radiator, binnen bereik. Steeds probeerde hij anderen, door het goede voorbeeld te geven, door handdoeken op te hangen aan het rekje, duidelijk te maken hoe zij hem met eenvoudige dingen een plezier konden doen. Hij faalde.
Zijn boodschap was niet duidelijk. Ze meenden dat hij steeds hún een plezier deed. Op den duur vonden zij het normaal.
Wat zou Otto Richter hiertegen beginnen? De beroemde, bestverkopende schrijver genoot vanzelfsprekend de voordelen van zijn gezegende leeftijd, wat echter toen hij veertig was? Had hij dan al een jongere, onderdanige vrouw, die nauw op dingen als handdoeken lette? Wat als het humeur van Richter door een handdoek danig werd verstoord, dat de woorden hem de rest van de dag in de steek lieten? Het was simpelweg ondenkbaar. Hij had een huishoudster in dienst. Net zoals de weidse etage die hij toentertijd betrok in het rijkste kwartier van de hoofdstad, maakte het niet uit of hij zich een huishoudster kon veroorloven. Een schrijver, dat was toch iemand die de wereld naar zijn hand zette?

Een flits van Tereza, zijn eigen vrouw, ze had een met kant afgezette voorschoot om, een kapje op het hoofd, meer niet; ze kwam niet voor de handdoek.
Hij wimpelde zijn gedachte af, er was geen tijd, maar hij voelde zich al minder door haar nalatigheid ontzet dan voordien.”

Peter Terrin (Tielt, 3 oktober 1968)

De Amerikaanse schrijver, dramaticus en essayist Gore Vidal werd geboren op 3 oktober 1925 in West Point, New York. Zie ook mijn blog van 3 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Gore Vidal op dit blog.

Uit: Burr

[After the Great Fire of New York, December 17, 1835:] Like everyone else in the city, I was awake the whole night. Half the First Ward has burned down.

It was Dante's Hell: ice and fire together. A horrible racket of bells pealing, of fire-engines clattering, of houses collapsing. At midnight the sky was like a red dawn. Today every New Yorker who knows how to read mentions The Last Days of Pompeii.

I am thankful that I won't be required to describe what I saw. Memory too crowded with fiery images. Wall Street in flames. A freezing wind full of fire--an anomaly.

Suddenly the new Merchants' Exchange vanishes in a long wave of flame. A moment later I was able to see through the walls to the statue beneath the dome of Alexander Hamilton [in the church graveyard.]

From nowhere, a half-dozen young sailors raced into the building and tried to save the statue. They pulled the figure off its pedestal but then the police forced them out of the building just in time for with a hissing sigh the dome fell in and Hamilton was seen no more (his would-be rescuer was a young officer from the Navy Yard--a banker's son, who else?).

A group of Irish approached [Leggett and I] and said, "They'll be making no more of them five-per-cent dividends, with they now?".... Leggett grinned and gave [the speaker] a thumbs-up.

In the side streets the shopkeepers were gloomily digging among the ashes to see what the fire had spared. In Pearl Street there are miles of scorched cloth stacked on the side-walls. In Fulton Street furniture. Nearly every street like an open bazaar of ruined good. The poor steal whatever they can, particularly food...as do the pigs, who have declared themselves a national holiday and are now rampant.... The only contented sound in the city is their squeaking and snorting as they turn up delicacies where once were taverns, grocery shops, homes."

Gore Vidal (3 oktober 1925 – 31 juli 2012)

De Vlaamse schrijver Stijn Streuvels, pseudoniem voor Frank Lateur werd geboren in Heule op 3 oktober 1871. Zie ook mijn blog van 3 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Stijn Streuvels op dit blog.

Uit: De teleurgang van den Waterhoek

„Over de uitgestrekte meerschvlakte spreidt het zonnelicht en de stilte, één geworden in het tijdelooze van den zomernamiddag. Door de ruimte hoog en wijd - tusschen 't blauwe hemelveld en 't groen van den bodem - wiebelt de aamlooze lucht als de deining van groot water, en op de zonnesnaren gonst het leven als een verre droomzang. Alle dingen blijven aan hun zelf overgelaten, in zware rust, broeiend in 't stoken der felle hitte.

De vent die stapaan den gerswegel volgt, ontwaart eerst de Schelde wanneer hij vlak bij den oever staat. Tusschen de toegetrechterde handen roept hij luide naar den overkant:

‘Aho! Aho!’

Na een tijd wachtens verschijnt de veerman, maakt de pont los en trekt, de handen beurtelings overslaand, bij den ketting de boot naar den anderen oever toe. De reiziger springt in, en onder 't varen meent hij iets te moeten zeggen, om de stilte te breken.

‘Warm weer.... Eens dat de brug er ligt, zal het toch veel gemak meebrengen.’

Op dat woord snakt den veerman den kop om:

‘Brug? Welke brug?’

‘'k Heb mij laten gezeggen dat hier eene brug over de Schelde komt.’

‘Er zal nog veel water voorbijstroomen eer dàt gebeurt, man.’

‘Ik heb het alevel voor de waarheid gehoord - van menschen die 't beweren te weten....’

‘Da'k wist dat ge waarheid spreekt, 'k smeet u hier bij uw verdommenis in 't water!’

De man keek verwonderd op, onthutst, reikte vreesachtig het veergeld en zoo gauw de pont tegen den oever stiet, sprong hij aan wal, den barm op, en ging zonder om te kijken.

‘Zeg aan uwen bruggemaker dat hij met deken Broeke zal te doen hebben.’

In dien vreemden reiziger zag Broeke ineens de verpersoonlijkte macht die uit 't onbekende, hier het werk der destructie zou komen verrichten; dat stookte zijn wrok aan, en met die dreiging meende hij 't kwaad dat hem beangstigde, te kunnen afweren.“

Stijn Streuvels (3 oktober 1871 – 15 augustus 1969)

Portret door Modest Huys,1915

De Franse schrijver Henri Alain--Fournier werd geboren op 3 oktober 1886 in Épineuil-le-Fleuriel (Cher). Zie ook mijn blog van 3 oktober 2010 en ook alle tags voor Alain-Fournier op dit blog.

Uit: Le Grand Meaulnes

“Meaulnes, avec précaution, allait poser d'autres questions, lorsque parut à la porte un couple charmant: une enfant de seize ans avec corsage de velours et jupe à grands volants; un jeune personnage en habit à haut col et pantalon à élastiques. Ils traversèrent la salle, esquissant un pas de deux; d'autres les suivirent; puis d'autres passèrent en courant, poussant des cris, poursuivis par un grand pierrot blafard, aux manches trop longues, coiffé d'un bonnet noir et riant d'une bouche édentée. Il courait à grandes enjambées maladroites, comme si, à chaque pas, il eût dû faire un saut, et il agitait ses longues manches vides. Les jeune filles en avaient un peu peur; les jeunges gens lui serraient la main et il paraissait faire la joie des enfants qui le poursuivaient avec des cris perçants. Au passage il regarda Meaulnes de ses yeux vitreux, et l'écolier crut reconnaître, complètement rasé, le compagnon de M. Maloyau, le bohémien qui tout à l'heure accrochait les lanternes.

Le repas était terminé. Chacun se levait.

Nicolas Duvauchelle en Jean-Baptiste Maunier in de film Le Grand Meaulnes uit 2006

Dans les couloirs s'organisaient des rondes et des farandoles. Une musique, quelque part, jouait un pas de menuet... Meaulnes, la tête à demi cachée dans le collet de son manteau, comme dans une fraise, se sentait un autre personnage. Lui aussi, gagné par le plaisir, se mit à poursuivre le grand pierrot à travers les couloirs du Domaine, comme dans les coulisses d'un théâtre où la pantomime, de la scène, se fût partout répandue. Il se trouva ainsi mêlé jusqu'à la fin de la nuit à une foule joyeuse aux costumes extravagants. Parfois il ouvrait une porte, et se trouvait dans une chambre où l'on montrait la lanterne magique. Des enfants applaudissaient à grand bruit... Parfois, dans un coin de salon où l'on dansait, il engageait conversation avec quelque dandy et se renseignait hâtivement sur les costumes que l'on porterait les jours suivants...”

Alain-Fournier (3 oktober 1886 - 22 september 1914)

De Russische dichter Sergej Aleksandrovitsj Jesenin werd geboren op 3 oktober 1878 in het dorpje Konstantinovo, bij Rjazan. Zie ook alle tags voor Sergej Jesenin op dit blog.

The Night

The tired day droops, slowly waning ,

The noisy waves are now tranquil.

The sun has set, the moon is sailing

Above the world, absorbed and still.

The valley listens to the babbles

Of peaceful river in the dale.

The forest, dark and bending, slumbers

To warbling of the nightingale.

The river, listening in and fondling,

Talks with the banks in quiet hush.

And up above resounds,а a-rolling,

The merry rustle of the rush.

The Stars

Stars little stars, youТre so high and so clear!

What have you got in you, so fascinating?

Stars, deep in thought, so discreet you appear,

What is the power that makes you so tempting?

Stars, little stars, youТre so dense and so solid!

What is it that makes you so great and alluring?

How can you,а heavenlyа bodies, afford it:

Stirring a thirst and desire for learning?

Why, as you shine, are youа nice and inviting

Into your wide open arms, on the instant?

Pleasing the heart, so benign and enticing,

Heavenly stars, so remote and so distant!

Vertaald door Alec Vagapov

Sergej Jesenin (3 oktober 1878 - 28 december 1925)

Monument in Moskou

Zie voor nog meer schrijvers van de 3e oktober ook mijn blog van 3 oktober 2011 deel 1 en eveneens deel 2.

03-10-2013 om 19:06 geschreven door Romenu  

De Vlaamse dichter en schrijver Dimitri Verhulst werd op 2 oktober 1972 geboren in Aalst. Zie ook mijn blog van 2 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Dimitri Verhulst op dit blog.

Uit: De laatkomer

‘Haar vrees voor het vacuüm illustreerde zij dit keer door mijn hele kleine en sowieso reeds beklemmende kamertje vol te stouwen met kadertjes. En in die kadertjes: foto’s van haarzelf! Moniek met echtgenoot. Moniek met kroost. Moniek met echtgenoot en kroost. Moniek solo. Niet één spontaan kiekje dat was terug te vinden in haar selectie. De ijskoningin van de pose liet zich het liefst van al portretteren in een decor van bloemen of struiken. Ze had ook de eigenaardige tic deze bloemen of struiken te moeten aanraken voor de camera. Heel lullige foto’s levert dat op, een vrouw die stokstijf met een bevroren tandpastareclameglimlach de lens aangaapt en onderwijl in een mimosa knijpt.

(…)

Ik was geen onbekende voor die boekhandelaar; ongeveer een kwart van onze boekenkast was gevuld met spul dat uit zijn winkel kwam. Hij had in totaal vast een vakantie of twee met het hele gezin overgehouden aan mijn bellettristische vraatzucht. Dus kende hij best wel mijn dada’s en had ie redenen te over om zijn bedenkingen te hebben bij mijn plots opgewekte interesse voor overschotels, origamifiguren en tuinmeubelen. Maar een boekhandelaar krijgt niet alle dagen een dementerende over de vloer, en crisis was het voor iedereen, voor een kleine zelfstandige nog zo zeer, en hij greep de gelegenheid om nog een laatste keer aan mij te verdienen met beide pollen beet en verkocht mij de goorste troep.

(…)

Hoewel volkomen opzettelijk, is het zeer tegen mijn zin dat ik iedere nacht opnieuw in mijn bed schijt. Mij te verlagen tot deze zelfconterende daad is waarlijk de lastigste consequentie van de ietwat zotte levensweg die ik op mijn oude dag ben ingeslagen. Maar ik zou mijn verplegers en verpleegsters achterdochtig stemmen indien ik het in mijn slaap droog hield. Wens ik niet uit mijn rol van seniele grijsaard vallen, dan heb ik geen andere keus dan op regelmatige basis mijn luiers te bevuilen. Want dat is het inderdaad: een rol. Ik ben helemaal niet zo dement als ik mijn omgeving doe geloven!”

Dimitri Verhulst (Aalst, 2 oktober 1972)

De Zweedse dichter en vertaler Göran Sonnevi werd geboren in Lund op 2 oktober 1939. Zie ook mijn blog van 2 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Göran Sonnevi op dit blog.

Uit: Mozart's Third Brain (Vertaald door Rika Lesser)

XLIX

Now the enclaves are being opened   One after another, where people
have lived shut in, under grenade fire, month
after month, for years   Half-starved, many physically
injured; some with shattered psyches   Children
perhaps forever locked into psychoses
I see their gentle smiles, their helplessness
As if they’d been whirled out into a Hades of Chance
A girl’s milk teeth shine   Her eyes be-
speak hopelessness   That which is nameless

The brain’s enormously split-up time, in continual
integration, which is itself the prerequisite,
the basis for all integration   Just so, the one is created
Just so, the unity of all life is created   We will suffer the consequences

The human vortices, in the torrent of dreams, uncontrolled
In pain, disappointment, joy   While the ground gives
way; we hang onto trees, other beings
in gliding toward the flux; its ever more powerful surge
The Brownian motion in each human brain;
we construct its order   As if awakened,
fresh, after lovemaking, you say, love To what?
To what sort of surrender   Time   Silence   Time
The embittered are watching us   As if unable
at any moment to see the lesser evil   I understand them
But I don’t want to be like them   Here now is warmth
In the cold that is freedom’s I shall love you warm
And you me   Interference   Toward destruction
                                            or consummation. . .

Göran Sonnevi (Lund, 2 oktober 1939)

De Engelse schrijver Graham Greene werd geboren op 2 oktober 1904 in Berkhamsted, Hertfordshire. Zie ook mijn blog van 2 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Graham Greene op dit blog.

Uit: Our Man in Havana

‘Did you torture him?’
Captain Segura laughed. ‘No. He doesn’t belong to the torturable class.’
‘I didn’t know there were class-distinctions in torture.’
‘Dear Mr Wormold, surely you realize there are people who expect to be tortured and others who would be outraged by the idea. One never tortures except by a kind of mutual agreement.’
‘There’s torture and torture. When they broke up Dr Hasselbacher’s laboratory they were torturing …?’
‘One can never tell what amateurs may do. The police had no concern in that. Dr Hasselbacher does not belong to the torturable class.’

Alec Guiness en James Wormold in de film “Our Man in Havana” uit 1959

‘Who does?’
‘The poor in my own country, in any Latin American country. The poor of Central Europe and the Orient. Of course in your welfare states you have no poor, so you are untorturable. In Cuba the police can deal as harshly as they like with émigrés from Latin America and the Baltic States, but not with visitors from your country or Scandinavia. It is an instinctive matter on both sides. Catholics are more torturable than Protestants, just as they are more criminal. You see, I was right to make that king, and now I shall huff you for the last time.’

(…)

“I don't care a damn about men who are loyal to the people who pay them, to organizations...I don't think even my country means all that much. There are many countries in our blood, aren't there, but only one person. Would the world be in the mess it is if we were loyal to love and not to countries?”

Graham Greene (2 oktober 1904 – 3 april 1991)

De Amerikaanse dichter en essayist Wallace Stevens werd geboren op 2 oktober 1879 in Reading, Pennsylvania. Zie ook mijn blog van 2 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Wallace Stevens op dit blog.

Gray Room

Although you sit in a room that is gray,
Except for the silver
Of the straw-paper,
And pick
At your pale white gown;
Or lift one of the green beads
Of your necklace,
To let it fall;
Or gaze at your green fan
Printed with the red branches of a red willow;
Or, with one finger,
Move the leaf in the bowl--
The leaf that has fallen from the branches of the forsythia
Beside you...
What is all this?
I know how furiously your heart is beating.

The Snow Man

One must have a mind of winter
To regard the frost and the boughs
Of the pine-trees crusted with snow;

And have been cold a long time
To behold the junipers shagged with ice,
The spruces rough in the distant glitter

Of the January sun; and not to think
Of any misery in the sound of the wind,
In the sound of a few leaves,

Which is the sound of the land
Full of the same wind
That is blowing in the same bare place
For the listener, who listens in the snow,
And, nothing himself, beholds
Nothing that is not there and the nothing that is.

Wallace Stevens (2 oktober – 1879 – 2 augustus 1955)

De Duitse dichter en schrijver Andreas Gryphius (gelatiniseerde naam van Andreas Greif) werd geboren op 2 oktober 1616 in Glogau (Silezië). Zie ook mijn blog van 2 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Andreas Gryphius op dit blog.

Menschliches Elende

Was sind wir Menschen doch? ein Wohnhaus grimmer Schmerzen
Ein Ball des falschen Glücks, ein Irrlicht dieser Zeit,
Ein Schauplatz herber Angst, besetzt mit scharfem Leid,
Ein bald verschmelzter Schnee und abgebrannte Kerzen.

Dies Leben fleucht darvon wie ein Geschwätz und Scherzen.

Die vor uns abgelegt des schwachen Leibes Kleid
Und in das Toten-Buch der großen Sterblichkeit
Längst eingeschrieben sind, sind uns aus Sinn und Herzen.

Gleich wie ein eitel Traum leicht aus der Acht hinfällt,
Und wie ein Strom verscheust, den keine Macht aufhält:
So muss auch unser Nam, Lob, Ehr und Ruhm verschwinden,

Was itzund Atem holt, muss mit der Luft entfliehn,
Was nach uns kommen wird, wird auch ins Grab nachziehn.
Was sag ich? wir vergehn wie Rauch von starken Winden.

Andreas Gryphius (2 oktober 1616 - 16 juli 1664)

Zie voor nog meer schrijvers van de 2^e oktober ook mijn blog van 2 oktober 2011 deel 2.

02-10-2013 om 19:10 geschreven door Romenu  

In Memoriam Tom Clancy

De Amerikaanse schrijver Tom Clancy is gisteren overleden. De Amerikaanse schrijver Tom Clancy werd geboren op 12 april 1947 in Baltimore County, Maryland. Zie ook alle tags voor Tom Clancy op dit blog.

Uit: The Teeth of The Tiger

"Your treatment of your men is generous in its praise, Captain. Why?"

That made Caruso blink. "Sir, they did very well. I could not have expected more under any circumstances. I'll take that bunch of Marines up against anybody in the world. Even the new kids can all make sergeant someday, and two of them have 'gunny' written all over them. They work hard, and they're smart enough that they start doing the right thing before I have to tell them. At least one of them is officer material. Sir, those are my people, and I am damned lucky to have them."

"And you trained them up pretty well," Broughton added.

"That's my job, sir."

"Not anymore, Captain."

"Excuse me, sir? I have another fourteen months with the battalion, and my next job hasn't been determined yet." He'd happily stay in Second Force Recon forever. Caruso figured he'd screen for major soon, and maybe jump to battalion S-3, operations officer for the division's reconnaissance battalion.

"That Agency guy who went into the mountains with you, how was he to work with?"

"James Hardesty, says he used to be in the Army Special Forces. Age forty or so, but he's pretty fit for an older guy, speaks two of the local languages. Doesn't wet his pants when bad things happen. He—well, he backed me up pretty well."

The TS folder went up again in the M-2's hands. "He says here you saved his bacon in that ambush."

"Sir, nobody looks smart getting into an ambush in the first place. Mr. Hardesty was reconnoitering forward with Corporal Ward while I was getting the satellite radio set up. The bad guys were in a pretty clever little spot, but they tipped their hand. They opened up too soon on Mr. Hardesty, missed him with their first burst, and we maneuvered uphill around them. They didn't have good enough security out. Gunny Sullivan took his squad right, and when he got in position, I took my bunch up the middle. It took a total of ten to fifteen minutes, and then Gunny Sullivan got our target, took him right in the head from ten meters. We wanted to take him alive, but that wasn't possible the way things played out." Caruso shrugged. Superiors could generate officers, but not the exigencies of the moment, and the man had had no intention of spending time in American captivity, and it was hard to put the bag on someone like that. The final score had been one badly shot-up Marine, and sixteen dead Arabs, plus two live captives for the Intel pukes to chat with. It had ended up being more productive than anyone had expected. The Afghans were brave enough, but they weren't madmen—or, more precisely, they chose martyrdom only on their own terms.”

Tom Clancy (12 april 1947 – 1 oktober 2013)

02-10-2013 om 17:22 geschreven door Romenu  

De Nederlands – Marokkaanse schrijver Khalid Boudou werd geboren in Tamsamane, Marokko op 1 oktober 1974. Zie ook mijn blog van 1 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Khalid Boudou op dit blog.

Uit:  Lehrjahre im Schnitzelparadies (Vertaald door Franca Fritz)

»Ist das alles? Ist das schon alles?« Lautstärke und Klang meiner Stimme erinnern wohl an ein Transistorradio, dessen Batterien fast leer sind. Wachsam beobachten meine Augen das Messer, das sich dank Amimuns unkontrollierter Energie immer mehr in Richtung meiner Brust vorzittert.
   Seine Ohren wackeln, glühend rot vor Wut. »Was soll denn sonst noch sein, Spülwurm? Was ist mit euch Jungs los? Euch haben sie wohl schon völlig auf ihre Seite gezogen, mit diesen komischen, faden Weißbrot- und Weihnachtsmannmärchen. Aber mich kriegen sie nicht!« Er schlägt sich kräftig gegen die Brust. Eine harte Faust küsst das Schneidbrett. Vorderzähne graben sich in die Unterlippe. »Ich bin und bleibe ein maro, Nordip, außer ich gewinne zwanzig Millionen Mäuse im Lotto. Typen wie ihr macht uns nur lächerlich. Ihr mit eurem Gelehrtengequatsche. Und was hat dir das gebracht? Du schrubbst hier Pfannen und Töpfe. Aber sieh dir mal die Chinesen oder die Türken an - über die spricht oder schreibt niemand, keine Zeitung, kein einziger Fernsehsender, niemand weiß, was die machen. Denen ihr Leben ist denen ihr Leben. Sie verkaufen sich nicht selbst, verstehsdu. Sie haben alle ihre eigenen Läden, arbeiten füreinander, unterstützen sich gegenseitig, bewahren ihren Stolz und that's it.« Er schluckt. Der Apfel in seiner Kehle hüpft auf und nieder. »Zwischen die kriegt keiner auch nur einen Fingerbreit. Hast du schon mal irgendjemand über die meckern hören? Oder hast du ... Spülwurm, dummer kahler Pickelhering... hast du vielleicht schon mal einen Chinesen mehr Niederländisch reden hören als >Sambal dazu<? Und alle rufen: >Prima, ja, machen Sie es ruhig scharf... ja, prima, lecker... leckres chinesisches Essen ... < Die sind stolz. Die sagen nur das, was nötig ist. Aber ihr... ihr Kahlköppe, ihr müsst ja mal wieder ein Riesentheater um uns machen, euch selbst verleugnen, eure Seele an Schitan verkaufen, Couscous für sie aufwärmen und sogar die Teller noch ablecken, euch anpassen und auch so ... auch so ein Weißbrot-Aromie werden wollen. Ich schwör dir, noch keine zwanzig Jahre und ihr sitzt allesamt mit 'nem String am Hintern mit euren Kindern rund um ein geräuchertes grinsendes ekliges Dreckschwein und singt fröhlich Weihnachtslieder wie: Morgen, Kinder, wird's was geben ... «

Khalid Boudou (Tamsamane, 1 oktober 1974)

De Duitse schrijver en undercoverjournalist.Günter Wallraff werd geboren op 1 oktober 1942 in Burscheid bij Keulen. Zie ook mijn blog van 1 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Günter Wallraff op mijn blog.

Uit: Schwarz auf Weiß

“Es muss wohl an meinem Aussehen liegen. Ich bin schwarz. Auf dem Kopf trage ich eine Perücke mit krausen schwarzen Haaren. Aber, das hat mich schon bei meinen Recherchen als Türke »Ali«

verblüfft, die meisten schauen nicht so genau hin und nehmen einem eine Verkleidung bereitwillig ab, auch wenn man ein eigenartiges »gebrochenes Deutsch« spricht wie ich in meiner Rolle als

»Ali« oder sich eben als »Schwarzer« ausgibt.

Ein Jahr lang reise ich immer wieder als »Schwarzer« durch die deutschen Lande, in Ost und West. Ich will auf Straßen festen mitfeiern, suche eine Wohnung, unternehme einen Bootsausflug, versuche einen Campingstellplatz mit meiner »schwarzen Familie« zu mieten, will in Diskos, in Kneipen, mische mich unter Fußballfans und spreche bei Behörden vor.

Wie lebt es sich als Schwar zer in Deutschland? Das will ich heraus finden.

Ist die Vorstellung vom unverbesserlich fremdenfeindlichen deutschen Wesen nur noch ein Klischee? Wird mein schwarzes Alter Ego das tolerante Deutschland kennen lernen, wie es zuletzt anlässlich der Fußball weltmeisterschaft 2006 so gepriesen wurde? Oder werde ich umgekehrt entdecken müssen, dass das von der Boulevardpresse so gern gepflegte Schreckbild vom Schwarzen als Dealer, Asylbetrüger und Kriminellen die Stimung im Lande prägt? Ich will den Lackmustest auf die Stimmung im Lande machen und bin neu gierig und besorgt zu gleich.

Diese Rolle zu spielen entsprang keiner Augenblickslaune. Schon vor Jahren hatte ich einen ersten Anlauf gemacht, das Vorhaben aber wieder abgebrochen, weil ich glaubte, es nicht bewältigen zu können. Nicht, weil diese Rolle anmaßend wäre gegenüber schwarzen Migranten oder schwarzen Deutschen. Jede meiner Rollen ist auf eine bestimmte Art anmaßend. Ohne diesen Schritt auf »fremdes« Terrain, das eigene Ich zu überwinden, um ein anderer zu werden, ist meine Art der verdeckten Recherche nicht möglich. Nein, der Grund für mein Zögern lag in der Befürchtung begründet, dass man mich zu rasch »enttarnen« könnte.”

Günter Wallraff (Burscheid, 1 oktober 1942)

Cover

De Nederlandse dichter criticus, essayist en letterkundige Pieter Nicolaas van Eyck werd geboren op 1 oktober 1887 in Breukelen. Zie ook mijn blog van 1 oktober 2010 en eveneens alle tags voor P. N. van Eyck op dit blog.

Juni-ochtend

't Is vroeg. Ik sta voor de open deur,
Nauwelijks bewust, in stil verpozen,
en mijmerend drinkt mijn blik de kleur
Van anjers, leliën en rozen.

Dan, vredig, fluistert hart naar geest
(Zo leest een vrome zijn getijden):
'Alles is rein, en alles feest,-
Het wenkt ook ons nog tot verblijden.'

Laat mij nog éénmaal

Laat mij nog éénmaal met U gaan:
Uw woord was mij zo strelend zacht!
Beween nog eens mijn stille waan,
Mijn liefde en droef verborgen klacht.

Laat mij nog éénmaal met U gaan
En luistren naar dit teer gerucht,
Dat uit U schreit in traan na traan
Om 't leed, waarvan mijn peinzen zucht.

Laat ons nog éénmaal samenstaan -
De wereld wenkt zo grijs, zo wijd...
Geef mij nog éénmaal, vóór wij gaan,
Uw troostende barmhartigheid.

Eén enkle maal: dan zal Uw hart
Vergeten wat gij thans beschreit -
Mijn droefenis die zwijgend mart,
Mijn smart die om Uw droefheid lijdt.

Geef mij nog ééns Uw koele hand:
Dan zal 'k voor altijd van U gaan,
En dwalen langs 't verlaten land,
En klagen van mijn laatste waan.

P. N. van Eyck (1 oktober 1887 – 10 april 1954)

Breukelen 

De Nederlandse schrijver Israël Querido werd geboren in Amsterdam op 1 oktober 1872. Zie ook alle tags voor Israël Queriodo op dit blog.

Uit: Kunstenaarsleven

“- Weg d'r mee, weg, wèg... weg d'r mee, kerel! Nièt dichterbij!

Ze gilde als 'n dolle in hallucinatie-stuip, de oude weduwe Hoenders. - Ontsteld duwde ze zich achteruit in haar leunstoel, en, de armen naar voren gestoken, graaiden haar magere, doorpeesde handen in gruwbaren angst en afschuw rond d'r heen.

Haar zoon Ko stond kalm vóór d'r. Naast de in den raamhoek geschoven tafel, z'n sarrend-leuk gezicht plooiloos-rustig, gebaarde hij komiekerig, telkens tartend-zacht 't egeltje op z'n hand verwiegelend. -

Wat beduusd van haar lawaai, struikelde hij 'n eindje achteruit, al schuwer en bedremmelder door haar aansterkend gekrijsch.

- Stil toch lieve mins, schreeuw soo niet... de bure salle denke, dat 'k m'n wijfje van jetje geef! Kijk 'reis an, 't is maar 'n onnoosel stekelmannetje... niks meer as 'n groote tandeborstel...

Maurice Fleury, de buur-van-drie-hoog, stapte nèt de trap op, hoorde 't gegil en gekrijsch van de onde vrouw, kwam ontsteld, zonder kloppen de kamer inloopen, met bangen kijk vragend, wat er gebeurde.

- Niks an 't handje, amise! Aldegaar larie en apekool van m'n moesie, m'n liefe moesie, lachte Ko ironiseerend... 't is een doodnuchter, kaal beesie met 'n harretje van goud en hij heb beloofd m'n belasting te betale... en 't is d'r 'n beesie, 'n schuinsmesjeerder die selfs mit geen vlieg hommeles maakt... Sòo! Sòo!

- Nou maar kerel, als je moeder d'r nou zoo bang van is, smak 't ding dan weer wèg, zei goeiig Maurice, blij, dat 't zoo'n onbeduidend redentje was, waarvoor moeder Hoenders 't huis bij elkaar geschreeuwd had. Maar Ko bleef staan wiegelen 't dierke op z'n groote bloedlooze handen en schuw keek Fleury naar de wegkrimpende angsthouding van de oude vrouw op d'r leunstoel in den hoek.”

Israël Querido (1 oktober 1872 - 5 augustus 1932)

De Franse dichter Charles Cros werd geboren in Fabrezan op 1 oktober 1842. Zie ook mijn blog van 1 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Charles Cros op mijn blog.

Madrigal (sur un carnet d'ivoire)

Mes vers, sur les lames d'ivoire
De votre carnet, font semblant
D'imiter la floraison noire
Des cheveux sur votre cou blanc.

Il faudrait d'immortelles strophes
A votre charme triomphal,
Quand dans un tourbillon d'étoffes
Vous entrez follement au bal.

Le sein palpite sous la gaze
Et, fermés à demi, les yeux
Voilent leurs éclairs de topaze
Sous la frange des cils soyeux.

Willis parisienne, empreinte
D'un charme inquiétant, mais doux,
J'attends, voluptueuse crainte,
La mort, si je valse avec vous.

Conquérant

J'ai balayé tout le pays
En une fière cavalcade ;
Partout les gens se sont soumis,
Ils viennent me chanter l'aubade.

Ce cérémonial est fade ;
Aux murs mes ordres sont écrits.
Amenez-moi (mais pas de cris)
Des filles pour la rigolade.

L'une sanglote, l'autre a peur,
La troisième a le sein trompeur
Et l'autre s'habille en insecte.

Mais la plus belle ne dit rien ;
Elle a le rire aérien
Et ne craint pas qu'on la respecte.

Charles Cros (1 oktober 1842 - 9 augustus 1888)

De Engelse dichter John Hegley werd geboren op 1 oktober 1953 in Londen. Zie ook mijn blog van 1 oktober 2010en eveneens alle tags voor John Hegley op dit blog.

Omo

We were fourteen

and the two of us went camping

and you smuggled into my tent

and we smuggled

and in the morning your smile was a joy

but when we were back at school

because I was a boy

and so were you

we had to keep it under the covers

otherwise the others

would have taken out their fears on us

but it was our fear as well

and back at the school

even when there was no one else near

all we ever spoke about was football.

Classic

In the radio interview

the former Classics student

asked me about the similarity between

my writings and those of Aristotle.

I said I didn't know there was such a similarity.

When she asked how useful my Sociology degree had

been,

I answered that it had taught me how to felt tip

my idea of a potato on to a sheet of transparent plastic,

then compare it with the real world

by placing it over an existing potato,

and she said, 'that's Plato'.

John Hegley (Londen, 1 oktober 1953)

Zie voor nog meer schrijvers van de 1e oktober ook mijn blog van 1 oktober 2011 deel 1 en eveneens deel 2.

01-10-2013 om 20:36 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver Willem Gustaaf (Willem G.) van Maanen werd geboren in Kampen op 30 september 1920. Zie ook alle tags voor Willem G. van Maanen op dit blog.

Uit: De bewonderde meester

“Ik evenwel, die op school tegen mijn zin kennis had moeten maken met Reinier van Genderen Stort, Aart van der Leeuw en de vroege Van Schendel, ik greep Else Böhler uit de doos en sleepte haar mee naar mijn jongenskamer om haar te verslinden, daartoe verleid door een passage die ik, in mijn moeders bijzijn nog wel, had gelezen en die ik u nu niet mag onthouden, omdat, als er dan toch van navolging moet worden gesproken, het onder meer die regels uit het park- en vijverbestaan van de verliefden waren die ik maar al te graag wilde navolgen, niet in geschrifte weliswaar maar in de praktijk.

(…)

“Die gebaarde lippen mogen mij nu wat vreemd voorkomen, ze wonden mij toen verschrikkelijk op. Dat wilde ik ook wel eens voelen en ondergaan. Althans, dat verbeeldde ik me, want de gelegenheid had zich al vaak genoeg voorgedaan zonder dat ik er gebruik van had gemaakt. Mijn vriend en klasgenoot Wim, kersvers teruggekeerd uit de Oost waar Vestdijk wel als arts maar niet als schrijver was doorgedrongen, tenzij bij de vriendin van mijn moeder, Wim dan, opgegroeid onder de sarong van de baboe, zoals hij met een raar lachje zei, geestelijk lang niet zo sterk ontwikkeld als lichamelijk, waarvan hij me meer dan eens de bewijzen gaf, welnu, Wim was de zoon van ouders die er een Duits dienstmeisje op nahielden, Agnes, dik, rond, üppig zoals dat in haar taal heet, het haar als een koptelefoon over haar schedel tegen haar oren gewonden, wat in het Duits weer wordt aangeduid met Schnecken. De taal is gans een volk. Agnes deed meer dan Kuchen bakken, schelden en Lieder galmen, allemaal keihard trouwens, ze vond overdag ook tijd in haar kamertje op zolder te verdwijnen wanneer wij daar aan het knutselen waren op de werkbank van Wims overleden grootvader. Door de openstaande deur konden we zien hoe ze haar haren ontbond, citroenig van couleur, om de Schnecken voor enige tijd hun vrijheid te hergeven. Wim hielp haar daar graag en vaardig bij, en ging zelfs wat verder, op zoek naar de diertjes die, hoe traag ook, blijkbaar al onder haar kleding waren gevlucht. Het tafereel zou mij toch aan Johan en Else moeten herinneren, maar niets daarvan, ik keek niet eens meer toe en timmerde verder aan mijn werkstuk. Literatuur en leven waren gescheiden gebieden, en dat ze in de loop van de tijd in elkaar verward zijn geraakt, Vestdijk zou de laatste zijn om me daarover terecht te wijzen, zelf immers van mening dat verbeelding en werkelijkheid vrijwel onzichtbaar in elkaar overvloeien.”

Willem G. van Maanen (30 september 1920 - 17 augustus 2012)

De Amerikaanse schrijver Truman Capote werd geboren op 30 september 1924 als Truman Streckfus Persons in New Orleans. Zie ook mijn blog van 30 september 2010 en eveneens alle tags voor Truman Capote op dit blog.

Uit: Breakfast at Tiffany's

“It never occurred to me in those days to write about Holly Golightly, and probably it would not now except for a conversation I had with Joe Bell that set the whole memory of her in motion again.

     Holly Golightly had been a tenant in the old brownstone; she'd occupied the apartment below mine. As for Joe Bell, he ran a bar around the corner on Lexington Avenue; he still does. Both Holly and I used to go there six, seven times a day, not for a drink, not always, but to make telephone calls: during the war a private telephone was hard to come by. Moreover, Joe Bell was good about taking messages, which in Holly's case was no small favour, for she had a tremendous many.

Audrey Hepburn en George Peppard als Holly en Paul in de film uit 1961

 Of course this was a long time ago, and until last week I hadn't seen Joe Bell in several years. Off and on we'd kept in touch, and occasionally I'd stopped by his bar when passing through the neighbourhood; but actually we'd never been strong friends except in as much as we were both friends of Holly Golightly. Joe Bell hasn't an easy nature, he admits it himself, he says it's because he's a bachelor and has a sour stomach. Anyone who knows him will tell you he's a hard man to talk to. Impossible if you don't share his fixations, of which Holly is one. Some others are: ice hockey, Weimaraner dogs, Our Gal Sunday (a soap serial he has listened to for fifteen years), and Gilbert and Sullivan – he claims to be related to one or the other, I can't remember which.

     And so when, late last Tuesday afternoon, the telephone rang and I heard 'Joe Bell here,' I knew it must be about Holly. He didn't say so, just: 'Can you rattle right over here? It's important,' and there was a croak of excitement in his froggy voice.

     I took a taxi in a downpour of October rain, and on my way I even thought she might be there, that I would see Holly again.”

Truman Capote (30 september 1924 – 25 augustus 1984)

In 1948 

De Nederlandse dichter en schrijver Hendrik Marsman werd geboren op 30 september 1899 in Zeist. Zie ook mijn blog van 30 september 2010 en eveneens alle tags voor Hendrik Marsman op dit blog.

Afscheid van Japan

De dag overweldigt de wijd-open ramen
met het morgenlichten der zee;
berglanden, vloten, eilanden zonder namen,
de kersentuinen van Jokohama
stromen en sneeuwen voorbij ...

ik voel mij gesterkt en tot reizen gereed;
vermoeidheid en slaap zijn verwaaid als mist in de wind ...
— waar gaat gij heen ? —
naar het land dat mijn hart heeft bemind
en de zee die zijn kusten omdruist ...

nu is het er zomer; nog in de herfst ben ik thuis. —

Drie verzen voor een dode III

Soms, dwalend over heuvels, hoor ik uwe stem. —
meestal op stille ongerepte plekken
waar de natuur nog iets gevangen houdt
van haar voormenselijke zuiverheid.
soms aan een water, soms ook in het woud.
maar op de rotsen met de zachte wieren
die onweerstaanbaar aan uw haar doen denken
vrees ik u telkenmaal te gaan herkennen
in de gedaante van een vluchtend hert.

maar waartoe kwelt gij mij? gij weet
dat ik nog niet tot sterven ben bereid;
ik kan geen afstand doen, noch van mijzelve
noch van mijn wrevel en opstandigheid.

misschien ben ik verdoemd; wanneer reeds nu de dood
mij plotseling in de rug zou overvallen
dan zou ik, stervend met de honderdtallen,
neerstorten in de Poelen, heet en rood.

en daar, juist daar — een prooi der helse koren —
vervolgt mij nog het hemelse verwijt van uwe stem
een lieflijk lied, verschriklijk om te horen
o, klinkende bazuin van 't nieuw Jeruzalem.