Romenu is een blog over gedichten, literatuur en kunst Maar Romenu is ook een professionele freelance vertaler Du-Ne en Ne-Du http://www.roumen-vertalingen.nl/
Georg Trakl werd op 3 februari 1887 in het conducteurshuis aan de Waagplatz 2 in Salzburg geboren. Zijn vader, Tobias Trakl, was een handelaar in ijzerwaren en zijn moeder, die ook psychische problemen had, was Maria Catharina Trakl, (meisjesnaam Halik). Voorts had hij nog drie broers en drie zussen. Margarethe (doorgaans Grethe genoemd) stond hem het naast, zelfs zodanig dat sommigen een incestueuze verhouding vermoeden. Zijn jeugd bracht hij door in Salzburg. Vervolgens bezocht hij van 1897 tot 1905 het humanistische gymnasium. Om toch een academische opleiding te kunnen volgen, werkte hij tot 1908 in de praktijk bij een apotheker. Sommigen vermoedden dat hij dit vooral deed om zichzelf opiaten te kunnen verschaffen. Bij het uitbreken van WO I werd Trakl als medicus naar het front in Galicië (heden ten dage in Oekraïne en Polen) gestuurd. Zijn gemoedsschommelingen leidden tot geregelde uitbraken van depressie, die verergerd werden door de afschuw die hij voelde voor de verzorging van de ernstig verwonde soldaten. De spanning en druk dreven hem ertoe een suïcidepoging te ondernemen, welke zijn kameraden nochtans verhinderden. Hij werd in een militair ziekenhuis opgenomen in Kraków, alwaar hij onder strikt toezicht geplaatst werd.Trakl verzonk daar in nog zwaardere depressies en schreef Ficker om advies. Ficker overtuigde hem ervan dat hij contact moest opnemen met Wittgenstein, die inderdaad op weg ging na Trakls bericht te hebben ontvangen. Op 4 november 1914, drie dagen voordat Wittgenstein aan zou komen, overleed hij echter aan een overdosis cocaïne
Paul Celan
Paul Celan werd onder de naam Paul Antschel op 23 november 1920 geboren in Czernowitz, toentertijd de hoofdstad van de Roemeense Boekovina, nu behorend bij de Oekraïne. Paul Celans ouders waren Duitssprekende joden die hun zoon joods opvoedden en hem naar Duitse christelijke scholen stuurden. In 1942 werden Celans ouders door de Duitse bezetter naar een werkkamp gedeporteerd en daar vermoord. Hijzelf wist aanvankelijk onder te duiken, maar moest vanaf juli 1942 in een werkkamp dwangarbeid verrichten. Celan overleefde de oorlog. Via Boekarest en Wenen vestigde Celan zich in 1948 in Parijs. Daar was hij werkzaam als dichter, vertaler en doceerde hij aan de prestigieuze Ecole Normale Supérieure. Vermoedelijk op 20 april 1970 beëindigde hij zijn leven zelf door in de Seine te springen.
Gerard Reve
Gerard Reve over: Medearbeiders ”God is in de mensen, de dieren, de planten en alle dingen - in de schepping, die verlost moet worden of waaruit God verlost moet worden, door onze arbeid, aangezien wij medearbeiders van God zijn.” Openbaring ”Tja, waar berust elk godsbegrip op, elke vorm van religie? Op een openbaring, dat wil zeggen op een psychische ervaring van zulk een dwingende en onverbiddelijke kracht, dat de betrokkene het gevoel heeft, niet dat hij een gedachte of een visioen heeft, maar dat een gedachte gedachte of visioen hem bezit en overweldigt.”
Simon Vestdijk
Simon Vestdijk (Harlingen, 17 oktober 1898 – Utrecht, 23 maart 1971) was een Nederlands romancier, dichter, essayist en vertaler. Zijn jeugd te Harlingen en Leeuwarden beschreef hij later in de Anton Wachter-cyclus. Van jongs af aan logeerde hij regelmatig bij zijn grootouders in Amsterdam, waar hij zich in 1917 aan de Universiteit van Amsterdam inschrijft als student in de medicijnen. Tijdens zijn studie die van 1917 tot 1927 duurde, leerde hij Jan Slauerhoff kennen.Tot 1932 is hij als arts in praktijken door heel Nederland werkzaam. In 1932 volgt zijn officiële schrijversdebuut met de uitgave van de bundel Verzen in De Vrije Bladen. Doorslaggevend voor Vestdijks uiteindelijke keuze voor de literatuur is zijn ontmoeting in 1932 met Eddy Du Perron en Menno ter Braak. Deze ontmoeting had tot resultaat dat hij redactielid werd van het tijdschrift Forum Kort daarop, in 1933, wordt zijn eerste novelle, De oubliette, uitgegeven. In hetzelfde jaar schrijft hij Kind tussen vier vrouwen, dat, eerst geweigerd door de uitgever, later de basis zal vormen voor de eerste drie delen van de Anton Wachter-romans. In 1951 ontvangt Vestdijk de P.C. Hooftprijs voor zijn in 1947 verschenen roman De vuuraanbidders. In 1957 wordt hij voor het eerst door het PEN-centrum voor Nederland voorgedragen voor de Nobelprijs voor de Literatuur, die hij echter nooit zal krijgen. Op 20 maart 1971 wordt hem de Prijs der Nederlandse Letteren toegekend, maar voor hij deze kan ontvangen overlijdt hij op 23 maart te Utrecht op 72-jarige leeftijd. Vestdijk was auteur van ca. 200 boeken. Vanwege deze enorme productie noemde de dichter Adriaan Roland Holst hem 'de man die sneller schrijft dan God kan lezen'. Andere belangrijke boeken van Simon Vestdijk zijn: "Kind van stad en land" (1936), "Meneer Visser's hellevaart" (1936), "Ierse nachten" (1946), "De toekomst de religie" (1947), "Pastorale 1943" (1948), "De koperen tuin" (1950), "Ivoren wachters" (1951), "Essays in duodecimo" (1952) en "Het genadeschot" (1964).
K.P. Kavafis K.P. Kavafis werd als kind van Griekse ouders, afkomstig uit Konstantinopel, geboren in 1863 in Alexandrië (tot vandaag een Griekse enclave) waar hij ook het grootste deel van zijn leven woonde en werkte. Twee jaar na de dood van zijn vader verhuist het gezin in 1872 naar Engeland om na een verblijf van vijf jaar naar Alexandrië terug te keren. Vanwege ongeregeldheden in Egypte vlucht het gezin in 1882 naar Konstantinopel, om na drie jaar opnieuw naar Alexandrië terug te gaan. In de jaren die volgen maakt Kavafis reizen naar Parijs, Londen en in 1901 zijn eerste reis naar Griekenland, in latere jaren gevolgd door nog enkele bezoeken. Op de dag van zijn zeventigste verjaardag, in 1933 sterft Kavafis in Alexandrië. De roem kwam voor Kavafis pas na zijn dood, dus postuum. Deels is dat toe te schrijven aan zijn eigen handelswijze. Hij was uiterst terughoudend met de publicatie van zijn gedichten, liet af en toe een enkel gedicht afdrukken in een literair tijdschrift, gaf in eigen beheer enkele bundels met een stuk of twintig gedichten uit en het merendeel van zijn poëzie schonk hij op losse bladen aan zijn beste vrienden.
Thomas Mann
Thomas Mann, de jongere broer van Heinrich Mann, werd geboren op 6 juni 1875 in Lübeck. Hij was de tweede zoon van de graankoopman Thomas Johann Heinrich Mann welke later één van de senatoren van Lübreck werd. Zijn moeder Julia (geboren da Silva-Bruhns) was Duits-Braziliaans van Portugees Kreoolse afkomst. In 1894 debuteerde Thomas Mann met de novelle "Gefallen". Toen Thomas Mann met 21 jaar eindelijk volwassen was en hem dus geld van zijn vaders erfenis toestond - hij kreeg ongeveer 160 tot 180 goldmark per jaar - besloot hij dat hij genoeg had van al die scholen en instituties en werd onafhankelijk schrijver. Kenmerkend voor zijn stijl zijn de ironie, de fenomenale taalbeheersing en de minutieuze detailschildering. Manns reputatie in Duitsland was sterk wisselend. Met zijn eerste roman, Buddenbrooks (1901), had hij een enorm succes, maar door zijn sceptische houding tegenover Duitsland na de Eerste Wereldoorlog veranderde dit volledig. Stelde hij zich tot aan de jaren twintig apolitiek op (Betrachtungen eines Unpolitischen, 1918), meer en meer raakte hij bij het Politiek gebeuren betrokken. Zijn afkeer van het nationaal socialisme groeide, zijn waarschuwingen werden veelvuldiger en heftiger. In 1944 accepteerde hij het Amerikaanse staatsburgerschap. Tussen 1943 en 1947 schreef Mann Doktor Faustus (zie Faust), de roman van de 'Duitse ziel' in de gecamoufleerd geschilderde omstandigheden van de 20ste eeuw. In 1947 bezocht hij voor het eerst sinds de Oorlog Europa, twee jaar later pas Duitsland. In 1952 vertrok hij naar Zwitserland. Op 12 augustus 1955 stierf hij in Zürich. Twintig jaar na zijn dood, in aug. 1975, is zijn literaire nalatenschap geopend: dagboekaantekeningen van 15 maart 1933 tot 29 juli 1955, alsmede notities uit de jaren 1918 tot en met 1921.Belangrijke werken zijn: Der Zauberberg, Der Tod in Venedig, Dokter Faustus , Joseph und seine Brüder en Die Bekenntnisse des Hochstaplers Felix Krull.
Rainer Maria Rilke
Rilke werd op 4 december 1875 geboren in Praag. Hij had al naam gemaakt als dichter met zijn bundels Das Stundenbuch en Das Buch der Bilder, toen hij de literaire wereld versteld deed staan en wereldfaam verwierf met de publicatie van zijn twee delen Neue Gedichte in 1907 en 1908. Hij verzamelde daarin het beste werk uit een van zijn vruchtbaarste periodes, die hij grotendeels doorbracht in Parijs. Rilke was daar diep onder de indruk gekomen van Rodin, bij wie hij een tijdlang in dienst was als particulier secretaris. Rodin, zei hij later, had hem leren kijken. Dit kijken kwam neer op intense concentratie, om het mysterie te kunnen zien ‘achter de schijnbare werkelijkheid'. Latere en rijpere werken als Duineser Elegien (1912-1923) en het ronduit schitterende Die Sonette an Orfeus (1924) illustreren Rilkes metafysische visie op het onzegbare, dat haar verwoording vindt in een hermetische muzikale taal. Op 29 december 1926 overlijdt Rilke in het sanatorium in Val-Mont aan de gevolgen van leukemie. Enkele dagen later wordt hij, overeenkomstig zijn wens, begraven op het kerkhof van Raron.
* * * * * * * * * * * * * * * *
Romenu
Over literatuur, gedichten, kunst en cultuur
28-04-2015
Joop Waasdorp
De Nederlandse schrijver en journalist Joop Waasdorp (pseudoniem: Frans Hals) werd geboren in Amsterdam op 28 april 1917. Na drie jaar hbs en diverse baantjes, was hij als journalist werkzaam bij Associated Press. Van 1956 tot 1963 leefde hij als emigrant in Australië, keerde daarna terug naar Nederland en pakte zijn beroep als freelance journalist weer op. Na een aantal publicaties over zijn Australische herinneringen in Podium debuteerde hij in 1965 met zijn eerste bundel “Het naakte leven”. Onmiddellijk werd zijn talent voor vertellen herkend. C. Buddingh noemde hem `de Nescio van de have-nots , en hij werd vergeleken met Elsschot. In 1970 volgde “Welkom in zee!”, Andere titels zijn "Krabben en andere verhalen" (1976), "Het kerstfeest der vissers", "De opstapper" (1988) en "De verhalen" (1989). Waasdorp werkte ook als vertaler van boeken van George Orwell.
Uit: Het naakte leven
“Vanmiddag liet zich vlak vóór mij een vrouw met puntborsten op haar matje neer. Maar omdat iedereen hier op dit eiland naakt loopt denk je daar niets bijzonders bij. Zij was vergezeld van een oudere man met een droevig gezicht onder een strohoed. Allebei droegen zij dure ringen. De vrouw probeerde een praatje te maken met een dikke man die niet ver van ons op zijn buik lag. Dit pogen verongelukte echter omdat de dikkerd een Duits sprekende Zwitser bleek en de dame een Frans sprekende Belgische. Wel was zij vlijtig Duits aan het leren, zei ze, wat ik onzin vond. Zij had een scherpe mond en een strakke, opgehaalde gezichtshuid en bij het weggaan zette zij heel voorzichtig een peervormige hoed op, een ding uit een suikerwinkel. Ik had zo'n idee, dat die vrouw je geen snee brood voor niks zou geven. Omdat het zachtjes begon te regenen trok ik mij met de dikke Zwitser onder een grote overhangende steen terug. Iets dat ik niet verstond vond hij een schande, waarna hij zich voorstelde en mij de hand schudde. Verder sloegen wij een opvallend bruine man en vrouw gade, die Indiaanse banden om het hoofd droegen. Het zijn natuurlijk geen Indianen, maar goed gebouwde Fransen, die s avonds in een van de hotelletjes bedienen. Toen ben ik ook maar weggegaan, om op de stoffige, steile havenweg een uitgezakte Engelsman te ontmoeten. Hij heeft waterige ogen en mompelt de gruwelijkste dingen over het huwelijk. Voorts heb ik een op het strand gevonden, onder het vuil vrolijk gestreepte handdoek uitgewassen. Ik kon mij met mijn eigen oud vod niet meer in de openbare wasplaats vertonen. Want al loopt men hier naakt, de mensen zijn toch keurig netjes. Vanmorgen zag ik twee eigenaardige voorwerpen in zee drijven. Omdat ik iets van een strandjutter in mij heb bleef ik zitten totdat die dingetjes aan land zouden spoelen.”
De Duitse schrijver en vertaler Gerhard Henschel werd geboren op 28 april 1962 in Hannover. Henschel groeide op in Hanover, Koblenz, Vallendar en Meppen. Hij studeerde Duits, sociologie en filosofie in Bielefeld, Berlijn en Keulen. Zijn eerste teksten verschenen in de late jaren tachtig in het tijdschrift Der Alltag en vervolgens in de satirische tijdschriften Kowalski und Titanic, Merkur, konkret en in tal van dag- en weekbladen. Van 1993 tot 1995 behoorde hij tot de redactie vanTitanic. Sinds 1992 publiceerde Henschel romans, verhalen en culturele en historische non-fictie, maar ook satires, polemieken en grotesken. Verscheidene van zijn boeken schreef hij samen met auteurs, die kan worden gerekend tot de Neue Frankfurter Schule of daar losjes mee verbonden zijn. In 1999, begon Henschel samen met Rayk Wieland in Hamburg met de voorstellingenreeks "Toter Salon". In 2002 verscheen Henschels briefroman "Die Liebenden“ ,waarin hij aan de hand van schriftelijke documenten uit de nalatenschap het levensverhaal van zijn ouders vertelt. Alleen de namen zijn veranderd. In zijn 2004 „Kindheitsroman“ beschrijft Henschel het leven van deze familie vanuit het perspectief van de zoon Martin. In 2009 , 2010 en verschenen de voortzettingen „Jugendroman“, „Liebesroman“ en "Abenteuerroman". Van een andere soort zijn de satirische romans „Der Barbier von Bebra“ (1996) en „Der Müllah von Bullerbü“ (2000), die Henschel samen met Wiglaf Droste schreef. Daarin laten de auteurs publieke figuren optreden in belachelijke situaties. In 1996 leidde dit tot een oproep tot boycot van het Duitse parlementslid Vera Lengsfeld van Bündnis 90 / Die Grünen. Haar oproep leidde tot een lange discussie over de grenzen van de satire en de vrijheid van de pers. In 2005 verscheen de roman „Der dreizehnte Beatle“. Een Beatles-fan maakt daarin een reis door de tijd om de eerste ontmoeting tussen John Lennon en Yoko Ono te voorkomen. Op Ideeën van Eckhard Henscheid baseren de non-fictie „Kulturgeschichte der Mißverständnisse“ und „Jahrhundert der Obszönität“ waaraan Henschel heeft deelgenomen als schrijver. De bloemlezing "Menetekel" (2010), bevat essays over verschillende verschijningsvormen van een cultuurpessimistische kijk op de wereld. In pamfletten zoals Menschlich viel Fieses“ (1992), „Das Blöken der Lämmer“ (1994) en „Gossenreport“ (2006) gaat Henschel in op politieke kitsch en de macht van de Bild-Zeitung, die hij als ernstig" cultureel probleem" beschrijft. Een satirisch artikel dat Henschel in een krant schreef over dit onderwerp leidde zelfs tot een aanklacht van de Bild-Zeitung. Samen met Kathrin Passig heeft Henschel verscheidene boeken vertaald uit het Engels, met inbegrip het eerste deel van de autobiografie van Bob Dylan ("Chronicles. Volume One"),
Uit: Kindheitsroman
“Licht ausmachen, Handflächen neben die Augen legen und durchs Fenster schräg nach oben kucken, in den fallenden Schnee: Dann hatte man das Gefühl, man würde fliegen, zwischen den Schneeflocken durch. Das hatte Renate mir beigebracht. Ich und du, Müllers Kuh. Renate hatte vorne einen braunen Leberfleck am Hals. Daran war sie immer zu erkennen. Da war ein Weg, wo Mama sich mit anderen Müttern unterhielt, die auch alle Kinderkarren dabeihatten. Die Sonne schien, und über eine Mauer hingen Zweige runter mit roten Beeren. Ich hatte Krümel aus dem Graubrot im Netz gepult. Wegen dem Loch im Brot kriegte ich zuhause keine Bombongs. Komm, Herr Jesus, sei unser Gast, und segne, was du uns be- scheret hast. Meins war das Lätzchen mit den Marienkäfern. Ein Löffel für Oma, ein Löffel für Opa, bis unten im Teller die schwarzen körnerpickenden Hühner auftauchten. Mein Löffelstiel war zur Seite gebogen. Ein Löffel für Martin. Das war ich selbst. Martin Schlosser. »Nicht träumen!« Nach dem Essen leckte Mama einen Lätzchenzipfel an und wischte mir damit den Mund ab. Bim, bam, beier, die Katz mag keine Eier. Volker hatte Murmeln mit farbigen verdrehten Schlieren innendrin. Wenn Papa gute Laune hatte, ließ er mich kopfüber an der Decke langspazieren oder kitzelte mich durch: »Prr-prr-prr-prr-prr!« Papa roch nach Pfeife, und ihm wuchsen graue Haare aus der Nase. Auf Papas Knien: So fahren die Damen, so fahren die Damen – so reiten die Herren, so reiten die Herren – und so reitet der Bauersmann, der nicht besser reiten kann. Da fiel ich immer fast runter. Leute, die uns besuchten, kriegten vom Wohnzimmer aus die Festung Ehrenbreitstein gezeigt und die Striche an der Kinderzimmertür: wie groß ich wann gewesen war. Die Jalousie war grün. Bei der roten Autokiste im Kinderzimmer war das Lenkrad ab.“
De Nederlands schrijver, journalist, radio- en televisieprogrammamaker, uitgever, dichter en biograaf Wim Hazeu werd geboren in Delft op 28 april 1940. Hij volgde zijn middelbare schoolopleiding aan het Christelijk Lyceum Delft en studeerde Nederlands aan de School voor Taal- en Letterkunde te Den Haag. Tijdens zijn studie richtte hij in 1959 het literaire tijdschrift Kentering op en bleef redacteur van dat blad tot de opheffing in 1977. Ook was hij onder meer letterkundig medewerker van de Delftsche Courant en de Haagsche Courant. Van 1965 tot 1971 was hij werkzaam bij de NCRV in de functie van chef literaire radioprogramma’s, hoorspel- en jeugdprogramma’s. In april 1966 lanceerde hij de rubriek Literama, een veertiendaagse radiokrant over boeken en schrijvers. Drie jaar later zette hij het late-avond-kunstprogramma Voorrang op met als vaste medewerkers onder anderen Hans Andreus, Hugo Brandt Corstius en J.W. Holsbergen. Hazeu maakte ook radiodocumentaires over Oost-Europa (Tsjecho-Slowakije, Hongarije en Roemenië). In 1972 stapte hij over naar de televisie en werd hoofd van de afdeling drama, kunst en jeugdprogramma's. Hazeu debuteerde als dichter in 1963 met de poëziebundel “Achterebbe”, in 1966 gevolgd door “Dankdag voor het gewas”. Hazeu's poëzie is geëngageerd en ontleent veel van de thematiek aan de natuur. In “Blikschade” (1975) spelen ook autobiografische feiten een rol. Engagement en autobiografie zijn ook kenmerkend voor Hazeu's romans: “De helm van aarde” (1970) over de Praagse Lente, “Duitse honden bijten” (1972) over het Duitsland van na WO II en “Een duif boven Parijs” (1978) over Bretons nationalisme en de Nederlandse houding tijdens WO I. Naast verscheidene romans en dichtbundels publiceerde hij omvangrijke biografieën van Marten Toonder, Gerrit Achterberg, J. Slauerhoff, M.C. Escher en Simon Vestdijk. Ook bezorgde hij de briefwisseling tussen laatstgenoemde en Henriëtte van Eyk onder de titel Wij zijn van elkaar (2007).
Uit:Simon Vestdijk en E. du Perron
“Volgens eigen zeggen en schrijven had Vestdijk maar twee vrienden: de componist Willem Pijper en de schrijver E. du Perron; indachtig wellicht de woorden van Greshoff dat vele vrienden de vriendschap dun maken. Aan de vriendschap kwam een eind door de vroege dood van beide vrienden. Vestdijk was al voor zijn vijftigste verjaardag verweesd, van ouders en vrienden. Behoefte aan nieuwe vrienden had hij niet, al kunnen zijn relaties met Henriëtte van Eyk (van liefde tot vriendschap) en met Herman Mulder (neef en componist, van vriendschap tot collegialiteit) wel gerekend worden tot die van een langdurig vriendschappelijk contact. Dat gold minder voor schrijvers en dichters als Roland Holst en Theun de Vries, met wie hij meer bij vlagen contact had. Na de oorlog schreef Vestdijk zijn romans, essays en boeken over muziek en componisten voortaan zonder het klankbord van zijn twee vrienden. Maar wat is vriendschap? Een eigenschap van een vriend is een gewillig oor. Du Perron en Vestdijk leenden elkaar een gewillig oor. Men had respect voor elkaar, Vestdijk voor Du Perrons ongekende werkkracht, concentratievermogen en belezenheid, Du Perron voor Vestdijks originaliteit en veelzijdigheid. Waar kwam je in Nederland nog een schrijver tegen die vanuit het niets een dwingende belangstelling kon opwekken voor het werk van de tot dan toe onbekende Emily Dickinson; of een schrijver die in korte tijd, tien maanden wel te verstaan, een roman als Kind tusschen vier vrouwen kon schrijven, terwijl Du Perron langer worstelde met zijn autobiografie Het land van herkomst. Vestdijks ijver, veelzijdigheid en literaire intuïtie brachten Du Perron ertoe om hem al snel als zijn opvolger in de redactie van Forum voor te stellen. Hij genoot van Vestdijks ontdekkingsijdelheid, die zorgde voor het debuut van bijvoorbeeld Leo Vroman, Anton Koolhaas, Adriaan van der Veen en M. Vasalis. Over het laatste debuut schreef Vestdijk aan Greshoff: ‘De verzen lijken me niet ontalentvol; ik koos ze uit een grootere bezending, waar veel nog onrijp bij was.’ Na publicatie berichtte Du Perron aan Ter Braak: ‘De heer Vasalis - mij verder onbekend - vond ik ook heel aardig, zeker even aardig bv. als Van Hattum.’
De Britse schrijver Zia Haider Rahman werd in 1969 geboren op het platteland van Bangladesh in de regio Sylhet. Volgens hem zelf is zijn moedertaal Sylheti en niet het Bengaals, hoewel hij dat laatste wel verstaat. Hij verhuisde als baby naar Londen na de oorlog tussen Pakistan en Bangladesh in 1971. Zijn familie leefde als krakers in een vervallen gebouw voordat zij verhuisden naar een huis van de gemeente. Zijn vader werkte als bus conducteur en ober en zijn moeder was naaister. Rahman bezocht een scholengemeenschap. In een interview merkte hij op dat hij 'opgroeide in armoede, in een van de naarste omstandigheden in een ontwikkelde economie. “Rahman behaalde een eerste klas graad aan Balliol College, Oxford, en studeerde verder aan het Maximilianeum en aan universiteiten in München, Cambridge en Yale. Hij werkte als investment-banker bij Goldman Sachs in New York voordat hij aan de slag ging als bedrijfsjurist en daarna als advocaat op het gebied van internationale mensenrechten en corruptie. Hij heeft ook gewerkt als anti-corruptie activist voor Transparency International. Zijn debuutroman “In het licht van wat we weten” werd uitgebracht in het voorjaar van 2014 Het boek werd door de critici goed ontvangen en vertaald in verschillende talen, waaronder Nederlands, Hebreeuws, Spaans, Frans, Duits, Bengali, en Portugees.
Uit:In the Light of What We Know
“In the early hours of one September morning in 2008, there appeared on the doorstep of our home in South Kensington a brown-skinned man, haggard and gaunt, the ridges of his cheekbones set above an unkempt beard. He was in his late forties or early fifties, I thought, and stood at six foot or so, about an inch shorter than me. He wore a Berghaus jacket whose Velcro straps hung about unclasped and whose sleeves stopped short of his wrists, revealing a strip of paler skin above his right hand where he might once have worn a watch. His weathered hiking boots were fastened with unmatching laces, and from the bulging pockets of his cargo pants the edges of unidentifiable objects peeked out. He wore a small backpack, and a canvas duffel bag rested on one end against the doorway. The man appeared to be in a state of some agitation, speaking, as he was, not incoherently but with a strident earnestness and evidently without regard for introductions, as if he were resuming a broken conversation. Moments passed without my interruption as I struggled to place something in his aspect that seemed familiar, but what seized me suddenly was a German name I had not heard in nearly two decades. At the time, the details of those moments did not impress themselves individually upon my consciousness; only later, when I started to put things down on paper, did they give themselves up to the effort of recollection. My professional life has been spent in finance, a business concerned with fine points, such as the small movement in exchange rates on which the fate of millions of dollars or pounds or yen could hang. But I think it is fair to say that whatever professional success I have had – whatever professional success I had – owes less to an eye for detail, which is common enough in the financial sector, than it does to a grasp of the broad picture in which wide patterns emerge and altogether new business opportunities become visible. Yet in taking on the task of reporting my conversations with Zafar, of collating and presenting all the material he provided, including volumes of rich and extensive notebooks, and of following up with my own research where necessary, it is the matter of representing details that has most occupied me; the details, to be precise, of his story, which is – to risk putting it in such dramatic terms as Zafar would deprecate – the story of the breaking of nations, war in the twenty-first century, marriage into the English aristocracy and the mathematics of love."
ik leef in een land waar de dierenvriend besluit uit goedheid een andere mens neer te knallen
ik leef in een land waar de vrome gelovige besluit uit eerbied het mes in de ketter te planten
ik leef in een land waar onze jongens uit gekkigheid soms de conducteur in elkaar stampen
ik leef in een land waar een keurige man, achtendertig, blond de vrijheid neemt om door anderen heen te rammen
en in dit rood, rood schemerland waar de grenzen totaal werden opgeheven waar de mondigheid totterdood wordt beleden en waar zestien miljoen koningen leven
daar ontstaat vanzelf een nieuwe orde daar zal langs feestelijk afgezette lanen een laatste koningin haar laatste onderdanen als beesten overreden zien worden
“Ze heeft begrip voor zijn houding; niet altijd heeft ze het vak uitgeoefend met een gevoel van voldoening - vooral in de perioden toen zij haast dagelijks werd overvallen door de winti aan wie ze haar gaven te danken heeft. Op de meest ongelegen ogenblikken werd haar wil lamgelegd en konden anderen haar vertellen wat er in die momenten van onderbewustheid was gebeurd. Zij had dat ronduit gênant gevonden. Onvoorstelbaar. Gemeen. En, ze had haar te vroeg en te tragisch overleden man gesmeekt de yorka-geest bij haar weg te houden. Maar. Op een nacht. Nadat zij het avondmaal had genuttigd. Was hij haar in de droom verschenen. In een helder wit gesteven pak stond hij op de brug bij de Marine-trap en hij lachte haar hartelijk toe. Maar. Toen ze naar hem toe wilde rennen hoorde ze aan de waterkant hartverscheurend gehuil. Haar overleden man had haar niet aangesproken. Hij heeft haar met de ogen gedwongen om te zien naar de personen die om haar roepen. En. In het moment van twijfel was de brug onder haar voeten afgebrokkeld - en hij is verdwenen in de mist van het rivierwater met een glimlach die haar heeft overtuigd van een verbondenheid die de dood niet kan ontbinden. Toen heeft ze de winti toegelaten -. Natuurlijk heeft ze de kinderen niet willen belasten met iets wat nauwelijks onder woorden te brengen is; een kracht die als een stroomdraad om haar ruggegraat gewikkeld was en haar aansloot op gebieden die buiten het bereik van onze zintuigen liggen. Soms heeft ze zich verzet - zoals een vrouw kan weigeren haar binnen-warmte naar buiten te laten stromen. Dan heeft ze niet de aandrang gevolgd naar afzondering. Integendeel: ze heeft haar kinderen en hun vrienden bij zich geroepen en hen sprookjes voorgelezen tot haar kaken pijn deden van de inspanning. Meestal heeft dat geholpen - en, hoewel ze de atmosfeer van de verborgen wereld in haar neusgaten voelde branden, was ze gebleven waar ze was: in de vertrouwdheid van de ongerepten. Maar, er waren ook dagen van weerloosheid. Momenten van onmacht. Nederlagen. De kinderen hadden leren leven met een moeder die weleens in een ander persoon veranderde en, hoe ouder ze werden hoe beter het ze lukte om de broodwinning van hun moeder in verband te brengen met haar persoonsverandering.”
Astrid Roemer (Paramaribo, 27 april 1947)
De Armeense dichter Hovhannes Shiraz werd geboren op 27 april 1915 in Alexandropol in het toenmalige Russische rijk (tegenwoordig Gyumri). Zie ook alle tags voor Hovhannes Shiraz op dit blog..
To Arayig Shiraz
My dear, as much joy as you are feeling, As much you flower, as much as you sing, So much roses of oblivion you pour On the memories of my sad childhood...
Laugh, so my homeless memories may cry, As I entered life and home I was yet a homeless orphan, Although I have lost now my poor childhood, But I have found now thousand gold childhoods.
*
Among roses, my dear one, you may forget me, But when the thorns bite you then, call me, I shall come.
Under the sun, in the light, you may forget me, But when your way is dark then, call me, I shall come.
Wherever I'm in a war or under the earth, Whenever you fall in pain, call me, I shall come...
In a little rainy mist of white and grey we sat under an old tree, drank tea toasts to the powdery mountain, undrunk got merry, played catch with the empty flask, on the pine needles came down to where it rolled stealthily away – you lay with one arm in the rain, laughing shaking only your wet hair loose against the grass, in that enchanted place of tea, with curtains of a summer rain dropped round is, for a rainy day.
Salvador Dali: Christ of St John of the Cross
It is not of this world, and yet it is, And that is how it should be. Strong light hits back and the arms Coming from where we cannot see, Ought not to see, another dimension For another time. At this time, we Share the life of bay and boat With simply painted fishermen Who give no Amen Even if clouds both apocalyptic and real Made them look up and feel What they had to feel Of shattering amazement, fear, Protection, and a wash of glory. Was it an end coming near? Was it a beginning coming near? What happened to the thorns and blood and sweat? What happened to the hands like claws the whipcord muscles? Has the artist never seen Grünewald? 'I have to tell you John of the cross called, Said to remind you light and death once met.'
Edwin Morgan (27 april 1920 - 19 augustus 2010) Salvador Dalí: De Christus van de Heilige Johannes van het kruis, 1951
De Amerikaanse toneelschrijver August Wilson (eig. Frederick August Kittel) werd geboren op 27 april 1945 in Pittsbugh. Zie ook alle tags voor August Wilson op dit blog.
Uit: The Piano Lesson
"If my daddy had seen where he could have traded that piano in for some land of his own, it wouldn’t be sitting up here now. He spent his whole life farming on somebody else's land. I ain’t gonna do that. See, he couldn’t do no better. When he come along he ain’t had nothing he could build on. His daddy ain’t had nothing to give him. The only thing my daddy had to give me was that piano. And he died over giving me that. I ain’t gonna let it sit up there and rot without trying to do something with it.” (…)
"Look at this piano. Look at it. Mama Ola polished this piano with her tears for seventeen years. For seventeen years she rubbed on it till her hands bled. Then she rubbed the blood in…mixed it up with the rest of the blood on it. Every day that God breathed life into her body she rubbed and cleaned and polished and prayed over it. ‘Play something for me, Berniece. Play something for me, Berniece.’ Every day… You always talking about your daddy but you ain’t never stopped to look at what his foolishness cost your mamma.” (…)
“-How long you been with the rail road now? -Twenty-seven years. Now, I'll tell you something about the railroad. What I done learned after twenty-seven years. See, you got North. You got West. You look over here you got South. Over there you got East. Now, you can start from anywhere. Don't care where you at. You got to go one of the four ways. And which way you decide to go, they got a railroad that will take you there. Now that's something simple. You think anybody would be able to understand that. But you'd be surprised how many people trying to go North get on a train going West. They think train's supposed to go where they going rather than where it's going.”
August Wilson (27 april 1945 – 2 oktober 2005) Scene uit een opvoering in New York, 2012
Uit: Paul Verlaine et les poètes "symbolistes" & "décadents"
“Saisissez-vous? On conçoit qu'il y ait un rapport, une ressemblance entre le souvenir et le crépuscule, entre la mélancolie du couchant, du jour qui se meurt, et la tristesse qu'on éprouve à se rappeler le passé mort. Mais entre le crépuscule et l'espérance? Comment l'esprit du poète va-t-il de l'un à l'autre? Sans doute le crépuscule peut figurer le souvenir parce qu'il est triste comme lui; et il peut (plus difficilement) figurer aussi l'espérance parce qu'il est encore lumineux et qu'il a quelquefois des couleurs éclatantes et paradisiaques; mais comment peut-il figurer les deux à la fois? Et "le souvenir rougeoyant avec le crépuscule à l'horizon de l'espérance", qu'est-ce que cela signifie, dieux justes! La "maladive exhalaison de parfums lourds" (les parfums du dahlia et de la tulipe?), c'est, si vous voulez, le souvenir; mais "l'immense pâmoison", ce serait plutôt l'espérance... O ma tête!... Jadis, quand on traduisait un état moral par une image empruntée au monde extérieur, chacun des traits de cette image avait sa signification, et le poète aurait pu rendre compte de tous les détails de sa métaphore, de son allégorie, de son symbole. Mais ici le poète exprime par une seule image deux sentiments très distincts; puis il la développe pour elle-même ou plutôt la laisse se développer avec une sorte de caprice languissant. En réalité, il note sans dessein, sans nul souci de ce qui les lie, les sensations et les sentiments qui surgissent obscurément en lui, un soir, en regardant le ciel rouge encore du soleil éteint. "...Crépuscule, souvenir... Il rougeoie; espérance... Il fleurit; dahlia, lis, tulipe, renoncule; treillis de serre; parfums chauds... On pâme, on s'endort...; souvenir; crépuscule..." Ni le rapport entre les images et les idées ni le rapport des images entre elles n'est énoncé. Et avec tout cela (relisez, je vous prie), c'est extrêmement doux à l'oreille. La phrase, avec ses reprises de mots, ses rappels de sons, ses entrelacements et ses endoiements, est d'une harmonie et d'une mollesse charmantes. L'unité de cette petite pièce n'est donc point dans la signification totale des mots assemblés, mais dans leur musique et dans la mélancolie et la langueur dont ils sont tout imprégnés. C'est la poésie du crépuscule exprimée dans le songe encore, avant la réflexion, avant que les images et les sentiments que le crépuscule éveille n'aient été ordonnés et liés par le jugement. C'est presque de la poésie avant la parole; c'est de la poésie de limbes, du rêve écrit."
Jules Lemaître (27 april 1853 – 5 augustus 1914) In 1903
“The Natural PRE-GAME Roy Hobbs pawed at the glass before thinking to prick a match with his thumbnail and hold the spurting flame in his cupped palm close to the lower berth window, but by then he had figured it was a tunnel they were passing through and was no longer surprised at the bright sight of himself holding a yellow light over his head, peering back in. As the train yanked its long tail out of the thundering tunnel, the kneeling reflection dissolved and he felt a splurge of freedom at the view of the moon-hazed Western hills bulked against night broken by sprays of summer lightning, although the season was early spring. Lying back, elbowed up on his long side, sleepless still despite the lulling train, he watched the land flowing and waited with suppressed expectancy for a sight of the Mississippi, a thousand miles away. Having no timepiece he appraised the night and decided it was moving toward dawn. As he was looking, there flowed along this bone-white farmhouse with sagging skeletal porch, alone in untold miles of moonlight, and before it this white-faced, long-boned boy whipped with train-whistle yowl a glowing ball to someone hidden under a dark oak, who shot it back without thought, and the kid once more wound and returned. Roy shut his eyes to the sight because if it wasn't real it was a way he sometimes had of observing himself, just as in this dream he could never shake off--that had hours ago waked him out of sound sleep--of him standing at night in a strange field with a golden baseball in his palm that all the time grew heavier as he sweated to settle whether to hold onor fling it away. But when he had made his decision it was too heavy to lift or let fall (who wanted a hole that deep?) so he changed his mind to keep it and the thing grew fluffy light, a white rose breaking out of its hide, and all but soared off by itself, but he had already sworn to hang on forever.As dawn tilted the night, a gust of windblown rain blinded him--no, there was a window--but the sliding drops made him thirsty and from thirst sprang hunger. He reached into the hammock for his underwear to be first at breakfast in the dining car and make his blunders of ordering and eating more or less in private, since it was doubtful Sam would be up to tell him what to do.”
Bernard Malamud (26 april 1914 – 18 maart 1986) Cover met Robert Redford (Het boek werd in 1984 verfilmd)
But it is sadder than that, much, much sadder. Sad as a branch letting its fruit fall for no one. Sadder, much sadder. Like the mist the dead fruit breathes out from the ground. Like that hand that rises from the corpse lying in state and merely wants to touch the lamps, grieving smile, the night speechless and velvet. Luminous night above the corpse stretched out without its soul. The soul outside, soul outside the body, swooping with such delicacy over the shape sad and abandoned. Soul of soft mist, held floating above its former lover, the defenseless and pale body, which grows colder as the night goes on, it remains silent, alone, empty in a gentle way.
Soul of love that watches and hesitates to free itself, but finally leaves, gentle and cold.
Vertaald door Robert Bly
No Star
Who said that a body carved from kisses shines resplendently, an orb of happiness? Oh star of mine, descend! May your light finally be flesh, be body, here upon the grass. May I at last possess you, throbbing in the reeds, star fallen to the earth, who for my love would sacrifice your blood or gleam. No, never, heavenly one! Here, humble and tangible, the earth awaits you. Here, a man loves you.
Vertaald door Hugh A. Harter
Vicente Aleixandre (26 april 1898 – 14 december 1984) Een heel jonge Vicente Aleixandre
Vannacht in mijn droom met Kopland gewandeld langs beken en weilanden
We spraken niet want de woorden waren oud en leeg aan het worden oud als het brood dat we braken en leeg als de glazen waaruit we dronken
We dachten aan die wonderlijke wereld van het vergeten hoe je altijd vergeet wat je je herinnert en hoe je je herinnert wat je vergeten was
Toch,wat je je herinnert is niet altijd wat er was en misschien was het er wel niet of alleen op die plek waar wij nooit waren maar altijd al zijn geweest in onze vergeten herinnering
I Als ein sich vergrößerndes sich festigendes ins Unermeßliche wachsendes Hochdruckgebiet entstand uns alle berührend
II Frauen schattenlos enthaart Sorglos bis auf die Knochen Mittelmäßig geschützt mit Faktor drei Ungenießbar Sich stündlich verschönernd bei so viel eigener Zuwendung Seide statt Haut lag überall herum weit entfernt vom Ursprungsort weit entfernt
Äußerungen der Liebe
Komm nicht überraschend und nicht so oft und nicht wann du willst und nicht ohne Tasche für deine Bücher und mach den Kindern nicht so große Geschenke und mir bring gar nichts mit und nimm endlich deine Bücher und deine Schallplatten und deinen Wintermantel Die Vorstellung dir deine Sachen nachzuschmeißen habe ich manchmal aber sie vergeht Ich habe nicht genug gegen dich ich habe überhaupt nichts gegen dich Unter dem Druck deiner guten Eigenschaften läßt sich überhaupt nichts gegen dich entscheiden
Van het heelal de dochteren en zonen, vlam en rook en hunne wisselingen, water van stroom en kreek, en ook de schoone gestalten, die zich met een wolk omringen, de winden, jonge helpers en demonen, de vuurgeworden droom der sterrekringen, nacht en verheldring, die de zee bewonen, en 't leven dat ik door mijn hart hoor zingen, - ik heb 't in één verbroedering herkend, toen, mond aan mond met haar die ik beminde, de zin van alle dingen naar mij riep. Een stem, die diep verholen in mij sliep, noemt nu de naam van wat voorheen verblindde. En 'k wéét, alsof ik altijd had gekend.
Nachtwandeling
Sterhelder waakt de nacht met glans en schaduw en vreemde bloemen van het licht der maan. - Een vrouw zingt voor haar kind. - Ik wandel doelloos de verten tegen. Witte boomen gaan sidderend en slank voorbij. Nachtelijk murmelt een donker water en vergaat in woud. De trage vogels van het najaar vliegen. De wind spreekt in geheimen, eeuwenoud. Nog geuren geel verbloeid de late hoven, verwilderd half. Ik laat ze achter mij. Onder vergrijsde zerken slapen dooden den laatsten zwarten slaap. Ik ga voorbij, en weet niet meer voor welk visioen ik vlucht, van welk verlangen ik word aangedreven - Het najaar ritselt en de dood begint dieper te zingen door mijn doelloos leven.
Suche nicht! Du wirst verlieren. Treibe hin und lächle nur den Dingen. Derer, die in deinem Haar sich fingen, sind viel mehr, als je dein Singen locken konnte. Ungesucht wirst du die Welt in deinem Schoße spüren.
Ich ging vorbei am Tränenstrauch
Ich ging vorbei am Tränenstrauch Und gab nicht acht, da stach ein Dorn mich in die Seite.
Sie sagen, wem das widerfuhr, der weinte Tag und Nacht um das, woran er eben gedacht, als der Dorn ins Fleisch ihm fuhr.
Ich ging vorbei am Tränenstrauch und hab an Dich gedacht, da stach der Dorn in meine Seite.
Hertha Kräftner(26 april 1928 – 13 november 1951)
De Duitse dichter en schrijver Arno Holz werd geboren op 26 april 1863 in Rastenburg in Oost-Pruisen. Zie ook alle tags voor Arno Holz op dit blog.
Uit:Phantasus
Zwischen Gräben und grauen Hecken, den Rockkragen hoch, die Hände in den Taschen, schlendre ich durch den frühen Märzmorgen. Falbes Gras, blinkende Lachen und schwarzes Brachland so weit ich sehn kann. Dazwischen, mitten in den weissen Horizont hinein, wie erstarrt, eine Weidenreihe. Ich bleibe stehn. Nirgends ein Laut. Noch nirgends Leben. Nur die Luft und die Landschaft. Und sonnenlos, wie den Himmel, fühl ich mein Herz! Plötzlich ein Klang. Ich starre in die Wolken. Ueber mir, jubelnd, durch immer heller werdendes Licht, die erste Lerche!
Mitten auf dem Platz, wo die Kinder lärmen, bleib ich stehn. Jungens, die sich um eine Murmel zanken, ein kleines Mädchen, das Reifen spielt. . . . Herr Gott, Frühling! Und nichts, nichts hab ich gesehn! Aus allen Büschen brechen ja schon die Knospen!
Arno Holz (26 april 1863 – 26 oktober 1929) Portret door Lotte von Strümpp, 1923
Uit:Dervish and Death(Vertaald door Bogdan Rakić en Stephen M. Dickey)
“These are smart people; They receive a mess from the east, and a good life from the west; They never rush because only life rushes; They are not interested in what awaits after tomorrow; What is meant to be will come, and little of it depends on them; When they are together they are in trouble, for this they do not like to be together often; They rarely trust anyone, but it’s easiest to fool them with nice words; They do not resemble heroes, but they are not easily scared with threats; They pay attention to nothing, they care not of what happens around them; And then out of nowhere suddenly everything interests them, they flip everything and look around; Then they become sleepers again and do not like to remember what came to pass; They are scared of change because it often brings evil; They are easily fed up with a man, even if he does them good.”
Achter dichte deuren leven de grootste geheimen, Tranen die niemand ziet, Eenzaamheid die groter groeit, Verlangens die niet worden ingevuld Leven is een opgave waarin je slechts ten dele slaagt…
Achter gesloten ramen leven de diepste wonderen Is het ontdekken van jezelf, Het herstellen van gemaakte fouten, Het op weg-zijn naar dat betere in je, Leven is een op- en aftelsom om in balans te blijven…
Achter dichte deuren leven verborgen gevoelens, Niemand weet en vermoedt het Je moet er zelf mee in het reine komen, Met pijn en inzicht Om geestelijk rijker nieuwe dagen naar waarde in te vullen…
Mensen hebben -ieder voor zich- open en gesloten ramen Kleuren die mee- en tegenvallen, Mogelijkheden die verrassen Woorden die geheim blijven, Pijnen die niemand vermoedt, Leven is toevoegen in tranen en een weerloze glimlach…
Margreet van Hoorn (26 april 1922 – 18 maart 2010)
Da fliegt, als wir im Felde gehen, Ein Sommerfaden über Land, Ein leicht und licht Gespinnst der Feen, Und knüpft von mir zu ihr ein Band. Ich nehm` ihn für ein günstig Zeichen, Ein Zeichen, wie die Lieb` es braucht. O Hoffnungen der Hoffnungsreichen, Aus Duft gewebt, von Luft zerhaucht!
Der Mohn
Wie dort, gewiegt von Westen, Des Mohnes Blüthe glänzt! Die Blume, die am besten Des Traumgotts Schläfe kränzt; Bald purpurhell, als spiele Der Abendröthe Schein, Bald weiß und bleich, als fiele Des Mondes Schimmer ein.
Zur Warnung hört` ich sagen, Daß, der im Mohne schlief, Hinunter ward getragen In Träume, schwer und tief; Dem Wachen selbst geblieben Sei irren Wahnes Spur, Die Nahen und die Lieben Halt` er f�r Schemen nur.
In meiner Tage Morgen, Da lag auch ich einmal, Von Blumen ganz verborgen, In einem schönen Thal. Sie dufteten so milde; Da ward, ich fühlt` es kaum, Das Leben mir zum Bilde, Das Wirkliche zum Traum.
Seitdem ist mir beständig, Als wär` es nur so recht, Mein Bild der Welt lebendig, Mein Traum nur wahr und echt; Die Schatten, die ich sehe, Sie sind, wie Sterne, klar. O Mohn der Dichtung, wehe Ums Haupt mir immerdar!
Johann Uhland (26 april 1787 – 13 november 1862) Portret door Gottlob Wilhelm Morff, 1818
Evenzeer als wij het nauwgezette zwemmen en metallic blauwe van een kleine Afrikaanse vis te Emmen vanmiddag, waterlelieblad dat zich met rode kop optrekt tot waterschildpadschild, een dagpauwoog in de vlindertuin die mijn hand voor wilde orchis aanziet en heel Drenthe buiten evenzeer.
Boerenbui
Hevige aandrang te eggen of te gieren? Een tractor te kopen? Nuchtere kalveren voor de mesterij?
Red één ongeschoren schaap bij nacht en ontij uit de sloot, bekijk het liefste varken op worstkwaliteit, eet
twaalf sneeën zelfverbouwd roggebrood. En vergeet niet bij rooien of poten op klompen te lopen en overal bij.
Meestal waait het dan wel over. En anders ben je onherroepelijk geboren voor de boerderij.
It’s a kitchen. Its curtains fill with a morning light so bright you can’t see beyond its windows into the afternoon. A kitchen falling through time with its things in their places, the dishes jingling up in the cupboard, the bucket of drinking water rippled as if a truck had just gone past, but that truck was thirty years. No one’s at home in this room. Its counter is wiped, and the dishrag hangs from its nail, a dry leaf. In housedresses of mist, blue aprons of rain, my grandmother moved through this life like a ghost, and when she had finished her years, she put them all back in their places and wiped out the sink, turning her back on the rest of us, forever.
Pocket Poem
If this comes creased and creased again and soiled as if I'd opened it a thousand times to see if what I'd written here was right, it's all because I looked too long for you to put in your pocket. Midnight says the little gifts of loneliness come wrapped by nervous fingers. What I wanted this to say was that I want to be so close that when you find it, it is warm from me.
Ted Kooser (Ames, 25 april 1939)
De Engelse dichter, schrijver, criticus en letterkundige James Fenton werd geboren op 25 april 1949 in Lincoln. Zie ook alle tags voor James Fenton op dit blog.
At the Kerb
Grief to bestow, where once they bestowed their beauty, Who are these mourners processing to the grave, Each bearing a history like a precious ointment And tender on their sleeves the wounds of love?
Brutal disease has numbered him a victim, As if some unmarked car had appeared one day And snatched him off to torture and confinement, Then dumped him by the kerbside and sped away;
As if they stooped now at the kerb to lift the body, As if they broke the jars and the unguent flowed, Flowed down the sleeves and wounds, ran down the kerbstones, Grief to bestow what beauty once bestowed.
Yellow Tulips
Looking into the vase, into the calyx, into the water drop, Looking into the throat of the flower at the pollen stain, I can see the ambush love sprung once in the summery wood, I can see the casualties where they lay, till they set forth again.
I can see the lips, parted first in surprise, parted in desire, Smile now as the silence falls on the yellow-dappled ride For each thinks the other can hear each receding thought On each receding tide.
They have come out of the wood now. They are skirting the fields Between the tall wheat and the hedge, on the unploughed strips, And they believe anyone who saw them would know Every secret of their limbs and of their lips,
As if, like creatures of legend, they had come down out of the mist Back to their native city and stood in the square, And they were seen to be marked at the throat with a certain sign Whose meaning all could share.
These flowers came from a shop. Really they looked nothing much Till they opened as if in surprise at the heat of this hotel. Then the surprise turned to a shout, and the girl said, ‘Shall I chuck them now Or give them one more day? They’ve not lasted so well.’
‘Oh give them one more day. They’ve lasted well enough. They’ve lasted as love lasts, which is longer than most maintain. Look at the sign it has left here at the throat of the flower And on your tablecloth - look at the pollen stain.’
Sterile these stones By time in ruin laid. Yet many a creeping thing Its haven has made In these least crannies, where falls Dark's dew, and noonday shade.
The claw of the tender bird Finds lodgment here; Dye-winged butterflies poise; Emmet and beetle steer Their busy course; the bee Drones, laden, near.
Their myriad-mirrored eyes Great day reflect. By their exquisite farings Is this granite specked; Is trodden to infinite dust; By gnawing lichens decked.
Toward what eventual dream Sleeps its cold on, When into ultimate dark These lives shall be gone, And even of man not a shadow remain Of all he has done?
Walter John de la Mare (25 april 1873 – 22 juni 1956) In 1924
“Then there was the MGM movie that appeared in 1957 with the billing that here was an epic to out do Gone with the Wind. The novel had won an enormous prize given by Loew's Incorporated in 1947 but was shelved in 1949. With the advent of TV and other problems, the company went into a disastrous slump in 1947-48. They were also having trouble coming up with a script, and the young author's suicide may have been a damper of sorts. In 1954 it was dusted off and the task of writing the script was given to Millard Kaufman, creator of the cartoon character Mr. Magoo. In late August of 1956 my mother invited herself and the kids down to Danville, Kentucky, where an army of movie staffers was encamped for a summer of shooting. Indiana no longer looked enough like itself and to its dismay had been passed over in the location search. Montgomery Clift was still recovering from an automobile accident in May that interrupted shooting for six weeks. Leaving a party at Elizabeth Taylor's home in the Benedict Canyon hills, he had driven into a telephone pole, losing two front teeth, cutting a hole through his upper lip, and breaking his nose and jaw. He refused to drop out of the film, and, in constant pain, kept a gray satchel full of pills by his side. He stumbled through the rest of the film mostly in right profile; the left was lumpy and inert. In his off-camera life in recent weeks he had faked his own bloody death, run naked into the streets of Danville after a nightmare, broken a toe, and badly burned two fingers with a cigarette while out cold from an accidental overdose of sleeping pills. Enter the Lockridge family hopeful of finding in Clift someone capable of playing John Shawnessy, who in many ways resembles his creator. I shook the hand of someone bent over, fidgety, gaunt, bloodshot, and much older than his thirty-five years. His efforts were heroic, but still the great actor mumbled, moved his wired jaw with difficulty, forgot his lines, and seemed by turns manic and drugged. The crew was shooting a scene that featured Shawnessy and Susanna Drake, the neurotic heroine played by Elizabeth Taylor. Both were lying drunk on the banks of the Shawmucky River following Shawnessy's great victory in the Raintree County footrace.”
Ross Franklin Lockridge Jr. (25 april 1914 – 6 maart 1948) Hier met echtgenote Vernice en zoontje Larry in 1943
Ihr alten Bücher, glänzend noch bei Nacht In Gold und Leder und voll weiser Lehren – Ihr redet mir von einst’ger Kaiserpracht, Bringt Platon, Sirach, Epikur zu Ehren. Ihr baut mir eine Welt aus euren Blättern, Und Geister steigen auf aus euren Lettern.
Ach, ich ersehne nur im Mondenschein Ein lebend Herz, und eure Geister machen Mich bitter fühlen, daß ich bin allein, Fern der Geliebten, fern dem holden Lachen Des Mädchenmunds – o Plato, Epikur, Dagegen seid ihr arme Schelme nur.
Ewige Jugend
Wohl alle Tage, wenn ich bei dir bin, Umschleiert mich ein Frühling ew'gen Lebens Und ewiger Jugend. Jahre fließen hin; Dein Zaubertrank, ich trank ihn nicht vergebens.
Und wenn du morgen welktest bleich und krank, Die schöne Stirn gefurcht von Gram und Sorgen, Mein Auge ist gefeit von jenem Trank, Das Leben mir ein ew'ger Hochzeitmorgen.
Und wandelst du dereinst mit greisen Frau'n, Müd' und gebeugt in silberweißem Haare; Ich bin geweiht, dich stets als Braut zu schau'n, Ohnmächtig überfluten uns die Jahre. -
Ja, wie der Wein, der alt an Glut gewann, So glüht der Zauber mächt'ger mit den Zeiten. Du kannst nicht altern. Was ein Gott begann, Wird göttlich dauern in die Ewigkeiten.
Julius Grosse (25 april 1828 – 9 mei 1902) Portret op een medaillon door Ernst Julius Hähnel, 1879
Mal bist du dir voraus – mal rennst du hinter dir her und siehst deinen mit jeder Sekunde kleiner werdenden Rücken. Die Straße führt zum Horizont, wo die Häuser nur Punkte sind. Plötzlich bist du verschwunden, bist unerreichbar geworden. Du drehst dich um. Jemand läuft auf dich zu. Du! Du fliehst. Erst jetzt läufst du mit der Geschwindigkeit, mit der du dich, als du hinter dir her warst, hättest erreichen können. Doch diesmal ist es nicht Spiel oder Ernst. Den Augen deines Verfolgers entronnen, bist du auch – bis auf diese lesbare heiße Spur – dir selbst abhanden gekommen.
Sturz
Du öffnest das Fenster. Obwohl es heller Tag ist, siehst du in tiefe Schwärze. Dennoch springst du, wie du es dir vorgenommen hast. Ein Blitz erschreckt dich: Hinter deinem Rücken zerflammt dein Haus. Die Schwärze scheint sich im Sturz zu verdichten, bis sie dich schwerelos wie eine Mauer umschließt. Stand dein Haus in den Sternen? Gäbe es noch Dämmerung, dämmerte es dir, daß springend du deinen Kopf nicht verlassen hast. Und du wirst ihn nie verlassen wegen deiner, im Vergleich zum Kopf unendlichen Kleinheit, die dich zu Lebzeiten nicht den furchtbaren Aufschlag, das Zersplittern aller Knochen erleben läßt.
Uit: La Regenta (Vertaald door Robert M. Fedorchek)
“This did not prevent him from sighing when he noticed that Diego [the son] had adopted ideas, habits, and tendencies that were a far cry from the Castilian simplicity that for Don Juan constituted good manners and character. Their son looked more like the duchess than the duke, and the education that he called rigid, proper, and cold accentuated the differences between them, differences that Don Juan sincerely regretted. But the duke did not complain. To each his own, he believed. Neither Diego nor anyone else would change his ways now, but his successor, well…let him become what God had ordained. Don Juan had demanded freedom for himself, and he allowed others to live as they wished. One thing, however, was clear: while the old duke was alive, his house, no matter how annoyed the young master appeared to be, would bend to his will. Diego, as a matter of fact, felt an insuperable repugnance for his father’s ways. He, who had had student servants, who from his time at the boarding school had learned to measure the distances that reality out of necessity establishes between different classes, even saw a kind of hypocrisy, or at least a ridiculous illusion, in bad taste, in this apparent equality of treatment which did not go beyond the surface, which could only be skin-deep. All of this, he thought, is a grotesque comedy that annoys the rest of us and would humiliate the poor peasants themselves if they were more sensitive. »
Leopoldo Alas (25 april 1852 – 13 juni 1901) Standbeeld van La Regenta in Oviedo
Uit:Jaroslav Hasek, le brave soldat Chvéïk(vertalingJindřich Hořejší)
« — Mais, M’sieur le patron, c’est l’archiduc Ferdinand, celui de Konopiste, le gros calotin, vous savez bien ? — Jésus-Marie, n’en v’là d’une nouvelle ! s’écria Chvéïk. Et où est-ce que ça lui est arrivé, à l’archiduc, voyons ? — À Saraïévo. Des coups de revolver. Il y était allé avec son archiduchesse en auto. — Ça, par exemple ! Ben oui, en auto… Vous voyez ce qu‘c’est, M’ame Muller, on s’achète une auto et on ne pense pas à la fin… Un déplacement, ça peut toujours mal finir, même pour un seigneur comme l’archiduc… Et surtout à Saraïévo ! C’est en Bosnie, vous savez, M’ame Muller, et il n’y a que les Turcs qui sont capables de faire un sale coup pareil. On n’aurait pas dû leur prendre la Bosnie et l’Herzégovine, voilà tout. Ils se vengent à présent. Alors, notre bon archiduc est monté au ciel, M’ame Muller ? Ça n’a pas traîné, vrai ! Et a-t-il rendu son âme en tout repos, ou bien a-t-il beaucoup souffert à sa dernière heure ? — Il a été fait en cinq sec, M’sieur le patron. Pensez donc, un revolver, ce n’est pas un jouet d’enfant. Il y a pas longtemps, chez nous, à Nusle, un monsieur a joué avec un revolver et il a tué toute sa famille, y compris le concierge qui est monté au troisième pour voir ce qui se passait."
Jindřich Hořejší (25 april 1886 – 30 mei 1941) Standbeeld van de brave soldaat Švejk in Przemyśl, Polen
Uit: Observations upon the United Provinces of the Netherlands
“Upon these Foundations was this State first establisht, and by these Orders maintained, till the death of the last Prince of Orange; When by the great influence of the Province of Holland amongst the rest, the Authority of the Princes came to be shared among the several Magistracies of the State; Those of the Cities assumed the last nomination of their several Magistrates; The States-Provincial, the disposal of all Military Commands in those Troops which their share was to pay; And the StatesGeneral, the Command of the Armies, by Officers of their own appointment, substituted and changed at their will. No power remain'd to pardon what was once condemned by rigor of Law; Nor any person to represent the Port and Dignity of a Soveraign · State; Both which could not fail of being sensibly missed by the people, since no man in particular can be secure of offending, or would therefore absolutely despair of impunity himself, though he would have others do so; And men are generally pleased with the Pomp and Splendor of a Government, not only as it is an amusement for idle people, but as it is a mark of the Greatness, Honour and Riches of their Countrey. However these Defects were for near Twenty years supplied in some measure, and this Frame supported by the great Authority and Riches of the Province of Holland, which drew a sort of dependance from the other Six; and by the great Sufficiency, Integrity and Constancy of their chief Minister, and by the effect of both in the prosperous Successes of their Affairs: Yet having a Constitution strained against the current vein and humour of the people, It was always evident, that upon the growth of this young Prince, The great Virtues and Qualities he derived from the mixture of such Royal and such Princely Blood, could not fail in time of raising His Authority to equal at least, if not to surpass that of his glorious Ancestors.”
William Temple (25 april 1628 – 27 januari 1699) Portret door Gaspar Netscher, 1675
“In den vroegen ochtend, met een treintje, dat aansloot aan een van die groote, stormende internationale treinen zouden wij gaan. Den avond tevoren, na het souper, werd het eenigermate duidelijk in welke verhouding de oude heer en de jonge vrouw tot elkaar stonden, de twee menschen, waarin deze kleine maatschappij het meest belangstelde. Iemand had hun vier schoenen voor een kamerdeur zier staan en den volgenden dag, toen de kamer open stond ter schoonmaak, even naar binnen gekeken. En het was maar één kamer en er was maar één ledikant! Een ander had bij den hôtelhouder geinformeerd en er was nog iemand die hen zeide te kennen en uit hetgeen zij gezamenlijk er van wisten, moest het nu blijken dat de oude heer een ‘vieux farceur’ was en de jonge vrouw zijn maîtres. Wij, alle logeergasten, hadden de hoofden bij elkaar gestoken en bespraken het geval met een aangename geheimzinnigheid. Nog altijd had de meneer niets in het boek geschreven, maar dat zou nu toch wel moeten, dacht men. En wat hij er dan van maken zou! En zij met haar mooi engelengezichtje en schuchtere manieren! Het was een curieus geval, een verzamelpunt voor de leege nieuwsgierigheid en het wekte alle gedachten, die zulk een verhouding van een ouden verliefden rijkaard en een arm, mooi meisje, dat zich prostitueert, pleegt te wekken bij de menschen, die de wereld meer uit boeken, dan uit eigen aanzien kennen. Den volgenden ochtend, toen wij vroeg beneden kwamen in de nog druilige gang en doffe eetzaal, zat het paar daar al te ontbijten. Zij wilden blijkbaar met denzelfden trein als wij afreizen. Er was den vorigen avond niets van bekend geweest onder de andere gasten en het geleek wel iets naar een overhaaste vlucht. Terwijl, in de stille kamer, wij te ontbijten zaten, kwamen onze blikken telkens naar het zonderlinge paar terug. Zij zagen echter nooit naar ons, maar hielden hun oogen voor zich, alsof zij wel wisten, dat zij altijd bekeken werden. Hij had een lichtbruinen slappen hoed op, te jeugdig voor zijn leeftijd, en was overigens in dezelfde sjofele kleeding der vorige dagen. Zij zat weer met hoed en voile en een vellerig-dun, grijs stofmanteltje omhing haar schouders. Geen woord spraken ze tot elkaar.”
Frans Coenen (24 april 1866 - 23 juni 1936) Hier in het midden met zijn vader Frans Coenen Sr. (rechts) en een onbekende.
“When I was a little kid, there was nothing I loved better than hanging out at my grandparents’ house. In her sunny kitchen, my Grandma Lucy would fashion honey- drenched Armenian pastries, while out in the backyard Grampa Megerdich roasted lamb shish kebab under the apple trees. After dessert, Grampa might knock back a tiny glass of arak and tell me stories. I was held rapt by the horrific narratives he dredged up from his faraway past. In his sweetly accented English, Megerdich would describe burning churches and sadistic horsemen. The sto-ries would always end the same way. My grandfather would instruct me, “If you ever meet a Turk, kill him.”I was no more than four years old when I first heard those words.My grandfather had spent his boyhood in the troubled eastern frontier of the Ottoman Empire more than a century ago. He had plenty of reason to hate the Turks, who had killed his father and almost killed him. In 1915, when he was barely twenty- one years old, Megerdich escaped the genocide that would exterminate hun-dreds of thousands of his fellow Armenians. More than once he told me the story of how his village burned while he and his mother crouched down in the middle of a wheat field, hiding from the zapiteh. Under darkness of night they fled, managed to find passage to France, and in 1916 Megerdich and my great- grandmother immigrated to the United States from Le Havre. My grandfather claimed that he had survived because he was smarter than the rest. That’s why I was such a smart little boy. But perhaps it was just luck.Megerdich’s own father was not so lucky. Ovygin Jamgochian, after successfully immigrating to the United States in the 1890s, had gained American citizenship. But he made the mistake of returning to “the old country” to find his wife and teenage son. The Young Turk government didn’t recognize his American citi-zenship, and he was swept up with hundreds of thousands of other able- bodied men and drafted into the army.“
Because he had spoken harshly to his mother, The day became astonishingly bright, The enormity of distance crept to him like a dog now, And earth's own luminescence seemed to repel the night.
Roof was rent like loud paper tearing to admit Sun-sulphurous splendor where had been before But the submarine glimmer by kindly countenances lit. As slow, phosphorescent dignities light the ocean floor.
By walls, by walks, chrysanthemum and aster, All hairy, fat-petalled species, lean, confer, And his ears, and heart, should burn at that insidious whisper Which concerns him so, he knows; but he cannot make out the words.
The peacock screamed, and his feathered fury made Legend shake, all day, while the sky ran pale as milk; That night, all night, the buck rabbit stamped in the moonlit glade, And the owl's brain glowed like a coal in the grove's combustible dark.
When Sulla smote and Rome was rent, Augustine Recalled how Nature, shuddering, tore her gown, And kind changed kind, and the blunt herbivorous tooth dripped blood; At Duncan's death, at Dunsinane, chimneys blew down.
But, oh! his mother was kinder than ever Rome, Dearer than Duncan -- no wonder, then, Nature's frame Thrilled in voluptuous hemispheres far off from his home; But not in terror: only as the bride, as the bride.
In separateness only does love learn definition, Though Brahma smiles beneath the dappled shade, Though tears, that night, wet pillow where the boy's head was laid Dreamless of splendid antipodal agitation;
And though across what tide and tooth Time is, He was to lean back toward that recalcitrant face, He would think, than Sulla more fortunate, how once he had learned Something important about love, and about love's grace.
Robert Penn Warren (24 april 1905 – 15 september 1989)
Because he had spoken harshly to his mother, The day became astonishingly bright, The enormity of distance crept to him like a dog now, And earth's own luminescence seemed to repel the night.
Roof was rent like loud paper tearing to admit Sun-sulphurous splendor where had been before But the submarine glimmer by kindly countenances lit. As slow, phosphorescent dignities light the ocean floor.
By walls, by walks, chrysanthemum and aster, All hairy, fat-petalled species, lean, confer, And his ears, and heart, should burn at that insidious whisper Which concerns him so, he knows; but he cannot make out the words.
The peacock screamed, and his feathered fury made Legend shake, all day, while the sky ran pale as milk; That night, all night, the buck rabbit stamped in the moonlit glade, And the owl's brain glowed like a coal in the grove's combustible dark.
When Sulla smote and Rome was rent, Augustine Recalled how Nature, shuddering, tore her gown, And kind changed kind, and the blunt herbivorous tooth dripped blood; At Duncan's death, at Dunsinane, chimneys blew down.
But, oh! his mother was kinder than ever Rome, Dearer than Duncan -- no wonder, then, Nature's frame Thrilled in voluptuous hemispheres far off from his home; But not in terror: only as the bride, as the bride.
In separateness only does love learn definition, Though Brahma smiles beneath the dappled shade, Though tears, that night, wet pillow where the boy's head was laid Dreamless of splendid antipodal agitation;
And though across what tide and tooth Time is, He was to lean back toward that recalcitrant face, He would think, than Sulla more fortunate, how once he had learned Something important about love, and about love's grace.
“Even with the broad humor of Bret Harte, even with the broader humor of Artemus Ward and Mark Twain, there is generally present an undercurrent of melancholy, in which pathos and satire are intermingled. There was a touch of it even with the simple-going Cooper and the kindly Washington Irving. Melancholy and pathos, without the humor, are the springs on which all Longfellow's lines are set moving. But in no American writer is to be found the same predominance of weird imagination as in Hawthorne. There was something of it in M. G. Lewis--our Monk Lewis as he came to be called, from the name of a tale which he wrote; but with him, as with many others, we feel that they have been weird because they have desired to be so. They have struggled to achieve the tone with which their works are pervaded. With Hawthorne we are made to think that he could not have been anything else if he would. It is as though he could certainly have been nothing else in his own inner life. We know that such was not actually the case. Though a man singularly reticent,--what we generally call shy,--he could, when things went well with him, be argumentative, social, and cheery. I have seen him very happy over canvas-back ducks, and have heard him discuss, almost with violence, the superiority of American vegetables. Indeed, he once withered me with a scorn which was anything but mystic or melancholy because I expressed a patriotic preference for English peas. And yet his imagination was such that the creations of his brain could not have been other than such as I have described. Oliver Wendell Holmes has written a well-known story, weird and witch-like also, and has displayed much genius in the picture which he has given us of Elsie Venner. But the reader is at once aware that Holmes compelled himself to the construction of Elsie Venner, and feels equally sure that Hawthorne wrote The Marble Faun because he could not help himself.“
Anthony Trollope (24 april 1815 - 6 december 1882)
„Steve war völlig überrascht, dass sein Freund Tom so offen über dieses „verbotene“ Thema sprach. Seine Eltern hatten dieses Thema nie angesprochen und auch in der Schule wurde es eher vermieden und nur ganz schnell auf biologischer Ebene mit einem Xebensatz darauf eingegangen. Steve hatte bisher noch nicht darüber nachgedacht, er würde ohnehin joumalist und in der großen Stadt eine Frau finden. Auch wenn er es nicht wahrhaben wollte, die Eintnchterungen seiner Eltern trugen ihre Früchte. Deshalb lehnte er zunächst einmal ab. Es war unnatürlich und ein Schimpfwort in der Schule. Er war aber kein oberflächlicher Mensch, schon damals nicht. Deshalb beließ er es bei der Ablehnung und zog ’l'om damit nicht auch im nachhinein auf, wie es vermutlich 80% seiner Kollegen gemacht hatten. Tom und Steve hatten schon als kleine Kinder ein gutes Verhältnis und Steve wollte das nicht aufs Spiel setzen. Und es kam nicht von irgendwoher, dass ’l'om gerade ihn danach fragte. Für Tom war dieses Thema aber dadurch nicht beendet. Wenn er sich mal was in den Kopf gesetzt hatte, dium zog er das durch, auch wenn es jahre dauern würde. Tom war duldsam. Wenn er Steve immer wieder ab und an diesbezüglich ansprach oder kleine Seitenhiebe verteilte, würde auch Steve irgendwann mal weich werden. Denn wenn er das ausprobieren will, dann nur mit Steve, alle anderen kamen für ihn nicht in Betracht. Seine Strategie klappte bisher immer bei Steve Glowing. Und auch diesmal sollte Tom recht behalten und das schneller als erwartet.“
De Amerikaanse dichter George Oppen (eig. George Oppenheimer) werd geboren op 24 april 1908 in New Rochelle, New York. Oppen was een kind van een rijke Joodse familie en groeide op ten noorden van New York City. Zijn moeder stierf toen hij vier jaar oud was. Met zijn stiefmoeder had hij geen goede verstandhouding. Een huishoudelijke hulp bracht hem vaardigheden in het timmeren bij, zodat hij later in zijn leven als timmerman en schrijnwerker in zijn levensonderhoud kon voorzien. In 1917 verhuisde het gezin naar San Francisco, waar Oppen een high school bezocht die georiënteerd was op het leger. Na een ernstig auto-ongeluk dat hij als bestuurder overleefde, was hij getraumatiseerd. Dit betekende dat hij in 1925 van school moest zonder eindexamen. In 1925 begon hij zijn studie aan de Oregon State Agricultural College in Corvallis, nu Oregon State University. Daar ontmoette hij zijn toekomstige vrouw Mary Colby. Het jonge paar overtrad echter de huisregels, Maria werd weggestuurd en hij werd geschorst. In 1927 veranderde hij zijn achternaam van Oppenheimer in Oppen. Het paar trok liftend door de Verenigde Staten, trouwde en leefde van allerlei klussen. Oppen begon zijn eerste gedichten te schrijven die af en toe werden gedrukt in lokale kranten. In 1929 kreeg Oppen een kleine erfenis die een zelfstandig leven mogelijk maakte, eerst in 1930 in Californië en daarna in Frankrijk. In Frankrijk richtte hij en Louis Zukofsky het tijdschrift To Publishers op, waarin werk van Ezra Pound en William Carlos Williams werd gepubliceerd. Gedurende deze tijd publiceerde Oppen zijn eerste dichtbundel “Discrete Series”. De Oppens keerde in 1933 terug naar New York City en richtten met Williams, Zukofsky en Reznikoff de uitgeverij Objectivist Press op. Oppen werd een lid van de Communistische Partij en in 1936 hun campagnleider in Brooklyn. Bij het uitbreken van WO II werd hij vrijgesteld van militaire dienst, maar hij verliet zijn werkgever en meldde zich als vrijwilliger voor het front. Hij raakte gewond tijdens de oorlog en In 1945 werd hem het Purple Heart verleend. Oppen en zijn vrouw ging na de oorlog naar Mexico, omdat ze er zeker van waren dat ze vervolgd zouden worden omwille van hun communistische verleden. In Mexico begonnen de Oppens een klein bedrijf voor de productie van meubels, voortdurend gadegeslagen door de Mexicaanse politie en de FBI. Het paar kon niet naar huis terug te keren, omdat hun paspoorten ongeldig waren. Pas in 1958 waren ze in staat om een aanvraag voor nieuwe paspoorten in te dienen. In 1960 vestigde ze zich in Brooklyn en Oppen begon weer gedichten te schrijven en te publiceren.
And Their Winter and Night in Disguise
The sea and a crescent strip of beach Show between the service station and a deserted shack
A creek drains thru the beach Forming a ditch There is a discarded super-market cart in the ditch That beach is the edge of a nation
There is something like shouting along the highway A California shouting On the long fast highway over the California mountains
Point Pedro Its distant life
It is impossible the world should be either good or bad If its colors are beautiful or if they are not beautiful If parts of it taste good or if no parts of it taste good It is as remarkable in one case as the other As against this
We have suffered fear, we know something of fear And of humiliation mounting to horror
The world above the edge of the foxhole belongs to the flying bullets, leaden superbeings For the men grovelling in the foxhole danger, danger in being drawn to them
„SHYLOCK No, not take interest, not, as you would say, Directly interest: mark what Jacob did. When Laban and himself were compromised That all the eanlings which were streak'd and pied Should fall as Jacob's hire, the ewes, being rank, In the end of autumn turned to the rams, And, when the work of generation was Between these woolly breeders in the act, The skilful shepherd peel'd me certain wands, And, in the doing of the deed of kind, He stuck them up before the fulsome ewes, Who then conceiving did in eaning time Fall parti-colour'd lambs, and those were Jacob's. This was a way to thrive, and he was blest: And thrift is blessing, if men steal it not. ANTONIO This was a venture, sir, that Jacob served for; A thing not in his power to bring to pass, But sway'd and fashion'd by the hand of heaven. Was this inserted to make interest good? Or is your gold and silver ewes and rams? SHYLOCK I cannot tell; I make it breed as fast: But note me, signior. ANTONIO Mark you this, Bassanio, The devil can cite Scripture for his purpose. An evil soul producing holy witness Is like a villain with a smiling cheek, A goodly apple rotten at the heart: O, what a goodly outside falsehood hath! SHYLOCK Three thousand ducats; 'tis a good round sum. Three months from twelve; then, let me see; the rate—“
William Shakespeare (23 april 1564 – 23 april 1616) John Sessions (Salerio) en Jeremy Irons (Antonio) in de verfilming uit 2004
Uit: Death and the Penguin (Vertaald door George Bird)
« Two days later the phone rang. «Capital News . Sorry to trouble you, »said a crisp, clear female voice. I have the Editor-in-Chief on the line.” The receiver changed hands. «Viktor Alekseyevich”? a man's voice enquired. « Couldn't pop in today, could you? Or are you busy? » «No, »said Viktor. «I'll send a car. Blue Zhiguli . Just let me have your address. » Viktor did, and with a “Bye, then,”the Editor-in-Chief rang off without giving his name. Selecting a shirt from the wardrobe, Viktor wondered if it was to do with his story. Hardly ... What was his story to them? Still, what the hell! The driver of the blue Zhiguli parked at the entrance was deferential. He it was who conducted Viktor to the Editor-in-Chief. “I'm Igor Lvovich,”he said, extending a hand. “Glad to meet you.”
« Une dernière fois le maître de pêche la supplie : — Si tu m’expliques pourquoi tu ne m’as pas aimé autant que le chantre, je te laisse passer. Elle le regarde dans les yeux. Puis elle hausse les épaules. Elle tourne son regard vers le large. Plus tard encore, elle regarde de nouveau son époux, longuement. Son visage ne marque pas de mépris, mais il est sans douceur. Elle baisse les paupières mais elle ne dit rien. Il dit tout bas : — Dis-moi, mon amour, pourquoi tu ne m’aimes plus ? Alors le beau visage de son épouse est placé sur sa gauche. Il la voit de profil. Il ne voit pas ses lèvres bouger. Il entend pourtant qu’elle dit à voix basse : — J’avais plus de plaisir dans la compagnie de ce mort, même une minute, même en pensée, même en errantes mâchouillant sans fin dans ma bouche le secret de son nom, que dix ans dans tes bras, même quand j’étais heureuse dans tes bras. — Ah ! fit-il et il s’effondra sur le sol. Ils passèrent. Ils descendirent le sentier. Ils gagnèrent le sable et la laisse de mer. Ils se tenaient par la main au bord des vagues. Ils marchaient sur les algues tout en bas. Le pêcheur voyait les vêtements jaunes flotter au-dessus des algues et des flaques. Il était jaloux. Bien que tous deux fussent morts, le maître pêcheur était jaloux de leur bonheur chez les morts."
Pascal Quignard (Verneuil-sur-Avre, 23 april 1948)
Uit:Paradise Reclaimed (Vertaald door Magnus Magnusson)
“It had long been the custom in the district to point out the dry-stone dykes and walls of Hlidar in Steinahlidar as an example for aspiring young farmers to follow in life; there were no other works of art in those parts to compare with these carefully built walls of stone. The farms in Steinahlidar stand on a plain under cliffs which had been the seaboard twenty thousand years before. Pockets of soil keep forming in crevices up in the rock-face and various plants take root in them, which undermine the fabric of the rock. In the heavy rains of spring and autumn the soil is washed away from the fissures, and pieces of rock bounce down on to the farms below. On some farms these stones would cause great damage every year to the meadows and home-field, sometimes even to the buildings themselves. Steinar of Hlidar often had his hands full in the spring, clearing the boulders from his home-field and meadows--the more so since he was more meticulous than most. Many were the times he had to bend double and straighten up with a heavy boulder in his arms, for no other reward than the joy of seeing a destructive stone fitted with dedicated care into a wall. It is said that Steinar of Hlidar had a white pony which was considered the finest animal in the south. This horse was the sort of phenomenon that every farm needs. It seemed beyond serious doubt that this was a supernatural beast and had been so ever since he was a foal, when he had unexpectedly appeared on the scene at the side of a rather elderly white mare which had been running with the herd for a long time in the mountains. At the time of the birth she was grazing at LÃ?nsbakkar (Creek-Banks), but she had been stabled over midwinter and no one had had any idea that she was in foal. If there were ever a case of immaculate conception in Iceland, then this was it.”
An jeder Ecke gibt’s heut ein Scharmützel: der Wind pflückt Kapuzen und Kinderhauben, hat keinen Respekt vor Damenhüten und hängt sie an kahle Sträucher wie Blüten, dem Maronibrater stibitzt er Stanitzel, und die Zeitungsfrau flattert wie zwanzig Tauben.
Für den Winterabend
Wenn der Mondmann geht ums Haus, weht der Schnee bald leiser, nur die rote Feuermaus huscht noch durch die Reiser. Leiser, als die Spinne spinnt, webt im Ofenloch der Wind Träume schon für Vater, Mutter, Kind und Kater.
Christine Busta (23 april 1915 – 3 december 1987) Zelfportret, 1966
Uit: Het geweten van Roberto Doni (Vertaald door Philip Supèr)
“De bouten. Daarmee was het allemaal begonnen. Elke dag, als hij op het werk kwam, naar buiten liep om te lunchen of weer naar huis ging, bleef Doni even staan om ze te bekijken. Van een afstand leken het gewoon slijtplekken, of vlekjes die altijd al in de tegels hadden gezeten, maar het waren bouten, grote metalen bouten, die het marmer op zijn plaats moesten houden. Het oorspronkelijk aangebrachte cement was namelijk aan het loslaten, waardoor het hele gebouw gevaar liep. Die dingen hadden natuurlijk iets van een morele boodschap. Het huis van het Recht dat zich moet voegen naar de hogere wetten van de materie. Maar Doni zag er niets anders in dan de idiotie van de mensen, en misschien een vage waarschuwing: nooit bouwen op zand. Op de dag dat zij hem schreef, bedacht Doni dat het Paleis van Justitie dat lot had moeten ondergaan omdat het de omringende ruimte van zich af stootte. Het was ermee in gevecht, het was niet in staat er deel van uit te maken, zoals het dat trouwens ook niet zou kunnen in een willekeurige andere wijk van de stad. En het kon niet alleen maar een kwestie zijn van bouten en scheuren en lelijkheid. Net zo min als de architectuur uit de tijd van het fascisme of de overwinning van de breedte op de hoogte voldoende waren om het Paleis te vonnissen. Nee, het Paleis had één bepaalde, unieke eigenschap. Het was iets wat te maken had met ballingschap, een moeilijk te vatten gevoel. Als hij daar binnen was, voelde Doni zich verbannen uit de rest van de stad, uit het land, uit de wereld. De kracht van honderden bouten moest hem overeind houden, zand gebouwd op zand. Op de dag dat zij hem schreef, bestond Doni’s lunch niet uit de gebruikelijke mueslireep, maar at hij samen met Salvatori, een officier van justitie, in een restaurant. Dat was niet de gewoonte. Als magistraten hadden ze altijd haast, hoogstens kwamen ze wel eens in een of andere vreselijke selfservice in de buurt.”
“Hij streelt haar muts, maar durft haar niet meer te kussen; zij wandelen samen naar de sluis en staan daar weer in een omhelzing, tot een rattenplons in de diepte hen opschrikt. Dan nemen zij haastig afscheid en hij vloekt op de maat van zijn driftige stappen tot hij bij zijn kosthuis is; de wereld is vol schoften en ratten en er is ook een juffrouw Dijkmans, die laatdunkende oogjes heeft en een mond als een litteken en een gevaarte van een boezem vol onverzettelijke heerszucht, - de duivel hale hen met z'n allen! In Juli krijgt hij vacantie, vaart tot September weer als matroos, alsof er niets gebeurd was, tracht in het vooronder bij een slingerende lantaren zijn taak te leren, maar de maats laten duidelijk blijken dat hij zich niet moet verbeelden nou meneer de Piet te zijn; is dat gemummel nou potdome uit of hoe zit dat, er moet geslapen worden! Hij vloekt en tracht minuten te stelen met een boek op het privaat, maar ze hebben hem in de gaten en nu moeten ze ineens allemaal, of er wordt geschreeuwd: Wandelaar! Wandelaar! en als hij haastig komt, wijzen ze overboord en zeggen: een zeemeermin, je ben nèt te laat. Hij wil den stuurman er niet in kennen, want dat zou mis zijn; hij slaat er een op zijn bakkes en dat is helemaal mis, want nu is het vooronder met één slag vol armen en benen, die stompen en trappen en hij wordt met een vork in zijn billen gestoken, dat hij 's nachts aan het roer staat te krimpen. Hij heeft de spaken van het stuurwiel beet of het de strotten van dat rapalje zijn en de kompasroos wordt een nevelig maantje door de tranen. Eindelijk is die bezoeking voorbij; hij heeft niet veel geleerd voor de school, maar heel wat voor het leven. Zijn eerste rapport dat seizoen is niet zo best, maar nu laat hij zich niet meer kennen; nu wordt de nacht ook een dag en zelfs moeder Dijkmans zegt dat hij weinig meer komt, op een toon of ze het verdacht vindt.”
Jan de Hartog (22 april 1914 – 22 september 2002) Scene uit de televisieserie "Hollands Glorie”, 1977-1978
“Among some treasures I lost during the wanderings of my adult years, there was a snapshot taken by my aunt which showed Annabel, her parents and the staid, elderly, lame gentleman, a Dr. Cooper, who that same summer courted my aunt, grouped around a table in a sidewalk café. Annabel did not come out well, caught as she was in the act of bending over her chocolat glac?, and her thin bare shoulders and the parting in her hair were about all that could be identified (as I remember that picture) amid the sunny blur into which her lost loveliness graded; but I, sitting somewhat apart from the rest, came out with a kind of dramatic conspicuousness: a moody, beetle-browed boy in a dark sport shirt and well-tailored white shorts, his legs crossed, sitting in profile, looking away. That photograph was taken on the last day of our fatal summer and just a few minutes before we made our second and final attempt to thwart fate. Under the flimsiest of pretexts (this was our very last chance, and nothing really mattered) we escaped from the caf? to the beach, and found a desolate stretch of sand, and there, in the violet shadow of some red rocks forming a kind of cave, had a brief session of avid caresses, with somebody's lost pair of sunglasses for only witness. I was on my knees, and on the point of possessing my darling, when two bearded bathers, the old man of the sea and his brother, came out of the sea with exclamations of ribald encouragement, and four months later she died of typhus in Corfu. I leaf again and again through these miserable memories, and keep asking myself, was it then, in the glitter of that remote summer, that the rift in my life began; or was my excessive desire for that child only the first evidence of an inherent singularity? When I try to analyze my own cravings, motives, actions and so forth, I surrender to a sort of retrospective imagination which feeds the analytic faculty with boundless alternatives and which causes each visualized route to fork and re-fork without end in the maddeningly complex prospect of my past. I am convinced, however, that in a certain magic and fateful way Lolita began with Annabel.”
Vladimir Nabokov (22 april 1899 - 2 jüli 1977) Scene uit de film `Lolita` met Jeremy Irons en Dominique Swain, 1997
"Meine Mutter bettelte nicht, wenn ich nein gesagt hatte, sie sagte nicht: Überleg es dir noch mal, sondern machte eine kleine Pause und erzählte dann von meinem Vater. Mein Vater hörte entweder nicht zu, wenn sie mit ihm sprach, oder er lag mit nervösem Magen im Bett und war für niemanden da. Am Telefon erzählte sie mir, wie sehr sie darunter litt. Manchmal auch, daß sie ihn verstand. Es regnete seit dem Morgen, und irgendwann rief sie: Dann gehen wir eben mit Schirm. Sie verschwand in der Garderobe, suchte und fluchte eine Weile und kam dann mit einem zerrissenen schwarzen Regenschirm zurück. Auf dem Feldweg staute sich das Wasser, ich machte einen Bogen um die Pfützen, aber meine Mutter sah immer nur geradeaus. Als ihre Schuhe in einer Lache verschwanden, sagte sie: Auch egal, naß bin ich sowieso. Dann klappte sie den Schirm zusammen und schaute mit offenem Mund in den Himmel. Sie schnappte nach den Regentropfen und sagte: Ich fühl mich wie ein kleines Kind. Unter meinen Sohlen klumpte der Schlamm, ich war naß bis auf die Unterhose, und neben mir schnappte meine Mutter nach Tropfen."
“Dr. Iyer…” “Neeta is fine,” she said. “OK, Neeta, I don’t think my problem warrants this. I don’t know why Dr.Ramachandran sent me here.” She picked my file from her desk. “Let’s see. This is Dr. Ram’s brief to me –patient has sleep deprivation, has cut off human contact for a week, refuses toeat, has Google-searched on best ways to commit suicide.” She paused andlooked at me with raised eyebrows. “I Google for all sorts of stuff,” I mumbled, “don’t you?” “The report says the mere mention of her name, her neighbourhood or anyassociation, like her favourite dish, brings out unpredictable emotions rangingfrom tears to rage to frustration.” “I had a break-up. What do you expect?” I was irritated. “Sure, with Ananya who stays in Mylapore. What’s her favourite dish? Curdrice?” I sat up straight. “Don’t,” I said weakly and felt a lump in my throat. I foughtback tears. “Don’t,” I said again. “Don’t what?” Neeta egged me on, “Minor problem, isn’t it?” “Fuck minor. It’s killing me.” I stood agitatedly. “Do you South Indians evenknow what emotions are all about?” “I’ll ignore the racist comment. You can stand and talk, but if it is a long story,take the couch. I want it all,” she said. I broke into tears. “Why did this happen to me?” I sobbed. She passed me a tissue. “Where do I begin?” I said and sat gingerly on the couch. “Where all love stories begin. From when you met her the first time,” she said. She drew the curtains and switched on the air-conditioner. I began to talk andget my money’s worth."
Chetan Bhagat (New Dehli, 22 april 1974)
De Zwitstserse schrijver en müsicüs Peter Weber werd geboren op 22 april 1968 in Wattwil / Toggenbürg. Zie ook alle tags voor Peter Weber op dit blog.
Uit:Die melodielosen Jahre
"Der Wecker spuckt diese kleinen Ausrufezeichen ins schläfrige Nachmittagsblau, zwischen die keifenden Möwen, unter die Hornstösse der mächtigen Schiffe, fern der Schlafhintergrund, auf der europäischen Seite die Silhouetten der Moscheen, vorne am Wasser die Kutter und kleinen Boote, auf denen Fisch gegrillt und an Land gereicht wird, Makrelen und Sardinen, Schwarmfische also. Wenn eine Fähre anlegt, schlagen die Wellen an die Ufermauer, die Fischboote mit ihren farbigen Sonnenverdecken beginnen zu wanken, die Männer üben uraltes Gleichgewicht, es entsteht für Momente ein Bild gesamthaften Wankens, selbst der asiatische Bahnhof, ganz ans Wasser gebaut, scheint schwimmend, ein Wasserbahnhof, Bahnhof mit Meeranstoss, die Gleise nach Asien haben Deutsche verlegt: die Bagdadbahn, dahinter die Krananlagen des Frachthafens. Bosporus, weltschönste Umwälzanlage der Elemente, die nachmittägliche Sonne streut üblich Münzen übers Wasser, mehrt das Glück zu einem schimmernden Vielfachen, erfindet die Mehrzahl von Glück, indem sie Schwebeteilchen kleinsten Lichts zeugt, blinkende Blättchen, die dann von den Schrauben der Fähren unters Wasser gebracht werden, Vapur im Singular, Vapuren wohl im Plural, was nach einem der Völker klingt, die hier das Meer überquert haben mögen. Die alten weissen Fähren sind Geschwisterschiffe der Raddampfer auf Schweizer Seen, wenn sie ablegen, wühlen sie Grund auf, die Möwen stürzen sich auf die zerkraulten Wasser, folgen ihren Ernährern über den Bosporus verwegenen Flugs, setzen ihnen lebendige Flug- oder Gedankenhauben auf."
De mensen doen hun warme luiken dicht. De nacht heest smaak van mout en wilgehout. Het leven gevend ingewand is dood gewicht in 't mispelvlees dat aan de beenderen houdt. Ik heb mijn laatste vriend naar huis gebracht. Het houten kleppen van mijn bekkeneel wordt door de rinse kliersappen verzacht, en herfstwind schuift, als handen, rond mijn keel de koelte van een vrouwelijk geweld. Twee dode vrienden lachen veel te luid, verdwijnen in hun nachthemd over veld van bietebladeren uit kikkerhuid. Dan dansen duivels met de bladeren rond. De wegen vluchten in een wolk van kaf. Een bonte piekenier spietst op de grond het dronken dier en steekt zijn lenden af.
Avond en morgen
II Steeds meer denk ik aan hem die, vóór een Ariër keizer of paus werd in een wereld van vijf delen, potaarde stak en blij was met zijn ziel
- een berm zijn horizon, een dier zijn vriend, een plant zijn stijl - en als een brand beweging blies in 't eerste pottenbakkerswiel.
Jos de Haes (22 april 1920 – 1 maart 1974) Rond 1950
“Charlotte's reply to Robert Southey 16 March 1837 “SIR, I cannot rest till I have answered your letter, even though by addressing you a second' time I should appear a little intrusive ; but I must thank you for the kind and wise advice you have condescended to give me. I had not ventured to hope for such a reply ; so considerate in its tone, so noble in its spirit. I must suppress what I feel, or you will think me foolishly enthusiastic- At the first perusal of your letter I felt only shame and regret that I had ever ventured to trouble you with my crude rhapsody ; I felt a painful heat rise to my face when I thought of the quires of paper I had covered with what once gave me so much delight, but which now was only a source of confusion ; but after I had thought a little, and read it again and again, the prospect seemed to clear. You do not forbid me to write ; you do not say that what I write is utterly destitute of merit. You only warn me against the folly of neglecting real duties for the sake of imaginative pleasures ; of writing for the love of fame ; for the selfish excitement of emulation. You kindly allow me to write poetry for its own sake, provided I leave undone nothing which I ought to do, in order to fureue that single, absorbing, exquisite gratification, I am afraid, sir, you think me very foolish. I know the first letter I wrote to you was all senseless trash from beginning to end ; but I am not altogether the idle dreaming being it would seem to denote. My father is a clergyman of limited though competent income, and I am the eldest of his children. He expended quite as much in my education as he could afford in justice to the rest. I thought it therefore my duty, when I left school, to become a governess. In that capacity I find enough to occupy my thoughts all day long, and my head and hands too, without having a moment's time for one dream of the imagination. In the evenings, I confess, I do think, but I never trouble any one else with my thoughts. I carefully avoid any appearance of pre- occupation and eccentricity, which might lead those I live amongst to suspect the nature of my pursuits. Following my father's advice who from my childhood has counselled me, just in the wise and friendly tone of your letter I have endeavoured not only attentively to observe all the duties a woman ought to fulfil, but to feel deeply interested in them. I don't always succeed, for sometimes when I'm teaching or sewing I would rather be reading or writing ; but I try to deny myself ; and my father's approbation amply rewarded me for the privation. Once more allow me to thank you with sincere gratitude. I trust I shall never more feel ambitious to see my name in print ; if the wish should rise, I'll look at Southey's letter, and suppress it. It is honour enough for me that I have written to him, and received an answer. That letter is consecrated ; no one shall ever see it but papa and my brother and sisters. Again I thank you. This incident, I suppose, will be renewed no more ; if I live to be an old woman, I shall remember it thirty years hence as a bright dream. The signature which you suspected of being fictitious is my real name.
Again, therefore, I must sign myself C. BRONTE.”
Charlotte Brontë (21 april 1816 – 31 maart 1855) Op een Engelse poster
De Duitse literatuurwetenschapper en musicus Michael Mann werd als jongste kind van Thomas en Katia Mann geboren op 21 april 1919 in München. Zie ook alle tags voor Michael Mann op dit blog.
Uit: Achterbahn (door Frido Mann)
„So unberechenbar sich mein Vater als nervös überspannter Wüterich aufführen kann, so überraschend zugewandt, liebevoll und lebendig humorvoll kann er sein. Als einen der schönsten Augenblicke erinnere ich es, einmal auf seinen Schultern zu sitzen, während er von der Küche ins Esszimmer und wieder zurück geht und ich dabei aus dieser riesigen Höhe den abgründig tiefen Boden betrachten kann. Auch zu einem Kinderkonzert der San Francisco Symphony nimmt er mich manchmal mit, und ich darf von meinem Fauteuilsitz aus stolz seinem Bratschenspiel an einem der Pulte zuschauen, bis er mich wieder abholt. Eines Nachmittags darf ich mich in einem Fotostudio ablichten lassen (ein Foto, das noch bis vor Kurzem lose in meiner Fotosammlung herumlag) und mir anschließend ein wenig Marzipan aussuchen. Unvergesslich geblieben ist mir auch eine Nachtwanderung mit meinem Vater und Toni bei Vollmond durch den unheimlich dunklen Wald am Fuß des Mount Tamalpais über Mill Valley. Auf dem Heimweg verirren wir uns hoffnungslos. Mein Vater versteht uns jedoch zu beruhigen. Mit dem kleinen Toni auf seinen Schultern leitet er uns wohlbehalten zurück nach Hause. Gelegentlich nimmt er uns zum Krebsefangen am Waldbach neben der alten Mühle mit, die unserem Wohnort seinen Namen gegeben hat. Ein recht gruseliger Anblick ist es dann nur, wenn der Vater zu Hause vor unseren Augen die Tiere lebend in das kochende Wasser im Topf auf dem Herd wirft und dann begeistert den raschen Wechsel ihrer dunkelbraunen Farbe ins Rote kommentiert. Als er beim Krebsefangen einmal in den Bach stürzt, gibt er sein Missgeschick geistesgegenwärtig als eine Clown-Einlage für uns Kinder aus.“
Michael Mann (21 april 1919 - 1 januari 1977) V.l.n.r. Michael, Monika en Gret Mann, met de kleine Frido op de arm
“In the morning of Tuesday 16 May 1809, a Berline flanked by horsemen pulled out of Schönbrunn and drove at a leisurely pace along the right bank of the Danube. It was an unremarkable carriage, olive coloured, without coats of arms on its panels. As it passed, the Austrian peasants raised their black, broad-brimmed hats, out of caution, rather than respect, because they recognized the officers riding their long-maned Arabs at a trot, a panther skin under their seats, uniforms in the Hungarian style — white, scarlet, heavy with gold — a heron's feather in their shakos: these young gentlemen were the permanent escort of Berthier, Major-General of the occupying army. A man's arm appeared through the Berline's lowered window. The Grand Equerry Caulaincourt, who had been keeping his horse abreast of the carriage door, instantly squeezed his mount with his knees, removed his cocked hat and gloves with the dexterity of a circus rider, and unbuttoned his jacket to produce a folded map of Vienna's surroundings, which he held out with a salute. A moment later, the carriage came to a halt in front of the yellow, fast-flowing river. A Mameluke in a turban jumped off the footman's box, unfolded the step, opened the door and prostrated himself in a flurry of exaggerated bows. The Emperor emerged, putting on his beaver-skin hat, its fur scorched by years of ironing. He had slung his frock coat of grey Louviers cloth like a cape over his grenadier's uniform. His breeches were ink-stained, since it was his habit to wipe quillpens on them and there had been an armful of decrees for him to sign before the day's parade. As ever, the Emperor wanted to decide everything himself, to settle in person every one of a thousand matters — from the distribution of new boots to the Guard to the supplying of Paris's fountains with water — matters which, more often than not, bore no relevance to the war he was now waging in Austria. Napoleon was beginning to put on weight. His kerseymere waistcoat was stretched tight across a rounded stomach, he no longer had a neck and his shoulders sagged. His blank, indifferent expression only became passionate when he was angry. Today he was sullen, his mouth pinched. When he had heard for certain that Austria was arming herself against him, he returned from Valladolid to Saint-Cloud in five days, riding one horse after another into the ground. Having recently been sleeping ten hours a night and another two in his bath, thanks to the setbacks in Spain and now this further imbroglio, he had recovered all his strength in an instant.”
"Their horizons seem to have become wide enough to include a quick dive for my wallet," I reminded her. "It's a slow business Mr Rumpole, but we've got to keep trying." I looked at her with admiration. No doubt it was an impossible task to persuade a bunch of adolescents that a choral work in a strange language was more interesting than picking the odd pocket. I felt a sudden affinity with Harriet. Both of us spent our lives trying to win impossible cases. My thoughts on this subject were interrupted by a twangy voiced, prematurely balding, eager man who had arrived in front of our table. "Henry Dyson" - he announced his name as though confident I would know all about him - "of Dyson Furbelow, local solicitors. I'll be sending you a brief. I hope you may be able to fit us into your busy practice." Flattery will get you anywhere, and I couldn't help warming to the strange solicitor. "A murder perhaps?" I shouldn't have expected anything so sensational. "I'm afraid not. I've got some important clients. You'll have heard of Lord Winsome, big house and estate up on the way to Kidlington? His boy, young Charlie, is being done for 'dangerous'. I told him you were the only man for the job. You are the only brief I have ever seen getting a client off a dangerous driving. You came down to the magistrates court here in Oxford. I was waiting to come on in the next case and I was astonished at the way you did it."
“Hin und wieder vermisste ich den Karton, weil ich ihn jahrelang nicht mehr gesehen hatte. Dann suchte ich ihn in einem Anfall undeutlicher Verlustangst und konnte ihn nicht finden. Wenn er beim nächsten Umzug wieder auftauchte, überkam mich eine Erleichterung, als hätte ich etwas für mich unendlich Wichtiges wieder entdeckt, und ich machte mich daran, den einen oder anderen Brief zu lesen. Aber es gelang mir nie, mehr als ein paar Halbsätze zu entziffern. Wie bei früheren Versuchen gab ich wieder auf – schwer zu sagen, ob es die Scheu vor den Mühen des Lesens war, die den Reflex des Aufschiebens hervorrief, oder die Furcht vor Entdeckungen, von denen ich lieber nichts wissen wollte. Mir gefiel das Motto, dem Bob Dylan gefolgt war: »Don’t look back!« Erfinde dich selbst, entferne dich von allen Bindungen, die du nicht selbst gewählt hast, besonders aber von dem Teil der Vergangenheit, den du nicht bestimmen konntest – von deiner Kindheit! Eine alte Freundin, die von den Briefen wusste, hatte mir einen Rat gegeben, der mich beschäftigte: Am besten verfahre man mit den Briefen der Eltern, soweit sie nicht an einen selbst gerichtet seien, wenn man sie ungelesen in eine volle Badewanne werfe. Der Satz passte zu dem Misstrauen, das die »Generation der Nachgeborenen« gegen ihre Eltern entwickelt hatte, und er passte zu meinem Projekt der Selbsterfindung. Gleichzeitig schien mir eine derartige Aktion zu dramatisch und nicht recht effizient zu sein. Wie verfährt man mit Briefen, deren Schrift sich nicht in Wasser auflöst, weil sie mit Bleistift geschrieben sind? Bleistift ist haltbarer als Tinte.“
nacht die akkorde der sitar und die klage der saz des mannes der immer hier sitzt die klage der bäume und die violinen die aus fenstern klingen morgens um zwei stimmt der gitarrenbauer ein letztes instrument bevor er die letzten katzen füttert ein letzter çay ein letzter noch zuletzt dieser blick dieses lachen und die nachtlichter der schiffe auf dem bosporus
sis
im nebel verschwindet die stadt schläft im regen unter der brücke ragen die türme aus dem nichts
vor haydarpasa tauchen geister möwen auf und ziehen kreise um kadiköy und das knirschen am anleger das knirschen einer leisen berührung die delphine
De Nederlandse schrijver Charles den Texwerd geboren in Box Hill, Australië, op 21 april 1952. Den Tex kwam op vijfjarige leeftijd met zijn ouders terug naar Nederland. Hij studeerde fotografie en film in Londen, werkte in Parijs en vestigde zich in 1979 als reclametekstschrijver en later als communicatie- en managementadviseur in Nederland. Hij schreef dertien thrillers waarvan er zes werden genomineerd voor de Gouden Strop. In 2002 won hij de prijs met “Schijn van kans”, in 2006 met “De macht van meneer Miller” en in 2008 met “Cel”. Hij heeft een eigen subgenre ontwikkeld, de corporate thriller dicht op de huid van de tijd. Zijn boeken worden in de pers vergeleken met die van John Grisham, Michael Crichton en Michael Ridpath. Zijn boek”De macht van meneer Miller” werd in 2010 voor de VPRO bewerkt tot de vierdelige televisieserie Bellicher; de Macht van meneer Miller. Later is zijn boek “Cel” ook tot een televisieserie bewerkt Bellicher; Cel. Met De Vriend won hij de Crimezone Thriller Award 2012. In 2013 is Charles den Tex door het Letterenfonds voorgedragen voor de Ripper Award, de eerste Europese thrillerprijs. Van 1999 tot 2004 was Den Tex voorzitter van het in 1986 opgerichte Genootschap van Nederlandstalige Misdaadauteurs.
Uit: Cel
“Van Bilt pakte een paar papieren uit de map, schikte ze voor zich op de tafel, zette een leesbril op en begon voor te lezen. ‘Om tien voor twee op 2 juli werd in Monster, Zuid-Holland, een man aangereden.’ Hij stopte en keek me aan over de rand van zijn leesbril. Ik zei niets. (…)
‘De man heeft zijn beide benen verloren, zijn rug gebroken en zware inwendige bloedingen gehad’, zei Van Bilt zonder nog in het verslag te kijken. ‘Hij ligt in het ziekenhuis en zijn vooruitzichten zijn slecht.’ ‘Dat geloof ik onmiddellijk.’ ‘Nee toch.’ Van Bilt kon zijn sarcasme niet meer onderdrukken.
Scene uit de verfilming uit 2012 met o.a. Tim Murck en Daan Schuurmans
Ik zweeg. Dat dit allemaal aan mij werd verteld en dat ik het op een politiebureau in Monster moest horen, stelde me niet gerust. De overeenkomsten met de gebeurtenissen van die ochtend waren overduidelijk. Hit and run. ‘Van de auto hebben we alle gegevens’, zei Van Bilt. ‘Niet alleen door de getuigenverklaring, maar ook door de foto die automatisch werd gemaakt toen hij door het rode licht reed.’ ‘Mooi’, zei ik. Van Bilt antwoordde niet. Hij pakte een envelop en haalde er een foto uit die hij naar me toe schoof. ‘Het betreft een bronskleurige BMW 5-serie’, zei hij. Ik keek naar de foto van een BMW die door een rood stoplicht reed op een kruispunt dat ik nog nooit had gezien. De fietser stond ook op de foto. Het was het moment vlak voor de aanrijding, vastgelegd zoals het nooit meer worden zou.”
Charles den Tex (Box Hill, Australië, 21 april 1952)
Zo ook hier. Toen de man kwam en met zijn gestrekte pas voortliep, begon men het gas in de buizen onder het huis te horen, en het gesuis van water onder de straat, en, in de elektrische draad naar radio en telefoon, een vonkende zoemertoon als waren er bijen in de buurt. Er werd niet gegluurd. Gewoonlijk, als iemand passeert, is men geïnteresseerd: men vouwt met voorzichtige hand vitrages terzijde, want elke voorbijganger is min of meer een gebeurtenis. Was er niets te zien aan hem?—Kwam het misschien doordat iedereen sliep, of doordat hij zo zacht liep, dat geen vitrage bewoog? Neen, neen, elk raam was oog, was toegeschoven lid voor het oog van een uil die zit te spieden op zijn tak. De stilte, die niets verbrak, ging trillen en werd muziek. Het is een groot woord: paniek, maar het tekent de stille schrik die op dit ogenblik de ledige straat beving.
Na een jaar
In deze morgen zie ik dat de nachten Dragend geweest zijn, van extase zwaar - En onze dagen, lichtend in elkaar, Ernstig van de bezinning der gedachten.
Boven de warreling van zwarte nachten En witte dagen, staan wij, boven 't jaar. En zien de harde oneindigheden naar Het wentlen onzer wereld zich verzachten.
Ik heb me plat tegen de grond gelegd En woorden heb ik tot mezelf gesproken, Die ook een dode tot zichzelve zegt, Die in zijn donkere eenzaamheid ontwaakt:
Leven was goed al heeft het mij gebroken, Leven is goed ofschoon het doden maakt.
Martinus Nijhoff (20 april 1894 – 26 januari 1953) In 1916
De Nederlandse schrijver en beeldend kunstenaar Jan Cremer werd geboren in Enschede op 20 april 1940. Zie ook alle tags voor Jan Cremer op dit blog. Jan Cremer viert vandaag zijn 75e verjaardag.
Uit:Ik Jan Cremer
“Wat ik op toiletten kwijt geraakt ben: een paspoort (draaide weg in het schijtgat van een wecee in Parijs, eruit gevallen toen ik mijn broek optrok), twee zilveren armbandjes, ontelbaar veel geld, een paar portemonnaies, een tandenborstel, kammen, een onderbroekje, ringen (waaronder 'n verlovingsring) en een revolver.”
Umbro I, 2003
Ik dacht aan vroeger thuis bij mijn moeder. Mijn moeder, die gebrekkig Nederlands sprak, zei tegen mij: ‘Vanavond is Schraalhans Keukenmeester, hoor Jantje.’ Een uitdrukking die ze opgevangen had. Hoi hoi hoi, juichte ik en ik zag een of andere Sprookjesheld voor me. Een dikke vette man met een puntmuts vol pluimen, die in onze keuken alles grinnikend op zou vreten, net zoiets als Zwarte Piet of Hans & Grietje in het koekhuisje.
De tijd vliegt, maar de dagen gaan te traag. Een jaar is zo voorbij, terwijl de uren elk wel een eeuwigheid lijken te duren, en morgen wordt als gister en vandaag.
De mens is niet gelukkig van nature, en kwelt zichzelf met steeds dezelfde vraag waarop geen antwoord is. Je zou zo graag iets door de spiegel zien, maar het blijft turen.
Er valt geen enkel onheil te vermijden, en dat de dood komt, is een zekerheid waaraan je geen gedachte meer wilt wijden.
Je raakt de mensen en de dingen kwijt, tot je het leven langzaam voelt verglijden en deel wordt van het raadsel van de tijd.
Uitvaart
Zo'n tien jaar terug voor haar gevallen; het duurde maar een maand of drie. Toen kwamen drank en jaloezie en achterklap de boel vergallen.
Op zich geen grond voor nostalgie - zo ging het vroeg of laat met allen - maar het is vreemd nu ik de smalle doodkist in deze aula zie.
Iets wat ik nooit geheel aanvaardde blijkt plotseling ontstellend echt:
Dat ook door mij beminde vrouwen verdwijnen in de natte aarde,
de handen op de borst gevouwen, de voeten naast elkaar gelegd.
“There wasn't room for everyone in the main house, so some people put up tents in the grounds and some took rooms in the local village. I found one above the butcher's shop. The proprietor was called Michael Clohessy and we joked about having the same Christian name. His wife called me 'little Michael' and cooked breakfast of black pudding and bacon and sausage and soda bread. The rent was five pounds a week, and after Mrs Clohessy's breakfast I didn't have to eat again till the evening, when there'd be dinner on the lawn after the day's filming was over. “You'll not be wanting rain on your fillum, will you?” said Mrs Clohessy every day as I left for the set. “Let's hope you're lucky again.” The odd thing is that we were. 'Tip', as they called the local town, as one of the highest annual rainfalls of any town in Europe, you half expect it to have gondolas, but we never saw a drop. Day after day the sun shone. The lawn of the old country house began to look bare and brown. The owners worked in horse-breeding and they had stables with thoroughbreds, but they hadn't had much luck at the market or the races and they took in guests whenever they could. They were pleased to be full up, but after a week they said they wanted a day off, so we'd have to do dinner for ourselves. In the morning I hitched to Tip, where I found an off-license. I'd noticed that the drinks stores were running down and I bought a dozen bottles of cider, some seven-pint tins of beer and a half dozen glass carafes of wine with sealed metal tops.The Clohessys' rent was so small that I still had plenty of cash left from the paper mill. I bought a tray of cut-price chicken pieces from a supermarket and the ingredients for a barbecue sauce. I'd done a lot of cooking as a child because I got hungry waiting for my parents to come home. I had to feed Julie as well as myself and she was quite fussy about the way I did it."
2 een haan kraait rood licht koren ruist de dag vol aaibaar leven geen klamme handen op koude lakens met rechte rug hiernamaals toe gekeerd
3 in de luwte van de linde een hangmat vol leven vindplaats van troost nu het koord knelt niet eerder hing hij frivool te bengelen met de benen boven het hiernamaals van het graf
“In the dark, in no starlight at all, the blocks hurtled invisibly by, ejected into the night air; he heard them break but he believed it was only the echoes of broken windows, not even his broken windows but someone else’s in some other city, people all over the night searching madly for those who transmitted the vague and unpersuasive frequency of destiny, not even this night but some other night that came before, from which the sound of breaking windows reached him only now like the light of novae. Ice busting in the dirt. The storm turned north.” (…)
“I struck down his evil no matter what name it took for itself, no matter that it called itself history or revolution, America or the son of God, no matter that it called itself righteous, a righteousness that presumed the license to bind the free word and thought, that presumed the wisdom to timetable the birth of a soul, that presumed the morality that offers its children up to the plague rather than teach them the language of love. A thousand righteous champions calcified into something venal and mean by their presumptions of something sacred and pure and undirtied by the blood and spit and semen of being human: I recognized all of them by the bit of him they carried, sometimes in one eye, sometimes under their nails.”
Het is al lang geleden maar ze weet nog hoe, niet op een dag maar sluipend, haar dromen zijn ontvreemd. Of gaf ze zelf verlangen mee aan morgenster en vuilnisman? Hoe ook - het meubilair verdween van wat toekomstig huis wou zijn in haar: geen kamer meer met zon en zang, geen schaapjes die op het behang een kindje tellen zou, geen toegekend belang aan elk gebaar tot aan de afwas toe die neuriënd van simpel stil geluk en liefde voor elkaar, ach laat ook maar, die aandacht voor elk ding.
Wer jetzt kein Haus hat
Begraven worden ergens, nu vooruit ik weet wel waar het fluitekruid met luchtig kant het voorjaar vult. Maar hoe te sterven eerst hoe weten waar het oog graag rust waar alles zo dat je besluiten kunt om weg te gaan.
Is dat je leven fout geleefd werd af te zien aan geen vertrouwde plaats die voorbestemd lijkt voor vaarwel? Als je een huis gebouwd had, dan wist je 't wel.
I’m leaving for Pasargada There, I am the king’s friend Have the woman I want In the bed that I choose I’m leaving for Pasargada I am leaving because Here I am not happy Life there is adventure And so very inconsequent, that A queen of Spain, Joan the Mad Becomes my relative, through The daughter in law I never had How I’ll do calisthenics Cycle riding Wild donkey taming Climb greasy poles Do some sea bathing! When feeling tired I’ll lie by the river bank Send for a Siren To retell the old tales Those spun by Rose When I was a child I’m leaving for Pasargada There, you have everything Another civilization With a safe-proof system For the dangers of conception Automatic phone booths Alkaloids for the asking Good looking harlots With whom to romance When, during the night I am feeling sadder Sad without hope Wishing to kill myself — There I am the king’s friend — Have the woman I want In the bed that I choose I’m leaving for Pasargada
Vertaald door A. B. M. Cadaxa
Manuel Bandeira (19 april 1886 – 13 oktober 1968) Borstbeeld in Cocotá
geliebtes land aus kuhglocken gebaut & gasthausrauferei
kind des wetters mutter der trauben
schnaufen der winde alpenglut an gruenen fluessen & zu fueßen ein erschlagner wurm traute gassen buergersinn stolzer bauernmut dem welschen feind & schlechter als der
kind des wetters mutter der trauben
innige doerfer blauer schurz & stiere autonom heiden im rock der schuetzen feuerwehr musik hackbretter zithern jodeln kann keiner
“Two vexations awaited me the next morning. For one thing, Mother had found the crabs and cooked them. There went my twenty kopeks and with them the hope of new hooks and spoonbait for catching pike. Secondly, I had lost my penknife. It was Father' s knife, really, but as the blade was broken he had given it to me. I searched for it everywhere, inside the house and in the yard, but it seemed to have vanished into thin air. The search kept me occupied till twelve o' clock when I had to go down to the wharf with Father' s lunch. This was my duty, and very proud of it I was. The men were still at work when I arrived. One wheelbarrow had got stuck between the planks and all traffic between the ship' s side and the bank was stopped. The men behind were sliouting and swearing, and two men were leaning their weight on a crowbar, trying to lift the barrow back into the wheel-track. Father passed round them in his leisurely way. He bent over and said something to them. That is how I have remembered him-a big man with a round, moustached face, broad-shouldered, lifting the heavily-laden wheelbarrow with ease. I was never to see him like that again. He kept looking at me as he ate, as much as to say, " What' s wrong, Sanya?" when a stout police-officer and three policemen appeared at the waterside. One of them shouted " Gaffer! " -that was what they called the ganger-and said something to him. The ganger gasped and crossed himself, and they all came towards us. " Are you Ivan Grigoriev?" the officer asked, slipping his sword round behind him. " Yes." " Take him!" the police-officer cried, reddening. " He' s arrested." Voices were raised in astonishment. Father stood up, and all fell silent.“ " What for?" " None o' your lip! Grab him!"
« Il n'était pas beau parleur, mais il agissait avec une hardiesse et une résolution extrêmes aussitôt qu'il croyait être dans son droit. Sa force le faisait redouter de tous les écoliers du faubourg et de la banlieue, comme sa droiture l'en faisait aimer. On le prenait volontiers pour juge dans toutes les querelles d'enfants; Jacques rendait son arrêt, l'appuyait au besoin de quelques bons coups de poing, et tout le monde s'en retournait content. Quand il y avait une dispute et des batailles pour des cerises ou quelque toupie d'Allemagne, aussitôt qu'on voyait arriver Jacques, les plus tapageurs se taisaient et les plus faibles se redressaient; Jacques écartait les combattants, se faisait rendre compte des causes du débat, distribuait un conseil aux uns, une taloche aux autres, adjugeait l'objet en litige et mettait chacun d'accord par une partie de quilles. Il lui arrivait parfois de s'adresser à plus grand et plus fort que lui; mais la crainte d'être battu ne l'arrêtait pas. Dix fois terrassé, il se relevait dix fois; vaincu la veille, il recommençait le lendemain, et tel était l'empire de son courage appuyé sur le sentiment de la justice inné en lui, qu'il finissait toujours par l'emporter. Mais ce petit garçon déterminé, qui n'aurait pas reculé devant dix gendarmes du roi, se troublait et balbutiait devant une petite fille qui pouvait bien avoir quatre ans de moins que lui. Il suffisait de la présence de Mlle Suzanne de Malzonvilliers pour l'arrêter au beau milieu de ses exercices les plus violents. Aussitôt qu'il l'apercevait, il dégringolait du haut des peupliers où il dénichait les pies, lâchait le bras du méchant drôle qu'il était en train de corriger, ou laissait aller le taureau contre lequel il luttait. Il ne fallait à la demoiselle qu'un signe imperceptible de son doigt, rien qu'un regard, pour faire accourir à son côté Jacques, tout rouge et tout confus."
Louis Amédée Achard (19 april 1814 – 24 maart 1875) Cover
„Bild Am Flusse Thermodon nahe der Themiskyra, Lager des Herakles. HERAKLES Kein Zeichen, kein Ast der bricht, das Warten scheuert die Lenden wund. Doch nicht vergebens aufgepeitscht, werd ich Weib und Schwerter schmelzen. Zeig dich, einbrüstige Antiope, wirf dein Volk in die Schlacht, daß ich euch besiege nur mit der linken Hand, der schwächeren, und mir nehme, was mein Befehl ist, deine Rüstung, Königin, von Mars geschmiedet! (Lacht.) Feigheit hat ein Weib gebracht, und Feigheit ist euch eigen. RUFINUS (hinzu:) Geflecht und Stein, Themiskyra sträubt sich einem Angriff, ihr Rücken ist Gebirge und die Scheide Wasser. Ersaufen oder zerschellen, das ist unsere Wahl. HERAKLES Heraus müssen die Weiber, sich zum Kampf stellen! RUFINUS Weder Gebet noch Delphi werden sie dazu bringen. HERAKLES Ruf mir Theseus. Rufinus ab. Zwölf Taten, und ich bin ein Gott, will jemand mein Orakel sprengen? (Gestank, würgender Schleim von hundert Köpfen, mit diesen Armen gegen Gebiß und Krallen! Muskeln, die im Flug und Krampf alles besiegten, werden auch Amazonen schlachten.) Hier die Pranken, dort ihr Opfer, pack ich zu, ists ein Röcheln, ob Untier oder Weib, im Sterben sind sie alle gleich. An der Göttertafel will ich speisen und unsterblich sein. Nicht nach mir soll es geben einen solchen Helden. Gemacht ist der Mann für die Tat, und siegreich, liegt er für immer auf den Zungen der Geschichte. (Lacht.) Mein Mut ist der Griechen Zeitung und soll nicht verwässert werden durch ein kratzendes Amazonenheer. In die Zange nehm ichs und richte gründlich hin, damit es Ruhm mir bringt! Weibernester, Hornissenschar, weg damit!”
Stefan Schütz (Memel 19 april 1944) Theseus en Antiope door Adriaen de Vries, rond 1600
„Wir wurden auch sonst sehr ordent lich und sammelten abends unsere Spielsachen ein und brach ten sie ins Haus, weil wir nicht wussten, ob kleine Drachen nicht auch Appetit auf Puppenwa gen und Federballschläger haben. Vielleicht hätten wir das ein bisschen unauffälliger tun sol len, denn Mama merkte an unserem ungewohnten Ordnungs sinn sehr schnell, dass schon wieder Drachen zeit war und dass ein paar vorwitzige Drachenbabys das Loch im Gartenzaun gefunden hatten. Das war schade, denn manchmal haben die Er wachsenen leider einfach kein bisschen Drachenver stand. Sie ärgern sich darüber, dass die Dra chen kinder den Kopfsalat ausbuddeln, Schnittlauch und Petersilie bis zu den Wurzeln abgrasen und in den Goldfischteichen plantschen. Dabei gibt es nichts Lustigeres als einen begeistert badenden Drachen, der vor lauter Wonne leise vor sich hin grunzt und mit allen vier Drachenfüßchen, dem lan gen Drachenschwanz und den winzigen Drachen flügeln rudert. Und außerdem sind Drachen doch nur harmlose Pflanzenfresser, na ja, und manchmal auch Gummistiefelfresser. Nur hin und wieder erschrecken sie einen Wanderer, der sich mit Drachen nicht auskennt.“
„Aber genau um diesen Größenwahn geht es: Er ist unabdingbar fürs Schreiben. Man muss sich schon selbst Flügel verleihen, wenn man fliegen will. (Und wenn sie gegen innen wachsen, legt man sich einfach auf die Erdstrahlung, denn auch die trägt – das habe ich letzthin geträumt – und man muss nicht mehr albern mit den Armen flattern.) Den einen oder anderen Absturz wird man zwar nicht überleben (zum Beispiel, wenn man plötzlich nicht mehr unterscheiden kann zwischen dem Geschriebenen und der Erinnerung; oder wenn man Jahre an einem Manuskript arbeitet, um es am Ende nicht einmal mehr gut genug für die Schublade zu finden), aber für Kinder Gottes sollte das mit der Auferstehung kein allzu großes Problem darstellen. (Und es ist ja kein Geheimnis, dass Gott die Welt nach Jesus' Tod den Schriftstellern überlassen hat, seinen eigentlichen Söhnen und Töchtern.) Und auch Jesus ist doch nur so bekannt, weil er sich nach der Krise am Kreuz wieder aufgerappelt hat. Weil er glaubte, es würde ihm sein Leiden erleichtern, wenn er es teilen, mitteilen könnte, damit die Menschen begreifen, wie schwer er wirklich trägt; er war einfach sehr einsam. Einsamkeit und Größenwahn. Und vielleicht noch die Welt (mit der eigenen Erfindung) verändern wollen und glauben, man richte damit nicht nur Schaden an. Das sind nicht die schlechtesten Voraussetzungen zum Schreiben. Wenn man sich nicht selbst zum Gott erklärt, tut es niemand.“
Bas Belleman, Wam de Moor, Clara Eggink, Kathy Acker, Joy Davidman, Richard Harding Davis
De Nederlandse dichter Bas Belleman werd in Alkmaar geboren “op een heldere ochtend in april” (Rottend Staal) van het jaar 1978. Zie ook alle tags voor Bas Belleman op dit blog.
Uit:Sneeuwwitje (Fragment)
11
Ze is welkom, stiefmoeder, koningin. In het vuur hangen koperen schoenen met hoge hakken: om te eren of te wreken, ze weet het niet zeker. Ze ziet de andere gasten grijnzen, zelfs haar eigen koning, en tot overmaat van belediging grijnst hij iets milder. Nu vergaat haar trotse schoonheid. Hard gevochten, toch verloren. Ze doet de roodgloeiende schoenen aan haar voeten en ze danst, danst, danst met alles wat ze heeft, met gloeiende schoenen blijft ze dansen alsof ze sneeuw wil vertrappen. Haar zwartgeblakerde voeten verraden haar, weigeren hun hitte te verdragen, weigeren haar te dragen, moeilijker en moeilijker danst de koningin met alle waardigheid die ze kan verbeelden. Haar voeten branden, haar kokende bloed stroomt uit de schoenen over de vloer. Nog nooit was ze zo akelig mooi.
Uit: Twee Koningskinderen (Fragment)
De koningskinderen vluchtten verder zigzag door het bos op weg naar het koninkrijk van de prins. De koning galoppeerde woedend achter hen aan, vastbesloten hen in te halen. Opnieuw wist de prinses raad. ‘Ik verander jou in een kerk en mijzelf in de galm.’ Een grote koele ruimte strekte zich uit in de prins. Hij kreeg er benen bij, en nog meer benen, ze stonden in een rij en versteenden tot zuilengalerij. Zijn armen strekten zich uit en vervormden tot muren en zijn schedel werd de koepel waar de hemel tegenaan was geschilderd en op zijn gezicht verschenen de uren. Zijn orgel speelde en de prinses begon te schemeren, verloor in hem haar lichaam, loste op en was de galm. De koning stapte over de drempel van de kerk, knielde bij het altaar en kwam met lege handen bij de koningin terug. ‘Je had de galm moeten vangen,’ zei ze, onthutst dat hij, heerser van hun koninkrijk, zijn dochter niet had herkend.
Bas Belleman (Alkmaar, april 1978)
De Nederlandse schrijver, dichter, neerlandicus en literatuurcriticus Willem Anton Marie (Wam) de Moor werd geboren in Zevenaar op 18 april 1936. Wam de Moor overleed op 12 januari jomgstleden. Zie ook alle tags voor Wam de Moor op dit blog.
Uit: Over J. Van Oudshoorn
“Waar in Frankrijk de symbolisten, waar bij ons de meeste Tachtigers, met Van Deyssel als belangrijkste exponent, juist in hun dagelijkse handel en wandel het burgerlijke geheel vermeden - zij waren kunstenaar en verfoeiden de burgerlijke moraal -, bepaalde Van Oudshoorn zich in wezen tot die moraal, haar soms verfoeiend, soms koesterend. (...) Van de symbolisten wordt gezegd: ‘Zij leven voor de kunst; over kunst en vooral ook over kunstenaars wordt op elk uur van de dag en van de nacht gesproken.’ Feijlbrief, die Van Oudshoorn was, roept daarentegen het beeld op van de man alleen, die op het koude terras van Café Grossenwahn schuilgaat onder hoed en overjas en schuchter tuurt naar het bohémien artiestenvolk achter de ramen van de verwarmde kroeg. Dat beeld vind ik bestendigd in de wijze waarop Van Oudshoorn zich aan het begin van de jaren twintig bejegend wist door enkele van de notoire kunstenaars onder het letterenvolk: Boutens, Van Deyssel, Kloos. In augustus 1919 had hij P.C. Boutens leren kennen. ‘Hij was zeer tegemoetkomend’, schreef hij aan een gemeenschappelijke kennis, ‘en ik verheug mij hem te hebben leeren kennen’. Boutens wees Van Oudshoorn op zijn rechten als auteur en op de mogelijkheid om lid te worden van de Vereniging voor Letterkundigen. Zoals de hiervoor beschreven conflicten met Brusse hebben laten zien, had dit contact het kersverse lid strijdbaarder gemaakt. Feijlbrief kon op zijn beurt Boutens een plezier doen. Door het contact met Clifford Kocq van Breugel was hij eraan gewend geraakt om van tijd tot tijd via Buitenlandse Zaken in Den Haag zendingen buitenlandse boeken te verzorgen. En blijkens enige brieven van Boutens gaat hij dat ook voor deze doen. Soms kan dat niet probleemloos, er moeten uitvoerrechten betaald worden. Maar Boutens bedenkt: ‘De boeken zouden misschien dadelijk kunnen worden verzonden. U zoudt in de deelen van Keller mijn naam en in de overige boeken den naam van A. van Herzeele kunnen schrijven, als bewijs dat het particulier eigendom is. Men zegt mij, dat de boeken dan niets zouden kosten aan toeslag.’ Of anders: ‘Het is mogelijk doenlijk om met voorweten van v. Breugel nu en dan in zijn pakket een enkel ding te stoppen.’ Wilde hij Feijlbrief vleien of meende hij werkelijk wat hij schreef: ‘Het is mijn stille hoop dat U als practisch man een uitweg zult weten te vinden, die voor een onpractisch brein als het mijne niet te bedenken valt.”
Op dezen stormdag is een kind verdronken Wien d'oever van het meer bekoorde. Het water had zoozeer geblonken Hij greep en viel en niemand die het hoorde. De stille aftocht van zijn kleine leven Heeft, als de wind, geen spoor gezet. Slechts heeft een zilvren ring gedreven Waar zijn blond hoofdje werd gebed. Maar later zal één die hem moest behooren Verlaten langs het water gaan, Nadenkend, in zichzelf verloren. Een ring zal op den spiegel staan.
Clara Eggink (18 april 1906 - 3 maart 1991) Utrecht, Oude Gracht rond 1900
De Amerikaanse schrijfster, essayiste en feministe Kathy Acker werd op 18 april 1947 in New York geboren als Karen Alexander. Zie ook alle tags voor Kathy Acker op dit blog.
Uit: Great Expectations
“This cluster, travelling through a series of other clusters that, like mirrors, kept defining or explained the first cluster more clearly, for there is nowhere to go there is no lineality of time time is an almost recurring conical, led to the final reversed (not consciously known by me) image: during Christmas the whole world is rejecting a male and a female kid who are the genetic existing scum. To the right of this card is the Star. To the left is the card of craftsmanship which due to hard work succeeds. Terence told me that despite my present good chance and my basic stability and contentedness with myself (the fat purring human cat), or alongside these images, I have the image or obsession of being cast out and scum. This powerful image depends on the image of the Empress or the image I have of my mother. When I was very young, even before I was born, my mother hated me because my father left her (because she got pregnant?) and because my mother wanted to remain her mother’s child rather than be my mother. My image of my mother is the source of my creativity—I prefer the word consciousness. My image of my hateful mother is blocking consciousness. To obtain a different picture of my mother, I have to forgive my mother for rejecting me and committing suicide (the picture of love, found in one of the clusters, is forgiveness transforming need (the savage red untamed lion) into desire (the two lovers hold the cup of fantasy with the caduceus of health). Due to this hatred, the cards continued, I separate women myself into virgin meditation (The Hierophant) or the scantiest lust, rather than believing I can be fertile.”
Only remember, wanderer, under the murdered and slender trees white bodies given over to slaughter, remember only the fireweed, comrade, the glory in burnt places, the sharply colored torchbearers, the new warriors, the green and flowery resurrection, the fireweed marching over burnt hills down to the sea's edge. Remember resurrection riot among the roots of the birches, resurrection out of the white and black bones of burnt trees, resurrection. Remember with what a brave necessity the fireweed answers birdcry down the desolate beaches speaks to the aimless wind the heart's red syllable, blooms on our bones. Let the fireweed answer, comrade, and so we may lie quiet in our graves.
“My education and my daily environment each pointed to that career, and even if I had shown a remarkable aptitude for any other calling, which I did not, I doubt if I would have pursued it. I am confident that had my education been directed in an entirely different channel, I should have followed my destiny, and come out a soldier in the end. For by inheritance as well as by instinct I was foreordained to follow the fortunes of war, to delight in the clash of arms and the smoke of battle; and I expect that when I do hear the clash of arms and smell the smoke of battle, the last of the Macklins will prove himself worthy of his ancestors. I call myself the last of the Macklins for the reason that last year, on my twenty-second birthday, I determined I should never marry. Women I respect and admire, several of them, especially two of the young ladies at Miss Butler's Academy I have deeply loved, but a soldier cannot devote himself both to a woman and to his country. As one of our young professors said, "The flag is a jealous mistress." The one who, in my earliest childhood, arranged that I should follow the profession of arms, was my mother's father, and my only surviving grandparent. He was no less a personage than Major-General John M. Hamilton. I am not a writer; my sword, I fear and hope, will always be easier in my hand than my pen, but I wish for a brief moment I could hold it with such skill, that I might tell of my grandfather properly and gratefully, and describe him as the gentle and brave man he was. I know he was gentle, for though I never had a woman to care for me as a mother cares for a son, I never missed that care; and I know how brave he was, for that is part of the history of my country. During many years he was my only parent or friend or companion; he taught me my lessons by day and my prayers by night, and, when I passed through all the absurd ailments to which a child is heir, he sat beside my cot and lulled me to sleep, or told me stories of the war. There was a childlike and simple quality in his own nature, which made me reach out to him and confide in him as I would have done to one of my own age. Later, I scoffed at this virtue in him as something old-fashioned and credulous. That was when I had reached the age when I was older, I hope, than I shall ever be again. There is no such certainty of knowledge on all subjects as one holds at eighteen and at eighty, and at eighteen I found his care and solicitude irritating and irksome. With the intolerance of youth, I could not see the love that was back of his anxiety, and which should have softened it for me with a halo and made me considerate and grateful."
Richard Harding Davis (18 april 1864—11 april 1916)
