Romenu is een blog over gedichten, literatuur en kunst Maar Romenu is ook een professionele freelance vertaler Du-Ne en Ne-Du http://www.roumen-vertalingen.nl/
Georg Trakl werd op 3 februari 1887 in het conducteurshuis aan de Waagplatz 2 in Salzburg geboren. Zijn vader, Tobias Trakl, was een handelaar in ijzerwaren en zijn moeder, die ook psychische problemen had, was Maria Catharina Trakl, (meisjesnaam Halik). Voorts had hij nog drie broers en drie zussen. Margarethe (doorgaans Grethe genoemd) stond hem het naast, zelfs zodanig dat sommigen een incestueuze verhouding vermoeden. Zijn jeugd bracht hij door in Salzburg. Vervolgens bezocht hij van 1897 tot 1905 het humanistische gymnasium. Om toch een academische opleiding te kunnen volgen, werkte hij tot 1908 in de praktijk bij een apotheker. Sommigen vermoedden dat hij dit vooral deed om zichzelf opiaten te kunnen verschaffen. Bij het uitbreken van WO I werd Trakl als medicus naar het front in Galicië (heden ten dage in Oekraïne en Polen) gestuurd. Zijn gemoedsschommelingen leidden tot geregelde uitbraken van depressie, die verergerd werden door de afschuw die hij voelde voor de verzorging van de ernstig verwonde soldaten. De spanning en druk dreven hem ertoe een suïcidepoging te ondernemen, welke zijn kameraden nochtans verhinderden. Hij werd in een militair ziekenhuis opgenomen in Kraków, alwaar hij onder strikt toezicht geplaatst werd.Trakl verzonk daar in nog zwaardere depressies en schreef Ficker om advies. Ficker overtuigde hem ervan dat hij contact moest opnemen met Wittgenstein, die inderdaad op weg ging na Trakls bericht te hebben ontvangen. Op 4 november 1914, drie dagen voordat Wittgenstein aan zou komen, overleed hij echter aan een overdosis cocaïne
Paul Celan
Paul Celan werd onder de naam Paul Antschel op 23 november 1920 geboren in Czernowitz, toentertijd de hoofdstad van de Roemeense Boekovina, nu behorend bij de Oekraïne. Paul Celans ouders waren Duitssprekende joden die hun zoon joods opvoedden en hem naar Duitse christelijke scholen stuurden. In 1942 werden Celans ouders door de Duitse bezetter naar een werkkamp gedeporteerd en daar vermoord. Hijzelf wist aanvankelijk onder te duiken, maar moest vanaf juli 1942 in een werkkamp dwangarbeid verrichten. Celan overleefde de oorlog. Via Boekarest en Wenen vestigde Celan zich in 1948 in Parijs. Daar was hij werkzaam als dichter, vertaler en doceerde hij aan de prestigieuze Ecole Normale Supérieure. Vermoedelijk op 20 april 1970 beëindigde hij zijn leven zelf door in de Seine te springen.
Gerard Reve
Gerard Reve over: Medearbeiders ”God is in de mensen, de dieren, de planten en alle dingen - in de schepping, die verlost moet worden of waaruit God verlost moet worden, door onze arbeid, aangezien wij medearbeiders van God zijn.” Openbaring ”Tja, waar berust elk godsbegrip op, elke vorm van religie? Op een openbaring, dat wil zeggen op een psychische ervaring van zulk een dwingende en onverbiddelijke kracht, dat de betrokkene het gevoel heeft, niet dat hij een gedachte of een visioen heeft, maar dat een gedachte gedachte of visioen hem bezit en overweldigt.”
Simon Vestdijk
Simon Vestdijk (Harlingen, 17 oktober 1898 – Utrecht, 23 maart 1971) was een Nederlands romancier, dichter, essayist en vertaler. Zijn jeugd te Harlingen en Leeuwarden beschreef hij later in de Anton Wachter-cyclus. Van jongs af aan logeerde hij regelmatig bij zijn grootouders in Amsterdam, waar hij zich in 1917 aan de Universiteit van Amsterdam inschrijft als student in de medicijnen. Tijdens zijn studie die van 1917 tot 1927 duurde, leerde hij Jan Slauerhoff kennen.Tot 1932 is hij als arts in praktijken door heel Nederland werkzaam. In 1932 volgt zijn officiële schrijversdebuut met de uitgave van de bundel Verzen in De Vrije Bladen. Doorslaggevend voor Vestdijks uiteindelijke keuze voor de literatuur is zijn ontmoeting in 1932 met Eddy Du Perron en Menno ter Braak. Deze ontmoeting had tot resultaat dat hij redactielid werd van het tijdschrift Forum Kort daarop, in 1933, wordt zijn eerste novelle, De oubliette, uitgegeven. In hetzelfde jaar schrijft hij Kind tussen vier vrouwen, dat, eerst geweigerd door de uitgever, later de basis zal vormen voor de eerste drie delen van de Anton Wachter-romans. In 1951 ontvangt Vestdijk de P.C. Hooftprijs voor zijn in 1947 verschenen roman De vuuraanbidders. In 1957 wordt hij voor het eerst door het PEN-centrum voor Nederland voorgedragen voor de Nobelprijs voor de Literatuur, die hij echter nooit zal krijgen. Op 20 maart 1971 wordt hem de Prijs der Nederlandse Letteren toegekend, maar voor hij deze kan ontvangen overlijdt hij op 23 maart te Utrecht op 72-jarige leeftijd. Vestdijk was auteur van ca. 200 boeken. Vanwege deze enorme productie noemde de dichter Adriaan Roland Holst hem 'de man die sneller schrijft dan God kan lezen'. Andere belangrijke boeken van Simon Vestdijk zijn: "Kind van stad en land" (1936), "Meneer Visser's hellevaart" (1936), "Ierse nachten" (1946), "De toekomst de religie" (1947), "Pastorale 1943" (1948), "De koperen tuin" (1950), "Ivoren wachters" (1951), "Essays in duodecimo" (1952) en "Het genadeschot" (1964).
K.P. Kavafis K.P. Kavafis werd als kind van Griekse ouders, afkomstig uit Konstantinopel, geboren in 1863 in Alexandrië (tot vandaag een Griekse enclave) waar hij ook het grootste deel van zijn leven woonde en werkte. Twee jaar na de dood van zijn vader verhuist het gezin in 1872 naar Engeland om na een verblijf van vijf jaar naar Alexandrië terug te keren. Vanwege ongeregeldheden in Egypte vlucht het gezin in 1882 naar Konstantinopel, om na drie jaar opnieuw naar Alexandrië terug te gaan. In de jaren die volgen maakt Kavafis reizen naar Parijs, Londen en in 1901 zijn eerste reis naar Griekenland, in latere jaren gevolgd door nog enkele bezoeken. Op de dag van zijn zeventigste verjaardag, in 1933 sterft Kavafis in Alexandrië. De roem kwam voor Kavafis pas na zijn dood, dus postuum. Deels is dat toe te schrijven aan zijn eigen handelswijze. Hij was uiterst terughoudend met de publicatie van zijn gedichten, liet af en toe een enkel gedicht afdrukken in een literair tijdschrift, gaf in eigen beheer enkele bundels met een stuk of twintig gedichten uit en het merendeel van zijn poëzie schonk hij op losse bladen aan zijn beste vrienden.
Thomas Mann
Thomas Mann, de jongere broer van Heinrich Mann, werd geboren op 6 juni 1875 in Lübeck. Hij was de tweede zoon van de graankoopman Thomas Johann Heinrich Mann welke later één van de senatoren van Lübreck werd. Zijn moeder Julia (geboren da Silva-Bruhns) was Duits-Braziliaans van Portugees Kreoolse afkomst. In 1894 debuteerde Thomas Mann met de novelle "Gefallen". Toen Thomas Mann met 21 jaar eindelijk volwassen was en hem dus geld van zijn vaders erfenis toestond - hij kreeg ongeveer 160 tot 180 goldmark per jaar - besloot hij dat hij genoeg had van al die scholen en instituties en werd onafhankelijk schrijver. Kenmerkend voor zijn stijl zijn de ironie, de fenomenale taalbeheersing en de minutieuze detailschildering. Manns reputatie in Duitsland was sterk wisselend. Met zijn eerste roman, Buddenbrooks (1901), had hij een enorm succes, maar door zijn sceptische houding tegenover Duitsland na de Eerste Wereldoorlog veranderde dit volledig. Stelde hij zich tot aan de jaren twintig apolitiek op (Betrachtungen eines Unpolitischen, 1918), meer en meer raakte hij bij het Politiek gebeuren betrokken. Zijn afkeer van het nationaal socialisme groeide, zijn waarschuwingen werden veelvuldiger en heftiger. In 1944 accepteerde hij het Amerikaanse staatsburgerschap. Tussen 1943 en 1947 schreef Mann Doktor Faustus (zie Faust), de roman van de 'Duitse ziel' in de gecamoufleerd geschilderde omstandigheden van de 20ste eeuw. In 1947 bezocht hij voor het eerst sinds de Oorlog Europa, twee jaar later pas Duitsland. In 1952 vertrok hij naar Zwitserland. Op 12 augustus 1955 stierf hij in Zürich. Twintig jaar na zijn dood, in aug. 1975, is zijn literaire nalatenschap geopend: dagboekaantekeningen van 15 maart 1933 tot 29 juli 1955, alsmede notities uit de jaren 1918 tot en met 1921.Belangrijke werken zijn: Der Zauberberg, Der Tod in Venedig, Dokter Faustus , Joseph und seine Brüder en Die Bekenntnisse des Hochstaplers Felix Krull.
Rainer Maria Rilke
Rilke werd op 4 december 1875 geboren in Praag. Hij had al naam gemaakt als dichter met zijn bundels Das Stundenbuch en Das Buch der Bilder, toen hij de literaire wereld versteld deed staan en wereldfaam verwierf met de publicatie van zijn twee delen Neue Gedichte in 1907 en 1908. Hij verzamelde daarin het beste werk uit een van zijn vruchtbaarste periodes, die hij grotendeels doorbracht in Parijs. Rilke was daar diep onder de indruk gekomen van Rodin, bij wie hij een tijdlang in dienst was als particulier secretaris. Rodin, zei hij later, had hem leren kijken. Dit kijken kwam neer op intense concentratie, om het mysterie te kunnen zien ‘achter de schijnbare werkelijkheid'. Latere en rijpere werken als Duineser Elegien (1912-1923) en het ronduit schitterende Die Sonette an Orfeus (1924) illustreren Rilkes metafysische visie op het onzegbare, dat haar verwoording vindt in een hermetische muzikale taal. Op 29 december 1926 overlijdt Rilke in het sanatorium in Val-Mont aan de gevolgen van leukemie. Enkele dagen later wordt hij, overeenkomstig zijn wens, begraven op het kerkhof van Raron.
* * * * * * * * * * * * * * * *
Romenu
Over literatuur, gedichten, kunst en cultuur
06-02-2016
Thomas von Steinaecker, Annelies Verbeke, Dermot Bolger, Felix Mitterer, Heinz Kahlau, Pramoedya Ananta Toer, John Henry Mackay, Anne Spencer
Uit: Das Jahr, in dem ich aufhörte, mir Sorgen zu machen, und anfing zu träumen
„Der Außenlift verfügte über die übliche Notruftaste. Ordnungsgemäß wies das TÜV-Schild das nicht allzu weit zurückliegende Baujahr aus. Sanft und geräuschlos, was auf gewartete Seile schließen ließ, hob sich die Kabine empor. In meinem Taschenspiegel richtete ich meine in Mitleidenschaft gezogene Frisur. Wie immer trug ich Make-up, Puder, Wimperntusche, Lidschatten, Eyeliner und sehr dezenten roten Lippenstift. Ohne Make-up, Puder, Wimperntusche, Lidschatten, Eyeliner und Lippenstift war ich kein Mensch. Kräftig kniff ich mich. Rasch zeigten meine schmerzenden Wangen den gewünschten Effekt, ein gesundes Rosa. Ohne einen Zwischenfall öffnete sich die Tür zum Halbrund des Empfangsbereichs der CAVERE-Abteilung München-Nord. Die Farben des Unternehmens, Orange-Blau, die in breiten Streifen an den beiden gewölbten Wänden entlangliefen, erinnerten mich an die Flagge eines Landes, dessen Name mir entfallen war. Studien haben bewiesen, dass die Farbkombination Orange-Blau die meisten Menschen in eine positive Stimmung versetzt. Der blaugraue Kurzhaarteppich harmonierte mit der steingrauen Sechser-Ledersitzgruppe vor einem Flachbildfernseher, auf dem das rote Tickerband von »n-tv« lief, sowie mit dem Gelbgrün der Birkenfeige im Topf, die gern mit einem Ficus verwechselt wird. Daneben die massive und dennoch wie mühelos geschwungene Theke aus Kastanienholz, nicht nur eine Einrichtung, eine Raumlandschaft. Das Flattern in meinem Brustbereich, das durch das vor einer knappen Stunde eingenommene Trevilor seltsamerweise nicht abgeschwächt, sondern verstärkt worden war, schwand in diesem Moment, und meine Professionalität kehrte zurück. Lächelnd plus festen Schrittes steuerte ich auf die vielleicht 30-jährige, zu dicke Frau im braunen Hosenanzug zu. »Guten Morgen, Frau Aktan«, las ich vom Namensschild ab und fragte mich, in welchem Verhältnis ihr Migrationshintergrund zur Ethnizität des durchschnittlichen CAVERE-Kunden in München-Nord stand.“
Thomas von Steinaecker (Traunstein, 6 februari 1977)
“Vandaag wordt op hem gewacht in een nette wijk. Deze streek heeft minder huizen dan de andere lapjes waaruit dit kleine land bestaat. Met haar voorkeur voor rode baksteen houdt ze het eenvoudig. Slechts nu en dan een Spaanse haciënda tussen de fermetten, de pagodes uit de Brusselse Rand zag hij hier nog niet. De vaak als smakeloos afgeschreven kakofonie van bouwstijlen heeft hem altijd op een vrolijke manier vertederd: hoe de huizen naast elkaar staan als twaalfjarigen op hun eerste middelbareschooldag, per toeval tot langdurig samenzijn gedwongen en roerloos ontredderd. Het verheugt hem dan ook de twee moderne huizen waarvoor hij de bestelwagen parkeert, uit de eenvormigheid te zien springen. (…)
Dit zijn geen in zichzelf pratende randfiguren die je van de andere kant van een vol plein de gaten hebben gekregen en op hem af zijn gekropen. Dit is de afwijking niet, dit is de norm achter muren. En hij? Als het waar is dat zijn geduld groter is dan dat van de meeste mensen, en hij om wat voor reden dan ook meer vertrouwen oproept en hoop genereert, is hij dan degene die zich aan moet passen?' (…)
Alphonse schudt zijn hoofd, dat van woede verhardt om de kaken. Racisme. Aan het woord zelf heeft hij eveneens een hekel gekregen, het afgezaagde ervan, de discussies die erover werden gevoerd, over hem heen, en hoe het hem nog steeds kan vinden, ook al is hij gelukkig nu, en sterk, en schittert hij te hard om erdoor te worden geraakt. De spieren in zijn bovenarmen spannen zich op, zijn ogen zijn kiertjes, zijn neusgaten wijd."
Two years after your death I have finally built our extension, With six feet of balustraded decking, five steps above the garden. Our sons have converted it into an impromptu amphitheater.
Tonight its recessed lights are abetted by the colossal supermoon That occurs each twenty years, when its orbit is nearest the earth.
Guitars and a mandolin have been brought out to accompany songs Composed by your sons and their friends, interspersed with old tunes
You would love to hear, as lads pass around long-necked foreign beers. We three have known grief; have carried coffins thrice in two years,
But tonight is serenely beautiful: this is where we are, in this moment That cannot be repeated. You’d love to sit here, but if you were in bed
I would need to plead and coax you to get dressed and wander down, With you protesting: “Not tonight, not now, but I promise the next time.”
Dermot Bolger (Dublin, 6 februari 1959)
De Oostenrijkse schrijver (toneel, hoorspelen en draaiboeken) Felix Mitterer werd geboren op 6 februari 1948 in Achenkirch, Tirol. Zie ook alle tags voor Felix Mitterer op dit blog.
Uit: Der Sprachtest
“Computer: IHRE IDENTITÄTSNUMMER. Bauer: Wos? Computer: IHRE IDENTITÄTSNUMMER. Bauer: I bin koa Numma nit! Sepp Schipflinger hoaß i! Computer: NICHT VERSTANDEN. SPRECHEN SIE DEUTSCH. Bauer: Wos? Deutsch soll i sprechn? Wos soll den das hoaßn? I red jo Deutsch! Bist terrisch, oda wos? Computer: NICHT VERSTANDEN. SPRECHEN SIE DEUTSCH. IHRE IDENTITÄTSNUMMER. Bauer: Des pockst nit! Der Trottl vasteht mi nit! Jo, wos glaubstn, wos i red? Chinesisch oda wos? Computer: NICHT VERSTANDEN. SPRECHEN SIE DEUTSCH. SIE ERHALTEN EINEN STROMSTOSS. Bauer: Wos? Brr! Wos soll denn des? Spinnst du? Computer: IHRE IDENTITÄTSNUMMER. Bauer: Bist du nit recht bei Trost, sog amol?! Setzt mi der unta Strom! Computer: IHRE IDENTITÄTSNUMMER. Bauer: Loß mi amol in Ruah mit deina deppatn Numma! I woaß sie nit! Sepp Schipflinger hoaß i! Computer: NICHT VERSTANDEN. SPRECHEN SIE DEUTSCH. IHRE IDENTITÄTSNUMMER. SIE ERHALTEN EINEN STROMSTOSS. Bauer: Scho wieda?! Brr! Computer: IHRE IDENTITÄTSNUMMER. Bauer: Mei, gehst du mi aufn Wecka! Ich weiß sie nicht, die Identitätsnummer! Verstehst mi?”
Ich liebe dich heißt auch: komm, schlaf mit mir. Es kann auch heißen: lass uns Kinder haben. Ich liebe dich. Ich bin sehr gern bei dir. Lass uns zusammen sein bis zum Begraben.
Ich liebe dich heißt auch: Sei zu mir gut, mach mir das Leben leicht, das ich nicht zwinge.
Wenn ich allein wär´, fehlte mir der Mut. Ich liebe dich, mach, dass es mir gelinge.
Ich liebe dich heißt auch: Es macht mich stolz, dass du mich mehr als andere begehrst. Und dass du mir, nur mir und keinem sonst, in allem, was du bist, allein gehörst.
Ich liebe dich kann heißen: Sei doch so, wie ich den andren, den ich suche, sehne. Erfüll mir meine Träume, mach mich froh, dass ich bestätigt durch mein Leben gehe.
Ich liebe dich heißt auch: Ich will so sein, wie du mich brauchst - ich will dein Schatten werden. So nützlich ist dir keiner, ich allein kann alles für dich tun auf dieser Erden.
Ich liebe dich heißt immer: Ich will dich für etwas haben, das mir Glück verspricht. Manchmal entsteht daraus: Wir lieben uns. Erst dieser Satz hat wirkliches Gewicht.
Uit: Child of All Nations (Vertaald door Max Lane)
“His words came at me like an accusation. The Philippines was for me no more than a place on a map, a geographical location. The Philippines is not far from my own country but I knew almost nothing about it. “A pity, but no,” I answered. He laughed and his narrow eyes disappeared completely from his face. His sparse pointed teeth emerged to represent his absent eyes. “They studied well from the Spanish, from Europe, even before the Japanese. Even before the Chinese. It is a pity they were a colonized people, unlike Japan. The Filipinos could not develop because they were colonized. The Japanese have developed-developed too well. The Filipinos were good pupils of the Spanish. And the Spanish were bad teachers, rotten and corrupting. But the Filipinos didn’t just accept their teachings uncritically. The Filipinos are also great teachers for the other conquered peoples of Asia. They were the founders of the first Asian republic. And it collapsed. A great historical experiment.” I watched his lips closely, and their movements, which seemed somehow not quite rapid enough. His pointed teeth rose and sank behind those lips. “So you don’t know anything about the Philippines?” “Unfortunately, no. I only know there was a war between the Spanish and the Americans there.” He laughed. “What’s the matter?” “The Spaniards and the Americans-their war-it was all an act. There was no conflict between them; it was all to do with letting the Spaniards sell the Filipino people to the United States without having to lose face before the eyes of the world.”
Pramoedya Ananta Toer (6 februari 1925 — 30 april 2006)
“But he does now know one thing: There are others like him! He is no longer alone among people, no longer alone on this earth! Now it is to be his, too, this earth, and he wills to live on it! . . . It would still have been quite impossible for him to talk to another person. But he kept silent no longer within himself, and from then on no longer silent about his love. (…)
On 6 October 1909 the main trial took place, which ended by declaring the books and pamphlet “ obscene writings,” whereby their destruction was also pro-nounced, and their distribution in Germany placed under punishment. At the same time, their publisher was sentenced to a fine of 600 marks and court costs for dis-tributing these “ obscene writings,” as well as for giving offense by sending the pamphlet. . . . With a clarity not to be misunderstood, the publisher was advised in the pronouncement of the sentence that any further step in the fight in this cause would be for him at the same time a step into prison. (…)
Knowing well how very much “ public opinion” (whose influence above all appears to them so important) opposes precisely the love of the older man for the younger of his sex, since the thoughtless always are able to see here only “ seduc-tion” while they are more and more inclined to the thought of a “ legalization of love between adults,” these dangerous helpers consent to, yes, advocate, a law that legalizes the one while it condemns the other. And this they do, who can claim for themselves no excuse of ignorance and bias, but rather know, and know precisely, that here not the age but rather the maturity alone can be decisive...”
John Henry Mackay (6 februari 1864 - 16 mei 1933) Als 16-jarige
It is dangerous for a woman to defy the gods; To taunt them with the tongue's thin tip, Or strut in the weakness of mere humanity, Or draw a line daring them to cross; The gods own the searing lightning, The drowning waters, tormenting fears And anger of red sins.
Oh, but worse still if you mince timidly-- Dodge this way or that, or kneel or pray, Be kind, or sweat agony drops Or lay your quick body over your feeble young; If you have beauty or none, if celibate Or vowed--the gods are Juggernaut, Passing over . . . over . . .
This you may do: Lock your heart, then, quietly, And lest they peer within, Light no lamp when dark comes down Raise no shade for sun; Breathless must your breath come through If you'd die and dare deny The gods their god-like fun.
Anne Spencer (6 februari 1882 - 27 juli 1975) Anne, Edward en hun dochters Bethel en Alroy
Tags:Thomas von Steinaecker, Annelies Verbeke, Dermot Bolger, Felix Mitterer, Heinz Kahlau, Pramoedya Ananta Toer, John Henry Mackay, Anne Spencer, Romenu
Bist du es denn? Groß aus dem Weltraum nachts, der Spiegel ist, Tönt dein zerwehtes Bildnis in meine Seele. Die Sterne durchziehen harfend deine Brust. Du aber ...
Du glänzt vielleicht versehnt im weißen Federbett, Traum liegt dir hart im Schoß. –
Oder ein junger Liebling Zieht fühlsam mit zeichnendem Finger Die festen Runden deiner Brüste nach. Ihr seid sehr heiß. Und schöne Raubtierflecken zieren eure Rücken.
Deine Hände Jetzt bin ich lüstern nach deinen Händen. Wenn sie die meinen begrüßend drücken, Können sie Weltraum-staunend beglücken. Deine Hände führen ein selbstgewolltes, stilles Leben. Ich habe mich deinen Händen ergeben. Nun dürfen sie mich begreifen und fassen, Zu deinen Höhen, mit Blicken nach Weiten, Mich geschenk-gütig heben. - Spielerisch aber werden sie mich übergleiten Und am Wege hier liegen lassen.
Ernst Wilhelm Lotz (6 februari 1890 – 26 september 1914)
In halber Nacht kamen sie zu uns auf Wolkenschwarz geheftet und zeigten sich (lindengleich kehlenweich) jung im Abglanz einstiger tagheller Vergänglichkeit – sie kamen und tanzten.
Mit wehem Sang kamen sie zu uns in immergleicher Vielsamkeit und banden sich (schaumgeborn zeitverlorn) fest an unsre Lenden in quälender Ehrlichkeit – sie kamen und mahnten.
Im Feuerhauch kamen sie zu uns als Nachtmahr welker Tage, doch sie schienen uns (goldbedacht schlummersacht) groß wie Engelsboten in dämmernder Gläubigkeit – sie kamen und gingen.
Irmgard Keun (6 februari 1905 – 5 mei 1982)
De Italiaanse schrijver en dichter Ugo Foscolo (eig. Niccolò Foscolo) werd geboren op 6 februari 1778 in Zákynthos. Zie ook alle tags voor Ugo Foscolo op dit blog.
Les Tombeaux (Fragment)
À l’ombre des cyprès et dans les urnes Réconfortées de pleurs, est-il donc, le sommeil De la mort moins pesant ? Quand pour moi le Soleil Ne fécondera plus sur cette terre Des plantes et des bêtes l’aimable famille,
Et lorsque devant moi, charmantes et flatteuses, Ne danseront plus les heures futures, Que plus je n’entendrai, mon doux ami, tes vers Et la sombre harmonie qui les gouverne, Et que plus en mon cœur des virginales Muses Ne parlera l’esprit, ni de l’amour, Unique esprit de mon errante vie, Quel rachat pour les jours disparus qu’une pierre Qui distinguât les miens de cette infinité D’os sur mer et sur terre semés par la mort ? Il est vrai, Pindemont ! Oui, même l’Espérance, Ultime Déité, fuit les tombeaux : l’oubli Dans sa nuit enveloppe toutes choses ; Et une force industrieuse les travaille Les meut et les émeut ; l’homme, ses tombes, Les ultimes aspects, les débris épargnés Par la terre et le ciel, les altère le temps. Mais pourquoi le mortel va-t-il avant le temps Se dénier l’illusion qui trépassé Le retient un instant sur le seuil de Dité ?
Vertaald door Gérard Genot
Ugo Foscolo (6 februari 1778 – 10 september 1827) Portret door Andrea Appiani, 1801-1802
„Das ist das Ziel jedes Menschen, auch des einfachsten, der von sich selbst gar nichts weiß, das ist auch das Wesen des noch jugendlichen Gottes, ohne daß er diese Welt nicht hätte schaffen können, die doch über allem Schrecken ein wunderreiches Märchen bleibt. Die Reise nach Regensburg mußte für Albert ein Schritt weiter werden in dieser Selbstgestaltung, es gilt ein erhöhtes Ringen mit den ablockenden Kräften in ihm selbst, nur so ist er Beispiel und Vorbild, nur so kann er den Menschen und Gott helfen. Wenn er auch freudig scheint: in der Verborgenheit seiner Seele ist ein unablässiger bitterer Kampf, Kräfte gegen Kräfte. Zu Fuß, ohne Anmeldung von Tag und Stunde, nach vielen steinigen, manchmal irrigen Wegen, zog der kleine Trupp in Regensburg ein. Es war Abend, sie mußten, obwohl Albert einst lange genug in dieser Stadt umhergegangen war, sich zum Kloster der Predigerbrüder durchfragen. Denn von hier aus, seinem Orden zu Ehren, will er seinen Einzug zum ersten Hochamt im Dom halten. Niemand der angesprochenen Einwohner, so sehr alle in Spannung auf den neuen Bischof warteten, ahnten, daß er schon mitten in der Stadt war und daß sie ihm selber den Weg wiesen. Wenige Tage darnach fand der feierliche Einzug statt. Willig ließ sich Albert in das weiß und goldene Ornat des Fürstbischofs kleiden, auf dem Haupt trug er die hohe golddurchwirkte Mitra, in der Hand den elfenbeinernen, oben rundgebogenen Stab. «Die Menschen wollen das, was sie lieben, schön und geschmückt sehen, auch wir Barfüßermönche zieren unsere Bücher mit Farben und Bildern und geben viele Mühe daran, ja, auch die Natur kleidet sich in die Pracht der Blumen und Schmetterlinge.“
Wilhelm Schmidtbonn (6 februari 1876 - 3 juli 1952) Cover
Ruhig, ruhig, ruhig will ich sein. Wie ein Lämmlein auf der Weide liegen. Mich zufüßen einem Hirten schmiegen. Ruhig will ich sein.
Ruhig, ruhig, ruhig will ich sein. Wie ein Lämmlein fromm die Schere leiden, daß die Andern warm sich können kleiden. Ruhig will ich sein.
Ruhig will ich sein. Heute ist mein Trotz verdorben, meine süße Mutter ist gestorben. Ruhig werd' ich sein.
Einsamkeit
Draußen blühen Blumen. Draußen singen Vögel...
Draußen geht die Dame im Sonnenschein spazieren. Das weiße Kleid, der rote Schirm ...
Die Wiese ist grün, der Himmel ist blau. Die Dame lacht heiter ...
— Hat die Welt die Sprache verloren? Hab' ich das Ohr verloren? In dunkler Kammer lieg' ich steif, Mäuse knuspern an meinem Rock. Ich singe mein Liedchen: "Ich bin Ich." Und die Mäuse nicken dazu.
Alfred Mombert (6 februari 1872 – 8 april 1942) Borstbeeld in Winterthur
“Or, being dead, raise them to life again? Then this profession were to be esteemed. Physic farewell. Where is Justinian? Si una eademque res legatur duobus, Alter rem alter valorem rei, &c. A pretty case of paltry legacies: Exhaereditari filium non potest pater nisi, &c. Such is the subject of the institute And universal body of the Church. His study fits a mercenary drudge, Who aims at nothing but external trash, The devil and illiberal for me When all is done, divinity is best; Jerome's Bible, Faustus, view it well: Stipendium peccati mors est. Ha! Stipendium, &c. The reward of sin is death: that's hard. Si peccasse negamus, fallimur, & nulla est in nobis veritas: If we say that we have no sin, We deceive our selves, and there's no truth in us. Why then belike we must sin, And so consequently die. Ay, we must die an everlasting death. What doctrine call you this, Che sera, sera: What will be, shall be? Divinity, adieu. These Metaphysics of Magicians, And Necromantic books are heavenly; Lines, circles, scenes, letters and characters, Ay, these are those that Faustus most desires.“
Christopher Marlowe (6 februari 1564 - 30 mei 1593) Cover
The despair of a poor sentimental poet IV. Don’t marvel at my sadness! And don’t ask me about it. I wouldn’t know how to answer you Except with vain words, My God, so vain That I’d break down in tears as if I were about to die. My tears would have the air Of counting a rosary of sadness Before my soul, sorrowful seven times over. But I wouldn’t be a poet. I’d simply be a sweet, pensive child Who felt like praying just as he sings or sleeps.
V. I take communion with silence daily, as I do with Jesus. The priests of silence are the sounds Since without them I’d never have sought and found God.
Alles wat van het vijfjarenplan kwam ligt hier verloren
Stilgevallen wat hydraulisch werd aangedreven wat mechanisch
Het valt niet mee de overgang te verlichten het staal te plooien als weleer
Zou dat kunnen beton afgrazen de koepel opengooien en de was drogen in het neon?
Lichaam en geest (Standard)
Al jaren zet ik alles op mijn hoofd losgeld opgeslagen om te verzilveren wat zich niet door spierkracht laat losweken, loswrikken uit de nevel van het brein
Een zekere verontachtzaming is het gevolg een soort van schisma van mijzelf in duizend nesten gewerkt en daar blijven hangen
Zullen we er een appel op zetten een doelwit vol vitaal vlees en zuigend vermogen een hoedje niet langer van papier
Heel lang speelt al dit alles door mijn hoofd ik laat het eruit nu en loop naar huis
“The Dream Police disintegrate in globs of rotten ectoplasm swept away by an old junky, coughing and spitting in the sick morning. The Mugwump Man comes with alabaster jars of fluid and the Reptiles get smoothed out. The air is once again still and clear as glycerine. The Sailor spotted his Reptile. He drifted over and ordered a green syrup. The Reptile had a little, round disk mouth of brown gristle, expressionless green eyes almost covered by a thin membrane of eyelid. The Sailor waited an hour before the creature picked up his presence. "Any eggs for Fats?" he asked, his words stirring through the Reptile's fan hairs. It took two hours for the Reptile to raise three pink transparent fingers covered with black fuzz. Several Meat Eaters lay in vomit, too weak to move. (The Black Meat is like a tainted cheese, overpoweringly delicious and nauseating so that the eaters eat and vomit and eat again until they fall exhausted.) A painted youth slithered in and seized one of the great black claws sending the sweet, sick smell curling through the cafe.”
William S. Burroughs (5 februari 1914 – 2 augustus 1997) Hier op de set van Naked Lunch
Misschien is voetbal écht het enige doel, ook van het onderbewustzijn en het bewuste: twee delen
enkel en alleen omdat een match twee ploegen vereist. Ooit stelt de helft van je neuronen bewust voor
een bal, zo groot en zwaar als het hoofd zelf, waarin groeit buiten jezelf om de geurherinnering van
pasgemaaid gras: het veld. Eerst wint de bal, zie je hem haarscherp voor je, tot op de stiksels van je lederen
schedel. Dan scoort de onbewuste grasgewaarwording, vult kruidig groen je brein tot het haast knapt en slechts
het kriebelen van een laken langs je wang al veroorzaakt een resettende, alles opnieuw mogelijk makende
aftrap.
Allen
Misschien worden wij mensen almaar ouder uit ingebouwde hunkering om heel de soort te ontmoeten. Misschien is inmiddels gemiddeld 80
worden hier een vergeefse, absurde poging om eigenlijk de leeftijd van 260 te bereiken, nodig om als enkeling heel de mensheid te kunnen groeten, gerekend één seconde per
handdruk – oogopslag. (Rekenfouten, excuus, onder meer onze miljardenaangroei tussen nu en dan werd niet becijferd.) Feit: we krijgen het nooit ingehaald, nooit ontmoet
één iemand allen. En was het maar díé nederlaag die hoogbejaarden gebogen naar de grond doet lopen eerder dan wervelslijt.
Les rideaux tout souillés des morves d'un branlé Enveloppaient le lit. - Un bidet rempli d'eau Attendait. - Le vieillard entra - mit son cadeau, Cinq francs, dans une coupe en zinc - et l'enculé
Tournant le dos porta ses jumelles rondeurs, Dames-jeannes d'amour, au bouchon du miché. A grand'aide de suif, il fut vite fiché Dans cette cave en chair où fument des odeurs
De salpêtre et de bran*, ce dard qui sautillait, Éperdu, dans ses doigts ! - Après un long effort, Il entra jusqu'au ventre en ce trou qui bâillait.
Et l'anus embroché sonna son doux flic-flac. C'est bon, dis, petit homme ? - Oh oui ! va, va, plus fort, Ah ! reste - assez - laisse - ouf ! - Et l'on entendit clac !
Joris-Karl Huysmans (5 februari 1848 – 12 mei 1907)
De Hongaarse, Duitstalige, schrijfster en vertaalster Terézia Mora werd geboren op 5 februari 1971 in Sopron. Zie ook alle tags voor Terézia Mora op dit blog.
Uit: Das Ungeheuer
„Sie beugte sich über ihn, ihre Brüste schwangen nach vorn, einDuft stieg ihren Bauch entlang hoch, er hob den Kopf ein wenig, um ihren Nabel zu sehen, eine kleine Muschel, mit einer oberen Krempe, er freute sich über den Anblick, aber was ihn wirklich interessierte, war die Fortsetzung, der in einer kleinen Stufe ansteigende Unterbauch, die schokobraunen Schamhaare, aber ausgerechnet hier geriet etwas durcheinander, ein helles Flattern störte das Bild, gleichzeitig polterten Stimmen herein, es waren mehrere, darunter mindestens ein Mann und eine Frau, sie redeten und lachten, nicht ganz nah, in einem benachbarten Raum, redeten unverständlich und lachten, und so wie gerade erst große Freude (»Da bist du ja!«) und Bangen (»Das ist alles nur ein Traum das darfst du nicht denken sonst ist er vorbei«) in immer heißer werdenden Wellen Darius Kopp fluteten, schlug jetzt der Zorn zu, das war am heißesten, ein wildes Hämmern hob in seinem Kopf an, Vorschlaghammer auf Metallplatte, infernalisch, unbändig: Zorn. Was habt ihr hier zu lachen, Hyänen, wer seid ihr überhaupt, was treibt ihr hier, Juri, gottverdammdich, du Schwein! Hat schon wieder jemanden bei sich, wann hat er die aufgegabelt, wir sind doch gemeinsam hier angekommen, da war noch keine dabei, hat gewartet, bis ich schlafe, und dann. Andreina und Monica, wilde, rotblonde Locken, sie wären bereit, grunzte Juri in Kopps Hals. Mach was du willst, ich nehm mir dann ein Hotel. Juris Speichel als wütende Nadelstiche auf Kopps Haut. Wird Zeit, dass du dich berappelst, ehrlich. Ich soll mich berappeln? Ich soll mich berappeln? Berappel du dich doch! Wirst schon sehen, was du davon hast, gleich komm ich rüber und polier dir die Fresse! Du bist doch schuld an allem! Ich war glücklich und zufrieden, bis du aufgetaucht bist! Nein, war ich nicht, aber es hat funktioniert, und dann bist du gekommen und hast es mir weggenommen. Dass man nicht ewig so leben konnte? Nun, tut man ja auch nicht! Man lebt nicht ewig! Juri hielt die Frau im Schoß, Knie und Ellbogen umeinander gefaltet, sie lachten schallend, mit hundert Zähnen, winkten ihm und lachten: komm doch!“
„Mein Magen stimmte ein und machte einige unverständliche Laute. Ich legte Hut und Mantel ab und setzte mich auf die Krankenhausliege. Der Arzt mir gegenüber. Die Blicke gingen aneinander vorbei in der Nähe der Nasenspitze. Ja? sagte er und ich sagte, Krämpfe und Übelkeiten. Warum? fragte er und ich sprach von der allgemeinen Undurchschaubarkeit. Aha, sagte er darauf und wir beide nickten. Beruf? fragte der Arzt und ich sagte, ich habe geschrieben. Worüber? fragte er und ich sprach von der allgemeinen Undurchschaubarkeit. Aha, sagte der Arzt darauf und wir beide nickten. Einer von uns erhob sich und drehte einen Kreis, sah dabei etwas gebückt und kränklich aus. Der andere blieb sitzen und sah dabei etwas gebückt und kränklich aus. Seit wann? fragte er und ich sagte, seit zwei Uhr morgens. Abendessen? Stuhlgang? fragte der Arzt und ich sagte, weder dies noch das. Aha, sagte er mit hoher Stimme und wir beide nickten. Nüchtern? die Frage, nüchtern, die Antwort. Dann schwiegen wir beide, er im Stehen leicht gebeugt, ich leicht gebeugt im Sitzen. Wir schwiegen und genossen den Moment der Einigkeit. Das ging eine Weile so. Dann aber betrat die Nachtschichtschwester den Raum. Sie kam mit einem Lächeln auf dem Mund, Kaffee in der Hand und einem Trost in den Augen. Der hatte sich dort eingenistet und wollte nicht mehr fort. Der war dort steckengeblieben in den Augen und leuchtete dumpf neben Krankenhausbetten durch Krankenhausnächte.“
Nog ben ik die ik was: een woord uit steen, uit een weldadig hogerhand geboren, de koele avondwind in Adams oren, het milde licht dat uit de braamstruik scheen.
Maar nu is dit mijn lichaam: kromgegroeid in deze hof vol knoestige olijven waarin geen spoor van mij zal achterblijven dan zweet en bloed dat in de aarde vloeit.
De tijd keert om en kromt zich tegen mij, als bij de ram (zijn zwaar gebogen horens ten offer in het struikgewas verward),
zo snijdt dit stille weten in mijn zij en vouwt zich straks de braamtak met zijn dorens om mijn vermoeide hoofd, mijn bange hart.
Rikkert Zuiderveld (Groningen, 5 februari 1947) Cover van de LP Parsifal, 1971
Ik wil een wak slaan in de tijd en stuiten al het weten, en naar Parijs, te vieren elke dag; maar niet het witte zwijgen van de arts, de pijn van morgen, nóg een maand, of, érger nog: hoopvol wakker worden, nee, zweven in het reuzenrad vlakbij de metro van Concorde.
Een kaars kost in de Sacré-Coeur tien euro met gemak, een chemo is goedkoper.
Het ijs spat op, de bijl voelt als een scalpel in mijn lijf “Als ’t pijn doet, moet u ’t zeggen.” Nog groter moet het wak tot onderkoeld, bewegingloos, er niets meer valt te dreggen.
Tags:Geert Buelens, William S. Burroughs, Ruth Lasters, Joris-Karl Huysmans, Terézia Mora, Philip Weiss, Rikkert Zuiderveld, Laurens Hoevenaren, Romenu
“In the real world nowadays, that is to say, in the world of video transmissions, cellular phones, fax machines, computer networks, and in particular out in the humming digitalized precincts of avant-garde computer hackers, cyberpunks and hyperspace freaks, you will often hear it said that the print medium is a doomed and outdated technology, a mere curiosity of bygone days destined soon to be consigned forever to those dusty unattended museums we now call libraries. Indeed, the very proliferation of books and other print-based media, so prevalent in this forest-harvesting, paper-wasting age, is held to be a sign of its feverish moribundity, the last futile gasp of a once vital form before it finally passes away forever, dead as God. Which would mean of course that the novel, too, as we know it, has come to its end. Not that those announcing its demise are grieving. For all its passing charm, the traditional novel, which took center stage at the same time that industrial mercantile democracies arose -- and which Hegel called "the epic of the middle-class world" -- is perceived by its would-be executioners as the virulent carrier of the patriarchal, colonial, canonical, proprietary, hierarchical and authoritarian values of a past that is no longer with us. Much of the novel's alleged power is embedded in the line, that compulsory author-directed movement from the beginning of a sentence to its period, from the top of the page to the bottom, from the first page to the last. Of course, through print's long history, there have been countless strategies to counter the line's power, from marginalia and footnotes to the creative innovations of novelists like Laurence Sterne, James Joyce, Raymond Queneau, Julio Cortazar, Italo Calvino and Milorad Pavic, not to exclude the form's father, Cervantes himself. But true freedom from the tyranny of the line is perceived as only really possible now at last with the advent of hypertext, written and read on the computer, where the line in fact does not exist unless one invents and implants it in the text.”
“Keep coming, past the last square of sidewalk, past the new developments and their sparse lawns, past the stripmalls with the Friendly's and the Chili's and the Gap, the CVS and the Starbucks and the Blockbuster, the KFC and the Chinese, their signs dying comets in the night, traffic signals blinking. Come back through Stagecoach Lane and Blueberry Way and Old Mill Place, solving the labyrinth of raised ranches where the last kids (too old but not wanting to grow up just yet) spill from minivans like commandos, charging across lawns for the front door, their bags rattling. The candy is serious here, full-sized Hershey bars and double Reese's Cups. No, there's no time to stop, no need. That's in the past, the happy childhood we all should have had, did have, half missed, didn't appreciate. Keep your mask on. Say something now, it would give us all away. We're past that, the grinning pumpkins left behind, the stoops and warm windows, the reaching streetlights. Out here there's nothing but muddy creeks and marshland, stone fences guarding back pasture gone wild. Here you can still get lost if you want to. So come ride with us, driving the night in circles, the trees startled in our headlights. What, you don't recognize the road, the blind curves and crumbled cutbanks twisting so we lean into each other, intimate, even cozy, laughing as we crush the one on the end against the locked door? Remember the incense of cigarettes, the little attendant rituals. Make your fingers a scissors and bum one, it's okay, just don't pocket my lighter. The music's too loud to talk and there's no reason, we're happy trapped in ourselves and the night, this illusion of endlessness-high school, the freedom of wheels. Be seventeen again and ready for the world to love you. Feel the speed through the floor, the air lipping the windows. We're cutting corners, bowing the yellow line, floating over bumps. A deer and that would be the end of us, yet the driver only goes faster, the woods dark as space, still wilderness.”
“Hooggeëerde Reichsführer, mijn allerbeste Heinrich, (…) Laat me je in de allereerste plaats hartelijk danken voor de gelukwensen en de bloemen die ik van je mocht ontvangen ter gelegenheid van mijn hernieuwde vaderschap. Waarachtig, alweer een zoon. [...] Maar ook op andere gebieden heb ik niet stilgezeten. Zo heb ik [...] me onlangs laten voorlichten door de commandant van het Luftgaukommando VII. Tijdens de gesprekken die ik met Hauptsturmführer Raschke mocht hebben, deed hij me uitvoerig de problemen, verbonden aan het vliegen op grote hoogte, welke onzerzijds bepaald wordt door de maximum vlieghoogte der Engelse jagers, uit de doeken. Raschke merkte teleurgesteld op dat tot nu toe helaas nog geen enkele realistische proef kon worden gearrangeerd. Aangezien, zo verklaarde hij, de proeven een hoge risicofactorhebben en het benodigde materiaal moeilijk te vinden is. Daarom zou ik je willen voorstellen het onder mijn beheer vallende materiaal te mogen aanwenden. [...] De proeven zullen worden verricht in de hiervoor reeds aangepaste laboratoria en zullen de zwaarste, soms zelfs te zware eisen stellen aan het te gebruiken materiaal.Zij vinden echter onder mijn persoonlijke leiding plaats, zodat wetenschappelijk rendement zonder meer gewaarborgd is. Deze proeven zijn van volstrekt belang voor het onderzoek ten behoeve van vluchten op grote hoogte en kunnen niet, zoals tot dusverre het geval was, op apen worden uitgevoerd, aangezien de aap volkomen andere proefcondities oplevert. Raschke, die met dit onderzoek al een eindweegs gevorderd was, moest tot zijn spijt bekennen op een punt te zijn aangekomen waarop het hem niet verantwoord leek de proeven te vervolgen.”
Louis Ferron (4 februari 1942 – 26 augustus 2005) Cover
“ERSTE SZENE Während das Publikum Platz nimmt, hört man die Übertragung einer Messe, die der Papst mit irgendeiner Masse feiert. Die Fernsehsendung geht zu Ende und der Vorhang auf. ERNAS groteske Wohnküche. ERNA schaltet das TV-Gerät aus. MARIEDL sucht unter dem Tisch etwas. GRETE sitzt am Tisch. ERNA So viele Menschen. So viel Menschen sind zusammengekommen und zusammengeblieben und haben eine Gemeinschaft gemacht bei den Füßen des Heiligen Vaters. GRETE Und die Bilder so wunderbar. Die Farben wie aus dem Leben so schön. ERNA Eine ergreifende Friedlichkeit entsteht bei so vielen Menschen. Der Friede ist der Sinn des Lebens, und das Leben ist der Sinn für die Menschlichkeit. GRETE (hebt das Tischtuch und spricht unter den Tisch hinein) Jetzt laß doch den Knopf, Mariedl, so wichtig ist mir der Knopf nicht. Vergiß jetzt den Knopf und setz dich zu uns. (zu ERNA) Das war aber wirklich gescheit von dir, Erna, daß du dir die Pelzhaube und den Farbfernseher angeschafft hast. Jetzt kommt der Genuß auch in deine Wohnung. Jetzt mußt du dich dem Leben hingeben, Erna, damit das Leben dich genießen kann. ERNA Ja freilich, aber das sagt sich so leichtfertig daher. In Wirklichkeit ist es schon schwer, einen Lebensgenuß aufzunehmen, wenn einem das Sparen in das Fleisch und in das Blut übergegangen ist. Aber einmal im Leben muß ja auch so einen Menschen das Glück erreichen, der immer nur den Schmutz der anderen Menschen wegputzen muß.“
Werner Schwab (4 februari 1958 - 1 januari 1994) Scene uit een opvoering in Sterzing, 2006
»Und abends halten sie ihm Laternen her, seltsame. Wein, leuchtend in eisernen Hauben. Wein? Oder Blut? – Wer kann es unterscheiden? Und einer steht und staunt diese Pracht. Und er ist so geartet, dass er wartet, ob er erwacht. Denn nur im Schlafe schaut man solchen Staat und solche Feste solcher Frauen: ihre kleinste Geste ist eine Falte, fallend in Brokat. Sie bauen Stunden auf aus silbernen Gesprächen, und manchmal heben sie die Hände so – , und du mußt meinen, dass sie irgendwo, wo du nicht hinreichst, sanfte Rosen brächen.« Ich machte eine kurze Pause. Unwillkürlich wanderte mein Blick über den schwarzen Vorhang. Eine der hellen, geschwungenen Steppnähte fiel mir ins Auge, und ich folgte ihrem Verlauf. Ganz allmählich variierte ihre Färbung und dunkelte über in ein Grau, und in genau diesem Moment hörte ich etwas. Der Klient hatte etwas gesagt. Es war nur ein einziges Wort gewesen, ich hatte es nicht verstehen können. Und dann sprach unser Kunde einen vollständigen Satz, auf Englisch, und sofort unterbrach ich Rilkes Weise von Liebe und Tod, um ihn auch ja verstehen zu können.“
„Von den Doppelbänken aus, die mit Doppelpulten fest zusammengeschreinert waren – zwischen die Bänke und die Pulte mußten sie sich hineinzwängen, denn die meisten von ihnen waren in ihrem Alter, vierzehn Jahre, schon zu hoch aufgeschossen –, beobachteten sie, wie verwirrt Kandlbinder war und wie der Rex dessen Versuch, sich zu verbeugen, geschickt abfing, indem er ihm die Hand reichte. Obwohl Kandlbinder einen halben Kopf größer war als der auch nicht gerade kleine Rex – Franz Kien schätzte ihn auf eins siebzig –, konnten sie auf einmal alle sehen, daß ihr Ordinarius, wie er so neben dem offensichtlich gesunden und korpulenten Oberstudiendirektor stand, nichts weiter als ein magerer, blasser und unbedeutender Mensch war, und eine Sekunde lang ging ihnen ein Licht darüber auf, warum sie von ihm nichts wußten, als daß auch er von ihnen nichts wußte und stets mit einer Stimme, die sich so gut wie nie hob oder senkte, einen Unterricht gab, der wahrscheinlich tip-top war, nur daß sie, besonders gegen Ende der Stunden, nahe daran waren, einzuschlafen. Heiliger Strohsack, was ist der Kandlbinder doch für ein Langweiler, hatte Franz manchmal gedacht. Dabei ist er noch jung! Sein Gesicht ist farblos, aber seine schwarzen Haare sind immer ein bißchen ungekämmt. Franz und alle seine Mitschüler hatten eine Zeitlang gespannt beobachtet, ob Kandlbinder, als er nach Ostern, zum Schuljahresbeginn, ihre Klasse in der Untertertia übernahm, sich einen Liebling aussuchen würde, oder auch einen, bei dem es klar wäre, daß er ihn nicht leiden konnte, aber inzwischen waren fast zwei Monate vergangen, in denen der Lehrer sorgfältig darauf geachtet hatte, sich nichts dergleichen anmerken zu lassen.“
Alfred Andersch (4 februari 1914 – 21 februari 1980)
The valley springs have all been poisoned; So has the nectar of the bloom The deadly sky is only doom, But why should one poison the spirit And our tongue with it? Arise, arise, arise, From your mortal slumber! Save your wits, save your wits, save your wits! Keep your native tongue and your soul with it.
The nightingale is poisoned; Raindrops and snowflake too. The sky has a deadly hew. But why should one poison the spirit And our tongue with it?! Arise, arise, arise, From your mortal slumber! Save your wits, save your wits, save your wits! Keep your native tongue and your soul with it.
The fruit of the tree lost its zest So has the milk from the mother’s breast. The deadly sky is only doom. But why should one poison the spirit, And our tongue with it? Arise, arise, arise, From your mortal slumber! Save your wits, save your wits, save your wits! Keep your native tongue and your soul with it.
Arise, arise, arise, From your mortal slumber Save your wits, save your wits, save your wits! Keep your native tongue and your soul with it.
Vertaald door Constantin Roman
Grigore Vieru (4 februari 1935 - 18 januari 2009) Portret door Paul Mecet, z.j.
Als ik eeuwig jong was zou ik wetenschapper worden En diverse plantensoorten redden van de ondergang Vieze klanken maken en bedenken dat ik alle landen In het noorden kan bezoeken als ik ooit op reis wil gaan Dan kan ik met gesloten ogen kijken naar de nacht die Eeuwig duurt en met de ondersteuning van een koor zal Ik ontdekken dat er donker is waar ik ook tuur
Als ik eeuwig jong was zou ik alle vrouwen die me Niet meer willen vragen wat er ooit is fout gegaan en De gegevens publiceren in fantasieverhaal Dan kan ik met gesloten oren en gesloten ogen voelen Hoe ik niemand echt begrijp en jou al helemaal niet Dan kan ik me bedenken dat ik alle landen in het Noorden wil bezoeken als ik ooit op reis zou gaan
Else Kemps wint Turing Nationale Gedichtenwedstrijd
De Nederlandse dichteres Else Kemps uit de Gelderse plaats Malden is de winnaar van de Turing Gedichtenwedstrijd, het grootste poëzieconcours in het Nederlandse taalgebied. Haar gedicht ’En of het zo door kan gaan’ kwam als beste uit de bus, maakte de jury woensdagavond bekend in de Stadsschouwburg Amsterdam. Aan de prijs is een bedrag van 10.000 euro verbonden. Zie ook alle tags voor Else Kemps op dit blog.
En of het zo door kan gaan
Het verschil tussen wachten en verwachten leerde je van een kat die twee keer van huis liep en maar één keer terugkwam.
Je denkt aan de zuurstoffles die je opa kunstmatig in coma hield. Of het zo door kon gaan, vroeg je tante steeds, en op Google Maps
heeft zijn fiets nog drie jaar voor de deur gestaan. Daarna was er S, de man die zei niet verder te willen en daarom al die tijd gebleven is.
’s Nachts vertel je hem over de keer dat iemand je uitschold voor ‘hoer’ omdat je stilstond op een zebrapad. Alles wat hij zegt
is dat ‘lopen’ in het Russisch twee werkwoordsvormen heeft, afhankelijk van of men een bestemming heeft of niet.
Wo bist du, die mir zur Seite ging, Wo bist du, Himmelsangesicht? Ein rauher Wind höhnt mir ins Ohr: du Narr! Ein Traum! Ein Traum! Du Tor! Und doch, und doch! Wie war es einst, Bevor ich in Nacht und Verlassenheit schritt? Weißt du es noch, du Narr, du Tor! Meiner Seele Echo, der rauhe Wind: O Narr! O Tor! Stand sie mit bittenden Händen nicht, Ein trauriges Lächeln um den Mund, Und rief in Nacht und Verlassenheit! Was rief sie nur! Weißt du es nicht? Wie Liebe klang's. Kein Echo trug Zu ihr zurück, zu ihr dies Wort. War's Liebe? Weh, daß ich's vergaß! Nur Nacht um mich und Verlassenheit, Und meiner Seele Echo – der Wind! Der höhnt und höhnt: O Narr! O Tor!
Sommer
Am Abend schweigt die Klage Des Kuckucks im Wald. Tiefer neigt sich das Korn, Der rote Mohn.
Schwarzes Gewitter droht Über dem Hügel. Das alte Lied der Grille Erstirbt im Feld.
Nimmer regt sich das Laub Der Kastanie. Auf der Wendeltreppe Rauscht dein Kleid.
Stille leuchtet die Kerze Im dunklen Zimmer; Eine silberne Hand Löschte sie aus;
Windstille, sternlose Nacht.
De treden van de waanzin…
De treden van de waanzin in zwarte kamers, De schimmen der ouden onder de open deur, Wanneer helians ziel in de rozige spiegel zichzelf bekijkt En sneeuw en melaatsheid van zijn voorhoofd glijden.
Aan de wanden zijn de sterren uitgedoofd En de witte gestalten van het licht.
Aan het tapijt ontstijgt gebeente der graven, Het zwijgen van verweerde kruizen op de heuvel, De zoetheid van wierook in de purperen nachtwind.
O jullie gebroken ogen in zwarte monden, Wanneer de nakomeling in tere waanzin Eenzaam het donkerder einde overpeinst, De stille God de blauwe oogleden over hem neerslaat.
Vertaald door Frans Roumen
Georg Trakl (3 februari 1887 – 4 november 1914) Georg Trakl im Garnisionsspital door Bernhard Brungs, 2007
De Amerikaanse dichter, schrijver en essayist Paul Auster werd geboren op 3 februari 1947 in Newark, New Jersey. Zie ook alle tags voor Paul Auster op dit blog.
Spokes
Roots writhe with the worm-the sift Of the clock cohabits the sparrow's heart. Between branch and spire-the word Belittles its nest, and the seed, rocked By simpler confines, will not confess. Only the egg gravitates.
In water~my absence in aridity. A flower. A flower that defines the air. In the deepest well, your body is fuse.
The bark is not enough. It furls Redundant shards, will barter Roch for sap, blood for veering sluice. While the leaf is peeked, brindled With air, and how much more, furrowed Or wrapped, between dog and wolf, How much longer will it stake The axe to its gloating advantage?
Nothing waters the bole, the stone wastes nothing. Speech could not cobble the swamp, And so you dance for a brighter silence.
“Vanavond zette ik na de aardappelsla met warme worst Petrouchka op. In dat ballet heb ik Angelique het laatst zien dansen voor ze met de groep naar Engeland vertrok. Na de voorstelling keken wij elkaar op een afstand aan of we vreemden waren. Mijn vader was er, oom Herbert en Mischa die ik nog nauwelijks kende. Hij viel me op als iemand die je niet kunt negeren, zeker op het toneel niet. Iemand naar wie je onmiddellijk moet kijken als hij opkomt. ‘Présence’ heet dat. Wel dat had hij. De volgende dag bracht ik haar naar de boot, met alle ouders, vriendinnen en vrienden. Als afscheid kuste ze me op de mond en stak haar tong tussen mijn tanden. De Laatste Kus. Nog één keer kreeg ik het gevoel als een raket door het luchtruim te schieten. De romance, duurde bijna twee jaar. Heel gek, na die eerste kus had ik ineens een meisje en mijn hele leven veranderde. Al gauw liefkoosden we elkaar als we maar even de kans kregen. Angelique gaf een hele voorstelling van verkleedpartijen: maillot uit, in d'r nakie en de tutu aan. Ze wilde nooit dat ik haar dan aanraakte. Het maakte me opgewonden en wanhopig, totdat ze me troostte en ik haar kleine borsten die precies in mijn handen pasten streelde. Nooit lang, ze weerde me dan af. Ook in de vakantie waren we doorlopend samen en kropen bij elkaar in bed, zonder dat het er ooit van kwam. Zij ging met ons mee naar een hotel in de Ardennen. 's Avonds sloop ik naar haar kamer zoals duizenden gelieven voor mij al gedaan hebben. Hebben gedaan - het zal nu zelden meer nodig zijn. Het is geen zonde, geen schande meer. Het zou je tegenwoordig zelfs kwalijk genomen worden als je niet in de kamer van je liefje slaapt. Angelique sliep in mijn armen en doordat ik altijd - toen ook al - om half zeven wakker word was ik steeds op tijd in mijn eigen kamer terug. 't Is nooit uitgekomen. Het ging iets moeilijker toen Els en ik bij haar ouders in het vakantiehuisje aan de Friese meren logeerden. Het huis, geheel van hout, was gehorig. Elke plank, elke deur kraakte of piepte en een oliespuitje hielp alleen voor de deurscharnieren.”
Jan Willem Holsbergen (3 februari 1915 – 20 mei 1995) Hier met letterkundige Garmt Stuiveling
De Zweedse schrijver Henning Mankellwerd geboren in Stockholm op 3 februari 1948. Hij woont afwisselend in Mozambique en in zijn vaderland Zweden. Zie ook alle tags voor Henning Mankellop dit blog.
Uit: The Man From Beijing (Vertaald door Laurie Thompson)
„It was the ninth and final day of his journey. It had been made possible by a scholarship enabling him to study deserted villages and other small settlements that were being depopulated. He had come as far as Hudiksvall and had one hamlet left to photograph. He had chosen this particular one because an old man who lived there had read about his project and sent him a letter. Höglin had been impressed by the letter and decided that this was the place for him to conclude his study. He got up and opened the curtains. It had snowed during the night and was still gray, the sun not yet risen. A bundled-up woman was cycling past in the street below. Karsten considered her and wondered how cold it was. Negative five degrees Celsius, possibly negative seven. He dressed and took the slow-moving elevator down to reception. He had parked his car in the enclosed courtyard behind the hotel. It was safe there. Even so, he had taken all his photographic equipment up to his room, as was his practice. His worst nightmare was to come to his car one day and find that all his cameras had vanished. The receptionist was a young girl, barely out of her teens. He noticed that her makeup was slapdash and gave up on the idea of complaining about the bed. After all, he had no intention of ever returning to the hotel.“
“Her name was April Wheeler, and she caused the whispered word "lovely" to roll out over the auditorium the first time she walked across the stage. A little later there were hopeful nudges and whispers of "She's good," and there were stately nods of pride among the several people who happened to know that she had attended one of the leading dramatic schools of New York less than ten years before. She was twenty-nine, a tall ash blonde with a patrician kind of beauty that no amount of amateur lighting could distort, and she seemed ideally cast in her role. It didn't even matter that bearing two children had left her a shade too heavy in the hips and thighs, for she moved with the shyly sensual grace of maidenhood; anyone happening to glance at Frank Wheeler, the round-faced, intelligent-looking young man who sat biting his fist in the last row of the audience, would have said he looked more like her suitor than her husband. "Sometimes I can feel as if I were sparkling all over," she was saying, "and I want to go out and do something that's absolutely crazy, and marvelous..." Backstage, huddled and listening, the other actors suddenly loved her. Or at least they were prepared to love her, even those who had resented her occasional lack of humility at rehearsals, for she was suddenly the only hope they had.
Scene uit de film uit 2008 met Leonardo DiCaprio
The leading man had come down with a kind of intestinal flu that morning. He had arrived at the theater in a high fever, insisting that he felt well enough to go on, but five minutes before curtain time he had begun to vomit in his dressing room, and there had been nothing for the director to do but send him home and take over the role himself. The thing happened so quickly that nobody had time to think of going out front to announce the substitution; a few of the minor actors didn’t even know about it until they heard the director’s voice out there in the lights, speaking the familiar words they’d expected to hear from the other man. He was doing his fervent best and delivering each line.“
Should they may be they might if they delight In why they must see it be there not only necessarily But which they might in which they might For which they might delight if they look there And they see there that they look there To see it be there which it is if it is Which may be where where it is If they do not occasion it to be different From what it is. In one direction there is the sun and the moon In the other direction there are cumulus clouds and the sky In the other direction there is why They look at what they see They look very long while they talk along And they may be said to see that at which they look Whenever there is no chance of its not being warmer Than if they wish which they were. They see that they have what is there may there Be there also what is to be there if they may care They care for it of course they care for it. Now only think three times roses green and blue And vegetables and pumpkins and pansies too Which they like as they are very likely not to be Reminded that it is more than ever necessary That they should never be surprised at any one time At just what they have been given by taking what they have Which they are very careful not to add with As they may easily indulge in the fragrance Not only of which but by which they know That they tell them so.
Gertrude Stein (3 februari 1874 – 27 juli 1946) Portret door Francis Picabia, 1937 of later
„Sie hätten es als himmlisch empfunden, einmal, ein einziges Mal in diesen höllischenAugust- und Septemberwochen des Jahres 2001 in einen Schlaf zu fallen, der länger währte als zwei Stunden. Aber auch dieser Kurzschlaf war nur eine Art Ohnmacht, randvoll noch dazu mit Alpträumen. Erwachten sie daraus, war es ein Aufschrecken, das den Körper von der Matratze katapultierte und ihn neben das Bett auf den Fußboden warf. Als sie später darüber sprachen, konnten sie es nicht fassen, dass jedem das Gleiche widerfahren war: von einem Alptraum aus demSchlaf gerissen zu werden und, wach geworden, neben dem Bett sich wiederzufinden. Danach aber waren sie erst recht mit einem Alptraum konfrontiert, dem schrecklichsten:der Wirklichkeit ihrer, wie sie meinten, für immer zerbrochenen Freundschaft. Der Österreicher, er hieß Heinrich Freudensprung, wusste nicht, in welchem Zustand der Freund sich befand, sprach vom Ende seines Lebens, halblaut sprach er in sich hinein, dass er diese Pein keinen Tag länger ertrage. Der Ägypter mit Namen Zacharias Sarani, der seinerseits nicht ahnte, wie es dem Freund erging, fühlte sich sterbenselend. So könne er nicht leben. Der September war noch nicht zu Ende – der Monat, in welchem unweit des Hauses, in dem der Österreicher wohnte, im südlichen Teil Manhattans, die beiden höchsten Gebäude New Yorks nach Anschlägen zusammenstürzten; die Nachricht darüber kam ihm zwar zu Ohren, sein Verstand, vom eigenen Unglück zerrüttet, vermochte sie jedoch nicht aufzunehmen –, der September war noch nicht zu Ende, als die beiden Freunde, gegen ihre Absicht, wie jeder betonte, doch wieder mitein-ander sprachen, wenn auch nur am Telefon.“
1 ja, es hallt, hoch jauchzt gelobtes, füllt das zelt mit blau, aber lullt es ein, wenn es nur das grosse herausstellt, wenn es hoch weist, weite, die nie naht, und, eben diese ganz ist.
2 hoch jauchzt das, was sich im lob zusammentut, ist immer nur eins, jede tat herrlich, schafft (an) und hebt (nicht) auf, was sich als unterschied gibt: schöpfung, die macht (in ihn).
3 hoch jauchzt nicht nur der mund, alles, was dient, blech, schrift, papier, saite - posaunt, schreibt, zitiert, tönt weiter, es.
4 hoch jauchzt, seis trommel oder mund, alles dreht sich um seine seite im kreis, schlag wie pfiff.
5 hoch jauchzt auch der dunkelste stahl, wird hell, klingt wohl (zimbelgebimbel).
6 alles jauchzt hoch, was den atem hat, lang und hält an (ihn), hallt, aber lullt es ein!
De Oekraïens-Duitse schrijfster, literatuurwetenschapster en journaliste Katja Petrovskaya werd geboren op 3 februari 1970 in Kiev. Zij studeerde literatuur en Slavische studies aan de Universiteit van Tartu (Estland). 1994-1995 ging ze met een subsidie van de American Council of Teachers of Russian (ACTR) naar de Stanford University en de Columbia University en promoveerde in 1998 aan de Universiteit van Moskou met een proefschrift over de poëtica van het proza van Vladislav Chodasevitsj. In 1999 verhuisde zij naar Berlijn om als journaliste voor diverse Russische media te werken, maar zij, publiceerde ook in Duitse kranten, zoals de Neue Zürcher Zeitung en taz. Voor de Frankfurter Allgemeine Sonntagszeitung (FAS), schrijft ze sinds 2011 de column "Die westöstliche Diva". Zij woont met haar man en twee kinderen in Berlijn. In 2013 werd zij uitgenodigd door Hildegard Elisabeth Keller om deel te nemen aan de competitie voor de Ingeborg Bachmann Preis en zij won de hoofdprijs met een fragment uit haar werk “Vielleicht Esther”. Het vertelt het over uitroeiing van de Joden in Kiev door de nazi’s door middel van het verhaal van Esther, die vergelijkbaar is met haar overgrootmoeder, die in 1941 werd weggevoerd uit Kiev en die bij het bloedbad van Babi Yar vermoord werd. In 2015 ontving ze de Premio Strega Europeo. In oktober 2015 realiseerde zij in het International Research Center for Cultural Studies in Wenen, een project met de werktitel "Alles wat het geval is" over de foto's, en hoe de kijkers deze zien.
Uit: Vielleicht Esther
„Es wäre mir lieber, ich müsste meine Reisen nicht hier beginnen, in der Ödnis um den Bahnhof, die immer noch von der Verwüstung dieser Stadt zeugt, einer Stadt, die im Lauf siegreicher Schlachten zerbombt und ruiniert worden war, als Vergeltung, so schien es mir, denn von dieser Stadt aus war der Krieg gesteuert worden, der tausendfach Verwüstung verursacht hatte, weit und breit, ein endloser Blitzkrieg auf eisernen Rädern, mit eisernen Flügeln. Das ist nun so lange her, dass diese Stadt zu einer der friedlichsten Städte der Welt geworden ist und diesen Frieden fast aggressiv betreibt, als eine Form der Erinnerung an den Krieg. Der Bahnhof wurde vor kurzem in die Mitte dieser Stadt gebaut, und trotz des Friedens war der Bahnhof unwirtlich, es war, als verkörpere er all die Verluste, die mit keinem Zug einzuholen sind, einer der unwirtlichsten Orte in unserem kreuz und quer vereinigten und doch sehr begrenzten Europa, ein Ort, an dem es immer zieht und wo sich der Blick auf eine Ödnis öffnet, ohne dass sich ihm Gelegenheit bieten würde, in einem städtischen Dickicht hängenzubleiben, auf etwas zu ruhen, bevor man wegfährt von hier, aus dieser Leere inmitten der Stadt, die keine Regierung füllen kann, mit keinen großzügigen Bauten und keinen guten Absichten. Es zog auch dieses Mal, als ich am Bahnsteig stand und wieder die Großbuchstaben Bombardier Willkommen in Berlin unter dem Bogen des geschwungenen Daches mit dem Blick abtastete, die Umrisse befühlte, gelangweilt, aber doch wieder erstaunt über das Gnadenlose dieses Willkommens. Es zog, als ein älterer Herr sich mir näherte und mich nach Bombardier fragte Man denke sofort an Bomben, sagte er, an Artillerie, an diesen schrecklichen, unbegreiflichen Krieg, und warum gerade Berlin so grüßen solle, diese schöne, friedliche, zerbombte Stadt, die sich all dessen bewusst sei, es könne doch nicht wahr sein, dass Berlin Ankommende wie ihn mit diesem Wort in Großbuchstaben sozusagen bombardiere, und was heißt hier Willkommen, wer genau soll hier bombardiert werden und womit.“
De Nederlandse dichteres Else Kemps werd geboren in Malden in 1995. Kemps is zo rond haar negende begonnen met het schrijven van odes aan een onbereikbare jeugdliefde. Inmiddels studeert ze Creative Writing aan Artez Hogeschool voor de Kunsten in Arnhem. Het liefst schrijft ze over jongeren die gemiddeld drie keer per week een grens overgaan, sporadisch ook over dode cavia’s in een sokkenla.
Zilvervisjes
we kozen voor een bestaan buiten alle atlassen om.
de dag duurt van boven tot onder onze kleren en van alles dat tikt zullen we zeggen dat het ijlt.
dit is wat we nog zullen bereiken: de bodem van een fles, een climax samenvallend met de klokken van een naamloze kerk en een tweetal records:
flauwste woordgrap, grootste aantal zilvervisjes ooit gestorven in een douche.
er is geen levensbehoefte die we niet verwaarloosd hebben. lust vervangt slaap vervangt honger, naakt discussiëren we over hoe een oorlog zich beweegt.
ze sluipt, zeg jij, ze kan al onderweg zijn en ik denk als een koortsdroom: dat ze opkomt en weer afzwakt en dat nachtenlang.
wat we beiden zeker weten: als we fluisteren gaat ze aan ons voorbij.
"Ik heb mijn onrust, mijn onbehagen, trachten te sussen; blijkbaar ben ik al die jaren lang de waarheid stelselmatig uit de weggegaan. Ik ken je níét, Rina. Je bent mijn vrouw, wij hebben acht jaar onder hetzelfde dak gewoond, tafel en bed gedeeld; maar ik ken je niet, ik weet minder van jouw wezen dan van de schim van haar die je moeder is geweest.Jij bent een vreemde voor mij. Ik geef mij rekenschap van iets, dat ik, onbewust, al gevoeld moet hebben, telkens wanneer ik in jouw tegenwoordigheid overrompeld werd door het besef onverklaarbaar, ondraaglijk eenzaam te zijn. Je liep heen en weer, bezig met huishoudelijk werk, je zat voor je spiegel, je stond gebogen over de gasvlam in het laboratorium; ik was bij je, ik kon je aanraken, je zou antwoorden wanneer ik tegen je sprak, maar toch was ik alleen." (…)
"Dit is, voor zover ik het mij herinneren kan, de geschiedenis van Arethusa, de nimf die in een bron veranderde. Zij behoorde tot het gevolg van Artemis, de godin van de jacht en van de maan. Eens daalde Arethusa af in de golven van de rivier de Alpheus om daar te baden. De stroomgod zag haar en begeerde haar. Zij vluchtte, maar de rivier trad uit zijn bedding om haat te achtervolgen. Arethusa, bevreesd voor de hartstochtelijk schuimende stortvloed, riep haar meesteres aan, de kuise eenzame Artemis, De godin veranderde haar in een bron, maar ook in die gedaante herkende haar Alpheus. Door een spleet in de rotsachtige bodem verdween de bron in ondergrondse spelonken. zo meende zij te kunnen ontkomen aan eenwording met de wilde stroom. zij baande zich een weg door de duisternis van de onderwereld; maar toen zij, na een eindeloze zwerftocht, weer te voorschijn sprong uit de grond, vond zijn daar Alpheus, de rivier, die haar gevolgd was door de grotten van de hades.
Hella Haasse (2 februari 1918 - 29 september 2011)
Via fori imperiali, after the concert (bookends theme)
Some 30 metres away, a pit of couples kissing in the darkness of acacias which divides us, in the mischievous city dusting scooters from its face to clear her vision, we gazed at each other's silence and decided to break it with the same bundle of smoke-filled breaths ...
Time it was, and what a time it was, it was:
And even the moon, damn it, which loves to take the piss pretending its a new foetus huddling in the night, has stripped naked tonight and chased the darkness with its moonie,
a time of innocence, a time of confidences — We raised our palms and were stunned because they chanced to be of the same hue and like the bodies of the ruins all lit up, like Garfunkel's hair weaving through the crowd searching for the muse who has escaped.
long ago it must be, I have a photograph
We gazed upon the silence of each other, and since silence had fallen on the ruins we realized that we had better do with our memories what adults do — discard them before we got to the first corner
and then tomorrow, we'll see if in the darkness of the photo-cemetries we will be able to discover the yellow flower we bought to please a pakistani and also to fool each other that one day we'll cherish one another with the same song ...
meanwhile this street lies down, a spent guitar, and the moon's found a shrine to hide behind, and yet this pauper boy who loves you still rummages in the bongs and the green bottles for an evening which welcomes him like home, which strokes his hair, which dances and sings to the same story he found there.
(Preserve your memories, they're all that's left you)
“Toen ze van de dijk afkwam en hun straat inreed zag ze in de verte iets vreemds op de weg liggen. Enkele meters verderop herhaalde ze in gedachten: Hij ligt op straat. Hij ligt op straat. Mijn grootvader ligt op straat. Terwijl ze aan kwam fietsen had ze wel iets zien liggen wat op een man leek, maar ze had verwacht dat dat beeld zich op het laatste moment wel zou ontpoppen tot een oude jas, een olievlek, een cementzak. Ze was het gewend dat de catastrofale beelden in haar hoofd door de realiteit werden ontzenuwd. Vertrouwd met het zich verhouden tot de obstakels in haar hoofd. Minder met die uit de praktijk. Maar dichterbij gekomen werd de oude jas die op een man leek haar eigen grootvader. Had ze voor ingebeelde gevaren veel zinnen paraat - formules, bezweringen, geruststellende woorden - voor grootvader op het wegdek kwam er maar één zin: Hij ligt op straat. Ze liet haar fiets in de berm vallen en knielde naast hem. Hij lag min of meer op zijn zij. Ergens tussen terug op zijn rug vallen en proberen op te staan in. Met zijn handen op het wegdek hield hij zich in evenwicht. Zijn hoed lag naast hem. Zijn kale, bleke schedel stak nogal opvallend af tegen het ruwe grijze asfalt. Als iets wat je alleen binnenshuis hoort te zien en zeker niet zo dicht bij een wegdek. Hij keek niet naar haar op. ‘Opa,’ zei ze, om aan te geven dat zij het was. Haar aanwezigheid leek hem niet te verbazen. ‘Ik moet even opstaan,’ zei hij, alsof ze hem midden in een activiteit aantrof. ‘Ja,’ antwoordde ze. Hij herhaalde: ‘Ik moet even opstaan,’ liet zo weten heel goed te begrijpen dat hij hier niet op straat hoorde te liggen, en omdat hij dit begreep was er hier dus niets opmerkelijks aan de hand. Lucie deed gehoorzaam mee en vroeg dan ook met enige verbazing in haar stem of hij soms gevallen was. Alsof grootvader nog een andere heel goede reden zou kunnen hebben om hier op straat te liggen, of liever: om hier bezig te zijn met opstaan. ‘Kan je even helpen?’ vroeg hij geërgerd. Ze pakte hem onhandig bij zijn bovenarmen vast en trok hem overeind. Toen hij stond liet ze hem weer los, maar ze bleef voor de zekerheid vlak naast hem staan. Hij bleef overeind. Leek stabiel. Ze pakte zijn hoed van de straat. Hij nam hem trillend aan.“
“Oftwhile balbulous, mithre ahead, with goodly trowel in grasp and ivoroiled overalls which he habitacularly fondseed, like Haroun Childeric Eggeberth he would caligulate by multiplicables the alltitude and malltitude until he seesaw by the neatlight of the liquor wheretwin 'twas born, his roundhead staple of other days to rise in undress maisonry upstanded (joygrantit!), a waalworth of a skyerscape of most eyeful hoyth entowerly, erigenating from next to nothing and celescalating the himals and all, hierarchitectitiptitoploftical, with a burning bush abab off its baubletop and with larrons o'to Bigmaster Finnegan, tippler, freeman builder / freemason [Ger. mauer = wall] lived broadly and without constraint in his torch-lit cottage in prehistory, before the Bible was written or enacted [Adam]. (One yesterday / day of yeasty beer drinking he stuck his head [Fr. tete = head] in a tub in order to wash the features of his face / watch his future fate [bobbing for apples], but before he took it out again, by the might of Moses, the very water had evaporated / turned to a viper [the sea parted], and all the Guiness had run out / Genesis people had made their exodus [from Eden/Egypt]; so that ought to show you what a man of the pentateuch / punch-and-judy showman [God] he was!). And during many very odd years he [HCE] in the drinkers' village piled building [Ger: bildung = education] above building on the banks for those who lived by the river / on the banks of the Liffey for the public. He had a little wife [ALP], Annie; he loved/feared the little creature. With her hair in his hands / hare and hounds he took up his partner / stuck his part in her.“
James Joyce (2 februari 1882 – 13 januari 1941) Portret door Jacques-Emile Blanche, 1935
De Nederlandse dichter, tekstschrijver en cabaretier Kees Torn werd geboren in Oostburg op 2 februari 1967. Zie ook alle tags voor Kees Torn op dit blog.
Realist
Toen ik zes werd, kreeg ik allerlei cadeaus Een spaarpot van mijn oom voor al mijn centen Die dingen vond ik toen al waardeloos Maar tante gaf een sprookjesboek met prenten Het mooist van alles en na veel geblader Zag ik een draak met ridders in gevecht En op een zondag vroeg ik aan mijn vader - Papa? Draken? Bestaan die echt
En mijn vader liet niet eens zijn krantje zakken Om te zeggen dat die zeker wel bestonden En nog steeds de onvoorzichtigen verslonden Die probeerden om de schatten af te pakken Die die draken altijd in hun grot bewaken Gouden munten, diamanten en juwelen Die verbeten drakenvechters wilden stelen Maar de scherpe klauwen en de sterke kaken En de vuurstraal overleefde er niet een Maar dat zei mijn vader niet. Hij zei slechts: Neen
Er kwamen geen verzinsels aan te pas Hij maakte het niet mooier dan het was
"En trollen papa? Wat zijn trollen?" Hij bleef rustig in zijn krantje zitten lezen En vertelde niet hoe zo'n kwaadaardig wezen Het zo lollig vindt, met kinderen te sollen Die hij zomaar wegrooft bij gewone lieden En dan in zijn hol gaat treiteren en plagen En bespugen, martelen en angst aanjagen Met zijn lodderoogjes, die geniepig spieden Daarna vreet hij ze pas op en boert voldaan Maar mijn vader zei: Die hebben nooit bestaan
Er kwamen geen verzinsels aan te pas Hij maakte het niet mooier dan het was
En toen ik in mijn sprookjesboek het plaatje van een engel vond Toen hoorde ik mijn vader zeggen: Dacht je dat dat niet bestond Nou, kijk dan heel goed om je heen Want hier in huis, daar is er een Die als geen ander van je houdt En van je broertjes allebei En van je zusje en van mij Dus, wees maar blij Dat papa met de liefste engel van de wereld is getrouwd
Maar zoiets heeft mijn vader nooit gezegd Hij heeft niet eens zijn krantje weggelegd
Vlucht niet. Nog niet. Ik moet je nog slaan mijn veel te grote handen kapot aan jouw smalste verdriet. Vlucht niet, dit is een bevel, blijf staan of ik schiet vol plattegronden. Want ik zal je zoeken. Ik kom met honden, ik onderzoek alle hoeken, keer dozen vol oude klasfoto’s om, dring binnen in archieven, lees je brieven. Voddenrapers bezorgen mij morgen al je kleren. Je moet mij nog alles leren: de taal der dieren, want kijk, kijk naar de vogels in de lucht, hoe zelfs zÌj altijd terugkeren, ‘s nachts. Elders te koud. Dus vlucht niet, maar bewaar mij. Wat is een gevangene zonder cipier? Ik wil nog niet vrij. Laat daarom de deur op een kier.
Eriek Verpale (2 februari 1952 – 10 augustus 2015)
“Aunt Peg drove on through the town and out the other side. A mile or so further down the coast she took a turning onto a farm track and motored up the hill between grey stone walls and lush green pastures dotted with sheep, until they reached a pair of modest white farmhouses at the top. ‘It’s not much but it’s home,’ she said cheerfully, drawing up in front of the cottage on the left. Ellen was disappointed. She had rather assumed her aunt would have a bigger house. But it was quaint and picturesque with a high thatched roof into which little dormer windows had been cut and painted red to match the door. There were no trees to protect it from the elements, only the low stone wall, and Ellen imagined it had been built stout and sturdy in order to withstand the ferocious winter winds. The house might have been a disappointment, but when she stepped out and turned around, the view took her breath away. There, twinkling through the evening mist, was the ocean, and right in the middle, looming out of the twilight like a phantom, were the charred remains of a ruined lighthouse. She stood a moment and watched it. The sun had sunk below the horizon and the sparkling lights of Ballymaldoon could be seen way off to the right, blending with the first stars that peeped through the cloud. Slowly the lighthouse faded as the night and fog closed in around it, and then it was gone, as if it had never been there.”
De Nederlandse dichter en schrijver Willem van Zadelhoff werd geboren in Arnhem op februari 1958. Van Zadelhoff volgde de docentenopleiding van de Arnhemse Toneelschool, waar hij in 1982 afstudeerde. Hij werkte vervolgens onder meer in een galerie, in het theater en als tekstschrijver voor televisie. Hij debuteerde met de roman “Een stoel” in 2003. Met “Holle haven” (2006) haalde hij de longlist van de Libris literatuurprijs 2007. “Ga niet weg is verschenen in de herfst van 2010. Voor zijn dichtbundel “Tijd en landen” werd hem de Herman de Coninckprijs 2009 voor het beste poëziedebuut toegekend. Van Zadelhoff woont afwisselend in Antwerpen en Amsterdam. Voor het Vlaamse dagblad De Standaard was hij recensent Duitse literatuur.
Tussen taal en teken
9 nu is de cirkel rond traag tekent het potlood haar schouder langzaam ontstaat een herinnering op papier een beeld van lang geleden waarvoor geen woorden beschikbaar waren dat soort drogredenen
ook is nu wat was niet langer meer excuus ik lees haar ik volg de lijnen van haar mond met mijn vinger teken ik figuren in de lucht ik kleed haar omgeving in zacht oranje licht
ik trakteer mezelf op verleden ik beuk de waarheid op papier straks ga ik bloemen strooien op haar graf luisteren naar dat oorverdovend zwijgen dat stem gaf aan dat toch nog onverwacht verleden
Brommertje Het begon langzaam. Iedereen keek gespannen hoe de eerste stralen het gras streelden. De dag verhief zich, zonder haast. Een pastoraal brommertje doorkruiste de stilte. Zonder dat brommertje wisten wij niet hoe stil onze stilte was. En het bracht brood en kaas. Niet iedereen reed op het brommertje. Iedere keer genoot ik weer van het geluid van zijn motortje. Daar had ik genoeg aan. Gisteren hadden we geen brood en kaas nodig. We beseften niet hoe stil het was toen we de zon zagen opkomen. Het was geen dag als alle anderen. Het was zondag.
Presentatie in de tempel door Jan van Scorel, ca 1530
Lichtmess
Der Tag weht grau herauf. Der Schnee vor meinem Fenster liegt meterhoch zuhauf.
Und heute wird es wieder schnein, und frieren tut es Stein und Bein — Ich steh gleich gar nicht auf.
Was braut im nahen Tann? Es will ein Licht sich rühren, daß man es spüren kann. Es wächst der Tag, so kindeljung, schon gar um einen Hirschensprung — Ich zieh mich hurtig an.
Will schauen, wie ichs mach. Zu Lichtmeß Schnee und Finster, das ist die rechte Sach. Heraus den Schlitten — Jörg, spann ein, die Wachsstöck leg mir hinterdrein, fein unters Wagendach.
Und der da ist der größt. Und gegen Blitz und Hagel entzündt, das allerbest. Mit dem geh ich ums Immenhaus, und der treibt Sucht und Fieber aus — So bin ich wohlgetröst.
In Gottes Namen denn! Du liebe Sonne, scheine, du gutes Lichtel, brenn! Steig an und geh mit mildem Schein ins Jahr, ins dunkle Herz hinein, daß ich das Heil erkenn.
Josef Weinheber (9 maart 1892 - 8 april 1945) Wenen. Josef Weinheber werd in Wenen geboren.
Das längst Gewohnte, das alltäglich Gleiche, Mein Auge adelt mirs zum Zauberreiche: Es singt der Sturm sein grollend‘ Lied für mich, Für mich erglüht die Rose, rauscht die Eiche. Die Sonne spielt auf goldnem Frauenhaar Für mich – und Mondlicht auf dem stillen Teiche. Die Seele les ich aus dem stummen Blick, Und zu mir spricht die Stirn, die schweigend bleiche. Zum Traume sag ich: »Bleib bei mir, sei wahr!« Und zu der Wirklichkeit: »Sei Traum, entweiche!« Das Wort, das Andern Scheidemünze ist, Mir ists der Bilderquell, der flimmernd reiche. Was ich erkenne, ist mein Eigentum, Und lieblich locket, was ich nicht erreiche. Der Rausch ist süß, den Geistertrank entflammt, Und süß ist die Erschlaffung auch, die weiche. So tiefe Welten tun sich oft mir auf, Daß ich drein glanzgeblendet, zögernd schleiche, Und einen goldnen Reigen schlingt um mich Das längst Gewohnte, das alltäglich Gleiche.
Frage
Merkst du denn nicht, wie meine Lippen beben? Kannst du nicht lesen diese bleichen Züge, Nicht fühlen, daß mein Lächeln Qual und Lüge, Wenn meine Blicke forschend dich umschweben?
Sehnst du dich nicht nach einem Hauch von Leben, Nach einem heißen Arm, dich fortzutragen Aus diesem Sumpf von öden, leeren Tagen, Um den die bleichen, irren Lichter weben?
So las ich falsch in deinem Aug, dem tiefen? Kein heimlich‘ Sehnen sah ich heiß dort funkeln? Es birgt zu deiner Seele keine Pforte
Dein feuchter Blick? Die Wünsche, die dort schliefen, Wie stille Rosen in der Flut, der dunkeln, Sind, wie dein Plaudern: seellos ... Worte, Worte?
»Sunt animae rerum« Thomas von Aquino
Ein gutes Wort mußt du im Herzen tragen, Und seinen Wert enthüllt dir eine Stunde: Stets dringt dein Aug nicht nach des Meeres Grunde, An trüben tiefer als an hellen Tagen.
Zuweilen gibt ein lichter Blick dir Kunde Von Herzen, die in toten Dingen schlagen, Und wenn du nur verstehest recht zu fragen, Erfährst du manches auch aus stummem Munde.
Drum flieh aus deinem Selbst, dem starren, kalten, Des Weltalls Seele dafür einzutauschen, Laß dir des Lebens wogende Gewalten,
Genuß und Qualen, durch die Seele rauschen, Und kannst du eine Melodie erlauschen, So strebe, ihren Nachhall festzuhalten!
Hugo von Hofmannsthal (1 februari 1874 – 15 juli 1929) In 1906
Hier lig ik weer, aan de rand van mezelf, dicht en dringend tegen je aan.
Ik ken je bressen als mijn broekzak, ik weet waar je linies liggen en waar ze lekken, ik weet wanneer je bodem brandt en hoe en waarom, ik ken het knielen, het breken, het scheuren, de scherven, de schoonheid zelfs van het er samen sterven, als oude vijanden, hand in hand.
Ik ken je land, liefste, ik heb het zo vaak ten voeten uit veroverd. En toch,
toch lig ik hier weer heen en weer aan de rand van mezelf, dicht en dringend tegen je aan.
Huwelijksaanzoek 4
Geef me je kruis en nagel me vast in jouw illusie van wat ik ben, nagel me diep in jou te pletter
tot ik voorgoed aan je hang als een verroeste held, stervend, levenslang.
Ik weet, het is niet alles maar dit niets draagt zo zwaar alleen.
Uit: The Old Mermaid (Vertaald door Brendan Riley)
“Coming down along one of these streets, the one that descends from the hill crowned by the exalted temple of Serapis, is a rider mounted on an ass whose height and lustrous coat reflect the quality of his personage: a mature man with a clear complexion, small shrewd eyes, and slender lips. From time to time, he checks the correct position of his black wig. One slave opens the way for his mount and another walks at his side, carrying his lord’s staff and sandals; three porters follow behind with bundles of goods acquired in the market. The rider’s smile indicates pleasant thoughts. Certainly, the words heard in the temple could not have been more promising, dispelling his fears that the new Father of the Mysteries might not grant him the same protection as his recently deceased predecessor. The priestly community thinks in the long term and has not altered its expected plans in defense of the divine interests; nor has it forgotten the services rendered by the rider ever since he was a young scribe in the temple. “Be patient, my son” the Father has said, “time labors for Heaven. The sacrilegious plundering of the lands of Tanuris, perpetrated by the emperor Caracalla forty-two years ago, will be corrected with your help. Serapis will recover that property and you will no longer be solely the majordomo of your impious patron, but the administrator for life of that estate in the name of the temple.” The rider will command in Tanuris. He will eventually build for himself, on the hilltop overlooking the canal, a tomb with a beautiful sarcophagus, one worthy of a scribe born of the priestly caste, where he will live on in the world of Osiris. His mind delights in contemplating the means necessary for hastening the recovery process, and he does not omit the possibilities of his daughter Yazila who, though barely ten years old, already promises to become a maiden of highly desirable charms. If he manages to get the young master to notice her…!“
José LuisSampredo (1 februari 1917 – 8 april 2013)
“Een jaar later, na haar dood, vond ik moeders agenda van het jaar '75. Ik bladerde erin en zocht naar die eerste zondag in mei. Daar stond genoteerd in haar duidelijk handschrift: 'Slechte nacht. Twee tabletten genomen. Veel pijn. Bijna de hele dag in bed. Alleen 's middags op, toen de kinderen er waren. Nog voorgelezen. Heb de r nu onder de knie. 's Avonds eenzaam. Alleen tv. Morgen massage, gelukkig.' Ik legde het in bruin imitatieleer gebonden boekje snel terug, maar met de voorzichtigheid van schaamte en respect.”
“Het had hem een kleine prestatiebeloning opgeleverd. Een half maandsalaris, een bonus van niks, maar het ging hem niet om het bedrag dat anoniem op een van zijn rekeningen was gestort, en dat hij nergens aan uitgaf, het ging erom dat ze hem van waarde achtten. Elk mens, ook hij, wil weten dat zijn bestaan zinnig is. En de komende dagen zou hij dat opnieuw bewijzen. Toen de scheepshoorn van de veerboot een lange stoot gaf stond hij op, stopte het dossier in zijn koffer en sloot hem af met het cijferslot waarvan hij elke week de code wijzigde. Hij deed de koffiebeker in een prullenbak en trok zijn jas aan, een wollen marineblauwe deckjacket die hij openliet. Het was nog warm genoeg. Ging tussen de andere passagiers staan op de verzamelplaats. Hij was groter dan zij , en opvallender vanwege de nette jas en zijn nette pantalon die er gesteven onderuit stak, maar niemand keek hem. aan en niemand vroeg hem wat. Ze observeerden hem alleen, zoals politieagenten hun verdachten observeren, schijnbaar achteloos, en wisten genoeg. Hij voelde hoe de veerboot tegen de meerpalen landde en even schudde als een dier dat heeft gezwommen, een beweging die vertraagd werd overgenomen door hemzelf en door de mensen om hem heen. De vrouw naast hem raakte kort zijn hand. Ze waren allemaal passagiers en het wachten voor de stalen deur die elk moment open zou gaan, hield ze bijeen. Daarna waren ze weer op zichzelf aangewezen. De man leunde kalm op het uitgeschoven handvat van zijn rolkoffer, een Rimowa, gemaakt in Duitsland van soepele kunststof golfplaat. Vijf jaar garantie, daar had hij hem op uitgezocht. De afgelopen vijfjaar had hij met zijn koffer een hoop meegemaakt, maar de Rimowa was net als hijzelf smetteloos gebleven. De stickers die ze erop plakten trok hij er na elke reis voorzichtig af; alleen toeristen laten die stickers zitten. Goedkope nagellakremover, dat werkte het beste, en daarna poetsen met afwasmiddel en een zachte doek.”
„Dezemberhimmel im Wintermärz 1987, dem kältesten seit mehreren Jahren, Jahrzehnten. Nach elf Tagen Frost wieder Schneefall: Aus gleichförmigem Grau wird unablässig Schnee herangeblasen, fast waagrecht wirbeln Flocken durch das Waldgrundstück am Hang, weißen Baum um Baum an der Südwestborke ein. Niemand könnte nun ans Eifelhaus heran fahren, ich werde eingeschneit. Schnee, Wind, Schnee und Wind. Die beiden Militärhubschrauber, die noch am Vortag das Gebiet akustisch weitflächig besetzten, sie werden nicht starten. Die Kampfjets, »Tornados« vor allem, werden nicht in Steinwurfhöhe über das Dach hinwegtosen, in der Tiefflugschneise. Es wird still bleiben, fast totenstill. Aber dann, die Schneeisolierung durchbrechend, ein Anruf aus Köln: Auflösung des Haushalts von Tante M., bitte kommen, die Bilder, das Silberbesteck abholen. Jähe Konfrontation mit Familiengeschichte. Jedoch mit einer Vorgeschichte. Anfang der achtziger Jahre fuhr ich mit meinem Vater nach Rheydt (heute eingemeindet von Mönchengladbach), und wir gingen zum Haus seiner Eltern. Eine früher repräsentative Villa der Gründerzeit, das Fassadendekor halb Klassizismus, halb Jugendstil. Dieses Haus war mittlerweile grüngrau und blind geworden, umgeben von Schutt und Müll. In den Tür und Fensteröffnungen Bretterverschläge, die aufklafften nach langer Einwirkung von Sonne und Regen; so war Einblick möglich ins Treppenhaus.“
Als een auto die lang in de regen gestaan heeft optrekt en wegrijdt, blijft waar hij stond achter een plek die zich van de rest van de straat onderscheidt, even nog, tot hij ook nat is en niet afzonderlijk meer bestaat.
Dat is wat blijft als je weggaat.
Leerling
Iedere ochtend gaat hij trouw naar school, door weer en wind, van kilometers ver - moe heeft z'n brood gesmeerd, hem uitgezwaaid -. Hij zet z'n fiets weg, en haast zich gedwee naar het lokaal. Gaat zitten. Dan 't gebed:
Dat ze vandaag maar weer kracht-van-omhoog ontvangen mogen en hun werk met ijver volbrengen. Amen. Dan begint de les.
Zo gaat dat alle dagen door. Hij leert en leert en leert en doet goed zijn best. En later zal hij veel verdienen en vanuit de hoogte neerzien op het ouderlijke nest.
Een goed huwelijk
Een goed huwelijk is meer dan alleen stil en ongedwongen alles voor elkander doen, zodat je op den duur elkanders beê voorkomt. Nee.
Af en toe moet je ook eens communiceren over de dingen waar het werkelijk op aan komt in dit bestaan: brood voor het hart, van mens tot mens
Spreken. Vraagt bijvoorbeeld de liefste naar de zin van dit haar leven, antwoord dan: 'Dat is een goeie vraag, m'n lief' - en zwijg.
Grootvader Dood, de oude wellusteling, de steeds kakelende kaalkop, vertelde onder de linde, op zondagavonden als de fanfare geweldig toeterend de zomer vierde aan zijn al haast gestorven kameraden, dat hij, verborgen achter luidruchtig bloeiende struiken, 't spel van de meisjes had bespied die op hun handen over de weide liepen, schaterend, bloot, en dan ineens met ingetogen ogen verbaasd rechtop stonden en de rok glad streken langs hun benen.
De moeders vreesden hem op vrijdagavond als zij met handen week van zeep hun kind streelden in 't bad. Het lieve lijfje werd in 't water zo gedwee. Maar als het rillend in de keuken stond droogden zij het met ruwe streken af, dachten bestraffend: Hoer, je giechelde toen je op je handen liep wetend hoe naakt je was en achter de struiken, plotseling maar verwacht, de glinsterende ogen zag van Grootvader Dood.
's Nachts echter droeg vaak een oude, kreupele boerin een slapend meisje naar een huis aan de rand van het dorp, klopte vluchtig, ging naar binnen, zei tot de bewoner die wakker werd in zijn muf bed: 'Grootvader Dood, zegen haar.' Hij, kaal, mager, groot, een man zonder blik of jaren, sloeg een kruis over haar schoot, sprak als de zomer, als een trompet, sprak: 'Zij zal baren.'
Alfred Kossmann(31 januari 1922 - 27 juni 1998) Leiden
“Dit is wat jij. Alide‚ ook weet. Ik was zestien jaar toen ik het blauwe paleis voor ’t eerst zag. Ik maakte met wat vrienden een reis naar deFranse Vogezen Op een avond ging ik alleen de berg af naar het dorp in het dal om een paar brieven te posten. Toen ik terugkeerde nam ik avontuurlijk een andere weg en verdwaalde. Halverwege de berg op kon ik niet verder. doordat de weg afzwenkte van de richting die ik zeker gaan moest. Ik besloot dwars door het struikgewas te gaan in de richting die ik de goede dacht en merkte toen dat ik toch bergafwaarts ging en kwam ten slotte in een dal terecht dat ik nog niet kende. Het was ondertussen donker geworden en ik keek uit naar een verlicht huis om desnoods onderdak te vragen. Toen ontdekte ik het blauwe paleis. Er waren blauwstenen terrassen rondom en Griekse zuilen. Grote booglampen staken uit de gevels en de terrassen lagen in een merkwaardig blauw licht. Er waren vele vensters waarvoor echter zorgvuldig gordijnen dichtgetrokken waren; toch merkte je datalle kamers verlicht moesten zijn Er begon zacht een radio te spelen; het was walsmuziek, week en slepend. Plotseling verschenen op het terras een man en een vrouw. De man was in avondkostuum en de vrouw droeg een wit gewaad. Ze keerden zich naar elkaar toe zodat ik hun profielen zag. Ik vond ze beiden buitengewoon mooi. Ze begonnen een hartstochtelijk gesprek in een vreemde taal. Het was een stroom diepe tedere bekentenissen vanweerszijden- De vrouw hield het hoofd wat achterover en sprak met donkere smekende bezwerende stem. De man keek haar diep aan en onderbrakhaar hees en smeekte en bezwoer op zijn beurt. Het was een korte hartstochtelijke beurtzang en daarachter zong de radio z’n slepende wals.”
Anna Blaman (31 januari 1905 - 13 juli 1960) Portret door Paul Citroen, 1950
"Nonsens! U bent al net zo naïef als de rest. Luister een vriend van me heeft een Jeep Cherokee, zo'n grote, dikke, vette zwarte. Hij is er gek op, heeft zelfs een bordje aan de buitenmuur van z'n huis geschroefd met daarop Jeep Parking Only. En dan kom ik bij hem op bezoek en zie ik naast de tv die documentaire van Al Gore liggen, over de gevaren van het broeikaseffect. Die film ligt daar gewoon omdat het een populaire film is, omdat hij zo mooi ligt op je Ikea-salontafel. Luister, het is vanwege dat soort morele hocus pocus dat we er allemaal aan gaan. Niemand lijkt in de gaten te hebben dat de dag echt gaat komen. De dag dat het allemaal voorbij is. Dan kun je nog zo'n ster zijn in cognitieve dissonantie, maar het einde komt ook voor jou. Nogmaals, is het het niet broeikaseffect, dan is het wel iets anders. We zijn erg grondig wat dat betreft; we schijten niet op slechts één plekje in onze eigen huiskamer. We kakken gelijktijdig op de bank, achter de tv, op het dressoir en lekker diep in de kast. De stank is overal. Bij alles wat we doen zouden we gebukt moeten gaan onder schaamte en schuldgevoel. Maar we hebben geen moraal, geen geweten en zelfbewustzijn. We kopen een stukje zalm met een logootje dat moet duiden op verantwoordelijke vangst, en we flikkeren dat vervolgens in een plastic wegwerptasje om daarna tevreden thuis de thermostaat lekker hoog te zetten voor een een avondje middelmatige televisie. We zijn net als die man in dat boek, hoe heet hij, die ontwaakt als een dikke, vette kakkerlak. En niemand die ons te hulp zal schieten. Het is nu een kwestie van wachten. Wachten op het einde."
zo komt dan het wit onmenselijk tegen het woord aan te staan verglijdend
stilaan zonder moeite zonder onderzoek
het is de verdwijning van het nooit geziene voor de verschijning al
het is de cirkelgang van het niets
Winter
ook dood schrijft niet meer koude zon of licht aan de hemel (laatste krachten) waarmee zij schreven want ook dood wil niets meer kwijt van tijd of waan: mens zandweg stad in de regen blindeman zo het nu rondtast kilte grondwater tochtvlam blindeman om het even
Jozef Eijckmans (31 januari 1907 – 12 november 1996)
hier also sind park & zeit zu ende. sag ich zu zeus, dem verwitterten, dem schein
ich ein museums-, keller-, daseinsvertreter zu sein, jedenfalls der mit dem grundbuch. ich glaube er nimmt mich nicht ernst. meint, hier stehe alles unter antennenlicht still. außerdem sei nichts und
das sei der tod in gestalt des raumes. dieses ahistorische areal, die baumgruppenhaufen mit eternita. alles nur drei-, zwei-, einbildung wie der, von ihm, mir zugewiesene platz
gleich neben der da, der allseits bemoosten ––
südfriedhof
wir werden hier sein noch 2090, beschwerden schreiben über das penetrante rauschen der grablicht-
maschinen (einflugschneise), im getöse gleich neben sankt wendel hängen gießkannen an haken, den meinen
(den toten) scheint der blick auf den sonnenhügel (seniorensilo plus minus wellness; schlafkaserne) an der
mailänder straße angemessen, sie bin ich (ich bin sie): möller und sinkewitz, kretschmar und hoffmann
und im herzen die zukunft (porträts von partei- arbeitern; aus nichtraucherhaushalt, minimal berieben, nur
leichte alters- und lagerspuren, dietzverlag '63) meinen weg- weisungen nach, nah meinen händen warm wie ein pferd
„Gallagher grunted scornfully. "What the hell! With your kind of luck you don't have to figure your money. All you need is an arm to pick it up with." Wilson giggled. "That's right, boy, but it's gonna have to be a mighty powerful arm." He laughed again with an easy, almost childish glee and began to deal. He was a big man about thirty years old with a fine mane of golden-brown hair, and a healthy ruddy face whose large features were formed cleanly. Incongruously, he wore a pair of round silver-rimmed glasses which gave him at first glance a studious or, at least, a methodical appearance. As he dealt his fingers seemed to relish the teasing contact of the cards. He was daydreaming about liquor, feeling rather sad because with all the money he had now, he couldn't even buy a pint. "You know," he laughed easily, "with all the goddam drinkin' Ah've done, Ah still can't remember the taste of it unless Ah got the bottle right with me." He reflected for a moment, holding an undealt card in his hand, and then chuckled. "It's just like lovin'. When a man's got it jus' as nice and steady as he wants it, well, then he never can remember what it's like without it. And when he ain't got it, they ain't nothin' harder than for him to keep in mind what a pussy feels like. They was a gal Ah had once on the end of town, wife of a friend of mine, and she had one of the meanest rolls a man could want. With all the gals Ah've had, Ah'll never forget that little old piece." He shook his head in tribute, wiped the back of his hand against his high sculptured forehead, brought it up over his golden pompadour, and chuckled mirthfully. "Man," he said softly, "it was like dipping it in a barrel of honey." He dealt two cards face down to each man, and then turned over the next round. For once Wilson's hand was poor, and after staying a round because he was the heavy winner, he dropped out. When the campaign was over, he told himself, he was going to drum up some way of making liquor. There was a mess sergeant over in Charley Company who must have made two thousand of them pounds the way he sold a quart for five pounds. All a man needed was sugar and yeast and some of them cans of peaches or apricots. In anticipation he felt a warm mellow glow in his chest. Why, you could even make it with less. Cousin Ed, he remembered, had used molasses and raisins, and his stuff had been passing decent.”
Norman Mailer (31 januari 1923 – 10 november 2007)
»Tut mir Leid, dass ich spät bin.« Ich schüttelte die Hand des Professors, die warm war und fest: »Mein Gepäck ist nicht mitgekommen; ich musste pausenlos Formulare ausfüllen und mir anhören, dass es vermutlich Tage dauert, bis es gebracht wird.« Der Professor starrte auf etwas hinter meinem Rücken. Vielleicht hatte er mich nicht richtig verstanden. Oder er war durch was immer er sah so abgelenkt, dass er mich gar nicht mehr wahrnahm. »Na ja«, sagte ich, »Rasierzeug kann ich zur Not nachkaufen, und an der Universität gibt es bestimmt einen Computer, den ich so lange benutzen darf ...« Der Professor stand noch immer wie versteinert. Ich drehte mich um, sah aber nichts Besonderes. Vielleicht hatte ich einfach zu leise gesprochen. Eine Nacht und einen Tag hatte ich mich nur durch Gesten verständigt; nein, kein Kopfhörer für mich, ja, ich nehme noch einen Kaffee, natürlich können Sie abräumen, ich rühre das Essen auch später nicht an, und eine Decke wäre gut. Ich hatte mich wohl gefühlt in der Welt jenseits der Worte und fand es anstrengend, sie wieder verlassen zu müssen. »Kommen Sie.« Auf einmal drehte er sich um und machte eine Geste, die momentlang ausgesehen hatte, als wollte er mich auffordern, seine Hand zu nehmen. »Kommen Sie, wir sollten längst da sein.« Er vergrub die Hände in den Hosentaschen und ging voraus, die Schultern hochgezogen, den Kopf leicht nach vorn geneigt: Professor Lawrence Ludwig Nunn kam mir vor wie aus Elementen zusammengesetzt, die zu keiner Einheit finden wollten, seine taumelnde Art zu gehen wie eine logische Konsequenz mangelhafter Verschraubung. Er trug eine grob gegerbte braune Lederjacke, und am Ende seiner stelzendünnen, von etwas zu kurzen Anzughosen umschlotterten Beine Halbschuhe, die nicht nur zu kalt für die Jahreszeit waren, sondern mindestens zwei Nummern zu groß, was den holzpuppenartigen Charakter seines Gangs noch verstärkte. Spätestens jetzt, dachte ich, wäre es an der Zeit, ihn auf meinen Auftrag anzusprechen. Bisher wusste ich nur, dass es um die angebliche Zwillingsschwester dieses Verrückten ging, Aaron Singer, ein Schriftsteller, der sich vor wenigen Wochen den Kopf weggeschossen hatte. Doch der Professor stolperte so schnell voran, dass ich kaum Schritt halten konnte. Ich folgte ihm zum Ausgang, dem Schneesturm entgegen, der mir schon während des Fluges die Sicht auf das Appalachenplateau und die Finger Lakes genommen hatte, jene seltsame Formation von Seen in der Mitte des Staates New York, die auf der Karte aussahen wie Kratzspuren einer Pranke, die verzweifelt nach Halt gesucht und sich dabei tief ins Sedimentgestein gegraben hatte, in ein von Trogtälern durchzogenes ehemaliges Gletschergebiet.“
Marie Luise Kaschnitz, Benoîte Groult, Kenzaburo Oe, Kurt Marti, John 'O Hara, Zane Gray, Anthony Winkler Prins, Maria Elisa Belpaire, Jean de Crèvecoeur
Was von der Sonne zu sagen gewesen wäre Und vom Blitz nicht das einzige Richtige Geschweige denn von der Liebe. Versuche. Gesuche. Mißlungen Ungenaue Beschreibung
Weggelassen das Morgenrot Nicht gesprochen vom Sämann Und nur am Rande vermerkt Den Hahnenfuß und das Veilchen.
Euch nicht den Rücken gestärkt Mit ewiger Seligkeit Den Verfall nicht geleugnet Und nicht die Verzweiflung
Den Teufel nicht an die Wand Weil ich nicht an ihn glaube Gott nicht gelobt Aber wer bin ich daß
Bräutigam Froschkönig
Wie häßlich ist Dein Bräutigam Jungfrau Leben
Eine Rüsselmaske sein Antlitz Eine Patronentasche sein Gürtel Ein Flammenwerfer Seine Hand
Dein Bräutigam Froschkönig Fährt mit Dir (Ein Rad fleigt hierhin, eins dorthin) Über die Häuser der Toten
Zwischen zwei Weltuntergängen Preßt er sich In Deinen Schoß
Im Dunkeln nur Ertastest Du Sein feuchtes Haar
Im Morgengrauen Nur im Morgengrauen Nur im
Erblickst Du seine Traurigen Schönen Augen.
Marie Luise Kaschnitz (31 januari 1901 – 10 oktober 1974)
“J’étais convaincue en commençant cette décennie là qu’elle serait la plus définitive et la plus riche de mon existence. En la finissant, je m’aperçu avec émerveillement que je pouvais encore repartir de zéro et avec stupeur que sur mes « dix plus belles années », j’en avais passé cinq à être malheureuse. C’était beaucoup trop et je m’en suis longtemps voulu d’avoir ainsi stagné dans la déréliction. Mais il faut bien faire l’expérience du malheur un jour ou l’autre et sans doute est-ce à 25 ans qu’on peut l’affronter sans dégâts irréparables. Je suis, hélas, une personne à la fois dénuée d’amour-propre et douée d’une grande tolérance au malheur : j’ai donc mis des années avant de trouver mon état conjugal insupportable et, ce qui est plus grave, nocif… Le jour où je me rendis compte que je n’avais pas regardé d’autre homme en cinq ans que celui précisément qui me faisait souffrir, état d’esprit dont l’extrême banalité ne semble pas décourager les victimes, féminines en particulier, la délivrance fut fulgurante et la convalescence délectable… Le jour ou mon malheur emprunta la forme précise d’une metteuse en scène qui l’accompagnait depuis des années dans ses déplacements professionnels, la lumière se fit et mon soulagement fut si vif que cette épouse humble et crédule que j’avais été me devint en peu de jours une étrangère… Nous avons divorcé sans trop de casse, aux torts réciproques, « l’enfant étant confié à sa mère en raison de son jeune age », formule lénifiante qui ménage l’amour propre des pères, dont la plupart à cette époque auraient considéré comme une catastrophe de se retrouver « libres » avec un enfant sur les bras.”
"Hey! Have you heard?" he shouted, slamming me on the shoulder. "Have you?" "Heard?" I said vaguely. "That plane yesterday crashed in the hills last night. And they're looking for the enemy soldiers that were in it, the adults have all gone hunting in the hills with their guns!" "Will they shoot the enemy soldiers?" my brother asked shrilly. "They won't shoot, they don't have much ammunition," Harelip explained obligingly, "They aim to catch them!" "What do you think happened to the plane?" I said. "It got stuck in the fir trees and came apart," Harelip said quickly, his eyes flashing. "The mailman saw it, you know those trees." I did, fir blossoms like grass tassles would be in bloom in those woods now. And at the end of summer, fir cones shaped like wild bird eggs would replace the tassles, and we would collect them to use as weapons. At dusk then and at dawn, with a sudden rude clatter, the dark brown bullets would be fired into the walls of the storehouse. . . . "Do you know the woods I mean?" "Sure I do. Want to go?"
Jezus 1 met een schaar vrienden (vriendinnen ook) door de dorpen en steden van galilea trekkend genas hij zieken en vertelde hij verhalen over de hartstocht van de god der eeuwen voor de wereld
2 voorrechten van de betere standen betekekenden niets voor hem dagelijks ging hij om met dagloners en tollenaars als ergens gebrek aan voedsel of drank was deelde hij vissen uit en brood en wijn aan velen
3 geweld van machthebbers verachtte hij geweldlozen heeft hij de aarde beloofd zijn thema: gods toekomst op aarde het einde van de macht van mensen over mensen
4 in een patriarchale wereld bleef hij de zoon en een verdediger van onmondige vrouwen en kinderen wilden galileeërs hem zelf tot koning verheffen? hij echter ging op naar jeruzalem: recht in de val van zijn tegenstanders
“The “coal and iron” police in the anthracite region have been so unimportant since the unionization of the mines that they seldom are mentioned. A candidate for governor of Pennsylvania cannot be elected without the support of the U.M.W.A., and the Pennsylvania State Police never are called “black Cossacks” in the anthracite region. A candidate for any political office in the anthracite counties would not think of having anything printed without getting the typesetters’ union label on his cards and billboards. The union is responsible for the Pennsylvania mining laws, which are the best in the world (although not yet the best there could be), and labor conditions, so far as labor strife was concerned, were all right in 1930, and had been all right since the disastrous strike of 1925. At that time the union called a strike which lasted 110 days, the longest strike in anthracite history. There was no violence beyond the small squabble, and there was no starvation among the miners. But anthracite markets disappeared. Domestic sales were hurt permanently; the oil burner was installed in thousands of homes. Anthracite is practically smokeless, and was satisfactory to its home owners, but they could not get anthracite during the strike, and when the oil burner was installed there was no point going back to coal. And so, as a result of the 1925 strike, the anthracite industry went back to work without nearly the demand for the product that there had been when the strike was called 110 days before. There had been another long strike in 1922, and the two strikes taught consumers that the industry was not dependable. The feeling was that any time the union felt like it, it would call a strike, shutting off the supply of anthracite.”
John 'O Hara (31 januari 1905 - 11 april 1970) Cover
De Amerikaanse schrijver Zane Grey werd geboren op 31 januari 1872 in Zanesville, Ohio. Zie ook alle tags voor Zane Grey op dit blog.
Uit: The Call of the Canyon
“What subtle strange message had come to her out of the West? Carley Burch laid the letter in her lap and gazed dreamily through the window. It was a day typical of early April in New York, rather cold and gray, with steely sunlight. Spring breathed in the air, but the women passing along Fifty-seventh Street wore furs and wraps. She heard the distant clatter of an L train and then the hum of a motor car. A hurdy-gurdy jarred into the interval of quiet. "Glenn has been gone over a year," she mused, "three months over a year-- and of all his strange letters this seems the strangest yet." She lived again, for the thousandth time, the last moments she had spent with him. It had been on New-Year's Eve, 1918. They had called upon friends who were staying at the McAlpin, in a suite on the twenty-first floor overlooking Broadway. And when the last quarter hour of that eventful and tragic year began slowly to pass with the low swell of whistles and bells, Carley's friends had discreetly left her alone with her lover, at the open window, to watch and hear the old year out, the new year in. Glenn Kilbourne had returned from France early that fall, shell-shocked and gassed, and otherwise incapacitated for service in the army--a wreck of his former sterling self and in many unaccountable ways a stranger to her. Cold, silent, haunted by something, he had made her miserable with his aloofness. But as the bells began to ring out the year that had been his ruin Glenn had drawn her close, tenderly, passionately, and yet strangely, too. "Carley, look and listen!" he had whispered. Under them stretched the great long white flare of Broadway, with its snow-covered length glittering under a myriad of electric lights. Sixth Avenue swerved away to the right, a less brilliant lane of blanched snow. The L trains crept along like huge fire-eyed serpents. The hum of the ceaseless moving line of motor cars drifted upward faintly, almost drowned in the rising clamor of the street. Broadway's gay and thoughtless crowds surged to and fro, from that height merely a thick stream of black figures, like contending columns of ants on the march. And everywhere the monstrous electric signs flared up vivid in white and red and green; and dimmed and paled, only to flash up again.”
De lucht is zwart, en sluit een enge kring Van wolken om het aardrijk heen, En pakt zich zwijgend meer en meer op één. Geen enkel koeltje geeft verademing; De noordewind, die afwaait van de zee, Voert in zijn vlucht zelfs hitte en stiklucht mee.
Natuur is stil; - het lied der voglen zwijgt, Slechts ’t rundvee loeit, versmachtend en verhit, En ’t vurig ros, ontslagen van ’t gebit*, Ligt nu op ’t gras aêmechtig* neer en hijgt. De zee ruist dof, als zag de woeste vloed Met schrik het eind der spanning te gemoet.
De nacht is daar, doch zie! een dubble nacht Ontrolt zijn sluier plechtig over de aard: Geheimvol dreigt het somber wolkgevaart, Met bliksemschicht en donderbui bevracht. De ganse lucht, de zee, het aardrijk, is Een groot toneel van sombre duisternis.
Daar schiet op eens de felle bliksemschicht De donkre wand der wolkenwoning door, En land en zee vertoont zich in die gloor Aan ’t oog, dat zich verheft bij ’t flikkrend licht: Daar rolt op eens de doffe donder rond, En de echo galmt in ’t dreunen van de grond.
Anthony Winkler Prins (31 januari 1817 – 4 januari 1908)
I. Ik zat te bidden in de kerk - Daar schoot een straal door de oude ramen En lag, een tintlend kleurenwerk, Op 't koude marmer; en te zamen Smolt purper, hemelsblauw en rood: De matte vloer juweelen bood. ‘Ach!’ dacht in 't binnenste mijn ziel, ‘Gij zijt dit marmer dof en koud Waarop de rijke weerglans viel Van levend purper, schittrend goud. Gij zijt die nederige steen; Maar 's Heeren licht speelt om u heen. O liefdeglans! O gratiegloed! Herschep mijn leven koud en duister; Werp op het marmer van 't gemoed Uw duizendkleurig licht en luister. Daal neder, zonne, van omhoog; Verblijd met kleurenglans het oog!
Maria Elisa Belpaire (31 januari 1853 – 9 juni 1948) Portret door Kamiel Van de Velde, z.j.
“Our minister took the letter from my wife, and read it to himself; he made us observe the two last phrases, and we weighed the contents to the best of our abilities. The conclusion we all drew, made me resolve at last to write. You say you want nothing of me but what lies within the reach of my experience and knowl-edge; this I understand very well; the difficulty is, how to collect, digest, and arrange what I know? Next you assert, that writing letters is nothing more than talking on paper; which, I must confess, appeared to me quite a new thought. — ^Well then, observed our minister, neighbour James, as you can talk well, I am sure you must write tolerably well also; imagine, then, that Mr. F. B. is still here, and simply write down what you would say to him. Suppose the questions he will put to you in his future letters to be asked by him viva voce, as we used to call it at the college; then let your answers be conceived and expressed exactly in the same language as if he was present. This is all that he requires from you, and I am sure the task is not difficult. He is your friend : who would be ashamed to write to such a person? Although he is a man of learning and taste, yet I am sure he will read your letters with pleasure : if they be not elegant, they will smell of the woods, and be a little wild ; I know your turn, they will contain some matters which he never knew before. Some people are so fond of novelty, that they will overlook many errors of language for the sake of information. We are all apt to love and admire exotics, tho* they may be often inferior to what we possess; and that is the reason I imagine why so many persons are continually going to visit Italy. — That country is the daily resort of modem travellers.”
Jean de Crèvecœur( 31 januari 1735 – 2 november 1813) Caen, de kerken Saint-Étienne-le-Vieux en op de achtergrond Notre-Dame-de-la-Gloriette.
Tags:Marie Luise Kaschnitz, Benoîte Groult, Kenzaburo Oe, Kurt Marti, John 'O Hara, Zane Gray, Anthony Winkler Prins, Maria Elisa Belpaire, Jean de Crèvecoeur, Romenu
De Estse dichter Hasso Krullwerd geboren op 31 januari 1964 in Tallinn. Na de middelbare school studeerde hij Estse taal en literatuur aan de Pedagogische Universiteit in Rallinn. In 1998 verdedigde hij zijn proefschrift over het vertalen van Jacques Lacan's psychoanalytische theorie.Vanaf 1990 doceerde hij met kleine onderbrekingen literaire theorie aan het Estse Instituut voor Geesteswetenschappen. Krull schreef talloze boeken, waaronder Meeter ja Demeeter (Meter en Demeter, 2004); Talv (Winter, 2006) en Neli korda neli (Vier keer vier, 2009). Hij publiceerde ook essays in kranten en tijdschriften, waarvan er een aantal werd gebundeld in Millimallikas (Medusa, 2000) en Paljusus ja ainulisus (Pluraliteit en singulariteit, 2009). Bovendien vertaalde Krull werk van Jacques Derrida, Paul Valéry, Allen Ginsburg en andere bekende schrijvers en filosofen. Hij ontving onder meer de Literatuurprijs van de Baltische Assemblee, twee essayprijzen en twee poëzieprijzen van het Cultuurinstituut van Estland, een Juhan Liiv Poëzieprijs, een Ivar Ivask Werkbeurs en een docentenprijs van de Universiteit van Tallinn. Zijn werk is vertaald in talloze talen, waaronder in het Fins, Zweeds, Engels, Duits, Spaans en Russisch.
Kijk hem
Kijk hem. Waarom is die man verdrietig? Is er iets gebeurd? Ik weet het niet. Misschien wel. Misschien inderdaad. Misschien is er inderdaad iets gebeurd. Maar misschien ook niet. Misschien is hij helemaal niet verdrietig.
Misschien was het gisteren. Maar misschien niet. Misschien wel. Misschien een paar dagen eerder. Misschien nooit. Misschien toch een keer. Er werd stevig gedronken. Misschien meer dan goed was.
Misschien minder. Er had misschien meer gedronken moeten worden. Er was toch een meer? Waarom heb je het meer niet leeggedronken? Maar misschien was er geen meer. Maar meer een rivier. Misschien zelfs de zee. Misschien was er helemaal geen water.
Misschien was er een meisje. Misschien een ander meisje. Is er iets gebeurd? Ik weet het niet. Misschien wel. Maar misschien niet. Er werd vreselijk gedronken. Maar misschien ook niet. Misschien was er helemaal geen water.
De nacht zit vol gaten
De nacht zit vol gaten. Ze glinsteren, fonkelen, twinkelen, ramen in de nacht en ramen aan de hemel, ramen van het bestaan en ramen zonder bestaansreden.
We staan op een trap en roken. Sigaretteneindjes zijn bewegende ramen, bewegende gaten, vuur zonder vlammen en wij moeten hier zijn op een trap.
Lampen in het trappenhuis. Ruiten in de nacht. Beelden, waarin je naakt op het strand ligt als een glimmende hagedis in oplichtend zand: elke zandkorrel is een schitterend raam.
Elk raam is een gat. Elk gat is een raam, dat geboren wil worden, laat het er maar uitkruipen, uit het menselijk raam, uit het raam van het bestaan onder de ramen van maan en zon.
“Het werd de ochtend van een dag. Buiten sloegen de geluiden aan het zweven in ons late hoofd. lets in de kamer hield onze adem in en kwam toen ademend de kamer in, de ochtend van zijn leven. Het keek naar alles wat het nog niet zag. Het schreeuwde om alles wat het nog niet wist maar wel al miste. Het lag in onze handen en het was hij. Hij is van vlees en bloed, dat is soms schrìkwekkend. Hij doet al dingen die wij nog niet kunnen, Door ons heen zien, geregeld wenen, zijn been in drieën vouwen. Hij is een wonder en dat wij hetn hebben gemaakt verwondert ons nog het meest Wij wilden geen wonder maken, wij weten wel beter. Een kind volstond. Nu staren we naar elkaar en zie, ons wonder zìt ons aan te kijken alsof, in zijn kamergrote bestaan, wij het wonder zijn. Hij zit nog niet. Nog niet helemaal. Nog even zit hij liever in zichzelf, dat is eenvoudiger dan op die Stoel. Maar op die stoel kan hij dingen die niet kunnen uit hemzelf. Daarom zìt hij in zichzelf op de stoel. Met zijn armpjes, die hij gisteren aan zichzelf gevonden heeft, komt hij twintig centimeter verder in zijn uitdijend kanelheelal. En als zijn rubberen rugje wat meezit raakt hij twee keer verder. Wat daarbuiten ligt, het melkwegstelsel van de zuigfles, huilt hij naar zich toe.Of kijkt hij zijn geheugen in, voor later. Hij kijkt hoe alles komt kijken. Hij begint verdwijningen te zien. En te onthouden, zodat hij onze terugkomst vanachter een deur uitbundig viert. Dan doet hij aan choreografie, ook al kan hij nog niet staan. Zijn handjes gaan dan dansen, schijnbaar in het wilde weg, maar in feite met een voor ons, reusachtigen, onnavolgbaar geïmproviseerde elegantie. Soms beseft hij pas na de opvoering dat het zijn eigen vingers waren die zo raar deden.”
“Darwins benadering was uitzonderlijk in een eeuw waarin er nog altijd meer hoogleraarsposten bestonden om de Heilige Geest te doorgronden dan voor de natuurwetenschappen. Zelf kijken, inductief komen tot een hypothese en die, met huis-tuin-en-keukenmiddelen, zo goed mogelijk proberen te toetsen: dat deed Darwin keer op keer. Adrian Desmond en James Moore vertellen in hun rijke Darwinbiografie dat hij stukje bij beetje vorderend, zonder dat er een specifiek eurekamoment valt aan te wijzen, zijn evolutiegedachte ontwikkelde. Soorten waren niet voor eeuwig en onveranderlijk geschapen door de Almachtige, maar evolueerden uit moedersoorten en stierven net zo terloops weer uit als ze waren ontstaan. De fossielen van reuzenluiaards, reuzengordeldieren en knaagdieren met de afmetingen van een nijlpaard die hij tijdens de tocht met de Beagle in Zuid-Amerika opgroef getuigden daarvan. Descent with modification noemde hij het proces waarvoor wij nu het woord evolutie gebruiken, ook valt in dat verband de term transmutation regelmatig. Na jaren van reizen, observeren, piekeren en experimenteren, na het voeren van diepgaande gesprekken met kwekers en uitgebreide correspondenties met naturalists over de hele wereld was hij overtuigd geraakt van het alles bepalende belang van evolutie door natuurlijke selectie. Het ging om een blind proces, de transmutatie van soorten was doelloos. Genesis bleef een indrukwekkende mythe, maar moest voortaan vooral niet meer letterlijk worden genomen. Voor een Almachtige Schepper was bij het ontstaan van nieuwe biologische soorten geen enkele rol meer weggelegd.”
“Hoe heet de man die de gevangeniskat opat? Dat is de vraag en het maakt niet uitwie van de drie vrienden de vraag stelt ofhoe ze op het onderwerp komen. Het draait om de achternaam en niets anders doet ertoe op deze Ienteochtend in toko Hardy. ‘Hij heet Brouwer,’ zegt George. ‘Sure as hell. Samen met zijn makkers vrat hij de kat op, uit noodzaak. Gedreven door honger en wanhoop.’ Onderuitgezakt op de bank kijkt hij zijn twee vrienden aan met zijn typische George-blik. Met zijn eenentachtigjaar en slechte ogen maakt George nog steeds net zo’n zelfverzekerde indruk alsruim een halve eeuw geleden toen ze met de Honolulu Kings vollezalen trokken. Vijflndischejongens met snaarinstrumenten op het podium. al leek George meer op een Afrikaan dan op een indo. In het bijzonder op Nelson Mandela. ‘Volgens mij heette die man niet zo,’ zegt Cok hoestend boven een bak met kipfilet. Hij zit aan tafel en rijgt de blokjes aan satéstokjes. ‘Ik zie hem zo voor me. Een schriel ventje met onwaarschijnlijk grote voeten… Verbeek! Verbeek uit Batavia at de gevangeniskat op! Dat was zijn redding. Dejappen wilden datde gevangenen hun drol inleverden vanwege mijnworm. Maar er viel niets te kakken. omdat ze niets te vreten kregen. Zonder eten geen kak.‘ Tevreden neemt Cok een trekje van zijn kruidensigaret en krult zijn lippen naar buiten waardoor sigarettenrook tussen de spleetjes in zijn kunstgebit ontsnapt. "l’oen heeft Verbeek zijn drol, de resten van die gevangeniskat, onder zijn slapies verdeeld. Want als je niks inleverde. kreegje klappen van de jap."’
“If the man had stood up and walked from the picture, the strong torso would have been seen to dwindle into the stockiness of shortish legs. The son's greater height, not immoderate, came through his mother; his dark eyes also. All this time, Leith's body had been gathering speed. Putting the book aside, he interested himself in the world at the window: wet town giving way to fields, fields soggily surrendering to landscape. The whole truncated from time to time by an abrupt tunnel or the lash of an incoming train. Body went on ahead; thought hung back. The body could give a good account of itself -- so many cities, villages, countries; so many encounters, such privation and exertion should, in anyone's eyes, constitute achievement. Leith's father had himself flourished the trick of mobility, fretting himself into receptivity and fresh impression. The son was inclined to recall the platform farewells. He had the shabby little compartment to himself. It was locked, and he had been given a key. It was clean, and the window had been washed. Other sections of the train were crammed with famished, thread bare Japanese. But the victors travelled at their ease, inviolable in their alien uniforms. Ahead and behind, the vanquished overflowed hard benches and soiled corridors: men, women, infants, in the miasma of endurance. In the steam of humanity and the stench from an appalling latrine. Deploring, Aldred Leith was nevertheless grateful for solitude, and spread his belongings on the opposite seat. Having looked awhile at Asia from his window, he brought out a different, heavier book from his canvas bag.”
„Wir hatten den Rosenhain erreicht. Die schöne Fanny, wie es schien, die Herrin des Tages, wollte aus Eigensinn einen blühenden Zweig selbst brechen, sie verletzte sich an einem Dorn, und wie von den dunkeln Rosen, floß Purpur auf ihre zarte Hand. Dieses Ereignis brachte die ganze Gesellschaft in Bewegung. Es wurde Englisch Pflaster gesucht. Ein stiller, dünner, hagrer, länglichter, ältlicher Mann, der neben mitging, und den ich noch nicht bemerkt hatte, steckte sogleich die Hand in die knapp anliegende Schoßtasche seines altfränkischen, grautaffentnen Rockes, brachte eine kleine Brieftasche daraus hervor, öffnete sie, und reichte der Dame mit devoter Verbeugung das Verlangte. Sie empfing es ohne Aufmerksamkeit für den Geber und ohne Dank, die Wunde ward verbunden, und man ging weiter den Hügel hinan, von dessen Rücken man die weite Aussicht über das grüne Labyrinth des Parkes nach dem unermeßlichen Ozean genießen wollte. Der Anblick war wirklich groß und herrlich. Ein lichter Punkt erschien am Horizont zwischen der dunklen Flut und der Bläue des Himmels. »Ein Fernrohr her!« rief John, und noch bevor das auf den Ruf erscheinende Dienervolk in Bewegung kam, hatte der graue Mann, bescheiden sich verneigend, die Hand schon in die Rocktasche gesteckt, daraus einen schönen Dollond hervorgezogen, und es dem Herrn John eingehändigt. Dieser, es sogleich an das Aug bringend, benachrichtigte die Gesellschaft, es sei das Schiff, das gestern ausgelaufen, und das widrige Winde im Angesicht des Hafens zurücke hielten. Das Fernrohr ging von Hand zu Hand, und nicht wieder in die des Eigentümers; ich aber sah verwundert den Mann an, und wußte nicht, wie die große Maschine aus der winzigen Tasche herausgekommen war; es schien aber niemandem aufgefallen zu sein, und man bekümmerte sich nicht mehr um den grauen Mann, als um mich selber. Erfrischungen wurden gereicht, das seltenste Obst aller Zonen in den kostbarsten Gefäßen. Herr John machte die Honneurs mit leichtem Anstand und richtete da zum zweiten Mal ein Wort an mich: »Essen Sie nur; das haben Sie auf der See nicht gehabt.« Ich verbeugte mich, aber er sah es nicht, er sprach schon mit jemand anderem.“
Adelbert von Chamisso (30 januari 1781 - 21 augustus 1838) Cover Audio-CD
Love walked in unannounced - just came to call - Left her coat and left her hat out in the hall, She poured a glass of wine and found a chair As if she'd never spent a day or night elsewhere; Out of sight and out of mind for quite a while; Then she walks out from the missing persons file.
And she whispered in my ear, so sweet and low, In a language I can never hope to know; She kissed me, and she took me by the hand To a world that I will never understand Where she showed with her improper sense of style What this person had been missing for a while.
Just like so long ago, she's back again; My hormones doing handstands in my brain, I dream of all I thought I didn't need; To all that I have learned I pay no heed. There's reality back there; I'm in denial Since Love came back from the missing persons file
Love walked in unannounced from who knows where, Turned my life back upside down, then left me there. I've a feeling that we've been this way before And like last time, I won't do this any more. Independence; that's the best way by a mile; Love? I'll lose her in the missing persons file.
“One of its most difficult features for an outsider to grasp was the practice of almost always speaking, and thinking, in a collective plural voice. The word for people, "dene," was used as a kind of "we"--the subject for virtually every predicate requiring a personal pronoun--and therefore any act became, at least in conception, a group experience. It was my second autumn in Tyonek. I had spent the morning interviewing an elderly woman, Mrs. Nickefor Alexan, the respected expert on subjects ranging from traditional herbal medicine to the do's and don'ts of appropriate courting behavior. In the course of our conversations, I consumed too much tea and my mouth was dry with the acidic taste. I returned to my house in the afternoon and was uninterrupted as I organized my notes; most adults in the community were busy in their smokehouses, preserving and canning August's catch of fish, and the children, my frequent summer visitors, had returned to school. In a world of "we," I was an "I," with no essential responsibilities or links outside myself. Periodically, I glanced from my window at the darkening sky. The twenty-four-hour circuit of day and night, upon which most of Western time is based, expands to a full twelve months in the far north. There is light enough to fish any time in the summer, and so the arbitrary schedules of passing salmon runs rather than a wristwatch dictate when dories should put to sea. The darkness is absolute in winter, underlined by forbidding temperatures that sometimes dip fifty degrees below zero. The short fall season, therefore, is a blend of both fatigue and melancholy, of final consolidation of the summer's gains and of preparation for the severity of approaching weather. It is a bridge of contemplation, of taking stock, and there is no occasion more appropriate for that practice than when the turning of the tide corresponds to the setting or rising of the low sun.”
Michael Dorris (30 januari 1945 – 10 april 1997) Hier met Louise Erdrich
“It could have been any island in any green sea in the world. A white villa stood at the top of a sheer cliff, overlooking aquamarine depths and crashing waves. An eighty-foot yacht rode at anchor, its crew in smart uniforms keeping the boat ready for the whim of the man and woman up on the cliff. There was an exotic swimming pool behind the white villa; a woman swam in it, reveling in the pure air and silence of her retreat. A feast had been set out under a gently flapping canopy: bowls of iced caviar, chilled lobster and crab, fruit frosted in sugar, cheeses imported from all over the globe, four kinds of wine standing in coolers. No one waited in attendance. The two lovers wanted to be alone. She got out of the marble pool, climbing up the curved white steps and going between two Corinthian pillars to where chaise lounges covered in plush velour towels waited in the sun. She moved languidly. She felt hot and sweet and ready for sex. She didn’t remove her bathing suit. He would do that for her. Instead she stretched out in the heat and settled her eyes upon the television set that stood in the shade of the striped canopy. It was on. It was always on. She was waiting for something. A moment later he emerged from the house, the shimmering water of the pool reflected in the lenses of his Ray-Bans. His long white bathrobe was open; he was naked underneath. She gazed at him as he walked slowly toward her. He was tall and lithe, with sinewy muscles and strong thighs; he walked with the stride of an Olympic gold medalist. He came alongside her chaise lounge. She reached up with a lazy hand. The waves of heat rising mirage-like from the white walls of the villa seemed to melt her bones. She stirred on the thick towel, relishing the sensation of its creamy plush pile against her bare skin.”
Baudelaire was driving a Model A across Galilee. He picked up a hitch-hiker named Jesus who had been standing among a school of fish, feeding them pieces of bread. 'Where are you going?' asked Jesus, getting into the front seat. 'Anywhere, anywhere out of this world!' shouted Baudelaire. 'I'll go with you as far as Golgotha,' said Jesus. 'I have a concession at the carnival there, and I must not be late.
The American Hotel Part 2
Baudelaire was sitting in a doorway with a wino on San Fransisco's skid row. The wino was a million years old and could remember dinosaurs. Baudelaire and the wino were drinking Petri Muscatel. 'One must always be drunk,' said Baudelaire. 'I live in the American Hotel,' said the wino. 'And I can remember dinosaurs.' 'Be you drunken ceaselessly,' said Baudelaire.
Richard Brautigan (30 januari 1935 – september 1984) Portret door Kenn Davis, 1958
„Der Oberbürgermeister erkundigte sich, was mein Mann zu der Wahl, die die Jury getroffen hätte, gesagt habe und ob er damit einverstanden sei. Ja sehr, antwortete ich, und er finde es großartig, wie alles gemacht sei. Es ging sie nichts an, dass Max sich überhaupt nicht mehr darum gekümmert hatte. Ich glaube, er wusste nicht einmal den Namen. Max hatte andere Dinge im Kopf; wer den Preis kriegte, war ihm nicht wichtig. Nur der Preis selber, und dass er auf seine Anregung gestiftet worden war, darauf legte er großen Wert. Es war eine Reklame für ihn. Oder für die Fabrik. (…)
"Welch eine Freude, mein verehrter Herr Möncken, dass ich Ihnen noch persönlich die Hand schütteln darf. Ich konnte leider heute Nachmittag bei dem Festakt nicht dabei sein, ich hätte viel darum gegeben. Aber unsereiner ist nicht Herr seiner Zeit. Umso dankbarer bin ich meiner Frau, dass sie Sie hierhergebeten hat. Wirklich, ein großartiger Gedanke von ihr." "Ich, und das geht den meisten von uns so, wir können es uns einfach nicht leisten, uns ablenken zu lassen. Die Helldegen-Werke zum Beispiel beschäftigen schon heute dreitausend Leute. Mit den Angehörigen wären es also rund zehntausend Menschen, deren Wohl und Wehe davon abhängt, dass bei uns alles klappt. (…)
"Meine Eltern zum Beispiel, sie lebten so, wie es sein muss. Etwas andres kam gar nicht für sie in Frage. Meine Mutter hat nie auch nur versucht, meinen Vater zu verlassen; es ist komisch, sich so etwas überhaupt nur vorzustellen; sie wird nicht einmal die Sehnsucht gehabt haben. Aber nicht weil sie so glücklich war; glücklich waren meine Eltern nicht. Sie waren auch nicht unglücklich, ich weiß nicht, was sie waren; es war alles so tot und gleichmäßig, heute wie gestern und morgen wieder so und immer so weiter."
Hans Erich Nossack (30 januari 1901 – 2 november 1977)
Uit: The Misadventures of the New Satan (Vertaald door Christopher Moseley)
“Concerning that house which we built on my crossroads with your loan. You see, Jürka, this house is, so to say, part of the Pit, in as much as it was built with that land-improvement money, and during the time you were the owner of the Pit. And now it’s I who am the owner of the Pit, while you have become the tenant as before. But when you were merely the tenant you wouldn’t have received the loan, and you only got it when you became a property owner. I don’t know what you think about it, but the way I see it is like this: if you’re only a tenant and not the owner could the house which is part of the Pit belong to you? To make my meaning clear, here’s an example: suppose you have an axe and you sell it, would you say that the handle belongs to you after the deal has been made and the money for the axe has been paid you?’ ‘I guess not.’ ‘The handle, therefore, belongs to the chap who bought the axe, doesn’t it?’ ‘I guess so.’ ‘We’ve got it all clear then. The Pit is the axe, and the house on the crossroads is the handle, and since I’ve bought the Pit—the axe, in other words, the handle that came with it, meaning the house at the crossroads, also belongs to me.’ ‘I see. The Pit was there before the house, of course.’ ‘That’s what I say too,’ Ants said in agreement. ‘There was the Pit and then the house appeared—no Pit, no house, because what good is a handle if there’s no axe? . . ."
Anton Hansen Tammsaare (30 januari 1878 – 1 maart 1940) Borstbeeld in Albu
Here, ever since you went abroad, If there be change no change I see: I only walk our wonted road, The road is only walk'd by me.
Yes; I forgot; a change there is-- Was it of that you bade me tell? I catch at times, at times I miss The sight, the tone, I know so well.
Only two months since you stood here? Two shortest months? Then tell me why Voices are harsher than they were, And tears are longer ere they dry.
You smiled, you spoke, and I believed
You smiled, you spoke, and I believed, By every word and smile deceived. Another man would hope no more; Nor hope I what I hoped before: But let not this last wish be vain; Deceive, deceive me once again!
To sleep
Come, Sleep! but mind ye! if you come without The little girl that struck me at the rout, By Jove! I would not give you half-a-crown For all your poppy-heads and all your down.
Walter Savage Landor (30 januari 1775 – 17 september 1864) St. Peter’s Church, Ipsley Court
Uit:Aus den Schweizerbergen (Der Bezirksschreiber)
„Solche schmerzliche Seufzer regten sich heute in mancher Brust und füllten die Augen mit wehmuthvollen Thränen. Von dem Kirchthurme der kleinen Gemeinde klangen zweitönig die Glocken über die auf dem Gottesacker versammelten Dorfbewohner. Es war Allerheiligen Der Schluß der Nachmittagsvesper entließ heute die Andächtigen nicht wie gewöhnlich nach Haufe. Kaum war das feierlich-jubelnde »Magnifikat« zu Ende gesungen, so bereitete man sich zu einer weiteren Feier vor. Im Chor der Kirche wurde ein Katafalk aufgestellt, während inzwischen der Priester und die Ministrauten in der Sakristei ihre hellfarbigen Gewänder mit der Farbe der Trauer vertauschten. Jetzt brannten die Lichter zu beiden Seiten des Katafalksz schwarzgekleidete Frauen kamen still und sittsam dahergetrippelt und zündeten an denselben ihre gelben und weißen Wachsstöcke an. Im veränderten Ornat, die schwarze Stol und die schwarzen Krägen mit Silberborden umrahmt, erscheinen Priester und Ministrauten wieder im Chor der Kirche. Auf die Lobgesange zu Ehren aller Heiligen folgt nun die Todtenvesper in klagenden, bittenden Melodien. An das gemeinsame Fest aller Heiligen schließt sich die gemeinsame Feier aller Seelen, zuletzt mit einer Prozession auf den Friedhof. Da knieten uun die Mitglieder der Gemeinde um die zahlreichen Gräber. Die Glocken, als fühlten sie die allgemeine Trauer mit, klangen heute offenbar wehmüthiger als gewöhnlich aus dem hölzernen, rothaugestrichenen Thurme. Und mancher Bursche und manches Mädchen, die sinnend hinaufsahen nach den allbekannten, so traurig tönenden Glocken, bemerkten auch, wie der schlanke Helm des Kirchthurms zitterte und Kreuz und Hahn hinüber und herüberwinkten wie das alternde Haupt eines von Kummer gebeugten Kirchenfürsten.“
Franz von Sonnenfeld (30 januari 1821 – 5 maart 1888) Cover
Slaap zacht mijn sidderende vogel in de verte, ontspan de lokroep van je ogen. Slaap lekker, kleine koele introverte, ontspan de borsten die ons kind gaan zogen. Slaap zacht harpiste van mijn hartstocht, je schone kiekendief komt spoedig teruggevlogen. Dag vrouwtje jezus in je kribbe, mijn eeuwenoude achtste ribbe, schone slaapster.
Mijn lief ging
Geen toekomst en mijn hemel zwart. Bevroren schaduw likt mijn hart: een spook uit het verleden. Geen zon, geen wind, mijn vleugels slap, geen wortels meer en ook geen sap. Geen doel of reden. Gevoelens geen. Mijn lief ging heen
“Alex heeft Babs uitgenodigd op de vippremière van Look, een prent over een vrouwelijke spion met een snelle wagen en een vage missie in een China waar Mao opnieuw regeert en waar de kindjes Engels spreken. Dankzij deze film staat Babs op een receptie rond te draaien. Ze heeft nog overwogen om Eveline mee te brengen, maar Laura heeft aangeboden om voor de hond te zorgen. Vroeger bleef zij ook al liever bij Prins dan mee te gaan naar het schooltoneel. Babs neemt een rivierkreeftje. Eentje dat in haar decolleté valt. De massa gonst, alsof een bende ontpoppende rupsen zich schuilhoudt onder de rokken, de kostuums, de schoenen. ‘Vrouwen houden van verrassingen,’ zegt iemand. ‘Waar kom jij opeens vandaan?’ vraagt Thomas, een collega-advocaat van Alex. Hij richt het woord tot zijn vriendin Charlotte, de vrouw die van verrassingen houdt. ‘Zeker met iemand gedineerd?’ ‘Ik zie niet in waarom niet,’ zegt Charlotte bijzonder luchtig. ‘Iedereen moet naar de champagnebar gaan,’ zegt de secretaresse van Alex in het voorbijkomen. ‘Neem Charlotte mee, Thomas… Hééé Babs, hoe gaat het ermee?’ De ogen richten zich op haar, Babs wordt Thomas’ blik gewaar die dadelijk nadrukkelijk afglijdt naar haar decolleté, ze durft het hoofd niet te zakken om richting eigen boezem te kijken en aldus de aandacht nog eens te vestigen op de rampzone. Is het mogelijk? Hangt de rivierkreeft half overboord? Ze zal de voelsprieten van het dier weldra aan haar gezicht voelen kriebelen. Ze weet wel dat er een moment zal komen dat ze niet meer tussen de baljurken staat met een lauwe vis tussen haar borsten, en dat dat toekomstige moment er een zal zijn van buitengewone opluchting -- maar nu bevindt ze zich nog in een eerder, veel minder prettig moment waar een atoombom de oplossing lijkt. Wat ik zeker waardeer aan De Coster is haar liefde voor het pure vertellen. De zoektocht naar het cassante detail, de mussen die van het dak vallen, de frivoliteit die vrij baan krijgt.”
“Wat heb ik eigenlijk te klagen? Hoeveel mensen kunnen het zich permitteren om vroeg in de morgen thuis te komen na de hele nacht jong en goddelijk in het café te hebben gezeten - en dat op een leeftijd dat je al recht hebt op seniorenkorting bij het openbaar vervoer en dergelijke. De volgende dag kun je weliswaar van de agenda afvoeren wegens medisch-technische gebreken, je bent volwassen genoeg omdat te weten. Kortom, klagen mag niet. Mijn reusachtige huiskat Meneer zal het ook een zorg zijn. Meestal zit hij achter de voordeur op me te wachten, kleine welkomstgeluidjes makend. Is het dan niet zielig voor hem, al die tijd alleen zitten terwijl ik mijn vertier zoek in Haarlems nachtleven? Meneer zorgt thuis voor z'n eigen plezier. In de regel merk ik daar niets van, maar verleden week zag ik bij thuiskomst ineens iets alarmerends: in de vensterbank lag een plant omver. Waakzaam keek ik rond. Er was toch niet ingebroken of zo? 'Wat heb je nou gedaan, gekke Neerie?' Meneer, op de bank liggend, gaapte enorm en rekte zich in zijn volle lengte uit. Om het baasje vervolgens ondersteboven aan te kijken, met grote groene ogen. Dag baasje. Baasje thuis. Baasje lief! 'Ja, dat ken ik! Baasje naar de keuken, baasje naar de ijskast, dat bedoel je!' Terwijl ik zijn maaltijd stond op te scheppen, zag ik in de achtertuin ineens de oorzaak zitten van die omgevallen plant. Een mooi rood katertje, heel deftig en brutaal. Staartje om de voetjes. Om zijn hals een bandje met een kokertje, waarin ongetwijfeld naam & adres. Geen zwerver dus, goed doorvoed. Maar in tegenstelling tot mijn Meneer duidelijk een buitenkat. Hij keek me zeer zelfbewust aan. Ik knikte hem vriendelijk toe. In de regel lopen passerende vreemde katten meteen weg zodra je beweegt, maar hij bleef zitten. Meneer sloeg intussen zijn handje - met alle nagels uit - liefderijk in mijn been. 'Môôawr!' 'Jajaja, Meneer. Neemt u het Uw personeel a.u.b. niet kwalijk. Alstublieft!'
Lennaert Nijgh (29 januari 1945 - 28 november 2002)
„Medwjedenko: Warum gehen Sie immer in Schwarz? Mascha: Ich trauere um mein verlorenes Dasein. Ich bin unglücklich. Medwjedenko: Warum? Nachdenklich. Ich verstehe das nicht … Sie sind gesund, Ihr Vater ist zwar kein reicher Mann, aber doch nicht unbemittelt. Ich hab's weit schwerer als Sie. Ich bekomme monatlich ganze dreiundzwanzig Rubel Gehalt, wovon noch die Pensionsabzüge abgehen, und dennoch trage ich keine Trauer. Mascha: Es kommt nicht aufs Geld an. Auch ein Bettler kann glücklich sein. Medwjedenko: In der Theorie vielleicht, in der Praxis liegt die Sache aber so, daß fünf Personen von den dreiundzwanzig Rubeln leben sollen: ich, meine Mutter, zwei Schwestern und ein Bruder. Man will essen und trinken, man braucht Tee und Zucker, man braucht Tabak – da heißt es sich drehen und winden! Mascha blickt nach der Bühne: Die Vorstellung wird gleich beginnen. Medwjedenko: Ja. Die Sarjetschnaja spielt, und das Stück ist von Konstantin Gawrilowitsch. Sie sind ineinander verliebt, und heut werden ihre Seelen sich in dem Streben vereinigen, dasselbe künstlerische Gebilde zu gestalten. Und unsere Seelen haben keine gemeinsamen Berührungspunkte. Ich liebe Sie, ich kann es vor Sehnsucht zu Hause nicht aushalten, laufe Tag für Tag sechs Werst hin und sechs Werst zurück, um Sie zu sehen – und begegne bei Ihnen stets derselben Gleichgültigkeit. Das ist wohl zu verstehen – ich bin mittellos, hab' eine große Familie … einen Menschen, der selbst nichts zu beißen hat, heiratet man doch nicht … Mascha: Unsinn. Sie nimmt eine Prise. Ihre Liebe rührt mich, aber ich kann sie nicht erwidern, das ist's. Reicht ihm die Schnupftabakdose. Bitte! Medwjedenko lehnt ab: Ich danke.“
Anton Tsjechov (29 januari 1860 – 15 juli 1904) Scene uit een opvoering in Stuttgart, 2009
“Well they shouldn’t have been. It just happens that people disappear for a little while, you know? There was no need for anybody to panic. We can just still say that I wasn’t feeling well, and that then I got better.” “What, goddammit, is wrong with you? What is going on? How can you explain it all?” “There’s nothing that requires an explanation. I’m telling you the truth, you’re just not listening.” She’s screaming, but here she lowers her voice. “Just, what do you think, you tell me, what do you think happened?” But he doesn’t answer her now. This conversation has already repeated itself multiple times. It seems both of them have lost the strength for it. Sometimes she leans back against the wall and glares at him and taunts him: “A bus full of pimps drove by and took me off to a brothel. They kept the baby on the balcony, on bread and water. I had sixty clients over the course of those three days.” When she does that he slams his fist into the table to not hit her.“
O Lente, buig uw hooft, bekranst met schone bloemen, Als gij de Schilderkunst ziet pralen of hoort noemen: Uw kleuren, met de dauw des dageraads belaên, Bezwijken voor de gloed der zomerzonneraên, Daar in het tegendeel de glans der schilderverven Onsterflijk is van aard, en alles hoedt voor sterven. Hoe geestig wordt de zin betoverd en verlet Als ons Apel onthaalt op heilig oogbanket! Natuur verwondert zich, en toont beschaamde kaken Omdat het kunstpenseel in allerhande zaken Haar volgt of overwint. O wonderbare Kunst, Blijf groeien, en verdien der Vorsten milde gunst.
Hubert K. Poot (29 januari 1689 - 31 december 1733) Boek ter herinnering aan de dichter, H.K. Pootplein, Schipluiden
Ramsey Nasr, Peter Verhelst, Maik Lippert, Thierry Baudet, Ismail Kadare, Wies Moens, José Martí
De Nederlandse dichter, schrijver en acteur Ramsey Nasr werd geboren in Rotterdam op 28 januari 1974. Zie ook alle tags voor Ramsey Nasr op dit blog.
De zeldzame dageraad' ('Am leuchtenden Sommermorgen')
de bloemen fluistren en murmen en waar praten ze dan over en met welke mond en waarom wandel ik zelf stom rond bloemenkas kortom traag start de zomermorgen op
Om later in een lofroep op de vrouw uit te barsten:
in een blinkende vrouw van wie ik zeldzaam had gehouden stulpte ze uit
o volroze dageraad o dichtbevolkt hart
Feest in de stad
het is daar een fluiten en gijgen ze smijten de trompetten erbij op een hoop de genodigden slopen de rieten en kleppen een select groepje poept fagotten vol een ander gezelschap spuit voor straf de celesta tussen de bellen men stampt er de bas in zijn kloten kontneukt de piano het podium af en dan ook ineens de hens in het bruiloftsorkest het is feest in de stad dat moet godverdomme gedanst
het was er een klingen en dreunen van hard pauken hard posaunen
daartussen hinkten en steunden de kreupele engelen
gezeten vanaf kraakwitte schouders keken er twee op haar hart ze wezen
Laten we dus vergeten, maar alleen zoals we door te praten iets uiterst traag kunnen laten verdwijnen - daar, zie je het, zie je het nog nauwelijks, tegen de zon in?
Zolang we niet vergeten dat iets van ons niets verloren mag gaan, eindelijk -
zoals er een zwijgen bestaat dat tegelijk een vorm is van zingen dat een vorm is van dragen, een lichaam zo te dragen dat het door ons heen, alsof het uiterst traag voorover valt, iets als glas onder vel, broos glas, misschien is dat het lichaam dat als een wijnglas zingend zwijgend gedragen wil worden, dat wij het zo in de lucht heffen dat het almaar lichter wordt - daar, zie je het nog, nauwelijks, tegen de zon in?
- brengen de kleuren waarin het breekt ons misschien naar huis terug.
Vandaag zie je er …
Vandaag zie je er zo merkwaardig gaaf uit. die glimlach van je alsof een parkiet over je gezicht klimt.
Voor het eerst in jaren beweegt het kogelgewricht weer, de kop wentelt weer in de kom, de pezen van de lach spannen zich weer op, terwijl je zegt: weet je nog, we lagen op een rots over de inham uit te kijken en we wisten dat het nooit mooier kon worden dan dit
en daarna keken we in de zon. Schepen voeren voorbij, alsof ze een berg wilden verplaatsen. ik nam je gezicht vast zoals je handen rond de kop legt van een hond en met je duimen de ooghoeken naar achteren en het fluweel van de oren in glansrichting streelt.
Ben je gelukkig nu?
Op de rots krult de hond zich nog op, zijn poten onder zijn lichaam gevouwen, de neus tegen zijn staart. Kijk hoe hij trilt op de rots als de schaduw van een hijgend boompje.
Zo’n zonde dat we nooit echt de tijd hebben genomen om …
esse ich noch immer am liebsten überreif wie damals fruchtkörper mit geborstenen schalen gestrandete boote am boden der nylontasche mutter noch in der schürze der verkaufsstellenleiterin gestärkte kragenflügel im küchenhimmel die essenz mein ambrosius ein leicht flüchtiges ester isobutylazetat in jedem chemiebuch nachzulesen und doch vergaß und vergesse ich mich noch heute beim lösen der schalen mit jedem biß ins mark und ich gestehe nicht an juanita gedacht zu haben nicht an ihren vater miguel nicht an jaime julio und atahualpa ich weiß deren schule sind geschwollene hände und das modernde alphabet der stauden und ich esse noch immer bananen am liebsten überreif in der küche sitzt mutter die flügel am kragen sind müde wenn du abreist vergiß die bananen nicht und ich kaue gewissenlos im gebiß tastet die zunge vergeblich nach sehnsucht zur buße
“Ik ging regelmatig naar de zonnebank en begon me beter te kleden en meer met mijn schouders te wiegen wanneer ik liep. Ik was op tangoles gegaan – niet om met cliëntes te dansen, maar om me bewust te worden van mijn lijf, om de sensuele beweging te leren en de verering van het vrouwelijk lichaam zoals dat ook bij versieren en beminnen van pas komt. De eerste paar keer dacht ik: alleen als het daadwerkelijk leuk is ga ik verder. Zoals met Quirien. Dan had ik het namelijk ‘anders’ ook gedaan. Als ik er niet voor zou zijn betaald. Wanneer het meisje me ontroerde en ik kon iets bijzonders voor haar betekenen deed ik het ook. Zoals met Marie. Voor haar was ik de eerste, de enige: degene die alles goed zou maken. Maar ik merkte al snel dat mijn drempel verlaagde. Is het niet bizar dat aardig doen, een gesprek voeren dat je eigenlijk niet leuk vindt, geen probleem zou zijn – we doen het voortdurend, elke dag, bijna elk uur wel een keer – terwijl zomaar met iemand naar bed gaan, dat op z’n minst toch lichamelijk genoegen verschaft, immoreel en onbeschaafd zou zijn? Het werd steeds natuurlijker om een vrouw gewoon te geven wat ze wilde. Al na drie of vier klussen begreep ik wat Tessa bedoelde toen ze zei dat ‘seks uiteindelijk gewoon seks’ is. Als de kleren uit gaan heb je te maken met een lichaam. Vaak is het gezellige praten, of een intense tongzoen, veel vermoeiender. Bovendien: ook onbetaalde seks is doorgaans plichtmatig.”
1 What are these lofty mountains thinking about As the sun sets in the distance beyond the highway? A mountaineer sets out at the fall of night, His long rifle Casting a hundred-mile-long shadow on the ground. The shadow of the rifle hurries Over mountains, plains, villages; The shadow of its barrels hastens through the dusk. I too set forth along the hillside With a thought in my mind Somewhere. The shadow of the thought and the shadow of the rifle Cross and collide in the twilight.
2 This is how you have always set out, Albania, On your long legs And with a long rifle. You wandered without knowing where to go, Onwards toward the morning full of clouds and mist, Grey and ponderous, as though born of night.
Vertaald door Robert Elsie
Ismail Kadare (Gjirokastër, 28 januari 1936)
De Vlaamse dichter en schrijver Wies Moens werd geboren in Sint-Gillis-bij-Dendermonde op 28 januari 1898. Zie ook alle tags voor Wies Moens op dit blog.
Uit:Celbrieven
“Soms vraag ik me af, of ‘ik’ wel ‘ik’ ben. En of deze gevangeniscel geen droom is. Maar dat zijn wel degelik koude, witte muren. En die blauwe vlek, met het ronde ruitoog erin, is wel een ongenadige deur! Dus ‘ik’ ben ‘ik’, en ‘ik’ zit in een gevangeniscel. Maar waarom? Ik heb veel lust om met het stomste gezicht van de wereld het ‘Hep ik ooit fa me leve!’ van een Amsterdamse komenijsvrouw na te bauwen! Maar het is toch klaar, jongen! Waarom was je nu ook zo dwaas ‘Vlaming’ te zijn? Alles is hier oudbakken! Niet alleen het brood, maar ook de lucht, en het licht. Het lijkt wel of de lucht, waarin ik hier adem en leef, uit konserveblikjes kwam. En het licht dat door de matte ruitjes binnendringt, is niet het licht van vandaag, het lijkt veeleer het licht van vôôr een maand, glansloos en versleten. Van de hemel zie ik alleen een spie, een grauwe lap, gevat tussen hoge muren en de kruinen van drie bomen die als Geloof, Hoop en Liefde zijn. Dit is nu een wonder idee. De wereld draait, en leeft, en loopt naar haar einde (zij loopt wellicht naar haar begin!) en ik ben er niet bij. Het wil me haast onmogelik voorkomen dat de wereld haar gang gaat zonder mij. Ik moet wel een nulliteit van belang geweest zijn! De doden zijn er ook niet meer, en de wereld doet het zonder ze.Het lijkt altans zo. Maar de doden leven ôver de wereld. Hun adem is door Gods adem geweven. Het is deze adem die de planeten in leven houdt. De glans van hun leven-dat-wàs valt in ons, en wij worden doorvonkt en doorbrand met het heilige vuur van alle heldhaftigheid!”
De Nederlandse dichter en schrijver Ilja Leonard Pfeijffer is de winnaar van de VSB Poëzieprijs 2016, de prijs voor de beste dichtbundel van het afgelopen jaar. De schrijver krijgt de prijs voor zijn bundel “Idyllen”. Ilja Leonard Pfeijffer werd geboren op 17 janauari 1968 in Rijswijk. Zie ook alle tags voor Ilja Leonard Pfeijffer op dit blog.
Idyllen
1
De nacht is aangezegd. De warre uren waaien als klamme lakens waarnaar hete handen graaien. De beide engelen verschijnen nu niet meer, hoop ik. Verleiding rekt zich uit. Ik kauw op teer. Geen mens heeft van een zoekend mens nog weet. De namen zoemen wel. Maar wie is er die heet zoals hij heet? Ik weet niet hoe ik mij moet zijn. Het liefste was ik klein, mijn hoofd als mandarijn gevouwen in een schil van fel oranje handen om niet te hoeven zien waar mijn gebaren landen. Je bent mijn lieve lief, ik heb het tegen jou. Je hebt me spartelend aan wal gebracht met touw waarmee een zeeman netten boet of stroppen knoopt. Zo zilverbuikig lig ik en ik had gehoopt om tot de ochtend door je pekelhand te glippen in ademnood van lucht op jouw verzilte lippen. Hij vindt een thuis die in de warme fuik komt schuilen. Hij wordt gered van water. Trieste netten huilen. Wat liefde heet, is altijd een karaktermoord. In plaats van het karakter leeft de liefde voort. In armen stort ik mij als van een flatgebouw. Terwijl ik met begrip een grafkelder uithouw, smeed ik een gouden dodenmasker van je snoetje. Maar jij hebt mij onthand. Met fijne maden wroet je vlak onder zwachtels van gebalsemd eeuwig slapen. Je wet mijn zwaard met zout. De roest koekt aan het wapen. Het zijn de warre uren van de zilte nacht. Mijn troost is dat ik nergens nu meer word verwacht. En alles wat ik in mijn leven heb geleerd, wordt door een visboer met drie sneden gefileerd. Met lekkend zwaard lig ik gebalsemd in het zuur en zeil onder de golven naar het blauwe uur. Iets trekt mij terug. Was jij dat? Iemand riep mijn naam. Niet doen. Want ik ontsnap aan lakens uit mijn raam. Er wordt naar mij geloerd op alle drie de benen. Het lekkend roze engeltje is toch verschenen en druppelt met haar arabesken in mijn oor. De zure engel met haar glaspoot geeft gehoor. De uren van verdrinken zijn voor mij als water. Hier is mijn buik. Evaluaties zijn voor later. Maak mij intussen schoon met handen als een vis. Ik heb het tegen jou. En weet je wat het is? Ik zou je zo graag alles willen zeggen, maar ik hap naar adem met mijn mondje en ik staar de blauwe diepte in van water dat mij peilt. De wind steekt op. De laatste zeeman zeilt op zijn galjoen met rafelend tuigage zwart van zwarte engelen het zeegat uit. Nou. Start de tape. ‘Dus. Dichtertje. Vertel het ons maar even.’ Ik zou niets liever willen dan te leren leven.
Ilja Leonard Pfeijffer (Rijswijk, 17 janauari 1968)
