De Amerikaanse schrijfster Susan Eloise Hinton werd geboren op 22 juli 1948 in Tulsa, Oklahoma. Hinton schreef in de jaren 1960 een aantal bekroonde romans voor jongeren. Met haar eerste “The Outsider”, die verscheen in 1967, werd de 19-jarige op slag beroemd en men beschouwde haar meteen als de stem van de jeugd. Maar de druk van de verwachtingen leidde tot een drie jaar durende schrijfblokkade, die zij pas in 1971 overwon met “That Was Then, This Is Now”. In 1975 volgde de roman “Rumble Fish”, die net als The Outsider aan het begin van de jaren '80 als een sjabloon voor films van Francis Ford Coppola diende, waarin veel acteurs van de zogenaamde “Brat Pack generatie” hun carrière begonnen. Matt Dillon speelde in “Rumble Fish” en ook in de filmversie van “Tex” de hoofdrol. In de eerste drie verfilmingen van haar boeken was Hinton ook zelf in een kleine rol te zien. In “The Outsider” speelde zij een verpleegkundige. Voor “Rumble Fish” schreef zij ook het scenario. Voor haar grote verdiensten voor de jeugdliteratuur ontving Hinton in 1988 de eerste Margaret A. Edwards Award van de American Library Association.

Uit: The Outsiders

"When I stepped out into the bright sunlight from the darkness of the movie house, I had only two things on my mind: Paul Newman and a ride home. I was wishing I looked like Paul Newman--- he looks tough and I don't--- but I guess my own looks aren't so bad. I have light-brown, almost-red hair and greenish-gray eyes. I wish they were more gray, because I hate most guys that have green eyes, but I have to be content with what I have. My hair is longer than a lot of boys wear theirs, squared off in back and long at the front and sides, but I am a greaser and most of my neighborhood rarely bothers to get a haircut. Besides, I look better with long hair.
I had a long walk home and no company, but I usually lone it anyway, for no reason except that I like to watch movies undisturbed so I can get into them and live them with the actors. When I see a movie with someone it's kind of uncomfortable, like having someone read your book over your shoulder. I'm different that way. I mean, my second-oldest brother, Soda, who is sixteen-going-on-seventeen, never cracks a book at all, and my oldest brother, Darrel, who we call Darry, works too long and hard to be interested in a story or drawing a picture, so I'm not like them. And nobody in our gang digs movies  and books the way I do. For a while there, I thought I was the only person in the world that did. So I loned it.
Soda tries to understand, at least, which is more than Darry does. But then, Soda is different from anybody; he understands everything, almost. Like he’s n ever hollering at me all the time the way Darry is, or treating me as if I was six instead of fourteen. I love  Soda more than I've ever loved anyone, even Mom and Dad. He's always happy-go-lucky and grinning, while Darry's hard and firm and rarely grins at all. But then, Darry's gone through a lot in his twenty years, grown up too fast. Sodapop'll never grow up at all. I don't know which way's the best. I'll find out one of these days. Anyway, I went on walking home, thinking about the movie, and then suddenly wishing I had some company. Greasers can't walk alone too much or they'll get jumped,“

 
Susan Hinton (Tulsa, 22 juli 1948)

22-07-2016 om 00:00 geschreven door Romenu  

Dolce far niente – Bij de Nijmeegse Vierdaagse

 
Wandelaars richting Nijmegen via de Oosterhoutse dijk door Annemieke Martinus-Claus, 2008

Met afstand heeft het niets te maken

Het is kijken hoe zwaar je je lichaam kunt laten worden,
hoeveel pijn ademen kan veroorzaken. Het is je ogen op
de volgende bocht, rubber ruiken en teer trappen. Het is
weg van wat dan ook.

Het is lopen en laten gaan.

 
Dennis Gaens (Susteren, 1982)
Nijmegen tijdens de Vierdaagse. Dennis Gaens was in 2011 en 2012 stadsdichter van Nijmegen.

De Amerikaanse schrijver Ernest Hemingway werd geboren op 21 juli 1899 in Oak Park, Illinois. Zie ook mijn blog van 21 juli 2010 en eveneens alle tags voor Ernest Hemingway op dit blog.

Uit: The old man and the sea

“He was an old man who fished alone in a skiff in the Gulf Stream and he had gone eighty-four days now without taking a fish. In the first forty days a boy had been with him. But after forty days without a fish the boy's parents had told him that the old man was now definitely and finally salao, which is the worst form of unlucky, and the boy had gone at their orders in another boat which caught three good fish the first week. It made the boy sad to see the old man come in each day with his skiff empty and he always went down to help him carry either the coiled lines or the gaff and harpoon and the sail that was furled around the mast. The sail was patched with flour sacks and, furled, it looked like the flag of permanent defeat.
The old man was thin and gaunt with deep wrinkles in the back of his neck. The brown blotches of the benevolent skin cancer the sun brings from its reflection on the tropic sea were on his cheeks. The blotches ran well down the sides of his face and his hands had the deep-creased scars from handling heavy fish on the cords. But none of these scars were fresh. They were as old as erosions in a fishless desert.
Everything about him was old except his eyes and they were the same color as the sea and were cheerful and undefeated.
"Santiago," the boy said to him as they climbed the bank from where the skiff was hauled up. "I could go with you again. We've made some money."
The old man had taught the boy to fish and the boy loved him.
"No," the old man said. "You're with a lucky boat. Stay with them."
"But remember how you went eighty-seven days without fish and then we caught big ones every day for three weeks."
"I remember," the old man said. "I know you did not leave me because you doubted."
"It was papa made me leave. I am a boy and I must obey him."
"I know," the old man said. "It is quite normal."

 
Ernest Hemingway (21 juli 1899 – 2 juli 1961)
Cover

De Nederlandse schrijver Belcampo werd in Naarden geboren op 21 juli 1902 als Herman Pieter Schönfeld Wichers. Zie ook mijn blog van 21 juli 2010 en eveneens alle tags voor Belcampo op dit blog.

Uit: Bladzijde uit het dagboek van een arts

‘’t Kwam heel eenvoudig, de ontdekking van wat nog niemand weet. ‘t Kwam zo.
Elke morgen hakte ik houtjes om de kachel en het fornuis aan te maken. ‘t Is wel een beetje vervelend, maar de vuurmakers zijn duur en de houtskool schaars. Ongeveer een jaar geleden sloeg ik me bij die bezigheid de linkerwijsvinger af. Ik verbond mijn hand, die erg bloedde; mijn vinger lag tussen het hout en wees naar mij, als om mij de onhandigheid te verwijten. Eerst durfde ik hem niet aan te raken, maar later vermande ik mij en nam hem beet.
Hij deed niet terug.
Wat moest ik er mee doen? Bewaren? Begraven? Weggooien uit het raam? Aan de kat geven? Ik wist het niet en ik weet nog niet, hoe ik er toe kwam, om te doen wat ik gedaan heb. Wat het ook was, intuïtie of de inblazing van een geest, met de geslagen houtjes heb ik het fornuis aangemaakt en mijn vinger heb ik gebakken, in de pan, in boter. En toen ik hem op had was de ontdekking gedaan, de ontdekking, dat geen genieting op aarde is te vergelijken met het eten van je eigen vlees.’
‘Elk genot wat hier voor een mens mogelijk is, heb ik ondergaan, maar dit overtreft alles duizendvoudig, wie dit nooit gedaan heeft, heeft nooit geleefd. Ik zou een nieuwe ongehoorde taal nodig hebben om je een idee te geven van wat dat is. ‘t Begint met het gevoel alsof er een prachtige regenboog door je maag staat, maar langzamerhand breidt zich de wellust uit, tot een juichend carneval in alle zalen van je lichaam.
Kun je je voorstellen, dat ik na dat ogenblik geen rust meer kende? Terwijl de honger naar mijn eigen vlees me van binnen uitbrandde liep ik daar rond met vier kostelijke ledematen, die ik best kon missen. Ik heb hun waarde niet onderschat, ik wist wel, dat ik niet meer zou kunnen lopen als ik geen benen meer had, dat iedereen van me schrikken zou, zelfs mijn beste vrienden en me niet meer beschouwen als mens, maar als een of ander vreemd, griezelig dier; dat ik nu nooit meer een vrouw zal kunnen krijgen, en toch, toch heb ik dat offer gebracht. Denk niet, dat ik gek ben of stom, niemand weet het en niemand durft het te proberen; een offer zo groot bestaat er niet, dat breng je niet voor vrouw of kind, dat breng je alleen maar om te leven, zoals nooit iemand vóór je geleefd heeft en zoals er nooit iemand na je meer leven zal.”

 
Belcampo (21 juli 1902 – 2 januari 1990)
Als student

De Nederlandse schrijver, mensenrechtenactivist en oud-politicus Boris Dittrich werd geboren in Utrecht op 21 juli 1955. Zie ook alle tags voor Boris Dittrich op dit blog.

Uit: Moord en Brand

“Nederland is klein, er gebeuren zelden belangrijke dingen, iedereen spreekt Engels en vanuit Den Haag zijn Parijs, Londen en Berlijn makkelijk te bereizen. Zijn keus was snel gemaakt. Holland will do. En zo had hij al een paar maanden later zijn intrek in het statige Haagse pand kunnen nemen. Voor een periode van vier jaar zat hij gebeiteld. Daarna zou hij wel zien of zijn president herkozen zou worden of dat hij het veld zou moeten ruimen. Met uitgestrekte armen en zijn hartelijkste glimlach loopt de ambassadeur op de jonge Fouali toe. How are you today? vraagt hij opgewekt. Zonder een antwoord af te wachten gaat hij hem voor naar de zitkamer. Boven de rode bank hangt een groot doek van Willem de Kooning. Het schilderij domineert de kamer. Weislogel volgt Fouali s blik. Ik hou van Hollandse meesters, zegt de Marokkaanse Nederlander. Hij neemt plaats onder het schilderij en pakt een schrift uit zijn aktentas. We zijn een omgevingsonderzoek gestart naar de contacten van Pieter Korff. Ergens moeten aanwijzingen te vinden zijn die de politie over het hoofd heeft gezien. Zoals u misschien weet, is het politieonderzoek op niets uitgelopen. Het Openbaar Ministerie zit met de handen in het haar. Er is nog steeds geen verdachte. Men heeft geen idee in welke richting men moet zoeken. Omdat de kwestie ook van nationaal belang is, is tot dit aparte onderzoek besloten. We willen in kaart brengen met wie Korff zoal heeft gesproken en waarover. U bent bij hem op bezoek geweest in de Tweede Kamer. In eerdere rapporten kwam ik uw naam tegen, maar niemand van de Dienst heeft contact met u opgenomen. Dat is de reden van mijn bezoek. De ambassadeur knikt begrijpend. Van tevoren had Gary Long, zijn medewerker Juridische Zaken, uitgezocht of de Amerikanen verplicht zijn aan een onderzoek van het Nederlandse ministerie van Veiligheid mee te werken. “

 
Boris Dittrich (Utrecht, 21 juli 1955)

De Duitse schrijver Hans Fallada (eig. Rudolf Ditzen) werd geboren in Greifswald op 21 juli 1893 als de zoon van een jurist. Zie ook alle tags voor Hans Fallada op dit blog en ook mijn blog van 21 juli 2010.

Uit: Jeder stirbt für sich allein

„Die Briefträgerin Eva Kluge steigt langsam die Stufen im Treppenhaus Jablonskistraße 55 hoch. Sie ist nicht etwa deshalb so langsam, weil sie ihr Bestellgang so sehr ermüdet hat, sondern weil einer jener Briefe in ihrer Tasche steckt, die abzugeben sie hasst, und jetzt gleich, zwei Treppen höher, muss sie ihn bei Quangels abgeben. Die Frau lauert sicher schon auf sie, seit über zwei Wochen schon lauert sie der Bestellerin auf, ob denn kein Feldpostbrief für sie dabei sei.
Ehe die Briefträgerin Kluge den Feldpostbrief in Schreibmaschinenschrift abgibt, hat sie noch den Persickes in der Etage den »Völkischen Beobachter« auszuhändigen. Persicke ist
Amtswalter oder Politischer Leiter oder sonst was in der Partei – obwohl Eva Kluge, seit sie bei der Post arbeitet, auch Parteimitglied ist, bringt sie alle diese Ämter doch immer durcheinander. Jedenfalls muss man bei Persickes »Heil Hitler« grüßen und sich gut vorsehen mit dem, was man sagt. Das muss man freilich eigentlich überall, selten mal ein Mensch, dem Eva Kluge sagen kann, was sie wirklich denkt. Sie ist gar nicht politisch interessiert, sie ist einfach eine Frau, und als Frau findet sie, dass man Kinder nicht darum in die Welt gesetzt hat, dass sie totgeschossen werden. Auch ein Haushalt ohne Mann ist nichts wert, vorläufig hat sie gar nichts mehr, weder die beiden Jungen noch den Mann, noch den Haushalt.
Stattdessen hat sie den Mund zu halten, sehr vorsichtig zu sein und ekelhafte Feldpostbriefe auszutragen, die nicht mit der Hand, sondern mit der Maschine geschrieben sind und als
Absender den Regimentsadjutanten nennen.
Sie klingelt bei Persickes, sagt »Heil Hitler!« und gibt dem alten Saufkopp seinen »Völkischen."

 
Hans Fallada (21 juli 1893 – 5 februari 1947)

De Amerikaanse dichter Hart Crane werd geboren op 21 juli 1899 in Garrettsville, Ohio. Zie ook alle tags voor Hart Crane op dit blog en ook mijn blog van 21 juli 2010

My Grandmother's Love Letters -

There are no stars to-night
But those of memory.
Yet how much room for memory there is
In the loose girdle of soft rain.

There is even room enough
For the letters of my mother's mother,
Elizabeth,
That have been pressed so long
Into a corner of the roof
That they are brown and soft,
And liable to melt as snow.

Over the greatness of such space
Steps must be gentle.
It is all hung by an invisible white hair.
It trembles as birch limbs webbing the air.

And I ask myself:

'Are your fingers long enough to play
Old keys that are but echoes:
Is the silence strong enough
To carry back the music to its source
And back to you again
As though to her?'

Yet I would lead my grandmother by the hand
Through much of what she would not understand;
And so I stumble. And the rain continues on the roof
With such a sound of gently pitying laughter.

 
Hart Crane (21 juli 1899 – 26 april 1932)
Cover

Zie voor de schrijvers van de 21e juli ook mijn blog van 21 juli 2011 deel 1 en eveneens deel 2.

21-07-2016 om 13:44 geschreven door Romenu  

De Russisch-Amerikaanse dichter, schrijver en schilder David Davidovitsj Boerljoek werd geboren in Semirotowschtschina, nabij Charkov, op 21 juli 1882. Samen met zijn broer Vladimir studeerde Boerljoek in 1902 af aan de Academie voor Schone Kunsten in München en later zette hij zijn studie voort aan de Hogeschool voor Schone Kunsten in Parijs. In 1907 keerde hij terug naar Rusland en nam daar deel aan talrijke avant-gardistische exposities en manifestaties. Eerste bekendheid kreeg hij door een bijdrage aan Kandinsky’s expressionistische almanak ”De blauwe ruiter” (1912) met zijn schilderij “De wilden van Rusland”. In dat jaar sloot hij zich ook aan bij de beweging van het futurisme en was (samen met onder andere Clebnikov, Majakovski en Igor Severjanin) co-auteur van het controversiële pamflet “Een kaakslag in het gezicht van de publieke smaak”, waarin afgerekend werd met de Russische literatuur tot dan toe en waarin het poëtische woord -met willekeurige, afgeleide woorden- centraal werd gesteld. In 1913-1914 organiseerde Boerljoek samen met Vladimir Majakovski en Vasili Kamenski een spraakmakende futuristische tournee door zeventien Russische steden, waarbij ze op extravagante wijze en met veel uiterlijk vertoon hun voor het publiek vaak onnavolgbare gedichten declameerden. In die periode gold Boerljoek als een soort mentor voor de jonge Majakovski en was hij van grote invloed op diens latere literaire carrière. Nadat Boerljoek -na een Bolsjewistische razzia tegen anarchisten- reeds eind 1918 vanuit Moskou was uitgeweken naar Siberië, verliet hij in 1920, teleurgesteld in de Russische Revolutie, de Sovjet-Unie. Hij reisde eerst naar Japan en emigreerde in 1922 naar de Verenigde Staten. Daar manifesteerde hij zich vooral als vitalistisch en expressief schilder (met een zekere verwantschap aan Van Gogh), maar hij bleef ook schrijven. Waardering genoten zijn autobiografische schetsen “Mijn voorvaderen; veertig jaar: 1890-1930”.

 
Teach us Spirit of Bird, 1930-1950

Teach us Spirit of Bird
What sweet thoughts are thine
have never heard
Praise of love a wine
That panted forth a flood of raptured
divine

Everyone Is Young

Everyone is young, young, young,
A hell-of-a-hunger in his stomach,
So follow me!
Behind my back!
I cry a proud shout!
A short speech!
We will eat stones, grass,
Sweets, acids, poisons!
We will devour emptiness,
Depth and height,
Birds, fish, animals, monsters,
Winds, clays, salt, the swell of the sea!
Everyone is young, young, young,
A hell-of-a-hunger in his stomach!
Everything we meet on the road is a feast,
Prepared for us!
And we will eat it!

Vertaald door Niholas Boerljoek

 
David Boerljoek (21 juli 1882 – 15 januari 1967)

21-07-2016 om 00:00 geschreven door Romenu  

Dolce far niente

 
Cattle Watering door Thomas Moran, 1888

Zomer

Ik zat waar zon op 't warme water scheen
En gele bloemen bloeiden aan de kant;
Het grazend vee ging door de weiden heen,
De zomerlucht hing walmend over 't land.

De wilgen waren zilverbleek en stil
Voor 't stralend blauw, van wolk en nevel vrij;
Een glazenmaker vloog, met lichtgetril
Op 't parelmoerig vleugelgaas, voorbij.

De schuwe vissen, in 't koeldonker diep,
Verschoten snel, of stonden lang op wacht,
Waar d'aarde zich, in beeld, nog schoner schiep,
Dromend de zomerdroom van eigen pracht.

En over 't hooiland, waar een wagen stond
Met vers-groen gras te geuren in de zon,
En verder waar het drachtig korenblond
Met brede golving boog ten horizon,

Tot waar een scheem'rend bos zich flauw verhief,
De wereld wegsmolt in der hemelen gloed,
Dreef mijn gedacht, hoe schoon de dag was, lief
Uw schone ziel verlangend tegemoet.

 
Frans Bastiaanse (14 mei 1868 - 12 juni 1947)
Utrecht, Oude Gracht, rond 1900. Frans Bastiaanse werd geboren in Utrecht.

De Nederlandse dichter Hans Lodeizen werd geboren op 20 juli 1924 in Naarden. Zie ook mijn blog van 20 juli 2010 en eveneens alle tags voor Hans Lodeizen op dit blog.

Het innerlijk behang

ik zal de redenen zeggen
voor mijn liefde, voor mijn wanhoop
ik zal in de kamer
van mijn lichaam wonen en zeggen
waarom ik van het landschap houd
 
ik zal mijn hand leggen
op de zonnestraal en met mijn vingers
de regenboog ontrafelen
ik zal de wind in mijn armen nemen
en in de schelp luisteren van de nacht
 
ik zal met jouw lichaam
het mijne beschrijven en in jouw ogen
de wereld als in een prisma
ontcijferd zien, een geheime hoek waarachter
trappen eindeloos naar zwarte kelders gaan
 
ik zal zeggen dat mijn lichaam
een toren is, dat mijn handen 's nachts
wandelen en dat mijn hoofd
is berekend zodat ik van de wereld
alleen mijn vrienden zie: jij en een ander.

Luister

luister:

toen ik nog met hem
leefde en wij de wereld samen
maakten, wevend en rafelend
toen ik zijn oog bij mij had
en zijn witte handen
toen heb ik de sneeuw gezegend
en in de regen gelachen.

toen ik de middagen in zijn kamer
doorbracht en in zijn lichaam
rondliep of neerzat, een boek las
of sliep, toen ik de weg van zijn oor
kende en de rivier van zijn ogen
binnenvoer toen ik met zijn handen
speelde en over zijn lippen liep
toen ben ik mijzelf vaak tegengekomen
lachend en huilend en dingen zeggend.

maar,
bij het komen van de herfst is hij weggegaan
nu ben ik zelf niet meer want ik ben meegegaan
ik heb zijn handen een hand gegeven
ik ben in zijn ogen gevangen
ik ben in zijn oren verward
ik ben in zijn lichaam verdwaald
in zijn lichaam verdronken.

 
Hans Lodeizen (20 juli 1924 - 26 juli 1950)

De Nederlandse schrijver, journalist, commentator, essayist en columnist Henk Hofland werd geboren in Rotterdam op 20 juli 1927. Zie ook alle tags voor Henk Hofland op dit blog.

Uit: Tegels lichten

“Toch zijn het niet meer dan wat films en foto's van de slagvelden, en misschien op een gure najaarsdag de Noordfranse heuvels die sinds de eerste strijder in de modder rolde, niet veranderd lijken. De films geven behalve de populaire achtergrond van prikkeldraad, loopgraven en granaattrechters ook de bewegende stupiditeit van generaals, die als komisch bedoeld speelgoed de troepen inspecteren en hier en daar medailles opspelden: of de klokken van St. Paul's kathedraal, voor het eerst in de oorlog luidend omdat het tankkorps bij Cambrai de zegepraal heeft bevochten (waarna het dezelfde week nog in de pan gehakt wordt). Alles wat op de journaals te zien is, veroorzaakt als eerste reactie verbluftheid, een neiging om de dichtstbijzijnde medemens aan te stoten, te mompelen en te wijzen.
‘Der Weltkrieg in seiner rauhen Wirklichkeit’; het bewijsmateriaal bestuderend wordt de lezer gemakkelijk door nevenproblemen afgeleid. We zien een foto van een soldaat met blote voeten, kennelijk door een granaat wakker gemaakt. Hij ligt achterover en is dood, ter hoogte van zijn buik is het rommelig door kapotte kleren, bloed en een reep verband waarvan hij het eind nog stevig vasthoudt. ‘Der gefallene Portugiese hatte ein Bauchschuss und wollte sich selbst noch verbinden bevor er vom tode ereilt wurde.’ Een andere foto vertoont een paar gefragmentariseerde Italianen (‘Ueberraschend kam der wichtige Angriff’) met een nog vrijwel onbeschadigde gitaar waarop misschien het Sole Mio juist verstorven is.
Melodrama's, gruwelijk en aangrijpend, maar ook gebeurtenissen die naar een dwaalspoor wijzen, tear jerkers, in dezelfde categorie als verkeersongelukken waarvan de slachtoffers een verbogen driewielertje of een opengevallen lunchtrommel boterhammen met ontbijtkoek op het asfalt achterlaten; symbolen van te automatische verwachtingen, bedrogen illusies en verkeerd gerichte hoop.
Dat allemaal is de Eerste Wereldoorlog niet. De documenten waar het op het ogenblik wel om gaat (wie zal overigens uitmaken waar het om gaat? Niemand), die documenten bevatten geen melodrama meer, geen zieligheidsfactor. Ze brengen de volmaakte anonimiteit. Wat ze oproepen zijn de miljoenen min of meer rechtopgaande larven met witte ovalen in plaats van gezichten, gedierte dat aan enorme kanonnen zeult, brigades van bruine mieren, die zelfs rustend nog een zwoegende indruk maken, slangachtige formaties die zich zonder verklaarbaar motief van A naar B blijven bewegen, hoewel daardoor telkens een stuk van hun koploos lijf wordt afgehakt.”

 
Henk Hofland (20 juli 1927 – 21 juni 2016)

Zie voor nog meer schrijvers van de 20^e juli ook mijn blog van 20 juli 2015 en ook mijn blog van 20 juli 2013 deel 1 en ook deel 2 en eveneens deel 3.

20-07-2016 om 11:21 geschreven door Romenu  

Dolce far niente

 
Mortlake Terrace door J. M. W. Turner, 1827

Zomeravond

O zomeravond, smachtend neergevlijd
op 't gele veld, in 't Westen goudgetint...
Teerkreunend ruisen van de avondwind,
die langs de vlakte in zware weemoed glijdt...
O melodie uit lang verleden tijd,
waarvan ik zin noch woorden wedervind...

O rust, o stilte, blauwige avonddoom!
Doorzichtig ligt ge op verre velden neer...
Zo schouwt mijn geest de beelden van weleer
door 't wazig scheemren van een weke droom.
't Verleden rimpelt, onbepaald en loom,
- verzonken stad in 't stilgevallen meer.

Verheerlijkt glinstren! onbereikbre trans!
O vloeiend zilverlicht zo hoog verbreid...
De zwoele nacht doortrilt uw majesteit,
de aarde is een matte weerschijn van uw glans;
zacht om mijn slapen vloeit uw stralenkrans;
mijn zwellend harte vult de onmeetlijkheid.

 
Prosper van Langendonck (15 maart 1862 – 7 november 1920)
Brussel op een zomeravond. Prosper van Langendonck werd geboren in Brussel

De Nederlandse dichteres en schrijfster Anna Enquist werd geboren op 19 juli 1945 in Amsterdam als Christa Boer. Zie ook mijn blog van 19 juli 2010 en eveneens alle tags voor Anna Enquist op dit blog.

Oproep

Ik ben de jongen en het meisje kwijt. Beiden
ben ik verloren toen de tijd
verstreek. Ik kan hun kleine
stemmen niet meer horen.
Ik zoek hen voor een nieuw
afscheid. Ik roep hen over wateren en weiden.
 
Verblind mijn blik, ontbind mijn stem. Lijken
en lotgenoten leren zwemmen
in dat tijdloos water.
Ik ook. Til uit het grote
zwart dit beeld: zij pakt
hem bij de hand, ze hollen over weilanden en dijken.

Papierland

Krakend neerzitten en kijken
naar wind op een foto. Hoe
de geketende dansers buigen op rij!

Wij waren tien en wilden naar zee.
Melkzuur in de benen, blaasbalg
in de keel. Storm blies tranen

over de wangen, schelpengruis
knapte onder onze banden. Wij
trapten ons achteloos een weg.

Groen, blauw, wit namen we
voor lief; zintuigen werkten
vanzelf, op volle kracht.

Nu de brug over
plat beeld; bezems schuren
grijs vuil uit de hemel.

Lente

Het klein hoefblad hield ik vroeger
scherp in de gaten. Wanneer, waar,
of het al. Ook de kale witte klaver
en later de rode met de roestplekken.

Wij schrokken nergens voor terug
met onze manden en spaden. Weide
stond in plaggen voor het keukenraam
te sterven, te snakken naar water.

Nu kweekt mijn zoon zijn geurend
riet op het balkon. Mijn dochter
spaart haar rozen. Al wat ik liefheb
heeft gebloeid, het is zover

geweest voor ik het wist. Ik
heb mij nergens mee bemoeid.

 
Anna Enquist (Amsterdam, 19 juli 1945)

De Zwitserse schrijver Gottfried Keller werd geboren in Zürich op 19 juli 1819. Zie ook alle tags voor Gottfried Keller op dit blog.

Uit: Der grüne Heinrich

„Die Einteilung des Besitzes aber verändert sich von Jahr zu Jahr ein wenig und mit jedem halben Jahrhundert fast bis zur Unkenntlichkeit. Die Kinder der gestrigen Bettler sind heute die Reichen im Dorfe, und die Nachkommen dieser treiben sich morgen mühsam in der Mittelklasse umher, um entweder ganz zu verarmen oder sich wieder aufzuschwingen.
Mein Vater starb so früh, daß ich ihn nicht mehr von seinem Vater konnte erzählen hören; ich weiß daher so gut wie nichts von diesem Manne; nur so viel ist gewiß, daß damals die Reihe einer ehrbaren Unvermöglichkeit an seiner engeren Familie war. Da ich nicht annehmen mag, daß der ganz unbekannte Urgroßvater ein liederlicher Kauz gewesen sei, so halte ich es für wahrscheinlich, daß sein Vermögen durch eine zahlreiche Nachkommenschaft zersplittert wurde; wirklich habe ich auch eine Menge entfernter Vettern, welche ich kaum noch zu unterscheiden weiß, die, wie die Ameisen krabbelnd, bereits wieder im Begriffe sind, ein gutes Teil der viel zerhackten und durchfurchten Grundstücke an sich zu bringen. Ja, einige Alte unter denselben sind in der Zeit schon wieder reich gewesen und ihre Kinder wieder arm geworden.
Dazumal war es nicht ganz mehr jene Schweiz, welche dem Legationssekretär Werther so erbärmlich vorgekommen ist, und wenn auch die junge Saat der französischen Ideen durch einen ungeheuren Schneefall österreichischer, russischer und selbst französischer Quartierbillets bedeckt worden war, so gestattete doch die Mediationsverfassung einen gelinden Nachsommer und verhinderte meinen Vater nicht, die Kühe, die er weidete, eines Morgens stehen zu lassen und nach der Stadt zu gehen, um ein gutes Handwerk zu erlernen. Von da an verscholl er so ziemlich für seine Mitbürger; denn nach harten, aber gut bestandenen Lehrjahren führte ihn sein Trieb, einen immer kühneren Schwung nehmend, in die Ferne, und er durchschweifte als ein geschickter Steinmetz entlegene Reiche. Indessen aber hatte der sanftknisternde Papierblumenfrühling, welcher nach der Schlacht bei Waterloo aufging, wie überallhin, so auch in alle Winkel der Schweiz sein bläuliches Kerzenlicht verbreitet; auch in meines Vaters Geburtsdorf, dessen Bewohner in den neunziger Jahren ebenfalls entdeckt hatten, daß sie seit undenklichen Zeiten mitten in einer Republik lebten, war die ehrwürdige Dame Restauration mit allen ihren Schachteln und Kartons feierlich eingezogen und richtete sich in dem Neste so gut ein, als sie konnte. Schattige Wälder, Höhen und Täler mit den angenehmsten Freudenplätzen, ein fischreicher, klarer Fluß und die Wiederholung aller dieser guten Dinge in einer weiten, belebten Nachbarschaft, welche sogar noch mit einigen bewohnten Schlössern geziert war, zogen den einwohnenden Herrschaften eine Menge jagender, fischender, tanzender, singender, essender und trinkender Gäste aus der Stadt zu. Man bewegte sich um so leichter, als man den Reifrock und die Perücke weislich da liegen ließ, wohin sie die Revolution geworfen hatte, und das griechische Kostüm der Kaiserzeit, wenn auch in diesen Gegenden etwas nachträglich, angetan hatte.“

 
Gottfried Keller (19 juli 1819 – 15 juli 1890)
Cover

Zie voor nog meer schrijvers van de 19^e juli ook mijn blog van 19 juli 2015 deel 1 en eveneens deel 2.

19-07-2016 om 17:58 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter en schrijver Simon Vinkenoog werd op 18 juli 1928 in Amsterdam geboren. Zie ook alle tags voor Simon Vinkenoog op dit blog en ook mijn blog van 18 juli 2010.

Lastenia

Wat nog aan woorden
in mij wakker ligt
kan ik voor alle dag gebruiken
ik kan het bloed doen stollen
ik kan in andermans gedachten
wonen en er vruchten stelen
 
ik kan - als een hond geslagen -
huilen en ik kan spelend met vuur
mijzelf overwinnen
 
maar leven kan ik niet
het leven hangt buiten
het bereik van de klanken
zinnen en woorden
die ik als ledematen
lief heb gekregen
 
om een liefde die ik als zon
op het water heb zien schijnen
om een liefde die als licht
op mijn huid staat te branden

Photomaton

Zo'n foto is nooit weg,
en ze kosten maar vier voor een gulden
Kijk, het lijkt (na drie minuten)
en we staan er nog op, ook.

Omgekeerd natuurlijk, ik zat links
en op de foto's zit ik rechts.

We zijn bruiner
dan in werkelijkheid,
en de schaafwond op mijn neus
blitst overdreven.

Links voorop, dat ben jij.
Ik kan nog niet zo goed wijs uit wat ik zie,
o.a. een blikkerbril met donker glas
en een baard met een snor boven regenjas.
We kijken voorop, jij bovendien opzij-
jij hebt de twee andere.

Ik lach, jij kijkt.
Zo'n foto is nooit weg, tenslotte
en wat is de moeilijkheid? Kleingeld,
ooghoogte, de keuze uit witte achtergrond
of donker gordijn. Kijken of het lijkt.

Simon Vinkenoog (18 juli 1928 – 12 juli 2009)

De Duitse dichter en schrijver Steffen Popp werd geboren op 18 juli 1978 in Greifswald. Zie ook alle tags voor Steffen Popp op dit blog en ook mijn blog van 18 juli 2010.

Das Meer bewohnt mich, wie Licht eine Stadt

Die offenen Balkone leuchteten, Inseln am Stadtring
die Luft lag herum, eine Fähre, vermutlich schlief sie

ich legte meinen Kopf in ihren Rumpf  
fand eine Strömung, das Regime der Flüsse
unter den Brücken und in den Tunneln
die Instrumente
                Lichtketten, die sich bewegten.

Am Hafen
war ich allein mit dem Wasser, das dort an Land geht
Frachtkräne schienten den Kontinent
an seinen Rändern, im Hintergrund wirkten
die Meere.

Rede mit Toten

Zu wenig Mittel, alles zu denken, was geschieht
pflanzliches Schicksal z.B.: Im Tontopf verfault.
Das Intensive, gelangweilt von unseren Stilen
spuckt uns ins Licht, Humus für Geist, Mikroben.

Was ist, sagt das Kind, außer Erinnerung nicht
gegenwärtig im Raum, unausgespuckt in der Zeit
es lernt an diesem Tag die Wörter Nougat
Honduras, Zentralnervensystem, Zwerg Nase.

Es lernt das Wort Babel und vergisst es nicht
nur seinen Sinn, es lernt das Wort Hobel
das Wort Hobelspäne, das Wort Hobelbank.

Signifikant: das Schicksal des Hamsters z.B.
der Spinnen. Das Kind sagt hier nur -kant:
Legt wortgenau Gräber an. Redet so mit Toten.

 
Steffen Popp (Greifswald, 18 juli 1978)

De Noorse schrijver Per Petterson werd geboren in Oslo op 18 juli 1952. Zie ook alle tags voor Per Petterson op dit blog.

Uit: Paarden stelen (Vertaald door Marin Mars)

“Mijn vader was vuilnisman. Hij werkte op een vuilniswagen. Hij was de man die op de plank stond met de handschoenen aan en met de handschoenen rond de stang bij de opening aan de achterkant, … Mijn vader werd nooit een van de chauffeurs die hoog en droog in hun glimmende cabine zaten en nooit de moeite namen uit het raam te kijken als hij langs de weg zwoegde…” Hun moeder heeft het gezin 2 jaar geleden verlaten. De vader is erg gewelddadig tegenover zijn kinderen. “Hij had een ongelooflijk sterk bovenlichaam… en dan was het toch vreemd dat hij niet zijn armen gebruikte, zijn vuisten, als hij ons ervan langs gaf Maar dat deed hij niet, hij gebruikte zijn benen, … hij gebruikte zijn laarzen. Hij trapte ons, hij trapte ons van achter op ons achterste, en het deed soms zo vreselijk pijn….”
(…)

“En toen kwam het leven op zijn kop te staan van de jongen die alleen achterbleef met pijnlijk lege handen wat een mannelijk voorbeeld betreft, een voetballende man, een langlaufende man die zijn benen zelfverzekerd tussen de benen van andere mannen plantte, die nooit naar de grond staarde, maar iedereen om hem heen vrijmoedig aankeek. En nu was deze man dood of verdwenen en al een legende die moeilijk was te evenaren. En toch bevond die man zich in een of andere vorm ergens in jezelf …. Maar in Jim had zich niets afgezet, niets wat je op een röntgenfoto zou kunnen zien, van binnen was alles zoals het altijd was geweest, en een dergelijk vader of wat voor andere vader dan ook had hij nooit gehad..”

 
Per Petterson (Oslo, 18 juli 1952)

De Amerikaanse schrijfster en essayiste Elizabeth M. Gilbert werd geboren op 18 juli 1969 in Waterbury, Connecticut. Zie ook alle tags voor Elizabeth Gilbert op dit blog.

Uit: Committed

“Late one afternoon in the summer of 2006, I found myself in a small village in northern Vietnam, sitting around a sooty kitchen fire with a number of local women whose language I did not speak, trying to ask them questions about marriage.
For several months already, I had been traveling across Southeast Asia with a man who was soon to become my husband. I suppose the conventional term for such an individual would be "fiancé," but neither one of us was very comfortable with that word, so we weren't using it. In fact, neither one of us was very comfortable with this whole idea of matrimony at all. Marriage was not something we had ever planned with each other, nor was it something either of us wanted. Yet providence had interfered with our plans, which was why we were now wandering haphazardly across Vietnam, Thailand, Laos, Cambodia, and Indonesia, all the while making urgent—even desperate—efforts to return to America and wed.
The man in question had been my lover, my sweetheart, for over two years by then, and in these pages I shall call him Felipe. Felipe is a kind, affectionate Brazilian gentleman, seventeen years my senior, whom I'd met on another journey (an actual planned journey) that I'd taken around the world a few years earlier in an effort to mend a severely broken heart. Near the end of those travels, I'd encountered Felipe, who had been living quietly and alone in Bali for years, nursing his own broken heart. What had followed was attraction, then a slow courtship, and then, much to our mutual wonderment, love.”

Elizabeth Gilbert (Waterbury, 18 juli 1969)

De Argentijnse schrijfster en vertaalster Alicia Steimberg werd geboren op 18 juli 1933 in Buenos Aires. Zie ook alle tags voor Alicia Steinberg op dit blog en ook mijn blog van 18 juli 2010.

Uit: Call Me Magdalena

“Tastefully attired in a lime-green sundress and sandals, with a touch of Femme behind each earlobe, I sat down on the bed to read an old Ellery Queen novel I had found in one of the dresser drawers while I waited for Enrique to finish showering and dressing. I could feel the fresh evening breeze through the open window. I felt expansively happy at being in the country.
A half hour later, Enrique and I got together with the other guests and the owners of the house in the large parlor on the first floor. The parlor floor was also made of black-and-white mosaic tiles, rhomboid. There was a marble fireplace, where logs probably crackled in winter. Everyone was settled in chairs around a low table covered with glasses, bottles, and trays of hors d'oeuvres. In one corner of the parlor there was a baby grand piano, on which a child of Eusebio's—the man who had driven us there—practiced a silly tune, making mistakes with practically every note. Vexed, I looked at him, wondering how we would endure the next few days at the estancia with so many little kids, because in addition to Eusebio's two, there were Juan Antonio's and Emi's children, Gustavo's baby, and two other children who were friends of Juan Antonio's kids. I hadn't brought any along myself. My adolescents preferred to stay in Buenos Aires with their grandmother, devoting themselves to their noisy pursuits. I must confess I have no fondness for small children, especially if they aren't mine, and I had entertained fantasies of spending some peaceful days at Las Lilas, without squalling or spilled drinks or parents shouting at kids who had climbed up to some great height and threatened to fall into an abyss.“

 
Alicia Steimberg (18 juli 1933 – 16 juni 2012)

De Russische dichter Jevgeny Jevtoesjenko werd geboren in Zima in Irkutsk op 18 juli 1933. Zie ook alle tags voor Jevgeni Jevtoesjenko op dit blog en ook mijn blog van 18 juli 2010.

Babi Yar (Fragment)

No monument stands over Babi Yar.
A steep cliff only, like the rudest headstone.
I am afraid.
Today, I am as old
As the entire Jewish race itself.

I see myself an ancient Israelite.
I wander o’er the roads of ancient Egypt
And here, upon the cross, I perish, tortured
And even now, I bear the marks of nails.

It seems to me that Dreyfus is myself.
The Philistines betrayed me – and now judge.
I’m in a cage. Surrounded and trapped,
I’m persecuted, spat on, slandered, and
The dainty dollies in their Brussels frills
Squeal, as they stab umbrellas at my face.

I see myself a boy in Belostok
Blood spills, and runs upon the floors,
The chiefs of bar and pub rage unimpeded
And reek of vodka and of onion, half and half.

I’m thrown back by a boot, I have no strength left,
In vain I beg the rabble of pogrom,
To jeers of “Kill the Jews, and save our Russia!”
My mother’s being beaten by a clerk.

Vertaald door Benjamin Okopnik

 
Jevgeni Jevtoesjenko (Zima, 18 juli 1933)

De Nederlandse schrijver, criticus en politicus Aad Nuis werd geboren op 18 juli 1933 in Sliedrecht. Zie ook alle tags voor Aad Nuis op dit blog en ook mijn blog van 18 juli 2010.

Twistgesprek

Een man?
Een veiligheidsspeld van een man.
Een rotventje.
 
Och nee, och nee, roerdompte iemand,
Daar komt ten slotte de atoombom van
Als je al zo begint -
En ging weer langzaam zitten.
 
De stilte was een hooiberg, en natuurlijk
Wie viel daar anders binnen dan
Die man?
De spanning broeide.
 
Contact! Tik, stoot en tegenstoot,
Wij beiden vielen moedig dood.
 
Ach nee, ach nee,
En ging weer langzaam zitten.

 
Aad Nuis (18 juli 1933 - 8 november 2007)
Sliedrecht 

De Engelse schrijver William Makepeace Thackeray werd geboren in Calcutta op 18 juli 1811. Zie ook alle tags voor William Makepeace Thackeray op dit blog en ook mijn blog van 18 juli 2011 en mijn blog van 18 juli 2010.

Uit: Vanity Fair

“Although schoolmistresses’ letters are to be trusted no more nor less than churchyard epitaphs; yet, as it sometimes happens that a person departs this life, who is really deserving of all the praises the stone-cutter carves over his bones; who is a good Christian, a good parent, child, wife, or husband; who actually does leave a disconsolate family to mourn his loss; so in academies of the male and female sex it occurs every now and then, that the pupil is fully worthy of the praises bestowed by the disinterested instructor. Now, Miss Amelia Sedley was a young lady of this singular species; and deserved not only all that Miss Pinkerton said in her praise, but had many charming qualities which that pompous old Minerva of a woman could not see, from the differences of rank and age between her pupil and herself. 
For she could not only sing like a lark, or a Mrs. Billington, and dance like Hillisberg or Parisot; and embroider beautifully; and spell as well as a Dixonary itself; but she had such a kindly, smiling, tender, gentle, generous heart of her own, as won the love of everybody who came near her, from Minerva herself down to the poor girl in the scullery, and the one-eyed tart-woman’s daughter, who was permitted to vend her wares once a week to the young ladies in the Mall. She had twelve intimate and bosom friends out of the twenty-four young ladies. Even envious Miss Briggs never spoke ill of her, high and mighty Miss Saltire (Lord Dexter’s granddaughter) allowed that her figure was genteel; and as for Miss Swartz, the rich woolly-haired mulatto from St. Kitt’s, on the day Amelia went away, she was in such a passion of tears, that they were obliged to send for Dr. Floss, and half tipsify her with salvolatile.”

 
William Makepeace Thackeray (18 juli 1811 – 24 december 1863)
Cover

De Franse schrijfster Nathalie Sarraute werd geboren op 18 juli 1900 in Ivanova, Rusland. Zie ook alle tags voor Nathalie Sarraute op dit blog en ook mijn blog van 18 juli 2011 en mijn blog van 18 juli 2010.

Uit: Tropismes

« Par les journées de juillet très chaudes, le mur d’en face jetait sur la petite cour humide une lumière éclatante et dure.
Il y avait un grand vide sous cette chaleur, un silence, tout semblait en suspens ; on entendait seulement, agressif, strident, le grincement d’une chaise traînée sur le carreau, le claquement d’une porte. C’était dans cette chaleur, dans ce silence – un froid soudain, un déchirement.
Et elle restait sans bouger sur le bord de son lit, occupant le plus petit espace possible, tendue, comme attendant que quelque chose éclate, s’abatte sur elle dans ce silence menaçant.
Quelquefois le cri aigu des cigales, dans la prairie pétrifiée sous le soleil et comme morte, provoque cette sensation de froid, de solitude, d’abandon dans un univers hostile où quelque chose d’angoissant se prépare.
Etendu dans l’herbe sous le soleil torride, on reste sans bouger, on épie, on attend.
Elle entendait dans le silence, pénétrant jusqu’à elle le long des vieux papiers à raies bleues du couloir, le long des peintures sales, le petit bruit que faisait la clef dans la serrure de la porte d’entrée. Elle entendait se fermer la porte du bureau.
Elle restait là, toujours recroquevillée, attendant, sans rien faire. La moindre action, comme d’aller dans la salle de bains se laver les mains, faire couler l’eau du robinet, paraissait une provocation, un saut brusque dans le vide, un acte plein d’audace. Ce bruit soudain de l’eau dans ce silence suspendu, ce serait comme un signal, comme un appel vers eux, ce serait comme un contact horrible, comme de toucher avec la pointe d’une baguette une méduse et puis d’attendre avec dégoût qu’elle tressaille tout à coup, se soulève et se replie."

 
Nathalie Sarraute (18 juli 1900 – 19 oktober 1999)

Zie voor nog meer schrijvers van de 18^e juli ook mijn blog van 18 juli 2015 deel 2.

18-07-2016 om 18:17 geschreven door Romenu  

De Zwitserse schrijver Martin R. Dean werd geboren op 17 juli 1955 in Menziken Aargau. Zie ook alle tags voor Martin R. Dean op dit blog en ook mijn blog van 17 juli 2010.

Uit: Verbeugung vor Spiegeln

„Im vorliegenden Buch unternehme ich Spaziergänge durch die Gärten des Fremden, die, wie wäre es anders zu erwarten, das Eigene zum Vorschein bringen. Meine »Heimat« brauchte lange, um mir zum Gewohnten zu werden. Sie trug mir eine lebenslange Arbeit auf, nämlich das »Festland« zu verlassen, um in der Ferne mich des Eigenen zu bemächtigen Das Meer, das sich zwischen meiner Vaterinsel und dem Mutterland erstreckt, war lange der einzige Grund, von dem aus ich meine Selbsterkundung betreiben konnte. Ich musste mir Festland erschreiben. Schreibend mich meines Selbst vergewissern, indem ich es aufs Spiel setzte und mich in fiktiven Rollen weiter entwarf. In meinen Büchern gibt es keine Figur, die nicht die Sehnsucht in sich trüge nach dem, der ich, mangels fester Identitätszuschreibungen, auch gern gewesen wäre. Das andere Leben ist für den, der im Dazwischen lebt, eine stetige Versuchung. Schreiben bedeutete für mich also von Anfang an Selbsterhaltung wie Selbstverlust.
(…)

Meine früheste Erinnerung ist die ans Meer. Mein Kinderbett stand unter der Schwarzweißfotografie einer gischtenden Brandung, Wasser, dunkel an den schroffen Felsen von Toco in Trinidad aufschäumend. Kaum lag ich in den Kissen, toste es um meine Ohren. Aber mein Bett stand nicht in den Tropen, sondern in einem kleinen Aargauer Dorf. Und über mir wütete die Karibische See, die so wenig idyllisch ist, wie meine Kindheit war.
Mit meiner Mutter und dem ersten, dem leiblichen Vater – später auch mit dem zweiten – überquerte ich in einem Alter, in dem Sprechen noch kaum möglich war, auf dem Schiff mehrmals den Ozean. Am 25. November 1955, so ist der Passagierliste des englischen Schiffes zu entnehmen, stach ich mit meiner Mutter und meinem Vater Ralph von Liverpool aus in See Richtung Trinidad. Ich war damals etwas über vier Monate alt, und das Meer muss eine verschlingende Urgewalt gewesen sein. Das Tosen mein Urgeräusch, mit dem ich, unter der Fotografie liegend, Abend für Abend einschlief. Das Meeresrauschen war unheimlich und gab mir ein Gefühl der Unbehaustheit. Ich gehörte weder dahin noch dorthin, ich war im Dazwischen zuhause, das mich Nacht für Nacht zu verschlingen drohte.“

 
Martin R. Dean (Menziken, 17 juli 1955)

De Duitse dichter en schrijver Rainer Kirsch werd geboren op 17 juli 1934 in Döbeln. Zie ook alle tags voor Rainer Kirsch op dit blog en ook mijn blog van 17 juli 2010.

Tod der Dichter

Was, wenn wir trinken
Die Sterne
Oben
Fühln sie?
Eine Gasmasse
Lacht nicht, zerläuft ein Planet
Noch brüllt sie. Wir
Üben uns, leisezusprechen
Gradstehn gradstehn
Und altern
Stolz
Steinernen Gesichts
Nur das Herz schneller

Sterbelager preußisch

Merkbare Sätze, hör ich, sind vonnöten.
So daß, wenn du schon ahnst, daß du bald kippst,
Du immerhin vor Schluß die Zeichen übst,
Die ändern ohne dich an Auskunft böten,
Was die, trag lallend, eignen Blicks nicht finden:
Der Stumpfsinn ihre Brunst. So aber bleibt
Was Stachelndes, das sie zum Blinzeln treibt:
Die Mücken, doch noch, tanzen um die Linden,
Mittage wehn, Handwerker kaufen Schnaps,
Systeme blühn und reifen zum Kollaps,
In ferner Landschaft schießt man sich um Reis,
Der Tod hebt an im Mund, sein Färb ist weiß;
Und schneller drehn sich in der Welt die Dinge,
Um die es, ginge es um noch was, ginge.

 
Rainer Kirsch (17 juli 1934 – 14 september 2015)
Het dichterechtpaar Sarah en Rainer Kirsch in Jena, 1963

De Nederlandse schrijver Eelke de Jong werd geboren in Apeldoorn op 17 juli 1935. Zie ook alle tags voor Eelke de Jong op dit blog.

Uit:Jan Arends I presume

“De laatste keer dat hij hier binnengebracht werd, vorige zomer, kwam hij met longontsteking uit het ziekenhuis, ze droegen hem op een brancard over de gang, een lange, smalle, middeleeuwse gang, ruim vijf minuten lopen van de portiersloge naar zaal twee. Toen hij hersteld was ging hij naar zaal zeven. Zijn bed stond naast dat van een man van een jaar of 70, die al vijfentwintig jaar opgenomen was, een idée fixe had, dat hij invalide was, zich liet dragen, voeren en verschonen, urine en faeces zoals het kwam liet lopen, een ondraaglijke stank verspreidend, vloekend, tierend, razend als hij geen medicijnen had geslikt. 's Nacht lieten de broeders hem in zijn vuil liggen, als ze hem wakker maakten om hem te verschonen schreeuwde hij de hele zaal overeind.
Hij had het schaakspel opgeruimd, stelde voor om te gaan dammen toen er een stilte viel, maar na vijf minuten was het bord al praktisch leeg, speelde hij met twee dammen en nog zeven stenen tegen zijn bezoeker, die zich met drie stenen in een hoekje had laten manoeuvreren en bij de volgende zet alles verspeelde. Hij versomberde en nam een pils.
Het gesprek kwam op zijn verblijf hier. Hij noemde het: het berouw van de beul, het inlossen van een schuld. Wat voor schuld? Hij kon het niet over zijn lippen krijgen, noemde een paar hypothetische schulden: als kleuter had hij een andere kleuter de trap af geduwd, dood door schedelbasisfractuur.”

 
Eelke de Jong (17 juli 1935 – 1 augustus 1987)

De Nederlandse schrijfster Alie Smeding werd geboren in Enkhuizen op 17 juli 1890. Zie ook alle tags voor Alie Smeding op dit blog.

Uit: Tusschen de menschen

“Luuk liep als een slaapwandelaar door de verdoezelde kleuren van de tuin. Er lagen zilverige lichtsnippers op de blaadjes van de sierheesters, en door de Kastanje duwde de maan een rond glinsterend gezicht. De stem van de wind was een andere dan de stem van de blaren, maar beide waren zij zacht. Onbewust luisterde Luuk er naar.
Zijn rijzig lichaam wierp een Lange spitse schaduw voor hem uit over het plechtige wit van het fijn-getreden schelpengruis op het paadje. Hij zag recht voor zich uit en liep met kleine gelijkmatige schreden.
Ineens huiverde hij, en keek als wakker wordend om zich heen, zijn hand beroerde een uitbuigende wijd-opengebloeide roos, het leek een rimpelige witte wang, die van veel tranen stilletjes nat geschreid was.
„De dauw,"zei Luuk bij zich zelf.
Hij was nu vlak bij de oude rechte eik, en leunde tegen de stam. Onder zijn voeten knapperde zacht een ruig vachtje van oud dor blad, dat liet de winter die voorbijging liggen, boven zijn hoofd in het groene dak van de boom, was de over-rijpe zomer.
De jongen tuurde naar de verstilde kleuren van de bloemen allerzijds, de bloemen die hij kende als de gezichten van zijn dorpsgenooten: de kwijnende vlindertjes van de lathyrus, en de gouden oogen van de zonnebloemen, de donkere kelken van de klaprozen en de kleine pluimen van de riddersporen. Het verwelkte van de bloemen bemerkte hij nu niet, hij glimlachte in zich zelf.
De plaats waar hij stond was hem lief.
Het was zijn gewoonte geworden, de laatste tijd, er dagelijks een paar keer heen te sluipen en door een kier in de laag-neer-hangende takken naar Netteke te spieden, als zij fijn van gebaar, en zwijgzaam, op het violenland, tusschen de logge deems van het dorp, aan het zaadplukken was.”

 
Alie Smeding (17 juli 1890 - 5 juli 1938)

 

De Amerikaanse schrijver James Purdy werd geboren in Fremont in de staat Ohio op 17 juli 1914. Zie ook alle tags voor James Purdy op dit blog.

Uit: Goodnight, Sweetheart

“Pearl Miranda walked stark naked from her classroom in the George Washington School where she taught the eighth grade, down Locust Street, where she waited until some of the cars which had stopped for a red traffic light had driven on, then hurried as fast as her weight could allow her down Smith Avenue.
She waited under a catalpa tree, not yet in leaf, for some men to pass by on the other side of the street. It was fairly dark, but she could not be sure if they would see her.
Hurrying on down Smith Avenue then, she passed a little girl, who called out to her, though the child did not recognize her.
The house she at last turned into was that of Winston Cramer, who gave piano lessons to beginners, and whom she herself had taught in the eighth grade nearly twenty years before.
She could see Winston beyond the picture window sitting in an easy chair engaged in manicuring his nails.
She rang and rang, but he did not move from his sitting position.
A woman from across the street came out on the porch and stood there watching.
Pearl rapped now on the door, and called Winston's name softly. Then she saw him get up. He looked angry.
"I discontinued the subscription," she heard his cross high voice. "I don't want the News — " and he caught sight of her.
He stood looking at her, immobile behind the glass of the door. Then he opened the door cautiously.
"Miss Miranda?"
"Let me in, for pity's sake," she answered him. "It's all right to open the door."

 
James Purdy (17 juli 1914 - 13 maart 2009)

De Franse schrijver, filosoof en politicus Roger Garaudy werd geboren in Marseille op 17 juli 1913. Zie ook alle tags voor Roger Garaudy op dit blog.

Uit: Comment construire l'unité humaine

« L'homme est l'animal qui crée des outils et des tombes.

Depuis Darwin des savants ont recherché les " chaînons manquants " permettant de passer de l'anatomie des singes à celles des hommes. Peu à peu, du pithécanthrope, découvert à Java par Dubois en 1890, aux découvertes de Leakey en 1959 à Oldoway (en Afrique orientale) et à ses successeurs, ces chaînons se sont multipliés, mais même s'il existe encore des découvertes anatomiques, d'autres paléontologues, pour combler ces lacunes, le problème n'est pas seulement celui de la similitude des structures: l'on est assuré de la naissance de l'homme lorsqu'à proximité de tels ossements préhistoriques l'on trouve des outils et des tombes.
C'est là que se situe la naissance de l'homme.
Marx a marqué la différence fondamentale entre l'évolution biologique et l'histoire humaine: les animaux ont subi l'une en perpétuant les instincts, les hommes ont fait l'autre en transformant l'outillage et l'environnement.
Sans doute le singe peut casser une branche ou ramasser un caillou pour assurer par exemple sa défense, mais il les rejette, le danger passé. L'homme, taillant un bâton ou un silex le conserve comme un moyen pour accomplir une multiplicité ultérieure d'actions. Ce détour est la première abstraction de l'acte de combattre, de tailler ou de construire.
La tombe est un autre témoin: la dépouille d'un homme n'est pas abandonnée dans la nature pour y être dévorée par d'autres espèces animales, ou pourrir. Le fait de creuser la terre et de recouvrir le cadavre, ou d'arranger des pierres pour le protéger, parfois même de l'ensevelir avec ses armes ou même des ustensiles et des aliments, est la première affirmation que la mort n'est pas seulement la fin de la vie biologique, mais plutôt le passage à une autre forme d'existence. Celui qui a organisé cette première célébration d'un au delà de la vie animale a au moins posé une question sur l'avenir, fût-il mystérieux."

 Roger Garaudy (17 juli 1913 – 13 juni 2012)

De Duitse schrijfster Clara Viebig werd geboren op 17 juli 1860 in Trier. Zie ook alle tags voor Clara Viebig op dit blog.

Uit: The Son of His Mother (Vertaald door H. Raahange)

“The husband and wife were of a literary turn of mind, and as they had the money to cultivate their artistic tastes he wrote a little and she painted. They also played and sang duets together, at least they had done so when they were first married; now they went to concerts and the opera more frequently instead. They were liked wherever they went, they had friends, they were called "charming people," and still something was wanting to complete their happiness--they had no children.
And they would probably not have any now, as they had been married for some time, and the likelihood of children being born to them was very remote.
No doubt he sighed and knit his brow in unguarded moments when he sat at his desk in his office, but especially when he passed through the villages in the Brandenburg March on the rides he took in the more distant environs of Berlin--partly for his health, partly because he still retained the liking for riding from the time he was in the cavalry--and saw swarms of little flaxen-haired children romping on the sandy roads. However, he did not let his wife perceive that he missed something, for he loved her.
But she could not control herself in the same manner. The longer she was married the more nervous she became. At times she felt irritated with her husband for no reason. She persistently turned her eyes away from the announcement of births in the newspapers with a certain shrinking, and, if her glance happened once in a way to fall on one in which happy parents notified the birth of a son, she put the paper aside hastily.”

 
Clara Viebig (17 juli 1860 – 31 juli 1952)

 


Zie voor nog meer schrijvers van de 17^e juli ook mijn vorige blog van vandaag.

17-07-2016 om 12:15 geschreven door Romenu  

De Poolse futuristische schrijver Bruno Jasieński (eig. Wiktor Zysman) werd geboren op 17 juli 1901 in Klimontov.Zie ook alle tags voor Bruno Jasieński op dit blog.

Uit:I Burn Paris (Vertaald door Soren A. Gauger & Marcin Piekoszewski)

“The following day was the 14th of July.
Paris's intrepid shopkeepers, those who had stormed the Bastille to erect in its place an ugly hollow column "with a view of the city," twelve bistros, and three brothels for average citizens and one for homosexuals, were throwing a party in their own honor, as they did every year, with a traditional, republican dance.
Decorated from head to toe in sashes of tricolor bows, Paris looked like an aging actress dressed up like a country bumpkin to star in some folksy piece of trash at the church fair.
The squares, illuminated with tens of thousands of paper lanterns and light bulbs, slowly filled with the strolling crowd.
With the coming of dusk an unseen switch was flicked, and the gaudy footlights of the streets exploded in a gala show.
On platforms cobbled together from planks, drowsy, grotesque musicians — rightly assuming that a holiday meant a day of communal rest — blew a few bars of a fashionable dance tune out of their strangely warped trumpets every half-hour or so, and then rested long and extravagantly.
The gathering crowd, stuffed into the cramped gullies of the streets, thrashed impatiently like fish about to spawn.
Dancing broke out in places. With no space to dance in, the entwined bodies were reduced to a sequence of ritual gestures, soon thereafter performed in the solitude of the only truly democratic institutions, the nearby hotels, which were not observing this holiday of universal equality.
Over it all rose the smell of sweat, wine, and face powder, the ineffable, translucent summertime fog exuded by the surging rivers of crowds.
The smoldering houses endlessly perspired dozens of new residents. The temperature rose with each passing minute. In the scorching frying pans of the squares the crowd started to bubble like boiling water around the improvised lemonade and menthe glacée booths. Chilled glasses filled with the greenish and white liquids were snatched from one hand by another.”

 
Bruno Jasieński (17 juli 1901 – 17 september 1938)
Getekend door Stanisław Witkiewicz, 1921 

De Amerikaanse dichter, schrijver en vredesactivist Mattie Joseph Thaddeus Stepanek werd geboren in Washington D.C. op 17 juli 1990. Zie ook alle tags voor Mattie Stepanek op dit blog.

Heartsong

I have a song, deep in my heart,
and only I can hear it.

If I close my eyes and sit very still
it is so easy to listen to my song

When my eyes are open
and I am so busy and moving and
busy, if I take time and listen very hard, I can st
ill hear my
heartsong.
It makes me feel happy.

Happier than ever.
Happier than everywhere,
and everything and everyone in the world.

Happy like thinking about
Going to Heaven when I die.

My heartsong goes like this-
I love you! I love you!

How happy can you be!
How happy can you make this whole world be!

And sometimes it's other
Tunes and words, too.
But it always sings the same special song.

But do you know what?

All people have a special song inside their hearts!

Everyone in the whole world has a special heartsong
If you believe in magical, musical hearts.

And if you believe you can be happy
Then you, too, will hear your song.

 
Mattie Stepanek (17 juli 1990 – 22 juni 2004)
Hier in gesprek met Oprah Winfrey

De Zwitserse schrijver Jakob Christoph Heer werd geboren op 17 juli 1859 in Winterthur-Töss. Zie ook alle tags voor Jakob Christoph Heer op dit blog.

Uit:An heiligen Wassern

„Die Leitung heißt, das »helige Wasser« und befruchtet die sonnenglühenden Weingärten, die Aecker und Wiesen Hospels und der fünf Dörfer, die um den Flecken liegen.
Wenn man drei Stunden bergauf und ebenhin über schmale Mattenstreifen gegangen ist, kommt man zu der alten verwitterten Kapelle der Lieben Frau, wo der Weg auf einem vielhundertjährigen vermoosten Brückenbogen über die Schlucht nach dem Schmelzwerk St. Peter hinüberspringt.
Um die halb zerfallenen Gebäude des ehemaligen Bergwerkes dehnt sich des Teufels Garten.
Auf Hügeln alter verglaster Schlacken blüht der rote Mohn, die Königskerze reckt ihre goldigen Blütenschäfte, das Singrün spinnt seine blauen Blumenketten um die Scherben, allerlei blühender Wust und viele Brennesseln wuchern zwischen ihnen empor, stahlblaue Fliegen und Schmetterlinge gaukeln über die wilde Pracht.
An einem verkrüppelten Ahorn stand an jenem Nachmittage, wo Peter Waldisch, der Präsident von St. Peter, durchs Thal fuhr, eine Mauleselin angebunden. Sie schüttelte den Kopf, scharrte mit dem linken Vorderfuß und erhob trotz dem Schatten, den ihr die Ruine spendete, von Zeit zu Zeit ein klägliches Geschrei. Dann tauchte aus der wilden Ueppigkeit der bunt bekränzte Schwarzkopf eines Mädchens auf, das auf den bloßen braunen Armen ein übermächtiges Bündel von Blumen trug. »Ich komme. Galta, ich komme,« rief sie dem Tier begütigend zu, dann verschwand die ganze Gestalt wieder in den Wogen des Sommerwustes, bis sie so viel Blumen an die Brust drückte, als ihr Arm fassen konnte. Da watete sie endlich aus der Wirrnis. Ihr kurzes Röckchen schützte sie nur bis wenig unter die Kniee, aber gewandt wie ein Wiesel wich sie den vielen Brennesselbüschen aus, die ihre nackten Füße und Waden bedrohten. Eine lebendig gewordene Bronzefigur, Gesicht, Arme, Füße sonnengebräunt, war sie fast so wild wie die Wildnis, die sie durchschritt, im Kopf standen ein paar feurige Augen, wie die einer Zigeunerin; doch sah man dem Mädchen gleich an, daß es kein Bauernkind war, dafür war alles an ihr zu zart und zu fein.“

 
Jakob Christoph Heer (17 juli 1859 - 20. August 1925)

De Hebreeuwse schrijver Shmuel Yosef Agnon (eig. Shmuel Yosef Czaczkes) werd geboren in Buczacs, Galicië (nu in Oekraïne) op 17 juli 1888. Zie ook alle tags voor Shmuel Yosef Agnon op dit blog.

Uit:A Guest for the Night (Vertaald door Misha Louvish)

“On the eve of the Day of Atonement, in the afternoon, I changed from the express to the local train that runs to my home town. The Jews who had traveled with me got out and went their way, while Gentile townsfolk, men and women, made their way in. The wheels rolled sluggishly
between hills and mountains, valleys and gorges; at every station the train stopped and lingered, let out people and baggage, and started up again. After two hours, signs of Szibucz sprouted from both sides of the road. I put my hand to my heart. My hand throbbed against my heart, just as my heart throbbed under my hand. The townsfolk put out their pipes and shoved them into their leggings, got up to collect their baggage, and sat down again; the women elbowed their way to the window, crying ‘Rubberovitch,’ and laughed. The train whistled and puffed, whistled again, then sprawled to rest opposite the station.
Along came the dispatcher called ‘Rubberovitch’; his left arm had been lost in the war; the new one they gave him was made of rubber. He stood erect, waving the flag in his hand, and called: ‘Szibucz!’ It was many years since I had heard the name of Szibucz coming from the lips of a man of my town. Only he who is born there and bred there and lives there knows how to pronounce every single letter of that name. After Rubberovitch had got the name of Szibucz out of his mouth, he licked his mustache as if he had been munching sweetmeats, carefully scrutinized the passengers stepping down, stroked his rubber arm, and made ready to send off the train.
I picked up my two valises and walked to the back of the station yard, looking for a carriage to take me into town.“

 
Shmuel Yosef Agnon (17 juli 1888 – 17 februari 1970)

De Australische schrijfster Christina Stead werd geboren in Rockdale, New South Wales op 17 juli 1902. Zie ook alle tags voor Christina Stead op dit blog.

Uit: Seven Poor Men of Sydney

“The hideous low scarred yellow horny and barren headland lies curled like a scorpion in a blinding sea and sky. At night, house-lamps and ships' lanterns burn with a rousing shine, and the headlights of cars swing over Fisherman's Bay. In the day, the traffic of the village crawls along the skyline, past the lighthouse and signal station, and drops by cleft and volcanic gully to the old village that has a bare footing on the edge of the bay. It was, and remains, a military and maritime settlement. When the gunners are in camp, searchlights sweep over the bay all night, lighting bedrooms and the china on dressers, discolouring the foliage and making seagulls fly; in the daytime, when the red signal is flown over the barracks, the plates and windows rattle with the report of guns at target practice. From the signal station messages come down of the movements of ships and storms. Flags flutter and red globes swing on its great mast, which is higher than the Catholic Church, higher than the Norfolk Island pines, higher than the lighthouse and than anything else which is between the rocky cornice and the sandy seafloor. In dark nights, from the base of that enormous spectral pole which points up any distance into the starry world, one looks down on the city and northern harbour settlements, on the pilot-lights in the eastern and western channels, and on the unseen dark sea, where the lighthouse ray is lost beyond the horizon and where ships appear through the waves, far out, lighted like a Christmas Tree, small, and disappearing momentarily; and where, after half an hour of increasing radiance, the yellow rim of the great sub-tropical moon comes up like a lantern from underneath.”

 
Christina Stead (17 juli 1902 – 31 maart 1983)

De Japanse schrijver Michio Takeyama werd geboren op 17 juli 1903 in Osaka. Zie ook alle tags voor Michio Takeyama op dit blog en ook ook mijn blog van 17 juli 2010.

Uit: Harp of Burma (Vertaald door H.Hibbert)

“I seemed to be walking on and on forever through a peaceful, languid garden of rice paddies. This was no longer the territory of savages, but of an ancient and high civilization. Here and there farmers were plowing their fields, using water buffaloes. As a buffalo started to move, snowy herons would fly down and perch on its back and horns. But they flew away again in fright whenever a buffalo reached the edge of the field the farmer turned his plow.
Once, as I was walking along, a moist wind began to blow and the sky quickly filled with black clouds. Herons were tossing in the wind like downy feathers. Soon the rain came. Rainfall in Burma is violent. Before I knew it, I was shut in by a thick spray. I could hardly breathe--I felt as if I were swimming.
After a while the rain stopped and the sky cleared. All at once the landscape brightened and a vast rainbow hung across the sky. The mist was gone, as if a curtain had been lifted. And there, under the rainbow, the farmers were singing and plowing again. ”

 
Michio Takeyama (17 juli 1903 – 15 juni 1984)
Affiche voor de film “The Burmese Harp” uit 1956

Onafhankelijk van geboortedata

De Duitse schrijfster Lilian Loke werd geboren in 1985 in München. Zie ook alle tags voor Lilian Loke op dit blog.

Uit: Gold in den Straßen

„Nur, falls er sich irrt, hat er demnächst eine Karteileiche mit deutlich zu hoher Marktwerteinschätzung im Portfolio, die er Falber und der Eigentümerin sehr schlecht wird erklären können. Noch gestern war Meyer überzeugt, Brink werde das Haus lieben, heute früh war er es nicht mehr. Heute früh wachte er auf, in Panik, eine Stunde quälte er sich durch die neblige Luft, begleitet vom Knirschen des Waldwegs unter den Schuhen. Gerade als er das Stauwehr am Weiher erreichte, hallte tief über dem Stadtwald das schrille Dröhnen eines Flugzeugs, Meyer sah auf, die Maschine so nah, dass er das Emblem der Lufthansa erkannte, das Blinken des Hecklichts. Er knickte um, verlor das Gleichgewicht, bekam nichts zu fassen außer den Ästen eines dürren Strauchs, dessen Wurzeln unter seinen Händen aus der Erde rissen, als er den vom Regen aufgeweichten Wegrand hinabschlitterte, bis über die steile Uferkante am Wehr.
Ob er einen Arzt brauche. Meyers Knöchel fühlt sich taub an, aber er kann auftreten. Nein, kein Arzt, er sei okay. Danke. Vielen Dank für die Hilfe. Scham macht ihm die Kehle eng, er friert erbärmlich, sein weißer Trainingsanzug ist verdreckt, Seeschlick, tote Blätter, Erde, aber Meyer zwingt sich zu einem Lächeln, – Gehen Sie ruhig, mein Auto steht gleich hinten auf dem Parkplatz, – doch der Mann winkt ab. Er bringe ihn, sein Wagen stehe auch da.
Passen Sie nächstes Mal auf mit ihrer Kreislaufgeschichte. Der Mann beugt sich zu Meyer in die offene Fahrertür, klopft zum Abschied auf das Autodach. Ob er sicher sei, dass er fahren könne. Meyer nickt. Ganz sicher. Seine Stimme bricht, er räuspert sich energisch, keine Minute länger erträgt er den mitleidigen Blick des Mannes, der Blick treibt ihm ein Brennen über das ganze Gesicht. Demonstrativ lässt er den Motor an, keine Sorge, es gehe ihm gut. Als er endlich alleine ist, dreht Meyer die Heizung bis zum Anschlag auf, stützt sich einen Moment auf dem Lenkrad ab, vergräbt den Kopf in den Armen. Er zittert immer noch, fühlt seinen Puls in den Schläfen, die Feuchtigkeit seiner Hose auf dem Ledersitz, aber kann sich nicht rühren. Erst als sein Telefon auf der Ablage vibriert, an den Termin mit Brink erinnert, reißt Meyer ein Handtuch aus der Sporttasche, wischt den Sitz ab, legt es sich unter.“

 
Lilian Loke (München, 1985)

17-07-2016 om 12:14 geschreven door Romenu  

De Congolese schrijver en journalist Paul Lomami Tshibamba werd geboren op 17 juli 1914 in Brazzaville van Congolese ouders. De familie keerde in 1920 terug naar Léopoldville (het hedendaagse Kinshasa) in de Belgische Kongo. Lomami Tshibamba studeerde aan het Klein Seminarie van Mbata-Kiela, in de Mayumbe in Bas-Congo. Hoewel de school werd geleid door Belgische missionarissen die hun leerlingen aanmoedigden hebben om voor het priesterschap te kiezen werd hij geen priester. Vijf jaar na het verlaten van school werd hij getroffen door doofheid, een ziekte waarvan hij nooit volledig herstelde ondanks de goede medische zorg die hij ontving. Na diverse banen, waaronder als clerk bij het 'periodieke voo christelijke inboorlingen', “La Croix du Congo (Kruis van de Kongo), dat werd gepubliceerd in Kinshasa en als typist bij de directie van de luchtvaartwerken van Kalina werd journalist bij de “Voix du Congolais”. Hij publiceerde artikelen die kritisch waren over de Belgische kolonisatie, waarvoor hij door de koloniale regering werd gemarteld en gevangen genomen. Hij ging in ballingschap naar Brazzaville van 1950 tot 1959. Daar werd hij een van de belangrijkste krachten achter het magazine "Liaison". Tegelijkertijd had hij succes als schrijver in Leopoldville in de Belgische Kongo. In 1948 werd hem in Brussel de eerste prijs uitgereikt bij de "Foire coloniale" voor zijn roman “Ngando” (Krokodil). Het werk, dat op vele manieren het begin markeert van de Congolese nationale literatuur in het Frans, geeft de traditionele overtuigingen weer in de koloniale periode in een verhaal dat speelt aan de oevers van de Kongo. Zijn thema's van vervreemding en cultureel conflict worden verder ontwikkeld in zijn latere werken. Lomami-Tshibamba keerde na onafhankelijkheid naar Congo-Zaïre terug en bekleedde verschillende overheidsposten. In 1962 startte hij een krant, “Le Progrès”, later bekend als “Salongo”. Hij ging ook door met het publiceren van verhalen en romans en bleef daarin trouw aan de verbeelding van de Afrikaanse traditie. Lomami Tshibamba wordt beschouwd als een belangrijke pionier van hedendaagse Congolese literatuur.

Uit: La saga des Bakoyo Ngombé et autres récits

« Les Kouyous et les Mbochis sont surtout paysans et chasseurs. Ils pratiquent en outre la petite pêche avec des filets et des nasses en barrant de petits cours d'eau et en vidant des étangs au moment de la sécheresse. Ils sont d'habiles forgerons et de bons vanniers. Les Likoualas se distinguent en poterie, en pêche et en construction de pirogues. Larges de poitrine, hauts de taille, membrus, ce sont d'inégalables rameurs. La nage et le maniement de la pagaie sont pour eux une science qu'hommes et femmes acquièrent dès le jeune âge. Les Ngarés ont une prédilection pour la chasse à la lance et aux filets, du fait que la forêt qui les entoure s'y prête généreusement. Ces quatre tribus se reconnaissent par des tatouages temporaux qui sont accentués chez les Kouyous et les Likoualas, légers chez les Mbochis, incisés suivant l'allure d'une sagette emmanchée chez les Ngarés. Toutes, elles ont presque les mêmes moeurs et coutumes, lesquelles se différencient cependant dans leur manière de danser, le timbre de la voix, la prononciation de certaines diphtongues de leur dialecte. Elles ont chacune des Kanis" à la tête de leurs villages. Plusieurs cours d'eau baignent la sous-préfecture de Fort-Rousset. Le plus important est le Kouyou, rivière aux nombreux méandres, qui prend sa source à l'ouest de la sous-préfecture d'Éwo, dans la partie surplombée de monts dont le plus haut est Amaya-Mokinin. Le Kouyou coule à son début entre des rochers qui empêchent la navigation normale d'Éwo à Fort-Rousset. Puis il s'élargit petit à petit, se gorge d'importance, zigzague, traverse des hameaux, des bois aux essences variées, des plaines chaque année grillées par des incendies et il arrive tout tortueux dans la sous-préfecture de Fort-Rousset où, orgueilleux de son ondulante marche de reptile liquide, il engloutit dans son sein la Ngogo, la Mégni, la Loussa, la Logo, la Woma et d'autres minuscules ruisseaux fréquen-tés en hautes eaux par les pirogues des pêcheurs et des vendeurs de manioc roui". En aval de Lobogo-village, il rejoint la Likouala qui, nourrie de son onde couleur de café, va à son tour se faire avaler par l'immense étendue du fleuve Congo à Mossaka. Il n'est vraiment navigable par les petits vapeurs à hélices de la Compagnie Française du Haut et Bas-Congo — entre Mossaka et Fort-Rousset — que pendant les saisons pluvieuses pendant lesquelles des crues considérables le gonflent et l'agrandissent. À 107 kilomètres au sud de Fort-Rousset coule sagement la rivière Lima, qui fut un nom important dans l'histoire du Congo en permettant à Noël Ballay et à Savorgnan de Brazza de découvrir la gigantesque masse liquide du Nzalé, l'incontestable mer en marche de l'Afrique de l'équateur, qui prend sa source au Congo belge dans la région des grands lacs appelée Loualaba. Le sol de la sous-préfecture de Fort-Rousset est pauvre, trop pauvre. Il n'a ja-mais été prospecté mais est l'objet des mauvaises épithètes du langage de l'homme blanc, parce qu'il appartient à la partie nord de la République du Congo, partie négligeable et négligée par l'administration française qui, de prime abord, a tout accumulé, tout investi au sud de cet État. »

 
Paul Lomami Tshibamba (17 juli 1914 – 12 augustus 1985)

17-07-2016 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Cubaanse dichter en schrijver Reinaldo Arenas werd geboren op 16 juli 1943 in Holguin. Zie ook alle tags voor Reinaldo Arenas op dit blog.

Uit: The Color of Summer (Vertaald door Andrew Hurley)

“Fifo: (enraged)
    What's that old faggot that I'm going to screw tonight muttering?
Virgilio Piñera: (desperately raising his voice to a shout, and changing his tune)
Don't go, Avellaneda—take my advice.
You're better off here by far.
If you go North you'll pay the price:
here, at least you're a star.
I beg you—reconsider, dear;
the Island's awfully nice.
Turn back now—there'll be no harm to you;
These dwarves will open their arms to you.
(To himself)
God, how could I write such awful lines!
I can't believe they're really mine!
But if I don't try as hard as I can
to lure Avellaneda back again
I'll never see tomorrow.
But hold on!
—Didn't Fifo put out a contract on yours truly?
That's what I was told, so surely
I'm damned if I do and damned if I don't!
And then when I'm dead and they've buried me,
that horrid Olga Andreu will pray for me
and Arrufat will grab my dictionary
and who knows what they'll say about me—
but screw 'em all—
I'll be vindicated by History, they'll see!
    Virgilio halfheartedly throws a little-betty kestrel egg, but as luck would have it, it hits Avellaneda right in the eye. Avellaneda, enraged, turns like the basilisk whose glance is fatal and picks up the anchor out of the bottom of her boat and throws it at the crowd on the Malecón, killing a midget—some say a hundred-headed one.
Fifo: (more enraged yet)“

 
Reinaldo Arenas (16 juli 1943 – 7 december 1990)
 

De Belgische dichter en schrijver Georges Rodenbach werd geboren in Doornik op 16 juli 1855. Zie ook alle tags voor Georges Rodenbach op dit blog.

La maladie est si doucement isolante...

La maladie est si doucement isolante :
Lent repos d'un bateau qui songe au fil d'une eau,
Sans nulle brise, et nul courant qui violente,
Attaché sur le bord par la chaîne et l'anneau.
Avant ce calme octobre, il s'appartenait guère :
Toujours du bruit, des violons, des passagers,
Et ses rames brouillant les canaux imagés.
Maintenant il est seul; et doucement s'éclaire
D'un mirage de ciel qui n'est plus partiel;
Il se ceint de reflets puisqu'il est inutile;
Et, délivré du monde, il s'encadre de ciel.

Car cet isolement anoblit, lénifie;
On se semble de l'autre côté de la vie;
Les amis sont au loin, vont se raréfier;
A quoi dont s'attacher; à qui se confier ?
On ne va plus aimer les autres, mais on s'aime;
On n'est plus possédé par de vains étrangers,
On se possède, on se réalise soi-même;
Les noeuds sont déliés ! Les rapports sont changés !
Toute la vie et son mensonge et son ivraie
Se sont fanés dans le miroir intérieur
Où l'on retrouve enfin son visage meilleur,
Celui de pure essence et d'identité vraie.

 
Georges Rodenbach (16 juli 1855 – 25 december 1898)
Portret door Nicolas van den Eeden, rond 1885

De Amerikaanse schrijver Tony Kushner werd geboren op 16 juli 1956 in New York Zie ook alle tags voor Tony Kushner op dit blog.

Uit: Angels in America

“ROY COHN: Your problem, Henry, is that you are hung up on words, on labels: "gay", "homosexual", "lesbian." You think they tell you who a person sleeps with, but they don't tell you that. Like all labels, they refer to one thing and one thing only: Where does a person so identified fit in the food chain? In the pecking order. Not ideology or sexual taste, but something much simpler: clout. Who owes me favors. Not who I fuck or who fucks me, but who will pick up the phone when I call. To someone who doesn't understand this, homosexual is what I am because I sleep with men, but this is wrong. Homosexuals are not men who sleep with other men. Homosexuals are men who, in 15 years of trying, can't get a pissant anti-discrimination bill through City Council. They are men who know nobody, and who nobody knows. Now, Henry, does that sound like me?
HENRY: No.
ROY COHN: No. I have clout — lots! I pick up that phone, dial 15 numbers, and guess who's on the other end of the line? In under five minutes, Henry.
HENRY: The President.
ROY COHN: Better — his wife.
HENRY: I'm impressed.
ROY COHN: I don't want you to be impressed, Henry — I want you to understand. This is not sophistry, and this is not hypocrisy. This is reality. I have sex with men, but unlike nearly every other man of which this is true, I bring the guy I'm screwing to Washington, and President Reagan smiles at us and shakes his hand, because what I am is defined entirely by who I am. Roy Cohn is not a homosexual. Roy Cohn is a heterosexual man who fucks around with guys.”

 
Tony Kushner (New York, 16 juli 1956)
Affiche voor een opvoering in Amsterdam, 2012 

De Engelse schrijfster en historica Anita Brookner werd geboren op 16 juli 1928 in Herne Hill, een voorstad van Londen. Zie ook alle tags voor Anita Brookner op dit blog.

Uit: Hotel Du Lac

“Turning her back on the toneless expanse beyond the window, she contemplated the room, which was the colour of over-cooked veal: veal-coloured carpet and curtains, high, narrow bed with veal-coloured counterpane, small austere table with a correct chair placed tightly underneath it, a narrow, costive wardrobe, and, at a very great height above her head, a tiny brass chandelier, which, she knew, would eventually twinkle drearily with eight weak bulbs. Stiff white lace curtains, providing even more protection against the sparse daylight, could be parted to allow access, through long windows, to a narrow strip of balcony on which were placed a green metal table and chair. I shall be able to write there when the weather is fine, she thought, and moved to her bag to extract two long folders, one of which contained the first chapter of Beneath the Visiting Moon, on which she planned to work calmly throughout this curious hiatus in her life. But it was to the other folder that her hands went and, on opening it, she moved instinctively to the table and was soon seated on the unyielding chair, her pen uncapped, her surroundings ignored.
'My dearest David (she wrote),
'A cold coming I had of it. Penelope drove fast and kept her eyes grimly ahead, as if escorting a prisoner from the dock to a maximum security wing. I was disposed to talk-it is not every day that I get on an aeroplane and the pills I had got from the doctor had the effect of making me rather loquacious-but my intervention did not seem to be too welcome. Anyway, she relented once we were at Heathrow and found me a trolley for my bag and told me where I could get a cup of coffee, and suddenly she was gone and I felt terrible, not sad but light-headed and rather entertaining and with no one to talk to. I drank my coffee and paced around and tried to absorb all the details, as people think writers do (except you, my darling, who never think about it at all) and suddenly I caught sight of myself in the glass in the Ladies and saw my extremely correct appearance and thought, I should not be here! I am out of place! Milling crowds, children crying, everyone intent on being somewhere else, and here was this mild-looking, slightly bony woman in a long cardigan, distant, inoffensive, quite nice eyes, rather large hands and feet, meek neck, not wanting to go anywhere, but having given my word that I would stay away for a month until everyone decides that I am myself again. For a moment I panicked, for I am myself now, and was then, although this fact was not recognized. Not drowning, but waving.”

 
Anita Brookner (16 juli 1928 – 10 maart 2016)

De Duitse schrijver en journalist Jörg Fauser werd geboren op 16 juli 1944 in Bad Schwalbach. Zie ook alle tags voor Jörg Fauser op dit blog.

CHARLIE UND HARRY

Trüber Sommernachmittag in Fat City,
sie hockten auf Harrys Bude und kippten Bier,
irgendwo im Hinterhof stieg eine Teenager-Party
und die Beatles leierten einen ihrer total
schwachsinnigen Songs runter,
»Lucy in the sky with diamonds«
oder sonst einen abgedroschenen Heuler.

Son abgedroschener Heuler, sagte Charlie,
aber die Miniröcke sind wohl immer noch scharf darauf.
Stimmt, sagte Harry, macht einen ganz fickrig.

Sex Sex Sex, sagte Charlie und warf die leere Dose
in den Abfalleimer,
bei dir was los?

Sex, sagte Harry, was ist das?

Shit, sagte Charlie, ich fang wohl an kirre zu werden,
ich bin so heiß daß ich Löcher in die Matratze brenne,
lauf drei Wochen mit ’nem Steifen von hier bis Timbuktu
rum,
aber wenn ich endlich was zwischen den Fingern hab
wird mir einfach alles fad, fad –
irgendwie rentiert sich der Aufwand nicht,
man könnte genauso ’nen Emmentaler pimpern
wenn du weißt was ich meine –

klar, sagte Harry, Emmentaler
mit rotem Pfeffer oder Nudelwalker von hinten
und ’ne Stefan-George-Erstausgabe ums ritzy zu machen,
oder einfach fürn Heiermann ’ne Gastarbeiterin
in der Anlage hinterm Interconti, und Samstag abends
all die kleinen brühwarmen Homos die im ZDF
über die Mattscheibe spritzen, ist schließlich
alles ’n Loch, und alles leer, immer gewesen –

Shit, sagt Charlie, von hier aus kann man direkt rübersehn,
und sie standen am Fenster und glotzten rüber,
die Beatles heulten auf höchster Lautstärke,
die Teenager kreischten und ließen ihre Beinchen sehn,
die Schmeißfliegen legten Eier,
sie tranken ihr Bier,
dann ging Charlie zur Spätschicht
und Harry versprühte eine Ladung Flit.

 
Jörg Fauser (16 juli 1944 – 17 juli 1987)
 

Zie voor nog meer schrijvers van de 16^e juli ook mijn vorige blog van vandaag.

16-07-2016 om 11:06 geschreven door Romenu  

De Noorsde schrijver Dag Solstad werd geboren op 16 juli 1941 in Sandefjord. Zie ook alle tags voor Dag Solstad op dit blog.

Uit: Armand V. (Vertaald door Ina Kronenberger)

„Von dort nahm er einen frühen Flieger zu einer mitteleuropäischen Stadt, wo er sich alsbald jenem Auftrag widmete, der das Ziel dieser Auslandsreise war. Wochenlang reiste er quer durch Europa, per Zug oder Flieger, bis er schließlich in eine der definitiv größten europäischen Metropolen kam, den letzten Aufenthalt seiner langen Auslandsreise, wo er für fünf Tage ein Hotelzimmer gebucht hatte. Allerdings verließ er die Metropole am nächsten Vormittag bereits wieder, weil ein Termin, den er für diesen Tag vereinbarthatte, abgesagt worden war, und da er im Übrigen anfing, an einem für ihn überraschenden, jedoch akuten Gefühl von Überdruss zu leiden darüber, dass er sich auf dieser Auslandsreise befand,
nicht zuletzt in dieser Metropole, in der er sich früher so gern aufgehalten hatte und der er erwartungsvoll entgegengeblickt hatte, die er mit eigenen Augen sehen wollte, durch deren so verlockende Straßen er unbedingt laufen wollte, beschloss er, sobald die Terminabsage Fakt war und er den Telefonhörer aufgelegt hatte, seine Koffer zu packen, den Fahrstuhl hinunter zur Rezeption zu nehmen und die Rechnung seines Hotelaufenthalts zu begleichen, um sodann in ein Taxi zum Flughafen zu steigen, wo er am SAS-Schalter sein Flugticket auf den nächsten freien Platz in einem Flieger nach Oslo umbuchen ließ, denn der Auftrag, der ihn zu dieser Auslandsreise bewogen hatte, war dergestalt, dass er mit Tickets ausgestattet war, die derlei
Umbuchungen und Verschiebungen durchaus möglich machten. Er kehrte noch am selben Tag nach Hause zurück, am späten Nachmittag landete der Flieger in Gardermoen.“

 
Dag Solstad (Sandefjord, 16 juli 1941)

De Franse dichter en schrijver van chansons Bernard Dimey werd geboren op 16 juli 1931 in Nogent-en-Bassigny (tegenwoordig Nogent). Zie ook alle tags voor Bernard Dimey op dit blog.

Le grand-duc 

Les grands oiseaux de nuit se dressent en silence
Toisant avec mépris de leurs yeux arrondis
La folie des humains essoufflés par la danse   
Sans comprendre pourquoi ces fous les ont maudits.

Ils règnent sur la nuit, la violent, la traversent,
Savourant le silence ou le perçant d'un cri,
Jusqu'à l'heure où le jour et la nuit se renversent
Quand les engoulevents regagnent leurs abris.

Les oiseaux du malheur crucifiés sur les portes
Par la stupidité des animaux humains
N'ont jamais su pourquoi la jeune femme est morte
Ni quel mal inconnu a desséché ses mains.

Le grand-duc a connu toutes les nuits du monde.
Comment n'aurait-il pas ce masque de mépris ?
Il connaît le sabbat des femelles immondes
Et le rictus idiot de l'amour à tout prix.

Il connaît le rôdeur et l'envers de sa peau
L'œil glacé des Vénus qui s'acharnent à plaire,
Brebis cent fois mordues rejoignant le troupeau
Quand l'oiseau de ténèbres rejoint son repaire *.

Tous les oiseaux de nuit s'endorment à l'aurore,
À l'heure où je regagne ma chambre d'hôtel,
Mais la nuit reviendra pour nous reprendre encore
Jusqu'à la fin des fins qui guette les mortels.

 
Bernard Dimey (16 juli 1931 – 1 juli 1981)

De Oostenrijkse schrijfster en politica Andrea Wolfmayr werd geboren op 16 juli 1953 in Gleisdorf. Zie ook alle tags voor Andrea Wolfmayr op dit blog.

Uit: Jane & ich

„Ich heiße Dora. Und ich habe beschlossen, es aufzuschreiben. Was ich einmal beschlossen habe, halte ich durch, ich bin Dora. »Hartnäckig«, sagt meine Mutter. »Stier du«, sagt sie, seufzt, lächelt. Meint, ihr Lächeln mache ihr Seufzen rückgängig. Ich kenne sie, kenne sie alle.
Ich bin neunzehn. »Erst neunzehn!«, rufen sie, blicken mich gerührt an, denken an ihre eigenen neunzehn ersten Lebensjahre, wie sie halt meinen, sich erinnern zu können, ich wette meinen Kopf, sie können es nicht. Ihre Erinnerungen sind schwammig wie Watte, falsch, verzerrt, sie können sich nicht erinnern. Ich kann. Ich bin Dora. Und heute ist mein neunzehnter Geburtstag. Stier bin ich übrigens nur im Aszendenten, mein Sternbild ist der Wassermann. Wir schreiben 1992, den zweiten Februar, in acht Jahren beginnt das neue Jahrtausend, die neue Ära, das Zeitalter des Wassermanns, sagen sie. Ich weiß nicht, warum ich mein Sternzeichen nenne. Es hat nichts zu sagen. Wie beinahe nichts etwas zu sagen hat. Dennoch schreibe ich es auf. Der Ordnung halber. Und weil, was mit mir zu geschehen beginnt, mich in Unordnung bringt. Ich weiß noch nicht, soll ich mich wehren oder es einfach geschehen lassen. Ich hasse Unordnung, ich hasse Willenlosigkeit. Ich bin ein exakter Mensch. Ich bin gerade. Ich liebe die Symmetrie. Vielleicht liebe ich die Symmetrie mehr als andere Menschen. Weil ich selbst unsymmetrisch bin. Ich weiß, jeder ist in einem gewissen Sinn unsymmetrisch. Aber im Normalfall fällt das nicht auf. Ich bin kein Normalfall. Ich, Dora, bin einzigartig. EinzigartigER, wenn man so will. Weil mir etwas fehlt.
Mir fehlt meine rechte Hand. Oder soll ich sagen, ich hatte sie nie, mir fehlt also nichts. Mein Leben lang komme ich schon mit einer Hand zurecht, ich finde es normal. FÄNDE es normal, wenn die anderen es nur auch fänden.“

 
Andrea Wolfmayr (Gleisdorf, 16 juli 1953)

De Franse dichter en schrijver Pierre Benoit werd geboren op 16 juli 1886 in Albi. Zie ook alle tags voor Pierre Benoit op dit blog.

Uit: L’Atlantide

« J’en étais à ce point de la prose de cette jeune fille émancipée, lorsqu’une exclamation scandaleuse du maréchal des logis me fit relever la tête.
— Mon lieutenant !
— Qu’y a-t-il ?
— Eh bien ! Ils en ont de bonnes au ministère. Lisez plutôt.
Il me tendit l’Officiel. Je lus :
« Par décision en date du 1er mai 1903, le capitaine de Saint-Avit (André), hors cadres, est affecté au 3e spahis, et nommé au commandement du poste de Hassi-Inifel. »
La mauvaise humeur de Châtelain devenait exubérante :
— Le capitaine de Saint-Avit, commandant du poste ! Un poste auquel on n’a jamais eu rien à redire ! On nous prend donc pour un dépotoir !
Ma surprise égalait celle du sous-officier. Mais en même temps, je vis la mauvaise figure de fouine de Gourrut, le joyeux que nous employions aux écritures ; il s’était arrêté de griffonner et écoutait avec un intérêt sournois.
— Maréchal des logis, le capitaine de Saint-Avit est mon camarade de promotion, — dis-je sèchement.
Châtelain s’inclina, prit la porte ; je le suivis.
— Allons, vieux, — dis-je en lui frappant sur l’épaule, — pas de moue. Rappelez-vous que dans une heure nous partons pour l’oasis. Préparez les cartouches. Il faut sérieusement améliorer l’ordinaire.
Rentré dans le bureau, je congédiai d’un geste Gourrut. Resté seul, je terminai rapidement la lettre de Mlle de C…, puis ayant pris de nouveau l’Officiel, je relus la décision ministérielle qui donnait au poste un nouveau chef."

 
Pierre Benoit (16 juli 1886 – 3 maart 1962)
Affiche voor de film  “L’Atlantide”uit 1961

De Oostenrijkse schrijver Franz Nabl werd geboren op 16 juli 1883 in Lautschin.Zie ook alle tags voor Franz Nabl op dit blog.

Uit: The Long Arm (Vertaald door Roy Temple House)

“We had been in school together, in the Gymnasium. He had been a strange fellow with few friends, but had enjoyed the reputation of being the best student in his class. But in his last year in the Gymnasium he had, for what reason I never knew, excited the animosity of a cantankerous old professor who had publicly declared that Gustav was not the kind of boy who should have a Gymnasium diploma and that he, the professor, was determined never to give him a passing grade. My father had admired the boy very much, and at one juncture when my marks looked perilously low, he had employed Gustav to tutor me. Gustav had been so successful that Father was delighted and made him a present of a silver cigarette case with Gustav's initials and mine engraved on it. I remembered all this very distinctly as we shook hands, but I was doing fast thinking, because for the life of me I couldn't remember his strange last name. I had a feeling that it was a very foreign name, Polish or Croatian or something of the sort. As he mentioned this and that, I fear I answered him a little absently and incoherently. The name was almost there. The syllables flitted tantalizingly just out of my reach. But I was sure the name began with a B. Wasn't it a Bam- or a Ban-something? Ah! I had it. Banaotovich!
From that moment the conversation went more easily. I was surprized and pleased when Banaotovich drew his silver cigarette-case out of his pocket to prove to me how highly he thought of my poor deceased father. We were soon launched on a cordial exchange of childhood memories. Banaotovich seemed a good-hearted fellow after all, and I wondered why in my childhood I had never been quite comfortable in his company. I remembered that other boys of the group had admitted to me confidentially that they were more than a little afraid of him.”

 
Franz Nabl (16 juli 1883 – 19 januari 1974)

16-07-2016 om 11:03 geschreven door Romenu  

De Franse schrijver Jean Christophe Grangé werd geboren op 15 juli 1961 in Parijs. Zie ook alle tags voor Jean Christophe Grangé op dit blog.

Uit: Congo Requiem

« L’ÉROPORT DE LUBUMBASHI, Congo-Kinshasa.
A L’embarquement avait des allures de foire d’empoigne.
L’avion avait été peint à la va-vite. L’odeur de kérosène empoisonnait l’air. Au pied de l’appareil, une pagaille d’hommes noirs et de ballots blancs. Des cris. Des gesticulations. Des boubous. Des cartons. Devait-on voir dans cette lutte une simple tradition locale ? ()u un stupéfiant exemple de régression sociale
Depuis longtemps, Grégoire Morvan ne se posait plus la question. Il savait qu’on vendait en bout de piste des morceaux de viande humaine à déguster en famille. Que le pilote recevait son fëticherur dans le cockpit avant le décollage. Que la plupart des pièces de rechange avaient déjà été fourguées afin d’être adaptées sur des moteurs rafistolés. Quant aux passagers...
Morvan ne prendrait pas ce vol. Il était venu effectuer les dernières vérifications en vue de son propre départ le lendemain – un Antonov spécialement affrété pour l’occasion, entièrement financé de sa poche. Il avait arrosé les officiers des douanes, les agents de l’immigration, les responsables militaires, sans oublier les « protocoles », innombrables parasites rôdant dans l’aéroport et se nourrissant exclusivement de bakchichs. Il avait fourni les documents nécessaires : plan de vol, immatriculation, contrats d’assurance, brevets, autorisations... Tout était faux. Ça ne dérangeait personne : au Congo il n’y a pas de modèle, seulement des copies.
Avec son fils Erwan, ils avaient atterri à Lubumbashi deux jours plus tôt après un bref transfert à Kinshasa. Neuf heures de vol pour atteindre la capitale de la République démocratique du Congo, quatre de plus pour gagner celle du Katanga, la province la plus riche de la RDC, toujours menacée par la guerre. Rien à signaler.
Ils voyageaient ensemble mais pas pour les mêmes raisons.
Erwan voulait tisonner les cendres du passé. Remonter, dans le détail, l‘enquête que Morvan lui-méme avait menée quarante ans auparavant sur un tueur en série qui s‘attaquait aux filles blanches de Lontano, une ville minière du Nord-Katanga."

 
Jean Christophe Grangé (Parijs, 15 juli 1961)

De Marokkaanse schrijver Driss Chraïbi werd geboren in El Jadida op 15 juli 1926. Zie ook alle tags voor Driss Chraïbi op dit blog.

Uit: L'Homme qui venait du passé

« - Argh ! Fit-il. Khkhkh ! La face rouge et les yeux exorbités, deux ou trois minutes durant il ne fit rien d'autre qu'émettre des borborygmes et autres bruitages intraduisibles en quelque langue que ce soit, même en marocain du bled. Il toussa. Il cracha. Quelques miettes de nourriture atterrirent sur la photo de Saddam Hussein qui ornait la une du journal - des "dommages collatéraux", pour employer les termes civilisés qui n'entrent pas dans la ligne de mes références -.
Revenons à notre inspecteur. Il but un verre de thé, d'un seul trait, afin de faire descendre ce qui restait coincé dans sa gorge malgré lui. Il alluma une cigarette de sa confection, moitié tabac moitié kif. Il tira bouffée sur bouffée, à toute vitesse. La fumée lui sortait par les narines. C'était bon. La vie était belle. Ce n'est qu'après avoir écrasé son mégot dans une soucoupe qu'il rendit grâces à Dieu. Il dit :
- Allah akbar ! Je ne le ferai plus. Je suis un musulman de fraîche date.
Dans le bol, il n'y avait plus que des noyaux d'olives. Mais il restait un rescapé : un beignet, un seul. Ali le regarda, le scruta comme s'il se fût agi d'un suspect, d'un "mis en examen". Après mûres réflexions, il le partagea en deux, puis en quatre. Il dit avec une espèce de désespoir tranquille :
- Mâche, Ali ! Mâche, comme te l'avait recommandé ta maman, que Dieu repose son âme en son saint paradis !
Et il se mit à mastiquer consciencieusement. Il fallait ce qu'il fallait. Mais il ne fallait pas ce qu'il ne fallait pas.
"Bagdad. De notre envoyé spécial. Extraits du discours du Président Saddam Hussein. "Au nom de Dieu Clément et Miséricordieux ! Frappez les ennemis de la nation arabe et de l'Islam ! Combattez-les, car ce sont des agresseurs maléfiques maudits par la Providence. Ne leur donnez aucune occasion de souffler, jusqu'à ce qu'ils se retirent, bredouilles et défaits, des terres des musulmans. Vous serez les vainqueurs et ils seront les vaincus. Celui qui est tué sur les terrains du combat sera récompensé par un paradis éternel. Saisissez donc cette chance d'éternité, ainsi qu'il est écrit dans le Saint Livre..."

 
Driss Chraïbi (15 juli 1926 – 1 april 2007)

De Iers-Britse schrijfster en filosofe Iris Murdoch werd geboren in Dublin op 15 juli 1919. Zie ook alle tags voor Iris Murdoch op dit blog.

Uit: The Black Prince

“I felt that this tribute would be some amends to Arnold for former criticisms which he had perhaps resented. Then on reading the novel with more care I decided regretfully that I detested it just as much as I detested its numerous confrères, and I found myself writing a review which was in effect a general attack upon Arnold's whole œuvre. What to do? I did not want to offend the editor: one does sometimes want to see oneself in print. And should not a critic simply speak out fearlessly? On the other hand Arnold was an old friend.
Then the front door bell (already too long delayed by my rambling narrative) rang.
The person who stood outside (within the front door of the house, but without my subsidiary front door) was strange to me. He seemed to be trembling, perhaps from the recent attentions of the wind, perhaps from nerves or alcohol. He wore a very old blue raincoat and a stringy fawn scarf of the throttling variety. He was stout (the raincoat failed to button) and not tall, with copious greyish longish frizzy hair and a round face and a slightly hooked nose and big very red lips and eyes set very close together. He looked, I later thought, rather like a caricature of a bear. Real bears, I believe, have eyes rather wide apart, but caricatured bears usually have close eyes, possibly to indicate bad temper or cunning. I did not like the look of him at all. Something significantly ill-omened which I could not yet define emanated from him. And I could smell him from where he stood.
Perhaps I might pause here yet again for a moment to describe myself, I am thin and tall, just over six feet, fairish and not yet bald, with light fine silky rather faded straight hair. I have a bland diffident nervous sensitive face and thin lips and blue eyes. I do not wear glasses. I look considerably younger than my age.
The smelly person on the doorstep began talking at once very fast, saying things which I could not hear. I am a trifle deaf.
‘I am sorry, I cannot hear what you are saying, what do you want, speak up, please, I cannot hear you.’
‘She's back,’ I heard him say.
‘What? Who's back? I do not understand you.’
‘Christian's back. He's dead. She's back.’

 
Iris Murdoch (15 juli 1919 – 8 februari 1999)

De Amerikaanse schrijver Richard Russo werd geboren op 15 juli 1949 in Johnstown, New York. Zie ook alle tags voor Richard Russo op dit blog.

Uit: Nobody's Fool

“Upper Main Street in the village of North Bath, just above the town's two-block-long business district, was quietly residential for three more blocks, then became even more quietly rural along old Route 27A, a serpentine two-lane blacktop that snaked its way through the Adirondacks of northern New York, with their tiny, down-at-the-heels resort towns, all the way to Montreal and prosperity. The houses that bordered Upper Main, as the locals referred to it-although Main, from its "lower" end by the IGA and Tastee Freez through its upper end at the Sans Souci, was less than a quarter mile-were mostly dinosaurs, big, aging clapboard Victorians and sprawling Greek Revivals that would have been worth some money if they were across the border in Vermont and if they had not been built as, or converted into, two- and occasionally three-family dwellings and rented out, over several decades, as slowly deteriorating flats. The most impressive feature of Upper Main was not its houses, however, but the regiment of ancient elms, whose upper limbs arched over the steeply pitched roofs of these elderly houses, as well as the street below, to green cathedral effect, bathing the street in breeze-blown shadows that masked the peeling paint and rendered the sloping porches and crooked caves of the houses quaint in their decay. City people on their way north, getting off the interstate in search of food and fuel, often slowed as they drove through the village and peered nostalgically out their windows at the old houses, wondering idly what they cost and what they must be like inside and what it would be like to live in them and walk to the village in the shade. Surely this would be a better life. On their way back to the city after the long weekend, some of the most powerfully affected briefly considered getting off the interstate again to repeat the experience, perhaps even look into the real estate market. “

 
Richard Russo (Johnstown, 15 juli 1949)

De Franse schrijver Jacques Rivière werd geboren op 15 juli 1886 in Bordeaux. Zie ook alle tags voorJacques Rivière op dit blog.

Uit: Un roman d’aventure : Le grand Meaulnes d’Alain-Fournier

« C’est ici que commence l’aventure. De Meaulnes on ne sait plus rien pendant trois jours. La voiture dans laquelle il est parti a été ramenée par un paysan qui l’a trouvée vide et errante au gré de son cheval. Meaulnes rentre enfin au bout de trois jours, harassé, fripé, sali, farouche ; il ne répond à aucune question.
Cependant Seurel finit par lui arracher son secret. Meaulnes s’est endormi dans la voiture et s’est perdu. Après une nuit passée dans une bergerie abandonnée et une journée où il a marché à travers champs sans rencontrer personne, il est arrivé dans un domaine à demi-ruiné, où se donnait juste à ce moment une fête étrange. Les enfants y faisaient la loi ; dans l’attente des fiancés en l’honneur de qui elle se donnait, ils avaient organisé mille jeux pleins de fantaisie et toute une mascarade démodée. Dans la chambre où il s’était glissé par la fenêtre pour dormir, Meaulnes a trouvé tout ce qu’il lui fallait pour se déguiser en jeune élégant de 1830. Sous ce costume il a pu se mêler à la fête et, au cours d’une promenade en bateau sur l’étang, il a rencontré une jeune fille merveilleusement belle dont il s’est épris. Il a pu échanger quelques mots avec elle. Mais comme si le charme en avait été mystérieusement rompu, voici que la fête tout à coup s’est débandée. Les fiancés n’arrivant pas, les invités, pris d’une sorte de panique ont commencé à s’en aller. Le hasard met Meaulnes brusquement en présence d’un jeune homme. C’est le fiancé ; il est rentré en cachette tout seul, la jeune fille qu’il aimait n’ayant pas voulu croire en lui ni le suivre vers cette fête qu’elle a prétendue impossible. Il ne fait que passer par le domaine ; Meaulnes seul l’y aura revu, car il s’enfuit. Devant cette débâcle, il ne reste à Meaulnes qu’à partir lui aussi. Une voiture le ramène à travers la nuit jusqu’aux environs de Sainte-Agathe. Mais comme il s’y est endormi de fatigue, quand elle le dépose, il ne sait pas plus qu’à l’aller par quel chemin il a passé.
Désormais tout l’intérêt du roman va consister dans la recherche de ce chemin perdu. Meaulnes et Seurel, unis par leur secret, mettent en oeuvre toute leur ingéniosité pour le retrouver. Un instant la fortune semble vouloir les favoriser et leur rendre la piste. Des bohémiens sont venus à Sainte-Agathe. L’un d’eux est un étrange garçon qui révolutionne tout le bourg. Il organise avec l’aide des gamins du pays contre Meaulnes et François une sorte de guerre. Un soir avec sa troupe il donne à la maison d’école un simulacre d’assaut que la venue d’un paysan le force d’interrompre. Mais François et Meaulnes sortis pour poursuivre les assaillants tombent dans une embuscade."

 
Jacques Rivière (15 juli 1886 – 14 februari 1925)
Cover

De Joods-Duitse schrijver en cultuurfilosoof Walter Benjamin werd geboren op 15 juli 1892 in Berlijn. Zie ook alle tags voor Walter Benjamin op dit blog.

Uit: PAPIER- UND SCHREIBWAREN

„PHARUS-PLAN. Ich kenne eine, die geistesabwesend ist. Wo mir die Namen meiner Lieferanten, der Aufbewahrungsort von Dokumenten, Adressen meiner Freunde und Bekannten, die Stunde eines Rendezvous geläufig sind, da haben ihr politische Begriffe, Schlagworte der Partei, Bekenntnisformeln und Befehle sich festgesetzt. Sie lebt in einer Stadt der Parolen und wohnt in einem Quartier verschworener und verbrüderter Vokabeln, wo jedes Gässchen Farbe bekennt und jedes Wort ein Feldgeschrei zum Echo hat.

WUNSCHBOGEN. »Tut ein Schilf sich doch hervor - Welten zu versüßen - Möge meinem Schreiberohr - Liebliches entfließenl« das folgt der »Seligen Sehnsucht« wie eine Perle, die der geöffneten Muschelschale entrollt ist.

TASCHENKALENDER. Für den nordischen Menschen ist weniges so bezeichnend als dies, dass, wenn er liebt, er vor allem einmal und um jeden Preis mit sich selber allein sein muss, sein Gefühl vorerst selbst betrachten, genießen muss, ehe er zu der Frau geht und es erklärt.

BRIEFBESCHWERER. Place de la Concorde: Obelisk. Was vor viertausend Jahren darein ist gegraben worden, steht heut im Mittelpunkt des größten aller Plätze. Wäre das ihm geweissagt worden - weicher Triumph für den Pharao! Das erste abendländische Kulturreich wird einmal in seiner Mitte den Gedenkstein seiner Herrschaft tragen. Wie sieht in Wahrheit diese Glorie aus? Nicht einer von Zehntausenden, die hier vorübergehen, hält inne; nicht einer von Zehntausenden, die innehalten, kann die Aufschrift lesen. So löst ein jeder Ruhm Versprochenes ein, und kein Orakel gleicht ihm an Verschlagenheit. Denn der Unsterbliche steht da wie dieser Obelisk: er regelt einen geistigen Verkehr, der ihn umtost, und keinem ist die Inschrift, die darein gegraben ist, von Nutzen.“

 
Walter Benjamin (15 juli 1892 - 27 september 1940)
Cover

Onafhankelijk van geboortedata

De Iraanse dichteres, schrijfster en vredesactiviste Rira Abbasi werd geboren in 1962 in Khorramabad, Iran. Zie ook alle tags voor Rira Abbasi op dit blog.

The "Call" of Iran’s Poetry

I have no right to write poetry
Leaves fall off my shoulder
There comes a voice
I have no right to write
Do you still not believe that leaves do fall?
I said I am in silence
that my tongue...
Look now
on the other side of the street is silence
leaves fall
bad leaves, worse leaves
I have no right to write poetry
the tongue is surrounded with teeth
and the lifted neck of this “call”
is a bullet for goodbye!

Mourning of what gun?
We die
They go on

I could draw a dove entailed to Picasso
and destroy it with Cubism
So that it turns out to be a bull
with fatal horns

To peace,
to release is the share of this field
One must either merge or ravage it

Vertaald door Maryam Ala Amjadi

 
Rira Abbasi (Khorramabad, 1962)

Zie voor nog meer schrijvers van de 15^e juli ook mijn blog van 15 juli 2013 deel 1 en eveneens mijn blog van 15 juli 2011 deel 1 en ook deel 2.

15-07-2016 om 17:57 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse schrijver Irving Stone werd geboren op 14 juli 1903 in San Francisco. Zie ook alle tags voor Irving Stone op dit blog.

Uit: Uit: Lust for Life

“The fields that push up the corn, and the water that rushes down the ravine, the juice of the grape, and the life of a man as it flows past him, are all one and the same thing. The sole unity in life is the unity of rhythm. A rhythm to which we all dance; men, apples, ravines, ploughed fields, carts among the corn, houses, horses, and the sun. The stuff that is in you, Gauguin, will pound through a grape tomorrow, because you and the grape are one. When I paint a peasant labouring in the field, I want people to feel the peasant flowing down into the soil, just as the corn does, and the soil flowing up into the peasant. I want them to feel the sun pouring into the peasant, into the field, the corn, the plough, and the horses, just as they all pour back into the sun. When you begin to feel the universal rhythm in which everything on earth moves, you begin to understand life….”
(…)

“I don’t know myself,” he said. “I sit down with a white board before the spot that strikes me, and I say, ‘That white board must become something!’ I work for a long time, I come back home dissatisfied, I put it away in the closet. When I have rested a little I go to look at it with a kind of fear. I am still dissatisfied because I have too clearly in my mind the splendid original to be content with what I have made of it. But after all, I find in my work an echo of what struck me. I see that nature has told me something, has spoken to me, and that I have put it down in shorthand. In my shorthand there may be words that cannot be deciphered, there may be mistakes or gaps, but there is something in it of what the woods or beach or figure has told me. Do you understand?” “No.”

 
Irving Stone (14 juli 1903 – 26 augustus 1989)
Kirk Douglas als Vincent van Gogh in de film “Lust for Life” uit 1956

De Duitse schrijver Volker Kaminski werd op 14 juli 1958 in Karlsruhe geboren. Zie ook alle tags voor Volker Kaminski op dit blog.

Uit: Söhne Niemands

„Am Tag heulen die Motorsägen. Wir wühlen uns durch einen Dschungel aus Fleisch, Fett und glitschigen Sehnen. Mein Platz ist weiträumig, hinter mir greife ich ins Leere, eine lange, hohe, gekachelte Halle. Geräuschvoll werden die Tiere hereingefahren, ich muß mich beeilen, meine Säge zum Einsatz zu bringen. Am Ende des Förderbands wartet Bastian, der alles auf die Waage wirft, was ich ihm übriglasse.
Zuerst kriecht mir am Morgen der Geruch von rohem Fleisch in den Magen. In meinen Händen Haut, Blut und Knochen, ein frisch halbierter Schweinskopf - wie gemalt. Wir tragen weiße Schürzen und helle Hosen, sehen, ohne etwas unterscheiden zu können. Wir erkennen nichts als eine glasige Dunsttraube.
Gila ist die einzige Frau weit und breit; mit ihren blau verfärbten Fingern betastet sie die Eingeweide. Ich kann mir keinen Tag vorstellen, an dem sie fehlt. Wenn sie sich über einen Behälter mit Innereien gebeugt hat, tritt sie erst zwei Schritte vom Band zurück, bevor sie die darüber hängende Keule stempelt. Unsere Arbeit muß fließend, ohne Unterbrechung vor sich gehen, doch ihre Zwischenschritte gehören dazu.
Ich blicke auf meine Armbanduhr, die wie eine Fessel um mein schweißnasses Handgelenk liegt und mir die Zunge zeigt. Um halb drei verlasse ich meinen Posten, löse mich aus der Umarmung mit dem Stier. Hinter mir tobt die Arena, die zweite Schicht hat angefangen; von jedem speckig glänzenden Pflasterstein im Hof perlt noch das Blut und dampft die Wärme der Tiere.
Ich träume davon, in Syrien zu leben, mit Archäologen in der Wüste nach alten Schätzen zu graben. Tagsüber ist mein Traum schwächer als in der Nacht. Ich frage mich, wie bringt man es fertig, sich einer archäologischen Expedition anzuschließen. Sicher sind Kenntnisse, Zähigkeit und Mut erforderlich - so etwas besitze ich nicht.
Doch ich bin ein Glückskind und finde Syrien an der nächsten Straßenecke.“

 
Volker Kaminski (Karlsruhe, 14 juli 1958)

De Italiaanse schrijfster Natalia Ginzburg werd geboren op 14 juli 1916 in Palermo. Zie ook alle tags voor Natalia Ginzburg op dit blog.

Uit: It'S Hard to Talk About Yourself (Interview met Marino Sinibaldi)

“SINIBALDI And this experience of being in prison? For your father, yourbrother. . .
GINZBURG My fathercame back. Well, he came back afterfifteen or twenty days, rather happy.
FULVI Invigorated by it all, so your stories say.
GINZBURG Yes . . . yes, he was very happy; but in the meantime we had gone through some frightening days, very frightening days. Plus an article had come out that said, “Group of Turin Jews conspire with the anti-Fascists, with Paris exiles,” and my mother was terrorized by this word conspire.”
SINIBALDI [He laughs] Anotherof those words that make up the things this family used to say.
FULVI Yourmotherwould soon remembereven those incredibly dramatic moments with a certain nostalgia, because tedium was one of hergreatest dislikes.
GINZBURG Yes. She would say, “Life has gotten boring again.”
SINIBALDI You have spoken of some of the characters, the figures in Turin . . . in the streets, the houses. You’ve mentioned Pajetta, Vittorio Foa; then there was Salvatorelli, there was the distant figure of Guglielmo Ferrero, there was Cesare Pavese, Leone Ginzburg, Einaudi, Felice Balbo. I’m mixing up different eras.
GINZBURG Yes, different times. I didn’t know Pavese then.
SINIBALDI What I meant was that as faras these names are concerned, these names that today are so revered, you depict them with a strange kind of distance . . .
GINZBURG . . . there was Carlo Levi.
SINIBALDI There’s a kind of irregularity in the way they are depicted, seen through a child’s eyes with detachment, so that some of these characters seem almost squashed, too familiar.
GINZBURG Yes ... yes, yes.”

 
Natalia Ginzburg (14 juli 1916 – 7 oktober 1991)

De Franse schrijver en letterkundige Jacques de Lacretelle werd geboren in Cormatin (Saône-et-Loire) op 14 juli 1888. Zie ook alle tags voor Jacques de Lacretelle op dit blog.

Uit:Silbermann

« Entendant quelques élèves protester contre l'empressement excessif de Silbermann, le professeur l'interrompit et le félicita. Silbermann s'assit. Il était heureux ; je le remarquai à un petit souffle qui faisait palpiter ses narines. Mais ce souffle, me demandai-je, n'est-ce pas plutôt l'âme d'un génie mystérieux qui habite en lui ? Cette idée plut à mon imagination puérile, qui était encore près du fantastique ; et comme je le contemplai longuement au point d'être fasciné, il me fit songer, avec son teint jaune et sous le bonnet noir de ses cheveux frisés, au magicien de quelque conte oriental qui détient la clef de toutes les merveilles.
Nous nous adressâmes la parole quelques jours plus tard, un dimanche matin, en des circonstances dont j'ai bien gardé la mémoire.
J'avais été au temple avec ma mère ; puis, à la sortie, je l'avais laissée. Je ressentais toujours quelque exaltation après le service religieux ; mais cette exaltation, je trouvais délicieux de l'user à des choses profanes. J'aimais me promener seul, dans le Bois, et, encore ému par le bourdonnement grave de l'orgue, excité par l'allégresse des cantiques, j'aimais me livrer, en cet état d'ivresse spirituelle, à une activité toute animale : courir, bondir à travers les buissons, aspirer l'odeur de la terre et des feuilles, me laisser toucher par les vivants effluves de la nature. Puis, ayant levé par hasard les yeux vers le ciel, je m'arrêtais, non pas calmé mais comme frappé d'amour. La vue d'un nuage voguant dans l'azur avait réveillé ensemble mon cœur et mon imagination. Tout frémissant, je soupirais vers un sentiment très doux, de qualité très noble, et je rêvais aux aventures où il m'entraînerait. Le plus souvent, ce sentiment se cristallisait sous la forme d'une amitié, où se mêlaient indistinctement une alliance mystique, une entente intellectuelle et un dévouement de toute ma chair.
J'éprouvais cette disposition confuse, ce matin-là, au Ranelagh, lorsque je vis avancer, dans la même allée, Silbermann. Il était seul. Il marchait à pas courts et précipités, remuant fréquemment la tête ; il semblait plein de pensées inquiètes ; on l'eût dit poursuivi. Il m'aperçut de loin mais n'en montra rien et ouvrit un livre qu'il avait à la main. Au moment qu'il allait passer, il leva vers moi des yeux incertains, esquissa un sourire, puis, comme je lui répondis par un bonjour très cordial, changea brusquement de physionomie, accourut et exprima sa joie de la rencontre."

 
Jacques de Lacretelle (14 juli 1888 – 2 januari 1985)
Cover 

De Russische dichter Gavrila Romanovitsj Derzjavin werd geboren in Kazan op 14 juli 1743. Zie ook alle tags voor Gavrila Derzjavin op dit blog.

The Bullfinch

Why do you strike up songs military
Fife-like, o, bullfinch, my friend?
Who'll take the lead in our fight with Hell's forces?
Who will command us? What Hercules?
Where is Suvorov, strong, swift and fearless?
Now Northern thunder lies dead in the grave.

Who will ride fiery, ahead of the legions,
Nag for a steed, and crusts for meal,
Temper his sword in the heat and in ice storms,
Sleep on straw pallets, labor 'til dawn,
Bring down the armies, the walls and the forts
With but a handful of stout Russian men?

Who will excel in unwavering courage,
Conquering fate with a prayer and with faith,
Evil with bayonets, envy with jests?
Capturing scepters, remaining a slave,
Who will keep striving for valor alone,
Live for our Tsars, while consuming himself?

Glorious heroes like this one are gone now
Bullfinch cease singing your songs military!
Music of war brings us no more enjoyment.
Sad laments everywhere sound from the lyres:
Heart of a lion and wings of an eagle
Now and forever gone-how will we fight?

 
Gavrila Derzjavin (14 juli 1743 - 20 juli 1816)
Borstbeeld in Sint Petersburg

De Franse schrijfster van Belgische origine Béatrix Beck werd geboren in Villars-sur-Ollon op 14 juli 1914. Zie ook alle tags voor Béatrix Beck op dit blog.

Uit: La Petite Italie

« La jeune Alia Frescati, tirant par la main son petit frère Nicola, ponctuait d’éclats de rire les marches manquantes dans l’ascension de leur escalier branlant.
Faubourg surnommé la Petite Italie. Aux fenêtres, linge multicolore, voilures prêtes à prendre le large. Sur les rebords, risquant d’estourbir en cas de vent les passants dont l’heure avait sonné, des plantes arrosées de vin rouge, café noir et jus de chiques.
Les uns faisaient venir les autres de leurs fins fonds où, dans des fioles transparentes, frémissait pour leur fête le sang des martyrs mais Eusebio, le pére d’Alia, connaissait. lui, la vraie lumière, venue de l’est. Arrivé jadis sans savoir un mot de français, il réussissait pourtant à prêcher la bonne parole athée : un signe de croix suivi d’un étirement de la paupière inférieure par l’index ou les mains jointes se dénouant pour un bras d’honneur.
Travail et piaule trouvés, écrivit à Alida, sa fiancée, croyante quoique belle. Pétrissant elle-même les pâtes. Toutes. Lavait le plancher les pieds nus connue les enfants au bord de la mer qui s’amusent dans la frange d’écume. Faisait la lessive avec des cendres et la pitance avec des orties. D’tm pinceau trempé dans du lait de chaux, efiaçaitj les ombres sur les murs.
Alia poussa la porte de ce qu’elle appelait la maison, une carrée tapissée de papier journal.
Le lit conjugal, caparaçonné de satinette feu à volants, mangeait la moitié de la place.
De l’autre côté de la magnifique cuisinière noire aux cuivres étincelants, le matelas où
Alia dormait avec ses frères Giorgio et Nicola. Les deux adolescents, séparés par le cadet, se muchaient le plus loin possible l’tm de l’autre, Alia serrant Nicola dans ses bras. Mon oursom mon grigri, mon bouclier. L’ enfant, en dormant, murmurait non.
Gabinetto dans la courette commune avec l’immeuble du fond. Dépavée pour cultiver des légumes répartis entre les familles suivant les règles du kolkhoze.
Parfois les hommes en venaient aux mains pour trois courgettes. Leurs épouses essayaient de les séparer avec les supplications, imprécations, embrassements du grand opéra. Parfois les femmes se volaient dans les plumes pour deux tomates et les maris assistaient au spectacle avec intérêt, tifosi allant jusqu’à exciter leurs moitiés comme des chiens : « Attaque, attaque ! », « Mords-la », « J e mets cent sous sur Fallela."

 
Béatrix Beck (14 juli 1914 - 30 november 2008)
Hier met haar dochter (rechts) in 1952

De Amerikaanse schrijver, scenarioschrijver en regisseur Arthur Laurents is geboren in New York op 14 Juli 1918.Zie ook alle tags voor Arthur Laurents op dit blog.

Uit: West Side Story

„ALL:
The Jets are in gear.
Our cylinders are clicking
The Sharks'll stay clear
'Cause ev'ry Puerto Rican
's a lousy chicken!
Here come the Jets
Like a bat out of hell
Someone gets in our way
Someone don't feel so well
Here come the Jets
Little world, step aside
Better go underground,
Better run, better hide
We're drawin' the line,
So keep your noses hidden!
We're hangin' a sign,
Says "Visitors forbidden"
And we ain't kiddin'!
Here come the Jets,
Yeah! An' we're gonna beat
Ev'ry last buggin' gang
On the whole buggin' street!
On the whole ever-mother-lovin' street!”

 
Arthur Laurents (14 juli 1918 - 5 mei 2011)
Scene uit een theateruitvoering in Kaapstad, 2015

Zie voor nog meer schrijvers van de 14e juli ook mijn blog van 14 juli 2013 deel 2.

14-07-2016 om 18:17 geschreven door Romenu  

De Nigeriaanse dichter, schrijver en voorvechter van democratie Akinwande Oluwole "Wole" Soyinka werd geboren op 13 juli 1934 in Abeokuta. Zie ook alle tags voor Wole Soyinka op dit blog.

Uit: Aké, Jahre der Kindheit (Vertaald door Inge Uffelmann)

„All das überwucherte, hügelige Gelände gehört zu Aké. Wir empfanden mehr als bloße Loyalität gegenüber dem Pfarrhaus, und daraus erwuchs – nicht ohne stillen Groll – die Frage, warum es Gott gefiel, von der profanen Höhe Itokos aus auf seine fromme Zweigstelle, das Pfarreigelände, hinabzuschauen. Denn dort, fast auf dem Gipfel des Berges, gab es auch den geheimnisvollen Pferdestall des Chiefs mit lebendigen Pferden. Dahinter scherte dann der schwindelerregende Pfad ab, führte von einem lärmerfüllten Markt zum nächsten und gab schließlich über Ibàràpa und Ita Aké den Blick frei bis hinein in die tiefsten Schlupfwinkel des Pfarreigrundstücks.
An diesigen Tagen wurde die steile Anhöhe von Itoko eins mit dem Himmel. Wenn Gott vielleicht auch nicht wirklich dort oben wohnte, so gab es doch kaum Zweifel, daß er zuerst auf diesen Gipfel herabstieg, ehe er mit gigantischem Schritt über die lärmenden Märkte setzte – die es wagten, am Sonntag Waren feilzubieten – und die Kirche von St. Peter betrat. Danach besuchte er das Pfarrhaus und nahm mit dem Kanonikus den Tee. Immerhin gab es den kleinen Trost, daß er, trotz der Versuchung, zu Pferde herabzukommen, niemals zuerst beim Chief einkehrte, denn der war als Heide bekannt. Nie sah man den Chief bei einem Gottesdienst, außer am Jahrestag der Krönung des Alake. Nein, Gott schritt zur Morgenandacht geradewegs auf St. Peter zu, verweilte kurz bei der Mittagsmesse, behielt sich seine feierlichste und exotischste Audienz aber für die Abendandacht vor, die zu seinen Ehren immer auf englisch abgehalten wurde. Dann tönte die Orgel dunkel, rauchig-sonor; zweifellos wollte sie mit diesem Timbre eines egúngún ihren normalen Klang Gottes eigener Grabesstimme angleichen, mit der er auf die ihm dargebotenen Gebete antwortete.
Nur das Haus des Kanonikus konnte dem allwöchentlichen Gast Herberge bieten. Schon allein, weil es das einzige mehrstöckige Gebäude im Pfarreigelände war, quadratisch und massig wie der Kanonikus selbst, durchlöchert von schwarzen, holzgerahmten Fenstern. BishopsCourt war auch ein mehrstöckiges Gebäude, aber es wohnten nur Schüler darin, und folglich war es kein Haus.“

 
Wole Soyinka (Abeokuta, 13 juli 1934)

De Duitse schrijfster Rebecca Salentin werd geboren op 13 juli 1979 in Eschweiler. Zie ook alle tags voor Rebecca Salentin op dit blog.

Uit:Schuld war Elvis

„Hebron schrie im Garten, wo Meggy den Stubenwagen unter dem blütenbedeckten Sauerkirschbaum abstellte; und an diesem Geschrei war nicht einmal die Nachbarskatze schuld, die es sich so gerne auf Hebron bequem machte, im Gegenteil, die fette Katze sorgte regelmäßig dafür, dass Hebron endlich einmal ruhig war, woran Meggy merkte, dass etwas nicht stimmte und rufend und Hände klatschend in den Garten rannte, um das faule Tier zu verjagen, worauf Hebron, mit knallrotem, einige Male auch schon leicht blauem Gesicht noch lauter in die Welt schrie.
Hebron schrie auch nachts, und dabei war es ihr gleichgültig, ob Meggy sie in ihren Armen oder in der Wiege schaukelte, sie schrie, bis Meggy ihr Nachthemd aufknöpfte und Hebron an die geschundene Brust legte. Wollte Meggy ihre Brüste wenigstens eine Stunde schonen, dann schrie Hebron, bis sie vor Erschöpfung in einen kurzen Schlummer fiel, aber selbst dieser war durchbrochen von Schluchzern, deren kläglicher Ton Meggy im Herzen wehtat; das arme Würmchen tat ihr leid, wenn sie auch des Geschreis müde war.
Aber was immer sie auch versuchte, kein Tee, keine Bauchmassage und keine Wärmflasche verschafften Hebron Entspannung und Meggy Ruhe.
Da Meggy das Kind also nur mithilfe ihrer Brust ruhigzustellen vermochte, wurde Hebron dick und rund, Fett bildete sich an Armen und Beinen, und Meggy hatte Mühe, die kleinen Fältchen zwischen den Speckrollen an Halsund Gliedmaßen zu säubern.
Als Hebron neun Monate alt war, hörte sie endlich mit dem Geschrei auf und entdeckte das Essen in festerer Form für sich.“

 
Rebecca Salentin (Eschweiler, 13 juli 1979)
 

De Russische schrijver Isaak Emmanuïlovitsj Babel werd geboren in Odessa op 13 juli 1894. Zie ook mijn blog van 13 juli 2010 en eveneens alle tags voor Isaak Babel op dit blog..

Uit: Old Shloyme

„He has nowhere to go, nowhere!" Shloyme hid in his corner and wanted to clasp the rickety wooden bed in his arms, caress the stove, the sweet, warm stove that was as old as he was. "He grew up here, spent his poor, bleak life here, and wants his old bones to be buried in the small local cemetery!" At moments when such thoughts came to him, Shloyme became unnaturally animated, walked up to his son, wanted to talk to him with passion and at great length, to give him advice on a couple of things, but... it had been such a long time since he had spoken to anyone, or given anyone advice. And the words froze in his toothless mouth, his raised arm dropped weakly. Shloyme, all huddled up as if ashamed at his outburst, sullenly went back to his corner and listened to what his son was saying to his daughter-in-law. His hearing was bad, but with fear and dread he sensed something terrifying. At such moments his son felt the heavy crazed look of the old man, who was being driven insane, focused on him. The old man's two small eyes with their accursed probing, seemed incessantly to sense something, to question something. On one occasion words were said too loudly--it had slipped the daughter-in-law's mind that Shloyme was still alive. And right after her words were spoken, there was a quiet, almost smothered wail. It was old Shloyme. With tottering steps, dirty and disheveled, he slowly hobbled over to his son, grabbed his hands, caressed them, kissed them, and, not taking his inflamed eyes off his son, shook his head several times, and for the first time in many, many years, tears flowed from his eyes. He didn't say anything. With difficulty he got up from his knees, his bony hand wiping away the tears; for some reason he shook the dust off his frock coat and shuffled back to his corner, to where the warm stove stood. Shloyme wanted to warm himself. He felt cold.
From that time on, Shloyme thought of nothing else. He knew one thing for certain: his son wanted to leave his people for a new God. The old, forgotten faith was kindled within him. Shloyme had never been religious, had rarely ever prayed, and in his younger days had even had the reputation of being godless.”

 
Isaak Babel (13 juli 1894 – 27 januari 1940)
 

De Canadese schrijver Scott Symons werd geboren op 13 juli 1933 in Toronto. Zie ook alle tags voor Scott Symons op dit blog.

Uit:Place d'Armes

„And then he knew that it did. That that was what was marvellous about man his vulnerability. That was the adventure in life. The adventure of life. To close it off was to close off life. So he had to embrace that vulnerability or live dead. That vulnerability defined him as a man. It was desirable, essential, inevitable‚.„ The trees in front of the old Courthouse, imbedding it in deep space alive with blackbirds those trees, erect in him, every branch veined in him disastrously present - gloriously. As he ran his eye over each branch he threatened explosion and had he raised a finger to trace his eyesight, he would have detonated instead he passed his right hand back and forth across his sight as his hand passed in front of his face, his whole body snuffed out, and then, once passed, he was ignited again.... His right foot stamped the pavement till he stopped it. On past la rue St. Gabriel and le Vieux St. Gabe he reinstated that picture over the bar that picture that toured the world around him it sighted in him giving him always eyes in the back of his head. A bad painting, that restored his sight! - what more could a man ask, of a painting.
And with these eyes back into his head he realized that the urns atop the Hotel de Ville were trailing him....He turned to remonstrate - disengaged them from his groin - and replaced them fastidiously atop the Hotel.Admired the confrontation of Old and New Courthouses and then continued down towards La Place d’Armes.
Past Paul’s Tavern, with its stain-glass windows in a dignified ribaldry. Opposite the gigantic hole-in-the-ground that was the new Palais de Justice. Now at its most beautiful, its most impressive a hole. Another ziggurat. Streicher had explained to him that this new Palais didn’t need to lower at all - it didn’t need to overshadow this street.ßut its proponents wanted a tower. Eh bien - soit: it was an empty phallicity, like all the rest.“

 
Scott Symons (13 juli 1933 - 23 februari 2009)
Cover 

De Duitse schrijfster Claire Beyer werd geboren op 13 juli 1947 in Blaichach in de Oberallgäu. Zie ook alle tags voor Claire Beyer op dit blog.

Uit: Rauken

„Ein falscher Bogen, und sie wird spüren, was passiert, wenn sie ihn so ärgert. Das Kind spannt alle Muskeln, schiebt die Kraft in die schmerzende Hand, schreibt weicher als jemals zuvor den Buchstaben S, schreibt ihn über zwei Heftseiten, ohne auch nur einmal abzusetzen. Das Messer am Rücken ist weg, er aus dem Zimmer gegangen. Für heute hat sie Ruhe vor ihm, dennoch schreibt sie weiter. Noch immer liegt der Gestank des verbrannten Kunststoffes in der Luft.
Der Tod hat seinen Geruch.
Tage nach dem Hinscheiden der alten Frau war das Zimmer gründlich gereinigt worden, und für die Großmutter wurde eine Nähstube eingerichtet. Die Möbel hatte Ivan, der russische Kriegsgefangene, auf den Speicher gebracht. Es war plötzlich ein neuer Raum entstanden, ohne dass auch nur eine Wand verrückt oder gestrichen worden war. Vroni, die so gerne ihrer Großmutter beim Nähen zugesehen hatte, betrat den Raum nicht mehr, und die alte Frau forderte sie auch nicht dazu auf. Vorbei war ihr Spiel mit den Knöpfen, den kleinen Schätzen, die bunt und glitzernd in einer Holztruhe lagen. Es waren Edelsteine, die sie gefunden hatte, weit draußen in Großvaters Wald, und sie konnte Geschenke damit kaufen für die Schwester und den Bruder, für Cousinen und Cousins, jeder bekam, was er an Wünschen hatte. Bis das Schaufenster vom Laden nebenan ganz leer war und alle ihr, Vroni, die Hände weich und dankbar drückten. Große, gute Vroni! Hatte für alle ein Geschenk, und immer noch war ein Edelsteinknopf für jemanden übrig. Auch für ihren Vater. Er sollte sein Motorrad bekommen. Weit weg würde es ihn fahren, mitten in den Wald vom Großvater, und würde er den Weg nicht zurückfinden, dann hätte sie keine Schuld daran. Er wünschte sich doch so sehr ein Motorrad.
Einen Knopf aber trug sie immer bei sich, dieser war für Pierre.
Verboten war es, am Ufer der Iller zu spielen. Verboten, zum Haus am Rande des Dorfes zu gehen. Dem Haus mit den dunklen Schindeln und hohen Fenstern. Gottlos lebten die Leute dort, ohne Kreuz über dem Eingang oder in der Diele. Pierre, der Junge. Ein Verwachsener, ein Krüppel. Seine Eltern, die einzige Fabrik weit und breit in ihren Klauen. Und dann: die russische Großmutter! Aber Vroni hatte ihren Knopf bei sich, so war Pierre ein verzauberter Prinz, ein Schlossherr, ein Sonnenstrahl, denn kam sie in die Nähe des Hauses, lag Musik auf den Kieswegen, schwang sich am Efeu hoch in alle Zimmer, empfing sie schließlich mit der Wärme eines großen, weichen Kissens. Pierre kannte ihre Schritte, öffnete weit die hohe Tür.“

 
Claire Beyer (Blaichach, 13 juli 1947)
Cover luisterboek

De Duitse schrijver en journalist Gustav Freytag werd geboren op 13 juli 1816 in Kreuzburg. Zie ook alle tags voor Gustav Freytag op dit blog.

Uit: Erinnerungen aus meinem Leben

„Zwei Meilen oberhalb wurde durch die Kreuzherren vom roten Stern, einen der zahlreichen geistlichen Ritterorden, welche damals Krankenpflege und Kampf gegen die Heiden auf sich nahmen, die Kreuzburg gegründet, dazu eine Stadt mit deutschem Recht. Auf der Außenseite des Grenzwaldes war nahe der Prasna eine von den Wegsperren, welche in Preußen Beitschen, in Schlesien Pitschen hießen, auch dort erwuchs eine deutsche Stadt. In dem Dreieck, welches durch die drei Städte Konstadt, Kreuzburg, Pitschen gebildet wird, verlief durch Jahrhunderte das Lehen meiner Familie.
Denn auch der Grenzwald wurde gelichtet und durch deutsche Dörfer besetzt. Nahe bei Konstadt entstand Schönfeld, mitten im Walde Schönwald, in gleicher Entfernung von den drei Städten. Es wurde ein einsehnliches Dorf mit zwei Scholtiseien.
Dort lebte der älteste Vorfahr, von welchem Kunde erhalten ist. Simon Freytag (geb. 1578), ein Freibauer, wie die Besitzer des Hofes sich nannten. Er und seine Nachkommen saßen auf Höfen mit fränkischen langen Ackerbeeten, sie bauten die Scholle unter wohlwollenden Landesherren, den Herzögen von Brieg, und erlitten, was die Kriege der Fürsten und die Einbrüche fremder Haufen dem Landmann zu bereiten pflegten. Wie ihre Landesherren waren sie seit der Reformation evangelisch geworden. Ueberall standen in den Dörfern neben den Kirchtürmen die Pfarrhäuser mit ihren Familien als Stützpunkte des deutschen Wesens. Die Vorfahren hielten unter slawischem Volk auf die deutsche Art, wie man aus den Namen ihrer Frauen schließen darf, die bis zu dem meiner Mutter sämtlich deutsch sind. Als Johann Freytag, der Sohn des Simon, eine Anna Wüterich – althochdeutsch Wuotanarich – heiratete, da wurden auf einem Bauernhofe die Namen unserer beiden großen Heidengötter Frija und Wuotan nach den Schrecken des Dreißigjährigen Krieges zu christlicher Ehe verbunden.
Um 1700 heiratete Adam, ein Enkel jenes Simon, die Erbtochter einer Scholtisei von Schönwald, Marie Anna Victor. Durch sie kam der Scholzenhof des Dorfes in das Geschlecht. Eine Erinnerung an die Ahnmutter erhielt sich bis in meine Kinderzeit; sie soll eine kleine, kluge Frau gewesen sein, die bei den Geschlechtsgenossen in hohem Ansehen stand. Die Männer des Geschlechts aber sind in der Mehrzahl hochgewachsen mit rundem Kopf, blondem Haar, starken Knien und großer Faust, in jedem Nest ein oder mehrere behende Linktotschel. Der Kindersegen der Höfe pflegte reichlich zu sein.“

 
Gustav Freytag (13 juli 1816 - 30 april 1895)
Portret door Karl Stauffer-Bern,1886–1887

De Engelse dichter John Clare werd geboren op 13 juli 1793 in Helpston, Northamptonshire. Zie ook alle tags voor John Clare op dit blog.

I Am!

I am—yet what I am none cares or knows;
My friends forsake me like a memory lost:
I am the self-consumer of my woes—
They rise and vanish in oblivious host,
Like shadows in love’s frenzied stifled throes
And yet I am, and live—like vapours tossed

Into the nothingness of scorn and noise,
Into the living sea of waking dreams,
Where there is neither sense of life or joys,
But the vast shipwreck of my life’s esteems;
Even the dearest that I loved the best
Are strange—nay, rather, stranger than the rest.

I long for scenes where man hath never trod
A place where woman never smiled or wept
There to abide with my Creator, God,
And sleep as I in childhood sweetly slept,
Untroubling and untroubled where I lie
The grass below—above the vaulted sky.

 
John Clare (13 juli 1793 – 19 mei 1864)
Standbeeld voor Clare ‘s voormalige huis in Helpston

Zie voor nog meer schrijvers van de 13e juli ook mijn blog van 13 juli 2014 deel 1 en ook deel 2.

13-07-2016 om 18:30 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter en schrijver Kees 't Hart is op 12 juli 1944 in Den Haag geboren. Zie ook alle tags voor Kees ’t Hart op dit blog.

Uit: Teatro Olimpico

“Ruim twee jaar geleden, op 20 augustus, maakte ik na onze Rousseau-voorstelling in het Theater aan het Spui in Den Haag kennis met Jim Staborowsky. Hij stelde zich in het Engels een beetje lacherig voor als een Rousseau-kenner en vertelde dat hij contacten had met theatermakers in Italië. Zijn vriendin was ‘intendante’ van een belangrijk theater in Vicenza, het Teatro Olimpico. Hij vond onze voorstelling interessant en ontroerend, de slotscène indrukwekkend en de mise-en-scène origineel. Hij complimenteerde ons vooral met het beeld van Rousseau dat we gaven. Dat sloot volgens hem aan bij actuele theateropvattingen in Italië.
Ik bood hem een biertje aan.
We zouden meer van hem horen, zei hij, hij moest eerst zijn contacten raadplegen. Volgens hem was de connectie van Rousseau met Italië erg interessant, daar was nog weinig aandacht aan besteed. Hij zou later in het jaar contact met ons opnemen, het kon nog even duren. Ik had zijn voornaam niet goed verstaan, die was niet wat je noemt Italiaans, net zomin als zijn achternaam. Ik vroeg hem zijn volledige naam op een bierviltje te schrijven.
Zijn voornaam sprak hij uit als Dzjiem.
Veel later hoorde ik dat zijn moeder uit Vicenza kwam en zijn vader een nazaat was van oude Poolse landadel die al meer dan tweehonderd jaar in Italië woont. Hij vertelde me dat een van zijn voorvaders Casanova heeft gekend en in diens autobiografie voorkomt.
Misschien interesseert u zich niet erg voor dit soort details, maar ze zijn van belang om de context van onze wederwaardigheden in Italië te begrijpen. Bovendien verzocht u enkele weken geleden in uw brief om een ‘gedetailleerd verslag, zodat de beoordelingscommissie een gedegen beeld kan krijgen van de situatie’.
Ik wist dat Rousseau in Venetië als secretaris had gediend bij een Franse diplomaat. Dit was niet een van de gunstigste episodes uit zijn leven, om het maar voorzichtig te zeggen. Hij zet zichzelf in Bekentenissen neer als een soort spion in Franse dienst, maar u moet zich hier niet te veel van voorstellen. Rousseau had de neiging zijn leven mooier en interessanter voor te stellen dan het was. Waarschijnlijk was hij in werkelijkheid een loopjongen van de tweede secretaris en mocht hij weleens brieven rondbrengen. Zie over feit en fictie bij Rousseau onder andere de biografie van Leo Damrosch (2005). Rousseau liet zich snel meeslepen door zijn ongebreidelde fantasie. Secretaris! Spionage! Belangrijke berichten!“

 
Kees 't Hart (Den Haag, 12 juli 1944)

De Chileense dichter Pablo Neruda (eig. Ricardo Eliecer Neftalí Reyes Basoalto) werd geboren in Parral op 12 juli 1904. Zie ook alle tags voor Pablo Neruda op dit blog.

If You Forget Me

I want you to know
one thing.

You know how this is:
if I look
at the crystal moon, at the red branch
of the slow autumn at my window,
if I touch
near the fire
the impalpable ash
or the wrinkled body of the log,
everything carries me to you,
as if everything that exists,
aromas, light, metals,
were little boats
that sail
toward those isles of yours that wait for me.

Well, now,
if little by little you stop loving me
I shall stop loving you little by little.

If suddenly
you forget me
do not look for me,
for I shall already have forgotten you.

If you think it long and mad,
the wind of banners
that passes through my life,
and you decide
to leave me at the shore
of the heart where I have roots,
remember
that on that day,
at that hour,
I shall lift my arms
and my roots will set off
to seek another land.

But
if each day,
each hour,
you feel that you are destined for me
with implacable sweetness,
if each day a flower
climbs up to your lips to seek me,
ah my love, ah my own,
in me all that fire is repeated,
in me nothing is extinguished or forgotten,
my love feeds on your love, beloved,
and as long as you live it will be in your arms
without leaving mine.

 
Pablo Neruda (12 juli 1904 – 23 september 1973)

De Nederlandse dichteres en schrijfster Carla Bogaards werd geboren in Voorburg op 12 juli 1947. Zie ook alle tags voor Carla Boogaards op dit blog.

Het licht

Mijn gezicht is bleek, er is geen licht in deze stad,
ik steek mijn haar op met een ivoren kam,

ivoor is het ooglid van mijn kind en het halsje,
ivoor is de sneeuw in de parken
ze worden gemeden
behalve door dichters,

mijn gezicht is bleek van heimwee, er is geen licht in deze stad
geen ster te zien, verguld of bestreken met ivoor,
geen vis zwemt in de rivier de Moskva,
de kraaien schreeuwen van kou,
ik steek mijn haar op met een ivoren kam.

Kind als ik je weer in mijn armen houd
laat ik mijn haar hangen
kleuren mijn wangen zich bloesemiger dan rode anjers
voer ik je het sap van lila passievruchten,
tot die tijd leg ik de rug van mijn hand over mijn ogen.

 
Carla Bogaards (Voorburg, 12 juli 1947)

De Duitse dichter en schrijver Stefan George werd geboren op 12 juli 1868 in Büdesheim. Zie ook mijn blog van 12 juli 2010 en eveneens alle tags voor Stefan George op dit blog.

Wir werden heute nicht zum garten gehen...

Wir werden heute nicht zum garten gehen
Denn wie uns manchmal rasch und unerklärt
Dies leichte duften oder leise wehen
Mit lang vergessner freude wieder nährt:

So bringt uns jenes mahnende gespenster
Und leiden das uns bang und müde macht.
Sieh unterm baume draussen vor dem fenster
Die vielen leichen nach der winde schlacht!

Vom tore dessen eisen-lilien rosten
Entfliegen vögel zum verdeckten rasen
Und andre trinken frierend auf den pfosten
Vom regen aus den hohlen blumen-vasen.

Blumen

In märzentagen streuten wir die samen
Wann unser herz noch einmal heftig litt
An wehen die vom toten jahre kamen
Am lezten kampf den eis und sonne stritt.

An schlanken stäbchen wollten wir sie ziehen
Wir suchten ihnen reinen wasserquell
Wir wussten dass sie unterm licht gediehen
Und unter blicken liebevoll und hell.

Mit frohem fleisse wurden sie begossen
Wir schauten zu den wolken forschend bang
Zusammen auf und harrten unverdrossen
Ob sich ein blatt entrollt ein trieb entsprang.

Wir haben in dem garten sie gepflückt
Und an den nachbarlichen weingeländen
Wir wandelten vom glanz der nacht entzückt
Und trugen sie in unsren kinderhänden.

Gaukler

Du machst dich blind damit du andre blendest.
Dein feuer zischt das unermesslich deuchtet..
Das planlos raucht · das nimmer wärmt und leuchtet ·
Mit dem du nachts die bösen albe sendest.

 
Stefan George (12 juli 1868 – 4 december 1933)
 

De Nederlandse dichter Driek van Wissen werd geboren in Groningen op12 juli 1943. Zie ook alle tags voor Driek van Wissen op dit blog.

Sonnet voor Tineke

Ik heb voor jou een fiets gejat,
Want gister jatte men de jouwe;
Al was het dan ook nog zo'n ouwe,
Je was toch blij dat je 'm had.

Je kunt als dame in de stad
Geen eindeloze einden sjouwen,
Immers het tippelen door vrouwen
Wordt vaak ten kwade opgevat.

Daarom toog ik op dievenpad,
Zoekend de schaduw der gebouwen
Tot ik een vond voor Vindicat.

Nimmer zal mij die daad berouwen:
Laat ieder mij als schurk beschouwen,
Jíj noemt me held, 't is meer dan dat.

Dichter des Vaderlands

De nieuwe Dichter van het Vaderland
Mag, in de wolken door de eerbewijzen,
In een speciale feesttrein huiswaarts reizen
En werpt daar nog een half oog in de krant

En leest dat exact zestig jaar geleden
De laatste treinen richting Auschwitz reden.

Rijmraad

Al lukt de poëzie u voor geen meter,
Maakt u zich daar vooral geen zorgen om:
Om kromme verzen lachen wij ons krom,
Hoe slechter uw gedichten zijn hoe beter.

Zit dus vandaag niet bij de pakjes neer.
De inkt vloeit toch wel uit de ganzenveer.

 
Driek van Wissen (12 juli 1943 – 21 mei 2010)

De Poolse schrijver, schilder en graficus Bruno Schulz werd geboren op12 juli 1892 in Drohobycz, in Galicië. Zie ook alle tags voor Bruno Schulz op dit blog.

Uit: Sanatorium Under the Sign of the Hourglass (Vertaald door Celina Wieniewska)

“I AM SIMPLY CALLING it The Book without any epithets or qualifications, and in this sobriety there is a shade of helplessness, a silent capitulation before the vastness of the transcendental, for no word, no allusion, can adequately suggest the shiver of fear, the presentiment of a thing without name that exceeds all our capacity for wonder. How could an accumulation of adjectives or a richness of epithets help when one is faced with that splendiferous thing? Besides, any true reader-and this story is only addressed to him-will understand me anyway when I look him straight in the eye and try to communicate my meaning. A short sharp look or a light clasp of his hand will stir him into awareness, and he will blink in rapture at the brilliance of The Book. For, under the imaginary table that separates me from my readers, don't we secretly clasp each other's hands?
The Book . . . Somewhere in the dawn of childhood, at the first daybreak of life, the horizon had brightened with its gentle glow. The Book lay in all its glory on my father's desk, and he, quietly engrossed in it, patiently rubbed with a wet fingertip the top of decals, until the blank pages grew opaque and ghostly with a delightful foreboding and, suddenly flaking off in bits of tissue, disclosed a pea- cock-eyed fragment; blurred with emotion, one's eyes turned toward a virgin dawn of divine colors, toward a miraculous moistness of purest azure. Oh, that shedding of the film, oh, that invasion of brightness, that blissful spring, oh, Father.
Sometimes my father would wander off and leave me alone with The Book; the wind would rustle through its pages and the pictures would rise. And as the windswept pages were turned, merging the colors and shapes, a shiver ran through the columns of text, freeing from among the letters flocks of swallows and larks. Page after page floated in the air and gently saturated the landscape with brightness. At other times, The Book lay still and the wind opened it softly like a huge cabbage rose; the petals, one by one, eyelid under eyelid, all blind, velvety, and dreamy, slowly disclosed a blue pupil, a colored peacock's heart, or a chattering nest of hummingbirds”.

 
Bruno Schulz (12 juli 1892 - 19 november 1942)
Zelfportret, 1928

De Amerikaanse dichter, schrijver en filosoof Henry David Thoreau werd geboren in Concord, Massachusetts op 12 juli 1817. Zie ook alle tags voor Henry David Thoreau op dit blog en ook mijn blog van 12 juli 2010

Mist

Low-anchored cloud,
Newfoundland air,
Fountain head and source of rivers,
Dew-cloth, dream drapery,
And napkin spread by fays;
Drifting meadow of the air,
Where bloom the dasied banks and violets,
And in whose fenny labyrinth
The bittern booms and heron wades;
Spirit of the lake and seas and rivers,
Bear only purfumes and the scent
Of healing herbs to just men's fields!

 
Henry David Thoreau (12 juli 1817 - 6 mei 1862)
In 1861

Zie voor nog meer schrijvers van de 12^e juli ook mijn blog van 12 juli 2015 deel 2.

12-07-2016 om 18:21 geschreven door Romenu  

De Libanese schrijver en criticus Elias Khoury werd geboren op 12 juli 1948 in een Grieks-orthodoxe middle-class familie in de overwegend christelijke wijk Ashrafiyye van Beiroet. Dit was het jaar dat de Palestijnse vluchtelingen naar Libanon en Jordanië kwamen. In 1967, toen het Libanese intellectuele leven steeds meer werd gepolariseerd vertrok de 19-jarige Khoury naar Jordanië, waar hij een bezoek bracht aan een Palestijns vluchtelingenkamp en zich aansloot bij Fatah, de grootste verzetsorganisatie binnen de PLO. Hij verliet Jordan nadat duizenden Palestijnen werden gedood of verdreven in de nasleep van een poging tot staatsgreep tegen koning Hussein, tijdens de Zwarte September. Hij vervolgde zijn studie in Parijs en schreef een proefschrift over het Libanon conflict van 1860. Na zijn terugkeer naar Libanon werd Khoury onderzoeker bij het onderzoekscentrum van de PLO in Beiroet. Hij nam deel aan de Libanese burgeroorlog die in 1975 uitbrak, raakte ernstig gewond en verloor tijdelijk zijn gezichtsvermogen. In 1972 werd hij lid van de redactieraad van het tijdschrift Mawaqif. Andere leden waren Adonis, Hisham Sharabi, en iets later, de Palestijnse nationale dichter Mahmoud Darwish. Van 1975 tot 1979 was Khoury redacteur van Shu'un Filastin (Palestijnse Zaken), samen met Mahmoud Darwish. Van 1981 tot 1982 was hij hoofdredacteur van Al-Karmel. Van 1983 tot 1990 was hij hoofdredacteur van de culturele afdeling van Al-Safir. Hij was ook redacteur van Al-Mulhaq, het cultureel supplement van Al-Nahar. Hij doceerde aan de Columbia University en New York University in New York, en aan de Amerikaanse Universiteit van Beiroet, de Libanese Universiteit, de Libanese American University in Libanon. Khoury publiceerde zijn eerste roman “An 'ilaqat al-da'ira” in 1975. Deze werd in 1977 gevolgd door “The Little Mountain”, dat speelt tijdens de Libanese burgeroorlog. Andere werken zijn “The Journey of Little Gandhi” en de “Gate of the Sun” ( (2000). “Gate of the Sun” is een epische navertelling van het leven van de Palestijnse vluchtelingen in Libanon sinds de Palestijnse exodus van 1948 , waarin ook ideeën over het geheugen, de waarheid en het vertellen van verhalen aan bood komen. Khoury ’s roman “Yalo” (2002, en in het Engels vertaald in 2008) gaat over een een voormalige militant die beschuldigd wordt van misdaden tijdens de burgeroorlog in Libanon. De titel verwijst naar de naam van een van een Palestijns-Arabische dorp dat werd verwoest waarvan het grondgebied door Israël tijdens de oorlog van 1967 werd geanexeerd. Alle inwoners werden verdreven en de meesten gingen naar Jordanië. Khoury schreef 10 romans, die zijn vertaald in verschillende vreemde talen, waaronder Engels, evenals een aantal literatuurkritische werken. Hij schreef ook drie toneelstukken. Tussen 1993 en 2009 was hij redacteur van Al-Mulhaq, het wekelijkse culturele supplement van het Libanese dagblad Al-Nahar.

Uit: Gate of the Sun (Vertaald door Humphrey Davies)

“Umm Hassan is dead.
I saw everyone racing through the alleys of the camp and heard the sound of weeping. Everyone was spilling out of their houses, bent over to catch their tears, running.
Nabilah, Mahmoud al-Qasemi's wife, our mother, was dead. We called her mother because everyone born in the Shatila camp fell from their mother's guts into her hands.
I too had fallen into her hands, and I too ran the day she died.
Umm Hassan came from al-Kweikat, her village in Galilee, to become the only midwife in Shatila – a woman of uncertain age and without children. I only knew her when she was old, with stooped shoulders, a face full of creases, large eyes shining in a white square, and a white cloth covering her white hair.
Our neighbor, Sana', the wife of Karim al-Jashi the kunafa* seller, said Umm Hassan dropped in on her the night before last and told her her death was coming.
"I heard its voice, daughter. Death whispers, and its voice is soft."
Speaking in her half-Bedouin accent she told Sana' about the messenger of death.
"The messenger came in the morning and told me to get ready."
And she told Sana' how she wanted to be prepared for burial.
"She took me by the hand," said Sana', "led me to her house, opened her wooden trunk, and showed me the white silk shroud. She told me she would bathe before she went to sleep: ‘I'll die pure, and I want only you to wash me.' "
Umm Hassan is dead.
Everyone knew that this Monday morning, November 20th, 1995, was the time set for Nabilah, Fatimah's daughter, to meet death.
Everyone awoke and waited, but no one was brave enough to go to her house to discover she was dead. Umm Hassan had told everyone, and everyone believed her.
Only I was taken by surprise.
I stayed with you until eleven at night, and then, exhausted, I went to my room and slept. It was night, the camp was asleep, and no one told me.
But everyone else knew.
No one would question Umm Hassan because she always told the truth. Hadn't she been the only one to weep on the morning of June 5, 1967? Everyone was dancing in the streets, anticipating going home to Palestine, but she wept. She told everyone she'd decided to wear mourning. Everyone laughed and said Umm Hassan had gone mad. Throughout the six long days of the war she never opened the windows of her house; on the seventh, out she came to wipe away everyone's tears. She said she knew Palestine would not come back until all of us had died.”

 
Elias Khoury (Beiroet, 12 juli 1948)

12-07-2016 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse schrijfster Jhumpa Lahiri Vourvoulias werd geboren op 11 juli 1967 in Londen. Zie ook alle tags voor Jhumpa Lahiri op dit blog.

Uit: Unaccustomed Earth

“After her mother's death, Ruma's father retired from the pharmaceutical company where he had worked for many decades and began traveling in Europe, a continent he'd never seen. In the past year he had visited France, Holland, and most recently Italy. They were package tours, traveling in the company of strangers, riding by bus through the countryside, each meal and museum and hotel prearranged. He was gone for two, three, sometimes four weeks at a time. When he was away Ruma did not hear from him. Each time, she kept the printout of his flight information behind a magnet on the door of the refrigerator, and on the days he was scheduled to fly she watched the news, to make sure there hadn't been a plane crash anywhere in the world.
Occasionally a postcard would arrive in Seattle, where Ruma and Adam and their son Akash lived. The postcards showed the facades of churches, stone fountains, crowded piazzas, terra-cotta rooftops mellowed by late afternoon sun. Nearly fifteen years had passed since Ruma's only European adventure, a month-long EuroRail holiday she'd taken with two girlfriends after college, with money saved up from her salary as a para-legal. She'd slept in shabby pensions, practicing a frugality that was foreign to her at this stage of her life, buying nothing but variations of the same postcards her father sent now. Her father wrote succinct, impersonal accounts of the things he had seen and done: "Yesterday the Uffizi Gallery. Today a walk to the other side of the Arno. A trip to Siena scheduled tomorrow." Occasionally there was a sentence about the weather. But there was never a sense of her father's presence in those places. Ruma was reminded of the telegrams her parents used to send to their relatives long ago, after visiting Calcutta and safely arriving back in Pennsylvania.
The postcards were the first pieces of mail Ruma had received from her father. In her thirty-eight years he'd never had any reason to write to her. It was a one-sided correspondence; his trips were brief enough so that there was no time for Ruma to write back, and besides, he was not in a position to receive mail on his end. Her father's penmanship was small, precise, slightly feminine; her mother's had been a jumble of capital and lowercase, as though she'd learned to make only one version of each letter. The cards were addressed to Ruma; her father never included Adam's name, or mentioned Akash. It was only in his closing that he acknowledged any personal connection between them. "Be happy, love Baba," he signed them, as if the attainment of happiness were as simple as that.”

 
Jhumpa Lahiri (Londen, 11 juli 1967)

De Nederlandse schrijver Herman de Man (eig. Salomon Herman (Sal) Hamburger) werd geboren in Woerden op 11 juli 1898. Zie ook alle tags voor Herman de Man op dit blog.

Uit: Land voor Water

“Maar ‘Land voor Water’ wàs kwa-grond en bleef kwagrond. De heremoes en de rooie zurkel wou er beter gedijen dan gras. En in 't midden van het rechtgetrokken poldertje sloeg op een barren winternacht, een wiel. Het wiel vrat, als het water in de Lek hoog stond en door de lage dijken sijpte en kwelde, gulzig om zich heen en 't drong grillige veuren die slooten werden, scheefschuin door de schieslooten, die bij de inpoldering voor den waterloop uitgespaard waren. De oude mannemenschen van Benschop en daaromtrent kuierden er 's Zondags na kerketijd heen en dan groeiden er onwijze en wijze disputen uit de vraag, wat er 't beste en 't voordeeligste gebouwd kon worden op ‘Land voor Water’. Maar ze wisten het niet, nee' al dochten ze 't allegaar. Biezen kweeken bracht in die dagen de vracht niet op, voor riet lag 't land al te droog en opnieuw de zwaarbetaalde bunders prijsgeven aan 't kwelwater van de Lek, dàt leek een elk te bar en dat was het ook.
Toen in die dagen, liet de Rentmeester een geleerd man komen uit de stad en die keurde den grond net zoolang, tot'ie 't wist.
‘Mesten helpt niet man’, zei Goof Brouwer, die al jarenlang vocht tegen de heremoes, de puinen en 't andere ruigt: ‘'t is goed blommenland mijn land, maar van blommen kan een mensch niet eten’.
‘Niet?’ vroeg de Professor uit de stad.
‘Neeë, dat het bij m'n leven nooit bestaan’.
‘Maar dan heb je 't mis, ditkeer vrind’, wist de ander.
‘Want van de bloemen zal heel je gezin eens eten. Tenminste... als je hier blijft, in dezen polder.’
Maar Goof was een veuls te wijze kerksche mensch om daar wat van te gelooven en hij nam zijn riek, die de vreemdeling van hem gebruikt had mee weerom naar 't huis en zee niet eens gedag. Dat waren ommers maar warrewoorden, moest dáár een ouwe boer die 't land van roei tot roei kent, zijn eigen mee moeien?
Toch ... den Zondag daarop hoorde hij 't al verzeggen, toen hij met Janus uit de kerk kwam; de Rentmeester wou blommen laten kweeken op ‘Land voor Water’.

 
Herman de Man (11 juli 1898 - 14 november 1946)
Herman de Man monument in Oudewater

De Duitse dichter en schrijver Helmut Krausser werd geboren op 11 juli 1964 in Esslingen am Neckar. Zie ook alle tags voor Helmut Kraussner op dit blog.

Uit: Zwei ungleiche Rivalen

“Als am 13. Februar des Jahres 1883 Richard Wagner im Palazzo Vendramin einen Schlaganfall erleidet, bringt dies das Leben der allermeisten Venezianer recht wenig durcheinander. Einer aber, ein noch junger Mann von zweiundzwanzig Jahren, begibt sich ausgerechnet an diesem Tag, ohne vom Schlaganfall etwas zu wissen, zur letzten Adresse des großen Komponisten und bittet um Auskunft über den Gesundheitszustand des verehrten Meisters. Als ihm zu seiner Überraschung dessen Tod gemeldet wird, bricht er ohnmächtig zusammen und wird sich fortan im Leben nie mehr rasieren. Das aber hat mit Wagner gar nichts zu tun, es ist eine zufällige Koinzidenz, denn der junge Mann ist jemand, der Körperpflege vor allem als Zeitverschwendung betrachtet und trotz seines ererbten Reichtums gerne in verlebter Kleidung herumläuft.
Noch manch anderes ist an diesem Menschen merkwürdig, zum Beispiel, daß er sich gerade in Venedig befindet, denn eigentlich ist er ja vor zwei Jahren aus dieser Stadt, in der er aufwuchs, geflohen, um in München Musik zu studieren, gegen den Willen seines übermächtigen Vaters, des reichsten Mannes Italiens. Doch der Vater hat dem Erstgeborenen verziehen, und so kam Alberto Franchetti, von dem hier die Rede ist, zwischen den Semestern zu Besuch in seine alte Heimat.
Mehr noch als die Sehnsucht nach seinen Eltern, dem Baron Raimondo Franchetti und seiner aus Wien stammenden Gattin, Sara Louise Rothschild, trieb ihn die Aussicht zurück, einmal leibhaftig Wagner zu begegnen, seinem, man muß es so sagen: Gott. Um so härter trifft ihn die Todesnachricht. Unterbewußt macht er sich beinahe Vorwürfe. Ihm ist, als hätte er sich dem Genius zu aufdringlich nähern wollen, und dieser habe sich einer Begegnung nur sterbend entziehen können.
Denn es wäre für die Franchettis ein leichtes gewesen, eine solche Begegnung zu arrangieren, und liebend gerne hätte der Jude Alberto Franchetti dem Antisemiten Wagner die Hand geküßt. Dessen Antisemitismus sei, so würde er das rechtfertigen, doch nicht viel mehr als ein boshaftes Gesellschaftsspiel und von sehr theoretischer Natur, keineswegs etwas persönliches.“

 
Helmut Krausser (Esslingen am Neckar, 11 juli 1964)

De Italiaanse dichter en schrijver Giuseppe Bonaviri werd geboren in Mineo op 11 juli 1924. Zie ook mijn blog van 11 juli 2009 en ook mijn blog van 11 juli 2010.

Uit:Le tailleur de la grande-rue (Vertaald door Uccio Esposito-Torrigiani)

« A Mineo, l'été explose soudain sans prévenir personne. A peine quelques jours plus tôt, en descendant par la Varanna ou par l'Itria, l'on peut rencontrer des paysans emmitouflés dans leur châle noir, le pantalon tout crotté, qui dévalent la pente abrupte et boueuse, jonchée de morceaux d'ordures, qui augmentent jour après jour à chaque coin de rue et assombrissent l'air. Mais il suffit d'une semaine pour que le soleil devienne violent, et les masures tordues, amoncelées les unes sur les autres, laissent évaporer leur humidité, deviennent sèches et brûlantes comme des fours. Dans les ruelles, la pussière se soulève en nuage chaque fois que quelqu'un passe, tandis que les excréments jaunissent au pied des portes basses des maisons, et les pierres affleurent blanches, jaunes, noires. On dirait que les pierres se libèrent, suivant leur propre rythme égal et tranquille, car on les voit se détacher de la ravine sèche du Château, rouler par la pente des Mura - où déjà les orties roussissent et meurent et les figuiers de Barbarie semblent se plier sous le poids de la chaleur - et l'on trouve des pierres même sur les toits des maisons, où elles brillent, selon les différents moments de la journée, comme autant de symboles intangibles et sacrés. »
(…)

“Je ne sais si j'ai raison d'écrire ici ces rêveries, mais il est vrai que parfois elles semblent gravées en moi, comme des souvenirs vrais et confus d'une enfance fabuleuse et lointaine. Mais celui qui écrit n'est pas toujours le même homme immobile, au fil de son histoire viendront se nouer les divers aspects des conditions extérieures, comme le froid ou la chaleur, ainsi que les conditions intérieures, par exemple, une petite satisfaction ou les troubles de l'incertitudes, et enfin l'influence de ses propres organes, comme les intestins, le foie, la vessie ou le pénis. Et puis il faut comprendre qu'un pauvre tailleur comme moi, plongé dans ce long hiver d'oisiveté forcée, enfoncé dans la misère qui l'écrase et l'opprime, ne peut éviter de s'abandonner aux chimères les plus bizarres et les plus sottes, issues de ce village abandonné, qui n'est en fait qu'un amas de ruelles débordantes de boue et de merde et de vieilles maisons qui se délabrent et s'effondrent, où vivent, tous ensemble, hommes, ânes et poulets."

 
Giuseppe Bonaviri (11 juli 1924 - 21 maart 2009)
Mineo

De Franse schrijver Henri Coulonges werd geboren op 11 juli 1936 in Deauville. Zie ook alle tags voor Henri Coulonges op dit blog en ook mijn blog van 11 juli 2010.

Uit: Les Rives de l'Irrawaddy

“Quand il quitta la route pour marcher sur l’herbe, il sentit un souffle frais lui monter le long des jambes, une légère haleine venant de la terre végétale. Cela lui fit du bien comme un signe de connivence venant du fond de son enfance. Devant lui s’étendait tel un glacis une grande prairie rase, en pente douce. Il l’attaqua en lignes brisées précautionneuses, sans bien connaitre son point d’arrivée, à l’image d’une randonnée à skis dans la neige libre. Au milieu de la prairie surgit soudain, légèrement sur sa droite, le reste d’une barricade de bois qui sentait encore le goudron.
Elle était un peu affaissée, épousant la ligne de pente suivant une oblique imprécise. Il s‘arrêta, s’y appuya et la sentit rugueuse et friable sous sa main. Il regarda autour de lui.
La lumière blanche et lavée donnait à son refuge l’air mélancolique d’une vieille barque ensablée. Le silence était total.
Il reprit son chemin vers un bois de sapins en bas de la prairie. Plus loin, la forêt remontait vers de vastes passages déboisés, d’un gris sale, qui semblaient atteints de pelade. Il lui sembla voir, bien au-delà, une ligne plus nette et plus sombre.
Il entra dans la forêt et suivit pendant quelque temps un sentier qui progressait vers la coupe, mais il l’abandonna bientôt pour marcher à couvert. Le sol était spongieux et son pas s‘enfonçait parfois dans des plaques de mousse souffreteuse, avec un bruit de succion. Un sable très blanc fit son apparition alors que les arbres devenaient moins denses ; et, à mesure que le sol s’éclaircissait, il lui semblait que le ciel s’obscurcissait d’autant. De gros nuages d’automne recouvrirent ainsi peu à peu le sous-bois d’un voile livide et oppressant. Deux ou trois fois il s’arrêta, cherchant à travers les arbres une échappée. La marche devenait difficile. Il trouvait sur sa route, de plus en plus nombreux, de gros rochers en équilibre instable. « Heinrich m’avait parlé d’une vallée se dit-il avec inquiétude."

 
Henri Coulonges (Deauville, 11 juli 1936)
Cover

De Nederlandse schrijfster en coumniste Marjan Berk werd geboren op 11 juli 1932 in Zeist als Marie-Janne van Baaren. Zie ook mijn blog van 11 juli 2010. en eveneens alle tags voor Marjan Berk op dit blog.

Uit: Madonnakindje

‘Niet meer lezen. Anders pak ik je boek af!!’
Mijn moeder trok de deur dicht. Ik hoorde haar de trap af lopen. Toen ik zeker wist dat ze mij niet meer kon horen, duwde ik de door haar stijf ingestopte deken weg, viste het boek van Karl May onder mijn kussen vandaan en kroop ermee op mijn knieën op de vensterbank. Ik trok twee van de punaises waarmee verduisteringsmolton voor het raam was gespannen los, waardoor het licht van de warme juniavond over mijn boek viel en sloeg de bladzij op waar ik was gebleven. Winnetou zat klem in een wig van een gekliefde woudreus. Een van de kompanen van zijn aartsvijand Old Shatterhand wilde hem tot een bekentenis dwingen door de wig steeds verder dicht te klemmen, waardoor de indiaan helse pijnen leed.
De wrede passage benam mij bijna de adem. Bovendien hoorde ik de bommenwerpers weer naderen. Enorme aantallen Engelse b-26’s, op weg naar Duitsland, waar ze de grote steden gingen platgooien, vlogen over.
Ik besloot niet verder te lezen. Onhandig bevestigde ik de punaises weer en kroop terug in bed. Het geronk van al die bommenwerpers hoog in de lucht was langzamerhand een bekend geluid. Bij helder weer kwamen ze iedere avond over. Ik luisterde gespannen of er al afweergeschut losbarstte.
Niet dat het in staat was die hoog vliegende vliegtuigen te raken, maar ze probeerden het toch.
Ja! Daar was het. Het geschut begon te blaffen. En op hetzelfde ogenblik ging beneden mijn moeder los op de piano. Mijn lievelingsnummer, ‘Erlkönig’:
‘Wer reitet so spät durch Nacht und Wind?
Es ist der Vater mit seinem Kind;’

 
Marjan Berk (Zeist, 11 juli 1932)

Zie voor nog meer schrijvers van de 11^e juli ook mijn blog van 11 juli 2015 deel 1 en ook deel 2.

11-07-2016 om 18:03 geschreven door Romenu  

De Engelse schrijfster Jane Mary Gardam werd als Jane Pearson geboren op 11 juli 1928 in Coatham, North Yorkshire, en groeide op in Cumberland en de North Riding of Yorkshire. Op 17-jarige leeftijd won ze een studiebeurs om Engels te studeren aan Bedford College in Londen. Na het verlaten van de universiteit werkte Gardam in een aantal literatuur-gerelateerde banen, om te beginnen als Rode Kruis reizend bibliothecaris voor ziekenhuisbibliotheken, en later als journaliste. Ze trouwde met David Gardam en het paar kreeg drie kinderen. Gardam's eerste boek was de kinderroman, “A Long Way From Verona”, werd gepubliceerd in 1971. Het boek won de Phoenix Award van de Children's Literature Association in 1991. Hoewel ze haar eerste boek niet publiceerde voor ze over de 40 was is Gardam uitgegroeid tot een van de meest productieve schrijvers van haar generatie, met de 25 boeken die in de afgelopen 30 jaar zijn verschen en een aantal prestigieuze prijzen die op haar naam staan staan. Zij is de enige schrijver de Whitbread Book Award voor de beste roman twee keer heeft gewonnen (“The Hollow Land”, 1981 en “The Queen of the Tambourin”, 1991). Ze werd genomineerd voor de Booker Prize voor “God on the Rocks” (1978). Met haar korte verhalen en fictie voor kinderen heeft zij ook prijzen gewonnen, en in 1999 kreeg ze de Heywood Hill Award voor haar levenslange bijdrage aan de literatuur. Gardam is een Fellow van de Royal Society of Literature.

Uit: The Man in the Wooden Hat

“There is a glorious part of England on the Dorset-Wiltshire border known as The Donheads. The Donheads are a tangle of villages loosely interlinked by winding lanes and identified by the names of saints. There is Donhead St Mary, Donhead St Andrew, Donhead St James and, among yet others, Donhead St Ague.
This communion of saints sometimes surprises newcomers to the area if they are not religious and do not attach them to the names of each village's church. Some do, for the old families here have a strong Roman Catholic tinge. It was Cavalier country. Outsiders, however, who have bought up the village houses and the old cottages of the poor, call The Donheads 'Thomas Hardy country' and so it is described by the estate agents.
And not entirely truthfully, for Hardy lived rather more to the southwest. The only poet celebrated for visiting a Donhead seems to be Samuel Taylor Coleridge who came to see a local bookish big-wig but stayed for only one night. Perhaps it was the damp. The Donhead known as Ague seems connected to no saint and is thought to be a localised Bronze Age joke. Nobody would call a child Ague and almost everyone suffers from aching joints. Even so, it is the most desirable of all the villages, the most beautiful and certainly the most secluded, deep in miles of luxuriant woodland, its lanes thick with flowers. The small farms have all gone and so have the busy village communities. The lanes are too narrow for modern-day agricultural machinery that thunders through more open country. Traffic danger in the Donheads is in the speeding motor bike or young idiot in a new car or the odd bus-load of the aged and infirm being taken to their granny-clubs in Salisbury. At weekends of course the rich come rolling down from London in huge cars full of provisions bought in metropolitan farmers' markets. These people make few friends in their second homes, unless they have connections to the great houses that still stand silent in their parks, still have a butler and are owned by usually-absent celebrities. There is a lack of any knock-about young.
Which makes the place attractive to the retired rich, professional classes. There is a wide scattering of lawyers who had the wit to snap up a property here years ago. Their children try not to show their anxiety that the agues of years will cause the old things to be taken into Care Homes and their houses pounced upon by the Inland Revenue.”

 
Jane Gardam (Coatham, 11 juli 1928)

11-07-2016 om 00:00 geschreven door Romenu  

Dolce far niente

 
Tuinpad in Giverny door Claude Monet, 1902

De zomers

Klaprozen, korenbloemen, barstenvolle
goudgele aren streelden mijn gezicht.
Groengouden vliegen zoemden een gedicht.
Rood liet het ooft de appelwangen bollen.

Zomernachtdonker is gesmolten licht.
Niet bang zijn voor kabouters en voor trollen.
Ze komen 's nachts het grasveld voor je rollen.
Alleen een dom kind houdt zijn ogen dicht.

Zullen wij dit soort zomers nooit meer zien?
Ging dan het paradijs voorgoed verloren
omdat wij aan de wereld toebehoren?
Huil niet, huil niet, de hemel zal misschien
een zolder in een huis zijn zonder zorgen.
Daar hebben ze die zomers opgeborgen.

 
Kees Stip (25 augustus 1913 - 27 juni 2001)
Veenendaal, Oude Kerk. Kees Stip werd geboren in Veenendaal

De Franse schrijver Marcel Proust werd geboren in Auteuil op 10 juli 1871. Zie ook mijn blog van 10 juli 2010 en eveneens alle tags voor Marcel Proust op dit blog.

Uit: À la recherche du temps perdu. Du côté de chez Swann

« Certes, ce qui palpite ainsi au fond de moi, ce doit être l'image, le souvenir visuel, qui, lié à cette saveur, tente de la suivre jusqu'à moi. Mais il se débat trop loin, trop confusément ; à peine si je perçois le reflet neutre où se confond l'insaisissable tourbillon des couleurs remuées ; mais je ne peux distinguer la forme, lui demander, comme au seul interprète possible, de me traduire le témoignage de sa contemporaine, de son inséparable compagne, la saveur, lui demander de m'apprendre de quelle circonstance particulière, de quelle époque du passé il s'agit. Arrivera-t-il jusqu'à la surface de ma claire conscience, ce souvenir, l'instant ancien que l'attraction d'un instant identique est venue de si loin solliciter, émouvoir, soulever tout au fond de moi ? Je ne sais. Maintenant je ne sens plus rien, il est arrêté, redescendu peut-être ; qui sait s'il remontera jamais de sa nuit ? Dix fois il me faut recommencer, me pencher vers lui. Et chaque fois la lâcheté qui nous détourne de toute tâche difficile, de toute oeuvre importante, m'a conseillé de laisser cela, de boire mon thé en pensant simplement à mes ennuis d'aujourd'hui, à mes désirs de demain qui se laissent remâcher sans peine. Et tout d'un coup le souvenir m'est apparu. Ce goût, c'était celui du petit morceau de madeleine que le dimanche matin à Combray (parce que ce jour-là je ne sortais pas avant l'heure de la messe), quand j'allais lui dire bonjour dans sa chambre, ma tante Léonie m'offrait après l'avoir trempé dans son infusion de thé ou de tilleul. La vue de la petite madeleine ne m'avait rien rappelé avant que je n'y eusse goûté ; peut-être parce que, en ayant souvent aperçu depuis, sans en manger, sur les tablettes des pâtissiers, leur image avait quitté ces jours de Combray pour se lier à d'autres plus récents ; peut-être parce que, de ces souvenirs abandonnés si longtemps hors de la mémoire, rien ne survivait, tout s'était désagrégé ; les formes - et celle aussi du petit coquillage de pâtisserie, si grassement sensuel sous son plissage sévère et dévot - s'étaient abolies, ou, ensommeillées, avaient perdu la force d'expansion qui leur eût permis de rejoindre la conscience. Mais, quand d'un passé ancien rien ne subsiste, après la mort des êtres, après la destruction des choses, seules, plus frêles mais plus vivaces, plus immatérielles, plus persistantes, plus fidèles, l'odeur et la saveur restent encore longtemps, comme des âmes, à se rappeler, à attendre, à espérer, sur la ruine de tout le reste, à porter sans fléchir, sur leur gouttelette presque impalpable, l'édifice immense du souvenir. »

 
Marcel Proust (10 juli 1871 – 18 november 1922)
Portret door Jessy Dehais (detail)

De Nederlandse dichter Erik Jan Harmens werd op 10 juli 1970 geboren in Harderwijk. Zie ook alle tags voor Erik Jan Harmens op dit blog.

gospel bedoeld om te bezweren

voordat ik mijn boel pak en de deur met kracht achter me sluit
wil ik dat je zegt dat je me aantrekkelijk vindt
ook als ik mors of in de lakens bijt
 
en dan verlaat ik me verder op u
ik zie de hoek die ik om moet om uit het zicht
ik neem aan dat u haar hielen van de lakens licht
om in pas mij van een plan te gaan weerhouden
 
zelfs als ik de sleutel in het slot
en hijgend gas als een fourwheel in de steppe
vertrouw ik dat u dat ledje in haar printplaat dicht
en dan haar lijf languit op de motorplaat
 
en als ik dan toch de oprit nader
verwacht ik haar bouwlamp die mijn zicht verblindt
en als ik dan toch de autoroute
verwacht ik bij de raststätte een bigband en fanfare
 
en gebeurt dit allemaal niet en boek ik ook daadwerkelijk een kamer
dan bid ik dat u de spijt in haar donder steekt
ze me in lagestatussms'jes om genade smeekt
 
en als ik de kamersleutel met kracht op de receptie leg
neem ik aan dat ik naar huis op mijn tomtom tik
en niet met een tolkaart bifiworst van tussen m'n kiezen wik
 
heer in haar hoofd geen kát dan ik
geen kát geen kát dan ik

 
Erik Jan Harmens (Harderwijk, 10 juli 1970)

De Nederlands dichter en rechtsgeleerde J.C. Noordstar (pseudoniem van Arnold Jan Pieter Tammes) werd geboren in Groningen op 10 juli 1907. Zie ook alle tags voor J. C. Noordstar op dit blog.

Mijn zoon

Mijn zoon ging vissen bij de vliet.
De wind woei vrolijk door het riet;
te midden van potjes en pannetjes zat hij daar
totdat plotseling, wij weten niet hoe of waar,

hij in het water geduikeld is, voorover, op zijn kop;
zijn hengel en klompen lagen er bovenop.
Zo moet hij daar gelegen hebben, drie uur in de kou,
en geen mens die dat gezien heeft die morgen, gij beseft het nauw’.

Van ’s morgens negen tot twaalven, wat moet dat verschrikk’lijk zijn,
terwijl de wind ruist in de populieren. Daar bij gindse boerderij,
dáár is het leven vrolijk in gang; zo nu en dan bereikt ons een kreet,
dat men zich maar verlaten voelt en denkt dat men ons vergeet.

Ach die bomen die ruisen zo hoog en zo werelds
en een snik verstikte zijn stem, en tranen heerlijk
mengden in zijn gedachten - ach, het riet danste, mijne heren, met wijde gebaren,
en de wind liep achter zichzelf aan op het water, niet te bedaren.

Geen schip kwam daar voorbij, geen boer op een fiets,
geen kalf dat blatend loeide omdat het iets
niet in orde speurde, grazend langs de waterkant,
noch enig melker komend met zijn emmers van het land.

Geen einde is er aan dit droevig lied,
altijd zal het gapen blijven, gelijk hij lag in het riet,
en geen mens vervult deze leemte; als enig slot
blijven wij aan het malen van wind en water en zijn treurig lot.

 
J.C. Noordstar (10 juli 1907 – 21 augustus 1987)

De Zwitserse dichter en schrijver Hermann Burger werd op 10 juli 1942 in Burg (Kanton Aargau) geboren. Zie ook alle tags voor Hermann Burger op dit blog.

Uit: Der Orchesterdiener

„Oft ist es ein ganzes Triumvirat.
Gastieren die Wiener Philharmoniker in Luzern oder anderswo, heißt es doch, auf Glanzpapier gedruckt, so selbstredend wie oben steht: Unter der Leitung von X.Y. etcetera, unten: Orchesterdiener: Eigenstiller, Jara, Schröcknadel. Ich glaube freilich nicht, daß auf die Dauer drei sich in die Verantwortung teilen können, ein von Zelebritäten vorgeführtes Konzert dorsal abzusichern. Wie dem auch sei, daß Urfer nicht sofort, als ihn eines verpatzten Decrescendos wegen in Felix Mendelssohn-Bartholdys Symphonie in a-moll der Schlag traf und er in einen wie als Sarg für ihn bereitstehenden Kontrabaßkoffer sank, ersetzt, und zwar noch während der Aufführung ersetzt wurde, ist mir schleierhaft. War denn die Direktion der städtischen Philharmonie der Meinung, sie könne, wenn sie sich länger und gründlicher, als es die absolute Unentbehrlichkeit eines Ambrosiahallen-Domestiken erlaubt, nach einem Urferschen Ersatz umsehe, einen solchen Zwischenfall a priori vermeiden?
Der Tod ist immer ein Skandal. Oder opponieren die Ensemble-Mitglieder, die es gewohnt waren, sich Urfers wie eines genialen Mehrzweckwerkzeugs zu bedienen, gegen eine zügige Nachfolgeregelung? Item, das Interregnum, von dem der Hausdirigent, seine Artifizenz Detmar von Hohenlohe, glaubte meinen zu dürfen, es sei bloß ein abwartliches, es fehle seinem Klangkörper gewissermaßen nur der Nagelauszieher für die Verpackungskiste, war, wie empfindliche Ohren diesen Winter nicht entgangen sein konnte, ein Interregnum der gefährdeten Konsonanz und Konzertanz, um nicht zu sagen eine kakaphonieverdächtige Zwischenzeit. Urfer, gewiß, wer verstiege sich dazu, es ihm gleichtun zu wollen! Er war wohl legendär sowohl in der Unbestechlichkeit seines Gehörs als auch in der Geräuschlosigkeit seiner Zudienereien.“

 
Hermann Burger (10 juli 1942 – 28 februari 1989)
 

De Canadese schrijfster Alice Munro werd geboren op 10 juli 1931 in Wingham, Ontario. Zie ook alle tags voor Alice Munro op dit blog.

Uit: Nettles

“The hired man was closer to the truth than she was. We were not like brother or sister, or not like any brother and sister I had ever seen. My one brother was hardly more than a baby, so I had no experience of that on my own. And we were not like the wives and husbands I knew, who were old, for one thing, and who lived in such separate worlds that they seemed barely to recognize one another. We were like sturdy and accustomed sweethearts, whose bond needs not much outward expression. And for me at least that was solemn and thrilling.
I knew that the hired man was talking about sex, though I don’t think I knew the word “sex.” And I hated him for that even more than I usually hated him. Specifically, he was wrong. We did not go in for any showings and rubbings and guilty intimacies — there was none of that bothered search for hiding places, none of the twiddling pleasure and frustration and immediate, raw shame. Such scenes had taken place for me with a boy cousin and with a couple of slightly older girls, sisters, who went to my school. I disliked these partners before and after the event and would angrily deny, even in my own mind, that any of these things happened. Such escapades could never have been considered, with anybody for whom I felt any fondness or respect — only with people who disgusted me, as those randy abhorrent itches disgusted me with myself.
In my feelings for Mike the localized demon was transformed into a diffuse excitement and tenderness spread everywhere under the skin, a pleasure of the eyes and ears and a tingling contentment, in the presence of the other person. I woke up every morning hungry for the sight of him, for the sound of the well driller’s truck as it came bumping and rattling down the lane. I worshipped, without any show of it, the back of his neck and the shape of his head, his loud and confident voice, his smell. I accepted readily, even devoutly, the roles that did not have to be explained or worked out between us — that I would aid and admire him, he would direct and stand ready to protect me.”

 
Alice Munro (Wingham, 10 juli 1931)

Zie voor nog meer schrijvers van de 10e juli ook mijn blog van 10 juli 2015 en ook mijn blog van 10 juli 2011 deel 2 en eveneens deel 3.

10-07-2016 om 10:35 geschreven door Romenu  

Dolce far niente - Bij de Tour de France

 
 Mark Cavendish

Uit: Mark Cavendish, een tijdbom op twee wielen

“Cavendish is, naast de beste sprinter van het afgelopen decennium, een onhandelbaar klein kind dat niet tegen zijn verlies kan. Als hij een keer niet wint, schreeuwt en scheldt hij iedereen verrot - en smijt hij met alles wat hij in zijn handen krijgt.
Hij riskeert alles in de laatste kilometers van de koers. Hij duikt in gaatjes die alleen hij ziet, hij stuurt onderdoor in blinde bochten en hij rijdt renners van de fiets; eerder in deze Tour veegde hij Bauke Mollema ook al van een rotonde. In de Ronde van Zwitserland van drie jaar terug waren zijn collega's zó klaar met zijn kamikazeacties, dat ze twee minuten staakten om de jury ervan te overtuigen dat er moest worden opgetreden tegen het Engelse testosteronbommetje. En o wee als een andere renner een gevaarlijke actie uithaalt waarvan hijzelf het slachtoffer is. De klassementsrenners moeten van hem opzouten uit de voorposten van het peloton in de aanloop naar een sprint en hij bestempelde een legertje jonge sprinters als brokkenpiloten. Vorig jaar riep hij in de Giro dat Roberto Ferrari naar huis moest toen die van links naar rechts zwiepte en daarmee het halve peloton op zijn muil legde.
Daar was ik het destijds mee eens, overigens. Wie lijf en leden van zijn collega's riskeert door bodychecks, kopstoten of zwiepers verdient het niet om in het peloton te rijden. Daarom had de jury van de Tour Cavendish van mij ook naar huis mogen sturen na zijn actie van gisteren.
Cavendish kreeg uiteindelijk geen enkele sanctie. Hij werd niet teruggezet naar de laatste plaats, hij werd niet uit de koers gezet, hij hoefde geen boete te betalen. Het is een schoolvoorbeeld van klassenjustitie. Als Veelers of een onbekende Kazak hetzelfde had gedaan, was de beslissing van de jury heel anders uitgevallen.
Dat Cavendish er zonder straf vanaf kwam, was maar aan één ding te danken: zijn status.”

 
Thijs Zonneveld (Leiden, 28 september 1980)

De Vlaamse schrijver Gerard Walschap werd geboren op 9 juli 1898 in Londerzeel. Zie ook mijn blog van 9 juli 2010 en eveneens alle tags voor Gerard Walschap op dit blog

Uit: Op vrijersvoeten in Limburg

“Overal in Limburg voel ik me thuis en als hier niemand van Romen en Zonen van Remúng aanwezig is, niemand van mijn talrijke aangetrouwde familieleden van Hasselt of Maaseik, ook gouverneur Roppe van Tongeren niet en als niemand het hun voortvertelt, wil ik er direct aan toevoegen dat Maastricht voor mij de karakteristiekste schoonste, aangenaamste en meest Limburgse stad is van de beide Limburgen van Benelux. Ik weet dat van in de tijd toen ik als jonge man, alleen of met twee kleine jongens van Maaseik tot hier kwam gefietst.
Ik heb deze Limburgen niet voor het eerst ontdekt, de Romeinen waren mij tweeduizend jaar vóór. Zij bouwden hier een prachtige brug. Zij legden hun grote heerbanen kruislings op de waterlopen aan. Zo vlochten zij een verkeersnet waarvan de waterwegen de schering waren en de landstraten de inslag. Zo brachten zij hier beschaving toen wij in Brabant nog wild waren. Wat ook niet onaangenaam is.
Met de hunne vergeleken zijn mijn prestaties in Limburg vrij gering. Ik ben hier acht en dertig jaar geleden een vrouw komen halen en daar ik ze niet direct mee kreeg ben ik er dikwijls voor moeten terugkomen.
Ik was toen redacteur, secretaris, beheerder, adresbandenschrijver, boekhouder en loopjongen van een katholiek cultureel weekblad en in deze veelvoudige kwaliteit ontving ik, het zal zeker op een vrijdag en de dertiende van de maand zijn geweest, enkele meisjesachtige gedichten van een zekere Marie-Antoinette, regentes in het pensionaat der Ursulinen te Maaseik, dochter van het hotel du chemin de fer in de Bosstraat. Ik heb later dikwijls aan die Engelsman gedacht die gezegd heeft dat een gedicht gelijk staat met een veldslag. Ik heb hem dikwijls op een postkaart met groeten uit Antwerpen willen schrijven dat een gedicht zelfs een dertigjarige oorlog kan ontketenen.
Marie-Antoinette was een boezemvriendin van Alice Nahon. De gedichten die zij mij ter opname aanbood waren geschreven in concurrentie met Alice en gekozen door de toenmaals reeds sinds lang grijze, maar toch nog levenslustige dichter Pol de Mont, die haar de eer had aangedaan haar te zijnen huize te ontvangen. Deze zanger van ‘Lentezotternijen’ bewees die eer voor zeer weinig. Als het talent dat hem raadpleegde van het vrouwelijk geslacht was en van jaren jong, konden de gedichten al moeilijk zo slecht zijn dat zij niet het verlangen in hem wekten de dichteres zelf te zien.”

 
Gerard Walschap (9 juli 1898 – 25 oktober 1989)
Beeld van de schrijvende Walschap in Antwerpen

De Duitse dichter Hans Arnfrid Astel werd geboren in München op 9 juli 1933. Zie ook mijn blog van 9 juli 2010 en eveneens alle tags voor Hans Arnfrid Astel op dit blog.

DER Fluss, ein Bogen
hält die Flut zurück.
Die Schiffe müssen
durch die Schleuse fahren.
Die Wasser fließen
zärtlich übers Wehr.
Die Welle bleibt,
verweilt vor meinem Blick.

DER Hohlweg
ist zugewachsen.
Zweige ritzen die Haut,
verscheuchen die Fliegen
wie Pferdeschwänze.

Der Schlips etwa

Diese Herren haben keine Kultur,
außer beim Essen. Der Schlips etwa,
der dort mit seiner Gattin
in den Shakespeare rennt,
der wird von allen lebenden
Schriftstellern seiner Zeit verachtet.

 
Hans Arnfrid Astel (München, 9 juli 1933)
 

De Afro-Amerikaanse schrijfster, dichteres en politiek activiste June Jordan werd geboren op 9 juli 1936 in New York. Zie ook mijn blog van 9 juli 2010 en eveneens alle tags voor June Jordan op dit blog.

Jim Crow: The Sequel (Fragment)

And neither the Emancipation Proclamation
nor the Civil War nor one constitutional
amendment after another nor one Civil Rights
legislation after another could bring about a
yielding of the followers of that gospel
to the beauty of our human face.

Justice don't mean nothin' to a
hateful heart!

And so we needed affirmative action. We
needed a way into the big house
besides the back door. We needed a chance at
the classroom and jobs and open housing
in okay neighborhoods.
We needed a way around the hateful hearts of
America. We needed more than freedom
because a piece of paper ain't the
same as opportunity
or education.
And some thirty years ago we agitated
and we agitated until the President said,
"We seek...
not just equality
as a right and a theory
but equality as a fact
and as a result."

And a great rejoicing rose like a spirit
dancing
fresh and happy on the soon-to-be-the-
integrated-and-most-uppity ballroom floor
of these United
States.
And Black folks everywhere dressed up in
African-American pride
and optimism.
From the littlest to the elders
we shined our shoes and brushed our hair
and got good and ready for
"equality as a fact." But
three decades later, and come to find out
we never got invited to the party
we never got included in "the people"
we never got no kind of affirmative action
worth more than a spit in the wind.

 
June Jordan (9 juli 1936 – 14 juni 2002)
 

De Engelse dichter John Heath-Stubbs werd geboren op 9 juli 1918 in Londen. Zie ook alle tags voor John Heath-Stubbs op dit blog.

The Unpredicted

The goddess Fortune be praised (on her toothed wheel
I have been mincemeat these several years)
Last night, for a whole night, the unpredictable
Lay in my arms, in a tender and unquiet rest -
(I perceived the irrelevance of my former fears)
Lay, and then departed. I rose and walked the streets
Where a whitsuntide wind blew fresh, and blackbirds
Incontestably sang, and the people were beautiful.

 
John Heath-Stubbs (9 juli 1918 – 26 december 2006) 

De Engelse dichteres en schrijfster Ann Radcliffe werd geboren op 9 juli 1764 in Londen. Zie ook alle tags voor Ann Radcliffe op dit blog.

Morning

Darkness! thro thy chilling glooms,
Weakly trembles twilight grey;
Twilight fades-and Morning comes,
And melts thy shadows swift away!

She comes in her Aetherial car,
Involv'd in many a varying hue;
And thro' the azure shoots afar,
Spirit-light-and life anew!

Her breath revives the drooping flowers,
Her ray dissolves the dews of night;
Recalls the sprightly-moving hours,
And the green scene unveils in light!

Her's the fresh gale that wanders wild
O'er mountain top, and woodland glade;
And fondly steals the breath, beguil'd,
Of ev'ry flow'r in ev'ry shade.

Mother of Roses!-bright Aurora!-hail!
Thee shall the chorus of the hours salute,
And song of early birds from ev'ry vale,
And blithsome horn, and fragrant zephyr mute!

And oft as rising o'er the plain,
Thou and thy roseate Nymphs appear,
This simple song in choral strain,
From rapturing Bards shall meet thine ear.

CHORUS.

Dance ye lightly-lightly on!
'Tis the bold lark thro' the air,
Hails your beauties with his song;
Lightly-lightly fleeting air!'

 
Ann Radcliffe (9 juli 1764 – 7 februari 1823)
Cover

Zie voor nog meer schrijvers van de 9e juli ook mijn blog van 9 juli 2015 en ook mijn blog van 9 juli 2014 en ook mijn blog van 9 juli 2011 deel 2 en eveneens deel 3.

09-07-2016 om 11:05 geschreven door Romenu