Romenu is een blog over gedichten, literatuur en kunst Maar Romenu is ook een professionele freelance vertaler Du-Ne en Ne-Du http://www.roumen-vertalingen.nl/
Georg Trakl werd op 3 februari 1887 in het conducteurshuis aan de Waagplatz 2 in Salzburg geboren. Zijn vader, Tobias Trakl, was een handelaar in ijzerwaren en zijn moeder, die ook psychische problemen had, was Maria Catharina Trakl, (meisjesnaam Halik). Voorts had hij nog drie broers en drie zussen. Margarethe (doorgaans Grethe genoemd) stond hem het naast, zelfs zodanig dat sommigen een incestueuze verhouding vermoeden. Zijn jeugd bracht hij door in Salzburg. Vervolgens bezocht hij van 1897 tot 1905 het humanistische gymnasium. Om toch een academische opleiding te kunnen volgen, werkte hij tot 1908 in de praktijk bij een apotheker. Sommigen vermoedden dat hij dit vooral deed om zichzelf opiaten te kunnen verschaffen. Bij het uitbreken van WO I werd Trakl als medicus naar het front in Galicië (heden ten dage in Oekraïne en Polen) gestuurd. Zijn gemoedsschommelingen leidden tot geregelde uitbraken van depressie, die verergerd werden door de afschuw die hij voelde voor de verzorging van de ernstig verwonde soldaten. De spanning en druk dreven hem ertoe een suïcidepoging te ondernemen, welke zijn kameraden nochtans verhinderden. Hij werd in een militair ziekenhuis opgenomen in Kraków, alwaar hij onder strikt toezicht geplaatst werd.Trakl verzonk daar in nog zwaardere depressies en schreef Ficker om advies. Ficker overtuigde hem ervan dat hij contact moest opnemen met Wittgenstein, die inderdaad op weg ging na Trakls bericht te hebben ontvangen. Op 4 november 1914, drie dagen voordat Wittgenstein aan zou komen, overleed hij echter aan een overdosis cocaïne
Paul Celan
Paul Celan werd onder de naam Paul Antschel op 23 november 1920 geboren in Czernowitz, toentertijd de hoofdstad van de Roemeense Boekovina, nu behorend bij de Oekraïne. Paul Celans ouders waren Duitssprekende joden die hun zoon joods opvoedden en hem naar Duitse christelijke scholen stuurden. In 1942 werden Celans ouders door de Duitse bezetter naar een werkkamp gedeporteerd en daar vermoord. Hijzelf wist aanvankelijk onder te duiken, maar moest vanaf juli 1942 in een werkkamp dwangarbeid verrichten. Celan overleefde de oorlog. Via Boekarest en Wenen vestigde Celan zich in 1948 in Parijs. Daar was hij werkzaam als dichter, vertaler en doceerde hij aan de prestigieuze Ecole Normale Supérieure. Vermoedelijk op 20 april 1970 beëindigde hij zijn leven zelf door in de Seine te springen.
Gerard Reve
Gerard Reve over: Medearbeiders ”God is in de mensen, de dieren, de planten en alle dingen - in de schepping, die verlost moet worden of waaruit God verlost moet worden, door onze arbeid, aangezien wij medearbeiders van God zijn.” Openbaring ”Tja, waar berust elk godsbegrip op, elke vorm van religie? Op een openbaring, dat wil zeggen op een psychische ervaring van zulk een dwingende en onverbiddelijke kracht, dat de betrokkene het gevoel heeft, niet dat hij een gedachte of een visioen heeft, maar dat een gedachte gedachte of visioen hem bezit en overweldigt.”
Simon Vestdijk
Simon Vestdijk (Harlingen, 17 oktober 1898 – Utrecht, 23 maart 1971) was een Nederlands romancier, dichter, essayist en vertaler. Zijn jeugd te Harlingen en Leeuwarden beschreef hij later in de Anton Wachter-cyclus. Van jongs af aan logeerde hij regelmatig bij zijn grootouders in Amsterdam, waar hij zich in 1917 aan de Universiteit van Amsterdam inschrijft als student in de medicijnen. Tijdens zijn studie die van 1917 tot 1927 duurde, leerde hij Jan Slauerhoff kennen.Tot 1932 is hij als arts in praktijken door heel Nederland werkzaam. In 1932 volgt zijn officiële schrijversdebuut met de uitgave van de bundel Verzen in De Vrije Bladen. Doorslaggevend voor Vestdijks uiteindelijke keuze voor de literatuur is zijn ontmoeting in 1932 met Eddy Du Perron en Menno ter Braak. Deze ontmoeting had tot resultaat dat hij redactielid werd van het tijdschrift Forum Kort daarop, in 1933, wordt zijn eerste novelle, De oubliette, uitgegeven. In hetzelfde jaar schrijft hij Kind tussen vier vrouwen, dat, eerst geweigerd door de uitgever, later de basis zal vormen voor de eerste drie delen van de Anton Wachter-romans. In 1951 ontvangt Vestdijk de P.C. Hooftprijs voor zijn in 1947 verschenen roman De vuuraanbidders. In 1957 wordt hij voor het eerst door het PEN-centrum voor Nederland voorgedragen voor de Nobelprijs voor de Literatuur, die hij echter nooit zal krijgen. Op 20 maart 1971 wordt hem de Prijs der Nederlandse Letteren toegekend, maar voor hij deze kan ontvangen overlijdt hij op 23 maart te Utrecht op 72-jarige leeftijd. Vestdijk was auteur van ca. 200 boeken. Vanwege deze enorme productie noemde de dichter Adriaan Roland Holst hem 'de man die sneller schrijft dan God kan lezen'. Andere belangrijke boeken van Simon Vestdijk zijn: "Kind van stad en land" (1936), "Meneer Visser's hellevaart" (1936), "Ierse nachten" (1946), "De toekomst de religie" (1947), "Pastorale 1943" (1948), "De koperen tuin" (1950), "Ivoren wachters" (1951), "Essays in duodecimo" (1952) en "Het genadeschot" (1964).
K.P. Kavafis K.P. Kavafis werd als kind van Griekse ouders, afkomstig uit Konstantinopel, geboren in 1863 in Alexandrië (tot vandaag een Griekse enclave) waar hij ook het grootste deel van zijn leven woonde en werkte. Twee jaar na de dood van zijn vader verhuist het gezin in 1872 naar Engeland om na een verblijf van vijf jaar naar Alexandrië terug te keren. Vanwege ongeregeldheden in Egypte vlucht het gezin in 1882 naar Konstantinopel, om na drie jaar opnieuw naar Alexandrië terug te gaan. In de jaren die volgen maakt Kavafis reizen naar Parijs, Londen en in 1901 zijn eerste reis naar Griekenland, in latere jaren gevolgd door nog enkele bezoeken. Op de dag van zijn zeventigste verjaardag, in 1933 sterft Kavafis in Alexandrië. De roem kwam voor Kavafis pas na zijn dood, dus postuum. Deels is dat toe te schrijven aan zijn eigen handelswijze. Hij was uiterst terughoudend met de publicatie van zijn gedichten, liet af en toe een enkel gedicht afdrukken in een literair tijdschrift, gaf in eigen beheer enkele bundels met een stuk of twintig gedichten uit en het merendeel van zijn poëzie schonk hij op losse bladen aan zijn beste vrienden.
Thomas Mann
Thomas Mann, de jongere broer van Heinrich Mann, werd geboren op 6 juni 1875 in Lübeck. Hij was de tweede zoon van de graankoopman Thomas Johann Heinrich Mann welke later één van de senatoren van Lübreck werd. Zijn moeder Julia (geboren da Silva-Bruhns) was Duits-Braziliaans van Portugees Kreoolse afkomst. In 1894 debuteerde Thomas Mann met de novelle "Gefallen". Toen Thomas Mann met 21 jaar eindelijk volwassen was en hem dus geld van zijn vaders erfenis toestond - hij kreeg ongeveer 160 tot 180 goldmark per jaar - besloot hij dat hij genoeg had van al die scholen en instituties en werd onafhankelijk schrijver. Kenmerkend voor zijn stijl zijn de ironie, de fenomenale taalbeheersing en de minutieuze detailschildering. Manns reputatie in Duitsland was sterk wisselend. Met zijn eerste roman, Buddenbrooks (1901), had hij een enorm succes, maar door zijn sceptische houding tegenover Duitsland na de Eerste Wereldoorlog veranderde dit volledig. Stelde hij zich tot aan de jaren twintig apolitiek op (Betrachtungen eines Unpolitischen, 1918), meer en meer raakte hij bij het Politiek gebeuren betrokken. Zijn afkeer van het nationaal socialisme groeide, zijn waarschuwingen werden veelvuldiger en heftiger. In 1944 accepteerde hij het Amerikaanse staatsburgerschap. Tussen 1943 en 1947 schreef Mann Doktor Faustus (zie Faust), de roman van de 'Duitse ziel' in de gecamoufleerd geschilderde omstandigheden van de 20ste eeuw. In 1947 bezocht hij voor het eerst sinds de Oorlog Europa, twee jaar later pas Duitsland. In 1952 vertrok hij naar Zwitserland. Op 12 augustus 1955 stierf hij in Zürich. Twintig jaar na zijn dood, in aug. 1975, is zijn literaire nalatenschap geopend: dagboekaantekeningen van 15 maart 1933 tot 29 juli 1955, alsmede notities uit de jaren 1918 tot en met 1921.Belangrijke werken zijn: Der Zauberberg, Der Tod in Venedig, Dokter Faustus , Joseph und seine Brüder en Die Bekenntnisse des Hochstaplers Felix Krull.
Rainer Maria Rilke
Rilke werd op 4 december 1875 geboren in Praag. Hij had al naam gemaakt als dichter met zijn bundels Das Stundenbuch en Das Buch der Bilder, toen hij de literaire wereld versteld deed staan en wereldfaam verwierf met de publicatie van zijn twee delen Neue Gedichte in 1907 en 1908. Hij verzamelde daarin het beste werk uit een van zijn vruchtbaarste periodes, die hij grotendeels doorbracht in Parijs. Rilke was daar diep onder de indruk gekomen van Rodin, bij wie hij een tijdlang in dienst was als particulier secretaris. Rodin, zei hij later, had hem leren kijken. Dit kijken kwam neer op intense concentratie, om het mysterie te kunnen zien ‘achter de schijnbare werkelijkheid'. Latere en rijpere werken als Duineser Elegien (1912-1923) en het ronduit schitterende Die Sonette an Orfeus (1924) illustreren Rilkes metafysische visie op het onzegbare, dat haar verwoording vindt in een hermetische muzikale taal. Op 29 december 1926 overlijdt Rilke in het sanatorium in Val-Mont aan de gevolgen van leukemie. Enkele dagen later wordt hij, overeenkomstig zijn wens, begraven op het kerkhof van Raron.
* * * * * * * * * * * * * * * *
Romenu
Over literatuur, gedichten, kunst en cultuur
15-05-2010
Arthur Schnitzler, Albert Verwey, Michael Lentz, Pem Sluijter
De Oostenrijkse schrijver en arts Arthur Schnitzler werd geboren in Wenen op 15 mei
Uit: Therese
Zu der Zeit, da der Oberstleutnant Hubert Fabiani nach erfolgter Pensionierung aus seinem letzten Standort Wien nicht wie die meisten seiner Berufs- und Schicksalsgenossen nach Graz, sondern nach Salzburg übersiedelte, war Therese eben sechzehn Jahre alt geworden.
Es war im Frühling, die Fenster des Hauses, in dem die Familie Wohnung nahm, sahen über die Dächer weg den bayrischen Bergen zu; und Tag für Tag, beim Frühstück schon, pries es der Oberstleutnant vor Frau und Kindern als einen besonderen Glücksfall, daß es ihm in noch
rüstigen Jahren, mit kaum sechzig, gegönnt war, erlöst von Dienstespflichten, dem Dunst und der Dumpfheit der Großstadt entronnen, sich nach Herzenslust dem seit Jugendtagen ersehnten Genuß der Natur hingeben zu dürfen. Therese und manchmal auch ihren um drei Jahre älteren Bruder Karl nahm er gern auf kleine Fußwanderungen mit; die Mutter blieb daheim, mehr noch als früher ins Lesen von Romanen verloren, um das Hauswesen wenig bekümmert, was schon in Komorn, Lemberg
und Wien Anlaß zu manchem Verdruß gegeben, und hatte bald wieder, man wußte nicht wie, zur Kaffeestunde zwei- oder dreimal die Woche einen Kreis von schwatzenden Weibern um sich versammelt, Frauen oder Witwen von Offizieren und Beamten, die ihr den Klatsch der kleinen
Stadt über die Schwelle brachten. Der Oberstleutnant, wenn er zufällig daheim war, zog sich dann stets in sein Zimmer zurück, und beim Abendessen ließ er es an hämischen Bemerkungen über die Gesellschaften seiner Gattin nicht fehlen, die diese mit unklaren Anspielungen auf gewisse gesellige Vergnügungen des Gatten in früherer Zeit zu erwidern pflegte. Oft geschah es dann, daß der
Oberstleutnant sich stumm erhob und die Wohnung verließ, um erst in später Nachtstunde mit dumpf über die Treppe hallenden Schritten zurückzukehren.
Arthur Schnitzler (15 mei 1862 - 21 oktober 1931)
De Nederlandse dichter, essayist en letterkundige Albert Verwey werd geboren in Amsterdam op 15 mei 1865.Zie ook mijn blog van 15 mei 2006.
Vrouwen
De lieflijkheid van vrouwen houdt verbonden Wat mannendrift of mannenwijsheid scheidt. Zij voelen achter gronden diepre gronden En achter 't Recht het ongesproken Pleit.
Klokgetik
Tik tak, tik tak: kort van pas, Van seconde tot seconde, Gaat de tijd, en toch te ras. Ochtendstonde, ach middagstonde, Avondstonde en na de dag Nacht; en wéer een dag; en dagen, Weken, maanden, jaren jagen Met hetzelfde stil gewag Van de slinger en de wijzer, En wij worden stijver, grijzer En gaan zachtjes over stag. Is het zo? O ja. Maar groeien, Bloeien en allengs vergloeien, Eindlijk sterven, wat is schoner? Schoner dan als aardbewoner Brandende in het levensfeest Zulk een mens te zijn geweest, Zulk een lichaam, zulk een geest.
Van de liefde die vriendschap heet
VII
Mijn god is enkel gloed en donkerheid, Schoon om te zien, een wonder te verstaan; Daar is niet éen als Hij, doch k zie u aan, En waan dat gij Hem-zelf op aarde zijt.
En dus heb ik mijn ziel u toegewijd, Opdat ze in uw gloed mochte vergaan; En stil verteren, zonder klacht, voldaan Met zulk een liefde en zulk een énigheid.
Zoals twee vlammen spelen in de nacht, En nijgen naar elkaar met bleker gloor, En trillen sneller in elkanders gloed,
Tot bei opvlammend in de lucht, in t zoet Verenen beven, dan, den nanacht door, Brandt éne grote vlam, in kalme pracht.
Ich habe recherchiert und eine paradoxe Entdeckung gemacht, sagt Lion Feuchtwanger.
Wir müssen nicht recherchieren, fällt ihm Brecht ins Wort, um Hitler zu stürzen, müssen wir was unternehmen, dafür sind wir ja da.
Das eine muss das andere ja nicht ausschließen, schlichtet Heinrich Mann.
Ich weiß schon, wie das Recherchieren endet, vom Dritten Reich werden wir nachher jeder eine eigene Version haben, und jeder lässt sich vom anderen die andere Version erzählen, dann wird jeder sagen, nicht schlecht, auch eine interessante Version, aber leider unbrauchbar, sagt Brecht.
Funkstille. Man hat sich vorerst nichts mehr zu sagen. Die Herren kennen das. Der Krieg macht mürbe, vor allem, wenn nicht eintrifft, was man sich erhofft. Insbesondere Feuchtwanger
tut sich durch wilde Spekulationen hervor. Brecht interessiert sich schon mehr für die Gestaltung Nachkriegsdeutschlands.
Heinrich ist der ganzen Sache überdrüssig. Er habe zu dem Thema genug gesagt und geschrieben, allein die Wirklichkeit komme nicht nach. Was für ein Luxus, sagt er, was für ein Luxus, dass wir uns hier ungefährdet streiten, während alles ohne uns ausgemacht wird. Und doch, so Lion,
können wir nichts anderes tun, als unser Ritual aufrechtzuerhalten, uns jeden Mittwochabend hier zu treffen, eine Art Schattenkrisenstab.
Brecht holt eine Zigarre heraus, Heinrich schlägt vor, im Garten der Villa zu rauchen. So ist das also,wenn man die Kollegen zu einem Gespräch außerhalb der sonst üblichen Tagesgeschäftigkeit
einlädt, denkt Lion. Immerhin ist die Villa geräumig genug, dass man sich für ein paar Minuten aus dem Weg gehen kann. Thomas Mann war anfangs auch eingeladen. Als Brecht davon erfuhr, drohte er Lion, die Freundschaft aufzukündigen. Lion hätte es ahnen können. Thomas Mann war souverän genug zurückzutreten.
Onder het rabarberblad vandaan, gebukt gelopen tot op de vijverrrand, de moestuin met de drukte van schoffel en vallende slakjes achter me - dan was ik ver van huis.
Huis aan de vaart waar ingekwarteerde vijand laarzen draagt - maar banger was ik voor de kleur van kikkers in de kleur van plompeblad en kleine pad, die in zijn bruine pak over voeten schoot: hun kloppende kelen en die van mij.
Daarbuiten groeiden rozen en Russen knielden wiedend in het aardbeibed. Zij zouden kunnen delen in het geheim van de tot vuist geklemde kinderhand, het afgeknipte stukje parachute van zijde. - Als je een vriend en geen vijand in de buurt zag lopen, vouwde je voorzichtig twee vingers open.
Max Frisch, Judith Hermann, Peter Shaffer, Raymond Federman
De Zwitserse schrijver en architect Max Frisch werd geboren in Zürich op 15 mei 1911.
Uit: Mein Name sei Gantenbein
Es ist ein Tag im September, und wenn man aus den finstern und gar nicht kühlen Gräbern wieder ans Licht kommt, blinzeln wir, so grell ist der Tag; ich sehe die roten Schollen der Äcker über den Gräbern, fernhin und dunkel das Herbstmeer, Mittag, alles ist Gegenwart, Wind in den staubigen Disteln, ich höre Flötentöne, aber das sind nicht die etruskischen Flöten in den Gräbern, sondern Wind in den Drähten, unter dem rieselnden Schatten einer Olive steht mein Wagen grau von Staub und glühend, Schlangenhitze trotz Wind, aber schon wieder September: aber Gegenwart, und wir sitzen an einem Tisch im Schatten und essen Brot, bis der Fisch geröstet ist, ich greife mit der Hand um die Flasche, prüfend, ob der Wein (Verdicchio) auch kalt sei, Durst, dann Hunger, Leben gefällt mir
Max Frisch (15 mei 1911 - 4 april 1991)
De Duitse schrijfster Judith Hermann werd geboren op 15 mei 1970 in Berlijn-Tempelhof.
Uit: Sommerhaus, später
"Stein fand das Haus im Winter. Er rief mich irgendwann in den ersten Dezembertagen an und sagte: "Hallo", und schwieg. Ich schwieg auch. Er sagte: "Hier ist Stein", ich sagte: "Ich weiß", er sagte: " Wie geht´s denn", ich sagte: "Warum rufst du an", er sagte: "Ich hab´s gefunden"; ich fragte verständnislos: "Was hast du gefunden?" und er antwortete gereizt: "Das Haus!....."
Judith Hermann (Berlijn-Tempelhof, 15 mei 1970)
De Britse toneelschrijver Peter Shaffer werd geboren op 15 mei 1926 in Liverpool.
Uit: Equus
Dysart rises, and addresses both the large audience in the theatre and the smaller one on stage.]
You see, I'm lost. What use, I should be asking, are questions like these to anoverworked psychiatrist in a provincial hospital? They're worse than useless; they are, in fact, subversive.
[He enters the square. The light grows brighter.]
The thing is, I'm desperate. You see, I'm wearing that horse's head myself. That's the feeling. All reined up in old language and old assumptions, straining to jump clean-hoofed on to a whole new track of being I only suspect is there. I can't see it, because my educated, average head is being held at the wrong angle. I can't jump because the bit forbids it, and my own basic force my horsepower, if you like is too little. The only thing I know for sure is this: a horse's head is finally unknowable to me. Yet I handle children's heads which I must presume to be more complicated, at least in the area of my chief concern...In a way, it has nothing to do with this boy. The doubts have been there for years, piling up steadily in this dreary place. It's only the extremity of this case that's made them active. I know that. The extremity is the point! All the same, whatever the reason, they are now, these doubts, not just vaguely worrying but intolerable...I'm sorry. I'm not making much sense. Let me start properly; in order. It began one Monday last month, with Hesther's visit.
Men kan Rilkes diepverborgen coïncidenties dus verstaan als semantische relaties die in de secundaire code tot stand worden gebracht of tot leven worden gewekt. Soms sluimeren die semantische relaties al in de primaire code; dat is het geval bij de eerder besproken rijmwoorden oud en woud, of bij de rijmwoorden roes en kroes in deze strofe van Geerten Gossaert (1884-1958), uit De Coma Berenices:
Lang mij nog eens den vollen kroes
Van liefdes zoeten zwijmelwijn.
Mij hunkert naar den diepen roes
Van in U zelfvergeten zijn.
Tussen roes en kroes bestaat een semantische relatie in de primaire code: de woorden zijn semantisch verwant en het rijm ligt evenzeer voor de hand als dat tussen oud en woud of hart en smart. Maar op andere plaatsen in deze tekst treden verborgen coïncidenties aan het licht, worden semantische relaties tot stand gebracht of geactiveerd waarvan wij ons niet bewust waren. Op posities die zowel syntactisch als metrisch equivalent zijn, staan bijvoorbeeld zwijmelwijn en vergeten zijn en deze equivalentie verrijkt de betekenis van het woord zwijmelen: dat heeft hier meer met bewustzijnsverlies dan met sentimentaliteit te maken. Via een andere positionele equivalentie is met zwijmelwijn het woord liefde verbonden, dat zelf weer positioned te verbinden is met in U. Zelf en U zijn verbonden door hun heffingsequivalentie, die door de antimetrie op U extra wordt benadrukt; daar zelf met vergeten is verbonden ontstaat de betekenis dat de geliefde alleen kan worden bereikt als de minnaar van alle zelfbewustzijn afstand doet. Deze betekenis blijft echter overschaduwd door het besef dat deze ideaaltoestand van de liefde als absoluut altruïsme toch ook een sentimentele dronkemansdroom moet heten.
Then the rest of the afternoon they hardly spoke about Mr. Hulka at all. There were too many other important possibilities for the summer coming up. And before long they were into their favorite pastime - which was looking off the terrace and over the terrain of their past exploits. The things they had done on the Palisade Cliffs and the George Washington Bridge - and then across the way on the New York side of the river where The Cloisters was set on top of th ehills above the Henry Hudson Parkway. At least a couple of times a week they looked off the terrace and reminisced about the time they borrowed choir robes from Grace Methodist Church and got dressed as a monk and a nun. Lauri had spent three days making the hat which looked a little bit like a giant dove sitting on her head. And they had gone up to the grounds of The Cloisters which was a religious museum that housed the intricate Unicorn tapestries. Bobby h ad added a hood to his robe so he really looked monastic. And Lauri had also fashioned a stiff white bib, and they strolled The Cloisters grounds all day sipping Coca-Cola and speaking loudly so the tourists could hear them. They kept saying that they were appointed by the archdiocese to guard the Unicorn because of their chosen spiritual identification with all things mystical and magical. Another time, right on the edge of the Cliffs, they had held a marshmellow roast which the Fort Lee police had raided and made them extinguish. Bobby had told them he was the son of the Rockefellers who owned all the land but they had chased them away anyway. It seemed like Fort Lee had only about three or four policement who worked the Cliff areas and in less than a year Bobby and Lauri had gotten to know all of them through their high jinx. The one who usually caught them was Patrolman Petrie. Patrolman Petrie was also the one who came after them on the middle of the George Washington Bridge the day Lauri and Bobby decided to walk across wearing ape masks.
Uit: The Master and Margarita (Vertaald door Michael Glenny)
At the sunsethour of one warm spring day twomen wereto be seen at Patriarch's Ponds. The first of them--aged about forty, dressed in a greyish summersuit--wasshort,dark-haired,well-fedand bald.He carried his decorous pork-pie hat by the brim and his neatly shaven face was embellished
byblack hornrimmed spectacles ofpreternaturaldimensions. The other,a broad-shouldered youngman withcurly reddish hairand a check cap pushed backto the nape ofhis neck,waswearing a tartanshirt,chewed white trousers and black sneakers.
The first was none other than Mikhail AlexandrovichBerlioz, editor of ahighbrow literary magazineand chairman of the management cofnmitteeof one of thebiggest Moscowliteraryclubs, known byitsabbreviationas massolit; hisyoung companionwasthepoet IvanNikolayich Poniryov who wrote under the pseudonym of Bezdomny.
Reachingthe shadeof the budding limetrees,the two writerswent straight to a gaily-painted kiosk labelled'Beer and Minerals'.
There was an oddness aboutthatterrible day inMaywhichis worth recording: notonly atthekiosk but along the whole avenue parallel to Malaya Bronnaya Street there was not a person to be seen. It was the hour of thedaywhen peoplefeel too exhausted to breathe, when Moscow glows in a dry haze as the sun disappears behind the Sadovaya Boulevard--yet no one had comeout for a walk under the limes,no onewassittingon a bench, the avenue was empty.
When Dorothy stood in the doorway and looked around, she could see nothing but the great gray prairie on every side. Not a tree nor a house broke the broad sweep of flat country that reached the edge of the sky in all directions. The sun had baked the plowed land into a gray mass, with little cracks running through it. Even the grass was not green, for the sun had burned the tops of the long blades until they were the same gray color to be seen everywhere. Once the house had been painted, but the sun blistered the paint and the rains washed it away, and now the house was as dull and gray as everything else. When Aunt Em came there to live she was a young, pretty wife. The sun and wind had changed her, too. They had taken the sparkle from her eyes and left them a sober gray; they had taken the red from her cheeks and lips, and they were gray also. She was thin and gaunt, and never smiled, now. When Dorothy, who was an orphan, first came to her, Aunt Em had been so startled by the child's laughter that she would scream and press her hand upon her heart whenever Dorothy's merry voice reached her ears; and she still looked at the little girl with wonder that she could find anything to laugh at. Uncle Henry never laughed. He worked hard from morning till night and did not know what joy was. He was gray also, from his long beard to his rough boots, and he looked stern and solemn, and rarely spoke.
My stories are fragments, each one touching some phase of a versatile national temperament, which is a complication of simplicities: but I like best the quality of aesthetic magnificence, and, above all, the passion for individual expression without hypocrisy, which is the true genius of the race.
I have been accused by Americans of a taste for the exotic, for foreign flavors. Maybe so, for New York is the most foreign place I know, and I like it very much. But in my childhood I knew the French-Spanish people in New Orleans and the strange "Cajans" in small Louisiana towns, with their curious songs and customs and blurred patois; the German colonists in Texas and the Mexicans of the San Antonio country, until it seemed to me that all my life I had lived among people who spoke broken, laboring tongues, who put on with terrible difficulty, yet with such good faith, the ways of the dominant race about them. This is true here in New York also, I know: but I have never thought of these people as any other than American. Literally speaking, I have never been out of America; but my America has been a borderland of strange tongues and commingled races, and if they are not American, I am fearfully mistaken. The artist can do no more than deal with familiar and beloved things, from which he could not, and, above all, would not escape. So I claim that I write of things native to me, that part of America to which I belong by birth and association and temperament, which is as much the province of our native literature as Chicago or New York or San Francisco. All the things I write of I have first known, and they are real to me.
Katherine Anne Porter (15 mei 1890 18 september 1980)
Als ik het boek niet had zou ik ánders leven. In de spiegels van het blad zie ik mijn gisteren. de nacht, het zeldzaam tedere van elk verleden dat niet vervaagt nu ik nog alles weet.
Ik ken de plekken waar het landschap tot aan mijn voetzool plooit in veel verborgen geuren, de zon een feest is. Muziek een stortbui uit wijde galmgaten. Psalmen voor een ver verschiet.
Hoe zou ik weten wie de tijd ontstak, aan ieder woord zijn klinker gaf, zingend in mijn oor. De vreugde kan niet op in alle talen, in elk nieuw boek een jong bestaan.
Het haakwerk van liefde
Met het vakmanschap van metselaars op het plein van platanen zou ik je als een beeldhouwwerk steen per steen beweegloos op elkaar willen passen
Als een vleermuis deskundig de ruimte van je fragiel bestaan doorklieven om te zien hoe geitenblad en disteldoorn geel en paars in ruitmotief over je spankracht heen en weer doen vlieden.
Ach ik weet wat water is het wier van schaamte en tijdloosheid van terloops plezier.
Het haakwerk van liefde is een schichtig motief ternauwernood kunnen jij of ik haar bloem versieren.
By now, you must have guessed just how far Artemis Fowl was prepared to go in order to achieve his goal. But what exactly was this goal? What outlandish scheme would involve the blackmailing of an alcohol-addicted sprite? The answer was gold.
Artemis's search had begun two years previously when he first became interested in surfing the Internet. He quickly found the more arcane sites: alien abduction, UFO sightings, and the supernatural. But most specifically the existence of the People.
Trawling through gigabytes of data, he found hundreds of references to fairies from nearly every country in the world. Each civilization had its own term for the People, but they were undoubtedly members of the same hidden family. Several stories mentioned a Book carried by each fairy. It was their Bible, containing, as it allegedly did, the history of their race and the commandments that governed their extended lives. Of course, this book was written in Gnommish, the fairy language, and would be of no use to any human.
Artemis believed that with today's technology the Book could be translated. And with this translation you could begin to exploit a whole new group of creatures.
Know thine enemy was Artemis's motto, so he immersed himself in the lore of the People until he had compiled a huge database on their characteristics. But it wasn't enough. So Artemis put out a call on the Web: Irish businessman will pay large amount of U.S. dollars to meet a fairy, sprite, leprechaun, pixie. The responses had been mostly fraudulent, but Ho Chi Minh City had finally paid off.
Eoin Colfer (Wexford, 14 mei 1965)
De Duitse schrijfster Gaby Hauptmann werd geboren op 14 mei 1957 in Trossingen.
Uit:Kaya schießt quer
Kaya zitterte bei jedem Sprung mit, obwohl Lara doch ihre Konkurrentin war. Trotzdem, Lara hatte einfach ein wunderschönes Pony, schwarz wie die Nacht mit einem weißen Stern mitten auf der Stirn und, was fast noch wichtiger war, mit einem ungeheuren Sprungvermögen.
Die beiden fegten durch den Parcours, dass die Zuschauer den Atem anhielten. Heute ging es um Zeit und Fehler, und da war Black Jack allen anderen überlegen.
Kaya stand noch immer ganz beeindruckt da, obwohl sie längst hätte aufsitzen müssen, und sie war sich sicher, dass Fritz Lang deswegen schon sauer sein würde, aber sie konnte sich von dem Bild einfach nicht lösen. Jetzt kamen die beiden auf die letzte Kombination zu, ein blau-weißer Steilsprung und dahinter ein gewaltiger Oxer, der für sie selbst gleich zum richtigen Problem werden würde, für
Black Jack aber noch nicht mal einen Augenaufschlag mehr bedeutete.
Kaya hatte bisher immer nur von diesem Siegerpaar gehört, aber heute war der große Tag, da sie beide in ein und derselben Prüfung starten durften, beim Bodensee Classics Ponycup in Aach. Ihr Herz klopfte wie wild vor Aufregung. Fritz Lang, ihr Trainer, war vorhin mit ihnen allen den Parcours abgeschritten, aber sie konnte sich kaum auf seine Anweisungen konzentrieren, so stolz war sie, bei diesem großen, internationalen Reitturnier mitmachen zu dürfen.
Gaby Hauptmann (Trossingen, 14 mei 1957)
De Duitse schrijver Jens Sparschuh werd geboren op 14 mei 1955 in Karl-Marx-Stadt en groeide op in Oost-Berlijn.
Uit: Eins zu eins
Lockruf der Wildnis Von einem Fall Wenzel zu sprechen, halte ich noch für verfrüht. Die Trottenburg sieht das übrigens ähnlich. Nachher klärt sich alles überraschend simpel auf und wie stehen wir dann da. Ihr Anruf kam kurz nach der Mittagspause. »Du, Olaf, ich glaube, wir haben ein Problem.« »Wenzel«, sagte ich. »Kommst du mal bitte rüber.« Ich weiß nicht, warum mir spontan Wenzel eingefallen ist. Für diesen halboffenen Augenblick zwischen Träumen und Wachen, in dieser Grauzone meines Denkens ich hatte gerade meinen täglichen 5-Minuten-Büroschlaf absolviert, und mein Oberkörper lag noch abgeknickt über der Schreibtischplatte muß ich ein Seher gewesen sein. Ich sah: einen langgestreckten See. Ein paar Kiefern am Ufer, die mürrisch herumstanden; schief, gegen den Wind. Aber es war gar kein Wind. Nur ein paar Vögel, die sich in den Himmel fallen ließen. Unten, im schwarzen Wasser, schwammen Wolken vorüber. Ein Findling lag am Feldrand. Ein abschüssiger Weg.
Jens Sparschuh (Karl-Marx-Stadt, 14 mei 1955)
De Oostenrijkse schrijver, essayist en uitgever Karl-Markus Gauß werd geboren op 14 mei 1954 in Salzburg.
Uit: Die Donau hinab (Samen metChristian Thanhäuser)
So weit ich auch gereist bin, bis zum Leuchtturm von Sulina bin ich nie gelangt. Eine merkwürdige Scheu hat mich stets umdrehen, abzweigen, innehalten lassen, ehe ich das Donaudelta mit seinen unzähligen Seitenarmen erreicht hätte. Dort, wo sie immer langsamer fließt und unüberschaubar breit geworden ist, ihre vom Schwarzwald auf 2888 Flusskilometer gesammelten Wassermassen nur mehr träge weiterrollt und ihr fließender und zurückfließender Übergang zum Meer fast unmerklich ist, ausgerechnet dort also, wo der Fluss zum Meer wird, markiert der Leuchtturm den messtechnischen Nullpunkt der Donau. Mich diesem Übergang und der Entgrenzung auszusetzen, habe ich immer gezaudert, als wäre mir dieses Überströmen, Sichverlieren im Meer der Tod, der ja am Ende aller Reisen steht und den esoterisch zur großen, letzten und wahren Reise zu verklären mich noch gar nicht reizt. Auch das macht die Donau vermutlich einzigartig unter den Flüssen, dass ihre Kilometer-Zählung beginnt, wo der Fluss endet und sich im Meer verliert. Ende und Anfang, hier fallen sie in eins, wie umgekehrt auch im Schwarzwald, wo die Bächlein Breg und Brigach sich vereinen und die Donau ihren Weg bei einem Uferzeichen aufnimmt, das die finale Kilometer-Bezeichnung 2888 trägt, just als würde der Fluss hier, wo er entspringt, sein Ende haben und dort, wo er endet, beim Leuchtturm in Sulina, seinen Anfang nehmen.
It was all for you The long expensive road to nothing new These unappreciated lines for you Falling on this tough love crowd, its true I did it all for you Open arms Theres nothing better than those ample charms Somewhere waiting for the world to start Somehow afflicted by a broken heart Looking for those open arms
When I was a prince of the world All I had was a long list of words All I saw I could touch with my hands All I needed was All I needed was a chance
Those days are gone I think I see your yesterdays moved on They left behind that dirty smile youve got Younger than your timeless ways Your yesterdays I know all your tricks
I know the way your heart can hurt like this I hate the way my plan can miss like this But theres no changing what my future is I know all your tricks
When I was ahead of it all And I could see what was coming along Everybody knew the way to get home, but me All I needed was All I needed was a dream
Krister Axel (Parijs, 14 mei 1974)
De Duitse schrijfster Evelyn Sanders werd geboren op 14 mei 1934 in Berlijn, waar zij ook opgroeide. Later verhuisde haar familie naar Düsseldorf. Sanders werd opgeleid tot journalistr, maar wijdde zich na haar huwelijk aan de opvoeding van de kinderen. Haar eerste boek ontstond toevallig, toen zij voor haar oudste zoon een fotoboek samenstelde, waaraan zij oorspronkelijk korte tekstenwilde toevoegen. Daaropvolgend verschenen talrijke vrolijke familieromans.
Uit: Werden sie denn nie erwachsen?
Aber nicht mitten in der Nacht. W-warum soll ich jetzt telef-fonieren? Mit wem denn? Mit ssu Hause. Ich habe versprochen, daß du an d-deinem Geburtstag anrufst. Die schlafen doch schon alle. Iss egal. S-sollen sie aufstehen. Wir sch-schlafen ja auch noch nich. Nach dem achten Tuten nahm jemand den Hörer ab und eine verschlafene Stimme murmelte Falsch verbunden. Katja? Ja. Aber hat das nicht bis morgen Zeit? Welcher Idiot holt einen nachts um halb Eins aus dem Bett? Ich. Wer ist ich? Offenbar musste sich meine Stimme verändert haben. Deine liebe Mami. Schweigen. Dann: Du hast auch schon bessere Einfälle gehabt. Was gibt es denn so wichtiges? Gar nichts. Wir ha-haben ein bißchen Geburtstag gefeiert. Pröfliche Pfingsten w-wollte ich d-dir auch noch wünschen. Jetzt wurde sie mißtrauisch. Sag mal, ganz nüchtern bist du aber nicht mehr? N-nein. Ich habe meinen Eintritt ins G-grufti-Alter begossen. Dann geh mal schön ins Bett, Grufti, und ruf morgen wieder an.
Evelyn Sanders (Berlijn, 14 mei 1934)
De Duitse schrijver en chemicus Walter E. Richartz werd op 14 mei 1927 in Hamburg geboren. Zijn gymnasiumdiploma behaalde hij in München in 1944 en werd toen tot aan het einde van de oorlog soldaat. Na de oorlog studeerde hij natuurwetenschappen. Hij promoveerde in de scheikunde en ging na zijn promotie drie jaar naar de VS. De jaren in de VS hebben een diepe indruk op hem gemaakt en hij bleef levenslang betrokken bij het land. Daar is hij ook begonnen met schrijven. Vanaf 1979 was hij zelfstandig schrijver.
Uit: Tunneltexte
Seit meiner Kindheit sammle ich Steine. Wenn ich in Stimmung bin, lese ich vom Wegrand, was mir auffällt. Eiförmig taubengraue, unscheinbare Murmeln und faustgroße rote Feldsteine. Einen habe ich, wie ein Ohr. Ich meine einen Stein, der wie ein Ohr aussieht. Keiner der Menschen, die ich kenne, versteht meine Gewohnheit. Auch meine Frau nicht. Ich habe einen Stein, der tickt. Nicht, daß er klappert, wenn man ihn schüttelt, oder auch nur, daß sein Geräusch nach dem Schütteln in Gang kommt und bald wieder aufhört. Er tickt. Er hat nie aufgehört zu ticken, meines Wissens. Es ist leise, man muß sich über den Stein beugen oder ihn nah an sich halten, um es zu hören. Ansonsten ist er flach, undeutlich rosa, ziemlich schwer. In der Nähe des Randes sind Vertiefungen, bei näherem Zusehen erkennt man Zeichen, Buchstaben, zu einem Ring angeordnet: "ETERNA". Ich betrachtete den Fund dieses Steines als eine gute Gelegenheit, um meiner Frau meine Vorliebe näher zu bringen. Sie heißt so, Erna. Ich schenkte ihn ihr zu Weihnachten. Auch ihr. Sie betrachtete ihn, fragte oberflächlich: "Wozu" "ET"?" "Er tickt auch", sagte ich. Meine Frau nahm sich nicht die Mühe, dies nachzuprüfen. Wenn es nach ihrer Meinung überhand nimmt, läßt meine Frau einen Arbeiter kommen, der die Steine auf seinen Schubkarren lädt, sie hinausfährt und an den Straßenrand schüttet. Im Frühjahr füllt man damit die Frostaufbrüche. Ich glaube, man hat auch den tickenden Stein abtransportiert. Ich finde ihn nicht mehr.
Walter E. Richartz (14 mei 1927 3 februari 1980)
Hamburg (Geen portret beschikbaar)
De Nederlandse schrijver van Marokkaanse afkomst Hans Sahar (pseudoniem van Farid Boukakar) werd geboren in Al Hoceima, Marokko, in 1974. Sahar kwam in 1976 met zijn familie naar Den Haag, waar hij in zijn jeugd kennis maakte met de criminaliteit van jeugdbendes, In 1995 publiceerde hij zijn eerste roman Hoezo bloedmooi die ook in het Duits vertaald werd.
Uit: De gebroeders Boetkaboet
We moeten eerlijk zijn, maar dat kunnen we niet, dat hebben we nooit geleerd. We hebben geleerd om alles te vertellen wat op dat moment het beste uitkomt, wat de mensen het liefst horen, dus alleen maar brave dingen zoals: mooi weer buurvrouw, of nog braver: dag buurvrouw, geniet u ook zo van het mooie weer, ja toch? En dan knikt ze en lacht. Dat is precies de bedoeling. Je zou toch nooit zeggen: dag vervelende trut, ga je vandaag weer lekker verder met je stomme getrut? Dat zou je nooit zeggen, maar soms denk je het wel.
Of zon leraar op school. Je zegt: ja meneer, dat vind ik ook, het is best moeilijk maar ik doe mijn best, dat ziet u toch zeker wel? Maar je zegt niet: arrogante eikel, je denkt dat je alles beter weet, maar van mij kan je de schijt krijgen (en dan mag hij nog blij wezen dat je niet zegt: de tyfus, de kolere of de tfóe). Dat doe je niet. Nee, we zijn eerlijk in zoverre we eerlijk zijn. Niet meer en niet minder.
Zelfs niet in de moskee. Op het koranschooltje doe je precies wat de imam graag wil: stomweg teksten opzeggen, al die soeras in het Arabisch, een taal die je als Berber niet kent. Als je het niet goed doet, krijg je een klap voor je bek. Niet op je kont, want dat voel je niet, maar midden in je gezicht. Dan gloeien je ogen, je neus, je mond, je oren; alles gloeit van haat tegen die man. Vernedering is het ergste wat er bestaat.
Ik slaap de laatste week naast een asbak. Geen hondenwacht in een kooi of op de kade. Het is lastig dat boeken onleesbaar zijn tijdens langzame nachten. Muziek een teveel aan geluid is. Ik blaas tegen een lepel die op het theeglas leunt. Iemand hamert op een werf. Ik lig in bed en wrijf over de jaarringen van mijn vingertop.
Bruce Chatwin, Daphne du Maurier, Kathleen Jamie, Armistead Maupin, Gregor von Rezzori, Theo van Baaren
De Engelse schrijver Bruce Chatwin werd op 13 mei 1940 in Sheffield geboren.
Uit: Bruce Chatwin (Biografie door Nicholas Shakespeare)
For two days Bruce engaged Brain in conversations which he described as "the most stimulating discussions in my life". They spoke of Birmingham, where Bruce had grown up and from where Brain's father, finding England restrictive, had departed for the Cape. They spoke about Brain's son Ted, who died at 14 months when he choked on a piece of apple, teaching Brainpainfullyto live his life as though each day might be his last. And they spoke of the origin of evil. Bruce seized on Brain's discoveries to support his conviction that human beings were "not that bad" and that the predator instinct was not essential to our nature. If the leopard-like cat had preyed on our ancestors, then man in his origins was not necessarily aggressive. He lived his life in fear, dinofelis watching him from the shadows.
Brucewho called the cat "the Prince of Darkness"amused the older man. Brain says, "He understood 'the Prince of Darkness' as a psychological necessity. He thought we had lived so long with prowling nocturnal predators they had become part of our make-up. When we no longer had these animals in bodily form, we invented dragons and heroes who went off to fight them." Discussing, for instance, Uccello's painting of St. George in the act of lancing the dragon, Bruce seemed to think this was an illustration of what had actually happened. Brain had misgivings about this nostalgia for "the Beast we have lost". Nevertheless, it excited him to watch Bruce take his work and run with it. "Chatwin was like a nineteenth-century synthesiser," says Brain. "There is a place again for that kind of generalist, someone who can wander among specialised fields and pull things together. Otherwise it's very compartmentalised and syntheses don't really occur." The two men talked late into the night and on the following day they drove to the cave at Swartkrans.
Bruce Chatwin (13 mei 1940 18 januari 1989)
De Britse schrijfster Daphne du Maurier werd geboren in Londen op 13 mei 1907.
Uit: The Birds
The wind seemed to cut him to the bone as he stood there, uncertainly, holding the sack. He could see the white-capped seas breaking down under in the bay. He decided to take the birds to the shore and bury them
He crunched his way over the shingle to the softer sand and then, his back to the wind, ground a pit in the sand with his heel. He meant to drop the birds into it, but as he opened up the sack the force of the wind carried them, lifted them, as though in flight again, and they were blown away from him along the beach, tossed like feathers, spread and scattered, the bodies of the fifty frozen birds The dead birds were swept away from him by the wind...He looked out to sea and watched the crested breakers, combing green
Then he saw them. The gulls. Out there, riding the seas.
What he had thought at first to be the white caps of the waves were gulls. Hundreds, thousands, tens of thousands They rose and fell in the trough of the seas, heads to the wind, like a mighty fleet at anchor, waiting on the tide. To eastward and to the west, the gulls were there. They stretched as far as his eye could reach, in close formation, line upon line. Had the sea been still they would have covered the bay like a white cloud, head to head, body packed to body.
(...)
At the top of the hill he waited. He was much too soon. There was half an hour still to go. The east wind came whipping across the fields from the higher ground. He stamped his feet and blew upon his hands. In the distance he could see the clay hills, white and clean, against the heavy pallor of the sky. Something black rose from behind them, like a smudge at first, then widening, becoming deeper, and the smudge became a cloud, and the cloud divided again into five other clouds, spreading north, east, south and west, and they were not clouds at all; they were birds.
Daphne du Maurier (13 mei 1907 19 april 1989)
De Schotse dichteres Kathleen Jamie werd geboren op 13 mei 1962 in Currie, Edinburgh.
So Boyd sent them photographs. The bride turned out to be an aristocrat of the highest caste, better bred by far than any member of Boyd's family. The couple had been wed in regal splendor, perched atop a pair of jewelled elephants. Boyd's parents, imprisoned in their middle-class snobbery, had managed to miss the social event of a lifetime.
I had told that story so often that Jess knew it by heart. So when Boyd came to town on business and met Jess for the first time, Jess was sure he had the perfect opener. "Well," he said brightly, "Gabriel tells me you got married on an elephant."
Boyd just blinked at him in confusion.
I could already feel myself reddening. "You weren't?"
"No," Boyd said with an uncomfortable laugh. "We were married in a Presbyterian church."
Jess said nothing, but he gave me a heavy-lidded stare whose meaning I had long before learned to decipher: You are never to be trusted with the facts.
In my defense, the essence of the story had been true. Boyd had indeed married an Indian girl he had met in the Peace Corps, and she had proved to be quite rich. And Boyd's parents-who were, in fact, exceptionally stuffy - had always regretted that they'd missed the wedding.
I don't know what to say about those elephants, except that I believed in them utterly. They certainly never felt like a lie. More like a kind of shorthand for a larger, less satisfying truth. Most stories have holes in them that cry out for jewelled elephants. And my instinct, alas, is to supply them.
»Skutschno« ist ein russisches Wort, das sich ins Deutsche schwerlich übersetzen läßt. Es bedeutet mehr als öde Langeweile: eine seelische Leere, deren Sog wie eine unbestimmte, aber heftig drängende Sehnsucht wirkt. Als ich dreizehn war und in dem Alter, das im Sprachgebrauch der damaligen Erzieher »die Flegeljahre« hieß, fanden meine Eltern sich am Ende ihrer Weisheit. Wir lebten in der Bukowina, einer heute fast astronomisch fernen Provinz im europäischen Südosten - aber was ich hier erzähle, erscheint nicht nur räumlich, sondern auch zeitlich so weit entrückt, als hätte ich's nur geträumt. Dabei beginnt'sals eine Allerweltsgeschichte. Von den Schulen des damaligen Königreichs Rumänien, dessen Bürger wir durch den Zusammenbruch der k.u.k. Monarchie nach dem Ersten Weltkrieg geworden waren, fand ich mich durch ein »consilium abeundi« ausgeschlossen. Der Versuch, in einem Internat in Österreich, das meine Angehörigen immer noch als unsere kulturelle Heimat auffaßten, die Unausgeglichenheiten meines Charakters durch strenge Disziplin zu harmonisieren, hätte beinah zum gleichen schändlichen Ende geführt. Nur ein rechtzeitiger, vorgeschützt freiwilliger Abgang von der Anstalt verhinderte mein endgültiges Ausscheiden aus der Gruppe der Privilegierten, denen der Weg zur höheren Bildung offenstand. Ich war - wieder nach dem damaligen Sprachgebrauch derjenigen, welchen die verantwortungsvolle Aufgabe zugefallen war, Menschenkinder zu »nützlichen Mitgliedern der Gesellschaft« zu erziehen - ein »ziemlich hoffnungsloser Fall. Meine Eltern, blind dafür, in welchem Ausmaß das Widersprüchliche in mir aus der spannungsvollen Verschiedenheit ihrer beider Wesensart gewachsen war, stimmten mit den Schulmeistern überein, daß aus einer solchen Mischung von neurotischer Sensibilität und Neigung zur Gewalttätigkeit, wacher Auffassungsgabe und stumpfer Lernunfähigkeit, zärtlichem Anlehnungsbedürfnis und mangelndem Anpassungsvermögen eigentlich nur das Kriminelle sich entwickeln konnte.
Luister naar de stemmen van het water. In 't water rust de wijsheid van de aarde. Vuur is schoon, maar bedriegt de zinnen. Water woont met nacht in droomtijd samen.
Laat het water langs je oren ruisen. Sluit je ogen toe en wees tevreden. Nevel is een functie van het licht. In de nacht spreekt water luid en helder.
Bij de aanlegsteiger aan het einde glanst, ook in het diepste duister, 't water, spiegel van de ogen van de dood.
An den Turm des Freiburger Münsters Steh' unzerstörbar herrlich im Gemüte Du großer Beter glaubensmächtiger Zeit! Wie dich verklärt des Tages Herrlichkeit, Wenn längst des Tages Herrlichkeit verglühte:
So will ich bitten, daß ich treulich hüte Das Heilige, das Du ausstrahlst in den Streit Und will ein Turm sein in der Dunkelheit, Des Lichtes Träger, das der Welt erblühte.
Und sollt' ich fallen in dem großen Sturm, So sei's zum Opfer,daß noch Türme ragen Und daß mein Volk der Wahrheit Fackel werde.
Du wirst nicht fallen, mein geliebter Turm. Doch wenn des Richters Blitze Dich zerschlagen, Steig' in Gebeten kühner aus der Erde.
Il me restait bien encore une pièce de quarante sous,mais je la gardais précieusement pour le cas où, en arrivant à Paris, je ne trouverais pas lami Jacques à la gare, et malgré la faim jeus le courage de ny pas toucher. Le diable cest quautour de moi on mangeait beaucoup dans le wagon. Javais sous mes jambes un grand coquin de panier très lourd, doù mon voisin linfirmier tirait à tout moment des charcuteries variées quil partageait avec sa dame. Le voisinage de ce panier me rendit très malheureux, surtout le second jour.
(...)
Dieu ! quon était bien cette nuit-là dans la chambre de Jacques ! Quels joyeux reflets clairs la cheminée envoyait sur notre nappe ! Et ce vieux vin cacheté, comme il sentait les violettes ! Et ce pâté, quelle belle croûte en or bruni il vous avait ! Ah ! de ces pâtés-là, on nen fait plus maintenant ; tu nen boiras plus jamais de ces vins-là, mon pauvre Eyssette !
De lautre côté de la table, en face, tout en face de moi, Jacques me versait à boire et, chaque fois que je levais les yeux, je voyais son regard tendre comme celui dune mère, qui me riait doucement.Moi, jétais si heureux dêtre là que jen avais positivement la fièvre. Je parlais, je parlais !
«Mange donc », me disait Jacques en me remplissant mon assiette ; mais je parlais toujours et je ne mangeais pas. Alors, pour me faire taire, il se mit à bavarder, lui aussi, et me narra longuement, sans prendre haleine, tout ce quil avait fait depuis plus dun an que nous ne nous étions pas vus.
Uit: Lotgevallen op eene reize van Madras over Tranquebaar naar het eiland Ceilon
Een bijzonder toeval had mij, reeds in mijne vroegste jeugd, uit de armen mijner geliefde ouders gerukt, en in de wijde wereld geworpen. Hulpeloos en verlaaten, doorkruiste ik de Indische zeeën, van de eene plaats naar de andere, mijn vaderland scheen van mij te vlieden, en alle pogingen die ik deed, om bij de mijne te rug te keeren, mislukten, en waren te vergeefs.
Zoo had ik nu van mijn elfde, tot aan mijn achttiende jaar, bijna gansch Indiën rondgezworven; schipbreuken, ziektens, gebrek, doodsgevaaren en rampen van allerlei aard had ik geleeden en ondergaan; het verhaal mijner lotgevallen, geduurende deze omzwerving, zoude ongeloofelijk schijnen. Eindelijk gaf het noodlot aan mijnen levensloop eene andere rigting, en plaatste mij in eenen daar van gansch verschillenden kring.
Ik bevond mij te Bengalen, aan boord van een Hollandsch Compagnie's schip. Wij waren naar Nagapatnam gedestineerd, en lagen op de Volasche reede; doch konden wegens gebrek aan matroozen niet vertrekken. De meeste der onzen waren ziek naar het Hospitaal van Chinsura, de Hollandsche Logie op Bengalen, gegaan. Men zond ons dan van die plaats, een ploeg Lascars, zwarte matroozen van den Mahometaanschen Godsdienst, en met deze staken wij naar zee.
Nooit heeft eenig schip zoo veel met stroom en wind moeten kampen; alles liep ons tegen, bijzonder de kalmte; - wij konden niet vooruit komen, Bimilipatnam, Jaggernaikpoecam, Palliacatta, alle onze kantooren langs de kust, moesten wij aandoen, om ons op nieuws van water en levensmiddelen te voorzien. Wij waren over de vijf maanden onder weg, op eenen togt die men gemeenlijk anders in minder dan zoo veele weeken doet. - Het was eene vaderlandsche reize.
De Vlaamse dichter Jan Lauwereyns werd geboren op 13 mei 1969 in Antwerpen. Hij debuteerde met 'Nagelaten sonnetten' (1999), een bundel die werd genomineerd voor de C. Buddingh-prijs en die in 'De Morgen' werd uitroepen tot het beste en interessantste poëziedebuut van de afgelopen jaren. Daarna kwamen 'Blanke verzen' (2001) en 'Buigzaamheden' (2002). Laatstgenoemde bundel leverde Lauwereyns een nominatie op voor de Hugues. C. Pernathprijs. Jan Lauwereyns woont en werkt als neuropsycholoog in NieuwZeeland, en publiceert ook wetenschappelijke artikelen in onder meer 'Nature', 'Neuron' en 'Journal of Neurophysiology'.
Stadswandeling
Ik had een grootoom die met pijp en bril en hart en ziel in een goed boek in een comfortabele zetel een verdieping lager viel, negenenveertig gedichten geleden. De schade viel niet mee, de scherven werden amper opgekeerd.
De herinnering aan de goede lezer en zijn vliegende bom is nu deze parking geworden.
Eindejaarsfeesten
Oma met hikkende dijen springt tot bij de kerstboom en zingt als een ooievaar.
Of zijn 't haar houten tenen die klepperen op de blauwe tegels?
't Is alleszins een lied voor wie daar ligt. David in zijn wieg
naar de kapstok kijkt op en schrikt als hij de strak gespannen leverkwabjes ziet.
Hagar Peeters, Bertus Aafjes, August Vermeylen, Andrej Voznesensky, Eva Demski, Werner Bräunig, Farley Mowat
De Nederlandse dichteresHagar Peeters werd geboren in Amsterdam op 12 mei 1972.
Vrijblijvend advies
Soms is een pauze genoeg. Tel ongezien tot tien op je vingers in een gesprek voor je antwoordt; zo lang duurt de suggestie van luisteren.
Blijf in de ogen van de persoon tegenover je kijken. Vermijd staren door zo nu en dan te knikken (volg de beweging van de kin).
Wees vriendelijk als je aankomt. Voor je weggaat. Laat een aandenken achter.
Zal ik nog een eindje met je meelopen?
Ja hoor. Je mag meelopen tot het stoplicht, of tot de eerstvolgende tunnel. Tot de derde straat rechts, tot de ingang van het park. Tot bij het ziekenhuis, tot voorbij het ziekenhuis, tot aan mijn huisdeur.
Je mag meelopen tot in mijn kamer, tot het glaasje van het een of ander, tot ik mijn tanden heb gepoetst of tot het eerste ochtendlicht over de stoel met kleren valt.
Tot de bouwvakkers aan het werk gaan, tot de school weer is begonnen, de ambtenaren pauze houden de winkels zijn gesloten of tot de laatste stoptrein gaat.
Tot na het ontwaken maar voor het ontbijt, tot na het ontbijt maar voor de lunch, tot na de lunch maar voor het avondeten mag je meelopen.
Hagar Peeters (Amsterdam, 12 mei 1972)
De Nederlandse schrijver en dichter Bertus Aafjes (pseudoniem Jan Oranje) werd geboren in Amsterdam op 12 mei 1914. Zie ook mijn blog van 22 april 2006.
In den beginne
Hij liep in de nog ongenoemde morgen,
Met lange benen en met lange armen;
Zijn borst was jong en fris van vurigheid;
Zijn ogen stonden open op de dingen,
Zijn lippen hingen aan het bijna noemen,
Totdat de namen welden uit zijn mond,
Als helder water wellend uit de diepte.
De laatste brief
De wereld scheen vol lichtere geluiden
en een soldaat sliep op zijn overjas.
Hij droomde lachend dat het vrede was
omdat er in zijn droom een klok ging luiden.
Er viel een vogel die geen vogel was
niet ver van hem tussen de warme kruiden.
En hij werd niet meer wakker want het gras
werd rood, een ieder weet wat dat beduidde.
Het regende en woei. Toen herbegon
achter de grijze lijn der horizon
het bulderen - goedmoedig - der kanonnen.
Maar uit zijn jas, terwijl hij liggen bleef,
bevrijdde zich het laatste wat hij schreef:
liefste, de oorlog is nog niet begonnen
Bertus Aafjes (12 mei 1914 - 22 april 1993)
De Vlaamse schrijver, dichter, kunsthistoricus en politicus August Vermeylen werd geboren in Brussel, op 12 mei 1872.
Als een zang
Als een zang die langzaam en machtig wiegt, Uit de verte aansuist en dan weer vervliegt, En op nieuwe wind Me nauwer omwindt, Hoor 'k steeds het geruis van de zee.
Waar ik ben.... ik wandel langs zonnestranden, Alleen met het ruisen der baren die branden, Zachte branding die schuimt Naar de guurklare ruimt', Witte ontrolling van lucht en zee.
En de golven stijgen in zingende reien Naar de grote lichtdag waar spelemeien De duizend gezwinde en Witvleuglige winden Langs gouden wegen over de zee.
Ik ga door de dagen, maar overal Is haar ruimte en vreemd ruisende golvenval, Zij roept me als gebod Van mijn eigen lot Uit de stemmen der liefde, de zee.
Zij wenkt me uit de blikken die liefde ontsloot, De blikken van vreugde en lachende dood... Een doodzang zo fris Als een kinderstem is Zingt de bron van al leven, de zee.
Haar aanwezigheid houdt mijn ziele omvangen, Mijn ziele zo ziek van ruimte en verlangen Naar de onoverwinbare, De onbezinbare, De nooit-verandrende zee.
Wieglied, doodlied, machtig en stil, Wieg mijne ziel die vertrouwen wil, En vol duizeligheên Nu staat zo alleen Voor u die van allen zijt, zee.
Sie starb im Dezember, als ihr Garten sich längst zur Ruhe begeben hatte. Sie war nicht krank gewesen, hatte ihn noch, wie es sich gehört, für den Winter bereitgemacht: die Töpfe in den Keller und ins Treppenhaus geschleppt, die Rosen angehäufelt und etwas zurückgeschnitten, Sorgenkinder abgedeckt, Zwiebeln gelegt. Die holländische Gartenmafia züchtet Zwiebeln, die ein einziges Mal blühen und dann nie mehr, hatte sie sich, wie in jedem Jahr, aufgeregt. Meine Mutter war eine Gartensozialistin mit immer wachem Mißtrauen gegen die Machenschaften der Industrie, die selbst vor so unschuldigen Bereichen wie ihrem Garten nicht haltmachte. Ganz im Gegenteil. Jedes Gartencenter war für sie eine Mahnung, die Revolution nicht zu vergessen.
Sie steckte voller Geschichten über die Pharmaindustrie, von Insektiziden vergiftete Billigarbeiter in Drittweltländern, genverseuchtes Saatgut und was dergleichen grüne Teufeleien
mehr sind. Natürlich hatte sie mit allem recht, ich mochte es aber nicht
hören. Der Garten sollte politikfreies Gebiet sein, fand ich. Das sah sie nicht ein, ihr gelang es im Gegensatz zu mir, Entzücken an ihrem paradiesischen Stück Erde und Erkenntnis der Hoffnungslosigkeit und Finsternis aller menschlichen Existenz jederzeit in Einklang zu bringen.
Die Erde fiel auf den Sarg: zwei Meter lang, einen Meter breit, das war nun alles. Einer nach dem anderen traten sie an die Grube: die Töchter, Schwiegertöchter, Schwiegersöhne. Die Enkel so, als wüßten sie nicht, wohin mit sich. Er hatte nicht gerade viele Verwandte, aber es waren dennoch fast fünfzig Leute da, aus der Straße, dem ehemaligen Betrieb und der Gewerkschaft, lauter Gesichter, die Urban kannte; nur vier oder fünf kannte er nicht. Die Hälfte davon, dachte Urban, hat sich bestimmt in den letzten fünf Jahren nicht bei ihm sehen lassen. Als ob dieser Tod nun wichtiger wäre als fünf Jahre Leben. Oder als ob das Leben normal und gewöhnlich wäre und der Tod außergewöhnlich. Er ließ einen der Angehörigen vorbei, der theatralisch kostümiert wirkte in seinem schwarzen Anzug, und er dachte: Als ob es das eine überhaupt geben könnte ohne das andere. Immerhin, dachte er, ist siebzig kein Alter. Auch wenn unsereins nicht viel Chancen hatte, siebzig zu werden. Siebzig war kein Alter für einen Mann, der noch so beisammen war wie Paul Schramm. Urban dachte an die dreißig Jahre, die sie nebeneinander in der Grube gearbeitet hatten, aber es fielen ihm nur zusammenhanglose Einzelheiten ein, die ihm belanglos vorkamen. Er wußte schon lange, daß es immer nur die Augenblicke sind, an die wir uns erinnern, nicht etwa die Tage oder gar die Jahre. Aber es kam ihm jetzt wie Verrat vor, daß sein Gedächtnis nur lauter Nebensächlichkeiten hergab. Wir sind in die gleiche Schule gegangen, dachte er, und haben mit dem gleichen Rohrstock eins übergekriegt.
It is a long way in time and space from the bathroom of my Grandmother Mowats house in Oakville, Ontario, to the bottom of a wolf den in the Barren Lands of central Keewatin, and I have no intention of retracing the entire road which lies between. Nevertheless, there must be a beginning to any tale; and the story of my sojourn amongst the wolves begins properly in Grannys bathroom. When I was five years old I had still not given any indication as most gifted children do well before that age of where my future lay. Perhaps because they were disappointed by my failure to declare myself, my parents took me to Oakville and abandoned me to the care of my grandparents while they went off on a holiday. The Oakville house Greenhedges it was called was a singularly genteel establishment, and I did not feel at home there. My cousin, who was resident in Greenhedges and was some years older than myself, had already found his métier, which lay in the military field, and had amassed a formidable army of lead soldiers with which he was single-mindedly preparing himself to become a second Wellington. My loutish inability to play Napoleon exasperated him so much that he refused to have anything to do with me except under the most formal circumstances.
Grandmother, an aristocratic lady of Welsh descent who had never forgiven her husband for having been a retail hardware merchant, tolerated me but terrified me too. She terrified most people, including Grandfather, who had long since sought surcease in assumed deafness. He used to while away the days as calm andunruffled as Buddha, ensconced in a great leather chair and apparently oblivious to the storms which swirled through the corridors of Greenhedges. And yet I know for a fact that he could hear the word whiskey if it was whispered in a room three stories removed from where he sat.
Ich wollte dir ein Liedchen singen als Gruß zur Nacht, und auf silberhellen Schwingen sollt es durch den Garten klingen leise wie ein Schmetterling, wie im Wind ein Flöckchen Flaum, wie ein stiller Vogeltriller wenn es Abend wird, vom Baum.
Wind und Wolken aber wehten plötzlich auf und überher, schwarz und schwer, und verflogen und zerstoben war mit eins vom ganzen Hang Schmetterling wie Vogelklang!
There was a Young Lady in White, Who looked out at the depths of the Night; But the birds of the air Filled her heart with despair, And oppressed that Young Lady in White.
There was an Old Man of th' Abruzzi
There was an Old Man of th' Abruzzi, So blind that he couldn't his foot see; When they said, 'That's your toe,' He replied, 'Is it so?' That doubtful Old Man of th' Abruzzi.
Zeker doet gij dit, want brave kinderen willen altijd wijzer en beter worden, en daarom zult gij onzen goeden Hendrik niet vergeten.
Maar er zijn ook vele brave meisjes, zoo wel als brave jongens.
Kom, ik zal u eens iets van een braaf meisje vertellen. Dit meisje heet Maria.
Maria is eene vrienden van Hendrik. Brave kinderen zijn altijd gaarne bij brave kinderen, omdat zij van elkander veel goeds leeren. Daarom houden Hendrik en Maria veel van elkander.
Gij kent zeker deze Maria wel. Het is dat meisje, hetwelk altijd zoo zindelijk in de kleêren is. Zij is altijd zoo vriendelijk en beleefd.
Zoudt gij dat meisje niet kennen? Alle menschen spreken veel goeds van haar.
Maria is zoo oud als Hendrik. Zij zal nu twaalf jaren oud zijn.
Zij heeft reeds verleden jaar de school verlaten.
O, dan zal zij weinig geleerd hebben! Als de kinderen zoo vroeg de school verlaten, dan hebben zij niet veel tijds gehad om te leeren.
Nicolaas Anslijn (12 mei 1777 18 september 1838)
Libris Literatuurprijs voor Bernard Dewulf, Ida Gerhardt, Camilo José Cela, Rose Ausländer
Libris Literatuurprijs voor Bernard Dewulf
De Vlaamse dichter, schrijver en columnist Bernard Dewulf heeft de Libris Literatuurprijs 2010 gewonnen met zijn novelle Kleine dagen. Juryvoorzitter Hans Wijers maakte dat maandagavond bekend in het Amstel Hotel in Amsterdam. Aan de prijs is een bedrag van 50.000 euro verbonden. Kleine dagen bestaat uit een een reeks columnachtige stukken waarin de schrijver zijn eigen dagelijkse omgeving, zijn vrouw, zijn kinderen, zijn huis en zijn tuin beschrijft. Bernard Dewulf werd geboren op 30 januari 1960 in Brussel. Zie ook mijn blog van 30 januari 2009.
Uit: Kleine dagen
Er groeit een vrouw in mijn huis. Een-twee-drie is ze vijf geworden. Op een ochtend kwam ze de keuken binnen. Ze zei dag en het was anders. Ze gaf een zoen en hij verschilde. Haar haar hing los, ze had een rokje aan en daaronder lange kousen. Daarin waren haar benen gestegen en ze stapte, ik zocht in verwarring het woord, pront. Parmantig. Koket. Er was iets opgeschoven in haar. Samen met de lengte van haar benen. Ik stond ernaar te kijken: zo dus groeit er een vrouw in mijn huis. Later zal ik misschien zeggen: ik heb jou zien worden. Ik heb jou uit de grond van een vrouw zien komen. Op een dag kwam je de keuken binnen, toen zag ik het beginnen.
( )
De tram wiegt ons door een onbegrijpelijk mooie dag. Dag meisje in de tram met het ijsje in de lente. En de beentjes bengelend in het niets van het geluk. Zullen we vragen of hij doorrijdt en eindeloos rondjes maakt in vandaag? De gekke tram van 3 april 2005, die maar bleef rijden met dat meisje en die man aan boord. Morgen in de krant.
's Nachts wakker in het uitgestorven huis hoorde ik het bezig water van de sluis. Toen riep men mij met name - twee, drie maal. Een slaan van luiken en een groot geruis.
Christus als hovenier
Zij dacht dat het de hovenier was. Joh. 20:15
Eén Rembrandt kende als kind ik goed: de Christus met de grote hoed wandelend in de ochtendstond. En, naar erbij geschreven stond: Hij was de hovenier.
En nòg laat ik mijn tranen gaan als in de gaarde ik Hem zie staan, en - wat terzijde - in stille schrik die éne, zij die dacht als ik: Het was de hovenier.
O kinderdroom van groen en goud -- géén die ontnam wat ik behoud. De laatste hoven naderen schier en ijler wordt de ochtend hier.
Hij is de hovenier.
Vernomen tijdens een onweer
Vijf vuurstenen gaf ik u in de hand: een harde jeugd, die ziel en ribben treft, een sterk talent, in eenzaamheid beseft: aanstoot blijft het voor vrienden en verwant. Het ongeëerd zijn in uw eigen land. Dat zich de minste boven u verheft.
Vijf oerstenen: vijf kansen die ik gaf. Mijn wet is: kwarts of kwarts en hard op hard. Vuur schuilt in stenen, van de schepping af. Het slaapt tot het wakker wordt getart.
Uit: The Family of Pascual Duarte (Vertaald door Anthony Kerrigan)
I AM NOT, sir, a bad person, though in all truth I am not lacking in reasons for being one. We are all born naked, and yet, as we begin to grow up, it pleases Destiny to vary us, as if we were made of wax. Then, we are all sent down various paths to the same end: death. Some men are ordered down a path lined with flowers, others are asked to advance along a road sown with thistles and prickly pears. The first gaze about serenely and in the aroma of their joyfulness they smile the smile of the innocent, while the latter writhe under the violent sun of the plain and knit their brows like varmints at bay. There is a world of difference between adorning ones flesh with rouge and eau-de-cologne and doing it with tattoos that later will never wear off . . .
I was born a great many years ago, a good fifty-five at least, in a small village lost in the province of Badajoz. It lay, that village, some two leagues from Almendralejo, squatting athwart a road as empty and endless as a day without bread, as empty and endless an emptiness and endlessness that you, luckily for you, cannot even imagine as the days of a man condemned to death.
It was a hot and sunlit village, rich enough in olive trees, and (begging your pardon) hogs, its houses so bright with whitewash that the memory of them still makes me blink, a plaza all paved with cobblestone, and a fine three-spouted fountain in the middle of the plaza. No water had flowed from the three mouths of the fountain for some years before I left the village, and yet it was elegant, and a proud symbol in our eyes; its crest was topped with the figure of a naked boy, and the basin was scalloped around the edges like the shells of the pilgrims from Santiago de Compostela. The town hall stood at one side of the plaza; it was shaped like a cigar box, with a tower in the middle, and a clock in the tower; the face of the clock was as white as the Host raised during Mass, and its hands were stopped forever at nine oclock, as if the town had no need of its services but only wanted it for decoration.
Ich weiß nichts von Marconi. Ich weiß nur, dass er entscheidend zur Entwicklung der drahtlosen Telegraphie beigetragen hat. Ein Erfinder war er, besser gesagt, ein Entdecker neuer Welten, in der die unsichtbaren Wogen eines elektromagnetischen Meeres die kleinen Papierschiffchen und Flaschenpostbotschaften des Lebens von Ufer zu Ufer tragen. Er, Guglielmo Marconi, war der Columbus dieses unsichtbaren Meeres, dessen Wellen immer noch steigen und steigen und uns umspülen, bis die Gefahr besteht, dass wir in ihm untergehen. Er wagte sich als Erster auf diesen rätselvollen Ozean hinaus. Er besaß die Kühnheit und den Erfindungsreichtum, ihn zu durchqueren mit seinen Frittern, Funkeninduktoren und Radioröhren, um schließlich einen Kontinent zu erreichen, den es auf keiner Weltkarte gibt und der doch inzwischen die Wirklichkeit beherrscht: den achten Kontinent, den Kontinent der Information. Ich weiß nichts von Marconi, höchstens, wann er geboren wurde und wann er starb. Ich habe mich lange gescheut, seine Lebensdaten in einem Lexikon nachzuschlagen. Warum?, frage ich mich. Vielleicht aus Angst, den Mythos dieses Entdeckers zu zerstören, ihm zu nahe zu kommen, so, wie ich Angst habe, mir selbst, meiner eigenen Lebensgeschichte zu nahe zu kommen? Ich traue mich nur ungern in den verwilderten Garten meiner Vergangenheit hinein, aus Furcht, Personen zu begegnen, die einst über die Macht verfügten, zu entscheiden, was Unkraut sei, was ausgerottet werden müsse oder was es wert sei, gepflegt und geerntet zu werden.
Weißer Schnee, fällt wie Schwanenfeder auf die nackten Häupter alter Bäume Der Angsteinflößende nächtliche Wind hat die Lichter der Stadt erloschen
Ich stehe hier, allein am Fenster im mir die Ruhe tausend alter Bäume außer das Jaulen des Windes hört man im Dorf keine Stimme mehr
Mit einer alten Lampen in der Hand kommt Mutter des Weges Ihre Augen spiegeln den Trauer Ihre blicke leer und Herz zerbrechend:
"Wie lange willst du noch in diesen dunklen Nächten schlaflos an sie denkend, wie ein Geist umher wandern ? Nehme Abschied von dieser hoffnungslosen Liebe mein Sohn eine liebe, die du selbst wie ein leeres Glas zerbrochen hast" Weißer Schnee fällt wie Schwanenfeder auf die nackten Köper der Bäume unseres Gartens Mutter sitzt immer noch traurig in der dunkeln Ecke und weint
"Mutter sage nichts was mein Herz betrübt Mutter suche nicht sanfte Worte der Vernunft Mutter willst du das im Schutze der Nacht sich zwei Schatten auf die Flucht machen?
Uit: Vast Emotions and Imperfect Thoughts (Vertaald door Clifford E.Landers)
Dietrich struck me as a serious type. When I had received the letter from Germany I hadn't attached much importance to his project, even though I was anxious to get back to film-making. But after our interview the proposal had taken on new significance.
I shut myself up in my apartment, reading and re-reading Babel and making notes. At first I was motivated merely by the desire to get back to film-making after two years away from it directing commercials for TV. But as I re-read Babel's stories my interest grew.
I was working on the part of the script that describes the death of Dolguchov, to get an idea of the potential of Babel's text, when my brother Jose, the television evangelist, phoned. He wanted to talk about the film I was doing for his weekly TV program. He called daily with suggestions.
`I have to reach the hearts of the faithful. You do good work,' he said, `but I think I ought to be more direct, like the Americans, say that I need money for the day-care centers, the nursing home ...'
A hateful conversation. I agreed to go to his house in Ipanema at nine pm.
I went back to the death of Dolguchov. Babel doesn't say how the Cossack Afonka applies the coup de grace to Dolguchov. The scene was described by Babel in this way: `They spoke briefly. I did not hear a word. Dolguchov held out his papers to the sergeant and Afonka secreted them in his boot and shot Dolguchov in the mouth.' This was much better than the scene I had written. The reader didn't need to know exactly how Afonka shot Dolguchov in the mouth, needed no details to see and feel, to imagine what was happening. The reader wasn't told what Afonka's face looked like, or Dolguchov's, at the moment the shot was fired, but he or she knew everything that mattered at that instant. In the film I could, for example, place the camera so that it framed Liutov and the coup de grace could be audible only, but that would take away from the power of the narrative. Or I could show the landscape, the sky or whatever, as the shot was heard.
Is that really it? What should I do without you, Arthur? I should always be losing my things. No, I am not going to write any more now. Come out into the garden, and I will help you with your work. What is the bit you couldnt understand?
They went out into the still, shadowy cloister garden. The seminary occupied the buildings of an old Dominican monastery, and two hundred years ago the square courtyard had been stiff and trim, and the rosemary and lavender had grown in close-cut bushes between the straight box edgings. Now the white-robed monks who had tended them were laid away and forgotten; but the scented herbs flowered still in the gracious mid-summer evening, though no man gathered their blossoms for simples any more. Tufts of wild parsley and columbine filled the cracks between the flagged footways, and the well in the middle of the courtyard was given up to ferns and matted stone-crop. The roses had run wild, and their straggling suckers trailed across the paths; in the box borders flared great red poppies; tall foxgloves drooped above the tangled grasses; and the old vine, untrained and barren of fruit, swayed from the branches of the neglected medlar-tree, shaking a leafy head with slow and sad persistence.
In one corner stood a huge summer-flowering magnolia, a tower of dark foliage, splashed here and there with milk-white blossoms. A rough wooden bench had been placed against the trunk; and on this Montanelli sat down. Arthur was studying philosophy at the university; and, coming to a difficulty with a book, had applied to the Padre for an explanation of the point. Montanelli was a universal encyclopaedia to him, though he had never been a pupil of the seminary.
I had better go now, he said when the passage had been cleared up; unless you want me for anything.
I dont want to work any more, but I should like you to stay a bit if you have time.
Oh, yes! He leaned back against the tree-trunk and looked up through the dusky branches at the first faint stars glimmering in a quiet sky. The dreamy, mystical eyes, deep blue under black lashes, were an inheritance from his Cornish mother, and Montanelli turned his head away, that he might not see them.
You are looking tired, carino, he said.
I cant help it. There was a weary sound in Arthurs voice, and the Padre noticed it at once.
De Nederlandse dichteren classicus Jan Hendrik Leopold werd geboren in s-Hertogenbosch op 11 mei 1865. Vanaf zijn tijdschriftdebuut in juni-juli 1893 ('Zes Christus-verzen') publiceerde hij regelmatig in hetzelfde tijdschrift De nieuwe gids, maar hij bundelde ze pas nadat een andere collega-dcihter, P.C. Boutens, ze in een uitgave had verzameld in 1912. De oplagen van zijn werk waren niet gering: de gedichtenbundel uit 1920 werd gedrukt in meer dan 2000 exemplaren, die overigens niet snel uitverkocht raakten. Als dichter timmerde hij niet hard aan de weg, als klassicus deed hij zijn werk ook vooral in stilte, maar hij publiceerde wel vertalingen van Marcus Aurelius en Epicurus. Hoewel Leopold na Verzen nog veel gedichten schreef, bleven zijn publicaties in boekvorm beperkt tot een paar titels: Cheops (1916) en Oostersch (1924). Daarnaast bestond echter een grote hoeveelheid ongepubliceerde en ook onvoltooide gedichten. Met zijn leerlinge Ida Gerhardt, die als dichteres en lerares klassieke talen in zijn voetsporen trad, onderhield hij vriendschappelijke betrekkingen.
Ik zie de morgen als een gouden mist
Ik zie de morgen als een gouden mist van eigen rijkdom trage wade een afgehangen web van draden, en nu in twist vingertjes vechten, vingertjes vagen door de ragen, rafelen, halen de draden aan, varen er in het losgegaan weefsel, maken de fijne gazen een plundering en de gevlochten mazen wijden zij uit, werken er een begin van scheuren, totdat er tussenin blanke kalme handen komen de edele twee, een gelaten paar, die van elkaar de omgeslagen vouwen schoven, geruste handen langs wier boven- vlakken in glanzende val afglijden de ruisende plooien naar weerszijden, en zo bedaard met een lichte duw tillen zij nu het slaapgordijn, zie, zie, hoe wel de dag mag zijn?
Herfst
De blaren laten los en op de wind drijven ze donker langs de grijze lucht, alsof een vlucht verlate vogels wegtrok. Onder de bomen hangt een scherpe geur van vochte grond en van doorweekte blaren; geen leven, geen geluid in 't grille licht, dat gul door de ijle takken binnenvliet, en eenzaam valt een schot, een verre knal, die heel het woud vult, als waar' 't de eigen stem van 't bos, dat in sonore toon verkondigt, dat ergens op een dichte plek een vogel getroffen hortend door de takken zakt en naar beneden ploft, terwijl het bloed rood langs de bruine veren op de grond drupt.
Ik ben een zwerver overal
Ik ben een zwerver overal, een doler en een vagebond en een, die uit zich zelf geen pad, geen ommekeer en geen uitweg vond.
Ik ben een napraatpapegaai, ik ben een open spiegelrond, des Eeuwigen gesproken woord, het hapert in mijn stamelmond.
In de lente is er moed nodig om te leven. Schaduwen zijn zwaar om te dragen. Het regent gras en bladeren en boven het zaailand hangt
een kraai aan een draad. Een luchtballon! Een parel. Een druppel weemoed. De geur van deeg rijst op uit de aarde. Een dorstige vlieg verdrinkt in een glas water.
Deemoed is een deugd
Deemoed is een deugd van lage deuren en van boer Bral. Hij loopt gebogen zoals een dak verzakt van het dragen.
Zoals bomen naar het oosten groeien met diepe kloven in hun schors en ogen als verse wonden in het uitgedroogde hout.
Herman Leenders (Brugge, 10 mei 1960)
De Amerikaanse toneelschrijver Jeremy Gablewerd geboren op 10 mei 1982 in Lakenheath, Suffolk, in Engeland.Het volgdende fragment komt uit een script dat hij geheel (interactief) op Twitter heeft gepubliceerd. (Het moet dan ook van beneden naar boven worden gelezen) Lees het geheel op Twitter: http://twitter.com/twit_playZie ook mijn blog van 10 mei 2009.
Uit: The 15th Line
THE END
9:16 PM Mar 25th via web
Reply RetweetANGELA: I just wish I knew what that was.
9:16 PM Mar 25th via web
Reply RetweetANGELA: It feels like everythings gone off the rails in the past two months. But now I feel ready for the next part of my life.
9:15 PM Mar 25th via web
Reply RetweetSETH: Not a coward, not a hero, not a lover, not a friend. What does that make me? Thats not a riddle, Im genuinely confused.
8:52 PM Mar 25th via web
Reply RetweetDUSTIN: This must be the final stage of grief. Acceptance. Now if only it felt more accepting.
8:23 PM Mar 25th via web
Reply RetweetDUSTIN: @angiannini89 No worries. I wish you nothing but the best of luck.
8:13 PM Mar 25th via web
Reply RetweetANGELA: @turnbullseth No. No, its not.
6:59 PM Mar 25th via web
Reply RetweetSETH: @angiannini89 That's okay. Youre still the Pepper Potts to my Tony Stark. That was the lamest thing Ive ever said.
5:57 PM Mar 25th via web
Reply RetweetANGELA: @dustykinder Hey, I think Im cool sticking with Dr. Wheeler. But Im grateful for everything that youve done to help.
5:03 PM Mar 25th via web
Reply RetweetANGELA: @turnbullseth I cant do the Peace Corps right now. Im sorry.
5:03 PM Mar 25th via web
Reply RetweetANGELA: Its time to Etch-A-Sketch all of this.
Jeremy Gable (Lakenheath, 10 mei 1982)
De Duitse schrijfster Petra Hammesfahr werd geboren in Immerrath op 10 mei 1951.
Uit: Der gläserne Himmel
Tage wie dieser erinnern mich an einen Traum. Im Geist gehe ich noch einmal an der weißen Mauer entlang. Glasscherben auf ihrer Krone glitzern im Licht. Ich höre eine Frau singen und komme fast um vor Sehnsucht. Ich weiß, hinter der Mauer ist alles, was ich vom Leben erhoffen kann. Es ist sechs Jahre her, ich war gerade nach Kirchfelden gekommen, da träumte ich das oft. Im Traum sprang ich. Erreichte nach vielen vergeblichen Versuchen die Mauerkrone. Die Scherben zerschnitten meine Hände, bohrten sich in meine Schenkel. Und hinter der Mauer war nichts. Eine öde weiße Fläche wie ein unbeschriebenes Blatt, durch eine Lupe betrachtet. Inzwischen kenne ich die Bedeutung dieses Traumes. Ich sollte vorbereitet werden auf einen Moment wie diesen. Ich sollte begreifen, was es heißt, einen Menschen ausgelöscht zu haben. Ich sollte endlich gestehen: »Ich habe getötet!« An Tagen wie diesem wird aus Zweifel Gewissheit. Der Himmel ist bewölkt; der heraufziehende Abend lässt ihn dunkel werden. Am Nachmittag hat es geregnet. Man sieht nichts mehr davon. Der Wind hat die Steinplatten im Hof längst wieder getrocknet. Nun treibt er sein Spiel mit den letzten Wolken und bringt den Geruch feuchter Erde ins Zimmer. Ein würziger Geruch. Ich liebe ihn. In den sechs Jahren hier war er ein Teil meines Lebens. Er gehört zum Sommer und zum Frühherbst, wie Sina zu mir gehörte. Sie liebte ich auch, liebe sie immer noch. Der Gedanke, dass sie mich betrog, machte mich rasend. Der Gedanke, dass ich sie verloren habe, bringt mich um den Verstand. Ich habe Angst.
Petra Hammesfahr (Immerrath, 10 mei 1951)
De Italiaanse schrijver Roberto Cotroneo werd op 10 mei 1961 geboren in Alessandria.
Uit: Diese Liebe (Vertaald door Karin Krieger)
"Was war die Liebe zuvor gewesen?", sinniert Anna, "Wo war sie mir begegnet? Diese Frage hatte sich die meiste Zeit meines Lebens nicht oft gestellt. Ich denke nicht, dass die Liebe an und für sich existiert, ich glaube, sie ist ein Kleid, das man sich auf den Leib schneidert, und dies über einen Zeitraum, der lange währen kann. Hin und wieder ein Nadelstich, und gelegentlich vielleicht sogar die eine oder andere aufgetrennte Naht, die in Ordnung gebracht werden muss. (...) vielleicht liegt das Ewige gerade in der Fähigkeit, einen flüchtigen Horizont lebendig zu halten und darauf zu warten, dass er noch einmal erscheint."
(...)
"Vielleicht ist es an uns, in den Dingen der Welt eine Spur des Paradieses wiederzufinden. Wie Archäologen, die ihre Fundstücke mit einem Pinsel säubern. / Ich wusste immer, dass unsere Buchhandlung das Paradies ist, eine Kabbala aus Sätzen; Kombinationen, die es zu finden gilt, Glückssplitter in Buchstabenform. Starkes Licht von Bedeutung."
Roberto Cotroneo (Alessandria, 10 mei 1961)
De Duitse dichter en schrijver Ralf Rothmann werd op 10 mei 1953 geboren in Schleswig.
Restherz
Kein Geld für Pleiten, kaum Zeit für Glück, ich lebe so panisch gern. Verdunkeln mich auch die Motoren der Sonne, scheint auch der Mond auf Bullen und Blut: aushalten. Das Ende vor Augen Anfänge machen, gepanzert mit Verwundbarkeit, bis an die Zähne bewaffnet mit Angst.
And if we don't fight if we don't resist if we don't organize and unify and get the power to control our own lives Then we will wear the exaggerated look of captivity the stylized look of submission the bizarre look of suicide the dehumanized look of fear and the decomposed look of repression forever and ever and ever And there it is
Rose Solitude
"I am essence of Rose Solitude my cheeks are laced with cognac my hips sealed with five satin nails i carry dreams and romance of new fools and old flames between the musk of fat and the side pocket of my mink tongue."
Barbara Taylor, Benito Pérez Galdós, Johann Peter Hebel, Antonine Maillet, Ivan Cankar, Martin Boelitz, Ariel Durant, Leonard Buys, Fritz von Unruh
De Engelse schrijfster Barbara Taylor Bradford werd geboren in Leeds, West Yorkshire op 10 mei 1933.
Uit: Where You Belong
The three of us sat in a small copse situated at the far end of the village, taking shelter from the blistering heat. It was bosky and cool on this scorching summer's day. The jeep was parked out on the road nearby, and I peered toward it, frowning slightly, wondering what had happened to Ajet, our adviser, guide, and driver. He had gone on foot to the village, having several days before arranged to meet an old school friend there, who in turn would take us to see the leaders of the K.L.A. According to Ajet, the Kosovo Liberation Army had their main training camp in the vicinity of the village, and Ajet had assured us in Pec, and then again on the drive here, that the leaders would be in the camp, and that they would be more than willing to have their photographs taken for transmission to newspapers and magazines around the world. "Everyone should know the truth, should know about our cause, our just and rightful cause," Ajet had said to us time and again. When he had left the copse ages ago, he had been smiling cheerfully, happy at the idea of meeting his old friend, and I had watched him step out jauntily as he walked down the dusty road in a determined and purposeful manner. But that had been over three hours ago, and he had still not returned, and this disturbed me. I could not help wondering if something unforeseen, something bad, had happened to the friendly young Kosovar who had been so helpful to us.
I rose and walked through the trees, shading my eyes with my hand and looking down the dirt road. There was no sign of Ajet, and, in fact, there was very little activity at all. But I waited for a short while longer, hoping he would appear at any moment.
Barbara Taylor Bradford (Leeds, 10 mei 1933)
De Spaanse schrijver Benito Pérez Galdós werd geboren in Las Palmas op 10 mei 1843.
Uit: Our friend Manso(Vertaald door Robert Russell)
AND I WAS thirty-five years old when that business happened. Andif I add that it happened recently and that many of the occurrencesincluded in this true story happened in less than one year's time, thatshould satisfy even those readers who are most demanding in matters ofchronology. I must disappoint the sentimentalists right from the outset byinforming them that I have two Doctor's degrees and hold a professorship inthe Institute, a post I earned in open competition. The subject I teach is amost important one but I choose not to mention it by name. I have dedicatedmy small intelligence and my time totally to philosophical studies, for inthem I have found the purest joys of my life. I don't see how most people canprofess to find this delightful study dry; it's always old and yet always new,this mistress of all wisdom who governs human existence, visibly or invisibly.
Perhaps those who reject philosophy have done so out of a failure tostudy her methodically, for that is the only fashion in which to navigate hertortuous secrets. Or perhaps in superficial study they have seen only herexternal harshness, and never gone deep enough to taste the remarkablesweetness and gentleness of what she holds within. As a special gift in mynature, I showed from early childhood a particular fondness for speculativelabors, and for the investigation of truth and the exercise of reason. To thisprivilege was added, by great good fortune, that of coming under the tutelageof a skillful teacher, who from the very beginning put me on the right path. How true it is that the happy achievement of difficult undertakings resultsfrom a good start; and that a first step, correctly taken, leads to the swift andsure completion of a long journey.
Benito Pérez Galdós (10 mei 1843 - 4 januari 1920)
Portret door Joaquin Sorolla Bastida
De Duitse dichter,schrijver, pedagoog en theoloog Johann Peter Hebel werd geboren op 10 mei 1760 in Basel.
Uit: Das wohlfeile Mittagessen
Es ist ein altes Sprichwort: Wer andern eine Grube gräbt, fällt selber darein. - Aber der Löwenwirt in einem gewissen Städtlein war schon vorher darin. Zu diesem kam ein wohlgekleideter Gast. Kurz und trotzig verlangte er für sein Geld eine gute Fleischsuppe. Hierauf forderte er auch ein Stück Rindfleisch und ein Gemüs für sein Geld. Der Wirt fragte ganz höflich: ob ihm nicht auch ein Glas Wein beliebe? "O freilich ja!" erwiderte der Gast, "wenn ich etwas Gutes haben kann für mein Geld." Nachdem er sich alles wohl hatte schmecken lassen, zog er einen abgeschliffenen Sechser aus der Tasche und sagte: "Hier, Herr Wirt, ist mein Geld." Der Wirt sagte: "Was soll das heißen? Seid Ihr mir nicht einen Taler schuldig?" Der Gast erwiderte: "Ich habe für keinen Taler Speise von Euch verlangt, sondern für mein Geld. Hier ist mein Geld. Mehr hab' ich nicht. Habt Ihr mir zu viel dafür gegeben, so ist's Eure Schuld." - Dieser Einfall war eigentlich nicht weit her. Es gehörte nur Unverschämtheit dazu und ein unbekümmertes Gemüt, wie es am Ende ablaufen werde. Aber das Beste kommt noch. "Ihr seid ein durchtriebener Schalk", erwiderte der Wirt, "und hättet wohl etwas anders verdient. Aber ich schenke Euch das Mittagessen und hier noch ein Vierundzwanzigkrenzerstück dazu. Nur seid stille zur Sache und geht zu meinem Nachbarn, dem Bärenwirt, und macht es ihm ebenso!" Das sagte er, weil er mit seinem Nachbarn, dem Bärenwirt, aus Brotneid in Unfrieden lebte und einer dem andern jeglichen Tort und Schimpf gerne antat und erwiderte. Aber der schlaue Gast griff lächelnd mit der einen Hand nach dem angebotenen Geld, mit der andern vorsichtig nach der Türe, wünschte dem Wirt einen guten Abend und sagte: "Bei Eurem Nachbarn, dem Herrn Bärenwirt, bin ich schon gewesen, und eben der hat mich zu Euch geschickt und kein anderer."
Johann Peter Hebel (10 mei 1760 22 september 1826)
Uit: Gapi and Sullivan(Vertaald door Luis De Céspedes)
« SULLIVAN: No need to step on each other's toes when there's enough room fer everybody. It's a large world, Gapi. A big round globe. Some spots are kind o' rocky, but others are as smooth as moss. And it turns, like a merry-go-round. And once you're on it, you just let yourself go. You perch yourself on top o' the world and you let it carry you to the islands, on water, 'n to brand new lands / GAPI:...where no man ever set foot before you. / SULLIVAN: So you don't believe me when I tell you I've seen the world. Then what is it I've been doing all these years, according to you? »
Uit: Aus fremdem Leben (Vertaald door Erwin Köstler)
... Die dritte Nacht stellten wir den Käfig in den Hof, vor den Stall. Wir gaben der Eule Fleisch auf die Streu, damit sie nicht einging. Die ganze Nacht hallte es, wie Weinen und Gelächter, wie Schmerz und Spott, es flatterte um die Kirche, verfing sich im Geäst; die Frühlingsnacht war nicht mehr unser; etwas Fremdes, Schwarzes hatte hineingegriffen, aus einer anderen, jenseitigen Nacht... Noch vor dem ersten Morgenlicht wurde plötzlich alles still, als hätte man hineingeschlagen. Eine entsetzliche Stille legte sich auf meine Brust und ich schlief müde ein ...
Ivan Cankar (10 mei 1876 - 11 december 1918)
Monument voor Ivan Cankar in Vrhnika
De Duitse dichter Martin Boelitzwerd geboren op 10 mei 1874 in Wesel. Vanaf 1902 leidde hij de uitgeverij Nieter in Nürnberg. Zie ook mijn blog van 10 mei 2009.
In an apartment at Versailles, under the rooms and the favoring eye of Mme. De Pompadour, that economic theory took form which was to stir and mold the Revolution, and shape the capitalism of the nineteenth century.
The French economy had been struggling to grow despite the swaddling clothes of regulations by guilds and Colbert and the Midas myth of a mercantilism that mistook gold for wealth. To increase exports, diminish imports, and take the favorable balance in silver and gold as a prop of political and military power, France and England had subjected their national economies to a mesh of rules and restraints helpful to economic order but harming production by hampering innovation, enterprise, and
competition. All this said men like Gournay, Quesnay, Mirabeau pere, Du Pont de Nemours, and Turgot was quite contrary to nature; man is by nature acquisitive and competitive; and if his nature is freed from unnecessary trammels he will astonish the world with the quantity, variety and excellence of his products. So, said these physiocrats, let nature (in Greek, physis) rule (kratein); let men invent, manufacture, and trade according to their natural instincts; or, as Gournay is said to have said, laissez
fairelet him do as he himself thinks best. The famous phrase was already old, for about 1664, when Colbert asked businessman Legendre, What should we [the government] do to help you? he answered, Nous laisser faire let us do it, let us alone.
De Vlaamse dichter Didi de Paris werd geboren op 10 mei 1957 in Leuven. Gedichten van hem verschenen o.a. in de bloemlezingen Double Talk en Sprong naar de sterren en in tijdschriften als 'MillenniuM', 'De Rottend Staal Nieuwsbrief' en 'De Brakke Hond'. Hij was medewerker aan het Vlaamse glossy undergroundtijdschrift 'Gonzo Circus' en heeft regelmatig columns op Vlaamse radio- en televisiestations.
De wanden zijn wit en de psychiaters verdacht vriendelijk. Er is hoop op genezing, maar ik heb nog niemand zien weggaan, of hij kwam weer terug.
Dagen dat ik op weg naar mijn eigen kamer verdwaal wisselen zich met dagen waarop ik de wereld doorschouw als een kristal.
Soms word ik krijsend wakker. Soms word ik afgevoerd en verdoofd, soms vastgebonden.
Er zijn momenten waarop ik eeuwenlang mijmerend volmaakt gelukkig ben: wanneer ik mijn handen op de aarde leg zijn het kleine handen.
O, al de balzalen
O, al de balzalen van mijn jeugd zijn nu bestoft en verlaten. De vrienden die er bleven zijn mij vreemd, maken geluid door de barst in hun gelaten.
Onder de slingers en het licht van weleer zetten zij de polka verder van de dromen, de quick-step van het verjaarde zeer cirkels dansend om nooit aan te komen.
Dancings waarin spreken spasme wordt vriendschap sjacheren met moederkoren en waar mijn hart toen is verdord want de zachtheid ging erin verloren
aan mijn dorst naar geilheid en glamour. Ik ben vrucht en kan slechts vallen; gij roept mij toe: lamour, toujours lamour maar ik zie u: likkebaarden, lallen.
In de stralend gouden avondgloed van Aelbert Cuyp dromen de koeien als antieke goden. De spiegel van het bergmeer opent het binnenste zien. De hemel en de aarde rusten in elkander uit.
Men zou wel willen lopen over het gele water en zo de wolken raken en nooit meer ontwaken. Zeilen ruisen uit de verte als een meisjesstem, of zijn het nevelen, en is de stem van Hem?
Waar na dit landschap nog naar toe te gaan? en rode boom ontbrandt tegen weidskobalt.
Oranje sterren regenen door de spasmes van zijn takken. Er is geen rust in het heelal.
slechts in tere deining van blauw en grijs en roze, verzoent Piet Mondriaan de geest met de natuur.
Oude Hamlet
De klepgrage cabaretier en de konkelzieke columnist houzee houzee zij vieren feest in de clicheerfabriek het feest van wie het dunste woord weet te chiqueren de neutraalste druppels in chimerische vermommingen
Waren wij een platvis wij zwommen in royale scholen op naar de burelen van de fopneus en de klapsigaar maar helaas wij zijn de vierdimensionale ruggengraat die zich gratis dwars liet zetten tussen as en zode
Er is reeds een hard gelach aan witte rots ontsprongen voor men raakt gehecht aan een zin die waarlijk bloedt Slechts het pikachtig bindmiddel sijpelt uit de van mest en turf geperste briketten der lekkerbekkende letters:
'Een papenkop maakt de grond niet heilig of gewijd' maar levert een zachte verzilting aan het goedgelovig oog Laat dromen de diepere tonen laat triomferen de cortex vannacht zullen keren de kansen morgen de wijzers op hun loop
Pieter Boskma (Leeuwarden, 9 mei 1956)
Hier rechts metkunstenaar Harald Vlugt (l) en schrijver Joost Zwagerman (m)
Es gibt nur wenige Institutionen in Deutschland, die Menschen wie mir das Gefühl geben, nicht komplett irre und desorientiert zu sein, weil sie, nun ja, wesentlich schwerwiegendere Problemcluster" (so heißt das heute) sind: natürlich die Deutsche Bahn, die Telekom und, glaubt man den Medienseiten großer Tageszeitungen: auch Thomas Gottschalk. Momentan funktioniert mein Modem nicht, es hat Aussetzer und meine WLAN-Karte findet das Netz immer seltener, heute beispielsweise: überhaupt nicht. Irgendwo habe ich zwar ein altes Ersatzmodem versteckt, aber ich weiß beim besten Willen nicht, wo es liegen könnte. Anyway. Wer in einem Telekom-Callcenter anruft, verliert nach wenigen Minuten alle Ängste, man erkennt, wie überschätzt das Thema Telekommunikation" ist, man taucht in Zen-Wahrheiten ein und deshalb wähle ich oft die 0800-3301000, wo ich im T-Online-Kundendienst lande und alsbald in einen atemraubenden Strudel gerissen werde, der Poseidons mythologischen Wellenwirbeln Hohn spricht. Zuerst werde ich durch eine affige Ansage geleitet. Immer läuft in diesem Saftladen etwas anderes schief. Momentan ist wegen Produktionsengpässen das T-Online-Gerät Speedport 200 nicht verfügbar. Wir rechnen mit einer Auslieferung in der 48. Kalenderwoche". Ich denke an die DDR, aber nur wenige Sekunden, denn es folgt ein weiterer Text vom Band: Herzlich Willkommen im Kundencenter von T-Online. Zur Zeit befinden sich alle Berater in einem Gespräch. Wir bitten sie, zu warten. Um die Wartezeit zu verkürzen, bitten wir Sie, ihre Telefonnummer nach dem Signalton aufs Band zu sprechen." Das verstehe ich ja nie - selbst mein billiges Aldiphone zeigt die Nummer jedes x-beliebigen Gesprächspartners an. Aber egal! Ich tippe, drücke die Raute-Taste, gedulde mich weiter. Ich habe nun Zeit, um den ersten Schwung meines lästigen Tagesabwaschs zu erledigen (manchmal mit Abtrocknen). Denn erst nach 12 bis 15 Minuten meldet sich eine ungelernte Kraft mit Dresdner Akzent: Gu-ten Tag, mein Name ist ... Was darf ich für sie tun?" Wer das bis dahin nicht vergessen hat, kann irgendeinen Fehlercode seines Rechners weitergeben und um Hilfe bitten. Immer, wirklich immer heißt es: Warten Sie bitte, ich verbinde Sie da mal mit unserer Technikabteilung."
KAFKA: (In a small, awe-stricken voice) Shit. SYDNEY: He's taking it very badly. BROD: Don't worry. He'll be all over me in a minute. But who else would treat fame like this, eh? Chekov? He'd be round at the estate agents, looking at a little place in the country with paddock and mature fruit trees attatched. Zola would be installing a jacuzzi. Even T.S. Eliot'd have people round for drinks. But what does Kafka do? SYDNEY: Finds the whole thing a trial. BROD: Exactly. The humility of the man. I tell you, if I were Jesus Christ I'd be looking over my shoulder. KAFKA: Judas! SYDNEY: He's made you one of the biggest names in twentieth-century literature. LINDA: Even I've heard of you. KAFKA: (With exaggerated patience) I didn't want a big name. I wanted a small name. I shrank my name. I pared it down to nothing. I'd have been happy with no name at all. SYDNEY: But that's the secret of your success. You've got a name for anonymity. The Trial: a nameless man's search for justice in a faceless bureaucracy. When Eastern Europe went communist this was the book that told you about it before it happened. In so many words... KAFKA: That's it. That's it. So many words. I've added so many words to the world I've made it heavier.
A Kind of Music When consciousness begins to add diversity to its intensity, its value is no longer absolute and inexpressible. The felt variations in its tone are attached to the observed movement of its objects; in these objects its values are embedded. A world loaded with dramatic values may thus arise in imagination; terrible and delightful presences may chase one another across the void; life will be a kind of music made by all the senses together. Many animals probably have this kind of experience. --Santayana
Irrelevance characterizes the behavior of our puppy. In the middle of the night he decides that he wants to play, runs off when he's called, when petted is liable to pee, cowers at a twig and barks at his shadow or a tree, grins at intruders and bites us in the leg suddenly.
No justification we humans have been able to see applies to his actions. While we go by the time of day, or the rules, or the notion of purpose or consistency, he follows from moment to moment a sensuous medley that keeps him both totally subject and totally free.
I'll have to admit, though, we've never been tempted to say that he jumps up to greet us or puts his head on our knee or licks us or lies at our feet irrelevantly. When it comes to loving, we find ourselves forced to agree all responses are reasons and no reason is necessary.
Uit: Das Buch der Schicksale (Vertaald door Doris Kilias)
"Er und in einem Hotel arbeiten? Hätte man ihm diese Frage als Student gestellt, wäre ein verächtlicher Blick die Antwort gewesen. Er war Jahrgang 1956, und als während der Sueskrise die Dreieraggression auf die Stadt Port Said stattfand, die in jener, nunmehr in Vergessenheit geratenen Zeit die 'Ewige' oder 'Standhafte' genannt wurde, da ruhte er, unser junger Mann, noch drei Wochen im Mutterleib, bevor er ins Leben eintreten durfte. Seine Mutter konnte sich noch gut an diese Zeit erinnern. Ihr Mann verbrachte aufgrund des Ausnahmezustands die Nächte im Büro, und so war sie allein mit dem Glück, das Kind zu spüren. Es drehte und streckte sich, gerade so, als strebte es danach, vorzeitig das Licht der Welt zu erblicken. In jenen Nächten, in denen Ausgangssperre verhängt worden war, saß sie aufrecht im Bett, den Rücken an ein Kissen gelehnt, und fragte sich, was es wohl werden würde: ein Junge oder ein Mädchen?" ...
At the top of the bank, close to the wild cherry where the blackbird sang, was a little group of holes almost hidden by brambles. In the green half-light, at the mouth of one of these holes, two rabbits were sitting together side by side. At length, the larger of the two came out, slipped along the bank under cover of the brambles and so down into the ditch and up into the field. A few moments later the other followed.
The first rabbit stopped in a sunny patch and scratched his ear with rapid movements of his hind leg. Although he was a yearling and still below fall weight, he had not the harassed look of most "outskirters"' -- that is, the rank and file of ordinary rabbits in their first year who, lacking either aristocratic parentage or unusual size and strength, get sat on by their elders and live as best they can -- often in the open -- on the edge of their warren. He looked as though he knew how to take care of himself. There was a shrewd, buoyant air about him as he sat up, looked around and rubbed both front paws over his nose. As soon as he was satisfied that all was well, he laid back his ears and set to work on the grass.
His companion seemed less at ease. He was small, with wide, staring eyes and a way of raising and turning his head which suggested not so much caution as a kind of ceaseless, nervous tension. His nose moved continually, and when a bumblebee flew humming to a thistle bloom behind him, he jumped and spun round with a start that sent two nearby rabbits scurrying for holes before the nearest, a buck with black-tipped ears, recognized him and returned to feeding.
"Oh, it's only Fiver," said the black-tipped rabbit, "jumping at bluebottles again. Come on, Buckthorn, what were you telling me?"
"Fiver?" said the other rabbit. "Why's he called that?"
Mrs. Darling quivered and went to the window. It was securely fastened. She looked out, and the night was peppered with stars. They were crowding round the house, as if curious to see what was to take place there, but she did not notice this, nor that one or two of the smaller ones winked at her. Yet a nameless fear clutched at her heart and made her cry, "Oh, how I wish that I wasn't going to a party to-night!" Even Michael, already half asleep, knew that she was perturbed, and he asked, "Can anything harm us, mother, after the night- lights are lit?" "Nothing, precious," she said; "they are the eyes a mother leaves behind her to guard her children." She went from bed to bed singing enchantments over them, and little Michael flung his arms round her. "Mother," he cried, "I'm glad of you." They were the last words she was to hear from him for a long time. No. 27 was only a few yards distant, but there had been a slight fall of snow, and Father and Mother Darling picked their way over it deftly not to soil their shoes. They were already the only persons in the street, and all the stars were watching them. Stars are beautiful, but they may not take an active part in anything, they must just look on for ever. It is a punishment put on them for something they did so long ago that no star now knows what it was. So the older ones have become glassy-eyed and seldom speak (winking is the star language), but the little ones still wonder. They are not really friendly to Peter, who had a mischievous way of stealing up behind them and trying to blow them out; but they are so fond of fun that they were on his side to-night, and anxious to get the grown-ups out of the way. So as soon as the door of 27 closed on Mr. and Mrs. Darling there was a commotion in the firmament, and the smallest of all the stars in the Milky Way screamed out: "Now, Peter!"
Thomas Pynchon, Roddy Doyle, Gary Snyder, Gertrud Fussenegger
De Amerikaanse schrijver Thomas Pynchonwerd op 8 mei 1937 geboren in Glen Cove, Long Island, New York.
Uit: V
Christmas Eve, 1955, Benny Profane, wearing black levis, suede jacket, sneakers and big cowboy hat, happened to pass through Norfolk, Virginia. Given to sentimental impulses, he thought he'd look in on the Sailor's Grave, his old tin can's tavern on East Main Street. He got there by way of the Arcade, at the East Main end of which sat an old street singer with a guitar and an empty Sterno can for donations. Out in the street a chief yeoman was trying to urinate in the gas tank of a '54 Packard Patrician and five or six seamen apprentice were standing around giving encouragement. The old man was singing, in a fine, firm baritone:
Every night is Christmas Eve on old East Main, Sailors and their sweethearts all agree. Neon signs of red and green Shine upon the friendly scene, Welcoming you in from off the sea. Santa's bag is filled with all your dreams come true: Nickel beers that sparkle like champagne, Barmaids who all love to screw, All of them reminding you It's Christmas Eve on old East Main.
"Yay chief," yelled a seaman deuce. Profane rounded the corner. With its usual lack of warning, East Main was on him.
Since his discharge from the Navy Profane had been roadlaboring and when there wasn't work just traveling, up and down the east coast like a yo-yo; and this had been going on for maybe a year and a half. After that long of more named pavements than he'd care to count, Profane had grown a little leery of streets, especially streets likethis. They had in fact all fused into a single abstracted Street, which come the full moon he would have nightmares about. East Main, a ghetto for Drunken Sailors nobody knew what to Do With, sprang on your nerves with all the abruptness of a normal night's dream turning to nightmare.
Thomas Pynchon (Glen Cove, 8 mei 1937)
Boekomslag "V"
De Ierse schrijver Roddy Doyle werd geboren in Dublin op 8 mei 1958.
Uit: A Star Called Henry
My mother looked up at the stars. There were plenty of them up there. She lifted her hand. It swayed as she chose one. Her finger pointed. -- There''s my little Henry up there. Look it. I looked, her other little Henry sitting beside her on the step. I looked up and hated him. She held me but she looked up at her twinkling boy. Poor me beside her, pale and red-eyed, held together by rashes and sores. A stomach crying to be filled, bare feet aching like an old, old man''s. Me, a shocking substitute for the little Henry who''d been too good for this world, the Henry God had wanted for himself. Poor me. And poor Mother. She sat on that step and other crumbling steps and watched her other babies joining Henry. Little Gracie, Lil, Victor, another little Victor. The ones I remember. There were others, and early others sent to Limbo; they came and went before they could be named. God took them all. He needed them all up there to light the night. He left her plenty, though. The ugly ones, the noisy ones, the ones He didn''t want -- the ones that would never stay fed. Poor Mother. She wasn''t much more than twenty when she gazed up at little twinkling Henry but she was already old, already decomposing, ruined beyond repair, good for some more babies, then finished. Poor Mammy. Her own mother was a leathery old witch, but was probably less than forty. She poked me, as if to prove that I was there. -- You''re big, she said. She was accusing me, weighing me, planning to take some of me back. Always wrapped in her black shawl, she always smelt of rotten meat and herrings -- it was a sweat on her. Always with a book under the shawl, the complete works of Shakespeare or something by Tolstoy. Nash was her name but I don''t know what she called herself before she married her dead husband.
Roddy Doyle (Dublin, 8 mei 1958)
De Amerikaanse dichter Gary Snyder werd geboren op 8 mei 1930 in San Francisco.
How Poetry Comes to Me
It comes blundering over the Boulders at night, it stays Frightened outside the Range of my campfire I go to meet it at the Edge of the light
For All Ah to be alive on a mid-September morn fording a stream barefoot, pants rolled up, holding boots, pack on, sunshine, ice in the shallows, northern rockies.
Rustle and shimmer of icy creek waters stones turn underfoot, small and hard as toes cold nose dripping singing inside creek music, heart music, smell of sun on gravel.
I pledge allegiance
I pledge allegiance to the soil of Turtle Island, and to the beings who thereon dwell one ecosystem in diversity under the sun With joyful interpenetration for all.
Gary Snyder (San Francisco, 8 mei 1930)
De Oostenrijkse schrijfster Gertrud Fussenegger werd geboren op 8 mei 1912 in Pilsen. Gertrud Fussenegger overleed op 19 maart van dit jaar op 96-jarige leeftijd.
Uit: Die Brüder von Lasawa
Mit Zdenko sprach er, obwohl sie fast den ganzen Tag miteinander verbrachten, sehr wenig. Er hatte es in jener ersten Stunde, da er ihn beim Ballspiel getroffen, nicht über sich gebracht, dem Endlich-Gefundenen zu gestehen, wie lange er ihn gesucht, wie viele Wege er um seinetwillen gemacht hatte, ja, daß er nur seinetwegen, um den Bruder zu gewinnen, den Perwög-Namen ausgeschlagen, das Muttererbe fortgeworfen, die Heimat verlassen habe. Er gab auf Zdenkos Frage, wieso er hieher nach Wien gekommen sei, eine beiläufige Antwort, als hätte ihn Abenteuerei und Laune und vielleicht noch ein Auftrutzen gegen die großväterliche Herrschaft zu dieser Wanderung verführt. Auch hatte er nicht gesagt, daß er in Lasawa gewesen, und schließlich auch die Fahrt mit dem wahnsinnigen Mädchen verschwiegen. Zdenko drang auch nicht mit Fragen in ihn. Nur sein Blick ruhte oft, verstohlen forschend, auf dem jüngeren Bruder. Hie und da erkundigte er sich nach dem Handel, nach den Bräuchen der Landleute und Bürger in Tirol. Er war auf einer Fahrt einmal durch das Inntal gekommen, hatte sogar in Hall gerastet und daran gedacht, daß sein Vater hier eine zweite Frau genommen habe. "Und du bist nicht zu uns gekommen?" fragte Christof.
Pat Barker, Romain Gary, Edmund Wilson, Peter Benchley
De Engelse schrijfster Pat Barker werd geboren in Thornaby-on-Tees op 8 mei 1943.
Uit: Another World
Cars queue bumper to bumper, edge forward, stop, edge forward again. Resting his bare arm along the open window, Nick drums his fingers. The Bigg Market on a Friday night. Litter of chip cartons, crushed lager cans, a gang of lads with stubble heads and tattooed arms looking for trouble and this is early, it hasn't got going yet. Two girls stroll past, one wearing a thin, almost transparent white cotton dress. At every stride her nipples show, dark circles beneath the cloth, fish rising. One of the lads calls her name: `Julie!' She turns, and the two of them fall into each other's arms.
Nick watches, pretending not to.
What is love's highest aim? Four buttocks on a stem.
Can't remember who said that some poor sod made cynical by thwarted lust. Nothing wrong with the aim, as far as Nick can see just doesn't seem much hope of achieving it any more. And neither will these two, or not yet. The boy's mates crowd round, grab him by the belt, haul him off her. `Jackie-no-balls,' the other girl jeers. The boy thrusts his pelvis forward, makes wanking movements with his fist.
Lights still red. Oh, come on. He's going to be late, and he doesn't want to leave Miranda waiting at the station. This is the first visit to the new house. Fran wanted to put it off, but then Barbara went into hospital and that settled it. Miranda had to come, and probably for the whole summer. Well, he was pleased, anyway.
Pat Barker (Thornaby-on-Tees, op 8 mei 1943)
De Franse schrijver, vertaler regisseur en diplomaat Romain Gary werd geboren op 8 mei 1914 in Vilnius, Litouwen.
Uit: Romain Gary, le caméléon (Biografie door Myriam Anissimov)
Une partie de la famille Owczynski était établie dans la capitale polonaise et y vivait plutôt bourgeoisement. Mina avait à Varsovie son frère, Abraham Borukh, celui qui s'appelait Boleslaw, et exerçait la profession d'avocat malgré le numerus clausus. Il avait fait ses études à la faculté de Varsovie, où les étudiants juifs se faisaient rosser par leurs condisciples chrétiens et étaient parqués sur des bancs réservés. C'est lui que Gary désigne sous le prénom de Boris, au dos de la photo datée de 1949 prise quelques mois avant sa mort.
Borukh-Abraham avait épousé à vingt-deux ans sa cousine Myriam (Maria) Owczynska, la fille de solomon Owczynski, agée de dix-sept ans, originaire de Sweciany. Les jeunes gens s'étaient unis sous la khoupa le 22 avril 1912 à Wilno devant le rabbin Rubinstein qui avait déjà marié Mina et Arieh-Leïb.
(...)
L'avocat de Jean Seberg avait réussi à la convaincre qu'un procès aux Etats-Unis n'avait aucune chance d'aboutir car, selon le droit anglo-saxon, elle devait apporter la preuve au juge que la mort de sa fille avait été causée par deux lignes mensongères de l'article paru dans . Au contraire, en France, Me Cournot et le bâtonnier Paul Arrighi, les conseils de Gary et Seberg, pouvaient l'emporter en invoquant l'atteinte à la vie privée. Le 25 octobre, la XVIIe chambre correctionnelle, présidée par M. Bracquemond, rejeta leur demande d'affirmer que la mort de Nina était imputable à l'article de Newsweek, mais leur donna raison sur le second motif, 'le viol de la vie privée'. Le magazine américain avait accusé Romain Gary de diffamation pour son article publié dans France-Soir. Il fut acquitté eu égard aux circonstances.
Romain Gary (9 mei 1914 2 december 1980)
De Amerikaanse schrijver en criticus Edmund Wilson werd geboren op 8 mei 1895 in Red Bank, New Jersey.
Uit: Edmund Wilson: A Life in Literature(Biografie door Lewis M. Dabney)
On a brisk afternoon in September 1922, a conservatively dressed young man with red hair sat on the upper deck of a Fifth Avenue bus in Manhattan, engrossed in a manuscript. A friend at the literary magazine The Dial had put a long poem into his hands. The Dial was interested in publishing it, and the editors hoped that the young manEdmund Wilsonwould write an essay to elucidate the poem. By the time he reached Greenwich Village, Wilson had completed a first reading of T. S. Eliots The Waste Land. Decades later he would recall being bowled over, and his essay called the poem simply one triumph after another. This recognition of Eliot followed Wilsons account, in The New Republic, of Joyces Ulysses as a masterpiece fusing naturalism and symbolism, re-creating the mind straining always to perpetuate and perfect itself and the body always laboring and throbbing to throw up some beauty from its darkness. He believed the general reader could absorb these works that challenged existing literary forms and commandeered in new ways the powers of language. Both Eliot and Joyce, he thought, occasionally tried ones patience, but he was committed to making them more accessible. Edmund Wilson was twenty-seven. He was fortunate to come on the scene as a critic when he did, but he had trained for this moment. At fifteen he had been sure of hisliterary vocation, and he absorbed all that liberal education had to offer both at the Hill School and at Princeton, where extraordinary teachers encouraged his curiosity and enthusiasm for books and about ideas. He emerged from his parents uncongenial marriage with emotional scars, but his confidence in his abilities was strong, and he was seasoned by a year as a hospital orderly in France during World War I. Though he hated the suffering he saw, he liked being on a footing of relative equality with Americans of diverse backgrounds, and returned to his country skeptical of institutions and of rank and social privilege. He joined Vanity Fair as an editorial assistant, immediately became its managing editor, and began publishing criticism there as well as in other magazines.
De Amerikaanse schrijver Peter Benchley werd geboren in New York City op 8 mei 1940.Benchley studeerde in 1961 af aan de Harvard-universiteit, met als hoofdvak Engels. Hij is met name bekend geworden door zijn roman Jaws over een zeer gevaarlijke witte haai waar ook een eveneens bekende, gelijknamige speelfilm over is gemaakt. Later in zijn leven betreurde Benchley het dat hij witte haaien in zijn boeken als moorddadige beesten had afgeschilderd en zette hij zich in voor natuurbehoud.
Uit: Jaws
The boat was sinking. The stern was completely submerged, and the bow was rising. The fish rolled off the stern and slid beneath the waves. The rope, attached to the dart Quint had stuck into the fish, followed. Suddenly, Quint lost his footing and fell backward into the water. The knife! he cried, lifting his left leg above the surface, and Brody saw the rope coiled around Quints foot. ( .) The fish came closer. It was only a few feet away, and Brody could see the conical snout. He screamed, an ejaculation of hopelessness, and closed his eyes, waiting for an agony he could not imagine. Nothing happened. He opened his eyes. The fish was nearly touching him, only a foot or two away, but it had stopped. And then, as Brody watched, the steelgray body began to recede downward into the gloom. It seemed to fall away, an apparition evanescing into darkness. Brody put his face into the water and opened his eyes. Through the stinging saltwater mist he saw the fish sink in a slow and peaceful spiral, trailing behind it the body of Quint arms out to the sides, head thrown back, mouth open in a mute protest
