Romenu is een blog over gedichten, literatuur en kunst Maar Romenu is ook een professionele freelance vertaler Du-Ne en Ne-Du http://www.roumen-vertalingen.nl/
Georg Trakl werd op 3 februari 1887 in het conducteurshuis aan de Waagplatz 2 in Salzburg geboren. Zijn vader, Tobias Trakl, was een handelaar in ijzerwaren en zijn moeder, die ook psychische problemen had, was Maria Catharina Trakl, (meisjesnaam Halik). Voorts had hij nog drie broers en drie zussen. Margarethe (doorgaans Grethe genoemd) stond hem het naast, zelfs zodanig dat sommigen een incestueuze verhouding vermoeden. Zijn jeugd bracht hij door in Salzburg. Vervolgens bezocht hij van 1897 tot 1905 het humanistische gymnasium. Om toch een academische opleiding te kunnen volgen, werkte hij tot 1908 in de praktijk bij een apotheker. Sommigen vermoedden dat hij dit vooral deed om zichzelf opiaten te kunnen verschaffen. Bij het uitbreken van WO I werd Trakl als medicus naar het front in Galicië (heden ten dage in Oekraïne en Polen) gestuurd. Zijn gemoedsschommelingen leidden tot geregelde uitbraken van depressie, die verergerd werden door de afschuw die hij voelde voor de verzorging van de ernstig verwonde soldaten. De spanning en druk dreven hem ertoe een suïcidepoging te ondernemen, welke zijn kameraden nochtans verhinderden. Hij werd in een militair ziekenhuis opgenomen in Kraków, alwaar hij onder strikt toezicht geplaatst werd.Trakl verzonk daar in nog zwaardere depressies en schreef Ficker om advies. Ficker overtuigde hem ervan dat hij contact moest opnemen met Wittgenstein, die inderdaad op weg ging na Trakls bericht te hebben ontvangen. Op 4 november 1914, drie dagen voordat Wittgenstein aan zou komen, overleed hij echter aan een overdosis cocaïne
Paul Celan
Paul Celan werd onder de naam Paul Antschel op 23 november 1920 geboren in Czernowitz, toentertijd de hoofdstad van de Roemeense Boekovina, nu behorend bij de Oekraïne. Paul Celans ouders waren Duitssprekende joden die hun zoon joods opvoedden en hem naar Duitse christelijke scholen stuurden. In 1942 werden Celans ouders door de Duitse bezetter naar een werkkamp gedeporteerd en daar vermoord. Hijzelf wist aanvankelijk onder te duiken, maar moest vanaf juli 1942 in een werkkamp dwangarbeid verrichten. Celan overleefde de oorlog. Via Boekarest en Wenen vestigde Celan zich in 1948 in Parijs. Daar was hij werkzaam als dichter, vertaler en doceerde hij aan de prestigieuze Ecole Normale Supérieure. Vermoedelijk op 20 april 1970 beëindigde hij zijn leven zelf door in de Seine te springen.
Gerard Reve
Gerard Reve over: Medearbeiders ”God is in de mensen, de dieren, de planten en alle dingen - in de schepping, die verlost moet worden of waaruit God verlost moet worden, door onze arbeid, aangezien wij medearbeiders van God zijn.” Openbaring ”Tja, waar berust elk godsbegrip op, elke vorm van religie? Op een openbaring, dat wil zeggen op een psychische ervaring van zulk een dwingende en onverbiddelijke kracht, dat de betrokkene het gevoel heeft, niet dat hij een gedachte of een visioen heeft, maar dat een gedachte gedachte of visioen hem bezit en overweldigt.”
Simon Vestdijk
Simon Vestdijk (Harlingen, 17 oktober 1898 – Utrecht, 23 maart 1971) was een Nederlands romancier, dichter, essayist en vertaler. Zijn jeugd te Harlingen en Leeuwarden beschreef hij later in de Anton Wachter-cyclus. Van jongs af aan logeerde hij regelmatig bij zijn grootouders in Amsterdam, waar hij zich in 1917 aan de Universiteit van Amsterdam inschrijft als student in de medicijnen. Tijdens zijn studie die van 1917 tot 1927 duurde, leerde hij Jan Slauerhoff kennen.Tot 1932 is hij als arts in praktijken door heel Nederland werkzaam. In 1932 volgt zijn officiële schrijversdebuut met de uitgave van de bundel Verzen in De Vrije Bladen. Doorslaggevend voor Vestdijks uiteindelijke keuze voor de literatuur is zijn ontmoeting in 1932 met Eddy Du Perron en Menno ter Braak. Deze ontmoeting had tot resultaat dat hij redactielid werd van het tijdschrift Forum Kort daarop, in 1933, wordt zijn eerste novelle, De oubliette, uitgegeven. In hetzelfde jaar schrijft hij Kind tussen vier vrouwen, dat, eerst geweigerd door de uitgever, later de basis zal vormen voor de eerste drie delen van de Anton Wachter-romans. In 1951 ontvangt Vestdijk de P.C. Hooftprijs voor zijn in 1947 verschenen roman De vuuraanbidders. In 1957 wordt hij voor het eerst door het PEN-centrum voor Nederland voorgedragen voor de Nobelprijs voor de Literatuur, die hij echter nooit zal krijgen. Op 20 maart 1971 wordt hem de Prijs der Nederlandse Letteren toegekend, maar voor hij deze kan ontvangen overlijdt hij op 23 maart te Utrecht op 72-jarige leeftijd. Vestdijk was auteur van ca. 200 boeken. Vanwege deze enorme productie noemde de dichter Adriaan Roland Holst hem 'de man die sneller schrijft dan God kan lezen'. Andere belangrijke boeken van Simon Vestdijk zijn: "Kind van stad en land" (1936), "Meneer Visser's hellevaart" (1936), "Ierse nachten" (1946), "De toekomst de religie" (1947), "Pastorale 1943" (1948), "De koperen tuin" (1950), "Ivoren wachters" (1951), "Essays in duodecimo" (1952) en "Het genadeschot" (1964).
K.P. Kavafis K.P. Kavafis werd als kind van Griekse ouders, afkomstig uit Konstantinopel, geboren in 1863 in Alexandrië (tot vandaag een Griekse enclave) waar hij ook het grootste deel van zijn leven woonde en werkte. Twee jaar na de dood van zijn vader verhuist het gezin in 1872 naar Engeland om na een verblijf van vijf jaar naar Alexandrië terug te keren. Vanwege ongeregeldheden in Egypte vlucht het gezin in 1882 naar Konstantinopel, om na drie jaar opnieuw naar Alexandrië terug te gaan. In de jaren die volgen maakt Kavafis reizen naar Parijs, Londen en in 1901 zijn eerste reis naar Griekenland, in latere jaren gevolgd door nog enkele bezoeken. Op de dag van zijn zeventigste verjaardag, in 1933 sterft Kavafis in Alexandrië. De roem kwam voor Kavafis pas na zijn dood, dus postuum. Deels is dat toe te schrijven aan zijn eigen handelswijze. Hij was uiterst terughoudend met de publicatie van zijn gedichten, liet af en toe een enkel gedicht afdrukken in een literair tijdschrift, gaf in eigen beheer enkele bundels met een stuk of twintig gedichten uit en het merendeel van zijn poëzie schonk hij op losse bladen aan zijn beste vrienden.
Thomas Mann
Thomas Mann, de jongere broer van Heinrich Mann, werd geboren op 6 juni 1875 in Lübeck. Hij was de tweede zoon van de graankoopman Thomas Johann Heinrich Mann welke later één van de senatoren van Lübreck werd. Zijn moeder Julia (geboren da Silva-Bruhns) was Duits-Braziliaans van Portugees Kreoolse afkomst. In 1894 debuteerde Thomas Mann met de novelle "Gefallen". Toen Thomas Mann met 21 jaar eindelijk volwassen was en hem dus geld van zijn vaders erfenis toestond - hij kreeg ongeveer 160 tot 180 goldmark per jaar - besloot hij dat hij genoeg had van al die scholen en instituties en werd onafhankelijk schrijver. Kenmerkend voor zijn stijl zijn de ironie, de fenomenale taalbeheersing en de minutieuze detailschildering. Manns reputatie in Duitsland was sterk wisselend. Met zijn eerste roman, Buddenbrooks (1901), had hij een enorm succes, maar door zijn sceptische houding tegenover Duitsland na de Eerste Wereldoorlog veranderde dit volledig. Stelde hij zich tot aan de jaren twintig apolitiek op (Betrachtungen eines Unpolitischen, 1918), meer en meer raakte hij bij het Politiek gebeuren betrokken. Zijn afkeer van het nationaal socialisme groeide, zijn waarschuwingen werden veelvuldiger en heftiger. In 1944 accepteerde hij het Amerikaanse staatsburgerschap. Tussen 1943 en 1947 schreef Mann Doktor Faustus (zie Faust), de roman van de 'Duitse ziel' in de gecamoufleerd geschilderde omstandigheden van de 20ste eeuw. In 1947 bezocht hij voor het eerst sinds de Oorlog Europa, twee jaar later pas Duitsland. In 1952 vertrok hij naar Zwitserland. Op 12 augustus 1955 stierf hij in Zürich. Twintig jaar na zijn dood, in aug. 1975, is zijn literaire nalatenschap geopend: dagboekaantekeningen van 15 maart 1933 tot 29 juli 1955, alsmede notities uit de jaren 1918 tot en met 1921.Belangrijke werken zijn: Der Zauberberg, Der Tod in Venedig, Dokter Faustus , Joseph und seine Brüder en Die Bekenntnisse des Hochstaplers Felix Krull.
Rainer Maria Rilke
Rilke werd op 4 december 1875 geboren in Praag. Hij had al naam gemaakt als dichter met zijn bundels Das Stundenbuch en Das Buch der Bilder, toen hij de literaire wereld versteld deed staan en wereldfaam verwierf met de publicatie van zijn twee delen Neue Gedichte in 1907 en 1908. Hij verzamelde daarin het beste werk uit een van zijn vruchtbaarste periodes, die hij grotendeels doorbracht in Parijs. Rilke was daar diep onder de indruk gekomen van Rodin, bij wie hij een tijdlang in dienst was als particulier secretaris. Rodin, zei hij later, had hem leren kijken. Dit kijken kwam neer op intense concentratie, om het mysterie te kunnen zien ‘achter de schijnbare werkelijkheid'. Latere en rijpere werken als Duineser Elegien (1912-1923) en het ronduit schitterende Die Sonette an Orfeus (1924) illustreren Rilkes metafysische visie op het onzegbare, dat haar verwoording vindt in een hermetische muzikale taal. Op 29 december 1926 overlijdt Rilke in het sanatorium in Val-Mont aan de gevolgen van leukemie. Enkele dagen later wordt hij, overeenkomstig zijn wens, begraven op het kerkhof van Raron.
* * * * * * * * * * * * * * * *
Romenu
Over literatuur, gedichten, kunst en cultuur
12-05-2010
Hagar Peeters, Bertus Aafjes, August Vermeylen, Andrej Voznesensky, Eva Demski, Werner Bräunig, Farley Mowat
De Nederlandse dichteresHagar Peeters werd geboren in Amsterdam op 12 mei 1972.
Vrijblijvend advies
Soms is een pauze genoeg. Tel ongezien tot tien op je vingers in een gesprek voor je antwoordt; zo lang duurt de suggestie van luisteren.
Blijf in de ogen van de persoon tegenover je kijken. Vermijd staren door zo nu en dan te knikken (volg de beweging van de kin).
Wees vriendelijk als je aankomt. Voor je weggaat. Laat een aandenken achter.
Zal ik nog een eindje met je meelopen?
Ja hoor. Je mag meelopen tot het stoplicht, of tot de eerstvolgende tunnel. Tot de derde straat rechts, tot de ingang van het park. Tot bij het ziekenhuis, tot voorbij het ziekenhuis, tot aan mijn huisdeur.
Je mag meelopen tot in mijn kamer, tot het glaasje van het een of ander, tot ik mijn tanden heb gepoetst of tot het eerste ochtendlicht over de stoel met kleren valt.
Tot de bouwvakkers aan het werk gaan, tot de school weer is begonnen, de ambtenaren pauze houden de winkels zijn gesloten of tot de laatste stoptrein gaat.
Tot na het ontwaken maar voor het ontbijt, tot na het ontbijt maar voor de lunch, tot na de lunch maar voor het avondeten mag je meelopen.
Hagar Peeters (Amsterdam, 12 mei 1972)
De Nederlandse schrijver en dichter Bertus Aafjes (pseudoniem Jan Oranje) werd geboren in Amsterdam op 12 mei 1914. Zie ook mijn blog van 22 april 2006.
In den beginne
Hij liep in de nog ongenoemde morgen,
Met lange benen en met lange armen;
Zijn borst was jong en fris van vurigheid;
Zijn ogen stonden open op de dingen,
Zijn lippen hingen aan het bijna noemen,
Totdat de namen welden uit zijn mond,
Als helder water wellend uit de diepte.
De laatste brief
De wereld scheen vol lichtere geluiden
en een soldaat sliep op zijn overjas.
Hij droomde lachend dat het vrede was
omdat er in zijn droom een klok ging luiden.
Er viel een vogel die geen vogel was
niet ver van hem tussen de warme kruiden.
En hij werd niet meer wakker want het gras
werd rood, een ieder weet wat dat beduidde.
Het regende en woei. Toen herbegon
achter de grijze lijn der horizon
het bulderen - goedmoedig - der kanonnen.
Maar uit zijn jas, terwijl hij liggen bleef,
bevrijdde zich het laatste wat hij schreef:
liefste, de oorlog is nog niet begonnen
Bertus Aafjes (12 mei 1914 - 22 april 1993)
De Vlaamse schrijver, dichter, kunsthistoricus en politicus August Vermeylen werd geboren in Brussel, op 12 mei 1872.
Als een zang
Als een zang die langzaam en machtig wiegt, Uit de verte aansuist en dan weer vervliegt, En op nieuwe wind Me nauwer omwindt, Hoor 'k steeds het geruis van de zee.
Waar ik ben.... ik wandel langs zonnestranden, Alleen met het ruisen der baren die branden, Zachte branding die schuimt Naar de guurklare ruimt', Witte ontrolling van lucht en zee.
En de golven stijgen in zingende reien Naar de grote lichtdag waar spelemeien De duizend gezwinde en Witvleuglige winden Langs gouden wegen over de zee.
Ik ga door de dagen, maar overal Is haar ruimte en vreemd ruisende golvenval, Zij roept me als gebod Van mijn eigen lot Uit de stemmen der liefde, de zee.
Zij wenkt me uit de blikken die liefde ontsloot, De blikken van vreugde en lachende dood... Een doodzang zo fris Als een kinderstem is Zingt de bron van al leven, de zee.
Haar aanwezigheid houdt mijn ziele omvangen, Mijn ziele zo ziek van ruimte en verlangen Naar de onoverwinbare, De onbezinbare, De nooit-verandrende zee.
Wieglied, doodlied, machtig en stil, Wieg mijne ziel die vertrouwen wil, En vol duizeligheên Nu staat zo alleen Voor u die van allen zijt, zee.
Sie starb im Dezember, als ihr Garten sich längst zur Ruhe begeben hatte. Sie war nicht krank gewesen, hatte ihn noch, wie es sich gehört, für den Winter bereitgemacht: die Töpfe in den Keller und ins Treppenhaus geschleppt, die Rosen angehäufelt und etwas zurückgeschnitten, Sorgenkinder abgedeckt, Zwiebeln gelegt. Die holländische Gartenmafia züchtet Zwiebeln, die ein einziges Mal blühen und dann nie mehr, hatte sie sich, wie in jedem Jahr, aufgeregt. Meine Mutter war eine Gartensozialistin mit immer wachem Mißtrauen gegen die Machenschaften der Industrie, die selbst vor so unschuldigen Bereichen wie ihrem Garten nicht haltmachte. Ganz im Gegenteil. Jedes Gartencenter war für sie eine Mahnung, die Revolution nicht zu vergessen.
Sie steckte voller Geschichten über die Pharmaindustrie, von Insektiziden vergiftete Billigarbeiter in Drittweltländern, genverseuchtes Saatgut und was dergleichen grüne Teufeleien
mehr sind. Natürlich hatte sie mit allem recht, ich mochte es aber nicht
hören. Der Garten sollte politikfreies Gebiet sein, fand ich. Das sah sie nicht ein, ihr gelang es im Gegensatz zu mir, Entzücken an ihrem paradiesischen Stück Erde und Erkenntnis der Hoffnungslosigkeit und Finsternis aller menschlichen Existenz jederzeit in Einklang zu bringen.
Die Erde fiel auf den Sarg: zwei Meter lang, einen Meter breit, das war nun alles. Einer nach dem anderen traten sie an die Grube: die Töchter, Schwiegertöchter, Schwiegersöhne. Die Enkel so, als wüßten sie nicht, wohin mit sich. Er hatte nicht gerade viele Verwandte, aber es waren dennoch fast fünfzig Leute da, aus der Straße, dem ehemaligen Betrieb und der Gewerkschaft, lauter Gesichter, die Urban kannte; nur vier oder fünf kannte er nicht. Die Hälfte davon, dachte Urban, hat sich bestimmt in den letzten fünf Jahren nicht bei ihm sehen lassen. Als ob dieser Tod nun wichtiger wäre als fünf Jahre Leben. Oder als ob das Leben normal und gewöhnlich wäre und der Tod außergewöhnlich. Er ließ einen der Angehörigen vorbei, der theatralisch kostümiert wirkte in seinem schwarzen Anzug, und er dachte: Als ob es das eine überhaupt geben könnte ohne das andere. Immerhin, dachte er, ist siebzig kein Alter. Auch wenn unsereins nicht viel Chancen hatte, siebzig zu werden. Siebzig war kein Alter für einen Mann, der noch so beisammen war wie Paul Schramm. Urban dachte an die dreißig Jahre, die sie nebeneinander in der Grube gearbeitet hatten, aber es fielen ihm nur zusammenhanglose Einzelheiten ein, die ihm belanglos vorkamen. Er wußte schon lange, daß es immer nur die Augenblicke sind, an die wir uns erinnern, nicht etwa die Tage oder gar die Jahre. Aber es kam ihm jetzt wie Verrat vor, daß sein Gedächtnis nur lauter Nebensächlichkeiten hergab. Wir sind in die gleiche Schule gegangen, dachte er, und haben mit dem gleichen Rohrstock eins übergekriegt.
It is a long way in time and space from the bathroom of my Grandmother Mowats house in Oakville, Ontario, to the bottom of a wolf den in the Barren Lands of central Keewatin, and I have no intention of retracing the entire road which lies between. Nevertheless, there must be a beginning to any tale; and the story of my sojourn amongst the wolves begins properly in Grannys bathroom. When I was five years old I had still not given any indication as most gifted children do well before that age of where my future lay. Perhaps because they were disappointed by my failure to declare myself, my parents took me to Oakville and abandoned me to the care of my grandparents while they went off on a holiday. The Oakville house Greenhedges it was called was a singularly genteel establishment, and I did not feel at home there. My cousin, who was resident in Greenhedges and was some years older than myself, had already found his métier, which lay in the military field, and had amassed a formidable army of lead soldiers with which he was single-mindedly preparing himself to become a second Wellington. My loutish inability to play Napoleon exasperated him so much that he refused to have anything to do with me except under the most formal circumstances.
Grandmother, an aristocratic lady of Welsh descent who had never forgiven her husband for having been a retail hardware merchant, tolerated me but terrified me too. She terrified most people, including Grandfather, who had long since sought surcease in assumed deafness. He used to while away the days as calm andunruffled as Buddha, ensconced in a great leather chair and apparently oblivious to the storms which swirled through the corridors of Greenhedges. And yet I know for a fact that he could hear the word whiskey if it was whispered in a room three stories removed from where he sat.
Ich wollte dir ein Liedchen singen als Gruß zur Nacht, und auf silberhellen Schwingen sollt es durch den Garten klingen leise wie ein Schmetterling, wie im Wind ein Flöckchen Flaum, wie ein stiller Vogeltriller wenn es Abend wird, vom Baum.
Wind und Wolken aber wehten plötzlich auf und überher, schwarz und schwer, und verflogen und zerstoben war mit eins vom ganzen Hang Schmetterling wie Vogelklang!
There was a Young Lady in White, Who looked out at the depths of the Night; But the birds of the air Filled her heart with despair, And oppressed that Young Lady in White.
There was an Old Man of th' Abruzzi
There was an Old Man of th' Abruzzi, So blind that he couldn't his foot see; When they said, 'That's your toe,' He replied, 'Is it so?' That doubtful Old Man of th' Abruzzi.
Zeker doet gij dit, want brave kinderen willen altijd wijzer en beter worden, en daarom zult gij onzen goeden Hendrik niet vergeten.
Maar er zijn ook vele brave meisjes, zoo wel als brave jongens.
Kom, ik zal u eens iets van een braaf meisje vertellen. Dit meisje heet Maria.
Maria is eene vrienden van Hendrik. Brave kinderen zijn altijd gaarne bij brave kinderen, omdat zij van elkander veel goeds leeren. Daarom houden Hendrik en Maria veel van elkander.
Gij kent zeker deze Maria wel. Het is dat meisje, hetwelk altijd zoo zindelijk in de kleêren is. Zij is altijd zoo vriendelijk en beleefd.
Zoudt gij dat meisje niet kennen? Alle menschen spreken veel goeds van haar.
Maria is zoo oud als Hendrik. Zij zal nu twaalf jaren oud zijn.
Zij heeft reeds verleden jaar de school verlaten.
O, dan zal zij weinig geleerd hebben! Als de kinderen zoo vroeg de school verlaten, dan hebben zij niet veel tijds gehad om te leeren.
Nicolaas Anslijn (12 mei 1777 18 september 1838)
Libris Literatuurprijs voor Bernard Dewulf, Ida Gerhardt, Camilo José Cela, Rose Ausländer
Libris Literatuurprijs voor Bernard Dewulf
De Vlaamse dichter, schrijver en columnist Bernard Dewulf heeft de Libris Literatuurprijs 2010 gewonnen met zijn novelle Kleine dagen. Juryvoorzitter Hans Wijers maakte dat maandagavond bekend in het Amstel Hotel in Amsterdam. Aan de prijs is een bedrag van 50.000 euro verbonden. Kleine dagen bestaat uit een een reeks columnachtige stukken waarin de schrijver zijn eigen dagelijkse omgeving, zijn vrouw, zijn kinderen, zijn huis en zijn tuin beschrijft. Bernard Dewulf werd geboren op 30 januari 1960 in Brussel. Zie ook mijn blog van 30 januari 2009.
Uit: Kleine dagen
Er groeit een vrouw in mijn huis. Een-twee-drie is ze vijf geworden. Op een ochtend kwam ze de keuken binnen. Ze zei dag en het was anders. Ze gaf een zoen en hij verschilde. Haar haar hing los, ze had een rokje aan en daaronder lange kousen. Daarin waren haar benen gestegen en ze stapte, ik zocht in verwarring het woord, pront. Parmantig. Koket. Er was iets opgeschoven in haar. Samen met de lengte van haar benen. Ik stond ernaar te kijken: zo dus groeit er een vrouw in mijn huis. Later zal ik misschien zeggen: ik heb jou zien worden. Ik heb jou uit de grond van een vrouw zien komen. Op een dag kwam je de keuken binnen, toen zag ik het beginnen.
( )
De tram wiegt ons door een onbegrijpelijk mooie dag. Dag meisje in de tram met het ijsje in de lente. En de beentjes bengelend in het niets van het geluk. Zullen we vragen of hij doorrijdt en eindeloos rondjes maakt in vandaag? De gekke tram van 3 april 2005, die maar bleef rijden met dat meisje en die man aan boord. Morgen in de krant.
's Nachts wakker in het uitgestorven huis hoorde ik het bezig water van de sluis. Toen riep men mij met name - twee, drie maal. Een slaan van luiken en een groot geruis.
Christus als hovenier
Zij dacht dat het de hovenier was. Joh. 20:15
Eén Rembrandt kende als kind ik goed: de Christus met de grote hoed wandelend in de ochtendstond. En, naar erbij geschreven stond: Hij was de hovenier.
En nòg laat ik mijn tranen gaan als in de gaarde ik Hem zie staan, en - wat terzijde - in stille schrik die éne, zij die dacht als ik: Het was de hovenier.
O kinderdroom van groen en goud -- géén die ontnam wat ik behoud. De laatste hoven naderen schier en ijler wordt de ochtend hier.
Hij is de hovenier.
Vernomen tijdens een onweer
Vijf vuurstenen gaf ik u in de hand: een harde jeugd, die ziel en ribben treft, een sterk talent, in eenzaamheid beseft: aanstoot blijft het voor vrienden en verwant. Het ongeëerd zijn in uw eigen land. Dat zich de minste boven u verheft.
Vijf oerstenen: vijf kansen die ik gaf. Mijn wet is: kwarts of kwarts en hard op hard. Vuur schuilt in stenen, van de schepping af. Het slaapt tot het wakker wordt getart.
Uit: The Family of Pascual Duarte (Vertaald door Anthony Kerrigan)
I AM NOT, sir, a bad person, though in all truth I am not lacking in reasons for being one. We are all born naked, and yet, as we begin to grow up, it pleases Destiny to vary us, as if we were made of wax. Then, we are all sent down various paths to the same end: death. Some men are ordered down a path lined with flowers, others are asked to advance along a road sown with thistles and prickly pears. The first gaze about serenely and in the aroma of their joyfulness they smile the smile of the innocent, while the latter writhe under the violent sun of the plain and knit their brows like varmints at bay. There is a world of difference between adorning ones flesh with rouge and eau-de-cologne and doing it with tattoos that later will never wear off . . .
I was born a great many years ago, a good fifty-five at least, in a small village lost in the province of Badajoz. It lay, that village, some two leagues from Almendralejo, squatting athwart a road as empty and endless as a day without bread, as empty and endless an emptiness and endlessness that you, luckily for you, cannot even imagine as the days of a man condemned to death.
It was a hot and sunlit village, rich enough in olive trees, and (begging your pardon) hogs, its houses so bright with whitewash that the memory of them still makes me blink, a plaza all paved with cobblestone, and a fine three-spouted fountain in the middle of the plaza. No water had flowed from the three mouths of the fountain for some years before I left the village, and yet it was elegant, and a proud symbol in our eyes; its crest was topped with the figure of a naked boy, and the basin was scalloped around the edges like the shells of the pilgrims from Santiago de Compostela. The town hall stood at one side of the plaza; it was shaped like a cigar box, with a tower in the middle, and a clock in the tower; the face of the clock was as white as the Host raised during Mass, and its hands were stopped forever at nine oclock, as if the town had no need of its services but only wanted it for decoration.
Ich weiß nichts von Marconi. Ich weiß nur, dass er entscheidend zur Entwicklung der drahtlosen Telegraphie beigetragen hat. Ein Erfinder war er, besser gesagt, ein Entdecker neuer Welten, in der die unsichtbaren Wogen eines elektromagnetischen Meeres die kleinen Papierschiffchen und Flaschenpostbotschaften des Lebens von Ufer zu Ufer tragen. Er, Guglielmo Marconi, war der Columbus dieses unsichtbaren Meeres, dessen Wellen immer noch steigen und steigen und uns umspülen, bis die Gefahr besteht, dass wir in ihm untergehen. Er wagte sich als Erster auf diesen rätselvollen Ozean hinaus. Er besaß die Kühnheit und den Erfindungsreichtum, ihn zu durchqueren mit seinen Frittern, Funkeninduktoren und Radioröhren, um schließlich einen Kontinent zu erreichen, den es auf keiner Weltkarte gibt und der doch inzwischen die Wirklichkeit beherrscht: den achten Kontinent, den Kontinent der Information. Ich weiß nichts von Marconi, höchstens, wann er geboren wurde und wann er starb. Ich habe mich lange gescheut, seine Lebensdaten in einem Lexikon nachzuschlagen. Warum?, frage ich mich. Vielleicht aus Angst, den Mythos dieses Entdeckers zu zerstören, ihm zu nahe zu kommen, so, wie ich Angst habe, mir selbst, meiner eigenen Lebensgeschichte zu nahe zu kommen? Ich traue mich nur ungern in den verwilderten Garten meiner Vergangenheit hinein, aus Furcht, Personen zu begegnen, die einst über die Macht verfügten, zu entscheiden, was Unkraut sei, was ausgerottet werden müsse oder was es wert sei, gepflegt und geerntet zu werden.
Weißer Schnee, fällt wie Schwanenfeder auf die nackten Häupter alter Bäume Der Angsteinflößende nächtliche Wind hat die Lichter der Stadt erloschen
Ich stehe hier, allein am Fenster im mir die Ruhe tausend alter Bäume außer das Jaulen des Windes hört man im Dorf keine Stimme mehr
Mit einer alten Lampen in der Hand kommt Mutter des Weges Ihre Augen spiegeln den Trauer Ihre blicke leer und Herz zerbrechend:
"Wie lange willst du noch in diesen dunklen Nächten schlaflos an sie denkend, wie ein Geist umher wandern ? Nehme Abschied von dieser hoffnungslosen Liebe mein Sohn eine liebe, die du selbst wie ein leeres Glas zerbrochen hast" Weißer Schnee fällt wie Schwanenfeder auf die nackten Köper der Bäume unseres Gartens Mutter sitzt immer noch traurig in der dunkeln Ecke und weint
"Mutter sage nichts was mein Herz betrübt Mutter suche nicht sanfte Worte der Vernunft Mutter willst du das im Schutze der Nacht sich zwei Schatten auf die Flucht machen?
Uit: Vast Emotions and Imperfect Thoughts (Vertaald door Clifford E.Landers)
Dietrich struck me as a serious type. When I had received the letter from Germany I hadn't attached much importance to his project, even though I was anxious to get back to film-making. But after our interview the proposal had taken on new significance.
I shut myself up in my apartment, reading and re-reading Babel and making notes. At first I was motivated merely by the desire to get back to film-making after two years away from it directing commercials for TV. But as I re-read Babel's stories my interest grew.
I was working on the part of the script that describes the death of Dolguchov, to get an idea of the potential of Babel's text, when my brother Jose, the television evangelist, phoned. He wanted to talk about the film I was doing for his weekly TV program. He called daily with suggestions.
`I have to reach the hearts of the faithful. You do good work,' he said, `but I think I ought to be more direct, like the Americans, say that I need money for the day-care centers, the nursing home ...'
A hateful conversation. I agreed to go to his house in Ipanema at nine pm.
I went back to the death of Dolguchov. Babel doesn't say how the Cossack Afonka applies the coup de grace to Dolguchov. The scene was described by Babel in this way: `They spoke briefly. I did not hear a word. Dolguchov held out his papers to the sergeant and Afonka secreted them in his boot and shot Dolguchov in the mouth.' This was much better than the scene I had written. The reader didn't need to know exactly how Afonka shot Dolguchov in the mouth, needed no details to see and feel, to imagine what was happening. The reader wasn't told what Afonka's face looked like, or Dolguchov's, at the moment the shot was fired, but he or she knew everything that mattered at that instant. In the film I could, for example, place the camera so that it framed Liutov and the coup de grace could be audible only, but that would take away from the power of the narrative. Or I could show the landscape, the sky or whatever, as the shot was heard.
Is that really it? What should I do without you, Arthur? I should always be losing my things. No, I am not going to write any more now. Come out into the garden, and I will help you with your work. What is the bit you couldnt understand?
They went out into the still, shadowy cloister garden. The seminary occupied the buildings of an old Dominican monastery, and two hundred years ago the square courtyard had been stiff and trim, and the rosemary and lavender had grown in close-cut bushes between the straight box edgings. Now the white-robed monks who had tended them were laid away and forgotten; but the scented herbs flowered still in the gracious mid-summer evening, though no man gathered their blossoms for simples any more. Tufts of wild parsley and columbine filled the cracks between the flagged footways, and the well in the middle of the courtyard was given up to ferns and matted stone-crop. The roses had run wild, and their straggling suckers trailed across the paths; in the box borders flared great red poppies; tall foxgloves drooped above the tangled grasses; and the old vine, untrained and barren of fruit, swayed from the branches of the neglected medlar-tree, shaking a leafy head with slow and sad persistence.
In one corner stood a huge summer-flowering magnolia, a tower of dark foliage, splashed here and there with milk-white blossoms. A rough wooden bench had been placed against the trunk; and on this Montanelli sat down. Arthur was studying philosophy at the university; and, coming to a difficulty with a book, had applied to the Padre for an explanation of the point. Montanelli was a universal encyclopaedia to him, though he had never been a pupil of the seminary.
I had better go now, he said when the passage had been cleared up; unless you want me for anything.
I dont want to work any more, but I should like you to stay a bit if you have time.
Oh, yes! He leaned back against the tree-trunk and looked up through the dusky branches at the first faint stars glimmering in a quiet sky. The dreamy, mystical eyes, deep blue under black lashes, were an inheritance from his Cornish mother, and Montanelli turned his head away, that he might not see them.
You are looking tired, carino, he said.
I cant help it. There was a weary sound in Arthurs voice, and the Padre noticed it at once.
De Nederlandse dichteren classicus Jan Hendrik Leopold werd geboren in s-Hertogenbosch op 11 mei 1865. Vanaf zijn tijdschriftdebuut in juni-juli 1893 ('Zes Christus-verzen') publiceerde hij regelmatig in hetzelfde tijdschrift De nieuwe gids, maar hij bundelde ze pas nadat een andere collega-dcihter, P.C. Boutens, ze in een uitgave had verzameld in 1912. De oplagen van zijn werk waren niet gering: de gedichtenbundel uit 1920 werd gedrukt in meer dan 2000 exemplaren, die overigens niet snel uitverkocht raakten. Als dichter timmerde hij niet hard aan de weg, als klassicus deed hij zijn werk ook vooral in stilte, maar hij publiceerde wel vertalingen van Marcus Aurelius en Epicurus. Hoewel Leopold na Verzen nog veel gedichten schreef, bleven zijn publicaties in boekvorm beperkt tot een paar titels: Cheops (1916) en Oostersch (1924). Daarnaast bestond echter een grote hoeveelheid ongepubliceerde en ook onvoltooide gedichten. Met zijn leerlinge Ida Gerhardt, die als dichteres en lerares klassieke talen in zijn voetsporen trad, onderhield hij vriendschappelijke betrekkingen.
Ik zie de morgen als een gouden mist
Ik zie de morgen als een gouden mist van eigen rijkdom trage wade een afgehangen web van draden, en nu in twist vingertjes vechten, vingertjes vagen door de ragen, rafelen, halen de draden aan, varen er in het losgegaan weefsel, maken de fijne gazen een plundering en de gevlochten mazen wijden zij uit, werken er een begin van scheuren, totdat er tussenin blanke kalme handen komen de edele twee, een gelaten paar, die van elkaar de omgeslagen vouwen schoven, geruste handen langs wier boven- vlakken in glanzende val afglijden de ruisende plooien naar weerszijden, en zo bedaard met een lichte duw tillen zij nu het slaapgordijn, zie, zie, hoe wel de dag mag zijn?
Herfst
De blaren laten los en op de wind drijven ze donker langs de grijze lucht, alsof een vlucht verlate vogels wegtrok. Onder de bomen hangt een scherpe geur van vochte grond en van doorweekte blaren; geen leven, geen geluid in 't grille licht, dat gul door de ijle takken binnenvliet, en eenzaam valt een schot, een verre knal, die heel het woud vult, als waar' 't de eigen stem van 't bos, dat in sonore toon verkondigt, dat ergens op een dichte plek een vogel getroffen hortend door de takken zakt en naar beneden ploft, terwijl het bloed rood langs de bruine veren op de grond drupt.
Ik ben een zwerver overal
Ik ben een zwerver overal, een doler en een vagebond en een, die uit zich zelf geen pad, geen ommekeer en geen uitweg vond.
Ik ben een napraatpapegaai, ik ben een open spiegelrond, des Eeuwigen gesproken woord, het hapert in mijn stamelmond.
In de lente is er moed nodig om te leven. Schaduwen zijn zwaar om te dragen. Het regent gras en bladeren en boven het zaailand hangt
een kraai aan een draad. Een luchtballon! Een parel. Een druppel weemoed. De geur van deeg rijst op uit de aarde. Een dorstige vlieg verdrinkt in een glas water.
Deemoed is een deugd
Deemoed is een deugd van lage deuren en van boer Bral. Hij loopt gebogen zoals een dak verzakt van het dragen.
Zoals bomen naar het oosten groeien met diepe kloven in hun schors en ogen als verse wonden in het uitgedroogde hout.
Herman Leenders (Brugge, 10 mei 1960)
De Amerikaanse toneelschrijver Jeremy Gablewerd geboren op 10 mei 1982 in Lakenheath, Suffolk, in Engeland.Het volgdende fragment komt uit een script dat hij geheel (interactief) op Twitter heeft gepubliceerd. (Het moet dan ook van beneden naar boven worden gelezen) Lees het geheel op Twitter: http://twitter.com/twit_playZie ook mijn blog van 10 mei 2009.
Uit: The 15th Line
THE END
9:16 PM Mar 25th via web
Reply RetweetANGELA: I just wish I knew what that was.
9:16 PM Mar 25th via web
Reply RetweetANGELA: It feels like everythings gone off the rails in the past two months. But now I feel ready for the next part of my life.
9:15 PM Mar 25th via web
Reply RetweetSETH: Not a coward, not a hero, not a lover, not a friend. What does that make me? Thats not a riddle, Im genuinely confused.
8:52 PM Mar 25th via web
Reply RetweetDUSTIN: This must be the final stage of grief. Acceptance. Now if only it felt more accepting.
8:23 PM Mar 25th via web
Reply RetweetDUSTIN: @angiannini89 No worries. I wish you nothing but the best of luck.
8:13 PM Mar 25th via web
Reply RetweetANGELA: @turnbullseth No. No, its not.
6:59 PM Mar 25th via web
Reply RetweetSETH: @angiannini89 That's okay. Youre still the Pepper Potts to my Tony Stark. That was the lamest thing Ive ever said.
5:57 PM Mar 25th via web
Reply RetweetANGELA: @dustykinder Hey, I think Im cool sticking with Dr. Wheeler. But Im grateful for everything that youve done to help.
5:03 PM Mar 25th via web
Reply RetweetANGELA: @turnbullseth I cant do the Peace Corps right now. Im sorry.
5:03 PM Mar 25th via web
Reply RetweetANGELA: Its time to Etch-A-Sketch all of this.
Jeremy Gable (Lakenheath, 10 mei 1982)
De Duitse schrijfster Petra Hammesfahr werd geboren in Immerrath op 10 mei 1951.
Uit: Der gläserne Himmel
Tage wie dieser erinnern mich an einen Traum. Im Geist gehe ich noch einmal an der weißen Mauer entlang. Glasscherben auf ihrer Krone glitzern im Licht. Ich höre eine Frau singen und komme fast um vor Sehnsucht. Ich weiß, hinter der Mauer ist alles, was ich vom Leben erhoffen kann. Es ist sechs Jahre her, ich war gerade nach Kirchfelden gekommen, da träumte ich das oft. Im Traum sprang ich. Erreichte nach vielen vergeblichen Versuchen die Mauerkrone. Die Scherben zerschnitten meine Hände, bohrten sich in meine Schenkel. Und hinter der Mauer war nichts. Eine öde weiße Fläche wie ein unbeschriebenes Blatt, durch eine Lupe betrachtet. Inzwischen kenne ich die Bedeutung dieses Traumes. Ich sollte vorbereitet werden auf einen Moment wie diesen. Ich sollte begreifen, was es heißt, einen Menschen ausgelöscht zu haben. Ich sollte endlich gestehen: »Ich habe getötet!« An Tagen wie diesem wird aus Zweifel Gewissheit. Der Himmel ist bewölkt; der heraufziehende Abend lässt ihn dunkel werden. Am Nachmittag hat es geregnet. Man sieht nichts mehr davon. Der Wind hat die Steinplatten im Hof längst wieder getrocknet. Nun treibt er sein Spiel mit den letzten Wolken und bringt den Geruch feuchter Erde ins Zimmer. Ein würziger Geruch. Ich liebe ihn. In den sechs Jahren hier war er ein Teil meines Lebens. Er gehört zum Sommer und zum Frühherbst, wie Sina zu mir gehörte. Sie liebte ich auch, liebe sie immer noch. Der Gedanke, dass sie mich betrog, machte mich rasend. Der Gedanke, dass ich sie verloren habe, bringt mich um den Verstand. Ich habe Angst.
Petra Hammesfahr (Immerrath, 10 mei 1951)
De Italiaanse schrijver Roberto Cotroneo werd op 10 mei 1961 geboren in Alessandria.
Uit: Diese Liebe (Vertaald door Karin Krieger)
"Was war die Liebe zuvor gewesen?", sinniert Anna, "Wo war sie mir begegnet? Diese Frage hatte sich die meiste Zeit meines Lebens nicht oft gestellt. Ich denke nicht, dass die Liebe an und für sich existiert, ich glaube, sie ist ein Kleid, das man sich auf den Leib schneidert, und dies über einen Zeitraum, der lange währen kann. Hin und wieder ein Nadelstich, und gelegentlich vielleicht sogar die eine oder andere aufgetrennte Naht, die in Ordnung gebracht werden muss. (...) vielleicht liegt das Ewige gerade in der Fähigkeit, einen flüchtigen Horizont lebendig zu halten und darauf zu warten, dass er noch einmal erscheint."
(...)
"Vielleicht ist es an uns, in den Dingen der Welt eine Spur des Paradieses wiederzufinden. Wie Archäologen, die ihre Fundstücke mit einem Pinsel säubern. / Ich wusste immer, dass unsere Buchhandlung das Paradies ist, eine Kabbala aus Sätzen; Kombinationen, die es zu finden gilt, Glückssplitter in Buchstabenform. Starkes Licht von Bedeutung."
Roberto Cotroneo (Alessandria, 10 mei 1961)
De Duitse dichter en schrijver Ralf Rothmann werd op 10 mei 1953 geboren in Schleswig.
Restherz
Kein Geld für Pleiten, kaum Zeit für Glück, ich lebe so panisch gern. Verdunkeln mich auch die Motoren der Sonne, scheint auch der Mond auf Bullen und Blut: aushalten. Das Ende vor Augen Anfänge machen, gepanzert mit Verwundbarkeit, bis an die Zähne bewaffnet mit Angst.
And if we don't fight if we don't resist if we don't organize and unify and get the power to control our own lives Then we will wear the exaggerated look of captivity the stylized look of submission the bizarre look of suicide the dehumanized look of fear and the decomposed look of repression forever and ever and ever And there it is
Rose Solitude
"I am essence of Rose Solitude my cheeks are laced with cognac my hips sealed with five satin nails i carry dreams and romance of new fools and old flames between the musk of fat and the side pocket of my mink tongue."
Barbara Taylor, Benito Pérez Galdós, Johann Peter Hebel, Antonine Maillet, Ivan Cankar, Martin Boelitz, Ariel Durant, Leonard Buys, Fritz von Unruh
De Engelse schrijfster Barbara Taylor Bradford werd geboren in Leeds, West Yorkshire op 10 mei 1933.
Uit: Where You Belong
The three of us sat in a small copse situated at the far end of the village, taking shelter from the blistering heat. It was bosky and cool on this scorching summer's day. The jeep was parked out on the road nearby, and I peered toward it, frowning slightly, wondering what had happened to Ajet, our adviser, guide, and driver. He had gone on foot to the village, having several days before arranged to meet an old school friend there, who in turn would take us to see the leaders of the K.L.A. According to Ajet, the Kosovo Liberation Army had their main training camp in the vicinity of the village, and Ajet had assured us in Pec, and then again on the drive here, that the leaders would be in the camp, and that they would be more than willing to have their photographs taken for transmission to newspapers and magazines around the world. "Everyone should know the truth, should know about our cause, our just and rightful cause," Ajet had said to us time and again. When he had left the copse ages ago, he had been smiling cheerfully, happy at the idea of meeting his old friend, and I had watched him step out jauntily as he walked down the dusty road in a determined and purposeful manner. But that had been over three hours ago, and he had still not returned, and this disturbed me. I could not help wondering if something unforeseen, something bad, had happened to the friendly young Kosovar who had been so helpful to us.
I rose and walked through the trees, shading my eyes with my hand and looking down the dirt road. There was no sign of Ajet, and, in fact, there was very little activity at all. But I waited for a short while longer, hoping he would appear at any moment.
Barbara Taylor Bradford (Leeds, 10 mei 1933)
De Spaanse schrijver Benito Pérez Galdós werd geboren in Las Palmas op 10 mei 1843.
Uit: Our friend Manso(Vertaald door Robert Russell)
AND I WAS thirty-five years old when that business happened. Andif I add that it happened recently and that many of the occurrencesincluded in this true story happened in less than one year's time, thatshould satisfy even those readers who are most demanding in matters ofchronology. I must disappoint the sentimentalists right from the outset byinforming them that I have two Doctor's degrees and hold a professorship inthe Institute, a post I earned in open competition. The subject I teach is amost important one but I choose not to mention it by name. I have dedicatedmy small intelligence and my time totally to philosophical studies, for inthem I have found the purest joys of my life. I don't see how most people canprofess to find this delightful study dry; it's always old and yet always new,this mistress of all wisdom who governs human existence, visibly or invisibly.
Perhaps those who reject philosophy have done so out of a failure tostudy her methodically, for that is the only fashion in which to navigate hertortuous secrets. Or perhaps in superficial study they have seen only herexternal harshness, and never gone deep enough to taste the remarkablesweetness and gentleness of what she holds within. As a special gift in mynature, I showed from early childhood a particular fondness for speculativelabors, and for the investigation of truth and the exercise of reason. To thisprivilege was added, by great good fortune, that of coming under the tutelageof a skillful teacher, who from the very beginning put me on the right path. How true it is that the happy achievement of difficult undertakings resultsfrom a good start; and that a first step, correctly taken, leads to the swift andsure completion of a long journey.
Benito Pérez Galdós (10 mei 1843 - 4 januari 1920)
Portret door Joaquin Sorolla Bastida
De Duitse dichter,schrijver, pedagoog en theoloog Johann Peter Hebel werd geboren op 10 mei 1760 in Basel.
Uit: Das wohlfeile Mittagessen
Es ist ein altes Sprichwort: Wer andern eine Grube gräbt, fällt selber darein. - Aber der Löwenwirt in einem gewissen Städtlein war schon vorher darin. Zu diesem kam ein wohlgekleideter Gast. Kurz und trotzig verlangte er für sein Geld eine gute Fleischsuppe. Hierauf forderte er auch ein Stück Rindfleisch und ein Gemüs für sein Geld. Der Wirt fragte ganz höflich: ob ihm nicht auch ein Glas Wein beliebe? "O freilich ja!" erwiderte der Gast, "wenn ich etwas Gutes haben kann für mein Geld." Nachdem er sich alles wohl hatte schmecken lassen, zog er einen abgeschliffenen Sechser aus der Tasche und sagte: "Hier, Herr Wirt, ist mein Geld." Der Wirt sagte: "Was soll das heißen? Seid Ihr mir nicht einen Taler schuldig?" Der Gast erwiderte: "Ich habe für keinen Taler Speise von Euch verlangt, sondern für mein Geld. Hier ist mein Geld. Mehr hab' ich nicht. Habt Ihr mir zu viel dafür gegeben, so ist's Eure Schuld." - Dieser Einfall war eigentlich nicht weit her. Es gehörte nur Unverschämtheit dazu und ein unbekümmertes Gemüt, wie es am Ende ablaufen werde. Aber das Beste kommt noch. "Ihr seid ein durchtriebener Schalk", erwiderte der Wirt, "und hättet wohl etwas anders verdient. Aber ich schenke Euch das Mittagessen und hier noch ein Vierundzwanzigkrenzerstück dazu. Nur seid stille zur Sache und geht zu meinem Nachbarn, dem Bärenwirt, und macht es ihm ebenso!" Das sagte er, weil er mit seinem Nachbarn, dem Bärenwirt, aus Brotneid in Unfrieden lebte und einer dem andern jeglichen Tort und Schimpf gerne antat und erwiderte. Aber der schlaue Gast griff lächelnd mit der einen Hand nach dem angebotenen Geld, mit der andern vorsichtig nach der Türe, wünschte dem Wirt einen guten Abend und sagte: "Bei Eurem Nachbarn, dem Herrn Bärenwirt, bin ich schon gewesen, und eben der hat mich zu Euch geschickt und kein anderer."
Johann Peter Hebel (10 mei 1760 22 september 1826)
Uit: Gapi and Sullivan(Vertaald door Luis De Céspedes)
« SULLIVAN: No need to step on each other's toes when there's enough room fer everybody. It's a large world, Gapi. A big round globe. Some spots are kind o' rocky, but others are as smooth as moss. And it turns, like a merry-go-round. And once you're on it, you just let yourself go. You perch yourself on top o' the world and you let it carry you to the islands, on water, 'n to brand new lands / GAPI:...where no man ever set foot before you. / SULLIVAN: So you don't believe me when I tell you I've seen the world. Then what is it I've been doing all these years, according to you? »
Uit: Aus fremdem Leben (Vertaald door Erwin Köstler)
... Die dritte Nacht stellten wir den Käfig in den Hof, vor den Stall. Wir gaben der Eule Fleisch auf die Streu, damit sie nicht einging. Die ganze Nacht hallte es, wie Weinen und Gelächter, wie Schmerz und Spott, es flatterte um die Kirche, verfing sich im Geäst; die Frühlingsnacht war nicht mehr unser; etwas Fremdes, Schwarzes hatte hineingegriffen, aus einer anderen, jenseitigen Nacht... Noch vor dem ersten Morgenlicht wurde plötzlich alles still, als hätte man hineingeschlagen. Eine entsetzliche Stille legte sich auf meine Brust und ich schlief müde ein ...
Ivan Cankar (10 mei 1876 - 11 december 1918)
Monument voor Ivan Cankar in Vrhnika
De Duitse dichter Martin Boelitzwerd geboren op 10 mei 1874 in Wesel. Vanaf 1902 leidde hij de uitgeverij Nieter in Nürnberg. Zie ook mijn blog van 10 mei 2009.
In an apartment at Versailles, under the rooms and the favoring eye of Mme. De Pompadour, that economic theory took form which was to stir and mold the Revolution, and shape the capitalism of the nineteenth century.
The French economy had been struggling to grow despite the swaddling clothes of regulations by guilds and Colbert and the Midas myth of a mercantilism that mistook gold for wealth. To increase exports, diminish imports, and take the favorable balance in silver and gold as a prop of political and military power, France and England had subjected their national economies to a mesh of rules and restraints helpful to economic order but harming production by hampering innovation, enterprise, and
competition. All this said men like Gournay, Quesnay, Mirabeau pere, Du Pont de Nemours, and Turgot was quite contrary to nature; man is by nature acquisitive and competitive; and if his nature is freed from unnecessary trammels he will astonish the world with the quantity, variety and excellence of his products. So, said these physiocrats, let nature (in Greek, physis) rule (kratein); let men invent, manufacture, and trade according to their natural instincts; or, as Gournay is said to have said, laissez
fairelet him do as he himself thinks best. The famous phrase was already old, for about 1664, when Colbert asked businessman Legendre, What should we [the government] do to help you? he answered, Nous laisser faire let us do it, let us alone.
De Vlaamse dichter Didi de Paris werd geboren op 10 mei 1957 in Leuven. Gedichten van hem verschenen o.a. in de bloemlezingen Double Talk en Sprong naar de sterren en in tijdschriften als 'MillenniuM', 'De Rottend Staal Nieuwsbrief' en 'De Brakke Hond'. Hij was medewerker aan het Vlaamse glossy undergroundtijdschrift 'Gonzo Circus' en heeft regelmatig columns op Vlaamse radio- en televisiestations.
De wanden zijn wit en de psychiaters verdacht vriendelijk. Er is hoop op genezing, maar ik heb nog niemand zien weggaan, of hij kwam weer terug.
Dagen dat ik op weg naar mijn eigen kamer verdwaal wisselen zich met dagen waarop ik de wereld doorschouw als een kristal.
Soms word ik krijsend wakker. Soms word ik afgevoerd en verdoofd, soms vastgebonden.
Er zijn momenten waarop ik eeuwenlang mijmerend volmaakt gelukkig ben: wanneer ik mijn handen op de aarde leg zijn het kleine handen.
O, al de balzalen
O, al de balzalen van mijn jeugd zijn nu bestoft en verlaten. De vrienden die er bleven zijn mij vreemd, maken geluid door de barst in hun gelaten.
Onder de slingers en het licht van weleer zetten zij de polka verder van de dromen, de quick-step van het verjaarde zeer cirkels dansend om nooit aan te komen.
Dancings waarin spreken spasme wordt vriendschap sjacheren met moederkoren en waar mijn hart toen is verdord want de zachtheid ging erin verloren
aan mijn dorst naar geilheid en glamour. Ik ben vrucht en kan slechts vallen; gij roept mij toe: lamour, toujours lamour maar ik zie u: likkebaarden, lallen.
In de stralend gouden avondgloed van Aelbert Cuyp dromen de koeien als antieke goden. De spiegel van het bergmeer opent het binnenste zien. De hemel en de aarde rusten in elkander uit.
Men zou wel willen lopen over het gele water en zo de wolken raken en nooit meer ontwaken. Zeilen ruisen uit de verte als een meisjesstem, of zijn het nevelen, en is de stem van Hem?
Waar na dit landschap nog naar toe te gaan? en rode boom ontbrandt tegen weidskobalt.
Oranje sterren regenen door de spasmes van zijn takken. Er is geen rust in het heelal.
slechts in tere deining van blauw en grijs en roze, verzoent Piet Mondriaan de geest met de natuur.
Oude Hamlet
De klepgrage cabaretier en de konkelzieke columnist houzee houzee zij vieren feest in de clicheerfabriek het feest van wie het dunste woord weet te chiqueren de neutraalste druppels in chimerische vermommingen
Waren wij een platvis wij zwommen in royale scholen op naar de burelen van de fopneus en de klapsigaar maar helaas wij zijn de vierdimensionale ruggengraat die zich gratis dwars liet zetten tussen as en zode
Er is reeds een hard gelach aan witte rots ontsprongen voor men raakt gehecht aan een zin die waarlijk bloedt Slechts het pikachtig bindmiddel sijpelt uit de van mest en turf geperste briketten der lekkerbekkende letters:
'Een papenkop maakt de grond niet heilig of gewijd' maar levert een zachte verzilting aan het goedgelovig oog Laat dromen de diepere tonen laat triomferen de cortex vannacht zullen keren de kansen morgen de wijzers op hun loop
Pieter Boskma (Leeuwarden, 9 mei 1956)
Hier rechts metkunstenaar Harald Vlugt (l) en schrijver Joost Zwagerman (m)
Es gibt nur wenige Institutionen in Deutschland, die Menschen wie mir das Gefühl geben, nicht komplett irre und desorientiert zu sein, weil sie, nun ja, wesentlich schwerwiegendere Problemcluster" (so heißt das heute) sind: natürlich die Deutsche Bahn, die Telekom und, glaubt man den Medienseiten großer Tageszeitungen: auch Thomas Gottschalk. Momentan funktioniert mein Modem nicht, es hat Aussetzer und meine WLAN-Karte findet das Netz immer seltener, heute beispielsweise: überhaupt nicht. Irgendwo habe ich zwar ein altes Ersatzmodem versteckt, aber ich weiß beim besten Willen nicht, wo es liegen könnte. Anyway. Wer in einem Telekom-Callcenter anruft, verliert nach wenigen Minuten alle Ängste, man erkennt, wie überschätzt das Thema Telekommunikation" ist, man taucht in Zen-Wahrheiten ein und deshalb wähle ich oft die 0800-3301000, wo ich im T-Online-Kundendienst lande und alsbald in einen atemraubenden Strudel gerissen werde, der Poseidons mythologischen Wellenwirbeln Hohn spricht. Zuerst werde ich durch eine affige Ansage geleitet. Immer läuft in diesem Saftladen etwas anderes schief. Momentan ist wegen Produktionsengpässen das T-Online-Gerät Speedport 200 nicht verfügbar. Wir rechnen mit einer Auslieferung in der 48. Kalenderwoche". Ich denke an die DDR, aber nur wenige Sekunden, denn es folgt ein weiterer Text vom Band: Herzlich Willkommen im Kundencenter von T-Online. Zur Zeit befinden sich alle Berater in einem Gespräch. Wir bitten sie, zu warten. Um die Wartezeit zu verkürzen, bitten wir Sie, ihre Telefonnummer nach dem Signalton aufs Band zu sprechen." Das verstehe ich ja nie - selbst mein billiges Aldiphone zeigt die Nummer jedes x-beliebigen Gesprächspartners an. Aber egal! Ich tippe, drücke die Raute-Taste, gedulde mich weiter. Ich habe nun Zeit, um den ersten Schwung meines lästigen Tagesabwaschs zu erledigen (manchmal mit Abtrocknen). Denn erst nach 12 bis 15 Minuten meldet sich eine ungelernte Kraft mit Dresdner Akzent: Gu-ten Tag, mein Name ist ... Was darf ich für sie tun?" Wer das bis dahin nicht vergessen hat, kann irgendeinen Fehlercode seines Rechners weitergeben und um Hilfe bitten. Immer, wirklich immer heißt es: Warten Sie bitte, ich verbinde Sie da mal mit unserer Technikabteilung."
KAFKA: (In a small, awe-stricken voice) Shit. SYDNEY: He's taking it very badly. BROD: Don't worry. He'll be all over me in a minute. But who else would treat fame like this, eh? Chekov? He'd be round at the estate agents, looking at a little place in the country with paddock and mature fruit trees attatched. Zola would be installing a jacuzzi. Even T.S. Eliot'd have people round for drinks. But what does Kafka do? SYDNEY: Finds the whole thing a trial. BROD: Exactly. The humility of the man. I tell you, if I were Jesus Christ I'd be looking over my shoulder. KAFKA: Judas! SYDNEY: He's made you one of the biggest names in twentieth-century literature. LINDA: Even I've heard of you. KAFKA: (With exaggerated patience) I didn't want a big name. I wanted a small name. I shrank my name. I pared it down to nothing. I'd have been happy with no name at all. SYDNEY: But that's the secret of your success. You've got a name for anonymity. The Trial: a nameless man's search for justice in a faceless bureaucracy. When Eastern Europe went communist this was the book that told you about it before it happened. In so many words... KAFKA: That's it. That's it. So many words. I've added so many words to the world I've made it heavier.
A Kind of Music When consciousness begins to add diversity to its intensity, its value is no longer absolute and inexpressible. The felt variations in its tone are attached to the observed movement of its objects; in these objects its values are embedded. A world loaded with dramatic values may thus arise in imagination; terrible and delightful presences may chase one another across the void; life will be a kind of music made by all the senses together. Many animals probably have this kind of experience. --Santayana
Irrelevance characterizes the behavior of our puppy. In the middle of the night he decides that he wants to play, runs off when he's called, when petted is liable to pee, cowers at a twig and barks at his shadow or a tree, grins at intruders and bites us in the leg suddenly.
No justification we humans have been able to see applies to his actions. While we go by the time of day, or the rules, or the notion of purpose or consistency, he follows from moment to moment a sensuous medley that keeps him both totally subject and totally free.
I'll have to admit, though, we've never been tempted to say that he jumps up to greet us or puts his head on our knee or licks us or lies at our feet irrelevantly. When it comes to loving, we find ourselves forced to agree all responses are reasons and no reason is necessary.
Uit: Das Buch der Schicksale (Vertaald door Doris Kilias)
"Er und in einem Hotel arbeiten? Hätte man ihm diese Frage als Student gestellt, wäre ein verächtlicher Blick die Antwort gewesen. Er war Jahrgang 1956, und als während der Sueskrise die Dreieraggression auf die Stadt Port Said stattfand, die in jener, nunmehr in Vergessenheit geratenen Zeit die 'Ewige' oder 'Standhafte' genannt wurde, da ruhte er, unser junger Mann, noch drei Wochen im Mutterleib, bevor er ins Leben eintreten durfte. Seine Mutter konnte sich noch gut an diese Zeit erinnern. Ihr Mann verbrachte aufgrund des Ausnahmezustands die Nächte im Büro, und so war sie allein mit dem Glück, das Kind zu spüren. Es drehte und streckte sich, gerade so, als strebte es danach, vorzeitig das Licht der Welt zu erblicken. In jenen Nächten, in denen Ausgangssperre verhängt worden war, saß sie aufrecht im Bett, den Rücken an ein Kissen gelehnt, und fragte sich, was es wohl werden würde: ein Junge oder ein Mädchen?" ...
At the top of the bank, close to the wild cherry where the blackbird sang, was a little group of holes almost hidden by brambles. In the green half-light, at the mouth of one of these holes, two rabbits were sitting together side by side. At length, the larger of the two came out, slipped along the bank under cover of the brambles and so down into the ditch and up into the field. A few moments later the other followed.
The first rabbit stopped in a sunny patch and scratched his ear with rapid movements of his hind leg. Although he was a yearling and still below fall weight, he had not the harassed look of most "outskirters"' -- that is, the rank and file of ordinary rabbits in their first year who, lacking either aristocratic parentage or unusual size and strength, get sat on by their elders and live as best they can -- often in the open -- on the edge of their warren. He looked as though he knew how to take care of himself. There was a shrewd, buoyant air about him as he sat up, looked around and rubbed both front paws over his nose. As soon as he was satisfied that all was well, he laid back his ears and set to work on the grass.
His companion seemed less at ease. He was small, with wide, staring eyes and a way of raising and turning his head which suggested not so much caution as a kind of ceaseless, nervous tension. His nose moved continually, and when a bumblebee flew humming to a thistle bloom behind him, he jumped and spun round with a start that sent two nearby rabbits scurrying for holes before the nearest, a buck with black-tipped ears, recognized him and returned to feeding.
"Oh, it's only Fiver," said the black-tipped rabbit, "jumping at bluebottles again. Come on, Buckthorn, what were you telling me?"
"Fiver?" said the other rabbit. "Why's he called that?"
Mrs. Darling quivered and went to the window. It was securely fastened. She looked out, and the night was peppered with stars. They were crowding round the house, as if curious to see what was to take place there, but she did not notice this, nor that one or two of the smaller ones winked at her. Yet a nameless fear clutched at her heart and made her cry, "Oh, how I wish that I wasn't going to a party to-night!" Even Michael, already half asleep, knew that she was perturbed, and he asked, "Can anything harm us, mother, after the night- lights are lit?" "Nothing, precious," she said; "they are the eyes a mother leaves behind her to guard her children." She went from bed to bed singing enchantments over them, and little Michael flung his arms round her. "Mother," he cried, "I'm glad of you." They were the last words she was to hear from him for a long time. No. 27 was only a few yards distant, but there had been a slight fall of snow, and Father and Mother Darling picked their way over it deftly not to soil their shoes. They were already the only persons in the street, and all the stars were watching them. Stars are beautiful, but they may not take an active part in anything, they must just look on for ever. It is a punishment put on them for something they did so long ago that no star now knows what it was. So the older ones have become glassy-eyed and seldom speak (winking is the star language), but the little ones still wonder. They are not really friendly to Peter, who had a mischievous way of stealing up behind them and trying to blow them out; but they are so fond of fun that they were on his side to-night, and anxious to get the grown-ups out of the way. So as soon as the door of 27 closed on Mr. and Mrs. Darling there was a commotion in the firmament, and the smallest of all the stars in the Milky Way screamed out: "Now, Peter!"
Thomas Pynchon, Roddy Doyle, Gary Snyder, Gertrud Fussenegger
De Amerikaanse schrijver Thomas Pynchonwerd op 8 mei 1937 geboren in Glen Cove, Long Island, New York.
Uit: V
Christmas Eve, 1955, Benny Profane, wearing black levis, suede jacket, sneakers and big cowboy hat, happened to pass through Norfolk, Virginia. Given to sentimental impulses, he thought he'd look in on the Sailor's Grave, his old tin can's tavern on East Main Street. He got there by way of the Arcade, at the East Main end of which sat an old street singer with a guitar and an empty Sterno can for donations. Out in the street a chief yeoman was trying to urinate in the gas tank of a '54 Packard Patrician and five or six seamen apprentice were standing around giving encouragement. The old man was singing, in a fine, firm baritone:
Every night is Christmas Eve on old East Main, Sailors and their sweethearts all agree. Neon signs of red and green Shine upon the friendly scene, Welcoming you in from off the sea. Santa's bag is filled with all your dreams come true: Nickel beers that sparkle like champagne, Barmaids who all love to screw, All of them reminding you It's Christmas Eve on old East Main.
"Yay chief," yelled a seaman deuce. Profane rounded the corner. With its usual lack of warning, East Main was on him.
Since his discharge from the Navy Profane had been roadlaboring and when there wasn't work just traveling, up and down the east coast like a yo-yo; and this had been going on for maybe a year and a half. After that long of more named pavements than he'd care to count, Profane had grown a little leery of streets, especially streets likethis. They had in fact all fused into a single abstracted Street, which come the full moon he would have nightmares about. East Main, a ghetto for Drunken Sailors nobody knew what to Do With, sprang on your nerves with all the abruptness of a normal night's dream turning to nightmare.
Thomas Pynchon (Glen Cove, 8 mei 1937)
Boekomslag "V"
De Ierse schrijver Roddy Doyle werd geboren in Dublin op 8 mei 1958.
Uit: A Star Called Henry
My mother looked up at the stars. There were plenty of them up there. She lifted her hand. It swayed as she chose one. Her finger pointed. -- There''s my little Henry up there. Look it. I looked, her other little Henry sitting beside her on the step. I looked up and hated him. She held me but she looked up at her twinkling boy. Poor me beside her, pale and red-eyed, held together by rashes and sores. A stomach crying to be filled, bare feet aching like an old, old man''s. Me, a shocking substitute for the little Henry who''d been too good for this world, the Henry God had wanted for himself. Poor me. And poor Mother. She sat on that step and other crumbling steps and watched her other babies joining Henry. Little Gracie, Lil, Victor, another little Victor. The ones I remember. There were others, and early others sent to Limbo; they came and went before they could be named. God took them all. He needed them all up there to light the night. He left her plenty, though. The ugly ones, the noisy ones, the ones He didn''t want -- the ones that would never stay fed. Poor Mother. She wasn''t much more than twenty when she gazed up at little twinkling Henry but she was already old, already decomposing, ruined beyond repair, good for some more babies, then finished. Poor Mammy. Her own mother was a leathery old witch, but was probably less than forty. She poked me, as if to prove that I was there. -- You''re big, she said. She was accusing me, weighing me, planning to take some of me back. Always wrapped in her black shawl, she always smelt of rotten meat and herrings -- it was a sweat on her. Always with a book under the shawl, the complete works of Shakespeare or something by Tolstoy. Nash was her name but I don''t know what she called herself before she married her dead husband.
Roddy Doyle (Dublin, 8 mei 1958)
De Amerikaanse dichter Gary Snyder werd geboren op 8 mei 1930 in San Francisco.
How Poetry Comes to Me
It comes blundering over the Boulders at night, it stays Frightened outside the Range of my campfire I go to meet it at the Edge of the light
For All Ah to be alive on a mid-September morn fording a stream barefoot, pants rolled up, holding boots, pack on, sunshine, ice in the shallows, northern rockies.
Rustle and shimmer of icy creek waters stones turn underfoot, small and hard as toes cold nose dripping singing inside creek music, heart music, smell of sun on gravel.
I pledge allegiance
I pledge allegiance to the soil of Turtle Island, and to the beings who thereon dwell one ecosystem in diversity under the sun With joyful interpenetration for all.
Gary Snyder (San Francisco, 8 mei 1930)
De Oostenrijkse schrijfster Gertrud Fussenegger werd geboren op 8 mei 1912 in Pilsen. Gertrud Fussenegger overleed op 19 maart van dit jaar op 96-jarige leeftijd.
Uit: Die Brüder von Lasawa
Mit Zdenko sprach er, obwohl sie fast den ganzen Tag miteinander verbrachten, sehr wenig. Er hatte es in jener ersten Stunde, da er ihn beim Ballspiel getroffen, nicht über sich gebracht, dem Endlich-Gefundenen zu gestehen, wie lange er ihn gesucht, wie viele Wege er um seinetwillen gemacht hatte, ja, daß er nur seinetwegen, um den Bruder zu gewinnen, den Perwög-Namen ausgeschlagen, das Muttererbe fortgeworfen, die Heimat verlassen habe. Er gab auf Zdenkos Frage, wieso er hieher nach Wien gekommen sei, eine beiläufige Antwort, als hätte ihn Abenteuerei und Laune und vielleicht noch ein Auftrutzen gegen die großväterliche Herrschaft zu dieser Wanderung verführt. Auch hatte er nicht gesagt, daß er in Lasawa gewesen, und schließlich auch die Fahrt mit dem wahnsinnigen Mädchen verschwiegen. Zdenko drang auch nicht mit Fragen in ihn. Nur sein Blick ruhte oft, verstohlen forschend, auf dem jüngeren Bruder. Hie und da erkundigte er sich nach dem Handel, nach den Bräuchen der Landleute und Bürger in Tirol. Er war auf einer Fahrt einmal durch das Inntal gekommen, hatte sogar in Hall gerastet und daran gedacht, daß sein Vater hier eine zweite Frau genommen habe. "Und du bist nicht zu uns gekommen?" fragte Christof.
Pat Barker, Romain Gary, Edmund Wilson, Peter Benchley
De Engelse schrijfster Pat Barker werd geboren in Thornaby-on-Tees op 8 mei 1943.
Uit: Another World
Cars queue bumper to bumper, edge forward, stop, edge forward again. Resting his bare arm along the open window, Nick drums his fingers. The Bigg Market on a Friday night. Litter of chip cartons, crushed lager cans, a gang of lads with stubble heads and tattooed arms looking for trouble and this is early, it hasn't got going yet. Two girls stroll past, one wearing a thin, almost transparent white cotton dress. At every stride her nipples show, dark circles beneath the cloth, fish rising. One of the lads calls her name: `Julie!' She turns, and the two of them fall into each other's arms.
Nick watches, pretending not to.
What is love's highest aim? Four buttocks on a stem.
Can't remember who said that some poor sod made cynical by thwarted lust. Nothing wrong with the aim, as far as Nick can see just doesn't seem much hope of achieving it any more. And neither will these two, or not yet. The boy's mates crowd round, grab him by the belt, haul him off her. `Jackie-no-balls,' the other girl jeers. The boy thrusts his pelvis forward, makes wanking movements with his fist.
Lights still red. Oh, come on. He's going to be late, and he doesn't want to leave Miranda waiting at the station. This is the first visit to the new house. Fran wanted to put it off, but then Barbara went into hospital and that settled it. Miranda had to come, and probably for the whole summer. Well, he was pleased, anyway.
Pat Barker (Thornaby-on-Tees, op 8 mei 1943)
De Franse schrijver, vertaler regisseur en diplomaat Romain Gary werd geboren op 8 mei 1914 in Vilnius, Litouwen.
Uit: Romain Gary, le caméléon (Biografie door Myriam Anissimov)
Une partie de la famille Owczynski était établie dans la capitale polonaise et y vivait plutôt bourgeoisement. Mina avait à Varsovie son frère, Abraham Borukh, celui qui s'appelait Boleslaw, et exerçait la profession d'avocat malgré le numerus clausus. Il avait fait ses études à la faculté de Varsovie, où les étudiants juifs se faisaient rosser par leurs condisciples chrétiens et étaient parqués sur des bancs réservés. C'est lui que Gary désigne sous le prénom de Boris, au dos de la photo datée de 1949 prise quelques mois avant sa mort.
Borukh-Abraham avait épousé à vingt-deux ans sa cousine Myriam (Maria) Owczynska, la fille de solomon Owczynski, agée de dix-sept ans, originaire de Sweciany. Les jeunes gens s'étaient unis sous la khoupa le 22 avril 1912 à Wilno devant le rabbin Rubinstein qui avait déjà marié Mina et Arieh-Leïb.
(...)
L'avocat de Jean Seberg avait réussi à la convaincre qu'un procès aux Etats-Unis n'avait aucune chance d'aboutir car, selon le droit anglo-saxon, elle devait apporter la preuve au juge que la mort de sa fille avait été causée par deux lignes mensongères de l'article paru dans . Au contraire, en France, Me Cournot et le bâtonnier Paul Arrighi, les conseils de Gary et Seberg, pouvaient l'emporter en invoquant l'atteinte à la vie privée. Le 25 octobre, la XVIIe chambre correctionnelle, présidée par M. Bracquemond, rejeta leur demande d'affirmer que la mort de Nina était imputable à l'article de Newsweek, mais leur donna raison sur le second motif, 'le viol de la vie privée'. Le magazine américain avait accusé Romain Gary de diffamation pour son article publié dans France-Soir. Il fut acquitté eu égard aux circonstances.
Romain Gary (9 mei 1914 2 december 1980)
De Amerikaanse schrijver en criticus Edmund Wilson werd geboren op 8 mei 1895 in Red Bank, New Jersey.
Uit: Edmund Wilson: A Life in Literature(Biografie door Lewis M. Dabney)
On a brisk afternoon in September 1922, a conservatively dressed young man with red hair sat on the upper deck of a Fifth Avenue bus in Manhattan, engrossed in a manuscript. A friend at the literary magazine The Dial had put a long poem into his hands. The Dial was interested in publishing it, and the editors hoped that the young manEdmund Wilsonwould write an essay to elucidate the poem. By the time he reached Greenwich Village, Wilson had completed a first reading of T. S. Eliots The Waste Land. Decades later he would recall being bowled over, and his essay called the poem simply one triumph after another. This recognition of Eliot followed Wilsons account, in The New Republic, of Joyces Ulysses as a masterpiece fusing naturalism and symbolism, re-creating the mind straining always to perpetuate and perfect itself and the body always laboring and throbbing to throw up some beauty from its darkness. He believed the general reader could absorb these works that challenged existing literary forms and commandeered in new ways the powers of language. Both Eliot and Joyce, he thought, occasionally tried ones patience, but he was committed to making them more accessible. Edmund Wilson was twenty-seven. He was fortunate to come on the scene as a critic when he did, but he had trained for this moment. At fifteen he had been sure of hisliterary vocation, and he absorbed all that liberal education had to offer both at the Hill School and at Princeton, where extraordinary teachers encouraged his curiosity and enthusiasm for books and about ideas. He emerged from his parents uncongenial marriage with emotional scars, but his confidence in his abilities was strong, and he was seasoned by a year as a hospital orderly in France during World War I. Though he hated the suffering he saw, he liked being on a footing of relative equality with Americans of diverse backgrounds, and returned to his country skeptical of institutions and of rank and social privilege. He joined Vanity Fair as an editorial assistant, immediately became its managing editor, and began publishing criticism there as well as in other magazines.
De Amerikaanse schrijver Peter Benchley werd geboren in New York City op 8 mei 1940.Benchley studeerde in 1961 af aan de Harvard-universiteit, met als hoofdvak Engels. Hij is met name bekend geworden door zijn roman Jaws over een zeer gevaarlijke witte haai waar ook een eveneens bekende, gelijknamige speelfilm over is gemaakt. Later in zijn leven betreurde Benchley het dat hij witte haaien in zijn boeken als moorddadige beesten had afgeschilderd en zette hij zich in voor natuurbehoud.
Uit: Jaws
The boat was sinking. The stern was completely submerged, and the bow was rising. The fish rolled off the stern and slid beneath the waves. The rope, attached to the dart Quint had stuck into the fish, followed. Suddenly, Quint lost his footing and fell backward into the water. The knife! he cried, lifting his left leg above the surface, and Brody saw the rope coiled around Quints foot. ( .) The fish came closer. It was only a few feet away, and Brody could see the conical snout. He screamed, an ejaculation of hopelessness, and closed his eyes, waiting for an agony he could not imagine. Nothing happened. He opened his eyes. The fish was nearly touching him, only a foot or two away, but it had stopped. And then, as Brody watched, the steelgray body began to recede downward into the gloom. It seemed to fall away, an apparition evanescing into darkness. Brody put his face into the water and opened his eyes. Through the stinging saltwater mist he saw the fish sink in a slow and peaceful spiral, trailing behind it the body of Quint arms out to the sides, head thrown back, mouth open in a mute protest
The most junior officer was usually given the graveyard watch, as it was called, lasting from midnight to four in the morning. In March of 1943, on only the third night that he had stood his own watch, a heavy gale was blowing. The convoy consisted of a dozen naval tankers taking gasoline to bases in Britain. Heavy-laden, they were smothered in foam by the Arctic combers, and the convoy speed had to be reduced to four knots. There were no moon and stars that night, and Barts ship had not yet been given radar. Depending on eyesight and echo sounding devices alone, Barts destroyer and three others tried to keep close to the unlighted vessels without running into them. It was bitter cold, with the spray freezing on deck and on the portholes of the pilothouse It was eighteen minutes after two in the morning when a star shell suddenly burst over the convoy, turning the raging sea white. A wolf pack of five black submarines, almost invisible in the night, came charging arrogantly in on the surface with their deck guns stabbing the fat-bellied tankers. It hadnt been necessary for the submarines to send up another star shell, for in the few seconds that the first one hung blazing in the sky, a gas tanker exploded, sending a column of fire a thousand feet into the air.
The Hand of God stood on the highest point in all the borough, and Mr. Westray's apartments were in the third story. From the window of his sitting-room he could look out over the houses on to Cullerne Flat, the great tract of salt-meadows that separated the town from the sea. In the foreground was a broad expanse of red-tiled roofs; in the middle distance St. Sepulchre's Church, with its tower and soaring ridges, stood out so enormous that it seemed as if every house in the place could have been packed within its walls ; in the background was the blue sea. In summer the purple haze hangs over the mouth of the estuary, and through the shimmer of the heat off the marsh, can be seen the silver windings of the Cull as it makes its way out to sea, and snow-white flocks of geese, and here and there the gleaming sail of a pleasure-boat. But in autumn, as Westray saw it for the first time, the rank grass is of a deeper green, and the face of the salt-meadows is seamed with irregular clay-brown channels, which at high- tide show out like crows'-feet on an ancient countenance, but at the ebb dwindle to little gullies with greasy-looking banks and a dribble of iridescent water in the bottom. It is in the autumn that the moles heap up meanders of miniature barrows, built of the softest brown loam ; and in the turbaries the turf-cutters pile larger and darker stacks of peat. Once upon a time there was another feature in the view, for there could have been seen the masts and yards of many stately ships, of timber vessels in the Baltic trade, of tea- clippers, and Indiamen, and emigrant ships, and now and then the raking spars of a privateer owned by Cullerae adventurers.
Le dramaturge prétentieux : « Tous mes ouvrages, a-t-il continué sans façon, sont marqués au bon coin : aussi, quand je les lis, il faut voir comme on les applaudit ; je marrête à chaque vers pour recevoir des louanges. » Le barbaresque esclavagiste : « Aby Ali me dit en langue castillane : Modérez votre affliction : consolez-vous dêtre tombée dans lesclavage ; ce malheur était inévitable pour vous ; mais que dis-je, ce malheur ? cest un avantage dont vous devez vous applaudir. Vous êtes trop belle pour vous borner aux hommages des chrétiens. Le ciel ne vous a point fait naître pour ces misérables mortels ; vous méritez les tous premiers hommes du monde : les seuls musulmans sont dignes de vous posséder. »
(...)
« Les femmes ne saiment point. Jen suppose deux parfaitement unies ; je veux même quelles ne disent pas le moindre mal lune de lautre en leur absence, tant elles sont amies ; vous les voyez toutes deux ; vous penchez dun côté, la rage se met de lautre ; ce nest pas que lenragée vous aime ; mais elle voulait la préférence. Tel est le caractère des femmes : elles sont trop jalouses les unes des autres pour être capables damitié. »
An die auff Doris brust verwelckte rose. Wie hastu rose / voller pracht / Auff Doris brust zu sterben wissen? Hat dich ihr schnee beschämt gemacht / Daß du davor erbleichen müssen? Ja freylich blumen-königin / Dein purpur weichet dem jeßmin / Den dieser schöne kreiß läst spüren. Doch sorge nicht ob dem verlust / Du stirbst auff meiner Doris brust / Du solst dadurch gar nichts verlieren, Ich werde nun dein welckes blat / In meynung Doris brust zu küssen / An meinen mund zu drücken wissen / Und wünschen / daß an deiner statt Ich für dich hätte sterben müssen.
Uit: Stina Becomes a Farmer's Wife (vertaald door Sally Ryan)
She never stopped or quickened her steps, but kept an even pace with unchanging calmness, walking along with her feet apart, like a sturdy, broadgaged wagon, while the thick, heavy soles of her leather shoes made goodly tracks on the ground. Drops of perspiration trickled from her white forehead down her ruddy, freckled nose, but this was the only movement in her big, sun-burned face. She did not even blink in the sun. Her mouth was slightly open, displaying a remarkably strong and beautiful row of upper teeth. From time~ to time she ran the tip of her tongue over her lips, without, however, changing their position.
Stina had need to arm herself with patience; she had already walked two miles from the town where she was in service, and had fully four miles more to go before reaching the village of her destination. Her mistress, the widow of the late dean, had given her a whole day's leave. This occurred twice a year, once at Shrovetide, and once after the summer holidays, when the two sons of the house had returned to their studies at the University in Copenhagen.
Stina always took advantage of these two free days to visit her eight-year-old daughter. With some help from the parish, this childunfortunately born out of wedlockhad been placed in the care of a cottager and his wife in Stina's native village. The father had worked on the same farm with Stina when she was twenty-two years old, but, upon learning that she was "in trouble," he had hastily left for America.
Stina's progress along the dusty road was very slow, just barely noticeable. One or two vehicles passed her. The first was a light cabriolet, on the back seat of which a fat country gentleman was sprawling, pulling at his cigar. On the front seat the coachman cracked his whip as the carriage whizzed by. Stina came near being struck by the tip of the lash. She even blinked a little at the threatening possibility. The dust stirred up by the wheels whirled around her like the steam from an engine and made her sneeze. Although there was plenty of room in the carriage, it would never occur to a "gentleman farmer" to give a peasant girl a lift, nor would she ever ask him to do so.
Einen von den Unbekannten, von den im Dunklen und in Vergessenheit lebenden »Certains« führe ich hier vor.
Er ist Einer von denen, die auf dem Wege hinknicken, wie kranke Blumen, Einer von dem aristokratischen Geschlechte des neuen Geistes, die an übermäßiger Verfeinerung und allzu üppiger Gehirnentwicklung zu Grunde gehen.
Wie ich in der Serie »Zur Psychologie des Individuums« durchaus keine Kritiken schreiben wollte, sondern einzig und allein die jüngste Evolutionsphase des menschlichen Gehirnes zu untersuchen beabsichtigte, ihre feinen und feinsten Wurzelfasern zu beschreiben, ihre Zusammensetzung zu analysieren, ein Totalitätsbild dessen zu geben, was noch unklar und verschwommen, nichtsdestoweniger immer energischer in den verschiedensten Äußerungen des modernen Lebens sich kundgibt: so auch in dieser Erzählung.
Es sind zumeist nur feine Spuren, die sich bis jetzt verfolgen lassen, zumeist nur Schattenstreifen, die eine Monomanie, eine Psychose in die Zukunft wirft; aber das sind die geknickten Zweige in der finsteren Wildnis, die zur vorläufigen Orientierung genügen.
Man erschrecke nicht vor den Neurosen, die am Ende doch den Weg bezeichnen, den die fortschreitende Entwicklung des menschlichen Geistes einzuschlagen scheint. In der Medizin hat man sich schon längst abgewöhnt, beispielshalber die Neurasthenie als eine Krankheit zu betrachten; sie scheint vielmehr die neueste und absolut notwendige Evolutionsphase zu sein, in der das Gehirn leistungsfähiger und vermöge der weit größeren Empfindlichkeit viel ausgiebiger wird.
Wenn auch die Neurose vorläufig noch tief den Organismus schädigt, so ist das weiter nicht schlimm. Gegen das Gehirn ist die sonstige körperliche Entwicklung zurückgeblieben, aber es dauert nicht lange: der Körper wird sich anpassen, das wunderbare Selbststeuerungsgesetz wird in Funktion treten, und was heute neurasthenisch heißt, wird sich morgen die höchste Gesundheit nennen.
Stanisław Przybyszewski (7 mei 1868 23 november 1927)
Ur-Nacht, die alles gebar, Ur-Ding, das keiner erschaut, Ur-Nichts, das blinzelnd liegt,
Hinter allem was wird und was war, Vor dem selbst den Ewigen graut: Ur-Dummheit, die alles besiegt.
Denkt der Mensch oder wird er gedacht Sind wir Stoff, der zu Geist sich versann, Sind wir Geist, der zu Stoff sich verleibt, Sind wir Herrn oder Sklaven der Macht, Die uns peitscht und uns peinigt und treibt
Und uns paart und gepaart uns verlacht, Weil, was einzeln in Schmerzen begann Und schmerzlich in Schmerzen zerrann, So als ewiges Erbe verbleibt, Schmerz-Erbteil Aller verbleibt...
Ja wer ists der dies Spiel mit uns spielt, Wo als Preis doch Vernichtung nur winkt: Ekles Spiel um geliehene Zeit, Niedres Würfeln um kärgliche Zeit,
Da schon Tod in die Karten uns schielt, Da schon draußen das Henkerbeil blinkt Und die Karten sind alle gezinkt, Alle Würfel sind falsch und gebleit.
Karl Gustav Vollmõller (7 mei 1878 18 okrober 1948)
Yes," said Sutch. "She had imagination. Her thoughts could people them."
General Feversham glanced at his companion as though he hardly understood. But he asked no questions. What he did not understand he habitually let slip from his mind as not worth comprehension. He spoke at once upon a different topic.
"There will be a leaf out of our table to-night."
"Yes. Collins, Barberton, and Vaughan went this winter. Well, we are all permanently shelved upon the world's half-pay list as it is. The obituary column is just the last formality which gazettes us out of the Service altogether," and Sutch stretched out and eased his crippled leg, which fourteen years ago that day had been crushed and twisted in the fall of a scaling-ladder.
"I am glad that you came before the others," continued Feversham. "I would like to take your opinion. This day is more to me than the anniversary of our attack upon the Redan. At the very moment when we were standing under arms in the dark -- "
"To the west of the quarries, I remember," interrupted Sutch, with a deep breath. "How should one forget?"
"At that very moment Harry was born in this house. I thought, therefore, that if you did not object he might join us to-night. He happens to be at home. He will, of course, enter the service, and he might learn something, perhaps, which afterwards will be of use -- one never knows."
"By all means," said Sutch, with alacrity. For since his visits to General Feversham were limited to the occasion of these anniversary dinners, he had never yet seen Harry Feversham.
Sutch had for many years been puzzled as to the qualities in General Feversham which had attracted Muriel Graham, a woman as remarkable for the refinement of her intellect as for the beauty of her person; and he could never find an explanation. He had to be content with his knowledge that for some mysterious reason she had married this man so much older than herself, and so unlike to her in character. Personal courage and an indomitable self-confidence were the chief, indeed the only qualities which sprang to light in General Feversham. Lieutenant Sutch went back in thought over twenty years as he sat on his garden-chair to a time before he had taken part, as an officer of the Naval Brigade, in that unsuccessful onslaught on the Redan.
«Qui m'expliquera (dit Mercier) pourquoi toutes les personnes appliquées spécialement à guérir les plaies, à soigner les maladies et qui vivent avec les êtres souffrants, ont pour les plaisirs des sens un penchant beaucoup plus vif que celui qui anime les autres hommes ?»
Août 1783.
On voit par le bas de leurs jambes qu'elles aimeraient à montrer tout ce qu'elles ont de beau. Et ce plaisir de montrer sa beauté est naturel surtout aux femmes dont les formes sont plus belles que le visage. Etc.
Une fille qui se montre nue aux yeux de son amant ne blesse pourtant en cela la pudeur publique.
1. Un effet infaillible du secret et du mystère est dans ce cas d'inspirer de la retenue même à l'imagination de son amant, si son amant a le coeur délicat.
2. Il ne se dira ni dans ce moment, ni dans les moments qui suivront : «C'est ainsi que les autres sont faites.» Ce serait, en quelque sorte, donner des témoins à des plaisirs dont la solitude augmente le prix, se distraire d'une volupté qui exige le recueillement, et trahir la confiance de sa maîtresse en la traduisant ainsi dans son esprit devant tout son sexe, etc.
Im Frühling des Jahres 1784. kam zu Saumür in der ehemaligen Provinz Poitou, ein ältlicher Mann an, der, nach seiner Kleidung zu urtheilen, ein Seeoffizier von ansehnlichem Rang seyn mußte. Er war von seinen Kindern begleitet: einem Sohn und einer Tochter von neun bis dreyzehn Jahren, und einer zweiten Tochter, die noch in der frühesten Kindheit war. Die Kinder trugen tiefe Trauer um ihre vor kurzem verstorbene Mutter, aber weiter konnte die Neugier der Wirthsleute in dem wenig besuchten Gasthofe anfangs nichts erfahren; denn die beiden Bedienten des Fremden, ein junger Bursche aus der Gegend von Saumür selbst, der zufällig ganz kurze Zeit vorher nach Paris gewandert war, um dort Dienste zu suchen, und eine Kinderwärterin, waren nur gerade vor der[2] Abreise des Fremden aus der Hauptstadt von ihm angenommen worden, und wußten wenig mehr von ihrem neuen Herrn, als daß er seinem Namen nach zu urtheilen er hieß Seldorf kein geborner Franzos seyn müßte, im amerikanischen Kriege gedient hätte, und mit einem zerschmetterten Arm zurükgekommen wäre. Er äusserte indessen bald, daß er sich einige Zeit in der Stadt aufzuhalten gedächte; und sobald er seinen Kindern, für welche er die gröste Sorgsamkeit zu haben schien, alle Bequemlichkeiten verschafft hatte, die bei der Beschaffenheit des Hauses zu erlangen waren, erkundigte er sich bei dem Wirth, ob in diesem Strich nicht irgend ein gut gelegenes Landgut, von mässigem Umfang, zu kaufen seyn sollte. Es fand sich, daß dieser durch einen kleinen Weinhandel mit mehrern Herrschaften in Verbindung stand, und Leute in der Stadt kannte, die mit Aufträgen zu dergleichen Geschäften [3] versehen waren. Seldorf nahm auf den folgenden Tag Abrede mit ihm, einige Gänge zu diesen Leuten zu thun, und kehrte hierauf zu seinen Kindern zurük.
Er fand Sara, seine Aelteste, ein sanftes Geschöpf von neun Jahren, neben der Kinderwärterin knieen, und ihr Schwesterchen, das ein heftiges Fieber zu haben schien, liebkosend trösten, indeß der Knabe an einem Fenster stand, und mit grossen ernsten Augen auf die Gruppe blikte.
O, de begeerte naar genieten machtig Dreunt door mijn trotse lichaam als een hamer, Kloppende-òp uit haar donker-kille kamer Wellust, die sliep, op 't wekkings-uur aandachtig.
O, - genieten, ineengestrengeld prachtig, Dromend zo schoon met aangenaam gestamer, Even tussen kus en kus, àl eenzamer Nachten gesmacht, een bange droom, gedachtig.
Droom-schone dood en onsterfelijk verlangen, Pracht van te vatte' en te voele' in vaste armen Schoonheid, gedrukt aan 't luid-bewogen harte, -
Pracht van elkaar al vlammende te omvangen, Zaligheid doende in sprakeloos erbarmen, Zaligheid zelve in de opvlucht aller smarte.
O Herders-knaap
O Herders-knaap, die bliest op zoete fluitjes, Wie zijt gij wel, wie meent gij wel te wezen: Een van die dichter-vorsten, die vóór deze Zongen hoog uit, niet zoekend naar geluidjes,
Maar zich-zelf voelend in diep-innig vrezen Voor hun-zelfs grootheid, op 't gelaat der luidjes, Daarom-heen luistrend, heerlijk staand te lezen? Gij rijmertje achter uwe spiegel-ruitjes, -
Gij allen, prinsjes, die u-zelf monarch waant Om een hand-voll'tje nauw-artistisch snood-zijn, - 'k Zeg hier iets wat gij ganslijk nog niet argwaant -
't Gaat nu pas aan, gij laffe dekadentjes, Laat andren werken in hun eenzaam groot-zijn, Maar gaat zelf zoetlijk leven van uw rentjes.
Ik lag alleen
Ik lag en weende om dromen, die vervlogen Als kussen van een mond, nu koud en bleek, En dat de godheid mijner ziele bleek Stof als ik zelf en al mijn liefde logen.
Toen s levens zware sluier scheurde en week En eindloos licht sloeg me in de ontluikende ogen, Waaruit Hijzelf mij daagde, die gebogen Voor de aâm der eeuwigheid als riet bezweek.
Maar liefdevol, bij t lofgeruis der snaren, Hief mij Zijn hand in t eeuwigvolgend koor En k zag dat allen als zijn dienaars waren:
Zij zijn bereid; Hij treedt hen heerlijk voor, Die naar zijn godengang bewondrend staren En zingen schrijden in zijn glanzend spoor.
Willem Kloos (6 mei 1859 31 maart 1938)
De Chileens-Amerikaanse toneelschrijver, essayist, dichter, novellist, cartoonistAriel Dorfman werd op 6 mei 1942 in Buenos Aires geboren.
Uit: Burning City
Heller thought the entire world was going to melt that summer. It was the Fourth of July and all of Manhattan was sweating. It was coming out of the streets, buildings, faucets; even the Hudson River could be heard for miles, begging for a drink, something to keep it cool. Radios reported the weather out of habit. Sleeping couples woke up to damp sheets. Construction workers went without their shirts and stockbrokers loosened their ties with quiet envy. Tourists complained, ice-cream vendors smiled, and mercury climbed steadily up tired thermometers. Heller Highland saw all of this, and that which he couldn't see he simply knew. School had been out for just over a month. He sat on the roof of his building and kept his eyes on the sky, due southeast. Glass of water in his left hand, ice already dissolved, even in the cool of the evening. Airplane lights traveled past, left and right, fireflies of the twentieth century-- Twenty-first century, Heller corrected himself silently. It's two thousand and one; twenty-first century. . . . He took a sip of water. Waited for the fireworks to start. Independence Day. There was no American flag in his right hand. Just a telegram. No red, white, or blue. Just an elegantly embossed message on an ambiguously light green card; 4 x 8. Heller was barely aware he was holding it. Just watched the sky. An unchanging Manhattan skyline. The sounds of the city kept him company. The distant blast of traffic, pedestrians, and the hum of a thousand air conditioners and fans, all in the same key. A breeze managed to find its way into the city, and Heller's blond hair lifted itself, thankful. Heller smiled. He stopped. Smiled again, stopped, smiled, bit his lip and stopped. A few seconds later the wind died down, and Heller was left in his chair, on his roof, in his city of millions. "Fireworks are late," came a voice behind him. Heller didn't turn around. "Any minute now, I'm sure." His grandfather, Eric, walked up next to him, stood for a while, glanced down. "Telegram?" "Yes." "Soft Tidings?"
Ariel Dorfman (Buenos Aires, 6 mei 1942)
De Oostenrijkse dichter, schrijver, essayist en vertaler Erich Fried werd geboren op 6 mei 1921 in Wenen.
Halten
Halten - das heißt
nicht weiter - nicht näher - nicht einen Schritt
Oder heißt Schritthalten
Oder ein Versprechen - mein Wort
Oder Rückschau
Halten - dich
Mich zurück - den Atem an - mich an dich
Dich fest
Aber nicht
Dir etwas vorenthalten
Halten - dich in den Armen
In Gedanken - im Traum - im Wachen
Dich hochhalten
gegen das Dunkel
des Abends - der Zeit - der Angst
Halten - dein Haar mit zwei Fingern
deine Schultern - dein Knie - deinen Fuß
Sonst nichts mehr halten
keinen Trumpf
keine Reden
keinen Stecken und Stab
und keine Münze im Mund
Sucht
ich wünsche manchmal ich könnte mich an dir sattküssen aber dann müßte ich sterben vor Hunger nach dir denn je mehr ich dich küsse desto mehr muß ich dich küssen Die Küsse nähren nicht mich nur meinen Hunger
Drei Unmöglichkeiten nach 1945
Ein Leben der Wahrheit wäre zu kurz für die Schilderung
Ein Leben der Lüge wäre zu kurz für die Milderung
Ein Leben aus Wahrheit und Lüge bringt neue Verwilderung
Uit: Lou-Lan and Other Stories (Vertaald doorEdward Seidensticker)
The next morning the soldiers of Charkhlik heard a strange howling. The wind had risen again, but it was not the wind they heard. It was a sound that came through the wind.
The young leader ordered a soldier to a tower. Just then the first arrow hit the side of a building and fell into the street. It was a long arrow, and after it a shower of arrows fell upon the stone paving. They came from a considerable distance, but it was not possible to determine the direction. Blown by the fierce wind, they struck the ground almost horizontally. The soldier came down from the tower. The air was black with sand, and he had been able to see nothing. The leader himself went up the tower, but it was as the man had said.
The wind howled through a sky dark as night, and with it came that other sound--the angry howling of Lop Nor. The leader would probably have seen it the day before if he had gone a little farther.
He came down from the tower. The rain of arrows was heavier and the strange noise seemed nearer. He marched his men toward the gate, since they would be at a disadvantage fighting a large enemy within the walls. They were not quite fast enough, however. At the guardhouse they came upon a strangely clad troop making its way in. The soldiers of Charkhlik faced the enemy there inside the gate. Each with a long sword in hand, the men of the strangely clad troop feinted and lunged at them.
The soldiers of Charkhlik answered with their long spears. Sand began to descend on the battlefield like a waterfall. Both sides had to stop fighting. They could not keep their eyes open, and the sand penetrated the smallest holes in their armor.
The wind grew yet fiercer and the sand yet thicker. The sun was hidden, and the fighters could hardly make one another out.
The young leader had finally pushed his way through the gate with a number of followers. They could go no farther. The sandstorm was even worse than within the city. The soldiers of Charkhlik one by one joined their leader, and the band lay huddled against the wall. With them were a number of enemy soldiers who had been unable to go inside. The neighing of hundreds of ponies and the crying of camels came through the howling wind and waves.
If you own two coppers, said Li-Ti on a journey, buy one loaf of bread and one blossom. The bread is there to fill you The blossom you buy is to tell you that life is worth the living.
Vertaald door Stephen Klass
Dusk in the Country
The riddle silently sees its image. It spins evening among the motionless reeds. There is a frailty no one notices there, in the web of grass.
Silent cattle stare with green eyes. They mosey in evening calm down to the water. And the lake holds its immense spoon up to all the mouths.
Power
The engineer sits by the big wheel, all through the June night, reading. The power station mumbles introverted in the turbines, its leafy, embedded heart beats calm and strong. The timid birch stands tall by the concrete mouth of the dam; not a leaf quivers. The hedgehog slobbers along the river bank.
The guard's cat listens hungrily to birdsong. And the power whistles away along a hundred miles of wire before it suddenly rumbles down into the braggart cities.
Meine ehemalige Braut nannte ich, wie es bei allen kultivierten Völkern Sitte ist, einen Engel; meine jetzige Frau nenne ich, wenn ich böse auf sie bin, einen gefallenen Engel, ist das Ehewetter aber heiter, einen gestutzten. »Warum gestutzter?« fragte mich Wilhelmine, als ich mich zum ersten Male dieses Ausdrucks bediente. Ich ward verlegen; denn ich hatte mich noch nicht zu verstellen gelernt, ich wußte noch nicht, wie gut in der Ehe oft das Lügen sei und wie ohne diesen Lichtschirm der Wahrheit rote Augen noch häufiger wären. »Teure Wilhelmine!« sagte ich, indem ich ihr ein Stückchen Zucker, den sie sehr liebt, in den Purpurmund steckte, »liebes Vögelchen, müßte ich nicht zittern für mein Glück, wenn deine Engelsflügel nicht etwas gestutzt wären? Müßte ich nicht fürchten, du entflattertest!« ... und flögest den Himmel hinauf, wo deine Heimat ist wollte ich höchst poetischer Weise hinzusetzen. Aber meine gute Frau ließ mich nicht ausreden. »Du fürchtest also, ich könnte dir untreu werden?« fragte sie, wartete aber auf keine Antwort, sondern nahm ihr Gesicht zusammen, verschloß den Mund und schmollte. Vergebens war mein Flehen, mein Drohen, mein Reden, mein Schweigen sogar; sie schmollte fort. Ich ging mit starken Schritten das Zim mer auf und ab; in Engels »Mimik« ist keine Bewegung geschildert, die ich nicht mit der größten Naturtreue darstellte: Liebe, Haß, Zorn, Wut, Verzweiflung; aber meine gute Wilhelmine sprach kein Wort. Bei dieser Gelegenheit lernte ich das berühmte Schmollen der Weiber kennen, und seitdem verlernte ich es nicht mehr. Es war der dreißigste Tag nach meiner Hochzeit, da mein Glück in den Wendepunkt des Krebses trat. Anfänglich hatte meine teure Wilhelmine nur einen Schmollstuhl, dann nahm sie einen Schmollwinkel ein, später verschloß sie sich in ein Schmollkämmerchen, bis sie endlich es durch Übung dahingebracht, im ganzen Hause zu schmollen.
Au lever du rideau, Jean range de la vaisselle devant un buffet qui se trouve à gauche, au premier plan.
JEAN. Lennui de la vaisselle, quand on la rangée, cest quil faut la déranger. Un saladier lui échappe des mains et se casse. MACHUT, entrant. Pah! JEAN. Sacrebleu! le saladier doré! MACHUT. Tu travailles bien, toi! JEAN. Ah! ce nest que le vétérinaire!... Vous mavez fait peur. MACHUT. Quest-ce que va dire M. Caboussat, ton maître, en voyant cette fabrique de castagnettes? JEAN, ramassant les morceaux. Il ne la verra pas... jenterre les morceaux au fond du jardin... jai là une petite fosse... près de labricotier... cest propre et gazonné. BLANCHE, entrant par la droite, premier plan. Jean! (Apercevant Machut.) Ah! bonjour, monsieur Machut. MACHUT, saluant. Mademoiselle... BLANCHE, à Jean. Tu nas pas vu le saladier doré? JEAN, cachant les morceaux dans son tablier. Non, mademoiselle. BLANCHE. Je le cherche pour y mettre des fraises. JEAN. Il doit être resté dans le buffet de la salle à manger. BLANCHE. Je vais voir... Cest étonnant, la quantité de vaisselle qui disparaît... JEAN. On ne casse pourtant rien...
Uit: Beremís' Welt (Vertaald door Elfriede Kirchner)
Der kluge Beremis versuchte zu erfahren, worum es bei dem Streit ging. "Wir sind Brüder", erklärte der Älteste, "und haben diese 35 Kamele geerbt. Nach dem Willen unseres Vaters steht mir die Hälfte, meinem Bruder Hammed Namir ein Drittel und Harim, dem Jüngsten, ein Neuntel der 35 Tiere zu. Doch wissen wir nicht, wie wir die 35 Kamele aufteilen sollen, da die Hälfte von 35 siebzehn und ein halb ist, und ein Drittel und ein Neuntel von 35 ergeben auch keine ganzen Zahlen. Jeder vorstellbare Vorschlag des einen Bruders stößt stets auf die Ablehnung der beiden anderen! Wie können wir also dem letzten Willen unseres Vaters gerecht werden?" "Das ist gar nicht schwer!" unterbrach ihn Beremis, der Zahlenkünstler. "Ich verspreche euch, diese Aufteilung gerecht durchzuführen, wenn ihr mir dieses schöne Tier, das uns beide so sehr gelegen hierher getragen hat, den 35 Kamelen der Erbschaft hinzuzufügen erlaubt!" . . . "Also, meine Freunde, jetzt werde ich die Kamele, deren Zahl nunmehr 36 ist, genau und gerecht aufteilen!" Beremis wandte sich dann an den ältesten der Brüder und sagte: "Du, mein Freund, solltest die Hälfte der 35 Kamele erhalten, das heißt, siebzehn und ein Halb. Du wirst aber die Hälfte von 36, also 18 Kamele bekommen. Damit bist du sicher einverstanden, weil es klar ist, dass du nun bei der Aufteilung einen Gewinn gemacht hast!" Dem zweiten Erben, sagte er: "Dir, Hammed Namir, stand ein Drittel der 35, nämlich etwas über elf Kamele zu. Statt dessen bekommst du zwölf; dagegen kannst du keinen Einspruch erheben, weil auch du dabei einen sichtbaren Gewinn gemacht hast."
Júlio César de Mello e Souza (6 mei 1895 18 juni 1974)
Ce nest pas sans une certaine émotion que je commence à raconter ici les aventures extraordinaires de Joseph Rouletabille. Celui-ci, jusquà ce jour, sy était si formellement opposé que javais fini par désespérer de publier jamais lhistoire policière la plus curieuse de ces quinze dernières années. Jimagine même que le public naurait jamais connu toute la vérité sur la prodigieuse affaire dite de la "Chambre Jaune", génératrice de tant de mystérieux et cruels sensationnels drames, et à laquelle mon ami fut si intimement mêlé, si, à propos de la nomination récente de lillustre Stangerson au grade de grand-choix de la Légion dhonneur, un journal du soir, dans un article misérable dignorance ou daudacieuse perfidie, navait ressuscité une terrible aventure que Joseph Rouletabille eût voulu savoir, me disait-il, oubliée pour toujours. La "Chambre Jaune" ! qui donc se souvenait de cette affaire qui fit couler tant dencre, il y a une quinzaine dannée ? On oublie si vite à Paris.
" Vers dix heures, alors que les Playmobil assis en rond autour du cow-boy lempêchaient de sévader, le portable se mit à sonner. - Cest moi, cest moi ! hurla Simple. A demi fou dexcitation, il appuya sur le sigle du téléphone. -Allo, Simple ? fit Kléber. - Allo, monsieur, madame ? Bonjour, comment ça va ? Merci ça va bien, il fait beau, au revoir, madame. -Attends, cest ton frère Un peu effrayé, Simple se tourna vers monsieur Pinpin. - Cest le beaudhomme. - Pète le téphélone ! ordonna monsieur Pinpin qui faisait de petits bonds sur place. Pète dans le mur ! Simple lança le téléphone contre le mur, avec une sorte de violence apeurée. Puis il lacheva à coups de talon. Après avoir repris son calme, il se pencha et examina le téléphone fracassé. - Tu le vois ? sinforma monsieur Pinpin, prêt à détaler. - Nnnnon, hésita Simple. - Je le savais, fit monsieur Pinpin en se recouchant sur loreiller. Il est microspique. "
Uit: Een hoestbal van lachen (Column Henkes en Bindervoet in NRC)
We waren in Dublin voor een experimentele linguïstische transformatie in een contemporaine setting. Ter gelegenheid van Bloomsday 2007 lazen we voor uit Ulysses, in gezelschap van een polyglot corps diplomatique aan ambassadeurs, een frêle zangeresje (de Ierse inzending voor het Eurovisiesongfestival), vele professionele impersonaties van Leopold Bloom, allemaal op overdonderende wijze ingeleid door senator en Joyce-kenner, de Gay Liberator David Norris. In Nederland zijn we gezegend met twee vertalingen van het meesterwerk van Joyce, terwijl de Engelssprekende volkeren zich voor altijd met dat ene origineel zullen moeten blijven behelpen. We hadden met ze te doen. Toen we dit bij wijze van inleiding opmerkten, steeg er een instemmend gemompel en begrijpend gelach op uit het massaal in de North Great Georges Street samengedromde publiek. En terwijl het Engels-Ierse origineel ons van alle kanten en in vele accenten van over de hele wereld om de oren vloog, doorspekt en doorregen met de Japanse, Chinese, Spaanse en Letse varianten, wisselden wij de twee Nederlandse vertalingen met elkaar af om erachter te komen hoe het zou klinken op authentiek Ierse bodem, in het decor van het boek zelf, uit authentiek Nederlandse monden. Nou, het kan aan ons hebben gelegen, maar het klonk vrij beroerd. Of liever gezegd, het leek niet, zoals portretten van Joyce ook vaak net de plank misslaan. Er staan een paar beelden van Joyce in Dublin: het ene beeld wordt liefkozend the prick with the stick genoemd, en het andere is een kopstudie van een gepijnigd kijkend mannetje dat zichzelf lijkt te wurgen met een ontvelde hand. Eerst denk je: Hé, dat is Joyce, maar als je dichterbij komt, denk je: Nee, toch niet. Maar dan kijk je op de verklarende inscriptie en dan is het hem toch!
The shouting and screaming outside started at dinnertime. We were sitting on the living room couch, eating macaroni and cheese, and watching Judge Joe Brown on the TV. Between the banging of the heat pipes and the noise outside, it was one big racket.
"DeShawn, turn up the sound," Gramma said. I put my tray on the couch and turned up the volume. The TV was old, and no one knew where the clicker was anymore. It was just me and Gramma that night. My big sister, Nia, was out with her boyfriend, LaRue.
Outside the yelling got louder and the police sirens started. Gramma flinched and put down her fork. She shook her gray head wearily, and the skin around her eyes wrinkled. "Noise around here is gonna make me lose my mind."
I glanced toward the thick green curtains that covered the window. Ever since gangbangers cocktailed the apartment down the hall, Gramma had kept the curtains closed all the time.
"Don't go near that window," she warned. "They could start shootin'."
The curtains already had two bullet holes the size of bottle caps. There were bullet holes in the walls, too. Gramma had put a picture over one of them, and another was blocked by our little Christmas tree decorated with tinsel and candy canes. We would have been safer living on a high floor, but the elevators were always broken and it was hard for Gramma to climb the stairs after cleaning houses all day. In the projects, the older you got, the closer to the ground you wanted to live.
Uit: The Isolated Ones: Vincent van Gogh (Les Isolés : Vincent van Gogh )
Beneath skies that sometimes dazzle like faceted sapphires or turquoises., that sometimes are molded of infernal, hot, noxious, and blinding sulfurs; beneath skies like streams of molten metals and crystals, which, at times, expose radiating, torrid solar disks; beneath the incessant and formidable streaming of every conceivable effect of light, in heavy, flaming, burning atmospheres that seem to be exhaled from fantastic furnaces where gold and diamonds and similar gems are volatilized--there is the disquieting and disturbing display of a strange nature, that is at once entirely realistic, and yet almost supernatural, of an excessive nature where everything--beings and things, shadows and lights, forms and colours--rears and rises up with a raging will to howl its own essential song in the most intense and fiercely high-pitched timbre: Trees, twisted like giants in battle, proclaiming with the gestures of their gnarled menacing arms and with the tragic waving of their green manes their indomitable power, the pride of their musculature, their blood-hot sap, their eternal defiance of hurricane, lightning and malevolent Nature; cypresses that expose their nightmarish, flamelike, black silhouettes, mountains that arch their backs like mammoths or rhinoceri; white and pink and golden orchards, like the idealizing dreams of virgins; squatting, passionately contorted houses, in a like manner to beings who exult, who suffer, who think; stones, terrains, bushes, grassy fields, gardens, and rivers that seem sculpted out of unknown minerals, polished, glimmering, iridescent, enchanting, flaming landscapes, like the effervescence of multicoloured enamels in some alchemist's diabolical crucible; foliage that seems of ancient bronze, of new copper, of spun glass; flowerbeds that appear less like flowers than opulent jewelry fashioned from rubies, agates, onyx, emeralds, corundums, chrysoberyls, amethysts, and chalcedonies; it is the universal, mad and blinding coruscation of things; it is matter and all of Nature frenetically contorted . . . raised to the heights of exacerbation; it is form, becoming nightmare; colour, becoming flame, lava and precious stone; light turning into conflagration; life, into burning fever.
George Albert Aurier (5 mei 1865 5 oktober 1892)
