De Italiaanse schrijver, vertaler, en literatuurwetenschapper Antonio Tabucchi werd op 23 september 1943 geboren in Pisa. Zie ook mijn blog van 23 september2009 en ook mijn blog van 23 september 2010.

Uit: Tristano stirbt (Vertaald door Karin Fleischander)

„Ich möchte beim Anfang anfangen, sofern es überhaupt einen Anfang gibt, denn... wo beginnt die Geschichte eines Lebens, ich meine, für welchen Beginn entscheidet man sich? Man kann natürlich mit einer Tatsache beginnen, und ich muß mich auch für eine Tatsache entscheiden, eine Tatsache, die in erster Linie dieses mein Leben betrifft, über das du schreiben sollst. Deshalb werde ich eine Tatsache auswählen. Aber beginnt eine Tatsache mit einer Tatsache? Entschuldige, ich bin etwas durcheinander, ich weiß nicht recht, wie ich es ausdrükken soll... ich meine, jemand tut irgend etwas, und das beeinflußt den Lauf seines Lebens, aber was er tut, ergibt sich ja nicht wie durch ein Wunder, es war bereits in ihm angelegt, und wer weiß, wie es begonnen hat... Eine Kindheitserinnerung vielleicht, ein zufällig gesehenes Gesicht, ein Traum, den man vor langer Zeit einmal hatte und glaubte, vergessen zu haben, und so ereignet sich eines Tages die Tatsache, aber der wirkliche Anfang... wer kennt den schon... Tristano sprach über Schubert an diesem Tag in der Plaka, es war Winter, und auf dem gespenstischen Platz stellten sich die Menschen mit einer Schüssel in der Hand an und warteten auf die Koine-Suppe, weißt du, was das ist? Eine Brühe, die die Griechen damals von ihrer komischen Regierung bekamen, damit sie nicht verhungerten, heißes Wasser mit Kartoffeln und Kohlstücken darin... Variationen, sagte Antheos, den Tristano jedoch Marios nannte, weil er ihn an einen Freund aus der Peripherie Turins erinnerte, der ihm wie aus dem Gesicht geschnitten war, an einen lieben Freund, der sich seit neununddreißig mit seiner Gefährtin, einer außergewöhnlichen Frau, in einem Getreidespeicher versteckt hatte, ich möchte lieber nicht, hatte er gesagt und mit seinem Widerstand vorzeitig begonnen, ich meine, noch bevor es die Resistenza überhaupt gab, aber das kommt in deinem Roman nicht vor... Hin und wieder muß ich lächeln, wenn ich daran denke, was in deinem Buch vorkommt, aber davon abgesehen hat es mir gefallen, wirklich, es ist der beste Augenzeugenbericht über diese heroische Zeit, die einzige heroische Zeit übrigens, die wir hatten... Nicht so ganz ein Augenzeugenbericht, denn du kannst ja gar nicht dabeigewesen sein, obwohl du den Eindruck erweckst, dabeigewesen zu sein, als Augen-zeuge einer Atmosphäre, einer Entscheidung, einer moralischen Haltung... aber du hast auch Tatsachen hineingepackt, den achten September, die Republik von Salò, die sich anmaßte, das Geschick Italiens zu entscheiden und den Krieg nicht als Bürgerkrieg zu bezeichnen, heutzutage ist das eine gewagte, vielleicht sogar zu gewagte These, du weißt besser als ich, daß damals auf Freund und auf Feind geschossen wurde, aber das ist nicht wirklich von Belang, an deinem Roman hat mir vor allem gefallen, wie gut du das Wesen des Heroismus, der Treue, der Untreue, des Genusses und der Gefühle erfaßt hast... “

Antonio Tabucchi (Pisa, 23 september 1943)

De Engelse dichteres en schrijfster Mary Elizabeth Coleridge werd geboren in Londen op 23 september 1861. Zie ook mijn blog van 23 september 2008 en ook mijn blog van 23 september2009 en ook mijn blog van 23 september 2010.

The Other Side of a Mirror

I sat before my glass one day,

And conjured up a vision bare,

Unlike the aspects glad and gay,

That erst were found reflected there -

The vision of a woman, wild

With more than womanly despair.

Her hair stood back on either side

A face bereft of loveliness.

It had no envy now to hide

What once no man on earth could guess.

It formed the thorny aureole

Of hard, unsanctified distress.

Her lips were open - not a sound

Came though the parted lines of red,

Whate'er it was, the hideous wound

In silence and secret bled.

No sigh relieved her speechless woe,

She had no voice to speak her dread.

And in her lurid eyes there shone

The dying flame of life's desire,

Made mad because its hope was gone,

And kindled at the leaping fire

Of jealousy and fierce revenge,

And strength that could not change nor tire.

Shade of a shadow in the glass,

O set the crystal surface free!

Pass - as the fairer visions pass -

Nor ever more return, to be

The ghost of a distracted hour,

That heard me whisper: - 'I am she!'

Mary Coleridge (23 september 1861 – 25 augustus 1907)

De Duitse dichter en schrijver Theodor Körner werd geboren op 23 september 1791 in Dresden. Zie ook mijn blog van 23 september 2010 en eveneens alle tags voor Theodor Körner op dit blog.

Uit: Hans Heilings Felsen

„Vor langen, langen Zeiten lebte ein reicher Bauer in einem Dörfchen an der Eger.

Die Sage erzählt uns nicht, wie es geheißen; doch vermutet man, daß es dem allen Karlsbader Kurgästen genugsam bekannten Dorfe Aich gegenüber auf dem linken Ufer der Eger gelegen habe.

Veit, so hieß der Bauer, hatte ein liebes, anmutiges Töchterchen, die Freude und der Schmuck der ganzen Gegend. Elsbeth war wirklich recht hübsch und dabei so gut und wohlerzogen, daß damals ihresgleichen nicht leicht zu finden sein mochte.

Neben Veits Hause stand eine kleine Hütte, die dem jungen Arnold gehörte, dessen Vater soeben gestorben war. Arnold hatte das Maurerhandwerk gelernt und war nach langer Zeit zum erstenmal wieder in der Heimat, als sein Vater starb. Er weinte als ein guter Sohn herzliche Tränen auf des Alten Grab; denn hinterließ ihm jener auch nichts als eine ärmliche Hütte, so trug Arnold doch ein stilles, köstliches Erbteil in seiner Brust: Rechtlichkeit und Treue und einen aufgeweckten Sinn für alles Gute und Schöne.

Gleich bei seiner Ankunft im Dorfe kränkelte der Vater schon, und die plötzliche Freude des Wiedersehens konnte der alte Mann nicht ertragen. Arnold, der ihn wacker pflegte, wich nicht von seiner Seite, und so kam es denn, daß er bis nach dem Tode des Alten noch keinen seiner Bekannten und Freunde aus der Kinderzeit gesehen hatte, der ihn nicht selbst bei dem Krankenbette des Vaters aufsuchte.

Vor allen andern hatte sich Arnold auf Veits Elsbeth gefreut; denn sie waren zusammen aufgewachsen, und er erinnerte sich immer noch mit Vergnügen des kleinen freundlichen Mädchens, das ihn so lieb hatte und so arg weinte, als er fort mußte zu seinem Meister nach Prag.

Arnold war ein schlanker, hübscher Bursche geworden, und daß Elsbeth nun auch gewachsen und recht schön sein müsse, hatte sich Arnold schon manchmal vorgesagt.“

Theodor Körner (23 september 1791 - 26 augustus 1813)

Körner (zittend, midden) op het schilderij “Vorposten” van Georg Friedrich Kersting 1815

De Griekse schrijver Euripides werd geboren in 480 of 484 voor Christus. Zie ook mijn blog van 23 september 2007 en ook mijn blog van 23 september 2008 en ook mijn blog van 23 september2009 en ook mijn blog van 23 september 2010.

Uit: Medea

“De twee zoontjes van Medea, gevolgd door den dienaar, komen op.

Dienaar:
Zeg mij, oud huisbezit van mijn gebiedster,
wat staat gij hier zoo eenzaam bij de poort
al booze dingen tot uzelf te spreken?
Hoe wil Medea ´t stellen buiten u?

Voedster:
Ach, grijze volgeling van Jasons kroost,
getrouwe dienaars treft des meesters leed
als eigen leed en grijpt het diep in ´t hart.
´t Werd mij althans zoo droef te moede, dat
ik hier mijn hart ging luchten en voor aarde
en hemel van Medea´s lot getuig.

Dienaar:
Dus is haar jammerklacht nog niet verstomd?

Voedster:
Dacht gij? ´t begint pas; ´t ergste moet nog komen.

Dienaar:
Verdwaasde, als ´k van mijn meesters dat mag zeggen,
nu zij van ´t jongste leed nog niets vermoedt.

Voedster:
Wat is er oude? Spreek! Misgun ´t mij niet.

Dienaar:
Neen niets; ´k herroep mijn woorden; er is niets.

Voedster:
Neen, bij uw grijsheid; houd een lotgenoot
het niet geheim; ´k zal zwijgen als het moet.

Dienaar:
Waar d´ oude mannen zaten aan het spel
der schijven, bij den heil´gen bron Pirene,
daar hoorde ik in ´t voorbijgaan iemand zeggen,
maar ´k veinsde ´t niet te hooren, dat de vorst
van ´t land, dat Creon deze knapen met
hun moeder uit Corinthe wil verbannen.
Maar of die praat berust op waarheid, weet
ik niet; doch ´k wilde, dat het niet zoo was.“

Vertaald door Dr. Chr. Deknatel

Euripides (484 v. Chr – 406 v. Chr)

23-09-2011 om 19:47 geschreven door Romenu  

De Tsjechische dichter Jaroslav Seifert werd op 23 september 1901 geboren en groeide op in de arbeiderswijk Žižkov in Praag. Zie ook mijn blog van 23 september 2010 en eveneens alle tags voor Jaroslav Seifert op dit blog.

DANCE OF THE GIRLS’ CHEMISES

A dozen girls’ chemises
drying on a line,
floral lace at the breast
like rose windows in a Gothic cathedral.

Lord,
shield Thou me from all evil.

A dozen girls’ chemises,
that’s love,
innocent girls’ games on a sunlit lawn,
the thirteenth, a man’s shirt,
that’s marriage,
ending in adultery and a pistol shot.

The wind that’s streaming through the chemises,
that’s love,
our earth embraced by its sweet breezes:
a dozen airy bodies.

Those dozen girls made of light air
are dancing on the green lawn,
gently the wind is modelling their bodies,

breasts, hips, a dimple on the belly there --
open fast, oh my eyes.

Not wishing to disturb their dance
I softly slipped under the chemises’ knees,
and when any of them fell
I greedily inhaled it through my teeth
and bit its breast.

Love,
which we inhale and feed on,
disenchanted,
love that our dreams are keyed on,
love,
that dogs our rise and fall:
nothing
yet the sum of all.

In our all-electric age
nightclubs not christenings are the rage
and love is pumped into our tyres.
My sinful Magdalen, don’t cry:
Romantic love has spent its fires.
Faith, motorbikes, and hope.

 
Vertaald door Ewald Osers

Jaroslav Seifert ( 23 september 1901 – 10 januari 1986)

Bronze beeld door Stanislav Hanzik in Kralupy nad Vltavou

De Nederlandse schrijfster Leni Saris werd geboren in Rotterdam op 23 september 1915. Zie ook mijn blog van 23 september 2008 en ook mijn blog van 23 september2009 en ook mijn blog van 23 september 2010

Uit: Leontine

Met haar gewone stiptheid werkte ze op kantoor; het was er tegenwoordig stil en geplaagd werd ze niet meer. Sinds het tragische gebeuren hadden ze gemerkt, dat je toch niet dag aan dag met iemand om kon gaan en onverschillig blijven als er zoiets gebeurde.
Leo's houding dwong respect af, méér dan gejammer en tranen zouden gedaan hebben, want dat haar kalmte geen onverschilligheid was, zag iedereen die haar aankeek.
Ieder morgen om elf uur hoorden ze op kantoor de man met de bulletins van het een of ander dagblad voorbij komen, de belangrijke feiten schreeuwde hij altijd luid door de straten. De een na de ander hief luisterend het hoofd op en keek naar Leo. Hoorde die het dan juist niet? Ze werkte niet, maar zat gebogen over haar machine, het moest eerst tot haar doordringen. Dan vloog opeens haar stoel krassend achteruit, ze klemde de handen om de leuning. "Connie........ ik hoorde hem...... Bob's naam roepen!" Maar Con was al weggerend. Ze hoorden haar in het doodstille lokaal de trappen af rennen. Hoe Con het blaadje kreeg en het ongeluksbericht las, wist ze zelf later niet meer, maar ze moest moed verzamelen om terug naar Leo te gaan. Ze zag lijkwit, toen ze weer boven kwam, waar geen machine meer ratelde.
"Wat is er met hem gebeurd?" vroeg Leo onnatuurlijk kalm en beheerst. "Zeg het zonder verzachtende inleiding. De wáárheid.... alsjeblieft!"
De stilte was haast tastbaar, Con slikte en kon geen geluid uitbrengen.Dan opeens, met de moed der wanhoop, zei ze de waarheid: "Leo, er is 'n stuk van 'n vliegmachine aangespoeld, zwartgeblakerd voor het grootste deel. De letters op de vleugel waren nog leesbaar, voor de rest is het nagenoeg 'n verkoolde massa. Het is......... Bob's vliegtuig."

Leni Saris (23 september 1915 – 9 december 1999)

De Duitse dichter en schrijver Daniel Czepko von Reigersfeld werd op 23 september 1605 in Koischwitz (Pools: Koskowice) geboren. Zie ook mijn blog van 23 september 2010 en eveneens alle tags voor Daniel Czepko von Reigersfeld op dit blog.

Aus dem Wechsel Annehmlichkeit

An das Leben

Ersprießlich ist der Thau: vergeht doch unterm Sehn:

Annehmlich ist die Lufft, entwischt doch unterm Wehn:

Die Sonn ist klar, und ist betrüglich so als rein,

Der Tag ist schön, und ist vergänglich so als fein,

Die Nacht ist kühl, und wird vom Donner offt versehrt,

Der Schlaff ist süß, und wird von Träumen offt verstört.

So ist das Leben auch, das wir am Halse tragen,

Ein Theil ist voller Freud', ein Theil ist voller Plagen.

Daniel Czepko von Reigersfeld (23 september 1605 – 8 september 1660)

Koischwitz / Koskowice, kerk van aartsengel Michael

De Hongaarse schrijfster Emmuska Orcy de Orczi, ook wel Baronesse Orczy of Baronesse d'Orczy werd geboren in Tarnaörs op 23 september 1865. Zie ook mijn blog van 23 september 2008 en ook mijn blog van 23 september 2010

Uit: The Scarlet Pimpernel

„Bibot was sitting on an overturned and empty cask close by the gate of the barricade; a small detachment of citoyen soldiers was under his command. The work had been very hot lately. Those cursed aristos were becoming terrified and tried their hardest to slip out of Paris: men, women and children, whose ancestors, even in remote ages, had served those traitorous Bourbons, were all traitors themselves and right food for the guillotine. Every day Bibot had had the satisfaction of unmasking some fugitive royalists and sending them back to be tried by the Committee of Public Safety, presided over by that good patriot, Citoyen Foucquier-Tinville.
Robespierre and Danton both had commended Bibot for his zeal, and Bibot was proud of the fact that he on his own initiative had sent at least fifty aristos to the guillotine.
But to-day all the sergeants in command at the various barricades had had special orders. Recently a very great number of aristos had succeeded in escaping out of France and in reaching England safely. There were curious rumours about these escapes; they had become very frequent and singularly daring; the people’s minds were becoming strangely excited about it all. Sergeant Grospierre had been sent to the guillotine for allowing a whole family of aristos to slip out of the North Gate under his very nose.
It was asserted that these escapes were organised by a band of Englishmen, whose daring seemed to be unparalleled, and who, from sheer desire to meddle in what did not concern them, spent their spare time in snatching away lawful victims destined for Madame la Guillotine. These rumours soon grew in extravagance; there was no doubt that this band of meddlesome Englishmen did exist; moreover, they seemed to be under the leadership of a man whose pluck and audacity were almost fabulous. Strange stories were afloat of how he and those aristos whom he rescued became suddenly invisible as they reached the barricades and escaped out of the gates by sheer supernatural agency“.

Emma Orczy (23 september 1865 – 12 november 1947)

23-09-2011 om 19:39 geschreven door Romenu  

De Britse dichter en schrijver Dannie Abse werd geboren op 22 september 1923 in Cardiff, Wales. Zie ook mijn blog van 22 september 2010 en eveneens alle tags voor Dannie Abse op dit blog.

A Heritage

A heritage of a sort.

A heritage of comradeship and suffocation.

The bawling pit-hooter and the god’s  

explosive foray, vengeance, before retreating  

to his throne of sulphur.

Now this black-robed god of fossils

and funerals,

petrifier of underground forests

and flowers,

emerges with his grim retinue

past a pony’s skeleton, past human skulls,

into his half-propped up, empty, carbon colony.

Above, on the brutalised,

unstitched side of a Welsh mountain,

it has to be someone from somewhere else  

who will sing solo

not of the marasmus of the Valleys,  

the pit-wheels that do not turn,  

the pump-house abandoned;

nor of how, after a half-mile fall  

regiments of miners’ lamps  

no longer, midge-like,

rise and slip and bob.

Only someone uncommitted,  

someone from somewhere else,  

panorama-high on a coal-tip,  

may jubilantly laud

the re-entry of the exiled god  

into his shadowless kingdom.

He, drunk with methane,

raising a man’s femur like a sceptre;

she, his ravished queen,

admiring the blood-stained black roses

that could not thrive on the plains of Enna.

Lachrymae

Later

I went to her funeral.

I cried.

I went home that was not home.

What happened cannot keep.

Already there's a perceptible change of light.

Put out that light. Shades

lengthen in the losing sun.

She is everywhere and nowhere

now that I am less than one.

Most days leave no visiting cards behind

and still consoling letters make me weep.

I must wait for pigeon memory

to fly away, come back changed

to inhabit aching somnolence

and disguising sleep.

(ii) Winter

What is more intimate

than a lover's demure whisper?

Like the moment before Klimt's The Kiss.

What's more conspiratorial

than two people in love?

So it was all our eager summers

but now the yellow leaf has fallen

and the old rooted happiness

plucked out. Must I rejoice when

teardrops on a wire turn to ice?

Last night, lying in bed,

I remembered how, pensioners both,

before sleep, winter come,

your warm foot suddenly

would console my cold one.

Dannie Abse (Cardiff, 22 september 1923)

De Nederlandse schrijver Lodewijk van Deyssel werd geboren op 22 september 1864 in Amsterdam. Zie ook mijn blog van 22 september 2010 en eveneens alle tags voor Lodewijk van Deyssel op dit blog.

Uit: Het leven van Frank Rozelaar

„17 Oktober 1897

Eer-gisteren heb ik in den tuin naar boven gekeken en voor 't eerst weêr iets moois gezien: lucht van een bizonder fijn licht blaauw en bleek-groen, met heele mooye blank-roode wolkjes er bij. Daar onder verhief zich het goud-bronzen eikgewas.

Ik stond aan den voorkant van mijn witte huis, onder de warande met zijn purper-rooden wingerd.

Het was juist alsof deze plek een beroemde plaats was, waarvan gezegd wordt, dat men in dít seizoen dáar moet zijn, wijl het dan nergends elders zóo mooi is.

Gisteren was ik om den zelfden tijd op een wijden heibaan in het bosch, waar veel lucht zichtbaar is. Het was vijf, zes uur 's middags, zons-ondergang. Práchtig, weêr. Dit lijkt mij het mooiste wat men in het Landschap zien kan. De Rhijnval te Schaff hausen is niet mooyer; ook de Golf van Napels kán niet mooyer zijn.

Ik ben gedrukt, in een ebbe van mijn Leven, ik heb dus tot heden geen diepe aandoeningen van de herfst mogen ontvangen; maar met gevoelige verstandelijkheid vond ik het prachtig.

De herfst is mooyer dan de zomer. Ik meen dit nu zoo-maar, zonder geestelijke bedoeling. In de herfst zijn het licht en de kleuren zóo anders dan in den zomer, dat de natuur eenvoudig gezegd kan worden in een hoogeren toestand te zijn.

Zij is in haar grootste mooiheid even als een Heilige die den dood nadert.

Duidelijk heb ik gisteren beseft dat de natuur in een hoogeren toestand is.

Er is een léven in, een langzaam bewégen van lichten en kleuren, een weidsch Tooneelspel der Schoonheid. Het is zóo mooi, dat men zelf niet zóo leelijk of zóo elders met zijn gedachten kan zijn, dat men het níet mooi zoû vinden.

Het is mooyer dan een ten-toon-stelling van de beste schilderten.

Het is of de heele natuur samen-gesteld is uit schildersontroeringen.

Het is éen groot schilderij, waarin men zelf staat.“

Lodewijk van Deyssel  (22 september 1864 - 26 januari 1952)

Hier met P. C. Boutens (rechts)

De Britse schrijfster Fay Weldon werd geboren op 22 september 1931 in Alvechurch, Engeland. Zie ook mijn blog van 22 september 2010 en eveneens alle tags voor Fay Weldon op dit blog

Uit: Darcy's Utopia

“Lack of money causes misery, anxiety, early death: the cramping of personality, the limiting of human potential. Lack of money prevents us eating properly when we are children, ruins our health, rots our teeth, makes our parents quarrel and take to drink, stops us having the clothes we want, the friends we like, the parties we long for, stops us having the tuition which would enable us to get an education - makes us end up street sweepers and not doctors; induces women to have babies because there is no money for travel or entertainment, or to leave the parental home any other way: lack of money humiliates us all our lives: lack of money makes us live with husbands or wives we no longer love: lack of money makes us age earlier than we need: makes our hands rough with toil and our brows creased with anxiety: keeps us weeping by day and sleepless by night: the terror in our lives is the bill through the door which can't be paid: our lives close in the knowledge of failure - we failed to make enough money. We never did what we wanted with our lives. How could we? We didn't have the money.”

Fay Weldon (Alvechurch, 22 september 1931)

De Hongaarse dichter en schrijver György Faludy werd geboren op 22 september 1910 in Boedapest. Zie ook mijn blog van 22 september 2009 en ook mijn blog van 22 september 2010

AURORA BOREALIS

Between clouds I looked up at the sky and down on the ground:
snow clouds, snow cover, the same above as below.
The freeze was sitting everywhere, busy at work:
its huge green needle had the whole Bering Sea to sew.

After landing we hunted Japanese soldiers for seven days.
I shared my army ration with seals at the watering hole.
I didn’t question the wisdom of it. I only saw Eskimos
and a painted top hat on the top of a totem pole.

In the hammock of fog, I was bundled up in fur coats
that swallowed up the body like the snow a heavy gun:
that’s how I lived from day to day. I hadn’t even thought
of you till yesterday evening when the patrol was done.

The light! The light! I heard the cook from the kitchen,
and when I stepped outside, there it was above the ice:
like a fluffy muslin curtain it billowed, swayed, and swung,
swimming closer and away, reminding me of something nice,

but what? I stood there pondering. Ruffled shadows were
rocking the light. With my hand on the doorknob behind,
I stared entranced. A hard voice from inside woke me up:
The door! Suddenly you spread your skirt over my mind.

Jewish Saying

A Hassidic rebbe was heard to say:

Good thing God doesn’t live

on earth. He’d get his windows

smashed every day.

22-09-2011 om 19:56 geschreven door Romenu  

De Israëlische Hebreeuwse en Jiddische dichter en politicus Uri Zvi Greenberg  werd geboren op 22 september 1896 in Bialikamin, Lviv, in Galicië, destijds behorend tot Oostenrijk-Hongarije. Zie ook mijn blog van 22 september 2010

Under the Tooth of their Plough

Once more the snows have melted there...and the murderers gone back to farming.
There they have gone out to plough their fields, for that is their name for my graveyards.
If the tooth of their plough, rolling skull-like over the furrow, should churn up
A skeleton of mine, the ploughman will not be saddened or shocked,
But will grin and recognize it, recognize the mark where his tools struck.

Spring anew over land: bud and bulb and lilac and warbling birds.
By the shining stream of shallow waters, the resting place of herds,
The roving Jews are no more: no more with their beards and side-curls.
They are no more in the inns with tallit and tsitsit over their shirts;
They are no more in the grocery store or the clothing store,
They are no more in their workshops and traincars now,
They are no more in the synagogue, even, or in the marketplace,
But under the tooth of the Christian plough.
For the Lord doth visit His goys with grace.

But spring will be spring- and summer comes fatly ever after,
The roadside trees are fruit-fat as garden trees, as never before.
The fruit has never been as red or juicy as it is now
That the Jews are no more.

The Jews didn't have any bells to beckon God by¹
Blessèd are the Christians, for theirs are the bells on high,
Bells whose voice booms gravely through the plain there now in spring,
Thickly spewed through the breadth of lands that fragrance and colors cover.
It is almighty and master of all: there is nothing more to pass over
As once He passed over the roofs of the Jews.

Blessèd are the Christians, for theirs are the bells on high,
To honor a God who loves all Christians and all of humankind.
And all of the Jews are corpses under the tooth of their plough
Or under the grass of pastures.

Or in the forest's graves
On river banks, on river bottoms, or dumped along
The roads where they belong.

O praise ye your dear sweet Jesus
With the bang of your big bells:
Bing-bong.

Vertaald door A.Z. Foreman

Uri Zvi Greenberg (22 september 1896 – 8 mei 1981)

De Britse schrijfster Rosamunde Pilcher werd op 22 september 1924 geboren in Lelant, Cornwall, Groot-Brittannië. Zie ook mijn blog van 22 september 2009 en ook mijn blog van 22 september 2010

Uit: Elfrida

„The next day, she took him to the local Poodle Parlour for a cut, shampoo, and blow-dry. He returned to her fluffy and fresh and smelling sweetly of lemonade. His response to all this sybaritic attention was a show of faithful, grateful, and loving devotion. He was a shy, even a timid, dog, but brave as well. If the doorbell rang, or he thought he spied an intruder, he barked his head off for a moment and then retreated to his basket, or to Elfrida's lap. It took some time to decide on a name for him, but in the end she christened him Horace.
Elfrida, with a basket in her hand, and Horace firmly clipped to the end of his lead, closed the front door of her cottage behind her, walked down the narrow path, through the gate, and set off down the pavement towards the post office and general store.
It was a dull, grey afternoon in the middle of October, with nothing much to commend about it. The last of autumn's leaves fell from trees, with an unseasonably icy breeze too chill for even the most ardent of gardeners to be out and about. The street was deserted, and the children not yet out of school. Overhead, the sky was low with clouds, that shifted steadily and yet never seemed to clear. She walked briskly, Horace trotting reluctantly at her heels, knowing that this was his exercise for the day and he had no alternative but to make the best of it.
The village was Dibton in Hampshire, and here Elfrida had come to live eighteen months ago, leaving London forever and making for herself a new life. At first she had felt a bit solitary, but now she couldn't imagine living anywhere else. From time to time, old acquaintances from her theatre days made the intrepid journey from the city and came to stay with her, sleeping on the lumpy divan in the tiny back bedroom that she called her work-room, which was where she kept her sewing machine and earned a bit of pin money making elaborate and beautiful cushions for an interior decorating firm in Sloane Street.“

Rosamunde Pilcher (Lelant, 22 september 1924)

De Duitse dichter en schrijver Hans Leip werd geboren op 22 september 1893 in Hamburg. Zie ook mijn blog van 22 september 2008 en ook mijn blog van 22 september 2010

Blankenese

Ein Kleingebirg aus bunten Muscheln,
darüber dick die Wolken kuscheln.
Darunter Flaggen hin und her,
des Stromes Überseeverkehr.

Hoch auf schlanker Promenade
Haus über Haus das Grüngestade.
Ein kleines Nest, ein großes Bild.
Die Architekten lächeln mild.

Ein Dorf, das wie ein Eden liegt
und sanft nach Grog und Flundern riecht.
Von angenehmen Parks verschönt,
von einer Gastwirtsburg gekrönt.

Die stille Zuflucht - im Vertrauen -
zeitmüder Schlemmer, schöner Frauen.
Der Liebesstrand, das Sonntagsbad,
das Tanzlokal der großen Stadt.

Treppauf, treppab die Winkelgänge,
Schlafpuppengärten, Netzgehänge,
Boot, Abendbank und Fliesenkram,
versponnen, blond und tugendsam.

Solide Wäsche bauscht im Wind,
mit fremden Münzen spielt ein Kind,
ein Junge träumt von großer Fahrt,
ein Alter spinnt in seinen Bart.

Hoch über Baum und Schornsteindach
kommt man zu Atem allgemach.
Es brist herauf so meergeschwellt,
tief unten blitzt die weite Welt.

Hans Leip (22 september 1893 – 6 juni 1983)

De Duitse dichter Barthold Heinrich Brockes werd geboren in Hamburg op 22 september 1680. Zie ook mijn blog van 22 september 2010

Kirschblüte bei Nacht

Ich sahe mit betrachtendem Gemüte

Jüngst einen Kirschbaum, welcher blühte,

In kühler Nacht beim Mondenschein;

Ich glaubt', es könne nichts von größrer Weiße sein.

Es schien, ob wär ein Schnee gefallen.

Ein jeder, auch der kleinste Ast

Trug gleichsam eine rechte Last

Von zierlich-weißen runden Ballen.

Es ist kein Schwan so weiß, da nämlich jedes Blatt,

indem daselbst des Mondes sanftes Licht

Selbst durch die zarten Blätter bricht,

Sogar den Schatten weiß und sonder Schwärze hat.

Unmöglich, dacht ich, kann auf Erden

Was Weißers ausgefunden werden.

Indem ich nun bald hin, bald her

Im Schatten dieses Baumes gehe,

Sah ich von ungefähr

Durch alle Blumen in die Höhe

Und ward noch einen weißern Schein,

Der tausendmal so weiß, der tausendmal so klar,

Fast halb darob erstaunt, gewahr.

Der Blüte Schnee schien schwarz zu sein

Bei diesem weißen Glanz. Es fiel mir ins Gesicht

Von einem hellen Stern ein weißes Licht,

Das mir recht in die Seele strahlte.

Wie sehr ich mich an Gott im Irdischen ergetze,

Dacht ich, hat Er dennoch weit größre Schätze.

Die größte Schönheit dieser Erden

Kann mit der himmlischen doch nicht verglichen werden.

Barthold Heinrich Brockes (22 september 1680 - 16 januari 1747)

22-09-2011 om 19:45 geschreven door Romenu  

De Canadese dichter, folk singer-songwriter en schrijver Leonard Cohen werd geboren op  21 september 1934 te Montréal. Zie ook mijn blog van 21 september 2010 en eveneens alle tags voor Leonard Cohen op dit blog..

Dear Diary

"You are greater than the Bible
And the Conference of the Birds
And the Upanishads
All put together

"You are more severe
Than the Scriptures
And Hammurabi's Code
More dangerous than Luther's paper
Nailed to the Cathedral door

"You are sweeter
Than the Song of Songs
Mightier by far
Than the Epic of Gilgamesh
And braver
Than the Sagas of Iceland.

"I bow my head in gratitude
To the ones who give their lives
To keep the secret
The daily secret
Under lock and key

"Dear Diary
I mean no disrespect
But you are more sublime
Than any Sacred Text

"Sometimes just a list
Of my events
Is holier than the Bill of Rights
And more intense.”

I Wonder How Many People

I wonder how many people in this city
live in furnished rooms.
Late at night when i look out at the buildings
I swear I see a face in every window
looking back at me
and when I turn away
I wonder how many go back to their desks
and write this down.

Leonard Cohen (Montréal, 21 september 1934)

In 1969 

De Amerikaanse schrijver Stephen Edwin King werd geboren in Portland, Maine, op 21 september 1947. Zie ook mijn blog van 21 september 2008 en ook mijn blog van 21 september 2009 en ook mijn blog van 21 september 2010

Uit: Duma Key

“ How to draw a picture

Start with a blank surface. It doesn't have to be paper or canvas, but I feel it should be white. We call it white because we need a word, but its true name is nothing. Black is the absence of light, but white is the absence of memory, the color of can't remember.

How do we remember to remember? That's a question I've asked myself often since my time on Duma Key, often in the small hours of the morning, looking up into the absence of light, remembering absent friends. Sometimes in those little hours I think about the horizon. You have to establish the horizon. You have to mark the white. A simple enough act, you might say, but any act that re-makes the world is heroic. Or so I’ve come to believe.

Imagine a little girl, hardly more than a baby. She fell from a carriage almost ninety years ago, struck her head on a stone, and forgot everything. Not just her name; everything! And then one day she recalled just enough to pick up a pencil and make that first hesitant mark across the white. A horizon-line, sure. But also a slot for blackness to pour through.

Still, imagine that small hand lifting the pencil ... hesitating ... and then marking the white. Imagine the courage of that first effort to re-establish the world by picturing it. I will always love that little girl, in spite of all she has cost me. I must. I have no choice. Pictures are magic, as you know.

Stephen King (Portland, 21 september 1947)

De Franse schrijver Frédéric Beigbeder werd geboren op 21 september 1965 in Neuilly-sur-Seine.Zie ook mijn blog van 21 september 2008 en ook mijn blog van 21 september 2009 en ook mijn blog van 21 september 2010

Uit: 99 Francs

„Quand, à force d’économies, vous réussirez à vous payer la bagnole de vos rêves, celle que j’ai shootée dans ma dernière campagne, je l’aurai déjà démodée. J’ai trois vogue d’avance, et m’arrange toujours pour que vous soyez frustré. Le Glamour, c’est le pays où l’on n’arrive jamais. Je vous drogue à la nouveauté, et l’avantage avec la nouveauté, c’est qu’elle ne reste jamais neuve. Il y a toujours une nouvelle nouveauté pour faire vieillir la précédente. Vous faire baver, tel est mon sacerdoce. Dans ma profession, personne ne souhaite votre bonheur, parce que les gens heureux ne consomment pas.

Connaissez-vous la différence entre les riches et les pauvres ? Les pauvres vendent de la drogue pour s’acheter des Nike alors que les riches vendent des Nike pour s’acheter de la drogue.

Les hommes politiques ne contrôlent plus rien ; c’est l’économie qui gouverne. Le marketing est une perversion de la démocratie : c’est l’orchestre qui gouverne le chef. Ce sont les sondages qui font la politique, les tests qui font la publicité, les panels qui choisissent les disques diffusés à la radio, les "sneak previews" qui déterminent la fin des films de cinéma, les audimats qui font la télévision. [...] Big Brother is not watching you, Big Brother is testing you. Mais le sondagisme est un conservatisme. C’est une abdication. On ne veut plus vous proposer quoi que ce soit qui puisse RISQUER de vous déplaire. C’est ainsi qu’on tue l’innovation, l’originalité, la création, la rebellion. Tout le reste en découle. Nos existences clonées... Notre hébétude somnambule... L’isolement des êtres... La laideur universelle anesthésiée....“

Frédéric Beigbeder (Neuilly-sur-Seine, 21 september 1965)

De Amerikaanse schrijfster en actrice Fannie Flagg (eig. Patricia Neal) werd geboren op 21 september in Birmingham (Alabama). Zie ook mijn blog van 21 september 2009 en ook mijn blog van 21 september 2010

Uit: Can't Wait to Get to Heaven

„Elmwood Springs, Missouri.
Monday, April 1
9:28 am, 74 degrees and sunny
After Elner Shimfissle accidentally poked that wasps’ nest up in her fig tree, the last thing she remembered was thinking “Uh-oh.” Then, the next thing she knew, she was lying flat on her back in some hospital emergency room, wondering how in the world she had gotten there. There was no emergency room at the walk-in clinic at home, so she figured she had to be at least as far away as Kansas City. “Good Lord,” she thought. “Of all the crazy things to have happen this morning.” She had just wanted to pick a few figs and make a jar of fig preserves for that nice woman who had brought her a basket of tomatoes. And now here she was with some boy wearing a green shower cap and a green smock, looking down at her, all excited, talking a mile a minute to five other people running around the room, also in green shower caps, green smocks, and little green paper booties on their feet. Elner suddenly wondered why they weren’t wearing white anymore. When had they changed that rule? The last time she had been to a hospital was thirty-four years ago, when her niece, Norma, had given birth to Linda; they had all worn white then. Her next-door neighbor Ruby Robinson, a bona fide professional registered nurse, still wore white, with white shoes and stockings and her snappy little cap with the wing tips. Elner thought white looked more professional and doctorlike than the wrinkly, baggy green things these people had on, and it wasn’t even a pretty green to boot.
She had always loved a good neat uniform, but the last time her niece and her niece’s husband had taken her to the picture show, she had been disappointed to see that the movie ushers no longer wore uniforms. In fact, they didn’t even have ushers anymore; you had to find your own seat. “Oh well,” thought Elner, “they must have their reasons.”

Fannie Flag (Birmingham, 21 september 1944)

De Britse schrijver Herbert George Wells werd geboren op 21 september 1866 in Bromley, Kent. Zie ook mijn blog van 21 september 2010 en eveneens alle tags voor H. G. Wells op dit blog.

Uit: The Door In The Wall

“One confidential evening, not three months ago, Lionel Wallace told me this story of the Door in the Wall.  And at the time I thought that so far as he was concerned it was a true story.

He told it me with such a direct simplicity of conviction that I could not do otherwise than believe in him.  But in the morning, in my own flat, I woke to a different atmosphere, and as I lay in bed and recalled the things he had told me, stripped of the glamour of his earnest slow voice, denuded of the focussed shaded table light, the shadowy atmosphere that wrapped about him and the pleasant bright things, the dessert and glasses and napery of the dinner we had shared, making them for the time a bright little world quite cut off from every-day realities, I saw it all as frankly incredible.  "He was mystifying!" I said, and then: "How well he did it!. . . . .  It isn't quite the thing I should have

expected him, of all people, to do well."

Afterwards, as I sat up in bed and sipped my morning tea, I found myself trying to account for the flavour of reality that perplexed me in his impossible reminiscences, by supposing they did in some way suggest, present, convey--I hardly know which word to use--experiences it was otherwise impossible to tell.

Well, I don't resort to that explanation now.  I have got over my intervening doubts.  I believe now, as I believed at the moment of telling, that Wallace did to the very best of his ability strip the truth of his secret for me.  But whether he himself saw, or only thought he saw, whether he himself was the possessor of an inestimable privilege, or the victim of a fantastic dream, I cannot pretend to guess.  Even the facts of his death, which ended my doubts forever, throw no light on that.  That much the reader must judge for himself.“

H. G. Wells (21 september 1866 - 13 augustus 1946)

De Duitse dichter Johann Peter Eckermann werd geboren op 21 september 1792 in Winsen (Luhe). Hij was bovenal de medewerker en vriend van Johann Wolfgang von Goethe. Zie ook mijn blog van 21 september 2010 en eveneens alle tags voor Johann Peter Eckermann op dit blog.

Uit: Gespräche mit Goethe  in den letzten Jahren seines Lebens

»Ich halte dafür, daß diese Gespräche für Leben, Kunst und Wissenschaft nicht allein manche Aufklärung und manche unschätzbare Lehre enthalten, sondern daß diese unmittelbaren Skizzen nach dem Leben auch ganz besonders dazu beitragen werden, das Bild zu vollenden, was man von Goethe aus seinem mannigfaltigen Werk bereits in sich tragen mag.
Weit entfernt aber bin ich auch wiederum, zu glauben, daß hiermit nun der ganze innere Goethe gezeichnet sei. Man kann diesen außerordentlichen Geist und Menschen mit Recht einem vielseitigen Diamanten vergleichen, der nach jeder Richtung hin eine andere Farbe spiegelt. Und wie er nun in verschiedenen Verhältnissen und zu verschiedenen Personen ein anderer war, so kann ich auch in meinem Falle nur in ganz bescheidenem Sinne sagen: dies ist mein Goethe.
Und dieses Wort dürfte nicht bloß davon gelten, wie er sich mir darbot, sondern besonders auch davon, wie ich ihn aufzufassen und wiederzugeben fähig war. Es geht in solchen Fällen eine Spiegelung vor, und es ist sehr selten, daß bei dem Durchgange durch ein anderes Individuum nichts Eigentümliches verloren gehe und nichts Fremdartiges sich beimische. Die körperlichen Bildnisse Goethes von Rauch, Dawe, Stieler und David sind alle in hohem Grade wahr, und doch tragen sie alle mehr oder weniger das Gepräge der Individualität, die sie hervorbrachte. Und wie nun ein solches schon von körperlichen Dingen zu sagen ist, um wieviel mehr wird es von flüchtigen, untastbaren Dingen des Geistes gelten! Wie dem nun aber in meinem Fall auch sei, so werden alle diejenigen, denen aus geistiger Macht oder aus persönlichem Umgange mit Goethe ein Urteil dieses Gegenstandes zusteht, mein Streben nach möglichster Treue hoffentlich nicht verkennen.«

Johann Peter Eckermann (21 september 1792 - 3 december 1854)

21-09-2011 om 18:46 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse dichter en schrijver Donald Hall werd geboren in Hamden, New Haven County, Connecticut op 20 september 1928. Zie ook mijn blog van 20 september 2009 en ook mijn blog van 20 september 2010.

A Poet at Twenty

Images leap with him from branch to branch. His eyes

brighten, his head cocks, he pauses under a green bough,

alert.

    And when I see him I want to hide him somewhere.

    The other wood is past the hill. But he will enter it, and find the particular maple. He will walk through the door of the maple, and his arms will pull out of their sockets, and the blood will bubble from his mouth, his ears, his penis, and his nostrils. His body will rot. His body will dry in ropey tatters. Maybe he will grow his body again, three years later. Maybe he won't.

    There is nothing to do, to keep this from happening.

    It occurs to me that the greatest gentleness would put a bullet into his bright eye. And when I look in his eye, it is not his eye that I see.

Villanelle

Katie could put her feet behind her head

Or do a grand plié, position two,

Her suppleness magnificent in bed.

I strained my lower back, and Katie bled,

Only a little, doing what we could do

When Katie tucked her feet behind her head.

Her torso was a C-cup'd figurehead,

Wearing below its navel a tattoo

That writhed in suppleness upon the bed.

As love led on to love, love's goddess said,

"No lovers ever fucked as fucked these two!

Katie could put her feet behind her head!"

When Katie came she never stopped. Instead,

She came, cried "God!," and came, this dancer who

Brought ballerina suppleness to bed.

She curled her legs around my neck, which led

To depths unplumbed by lovers hitherto.

Katie could tuck her feet behind her head

And by her suppleness unmake the bed.

Donald Hall (Hamden, 20 september 1928)

De Spaanse schrijver Javier Marías Franco werd op 20 september 1951 in Madrid geboren. Zie ook mijn blog van 20 september 2007 en ook mijn blog van 20 september 2008 en ook mijn blog van 20 september 2009 en ook mijn blog van 20 september 2010.

Uit: Poison, Shadow and Farewell (Vertaald door Margaret Jull Costa)

‘While it isn’t ever something we would wish for, we would all nonetheless always prefer it to be the person beside us who dies, whether on a mission or in battle, in an air squadron or under bombardment or in the trenches when there were trenches, in a mugging or a raid on a shop or when a group of tourists is kidnapped, in an earthquake, an explosion, a terrorist attack, in a fire, it doesn’t matter: even if it’s our colleague, brother, father or even our child, however young. Or even the person we most love, yes, even them, anyone but us. Whenever someone covers another person with his own body, or places himself in the path of a bullet or a knife, these are all extraordinary exceptions,

which is why they stand out, and most are fi ctitious and only appear in novels and fi lms. The few real - life instances are the result of unthinking refl exes or else dictated by a strong sense of decorum of a sort that is becoming ever rarer, there are some who couldn’t bear for a child or a loved one to pass into the next world with, as their fi nal thought, the knowledge that a parent or lover had done nothing to prevent their death, had not sacrificed themselves, had not given their own life to save them, it’s as if such people had internalized a hierarchy of the living, which seems so quaint and antiquated now, whereby children have more right to live than women and women more than men and men more than the old, or something of the sort, at least that’s how it used to be, and such old - fashioned chivalry still persists in a dwindling band of people, those who still believe in that decorum, which, when you think about it, is quite absurd, after all, what do such fi nal thoughts, such transient feelings of pique or disappointment matter when, a moment later, the person concerned will be dead and incapable of feeling either pique or disappointment, incapable, indeed, of thinking?“

Javier Marías (Madrid, 20 september 1951)

De Duitse schrijver en journalist Joseph Breitbach werd geboren op 20 september 1903 in Ehrenbreitstein bij Koblenz. Zie ook mijn blog van 20 september 2009 en ook mijn blog van 20 september 2010.

Uit: Die Wandlung der Susanne Dasseldorf

"'Der Generalstreik hat in Paris Eindruck gemacht', erzählte Cather, als sie sich wieder oben in Cathers Zimmer gegenübersaßen, 'Wilson hat sich diesmal zu einem formalen Einspruch gegen die französische Rheinpolitik aufgerafft. Sicher werden die Rheinländer jetzt eine Zeitlang Ruhe vor diesen Abenteuern haben.'
'Aber sonst! Wie sieht es dafür bei uns aus! Diese Friedensbedingungen!' sagte Louis traurig.
Cather schwieg eine Weile. 'Ja, was hat man aus Wilsons idealem Programm gemacht', sagte er endlich.......Louis sah ihn erstaunt an.
'Ja', sagte Cather, 'etwas haben die amerikanischen Delegierten doch gegen die Franzosen durchgesetzt...... Diese Pläne der Franzosen haben wir verhindert. Die Freiheit der deutschen Verwaltung ist doch im großen ganzen sichergestellt, und vor allem ist die Legitimierung des Belagerungszustandes verhindert."

Joseph Breitbach (20 september 1903 – 9 mei 1980)

De Duitse dichter, schrijver en essayist Adolf Endler werd geboren op 20 september 1930 in Düsseldorf. Zie ook mijn blog van 20 september 2008 en ook mijn blog van 20 september 2009 en ook mijn blog van 20 september 2010.

Dies Sirren

Und wieder dies Sirren am Abend. Es gilt ihnen scheint es für Singen
Ich boxe den Fensterladen auf und rufe He laßt mich nicht raten
Ihr seid es Liliputaner das greise Zwergenpaar van der Klompen
Cui bono ihr lieben Alterchen mit der Zirpstimm im Dunkel cui bono

Resumé

Bis heute kein einziger Seepapagei in meinen vielen Gedichten

(Stattdessen schon wieder’n Dutzend Fadennudeln im Bart);

Auch dem Sabberlatz nicht das ärmste Denkmal gesetzt in Vers

oder Prosa,

So wenig wie der Elbe-Schiffahrt oder der Karpfenernte bei Peitz.

Geschiebemergel dagegen ja!, fast zu häufig die Rede von diesem

(Und meistens mit Fadennudeln im verwahrlosten Bart)!

Nicht vergessen die Gelbhalsmaus, nicht fehlt die sogenannte

            Naschmarktfassade!

Selbst Sägeblätter, selbst Kühlhaus-Eier  weiß ich irgendwo

untergebracht.

Indessen nicht der kleinste Seepapagei in meinem Scheiße-Gesamtwerk!

Um ehrlich zu sein: Das Gleiche gilt für den Hüfthalter oder den

Kronenverschluß.

Und wie konnte ich fünfzig Jahre lang das Wörtchen "Wadenwickel"

            verfehlen?

Es gibt keine ausreichend lichte Erklärung für das und für dies

und für das.

"Darf ich dir die Fadennudeln aus dem Bart nehmen?"

        (Sagt Georg Maurer.)

Adolf Endler (20 september 1930 - 2 augustus 2009)

De Engelse schrijver Henry Arthur Jones werd geboren op 20 september 1851 in Granborough, Buckinghamshire. Zie ook mijn blog van 20 september 2009 en ook mijn blog van 20 september 2010.

Uit: Dolly Reforming Herself

TIME: _The afternoon of_ 1ST _January_, 1907.

_Discover at writing-table, back to audience_, DOLLY TELFER, _a bright little woman about thirty, busied with bills and papers. Bending over her, back to audience, is her father_, MATT BARRON, _a pleasant-looking, easy-going cynic of sixty._ HARRY TELFER, DOLLY'S _husband, an ordinary good-natured, weakish, impulsive Englishman about thirty-five, is standing with his back to the fire. Sitting on sofa, reading a scientific book, is_ PROFESSOR STURGESS, _a hard, dry, narrow, fattish scientific man about forty-five. At the table, right, reading a French novel, is_ RENIE STURGESS, _the Professor's wife, a tall, dark, handsome woman about thirty_.

_Harry_. No, I can't say that I pay very much attention to sermons as a rule, but Pilcher gave us a regular downright, no-mistake-about-it, rouser at the Watch-night Service last night.

_Matt_. [_Turning round_.] I wonder what precise difference this rousing sermon will make in the conduct of any person who heard it.

_Harry_. Well, it's going to make a lot of difference in my conduct. At least, I won't say a lot of difference, because I don't call myself a very bad sort of fellow, do you?

_Matt_. N-o--No----

_Harry_. At any rate I'm a thundering good husband, ain't I, Dolly?

[DOLLY _takes no notice_.] And I've got no flagrant vices. But I've got a heap of--well a heap of selfish little habits, such as temper, and so on, and for the coming year I'm going to knock them all off.“

Henry Arthur Jones (20 september 1851 – 7 januari 1929)
Cartoon uit Vanity Fair

Zie voor nog meer schrijvers van de 20e september ook mijn vorige blog van vandaag.

20-09-2011 om 19:00 geschreven door Romenu  

De Vlaamse schrijver Cyriel Buysse werd geboren op 20 september 1859 in Nevele. Zie ook mijn blog van 20 september 2007. Zie ook mijn blog van 20 september 2007 en ook mijn blog van 20 september 2008 en ook mijn blog van 20 september 2009 en ook mijn blog van 20 september 2010.

Uit: Broeder en zuster

„Zij keek, half over het portier gebogen, door het open venstertje, als de trein in het station aankwam. Hij stond haar af te wachten; doch eerst herkende hij haar schier niet meer. Het was zoolang geleden dat zij elkaar[1] gezien hadden. Hij nam haar vriendelijk bij beide handen, terwijl zij blozend en glimlachend van den spoorbaanwagen stapte, en kuste haar bewogen op beide hare wangen. Zij zag er zoo goed uit, sprak hij. Hij droeg haar pakje in de hand en leidde haar tot aan zijn rijtuig, dat naar hen stond te wachten. Zij namen plaats nevens elkander. Dáár zaten zij nu nog bijeen, de broeder en de zuster, na zulke lange scheiding. Eenige grijze haren doorkruisten reeds als zilverdraadjes zijne zwarte lokken; zij kwam slechts in den bloei des levens. Zij was ook lang en slank van gestalte zooals hij, doch iets kleiner; zij had ook donkerbruin haar, bruine oogen, en op haar aangezicht iets zachts en liefelijks, dat thans onder den indruk van hare gevoelens in een weemoedvollen glimlach scheen te versmelten. Van het verledene werd niet gesproken; hij vroeg haar niet, waarom zij sinds tien jaren niet eens bij hem gekomen was, niet eenmaal had geschreven; hij zei haar enkel, dat hij zoo gelukkig was haar terug te zien en zij zoo verschoond en zoo veranderd was, dat hij haar nimmermeer erkend zou hebben. Hij sprak haar ook van Tante, die gestorven was, en vroeg of deze gedurende hare ziekte veel had geleden. Een stille traan schoot langzaam in haar oog.

"O! zooveel!" zuchtte zij. Zij bleven beiden eene wijle stilzwijgend en lieten hunnen blik langs wederskanten van den weg over het landschap drijven, terwijl het open rijtuig hen door de zachte avondschemering naar hunne woning voerde. Zij dacht aan Tante, die zij zoo bemind had en die voor haar steeds zoo goed was geweest; aan Tante, die zij wellicht nooit zou verlaten hebben, hadde deze nog mogen leven. En hij dacht ook aan zijne eenzame en treurige levenswijze, en of zijne zuster het bij hem wel gewoon zou kunnen worden. Zij kwamen met de duisternis te M... aan, het dorp waar René woonde. Sinds den dood van vader was zij tehuis niet meer geweest. Hij leidde haar op de kamer, die hij voor haar had doen bereiden, en wees haar de kast en de commodes aan, waarin zij hare kleederen kon leggen. "Hier was het steeds uw vertrek," sprak hij, "als gij kind waart." Zij glimlachte bewogen en stak een binnendeurken open, en terwijl een traan van zachte ontroering haar oog schielijk verduisterde: "En hier was het de kamer van Moeder," antwoordde zij. Zij zagen elkander met aandoening aan. Hij leidde haar door al de plaatsen van het huis en zegde, dat zij alles volgens haren zin zou mogen schikken. En zij bedankte hem erkentelijk en dacht, dat hij toch goed was voor haar.“

Cyriel Buysse (20 september 1859 -  25 juli 1932)

De Engelse dichteres en schrijfster Stevie (eig. Florence Margaret) Smith werd geboren op 20 september 1902 in Kingston upon Hull. Zie ook mijn blog van 20 september 2009 en ook mijn blog van 20 september 2010.

Alone in the Woods

Alone in the woods I felt

The bitter hostility of the sky and the trees

Nature has taught her creatures to hate

Man that fusses and fumes

Unquiet man

As the sap rises in the trees

As the sap paints the trees a violent green

So rises the wrath of Nature's creatures

At man

So paints the face of Nature a violent green.

Nature is sick at man

Sick at his fuss and fume

Sick at his agonies

Sick at his gaudy mind

That drives his body

Ever more quickly

More and more

In the wrong direction.

The Suburban Classes

There is far too much of the suburban classes

Spiritually not geographically speaking. They’re asses.

Menacing the greatness of our beloved England, they lie

Propagating their kind in an eightroomed stye.

Now I have a plan which I will enfold

(There’s this to be said for them, they do as they’re told)

Then tell them their country’s in mortal peril

They believed it before and again will not cavil

Put it in caption form firm and slick

If they see it in print it is bound to stick:

‘Your King and your Country need you Dead’

You see the idea? Well, let it spread.

Have a suitable drug under string and label

Free for every Registered Reader’s table.

For the rest of the gang who are not patriotic

I’ve another appeal they’ll discover hypnotic:

Tell them it’s smart to be dead and won’t hurt

And they’ll gobble up drug as they gobble up dirt.

Stevie Smith (20 september 1902 – 7 maart 1971)

De Amerikaanse schrijver Upton Beall Sinclair werd geboren op 20 september 1878. Zie voor onderstaande schrijver mijn blog van 20 september 2006 en ook mijn blog van 20 september 2008 en ook mijn blog van 20 september 2009 en ook mijn blog van 20 september 2010.

Uit: The Jungle

„It was four o'clock when the ceremony was over and the carriages began to arrive. There had been a crowd following all the way, owing to the exuberance of Marija Berczynskas. The occasion rested heavily upon Marija's broad shoulders--it was her task to see that all things went in due form, and after the best home traditions; and, flying wildly hither and thither, bowling every one out of the way, and scolding and exhorting all day with her tremendous voice, Marija was too eager to see that others conformed to the proprieties to consider them herself. She had left the church last of all, and, desiring to arrive first at the hall, had issued orders to the coachman to drive faster. When that personage had developed a will of his own in the matter, Marija had flung up the window of the carriage, and, leaning out, proceeded to tell him her opinion of him, first in Lithuanian, which he did not understand, and then in Polish, which he did. Having the advantage of her in altitude, the driver had stood his ground and even ventured to attempt to speak; and the result had been a furious altercation, which, continuing all the way down Ashland Avenue, had added a new swarm of urchins to the cortege at each side street for half a mile.

This was unfortunate, for already there was a throng before the door. The music had started up, and half a block away you could hear the dull "broom, broom" of a cello, with the squeaking of two fiddles which vied with each other in intricate and altitudinous gymnastics. Seeing the throng, Marija abandoned precipitately the debate concerning the ancestors of her coachman, and, springing from the moving carriage, plunged in and proceeded to clear a way to the hall. Once within, she turned and began to push the other way, roaring, meantime, "Eik! Eik! Uzdaryk-duris!" in tones which made the orchestral uproar sound like fairy music.“

Upton Sinclair (20 september 1878 – 25 november 1968)

De Duitse dichter en schrijver Hanns Cibulka werd geboren op 20 september 1920 in Jägerndorf, in het toenmalige Tsjechoslowakije. Zie ook mijn blog van 20 september 2008 en ook mijn blog van 20 september 2009 en ook mijn blog van 20 september 2010.

Haus Seedorn

Wildganse

fliegen uber das Haus,

Dezemberschnee

auf den Flugeln.

Auf dem Lesepult

ein geoffnetes Buch,

hier sprach sein Mund

die Worte aus:

Ich starb drei Tode:

zu Aulis

starb ich meinem Vater ab,

wie meiner Mutter,

und in meinem Tod beschlossen

starben Elternhaus

und Vaterland…

Vor dem Fenster,

wie sich das Laub der Jahre setzt

und wie die Wege

heller werden.

Lagebericht III

Kein Hölderlin-Hymnus

auf die Natur,

die Herzwand verkarstet,

zauberkundig

die Polypenarme der Chemie,

vom Anblick der toten Fische

kaufen wir uns frei

durch Wachstumsraten der Wirtschaft,

zur Sage geworden

das Wasser

im Brunnen.

Eingesprengt in den Salzstock

die Stollen,

keine radioaktiven Pulks,

Partikeltod

im Grundwasser,

unterirdisch.

Wie die Pilze schießen sie hoch,

die tausend kleinen

Tode.

Es muß sehr dunkel sein

in den Lichterstädten der Welt,

dass wir so wenig sehen,

sehr laut,

dass wir so wenig hören.

Kein Landgewinn,

die Einäugigen lehren.«

Hanns Cibulka (20 september 1920 – 20 juni 2004) 

Portret door ARTus

20-09-2011 om 18:59 geschreven door Romenu  

Honderd jaar William Golding

De Engelse schrijver Sir William Gerald Golding werd geboren in St. Columb Minor, Newquay, Cornwall, op 19 september 1911. Dat is vandaag precies honderd jaar geleden. Zie ook mijn blog van 19 september 2007 en ook mijn blog van 19 september 2008 en ook mijn blog van 19 september 2009 en ook mijn blog van 19 september 2010.

Uit: Heer der vliegen (Vertaald door H.U. Jessurun d'Oliveira)

“Als je je ogen kon sluiten voor het langzaam omlaag zuigen van de zee en het kokende terugkeren, als je kon vergeten hoe onherbergzaam en ongerept het struikgewas van varens aan weerszijden was, dan had je een kans dat je het wilde beest uit je gedachten kon zetten en een tijdje kon dromen. De zon was over zijn hoogtepunt heen en de middaghitte besloop het eiland.”

(…)

“Samneric maakte nu deel uit van de stam. Ze bewaakten de Burchtrots tegen hem. De kans om hen te redden en een ballingenstam te vormen aan de andere kant van het eiland was verkeken. Samneric waren wilden als de rest; Biggie was dood, en de schelp tot poeder geslagen.”

(…)

“Een ogenblik had hij een vluchtig beeld van de vreemde betovering waarmee de stranden eens bekleed waren geweest. Maar het eiland was opgeschroeid als dood hout — Simon was dood — en Jack had… De tranen begonnen te vloeien en snikken schokten door hem heen. Hij gaf zich voor de eerste keer op het eiland nu aan hen over; grote huiverende krampen van verdriet die zijn hele lichaam schenen te verwringen. Zijn stem verhief zich onder de zwarte rook voor de brandende puinhoop van het eiland, en aangestoken door deze aandoening begonnen de andere jochies mee te schokken en te snikken. En midden tussen hen, met een smerig lichaam, een woeste haardos en een ongesnoten neus, huilde Ralph om het einde van de onschuld, de duisternis van het mensenhart, en de val door de lucht van de trouwe, verstandige vriend die Biggie heette.
De officier, omgeven door deze geluiden, was bewogen en lichtelijk verlegen. Hij wendde zich af om hun tijd te geven zich te vermannen; en liet zijn ogen onder het wachten rusten op de keurige kruiser in de verte.”

William Golding (19 september 1911 – 19 juni 1993)

De Duitse dichter en schrijver Crauss werd geboren in Siegen op 19 september 1971. Zie ook mijn blog van 19 september 2008 en ook mijn blog van 19 september 2009 en ook mijn blog van 19 september 2010.

Uit: Mototradheld

„born slippy/ drachen steigen underworld

deine stange. du bist dünn. deine dünnen flügel aus papier. deine dünnen flügel aus papier. im wind. schlag. deine sonne. flieg hoch. dein fenster bricht. deine stange. du bist dünn. deine dünnen flügel aus papier. zucker dose. zucker junge. geht rein. zucker dose. zucker junge. kerze in der hand. zucker junge. deine stange. du bist dünn. deine dünnen flügel aus papier. deine dünnen flügel aus papier. im wind. klappern. klappern. deine sonne. steig hoch. dein fenster ist im wind. zer brochen. dein markenzeichen grollt. dein zeichen flattert. klang körper. heimatlose bäume. sammeln sich. vor deinem fenster rufen schmuggel kinder. nach dir. und liegen zwischen fliegen rum. das fieber jenes sommers kommt. katzen sammeln sich vor deinem fenster. heimatlose bäume. schmuggel kinder rufen dich. lieben dich. liegen zwischen. liegen zwischen fliegen rum. du fliegst. fliegst hoch. deine stange. du bist dünn. deine dünnen flügel aus papier. steig rein. in deine sonne. steig hoch. schlag. schlag. dein fenster hat der wind. zer brochen. die sonne scheint. die sonne scheint. auf deinem markenzeichen. blauer bauch. deine stange. du bist dünn. deine dünnen flügel aus papier. klang körper klang körper klang körper klang kling klang körper kling klang kling kling dein ding. flattert. dein klang. grollt. zucker dose. zimt arsch. bleich bauch. schlag schlag schlag schlag schlag hoch. klang körper. klang.

da ist ein geräusch. auf der andern seite dieser mauer. ein vogel singt. auf der anderen seite dieser scheibe. fuss spurn. verborgen. stille wahrt eine stimme auf. ich geh im wind ans wasser ran. umspült fast meine füsse. hör dem stacheldraht zu. summt. und ein geräusch auf der andern seite. der mauer. ein vogel zwitschert auf der andern seite. der scheibe. fuss spurn. im verborgenen. die stille fesselt eine stimme. silber kette. gummi riemen. weg geworfen. flügel ab. gebrochen:

wow! lauf junge hunde junge dreckig tauber engel junge eingang junge sie war ein lippstift junge sie war ein schöner junge und tränen junge und alles in deinem innenleben junge du hattest hände junge mädchen eisen junge hattst chemiebaukästen junge und ich bin dir nah gekommen junge und du stöhnst bloss junge sagte sie sie sagte komm schon her komm her sie lächelte dich an mann. lass dein gefühl raus zieh nur die maske niemals aus mann zufall mann frau blond hoch spannend rennend rhythmus frau blond mann blond land blond frau mann spannend meine droge mann bist echt mann sprich mit mir mann hund dreckig tauber peitschenjunge machst dich nass mann riesig grosses ding mann saurer riese mann und eine grosse nummer mann und nummern nummern nummern nummern nummern nichts erinnern junge.“

Crauss (Siegen, 19 september 1971)

De Engelse schrijver, acteur en regisseur Patrick Marber werd geboren op 19 september 1964 in Londen. Zie ook mijn blog van 19 september 2009 en ook mijn blog van 19 september 2010.

Uit: Closer

„LARRY                        […] I had a chat with young Alice.

ANNA               Fancy her?

LARRY             ‘Course. Not as much as you.

ANNA               Why?

LARRY You’re a woman … she’s a girl. She has the moronic beauty of youth but she’s got … side.

ANNA               She seems very open to me.

LARRY That’s how she wants to seem. You forget you’re dealing with a clinical observer of the human carnival.

ANNA               Am I now?

LARRY             Oh yes.

ANNA   You seem more like ‘the cat who got the cream.’ You can stop licking yourself, you know.

Pause. Anna turns to Larry, slowly.

LARRY             (coolly) That’s the nastiest thing you’ve ever said to me.

ANNA   God, I’m sorry. It was a horrible thing to say. It’s just … my family’s here and friends … I have no excuse. I’m sorry.“ 

Patrick Marber (Londen, 19 september 1964)

De Zuidafrikaanse dichteres en schrijfster Ingrid Jonker werd geboren op 19 september 1933 bij Komberley (Noord Kaap). Zie ook mijn blog van 19 september 2006 en ook mijn blog van 19 september 2008 en ook mijn blog van 19 september 2009 en ook mijn blog van 19 september 2010.

De morgen ben jij

De lucht is vol rozen

de rozen zijn weerloos

weerloos je handen je ogen

roos van je mond

de morgen ben jij

weerloze roos van de morgen

wond van de rozen

Ek het gedink

Ek het gedink dat ek jou kon vergeet,

en in die sagte nag alleen kon slaap,

maar in my eenvoud het ek nie geweet

dat ek met elke windvlaag sou ontwaak:

Dat ek die ligte trilling van jou hand

weer oor my sluimerende hals sou voel…

Ek het gedink die vuur wat in my brand

het soos die wit boog van die starre afgekoel.

Nou weet ek is ons lewens soos 'n lied

waarin die smarttoon van ons skeiding klink

en alle vreugde terugvloei in verdriet

en eind'lik in ons eensaamheid versink.

Ingrid Jonker (19 september 1933 – 19 juli 1965)

Met dochtertje Simone 

De Surinaamse dichter en schrijver Orlando Emanuels werd geboren in Paramaribo op 19 september 1927. Zie ook mijn blog van 19 september 2008 en ook mijn blog van 19 september 2009 en ook mijn blog van 19 september 2010.

Uit: padi

„Als fonkelend goud staat de padi.

Haast onzichtbaar vibreren haar slanke aren schuchter op de cadans van een lichte bries.

Diep staan haar spichtige stengels geplant in de drassige bodem om zich te laven aan het zwarte zwampwater dat de akkers overvloeit.

De veelkleurige vleugels van een speelse kolibiri vangen een zonnestraaltje op en weerspiegelen zich in het water als een met zilver overgoten regenboog.

Tussen de goudgekroonde aren duikt een libel omlaag om haar tulen spiegelbeeld een kus op de natte mond te drukken.

De zon brandt fel als jaloers op de rijpende padi.

Als blakend goud staat de padi....

Een warme droge wind waait over de rijpe massa, die zich ver aan de horizon verliest in het vage niets....

De vette aren buigen diep; ze buigen diep als de schare zwangere vrouwen die als teken der vruchtbaarheid van het eerste ochtendgloren af in het water stond om de padi met volle hand uit te zaaien; ze buigen diep als de ketting kleumende kleintjes die dag in dag uit over de groene graszee heenboog om het bibit met beblaarde handjes over te planten en met dampende jeugdloze lijfjes tot gouden aren te poetsen.

De halfnaakte rompjes torsten een korstig hoofdje met helglinsterende spookoogjes, terwijl de gezwollen lippen weerloos zwegen.

Als stromend goud staat de padi....“

Orlando Emanuels (Paramaribo, 19 september 1927)

19-09-2011 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Franse romanschrijver, regisseur, acteur, toneel- en scenarioschrijver Jean-Claude Carrière werd geboren op 19 september 1931 in Colombières-sur-Orb, Hérault. Zie ook mijn blog van 19 september 2009 en ook mijn blog van 19 september 2010.

Uit: Trente ans à peine

„Josiane - Cela dit, nous avons trente ans de plus.
Estelle - Tous ceux qui ont plus de trente ans peuvent en dire autant.
Philippe - Ca console un peu.
Josiane - Mais à peine.
Estelle - Et ceux qui n'ont pas encore trente ans les auront un jour.
Josiane - Ca ne fait aucun doute. Il n'empêche que nous avons trente ans de plus.
Alain - Ou trente ans de moins.
Josiane - Qu'est-ce que tu veux dire ?
Alain - Trente ans de moins à vivre.
Josiane - C'est à peine plus gai.
Alain - Et c'est trente ans qui ont passé vite.
Josiane - Très vite.
Estelle - Plus vite que pour les autres, vous croyez ?
Philippe - Non, pas plus vite que pour les autres. Il ne manquerait plus que ça.
Josiane - Ils sont rares, les gens qui trouvent que leur vie a passé lentement.
Alain - Surtout leur jeunesse.“

Jean-Claude Carrière (Colombières-sur-Orb, 19 september 1931)

De Duitse schrijfster Stefanie Zweig werd geboren in Leobschütz, Oberschlesien, op 19 september 1938. Zie ook mijn blog van 19 september 2008 en ook mijn blog van 19 september 2009 en ook mijn blog van 19 september 2010.

Uit: Die Kinder der Rothschildallee

“Herbst 1933 Für Fräulein Josepha Krause, die allenfalls Weihnachten Post erhielt und dann ausschließlich Karten mit brennenden Kerzen und Harfe spielenden Engeln, lag Ende Juli 1933 ein Schreiben vom Frankfurter Arbeitsamt im Hausbriefkasten. Die »Antragstellerin« wurde aufgefordert, umgehend »in der Abteilung für Dienstpersonal und unter Vorlage sämtlicher Personalpapiere vorstellig zu werden«. Allerdings war das Wort »Antragstellerin« ersatzlos gestrichen worden, ein Hinweis auf den Umstand, dass das Arbeitsamt noch keine hinreichende Erfahrung mit derartigen Briefen hatte. Johann Isidor verschob seinen Mittagsschlaf, um seiner aufgeregten Köchin das Schreiben zu erklären. »Sie sollen auf das Arbeitsamt kommen, Josepha.
Dort wird man Ihnen sagen, dass es sich für eine deutsche Frau nicht mehr schickt, den Juden ihre Suppe zu kochen. Und sobald Sie bei uns gekündigt haben, wird man Ihnen eine Stelle verschaffen, auf der Sie Ihr täglich Brot auf ehrenvolle Weise verdienen.« »Was Sie da sagen, verstehe ich auch nicht, Herr Sternberg. Von einer neuen Stelle steht nichts drin.« »Wie kommst du bloß auf solche Einfälle?«, redete sich Betsy in Zorn. »Das kann doch eine reine Routineangelegenheit sein.
Die Nazis stehen halt überall unter dem Zwang, zu zeigen, dass sie die Sache im Griff haben. Es führt doch zu nichts, wenn man immer sofort das Schlechteste annimmt.« »Meine Liebe, heutzutage führt es auf direktem Weg zur Wahrheit, wenn man das Schlechteste annimmt. Erkundige dich bei Frau Meyerbeer. Ihre Hanna haben sie auch aufs Arbeitsamt bestellt. Sie ist seit vierzig Jahren im Haus und hat’s in den Beinen.”

Stefanie Zweig (Leobschütz, 19 september 1932)

De Duitse schrijver en vertaler Curt Meyer-Clason werd geboren op 19 september 1910 in Ludwigsburg. Zie ook mijn blog van 19 september 2009 en ook mijn blog van 19 september 2010.

Uit: Canto ergo sum

“Als ich vor Jahren, wenige Jahre nach dem Krieg, in Rio de Janeiro mit Dichter-Freunden zusammensass, wollte Gerardo Mello Mourão, der seit langem eine Wanderung durch Deutschland, "von Provinz zu Provinz", plante, mit meiner Hilfe Rilkes Duineser Elegien nachdichten und schlug die erste Seite auf: "Wer wenn ich schriee hörte mich denn aus der Engel Ordnung?", und ich versuchte, die Zeilen ins Portugiesische zu übertragen: "Quem se eu clamasse me ouviria dentro dos coros dos anjos?"

"Nein, nein,"unterbrach mich Gerardo, "so geht das im Brasilianischen nicht. Du kannst unserem Sprachgebrauch gemäss keine Gedichtzeile mit einem Konsonanten beginnen."

Ich war überrascht, wollte auf Rilkes sich selbst gestellte Forderung,"idiomatischer Äquivalenz", somit sprachliche Gleichwertigkeit zu erzielen, anspielen, aber schon entschied Gerardo: "Das Gedicht kann nur so anstimmen: "E quem se eu clamasse...." -: "Und wer wenn ich schriee..."

Dieses Erlebnis, und zahllose nachfolgende Erfahrungen, die ich im Lauf der Jahre mit erwachten fünf Sinnen verzeichnete, brachten mich zu der Erkenntnis, was Brasiliens Leben ausmacht: Gesang auf tausend Arten. Eine Wellenbewegung in allen Ausdrucksformen des täglichen Lebens, das sich in diesem Kontinentland aus der Urwelt speisen und dem erahnten Künftigen entgegenzuträumen scheint. Was nichts mit daseinsfremder Romantik zu tun hat, viel eher mit einer vertieften Leidenschaft, Leben und Welt zu erfassen, zu erneuern.“

Curt Meyer-Clason (Ludwigsburg. 19 september 1910)

Boekomslag 

De Finse schrijver Mika Toimi Waltari werd geboren in Helsinki op 19 september 1908. Zie ook mijn blog van 19 september 2009 en ook mijn blog van 19 september 2010.

Uit: Sinuhe der Ägypter (Vertaald door Charlotte Lilius)

“Im Dunkel des Zelte fragte ich: ‚Aziru, König der Amoriter, willst du in der Nacht vor deinem Tod einen Freund empfangen?‘ Aziru stieß in der Finsternis einen tiefen Seufzer aus, seine Ketten klirrten, und er sprach: ‚Ich bin kein König und besitze keine Freunde mehr! Bist du es, Sinuhe, dessen Stimme ich im Dunkel zu erkennen glaube?‘ Ich antwortete: ‚Ich bin’s, Sinuhe.‘ Da sagte er: ‚ Bei Marduk und allen unterirdischen Teufeln, wenn du wirklich Sinuhe bist, so sorge für Licht! Ich habe es satt, hier im Dunkel zu liegen; denn bald werde ich in die ewige Finsternis eingehen. Zwar haben mir die verfluchten Hethiter die Kleider zerrissen und die Glieder auf der Folter zerbrochen, so dass ich keinen schönen Anblick biete, aber als Arzt wirst du an noch schlimmere Dinge gewöhnt sein! Ich schäme mich auch nicht; denn angesichts des Todes braucht sich der Mensch seines Elends nicht mehr zu schämen. Sinuhe, hole ein Licht, damit ich dein Gesicht sehe und meine Hand in die deinige lege! Denn meine Leber schmerzt mich, und aus meinen Augen fließt Wasser um meiner Gemahlin und meiner Söhne willen. Wenn du mir außerdem starkes Bier um Befeuchten meiner Kehle verschaffen kannst, Sinuhe, will ich morgen im Totenreich den Göttern von deinen guten Taten erzählen. (...)‘“

Mika Waltari (19 september 1908 - 26 augustus 1979)

De Engelse dichter en schrijver Hartley Coleridge werd geboren in Clevedon, Somerset, op 19 september 1796. Zie ook mijn blog van 19 september 2009 en ook mijn blog van 19 september 2010.

Sonnet VII

Is love a fancy, or a feeling? No.

It is immortal as immaculate Truth,

'Tis not a blossom shed as soon as youth,

Drops from the stem of life--for it will grow,

In barren regions, where no waters flow,

Nor rays of promise cheats the pensive gloom.

A darkling fire, faint hovering o'er a tomb,

That but itself and darkness nought doth show,

It is my love's being yet it cannot die,

Nor will it change, though all be changed beside;

Though fairest beauty be no longer fair,

Though vows be false, and faith itself deny,

Though sharp enjoyment be a suicide,

And hope a spectre in a ruin bare.

Hartley Coleridge (19 september 1796 - 6 januari 1849)

Clevedon, pier and tollhouse

19-09-2011 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Nederlandse kunstschilder, beeldhouwer, dichter, schrijver, violist, acteur, journalist, film-, televisie- en theatermaker Armando werd geboren op 18 september 1929 in Amsterdam. Zie ook mijn blog van 18 september 2006.en ook mijn blog van 18 september 2009 en ook mijn blog van 18 september 2010.

Voorzichtig

Ze liepen voorzichtig,
en lieten het landschap binnenkomen,
ze merkten dat hun tred bewonderd werd.
Heel voorzichtig gingen ze door de deuren,
langs het lusteloze strand, bezichtigden de bomen,
ze dachten dat de struiken ontvlambaar waren
en de hemel onder handbereik.
Zie, ze houden zich voorzichtig vast.

Der Horizont, 2010

Vierkant

vierkant.
in rijen.

nummers vierkant.
volgorde.

hees vierkant.
getallen angst.

nummers tucht.
dood vierkant.
orde.

Armando (Amsterdam, 18 september 1929)

De Nederlandse schrijver en letterkundige Ton Anbeek werd geboren in Ede op 18 september 1944. Zie ook mijn blog van 18 september 2008 en ook mijn blog van 18 september 2009 en ook mijn blog van 18 september 2010.

Uit: Alweer een linkse schrijver minder?

„De Berlijnse muur afgebroken, de Oosteuropese despoten ten val gebracht, een Chinese studentenopstand neergeslagen: alsof dat nog niet genoeg klappen in het onmenselijke gezicht van het communisme waren, dreigen we nu ook nog eens onze zo langzamerhand laatste linkse schrijver te verliezen.

Wat is het geval? Wie aan belangrijke Nederlandse progressieve auteurs denkt, komt in de eerste plaats op de naam ‘Louis Paul Boon’, onze ‘tedere anarchist’ (zoals hij door Hubert Lampo werd gedoopt). Recent onderzoek betwist dat handzame etiket. Zo schrijft Van Holsteyn (Maatstaf, augustus-september 1989) dat Boons visie in feite met geen enkele bestaande definitie van het anarchisme valt te verenigen. Er is eigenlijk in het werk van deze grote Vlaming vrijwel niets te vinden dat wijst op een rotsvast vertrouwen in een betere maatschappij. In zijn eerste roman De voorstad groeit staat de volgende karakteristieke uitspraak: ‘Het leven is een wiel, het draait en ge ziet altijd iets nieuws en ge ziet altijd hetzelfde.’ Wie dat gelooft, heeft weinig fiducie in welke verbetering dan ook. Niet voor niets eindigt de roman met het zinnetje: ‘En...ach, enzovoort, enzovoort.’ Het is waar, Boon geeft in zijn boeken vele voorbeelden van maatschappelijke misstanden, maar daaruit valt nauwelijks de conclusie te trekken dat we dus iets daartegen moeten doen (zoals Jan Jacob Cremer beoogde met zijn Fabriekskinderen en Heijermans met Op hoop van zegen). De strekking van de romans is eerder dat de mensen altijd op eigen voordeel uit zijn, dat er dus altijd slachtoffers zullen blijven, en dat ‘elke maatschappij met mensen moet mislukken’. Voorwaar een weinig verheffende boodschap voor maatschappijverbeteraars! Elk uitzicht op een betere, rechtvaardiger samenleving ontbreekt in Boons werk, en dat maakt het etiket ‘progressief’, ‘links’, et cetera voor die auteur toch wel uiterst aanvechtbaar.“

Ton Anbeek (18 september 1944)

De Nederlandse dichter, schrijver, journalist en literair criticus Michaël Zeeman werd geboren op Marken op 12 september 1958. Zie ook mijn blog van 18 september 2008. Michaël Zeeman is op 27 juli van dit jaar overleden. Zie ook mijn blog van 28 juli 2009. en ook mijn blog van 18 september 2009 en ook mijn blog van 18 september 2010.

Halverwege, de liefde

Nooit is het goed,

nooit is het zo goed,

nooit is het goed zo,

nee, nooit is het goed.

Zoals een doffer loopt,

koerend over het binnenplein,

roekeloos over de rand van de goot,

kop omlaag, staart omhoog -

Of zoals een woerd kruist