De Nederlandse dichter, essayist en letterkundige Albert Verwey werd geboren in Amsterdam op 15 mei 1865. Zie ook alle tags voor Albert Verwey op dit blog.

Ik zie de mens, maar ik begrijp hem niet

Ik zie de mens, maar ik begrijp hem niet: –
Hij eet van 't leven al wat lekker smaakt,
En proeft van ál zijn passies: zijn mond raakt
Iedere vrucht, die iedre hand hem biedt.

Hij zoekt in dronkenschap een droom, die vliedt,
In 't leven, – tot hij, moede en koud, ontwaakt,
Naakt en gebroken: op zijn lippen smaakt
Des levens droesem bitter als verdriet.

En dan noemt hij de wijn, die vreugde geeft –
Zijn passie – zonde, en nuchterzijn zijn deugd,
Daar hij zich dwaas dronk in een mooie droom,

En in het leven schijn zocht, die niet leeft.
Hij vleit zich met de erinn'ring zijner vreugd,
Maar durft geen appel proeven zonder schroom.

De handdruk

Er is zoveel waar 't wonderlijk begeren
Ongaarn naar reikt; want wij zijn zo gemaakt
Dat wij niet enkel wat ons scha doet weren,
Maar onze trots ook wat wil helpen wraakt.

Op andren niet alleen maar op ons eigen
Verhalen wij het leed dat de andre ons deed,
En voeden lust in pijn en wonden krijgen
En noemen de andre en weten zelf ons wreed.

Dan staan we op 't laatst in het heelal, verbijsterd
Dat zoveel schoons als toch moet zijn, niet blijkt:
Wij voelen ons gelijk een boom, geteisterd
Door wind, weer, bliksem, schoon hij niet bezwijkt.

Wij staan alleen: dan sluipt zich in ons voelen,
Dan dringt zich door naar 't aarzelend verstand,
Gemeenschap, zwijgend, vol verstaan bedoelen:
De warme druk van een bevriende hand.

Van de liefde die vriendschap heet

3

Ik had uw hart mij tot een huis gewijd:
De wierook brandde – de opgeslagen blaân
Der schriften gloorden – de ark zag ’k openstaan –
Ik had mijn wolk rondom mijn huis gespreid.

En zie, in mijn huis zit een wisslaar aan,
Midden in mijn mysteriën, als beidt
Hij mijne komst: – opent de poorten wijd,
Strooit lovers, dat mijn voet moog’ binnengaan!

Wee mij! straks zal mijn levensmoede ziel,
Droef als een vlam, die half omsluierd gloort,
Rijzen naar waar àl bleke zielen zijn.

Om daar te branden met den matten schijn
Van onbegrepen liefde en ’t onverhoord
Bidden te horen van wie na mij kniel’.

Albert Verwey (15 mei 1865 - 8 maart 1937)

Dichters groepsfoto:, circa 1900. Boven:  Alfred Schuler, Stefan George  

Bemeden: Karl Wolfskehl, Ludwig Klages,  Albert Verwey

De Oostenrijkse schrijver en arts Arthur Schnitzler werd geboren in Wenen op 15 mei 1862. Zie ook alle tags voor Arthur Schnitzler op dit blog.

Uit: Liebelei

Erster Akt

Zimmer Fritzens. Elegant und behaglich.

Fritz, Theodor Theodor tritt zuerst ein, er hat den Überzieher auf dem Arm, nimmt den Hut erst nach dem Eintritt ab, hat auch den Stock noch in der Hand.

Fritz spricht draußen Also es war niemand da?

Stimme des Dieners Nein, gnädiger Herr.

Fritz im Hereintreten Den Wagen könnten wir eigentlich wegschicken?

Theodor Natürlich. Ich dachte, du hättest es schon getan.

Fritz wieder hinausgehend, in der Tür Schicken Sie den Wagen fort. Ja... Sie können übrigens jetzt auch weggehen, ich brauche Sie heute nicht mehr. Er kommt herein. Zu Theodor Was legst du denn nicht ab?

Theodor ist neben dem Schreibtisch Da sind ein paar Briefe. Er wirft Überzieher und Hut auf einen Sessel, behält den Spazierstock in der Hand.

Fritz geht hastig zum Schreibtisch Ah!...

Theodor Na, na!... Du erschrickst ja förmlich.

Fritz Von Papa... Erbricht den anderen von Lensky...

Theodor Laß dich nicht stören.

Fritz durchfliegt die Briefe.

Theodor Was schreibt denn der Papa?

Fritz Nichts Besonderes... Zu Pfingsten soll ich auf acht Tage aufs Gut.

Theodor Wäre sehr vernünftig. Ich möchte dich auf ein halbes Jahr hinschicken.

Fritz der vor dem Schreibtisch steht, wendet sich nach ihm um.

Theodor Gewiß! – Reiten, kutschieren, frische Luft, Sennerinnen –

Fritz Du, Sennhütten gibt's auf Kukuruzfeldern keine!

Arthur Schnitzler (15 mei 1862 - 21 oktober 1931)

Liebelei, uitvoering in het Wiener Volkstheater, 2007

De Nederlandse dichteres en schrijfster Pem Sluijter werd geboren in Middelburg op 15 mei 1939. Zie ook alle tags voor Pem Sluijter op dit blog.

Eerbetoon aan stenen

Wij drentelden aan de voet van Poseidons zuilen
(hij schudde de landpunt met zijn drietand op)
vonden geen beschutting bij de immense pilaren
van het vergane heiligdom.

Nog een uur voordat de zonnewagen
in zijn baan om de aarde striemend rood op
de kim achterlaat en Venus in het donker
gelegerd, helder verlicht.

Smoorhitte vertraagt onder hoeden en petten
onze hersenactiviteit nog door onbestemdheid versterkt.
Tijddodende bezichtiging tussen nagelaten stenen van tombes
en tempels brengen goden en mensen niet thuis.

Zijn dat zwarte zeilen die achteloos
aan de horizon verschijnen? Uit het historisch graf
opgestaan, houdt koning Aigeus een hand tegen de zon
boven zijn ogen. Zoon! Ach mijn zoon is gebleven –

Een toerist schraapt tussen chaotisch
rondliggend puin brokstukken groter dan gruis,
zoekt op de grond scherp terechtgewezen:
deze plek mag alleen leven op foto’s van stenen.

Pem Sluijter (15 mei 1939 - 18 december 2007)

Pem Sluijter, haar man Bram Rutgers en de gids in het museum van Anna Achmatova in Sint-Petersburg

De Nederlandse letterkundige, essayist en criticus W.J.M. Bronzwaer werd geboren op 15 mei 1936 in Heerlen. Zie ook alle tags voor W. J. M. Bronzwaer op dit blog.

Uit: De Shakespeare-vertalingen van Pé Hawinkels

“Shakespeare was de schrijver die Pé Hawinkels het liefst vertaalde. Meer dan eens heeft hij me toevertrouwd dat de hoogste top die hij als vertaler zou willen beklimmen Antony and Cleopatra was. Hij had toen Der Zauberberg al achter de rug. Ik heb wel eens geprobeerd hem ervan te overtuigen dat hij ook Doktor Faustus aan moest pakken, maar hij schrok terug voor het Lutheraanse volksduits van de duivel in het 25e hoofdstuk, waarvoor hij geen Nederlands equivalent wist te vinden. Ik vermoed echter dat de laatste jaren zijn voorkeur voor het vertalen van poëzie steeds sterker werd. Op een tijdens een receptie terloops gedaan voorstel om van T.S. Eliots Four Quartets een tweetalige uitgave te maken met een vertaling van zijn hand en commentaar van de mijne, reageerde hij enthousiast. Hij had vroeger al eens ‘The Love Song of J. Alfred Prufrock’ vertaald (Raam, juni 1967). Voordat over deze plannen een gesprek kon plaatshebben met Johan Polak, die zich als uitgever geïnteresseerd had getoond, verscheen, voor ons alledrie onverwachts, de tweetalige uitgave van de Leuvense hoogleraar Herman Servotte (De Nederlandse Boekhandel, 1974).

Doordat hij de laatste jaren zo'n veelgevraagd vertaler van proza en toneelstukken was, waren Hawinkels' kwaliteiten als poëzie-vertaler wat in het vergeetboek geraakt. In de jaren zestig had hij indrukwekkende vertalingen van (onder andere) zeventiende-eeuwse Engelse poëzie laten verschijnen, in tijdschriften als Merlyn en Raam, die al vooruitwijzen naar zijn belangstelling voor Shakespeare. Deze werd pas gerealiseerd toen hij voor het seizoen 1975-1976 van Zuidelijk Toneel Globe de opdracht kreeg Measure for Measure te vertalen. As You Like It en Julius Caesar volgden, in opdracht van de Haagse Comedie. Inmiddels was er weer contact gelegd met Johan Polak over de mogelijkheid een of meer bundels met stukken van Shakespeare in Pé's vertaling uit te brengen.”

W.J.M. Bronzwaer (15 mei 1936 – 20 januari 1999)

De Schotse dichter, schrijver en vertaler Edwin Muir werd geboren op 15 mei 1887 in Deerness op de Orkney-eilanden. Zie ook alle tags voor Edwin Muir op dit blog.

Abraham

The rivulet-loving wanderer Abraham
Through waterless wastes tracing his fields of pasture
Led his Chaldean herds and fattening flocks
With the meandering art of wavering water
That seeks and finds, yet does not know its way.
He came, rested and prospered, and went on,
Scattering behind him little pastoral kingdoms,
And over each one its own particular sky,
Not the great rounded sky through which he journeyed,
That went with him but when he rested changed.
His mind was full of names
Learned from strange peoples speaking alien tongues,
And all that was theirs one day he would inherit.
He died content and full of years, though still
The Promise had not come, and left his bones,
Far from his father's house, in alien Canaan.

Edwin Muir (15 mei 1887 -3 januari 1959)

In 1945

Zie voor nog meer schrijvers van de 15e mei ook mijn blog van 15 mei 2012 deel 1 en ook deel 2.

15-05-2013 om 18:39 geschreven door Romenu  

De Vlaamse dichteres Jo Gisekin werd geboren in Gent op 14 mei 1942. Zie ook alle tags voor Jo Gisekin op dit blog.

Kweeperen in cognac

Weemoed van kweeperen in cognac
zomers boudoir achter
lichtschuw inmaakglas
waar ik naar tracht
als naar een haardvuur
in een huis met
geblinde ramen.

Stroomafwaarts
in lopende plooien
van mijn huid
is de herfst geboren
als in een zwijgend laken
of in een handpalm
bespannen met opalen vlies
van witte eierschalen.

De boomgaard met blaren
wisselt feestelijk van vacht
naast de kweeperelaar
op het vloerkleed gras .

Zwijgen

Zwijgen
is
dieper graven

vlinder die de nacht bevoelt
met vingertoppen duisternis
-ik ben het blauw van Raveel verloren-

vaak heb ik de vroegste morgen
uit je wuivende vleugels geperst
je wieg was me meer
dan een wijngaard stilte
en op je rug
heb ik mezelf vertekend

ik huil om zinloosheid
van opgesteven woorden
om weemoed die de traan
niet kent.

Jo Gisekin (Gent, 14 mei 1942)

De Oostenrijkse schrijver, essayist en uitgever Karl-Markus Gauß werd geboren op 14 mei 1954 in Salzburg. Zie ook alle tags voor Karl-Markus Gauß op dit blog.

Uit: Im Wald der Metropolen

„Unter diesem Gewölbe sah ich ihn zum ersten Mal. Er hatte seinen Blick nicht nach oben gerichtet, er ahnte nicht, dass es dort etwas, vielleicht sogar ihn selber zu entdecken gab. Er ging im Tross, wie im Hôtel-Dieu jeder im Tross zu gehen hat, er folgte den anderen, und ich folgte ihm, aus dem Krankensaal in den Ehrenhof, von dem sich uns der beste Blick auf das weitverzweigte Bauwerk

bot, auf die bunten Dachziegel, die mit Schnitzereien verzierten Dachluken, die Schieferplatten, und an dessen Rand ein Brunnen mit filigranem schmiedeeisernem Zierrat steht; ich folgte ihm, der anderen folgte, vom Ehrenhof in den kleineren Saal Saint-Hugues, in dem einst die Kranken und Alten untergebracht waren, die längerer Pflege bedurften, von dort in den Saal Saint- Nicolas, in dem die Todkranken und Sterbenden ihrem Ende entgegensahen, wir waren zusammen in der Apotheke,

der Küche, den Räumen, in denen die Alltagsgeräte längst vergangener Tage ausgestellt werden.

Er war etwa so alt wie ich, drahtig, mit einem kantigen Gesicht, hatte kurzgeschorenes Haar und einen kuriosen Bart, der als dünner weißer Strich von der Unterlippe zum Kinn herunterführte, wie eine schmerzende Kerbe. Er schien aufmerksam bei der Sache, zeigte einer neben ihm stehenden Frau mit ausgestrecktem Arm etwas an der Fassade, verzog bald für ein paar darüber er schreckende Kinder schmerzhaft das Gesicht, als sie vor einer Amputationsschere, einem Ausstellungsstück des

achtzehnten Jahrhunderts, standen, gesellte sich dann einer Gruppe von Männern zu, die sich im Hof ihre Zigaretten angezündet hatten.“

Karl-Markus Gauß (Salzburg, 14 mei 1954)

De Ierse schrijver Eoin Colfer (zijn voornaam wordt uitgesproken als Owen) werd geboren in Wexford op 14 mei 1965. Zie ook alle tags voor Eoin Colfer op dit blog.

Uit: Artemis Fowl

“Artemis felt that lump in his throat again.

"Perhaps we should open the curtains, Mother."

"No," his mother sobbed, releasing him from her grasp. "No. Because then I could see them, too."

"Mother, please."

But it was no use. Angeline was gone. She crawled to the far corner of the bed, pulling the quilt under her chin.

"Send the new girl."

"Yes, Mother."

"Send her with cucumber slices and water."

"Yes, Mother."

Angeline glared at him with crafty eyes. "And stop calling me Mother. I don't know who you are, but you're certainly not my little Arty."

Artemis blinked back a few rebellious tears. "Of course. Sorry, Moth - Sorry."

"Hmmm. Don't come back here again, or I'll have my husband take care of you. He's a very important man, you know."

"Very well, Mrs Fowl. This is the last you'll see of me."

"It had better be." Angeline froze suddenly. "Do you hear them?"

Artemis shook his head. "No. I don't hear any - "

"They're coming for me. They're everywhere."

Angeline dived for cover beneath the bedclothes. Artemis could still hear her terrified sobs as he descended the marble staircase.

The Book was proving far more stubborn than Artemis had anticipated. It seemed to be almost actively resisting him. No matter which program he ran it through, the computer came up blank.”

Eoin Colfer (Wexford, 14 mei 1965)

De Duitse schrijfster Gaby Hauptmann werd geboren op 14 mei 1957 in Trossingen. Zie ook alle tags voor Gaby Hauptmann op dit blog.

Uit: Ticket ins Paradies

„Sie waren am späten Nachmittag von Puerto Portals aus  hierhergefahren. Als Einheimischer kannte Andrés jeden Winkel von Mallorca und hatte sie zu diesem einsamen Strand geführt, der, tief in eine Felsenlandschaft eingebet-tet, ein seltenes, vom Tourismus noch unentdecktes Kleinod war. Es waren diese wenigen Stunden, die sie sich davonstahlen, wenn der mittägliche Ansturm im Restaurant vorbei und bis zu den Abendstunden noch Zeit war. Andrés, seit Kurzem Geschäftsführer im Amici miei, einem der angesagtesten Restaurants der Insel, nahm seine Aufgabe ernst, und Clara unterstützte ihn. Ihren Traum, als Innenarchitektin auf Mallorca zu arbeiten, hatte sie zunächst hintangestellt.

Clara seufzte wohlig und ließ sich in den warmen Sand zurücksinken. Der Himmel über ihr war wolkenlos blau, und das Rauschen des Meeres fand sie noch immer unvergleichlich schön. Der gleichmäßige Schlag der Wellen be-ruhigte sie, und wenn sie zusah, wie die Gischt schäumend über den Sand züngelte, dann fühlte sie sich wie Robinson Crusoe, wie eine Pionierin der ersten Stunde, frei, ungebunden, abenteuerlich.“

Gaby Hauptmann (Trossingen, 14 mei 1957)

De Italiaanse dichter Dante Alighieri werd tussen 14 mei en 13 juni 1265 (volgens hemzelf in de Divina Comedia in de Goede Week en in het teken van de Tweelingen) in Florence geboren. Zie ook alle tags voor Dante Alighieri op dit blog.

Uit: Divina Comedia

Canto I (Fragment)

Thou art not on the earth as thou believ'st;
For light'ning scap'd from its own proper place
Ne'er ran, as thou hast hither now return'd.”

Although divested of my first-rais'd doubt,
By those brief words, accompanied with smiles,
Yet in new doubt was I entangled more,

And said: “Already satisfied, I rest
From admiration deep, but now admire
How I above those lighter bodies rise.”

Whence, after utt'rance of a piteous sigh,
She tow'rds me bent her eyes, with such a look,
As on her frenzied child a mother casts;

Then thus began: “Among themselves all things
Have order; and from hence the form, which makes
The universe resemble God. In this

The higher creatures see the printed steps
Of that eternal worth, which is the end
Whither the line is drawn. All natures lean,

In this their order, diversely, some more,
Some less approaching to their primal source.
Thus they to different havens are mov'd on

Through the vast sea of being, and each one
With instinct giv'n, that bears it in its course;
This to the lunar sphere directs the fire,

This prompts the hearts of mortal animals,
This the brute earth together knits, and binds.
Nor only creatures, void of intellect,

Vertaald door H. F. Cary

Dante Alighieri (14 mei/13 juni 1265 - 13/14 september 1321)

“Dante and Beatrice”  door Henry Holiday, 1883

De Amerikaanse dichter en musicus Krister Axel werd geboren op 14 mei 1974 in Parijs.Zie ook alle tags voor Krister Alex op dit blog.

the death of a dream

this road that I have walked on all these years
does not exist. As if
the struggle was against nothing
shadows and easy promises
empty air and reflections
but no road to walk on.

this window I have stared through
for a full season of my life
has no purpose. There is nothing to see
on the other side, only
more of the same. It is not
as I imagined.

the only feeling I have
is that of drifting. Along
some corridor in my mind
that leads into soft madness
like a cloud of cotton
behind my nose

In September

In September I see boots before
the first rain, vast migrant flocks
flying before the last late sunset
threatens: a strange, nervous pox
which might never find a certain cure
where the stricken fly in nervous flocks

In September I can't focus, I
am estranged, staring out
at the passional leaves so proud
to be falling so many
dreams happily dying and by
each day these old colors flushing out.

Is that not the way, in September
of all things answering to
love? To be sudden, elegant
and trampled like the fallen truth
in September when time is so fast
and every moment is the last

moment of summer

Krister Axel (Parijs, 14 mei 1974)

Zie voor nog meer schrijvers van de 14e mei ook mijn blog van 14 mei 2012 en ook mijn blog van 14 mei 2011 deel 2.

14-05-2013 om 18:59 geschreven door Romenu  

De Vlaamse dichter Jan Lauwereyns werd geboren op 13 mei 1969 in Antwerpen. Zie ook alle tags voor Jan Lauwereyns op dit blog.

Licht onder de hersenpan

Het stapeltje bladeren waar ik me voor had gezet is alweer
tot nul herleid. Nul: niets, problematisch oorsprong van alles.

Zie ik nu ijskoude staaltjes werkelijkheid?

Verklaren oogbewegingen in het donker welke beelden
zich vormen onder de hersenpan? Ik bedoel,
werpen ze er een licht op?

Of juist niet?

Blijf ik gedoemd snappshots te schieten met waar ik
veel kegeltjes heb op mijn netvlies.

Van dit landschap zie ik wat bloesem op een tak
van een - alles bij elkaar genomen -
verbluffende kersenboom.

Van je gezicht zie ik de komma, rechts,
vlak naast je mondhoek.

Gedicht/Niet-gedicht deel 2

Bij Rainer Maria Rilkes 'Lied vom Meer'

Oeroud waaien van meer, zeewind bij nacht
Jou ontgaat geen die wacht of zien zal hoe
Oeroud waaien van meer, zeewind des nachts
Jij zult weerstaan! Oeroud waaien van meer
Jou ontgaat wachten niet, noch verwijzen
Verstenigd weze van ruimte rijzen
Jij zult weerstaan! Aldoor waaien van meer
Zo gevoel je varen, diep in maanschijn
Verstrengeld wezen van ruimte rijze
Zo gevoel je varen, in maanschijn diep

Tijger

In een wereld

van goud,

dit askleurige

vloeiend

water,

daarvan

drinken,

(natuurlijk!)

een tijger.

Jan Lauwereyns (Antwerpen, 13 mei 1969)

De Vlaamse dichter Reinout Verbeke werd geboren op 13 mei 1981 in Roeselare. Zie ook alle tags voor Reinout Verbeke op dit blog.

Sonar

Waar woon ik nog als jij morgen langzaam een klein eiland wordt,
zee vreet aan je rand

Wie ben ik nog als jij morgen langzaam een witte kamer wordt,
in een eindeloze gang

Wat ben ik nog als jij morgen langzaam een harde winter wordt,
masker van sneeuw

Waarom werkt jouw sonar niet?
Spreek! Zing! Schreeuw!
Waarom hoor ik nu mijn stem?
Echo wordt een wiegelied

Waarom krijg ik geen geluid?
Spreek! Zing! Schreeuw!
Waarom werkt jouw sonar niet?

Wat zijn wij nog als jij morgen voor altijd een vleermuis bent,
omgekeerd in mijn hoofd

Wat zijn wij nog als jij morgen voor altijd een wakke plek bent
in het ijs van de tijd

Reinout Verbeke (Roeselare, 13 mei 1981)

De Engelse schrijver Bruce Chatwin werd op 13 mei 1940 in Sheffield geboren. Zie ook alle tags voor Bruce Chatwin op dit blog.

Uit: In Patagonia

“And I saw myself, out alone on a green head land, scanning the horizon for the advance of the cloud.

And yet we hoped to survive the blast. We started an Emigration Committee and made plans to settle in some far corner of the earth. We pored over atlases. We learned the direction of prevailing winds and the likely patterns of fall-out. The war would come in the Northern Hemisphere, so we looked to the Southern. We ruled out Pacific Islands for islands are traps. We ruled out Australia and New Zealand, and we fixed on Patagonia as the safest place on earth.

I pictured a low timber house with a shingled roof, caulked against storms, with blazing log fires inside and the walls lined with the best books, somewhere to live when the rest of the world blew up.

Then Stalin died and we sang hymns of praise in chapel, but I continued to hold Patagonia in reserve.”

(…)

Roberts added that Wilson had been a companion of Duffy (Harvey Logan), in Patagoniaand in Montana where they had done a train robbery. This can only be the Wagner TrainHold-up on June 3rd 1901. The composition of the gang was: Harvey Logan, ButchCassidy, Harry Longabaugh, Ben Kilpatrick ‘The Tall Texan’, with O. C. Hanks and Jim Thornhill in charge of horses.

Roberts’s letter assumes that Evans and Wilson and Ryan and Place were four separateindividuals. But his descriptions tally exactly with those for Cassidy and the Kid, except inthe matter of age. This is not an insuperable problem. The Welsh policeman never sawthe outlaws face to face. And I found, in Patagonia, that people had the habit of underestimating age by ten to fifteen years.”

Bruce Chatwin (13 mei 1940 – 18 januari 1989)

Portret door de Amerikaanse schilder Shawn Yu 

De Britse schrijfster Daphne du Maurier werd geboren in Londen op 13 mei 1907. Zie ook alle tags voor Daphne du Maurier op dit blog.

Uit: Rebecca

“No waves would come to ruffle this dream water, and no bulk of cloud, wind-driven from the west, obscure the clarity of this pale sky. I turned again to the house, and though it stood inviolate, untouched, as though we ourselves had left but yesterday, I saw that the garden had obeyed the jungle law, even as the woods had done. The rhododendrons stood fifty feet high, twisted and entwined with bracken, and they had entered into alien marriage with a host of nameless shrubs, poor, bastard things. that clung about their roots as though conscious of their spurious origin. A lilac had mated with a copper beech, and to bind them yet more closely to one another the malevolent ivy, always an enemy to grace, had thrown her tendrils about the pair and made them prisoners. Ivy held prior place in this lost garden, the long strands crept across the lawns, and soon would encroach upon the house itself. There was another plant too, some halfbreed from the woods, whose seed had been scattered long ago beneath the trees and then forgotten, and now, marching in unison with the ivy, thrust its ugly form like a giant rhubarb towards the soft grass where the daffodils had blown.

Nettles were everywhere, the van-guard of the army. They choked the terrace, they sprawled, about the paths, they leant, vulgar and lanky, against the very windows of the house. They made indifferent sentinels, for in many places their ranks had been broken by the rhubarb plant, and they lay with crumpled heads and listless stems, making a pathway for the rabbits. I left the drive and went on to the terrace, for the nettles were no barrier to me, a dreamer, I walked enchanted, and nothing held me back.

Moonlight can play odd tricks upon the fancy, even upon a dreamer's fancy. As I stood there, hushed and still, I could swear that the house was not an empty shell but lived and breathed as it had lived before.”

Daphne du Maurier (13 mei 1907 – 19 april 1989)

Cover 

De Schotse dichteres Kathleen Jamie werd geboren op 13 mei 1962 in Currie, Edinburgh. Zie ook alle tags voor Kathleen Jamie op dit blog.

The Glass-hulled Boat

First come the jellyfish:

mauve-fringed, luminous bowls

like lost internal organs,

pulsing and slow.

Then in the green gloom

swaying sideways and back

like half-forgotten ancestors

– columns of bladderwrack.

It's as though we're stalled in a taxi

in an ill-lit, odd

little town, at closing time,

when everyone's maudlin

and really, ought just to go

home, you sorry inclining

pillars of wrack, you lone,

vaguely uterine jellyfish

– whom I almost envy:

spun out, when our engines churn,

on some sudden new trajectory,

fuddled, but unperturbed.

The Whale-watcher

And when at last the road

gives out, I’ll walk –

harsh grass, sea-maws,

lichen-crusted bedrock –

and hole up the cold

summer in some battered

caravan, quartering

the brittle waves

till my eyes evaporate

and I’m willing again

to deal myself in:

having watched them

breach, breathe, and dive

far out in the glare,

like stitches sewn in a rent

almost beyond repair.

Kathleen Jamie (Currie, 13 mei 1962)

De Amerikaanse schrijver Armistead Jones Maupin Jr. werd geboren op 13 mei 1944 in Washington. Zie ook alle tags voor Armistead Maupin op dit blog.

Uit: Tales of the City

“What? I don’t . . .”

“I’m not coming home, Mom.”

For a moment, the line seemed to go dead. Then, dimly in the distance, a television announcer began to tell Mary Ann’s father about the temporary relief of hemorrhoids. Finally, her mother spoke: “Now you’re being silly, darling.”

Mary Ann tried to stay calm. “I’m not being silly, Mom. I really feel comfortable here. I mean, it seems like home to me already.”

More silence.

“Mom, I’ve thought about this for a long time.”

“You’ve only been out there five days.”

“I know, Mom, but I’m really sure about this. It’s got nothing to do with you and Daddy. I just want to start making my own life, have my own apartment . . .”

“Oh, that. Well, of course you can, darling. As a matter of fact, your Daddy and I thought those new apartments out at Ridgemont might be just perfect for you. They take lots of young people, and they’ve got a swimming pool and one of those sauna things, and I could make some of those darling curtains like I made for Sonny and Vicki when they got married. You could have all the privacy you . . .”

Mary Ann’s voice was gentle but firm. “Mom, you aren’t listening to me. It isn’t the privacy or living with you and Daddy or . . . any of that. It’s just me. I love it here. I’m grown up now and . . .”

Armistead Maupin ( Washington, 13 mei 1944)

Hier met partner Christopher Turner 

Zie voor nog meer schrijvers van de 13 mei ook mijn blog van 13 mei 2011 deel 1 en eveneens deel 2.

13-05-2013 om 19:04 geschreven door Romenu  

Bij Moederdag

Mother and Child Reading door Frederick Warren Freer, 1896

Montgomery Museum of Fine Arts

Kind der aarde

Nu kom ik elke nacht, Moeder, slapen bij u thuis:
Geen afstand in de avond scheidt mij van uw liefdelichte huis.

Voorgoed uit al Gods sterren ken ik de eigen moeder mijn:
Daar is niets in de wijde heemlen als uw ogenschijn.

Hoe vindt de schaamte mijner ogen, Moeder, u onveranderd schoon;
Hoe bleef gij trouw en goed, Moeder, voor de ontrouwe zoon!

Ik slaap zoals een ongeboren kind zou slapen in uw schoot,
En drink uw koele donkre kracht in nachtelijke dood,

En elke nieuwe morgen in het nieuwe licht
Rijs ik op sterker vleuglen, Moeder, weg uit uw gezicht:

Als ziel en vogel die zijn moeheid dichtst aan uw hart verslaat,
Die stijgt en zingt het naast bij God met iedren dageraad...

Zo laat mij elke nacht, Moeder, slapen bij u thuis:
Mij kan geen afstand scheiden, Moeder, van uw liefdelichte huis!

P. C. Boutens (20 februari 1870 – 14 maart 1943)

De Nederlandse dichteres Hagar Peeters werd geboren in Amsterdam op 12 mei 1972. Zie ook alle tags voor Hagar Peeters op dit blog.

Tegen het verdwalen

Lente. De stilte is krols.
Een lach komt ten val
aan geluk.

Twee vliegen breken
het raam, weten
dat het je de das omdoet

als je voorgoed je lijfs-
behoud aan gene zijde
ervan zoekt

rommelt de lucht
nabij, stommelt
een vrouw
op de trap
geur van lokroep

verlaten vlinders
bijtijds onderkomens
om vogels, naar vlinders
op zoek.

Gevonden ben je allang.
Hoe ben je anders bij mij.

Je lichaam

Je lichaam ja je lichaam
je behaarde onbeschaamde lichaam
je zinderend witte lichaam
je languit liggende lichaam

dat mij aanstaart met gaten en gleuven,
met dotsels, kroezen en poezeligs
of zich schuilhoudt in mazen en lakens
of puilt uit pakken omvatsels,

het is almaar je lichaam je lichaam
je lonkend luibekkige lichaam
je kronkelig wiggende lichaam
je onzichtbaar opwinderig lichaam

je zonder schaamte aankomende lichaam
je lawaaiig klaarkomende lichaam
je zich naar mij omdraaiende lichaam
je zich ook wel afwendende lichaam

je mij nooit onwennige lichaam
je mij nooit onbekende lichaam
je mij nooit onbeminde lichaam
je altijd aanwezige lichaam.

Hagar Peeters (Amsterdam, 12 mei 1972)

De Nederlandse schrijver en dichter Bertus Aafjes (pseudoniem Jan Oranje) werd geboren in Amsterdam op 12 mei 1914. Zie ook alle tags voor Bertus Aafjes op dit blog.

Verliefde duiven

Verliefde duiven koeren in de bloemen:
"Broeders en zusters, wie is nu de bruid,
Die als Jehovah met geen naam te noemen,
Slechts in vertedering wordt aangeduid?"

En in het hoog gewirwar van de palmen
Vlechten zij haastig en bedeesd het bed,
Uit een gevonden keur van zachte halmen
En gouden spijlen in elkaar gezet.

Waar zijt gij nu, mijn kleinood,
Die licht te vangen waart en te ontroeren,
En die ik als een duif kon laten koeren,
Als ik u vaster in mijn armen sloot?
Ik mis haar daaglijks, meer dan spijs en drank,
Die zoete stroom van onverstaanbre klank.

De hemel

De hemel staat met sterren volgegoten
Als met gesmolten zilveren metaal;
De nacht is krank van zwangre bloesemloten,
Waartussen ik gedwongen ademhaal.

En steeds als ik in uiteindelijk erbarmen
Rijst uit de nacht uw beeltnis, naakt en blank;
Mijn droom omhelst u met onzichtbre armen,
Mijn lippen kussen u schier zonder klank.

Gij zijt er zo onloochenbaar en zuiver,
Gelijk een kaarsvlam, in zijn ernst verstard,
Soms weggetild als in een lichte huiver
Onder de snelle aandrang van mijn hart:
Dan beeft gij plotseling op in uw bestaan,
Alsof gij vreest teloor te zullen gaan.

Bertus Aafjes (12 mei 1914 - 22 april 1993)

Voor kasteel Hoensbroek, waar Aaafjes tussen 1951 en 1973 woonde. 

De Vlaamse schrijver, dichter, kunsthistoricus en politicus August Vermeylen werd geboren in Brussel, op 12 mei 1872. Zie ook alle tags voor August Vermeylen op dit blog.

Uit: Heimwee

“Het scheen hem dat hij zich iets moest herinneren... Er was iets gebeurd, het was hem alsof hij, in wie weet welk drama, een vergeten rol had gespeeld, heel-en-al vergeten... Gedroomd... hij had zeker gedroomd, dezen nacht...

En zijn geest neêr in een korte duizeling... En, ineens, zo hij voor den spiegel stond, deed dat spiegelvlak hem denken aan een kalm breed water, ergens gezien, - elders... Maar 't was vergeten,... verloren!...

Neen, hij zag het nu terug in een vluggen schijn: hij had gedroomd van een hoofd, een vrouwehoofd, een lang kwijnend gezichtje, heel dun de lippen en glimlachend vreemd. Maar in welk ingebeeld en geestelijk land had hij dat gezien? in welke pleinen van dromen?... O ja, hij wist nu: een lange vlakte lag, van groenlichtend water, en weggedampt in horizonnen. Alles te schoon, ontrustend schoon. En hij was daar, vond alles heel natuurlijk. Hij zag hoe 't water stil asemde, - en uit de slingeringen en de rappe groenglansen was opengebloeid en gerezen, met de twee ovalen der ogen die waren als zeer vreemde zeebloemen, dat vrouwehoofd.

Hij wist dat het komen moest, en was eerst niet verwonderd. Het wiegelde langzaam in kringelingen van licht, en alleen bleef onbeweeglijk de blik der groenachtige krystalogen, de dichtgenepen lipjes wenkten met den glimlach van een versmadend en pruilend kind. En men raadde het lichaam stengelslank, en twee zeer kleine borsten, met daarrond de zoutringen van 't water.

Hij werd nu bevreesd dat alles zo bladstil bleef, rond dat geheimzinnig hoofdje dat onbekende, geduchte machten moest bezitten... Waarom daar ineens zo opgeboren voor heur eigen schoonheid, ach zo tenger? En wat scheen dat hoofdje haar te zwaar, het broze meisje!... Het wiegelde langzaam heen en weer boven het water in een onverschillig lui gedans... “

August Vermeylen (12 mei 1872 – 10 januari 1945)

Portret door Isidore Opsomer, 1939 

De Russische dichter Andrej Andreyevich Voznesensky werd geboren in Moskou op 12 mei 1933. Zie ook alle tags voor Andrej Voznesensky op dit blog.

THE CASHIER

The dumb herd scowled:
“You’ve short-changed us,” they howled.
Pennies like medals stuck in the crust
Of sawdust.

The cashier flew into a rage—
“Nonsense! Be off with you! Go!”—
And rose like dough
From her glass cage.

Over counters where they sell
Cheese cakes and melons was blown
A sudden smell
Of tears and ozone.

Loud was the smell of tears
Among that lowing crowd:
The hands of one dumb pair
Howled in the air.

Clutching bacon, somebody swore,
Or so I imagined: at least, he
Gave a Beethovenish roar,
Earthy and shaggy.

Drumming of knuckle and palm
On the glass plate;
So bellowed the psalm
Of my dumb fate.

With a knowing leer
The cashier
Peered at a bill she held up to the light
To see if Lenin’s profile looked all right.

But Lenin wasn’t there any more:
The bill was counterfeit.
It was a grocery store
Where people and farces meet.

Vertaald door W.H. Auden

Andrej Voznesensky (12 mei 1933 – 1 juni 2010)

Hier met dichter Allen Ginsberg in 1985 

De Duitse schrijfster Eva Demski werd geboren op 12 mei 1944 in Regensburg. Zie ook alle tags voor Eva Demski op dit blog.

Uit: Gartengeschichten

„Nun war sie tot, wir begruben ihre Urne, und ihr Garten schlief noch immer tief. Schnee fiel in diesem Winter, nicht viel, aber genug, um alles gleich aussehen zu lassen – ihren Garten und die Nachbargärten. Über die hatte sie sich oft lustig gemacht: Schwarzwald für Arme. Nagelscherenrasen.

Manchmal war sie auch neidisch: Schau dir diese Maréchal Niel an. Bei mir das reinste Läusefestival!

In den drei Jahren, die sie nach dem Tod meines Vaters allein verbrachte, beschwerte sie sich manchmal über ihren Garten wie über ein Lebewesen, das unmäßige Forderungen stellt.

Elfhundert Quadratmeter, viel zuviel für einen einzelnen Menschen. Du weißt ja nicht, was das heißt, du mit deinem Handtuch! Und schon war es wieder da, unser zuverlässiges Begleitge

spenst: das schlechte Gewissen.

Nicht, daß mein Vater der große Gartenhelfer gewesen wäre, sein Gebiet war eher die Grenzüberschreitung zwischen Erdarbeiten und Utopie: Da muß ein Teich hin! Hier könnte man ein Gartenhaus brauchen!

Jetzt fehlten ihr die Pläne, gegen die sie sich hätte wehren können, um dann irgendwann doch nachzugeben. Man könnte sagen, daß aus Zukunft eine zunehmend mühevolle Abfolge von Gegenwärtigkeit geworden war. Schon wieder Hecken schneiden, schon wieder mähen, schon wieder jäten.

Momente des Entzückens stellten sich seltener ein – die blühende Spalieraprikose an der Südwand, die lodernde weiße Strauchpäonie, unter der unser erster Kater, Angkor, begraben lag – er war ein ganz besonderer Liebling gewesen. Die Katzen, die ihm gefolgt waren, hatten ihr Friedhöfchen in der

dunklen Kompostecke, jede mit eigenem Stein, auf dem ihr Namen stand: Michi, Afra, Amu, Thymian. Geblieben war ihr Pascha, der vierundzwanzigjährige Kater, der sie um eineinhalb Jahre überleben sollte.“

Eva Demski (Regensburg, 12 mei 1944)

Zie voor nog meer schrijvers van de 12^e mei ook mijn vorige twee blogs van vandaag.

12-05-2013 om 08:17 geschreven door Romenu  

De Zwitserse dichteres Sabine Imhof werd geboren in Brig in 1976. Zie ook alle tags voor Sabine Imhof op dit blog.

idaho

ich mache ein paar fliegen
in der kopiermaschine alle
und nenne den ausdruck
impression eines sommers
in schwarzweiß schwimmt
mein eingemachtes herz
in dosen gegen den stromausfall
deiner haut habe ich tausend
volt in meinen küssen und
lege feuerwerke frei in
deinem keller erinnert sich
ein fenster an mein gesicht.

kleine welt
(für meinen Vater)

das kind der umwege
das mit dem gewicht des hauses ging
brach sich in fremden sprachen das genick
tanzte mit halben hunden um den reim
& alles
war eine antwort auf liebe,
verbliebene lücken im raum.

Sabine Imhof (Brig, 12 mei 1976)

De Canadese schrijver Farley Mowat werd geboren in Belleville, Ontario, op 12 mei 1921. Zie ook alle tags voor Farley Mowat op dit blog.

Uit: Lost in the Barrens

“The month of June was growing old. It had been a year since Jamie Macnair left Toronto, the city of his birth, to take up a new life in the subarctic forests of northern Canada. Beside the shores of Macnair Lake the tamaracks were greening now after the winter’s blackness. Out on the lake great loons cried shrilly. As Jamie squatted in front of the log cabin, helping his uncle bale up the winter’s catch of furs, he tried to remember how he had felt on that day, a year past, when he climbed out of the train at the lonely frontier town called The Pas to meet his uncle.
Jamie’s uncle, Angus Macnair, had been a trader in the arctic, the master of a sealing schooner in the Bering Sea, and finally a trapper who roamed over the broad forests of the north. To Jamie, his uncle was almost a legend, and when the telegram came from him it filled the boy with excitement.
ARRANGEMENTS MADE FOR YOU TO JOIN ME AT THE PAS STOP LETTER WITH DETAILS FOLLOWS.
ANGUS MACNAIR
That eagerly awaited letter had brought with it some unhappiness for Jamie. It had reminded him sharply of the tragedy of his parents’ deaths in a car accident seven years ago. And it had made clear something he had never really faced before – that apart from his uncle, whom he had never seen, he was truly alone. During the past seven years he had taken the security of the boarding school for granted. But, reading Angus Macnair’s letter, he realized that it was no real home, and had never been one.”

Farley Mowat (Belleville, 12 mei 1921)

De Engelse schilder en dichter Dante Gabriel Rossetti werd op 12 mei 1828 inLonden geboren. Zie ook alle tags voor Dante Gabriel Rossetti op dit blog.

From The House Of Life The Sonnet

A Sonnet is a moment's monument,
Memorial from the Soul's eternity
To one dead deathless hour. Look that it be,
Whether for lustral rite or dire portent,
Of its own arduous fulness reverent:
Carve it in ivory or in ebony,
As Day or Night may rule; and let Time see
Its flowering crest impearl'd and orient.

A Sonnet is a coin: its face reveals
The soul,--its converse, to what Power 'tis due: --
Whether for tribute to the august appeals
Of Life, or dower in Love's high retinue,
It serve; or, 'mid the dark wharf's cavernous breath,
In Charon's palm it pay the toll to Death.

For The Holy Family By Michelangelo

TURN not the prophet's page, O Son! He knew
All that Thou hast to suffer, and hath writ.
Not yet Thine hour of knowledge. Infinite
The sorrows that Thy manhood's lot must rue
And dire acquaintance of Thy grief. That clue
The spirits of Thy mournful ministerings
Seek through yon scroll in silence. For these things
The angels have desired to look into.
Still before Eden waves the fiery sword,—
Her Tree of Life unransomed: whose sad Tree
Of Knowledge yet to growth of Calvary
Must yield its Tempter,—Hell the earliest dead
Of Earth resign,—and yet, O Son and Lord,
The seed o' the woman bruise the serpent's head.

Dante Gabriel Rossetti (12 mei 1828 - 9 april 1882)

Michelangelo, De Heilige Familie

De Duitse schrijver Werner Bräunig werd geboren op 12 mei 1934 in Chemnitz. Zie ook alle tags voor Werner Bräunig op dit blog.

Uit: Rummelplatz

“Hinter dem Platz lauert die Dunkelheit. Zwei Farben nur hat die Landschaft, weiß und grau, das Dorf ist schmutzig am Tag und schon finster am Nachmittag, abends ist es ein böses, geschundenes, heimtückisches Tier, zu Tode erschöpft und gierig. Es ist ein Tier auf der Lauer, ein Tier in der Agonie, es hat sich verborgen in der Dunkelheit, es schweigt. Der Platz aber ist hell, er täuscht Wärme vor und Lebendigkeit.(...) Der Platz aber ist hell, und die Menschen hier hungern nach Helligkeit stärker und verzweifelter als anderswo. Im Gebirge sind sie fremd, untertage sind sie allein, allein mit sich und dem Berg, allein mit ihren Hoffnungen, ihren Zweifeln, ihrer Gleichgültigkeit, allein mit der Dunkelheit und der Gefahr. Die Dunkelheit ist um sie und in ihnen, und ist auch kein bestirnter Himmel über ihnen, da ist nur der Berg mit seiner tödlichen Last und seiner Stille. Als Glücksritter sind sie aufgebrochen, als Gestrandete, Gezeichnete, Verzweifelte, als Hungrige. Sie sind über das Gebirge hergefallen wie die Heuschrecken. Jetzt zermürbt sie das Gebirge mit seinen langen Wintern, seiner Eintönigkeit, seiner Nacktheit und Härte. Wenn nichts sie mehr erschüttern kann, nach allem, was hinter ihnen liegt, das Licht erschüttert sie. Wenn sie nichts mehr ernst nehmen, das ‚Glück auf‘ nehmen sie ernst. Uralte Verlockung der Jahrmärkte. Locker sitzen die Fäuste in den Taschen, die Messer, die zerknüllten Hundertmarkscheine, der Rubel rollt.“

Werner Bräunig (12 mei 1934 – 14 augustus 1976)

De Duitse dichter en schrijver Cäsar Flaischlen werd geboren op 12 mei 1864 in Stuttgart. Zie ook alle tags voor Cäsar Flaischlen op dit blog.

Armes Herz du, immer wieder

Armes Herz du, immer wieder
jubelst du die Sehnsuchtslieder
deiner Liebe laut empor . .
armes Herz, und immer wieder
steht du vor verschlossenem Tor!

Aber . . lass es dich nicht grämen,
lass dir, was du glaubst, nicht nehmen,
und erfüllt es sich dir nie . .
einsam, wie du stets gewesen,
wandere deine Wege weiter,
ohne jemand anzuklagen,
ohne Grollen
was auch fällt . .
lern, von niemand was zu wollen,
lern, in dir allein zu tragen,
was dich hält,
und die Sehnsucht deiner Liebe
sing sie wunschlos in die Welt!

Cäsar Flaischlen (12 mei 1864 – 16 oktober 1920)

De Engelse dichter, schrijver en illustrator Edward Lear werd geboren op 12 mei 1812 in Highgate. Zie ook alle tags voor Edward Lear op dit blog.

There was an Old Man of the Hague

There was an Old Man of the Hague,
Whose ideas were excessively vague;
He built a balloon
To examine the moon,
That deluded Old Man of the Hague.

There was an Old Person of Berlin

There was an Old Person of Berlin,
Whose form was uncommonly thin;
Till he once, by mistake,
Was mixed up in a cake,
So they baked that Old Man of Berlin.

There was a Young Person of Smyrna

There was a Young Person of Smyrna,
Whose Grandmother threatened to burn her;
But she seized on the cat,
And said, 'Granny, burn that!
You incongruous Old Woman of Smyrna!'

Edward Lear (12 mei 1812 – 29 januari 1888)

Portret door WN Marstrand

12-05-2013 om 08:10 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver Nicolaas Anslijn werd op 12 mei 1777 geboren in Leiden. Zie ook alle tags voor Nicolaas Anslijn op dit blog.

Uit: De brave Hendrik

“Ik ben laatst bij Hendrik aan huis geweest, maar gij moest eens zien, hoe gehoorzaam hij zijnen ouders is.

Als zij hem zeggen, dat hij iets doen moet, dan doet hij het ook terstond.

Hij wacht nooit tot zij het hem tweemaal zeggen.

Hij zegt ook nooit: laat mijn broer of mijne zuster het doen; maar hij is altijd blijde, als hij iets voor zijne lieve ouders doen kan.

Als zij hem iets verbieden, dan laat hij het ook dadelijk.

Hij vraagt nooit: waarom moet ik dat laten?

Hij ziet ook nooit knorrig, als zijne ouders hem iets verbieden.

Ik prees Hendrik om zijne gehoorzaamheid, maar hij wilde niets daarvan hooren.

Wat denkt gij, dat hij mij antwoordde?

Mijne ouders weten zeer wel, waarom zij mij iets gebieden of verbieden.

Zij weten wel, wat mij nuttig of schadelijk is.

Foei! zou ik ongehoorzaam wezen? Zou ik mijne ouders bedroeven?

Toen ik laatst eens ongehoorzaam was, stonden mijne moeder de tranen in de oogen; maar ik zal wel zorg dragen, dat het niet weder gebeurt.

Ik antwoordde niets: maar ik nam het besluit om in het vervolg ook zoo gehoorzaam te zijn als Hendrik.”

Nicolaas Anslijn (12 mei 1777 — 18 september 1838)

De Argentijnse schrijfster, theatermaakster en caricaturiste Diana Raznovich werd geboren op 12 mei 1945 in Buenos Aires. Zie ook alle tags voor Diana Raznovich op dit blog.

Uit: Herbstzeitlose  (Vertaald door Gerd-Rainer Prothmann)

„ROSALIA schenkt ihr nach. GRISELDA schläft augenblicklich ein.

ROSALIA Erzähl mir was. Irgendwas Persönliches.

GRISELDA

(halb betäubt wird sie wach)

Ja, ja. Hab ich dir nie von Daniel erzählt?

ROSALIA Wer ist Daniel?

6

GRISELDA Ein Freund, den ich mal hatte. Er war Student der Literaturwissenschaft

und hat Mama überhaupt nicht gefallen. Was kann denn schon bei Literatur

rauskommen, sagte sie mir. Poesie, Mama. Poesie. Es dreht sich alles. Und

alles dreht sich. Die Planeten drehn sich. Der Mond.

ROSALIA Ja, du musst mit mir zu Félix kommen.

GRISELDA Nein, Rosalia, nein! Ich habe einige Prinzipien und Anschauungen. Und

ich habe 20 Jahre in deinem Haus gelebt und habe das toleriert, aber nicht

akzeptiert. Soll ich dir was kochen?

ROSALIA Nein!

GRISELDA Ich singe dir was.

ROSALIA Ja, was Spanisches.

GRISELDA schickt sich an, irgendeinen Flamenco zu singen.

Und was passierte mit Daniel?

GRISELDA Er hat mich angelogen. Er kannte komplizierte Dichter, die ich nicht

kannte. Und eines Tages brachte er mir das Gedicht eines solchen Dichters

und hat mir erzählt, es wäre von ihm. Und ich hab das geglaubt. Ich hab mich

noch mehr in ihn verliebt, weil ich dachte, es wäre von ihm.

"In unseren dunklen Gewässern

Funkelt beständig ein Glanz:

Der Ring einer Braut

Oder das wachsame Auge Gottes.“

Diana Raznovich (Buenos Aires,12 mei 1945)

De Russische schrijver en dissident Andrej Aleksejevitsj Amalrik werd geboren in Moskoui op 12 mei 1938. Zie ook alle tags voor Andrej Amalrik op dit blog.

Uit: Will the Soviet Union Survive Until 1984?

“The Soviet System does not intend to restore Stalinism, or to persecute the members of the intelligentsia, or to help those who do not ask for it. It just wants everything to be unchanged. People should recognize authority, the intelligentsia should be quiet, and dangerous reforms should not threat the system. The Soviet regime does not attack. It just protects itself. Its slogan is: „Let everything be unchanged”. It must have been the most humane goal of the Soviet System. That's why the Soviet citizens, also the heads of industry, writers, and producers are less free than they were fifteen years earlier. The authorities tried to make reforms. As a result, the old bureaucratic elite would be replaced with a new, more intelligent and open-minded society. „But we know that there have never been clever persons in the history of Russia. And the history of mankind has never meant progress”. The process of liberalization is often hindered and degraded instead of hastening. That's why we doubt in its success. There was an impression that the plan of liberalization has been drawn up and that the reforms were made, but actually there was not any plan of liberalization. There were only attempts of decorating the bureaucratic system.”

Andrej Amalrik (12 mei 1938  - 12 november 1980)

De Belgische, Franstalige, dichter en schrijver Maurice Carême werd geboren op 12 mei 1899 in Waver bij Brussel. Zie ook alle tags voor Maurice Carême op dit blog.

LA FILLETTE ET LE POEME

"Le poème, qu'est-ce que c'est ?
M'a demandé une fillette :
Des pluies lissant leurs longues tresses,
Le ciel frappant à mes volets,
Un pommier tout seul dans un champ
Comme une cage de plein vent,
Le visage triste et lassé
D'une lune blanche et glacée,
Un vol d'oiseaux en liberté,
Une odeur, un cri, une clé ?"

Et je ne savais que répondre
Jeu de soleil ou ruse d'ombre ? -
Comment aurais-je su mieux qu'elle
Si la poésie a des ailes
Ou court à pied les champs du monde ?

Maurice Carême (12 mei 1899 - 13 januari 1978)

De Italiaanse schrijver en dichter Massimo Bontempelli werd geboren op 12 mei 1878 in Como. Zie ook alle tags voor Massimo Bontempelli op dit blog.

Uit: The Chess Set in the Mirror (Vertaald door Estelle Gilson)

‘And now,’ he continued, getting more heated, ‘it’s time you knew the facts. You should know that chess pieces are much, much older than people. Humans were created many centuries after chess pieces, and they are gross imitations of pawns and bishops, kings and queens. Even their horses are imitations of ours. Then they built towers to imitate what we had. After that, they did a lot of other things, but those are superfluous. And everything that occurs among human beings, especially the most important things, which one studies in history, are nothing more than confused imitations and a hodgepodge of variants of the great games of chess we have played. We are the exemplars and governors of humanity. Those things I told you before concerned the other images, and I feel sorry for them, but we are truly eternal. And we, effectively, are in charge of the world. We are the only ones who have a raison d’être and an ideal.’ ”

Massimo Bontempelli (12 mei 1878 – 21 juli 1960)

12-05-2013 om 08:06 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter en classicus Jan Hendrik Leopold werd geboren in ’s-Hertogenbosch op 11 mei 1865. Zie ook alle tags voor J. H. Leopold op dit blog.

De lucht was als een perzik

De lucht was als een perzik,
de maan een diamant,
zwellende lentenevels
bloeiden aan alle kant.

Over de donzen heuvels
lokte een ver verschiet;
wij wilden zwervend worden,
zwervend en anders niet.

De voeten gingen samen,
de hand lag in de hand,
de harten opgedragen;
aarde, waar is uw band?

In dreven en valleien
geklommen en gedaald
in schaduwen geloken
in open licht bestraald

En onze zielen togen
naar nieuwe zaligheid
in het voorbij voorbije
wankelend ingeleid

Waar lillend lichtaanbreken
en ochtendhelderte is
met parelende vreugde
en met ontsteltenis...

De dauw hangt parelen

De dauw hangt parelen aan takken en aan blaren
in kettingen en snoeren;
de kusmond van de wind, als hij ze aan wil roeren,
doet ze ontstellen, sidderen zonder bedaren
en stort ze allen neer, de wankelbaren.

God heeft een huis gebouwd en dak

God heeft een huis gebouwd en dak
en zoldering bespannen strak
met kommer, druk en droefenis,
weedom er de bevloering is
en alle wanden zijn bekleed
met zorgen en met harteleed
en in betreuren ingehuld;
Hij heeft de goeden er in weggeloken
en toegesproken:
de sleutel van uw deur is het geduld.

J. H. Leopold (11 mei 1865 - 21 juni 1925)

Leopold op reis met leerlingen, 1890

De Nederlandse dichteres Ida Gerhardt werd geboren in Gorinchem op 11 mei 1905. Zie ook alle tags voor Ida Gerhardt op dit blog.

Tot de slaap

Zo kom tot rust. Vertrouw u aan de nacht,
te slapen gaat nu alles op de aarde -
en geef verloren wat uw hart bezwaarde,
langs verre stromen wordt het thuis gebracht.

Zo kom tot rust - en hoor naar het gestadig
ruisen des levens. Al wat is geschapen
doorwoont het, aan zijn hartslag moogt gij slapen:
Ook in u zelve arbeidt het gestadig.

Zo kom tot rust - en vindt de diepe dalen
van slaap. De sterren gaan, de waat'ren stromen;
zo wordt dan op hun ritme mee genomen
gerust.- Nog wacht de nacht: uw ademhalen.

De ratten

's Nachts hoorden wij in 't holle huis
de ratten rennen langs de binten.
Zij scheurden spaanders van de plinten;
in kasten viel de kalk tot gruis...

De Rotte gistte van bederf. -
Uw fierheid heeft geen kamp gegeven:
ge hebt het vaal gespuis verdreven,
nog: de boerin op eigen erf.

Maar later, 's nachts in het gewelf
der kelders hoorden wij u vloeken;
uw bezem bonkte - in lege hoeken:
De ratten zaten in uzelf.

De afwijzing

Ik schrijf u met de ravenveer,
Mijnheer.
Mijn eer en uw eer
uw hart mijn hart
heeft niets gemeen.
Ik schrijf u met de ravenveer.
Ik schrijf u met het ravenzwart
het teken: neen.

Ida Gerhardt (11 mei 1905 – 15 augustus 1997)

De Duitse dichter en schrijver Andre Rudolph werd geboren in Warschau op 11 mei 1975 en groeide op in Leipzig. Zie ook alle tags voor Andre Rudolph op dit blog.

wie der fluß unterm sternen-

                          himmel die schwellen abwärts

stürzt; jetzt versucht er mit

                          schamlosigkeiten zu erzwingen, was

er durch sprache und intuition nicht

                          mehr zustandebringt: schönheit. (sela!)

die aufgesprungnen lippen

                          des märz; das feuchte braun

der noch geschlossnen knospen. –

                          das berechnete licht dieses abends:

mit einer einzigen silbermünze

                          will der mond unsre seelen freikaufen

(gott wirft sie oben in den

                          schlitz. wir beginnen zu tanzen)

                                       *

die töchter sind fenster

                          in den häusern der mütter, durch

sie blicken sie hinaus; die

                          söhne sind saiten, gestimmt wie

die väter. – jetzt sehn sie alle

                          etwas angespannt aus.

an sich sind die stiefmütterchen

                         häßlich, in den balkonkästen

draußen (selbst noch als allegorie); „hier

                        müßte wiedermal einer umgraben.“

die blütenkelche zitieren engel

                        und bienen. – samstags, wenn

die käfer putzen, duftet es

                        im ganzen haus nach chitin

Andre Rudolph (Warschau, 11 mei 1975)

De Braziliaanse schrijver José Rubem Fonseca werd geboren op 11 mei 1925 in Juiz de Fora. Zie ook alle tags voor Rubem Fonseca op dit blog.

Uit: Vast Emotions and Imperfect Thoughts (Vertaald door Clifford E.Landers)

“That would be a cheap syntactical trick that would weaken the scene even further and deprive the spectator of the tension that Babel had built up. But did that matter? Who among the millions of semi-illiterates produced by the educational institutions, consumers of a comfortable art represented by pop music, by the movies and television, would be familiar with Babel? All they would know of Babel would be my film. In other words, very little.

    It was time to go and see my brother. In the taxi I thought: Afonka puts a shot in Dolguchov's mouth. Fine. What kind of shot? Babel doesn't say. I had Afonka using a revolver. How would the scene play with a rifle?

    It was after eleven when I got to Jose's mansion, one of the last remaining in Ipanema.

    Alone in the living room, he was watching the video I had made. He wasn't wearing the girdle he normally used so the faithful wouldn't see the size of his paunch. `You're late,' he said softly. He hated waiting, but he had learned to control his irritation. He saved it for his preaching, when he inveighed against sin and the devil. `Gislaine has already gone to bed.' Gislaine was the woman he'd married back in the days when he still sold used cars.

    He rewound the tape. `I like the film, you know. The photography is beautiful, and I come out of it well. I liked your idea of putting in that young couple, the woman believing in what I say from the start and the man doubting, and then, when I finish my sermon, the man is convinced and nodding his head in agreement with what I'm saying.'

  `You'll find that in the publicity films of any televangelist,' I said, knowing he didn't like to be called that. But Jose pretended to ignore my observation.

    `Only here, in this short bit at the end, we could add what I spoke to you about.' Jose froze the image. `Here I could make a frank and direct appeal to the members of the congregations, asking them to contribute to the spread of our Church and to the upkeep of its social work. No hypocrisy. As the prophet Malachi said, "Bring ye all the tithes into the storehouse, that there may be meat in my house, and prove me now herewith." A direct kind of message.'

Rubem Fonseca (Juiz de Fora, 11 mei 1925)

De Duitse schrijver Henning Boëtius werd geboren op 11 mei 1939 in Langen, Hessen. Zie ook alle tags voor Henning Boëtius op dit blog.

Uit: Rom kann sehr heiß sein

„Zur Wüste gehört wesensmäßig der Durst. Man erträgt ihre grausame Wirklichkeit nur, wenn man den Durst erträgt. Dort, wo es Wasser gibt, verwandelt sich die Wüste in ihr Gegenteil: in eine Oase. Das Problem in meinem Falle: Ich bin leider kein Asket, jedenfalls kein freiwilliger. Ich bin ein Oasenmensch. Ich lagere am liebsten neben der Quelle, in einem gewissen Abstand allerdings, der verhindern soll, dass ich in den Brunnen falle und ertrinke. Das gilt für die Liebe genauso wie für die Stillung meines Wissensdurstes. Asket zu sein ist eine mir völlig fremde Form der umgekehrten Völlerei; es ist eine Art negativer Hedonismus. Ich bin weder Asket noch Hedonist, sondern irgendetwas Undefiniertes dazwischen, wie eigentlich die meisten anderen Menschen auch. Unglücksvermeidung statt Glücksbesessenheit ist meine vornehmliche Lebensstrategie.
Vor einigen Jahren habe ich damit begonnen, mich mit meinem Namen zu beschäftigen. Namen sind auch in unserer aufgeklärten Zeit immer noch mehr als bloße Erkennungsmarken. Zuweilen scheinen sie ein magisches Substrat zu erhalten, das das Wesen oder das Leben des Trägers beeinflusst. Piet ist ein Allerweltsname. Er trägt sich angenehm wie eine kleine, leichte Maske der Anonymität. Ganz anders mein Nachname. Er ist ein Schwergewicht, er hat einen anspruchsvollen Klang. Und er ist wenig verbreitet, obwohl ihn Dürer durch seinen berühmten Kupferstich "Der heilige Hieronymus im Gehäus" auch den theologisch desinteressierten Zeitgenossen bis heute gegenwärtig hält. Vielleicht hat sich dieser Name so wenig durchgesetzt, weil jener große Gelehrte und zwielichtige Mann zum Symbol von Askese und Gelehrsamkeit wurde. Und wer will schon diese beiden Tugenden zu seinem erklärten Lebensideal machen!
Heute frage ich mich, warum mir nicht mein anderer großer Namensvetter ähnlich wichtig war wie der heilige Hieronymus: jener rätselhafte Maler aus Hertogenbosch, der den Zeugnissen nach ein ganz normales bürgerliches Leben führte und, wie manche vermuten, geschützt von dieser Fassade, Mitglied einer verbotenen adamitischen Sekte war, deren Anhänger auf ihren Seancen völlig nackt auftraten und sich obskuren Ausschweifungen hingaben. Seine Bilder jedenfalls wirken durch ihre bizarren Darstellungen von Albträumen, ihre Monster und Chimären auf uns heute so modern, dass manche in ihm einen Vorläufer des Surrealismus sehen wollen und andere die Psychoanalyse mit ihrer Methode der Traumdeutung bemühen, um seine Bilder zu verstehen.“

Henning Boëtius (Langen, 11 mei 1939)

De Spaanse schrijver Camilo José Cela werd geboren op 11 mei 1916 in Iria Flavia. Zie ook alle tags voor Camilo José Cela op dit blog.

Uit: The Family of Pascual Duarte (Vertaald door Anthony Kerrigan)

“The bell tower was the same height as the clock tower, and in the summertime, when the storks came to nest, some went to one tower and some to the other, each of them remembering which of the two towers it had used the year before. One little lame stork, which managed to last through two winters, belonged to the church nest, from which it had fallen while still very young, when pursued by a hawk.

 My house lay outside the village, a good two hundred paces from the last cluster of houses. It was a cramped one-story house: narrow quarters, befitting my station in life. I came to feel affection for the place, and there were even times when I was proud of it. In actual fact the kitchen was the only room that was really decent; it was the first room as you entered the house, and it was always clean and kept whitewashed. True enough, the floor was earthen, but it was so well trodden down and the small paving stones were set in such nice patterns and designs that it was in no way inferior to many other floors where the owner had laid down cement in order to be modern. The hearth was roomy and clear; a shelf ran around the chimneypiece, which was in the semicircular shape of a funnel, and on the shelf we had ornamental crockery, jugs with mottoes painted in blue, and plates with blue and orange drawings. Some of the plates were decorated with a face, others with a flower, others with a name, and others with a fish. “

Camilo José Cela (11 mei 1916 – 17 januari 2002)

Op jongere leeftijd

Zie voor nog meer schrijvers van de 11^e mei ook mijn vorige blog van vandaag.

11-05-2013 om 13:02 geschreven door Romenu  

De Britse schrijfster Rachel Billington werd geboren op 11 mei 1942 in Londen. Zie ook mijn blog van 11 mei 2009.

Uit: Emma & Knightley

“Emma Knightley, handsome, clever and rich, with a husband whose affection for her was only equalled by her affection for him, had passed upward of a year of marriage in what may be described as perfect happiness; certainly this is how she described it to herself as she sat at her writing desk from which she had an excellent view of her father, Mr Woodhouse, taking a turn round the shrubbery on the arm of her beloved Mr Knightley.
Emma smiled as she watched them, smiled and repressed a sigh as she saw the tender way in which Mr Knightley – she would never bring herself to call him George – put his upright, manly self between the cool autumnal breeze and the frail figure of her father. Since she, herself, usually performed this daily office for her father – Mr Knightley often being occu¬pied in the mornings when her father felt the air most conducive to good health – seldom did she have the opportunity of seeing her parent as he appeared at a distance to the objective eye.
His walking was tentative, it could not be denied, but then he had never been quick, or never since she could remember him. It was possible – Emma considered the idea from the heights of her still new stature as a wife – that his sense of himself as an invalid had stemmed from the early death of Mrs Woodhouse, causing him to distrust health. If that were the cause – and, by his affectionate accounts of his wife, she had possessed all the vivacity, intellectual vigour and good health that any woman could wish for – then it was understandable that her adoring husband's tempera¬ment should receive a severe shock at her unexpected death; that he would never be the same, but always fearful, not just for himself, but for his daughters (Emma had an elder sister, Isabella), their husbands, Isabella's five children (soon to be six), his friends, acquaintances and, in short, the whole world, small as it was, that he inhabited.”

Rachel Billington (Londen, 11 mei 1942)

De Oostenrijks-Roemeens-joods-Amerikaanse dichteres Rose Ausländer werd geboren in Czernowitz op 11 mei 1901. Zie ook alle tags voor Rose Ausländer op dit blog.

Nichts bleibt

Tage kommen und gehen
alles bleibt wie es ist

Nichts bleibt wie es ist
es zerbricht wie Porzellan

Du bemühst dich
die Scherben zu kleben
zu einem Gefäß
und weinst
weil es nicht glückt

Glück II

Der Traum vom Glück
wehrt sich gegen mich
seit ich ihn träumen will

Ich habe viel geträumt
von dunklen Dingen

Manchmal stand ein Stern
am Himmel meines Traums
nur einen Augenblick
dann stürzte er
und fiel
weiß auf mein Haar

Rose Ausländer (11 mei 1901 - 3 januari 1988)

De Duitse dichter en schrijver Carl Ferdinand Max Hauptmann werd geboren op 11 mei 1858 in Obersalzbrunn. Zie ook alle tags voor Carl Hauptmann op dit blog.

Erdgeboren

Über mir in wolkigen Lüften
Wogen Lerchen traumverloren.
Tiefi m Heidekraute lieg ich,
Fühle mich so erdgeboren;

Ganz, als ob ich aus der Scholle
Wildentwachsen wär, wie Bäume,
Leicht vom Heidewind geschaukelt,
Erde halb - und halb auch Träume.

Ganz, als ob ich aus der Scholle
Aufgeflogen wär mit Schwingen,
Hoch im Sommerwind aufsteigend,
Erde halb - und halb doch Klingen.

Carl Hauptmann (11 mei 1858 – 4 februari 1921)

De Engelse schrijfster, vertaalster en componiste Ethel Lilian Voynich werd geboren op 11 mei 1864 in County Cork, Ierland. Zie ook alle tags voor Ethel Lilian Voynich op dit blog.

Uit: The Gadfly

“He broke off and sat tearing the foxglove bells to pieces. The silence was so long and deep that he looked up, wondering why the Padre did not speak. It was growing dark under the branches of the magnolia, and everything seemed dim and indistinct; but there was light enough to show the ghastly paleness of Montanelli’s face. He was bending his head down, his right hand tightly clenched upon the edge of the bench. Arthur looked away with a sense of awe-struck wonder. It was as though he had stepped unwittingly on to holy ground.

“My God!” he thought; “how small and selfish I am beside him! If my trouble were his own he couldn’t feel it more.”

Presently Montanelli raised his head and looked round. “I won’t press you to go back there; at all events, just now,” he said in his most caressing tone; “but you must promise me to take a thorough rest when your vacation begins this summer. I think you had better get a holiday right away from the neighborhood of Leghorn. I can’t have you breaking down in health.”

“Where shall you go when the seminary closes, Padre?”

“I shall have to take the pupils into the hills, as usual, and see them settled there. But by the middle of August the subdirector will be back from his holiday. I shall try to get up into the Alps for a little change. Will you come with me? I could take you for some long mountain rambles, and you would like to study the Alpine mosses and lichens. But perhaps it would be rather dull for you alone with me?”

“Padre!” Arthur clasped his hands in what Julia called his “demonstrative foreign way.” “I would give anything on earth to go away with you. Only – I am not sure –” He stopped.

“You don’t think Mr. Burton would allow it?”

“He wouldn’t like it, of course, but he could hardly interfere. I am eighteen now and can do what I choose. After all, he’s only my step-brother; I don’t see that I owe him obedience. He was always unkind to mother.”

Ethel Lilian Voynich (11 mei 1864 – 28 juli 1960)

Zie voor onderstaande schrijver ook mijn blog van 11 mei 2007.

De Spaanse dichter Leopoldo de Luis werd geboren op 11 mei 1918 in Córdoba.

Zie voor onderstaande schrijver ook mijn blog van 11 mei 2012.

De Afghaanse dichter, schrijver en criticus Latif Nazemi werd geboren op 11 mei 1947 in Herat. Zie ook mijn blog van 11 mei 2009 en ook mijn blog van 11 mei 2010.

11-05-2013 om 12:54 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter J. C. Bloem werd geboren op 10 mei 1887 in Oudshoorn. Zie ook alle tags voor J. C. Bloem op dit blog.

Dichterschap

Is dit genoeg; een stuk of wat gedichten,
voor de rechtvaardiging van een bestaaan
In ‘t slecht vervullen van onnoozle plichten
Om den te karigen broode allengs verdaan?

En hierom zijn der op een doel gerichten
bevredigende dagen mij ontgaan;
Hierom blijft mij slechts zelf en lot betichten
in ‘t zicht van ‘t eind der onherkeerbre baan.

van al de dingen die ‘k droomen zocht
Erger: van alle, die ik wel vermocht,
Is, nu hun tijd voorbij is, niets geworden

En ik kan zelfs niet, als mijn onbevreesd
erkennen mij verwijst naar de verdorden,
Aanvoeren: maar mijn bloei is schoon geweest.

Het kerkhof aan het meer

Een klein rond perk, met weinge witte stenen;
Hier zijgt de tijd, een vege zwaan,terneer.
Erachter dampt,door grijze zon beschenen,
Een gelukzalig lentemeer.

Daar rusten,na het enkelvuldig leven
Van eeuwoud werk in weide en stal en schuit,
De eertijds ontslapenen in deze dreven
Van hun gelijke daden uit.

En als de voorjaarswind de lege kruinen
Doet beven van de' onheuchelijken nood
Tot bloeien boven woekerende puinen,
Suizelt de onsterfelijke dood.

Voorjaar

De zon brak door de barre voorjaarslucht.
Plotseling kantelde er een vogelvlucht.
Op de aarde smolt de dungezaaide sneeuw.
Hart, gij zijt vrij; gij waart om niets beducht.

J.C. Bloem (10 mei 1887 – 10 augustus 1966)

De Vlaamse dichter en schrijver Herman Leenders werd geboren te Brugge op 10 mei 1960. Zie ook alle tags voor Herman Leenders op dit blog.

Wij komen

Uit het land van Boon en de Coninck
Uit de achtertuin van de Wispelaere
Uit Gezelle en Claus gekropen, als maden
Uit Van Ostaijen, Elsschot, Minne en Van Nijlen
Uit het donkere hart van het Nederlands
Uit het gestotter van onuitspreekbare gedachten
Uit de strot van dichtgeknepen klanken

uit Buitenland
uit dat land van kot en kavel
beton- en hinderpalen
een paradijs voor kip en konijn
mijn duivenkotland
mijn varkensstrontland
mijn rolluikenland
dikkepensenland
kloteland
wielertoeristenland
rodebakstenenland
land van stofzuiger en javel
hogedrukreinigerland
grasmachineland
braakland
dromenland
dwingeland

Wij komen
met de wrede verbeelding van Terrin
met de sardonische blik van Van Heulendonk
met de grijns van Vekeman en Seghers
met Lut de Block en Pat Donnez
met de maskerades van Luuk Gruwez

een bonte stoet tronies en bijna-doodskoppen
de blijde intrede in Amsterdam
van de gastarbeiders van het Nederlands
de arbeiders van het Vlams
de knechten van het Brugs, het Gents, het Antwerps
onder spandoeken en banderolles
met vaandels en banieren
en wij zingen
niet, nee wij schreeuwen
niet.
Wij schrijven:

Wij komen uit het land van Boon en de Coninck
Uit de achtertuin van de Wispelaere
Uit Gezelle en Claus gekropen, als maden

Herman Leenders (Brugge, 10 mei 1960)

De Vlaamse dichter en schrijver Didi de Paris werd geboren op 10 mei 1957 in Leuven. Zie ook alle tags voor Didi de Paris op dit blog.

Uppercut

Een ferme stoot is liefde
– om maar te zwijgen
van tranen, beven
sidderen en strelen…

Dat ze nog eens op zou duiken
en lelijk uithalen om mij te vloeren
in de eerste seconde
van de openingsronde
van de paringsdans,
de vermenigvuldigingsdans.

……

Liefde (dat simpel spel uit de hel)
smaakt soms zo zoet, smaakt soms zo zout,
witregels op een bed.

Dat wij ons alleen kunnen uitleven
in clichés: dat is drama.
Zo heb ik mijn lijf, mijn lief,
gelaafd aan de nacht,
nadat ik mijn ziel heb laten hangen
aan de kapstok bij jou.

Liefde is een uppercut.

Didi de Paris (Leuven, 10 mei 1957)

De Duitse dichter en schrijver Ralf Rothmann werd op 10 mei 1953 geboren in Schleswig. Zie ook alle tags voor Ralf Rothmannop dit blog.

Uit: Feuer brennt nicht

„Die Fahrt kommt einem endlos vor. Es ist heiß, die  Luft über dem Gleisgewirr zittert. Pappelsamen fliegt  im Abteil herum. Ein alter S-Bahnwagen mit Holzbänken, wie es sie in Westberlin schon längst nicht mehr  gibt; der Feuerlöscher wackelt, die geöffneten Fenster  rappeln in den Rahmen, Türen schnellen zu mit hartem Knall. Die Stationen haben ungewohnte Namen:  Ostkreuz, Wuhlheide, Rummelsburg. Vor den langen,  mit Graffitis besprühten Ställen der Trabrennbahn in  Karlshorst dösen Pferde in der Sonne. Es wird immer  grüner, und die Menschen reden kaum und blicken

aus dem Fenster mit Gesichtern, denen man wenig  Humor zutraut. Viele Männer tragen Hemden mit

verblichenen Mustern, unglaublichen, wie auf Sofas  von Möbel-Discountern. Strohfarben das Haar der Frauen, billig der Schmuck, und der zementfarbene  Teint wird noch etwas grauer, die Lippen schmaler,  wenn sie bemerken, dass man sie anschaut. Obwohl  sie hemmungslos gegafft haben, als Alina und er den  Wagen betraten, ist ein Blick auf sie offenbar nicht erwünscht, auch kein freundlich gemeinter. In Köpenick  ausgestiegen, dreht sich eine Frau noch einmal nach  ihnen um, und als Wolf ihr zunickt, schüttelt sie den  Kopf und geht beleidigt davon in ihren Sandalen aus  dem anderen Staat.

Noch mehr Pappelsamen, ohne dass man die Bäume  sähe. Auf dem Bahnsteig in Hirschgarten kein Mensch.  Spatzen picken Moos aus den Fugen der Betonplatten,  deren Relief an Kopfsteinpflaster erinnern soll, und  Alina trinkt einen Schluck Wasser aus einer kleinen Plastikflasche. Heimlich beobachtet er ihre Spiegelung in  der Wagenscheibe, die verzitterte Silhouette.“

Ralf Rothmann (Schleswig, 10 mei 1953)

De Amerikaanse toneelschrijver Jeremy Gable werd geboren op 10 mei 1982 in Lakenheath, Suffolk, in Engeland. Zie ook alle tags voor Jeremy Gable op dit blog. 

Uit: The 15th Line

“JANUARY 28TH
PATRICK: Did President Obama’s State of the Union address help diminish our nation’s fears?  Read our analysis in today’s City Press.
ANGELA: Three days since the accident, and Brandon hasn’t called.  I guess I know now that we’re done.  Cross that loose end off my list.
DUSTIN: I just declined a newspaper interview.  I can’t possibly say anything right now.
PATRICK: @turnbullseth We’d love to hear your story, if you still want to tell it.  You can Direct Message me if you want.
SETH: @pattycitypress No, never mind.  Don’t worry about it.
SETH: Keep hearing about “the heroes”.  What makes these people “the heroes”?  When was being safe not the courageous thing to do?
ANGELA: The newspaper just interviewed me.  Again, the word “miracle” was used.  I’m a miracle.  If only my poo could cure cancer.
PATRICK: @angiannini89  Great interview today, Angela.  Look for it tomorrow.
DUSTIN: Thanks to everyone for all of your prayers.  You can stop now.  It’s all over.
PATRICK: Breaking News - The death toll for the 15th Line subway derailment has risen to 30.”

Jeremy Gable (Lakenheath, 10 mei 1982)
Hier als acteur met Christina Martinez in het stuk “The Remote”

De Italiaanse schrijver Roberto Cotroneo werd op 10 mei 1961 geboren in Alessandria. Zie ook alle tags voor Roberto Cotroneo op dit blog.

Uit: Letters to my son on the love of books (Vertaald door N. S. Thompson)

“Sometimes you feel afraid, Francesco, although it's not that you axe a fearful child. Sometimes you ask me to go along with you. You take my hand and, a little worried, you say "Come on, Daddy." You don't like going into a dark room and, on occasion, you like being accompanied to the end of the hall. I try to explain to you that you shouldn't be afraid, and invite you to show some courage, but I don't force you because a little fear is good for you; it helps you, makes you stronger when you're an adult, especially if your fears are reasonable ones and you learn both to overcome and respect them. But I also realize that when you take my hand and lead me down the hall, that you want me to accompany you to a place of adventure, somewhere faraway. You want to see what will happen. You're still so young that the distant island where anything can happen is either the kitchen or the dark study. But in that kitchen and in that study, there is a world you have to come to grips with, because that is where you will find pirates and unexpected traps. It is in the far-off places that one comes to grips with life. It is not by chance that Jim Hawkins begins his tale with the words, "I remember him as if it were yesterday." The things that strike you most remain clear in the mind, losing none of their color. They remain there, fixed, like the best of your memories or the worst of your nightmares.     Treasure Island is the story of a nightmare, painted in garish colors; an adventure that is exotic, but still a nightmare. People will tell you it is a book for children. At home, we have many editions of it, some of them with illustrations, and even an old edition your mother found on a bookstall in Bologna that she gave me as a present with a very loving dedication. As you look through them, you will, at first, be convinced that it is a story about pirates. You will then begin to feel a slight anxiety, the same one that grips a reader when they begin The Turn of the Screw by Henry James, except that Stevenson is not as explicit--you have to be well practiced at reading between the lines. In James's novella the two children come to a terrible fate, and you know that it will end in disaster.”

Roberto Cotroneo (Alessandria, 10 mei 1961)

De Duitse schrijfster Petra Hammesfahr werd geboren in Immerrath op 10 mei 1951. Zie ook alle tags voor Petra Hammesfahr op dit blog.

Uit: Der Frauenjäger

“Im Laufe der Zeit hatte sie viele Kerle. Zu Gesicht bekam  er nur selten einen. Meist kamen sie vormittags, wenn  er in einem Klassenraum saß und «nicht für die Schule,  sondern fürs Leben lernte». Was für ein Quatsch! Nichts  von dem, was er fürs Leben brauchte, hatte er in der Schule
gelernt.
Sein Vater schuftete währenddessen bei fünfzig oder  noch mehr Grad in einer Aluminiumgießerei, um der Schlampe ein angenehmes Leben zu bieten und ihr jeden  Wunsch zu erfüllen. Sie musste nur eine Andeutung  machen, dann überschlug sich der Alte, um sie zufriedenzustellen.
Sein Vater war fünfzehn Jahre älter als sie, ein großer,  bulliger Mann, vor dem viele einen Heidenrespekt hatten.  Hätte man ihm eine Lederjacke mit entsprechenden  Schriftzügen angezogen und ihn auf ein Motorrad gesetzt,  die halbe Welt hätte Reißaus vor dem vermeintlichen Höllenengel
genommen. Er sah aus, als könne er mit Leichtigkeit  ein Gesicht zu Brei schlagen. Aber er hatte das Gemüt  eines Schafs, ließ sich von der Schlampe ausnutzen und  auf der Nase herumtanzen, statt sie einmal in die Schranken  zu weisen.
Sein Vater tat immer so, als wüsste er nicht, dass sie  fremde Kerle ins Ehebett ließ, während er sich an der Aluminiumpresse  die Seele und seinen Stolz aus dem Leib  schwitzte. Aber vermutlich wusste er es ganz genau, litt  wie ein getretener Hund und fraß den Schmerz in sich  hinein, bis der ihn umbrachte.
Herzinfarkt mit achtundfünfzig, auf der Fahrt zur Arbeit,  Kontrolle übers Auto verloren und so weiter. Als  die Rettungskräfte an der Unfallstelle eintrafen, war  sein Vater  bereits tot. Allerdings war er nicht an dem Infarkt  gestorben, sondern an einem Genickbruch. Für die  Schlampe zahlte sich das in barer Münze aus, weil der Tod  damit als Unfallfolge durchging.
Er war neunzehn, seine Mutter dreiundvierzig. Sie bezog  fortan Witwen- und Unfallrente, und nicht zu knapp.“

Petra Hammesfahr (Immerrath, 10 mei 1951)

Zie voor nog meer schrijvers van de 10e mei ook mijn blog van 10 mei 2011 deel 2 en eveneens deel 3.

10-05-2013 om 19:10 geschreven door Romenu  

Bij Hemelvaartsdag

The Ascension door Benjamin West, 1801

Hemelvaart

Est deus in nobis

De ronde ruimte blauwt in zonnegloed

En wijkt ver in de verte en hoog naar boven:

Mijn ziel wiekt als een leeuwriklied naar boven

Tot boven ‘t licht haar lichter licht gemoet.

”Zij baadt zich in den lauwen aethervloed,

En hoort met hosiannaas ‘t leven loven;

Het floers is wèg van de eeuwigheid geschoven

En goddlijk leven gloeit in mijn gemoed.

De hemel is mijn hart en met den voet

Druk ik loodzwaar den schemel mijner aard’,

En, nederblikkend, is mijn glimlach zoet.

Ik zie daar onverstand en zielevoosheid…

Genoegen lacht… ik lach… en met een vaart

Stoot ik de wereld weg in de eindeloosheid.-

Jacques Perk (10 juni 1859 – 1 november 1881)