De Zwitserse dichteres Sabine Imhof werd geboren in Brig in 1976. Zie ook alle tags voor Sabine Imhof op dit blog.

idaho

ich mache ein paar fliegen
in der kopiermaschine alle
und nenne den ausdruck
impression eines sommers
in schwarzweiß schwimmt
mein eingemachtes herz
in dosen gegen den stromausfall
deiner haut habe ich tausend
volt in meinen küssen und
lege feuerwerke frei in
deinem keller erinnert sich
ein fenster an mein gesicht.

kleine welt
(für meinen Vater)

das kind der umwege
das mit dem gewicht des hauses ging
brach sich in fremden sprachen das genick
tanzte mit halben hunden um den reim
& alles
war eine antwort auf liebe,
verbliebene lücken im raum.

Sabine Imhof (Brig, 12 mei 1976)

De Canadese schrijver Farley Mowat werd geboren in Belleville, Ontario, op 12 mei 1921. Zie ook alle tags voor Farley Mowat op dit blog.

Uit: Lost in the Barrens

“The month of June was growing old. It had been a year since Jamie Macnair left Toronto, the city of his birth, to take up a new life in the subarctic forests of northern Canada. Beside the shores of Macnair Lake the tamaracks were greening now after the winter’s blackness. Out on the lake great loons cried shrilly. As Jamie squatted in front of the log cabin, helping his uncle bale up the winter’s catch of furs, he tried to remember how he had felt on that day, a year past, when he climbed out of the train at the lonely frontier town called The Pas to meet his uncle.
Jamie’s uncle, Angus Macnair, had been a trader in the arctic, the master of a sealing schooner in the Bering Sea, and finally a trapper who roamed over the broad forests of the north. To Jamie, his uncle was almost a legend, and when the telegram came from him it filled the boy with excitement.
ARRANGEMENTS MADE FOR YOU TO JOIN ME AT THE PAS STOP LETTER WITH DETAILS FOLLOWS.
ANGUS MACNAIR
That eagerly awaited letter had brought with it some unhappiness for Jamie. It had reminded him sharply of the tragedy of his parents’ deaths in a car accident seven years ago. And it had made clear something he had never really faced before – that apart from his uncle, whom he had never seen, he was truly alone. During the past seven years he had taken the security of the boarding school for granted. But, reading Angus Macnair’s letter, he realized that it was no real home, and had never been one.”

Farley Mowat (Belleville, 12 mei 1921)

De Engelse schilder en dichter Dante Gabriel Rossetti werd op 12 mei 1828 inLonden geboren. Zie ook alle tags voor Dante Gabriel Rossetti op dit blog.

From The House Of Life The Sonnet

A Sonnet is a moment's monument,
Memorial from the Soul's eternity
To one dead deathless hour. Look that it be,
Whether for lustral rite or dire portent,
Of its own arduous fulness reverent:
Carve it in ivory or in ebony,
As Day or Night may rule; and let Time see
Its flowering crest impearl'd and orient.

A Sonnet is a coin: its face reveals
The soul,--its converse, to what Power 'tis due: --
Whether for tribute to the august appeals
Of Life, or dower in Love's high retinue,
It serve; or, 'mid the dark wharf's cavernous breath,
In Charon's palm it pay the toll to Death.

For The Holy Family By Michelangelo

TURN not the prophet's page, O Son! He knew
All that Thou hast to suffer, and hath writ.
Not yet Thine hour of knowledge. Infinite
The sorrows that Thy manhood's lot must rue
And dire acquaintance of Thy grief. That clue
The spirits of Thy mournful ministerings
Seek through yon scroll in silence. For these things
The angels have desired to look into.
Still before Eden waves the fiery sword,—
Her Tree of Life unransomed: whose sad Tree
Of Knowledge yet to growth of Calvary
Must yield its Tempter,—Hell the earliest dead
Of Earth resign,—and yet, O Son and Lord,
The seed o' the woman bruise the serpent's head.

Dante Gabriel Rossetti (12 mei 1828 - 9 april 1882)

Michelangelo, De Heilige Familie

De Duitse schrijver Werner Bräunig werd geboren op 12 mei 1934 in Chemnitz. Zie ook alle tags voor Werner Bräunig op dit blog.

Uit: Rummelplatz

“Hinter dem Platz lauert die Dunkelheit. Zwei Farben nur hat die Landschaft, weiß und grau, das Dorf ist schmutzig am Tag und schon finster am Nachmittag, abends ist es ein böses, geschundenes, heimtückisches Tier, zu Tode erschöpft und gierig. Es ist ein Tier auf der Lauer, ein Tier in der Agonie, es hat sich verborgen in der Dunkelheit, es schweigt. Der Platz aber ist hell, er täuscht Wärme vor und Lebendigkeit.(...) Der Platz aber ist hell, und die Menschen hier hungern nach Helligkeit stärker und verzweifelter als anderswo. Im Gebirge sind sie fremd, untertage sind sie allein, allein mit sich und dem Berg, allein mit ihren Hoffnungen, ihren Zweifeln, ihrer Gleichgültigkeit, allein mit der Dunkelheit und der Gefahr. Die Dunkelheit ist um sie und in ihnen, und ist auch kein bestirnter Himmel über ihnen, da ist nur der Berg mit seiner tödlichen Last und seiner Stille. Als Glücksritter sind sie aufgebrochen, als Gestrandete, Gezeichnete, Verzweifelte, als Hungrige. Sie sind über das Gebirge hergefallen wie die Heuschrecken. Jetzt zermürbt sie das Gebirge mit seinen langen Wintern, seiner Eintönigkeit, seiner Nacktheit und Härte. Wenn nichts sie mehr erschüttern kann, nach allem, was hinter ihnen liegt, das Licht erschüttert sie. Wenn sie nichts mehr ernst nehmen, das ‚Glück auf‘ nehmen sie ernst. Uralte Verlockung der Jahrmärkte. Locker sitzen die Fäuste in den Taschen, die Messer, die zerknüllten Hundertmarkscheine, der Rubel rollt.“

Werner Bräunig (12 mei 1934 – 14 augustus 1976)

De Duitse dichter en schrijver Cäsar Flaischlen werd geboren op 12 mei 1864 in Stuttgart. Zie ook alle tags voor Cäsar Flaischlen op dit blog.

Armes Herz du, immer wieder

Armes Herz du, immer wieder
jubelst du die Sehnsuchtslieder
deiner Liebe laut empor . .
armes Herz, und immer wieder
steht du vor verschlossenem Tor!

Aber . . lass es dich nicht grämen,
lass dir, was du glaubst, nicht nehmen,
und erfüllt es sich dir nie . .
einsam, wie du stets gewesen,
wandere deine Wege weiter,
ohne jemand anzuklagen,
ohne Grollen
was auch fällt . .
lern, von niemand was zu wollen,
lern, in dir allein zu tragen,
was dich hält,
und die Sehnsucht deiner Liebe
sing sie wunschlos in die Welt!

Cäsar Flaischlen (12 mei 1864 – 16 oktober 1920)

De Engelse dichter, schrijver en illustrator Edward Lear werd geboren op 12 mei 1812 in Highgate. Zie ook alle tags voor Edward Lear op dit blog.

There was an Old Man of the Hague

There was an Old Man of the Hague,
Whose ideas were excessively vague;
He built a balloon
To examine the moon,
That deluded Old Man of the Hague.

There was an Old Person of Berlin

There was an Old Person of Berlin,
Whose form was uncommonly thin;
Till he once, by mistake,
Was mixed up in a cake,
So they baked that Old Man of Berlin.

There was a Young Person of Smyrna

There was a Young Person of Smyrna,
Whose Grandmother threatened to burn her;
But she seized on the cat,
And said, 'Granny, burn that!
You incongruous Old Woman of Smyrna!'

Edward Lear (12 mei 1812 – 29 januari 1888)

Portret door WN Marstrand

12-05-2013 om 08:10 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver Nicolaas Anslijn werd op 12 mei 1777 geboren in Leiden. Zie ook alle tags voor Nicolaas Anslijn op dit blog.

Uit: De brave Hendrik

“Ik ben laatst bij Hendrik aan huis geweest, maar gij moest eens zien, hoe gehoorzaam hij zijnen ouders is.

Als zij hem zeggen, dat hij iets doen moet, dan doet hij het ook terstond.

Hij wacht nooit tot zij het hem tweemaal zeggen.

Hij zegt ook nooit: laat mijn broer of mijne zuster het doen; maar hij is altijd blijde, als hij iets voor zijne lieve ouders doen kan.

Als zij hem iets verbieden, dan laat hij het ook dadelijk.

Hij vraagt nooit: waarom moet ik dat laten?

Hij ziet ook nooit knorrig, als zijne ouders hem iets verbieden.

Ik prees Hendrik om zijne gehoorzaamheid, maar hij wilde niets daarvan hooren.

Wat denkt gij, dat hij mij antwoordde?

Mijne ouders weten zeer wel, waarom zij mij iets gebieden of verbieden.

Zij weten wel, wat mij nuttig of schadelijk is.

Foei! zou ik ongehoorzaam wezen? Zou ik mijne ouders bedroeven?

Toen ik laatst eens ongehoorzaam was, stonden mijne moeder de tranen in de oogen; maar ik zal wel zorg dragen, dat het niet weder gebeurt.

Ik antwoordde niets: maar ik nam het besluit om in het vervolg ook zoo gehoorzaam te zijn als Hendrik.”

Nicolaas Anslijn (12 mei 1777 — 18 september 1838)

De Argentijnse schrijfster, theatermaakster en caricaturiste Diana Raznovich werd geboren op 12 mei 1945 in Buenos Aires. Zie ook alle tags voor Diana Raznovich op dit blog.

Uit: Herbstzeitlose  (Vertaald door Gerd-Rainer Prothmann)

„ROSALIA schenkt ihr nach. GRISELDA schläft augenblicklich ein.

ROSALIA Erzähl mir was. Irgendwas Persönliches.

GRISELDA

(halb betäubt wird sie wach)

Ja, ja. Hab ich dir nie von Daniel erzählt?

ROSALIA Wer ist Daniel?

6

GRISELDA Ein Freund, den ich mal hatte. Er war Student der Literaturwissenschaft

und hat Mama überhaupt nicht gefallen. Was kann denn schon bei Literatur

rauskommen, sagte sie mir. Poesie, Mama. Poesie. Es dreht sich alles. Und

alles dreht sich. Die Planeten drehn sich. Der Mond.

ROSALIA Ja, du musst mit mir zu Félix kommen.

GRISELDA Nein, Rosalia, nein! Ich habe einige Prinzipien und Anschauungen. Und

ich habe 20 Jahre in deinem Haus gelebt und habe das toleriert, aber nicht

akzeptiert. Soll ich dir was kochen?

ROSALIA Nein!

GRISELDA Ich singe dir was.

ROSALIA Ja, was Spanisches.

GRISELDA schickt sich an, irgendeinen Flamenco zu singen.

Und was passierte mit Daniel?

GRISELDA Er hat mich angelogen. Er kannte komplizierte Dichter, die ich nicht

kannte. Und eines Tages brachte er mir das Gedicht eines solchen Dichters

und hat mir erzählt, es wäre von ihm. Und ich hab das geglaubt. Ich hab mich

noch mehr in ihn verliebt, weil ich dachte, es wäre von ihm.

"In unseren dunklen Gewässern

Funkelt beständig ein Glanz:

Der Ring einer Braut

Oder das wachsame Auge Gottes.“

Diana Raznovich (Buenos Aires,12 mei 1945)

De Russische schrijver en dissident Andrej Aleksejevitsj Amalrik werd geboren in Moskoui op 12 mei 1938. Zie ook alle tags voor Andrej Amalrik op dit blog.

Uit: Will the Soviet Union Survive Until 1984?

“The Soviet System does not intend to restore Stalinism, or to persecute the members of the intelligentsia, or to help those who do not ask for it. It just wants everything to be unchanged. People should recognize authority, the intelligentsia should be quiet, and dangerous reforms should not threat the system. The Soviet regime does not attack. It just protects itself. Its slogan is: „Let everything be unchanged”. It must have been the most humane goal of the Soviet System. That's why the Soviet citizens, also the heads of industry, writers, and producers are less free than they were fifteen years earlier. The authorities tried to make reforms. As a result, the old bureaucratic elite would be replaced with a new, more intelligent and open-minded society. „But we know that there have never been clever persons in the history of Russia. And the history of mankind has never meant progress”. The process of liberalization is often hindered and degraded instead of hastening. That's why we doubt in its success. There was an impression that the plan of liberalization has been drawn up and that the reforms were made, but actually there was not any plan of liberalization. There were only attempts of decorating the bureaucratic system.”

Andrej Amalrik (12 mei 1938  - 12 november 1980)

De Belgische, Franstalige, dichter en schrijver Maurice Carême werd geboren op 12 mei 1899 in Waver bij Brussel. Zie ook alle tags voor Maurice Carême op dit blog.

LA FILLETTE ET LE POEME

"Le poème, qu'est-ce que c'est ?
M'a demandé une fillette :
Des pluies lissant leurs longues tresses,
Le ciel frappant à mes volets,
Un pommier tout seul dans un champ
Comme une cage de plein vent,
Le visage triste et lassé
D'une lune blanche et glacée,
Un vol d'oiseaux en liberté,
Une odeur, un cri, une clé ?"

Et je ne savais que répondre
Jeu de soleil ou ruse d'ombre ? -
Comment aurais-je su mieux qu'elle
Si la poésie a des ailes
Ou court à pied les champs du monde ?

Maurice Carême (12 mei 1899 - 13 januari 1978)

De Italiaanse schrijver en dichter Massimo Bontempelli werd geboren op 12 mei 1878 in Como. Zie ook alle tags voor Massimo Bontempelli op dit blog.

Uit: The Chess Set in the Mirror (Vertaald door Estelle Gilson)

‘And now,’ he continued, getting more heated, ‘it’s time you knew the facts. You should know that chess pieces are much, much older than people. Humans were created many centuries after chess pieces, and they are gross imitations of pawns and bishops, kings and queens. Even their horses are imitations of ours. Then they built towers to imitate what we had. After that, they did a lot of other things, but those are superfluous. And everything that occurs among human beings, especially the most important things, which one studies in history, are nothing more than confused imitations and a hodgepodge of variants of the great games of chess we have played. We are the exemplars and governors of humanity. Those things I told you before concerned the other images, and I feel sorry for them, but we are truly eternal. And we, effectively, are in charge of the world. We are the only ones who have a raison d’être and an ideal.’ ”

Massimo Bontempelli (12 mei 1878 – 21 juli 1960)

12-05-2013 om 08:06 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter en classicus Jan Hendrik Leopold werd geboren in ’s-Hertogenbosch op 11 mei 1865. Zie ook alle tags voor J. H. Leopold op dit blog.

De lucht was als een perzik

De lucht was als een perzik,
de maan een diamant,
zwellende lentenevels
bloeiden aan alle kant.

Over de donzen heuvels
lokte een ver verschiet;
wij wilden zwervend worden,
zwervend en anders niet.

De voeten gingen samen,
de hand lag in de hand,
de harten opgedragen;
aarde, waar is uw band?

In dreven en valleien
geklommen en gedaald
in schaduwen geloken
in open licht bestraald

En onze zielen togen
naar nieuwe zaligheid
in het voorbij voorbije
wankelend ingeleid

Waar lillend lichtaanbreken
en ochtendhelderte is
met parelende vreugde
en met ontsteltenis...

De dauw hangt parelen

De dauw hangt parelen aan takken en aan blaren
in kettingen en snoeren;
de kusmond van de wind, als hij ze aan wil roeren,
doet ze ontstellen, sidderen zonder bedaren
en stort ze allen neer, de wankelbaren.

God heeft een huis gebouwd en dak

God heeft een huis gebouwd en dak
en zoldering bespannen strak
met kommer, druk en droefenis,
weedom er de bevloering is
en alle wanden zijn bekleed
met zorgen en met harteleed
en in betreuren ingehuld;
Hij heeft de goeden er in weggeloken
en toegesproken:
de sleutel van uw deur is het geduld.

J. H. Leopold (11 mei 1865 - 21 juni 1925)

Leopold op reis met leerlingen, 1890

De Nederlandse dichteres Ida Gerhardt werd geboren in Gorinchem op 11 mei 1905. Zie ook alle tags voor Ida Gerhardt op dit blog.

Tot de slaap

Zo kom tot rust. Vertrouw u aan de nacht,
te slapen gaat nu alles op de aarde -
en geef verloren wat uw hart bezwaarde,
langs verre stromen wordt het thuis gebracht.

Zo kom tot rust - en hoor naar het gestadig
ruisen des levens. Al wat is geschapen
doorwoont het, aan zijn hartslag moogt gij slapen:
Ook in u zelve arbeidt het gestadig.

Zo kom tot rust - en vindt de diepe dalen
van slaap. De sterren gaan, de waat'ren stromen;
zo wordt dan op hun ritme mee genomen
gerust.- Nog wacht de nacht: uw ademhalen.

De ratten

's Nachts hoorden wij in 't holle huis
de ratten rennen langs de binten.
Zij scheurden spaanders van de plinten;
in kasten viel de kalk tot gruis...

De Rotte gistte van bederf. -
Uw fierheid heeft geen kamp gegeven:
ge hebt het vaal gespuis verdreven,
nog: de boerin op eigen erf.

Maar later, 's nachts in het gewelf
der kelders hoorden wij u vloeken;
uw bezem bonkte - in lege hoeken:
De ratten zaten in uzelf.

De afwijzing

Ik schrijf u met de ravenveer,
Mijnheer.
Mijn eer en uw eer
uw hart mijn hart
heeft niets gemeen.
Ik schrijf u met de ravenveer.
Ik schrijf u met het ravenzwart
het teken: neen.

Ida Gerhardt (11 mei 1905 – 15 augustus 1997)

De Duitse dichter en schrijver Andre Rudolph werd geboren in Warschau op 11 mei 1975 en groeide op in Leipzig. Zie ook alle tags voor Andre Rudolph op dit blog.

wie der fluß unterm sternen-

                          himmel die schwellen abwärts

stürzt; jetzt versucht er mit

                          schamlosigkeiten zu erzwingen, was

er durch sprache und intuition nicht

                          mehr zustandebringt: schönheit. (sela!)

die aufgesprungnen lippen

                          des märz; das feuchte braun

der noch geschlossnen knospen. –

                          das berechnete licht dieses abends:

mit einer einzigen silbermünze

                          will der mond unsre seelen freikaufen

(gott wirft sie oben in den

                          schlitz. wir beginnen zu tanzen)

                                       *

die töchter sind fenster

                          in den häusern der mütter, durch

sie blicken sie hinaus; die

                          söhne sind saiten, gestimmt wie

die väter. – jetzt sehn sie alle

                          etwas angespannt aus.

an sich sind die stiefmütterchen

                         häßlich, in den balkonkästen

draußen (selbst noch als allegorie); „hier

                        müßte wiedermal einer umgraben.“

die blütenkelche zitieren engel

                        und bienen. – samstags, wenn

die käfer putzen, duftet es

                        im ganzen haus nach chitin

Andre Rudolph (Warschau, 11 mei 1975)

De Braziliaanse schrijver José Rubem Fonseca werd geboren op 11 mei 1925 in Juiz de Fora. Zie ook alle tags voor Rubem Fonseca op dit blog.

Uit: Vast Emotions and Imperfect Thoughts (Vertaald door Clifford E.Landers)

“That would be a cheap syntactical trick that would weaken the scene even further and deprive the spectator of the tension that Babel had built up. But did that matter? Who among the millions of semi-illiterates produced by the educational institutions, consumers of a comfortable art represented by pop music, by the movies and television, would be familiar with Babel? All they would know of Babel would be my film. In other words, very little.

    It was time to go and see my brother. In the taxi I thought: Afonka puts a shot in Dolguchov's mouth. Fine. What kind of shot? Babel doesn't say. I had Afonka using a revolver. How would the scene play with a rifle?

    It was after eleven when I got to Jose's mansion, one of the last remaining in Ipanema.

    Alone in the living room, he was watching the video I had made. He wasn't wearing the girdle he normally used so the faithful wouldn't see the size of his paunch. `You're late,' he said softly. He hated waiting, but he had learned to control his irritation. He saved it for his preaching, when he inveighed against sin and the devil. `Gislaine has already gone to bed.' Gislaine was the woman he'd married back in the days when he still sold used cars.

    He rewound the tape. `I like the film, you know. The photography is beautiful, and I come out of it well. I liked your idea of putting in that young couple, the woman believing in what I say from the start and the man doubting, and then, when I finish my sermon, the man is convinced and nodding his head in agreement with what I'm saying.'

  `You'll find that in the publicity films of any televangelist,' I said, knowing he didn't like to be called that. But Jose pretended to ignore my observation.

    `Only here, in this short bit at the end, we could add what I spoke to you about.' Jose froze the image. `Here I could make a frank and direct appeal to the members of the congregations, asking them to contribute to the spread of our Church and to the upkeep of its social work. No hypocrisy. As the prophet Malachi said, "Bring ye all the tithes into the storehouse, that there may be meat in my house, and prove me now herewith." A direct kind of message.'

Rubem Fonseca (Juiz de Fora, 11 mei 1925)

De Duitse schrijver Henning Boëtius werd geboren op 11 mei 1939 in Langen, Hessen. Zie ook alle tags voor Henning Boëtius op dit blog.

Uit: Rom kann sehr heiß sein

„Zur Wüste gehört wesensmäßig der Durst. Man erträgt ihre grausame Wirklichkeit nur, wenn man den Durst erträgt. Dort, wo es Wasser gibt, verwandelt sich die Wüste in ihr Gegenteil: in eine Oase. Das Problem in meinem Falle: Ich bin leider kein Asket, jedenfalls kein freiwilliger. Ich bin ein Oasenmensch. Ich lagere am liebsten neben der Quelle, in einem gewissen Abstand allerdings, der verhindern soll, dass ich in den Brunnen falle und ertrinke. Das gilt für die Liebe genauso wie für die Stillung meines Wissensdurstes. Asket zu sein ist eine mir völlig fremde Form der umgekehrten Völlerei; es ist eine Art negativer Hedonismus. Ich bin weder Asket noch Hedonist, sondern irgendetwas Undefiniertes dazwischen, wie eigentlich die meisten anderen Menschen auch. Unglücksvermeidung statt Glücksbesessenheit ist meine vornehmliche Lebensstrategie.
Vor einigen Jahren habe ich damit begonnen, mich mit meinem Namen zu beschäftigen. Namen sind auch in unserer aufgeklärten Zeit immer noch mehr als bloße Erkennungsmarken. Zuweilen scheinen sie ein magisches Substrat zu erhalten, das das Wesen oder das Leben des Trägers beeinflusst. Piet ist ein Allerweltsname. Er trägt sich angenehm wie eine kleine, leichte Maske der Anonymität. Ganz anders mein Nachname. Er ist ein Schwergewicht, er hat einen anspruchsvollen Klang. Und er ist wenig verbreitet, obwohl ihn Dürer durch seinen berühmten Kupferstich "Der heilige Hieronymus im Gehäus" auch den theologisch desinteressierten Zeitgenossen bis heute gegenwärtig hält. Vielleicht hat sich dieser Name so wenig durchgesetzt, weil jener große Gelehrte und zwielichtige Mann zum Symbol von Askese und Gelehrsamkeit wurde. Und wer will schon diese beiden Tugenden zu seinem erklärten Lebensideal machen!
Heute frage ich mich, warum mir nicht mein anderer großer Namensvetter ähnlich wichtig war wie der heilige Hieronymus: jener rätselhafte Maler aus Hertogenbosch, der den Zeugnissen nach ein ganz normales bürgerliches Leben führte und, wie manche vermuten, geschützt von dieser Fassade, Mitglied einer verbotenen adamitischen Sekte war, deren Anhänger auf ihren Seancen völlig nackt auftraten und sich obskuren Ausschweifungen hingaben. Seine Bilder jedenfalls wirken durch ihre bizarren Darstellungen von Albträumen, ihre Monster und Chimären auf uns heute so modern, dass manche in ihm einen Vorläufer des Surrealismus sehen wollen und andere die Psychoanalyse mit ihrer Methode der Traumdeutung bemühen, um seine Bilder zu verstehen.“

Henning Boëtius (Langen, 11 mei 1939)

De Spaanse schrijver Camilo José Cela werd geboren op 11 mei 1916 in Iria Flavia. Zie ook alle tags voor Camilo José Cela op dit blog.

Uit: The Family of Pascual Duarte (Vertaald door Anthony Kerrigan)

“The bell tower was the same height as the clock tower, and in the summertime, when the storks came to nest, some went to one tower and some to the other, each of them remembering which of the two towers it had used the year before. One little lame stork, which managed to last through two winters, belonged to the church nest, from which it had fallen while still very young, when pursued by a hawk.

 My house lay outside the village, a good two hundred paces from the last cluster of houses. It was a cramped one-story house: narrow quarters, befitting my station in life. I came to feel affection for the place, and there were even times when I was proud of it. In actual fact the kitchen was the only room that was really decent; it was the first room as you entered the house, and it was always clean and kept whitewashed. True enough, the floor was earthen, but it was so well trodden down and the small paving stones were set in such nice patterns and designs that it was in no way inferior to many other floors where the owner had laid down cement in order to be modern. The hearth was roomy and clear; a shelf ran around the chimneypiece, which was in the semicircular shape of a funnel, and on the shelf we had ornamental crockery, jugs with mottoes painted in blue, and plates with blue and orange drawings. Some of the plates were decorated with a face, others with a flower, others with a name, and others with a fish. “

Camilo José Cela (11 mei 1916 – 17 januari 2002)

Op jongere leeftijd

Zie voor nog meer schrijvers van de 11^e mei ook mijn vorige blog van vandaag.

11-05-2013 om 13:02 geschreven door Romenu  

De Britse schrijfster Rachel Billington werd geboren op 11 mei 1942 in Londen. Zie ook mijn blog van 11 mei 2009.

Uit: Emma & Knightley

“Emma Knightley, handsome, clever and rich, with a husband whose affection for her was only equalled by her affection for him, had passed upward of a year of marriage in what may be described as perfect happiness; certainly this is how she described it to herself as she sat at her writing desk from which she had an excellent view of her father, Mr Woodhouse, taking a turn round the shrubbery on the arm of her beloved Mr Knightley.
Emma smiled as she watched them, smiled and repressed a sigh as she saw the tender way in which Mr Knightley – she would never bring herself to call him George – put his upright, manly self between the cool autumnal breeze and the frail figure of her father. Since she, herself, usually performed this daily office for her father – Mr Knightley often being occu¬pied in the mornings when her father felt the air most conducive to good health – seldom did she have the opportunity of seeing her parent as he appeared at a distance to the objective eye.
His walking was tentative, it could not be denied, but then he had never been quick, or never since she could remember him. It was possible – Emma considered the idea from the heights of her still new stature as a wife – that his sense of himself as an invalid had stemmed from the early death of Mrs Woodhouse, causing him to distrust health. If that were the cause – and, by his affectionate accounts of his wife, she had possessed all the vivacity, intellectual vigour and good health that any woman could wish for – then it was understandable that her adoring husband's tempera¬ment should receive a severe shock at her unexpected death; that he would never be the same, but always fearful, not just for himself, but for his daughters (Emma had an elder sister, Isabella), their husbands, Isabella's five children (soon to be six), his friends, acquaintances and, in short, the whole world, small as it was, that he inhabited.”

Rachel Billington (Londen, 11 mei 1942)

De Oostenrijks-Roemeens-joods-Amerikaanse dichteres Rose Ausländer werd geboren in Czernowitz op 11 mei 1901. Zie ook alle tags voor Rose Ausländer op dit blog.

Nichts bleibt

Tage kommen und gehen
alles bleibt wie es ist

Nichts bleibt wie es ist
es zerbricht wie Porzellan

Du bemühst dich
die Scherben zu kleben
zu einem Gefäß
und weinst
weil es nicht glückt

Glück II

Der Traum vom Glück
wehrt sich gegen mich
seit ich ihn träumen will

Ich habe viel geträumt
von dunklen Dingen

Manchmal stand ein Stern
am Himmel meines Traums
nur einen Augenblick
dann stürzte er
und fiel
weiß auf mein Haar

Rose Ausländer (11 mei 1901 - 3 januari 1988)

De Duitse dichter en schrijver Carl Ferdinand Max Hauptmann werd geboren op 11 mei 1858 in Obersalzbrunn. Zie ook alle tags voor Carl Hauptmann op dit blog.

Erdgeboren

Über mir in wolkigen Lüften
Wogen Lerchen traumverloren.
Tiefi m Heidekraute lieg ich,
Fühle mich so erdgeboren;

Ganz, als ob ich aus der Scholle
Wildentwachsen wär, wie Bäume,
Leicht vom Heidewind geschaukelt,
Erde halb - und halb auch Träume.

Ganz, als ob ich aus der Scholle
Aufgeflogen wär mit Schwingen,
Hoch im Sommerwind aufsteigend,
Erde halb - und halb doch Klingen.

Carl Hauptmann (11 mei 1858 – 4 februari 1921)

De Engelse schrijfster, vertaalster en componiste Ethel Lilian Voynich werd geboren op 11 mei 1864 in County Cork, Ierland. Zie ook alle tags voor Ethel Lilian Voynich op dit blog.

Uit: The Gadfly

“He broke off and sat tearing the foxglove bells to pieces. The silence was so long and deep that he looked up, wondering why the Padre did not speak. It was growing dark under the branches of the magnolia, and everything seemed dim and indistinct; but there was light enough to show the ghastly paleness of Montanelli’s face. He was bending his head down, his right hand tightly clenched upon the edge of the bench. Arthur looked away with a sense of awe-struck wonder. It was as though he had stepped unwittingly on to holy ground.

“My God!” he thought; “how small and selfish I am beside him! If my trouble were his own he couldn’t feel it more.”

Presently Montanelli raised his head and looked round. “I won’t press you to go back there; at all events, just now,” he said in his most caressing tone; “but you must promise me to take a thorough rest when your vacation begins this summer. I think you had better get a holiday right away from the neighborhood of Leghorn. I can’t have you breaking down in health.”

“Where shall you go when the seminary closes, Padre?”

“I shall have to take the pupils into the hills, as usual, and see them settled there. But by the middle of August the subdirector will be back from his holiday. I shall try to get up into the Alps for a little change. Will you come with me? I could take you for some long mountain rambles, and you would like to study the Alpine mosses and lichens. But perhaps it would be rather dull for you alone with me?”

“Padre!” Arthur clasped his hands in what Julia called his “demonstrative foreign way.” “I would give anything on earth to go away with you. Only – I am not sure –” He stopped.

“You don’t think Mr. Burton would allow it?”

“He wouldn’t like it, of course, but he could hardly interfere. I am eighteen now and can do what I choose. After all, he’s only my step-brother; I don’t see that I owe him obedience. He was always unkind to mother.”

Ethel Lilian Voynich (11 mei 1864 – 28 juli 1960)

Zie voor onderstaande schrijver ook mijn blog van 11 mei 2007.

De Spaanse dichter Leopoldo de Luis werd geboren op 11 mei 1918 in Córdoba.

Zie voor onderstaande schrijver ook mijn blog van 11 mei 2012.

De Afghaanse dichter, schrijver en criticus Latif Nazemi werd geboren op 11 mei 1947 in Herat. Zie ook mijn blog van 11 mei 2009 en ook mijn blog van 11 mei 2010.

11-05-2013 om 12:54 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter J. C. Bloem werd geboren op 10 mei 1887 in Oudshoorn. Zie ook alle tags voor J. C. Bloem op dit blog.

Dichterschap

Is dit genoeg; een stuk of wat gedichten,
voor de rechtvaardiging van een bestaaan
In ‘t slecht vervullen van onnoozle plichten
Om den te karigen broode allengs verdaan?

En hierom zijn der op een doel gerichten
bevredigende dagen mij ontgaan;
Hierom blijft mij slechts zelf en lot betichten
in ‘t zicht van ‘t eind der onherkeerbre baan.

van al de dingen die ‘k droomen zocht
Erger: van alle, die ik wel vermocht,
Is, nu hun tijd voorbij is, niets geworden

En ik kan zelfs niet, als mijn onbevreesd
erkennen mij verwijst naar de verdorden,
Aanvoeren: maar mijn bloei is schoon geweest.

Het kerkhof aan het meer

Een klein rond perk, met weinge witte stenen;
Hier zijgt de tijd, een vege zwaan,terneer.
Erachter dampt,door grijze zon beschenen,
Een gelukzalig lentemeer.

Daar rusten,na het enkelvuldig leven
Van eeuwoud werk in weide en stal en schuit,
De eertijds ontslapenen in deze dreven
Van hun gelijke daden uit.

En als de voorjaarswind de lege kruinen
Doet beven van de' onheuchelijken nood
Tot bloeien boven woekerende puinen,
Suizelt de onsterfelijke dood.

Voorjaar

De zon brak door de barre voorjaarslucht.
Plotseling kantelde er een vogelvlucht.
Op de aarde smolt de dungezaaide sneeuw.
Hart, gij zijt vrij; gij waart om niets beducht.

J.C. Bloem (10 mei 1887 – 10 augustus 1966)

De Vlaamse dichter en schrijver Herman Leenders werd geboren te Brugge op 10 mei 1960. Zie ook alle tags voor Herman Leenders op dit blog.

Wij komen

Uit het land van Boon en de Coninck
Uit de achtertuin van de Wispelaere
Uit Gezelle en Claus gekropen, als maden
Uit Van Ostaijen, Elsschot, Minne en Van Nijlen
Uit het donkere hart van het Nederlands
Uit het gestotter van onuitspreekbare gedachten
Uit de strot van dichtgeknepen klanken

uit Buitenland
uit dat land van kot en kavel
beton- en hinderpalen
een paradijs voor kip en konijn
mijn duivenkotland
mijn varkensstrontland
mijn rolluikenland
dikkepensenland
kloteland
wielertoeristenland
rodebakstenenland
land van stofzuiger en javel
hogedrukreinigerland
grasmachineland
braakland
dromenland
dwingeland

Wij komen
met de wrede verbeelding van Terrin
met de sardonische blik van Van Heulendonk
met de grijns van Vekeman en Seghers
met Lut de Block en Pat Donnez
met de maskerades van Luuk Gruwez

een bonte stoet tronies en bijna-doodskoppen
de blijde intrede in Amsterdam
van de gastarbeiders van het Nederlands
de arbeiders van het Vlams
de knechten van het Brugs, het Gents, het Antwerps
onder spandoeken en banderolles
met vaandels en banieren
en wij zingen
niet, nee wij schreeuwen
niet.
Wij schrijven:

Wij komen uit het land van Boon en de Coninck
Uit de achtertuin van de Wispelaere
Uit Gezelle en Claus gekropen, als maden

Herman Leenders (Brugge, 10 mei 1960)

De Vlaamse dichter en schrijver Didi de Paris werd geboren op 10 mei 1957 in Leuven. Zie ook alle tags voor Didi de Paris op dit blog.

Uppercut

Een ferme stoot is liefde
– om maar te zwijgen
van tranen, beven
sidderen en strelen…

Dat ze nog eens op zou duiken
en lelijk uithalen om mij te vloeren
in de eerste seconde
van de openingsronde
van de paringsdans,
de vermenigvuldigingsdans.

……

Liefde (dat simpel spel uit de hel)
smaakt soms zo zoet, smaakt soms zo zout,
witregels op een bed.

Dat wij ons alleen kunnen uitleven
in clichés: dat is drama.
Zo heb ik mijn lijf, mijn lief,
gelaafd aan de nacht,
nadat ik mijn ziel heb laten hangen
aan de kapstok bij jou.

Liefde is een uppercut.

Didi de Paris (Leuven, 10 mei 1957)

De Duitse dichter en schrijver Ralf Rothmann werd op 10 mei 1953 geboren in Schleswig. Zie ook alle tags voor Ralf Rothmannop dit blog.

Uit: Feuer brennt nicht

„Die Fahrt kommt einem endlos vor. Es ist heiß, die  Luft über dem Gleisgewirr zittert. Pappelsamen fliegt  im Abteil herum. Ein alter S-Bahnwagen mit Holzbänken, wie es sie in Westberlin schon längst nicht mehr  gibt; der Feuerlöscher wackelt, die geöffneten Fenster  rappeln in den Rahmen, Türen schnellen zu mit hartem Knall. Die Stationen haben ungewohnte Namen:  Ostkreuz, Wuhlheide, Rummelsburg. Vor den langen,  mit Graffitis besprühten Ställen der Trabrennbahn in  Karlshorst dösen Pferde in der Sonne. Es wird immer  grüner, und die Menschen reden kaum und blicken

aus dem Fenster mit Gesichtern, denen man wenig  Humor zutraut. Viele Männer tragen Hemden mit

verblichenen Mustern, unglaublichen, wie auf Sofas  von Möbel-Discountern. Strohfarben das Haar der Frauen, billig der Schmuck, und der zementfarbene  Teint wird noch etwas grauer, die Lippen schmaler,  wenn sie bemerken, dass man sie anschaut. Obwohl  sie hemmungslos gegafft haben, als Alina und er den  Wagen betraten, ist ein Blick auf sie offenbar nicht erwünscht, auch kein freundlich gemeinter. In Köpenick  ausgestiegen, dreht sich eine Frau noch einmal nach  ihnen um, und als Wolf ihr zunickt, schüttelt sie den  Kopf und geht beleidigt davon in ihren Sandalen aus  dem anderen Staat.

Noch mehr Pappelsamen, ohne dass man die Bäume  sähe. Auf dem Bahnsteig in Hirschgarten kein Mensch.  Spatzen picken Moos aus den Fugen der Betonplatten,  deren Relief an Kopfsteinpflaster erinnern soll, und  Alina trinkt einen Schluck Wasser aus einer kleinen Plastikflasche. Heimlich beobachtet er ihre Spiegelung in  der Wagenscheibe, die verzitterte Silhouette.“

Ralf Rothmann (Schleswig, 10 mei 1953)

De Amerikaanse toneelschrijver Jeremy Gable werd geboren op 10 mei 1982 in Lakenheath, Suffolk, in Engeland. Zie ook alle tags voor Jeremy Gable op dit blog. 

Uit: The 15th Line

“JANUARY 28TH
PATRICK: Did President Obama’s State of the Union address help diminish our nation’s fears?  Read our analysis in today’s City Press.
ANGELA: Three days since the accident, and Brandon hasn’t called.  I guess I know now that we’re done.  Cross that loose end off my list.
DUSTIN: I just declined a newspaper interview.  I can’t possibly say anything right now.
PATRICK: @turnbullseth We’d love to hear your story, if you still want to tell it.  You can Direct Message me if you want.
SETH: @pattycitypress No, never mind.  Don’t worry about it.
SETH: Keep hearing about “the heroes”.  What makes these people “the heroes”?  When was being safe not the courageous thing to do?
ANGELA: The newspaper just interviewed me.  Again, the word “miracle” was used.  I’m a miracle.  If only my poo could cure cancer.
PATRICK: @angiannini89  Great interview today, Angela.  Look for it tomorrow.
DUSTIN: Thanks to everyone for all of your prayers.  You can stop now.  It’s all over.
PATRICK: Breaking News - The death toll for the 15th Line subway derailment has risen to 30.”

Jeremy Gable (Lakenheath, 10 mei 1982)
Hier als acteur met Christina Martinez in het stuk “The Remote”

De Italiaanse schrijver Roberto Cotroneo werd op 10 mei 1961 geboren in Alessandria. Zie ook alle tags voor Roberto Cotroneo op dit blog.

Uit: Letters to my son on the love of books (Vertaald door N. S. Thompson)

“Sometimes you feel afraid, Francesco, although it's not that you axe a fearful child. Sometimes you ask me to go along with you. You take my hand and, a little worried, you say "Come on, Daddy." You don't like going into a dark room and, on occasion, you like being accompanied to the end of the hall. I try to explain to you that you shouldn't be afraid, and invite you to show some courage, but I don't force you because a little fear is good for you; it helps you, makes you stronger when you're an adult, especially if your fears are reasonable ones and you learn both to overcome and respect them. But I also realize that when you take my hand and lead me down the hall, that you want me to accompany you to a place of adventure, somewhere faraway. You want to see what will happen. You're still so young that the distant island where anything can happen is either the kitchen or the dark study. But in that kitchen and in that study, there is a world you have to come to grips with, because that is where you will find pirates and unexpected traps. It is in the far-off places that one comes to grips with life. It is not by chance that Jim Hawkins begins his tale with the words, "I remember him as if it were yesterday." The things that strike you most remain clear in the mind, losing none of their color. They remain there, fixed, like the best of your memories or the worst of your nightmares.     Treasure Island is the story of a nightmare, painted in garish colors; an adventure that is exotic, but still a nightmare. People will tell you it is a book for children. At home, we have many editions of it, some of them with illustrations, and even an old edition your mother found on a bookstall in Bologna that she gave me as a present with a very loving dedication. As you look through them, you will, at first, be convinced that it is a story about pirates. You will then begin to feel a slight anxiety, the same one that grips a reader when they begin The Turn of the Screw by Henry James, except that Stevenson is not as explicit--you have to be well practiced at reading between the lines. In James's novella the two children come to a terrible fate, and you know that it will end in disaster.”

Roberto Cotroneo (Alessandria, 10 mei 1961)

De Duitse schrijfster Petra Hammesfahr werd geboren in Immerrath op 10 mei 1951. Zie ook alle tags voor Petra Hammesfahr op dit blog.

Uit: Der Frauenjäger

“Im Laufe der Zeit hatte sie viele Kerle. Zu Gesicht bekam  er nur selten einen. Meist kamen sie vormittags, wenn  er in einem Klassenraum saß und «nicht für die Schule,  sondern fürs Leben lernte». Was für ein Quatsch! Nichts  von dem, was er fürs Leben brauchte, hatte er in der Schule
gelernt.
Sein Vater schuftete währenddessen bei fünfzig oder  noch mehr Grad in einer Aluminiumgießerei, um der Schlampe ein angenehmes Leben zu bieten und ihr jeden  Wunsch zu erfüllen. Sie musste nur eine Andeutung  machen, dann überschlug sich der Alte, um sie zufriedenzustellen.
Sein Vater war fünfzehn Jahre älter als sie, ein großer,  bulliger Mann, vor dem viele einen Heidenrespekt hatten.  Hätte man ihm eine Lederjacke mit entsprechenden  Schriftzügen angezogen und ihn auf ein Motorrad gesetzt,  die halbe Welt hätte Reißaus vor dem vermeintlichen Höllenengel
genommen. Er sah aus, als könne er mit Leichtigkeit  ein Gesicht zu Brei schlagen. Aber er hatte das Gemüt  eines Schafs, ließ sich von der Schlampe ausnutzen und  auf der Nase herumtanzen, statt sie einmal in die Schranken  zu weisen.
Sein Vater tat immer so, als wüsste er nicht, dass sie  fremde Kerle ins Ehebett ließ, während er sich an der Aluminiumpresse  die Seele und seinen Stolz aus dem Leib  schwitzte. Aber vermutlich wusste er es ganz genau, litt  wie ein getretener Hund und fraß den Schmerz in sich  hinein, bis der ihn umbrachte.
Herzinfarkt mit achtundfünfzig, auf der Fahrt zur Arbeit,  Kontrolle übers Auto verloren und so weiter. Als  die Rettungskräfte an der Unfallstelle eintrafen, war  sein Vater  bereits tot. Allerdings war er nicht an dem Infarkt  gestorben, sondern an einem Genickbruch. Für die  Schlampe zahlte sich das in barer Münze aus, weil der Tod  damit als Unfallfolge durchging.
Er war neunzehn, seine Mutter dreiundvierzig. Sie bezog  fortan Witwen- und Unfallrente, und nicht zu knapp.“

Petra Hammesfahr (Immerrath, 10 mei 1951)

Zie voor nog meer schrijvers van de 10e mei ook mijn blog van 10 mei 2011 deel 2 en eveneens deel 3.

10-05-2013 om 19:10 geschreven door Romenu  

Bij Hemelvaartsdag

The Ascension door Benjamin West, 1801

Hemelvaart

Est deus in nobis

De ronde ruimte blauwt in zonnegloed

En wijkt ver in de verte en hoog naar boven:

Mijn ziel wiekt als een leeuwriklied naar boven

Tot boven ‘t licht haar lichter licht gemoet.

”Zij baadt zich in den lauwen aethervloed,

En hoort met hosiannaas ‘t leven loven;

Het floers is wèg van de eeuwigheid geschoven

En goddlijk leven gloeit in mijn gemoed.

De hemel is mijn hart en met den voet

Druk ik loodzwaar den schemel mijner aard’,

En, nederblikkend, is mijn glimlach zoet.

Ik zie daar onverstand en zielevoosheid…

Genoegen lacht… ik lach… en met een vaart

Stoot ik de wereld weg in de eindeloosheid.-

Jacques Perk (10 juni 1859 – 1 november 1881)

De Nederlandse dichter en schrijver Pieter Boskma werd geboren in Leeuwarden op 9 mei 1956. Zie ook alle tags voor Pieter Boskma op dit blog.

Binnen bij de vissenkom telt een grijsaard de seconden

binnen bij de vissenkom telt een grijsaard de seconden
's avonds eet hij kreeft van dik damast
en heft zijn kristal naar niets
dan kaarslicht in een spiegel.

op straat de lokroep van de haat langs gelaten tralies,
ineengedoken Vietnamezen, de slagregen van de skins.
werkeloze fietsen op naar de failliete
villa's der gevluchte vaderen.

traag spoelt de zon een bloedgolf
door de haren van het meisje dat T'ai Chi
beoefent aan de vijver - de naakte schaduw
van haar spreidstand golvend over 't gras.

ZELFPORTRET ALS WEDUWNAAR

Ik heb heimwee naar waar ik niet terug kan
en houd fel van haar die niet langer bestaat.
Ik werd een schim tussen jongen en man
en denk steeds vaker: het wordt te laat.

Te laat voor de strijd nu de krachten afnemen,
te laat voor triomf die niet meer kan bekoren,
te laat om nog echt tot de mensen te horen,
te laat voor het inslaan van andere wegen.

Hier sta ik, dit ben ik, dit heb ik gedaan:
de duinen, een doler, enorm veel gedicht.

Wat rijgen de dagen zich kalm aan elkaar
in het scherphelder oktoberse kustlicht.

Niets hoeft er meer, alles is wel gedaan…
Is het juist daarom dat ik mij steeds opricht

en weer de lust voel die mij leek vergaan?

Pieter Boskma (Leeuwarden, 9 mei 1956)

De Vlaamse dichter en schrijver Jotie T'Hooft werd geboren in Oudenaarde op 9 mei 1956. Zie ook alle tags voor Jotie T’Hooft op dit blog.

Baal Sjem

Kultuurvreten: ketch-up yoga op hot-dog karma,
Bahavadgita lezen bij licht van wierook
terwijl de wensdroom Witte Licht op lage pit
in de gaarkeuken van het moderne denken verpietert.

Tussen acupunctuur-pop en zen-beat
met spreuk spiritisme en dooddoener drugs
wordt slijk tot golem en tot god gekneed:
in zijn dode mond is mode het baalsjem,

hij wankelt door het brein op lemen voeten.
Ik weet van een hogere wereld, van geesten
van het land aan gene zijde en ik klim
doorheen miljarden liter water opwaarts

weg uit het Atlantis van dit heelal.
Kabbala is al lang mijn blokkendoos
waarmee ik boven als beneden
in stilte bouw aan de mystieke roos

des harten.

Een stille ontmoeting

Even kwam ik je tegen,
het was al laat in de avond
en ik liep weer in de regen.

Je was snel voorbij.

Maar het was al genoeg,
het maakte me al blij.

Jotie T'Hooft (9 mei 1956 – 6 oktober 1977)

De Amerikaanse dichter Charles Simic werd geboren in Belgrado op 9 mei 1938. Zie ook alle tags voor Charles Simic op dit blog.

Read Your Fate

A world's disappearing.
Little street,
You were too narrow,
Too much in the shade already.

You had only one dog,
One lone child.
You hid your biggest mirror,
Your undressed lovers.

Someone carted them off
In an open truck.
They were still naked, travelling
On their sofa

Over a darkening plain,
Some unknown Kansas or Nebraska
With a storm brewing.
The woman opening a red umbrella

In the truck. The boy
And the dog running after them,
As if after a rooster
With its head chopped off.

The Oldest Child

The night still frightens you.
You know it is interminable
And of vast, unimaginable dimensions.
"That's because His insomnia is permanent,"
You've read some mystic say.
Is it the point of His schoolboy's compass
That pricks your heart?

Somewhere perhaps the lovers lie
Under the dark cypress trees,
Trembling with happiness,
But here there's only your beard of many days
And a night moth shivering
Under your hand pressed against your chest.

Oldest child, Prometheus
Of some cold, cold fire you can't even name
For which you're serving slow time
With that night moth's terror for company.

Charles Simic (Belgrado, 9 mei 1938)

De Duitse schrijver Jan Drees werd geboren op 9 mei 1979 in Haan. Zie ook alle tags voor Jan Drees op dit blog.

Uit: Schreiben als Glück

“Über den englischen Schriftsteller William Somerset Maugham wird berichtet, er habe beim Schreiben immer einen speziellen Hut aufgesetzt, bevor er seine Geschichten erfinden konnte. Popautor Jack Kerouac zündete stattdessen eine Kerze an. Der jüngst verstorbene Johannes Mario Simmel brauchte, bis zum Entzug, edle Havannas und guten Whiskey. In Amerika gibt es inzwischen sogar Videos, in denen erklärt wird, wie ein Buch geschrieben wird, in Anlehnung an Skateboard- und DJ-DVDs, die Tricks, Sprünge und Scratches verraten. Wer schreiben will, sucht Rituale. Das kann der Hut von Maugham sein, oder auch eine spezielle Uhrzeit. Thomas Mann hat vormittags an seinen Romanen geschrieben und nachmittags Post beantwortet.

Franz Kafka musste bis zum Bürofeierabend warten. Aber alle Zeiten, Hüte und Kerzen haben nur einen Zweck: Sie bringen den Künstler in Stimmung. Es ist wie in einer katholischen Kirche. Spirituell wird es erst, wenn die Lichter leuchten, das Glöckchen bimmelt, wenn die Orgel ertönt und Weihrauch durch die Reihen zieht. Mit der neuen Zeit, der anderen Kopfbedeckung, mit dem warmen Licht oder fremden Duft beginnt der langsame Gang von der einen (Alltags-)Welt in die andere, erdachte, verträumte (Literatur-)Welt. Wer sich tief spürt, weit weg von allen Rollen, Erwartungen, weit weg vom Stress in Schule, Studium, Beruf, wer bereit ist, in sich zu ruhen, der wird schreiben, von allein. Wer sich tief spürt, der ist offen für neue Bilder oder längst verschüttete Erinnerungen, für echte Gefühle und wahrklingende Worte. Und dann kommt, mit jedem neuen Text, das Glück zurück.“

Jan Drees (Haan, 9 mei 1979)

De Oostenrijkse dichter, schrijver en diplomaat Leopold Andrian werd op 9 mei 1875 in Berlijn geboren. Zie ook alle tags voor Leopold Andrian op dit blog.

Sonnet

Ich denke derer, die wir einstmals kannten,                   

Mit lichten Augen und mit lichten Haaren,                      

Da mit der Sehnsucht wir von sechzehn Jahren            

Der Seele gleiches Zittern Liebe nannten. -           

Die sich von uns zu einem Weibe wandten,                   

Bis sie des Daseins Niedrigkeit erfahren,                       

Und wir sie wiedersehen und das Mal gewahren,                        

Das in ihr Leben jene Lippen brannten.              

Wie den Gardenien du, die im Gewühle            

Von einem Feste an der Brust dir lagen.                        

Nach Haus gekehrt gespendet feuchte Kühle: -              

Sie duften noch, du kannst sie nochmals tragen,                       

Doch wird der Blätter leises Gelb die Schwüle                

Von einer viel zu langen Nacht dir sagen

Leopold Andrian (9 mei 1875 – 19 november 1951)

Zie voor nog meer schrijvers van de 9e mei ook mijn blog van 9 mei 2012 deel 1 en ook deel 2.

09-05-2013 om 07:57 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse schrijver Thomas Pynchon werd op 8 mei 1937 geboren in Glen Cove, Long Island, New York. Zie ook alle tags voor Thomas Pynchon op dit blog.

Uit: Against the Day

“July Fourth started hot and grew hotter, early light on the peaks descending, occupying, the few clouds bright and shapely and unpromising of rain, nitro beginning to ooze out of dynamite sticks well before the sun had cleared the ridge. Among stockmen and rodeo riders, today was known as "Cowboy's Christmas," but to Webb Traverse it was more like Dynamite's National Holiday, though you found many of the Catholic faith liked to argue that that ought to be the Fourth of December, feast of St Barbara, patron saint of artillerymen, gunsmiths, and by not that big of a stretch, dynamiters too.

Everybody today, drovers and barkeeps, office clerks and hardcases, gentle elderly folks and openmouth reckless youth, would be seized sooner or later by the dynamitic mania prevailing. They would take little fractions of a stick, attach cap and fuse, light them up and throw them at each other, drop it in reservoirs and have all-day fish fries, blast picturesque patterns in the landscape that'd be all but gone next day, put it lit into empty beer barrels to be rolled down mountainsides, and take bets on how close to town before it all blew to bits - a perfect day all round for some of that good Propaganda of the Deed stuff, which would just blend right in with all the other percussion.

Webb staggered up out of his bedroll after one of those nights when he did not so much sleep as become intermittently conscious of time. Already warm-up blasts could be heard up and down the valley. Today's would be a fairly routine job, and Webb was looking forward to a little saloon time at the end of it. Zarzuela was out by the fence waiting, having known Webb long enough to have an idea that whatever the day held in store, it would include explosion, which the colt was used to and even looked forward to.”

Thomas Pynchon (Glen Cove, 8 mei 1937)

Cover 

De Ierse schrijver Roddy Doyle werd geboren in Dublin op 8 mei 1958. Zie ook alle tags voor Roddy Doyle op dit blog.

Uit: Paddy Clarke ha ha ha

“Today, we were coming home from the building site. We’d got a load of six-inch nails and a few bits of plank for making boats, and we’d been pushing bricks into a trench full of wet cement when Aidan started running away. We could hear his asthma, and we all ran as well. We were being chased. I had to wait for Sinbad. I looked back and there was no one after us but I didn’t say anything. I grabbed Sinbad’s hand and ran and caught up with the rest of them. We stopped when we got out of the fields onto the end of the road. We laughed. We roared through the gap in the hedge. We got into the gap and looked to see if there was anyone coming to get us. Sinbad’s sleeve was caught in the thorns.

-The man’s coming! said Kevin, and he slid through the gap.

We left Sinbad stuck in the hedge and pretended we’d run away.

We heard him snivelling. We crouched behind the gate pillars of the last house before the road stopped at the hedge, O’Driscoll’s.

- Patrick…., Sinbad whinged.

- Sin-bahhhd…., said Kevin.

Aidan had his knuckles in his mouth. Liam threw a stone at the hedge.

- I’m telling Mammy, said Sinbad.

I gave up. I got Sinbad out of the hedge and made him wipe his nose on my sleeve. We were going home for our dinner; shepherd’s pie on a Tuesday.”

Roddy Doyle (Dublin, 8 mei 1958)

De Engelse schrijfster Pat Barker werd geboren in Thornaby-on-Tees op 8 mei 1943. Zie ook alle tags voor Pat Barker op dit blog.

Uit: The Ghost Road

“In deck-chairs all along the front the bald pink knees of Bradford businessmen nuzzled the sun.

Blly Prior leant on the sea-wall. Ten or twelve feet below him a family was gathering its things together for the trek back to boarding-house or railway station. A fat, middle-aged woman, swollen feet bulging over lace-up shoes, a man with a lobster-coloured tonsure -my God, he'd be regret­ting it tomorrow -and a small child, a boy, being towelled dry by a young woman. His little tassel wobbled as he stood, square-mouthed with pain, howling, 'Ma-a-am.' Wet sand was the problem. It always was, Prior remembered. However carefully you tiptoed back from that final paddle, your legs got coated all over again, and the towel always hurt.

The child wriggled and his mother slapped him hard, leaving red prints on his chubby buttocks. He stopped screaming, gulped with shock, then settled down to a persistent grizzle. The older woman protested, 'Hey, our Louie, there's no need for that.' She grabbed the towel. 'C'mon, give it here, you've no bloody patience, you.'

The girl-but she was not a girl, she was a woman of twenty-five or twenty-six, perhaps -retreated, resentful but also relieved. You could see her prob­lem. Married, but the war, whether by widowing her or simply by taking her husband away, had reduced her to a position of tutelage in her mother's house, and then what was the point? Hot spunk trickling down the thigh, the months of heaviness, the child born on a gush of blood -if all that didn't entitle you to the status and independence of a woman, what did? Oh, and she'd be frustrated too. Her old single bed back, or perhaps a double bed with the child, listening to snores and creaks and farts from her parents' bed on the other side of the wall.”

Pat Barker (Thornaby-on-Tees, op 8 mei 1943)




De Amerikaanse dichter Gary Snyder werd geboren op 8 mei 1930 in San Francisco. Zie ook alle tags voor Gary Snyder op dit blog.

For Lew Welch In A Snowfall

Snowfall in March:
I sit in the white glow reading a thesis
About you. Your poems, your life.

The author's my student,
He even quotes me.

Forty years since we joked in a kitchen in Portland
Twenty since you disappeared.

All those years and their moments—
Crackling bacon, slamming car doors,
Poems tried out on friends,
Will be one more archive,
One more shaky text.

But life continues in the kitchen
Where we still laugh and cook,
Watching snow.

There Are Those Who Love To Get Dirty

There are those who love to get dirty
and fix things.
They drink coffee at dawn,
beer after work,

And those who stay clean,
just appreciate things,
At breakfast they have milk
and juice at night.

There are those who do both,
they drink tea.

Gary Snyder (San Francisco, 8 mei 1930)

Als student Aziatische cultuur en talen in 1956

De Oostenrijkse schrijfster Gertrud Fussenegger werd geboren op 8 mei 1912 in Pilsen. Zie ook alle tags voor Gertrud Fussenegger op dit blog.

Uit: Der Tabakgarten

„Dann jedoch trat ein, woran sich jeder erinnern wird, der damals einen Garten oder ein Feld zu bestellen hatte: in einer Reihe trockener Sommer war jener Sommer der trockenste. Zu allen anderen Plagen kam die Plage der Dürre über unser Land. Wochenlang fiel kein Regen, über den halbzerstörten Städten kochte die Hitze. Jeden Nachmittag erhob sich ein glühender Wind, er trieb den roten Ziegelstaub von den Trümmerstätten hoch, der Staub quälte unsere Kehlen und unsere Lungen. Die Brunnen versiegten, und die Behörden gaben den Erlaß heraus, daß Gärten und Rasen - bei hoher Strafe - nicht mehr aus den nur noch unergiebig fließenden Leitungen besprengt werden dürften.

Wir Gartenleute trauerten. Der eine oder andere ließ es sich nicht nehmen, ein Tönnchen voll Wasser aus dem Fluß heraufzukarren. Den meisten war das zuviel Mühe. Sie, die kühleren Köpfe, rechneten richtig, wenn sie sagten, sie könnten so viel Kraft nicht an das lumpige Grünzeug vergeuden. So müsse es eben verdorren.”

Gertrud Fussenegger (8 mei 1912 – 19 maart 2009)

Zie voor nog meer schrijvers van de 8e mei ook mijn blog van 8 mei 2012 deel 2.

08-05-2013 om 18:54 geschreven door Romenu  

De Vlaamse schrijver en dichter  Willem Elsschot  werd in Antwerpen geboren op 7 mei 1882. Zie ook alle tags voor Willem Elschot op dit blog.

De Klacht van den Oude

Ik word aan 't oud zijn niet gewend.

De lichtelaaie die 'k heb gekend

zit nog te diep in mijne knoken

en blijft mij dag en nacht bestoken.

Mij beetren heb ik steeds gewild,

en menig, menig uur verspild

aan op te zien naar ginder boven,

aan bidden leeren en gelooven.

Helaas, ik schaam mij en beken

dat ik wel diep verdorven ben.

Want God en Ziel en andere dingen

waarvoor de menschen psalmen zingen,

Geweten, Vaderland in nood,

de Sterrenhemel en de Dood,

het wil, het wil tot mij niet spreken,

wat ik ook tracht het ijs te breken.

Maar waar ik wèl toe ben bereid,

dat is voor elke jonge meid

zooals er honderdduizend loopen,

de kleeren van mijn lijf verkoopen

en heel mijn huis en heel mijn vrouw.

Ik zou het doen, en geen berouw

zou in mijn oogen staan te lezen,

en 't zou nochtans een misdaad wezen.

Wanneer ik langs de huizen trek

loert men mij na, als ware ik gek,

alsof mijn plannen en mijn zonden

op mijnen rug te lezen stonden.

Ik ben een schurk, ik ben een hond,

geen rustplaats waard in heil'gen grond,

en 'k wil een hoog rantsoen betalen

voor elken bundel zonnestralen:

Maar laat mij doen met eigen vuur

wat ik verkies, zoolang ik duur.

En plaag ons niet: mij arme stakker,

en Satanlief, mijn laatste makker.

De zee

Wat een machtig en woelerig deinen
van baar op baar,
bruisend opstaand en bruisend verdwijnend
over elkaar.

De stemklank der mensen die zingen
maakt mij zo wrang;
van verouderde krachtloze dingen
spreekt mij hun zang.

Doe uw geesten mij bouwen een woning
diep in uw schoot,
waar ik zingen zal als barenkoning
tot mijne dood.

Want geen keel die aan wal uwe zangen
ooit navertelt,
en geen mensenbrein ooit zal vervangen
uw effen geweld.

Willem Elsschot (7 mei 1882 – 31 mei 1960)

Standbeeld in Antwerpen 

De Spaanse schrijfster Almudena Grandes Hernández werd geboren op 7 mei 1960 in Madrid. Zie ook alle tags voor Almudena Grandes op dit blog.

Uit: The Wind from the East (Vertaald door Samantha Schnee)

“Sara Gomez had watched the whole scene from her bedroom window, closed tightly against the wind. She was fastening the shutters when she spotted the figure of a tall, brunet man in the distance, followed closely by a girl who was also brunette, hair falling at her shoulders and with the disproportionately long legs of a child who has just had a growth spurt. She studied them closely because that day, the 13th of August, a Sunday, the stores were closed and the Levanter was blowing, a combination of circumstances that obliged her to take her leisure against her will. She had been very busy in recent weeks. Furnishing a new house, what with its infinite details and her perfectionist's streak-which forced her to consider every detail essential-was turning out to be a much more time-consuming task than she had expected. Once she finally found a cheese grater she liked, she realized that she needed a garlic press, and when she found that, she noticed that the mirror in the guest bathroom was too small or that she couldn't let another day pass without mosquito-netting for each bedroom. Time was flying by in the parking lots of shopping centers, the summer was slipping rapidly away, along with the seaside heat that she had pursued to this place, a landscape so different from the city where she had been born and raised, where she had spent the unremarkable fifty-three years of her life. For this reason she had decided not to let a single sunny morning pass without swimming in the sea, nor any fair afternoon without walking along the damp sand at low tide until she had left the last sunbather far behind. September's proximity agitated her. Despite the fact that she couldn't remember making a decision that had pleased her so much as the purchase of that house, she didn't yet know what it was like to spend October next to the ocean, in a village where the taxis didn't have meters and where you could walk any place.”

Almudena Grandes (Madrid, 7 mei 1960 )

De Duitse schrijver Christoph Marzi werd geboren op 7 mei 1970 in Mayen. Zie ook alle tags voor Christoph Marzi op dit blog.

Uit: Lyra

„Von dort, wo er stand, konnte er die Apostle Islands sehen, zweiundzwanzig Eilande, die ihren Namen den französischen Missionaren aus dem siebzehnten Jahrhundert verdankten, die sich in dieser Gegend angesiedelt und irrtümlicherweise nur zwölf Inseln gezählt hatten. Da draußen gab es noch immer viele Schiffe, die Duluth ansteuerten, weil sie dort festmachen konnten.
Danny seufzte.
Davon sollte er singen. Genau davon wollte er singen.
Von den Männern, die nach Hause kommen. Von der glasklaren Liebe, die sie in den Augen ihrer Frau erkennen, von dem Glück, das jedes Wort sogar im Streit verheißt.
Danny schüttelte den Kopf.
Das dunkle schulterlange Haar trug er jetzt offen, der Vollbart, der zwischenzeitlich sein Gesicht bedeckt hatte, war wieder verschwunden und nur ein schmales Kinnbärtchen geblieben. Um den Hals trug er ein Lederband mit einem Stein, den Sunny ihm geschenkt hatte.
Seit Wochen hatte er nicht mehr arbeiten können.
Billy Ray Asther, sein Agent aus Nashville, hatte ihm vor nicht mal einer Stunde die Hölle heißgemacht: "Du hast gerade vier Songs, und wir brauchen mindestens zehn."
"Ich weiß." Er hatte aufgelegt, einfach so.
Billy Ray würde jetzt wütend in seinem Büro auf und ab laufen und allerlei Schimpfwörter benutzen, um die derzeitige Situation von Dylan's Dogs, Dannys Band, gebührend darzustellen. Treffend würden sie allemal sein, dessen war Danny sich sicher.
Erschöpft betrachtete er den Leuchtturm, in dem er lebte.
Er krallte sich an einer felsigen Anhöhe fest und war nicht ganz so hoch wie die Leuchttürme weiter nördlich, an den kanadischen Ufern des großen Sees.
Sunny und er hatten ihn gekauft, weil niemand ihn haben wollte.
Sie hatten mit den Restaurationsarbeiten begonnen und sich auf diese Art und Weise langsam ein Zuhause geschaffen. Viele Räume waren noch nicht fertig, weil sie im letzten Jahr mit Dylan's Dogs auf Tour gewesen waren.
Dazu war dann noch ein Studioalbum gekommen, eine Hommage an Pete Seeger - und, so viel sei angemerkt, kein schlechter Erfolg.“

Christoph Marzi (Mayen, 7 mei 1970)

De Surinaamse schrijver Edgar Eduard Cairo werd geboren in Paramaribo op 7 mei 1948. Zie ook alle tags voor Edgar Cairo op dit blog.

Uit: Djari / Erven

“Zonsopkomst had altijd iets van wakker worden uit slaap: een flits en een onthulling tegelijk. En o wee je gebeente als ze je kregen! Buurman van de zusterappels was van zichzelf een vriendschappelijk man. Ma' zie je, z'n vrouw baja! Ze kon d'r buurtkinderen, die leba's, nie uítstaan! Zelf had ze geen enkele. Jaloezie? Nee!

Voorwaar, bij Jaja's honderd kleinkleinkinderen niet! Maar dat ze haar niet telden, hun vrijpostigheid...! Om te durven te komen op dat stukje erf dat je had...! Om je als grootmens ongehoorzaam te wezen...! Met hun langgerektgierigaardse vreetsmoel midden in hun aangelaat!

De appels vlogen in Gunno's hemd, nadat hij binnen twee woorden was gaan staan boomschudden. Een rijpe oogst verdween achter zijn nek, tussen hemd en rug, gestuit door kont en broekriem. Drew drukte: mmmm, mmm. Het prikkeldraad moest wijd opengesperd blijven voor in geval van nood op onverdachte komst!

Sipisapa! Snelle Gunno hoorde ochtendkuchen. Tijgerkatsnel dook hij met een sprint tussen de draadmond die daar wijdgesperd stond voor 'em.

Aan zijn erfkantviel hij recht op z'n smoel. Maar dat was niet zo erg. Weg was weg! Buiten de handen van buurman die nu zijn houten achterdeur openkrekte.

‘Jongens, ik wáárschuw júllie! Dalek nemen ze die voetaarde waarop jullie hebben gelopen om met kwaaie geest te werken! Wáárom is júllie hoofd zo hard?! ’Mamsi's waarschuwing, telaat alweer in de gedachten! Want buurman stond recht te kijken in hun smoel: hij tjekte!

Nog voordat ze op hem konden reageren, klonk een wreeddadig soort gegrouw achter ze: Me jezes! Pappa Bochum! Zijn fiets, waarmee hij net het zijhuis verliet, vloog op het viertal. Bringering! Brambram! Ze renden voor hun leven. In een gloeiend moment had hij, telaat op voor z'n werk, de ochtenddieven schóón gekregen.”

Edgar Cairo (7 mei 1948 – 16 november 2000)

De Duitse dichter en schrijver Volker Braun werd geboren op 7 mei 1939 in Dresden. Zie ook alle tags voor Volker Braun op dit blog.

Durchgearbeitete Landschaft

Hier sind wir durchgegangen

Mit unseren Werkzeugen

Hier stellten wir etwas Hartes an

Mit der ruhig rauchenden Heide

Hier lagen die Bäume verendet, mit nackten
Wurzeln, der Sand durchlöchert
Bis in die Adern, umzingelt der blühende Staub

Mit Stahlgestängen, aufgerissen die Orte
Überfahren mit rohen Kisten, abgeteuft die teuflischen
aaaaaSchächte mitleidlos

Ausgelöffelt die weichen Lager, zerhackt, verschüttet,
aaaaazersiebt, das Unterste gekehrt nach oben und
aaaaadurchgewalkt und entseelt und zerklüftet

Hier sind wir durchgegangen.

Und bepflanzt mit einem durchdringenden Grün
Der Schluff, und kleinen Eichen ohne Furcht

Und in ein plötzliches zartes Gebirge
Die Bahn, gegossen aus blankem Bitum

Das Restloch mit blauem Wasser
Verfüllt und Booten: der Erde
Aufgeschlagenes Auge

Und der weiße neugeborene Strand
Den wir betreten

Zwischen uns.

Volker Braun (Dresden, 7 mei 1939)

De Engelse dichter en schrijver Robert Browning werd geboren op 7 mei 1812 in Londen. Zie ook alle tags voor Robert Browning op dit blog.

Saul (Fragment)

I.

Said Abner, ``At last thou art come! Ere I tell, ere thou speak,
``Kiss my cheek, wish me well!'' Then I wished it, and did kiss his cheek.
And he, ``Since the King, O my friend, for thy countenance sent,
``Neither drunken nor eaten have we; nor until from his tent
``Thou return with the joyful assurance the King liveth yet,
``Shall our lip with the honey be bright, with the water be wet.
``For out of the black mid-tent's silence, a space of three days,
``Not a sound hath escaped to thy servants, of prayer nor of praise,
``To betoken that Saul and the Spirit have ended their strife,
``And that, faint in his triumph, the monarch sinks back upon life.

II.

``Yet now my heart leaps, O beloved! God's child with his dew
``On thy gracious gold hair, and those lilies still living and blue
``Just broken to twine round thy harp-strings, as if no wild beat
``Were now raging to torture the desert!''

Robert Browning (7 mei 1812 – 12 december 1889)

Portret door Rudolph Lehmann, 1890

Zie voor nog meer schrijvers van de 7e mei ook mijn blog van 7 mei 2012 deel 2.

07-05-2013 om 19:06 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver Tommy Wieringa heeft de Libris Literatuur Prijs 2013 gewonnen voor zijn roman "Dit zijn de namen". De winnaar werd maandagavond in het Amstel Hotel in Amsterdam bekendgemaakt door Clairy Polak, voorzitter van de jury. Zie ook alle tags voor Tommy Wieringa op dit blog.

Uit: Dit zijn de namen

“Allemaal waren ze  alleen op weg gegaan, toeval had ze bij elkaar gebracht, niemand was verantwoordelijk voor een ander. Zo lang je kon lopen, behoorde je tot de groep, zolang je kon lopen, maakte je haar sterker. Als de groep voor haar afzonderlijke leden moest gaan zorgen, verzwakte ze. Altruïsme betekende haar einde. Strikt eigenbelang vergrootte de kans op overlevering.

(…)

Hij weet dat ze vooruitgeschoven posten zijn van hun familie, hun dorp, hun gemeenschap. In hun voetspoor reist een onzichtbaar gezelschap van vaders, moeders, broers, zusters, ooms en tantes en neven en nichten mee. Op hen is alle hoop gevestigd. Zij zijn het pioniersgewas - alles kun je ze aandoen, honger, dorst, hitte en kou, ze zullen alles overleven.'

(…)

De kandelaar wees hem zijn plaats in het verleden. Hij herinnerde hem aan het kind dat hij was, dat door de slaapkamer van zijn ouders sloop en de voorwerpen in het hoekkastje in zich opnam, en vertelde hem dat hij geboren was uit een joodse vrouw, die haar afkomst verborgen had gehouden- zoals ze ook de menora onder de voile had weggemoffeld. Hij twijfelde niet meer- hij zou een jood zijn- nee, hij was er een. Dat was zijn plaats in de wereld, deel van een volk, van een gemeenschap. Een op één na uitgestorven gemeenschap. Dat hij ergens bij hoorde, dat was de ontroering.

(…)

De rabbijn had gezegd dat  elke Jood, waar en wanneer hij ook ter wereld was, zichzelf moest beschouwen als een vluchteling uit Egypte, een zwerver in de woestijn, zo belangrijk waren de vlucht en de veertig zwerfjaren voor het volk van Israël. Elke voetstap van een Jood herinnerde aan de uittocht en voerde hem terug tot de geboorte van een volk in de woestijn.”

Tommy Wieringa (Goor, 20 mei 1967)

07-05-2013 om 08:48 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter en schrijver Willem Kloos werd geboren in Amsterdam op 6 mei 1859. Zie ook alle tags voor Willem Kloos op dit blog.

Zelf-verandering

Ik ben te veel een mens geweest,
Een mens, die gilde en klaagde en schreide,
Die dronk zijn glas en vierde feest
En diep-gevoelde dingen zeide.

Nú ben ‘k een delicaat artiest,
Verliefde van zijn fantasieën,
Maar die zich ’t allerliefst verliest
In zijn kokette melancholieën…

Melancholie-om wie? om wat?…
Ik weet niets meer, kan niets meer voelen
Dan zoet gespeel met dit en dat
Van rijmen, zachte, klare, koele.

Geen tranen zullen op mijn graf-stee vallen

Geen tranen zullen op mijn graf-stee vallen,
Maar lachen onderdrukt-half, of zacht-luid,
En vele mensen zullen vuisten ballen
Tegen dit mens, dat dan niets meer beduidt.

Zij zullen elkaar aanstoten in zacht mallen
Om mij, arm mens, die sprak zó hooglijk-luid
In 't Leven Mijn, die leefde van geluid
Alleen, en van veel opstaan na veel vallen.

O 't Leven is één Melancholie
Van veel verlangen en veel krijgen, om weer
Te grijpen naar het aller-onverkrijgbaarst,

Hoog in de wolken zwemend, onbereikbaarst
Geluk. Geluk? O Mens, wat zijt gij dom weer:
Heel 't Leven is Eén reine Melodie.

Infernale impressies

De gekken zitten in hun kerkgebouw
Als stomme mummiën: met stenen ogen
Staren ze onwendbaar langs de lage bogen
En horen van Geloof en Liefde en Trouw

Uit 's herders mond, die kalmpjes staat en nauw
Iets hoorbaars voor een oirbaar mens kan pogen
Te geven aan de onzaal'gen, die bedrogen
Om 's werelds eêlste goed, zien lauw en flauw.

Dan kerend zaal-waarts naar mijn vreemde voêr,
Denk ik gedwee: 'k ben een verloren worm maar,
En ga dan stil wat schrijven of wat lezen.

Maar mèt begint het hortende rumoer,
Lawaaiend langs de wanden of 't een storm waar...
Mensen, aanschouw: ik word als een van dezen.

Willem Kloos (6 mei 1859 – 31 maart 1938)

De Chileens-Amerikaanse toneelschrijver, essayist, dichter, novellist, cartoonist Ariel Dorfman werd op 6 mei 1942 in Buenos Aires geboren. Zie ook alle tags voor Ariel Dorfman op dit blog.

Uit: The Nanny and the Iceberg

“There's a reason why I've refused to show you my face, to meet you when you've come to New York to visit. The first thing you asked for when we reconnected through the Internet. "Send me a photo, please send me a photo, to see how much you've changed since I left for Seattle." What I didn't want you to know is that it hasn't changed. Not at all. That it's the same face you last saw walking out the door of your parents' house nine years ago. At twenty-four, I look like I'm still fifteen. Easy to deceive you, tell you I looked thirty, thirty-five.

Not the only lie. I'm not American. Fooled you when we first met, when we almost—and kept on fooling you when we hooked up again to couple in cyberspace. Didn't want you to know I was Chilean. I came here from Chile when I was five. Me and my mother. Exiled. That's the mystery country I returned to eighteen months ago. That long dagger of a country on the Pacific Ocean. Means the end of the world in Quechua, Chile does. Even the Peruvian Indians thought it was too far away, too inaccessible and destitute to be conquered. Driest desert on earth, the Atacama, to the north; the Andes forbidding safe passage to the east; to the west that ocean, with no land for thousands of miles, except for the tiny isle of Juan Fernández, where poor Robinson Crusoe was shipwrecked, and Easter Island and then nothing until Polynesia. And to the south ... I went there, to the mythical continent south of the south, first to Patagonia, then to Antarctica: I went to the white continent that for most of humanity's history did not even exist on a map. Only in dreams. I watched an iceberg being hacked from that floating mountain in Paradise Bay as the snow flurries licked my face and I tricked my father into telling me how he had fucked more women on this planet than any other man alive. As we watched that ice nobody had ever seen before in human history.”

Ariel Dorfman (Buenos Aires, 6 mei 1942)

De Oostenrijkse dichter, schrijver, essayist en vertaler Erich Fried werd geboren op 6 mei 1921 in Wenen. Zie ook alle tags voor Erich Fried op dit blog.

Kein Unterschlupf

Nicht sich verstecken

vor den Dingen

der Zeit

in die Liebe

Aber auch nicht

vor der Liebe

in die Dinge

der Zeit

Traurigkeit die jeder kennt

Man weiß von vornherein, wie es verläuft.

Vor morgen früh wird man bestimmt nicht munter.

Und wenn man sich auch noch so sehr besäuft:

die Bitterkeit, die spült man nicht hinunter.

Die Trauer kommt und geht ganz ohne Grund.

Und angefüllt ist man mit nichts als Leere.

Man ist nicht krank. Und ist auch nicht gesund.

Es ist, als ob die Seele unwohl wäre.

Man will allein sein. Und auch wieder nicht.

Man hebt die Hand und möchte sich verprügeln.

Vorm Spiegel denkt man: "Das ist dein Gesicht?"

Ach, solche Falten kann kein Schneider bügeln.

Vielleicht hat man sich das Gemüt verrenkt?

Die Sterne ähneln plötzlich Sommersprossen.

Man ist nicht krank. Man fühlt sich nur gekränkt.

Und hält, was es auch sei, für ausgeschlossen.

Man möchte fort und findet kein Versteck.

Es wäre denn, man ließe sich begraben.

Wohin man blickt, entsteht ein dunkler Fleck.

Man möchte tot sein. Oder Gründe haben.

Man weiß, die Trauer ist sehr bald behoben.

Sie schwand noch jedes Mal, so oft sie kam.

Mal ist man unten, und mal ist man oben.

Die Seelen werden immer wieder zahm.

Der Eine nickt und sagt: "So ist das Leben."

Der andre schüttelt seinen Kopf und weint.

Wer traurig ist, sei's ohne Widerstreben!

Soll das ein Trost sein? So war's nicht gemeint.

Erich Fried (6 mei 1921 – 22 november 1988)

De Japanse schrijver Yasushi Inoue werd geboren op 6 mei 1907 in Asahikawa. Zie ook alle tags voor Yasushi Inoue op dit blog.

Uit: Almost Transparent Blue (Vertaald door Nancy Andrew)

“I took a fragment of glass about the size of my thumbnail out of my pocket and wiped the blood off it. The little fragment with its smooth hollow reflected the brightening sky. Under the sky stretched the hospital and far away the tree-lined street and the town. The horizon of the shadowy reflected town made a delicate curving line. Its curves were the same, the same as the time I'd almost killed Lilly on the runway in the rain, that white curved line that burned for an instant with the thunder. Like the wave-filled foggy horizon of the sea, like a woman's white arm, a gentle curve.

All the time, since I didn't know when, I'd been surrounded by this whitish curving.

The fragment of glass with the blood on its edge, as it soaked up the dawn air, was almost transparent.

It was a boundless blue, almost transparent. I stood up, and as I walked toward my own apartment, I thought, I want to become like this glass. And then I want to reflect this smooth white curving myself. I want to show other people these splendid curves reflected in me.

The edge of the sky blurred with light, and the fragment of glass soon clouded over. When I heard the songs of birds, there was nothing reflected in the glass, nothing at all.

Beside the poplar in front of the apartment lay the pineapple I'd thrown out yesterday. From its moist cut end there still drifted the same smell.

I crouched down on the ground and waited for the birds.

If the birds dance down and the warm light reaches here, I guess my long shadow will stretch over the gray birds and the pineapple and cover them.”

Yasushi Inoue (6 mei 1907 – 29 januari 1991)

De Zweedse dichter en schrijver Harry Martinson werd geboren op 6 mei 1904 in Jämshög in het zuidoosten van Zweden. Zie ook alle tags voor Harry Martinson op dit blog

Cable Ship

We fished up the Atlantic cable betweeen Barbados and Tortuga,
held up our lanterns
and patched over the gash on its back,
fifteen degrees north and sixty-one west.
When we put our ears to the gnawed part
we heard the murmuring of the cable.
One of us said: ‘It’s the millionaires in Montreal and St John´s
discussing the price of Cuban sugar
and the lowering of our wages.’

We stood there long, thinking, in a lantern circle,
we patient cable-fishers,
then lowered the mended cable
back to its place in the sea.

Vertaald door Robin Fulton

Listeners

I was small in the days of listening –
the old ones sat around the hearth
rocking their supposed sins toward
the final day, when a
crucified saviour would wash them clean. –

The cat purred, the fire burned, the chimney dampers howled, –
someone sang the blows and lamented the song
about the maid who stepped on the loaf of bread.
Late autumns toothless mouths told
of leprous marsh grain and
the bitter flower of the ergot.
I froze at my childhood’s hearth.

Vertaald door Lars Nordström

Harry Martinson (6 mei 1904 – 11 februari 1978)

Zie voor nog meer schrijvers van de 6e mei ook mijn blog van 6 mei 2012 deel 2 en ook deel 3.

06-05-2013 om 18:35 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver Oek de Jong heeft de Gouden Boekenuil 2013 gewonnen. Hij krijgt de belangrijkste literaire prijs van Vlaanderen voor zijn boek Pier en oceaan. Zie ook mijn blog van 4 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Oek de Jong op dit blog.

Uit: Pier en oceaan

“Aan het eind van de middag liep Abel met zijn polsstok het weiland in, gevolgd door zijn broertje.
Het was of er iets in de lucht hing vanaf de dag dat de verhuizing was aangekondigd. Abel had zichzelf van een stok voorzien en met een oud aardappelmes tekens in de bast gesneden, geïnspireerd door een oudere jongen in de buurt die zo’n stok bezat. Zijn moeder had het griezelig gevonden zoals hij tekens kerfde in de bast van die stok en hem er van boven tot onder mee bedekte. Hij nam zijn stok mee naar bed en betastte in het donker de tekens. De stok leek hem te beschermen. Maar op deze laatste dag had hij ervan afgezien om het ding bij zich te hebben.
Abel liep het weiland in. Hij droeg zijn polsstok niet op zijn schouder, maar sleepte hem achter zich aan door het gras, zodat hij vanaf de weg niet te zien zou zijn. Naast hem liep Otto, die een hompje klei kneedde. Hij zou er een paard van maken. Al dagen was hij bezig om paarden van klei te maken.
Ze liepen, waadden soms haast, door het gras, dat tot hun heupen reikte, rood en geel van zuring en boterbloem. De zon daalde, maar brandde nog steeds op hun gezicht. Hoog boven hen hing een leeuwerik in de lucht. Hij zong onophoudelijk, een hartstochtelijk en stralend gekweel, nu eens dichtbij, dan weer wat verderaf. Abel hoorde de wind, het gras dat langs zijn laarzen en de polsstok ritste en de vogel hoog in de lucht. Een vage angst greep hem aan. Hij keek om naar de huizen, maar hij kon al niet meer terug.

Ze liepen naar de sloot die er ‘altijd was geweest’. In zijn kleine universum was dit een van de meest geheimzinnige plekken. Bijna alle sloten liepen recht door het land, maar deze kronkelde. Hij was niet door mensen gegraven. Een van de oudere jongens had gezegd dat hij er ‘altijd was geweest’. Het was een oude geul uit de tijd dat de zee door een netwerk van geulen nog diep doordrong in het land. Het was de kronkeling die dit water voor de jongen op een onzegbare manier geheimzinnig maakte. Het weiland liep er wat omhoog – ook dat was anders. En het water was breder en dieper. Toen Abel ervoor stilstond en een windvlaag over het water zag strijken, werd hij nog banger. Het was of hij hier niet hoorde.”

Oek de Jong (Breda, oktober 1952)

06-05-2013 om 17:39 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichteres Hélène Gelèns werd geboren in Bergschenhoek op 6 mei 1967. Gelèns studeerde sterrenkunde, neerlandistiek, geschiedenis en wijsbegeerte in Leiden en Amsterdam waarvan ze alleen wijsbegeerte in Amsterdam afrondde. Haar debuutbundel “niet beginnen bij het hoofd” verscheen in 2006 en haar tweede bundel “zet af en zweef” in 2010. Voor haar eerste bundel werd ze genomineerd voor de C. Buddingh'-prijs en in 2010 won ze de Jan Campertprijs met haar tweede bundel. Ze schreef ook het libretto voor het oratorium “Voices”, gecomponeerd door André Arends, dat in 2007 verscheen.

stamel de naam!

adem rustig in en uit, adem in
en uit, denk aan de naamdrager, in en uit
in en uit, goed zo, in en spreek de naam uit

hap naar de naam, probeer te happen
naar de naam als naar adem, zo ongeveer:
haphap, happen naar de naam, haphap

niet hoesten, happen haphap, niet hoesten
adem rustig in en uit, adem in
en uit, niet hoesten, adem in adem in

snak naar adem als naar de drager van de naam
hap naar adem, probeer te happen
naar adem, je moet nog stamelen, hap! hap!

en nu

verklaar je de dood aan je verraad

hoe? ga je het vermoorden met ware woorden
in braafheid of gebeden smoren
ga je het vergelden met zelfkastijding

of lach je het weg

ga je het verdelgen met ditjes en datjes
onder drukdrukdruk bedelven
ga je

 
Hélène Gelèns (Bergschenhoek, 6 mei 1967)

06-05-2013 om 00:00 geschreven door Romenu