De Nederlandse schrijver Israël Querido werd geboren in Amsterdam op 1 oktober 1872. Querido kwam uit een arm gezin en moest al jong zijn eigen brood verdienen. Dat deed hij onder meer als horlogemaker, violist, diamantbewerker, juwelier en journalist. Als schrijver debuteerde hij in 1893 met een bundel gedichten onder de titel “Verzen”, spoedig gevolgd door “Gedichten” (1894), geschreven onder de indruk van een bezoek aan Parijs. Beide boeken verschenen onder het pseudoniem Theo Reeder. Daarna schreef hij ook kritieken, die deels gebundeld werden. Bekend zijn vooral zijn boeken geworden waarin het Amsterdamse volk wordt getekend. Querido's eerste prozawerk was extreem naturalistisch. Zola was zijn voorbeeld in “Levensgang” (1901). Daarna volgde “Menschenwee” (1903). Zijn eerste grote werk was de vierdelige romancyclus “De Jordaan”.  Hij verwijderde zich geleidelijk van het naturalisme en schreef naar het voorbeeld van Louis Couperus een grote historische romancyclus, hoewel hij eerder diens historische werken zwaar gekritiseerd had. Het betreft zijn driedelige cyclus “De oude waereld, het land van Zarathustra”. Hij was in socialistische kringen populair, mede dankzij zijn column in het dagblad Het Volk, 'Uit het dagboek van Querido'. Hij had al lange tijd last van een zwak hart, maar zijn dood kwam toch nog onverwacht, toen hij 59 jaar oud was.

Uit: Levensgang

“Een dik-troebele lucht, zwaar drukkend van petroleumstank en benauwden menschadem, dreef door 't zolder-krot, waar de drie ronkende jongens Hols opgeborgen waren, 's nachts. Het was hun slaaphok op de nieuwe woning. Ze waren pas verhuisd bij Hols in dol-drukke haast, van Zandstraat boven, naar den ouden Braak, beneden. Eerst was de schoenmakersrommel van vader Hols overgegaan. Toen, op 'n handkar, rottige meubeltjes, zwaar verbeukte brokstukken, vastgesnoerd in touw en rafels, tusschen overdwarse vaal-rooie en groenig-zwarte banen van uitgebleekt vloerkleed, waar bovenop stukken vuil leer, verrotte werkvoorschooten, beverfde leesten, pannen, emmer-spul en stoel-krukken, los-steunend in elkaar gehaakt met pootensparteling in de lucht krampachtig-verstijfd uitstekend, als gesnoerde kalfsklauwen op slachterskar.

De kleine gereedschapsbak, met koperen schroefjes, scharen, uitgebrande lijmpotten en roestige priem-pennetjes, was plechtig achterna gekomen, met de ordenaal, die stapvoets-slepend gedragen moest worden door Lies, op z'n staakje bollend, langzaampjesaan, door de stilste straten. Toch was Lies nog beloerd geworden door angst-oogen van den schoenmaker, die, vlak-wantrouwend naast 'r, z'n handkar was blijven duwen. De ordenaal met staakje, waarin al dertig jaar lang 't zelfde water broeide, was groot symbool van vader Hols' avond- en nachtwerk. Ze was de kleur-diepe lichtballon, gevuld met sterk water en giftig groen aftreksel van 'n koperen cent, waarachter ie al dertig jaar ploeterde; die trouw-antieke lichtbol, hem, 's avonds, achter z'n werktafel omschijnend, in een kleurzee van groen gedempt licht, z'n strakken werkkop omgoochelend in geheimzinnig diep-gelend lichtgeschommel, in gouïg geschaduw, trillend als een lichtknikker z'n kamer indrijvend. Die bol moest bij elke gebeurtenis het eerst verzorgd worden, - z'n avondzon, z'n oogenlicht voor nachtarbeid. Liesje alleen had 'm moeten dragen.”

Israël Querido (1 oktober 1872 - 5 augustus 1932)

01-10-2012 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver Willem Gustaaf (Willem G.) van Maanen werd geboren in Kampen op 30 september 1920. Zie ook alle tags voor Willem G. van Maanen op dit blog.

Uit: De bontjas

“Op haar doodsbed nog joeg mijn moeder me angst en schrik aan. Ze lag daar wel mooi met haar handen gevouwen en de ogen dicht, maar ik vertrouwde het niet. Ze kon ieder ogenblik opspringen en me, zoals haar gewoonte was, uitschelden om wat ik haar en de wereld had aangedaan, ook als ik me aan niets anders had schuldig gemaakt dan aan thuiszitten en lezen. Een boek was per definitie smeerlapperij, tenzij ze het zelf las, omdat ze de macht bezat het van alle vuil te zuiveren. Ze wantrouwde alles en iedereen, behalve haar eigen opvattingen en bedoelingen. Slecht en misdadig waren de anderen, maar op haar hadden ze geen vat, ze was onkwetsbaar. Het viel me tegen dat ze het van de dood had verloren, hem, waaks als ze was, de kans had gegeven haar in haar slaap te verrassen. Een hartaanval, volgens de dokter. Met zo'n hart van steen?

Ik boog me over haar heen, mijn angst overwinnend, en legde mijn hand op haar voorhoofd. Zo koud kende ik haar toch niet, mijn vingertoppen bevroren. Ik blies erop, tevergeefs, de kou was in mijn botten gedrongen. Dat de dood zo besmettelijk zou zijn had ik niet voor mogelijk gehouden. Ik overwoog een plek uit te zoeken waar het warmer kon zijn, haar hals bijvoorbeeld, haar oksel voor mijn part, maar ik zag ertegen op het dek te moeten terugslaan. Het bed waarop ze lag, een tweepersoons, alsof de ondernemer met alles rekening hield, was tegelijk degelijk en weelderig opgemaakt. Mijn moeders hoofd rustte op een met kant afgezet kussen, het bovenlaken was wit op wit met bloemslingers geborduurd, een met bladmotieven opengewerkte sprei hing in brede plooien tot op de grond, het enige wat ontbrak was een hemel van satijn. Ik had opgemerkt dat mijn moeder aan weerszijden buren had, weliswaar door een tussenwand van elkaar gescheiden, maar alledrie in een ruimte vertoevend die aan de voorzijde slechts was afgeschermd door een portière van blauw fluweel die geen deur verborg maar verving. Iedere bezoeker kon per ongeluk of, door nieuwsgierigheid gedreven, met opzet een rouwkamer betreden waarin een ander dan de gezochte betreurde lag opgebaard.”

Willem G. van Maanen (30 september 1920 - 17 augustus 2012)

De Amerikaanse schrijver Truman Capote werd geboren op 30 september 1924 als Truman Streckfus Persons in New Orleans. Zie ook mijn blog van 30 september 2010 en eveneens alle tags voor Truman Capote op dit blog.

Uit: Miriam

“For several years, Mrs. H. T. Miller lived alone in a pleasant apartment (two rooms with kitchenette) in a remodeled brownstone near the East River. She was a widow: Mr. H. T. Miller had left a reasonable amount of insurance. Her interests were narrow, she had no friends to speak of, and she rarely journeyed farther than the corner grocery. The other people in the house never seemed to notice her: her clothes were matter-of-fact, her hair iron-gray, clipped and casually waved; she did not use cosmetics, her features were plain and inconspicuous, and on her last birthday she was sixty-one. Her activities were seldom spontaneous: she kept the two rooms immaculate, smoked an occasional cigarette, pre pared her own meals and tended a canary.

Then she met Miriam. It was snowing that night. Mrs. Miller had finished drying the supper dishes and was thumbing through an afternoon paper when she saw an advertisement of a picture playing at a neighborhood theatre. The title sounded good, so she struggled into her beaver coat, laced her galoshes and left the apartment, leaving one light burning in the foyer: she found nothing more disturbing than a sensation of darkness.

The snow was fine, falling gently, not yet making an impression on the pavement. The wind from the river cut only at street crossings. Mrs. Miller hurried, her head bowed, oblivious as a mole burrowing a blind path. She stopped at a drugstore and bought a package of peppermints.

A long line stretched in front of the box office; she took her place at the end. There would be (a tired voice groaned) a short wait for all seats. Mrs. Miller rummaged in her leather handbag till she collected exactly the correct change for admission. The line seemed to be taking its own time and, looking around for some distractions, she suddenly became conscious of a little girl standing under the edge of the marquee.

Her hair was the longest and strangest Mrs. Miller had ever seen: absolutely silver-white, like an albino’s. It flowed waist-length in smooth, loose lines. She was thin and fragilely constructed. There was a simple, special elegance in the way she stood with her thumbs in the pockets of a tailored plum-velvet coat.”

Truman Capote (30 september 1924 – 25 augustus 1984)

Cover Rolling Stone 1973

De Nederlandse dichter en schrijver Hendrik Marsman werd geboren op 30 september 1899 in Zeist. Zie ook mijn blog van 30 september 2010 en eveneens alle tags voor Hendrik Marsman op dit blog.

Twee vrienden

De maan maakt de nacht tot een sneeuwwit veld.
een man heeft zijn vriend van zijn leven verteld:

er is door dit spreken een wonder gebeurd:
hun harten zijn zozeer eender gekleurd

dat de een als hij soms naar de ander ziet
bij zichzelve zegt: maar ben ìk dat niet?

een vrouw; nog een vrouw; een verterend gemis.
het is alsof alles ten einde is:

want één hart blijft thuis en één hart gaat op reis
maar geen van twee vindt het Paradijs.

De overtocht

De eenzame zwarte boot
vaart in het holst van de nacht
door een duisternis, woest en groot,
de dood, de dood tegemoet.

ik lig diep in het kreunende ruim,
koud en beangst en alleen
en ik ween om het heldere land,
dat achter de einder verdween
en ik ween om het duistere land,
dat flauw aan de einder verscheen.

die door liefde getroffen is
en door het bloed overmand
die ervoer nog het donkerste niet,
diens leven verging niet voorgoed;
want de uiterste nederlaag
lijdt het hart in de strijd met de dood.

o! de tocht naar het eeuwige land
door een duisternis somber en groot
in de nooit aflatende angst
dat de dood het einde niet is.

Drie verzen voor een dode II

Een middag blind van zon. bloemen en dieren
rekken en wentlen zich in het verblindend licht.
over de heuvelen aan d'einder der rivieren
koepelt en straalt een blinkend vergezicht.

maar hier, achter een koel en lieflijk glinstrend water,
waaraan het middaglicht een groene schaduw gaf
liggen de doden zij aan zij in de geschroeide aarde:
een dezer steenen dekt uw jonge graf.

misschien — denk ik — misschien zullen wij later
als engelen met heerlijkheid bekleed
te samen klinken, in hetzelfde water
twee golven klinkend tot in eeuwigheid.

wij zullen vredig dwalen door de bloemen
ontdaan van hartstocht en van schuld bevrijd
in argeloosheid en een niet te noemen
zwevende, zwevende gelukzaligheid ...

maar waartoe vóór mijn dood dit heil te roemen?
ik ben een prooi der wisselvalligheid:
soms zoek ik vrede, soms is het zwartst verdoemen
mij liever dan uw blanke zaligheid. —

zo nu. — waarom verrijst gij niet? ik kan
bij zulk een zon de dood niet lang gedenken;
sta op; opdat ik u een heerlijkheid kan schenken
heller en lieflijker dan uw onsterflijkheid!

Hendrik Marsman (30 september 1899 – 21 juni 1940)

De Chinese schrijfster en scenariste Zhang Ailing (ook wel Eileen Chang) werd geboren op 30 september 1920 in Shanghai. Zie ook mijn blog van 30 september 2010 en eveneens alle tags voor Zhang Ailing op dit blog.

Uit: Love in a Fallen City (Vertaald door Karen Kingsbury)

“Pushed back and forth by the crowd, she had a strange sensation. The sky overhead was a dark
purple-blue, and the sea at the end of the winter sky was purple-blue too, but here in the bay was a place like this, a place teeming with people and lanterns and dazzling goods--blue ceramic, double-handled flowerpots, rolls and rolls of scallion-green velvet brushed with gold, cellophane bags of Balinese Shrimp Crisps, amber-colored durian cakes from the tropics, Buddha-bead bracelets with their big red tassels, light yellow sachets, little crosses made of dark silver, collie hats--and stretching out beyond these lights and people and market goods, the clear desolation of sea and sky; endless emptiness, endless terror. Her future was like that--it didn't bear thinking about; if she did think it was only endless terror. She had no lasting arrangement for her life. Her fearful, cringing heart could find a makeshift sort of rest only in little odds and ends, like these spread out before her”.

Zhang Ailing (30 september 1920 - 8 september 1995)

De Joods-Roemeens-Frans-Amerikaanse schrijver Eli Wiesel werd geboren op 30 september 1928 in Sighet (nu Sighetu Marmaţiei), Roemenië. Zie ook mijn blog van 30 september 2010 en eveneens alle tags voor Eli Wiesel op dit blog.

Uit: Days of Remembrance

“2003
All the rivers run to the sea, days come and go, generations vanish, others are born, remembrance ceremonies follow one another -- and hatred is still alive, and some of us, the remnant of the remnant, wonder with the poet Paul Celan: who will bear witness for the witness, who will remember what some of us tried to relate about a time of fear and darkness when so many, too many victims felt abandoned, forgotten, unworthy of compassion and solidarity? Who will answer questions whose answers the dead took with them? Who will feel qualified enough and strong enough, faithful enough to confront their fiery legacy? What was and remains clear to some of us, here and elsewhere, is the knowledge that if we forget them, we too shall be forgotten.

But is remembrance enough? What does one do with the memory of agony and suffering? Memory has its own language, its own texture, its own secret melody, its own archeology and its own limitations: it too can be wounded, stolen and shamed; but it is up to us to rescue it and save it from becoming cheap, banal, and sterile.

To remember means to lend an ethical dimension to all endeavors and aspirations.”

Eli Wiesel (Sighet, 30 september 1928)

De Perzische dichter en soefistisch mysticus Jalal ad-Din Rumi (of Roemi) werd geboren op 30 september 1207 in Balkh. Zie ook mijn blog van 30 september 2010 en eveneens alle tags voor Roemi op dit blog.

Parels

Wat heb je en wat won je?

Waar zijn de parels

van de bodem van de zee? Zinloos zijn je zinnen,

als je sterfbed wordt opgemaakt. Waar is je geestelijk licht

dat je leidt

op het pad van je hart?

Als in je graf

het stof je ogen vult,

wat zal het graf verlichten? Als je handen vergaan,

je voeten verteren,

waar zijn de vleugels en veren, van je ziel

die vrij wil vliegen?

Wie goed doet, goed ontmoet. Maar wat is goed,

als je het daarom doet?

Vertaald door W. V D Zwan

Roemi (30 september 1207 - 17 december 1273)

Miniatuurportret door Hossein Behzad

Zie voor nog meer schrijvers van de 30^e september ook mijn blog van 30 september 2011 deel 1 en eveneens deel 2.

30-09-2012 om 16:18 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter, schrijver, songwriter en vertaler Pé Hawinkels werd geboren op 29 september 1942 in Heerlen. Zie ook mijn blog van 29 september 2010 en eveneens alle tags voor Pé Hawinkels op dit blog.

Uit: Gemengde gevoelens

“Nijmegen, 16-12-'75

Beste Paul,

een aantal opmerkingen over je stuk ‘De twee auteurs van De Toverberg’, voor de prijzende adjektieven aan mijn adres waarin ik je gaarne dank zeg.

‘In 20 jaar lezen’ heb je ‘nog nooit, van niemand, de dringende aansporing gekregen toch vooral dit of dat meesterwerk van Mann te pakken te krijgen.’ Nu, dat ligt dan toch aan ‘the company you keep’: ik persoonlijk had vóór mijn vierentwintigste alle boeken van de grote Thomas gelezen, en mij heeft het daarbij geenszins ontbroken aan stimulans vanuit mijn culturele omgeving. Je vermoeden dat er met de Thomas Mann          hausse iets ‘niet pluis’ is, is meer een diskwalificatie van bepaalde leesgewoontes dan van de herdenking in kwestie.

Dat ‘Mann ook allerminst een worstelaar met de taal’ is, ‘maar integendeel haar (al te) virtuoze meester’ is ook al zoiets. Ik weet wel, dat iedere vorm van virtuositeit iemand tegenwoordig kwalijk genomen wordt, dit waarschijnlijk in verband met de alles verziekende gelijkheidsmanie die momenteel allerwegen woekert zoals weleer de tering op de Toverberg, maar om te beginnen is meesterschap geen privilege van de ‘burgerlijke klasse’, wat jij impliciet beweert, en verder had ik, tijdens het vertalen van De Toverberg, nu net de indruk dat de enorme omslachtigheid, het verwoede streven naar volledigheid van uitdrukkingswijze dat Mann betracht, heel goed als een soort, zij het allerminst proletarisch of knullig, ‘worstelen met de taal’ aangemerkt zou kunnen worden: er spreekt namelijk mijns inziens een niet aflatend wantrouwen uit tegen de geldigheid van één formulering, één zegswijze of één beeld op zichzelf. Hiermee houdt ook de techniek van de Leitmotive verband: is deze in eerste instantie wellicht ‘muzikaal’, dient zij dus door middel van de min of meer letterlijke herhaling de identificatie, daar komt zeker bij dat de verwijzingen, herhalingen en Leitmotive elkaar en hun respektieve kontekst legitimeren, zoals de liefde van Hans Castorp voor Prisbislav Hippe zijn liefde voor Clawdia Chauchat legitimeert, en omgekeerd. Wie in deze ‘symfonische’ methodiek enkel en alleen een laatburgerlijk spelletje ziet, en niet de welbeschouwd democratische kunstgreep die het is, en die zich banaliter en onnauwkeurig zou laten omschrijven als ‘waar twee hetzelfde zeggen, is de waarheid in hun midden’, die raad ik persoonlijk aan toch nog eens goed te oefenen, voordat hij weer aan het kritiseren slaat.”

Pé Hawinkels (29 september 1942 – 16 augustus 1977)

Heerlen, Geleenstraat, begin jaren vijftig

De Bulgaarse dichter en schrijver Hristo Smirnenski werd geboren op 29 september 1898 in Koukoush. Zie ook mijn blog van 29 september 2010  en eveneens alle tags voor Hristo Smirnenski op dit blog.

JOHANNES (Fragment)

The night has spread its raven hair,
O'er the house and round the trees,
And nothing stirs the winter air,
The street is empty, and so's the square,
And nothing shows the town's unease.

A creak disturbs the heavy calm,
A man comes out and scans the street,
A woman follows in alarm;
She stretched her imploring arm,
"Stay here, Johannes!" her lips repeat.

The man turns back and waves his hand,
The pallid moon lights up his face,
And then upon the drowsy land
Again the peace and hush descend,
The moon spins out its silvery lace.

Beneath the sheet of gleaming snow,
Berlin sleeps tired of its plight.
And then - a roar, a blast, a blow,
A continuous crackling flow,
And rushing echoes rend the night.

Berlin's awake, shuddering with fright.
The shrieks and shouts increase its woe.
A streak of flame cuts through the night,
And then - another, a fire bright
Throws o'er the town a ruby glow.

*

At the barricade he is unknown,
And no one asks what is his name.
Johannes creeps behind a stone,
An old man there has crouched alone,
Shooting like one who knows his aim.

The storm does rage with all its might.
Man after man falls stricken dead,
With a gun in his hand clasped tight.
Blood streaks down faces deadly white,
And paints the snow in dazzling red.

From down the street machine-guns flash
With murderous fire-spitting snouts.
Incessant hails of bullets lash
Against the men in fatal clash
With enemies, despair and doubts.

Hristo Smirnenski (29 september 1898 – 18 juni 1923)

Beeld in  Dimitrovgrad

De Britse schrijfster Elizabeth Gaskell werd geboren op 29 september 1810 in Londen. Zie ook mijn blog van 29 september 2010 en eveneens alle tags voor Eilzabeth Gaskell op dit blog.

Uit: Ruth

“There is an assize-town in one of the eastern counties which was much distinguished by the Tudor Sovereigns, and, in consequence of their favour and protection, attained a degree of importance that surprises the modern traveller.

A hundred years ago its appearance was that of picturesque grandeur. The old houses, which were the temporary residences of such of the county families as contented themselves with the gaieties of a provincial town, crowded the streets, and gave them the irregular but noble appearance yet to be seen in the cities of Belgium. The sides of the streets had a quaint richness, from the effect of the gables, and the stacks of chimneys which cut against the blue sky above; while, if the eye fell lower down, the attention was arrested by all kinds of projections in the shape of balcony and oriel; and it was amusing to see the infinite variety of windows that had been crammed into the walls long before Mr. Pitt's days of taxation. The streets below suffered from all these projections and advanced stories above; they were dark, and ill-paved with large, round, jolting pebbles, and with no side-path protected by kerb-stones; there were no lamp-posts for long winter nights; and no regard was paid to the wants of the middle class, who neither drove about in coaches of their own, nor were carried by their own men in their own sedans into the very halls of their friends. The professional men and their wives, the shopkeepers and their spouses, and all such people, walked about at considerable peril both night and day. The broad, unwieldy carriages hemmed them up against the houses in the narrow streets.”

Elizabeth Gaskell (29 september 1810 – 12 november 1865)

Cover 

De Spaanse dichter en filosoof Miguel de Unamuno y Jugo werd geboren op 29 september 1864 in Bilbao. Zie ook mijn blog van 29 september 2010 en eveneens alle tags voor Miguel de Unamuno y Jugo op dit blog.

At Times To Be Silent Is To Lie

At times to be silent is to lie.
You will win because you have enough brute force.
But you will not convince.
For to convince you need to persuade.
And in order to persuade you would need what you lack:
Reason and Right.

Cure Yourself

Cure yourself of the affliction of caring how you appear to others.
Concern yourself only with how you appear before God, concern yourself

only with the idea that God may have of you.

Miguel de Unamuno (29 september 1864 – 31 december 1936)

De Spaanse dichter en schrijver Miguel de Cervantes werd geboren op 29 september 1547 in Madrid. Zie ook mijn blog van 29 september 2010 en eveneens alle tags voor Miguel de Cervantes op dit blog.

Uit: Don Quichot van La Mancha (Bewerkt door J.J.A. Goeverneur)

“Nu diende nog de proef te worden genomen, of zijn meesterstuk ook sterk genoeg was, om den houw van een vijand te kunnen weerstaan. Om daar zeker van te zijn, zette hij den helm op tafel, trok zijn zwaard en deed dat met al de kracht van zijn arm daarop neervallen. Terstond lag het heele ding in stukken, en onze held moest met schrik zien, hoe de arbeid van verscheidene dagen, die hem zoo menigen zweetdroppel gekost had, in een ommezien tijds was te niet gegaan.

Diep bedroefd zag hij de verwoesting aan. Hij had moeite, om zijne tranen in te houden en zette zich stil in een hoek neer, om door diep nadenken een middel uit te vinden om de schade te herstellen en in weerwil van alle hindernissen toch in het bezit van een behoorlijken helm te komen.

Na lang hoofdbreken kwam hij tot het besluit, om het bordpapier van binnen van ijzeren staafjes te voorzien, ging terstond aan het werk en kwam ook eindelijk tot zijn genoegen klaar. "Nu is hij sterk genoeg!" dacht hij, maar had toch den moed niet, zijn maaksel nogmaals aan zulk eene gevaarlijke proef te onderwerpen, zoodat hij zich vergenoegde met zonder omstandigheden zijn helm voor den besten en volmaaksten helm te verklaren, die ooit het hoofd eens dapperen ridders had gedekt”.

Miguel de Cervantes (29 september 1547 – 23 april 1616)

Standbeeld van Don Quchot en Sancho Panza in Madrid

Zie voor nog meer schrijvers van de 29e september ook mijn blog van 29 september 2011 deel 2.

29-09-2012 om 19:38 geschreven door Romenu  

Herinnering aan Hella Haasse

De Nederlandse schrijfster Hella Haasse is vandaag precies een jaar gelden overleden. Hélène Serafia Haasse werd op 2 februari 1918 geboren te Batavia, in het toenmalige Nederlands-Indië. Zie ook alle tags voor Hellas Haasse op dit blog .

Uit: De ingewijden

“Tussen akkers en een paar wijngaarden door, kwam hij in het dorp waar hij schoolging, een groep wltgekalkte huizen rondom een plein met een kerk, een kapheneion, een slachthal en een winkel waar levensmiddelen en huisraad werden verkocht. Er was daar ook een halte van de autobus die eenmaal per dag heen en weer reed van Iraklion naar Timbaki aan de baai. 's Zomers, wanneer er in de kerk les gegeven werd, kon Niko door de openstaande deur aankomst en vertrek van de bus omstreeks het middaguur zien. Al geruime tijd van te voren verzamelden zich mensen die mee wilden rijden op het plein, met manden en zakken en bundels. Zodra de rammelende verveloze bus in een stofwolk door de dorpsstraat naderde, stoof alles naar de kant van de weg; uit het kapheneion werd de post aangedragen, passagiers stapten in en uit, zij die boodschappen mee te geven hadden verdrongen zich om de bestuurder. Niko zat tussen de andere kinderen in de kerk, op voor het begin van de lessen her en der in het dorp geleende stoelen, of bij gebrek aan voldoende zitplaatsen, op de grond, in de hoek die voor de school was vrijgemaakt, zo ver mogelijk van het ikonostasion verwijderd. De versierselen aan het hekwerk en de koperen en zilveren lampen aan lange kettingen, blonken in het halfdonker. Mensen, meest vrouwen, liepen in en uit, soms kwam de pappas even binnen door een zijdeur. De kinderen zaten dicht op elkaar, zij die geen tafeltje of bankje voor zich hadden, schreven op hun knieën of legden het papier vóór zich op de grond. Wie een stoel had kunnen bemachtigen keek neer op de geschoren ronde hoofden van de anderen, die op hun beurt uitzicht hadden op blote vuile voeten op de stoelsporten. De onderwijzeres, een verlegen meisje uit Athene, dat in het dorp met gemengde gevoelens werd beschouwd - kon men lesgeven eigenlijk met een gerust hart toevertrouwen aan een vrouw? - hield toezicht, verbeterde fouten, verdeelde de handvol leesboeken die de school bezat, zei urenlang geduldig regel voor regel de gedichten en prozastukken op die de kinderen uit het hoofd moesten leren. Het rook in de kerk naar wierook en takjes basilicum en naar langgedragen kleren”

.

Hella Haasse (2 februari 1918 – 29 september 2011)

29-09-2012 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Engelse schrijfster Ellis Peters werd op 29 september 1913 als Edith Pargeter geboren in Horsehay. Zie ook ook mijn blog van 28 september 2010 en eveneens alle tags voor Ellis Peters op dit blog.

Uit: One Corpse Too Many

Cadfael: "All questions find their answers if you wait long enough. Is there something here I can help you to? Or are you just curious to learn about these simple herbs of mine?"
Beringar: "No, I can say that it was no simplicity I came to study. They say that you had a wide range in career before joining the cloister. You must find it unbearably dull with no battle or enemy left to fight"
Cadfael: "Well I'm not finding it at all dull these days. And as for enemies... the Devil finds his way into everywhere, ever cloister and Church."
(…)

Derek Jacobi als Cadfael

"But the east was also made up of men and women, and you a young crusader. I cannot but wonder," said Beringar dreamily.
"So, wonder! I also wonder about you," said Cadfael mildly ... "A natural conspirator," said Cadfael, thinking aloud; and that he could do so was proof of a strong, if inimical, bond between them. Beringar turned on him a face suddenly lit by a wild smile." One knows another," he said.
(…)

"And I have been commiserating with you," gasped Beringar, wiping tears from his eyes with the back of his hand, like a child, " all this time, while you had this in store for me! What a fool I was, to think I could out-trick you, when I almost had your measure even then."
"Here, drink this down," urged Cadfael, offering the beaker he had filled. "To your own better success- with all opponents but Cadfael!"

Ellis Peters (28 september 1913 – 14 oktober 1995)

De Amerikaanse schrijver en uitgever Ben Greenman werd geboren op 28 september 1969 in Chicago. Zie ook mijn blog van 28 september 2010 en eveneens alle tags voor Ben Greenman op dit blog.

Uit:To Kill The Pink

„I’m going to Malawi. I’m writing that down on a single sheet of paper, folding it into thirds, putting it into an envelope, and leaving it on the kitchen table leaning up against the sugar bowl. When I go, I don’t want you to have any outstanding questions about where I’ve gone. Though most of your questions are outstanding. Pause. Get it? Remember when I used to do that, make a joke and then wait a minute before announcing it back to you like you were blind or deaf or dumb? I’ve been doing that to you ever since we were kids, ever since I nicknamed you Tails on account of your pigtails and it stuck. Fifteen years later you are a grown woman with a fine shape, top-shelf and bottom-drawer both, and it’s that bottom drawer that lets the nickname live, even though I had to take off the s. I call you Tail sometimes because it makes you laugh and sometimes also makes you hot, but usually not in public, where you’re Angie.

Last year I made a mistake in this regard, and I apologize. We were out for a walk, talking, and Lee Johnson who joined the seminary overheard our conversation and told me he thought the name was disrespectful to one of our beautiful sisters. I explained to him that it wasn’t at all, that I was honoring one of the most divine aspects of you or any other sister, the woman’s form, and that he could see how it was intended if he watched me when I bent down in the morning to kiss you good-bye before I went off to the radio station for my shift. You are a beautiful sleeper. You are beautiful awake, too, except when you try to be funny, which is why you shouldn’t try to be. You look good, like I said. You’re morally certain“.

Ben Greenman (Chicago, 28 september 1969)

De Franse schrijver, historicus en archeoloog Prosper Mérimée werd geboren in Parijs op 28 september 1803. Zie ook mijn blog van 28 september 2010 en eveneens alle tags voor Prosper Mérimée op dit blog.

Uit: Carmen

À peine eus-je fait une centaine de pas, que la gorge, s'élargissant tout à coup, me montra une espèce de cirque naturel parfaitement ombargé par la hauteur des escarpements qui l'entouraient. Il était impossible de rencontrer un lieu qui promit au voyageur une halte plus agréable. Au pied des rochers à pic, la source s'élançait en bouillonnant, et tombait dans un petit bassin tapissé d'un sable blanc comme la neige. Cinq à six beaux chênes verts, toujours à l'abri du vent et rafrâichis par la source, s'élevaient sur ses bords, et la couvraient de leur épais ombrage; enfin, autour du bassin, une herbe fine, lustrée, offrait un lit meilleur qu'on n'en eût trouvé dans aucune auberge à dix lieues à la ronde.

À moi n'appartenait pas l'honneur d'avoir découvert un si beau lieu. Un homme s'y reposait déjà, et sans doute dormait, lorsque j'y pénétrai. Réveillé par les hennissements, il s'était levé, et s'était rapproché de son cheval, qui avait profité du sommeil de son maître pour faire un bon repas de l'herbe aux environs. C'était un jeune gaillard, de taille moyenne, mais d'apparence robuste, au regard sombre, et fier. Son teint, qui avait pu être beau, était devenu, par l'action du soleil, plus foncé que ses cheveux. D'une main il tenait le licol de sa monture, de l'autre une espingole de cuivre. J'avouerai que d'abord l'espingole et l'air farouche du porteur me surprirent quelque peu; mais je ne croyais plus aux voleurs, à force d'en entendre parler et de n'en rencontrer jamais. D'ailleurs, j'avais vu tant d'honnêtes fermiers s'armer jusqu'aux dents pour aller au marché, que la vue d'une arme à feu ne m'autorisait pas à mettre en doute la moralité d el'inconnu. - Et puis, me disais-je, que ferait-il de mes chemises et de mes Commentaires Elzévir? Je saluai donc l'homme à l'espingole d'un signe de tête familier, et je lui demandai en souriant si j'avais troublé son sommeil. Sans me répondre, il me toisa de la tête aux pieds; puis, comme satisfait de son examen, il considera avec la même attention mon guide, qui s'avançait. Je vis celui-ci pâlir et s'arreter en montrant une terreur évidente. Mauvaise rencontre! me dis-je. Mais la prudence me conseilla aussitôt de ne laisser voir aucune inquiétude. Je mis pied à terre; je dis au guide de débrider, et, m'agenouillant au bord de la source, j'y plongeai ma tête et mes mains; puis je bus une bonne gorgée, couché à plat ventre, comme les mauvais soldats de Gédéon.

Prosper Mérimée (28 september 1803 – 23 september 1870)

Aquarel door Mérimée zelf van een scene uit Carmen

De Nederlandse schrijver, journalist en columnist Thijs Zonneveld werd geboren op 28 september 1980 in Sassenheim. Zie ook mijn blog van 28 september 2010 en eveneens alle tags voor Thijs Zonneveld op dit blog.

Uit: Wij zijn Johan (Column)

“Zelf zegt hij dat hij niet snapt waar zijn succes vandaan komt. Hij doet niks bijzonders, vindt hij. Maar daar gaat het juist om. Johan Derksen is de ultieme Nederlander. Mondig. Nurks. Een tikje zuur.

Niet te beroerd om zelf te graaien – maar als iemand anders iets teveel verdient, dan is het een schande. Hij heeft overal commentaar op, behalve op Johan Cruijff. Dat schijn je nu eenmaal niet te doen als je zo oud bent dat je JC hebt zien voetballen.

Vroeger

Johan Derksen is de oom die op ieder verjaardagsfeestje vertelt dat het vroeger beter was. Johan Derksen is hutspot met een bal gehakt en een laagje jus. Johan Derksen is kekke groene schoenen met een C&A-overhemd.

Johan Derksen is op de tribune van je favoriete club klagen dat het weer niks is. Johan Derksen is met een boterhamtrommeltje onder je snelbinders tegen de wind in naar je werk fietsen.

Johan Derksen is balen dat je buurman de loterij heeft gewonnen. Johan Derksen is zeggen dat je nuchter bent en tegelijkertijd met een oranje onderbroek aan zitten hopen dat we winnen.

Johan Derksen, dat zijn wij.”

Thijs Zonneveld (Sassenheim, 28 september 1980)

Zie voor nog meer schrijvers van de 28e september ook mijn blog van 28 september 2011 deel 2.

28-09-2012 om 19:28 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver Philip Huff werd geboren op 28 september 1984 in Zwolle. Hij studeerde filosofie en geschiedenis in Amsterdam. Tijdens zijn studententijd reed hij Martin Bril rond door het land. Huff debuteerde in 2008 met een kort verhaal in het literaire tijdschrift De Gids.In 2009 publiceerde hij korte verhalen in Passionate Magazine, Hollands Maandblad en Hollands Diep, in dat laatste blad in een korte verhalenspecial met Sanneke van Hassel en Arnon Grunberg. In 2009 verscheen ook zijn debuutroman “Dagen van Gras”, over een achttienjarige jongen die met moeite herstelt van een psychose, bij uitgeverij De Bezige Bij. Het boek werd in 2011 verfilmd door Tomas Kaan voor de serie One Night Stand. Begin 2012 verscheen Huffs tweede roman, “Niemand in de stad”, over een vriendschap tussen drie leden van het studentencorps. Voor “Niemand in de stad” kreeg Huff de Dioraphte Jongerenliteratuur Prijs 2013. Sinds 2012 schrijft hij een wekelijkse column in Het Parool.

Uit: Dagen van Gras

“Ik heet Ben. Ik ben geboren op een dinsdagmorgen in het Sophia Ziekenhuis in Zwolle, deze zomer achttien jaar geleden. Ik woog zeven pond en was achtenveertig centimeter lang. Het Sophia Ziekenhuis bestaat nu niet meer: het is afgebroken. Net als mijn lagere school, die is ook gesloopt. En van mijn eerste middelbare school hebben ze een appartementencomplex gemaakt: alleen de gevel is blijven staan. Als ik mensen zou willen wijzen waar ik naar school ben geweest, heb ik foto’s nodig. Maar die heb ik niet. Die heeft niemand. Ik bedoel: van je beste vrienden uit je schooltijd een foto bewaren, dat begrijp ik wel. Maar wie heeft er foto’s van de school zelf. Ik kwam niet alleen uit de buik van mijn moeder, die dinsdagmorgen. Ik had een tweelingbroer die David heette. Maar David overleed drie dagen na zijn geboorte. Hij is nooit het ziekenhuis uit geweest. Van Davids leven bestaat geen enkel gebouw meer. Geen enkele foto.”

(…)

De weken na mijn slechte paddotrip, de weken voor de zomervakantie dus, waren anders dan de weken daarvoor. Ik kon het gevoel dat die trip met zich had meegebracht maar niet van me afzetten. Het was in mijn bloedbaan gekropen; het suisde in mijn oren als ik in bed lag en klopte in de toppen van mijn vingers als ik gitaar speelde. En als ik mijn ogen sloot, of de wind door de bomen waaide, dan zag ik dat monster weer voor me. Dus hield ik mijn ogen ’s avonds in bed net zolang open tot ze van vermoeidheid begonnen te branden en ik in één keer in slaap viel als ik ze dichtdeed. Overdag, op school, zag ik soms opeens een voorwerp van vorm of kleur veranderen: dan was et niet duidelijk of de gordijnen nu rood waren of oranje, en of ze stil hingen of niet. Andere keren zag ik opeens allerlei bewegende patronen op een kale, witte muur.”

Philip Huff (Zwolle, 28 september 1984)

28-09-2012 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Schotse schrijver Irvine Welsh werd geboren op 27 september 1958 in Leith, Edinburgh. Zie ook mijn blog van 27 september 2010 en eveneens alle tags voor Irvine Welsh op dit blog.

Uit: Glue

“Davie briskly shook his head. - Naw, take it while ye can get it. This is Scotland, mind, it's no gaunny last. Taking in a deep breath, Davie picked up the table, recommencing his arduous struggle towards the kitchen. It was a tricky, bugger: a smart new Formica-topped job which seemed to constantly shift its weight and spill all over the place. Like wrestling wi a fuckin crocodile, he thought, and sure enough, the beast snapped at his fingers forcing him to withdraw them quickly and suck on them as the table clattered to the floor.

- Sh ... sugar, Davie cursed. He never swore in front of women. Certain talk was awright for the pub, but no in front of a woman. He tiptoed over to the cot in the corner. The baby still slept soundly.

- Ah telt ye ah'd gie ye a hand wi that Davie, yir gaunny huv nae fingers and a broken table the wey things are gaun, Susan warned him. She shook her head slowly, looking over to the crib. - Surprised ye dinnae wake her.

Picking up her discomfort, Davie said, - Ye dinnae really like that table, dae ye?

Susan Galloway shook her head again. She looked past the new kitchen table, and saw the new three-piece suite, the new coffee table and new carpets which had mysteriously arrived the previous day when she'd been out at her work in the whisky bonds.

- What is it? Davie asked, waving his sore hand in the air. He felt her stare, open and baleful. Those big eyes of hers.

- Where did ye get this stuff, Davie?

He hated when she asked him things like that. It spoiled everything, drove a wedge between them. It was for all of them he did what he did; Susan, the baby, the wee fellay. - Ask no questions, ah'll tell ye no lies, he smiled, but he couldn't look at her, as unsatisfied himself with this retort as he knew she would be. Instead, he bent down and kissed his baby daughter on the cheek.

Looking up, he wondered aloud, - Where's Andrew? He glanced at Susan briefly.

Susan turned away sourly. He was hiding again, hiding behind the bairns.”

Irvine Welsh (Edinburg, 27 september 1958)

De Amerikaanse dichteres Kay Ryan werd geboren op 27september 1945 in San Jose, California. Zie ook mijn blog van 27 september 2010 en eveneens alle tags voor Kay Ryan op dit blog.

A CAT/A FUTURE

A cat can draw
the blinds
behind her eyes
whenever she
decides. Nothing
alters in the stare
itself but she's
not there. Likewise
a future can occlude:
still sitting there,
doing nothing rude.

BLANDEUR

If it please God,
let less happen.
Even out Earth's
rondure, flatten
Eiger, blanden
the Grand Canyon.
Make valleys
slightly higher,
widen fissures
to arable land,
remand your
terrible glaciers
and silence
their calving,
halving or doubling
all geographical features
toward the mean.
Unlean against our hearts.
Withdraw your grandeur
from these parts.

Kay Ryan (San Jose, 27 september 1945)

De Nederlandse dichter, schrijver, kunstenaar en huisarts Ignace Schretlen werd geboren in Tilburg op 27 september 1952. Zie eveneens alle tags voor Ignace Schretlen op dit blog.

HEYENDAAL

De strakgetrokken welpjestrui
- te vaak gewassen, te snel gegroeid ­
om het hijgend hart, in spurt
‘t pad grootvaders berg op
naar die eeuwenoude eik, die met
zijn brede rug beschutting bood

na jaren haas, hert en wolf
te zijn geweest, keer ik terug
naar dit versteende woud,
dat troost aan zieken biedt;
nu schuilt die oude eik in mij
en knelt er iets van binnenuit.

Een onvermoede bocht

Slaap, mijn kind, word water
ik blijf hier bij je waken, kijk
naar de deining van het laken

rek je uit, breek open, word vloed
verslind wat je kunt verzwelgen
en laat geen haven ongemoeid

morgen vind ik jou weer terug
in je eigen bedding aangespoeld
als mijn allerliefste drenkeling

zo begon het ooit, zo begint het
steeds opnieuw tot ergens onderweg
een onvermoede weg, waarna zee.

Ignace Schretlen (Tilburg, 27 september 1952)

De Tsjechische schrijver en uitgever Josef Škvorecký werd geboren op 27 september 1924 in Náchod. Zie ook mijn blog van 27 september 2010 en eveneens alle tags voor Josef Škvorecký op dit blog.

Uit: The Bass Saxophone (Vertaald door Kaca Polackova-Henley).

“The wallpaper was old and stained, but faded pictures of doves still showed against the beige background. I put my ear to their delicate breasts. The voice came close; it was repeating a nasty, unintelligible litany of anger and irritation, of imperious, spit-polished, boot-shod hysterics. I recognized it. I couldn't understand what he was saying, but I knew who it was talking behind the gentle doves in the next, equally beige hotel room: it was Horst Hermann Kühl: it was the same voice that screeching along ahead of him had penetrated all the way up the iron staircase to the roof of the Sokol Hall, where you had to climb down another iron staircase to reach the projection booth of the movie house (I wasn't there at the time, but Mack, who operated the projector, told me about it). A pair of black boots had appeared on the iron rungs, the voice lashing in ahead of them. "What is this supposed to mean?" he had rasped like a poisonous firecracker. "This is a provocation!" Such was the terrific power of that dark voice (not the voice of Horst Hermann Kühl, but the black singer's - they even said it was Ella Fitzgerald, I didn't know, they were old records, Brunswick, before the era of stars, and the label said nothing but "Chick Webb and his Orchestra with Vocal Chorus"; there was a short sobbing saxophone solo - they said that was Coleman Hawkins - and they said the other was Ella Fitzgerald, that voice) it had forced Horst Hermann Kühl, omnipotent within the wartime world of Kostelec, to leave the seat in which he was enjoying the intermission between the newsreel and the film starring Christine Söderbaum or maybe it was Heidemarie Hathayer; when he heard black Ella ("I've got a guy. He don't dress me in sable, He looks nothing like Gable, But he's mine") he flew out of his comfortable seat and squealing like a rutting male mouse (it all took on the dimensions of the microworld of Kostelec) he tore down the aisle between the seats to the lobby and up the steps and up the iron staircase to the roof and down the iron ladder (more ladder than staircase) to the projection booth and, still squealing, confiscated the record and took it away with him. Mack told on me; yes, he did; what was he supposed to do? He could have said he didn't know where the Chick Webb record came from, he could have played stupid, that tried and tested Czech prescription; sometimes they fell for it; they almost loved stupid Schweiks - in contrast, they themselves glowed with vociferous wisdom. But it didn't occur to Mack, so he told on me”.

Josef Škvorecký (Náchod, 27 september 1924)

De Nederlandse schrijfster Esther Verhoef-Verhallen werd geboren in ’s-Hertogenbosch op 27 september 1968. Zie ook mijn blog van 27 september 2010 en eveneens alle tags voor Esther Verhoef op dit blog.

Uit: Hingabe (Vertaald door Stefanie Schäfer)

“Dass wir uns so gut kannten, machte die Sache einfacher. Dadurch arbeitete sie ohne ihr Wissen mit, und es wurde intim, beinahe liebevoll.

Drei Monate lang hatte ich mich darauf vorbereitet. Zuerst habe ich den Plan von allen Seiten beleuchtet. Versucht, ihn vor meinem inneren Auge zu visualisieren. Als ich mir sicher war, dass es möglich sein musste, war es kein Hirngespinst mehr, sondern wurde zu einem Teil meiner selbst. Es war herrlich, sich damit zu beschäftigen. Schon allein die Vorbereitungen, die aus Gesprächen mit ihr sowie mit Freunden und Bekannten bestanden, bis hin zur Anschaffung des nötigen Zubehörs.

Zugegeben, viel brauchte ich nicht. Sie selbst brachte mich auf die Idee.

Edith konnte schlaflose Nächte nicht gut ertragen, weil ihre Augen am nächsten Morgen rot und geschwollen waren. Und obwohl sie viel mehr zu bieten hatte als nur ihre Schönheit, war es für sie das Aller wichtigste, gut auszusehen. Ich fand sie einfach immer schön, ob sie nun in voller Pracht auf einem Empfang erschien und allen anderen die Schau stahl oder ob sie gerade aus dem Bett kam und, unter Ent schuldigungen für ihr ungepflegtes Aussehen, im Bademantel Tee für mich aufbrühte. Ein Schlafmittel war für sie die einzige Möglichkeit, nicht jede Nacht durch irgendeinen Lärm geweckt zu werden.

Ich freute mich darauf, fühlte mich wie ein Kind, das in der Schlange vor der Achterbahn wartet. Immer wieder ein Schrittchen nach vorn, immer näher heran. Die Aufregung wuchs und wuchs und erreichte ihren Höhepunkt an jenem Abend, als sich alles wie ein perfekt passendes Puzzle ineinan derfügte.”

Esther Verhoef ('s-Hertogenbosch, 27 september 1968)

De Duitsedichter en schrijver Christian Schloyer werd geboren op 27 september 1976 in Erlangen. Zie ook mijn blog van 27 september 2010 en eveneens alle tags voor Christian Schloyer op dit blog.

im stadtplan notiert

wie etwas
  zu etwas anderem wird · die

absperrung markiert eine indifferenz
  am ufer · das knistern vom umspannwerk
    schilf · -flimmern & eine herde

die man am ufer grasen lässt, last
wagen & wohn

burgen häusliche herde plötzlich
  scharf gestellt am horizont · gärten

auf dächer gepflanzt & über die pflanzen dächer
  gestellt · wie nach plan

Christian Schloyer (Erlangen, 27 september 1976)



Zie voor nog meer schrijvers van de 27e september ook mijn blog van 27 september 2011 deel 2 en eveneens deel 3.

27-09-2012 om 19:34 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver Thomas van Aalten werd geboren in Huissen bij Arnhem op 26 september 1978. Zie ook mijn blog van 26 september 2010 en eveneens alle tags voor Thomas van Aalten op dit blog.

Uit: De schuldigen

“De motor van de bestelbus maakt een ratelend geluid. Je hoort hem al van ver komen. Als de bus aan het begin van de straat is, blijft hij stilstaan. De bestuurder draait zijn raampje open en kijkt verwilderd om zich heen. Hij claxonneert eenmaal en rijdt stapvoets verder. Mijn vader steekt zijn hand op, om aan te geven dat de man hier moet zijn. aquarama, onderhoud en reiniging van zwembad en spa staat er in blauwe letters op de zijkant van de bus.
De bestuurder heeft een rode, schilferige huid. Roosvlokken bedekken de schouders van zijn overall. Hij kreunt getergd als hij zijn apparatuur uit de bestelbus laadt. Het enige aan zijn lichaam dat niet lijkt getroffen door een ziekte of infectie is een zwart snorretje, dat als een strakke streep het centrum van zijn gezicht markeert. Ondanks de geïrriteerde huid en gewrichtspijn tijdens het tillen, heeft de man een vrolijk voorkomen. Hij stelt zich voor als Cornald. Mijn vader zegt dat Cornald zijn bus gewoon op de oprit kan zetten. ‘Daar is-ie voor gemaakt, niet waar.’

We nemen plaats op het terras. Cornald bladert door zijn multomap, die beplakt is met stickers. Behalve een sticker met het logo van Aquarama zie ik ook stickers met teksten als ‘Effe wachten... Pizza!’ en ‘I Love Natte Keek’ en afbeeldingen van cartooneske vrouwen in bikini.
‘Mijn collega was hier drie jaar geleden voor het laatst. In mei 2007, lees ik hier.’
Mijn vader knikt. ‘Toen heetten jullie nog anders.’
‘Dat klopt. Ik werkte er toen nog niet.’ Cornald concentreert zich op het handschrift van deze collega uit het verleden. ‘Ik zie dat hij hier twee keer per jaar kwam.’
‘Aan het einde en aan het begin van de zomer, ja.’
Ik kijk naar mijn vader en vraag me af of hij nog ooit in zijn leven gaat zwemmen.
‘Ik zal het zo eens even uitzoeken, maar het is gebruikelijk dat bij drie jaar slecht onderhoud de inlaatstraalbuizen en skimmers vervangen moeten worden.”

Thomas van Aalten (Huissen, 26 september 1978)

De Oostenrijkse dichter, schrijver en vertaler Christoph W. Bauer werd geboren in Kolbnitz op 26 september 1968. Zie ook mijn blog van 8 juni 2009 en ook mijn blog van 26 september 2010 en eveneens alle tags voor Christoph W. Bauer op dit blog.

krach ist ein anfang glück ein simpler akkord
im rücken der augen rollen bässe wuchten
uns ineinander jahrelang bin ich gelaufen für
dieses konzert du kamst aus der gleichen
richtung und den rest könnt ich mir denken

sagst du so leis dass ichs kaum versteh und
vielleicht nur annehmen will weil deine
hände den meinen die reisen ablesen als
wären es ihre eignen und der himmel rockt
und lärmt und bleibt in allem ein punk der

sich seinen irokesen in regenbogenfarben
lackiert metaphorisch gesehen tanzen wir auf
dünnem seil hören die wellenreiter lästern
keinen cent wert ist uns ihr geblöke vivamus
atque amemus campino krakeelt was zählt

Supersonic

XLVII

abgehängt was sie rahmte wurden ränder zur
meute und verbissen sich in ihren augen als
wollten sie beweisen dass die form den
inhalt schafft kehrten bilder wieder standen
sie vor mauern durchbellt von aporien und
erhöhten die schrittzahl im tanz mit fee
morgane lösten grenzen sich auf wie
tabletten im glas zerging die ahnung sich
akzeptieren zu wollen in so manchem
gehts schlechter gerede der bodensatz indes
blieb passepartout in ihrem schauen und aus
welchen wänden auch immer hechelte Fix
einem helden ihrer kindheit auf der spur

Christoph W. Bauer (Kolbnitz, 26 september 1968)

De Engels-Amerikaanse dichter en schrijver T. S. Eliot werd op 26 september 1888 geboren in St.Louis, Missouri. Zie ook mijn blog van 26 september 2010 en eveneens alle tags voor T. S. Eliot op dit blog.

THE HIPPOPOTAMUS

THE broad-backed hippopotamus

Rests on his belly in the mud;

Although he seems so firm to us

He is merely flesh and blood.

Flesh-and-blood is weak and frail,

Susceptible to nervous shock;

While the True Church can never fail

For it is based upon a rock.

The hippo's feeble steps may err

In compassing material ends,

While the True Church need never stir

To gather in its dividends.

The 'potamus can never reach

The mango on the mango-tree;

But fruits of pomegranate and peach

Refresh the Church from over sea.

At mating time the hippo's voice

Betrays inflexions hoarse and odd,

But every week we hear rejoice

The Church, at being one with God.

The hippopotamus's day

Is passed in sleep; at night he hunts;

God works in a mysterious way--

The Church can sleep and feed at once.

I saw the 'potamus take wing

Ascending from the damp savannas,

And quiring angels round him sing

The praise of God, in loud hosannas.

Blood of the Lamb shall wash him clean

And him shall heavenly arms enfold,

Among the saints he shall be seen

Performing on a harp of gold.

He shall be washed as white as snow,

By all the martyr'd virgins kist,

While the True Church remains below

Wrapt in the old miasmal mist.

HYSTERIA

AS she laughed I was aware of becoming involved

in her laughter and being part of it, until her

teeth were only accidental stars with a talent

for squad-drill. I was drawn in by short gasps,

inhaled at each momentary recovery, lost finally

in the dark caverns of her throat, bruised by

the ripple of unseen muscles. An elderly waiter

with trembling hands was hurriedly spreading

a pink and white checked cloth over the rusty

green iron table, saying: "If the lady and

gentleman wish to take their tea in the garden,

if the lady and gentleman wish to take their

tea in the garden ..." I decided that if the

shaking of her breasts could be stopped, some of

the fragments of the afternoon might be collected,

and I concentrated my attention with careful

subtlety to this end.

T. S. Eliot (26 september 1888 – 4 januari 1965)

Zie voor nog meer schrijvers van de 26^e september ook mijn vorige blog van vandaag.

26-09-2012 om 19:46 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter en schrijver Bart Chabot werd geboren in Den Haag op 26 september 1954. Zie ook mijn blog van 26 september 2010 en eveneens alle tags voor Bart Chabot op dit blog.

Uit: Broodje gezond

„‘Dinsdag, 14 januari 1992
We zitten in een café. Eentje van 'alle tijden'. Bruin, kleedjes op tafel, nieuwerwetse lampenkappen en een dor biljart. Zo hebben we in honderden cafés gezeten. We zijn niet de enigen, maar het is er ook niet druk. Amsterdammers. De bekkies staan niet stil. Het is vroeg in de ochtend. We hebben de nacht overgeslagen.
'Wat ik me altijd heb afgevraagd, Herman,' zeg ik. 'Je vader en je moeder, je zussen, je broer?'
'Voor mijn geboorte,' antwoordt hij, 'bestond er niets.'

Met hoge snelheid rijdt de taxi, als besmet door Broods gejaagdheid, via de trambaan de Overtoom af.
'Ik heb een verrassing voor je,' zegt Herman. Hij gebaart de chauffeur te stoppen op de hoek van een zijstraat. Brood springt uit de wagen en belt aan bij een deur waar met glimmende letters HUIZE RIA op staat.
Ik wil uitstappen, maar de taxichauffeur draait zich om en zegt met Amsterdamse tongval: 'Ik heb Herman al heel wat keren in de wagen gehad. Ik vind 't wel een aardige gozer, hoor. Ik mag 'm ergens wel. Maar toch, ik weet het niet. Laatst had ik 'm ook in mijn wagen, zat-ie achterin, ik kijk in mijn spiegel, had-ie een colbertjasje aan en een stropdas, met verder niks d'ronder. Moest ik hem ook naar een seksclub brengen. Hij lulde wel met me en hij gaf me ook een slokkie uit de fles die hij bij zich had, daar niet van, maar? Weet je wat 't is? Je ken geen hoogte van hem krijgen.'

Als ik me bij Brood voeg, valt mijn oog op een klein goudkleurig bordje naast de deur met de tekst: Huize Ria. Discrete Ingang Om De Hoek.
'Het mooie van het leven, vind ik,' zegt Herman,'dat je, terwijl je midden in je zoektocht maar Jezus zit, toch nog goed terecht kunt komen.'
Daarop wijkt de deur.
Ria zelve doet ons open. Iggy, Broods hond, die vanmiddag meemag van zijn baas, is het eerste binnen. Terwijl madam Ria ons voorgaat de smalle gang in en ons uit onze jassen helpt, drukt Iggy met zijn snuit de tussendeur open en meldt zich bij de meisjes. Iggy is geen onbekende hier, Iggy weet de weg.
Ik tel acht meisjes, die op en om een halvemaanvormige bank zitten of hangen. We zijn de enige klanten.”

Bart Chabot (Den Haag, 26 september 1954)

DVD Cover van Herman Brood, Bart Chabot en Jules Deelder

De Braziliaanse schrijver Luís Fernando Veríssimo werd geboren op 26 september 1936 in Porto Alegre, Rio Grande do Sul. Zie ook mijn blog van 26 september 2010 en eveneens alle tags voor Luís Fernando Veríssimo op dit blog.

Uit: The Club of Angels: (Vertaald door Margaret Jull Costa)

“After the funeral, we went back to my apartment, where we gathered in the study. The full complement of the surviving Beef Stew Club membership: all five of us. At the funeral, Lívia kept saying: "This is madness, Zi, madness. You must stop holding these suppers." The matter to be discussed was, should we stop holding the suppers or not? The next host would be Pedro. In alphabetical order—Since Saulo had chosen to die out of order—Paulo should be the next to die.

"So, do we cancel the supper?" I asked.

"No," said Paulo without a moment's hesitation.

"I think we should take a vote," said Samuel.

"I'm the main interested party," said Paulo. "The supper will go ahead."

Pedro suggested that he, rather than Lucídio, should choose the menu. Paulo disagreed. Lucídio would decide what to make. I suggested that we supervise the making of the meal, especially the last fateful portion. Paulo vetoed that too. Lucídio must have full freedom in which to do his work.

"Be honest," said Paulo, "the deaths aside, have you ever eaten so well in your entire life as at Lucídio's suppers?"

"No, but…"

"And there's another thing. If we start interfering in his work, he'll disappear. He'll go away. He'll leave us."

"We're the ones who are disappearing," said Tiago. "One by one. One a month. The Beef Stew Club will come to an end not for lack of a cook, but for lack of members. We're all dying!"

And then Paulo leaned back on the sofa—beneath one of Marcos' paintings which, according to the artist, depicted the struggle of the One Being to free itself from the duality of body and spirit—and said:

"Well, I don't know about you, but I don't really care."

Luís Fernando Veríssimo (Porto Alegre, 26 september 1936)

Zie voor nog meer schrijvers van de 26e september ook mijn blog van 26 september 2011 deel 2.

26-09-2012 om 19:41 geschreven door Romenu  

25-09-2012 om 19:26 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse schrijver David Benioff (pseudoniem van David Friedman) werd geboren in New York City op 25 september 1970. Zie ook alle tags voor David Benioff op dit blog.

Uit: City of Thieves

“Off we go, then, on a tour into the haunted theme park of modern European history. It is January 1942, the first winter of what would become a 900-day siege, and David's grandfather, Lev Beniov, at that time a skinny 17-year-old, is trying to survive on his own. Lev's mother and sister left Leningrad before the Germans closed in; his father, a Jewish poet, had been arrested by the Soviet secret police four years earlier and was never heard from again. After looting the corpse of a German soldier, Lev himself is arrested and thrown into the city's huge and silent prison, where he expects to be killed. His cellmate, Kolya, is an insouciant Cossack full of literary pretensions and braggadocio who is in jail for deserting his regiment.
To their infinite surprise, the two young men are sent on a mission instead of being executed. A local army colonel whose daughter is getting married surmises that Lev and Kolya are schooled enough in petty thievery to procure a dozen eggs for the wedding cake. No matter that eggs have not been seen anywhere in Leningrad in months. The lads are given five days, a curfew waiver, and 400 rubles and told that if they fail to deliver the goods, they will be shot.
Talk about your wild goose chase. There are no animals of any kind here; even the pigeons have long since been eaten. In the outdoor food stalls, what's for sale are pricey glasses of dirt mixed with melted sugar and something called "library candy," made by boiling the binding glue from books: "[T]here was protein in the glue, protein kept you alive, and the city's books were disappearing like the pigeons."

David Benioff (New York, 25 september 1970)

25-09-2012 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter en schrijver Mark Boog werd geboren op 24 september 1970 in Utrecht. Zie ook mijn blog van 24 september 2010 en eveneens alle tags voor Mark Boog op dit blog.

Onbegrepen offer

Elke stelling verdient het
gebeeldhouwd te zijn.
Steeds weer ben ik aan zet, of jij -
wie raakt nooit de tel kwijt -

en sla. 'Voor je beurt!' 'Niet.'
Ik sla je weer. Onbegrepen offer.

Het spel valt in stukken uiteen. Geen partij.
Als een schaap, met open ogen
naar de scheerder, mug op weg naar web,
de held zijn slagveld tegemoet.

De dagelijkse taken

De dagelijkse taken: het oprichten van het standbeeld
dat ik ben geworden, het bedekken van het lijf, drinken

van koffie, het ontmantelen van de plannen van gisteren,
het enzovoort. Het nogmaals opschorten van ongeloof.

Ik geef me over aan je onthutsende aanwezigheid, je
ogen. Dat ze me zien is nog het vreemdste, dat ze

leven zijn en vol van tijd. De morgen bloeit onwetend
in je spiegel. Ik weet niet precies waarin je gelooft.

Volgt het handwerk van elke dag, het met almaar groter
vakmanschap vervaardigen van redenen en van excuses,

volgt de avond, dan de dood, die we ontwijken in ons
haveloze bed, die we bedriegen door heel stil te liggen.

Atleet

Alle ramen zijn open. De geluiden van binnen en buiten
mengen zich; mengen zich met het licht en de gedachten.

Uiterst verwonderlijk is deze lijdzaamheid. Met handen
waarin geen zand en ogen onder leden wachten we lang.

Het zeggen is bijkomstig. In de verste stilste hoeken
is er plaats voor, tussen het gebeuren, naast het wachten.

Er beweegt zich een atleet door de gangen van het huis,
langs de kamers waarin we zitten, er klinkt voorbijgaan.

 

Mark Boog (Utrecht, 24 september 1970)

De Nederlandse schrijver A.L. Snijders (pseudoniem van Peter Cornelis Müller) werd geboren op 24 september 1937 in Amsterdam. Zie ook mijn blog van 20 novemberr 2010 en eveneens alle tags voor A.L. Snijders op dit blog.

Passie

Hij vertelde zijn dochters over de passie, maar ze wilden er niets van weten. Ze verlieten hem in de dageraad en liepen in tien uur zonder te rusten naar zee. Daar bleven ze drie maanden, ze hielpen met de strandstoelen en de tenten, en ze maakten muziek om wat te verdienen. Maar toen de oorlog dreigde liepen ze terug naar huis waar hun vader nog steeds de passie preekte. Nu, omdat ze wat ouder waren geworden, wilden ze er het fijne van weten, ze wilden het fijne van de passie weten. Ze gingen bij hem zitten en spraken hem aan met het woord vader. Hij legde ze uit hoe ze moesten leven, wat ze moesten doen. Ze moesten hun brandglas richten op een willekeurig doel, ze moesten zich vastbijten en niet loslaten, ze moesten geen aandacht schenken aan het hoofdschudden en de woorden 'toe maar, die durft'. Zo moesten ze leven, zo zou het wat worden. De dochters waren woedend dat een vader zich er op zo'n eenvoudige wijze van afmaakte, alsof hij een cursus in een vormingscentrum gaf. Ze gaven hem de raad geen woorden meer te gebruiken en verlieten voor de tweede keer het huis. Aan het strand zagen ze de zandzuigers en graafmachines die de kust versterkten, maar zelf zaten ze met hun voeten in het zand omdat dat zo'n heerlijk gevoel gaf.

A.L. Snijders (Amsterdam, 24 september 1937)

De Amerikaanse schrijver Francis Scott Fitzgerald werd geboren op 24 september 1896 in Saint Paul, in de staat Minnesota. Zie ook mijn blog van 24 september 2010 en eveneens alle tags voor F. Scott Fitzgerald op dit blog.

Uit: The Beautiful and Damned

“Anthony drew as much consciousness of social security from being the grandson of Adam J. Patch as he would have had from tracing his line over the sea to the crusaders. This is inevitable; Virginians and Bostonians to the contrary notwithstanding, an aristocracy founded sheerly on money postulates wealth in the particular.
Now Adam J. Patch, more familiarly known as “Cross Patch,” left his father’s farm in Tarrytown early in sixty-one to join a New York cavalry regiment. He came home from the war a major, charged into Wall Street, and amid much fuss, fume, applause, and ill will he gathered to himself some seventy-five million dollars.
This occupied his energies until he was fifty-seven years old. It was then that he determined, after a severe attack of sclerosis, to consecrate the remainder of his life to the moral regeneration of the world. He became a reformer among reformers. Emulating the magnificent efforts of Anthony Comstock, after whom his grandson was named, he levelled a varied assortment of uppercuts and body-blows at liquor, literature, vice, art, patent medicines, and Sunday theatres. His mind, under the influence of that insidious mildew which eventually forms on all but the few, gave itself up furiously to every indignation of the age. From an armchair in the office of his Tarrytown estate he directed against the enormous hypothetical enemy, unrighteousness, a campaign which went on through fifteen years, during which he displayed himself a rabid monomaniac, an unqualified nuisance, and an intolerable bore. The year in which this story opens found him wearying; his campaign had grown desultory; 1861 was creeping up slowly on 1895; his thoughts ran a great deal on the Civil War, somewhat on his dead wife and son, almost infinitesimally on his grandson Anthony.

Early in his career Adam Patch had married an anæmic lady of thirty, Alicia Withers, who brought him one hundred thousand dollars and an impeccable entré into the banking circles of New York. Immediately and rather spunkily she had borne him a son and, as if completely devitalized by the magnificence of this performance, she had thenceforth effaced herself within the shadowy dimensions of the nursery. The boy, Adam Ulysses Patch, became an inveterate joiner of clubs, connoisseur of good form, and driver of tandems—at the astonishing age of twenty-six he began his memoirs under the title “New York Society as I Have Seen It.” On the rumor of its conception this work was eagerly bid for among publishers, but as it proved after his death to be immoderately verbose and overpoweringly dull, it never obtained even a private printing”.

F. Scott Fitzgerald (24 september 1896 - 21 december 1940)

De Britse schrijfster en filmmaakster Shamim Sarif werd geboren op 24 september 1969 in Londen. Zie ook mijn blog van 24 september 2010 en eveneens alle tags voor Shamim Sarif op dit blog.

Uit: The World Unseen

“She walked over to the counter and picked up her apron. She was caught in the glow of the lamp light now, and Amina patted the baby’s back and watched Miriam, a slight frown on her face. She had never in her life felt so disconcerted by anyone, and as she stood in the gloom by the open door, she examined Miriam as though she were a framed picture on a wall. She watched her slender hands place the apron around her waist, saw the slim muscles that flickered like thin fish beneath the skin of her forearm. She watched the lit face intent on tying the bow, watched the shadowed angles of her cheekbones, and the long eyelashes that brushed the tops of her cheeks when she blinked. Miriam felt the eyes upon her and looked up. The shop was dark beyond the circle of the lamp, and she walked away from the light, towards the door.

“I can’t believe you drove through all this rain,” she said. The baby was restless, and Amina handed her back. Miriam felt the girl’s hands brushing hers as the child moved between them and wondered for a moment why she was so aware of such small things where Amina was concerned.

“I’m used to driving in the rain.”

“Oh, yes. I forgot that you used to do taxi-driving,” replied Miriam.

“I still do,” Amina corrected. “I’m leaving again next week, in fact. To Cape Town.”

“Cape Town,” Miriam repeated, and the tone of wonder in her voice made Amina turn to look at her again. “What is it like, in Cape Town?” asked Miriam.

“It’s beautiful,” Amina said. “Lovely small towns. And the mountains and the beaches. There are some beautiful beaches ‘ especially if you’re White, especially.” She paused and looked out again.

“I don’t stay there long,” she said. “I like the drive more than anything even when it’s not picturesque, like the Garden Route, there are always things to see. Even driving past townships, you see all these people living very different lives from your own.”

Shamim Sarif (Londen, 24 september 1969)

Zie voor nog meer schrijvers van de 24^e september ook mijn vorige blog van vandaag.

24-09-2012 om 20:30 geschreven door Romenu  

De Canadese dichter, essayist en schrijver Fernand Ouellette werd geboren in Montreal, Quebec, op 24 septenber 1930. Zie ook mijn blog van 24 september 2010 en eveneens alle tags voor Fernand Ouellette op dit blog.

TOTEM ANTÉHUMAIN

Mon totem

ma femme héraldique bien enfouie.

Très attentif l'ai retirée de ma tourbe,

suspendue sur un cintre beau vermillon.

Il suffit parfois de la dépendre sous

le coup d'un élancement plus dur.

Certes la belle étoffe s'est fort refroidie,

et même amplifiée comme une morte naissant

de l'onde ô voisine de la morte Aphrodite.

Mais quelle image, quelle grande dame

se laisse encor partager

quelle fragile s'accoutume aux séismes

du froid profanateur

du fol adorateur ?

LA CONNAISSANCE

Alors que le coeur ému et lumineux

se distendait jusqu'au

Soleil:

déferla le plus noirci regard

de la crue la puissante ;

et tristement, avec vigilance,

on empala le neigeux

du corps fait femme.

Puis nous glissâmes dans la spirale,

dans l'étuve à jouissance, les incendiaires,

crispés par les cris du sexe blessé,

nous aggrippant aux matières marbrées

qui nos épaules chargeaient de connaissance.

Fernand Ouellette (Montreal, 24 septenber 1930)

De Franse schrijver Yves Navarre werd geboren op 24 september 1940 in Condom. Zie ook mijn blog van 24 september 2010. en eveneens alle tags voor Yves Navarre op dit blog.

Uit: L'Espérance de beaux voyages, 1 : Eté-automne

“Il peut prendre une histoire, encore, pour ce qu'elle est, pour ce qu'elle dit, sans forcément vouloir savoir pourquoi. Enfant, si un grand te lit cette histoire, dis-toi qu'il te la lit pour la comprendre. Et il n'y arrivera jamais. Si tu la lis, seul, comme un grand, prends-la, toi, sans trop t'interroger. Il va y avoir un oiseau bleu, merveilleux. Lis les images comme le texte. Dis-toi que tu y trouveras ce que les grands n'y trouvent plus et ce que plus tard, en la racontant à tes enfants, tu chercheras et ne trouveras pas à ton tour. Il était une fois une histoire tellement unique que tous prétendaient la raconter pour la première fois. Une histoire incomprise. Incomprise comme toi quand on ne te comprend pas.

Pierre avait sept ans depuis un mois. Mais j'aurais pu te raconter l'histoire de Pedro, de Petrik, de Piotr, de Peter, de Piero. C'est toujours la même histoire. Celle de Pierre est peut-être la nôtre, plus proche et familière. Il a neigé. Pierre va à l'école en traînant derrière lui un petit bateau. Il rêve d'être marin. Il tient de son grand-père cette chanson Ohé, matelot. j'ai fait trois fois le tour du monde en bateau, je peux te raconter Valparaiso. Ses frères aînés se moquent de lui. Ils lui donnent des coups de poing. «C'est quoi Valparaiso ? » « C’est un port » répond Pierre « à l'autre bout du monde. » « Mais tu n'y es jamais allé ? » Pierre répond : « J'irai. C'est décidé. » Et Pierre part pour l'école en traînant son petit bateau. Qu'il a appelé Valparaiso. Pour un peu, la neige ferait des vagues.

Yves Navarre (24 september 1940 – 24 januari 1994)

De Nederlandse dichter Hendrik Tollens werd op 24 september 1780 te Rotterdam geboren. Zie ook mijn blog van 24 september 2010 en eveneens alle tags voor Hendrik Tollens op dit blog.

Bede

Wél hem, die 't wislend lot te ontzien heeft noch te duchten;

Die zelf zijn erfgrond bouwt en 't werken zich niet schaamt;

Die, onbekend en vrij, in vaderlandsche luchten,

Op eigen bodem aâmt.

Hem, wien zijn kudde kleedt, hem, wien zijn wingerds drenken,

Hem, wien zijn akker voedt en graan tast in zijn schuur;

Hem, wien, bij zomerbrand, zijn boomen schaduw schenken,

Bij winterkoude, vuur.

Gezegend, die dus leeft, die, met zijn lot te vreden,

Voor vloed noch ebbe schroomt in 's werelds ranke kiel;

Gezegend, die dus zwoegt, met onvermoeide leden

En onbezwaarde ziel.

Gelukkig boven peil, die, wars van aardsche zorgen,

Des daags met ijver zwoegt en 's nachts verkwikkend rust;

Wien de onschuld wiegt in slaap en wien zij, elken morgen,

Weer vrolijk wakker kust!

Schenk, hemel! mij dat lot: schenk, na zoo zoet een leven,

Mij eens een kalmen dood, in diep vergeten staat;

En dat geen marmren praal, voor trotschaards opgeheven,

Mijn needrig graf verraad'.

Naar het Engelsch van Pope.

Hendrik Tollens (24 september 1780 -21 oktober 1856)

Zie voor nog meer schrijvers van de 24^e september ook mijn blog van 24 september 2011 deel 2.

24-09-2012 om 20:24 geschreven door Romenu  

Constantijn Huygensprijs 2012 voor Joke van Leeuwen

De Nederlandse dichteres, schrijfster en illustrator Joke van Leeuwen heeft de Constantijn Huygensprijs 2012 gewonnen. Dat heeft de Jan Campert-stichting laten weten. Joke van Leeuwen werd geboren op 24 september 1952 in Den Haag. Zie ook alle tags voor Joke van Leeuwen op dit blog.

Geschenk

Dit zit goed vastgeplakt. Wel mooi papier. Een lint
met krullen. Doen ze met een schaar. Ik weet niet
wat jij hiervan vindt, of jij dit hebt, dat ik het ruil,
dat jij dan wacht op mij, dat ik dan onderwijl wat
anders voor je koop, of, want, tenzij, dat jij het
houden wilt of bij vergissing denkt dat jij het
toch al had, maar niet dus of niet meer of
dat het brak en dat jij dacht als nog een
keer moet ik voorzichtig zijn, of dat
iets dubbels helemaal niet geeft
wat jou betreft. Hier. Neem
een mes. Dit heft.

Binnen

Die wachtte was te goed in doodverzinnen.
Weghelften weg, begroeide grond verschoven,
meren gezwollen, als bij wie ver, met
tijdelijke namen, in de slaap verrast.

Die wachtte dacht een strand, had zich
in zand verpakt, nat zand dat plakte,
hoofd eruit, een hand om plat te slaan,
dat elke vrouw beschreven in een mal.

Pak dit maar uit. Stel maar die vraag.
Een mal? Maar alles druk met scheppen, innen,
spetten, mobiel bellen, nieuwer weer
voorspellen en daar was het al.

Die komen moest kwam lachend, natte voeten,
tas vol groeten, wakker en verwacht.
Ik ben het. Ben je boven?
Nam die verdampte vast.

Perron

Het is weer scharreldag voor kruimelduiven.
Die hoeven niet weg. Die missen een pootje.
Die zwijgen: 'Kijk naar je eige, zeik niet
over aankomst en hoe laat.'

Er zal een trein zijn en eruitgetuimel en
iemand die wuift en sprongetjes maakt en
onverstaanbaar van een reis gaat roepen
naar wie daar al jaren staat.

 
Joke van Leeuwen (Den Haag, 24 september 1952)

24-09-2012 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Italiaanse schrijver, vertaler, en literatuurwetenschapper Antonio Tabucchi werd op 23 september 1943 geboren in Pisa. Zie ook mijn blog van 23 september 2010 en eveneens alle tags voor Antonio Tabucchi op dit blog.

Uit: The Missing Head (Vertaald door Patrick Creagh) 

“Manolo the Gypsy opened his eyes, peered at the dim light creeping through the cracks in his hovel, and got to his feet trying not to make a sound. He had no need to dress because he slept fully clothed, and the orange jacket given him the year before by Agostinho da Silva, known as Franz the German, tamer of toothless lions in the Wonder Circus, now served him for both day and night. In the faint glimmer of dawn he groped around for the battered sandals-cum-slippers that were his only footwear. He found them and slid his feet in. He knew every inch of the hut, and could move about in its murk knowing perfectly well where its few wretched sticks of furniture were. He took a confident step towards the door, and in so doing his right foot clashed against an oil-lamp standing on the floor.

Damn the woman! exclaimed Manolo between his teeth. He was of course referring to his wife, who the previous evening had insisted on leaving this lamp beside her bed on the pretext that the blackness of night gave her nightmares and she dreamt of her dead. If she kept the flame burning as low as can be, she said, the ghosts of her dead dared not to haunt her, and so she could sleep in peace.

“And what is El Rey about at this hour of the morning, O afflicted spirit of our Andalusian dead?”

His wife’s voice was muffled and drowsy, as it is with anyone still half asleep. She always spoke to him in geringonça, a hotch-potch of Romany, Portuguese and Andalusian. And she called him El Rey—the King.

King of a heap of shit, Manolo felt the urge to answer, but he said nothing. King of a shitheap. To be sure he had once been El Rey, when the gypsies were honoured, when his people freely roamed the plains of Andalusia, when they made copper trinkets to sell in the villages and dressed in black and wore fine felt hats, and their knives were not weapons to fight for your life with, but peerless treasures fashioned in chased silver.”

Antonio Tabucchi (Pisa, 23 september 1943)

De Engelse dichteres en schrijfster Mary Elizabeth Coleridge werd geboren in Londen op 23 september 1861. Zie ook mijn blog van 23 september 2010 en eveneens alle tags voor Mary Colderidge op dit blog.

‘He came unto His own, and His own received Him not’

As Christ the Lord was passing by,
He came, one night, to a cottage door.
He came, a poor man, to the poor;
He had no bed whereon to lie.

He asked in vain for a crust of bread,
Standing there in the frozen blast.
The door was locked and bolted fast.
‘Only a beggar!’ the poor man said.

Christ the Lord went further on,
Until He came to a palace gate.
There a king was keeping his state,
In every window the candles shone.

The king beheld Him out in the cold.
He left his guests in the banquet-hall.
He bade his servants tend them all.
‘I wait on a Guest I know of old.’

‘’Tis only a beggar-man!’ they said.
‘Yes,’ he said; ‘it is Christ the Lord.’
He spoke to Him a kindly word,
He gave Him wine and he gave Him bread.

Now Christ is Lord of Heaven and Hell,
And all the words of Christ are true.
He touched the cottage, and it grew;
He touched the palace, and it fell.

The poor man is become a king.
Never was man so sad as he.
Sorrow and Sin on the throne make three,
He has no joy in mortal thing.

But the sun streams in at the cottage door
That stands where once the palace stood.
And the workman, toiling to earn his food,
Was never a king before.

Mary Coleridge (23 september 1861 – 25 augustus 1907)

Illustratie door Eleanor Vere Boyle in Voices from Fairyland, the fantastical poems of Mary Coleridge Charlotte Mew and Sylvia Townsend Warner.

De Duitse dichter en schrijver Theodor Körner werd geboren op 23 september 1791 in Dresden. Zie ook mijn blog van 23 september 2010 en eveneens alle tags voor Theodor Körner op dit blog.

Die drei Sterne

Es blinken drei freundliche Sterne

  Ins Dunkel des Lebens herein;

Die Sterne, die funkeln so traulich,

  Sie heißen: Lied, Liebe und Wein.

Es lebt in der Stimme des Liedes

  Ein treues, mitfühlendes Herz;

Im Liede verjüngt sich die Freude,

  Im Liede verweht sich der Schmerz.

Der Wein ist der Stimme des Liedes

  Zum freudigen Wunder gesellt

Und malt sich mit glühenden Strahlen

  Zum ewigen Frühling der Welt.

Doch schimmert mit freudigem Winken

  Der dritte Stern erst herein,

Dann klingt’s in der Seele wie Lieder,

  Dann glüht es im Herzen wie Wein.

Drum blickt denn, ihr herzigen Sterne,

  In unsre Brust auch herein!

Es begleite durch Leben und Sterben

  Uns Lied und Liebe und Wein!

Und Wein und Lieder und Liebe,

  Sie schmücken die festliche Nacht!

Drum leb’, wer das Küssen und Lieben

  Und Trinken und Singen erdacht!

Theodor Körner (23 september 1791 - 26 augustus 1813)

Körner, detail van het schilderij “Vorposten” van Georg Friedrich Kersting 1815

De Griekse schrijver Euripides werd geboren in 480 of 484 voor Christus. Zie ook mijn blog van 23 september 2010 en eveneens alle tags voor Euripises op dit blog.

Uit: Alcestis

“Apollo
Huis van Admetus, waarin ik mij schik aan tafel,
geduldig als een dagloner, ik die een god ben.
Want Zeus heeft door mijn zoon te dooden daaraan schuld,
Asclepius: Zeus dreef de bliksems in zijn borst.
Vertorend om zijn lot doodde ik de smeden van
Zeus' vuur: ik doodde de Cyclopen, daarom dwong
mijn vader mij tot arbeid voor een sterveling, als boete.
Gekomen in dit land, weidde ik voor mijn gastheer
de runderen en hield zijn huis tot nu in stand.
Want ik, die zelf ook vroom ben, vond gelijke vroomheid
in Pheres' zoon, dien ik beschermde tegen sterven.
De Moiren overtroefde ik: zij stonden toe:
Admetus mocht voor 't oogenblik de Hades mijden,
als hij een and're doode in zijn plaats liet gaan.
En al zijn vrienden ging hij lang, hij vroeg hen en
zijn vader en zijn oude moeder, die hem baarde,
en hij vond niemand, die voor hem wel sterven wilde
en nooit het licht meer zien, vond niemand dan zijn vrouw.
Nu steunen in 't paleis zijn armen haar, nu zij
daar worstelt met den dood: want dezen dag, staat vast,
moet zij den dood ingaan en 't leven achterlaten.
En ik, om niet besmet te worden in 't paleis,
verlaat het dak van deze woning, die ik lief kreeg.
Reeds zie ik hoe de Dood nabij gekomen is,
hij, priester der gestorvenen, naar Hades' huis
zal hij haar voeren: juist op tijd is hij gekomen,
loerende op den dag, waarop zij sterven moest.”

Vertaald door J. C. Kamerbeek

Euripides (484 v. Chr – 406 v. Chr)

Hercules en Alcestis door Eugène Delacroix, 1862

Zie voor nog meer schrijvers van de 23e september ook mijn vorige blog van vandaag.

23-09-2012 om 15:34 geschreven door Romenu  

De Tsjechische dichter Jaroslav Seifert werd op 23 september 1901 geboren en groeide op in de arbeiderswijk Žižkov in Praag. Zie ook mijn blog van 23 september 2010 en eveneens alle tags voor Jaroslav Seifert op dit blog.

Lied

Mit weißem tüchlein winkt,

wer abschied nimmt,

etwas geht mit jedem tag zu ende,

etwas wunderbares geht zu ende.

Die taube kehrt, der botschaft botin,

windauf, windab nach haus zurück;

mit und ohne hoffnung kehren

ewig wir nach haus zurück.

Lächle mit verweinten augen,

das tüchlein, ach, verwahr es,

mit jedem tag beginnt etwas,

beginnt etwas wunderbares.

Vertaald door Rainer Kunze

Métamorphoses

Le garçon se change en un blanc buisson;
le buisson, en pâtre en train de dormir;
ses cheveux si fins, en cordes de lyre ;
et la neige, en neige sur son front blond.

Les mots se changent en questions ;
sagesse et gloire en rudes rides ;
à reculons corde de lyre
se change en fin cheveu; et le garçon
en poète, le poète en buisson,
sous lequel il dormait au temps où
il aimait la beauté d’amour fou.

Quiconque de beauté se toque
sans fin l’aime sa vie durant,
la poursuit toute son époque —
la beauté a des pieds charmants
qu’elle chausse de fines socques.

Le fier carrousel des métamorphoses
change le poète en amant maudit,
car il suffira d’une courte pause :
le voici changé en eau d’alambic,
dont l’alchimiste fait vapeur chimique,
et qu’après, tout au fond il précipite.

Vertaald door Jana Boxberger

Jaroslav Seifert ( 23 september 1901 – 10 januari 1986)

Hier links met fotograaf en regisseur Otakar Mrkvička

De Hongaarse schrijfster Emmuska Orcy de Orczi, ook wel Baronesse Orczy of Baronesse d'Orczy werd geboren in Tarnaörs op 23 september 1865. Zie ook mijn blog van 23 september 2010 en eveneens alle tags voor Emma Orczy op dit blog.

Uit: The Scarlet Pimpernel

“No one had seen these mysterious Englishmen; as for their leader, he was never spoken of, save with a superstitious shudder. Citoyen Foucquier-Tinville would in the course of the day receive a scrap of paper from some mysterious source; sometimes he would find it in the pocket of his coat, at others it would be handed to him by someone in the crowd, whilst he was on his way to the sitting of the Committee of Public Safety. The paper always contained a brief notice that the band of meddlesome Englishmen were at work, and it was always signed with a device drawn in red—a little star-shaped flower, which we in England call the Scarlet Pimpernel. Within a few hours of the receipt of this impudent notice, the citoyens of the Committee of Public Safety would hear that so many royalists and aristocrats had succeeded in reaching the coast, and were on their way to England and safety.

The guards at the gates had been doubled, the sergeants in command had been threatened with death, whilst liberal rewards were offered for the capture of these daring and impudent Englishmen. There was a sum of five thousand francs promised to the man who laid hands on the mysterious and elusive Scarlet Pimpernel.

Everyone felt that Bibot would be that man, and Bibot allowed that belief to take firm root in everybody's mind; and so, day after day, people came to watch him at the West Gate, so as to be present when he laid hands on any fugitive aristo who perhaps might be accompanied by that mysterious Englishman.

"Bah!" he said to his trusted corporal, "Citoyen Grospierre was a fool! Had it been me now, at that North Gate last week . . ."

Citoyen Bibot spat on the ground to express his contempt for his comrade's stupidity.

"How did it happen, citoyen?" asked the corporal.

"Grospierre was at the gate, keeping good watch," began Bibot, pompously, as the crowd closed in round him, listening eagerly to his narrative. "We've all heard of this meddlesome Englishman, this accursed Scarlet Pimpernel. He won't get through MY gate, MORBLEU! unless he be the devil himself. But Grospierre was a fool. The market carts were going through the gates; there was one laden with casks, and driven by an old man, with a boy beside him. Grospierre was a bit drunk, but he thought himself very clever; he looked into the casks—most of them, at least—and saw they were empty, and let the cart go through."

Emma Orczy (23 september 1865 – 12 november 1947)

Anthony Andrews als “the Scarlet Pimpernel” in de gelijknamige film uit 1982

De Nederlandse schrijfster Leni Saris werd geboren in Rotterdam op 23 september 1915. Zie ook mijn blog van 23 september 2010 en eveneens alle tags voor Leni Saris op dit blog.

Uit: Hollands Dagboek

„Maandag

In enkele dagen heb ik vier fotografen bij mij thuis gezien en heb ik mijn gezicht in alle mogelijke en onmogelijke standen gevouwen.

Toen ik de hondjes nog had, werden alle foto's bijzonder ontspannen gemaakt. Ik pakte een hondje op en de foto was gemaakt, omdat er met die kleine dingen altijd iets te lachen viel.

Nu hebben we ook met de poes deze pose geprobeerd. Aangezien zij alleen maar kwaad krijst en wringt als ze wordt opgepakt, zal dit beslist geen charmante foto zijn geworden.

Nu wordt het dus soms een foto achter mijn kleine, rode schrijfmachientje, waar ik het prettigst op werk; ik wil geen tekstverwerker en mijn diverse electronische - en de oude elektrische - machines zijn moordend voor mijn inspiratie. Geef mij mijn eenvoudige ouderwetse machientje maar, dat, in de huls geschoven, na afloop van het werkfestijn, iets heeft van een rode lolly-zonder-stok... het gekke ding!

De afspraak voor een voorbereidend gesprek voor de televisie moet worden verschoven want er is iets mis gegaan met stukken die 'ergens' zijn blijven hangen... ook dat nog!

Waar... oh, waar haal ik de tijd vandaan om een kleine honderd kerstkaarten te schrijven, waar ik anders zo vroeg mee ben? Zakenbrieven blijven liggen, alleen fanpost wordt beantwoord.“

Leni Saris (23 september 1915 – 9 december 1999)

De Duitse dichter en schrijver Daniel Czepko von Reigersfeld werd op 23 september 1605 in Koischwitz (Pools: Koskowice) geboren. Zie ook mijn blog van 23 september 2010 en eveneens alle tags voor Daniel Czepko von Reigersfeld op dit blog.

Jugend trachte nach Tugend!

An ein Kind der Welt

Du Kind der Welt, erkenne deine Plagen,

Die Sinnen, die dich schützen und verjagen:

Denn was du suchst Lust, Ehre Gut und Geld,

Dis ist ein Trost, der selbst sich quält und fällt,

Du Kind der Welt.

Ein Rauch und Traum ist sonst dein Wolbehagen,

Der eitle Wind pflegt es stracks zu verjagen,

Und dich darzu: So schlecht ist es bestellt,

Drumb eile fort, die Tugend sey dein Zelt,

Du Kind der Welt.

Drumb auff und komm der Tugend nachzujagen,

Die Tugend ist, wiltu recht nach ihr fragen,

Ein fester Thurm, den keine Macht zerschellt,

Ein Kriegs Mann, welcher siegt und allzeit Platz behält.

Du Kind der Welt.

Daniel Czepko von Reigersfeld (23 september 1605 – 8 september 1660)

23-09-2012 om 15:28 geschreven door Romenu  

De Britse dichter en schrijver Dannie Abse werd geboren op 22 september 1923 in Cardiff, Wales. Zie ook mijn blog van 22 september 2010 en eveneens alle tags voor Dannie Abse op dit blog.

The Water Diviner

Late, I have come to a parched land   

doubting my gift, if gift I have,   

the inspiration of water

spilt, swallowed in the sand.

To hear once more water trickle,   

to stand in a stretch of silence

the divining pen twisting in the hand:   

sign of depths alluvial.

Water owns no permanent shape,   

sags, is most itself descending;

now, under the shadow of the idol,   

dry mouth and dry landscape.

No rain falls with a refreshing sound   

to settle tubular in a well,

elliptical in a bowl. No grape

lusciously moulds it round.

Clouds have no constant resemblance   

to anything, blown by a hot wind,   

flying mirages; the blue background,   

light constructions of chance.

To hold back chaos I transformed   

amorphous mass—and fire and cloud—   

so that the agèd gods might dance   

and golden structures form.

I should have built, plain brick on brick,   

a water tower. The sun flies on

arid wastes, barren hells too warm   

and me with a hazel stick!

Rivulets vanished in the dust

long ago, great compositions

vaporized, salt on the tongue so thick   

that drinking, still I thirst.

Repeated desert, recurring drought,   

sometimes hearing water trickle,   

sometimes not, I, by doubting first,   

believe; believing, doubt.

The Uninvited, by Dannie Abse

They came into our lives unasked for.
there was light momentarily, a flicker of wings,
a dance, a voice, and then they went out
again, like a light, leaving us not so much
in darkness, but in a different place
and alone as never before

so we have been changed.
and our vision no longer what it was,
and our hopes no longer what they were;
so a piece of us has gone out with them also,
a cold dream subtracted without malice,

the weight of another world added also,
and we did not ask, we did not ask ever
for those who stood smiling
and with flowers before the open door.

We did not beckon them in, they came in uninvited,
the sunset pouring from their shoulders;
so they walked through us as they would through water,
and we are here, in a different place,
changed and incredibly alone,
and we did not know, we do not know ever.

Dannie Abse (Cardiff, 22 september 1923)

Portret door Josef Herman, rond 1973

De Nederlandse schrijver Lodewijk van Deyssel werd geboren op 22 september 1864 in Amsterdam. Zie ook mijn blog van 22 september 2010 en eveneens alle tags voor Lodewijk van Deyssel op dit blog.