De Nederlandse dichter en schrijver Peter Drehmanns werd op 22 september 1960 in Roermond geboren. Hij recenseerde jarenlang Italiaanse literatuur voor NRC Handelsblad en maakt korte films, die de afgelopen jaren op literaire festivals als Crossing Border zijn vertoond. In 2009 verscheen zijn veelgeprezen roman De begeleider. Van hem verschenen o.a. vier romans en een verhalenbundel:
De blindganger (roman, 1999), Gemaskerd land (roman, 2002), Schaduwboksen (verhalen, 2003), Erfsmet (roman, 2004),  Blackpool (roman, 2005), De begeleider (roman, 2009), De schrijver en zijn meisjes (roman, 2012). In 2011 debuteerde hij als dichter met de bundel Hedendaags reisadvies. Afgelopen jaar volgde de bundel Onder nog onopgehelderde omstandigheden.

Voor het aangezicht van Ezechiël

Een rood ski-jack

lag in de berm

en het waaide en al het gras –

er was iets met de rits

en het rook naar lachgas,

nee naar oud papier.

Een rood ski-jack zonder mens

lag in het gras.

Het had geregend

en de feiten spraken voor zich uit

en de auto’s reden

zwart en bijziend voorbij

alsof de graven niet

kalm op ons lagen te wachten

alsof geen slotsom ooit

wordt getrokken

zoals een gezonde kies wordt getrokken

Te bestemder tijd

Laten we naar de parken gaan

daar liggen gaan

met opengeknoopte hawaïhemden

tussen de onthoofde beelden

en het wiegelied van de schommels horen

en de wolken zich zien vergissen

in de hemel

totdat de nacht

de nacht die naar paardenzweet ruikt komt

en zich leeggrijnst

Incasso

In de ochtend ontkom je niet

langer aan je tam geknarste tanden

aan de scherprechterlijke oogopslag

het natgeregende uitzicht

in de ochtend ontkom je

niet aan het lostrekken van de hechtingen

het openvouwen van de bouwplannen

niet aan het meisje dat naast je ligt

vermalen zaad tussen haar benen

de dood in haar mond

niet ontkom je in de ochtend

aan de optelsom

van de vervaldagen

aan de aandacht

van het grondpersoneel

aan de maalboezem van de brievenbus

en de mierendans rond wat je vergat

weg te gooien

in de avond

Peter Drehmanns (Roermond,  22 september 1960)

22-09-2012 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Canadese dichter, folk singer-songwriter en schrijver Leonard Cohen werd geboren op 21 september 1934 te Montréal. Zie ook mijn blog van 21 september 2010 en eveneens alle tags voor Leonard Cohen op dit blog..

I Have Not Lingered In European Monosteries

I Have Not Lingered In European Monosteries
and discovered among the tall grasses tombs of knights
who fell as beautifully as their ballads tell;
I have not parted the grasses
or purposefully left them thatched.

I have not held my breath
so that I might hear the breathing of God
or tamed my heartbeat with an exercise,
or starved for visions.
Although I have watched him often
I have not become the heron,
leaving my body on the shore,
and I have not become the luminous trout,
leaving my body in the air.

I have not worshipped wounds and relics,
or combs of iron,
or bodies wrapped and burnt in scrolls.

I have not been unhappy for ten thousands years.
During the day I laugh and during the night I sleep.
My favourite cooks prepare my meals,
my body cleans and repairs itself,
and all my work goes well.

The only tourist in Havana turns his thoughts homeward

let us govern Canada,
let us find our serious heads,
let us dump asbestos on the White House,
let us make the French talk English,

not only here but everywhere,
let us torture the Senate individually

until they confess,
let us purge the New Party,
let us encourage the dark races

so they'll be lenient

when they take over,
let us make the CBC talk English,
let us all lean in one direction

and float down

to the coast of Florida,
let us have tourism,
let us flirt with the enemy,
let us smelt pig-iron in our back yards,
let us sell snow

to under-developed nations,
(It is true one of our national leaders
was a Roman Catholic?)
let us terrorize Alaska,
let us unite

Church and State,
let us not take it lying down,
let us have two Governor Generals

at the same time,
let us have another official language,
let us determine what it will be,
let us give a Canada Council Fellowship

to the most original suggestion,
let us teach sex in the home

to parents,
let us threaten to join the U.S.A.

and pull out at the last moment,
my brothers, come,
our serious heads are waiting for us somewhere

like Gladstone bags abandoned

after a coup d'état,
let us put them on very quickly,
let us maintain a stony silence

on the St. Lawrence Seaway.

Leonard Cohen (Montréal, 21 september 1934)

De Amerikaanse schrijver Stephen Edwin King werd geboren in Portland, Maine, op 21 september 1947. Zie ook mijn blog van 21 september 2010 en eveneens alle tags voor Stephen King op dit blog.

Uit: The Wind Through The Keyhole

“During the days after they left the Green Palace that wasn’t Oz after all—but which was now the tomb of the unpleas- ant fellow Roland’s ka-tet had known as the Tick-Tock Man—the boy Jake began to range farther and farther ahead of Roland, Eddie, and Susannah.

“Don’t you worry about him?” Susannah asked Roland. “Out there on his own?”

“He’s got Oy with him,” Eddie said, referring to the billy-bumbler who had adopted Jake as his special friend. “Mr. Oy gets along with nice folks all right, but he’s got a mouthful of sharp teeth for those who aren’t so nice. As that guy Gasher found out to his sorrow.”

“Jake also has his father’s gun,” Roland said. “And he knows how to use it. That he knows very well. And he won’t leave the Path of the Beam.” He pointed overhead with his reduced hand. The low-hanging sky was mostly still, but a single corridor of clouds moved steadily southeast. Toward the land of Thunderclap, if the note left behind for them by the man who styled himself RF had told the truth.

Toward the Dark Tower.

“But why—” Susannah began, and then her wheelchair hit a bump. She turned to Eddie. “Watch where you’re pushin me, sugar.”

“Sorry,” Eddie said. “Public Works hasn’t been doing any maintenance along this stretch of the turnpike lately. Must be dealing with budget cuts.”

It wasn’t a turnpike, but it was a road . . . or had been: two ghostly ruts with an occasional tumbledown shack to mark the way. Earlier that morning they had even passed an abandoned store with a barely readable sign: TOOK’S OUT- LAND MERCANTILE. They investigated inside for supplies—Jake and Oy had still been with them then—and had found nothing but dust, ancient cobwebs, and the skeleton of what had been either a large raccoon, a small dog, or a billy-bumbler. Oy had taken a cursory sniff and then pissed on the bones before leaving the store to sit on the hump in the middle of the old road with his squiggle of a tail curled around him. He faced back the way they had come, sniffing the air”.

Stephen King (Portland, 21 september 1947)

De Franse schrijver Frédéric Beigbeder werd geboren op 21 september 1965 in Neuilly-sur-Seine. Zie ook mijn blog van 21 september 2010 en eveneens alle tags voor Frédéric Beigbeder op dit blog.

Uit: L'Amour dure trois ans

" Au début, tout est beau, même vous. Vous n'en revenez pas d'être aussi amoureux. Pendant un an, la vie n'est qu'une succession de matins ensoleillés, même l'après-midi quand il neige. Vous écrivez des livres là-dessus. Vous vous mariez, le plus vite possible - pourquoi réfléchir quand on est heureux ? La deuxième année, les choses commencent à changer. Vous êtes devenu tendre. Vous faites l'amour de moins en moins souvent et vous croyez que ce n'est pas grave. Vous défendez le mariage devant vos copains célibataires qui ne vous reconnaissent plus. Vous-même, êtes-vous sûr de bien vous reconnaître, quand vous récitez la leçon apprise par coeur, en vous retenant de regarder les demoiselles fraîches qui éclairent la rue ? La troisième année, vous ne vous retenez plus de regarder les demoiselles fraîches qui éclairent la rue. Vous sortez de plus en plus souvent : ça vous donne une excuse pour ne plus parler. Vient bientôt le moment où vous ne pouvez plus supporter votre épouse une seconde de plus, puisque vous êtes tombé amoureux, d'une autre. La troisième année, il y a une bonne et une mauvaise nouvelle. La bonne nouvelle : dégoûtée, votre femme vous quitte. La mauvaise nouvelle : vous commencez un nouveau livre. " --

Frédéric Beigbeder (Neuilly-sur-Seine, 21 september 1965)

De Amerikaanse schrijfster en actrice Fannie Flag (eig. Patricia Neal) werd geboren op 21 september in Birmingham (Alabama). Zie ook mijn blog van 21 september 2010 en evenneens alle tags voor Fannie Flag op dit blog.

Uit: Welcome To The World, Baby Girl

““In the late forties Elmwood Springs, in southern Missouri, seems more or less like a thousand other small towns scattered across America.
Downtown is only a block long with a Rexall drugstore on one end and the Elmwood Springs Masonic Hall on the other. If you walk from the Masonic Hall to the Rexall, you will go by the Blue Ribbon cleaners, a Cat's Paw shoe repair shop with a pink neon shoe in the window, the Morgan Brothers department store, the bank, and a little alley with stairs on one side of a building leading up to the second floor, where the Dixie Cahill School of Tap and Twirl is located. If it is a Saturday morning you'll hear a lot of heavy tapping and dropping of batons upstairs by the Tappettes, a troop of blue-spangled Elmwood Springs beauties, or at least their parents think so. Past the alley is the Trolley Car diner, where you can get the world's best chili dog and an orange drink for 15 cents. Just beyond the diner is the New Empress movie theater, and on Saturday afternoons you will see a group of kids lined up outside waiting to go in and see a Western, some cartoons, and a chapter in the Buck Rogers weekly serial. Next is the barber shop and then the Rexall on the corner. Walk down on the other side of the street and you'll come to the First Methodist Church and then Nordstrom's Swedish bakery and luncheonette, with the gold star still in the window in honor of their son. Farther on is Miss Alma's Tea Room, Haygood's photographic studio, the Western Union, and the post office, the telephone company, and Victor's florist shop. A narrow set of stairs leads up to Dr. Orr's "painless" dentist's office. Warren and Son hardware is next. The son is eighteen-year-old Macky Warren, who is getting ready to marry his girlfriend, Norma, and is nervous about it. Then comes the A & P and the VFW Hall on the corner.”

Fannie Flag (Birmingham, 21 september 1944)

De Britse schrijver Herbert George Wells werd geboren op 21 september 1866 in Bromley, Kent. Zie ook mijn blog van 21 september 2010 en eveneens alle tags voor H. G. Wells op dit blog.

Uit:The Outline Of History

“For centuries Assyria was restrained from expansion towards Egypt by a fresh northward thrust and settlement of another group of Semitic peoples, the Arameans, whose chief citiy was Damascus, and whose descendants are the Syrians of to-day.  (There is, we may not, no connection whatever between the words Assyrian and Syrian.  It is an accidental similarity.)  Across these Syrians the Assyrian kings fought for power and expansion south-westward.  In 745 B.C. arose another Tiglath Pileser, Tiglath Pileser III, the Tiglath Pileser of the Bible (II Kings sv.29 & xvi.7 et seq.).  He not only directed the transfer of the Israelites to Media (the 'Lost Ten Tribes' whose ultimate fate has exercised so many curious minds) but he conquered and ruled Babylon, so founding what historians know as the New Assyrian Empire.  His son, Shalmaneser IV (II Kings xvii.3), died during the siege of Samaria, and was succeeded by a usurper, who, no doubt to flatter Babylonian susceptibilities, took the ancient Akkadian Sumerian name of Sargon, Sargon II.  He seems to have armed the Assyrian forces for the first time with iron weapons.  It was probably Sargon II who actually carried out the deportation of the Ten Tribes.Such shiftings about of population became a very distinctive part of the political methods of the Assyrian new empire.  Whole nations wh owere difficult to control in theri native country would be shifted en masse to unaccustomed regions and amidst strange neighbours, where their only hope of survival would lie in obedience to the supreme power.”

H. G. Wells (21 september 1866 - 13 augustus 1946)

De Duitse dichter Johann Peter Eckermann werd geboren op 21 september 1792 in Winsen (Luhe). Hij was bovenal de medewerker en vriend van Johann Wolfgang von Goethe.Zie ook mijn blog van 21 september 2010 en eveneens alle tags voor Johann Peter Eckermann op dit blog.

Uit: Gespräche mit Goethe

WEIMAR, DIENSTAG DEN 10. Juni 1823.

Vor wenigen Tagen bin ich hier angekommen, heute war ich zuerst bei Goethe. Der Empfang seinerseits war überaus herzlich und der Eindruck seiner Person auf mich der Art, dass ich diesen Tag zu den glücklichsten meines Lebens rechne.

Er hatte mir gestern, als ich anfragen ließ, diesen Mittag zwölf Uhr als die Zeit bestimmt, wo ich ihm willkommen sein würde. Ich ging also zur gedachten Stunde hin und fand den Bedienten auch bereits meiner wartend und sich anschickend mich hinaufzuführen.

Das Innere des Hauses machte auf mich einen sehr angenehmen Eindruck; ohne glänzend zu sein war alles höchst edel und einfach; auch deuteten verschiedene an der Treppe stehende Abgüsse antiker Statuen auf Goethes besondere Neigung zur bildenden Kunst und dem griechischen Altertum. Ich sah verschiedene Frauenzimmer, die unten im Hause geschäftig hin und wieder gingen; auch einen der schönen Knaben Ottiliens, der zutraulich zu mir herankam und mich mit großen Augen anblickte.

Nachdem ich mich ein wenig umgesehen, ging ich sodann mit dem sehr gesprächigen Bedienten die Treppe hinauf zur ersten Etage. Er öffnete ein Zimmer, vor dessen Schwelle man die Zeichen SALVE als gute Vorbedeutung eines freundlichen Willkommenseins überschritt. Er führte mich durch dieses Zimmer hindurch und öffnete ein zweites, etwas geräumigeres, wo er mich zu verweilen bat, indem er ging, mich seinem Herrn zu melden. Hier war die kühlste erquicklichste Luft, auf dem Boden lag ein Teppich gebreitet, auch war es durch ein rotes Kanapee und Stühle von gleicher Farbe überaus heiter möbliert; gleich zur Seite stand ein Flügel, und an den Wänden sah man Handzeichnungen und Gemälde verschiedener Art und Größe”.

 

Johann Peter Eckermann (21 september 1792 - 3 december 1854)
Eckermann en Goethe (l), krijttekening door Johann Joseph Schmeller, 1828

21-09-2012 om 20:21 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse dichter en schrijver Donald Hall werd geboren in Hamden, New Haven County, Connecticut op 20 september 1928. Zie ook mijn blog van 20 september 2010 en eveneens alle tags voor Donald Hall op dit blog.

Gold

Pale gold of the walls, gold
of the centers of daisies, yellow roses
pressing from a clear bowl. All day
we lay on the bed, my hand
stroking the deep
gold of your thighs and your back.
We slept and woke
entering the golden room together,
lay down in it breathing
quickly, then
slowly again,
caressing and dozing, your hand sleepily
touching my hair now.

We made in those days
tiny identical rooms inside our bodies
which the men who uncover our graves
will find in a thousand years,
shining and whole.

Je Suis une table

It has happened suddenly,
by surprise, in an arbor,
or while drinking good coffee,
after speaking, or before,

that I dumbly inhabit
a density; in language,
there is nothing to stop it,
for nothing retains an edge.

Simple ignorance presents,
later, words for a function,
but it is common pretense
of speech, by a convention,

and there is nothing at all
but inner silence, nothing
to relieve on principle
now this intense thickening.

Donald Hall (Hamden, 20 september 1928)

De Spaanse schrijver Javier Marías Franco werd op 20 september 1951 in Madrid geboren. Zie ook mijn blog van 20 september 2010 en eveneens alle tags voor Javier Marías op dit blog.

Uit: Your Face Tomorrow. Poison, Shadow and Farewell (Vertaald door Margaret Jull Costa)

“It’s true that there are still a few people who harbor this deep - seated belief and to whom it does matter, and they are, in fact, acting so that the person they are saving can bear witness, so that he or she will think well of them and remember them with eternal admiration and gratitude; what they don’t realize at that decisive moment, or at least not fully, is that they will never enjoy that admiration or gratitude because they will be the ones who, a moment later, will be dead.’

And what came into my head while he was talking was an expression that was both diffi cult to grasp and possibly untranslatable, which is why, at fi rst, I didn’t mention it to Tupra, it would have taken me too long to explain. My initial thought was: ‘It’s what we call “vergüenza torera,” literally “a bullfi ghter’s sense of shame,” ’ and then: ‘Because bullfi ghters, of course, have loads of witnesses, a whole arenaful, plus sometimes a TV audience of millions, so it’s perfectly understandable that they should think: “I’d rather leave here with a ruptured femoral artery or dead than be thought a coward in the presence of all these people who will go on to talk about it endlessly and forever.” Bullfi ghters fear narrative horror like the plague, that fi nal defi ning wrong move, they really care about how their lives end, it’s the same with Dick Dearlove and almost any other public fi gure, I suppose, whose story is played out in full view of everyone at every stage or chapter, right up to the dénouement that can mark a whole life and give it an entirely false and unfair meaning.’ And then I couldn’t help saying it out loud, even though it meant briefl y interrupting Tupra. But it did, after all, add to what he was saying and was also a way of pretending that this was a dialogue:

‘That’s what we call “vergüenza torera.” ’ And I said the two words in Spanish, then immediately translated them. ‘I’ll explain to you exactly what it means another day, since you don’t have bullfighters here.’ Although at that moment, I wasn’t even sure there would be another day, another day at his side, not one.

‘OK, but don’t forget. And no, you’re right, we don’t have bullfi ghters here.’ Tupra was always curious to hear the turns of phrase in my own language about which I occasionally enlightened him, whenever they seemed relevant or were particularly striking. Now, however, he was enlightening me (I knew where he was heading, and both he and the path he was taking aroused my curiosity over and above the foreseeable revulsion I would feel at the end of the journey), and so he continued: ‘From there to letting someone die in order to save yourself is only a step, and trying to ensure that someone else dies in your place or even bringing that about (you know the kind of thing, it’s him or me) is just one more short step, and both steps are easily taken, especially the fi rst, in fact, in an extreme situation, almost everyone takes that step.”

Javier Marías (Madrid, 20 september 1951)

De Vlaamse schrijver Cyriel Buysse werd geboren op 20 september 1859 in Nevele. Zie ook mijn blog van 20 september 2007. Zie ook mijn blog van 20 september 2010 en eveneens alle tags voor Cyriel Buysse op dit blog.

Uit: De zwarte kost

“Het sloeg juist elf, die zondagmorgen, en in de enkele straat van het dorpje was alles stil en vreedzaam, toen, in een plotselinge opschudding, van huis tot huis de deuren openvlogen, en de bewoners met uitroepingen van verbazing op hun dorpels kwamen.

Er moest voorwaar geen gewichtige gebeurtenis in het rustig Akspoele plaatsgrijpen, om er terstond de lieden op de straat te lokken: de enkele voorbijtocht van een ongewoon rijtuig of de verschijning van een onbekende waren daartoe ruim voldoende. Doch ditmaal gold het iets zó buitengewoon ontzettends, dat het er terstond als een klein oproer werd.

Dáár, aan het uiteinde van de straat, komend in het dorp langs de weg van het station Bavel, naderde met rasse tred, vergezeld van een joelende bende knapen en meisjes, een groep van drie personen.

Hij, die in het midden liep, werd dadelijk herkend. Het was Massijn, Fortuné Massijn, de klerk van notaris Potvlieghe. Maar of de twee anderen mensen of dieren waren, dat konden de stomverbaasde dorpelingen nog niet bevestigen.

Zij hadden de gestalte en de lichaamsvormen van twee magere, te vroeg opgeschoten vijftienjarige knapen. Beiden droegen een zwartfluwelen pak, met korte broek en koperen knopen op het wambuis; beiden hadden lange rode kousen aan, en op het hoofd een zonderlinge rode pet, met zwarte, schuins afhangende kwast. Doch wat volstrekt op niets menselijks meer leek was hun gezicht: een glimmend-zwarte, monsterlelijke tronie met vervaarlijke ogen en vingerdikke lippen; en hun handen: afschuwelijke handen, zwart, lang en mager gelijk beestenklauwen. Een soort van zwarte, dicht-kroezende wol bedekte hun slapen; en door hun oorlellen staken overgrote koperen ringen, woest schitterend in de ochtend-zonneglans.

Massijn was in het dorp bekend als een allerzonderlingste kerel. Het greintje hoogmoedswaanzin, waaraan hij laboreerde, openbaarde zich bij hem in een zeer curieus verschijnsel: hij was bezeten door de manie der kennismaking met vreemdelingen. Men wist maar niet waar hij die steeds vandaan haalde, doch weinig zondagen gingen er voorbij dat hij niet de een of andere onbekende bij zich had, waarmee hij, opgeblazen van trots, de herbergen van Akspoele bezocht, met zijn verwarde uitspraak van hakkelaar de vreemdeling aan zijn kennissen voorstellend als ‘zij...ijn bêêêsten vri...iend’ van deze of gene, door de dorpelingen nooit gehoorde stad of streek; hem gul onthalend op al wat hij maar drinken wilde; hem eindelijk aan tafel uitnodigend en hem zelfs vaak met een rijtuig naar het naastgelegen station terugbrengend, dit alles tot grote ergernis van zijn moeder en zuster, die in dergelijke kennismakingen niet het minste genoegen vonden, en er integendeel zeer tegen opzagen een deel van het beperkt huiselijk inkomen zo nutteloos te zien verspillen.

Cyriel Buysse (20 september 1859 - 25 juli 1932)

Gedenkplaat van Cyriel Buysse aan zijn voormalige woning in Nevele.

De Amerikaanse schrijver Upton Beall Sinclair werd geboren op 20 september 1878. Zie ook mijn blog van 20 september 2010 en eveneens alle tags voor Upton Sinclair op dit blog.

Uit: The Jungle

"Z. Graiczunas, Pasilinksminimams darzas. Vynas. Sznapsas. Wines and Liquors. Union Headquarters"—that was the way the signs ran. The reader, who perhaps has never held much converse in the language of far-off Lithuania, will be glad of the explanation that the place was the rear room of a saloon in that part of Chicago known as "back of the yards." This information is definite and suited to the matter of fact; but how pitifully inadequate it would have seemed to one who understood that it was also the supreme hour of ecstasy in the life of one of God's gentlest creatures, the scene of the wedding feast and the joy-transfiguration of little Ona Lukoszaite!

She stood in the doorway, shepherded by Cousin Marija, breathless from pushing through the crowd, and in her happiness painful to look upon. There was a light of wonder in her eyes and her lids trembled, and her otherwise wan little face was flushed. She wore a muslin dress, conspicuously white, and a stiff little veil coming to her shoulders. There were five pink paper roses twisted in the veil, and eleven bright green rose leaves. There were new white cotton gloves upon her hands, and as she stood staring about her she twisted them together feverishly. It was almost too much for her—you could see the pain of too great emotion in her face, and all the tremor of her form. She was so young—not quite sixteen—and small for her age, a mere child; and she had just been married—and married to Jurgis,* (*Pronounced Yoorghis) of all men, to Jurgis Rudkus, he with the white flower in the buttonhole of his new black suit, he with the mighty shoulders and the giant hands.

Ona was blue-eyed and fair, while Jurgis had great black eyes with beetling brows, and thick black hair that curled in waves about his ears—in short, they were one of those incongruous and impossible married couples with which Mother Nature so often wills to confound all prophets, before and after. Jurgis could take up a two-hundred-and-fifty-pound quarter of beef and carry it into a car without a stagger, or even a thought; and now he stood in a far corner, frightened as a hunted animal, and obliged to moisten his lips with his tongue each time before he could answer the congratulations of his friends.

Upton Sinclair (20 september 1878 – 25 november 1968)

Zie voor nog meer schrijvers van de 20e september ook mijn blog van 20 september 2011 deel 1 en eveneens deel 2.

20-09-2012 om 19:55 geschreven door Romenu  

De Duitse dichter en schrijver Crauss werd geboren in Siegen op 19 september 1971. Zie ook mijn blog van 19 september 2010 en eveneens alle tags voor Crauss op dit blog.

WETTERUMSCHWUNG

jetzt regnet es,

jetzt liegt wieder schnee, und

jetzt bilden sich kristalle

in deinem auge. ich

versuche, zurück zu gelangen,

die stapfen im matsch aber

sind nirgends zu finden.

jetzt erinnere ich wind,

der so mild war, dass er uns formte.

versuche, mit meinem herzschlag

die reifwirbel zu wärmen.

ich drehe mich um und

                wir brechen.

DEIN NAME

ich habe deinen namen

an die wand meines zimmers gekritzelt: hungrig halb

über den akt über das photo ein brettbauch

schwarz weiss und ein schwanz

wie ich ihn schöner nicht mag. dein name bricht auf daran

wie ein brot und ich speise die träne aus beidem

der akt ist ganz kopflos wie ich er hat einen arm

den darf man nicht streichen will man

das licht nicht zerstören das aufliegt.

man denkt ja vor ebenmasz garnicht an haare an härchen

mit diesem arm gibt es kein pärchen (der akt ist nur halb)

und ich liege unterleibfrei mit stift in der hand (ein edding,

fett) und denke den arm, nicht das photo:

den namen kann man wohl streichen.

RUSSISCHE VLECHT/EN DAN IN NOVEMBER

iemand kijkt sceptisch naar je

cacao en gaat pissen. heel gele gestalten stromen

vanaf het trottoir het lokaal in, de heupbenige jongen
kan amper waarmaken wat de schommelende jeans je

beloven. twee kaneelwangen lijken ’t te weten,

aan de muur straalt egoïste in enorme minuskels,

blauw, breed, dronken zoekt iemand een plaats, dan

mateloze regen, vrouw sredzki, verdiept, aan de arm van een

gouden rushhour.

iemand eigent zich iets toe, rent hard ervandoor

naar de husemannstrasse, de russische lokken al

nat, dan een pauze in het vermoeide geklater, de

stemming heel mild, de blaas alleen vol, wie net nog

lachte, bestelt snel opnieuw, de dorstige spuugt, dan

komt er iets vrij, (jouw cacao bijna koud). een paartje staat stil:

het venster weerspiegelt de appelrode kroegbazenzoon.

het staande betalen, de balans op de terugweg – het is

overal mooi, alleen hier is het eender.

Vertaald door Frans Roumen

Crauss (Siegen, 19 september 1971)

De Engelse schrijver Sir William Gerald Golding werd geboren in St. Columb Minor, Newquay, Cornwall, op 19 september 1911. Zie ook mijn blog van 19 september 2010 en eveneens alle tags voor William Golding op dit blog.

Uit: Lord of the flies

„Out there, perhaps a mile away, the white surf flinked on a coral reef, and beyond that the open sea was dark blue. Within the irregular arc of coral the lagoon was still as a mountain lake-blue of all shades and shadowy green and purple. The beach between the palm terrace and the water was a thin stick, endless apparently, for to Ralph’s left the perspectives of palm and beach and water drew to a point at infinity; and always, almost visible, was the heat.

   He jumped down from the terrace. The sand was thick over his black shoes and the heat hit him. He became conscious of the weight of clothes, kicked his shoes off fiercely and ripped off each stocking with its elastic garter in a single movement Then he leapt back on the terrace, pulled off his shirt, and stood there among the skull-like coconuts with green shadows from the palms and the forest sliding over his skin. He undid the snake-clasp of his belt, lugged off his shorts and pants, and stood there naked, looking at the dazzling beach and the water.

Scene uit de film van Harry Hook uit 1990

He was old enough, twelve years and a few months, to have lost the prominent tummy of childhood; and not yet old enough for adolescence to have made him awkward. You could see now that he might make a boxer, as far as width and heaviness of shoulders went, but there was a mildness about his mouth and eyes that proclaimed no devil. He patted the palm trunk softly, and, forced at last to believe in the reality of the island, laughed delightedly again and stood on his head. He turned neatly on to his feet, jumped down to the beach, knelt and swept a double armful of sand into a pile against his chest. Then he sat back and looked at the water with bright, excited eyes.

   “Ralph-”

   The fat boy lowered himself over the terrace and sat down carefully, using the edge as a seat.

   “I’m sorry I been such a time. Them fruit-”

   He wiped his glasses and adjusted them on his button nose. The frame had made a deep, pink “V” on the bridge. He looked critically at Ralph’s golden body and then down at his own clothes. He laid a hand on the end of a zipper that extended down his chest.

   “My auntie-”

   Then he opened the zipper with decision and pulled the whole wind-breaker over his head.

   “There!”

   Ralph looked at him sidelong and said nothing.“

William Golding (19 september 1911 – 19 juni 1993)

De Zuidafrikaanse dichteres en schrijfster Ingrid Jonker werd geboren op 19 september 1933 bij Komberley (Noord Kaap). Zie ook mijn blog van 19 september 2010 en eveneens alle tags voor Ingrid Jonker op dit blog.

Ik had gedacht

Ik had gedacht dat ik je kon vergeten,
en in de zachte nacht alleen kon slapen,
maar in mijn onschuld heb ik niet geweten
dat ik bij elke windvlaag zou ontwaken:

Dat ik de lichte trilling van je hand
weer langs mijn sluimerende hals zou voelen -
Ik dacht dat het vuur dat in me brandde
als de witte sterrenbaan zou zijn afgekoeld.

Nu weet ik dat onze levens zijn als een lied
waarin de smarttoon van onze scheiding klinkt
en waar alle vreugde terugvloeit in verdriet
en uiteindelijk in onze eenzaamheid verzinkt.

Tokkelliedje

Waar ik maar ga
ligt een pad voor me open
secuur in mijn blik
zoals littekens lopen

Hoe de dag ook verblauwt
of opvlamt om mij
ik volg niets dan mijn hartzeer
en het naambord ben jij

Ingrid Jonker (19 september 1933 – 19 juli 1965)

Carice van Houten als Ingrid Jonker in de film Black Butterflies uit 2011

De Surinaamse dichter en schrijver Orlando Emanuels werd geboren in Paramaribo op 19 september 1927. Zie ook mijn blog van 19 september 2010 en eveneens alle tags voor Orlando Emanuels op dit blog.

Uit: Getuige à decharge

When before long
you bid us farewell
is it fare well of pocket
you're running after
neglecting fare well of soul,

you bid us farewell
dumping worn out shoes
a dirty towel
ragged shirts,
beware of the dustbin
collecting also memories
and love.

Don't defile yourself
turn not your back
upon this country
walk softly
when before long you bid us farewell.

Vertaald door Monique S. Pool

Soms schrijf ik gedichten

met water in mijn pen

en uit ik beschuldigingen

achter gesloten deuren

in tegenwoordigheid van

slechts één luisteraar

die uit de spiegel

beschaamd

naar mij blikt

Met mij zijn er zoveel

levende lafaards

die niet als dode held

de historie verkiezen

Zelfchantage als overlevingsmiddel

is ons niet vreemd

Orlando Emanuels (Paramaribo, 19 september 1927)

19-09-2012 om 19:24 geschreven door Romenu  

De Nederlandse kunstschilder, beeldhouwer, dichter, schrijver, violist, acteur, journalist, film-, televisie- en theatermaker Armando werd geboren op 18 september 1929 in Amsterdam. Zie ook mijn blog van 18 september 2010 en eveneens alle tags voor Armando op dit blog.

Licht

Terwijl het licht zich probeert te
ontvouwen, is de stad opstandig,
de verschrikking heeft zichzelf overleefd,
het einde nadert de onderdanen,
nadert de onontkoombaarheid.

Het grillige licht wil bezitten
wil veinzen,
maar het licht is machteloos,
het licht is ontmanteld.

Armando, Paysage criminel, 1955

Het laatste gesprek

'Heer, herken ik u? Zijn wij niet dezelfde van weleer?'
'Wie riep mij dan? Zijn uw wapens niet de mijne?'
'Ik wacht op woorden, Heer.'
'Ik was Dader, u het Offer. De medemens is leeg.'
'Sterven Daders niet.'
'Neen. Zij kunnen niet. Zij verwoorden.'
'Heeft u ginds gesproken, Heer?'
'De dagen zijn beschreven.'
'Heeft de Tijd nog kwaad gewild?'
'Ja, het slagveld is begroeid.'
'Geen spoor van oorlog meer?'
'Geen. Maar ik doorzie de stilte. Oog en oor vergaan.'
'Nadert weer de Dood, o heer?'
'Neen. Hij was er al.'

Armando (Amsterdam, 18 september 1929)

De Nederlandse schrijver en letterkundige Ton Anbeek werd geboren in Ede op 18 september 1944. Zie ook mijn blog van 18 september 2010 en eveneens alle tags voor Ton Anbeek op dit blog.

Uit: Vestdijks beeld van de tweede wereldoorlog: ‘Pastorale 1943’ en ‘Bevrijdingsfeest’

“Intussen verscheen in het tijdschrift Centaur in afleveringen de roman van Vestdijk, Pastorale 1943, die pas in 1948 in boekvorm uitkwam. Vestdijk kan men moeilijk van clichématigheid beschuldigen. In het derde hoofdstuk staat het zinnetje: ‘Sommige Nederlanders werden door de oorlog helden, anderen misdadigers, weer anderen grote kinderen (...)’ (p.26). Je zou kunnen zeggen dat in Pastorale vooral de derde categorie, die van de grote kinderen, de aandacht krijgt.Natuurlijk, Vestdijk is een meester van de ironie (men moet er niet aan denken met welke besmuikte spot hij een gezelschap dat alleen om wille van zijn werk bijeenkomt, zou hebben beschreven), maar ik ken geen boek van hem dat zo van de eerste tot de voorlaatste bladzijde ironisch is.Het is ironisch in zijn beschrijvingen, en dan met name als het gaat om de verzetsmensen die de aanslag op Poerstamper beramen en uitvoeren. ‘“Bij de distributieoverval”, zei Eskens, “plakten we knevels en baardjes op ons gezicht, en smeerden ons gezicht zo'n beetje in. Ik had  'n hangsnor, Mertens, die stakker, 'n soort Hitlersnorretje, maar dan in 't blond. En we hadden zwarte maskers voor onze ogen, dat wil zeggen niet in de auto natuurlijk. Je moet zo iets niet te gek maken, anders trekt 't juist de aandacht...”’ (p. 162).En dus moet Schults alles doen om al te gekke maskerades te voorkomen: ‘Met veel moeite was hij erin geslaagd het aantal snorren zoveel mogelijk te beperken: Ballegooyen mocht zijn baard houden, Eskens werd toegestaan het blonde Hitlersnorretje van Mertens te gebruiken, dat hij van diens vrouw had losgekregen; zelf droeg hij een snor; maar Hammer en Van Dale hadden zich op een andere manier moeten toetakelen’ (p. 165).De aanslag mislukt, zoals men weet, tot twee keer toe: eerst omdat de zoon van Poerstamper verschijnt, de tweede keer omdat men in de haast slordig schiet. De hele onderneming is buitengewoon amateuristisch, en Vestdijk laat geen kans voorbijgaan om de knulligheid van de actie te onderstrepen.”

Ton Anbeek (18 september 1944)

De Nederlandse dichter, schrijver, journalist en literair criticus Michaël Zeeman werd geboren op Marken op 12 september 1958. ook mijn blog van 18 september 2010 en eveneens alle tags voor Michaël Zeeman op dit blog.

De canapé van Pamela

Zo dichtbij als mijn kamerjas,
vanwege de kou onder de deken
gelaten en tegen mij aan gelegd,
voor de morgen, als zijn komst
zo betrouwbaar,

zo naast mij in aarzelende zinnen
van adem in en adem weer uit met
telkens dat even onneembare obstakel
dat weloverwogen weg wordt geslapen,
zo luisterrijk,

zo naar binnen gedropen als muziek,
al die adem samengekruld en deinend
van minuut tot minuut op een snaar
in mijn hoofd, een spinnende fuga,
zo nabij.

Uit: Halverwege, de liefde; halverwege, de dood

Halverwege, de liefde

Nooit stort men zich zo vol overgave

op haar staart, om haar hals en moeiteloos

neer op haar bed, legt het hoofd

in haar schoot, de buik in haar billen,

de handen als rijglijf om haar borsten,

en ook nooit zal zij zo geduldig ontvankelijk,

noch mededeelzaam en mild en tevreden,

evenmin goed gemutst en opgeruimd,

van belangstellend naar gretig naar gulzig,

naar ruggelings buitelend in vergetelheid,

Men is de vogel en de vogelaar, de twijfel

en de twijfelaar, het scherm en de kijker.

Men loopt als een eend en koert als een duif,

men paart als een reiger en schreeuwt als een meeuw.

Michaël Zeeman (18 september 1958 - 27 juli 2009)

18-09-2012 om 19:27 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter H.H. (Herman Hendrik) ter Balkt werd geboren in Usselo op 17 september 1938. Zie ook mijn blog van 17 september 2010 en eveneens alle tags voor H. H. Ter Balkt op dit blog.

Hoera! De Herfst komt

De roodkoperen kont van de kunst
wordt door velen gekust,
zo komen ook op de 60watts gloeilamp
vliegen en torren af bij miriaden

denkend: waar 't licht is is 't lekker
De schrik van de torren ontlaadt zich
in minuscule stippen, hun altaren
die zij bouwen op het glas van de gloeilamp

Hoera! de herfst komt! veel duister
veel lampen veel vleugelslag
Lezer onder je gloeil  amp hef je hoofd op:
de trekvogels gaan, de uiltjes komen.

IJzel en brem

In de hoekjes van de ogen huilt het
Zienderogen werd de winter een keel
Het is de keel van de winter die krast
De brem op de akkerrand lijkt bevroren

De brem op de akkerrand leek geelzwart
Winter hurkte als een kraai op het dak
Zwart en geel en kraste uitzinnig
Toen ijzel op de straatweg tokkelde

IJzel tokkelde op de straatwegen toen
De gele brem strakgespannen, een harp!
Twijgen hingen zwaarder van de ijzel
Tokkelend in de benige oostenwind

In de dunvingerige wind tinkelend
Zulke ijle muziek klonk op uit de tuinen
Brem bij je akker weersta de winter!
In de hoekjes van de ogen huilde het

Urnenvelden; hazenhemelen

Wit wollegras, lavendelheide gluurden uit
hun hoogveen naar aaneengestikte hazenvellen
grauw als de vergleden en naderende eeuwen
boven nederzettingen, rechthoekig, met

twee ingangen in de lange zijden; middenin
die hoeven één rij dragende palen: dat is wat
wij vonden en dat hun bewoners de as van hun
doden in urnen bewaarden, de urnen bijzetten

in heuvels, altijd door kringgreppels omringd.
Hier en daar in 't zand een vorstengraf, met
koninklijke gaven: geknakt zwaard; paardentuig.

Soms zag een kiespijnlijder of visionair tegen
de hazenvellenhemel metropolen geprojecteerd;
neon; en op de urnenvelden drupte zijn lach.

H.H. ter Balkt (Usselo, 17 september 1938)

De Amerikaanse dichter William Carlos Williams werd geboren in Rutherford (New Jersey) op 17 september 1883. Zie ook mijn blog van 17 september 2010 en eveneens alle tags voor William Carlos Williams op dit blog.

On Gay Wallpaper

The green-blue ground
is ruled with silver lines
to say the sun is shining

And on this moral sea
of grass or dreams lie flowers
or baskets of desires

Heaven knows what they are
between cerulean shapes
laid regularly round

Mat roses and tridentate
leaves of gold
threes, threes and threes

Three roses and three stems
the basket floating
standing in the horns of blue

Repeating to the ceiling
to the windows
where the day

Blows in
the scalloped curtains to
the sound of rain

Backward

A three-day-long rain from the east--
an terminable talking, talking
of no consequence--patter, patter, patter.
Hand in hand little winds
blow the thin streams aslant.
Warm. Distance cut off. Seclusion.
A few passers-by, drawn in upon themselves,
hurry from one place to another.
Winds of the white poppy! there is no escape!--
An interminable talking, talking,
talking . . .it has happened before.
Backward, backward, backward.

Thursday

I have had my dream--like others--
and it has come to nothing, so that
I remain now carelessly
with feet planted on the ground
and look up at the sky--
feeling my clothes about me,
the weight of my body in my shoes,
the rim of my hat, air passing in and out
at my nose--and decide to dream no more.

William Carlos Williams (17 september 1883 - 4 maart 1963)

17-09-2012 om 19:52 geschreven door Romenu  

Dolce far niente




De "Zes min" van Bisschoppelijk College Schöndeln, Roermond

Reünie

de lange gangen met de vale tegels
-er hing nog steeds de geur van natte jassen-
leidden onveranderd naar de klassen
waar ik zuchtte onder strenge regels

ik had gezworen nooit terug te keren
tot ik die lijst zag met daarop jouw naam
het stille meisje bij het hoge raam
dat mij geduldig hielp Latijn te leren

je ogen glansden vurig als voorheen
dezelfde zachte stem, nog steeds verlegen
waarom gingen de wegen toch uiteen

ik voelde het werd tijd voor klare wijn
en zei wat ik die jaren had verzwegen:
we zijn nog niet aan ‘t eind van ons Latijn

Daan de Ligt (Den Haag, 1953)

Oud-leerlingenorkest, eerste repetitie

'Violen zijn de glans van een orkest,'
zei dirigent Ed Spanjaard, en ik kleurde.
Hoewel verguld dat hij mij waardig keurde,
vind ik het notenbeeld een rohrschachtest.

Maar naast me horend waar mijn blik naar speurde,
wordt Verdi mij na één keer manifest.
Tsjaikovski en Vivaldi volg ik best.
Poulenc is lastiger. En dan Van Beurden!

Ed, dat ik mee mag doen op mijn viool
bij 't zesde eeuwfeest onzer oude school,
doet mij nog meer dan dat ik toch al wist.

Maar na 't concert berg ik hem in de kist
tot over tien of vijfentwintig jaar.
Ben ik niet zelf gekist, dan zit ik klaar.

Jan Kal (Haarlem, 18 december 1946)

16-09-2012 om 20:30 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver Frans Kusters werd geboren in Nijmegen op 16 september 1949. Zie ook alle tags voor Frans Kusters op dit blog.

Uit: Hachee met sambal

‘En toen, ruim een jaar later, kreeg ik die prijs en verscheen mijn debuut en mijn kop stond in de kranten en die schreven dat het een interessant boek was en toen riepen zij, de vrienden en vriendinnen, dat zij het altijd al prachtig hadden gevonden.’
‘Ach ja, debuten’, merkte de uitgever op. Het zonlicht was uit de kamer verdwenen. Weer zwegen wij, om beurten naar Willem kijkend, zodat het erop leek dat we iets vermakelijks voor hem hadden ingestudeerd en het moment afwachtten waarop we hem daarmee konden verblijden.

(…)

‘Ach ja, debuten’, merkte de uitgever op.
Het zonlicht was uit de kamer verdwenen. Ik stond op en liep naar het erkerraam. Ik moest Vera bellen, nu, ogenblikkelijk, Frank zou mij met alle plezier voor een paar minuten in zijn kamer alleen willen laten, hortend en stotend en desnoods geloofwaardig jankend zou ik (eindelijk) bekennen dat ze gelijk had, dat ik niet zomaar vanwege het minste of geringste van haar weg kon gaan en dat de vertoning lang genoeg had geduurd. Ik liep terug naar mijn stoel en ging weer tegenover hem zitten. We bleven zwijgen, om beurten naar Willem kijkend, zodat het erop leek dat we iets vermakelijks voor hem hadden ingestudeerd en het moment afwachtten waarop we hem daarmee konden verblijden.

Frans Kusters (Nijmegen, 16 september 1949)

16-09-2012 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter en schrijver Jan Jacob Slauerhoff werd geboren in Leeuwarden op 15 september 1898. Zie ook mijn blog van 15 september 2010 en eveneens alle tags voor Jan Slauerhoff op dit blog.

De laatste herfst

Ver stond de strakke lucht
Als een grijszijden scherm
Gespannen voor de dood.
Aan deze zijde een vlucht
Vogelen met gekerm,
Onze hoofden over, vlood.

De grond bekroop wat groen.
Schril staken stengels riet.
De wereld stond ontbladerd
Uitstervend in seizoen,
Dat zon voorgoed verliet,
Weer tot de maan genaderd.
Wij vonden nog een zoen.
Ergens zijn wij ons toen
Ontweken of genaderd?

Eenzaamheidsverlangen

Ik wilde alleen zijn met mijn droefenis
En ik verborg mij in 't gewoekerd gras.
Maar tevergeefs: mijn droefenis verried mij,
Mijn smartkreet overstemt de roep der vogels.
Waarom kan men niet lijden ongehoord
En ongezien, terwijl men toch alleen,
Alleen de lange levensweg moet gaan,
En toch nooit eenzaam leven kan: altijd
Zijn broeders, zusters, zonen, dochters, ouders
Aanwezig en bewijzen zorg en aandacht.
Ontvlucht men in de tempel, dan moet men
Voorouders aandacht wijden, offers brengen,
Om door demonen niet omringd te worden.
Ach, alles, eer en welstand, wilde ik offren
Om met mijn droefenis alleen te zijn.

De wijze

Mijn huis is vuil, mijn kinderen, talrijk, krijsen.
De varkens wroeten ronkend in de hof.
Maar bergen, blauw en ver verheven, eisen
Mijn aandacht op, die stijgt uit stank en stof.

Jan Slauerhoff (15 september 1898 – 5 oktober 1936)

De Nederlandse dichter Lucebert werd in Amsterdam geboren op 15 september 1924 onder de naam Lubertus Swaanswijk. Zie ook mijn blog van 15 september 2010 en eveneens alle tags voor Lucebert op dit blog.

Van de econoom

onverschrokken bij braindrain de schoonprater
springt van nest naar vogel en blijft opgetogen
in de spaghetti van glossolalie lepelen

bepaalde aspecten moeten worden meegenomen
als je niet bepaalde effecten voorkomt
maar kunnen ook blijven liggen als vorm van antwoord
zoals de schepping ook is bepaald die met mensen in de supermarkt
al te toevallige offers heeft afgewend daar komen we onszelf tegen
in de ethiek van het economisch leven

zorgvuldig produceren en consumeren
er is een omslag ontstaan in de omgang
een kwestie van gewenning
invulling van verantwoordelijkheden meer vulsel
dat uitspruit tot vullus
toegevoegde waarde
strijkstok van strijkages

Lucebert, ‘I can’t dance I’ve got ants in my pants’, 1984

Landjuweel

met een broodkorst als corsage gaat
de blijde zwerver door het wijde land
hij wuift naar de koeien in de weiden
naar het bloeiende koren hem terzijde
terwijl leeuweriken eten uit zijn hand

's avonds stralend staan de boerenmaagden
aan de dorpspomp en brengen hem hun groet
zij kussen zijn bewete konen zelfs bedaagde
maagden vlijen warm hun harten aan zijn voet
omdat hun oude moeders zeggen dat het moet

laat in het hooi prevelt de zwerver zijn gebeden
en leest wat lezenswaardigs in het oude boek
terwijl pooiers en hoeren strompelen door de steden
hun gore ratten rennen radeloos van hoek naar hoek
strekt hij verzadigd zijn gelooide leden

het lied van een eenzame vrouw

toen haar gelaat nog maar een kamerplant was
en zijn wrokkig gezicht een ondoordringbare baard
en de laatste resten van het wrak
door de kinderen verbrast
verging ook dit gezin
tot nog maar een herinnering
aan lentedagen op een zonnig terras
toen alle bomen donker opvlogen
achter blakende oogkleppen
een een noodklok bombamde
tussen blozende dovemansoren

Lucebert (15 september 1924 - 10 mei 1994)

De Nigeriaanse schrijfster Chimamanda Ngozi Adichie werd geboren op 15 september 1977 in Enugu. Zie ook mijn blog van 15 september 2010 en eveneens alle tags voor Chimamanda Ngozi Adichie op dit blog.

Uit: Half of a Yellow Sun

"I told Master you will learn everything fast, osiso-osiso," his aunty said. Ugwu nodded attentively although she had already told him this many times, as often as she told him the story of how his good fortune came about: While she was sweeping the corridor in the mathematics department a week ago, she heard Master say that he needed a houseboy to do his cleaning, and she immediately said she could help, speaking before his typist or office messenger could offer to bring someone.

"I will learn fast, Aunty," Ugwu said. He was staring at the car in the garage; a strip of metal ran around its blue body like a necklace.

"Remember, what you will answer whenever he calls you is Yes, sah!"

"Yes, sah!" Ugwu repeated.

They were standing before the glass door. Ugwu held back from reaching out to touch the cement wall, to see how different it would feel from the mud walls of his mother's hut that still bore the faint patterns of molding fingers. For a brief moment, he wished he were back there now, in his mother's hut, under the dim coolness of the thatch roof; or in his aunty's hut, the only one in the village with a corrugated iron roof.

His aunty tapped on the glass. Ugwu could see the white curtains behind the door. A voice said, in English, "Yes? Come in."

They took off their slippers before walking in. Ugwu had never seen a room so wide. Despite the brown sofas arranged in a semicircle, the side tables between them, the shelves crammed with books, and the center table with a vase of red and white plastic flowers, the room still seemed to have too much space. Master sat in an armchair, wearing a singlet and a pair of shorts. He was not sitting upright but slanted, a book covering his face, as though oblivious that he had just asked people in.

"Good afternoon, sah! This is the child," Ugwu's aunty said.

Master looked up. His complexion was very dark, like old bark, and the hair that covered his chest and legs was a lustrous, darker shade. He pulled off his glasses. "The child?"

"The houseboy, sah."

Chimamanda Ngozi Adichie (Enugu, 15 september 1977)

De Britse schrijfster Agatha Christie werd geboren in Torquay (Devon) op 15 september 1890. Zie ook mijn blog van 15 september 2010 en eveneens alle tags voor Agatha Christie op dit blog.

Uit; The Clock

I sidled through the doorway. It was necessary to sidle, since precariously arranged books impinged more and more every day on the passageway from the street. Inside, it was clear that the books owned the shop rather than the other way about. Everywhere they had run wild and taken possession of their habitat, breeding and multiplying and clearly lacking any strong hand to keep them down. The distance between bookshelves was so narrow that you could only get along with great difficulty. There were piles of books perched on every shelf or table. On a stool in a corner, hemmed in by books, was an old man in a pork-pie hat with a large flat face like a stuffed fish. He had the air of one who has given up an unequal struggle. He had attempted to master the books, but the books had obviously succeeded in mastering him. He was a kind of King Canute of the book world, retreating before the advancing book tide. If he ordered it to retreat, it would have been with the sure and hopeless certainty that it would not do so.

Agatha Christie (15 september 1890 – 12 januari 1976)

15-09-2012 om 08:29 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter Hans Faverey werd op 14 september 1933 geboren in Paramaribo. Zie ook mijn blog van 14 september 2010 en eveneens alle tags voor Hans Faverey op dit blog.

Aan zijn zeer netelige draad

Aan zijn zeer netelige draad
daalt neer in de afgrond

een kleine soevereine spin en schuift
mijn lichaam terzijde. Het is een spin,

die zijn landing opschort tot ik mij
uit zijn kloof heb verwijderd. Zodra hij

de bodem heeft bereikt, is dat het teken
dat de rivier zijn bron heeft bestormd.

Zodra de steen er ligt herneemt

Zodra de steen er ligt herneemt
zijn lot haar loop. De steen weet niet
van opgeven: hij herhaalt zich;

zijn blinde hoort hem. Deze weet
vooreerst nog niet wat te doen met wat

hem vreemd is. Hij legt beide handen
op de toetsen, hij herhaalt wat hem
is geleerd. Hij brengt wijzigingen aan;
hij herneemt zich, raakt ontroerd.

Chrysanten

De chrysanten,
die in de vaas op de tafel
bij het raam staan: dat

zijn niet de chrysanten
die bij het raam
op de tafel
in de vaas staan

De wind die je zo hindert
en je haar door de war maakt,

dat is de wind die je haar verwart;
het is de wind waardoor je niet
meer gehinderd wilt worden
als je haar in de war is.

Hans Faverey (14 september 1933 – 8 juli 1990)

Hans Faverey, C. Buddingh' en Remco Campert

De Duitse dichter en schrijver Theodor Storm werd geboren in Husum op 14 september 1817. Zie ook mijn blog van 14 september 2010 en eveneens alle tags voor Theodor Storm op dit blog.

Uit: Die Regentrude

„Einen so heißen Sommer, wie nun vor hundert Jahren, hat es seitdem nicht wieder gegeben. Kein Grün fast war zu sehen; zahmes und wildes Getier lag verschmachtet auf den Feldern.

Es war an einem Vormittag. Die Dorfstraßen standen leer; wer nur konnte, war ins Innerste der Häuser geflüchtet; selbst die Dorfkläffer hatten sich verkrochen. nur der dicke Wiesenbauer stand breitspurig in der Torfahrt seines stattlichen Hauses und rauchte im Schweiße seines Angesichts aus seinem großen Meerschaumkopfe. Dabei schaute er schmunzelnd einem mächtigen Fuder Heu entgegen, das eben von seinen Knechten in die Diele gefahren wurde. – Er hatte vor Jahren eine bedeutende Fläche sumpfigen Wiesenlandes um einen geringen Preis erworben, und die letzten dürren Jahre, welche auf den Feldern seiner Nachbarn das Gras versengten, hatten ihm die Scheuern mit duftendem Heu und den Kasten mit blanken Krontalern gefüllt.

So stand er auch jetzt und rechnete, was bei den immer steigenden Preisen der Überschuß der Ernte für ihn einbringen könne. »Sie kriegen alles nichts«, murmelte er, indem er die Augen mit der Hand beschattete und zwischen den Nachbarsgehöften hindurch in die flimmernde Ferne schaute; »es gibt gar keinen Regen mehr in der Welt.« Dann ging er an den Wagen, der eben abgeladen wurde; er zupfte eine Handvoll Heu heraus, führte es an seine breite Nase und lächelte so verschmitzt, als wenn er aus dem kräftigen Duft noch einige Krontaler mehr herausriechen könne.

In demselben Augenblicke war eine etwa fünfzigjährige Frau ins Haus getreten. Sie sah blaß und leidend aus, und bei dem schwarzseidenen Tuche, das sie um den Hals gesteckt trug, trat der bekümmerte Ausdruck ihres Gesichtes nur noch mehr hervor. »Guten Tag, Nachbar«, sagte sie, indem sie dem Wiesenbauer die Hand reichte, »ist das eine Glut; die Haare brennen einem auf dem Kopfe!«

»Laß brennen, Mutter Stine, laß brennen«, erwiderte er, »seht nur das Fuder Heu an! Mir kann's nicht zu schlimm werden!«

»Ja, ja, Wiesenbauer, Ihr könnt schon lachen; aber was soll aus uns andern werden, wenn das so fortgeht!«

Der Bauer drückte mit dem Daumen die Asche in seinen Pfeifenkopf und stieß ein paar mächtige Dampfwolken in die Luft. »Seht Ihr«, sagte er, »das kommt von der Überklugheit. Ich hab's ihm immer gesagt; aber Euer Seliger hat's allweg besser verstehen wollen. Warum mußte er all sein Tiefland vertauschen! Nun sitzt Ihr da mit den hohen Feldern, wo Eure Saat verdorrt und Euer Vieh verschmachtet.«

Theodor Storm (14 september 1817 - 4 juli 1888)

De Surinaamse schrijver Leo Henri Ferrier werd geboren in Paramaribo op 14 september 1940. Zie ook mijn blog van 14 september 2010 en eveneens alle tags voor Leo Ferrier op dit blog.

Uit: Hoogtij overzee ( Notities van een vriend)

„Ik kan er niet meer tegen. Dit is al de achtste inbraak! Alle koperen antiek gestolen, die ik van mijn grootvader gekregen heb. Hij is vijfentachtig. De afgelopen vijf weken was er iedere keer een deur of raam geforceerd. Nu hebben ze weer hun slag geslagen. En dan te weten dat alle kamers apart op slot zijn! Al dat gezeur met die sleutels. Ook iets om een zenuwinzinking van te krijgen. Ze zijn gewoon door zo'n spleet boven een deur weet je, wel van twintig centimeter muskietengaas gekropen.

De rest van alle ellende. Ik kán het niet! Ik kan niet schrijven. Nergens deug ik voor. De hele werkkast ligt nu vol met tiksels voor drie nieuwe boeken. Ik heb nog nooit zoveel geschreven. Toch zou ik die hele rotzooi de rivier in willen smijten. Ik kan er niet eens één, laat staan drie behoorlijke boeken van maken. Bijna twee jaar terug in Suriname. Niemand! Niets!! Geen vrienden. Steeds erger ervaar ik mijn alleen zijn als een hinderlijke eenzaamheid, die ik niet langer wens te aanvaarden. Waarom heb ik niemand? Gewoon een ander, die voor mij een ‘iemand’ is. Maar ja, je weet wel hoe het met dit soort verlangens gaat.

Ik ontmoet straks inderdaad een vriend om mee te leven. Gaat eindelijk schitterend met hem, juicht een ieder die het hopelijk echt met me meent. Maar jawel hoor, na drie maanden of zo lig ik dan met een maagzweer of longkanker in het ziekenhuis. En, afgelopen natuurlijk. Ik zal dan ook nog zo stom zijn het optimaal te gaan aanvaarden, zoals ik dat met alles doe. Altijd maar stilblijven. Nooit eens klagen, verdomme! Ik walg van mezelf. Flinkdoenerij allemaal! Ondertussen heb ik hier twee jaar van dat schijtsalaris al maar een bankschuld zitten afbetalen. Nu moet ik ze gewoon smeken voor een goed instrument. Niet eens een beetje geld voor een leuk hemd of een hippe broek. (De buit van de eerste diefstal bestond uit alle en dan ook alle mooie overhemden en zelfs mijn ondergoed.) Anderen rijden met gemak in auto's. Ik kan niet eens een tweedehands fiets kopen!“

Leo Ferrier (14 september 1940 - 30 juli 2006)

De Surinaamse dichter, schrijver, journalist en muziekpedagoog Corly Verlooghen werd geboren op 14 september 1932 in Paramaribo. Zie ook mijn blog van 14 september 2010 en eveneens alle tags voor Corly Verlooghen op dit blog.

Prikkeldraad

Ik verlang van bloedswege

bij je te horen uiteindelijk

en niets meer dan in

de broeikas der eerlijkste

emotie het feestlicht

op duizend kilowatt

te draaien

maar om jou heen hebben

de goden hun prikkeldraad

gespannen op alle hoeken

het sein op rood gezet.

Hier hoor ik thuis

Hier hoor ik thuis

en is mijn adem één

met het parfum der zonnebloemen

hier spiegelt in de stroom

der mijmering de boom

der glimlach bronzen dromen

van een ontloken mulattin

ik noem haar Surinette zo creools

als de tamtam-cadans waarop

onder de maanverlichte palmen

haar warme heupen gaan

hier hoor ik thuis

in de placenta van West-Indië

voedt zich het nieuw Guyanakind

de schoonste vrouw van Suriname

heeft eens oprecht bemind daarom

hier hoor ik thuis...

Corly Verlooghen (Paramaribo, 14 september 1932)

14-09-2012 om 19:39 geschreven door Romenu  

De Estische dichter, schrijver en vertaler Tõnu Õnnepalu werd geboren op 13 september 1962 in Tallin. Zie ook mijn blog van 13 september 2010 en eveneens alle tags voor Tõnu Õnnepalu op dit blog.

Uit: Das Boskop-Land (Vertaald door Horst Bernhardt)

„Neulich träumte ich, ich sei wieder in Feldafing am Starnberger See. Ich gehe die Himmelsleiter – so heißt der Weg tatsächlich – hinauf zur Villa Waldberta. Schneebedeckte Berggipfel strahlen von Ferne in einem mystischen gelben Licht. Und ich weiß, dass ich in Indien bin. Ich bin nie in Indien gewesen und werde vielleicht auch nie dorthin kommen. Ich habe Filme gesehen und Bücher darüber gelesen, aber ich weiß, dass das nicht viel nützt.

Im 13. Jahrhundert lebte in Deutschland der Franziskanermönch Bartholomäus Anglicus, Verfasser der Enzyklopädie Liber de proprietatibus rerum, in der er das damals gerade christianisierte Estland beschreibt. Bartholomäus war nie dort gewesen, er schrieb über ein Land, das er nur vom Hörensagen kannte. „Vironia“, so berichtet er über den nördlichen Teil von Estland, „ist eine kleine Provinz, von Dänemark gen Osten gelegen. Die Bewohner des Landes waren früher wilde, rohe und primitive Barbaren. Jetzt aber sind sie den dänischen Königen und Gesetzen unterworfen. Dieses Land ist von den Nowgorodern und den Russen durch einen gewaltigen Fluss mit Namen Narwa getrennt.“

Jetzt, kurz vor dem EU-Beitritt, kommen viele Journalisten und Fernsehteams aus dem „alten Europa“ nach Estland, die, ähnlich wie seinerzeit Bartholomäus Anglicus, einen knappen, griffigen Überblick über eine relativ unbekannte Gegend geben wollen. Viel weiter als er scheinen sie es dabei nicht zu bringen. Alle wollen unbedingt einen Blick auf den „gewaltigen“ Fluss Narwa (und die dazugehörige Festung) werfen, die künftige Grenze der Europäischen Union. Und Estland ist immer noch eine abgelegene „wilde“ Provinz (wenn auch inzwischen „Königen und Gesetzen unterworfen“) irgendwo im Osten, hinter der Russland beginnt. Grenzland. Und damit ist eigentlich schon alles gesagt.”

Tõnu Õnnepalu (Tallin, 13 september 1962)

De Poolse schrijver Janusz Glowacki werd geboren op 13 september 1938 in Poznań. Zie ook mijn blog van 13 september 2010 en eveneens alle tags voor Janusz Glowacki op dit blog.

Uit: Good night, Jerzy (Vertaald door David Frick)

“Perhaps,” sighed Roger, pouring us some more Chilean black wine.  “Perhaps.  But what do you really want to say about him that’s new?”
We were sitting in comfortable cane armchairs.  It was October, in other words, what they call Indian Summer here.  Fog was rising from over the Hudson, the ships had already sailed away, and the lights of New Jersey had become less distinct.  Roger had put on a little weight lately, but for seventy he looked great.  His watery round eyes were attentive, and his lips were in constant motion.  He would eat napkins, theater tickets, and parking stubs.  There was often quite a lot of trouble on account of this.
“Because we all know he told lies,” Raul added.  “And it is also obvious that he left almost no literary legacy.”
A fat black tomcat jumped up on Raul’s lap.  It nudged him in the stomach, demanding to be petted.  And Raul devoted himself completely to the cat, which was in ecstasy, stiffened, raised its tail, and stuck its rear in the air.  And when Raul obediently began to scratch it in the vicinity of the tail, it began to whine, more like a dog than a cat.
“He was definitely intelligent, in fact, very much so,” said Roger, affectionately watching the cat’s contortions.  “Perhaps even intelligent enough to suspect that the majority of what he wrote was worthless, and that it would fall apart like a house of cards with the slightest breeze.”  He leaned toward Raul and blew on the cat’s rear.  “And that is why he needed some sort of big final spectacle.  Do you remember, Raul?  Jerzy often said suicide is the best method for prolonging your life.”
For a moment we all watched what was going on with the black cat.  The other three cats were watching him too.  They were no longer indifferent; they were starting to stretch and stiffen in their armchairs.
“If that’s so,” I asked, “then why did all of you fall on your knees before him?  You wrote that Jerzy was a cross between Beckett and Dostoyevsky, Genet and Kafka.”

Janusz Glowacki (Poznań, 13 september 1938)

De Poolse dichter Julian Tuwim werd geboren in Łódź op 13 september 1894. Zie ook mijn blog van 13 september 2010 en eveneens alle tags voor Julian Tuwim op dit blog.

The Common Man

When plastered billboards scream with slogans
'fight for your country, go to battle'
When media's print assults your senses,
'Support our leaders' shrieks and rattles...
And fools who don't know any better
Believe the old, eternal lie
That we must march and shoot and kill
Murder, and burn, and bomb, and grill...

When press begins the battle-cry
That nation needs to unify
And for your country you must die...
Dear brainwashed friend, my neighbor dear
Brother from this, or other nation
Know that the cries of anger, fear,
Are nothing but manipulation
by fat-cats, kings who covet riches,
And feed off your sweat and blood - the leeches!
When call to arms engulfs the land
It means that somewhere oil was found,
Shooting 'blackgold' from underground!
It means they found a sneaky way
To make more money, grab more gold
But this is not what you are told!

Don't spill your blood for bucks or oil
Break, burn your rifle, shout: 'NO DEAL!'
Let the rich scoundrels, kings, and bankers
Send their own children to get killed!
May your loud voice be amplified
By roar of other common men
The battle-weary of all nations:
WE WON'T BE CONNED TO WAR AGAIN!

Julian Tuwim (13 september 1894 – 27 december 1953)

De Nederlandse dichter, predikant en hoogleraarr Nicolaas Beets werd geboren op 13 september 1814 in Haarlem. Zie ook mijn blog van 13 september 2010 en eveneens alle tags voor Nicolaas Beets op dit blog.

Najaarslied

Ik ken geen schoner kleuren
Dan die van 't Hollands bos
In bruine najaarsdos;
Ik ken geen zoeter geuren,
Dan die uit droge mos,
Uit geelrode eikenbladeren
En varenkruid dat bloeit,
Mij op het koeltje naderen,
Dat met mijn lokken stoeit.

Ik ken geen schoner zangen
Dan vink en lijster slaakt,
Bij 't morgenlicht ontwaakt,
Eer hen de strikken vangen,
Door al wat zingt gewraakt:
De wildzang uit de twijgen
Met vochtig rag omstrikt,
Dat, als de dampen stijgen,
Met parels blijft bestikt.

Ik ken geen schoner luchten
Dan waar de herfst mee praalt,
Als 't zonlicht nederdaalt
En dorpen en gehuchten
In goud en kleuren maalt.
Dan rijzen blanke rotsen
En donkre bergen op,
Begroeid met ruige bossen,
Verguld aan rand en top.

Dan spelen alle verven
Dooreen met stille pracht,
Tot dat ze, schoon en zacht,
Versmelten en versterven,
En zeggen: ‘Het wordt nacht!
Weer is een dag vervlogen;
Welhaast een jaargetij:
Een jaar gaat voor uwe ogen,
Gelijk een damp voorbij.’

Nicolaas Beets (13 september 1814 – 13 maart 1903)

De Britse schrijver Roald Dahl werd geboren op 13 september 1916 in Llandalf, Zuid-Wales. Zie ook mijn blog van 13 september 2010 en eveneens alle tags voor Roald Dahl op dit blog.

Uit: The Magic Finger

„And when she turned around to write something on the blackboard, we saw that she had grown a tail as well! It was a huge bushy tail!

I cannot begin to tell you what happened after that, but if any of you are wondering whether Mrs. Winter is quite all right again now, the answer is No. And she never will be.

The Magic Finger is something I have been able to do all my life.

I can’t tell you just how I do it, because I don’t even know myself.

But it always happens when I get cross, when I see red …

Then I get very, very hot all over …

Then the tip of the forefinger of my right hand begins to tingle most terribly …

And suddenly a sort of flash comes out of me, a quick white flash, like something electric.

It jumps out and touches the person who has made me cross …

And after that the Magic Finger is upon him or her, and things begin to happen ….“

Roald Dahl (13 september 1916 – 23 november 1990)

13-09-2012 om 20:13 geschreven door Romenu  

De Canadese dichter en schrijver Philip Michael Ondaatje werd op 12 september 1943 geboren in Colombo, Ceylon (nu Sri Lanka). Zie  ook mijn blog van 12 september 2010 en eveneens alle tags voor Michael Ondaantje op dit blog.

Application For A Driving License

Two birds loved
in a flurry of red feathers
like a burst cottonball,
continuing while I drove over them.
I am a good driver, nothing shocks me.

Bearhug

Griffin calls to come and kiss him goodnight
I yell ok. Finish something I'm doing,
then something else, walk slowly round
the corner to my son's room.
He is standing arms outstretched
waiting for a bearhug. Grinning.

Why do I give my emotion an animal's name,
give it that dark squeeze of death?
This is the hug which collects
all his small bones and his warm neck against me.
The thin tough body under the pyjamas
locks to me like a magnet of blood.

How long was he standing there
like that, before I came?

Michael Ondaatje (Colombo, 12 september 1943)

De Amerikaanse schrijver James Frey werd geboren op 12 september 1969 in Cleveland. Zie ook mijn blog van 12 september 2010 eveneens alle tags voor James Frey op dit blog.

Uit: The Final Testament of the Holy Bible

„Some people just ain’t made for the world. Can’t fucking take it. Can’t deal with Momma and Dadda and school teaching you nothing and a fucking job with some motherfucking boss going blah blah blah and bills and neighbors and some kind of bullshit church and having a good credit score and a mortgage and getting married with kids and some kind of mysterious motherfucking retirement plan that don’t ever let you do nothing but put more in and get none back. Lotta people ain’t made for it. They the people you see on the streets, in dirty clothes, talking to themselves, screaming on the corner like they demonized, mumbling and crying, they the ones in your family and your town you always scared of and feeling sorry for and making excuses about, the ones you don’t even thinks is fucking human. They is, they just ain’t made like the rest of you and they can’t deal with it so they go to drinking and getting fucking high and being criminal and getting locked-the-fuck-up and just saying who gives a fuck to all of it. People be thinking they’re crazy and be needing some kind of fucking help, but the help ain’t nothing ’cause a motherfucking soup kitchen or some kind of shelter that can’t hold enough or a nuthouse where we get beat or some charity that’s really about motherfuckers’ friends knowing how good they is and how much they care ain’t nothing but bullshit. And don’t even bring up that made-up motherfucker people be calling God, ’cause that motherfucker don’t even exist, and don’t be bringing up all these so-called houses of God, ’cause they more about killing and hating than they is about helping and loving. Sorry to break the motherfucking news if you ain’t heard it, but that’s it motherfucker, that’s the fucking news.“

James Frey (Cleveland, 12 september 1969)

De Ierse dichter en schrijver Louis MacNeice werd geboren op 12 september 1907 in Belfast. Zie ook ook mijn blog van 12 september 2010 en eveneens alle tags voor Louis MacNeice op dit blog.

Soap Suds

This brand of soap has the same smell as once in the big
House he visited when he was eight: the walls of the bathroom open
To reveal a lawn where a great yellow ball rolls back through a hoop
To rest at the head of a mallet held in the hands of a child.

And these were the joys of that house: a tower with a telescope;
Two great faded globes, one of the earth, one of the stars;
A stuffed black dog in the hall; a walled garden with bees;
A rabbit warren; a rockery; a vine under glass; the sea.

To which he has now returned. The day of course is fine
And a grown-up voice cries Play! The mallet slowly swings,
Then crack, a great gong booms from the dog-dark hall and the ball
Skims forward through the hoop and then through the next and then

Through hoops where no hoops were and each dissolves in turn
And the grass has grown head-high and an angry voice cries Play!
But the ball is lost and the mallet slipped long since from the hands
Under the running tap that are not the hands of a child.

Snow

The room was suddenly rich and the great bay-window was
Spawning snow and pink roses against it
Soundlessly collateral and incompatible:
World is suddener than we fancy it.

World is crazier and more of it than we think,
Incorrigibly plural. I peel and portion
A tangerine and spit the pips and feel
The drunkenness of things being various.

And the fire flames with a bubbling sound for world
Is more spiteful and gay than one supposes–
On the tongue on the eyes on the ears in the palms of your hands–
There is more than glass between the snow and the huge roses.

Louis MacNeice (12 september 1907 – 3 september 1963)

De Nederlandse dichteres en schrijfster Hannes Meinkema werd op 12 september 1943 geboren in Tiel. Zie ook mijn blog van 12 september 2010 en eveneens alle tags voor Hannes Meinkema op dit blog.

Uit: Een verkenning van ‘Eva’

„Uit het feit dat Prometheus vorig jaar en Eva onlangs herdrukt is, mogen we afleiden dat er weer belangstelling is voor Carry van Bruggen's werk. Of we van een herontdekking kunnen spreken moet echter nog worden afgewacht. De betoogtrant van Prometheus is niet van dien aard, dat enthousiasme bij de lezer van 1975 vanzelfsprekend moet worden geacht, maar met de roman Eva zou dat wel eens heel anders kunnen gaan.

Eva was in 1927 de tijd al ver vooruit, en ook nu nog is het een van de mooiste romans die in de Nederlandse literatuur door vrouwen geschreven zijn.

Carry van Bruggen is nooit helemaal uit de belangstelling verdwenen. Nog in 1962 verscheen een omvangrijke studie van M.A. Jacobs, die volledig aan haar leven en werk is gewijd. Helaas lijkt het wel, of Jacobs zich met dit onderwerp niet bijzonder gemakkelijk heeft gevoeld. Zo deelt Jacobs bv. de boeken die tussen 1915 en 1924 verschenen doodleuk in twee kolommen in, die resp. de titels ‘goed’ en ‘minderwaardig’ krijgen. Af en toe gaat de biografie over in regelrechte roddel, en wat de roman betreft identificeert Jacobs de hoofdpersonen volledig met de schrijver. Het is dan ook geen wonder, dat Sicking ons waarschuwt: ‘deze studie dient [...] zeer kritisch gelezen te worden.’

Carry van Bruggen beschouwde zichzelf niet in de eerste plaats als romanschrijver. In een interview met André de Ridder in 1915 zegt zij: ‘Ik geloof dat ik eigenlijk niet een geboren artist ben, maar veeleer iemand die van huis uit goed denken kan. Het element denker lijkt me sterker ontwikkeld in me dan het element artist en 't is het plastische deel dat bij mij het slechtst tot zijn recht komt. Merk bijv. op, hoe mijne metaforen nooit uitbeeldend zijn, maar ethische gelijkenissen. De compositie ook, geloof ik, is niet heelemaal in orde in mijne boeken.’

Deze laatste opmerking is onjuist, zeker wat betreft Eva (dat ten tijde van dit interview nog niet bestond). Carry van Bruggen's visie op haar eigen werk is die van iemand die spontaan opschrijft en niet structureert: ‘Literatuur bij mij is niet een métier, gelijk bij vele Hollandsche auteurs, maar een spontane uiting...”

Hannes Meinkema (Tiel, 12 september 1943)

De Vlaamse schrijver Gust Van Brussel werd geboren in Antwerpen op 12 september 1924. Zie ook mijn blog van 12 september 2010 en eveneens alle tags voor Gust van Brussel op dit blog.

Uit: Keizer Sus den eerste

“Zo vergaat het leven en kiest het zijn weg voor ons. Gelijk de windroos draait. Nu eens naar de liefde, soms naar het verdriet. Soms met veel tranen soms zelfs met een lach. Wie die windroos doet draaien weet geen mens. Ook een schrijver, die naar de mensen luistert, zal het nooit weten. Noch voor de mensen die hij rondom zich bezig ziet en zelfs noch het minst van al voor zichzelf.
Ondertussen stroomt de Schelde onverdroten doos ons platte land In de schaduw van de kathedraal met zijn lichtgrijze reuzengestalte, met zijn gonzende Grote Markt. Met aan de ene kant het stemmig eilandje en aan de andere kant Sint-Anneke en de nieuwstad, boort zij zich een weg langs sluizen en terminals, wipbruggen en kanaaldokken, stapelhuizen, torens containers, kranen en laadbruggen, langs de tientallen havenbedrijven, die de Antwerpenaar uit de slijkgrond heeft gestampt om miljoenen mensen in de wereld te dienen. Langs mastodonten als Bayer, Degussa, Monsanto en Solvay, de raffinaderijen, Air Liquide en Electrabel, tot verder dan het oog van een mens kan zien. Tot ginder ver de Schelde ons ontsnapt en stilaan zee zal worden en daarna oceaan, waar de witte, de zwarte en de rode boten met hun thuisvlaggen op varen van overal ter wereld, om op een schone dag hun boeg te wenden naar het aloude Steen, dat nog Romeinen en Noormannen gekende heeft. Spaanse, Oostenrijkse, Franse, Hollandse en Duitse bezetters gehad heeft, maar dat uiteindelijk de geest van Antwerpen van vandaag bleef. Met het eerste tij zullen de zeereuzen de haven binnengeloodst worden langs de nieuwe dokken. Beladen met miljoenen containers. Met alles wat een mens nodig heeft om te leven.”

Gust Van Brussel (Antwerpen, 12 september 1924)

12-09-2012 om 19:03 geschreven door Romenu  

De Nederlands-Turkse schrijver, columnist en journalist Murat Isik werd geboren in Izmir op 11 september 1977. Zie ook mijn blog van 11 september 2010 en eveneens alle tags voor Murat Isik op dit blog.

Uit: Verloren grond

„De schreeuw veranderde mijn vader voor altijd in een breekbare man.
Ik zat in de wachtkamer van het ziekenhuis in Mus en kromp ineen toen ik het geluid van de zaag hoorde die met moeite doordrong in het bot. Daarna klonk de wanhopige schreeuw van mijn vader die na een paar halen van het stuk staal met de scherpe tanden, overging in een ander geluid dat eerst iets dierlijks en daarna monsterachtigs had. Langzaam veranderde het in een bizar gekrijs, afgewisseld met luguber gegorgel. Het was alsof mijn vader de pijn uit zijn lichaam perste en een deel van zijn ziel een uitweg zocht uit het diepste van zijn wezen.
Ik rende weg om te ontsnappen aan het geluid, maar het bleef me achtervolgen. Zelfs toen ik buiten stond en mijn oren dichtdrukte, hoorde ik het nog.
Soms, als ik mijn ogen sluit en alleen word omringd door stilte, hoor ik het weer: de schreeuw die ons leven voorgoed veranderde.