De Engelse hoveling, dichter en toneelschrijver Edward de Vere, 17e graaf van Oxford, werd geboren op 12 april 1550 in Castle Hedingham. Zie ook alle tags voor Edward de Vere op dit blog.

Loss of Good Name

Fram’d in the front of forlorn hope past all recovery,
I stayless stand, to abide the shock of shame and infamy.
My life, through ling’ring long, is lodg’d in lair of loathsome ways;
My death delay’d to keep from life the harm of hapless days.
My sprites, my heart, my wit and force, in deep distress are drown’d;
The only loss of my good name is of these griefs the ground.

And since my mind, my wit, my head, my voice and tongue are weak,
To utter, move, devise, conceive, sound forth, declare and speak,
Such piercing plaints as answer might, or would my woeful case,
Help crave I must, and crave I will, with tears upon my face,
Of all that may in heaven or hell, in earth or air be found,
To wail with me this loss of mine, as of these griefs the ground.

Help Gods, help saints, help sprites and powers that in the heaven do dwell,
Help ye that are aye wont to wail, ye howling hounds of hell;
Help man, help beasts, help birds and worms, that on the earth do toil;
Help fish, help fowl, that flock and feed upon the salt sea soil,
Help echo that in air doth flee, shrill voices to resound,
To wail this loss of my good name, as of these griefs the ground.

 
Edward de Vere (12 april 1550 – 24 juni 1604)

De Puertoricaanse dichter José Gautier Benítez werd geboren op 12 april 1848 in Caguas. Zie ook alle tags voorJosé Gautier Benítez op dit blog.

Romance III

Oh, who knows, the Caribbean,
as sea birds,
with wings of the storm
night crossed the seas,
and on the beaches of Borinquen
moved his deceptive hosts
shrewd as snakes,
as cowardly vultures,
if you moan hours in prison
far from your homes,
and if you pronounce my name
sad amid woes!

If so ... the beaches,
the mountains and valleys
sounded in war
snails and timpani;
and if canoes had not
or winds me missing,
in front of my loafers
swim cross the seas,
falling on that tribe
and bathing in their blood,
as falls guaraguao
on pigeon coward.

Well, give strength to my arm
and fortune in the fight
the name of the Cacica
of tropical forests,
that of the black mane
the very large eye.

 
José Gautier Benítez (12 april 1848 – 24 januari 1880)

De Russische toneelschrijver Alexander Nikolajewitsj Ostrovski werd geboren op 12 april 1823 in Moskou. Zie ook alle tags voorAlexander Ostrovski op dit blog.

Uit:The Storm (Vertaald door Constance Garnett)

„KULIGIN, BORIS, KUDRIASH, and SHAPKIN.
KULIGIN. What have you to do with him, sir? We can't make it out. What can induce you to live with him and put up with his abuse?
BORIS. A poor inducement, Kuligin! I'm not free.
KULIGIN. But how are you not free, allow me to ask you. If you can tell us, sir, do.
BORIS. Why not? You knew our grandmother, Anfisa Mihalovna?
KULIGIN. To be sure I did!
KUDRIASH. I should think we did!
BORIS. She quarrelled with my father you know because he married into a noble family. It was owing to that that my father and mother lived in Moscow. My mother used to tell me that she could hardly endure life for three days together with my father's relations, it all seemed so rough and coarse to her.
KULIGIN. Well it might! you have to be used to it from the first, sir, to be able to bear it.
BORIS. Our parents brought us up well in Moscow, they spared no expense. They sent me to the Commercial Academy, and my sister to a boarding school, but they both died suddenly of cholera. We were left orphans, my sister and I. Then we heard that our grandmother was dead here, and had left a will that our uncle was to pay us a fair share of her fortune, when we came of age, only upon one condition.
KULIGIN. And what was that, sir?
BORIS. If we showed a proper respect for his authority.”

 
Alexander Ostrovski (12 april 1823 – 14 juni 1886)
Cover van The Storm

De Franse schrijver Guillaume-Thomas Raynal (Abbé Raynal ) werd geboren op 12 april 1713 in Lapanouse de Séverac. Zie ook alle tags voor Guillaume-Thomas Raynal op dit blog.

Uit: The French Revolution and Human Rights: A Brief Documentary History (Vertaald door Lynn Hunter)

“Behold that proprietor of a vessel, who leaning upon his desk, and with the pen in his hand, regulates the number of enormities he may cause to be committed on the Coasts of Guinea; who considers at leisure, what number of firelocks [guns] he shall want to obtain one Negro, what fetters will be necessary to keep him chained on board his ship, what whips will be required to make him work; who calculates with coolness, every drop of blood which the slave must necessarily expend in labor for him, and how much it will produce; who considers whether a Negro woman will be of more advantage to him by her feeble labours, or by going through the dangers of child-birth.”

 
Guillaume-Thomas Raynal (12 april 1713 – 6 maart 1796)
Borstbeeld in Saint-Geniez-d'Olt

12-04-2014 om 12:18 geschreven door Romenu  

De Belgische dichter en schrijver Leonard Nolens werd geboren in Bree op 11 april 1947. Zie ook alle tags voor Leonard Nolens op dit blog.

Liefde didactisch

Zij spannen traag hun winterkleren voor de ramen
En sluiten elkaar en het straatlawaai in hun armen.

Zij gaan vanmiddag bloot een groot horloge binnen.
De wijzers zijn zijzelf. Zij maken plaats en tijd.

Een simpele duim op haar tepel verandert de wereld
Van deze volksbuurt in een kamer zonder pijn,

Een bed waaronder twee paar tranen samen slapen
Met afgelopen schoenen. Geluk heeft geen contour.

Langzaam vrijen is ook dat ronde kruispunt beneden.
Daar lopen mensen zoals wij van hen te dromen.

Zonder mij

Wat kan ik voor je doen, ik heb alleen maar woorden.
Met die muziek heb ik ons huis gebouwd, mijn leven
Vernield om toe te zien of dood de moeite waard is,
Of ik daar weg mee kan zonder te moeten sterven.

Wat kan ik voor je doen, ik moet toch van je blijven.
Ik heb je toch op mij genomen zonder je te nemen,
Zonder me te geven want ik ben alleen maar jij.
Ik ben alleen maar jij geweest om niet te moeten zijn.

Ik ben alleen maar jij geworden om niet ik te zijn.
Dat is een laffe liefde, Zoet, vergeef het mij.
Wat kan ik voor je doen, ik ben alleen maar woorden,
Wou je worden, wou ons worden zonder mij.

Laat

Vertraag.
Vertraag.
Vertraag je stap.
Stap trager dan je hartslag vraagt.
Verlangzaam.
Verlangzaam.
Verlangzaam je verlangen
En verdwijn met mate.
Neem niet je tijd
En laat de tijd je nemen -
Laat.

 
Leonard Nolens (Bree, 11 april 1947)

De Amerikaanse dichter en schrijver Mark Strand werd geboren op 11 april 1934 in Summerside, Prince Edward Island, Canada. Zie ook alle tags voor Mark Strand op dit blog.

Breath

When you see them
tell them I am still here,
that I stand on one leg while the other one dreams,
that this is the only way,

that the lies I tell them are different
from the lies I tell myself,
that by being both here and beyond
I am becoming a horizon,

that as the sun rises and sets I know my place,
that breath is what saves me,
that even the forced syllables of decline are breath,
that if the body is a coffin it is also a closet of breath,

that breath is a mirror clouded by words,
that breath is all that survives the cry for help
as it enters the stranger's ear
and stays long after the world is gone,

that breath is the beginning again, that from it
all resistance falls away, as meaning falls
away from life, or darkness fall from light,
that breath is what I give them when I send my love

A Piece Of The Storm

For Sharon Horvath
From the shadow of domes in the city of domes,
A snowflake, a blizzard of one, weightless, entered your room
And made its way to the arm of the chair where you, looking up
From your book, saw it the moment it landed.
That's all There was to it. No more than a solemn waking
To brevity, to the lifting and falling away of attention, swiftly,
A time between times, a flowerless funeral. No more than that
Except for the feeling that this piece of the storm,
Which turned into nothing before your eyes, would come back,
That someone years hence, sitting as you are now, might say:
"It's time. The air is ready. The sky has an opening."

The End

Not every man knows what he shall sing at the end,
Watching the pier as the ship sails away, or what it will seem like
When he’s held by the sea’s roar, motionless, there at the end,
Or what he shall hope for once it is clear that he’ll never go back.

When the time has passed to prune the rose or caress the cat,
When the sunset torching the lawn and the full moon icing it down
No longer appear, not every man knows what he’ll discover instead.
When the weight of the past leans against nothing, and the sky

Is no more than remembered light, and the stories of cirrus
And cumulus come to a close, and all the birds are suspended in flight,
Not every man knows what is waiting for him, or what he shall sing
When the ship he is on slips into darkness, there at the end.

 
Mark Strand (Summerside, 11 april 1934)

De Tunesische dichter, schrijver, essayist en vertaler Walid Soliman werd geboren op 11 april 1975 in Tunis. Zie ook alle tags voor Walid Soliman op dit blog.

Uit: Three hours in Fiumicino (Vertaald door Jason Casper)

“When the stewardess finally escaped, the Belgian lady said to me, “Her situation has gotten a lot worse, and they are in contact with Fiumicino Airport, since it is the nearest one.”
It was clear the fat lady was interested, for she had found in the saga of the sick passenger something even to distract her from eating.
Suddenly I heard the voice of the stewardess over the loudspeaker announcing we were forced to land at Fiumicino Airport, for the woman’s situation had become critical.
It was a sunny spring day, with a beautiful view of the Mediterranean from the airplane window. It was enough to make a man feel at rest. But then I turned again to pay attention to the fat lady, when she asked, “Do you think she’ll make it?”
She said these words as if she was talking to herself, for it seemed she was getting quite excited. She kept fidgeting in her seat trying to look back to see what was happening, and if not for the belt that tied her there, she would have left her seat altogether to get closer to what was happening.
I felt the plane begin to veer a bit from its route, and when I looked out the window it became clear it had completely changed direction. The murmuring of the passengers increased, and a sense of unsettledness filled the air. No longer was only the ocean visible, but fields and highways as well, and I realized we were now flying over the skies of Rome.”

 
Walid Soliman (Tunis, 11 april 1975)

 

De Hongaarse dichter Attila József werd geboren op 11 april 1905 in Boedapest. Zie ook alle tags voor Attila József op dit blog.

Ode

I am sitting
here on a glittering wall of rocks.
The mellow wind of the young summer
like the warmth of a good supper
flies around.

I let my heart grow fond of silence.
It is not so difficult,
- the past swarms around -
the head bends down
and down hangs the hand.

I gaze at the mountains' mane
every leaf reflects the glow
of your brow.
The road is empty, empty,
yet I can see
how the wind makes your skirt flutter
under the fragile branches of the tree.
I see a lock of your hair tip foreward
your soft breasts quiver
- as the stream down below is running away
behold, I see again,
how the ripples on round white pebbles
the fairy laughter spouts out on your teeth.

Vertaald door Thomas Kabdebo

 
Attila József (11 april 1905 – 3 december 1937)
Portret door Hajós-Balogh János

De Duitse dichter Rolf Schilling werd geboren in Nordhausen in de Harz op 11 april 1950. Zie ook alle tags voor Rolf Schilling op dit blog.

Königskerzen

Wo sich Äste schwärzen
Vor gestürztem Stamm,
Sieh der Königskerzen
Goldenes Geflamm.

Ihre Zeit zu messen,
Bist du nicht bestellt,
Herbst hat sie vergessen,
Schlank im Sonnenzelt

Stehn sie, leise zitternd,
Wenn der Wind sie streift,
Ihren Heimgang witternd,
Doch kein Schatten greift

Heut nach ihren Kronen,
Die so sicher stehn,
Daß die Schnitter schonen,
Was sie längst erspähn.

 
Rolf Schilling (Nordhausen, 11 april 1950)

De Hongaarse schrijver Sándor Márai werd geboren op 11 april 1900 in Kassa (nu Košice, Slowakije). Zie ook alle tags voor Sándor Márai op dit blog.

Uit: Gloed (Vertaald door Mari Alföldy)

“Ze was als een wild dier; de degelijke opvoeding, het nonnenklooster, de eruditie en de tederheid van haar vader, dat alles heeft slechts haar manieren verzacht. Vanbinnen was Krisztina wild en ontembaar (...) Ook haar trots was anders dan die van mensen die trots zijn op hun rang, afkomst, bezit, maatschappelijke positie of een bepaald persoonlijk talent. Krisztina was trots op die edele wildheid, die in haar hart en haar zenuwen leefde als een of ander gif, als een erfenis. Die vrouw was vanbinnen soeverein. Kennelijk is dat geen kwestie van afkomst en positie. Ze kon niet gekrenkt worden, ze kon niet voor een situatie gesteld worden waarvoor ze terugdeinsde, ze kon geen beperking verdragen, in geen enkele betekenis van het woord. (...)
Je herinnert je misschien de eerste keer dat we elkaar ontmoetten: Krisztina kwam binnen en het donkere kamertje werd plotseling gevuld met licht. Ze bracht niet alleen de jeugd, nee, ze bracht hartstocht en trots, het soevereine bewustzijn van onvoorwaardelijke gevoelens. Ik heb sindsdien ook geen mens gezien die zo totaal reageerde op datgene wat de wereld en het leven geven: op muziek, een boswandeling in de vroege ochtend, de kleur en de geur van een bloem, op een zinnig en juist woord van een mens. Niemand kon een edel weefsel of een dier zo totaal aanraken als Krisztina. Ik heb niemand gekend die zo blij kon zijn met gewone geschenken van het leven als die vrouw, alsof ze een persoonlijke betrokkenheid had bij alle verschijnselen van de wereld, begrijp je?”

 
Sándor Márai (11 april 1900 – 22 februari 1989)

Zie voor nog meer schrijvers van de 11e april ook mijn blog van 11 april 2012 deel 2 en ook mijn blog van 11 april 2011 deel 3 en eveneens deel 4.

11-04-2014 om 18:19 geschreven door Romenu  

De Italiaanse schrijfster Silvia Avallone werd geboren in Biella op 11 april 1984. Zij studeerde in Bologna filosofie en literatuur. In 2007 publiceerde zij haar eerste dichtbundel, Il libro dei vent'anni ". Korte verhalen van haar werden gepubliceerd in littéraire tijdschriften als “Granta Italia” e “Nuovi Argomenti”. Ook schreef zij voor de "Corriere della Sera" en "Vanity Fair". Voor haar debuutroman “Acciaio“ (Staal ) uit 2010 ontving zij o.a. de Premio Campiello Opera Prima, de Premio Flaiano en de Premio Fregene. De roman is vertaald in 23 talen. Ook werd hij verfilmd onder dezelfde naam, geregisseerd door Stefano Mordini. De roman "Marina Bellezza" verscheen in 2013 en verscheen in vertaling in Duitsland, Frankrijk, Nederland, Zweden en Noorwegen.

Uit:Marina Bellezza (Vertaald door Manon Smits)

“Een vaag schijnsel flakkerde ergens midden in de bossen, op een kilometer of tien van de provinciale weg sp100, die ligt ingeklemd tussen twee gigantische zwarte bergen. Het was het enige teken dat er nog wel een vorm van leven bestond in deze vallei aan de woeste, vergeten grens van de provincie.
Door de voorruit zagen ze het opdoemen, als knipperend lokaas in de diepte. Toen, bij de volgende bocht, verloren ze het uit het oog.
Ze minderden vaart voor een kruising omringd door het niets, bij wat er over was van een restaurant. Twee getraliede ramen en een bord waarop een vervaagd vast menu en andere inmiddels onleesbare woorden stonden. Een van hen herinnerde zich dat hij daar zijn eerste communie had gevierd. Twintig jaar later restten voornamelijk nog het dak en de tralies. Twintig jaar later was alles voorbij.
Ze reden door, nu weer sneller. Er waren geen straatlantaarns langs deze weg, er was geen stalen net om hen te beschermen tegen de dreigend uitstekende rotspunten. De koplampen beschenen stukken steile rots begroeid met doornstruiken, af en toe een vervallen boerderij. Zelfs de bewegwijzering ging verloren daarboven, in de lege avond.
Ze waren de enigen die onderweg waren op de sp100, tussen het dal en de verlatenheid. In een oude Volvo stationcar slingerden ze omhoog langs de afgronden, over die haarspeldbochten die ze hun leven al als hun broekzak kenden. Naarmate ze hoger kwamen werden de breedbladige bomen steeds spookachtiger. De wanden van de vallei daalden loodrecht af naar het riviertje, en door de geopende raampjes klonk alleen het monotoon schurende water.
Daar verscheen het schijnsel weer, zwak, half verscholen achter een bergrug. Ze keken er opnieuw naar, maar zeiden niets.
Ze kwamen in Andorno aan. De oranje verkeerslichten knipperden met regelmatige tussenpozen, en de Volvo scheurde met negentig per uur door zonder acht te slaan op stopborden of voorrangsregels.”

 
Silvia Avallone (Biella, 11 april 1984)

11-04-2014 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter Leo Vroman werd op 10 april 1915 in Gouda geboren. Zie ook alle tags voor Leo Vroman op dit blog.

Verschiet

Droevig is het mateloos verschiet.
Op vele bedden liggen jonge mensen,
in ademloos verdriet, en staren
zonder wensen, door de ramen, in het niet.

Eeuwen wisselen hun klederen en namen,
eeuwig wachten tranenbad en duister,
zij sparen dromen, en hun moegespaard gefluister
verteert haar tederheden als de nachten
gekomen zijn en het zijn de juiste niet.

Wind, waai de luiken toe voor het lichte raam,
de jonge mensen zijn te zoet geschapen,
laat ze vervloeien of hun lot verslapen,
ze zijn tot sterven nog zo onbekwaam.

In tederheid

Brood of honingraat wil mij
de slapen niet meer verwarmen;
enkel de zachte binnenzij
in de witte knik van je armen.

Jouw glimlachen deden het zachte
van de vacht van een wezentje,
vaag, maar niet weg te vagen;
en trippelend als je lachte.

Bij de oogleden, wier dichte zoemen
onder de muizen van mijn handen
tranen tot sterren deden verbranden
waren de rozen haast niet meer bloemen.

Ach hoe wilden wij verwelken,
hoe droevig waren wij beiden -
alsof de dood reeds ‘tik’ zeide
tegen de bladerval der kelken.

Doch wat moesten zij zo levend?
Onze rompen, elk het eigen
sterven toegestevend
verkregen iets varends, maar mist
had het water uitgewist.

Mistig was mij te meer
deze kruisvaart van lijven
door de roep van boot naar boot:
eenmaal, – dan niet weer.

Die boom

Er groeit nog in ons Paradijs
een vreselijke boom.
Zijn stam is grauw, zijn bladgroen grijs:
de boom der kennis van het atoom.

Zijn loverwolk van stof en gas
verduistert onze lucht.
Wij allen ademen de vrucht
van dit verdoemd gewas.

O hadden wij geweten wat
er binnen onze schedel zat
men kroop te elfder stonde

terug over dit levenspad
naar toen de slang nog poten had
en bijbels niet bestonden.

 
Leo Vroman (10 april 1915 - 22 februari 2014)

De Amerikaanse schrijver Paul Edward Theroux werd geboren op 10 april 1941 in Medford, Massachusetts. Zie ook alle tags voor Paul Theroux op dit blog.

Uit: De benedenrivier (Vertaald door Suzan de Wilde en Maarten Polman)

‘Je kon de bush niet vanuit de hoofdstaat zien, maar je kon hem wel ruiken: de rook van houtvuren dreef langs de winkels en sijpelde het baksteen en stucwerk binnen, het eigenaardige geritsel van verzengende eucalyptus, de stoffigheid van dorre bladeren, de akkers die opengehakt waren met roestige houwelen en de scherpe lucht afgaven van beschadigde wortels en rode aarde, alles stonk naar rijping en rotting, en op ieder trottoir de zoetige voetige lucht van de mensen, de zurigheid van hun lompen.’
(…)

‘Hij wilde niet denken dat het hopeloos was in Afrika. Trouwens, Afrika bestond niet eens, behalve als metafoor voor narigheid in de geest van zelfgenoegzame bemoeials elders. Alleen de dorpen bestonden, en hij was er nu van overtuigd dat er iets definitief mis was met Malabo. Hij had gedacht dat het statisch en bewegingloos was. Maar het dorp leek, in zijn geheel, weg te zakken, de ongeveer dertig hutten, het lage struikgewas en de versplinterde boomstronken, de verdorde mopanebomen met hun rondtollende bladeren, de geur van rook, de vlak gemaakte en geveegde stukjes grond voor de hutten, de stoffige polletjes onkruid. Deze plek vervlakte, zou spoedig vervallen zijn, net als het ongebruikte schoolgebouw, de ingestorte kerk, en geen van de bouwvallen of hutten kwamen, ook nu, boven Hock zelf uit.’

 
Paul Theroux (Medford, 10 april 1941)

De Italiaanse schrijver en vertaler Claudio Magris werd geboren op 10 april 1939 in Triëst. Zie ook alle tags voor Claudio Magris op dit blog.

Uit: Danube (Vertaald door Patrick Creagh)

“Until the years between the two world wars Ruse, known as "Little Bucharest", was the richest city in Bulgaria, and had witnessed the foundation of the first bank in the country. Midhat Pasha, the Turkish governor, had restored and modernized it, built hotels, brought in the railway, and broadened its streets and avenues according to the principles employed in Paris by Baron Haussmann, whom he had met in person. Two Italian sisters by the name of Elias (their father was representative of Lazar & Co., hatmakers), born in Ruse shortly before 1920, remember the winter snow as high as the houses and summer bathing in the Danube, the "Teteven" Turkish pastry-cook's shop, the French school run by Monsieur and Madame Astruc, the peasants bringing sacks of yoghurt and river-fish every morning, and the photographic studio of Carl Curtius, "Photographie Parisienne", where they went for their school photograph. They also remember the tendency to be cagey about one's wealth.
The city, however, was less restrained in the later nineteenth century. Consuls representing all sorts of European countries and merchants of divers nations animated its evenings. On one such night a famous Greek corn merchant gambled away his fortune, his red neo-classical palace near the Danube, and his wife. At the corner of the Square of September 9th the District Savings Bank has a symbolic façade depicting this world – voracious and chaotic but at the same time bogged down in decorum. Around the doors of the old bank are reliefs of leering masks, the head of a satyr, a Moloch of money, who flaunts a great moustache that stretches out and dissolves into Art nouveau flourishes. He glances sideways with lascivious Mongol eyes. Much higher up emerges a very different kind of head, a dignified inexpressive head circled with laurel: perhaps the founder of the bank, the father of the demons of finance who are now under the patronage of the archangels of the state. “

 
Claudio Magris (Triëst, 10 april 1939)

De Russische dichteres Bella Akhmadulina werd geboren op 10 April 1937 in Moskou. Zie ook alle tags voor Bella Akhmadulina op dit blog.

The Candle

You need the simple candle to flash,
The simple one, the wax cylinder,
And the old style that ere was hidden,
In your remembrance will be fresh.

And then will hurry your pen, light,
To those scripts, sunk in rhetoric,
That complex, reasonable, phonic…
And a good will lay self on your heart.

And now you look at your friends’ sight
More often in the way old-fashioned,
And being very gentle and patient,
Would smooth the waxy stalactite.

And Pushkin friendly looks at you,
And there’s no night, and candles are winking,
And just the test of Russian speaking
Is clear and cool as heaven’s blue.

Theater
To V. Vysotsky

Oh, this death – not of mine – is a credit and loss
for my life, always pushing a wall with its brow.
But aft Theater’s lamps had been lighted in halls
and extinguished – is Tragedy entering now.
Isn’t it late to run back into wings of the scene?
I’ll not! I’ll hide my head in the velvet slot better.
Is it truly their fault, that in doomed freaks is seen, –
“to dissolve self in general frame of the matter?”
To survive! This play’s script is so immense and sad.
I can’t wake up a word or a gesture already.
But he’s laughing – our prompter, the holder of fate:
just you say: “I remember. I’m here and ready.”
I am saying that now I’m ready and here.
The voice, helping me, should be quite clear and truthful.
Midst all madness (a mess) of the evil and fear,
only perishing Hamlet has mind strong and useful.
I shall hear their cries: “Is not one truly mad,
who had loved life, but fully forgot one’s protection?”
Let me, Theater, play all my role till the end
in this freighting pale pit’s magnificent action.

Vertaald door Yevgeny Bonver

 
Bella Akhmadulina (Moskou, 10 April 1937)

De Duitse schrijver Stefan Heym (eig. Hellmuth Flieg) werd geboren op 10 april 1913 in Chemnitz. Zie ook alle tags voor Stefan Heym op dit blog.

Uit: Gesammelte Erzählungen (Marius)

„Den haßt er, den und seine Freunde, die Nobiles, die adligen Gauner - einmal, zweimal hatte er sie geschröpft, Proskriptionslisten hatte er anschlagen lassen, wenn der Sulla nicht da war, in Afrika kommandierte oder Asien - aber flink war Sulla, plötzlich wieder vor Rom, mit unheimlicher Ubermacht, das Gigerl war feiner, er konnte da nicht mit. Jetzt ist er sein Gefangener - oh, wie er ihn haßt! / Was waren die Cimbern und Teutonen dagegen! Die waren ihm eigentlich sympathisch gewesen, Riesen wie er, Soldaten wie er, mit großen, starkbusigen Weibern, wie er sie liebte - mit diesen Burschen konnte man sich herumschlagen, die waren zu fassen, bei Aquae Sextiae, bei Vercellae - der andere war eine Schlange, schoß plötzlich hervor, war nicht zu berechnen, schillernd, glatt; da war er machtlos, Marius, Bauernsohn, Prolet, General und Diktator, so oft es in Rom an allen Ecken brannte. / Wieder rüttelt er an der Tür. Es kann doch nicht sein, daß man ihn in diesem Loch verhungern läßt wie eine alte Katze! / Die Tür geht auf. Plötzlich ergießt sich Licht in den Raum, helles, fließendes Licht. Man sieht den Schmutz auf Marius, die eingefallenen Wangen, den verwahrlosten, stoppligen Bart. / Erst ist Marius geblendet. Dann erkennt er, daß eine Gestalt sich von der Tür löst, unerhört groß, riesenhafter noch als er selber, ein blitzendes Schwert in der Hand, die Ohrläppchen von einem Pfriemen durchbohrt, rötliches Haar - ein germanischer Sklave. Der Henker. / Marius fühlt nichts. Er erschrickt nicht, obzwar das Ende in Sekundennähe vor ihm steht. Er versinkt in eine Art Narkose, die aber nur das Gefühl, die Angst, nicht aber den Geist betäubt. Immer kam diese wohltätige Ruhe in entscheidenden Momenten.”

 
Stefan Heym (10 april 1913 – 16 december 2001)

De Duitse schrijver Richard Wagner werd geboren op 10 april 1952 in Lovrin, in Roemenië. Zie ook alle tags voor Richard Wagner op dit blog.

Uit: Habseligkeiten

„Das Haus meiner Eltern am Dorfrand ist verkauft. Wir haben es 1997 nach dem Tod meines Vaters verkauft. Meine Mutter und ich. Meine Mutter ist 20 Kilometer weiter gezogen, in eine kleine Wohnung im Zentrum der Kleinstadt. Um die Ecke ist das Bartók-Denkmal. Wenn ich meine Mutter besuche, gehe ich daran vorbei.
Ich sitze in der Fußgängerzone im Café und lese die rumänischen Zeitungen, in denen sich alle gegenseitig der Korruption bezichtigen. Ich lese die Zeitungen, und um mich herum sind die Stimmen der Leute. Ich höre Rumänisch und Ungarisch und Serbisch und manchmal sogar Deutsch.
Ins Dorf fahre ich nicht mehr. Wir fahren nur noch auf den Friedhof. Dort haben wir vier Gräber. Wir besitzen vier Gräber. Das Grab meiner Urgroßeltern mütterlicherseits, das Grab meiner Großeltern und das Grab der Großeltern meines Vaters. Und das Grab, in dem mein Vater liegt. Dieses Grab haben wir geschenkt bekommen. Meine Mutter bekam es von einer Cousine geschenkt, als diese auswanderte vor vielen Jahren.
Ich weiß nicht, was ich mit diesen Gräbern eines Tages anfangen werde.“

 
Richard Wagner (Lowrin, 10 april 1952)
 

De Vlaamse dichter en beeldhouwer Marcel van Maele werd geboren in Brugge op 10 april 1931. Zie ook alle tags voor Marcel van Maele op dit blog.

Terwijl de kaalgeschoren dagen huilen

Terwijl de kaalgeschoren dagen huilen
en honden door de tralies blaffen
joelt de wind in onze holle ogen.
Er zijn zo van die dingen
een vogel in de hand
het zingen van een zeilend kind
het trillen van een lamp
in kale huizen waar we sterven zullen
een hond die aan een ketting rukt.

We dromen zand in onze ogen.

 
Marcel van Maele (10 april 1931 - 24 juli 2009)

Zie voor nog meer schrijvers van de 10e april ook mijn blog van 10 april 2012 deel 2.

10-04-2014 om 18:24 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver Jan van Mersbergen werd geboren in Gorinchem 10 april 1971. Hij studeerde HBO Cultuur en Beleid en Cultuursociologie aan de Universiteit van Amsterdam. Hij werkte onder andere als stratenmaker, als opperman in de bouw, als proefdierverzorger, als postbode, maar voornamelijk in het theater; als producent, productieleider, decorbouwer, fondsenwerver en administrateur. Sinds 2000 houdt hij zich serieus bezig met schrijven. In 2001 debuteerde van Mersbergen met de roman De grasbijter, die genomineerd werd voor de jaarlijkse Debutantenprijs. In 2003 verscheen zijn tweede roman De macht over het stuur, in 2005 gevolgd De hemelrat en Morgen zijn we in Pamplona in 2007. Zijn vijfde roman, Zo begint het, verscheen in 2009. Zie ook alle tags voor Jan van Mersbergen op dit blog.

Uit: De hemelrat

“De jongen trok zijn schoenen en shirt uit, legde de spullen in zijn kast, nam een groen jasje uit de kast en trok het over zijn hoofd. Zijn sloffen stonden onder in de kast. In de hal klonk gerammel van een kar en even later stak Moses zijn gezicht om de deurpost. Hij groette hen met zijn zware stem en ging naast Wilson op het bankje zitten.
Even later kwam Fong in de deuropening staan. Hij sloeg zijn ene been voor het andere en liet zijn slof aan zijn tenen bungelen. Hij zei: Boven is iemand ziek.
Het was geen mededeling en het was ook geen vraag waar iemand een antwoord op kon geven, toch begrepen ze wat hij wilde. Ze zwegen. De Chinees liet zijn blik over Wilson, Moses en Edward gaan. Wilson zat met zijn rug tegen de muur. Hij keek naar zijn knieën, legde zijn handen erop. Fong nam een laatste slok thee en schudde het bekertje leeg in de vuilnisbak. Het spetteren van de druppels tegen het plastic was het enige geluid in de kleedkamer.
Boven? rekte Wilson.
Ze vroegen me of ik een van jullie kon missen.
Hij liet het bekertje vallen. Uiteindelijk zei Wilson: Van mij hoeft het niet.
Van mij ook niet, zei Moses.
Fong keek naar Edward.
Heb jij daar al een keer gewerkt?
Edward schudde zijn hoofd. Toen zei hij: Betaalt het beter?
Dat maakt geen verschil.
Dan blijf ik net zo lief hier.
Ik zal ze zeggen dat ik het gevraagd heb, zei Fong. Hij liep de gang weer op. De deur van de kleedkamer viel achter hem dicht.
Ze liepen de wasserij in, een grote ruimte die door een glaswand in tweeën verdeeld werd. Moses bleef in het schone gedeelte. Wilson en hij gingen door de sluis naar de vieze kant.”

 
Jan van Mersbergen (Gorinchem, 10 april 1971)

10-04-2014 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Franse dichter Charles Baudelaire werd geboren in Parijs op 9 april 1821. Zie ook alle tags voor Charles Baudelaire op dit blog.

In het voorbijgaan

De straat omgaf mij met haar daverend kabaal en
Lang, slank, in diepe rouw ging mij een vrouw voorbij,
Verheven in haar smart; met fraaie hand liet zij
De zoom van haar gewaad opzweven en weer dalen,

Op snelle benen en met statueske grootheid.
En uit haar ogen, loden lucht waar storm ontspringt,
Dronk ik verkrampt, bevangen als een zonderling,
Zoetheid die fascineert, genot dat tot de dood leidt.

Een bliksemflits... en toen de nacht! ­ Vluchtige schone
Wier blik mij één moment met levenskracht beloonde,
Zal ik je in het eeuwig leven pas weer zien?

Elders, ver weg van hier! Te laat! Of nooit misschien!
Ik weet niet waar jij vlucht, jij niet waar ik zal gaan,
Vrouw die ik had bemind, vrouw die dat hebt verstaan!

Vertaald door Peter Verstegen

Katten

Hevig verliefden en gestrenge hooggeleerden
beminnen allen in hun rijpe tijd de kat,
de trots des huizes, krachtig, zacht, en net als zij
bij voorkeur binnen zittend, en op warme plekjes.

Als vrienden van de wellust en de wetenschap
verlangen ze naar stilte en schrikwekkend duister.
Erebus had ze graag als lijkkoetspaard gezien,
maar fierheid liet zich niet door dienstbaarheid vervangen.

Nadenkend nemen zij nobele poses aan
van grote sfinxen die, diep in de eenzaamheid
en dromend zonder eind in slaap lijken te vallen.

Hun flank is vruchtbaar en vervuld van tovervonken,
zwak pinkelen er gouden, flinterdunne puntjes
in hun mystieke oogbol, als een fijn soort zand.

Vertaald door Jan Pieter van der Sterre

Bezinning

Wees zoet, o mijn Verdriet, probeer tot rust te komen.
Je riep om Duisternis; zij daalt neer, zij is daar:
Een donker waas heeft van de stad bezit genomen,
Dat sommigen de slaap brengt, anderen bezwaar.

Terwijl in slaafs vertier de vuige mensenstromen
Gegeseld door ’t Genot, die wrede folteraar,
De wroeging tegemoet gaan die hen zal betomen,
Kom mee, geef mij je hand, Verdriet, en volg mij maar,

Van hen weg. Zie hoe aan de hemelbalustraden
De dode Jaren staan in oude lijfgewaden;
Hoe uit de diepten rijst de glimlachende Spijt;

Hoe de zon kwijnend inslaapt, door een boog omkaderd,
En hoor, mijn lieve, hoor hoe in het Oosten glijdt,
Een lang doodskleed gelijk, de zachte Nacht die nadert.

Vertaald door Martin de Haan

 
Charles Baudelaire (9 april 1821 – 31 augustus 1867)
Portret door Felix Vallotton , 1902

De Engelse dichteres, schrijfster en “spoken-word artist” Joolz Denby werd geboren op 9 april 1955 in Colchester. Zie ook alle tags voor Joolz Denby op dit blog.

Uit: Billie Morgan

“I know the woman at the window is me, although she doesn't look like me. She's flushed and fair, skinny, with wispy blonde hair knotted up in a clip. She looks tired and unhappy; lines score down from the sides of her compressed lips.My hair is dark brown, threaded with silver and springs back from a small widow's peak into a short, wavy crop. I am strong, stocky, and my skin is yellow-white, almost nacreous. My eyes aren't her red-rimmed, faded blue but sea-grey, the iris flecked with green around the pupil. My father's eyes.But I know she's me; I know it's really me gazing out at the furious rain that pelts down outside the window while I - she - washes up the dinner things wearing pink rubber gloves, something I never do. I'm back in the old house in West Bowling and I'm looking out at the stone flagged back yard, at the narrow, six foot long flowerbed filled with struggling roses and grey, dispirited city soil. It's a poor, run down area; a slum. The yard is battered and the outside walls graffittied. I sigh, and push a strand of that lank yellow hair off my flushed forehead with the back of my wrist.I see myself from out side, from slightly above. Part of me is floating in the rain, watching my mouth open in a silent, horrified scream, watching my eyes - those alien, blue eyes - fly open in appalled disbelief turning to dreadful recognition as the downpour washes the earth off a hand that protrudes limp and bone-white from the flowerbed. Slowly the soil is washed away and the terrible, lifeless form of a man lies exposed, his mouth stoppered with mud, his eyes clotted with muck, staring. Although I know the body has been there for many years, like some kind of hideous saint's relic, it's not decayed. I sag against the sink, weeping as I realise the dreadful secret I've hidden for so long is now revealed for all to see and that my life is over.The silent sobs turn into hoarse crying as I wake up. I always wake up at that point. Always.My name is Billie Morgan. My name is Billie Morgan. I am a murderer.”

 
Joolz Denby (Colchester, 9 april 1955)

De Duitse dichter, schrijver, essayist en criticus Albert von Schirnding werd geboren op 9 april 1935 in Regensburg. Zie ookZie ook alle tags voor Albert von Schirnding op dit blog.

Uit:Thomas Mann

„War Thomas Mann ein «Herr»?
Über diese würdevolle Menschensorte hat sich Thomas Mann in der Erzählung Das Eisenbahnunglück (1909) lustig gemacht. Der Mann, der auf dem Perron lustwandelt, «in Gamaschen und gelbem Herbstpaletot, einen Hund an der Leine führend», ist weit entfernt vom Reisefieber des Icherzählers.
«Er ist zu Hause im Leben und ohne Scheu vor seinen Einrichtungen und Gewalten, er selbst gehört zu diesen Gewalten, mit einem Wort: ein Herr.» Zwei Stunden später, nach der einigermaßen harmlosen Entgleisung des Zuges, sitzt der Held, «allen Herrenrechten zuwider», in der Ecke eines überfüllten Abteils des Ersatzzuges – schluchzend.

 
Thomas Mann met hoed, handschoenen en sigaar in 1937 (Foto door Carl Van Vechten)

Thomas Mann führte eine Doppelexistenz: innen Tonio, außen Kröger. Der Weltmann, den er vorzüglich mimte, entsprach nicht dem Autor, dem, wie es in der Meerfahrt mit ‹Don Quijote› heißt, «die unterhaltliche, aber provinzielle Gabe der Phantasie zuteil wurde».
Phantasie haben aber heiße sich aus den Dingen etwas machen – «und das ist natürlich nicht weltmännisch».

 
Albert von Schirnding (Regensburg, 9 april 1935)

De Duitse schrijver, dichter en essayist Johannes Bobrowski werd geboren op 9 april 1917 in Tilsit. Zie ook alle tags voor Johannes Bobrowski op dit blog.

Ebene

Der See.

Versunken
die Ufer. Unter der Wolke
der Kranich. Weiß, aufleuchtend
der Hirtenvölker
Jahrtausende. Mit dem Wind

kam ich herauf den Berg.
Hier werd ich leben. Ein Jäger
war ich, einfing mich
aber das Gras.

Lehr mich reden, Gras,
lehr mich tot sein und hören,
lange, und reden, Stein,
lehr du mich bleiben, Wasser,
frag mir, und Wind, nicht nach.

Antwort

Über dem Zaun
deine Rede:
Von den Bäumen fällt die Last,
der Schnee.

Auch im gestürzten Holunder
das Schwirrlied der Amseln, der Grille
Gräserstimme
kerbt Risse ins Mauerwerk,
Schwalbenflug
steil
gegen den Regen, Sternbilder
gehn auf dem Himmel,
im Reif.

Die mich einscharren
unter die Wurzeln,
hören:
er redet,
zum Sand,
der ihm den Mund füllt - so wird
reden der Sand, und wird
schreien der Stein, und wird
fliegen das Wasser.

 
Johannes Bobrowski (9 april 1917 – 2 september 1965)

De Franse toneelschrijver Bernard-Marie Koltès werd geboren in Metz op 9 april 1948. Zie ook alle tags voor Bernard-Marie Koltès op dit blog.

Uit  Procès ivre

« Lumière faible.
Les bruits de la ville. Dialogue.
Chansons. Exclamations. La chaleur.
Rodion. Il avance, lentement en s’arrêtant à chaque fois que quelque chose se distingue de la rumeur générale.
UN HOMME.- Cette boue –quelle saleté- qui colle aux bottes. Et partout, partout.
UNE FEMME.- On aurait pu planter des arbres. Et installer des jardins avec des jets d’eau, là, Ou à l’emplacement du marché au foin.
UNE FEMME.- Je sens le vin. Moi, le vin. Et toi qui pues l’alcool dès le saut du lit. D’ailleurs, tout ici pue l’alcool. Même les murs. Même les enfants… Et c’est bon. Mieux vaut cela qu’autre chose… »

 
Bernard-Marie Koltès (9 april 1948 – 15 april 1989)

Zie voor nog meer schrijvers van de 9^e april ook mijn blog van 9 april 2012 deel 2.

09-04-2014 om 18:12 geschreven door Romenu  

De Vlaamse dichter en schrijver Karel Jonckheere werd geboren in Oostende op 9 april 1906. Jonckheere schreef poëtisch, later vol ironie, novellen en reisverhalen, maar ook gedichten, essays en kritieken. Karel Jonckheere werd tweemaal bekroond met de Staatsprijs voor Poëzie: in 1947 met de bundel " Spiegel der Zee" en in 1956 met de dichtbundel "Van Zee tot Schelp". Hij was als literair adviseur van het Ministerie van Cultuur dé ambassadeur van de Nederlandstalige letteren in het buitenland en hij was lid van de Koninklijke Vlaamse Academie voor Taal- en Letterkunde. Het werk van Jonckheere is ten dele autobiografisch en heeft als thema voornamelijk de zee (hij is geboren in het visserskwartier). Tijdens zijn jeugd maakte hij kennis met Karel van de Woestijne. Volgens Jonckheere was Oostende een surrealistische stad met de Oostendenaars als ras apart die hij dan ook als dusdanig beschrijft in zijn novellen en aforismen (bijvoorbeeld: Oostende vertelt). Jonckheere werd in Nederland vooral bekend als de voorzitter van het satirisch televisieforum "Hou je aan je woord" (1961-1963) met Godfried Bomans, Hella Haasse en Dr. Victor E. van Vriesland.

Fabel van de bloedtransfusie

Ik word overreden riep de oude vrouw
de schokbreker wist van toeten noch blazen
ze liep in de weg zei de man achter 't stuur
ze heeft rood bloed zei het zwarte asfalt
haar bloed is weg zei de witte chirurg
ze is voor mij zei grijs de dood.

Hier is mijn bloed zei de man in de deur
ik ben haar zoon zei het bloed in de man.

Ben ik al koud vroeg de vrouw aan haar droom
waar is de hemel de hel met goud vuur ?

De chirurg tot de spuit tot de huid tot de prik tot het bloed.

Blijft dat zo tot in der eeuwigheid
ze bederven mijn stiel zei de dood tot de tijd.

Ik ben het zei de zoon tot de moeder
ik ben het zei het bloed van de zoon tot de moeder

d.w.z. tot het bloed van de koelende moeder.

Dag bloed zei dit bloed 't is lang geleden
om u weer te zien zou men geld besteden.
'k Zou haar hart willen zien zei het bloed van de zoon.
Kom dan mee, jong bloed, zei het bloed van de moeder
wacht op het tij en verschuw haar niet
de tropen de meisjes zijt gij niet ziek?

Benauwd heb ik het zei het bloed van de zoon
benauwd en koud in deze oude woon.
Houd mij maar vast zei het bloed van de moeder.

Kent gij de weg ik ken hem wel.
Door het rechter hart dat hem herkende
door de twee longen die hem herkenden
door het linker hart dat hem herkende
door het hoofd dat hem niet herkende.

ik heb mijn tijd, zei de dood tot de tijd.

Ten tweeden male door hart en longen
en weer naar het hoofd
en weer door het hoofd.

Ik voel me al beter zei 't bloed van de zoon
ik heb u verwarmd zei 't bloed van de moeder.

Ze tracht te spreken zei de chirurg tot de zoon
leg uw oor aan haar mond haar leven zal spreken.

Toen heeft de mond van de moeder gezegd
en alleen het oor van de zoon kon het horen:
ik droomde dat mijn zoon werd geboren.

 
Karel Jonckheere (9 april 1906 - 13 december 1993)

09-04-2014 om 00:00 geschreven door Romenu  

Herinnering aan Gerard Reve

Vandaag is het precies 8 jaar geleden dat de Nederlandse dichter en schrijver Gerard Reve overleed. Zie ook alle tags voor Gerard Reve op dit blog en eveneens mijn blog van 14 december 2006. en mijn blog van 9 april 2006.

Credo

Niets te verwachten, niets te hopen:
er rest mij niets dan duisternis en Dood.
Ik zie het, maar ik wankel niet: wie Gij ook zijt,
U heb ik lief, met heel mijn hart, met al mijn Bloed.

 
Gerard Reve (14 december 1923 - 8 april 2006)
Cover

De Nederlandse dichter Hanz Mirck werd geboren op 8 april 1970 te Zutphen. Zie ook alle tags voor Hanz Mirck op dit blog.

Paradijs

Een boek over het paradijs is geen routebeschrijving:
leer het uit je hoofd en je weet niets. Schrijf het
en het zal je frustreren. Netzomin als bezit leidt tot geluk,
veel licht tot begrip van een tekst, de zinloosheid

van de wereld een zinnige filosofie is - tussen Eufraat
en Tigris is alles wat je onthouden moet. Bedenken hoe je
niet in het paradijs komt is bijna paradijselijk, een plek
waar een slang de vrouw beter kent dan haar man

Gidsen spreken uit brandende struiken, onweersbuien,
van explosies is de weg gemaakt, vaders ziekbed is eind-
bestemming van de bus, het is waar je namen geeft

aan wat je ziet, pas als je buiten staat bedenk je
hoe het daar moet heten, het is niet de plek waar wij
onszelf kennen: waar wij ons vergaten heet het paradijs

Aanreikingen – over sleutels

In een slot passen twee sleutels:
één om mensen binnen te laten,
één om mensen buiten te sluiten

er kunnen niet twee sleutels tegelijk in het slot;
binnenlaten en buitensluiten
zijn verschillende doelen

Een week geleden liet je de deur wagenwijd openstaan
en viel in een droomloze slaap. Iedereen kon zo binnenlopen
zegt ze, wees de volgende keer zorgvuldiger

Deze week draai je de deur op slot
en valt in een droomloze slaap. Geen bel of telefoon
krijgt je wakker

Als je tegen de ochtend tegen haar aan wil liggen
hangen de sleutels aan de binnenkant van de deur
Je brein weet meer dan jij,

misschien probeert het je wel
een oplossing aan te reiken
dwars door een deur heen

 
Hanz Mirck (Zutphen, 8 april 1970)
Met Margreet Dolman, affiche 

De Duitse schrijver, essayist en vertaler Christoph Hein werd geboren op 8 april 1944 in Heinzendorf in Silezié. Zie ook alle tags voor Christian Hein op dit blog.

Uit: Drachenblut (Der fremde Freund)

"Nach dem Essen ging ich mit Anne einen Kaffe trinken. Anne ist drei Jahre älter als ich. Sie war Zahnärztin und musste den Beruf vor einigen Jahren aufgeben. Ihre Handgelenke neigen zur Entzündung. Sie studierte nochmals und macht jetzt Anästhesie. Sie hat vier Kinder und einen Mann der sie alle zwei Wochen einmal vergewaltigt. Sie schlafen sonst regelmäßig und gut miteinander, wie sie sagt, aber ab und zu vergewaltige er sie. Er brauche das, sagt sie. Scheiden will sie sich nicht lassen, wegen der Kinder und aus Angst allein zu bleiben. So nimmt sie es halt hin. Wenn sie Alkohol trinkt, heult sie und beschimpft ihren Mann. Aber sie bleibt bei ihm. Ich halte Distanz zu ihr. Es ist anstrengend mit einer Frau befreundet zu sein, die sich mit ihren Demütigungen abgefunden hat. Ihr Mann, ebenfalls Arzt, ist vierzehn Jahre älter als sie. Nun wartet sie darauf, dass es sich ,,bei ihm legt". Senilität als Hoffnung. Es gibt unsinnigere Erwartungen."
(…)

"Ich bin gewitzt, abgebrüht, ich durchschaue alles. Mich wird nichts mehr überraschen. Alle Katastrophen, die ich noch zu überstehen habe, werden mein Leben nicht durcheinanderwürfeln. Ich bin darauf vorbereitet. Ich habe genügend von dem, was man Lebenserfahrung nennt. Ich vermeide es, enttäuscht zu werden. Ich wittere schnell, wo es mir passieren könnte. Ich wittere es selbst dort, wo es mir nicht passieren könnte. Und ich wittere es dort so lange, bis es mir auch dort passieren könnte. Ich bin auf alles eingerichtet, ich bin gegen alles gewappnet, mich wird nichts mehr verletzten. Ich bin unverletzlich geworden. Ich habe in Drachenblut gebadet, und kein Lindenblatt ließ mich irgendwo schutzlos. Aus dieser Haut komme ich nicht mehr heraus. In meiner unverletzbaren Hülle werde ich krepieren an Sehnsucht ..."

 
Christoph Hein (Heinzendorf, 8 april 1944)

De Nederlandse schrijfster en journaliste Judith Koelemeijer werd geboren in Zaandam op 8 april 1967. Zie ook alle tags voor Judith Koelemeijer op dit blog.

Uit: Anna Boom

“Ze praatte eroverheen. 'Je weet toch hoe erg het met de Russen was?' zei ze snel. Ze vertelde over de soldaten die na de bevrijding feest mochten vieren en zich beestachtig hadden gedragen. 'Het was een puinhoop, onvoorstelbaar.' Zelf was ze tijdens die dagen in het ondergrondse ziekenhuis, ging ze in één adem verder. Ze had zich daar moeten verstoppen. Voor de Pijlkruisers, de Hongaarse nazi's. Ze werd toen gezocht, omdat ze voor Wallenberg had gewerkt.
'Ik snap er niks meer van,' zei Jan.
Zoals vaker had ze geprobeerd in telegramzinnen haar verhaal te doen, springend van hoogtepunt naar hoogtepunt, zonder stil te staan bij alles wat daartussen lag.
'Je bedoelt toch niet dé Wallenberg?'
Juist in die tijd, halverwege de jaren tachtig, was de verdwenen Zweedse diplomaat veel in het nieuws. Er deden steeds wildere verhalen de ronde over wat er met hem gebeurd kon zijn sinds hij in Russische handen was gevallen. Volgens de officiële Russische lezing was Wallenberg in 1947 in een gevangenis in Moskou overleden aan een hartaanval. Maar dat geloofde eigenlijk niemand. Russische ex-gevangenen beweerden dat ze Wallenberg nog pas hadden gezien in een psychiatrische inrichting. Zijn heldenstatus - redder van de Hongaarse joden, slachtoffer van de Goelag - had mythische proporties aangenomen.
'Heb je echt voor hem gewerkt?'
Toen begon ze te vertellen. Ze wist niet dat ook zij zo lang aan het woord kon zijn. En Jan luisterde, heel aandachtig, zonder haar te onderbreken. Zo nu en dan schonken ze elkaar nog iets in.”

 
Judith Koelemeijer (Zaandam, 8 april 1967)

De Afrikaanse-Amerikaanse schrijfster Nnedi Okorafor werd geboren op 8 april 1974 in Cincinnati, Ohio. Zie ook alle tags voor Nnedi Okorafor op dit blog.

Uit: Who Fears Death

„It caught in my throat and I coughed. Then I stared. Papa’s chest was slowly moving up and down, up and down… he was breathing! I was both repulsed and desperately hopeful. I took a deep breath and cried, “Live, Papa! Live!”
A pair of hands settled on my wrists. I knew exactly whose they were. One of his fingers was broken and bandaged. If he didn’t get his hands off me, I’d hurt him far worse than I had five days prior.
“Onyesonwu,” Aro said into my ear, quickly taking his hands from my wrists. Oh, how I hated him. But I listened. “He’s gone,” he said. “Let go, so we can all be free of it.”
Somehow…I did. I let go of Papa.
Everything went dead silent, again.
As if the world, for a moment, were submerged in water.
Then the power that had built up inside of me burst. My veil was blown off my head and my freed braids whipped back. Everyone and everything was thrown back - Aro, my mother, family, friends, acquaintances, strangers, the table of food, the fifty yams, the thirteen large monkeybread fruits, the five cows, the ten goats, the thirty hens, and much sand. Back in town the power went off for thirty seconds, houses would need to be swept of sand, and computers would be taken in for dust damage.”

 
Nnedi Okorafor (Cincinnati, 8 april 1974)
Hier met de Nigeriaanse schrijver Wole Soyinka (rechts)

De Amerikaanse schrijfster Barbara Kingsolver werd geboren op 8 april 1955 in Annapolis, Maryland. Zie ook alle tags voor Barbara Kingsolver op dit blog.

Uit: The Lacuna

“Enrique had lived his whole life in that hacienda, ever since his father built it and flogged the indios into planting his pineapple fields. He had been raised to understand the usefulness of fear. So it was nearly a year before he told them the truth: the howling is only monkeys. He didn't even look across the table when he said it, only at the important eggs on his plate. He hid a scornful smile under his mustache, which is not a good hiding place. "Every ignorant Indian in the village knows what they are. You would too, if you went out in the morning instead of hiding in bed like a pair of sloths."
It was true: the creatures were long-tailed monkeys, eating leaves. How could such a howling come from a thing so honestly ordinary? But it did. The boy crept outdoors early and learned to spot them, high in the veil of branches against white sky. Hunched, woolly bodies balanced on swaying limbs, their tails reaching out to stroke the branches like guitar strings. Sometimes the mother monkeys cradled little babes, born to precarious altitudes, clinging for their lives.
So there weren't any tree demons. And Enrique was not really a wicked king, he was only a man. He looked like the tiny man on top of a wedding cake: the same round head with parted, shiny hair, the same small mustache. But the boy's mother was not the tiny bride, and of course there is no place on that cake for a child.”

 
Barbara Kingsolver (Annapolis, 8 april 1955)

De Amerikaanse schrijver John Fante werd geboren in Colorado op 8 april 1909. Zie ook alle tags voor John Fante op dit blog.

Uit: A Kidnapping in the Family

"Look," I said. "Guess who?"
He looked at it through a haze of cigar smoke. His indifference annoyed me. He examined it as though it were a bug, or something; a piece of stale cake, or something. His eyes slid up and down the picture three times, then crosswise three times. Turning it over, he examined the back. The composition interested him more than the subject, and I had hoped his eyes would pop and that he would shout with excitement.
"It's Mamma!" I said. "Don't you recognize her?"
He looked at me wearily. "Put it back where you found it," he said, picking up his newspaper.
"But it's Mamma!"
"Good God!" he said. "I know who it is! I'm the man who married her."
"But look!"
"Go away," he said.
"But, Papa! Look!"
"Go away. I'm reading."
I wanted to hit him. I was embarrassed and sad. Something happened at that moment and the picture was never so wonderful again. It became another picture — just a picture. I seldom looked at it again, and after that evening I never opened my mother's trunk and burrowed for treasure at the bottom.
Before her marriage my mother was Maria Scarpi. She was the daughter of Giuseppe and Stella Scarpi. They were peasants from Naples. Giuseppe Scarpi — he was a shoemaker. He and his wife came to Denver from Italy. My mother, Maria Scarpi, was born there in Denver. She was the fourth child. With her brothers and sisters she went to the Sisters' school. Then she went to a public high school for three years. But this public high school wasn't like the Sisters' school, and she didn't like it. Her two brothers and four sisters married after completing high school.”

 
John Fante (8 april 1909 – 8 mei 1983)

Zie voor nog meer schrijvers van de 8e april ook mijn blog van 8 april 2012 en ook mijn blog van 8 april 2011 deel 2.

08-04-2014 om 13:47 geschreven door Romenu  

De Engelse dichter William Wordsworth werd geboren op 7 april 1770 in Cumberland. Zie ook alle tags voor William Wordsworth op dit blog.

It was an April morning: fresh and clear

It was an April morning: fresh and clear
The Rivulet, delighting in its strength,
Ran with a young man's speed; and yet the voice
Of waters which the winter had supplied
Was softened down into a vernal tone.
The spirit of enjoyment and desire,
And hopes and wishes, from all living things
Went circling, like a multitude of sounds.
The budding groves seemed eager to urge on
The steps of June; as if their various hues
Were only hindrances that stood between
Them and their object: but, meanwhile, prevailed
Such an entire contentment in the air
That every naked ash, and tardy tree
Yet leafless, showed as if the countenance
With which it looked on this delightful day
Were native to the summer.--Up the brook
I roamed in the confusion of my heart,
Alive to all things and forgetting all.
At length I to a sudden turning came
In this continuous glen, where down a rock
The Stream, so ardent in its course before,
Sent forth such sallies of glad sound, that all
Which I till then had heard, appeared the voice
Of common pleasure: beast and bird, the lamb,
The shepherd's dog, the linnet and the thrush
Vied with this waterfall, and made a song,
Which, while I listened, seemed like the wild growth
Or like some natural produce of the air,
That could not cease to be. Green leaves were here;
But 'twas the foliage of the rocks--the birch,
The yew, the holly, and the bright green thorn,
With hanging islands of resplendent furze:
And, on a summit, distant a short space,
By any who should look beyond the dell,
A single mountain-cottage might be seen.
I gazed and gazed, and to myself I said,
'Our thoughts at least are ours; and this wild nook,
My EMMA, I will dedicate to thee.'
----Soon did the spot become my other home,
My dwelling, and my out-of-doors abode.
And, of the Shepherds who have seen me there,
To whom I sometimes in our idle talk
Have told this fancy, two or three, perhaps,
Years after we are gone and in our graves,
When they have cause to speak of this wild place,
May call it by the name of EMMA'S DELL.

 
William Wordsworth (7 april 1770 – 23 april 1850)
Borstbeeld door Sir Francis Chantrey, rond 1820

De Chileense dichteres en diplomate Gabriela Mistral werd geboren in Vicuña, Chili op 7 april 1889. Zie ook alle tags voor Gabriela Mistral op dit blog.

The Rose

The treasure at the heart of the rose
is your own heart's treasure.
Scatter it as the rose does:
your pain becomes hers to measure.

Scatter it in a song,
or in one great love's desire.
Do not resist the rose
lest you burn in its fire.

Song of Death

Old Woman Census-taker,
Death the Trickster,
when you're going along,
don't you meet my baby.

Sniffing at newborns,
smelling for the milk,
find salt, find cornmeal,
don't find my milk.

Anti-Mother of the world,
People-Collector -
on the beaches and byways,
don't meet that child.

The name he was baptized,
that flower he grows with,
forget it, Rememberer.
Lose it, Death.

Let wind and salt and sand
drive you crazy, mix you up
so you can't tell
East from West,

or mother from child,
like fish in the sea.
And on the day, at the hour,
find only me.

 
Gabriela Mistral (7 april 1889 – 10 januari 1957)

De Antilliaans-Nederlandse dichter en kunstenaar Quinsy Gario (ook bekend onder het pseudoniem T. Martinus) werd geboren in Curaçao op 7 april 1984. Zie ook alle tags voor Quinsy Gario op dit blog.

Geletterd

Ik liep toen voor het eerst
naar binnen.
Overrompeld.
Gedachtes fladderden
langs mij, door mij, over mij
heen.

Letters spraken tegen mij.
Ik zag prenten.
Dieren, olifanten.
Niets vergeten.
Ja, niets vergeten.

Hier omringd
en ondergedompeld
in door bomen
voortgebracht
lucht.

Nu kan ik niet zonder.
Weet ik niet zonder.
Wil ik niet zonder
de bieb.

 
Quinsy Gario (Curaçao, 7 april 1984)

De Nederlandse dichter en schrijver Henk Fedder werd op 7 april 1890 te Amsterdam geboren. Zie ook alle tags voor Henk Fedder op dit blog.

Volière

De vogels hokken saam in de volière,
Eén hupt er van zijn stokje naar den grond,
en pikt in 't zand of hij een zaadje vond,
Het vogelvoerrantsoen is hun misère.
Een groene kakatoe houdt hen er onder,
Die speelt brutaal de baas in 't vogelhuis
en vreet veel meer dan al de and'ren thuis,
Hij gapt de klontjes - jullie doen 't maar zonder.
Ze mogen ook niet fluiten wat ze willen,
Vooral 't parkietenpaar met den gebogen neus
heeft haast geen leven bij dien laffen reus,
Die zou hen na 't ontveren, 't liefst nog willen villen.

Het puttertje moet heel den dag door zwoegen,
Dat trekt het water met zijn bekje op,
De kakatoe slorpt alles in zijn krop
en nooit is het dien beul nog naar genoegen.
De weduwvogel laat de pluimstaart hangen,
Haar lieve man viel aan den afsluitdijk,
Hun leven was zoo best, al hadden ze 't niet rijk
Nu zit ze eenzaam in haar smart gevangen.
De sijs is steeds rebelsch, laat die maar loopen,
Die heeft van allemaal het scherpste oor,
Hij neurt om kwart voor twee: ‘wees stil nu, hoor
't Is Purmerend’ - de grond van al hun hopen.
't Kanariepietje (vrees'lijk is 't te zeggen)
Tript dag en nacht de groene achterna.
Piet-piet, let op, wat ik nu zingen ga:
Ik moet als eerebruid een eitje van hem leggen.
De vogels hokken samen - en zij droomen
van 't gouden uur van d' overwinningsdag
waarop een elk weer vogel wezen mag
en trillers jub'len zal in Hollands boomen.

 
Henk Fedder (7 april 1890 – 29 mei 1979)
Amsterdam, Joods Historisch museum

De Argentijnse schrijjfster Victoria Ocampo werd geboren op 7 april 1890 in Buenos Aires. Zie ook alle tags voor Victoria Ocampo op dit blog.

Uit: This America of Ours. The Letters of Gabriela Mistral and Victoria Ocampo (Introductie door Elizabeth Horan and Doris Meyer)

“It was likewise at this time, in the early years of Sur's publication, that Ocampo and Mistral developed the epistolary friendship that began with brief notes in the late 1920s, before they finally met in person in December 1934. The work of founding and directing Sur, first as a magazine and later as a publishing house, provided Ocampo with a challenging arena in which to exercise her considerable linguistic, diplomatic, and aesthetic skills. Undaunted by skeptics, Ocampo seized the initiative and established correspondences with the leading writers and artists of the time, bringing them and their work into the pages of Sur. In the cases of Ernest Ansermet, Hermann Keyserling, Drieu la Rochelle, and María de Maeztu--to name just a few--she tendered invitations to Argentina and provided lodging and public venues for their lectures. Within a short time of its founding, Sur gained a reputation as the leading magazine in Latin America for writing by both American and European authors. Her goal was ambitious and remains unparalleled: at the same time as Ocampo worked to make Sur a cultural bridge between continents, it became a definitive expression of national literary culture, as John King's comprehensive study indicates. »

Victoria Ocampo (7 april 1890 – 27 januari 1979)

De Amerikaanse schrijver Donald Barthelme werd geboren op 7 april 1931 in Philadelphia. Zie ook alle tags voor Donald Barthelme op dit blog.

Uit: Me and Miss Mandible

« Disaster once again. Tomorrow I am to be sent to a doctor, for observation. Sue Ann Brownly caught Miss Mandible and me in the cloakroom, during recess, and immediately threw a fit. For a moment I thought she was actually going to choke. She ran out of the room weeping, straight for the principal's office, certain now which of us was Debbie, which Eddie, which Liz. I am sorry to be the cause of her disillusionment, but I know that she will recover. Miss Mandible is ruined but fulfilled. Although she will be charged with contributing to the delinquency of a minor, she seems at peace; her promise has been kept. She knows now that everything she has been told about life, about America, is true.
I have tried to convince the school authorities that I am a minor only in a very special sense, that I am in fact mostly to blame -- but it does no good. They are as dense as ever. My contemporaries are astounded that I present myself as anything other than an innocent victim. Like the Old Guard marching through the Russian drifts, the class marches to the conclusion that truth is punishment.
Bobby Vanderbilt has given me his copy of Sounds of Sebring, in farewell.”

 
Donald Barthelme (7 april 1931 – 23 juli 1989)

Zie voor nog meer schrijvers van de 7e april ook mijn blog van 7 april 2013 deel 1 en eveneens deel 2..

07-04-2014 om 19:00 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver en columnist Özcan Akyol werd geboren in Deventer op 7 april 1984. Zie ook alle tags voor Özcan Akyol op dit blog.

Uit: Eus

“Kosta duwde de bagage omzichtig vooruit, tot aan het station, waar een paar reizigers ons laatdunkend aankeken, omdat ze waarschijnlijk nooit eerder iemand zes koffers en een teevee hadden zien vervoeren op een winkelwagentje van de Gamma.
Het stationsgebouw rook naar pies. Buiten vocht de zon tegen dikke stapelwolken, af en toe brak er een zielloos straaltje doorheen, maar nooit langer dan een paar minuten. Eindelijk gingen we naar het betere weer.
Turis en ik liepen naar het loket, het was er druk, mensen staarden ongeduldig naar de klok.
‘Fünf tiekiets for shithol.’
De man, een blonde veertiger, keek ons schokschouderend aan. Hij begreep er niks van.
‘Gotvertomme, jij toof? Fünf tiekiets!
‘Hij wil vijf kaartjes naar Schiphol, mijnheer,’ tolkte ik.
Na wat getik op het toetsenbord rolden onze vervoersbewijzen uit de printer, intussen hield vader voortdurend een boze blik op de medewerker gericht.
‘Vieze vuile racist,’ prevelde hij in het Turks.
Het geld voor de kaartjes haalde Turis uit het buideltje om zijn buik. De bijnaam Turis (toerist) had hij van zijn werkvrienden gekregen, omdat-ie eerst twaalf Europese landen was afgestruind, in sommige woonde hij ook een paar maanden, voor hij daadwerkelijk voor anker ging in Nederland.
Nadat we al onze koffers en de teevee in de trein hadden geflikkerd, lieten we de winkelwagen op het perron staan, tot woede van een betrokken burgermannetje, dat hevig gesticulerend zijn ongenoegen liet blijken. Tijdens de rit waakten we om de beurt in het tussencompartiment over de bagage. De
teevee had zevenhonderd gulden gekost. Vader zou gek worden als iemand hem beschadigde of meenam.
Op de luchthaven moesten we eerst drie uur wachten voor de gate openging.”

 
Özcan Akyol (Deventer, 7 april 1984)

07-04-2014 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse dichter, schrijver en essayist Kazim Ali werd geboren op 6 april 1971 in Croydon, Engeland. Zie ook alle tags voor Kazim Ali op dit blog.

Autobiography

we didn’t really speak
my summer wants to answer

the architecture doesn’t matter
this is not my real life

when I am here I want to know
why do I believe what I was taught

a storm is on the way
close all the windows

begin at the earliest hour
is there a self

Rain

With thick strokes of ink the sky fills with rain.
Pretending to run for cover but secretly praying for more rain.

Over the echo of the water, I hear a voice saying my name.
No one in the city moves under the quick sightless rain.

The pages of my notebook soak, then curl. I’ve written:
“Yogis opened their mouths for hours to drink the rain.”

The sky is a bowl of dark water, rinsing your face.
The window trembles; liquid glass could shatter into rain.

I am a dark bowl, waiting to be filled.
If I open my mouth now, I could drown in the rain.

I hurry home as though someone is there waiting for me.
The night collapses into your skin. I am the rain.

 
Kazim Ali (Croydon, 6 april 1971)

De Deense schrijver en journalist Jakob Ejersbo werd geboren in Rødovre op 6 april 1968. Zie ook alle tags voor Jakob Ejersbo op dit blog.

Uit: Liberty (Vertaald door Ulrich Sonnenberg)

„Irgendwo im Flughafengebäude rumpelt ein Motor, und kurz darauf beginnen ein paar Glühbirnen an der Decke schwach zu glimmen.
»Niels, Niels«, ruft eine Frauenstimme auf Schwedisch. Vater dreht sich um.
»Hej«, ruft er und winkt. »Das ist Katriina«, sagt er zu mir und geht auf die Trennwand aus Glas zu. Er hat mir erzählt, dass ihn eine schwedische Familie zum Flughafen gebracht hat und wir von ihnen in Vaters Wagen abgeholt werden. Ich schaue mir die reglos dastehenden Polizisten mit ihren Maschinenpistolen an, die an einem Gurt schräg vor ihrer Brust hängen. Ich folge Vater.
»Ah, das ist also Christian«, sagt die Frau und nickt lächelnd.
»Hej, ich heiße Katriina.« Sie trägt ein dünnes Sommerkleid und Sandalen.
»Hej«, erwidere ich und versuche zu lächeln. Vater erzählt ihr irgendetwas über die Reise; es ist eigenartig, dass er hier mit einer fremden Frau redet und Mutter in Dänemark ist.
»Und wie war es, deine kleine Tochter zu sehen?«, erkundigt sich Katriina.
»Sehr schön. Und meine Frau freut sich, hierherzukommen.« Ich höre ein Geräusch und drehe mich um. Das Gepäckband steht still, die Koffer fliegen durch ein Loch in der Mauer. Ein dünner Schwarzer in einer schmutzigen hellblauen Uniform klettert durch das Loch und wirft die Koffer anschließend auf den Boden.
Wir suchen unser Gepäck und gehen zur Passkontrolle. Der Beamte starrt lange auf die Fotografie und lange auf mich. Ich versuche, ihn anzulächeln. Plötzlich greift er nach einem Stempel, knallt ihn auf ein Stempelkissen und in den Pass – drei verschiedene Stempel; schließlich nimmt er einen Kugelschreiber und schreibt noch einiges auf die Seite. Er gibt mir den Pass zurück."

 
Jakob Ejersbo (6 april 1968 - 10 juli 2008)

De Nigeriaanse dichter en schrijver John Pepper Clark werd geboren op 6 april 1935 in Kiagbodo, Nigeria. Zie ook alle tags John Pepper Clark op dit blog.

Fulani Cattle

Contrition twines me like a snake
Each time I come upon the wake
Of your clan,
Undulating along in agony,
Your face a stool for mystery:
What secret hope or knowledge,
Locked in your hump away from man,
Imbues you with courage
So mute and fierce and wan
That, not demurring nor kicking,
You go to the house of slaughter?

Can it be in the forging
Of your gnarled and crooked horn
You’d experienced passions far stronger
Than storms which brim up the Niger?
Perhaps, the drover’s whip no more
On your balding hind and crest
Arouses shocks of ecstasy:
Or likely the drunken towns by the sea
Does call at least for rest –
But will you not first reveal to me
As true the long knife must prevail,
The patience of even your tail?

 
John Pepper Clark (Kiagbodo, 6 april 1935)

De Duitse schrijver en dichter Günter Herburger werd geboren op 6 april 1932 in Isny im Allgäu. Zie ook alle tags Günther Herburger op dit blog.

Uit: Ventile

Ein Gedicht über Gott
das wäre was
die Frage nach dem da
darüber kann man
auf jeden Fall was sagen
wenn man sich krank fühlt
oder sehr gute Laune hat
jeder hat einmal
ein brennendes Interesse
oder wie man da sagt
ich würde gern stundenlang
mit der Kreide auf einer Tafel
was dazu demonstrieren
temperamentvoll bei Gott
denn da
ist Platz für Phantasie
wenn ich ein bißchen Wissen habe
meine Worte nehme
oder den Pariser Urmeter
der in einem
kontrollierten Kasten ruht
und auch ganz hinten
Kommastellen verschiebt
wie soll ich es sagen
je mehr man sich Mühe gibt
aber ich nehme zu
kriege Farbe
spreche lauter
stehe breitbeinig vor der Tafel
und schreibe daß die Kreide bricht
denn alles stimmt
so lange ich in Fahrt bin

 
Günter Herburger (Isny im Allgäu, 6 april 1932)

De Duitse dichteres Uljana Wolf werd geboren op 6 april 1979 in Berlijn. Zie ook alle tags Uljana Wolf op dit blog.

Unterstand

unterstand    /   understand
understand   /   unterstand
unterstand   /    understand

teure freundin! wie ich nach langer reise obdach fand, am bahnhof
eher ein unterstand, umgeben von summenden gleisen. wie mich
das lärmen der züge erlöst: kaum dass ich höre, was ich schreibe.
kann dich betören, wo ich bleibe? drüben auf dem abstellgleis
steht zwischen schwellen gras – im zweifel grün, ansonsten hard
to grasp. an der bahnsteigkante könnte man auch vorstehen üben.
melde zum beispiel jetzt, auf perron zwei, leichtes dämmern.

 
Uljana Wolf (Berlijn, 6 april 1979)

Zie voor nog meer schrijvers van de 6^e april ook mijn vorige twee blogs van vandaag.

06-04-2014 om 10:44 geschreven door Romenu  

De Oostenrijkse schrijfster Brigitte Schwaiger werd geboren op 6 april 1949 in Freistadt. Zie ook alle tags voor Brigitte Schwaiger op dit blog.

Uit: Malstunde

“Wenn Sie sich festlegen auf etwas, dann tun Sie sich selbst falsch verpflichten, sich beengen. Das, was Ihre Intuition und jeweilige Projektion ist, ist viel wichtiger, weil die viel mehr mit Ihrem momentanen Wünschen und Können übereinstimmt. Und wenn Sie dann nicht mehr so sehr das Kind wollen, sondern einen Fußball oder eine Palatschinke, dann wird das einfach umgeführt und umgerührt, dann wird die Vision ausgewechselt, metamorphisiert. Das können Sie immer wieder ändern. Halten Sie sich ja nicht fest! Sie haben keine Versprechungen gemacht, weder dem Bild noch dem Kind noch mir! Sie wollen jetzt nur malen! Vor sich hin! Und wenn anderes auftaucht, dann hat das andere eben mehr Berechtigung. Und Sie dürfen das Neue nicht wegtreiben, sondern müssen das Kind opfern und unter Umständen ein Omelett daraus machen oder was weiß ich, nach was Sie gerade Appetit haben. Das schaut aber sehr zweideutig aus, was da … Das müssen Sie mir sagen, was das ist!“

 
Brigitte Schwaiger (6 april 1949 – 26 juli 2010)

De Franse schrijver, dramaturg en dichter Julien Torma werd geboren in Cambrai op 6 april 1902. Zie ook alle tags voor Julien Torma op dit blog.

Uit: Euphorismes

« Pourquoi ne pas parler leur langage, sotte bourrique ? c’est la meilleure blague qu’on puisse faire et la seule vraiment déplacée. Le plus grand des » crimes » n’est-il pas le sacrilège ? »

« Le sacrilège n’est acceptable que comme jeu. S’il n’est pas un peu raté, il en arrive à se détruire.
… Le sacrilège vraiment sacrilège est désinvolte et ambigu, -comme la beauté. Et c’est plus drôle. »

« La pensée comporte une part de charlatanisme.
Il n’est pas naturel de penser : il faut faire une véritable mise en scène de soi et des choses, sans compter l’artifice inévitable du raisonnement… Sans ces feintes la pensée n’est que naïveté (…) et au fond sottise : l’intelligence implique la tromperie comme la parole le mensonge. »

 
Julien Torma (6 april 1902 - 17 februari 1933)

De Franse schrijver en aforist Nicolas Chamfort, pseudoniem van Sébastien Roch Nicolas, werd geboren op 6 april 1740 in Clermont - Ferrand. Zie ook alle tags voor Nicolas Chamfort op dit blog.

La Querelle du Riche et du Pauvre (Fragment)

J’ai bâti sur ce plan. J’aperçois ma méprise.
Je m’en suis repenti souvent, quoiqu’on en dise ;
Mais, soumis à des lois que je ne puis changer,
Je n’ai plus qu’un moyen propre à vous soulager.
Je hais vos oppresseurs : les riches sont barbares ;
Ils paraîtront souvent l’objet de mon courroux ;
Mécontens, ennuyés, prodigues, vains, bizarres,
Ce sont de vrais tourmens : mais le plus grand de tous,
C’est l’avarice ; eh bien ! je vais les rendre avares :
C’en est fait, les voilà pauvres tout comme vous. »
Ainsi fit Jupiter. Les Dieux ont leur système.
Mais, soit dit sans fronder leur volonté suprême,
Je voudrais que le ciel, moins prompt à nous venger,
Sût un peu moins punir, et sût mieux corriger.

 
Nicolas Chamfort (6 april 1740 – 13 april 1784)
Cover biografie

De Armeense dichter en schrijver Levon Shant werd geboren als Levon Seghposian in Konstantinopel op 6 april 1869. Zie ook alle tags voor Levon Shant op dit blog.

Uit: Ancient Gods (Vertaald door Anne T. Vardanian)

“MAN IN WHITE
Look and take pride! Isn"t that all born of your zealous desire?
FATHER SUPERIOR
Who are you?
MAN IN WHITE
You, garbed in black! Why have you gathered those black-robed and black-souled people about you? Why have you come to this ancient isle?
FATHER SUPERIOR
Who are you?
MAN IN WHITE
Arise, arise! Drive that miserable, morose throng back to life again. Get out, you who want to dry up the senses and suppress all passions. Out of this isle — you, who are enemies of all beauty, all life and movement, all strength and creation. Out! Do not defile this holy paradise of my gods!!
FATHER SUPERIOR
There is no paradise here! I founded my monastery here, on this piece of rock. Hereafter, this isle shall be called a desert.“

 
Levon Shant (6 april 1869 – 29 november 1951)

De Noorse dichter en journalist Aasmund Olavsson Vinje werd geboren op 6 april 1818 in Vinje, Telemark. Zie ook alle tags voor Aasmund Olavsson Vinje op dit blog.

Letzter Frühling

Ja, noch einmal ist das Wunder geschehn,
das Glück mit beschieden,
wieder in all seiner Wonne zu sehn
den Frühling hienieden!

Durfte noch einmal beseliget schaun
den Winter zertauen,
lieblich die Seen und die Ströme erblaun,
ergrünen die Auen.

Hören noch einmal, des Morgens erwacht,
Schalmeien erklingen,
einmal noch hören, entschlummernd zur Nacht,
die Nachtigall singen.

Schöner, als jemals zuvor ich es sah,
bedünkt mich das Blühen,
schön, wie die Sonne dem Untergang nah
im letzten Erglühen.

Düfte der Blumen, sie hauchen so süß,
so lind wehn die Lüfte,
gleich als ob fernher ihr Atem schon grüß
von jenseits der Grüfte.

Wandle, als träte mein zagender Schritt
nicht irdische Matten,
zöge im Fluge der Wolken schon mit,
ein seliger Schatten.

Vertaald door Hans Schmidt

 
Aasmund Olavsson Vinje (6 april 1818 – 30 juli 1870)
Bronzen beeld in de kamer waarin hij stierf in Gran

Zie voor nog meer schrijvers van de 6^e april ook mijn vorige blog van vandaag.

06-04-2014 om 10:29 geschreven door Romenu  

De Zweedse dichter en schrijver Dan Andersson werd geboren op 6 april 1888 in Skattlösberg (Dalarna). Zie ook alle tags Dan Andersson op dit blog.

The Beggar from Luossa (Fragment)

From Luossa came a beggar singing to the village folk.
Round the watch fire they lingered while he sang
Songs of pilgrims and of beggars, song of wondrous, wondrous things
And of his yearning did he sing the whole night long

"There is something beyond mountains, beyond stars and all the blossoms,
Something, too, behind my song, behind this burning heart of mine
Listen — something goes and whispers, goes and lures me and beseeches
Come to us, for earth below is not the kingdom that is thine!"

I have listened to the lapping of waves upon the shore,
I have dreamed that the wildest seas were calm and still.
And in spirit I have hurried to that contourless land,
Where the dearest we have known we´ll know no more.

To a wild, eternal longing were we born of ash-pale mothers,
And from travail, anxious, painful, rose our first, our wailing cry
Were we tossed on plain and hillside, just to tumble round and frolic,
Then we played at elk and lion, beggar, God and butterfly.

Vertaald door Caroline Schleef

 
Dan Andersson (6 april 1888 – 16 september 1920)

De Duitse dichter, schrijver, anarchist en activist Erich Mühsam werd geboren in Berlijn op 6 april 1878. Zie ook alle tags Erich Mühsam op dit blog.

Gesang der jungen Anarchisten

Freiheit! mahnt es aus den Grüften,
die der Vorzeit Kämpfer decken.
Freiheit! lockt es aus den Lüften,
die der Zukunft Stürme wecken.
Daß aus Ahnung Freiheit werde,
haltet, Künftige, euch bereit.
Reinigt die entweihte Erde -
helft ans Licht der neuen Zeit!

Freie Menschen sollen wohnen,
wo gequälte Sklaven schleichen,
Menschen, die aus allen Zonen
Gruß und Trunk einander reichen.
Von Gesetzen nicht gebunden,
ohne Herrn und ohne Staat -
frei nur kann die Welt gesunden,
Künftige, durch eure Tat!

Jugend, sammle deine Scharen,
kämpfend Zukunft zu erstreiten.
Wer das Leben will erfahren,
lasse sich vom Tod begleiten.
Künftige! Im heiligen Ahnen
lechzt die Welt nach Glück und Licht.
Mahnend wehn die schwarzen Fahnen:
Freiheit ist der Jugend Pflicht!

 
Erich Mühsam (6 april 1878 – 10 juli 1934)

De Franse, anarchistische, schrijver Georges Darien werd geboren als Georges Hippolyte Adrien op 6 april 1862 in Parijs. Zie ook alle tags Georges Darien op dit blog.

Uit: Le Voleur

“Dedans, pas grand’chose d’intéressant : des ferrailles, des instruments d’acier de différentes formes et de différentes grandeurs, dont, j’ignore l’usage. À quoi ça peut-il servir ? Mystère. Une petite bouteille étiquetée : Chloroforme. Ne l’ouvrons pas ! Une boîte en fer avec des boulettes dedans. Qu’est-ce que c’est que ça ? N’y touchons pas, c’est plus prudent. Un gros rouleau de papiers. Je dénoue la ficelle qui l’attache. Qu’est-ce que cela peut être ? Je me mets à lire…
J’ai lu toute la nuit. Avec intérêt ? Vous en jugerez ; ce que j’ai lu cette nuit-là, vous allez le lire tout à l’heure. Et le matin, quand il m’a fallu sortir, je n’ai pas voulu laisser traîner sur une table le manuscrit dont je n’avais pas achevé la lecture, ni même le remettre dans la valise. On aurait pu l’enlever, pendant mon absence. Je l’ai enfermé dans ma malle.
Dans la journée, j’ai appris une chose très ennuyante, l’hôtel où j’habite est un hôtel interlope – des plus interlopes. -Il n’est fréquenté que par des voleurs ; pas toujours célibataires. Quel malheur d’être tombé, du premier coup, dans une maison pareille – une maison où l’on était si bien, pourtant … – Enfin ! Je n’ai fait ni une ni deux. J’ai envoyé un commissionnaire chercher mes bagages et régler ma note, et je me suis installé ailleurs.
Et maintenant, maintenant que j’ai terminé la lecture des mémoires de M. Randal – l’appellerai-je Monsieur ? – mainte-nant que j’ai en ma possession ce manuscrit que je n’aurais jamais dû lire, jamais dû toucher, qu’en dois-je faire, de ce manuscrit ?”

 
Georges Darien (6 april 1862 – 19 augustus 1921)
Cover

De Franse dichter en schrijver Jean-Baptiste Rousseau werd geboren op 6 april 1671 in Parijs. Zie ook alle tags Jean-Baptiste Rousseau op dit blog.

Dispositions a la prière (Fragment)

Sur les dispositions que l' homme doit apporter
à la priere.
le roi des cieux et de la terre
descend au milieu des éclairs :
sa voix, comme un bruyant tonnerre,
s' est fait entendre dans les airs.
Dieux mortels, c' est vous qu' il appelle.
Il tient la balance éternelle
qui doit peser tous les humains :
dans ses yeux la flamme étincelle,
et le glaive brille en ses mains.
Ministres de ses lois augustes,
esprits divins qui le servez,
assemblez la troupe des justes
que les oeuvres ont éprouvés ;
et de ces serviteurs utiles
séparez les ames serviles
dont le zele, oisif en sa foi,
par des holocaustes stériles
a cru satisfaire à la loi.
Allez, saintes intelligences,
exécuter ses volontés :
tandis qu' à servir ses vengeances
les cieux et la terre invités,
par des prodiges innombrables,
apprendront à ces misérables
que le jour fatal est venu
qui fera connoître aux coupables
le juge qu' ils ont méconnu.

 
Jean-Baptiste Rousseau (6 april 1671 – 16 maart 1741)
Borstbeeld door  Jean-Jacques Caffieri, 1786

De Russische schrijver, filosoof en publicist Alexander Herzen werd geboren op 6 april 1812 in Moskou. Zie ook alle tags voor Alexander Herzen op dit blog.

Uit: The Correspondence of Alexander Herzen with James de Rothschild
      (Vertaald doorDerek Offord)

“Nice, 8 January 1852
Messrs de Rothschild Bros in Paris.
I have had the honour of receiving the letter that you addressed to me on 3 January [and] am obliged to ask you to issue the necessary instructions to Messrs Schulthess in Zurich to have payment made from my account to Madam Widow Spielmann, the mother of Jean Spielmann, who was shipwrecked on 16 November (I write this because I do not know Madam's forename) in the sum of Four thousand francs. As I have already anticipated she will come in person, or will instruct someone else to receive the sum.
You will receive with this letter the authorization for the transfer of the registration document for the 3% rente; I have the honour of passing on [to you the information] that the French Consul has the right to execute and authenticate deeds for Swiss residents in Nice; which he omitted to say in the previous authorization and which he has now rectified.
I remain yours faithfully, Alexander de Herzen »

 
Alexander Herzen (6 april 1812 – 21 januari 1870)
Russische postzegel uit 1962

06-04-2014 om 10:15 geschreven door Romenu  

De Vlaamse schrijver Hugo Claus werd in Brugge geboren op 5 april 1929. Zie ook alle tags voor Hugo Claus op dit blog.

Ansichtkaart

Lief, ik zit aan de oever van de Taag
te zingen. Het is hier vrij goed toeven.
Alsof de meeste dingen niet meer hoeven.
Althans niet meer vandaag.
Wel verga ik hier van de schrik, o,
vraag me niet waarvoor, voor
het riet langs de stroom of voor
de gemelijke geest van El Greco.
Wat doe ik hier? Ik eet boekweit
en af en toe een varkensnier.
Mijn Spaans verdriet raak ik voorlopig niet
in jou of in een boek kwijt.

Om jou

Het kind wurgt een kauw
Vingers zijn er om te graaien
Het puin glinstert van de dauw
Het duin staat in lichtelaaie
De uren jagen op elkaar
De dagen korten in elk seizoen
De weken halen elkaar in
De maanden verwelken
Het jaar is minder dan een vlinder
Minder dan de spin die 's avonds
Hoop geeft en 's ochtends rouw

Alom dit alles alleen om jou.

De aarde danst op haar wolken

De aarde danst op haar wolken
met het geroezemoes van de middenstand
Ultragolven bereiken mij niet meer
ook niet die van het erbarmen.

Kan een gedicht denken?
In welke zin?
De aarde is er
voor het koesteren van klei, voor
het boetseren van gedachten
Kijk in mijn ogen!
Blijf niet wachten en verachten!

Door louter makelij
Kan de dichter zijn vel redden.

Het vers zwelt, bloeit, spat

 
Hugo Claus (5 april 1929 – 19 maart 2008)
Rond 1955

De Engelse schrijver en dichter Algernon Charles Swinburne werd geboren op 5 april 1837 in Londen. Zie ook alle tags voor Algernon Swinburne op dit blog.

Before Sunset

Love's twilight wanes in heaven above,
On earth ere twilight reigns:
Ere fear may feel the chill thereof,
Love's twilight wanes.

Ere yet the insatiate heart complains
'Too much, and scarce enough,'
The lip so late athirst refrains.

Soft on the neck of either dove
Love's hands let slip the reins:
And while we look for light of love
Love's twilight wanes.

Aperotos Eros

Strong as death, and cruel as the grave,
Clothed with cloud and tempest's blackening breath,
Known of death's dread self, whom none outbrave,
Strong as death,

Love, brow-bound with anguish for a wreath,
Fierce with pain, a tyrant-hearted slave,
Burns above a world that groans beneath.

Hath not pity power on thee to save,
Love? hath power no pity? Nought he saith,
Answering: blind he walks as wind or wave,
Strong as death.

A Flower-Piece By Fantin

Heart's ease or pansy, pleasure or thought,
Which would the picture give us of these?
Surely the heart that conceived it sought
Heart's ease.

Surely by glad and divine degrees
The heart impelling the hand that wrought
Wrought comfort here for a soul's disease.

Deep flowers, with lustre and darkness fraught,
From glass that gleams as the chill still seas
Lean and lend for a heart distraught
Heart's ease.

 
Algernon Swinburne (5 april 1837 – 10 april 1909)
Henri Fantin-Latour, Witte Pioenen en Rozen, Narcissus, 1879 

De Servische dichter en schrijver Bora Ćosić werd geboren op 5 april 1932 in Zagreb. Zie ook alle tags voor Bora Ćosić op dit blog.

Uit: Die Rolle meiner Familie in der Weltrevolution (Vertaald doorMirjana en Klaus Wittmann)

“Oberstleutnant Vaculic sagte nach alldem: "Wir sind imstande, auch die Natur in unserem Sinne umzukrempeln, die Blumen, die Flüsse und die Seen, auch die Meere, das ist allerdings viel schwieriger!"
Dann teilte Jovo Sikira uns folgendes mit: "Was den Wohlstand angeht, alles ist schon im Voraus bestimmt, außer dass es viel langsamer geht, als wir es uns gedacht haben!" [...] Genosse Sikira entschuldigte sich: "Wir können nichts dafür!" Dann sagte er: "Wir haben jetzt schon für jede Familie einen viertel Quadratmeter Badezimmerfliesen sichergestellt!"
(…)

Der Onkel fragte ihn [Vaculic]: "Ich habe gehört, wir werden unser Leben verändern, sogar um den Preis, dass es manche von uns das Leben kosten wird!" Genosse Abas verbesserte ihn: "Nein, nur dass wir alles gemeinsam haben werden, wie die Gedanken, die Gefühle und andere innere Dinge!" Die Tanten flüsterten: "Genau das haben wir befürchtet!" Opa verkündete: "Lieber reich und gesund als arm und krank, aber das ist nicht immer der Fall!" Jovo Sikira tröstete ihn: "Später werden in unserem Leben Milch und Honig fließen, wie ich es auf einem Scheißhaus gelesen habe!" Mama stellte fest: "Alles ist in der Natur des Menschen begründet, und die ist meistens schlecht!" Mama fing an zu lachen über das, was sie gesagt hatte. Genosse Abas belehrte uns: "Wir müssen so weit kommen, dass wir auch dann lachen, wenn es gar nichts zu lachen gibt!"

 
Bora Ćosić (Zagreb, 5 april 1932)

De Zwitserse schrijver Werner J. Egli werd geboren in Luzern op 5 april 1943. Zie ook alle tags voor Werner J. Egli op dit blog.

Uit: Delgado der Apache

„Im eiskalten Wüstenwinter von 1864 verlor dann auch ein Nachbar Woolseys siebenundzwanzig Rinder, die ihm von hungrigen Apachenkriegern gestohlen wurden. Woolsey stellte einen Trupp aus Cowboys, Ranchern, Farmern und Goldsuchern zusammen und machte sich sofort auf die Jagd. Am 24. Januar stieß Woolseys Armee unverhofft auf eine große Schar Yavapai-Apachen. Woolsey lud die Anführer sofort zu einer Friedensverhandlung ein. Während die Vorbereitungen für das Palaver getroffen wurden, gab Woolsey seinen Männern den Befehl, sich in günstige Positionen zu bringen und mit schussbereiten Waffen auf sein Kommando zu warten. Er selbst ging in Begleitung von fünf anderen Männern zum Beratungsplatz, wo er von sechs Anführern der Apachen erwartet wurde. Die Weißaugen trugen dicke, knöchellange Wintermäntel. Und darunter hatten sie Schusswaffen versteckt, obwohl abgemacht war, dass sich alle Teilnehmer unbewaffnet zum Platz begeben sollten.“

 
Werner J. Egli (Luzern, 5 april 1943)

De Duitse dichter en schrijver Michael Georg Conrad werd geboren op 5 april 1846 in Gnodstadt. Zie ook alle tags voor Michael Georg Conrad op dit blog.

Dienstag

Feinde? Sind's nicht beste Freunde?
Wie oft schon dein Gewissen streunte,
Erbfeind zwingt's zum rechten Wege,
Todfeind lockt's aus dem Gehege
schlimmer Torheit Selbstgenügen.
Fort mit allen Lebenslügen!
Meister eigener Geistnatur,
sichre deines Herr'ntums Spur!
Feinde, Freunde, laß sie schmeicheln,
lügen, trügen, giftig speicheln,
du, in Seelenfestigkeit,
steh' wie Fels im Kampf und Streit!

Mittwoch

Musik! Sie hilft aus vielen Nöten,
ob mit Trompeten, Geigen, Flöten.
Sing dir selbst eins, tanz dazu,
drückt dich noch so schlimm der Schuh -
Sphärenklänge aus selger Ferne -
tanz wie Gottes Himmelssterne!
Heilig sei ihr Rhythmus dir,
und im Notfall zähl drei vier -
Musik, mein Herz! Ach, laß uns springen,
aus Wirrnis Harmonie erzwingen!

 
Michael Georg Conrad (5 april 1846 – 20 december 1927)

De Brits-Canadees schrijver Arthur Hailey werd geboren in Luton, Bedfordshire, op 5 april 1920. Zie ook alle tags voor Arthur Hailey op dit blog.

Uit: Strong Medicine

“After twenty-eight years of marriage, he thought, how good it was to seeyour wife, with admiration, as beautiful, intelligent and strong. And,he told himself, he wasn't being sentimental either. He had seen allthose qualities, and more, exhibited a thousand times."That's nice," a female voice beside them interjected.Andrew looked up. It was a bright, young, cheerful stewardess, observingthem holding hands.He told her, deadpan, "Love can happen to the elderly, too.""Really?" The stewardess matched his mocking tone. "That never occurredto me. More champagne?""Yes, please."He caught the girl inspecting him and knew, without being vain, that hestill looked good, even to someone young enough to be his daughter. Howhad that London newspaper columnist described him last week'? "newhite-haired, handsome and distinguished physician husband of . . .etcetera, et cetera." Though Andrew hadn't said so, at the time he'drather liked it.The champagne poured, Andrew sat back. He enjoyed the perquisites whichwent with first-class travel, even if today they seemed less significantthan usual. It was his wife's money which provided those embellishments,of course. While his own income as a busy internist was more thancomfortable, he doubted if he would splurge on first-class fare betweenLondon and New York, and certainly could never afford the private jet inwhich his wife, and sometimes Andrew, traveled around North America.Correction, he reminded himself: had traveled until now. What changes layimmediately ahead were far from certain.”

 
Arthur Hailey (5 april 1920 - 24 november 2004)

De Italiaanse blijspeldichter Paolo Ferrari werd geboren op 5 april 1822 in Modena. Zie ook alle tags voor Paolo Ferrari op dit blog.

Uit: Ridicule

“Rai. (…)The unhappy man feels as though he were in an unhealthy atmosphere; only he does not reflect, he does not stop to give himself an accurate account of his indisposition. Oh, it may be the heat; or it may be the dampness. No, the name of the disease that has smitten him is ridicule. A secret has escaped from a bedroom in his house, and has reached the hall; it runs down to the porter’s lodge, slips out into the street, and behold! a whole city is whispering it; a whole city conspires not to spoil the poor wretch’s comical trustfulness, to form a shield, while laughing and joking, between him and the two fortunate accomplices in this secret of Punchinello’s — while Punchinello is the only one ignorant of it.
Fed.  Now I must really protest! The Hebrews stoned the unfaithful wife, the Locretians put her eyes out, the English cut her ears off, the Egyptians her nose, and the Romans, forsooth, chopped off her head — and we moderns make fun of the husband! Oh, if the husband has been a libertine or 125 a fool, I agree; but if his wife has found in him youth, love, protection, and a worthy example, then by God! the fools are they who laugh at him. And I join with the husband in laughing all the more heartily at those apes playing cockatoo! A man of character has no fear of ridicule.
Rai.  Which is the same as if you said a man of character need have no fear of sickness.
Fed.  So, then, there is ridicule for the innocent husband, and for the wife, and for the lover?
Rai. The same disease for all of them, you may be sure. But what is the use of telling you? It is time wasted!”

 
Paolo Ferrari (5 april 1822 – 9 maart 1889)
Modena, Piazza Grande

05-04-2014 om 14:17 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichteres Mieke van Zonneveld werd op 5 april 1989 geboren in Hilversum. Zie ook alle tags voor Mieke van Zonneveld op dit blog.

Bruiloft te Kana

Toen water wijn werd
en hij wist dat later

dat niet wijn
wijn zou blijven

Zeven dagen dronk men
van het water uit zijn hand
danste, lachte, leefde

Tussen wijn en tamboerijnen
dacht hij aan zijn handen

Zweeg, bekeek de menigte
en knikte naar de hemel

 
Mieke van Zonneveld (Hilversum, 5 april 1989)

05-04-2014 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse dichteres en schrijfster Maya Angelou (eig. Margueritte Johnson) werd geboren in Saint Louis, Missouri, op 4 april 1928. Zie ook alle tags voor Maya Angelou op dit blog.

The Mothering Blackness

She came home running
back to the mothering blackness
deep in the smothering blackness
white tears icicle gold plains of her face
She came home running

She came down creeping
here to the black arms waiting
now to the warm heart waiting
rime of alien dreams befrosts her rich brown face
She came down creeping

She came home blameless
black yet as Hagar’s daughter
tall as was Sheba’s daughter
threats of northern winds die on the desert’s face
She came home blameless

They Went Home

They went home and told their wives,
that never once in all their lives,
had they known a girl like me,
But... They went home.

They said my house was licking clean,
no word I spoke was ever mean,
I had an air of mystery,
But... They went home.

My praises were on all men's lips,
they liked my smile, my wit, my hips,
they'd spend one night, or two or three.
But...

 
Maya Angelou (Saint Louis, 4 april 1928)

De Britse schrijfster E. L. James (pseudoniem van Erika Leonard) werd op 4 april 1963 in Buckinghamshire als Erika Mitchell geboren.Zie ook alle tags voor E. L. James op dit blog.

Uit: Fifty Shades of Grey

“I’m here to see Mr. Grey. Anastasia Steele for Katherine Kavanagh.”
“Excuse me one moment, Miss Steele.” She arches her eyebrow as I stand self-consciously before her. I’m beginning to wish I’d borrowed one of Kate’s formal blazers rather than worn my navy-blue jacket. I have made an effort and worn my one and only skirt, my sensible brown knee-length boots, and a blue sweater. For me, this is smart. I tuck one of the escaped tendrils of my hair behind my ear as I pretend she doesn’t intimidate me.
“Miss Kavanagh is expected. Please sign in here, Miss Steele. You’ll want the last elevator on the right, press for the twentieth floor.” She smiles kindly at me, amused no doubt, as I sign in.
She hands me a security pass that has “visitor” very firmly stamped on the front. I can’t help my smirk. Surely it’s obvious that I’m just visiting. I don’t fit in here at all. Nothing changes. I inwardly sigh. Thanking her, I walk over to the bank of elevators and past the two security men who are both far more smartly dressed than I am in their well-cut black suits.
The elevator whisks me at terminal velocity to the twentieth floor. The doors slide open, and I’m in another large lobby—again all glass, steel, and white sandstone. I’m confronted by another desk of sandstone and another young blonde woman, this time dressed impeccably in black and white, who rises to greet me.”

 
E. L. James (Buckinghamshire, 4 april 1963)

De Nederlandse dichter en schilder Marko Klomp werd geboren op 4 april 1974 in Goes. Zie ook alle tags voor Marko Klomp op dit blog.

Verloren eindigt niet

Het treurlicht strekt zich uit
over de dieptes van het verdriet,
gesloten ogen onthullen
een verborgen hartenleed,
handen bedekken het gezicht
van een overleden droom.

Herinneringen verdrinken
in een oeverloze tranenzee,
littekens stromen langs de
wangen van het verleden,
in gedachten weerklinkt zachtjes je naam
te weten dat je nog steeds dichtbij bent.

Rondom ons

Het silhouet van het glansrijk
stroomt langs de kustlijnen
als een begin of een eind
van getijdige draaipasjes
rondom ons
golven de wateren mee
natuurkrachtig naar
aangespoelde omhelzingen.

 
Marko Klomp (Goes, 4 april 1974)

De Franse schrijfster Marguerite Duras (pseudoniem van Marguerite Donnadieu) werd geboren op 4 april 1914 in Gia Dinh, Indochina (nu Vietnam). Zie ook alle tags voor Marguerite Duras op dit blog.

Uit: Der Schmerz (Vertaald door Eugen Helmlé)

„Gegenüber dem Kamin das Telefon, es steht neben mir.
Rechts die Tür zum Wohnzimmer und zum Flur. Am Ende des Flurs die Eingangstür. Er könnte auf direktem Wege zurückkommen, er würde an der Eingangstür läuten: »Wer ist da?« »Ich bin's.« Er könnte auch sofort nach seiner Ankunft in einem Durchgangslager anrufen: »Ich bin zurückgekommen, ich bin im Hotel Lutetia wegen der Formalitäten.« Es gäbe vorher keine Anzeichen. Er würde anrufen. Er würde ankommen. Das sind Dinge, die möglich sind. Immerhin kommen welche zurück. Er ist kein Sonderfall. Es gibt keinen besonderen Grund, warum er nicht zurückkommen sollte. Es gibt keinen Grund, warum er zurückkommen sollte. Es ist möglich, daß er zurückkommt. Er würde klingeln: »Wer ist da?« —
»Ich bin's.« Es passieren noch ganz andere Dinge auf diesem Gebiet. Sie haben endlich den Rhein überschritten. Die Nahtstelle von Avranches ist endlich geplatzt. Sie sind endlich zurückgewichen. Ich habe schließlich bis zum Ende des Krieges gelebt. Ich muß aufpassen: es wäre nicht ungewöhnlich, wenn er zurückkäme. Es wäre normal. Man muß sich davor hüten, daraus ein Ereignis zu machen, dem etwas Außergewöhnliches anhaftet. Das Außergewöhnliche ist unerwartet. Ich muß vernünftig sein: ich erwarte Robert L., der zurückkommen soll.
Das Telefon klingelt: »Hallo, hallo, haben Sie eine Nachricht?« Ich muß mir sagen, daß das Telefon auch dazu da ist. Nicht auflegen, antworten. Nicht schreien, man solle mich in Ruhe lassen. »Keine Nachricht.« —»Nichts? Keinen Hinweis?« —»Keinen.«—»Wissen Sie, daß Belsen befreit worden ist? Ja, gestern nachmittag ...« —

 
Marguerite Duras (4 april 1914 – 3 maart 1996)
 

De Oostenrijkse schrijver en dichter Robert Schindel werd geboren op 4 april 1944 in Bad Hall. Zie ook alle tags voor Robert Schindel op dit blog.

Gefangener

Du kannst sie spüren
Die Gedanken werden länger und
Werfen die Schatten
Nach Ungefähr. Da bist du
Dein Eigner und nun

Mit ausrangierten Erfahrungen
Aber mit deiner Musik
Im geworfenen
Im gesponnenen Körperplaneten
Sitzt du ruhig sitzt du verkürzt
In der Nachmittagssonne

Alle meine alle deine
Versonnenen Gedanken
Haben schon
Ihre Ekliptik und
Wandern dir zu

Lieblied 3

Ich seh dein Lächeln frieren.
Zwischen dir und mir wächst tief das Paradies
Wir wollen uns gegenseitig vorwärtsführen
Und ernten uns als Schweigeschattenriss

Während wir uns küssen Mund und Ohren
Tritt Fremdheit ein und applaudiert
Im Beifall der Vereinigung gehn wir verloren
Verneigung - und das Glück wächst unbeirrt.

 
Robert Schindel (Bad Hall, 4 april 1944)

De Nederlandse schrijver, letterkundige en Surinamist Michiel van Kempen werd geboren in Oirschot op 4 april 1957. Zie ook alle tags voor Michiel van Kempen op dit blog.

Uit: De knuppel in het doksenhok. Leven in de Surinaamse letteren

“Een niet-kritische literatuurrecensent moet zich maar slijmericus noemen, of reclamericus, maar geen criticus. Dat hij of zij op weerwoord kan stuiten, dat is alleen maar een goede zaak.
Natuurlijk zijn er ook mensen die vinden dat ik niet kritisch genoeg schrijf. Vaak hoor ik dan slagersjargon als ‘je had hem moeten afmaken’ of ‘de strot afsnijden’. Nu ja, het is ook nooit goed. In ieder geval: de recensent die nooit één commentaar of discussie losmaakt, deugt niet. Hij moet zelfs rekening houden met roddelarij, kwaadsprekerij, en soms ook tegenwerking en min of meer openlijke vijandelijkheid. Ook al ben ik het vaak met hem oneens, ik heb bewondering voor de moed waarmee schrijver Paul Marlee publiekelijk van zich durft af te slaan (het kostte hem trouwens zijn positie in de Commissie ter Beoordeling van Literaire Producties, een orgaan dat hij zelf mee had helpen opzetten, over tegenwerking gesproken...). Poepejantjes en slijmballen: daar is de literatuur niet voor en de literatuurkritiek al helemaal niet.”

 
Michiel van Kempen (Oirschot, 4 april 1957)

 

De Duitse dichteres en schrijfster Bettina von Arnim werd op 4 april 1785 geboren in Frankfurt am Main. Zie ook alle tags Bettina von Arnim op dit blog.

Es waren nicht des Maien wilde Blüten

Es waren nicht des Maien wilde Blüten,
Violen süß und Rosen überall,
In grüner Lind die freie Nachtigall,
Die mich vor Sehnsuchtschmerzen sollten hüten.

Ich klage nicht die lichte Sommerzeiten,
Den kühlen Abend nach dem heißen Tag; -
Der meiner Träume Sinn verstehen mag,
Der wolle ihnen Störung nicht bereiten.

Nicht, daß sich bald das grüne Laub will neigen,
In dem der Vöglein muntre Schar sich wiegt,
Daß Sonnenschein und Blumenglanz verfliegt,
Macht, daß mein Herz sich sehnt und meine Freuden schweigen.

Der rauhe Winter nicht, der alle Lust bezwinget,
Die lust'gen Gauen überdeckt mit Schnee,
Mir seufzt die Langeweil im Herzen Ach und Weh,
Die mit dem Dichter stöhnt und in den Versen klinget.

 
Bettina von Arnim (4 april 1785 – 20 januari 1859)

Zie voor nog meer schrijvers van de 4e april ook mijn blog van 4 april 2013 en eveneens mijn blog van 4 april 2012 deel 2.

04-04-2014 om 18:20 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijfster en hoorspelmaker Hanneke Hendrix werd geboren in Tegelen op 4 april 1980. Hendrix studeerde Writing for Performance aan de HKU en Wijsbegeerte aan de Radboud Universiteit Nijmegen. Zij schreef voor onder meer Literair Productiehuis de Wintertuin, Passionate Magazine, componistenduo Strijbos & Van Rijswijk en festivals als Into the Great Wide Open en Lowlands. Voor de HoorSpelFabriek werkte ze mee aan hoorspelen voor de NTR en BNN waaronder het scenario voor de hoorspelbewerking van Mama Tandoori, een roman door Ernest van der Kwast. De hoorspelbewerking van Mama Tandoori werd in 2012 met een Prix Italia bekroond.
Haar debuutroman De verjaardagen kwam september 2012 uit bij Uitgeverij de Geus en staat op de shortlist van de Academica Literatuurprijs 2013 en de Dioraphte Jongerenliteratuur Prijs 2013.

Uit De verjaardagen

“Het was een frisse zonnige ochtend en de barman hobbelde met een brakke kop over de keien van het plein. Alles had een rust zoals je die alleen op zondagochtenden in een nog slaperige stad aantreft: wat opvliegende duiven en hier en daar een ouder echtpaar met een stadsplattegrond. De barman floot een liedje, ritmisch ondersteund door het rammelen van zijn ouwe fiets. Hij was op weg naar de kroeg voor de poetsdienst van die ochtend. Die nacht had hij ook de sluitdienst gedraaid, dus toen na vier uur slaap de wekker was gegaan, had hij overwogen in bed te blijven liggen. Maar zo stak de barman niet in elkaar, dus hij was opgestaan, had een plens water in zijn gezicht gegooid en was op zijn fiets gesprongen.
Hij opende de voordeur, nog steeds fluitend, en hij groette de eigenaar van de kroeg om de hoek, die voorbijliep. De barman hield van het kroegleven, van de dag, de nacht, de gesprekken, het geld tellen en de sigaret die opbrandt in een asbak op een bar met krukken erop. En in de ochtend de warmte die je nog voelt in de vloeren, de muren, tafels en krukken van de nacht ervoor. De geur van bier, van mens en van sigaretten. De kroeg bestond al lang en de barman werkte er ook al lang. Hij was nooit in het gat van het alcoholisme gevallen, maar hij lustte hem wel graag. Hij vond alles best: thuis zijn, werken.
‘Het nuttigen en het aangename’, zei hij altijd.
Of: ‘Drinken met maten.’
De dooddoeners van de kroeg: je kunt er een avond mee vullen. Gewoon onthouden tegen wie je wat zegt. Een goede barman of -vrouw heeft het geheugen van een olifant. Op de lange termijn in ieder geval. Voor de korte termijn de achterkant van een viltje.”

 
Hanneke Hendrix (Tegelen, 4 april 1980)

04-04-2014 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Vlaamse dichter en schrijver Charles Ducal (pseudoniem van Frans Dumortier) werd geboren in Leuven op 3 april 1952. Zie ook alle tags voor Charles Ducal op dit blog.

Tiran

De patriarch ligt opgebaard, eeuwenoud,
omringd door een liefde
die hij, dood, blijft gebieden:
dochters van God, om zijn wil ongetrouwd

en toegewijd aan zijn leeglopend lichaam.
Hij rust voldaan, een volstrekte tiran,
onverschillig om wie zijn afgestamd,
hem haastig groeten en weggaan,

alsof die oogleden kijken,
een koude blik die overziet
hoeveel leven er van hem overschiet.

Wij moeten hem dood zien te krijgen.

Poëtica

Er is geen poëzie in een te helder leven.
Op het behang is altijd een plek
die wacht op het vocht. Een vuile bek
zoekt in de laden naar onzegbaarheden.

Alles wat toonbaar is moet overschreven,
ieder gedicht gewassen in inkt
die blind van de moerassen zingt,
waarvan men ziende niets kan weten.

Er is geen poëzie in een te helder leven,
in zuivere spiegels is geen gat
waardoor men in de afgrond stapt
en in het woord valt, woest en ledig.

De hand 1

Mijn kamer is een kamer in de tijd.
God zwijgt. Ik heb verkeerd geleefd,
mijn adem opgeteerd in de luchtbel
van een geloof. Ik schreef mijzelf
om veilbaar te zijn honderd jaar
na mijn dood. Zonder lust brak ik
mijn deel van het dagelijks leven,
verstrooid, bang om de eeuwigheid
te verspelen aan liefde en brood.
Buiten waaide de wereld, wierp
steentjes tegen het raam. Ik zat
in mijn huisje en likte mijn handpalm,
en las in de kranten niet meer dan
de rechtvaardiging van mijn bestaan.

 
Charles Ducal (Leuven, 3 april 1952)

De Nederlandse schrijver, dichter en columnist Adriaan Jaeggi werd geboren op 3 april 1963 in Wassenaar. Zie ook alle tags voor Adriaan Jaeggi op dit blog.

Groeten uit de Bilderdijkstraat

De tram gaat rommelend om.
In de blauwspar van gemeentewege
trinkelen bierblikken liederen van verzoening.

Hier ga je wonen als je scheiding onder de rechter is
waar bomen kaal als bezemstelen salueren. Waar
men uitkijkt op modemagazijn Mateloos,
op loopafstand van buurtsuper Bilderdijk.

Ik stuur je de groeten uit de Bilderdijkstraat,
hoofdslagader van Oud-West. Hier bloeden wij
langs shoarma, döner, snackbar, belwinkel.
Op nummer 70 worden wonderen verricht,
7 dagen per week, tegen concurrerende prijzen.

Ga even zitten met je manke poot.
Laat de duiven van het Kwakersplein
aan je tenen pikken.

Shoarma, shoarma, supermarkt. De tram
gaat rommelend om de hoeken.
Onsterfelijkheid bestaat, in de Bilderdijkstraat
maar we moeten er wel naar zoeken.

Het hoogste punt

Er is een plaats vlak bij de top

waar ik met jou wil zijn. Niet om
het uitzicht of de vlaggen
of de klimmers die hun kop
volzuigen met mijn zuurstof

maar om het uitstel van de laatste
stap. Er is geen plaats daar verderop,
er is een afdaling. Dus neem mijn hand,
ga met mij mee de zangberg op
en hou me tegen voor de top.

 
Adriaan Jaeggi (3 april 1963 – 10 juni 2008)
Cover

De Nederlandse dichter en schrijver Frederik van Eeden werd geboren in Haarlem op 3 april 1860. Zie ook alle tags voor Frederik van Eeden op dit blog.

Het zee-geruis

Het zee-geruis zal ik nog dan gedenken
als diep in zand, mijn hoorloos oor vergaat,
als lichten mild mijn ogen niet meer drenken,
als zonder woon mijn ijle wezen staat.

Naar 't zee-geruis zal ik nog dan verlangen
als naar het liefst wat mij de wereld dee.
Zij zingt de kroonzang aller wereld-zangen,
de op zandig veld neerdonderende zee.

Verheugt u toch, gij die dit rijmke lezen
en nog in gloed der zonne wandlen meugt
de stranden langs, wen mijn verstorven wezen
reeds lang ontbeert wat 't zozeer heeft verheugd.

Zegent dan uwe zinne' en uwe dag !
Ik die dit schreef, ging met een hart vol wonden,
handen vol euvel, oren vol geklag,
en heb het leven toch zo schoon gevonden.

Voor de liefste
Aan mijne Vrouw.

In zachte klanken saamgebracht
Heb ik uw zoete naam gedacht,
O mijn Lief-uitverkoren!
Die 't liefst mij aller dingen zijt,
Die ik mijn hart heb ingeleid
En eeuwig zal behoren.

Dit lied is voor de Liefste mijn,
Dus zal 't als mijne liefde zijn,
Als een gesmede keten
Van rijm aan rijm aaneengehecht
En om twee harten heengelegd,
Die van geen scheiden weten.

 
Frederik van Eeden (3 april 1860 – 16 juni 1932)
Hier met zijn verloofde Martha van Vloten, omstreeks 1882 

De Duitse dichter Peter Huchel werd geboren in Lichterfelde bij Berlijn op 3 april 1903. Zie ook alle tags voor Peter Huchel op dit blog.

Auffliegende Schwäne

Noch ist es dunkel, im Erlenkreis,
Die Flughaut nasser Nebel
Streift dein Kinn. Und in den See hinab,
Klaftertief,
Hängt schwer der Schatten.

Ein jähes Weiß,
Mit Füßen und Flügeln das Wasser peitschend,
Facht an den Wind. Sie fliegen auf,
Die winterbösen Majestäten.

Es pfeift metallen.
Duck dich ins Röhricht.
Schneidende Degen
Sind ihre Federn.

Keine Antwort

Aufs schwimmende Nebelhaupt
der Eiche
setzt sich die Krähe.
Der Katzenbalken ist leer.

Schatten von dürrem
Weingerank
an der Zimmerdecke.
Zeichen,
von eines Mandarinen Hand

Das Alphabet,
das du besitzt,
reicht nicht aus,
Antwort zu geben
der wehrlosen Schrift.

 
Peter Huchel (3 april 1903 – 30 april 1981)

De Canadese schrijfster Arlette Cousture werd geboren in Saint-Lambert op 3 april 1948. Zie ook alle tags voor Arlette Cousture op dit blog.

Uit: Ces enfants d'ailleurs

« À douze ans, on commence à travailler à la ferme. Mon père veut que nos mains soient aussi habiles que notre tête.
Jan ferma très fort et Mme Grabska entendit Mme Pawulska, leur mère, interrompre un morceau de piano, certainement pour réprimander son fils.
Élisabeth posa sa serviette et alla embrasser sa mère.
- Vous avez eu une belle journée ?
- Comme toutes les dernières journées de classe. Les ursulines riaient plus que d'habitude et les filles parlaient de leurs projets de vacances.
Zofia regarda sa fille. Elle serra les lèvres, incrédule devant les onze ans qu'Élisabeth portait avec une maturité et une élégance que ses jeunes amies lui enviaient. Elle et Tomasz, son mari, ne cessaient de remercier le ciel de leur avoir donné trois enfants aussi attachants. Zofia passa une main sur le front d'Élisabeth pour repousser une mèche blonde accrochée aux sourcils et tenta de la faire tenir derrière l'oreille. Elle lui demanda ensuite de vider son cartable et de jeter tous les papiers inutiles.
- Peux-tu demander à ton frère de venir me saluer? J'ai l'impression qu'il a oublié.
Élisabeth frappa à la porte de la chambre de Jan et entra sans attendre sa permission. Son frère était installé sur son lit, occupé à regarder les pages d'un herbier. Élisabeth s'assit à ses côtés. “

 
 Arlette Cousture (Saint-Lambert, 3 april 1948)

De Vlaamse schrijver Pieter Aspe (pseudoniem van Pierre Aspeslag) werd geboren in Brugge op 3 april 1953. Zie ook alle tags voor Pieter Aspe op dit blog.

Uit: Grof wild

'Morituri te salutant. De pathetische gladiatorengroet schoot hem toevallig te binnen. Hij zag flikkerende beelden uit een ouderwetse film. Kirk Douglas vertolkte de rol van Spartacus, de vrijheidsstrijder die zijn dwaze opstand tegen het machtige Rome met een eerloze kruisdood had moeten bekopen. De geschiedenis leerde immers dat de meeste rebellen gewelddadig aan hun einde waren gekomen en Victor had geen zin om hier te sterven.'
(…)

'Welke straf hadden die kerels voor hem in petto? Een beeld uit de film Deliverance plantte zich als een brandende pijl in zijn geheugen. Het was de scène waarin twee gedegenereerde bosbewoners hun slachtoffer dreigden te verkrachten.'
(…)

'Jeroen was een fervent aanhanger van Epicurus. Echt genot was een kwestie van discipline. Genieten kostte tijd. Hij begreep zijn leeftijdsgenoten niet die met woorden als snelle wip of hete teef de geneugten van het samenzijn omschreven.'

 
Pieter Aspe (Brugge, 3 april 1953)

Zie voor nog meer schrijvers van de 3e april ook mijn blog van 3 april 2012 deel 2.

03-04-2014 om 19:21 geschreven door Romenu  

In Memoriam Urs Widmer

De Zwitserse schrijver Urs Widmer is gisteren op 75-jarige leeftijd overleden. Urs Widmer werd geboren op 21 mei 1938 in Basel. Zie ook alle tags voor Urs Widmer op dit blog.

Uit: Ein Leben als Zwerg

„Links ist ein Regal voller Bücher, gerade- aus ein Fenster, durch das ich so etwas wie einen Bambushain erahne – hie und da, selten, eine Amsel oder einen Spatz – , und rechts ein weiteres Regal mit roten, blauen oder gelben Ordnern. „Einnahmen“, „Ausgaben“, „Texte“, „Briefe“, „Verträge“. Ein Bild, das eine Siphonflasche zeigt, und ein anderes, auf dem ein Mann mit einer wie holzgeschnitzten Nase zu sehen ist. Gerümpel am Boden, der Grammophon zum Beispiel, der die Nadeln bräuchte, wäre er jemals in Betrieb, und ein Ständer mit zwei drei Dutzend 78-Touren-Platten. Ja, manchmal sitzt an dem Tisch der Mann, dem ich gehöre. Der mir gehört. Er ist mein Schicksal, ich bin seins. Ich weiss es, er nicht.
Wenn ich es nicht zweifelsfrei wüsste, ich würde es nicht glauben: dass dieser alte Mann mit seiner Glatze, seinem bizarren Haargewusel auf den Schädelseiten (Putzwolle oder sowas, grau), seinem Schnauz, seinen Tränensäcken unter den stierglotzenden Augen jener verwandelte Bub mit den schwarzen Wuschelhaaren und der hellen Stimme ist! Hätte ich nicht jeden Tag seiner Verwandlung miterlebt, ich schwöre bei Gott – Zwerge haben keinen Gott – dass der da ein ganz anderer ist. Keinerlei Ähnlichkeit mit jenem Jungen, nicht so viel. Der da ist gewiss sterblich, das sieht ein Blinder. Seine Tage sind gezählt, die Wetten gehen nur noch, ob 300 oder 3000. Der kleine Junge wirkte durchaus so, als könnte er ewig bleiben. Ein Zwerg auch er, ein Riesenzwerg von allem Anfang an allerdings. Aber das blieb er nicht. Er wurde wahrhaftig ein Riese, ein durch die weite Welt pflügender Gigant, und tat Dinge, die mit mir gar nichts mehr zu tun hatten, obwohl er mich oft – später erst seltener – in seiner Hosentasche mitnahm. Mich zuweilen, mitten in seinem Erwachsenengetöse, heimlich mit den Fingern betastete. Er lärmte in Gaststätten herum und saß stundenlang in Flugzeugen. Trotzdem: ich war sein Liebling und bin es vielleicht immer noch. Warum sonst behielte er mich immer bei sich, in meinem Zustand!, während die andern Zwerge irgendwo in einer Schachtel auf einem Estrich verrotten oder längst in der Abfalltonne gelandet sind, niemand mehr weiß wann, wo, mein großer Bub nicht, und ich schon gar nicht.
Wer einen Zwerg der Müllabfuhr mitgibt, kann seinen Körper nicht töten; sein Herz sehr wohl. – „

 
Urs Widmer (21 mei 1938 – 2 april 2014)

03-04-2014 om 09:38 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver en dichter Karel N.L. Grazell werd geboren in Amsterdam,op 3 april 1928. Grazell 'debuteerde’ rond 1938 met onder andere een rijmpje in huis-aan-huis blad De Bosrand, publiceerde gedichten (en proza) in Propria Cures (1946-1950 onder pseudoniemen Leins Janema, L. Grane, ZEC, en anoniem), werd door W.F. Hermans gelanceerd in literair tijdschrift Criterium (1948). Gedichten in Podium, Braak e.d., in diverse bloemlezingen (onder andere De Spiegel der Nederlandse poëzie) en op verschillende websites. Grazell publiceerde diverse bundels poëzie bij een aantal uitgevers (onder andere Poëziereeks De Windroos no. 50), en ook verhalend / anekdotisch proza. Hij trad onder meer een tijdlang op met het ‘leseriek’ collectief (integratie poëzie en beeld) en schreef en schrijft onder andere literaire columns. Hij studeerde economie, communicatie, massapsychologie (niet af), werkte als aardappelrooier, assistent belastingconsulent, journalist/verslaggever, correspondent, organisator literaire aonden, was medeoprichter van de NiKa avonden, juridisch adviseur, maker van pick-up elementen, afdelingschef ten stadhuize, copywrite voor reclamebureaus, marketingmanager, account-executive, below-the-line adviseur, en regisseerde audio-video. Na z’n loopbaan bleef hij als vrijwilliger actief in tal van functies en op velerlei gebied. Op 1 oktober 2006 werd Grazell verkozen tot eerste Stadsdeeldichter van het Stadsdeel ZuiderAmstel van de gemeente Amsterdam.

Uit: Rondom het Olympisch Stadion

“Nazomer 1945. We voetbalden op het Stadionplein, aan de zuidkant. We waren pakweg 17 jaar. Ik herinner me nog Flatow en m’n ex-klasgenoot, later hoofdredacteur Adformatie: Lidio Blankstein. We hadden al weer een bal. Soms schoot hij de fietsenstalling daar in, de trap af, en dan ging Flatow ‘m halen, want die was de naaste buurjongen. Wat ik toen uiteraard niet wist, was dat de eigenaar van die stalling veel, veel later m’n (ik maak het moeilijk) ex-stiefschoonvader zou worden.
Andere namen herinner ik me niet. Om de hoek, op de Stadionkade, kwam ik een jaartje of zo later soms even bij de befaamde zanger Bert van Dongen, omdat ik wel met z’n zusje uitging. Schande, hoe dat zusje heette. is me in de ruim 60 jaar nadien droevig ontschoten.
Ik weet nog hoe wok jongens eens speelden op het eh zal ik ‘t het Jasonpleintje noemen? De bal stuiterde voor me en ik wilde ‘m doorwippen, maar hij kwam tegen een raam aan, dat verscherfde. We renden van schrik allemaal naar onze huizen weg. Toen ik thuiskwam, realiseerde ik me dat ik m’n fiets daar op dat pleintje had laten staan. ’n Dag later stond die weer zwijgend thuis. M’n ouders hebben er nooit wat over gezegd. Hoe wisten die mensen van die ruit dat het mijn fiets was, dat ik de dader was, wat mijn naam was (waardoor ze in het telefoonboek m’n adres en telefoonnummer zouden kunnen vinden)? Ik kan verschillende oplossingen bedenken, maar ik heb het nooit geweten.
M’n ouderlijk huis stond aan de Amstelveenscheweg richting Kalfjeslaan. Als Nederland in de jaren dertig in het Olympisch Stadion voetbalde, kwamen vooraf honderden en honderden auto’s bij ons langs, op weg naar het Stadionplein om daar te parkeren. Daarna zetten we de radio aan en we hoorden het verslag van Han Hollander, die op het dak van een tribune stond. Leuk was de ervaring om het echte juichen van het Stadion te horen als er een doelpunt viel, terwijl we het tegelijk op de radio hoorden.”

 
Karel N.L. Grazell (Amsterdam,3 april 1928)

03-04-2014 om 00:00 geschreven door Romenu