De Duitse schrijver Lutz Seiler werd geboren op 8 juni 1963 in Gera. Na een opleiding als bouwvakker, werkte hij als metselaar en timmerman. Gedurende de periode van militaire dienst in de NVA raakte hij geïnteresseerd in literatuur en in het zelf schrijven van gedichten. Tot 1990 studeerde hij Duits aan de universiteiten van Halle (Saale) en Berlijn. Van 1993 tot 1998 was hij redacteur van het literaire tijdschrift “Moosbrand”. Sinds 1997 is hij hoofd van het literaire programma in het Peter-Huchel-Haus in Wilhelmshorst. Sinds 2005 is hij lid van het PEN Centrum Duitsland, sinds April 2007 een volwaardig lid van de Academie van Wetenschappen en Letteren, Mainz, en sinds 2010 van de Beierse Academie voor Schone Kunsten. In 2007 ontving Seiler voor zijn verhaal “Turksib” de Ingeborg Bachmann-prijs. Zijn verhalenbundel “Die Zeitwaage” werd in 2010 genomineerd voor de Prijs van de Leipziger Buchmesse.

Uit: Turksib

“Die Stöße der Gleise waren jetzt stärker und kamen unregelmäßig; mit ausgestreckten Armen hielt ich mich zwischen den Wänden der winzigen Kabine. Aus dem kotbespritzten Stahlpott dröhnte ein metallisches Winseln und Fauchen herauf, in dem sich ab und zu auch ein Gelächter Luft zu machen schien, das irgendwo im Abgrund, im Schotter des Bahndamms hocken mußte und mir wie ein verächtliches Semeysemey in den Ohren hallte. Lange konnte ich nicht mehr bleiben, ohne bei meiner Rückkehr etwas erklären zu müssen, das sich im Mund der Übersetzerin sofort verdoppeln und in den Kommentaren des Konsuls verzehnfachen würde.
Selbst in diesem Land war es, soviel ich inzwischen wußte, nicht verboten, einen Geigerzähler zu besitzen, im Gegenteil: Die europäischen Reiseführer empfahlen es, vor allem als ein Mittel zur Beruhigung des Reisenden, da, wie man mitteilte, die meßbaren Werte in den allermeisten Gebieten längst wieder unter den zulässigen Grenzen lägen. Ich hatte nie an den Erwerb solcher Technik gedacht oder auch nur an die Möglichkeit ihres privaten Besitzes geglaubt. Um so kostbarer und eigener erschienen mir jetzt das graugrüne, schon etwas abgegriffene Kästchen und die Umstände, unter denen ich es von einem der vermummten Händler, die vor Abfahrt des Zuges den Bahnsteig mit ihren Waren seltsamster Art blockierten, erstanden hatte. Fast alles, was mir dort als „Suhweniehrr!“ entgegengestreckt worden war, schien aus den Asservaten und Effektenkammern eines in vollständiger Auflösung begriffenen Reiches und seiner Armee zu stammen. Aber auch dunkle Berge von Fleisch, Tierhäuten, Rosinen, Brot und Nüssen hatte ich gesehen, die in halb geschlossenen Kinderwagen und oft im Dauerlauf über den schneebedeckten Bahnsteig geschoben wurden, hart bis unter die stählernen Tritte der Waggons. Am Ende kam niemand umhin, für irgend etwas zu bezahlen; der Zähler war mein Einlaß in den Zug gewesen.
Es hatte mit dem feinen Knattern, seinem Knister- und Schleifgeräusch zu tun, das er verhalten, aber stetig absonderte. Wenn ich ihn näher an mein Ohr brachte, war es mal eine Art melodisches Kratzen, dann wieder ein Schnarren und Wispern, das schwach wie eine dünne Gegenstimme im Fahrtlärm schwebte und jederzeit davon verschlungen zu werden drohte – augenblicklich schossen mir ein paar Tränen über die Wangen. Alle Widrigkeiten meiner winterlichen Reise verblaßten vor dem, was die Stimme des Zählers mir offenbar mitteilen wollte.“

 
Lutz Seiler (Gera, 8 juni 1963)

08-06-2014 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Turkse schrijver Orhan Pamuk werd geboren op 7 juni 1952 in Istanbul. Zie ook alle tags voor Orhan Pamuk op dit blog.

Uit:Silent House

“Dinner is nearly ready, Madam,” I said. “Please come to the table.”
She said nothing, just stood there, planted on her cane. I went over, took her by the arm, and brought her to the table. She just muttered a little. I went down to the kitchen, got her tray, and put it in front of her. She looked at it but didn’t touch the food. I got out her napkin, stretched it out under her huge ears, and knotted it.
“Well, what did you make tonight?” she said. “Let’s see what you put together.”
“Baked eggplant,” I said. “You requested it yesterday, right?”
She looked at me.
I slid the plate in front of her. She pushed the food around with her fork, complaining to herself. After picking at it a little, she began to eat. “Madam, don’t forget your salad,” I said before going inside and sitting down to my own eggplant.
A little later, she called out, “Salt. Recep, where’s the salt?” I went back out and saw it was right in front of her.
“Here it is!”
“Well, this is a new one,” she said. “Why do you go inside when I’m eating?”
I didn’t answer.
“They’re coming tomorrow, aren’t they?”
“They’re coming, Madam, they’re coming,” I said. “Weren’t you going to put some salt on that?”
“You mind your own business!” she said. “Are they coming?”
“Tomorrow afternoon,” I said. “They called, you know.”
“What else have you got?”
I took the uneaten eggplant back, ladled a good portion of beans onto a fresh plate, and brought it out to her. When she’d lost interest in the beans and started stirring them around, I returned to the kitchen and sat down to resume my supper. A little later she called out again, this time for pepper, but I pretended not to hear her. When she cried Fruit! I went in and pushed the fruit bowl in front of her.”

 
Orhan Pamuk (Istanbul, 7 juni 1952)

De Duitse schrijfster Monika Mann werd als vierde kind van Thomas Mann geboren op 7 juni 1910 in München. Zie ook alle tags voor Monika Mann op dit blog.

Uit:Das fahrende Haus

„Der Augenblick gab mir das Unfaßliche ein, daß dies in Menschen verwandelte Maikäfer waren, die über mein Schicksal entschieden. Ich ging und kam wieder, betrat das verborgene insektenhafte Konsulat. Diesmal konnte jemand englisch, und mir wurde hinter der staubigen Barriere ein Stuhl offeriert, und mein Paß wurde auf einen Monat verlängert. Amerikanisches Exit-Visum, amerikanisches Reenter-Visum, Schweizer Einreisevisum, italienisches Durchreisevisum und scheele Blicke. Hafen- und Grenzoffiziere witterten eine kommunistische Spionin in mir. Auf dem ungarischen Generalkonsulat der Bundeshauptstadt Bern gewärtigte ich ein brummelndes Geschwader, das meinen Weg verdunkeln und bedrohen würde. Statt dessen empfing mich eine manierliche, sportliche, junge Dame – eine Freundin der Literatur – und überreichte mir einen nagelneuen feschen Sowjetpaß. Der Erfolg davon war, daß die Franzosen sich vor mir fürchteten und mir das Durchreisevisum verweigerten, das ich brauchte, um mit der Queen Mary «nach Hause zu fahren». (Wo ich doch keinerlei Absicht hatte, auf die Franzosen noch auf irgendwen ein Attentat zu verüben!) Ich habe vergessen, mit welchen Protektionen und Umwegen ich nach einem Jahr in der Schweiz aufs Schiff gelangte. Und das alles nannte sich Frieden.
Und da war die Sache mit Mexiko, die mich endlich beinahe alles verwünschen ließ. Mein unschuldiger und ökonomischer Plan war – die unsinnige Hitze New Yorks fliehend –, den Sommer in den Bergen Mexikos zu verbringen.“

 
Monika Mann (7 juni 1910 – 17 maart 1992)
In de jaren 1940 in de Verenigde Staten

De Amerikaanse dichteres en schrijfster Nikki Giovanni werd geboren op 7 juni 1943 in Knoxville, Tennessee. Zie ook alle tags voor Nikki Giovanni op dit blog.

I Wrote A Good Omelet

I wrote a good omelet...and ate
a hot poem... after loving you
Buttoned my car...and drove my
coat home...in the rain...
after loving you
I goed on red...and stopped on
green...floating somewhere in between...
being here and being there...
after loving you
I rolled my bed...turned down
my hair...slightly
confused but...I don't care...
Laid out my teeth...and gargled my
gown...then I stood
...and laid me down...
To sleep...
after loving you

A Summer Love Poem

Clouds float by on a summer sky
I hop scotch over to you
Rainbows arch from ground to gold
I climb over to you
Thunder grumbles, lightning tumbles
And I bounce over to you
Sun beams back and catches me
Smiling over at you

 
Nikki Giovanni (Knoxville, 7 juni 1943)

De Amerikaanse schrijver Harry Crews werd geboren op 7 juni 1935 in Bacon County, Georgia. Zie ook alle tags voor Harry Crews op dit blog.

Uit: Harry Crews On Writing

"I write on a great big square board. sit in a big overstuffed chair with this board on my lap, put a legal pad on top of that and write long hand. After that's done, at some point I run it through a typewriter that's older than I am—but it's a beautiful machine, great action, huge keys, I love it—and then when I get through with that, I put it through the computer to revise, which is the only thing . . . I dunno . . . the only thing a computer is good for is to revise. Because, as you very well know, none of us need to go faster, we all need to go slower. I first among them.
"But the computer is a godsend for revisions. I don't quite understand how we did it before we had the computer. I seem to remember a lot of tape and scissors."
(…)

“If you’re crazy enough to read yourself, and almost no writer reads his own novel once he finishes it. He never looks at it again. I’ve never read a novel of mine, a whole novel that I did, after it’s published. Never. Why would you?”

 
Harry Crews (7 juni 1935 – 28 maart 2012)

De Amerikaanse schrijfster Louise Erdrich werd geboren op 7 juni 1954 in Little Falls, Minnesota. Zie ook alle tags voor Louise Erdrich op dit blog.

Uit: The Plague of Doves

“But the dead only fed the living and each morning when the people woke it was to the scraping and beating of wings, the murmurous susurration, the awful cooing babble, and the sight, to those who still possessed intact windows, of the curious and gentle faces of those creatures.
My great-uncle had hastily constructed crisscrossed racks of sticks to protect the glass in what, with grand intent, was called the rectory. In a corner of that one-room cabin, his younger brother, whom he had saved from a life of excessive freedom, slept on a pallet of fir boughs and a mattress stuffed with grass. This was the softest bed he'd ever lain in and the boy did not want to leave it, but my great-uncle thrust choirboy vestments at him and told him to polish up the candelabra that he would bear in the procession.
This boy was to become my mother's father, my Mooshum. Seraph Milk was his given name, and since he lived to be over one hundred, I was present and about eleven years old during the time he told and retold the story of the most momentous day of his life, which began with this attempt to vanquish the plague of doves. He sat on a hard chair, between our first television and the small alcove of bookshelves set into the wall of our government-owned house on the Bureau of Indian Affairs reservation tract. Mooshum would tell us he could hear the scratching of the doves' feet as they climbed all over the screens of sticks that his brother had made. He dreaded the trip to the out-house, where many of the birds had gotten mired in the filth beneath the hole and set up a screeching clamor of despair that drew their kind to throw themselves against the hut in rescue attempts. Yet he did not dare relieve himself anywhere else. So through flurries of wings, shuffling so as not to step on their feet or backs, he made his way to the out-house and completed his necessary actions with his eyes shut. Leaving, he tied the door closed so that no other doves would be trapped.”

 
Louise Erdrich (Little Falls, 7 juni 1954)

De Duitstalige dichteres Mascha Kaléko (eig. Golda Malka Aufen) werd geboren op 7 juni 1907 in Krenau of Schidlow in Galicië in het toenmalige Oostenrijk-Hongarije, nu Polen. Zie ook alle tags voor Mascha Kaléko op dit blog.

An meinen Schutzengel

Den Namen weiß ich nicht. Doch du bist einer
Der Engel aus dem himmlischen Quartett,
Das einstmals, als ich kleiner war und reiner,
Allnächtlich Wache hielt an meinem Bett.

Wie du auch heißt - seit vielen Jahren schon
Hältst Du die Schwingen über mich gebreitet
Und hast, der Toren guter Schutzpatron,
Durch Wasser und durch Feuer mich geleitet.

Du halfst dem Taugenichts, als er zu spät
Das Einmaleins der Lebensschule lernte.
Und meine Saat mit Bangen ausgesät,
Ging auf und wurde unverhofft zur Ernte.

Seit langem bin ich tief in deiner Schuld.
Verzeih mir noch die eine - letzte - Bitte
Erstrecke deine himmlische Geduld
Auch auf mein Kind und lenke seine Schritte.

Er ist mein Sohn. Das heißt: Er ist gefährdet.
Sei um ihn tags, behüte seinen Schlaf.
Und füg es, daß mein liebes schwarzes Schaf
Sich dann und wann ein wenig weiß gebärdet.

Gib du dem kleinen Träumer das Geleit.
Hilf ihm vor Gott und vor der Welt bestehen.
Und bleibt dir dann noch etwas freie Zeit,
Magst du bei mir auch nach dem Rechten sehen.

 
Mascha Kaléko (7 juni 1907 – 21 januari 1975)



 

Zie voor nog meer schrijvers van de 7e juni ook mijn vorige blog van vandaag.

07-06-2014 om 15:51 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse dichteres Gwendolyn Brooks werd geboren op 7 juni 1917 in Topeka, Kansas. Zie ook alle tags voor Gwendolyn Brooks op dit blog.

One wants a teller in a time like this

One wants a teller in a time like this

One's not a man, one's not a woman grown
To bear enormous business all alone.

One cannot walk this winding street with pride
Straight-shouldered, tranquil-eyed,
Knowing one knows for sure the way back home.
One wonders if one has a home.

One is not certain if or why or how.
One wants a Teller now:

Put on your rubbers and you won't catch a cold
Here's hell, there's heaven. Go to Sunday School
Be patient, time brings all good things--(and cool
Stong balm to calm the burning at the brain?)
Behold,
Love's true, and triumphs; and God's actual.

 
Gwendolyn Brooks (7 juni 1917 – 3 december 2000)

De Ierse schrijfster Elizabeth Bowen werd geboren op 7 juni 1899 in Dublin. Zie ook alle tags voor Elizabeth Bowen op dit blog.

Uit: The House in Paris

“Is this a boulevard?"
"Yes. You know, there are many."
"My father told me there would be."
"We cross the river soon."
"How soon will it be daylight?"
Miss Fisher sighed. "The mornings are still so late. How happy you are to be going south, Henrietta. If I were a swallow you would not find me here!"
Henrietta did not know what to say.
"However," Miss Fisher continued, smiling, "to have been met by a swallow would not help you much. It would have been a great disappointment to me to fail your grandmother. Fortunately, my mother is better this morning: she slept better last night."
"I'm sorry your mother is ill," said Henrietta, who had forgotten Miss Fisher had a mother.
"She is constantly ill, but wonderfully full of spirit. She is most anxious to see you, and also hopes to see Leopold."
Miss Fisher's mother was French and they lived in Paris: this accounted, perhaps, for Miss Fisher's peculiar idiom, which made Henrietta giddy. Often when she spoke she seemed to be translating, and translating rustily. No phrase she used was what anyone could quite mean; they were doubtful, as though she hoped they would do. Her state of mind seemed to be foreign also, not able to be explained however much English you had.... This illness made her mother sound most forbidding: Henrietta had a dread of sick-rooms.”

 
Elizabeth Bowen (7 juni 1899 – 22 februari 1973)

De Duitse dichter, schrijver en cabaretier Fred Endrikat werd geboren op 7 juni 1890 in Nakel an der Netze. Zie ook alle tags voor Fred Endrikat op dit blog.

Der kluge Prophet

Ein Fröschlein sitzt im Schilf und Rohr
und lugt zum Himmelszelt empor,
wie es dort mit dem Wetter steht,
der Frosch ist – laut Beruf – Prophet.

Bei Regen und bei Sonnenschein
ist es sehr leicht zu prophezein.
Doch ist das Wetter ungewiß
Traut selbst der Frosch der Sache nicht.

Auf alle Fälle sagt er sich:
Das Wetter ist veränderlich.
Das macht nicht klüger und nicht dümmer,
der gold’ne Mittelweg stimmt immer.

 
Fred Endrikat (7 juni 1890 – 12 augustus 1942)

De Engelse schrijfster en egyptologe Amelia Edwards werd geboren op 7 juni 1831 in Londen. Zie ook alle tags voor Amelia Edwards op dit blog.

Uit: How Ther Third Floor New The Potteries

“Leah was the daughter of a plumber, who lived close by the chapel. She was twenty, and George about seven or eight-and-thirty. Some captious folks said there was too much difference in their ages; but she was so serious-minded, and they loved each other so earnestly and quietly, that, if nothing had come between them during their courtship, I don't believe the question of disparity would ever have troubled the happiness of their married lives. Something did come, however; and that something was a Frenchman, called Louis Laroche. He was a painter on porcelain, from the famous works at Sèvres; and our master, it was said, had engaged him for three years certain, at such wages as none of our own people, however skilful, could hope to command. It was about the beginning or middle of September when he first came among us. He looked very young; was small, dark, and well made; had little white soft hands, and a silky moustache; and spoke English nearly as well as I do. None of us liked him; but that was only natural, seeing how he was put over the head of every Englishman in the place. Besides, though he was always smiling and civil, we couldn't help seeing that he thought himself ever so much better than the rest of us; and that was not pleasant. Neither was it pleasant to see him strolling about the town, dressed just like a gentleman, when working hours were over; smoking good cigars, when we were forced to be content with a pipe of common tobacco; hiring a horse on Sunday afternoons, when we were trudging a-foot; and taking his pleasure as if the world was made for him to enjoy, and us to work in.”

 
Amelia Edwards (7 juni 1831 – 15 april 1892)

De Duitse schrijfster Charlotte Niese werd geboren op 7 juni 1854 in Burg auf Fehmarn. Zie ook alle tags voor Charlotte Niese op dit blog.

Uit: Reifezeit

„Ich saß mit ihr in der kleinen Hinterstube des Ladens und erzählte von mir. Wie ich verheiratet wäre, und es mir gut ginge. Aber ich hätte sie nicht vergessen. Ihre Güte, ihren »Platz«, ihre Trostworte. Ich sprach verworren; aber sie hörte mir freundlich zu, sah mit ihren klaren Augen in mein Gesicht und wiederholte immer wieder:
Ei, da freue ich mich!
Es war ein hübsches Wiedersehen. Die Frau so einfach würdig, ohne falsche Bescheidenheit, innerlich frei von allen Äußerlichkeiten. Ohne sie wäre das arme verwahrloste Kind vielleicht verkommen; davon aber sagte sie kein Wort. Sie freute sich nur, daß ich an sie dachte. Sie hatte mich halb vergessen: nach mir waren wohl andre gekommen, denen sie helfen mußte, denn sie hatte eine offne Hand, und jedermann wußte es. Aber daß ich kam und sie nicht vergessen hatte, freute sie.
Tue Gutes, wirf es ins Meer:
Siehts nicht der Fisch, siehts doch der Herr.
Als ich nachher von der Frau Bäckermeisterin wegging, mußte ich an dies Verslein denken. Meine damalige Wohltäterin kennt den Spruch nicht; aber sie handelt danach. Morgen will ich sie noch einmal besuchen und mich dann umsehen, was ich ihr schenken könnte. Eine Freude muß ich ihr doch machen; schon deswegen, damit sie Anneli Pankow nicht wieder vergißt. Walter und Harald hatten sich unterdessen gezankt. Sie tun es oft, wenn sie allein sind, und es kommt vom Lateinischen. Walter ist immer so ein Musterknabe gewesen: Primus in allen Klassen, und die alten Sprachen sind ihm nicht schwer geworden. Daß sein Sohn jetzt Mühe hat, die Sprache der alten Römer zu begreifen, ist ihm unfaßlich. Harald ist eben mein Sohn. Er hat meine Augen, meine Haare, meine träumerische Art, meine Anfälle von Faulheit. Walter ist entrüstet, wenn ich mich faul nenne; er sagt, daß ich eine tätige, sparsame Hausfrau wäre, und daß es für mich überflüssig sei, den ernsten Wissenschaften Gedanken zu widmen.“

 
Charlotte Niese (7 juni 1854 – 8 december 1935)

De Duitse schrijfster Geno Hartlaub werd op 7 juni 1915 in Mannheim geboren. Zie ook alle tags voor Geno Hartlaub op dt blog.

Uit: Gefangene der Nacht

„Ein Sanitäter war dabei, eine Zeltplane über eine Leiche zu ziehen, als einer der Bahrenträger ihn zur Hilfe rief. Er unterbrach seine Tätigkeit, doch bevor er zur Baracke ging, bückte er sich, hob etwas vom Boden auf und legte es auf den Rand der Bahre zurück. Im Lichtschein seiner Lampe erkannte Irene deutlich eine Hand, eine säuberlich vom Arm getrennte Mädchenhand, die nicht viel größer war als die eines Kindes. Gut, dass der Sanitäter in seinem Ordnungssinn die abgerissene Hand aus dem Staub aufgelesen und an ihren Platz zurückgelegt hatte. Auf diese Weise wußte man wenigstens, wer unter der Zeltplane lag. (...) Doch neben der abgerissenen Hand lag eine weiße Tasche aus Kunststoff, deren Metallverschluß aufgesprungen war. Das leere Innere der aufklaffenden Tasche, in der weder Geld noch Ausweis, weder Taschentuch noch Puderdose zurückgeblieben waren, entsetzte Irene mehr als die unnatürlich heile Hand mit der nicht mehr blutenden Schnittfläche, bei deren Anblick sie wider Willen an eine jener künstlichen Geistergliedmaßen aus einem Zauberkasten denken musste, den man ihr als Kind geschenkt hatte.“

 
Geno Hartlaub (7 juni 1915 – 25 maart 2007)

De Vlaamse dichter en schilder Jan Theuninck werd geboren in Zonnebeke op 7 juni 1954. Zie ook alle tags voor Jan Theunick op dit blog.

Polygon Wood

als een schrijn
lig je
in het midden
van het bos
en waarschuw je
voor diegene
die vrede
predikt
en oorlog
maakt

Wargasm

ik heb mij verwijderd van mijn ik
hij begon het jij te vermoorden
het verlangen naar de ander is weg
eindelijk de bevrijdende scheiding
blijft een explosieve integriteit
een dodelijk genot

 
Jan Theuninck (Zonnebeke, 7 juni 1954)

Zie voor onderstaande schrijvers ook mijn blog van 7 juni 2010.

De Hongaarse schrijver en draaiboekauteur Gábor von Vaszary werd geboren op 7 juni 1897 in Boedapest.

07-06-2014 om 15:39 geschreven door Romenu  

De Duitse schrijver Thomas Mann werd geboren in Lübeck op 6 juni 1875. Zie ook mijn blog van 6 juni 2010 en eveneens alle tags voor Thomas Mann op dit blog.

Uit: Der Zauberberg

„Ähnlich also wie diese Lasterträume vermag die Erzählung mit der Zeit zu Werke gehen, ähnlich vermag sie sie zu behandeln. Da sie aber "behandeln" kann, so ist klar, daß die Zeit, die das Element der Erzählung ist, auch zu ihrem Gegenstande werden kann; und wenn es zuviel gesagt wäre, man könne "die Zeit erzählen" so ist doch, von der Zeit erzählen zu wollen, offenbar kein ganz so absurdes Beginnen, wie es uns anfangs scheinen wollte, - so daß denn also dem Namen des "Zeitromans" ein eigentümlich träumerischer Doppelsinn zukommen könnte. Tatsächlich haben wir die Frage, ob man die Zeit erzählen könne, nur aufgeworfen, um zu gestehen, daß wir mit laufender Geschichte wirklich dergleichen vorhaben. Und wenn wir die weitere Frage streiften, ob die um uns Versammelten sich noch ganz im klaren darüber seien, wie lange es gegenwärtig her ist, daß der unterdessen verstorbene ehrliebende Joachim jene Bemerkung über Musik und Zeit ins Gespräch flocht (die übrigens von einer gewissen alchimistischen Steigerung seines Wesens zeugt, da solche Bemerkungen eigentlich nicht in seiner brave Natur lagen), - so wären wir wenig erzürnt gewesen, zu hören, daß man sich wirklich im Augenblick nicht mehr so recht im klaren darüber sei: wenig erzürnt, ja zufrieden aus dem einfachen Grunde, weil die allgemeine Teilnahme an dem Erleben unseres Helden natürlich in unserem Interesse liegt und weil dieser, Hans Castorp, in beregtem Punkte durchaus nicht ganz fest war, und zwar schon längst nicht mehr. Das gehört zu seinem Roman, einem Zeitroman, - so - und auch wieder so genommen.

 
Hofrat Dr. Behrens (Hans Christian Blech) en Hans Castorp (Christoph Eichhorn)
Scene uit de verfilming van „Der Zauberberg “ uit 1982

Wie lange Joachim eigentlich hier oben mit ihm gelebt, bis zu seiner wilden Abreise oder im ganzen genommen; wann, kalendermäßig, diese erste trotzige Abreise stattgefunden, wie lange er weggewesen, wann wieder eingetroffen und wie lange Hans Castorp selber schon hier gewesen, als er wieder eingetroffen und dann aus der Zeit gegangen war; wie lange, um Joachim beiseite zu lassen, Frau Chauchat ungegenwärtig gewesen, seit wann, etwa der Jahreszahl nach, sie wieder da war (denn sie war wieder da), und wieviel Erdenzeit Hans Castorp im 'Berghof' damals verbracht gehabt hatte, als sie zurückgekehrt war: bei all diesen Fragen, gesetzt, man hätte sie ihm vorgelegt, was aber niemand tat, auch er selber nicht, denn er scheute sich wohl, sie sich vorzulegen, hätte Hans Castorp mit den Fingerspitzen an seiner Stirn getrommelt und entschieden nicht recht Bescheid gewußt, - eine Erscheinung, nicht weniger beunruhigend als jene vorübergehende Unfähigkeit, die ihn am ersten Abend seines Hierseins befallen hatte, nämlich Herrn Settembrini sein eigenes Alter anzugeben, ja, eine Verschlimmerung dieses Unvermögens, denn er wußte nun allen Ernstes und dauernd nicht mehr, wie alt er sei!“

 
Thomas Mann (6 juni 1875 - 12 augustus 1955)

De Russische dichter en schrijver Aleksandr Poesjkin werd geboren in Moskou op 6 juni 1799. Zie ook alle tags voor Aleksandr Poesjkin op dit blog.

Uit: Evgeny Onegin

Book 3

She was a girl, she was in love.
Malfilâtre

I
"Where now then? Ah, these poetic characters!"
"Goodbye, Yevgeny, it's time. I must.."
"I do not keep you. But tell me, please,
Where do you spend your evenings now?"
" At the Larins." "Ah, there, but how strange.
Good heavens! Is it not torture fit to bust
To slaughter every evening there?"
"Not at all." "I cannot understand you.
Ah yes, I see it, what it must be
In the first place (admit it, is it true?)
A simple Russian family,
With over zealous hospitality,
Preserves and chutneys and endless prattle
About rain, about crops, and about their cattle."

 
II
"I still see nothing wrong in that ."
"But tedious, that's what is wrong, my friend."
"I hate your modern, fashionable set.
Give me the home life and home circle,
Where I may…" "Ah! How pastoral!
Enough, enough. For God's sake Lensky.
Well? So you're going? What a pity.
But listen: is it impossible
For me to see this gentle Phyllida,
The object of your thoughts and pen,
Your tears, your rhymes, et cetera?
Introduce me." "You're joking." "Not at all."
"Gladly." "When?" "Why, now, if you have leisure.
They'll always smile and welcome us with pleasure."

 
III
"Let's go then." -
They set off rapidly,
And soon at the Larin's are ensconced.
The attentiveness at times was wearying
Of the old fashioned hospitality.
Of well known treats a plethora:
Preserves on dishes are brought in,
On a polished table then is placed
A jug with cranberry water in
. . . . . .

 
Aleksandr Poesjkin (6 juni 1799- 10 februari 1837)
Portret door  Pyotr Konchalovsky, 1932

De Amerikaanse schrijfster Sarah Dessen werd geboren op 6 juni 1970 in Evanston, Illinois. Zie ook alle tags voor Sarah Dessen nop dit blog.

Uit: That Summer

“It’s funny how one summer can change everything. It must be something about the heat and the smell of chlorine, fresh-cut grass and honeysuckle, asphalt sizzling after late-day thunderstorms, the steam rising while everything drips around it. Something about long, lazy days and whirring air conditioners and bright plastic flip-flops from the drugstore thwacking down the street. Something about fall being so close, another year, another Christmas, another beginning. So much in one summer, stirring up like the storms that crest at the end of each day, blowing out all the heat and dirt to leave everything gasping and cool. Everyone can reach back to one summer and lay a finger to it, finding the exact point when everything changed. That summer was mine.”
(…)

“I knew it then. For me and her, there wasn’t any time left to think back to that summer and the beach and a boy who charmed us and disappointed us. There was only what stretched out ahead, years full of new summers and promise, with all the time in the world left to start again. My sister, who never understood most of the things I wanted her to, might have been able to understand what had happened to me in this summer of weddings and beginnings. And she was right. The first boy was always the hardest.”

 
Sarah Dessen (Evanston, 6 juni 1970)

 

De Franse dichter en schrijver Jean Cayrol werd geboren op 6 juni 1911 in Bordeaux. Zie ook alle tags voor Jean Cayrol op dit blog.

Écrit sur le mur

J’appartiens au silence
à l’ombre de ma voix
aux murs nus de la Foi
au pain dur de la France.

J’appartiens au retour
à la porte fermée
Qui frappe dans la cour
qui fredonne la paix ?

L’aube nourrit la terre
à la source du feu
J’appartiens au ciel bleu
qui souffre sur la pierre.

Les seringas…

Les seringas…
sont maîtres des écoles.
Fleurs trop sages, petits bols,
vos doux buissons connaissent le dégât.

Et tout grandit, cherche son rôle
et l’homme prend la route sous ses pas.

Le seringa c’est l’âme qui s’envole
et son odeur embellit le faux pas.

Les seringas qui jouent avec les folles.

 
Jean Cayrol (6 juni 1911 – 10 februari 2005)

De Franse dichter en schrijver Pierre Corneille werd geboren in Rouen op 6 juni 1606. Zie ook alle tags voor Pierre Corneille op dit blog.

Eve et Marie

Homme, qui que tu sois, regarde Eve et Marie,
Et comparant ta mère à celle du Sauveur,
Vois laquelle des deux en est le plus chérie,
Et du Père Eternel gagne mieux la faveur.

L'une a toute sa race au démon asservie,
L'autre rompt l'esclavage où furent ses aïeux
Par l'une vient la mort et par l'autre la vie,
L'une ouvre les enfers et l'autre ouvre les cieux.

Cette Ève cependant qui nous engage aux flammes
Au point qu'elle est bornée est sans corruption
Et la Vierge " bénie entre toutes les femmes "
Serait-elle moins pure en sa conception ?

Non, non, n'en croyez rien, et tous tant que nous sommes
Publions le contraire à toute heure, en tout lieu :
Ce que Dieu donne bien à la mère des hommes,
Ne le refusons pas à la Mère de Dieu.

 
Pierre Corneille (6 juni 1606 – 1 oktober 1684)
Standbeeld door Jean-Jacques Caffiéri, Louvre, Parijs

Zie voor nog meer schrijvers van de 6e juni ook mijn blog van 6 juni 2011 deel 1 en eveneens deel 2.

06-06-2014 om 18:38 geschreven door Romenu  

De Spaanse dichter en toneelschrijver Federico Garcia Lorca werd geboren op 5 juni 1898 in Fuente Vaqueros, Granada. Zie ook alle tags voor Federico Garcia Lorca op dit blog.

Hartstochtelijk madrigaal

Ik had zo graag aan je lippen gerust
om uit te doven in de sneeuw
van je tanden.

Ik had zo graag aan je borst gerust
om er bloedend in te vergaan.

Ik was zo graag altijd opnieuw
in je gouden haren weggedroomd

tot je hart een grafkuil werd
van mijn rouwend hart,

tot mijn vlees jouw vlees werd,
mijn voorhoofd het jouwe.

Ik had zo graag dat ik met hart en ziel
je kleine lichaam binnendrong,

dat ik je enige gedachte was,
en je kraakwitte kleed.

Dat je zo hartstochtelijk
op mij verliefd zou zijn
dat je, naar mij op zoek, jezelf verloor
zonder mij ooit te vinden.

Dat je op je dooltocht mijn naam
naar de einder schreeuwde,
en je rivieren naar mij vroeg,
en droef de bitterheden dronk
die mijn hart op de weg
uit liefde voor jou heeft verloren.

En dan zal ik je zwakke en zachte
lichaam binnendringen,
en word ik, vrouw, jezelf
en ben ik voor altijd bij jou,
terwijl jij tevergeefs naar mij zoekt
van oost naar west,
tot uiteindelijk de dood
ons beiden met zijn grauwe vlam verkoolt.

Vertaald door Piet Thomas en Christian de Paepe

Romance van de zwarte smart

                               Voor José Navarro Pardo

De pikhouwelen van de hanen
graven zoekend naar de dageraad,
wanneer Soledad Montoya
de donkere berg afdaalt.
Geel koper haar lijf
dat geurt naar paard en schaduw.
Berookte aambeelden haar borsten
die ronde liederen jammeren.
Soledad: naar wie vraag je
zonder gezelschap, op dit uur?
Ik vraag naar wie ik wil,
trouwens gaat jou dat wat aan?
Ik kom zoeken wat ik zoek,
mijn vreugde en mijn eigen ik.
Soledad van mijn smarten,
een paard dat op hol slaat
rent tenslotte in zee
en de golven verzwelgen het.
Van de zee wil ik niet horen:
de zwarte smart bot uit
op de olijfgronden
bij geruis van blaren.
Soledad, wat heb je een smart!
Hoe zielig die smart!
Je huilt citroensap
zuur van wachten en van mond.
Wat een diepe smart! Waanzinnig
dool ik door mijn huis,
mijn twee vlechten over de grond
van de keuken naar het bed.
Wat een smart! Ik word
gitzwart van lijf en kleren.
Ach, mijn linnen hemden!
Ach, mijn papaveren dijen!
Soledad: was je lichaam
met leeuwerikswater,
en gun je hart rust,
Soledad Montoya.

Daar beneden zingt de rivier:
strook van hemel en lover.
Het nieuwe licht wordt
met pompoenbloemen gekroond.
O smart van de zigeuners!
Klare smart en immer eenzaam.
O smart die diep verborgen stroomt
en dageraad die nimmer komt.

Vertaald door Lepus

The Little Mute Boy

The little boy was looking for his voice.
(The king of the crickets had it.)
In a drop of water
the little boy was looking for his voice.

I do not want it for speaking with;
I will make a ring of it
so that he may wear my silence
on his little finger

In a drop of water
the little boy was looking for his voice.

(The captive voice, far away,
put on a cricket’s clothes.)

Vertaald door W.S. Merwin

 
Federico García Lorca (5 juni 1898 – 19 augustus 1936)
Javier Beltran als Lorca en Robert Pattinson als Salvador Dali in de film »Little Ashes »,2008

De Nederlandse dichter en schrijver Adriaan Morriën werd geboren op 5 juni 1912 in Amsterdam. Zie ook alle tags voor Adriaan Morriën op dit blog.

Lectuur

Ik kan niet genoeg krijgen van je huid.
Als een blinde lees ik met mijn vingers
het stille verhaal van je oppervlak.
In je ogen dreig ik te verzinken.
Op je huid bewandel ik alle wegen
zonder mij van jou te verwijderen.

Soms keer je je behulpzaam op je buik.
Je rug is een lang hoofdstuk uit een boek.
Ik spel je tepels, herlees je oren.
Ik laat je tenen op elkander rijmen.
Ik lees tussen de regels van je benen
en blader in de atlas van je hals.

Het is mij of mijn eigen vingers
je lichaam hebben uitgeschreven.
Eerst viel het mij als klank te binnen,
toen lag het als een beeldspraak op mijn tong
en nu herhaal ik wat ik heb gestameld
in vloeiende bewoordingen.

Moeders en zonen

Wanneer de moeders eindelijk slapen
verflauwt de onlust van de zonen.
Zij leven op en wrijven zich de handen:
de nacht is pas begonnen.

Het uur van misdaden en dromen
heeft reeds geslagen.
De straten zijn vol levensgrote meisjes,
ontvoeringen en drinkgelagen.

De zoon verlaat het huis, treedt als een zon naar buiten
in de sneeuw van het geluk, het liefdeloze
barmhartige genot, het boze, niet het broze,
maar 't harde en genadeloze.

En hij is vrij, vrij om te sterven,
zoals een wees, een wolf, een lied
dat wordt gezongen voor de sterren.
Maar moeders slapen niet.

 
Adriaan Morriën (5 juni 1912 – 7 juni 2002)

De Engelse schrijver Ken Follett werd geboren op 5 juni 1949 in Cardiff, Wales. Zie ook alle tags voor Ken Follett op dit blog.

Uit: Winter of the World

« Carla knew her parents were about to have a row. The second she walked into the kitchen she felt the hostility, like the bone-deep cold of the wind that blew through the streets of Berlin before a February snowstorm. She almost turned and walked back out again.
It was unusual for them to fight. Mostly they were affectionate--too much so. Carla cringed when they kissed in front of other people. Her friends thought it was strange: their parents did not do that. She had said that to her mother, once. Mother had laughed in a pleased way and said: "The day after our wedding, your father and I were separated by the Great War." She had been born English, though you could hardly tell. "I stayed in London while he came home to Germany and joined the army." Carla had heard this story many times, but Mother never tired of telling it. "We thought the war would last three months, but I didn't see him again for five years. All that time I longed to touch him. Now I never tire of it."
Father was just as bad. "Your mother is the cleverest woman I ever met," he had said here in the kitchen just a few days ago. "That's why I married her. It had nothing to do with . . ." He had tailed off, and Mother and he had giggled conspiratorially, as if Carla at the age of eleven knew nothing about sex. It was so embarrassing.
But once in a while they had a quarrel. Carla knew the signs. And a new one was about to erupt.
They were sitting at opposite ends of the kitchen table. Father was somberly dressed in a dark gray suit, starched white shirt, and black satin tie. He looked dapper, as always, even though his hair was receding and his waistcoat bulged a little beneath the gold watch chain.»

 
Ken Follett (Cardiff, 5 juni 1949)

De Australische schrijfster Margo Lanagan werd geboren op 5 juni 1960 in Waratah, New South Wales. Zie ook alle tags voor Margo Lanagan op dit blog.

Uit: Sea Hearts

“The old witch is there,’ said Raditch, peering over thetop to Six-Mile Beach. ‘Well settled with her knitting.’‘It’s all right. We’re plenty,’ said Grinny.‘We’re plenty and we have business,’ James said with some bluster — he was as scared of her as anyone. He shook his empty sack. ‘We have been sent by our mams. We’re to provide for our families.’‘Yes, we’ve come all this way,’ said Oswald Cawdron.‘We have.’ And down the cliff we went. It was a poisonous day. Every now and again the wind would take a rest rompressing us to the wall, and try to pull us off it instead. We would grab together and sit, then, making a bigger person’s weight that it could not remove. Te sea was grey with white dabs of temper all over it; the sky hung full of ragged strips of cloud. We spilled out onto the sand. You can fetch sea-hearts two ways. You can go up the tide-wrack; you will find more there, but they will be harder, drier for lying there, and many of them dead. You can still eat them, but they will take more cooking and, unless your mam boils themthrough the night, more chewing. Tey are altogether more difficult. Tose of us whose mams had sighed or dads had smacked their heads for bringing that sort went downtowards the water. Grinny ran ahead and picked up the first heart, but nobody raced him; hearts lay all along the sea-shined sand there, plenty for all our families. They do not keep, once collected. They can lie drying in the tide- wrack for days and still be tolerable eating, but put them in a house and they’ll do any number of awful things: collapse in a smell, sprout white fur, explode themselves across your pantry-shelf. So there is no point grabbing upmore than your mam can use."

 
Margo Lanagan (Waratah, 5 juni 1960)

De Nederlandse literair criticus Carel Peeters werd geboren in Nijmegen op 5 juni 1944. Zie ook alle tags voor Carel Peeters op dit blog.

Uit: Renate Rubinstein

“Ook al heeft Renate Rubinstein sinds Alexander, een portret van de Nederlandse kroonprins (1985) écht iets met royalty, deze onverwachte verbintenis was niet nodig om van haar de prinses van de Nederlandse columnisten te maken. Zij heeft gedurende bijna een kwart eeuw met ijzeren regelmaat gezorgd voor iets waar een prinses - maar dan meer ondanks zichzelf - ook sterk in is: voor een niet aflatende discussie over wat ze gedaan, in dit geval geschreven heeft. Ze is een lastige prinses maar met een karakter, bovendien is ze een ‘generaliste’, iemand die met een gelijkblijvende vertrouwdheid schrijft over zaken die dichtbij of veraf liggen: de vogeltjes in het veld, de Palestijnen, de liefde of de kernwapens.
In haar eerste bundel columns Namens Tamar (1964) schreef ze dat ze al zo'n twintig jaar naar de slijtage van haar romantisch wereldbeeld kijkt. Goed beschouwd zou twintig jaar later van dit wereldbeeld niets meer over moeten zijn, ware het niet dat ze wat dit betreft altijd iets ‘onverbeterlijks’ heeft behouden. Dat blijkt uit een ‘speciaal soort zeurderig verlangen’ in de vele stukjes waarin ze zichzelf confronteert met de harde feiten van het leven. Eén van de altijd weer overtuigende eigenschappen van haar columns is de moed feiten onder ogen te zien die haarzelf eigenlijk helemaal niet welgevallig zijn. Enigszins spectaculair en onomwonden, omdat het gebeurde door zo'n intelligent en zelfverzekerd karakter, deed ze dat in de columns over haar echtscheiding (Niets te verliezen en toch bang, 1978) en beschermde zichzelf daarin uitsluitend middels het schild van de intelligente verwoording. Ondanks de bescherming van een dosis pessimisme voelde ze zich ‘vernederd’, immers ‘van huis uit is iedereen een prins of prinses.’

 
Carel Peeters (Nijmegen, 5 juni 1944)
Nijmegen 

De Engelse schrijfster Margaret Drabble werd geboren op 5 juni 1939 in Sheffield, Yorkshire. Zie ook alle tags voor Margaret Drabble op dit blog.

Uit: A Day in the Life of a Smiling Woman

“t was the kind of party at which nobody got introduced. The room was dark, lit only by candles in bottles, and although a certain amount of feeble shuffling was going on in the centre of the floor, most of the guests were grouped around yelling in a more or less cheery fashion to people whom they were lucky enough to know already. There was a lot of noise, both musical and conversational, and the general tone seemed to Humphrey to be rather high, a kind of cross between the intellectual and the artistic. He could hear from time to time words like ‘defence mechanism’ and ‘Harold Pinter’ being bandied about above the deafening body of sound. He supposed, upon reflection, that one might have expected this kind of thing from his host, a young man whom he had met in a pub the week before, who had been most pressing in his invitation, but who had hardly seemed to recognise Humphrey at all when he had duly arrived, some time ago. Now, after half an hour of total neglect, he was beginning to feel rather annoyed. He was in many ways a conventional young man, and had not the nerve to go and accost a group of strangers, who anyway seemed to be getting on quite nicely without him, simply in order to add his own unoriginal views on Harold Pinter. On the other hand, he did not really want to leave.”

 
Margaret Drabble (Sheffield, 5 juni 1939)

Zie voor nog meer schrijvers van de 5e juni ook mijn blog van 5 juni 2012 deel 2 en eveneens mijn blog van 5 juni 2011 deel 2.

05-06-2014 om 21:24 geschreven door Romenu  

De Duitse dichter en schrijver Ralf Thenior werd geboren op 4 juni 1945 in Bad Kudowa. Zie ook alle tags voor Ralf Thenior op dit blog.

Uit: Strange Kebab

Nordstadtsommernacht

Am Tag der Volkserhebung misst man 37 Grad um Mittag auf freiem Platz. Die Stadt heizt sich auf. Die Luft flirrt. Autopolster verbrennen nackte Oberschenkel. Wer irgend kann, zieht sich in die kühle Altbauwohnung zurück und streckt alle Viere von sich – geschockt von dem plötzlichen Temperaturanstieg, dem heftigsten seit fünfzig Jahren, 17 auf 37 Grad von einem Tag auf den andern. Kurz vor Mitternacht hat es sich auf zwanzig Grad abgekühlt. Es ist ruhig geworden. Die Kampftrinker von der Bude haben sich schon lange verzogen. Es ist still in den Straßen. Irgendwo kläfft ein Hund. Nur wenige Nachtschwärmer nutzen die Gunst der Stunde, sitzen auf Schienen des alten Güterbahnhofs am Fredenbaumpark und nuckeln an Kannen und Tüten. Am Himmel wächst Sternmiere.

Freitagabendfieber

Ein kalter Märzregen mitten im Sommer, es ist schon Ende Juni. Siebzehn Uhr, Freitagabend. Die Vibration der Stadt lässt nach, das Dröhnen wird bald verebbt sein. Gleich fängt das Wochenende an. Heut’ Nacht lassen wir’s krachen! Aber hallo! Wir gehen rüber in unsere Eckkneipe – und dann gib Zunder! Man gönnt sich ja sonst nichts. – Und nebenan: Komm, wir gehen ins »Roxy«. Ich find die »Camera« schöner. Is’ doch egal. Mir nicht. Gut, »Camera«. Und wenn nichts läuft? Machen wir was anderes. Nicht schon wieder!

Ich will endlich joggen! Da musst du bis morgen warten. Nein, jetzt! Guck doch mal aus dem Fenster. Ein kalter Märzregen geht nieder. Ich finde alles außer Joggen öde. Komm, wir vögeln ‘ne Runde. Nein, jetzt nicht!

 
Ralf Thenior (Bad Kudowa, 4 juni 1945)

De Franse schrijfster Marie Ndiaye werd geboren op 4 juni 1967 in Pithiviers. Zie ook alle tags voor Marie Ndiaye op dit blog.

Uit: Ladivine

« Assise dans le train, les yeux fixés sur la vitre, sur le grain et les menues rayures du verre que son regard ne traversait pas, si bien qu'elle aurait été en peine de décrire le paysage qu'elle parcourait dans un sens le matin, dans l'autre le soir une fois par mois depuis des années et des années, elle tremblait d'appréhension en s'imaginant devoir se composer une attitude judicieuse dans le cas où quelqu'un l'appellerait Malinka.
Puis ses pensées dérivaient, elle oubliait peu à peu le motif de son tremblement même si le tremblement demeurait et qu'elle ne savait comment le faire cesser et qu'elle finissait confusément par l'attribuer au mouvement du train qui scandait sous ses pieds, dans ses muscles, dans sa tête fatiguée, le prénom qu'elle aimait et détestait, qui lui inspirait peur et compassion en même temps, Malinka, Malinka, Malinka.
Il ne lui avait pas toujours été facile, quand sa fille Ladivine était encore petite, de se rendre ainsi secrètement à Bordeaux, d'y passer une partie de la journée puis d'en revenir suffisamment tôt pour ne susciter la méfiance de personne.
Mais elle y avait toujours réussi.
Elle n'en était ni fière ni confuse.
Elle avait fait ce qu'elle devait faire, elle le ferait jusqu'à la mort de l'une ou de l'autre et elle avait, pour cela, mis en œuvre toutes les ressources dont elle disposait, qu'elle savait chiches d'intelligence, d'astuce, de tactique. »

 
Marie Ndiaye (Pithiviers, 4 juni 1967)

De Duitse schrijver Erasmus Schöfer werd geboren op 4 juni 1931 in Altlandsberg bij Berlijn. Zie ook alle tags voor Erasmus Schöfer op dit blog.

Sonnenflucht

SYSIFOS SCHLÄFT

Ewige Wanderung Lust
Mondlose Nacht
Der Berg verschwunden im Schwarz
Vom Felsen nur seine Härte
gegen das Fleisch
Die Schwerkraft des Schlafs
zerrt den Riesen ins Moos
Er bettet den Kopf
auf die verfluchte die Last

Die Leichen der Götter die Sterne
nicht oben nicht unten
Hinter der Stirn
etwas Licht
Unsichtbar lächelnd
träumt er Befreiung

Aus dem Berg flattern
schrecklich vertraut
die Mahre

Die Nacht verschlingt seinen Schrei

 
Erasmus Schöfer (Altlandsberg, 4 juni 1931)

De Amerikaanse (slam) dichter Buddy Wakefield werd geboren op 4 juni 1974 in Shreveport, Louisiana. Zie ook alle tags voor Buddy Wakefield op dit blog.

Hurling Crowbirds at Mockingbars (Hope is Not a Course of Action) - Fragment

If we were created in God’s image
then when God was a child
he smushed fire ants with his fingertips
and avoided tough questions.
There are ways around being the go-to person
even for ourselves
even when the answer is clear
clear like the holy water Gentiles would drink
before they realized
forgiveness is the release of all hope for a better past.

I thought those were chime shells in your pocket
so I chucked a quarter at it
hoping to hear some part of you respond on a high note.
You acted like I was hurling crowbirds at mockingbars
and abandoned me for not making sense.
Evidently, I don’t experience things as rationally as you do.

For example, I know mercy
when I have enough money for the jukebox.
You know mercy whenever someone shoves a stick of morphine
straight up into your heart.
It felt amazing
the days you were happy to see me

so I smashed a beehive against the ocean
to try and make our splash last longer.
Remember all the honey
had me lookin’ like a jellyfish ape
but you walked off the water in a porcupine of light
strands of gold
drizzled out to the tips of your wasps.
This is an apology letter to the both of us
for how long it took me to let things go.

 
Buddy Wakefield (Shreveport, 4 juni 1974)

De Duitse dichter en schrijver Yaak Karsunke werd geboren op 4 juni 1934 in Berlijn. Zie ook alle tags voor Yaak Karsunke op dit blog.

genauigkeitsübung

deutschland
land meiner väter
allerdings: ich
hatte nur einen

land meiner väter
der vater meiner mutter
besaß einen garten
sein vater hingegen war tagelöhner

land meiner väter
mein urgroßvater
sprach nur gebrochen
& selten deutsch
sonst fließen polnisch

land meiner väter
der name meiner familie
ist der eines russischen flusses

deutschland
land meiner väter
: genau genommen
kein allzu brauchbarer anfang
für ein gedicht

 
Yaak Karsunke (Berlijn, 4 juni 1934)

De Amerikaanse schrijver Charles Dickinson werd geboren op 4 juni 1951 in Detroit, Michigan. Zie ook alle tags voor Charles Dickinson op dit blog.

Uit: Shortcut in Time

“The surface of the pool water was absolutely still. The lane floats had been pulled out and lined up along the deck. I went and stood at the entrance to the girls' changing area.
"Kurt!"
I waited a few seconds, and then entered. Everything in the girls' locker room was the same as the boys' except that the tile floor was dry.
"Kurt?" I said to establish my reason for being there.
My mom didn't swim and Kurt and I had no sisters. Vaughan had a sister named Flo, short for Flora. She was my age, pretty enough, I guess, behind her glasses, but with a perpetual frown of concentration on her face. She was, like her brother, the top student in her class, but being number one didn't appear to give her any enjoyment.
"Vaughan?" I said, in case she was there, searching for her brother, too, and wondering what I was doing in the girls' locker room.
When I finally went back out by the pool, the day had altered fractionally. A cloud across the sun improved visibility into the water. Down in the deep end was a shape that registered immediately as horribly out of place. I hurried around the pool's edge, the blue-on-cream tiles spelling out 5 FT., then 8FT., then 12 FT. The cloud passed. A flash of sunlight off the water made me cover my eyes. I examined the shape at the bottom of the pool indirectly, half afraid to confront what was there.”
 

 
Charles Dickinson (Detroit, 4 juni 1951)

De Australische schrijfster Elizabeth Jolley werd geboren op 4 juni 1923 in Birmingham, Engeland. Zie ook alle tags voor Elizabeth Jolley op dit blog.

Uit:The Well

“She imagines the feeling of being unseen and not known about while standing in one isolated place. She would be small and safe walking and pausing to stand still low down under the immense clear blue sky. Perhaps, she thinks, her fear might disappear. It might dissolve, dissipate itself into the light, gently moving air.
Thoughts of walking do not accompany night driving, such ideas at the outset of a long drive in a remote place are best put out of the mind.
The only tolerable part of the evening, Hester reflects, was Kathy's dancing. The girl's energetic rhythmic movements and the yellow dress, in spite of Rosalie Borden's unexpected attack, were by her perhaps one-sided standards, superb. She smiles to herself remembering the music and the dancing, Katherine forever imagining herself as John Travolta's rightful partner. And then there was the sweetness of Katherine's thoughtfulness, the way in which she put aside her own wishes to come over, knowing Hester's weakness for sweet things.
'Miss Harper, dear,' she hears still the piping but gentle voice, 'i thought you'd like the sherry trifle . . .'
Almost nodding off Hester gives way to some profound thoughts. 'Life,' she declares inside her head, 'is like a wood heap. People do things to ameliorate and to alleviate. With one little detail after another people move through life. it is like taking wood from the heap, one log at a time to the fire, or in summer, the slow stacking of one log upon another when a wood pile is being moved or rebuilt.' She yawns.”

 
Elizabeth Jolley (4 juni 1923 – 13 februari 2007)

Zie voor nog meer schrijvers van de 4^e juni ook mijn blog van 4 juni 2011 deel 2.

04-06-2014 om 18:59 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse dichter Irwin Allen Ginsberg werd geboren in Newark, New Jersey, op 3 juni 1926. Zie ook alle tags voor Allen Ginsberg op dit blog.

Howl (Fragment)

For Carl Solomon

I saw the best minds of my generation destroyed by madness, starving
 hysterical naked,
dragging themselves through the negro streets at dawn looking for an angry
 fix,
angelheaded hipsters burning for the ancient heavenly connection to the
 starry dynamo in the machinery of night,
who poverty and tatters and hollow-eyed and high sat up smoking in the
 supernatural darkness of cold-water flats floating across the tops of
 cities contemplating jazz,
who bared their brains to Heaven under the El and saw Mohammedan angels
 staggering on tenement roofs illuminated,
who passed through universities with radiant cool eyes hallucinating Arkan-
 sas and Blake-light tragedy among the scholars of war,
who were expelled from the academies for crazy & publishing obscene odes
 on the windows of the skull,
who cowered in unshaven rooms in underwear, burning their money in
 wastebaskets and listening to the Terror through the wall,
who got busted in their pubic beards returning through Laredo with a belt
 of marijuana for New York,
who ate fire in paint hotels or drank turpentine in Paradise Alley, death, or
 purgatoried their torsos night after night
with dreams, with drugs, with waking nightmares, alcohol and cock and
 endless balls,
incomparable blind streets of shuddering cloud and lightning in the mind
 leaping toward poles of Canada & Paterson, illuminating all the mo-
 tionless world of Time between,
Peyote solidities of halls, backyard green tree cemetery dawns, wine drunk-
 enness over the rooftops, storefront boroughs of teahead joyride neon
 blinking traffic light, sun and moon and tree vibrations in the roaring
 winter dusks of Brooklyn, ashcan rantings and kind king light of
 mind,
who chained themselves to subways for the endless ride from Battery to holy
 Bronx on benzedrine until the noise of wheels and children brought
 them down shuddering mouth-wracked and battered bleak of brain
 all drained of brilliance in the drear light of Zoo,
who sank all night in submarine light of Bickford’s floated out and sat
 through the stale beer afternoon in desolate Fugazzi’s, listening to the
crack of doom on the hydrogen jukebox,
who talked continuously seventy hours from park to pad to bar to Bellevue
 to museum to the Brooklyn Bridge,
a lost battalion of platonic conversationalists jumping down the stoops off fire
 escapes off windowsills of Empire State out of the moon,
yacketayakking screaming vomiting whispering facts and memories and
 anecdotes and eyeball kicks and shocks of hospitals and jails and wars,

 
Allen Ginsberg (3 juni 1926 - 6 april 1997)
James Franco als Allen Ginsberg in de film “Howl”, 2010

De Franse schrijver Philippe Djian werd geboren in Parijs op 3 juni 1949. Zie ook alle tags voor Phiippe Dijan op dit blog.

Uit: 'Oh...'

« Nous trinquons au fait que le voilà devenu l’heureux locataire d’un trois-pièces de soixante cinq mètres carrés orienté plein sud, avec un petit balcon, pour lequel je me suis portée caution.
« Tu comprends ce que ça signifie, Vincent. Alors prends tes responsabilités. Si tu ne payes pas ton loyer, cela retombera sur moi et je ne pourrai pas tenir le coup très longtemps, est-ce que tu m’écoutes, ce n’est pas un jeu, Vincent, et je ne m’en fais pas juste pour vous, je parle pour moi et pour ta grand-mère dont le loyer est aussi à ma charge, tu le sais. Vincent, ils sont extrêmement nerveux en ce moment, ils ne laissent rien passer. Ils peuvent bloquer ton compte en un tour de main, engager des poursuites dont les frais sont entièrement à ta charge, t’envoyer les huissiers sans la moindre hésitation, t’humilier, et j’en passe. Garde toujours à l’esprit que des hommes qui spéculent sur le riz ou le blé ont déjà suffisamment de sang sur les mains pour ne pas craindre d’en faire couler davantage.»
Il me considère un instant puis sourit : «J’ai changé, mais tu ne le vois pas.»
J’aimerais le croire. J’aimerais le prendre dans mes bras et le couvrir de baisers reconnaissants. Mais j’attends de voir. “
(…)

« Au fond, je ne pensais pas être une personne si étrange, si compliquée, à la fois si forte et si faible. C'est surprenant. L'expérience de la solitude, du temps qui passe est surprenante. L'expérience de soi. De plus hardies ont vacillé - et j'ai fait plus que vaciller, c'est entendu. »

 
Philippe Djian (Parijs, 3 juni 1949)

De Nederlandse schrijver en letterkundige Maarten van Buuren werd geboren op 3 juni 1948 in Maassluis. Zie ook alle tags voor Maarten van Buuren op dit blog.

Uit: Waarom is Moriaen zo zwart als roet?

“In zijn inleiding op de middeleeuws - Britse roman Moriaen* oppert J. te Winkel de mogelijkheid dat de naam van de hoofdpersoon afgeleid is van Morini (Zuid-Vlaanderen) of Maurungania, Moringen (Merwede) en dat zijn donkere huidskleur pas later aan het verhaal is toegevoegd. De oorspronkelijke betekenis van Moriaen, zoiets als ‘Merwedenaar’ moet in de loop van de ontstaansgeschiedenis van het verhaal ondoorzichtig zijn geworden en op een bepaald moment in verband zijn gebracht met moor = neger. Meer nog, men mag veronderstellen dat als gevolg van zijn verandering van huidskleur Moriaen pas vanaf dat moment zijn uitheemse afkomst verkrijgt, zijn positie van outsider in de blanke, ridderlijk hoofse samenleving inneemt en zich pas dan in zijn gedrag gaat kenmerken door afwijkend, onhoofs optreden. De foute interpretatie van het woord Moriaen heeft dus tot gevolg dat de hoofdpersoon van Germaanse held verandert in een zwarte ridder, dat hij zich als vreemdeling onaangepast gedraagt, mensen angst aanjaagt en zo zijn aanvankelijk isolement veroorzaakt. Uit de opmerking van Te Winkel kan m.a.w. worden opgemaakt dat een belangrijk gedeelte van de inhoud wordt bepaald door de betekenisverschuiving in een woord. (een inhoudsontwikkeling die te vergelijken valt met het verschijnsel volksetymologie waarbij een obscuur geworden term als ‘rhétoriqueur’; ‘scorbutus’, enz. een nieuwe, op de vorm van het oorspronkelijke woord aansluitende betekenis krijgt: ‘rederijker’; ‘scheurbuik’).
Op dit soort gevallen, waarbij een verhaalinhoud ontstaat of gewijzigd wordt door de al dan niet bewuste manipulatie met een woord komt de Franse criticus Jean Ricardou herhaaldelijk terug om zijn theorie te staven dat het literaire werk zichzelf ‘genereert’ uit één of meerdere z.g. generatoren.”

 
Maarten van Buuren (Maassluis, 3 juni 1948)

De Duitse schrijfster Monika Maron werd geboren op 3 juni 1941 in Berlijn. Zie ook alle tags voor Monika Maron op dit blog.

Uit: Flugasche

“Meine Großmutter Josefa starb einen Monat vor meiner Geburt. Ihren Mann, den Großvater Pawel, hatte man ein Jahr zuvor in ein polnisches Kornfeld getrieben. Als der Großvater und die anderen Juden in der Mitte des Kornfeldes angekommen waren, hatte man es von allen Seiten angezündet. Meine Vorstellungen von der Großmutter Josefa sind nie zu trennen von einem langen Zopf, einem blauen Himmel, einer grünen Wiese, Zwillingen, einer Kuh und dem Vatikan. Auf dem Foto, das an einer Wand meines Zimmers hängt, wäscht die Großmutter ab in einer weißen Emailleschüssel mit einem schwarzen Rand. Am Hinterkopf der Großmutter hängt ein schwerer Dutt, der aus einem Zopf zusammengerollt ist. Die Großmutter ist untersetzt, hat kräftige Oberarme und schwarzes Haar.
Die Kindheit der Großmutter hat mir meine Mutter oft als mahnendes Beispiel ausgemalt, wenn ich mein Zimmer nicht aufräumen wollte oder Halsschmerzen simulierte, um nicht in die Schule gehen zu müssen. Deine Großmutter wäre froh gewesen, wenn sie in die Schule hätte geben dürfen, sagte meine Mutter dann und erzählte die traurige Geschichte von der sechsjährigen Josefa, die nicht lesen und schreiben lernen durfte, weil sie die Zwillinge und die Kuh hüten mußte. Ich gab zu, es besser zu haben als die Großmutter, die arm war und darum bis an ihr Lebensende mit drei Kreuzen unterschreiben mußte. Nicht einmal mir selbst gestand ich, die arme Josefa zu beneiden. Aber ich muß sie beneidet haben, denn das Bild von dem beneidenswerten Bauernmädchen, das meine Phantasie mir malte, war bunt und fröhlich.“

 
Monika Maron (Berlijn, 3 juni 1941)

De Amerikaanse schrijver Larry Jeff McMurtry werd geboren op 3 juni 1936 in Wichita Falls, Texas. Zie ook alle tags voor Larry McMurtry op dit blog.

Uit: Lonesome Dove: A Novel

“When he finally found a clearing, he wouldn’t leave it, and Pickles Gap came into being, mainly attracting travelers like its founder, which is to say people too weak-willed to be able to negotiate a few hundred miles of mesquite thicket without losing their nerve.
The springhouse was a little lumpy adobe building, so cool on the inside that Augustus would have been tempted to live in it had it not been for its popularity with black widows, yellow jackets and centipedes. When he opened the door he didn’t immediately see any centipedes but he did immediately hear the nervous buzz of a rattlesnake that was evidently smarter than the one the pigs were eating. Augustus could just make out the snake, coiled in a corner, but decided not to shoot it; on a quiet spring evening in Lonesome Dove, a shot could cause complications. Everybody in town would hear it and conclude either that the Comanches were down from the plains or the Mexicans up from the river. If any of the customers of the Dry Bean, the town’s one saloon, happened to be drunk or unhappy—which was very likely—they would probably run out into the street and shoot a Mexican or two, just to be on the safe side.
At the very least, Call would come stomping up from the lots, only to be annoyed to discover it had just been a snake. Call had no respect whatsoever for snakes, or for anyone who stood aside for snakes. He treated rattlers like gnats, disposing of them with one stroke of whatever tool he had in hand. “A man that slows down for snakes might as well walk,” he often said, a statement that made about as much sense to an educated man as most of the things Call said.
Augustus held to a more leisurely philosophy. He believed in giving creatures a little time to think, so he stood in the sun a few minutes until the rattler calmed down and crawled out a hole.”

 
Larry McMurtry (Wichita Falls, 3 juni 1936)

De Oostenrijkse schrijver Norbert Gstrein werd geboren op 3 juni 1961 in Mils bei Imst, Tirol. Zie ook alle tags voor Norbert Gstrein op dit blog.

Uit: Eine Ahnung vom Anfang

„Ich war damals schon in der letzten Schulwoche fast jeden Tag am Fluss draußen gewesen und hatte mich dort mit einem Buch in die Sonne gesetzt. Dahinter steckte kein weiterer Plan, als möglichst schnell der Unterrichtswelt zu entfliehen, und schon bald legte ich das Buch immer öfter beiseite und begann, auf dem Grundstück sauberzumachen, das ich bis dahin einfach so gelassen hatte wie bei meiner Übernahme. Ich fing an, Steine aus der Wiese zu klauben, trug sie zusammen und überlegte, ob ich sie hinunterbringen solle zum Flussbett, der Schotterbank direkt vor meinem Haus, schichtete sie dann aber neben den Mauern oder vielmehr Mauerresten der Mühle zu einem Haufen. Womöglich hatte ich da unterschwellig bereits die Idee, sie als Baumaterial zu verwenden, aber nicht, dass ich bewusst daran dachte, und tatsächlich war ich nach den Monaten im Klassenzimmer so zufrieden mit der Arbeit im Freien und ihrer Ziel- und scheinbaren Nutzlosigkeit, dass ich zum ersten Mal den Satz zu begreifen glaubte, nach dem man sich Sisyphos als glücklichen Menschen vorzustellen habe, weil ich mich bei dem Wunsch ertappte, jemand möge hinter mir alles rückgängig machen. Dann könnte ich von vorn beginnen, oder ich würde mein Sammeln und Jäten über die Grenzen meines Grundstücks auf die umliegenden Felder und die Au ausdehnen und mich langsam bis zum Dorf und über das Dorf hinaus bewegen. Ich hatte vorher die weniger erfreulichen Dinge getan, den Müll zwischen den Mauerresten beseitigt, Bier- und Colaflaschen, Glasscherben.“

 
Norbert Gstrein (Mils, 3 juni 1961)

Zie voor nog meer schrijvers van de 3e juni ook mijn blog van 3 juni 2012 deel 2 en eveneens deel 3.

03-06-2014 om 13:04 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijfster Solomonica de Winter werd geboren op 3 juni 1997 in Bloemendaal als dochter van Leon de Winter en Jessica Durlacher. Ze schreef haar debuut op 16-jarige leeftijd in het Engels (Over the Rainbow) tijdens het langdurige verblijf met haar ouders in Californië. Hoofdpersoon is scholiere Blue. Het meisje zit vol haat. Ze heeft een man vermoord. Daarna is ze onder behandeling geplaatst. Blue praat niet, met niemand. Haar enige troost zijn de roman “De tovenaar van Oz” en chocolade-ijs. Haar behandelend psychiater krijgt haar wel aan het schrijven en dat wordt uiteindelijk het boek “Over the Rainbow.” De Duitse vertaling verscheen al voor de Nederlandse versie.

Uit: Die Geschichte von Blue (Vertaald door Anna-Nina Kroll)

“Mein Name ist Blue. Nicht blau wie ein Rock oder ein Türkis, nicht blau wie Blaubeeren und nicht blau wie Nagellack. Sondern blau wie salzige Tränen, blau wie eine winzige Blaumeise. Blau wie der Wind, das Meer, der Regenbogen. Das Dunkelblau in den aufziehenden grauen Wolken vor einem Gewitter. Das ist das Blau, nach dem ich benannt bin. Das ist mein Blau.
Mein zweiter Vorname ist Vanity. Meine Eltern haben mir diesen Namen gegeben, für sie war Eitelkeit das Einzige, das die Welt heutzutage noch zusammenhält. Ohne Eitelkeit, meinten sie, würden wir in Verzweiflung und Angst voreinander leben, und erst recht vor uns selbst. Ohne Eitelkeit würden sich die Leute zu Hause verkriechen und sich vor ihrem eigenen Spiegelbild fürchten. Meine Eltern hielten Eitelkeit nicht unbedingt für eine positive Eigenschaft, aber sie waren von ihr fasziniert. Davon, wie etwas das Denken eines Menschen so einnehmen kann, dass er sich davon betören lässt, sich in das Streben nach Perfektion verliebt.
Wenn ich in den Spiegel schaue, sehe ich ein ausdrucksloses Gesicht. Haut so weiß wie ein Blatt Papier, mit Augäpfeln. Lange Strähnen wachsen mir oben aus dem Schädel.
Ich bin nicht eitel. Was andere über mich denken, ist mir egal.
Sie fragen, wann ich beschlossen habe, diesen Mann zu töten. Ich weiß ganz genau, wann ich diese Entscheidung getroffen habe. Sie fragen mich, warum ich beschlossen habe, ihn zu töten. Auch das weiß ich. Sie fragen mich, wann ich aufgehört habe zu sprechen. Sie fragen mich, warum ich aufgehört habe zu sprechen. Ich habe meine Gründe, Herr Doktor. Die erkläre ich Ihnen später. Ich werde Ihnen alles erklären. Aber das kann ich nicht einfach so.“

 
Solomonica de Winter (Bloemendaal, 3 juni 1997)

03-06-2014 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse schrijver Jim Knipfel werd geboren op 2 juni 1965 in Green Bay, Wisconsin. Zie ook alle tags voor Jim Knipfel op dit blog.

Uit: Unplugging Philco

"As furtively as possible he checked the three of them again. Still chatting. If they began moving his way he' d need a new plan, and quick. If only there was another pedestrian to draw their attention away from him -- but there never was. Nobody else was out at this hour. It would be simple enough to change his own schedule, he sometimes thought, but he knew it would never happen.
He flexed his legs and his toes, checked the sidewalk directly below him again, then took a deep breath and willed himself into action.
As he scrambled down the stairs like a convulsive heron, Wally told himself for the thirtieth time in as many days that it was about time he picked himself up a new pair of shoes. This old pair he was wearing was simply not made for scrambling of any kind. Not with soles worn that smooth and thin.
Without pausing at the bottom to see if they'd caught sight of him, he dashed across the sidewalk, staying as low as he could manage, and ducked between two parked cars. He was breathing heavy and sweating despite the cool breeze, but at least he had some decent cover here.
Holding on to the rear bumper of a cherry red Chrysler Xanax for support, he pushed himself up just enough to peer over the trunk and down the street.
They still hadn't seen him, too engrossed as they were in their little chat.
Probably exchanging diapering tips and murder stories, he thought. He checked the street again.
There was someone at the stoplight two blocks away. He was driving one of those Dodge Dipsomatic GX Mini Forts, an enormous vehicle, almost a full lane and a half wide. It was little more than a street-modified tank, really, but they'd become quite popular lately." 

 
Jim Knipfel (Green Bay, 2 juni 1965)

De Duitse schrijver en literatuurcriticus Marcel Reich-Ranicki werd geboren op 2 juni 1920 in Włocławek, Polen. Zie ook alle tags voor Marcel Reich-Ranicki op dit blog.

Uit: Thomas Mann und die Seinen

"Wen immer er in den Mittelpunkt seiner Bücher stellte – Alexander den Großen oder König Ludwig II. von Bayern, Peter Tschaikowski oder einen jungen emigrierten Poeten, der Selbstmord begeht -, er hatte offenbar nie Hemmungen, seine eigenen Sorgen und Komplexe  ganz ohne Umschweife in die Figuren seiner Helden zu projizieren. Daher sind es stets in außergewöhnlichem Maße persönliche, private, - intime Bücher. Sie enthüllen des Autors Leidenschaft für menschliche und allzumenschliche Schwächen, für das Abgründige und Pathologische, für die Randbezirke der Existenz. Todessehnsucht und Homoerotik sind die beiden dominierenden Motive.
Daß sich die Literatur, die einen gewissen Anspruch erhebt, dem Exhibitionismus nähern darf, ja nähern muß, ist wohl ebenso sicher wie der Umstand, daß immer dann, wenn das Talent des Schriftstellers versagt und er anstatt der literarischen Leistung nur die nackte Mitteilung über heikle Phänomene bietet, der fatale Eindruck einer Schamlosigkeit entsteht, die sich nicht rechtfertigen läßt: Denn sie zeugt nicht etwa vom Mut zur Erkenntnis und zur Vergegenwärtigung, sondern vom Mangel an Takt und Geschmack.
Klaus Mann hat den Vorwurf des Exhibitionismus offenbar nie gefürchtet. Er war in vielen Büchern um den Ausdruck für seine Qualen bemüht. Gefunden hat er ihn nie. In keinem einzigen seiner Werke vermochte er die Diskrepanz zwischen seinen literarischen Möglichkeiten und seinen Absichten zu beseitigen. Und niemals war diese Kluft tiefer als in dem Roman 'Mephisto' “.

 
Marcel Reich-Ranicki (2 juni 1920 – 18 september 2013)

De Duitse schrijfster Sibylle Berg werd geboren in Weimar op 2 juni 1962. Zie ook alle tags voor Sibylle Berg op dit blog.

Uit: Der Mann schläft

„Als ich auf dem Rückweg vom Kiosk erneut an dem Café vorbeikam, waren beide verschwunden.
Da man sich, wie ich an diesem kleinen Schattenspiel meiner Erinnerung merkte, der Realität nie allzu sicher sein durfte, betrat ich wenig später unser Haus mit Sorge.
Man konnte nicht oft genug überprüfen, ob all das, was einen froh machte, noch an seinem Platz war.
Mir war schwindelig geworden vor Erleichterung, denn der Mann war da.
Er lag und schlief und sah wunderbar dabei aus, doch, anders als bei den meisten seiner Spezies, die nur im Schlaf entspannt und reizend wirken, kannte sein Ausdruck keine Veränderungen; auch nach dem Erwachen würde er wie benommen bleiben und seinen schweren Körper bewegen, als wäre er in einem anderen Element zu Hause als in der Luft. Vielleicht nähme sich der Mann unter Wasser gewandt aus; doch ich hatte ihn noch nie tauchen sehen, denn er war zu träge für die meisten Aktivitäten, mit denen Menschen, die keiner körperlichen Arbeit nachgehen, ihr Leben verstreichen lassen.
Da alles an seinem Platz war und es nicht aussah, als wäre das, was ich für mein Leben hielt, nur Phantasie, konnte ich weiter meinem Tagesplan folgen.
Fast alle Menschen lieben geregelte Abläufe, da muss man sich nichts vormachen. Routine macht, dass wir nicht ins All abgetrieben werden, ohne Verbindung zur Raumstation. Nach der Zeitung, dem Gebäck folgte der Kaffee. Ich beobachtete, wie im Nachbarhaus, in das ich durch die Palmen hindurch sehen konnte, Menschen an Küchentische schlurften, verschwommen von der Nacht, das Licht kaum vorhanden, sodass es sich durchaus auch um großgewachsene Insekten handeln konnte, die von der Stadt Besitz ergriffen hatten.
Jeden Morgen stand ich vor der Tür und freute mich, dass ich die Nacht überlebt hatte, dass alle Häuser sich noch am Ort befanden und der Mann im Bett lag. Vielleicht war ich der einzige Mensch, der daran ein Vergnügen hatte, denn der Mann entsprach kaum dem, was man gemeinhin als Kleinod bezeichnete.“

 
Sibylle Berg (Weimar, 2 juni 1962)

De Canadese schrijfster Carol Shields werd op 2 juni 1935 in Oak Park, Chicago, geboren als Carol Warner. Zie ook alle tags voor Carol Shields op dit blog.

Uit: Small Ceremonies

"We had that last Sunday," Meredith says, helping herself to butter. Always methodical, she keeps track of small ceremonies.
For us, Sunday high tea is a fairly recent ceremony, a ritual brought back from England where we spent Martin's sabbatical year. We are infected, all four of us, with a surrealistic nostalgia for our cold, filthy flat in Birmingham, actually homesick for fog and made edgy by the thought of swerving red buses.
And high tea. A strange hybrid meal, a curiosity at first,it was what we were most often invited out to during our year in England. We visited Martin's colleagues far out in the endless bricked-up suburbs, and drank cups and cups of milky tea and ate ham and cold beef, so thin on the platter it looked almost spiritual. the chirpy wives and their tranquil pipe-sucking husbands, acting out of some irrational good will, drew us into cozy sitting rooms hung with water colours, rows of Penguins framing the gasfires, night pressing in at the windows, so that snugness made us peaceful and generous. Always afterward, driving back to the flat in our little green Austin, we spoke to each other with unaccustomed charity, Martin humming and Meredith exclaiming again and again from the back seat how lovely the Blackstones were and wasn't she, Mrs. Blackstone, a pet.
So we carry on the high tea ritual. But we've never managed to capture that essential shut-in coziness, that safe-from-the-storm solidarity. We fly off in midair. Our house, perhaps, is too open, too airy, and then again we are not the same people we were then; but still we persist.”

 

 
Carol Shields (Chicago, 2 juni 1935 – 16 juli 2003)

De Nederlandse sportjournalist en schrijver Jean Nelissen werd geboren in Geleen op 2 juni 1936. Zie ook alle tags voor Jean Nelissen op dit blog.

Uit:De Bijbel Van De Tour De France

“Een ronde waarin sommige renners tot idolen worden verheven, wierfaam zelfs hun dood overleeft. Zoals Fausto Coppi, die op een bergtop in het gehucht Castellania ligt begraven, omringd door aarde van de beruchte col Izoard. Een Tour waarvan de geschiedenis is doordrenkt met dramatiek van de relatief talrijke winnaars die vermoord werden of zelfde dood zochten, zoals René Pottier, Ottavio Bottecchia, Henri Pélissier, Hugo Koblet en Luis Ocana. Van oorsprong eenvoudige mannen met een aanvankelijk bescheiden verwachtingspatroon, die echter door hun sportieve successen in een andere wereld werden gekatapulteerd en er hun geestelijk evenwicht verloren. Dat is één van de gevaren van deelname aan de Tour. De verleiding om een sportheld te worden, de massa te ontstijgen, roem en rijkdom te vergaren, zal echter altijd sterker blijven.”

 
Jean Nelissen (2 juni 1936 - 1 september 2010)
Hier links naast Jan Raas en Peter Post 

De Engels romanschrijver en dichter Thomas Hardy werd op 2 juni 1840 geboren in Higher Bockhampton, bij Dorchester. Zie ook alle tags voor Thomas Hardy op dit blog.

A Confession To A Friend in Trouble

Your troubles shrink not, though I feel them less
Here, far away, than when I tarried near;
I even smile old smiles--with listlessness--
Yet smiles they are, not ghastly mockeries mere.

A thought too strange to house within my brain
Haunting its outer precincts I discern:
--That I will not show zeal again to learn
Your griefs, and, sharing them, renew my pain....

It goes, like murky bird or buccaneer
That shapes its lawless figure on the main,
And each new impulse tends to make outflee
The unseemly instinct that had lodgment here;
Yet, comrade old, can bitterer knowledge be
Than that, though banned, such instinct was in me!

 
Thomas Hardy (2 juni 1840 – 11 januari 1928)
Portret door Hardy by William Strang, 1893

De Franse schrijver Donatien Alphonse François, Markies de Sade werd geboren op 2 juni 1740 in Parijs. Zie ook alle tags voor Markies de Sade op dit blog.

Uit: Justine (Vertaald door Austryn Wainhouse)

“Form flecked his lips as he spoke these words interspersed with revolting oaths and blasphemies. The hand, which had been prying open the shrine he seemed to want to attack, now strayed over all the adjacent parts; he scratched them, he did as much to my breast, he clawed me so badly I was not to get over the pain for a forthnight. Next, he placed me on the edge of the couch, rubbed alcohol upon that mossy tonsure with which Nature ornaments the altar wherein our species finds regeneration; he set it afire and burned it. His fingers closed upon the fleshy protuberance which surmounts this same altar, he snatched at it and scraped roughly, then he inserted his fingers within and his nails ripped the membrane which lines it. Losing all control over himself, he told me that, since he had me in his lair, I might just as well not leave it, for that would spare him the nuisance of bringing me back down again; I fell to my knees and dared remind him again of what I had done in his behalf…. I observed I but further excited him by harping again upon the rights to his pity I fancies were mine; he told me to be silent, bringing up his knee and giving me a tremendous blow in the pit of the stomach which sent me sprawling on the flagstones. He seize a handful of my hair and jerked me erect. “Very well!” he said, “come now! prepare yourself; it is a certainty, I am going to kill you….”

 
Markies De Sade (2 juni 1740 – 2 december 1814)
Geoffrey Rush als de markies in de Amerikaanse film „Quills“ uit 2000

Zie voor nog meer schrijvers van de 2^e juni ook mijn blog van 2 juni 2013 deel 2.

02-06-2014 om 14:10 geschreven door Romenu  

De Franse schrijver en journalist Patrick Besson werd geboren op 1 juni 1956 in Montreuil. Zie ook mijn blog van 1 juni 2009 en alle tags voor Patrick Besson op dit blog.

Uit: Les Frères de la consolation

« Le soleil lui fracassait le crâne à lents et lourds coups de massue. La sueur qui coulait sur ses tempes et ses joues était douce, tiède et rapide comme du sang. La chaleur était si forte qu'elle le faisait frissonner. S'il se trouvait là, c'était à cause de Macropoulos, car les Turcs attaquaient de préférence la nuit, peut-être parce que ça leur rappelait la prise de Constantinople, mais d'abord parce qu'à la guerre, au contraire de la paix, on choisit ses heures de travail, et que la nuit il fait frais, c'est plus agréable pour se battre. Les Turcs aimaient leurs aises. Milo ne les haïssait plus : il en avait trop tué. Trente ? Cinquante ? Cent ? Au moins cinquante. En moyenne : un par mois. Il aurait dû faire la liste. Après la guerre, c'est-à-dire hier, il l'aurait déposée, avec un petit bouquet de coquelicots, sur la tombe de sa femme Theodora, violée, égorgée et violée de nouveau par l'émir Ben Kouri le 27 janvier 1825 à Dafnio, dans le sud du Péloponnèse. Il se serait peut-être autorisé un léger sourire et aurait chuchoté : « Voilà, ma chérie, cinquante Turcs tués de ma main. Avant-hier, j'ai eu l'occasion d'en tuer encore un mais je ne l'ai pas fait car je préférais un compte rond, et la paix était signée. » Non, plus de haine, c'était fini. Une vague gêne dans la main droite, oui. « La crampe de l'assassin », lui avait écrit, de Belgrade, son frère Srdjan, qui prétendait avoir un jour assez d'esprit pour être capable de régner sur les salons parisiens de la Restauration.
Ce qu'aimait Macropoulos - « le général Macropoulos », comme l'appelaient les journaux étrangers, alors que dans le campement on lui donnait plutôt du Mikis ou du Mike quand c'était Hamilton qui lui parlait -, c'étaient les belles et franches attaques au milieu du jour, dans la torpeur de la canicule.Il disait que les Turcs étaient furieux qu'on les dérangeât pendant la sieste et que pour bien se battre il ne fallait pas être furieux mais en colère. Au-delà de la colère, on ne voit rien ? et en deçà, on en voit trop. C'était dans Homère.”

 
Patrick Besson (Montreuil, 1 juni 1956)

De Engelse dichter en schrijver John Edward Masefield werd geboren op 1 juni 1878 in Ledbury, in Herefordshire. Zie ook mijn blog van 1 juni 2009 en eveneens alle tags voor John Masefield op dit blog.

A Wanderer’s Song

A wind’s in the heart of me, a fire's in my heels,
I am tired of brick and stone and rumbling wagon-wheels;
I hunger for the sea's edge, the limit of the land,
Where the wild old Atlantic is shouting on the sand.

Oh I'll be going, leaving the noises of the street,
To where a lifting foresail-foot is yanking at the sheet;
To a windy, tossing anchorage where yawls and ketches ride,
Oh I'l be going, going, until I meet the tide.

And first I'll hear the sea-wind, the mewing of the gulls,
The clucking, sucking of the sea about the rusty hulls,
The songs at the capstan at the hooker warping out,
And then the heart of me'll know I'm there or thereabout.

Oh I am sick of brick and stone, the heart of me is sick,
For windy green, unquiet sea, the realm of Moby Dick;
And I'll be going, going, from the roaring of the wheels,
For a wind's in the heart of me, a fire's in my heels.

On Eastnor Knoll

Silent are the woods, and the dim green boughs are
Hushed in the twilight: yonder, in the path through
The apple orchard, is a tired plough-boy
Calling the cows home.

A bright white star blinks, the pale moon rounds, but
Still the red, lurid wreckage of the sunset
Smoulders in smoky fire, and burns on
The misty hill-tops.

Ghostly it grows, and darker, the burning
Fades into smoke, and now the gusty oaks are
A silent army of phantoms thronging
A land of shadows.

 
John Edward Masefield (1 juni 1878 – 12 mei 1967)
Cover biografie

De Oostenrijkse schrijver Ferdinand Raimund werd geboren op 1 juni 1790 in Wenen. Zie ook mijn blog van 1 juni 2009 en eveneens alle tags voor Ferdinand Raimund op dit blog.

Uit: Die unheilbringende Krone

„Phalarius und Hades.
(Hades grinst Phalarius an, der ihn mit Entsetzen betrachtet.)
Phalarius. Welch ekliche Gestalt, wer bist du?
Hades (mit etwas hohler Stimme, lauernd und gezogen). Ich?
Phalarius. Bist du der Rachefurien eine? (Starr.) Sprich!
Hades (langsam aufstehend, er geht gebeugt und spricht langsam im hohlen Tone).
Bin keine von den Rachefurien,
Kann selbst kaum mehr auf morschen Knochen stehn;
Bin nicht Tisiphone, Megär', Alecto,
Nein, nein, ich bin, – vergib, – mich schauert so.
Phalarius. Du kannst nicht ganz der Erde angehören,
Du könntest sonst den schönen Glauben stören,
Daß nach dem hohen Götterbild des Zeus
Der Mensch geformet sei durch Prometheus.
Hades. Nicht ganz ist mehr die Erd' mein Vaterland,
Tief unten ruft es mich am styg'schen Strand;
Harpyen, die wie Nachtigallen klagen,
Verkünden, daß die Furien um mich fragen.
Phalarius. Hast du so bös gehaust in dieser Welt,
Daß dir im Enden jeder Trost nun fehlt?
Bist du so arm, daß dich Verzweiflung faßt,
Und hast wohl einst im Übermut gepraßt?
Hades. So ist es, du hast furchtbar wahr gesprochen,
Doch jetzt ist meines Glückes Stab gebrochen;
Viel hab' ich einst auf dieser Erd' besessen,
Geliebt ward ich, ich werd' es nie vergessen,
Doch jetzt bin ich gehaßt, bin unbeweibt,
    (Weinend.)
So arm, daß mir nichts mehr, als eine Krone bleibt.
Phalarius (nach einer Pause des Erstaunens).
Was sprichst du, eine Kron'? Wahnwitzig Tier!“

 
Ferdinand Raimund (1 juni 1790 - 5 september 1836)
Raimund monument in Wenen

De Duitse schrijver, essayist, journalist, biograaf en uitgever Peter de Mendelssohn werd op 1 juni 1908 in München geboren. Zie ook mijn blog van 1 juni 2009 en eveneens alle tags voor Peter de Mendelssohn op dit blog.

Uit: Thomas Mann: Tagebücher (Uitgegeven door Peter de Mendelssohn)

„Dienstag den 24. XII. 35. Weihnachtsabend,
Der dritte, den wir im „Exil“ verbringen – welches mich eigentlich völlig gleichgültig läßt, da ich nur meine Möbel, Lüster, Bücher entbehre, aber auch diese nicht sehr, und ich das Vaterland viel lieber nicht um mich habe. Im Übrigen fehlt mir nichts, was ich brauche, um mein Leben und Werk zu Ende zu führen. Im Grunde decken die Außengeschehnisse wieder meine Arbeit, wie der Krieg es tat, an den der Zustand von heute sehr erinnert.
Stand früh auf, bei Lichtern im Ort, und schrieb etwas Schwieriges an der „Keuschheit“ weiter. – Es kam die ungarische Ausgabe der „Meister“; Brief von Albert Einstein, Glückwunsch zu dem Brief nach Oslo. – Ging allein mit dem Hund über Johannisburg. Milderung der Luft, dünne Bläue, der Schnee stumpfer und weniger beschwerlich. – K. in der Stadt, ihre Besorgungen zu beenden und zur Abholung Erikas. Deren Zug kam mit stundenlanger Verspätung. Außerdem Verfehlung. Wir warteten lange mit dem Lunch, aßen um ½3 ohne die Frauen, die später glücklich gleichzeitig eintrafen. Erika mit leichter Grippe. – Tennenbaum schickte 12 Flaschen Bordeaux. – Orchideen von Kahler. – Wiedererscheinen des von Landshoff lädierten Radio-Apparates. Las Vorschläge zur Herausgabe eines Buches. Die Bilanz der deutschen Republik.“

 
Peter de Mendelssohn (1 juni 1908 – 10 augustus 1982)
 

Zie voor nog meer schrijvers van de 1^e juni ook mijn vorige blog van vandaag.

01-06-2014 om 13:33 geschreven door Romenu  

De Australische schrijfster Colleen McCullough werd geboren op 1 juni 1937 in Wellington. Zie ook mijn blog van 1 juni 2009 en eveneens alle tags voor Colleen McCullough op dit blog.

Uit: The Thorn Birds

“The house lay on top of a small hill about one hundred feet higher than the barn and stables. Like all New Zealand houses, it was wooden, rambling over many squares and of one story only, on the theory that if an earthquake struck, some of it might be left standing. Around it gorse grew everywhere, at the moment smothered in rich yellow flowers; the grass was green and luxuriant, like all New Zealand grass. Not even in the middle of winter, when the frost sometimes lay unmelted all day in the shade, did the grass turn brown, and the long, mild summer only tinted it an even richer green. The rains fell gently without bruising the tender sweetness of all growing things, there was no snow, and the sun had just enough strength to cherish, never enough to sap. New Zealand’s scourges thundered up out of the bowels of the earth rather than descended from the skies. There was always a suffocated sense of waiting, an intangible shuddering and thumping that actually transmitted itself through the feet. For beneath the ground lay awesome power, power of such magnitude that thirty years before a whole towering mountain had disappeared; steam gushed howling out of cracks in the sides of innocent hills, volcanoes spumed smoke into the sky and the alpine streams ran warm. Huge lakes of mud boiled oilily, the seas lapped uncertainly at cliffs which might not be there to greet the next incoming tide, and in places the earth’s crust was only nine hundred feet thick.
    Yet it was a gentle, gracious land. Beyond the house stretched an undulating plain as green as the emerald in Fiona Cleary’s engagement ring, dotted with thousands of creamy bundles close proximity revealed as sheep. Where the curving hills scalloped the edge of the light-blue sky Mount Egmont soared ten thousand feet, sloping into the clouds, its sides still white with snow, its symmetry so perfect that even those like Frank who saw it every day of their lives never ceased to marvel.
    It was quite a pull from the barn to the house, but Frank hurried because he knew he ought not to be going; his father’s orders were explicit. Then as he rounded the corner of the house he saw the little group by the gorse bush.”

 
Colleen McCullough (Wellington, 1 juni 1937)

De Argentijnse schrijver Macedonio Fernández werd geboren op 1 juni 1874 in Buenos Aires. Zie ook mijn blog van 1 juni 2009 en ook mijn blog van 1 juni 2010.

Uit: From The Museum of Eterna’s Novel (Vertaald door Margaret Schwartz)

“With this I’m publishing a prologue of such a novel, since I hope to guarantee that in special rehearsals its characters, events, and jokes will all prove its utter seriousness; and even publishing it is a rehearsal, anterior to the reader. But only the prologues after this one!
I’ll rehearse the upcoming prologue instead. Also, there’s a new German word in Spanish that I consulted with Xul Solar about in his workshop: “Languages in repair.” It’s an amended adjective, but new, not like mended boots.
The Prologue to:
The “for-all-of-us-artists-gifted-with-daydreams” Reader
The “often-dreamed-of” Reader; The “who the author dreams is reading his dreams” Reader.
The “who-the-art-of-writing-wants-to-be-real-more-than-merely-real-reader-of-dreams” Reader.
The “only-real-that-art-recognizes” reader of dreams.
The “less-real, he-who-dreams-the-dreams-of-the-other,-and-stronger-in-reality,-since-he-does-not-lose-
it-although-they-won’t-let-him-dream-them-but-only-re-dream” Reader.
I believe I have identified the reader who addresses himself to me, and I have obtained the proper adjectivalization of his entire being, after so much fragmentation and some false adjectives. “Dear” reader does not modify the reader but the author, et cetera. »

 
Macedonio Fernández (1 juni 1874 – 10 februari 1952)

Onafhankelijk van geboortedata:

De Nederlandse dichter Dennis Gaens werd geboren in Susteren in 1982. Zie ook alle tags voor Dennis Gaens op dit blog.

Dani

Dani danst omdat ze niets ander kan; lenig klinkt alleen opwindend, in het
echt is het best eng. Haar is nooit iets gevraagd, alles aan haar is aanname.
Als iemand meent dat ze goed is, dan is dat zo. Ze draagt wat jij denkt dat
haar staat, gaat langs routes die aangegeven staan.

Ze houdt een pakje sigaretten bij zich voor het geval ze een bolle spiegel
vindt. Ze doet graag alsof ze een dik meisje is dat rookt.

Ze hoest, maar houdt niemand voor de gek. Sommige mensen doen niet
anders dan doodgaan, maar niet Dani. Die is geboren om – of ze wil of
niet – te bewegen.

En met publiek is het anders. Dan is het niet zijzelf die terugkijkt.

 
Dennis Gaens (Susteren, 1982)

De Britse schrijver Rhidian Brook werd geboren in 1964 in Tenby. Zie ook alle tags voor Rhidian Brook op dit blog.

Uit: The Aftermath

“The Beast is here. I’ve seen him. Berti’s seen him. Dietmar’s seen him. With his black fur like a fancy lady’s coat. Andthose teeth like piano keys. We have to kill him. If we don’t, who will? The Tommies? The Yankees? The Russkies? The French? None of them will, because they’re too busy looking for other things. They want this and they want that.
They’re like dogs fighting over a bone that’s got no meat on it. We have to do it ourselves. Get the Beast before he gets us. Then everything will be better.’
The boy Ozi readjusted his headgear as he led the others through the pulverized landscape of the Tommy-bombed city. He wore the English hard-helmet he’d stolen from the back of a truck near the Alster. Although it was not as stylish as the American or even the Russian helmets he had in his collection, it fitted him the best and helped him swear in English when he wore it, just like the Tommy sergeant he’d seen shouting at the prisoners at Hamburg’s Dammtor station: ‘Oi! Put your fucking hands up. Fucking up, I said!
Where I can see them! Dumb bloody fucking Huns.’ Just for a moment those men had failed to raise their hands; not because they didn’t understand, but because they were too weak from lack of food. Dumb-Bloody-Fucking-Huns! Below the neck, Ozi’s clothes were a hybrid fashion of make-do invention where rags and riches jumbled together: the dressing gown of a dandy; the cardigan of an old maid; the collarless shirt of a grandfather; the rolled-up trousers of a storm trooper tied with the belt of a clerk’s necktie; and the shoes, shredded at the toe, of a long-gone station-master.”

 
Rhidian Brook (Tenby, 1964)

01-06-2014 om 13:20 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse dichter Walt Whitman werd geboren op 31 mei 1819 in Westhills, Long Island, New York. Zie ook alle tags voor Whalt Whitman op dit blog.

Uit: Grashalmen

52

De gevlekte havik duikt neer en beticht me, hij klaagt over mijn geklets en gelummel.

Ook ik ben totaal ongetemd, ook ik ben onvertaalbaar,
Ik laat mijn barbaars gekrijs over de daken der wereld snerpen.

De laatste gloed van de dag blijft voor me hangen,
Hij slingert mijn evenbeeld de schaduwen der wildernis in, de andere achterna, door en door trouw,
Hij lokt me naar damp en schemering.

Ik verdwijn als lucht, ik schud mijn witte lokken naar de vluchtende zon,
Ik stort mijn vlees uit in wielingen, laat het drijven in vlokkige flarden.

Ik laat mezelf na aan de aarde om te groeien uit het gras dat ik liefheb,
Wil je me weerzien, kijk dan onder je laarszolen.

Je zult amper weten wie ik ben of wat ik beteken,
Maar niettemin zal ik heilzaam voor je zijn,
En je bloed filteren en sterken.

Heb je me niet meteen in het vizier, houd moed,
Vind je me op één plek niet, zoek dan op een andere,
Ergens blijf ik op je staan wachten.

Aan een vreemdeling

Passerende vreemdeling! Jij weet niet hoe verlangend ik naar je kijk,
Jij moet de man zijn die ik zocht, of de vrouw die ik zocht, (het komt tot me als in een droom,)
Ik heb vast ergens een vreugdevol leven met jou geleid,
Alles weet ik weer als we langs elkaar heen glijden, open, teder, kuis, gerijpt,
Jij groeide op met mij, was jongen met mij of meisje met mij,
Ik at met jou en sliep bij jou, jouw lichaam is niet alleen het jouwe geworden en mijn lichaam niet alleen het mijne gebleven,
Jij geeft me het genot van je ogen, gezicht, vlees, in het voorbijgaan, en in ruil neem jij dat van mijn baard, borst, handen,
Ik zal niet met je spreken, ik zal aan je denken als ik alleen zit of 's nachts alleen wakker lig,
Ik zal wachten, ik twijfel niet of ik je weer zal ontmoeten,
Ik zal ervoor zorgen dat ik je niet verlies.

Vertaald door Jabik Veenbaas

Calamus Poems

12

Are you the new person drawn toward me and asking something significant from me?
To begin with, take warning -- I am probably far different from what you suppose;
Do you suppose you will find in me your ideal?
Do you think it is easy to have me become your lover?
Do you think the friendship of me would be unalloyed satisfaction?
Do you suppose I am trusty and faithful?
Do you see no further than this façade -- this smooth and tolerant manner of me?
Do you suppose yourself advancing on real ground toward a real heroic man?
Have you no thought, O dreamer, that it may be all maya, illusion? O the next step my precipitate you!

O let some past deceived one hiss in your ears, howmany have prest on the same as you are pressing now,
How many have fondly supposed what you are supposing now -- only to be disappointed.

 
Walt Whitman (31 mei 1819 – 26 maart 1893)
In 1889 

De Duitse schrijver en cabaretier Frank Goosen werd geboren op 31 mei 1966 in Bochum. Zie ook alle tags voor Frank Goosen op dit blog.

Uit: So viel Zeit

“Rotwein als Grundlage, später würde Bier dazukommen, auch härtere Sachen. Noch vor Mitternacht würden sie betrunken sein. Außer vielleicht Konni, der sich meist etwas zurückhielt. Außerdem interessierte er sich für Michaela Borgfeld und wollte eine gute Figur machen. Die Party heute war die letzte Gelegenheit.
»Sag mal«, meinte Rainer zu Ole, »willst du das Ding irgendwann mal rauchen oder im Museum ausstellen?«
»Eine Zigarette ist wie ein guter Freund«, erwiderte Ole, »man sollte sich füreinander Zeit nehmen.«
»Ich möchte nicht zwischen deinen dürren Fingern stundenlang hin und her gedreht werden«, sagte Bulle.
»Ich kann nicht mehr sitzen«, sagte Konni, erhob sich und stampfte mit dem rechten Fuß auf. »Mein Bein ist eingeschlafen.«
Er ging ein paarmal auf und ab, blieb dann vor dem Metallzaun stehen, der potentielle Selbstmörder davon abhalten sollte, sich ausgerechnet hier auf die Gleise zu werfen, und schaute in Richtung Stadt.
»Findet ihr das eigentlich schön?«, fragte er, ohne sich zu den anderen umzudrehen.
Bulle stand auf und stellte sich neben ihn. »Schön ist nicht das richtige Wort.«
Rainer kam dazu und sagte: »Wenn man sich dran gewöhnt hat, kann man fast alles schön finden.«
Ole blieb sitzen und schwieg, zündete sich aber endlich seine kunstvoll gedrehte Zigarette an.
Nach ein paar Minuten der Stille sagte Konni: »Ist das nicht der Moment, in dem wir uns feierlich ewige Freundschaft schwören müssen? In dem wir uns gegenseitig sagen, dass wir uns in fünfundzwanzig Jahren hier wiedertreffen wollen, um zu sehen, was aus uns geworden ist?«

 
Frank Goosen (Bochum, 31 mei 1966)

De Oostenrijkse schrijver, toneelspeler en regisseur Gabriel Barylli werd geboren op 31 mei 1957 in Wenen. Zie ook alle tags voor Gabriel Barylli op dit blog.

Uit: Der Brief eines Vaters an seinen Sohn

„Mein geliebter Sohn!
„Du hast mich bei unserem letzten Gespräch gefragt, was meiner Meinung nach wichtig sei für eine glückliche Beziehung.
Ich möchte Dir gerne auf diese Frage antworten. Da mir bewusst ist, dass alles, was ich Dir sagen möchte, das Ergebnis meines eigenen Lebens ist, habe ich mich entschieden, Dir diesen Brief zu schreiben. So kannst du Dir – wann immer Du es willst – die Zeit nehmen, um meine Ansichten mit Deinen Erfahrungen zu vergleichen.
Ich bitte Dich in Erinnerung zu behalten, dass wir niemals zu einer absoluten Einsicht in das Rätsel des menschlichen Glücks kommen können. Jeder von uns sieht die Welt durch die Brille seines Schicksals. Jeder von uns will verstanden werden und geliebt – so, wie er ist. Und damit sind wir schon bei meiner ersten Antwort:
Wer bist Du?!
Du kannst nur dann mit einem Menschen glücklich werden, wenn Du Dich zu erkennen gibst.
Um diesen Schritt von Dir zu einem „Du“ gehen zu können, musst Du zuerst wissen, wer Du bist.
Am Anfang aller Bemühungen um eine glückliche Beziehung muss es Dir möglich sein, eine Antwort auf die Frage zu geben „Wer bin ich?!“
Diese Frage musst Du Dir selbst stellen und musst sie ohne Angst vor den Konsequenzen Deiner Antworten zum Zentrum Deines Lebens machen.
Du musst wissen, dass Du nur dann mit einem Menschen glücklich sein kannst, wenn Du mit dem wichtigsten Menschen Deines Lebens glücklich bist.
Dieser Mensch bist Du selbst …“

 
Gabriel Barylli (Wenen, 31 mei 1957)

De Russische schrijver Konstantin Paustovski werd geboren op 31 mei 1892 in Moskou. Zie ook alle tags voor Konstantin Paustovski op dit blog.

Uit: Erzählungen vom Leben (Vertaald door Georg Schwarz)

„An den Bürgersteigen von Odessa blühten die alten Akazien. Ringsum war alles von ihren gelblichen Blüten übersät. Der Oprodkomgub übersiedelte gegen das Frühjahr aus der Richelieu-Strasse mitten ins Dickicht dieser Strassenakazien – in das Hotel „Sewernaja“, das in der Deribassowskaja lag.
In den ersten Jahren nach der Revolution zeichneten sich die Amtsstellen durch eine ungewöhnliche Umzugsfreudigkeit aus. Sie übersiedelten unentwegt aus einem Haus in ein anderes. Nachdem sich eine Dienststelle geräuschvoll in einem neuen Heim niedergelassen hatte, richtete sie vor allen Dingen eine Unzahl von Sperrholzwänden auf mit ebensolchen, leider nur sehr zerbrechlichen Türen.
Wenn man das Sperrholzlabyrinth einer solchen Dienststelle zu einer geraden Linie ausgezogen hätte, die Wand hätte wohl ganz Odessa eingeschlossen – die um die Stadt herum verlaufende Portofrankowskaja-Strasse entlang. Die Sperrholzwände, die nirgends bis zur Decke reichten, überschnitten sich unter den seltsamsten Winkeln, teilten Treppenabsätze in zwei Teile und bildeten allerlei dunkle, geheimnisvolle Übergänge, Korridorstümpfe und Ecken.
Hätte man von diesen Dienststellen mit ihren zahllosen Zwischenwänden die Dächer abdecken oder das Haus vom Dachboden bis zum Keller senkrecht aufschneiden können, dem überraschten Zuschauer hätte sich das Bild eines verworrenen menschlichen Ameisenhaufens geboten. Eine besondere Spezies von Menschenameisen bevölkerte es. Sie schrieben tagsüber Berge von Papieren voll und verbargen sie zur Nacht in den Sperrholzverschlägen wie in Waben oder Zellen.“

 
Konstantin Paustovski (31 mei 1892 – 14 juli 1968)
Cover 

De Wit-Russische schrijfster en onderzoeksjournaliste Svetlana Alexandrovna Alexievich werd geboren op 31 mei 1948 in Stanyslaviv (sinds 1962 Ivano - Frankivsk). Zie ook alle tags voor Svetlana Alexievich op dit blog.

Uit: Voices from Chernobyl

“Lyudmilla Ignatenko Wife of deceased Fireman Vasily Ignatenko
I couldn't get into the hospital that evening. The doctor came out and said, yes, they were flying to Moscow, but we needed to bring them their clothes. The clothes they'd worn at the station had been burned. The buses had stopped running already and we ran across the city. We came running back with their bags, but the plane was already gone. They tricked us.
It was a special hospital, for radiology, and you couldn't get in without a pass. I gave some money to the woman at the door, and she said, "Go ahead." Then I had to ask someone else, beg. Finally I'm sitting in the office of the head radiologist. Right away she asked: "Do you have kids?" What should I tell her? I can see already that I need to hide that I'm pregnant. They won't let me see him! It's good I'm thin, you can't really tell anything.
"Yes," I say.
"How many?" I'm thinking, I need to tell her two. If it's just one, she won't let me in.
"A boy and a girl."
"So you don't need to have any more. All right, listen: his central nervous system is completely compromised, his skull is completely compromised."
OK, I'm thinking, so he'll be a little fidgety.
"And listen: if you start crying, I'll kick you out right away. No hugging or kissing. Don't even get near him. You have half an hour."

 
Svetlana Alexievich(Stanyslaviv, 31 mei 1948)

Zie voor nog meer schrijvers van de 31^e mei ook mijn vorige blog van vandaag.

31-05-2014 om 13:35 geschreven door Romenu  

De Duitse dichter en schrijver Ludwig Tieck werd op 31 mei 1773 geboren in Berlijn Zie ook Zie ook alle tags voor Ludwig Tieck op dit blog.

Uit: Franz Sternbalds Wanderungen

»So sind wir denn endlich aus den Toren der Stadt«, sagte Sebastian, indem er stille stand und sich freier umsah.
»Endlich?« antwortete seufzend Franz Sternbald sein Freund. – »Endlich? Ach nur zu früh, allzu früh.«
Die beiden Menschen sahen sich bei diesen Worten lange an, und Sebastian legte seinem Freunde zärtlich die Hand an die Stirne und fühlte, daß sie heiß sei. – »Dich schmerzt der Kopf«, sagte er besorgt, und Franz antwortete: »Nein, das ist es nicht, aber daß wir uns nun bald trennen müssen.«
»Noch nicht!« rief Sebastian mit einem wehmütigen Erzürnen aus, »so weit sind wir noch lange nicht, ich will dich wenigstens eine Meile begleiten.«
Sie gaben sich die Hände und gingen stillschweigend auf einem schmalen Wege nebeneinander.
Jetzt schlug es in Nürnberg vier Uhr und sie zählten aufmerksam die Schläge, obgleich beide recht gut wußten, daß es keine andre Stunde sein konnte: indem warf das Morgenrot seine Flammen immer höher, und es gingen schon undeutliche Schatten neben ihnen, und die Gegend trat rundumher aus der ungewissen Dämmerung heraus; da glänzten die goldenen Knöpfe auf den Türmen des heiligen Sebald und Laurentius, und rötlich färbte sich der Duft, der ihnen aus den Kornfeldern entgegenstieg.
»Wie alles noch so still und feierlich ist«, sagte Franz, »und bald werden sich diese guten Stunden in Saus und Braus, in Getümmel und tausend Abwechselungen verlieren. Unser Meister schläft wohl noch und arbeitet an seinen Träumen, seine Gemälde stehn aber auf der Staffelei und warten schon auf ihn. Es tut mir doch leid, daß ich ihm den Petrus nicht habe können ausmalen helfen.«

 
Ludwig Tieck (31 mei 1773 – 28 april 1853)
Ludwig Tieck in het atelier door Carl C. Vogel von Vogelstein, 1834

De Duitse dichter en schrijver Gerd Hergen Lübben werd geboren op 31 mei 1937 in Sillenstede. Zie ook alle tags voor Gerd Hergen Lübben op dit blog.

DIDI IST TOT oder WAS MACHEN DEINE BÜCHER

I.

die nachricht traf
die schreibtafel her
steig aufs dach
mach krach lach
wie wiegt sie schwer

reiss aus dem schlaf
giess aus zeitlebensserum
ridentem dicere verum
sinubkerub sarapseraf
kritzeln kreuz und quer

flieg auf alter serapis
gib zu sinopesinapis
nichts ist mehr leer
welch epitaph

noch vor dem märz
beweint horaz
belacht martial

sieh unterm lachen das weinen
weisheit und wahrheit vereinen
wahrer weise qual
was hilfts was schadts

grab ins herz
ride si sapis

 
Gerd Hergen Lübben (Sillenstede, 31 mei 1937)

De Franse schrijver Serge Brussolo werd geboren op 31 mei 1951 in Parijs. Zie ook alle tags voor Serge Brussolo op dit blog.

Uit: Les emmurés

“Je suis une clocharde » pensa-t-elle en épiant son image dans la vitrine d’une boutique. C’était presque ça. Une clocharde de luxe. Une clocharde nantie d’un bel appartement où il n’était pas question, pourtant, qu’elle remette les pieds. Elle était à la rue. En transit. Interdite de séjour chez elle comme à son bureau. Elle n’avait plus le choix de sa destination. Ce soir, elle coucherait en enfer ou dans la salle d’attente d’une gare de grandes lignes. Mais non, c’était faux. Elle n’avait même pas ce recours, sa place était déjà réservée au purgatoire. Un abonnement d’un mois.
(…)

Pendant que le café passait, elle alla récupérer la brochure confectionnée par le fils de la concierge et s'assit pour la feuilleter. [...] Nous vous rappelons que, sur quinze personnes disparues, dix seulement ont été retrouvées, énonçait le commentaire. Cela signifie que cinq cadavres au moins demeurent emmurés quelque part (peut-être dans votre chambre ? ou dans votre salle de bains ? Y avez-vous pensé ?). Notre guide vous indiquera les lieux de sépulture vraisemblables. [...] Certaines zones demeurent dangereuses ! insistait le rédacteur. Ne l'oubliez pas ! Personne ne sait encore, à l'heure actuelle, comment le criminel pénétrait dans les appartements de ses victimes. Peut-être utilisait-il des passages secrets. Et si l'un de ces souterrains débouchait justement dans votre logement ? »

 
Serge Brussolo (Parijs, 31 mei 1951)


 

De Franse dichter en diplomaat Saint-John Perse (eigenlijk Marie-René-Alexis Saint-Léger) werd geboren op 31 mei 1887 in Saint-Léger-les-Feuilles op Guadeloupe. Zie ook alle tags voor Saint-John Perse op dit blog.

Uit: Anabasis (Vertaald door T. S. Eliot)

II

In busy lands are the greatest silences, in busy lands with the locusts at noon.
I tread, you tread in a land of high slopes clothed in balm, where the linen of the Great is exposed to dry.

We step over the gown of the Queen, all of lace with two brown stripes (and how well the acid body of a woman can stain a gown at the armpit).

We stop over the gown of the Queen's daughter, all of lace with two bright stripes (and how well the lizard's tongue can catch ants at the armpit).

And perhaps the day does not pass but the same man may burn with desire for a woman and her daughter.

Knowing laugh of the dead, let this fruit be peeled for us...How, under the wild rose is there no more grace to the world?

Comes from this side of the world a great purple doom on the waters. Rises the wind, the sea-wind. And the linen exposed to dry scatters! like a priest torn to pieces...

 
Saint-John Perse (31 mei 1887 – 20 september 1975)

De Duitse dichter Georg Herwegh werd geboren in Stuttgart op 31 mei 1817. Zie ook alle tags voor Georg Herwegh op dit blog.

Frühlingsnacht

So sel'ge Stille traf ich nie!
Kaum lispelt's in den Zweigen,
Als hätten ein Geheimnis sie
Den Menschen zu verschweigen.

Kaum plätschert noch die Welle fort,
Kaum knospet's in den Hecken,
Als gälte es, die Sterne dort
Am Himmel nicht zu wecken.

Die guten Geister senken sich
Auf ihren Strahlen nieder
Und bringen, die bei Tag entwich,
Die Ruh den Träumen wieder.

Mein Schifflein treibt im Sturm allein,
Und niemand will es retten;
So müd dies Haupt, es schläft nicht ein -
Ich muß ihm tiefer betten.

Sonett

Ich habe nie mein Elend mir vergoldet,
Stets seine Dolche schärfer noch gespitzt
Und blutig, blutig auf mein Herz geritzt;
Ich habe nie den Reim als Arzt besoldet.

O daß ihr endlich es mir glauben wolltet,
Wie tief der Tod mir in der Seele sitzt,
Wenn es in meinem Liede flammt und blitzt
Ihr reichtet mir die Hand, statt daß ihr grolltet!

Ihr wisset ja: Gewitter machen kalt;
So werd ich denn vor meinem Winter alt -
Was griff ich auch so frühe in die Saiten?

Allein - kein Menschenleben braucht's zum Glück!
Ich fühle oft, es ist ein Augenblick,
In dem wir uns die Ewigkeit erstreiten!

 
Georg Herwegh (31 mei 1817 – 7 april 1875)
Portret door  Conrad Hitz, 1843

31-05-2014 om 13:20 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse dichteres en schrijfster Elizabeth Alexander werd geboren op 30 mei 1962 in New York. Zie ook alle tags voor Elizabeth Alexander op dit blog.

Praise Song For The Day

Each day we go about our business,
walking past each other, catching each other's
eyes or not, about to speak or speaking.
All about us is noise. All about us is
noise and bramble, thorn and din, each
one of our ancestors on our tongues.
Someone is stitching up a hem, darning
a hole in a uniform, patching a tire,
repairing the things in need of repair.
Someone is trying to make music somewhere,
with a pair of wooden spoons on an oil drum,
with cello, boom box, harmonica, voice.
A woman and her son wait for the bus.
A farmer considers the changing sky.
A teacher says, Take out your pencils. Begin.
We encounter each other in words, words
spiny or smooth, whispered or declaimed,
words to consider, reconsider.
We cross dirt roads and highways that mark
the will of some one and then others, who said
I need to see what's on the other side.
I know there's something better down the road.
We need to find a place where we are safe.
We walk into that which we cannot yet see.
Say it plain: that many have died for this day.
Sing the names of the dead who brought us here,
who laid the train tracks, raised the bridges,
picked the cotton and the lettuce, built
brick by brick the glittering edifices
they would then keep clean and work inside of.
Praise song for struggle, praise song for the day.
Praise song for every hand-lettered sign,
the figuring-it-out at kitchen tables.
Some live by love thy neighbor as thyself,
others by first do no harm or take no more
than you need. What if the mightiest word is love?
Love beyond marital, filial, national,
love that casts a widening pool of light,
love with no need to pre-empt grievance.
In today's sharp sparkle, this winter air,
any thing can be made, any sentence begun.
On the brink, on the brim, on the cusp,
praise song for walking forward in that light.

 
Elizabeth Alexander (New York, 30 mei 1962)

De Afro-Amerikaanse dichter Countee Cullen werd geboren als Countee LeRoy Porter op 30 mei 1903 in Louisville, Kentucy, of Baltimore. Zie ook alle tags voor Countee Cullen op dit blog.

I Have A Rendezvous With Life

I have a rendezvous with Life,
In days I hope will come,
Ere youth has sped, and strength of mind,
Ere voices sweet grow dumb.
I have a rendezvous with Life,
When Spring's first heralds hum.
Sure some would cry it's better far
To crown their days with sleep
Than face the road, the wind and rain,
To heed the calling deep.
Though wet nor blow nor space I fear,
Yet fear I deeply, too,
Lest Death should meet and claim me ere
I keep Life's rendezvous.

Song In Spite Of Myself

Never love with all your heart,
It only ends in aching;
And bit by bit to the smallest part
That organ will be breaking.

Never love with all your mind,
It only ends in fretting;
In musing on sweet joys behind,
too poignant for forgetting.

Never love with all your soul,
for such there is no ending;
though a mind that frets may find control,
and a shattered heart find mending.

Give but a grain of the heart's rich seed,
Confine some undercover,
And when love goes, bid him God-speed,
and find another lover.

 
Countee Cullen (30 mei 1903 – 9 januari 1946)
Monument, tegenwoordig in de New York Public Library.

De Vlaamse dichter en schrijver Emmanuel Hiel werd geboren in Sint-Gillis-bij-Dendermonde op 30 mei 1834. Zie ook alle tags voor Emmanuel Hiel op dit blog.

En toch zal ’t lente worden

Wat zingt het hupplend koninkske
In onze doornenhaag? –
Het heeft zo fel gesneeuwd vandaag,
En toch zal ’t lente worden!

De takken missen blad en bloem:
Daar tussen fluit de wind;
Doch immer zingt het welgezind:
En toch zal ’t lente worden!

Al zijn de velden doods en stil,
Ik blijve welgemoed,
En roep gelijk de vogel doet:
En toch zal ’t lente worden!

Wie is er in mijn huis geweest?

Wie is er in mijn huis geweest?
Een man, die zegt dat hij geneest;
Maar, ach, zijn zeggen mocht niet baten:
Hij heeft mijn kindje dood gelaten.

De moeder liep al huilend rond;
Ik blies, helaas, in ’s kindjes mond;
En meende nog aldus het leven
Aan ’t dode schaapke weer te geven.

Ach, wist ik, wist ik, wat ik deed?
Ik voelde niets dan bitter leed;
Ik hoorde slechts gestamp van stormen,
En ‘k zag alleen gewroet van wormen.

 
Emmanuel Hiel (30 mei 1834 - 27 augustus 1899)
Rue Emmanuel Hiel in Brussel, Schaerbeek

De Duitse dichter en schrijver Martin Jankowski werd op 29 mei 1965 in Greifswald geboren. Zie ook alle tags voor Martin Jankowski op dit blog.

die fische im becken im kaufhaus von depok

hinter den schuhregalen
neben den trockenfrüchten
vor den notausgängen
der kasten aus glas

müde guramis
taumeln im trüben
starren ungläubig
auf eine welt aus verabredungen
missverständnissen und festtagen

die kommenden festessen
ringen um fassung
seit wochen versuchen sie
frisch zu bleiben wie verlangt und
zu verstehen aber sie kommen
zu keinem ergebnis
und vergessen
was die frage
war

die fische im becken
im kaufhaus von depok
mein hungriger liebling
hundert ratlose einsamkeiten
ohne namen

verwandeln sich
in das lachen
der esser

 
Martin Jankowski (Greifswald, 29 mei 1965)
 

De Surinaamse schrijver Henri François Rikken werd geboren in Paramaribo op 30 mei 1863. Zie ook alle tags voor Henri François Rikken op dit blog.

Uit: Codjo, de brandstichter

“Op zekeren avond in de maand Juni, na het vallen van het nachtschot, vervoegde zich een oude, zestigjarige slaaf, met een kaal hoofd, een grijzen baard en een ongunstig uiterlijk bij hem. Gelijk Tom of Tam, zoo heette hij, verhaalde, was hij onder het bestuur van den gouverneur-generaal B. Texier, omstreeks het jaar 1780, in de kolonie uit Afrika aangekomen.

Van nature lui en vadsig was hij herhaaldelijk in andere handen overgegaan en die gedurige veranderingen van meesters hadden, met het oog op zijn gebreken, veel er toe bijgedragen de slavernij hard en drukkend voor hem te maken.

Verscheidene malen had hij getracht door de vlucht zich aan de slavernij te onttrekken; doch telkens wederom ‘opgevangen’, waren bloedige lijfskastijdingen met tamarinde-roeden slechts de gevolgen geweest van zijn pogingen ter verkrijging van vrijheid en rust. Nu hij echter met het juk der slavernij nog den last der jaren moest torsen, werd hem zijn toestand met den dag moeilijker en kwellender.

Ofschoon hij thans ‘privé-slaaf’ was - zooals men de stadsslaven noemde in tegenstelling met de plantageslaven, die, gerekend tot het ‘effect’ te behooren, daarmede gekocht en verkocht werden, - was hij nochtans door zijn meesteres Mary Rose Herbert, een vrijgegevene van Paramaribo, voor den tijd van drie maanden verhuurd aan den eigenaar van de bij de stad gelegen plantage Ma Retraite. Evenals toen openbare veilingen van goederen plaats vonden, zoo werden er ook openbare veilingen en verhuringen van slaven gehouden voor een bepaalden tijd en tegen een opgeboden som. Op zulk een openbare verhuring nu van slaven was Tom voor drie maanden in het bezit geraakt van den eigenaar van Ma Retraite.”

 
Henri François Rikken (30 mei 1863 - 17 mei 1908)

Onafhankelijk van geboortedata:

De Vlaamse dichter Jan Geerts werd geboren in Hoogstraten in 1972. Zie ook alle tags voor Jan Geerts op dit blog.

Trap

Iets wil herinnering zijn. Van stof tot nadenken
ben ik. Ik vergeet mijn slaap en ga de trap af

in mijn hoofd. Niet de nacht maar mijn gezicht
is donker. Ik moet gaan waar het op aankomt want

bij de minste twijfel kraakt en ontwaakt het huis.
De curve van mijn hand is mijn nachthouvast.

Mijn treden zijn geteld. Maar zoals verwacht verrast
de begane grond. De voordeur gooit een mesvan licht.

De wind ranselt droge bladeren.
Ik ga de straat op, de openbare plek in mezelf,

en zie de vormen die mijn angst aanneemt:
erker, auto, stoeprand, park in de verte.

Als ik nu ga, wanneer zal ik dan terugkeren
naar het tijdstip waarin het huis verdwijnt?

 
Jan Geerts (Hoogstraten, 1972)

Zie voor nog meer schrijvers van de 30^e mei ook mijn blog van 30 mei 2011 deel 1 en eveneens deel 2.

30-05-2014 om 18:37 geschreven door Romenu  

Bij Hemelvaartsdag

 
  Hemelvaart door Rembrandt Harmensz. van Rijn, 1636

Hemelvaart

Als ik beklim de zilvren treden,
Langzaam, en de aarde diep beneden,
Een klein insect in avondglans,
De vonk doet spranklen van zijn dans,

Laat mij dan in mijn armen dragen
De zacht gepelsde, die behagen
Zelfs in de schim zijns meesters vindt,
Warm aan zijn borst zich vleit, en spint;

En dat de hond, wild als een jongen,
Over de heemlen aangesprongen,
Blaffend met meteoren vecht,
En kwisplend ze aan mijn voeten legt;

Het milde rund laat met mij komen,
Het is misschien wat log voor dromen,
a denk, dat het toch ongevraagd
Zijn uier naar de melkweg draagt;

Dat ook de krekel, op wiens zingen
Ik vaak tot voor de troon mocht dringen,
Nu ik nog nader ben bij Hem,
Mij overweldge met zijn stem;

Laat dan de valk, die zonder vrezen
Tot in het hart der zon kan lezen,
De vleuglen uit elkander slaan,
Zodat de deuren opengaan,

En ik tezaam met mijn geleide,
Op een bebloemde lenteweide,
Een door de wind gebogen vlam,
Zal nederknielen voor het lam.

Aart van der Leeuw (23 juni 1876 – 17 april 1931)
Delft, wijk Hof van Delft, Buiyenwatersloot
(Aart van der Leeuw werd geboren in Hof van Delft)

Zie voor de schrijvers van de 29e mei ook mijn vorige blog van vandaag.

29-05-2014 om 10:57 geschreven door Romenu  

De Zuid-Afrikaanse schrijver André Brink werd geboren op 29 mei 1935 in Vrede. Zie ook alle tags voor André Brink op dit blog.

Uit: The blue door

“She is already in bed when I arrive, lying on her side, reading, her back turned to me, the outline of her body gracefully traced by the sheet, one smooth brown shoulder exposed.
But it is quite an obstacle course before I get there. First there is the bathroom. Automatically I go to the one where I bathed the children, but it is immediately evident that this is meant for the children only, or possibly for guests. Playing Blind Man’s Buff, I have to feel my way along the main passage where the lights have already been turned off, past the bedroom where the children have been tucked up for the night, towards a glimmer halfway to the left. From the passage door I can see another door leading from the bedroom, to my right, opposite the bed. To my great relief it turns out to be the en-suite bathroom. But this is by no means the end of my problems. I decide to spend a few minutes under the shower first: although I have already had a bath with the children, that was a rather hurried affair, and furthermore I need time to reflect on my immediate challenges. Which of the two toothbrushes – one blue, one red – am I supposed to use, which towel is mine? And afterwards, should I proceed to the bedroom naked, or with a towel around my waist, or wearing pyjamas? (Which will be where?)
In the end I decide not to aggravate the situation by wondering about what her expectations may be but simply to follow my inclination, doing what comes naturally to me.
So I am naked when I come into the bedroom and furtively slide in behind her back, trying to hide the evidence of my state of anticipation.
She glances over her shoulder and says, ‘Oh.’ Which may mean anything.
Fortunately there is a pile of books beside the lamp on what I take to be my bedside table, and I take the top one to page through. It is Jostein Gaarder’s Sophie’s World. I’ve been meaning to read it for a long time, but something has always intervened. Perhaps this is as good an opportunity as any of getting through it. But I soon put it down, all too aware of the gentle undulation of the woman’s body next to me.”

 
André Brink (Vrede, 29 mei 1935)
Hier met Salman Rushdie (rechts)

De Catalaanse dichter, schrijver en vertaler Eduard Escoffet werd geboren op 29 mei 1979 in Barcelona. Zie ook alle tags voor Eduard Escoffet op dit blog.

Each man is writing

each man is a frontier
each man is a shadow
each man is a door
each man is a failure
each man is a counter
each man is an outburst
each man is a rumour
each man is a wall
each man is a writing
each man is a silence
each man is shadow
each man is outburst
each man is din
each man is wall
each man is writing
each man is silence

Vertaald door Graham Thomson

 
Eduard Escoffet (Barcelona, 29 mei 1979)

De Engelse letterkundige, schrijver en journalist Gilbert Keith Chesterton werd geboren in Londen op 29 mei 1874. Zie ook alle tags voor G. K. Chesterton op dit blog.

Uit: Father Brown. The Essential Tales (The Blue Cross)

“He alighted at Liverpool Street, however, quite conscientiously secure that he had not missed the criminal so far. He then went to Scotland Yard to regularise his position and arrange for help in case of need; he then lit another cigarette and went for a long stroll in the streets of London. As he was walking in the streets and squares beyond Victoria, he paused suddenly and stood. It was a quaint, quiet square, very typical of London, full of an accidental stillness. The tall, flat houses round looked at once prosperous and uninhabited; the square of shrubbery in the centre looked as deserted as a green Pacific islet. One of the four sides was much higher than the rest, like a dais; and the line of this side was broken by one of London's admirable accidents--a restaurant that looked as if it had strayed from Soho. It was an unreasonably attractive object, with dwarf plants in pots and long, striped blinds of lemon yellow and white. It stood specially high above the street, and in the usual patchwork way of London, a flight of steps from the street ran up to meet the front door almost as a fire-escape might run up to a first-floor window. Valentin stood and smoked in front of the yellow-white blinds and considered them long.
The most incredible thing about miracles is that they happen. A few clouds in heaven do come together into the staring shape of one human eye. A tree does stand up in the landscape of a doubtful journey in the exact and elaborate shape of a note of interrogation. I have seen both these things myself within the last few days. Nelson does die in the instant of victory; and a man named Williams does quite accidentally murder a man named Williamson; it sounds like a sort of infanticide. In short, there is in life an element of elfin coincidence which people reckoning on the prosaic may perpetually miss. As it has been well expressed in the paradox of Poe, wisdom should reckon on the unforeseen.”

 
G. K. Chesterton (29 mei 1874 - 14 juli 1936)
Heinz Rühmann als Pater Brown in de film „Er kann's nicht lassen“, 1962

De Franse schrijver Bernard Charles Henri Clavel werd geboren op 29 mei 1923 in Lons-le-Saunier. Zie ook alle tags voor Bernard Clavel op dit blog.

Uit:Le seigneur du fleuve

“Philibert leva les yeux. Leurs regards se croisèrent. Il y eut, par-dessus la table où la lumière jouait à travers le vin secoué dans les verres, comme une étreinte. En même temps, ils éclatèrent tous les deux d’un grand rire.
Le vieux toussa, se pencha vers la gauche pour expédier dans l’âtre un long jet de salive qui chuinta sur les braises, puis, passant le revers de sa main sur sa bouche, il dit :
- Bon Dieu, c’est curieux comme les choses se font. je m’en viens du port. Je me force à marcher alors que j’ai envie de cavaler. Je marche. Et tout le long je me répète : cette espèce de morveux de Philibert, je m’en vais te lui sonner un branle, quelque chose de bien. Ce coup-ci, il s’en souviendra. Il a beau avoir quarante-cinq ans, il va m’entendre ! Tout le long, je me dis ça. Et j’arrive. Et je te vois tout bête. Et je vois ton verre vide, et je me dis : Il est comme toi, la colère lui sèche sa gorge. Et je veux tout de même te sonner le branle. Et je te regarde. Et je me dis encore : Félix, à son âge, tu étais comme lui. Aujourd’hui, tu as septante-deux ans, mais à quarante-cinq ans, tu aurais fait les mêmes conneries que lui.
Le vieux se tut. Il but une gorgée. Philibert qui le regardait se remit soudain à rire.”

 
Bernard Clavel (29 mei 1923 – 5 oktober 2010)

De Hebreeuwse dichteres, schrijfster en letterkundige Leah Goldberg werd geboren in Königsberg (Pruisen) op 29 mei 1911. Zie ook alle tags voor Leah Goldberg op dit blog.

With This Night

With this night and with all of its hush
with this night —
with three stars
that were lost ‘twixt the trees
with that wind.

With that wind
that stood still so it might hear
this night —
with this night
and three stars
and that wind.

Vertaald door Annie Kantar

Song Without a Name

(He) would not believe that I don’t love a person
insulted, he would leave before understanding.
then  I’ll go to my window and stare at the road
Accompanying the rest of my pain with no tear.
they walked as he did – without looking back.
since then I never saw them in my dreams
I could never believe that my heart will beat
in the pulse of their despair.
but while I am lonely, without a person
my hollow heart will be somewhat trembled
then I’ll bite my pale lip to bleeding
Never saying “come back”.

Vertaald door Lior Navok

 
Leah Goldberg (29 mei 1911 – 15 januari 1970)

De Engelse dichter en schrijver Terence Hanbury White werd geboren op 29 mei 1906 in Bombay (Mombai). Zie ook alle tags voor T. H. White op dit blog.

Lost

Be kind, Helen, I am so tired of thinking;
There are so many difficult corridors of thought,
With equal iron banisters leading back again:
So many stone stairs, Helen, up which I sought
To rediscover the windy sky, and stand, blinking,
In the lost sunlight: as bright as pain,
Helen. I would give almost anything now
Even for pain. If one day down my iron avenues
The tubes and cubes, leading, at last, me right,
Should lose their remorseless patterns and diffuse
Into a kinder symmetry, and show me how
After a white hand pointing Exit, shine the stars at night:
Should I, appreciating the right gesture, fall dead?
I should walk out quietly and stand still
With the air in my hair and my feet in the wet dew,
Eternally motionless, without want, or will,
Not proud any more, Helen, of this poor head:
And I daresay even that's not true.

 
T. H. White (29 mei 1906 – 17 januari 1964)

Zie voor nog meer schrijvers van de 29e mei ook mijn blog van 29 mei 2011 deel 1 en eveneens deel 2.

29-05-2014 om 10:37 geschreven door Romenu  

In Memoriam Maya Angelou

De Amerikaanse dichteres, schrijfster,regisseur en activiste Maya Angelou is gisteren op 86-jarige leeftijd overleden. Maya Angelou (eig. Margueritte Johnson) werd geboren in Saint Louis, Missouri, op 4 april 1928. Zie ook alle tags voor Maya Angelou op dit blog.

The Detached

We die,
Welcoming Bluebeards to our darkening closets,
Stranglers to our outstretched necks,
Stranglers, who neither care nor
care to know that
DEATH IS INTERNAL.

We pray,
Savoring sweet the teethed lies,
Bellying the grounds before alien gods,
Gods, who neither know nor
wish to know that
HELL IS INTERNAL.

We love,
Rubbing the nakednesses with gloved hands,
Inverting our mouths in tongued kisses,
Kisses that neither touch nor
care to touch if
LOVE IS INTERNAL.

 
Maya Angelou (4 april 1928 – 28 mei 2014)

29-05-2014 om 08:10 geschreven door Romenu  

De Belgische schrijver Leo Pleysier werd geboren in Rijkevorsel op 28 mei 1945. Zie ook alle tags voor Leo Pleysier op dit blog.

Uit: Wit is altijd schoon

“Heb ik het hier anders niet schoon behangen in de keuken? vroeg ze, Gusta.
Ik zei: amai, héél schoon! Zei ik.
Zo een schoon effen behang! Hebt ge dat zelf gedaan?
’t Is percies dat de schilder geweest is, zei ik, zo schoon gedaan!
Maar ik ben toch echt niet goed zenne, Gusta, zei ik, ik ben percies aan het doodgaan.
Ja, zei ze, maar het was ook een heel werk, dat behangen.
Eerst dat oud papier d’r afdoen.
Want dat zag er nogal uit, zei ze, dat oud papier.
Vuil en vet. En losgekomen.
Haar dochter Josee was komen helpen, zei Gusta, want behangen zelf, dat ging haar toch niet zo goed niet meer af.
Iedere keer dat traplereke op en af, dat was niks meer voor haar, zei ze.
En Josee had dat ook gezegd tegen haar.
Moe, gij gaat die keuken toch niet alleen behangen zeker!
Dat is toch geen werk!
Iedere keer dat traplereke op en af mee die lange panden vol lijm en pap!
Dat is toch geen werk zo alleen!
Ik zal wel ’s een dag komen helpen, had Josee gezegd.
O da’s goed Josee, had Gusta gezegd, ik zal dan al beginnen mee het oud papier eraf te halen want da’s ook al een heel werk, dat oud papier d’er afhalen, en als ik daarmee gedaan heb, zal ik wel eens bellen.
Wel ja, doe dat, had Josee gezegd, als ge daarmee gedaan hebt, dan belt ge maar en dan zal ik wel eens een dag komen helpen.”

 
Leo Pleysier (Rijkevorsel, 28 mei 1945)

De Nederlandse dichter en schrijver Adriaan Bontebal werd als Aad van Rijn op 28 mei 1952 in Leidschendam geboren. Zie ook alle tags voor Adriaan Bontebal op dit blog.

Boksbal

Wanneer ik buiten fiets
- ik fiets altijd buiten
ik ben klein behuisd -
en de regen me doorweekt
terwijl ruk- en valwinden
op me inbeuken
zodat ik slalom
als een beschonkene
bedenk ik

Zolang ik tegen
de elementen vecht
vecht ik niet
tegen mezelf

Couperus

Op het Lange Voorhout
kwam ik Louis Couperus tegen
Hij droeg een duffelse jas
en een zwierige hoed
en onder zijn arm een
klein
wit
poedeltje
dat was bewerkt
met een flitspuit
onkiese parfum

Hij knikte beleefd
en ik, blij verrast: hé Louis!
Dat vond hij net
iets te pop

 
Adriaan Bontebal (28 mei 1952 – 11 februari 2012)

De Duitse schrijver Frank Schätzing werd geboren in Keulen op 28 mei 1957. Zie ook alle tags voor Frank Schätzing op dit blog.

Uit: Limit

„Allmählich glaubte er den Bogen rauszuhaben. Er ließ die Maschine steigen, wobei er versäumte, die Dü­sen synchron zu schwenken, was ihn gleich wieder in die Bredouille brachte, weil sich das Bike nun raketengleich in den Himmel schraubte. Unaufhaltsam fühlte er sich aus dem Sattel rutschen, mühte sich mit fliegenden Fingern, den Fehler zu korrigieren, erlangte die Kontrolle zurück, flog eine weitere Kurve, den Hochofen im Auge.
Da waren sie!
Yoyo hatte es bis zur Schleuse geschafft, wo das Förderband abzweigte, gefolgt von Zhao, der keine zwei Meter unter ihr im Gerüst hing. Jericho zwang die Maschine abwärts in der Hoffnung, sie werde so reagieren wie erwünscht. Er sah den Killer zusammenzucken und den Kopf zwischen die Schultern ziehen. Keinen halben Meter von ihm entfernt riss Jericho das Airbike herum, beschrieb einen Kreis und hielt erneut auf den Ofen zu. Yoyo vollführte an der Kante des Förderbandes die anmutige Interpretation völliger Ratlosigkeit. Warum, begriff er im Moment, da er das Band überflog. Wo Rollen und Verstrebungen hätten sein müssen, war ein Teil der Konstruktion einfach weggebrochen. Über weite Distanz erstreckten sich nur noch die Seitengestänge. Nach unten zu gelangen, hätte professionelle Seiltänzererfahrung erfordert.
Yoyo saß in der Falle.”

 
Frank Schätzing (Keulen, 28 mei 1957)

De Ierse schrijfster en columniste Maeve Binchy werd geboren op 28 mei 1940 in Dalkey. Zie ook alle tags voor Maeve Binchy op dit blog.

Uit: Heart and Soul

“The younger ones are on top of it, they say things like, 'Oh, you'd never be able to satisfy me like my old man does,' or else that, sure, they are gay because the only alternative is horrible spotty boys with filthy fingernails.” Aidan shook his head. “By the time I get to the classroom I'm worn out,” he said sadly.“Why don't you give it up?” Nora said suddenly. She taught Italian at an evening class and organized a yearly outing to Italy for the group. She had several other small jobs, but she had no interest in money or pensions or the future. She sat in one of the basket chairs she had bought at a garage sale and tried to persuade Aidan to join her in this carefree lifestyle.But he was a worrier. It would be idiotic to leave his school now several years before retirement date. It would mean no proper pension; if he were to amount to anything he had to provide for Nora and his family from an earlier marriage.“Oh, you've well provided for them,” Nora said cheerfully.“You've given Nell most of the money you got for the house, Grania is married to the headmaster of Mountainview School, Brigid has been made a partner in the travel agency. They should be providing for you, if you come to think of it.”“But you, Nora, what about you? I want to look after you, give you some comfort and pleasures.”“You give me great comfort and pleasures,” she said.“But some security, Nora,” he pleaded.“I never had security before, I don't want it now.”“I have to finish out my time there.”

 
Maeve Binchy (28 mei 1940 – 30 juli 2012)

De Ierse dichter en songwriter Thomas Moore werd geboren op 28 mei 1779 in Dublin. Zie ook alle tags voor Thomas Moore op dit blog.

Love and the Novice

"Here we dwell, in holiest bowers,
Where angels of light o'er our orisans bend;
Where sighs of devotion and breathings of flowers
To heaven in mingled odour ascend.
Do not disturb our calm, oh Love!
So like is thy form to the cherubs above,
It well might deceive such hearts as ours."

Love stood near the Novice and listen'd,
And Love is no novice in taking a hint;
His laughing blue eyes soon with piety glisten'd;
His rosy wing turn'd to heaven's own tint.
"Who would have thought," the urchin cries,
"That Love could so well, so gravely disguise
His wandering wings, and wounding eyes?"

Love now warms thee, waking and sleeping,
Young Novice, to him all thy orisons rise.
He tinges the heavenly fount with his weeping,
He brightens the censer's flame with his sighs.
Love is the Saint enshrined in thy breast,
And angels themselves would admit such a guest,
If he came to them clothed in Piety's vest.

 
Thomas Moore (28 mei 1779 – 25 februari 1852)
Borstbeeld in Central Park, New York 

De Britse schrijver Ian Fleming werd geboren op 28 mei 1908 in Londen. Zie ook alle tags voor Ian Fleming op dit blog.

Uit: Goldfinger

“Bond said casually, “Why does the man always wear that bowler hat?”
“Oddjob!” The Korean had reached the service door. “The hat.” Goldfinger pointed at a panel in the woodwork near the fireplace.
Still holding the cat under his left arm, Oddjob turned and walked stolidly back towards them. When he was half way across the floor, and without pausing or taking aim, he reached up to his hat, took it by the rim and flung it sideways with all his force. There was a loud clang. For an instant the rim of the bowler hat stuck an inch deep in the panel Goldfinger had indicated, then it fell and clattered on the floor.
Goldfinger smiled politely at Bond. “A light but very strong alloy, Mr Bond. I fear that will have damaged the felt covering, buy Oddjob will put on another. He’s surprisingly quick with a needle and thread. As you can imagine, that blow would have smashed a man’s skull or half severed his neck. A homely and a most ingeniously concealed weapon, I’m sure you’ll agree.”
“Yes, indeed.” Bond smiled with equal politeness. “Useful chap to have around.”

 
Ian Fleming (28 mei 1908 – 12 augustus 1964)
Scene uit de film “Goldfinger”, 1964 met Sean Connery

De Amerikaanse schrijver Walker Percy werd geboren op 28 mei 1916 in Birmingham, Alabama. Zie ook alle tags voor Walker Percy op dit blog.

Uit: Love in the Ruins

“Comes again the longing, the desire that has no name. Is it for Mrs. Prouty, for a drink, for both: for a party, for youth, for the good times, for dear good drinking and fighting comrades, for football-game girls in the fall with faces like flowers? Comes the longing and it has to do with being fifteen and fifty and with the winter sun striking down into a brick-yard and on clapboard walls rounded off with old hard blistered paint and across a doorsill onto linoleum. Desire has a smell: of cold linoleum and gas heat and the sour piebald bark of crepe myrtle. A good-humored thirty-five-year-old lady takes the air in a back lot in a small town.”
(…)

“What she didn't understand, she being spiritual and seeing religion as spirit, was that it took religion to save me from the spirit world, from orbiting the earth like Lucifer and the angels, that it took nothing less than touching the thread off the misty interstates and eating Christ himself to make me mortal man again and let me inhabit my own flesh and love her in the morning.”

 
Walker Percy (28 mei 1916 – 10 mei 1990)

Zie voor nog meer schrijvers van de 28e mei ook mijn blog van 28 mei 2011 deel 1 en eveneens deel 2 en ook deel 3.

28-05-2014 om 18:34 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter en criticus Ad Zuiderent werd geboren in ’s-Gravendeel op 28 mei 1944. Zuiderent maakte op zijn achtste de watersnood van 1953 in Nederland mee. Hij studeerde Nederlands taal- en letterkunde aan de Universiteit van Amsterdam. Vanaf 1969 ging hij lesgeven. Zes jaar lang doceerde hij Nederlands op de Christelijke Scholengemeenschap Buitenveldert te Amsterdam waarna hij voor vier jaar moderne Nederlandse letterkunde en vakdidactiek gaf aan de lerarenopleiding VL-VU. Tussen 1976 en 1978 gaf hij poëzieanalyse bij een opleiding Nederlands in Amsterdam. Van 1979 tot 2009 werkte hij als wetenschappelijk medewerker aan de Vrije Universiteit. Hij schreef recensies voor het dagblad Trouw en De Tijd en is redacteur van het Kritisch Literatuur Lexicon. Zuiderent is naast letterkundige tevens dichter. Sinds 1966 publiceert hij gedichten in literaire tijdschriften, zoals Merlyn, Raster, Soma, Maatstaf, De Revisor, Tirade en het Nieuw Wereldtijdschrift. In 1968 debuteerde hij met de bundel “Met de apocalyptische mocassins van Michel de Nostredame op reis door Nederland” waarin hij de door hem beleefde watersnood van 1953 beschrijft.

Waar geen haven is

Dichter, kunstkind, wat zul je nog dichten.
In eeuwigheid, dat gesloten systeem, drijf je
voorbij. Maar zoek je 's avonds het lek, is er
niemand daarbuiten, kieuw noch bek. Enkel gordijnen
waarachter de buren het nieuws of de nachtfilm
bekijken. Je lyrisch betoog kan bewegen als
een pont aan de steiger, je kapseist hooguit
in het zich van een horizon, een verre vriend.
Op de rede, op straat blijft het stil, al die tijd.
Je denkt dat ze dichters en kinderen eerst
zullen horen, maar hun gordijnen hangen in slik.

Op de fiets

Een nuchter fietser op de gracht: wat valt
dat is een herfstblad - licht stijgt op.
Nóg is er geen gevoel van kortste dag.

Maar keert het licht, dan keert de fietser ook
de stad de rug toe, kiest rivier voor gracht,
sneeuw op de buitenweg voor stadse prak.

Wat voedt nog zijn herinnering: de damp
die geurt bij 't uitdoen van een regenpak?
Ging ooit Sebastiaan naar Duivendrecht?

Komt lente, lost de eenzaamheid zich op
in wie hij tegenkomt de Amstel langs:
de fietsers met hun hand omhoog als vrienden.

Zo voelt wie de beslotenheid verliet,
bedreigd door damp van snelverkeer, zich thuis
voorbij de weiden achter zijn bureau.

Maar op een zomerdag slaat hij voorbij
de brug linksaf, wil de rivier ten einde:
komend van Ouderkerk zoekt hij weer stad.

Na molen en begraafplaats wordt het stil:
'Zo eeuwig fietsen!' gaat het door hem, en
geen mens ziet dat zijn fiets de lucht in wil.

 
Ad Zuiderent (’s-Gravendeel, 28 mei 1944)

28-05-2014 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver, journalist en columnist Jan Blokker werd geboren in Amsterdam op 27 mei 1927. Zie ook alle tags voor Jan Blokker op dit blog.

Uit: Anna

“Ik zie hen voor mij staan: midden in de kamer naast een toren van grote blokken die net zo hoog is als hijzelf. Vorsend kijkt hij in mijn richting. ‘Help, Opa, help mij!’ Hij wijst op zijn bouwwerk: ‘Opa, kom hier!’
Ik druk af. Voor de lens schuift een vergeeld plaatje van 35 jaar geleden: Wietske, in deze zelfde kamer. In haar hand houdt ze een kwart appel. Naast haar zit Anna met een aardappelmesje en het klokhuis. Ze lacht vaag naar iets buiten beeld.
Ik laat de camera zakken: Albert kijkt me aan met Anna's wijd open ogen van verbazing. Dan lijkt hij zich te bedenken; hij loopt op me toe, pakt mijn gezicht met beide handen vast en dwingt me, hem aan te kijken: ‘Kijk, Opa!’
‘Ik zal je eens een foto laten zien van vroeger,’ zeg ik; ‘toen mamma net zo groot was als jij nu; samen met Oma.’
Hij komt tegen m'n knieën staan en steekt z'n duim in z'n mond. Geduldig kijkt hij in het fotoboek. ‘Of zullen we naar buiten gaan,’ zeg ik. Direct rent hij de gang in en pakt z'n jas. ‘Ik doet!’ roept hij terwijl hij, op z'n tenen staande, probeert, de deur te openen. ‘Kan niet,’ zegt hij. ‘Nee, want ik heb de deur op slot gedaan.’
Hij staat voor me en hipt van zijn ene been op 't andere; ik probeer zijn jas dicht te ritsen en zijn das om te doen. ‘Heb toren gebouwd!’
‘Jazeker, dat heb je; en nu gaan we lopen.’ Ik doe de deur open en hij rent voor me uit tot aan het hek. Ik volg op enige afstand.
Hand in hand lopen we de dijk af in de richting van het oude land. Bij 't Zant gekomen laat hij me los en rent het pad op. ‘Is boomerd!!’ roept hij juichend. ‘Ja, jongen, 't Is de bongerd; maar Opa kan niet meer zo hard.’

 
Jan Blokker (27 mei 1927 - 6 juli 2010)

De Nederlandse schrijver, journalist, blogger en gamedeskundige Niels 't Hooft werd geboren in Leiderdorp op 27 mei 1980. Zie ook alle tags voor Niels ‘t Hooft op dit blog.

Uit: De verdwijners

“Marthe veegde haar wangen droog met een papieren handdoekje, keek in de spiegel en dacht: ik lijk op haar. Als twee stralen zonlicht, alleen iets ouder. Ze sprak de woorden niet uit, maakte alleen de bewegingen met haar lippen: als twee stralen zonlicht.
    De spiegel liep van plafond tot wasbak, van muur tot muur. In het matige licht leek hij de ruimte te verdubbelen. Het beeld van een grot kwam in haar op. Dit was niet het damestoilet van een massale discotheek, maar een hol onder de grond. De mensheid bevond zich op grote afstand, hier was ze helemaal alleen. Er drongen doffe dreunen door de wanden, toch vond ze het aangenaam stil.
    Dat ze leek op haar zusje Isobel was geen nieuw inzicht. Van kleins af aan hadden ze het gehoord: Zijn jullie tweelingen? Veel mensen vergisten zich, ondanks haar steile haar versus Isobels krullen. Een van haar vriendjes had zelfs een keer geprobeerd Isobel te zoenen. Andersom was dat nooit gebeurd, want Isobel was meer een denker, en als ze al vriendjes had, dan waren het slimme types met warrig haar die zelden dronken, wat de vergissingskans minimaliseerde.’
    Dus ja, ze wist dat ze uiterlijke overeenkomsten hadden, maar zo sterk als nu had het haar nooit getroffen. Ze nam zichzelf zorgvuldig op: normaal postuur, medium borsten, ovaal hoofd, lang blond haar. Knalgeel jurkje, waaraan Isobel zich nooit zou wagen. Blauwe ogen, gangbare neus, gemiddelde lippen en, als ze kritisch was, iets te grote oren. Had Isobel grote oren? Marthe had haar uiterlijk altijd beschouwd als gemiddeld. Met een beetje hulp van de cosmetica- en modebranche kon ze het tijdelijk opvijzelen tot het niveau dat nodig was om aandacht te trekken, en dan niet van de hele wereld tegelijk.”

 
Niels 't Hooft (Leiderdorp, 27 mei 1980)

De Franse schrijver Louis-Ferdinand Céline (pseudoniem van Louis Ferdinand Destouches) werd geboren in Courbevoie op 27 mei 1894. Zie ook alle tags voor Louis-Ferdinand Céline op dit blog.

Uit: Voyage au bout de la nuit

« Le train est entré en gare. Je n'étais plus très sûr de mon aventure quand j'ai vu lamachine. Je l'ai embrassé Molly avec tout ce que j'avais encore de courage dans la carcasse. J'avais de la peine, de la vraie, pour une fois, pour tout le monde, pour moi, pour elle, pour tous les hommes.
C'est peut-être ça qu'on cherche à travers la vie, rien que cela, le plus grand chagrin possible pour devenir soi-même avant de mourir.
Des années ont passé depuis ce départ et puis des années encore... J'ai écrit souvent à Detroit et puis ailleurs à toutes les adresses dont je me souvenais et où l'on pouvait la connaître, la suivre Molly. Jamais je n'ai reçu de réponse.
La Maison est fermée à présent. C'est tout ce que j'ai pu savoir. Bonne, admirable Molly, je veux si elle peut encore me lire, qu'elle sache bien que je n'ai pas changé pour elle, que je l'aime encore et toujours, à ma manière, qu'elle peut venir ici quand elle voudra partager mon pain et ma furtive destinée. Si elle n'est plus belle, eh bien tant pis! Nous nous arrangerons! J'ai gardé tant de beauté d'elle en moi et pour au moins vingt ans encore, le temps d'en finir.
Pour la quitter il m'a fallu certes bien de la folie et d'une sale et froide espèce. Tout de même, j'ai défendu mon âme jusqu'à présent et si la mort, demain, venait me prendre, je ne serais pas, j'en suis certain, jamais tout à fait aussi froid, vilain, aussi lourd que les autres, tant de gentillesse et de rêve Molly m'avait fait cadeau dans le cours de ces quelques mois d'Amérique. »

 
Louis-Ferdinand Céline (27 mei 1894 - 1 juli 1961)

De Estse schrijver Kaur Kender werd geboren op 27 mei 1971 in Estland. Zie ook alle tags voor Kaur Kender op dit blog.

Uit: Through Peaceful Eyes (Vertaald door Jurgen Kaljuvee)

“Oo! I want to go to New York!”
“Yes, we have arranged castings and test photo shoots there for you, some agencies are very interested in you…”
“To become a model?!” asked Maria, “I definitely do not want that!” We left. “Modeling work is the worst,” mumbled Maria, “it’s as dumb as my mother.”
“Yes?”
“My mother has a boutique, she said why don’t you come work for me, even for one day. I asked why should I sit somewhere the whole day. “You wouldn’t sit,” said mother, “you would sell.” I said that then I would definitely not go.”
At first Maria did not know that one has to use the same foot for both gas and brakes. I made a mental note to lease her a car with automatic gears (either E class Mercedes or 5th class BMW, price not over 400 000. Monthly payment 10 000).
“I only want to drive a car,” said Maria.
“What else do you do? In school?” I asked.
“No, I dropped out already two years ago.” I nodded.”

 
Kaur Kender (Estland, 27 mei 1971)

De Belgische Franstalige schrijver Georges Eekhoud werd in Antwerpen geboren op 27 mei 1854. Zie ook alle tags voor Georges Eekhoud op dit blog.

Uit: Kees Doorik (Vertaald door August Peeters)

“Zeven maanden en zes dagen waren nu verloopen, sinds Nelis Cramp, de Kromme zooals men hem noemde, voor 't laatst en het langst was ingeslapen.
Waar gaat de tijd toch naartoe? Het scheen, of het verleden week was gebeurd, dat men hem wegdroeg in de sterke, eikenhouten kist, welke Annemie, zijn jonge weduwe, met twintig gulden betaalde aan Dier Gouda, den timmerman van de parochie.
Op dien laffen avond van einde Augustus stond de pachteres op het voorhof te kijken naar het binnenhalen van het graan. Den ganschen dag was de verzengende zon achter groote, wit en grauwe wolken verstoken gebleven.
Annemie, reeds op bij 't krieken van den dag, had Kees, haar vertrouweling en eersten knecht, met eenige gehuurde maaiers naar het stuk land gezonden, in den IJlwaalpolder, tegen de Schelde, om het er graan te halen, dus een goed uur van de boerderij.
Ze hadden goed doorgezet. Drie vrachten waren voldoende geweest om ál de schooven over te brengen, en daarjuist was de laatste wagen, door Kees zelf gestuurd, het hof binnengereden.
De jonge boer, vinnig als een veulen, wipte op de lading heen en weer, en terwijl hij de bussels naar omlaag smeet, telde hij ze blij te moede. Beneden stonden de gezellen op een rij. Ze vingen de schooven op hun gaffels, en wierpen ze elkander toe, tot de laatste, bij de schuur, ze door de wijd openstaande deur deed wegbuitelen.
De roode gloed, waarmede de zinkende zon den muur van den dorschvloer belaaide, lijne Kees zijn lenige gestalte als een zwarte schaduwvlek. Bazin Annemie schepte er een onbewust genot in, de verschillende houdingen van den werker gade te slaan.”

 
Georges Eekhoud (27 mei 1854 - 29 mei 1927)

De Duits-Iraanse dichter en schrijver Said werd geboren op 27 mei 1947 in Teheran. Zie ook alle tags voor Said op dit blog.

Sei Nacht zu mir

Es gibt Sternschnuppen,
Geliebte,
die das Leben auswendig lernen.
Später hält man dich
für eine verlorene Paillette.
Der Himmel
will die Zeit vergessen haben,
da du sein Gast warst.

 
Said (Teheran, 27 mei 1947)

De Nederlandse journalist, schrijver en kunsthandelaar Adriaan Harrie Venema werd geboren in Heiloo op 27 mei 1941. Zie ook alle tags voor Adriaan venema op dit blog.

Uit: De godenjaren

“Hij was een miezerige, hulpeloze gevangene geworden; hij, de jonge god, zoals hij zich vaak tijdens een actie gevoeld had, de onaantastbare, de man met het grote geheim, waarvan niemand op straat iets wist, maar dat hij koesterde en waar hij trots op was. Die overmoed, die glorie, die triomf, je sprak er niet over, het zou genant zijn om daar iets van te laten merken; dat soort dingen doe je niet, dat hoort niet, maar het was er wel.           
(…)

Edzard probeerde de man te overbluffen. ‘Ik geef toe dat ze vals zijn’, zei hij.
‘Aardig dat u dat toegeeft, maar waarom?’ ‘
Ik wilde niet naar Duitsland.’
De man lachte. ‘Zo, dan hebben we al aanklacht nummer twee . U wilde de Arbeitseinsatz ontlopen. Daarvoor liet u zeer kostbare papieren namaken. Mag ik vragen door wie?’

 
Adriaan Venema (27 mei 1941 – 31 oktober 1993)

Zie voor nog meer schrijvers van de 27e mei ook mijn blog van 27 mei 2011 deel 1 en eveneens deel 2 en ook deel 3.

27-05-2014 om 19:20 geschreven door Romenu