Romenu is een blog over gedichten, literatuur en kunst Maar Romenu is ook een professionele freelance vertaler Du-Ne en Ne-Du http://www.roumen-vertalingen.nl/
Georg Trakl werd op 3 februari 1887 in het conducteurshuis aan de Waagplatz 2 in Salzburg geboren. Zijn vader, Tobias Trakl, was een handelaar in ijzerwaren en zijn moeder, die ook psychische problemen had, was Maria Catharina Trakl, (meisjesnaam Halik). Voorts had hij nog drie broers en drie zussen. Margarethe (doorgaans Grethe genoemd) stond hem het naast, zelfs zodanig dat sommigen een incestueuze verhouding vermoeden. Zijn jeugd bracht hij door in Salzburg. Vervolgens bezocht hij van 1897 tot 1905 het humanistische gymnasium. Om toch een academische opleiding te kunnen volgen, werkte hij tot 1908 in de praktijk bij een apotheker. Sommigen vermoedden dat hij dit vooral deed om zichzelf opiaten te kunnen verschaffen. Bij het uitbreken van WO I werd Trakl als medicus naar het front in Galicië (heden ten dage in Oekraïne en Polen) gestuurd. Zijn gemoedsschommelingen leidden tot geregelde uitbraken van depressie, die verergerd werden door de afschuw die hij voelde voor de verzorging van de ernstig verwonde soldaten. De spanning en druk dreven hem ertoe een suïcidepoging te ondernemen, welke zijn kameraden nochtans verhinderden. Hij werd in een militair ziekenhuis opgenomen in Kraków, alwaar hij onder strikt toezicht geplaatst werd.Trakl verzonk daar in nog zwaardere depressies en schreef Ficker om advies. Ficker overtuigde hem ervan dat hij contact moest opnemen met Wittgenstein, die inderdaad op weg ging na Trakls bericht te hebben ontvangen. Op 4 november 1914, drie dagen voordat Wittgenstein aan zou komen, overleed hij echter aan een overdosis cocaïne
Paul Celan
Paul Celan werd onder de naam Paul Antschel op 23 november 1920 geboren in Czernowitz, toentertijd de hoofdstad van de Roemeense Boekovina, nu behorend bij de Oekraïne. Paul Celans ouders waren Duitssprekende joden die hun zoon joods opvoedden en hem naar Duitse christelijke scholen stuurden. In 1942 werden Celans ouders door de Duitse bezetter naar een werkkamp gedeporteerd en daar vermoord. Hijzelf wist aanvankelijk onder te duiken, maar moest vanaf juli 1942 in een werkkamp dwangarbeid verrichten. Celan overleefde de oorlog. Via Boekarest en Wenen vestigde Celan zich in 1948 in Parijs. Daar was hij werkzaam als dichter, vertaler en doceerde hij aan de prestigieuze Ecole Normale Supérieure. Vermoedelijk op 20 april 1970 beëindigde hij zijn leven zelf door in de Seine te springen.
Gerard Reve
Gerard Reve over: Medearbeiders ”God is in de mensen, de dieren, de planten en alle dingen - in de schepping, die verlost moet worden of waaruit God verlost moet worden, door onze arbeid, aangezien wij medearbeiders van God zijn.” Openbaring ”Tja, waar berust elk godsbegrip op, elke vorm van religie? Op een openbaring, dat wil zeggen op een psychische ervaring van zulk een dwingende en onverbiddelijke kracht, dat de betrokkene het gevoel heeft, niet dat hij een gedachte of een visioen heeft, maar dat een gedachte gedachte of visioen hem bezit en overweldigt.”
Simon Vestdijk
Simon Vestdijk (Harlingen, 17 oktober 1898 – Utrecht, 23 maart 1971) was een Nederlands romancier, dichter, essayist en vertaler. Zijn jeugd te Harlingen en Leeuwarden beschreef hij later in de Anton Wachter-cyclus. Van jongs af aan logeerde hij regelmatig bij zijn grootouders in Amsterdam, waar hij zich in 1917 aan de Universiteit van Amsterdam inschrijft als student in de medicijnen. Tijdens zijn studie die van 1917 tot 1927 duurde, leerde hij Jan Slauerhoff kennen.Tot 1932 is hij als arts in praktijken door heel Nederland werkzaam. In 1932 volgt zijn officiële schrijversdebuut met de uitgave van de bundel Verzen in De Vrije Bladen. Doorslaggevend voor Vestdijks uiteindelijke keuze voor de literatuur is zijn ontmoeting in 1932 met Eddy Du Perron en Menno ter Braak. Deze ontmoeting had tot resultaat dat hij redactielid werd van het tijdschrift Forum Kort daarop, in 1933, wordt zijn eerste novelle, De oubliette, uitgegeven. In hetzelfde jaar schrijft hij Kind tussen vier vrouwen, dat, eerst geweigerd door de uitgever, later de basis zal vormen voor de eerste drie delen van de Anton Wachter-romans. In 1951 ontvangt Vestdijk de P.C. Hooftprijs voor zijn in 1947 verschenen roman De vuuraanbidders. In 1957 wordt hij voor het eerst door het PEN-centrum voor Nederland voorgedragen voor de Nobelprijs voor de Literatuur, die hij echter nooit zal krijgen. Op 20 maart 1971 wordt hem de Prijs der Nederlandse Letteren toegekend, maar voor hij deze kan ontvangen overlijdt hij op 23 maart te Utrecht op 72-jarige leeftijd. Vestdijk was auteur van ca. 200 boeken. Vanwege deze enorme productie noemde de dichter Adriaan Roland Holst hem 'de man die sneller schrijft dan God kan lezen'. Andere belangrijke boeken van Simon Vestdijk zijn: "Kind van stad en land" (1936), "Meneer Visser's hellevaart" (1936), "Ierse nachten" (1946), "De toekomst de religie" (1947), "Pastorale 1943" (1948), "De koperen tuin" (1950), "Ivoren wachters" (1951), "Essays in duodecimo" (1952) en "Het genadeschot" (1964).
K.P. Kavafis K.P. Kavafis werd als kind van Griekse ouders, afkomstig uit Konstantinopel, geboren in 1863 in Alexandrië (tot vandaag een Griekse enclave) waar hij ook het grootste deel van zijn leven woonde en werkte. Twee jaar na de dood van zijn vader verhuist het gezin in 1872 naar Engeland om na een verblijf van vijf jaar naar Alexandrië terug te keren. Vanwege ongeregeldheden in Egypte vlucht het gezin in 1882 naar Konstantinopel, om na drie jaar opnieuw naar Alexandrië terug te gaan. In de jaren die volgen maakt Kavafis reizen naar Parijs, Londen en in 1901 zijn eerste reis naar Griekenland, in latere jaren gevolgd door nog enkele bezoeken. Op de dag van zijn zeventigste verjaardag, in 1933 sterft Kavafis in Alexandrië. De roem kwam voor Kavafis pas na zijn dood, dus postuum. Deels is dat toe te schrijven aan zijn eigen handelswijze. Hij was uiterst terughoudend met de publicatie van zijn gedichten, liet af en toe een enkel gedicht afdrukken in een literair tijdschrift, gaf in eigen beheer enkele bundels met een stuk of twintig gedichten uit en het merendeel van zijn poëzie schonk hij op losse bladen aan zijn beste vrienden.
Thomas Mann
Thomas Mann, de jongere broer van Heinrich Mann, werd geboren op 6 juni 1875 in Lübeck. Hij was de tweede zoon van de graankoopman Thomas Johann Heinrich Mann welke later één van de senatoren van Lübreck werd. Zijn moeder Julia (geboren da Silva-Bruhns) was Duits-Braziliaans van Portugees Kreoolse afkomst. In 1894 debuteerde Thomas Mann met de novelle "Gefallen". Toen Thomas Mann met 21 jaar eindelijk volwassen was en hem dus geld van zijn vaders erfenis toestond - hij kreeg ongeveer 160 tot 180 goldmark per jaar - besloot hij dat hij genoeg had van al die scholen en instituties en werd onafhankelijk schrijver. Kenmerkend voor zijn stijl zijn de ironie, de fenomenale taalbeheersing en de minutieuze detailschildering. Manns reputatie in Duitsland was sterk wisselend. Met zijn eerste roman, Buddenbrooks (1901), had hij een enorm succes, maar door zijn sceptische houding tegenover Duitsland na de Eerste Wereldoorlog veranderde dit volledig. Stelde hij zich tot aan de jaren twintig apolitiek op (Betrachtungen eines Unpolitischen, 1918), meer en meer raakte hij bij het Politiek gebeuren betrokken. Zijn afkeer van het nationaal socialisme groeide, zijn waarschuwingen werden veelvuldiger en heftiger. In 1944 accepteerde hij het Amerikaanse staatsburgerschap. Tussen 1943 en 1947 schreef Mann Doktor Faustus (zie Faust), de roman van de 'Duitse ziel' in de gecamoufleerd geschilderde omstandigheden van de 20ste eeuw. In 1947 bezocht hij voor het eerst sinds de Oorlog Europa, twee jaar later pas Duitsland. In 1952 vertrok hij naar Zwitserland. Op 12 augustus 1955 stierf hij in Zürich. Twintig jaar na zijn dood, in aug. 1975, is zijn literaire nalatenschap geopend: dagboekaantekeningen van 15 maart 1933 tot 29 juli 1955, alsmede notities uit de jaren 1918 tot en met 1921.Belangrijke werken zijn: Der Zauberberg, Der Tod in Venedig, Dokter Faustus , Joseph und seine Brüder en Die Bekenntnisse des Hochstaplers Felix Krull.
Rainer Maria Rilke
Rilke werd op 4 december 1875 geboren in Praag. Hij had al naam gemaakt als dichter met zijn bundels Das Stundenbuch en Das Buch der Bilder, toen hij de literaire wereld versteld deed staan en wereldfaam verwierf met de publicatie van zijn twee delen Neue Gedichte in 1907 en 1908. Hij verzamelde daarin het beste werk uit een van zijn vruchtbaarste periodes, die hij grotendeels doorbracht in Parijs. Rilke was daar diep onder de indruk gekomen van Rodin, bij wie hij een tijdlang in dienst was als particulier secretaris. Rodin, zei hij later, had hem leren kijken. Dit kijken kwam neer op intense concentratie, om het mysterie te kunnen zien ‘achter de schijnbare werkelijkheid'. Latere en rijpere werken als Duineser Elegien (1912-1923) en het ronduit schitterende Die Sonette an Orfeus (1924) illustreren Rilkes metafysische visie op het onzegbare, dat haar verwoording vindt in een hermetische muzikale taal. Op 29 december 1926 overlijdt Rilke in het sanatorium in Val-Mont aan de gevolgen van leukemie. Enkele dagen later wordt hij, overeenkomstig zijn wens, begraven op het kerkhof van Raron.
* * * * * * * * * * * * * * * *
Romenu
Over literatuur, gedichten, kunst en cultuur
01-06-2014
Patrick Besson, John Masefield, Ferdinand Raimund, Peter de Mendelssohn
« Le soleil lui fracassait le crâne à lents et lourds coups de massue. La sueur qui coulait sur ses tempes et ses joues était douce, tiède et rapide comme du sang. La chaleur était si forte qu'elle le faisait frissonner. S'il se trouvait là, c'était à cause de Macropoulos, car les Turcs attaquaient de préférence la nuit, peut-être parce que ça leur rappelait la prise de Constantinople, mais d'abord parce qu'à la guerre, au contraire de la paix, on choisit ses heures de travail, et que la nuit il fait frais, c'est plus agréable pour se battre. Les Turcs aimaient leurs aises. Milo ne les haïssait plus : il en avait trop tué. Trente ? Cinquante ? Cent ? Au moins cinquante. En moyenne : un par mois. Il aurait dû faire la liste. Après la guerre, c'est-à-dire hier, il l'aurait déposée, avec un petit bouquet de coquelicots, sur la tombe de sa femme Theodora, violée, égorgée et violée de nouveau par l'émir Ben Kouri le 27 janvier 1825 à Dafnio, dans le sud du Péloponnèse. Il se serait peut-être autorisé un léger sourire et aurait chuchoté : « Voilà, ma chérie, cinquante Turcs tués de ma main. Avant-hier, j'ai eu l'occasion d'en tuer encore un mais je ne l'ai pas fait car je préférais un compte rond, et la paix était signée. » Non, plus de haine, c'était fini. Une vague gêne dans la main droite, oui. « La crampe de l'assassin », lui avait écrit, de Belgrade, son frère Srdjan, qui prétendait avoir un jour assez d'esprit pour être capable de régner sur les salons parisiens de la Restauration. Ce qu'aimait Macropoulos - « le général Macropoulos », comme l'appelaient les journaux étrangers, alors que dans le campement on lui donnait plutôt du Mikis ou du Mike quand c'était Hamilton qui lui parlait -, c'étaient les belles et franches attaques au milieu du jour, dans la torpeur de la canicule.Il disait que les Turcs étaient furieux qu'on les dérangeât pendant la sieste et que pour bien se battre il ne fallait pas être furieux mais en colère. Au-delà de la colère, on ne voit rien ? et en deçà, on en voit trop. C'était dans Homère.”
A wind’s in the heart of me, a fire's in my heels, I am tired of brick and stone and rumbling wagon-wheels; I hunger for the sea's edge, the limit of the land, Where the wild old Atlantic is shouting on the sand.
Oh I'll be going, leaving the noises of the street, To where a lifting foresail-foot is yanking at the sheet; To a windy, tossing anchorage where yawls and ketches ride, Oh I'l be going, going, until I meet the tide.
And first I'll hear the sea-wind, the mewing of the gulls, The clucking, sucking of the sea about the rusty hulls, The songs at the capstan at the hooker warping out, And then the heart of me'll know I'm there or thereabout.
Oh I am sick of brick and stone, the heart of me is sick, For windy green, unquiet sea, the realm of Moby Dick; And I'll be going, going, from the roaring of the wheels, For a wind's in the heart of me, a fire's in my heels.
On Eastnor Knoll
Silent are the woods, and the dim green boughs are Hushed in the twilight: yonder, in the path through The apple orchard, is a tired plough-boy Calling the cows home.
A bright white star blinks, the pale moon rounds, but Still the red, lurid wreckage of the sunset Smoulders in smoky fire, and burns on The misty hill-tops.
Ghostly it grows, and darker, the burning Fades into smoke, and now the gusty oaks are A silent army of phantoms thronging A land of shadows.
John Edward Masefield (1 juni 1878 – 12 mei 1967) Cover biografie
„Phalarius und Hades. (Hades grinst Phalarius an, der ihn mit Entsetzen betrachtet.) Phalarius. Welch ekliche Gestalt, wer bist du? Hades (mit etwas hohler Stimme, lauernd und gezogen). Ich? Phalarius. Bist du der Rachefurien eine? (Starr.) Sprich! Hades (langsam aufstehend, er geht gebeugt und spricht langsam im hohlen Tone). Bin keine von den Rachefurien, Kann selbst kaum mehr auf morschen Knochen stehn; Bin nicht Tisiphone, Megär', Alecto, Nein, nein, ich bin, – vergib, – mich schauert so. Phalarius. Du kannst nicht ganz der Erde angehören, Du könntest sonst den schönen Glauben stören, Daß nach dem hohen Götterbild des Zeus Der Mensch geformet sei durch Prometheus. Hades. Nicht ganz ist mehr die Erd' mein Vaterland, Tief unten ruft es mich am styg'schen Strand; Harpyen, die wie Nachtigallen klagen, Verkünden, daß die Furien um mich fragen. Phalarius. Hast du so bös gehaust in dieser Welt, Daß dir im Enden jeder Trost nun fehlt? Bist du so arm, daß dich Verzweiflung faßt, Und hast wohl einst im Übermut gepraßt? Hades. So ist es, du hast furchtbar wahr gesprochen, Doch jetzt ist meines Glückes Stab gebrochen; Viel hab' ich einst auf dieser Erd' besessen, Geliebt ward ich, ich werd' es nie vergessen, Doch jetzt bin ich gehaßt, bin unbeweibt, (Weinend.) So arm, daß mir nichts mehr, als eine Krone bleibt. Phalarius (nach einer Pause des Erstaunens). Was sprichst du, eine Kron'? Wahnwitzig Tier!“
Ferdinand Raimund (1 juni 1790 - 5 september 1836) Raimund monument in Wenen
Uit: Thomas Mann: Tagebücher (Uitgegeven door Peter de Mendelssohn)
„Dienstag den 24. XII. 35. Weihnachtsabend, Der dritte, den wir im „Exil“ verbringen – welches mich eigentlich völlig gleichgültig läßt, da ich nur meine Möbel, Lüster, Bücher entbehre, aber auch diese nicht sehr, und ich das Vaterland viel lieber nicht um mich habe. Im Übrigen fehlt mir nichts, was ich brauche, um mein Leben und Werk zu Ende zu führen. Im Grunde decken die Außengeschehnisse wieder meine Arbeit, wie der Krieg es tat, an den der Zustand von heute sehr erinnert. Stand früh auf, bei Lichtern im Ort, und schrieb etwas Schwieriges an der „Keuschheit“ weiter. – Es kam die ungarische Ausgabe der „Meister“; Brief von Albert Einstein, Glückwunsch zu dem Brief nach Oslo. – Ging allein mit dem Hund über Johannisburg. Milderung der Luft, dünne Bläue, der Schnee stumpfer und weniger beschwerlich. – K. in der Stadt, ihre Besorgungen zu beenden und zur Abholung Erikas. Deren Zug kam mit stundenlanger Verspätung. Außerdem Verfehlung. Wir warteten lange mit dem Lunch, aßen um ½3 ohne die Frauen, die später glücklich gleichzeitig eintrafen. Erika mit leichter Grippe. – Tennenbaum schickte 12 Flaschen Bordeaux. – Orchideen von Kahler. – Wiedererscheinen des von Landshoff lädierten Radio-Apparates. Las Vorschläge zur Herausgabe eines Buches. Die Bilanz der deutschen Republik.“
Peter de Mendelssohn (1 juni 1908 – 10 augustus 1982)
“The house lay on top of a small hill about one hundred feet higher than the barn and stables. Like all New Zealand houses, it was wooden, rambling over many squares and of one story only, on the theory that if an earthquake struck, some of it might be left standing. Around it gorse grew everywhere, at the moment smothered in rich yellow flowers; the grass was green and luxuriant, like all New Zealand grass. Not even in the middle of winter, when the frost sometimes lay unmelted all day in the shade, did the grass turn brown, and the long, mild summer only tinted it an even richer green. The rains fell gently without bruising the tender sweetness of all growing things, there was no snow, and the sun had just enough strength to cherish, never enough to sap. New Zealand’s scourges thundered up out of the bowels of the earth rather than descended from the skies. There was always a suffocated sense of waiting, an intangible shuddering and thumping that actually transmitted itself through the feet. For beneath the ground lay awesome power, power of such magnitude that thirty years before a whole towering mountain had disappeared; steam gushed howling out of cracks in the sides of innocent hills, volcanoes spumed smoke into the sky and the alpine streams ran warm. Huge lakes of mud boiled oilily, the seas lapped uncertainly at cliffs which might not be there to greet the next incoming tide, and in places the earth’s crust was only nine hundred feet thick. Yet it was a gentle, gracious land. Beyond the house stretched an undulating plain as green as the emerald in Fiona Cleary’s engagement ring, dotted with thousands of creamy bundles close proximity revealed as sheep. Where the curving hills scalloped the edge of the light-blue sky Mount Egmont soared ten thousand feet, sloping into the clouds, its sides still white with snow, its symmetry so perfect that even those like Frank who saw it every day of their lives never ceased to marvel. It was quite a pull from the barn to the house, but Frank hurried because he knew he ought not to be going; his father’s orders were explicit. Then as he rounded the corner of the house he saw the little group by the gorse bush.”
Uit: From The Museum of Eterna’s Novel (Vertaald door Margaret Schwartz)
“With this I’m publishing a prologue of such a novel, since I hope to guarantee that in special rehearsals its characters, events, and jokes will all prove its utter seriousness; and even publishing it is a rehearsal, anterior to the reader. But only the prologues after this one! I’ll rehearse the upcoming prologue instead. Also, there’s a new German word in Spanish that I consulted with Xul Solar about in his workshop: “Languages in repair.” It’s an amended adjective, but new, not like mended boots. The Prologue to: The “for-all-of-us-artists-gifted-with-daydreams” Reader The “often-dreamed-of” Reader; The “who the author dreams is reading his dreams” Reader. The “who-the-art-of-writing-wants-to-be-real-more-than-merely-real-reader-of-dreams” Reader. The “only-real-that-art-recognizes” reader of dreams. The “less-real, he-who-dreams-the-dreams-of-the-other,-and-stronger-in-reality,-since-he-does-not-lose- it-although-they-won’t-let-him-dream-them-but-only-re-dream” Reader. I believe I have identified the reader who addresses himself to me, and I have obtained the proper adjectivalization of his entire being, after so much fragmentation and some false adjectives. “Dear” reader does not modify the reader but the author, et cetera. »
Macedonio Fernández (1 juni 1874 – 10 februari 1952)
Dani danst omdat ze niets ander kan; lenig klinkt alleen opwindend, in het echt is het best eng. Haar is nooit iets gevraagd, alles aan haar is aanname. Als iemand meent dat ze goed is, dan is dat zo. Ze draagt wat jij denkt dat haar staat, gaat langs routes die aangegeven staan.
Ze houdt een pakje sigaretten bij zich voor het geval ze een bolle spiegel vindt. Ze doet graag alsof ze een dik meisje is dat rookt.
Ze hoest, maar houdt niemand voor de gek. Sommige mensen doen niet anders dan doodgaan, maar niet Dani. Die is geboren om – of ze wil of niet – te bewegen.
En met publiek is het anders. Dan is het niet zijzelf die terugkijkt.
“The Beast is here. I’ve seen him. Berti’s seen him. Dietmar’s seen him. With his black fur like a fancy lady’s coat. Andthose teeth like piano keys. We have to kill him. If we don’t, who will? The Tommies? The Yankees? The Russkies? The French? None of them will, because they’re too busy looking for other things. They want this and they want that. They’re like dogs fighting over a bone that’s got no meat on it. We have to do it ourselves. Get the Beast before he gets us. Then everything will be better.’ The boy Ozi readjusted his headgear as he led the others through the pulverized landscape of the Tommy-bombed city. He wore the English hard-helmet he’d stolen from the back of a truck near the Alster. Although it was not as stylish as the American or even the Russian helmets he had in his collection, it fitted him the best and helped him swear in English when he wore it, just like the Tommy sergeant he’d seen shouting at the prisoners at Hamburg’s Dammtor station: ‘Oi! Put your fucking hands up. Fucking up, I said! Where I can see them! Dumb bloody fucking Huns.’ Just for a moment those men had failed to raise their hands; not because they didn’t understand, but because they were too weak from lack of food. Dumb-Bloody-Fucking-Huns! Below the neck, Ozi’s clothes were a hybrid fashion of make-do invention where rags and riches jumbled together: the dressing gown of a dandy; the cardigan of an old maid; the collarless shirt of a grandfather; the rolled-up trousers of a storm trooper tied with the belt of a clerk’s necktie; and the shoes, shredded at the toe, of a long-gone station-master.”
De gevlekte havik duikt neer en beticht me, hij klaagt over mijn geklets en gelummel.
Ook ik ben totaal ongetemd, ook ik ben onvertaalbaar, Ik laat mijn barbaars gekrijs over de daken der wereld snerpen.
De laatste gloed van de dag blijft voor me hangen, Hij slingert mijn evenbeeld de schaduwen der wildernis in, de andere achterna, door en door trouw, Hij lokt me naar damp en schemering.
Ik verdwijn als lucht, ik schud mijn witte lokken naar de vluchtende zon, Ik stort mijn vlees uit in wielingen, laat het drijven in vlokkige flarden.
Ik laat mezelf na aan de aarde om te groeien uit het gras dat ik liefheb, Wil je me weerzien, kijk dan onder je laarszolen.
Je zult amper weten wie ik ben of wat ik beteken, Maar niettemin zal ik heilzaam voor je zijn, En je bloed filteren en sterken.
Heb je me niet meteen in het vizier, houd moed, Vind je me op één plek niet, zoek dan op een andere, Ergens blijf ik op je staan wachten.
Aan een vreemdeling
Passerende vreemdeling! Jij weet niet hoe verlangend ik naar je kijk, Jij moet de man zijn die ik zocht, of de vrouw die ik zocht, (het komt tot me als in een droom,) Ik heb vast ergens een vreugdevol leven met jou geleid, Alles weet ik weer als we langs elkaar heen glijden, open, teder, kuis, gerijpt, Jij groeide op met mij, was jongen met mij of meisje met mij, Ik at met jou en sliep bij jou, jouw lichaam is niet alleen het jouwe geworden en mijn lichaam niet alleen het mijne gebleven, Jij geeft me het genot van je ogen, gezicht, vlees, in het voorbijgaan, en in ruil neem jij dat van mijn baard, borst, handen, Ik zal niet met je spreken, ik zal aan je denken als ik alleen zit of 's nachts alleen wakker lig, Ik zal wachten, ik twijfel niet of ik je weer zal ontmoeten, Ik zal ervoor zorgen dat ik je niet verlies.
Vertaald door Jabik Veenbaas
Calamus Poems
12
Are you the new person drawn toward me and asking something significant from me? To begin with, take warning -- I am probably far different from what you suppose; Do you suppose you will find in me your ideal? Do you think it is easy to have me become your lover? Do you think the friendship of me would be unalloyed satisfaction? Do you suppose I am trusty and faithful? Do you see no further than this façade -- this smooth and tolerant manner of me? Do you suppose yourself advancing on real ground toward a real heroic man? Have you no thought, O dreamer, that it may be all maya, illusion? O the next step my precipitate you!
O let some past deceived one hiss in your ears, howmany have prest on the same as you are pressing now, How many have fondly supposed what you are supposing now -- only to be disappointed.
Walt Whitman (31 mei 1819 – 26 maart 1893) In 1889
“Rotwein als Grundlage, später würde Bier dazukommen, auch härtere Sachen. Noch vor Mitternacht würden sie betrunken sein. Außer vielleicht Konni, der sich meist etwas zurückhielt. Außerdem interessierte er sich für Michaela Borgfeld und wollte eine gute Figur machen. Die Party heute war die letzte Gelegenheit. »Sag mal«, meinte Rainer zu Ole, »willst du das Ding irgendwann mal rauchen oder im Museum ausstellen?« »Eine Zigarette ist wie ein guter Freund«, erwiderte Ole, »man sollte sich füreinander Zeit nehmen.« »Ich möchte nicht zwischen deinen dürren Fingern stundenlang hin und her gedreht werden«, sagte Bulle. »Ich kann nicht mehr sitzen«, sagte Konni, erhob sich und stampfte mit dem rechten Fuß auf. »Mein Bein ist eingeschlafen.« Er ging ein paarmal auf und ab, blieb dann vor dem Metallzaun stehen, der potentielle Selbstmörder davon abhalten sollte, sich ausgerechnet hier auf die Gleise zu werfen, und schaute in Richtung Stadt. »Findet ihr das eigentlich schön?«, fragte er, ohne sich zu den anderen umzudrehen. Bulle stand auf und stellte sich neben ihn. »Schön ist nicht das richtige Wort.« Rainer kam dazu und sagte: »Wenn man sich dran gewöhnt hat, kann man fast alles schön finden.« Ole blieb sitzen und schwieg, zündete sich aber endlich seine kunstvoll gedrehte Zigarette an. Nach ein paar Minuten der Stille sagte Konni: »Ist das nicht der Moment, in dem wir uns feierlich ewige Freundschaft schwören müssen? In dem wir uns gegenseitig sagen, dass wir uns in fünfundzwanzig Jahren hier wiedertreffen wollen, um zu sehen, was aus uns geworden ist?«
„Mein geliebter Sohn! „Du hast mich bei unserem letzten Gespräch gefragt, was meiner Meinung nach wichtig sei für eine glückliche Beziehung. Ich möchte Dir gerne auf diese Frage antworten. Da mir bewusst ist, dass alles, was ich Dir sagen möchte, das Ergebnis meines eigenen Lebens ist, habe ich mich entschieden, Dir diesen Brief zu schreiben. So kannst du Dir – wann immer Du es willst – die Zeit nehmen, um meine Ansichten mit Deinen Erfahrungen zu vergleichen. Ich bitte Dich in Erinnerung zu behalten, dass wir niemals zu einer absoluten Einsicht in das Rätsel des menschlichen Glücks kommen können. Jeder von uns sieht die Welt durch die Brille seines Schicksals. Jeder von uns will verstanden werden und geliebt – so, wie er ist. Und damit sind wir schon bei meiner ersten Antwort: Wer bist Du?! Du kannst nur dann mit einem Menschen glücklich werden, wenn Du Dich zu erkennen gibst. Um diesen Schritt von Dir zu einem „Du“ gehen zu können, musst Du zuerst wissen, wer Du bist. Am Anfang aller Bemühungen um eine glückliche Beziehung muss es Dir möglich sein, eine Antwort auf die Frage zu geben „Wer bin ich?!“ Diese Frage musst Du Dir selbst stellen und musst sie ohne Angst vor den Konsequenzen Deiner Antworten zum Zentrum Deines Lebens machen. Du musst wissen, dass Du nur dann mit einem Menschen glücklich sein kannst, wenn Du mit dem wichtigsten Menschen Deines Lebens glücklich bist. Dieser Mensch bist Du selbst …“
Uit: Erzählungen vom Leben (Vertaald door Georg Schwarz)
„An den Bürgersteigen von Odessa blühten die alten Akazien. Ringsum war alles von ihren gelblichen Blüten übersät. Der Oprodkomgub übersiedelte gegen das Frühjahr aus der Richelieu-Strasse mitten ins Dickicht dieser Strassenakazien – in das Hotel „Sewernaja“, das in der Deribassowskaja lag. In den ersten Jahren nach der Revolution zeichneten sich die Amtsstellen durch eine ungewöhnliche Umzugsfreudigkeit aus. Sie übersiedelten unentwegt aus einem Haus in ein anderes. Nachdem sich eine Dienststelle geräuschvoll in einem neuen Heim niedergelassen hatte, richtete sie vor allen Dingen eine Unzahl von Sperrholzwänden auf mit ebensolchen, leider nur sehr zerbrechlichen Türen. Wenn man das Sperrholzlabyrinth einer solchen Dienststelle zu einer geraden Linie ausgezogen hätte, die Wand hätte wohl ganz Odessa eingeschlossen – die um die Stadt herum verlaufende Portofrankowskaja-Strasse entlang. Die Sperrholzwände, die nirgends bis zur Decke reichten, überschnitten sich unter den seltsamsten Winkeln, teilten Treppenabsätze in zwei Teile und bildeten allerlei dunkle, geheimnisvolle Übergänge, Korridorstümpfe und Ecken. Hätte man von diesen Dienststellen mit ihren zahllosen Zwischenwänden die Dächer abdecken oder das Haus vom Dachboden bis zum Keller senkrecht aufschneiden können, dem überraschten Zuschauer hätte sich das Bild eines verworrenen menschlichen Ameisenhaufens geboten. Eine besondere Spezies von Menschenameisen bevölkerte es. Sie schrieben tagsüber Berge von Papieren voll und verbargen sie zur Nacht in den Sperrholzverschlägen wie in Waben oder Zellen.“
Konstantin Paustovski (31 mei 1892 – 14 juli 1968) Cover
“Lyudmilla Ignatenko Wife of deceased Fireman Vasily Ignatenko I couldn't get into the hospital that evening. The doctor came out and said, yes, they were flying to Moscow, but we needed to bring them their clothes. The clothes they'd worn at the station had been burned. The buses had stopped running already and we ran across the city. We came running back with their bags, but the plane was already gone. They tricked us. It was a special hospital, for radiology, and you couldn't get in without a pass. I gave some money to the woman at the door, and she said, "Go ahead." Then I had to ask someone else, beg. Finally I'm sitting in the office of the head radiologist. Right away she asked: "Do you have kids?" What should I tell her? I can see already that I need to hide that I'm pregnant. They won't let me see him! It's good I'm thin, you can't really tell anything. "Yes," I say. "How many?" I'm thinking, I need to tell her two. If it's just one, she won't let me in. "A boy and a girl." "So you don't need to have any more. All right, listen: his central nervous system is completely compromised, his skull is completely compromised." OK, I'm thinking, so he'll be a little fidgety. "And listen: if you start crying, I'll kick you out right away. No hugging or kissing. Don't even get near him. You have half an hour."
»So sind wir denn endlich aus den Toren der Stadt«, sagte Sebastian, indem er stille stand und sich freier umsah. »Endlich?« antwortete seufzend Franz Sternbald sein Freund. – »Endlich? Ach nur zu früh, allzu früh.« Die beiden Menschen sahen sich bei diesen Worten lange an, und Sebastian legte seinem Freunde zärtlich die Hand an die Stirne und fühlte, daß sie heiß sei. – »Dich schmerzt der Kopf«, sagte er besorgt, und Franz antwortete: »Nein, das ist es nicht, aber daß wir uns nun bald trennen müssen.« »Noch nicht!« rief Sebastian mit einem wehmütigen Erzürnen aus, »so weit sind wir noch lange nicht, ich will dich wenigstens eine Meile begleiten.« Sie gaben sich die Hände und gingen stillschweigend auf einem schmalen Wege nebeneinander. Jetzt schlug es in Nürnberg vier Uhr und sie zählten aufmerksam die Schläge, obgleich beide recht gut wußten, daß es keine andre Stunde sein konnte: indem warf das Morgenrot seine Flammen immer höher, und es gingen schon undeutliche Schatten neben ihnen, und die Gegend trat rundumher aus der ungewissen Dämmerung heraus; da glänzten die goldenen Knöpfe auf den Türmen des heiligen Sebald und Laurentius, und rötlich färbte sich der Duft, der ihnen aus den Kornfeldern entgegenstieg. »Wie alles noch so still und feierlich ist«, sagte Franz, »und bald werden sich diese guten Stunden in Saus und Braus, in Getümmel und tausend Abwechselungen verlieren. Unser Meister schläft wohl noch und arbeitet an seinen Träumen, seine Gemälde stehn aber auf der Staffelei und warten schon auf ihn. Es tut mir doch leid, daß ich ihm den Petrus nicht habe können ausmalen helfen.«
Ludwig Tieck (31 mei 1773 – 28 april 1853) Ludwig Tieck in het atelier door Carl C. Vogel von Vogelstein, 1834
“Je suis une clocharde » pensa-t-elle en épiant son image dans la vitrine d’une boutique. C’était presque ça. Une clocharde de luxe. Une clocharde nantie d’un bel appartement où il n’était pas question, pourtant, qu’elle remette les pieds. Elle était à la rue. En transit. Interdite de séjour chez elle comme à son bureau. Elle n’avait plus le choix de sa destination. Ce soir, elle coucherait en enfer ou dans la salle d’attente d’une gare de grandes lignes. Mais non, c’était faux. Elle n’avait même pas ce recours, sa place était déjà réservée au purgatoire. Un abonnement d’un mois. (…)
Pendant que le café passait, elle alla récupérer la brochure confectionnée par le fils de la concierge et s'assit pour la feuilleter. [...] Nous vous rappelons que, sur quinze personnes disparues, dix seulement ont été retrouvées, énonçait le commentaire. Cela signifie que cinq cadavres au moins demeurent emmurés quelque part (peut-être dans votre chambre ? ou dans votre salle de bains ? Y avez-vous pensé ?). Notre guide vous indiquera les lieux de sépulture vraisemblables. [...] Certaines zones demeurent dangereuses ! insistait le rédacteur. Ne l'oubliez pas ! Personne ne sait encore, à l'heure actuelle, comment le criminel pénétrait dans les appartements de ses victimes. Peut-être utilisait-il des passages secrets. Et si l'un de ces souterrains débouchait justement dans votre logement ? »
Serge Brussolo (Parijs, 31 mei 1951)
De Franse dichter en diplomaat Saint-John Perse (eigenlijk Marie-René-Alexis Saint-Léger) werd geboren op 31 mei 1887 in Saint-Léger-les-Feuilles op Guadeloupe. Zie ook alle tags voor Saint-John Perse op dit blog.
Uit: Anabasis (Vertaald door T. S. Eliot)
II
In busy lands are the greatest silences, in busy lands with the locusts at noon. I tread, you tread in a land of high slopes clothed in balm, where the linen of the Great is exposed to dry.
We step over the gown of the Queen, all of lace with two brown stripes (and how well the acid body of a woman can stain a gown at the armpit).
We stop over the gown of the Queen's daughter, all of lace with two bright stripes (and how well the lizard's tongue can catch ants at the armpit).
And perhaps the day does not pass but the same man may burn with desire for a woman and her daughter.
Knowing laugh of the dead, let this fruit be peeled for us...How, under the wild rose is there no more grace to the world?
Comes from this side of the world a great purple doom on the waters. Rises the wind, the sea-wind. And the linen exposed to dry scatters! like a priest torn to pieces...
Saint-John Perse (31 mei 1887 – 20 september 1975)
So sel'ge Stille traf ich nie! Kaum lispelt's in den Zweigen, Als hätten ein Geheimnis sie Den Menschen zu verschweigen.
Kaum plätschert noch die Welle fort, Kaum knospet's in den Hecken, Als gälte es, die Sterne dort Am Himmel nicht zu wecken.
Die guten Geister senken sich Auf ihren Strahlen nieder Und bringen, die bei Tag entwich, Die Ruh den Träumen wieder.
Mein Schifflein treibt im Sturm allein, Und niemand will es retten; So müd dies Haupt, es schläft nicht ein - Ich muß ihm tiefer betten.
Sonett
Ich habe nie mein Elend mir vergoldet, Stets seine Dolche schärfer noch gespitzt Und blutig, blutig auf mein Herz geritzt; Ich habe nie den Reim als Arzt besoldet.
O daß ihr endlich es mir glauben wolltet, Wie tief der Tod mir in der Seele sitzt, Wenn es in meinem Liede flammt und blitzt Ihr reichtet mir die Hand, statt daß ihr grolltet!
Ihr wisset ja: Gewitter machen kalt; So werd ich denn vor meinem Winter alt - Was griff ich auch so frühe in die Saiten?
Allein - kein Menschenleben braucht's zum Glück! Ich fühle oft, es ist ein Augenblick, In dem wir uns die Ewigkeit erstreiten!
Georg Herwegh (31 mei 1817 – 7 april 1875) Portret door Conrad Hitz, 1843
Each day we go about our business, walking past each other, catching each other's eyes or not, about to speak or speaking. All about us is noise. All about us is noise and bramble, thorn and din, each one of our ancestors on our tongues. Someone is stitching up a hem, darning a hole in a uniform, patching a tire, repairing the things in need of repair. Someone is trying to make music somewhere, with a pair of wooden spoons on an oil drum, with cello, boom box, harmonica, voice. A woman and her son wait for the bus. A farmer considers the changing sky. A teacher says, Take out your pencils. Begin. We encounter each other in words, words spiny or smooth, whispered or declaimed, words to consider, reconsider. We cross dirt roads and highways that mark the will of some one and then others, who said I need to see what's on the other side. I know there's something better down the road. We need to find a place where we are safe. We walk into that which we cannot yet see. Say it plain: that many have died for this day. Sing the names of the dead who brought us here, who laid the train tracks, raised the bridges, picked the cotton and the lettuce, built brick by brick the glittering edifices they would then keep clean and work inside of. Praise song for struggle, praise song for the day. Praise song for every hand-lettered sign, the figuring-it-out at kitchen tables. Some live by love thy neighbor as thyself, others by first do no harm or take no more than you need. What if the mightiest word is love? Love beyond marital, filial, national, love that casts a widening pool of light, love with no need to pre-empt grievance. In today's sharp sparkle, this winter air, any thing can be made, any sentence begun. On the brink, on the brim, on the cusp, praise song for walking forward in that light.
Elizabeth Alexander (New York, 30 mei 1962)
De Afro-Amerikaanse dichter Countee Cullen werd geboren als Countee LeRoy Porter op 30 mei 1903 in Louisville, Kentucy, of Baltimore. Zie ook alle tags voor Countee Cullen op dit blog.
I Have A Rendezvous With Life
I have a rendezvous with Life, In days I hope will come, Ere youth has sped, and strength of mind, Ere voices sweet grow dumb. I have a rendezvous with Life, When Spring's first heralds hum. Sure some would cry it's better far To crown their days with sleep Than face the road, the wind and rain, To heed the calling deep. Though wet nor blow nor space I fear, Yet fear I deeply, too, Lest Death should meet and claim me ere I keep Life's rendezvous.
Song In Spite Of Myself
Never love with all your heart, It only ends in aching; And bit by bit to the smallest part That organ will be breaking.
Never love with all your mind, It only ends in fretting; In musing on sweet joys behind, too poignant for forgetting.
Never love with all your soul, for such there is no ending; though a mind that frets may find control, and a shattered heart find mending.
Give but a grain of the heart's rich seed, Confine some undercover, And when love goes, bid him God-speed, and find another lover.
Countee Cullen (30 mei 1903 – 9 januari 1946) Monument, tegenwoordig in de New York Public Library.
hinter den schuhregalen neben den trockenfrüchten vor den notausgängen der kasten aus glas
müde guramis taumeln im trüben starren ungläubig auf eine welt aus verabredungen missverständnissen und festtagen
die kommenden festessen ringen um fassung seit wochen versuchen sie frisch zu bleiben wie verlangt und zu verstehen aber sie kommen zu keinem ergebnis und vergessen was die frage war
die fische im becken im kaufhaus von depok mein hungriger liebling hundert ratlose einsamkeiten ohne namen
“Op zekeren avond in de maand Juni, na het vallen van het nachtschot, vervoegde zich een oude, zestigjarige slaaf, met een kaal hoofd, een grijzen baard en een ongunstig uiterlijk bij hem. Gelijk Tom of Tam, zoo heette hij, verhaalde, was hij onder het bestuur van den gouverneur-generaal B. Texier, omstreeks het jaar 1780, in de kolonie uit Afrika aangekomen.
Van nature lui en vadsig was hij herhaaldelijk in andere handen overgegaan en die gedurige veranderingen van meesters hadden, met het oog op zijn gebreken, veel er toe bijgedragen de slavernij hard en drukkend voor hem te maken.
Verscheidene malen had hij getracht door de vlucht zich aan de slavernij te onttrekken; doch telkens wederom ‘opgevangen’, waren bloedige lijfskastijdingen met tamarinde-roeden slechts de gevolgen geweest van zijn pogingen ter verkrijging van vrijheid en rust. Nu hij echter met het juk der slavernij nog den last der jaren moest torsen, werd hem zijn toestand met den dag moeilijker en kwellender.
Ofschoon hij thans ‘privé-slaaf’ was - zooals men de stadsslaven noemde in tegenstelling met de plantageslaven, die, gerekend tot het ‘effect’ te behooren, daarmede gekocht en verkocht werden, - was hij nochtans door zijn meesteres Mary Rose Herbert, een vrijgegevene van Paramaribo, voor den tijd van drie maanden verhuurd aan den eigenaar van de bij de stad gelegen plantage Ma Retraite. Evenals toen openbare veilingen van goederen plaats vonden, zoo werden er ook openbare veilingen en verhuringen van slaven gehouden voor een bepaalden tijd en tegen een opgeboden som. Op zulk een openbare verhuring nu van slaven was Tom voor drie maanden in het bezit geraakt van den eigenaar van Ma Retraite.”
“She is already in bed when I arrive, lying on her side, reading, her back turned to me, the outline of her body gracefully traced by the sheet, one smooth brown shoulder exposed. But it is quite an obstacle course before I get there. First there is the bathroom. Automatically I go to the one where I bathed the children, but it is immediately evident that this is meant for the children only, or possibly for guests. Playing Blind Man’s Buff, I have to feel my way along the main passage where the lights have already been turned off, past the bedroom where the children have been tucked up for the night, towards a glimmer halfway to the left. From the passage door I can see another door leading from the bedroom, to my right, opposite the bed. To my great relief it turns out to be the en-suite bathroom. But this is by no means the end of my problems. I decide to spend a few minutes under the shower first: although I have already had a bath with the children, that was a rather hurried affair, and furthermore I need time to reflect on my immediate challenges. Which of the two toothbrushes – one blue, one red – am I supposed to use, which towel is mine? And afterwards, should I proceed to the bedroom naked, or with a towel around my waist, or wearing pyjamas? (Which will be where?) In the end I decide not to aggravate the situation by wondering about what her expectations may be but simply to follow my inclination, doing what comes naturally to me. So I am naked when I come into the bedroom and furtively slide in behind her back, trying to hide the evidence of my state of anticipation. She glances over her shoulder and says, ‘Oh.’ Which may mean anything. Fortunately there is a pile of books beside the lamp on what I take to be my bedside table, and I take the top one to page through. It is Jostein Gaarder’s Sophie’s World. I’ve been meaning to read it for a long time, but something has always intervened. Perhaps this is as good an opportunity as any of getting through it. But I soon put it down, all too aware of the gentle undulation of the woman’s body next to me.”
André Brink (Vrede, 29 mei 1935) Hier met Salman Rushdie (rechts)
each man is a frontier each man is a shadow each man is a door each man is a failure each man is a counter each man is an outburst each man is a rumour each man is a wall each man is a writing each man is a silence each man is shadow each man is outburst each man is din each man is wall each man is writing each man is silence
Uit: Father Brown. The Essential Tales (The Blue Cross)
“He alighted at Liverpool Street, however, quite conscientiously secure that he had not missed the criminal so far. He then went to Scotland Yard to regularise his position and arrange for help in case of need; he then lit another cigarette and went for a long stroll in the streets of London. As he was walking in the streets and squares beyond Victoria, he paused suddenly and stood. It was a quaint, quiet square, very typical of London, full of an accidental stillness. The tall, flat houses round looked at once prosperous and uninhabited; the square of shrubbery in the centre looked as deserted as a green Pacific islet. One of the four sides was much higher than the rest, like a dais; and the line of this side was broken by one of London's admirable accidents--a restaurant that looked as if it had strayed from Soho. It was an unreasonably attractive object, with dwarf plants in pots and long, striped blinds of lemon yellow and white. It stood specially high above the street, and in the usual patchwork way of London, a flight of steps from the street ran up to meet the front door almost as a fire-escape might run up to a first-floor window. Valentin stood and smoked in front of the yellow-white blinds and considered them long. The most incredible thing about miracles is that they happen. A few clouds in heaven do come together into the staring shape of one human eye. A tree does stand up in the landscape of a doubtful journey in the exact and elaborate shape of a note of interrogation. I have seen both these things myself within the last few days. Nelson does die in the instant of victory; and a man named Williams does quite accidentally murder a man named Williamson; it sounds like a sort of infanticide. In short, there is in life an element of elfin coincidence which people reckoning on the prosaic may perpetually miss. As it has been well expressed in the paradox of Poe, wisdom should reckon on the unforeseen.”
G. K. Chesterton (29 mei 1874 - 14 juli 1936) Heinz Rühmann als Pater Brown in de film „Er kann's nicht lassen“, 1962
“Philibert leva les yeux. Leurs regards se croisèrent. Il y eut, par-dessus la table où la lumière jouait à travers le vin secoué dans les verres, comme une étreinte. En même temps, ils éclatèrent tous les deux d’un grand rire. Le vieux toussa, se pencha vers la gauche pour expédier dans l’âtre un long jet de salive qui chuinta sur les braises, puis, passant le revers de sa main sur sa bouche, il dit : - Bon Dieu, c’est curieux comme les choses se font. je m’en viens du port. Je me force à marcher alors que j’ai envie de cavaler. Je marche. Et tout le long je me répète : cette espèce de morveux de Philibert, je m’en vais te lui sonner un branle, quelque chose de bien. Ce coup-ci, il s’en souviendra. Il a beau avoir quarante-cinq ans, il va m’entendre ! Tout le long, je me dis ça. Et j’arrive. Et je te vois tout bête. Et je vois ton verre vide, et je me dis : Il est comme toi, la colère lui sèche sa gorge. Et je veux tout de même te sonner le branle. Et je te regarde. Et je me dis encore : Félix, à son âge, tu étais comme lui. Aujourd’hui, tu as septante-deux ans, mais à quarante-cinq ans, tu aurais fait les mêmes conneries que lui. Le vieux se tut. Il but une gorgée. Philibert qui le regardait se remit soudain à rire.”
Bernard Clavel (29 mei 1923 – 5 oktober 2010)
De Hebreeuwse dichteres, schrijfster en letterkundige Leah Goldbergwerd geboren in Königsberg (Pruisen) op 29 mei 1911. Zie ook alle tags voor Leah Goldberg op dit blog.
With This Night
With this night and with all of its hush with this night — with three stars that were lost ‘twixt the trees with that wind.
With that wind that stood still so it might hear this night — with this night and three stars and that wind.
Vertaald door Annie Kantar
Song Without a Name
(He) would not believe that I don’t love a person insulted, he would leave before understanding. then I’ll go to my window and stare at the road Accompanying the rest of my pain with no tear. they walked as he did – without looking back. since then I never saw them in my dreams I could never believe that my heart will beat in the pulse of their despair. but while I am lonely, without a person my hollow heart will be somewhat trembled then I’ll bite my pale lip to bleeding Never saying “come back”.
Be kind, Helen, I am so tired of thinking; There are so many difficult corridors of thought, With equal iron banisters leading back again: So many stone stairs, Helen, up which I sought To rediscover the windy sky, and stand, blinking, In the lost sunlight: as bright as pain, Helen. I would give almost anything now Even for pain. If one day down my iron avenues The tubes and cubes, leading, at last, me right, Should lose their remorseless patterns and diffuse Into a kinder symmetry, and show me how After a white hand pointing Exit, shine the stars at night: Should I, appreciating the right gesture, fall dead? I should walk out quietly and stand still With the air in my hair and my feet in the wet dew, Eternally motionless, without want, or will, Not proud any more, Helen, of this poor head: And I daresay even that's not true.
De Amerikaanse dichteres, schrijfster,regisseur en activiste Maya Angelou is gisteren op 86-jarige leeftijd overleden. Maya Angelou (eig. Margueritte Johnson) werd geboren in Saint Louis, Missouri, op 4 april 1928. Zie ook alle tags voor Maya Angelou op dit blog.
The Detached
We die, Welcoming Bluebeards to our darkening closets, Stranglers to our outstretched necks, Stranglers, who neither care nor care to know that DEATH IS INTERNAL.
We pray, Savoring sweet the teethed lies, Bellying the grounds before alien gods, Gods, who neither know nor wish to know that HELL IS INTERNAL.
We love, Rubbing the nakednesses with gloved hands, Inverting our mouths in tongued kisses, Kisses that neither touch nor care to touch if LOVE IS INTERNAL.
“Heb ik het hier anders niet schoon behangen in de keuken? vroeg ze, Gusta. Ik zei: amai, héél schoon! Zei ik. Zo een schoon effen behang! Hebt ge dat zelf gedaan? ’t Is percies dat de schilder geweest is, zei ik, zo schoon gedaan! Maar ik ben toch echt niet goed zenne, Gusta, zei ik, ik ben percies aan het doodgaan. Ja, zei ze, maar het was ook een heel werk, dat behangen. Eerst dat oud papier d’r afdoen. Want dat zag er nogal uit, zei ze, dat oud papier. Vuil en vet. En losgekomen. Haar dochter Josee was komen helpen, zei Gusta, want behangen zelf, dat ging haar toch niet zo goed niet meer af. Iedere keer dat traplereke op en af, dat was niks meer voor haar, zei ze. En Josee had dat ook gezegd tegen haar. Moe, gij gaat die keuken toch niet alleen behangen zeker! Dat is toch geen werk! Iedere keer dat traplereke op en af mee die lange panden vol lijm en pap! Dat is toch geen werk zo alleen! Ik zal wel ’s een dag komen helpen, had Josee gezegd. O da’s goed Josee, had Gusta gezegd, ik zal dan al beginnen mee het oud papier eraf te halen want da’s ook al een heel werk, dat oud papier d’er afhalen, en als ik daarmee gedaan heb, zal ik wel eens bellen. Wel ja, doe dat, had Josee gezegd, als ge daarmee gedaan hebt, dan belt ge maar en dan zal ik wel eens een dag komen helpen.”
Wanneer ik buiten fiets - ik fiets altijd buiten ik ben klein behuisd - en de regen me doorweekt terwijl ruk- en valwinden op me inbeuken zodat ik slalom als een beschonkene bedenk ik
Zolang ik tegen de elementen vecht vecht ik niet tegen mezelf
Couperus
Op het Lange Voorhout kwam ik Louis Couperus tegen Hij droeg een duffelse jas en een zwierige hoed en onder zijn arm een klein wit poedeltje dat was bewerkt met een flitspuit onkiese parfum
Hij knikte beleefd en ik, blij verrast: hé Louis! Dat vond hij net iets te pop
„Allmählich glaubte er den Bogen rauszuhaben. Er ließ die Maschine steigen, wobei er versäumte, die Düsen synchron zu schwenken, was ihn gleich wieder in die Bredouille brachte, weil sich das Bike nun raketengleich in den Himmel schraubte. Unaufhaltsam fühlte er sich aus dem Sattel rutschen, mühte sich mit fliegenden Fingern, den Fehler zu korrigieren, erlangte die Kontrolle zurück, flog eine weitere Kurve, den Hochofen im Auge. Da waren sie! Yoyo hatte es bis zur Schleuse geschafft, wo das Förderband abzweigte, gefolgt von Zhao, der keine zwei Meter unter ihr im Gerüst hing. Jericho zwang die Maschine abwärts in der Hoffnung, sie werde so reagieren wie erwünscht. Er sah den Killer zusammenzucken und den Kopf zwischen die Schultern ziehen. Keinen halben Meter von ihm entfernt riss Jericho das Airbike herum, beschrieb einen Kreis und hielt erneut auf den Ofen zu. Yoyo vollführte an der Kante des Förderbandes die anmutige Interpretation völliger Ratlosigkeit. Warum, begriff er im Moment, da er das Band überflog. Wo Rollen und Verstrebungen hätten sein müssen, war ein Teil der Konstruktion einfach weggebrochen. Über weite Distanz erstreckten sich nur noch die Seitengestänge. Nach unten zu gelangen, hätte professionelle Seiltänzererfahrung erfordert. Yoyo saß in der Falle.”
“The younger ones are on top of it, they say things like, 'Oh, you'd never be able to satisfy me like my old man does,' or else that, sure, they are gay because the only alternative is horrible spotty boys with filthy fingernails.” Aidan shook his head. “By the time I get to the classroom I'm worn out,” he said sadly.“Why don't you give it up?” Nora said suddenly. She taught Italian at an evening class and organized a yearly outing to Italy for the group. She had several other small jobs, but she had no interest in money or pensions or the future. She sat in one of the basket chairs she had bought at a garage sale and tried to persuade Aidan to join her in this carefree lifestyle.But he was a worrier. It would be idiotic to leave his school now several years before retirement date. It would mean no proper pension; if he were to amount to anything he had to provide for Nora and his family from an earlier marriage.“Oh, you've well provided for them,” Nora said cheerfully.“You've given Nell most of the money you got for the house, Grania is married to the headmaster of Mountainview School, Brigid has been made a partner in the travel agency. They should be providing for you, if you come to think of it.”“But you, Nora, what about you? I want to look after you, give you some comfort and pleasures.”“You give me great comfort and pleasures,” she said.“But some security, Nora,” he pleaded.“I never had security before, I don't want it now.”“I have to finish out my time there.”
"Here we dwell, in holiest bowers, Where angels of light o'er our orisans bend; Where sighs of devotion and breathings of flowers To heaven in mingled odour ascend. Do not disturb our calm, oh Love! So like is thy form to the cherubs above, It well might deceive such hearts as ours."
Love stood near the Novice and listen'd, And Love is no novice in taking a hint; His laughing blue eyes soon with piety glisten'd; His rosy wing turn'd to heaven's own tint. "Who would have thought," the urchin cries, "That Love could so well, so gravely disguise His wandering wings, and wounding eyes?"
Love now warms thee, waking and sleeping, Young Novice, to him all thy orisons rise. He tinges the heavenly fount with his weeping, He brightens the censer's flame with his sighs. Love is the Saint enshrined in thy breast, And angels themselves would admit such a guest, If he came to them clothed in Piety's vest.
Thomas Moore (28 mei 1779 – 25 februari 1852) Borstbeeld in Central Park, New York
“Bond said casually, “Why does the man always wear that bowler hat?” “Oddjob!” The Korean had reached the service door. “The hat.” Goldfinger pointed at a panel in the woodwork near the fireplace. Still holding the cat under his left arm, Oddjob turned and walked stolidly back towards them. When he was half way across the floor, and without pausing or taking aim, he reached up to his hat, took it by the rim and flung it sideways with all his force. There was a loud clang. For an instant the rim of the bowler hat stuck an inch deep in the panel Goldfinger had indicated, then it fell and clattered on the floor. Goldfinger smiled politely at Bond. “A light but very strong alloy, Mr Bond. I fear that will have damaged the felt covering, buy Oddjob will put on another. He’s surprisingly quick with a needle and thread. As you can imagine, that blow would have smashed a man’s skull or half severed his neck. A homely and a most ingeniously concealed weapon, I’m sure you’ll agree.” “Yes, indeed.” Bond smiled with equal politeness. “Useful chap to have around.”
Ian Fleming (28 mei 1908 – 12 augustus 1964) Scene uit de film “Goldfinger”, 1964 met Sean Connery
“Comes again the longing, the desire that has no name. Is it for Mrs. Prouty, for a drink, for both: for a party, for youth, for the good times, for dear good drinking and fighting comrades, for football-game girls in the fall with faces like flowers? Comes the longing and it has to do with being fifteen and fifty and with the winter sun striking down into a brick-yard and on clapboard walls rounded off with old hard blistered paint and across a doorsill onto linoleum. Desire has a smell: of cold linoleum and gas heat and the sour piebald bark of crepe myrtle. A good-humored thirty-five-year-old lady takes the air in a back lot in a small town.” (…)
“What she didn't understand, she being spiritual and seeing religion as spirit, was that it took religion to save me from the spirit world, from orbiting the earth like Lucifer and the angels, that it took nothing less than touching the thread off the misty interstates and eating Christ himself to make me mortal man again and let me inhabit my own flesh and love her in the morning.”
De Nederlandse dichter en criticus Ad Zuiderent werd geboren in ’s-Gravendeel op 28 mei 1944. Zuiderent maakte op zijn achtste de watersnood van 1953 in Nederland mee. Hij studeerde Nederlands taal- en letterkunde aan de Universiteit van Amsterdam. Vanaf 1969 ging hij lesgeven. Zes jaar lang doceerde hij Nederlands op de Christelijke Scholengemeenschap Buitenveldert te Amsterdam waarna hij voor vier jaar moderne Nederlandse letterkunde en vakdidactiek gaf aan de lerarenopleiding VL-VU. Tussen 1976 en 1978 gaf hij poëzieanalyse bij een opleiding Nederlands in Amsterdam. Van 1979 tot 2009 werkte hij als wetenschappelijk medewerker aan de Vrije Universiteit. Hij schreef recensies voor het dagblad Trouw en De Tijd en is redacteur van het Kritisch Literatuur Lexicon. Zuiderent is naast letterkundige tevens dichter. Sinds 1966 publiceert hij gedichten in literaire tijdschriften, zoals Merlyn, Raster, Soma, Maatstaf, De Revisor, Tirade en het Nieuw Wereldtijdschrift. In 1968 debuteerde hij met de bundel “Met de apocalyptische mocassins van Michel de Nostredame op reis door Nederland” waarin hij de door hem beleefde watersnood van 1953 beschrijft.
Waar geen haven is
Dichter, kunstkind, wat zul je nog dichten. In eeuwigheid, dat gesloten systeem, drijf je voorbij. Maar zoek je 's avonds het lek, is er niemand daarbuiten, kieuw noch bek. Enkel gordijnen waarachter de buren het nieuws of de nachtfilm bekijken. Je lyrisch betoog kan bewegen als een pont aan de steiger, je kapseist hooguit in het zich van een horizon, een verre vriend. Op de rede, op straat blijft het stil, al die tijd. Je denkt dat ze dichters en kinderen eerst zullen horen, maar hun gordijnen hangen in slik.
Op de fiets
Een nuchter fietser op de gracht: wat valt dat is een herfstblad - licht stijgt op. Nóg is er geen gevoel van kortste dag.
Maar keert het licht, dan keert de fietser ook de stad de rug toe, kiest rivier voor gracht, sneeuw op de buitenweg voor stadse prak.
Wat voedt nog zijn herinnering: de damp die geurt bij 't uitdoen van een regenpak? Ging ooit Sebastiaan naar Duivendrecht?
Komt lente, lost de eenzaamheid zich op in wie hij tegenkomt de Amstel langs: de fietsers met hun hand omhoog als vrienden.
Zo voelt wie de beslotenheid verliet, bedreigd door damp van snelverkeer, zich thuis voorbij de weiden achter zijn bureau.
Maar op een zomerdag slaat hij voorbij de brug linksaf, wil de rivier ten einde: komend van Ouderkerk zoekt hij weer stad.
Na molen en begraafplaats wordt het stil: 'Zo eeuwig fietsen!' gaat het door hem, en geen mens ziet dat zijn fiets de lucht in wil.
Jan Blokker, Niels 't Hooft, Louis-Ferdinand Céline, Kaur Kender, Georges Eekhoud, Said, Adriaan Venema
De Nederlandse schrijver, journalist en columnist Jan Blokker werd geboren in Amsterdam op 27 mei 1927. Zie ook alle tags voor Jan Blokkerop dit blog.
Uit: Anna
“Ik zie hen voor mij staan: midden in de kamer naast een toren van grote blokken die net zo hoog is als hijzelf. Vorsend kijkt hij in mijn richting. ‘Help, Opa, help mij!’ Hij wijst op zijn bouwwerk: ‘Opa, kom hier!’ Ik druk af. Voor de lens schuift een vergeeld plaatje van 35 jaar geleden: Wietske, in deze zelfde kamer. In haar hand houdt ze een kwart appel. Naast haar zit Anna met een aardappelmesje en het klokhuis. Ze lacht vaag naar iets buiten beeld. Ik laat de camera zakken: Albert kijkt me aan met Anna's wijd open ogen van verbazing. Dan lijkt hij zich te bedenken; hij loopt op me toe, pakt mijn gezicht met beide handen vast en dwingt me, hem aan te kijken: ‘Kijk, Opa!’ ‘Ik zal je eens een foto laten zien van vroeger,’ zeg ik; ‘toen mamma net zo groot was als jij nu; samen met Oma.’ Hij komt tegen m'n knieën staan en steekt z'n duim in z'n mond. Geduldig kijkt hij in het fotoboek. ‘Of zullen we naar buiten gaan,’ zeg ik. Direct rent hij de gang in en pakt z'n jas. ‘Ik doet!’ roept hij terwijl hij, op z'n tenen staande, probeert, de deur te openen. ‘Kan niet,’ zegt hij. ‘Nee, want ik heb de deur op slot gedaan.’ Hij staat voor me en hipt van zijn ene been op 't andere; ik probeer zijn jas dicht te ritsen en zijn das om te doen. ‘Heb toren gebouwd!’ ‘Jazeker, dat heb je; en nu gaan we lopen.’ Ik doe de deur open en hij rent voor me uit tot aan het hek. Ik volg op enige afstand. Hand in hand lopen we de dijk af in de richting van het oude land. Bij 't Zant gekomen laat hij me los en rent het pad op. ‘Is boomerd!!’ roept hij juichend. ‘Ja, jongen, 't Is de bongerd; maar Opa kan niet meer zo hard.’
Jan Blokker (27 mei 1927 - 6 juli 2010)
De Nederlandse schrijver, journalist, blogger en gamedeskundige Niels 't Hooft werd geboren in Leiderdorp op 27 mei 1980. Zie ook alle tags voor Niels ‘t Hooft op dit blog.
Uit: De verdwijners
“Marthe veegde haar wangen droog met een papieren handdoekje, keek in de spiegel en dacht: ik lijk op haar. Als twee stralen zonlicht, alleen iets ouder. Ze sprak de woorden niet uit, maakte alleen de bewegingen met haar lippen: als twee stralen zonlicht. De spiegel liep van plafond tot wasbak, van muur tot muur. In het matige licht leek hij de ruimte te verdubbelen. Het beeld van een grot kwam in haar op. Dit was niet het damestoilet van een massale discotheek, maar een hol onder de grond. De mensheid bevond zich op grote afstand, hier was ze helemaal alleen. Er drongen doffe dreunen door de wanden, toch vond ze het aangenaam stil. Dat ze leek op haar zusje Isobel was geen nieuw inzicht. Van kleins af aan hadden ze het gehoord: Zijn jullie tweelingen? Veel mensen vergisten zich, ondanks haar steile haar versus Isobels krullen. Een van haar vriendjes had zelfs een keer geprobeerd Isobel te zoenen. Andersom was dat nooit gebeurd, want Isobel was meer een denker, en als ze al vriendjes had, dan waren het slimme types met warrig haar die zelden dronken, wat de vergissingskans minimaliseerde.’ Dus ja, ze wist dat ze uiterlijke overeenkomsten hadden, maar zo sterk als nu had het haar nooit getroffen. Ze nam zichzelf zorgvuldig op: normaal postuur, medium borsten, ovaal hoofd, lang blond haar. Knalgeel jurkje, waaraan Isobel zich nooit zou wagen. Blauwe ogen, gangbare neus, gemiddelde lippen en, als ze kritisch was, iets te grote oren. Had Isobel grote oren? Marthe had haar uiterlijk altijd beschouwd als gemiddeld. Met een beetje hulp van de cosmetica- en modebranche kon ze het tijdelijk opvijzelen tot het niveau dat nodig was om aandacht te trekken, en dan niet van de hele wereld tegelijk.”
« Le train est entré en gare. Je n'étais plus très sûr de mon aventure quand j'ai vu lamachine. Je l'ai embrassé Molly avec tout ce que j'avais encore de courage dans la carcasse. J'avais de la peine, de la vraie, pour une fois, pour tout le monde, pour moi, pour elle, pour tous les hommes. C'est peut-être ça qu'on cherche à travers la vie, rien que cela, le plus grand chagrin possible pour devenir soi-même avant de mourir. Des années ont passé depuis ce départ et puis des années encore... J'ai écrit souvent à Detroit et puis ailleurs à toutes les adresses dont je me souvenais et où l'on pouvait la connaître, la suivre Molly. Jamais je n'ai reçu de réponse. La Maison est fermée à présent. C'est tout ce que j'ai pu savoir. Bonne, admirable Molly, je veux si elle peut encore me lire, qu'elle sache bien que je n'ai pas changé pour elle, que je l'aime encore et toujours, à ma manière, qu'elle peut venir ici quand elle voudra partager mon pain et ma furtive destinée. Si elle n'est plus belle, eh bien tant pis! Nous nous arrangerons! J'ai gardé tant de beauté d'elle en moi et pour au moins vingt ans encore, le temps d'en finir. Pour la quitter il m'a fallu certes bien de la folie et d'une sale et froide espèce. Tout de même, j'ai défendu mon âme jusqu'à présent et si la mort, demain, venait me prendre, je ne serais pas, j'en suis certain, jamais tout à fait aussi froid, vilain, aussi lourd que les autres, tant de gentillesse et de rêve Molly m'avait fait cadeau dans le cours de ces quelques mois d'Amérique. »
Louis-Ferdinand Céline (27 mei 1894 - 1 juli 1961)
Uit: Through Peaceful Eyes (Vertaald door Jurgen Kaljuvee)
“Oo! I want to go to New York!” “Yes, we have arranged castings and test photo shoots there for you, some agencies are very interested in you…” “To become a model?!” asked Maria, “I definitely do not want that!” We left. “Modeling work is the worst,” mumbled Maria, “it’s as dumb as my mother.” “Yes?” “My mother has a boutique, she said why don’t you come work for me, even for one day. I asked why should I sit somewhere the whole day. “You wouldn’t sit,” said mother, “you would sell.” I said that then I would definitely not go.” At first Maria did not know that one has to use the same foot for both gas and brakes. I made a mental note to lease her a car with automatic gears (either E class Mercedes or 5th class BMW, price not over 400 000. Monthly payment 10 000). “I only want to drive a car,” said Maria. “What else do you do? In school?” I asked. “No, I dropped out already two years ago.” I nodded.”
“Zeven maanden en zes dagen waren nu verloopen, sinds Nelis Cramp, de Kromme zooals men hem noemde, voor 't laatst en het langst was ingeslapen. Waar gaat de tijd toch naartoe? Het scheen, of het verleden week was gebeurd, dat men hem wegdroeg in de sterke, eikenhouten kist, welke Annemie, zijn jonge weduwe, met twintig gulden betaalde aan Dier Gouda, den timmerman van de parochie. Op dien laffen avond van einde Augustus stond de pachteres op het voorhof te kijken naar het binnenhalen van het graan. Den ganschen dag was de verzengende zon achter groote, wit en grauwe wolken verstoken gebleven. Annemie, reeds op bij 't krieken van den dag, had Kees, haar vertrouweling en eersten knecht, met eenige gehuurde maaiers naar het stuk land gezonden, in den IJlwaalpolder, tegen de Schelde, om het er graan te halen, dus een goed uur van de boerderij. Ze hadden goed doorgezet. Drie vrachten waren voldoende geweest om ál de schooven over te brengen, en daarjuist was de laatste wagen, door Kees zelf gestuurd, het hof binnengereden. De jonge boer, vinnig als een veulen, wipte op de lading heen en weer, en terwijl hij de bussels naar omlaag smeet, telde hij ze blij te moede. Beneden stonden de gezellen op een rij. Ze vingen de schooven op hun gaffels, en wierpen ze elkander toe, tot de laatste, bij de schuur, ze door de wijd openstaande deur deed wegbuitelen. De roode gloed, waarmede de zinkende zon den muur van den dorschvloer belaaide, lijne Kees zijn lenige gestalte als een zwarte schaduwvlek. Bazin Annemie schepte er een onbewust genot in, de verschillende houdingen van den werker gade te slaan.”
Georges Eekhoud (27 mei 1854 - 29 mei 1927)
De Duits-Iraanse dichter en schrijver Said werd geboren op 27 mei 1947 in Teheran. Zie ook alle tags voor Saidop dit blog.
Sei Nacht zu mir
Es gibt Sternschnuppen, Geliebte, die das Leben auswendig lernen. Später hält man dich für eine verlorene Paillette. Der Himmel will die Zeit vergessen haben, da du sein Gast warst.
“Hij was een miezerige, hulpeloze gevangene geworden; hij, de jonge god, zoals hij zich vaak tijdens een actie gevoeld had, de onaantastbare, de man met het grote geheim, waarvan niemand op straat iets wist, maar dat hij koesterde en waar hij trots op was. Die overmoed, die glorie, die triomf, je sprak er niet over, het zou genant zijn om daar iets van te laten merken; dat soort dingen doe je niet, dat hoort niet, maar het was er wel. (…)
Edzard probeerde de man te overbluffen. ‘Ik geef toe dat ze vals zijn’, zei hij. ‘Aardig dat u dat toegeeft, maar waarom?’ ‘ Ik wilde niet naar Duitsland.’ De man lachte. ‘Zo, dan hebben we al aanklacht nummer twee . U wilde de Arbeitseinsatz ontlopen. Daarvoor liet u zeer kostbare papieren namaken. Mag ik vragen door wie?’
“Catherine's ups and downs were part of Nick's mythology of the house. Toby had told him about them, as a mark of trust, one evening in college, sitting on a bench by the lake. 'She's pretty volatile, you know,' he said, quietly impressed by his own choice of word. 'Yah, she has these moods.' To Nick the whole house, as yet only imagined, took on the light and shade of moods, the life that was lived there as steeped in emotion as the Oxford air was with the smell of the lake water. 'She used to, you know, cut her arms, with a razor blade.' Toby winced and nodded. 'Thank god she's grown out of all that now.' This sounded more challenging than mere moods, and when Nick first met her he found himself glancing tensely at her arms. On one forearm there were neat parallel lines, a couple of inches long, and on the other a pattern of right-angled scars that you couldn't help trying to read as letters; it might have been an attempt at the word ELLE. But they were long healed over, evidence of something that would otherwise be forgotten; sometimes she traced them abstractedly with a finger.
Scene uit de tv-serie „The Line of Beauty“ uit 2006
'Looking after the Cat' was how Gerald had put it before they went away, with the suggestion that the task was as simple as that, and as responsible. It was Catherine's house but it was Nick who was in charge. She camped nervously in the place, as though she and not Nick was the lodger. She was puzzled by his love of its pompous spaces, and mocked his knowledgeable attachment to the paintings and furniture. 'You're such a snob,' she said, with a provoking laugh; coming from the family he was thought to be snobbish about, this was a bit of a facer. 'I'm not really,' said Nick, as if a small admission was the best kind of denial, 'I just love beautiful things.' Catherine peered around comically, as though at so much junk. In her parents' absence her instincts were humbly transgressive, and mainly involved smoking and asking strangers home. Nick came back one evening to find her drinking in the kitchen with an old black minicab driver and telling him what the contents of the house were insured for.
"A woman equal to ten men!" This is what they said on the day when the news spread in the village. She neither suppressed the announcement nor revealed any details of what had happened. She said to her first-born son, "Tell your uncles that the girl is dead." They came, saw the body of the slain girl, and they asked, "Who, when, how?" She kept silent. For 40 days not a word fell from her lips, so that they thought she must have been struck dumb. But when her voice returned, she did not speak of the matter. It was as if her nine months of pregnancy and her daughter's fourteen years of life had fallen away, or had never been. She went back to tilling the earth with her two sons, who, like her, were vigorous, strong, and disciplined. Their hard work paid off, and they bought two new parcels of land, then turned around and sold one of them to pay the dowries for two brides. Shagar danced on the wedding night, then again for the circumcisions of her ten grandchildren. By the time the youngest of them went to the kuttaab, the house—maa shaa'allah—was full of young people, who ploughed the land and sowed it with seed, tended the crops and harvested them, then ploughed once again. Thus in her old age Shagar was left to her leisure, and then the ghosts came to her. At first the meetings were silent. The ghosts would come in to her, and sit there diffidently mute. Words did not come to her, either. She would steal glances at them, and then, perplexed, go back to staring at her hands. She did not know whether she should greet them and make them welcome as guests—since they had been away— or whether she should leave matters up to them—since the house was theirs and they could conduct themselves in it however they liked, and speak if they wished or otherwise remain silent."
‘Stilaan rees in zijn doorboord, in gaten gegroeid lichaam een sterke hunkering. Een plantaardige drang. Een hunkering naar iets verwijderd ver. Naar water. Naar een mateloosheid, naar een eindeloosheid. Een hunkering naar de zee, de oceaan. Geleidelijk bleef nog slechts dit aanvoelen, instinctief: de zee is mijn wezen, is mijn ik... Langzaam trekt de zee hem van de kust. Daar is het stiller. In de onderstroming deint hij mee, onmerkbaar haast... Zwevend is hij plantaardig. Zwervend, vlottend als een doorzichtige zeeplant, is hij soms schommelend bij de oppervlakte, soms deinend op grote en kleine diepten in de oceaan of spoelend bij de kust’ (…)
‘Ik heb een beetje beweging nodig’, zei de jongen met de rode trui... Ze keken naar de snelweg. Een zwarte Citroën reed voorbij. ‘Die halen we over een half uur nog’, sprak de jongen met het blote bovenlijf, al spelend. ‘Laat ons na de volgende sigaret eens een beetje slapen’, zei de rode trui... Kort daarna zagen ze de zwarte Citroën. De rode trui reed er op af, dan er vlak naast, begon te wuiven en keek naar binnen. Binnen achter het stuur zat een star voor zich uitkijkend wezen, een monster met lappen rond het hoofd en de schouders, en gaten in het hoofd en gelaat. De lach van de jongen met de trui verstarde’
Hugo Raes(26 mei 1929 – 23 september 2013) In 1971
»Hinter dem Haus muß ein Tisch stehen, auf dem man die Fische schuppen kann, die ich fange«, sagte er und schaute mit zusammengepreßten Lippen nach, wo die Pique-Zehn hingehörte. Ich hatte die letzten fünf Minuten am Flügel herumgelungert, wie eben ein Backfisch lungert, der noch unfähig ist, schlicht und frei im Raum zu stehen. Nun warf ich mich in den großen Teppichsessel und flocht Zöpfchen in die Fransen. Das ganze Projekt interessierte mich recht wenig. Es war nicht anzunehmen, daß ausgerechnet in diesem geplanten Sommerhaus Willy Fritsch unser Nachbar würde oder daß mich dort jemand für Hollywood entdeckte. Der Ort des Bauvorhabens stand nämlich fest. Es war Seeham in Oberbayern. Papa hatte dieses Dörfchen einst auf einem Aus- flug mit seiner Malklasse von München aus entdeckt und war seinen Reizen von Stund an verfallen. Es lag am Ufer eines Sees in jenem Gebiet, das in den Wetterberichten als »am Alpenrand auch anders« eine Sondererwähnung erfährt. Dieses Ufer war flach, bestand aus abwechslungsreich geformten und gefärbten Steinen, und durch die Spiegelung des klaren Wassers sah man die bläulich behauchten Berge doppelt. Durchdrang man die zum Trocknen gespannten Fischernetze, die den Strand vom Landesinneren trennten und Seeham silbern verschleierten, so konnte man, einer Legende zufolge, zwanzig Stunden lang wandern, ohne je den Wald zu verlassen. Und was war das für ein Wald, teils lieblich, teils majestätisch, je nach dem Anpflanzungsjahr des bayerischen Forstverwaltungsamtes. Die Aussicht von dem Kirchturmhügel, der Seeham beherrschte, war zum Jauchzen schön, und man fühlte sofort das dringende Bedürfnis, sie mit anderen zu teilen."
Isabella Nadolny (26 mei 1917 – 31 juli 2004) München, Marienplatz, 1917 (Ansichtkaart)
« Le premier jour – qui s’en souvient ? – le premier jour, chacun voulait se sacrifier pour son prochain. On ne daignait parler pouvoir (on n’y songeait même pas d’ailleurs) : on pensait renoncer à tout, pour mieux servir les autres hommes. Nulle envie ; nul chagrin. Nulle rixe, nul vice, nul besoin – si ce n’est celui d’aider, d’aimer, de construire : l’homme venait de découvrir qu’il portait en lui le bien ; et il riait. Au deuxième jour, beaucoup s’étaient découragés : ils évoquaient leur famille, leur labeur ou leur âge – pas un pour le leur reprocher. D’autres avaient conforté leur décision : servir, s’offrir, donner sa vie pour la cité – même si pour cela il fallait tout abandonner. Ils le devaient, et surtout l’homme le valait bien. Les premiers s’apaisèrent, les seconds rassurèrent – tout un chacun riait. C’est au troisième jour que l’homme se querella. Untel promit ceci, d’autres n’y croyaient pas, et on entendit dire, un peu partout dans la foule, qu’il n’en restait que peu pour parler de devoir. Ce devaient être les plus sûrs, ou les plus purs, ou les plus braves – en tout cas ceux qui résistaient aux coups, aux mots, ceux qui survivraient au pouvoir. Et on riait. Vint le quatrième jour : un jour de fête. Tous purent voter – et tous votèrent, heureux de l’importance qu’on leur avait donné. Et tous les hommes se surent égaux. Le cinquième jour passa comme un regret inavoué. Tout sembla morne et froid, presque irréel, presque arraché au sommeil, et mis à quia. Certains dépouillaient, beaucoup réfléchissaient – d’aucuns riaient. Puis, le sixième jour, tandis que la plupart s’apprêtaient à rentrer (et que nombre avaient déjà quitté), le plus vieux de tous les anciens, le plus sage de tous les derniers – un homme, en somme – déclama le nom des vainqueurs. Ceux-ci riaient.”
Grey, drooping-shouldered bushes scrape the edges Of bending swirls of yellow-white flowers. So do my thoughts meet the wind-scattered color of you. A green-shadowed trance of water Is splintered to little, white tasseled awakenings By the beat of long, black oars. So do my thoughts enter yours. Split, brown-blue clouds press into each other Over hills dressed in mute, clinging haze. So do my thoughts slowly form Over the draped mystery of you.
„Sehr geehrte Damen & Herren, wir unterbrechen die Sendung Ins Land einischau’n für folgende wichtige Mitteilung: Der Landeshauptmann und Kulturreferent von Kärnten, Präsident des FC Kärnten und FC Feistritz / Rosental, Bürgermeister von Triest, Bademeister von Jesolo, Tennismeister von Tripolis, Führer der Lega Nord, Kapitän aller Traditionsverbände, Direktor von Stadttheater, Volkstheater & Burgtheater, Trainer von Sturm Graz, Rapid und Austria Wien, Generalintendant der Tabakwerke und des ORF, Herausgeber der Kronenzeitung, ÖFB-Chef, ÖSV-Chef, ÖAMTC-Chef, Caritasdirektor, Bundeskanzler der Republik Österreich sowie deren Außenminister, Innenminister, Finanzminister, Infrastrukturminister und Frauenminister, Dr. Jörg Haider, einfaches Mitglied seiner selbst, beehrt sich bekanntzugeben, dass er sämtliche politischen, sozialen, gesellschaftlichen, kulturellen, ethnischen sowie sonstige Probleme im Handumdrehen gelöst hat (Tja, man muß eben wissen, wessen Hand man umdreht!), was nun auch alle seine Kritiker, die ihn jahrelang mit persönlichen Ressentiments und blindem Haß verfolgt haben und anfangs Ämterkumulierung, Gesinnungsterror oder gar Machtrausch prophezeit haben, nun aber beschämt am Wegesrand des Heils stehen, endlich zähneknirschend zur Kenntnis nehmen werden müssen. Die gesellschaftliche Realität heute ist: Nirgendwo Proteste, nirgendwo Resolutionen, nirgendwo Demonstrationen, nirgendwo regt sich auch bloß das geringste Widerstandsnest. Die Kritiker aus der linken Schickeria sind verstummt, die ehemaligen linken Denkfabriken ausgebrannte Ruinen. Auch die vormals kranken Journalistengehirne vormals bissiger Medien sehen nun nach und nach ein, dass es nicht angeht, den Hund, der einen beißt, zu füttern.“
Uit: Luchtbellen (Vertaald door Karina van Santen en Martine Vosmaer)
“Kom maar liever bij ons. Anders wordt het veel te ingewikkeld. Kom trouwens om zeven uur. Als ik geen tijd heb om te koken, bestellen we een pizza. Maar als je kunt, of liever gezegd, als je wilt, breng dan wijn mee. Ik drink zelf niet meer. Je hebt kans dat ik vergeet een fles te kopen. Als je eenmaal een kind hebt, komen de boodschappen op de laatste plaats. Je wilt haar zo snel mogelijk ophalen als je uit kantoor komt, dat gaat voor! Hoe zal ik het zeggen... Je ruilt je hakken in voor profielzolen. Eigenlijk maak je een ontwikkeling door. Ik ben veranderd, ik draag een joggingpak om lekker op mijn knieën te kunnen rondkruipen met het ukkie. Ik kan me niet meer opdirken zoals jij als niet-moeder, nee, ik kan niet meer de hoer uithangen! Grapje! Draag je eigenlijk nog steeds die minirok die we samen hebben gekocht? Wat vindt je vriendje ervan? Is het uit? Nu al? Je moet me alles vertellen. Hoe lang hebben we elkaar al niet gezien? Lang genoeg om twaalf keer van kerel te wisselen, zou ik denken! Ik lach me dood! Je staat heel anders in het leven als je een kind hebt, maar toch heb je geen heimwee naar het verleden. En verleden, daar zul jij straks geen gebrek aan hebben! In ieder geval word je beter in prioriteiten stellen. Als ik zie hoe Annabelle haar armpjes naar me uitsteekt, weet ik weer wat de zin van het leven is, kom ik bij de oerwaarden. Stiptheid is trouwens mijn stokpaardje geworden. Het klinkt misschien raar, maar als je een kind hebt, ga je plannen. Alles moet op rolletjes lopen, anders wordt het een ramp. Dankzij Annabelle ben ik geprogrammeerd als een computer. Jacques dropt haar elke ochtend op de crèche. Ik kleed haar aan, maar hij brengt haar. ’s Avonds ga ik haar halen. Ik neem dus een korte lunchpauze zodat ik om kwart over vijf van kantoor weg kan. Als ik de bus van acht voor half heb, ben ik precies op tijd. Als hij voor mijn neus wegrijdt, ga ik rennen en ben ik toch nog op tijd! De crèche gaat om zes uur dicht. Dat is normaal. De leidsters hebben ook kinderen, die moeten ook naar huis. Weet je dat die arme meiden op de kinderen van anderen passen, terwijl ze hun eigen kinderen niet op de crèche waar ze werken mogen inschrijven?”
“It’s hard explaining what I do to people. There are very few people in this world who know what Applied Theatre is and even fewer who understand what an Applied Theatre Practitioner does. Because of this, I need to figure out ways to contextualize what I do. The main question I get when I talk about my work is who else people might know who are doing work like it. Inevitably, there are a few names that always come up. Eve Ensler is one of them. Pretty much everyone has heard about (if not seen) the Vagina Monologues and while her other works are less well-known she is more or less a household name. My work isn’t exactly like hers. I tend to work in communities with lots of people creating a piece, I love to interview, but I also do a lot of devising. I’ve also pushed myself to make my work look less like a series of monologues and more like a full theatrical experience. That said, Ensler has created one of the finest examples of how theatre can impact a cause and create change in communities. The Vagina Monolgues, a simple little play, has spurred a nationally recognized movement. The V-Day Movement. V-Day is a global movement of grassroots activists dedicated to generating broader attention and funds to stop violence against women and girls, including rape, battery, incest, female genital mutilation (FGM) and sex slavery. In 2011, over 5,800 V-Day benefit events took place produced by volunteer activists in the U.S. and around the world, educating millions of people about the reality of violence against women and girls. »
Uit: Das Liebesverbot und die Revolution - Über Wagner
»Lohengrin«, die Tragödie des Frageverbots, ist ein in historische Zeiten eingelassenes Märchen voller bösem und gutem, heidnischem und christlichem Zauber. Seine magische Wirrsal klärt sich sofort, wenn man es als die Traumerzählung nimmt, die es ist: der Traum eines in der Blüte der Pubertät stehenden jungen Mädchens, das im Wald »lustwandelnd« ihren Bruder verloren hat, auf den sie doch aufpassen sollte, und sich deswegen gescholten und verklagt sieht. Sie weiß nicht zu antworten; als sie aber unter der Wucht der Vorwürfe zu erliegen droht, kommt schwangezogen, in der Silberhelle weißer Magie, ein schöner Jüngling und rettet sie; er wird ihr Gemahl unter einer Bedingung: daß sie ihn niemals frage, wer er sei. Das Verbot bezieht sich offenbar auf einen Umstand, der, würde er bekannt, den Vollzugder Ehe sofort unmöglich machte; darum ist der Zwang, es zu übertreten, nämlich noch vor diesem Vollzug, unausweichlich. Die Frage wird also gestellt, aus dem zwingenden Empfinden, daß etwas Verbotenes geschähe, wenn die Identität des Bräutigams unaufgeklärt bliebe. Die Hexe, die, zu der verbotenen Frage verführend, Einlaß bei der Braut findet, ist ersichtlich die Stimme ihres schlechten Gewissens. Prompt tritt das Angedrohte ein: der Geliebte, der dies nur sein konnte, solange er unerkannt blieb, entzieht sich, nicht ohne im Entschwinden seine Identität preiszugeben. Er tut dies scheinbar mit Worten, mit Hinweisen auf ferne Ritter und ein magisches Gefäß; er tut es in Wahrheit durch einen Gestaltentausch: Lohengrin verwandelt sich in Gottfried, den verschwundenen Bruder, zurück.“
Friedrich Dieckmann (Landsberg an der Warthe, 25 mei 1937) Cover van Der Spiegel ter gelegenheid van Wagners 200e geboortedag
This morning was something. A little snow lay on the ground. The sun floated in a clear blue sky. The sea was blue, and blue-green, as far as the eye could see. Scarcely a ripple. Calm. I dressed and went for a walk -- determined not to return until I took in what Nature had to offer. I passed close to some old, bent-over trees. Crossed a field strewn with rocks where snow had drifted. Kept going until I reached the bluff. Where I gazed at the sea, and the sky, and the gulls wheeling over the white beach far below. All lovely. All bathed in a pure cold light. But, as usual, my thoughts began to wander. I had to will myself to see what I was seeing and nothing else. I had to tell myself this is what mattered, not the other. (And I did see it, for a minute or two!) For a minute or two it crowded out the usual musings on what was right, and what was wrong -- duty, tender memories, thoughts of death, how I should treat with my former wife. All the things I hoped would go away this morning. The stuff I live with every day. What I've trampled on in order to stay alive. But for a minute or two I did forget myself and everything else. I know I did. For when I turned back i didn't know where I was. Until some birds rose up from the gnarled trees. And flew in the direction I needed to be going.
Late Fragment
And did you get what you wanted from this life, even so? I did. And what did you want? To call myself beloved, to feel myself beloved on the earth.
Raymond Carver (25 mei 1938 – 2 augustus 1988)
De Amerikaanse schrijfster Jamaica Kincaid(eig.Elaine Cynthia Potter Richardson) werd geboren in Saint John's, Antigua en Barbuda, op 25 mei 1949. Zie ook alle tags voor Jamaica Kincaidop dit blog.
Uit:Small Place
“You are not an ugly person all the time; you are not an ugly person ordinarily; you are not an ugly person day to day. From day to day, you are a nice person. From day to day, all the people who are supposed to love you on the whole do. From day to day, as you walk down a busy street in the large and modern and prosperous city in which you work and lie, dismayed and puzzled at how alone you can feel in this crowd, how awful it is to go unnoticed, how awful it is to go unloved, even as you are surrounded by more people than you could possibly get to know in a lifetime that lasted for millennia and then out of the corner of your eye you see someone looking at you and absolute pleasure is written all over the person's face, and then you realize that you are not as revolting a presence as you think you are. And so, ordinarily, you are a nice person, an attractive person, a person capable of drawing to yourself the affection of other people, a person at home in your own skin: a person at home in your own house, with its nice backyard, at home on your street, your church, in community activities, your job, at home with your family, your relatives, your friends - you are a whole person.” (…)
“Have you ever wondered to yourself why it is that all people like me seem to have learned from you is how to imprison and murder each other, how to govern badly, and how to take the wealth of our country and place it in Swiss bank accounts? Have you ever wondered why it is that all we seem to have learned from you is how to corrupt our societies and how to be tyrants? You will have to accept that this is mostly your fault”
Jamaica Kincaid (Saint John's, 25 mei 1949) Portret door Kate Cormier, 2011
“As swiftly as the order of the evening had been disrupted it was restored. With luck, through the tuxedoed manager, the explanation that an impetuous bartender had mistaken a belligerent drunk for something far more serious would be acceptable to the police. Suddenly, all thoughts of fines and official harassment were swept away as his eyes were drawn to a clump of white fabric on the floor across the room - in front of the door to the inner offices. White cloth, pure white - the priest? ... "Come!" ordered the manager, getting to his feet and heading for the door. "The police!" objected the brother. "One of us should speak to them, calm them, do what we can." "It may be that we can do nothing but give them our heads! Quickly!" Inside the dimly lit corridor the proof was there. The slain guard lay in a river of his own blood ... He approached the body and with his handkerchief he wiped away the blood and stared at the face. "We are dead," he whispered. "Kowloon is dead, Hong Kong dead. All is dead." "What?" "This man is the Vice-Premier of the People's Republic, successor to the Chairman himself." "Here! Look!" The first-assistant brother lunged toward the body of the dead laoban. Alongside the riddled, bleeding corpse was a black bandanna. It was lying flat, the fabric with the curlicues of white discoloured by blotches of red. The brother picked it up and gasped at the writing in the circle of blood underneath: JASON BOURNE. The manager sprang across the floor. "Great Christian Jesus!" he uttered, his whole body trembling. "He's come back. The assassin has come back to Asia! Jason Bourne! He's come back!"
Robert Ludlum (25 mei 1927 – 12 maart 2001) Filmaffiche met Matt Damon als Jason Bourne
1 In a shoe box stuffed in an old nylon stocking Sleeps the baby mouse I found in the meadow, Where he trembled and shook beneath a stick Till I caught him up by the tail and brought him in, Cradled in my hand, A little quaker, the whole body of him trembling, His absurd whiskers sticking out like a cartoon-mouse, His feet like small leaves, Little lizard-feet, Whitish and spread wide when he tried to struggle away, Wriggling like a minuscule puppy.
Now he's eaten his three kinds of cheese and drunk from his bottle-cap watering-trough-- So much he just lies in one corner, His tail curled under him, his belly big As his head; his bat-like ears Twitching, tilting toward the least sound.
Do I imagine he no longer trembles When I come close to him? He seems no longer to tremble.
2 But this morning the shoe-box house on the back porch is empty. Where has he gone, my meadow mouse, My thumb of a child that nuzzled in my palm? -- To run under the hawk's wing, Under the eye of the great owl watching from the elm-tree, To live by courtesy of the shrike, the snake, the tom-cat.
I think of the nestling fallen into the deep grass, The turtle gasping in the dusty rubble of the highway, The paralytic stunned in the tub, and the water rising,-- All things innocent, hapless, forsaken.
« Ils vivent sans avoir rien en propre, pas même leur volonté. Vêtus simplement et couverts de poussière, ils ont le visage brûlé des ardeurs du soleil, le regard fier et sévère : à l'approche du combat, ils s'arment de foi au-dedans et de fer au-dehors ; leurs armes sont leur unique parure ; ils s'en servent avec courage dans les plus grands périls, sans craindre le nombre, ni la force des barbares : toute leur confiance est dans le Dieu des armées ; et, en combattant pour sa cause, ils cherchent une victoire certaine ou une mort sainte et honorable. O l'heureux genre de vie, dans lequel on peut attendre la mort sans crainte, la désirer avec joie, et la recevoir avec assurance ! Saint Bernard de Clairvaux Le soldat a la gloire, le moine le repos. Le templier abjurait l'un et l'autre. Il réunissait ce que les deux vies ont de plus dur, les périls et les abstinences. La grande affaire du Moyen-Âge fut la guerre sainte, la croisade ; l'idéal de la croisade semblait réalisé dans l'Ordre du Temple. C'était la croisade devenue fixe et permanente.”
“he book came first. Actually, the story came first. I wrote a 20-page short story that eventually became Chapter 1 of my novel "Shoeless Joe." The story was published in an anthology, and a young editor at the publishing house Houghton Mifflin in Boston, Larry Kessenich, read not the story but a review of the anthology in Publishers Weekly. On the strength of that, he wrote to me at Desolate U. in Alberta, where I was teaching bonehead English, to suggest that if the story was part of a novel, he wanted to see it, and if it wasn't, it should be. I wrote back to say I would need guidance, as I had published four collections of short stories but had never written a publishable novel. We worked well together, and "Shoeless Joe" was just like a baby -- it took nine months. I wrote it under the title "The Kidnapping of J.D. Salinger." Houghton Mifflin chose the title "Shoeless Joe," though they considered "Dreamfield." When finished, it was awarded the Houghton Mifflin Literary Fellowship and was published in 1982. "Shoeless Joe" was optioned by a small independent movie company that kept it in development for two years before the option expired. Paramount Pictures then optioned it and hired Phil Alden Robinson to write the screenplay. Phil was absolutely in love with my book and kept in touch all through the adaptation -- though I had no input, nor would I have wanted any. Phil explained that there was no way to fit a 300-page novel into an hour-and-40-minute movie. He explained that marvelous characters like Eddie Scissions had to be cut, and that time had to be telescoped in many sequences.”
»Also, wie soll ich dir das erklären ... Es ist nämlich so, pass auf ... Was ich sagen wollte, ist ...« Burger war nun in dem Maße verlegen wie vordem die Frau. Er suchte nach Worten, endlich sprudelte er los: »Das ist ganz einfach. Ich bin allein, du bist allein also, damit nicht mehr jeder für sich allein ist, ziehen wir einfach zusammen. Ich meine das folgendermaßen nicht so, wie du vielleicht denkst, wilde Ehe und so. Wenn schon, dann mit Unterschrift und Stempel. Verstehst du, was ich sagen will?« Es dauerte seine Zeit, bis die Gmeiner begriff, dass das ein Heiratsantrag war. Ihre Verblüffung machte sie sprachlos. Endlich stieß sie heraus: »Wolfgang, du spinnst. Was da wohl die Leute sagen, mein Gott. Das möchte ich mal erleben, wie die sich die Mäuler zerreißen.« »Wunderbar!«, rief Burger und klatschte sich auf die Schenkel. »Wenn du genau wissen willst, wie sich die Leute die Mäuler zerreißen, ist das erst recht ein Grund, mit Unterschrift und Stempel Nägel mit Köpfen zu machen. Denn wenn wir nicht heiraten, wirst du nie erfahren, was die Leute sagen.« »Und mein Sohn?«, fragte die Gmeiner. »Und meine Susanne?« »Wieso? Verstehe ich nicht. Bist du denen Rechenschaft schuldig?”
Max von der Grün (25 mei 1926 – 7 april 2005) In de jaren 1950
“The President, who has often feuded with civil rights leaders and the Congressional Black Caucus in the past, has asked the Reverend Jesse Jackson to accompany him from Capital City to Regent in the presidential helicopter. In a statement Bowne released to reporters, the President said, “Let the healing begin.” Dixon McCall’s special rhetorical skills always seemed to begin with the construction “Let.” As in, “Let us look forward, not back,” “Let us walk together,” “Let the sun shine through,” “Let the forces of light persevere,” “Let us put our differences behind us.” (All from Dix: Finding the Words That Defined the McCall Presidency, from a speechwriter unhappily influenced by the “thousand points of light” template.) The autopsy and forensic photos indicated that Parlance had been skinned alive, the meat on his upper thighs sliced with a razor, box cutter, or sharp knife and then pulled away slice by slice with a pair of pliers. The same pliers that had pulled the tongue from his mouth so that he was not able to scream. Edgar Parlance was thirty-nine, a big man, six feet tall, 180 pounds, leading the investigators from the Loomis County Sheriff’s Office and the South Midland Bureau of Investigation to speculate that because of his size it must have taken two or more people to kill him. Then the autopsy report concluded that it wasn’t even the skinning that finished him off. It was a hollow-point from a .38-caliber DS-II Detective Special that blew the back of his head off. One of his knees had been shattered, probably with a tire iron, and what remained of the left side of his face was crushed, apparently by the boots of his assailants. Indicating that Edgar had put up an uncommon struggle before he succumbed. And what turned out to be the most interesting fact of the crime was that his shirt had been torn open and the letter P carved into his chest with what was later identified as a thirteen-inch double-edged knife its manufacturer picturesquely called, in the gun- show catalogues, a Tennessee Toothpick. The assumption of the SMBI detectives and the Loomis County Sheriff’s Department was that the P stood for Parlance, meaning that the killers, whoever they were, were probably familiar with their victim. As it happened, the first part of the assumption was wrong.”
John Gregory Dunne (25 mei 1932 – 30 december 2003) Hier met Joan Didion in 1977
Daughters of Time, the hypocritic Days, Muffled and dumb like barefoot dervishes, And marching single in an endless file, Bring diadems and fagots in their hands. To each they offer gifts after his will, Bread, kingdom, stars, and sky that holds them all.
I, in my pleached garden, watched the pomp, Forgot my morning wishes, hastily Took a few herbs and apples, and the Day Turned and departed silent. I, too late, Under her solemn fillet saw the scorn.
Friendship
A ruddy drop of manly blood The surging sea outweighs, The world uncertain comes and goes; The lover rooted stays. I fancied he was fled,- And, after many a year, Glowed unexhausted kindliness, Like daily sunrise there. My careful heart was free again, O friend, my bosom said, Through thee alone the sky is arched, Through thee the rose is red; All things through thee take nobler form, And look beyond the earth, The mill-round of our fate appears A sun-path in thy worth. Me too thy nobleness had taught To master my despair; The fountains of my hidden life Are through thy friendship fair.
Ralph Waldo Emerson (25 mei 1803 - 27 april 1882) Portret door Arthur Wardle, z.j.
No, the solution is not to jump beneath a train, like Tolstoy’s Anna, nor to swallow Madame Bovar’s arsenic, nor to wait on the barren plains of Avila for the visit of the angel with the javelin before tying the scarf around one’s head and beginning to act.
Nor to deduce the laws of geometry by counting the rafters of the castigation cell, as Sor Juana did. The solution is not to write, when visitors come to the living room of the Austen family, nor to shut oneself up in the attic of some house in New England and dream, with the Dickinson Bible under a maidenly pillow.
There has to be some other way that isn’t called Sappho, or Messalina, or Mary of Egypt, or Magdalene, or Clementina Isaura.
Another way to be human, and free.
Another way to be.
Vertaald door Kate Flores
Rosario Castellanos (25 mei 1925 – 7 augustus 1974)
Avec ta robe sur le rocher comme une aile blanche Des gouttes au creux de ta main comme une blessure fraîche Et toi riant la tête renversée comme un enfant seul
Avec tes pieds faibles et nus sur la dure force du rocher Et tes bras qui t’entourent d’éclairs nonchalants Et ton genou rond comme l’Île de mon enfance
Avec tes jeunes seins qu’un chant muet soulève pour une vaine allégresse Et les courbes de ton corps plongeant toutes vers ton frêle secret. Et ce pur mystère que ton sang guette pour des nuits futures
Ô toi pareille à un rêve déjà perdu Ô toi pareille à une fiancée déjà morte Ô toi mortel instant de l’éternel fleuve
Laisse-moi seulement fermer mes yeux Laisse-moi seulement poser les paumes de mes mains sur mes paupières Laisse-moi ne plus te voir
Pour ne pas voir dans l’épaisseur des ombres Lentement s’entrouvrir et tourner Les lourdes portes de l’oubli
Here among you have I risen, And aflame am I now blazing, Just a bit of light to give you, That I change your night to daytime, I'll combust and I will wither, Be consumed and be extinguished, Just to give you brightness, vision, That you notice one another, For you will I fade and tarnish, Of me there will be no remnant, I will burn, in tears lamenting, My desire I cannot suffer. Of the fire I am not fearful, I will never be extinguished If I burn of my desire, Try to shine as best I'm able. When you see that I have vanished, Do not think that I have perished, I'm alive, among the living, In the rays of truth I'm standing, In your souls do I take refuge, Do not think I'm stranger to you, Patience was bestowed upon me, Thus I glow with steadfast courage, Doing good is all I long for, That you not remain in darkness. Forward now and gather 'round me Talk, smile, eat, drink and make merry, Love within my soul is harboured, Yes, for mankind am I burning, Let me melt and let me smoulder, To grow cold I do not wish for.
'HO, Diomed, well met! Do you sup with Glaucus to-night?' said a young man of small stature, who wore his tunic in those loose and effeminate folds which proved him to be a gentleman and a coxcomb. 'Alas, no! dear Clodius; he has not invited me,' replied Diomed, a man of portly frame and of middle age. 'By Pollux, a scurvy trick! for they say his suppers are the best in Pompeii'. 'Pretty well—though there is never enough of wine for me. It is not the old Greek blood that flows in his veins, for he pretends that wine makes him dull the next morning.' 'There may be another reason for that thrift,' said Diomed, raising his brows. 'With all his conceit and extravagance he is not so rich, I fancy, as he affects to be, and perhaps loves to save his amphorae better than his wit.' 'An additional reason for supping with him while the sesterces last. Next year, Diomed, we must find another Glaucus.' 'He is fond of the dice, too, I hear.' 'He is fond of every pleasure; and while he likes the pleasure of giving suppers, we are all fond of him.' 'Ha, ha, Clodius, that is well said! Have you ever seen my wine-cellars, by-the-by?' 'I think not, my good Diomed.' 'Well, you must sup with me some evening; I have tolerable muraenae in my reservoir, and I ask Pansa the aedile to meet you.' 'O, no state with me!—Persicos odi apparatus, I am easily contented. Well, the day wanes; I am for the baths—and you...'
Edward Bulwer-Lytton (25 mei 1803 - 18 januari 1873)
In plaats van een beest heb ik me steeds in een kooi laten zetten, mijn straftijd en nummer heb ik gekrast in celmuren, 'k heb aan zee gewoond, gespeeld aan de roulette, in rok gesoupeerd met de vreemdste sinjeuren. Hoog op een gletsjer had ik de halve wereld voor ogen, 'k ben driemaal verdronken, heb tweemaal onder het mes gelegen. Het land dat mij grootbracht heb ik verloochend. Je kunt een stad vullen met allen die mij zijn vergeten. 'k Heb door steppen gedwaald waar de grond zich de Hunnen herinnert, kleren aangehad die weer in de mode raken, rogge gezaaid, schuren van hardhout getimmerd en het enige dat ik nimmer dronk is droog water. 'k Heb mijn dromen gevuld met 't stalen oog van de bewaking, het genadebrood van de balling tot de laatste kruimel verslonden. Elke klank is mijn keel gepasseerd behalve janken; 'k ben gaan fluisteren. Vandaag ben ik veertig geworden. Wat moet ik zeggen van het leven ? Dat het lang is gebleken. Solidariteit voel ik alleen met mislukten en manken. Maar zolang mijn strot niet onder de klei wordt vertreden zal 't geluid dat hij geeft enkel dit zijn: danken.
Ter nagedachtenis aan mijn vader: Australië
Ik droomde dat je nog leefde en geëmigreerd was naar Australië. Doodgemoedereerd kwam je stem tot mij, mopperend over het klimaat en het behang: de flat die je hebt gehuurd staat jammer genoeg niet in het centrum maar aan zee, vier hoog, geen lift, wel een bad, dat valt mee, dikke enkels, 'En m'n pantoffels ben ik kwijt' klonk het goed verstaanbaar en ietwat zuur. En in de hoorn gierde opeens 'Adelaide ! Adelaide !', het bulderde, beukte, alsof er tegen een muur een luik sloeg, van de scharnieren bijna los.
Toch is dit stukken beter dan de urn met je as, dan het document waarop je sterfdatum staat - deze flarden van een stem die praat en praat en de pogingen nors te lijken en onaangedaan
de eerste keer sinds jij in rook bent opgegaan.
Vertaald door Jan Robert Braat e.a.
I threw my arms about those shoulders
I threw my arms about those shoulders, glancing at what emerged behind that back, and saw a chair pushed slightly forward, merging now with the lighted wall. The lamp glared too bright to show the shabby furniture to some advantage, and that is why sofa of brown leather shone a sort of yellow in a corner. The table looked bare, the parquet glossy, the stove quite dark, and in a dusty frame a landscape did not stir. Only the sideboard seemed to me to have some animation. But a moth flitted round the room, causing my arrested glance to shift; and if at any time a ghost had lived here, he now was gone, abandoning this house.
“Just before his hostess for the evening, who held the patent on a gene that coded for a protein to prevent the rejection of a transplanted kidney, directed everyone to gather under the carved and stenciled fir beams of her living room, and sent the young woman from the campaign out to tell the band to knock it off for ten minutes so that the state senator, Obama of Illinois, could address his fellow guests, each of whom had contributed at least one thousand dollars to attend this event, an address in which he would attempt by measured words and a calm demeanor to reassure them (vainly and mistakenly, as it would turn out) that their candidate for the presidency of the United States would not go down to inglorious defeat in November, Obama stopped in the doorway that opened onto the flagstone patio to listen for a minute to the hired band. They were cooking their way with evident seriousness of intent through an instrumental cover of “Higher Ground.”
“Those guys are pretty funky,” he observed, directing his remark to a short, extraordinarily pregnant woman in a man’s bowling shirt who stood beyond the open patio doors, dark, pretty, her hair worn in a fetching artful anemone of baby dreadlocks. The fingers of her right hand flicked shadow-bass notes on her belly. At his remark, the pregnant woman nodded without turning to look at him—there was an elaborate candelabra of a potted cactus behind whose tapered thorns she appeared to be attempting, somewhat punitively, to conceal herself. Obama was running for the United States Senate that summer and had given a wonderful speech last month at the Democratic Convention in Boston. When she did turn to him, her eyes got very wide”.
Michael Chabon (Washington, 24 mei 1963)
De Amerikaanse zanger, songwriter en dichter Bob Dylan werd geboren als Robert Allen Zimmerman op 24 mei 1941 in Duluth, Minnesota. Zie ook alle tags voor Bob Dylan op dit blog.
Every Grain of Sand
In the time of my confession, in the hour of my deepest need, When the pool of tears beneath my feet flood every newborn seed, There's a dyin' voice within me reaching out somewhere, Toiling in the danger and in the morals of despair. Don't have the inclination to look back on any mistake - Like Cain I now behold this chain of events that I must break. In the fury of the moment I can see the Master's hand In every leaf that trembles, in every grain of sand.
Oh, the flowers of indulgence and the weeds of yesteryear, Like criminals they have choked the breath of conscience and good cheer. Ah, the sun beat down upon the steps of time to light the way, To ease the pain of idleness and the memory of decay. I gaze into the doorway of temptation's angry flame And every time I pass that way I always hear my name. Then onward in my journey I've come to understand That every hair is numbered like every grain of sand.
I have gone from rags to riches in the sorrow of the night, In the violence of a summer's dream, in the chill of a wintery light, In the bitter dance of loneliness fading into space, In the broken mirror of innocence on each forgotten face. I hear the agéd footsteps like the motion of the sea, Sometimes I turn - there's someone there - other times it's only me. I am hanging in the balance of the reality of man, Like every sparrow falling, like every grain of sand.
Deux peupliers perdent leurs feuilles, perdent éternellement leurs dernières feuilles jaunâtres.
Les passants sont rares et un froid jusqu'à l'âme les saisit à s'engager plus loin.
Un sapin guette une femme derrière une porte. Qu'arrivera-t-il? Eh! Eh! Cela dépend de l'heure, cela dépend du chapeau que par une embrasure à demi masquée elle arrache pour se le mettre, pour s'en aller se pavaner avec, si elle peut, si elle peut oublier...
La campagne dort. La ville est morte.
Les ombres d'un soir tôt venu et qui n'en finit pas, et qui n'en finira pas, s'étendent, s'étendent.
Une voiture plus encroûtée dans l'immobile que la muraille d'une ancienne forteresse occupe une place inchangée, à jamais inchangée. Le lugubre habite ici. Une horloge solennelle marque des heures qui ne comptent plus.
“But even so it was an exaggeration when people said that the Connultys owned half of Rathmoye. Compact and ordinary, it was a town in a hollow that had grown up there for no reason that anyone knew or wondered about. Farmers brought in livestock on the first Monday of every month, and borrowed money from one of Rathmoye's two banks. They had their teeth drawn by the dentist who practised in the Square, from time to time consulted a solicitor there, inspected the agricultural machinery at Des Devlin's on the Nenagh road, dealt with Heffernan the seed merchant, drank in one of the town's many public houses. Their wives shopped for groceries from the warehouse shelves of the Cash and Carry, or in McGovern's if they weren't economizing; for shoes in Tyler's; for clothes, curtain material and oilcloth in Corbally's drapery. There had once been employment at the mill, and at the mill's electricity plant before the Shannon Scheme came; there was employment now at the creamery and the condensed-milk factory, in builders' yards, in shops and public houses, at the bottled-water plant. There was a courthouse in the Square, an abandoned railway station at the end of Mill Street. There were two churches and a convent, a Christian Brothers' school and a technical school. Plans for a swimming-pool were awaiting the acquisition of funds. Nothing happened in Rathmoye, its people said, but most of them went on living there. It was the young who left -- for Dublin or Cork or Limerick, for England, sometimes for America. A lot came back. That nothing happened was an exaggeration too. The funeral Mass was on the morning of the following day, and when it was over Mrs Connulty's mourners stood about outside the cemetery gates, declaring that she would never be forgotten in the town and beyond it. The women who had toiled beside her in the Church of the Most Holy Redeemer asserted that she had been an example to them all. They recalled how no task had been too menial f Excerpted from Love and Summer by William Trevor All rights reserved by the original copyright owners. Excerpts are provided for display purposes only and may not be reproduced, reprinted or distributed without the written permission of the publisher.“
Maßgefertigter Staub. Siehst du die Rädchen drehn an der stählernen Wand? Dort tritt der Grundstoff aus, Nanoteilchen, geschaffen um sich später zu finden und
miteinander vereint Server zu bilden, Land abzudecken. Der Staub ruht für gewisse Zeit, wird sich fliegend verbreiten, bis er plötzlich nach Bindung strebt.
Fliegt er, filtre die Luft, atme nicht ohne Schutz, sonst befällt er dich schnell. Vorsicht, wenn feiner Sand silbern schimmert, sich ohne Fremdeinwirkung zu Mustern prägt.
Ist ein Setzling komplett, bootet er. Sein Impuls gibt den Teilchen Struktur, scannt die Umgebung, sucht nach identischen Partnern, lädt im Licht, um ans Netz zu gehn.
Ich erst erschuf dich
Ich erst erschuf dich, ich las dich aus dem Sand, Meer- tochter, aus dem Wirbel der Düne,
entkörnte die Kehlen der Knie: ihr Atem lief an meine Finger beschreiben den Schritt
in Sanskrit, ins Schwarz- buch der Sinne: es spricht von gestrandetem Licht.
“From 27 May 1956 until 17 January 1957 I lived in Paris with Dusty, my wife-to-be, and worked as a chef in Restaurant Le Rallye on the Boulevard des Capucines. Aged 24, I kept a diary and recorded the first few days at work. From this experience came The Kitchen. In the notes I wrote to myself before writing the play, I asked: 'The question really is, can the screen do it better?' And answered: 'This idea (of The Kitchen) has one advantage. The action only has significance in one place: the kitchen. It does not depend on any other scene or outside connections, for its strength.' Another question: must I decide upon a theme or does the theme arise out of character behaviour? I've never decided to write on a specific theme. When driven to write, it is because I sense that my characters and their actions which have drawn me to write about them embody a theme. I would not have begun to write about people I met in the Paris kitchen if I hadn't sensed they embodied a theme that could cross time and frontiers. Nor did I preconceive the play's structure. The material dictated its own shape. I learnt early on in my career never to impose upon the material what doesn't belong to it. I, the author, am not important, the material is . . .”
„Um diesen Ratschlag zu bekräftigen, begann Mann seinen eigenen Vortrag (ich glaube, über den „Doktor Faustus“) mit einem Witz, und die Zuhörer lachten entspannt. So ermuntert, habe ich mit zwei ähnlichen Witzen angefangen, denn ich wusste, dass das englische Wort für Witz also wit, „geistreich“ bedeutet. Das Publikum hat wieder gekichert, und Thomas Mann sagte hinterher: „Gut.“ Was ich damals als wichtigstes literarisches Kriterium betrachtete. Das zweite Mal trafen wir uns in der sagenhaften Villa von Lion Feuchtwanger, dem erfolgreichsten deutschen Schriftsteller in den USA. Frau Feuchtwanger, eine wunderschöne, riesengroße und sonnengebräunte Dame, führte uns durch die mit 30000 Büchern dekorierten Räume ins Arbeitszimmer. Dort gab es, neben ungefähr 20 Gästen, drei Schreibtische, einen zum Sitzen, einen zum Stehen, der dritte zum Liegen. Feuchtwanger, der Brecht einst den Titel „Dreigroschenoper“ vorgeschlagen hatte und mich auf merkwürdige Weise an ein altes Kind erinnerte, stand hinter dem Stehpult und las fast zwei Stunden lang aus einem noch nicht veröffentlichten Roman (ich glaube über Goya). Mann bekam mit seiner Frau Katja natürlich den besten Platz, ganz dicht bei Feuchtwanger, und schlief sofort geräuschlos ein. Feuchtwanger hat das nicht gestört, er las sehr dramatisch, mit kindlicher Stimme. Am Ende haben wir alle enthusiastisch applaudiert, worauf Thomas Mann erwachte und höflich klatschte. Später hat er mich freundlich zur Seite genommen und auf Feuchtwangers tolle Villa, die wertvolle Einrichtung, den herrlichen Garten gedeutet: „Alles von ihm verdient, alles erschrieben. Mit nichts als Scheiße.“
"Daß, (...), wenn man über die Welt des Populären spricht, (...), dann doch irgendwann diese Kollision entstehen muß: zwischen der eigenen geistigen Form und dem realen Körperding des Prolligen. Daß dazwischen eine wechselseitige ANGST sitzt. Und genau da, an diesem Punkt der Angst und Drohung, REALE Politik und ihre Reflexion zusammenkommen. (...) Aber das Grundproblem geht auch durch dieses erkenntniskritische Manöver nicht weg: daß man sich für manche Phänomene der populären Kultur, einfach nur aufgrund der eigenen Klassenzugehörigkeit, als zunächst einmal NICHT zuständig zu qualifizieren hat, und damit eigentlich auch als UNFÄHIG, sie zu erkennen, zu verstehen und zu bewerten. (...) Statt Argumente bietet man nur: diesen schlechten, extrem billigen und abgedroschenen Sound gemeinsamer Konsense. Das ist der Spaß für die ganz Armen, die geistige Vergnügung für die Allerärmsten im Geiste."
Du hast ja ein Ziel vor den Augen damit du in der Welt dich nicht irrst damit du weißt was du machen sollst damit du einmal besser leben wirst Denn die Welt braucht dich, genau wie du sie Die Welt kann ohne dich nicht sein Das Leben ist eine schöne Melodie Kamerad, Kamerad stimm ein
Allem die Welt und jedem die Sonne fröhliche Herzen, strahlender Blick Fassen die Hände Hammer und Spaten wir sind Soldaten, Kämpfer fürs Glück
Und hast du dich einmal entschlossen dann darfst du nicht mehr rückwärts gehn dann mußt du deinen Genossen als Fahne vor dem Herzen stehn Denn sie brauchen dich, genau wie du sie du bist Quelle, und sie schöpfen aus dir Kraft drum geh voran und erquicke sie Kamerad, dann wird´s geschafft
Allem die Welt und jedem die Sonne fröhliche Herzen, strahlender Blick Fassen die Hände Hammer und Spaten wir sind Soldaten, Kämpfer fürs Glück
Louis Fürnberg (24 mei 1909 – 23 juni 1957) Met zijn dochtertje Alena
„Die beiden Reiter galoppierten über die nächste Straßenkreuzung auf sie zu. Der vordere, ein alter Kosak in offenem Schafpelz, ohne Papacha, mit schweißtriefendem, rotem Gesicht und in die Stirn fallenden grauen Locken, brachte sein Pferd mit Bravour zum Stehen, bog sich im Sattel weit zurück und streckte den rechten Arm vor. "Kosaken, was steht ihr da herum wie die Weiber an den Straßenecken!" rief er aus. Zornige Tränen erstickten seine Stimme, seine dunkelroten Wangen bebten vor Erregung. ... "Was steht ihr da, Söhne des stillen Don!" schrie der Alte noch einmal und ließ seinen Blick über Grigori und die anderen gleiten. "Sie erschießen eure Väter und Großväter, sie nehmen euch euer Hab und Gut, jüdische Kommissare verspotten euren Glauben, und ihr knackt hier Sonnenblumenkerne und geht zu Spiel und Tanz! Ihr wartet wohl, bis man euch mit der Fangleine die Kehle zuschnürt? Wie lange wollt ihr euch noch an die Röcke eurer Weiber klammern? Alle Chutors des Jelansker Bezirks, jung und alt, haben sich erhoben. Aus Wjoschenskaja sind die Roten vertrieben. ... Und ihr, Rybnyer Kosaken? Ist euch das Leben nicht lieb? Oder fließt vielleicht Bauernkwaß statt Kosakenblut in euren Adern? Erhebt euch! Greift zu den Waffen! Der Chutor Kriwskoi hat uns geschickt, um alle zum Aufstand zu rufen! Aufgesessen, Kosaken, solange noch Zeit ist!" Mit irren Augen blickte er um sich, sah einen Alten, den er kannte, und rief mit gekränkter, bebender Stimme: "Warum stehst du hier, Semjon Christoforowitsch? Deinen Sohn haben die Roten bei Filonowo in Stücke gehauen, und du verkriechst dich auf dem Ofen!" Grigori hörte nicht weiter zu. Er stürzte in den Hof, führte sein Pferd aus der Spreukammer, grub seinen Sattel unter den Kuhmistziegeln hervor, daß die Nägel abbrachen und die Finger blutig wurden, und sprengte wie ein Besessener durch das Tor. ... „
Michail Sjolochov (24 mei 1905 - 21 februari 1984)
“_The scene represents a well-furnished drawing-room in the house of MR. POSKET in Bloomsbury._ _BEATIE TOMLINSON, a pretty, simply dressed little girl of about sixteen, is playing the piano, as CIS FARRINGDON, a manly youth wearing an Eton jacket, enters the room._ Beatie! Cis dear! Dinner isn't over, surely? Not quite. I had one of my convenient headaches and cleared out. [_Taking an apple and some cobnuts from his pocket and giving them to BEATIE._] These are for you, dear, with my love. I sneaked 'em off the sideboard as I came out. Oh, I mustn't take them! Yes, you may--it's my share of dessert. Besides, it's a horrid shame you don't grub with us. What, a poor little music mistress! Yes. They're only going to give you four guineas a quarter. Fancy getting a girl like you for four guineas a quarter--why, an eighth of you is worth more than that! Now peg away at your apple. [_Produces a cigarette._”
Arthur Wing Pinero (24 mei 1855 - 23 november 1934)
Jouw straat is ‘s nachts weer een straatje geworden, dat met een pijnlijke grimas haar bottinen uittrekt om, terwijl het water loopt, de praat van de dag te laten indalen.
In het lichtende grijs van de morgen, als er sneeuw in de lucht hangt en de postbode nog alle geluid moet bezorgen waarmee de eerste hond zijn buren wakker jankt,
is ze naar buiten gelopen, om verweesd naar het bleke ballet van de dingen te kijken : een vensterbank, die linde daar, het feest van een raam met daarachter de rijken,
hun trillende geld naast een vrolijk geweten, de spikes met de punten, hun tred van atleten, en zo zoudt ook gij willen zijn, denkt ze, strakjes en blij op geheime thermiek.
Maar ze loopt en ze is en ze trekt zich weer los, ze laat haar hoefjes weergalmen. En ze loopt tot de middag, verrekt zich een spier, ze weet dat ze nooit eens mag talmen.
Ze loopt op en neer en ze weet zich geen weg, ze zoekt zich een bult naar wat luwte. Dan ziet ze iets vreemds, waar geen sleutel op past, ze duikt in een hoek en ze gruwt er.
In het hart van de zomer, als de tuin in het blauw hangt en de zon onze bekkens weer botert, als het fruit naar de mond gaat verlangen,
dan blijft ze heel even liggen, ja, met knipperende ogen. Ze murmelt iets en droomt zich een beek vol rijmende biggen. Asfalt, klinkers, spiegelingen.
Maar op springt ze weer en snijdt door een bocht, verliest zich in einder na einder; mondt uit op een steenweg, keert smalend rechtsom, en slentert van verre naar heinde.
En als dan de vensters weer donker zijn en hele families verwoed zijn gaan slapen, komt zij, ook zij tot bedaren. Ze trekt met een kwaaie grijns haar bottinen uit en slaat haar handen om haar knieën.
Ze is nacht nu, zwart als water. Een raadsel, een straatje.
« On l'a vu d'abord passer comme une ombre dans les forêts, évitant les bûcherons et les charbonniers. On s'est habitué à sa haute silhouette barbue en « carapousse » brune et même à cette bizarrerie des mains toujours gantées de chanvre bis. Puis, il s'est rapproché, a parlé un peu et, d'instinct, on a compris qu'il n'était pas qu'un simple paysan Est-il un régicide, un royaliste, un comploteur contre le régime impérial venu se cacher dans le fouillis d'arbres et de marécages de ce coin du Contentin ? Quel lourd secret le jette dans la solitude des cépées obscures après qu'il a abattu des arbres tout le jour avec une force de géant? Dans la région, on a vite cessé de s'interroger sur le compte de ce « Monsieur Louis », si prompt à venir en aide contre les fièvres qui rongent les maraîchins, contre les gendarmes qui emprisonnent les contrebandiers. Mais, à Paris, il y a des gens plus curieux, et Flammèche est de ceux-là. Déguisé en colporteur, il cherche, de village en village, l'inconnu dont il a deviné le secret, afin de lui vendre chèrement son silence. Jeu dangereux quand on a comme adversaire tout un pays et l'amour d'une femme. »
De kamer was donker; het raam alleen hield nog een licht, dat te sterven scheen.
Zij sprak uit het bed: hoe zijt gij zo laat, en uw haar zo wild om uw gelaat?
Toen sprak hij met een dode stem, (de blaren ritselden achter hem):
Ik kom u zeggen dat ik ga - Nooit keer ik weer waar ik nu sta -
Hij zweeg; achter zijn duistere wil viel de wind in de blaren stil.
Schelp
De zeeschelp in mijn hand is vandaag op het strand door de zee neergelegd. Haar zwijgen zegt dat de wereld vergaat en niets bestaat dan alleen de zee. Alle wel en wee is maar vloed en ebbe. Ik wil niets meer hebben en leg de schelp weer neer bij de zee.
Bach in de vroegte
Als hij gaat klinken in het morgenlicht staat de klok stil, de tijd verzaakt zijn plicht. Ik poets mijn schoenen of ik kijk naar buiten, en leef weer eerder dan het eerst gedicht.
Adriaan Roland Holst (23 mei 1888 - 5 augustus 1976) Portret door Gisèle van Waterschoot van der Gracht, 1941
“Het mooiste dat je als zestienjarige ketelbink op zee kan overkomen is overdag zo ongenadig van de bootsman of een kabelgast op je lazerij krijgen dat de tweede stuurman je, in zijn functie van scheepsarts, gezalfd en verbonden heeft en je voorschrijft een paar dagen in je kooi te blijven. Dan loop je wankelend naar je hut, de meester (de eerste machinist) is op je hand en legt je in je bovenkooi en dekt je warmpjes toe. Het schip slingert hevig. Je ligt op je buik en houdt je met je linkerhand vast aan de houten rand van je bed. Je ligt nog even naar de pin-up girls tegen het houten beschot aan de overkant te kijken. Het is je nog niet helemaal duidelijk wat die plaatjes een zeeman te zeggen hebben omdat je nog nooit haring of kuit van de hartstocht hebt geproefd. Je pikkie is klein, koud en gerimpeld. Je luistert naar de wind en het gedender van de grauwgroene golven, die op nog geen viereneenhalf à vijf centimeter van je hoofd tegen de scheepsromp kapot slaan. Je weet dat je voorlopig niet terug hoeft naar het gymnasium, want de schikgodinnen hebben je op een wildevaartschip gebracht en het kan een half jaar, maar ook drie jaar duren voor je in Rotterdam terugkomt en van boord mag. Je rechterhand glijdt tussen het hout van de kooi en de warme zacht schommelende matras. Je bent zo gelukkig en geborgen als vóór de droom die psychiaters vele jaren later ‘de objectief geldende werkelijkheid’ en anderen ‘het leven’ zullen noemen. Onder de matras vind je je Plato, Ovidius, Flaccus, Homerus en Vergilius.”
Maarten Biesheuvel (Schiedam, 23 mei 1939) Jaren 1970
“Hoeveel fouten zitten er in het zinnetje „Hun verloedere me taal‟? Scherpslijpers zullen zeggen: vier. Hun moet zij zijn, in verloedere zit een spelfout, me moet mijn zijn, en verloederen is bovendien een onovergankelijk werkwoord, dat geen lijdend voorwerp kan hebben. Taal verloedert vanzelf, en als hun verloederen, kunnen hun aankloppen bij het Leger des Heils. Menig taalamateur zal maar drie fouten ontdekken, of twee. Mensen zonder enig benul van grammatica en spelling zullen zeggen: „Fouten? Waar dan?‟ Maar gek genoeg is het heel goed mogelijk dat een taalwetenschapper ook nul fouten bespeurt. Taalwetenschappers bestuderen namelijk de taal zoals die gebruikt wordt door echte, levende mensen, geschoold en ongeschoold, met en zonder belangstelling voor taal als legpuzzel. Ze beschrijven taalverschijnselen zonder er een oordeel over uit te spreken. (Schrijven is iets anders. Daar hebben we regels voor afgesproken. Anders verloedert niet zozeer de taal, maar mogelijk wel ons onderling begrip. En wie wil dat?) In de jaren dat ik columns over het onderwerp heb geschreven, leverde niets zo veel reacties op als de bewering dat een fout niet meer fout is als maar genoeg mensen hem maken. Hoe zeer er ook gezondigd wordt tegen de regels van de standaardtaal, het gaat erom of we elkaar verstaan. Zelfs nieuwslezers formuleren gebrekkig tegenwoordig. En hoor sportverslaggevers! Toch begrijp ik ze. Een boer kan tegen zijn vrouw zeggen dat er een koe „melk moet worden‟, en zij weet meteen dat er binnen een paar uur een kalfje zal zijn. Onbegrijpelijk voor buitenstaanders, maar toch geslaagde communicatie. De boodschap is puntgaaf overgekomen.”
Lydia Rood (Velp, 23 mei 1957)
De Amerikaanse dichteres en vertaalster Jane Kenyon werd geboren op 23 mei 1947 in Ann Arbor, Michigan. Zie ook alle tags voor Jane Kenyon op dit blog.
Biscuit
The dog has cleaned his bowl and his reward is a biscuit, which I put in his mouth like a priest offering the host.
I can't bear that trusting face! He asks for bread, expects bread, and I in my power might have given him a stone.
Briefly It Enters, and Briefly Speaks
I am the blossom pressed in a book, found again after two hundred years. . . .
I am the maker, the lover, and the keeper. . . .
When the young girl who starves sits down to a table she will sit beside me. . . .
I am food on the prisoner's plate. . . .
I am water rushing to the wellhead, filling the pitcher until it spills. . . .
I am the patient gardener of the dry and weedy garden. . . .
I am the stone step, the latch, and the working hinge. . . .
I am the heart contracted by joy. . . the longest hair, white before the rest. . . .
I am there in the basket of fruit presented to the widow. . . .
I am the musk rose opening unattended, the fern on the boggy summit. . . .
I am the one whose love overcomes you, already with you when you think to call my name. . . .
Jane Kenyon (23 mei 1947 – 22 april 1995) Hier samen met de dichter Donald Hall
“There was once a Boy who worked for a Magician. Every day he polished the Magician's magic wands and the gold stars and moons on his great blue robe. He weeded the garden where the magic herbs grew, and crushed their seeds into powder for the Magician's spells. He worked very hard indeed. But he wasn't happy. More than anything in the world, the Boy wanted to learn magic -- but the Magician would not teach him. The Boy fed the six white rabbits that lived in a hutch in the garden, but he was always startled when he saw the Magician pull one of them out of somebody's hat. He washed the dishes in the kitchen, and watched enviously when the Magician picked up an empty jug and poured milk out of it. How did he do these things? "Master," he begged, "teach me! Teach me magic!" But the Magician always said, "Not yet, Boy. Not till the time is right. Not yet." When the Magician went out to perform, the Boy went with him, to help him on stage, and to catch any rabbits he might pull out of hats. The Boy loved those days, because then he had one really special job too. When the Magician performed, he always took with him a little puppet theatre in which he showed the play "Saint George and the Dragon" -- and the Boy was allowed to operate the puppets. The Boy stood on a box behind the tiny stage, hidden by a curtain, and he pulled the puppets' strings while the Magician told the story of the play.”
“I consider that a man's brain originally is like a little empty attic, and you have to stock it with such furniture as you choose. A fool takes in all the lumber of every sort that he comes across, so that the knowledge which might be useful to him gets crowded out, or at best is jumbled up with a lot of other things, so that he has a difficulty in laying his hands upon it. Now the skillful workman is very careful indeed as to what he takes into his brain-attic. He will have nothing but the tools which may help him in doing his work, but of these he has a large assortment, and all in the most perfect order. It is a mistake to think that that little room has elastic walls and can distend to any extent. Depend upon it there comes a time when for every addition of knowledge you forget something that you knew before. It is of the highest importance, therefore, not to have useless facts elbowing out the useful ones.” (…)
“There are no crimes and no criminals in these days. What is the use of having brains in our profession? I know well that I have it in me to make my name famous. No man lives or has ever lived who has brought the same amount of study and of natural talent to the detection of crime which I have done. And what is the result? There is no crime to detect, or, at most, some bungling villainy with a motive so transparent that even a Scotland Yard official can see through it.”
Arthur Conan Doyle (22 mei 1850 – 7 juli 1930) Benedict Cumberbatch als Sherlock Holmes and Martin Freeman als Doctor John Watson in de BBC-serie Sherlock
Who are they and who are we? They are the princes and the Sultans They are the ones with wealth and power And we are the impoverished and deprived Use your mind, guess… Guess who is governing whom?
Who are they and who are we? We are the constructing, we are the workers We are Al-Sunna, We are Al-Fard We are the people both height and breadth From our health, the land raises And by our sweat, the meadows turn green Use your mind, guess… Guess who serves whom?
Who are they and who are we? They are the princes and the Sultans They are the mansions and the cars And the selected women Consumerist animals Their job is only to stuff their guts Use your mind, guess… Guess who is eating whom?
Who are they and who are we? We are the war, its stones and fire We are the army liberating the land We are the martyrs Defeated or successful Use your mind, guess… Guess who is killing whom?
Who are they and who are we? They are the princes and the Sultans They are mere images behind the music They are the men of politics Naturally, with blank brains But with colorful decorative images Use your mind, guess… Guess who is betraying whom?
Who are they and who are we? They are the princes and the Sultans They wear the latest fashions But we live seven in a single room They eat beef and chicken And we eat nothing but beans They walk around in private planes We get crammed in buses Their lives are nice and flowery They’re one specie; we are another Use your mind, guess… Guess who will defeat whom?
“Het roodborstje zingt al weer in de vlierstruik en het knikt en knipoogt tegen Bartje. ‘Sjiet, sjiet,’ zegt het, ‘daar hebben we Bartje.’ En de zon schijnt en de lucht is blauw. De dauw ligt te parelen op het gras. Kleine, witte blaadjes sneeuwen van de geurende kerseboom. En Bartje snuift en lacht in de feestelijke stilte. Hij knikt en knipoogt in 't rond, hij weet zelf niet, tegen wie allemaal. En hij wou wel proberen, of hij fluiten kon, als hij maar niet zo bang was, dat moeder hem zou horen. Daarom beweegt hij ook heel langzaam en voorzichtig de zware ijzeren zwengel van de roestige pomp. Het water is een beetje koud. Daarom wast Bartje alleen maar zijn snoet, zo met zijn handen. Hij briest er bij als een jong paardje. Prr-prr, zegt hij. Alleen de snoet is genoeg. Moeder kijkt zijn oren en zijn nek toch niet meer na, nu het popje er is. Naast de pomp hangt een blauwe handdoek onder een afdakje, daar droogt Bartje zich mee af. En in een bakje zit een ijzeren kam, daar kamt hij zijn koppige kuifje mee. De kam doet pijn, dat smerige ding. Er zit een kromme tand in. Bartje trekt zijn buisje aan en kijkt over de tuin en de landen daar achter. Jan Mug loopt al fluitend achter de ploeg. De damp wasemt uit de voren. Dichterbij gaat buurman Derk, Derk-met-de-helm, door de zonnige morgen, somber en gebogen als altijd, een zwarte vlek in het licht. Maar in de weiden achter het eikenhakhout is vrolijk gerucht van melkemmers. Een koe loeit lang en dringend. En in de blauwe lucht hangt heel hoog, in een ijle nevel, een zingend stipje, dat sidderend, met kleine schokjes in de hemel verdwijnt, alsof een engel het optrekt aan een draadje: een leeuwerik.”
Anne de Vries (22 mei 1904 – 29 november 1964) Borstbeeld in Rolde
Uit: Aurelia oder Der Traum und das Leben(Vertaald door Hedwig Kubin)
„Der Traum ist ein zweites Leben. Ich habe nie ohne zu schaudern durch die Elfenbein- oder Horntore dringen können, die uns von der unsichtbaren Welt scheiden. Die ersten Augenblicke des Schlafes sind das Bild des Todes. Eine nebelhafte Erstarrung ergreift unsern Gedanken, und wir können den genauen Augenblick nicht feststellen, wo das Ich in einer andern Form die Tätigkeit des Daseins fortsetzt. Ein ungewisses unterirdisches Gewölbe erhellt sich allmählich und aus dem Schatten der Nacht lösen sich in ernster Unbeweglichkeit die bleichen Figuren, welche den Vorhof der Ewigkeit bewohnen. Dann nimmt das Bild Form an, eine neue Helligkeit erleuchtet diese Erscheinungen in wunderlichem Spiel: — es öffnet sich uns die Welt der Geister. Swedenborg nannte diese Visionen »Memorabilia«; er verdankte sie öfter der Träumerei als dem Schlaf; der »goldene Esel« des Apulejus, die »göttliche Komödie« Dantes, sind die dichterischen Vorbilder dieser Studien über die menschliche Seele. Ich will nach ihrem Beispiel versuchen, die Eindrücke einer langen Krankheit niederzuschreiben, die sich ganz in den Mysterien meines Geistes abgespielt hat; — und ich weiß nicht, warum ich mich des Ausdrucks »Krankheit« bediene, denn niemals habe ich mich, was mich selbst betrifft, wohler gefühlt. Mitunter hielt ich meine Kraft und meine Fähigkeit für verdoppelt. Es schien mir, als wüßte und verstände ich alles, die Einbildungskraft brachte mir unendliche Wonnen. Soll man bedauern sie verloren zu haben, wenn man das, was die Menschen Vernunft nennen, wiedererlangt hat?“
Gérard de Nerval (22 mei 1806 – 26 januari 1855) Cover
“Das hatte jetzt alles keine Beziehung zu ihm: die flackernden Sonnenkleckse auf dem Kiesweg, das Zittern des Birkenlaubs; die schläfrige Hitze zwischen den Hauswänden im breiten Schacht der Straße. Er ging da hindurch (es war höchstens eine feindselige Beziehung) mit hartnäckigen kleinen Schritten. Ab und zu blieb er stehen und fand in sich die fürchterliche Möglichkeit, umzukehren, nicht hinzugehen. Sein Mund trocken vor Angst: er könnte wirklich so etwas tun. Er war allein; niemand, der ihn bewachte. Er könnte es tun. Gleichgültig, was daraus entstünde. Er hielt still, sah finster geradeaus und saugte Spucke tief aus der Kehle. Er brauchte nicht hinzugehen, er könnte sich widersetzen. Die eine Stunde möglicher Freiheit wog schwerer als die mögliche Unfreiheit eines ganzen Nachmittags. Erstrebenswert: der ungleiche Tauschhandel; das einzig Erstrebenswerte jetzt in dieser Minute. Er tat so, als bemerke er nichts davon, dass er weiterging, stellte sich überrascht, ungläubig. Die Beine trugen ihn fort, und er leugnete vor sich selbst den Befehl ab, der das bewirkte und den er gegeben hatte. Gähnend, seufzend, streckte sie die knochigen Arme, ballte die sehr dünnen Hände zu Fäusten; sie lag auf der Chaiselongue. Dann griff die rechte Hand tastend an die Wand, fand den Bilderrahmen, in dem der Stundenplan steckte; holte ihn, hielt ihn vor die tränenden Augen. Owehowehoweh. Die Hand bewahrte den sauber geschriebenen Plan wieder zwischen Bild und Rahmen auf: müde, renitent hob sich der Oberkörper von den warmen Kissenmulden. Owehowehoweh. Sie stand auf; empfand leichten Schwindel, hämmernde Leere hinter der faltigen Stirnwand; setzte sich wieder, den nassen Blick starr, freudlos auf das schwarze Klavier gerichtet. Auf einem imaginären Bildschirm hinter den Augen sah sie den Deckel hochklappen, Notenhefte sich voreinanderschieben auf dem Ständer; verschwitzte Knabenfinger drückten fest und gefühllos auf die gelblichen Tasten, die abgegriffenen; erzeugten keinen Ton.”
Gabriele Wohmann(Darmstadt, 21 mei 1932)
De Zwitserse schrijver Urs Widmer werd geboren op 21 mei 1938 in Basel. Zie ook alle tags voor Urs Widmer op dit blog. Urs Widmer overleed op 2 april van dit jaar.
Uit: TOP DOGS
„WRAGE Ich bin Beraterin der NCC, “New Challenge Company”. Sie haben sich für die erste Begegnung just unser wöchentliches informelles Treffen ausgesucht. Gut. Sehr gut. Wir nennen das die Gipfelkonferenz. Es gibt Gipfeli für alle, Sieverstehen. Gipfelkonferenz. DEER Sehr gut! Heiterkeit. Allerdings versteht Deer nur Bahnhof. WRAGE Bedienen Sie sich. Es gibt auch Kaffee. DEER Danke. Die oberste Etage hat mich gebeten, mit Ihnen Kontakt aufzunehmen. Wir hatten ein ausführliches Gespräch. War gut und intensiv. Doch. Haben nochmals die ganzen Probleme durchgesprochen, wie mein Arbeitsbereich im Catering genauer definiert werden könnte. Und ich soll mich bei Ihnen kundig machen, inwieweit irgendein Synergieeffekt zwischen meiner und ihrer Arbeit herstellbar ist. WRAGE Nun, im Groben wissen Sie natürlich Bescheid. DEER Sehr im Groben. Sie müssen mir das mal ganz genau erklären. Das mit Ihrer NCC lag am Schluss plötzlich auf dem Tisch, ziemlich abrupt. WRAGE Deswegen sind Sie ja da, klar. DEER Ich sage meinen Mitarbeitern immer: Sie müssen mit der Lupe hinschauen. Der Teufel steckt im Detail. Und daran halte ich mich natürlich auch selbst. WRAGE Herr Deer, die NCC ist eins der größten Outplacement-Unternehmen am Markt, Lizenzträger der “Myer Myer Boswell” in New York. Das sichert uns einen Marktvorsprung im Know-how und, wichtiger noch, eine einzigartige internationale Vernetzung.“
Ieder uur van mijmering over je goedheid, Zo vanzelfsprekend grondeloos, Smelt ik weg in gebeden naar jou.
Zo laat ben ik gekomen Naar de tederheid van je blik, En van zo ver naar je uitgestrekte handen, Stilletjes, doorheen ruimte en tijd.
Ik had in mij zoveel weerbarstig roest Dat uit mij wegvrat, met gulzige tanden, Het vertrouwen.
Ik was zo loom, ik was zo moe, Ik was van wantrouwen zo oud, Ik was zo loom, ik was zo moe Van het dwaalspoor van al mijn passen.
Zo weinig verdiende ik de wondere vreugde Van je voeten die mijn weg verlichten, Dat ik er nog van sidder, in tranen haast, En voortaan nederig blijf, nabij zoveel geluk.
Sur la côte
Un vent rude soufflait par les azurs cendrés, Quand du côté de l'aube, ouverte à l'avalanche, L'horizon s'ébranla dans une charge blanche Et dans un galop fou de nuages cabrés. Le jour entier, jour clair, jour sans pluie et sans brume, Les crins sautants, les flancs dorés, la croupe en feu, Ils ruèrent leur course à travers l'éther bleu, Dans un envolement d'argent pâle et d'écume. Et leur élan grandit encor, lorsque le soir, Coupant l'espace entier de son grand geste noir, Les poussa vers la mer, où criaient les rafales, Et que l'ample soleil de Juin, tombé de haut, Se débattit, sanglant, sous leur farouche assaut, Comme un rouge étalon dans un rut de cavales.
Emile Verhaeren (21 mei 1855 - 27 november 1916) Borstbeeld in Rouen
It is all a rhythm, from the shutting door, to the window opening,
the seasons, the sun's light, the moon, the oceans, the growing of things,
the mind in men personal, recurring in them again, thinking the end
is not the end, the time returning, themselves dead but someone else coming.
If in death I am dead, then in life also dying, dying... And the women cry and die.
The little children grown only to old men. The grass dries, the force goes.
But is met by another returning, oh not mine, not mine, and in turn dies.
The rhythm which projects from itself continuity bending all to its force from window to door, from ceiling to floor, light at the opening, dark at the closing.
Nolueram, Belinda, tuos violare capillos; Sedjuvat, hoc precibus me tribuisse tuis. (Martial, Epigrams 12.84) What dire offence from am'rous causes springs, What mighty contests rise from trivial things, I sing--This verse to Caryl, Muse! is due: This, ev'n Belinda may vouchsafe to view: Slight is the subject, but not so the praise, If she inspire, and he approve my lays. Say what strange motive, Goddess! could compel A well-bred lord t' assault a gentle belle? O say what stranger cause, yet unexplor'd, Could make a gentle belle reject a lord? In tasks so bold, can little men engage, And in soft bosoms dwells such mighty rage?
Sol thro' white curtains shot a tim'rous ray, And op'd those eyes that must eclipse the day; Now lap-dogs give themselves the rousing shake, And sleepless lovers, just at twelve, awake: Thrice rung the bell, the slipper knock'd the ground, And the press'd watch return'd a silver sound. Belinda still her downy pillow press'd, Her guardian sylph prolong'd the balmy rest: 'Twas he had summon'd to her silent bed The morning dream that hover'd o'er her head; A youth more glitt'ring than a birthnight beau, (That ev'n in slumber caus'd her cheek to glow) Seem'd to her ear his winning lips to lay, And thus in whispers said, or seem'd to say.
Alexander Pope (21 mei 1688 – 30 mei 1744) Portret door Charles Jervas, circa 1713-1715
The world is paved with light, Like a church with smoke and resin. Men drunk with the skies Stagger in prophets' vestments. Cold, new, fragile, virginal, Light leads mankind in her skirts And her smooth silk touch Invests neck and soul with ornaments. Grape-clusters, trod and scattered, Are red shingle, garden berries To the light. Heavy horse-blankets in which Leaves lie buried Are slowly woven. From the soul's resurrection, From the spring, She-goats of memories drink; Cats romp with kids To the glassy whistling of finches. In the wind you pick out a babe's cry Sung by a voice from the earth. Born in me, the babe remains in me, And I throw the sorcova* of light Into its arms.
