De Surinaamse dichteres en schrijfster Astrid Roemer werd in Paramaribo geboren op 27 april 1947. Zie ook alle tags voor Astrid Roemer op dit blog.

Uit:Een graat in mijn bloed

“En de daklozen zopen zich impotent aan goedkoop bier en hun vrouwen naaiden elkaar op door het voortdurend te hebben over die ene vrouw en dat ene meisje, die de honger niet aankonden en zich aldus verkochten aan de heren van de herenhuizen. Want de stad was een bordeel en de heren kregen nergens anders het gevoel dat ze lééfden!
Maar: de massa van mensen is toegenomen in aantal en soort; de massa-communicatiemiddelen brengen triviaal vermaak en iedereen die aan de zelfkant van de samenleving sukkelde is rijker geworden en aldus geëmancipeerd tot burger.
En de stad is moederlijk geworden: zij ijvert met haast instinctmatige gedrevenheid voor het zuiver houden van haar kroost, het schoonhouden van haar wegen, muren, buurten, scholen, kantoren, discotheken en voor het zuiverhouden van haar zorgvoorzieningen. En wij: de mensen met de zoekende ogen en met de doorlopend kauwende kaken; wij - waarvan de vrouwen altijd zwanger en in bevalling zijn; wij met onze horden schreeuwende grijpgrage kinderen; wij, die zonen baren die niets anders aan het hoofd hebben dan walkmans en maagden - wij dringen door. Want: de steden hebben zich door ons laten ontmaagden. Een stad met allure laat zich onvoorwaardelijk nemen door iedereen die haar voor het eerst bezoekt.
Niemand hoeft naar haar te lonken; niemand hoeft te betalen.
De stad gaat trillend plat - zodra zij de levensadem voelt van vrouw en man: piepjong & stokoud, homo & hetero, gelukkig & bedroefd, valide & invalide, autochtoon & allochtoon, met een enorm besteedbaar inkomen & met niets dan een zwerversrantsoen. En de steden zwellen aan: zwanger van iedereen, want ze laten zich nooit meer maken en breken door de heren van de herenhuizen alleen!”

 
Astrid Roemer (Paramaribo, 27 april 1947)

De Armeense dichter Hovhannes Shiraz werd geboren op 27 april 1915 in Alexandropol in het toenmalige Russische rijk (tegenwoordig Gyumri). Zie ook alle tags voor Hovhannes Shiraz op dit blog..

Thousand hearts under my chest get ruined

Thousand hearts under my chest get ruined,
When your foot touches a stone suddenly...

I have placed my head upon your fortune,
And no matter how many temptation rivers corrupt you,
On all the roads of your life I have placed 
My head as a bridge over all of them.

My heart has turned to mother's heart for you,
My heart spreads like field under your feet,
My heart, my dear one, brought you to the world,
I'm the reason for your joy and sorrow...

If any one of your life's roses stings
A thorn into your finger like a tear,
Let that thorn my eye then suddenly sting,
Let my eye's flame then burn all of your thorns...

And him whom my death has brought to the world
That dearest bud life will not sacrifice,
Damned is he who won't hold like a mother
That dearest one like holding earth's future.

Vertaald door Shant Norashkharian

 
Hovhannes Shiraz (27 april 1915 – 14 maart 1984)

De Schotse dichter en vertaler Edwin Morgan werd geboren in Glasgow op 27 april 1920. Zie ook alle tags voor Edwin Morgan op dit blog.

A Little Catechism From The Demon

What is a demon? Study my life.
What is a mountain? Set out now.
What is fire? It is for ever.
What is my life? A fall, a call.
What is the deep? Set out now.
What is thunder? Your power dry.
What is the film? It rolls, it tells.
What is the film? Under the Falls.
Where is the theatre? Under the hill.
Where is the demon? Walking the hills.
Where is the victory? On the high tops.
Where is the fire? Far in the deep.
Where is the deep? Study the demon.
Where is the mountain? Set out now.
Study my life and set out now.

Shakespeare, a Reconstruction
from Matthew Arnold, ‘Shakespeare’

Others are open. You give a high smile
as you win the Prospero stakes, and silently
bury your books deeper than any auditor
could find them sound or unsound.
Did you ‘die a papist’, hate dogs, love swarthy
ironhaired women and fair flibbertigibbet men
or are the sonnets a load of. Cigarette foil
litters our searching and poring. You sit there
self-sustaining, a white cloud, while your wife
sews your new coat-of-arms passim. Better sew
than unpick! See Marlowe? Well.
All pains the immortal spirit must endure,
all weakness that impairs, all griefs that faze
rebels like him, you filched to salt your plays.

 
Edwin Morgan (27 april 1920 - 19 augustus 2010)

De Amerikaanse toneelschrijver August Wilson (eig. Frederick August Kittel) werd geboren op 27 april 1945 in Pittsbugh. Zie ook alle tags voor August Wilson op dit blog.

Uit: Ma Rainey's Black Bottom

« Ma Rainey: It sure done got quiet in here. I never could stand the silence. I always got to have some music going around in my head somewhere. Keeps things balanced. Music will do that. Fills things up. The more music you got in the world, the fuller it is.
Levee: I can agree with that. I got to have my music, too.
Ma Rainey: White folks don't understand about the blues. They hear it come out, but they don't know how it got there. They don't understand that's life's way of talking. You don't sing to feel better. You sing 'cause that's a way of understanding life.
Levee: That's right.
Ma Rainey: You get that understanding and you done got a grip on life to where you can hold your head up and go on and see what else life got to offer. The blues help you to get out of the bed in the morning. You get up knowing you ain't alone. There's something else out there in the world. Something's been added by that song. This be an empty world without the blues. I take that emptiness and try and fill it up with something.
Levee: You fill it up with something that folks can't be without, Ma. That's why they call you the Mother of the Blues. You fill up that emptiness in a way like ain't nobody ever thought of doing before, now they can't be without it.
Ma Rainey:  I ain't started the blues way of singing. The blues always been here.” 

 
August Wilson (27 april 1945 – 2 oktober 2005)
Scene uit een opvoering in St. Louis, 2012

De Franse schrijver en dichter Jules Lemaître werd geboren op 27 april 1853 in Vennecy, Loiret. Zie ook alle tags voor Jules Lemaître op dit blog..

Les mouettes

I
Par les couchants sereins et calmes, les mouettes
Vont mêlant sur la mer leur vol entrecroisé :
Tels des gris souvenirs pleins de douceurs secrètes
Voltigeant dans un cœur souffrant, mais apaisé.

L’une, dans les clartés rouges et violettes
D’un coucher de soleil, fend le ciel embrasé ;
Une autre comme un trait, plonge aux ondes muettes
Ou se suspend au flot lentement balancé.

Nul oiseau vagabond n’a de plus longues ailes,
De plus libres destins, ni d’amours plus fidèles
Pour le pays des flots noirs, cuivrés, bleus ou verts.

Et j’aime leurs ébats, car les mouettes grises
Que berce la marée et qu’enivrent les brises
Sont les grands papillons qui butinent les mers.

II
Vers le grand soleil d’or qui, par l’ombre insulté,
Ramène sur son front sa pourpre qu’il déploie,
Là-bas, vers l’incendie énorme qui flamboie
Sous l’écran violet de l’âtre illimité,

Il vole, il vole, épris d’un désir indompté,
L’oiseau gris qui du gouffre et des flots fait sa joie ;
Dans cette pourpre ardente il s’enfonce, il se noie,
Et qui le voit du bord le voit dans la clarté.

Jamais il n’atteindra l’astre divin : qu’importe ?
— Ainsi vers l’Idéal un saint amour m’emporte,
Heureux si je pouvais, dans mes rapides jours,

Loin des réalités et des laideurs humaines,
Sans l’atteindre jamais m’en approchant toujours,
Apparaître baigné de ses lueurs lointaines !

 
Jules Lemaître (27 april 1853 – 5 augustus 1914)
 

De Brits-Ierse dichter Cecil Day Lewis werd geboren in Ballintogher, Ierland, op 27 april 1904. Zie ook alle tags voor Cecil Day Lewis op dit blog.

Address To The Mother

This was your world and this I owe you-
Room for growing, a site for building,
The braced sinew, the hands agreeing,
Mind foresoeing and nerve for facing.
You were my world, my breath, my seasons,
Where blood ran easy and springs failed not;
Kind was clover to feet exploring
A broad earth and all to discover.
Simple that world, of two dimensions,
Of stone mansions and good examples;
Each image actual, nearness was no
Fear, and distance without a mirage.
Dawn like a greyhound leapt the hilltops,
A million leaves held up the noonday,
Evening was slow with bells pealing,
And night compelling to breast and pillow.
This was my world-oh, this you gave me-
Safety for seed, petal uncurled there;
Love asked no proving or price, a country
Sunny for play, for spring manoeuvres.

Woman, ask no more of me,
Chill not the blood with jealous feud;
This is a separate country now,
Will pay respects but no tribute.

Walking Away

It is eighteen years ago, almost to the day –
A sunny day with leaves just turning,
The touch-lines new-ruled – since I watched you play
Your first game of football, then, like a satellite
Wrenched from its orbit, go drifting away

Behind a scatter of boys. I can see
You walking away from me towards the school
With the pathos of a half-fledged thing set free
Into a wilderness, the gait of one
Who finds no path where the path should be.

That hesitant figure, eddying away
Like a winged seed loosened from its parent stem,
Has something I never quite grasp to convey
About nature’s give-and-take – the small, the scorching
Ordeals which fire one’s irresolute clay.

I have had worse partings, but none that so
Gnaws at my mind still. Perhaps it is roughly
Saying what God alone could perfectly show –
How selfhood begins with a walking away,
And love is proved in the letting go.

 
Cecil Day Lewis (27 april 1904 – 22 mei 1972)
 

De Turkse prediker, schrijver en dichter Fethullah Gülen werd geboren in Korucuk, Erzurum, op 27 april 1941Zie ook alle tags voor Fethullah Gülen op dit blog.

Continuous Beauty

Everywhere is your Beauty, wherever I look, in whatever I see,
Dancing in the enchantment of Your love,
Like a moth, the world is rushing to meet You,
I wish I could reach You, even if only once it may be.

I await, on the horizon of my hopes, the rise of the moon,
Your hands caressing my anguish-burned face,
You opened to me the sanctuary in Your presence,
May the torment of these painful days conclude soon.

My heart is hungry for Your eternal love,
My life-long palpitations will not ease otherwise,
Nor can my bosom sing in its finest voice.
Would my lips move without You in my heart?

Come and clear the face of my night of sorrow,
Make my troubled bosom happy with Your compliments,
Satisfy with Your love my endlessly searching soul,
Appear in my heart, declaring it Your home...

 
Fethullah Gülen (Korucuk, 27 april 1941)

Zie voor nog meer schrijvers van de 27e april ook mijn blog van 27 april 2013 deel 1 en eveneens deel 2.

27-04-2016 om 13:56 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter, schrijver en literatuurcriticus Robert Anker werd geboren in Oostwoud op 27 april 1946. Anker debuteerde in 1979 als dichter met 'Waar ik nog ben'. Voor 1979 verschenen gedichten van hem in verschillende tijdschriften, zoals De Revisor. Het debuut was nog een traditionele dichtbundel, geïnspireerd door Ankers jeugd in het West-Friese Oostwoud. Was die bundel nog naar binnen gericht, al gauw kwam de nadruk te liggen op de buitenwereld, zoals in 'Van het balkon' (1983), en op maatschappelijke problemen, zoals in 'De broekbewapperde mens' (2002). Van de natuur verschoof het perspectief naar het stadsleven. In de periode van zijn studie in Amsterdam, waar Anker sindsdien woont en werkt, schreef hij toneelteksten en gedichten. Inmiddels heeft hij ook romans, verhalen, essays over literatuur en kunst, en jeugdliteratuur op zijn naam staan. Zijn werk is bekroond met de Libris Literatuur Prijs, de F. Bordewijk-prijs (beide proza), de Jan Campert-prijs en de Herman Gorterprijs (beide poëzie). Anker was redacteur van Tirade en doceerde Nederlands. Later was hij literatuurcriticus bij Het Parool en fulltime schrijver.

Alles gefilmd

Dit zijn de schoenen van een man die als je zegt
hier zijn je schoenen zegt daar zijn mijn schoenen.

Denkt: mijn bloemen, mijn bloeien in de wereld.
Hij reist op sokken voor zijn huis heen en weer.
Hij komt weer binnen en verplaatst zijn schoenen.

Is hij die lieve man die met de kinderen praat.
Kan deze nieuwe wijk een nest tegen de wereld.
Hij zwemt zijn grenzeloze ogen in en uit.

Op een ochtend als de wereld overloopt,
dat hij dan de ramen openzet, hij neemt zijn buks
en schiet alle bloemen bij de buren alle dood.

De mensen praten, wijzen, lopen door elkaar.
Alles gefilmd door de media. De bloemen,
de emoties in de buurt, kijk, zijn schoenen.

Heimwee naar de zandhoek

De liefde wast de tijd
de liefde hangt de tijd te drogen
de liefde plooit de ongestreken tijd
om het lichaam van de liefde
en groeit tenslotte uit de tijd.

Wij deden onze kleren uit
en alle dingen werden nieuw aan ons
in het rusteloze licht aan de kade
klotsend klepperend met vlag en wimpel
in de ongeruste vrede aan het raam.

De schaatser

Soms vriest het weer zo helder
dat de schaatser die ik ben
de snaren van het ijs laat zingen
tot in de horizon van glas
aldoor beentje over door het glas

zoals ooit eerder altijd weer de metalen
zon achter de zilverbloemen op het raam
in mij doorstoot en mij hier fotografeert.

Meestal echter kom ik zelden voorbij
het rottige riet de kapotte vogels
dat het aldoor dooit in de modder
van het vreedzame bestaan.

 
Robert Anker (Oostwoud, 27 april 1946)

27-04-2016 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Franse schrijver Didier Daeninckx werd geboren in Saint-Denis op 27 april 1949. Zijn moeder was actief in de communistische partij en werkte evenals zijn vader een tijd in de Hotchkiss autofabriek. Na de scheiding van zijn ouders ging Daeninckx bij zijn moeder in Aubervilliers wonen, waar hij zich in 1963 aansloot bij de Jonge Communisten. Hij bezocht de technische school Le Corbusier, maar verliet de school toen hij zestien was. Vanaf 1966 werkte hij eerst in een drukkerij, vervolgens twaalf jaar als cultureel leider en tenslotte als lokaal journalist. Het was tijdens een periode van werkloosheid in 1977 dat hij zijn eerste roman schreef: “Mort au premier tour”, waarin men het neurotische karakter van inspecteur Cadin ziet opduiken. Het boek werd eerst door tien uitgevers geweigerd en werd uiteindelijk pas gepubliceerd in 1982 door Éditions du Masque, maar bleef toen volledig onopgemerkt. De tweede roman “Meurtres pour mémoire” (1984) verscheen in de Série noire opende de deuren van de roem. Daeninckx stelt in zijn oeuvre bepaalde onderwerpen aan de kaak en neemt een duidelijk standpunt in. Hij richt zich met name op politieke en sociale zaken. Dat gaat zowel om dossiers uit het heden als vergeten gebeurtenissen uit het verleden, zoals het Algerijnse bloedbad in Parijs op 17 oktober 1961 in “Meurtres pour mémoire”. Didier Daeninckx gebruikt hiervoor vaak detectiveromans, waarbij hij de sociale realiteit duidelijk naar voren laat komen.

Uit: Meurtres pour mémoire

"Elle ne pouvait quitter des yeux cet être effroyable qui allait la tuer. La main s’abattit brusquement mais Saïd, au prix d’un effort terrible se porta devant elle, la protégeant de son corps. La brutalité du choc les renversa tous deux. Le policier n’en continuait pas moins de frapper Saïd. Il finit par se lasser. Kaïrat craignait de faire le moindre geste pouvant laisser croire à leur agresseur qu’elle vivait encore. Saïd, au-dessus, faisait de même, pensait-elle, jusqu’à l’instant où elle identifia le liquide poisseux et acre qui s’étalait sur son manteau. Sa peur était douce en comparaison de l’immense douleur qui s’empara des moindres atomes de son être. Elle releva le cadavre de son ami en hurlant.
– Assassins ! Assassins !
Deux policiers s’emparèrent d’elle, la dirigèrent vets un des autobus de la R.A.T.P. réquisitionnés pour assurer le transfert des manifestants appréhendés, vers le Palais des Sports et le Parc des Expositions de la Porte de Versailles.
Seul Lounès était indemne, il tentait de disperser la foule dans les petites rues qui jalonnent les boulevards. De nombreux passants prêtaient main-forte aux C.R.S. et leur désignaient les porches, les recoins où se cachaient des hommes, des femmes rendues stupides par l’horreur.
Il était près de huit heures. Sur les quais situés en contrebas du pont de Neuilly, deux immenses colonnes formées par les habitants des bidonvilles de Nanterre, Argenteuil, Bezons, Courbcvoie, se mirent en mouvement. Des responsables du F.L.N. les encadraient et canalisaient les groupes qui ne cessaient de se joindre a eux. Ils étaient au moins six mille ; les quatre voies du pont ne semblaient pas assez larges pour assurer l’écoulement du cortège. Ils dépassèrent la pointe de l’Ile de Puteaux, sous leurs pieds, et pénétrèrent dans Neuilly. Pas un ne portait d’arme, le moindre couteau, la plus petite piètre dans la poche. Kémal et ses hommes contrôlaient les individus suspects; ils avaient expulsé une demi-douzaine de gars qui rêvaient d’en découdre. Le but de la démonstration était clair: obtenir la levée du couvre-feu imposé depuis une semaine aux seuls Français musulmans et du même coup prouver la représentativité du F.L.N. en métropole.
La voie était libre ; ils purent distinguer, au loin, l’Arc de Triomphe illuminé à l’occasion de la visite officielle du Shah d’Iran et de Farah Dibah. Comme à leur habitude, les femmes prirent la tête. On voyait même des landaus entourés d’enfants. Qui pouvait se douter que trois cents mètres plus bas. masqués par la nuit, les attendait une escouade de Gendarmes Mobiles épaulée par une centaine de Harkis. À cinquante mètres, sans sommations, les mitraillettes lâchèrent leur pluie de balles. Omar, un jeune garçon de quinze ans, tomba le premier. La fusillade se poursuivit trois quarts d’heure.”

 
Didier Daeninckx (Saint-Denis, 27 april 1949)

27-04-2016 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Duitse dichter, schrijver en archeoloog André Schinkel werd geboren op 27 april 1972 in Eilenburg. Na een opleiding tot een veeboer met een gymnasiumdiploma en een afgebroken opleiding tot milieu-ingenieur studeerde Schinkel aan de Maarten Luther-Universiteit in Halle-Wittenberg Duitse literatuur, kunstgeschiedenis en prehistorische archeologie. Gedurende deze tijd verschenen zijn eerste boeken, waarvoor hij werd bekroond met de George Kaiser stimuleringsprijs 1998 van de deelstaat Saksen-Anhalt 1998. Hij is momenteel werkzaam als schrijver, docent en redacteur. plaats van de ogen - Sinds 2005 is hij redacteur van het literaire tijdschrift “oda - Ort der Augen”. Daarnaast bezetten houdt hij zich op wetenschappelijk gebied bezig met toenaderingen tussen literatuur en archeologie en met specifieke problemen van de neolithisatie van Centraal Europa. In 2006 ontving hij, op voordracht van de belangrijkste prijswinnaar Wolf Biermann, de stimuleringsprijs van de Ringelnatz Stiftung en in 2012 de Walter Bauer Prijs. Hij was stadsschrijver in Halle, Ranis en Jena. Hij nam over de hele wereld deel aan ontmoetingen met schrijvers en aan poëzie festivals in Bosnië-Herzegovina, Bulgarije, Armenië en Italië. Zijn teksten zijn vertaald in zestien talen, waaronder Bosnisch, Servisch, Kroatisch, Bulgaars, Armeens, Engels en Oud Egyptisch.

Mondgartenlied

Wir gehen fort, es lockt die Ferne,
In die Weite unsrer Träume hin:
Wir sind: Beschwichtigte, die Sterne
Drehn sich, blau, im Wasserfirn.

Der Bülbül singt, die Nachtzikade fiedelt,
Und die Sprosser zirpen laut –
Der Mond geht auf und: spiegelt
Sich im Schimmer deiner Haut.

Auf dem Wasser glühn die Farben,
Und du lockst mich sanft ins Schwarz;
In den Teichen rolln die Barben, –
Und der Brillenvogel macht Rabatz.

Lied im Herbst

Herbstlich wird’s, die Blätter plumpsen
Durch das Gitterwerk der Zweige.
Das Licht verharrt, die Stürme rumsen
Wieder los; und Früchte neigen

Sich – ein letztes Blühn der Rosen
Fängt nun an in den Rabatten
Und die Erinn’rung an die losen
Feste, die wir sommers hatten.

Ach, vorbei ist, wenn der Herbst
Kommt, jenes Leben – fröstelnd suchen
Wir uns falb in unsern Seelen fest.
Und finden nichts und wollen nun gern fluchen:

Jeder Zweifel, der dir einst ins Herz
Klomm, nagelt dich nun an den Dingen fest.
Und ich, ich sehe ganz verscherzt
Aus, einer Zweifelmasse grauer Rest.

 
André Schinkel (Eilenburg, 27 april 1972)

27-04-2016 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse schrijver Bernard Malamud werd op 26 april 1914 in Brooklyn, New York, geboren. Zie ook alle tags voor Bernard Malamud op dit blog. 

Uit: God’s Grace

“When he recovered from his radiation illness, he had acquired a light-brown beard and slim, tanned body, but his short legs, from childhood a bit bent, seemed more so.
No cows, no calcium. One day he journeyed with Buz by rubber raft to the coral atoll on the northwestern side of the island to see what they might recover from the wreck of Rebekah Q. Many useful objects were too large for transportation by raft, but they could pile up small things, about a four-hundred-pound load each trip.
The cave was a sloping half mile from the southern shore of the island, on the opposite side from the reefs; and it was best to carry in supplies by raft around the island rather than attempt to lug them through the rain forest by tortuous, all but-impossible routes. Cohn had made five trips to the beached boat, before he became ill, and had gathered many useful objects. Given his uncertain destiny, he felt he ought not pass up any serviceable item.
He paddled at the forward-port corner, and Buz imitated his friend, wielding his aluminum oar in the starboard corner. Or if the chimp dozed off, Cohn, with difficulty, rowed alone.
A breeze had risen and the water was choppy; it took half the morning to arrive at the reef. The grounded vessel, broken in two and lying broadside the sea, was still there, sprayed by waves chopping against the bony atoll.
Cohn had previously taken back with him The Work: of William Shakespeare, his old Pentateuch, a one-volume encyclopedia, a college dictionary, and a copy-there were eight in his cabin-of Dr. Walther Biinder’s The Great Apes, a classic textbook containing three excellent chapters on the life cycle of the chimpanzee.”

 
Bernard Malamud (26 april 1914 – 18 maart 1986)
Cover biografie

De Spaanse dichter Vincente Aleixandre (eig. Vicente Pío Marcelino Cirilo Aleixandre y Merlo) werd geboren op 26 april 1898 in Sevilla. Zie ook alle tags voor Vincente Aleixandre op dit blog en eveneens alle tags voor V. Aleixandre.

Without Faith

You have dark eyes.
Gleams there that promise darkness.
Oh, how certain is your night,
how uncertain my doubt.
I see the light in the depths, and alone, I believe.
Alone then, you exist.
To exist is to live with knowledge blindly.
For you approach darkly
and in my eyes more lights
are felt without my observing that they are shining in them.
They do not shine, for they were aware.
Is awareness knowledge?
I do not know you and was aware.
To be aware is to breathe with open eyes.
To doubt …? One who doubts exists. Only death is knowledge.

Vertaald door J. M. Cohen

The Rose

I know that here I hold you
in my very hand, cold rose.
The naked fragile beam of sunlight
reaches out to you. Your fragrance,
your aromas emanate. Where
do you come from, frozen image
that today deceives me?
From some secret kingdom far
where only beauty reigns, where you
exude sweet scents that penetrate
a total sky in which the very
heavens breathe your airs and fires,
your rare and unexcelled perfumes?
Celestial creatures, there alone
can you indulge your ecstasies!

But here below, cold rose, you guard
your secret, mute, immutable,
diminutive and soft pale rose
that in this hand of mine pretends
to be your image on this earth.

Vertaald door Hugh A. Harter

 
Vicente Aleixandre (26 april 1898 – 14 december 1984)
 

De Duitse dichteres en schrijfster Hannelies Taschau werd geboren op 26 april 1937 in Hamburg. Zie ook alle tags voor Hannelies Taschau op dit blog. 

Schöne alte Welt

Ein Lob den Loipen Touren
ins Pitztal nach Winterthur
Skilanglauf-Amouren in
ausgereiften Sportklamotten
Häusliches hinter Stadtmauern
Die Nächte dunkel und umsorgt
Die Gäste zahlen
Gewinkt wir nie

 
Hannelies Taschau (Hamburg, 26 april 1937)
Hamburg, Jungfernstieg

De Nederlandse dichter en schrijver Theun de Vries werd geboren in Veenwouden op 26 april 1907. Zie ook alle tags voor Theun de Vries op dit blog. 

Bloei

.... Morgenzon, wereldver;
lichtrozen reegnen in den vochten einder.
Maar op 't ontwakend eiland onzer aarde,
in een klein dal van stilte en prille glans,
een menschenpaar -
 
En machtig keert een droom-staat die verging.
En in uw schoot, bedwelmd van zonnebloei
weet ik uw zegenende zachte handen
rondom mijn hoofd, en stort mij gansch in U.
Diep in uw oogen glanst vergiffenis
voor een stormachtig, somber oud bestaan,
en inniger dan ooit omvangt uw leven
het mijne en voert het uit zijn wild begoochlen
 voorgoed terug naar stout, helder geluk -

Het geheim
Aan H. Marsman

Wie eens de vlucht van engelen vernam
en niet vergeten kon, wendt zich terzijde,
mijmert, wanneer zich schaduwen verbreiden,
en groet als broeders vlinder roos en vlam.
 
En waar de roep van watervallen klinkt
verneemt hij stemmen die hij eerder hoorde,
en uit den regen stijgen scheemrend woorden
van een geheim dat alzijds hem omringt.
 
Dan werpt hij zich bij nacht aan berg en woud;
geuren en kreten worden hem vertrouwd.
En als allengs zijn kringloop is vervuld
bereikt hij 't dal, waar de' eeuwigjonge bron ligt,
en ziet in onvergankelijk wit zonlicht
't heelal, als in zijn eersten staat, onthuld.

 
Theun de Vries (26 april 1907 – 21 januari 2005)

De Oostenrijkse dichteres en schrijfster Hertha Kräftner werd geboren op 26 april 1928 in Wenen. Zie ook alle tags voor Hertha Kräftner op dit blog.

Abends

Er schlug nach ihr. Da wurde ihr Gesicht
sehr schmal und farblos wie erstarrter Brei.
Er hätte gern ihr Hirn gesehn. - Das Licht
Blieb grell. Ein Hund lief draußen laut vorbei.

Sie dachte nicht an Schuld und Schmerz und nicht
an die Verzeihung. Sie dachte keine Klage.
Sie fühlte nur den Schlag vom nächsten Tage
voraus. Und sie begriff auch diesen nicht.

Die Eltern im Herbst

Dann war es Herbst geworden
und da gefiel meinem kleinen Fensterbrettvogel
das Singen nicht mehr.
Aber dafür werden immer im Herbst
die Toten so unruhig,
und da kommt an manchen Abenden
mich mein Vater besuchen
und trägt einen blauen, wollenen Schal,
von dem meine Mutter sagt,
er hätte ihn am Tag meiner Geburt
im Eisenbahnabteil verloren.
Meine Mutter aber
verschenkt in jedem November
ein Stück von meines Vaters weißen Hemden.
Und zur gleichen Zeit,
wenn die Toten in ihren Gräbern
sich umdrehn,
bitten die jungen Frauen
ihren Mann um ein Kind.

 
Hertha Kräftner (26 april 1928 – 13 november 1951)

De Nederlandse dichteres en schrijfster Margreet van Hoorn (pseudoniem van Greta de Reus) werd geboren in Hoorn op 26 april 1922. Zie ook alle tags voor Margreet van Hoorn op dit blog.

Uit: De toekomst ben jij

“Het is zomer. De zon brandt over het land, strooit handen vol warmte kwistig om zich heen, fluistert naar het uitbundige gezang van de vogels, de strelende wind, die in extase mens en natuur opwindend kust.
Anneke hangt de was aan de lijn in de tuin, de hemden en de broeken dansen tegen het blauw van de hemel. Op straat zijn stemmen, het enthousiaste blaffen van een hond.
Er gaat een vrouw voorbij met een kind aan de hand. Ze kent die vrouw. Ze is niets veranderd, nog altijd even opvallend om te zien. Het blonde haar hangt in een lange staart op haar rug. Ze loopt de keuken in om niet gezien te worden. Waarom? Ze heeft toch niets te verbergen, misschien de pijn die plotseling voelbaar is, die haar overvalt in een stille, vredige natuur.
Liesbeth loopt door de straat, de vrouw die een hap uit haar geluk nam, onzekerheid toevoegde, haar zelfvertrouwen verwondde.”

 
Margreet van Hoorn (26 april 1922 – 18 maart 2010)

Zie voor nog meer schrijvers van de 26^e april ook mijn blog van 26 april 2015 deel 1 en eveneens deel 2.

26-04-2016 om 18:28 geschreven door Romenu  

De Duitse schrijver Carl-Christian Elze werd geboren op 26 april 1974 in Berlijn. Elze studeerde drie semesters geneeskunde, later biologie en Duits aan de Universiteit van Leipzig. Hij voltooide een lange stage bij de dierentuin van Berlijn. Van 2004-2008 studeerde Elze naast zijn docentschap aan de Henriette-Goldschmidt-Schule aan het Duitse literatuur Instituut in Leipzig. Hij gaf van 2002 tot 2009, samen met Thomas Siemon, Anja Kampmann, Katharina Bendixen en Christian Kreis het literaire tijdschrift plumbum uit. Carl-Christian Elze schrijft poëzie, proza, scenario's en libretti. Zijn gedichtenbundel “ich lebe in einem wasserturm am meer, was albern ist“ verscheen in 2013. In 2016 verscheen de bundel “diese kleinen, in der luft hängenden, bergpredigenden gebilde“. Sinds 2012 verzorgt Carl-Christian Elze met Janin Wolke, Udo Grashoff, Mario Salazar en Thorsten Frey de lezingenreeks “niemerlang” in Berlijn en Leipzig.

ich lebe in einem wasserturm am meer, was albern ist
ich bin immer versalzen, aber das süße halt ich nicht aus.
eine katze schlich ums haus & hat sich auf den rücken geworfen.
was das nur soll? ich will keine ergebenheit, ich will liebe.
woher ich meine liebe nehme, ist mein größtes geheimnis.
ich habe einen tank voll davon, aber nicht in meinem turm.
ich bin oft betrunken vor liebe ´& oft ein stinkendes feld.
das meer ist eine katze, der ich nichts anvertrauen kann.
in den dünen finden sich manchmal die knochen von engeln.
trete ich aus meinem turm heraus, liebe ich heftig die sonne.

gehen

immer schneller, schneller gehen, etwas glüht
die muskeln warm, weich, heiß in den avenues
das glatte knochenspiel, gelenke knicken gleiten
als wär ein puppenspieler, der die drähte zieht
den schwerpunkt kennt, die glieder wieder
äste, gesetz: tanz toter pendel! dann:

magnolienblüten, die du liebst, du denkst
nicht schneller als sonst, nicht anders als sonst
magnolienblüten, die du liebst, du denkst
verheddert in den langen drähten
magnolienblüten, die du liebst, du denkst
du denkst, du sinkst, du denkst   verglühst

 
Carl-Christian Elze (Berlijn, 26 april 1974)

26-04-2016 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter Erik Menkveld werd geboren op 25 april 1959 in Eindhoven. Zie ook alle tags voor Erik Menkveld op dit blog.

Koor van ongehoorde waaibomen

Nu we kozijnen zijn
in deze keuken, kijken
ze wel naar de leuke
overbuurvrouw op haar
balkon of een bescheiden
lijnvlucht die over komt,
maar niet naar ons,
die alles omlijsten.

En nu we planken zijn
in deze vloer, horen ze
ons voor geen meter,
terwijl we bij de minste
beroering vervaarlijk
kraken en zij tijdens
koken of woorden tal
van voeten verplaatsen.

Zelfs nu we tafel zijn
waar ze aan eten met onze
poten tussen hun benen
en onder hun blote handen
ons hout, zijn we vergeten:
gesprekken voeren ze aan ons
en kinderen die van geen
witlof willen weten.

Maar allemaal hebben we
blad gedragen, tegen
wilde luchten de wind
in ons tekeer voelen
gaan. En onder sommige
van ons is daar naar
geluisterd en diep
in gedachten gestaan.

 
Erik Menkveld (25 april 1959 - 30 maart 2014)

De Amerikaanse dichter Ted Kooser werd geboren op 25 april 1939 in Ames, Iowa. Zie ook alle tags voor Ted Kooser op dit blog.

Late February

The first warm day,
and by mid-afternoon
the snow is no more
than a washing
strewn over the yards,
the bedding rolled in knots
and leaking water,
the white shirts lying
under the evergreens.
Through the heaviest drifts
rise autumn's fallen
bicycles, small carnivals
of paint and chrome,
the Octopus
and Tilt-A-Whirl
beginning to turn
in the sun. Now children,
stiffened by winter
and dressed, somehow,
like old men, mutter
and bend to the work
of building dams.
But such a spring is brief;
by five o'clock
the chill of sundown,
darkness, the blue TVs
flashing like storms
in the picture windows,
the yards gone gray,
the wet dogs barking
at nothing. Far off
across the cornfields
staked for streets and sewers,
the body of a farmer
missing since fall
will show up
in his garden tomorrow,
as unexpected
as a tulip.

 
Ted Kooser (Ames, 25 april 1939)

De Engelse dichter, schrijver, criticus en letterkundige James Fenton werd geboren op 25 april 1949 in Lincoln. Zie ook alle tags voor James Fenton op dit blog.

Jerusalem(Fragment)

Stone cries to stone,
Heart to heart, heart to stone,
And the interrogation will not die
For there is no eternal city
And there is no pity
And there is nothing underneath the sky
No rainbow and no guarantee –
There is no covenant between your God and me.

2
It is superb in the air.
Suffering is everywhere
And each man wears his suffering like a skin.
My history is proud.
Mine is not allowed.
This is the cistern where all wars begin,
The laughter from the armoured car.
This is the man who won’t believe you’re what you are.

3
This is your fault.
This is a crusader vault.
The Brook of Kidron flows from Mea She’arim.
I will pray for you.
I will tell you what to do.
I’ll stone you. I shall break your every limb.
Oh, I am not afraid of you,
But maybe I should fear the things you make me do.

4
This is not Golgotha.
This is the Holy Sepulchre,
The Emperor Hadrian’s temple to a love
Which he did not much share.
Golgotha could be anywhere.
Jerusalem itself is on the move.
It leaps and leaps from hill to hill
And as it makes its way it also makes its will.

5
The city was sacked.
Jordan was driven back.
The pious Christians burned the Jews alive.
This is a minaret.
I’m not finished yet.
We’re waiting for reinforcements to arrive.
What was your mother’s real name?
Would it be safe today to go to Bethlehem?

 
James Fenton (Lincoln, 25 april 1949)

De Engelse dichter Walter John de la Mare werd geboren op 25 april 1873 in Charlton, Kent. Zie ook alle tags voor Walter John de la Mare op dit blog.

Seeds

The seeds I sowed -
For week unseen -
Have pushed up pygmy
Shoots of green;
So frail you'd think
The tiniest stone
Would never let
A glimpse be shown.
But no; a pebble
Near them lies,
At least a cherry-stone
In size,
Which that mere sprout
Has heaved away,
To bask in sunshine,
See the Day.

The Sunken Garden

Speak not — whisper not;
Here bloweth thyme and bergamot;
Softly on the evening hour,
Secret herbs their spices shower,
Dark-spiked rosemary and myrrh,
Lean-stalked, purple lavender;
Hides within her bosom, too,
All her sorrows, bitter rue.

Breathe not — trespass not;
Of this green and darkling spot,
Latticed from the moon's beams,
Perchance a distant dreamer dreams;
Perchance upon its darkening air,
The unseen ghosts of children fare,
Faintly swinging, sway and sweep,
Like lovely sea-flowers in its deep;
While, unmoved, to watch and ward,
'Mid its gloomed and daisied sward,
Stands with bowed and dewy head
That one little leaden Lad.

 
Walter John de la Mare (25 april 1873 – 22 juni 1956)
 

De Amerikaanse schrijver Ross Franklin Lockridge Jr. werd geboren op 25 april 1914 in Bloomington, Indiana. Zie ook alle tags voor Ross Franklin Lockridge Jr.op dit blog.

Uit: Raintree County

“His voice was tentative as he looked for the woman who had spoken from the dusk of the little post office. The whole thing seemed vaguely implausible. A short while ago, he had left his house to take part in the welcoming exercises for the Senator, whose train was expected momentarily in the Waycross Station. Walking west on the National Road, he had joined the crowd that poured from three directions into the south arm of the cross formed by the County and National roads. A swollen tide of parasols and derby hats blurred and brightened around the Station. Except on Sundays, he had never seen over ten people at once along this street, and he had been afraid that he might not be able to reach the platform where he was to greet the Senator. Near the Station, the crowd had been so dense that he could hardly move. Women in dowdy summer gowns jockeyed his nervous loins. Citizens with gold fobs and heavy canes thrust, butted, cursed. A band blared fitfully. Firecrackers crumped under skirts of women, rumps of horses. From the struggling column of bodies, bared teeth and bulgy eyes stuck suddenly.
     Then he had found himself looking into the glass doorpane of the Post Office, where his own face had looked back at him, youthfully innocent for his fifty-three years, brows lifted in discovery, long blue eyes narrowed in the sunlight, dark hair smouldering with inherent redness. He had just begun to smooth his big mustaches and adjust the poet's tie at his throat when the crowd shoved him against the door. It had opened abruptly, and stepping inside on a sudden impulse, he had heard the woman's question.”

 
Ross Franklin Lockridge Jr. (25 april 1914 – 6 maart 1948)

De Duitse dichter en schrijver Richard Anders werd geboren op 25 april 1928 in Ortelsburg, tegenwoordig Szczytno, Polen. Zie ook alle tags voor Richard Anders op dit blog.

Traum vom Tod Georg Heyms

Von einer Sekunde
von einer Eisscholle
zur andern springend
während von einer Sekunde
zur anderen
eine Eisscholle von der anderen treibt
eine Sekunde von der anderen treibt
ein Himmelskörper vom anderen treibt
weiß er
daß zwischen Eisschollen
und Sekunden
und Himmelskörpern
der Abstand endlich
endlos wird
und er
wie weit er auch springt
über kurz oder lang
einmal zu kurz springt

 
Richard Anders (Ortelsburg, 25 april 1928)
Szczytno, Polen

Zie voor nog meer schrijvers van de 25e april blog van 25 april 2015 deel 2.

25-04-2016 om 18:31 geschreven door Romenu  

De Engelse dichter en predikant John Keble werd geboren op geboren 25 april 1792 in Fairford, Gloucestershire. Keble werd na zijn studie in Oxford tot Fellow van Oriel College verkozen. Van 1831-1841 was hij hoogleraar poëzie. In 1822 ontmoette hij John Henry Newman. Zijn preek "National Apostasy", die hij op 14 juli 1833 in Oxford hield, en waarin hij felle kritiek uitte op de steeds meer van het Christendom verwijderende staat, wordt beschouwd als het begin van de zogenaamde Oxford beweging, die de katholieke traditie binnen de Anglicaanse Kerk probeerde te herontdekken. Een andere belangrijke figuur van deze beweging was Edward Pusey Boverie. Zij schreven de zogenaamde “trakaten” die ver buiten Oxford bekend werden. Keble genoot binnen deze groep een speciale achting, want hij was al een gevestigde dichter en geleerde. In tegenstelling tot Newman bleef Keble zijn hele leven trouw aan Church of England. En niet alleen uit gemakzucht, maar uit echte overtuiging. Hij vertegenwoordigt daarmee de vleugel van de Oxford beweging die zichzelf bewust als onderdeel van deze kerk zag. Kebles in 1827 verschenen dichtbundel “The Christian Year” werd een van de grote klassiekers van de 19e eeuw. Het boek bevat een gedicht voor elke zon- en feestdag van het kerkelijk jaar en kende een grote verspreiding. Het maakte Keble beroemd. Er werden meer dan honderd edities van uitgegeven. In 1836 werd Keble predikant in Hursley (Winchester), waar hij bleef tot aan zijn dood. Hij trouwde op 10 oktober 1835 Charlotte Clarke, die een behulpzame vrouw voor de voorganger en dichter was. Keble College in Oxford werd opgericht in 1870 als een monument voor John Keble

First Sunday after Trinity

So Joshua smote all the country, . . . and all their kings; he left none remaining.  _Joshua_ x. 40.

WHERE is the land with milk and honey flowing,
The promise of our God, our fancy’s theme?
Here over shattered walls dank weeds are growing,
And blood and fire have run in mingled stream;
Like oaks and cedars all around
The giant corses strew the ground,
And haughty Jericho’s cloud-piercing wall
Lies where it sank at Joshua’s trumpet call.

These are not scenes for pastoral dance at even,
For moonlight rovings in the fragrant glades,
Soft slumbers in the open eye of Heaven,
And all the listless joy of summer shades.
We in the midst of ruins live,
Which every hour dread warning give,
Nor may our household vine or fig-tree hide
The broken arches of old Canaan’s pride.

Where is the sweet repose of hearts repenting,
The deep calm sky, the sunshine of the soul,
Now Heaven and earth are to our bliss consenting,
And all the Godhead joins to make us whole.
The triple crown of mercy now
Is ready for the suppliant’s brow,
By the Almighty Three for ever planned,
And from behind the cloud held out by Jesus’ hand.

“Now, Christians, hold your own—the land before ye
Is open—win your way, and take your rest.”
So sounds our war-note; but our path of glory
By many a cloud is darkened and unblest:
And daily as we downward glide,
Life’s ebbing stream on either side
Shows at each turn some mouldering hope or joy,
The Man seems following still the funeral of the Boy.

Open our eyes, Thou Sun of life and gladness,
That we may see that glorious world of Thine!
It shines for us in vain, while drooping sadness
Enfolds us here like mist: come Power benign,
Touch our chilled hearts with vernal smile,
Our wintry course do Thou beguile,
Nor by the wayside ruins let us mourn,
Who have th’ eternal towers for our appointed bourne.

 
John Keble (25 april 1792 - 29 maart 1866)
Portret door George Richmond, 1863

25-04-2016 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver, essayist en criticus Frans Coenen werd in Amsterdam geboren op 24 april 1866. Zie ook alle tags voor Frans Coenen op dit blog.

Uit: Zondagsrust

“Een licht fronselen en kraken in het gangetje, doffen van haastige bloote voetjes op houten vloer, en de gangdeur, die op de trap uitkwam, knapte uit haar slot. Het was of hiermee het buitenleven van de straat intoog, en nu overal de gave stiltebol in geluiden openbarstte. Er was even een geplens van vocht overgieten, onverschillige mompelgroet van een grove stem... Daarna hosklosten zware schoenen de trap af en knapte de deur weer veilig dicht.
De vale alkoofschemering echter leefde nu in klein bewegen en geluiden van wakker worden. Het bovenlijf van juffrouw Verhoef was opgespookt uit de vaalschaduwige bedmassa en op zij gekeerd, steunend op de rechterarm, wreef zij zich met de vlakke linkerhand over de oogen, gerekt geeuwend. Naast haar ging het dek omhoog boven de magere knieën van haar man, die aan de muurkant lag, en zijn lange staakarmen hieven op, strekten langs het kussen met een doffe stoot tegen het beschot.
- Jesis... is 't nou al weer uit! geeuwde hij.
- Ja... hebbi nog niet genog gemaft? fluisterde zij schorrig, maar haar aandacht ging naar wat zij in de keuken hoorde: kleine scharrelige geluidjes, gekraak en bordengetik. En opeens riep zij luid:
- M'rietje, wat doe je? Nerges ankomme, hoor je? Ga maar vooreerst weer in bed....
En toen er iets na-kletterde, drifte zij op:
- Gà je!
- Ja... moeder... klonk een dunne kinderstem vleiïg-gedwee terug en toen:
- Mag ik bij u komme?
- Nee, nog niet, ga maar eerst weer in bed... Strakkies, as je vader d'r uit is...
En toen zij het zwakke kraken van de bedsteê in de gang gehoord had, lag de vrouw weer stil op de rug te kijken in het alkoofhokje, dat de morgen nu gevuld had met vuilgrijze schemer. In de kamer, in de gang en ook vòor, bij den commensaal heerschte weer stilte en van boven kwam evenmin geluid. Overal de Zondagochtendrust van lang uitslapen en genietende luiheid.
Tot beneden een klok sloeg met donkere klank.”

 
Frans Coenen (24 april 1866 - 23 juni 1936)
 

De Amerikaanse schrijver en acteur Eric Bogosian werd geboren op 24 april 1953 in Woburn, Massachusetts. Zie ook alle tags voor Eric Bogosian op dit blog.

Uit: Perforated Heart

“I had a car and driver for the evening so I offered her a ride home on my way to my own uptown pied-a-terre where I would be staying the night. As we maneuvered the traffic, she chattered on about aesthetics and style, theme and structure. I focused on the aquarium world drifting beyond the tinted windows where people strolled, lapped ice cream cones, hailed cabs, entered and exited buildings. Each individual represented a single priority, living from moment to moment, fleeing or pursuing, praying or narcotizing.
In a deep reverie by the time we stopped outside my building, I discovered that my acolyte had decided she didn't want to go home just yet. I understood. She was curious, eager to see my unique two thousand square feet of living space. She had an urge to visit my library, my art collection, my media center, my kitchen. My shower cabinet.
Earlier in the evening, I had dimmed the lights and thrown open the drapes, anticipating a guest. I never do this for Sarah but upon reentering the apartment, I thought of her. It was her fault she was being replaced this evening. She couldn't join me tonight and I was forced to go stag. Her loss. Thus orchestrated, the apartment lay before my visitor like a movie set: vistas, twinkly lights out there in the black, the rising moon. I flipped on the stereo and poured brandies. Everything proceeded per usual.
She was a writer, of course. And marginally interesting because twenty years ago when she was eight years old, her father accidentally shot her mother in the leg, severing the femoral artery. This brilliant young woman, then a brilliant little girl, witnessed her mother's death as she bled out on the living room floor.”

 
Eric Bogosian (Woburn, 24 april 1953)

De Amerikaanse dichter en schrijver Robert Penn Warren werd geboren op 24 april 1905 in Guthrie, Kentucky. Zie ook alle tags voor Robert Penn Warren op dit blog.

Tell Me A Story

Long ago, in Kentucky, I, a boy, stood
By a dirt road, in first dark, and heard
The great geese hoot northward.

I could not see them, there being no moon
And the stars sparse.I heard them.

I did not know what was happening in my heart.

It was the season before the elderberry blooms,
Therefore they were going north.

The sound was passing northward.

Aspen Leaf In Windless World

Watch how the aspen leaf, pale and windless, waggles,
While one white cloud loiters motionless over Wyoming,
And think how delicately the hurt may flutter
In the windiess joy of unworded revelation.

Look how the sea-foam, white, makes its Arabic scrawl
On the unruflled sand of the beach's faint-tilted plane.
Is there a message there for you to decipher?
Or only the joy of its sunlit intricacy?

Is there a sign Truth gives that we recognize?
Can we fix our eyes on the flight of birds for answer?
Can the bloody-armed augurs declare expediency?
What does dew on stretched woolfleece, the grass dry, mun?

Have you stood on the night-lawn, in blackness of oaks,and heard
Prom bough-crotch to bough-crotch, the moon-eyed tree toad utter,
Again and again, that quavery croak, and asked
If it means there'll be rain? Toward dawn? Or early tomorrow?

We were not by when Aaron laid down his rod
That suddenly twisted, went scaley, and heaved the fanged head,
And when Egypt’s high magi probed their own lore for the trick.
Well, the sacred serpent devoured that brood. What. then,

Would you’ve made of that? Yes, we wander our world
Of miracles, whispers, high-jinks, and metaphor.
Yes, why is the wind in the cedar the sub-sob of grief?
And the puppy-why is his tongue on your palm so sweet?

 
Robert Penn Warren (24 april 1905 – 15 september 1989)

De Amerikaanse dichter George Oppen (eig. George Oppenheimer) werd geboren op 24 april 1908 in New Rochelle, New York. Zie ook alle tags voor George Oppen op dit blog.

Time of the Missile

I remember a square of New York’s Hudson River glinting between warehouses.
Difficult to approach the water below the pier
Swirling, covered with oil the ship at the pier
A steel wall: tons in the water,

Width.
The hand for holding,
Legs for walking,
The eye sees! It floods in on us from here to Jersey tangled in the grey bright air!

Become the realm of nations.

My love, my love,
We are endangered
Totally at last. Look
Anywhere to the sight’s limit: space  
Which is viviparous:

Place of the mind
And eye. Which can destroy us,  
Re-arrange itself, assert
Its own stone chain reaction.

Some San Francisco Poems

1
Moving over the hills, crossing the irrigation
canals perfect and profuse in the mountains the
streams of women and men walking under the high-
tension wires over the brown hills

             in the multiple world of the fly’s
multiple eye the songs they go to hear on
this occasion are no one’s own

Needle’s eye    needle eye    but in the ravine
again and again on the massive spike the song
clangs

as the tremendous volume of the music takes
over obscured by their long hair they seem
to be mourning

 
George Oppen (24 april 1908 - 7 juli 1984)
Mary en George Oppen in 1979

De Zwitser dichter, schrijver, essayist en criticus Carl Friedrich Georg Spitteler (eig. Carl Felix Tandem) werd geboren op 24 april 1845 in Liestal bij Basel. Zie ook alle tags voor Carl Spitteler op dit blog.

Uit:Conrad der Leutnant

“Der junge Conrad Reber aus dem «Pfauen» in Herrlisdorf, der Leutnant, strich durch den Stall, hinter den Gäulen vorbei, welche bei seiner Ankunft den Hals emporschleuderten und sich polternd zurechtstellten. Aber die rote Lissi, zuhinterst in der Ecke, schaute sich zutraulich um, hob den Schweif und spreizte die Schenkel.
«Was ist, Lissi?» machte der Leutnant. «Sag's, was möchtest mir klagen? Gelt, möchtest auch lieber auf dem Frauenfelder Exerzierplatz galoppieren, morgens früh um fünf, wenn die Trompeten schmettern, und Fensterparade am Sonntag vormittag und am Abend schöne Fräulein, die dir die Mähne streicheln, dir ein Zückerchen und mir ein Küßchen, als daheim Mist auf den Acker fahren und Zank und Schelten und saure Gesichter den langen Tag! Kehr dich links, kehr dich rechts, bück dich, streck dich, geschimpft wird auf jeden Fall. Hört das Schimpfen auf, so fängt das Seufzen an. Allein was meinst, Lissi? meinst nicht auch selber: wenn's zuviel ist, so ist's zuviel, und wenn's zu lange währt, so muß es ein Ende nehmen. So oder so, hinter sich oder für sich, in Güte oder in Krieg.»
Hiermit klatschte er dem Rößlein mit der Flachhand aufs Kreuz, daß es vor Mut strampelte.
Und da eben der Scheck und der Bläß einander futterneidisch anfletschten, jauchzend vor Haß, raffte er die Geißel vom Fenster und zog ihnen ein paar sausende Streiche unter dem Bauch durch, daß sie aufjuckten wie die Forellen beim Gewitter.
«Friede in des heiligen Dreiteufels Namen!» herrschte er. «Muß denn in diesem zänkischen Hause sogar das vierfüßige Vieh hadern?»
Und nachdem er ihnen nachträglich noch ein paar feine Zwicker um die Knie verabreicht, zum Vorrat für später, verblieb er mit ausholendem Arm, bis die Aufregung sich gelegt hatte und ein gleichmäßiges Mampfen aus sämtlichen Krippen knusperte. Hierauf schob er sich mit unhörbaren Schritten nach der Fensternische und hängte die Geißel an den Nagel, behielt jedoch den Griff in der Hand, die er erst nach geraumer Zeit verstohlen an sich zog. Hernach verharrte er regungslos, an den Sims gelehnt.

 
Carl Spitteler (24 april 1845 – 29 december 1924)
Portret doorFerdinand Hodler, 1915

De Engelse schrijver Anthony Trollope werd geboren in Londen op 24 april 1815. Zie ook alle tags voor Anthony Trollope op dit blog.

Uit: Framley Parsonage

“They had not been long there before Lord Dumbello did group himself. 'Fine day,' he said, coming up and occupying the vacant position by Miss Grantly's elbow.
'We were driving to-day and we thought it rather cold,' said Griselda.
'Deuced cold,' said Lord Dumbello, and then he adjusted his white cravat and touched up his whiskers. Having got so far, he did not proceed to any other immediate conversational efforts; nor did Griselda. But he grouped himself again as became a marquis, and gave very intense satisfaction to Mrs. Proudie.
'This is so kind of you, Lord Dumbello,' said that lady, coming up to him and shaking his hand warmly; 'so very kind of you to come to my poor little tea-party.'
'Uncommonly pleasant, I call it,' said his lordship. 'I like this sort of thing--no trouble, you know.'
'No; that is the charm of it: isn't it? no trouble or fuss, or parade. That's what I always say. According to my ideas, society consists in giving people facility for an interchange of thoughts--what we call conversation.'
'Aw, yes, exactly.'
'Not in eating and drinking together--eh, Lord Dumbello? And yet the practice of our lives would seem to show that the indulgence of those animal propensities can alone suffice to bring people together. The world in this has surely made a great mistake.'
'I like a good dinner all the same,' said Lord Dumbello.
'Oh, yes, of course--of course. I am by no means one of those who would pretend to preach that our tastes have not been given to us for our enjoyment. Why should things be nice if we are not to like them?'
'A man who can really give a good dinner has learned a great deal,' said Lord Dumbello, with unusual animation.
'An immense deal. It is quite an art in itself; and one which I, at any rate, by no means despise. But we cannot always be eating -- can we?'
'No,' said Lord Dumbello, 'not always.' And he looked as though he lamented that his powers should be so circumscribed.”

 
Anthony Trollope (24 april 1815 - 6 december 1882)
Karikatuur door  Spy in Vanity Fair, 1873

De Duitse schrijver Michael Schaefer werd geboren op 24 april 1976 in Bielefeld. Zie ook alle tags voor Michael Schaefer op dit blog.

Uit: Liebe auf Raten

„Zum Abschluss des neunten Schuljahres machten von Steve's und Tom's Klassen eine Fahrt in die Metropole London. Eine ganze Woche mal die große weite Welt schnuppern, außerhalb des kleinen Ortes Silverville. Für Steve ein Großereignis, seine Eltern hatten ihn bestenfalls mal mit nach Gloucester genommen. Aber das war kein Vergleich zu London, auch wenn Gloucester für seine Verhältnisse schon gewaltig war. Bereits mindestens acht Wochen vor Start in die große Stadt sammelte er alle Informationen im Buchladen des Ortes oder sog alle Berichte im Fernsehen, ob es nun Nachrichten oder Dokumentationen über London waren, begierig auf. Als er dann die Erlaubnis seines Vaters bekam, waren all die negativen Berichte über ihn vergeben und vergessen, nun war sein Dad der beste Vater, den es gab. Am letzten Abend vor der Fahrt selber, nahm ihn seine Mutter beiseite und gab ihm eine Metalldose mit ganz frischen Glowinger-Schokokeksen darin. Sie berichtete Steve von ihrer Schwester Mary, die in London am Stadtrand wohnte. Er kannte zwar seine Tante Mary von alten Fotos seiner Mutter, aber selber gesehen hatte er sie noch nicht. Das lag daran, weil sein Vater Mary nicht mochte. Für ihn war sie so was wie ein schlechtes Omen für die Familie. Sie lebte doch tatsächlich in Saus und Braus und liebte die Ferne mehr als ihre eigenen vier Wände. Sie hatte einen reichen Industriellen geheiratet und lebte auf seiner Tasche, gab das Geld ihres Mannes in vollen Zügen aus und hatte sicherlich mindestens fünf Liebhaber. Also, ein Luder in Edwards Augen und möge der liebe Herrgott sie strafen. Deshalb wurde sie zu Feierlichkeiten der Familie nie eingeladen.“

 
Michael Schaefer (Bielefeld, 24 april 1976)
Bielefeld

Zie voor nog meer schrijvers van de 24e april ook mijn vorige blog van vandaag.

24-04-2016 om 11:48 geschreven door Romenu  

De Australische schrijver Marcus Clarke werd geboren op 24 april 1846 in Londen. Zie ook alle tags voor Marcus Clarke op dit blog.

Uit: Australian Tales of the Bush

“He was a quiet fellow enough. His utmost wrath never sufficed to ruffle a hair on the sleek backs of King Cobb’s horses. His utmost mirth never went beyond an ape-like chuckle, that irradiated his painstricken face, as a stray gleam of sunshine lights up the hideousness of the gargoyle on some old cathedral tower.
It was only when “in drink” that Poor Joe became a spectacle for strangers to wonder at. Brandy maddened him, and when thus excited his misshapen soul would peep out of his sunken fiery eyes, force his grotesque legs to dance unseemly sarabands, and compel his pigeonbreast to give forth monstrous and ghastly utterances, that might have been laughs, were they not so much like groans of a brutish despair that had in it a strange chord of human suffering. Coppinger was angry when the poor dwarf was thus tortured for the sport of the whisky-drinkers, and once threw Frolicksome Fitz into the muck midden for inciting the cripple to sputter forth his grotesque croonings and snatches of gruesome merriment. “He won’t be fit for nothin’ to-morrer,” was the excuse Coppinger made for his display of feeling. Indeed, on the days that followed these debauches, Poor Joe was sadly downcast. Even his beloved horses failed to cheer him, and he would sit, red-eyed and woe-begone, on the post-and-rail-fence, like some dissipated bird of evil omen.
The only thing he seemed to love, save his horses, was Coppinger, and Coppinger was proud of this simple affection. So proud was he, that when he discovered that whenever Miss Jane, the sister of Young Bartram, from Seven Creeks, put her pony into the stable, the said pony was fondled and slobbered over and caressed by Poor Joe, he felt something like a pang of jealousy.
Miss Jane was a fair maiden, with pale gold hair, and lips like the two streaks of crimson in the leaf of the white poppy. Young Bartram, owner of Seven Creeks Station—you could see the lights in the house windows from Coppinger’s—had brought her from town to “keep house for him,” and she was the beauty of the country side. Frolicksome Fitz, the pound-keeper, was at first inclined to toast an opposition belle (Miss Kate Ryder of Ryder’s Mount), but when returning home one evening by the New Dam, he saw Miss Jane jump Black Jack over the post-and-wire into the home station paddock, he forswore his allegiance.”

 
Marcus Clarke (24 april 1846 – 2 augustus 1881)
In 1886

De Duitse dichter en schrijver Karl Leberecht Immermann werd geboren op 24 april 1796 in Magdeburg. Zie ook alle tags voor Karl Immermann op dit blog.

Lied des Unglücklichen

Ich höre viele Menschen klagen,
sie seyen oft so gar allein;
O könnt' ich auch von mir das sagen!
Bei mir, bei mir trifft es nicht ein.

Mir leisten tausend treue Sorgen
Gesellschaft gern und für und für;
Sie kommen schon am frühen Morgen,
Und sind am Abend noch bei mir.

Erst stehen sie von fern und plaudern
Von meiner längst verschwundnen Lust,
Dann legen sie mir ohne Zaudern
Die Häupter alle an die Brust.

Und denke ich: es könnt' genügen,
Und drückt's auf mir so hölleneng,
Dann strömt erst recht zu bangen Zügen
Herbei ein ganzes Angstgedräng.

Wenn zu der kühlen schwarzen Erde
In meinem Sarg ich gehe ein,
Ob ich dann in dem Grabe werde
Wohl sorgenlos alleine seyn?

Drei Sterne weiß ich

Drei Sterne weiß ich, welche Licht
den letzten Nächten spenden;
Sie leuchten still, sie prahlen nicht,
Es ist kein eitel Blenden.

Das Dunkel lastet tief und schwer,
Was lindert deine Scheue?
Die Sonn' erlosch, doch nimmermehr
Der Stern der Muttertreue.

Am Abgrund irrst du, siehst ihn nicht
In Finsterniß verborgen;
Wer zeigt ihn dir? Aus Wolken bricht –
Der Stern der Muttersorgen.

Wenn alle Welt den Armen läßt
Und wenn kein Wort ihm bliebe,
Am ew'gen Himmel stehst du fest –
Stern heil'ger Mutterliebe!

O Mutterliebe, Sorg' und Treu'!
Nie ausgeschöpfte Güte!
Und immer alt und immer neu,
Daß dich die Allmacht hüte!

 
Karl Immermann (24 april 1796 – 25 augustus 1840)
Portret door Friedrich Wilhelm von Schadow, 1828

De Duitse dichter, schrijver, criticus en historicus Otto Leixner von Grünberg werd geboren op 24 april 1847 in Schloß Saar, Mähren.Zie ook alle tags voor Otto Leixner von Grünberg op dit blog.

Lob und Tadel

Wenn auch die ganze Welt Dich lobt
Und man nur Gutes von Dir sagt,
So bist Du doch ein armer Mann,
Wenn Dich das eigne Herz verklagt.

Und wenn man Böses von Dir sagt,
Laß, Freund, es Dich bekümmern nicht,
Du kannst mit freier Stirne geh'n,
Wenn frei das eigne Herz Dich spricht.

Eine Münze

Kopfseite.

Es sei die Frau der Ehe Herz,
Der Mann, er sei der Geist. So sind
Die beiden dann im treuen Bund
Erst ein vollendet Menschenkind.

Schriftseite.

Er ist zu reichem Weib gekommen.
Sie hat sich ihn zur Frau genommen.

 
Otto Leixner von Grünberg (24 april 1847 – 12 april 1907)

De Nederlandse schrijver en politicus Louis Jean Marie Feber werd geboren in Bergen op Zoom op 24 april 1885. Zie ook alle tags voor L. J. M. Feber op dit blog.

Uit:Goethe

“Trouwens, niet zonder grond is vastgesteld, dat Goethe zich in Faust geheel heeft gegeven, dit creatuur zijner verbeelding de ziel van zijn ziel heeft ingeblazen. Faust slaat een lichtelijk sukkelig figuur; zijn formidabele monoloog maakt hem achteraf eenigermate belachelijk, nadat hij den indruk heeft gewekt, dat een lady Macbeth tot de tweede macht hem nauwelijks uit den koers van zijn wijsgeerige aspiraties zou vermogen te drijven. In deze verhouding bezien is de figuur van Gretchen, tüchtige Hausfrau in aanleg, onwaarschijnlijk.
Nadat Faust op alle bekende manieren heeft beproefd tot verwezenlijking van 's levens zin te geraken, tot verantwoording tegenover zichzelf, den evennaaste en den Schepper, of den Algeest - het is nooit duidelijk geworden, hoe en wat Goethe omtrent der dingen diepsten grond heeft gedacht - moet aller menschen drama ter ontknooping, de ziel ter bevrijding worden gevoerd. In heel de weergalooze grootheid en weidschheid van haar opbouw, in haar sereniteit van toon en timbre op het hemelsche af, is de finale van Faust in wezen niet anders dan een schijnbeweging. En wel omdat zij niet uit een innerlijke overtuigdheid van haren schepper is geboren. Want anders ware Goethe geen olympisch-georienteerde heiden geweest, maar het katholicisme vrij nabij. Onze Lieve Heer wordt te hulp geroepen, de Moeder Gods, onderscheidene hemelsche krachten en machten; er treedt iets als een gemeenschap den heiligen in werking om het edele Glied der Geisterwelt vom Bösen te redden.”

 
L. J. M. Feber (24 april 1885 - 3 juli 1964)
Goethe. Portret door Gerard von Kügelgen, 1808-09 

De Duitse dichter en schrijver Karl Lappe werd geboren op 24 april 1773 in Wusterhusen (Pommern). Zie ook alle tags voor Karl Lappe op dit blog.

Das Kind an die Biene

Bienchen, wovon dein Beinchen ist golden?
Kleiner Bergmann, sprich, woher? —
Ach, ich saß in den Blumendolden,
Davon ward mir das Keulchen so schwer,
Meinst du, ich sammle das bittere Gold?
Süß ist der Honig, den Bienchen dir zollt.

Der Wanderer an die Linde

Mich drückt das Glühn der Siedeluft
Auf den versengten Matten.
Frau Linde, gieb mir Blätterduft,
Frau Linde, gieb mir Schatten!

Umsäusle meiner Stirne Brand
Mit deines Athems Wehen.
O könntest du durch Land und Sand,
Frau Linde, mit mir gehen!

 
Karl Lappe (24 april 1773 – 28 oktober 1843)

De Vlaamse (toneel) schrijver Gaston Marie Martens werd geboren in Zulte op 24 april 1883. Zie ook alle tags voor Gasron Martens op dit blog.

Uit:"Prochievrijers" in het "Volksgebouw", Antwerpen (Bespreking door Willem Putman)

“Ik besluit : dit laatste blijspel van Gaston Martens wordt heelemaal gered door de "charge". Zoo is onbetwistbaar het slot, wanneer al die wijven met hun kinderen opkomen, een formidabele vondst. Zoo de opmerking van den champetter : "Burgemeester, er zijn hier wijven bij, die er niet moeten zijn !" Zoo het slotwoord van Bolle : "God de Vader is ie !" Ik ben er van overtuigd : hoe brutaler dit stuk gespeeld wordt, hoe minder het zal choqueeren. Ik kan mij van "Prochievrijers" zeer goed een gestyleerde opvoering indenken waarbij alles "massaal" zou worden : de buik van Bolle, de toonbank van "Den bonten Os", de boezem van schoone Catho, de ekster-oogen van den burgemeester, de neus van den veldwachter, de tafel voor het feestmaal. Een echte groteske zou er dan uit groeien, der realiteit heelemaal onttrokken. Het is natuurlijk met het waarachtige te benaderen dat wij het publiek ontstichten. Martens haalt aan als argument : "Ga in om 't even welke herberg in Vlaanderen, en gij zult er nog iets anders hooren!" Onbetwistbaar. Doch 'n argument voor platheden op het tooneel is dat natuurlijk niet. Als iemand naar den schouwburg komt wenscht hij niet zich daar in een herberg te voelen. Ook al stelt men hem een herberg voor, hij wenscht ze anders dan die van naast zijn deur.”

 
Gaston Martens (24 april 1883 - 11 mei 1967)

24-04-2016 om 11:46 geschreven door Romenu  

400^e sterfdag William Shakespeare

De Engelse dichter en schrijver William Shakespeare werd geboren in Stradford-upon-Avon op, vermoedelijk, 23 april 1564. Zie ook alle tags voor William Shakespeare op dit blog. William Shakespeare is vandaag precies 400 jaar geleden overleden.

Uit: Sonnets

I

From fairest creatures we desire increase,
That thereby beauty's Rose might never die
But, as the riper should by time decease,
His tender heir might bear his memory.
But thou, contracted to thine own bright eyes,
Feed'st thy light's flame with self-substantial fuel,
Making a famine where abundance lies.
Thyself thy foe, to thy sweet self too cruel.
Thou that art now the world's fresh ornament
And only herald to the gaudy spring,
Within thine own bud buriest thy content
And, tender churl, mak'st waste in niggarding.
   Pity the world, or else this glutton be:
   To eat the world's due, by the grave and thee.

XVIII

Shall I compare thee to a summer's day?
Thou art more lovely and more temperate:
Rough winds do shake the darling buds of May,
And summer's lease hath all too short a date:
Sometime too hot the eye of heaven shines,
And often is his gold complexion dimm'd;
And every fair from fair sometime declines,
By chance, or nature's changing course, untrimm'd;
But thy eternal summer shall not fade
Nor lose possession of that fair thou ow'st;
Nor shall Death brag thou wander'st in his shade,
When in eternal lines to time thou grow'st;
So long as men can breathe or eyes can see,
So long lives this, and this gives life to thee.

XVIII

U vergelijken met een zomerdag?
Neen, lieflijker en zachter nog zijt gij:
De meiwind striemt de knoppen slag op slag
En o, de zomer vliedt te snel voorbij.

Soms worden wij door 't hemelsoog verschroeid
En dikwijls is zijn gouden gloed verduisterd;
Al 't schone heeft zijn tijd dat het niet bloeit,
Door 't wislend kansspel der natuur ontluisterd.

Uw zomertijd zal echter nooit vergaan
Noch zich ontdoen van 't schone in u verkregen;
Nooit zal de dood zijn schaduw om u slaan,
De toekomst groeit ge in eeuw'ge verzen tegen:

Zolang als er nog iemand ziet en hoort,
Leeft ge in mijn verzen met mijn verzen voort.

Vertaald door W. van Elden

XVIII

Zal ik je meten met een zomerdag?
Jij bent lieflijker en kent meer maat.
Storm beukt wat ik in Mei als knopjes zag;
te snel verliest de zomer zijn mandaat.

Soms schijnt het oog des hemels veel te heet;
vaak is zijn gouden teint van korte duur;
en al wat glanst verliest ooit toch het kleed
ontluisterd door het lot of de natuur.

Jij bent de zomer die voor eeuwig straalt,
en nooit verloren gaat jouw gouden schijn;
nooit grijnst de dood dat je in zijn schaduw dwaalt,
daar jij tijdloos doorleeft in eeuwige lijn.

Zo lang de mens kan ademen, ogen zien,
Zo lang leeft dit, en dus jij bovendien.

Vertaald door Jan Jonk

 
William Shakespeare (23 april 1564 – 23 april 1616)
Shakespeare in Leicester Square, Londen

De Oekraïense schrijver Andrey Kurkov werd geboren op 23 april 1961 in Leningrad. Zie ook alle tags voor Andrey Kurkov op dit blog.

Uit: Ukraine Diaries (Vertaald door Sam Taylor)

“Vilnius. The temperature here is no more wintry than it is in Kiev. The conference on Ukraine and its European future was not cancelled. in spite of the Ukrainian prime minister's declaration.
Though it's true that the Polish president. Bronisiaw Komorowslti. and the Lithuanian president. Dalia Crybauskaité. have pulled out. along with a few other top-level European politicians. As for me. I have to talk about the country's future after the treaty.
This evening. a gala dinner was organised at the Kempinski Hotel restaurant. but it didn't improve the morale of those of us from Ukraine. At the next table sat the first president of Lithuania. Vytautas Landsbergis. the former Ukrainian president. Viktor Yushchenko and his brother Pyotr, a former member of Parliament. While Landsbergis talked about European values. Yushchenko used his speech to criticise Yulia Tymoshenko again. After which he gave a little pot of honey to everyone at his table.
While this was happening. people were spontaneously gathering in Kiev for a protest in the Maidan. in spite of the rain.
Someone had brought a large tarpaulin to make a shelter for the protesters. Straight away. the police turned up and confiscated the tarpaulin. A man in plain clothes read out a court decree banning the erection of any tents. kiosks or other ‘small architectural forms’ during the period from 22 November to 7 January. At the same time, the city police representative announced that the protesters would not be removed.”

 
Andrey Kurkov (Leningrad, 23 april 1961)

De Franse schrijver Pascal Quignard werd geboren op 23 april 1948 in Verneuil-sur-Avre. Zie ook alle tags voor Pascal Quignard op dit blog.

Uit: Les Ombres Errantes

«  Il revint chez lui dans un état déplorable.
Le maître pêcheur était sans cesse à souffrir non pas parce que sa femme était devenue fantôme mais parce qu’elle avait préféré dans l’autre monde un homme à qui elle s’était donnée avant qu’il la rencontrât.
Il disait :
— Je ne souhaite à personne de voir à qui peut bien aller l’amour des morts.
Souvent, après qu’il avait dit ces mots, il ajoutait avec un air de menace à l’adresse de ceux qui l’écoutaient :
— Et je ne souhaite à aucun d’entre vous de découvrir à qui s’adresse l’amour de ceux avec qui vous vivez ! On dit que sa souffrance dura six mois, jusqu’au mois d’avril.
Étrange royaume que celui que j’évoque pour ouvrir ces tomes, ces landes, ces vagues blanches, ces genêts jaunes, ces à-pics.
Bouts d’algues, morceaux de coquillages, barques crevées, laisses de grève, fragments de scènes invisibles.
Le 23 avril ses larmes se mirent enfin à couler. Il s’alimenta de nouveau. Il refusait de dormir parce qu’il redoutait que son épouse ne lui apparût en rêve.
Il craignait de la désirer malgré tout pendant son sommeil. Il avait perdu quarante et un kilos. »

 
Pascal Quignard (Verneuil-sur-Avre, 23 april 1948)

De Duitse dichter, essayist en literatuurwetenschapper Peter Horst Neumann werd geboren op 23 april 1936 in Neisse. Zie ook alle tags voor Peter Horst Neumann op dit blog.

Einer befreundeten Kaulquappe

Die Widerrufbarkeit
deiner Kiemen
ist kein Grund.

Das Prinzip Lunge
wird dir den Schwanz
abbrechen. Fortschritt

werden sie's nennen,
wenn du den Kopf
aus dem Wasser hebst.

Werde doch nicht,
was du sollst. Bleib
im Gleichnis der Fische.

Neben dir auf der Matratze

Neben dir auf der Matratze simuliert
eine Uhr den Herzschlag der Mutter.

Traumschönes Nachtgeräusch,
embryonales Erinnern.

Gleich atmest du wieder durch Kiemen.
Gleich treibt es dich wieder ab.

 
Peter Horst Neumann (23 april 1936 – 27 juli 2009)
Neisse, tegenwoordig Nysa, Polen.

De IJslandse schrijver Halldór Laxness (eig. Halldór Guðjónsson) werd geboren in Reykjavik op 23 april 1902. Zie ook alle tags voor Halldór Laxness op dit blog.

Uit: Paradise Reclaimed (Vertaald door Magnus Magnusson)

“The birth took place in a snowstorm nine days before summer; not a flower in sight, not even a dock-leaf crouching by a wall, certainly no sign of the golden plover yet--the fulmar had scarcely started to hurl itself high in the air to see if the mountains were still there; and suddenly a new creature had been brought into the world almost before the spring itself was born. The little foal ran so lightly at the old mare's side that he could hardly be said to touch the ground with his toes; and yet these tiny hooves were not turned backwards, and this seemed to indicate that he was not a water-kelpie after all--at least not on both sides. But since the mare was unprepared for him, what was this fairy creature to live on? The old mare was brought back to the farm and given hay; and the young kelpie was given butter, which was the only thing that would do in place of the mare's milk that did not exist. And the little kelpie went on being given butter from the churn until he was put to grass.
As he grew he developed handsome lines, a richly arched neck with a full mane, lean flowing hindquarters, long slender legs and well-formed hooves. There was a fine gleam in his keen eyes, and his sense of direction never failed him; he trotted smoothly and well, and at galloping he was quite without equal. He was named Krapi after all the slush and snow there was that spring; and from then on, time was always reckoned in terms of the year of his birth: the spring Krapi was a year old, two years old, three years old, and so on.
Up on the cliffs some ravines had formed here and there which broadened farther up into grassy watercourses. The ponies from the farms nearby often gathered there in a large herd--"up on the Brows," as people said--or else along the riverbanks or the plains by the sea. But because of all the cosseting and the titbits that Krapi had grown used to accepting from the folk at Hlidar, he often came trotting alone down the mountain or up from the flats straight into the farmyard, where he would rub himself against the doorpost and whinny into the house.“

 
Halldór Laxness (23 april 1902 – 8 februari 1998)

De Oostenrijkse dichteres Christine Busta werd geboren op 23 april 1915 in Wenen. Zie ook alle tags voor Christine Busta op dit blog.

Einsilbig ist die Sprache der Nacht

In Enge und Not bin ich aufgewachsen,
aber ich hatte genug zum Staunen,
eh man mir das Kritteln beibrachte;
ich zehr davon heut noch fürs Überleben.
Um die Schlafjahre, die ich mir abstehlen musste
zum Bücherlesen, zum Lernen und Schreiben,
bin ich früher gealtert als andre
und jünger geblieben mit grauem Haar.

Auch ich hab mich gegen das Unrecht empört -
und viel zu viel selber angerichtet.
Als ich das einzusehen begann,
hätt ich beinahe das Lachen verlernt,
gäb es nicht immer noch Kinder und Katzen.

Ich hab mit Gewinn und Verlust geliebt
und immer nur sehr genau kalkuliert,
ob es für Obdach und Brot noch langte.
(Zum Betteln hat´s mir an Demut gefehlt.)

Manchmal wär ich gern tüchtig gewesen,
um es den Freunden zu erleichtern,
auf mich auch ein bisschen stolz zu sein,
leider ist daraus nichts geworden.
Einige blieben mir trotzdem treu.

Alles in allem habe ich dankbar
gelebt, auch wenn es mich so erschöpft hat,
dass ich oft schon aufgeben wollte.

Einiges habe ich ausgekostet
bis zur bitteren Neige der Schuld.
Aber sie hat mich wach gehalten -
auch für die Augenblicke der Gnade.

Manchmal, wenn ich auf blinder Haut noch
das tägliche Licht als Ereignis spüre,
bin ich wieder der erste Mensch.

 
Christine Busta (23 april 1915 – 3 december 1987)
 

De Zwitserse schrijfster Adelheid Duvanel werd geboren op 23 april 1936 in Basel. Zie ook alle tags voor Adelheid Duvanel op dit blog.

Uit: Beim Hute meiner Mutter

„Die Fledermaus flatterte still davon, und Kaspar, verwirrt, trunken vor Glück und Verwunderung, nahm das Mädchen bei der Hand.
Draußen kauerten die Wälder wie dicke, weiße Bären, der Himmel schlug wütend gegen die Fenster des Hauses, in welchem die Mutter verblüfft in ihrer Ecke stand und in einer Mischung von Wohlwollen
und Mißbilligung murmelte: ";Mein Sohn, mein Sohn, welch seltsame Dinge tragen sich zu – ob sie wohl zu unserem Besten sind?";
Jahre später, als die alte Mutter, die den Verlust ihres Hutes nie ganz verschmerzen konnte, gestorben war und Kaspar mit seiner jungen Frau in ein helleres Land gezogen war, in ein Land, wo die Gewitter fröhlich über den fetten Bäumen trommelten, wo der Nebel golden war und wo die Winde Liebesworte flüsterten, wo die Blumen mit steifen Seidenkleidchen tanzten und die Vögel den ganzen Tag sangen, konnte es vorkommen, daß der junge Ehemann mitten in einem Gespräch plötzlich gen Himmel blickte und beschwörend sagte: «Beim Hute meiner Mutter», so, wie andere
Leute zu sagen pflegen: «Bei Gott.» Jedermann wunderte sich ob dieser Redeweise, nur seine Frau zwinkerte ihm zu, so, als wüßte sie mehr als andere – aber über die Fledermaus wußte
sie eigentlich ebensowenig wie ihr Gatte.“

 
Adelheid Duvanel (23 april 1936 – 8 juli 1996)

Zie voor nog meer schrijvers van de 23^e april ook mijn vorige blog van vandaag.

23-04-2016 om 13:18 geschreven door Romenu  

De Duitse schrijfster Marion Titze werd geboren op 23 april 1953 in Lichtenwalde/Chemnitz. Zie ook alle tags voor Marion Titze op dit blog.

Uit: Unbekannter Verlust

“Dann leckte sie den lila Kopierstift an und schrieb die Zahl auf den Kohlkopfstrun k. Bislang war ich in eine Kaufhalle gegangen, wo auf dem (jemnüse der Preis bereits draufstand. lii gutem Glauben legte ich meine Einkäufe auf den Kassentisch.Die Kassiererin fuhr mich an: t)er Kohl ist nicht ausgepreist.Tut mir leid, sagte ich, das habe ich nicht gewußt.l)anrs müssen Sie zusehen, wie der Preis auf den Kohl kommt.Ich lief zum (iemüsestand und erfuhr, daß der Preis vierzehn Pfennig betrug. Doch seinen wahren l~reis sollte ich erst noch erfahren.Also nein, sagten die alten Frauen, die durch mich in der Kassenschlange aufgehalten worden waren.So eine Unverschämtheit. Eine Zumutung ist das. So eine junge Frau! Wie man sich bloß so anstellen kann. lias hat die doch absichtlich gemacht, sagte eine andere. Die jungen I)inger sind doch bequem und obendrein frech, denken nur an sich, stehen nie auf in der Straßenbahn und bekommen es vom Staat hinten und vorne reingestecktPlötzlich, statt mich zu wehren oder mich einfach zu entschuldigen. wie ich mich tausendmal in meinem leben entschuldigt hatte, brach ich in Iränen aus.Ja, der Staat hatte es mir hinten und vorn hineingesteckt. So, daß aus (len kleinen zum Friedhof trippelnden Frauen am Ende scheußliche Vetteln wurden, die sich auf mich stürzten.Wir zogen es an. I)ie faulen Apfelsinen. t)ie Niedertracht. l)ie Niederlagen.Wir rochen nach Schwäche.“

 
<Marion Titze (Lichtenwalde, 23 april 1953)

De Tsjechische schrijver Egon Hostovský werd geboren op 23 april 1908 in Hronov. Zie ook alle tags voor Egon Hostovský op dit blog.

Uit: Siebenmal in der Hauptrolle (Vertaald door Markus Sedlaczek)

„Ich kann mich kaum erinnern, wo ich gestern abend war und wen ich getroffen habe. Und dennoch irre ich durch New York, esse, trinke, plaudere mit Neugierigen über meine Erlebnisse, kaufe mir Seife, Krawatten und Zahnpasta, begaffe die Schaufenster und betrachte die Wolkenkratzer, lese Zeitungen, kurzum: ich verhalte mich nach außen hin, wie ich mich vor einem Monat und vor einem Jahr in anderen Ländern verhalten habe. Dennoch ist mir, als würde ich vor meinem Tode sterben. Manchmal überkommt mich für einen kurzen Augenblick die starke Versuchung, einfach loszulachen. Es wäre jedoch kein böses, verzweifeltes, hysterisches Lachen! Sondern so ein stilles, resigniertes, unaufdringliches Lachen. Ich bin ja weder verzweifelt noch unglücklich, auch nicht erschüttert, nur verwundert. Ganz schwindlig und wirr vor Verwunderung über den sinnlosen Reigen der Figuren meiner wirbelnden Geschichte, über die Ereignisse, die in einen Strudel geraten waren, der immer weitere Kreise zieht, die vom ebenso endlos wie bodenlos fließenden Element verschlungen werden.
Vielleicht hätte auch ich dem tschechoslowakischen Präsidenten und seiner Regierung nach London telegrafieren oder schreiben sollen. Ach, was hätten wohl die Sekretäre und Untersekretäre gesagt, wenn sie folgende Depesche erhalten hätten:
Herr Präsident und hochlöbliche Regierung, Josef Kavalsky wußte, daß Europa zusammenbricht, er kannte die Urheber des Weltenbrandes, vielleicht war er sogar einer von ihnen, sein Geheimnis ist das Geheimnis Europas - und ich weiß als einziger auf der ganzen Welt viel, ja beinahe alles über die Geschichte Josef Kavalskys. In einer Herbstnacht vor acht Jahren habe ich mit ihm die Schule für politische Verbrechen besucht, die in Holland, in Deutschland oder in der Schweiz existierte (ich weiß nicht sicher, wo, denn alles geschah im verborgenen, heimlich sind wir aus Böhmen abgeflogen, heimlich in einem unbekannten Land gelandet und noch vor Tagesanbruch mit dem Flugzeug wieder zurückgekehrt), während einer ungeheuerlichen Sitzung hörte ich von einem Plan, die Welt zu überfallen, deren Innerstes die Denker an der Macht bereits völlig umgekrempelt hatten.“

 
Egon Hostovský (23 april 1908 – 7 mei 1973)

De Duitse dichter, schrijver, essayist en psychoanaliticus Richard Huelsenbeck (Hülsenbeck) werd geboren op 23 april 1892 in Frankenau. Zie ook alle tags voor Richard Huelsenbeck op dit blog.

Ende der Welt

Soweit ist es nun tatsächlich mit dieser Welt gekommen
Auf den Telegraphenstangen sitzen die Kühe und spielen Schach
So melancholisch singt der Kakadu unter den Röcken der spanischen
Tänzerin wie ein Stabstrompeter und die Kanonen jammern
den ganzen Tag
Das ist die Landschaft in Lila von der Herr Mayer sprach als er das
Auge verlor
Nur mit der Feuerwehr ist die Nachtmahr aus dem Salon zu vertreiben
aber alle Schläuche sind entzwei
Ja ja Sonja da sehen Sie die Zelluliodpuppe als Wechselbalg an
und schreien: God save the king
Der ganze Monistenbund ist auf dem Dampfer „Meyerbeer“ versammelt
doch nur der Steuermann hat eine Ahnung vom hohen C
Ich ziehe den anatomischen Atlas aus meiner Zehe
ein ernsthaftes Studium beginnt
Habt ihr die Fische gesehen die im Cutaway vor der Opera stehen
schon zween Nächte und zween Tage?
Ach Ach Ihr großen Teufel – ach ach Ihr Imker und Platzkom-
mandanten
Wille wau wau wau Wille wo wo wo wer weiß heute nicht was unser
Vater Homer gedichtet hat
Ich halte den Krieg und den Frieden in meiner Toga aber ich ent-
scheide mich für den Cherry-Brandy flip
Heute weiß keiner ob er morgen gewesen ist
Mit dem Sargdeckel schlägt man den Takt dazu
Wenn doch nur einer den Mut hätte der Trambahn die Schwanzfedern
auszureißen es ist eine große Zeit
Die Zoologieprofessoren sammeln sich im Wiesengrund
Sie wehren den Regenbogen mit den Handtellern ab
Der große Magier legt die Tomaten auf seine Stirn
Füllest wieder Busch und Schloß
Pfeift der Rehbock hüpft das Roß
               (Wer sollte da nicht blödsinnig werden)

 
Richard Huelsenbeck (23 april 1892 - 20 april 1974)
Collage door Richard Huelsenbeck

De Duitse dichter Friedrich von Hagedorn werd geboren op 23 april 1708 in Hamburg. Zie ook alle tags voor Friedrich von Hagedorn op dit blog.

Das Hühnchen und der Diamant

Ein verhungert Hühnchen fand
Einen feinen Diamant,
Und verscharrt' ihn in den Sand.

Möchte doch, mich zu erfreun,
Sprach es, dieser schöne Stein
Nur ein Weizenkörnchen sein!

Unglückselger Ueberfluß,
Wo der nöthigste Genuß
Unsern Schätzen fehlen muß!

Das Reh und der Hund

Ein zartes Reh, das gar zu sicher ruht,
Erhascht ein Hund, der keinen Dickigt scheute.
Er beißt es an, leckt das vergoss'ne Blut,
Und küßt zugleich die angenehme Beute.
Da seufzt das Wild: Welch' Mitleid rühret dich?
Du kömmst als Feind, und raubest mir das Leben,
Und mir willst du doch solche Küsse geben,
Als wäre dir kein Freund so lieb, als ich?
Ich bitte sehr, hör' auf mit deinen Bissen;
Wo nicht, verschone mich mit Küssen.

Ein jegliches hat seine Zeit

Ein türkscher Geistlicher schrieb frostige Gedichte,
Und führte sie doch stets in seiner Predigt an,
Und sagte, daß er sie selbst im Gebet ersann.
Zu dem sprach Gabriel, im nächtlichen Gesichte:
Die Verse, welche man im Beten ausgedacht,
Sind schlecht wie ein Gebet, wobei man Verse macht.

 
Friedrich von Hagedorn ( 23 april 1708 – 28 oktober 1754)
Monument in hetEichenpark van Harvestehude

De Zwitserse schrijver Max Bolliger werd geboren op 23 april 1929 in Schwanden / Braunwald, Kanton Glarus. Zie ook Zie ook alle tags voor Max Bollinger op dit blog.

Uit: Sonntag

„Ich brauche einen neuen Wintermantel", sagte sie.
„Schon wieder?"
„Ich bin seit dem letzten Jahr zehn Zentimeter gewachsen."
„Wofür bezahl ich eigentlich Alimente?"
„Mutter sagt, das Geld reiche nur für das Nötigste."
„Gut! Aber ich will die Rechnung sehen."
„Wünschen die Herrschaften ein Dessert?" Der Kellner versuchte mit Daniela zu flirten.
„Nein, danke!" sagte sie, obwohl sie sich heute früh in der Kirche ausgedacht hatte, Vanilleeis mit heißer Schokoladensoße zu essen.
Nach dem Essen fuhren sie am See entlang. Der Vater hatte ein neues Auto. Er sprach über Autos wie die Jungen in der Schule. Daniela verstand nicht, warum man sich über ein Auto freuen konnte, nur weil es einen starken Motor hatte. Aus dem Radio erklang Volksmusik. Sie fiel Daniela auf die Nerven. Aber sie stellte sie trotzdem lauter.
„Hast du viel Arbeit?" fragte sie.
„Wir bauen eine neue Fabrik."
Der Vater war Ingenieur. Daniela betrachtete ihn von der Seite, neugierig, wie einen Gegenstand. Sein Gesicht war braungebrannt, sportlich. Der Schnurrbart stand ihm gut. Hatte er ihre Gedanken erraten? „In zwei Wochen werde ich vierzig! Aber alle schätzen mich jünger."
Daniela lachte. Ihr schien er älter.“

 
Max Bolliger (Schwanden, 23 april 1929)

De Amerikaans-Ierse schrijver James Patrick Donleavy werd geboren op 23 april 1926 in New York. Zie ook Zie ook alle tags voor J. P.Donleavy op dit blog.

Uit: The Ginger Man

""I would. Since I've arrived here everything has been down and these guys at Trinity think I'm loaded with dough. They think the G.L Bill means I crap dollars or a diarrhea of dimes. You get your check ? "
"Going to see about it Monday."
"If mine doesn't come, I'll croak. And you're saddled with a wife and child. Wow. But at least you get it steady. And I've never got it at all. Any loose women out there on Howth?"
"I'll keep a watch."
"Look I've got to go and see my tutor and see if I can find out where they hold my Greek lectures. Nobody knows. everything is secret. No more drink for me. I'll come out over the weekend."
"Kenneth, I might have your first woman waiting for you."
"Yeah."
It was a steep hill up to Balscaddoon. Winding close to the houses and the neighbor's eyes having a look. Fog over the flat water. And the figure hunched up the road. On top it leveled and set in a concrete wall was a green door.
Within the doorway, smiles, wearing white golfing shoes and tan trousers suspended with bits of wire,
"By all means come in, Kenneth"
"Some place. What holds it up?"
"Faith."
O'Keefe went through the house. Opening doors, drawers, closets, flushing the toilet, lifting its lid, flushing it again. Stuck his head in the hall.
"Say this thing really works. If we had something to eat we'd be able to use it. They've got one of those big shops down there in the town, why don't you pop down with that English accent of yours and get some credit. As much as I like your company, Dangerfield, I'd prefer it on a full stomach."

 
J. P.Donleavy (New York, 23 april 1926)

De Franse schrijver en politicus Maurice Druon werd geboren op 23 april 1918 in Parijs. Zie ook alle tags voor Maurice Druon op dit blog.

Uit: Alexandre le Grand

“Alexandre, la face pourpre, se mit à hurler qu'il était traité par ses propres officiers comme l'avait été Darius par Bessus ; il ordonna à un trompette de sonner l'alarme et comme l'homme hésitait, Alexandre, se dégageant, l'abattit d'un coup de poing ; puis il commanda d'évacuer la salle et, ramassant le javelot, s'élança à la poursuite de Cleitos qu'on traînait à travers les couloirs.
- Où est-il, ce traître ? criait Alexandre.
Cleitos échappa aux mains de ses amis, écarta les tentures et revint en courant braver Alexandre.
- Il est là, Cleitos, il est là ! s'écria-t-il.
Ce furent ses dernières paroles.
- Alors va rejoindre Philippe, Parménion et Attale, dit Alexandre en lançant l'arme.
Cleitos s'écroula, le javelot dans la poitrine, et l'on entendit vibrer la hampe de bois.
L'ivresse et la fureur d'Alexandre se dissipèrent du même coup pour faire place à l'extrême désespoir... »
(…)

Babylone est terre amonienne. La dynastie de ses anciens rois se compte à partir de l'ère du bélier. Son Dieu tutélaire, Bel-Mardouk, est une autre figure d'Amon. Les perses ont meurtri la babylonie, et outragé ses sanctuaires. Le premier Darius a détruit en partie la ville ; Xerxès a volé la statue d'or de Bel-Mardouk et abattu son temple.
Aussi Alexandre, ayant traversé toute l'Assyrie du Nord au Midi et repassé le Tigre, entra dans Babylone non pas en conquérant mais en libérateur. Ayant largement distribué à ses soldats le butin pris au camp de Darius, il leur défendit le pillage.... »

 
Maurice Druon (23 april 1918 – 14 april 2009)

23-04-2016 om 13:17 geschreven door Romenu  

400^e sterfdag Miguel de Cervantes

De Spaanse dichter en schrijver Miguel de Cervantes werd geboren op 29 september 1547 in Madrid. Zie ook alle tags voor Miguel de Cervantes op dit blog. Miguel de Cervantes is vandaag precies 400 jaar geleden overleden.

Uit: Don Quichot van La Mancha (Bewerkt door J.J.A. Goeverneur)

“De meiden echter, toen zij zoo onverwachts een geharnasten ridder voor zich zagen, gilden en gierden het uit en vluchtten vol schrik de herberg in. Don Quichot, die zich dit vreemd gedrag niet verklaren kon, snelde haar na, riep haar terug, lichtte het vizier van zijn helm op, ontdekte zijn mager, bestoven gezicht en zeide met lispelende stem en onder eene diepe buiging: "Mijne edele en hooggeboren jonkvrouwen, vlucht toch niet zoo voor een ridder, van wien gij nooit in der eeuwigheid eenige oneerbiedige behandeling te duchten hebt, maar die veeleer bereid is, u ten allen tijde naar zijn beste vermogen te dienen en bij te staan."
Op eene haar zoo vreemde en ongehoorde wijze aangesproken, barstten de beide deernen in een luid, schaterend lachen uit en maakten zulk een leven en misbaar, dat Don Quichot in 't eind ernstig boos begon te worden. Evenwel bedwong hij zijne drift en sprak:
"Mijne geëerde dames, zonder reden zoo te lachen verraadt onverstand. Gelieft dit echter niet als eene beleediging te beschouwen; want ik herhaal u met den diepsten eerbied, dat ik bloed en leven aan uw dienst wensch toe te wijden."

 
Standbeeld van Don Quichot en Sancho Panza op de Place d'Espagne in Brussel

De dolle taal van den gekken ridder deed de meiden, in plaats van haar tot bedaren te brengen, nog maar harder te lachen, en Don Quichots ergernis klom reeds tot een bedenkelijken graad, toen nog juist van pas de dikke herbergier voor de deur verscheen en als een vreedzaam man vrede zocht te stichten. Niettegenstaande zijne goede bedoeling was hij echter bijna zelf in den lach geschoten, toen hij de wonderbaarlijk kluchtige figuur van onzen ridder wat nader had opgenomen; alleen het gezicht van de dreigende lans in Don Quichots vuist maakte, dat hij zich met geweld goedhield. Hij trad met eene beleefde buiging op den held toe en zeide uitermate vriendelijk:
"Heer ridder, ingeval gij misschien nachtkwartier zoekt, zult gij in mijn huis op de kostelijkste manier bediend worden."
Don Quichot nam den dikken waard van het hoofd tot de voeten op en meende uit zijne woorden te mogen opmaken, dat deze de bewaarder van den ingebeelden burcht was. Zoo antwoordde hij dan, dat hij zelf met alles zou tevreden zijn, mits men maar zorg wilde dragen voor zijn ros, welks weerga in kracht en schoonheid men in de geheele wereld tevergeefs zou zoeken.”

 
Miguel de Cervantes (29 september 1547 – 23 april 1616)

23-04-2016 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Italiaanse schrijver Giorgio Fontana werd geboren op 22 april 1981 in Saronno. Zie ook alle tags voor Giorgio Fontana op dit blog.

Uit: Het geweten van Roberto Doni (Vertaald door Philip Supèr)

“De weinige vrienden die hij nog had, zijn zwager in het bijzonder, benijdden Doni om de locatie van zijn Paleis. Het mocht dan een ruimtevijandig ding zijn, wat dan ook, maar het bevond zich wel mooi op een steenworp van de dom. Vandaar dat iedereen dacht dat hij lunchte in kleine, verfijnde brasserietjes in Franse stijl, of in deftige grand cafés uit de jaren twintig – risotto met saffraan, biefstuk, en dan een kopje koffie aan de bar, met je sjaal om de kraag van je jas geslagen.
In werkelijkheid aten Doni en zijn collega’s bijna uitsluitend broodjes. Velen van hen hadden een volwaardige aversie tegen dat hele lunchritueel ontwikkeld, en sommigen koersten meteen af op een aperitiefje, of op de avondmaaltijd, en haalden dan alles in.
Maar met Salvatori lag het anders. Het was de moeite waard om een uurtje op te offeren voor hem, omdat hij zowel ordinair als wanhopig was. Allebei eigenschappen waaraan Doni een hekel had, maar die verenigd in een dikzak uit Zuid-Italië van midden veertig en met de nodige zelfspot, een vermakelijk mengsel vormden.
Ze gingen naar een restaurant in de Via Corridoni. Doni bestelde zeetong à la meunière en wilde daarbij een ambachtelijk gebrouwen biertje proberen. De hele maaltijd lang voerden ze het bekende toneelstukje op waarin Salvatori het hoogste woord voerde en Doni de rol had van de acteur met teksten in telegramstijl.
‘Jij hebt niet echt te klagen, hè,’ zei Salvatori.
‘Nou, ik ben anders behoorlijk oud aan het worden.’
‘Ja, dat wel. Maar je zit er toch maar mooi, bij het ressortsparket.’
‘O, daar kom jij ook nog wel ’s. Gewoon geduld hebben.’
‘Maar jij bent een echte bikkel. Je werkt keihard, dat weet iedereen.’

 
Giorgio Fontana (Saronno, 22 april 1981)

De Nederlandse schrijver Jan de Hartog werd geboren in Haarlem op 22 april 1914. Zie ook alle tags voor Jan de Hartog op dit blog.

Uit: Hollands Glorie

“Dan, de avond voor het examen: samen aan de havenkant. De vreugde van de lente huivert al over de aarde, maar boven het water dwaalt de weemoed van de winter nog. ‘Altijd....’ fluistert zij, ‘altijd ben ik bij je, mijn man.’ Hij gaat er kapot van, de ontroering steekt hem in het lijf en springt uit zijn ogen; het is zo dwaas, al dat onnozele geluk, maar toch zo ernstig, zo plechtig, dat hij zich voor de hemel schaamt, omdat hij maar een mens is. Een onhandig, plompverloren mens, die van een liefkozing een aanslag op het leven maakt, wanneer hij geen woorden meer kan uitbrengen behalve een gestameld: verdomme, verdomme. Wanneer hij haar weer bij huis heeft gebracht kan hij haar wel te water smijten, - om alles wat hij niet houden kan en misschien ook omdat, wat zij elkander hebben aangedaan, alles wat er nog komen zal alleen maar minder kan doen lijken. Dit komt nooit terug, nooit weer; dwaze gedachten voor een man, die alleen terugwandelt door de nacht en die morgen op de pijnbank moet.
Ja, dat is het: de pijnbank. Hij zal er onder bezwijken, dat weet hij, ze zullen hem krijgen en dan maakt hij er een eind aan. Hij zal de nacht lang wakker liggen en zich zijn leven herinneren; nee, beter kan hij die zeevaartkunde nog eens nakijken, of nog beter zich eens helemaal wassen, dat knapt op, en onderwijl de havensteden van de Oostzee repeteren; hoewel, als ze eenmaal aan de schepenwet beginnen is hij er zeker bij, die hoeft hij niet eens na te kijken, dat is zonde van de tijd. Hij komt thuis en gaat op zijn bed liggen, besluiteloos wat te doen; hij ziet opeens dat de knoesten boven zijn hoofd de opstelling hebben van de sterren in de Grote Beer, zoekt naar de andere sterrebeelden en kijkt dan met verbazing in de zon. Hij heeft zes uur geslapen, zich niet uitgekleed en als hij staan wil zakt hij kreunend op een stoel van de pijn in zijn voeten. Hij eet niets, drinkt niets, rookt een sigaar, die bij halverwege de treinreis weg had moeten gooien, maar denkt: dan maar braken op het examen, erger kan het toch niet, en komt misselijk aan met het zweet op zijn voorhoofd.”

 
Jan de Hartog (22 april 1914 – 22 september 2002)
Scene uit de televisieserie "Hollands Glorie”, 1977-1978

De Duitse schrijver Björn Kern werd geboren op 22 april 1978 in Lörrach (Baden). Zie ook alle tags voor Björn Kern op dit blog.

Uit:Das erotische Talent meines Vaters

„Er holte mich nicht ab.
Er hatte mich auch im letzten Jahr nicht abgeholt, wohl aber zwei Jahre zuvor, und ich hatte eine Gesetzmäßigkeit darin erkennen wollen und durch die verdreckte Plexiglasscheibe der Zugtür nach seinen schwarzen Locken gespäht, aber der Bahnsteig blieb menschenleer.
Ich nahm an, dass er noch Kartoffeln halbierte und auf dem Backblech auslegte oder über der Vorbereitung des Rotweins die Zeit vergessen hatte, ein Wein musste atmen, ein Wein musste zur Ruhe kommen, ein Wein musste dekantiert und geschwenkt werden, ich nahm an, dass er bereits den Feldweg entlanglief, die Schürze um den Leib gebunden.
Als ich die Trittstufe hinunterstieg, empfi ng mich warme, stehende Luft, mit dem Geruch nach Schotter und Flieder. Statt der Leitrillen für Blinde zog sich noch immer eine weiße Linie die Bahnsteigkante entlang, wie man es allenfalls weiter im Osten erwartet hätte, auf dem Gleis wehte ein zerschlissenes Stück Stoff dem Zug hinterher und sank bald zurück auf die Schienen.
Ich kletterte ins Gleisbett hinab, der Rucksack stauchte meine Wirbelsäule zusammen, mein Besuch würde größere Opfer fordern, die Schienen vibrierten noch schwach.
Auf der Verladerampe tranken Jugendliche still ihre zuckrigen Schnäpse; die Spedition war längst pleite, in dem Backsteinblock öffnete mal ein Sonnenstudio, schloss mal ein Nachtclub, meist stand er leer.
Es war deutlich wärmer als in Berlin. Wo der Rucksack mein Hemd auf die Haut presste, begann ich zu schwitzen.
Endlich fand ich die Lücke in der Fliederhecke und zwängte mich hindurch, einer der Jugendlichen warf mir einen Kieselstein hinterher, der mehrere Meter entfernt in die Hecke flog, es folgte nicht einmal Gelächter.
Die Straße führte in starkem Gefälle zum See hinab, der so sauber und glatt in den Obstwiesen lag, dass ich mich umgehend schmutzig fühlte. Die Last meines Gepäcks schmerzte in den Knien. Leichter Holzrauch lag in der Luft, durchzogen von Seeböen, die mir den schweren Geruch der Heimfl ure aus den Lungen bliesen.“

 
Björn Kern (Lörrach 22 april 1978)

De Rüssisch-Amerikaanse schrijver Vladimir Vladimirovic Nabokov werd geboren in St. Petersbürg, op 22 april 1899. Zie ook alle tags voor Vladimir Nabokov op dit blog.

Uit: Lolita

“I also know that the shock of Annabel’s death consolidated the frustration of that nightmare summer, made of it a permanent obstacle to any further romance throughout the cold years of my youth. The spiritual and the physical had been blended in us with a perfection that must remain incomprehensible to the matter-of-fact, crude, standard-brained youngsters of today. Long after her death I felt her thoughts floating through mine. Long before we met we had had the same dreams. We compared notes. We found strange affinities. The same June of the same year (1919) a stray canary had fluttered into her house and mine, in two widely separated countries. Oh, Lolita, had you loved me thus!
I have reserved for the conclusion of my “Annabel” phase the account of our unsuccessful first tryst. One night, she managed to deceive the Vicious vigilance of her family. In a nervous and slender-leaved mimosa grove at the back of their villa we found a perch on the ruins of a low stone wall. Through the darkness and the tender trees we could see the arabesques of lighted windows which, touched up by the colored inks of sensitive memory, appear to me now like playing cards-presumably because a bridge game was keeping the enemy busy. She trembled and twitched as I kissed the corner of her parted lips and the hot lobe of her ear. A cluster of stars palely glowed above us, between the silhouettes of long thin leaves; that vibrant sky seemed as naked as she was under her light frock. I saw her face in the sky, strangely distinct, as if it emitted a faint radiance of its own. Her legs, her lovely live legs, were not too close together, and when my hand located what it sought, a dreamy and eerie expression, half-pleasure, half-pain, came over those childish features."

 
Vladimir Nabokov (22 april 1899 - 2 jüli 1977)
Scene uit de film `Lolita` met Jeremy Irons en Dominique Swain, 1997

De Indiase schrijver Chetan Bhagat werd geboren op 22 april 1974 in New Dehli. Zie ook alle tags voor Chetan Bhagat op dit blog.

Uit: One Night @ The Call Center

“I climbed on the wrong coach. Luckily this train is connected,” she said, adjusting her long hair that ended in countless ringlets. From the corner of my eye I tried to see her. She was young, maybe early to mid twenties. Her waist length hair had a life of its own, a strand falling on her forehead repeatedly. I could not see her face closely, but I could tell one thing – she was pretty. And her eyes – once you looked into them, you could not turn away. I kept my gaze down.
She re-arranged stuff in her handbag. I tried to look out of the window. It was completely dark.
“So, pretty empty train,” she said after ten minutes.
“Yes, I said. It is the new holiday special. They just started it, without telling people about it.”
“No wonder. Otherwise, trains are always full at this time.”
“It will get full. Don’t worry. Just give it a few days,” I said and leaned forward, ” Hi. I am Chetan by the way, Chetan Bhagat.”
“Hi,” she said and looked at me for a few seconds, “Chetan as in…I don’t know, your name sounds familiar.”
Now this was cool. It meant she had heard of my first book. I am recognized rarely. And of course, it had never happened with a girl on a night train.
“You might have heard of my book – Five Point Someone. I am the author,” I said.
“Oh yes,” she said and paused, “Oh yes, of course. I have read your book. The three underperformers and the prof’s daughter one, right?” she said.
“Yes,” I said, “So how did you like it?”
“It was all right,” she said.
I was taken aback. Man, I could have done with a little more of a compliment here.
“Just all right?” I said, obviously fishing a bit too hard.
“Well,” she said and paused.
“Well what?” I said after ten seconds.
“Well. Yeah, just all right…ok ok types,” she said.
I kept quiet. She noticed my facial expression of mild disappointment.”

 
Chetan Bhagat (New Dehli, 22 april 1974)

De Zwitstserse schrijver en müsicüs Peter Weber werd geboren op 22 april 1968 in Wattwil / Toggenbürg. Zie ook alle tags voor Peter Weber op dit blog.

Uit: Die melodielosen Jahre

„Wach auf, kauf mich, wach auf, kauf mich, mit striktem Metronom will der Wecker das repetitive Zeitalter einläuten, kleine Ausrufezeichen schickt er mit dem Ostwind übers Wasser. Die Ufermöwen nutzen den Auftrieb, stehen immer wieder still im Geräuschhimmel, bevor sie abdrehen, um nach Fischresten zu tauchen, die aus den Booten ins Wasser geworfen werden. Wenn die Vögel mit vollen Schwingen in der Luft stehen, so, wie wir sie als Kinder in einem Strich in zwei Bögen gezeichnet haben, wenn sie für Sekunden silhouettenstill stehen, überspannen sie die Wolken und die Moscheen fernufers, als wären Gewölk und Kuppelrund ihre eigentliche Brut. Sind die Kuppeln verzurrte Wolkenpakete, oder sind sie unsere eigentlichen Wolkenküchen, und wem gehören sie - so lauten die Flugfragen der grossen Möwen, die sie selber beantworten, indem sie nachts in Scharen um die beleuchteten Minarette kreisen, schreiend Besitz anzeigen.
Unendlicher Geräuschhimmel, nun der Gesang des nahen Muezzins, zerdehnt, wieder die Hörner der Frachtriesen, Wolkenbässe, grosse Rohre, durch den Himmel verlegt, Basswalzen, aus den parkierten Wagen hinter uns arabisierende Melodien, von Basspauken aus einem anderen Auto bedrängt, wach auf, wach auf. Soll ich diesen Wecker kaufen? Durch die Hand des Alten fliessen Gebetsperlen, die Containerriesen befördern das immerselbe Stückmass, die immerselbe Einheit, unnachgiebig schickt der Wecker seine kleinen Ausrufezeichen aus, nun sehe ich, dass die Möwen im Flug die roten Pünktchen rauben, sie schnappen die Signale aus der Luft, so dass die Striche aus der Reihe tanzen, ins Wasser fallen, wo sie von den Vapuren sofort unter die Oberfläche gemischt werden, die Fische, wissen wir, ernähren sich von den Strichen der Ausrufezeichen, während die Punkte übers Meer geflogen, dort in die Ornamente eingesetzt werden, Möwenarbeit.“

 
Peter Weber (Wattwil, 22 april 1968)

De Vlaamse dichter en essayist Jos de Haes werd geboren in Leüven op 22 april 1920. Zie ook alle tags voor Jos de Haes op dit blog.

Zonsondergang

2.
Hier ergens maalt nu een boerin
gedroogde reptielen tot poeier.
Onder de poolster doopt de Eskimose
harpoenen voor het nieuwe jaar
in haar urine.
 
Ik ga wat schemeren
en ook met al mijn wangen
op een uier liggen of zitten
onder door nonnen
geplante populieren.
 
Dan wordt het zeker dag nog
hier of ginder.

Genealogie

Tussen twee heuvelen van Brabant in
is de geschiedenis tot grond verteerd.
Geen steen, geen korrel of hij draagt een zin,
een hand, een hart heeft zich aan hem bezeerd.

Harten, handen, die ‘k ben en die ‘k bemin,
lijfeigenen die anders lijf begeert,
hoe lang hebt gij gewroet, om wiens gewin
zijt gij in zonde en armoe gecrepeerd!

Want uw geschiedenis ben ik . . .  De grond
en ik zijn al wat rest in deze stond,
twee zuren die elkaar benaderen.

Zij prikken de papillen in mijn mond,
zij zetten ’t virus in mijn aderen,
o stalmeiden en dronkaards, vaderen.

 
Jos de Haes (22 april 1920 – 1 maart 1974)
Leuven 

De Duitse schrijver, musicus en schilder Thommie Bayer werd geboren op 22 april 1953 in Esslingen am Neckar. Zie ook alle tags voor Thommie Bayer op dit blog.

Uit: Die kurzen und die langen Jahre

„Es gibt Anblicke, von denen ich nicht weiß, ob sie mir gut- oder wehtun, ob ich hinsehen darf oder den Blick abwenden soll, und irgendwann habe ich den Blick abgewandt und bin beschäftigt damit, mir selbst zu erklären, dass das eben Gesehene kein Zeichen war, keine Botschaft an mich, sondern einfach das Leben, an dem jeder zumindest mal vorbeikommt, falls er, wie ich, nicht mehr daran beteiligt ist.
Der Bahnsteig in Singen füllt sich mit denen, die aus meinem Zug aussteigen, unter ihnen ein vielleicht vierzigjähriger Mann mit kleinem Gepäck, offenem Gesicht, Lederjacke und blonden Locken.
Ich sehe, wie er seine Tasche fallen lässt, die Arme ausbreitet, strahlt und ein kleines Mädchen, vielleicht sechs, vielleicht sieben, in diese Arme springt, die Beine um seine Taille klammert, die Arme um seinen Hals und wie ein Kätzchen Kinn und Wange an seiner Schulter reibt.
Als der Zug seine Fahrt nach Stuttgart fortsetzt, sind die beiden längst verschwunden, aber ich behalte ihr Bild noch bei mir bis Schwäbisch Gmünd, wo ich, am Ende meiner Reise, aus dem Taxi steige, auf das große Gebäude eines ehemaligen Klosters zugehe, immer langsamer, je näher ich dessen Tür komme, und ich wünschte, ich müsste da nicht hinein, aber das Wünschen hilft schon lange nicht mehr, die Zeiten sind vorbei.
Und dann fällt mir ein, dass ich nicht muss. Ich will.
Als das Wünschen noch half, war ich zwölf und wollte, dass mein Vater stirbt. Irgendwas musste ich aber falsch gemacht haben, denn es erwischte meine Mutter. Sie war im Garten und grub Küchenabfälle in den Komposthaufen ein, damit mein Vater sie nicht sehen und über das verschwenderische Wegschneiden der äußeren Salatblätter meckern würde, etwas kitzelte sie am Hals, sie hielt es für eine Schmeißfliege und schlug danach, aber es war eine Hornisse."

 
Thommie Bayer (Esslingen am Neckar, 22 april 1953)

Zie voor nog meer schrijvers van de 22^e april ook mijn blog van 22 april 2014 en ook mijn blog van 22 april 2012 deel 1 en ook deel 2 en eveneens deel 3.

22-04-2016 om 18:32 geschreven door Romenu  

Britse schrijfster Charlotte Brontë werd geboren in Thornton op 21 april 1816. Zie ook alletags voor Charlotte Brontë op dit blog.

Uit: Jane Eyre

"Wake! wake!" I cried. I shook him, but he only murmured and turned: the smoke had stupefied him. Not a moment could be lost: the very sheets were kindling, I rushed to his basin and ewer; fortunately, one was wide and the other deep, and both were filled with water. I heaved them up, deluged the bed and its occupant, flew back to my own room, brought my own water-jug, baptized the couch afresh, and, by God's aid, succeeded in extinguishing the flames which were devouring it.
The hiss of the quenched element, the breakage of a pitcher which I flung from my hand when I had emptied it, and, above all, the splash of the shower-bath I had liberally bestowed, roused Mr. Rochester at last. Though it was now dark, I knew he was awake; because I heard him fulminating strange anathemas at finding himself lying in a pool of water.
"Is there a flood?" he cried.
"No, sir," I answered; "but there has been a fire: get up, do; you are quenched now; I will fetch you a candle."
"In the name of all the elves in Christendom, is that Jane Eyre?" he demanded. "What have you done with me, witch, sorceress? Who is in the room besides you? Have you plotted to drown me?"
"I will fetch you a candle, sir; and, in Heaven's name, get up. Somebody has plotted something: you cannot too soon find out who and what it is."
"There! I am up now; but at your peril you fetch a candle yet: wait two minutes till I get into some dry garments, if any dry there be--yes, here is my dressing-gown. Now run!"
I did run; I brought the candle which still remained in the gallery. He took it from my hand, held it up, and surveyed the bed, all blackened and scorched, the sheets drenched, the carpet round swimming in water.
"What is it? and who did it?" he asked. I briefly related to him what had transpired: the strange laugh I had heard in the gallery: the step ascending to the third storey; the smoke,--the smell of fire which had conducted me to his room; in what state I had found matters there, and how I had deluged him with all the water I could lay hands on.”

 
Charlotte Brontë (21 april 1816 – 31 maart 1855)
Mia Wasikowska als Jane Eyre in de gelijknamige film uit 2011

De Franse schrijver Patrick Rambaud werd geboren op 21 april 1946 in Parijs. Zie ook alle tags voor Patrick Rambaud op dit blog.

Uit  Cinquième chronique du règne de Nicolas Ier

« Madame s'abandonnait avec une somnolence tranquille aux délices du pouvoir. Elle avait toujours vécu entre les palais et les palaces, mais il y avait désormais un je-ne-sais-quoi d'insolent dans l'art de se faire servir, un rapport de force permanent qui se superposait à l'arrogance ordinaire des nantis, ce supplément qu'apportait la haute politique à l'argent. L'allure distante de Madame, selon un institut qui sondait les coeurs, irritait plus d'un sujet sur deux. Pourtant elle faisait effort, elle osait la simplicité et la compassion affichée, mais lorsqu'elle parut dans une émission de propagande impériale à sa gloire, durant une heure longue et lente, elle ne fut que langoureuse. Tout en elle sonnait faux. On entendait des couturiers et des chanteurs complaisants qui s'extasiaient sur son filet de voix, et elle, chichiteuse, murmurait avec fadeur des banalités en guirlandes ; il fallait de la curiosité amusée ou de la bravoure pour supporter tant de guimauve, or, cette glamoureuse hagiographie s'inscrivait dans un plan ; Madame avait dépensé son automne à gommer les vilaines rumeurs qui pesaient sur l'admirable couple qu'elle formait avec le Prince, lequel n'était à l'évidence que l'appareillage d'une beauté arrangée avec un petit nerveux. Et d'enquiller de raides clichetons en les dévidant jusqu'au bout : « Moi, dit-elle d'une voix de miel, je ne suis que la cerise sur le gâteau, j'essaie d'être une belle cerise, en tout cas une cerise qui ferait honneur à ce gâteau fantastique », car elle comparait Sa Majesté à une sorte de pudding. »

 
Patrick Rambaud (Parijs, 21 april 1946)

De Engelse schrijver John Mortimer werd geboren op 21 april 1923 in Londen. Zie ook alle tags voor John Mortimer op dit blog.

Uit: Rumpole and the Brave New World

« You can say what you like about Rumpole's attainments, but I have to admit that he lacks a spiritual side to his nature. Everything has to be tested, carefully labelled and filed away in Rumpole's mind as valuable evidence. Sometimes I've had to ask myself whether Rumpole is really in touch with life's deeper mysteries and I have had to come reluctantly to the conclusion that he is not. All this became clearer to me when I met a new friend, Eustace Peveril, who guided me into deeper understanding of life's mystery. I have written before about my friend Marsha's bridge club. It was there that I met Judge Bullingham who, in the end, let me down and has transferred his affections to Phillida, now ridiculously known as Mrs Justice Erskine Brown. As someone who lives life on the surface I have no doubt she is a very suitable companion to the judge, who I am sure has no experience of the inner life. A door was opened on to the secrets of existence when I played a successful hand of four no trumps with the man I shall always feel privileged to call Eustace. By a happy chance I had drawn him as a partner, and to say we got on well is an understatement. Eustace has suggested that we might have been brother and sister in some previous existence and I can't help feeling that he has hit the nail quite truthfully on the head.
Eustace might not be thought by everyone as handsome but he has the irresistible quality of someone who lives life on a higher plane. He is always impeccably well dressed and he laughingly tells me that he has to keep up appearances for the sake of his work, which I believe is something to do with mail order tailoring."

 
John Mortimer (21 april 1923 – 16 januari 2009)

De Nederlandse schrijver Charles den Tex werd geboren in Box Hill, Australië, op 21 april 1952. Zie ook alle tags voor Charles den Tex op dit blog.

Uit: Bot

“Willem hangt er slecht bij. Zijn rode stresskop ziet grauw, zijn billen zakken spanningsloos uit zijn rug in zijn benen, zijn armen recht naar boven gestrekt, de polsen in zwart glanzend touw gebonden en omhooggetrokken door een ring aan het plafond. Tussen zijn voeten ligt een plas. Schuin voor hem staat een politieman, hij kijkt omhoog.
‘Powermodel zuignap. Kun je wel drie van die mannen aan hangen’, zegt hij.
Willem hoort het niet. De dood zit in zijn aderen, er stroomt niets meer door het zware lijf. Olga kijkt naar haar baas en denkt van alles tegelijk. Hoe kan hij dood zijn? Hoe kan dit? Willem? Waarom hangt hij daar? Wie was er bij hem gisteravond? Debby. Debby was bij hem. Waar is ze? Wat moet er gebeuren? Wie doet dit? Iemand moet het doen. Wie? Wat gebeurt er met het bedrijf? Met de zaak? Met haar baan? Zijn vrouw! Wie gaat het aan zijn vrouw vertellen? De stank, geuren van bederf en uitwerpselen wringen zich in haar neus.
Verwilderd kijkt ze om zich heen, ziet de ambulancemedewerkers, de politie en de manager van het hotel. Het is de tweede dag van een driedaags teambuildingtraject. Vandaag zouden ze gaan parachutespringen. Ze kijkt naar de man, haar baas. Had ze al die jaren haar best gedaan om hier te belanden? Ze kokhalst.
Ik kan hier niet zijn, denkt ze.
Ze wil hier niet zijn. Als ze hier blijft, kan ze niet denken. Ze wil weglopen, draait zich om en kijkt in het uitgestreken gezicht van Mark Lamander, de secretaris van Willem, zijn persoonlijk assistent, de man die alles voor hem regelt en bijhoudt. Behalve nu.“

 
Charles den Tex (Box Hill, 21 april 1952)

De Duitse literatuurwetenschapper en musicus Michael Mann werd als jongste kind van Thomas en Katia Mann geboren op 21 april 1919 in München. Zie ook alle tags voor Michael Mann op dit blog.

Uit: Die Manns. Geschichte einer Familie (door Tilmann Lahme)

„Der Jüngste der Familie Mann, der siebzehnjährige Michael, lebt seit Januar 1937 im Hotel Français in Paris. Sein Lehrdiplom für Geige hat er noch am Konservatorium in Zürich absolviert. Dann aber hat er den Direktor der Musikschule im Streit geschlagen, und die Eltern mussten für den Sohn einen neuen Ausbildungsort fern von der Züricher Exilheimat der Familie finden. Der Violinpädagoge Jean Galamian wird in Paris sein Lehrer, zum reduzierten Preis von 75 Francs die Stunde, „in Anbetracht des berühmten Papas“.
(…)

Ein Gratulationsbrief von Michael Mann zum 62. des Vaters trifft ein. Er lebe gut in Paris, mit der Musik gehe es voran; „wer weiss, vielleicht werde ich am Ende noch eine Zierde der Familie!“ Zu seinem eigenen 18. Geburtstag haben die Eltern Michael ein Auto versprochen. Er soll sich, wenn er seinen Führerschein gemacht hat, mithilfe eines Freundes in Paris einen vernünftigen gebrauchten Wagen kaufen. Wenig später: Den Führerschein hat Michael noch nicht gemacht, auf die Hilfe des Freundes verzichtet, aber ein gebrauchtes Auto gekauft – einen Sportwagen der Marke Bugatti.“

 
Michael Mann (21 april 1919 - 1 januari 1977)
Michael Mann als 18-jarige

De Duitse schrijver Peter Schneider werd geboren in Lübeck op 21 april 1940. Zie ook alle tags voor Peter Schneider op dit blog.

Uit:Der Mauerspringer

"Denn Kabe hatte ja eine Staatsgrenze illegal überwunden, die nach Auffassung der westdeutschen Regierung gar nicht existiert. Folgte man dem Sprachgebrauch der Verfassungsrechtler, so hatte Kabe lediglich von seinem Recht auf Freizügigkeit Gebrauch gemacht."
(…)

“Eine meditative Stille entsteht. Die in meterhohem Beton eingefaßte Slalomstrecke, auf deren Randbefestigung Betunien blühen, mündet in eine einspurige Bahn zwischen den Grenzbaracken, die sich hinter dem Schlagbaum zu einer leicht ansteigenden Straße verbreitert und in einem nur noch der Form nach bebauten Horizont verliert. Wie Erinnerungen an Häuser wirken die Fassaden am Straßenrand; die Grenzstrecke gleicht einem ausgetrockneten Flußbett, das sich zwischen den Baracken endgültig verengt hat; jeder Durchfluß hätte etwas Verspätetes."
(…)

"In der Zeit, da der kürzeste Tag bevorsteht und das Geäst der Kastanien den Fernsehantennen ähnlich wird, wache ich manchmal inmitten der Schwärze auf. Die Traumbilder, an die ich mich erinnere, handeln von unvermuteten Bekanntschaften, erwiderten Blicken, Berührungen ohne Vorbereitung und Ziel. Ein Firnis von Harmonie liegt darüber wie auf den Bildern einer Zigarettenreklame; das Gefühl, das sich im Augenblick des Erwachens durchsetzt, spricht von einer gewaltsamen, noch frischen Trennung, als sei ein immer nur gefürchteter Abschied jetzt wahr und nur im ersten Schlaf vergessen worden."

 
Peter Schneider (Lübeck, 21 april 1940)
Cover

Onafhankelijk van geboortedagen:

De Duitse dichter Gerrit Wustmann werd in 1982 in Keulen geboren. Zie ook alle tags voor Gerrit Wustmann op dit blog.

09 / ornamentler (II)

die ornamente
im staubigen boden 
lösen sich auf die gegenwart
vergeht auf nassen wänden
zeichnen sich muster ab
die schrift an der wand
wölbt sich zur nacht die schrift
ein bröckelndes gold
ein brackendes wasser und
flüsternde algen die ornamente
in den händen der betenden
zur morgenröte bricht der klang
wo das licht sich trifft
an diesem einen punkt aus
tausend fenstern unter der kuppel
die ornamente auf marmor
und staub

 
Gerrit Wustmann (Keulen, 1982)

Zie voor nog meer schrijvers van de 21^e april ook mijn blog van 21 april 2014 deel 2.

21-04-2016 om 18:25 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter, toneelschrijver en essayist Martinus Nijhoff werd geboren in Den Haag op 20 april 1894. Zie ook alle tags voor Martinus Nijhoff op dit blog.

Het uur U (Fragment)

Een traag wolkje, als een eilandje in
de heldere hemel ontplooid,
beduidde het nu of nooit
ophanden zijnd offensief.
Al wie zijn kijker ophief
zag op de zee van azuur
een slagschip, klaar voor vuur.
Was het vriend of vijand?
Niet uit te maken, want
het schip voerde geen vlag.
Zoals ook de man die men zag
het minste niet droeg dat een man
van een man onderscheiden kan.
En ook de muziek zong door,
werd een groot, onzichtbaar koor.
Want sedert water en gas
en het zoemen hoorbaar was
van de elektrische stroom,
hadden ook hartklop, en droom,
en geeuw, en bloedsomloop,
en wanhoop, en stille hoop,
kortom al wat nooit stem werd,
zich gemengd in het ver concert
dat tegen wil en dank
steeds duidelijker van klank
uit de stilte kwam opgeweld.
Verlangen, doodgekneld,
een kind vermoord in een put,
riep, eensklaps wakker geschud,
om speelgoed en speelgenoot.

Het kind en ik

Ik zou een dag uit vissen,
ik voelde mij moedeloos.
Ik maakte tussen de lissen
met de hand een wak in het kroos.

Er steeg licht op van beneden
uit de zwarte spiegelgrond.
Ik zag een tuin onbetreden
en een kind dat daar stond.

Het stond aan zijn schrijftafel
te schrijven op een lei.
Het woord onder de griffel,
herkende ik, was van mij.

En toen heeft het geschreven,
zonder haast en zonder schroom,
al wat ik van mijn leven
nog ooit te schrijven droom.

En telkens als ik even
knikte dat ik het wist,
liet hij het water beven
en het werd uitgewist.

 
Martinus Nijhoff (20 april 1894 – 26 januari 1953)
 

De Nederlandse schrijver en beeldend kunstenaar Jan Cremer werd geboren in Enschede op 20 april 1940. Zie ook alle tags voor Jan Cremer op dit blog.

Uit: Ik Jan Cremer

“Ik geloof nu toch wel die verhalen over executies die mislopen door weigerende geweren.
Ik weet zeker dat ik misgeschoten heb, want ik schoot haast de sabel uit de opgeheven arm van de bevelhebbend officier: daarop had ik ook aangelegd. We waren allemaal onder de indruk. Zelfs de kapitein, die vreselijk nerveus onze afdeling terug naar de munitiekamer commandeerde.
Niemand had veel praats aan tafel, zodat er een rot- en ruziestemming heerste. Ik heb geen vreten aangeraakt, ik was misselijk.

 
Jan Cremer, Red horse Berlin, 1984

's Avonds was ik er overheen. Er gebeurt zo veel op één dag. Ik heb dubbel van de hachee gegeten. Als je toch nadenkt is het zonde van zo’n man. Misschien had ie wel een lekker wijf. Want die Fransen hebben wél verstand van wijven! En vooral de officieren. Wat zal er nou met zo’n wijf gebeuren? Misschien woont ze wel in Parijs. In een groot appartement met uitzicht op de Eiffeltoren? Alsje er naar toe zou gaan ontvangt ze je hartelijk: je kan haar direct versieren en naaien en bij haar blijven wonen (omdat ze haar man haatte aangezien hij vier maîtresses had en haar nooit schreef).
Wat zou die luit toch gedaan hebben dat ie zo afgemaakt is. Ik kende hem niet. Je hoort er ook nooit iets van. Ik weet wel dat er haast elke morgen een vuurpeloton aantreedt. Er komen hier ter dood veroordeelden uit alle kampen en gevangenissen. Ze worden de cellen ingeslagen met de bullepees. Net het abattoir!”

 
Jan Cremer (Enschede, 20 april 1940)

De Nederlandse dichter en vertaler Jean Pierre Rawie werd geboren op 20 april 1951 in Scheveningen. Zie ook alle tags voor Jean Pierre Rawie op dit blog.

Klaaglied

Ik klaag, want alles wat zo mooi begon
ging langzaamaan naar de verdoemenis,
wat immers niet meer te verbloemen is
hoewel ik soms gedaan heb wat ik kon.

Wel hebben wij elkander op het laatst
bedonderd en constant te veel gezopen,
dus dat het heel ellendig af zou lopen
lag voor de hand en heeft geen mens verbaasd.

Het leed is niet van gister of vandaag
en dit verhaal misschien niet zo bijzonder,
maar toch ben ik er reuze treurig onder
en vind het juist en passend dat ik klaag.

Voorgoed

Dit is de herfst, dit zijn de mooiste maanden,
maar ze ontgaan ons zoals ieder jaar,
want wij zijn blinden in een wereld waar
het blijvende niet geldt, alleen het gaande.

Wij tastten in het duister naar elkaar,
een oogwenk dat wij ons onsterflijk waanden,
en zijn niet dan elkanders nabestaanden;
het bed is ons niet nader dan de baar.

Geen troost valt aan het najaar te ontlenen,
de bladeren verworden in de goot
en de gelieven zijn voorgoed verdwenen.

Wie weet is ons vergund pas metterdood,
door vreemde hemellichamen beschenen,
iets vast te houden wat ons niet verstoot.

 
Jean Pierre Rawie (Scheveningen, 20 april 1951)
Portret door  Trudy Kramer, 2001

De Britse schrijver en journalist Sebastian Faulks werd geboren op 20 april 1953 in Newbury. Zie ook alle tags voor Sebastian Faulks op dit blog.

Uit: Birdsong

"How old are you?" said the boy.
"Gr?goire!"
"It doesn't matter," said Stephen to Madame Azaire. "Twenty."
"Do you drink wine?" said Azaire, holding a bottle over Stephen's glass.
"Thank you."
Azaire poured out an inch or two for Stephen and for his wife before returning the bottle to its place.
"So what do you know about textiles?" said Azaire. He was only forty years old but could have been ten years more. His body was of a kind that would neither harden nor sag with age. His eyes had an alert, humourless glare.
"A little," said Stephen. "I have worked in the business for nearly four years, though mostly dealing with financial matters. My employer wanted me to understand more of the manufacturing process."
The maid took away the soup plates and Azaire began to talk about the local industries and the difficulties he had had with his work force. He owned a factory in town and another a few miles outside.
"The organization of the men into their syndicates leaves me very little room for manoeuvre. They complain they are losing their jobs because we have introduced machinery, but if we cannot compete with our competitors in Spain and England, then we have no hope."
 

 
Sebastian Faulks (Newbury, 20 april 1953)

De Vlaamse dichter en schrijver Jozef Hugo Maria Deleu werd geboren in Roeselare op 20 april 1937. Zie ook alle tags voor Jozef Deleu op dit blog.

Aan de trap

Mijn zoon roept aan de trap beneden.
Ik kom! Maar ik denk ik wacht nog even
om een tweede keer jouw stemmetje
van ongeduld te horen beven.
 
Het huis ruist van zijn spelen.
Als een kat de muis, tergt hij het leven.
Mijn vrouw zegt ja of neen en kijkt
wanhopig door zijn vragen om zich heen.
 
De dagen geuren als vruchten in schalen.
Groen en rijp gooit hij slordig dooreen.
Mijn vrouw noch ik durven te gewagen
van de worm in het vruchtenvlees.
 
De witte dood lacht door de ramen.
Mijn zoon stoeit in zijn blonde vlees;
hij is dapper als in oude sagen
maar klaagt soms om ongekend zeer.
 
Dan zwijgen mijn vrouw en ik samen
en maken de stilte beangstigend diep.
Wordt hij honderd of twintig jaren?
Wij worden moe van een vreemd verdriet.

 
Jozef Deleu (Roeselare, 20 april 1937)

De Amerikaanse schrijver, essayist en criticus Steven Michael Erickson werd geboren op 20 april 1950 in Los Angeles. Zie ook alle tags voor Steven Erickson op dit blog.

Uit:Zeroville

“10.
Vikar walks through the Roosevelt lobby, which has a statue of Charlie Chaplin. With its stone arches and palm fronds, it's slightly seedy; the first Academy Awards were held here forty years before. At the front desk, he asks for room 928.
The young clerk behind the front desk says, "That room's not available." His long hair is tucked into his collar beneath his coat and tie.
"Are you certain?"
"Yes."
"Seventeen years ago," Vikar says, "Montgomery Clift lived in that room."
"Who?"
Vikar restrains the urge to pick up the small bell from the desk and lodge it in the philistine's forehead. For a moment he considers the image of the clerk having a bell for a third eye, like a cyclops. People could walk up and ring it, and every time they did, this infidel would remember Montgomery Clift. "Montgomery Clift," Vikar says, "lived here after making A Place in the Sun, when he was filming From Here to Eternity."

 
Steve Erickson (Los Angeles, 20 april 1950)

De Finse schrijver Arto Paasilinna werd geboren op 20 april 1942 in Kittilä in Lapland. Zie ook alle tags voor Arto Paasilinna op dit blog.

Uit: Der wunderbare Massenselbstmord (Vertaald door Regine Pirschel)

„Der neueste Konkurs hatte ihn im Frühjahr ereilt. Seitdem litt Onni Rellonen an starken Depressionen.
Die Kinder waren erwachsen, die Ehe zerrüttet. Wenn sich Onni manchmal hinreißen ließ, Zukunftspläne zu schmieden und diese seiner Frau vortrug, fand er keinen Zuspruch, nicht einmal mehr bei ihr.
»Krmh.«
Das war ihr entmutigender Kommentar. Es war kein Widerspruch, keine Unterstützung, nichts. Alles war hoffnungslos, das ganze Leben und besonders das Geschäftsleben.
Direktor Onni Rellonen hegte seit dem Winter Selbstmordgedanken. Es war nicht das erste Mal. Sein Lebensmut war auch früher schon mehrfach erlahmt. Die Verzagtheit hatte wieder einmal die Oberhand gewonnen und dafür gesorgt, dass sich die gesunde Aggression in selbstzerstörerische Gedanken umwandelte. Er hatte sich bereits im Frühjahr zu Zeiten des Konkurses der Wäscherei umbringen wollen, aber irgendwie hatte er nicht einmal dazu die Kraft aufgebracht.
Jetzt war Johannistag. Onnis Frau war in der Stadt geblieben, sie hatte gesagt, dass sie sich das Fest nicht auf dem Lande bei ihrem trübsinnigen Mann verderben lassen wolle. Ein einsamer Mittsommerabend ohne Lagerfeuer, ohne Gesellschaft, ohne Zukunft. So etwas macht keinem Menschen Spaß.
Onni Rellonen stellte die Bierflasche auf die Schwelle und ging ins Haus. Im Schlafzimmer öffnete er eine Kommodenschublade, zog seinen Revolver heraus, lud ihn und steckte ihn in die Tasche seiner Cordhose.
Das wär’s dann wohl, dachte er traurig, aber entschieden.
Nach langer Zeit hatte er wieder das Gefühl, etwas in Angriff zu nehmen, Schwung in eine Sache zu bringen. Es war an der Zeit, einen Punkt hinter das nutzlose Dasein zu setzen. Einen großen Punkt hinter das ganze Leben, ein dröhnendes Ausrufezeichen!“

 
Arto Paasilinna (Kittilä, 20 april 1942)

Zie voor nog meer schrijves van de 20e april ook mijn blog van 20 april 2014 deel 2 en ook deel 3.

20-04-2016 om 18:16 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichteres en schrijfster Marjoleine de Vos werd geboren in Oosterbeek op 19 april 1957. Zie ook alle tags voor Marjoleine de Vos op dit blog.

Ruimtevrees

Achter eilanden, daar weer achter
dijken, zee en Zweden. Waar zou je heen?
De blik verliest je met zichzelf in ruimte
waar aankomst ver en ver te zoeken is.
Niet voor de woerd die plotseling en onbedaarlijk
groen het zonlicht en je oog inzwemt.
Kijk bij je voet, maant hij, waar speenkruid
bloeit, de lucht gespiegeld blauw is in het diep.
Voel warmte op je neus, zie 't vroege blad
van vlier. Je keek te ver. Wat je zoekt is hier.

Kooklust

Met gretige borsten staat begeerte aan het aanrecht
zoent het zaad uit tomaten, kijkt naar het zwellen
van beslag onder vochtige doek. Haar hand liefkoost
de haas van een jonge stier, zijn zoekende tong
is gemaakt voor de hare, verzaligd streelt ze
zijn ballen de pan in. Hartstocht
is een keukenprinses met aanraakbare huid,
donzig als deeg, geurig als boter, een weerloze
van bot bevrijde eend die naakt wil zijn
als een olijf in olie, een perzik op sap.
Ze wil zich ontleden op het hakblok, betast worden
door gulzige vingers en gloeiend verslonden.
Een vis zijn, zwemmend in roomsaus
gewiegd, gekend, begeerd, genoten.

 
Marjoleine de Vos (Oosterbeek, 19 april 1957)

De Braziliaanse dichter, schrijver en vertaler Manuel Carneiro de Souza Bandeira Filho werd geboren op 19 april 1886 in Recife. Zie ook alle tags voor Manuel Bandeira op dit blog.

Roundel Of The Little Horses

The little horses running,
And we, the big horses, eating…
And your beauty, Esmeralda,
Finally drove me mad.

The little horses running.
And we, the big horses, eating…
And the sun outside so bright,
But in my heart night is falling.

The little horses running,
And we, the big horses, eating…
Alfonso Reyes going away,
And so many people staying behind.

The little horses running,
And we, the big horses, eating…
Italy bragging and bullying,
And Europe coming apart at the seams…

The little horses running,
And we, the big horses, eating…
Brazil busy politicking,
My God! Poetry dying…
And the sun outside so bright,
And the sun so bright, Esmeralda,
But in my  heart — night is falling!

Vertaald door John Nist

Preparation to Death

Life is a miracle.
Each flower,
with its form, colour, aroma
each flower is a miracle.
Each bird,
with its plumage, its flight, its song
each bird is a miracle.
The space, infinite,
the space is a miracle.
The time, infinite,
the time is a miracle.
The memory is a miracle.
The conscience is a miracle.
Everything is a miracle.
Everything but the death.
-Blessed is the death, the end of all miracles!

The Animal

Yesterday I saw an animal
On a filthy hallway
Searching for food between the garbage

When finding anything
It did not inspect or smelled
Just swallowed with voracity

The animal was not a dog
Or a cat
Or a rat

The animal, oh my Lord, was a man!

Vertaald door Mariza Góes

 
Manuel Bandeira (19 april 1886 – 13 oktober 1968)
Portret door Adegildo Barros, 2007

De Zuidtiroolse dichter norbert c. kaser werd geboren op 19 april 1947 in Brixen. Zie ook alle tags voor norbert c. kaser op dit blog en ook voor n.c. kaser.

fragment einer tante

alles den katzen gegeben
mein schwung das fleisch ein leben
kraut steht im hof
& dazwischen ein zorniger hund   der mir die freunde
vertreibt & ihnen raubt was ich mit lieb & saurer hand-
arbeit ihnen aus dem fenster warf

wieder wird sie junge kriegen
es ist an der zeit
die alte
s’letzte mal hatte sie sechs — eine — die graue die schoenste
lag in der holzhuette
tot

nicht zu vergessen die tauben —
kein bauer saet mehr fuer sie   kein brot faellt auf die
straße   herzlos sind sie all

wieder wird sie junge kriegen & die tauben wollen ihr
recht   die alten & stehen sich schlecht wie ich & alt

alles den katzen gegeben
mein schwung die rente
                                  & ledig geblieben...

 
n. c. kaser (19 april 1947 – 21 augustus 1978)
Brixen

De Russische schrijver Veniamin Kaverin werd geboren op 19 april 1902 in Pskov. Zie ook alle tags voor Veniamin Kaverin op dit blog.

Uit: Two captains (Vertaald door Bernard Isaacs)

“The policemen went up to Father and laid hold of him. Father shook his shoulder, and they fell back, one of them drawing his sword.
"What is this, sir?" Father said. "Why are you arresting me? I'm not just anybody, everyone here knows me."
"Oh no they don't, my lad," the officer answered. "You're a criminal. Grab him!"
Again the policemen stepped towards Father. "Don't wave that herring about, you fool," Father said quietly through clenched teeth to the one who had drawn his sword. "I'm a family man, sir," he said, addressing the officer. "I've been working on this wharf for twenty years. What have I done? You tell'em all, so's they know what I'm being taken for.
Otherwise people will really think I am a criminal."
"Playing the saint, eh?" the officer shouted. "Don't I know your kind! Come along!"
The policemen seemed to be hesitating. "Well?"
"Wait a minute, sir, I'll go myself," Father said. "Sanya," he bent down to me, "run along to your mother and tell her— Oh, you can't, of course, you're..."
He wanted to say that I was dumb, but checked himself. He never uttered that word, as though he hoped that one day I'd start speaking.
He looked around in silence.
"I'll go with him, Ivan," said the ganger. "Don't worry." "Yes, do, Uncle Misha. And another thing..." Father got three rubles out of his pocket and handed them to the ganger. "Give them to her. Well, goodbye."
They answered him in chorus.
He patted me on the head, saying: "Don't cry, Sanya." I didn't even know I was crying.“

 
Veniamin Kaverin (19 april 1902 – 4 mei 1989)
Monument voor “De twee kapiteins” in Pskov

De Franse schrijver Louis Amédée Achard werd geboren op 19 april 1814 in Marseille Zie ook alle tags voor Louis Amédée Achard op dit blog.

Uit: Récits d'un soldat

« Mon bataillon partit le 6 août pour le camp de Châlons ; ce furent, jusqu’à la gare de la Villette, où il s’embarqua, les mêmes cris, les mêmes voitures, les mêmes chants. Des voix enrouées chantaient encore à Château-Thierry. Les chefs de gare ne savaient auquel entendre, les hommes d’équipe étaient dans l’ahurissement. À chaque halte nouvelle, c’était une débandade. Les moblots s’envolaient des voitures et couraient aux buvettes, quelques-uns s’y oubliaient. On faisait à ceux d’entre nous qui avaient conservé leur sang-froid des récits lamentables de ce qui s’était passé la veille et les jours précédents. Un certain nombre de ces enfants de Paris avaient exécuté de véritables razzias dans les buffets, où tout avait disparu, la vaisselle après les comestibles ; les plus facétieux emportaient les verres et les assiettes, qu’ils jetaient, chemin faisant, par la portière des wagons ; histoire de faire du bruit et de rire un peu. Des courses impétueuses lançaient les officiers zélés à la poursuite des soldats qui s’égaraient dans les fermes voisines, trouvant drôle « de cueillir çà et là » des lapins et des poules. On se mettait aux fenêtres pour les voir.
À mon arrivée à Châlons, la gare et les salles d’attente, les cours, les hangars, étaient remplis d’éclopés et de blessés couchés par terre, étendus sur des bancs, s’appuyant aux murs.
Là étaient les débris vivants des meurtrières rencontres des premiers jours : dragons, zouaves, chasseurs de Vincennes, turcos, soldats de la ligne, hussards, lanciers, tous hâves, silencieux, mornes, traînant ce qui leur restait de souffle. Point de paille, point d’ambulance, point de médecins. Ils attendaient qu’un convoi les prît. Des centaines de wagons encombraient la voie. Il fallait dix manœuvres pour le passage d’un train. Le personnel de la gare ne dormait plus, était sur les dents."

 
Louis Amédée Achard (19 april 1814 – 24 maart 1875)
Cover

Onafhankelijk van geboortedata:

De Zwitserse schrijver Werner Rohner werd in 1975 geboren in Zürich. Zie ook alle tags voor Werner Rohner op dit blog.

Uit: Das Ende der Schonzeit

“Wenn ich noch zehn Jahre weiterrauchen kann- immer wieder hatte Mutter diesen Satz gesagt; wenn ich noch zehn Jahre weiterrauchen kann, sagte sie, hin ich zufrieden. Steckte sich eine Muratti an und lächelte mir zu, mehr mit den Augen als mit dem Mund.
Sie sagte den Satz auch dann noch, als ihre Schwe3ter Susanne sie zwei jahre nach Doktor Kerns Prognose, sie habehöchstens noch ein Jahr, zum letzten Mal ins Triemlispital einlieferte und sie - noch keine fünfzig Jahre alt »- bereits zu schwach war, um sich selbst eine Zigarette anzuzünden.
Mindes'tens einmal pro Stunde musste man sie ins Treppenhaus schieben; wenn ich an der Reihe war, zündete ich immer gleich zwei an, während sie aus dem Fensrer im vierzehnten Stock schaute.
Draussen Züirich in jenen ersten Tagen des neuen Jahrtausends im Nebel wie stillgelegt. Und ich stellte mir vor, wie Mutter fasr dreissig jahre zuvor am Hauptbahnhof aus dem Zug gstiegenn war, mit ihren seltsam langen Beinen und den hellblonden Haaren, die sie zu Zöpfen geflochten hatte. Eigentlich wollte sie nur ein paar Tage bleiben, dann aber verliebte sie sich sogleich und so sehr in diese Stadt,dass sie nachts ihre Häuser besetzte und tagsüber in einem kleinen Blumenladen an der Aemtlersrrasse Sträusse an die anderen Verliebten verkaufte. In der Küche eines tler besetzten Häuser an der Venedigsuasse, in das sie sich gleich am ersten Abend nach ihrer Ankunft verirrt und wo sie sich schon am zweiten Abend die Zöpfe mit einem Brormesser abgeschnitten hatte, lernte sie auch den Mann kennen, den sie Später nur noch »deinen Vatt:r« nannte. David Mourlin‚ geboren 1946, bekannt.“

 
Werner Rohner (Zürich, 1975)

Zie voor nog meer schrijvers van de 19e april ook mijn blog van 19 april 2015 deel 2.

19-04-2016 om 18:40 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver Martin Michael Driessen werd geboren in Bloemendaal op 19 april 1954.Na een aantal onvoltooide studies aan de Universiteit van Amsterdam, studeerde hij theaterwetenschappen aan de Ludwig-Maximilians Universiteit in München in de periode 1978/80. Hij werkte vervolgens als regieassistent in de theater te Augsburg en Darmstad en vanaf 1982 als zelfstandig toneel- en opera regisseur. In 2006 vestigde hij zich in Nederland. Driessenheeft een grote staat van dienst als regisseur. Sedert 1979 ensceneerde hij talloze toneelstukken en opera’s voor de grote theaters in Duitsland. Hij heeft zelf in Shakespeare-stukken geacteerd, en ze zowel in het Duits als in het Nederlands vertaald en geregisseerd. Daarnaast publiceerde hij sinds 1997 literaire vertalingen van toneelstukken uit het Nederlands en het Engels, Anglo-Iers en Amerikaans in het Duits – onder andere Vondels Lucifer, de complete dramatische werken van John Millington Synge, en stukken van Sean O’Casey, Oscar Wilde, Sebastian Barry, Michael West en Enda Walsh. Hij debuteerde in 1999 met de roman “Gars”. In 2012 volgde “Vader van God” en in 2013 “Een ware held”, alle door de pers bejubeld en voor literaire prijzen genomineerd. Zijn werk is vertaald in het Italiaans, Duits en Hongaars. In 2015 verscheen de omvangrijke roman “Lizzie”, geschreven in samenwerking met de dichteres Liesbeth Lagemaat. Met de roman “Gars” werd hij genomineerd werd voor de Ako Literatuurprijs 2000.

Uit: Vader van god

“In den beginne was alles en het universum was statisch en ondoordringbaar; tot God zijn marlpriem nam en de tijd ontvlocht.
Hij richtte zijn blik op de plaats die later Stonehenge zou gaan heten, om te zien wat er gebeurde. Voorlopig was het enig opmerkelijke aan de plek, dat er heinde en verre geen kei te bekennen viel.
Onberekenbare valwinden doorkamden het steppegras dat het toenmalige Europa bedekte, of drukten het plat tot kruinen en tonsuren; de volksverhuizingen vonden plaats in de luchten, waar vogels en zwevende zaadjes van het ene continent naar het andere werden geblazen.
Het was een lege en onrustige wereld. De aarde was nog geen schijf. Heuvelruggen kromden zich, eilanden doken op of gingen onder, en niemand kon er zeker van zijn dat een nieuwe dag niet ook een nieuwe aarde zou betekenen.
Diffuse wolken kolkten door het zwerk, gelaagd als de schillen van een ui, en de twee zonnen die aan de hemel stonden deden de aarde dampen. Nevelslierten wervelden over de monocultuur van gras en nog eens gras.
Toen naderden er vijf druïden met wapperende gewaden uit het oosten.
‘Hier dan maar,’ sprak de oudste, en hij stuk zijn staf in het gras. De overige vier tuurden elk in een andere windrichting, hoewel dit begrip nog niet bestond in hun vormeloze wereld, die geen polen kende en waarin de wind alomtegenwoordig was.
‘Dit is het Begin,’ sprak de oude druïde en ging op zijn hurken zitten, omhoog turend langs zijn opgerichte staf.
De vier jongere druïden hurkten en tuurden eveneens omhoog. De tweevoudige schaduw die de staf wierp werd langer en langer; na elkander zonken de zonnen onder de hellende horizon. De aarde zwabberde als een pannenkoek die nog in zijn pan moet terugvallen, en geen mens wist of zij haar laatste
Nadat zij lang gehurkt hadden zonder enige regelmaat te hebben ontdekt in de schots en scheve dans der planeten rond de top van de staf, waagde de jongste van hen de vraag: ‘Het begin waarvan?’
De prepleistoceense Mens was voortdurend misselijk, en het observeren van een staftop die heen en weer zwaaide met elke ondulatie van de deegachtige wereld, tegen een achtergrond van krioelende meteorieten, maakte de zaak er niet beter op.
De oudste druïde antwoordde onthecht: ‘Dat ligt nog verborgen, in de schoot van de tijd.’

 
Martin Michael Driessen (Bloemendaal, 19 april 1954)

19-04-2016 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter Bas Belleman werd in Alkmaar geboren “op een heldere ochtend in april” (Rottend Staal) van het jaar 1978. Zie ook alle tags voor Bas Belleman op dit blog.

Filmhuis

Het filmhuis toont films die op feesten
als pochet kunnen dienen.
Heb ik gezien.
Die regisseur, hoe heet-ie?

Het meisje aan de bar is in de war
met een andere die ze – dacht ze –
gezien had op Duitsland,
nagesynchroniseerd.

Na ge syn chro. Wat?
Niks, ik ken dit gesprek als een echo.

Het zal een andere
zijn geweest en ze plet
met haar tong mijn gehemelte.

Propagandist

ik geef haar toch een hand?
ze stemt blanco.
en mager dat ze wordt.
ze kickbokst veel te fanatiek.
ze raakt kreupel.
kan haar niet schelen, ze blijft maar trainen.
in de metro schopt ze een stang krom.
kan ik de conducteurs weer uitleggen
hoe ze bewakingscamera’s moeten afplakken,
vertrouwensband zelfregulering gedragscode.
– eet eens wat meer!
– trap me wat harder!
al at ze maar een klein elleboogje pasta,
een klein boogje maar. heus, het hoeft niet eens te dampen,
een klein zacht hol boogje pasta.
ze zwijgt haar keuzes dood.
ik weet wel, men heeft het recht zichzelf te verzwijgen,
men doet dat graag.
maar dat voetenwerk.
eet ze soms als ik niet kijk? hoe blijft ze op de been?

 
Bas Belleman (Alkmaar, april 1978)

De Nederlandse schrijver, dichter, neerlandicus en literatuurcriticus Willem Anton Marie (Wam) de Moor werd geboren in Zevenaar op 18 april 1936. Zie ook alle tags voor Wam de Moor op dit blog.

Uit: De psalmen: poëzie die nooit hoeft te vervelen

“Wat is dat voor poëzie die men dag aan dag zingen kan en die nooit verveelt? Sedert 1975 hoorde ik in de abdij waarin ik jaarlijks een week mag onderduiken elke dag minstens achttien psalmen zingen. De benedictijner monniken doen dat zo tijdens hun vijf gebedsdiensten, driehonderdvijfenzestig dagen van het jaar. Zo wordt elk van de honderdenvijftig psalmen gemiddeld meer dan drieënveertig keer per jaar gezongen. En het schijnt nooit te vervelen. Die ervaring heb ik zelf wanneer ik een week van de vroege metten tot de late completen neerzink in de koorbanken en mijn stem bij die van de monniken voeg. En de monniken die ik er naar vraag geven geen sociaal wenselijk antwoord als ze zeggen dat het zingen van de psalmen is als hun ademen of hun hartslag. Het behoort tot het wezen van hun bestaan.
Dat verveling uitblijft heeft te maken met drie dingen: de psalmen, hun Nederlandse vertaling door Ida Gerhardt en Marie van der Zeyde en de muzikale toonzetting door de gemeenschappelijke benedictijner en cistercienzer kloosters.

De psalmen zelf
Ten eerste - en dat vooral - zijn er de psalmen zelf. In heel de literatuur over het Oude Testament zijn zij verreweg favoriet bij de lezers van de bijbel, die de heilige schrift ook echt als een gebruiksboek zien en niet als een boek om je bezorgd over of vrolijk om te maken zonder er een blik in te slaan. ‘Psalmen zijn gedichten die om je adem, om je tong vragen; het zijn liederen die om de resonantie van je lichaam vragen’ schrijft psalmenkenner bij uitstek Karel Deurloo. Ideale teksten dus, zegt de pragmaticus, voor de dramales of voor dramatisering in de literatuurles. Waarbij dan zal blijken hoe sterk de psalm gemaakt wordt door klankassociaties, synonieme of antithetische parallellismen, metaforen ontleend aan het dagelijks leven en vooral: een stuwend ritme.
In de psalmen krijgt God op een altijd indrukwekkende wijze gestalte: als de Schepper, de Krijgsheer, de Verpletterende, de Onzienlijke, de Beschermer in de nood, als de Vreugdenbrenger, die het Al bestiert en voor wiens grootheid trommels en trompetten nooit genoeg zijn.”

 
Wam de Moor (18 april 1936 – 12 januari 2015)

De Nederlands dichteres en schrijfster Clara Eggink werd geboren in Utrecht op 18 april 1906. Zie ook alle tags voor Clara Eggink op dit blog.

De Schilder aan de Maanweg

De lange weg die Maanweg heet,
ligt waar de stad raakt afgebroken.
Nog een fabriek, een veld, een keet,
dan volgen daar de groene stroken
der landen, bomen, wijd en zijd.

De massa in zijn eeuwig groeien
zal ook hier komen mettertijd.
Nu staat op stal nog vee te loeien,
terwijl aan 't huis de vlier zich vlijt.

't Was in de schemer dat ik kwam gelopen
de Maanweg langs in ondergaande zon.
Een paarse nevel hield de ruimte open
zo stil en helder, een bedauwd gazon.
Daar zat een man in arbeidskleren
en schilderde een stukje sloot.
De peppels en de groene veren
van 't pluimgras en de stille dood
van oude stammen die verteren.

Wellicht stond hij des daags te werken
op de fabriek wat verderop.
't Was aan zijn handen wel te merken;
't penseel verving hier tang of schop.
In 't schilderkistje op zijn knieën
werd 't deksel weer een stukje land.
In zachte lijn en kleuren, die een
ontroerdheid toonden van zijn hand.

Zo toegewijd keken die ogen
eerst naar het veld, dan op zijn werk,
een spoor van goddelijk mededogen
was voelbaar, zielsbevrijdend sterk.
Niet lang ben ik er bij gebleven;
men moet niet zo een mens bezien.
Wie 't ware leven staat te leven
is 't best in eenzaamheid. Misschien
vond hij dit alles niet bijzonder.
Maar in mijn hart genas een wond
toen ik daar, als een simpel wonder,
die schilder aan de Maanweg vond.

 
Clara Eggink (18 april 1906 - 3 maart 1991)
 

De Amerikaanse schrijfster, essayiste en feministe Kathy Acker werd op 18 april 1947 in New York geboren als Karen Alexander. Zie ook alle tags voor Kathy Acker op dit blog.

Uit: Eurydice in the Underworld

“Every angel is terrifying.
Through the darkness, they move silently...

I will go down into death with you.
I must go where I must go
To see what I must see
In that place where no one knows...

... This is where love is taking me.

You have been leading
Me, angels, in and out of death.
I have no idea who you are.
Eurydice. Is she nothing
Or is she your mirror?
I don't know anymore.
I am at war.
Perhaps that which is given -
Being human -
Is too hard,
And so it is love that brings us,
To what cannot be born,
To ourselves,
And so we must change,
Must descend, guided by love, into the unknown.

Lovers disappear in each other.
Do they disappear forever?
Where do they go?”

 
Kathy Acker (18 april 1947 – 30 november 1997)

De Amerikaanse dichteres en schrijfster Joy Davidman werd geboren op 18 april 1915 in New York. Zie ook alle tags voor Joy Davidman op dit blog.

Waltzing Mouse

Impaled I was when I was born,
caught upon time’s nether horn,
murdered through and through with birth,
cankered with corrupted earth …
Slick between my fingers run
sands of time from sun to sun,
grains of hunger and delight,
diapered with dark and bright;
kisses and confusions pass
dribbling through the fat hourglass ….
and I skip from minute to minute
each one with me buried in it,
and I see my bridges burn
gold behind me as I turn,
and I see my painful track
blotted out behind my back
till I die as I was born,
slain upon time’s other horn.

 
Joy Davidman (18 april 1915 – 13 juli 1960)
Cover biografie

Onafhankelijk van geboortedata:

De Duitse schrijfster Katharina Schwanbeck werd geboren in 1979 in Rostock. Zie ook alle tags voor Katharina Schwanbeck op dit blog.

Uit: Golden City

“Wenn ich Jenny in die Augen sehe, dann ist es wie Erleuchtung. Ich habe sie in einem Yogameditationskurs kennengelernt. Jede Woche treffen wir uns zweimal.
Am Anfang setzen wir uns auf unsere Meditations­kissen, wir halten uns an den Händen (ich ver­suche immer neben Jenny zu sitzen, damit ich sie unauf­fällig be­rühren kann, denn ich finde sie wahn­sinnig sexy und interes­sant) und jeder schaut jedem zur Be­grüßung in die Augen. Dann sagt jeder wie es ihm gerade geht. Den meisten geht es nicht so richtig gut. Sie haben Schwie­rig­keiten, sich in der Welt zurecht zu finden, so wie ich. Jenny erzählt, dass sie Angst davor hat, jemanden ganz, also auch oder vor allem see­lisch, an sich heran­zulassen. Sie weint auch ein bisschen und ihre Tränen fallen verträumt auf ihre Jogginghose.
Ich habe es auch satt zu leiden, ich will lieber glück­lich sein. Sage ich. Das nehme ich mir jede Woche aufs Neue vor.
Dann stehen wir mit nackten Füßen auf gummi­artigen Matten und kontrol­lieren unseren Atem. Mit dem rechten Daumen das linke Nasenloch zuhalten, die Finger gespreizt Richtung Stirn. Einatmen, ausatmen. Sat und nam. Und immer wieder Om, bis wir schon ganz düselig sind und so wahn­sinnig entspannt. Wir lenken die schlechten Energien in Mutter Erde.
Die nette Yoga­lehrerin bestellt uns am Ende einen Gruß des Meisters und erteilt uns Darshan. Als ich an der Reihe bin, trete ich aus meinem Körper und sehe mir beim Denken zu. Ich denke: Oh Mann ist das warm, ist das jetzt goldenes Licht oder bilde ich mir das nur ein so was kann man sich doch nicht einbilden oder?“

 
Katharina Schwanbeck (Rostock, 1979)
 

Zie voor nog meer schrijvers van de 18e april ook mijn blog van 18 april 2015 deel 1 en eveneens deel 2.

18-04-2016 om 18:18 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver Antoon Coolen werd geboren in Wijlre in Zuid-Limburg op 17 april 1897. Zie ook alle tags voor Antoon Coolen op dit blog.

Uit: Dorp aan de rivier

“Hij had een slecht gehoor, dat was waar, maar hij had ook nog een hulpmiddel in de fijnheid van zijn andere zintuigen. Hij kon kilometers wijd zeer scherp zien en onderscheiden. Hij kon een haas in het vizier krijgen als geen ander. Hij kende ieder spoor van het wild in het gras en in de rogge. Als hij 's nachts op de grond lag uitgestrekt, omdat zijn hondje zo onrustig was gaan kwispelen en met zijn voorpootjes tegen zijn broek krabbelde, dan voelde Cis in het trillen van zijn wang, waarvandaan de dreigende voetstappen kwamen en hoe hun richting was. En ook bij de eendenkooien loerde Cis, als de wilde eenden kwamen en het lokeendje vlijtig ronddreef. Dan kon zijn schot klinken en hij haalde er een neer uit de vlucht, die met trage vlerk neergleed in het riet.
Wij hadden ook Brammetje Peccator, in zijn huis tegen de dijk buiten het dorp, de voormuur van het huis lag op de dijk, maar de achtermuur lag zo diep in de dijkhelling, tegen die blinde achtermuur kon de storm waaien, het water kon er tegen opstijgen en de stenen waren door het hoog water getekend, dat kon Brammetje Peccator niet deren. Hoe kwam Brammetje aan zijn naam. Hij had zich verstoken van de sacramenten onzer moeder de heilige kerk, ‘ik heb een zonde gedaan,’ zei Brammetje, ‘die geen biechtvader in de wereld kent.’ ‘Wat is dat voor een zonde, Brammetje?’ ‘Dat zal ik u wijsmaken,’ zei Brammetje, ‘als de professors in de moraal die zonde niet eens kennen!’ Hij was met zijn zonde in 's-Hertogenbosch in de Sint-Jan geweest. Hij was met het bootje over de Maas weggevaren naar Kevelaer. In 's-Hertogenbosch en in Kevelaer kenden ze zijn zonde niet. Eens was hij naar Rome geweest, toen was hij wel een jaar lang weggebleven. Hij kwam terug, mager en afgevast, neen, de paus kende zijn zonde niet. ‘Wat heeft de paus dan gezegd, Brammetje?’ ‘De paus heeft gezegd: “Non novi”,’ zei Brammetje. ‘O,’ zei hij, ‘maar ge hebt alzeleven gehoord, dat de paus een gevangene van het Vaticaan is?
Ik dacht, dat hij in een kelder zou liggen met een ketting aan zijn been. Maar ik weet nou, dat er geen mens op de hele wereld zo schoon en zo rijk zit te wonen als (de paus, hij zit helemaal niet in de gevangenis.’ Hoe kwam Brammetje aan zijn ‘non novi’. Brammetje was pienter genoeg, hij kon verrassen met de dingen die hij wist. Hij naderde niet tot de heilige sacramenten, maar hij ging naar de kerk en hij luisterde naar de tekstwoorden, waarmee de pastoor de lijdensmeditatie begon: ‘non novi hominem’. Ik ken die mens niet. En dan deed Brammetje nog, of hij helemaal niet extra luisterde.”

 
Antoon Coolen (17 april 1897 – 9 november 1961)

De Duitse schrijfster Ida Boy-Ed werd geboren op 17 april 1852 in Bergedorf (Hamburg). Zie ook alle tags voor Ida Boy-Ed op dit blog.

Uit: Thomas Mann: Königliche Hoheit

„Er nimmt Lebehochs und Ansprachen entgegen. Einmal heißt es von einem sprechenden Bürgermeister: »Er bringe ihm den Dank dar, sagte er, und schüttelte dabei seinen Zylinderhut mit der Hand, in der er ihn hielt.« Wer fühlt aus dieser knappen Schilderung nicht die patriotische Herzensaufwallung des Bürgermeisters, dem sie sich als rednerische Geste in die Hand fortsetzen möchte, aber nur im Schütteln des Zylinders ausvibrieren darf.
In die leere Bewegtheit dieses Fürstenlebens, in das bange Fortschleppen der steten Finanznöte des ganzen Landes, in die beschränkte Dürftigkeit der Hofhaltung tritt nun als anreizendes und aufregendes Moment zuerst und später als erlösendes Wunder der amerikanische Milliardär Spoelman und seine Tochter Imma. Ich vermute, daß Thomas Mann in dieser kleinen Imma mit dem schwarzbleichen Köpfchen und der hohen Intelligenz, die sich in besonderer Begabung für Mathematik bewährt, seiner eigenen jungen Frau ein Denkmal setzte. Er hat mit der herben Keuschheit, die seine Darstellung immer auszeichnet, sehr zarte und zurückhaltende Farben für die Entwicklung dieses Liebesverhältnisses gefunden. Man sieht mit Lächeln, wie Klaus Heinrich, der mit einer handvoll feststehender Begriffe seinen Bedarf an Gedankentätigkeit zu decken pflegt und einmal aufgefangene Eindrücke und Worte immer wieder anwendet (selbst bei seiner Brautwerbung benutzt er die von Excellenz Knobelsdorff gesprächsweise dargebotenen Worte und man spürt, daß er doch glaubt, selbständig zu denken), also man sieht, wie er sich an der scharfen Kritik der klugen Imma geistig zu entfalten beginnt. Während Imma wiederum durch die Beherrschtheit ihres Wesens das Gefühl gibt, sie habe den Takt und die angeborene Überlegenheit, die eine fürstliche Stellung von ihr fordern wird. Ihre Einwilligung gewinnt er erst nach langem Kampfe, nachdem sie die Erkenntnis gewinnt, in ihm erwache das Begreifen der Lage des Landes, dessen trübe Not auch ihr die Aufgabe verheißt, in Liebe nützlich wirken zu können.“

 
Ida Boy-Ed (17 april 1852 – 13 mei 1928)
Scene uit de film „Königliche Hoheit“ uit 1953

De Engelse schrijver Nick Hornby werd geboren op 17 april 1957 in Redhill. Zie ook alle tags voor Nick Hornby op dit blog.

Uit: A Long Way Down

« While I was on the phone to Theo, both my ex-wife and my ex-girlfriend left messages. I had thought of neither of them when Theo was reading out that story; now I felt sick. I was beginning to realize an important truth about suicide: failure is as hurtful as success, and is likely to provoke even more anger, because there’s no grief with which to water it down. I was, I could hear from the tone of the messages, in very deep shit.
I called Cindy first.
‘You fucking selfish idiot,’ she said.
‘You don’t know anything, apart from what you read in the paper.’
‘You seem to be the only person in the world that the papers get bang to rights. If they say you’ve slept with a fifteen-year-old, you have. If they say you’ve fallen over drunk in the street, you have. They don’t need to invent stuff for you.’
This was actually quite an acute observation. She was right: not once have I been the victim of misrepresentation or distortion. If you think about it, that was one of the most humiliating aspects of the last few years. The papers have been full of shit about me, and every word of the shit was true.
‘So I’m presuming,’ she went on, ‘that they’ve got it right again. You were up the top of a tower-block with the intention of hurling yourself off. And instead you came back down again with a girl.’
‘That’s about the long and the short of it.’
‘And what about your daughters?’
‘Do they know?’
‘Not yet. But someone at school will tell them. They always do. What do you want me to say to them?’
‘Maybe I should talk to them.’
Cindy barked once. The bark was, I suspected, intended to be a satirical laugh."

 
Nick Hornby (Redhill, 17 april 1957) 

De Nederlandse dichter Vincent Daniel Corjanus werd geboren op 17 april 1995 in Zwolle. Zie ook alle tags voor Vincent Corjanus op dit blog.

Wilhelminalaan

Tijdelijk verblind.
De auto reed met groot licht
mij voorbij.
De straat is levenloos.
De mensen dromen over hun toekomst,
het leven en de dood
in de Wilhelminalaan.

4:15
zondag.
Gevoelloos op de fiets.
4 wijn, 6 bier, 2 wodka.
Het silhouet
van de oude toren is vaag.
Verlaten door het licht.
De oude stad, mijn huis
alles lijkt zo ver weg
vanaf de Wilhelminalaan.

Hoe vaak ben ik hier geweest
in deze nieuwe tijd?
Waarom die melancholie?
Welke herinnering kleeft
er aan deze uit steen getrokken straat?

Ik zie een blonde jongen,
vijf jaar oud naast een oude vrouw.
Ze kust hem op het voorhoofd,
‘’Dag lieve jongen, slaap zacht.’’

 
Vincent Corjanus (Zwolle, 17 april 1995)

De Amerikaanse schrijver Thornton Niven Wilder werd geboren op 17 april 1897 in Madison, Wisconsin. Zie ook alle tags voor Thornton Wilder op dit blog

Uit: The Bridge of San Luis Rey

“This was not the first time that Brother Juniper had tried to resort to such methods. Often on the long trips he had to make (scurrying from parish to parish, his robe tucked up about his knees, for haste) he would fall to dreaming of experiments that justify the ways of God to man. For instance, a complete record of the Prayers for Rain and their results. Often he had stood on the steps of one of his little churches, his flock kneeling before him on the baked street.
Often he had stretched his arms to the sky and declaimed the splendid ritual. Not often, but several times, he had felt the virtue enter him and seen the little cloud forming on the horizon. But there were many times when weeks went by... but why think of them? It was not himself he was trying to convince that rain and drought were wisely apportioned.
Thus it was that the determination rose within him at the moment of the accident. It prompted him to busy himself for six years, knocking at all the doors in Lima, asking thousands of questions, filling scores of notebooks, in his effort at establishing the fact that each of the five lost lives was a perfect whole.
Everyone knew that he was working on some sort of memorial of the accident and everyone was very helpful and misleading. A few even knew the principal aim of his activity and there were patrons in high places. The result of all this diligence was an enormous book, which as we shall see later, was publicly burned on a beautiful Spring morning in the great square.
But there was a secret copy and after a great many years and without much notice it found its way to the library of the University of San Marco. There it lies between two great wooden covers collecting dust in a cupboard. It deals with one after another of the victims of the accident, cataloguing thousands of little facts and anecdotes and testimonies, and concluding with a dignified passage describing why God had settled upon that person and upon that day for His demonstration of wisdom.”

 
Thornton Wilder (17 april 1897 – 7 december 1975)
 

De Deense schrijfster Karen Blixen (eig. barones von Blixen-Finecke) werd geboren op 17 april 1885 te Rungsted. Zie ook alle tags voor Karen Blixen op dit blog.

Uit: Jenseits von Afrika (Vertaald door Gisela Perlet)

„lch hatte eine Farm in Afrika am Fuß des Ngong-Gebirges’. Die Äquatorlinie zog sich fünfundzwanzig Meilen weiter nördlich durchs Hochland. doch meine Farm lag zweitauscnd Meter über dem Meer. Mitten am Tag konnte man diese Höhe und die Nähe der Sonne wohl empfinden, aber nachmittags und abends war es klar und kühl, und die Nächte waren kalt.
Geographische Lage und Höhe über dem Meeresspiegel hatten hier vereint eine Landschaft hervorgebracht, die auf der ganzen Welt nicht ihresgleichen kannte. Sie war herb. ihre Linien waren lang gezogen, nirgendwo gab es Überfluss, weder prächtige Farben noch üppige Vegetation wie in tief gelegenen Tropcnliindern. Ihre Farben waren trocken und gebrannt wie die von Töpferwaren.
Die Bäume trugen zarte, gefiederte Blätter. Die anders angeordnet waren als die Blätter der europäischen Bäume. nicht in Kuppeln, sondern in breiten. waagerechtcn Schichten und Parabeln. Diese besondere Struktur des Lauhs verlieh den frei stehenden Bäumen eine palmenähnliche, be- schwingte Silhouette oder auch eine romantische, heroische Haltung, wie sie ein Schiff mit vollen Segeln zeigt. Und die langen Waldsäume nahmen sich dadurch so merkwürdig aus, als ob der ganze Wald hebte. In den Savannen standen die alten krummen Dornbiiume einzeln und für sich, und das Gras duftete würzig nach Thymian und Forst, manchmal so heftig, dass es in den Nasenlöehern brannte. Die Blumen. die man in der Steppe oder an den Schlingpflanzen der jungfräulichen Wälder fand, waren so winzig wie Dünengewächse, doch wenn die lange Regenzeit begann. erblühten viele verschiedene Arten von üppigen, schweren Lilien und verströmten einen betäubenden Duft.
Nach allen Seiten war die Aussicht weit und unendlich. Alles in dieser Natur strebte nach Größe, Freiheit und hohem Adel.“

 
Karen Blixen (17 april 1885 – 7 september 1962)
Scene uit de film “Out of Africa” uit 1985 met Robert Redford en Meryl Streep

De Duitse schrijver David Wagner werd geboren op 17 april 1971 in Andernach. Zie ook alle tags voor David Wagner op dit blog.

Uit: Drüben und drüben (Samen met Jochen Schmidt)

“Dahinter das Doppelfenster, das hinunter – mein Zimmer lag im ersten Stock – auf den Garten ging, auf den Rasen, den ich jede Woche mähen musste, und die Bäume. Dem Haus am nächsten stand der Kirschbaum, dessen Kirschen im Früh-sommer gegen die Vögel verteidigt werden mussten, dann kamen der Apfel- und der Pfirsichbaum, dahinter der Wal-nussbaum, die große Blutbuche stand schon einen Garten weiter.
Ich wippte leicht hin und her und auf und ab, nicht wild, nein, ich hüpfte nicht ausgelassen, denn ich stand mit einem Messer in der Hand auf meinem Bett, wollte mir alles noch einmal ansehen, wollte mir mein Zimmer einprägen, den grauen Teppichboden und den weißen Schrank, der die meinem Bett gegenüberliegende Wand komplett ausfüllte, ein riesiger Kleiderschrank mit fünf oder sechs Türen – «der Interlübke», wie meine Mutter sagte, um ihn von dem anderen Kleiderschrank in ihrem Schlafzimmer zu unter-scheiden. Meine Anziehsachen belegten dort nur ein Seg-ment, Spielzeug ein zweites, hinter den anderen Türen hin-gen ältere Kleidungsstücke meiner Eltern, Mäntel, Pullover, Skianzüge, Wintersachen. Der Schrank, seine Türen waren mit Bildern von Burgen, Flugzeugträgern und Raubvögeln beklebt, zog sich bis zum Fenster, dort blieb ein schmaler Spalt zur Wand, zu schmal, um sich hineinzuzwängen. Hin und wieder warf ich Papiere und leere Süßigkeitenver-packungen dort hinein und baute einen Sichtschutz aus Büchern und Spielsachen davor, die Verpackungen der mitunter geklauten Süßigkeiten hätten im Papierkorb ja auffallen können, dachte ich mir – aber natürlich war das Problem, als diese private Müllhalde eines Tages entdeckt wurde, dann viel größer.
Auf der Fensterbank stand mein Fernglas, da lagen auch ein paar Holzstücke und Äste, an denen ich gerne herum-schnitzte, und, wenn ich den nicht unten im Garten gelas-sen hatte, mein selbstgebauter Bogen und ein paar Pfeile.”

 
David Wagner (Andernach, 17 april 1971)
Hier met  Jochen Schmidt (rechts)

De Amerikaanse schrijver R.J. Pineiro werd geboren op 17 april 1961 in Havana. Zie ook alle tags voor R. J. Pineiro op dit blog.

Uit: CyberTerror

“We mourned the multiple terrorist strikes early this century and remembered the terrorist purges that followed--along with all of the policy changes meant tostrengthen our national defense. But most of those changes were focused on the real world--the physical world--all the while leaving the virtual world vulnerable for an opportunity that was soon taken.
While the entire world was focused on the possibility of suitcase nukes, chemical agents, and biological warfare following the horrible attacks of 2001, cyberterrorists were steadily preparing to launch a new kind of warfare against America.
I've always had a large degree of respect for ingenious conventional terrorist strikes, particularly those from suicidal fanatics. I've also had a realistic level of respect for chemical and biological terrorism, particularly in light of the anthrax attacks in the months following September 11, which created so much commotion around the world. Generally speaking, however, chemical and biological agents--and nukes for that matter--are typically very expensive to obtain or develop, and also deadly to the terrorist himself. But with enough creativity, and if terrorists are willing to sacrifice themselves, substances such as anthrax spores and Sarin gas can be used as a tool to spread terror, even if the actual number of casualties from such attacks are far less than the people killed in automobile accidents every day in America.
In the end, my theory is that it all boils down to return on investment. Chemical, biological, and nuclear weapons, albeit potentially effective in promoting terror and unrest, are a pain in the ass to develop, and do require a significant amount of manpower and financial resources to pull it off effectively. Cyberspace, however, bypasses most of the development overhead, allowing terrorists to launch attacks on our nation from halfway around the world--and do so while armed only with a cheap computer and a modem, easily obtainable software scripts, and a phone line.“

R.J. Pineiro (Havana, 17 april 1961)
Havana

Zie voor nog meer schrijvers van de 17e april ook mijn vorige blog van vandaag.

17-04-2016 om 10:54 geschreven door Romenu