Romenu is een blog over gedichten, literatuur en kunst Maar Romenu is ook een professionele freelance vertaler Du-Ne en Ne-Du http://www.roumen-vertalingen.nl/
Georg Trakl werd op 3 februari 1887 in het conducteurshuis aan de Waagplatz 2 in Salzburg geboren. Zijn vader, Tobias Trakl, was een handelaar in ijzerwaren en zijn moeder, die ook psychische problemen had, was Maria Catharina Trakl, (meisjesnaam Halik). Voorts had hij nog drie broers en drie zussen. Margarethe (doorgaans Grethe genoemd) stond hem het naast, zelfs zodanig dat sommigen een incestueuze verhouding vermoeden. Zijn jeugd bracht hij door in Salzburg. Vervolgens bezocht hij van 1897 tot 1905 het humanistische gymnasium. Om toch een academische opleiding te kunnen volgen, werkte hij tot 1908 in de praktijk bij een apotheker. Sommigen vermoedden dat hij dit vooral deed om zichzelf opiaten te kunnen verschaffen. Bij het uitbreken van WO I werd Trakl als medicus naar het front in Galicië (heden ten dage in Oekraïne en Polen) gestuurd. Zijn gemoedsschommelingen leidden tot geregelde uitbraken van depressie, die verergerd werden door de afschuw die hij voelde voor de verzorging van de ernstig verwonde soldaten. De spanning en druk dreven hem ertoe een suïcidepoging te ondernemen, welke zijn kameraden nochtans verhinderden. Hij werd in een militair ziekenhuis opgenomen in Kraków, alwaar hij onder strikt toezicht geplaatst werd.Trakl verzonk daar in nog zwaardere depressies en schreef Ficker om advies. Ficker overtuigde hem ervan dat hij contact moest opnemen met Wittgenstein, die inderdaad op weg ging na Trakls bericht te hebben ontvangen. Op 4 november 1914, drie dagen voordat Wittgenstein aan zou komen, overleed hij echter aan een overdosis cocaïne
Paul Celan
Paul Celan werd onder de naam Paul Antschel op 23 november 1920 geboren in Czernowitz, toentertijd de hoofdstad van de Roemeense Boekovina, nu behorend bij de Oekraïne. Paul Celans ouders waren Duitssprekende joden die hun zoon joods opvoedden en hem naar Duitse christelijke scholen stuurden. In 1942 werden Celans ouders door de Duitse bezetter naar een werkkamp gedeporteerd en daar vermoord. Hijzelf wist aanvankelijk onder te duiken, maar moest vanaf juli 1942 in een werkkamp dwangarbeid verrichten. Celan overleefde de oorlog. Via Boekarest en Wenen vestigde Celan zich in 1948 in Parijs. Daar was hij werkzaam als dichter, vertaler en doceerde hij aan de prestigieuze Ecole Normale Supérieure. Vermoedelijk op 20 april 1970 beëindigde hij zijn leven zelf door in de Seine te springen.
Gerard Reve
Gerard Reve over: Medearbeiders ”God is in de mensen, de dieren, de planten en alle dingen - in de schepping, die verlost moet worden of waaruit God verlost moet worden, door onze arbeid, aangezien wij medearbeiders van God zijn.” Openbaring ”Tja, waar berust elk godsbegrip op, elke vorm van religie? Op een openbaring, dat wil zeggen op een psychische ervaring van zulk een dwingende en onverbiddelijke kracht, dat de betrokkene het gevoel heeft, niet dat hij een gedachte of een visioen heeft, maar dat een gedachte gedachte of visioen hem bezit en overweldigt.”
Simon Vestdijk
Simon Vestdijk (Harlingen, 17 oktober 1898 – Utrecht, 23 maart 1971) was een Nederlands romancier, dichter, essayist en vertaler. Zijn jeugd te Harlingen en Leeuwarden beschreef hij later in de Anton Wachter-cyclus. Van jongs af aan logeerde hij regelmatig bij zijn grootouders in Amsterdam, waar hij zich in 1917 aan de Universiteit van Amsterdam inschrijft als student in de medicijnen. Tijdens zijn studie die van 1917 tot 1927 duurde, leerde hij Jan Slauerhoff kennen.Tot 1932 is hij als arts in praktijken door heel Nederland werkzaam. In 1932 volgt zijn officiële schrijversdebuut met de uitgave van de bundel Verzen in De Vrije Bladen. Doorslaggevend voor Vestdijks uiteindelijke keuze voor de literatuur is zijn ontmoeting in 1932 met Eddy Du Perron en Menno ter Braak. Deze ontmoeting had tot resultaat dat hij redactielid werd van het tijdschrift Forum Kort daarop, in 1933, wordt zijn eerste novelle, De oubliette, uitgegeven. In hetzelfde jaar schrijft hij Kind tussen vier vrouwen, dat, eerst geweigerd door de uitgever, later de basis zal vormen voor de eerste drie delen van de Anton Wachter-romans. In 1951 ontvangt Vestdijk de P.C. Hooftprijs voor zijn in 1947 verschenen roman De vuuraanbidders. In 1957 wordt hij voor het eerst door het PEN-centrum voor Nederland voorgedragen voor de Nobelprijs voor de Literatuur, die hij echter nooit zal krijgen. Op 20 maart 1971 wordt hem de Prijs der Nederlandse Letteren toegekend, maar voor hij deze kan ontvangen overlijdt hij op 23 maart te Utrecht op 72-jarige leeftijd. Vestdijk was auteur van ca. 200 boeken. Vanwege deze enorme productie noemde de dichter Adriaan Roland Holst hem 'de man die sneller schrijft dan God kan lezen'. Andere belangrijke boeken van Simon Vestdijk zijn: "Kind van stad en land" (1936), "Meneer Visser's hellevaart" (1936), "Ierse nachten" (1946), "De toekomst de religie" (1947), "Pastorale 1943" (1948), "De koperen tuin" (1950), "Ivoren wachters" (1951), "Essays in duodecimo" (1952) en "Het genadeschot" (1964).
K.P. Kavafis K.P. Kavafis werd als kind van Griekse ouders, afkomstig uit Konstantinopel, geboren in 1863 in Alexandrië (tot vandaag een Griekse enclave) waar hij ook het grootste deel van zijn leven woonde en werkte. Twee jaar na de dood van zijn vader verhuist het gezin in 1872 naar Engeland om na een verblijf van vijf jaar naar Alexandrië terug te keren. Vanwege ongeregeldheden in Egypte vlucht het gezin in 1882 naar Konstantinopel, om na drie jaar opnieuw naar Alexandrië terug te gaan. In de jaren die volgen maakt Kavafis reizen naar Parijs, Londen en in 1901 zijn eerste reis naar Griekenland, in latere jaren gevolgd door nog enkele bezoeken. Op de dag van zijn zeventigste verjaardag, in 1933 sterft Kavafis in Alexandrië. De roem kwam voor Kavafis pas na zijn dood, dus postuum. Deels is dat toe te schrijven aan zijn eigen handelswijze. Hij was uiterst terughoudend met de publicatie van zijn gedichten, liet af en toe een enkel gedicht afdrukken in een literair tijdschrift, gaf in eigen beheer enkele bundels met een stuk of twintig gedichten uit en het merendeel van zijn poëzie schonk hij op losse bladen aan zijn beste vrienden.
Thomas Mann
Thomas Mann, de jongere broer van Heinrich Mann, werd geboren op 6 juni 1875 in Lübeck. Hij was de tweede zoon van de graankoopman Thomas Johann Heinrich Mann welke later één van de senatoren van Lübreck werd. Zijn moeder Julia (geboren da Silva-Bruhns) was Duits-Braziliaans van Portugees Kreoolse afkomst. In 1894 debuteerde Thomas Mann met de novelle "Gefallen". Toen Thomas Mann met 21 jaar eindelijk volwassen was en hem dus geld van zijn vaders erfenis toestond - hij kreeg ongeveer 160 tot 180 goldmark per jaar - besloot hij dat hij genoeg had van al die scholen en instituties en werd onafhankelijk schrijver. Kenmerkend voor zijn stijl zijn de ironie, de fenomenale taalbeheersing en de minutieuze detailschildering. Manns reputatie in Duitsland was sterk wisselend. Met zijn eerste roman, Buddenbrooks (1901), had hij een enorm succes, maar door zijn sceptische houding tegenover Duitsland na de Eerste Wereldoorlog veranderde dit volledig. Stelde hij zich tot aan de jaren twintig apolitiek op (Betrachtungen eines Unpolitischen, 1918), meer en meer raakte hij bij het Politiek gebeuren betrokken. Zijn afkeer van het nationaal socialisme groeide, zijn waarschuwingen werden veelvuldiger en heftiger. In 1944 accepteerde hij het Amerikaanse staatsburgerschap. Tussen 1943 en 1947 schreef Mann Doktor Faustus (zie Faust), de roman van de 'Duitse ziel' in de gecamoufleerd geschilderde omstandigheden van de 20ste eeuw. In 1947 bezocht hij voor het eerst sinds de Oorlog Europa, twee jaar later pas Duitsland. In 1952 vertrok hij naar Zwitserland. Op 12 augustus 1955 stierf hij in Zürich. Twintig jaar na zijn dood, in aug. 1975, is zijn literaire nalatenschap geopend: dagboekaantekeningen van 15 maart 1933 tot 29 juli 1955, alsmede notities uit de jaren 1918 tot en met 1921.Belangrijke werken zijn: Der Zauberberg, Der Tod in Venedig, Dokter Faustus , Joseph und seine Brüder en Die Bekenntnisse des Hochstaplers Felix Krull.
Rainer Maria Rilke
Rilke werd op 4 december 1875 geboren in Praag. Hij had al naam gemaakt als dichter met zijn bundels Das Stundenbuch en Das Buch der Bilder, toen hij de literaire wereld versteld deed staan en wereldfaam verwierf met de publicatie van zijn twee delen Neue Gedichte in 1907 en 1908. Hij verzamelde daarin het beste werk uit een van zijn vruchtbaarste periodes, die hij grotendeels doorbracht in Parijs. Rilke was daar diep onder de indruk gekomen van Rodin, bij wie hij een tijdlang in dienst was als particulier secretaris. Rodin, zei hij later, had hem leren kijken. Dit kijken kwam neer op intense concentratie, om het mysterie te kunnen zien ‘achter de schijnbare werkelijkheid'. Latere en rijpere werken als Duineser Elegien (1912-1923) en het ronduit schitterende Die Sonette an Orfeus (1924) illustreren Rilkes metafysische visie op het onzegbare, dat haar verwoording vindt in een hermetische muzikale taal. Op 29 december 1926 overlijdt Rilke in het sanatorium in Val-Mont aan de gevolgen van leukemie. Enkele dagen later wordt hij, overeenkomstig zijn wens, begraven op het kerkhof van Raron.
* * * * * * * * * * * * * * * *
Romenu
Over literatuur, gedichten, kunst en cultuur
25-08-2015
Kees Stip
De Nederlandse Cornelis Jan (Kees) Stip werd geboren in Veenendaal op 25 augustus 1913. Hij bediende zich van veel pseudoniemen, waaronder Trijntje Fop en Chronos. Stip studeerde klassieke talen aan de Rijksuniversiteit Utrecht en was lid van studentenvereniging Unitas waar hij Albert Alberts, Leo Vroman en Anton Koolhaas leerde kennen. In de Tweede Wereldoorlog werd een gedicht van hem anoniem en illegaal verspreid:Dieuwertje Diekema, een persiflage op het gedicht Mária Lécina (1932) van de dichter J.W.F. Werumeus Buning. Na de oorlog werkte Stip als tekstschrijver bij de Legervoorlichtingsdienst en de Rijksvoorlichtingsdienst. Van 1951 tot 1979 was hij redactielid van het Polygoon-bioscoopjournaal. In 1950 maakte Stip een dichtbundel, “Vijf variaties op een misverstand”, over de noodlottigheden van Pyramus en Thisbe, in de stijl van vijf Nederlandse auteurs: Speenhoff, Jan Prins, Nijhoff, Gorter en Vondel. Vanaf 1951 schreef hij onder het pseudoniem Trijntje Fop (ontleend aan een van de dichtende klasgenoten van Woutertje Pieterse) dierenversjes voor de Volkskrant. In de loop der jaren schreef hij er vele honderden, die in diverse bladen en bundels werden gepubliceerd. Ook leverde hij teksten aan Wim Kan. Een grote verzameling "Trijntje Fops" verscheen in 1988 onder de titel “Het Grote Beestenfeest”. De verzamelde gedichten (inclusief de "Trijntje Fops") van Kees Stip verschenen in 1993 onder de titel “Lachen in een leeuw” Deze laatste titel is ontleend aan het Trijntje Fop-gedicht "Op een spreeuw". De bekendste Trijntje Fop is misschien wel "Op een bok" (uit Het Grote Beestenfeest). Dit versje is bekend geworden doordat het zijn eigen standbeeld heeft. Sinds 1978 staat te Siddeburen een stenen bok met het versje op de sokkel (de Siddebuurster Bok). Aanvankelijk stond het aan de Oudeweg, later is het verplaatst naar de hoek van de Poststraat/Lougpadje in Siddeburen. In 1985 stelde het literaire tijdschrift De tweede ronde de Kees Stip Prijs in voor light verse.
De bok van Siddeburen
In Siddeburen was een bok die machtsverhief en worteltrok. Die bok heeft onlangs onverschrokken de wortel uit zichzelf getrokken, waarna hij zonder ongerief zich weer in het kwadraat verhief. Maar ‘t feit waardoor hij voort zal leven is, dat hij achteraf nog even de massa die hem huldigde met vijf vermenigvuldigde
Nog eens Holland
Ik hou van deze veel te lage grauwe lucht boven dit nog eens zo lage land. Kom kameraden, klim eens op een krant en jubel dat we Holland willen houen.
Of ga eens juichen aan het vlakke strand en waai van Callantsoog naar Westerschouwen. In vijf minuutjes ben je al verkouwen met natte voeten en een neus vol zand.
Al scheppend zag God neer uit den hoge en scheidde toen het natte van het droge. Dat hoeft hier niet. Bij ons schept Waterstaat water uit land, en land waar water staat. We plassen in de plassen met een boogje en hebben er ons natje en ons droogje.
Op twee slakken
Twee slakken waren al sinds jaren op weg van Groningen naar Haren. Ten slotte kwam geheel ontdaan de oudste aan het eindpunt aan. Hij slikte en sprak diep bewogen: 'Mijn broer is uit de bocht gevlogen.'
John Green, Drs. P, Marion Bloem, Stephen Fry, Jorge Luis Borges, A. S. Byatt
De Amerikaanse schrijver John Green werd geboren in Indianapolis, Indiana, op 24 augustus 1977. Zie ook alle tags voor John Green op dit blog.
Uit:Paper Towns (Vertaald door Aleid van Eekelen-Benders)
“Zoals ik het zie krijgt ieder mens een wonder. Dat zit zo: ik zal wel nooit door de bliksem worden getroffen of een Nobelprijs winnen of dictator van een eilandje in de Stille Zuidzee worden of terminale oorkanker krijgen of spontaan in brand vliegen. Maar als je alle onwaarschijnlijke dingen bij elkaar neemt, krijgt ieder van ons vast wel met minstens één ervan te maken. Ik had het kikkers kunnen zien regenen. Ik had voet op Mars kunnen zetten. Ik had door een walvis verslonden kunnen worden. Ik had met de koningin van Engeland kunnen trouwen of maanden op zee kunnen overleven. Maar mijn wonder was anders. Mijn wonder was dit: dat van alle huizen in alle woonwijken in heel Florida, het huis waar ik kwam wonen nu net het huis naast dat van Margo Roth Spiegelman was. Onze woonwijk, Jefferson Park, was vroeger een marinebasis. Maar toen had de marine die niet meer nodig en gaven ze het land terug aan de burgers van Orlando, Florida, die besloten er een enorme woonwijk te bouwen, want dat doen ze in Florida met land. Vlak nadat de eerste huizen waren gebouwd, kwamen mijn ouders en die van Margo er wonen, naast elkaar. Margot en ik waren twee jaar. Voor Jefferson Park een soort Pleasantville werd, en voor het een marinebasis was, was het eigendom van een echte Jefferson, een man die Dr. Jefferson Jefferson heette. Er is een school in Orlando die naar Dr. Jefferson Jefferson is genoemd, en ook een grote liefdadigheidsinstelling, maar het fascinerende en raar-maar-ware aan Dr. Jefferson Jeffferson is dat hij helemaal geen doctor was. Hij was gewoon iemand die sinaasappelsap verkocht en Jefferson Jefferson heette. Toen hij rijk en machtig werd stapte hij naar de rechter en maakte van Jefferson zijn tweede voornaam door als eerste voornaam ‘Dr.’ te kiezen. Hoofdletter D. Kleine letter r. Punt. Margo en ik waren negen. Omdat onze ouders bevriend waren, speelden we soms met elkaar. Dan reden we op onze fiets langs de doodlopende stratennaar Jefferson Park, de naaf van het wiel dat onze wijk vormde.”
John Green (Indianapolis, 24 augustus 1977)
De Nederlands-Zwitserse schrijver, tekstschrijver, componist, zanger en pianist Drs. P (eig. Heinz Hermann Polzer werd geboren in het Zwitserse Thun op 24 augustus 1919. Drs. P overleed op 13 juni van dit jaar op 95-jarige leeftijd. Zie ook mijn blog van 24 augustus 2010 en eveneens alle tags voor Drs. P. op dit blog.
Kennis van diersoorten
Over: On the Origin of Species - Charles Darwin
Kennis van diersoorten Weet van ontwikkeling Over de wereld In jaren vergaard
Neen, 't was waarachtig geen Zevenmaandskindje Dat ten gevolge daarvan Werd gebaard
Vlieger
Een ruit die tot een vlieger zei: "Ik ben een vlieger net als jij", bracht hem daarmee in zielenstrijd inzake zijn identiteit.
De arme vlieger dacht en dacht, maar kreeg de stelling niet ontkracht, waarop hij riep vol kwade zin: "Ik gooi die vent zijn ruiten in."
Helaas een ruit is louter lijn, heeft vensterbank noch raamkozijn. Zodat er bij gebrek aan glas geen represaille moog'lijk was.
De vlieger bracht nog hoopvol uit: "Ben ik misschien dan ook een ruit?" Maar nee, helaas, alweer een strop, ook deze vlieger ging niet op.
Portret – Piet Paaltjes
Ja, Paaltjens klinkt natuurlijk amusant Vooral indien voorafgegaan door Piet Maar laat u door het masker niet misleiden Zijn leed was diep, zijn naam was HaverSchmidt
Minerva zag hem veel: een snaakse kwant Gevoelig wel, maar niet zo expliciet Een hedonist (zoals de burgers zeiden) Zijn leed was diep, zijn naam was HaverSchmidt
Daarna, godbetert, werd hij predikant Gezegend werk! Maar helpen deed het niet Onnodig hier, erover uit te weiden Zijn leed was diep, zijn naam was HaverSchmidt
Het is zeer raadzaam, ook in dit verband Om geestigheid van lol te onderscheiden Zijn leed was diep, zijn naam was HaverSchmidt
Als wij vrijen Open mond Lippen trillen Wenkbrauwen strak boven de blik die niet kijkt Jouw jongetjes- taille tussen billen en torso. Je benen gevouwen, tenen genageld in onze kostbare tijd
Puur poezie
Jouw tong in mijn grotemensenoksels, langs kinderholtes mijn hunkerend slettenvlees Ben ik mezelf niet meer mezelf vergeten. Tong. Nat. Koude. Warmte. Koele hitte. Hete kilte Tepels die groeien
Wij doen ons lieflijk pijn.
Ben jij mij, jij mij, jij mij, jij mij, jij, jij van mij Ik weet geen ik meer ik geen woorden Jij maakt mij rijm. Puur metrum maak jij mij
“But just as we can all agree on what is red, even if we will never know if we each see it in the same way, so we can all agree - can’t we? - that no matter how confident we may appear to others, inside we are all sobbing, scared and uncertain for much of the time. Or perhaps it’s just me. Oh God, perhaps it really is just me. Actually it doesn’t really matter, when you come to think of it. If it is just me, then you are reading the story of some weird freak. You are free to treat this book like science fiction, fantasy or exotic travel literature. Are there really men like Stephen Fry on this planet? Goodness, how alien some people are. And if I am not alone, then neither are you, and hand in hand we can marvel together at the strangeness of the human condition.” (…)
“It is possible to be a fan of reality TV, talent shows and bubblegum pop and still have a brain. You will also see that a great many people know perfectly well how silly and camp and trivial their fandom is. They do not check in their minds when they enter a fan site. Judgement is not necessarily fled to brutish beasts, and men have not quite lost their reason. Which is all a way of questioning whether pop-culture hero worship is really so psychically damaging, so erosive of cognitive faculties, so corrupting of the soul of mankind as we are so often told.” (…)
“We humans are naturally disposed to worship gods and heroes, to build our pantheons and valhallas. I would rather see that impulse directed into the adoration of daft singers, thicko footballers and air-headed screen actors than into the veneration of dogmatic zealots, fanatical preachers, militant politicians and rabid cultural commentators.”
Uit: The Cruel Redeemer Lazarus Morell (Vertaald door Andrew Hurley)
“They thought, therefore, that they'd found freedom. Morell's plan called for a general uprising of the Negroes, the capture and sack of New Orleans, and the occupation of the territory. A pitiless and depraved man, and now almost undone by treachery, Morell planned a response of continental proportions--a response in which criminality would become redemptive, and historic. To that end, he headed for Natchez, where his strength ran deeper. I reproduce his own narration of that journey: "I walked four days," he reported, "and no opportunity offered for me to get a horse. The fifth day, I had ... stopped at a creek to get some water and rest a while. While I was sitting on a log, looking down the road the way that I had come, a man came in sight riding on a good-looking horse. The very moment I saw him, I was determined to have his horse .... I arose and drew an elegant rifle pistol on him and ordered him to dismount. He did so, and I took his horse by the bridle and pointed down the creek, and ordered him to walk before me. He went a few hundred yards and stopped. I ... made him undress himself, all to his shirt and drawers, and ordered him to turn his back to me. He said, `If you are determined to kill me, let me have time to pray before I die.' I told him I had no time to hear him pray. He turned around and dropped on his knees, and I shot him through the back of the head. I ripped open his belly and took out his entrails, and sunk him in the creek. I then searched his pockets, and found four hundred dollars and thirty-seven cents, and a number of papers that I did not take time to examine. I sunk the pocket-book and papers and his hat, in the creek. His boots were bran-new, and fitted me genteelly; and I put them on and sunk my old shoes in the creek .... "I mounted as fine a horse as ever I straddled, and directed my course for Natchez."
Jorge Luis Borges (24 augustus 1899 – 14 juni 1986) Portret door Beti Alonso
"I said I'd show you a mystery." "I thought you meant one of the treasures." "No, I meant him. There's something shifty about him. I've been keeping an eye on him. He's up to something." Tom was not sure whether this was the sort of make-believe his own family practised, tracking complete strangers and inventing stories about them. He wasn't sure if Julian was, so to speak, playing at being responsible. "What does he do?" "He does the Indian rope trick. He disappears. Now you see him, now you don't. He's here every day. All by himself. But you can't see where or when he goes." They sidled along the wrought-iron gallery, which was hung with thick red velvet curtains. The third boy stayed where he was, drawing intently. Then he moved his position, to see from another angle. He was hay-haired, shaggy and filthy. He had cut-down workmen's trousers, with braces, over a flannel shirt the colour of smoke, stained with soot. Julian said "We could go down and stalk him. There are all sorts of odd things about him. He looks very rough. He never seems to go anywhere but here. I've waited at the exit to see him leave, and follow him, and he doesn't seem to leave. He seems to be a permanent fixture." The boy looked up, briefly, his grimy face creased in a frown. Tom said "He concentrates." "He never talks to anyone that I can see. Now and then the art students look at his drawings. But he doesn't chat to them. He just creeps about the place. It's sinister."
De Nederlandse schrijver en rapper Pepijn Lanenwerd geboren in Utrecht op 4 augustus 1982. Lanen is opgegroeid in Utrecht waar hij naar de Kathedrale Koorschool Utrecht ging. De middelbare school heeft hij voltooid aan het Christelijk Gymnasium Utrecht. Op latere leeftijd verhuisde hij naar Amsterdam en ging hij European Studies studeren aan de Universiteit van Amsterdam. In 2000 richtte Pepijn samen met zijn neef Nils Kenninck, zijn broer Sander Lanen en Bas Bron de rapgroep Spaarndammerbuurtkliek op. In 2004 ontmoette hij Freddy Tratlehner (Vieze Fur) en Olivier Locadia (Willie Wartaal) en ontstond De Jeugd van Tegenwoordig. Het nummer Watskeburt?! werd in 2005 uitgebracht bij Magnetron Music en werd direct een grote hit. Samen met Pièt Par’ra & Rimer London startte Pepijn een zijproject onder de naam Le Le. Onder dit alias verschenen singles en albums als “Skinny Jeans”, “Breakfast” en “Flage”. Lanen bracht in 2012 zijn eerste soloplaat uit: “Coco”. In 2013 tekende Pepijn een contract bij uitgeverij Ambo/Anthos voor zijn boek “Sjeumig”, een boek met korte verhalen. Het verscheen op 14 november 2013. In januari 2016 verscheen zijn roman Naamloos. Lanen is verder vooral bekend onder zijn artiestennaam Faberyayo.
Uit: Sjeumig
“Haar haren roken naar sigaretjes; maar niet per se op een onprettige manier. Zijn borst danste de dans van de driedagenkater tot in zijn keel, als ware zijn borstkas zo’n vreselijke djembé en ware zijn hart de in eelt ondergedompelde knuistjes van een krust met een slapgedraaide, half opgerookte, half shag, half eigen teelt wietjoint. Ze woonde leuk, dacht hij bij zichzelf. Haar naam was hij niet helemaal vergeten maar had hij ook expres niet helemaal onthouden, en hield zodoende nu in zijn hoofd het midden tussen drie vrouwennamen waarvan hij vond dat dit soort gezichten ze wel vaker droegen. Mariatna. Zoiets. Hij herinnerde zich een nikserige avond vol baldadige seksualiteit van hem uit en een slordige zoensituatie met zoveel tong en open mond dat hun beider gebitten van tijd tot tijd tegen elkaar aan kletterden. Uit reflectie schoot zijn tong over zijn voortanden, waar hij direct spijt van had. Het was eender het baffen van een onaangenaam persoon met een fris gestorte betonvloeren anus. Na het sluiten van café-bar Om ’t Even waren ze tezamen naar haar woning vertrokken, alwaar ze had aangeboden een ei voor hem te bakken. Een laffe pot seks was gevolgd. Los van het feit dat, ergens tien minuten de vleesdans in, een spiegel zijn oog had gevangen, waarna hij in de reflectie had gadegeslagen dat zijn lichaam de kleur had van een uitgedroogde Saksische leverworst, had zij veelvuldig gesproken over zijn ‘piemel’, wat hem onherroepelijk had opgezadeld met het beeld van schrijver Arnon Grunberg. Nu was er niet direct iets mis met meneer Grunberg als schrijver, alhoewel hij wel van tijd tot tijd zijn vraagtekens had bij diens publicaties, maar het was evenwel niet een beeld waar hij tijdens de nachtelijke pomp op zat te wachten. Het einde stond hem niet heel helder meer bij, maar zijn gevoel zei hem dat eenieder uiteindelijk enigszins tevreden in slaap was gevallen. Hij moest zeiken als een otter. Dit kwam doordat zijn blaas helemaal vol zat met een combinatie van nacht- en ochtendurine. En omdat het meisje met het sigaretjeshaar met het kniegewricht van een van haar benen er precies bovenop in slaap was gevallen. Ze leek in een diepe slaap. Misschien droomde ze wel van een korte novelle. Van Grunberg. Over ochtendurine. Joost mocht het weten wat hem betrof. Het kniegewricht hield hem tegen zijn wil geklemd tegen een ongelijk matras, waarschijnlijk voorgevormd naar een zwaarlijvige geest uit haar romantische verleden. Hij was een gevangene van vlees en bed.”
« Chicklet, a wholesome All-American teenage girl suffers from a multiple personality syndrome. At the big luau, Starcat, a surfer and a psychology major, hypnotizes her and she reveals the dark secret that has caused her personality to fracture. CHICKLET I was so angry with my mother. I wanted to hurt her. I took my brother Frankie’s hand and we crossed the street to the playground. There were these awful slum children playing, pounding strange primitive instruments. A sharp breeze caused the wild flowers to have the wizened faces of starving circus clowns. The sky seemed so threatening, as if the clouds were created of demented angels warning me to flee. But I couldn’t. I look down and there’s a pale green snake slithering along the crack of the pavement, a cooly seductive creature on its way to a lizard ball. This viridian temptress stops to deliver me a message. A perverse billet-doux that I must disobey my mother. No, no, I can’t do that. I love my mother. She’s kind and beautiful. The snakes multiply, in a moment, there are reptiles covering the jungle gym making those steel bars as green as grass and terrifyingly alive. And all of them whispering “Go on, go on, go on the swings. Your mother doesn’t love you. She loathes the very sight of you.” I looked at my little brother, wearing his red overalls with the little fishes. I said, “Frankie, let’s go on the swings. It’ll be fun. I don’t care what Mama said,” He got on the swing and I pushed him. Harder and harder I pushed him until he was soaring into the clouds and that’s when I dared him. I dared him, “I bet you can’t stay on with no hands.” He took me up on the bet and let go, and my wonderful little twin brother, this adorable little boy who loved and trusted me, he flew off the swing and into the outstretched arms of those ghastly angels and I never saw him again until we found his crushed, little body in thedumpster next door!“
Charles Busch (New York, 23 augustus 1954) Lauren Ambrose als Chicklet en Charles Busch (r) als Captain Monica Stark in een opvoering in 2000
‘Waarom woont meneer Naman niet meer in het dorp, vroeg ik. Meneer Naman heeft een huis laten bouwen achter het moeras, zei de man, die het woord voerde. Maar waarom achter het moeras, vroeg ik weer. Iedereen zweeg. Zelfs de man, die tot nog toe had gesproken. Eindelijk zei er een hulpeloos: Meneer Naman wilde achter het moeras een huis bouwen.’ (…)
‘Ik hoorde stappen achter me en ik draaide me om. In de open deur van zijn huis stond Naman, zijn rechterarm op een dubbelloops geweer. Kijk eens aan, zei Naman. Dag Naman, zei ik en ik stond op en liep op hem toe. Ik dacht, ik moest je eens komen opzoeken. En daar doe je goed aan, zei Naman. Een uitstekend idee, een hartelijk idee.’ (…)
‘Iedereen is hier altijd weer weg, zei ik. Ik riep: Naman, de sherry wordt warm. Er kwam geen antwoord. Later vergat ik de sherry. Ik riep: Naman, als je niet gauw komt, is de kruik leeg! Is de kruik warempel al leeg? zei ik tegen mezelf en ik hief de karaf met de jenever naar het licht van de lamp.’ (…)
Ik vroeg: Zeg Naman, hoe heb je de verlichting eigenlijk geregeld? Hè? vroeg Naman verward. Hij liep op dat ogenblik juist van me af en ik had hem blijkbaar midden tussen een paar knikken in gestoord. Het is toch niet donker, zei hij. Het is nog niet zo donker! riep hij nog eens hard. Nee, zeker niet, zei ik, het is nog niet zo donker. Petroleum, zei Naman. Je wilt zeker een borrel, hè? Haha, je wilt natuurlijk een borrel, dat je zo over donker worden begint te praten.’ En even verder zegt Naman: ‘Het wordt toch donker... Het wordt hier altijd zo verdraaid gauw donker. Waarom ben je ook niet vroeger gekomen?’
Albert Alberts (23 augustus 1911 – 16 december 1995)
“Ging früher einer fremd, galt er als sittlich verkommen. Böser Mann, böser kleiner Mann. War's einer aus der Partei, so hieß es, er habe einen Fehler begangen. Unbedacht, kann ja mal passieren. Verführte ein Bonze die Tochter eines Arbeiters, klopften ihm die Genossen auf die Schulter. Du Schlingel du. Und sammelte einer der Oberen Liebschaften wie Orden, wurden seine Verführungskünste bewundert. Das war früher. Heute ist die Moral an den Dollar gekoppelt. Ein grandioses Zeitalter läuft aus in vollen Touren, und die Wassermelonen, aufgeschnitten am Straßenrand, glänzen wonnevoll. Dem Einfallsreichtum der Verkäufer höchstes Lob: zwei Tropfen Urin in die Melone gespritzt und schon reift sie prall rot, diese Traummelone. Was für eine elegante Lösung, zeitgemäß effizient statt der umständlichen und langwierigen Pfropferei von einst. Mühsam mussten die Altvorderen Schweine mit Tausendfüßlern kreuzen, zur Ankurbelung der Schweinshaxenproduktion. Mitschurin, du Held jeder Tafelrunde, wie ist dir bloß ein rostresistenter Traktor gelungen? Simpel, aber raffiniert, mit der Kartoffel gekreuzt … Posaunen und Fanfaren sind passé, Hupe und gestreckter Mittelfinger en vogue, die Reifen zu beiden Seiten des Mittelstreifens, im Rückspiegel Überflüssiges, im Straßengraben ein ölverschmiertes Kopftuch, Brocken selbstgebackenen Brots, eine faulige Zwetschge und ein Passat, Baujahr 1977, erworben im Industriegebiet einer westdeutschen Kleinstadt von einem Studenten der Nationalökonomie, der sich im Ausland von mitgeführten Konserven ernährte, ein grüner Variant, der bis vor einer Stunde gute Dienste geleistet hat, ein Relikt aus Mangelzeiten, die Taschen stehen neben dem geöffneten Kofferraum, im Warten geht es weiter. Schade wirklich, dass dieses Jahrhundert sich dem Ende zuneigt. Bleibt denn noch Zeit für eine Reprise, für eine letzte Gelegenheit, den Rotz aus der Nase zu blasen?“
“Mrs Johnstone: Mickey. Don’t shoot Eddie. He’s your brother. You had a twin brother. I couldn’t afford to keep both of you. New shoes on the table, take them off… “They say I’m incapable of controllin’ the kids I’ve already got.” I’ll have a look in the catalogue next week. We’ll see what the bikes are like in there. He’s gone, he’s gone up to heaven, love. “I love the bones of everyone of them.” I’d spend it. I’d buy more junk and trash; that’s all. I don’t want your money. “But like they say at the Welfare, kids can’t live on love alone.” “couldn’t I keep them together for a few more days, please, please, they’re a pair, they go together.” Mickey: ‘Oh thanks, mam. I love y’ (…)
Mickey Johnstone Sammy: ‘Look at y’ Mickey. What have y’ got? Nothin’, like me Mam. Where y’ takin y’ tart for New Year? Nowhere.’ Edward – To Mrs Lyons ‘I like him more than you.’ ‘we were born on the same day….that means we can be blood brothers.’ ‘See this means that we’re blood brothers, an’ that we always have to stand by each other.’ Edward: (awed) ‘Pissed off. You say smashing things don’t you? Do you know any more words like that? Yeh, I know loads of words like that. Y’know like the “f” word. Mickey: ‘there’s very little to celebrate, Eddie.’ Erm… well, the thing is.. Linda, I’ve erm.. Linda for Christ’s sake will you go out with me? Aah… take no notice. We’ve been caught loads of times by policemen.. haven’t we Linda? Round here if y’ask for a sweet, y’have to ask about twenty million times. “he’s feelin’ fifteen years older/And his speech is rather slow...you’d think he was dead” “Why didn’t you give me away! I could have been... I could have been him!”
Willy Russell (Whinston, 23 augustus 1947) Sean Jones en Joel Benedict in een opvoering in St Helens, 2014
„Bella ist fünf. Oder vier? Sie ergreift Lilis Hand. Lass sie, sagt meine Frau, sie schläft. Lili schlägt die Augen auf. Sie schläft nicht, sagt Bella. Sie stinkt, sagt John. Meine Frau sagt: Sie muss gewickelt werden. Machst du das?, sagt sie zu mir. Papa muss mich kitzeln, sagt John. Mich auch, sagt Bella und legt sich auf John. Ich kitzle beide. Sie lachen und schlagen um sich. Aufpassen auf Lili, sagt meine Frau. Jetzt passt doch auf Lili auf, sagt sie. John klammert sich an mich. Bella klammert sich an John. Ihr seid mir zu schwer, sage ich, ich krieg keine Luft. Nein, sagt John, wir sind ganz leicht. Ja, sagt Bella, wir fliegen. Und Papa fliegt mit, sagt John. Und Mama auch, sagt Bella. Und Lili bleibt da, sagt John. Nein, sagt Bella, Lili fliegt mit. Lili kommt in mein Körbchen, Lili kommt mit. John steckt seinen Kopf unter meine Achsel. Bellas Körper klatscht auf meine Brust. Jetzt bin ich bei Papa, sagt sie. Ihr Gesicht ist ganz nah. Sie schaut mir in die Augen und grinst. Ich betrachte ihr Muttermal unter dem rechten Auge: ein winziger Punkt auf einer makellosen Haut. Hier ist es schön warm, sagt John. Hier auch, sagt Bella und drückt ihren Kopf unter mein Kinn. Warum hast du so viele Haare auf der Brust?, sagt sie. Mama, sagt sie, warum hat Papa so viele Haare auf der Brust? Du hast ja auch keine. Papa, zu mir drehen, sagt John. Nein, sagt Bella, Papa dreht sich zu mir. Sie nimmt meinen Kopf und dreht ihn zu sich. Unfair, sagt John, ich war zuerst, nimmt meinen Kopf und dreht ihn zu sich. Zu dir hat er eh die ganze Zeit geschaut, sagt Bella, nimmt meinen Kopf und dreht ihn zu sich. Ist nicht wahr, sagt John, nimmt meinen Kopf und will ihn zu sich drehen, aber Bella lässt ihn nicht los. Au, sage ich, ihr reißt mir ja den Kopf ab. Lasst doch den Papa in Ruh, sagt meine Frau. Lili schreit. Was schreit sie denn so, sagt John. Sie muss gewickelt werden, sagt meine Frau. Deswegen muss sie nicht so schreien, sagt er. Du hast auch so geschrien, sagt meine Frau. Ich hab nicht so geschrien, sagt John.“
“I reconnoitered the flat and silver-painted two worn-down door handles, a dripping kitchen tap, and three aluminum saucepans (after the treatment they looked like new), plus the cactus pot and the cactus spines, a few trifles like a shoehorn, an ash tray, two footstools, and the kitchen table. By then I really wanted to stop, because I felt I was falling from one extreme to the other, but when I saw the paint flaking off my faithful old motorcycle, the least I could do was drag it out onto the porch and highlight its streamlined form. But my tackling the rear chain as well points to a certain deterioration of my mental balance, no doubt brought about by the inhuman weather. By then I had completely lost control over myself, and as the floor tiles had anyway become covered with a pattern of silver polka dots, it occurred' to me to relieve the monotony of the floor with a checkerboard effect. After the checkerboard I said, "Now, enough!" But down on my knees in front of the stove, I gave it another coat. Then it occurred to me that it was in bad' taste to paint only two door handles silver, therefore I silver-plated all door and window handles, then devoted a few minutes to the picture frames and made a few changes in the reproduction of the Mona Lisa, dressing her in a silver lame evening gown, which fitted her imbecile smirk much better. But while painting the sides of the radio set, I realized that my shoes had become covered with silver freckles, which I made disappear under an even layer. The shoes were literally shining, and I am really surprised that nobody has yet thought of making aluminum shoes, especially for wear with dark suits. After silvering the covers of the Encyclopaedia Britannica, I really decided to stop after rejuvenating the lamps, which I did while standing on a ladder. (Funny ladder: I could have sworn it was aluminum, though I knew it was wood!) I painted the light bulbs as well, and as I stood there on top of the. ladder, some paint spilled on the Persian rug, but I was pleasantly surprised to find that the rug had an amazing ability for absorbing silver paint, which proves what gratifying progress kibbutz industry has made".
Ephraïm Kishon (23 augustus 1924 – 29 januari 2005)
Out of the starless night that covers me, (O tribulation of the wind that rolls!) Black as the cloud of some tremendous spell, The susurration of the sighing sea Sounds like the sobbing whisper of two souls That tremble in a passion of farewell.
To the desires that trebled life in me, (O melancholy of the wind that rolls!) The dreams that seemed the future to foretell, The hopes that mounted herward like the sea, To all the sweet things sent on happy souls, I cannot choose but bid a mute farewell.
And to the girl who was so much to me (O lamentation of this wind that rolls!) Since I may not the life of her compel, Out of the night, beside the sounding sea, Full of the love that might have blent our souls, A sad, a last, a long, supreme farewell.
Between the dusk of a summer night
Between the dusk of a summer night And the dawn of a summer day, We caught at a mood as it passed in flight, And we bade it stoop and stay. And what with the dawn of night began With the dusk of day was done; For that is the way of woman and man, When a hazard has made them one. Arc upon arc, from shade to shine, The World went thundering free; And what was his errand but hers and mine -- The lords of him, I and she? O, it's die we must, but it's live we can, And the marvel of earth and sun Is all for the joy of woman and man And the longing that makes them one.
Invictus
Out of the night that covers me, Black as the Pit from pole to pole, I thank whatever gods may be For my unconquerable soul.
In the fell clutch of circumstance I have not winced nor cried aloud. Under the bludgeonings of chance My head is bloody, but unbowed.
Beyond this place of wrath and tears Looms but the Horror of the shade, And yet the menace of the years Finds, and shall find, me unafraid.
It matters not how strait the gate, How charged with punishments the scroll. I am the master of my fate: I am the captain of my soul.
William Henley (23 augustus 1849 – 11 juli 1903) Borstbeeld door Auguste Rodin, 1886
I have studied many times The marble which was chiseled for me -- A boat with a furled sail at rest in a harbor. In truth it pictures not my destination But my life. For love was offered me and I shrank from its disillusionment; Sorrow knocked at my door, but I was afraid; Ambition called to me, but I dreaded the chances. Yet all the while I hungered for meaning in my life. And now I know that we must lift the sail And catch the winds of destiny Wherever they drive the boat. To put meaning in one's life may end in madness, But life without meaning is the torture Of restlessness and vague desire -- It is a boat longing for the sea and yet afraid.
Edgar Lee Masters (23 augustus 1868 – 5 maart 1950)
Drumb ist es vil ein schwerer Kunst recht dichten Die Deutsche Reim alls eben Lateinisch schlichten Wir mögen neue Reim erdencken Und auch dran hencken Die Reim zu lencken.
Niembt sich auch billich ein Poeten nennet Wer d'Griechisch und Lateinisch Sprach nit kennet Noch d'Singkunst recht thut riehen Vil Wort von Griechen Ins Deutsch her kriechen.
Noch dürffen sich vil Teutsche Poeten rühmen Sich also schreiben die besser zügen am Riemen Schmiden ein so hinckets Carmen, Ohn Fuss und Armen Das zuerbarmen.
Theobald Hock (23 augustus 1573 - † na 1624) Elisabeth-Kirche Limbach
Uit: Das Schweigen der Engel (Vertaald door Georg Aesct)
„Ein zweiter Vorteil, den ich mir zunutze zu machen gedenke, besteht darin, daß ich die Exotik des Themas mit der Exotik meiner Herkunft zu ergänzen vermag: Ich komme aus einem osteuropäischen Land, von dem man im allgemein genausowenig weiß wie von den Engeln. Ein protestantischer Theologe des 19. Jahrhunderts – als die Abkehr von den Mythen schon spektakuläre Formen annahm – meinte, die Engel seien nichts als »metaphysische Fledermäuse«. (Nebenbei bemerkt, der Theologe hieß Hase, in diesem Zusammenhang ein sprechender Name.) Nun, das bestätigt nur meine Zuständigkeit. Ich komme aus Rumänien, gemeinhin bekannt als Land Draculas, also der blutsaugenden Fledermäuse. Ich darf also diese geflügelte Wesen um ein wenig Metaphysik bereichern. Freilich werden wir die Metaphysik nicht so weit treiben, daß wir gleich zu Anfang vor schwierigen Fragen wie denen nach Zahl und Geschlecht der Engel kapitulieren müssen. Ebensowenig werden wir uns an der von den Kirchenvätern ausgelösten Debatte über die Erschaffung der Engel beteiligen, die in der Genesis an keiner Stelle explizit erwähnt wird. Wir lassen allerdings gelten, daß die Engel, weil sie dem Schöpfer am nächsten stehen, als erste geschaffen worden sein müssen. Auf sie bezieht sich wahrscheinlich der erste Vers der Schöpfungsgeschichte, wo vom »Himmel« (»Am Anfang schuf Gott Himmel und Erde«), oder der dritte Vers, wo vom »Licht« die Rede ist (»Es werde Licht«). Hier geht es eindeutig nicht um das gewöhnliche Licht, das Gott erst am vierten Tage mit der Erschaffung von Sonne und Mond einführen wird. Es geht um ein vorkosmisches Licht, schlicht um den Widerschein des göttlichen Lichts. Oft werden die Engel sowohl in den heiligen Texten als auch in den Kommentaren als »Lichter und Spiegel« des Schöpfers bezeichnet.“
"We," retorted Tonar without turning around, "we businessmen look at things differently. Loafers like you, corrupted by travels and a romantic outlook, admire anyone who plays at being a Harun al-Rashid. To be sure, instead of harassing the speculators who finagle us on the stock market, it is much easier to don a false beard, hang around various dens, and booze it up with petty thieves." "But if somebody's an interesting person," said Ammon, "then I appreciate him for that alone. You have to appreciate truly interesting people. I've known a lot of them. One, a hermaphrodite, was wed to a man and then, after getting divorced, married a woman. A second, who was once a priest, invented a machine that sang bass; he grew rich, killed a circus snake with his teeth on a bet, kept a harem in Cairo, and now is a cheese merchant. A third is remarkable for being a true phenomenon. He possessed a startling ability to concentrate the attention of all those around him exclusively on himself; everyone was silent in his presence, and only he spoke-a little more intelligence, and he could have done whatever he pleased. A fourth blinded himself of his own volition, so as not to see people. A fifth was a sincere, forty-year-old fool; when people asked him what he was, he answered that he was a fool and laughed. Interestingly, he was neither a madman nor an idiot, but simply a classical fool. A sixth ... the sixth ... is myself." "Yes?" Tonar asked ironically. "Yes. I'm against false humility. I have seen a lot during the forty-five years of my life; I have experienced a lot, and I have participated a lot in others' lives."
Aleksander Grin (23 augustus 1880 - 8 juli 1932) Vjatka, tegenwoordig Kirov (oblast Kirov)
“During the day Ennis looked across a great gulf and sometimes saw Jack, a small dot moving across a high meadow as an insect moves across a tablecloth; Jack, in his dark camp, saw Ennis as night fire, a red spark on the huge black mass of mountain. Jack came lagging in late one afternoon, drank his two bottles of beer cooled in a wet sack on the shady side of the tent, ate two bowls of stew, four of Ennis's stone biscuits, a can of peaches, rolled a smoke, watched the sun drop. "I'm commutin four hours a day," he said morosely. "Come in for breakfast, go back to the sheep, evenin get em bedded down, come in for supper, go back to the sheep, spend half the night jumpin up and checkin for coyotes. By rights I should be spendin the night here. Aguirre got no right a make me do this." "You want a switch?" said Ennis. "I wouldn't mind herdin. I wouldn't mind sleepin out there."
Scène uit de film Brokeback Mountain uit 2005 Heath Ledger en Jake Gyllenhaal in de film uit 2005
"That ain't the point. Point is, we both should be in this camp. And that goddamn pup tent smells like cat piss or worse." "Wouldn't mind bein out there." "Tell you what, you got a get up a dozen times in the night out there over them coyotes. Happy to switch but give you warnin I can't cook worth a shit. Pretty good with a can opener." "Can't be no worse than me, then. Sure, I wouldn't mind a do it." They fended off the night for an hour with the yellow kerosene lamp and around ten Ennis rode Cigar Butt, a good night horse, through the glimmering frost back to the sheep, carrying leftover biscuits, a jar of jam and a jar of coffee with him for the next day saying he'd save a trip, stay out until supper. "Shot a coyote just first light," he told Jack the next evening, sloshing his face with hot water, lathering up soap and hoping his razor had some cut left in it, while Jack peeled potatoes. "Big son of a bitch. Balls on him size a apples. I bet he'd took a few lambs. Looked like he could a eat a camel. You want some a this hot water? There's plenty."
“Wat heb ik nog gezien? Een vrouw in de frituur, heftig in de weer met inpakpapier en bamischijven en wisselgeld. Ze keek triester dan ik ooit iemand had zien kijken. Ze droeg een roze t-shirt met een opdruk in glitterletters: love me. Twee woorden op twee pronte borsten. Ik dacht: wij lijken op elkaar. Ik stelde me voor hoe zij na een lange nacht werken thuis zou komen, zij en de geur van frietvet, in een leeg appartement. Zoals ik naar huis zou gaan, zo dadelijk, naar een leeg appartement. Maar met mijn frieten en mijn berenpoot zou ik daar minder van merken. Misschien. Dat heb ik gedaan vandaag: door mijn stad gelopen en gekeken, stilgezeten en geluisterd. Want dat is wat je doet als je alleen bent. Denken heb ik ook gedaan. Ik denk te veel, zeggen ze. Dat zit in de familie, daar is geen ontkomen aan. Een kleine jongen heb ik ook gezien, hij leerde fietsen. Een keer of tien donderde hij tegen de grond, en dan de elfde keer, bijtend op zijn lip, bleef-ie een meter of vijf recht, waarna hij toch weer viel en toen heel serieus zei: ‘Hopla, ik kan het, gaan we nu chocomelk drinken?’ En dan dat gezicht van die vader. Belachelijk hoe dat mij vertedert.”
Het grote sterven vond bijvoorbeeld plaats vierhonderdvijftig miljoen jaar geleden toen door een afkoeling van het klimaat zestig procent verdween van alle soorten. Driehonderdzestig miljoen jaar terug stierven er velen, zeventig procent toen. In de statistiek van uitgestorven soorten zijn wij een kleine fout, wij zijn een tiende van een pro cent, en dus een wonder, voorlopig. Tweehonderd vijftig miljoen jaar geleden bijvoorbeeld – gruwelijk was die periode – stierven haast alle mariene soorten uit, en vijfenzestig miljoen jaar geleden waren de dinosauriërs aan de beurt. Wrakhout zijn wij dat de entropie een fractie van een fractie tijd vermijdt. Ooit worden maan en aarde zwarte sintels en dooft de zon uit, sterren zullen sterven en zwarte gaten zullen licht opzuipen. Ik heb geplukte pruimen opgegeten
Perron
Hoe oeverloos, roekeloos, overbevolkt we zijn, bloemen en distels op een verlaten perron, data van feesten heb ik opgeschreven
“Ter herinnering aan zijn geboortedag 17 Augustus 1839 Heeft niet elk kinderleven eenmaal het wonder geweten waarin, wat ik zou willen noemen, het geluk der verbeelding één groot oogenblik zóó gaaf temidden van het alledag verscheen en zóó doordringend, dat het later, in alle verschijningen die tot het wezen der verbeelding behooren, telkens weer herinnerd moet worden? Het geluk der verbeelding, waarin plotseling de kleine werkelijkheid van het kleine leven losliet, waarin plotseling die andere werkelijkheid van het binnen-wonder openging, binnen- in de ziel der dingen - en dat niet als een speelsche angst van half-gelooven, als een droom die door het later waken gemakkelijk te verloochenen was, neen, andersom: veeleer schijnt, na dit oogenblik, de wereld aangetast te blijven, beursch van een twijfel die soms onverwacht weer achter het alledag uitgluurt en vraagt: ‘Weet je het wel zeker? Weet je het wel heel zeker of alle dingen werkelijk zóó zijn als jij altijd om je heen ziet en altijd zoo gemakkelijk om je heen gelooft?’ Mijn kinderwonder gebeurde midden-in - ja, zóó en niet anders - midden-in een aquarium. Wáár het aquarium was en van wie, weet ik niet meer, het wonder heeft misschien geen wie en geen waar, het is er op eenmaal uit het nergens en verdwijnt weer daarin - en zoo was er op eenmaal een aquarium uit het nergens. Kleine, bonte visschen zwommen tusschen de groene schemer der waterplanten, vlochten er onzichtbare arabesken langs elkander en sloegen kastagnetten met hun staart; vreemde verwachtingen hingen er roerloos omheen in een ruimte zonder geluid, een ruimte waarvan alles, scheen het, doorschijnend werd en grooter, steeds grooter. Ik keek naar de visschen en de planten; een waterslak zat als een donkere mond tegen het aquarium-glas vastgezogen; om een goudvisch, die uit den schemer schoot, fonkelde het snel en gevaarlijk.... en opeens, opeens gleed iets dat in mij was, gleed iets dat ik, ikzelve was, in deze ruimte over en bewoog triomfeerend onder de gewelven van den schemer, midden-in het wonder.”
Willem Arondéus (22 augustus 1894 – 1 juli 1943) Hier links zittend op een boot rond 1930
De Duitse schrijver Gorch Fock (pseudoniem van Johann Wilhelm Kinau) werd geboren op 22 augustus 1880 in Finkenwerder. Zie ook alle tags voor Gorch Fock op dit blog.
Uit:Seefahrt ist not!
„Gesine Külper, die schönste Deern der Hamburger Seite des Eilandes, um die die Junggäste einander Sonntag abends auf Musik bannig in die Wanten stiegen, weil keiner sie dem andern gönnte und jeder sie nach Hause bringen wollte, senkte die Wimpern und neigte den stolzen Kopf, nicht allein, weil sie wußte, daß es ihr gut stand, sondern auch um die Seefischerei, um alle Freundschaft, Bekanntschaft und Verwandtschaft, die unter Segeln war. Auch Hein Loop betete mit, der Rotbart vom Auedeich, den sie den Seeteufel nannten, wenn er nicht dabei war, Hein Loop, einer der Verwegenen – der Verwogenen, wie sie an der Wasserkante sagen –, einer von denen, die nicht reffen und beidrehen mögen, die mit allen Lappen segeln und bei jedem Wind fischen, denen es ergeht wie dem jungen Lord von Edenhall:
Sie schlürfen gern in vollem Zug, sie läuten gern mit lautem Schall.
Die mit dem Glück von Edenhall anstoßen und es wohl auch einmal versuchen. Die See schmecke ihm erst dann, wenn sie gar sei, und gar sei sie nach seiner Meinung erst, wenn sie koche, hatte Hein Loop einmal gesagt, und jeder, der ihn kannte, glaubte es ihm. Aber nun betete er, denn er wollte den andern Tag mit seinem Kutter nach See und konnte mooi Wind und mooi Fang gebrauchen. Auch Jan Greun, Simon Fock und Hinnik Six, seine Macker, die nicht weit hinter ihm saßen, ließen das Kirchenwort in die unerschrockenen Seemannsherzen hinein, wenn sie in Gedanken auch ein kräftiges Sprüchlein achtern anhängten, das bei Jan hieß: Herr Pastur, de verdreihten Dänen ne vergeten! Bei Simon lautete es: Amen, Herr Pastur: ober dat Is müt irst innen Dut, ans kann ik ne rut! Und bei Hinnik besagte es: De Büt, Herr Pastur, de Büt, de Büt, de hürt dor ok mit to!"
Es war Tanz Samstagnacht, ein Lachen und Lärmen, und es hallte weithin von den lustigen Schwärmen, ein Juhu! und ein Hopp! und und ein Hej! Nils Utterman sah man, den Spielmann und Narren, wie er saß mit der Pfeife am Weg auf dem Karren, spielte dudeli! dudeli! dej!
Da war Bolla, das prächtige Takene-Täubchen, sie ist arm, aber hübsch mit dem reizenden Häubchen und lustig und geckig und keck. Da war Kersti, die trotzige, wandernde, wilde, da war Finnbacka Britta und Kajsa und Tilde und die stattliche Marja von Bäck.
Da war Petter von Toppsta und Gustaf von Backen, das sind Jungs, die verstehn sich aufs Holzen und Hacken und auf Mädchen im Tanz, holla hü! Man sah Flaxman vom Torp und Niklas von Swängen und Pistol, den Rekruten, im Tanze sich drängen - und Kall-Johan von Skräddareby.
Und als hätten sie Wespen in Hosen und Röcken, so hüpften im Rejland die Gören und Gecken und klickten und klackten wie toll, und Rockschöße flatterten, Schürzelein flogen, und Blondzöpfe schwangen und schwirrten im Bogen, und die Pfeife, die schallte und scholl.
In dem Dickicht von Birken und Erlen und Hasel war Geflüster, Getuschel, Gelärm und Gefasel im schummrigen Schattenrevier, es war Spiel und Geras’ über Steine und Stöcke, es rauschten die Zweige und raschelten Röcke: - Wenn du willst, so hast du mich hier!
Es glommen die Sterne, den Platz zu erhellen, und es lag ihr Schein auf den plätschernden Wellen, auf dem laubwaldumkränzten See. Und ein Duft lag schwer auf den blühenden Triften von den harzigen Zapfen der Föhren und Fichten, von Sträuchern und Blumen und Klee.
Und ein Fuchs stimmte ein in die lustigen Laute, und ein Kauz schrie uhu! aus dem Brombeerkraute, und sie hörten es nicht, was da schrie; doch uhu! kam vom Getberg das Echo der Schreie und als Antwort Nils Uttermans Dudelideie! und ein dudeli di! dudeli!
Vertaald door Klaus-Rüdiger Utschick
Gustaf Fröding (22 augustus 1860 – 8 februari 1911) Gustaf Fröding in de ziekenkamer door Richard Bergh 1909
« –Alors je monte au grenier… – Et tes enfants, d’oùviennent-ils ? – C’est Dieu qui les envoie… Dès que fut fini le dîner traditionnel,composé de borche[1],d’agneau frit, de cozonac[2] etd’« œufs rouges », Dimi sortit dans la cour, mettre feu àla moyette et tirer des coups de fusil à blanc. Toute la marmaillele suivit, et même les grands. La nuit était étoilée. Dimi écouta le bruit dutrain allant vers Galatz et dit : – L’express de neuf heures. Et il alluma le roseau. Tout de suite lesflammes fumantes montèrent droit vers le ciel, au milieu des crisétourdissants des bambins, dansant autour comme des petits diablesrouges. Puis il déchargea en l’air les deux canons de son fusil dechasse, en disant, après chaque coup, avec une conviction de bonchrétien orthodoxe : – Christ a ressuscité ! À ce moment, la mère d’Adrien prit son enfantpar le bras, le tira à part et lui ordonna, sur un ton impérieux etangoissé : – Va, en courant, chez notre cousinStéphane, le prêtre, et prie-le de ma part de venir tout de suitechez nous. Après, pousse jusque chez ton oncle Anghel, et amène-leici. Adrien tressaillit, comme si sa mère lui avaitdit de prendre un serpent avec la main : – Mais, maman, tu sais bien que l’oncleAnghel est fâché et ne veut plus voir personne ! – Précisément, c’est pour cela qu’il doitvenir ; dis-lui que c’est moi, sa sœur aînée, qui l’appelle.Cours vite ! Adrien héla le chien Sultan, prit unbâton, et disparut dans la nuit, sans que personne s’aperçût de sondépart."
strong>Panait Istrati (22 augustus 1884 – 16 april 1935)
Beste Geschichte meines Lebens. Anderthalb Maschinenseiten vielleicht. Autor vergessen; in der Zeitung gelesen. Zwei Schwerkranke im selben Zimmer. Einer an der Türe liegend, einer am Fenster. Nur der am Fenster kann hinaussehen. Der andere keinen größeren Wunsch, als das Fensterbett zu erhalten. Der am Fenster leidet darunter. Um den anderen zu entschädigen, erzählt er ihm täglich stundenlang, was draußen zu sehen ist, was draußen passiert. Eines Nachts bekommt er einen Erstickungsanfall. Der an der Tür könnte die Schwester rufen. Unterlässt es; denkt an das Bett. Am Morgen ist der andere tot; erstickt. Sein Fensterbett wird geräumt; der bisher an der Tür lag, erhält es. Sein Wunsch ist in Erfüllung gegangen. Gierig, erwartungsvoll wendet er das Gesicht zum Fenster. Nichts; nur eine Mauer.“
Wolfdietrich Schnurre (22 augustus 1920 – 9 juni 1989)
Kaffee verkehrt: Als neulich unsere Frauenbrigade im Espresso am Alex Kapuziener trank, betrat ein Mann das Etablissement, der meinen Augen wohltat. Ich pfiff also eine Tonleiter rauf und sah mir den Herren an, auch rauf und runter. Als er an unserem Tisch vorbeiging, sagte ich "Donnerwetter". Dann unterhielt sich unsere Brigade über seine Füße, denen Socken fehlten, den Taillenumfang schätzten wir auf siebzig, Alter auf zweiunddreißig. Das Exquisite Hemd zeichnete die Schulterblätter ab, was auf Hagerkeit schließen ließ. Schmale Schädelform mit rausragenden Ohren, stumpfes Haar, das irgendein hinterweltlerischer Friseur im Nacken rasiert hatte, wodurch die Perücke nicht bis zum Hemdkragen reichte, was meine Spezialität ist. Wegen schlechter Haltung der schönen Schultern riet ich zu Rudersport. Da der Herr in der Ecke des Lokals Platz genommen hatte, mussten wir sehr laut sprechen. Ich ließ ihm und mir einen doppelten Wodka servieren und prostete ihm zu, als er der Bedienung ein Versehen anlasten wollte. Später ging ich zu seinem Tisch, entschuldigte mich, sagte, dass wir uns von irgendwoher kennen müssten, und besetzte den nächsten Stuhl. Ich nötigte dem Herrn die Getränkekarte auf und fragte nach seinen Wünschen. Da er keine hatte, drückte ich meine Knie gegen seine, bestellte drei Lagen Sliwowitz und drohte mit Vergeltung für den Beleidigungsfall, der einträte, wenn er nicht tränke. Obgleich der Herr weder dankbar noch kurzweilig war, sondern wortlos, bezahlte ich alles und begleitete ihn aus dem Lokal. In der Tür ließ ich meine Hand wie zufällig über eine Hinterbacke gleiten, um zu prüfen, ob die Gewebestruktur in Ordnung war. Da ich keine Mängel feststellen konnte, fragte ich den Herrn, ob er heute Abend etwas vorhätte, und lud ihn ein ins Kino "International" . Eine innere Anstrengung, die zunehmend sein hübsches Gesicht zeichnete, verzerrte es jetzt grimassenhaft, konnte die Verblüffung aber doch endlich lösen und die Zunge, also dass der Herr sprach:"Hören Sie mal, Sie haben ja unerhörte Umgangsformen." - "Gewöhnliche" , entgegnete ich, "Sie sind nur nicht Gutes gewöhnt, weil sie keine Dame sind."
Irmtraud Morgner (22 augustus 1933 – 6 mei 1990) Portret door Dan Williams
Sombre divinité, de qui la splendeur noire Brille de feux obscurs qui peuvent tout brûler : La neige n'a plus rien qui te puisse égaler, Et l'ébène aujourd'hui l'emporte sur l'ivoire.
De ton obscurité vient l'éclat de ta gloire, Et je vois dans tes yeux, dont je n'ose parler, Un Amour africain, qui s'apprête à voler, Et qui d'un arc d'ébène aspire à la victoire.
Sorcière sans démons, qui prédis l'avenir, Qui, regardant la main, nous viens entretenir, Et qui charmes nos sens d'une aimable imposture :
Tu parais peu savante en l'art de deviner ; Mais sans t'amuser plus à la bonne aventure, Sombre divinité, tu nous la peux donner.
Georges de Scudéry (22 augustus 1601 – 14 mei 1667) Gravure door Charles Devrits, 1845
CLIMENE, il ne faut point' mépriser nos bocages Les dieux out autrefois aimé nos pàturages Et leurs divines mains, aux rivages des eaux, Ont porté la houletle , et conduit les troupeaux. L’aimable déité qu’on adore à Cythére, Du berger Adonis se faisoit 1a bergére; Héléne aima Paris, et Paris fut berger ; Et berger on Ie vit les déesses juger. Quiconque sait aimer peut devenir aimable; Tel fut toujours d’amour l’a‘rrét irrévocable‘; Hélas! et pour moi seul change-t-il cette loi ? Rien n’aime tant que vous, rien n’aime comme moi....
Jean Regnault de Segrais (22 augustus 1624 – 15 maart 1701)
Tags:Gustaf Fröding, Panait Istrati, Jean Regnault de Segrais, Wolfdietrich Schnurre, Irmtraud Morgner, Georges de Scudéry, Jean Regnault de Segrais, Romenu
Toen U wegging brak U mijn hart. Als U terug kon keren zou ik Uw nek breken.
Maar U heeft geen nek, alleen een onsterfelijke, denkbeeldige lange hals, als van een fles van dun glas die zich uitrekt over het water van de zee, glas met daarin de geschiedenis van alles.
Als U terug kon keren zou ik de tafel dekken, het brood breken en de wijn drinken. Ik zou mijzelf aan het kruis slaan voor Uw bestaan.
U bent niet meer De Zoon en niet meer De Vader. U bent het onbezielde veld en de ruimtetijd.
U bent de onbezielde zwaartekracht en het verloop van de lichtstraal bij nacht, U bent de wiskunde zonder zachte geest, U bent er nu en bent er altijd al geweest. U bent de symbolen die men leest.
Maar niet De Zoon en niet De Vader. Niet De Geest.
Toen U wegging brak U mijn hart. Als U terug kon keren zou ik U hardhandig wurgen.
U bent ooit toen ik kind was in mijn huis geweest.
Een huilend, sidderend blad
De fysicus zegt dat ik niet echt ben, een hologram.Toch zoekt God mijn gezelschap om niet alleen te zijn.
God zoeken is een ding, maar door God worden gezocht is heel iets anders. Het is groter.
De natuurkunde sluit Hem uit het universum, multiversum, uit het holisme en het veld van quantumwaarschijnlijkheden.
Het hiernamaals is zo een huilend, sidderend blad aan een boom, het valt tussen de bladen van een woordenboek.
Iets anders
Hier is het verhaal uit, het was geen oefening in doodmaken, maar iets anders. Ik wacht op haar, eet dan iets met haar en slaap, later in de nacht, met haar. Ze leest op bed, in de woonkamer doe ik Taak.
Zij wacht daar op mij, is bij mij, zoals haar en mijn uitgestrekte God op ons wacht en bij ons is, hoog en laag. Ik schrijf vandaag
al 32 jaar mijn verzen. Dat is 64% van tijd die ik tot aan deze avond toe besta. Zij weet hiervan, kent procenten, volgemaakt getal.
En ik heb geen verbrijzeld, gekapt, of afgebroken werk gemaakt. Niet over haar, of onze God. En ook niet over al dat andere.
Primper, whose crease is sharper than his wit, Tried on nine wives, but found not one to fit. Why should he wear loose women all his life? Tell him to have the tailor make his wife.
JACK AND JILL
Six times a fall guy, Jack goes up the hill Of Venus. Sixfold safe, since on the pill, Jill tumbles. Why does she take to her back And let him dip his fill of her? For jack.
A WORD FROM HART CRANE'S GHOST
Why did I leap? You wonder still? To sleep With a woman is to build a bridge Across two minds, two bodies inch by inch- God, I was tired. The whole steeled cognizance swung round and backfired. The sucking Gulf seemed, oh, a deep green cinch.
“She woke to moonlight, phosphorescence behind her eyes dimming to sparkles. There was the slamming of a car door. At first she could make no sense of the place. Hicks was asleep in a chair, his feet up on the writing desk. Moonlight lit half his face. Standing, her knees trembled, a strange liquescence rippled under her skin. There was a tart chemical taste in her mouth. But it was not sickness, not unpleasant. Another door slammed, footsteps sounded on the cement patio. She moved the hanging blind and saw Eddie Peace with a red bandana at his throat. It seemed to her that figures moved behind him — but she stepped back when his eyes swept the window where she stood. Hicks was awake, rubbing his stiff legs. “It’s them,” she said. “It’s Eddie.” He went past her in shadow to crouch at the blind. There was a knock at the door. Over Hicks’ shoulder she saw Eddie Peace before the bungalow door; a blond couple stood behind him. The couple looked very much alike and they were both a head taller than Eddie Peace. They did not, in the odd seconds before Hicks let the blind fall, appear to be the sort of people who knew everyone’s weakness. “Hello,” Eddie Peace said. Hicks sped across the room toward the moonlit picture window. “Tell them wait.” “Just a minute,” Marge called. He peered into the moonlight, pressing his face against the glass. “Can’t see shit that way.” “Hey,” Eddie Peace said. “Don’t let them in yet.” “Coming,” Marge said. He seized the backpack from beside the bed, shook it, and disappeared into the bathroom. “O.K.,” she heard him say through the bathroom door. She opened to Eddie Peace’s thick-lipped smile.”
“A wild rose had caught upon the trimmings of his ruff, and in the first flush of displeasure he would have struck it brusquely away, and most severely punished the offending flower. But the ruffled mood lasted only a moment, for there was something so deliciously incongruous in the hardy petal's invasion of so delicate a thing, that Fanfreluche withheld the finger of resentment and vowed that the wild rose should stay where it had clung — a passport, as it were, from the upper to the under world. " The very excess and violence of the fault," he said, " will be its excuse ; " and, undoing a tangle in the tassel of his stick, stepped into the shadowy corridor that ran into the bosom of the wan hill — stepped with the admirable aplomb and un° wrinkled suavity of Don John. Before a toilet that shone like the altar of Notre Dame des Victoires, Helen was seated in a little dressing-gown of black and heliotrope. The coiffeur Cosme was caring for her scented chevelure, and with tiny silver tongs, warm from the caresses of the flame, made delicious intelligent curls that fell as lightly as a breath about her forehead and over her eyebrows, and clustered like tendrils round her neck. Her three favourite girls, Pappelarde, Blanchemains and Loreyne, waited immediately upon her with perfume and powder in delicate flacons and frail cassolettes, and held in porcelain jars the ravishing paints prepared by Chateline for those cheeks and lips that had grown a little pale with anguish of exile. Her three favourite boys, Claud, Clair and Sarrasine, stood amorously about with salver, fan and napkin. Millamant held a slight tray of slippers, Minette some tender gloves.”
Aubrey Beardsley (21 augustus 1872 - 16 maart 1898) Illustratie uit Under the Hill
1 in the invisible glow of pulverized melancholy I know uselessness like the poor know their last piece of clothing and old utensils and I know that this uselessness is what the country needs from me reliable like a secret pact: muteness as life indeed for my whole life 2 Muteness is a tribute—but silence is for myself 3 to grow accustomed to silence like the beating of one’s heart like life as if a well-known place there and is this I am—as Poetry is and I know that my work is both hard and for itself alone like the sleeplessness of the night watchman at the city graveyard
Vertaald door Sarah Valentine
Gennadi Ajgi (21 augustus 1934 – 21 februari 2006)
"Kartoffeln Der Mensch wächst wie eine Kartoffel in der Erde und wird nach einem Leichenschmaus von der Verwandtschaft ausgegraben, geerntet und getauft. Und dann, weil schrumpelig und schwach, in einen Rollstuhl gesetzt, und erst allmählich werden seine Haare an den Schläfen wieder braun, glättet sich das Gesicht und kommt der Mensch zu Kräften, wird er immer straffer und kleiner, bis er irgendwann so heilig winzig ist, dass er zur Belohnung von ausgebildetem Personal in weißen Kitteln an den sichersten Ort der Welt evakuiert wird: in den Bauch einer Frau, die ihn dann neun Monate lang verdaut und diesen Verdauungsprozess in einem rituellen Beischlaf mit ihrem Geliebten abschließt. Und irgendwann scheidet die Frau ihn aus, düngt damit ein Beet, so dass der Kartoffelkreislauf von vorn beginnt.“
aarde is het plafond, vol bleke tastende ranken. We waren ten slotte onder het gras beland, om van hartstocht te verteren.
Hoor, hoe in den hogen grote koren blij opeens kwelen! Stop met ijle vingers me de oren toe: wie kan er boodschap hebben aan ons, die heimelijk
en traag in humus opgaan, zinnen strelend van de diepste stof? Wij zullen opstaan als gesteente, als een zee, een zwerfhond
of een wilde ui. Of als een zon die bloedig alle zijnsgordijnen scheurend ondergaat daarboven.
Verschiet te Rome
Ruïnes? Ik weet ze in mijn leven al. Een weids terrein vol brokken, zelf gemaakt, uit eigen grond gestampt. Maar avondgloed te Rome, zachtvurige zonsravage regenboogbekroond laat door geen glorieus verwoest bestaan zich evenaren. Ik aanzie die wondere ondergang, besef hoe mijne evenmin fataal en keer op keer als voor het eerst zal zijn.
Anneke Brassinga (Schaarsbergen, 20 augustus 1948)
"I just hate terrorist attacks," the thin nurse says to the older one. "Want some gum?" The older nurse takes a piece and nods. "What can you do?" she says. "I also hate emergencies." "It's not the emergencies," the thin one insists. "I have no problem with accidents and things. It's the terrorist attacks, I'm telling you. They put a damper on everything." Sitting on the bench outside the maternity ward, I think to myself, She's got a point. I got here just an hour ago, all excited, with my wife and a neat-freak taxi driver who, when my wife's water broke, was afraid it would ruin his upholstery. And now I'm sitting in the hallway, feeling glum, waiting for the staff to come back from the ER. Everyone but the two nurses has gone to help treat the people injured in the attack. My wife's contractions have slowed down, too. Probably even the baby feels this whole getting-born thing isn't that urgent anymore. As I'm on my way to the cafeteria, a few of the injured roll past on squeaking gurneys. In the taxi on the way to the hospital, my wife was screaming like a madwoman, but all these people are quiet. "Are you Etgar Keret?" a guy wearing a checked shirt asks me. "The writer?" I nod reluctantly. "Well, what do you know?" he says, pulling a tiny tape recorder out of his bag. "Where were you when it happened?" he asks. When I hesitate for a second, he says in a show of empathy: "Take your time. Don't feel pressured. You've been through a trauma." "I wasn't in the attack," I explain. "I just happen to be here today. My wife's giving birth." "Oh," he says, not trying to hide his disappointment, and presses the stop button on his tape recorder. "Mazal tov." Now he sits down next to me and lights himself a cigarette. "Maybe you should try talking to someone else," I suggest as an attempt to get the Lucky Strike smoke out of my face. "A minute ago, I saw them take two people into neurology." "Russians," he says with a sigh, "don't know a word of Hebrew. Besides, they don't let you into neurology anyway. This is my seventh attack in this hospital, and I know all their shtick by now." We sit there a minute without talking. He's about ten years younger than I am but starting to go bald. When he catches me looking at him, he smiles and says, "Too bad you weren't there. A reaction from a writer would've been good for my article. Someone original, someone with a little vision. After every attack, I always get the same reactions: ‘Suddenly I heard a boom,' ‘I don't know what happened,' ‘Everything was covered in blood.' How much of that can you take?"
„(Girl Girl Girl. Lass mal sehn, wie die Sterne heut stehn.) Wenn es Abend wird, stehe ich am Fenster. Ich schiebe die Lamellen der Jalousie mit den Fingern auseinander und sehe den Abendhimmel hinter den Häusern auf der anderen Seite der Straße. Es wird immer noch früh dunkel. Das Jahr ist nichtmal einen Monat alt, aber es fühlt sich schon lang und schwer an. Obwohl es nicht so viel Arbeit gibt zurzeit. Im Januar jammern wir alle. Ich will immer noch einmal die Sonne sehen und den letzten Streifen Licht. Ich gehe früh um acht zur Arbeit, da ist es immer noch nicht richtig hell. Im Sommer ist alles besser, so geht es sicher den meisten, aber andererseits denke ich im Sommer an Urlaub und habe oft keine Lust auf die Arbeit. Und ich glaube, dass es im Winter am besten läuft, wenn man jetzt mal den Januar außen vor lässt. Obwohl das viele bestimmt anders sehen. Ich finde es schade, dass die Wohnung keinen Balkon hat. Im Sommer könnte ich dort sitzen und mich sonnen, besser als das blöde Solarium, und im Winter könnte ich vor der Dämmerung dort stehen und eine rauchen und den Himmel beobachten, wie er rot wird. In den klaren Nächten sehe ich gerne den Mond. Da muss ich immer an das Kinderlied denken. Meine Mutter hat mir das oft vorgesungen vorm Einschlafen. Der Mond ist aufgegangen. Wenn ich das heute höre, und das ist nicht oft, weiß nicht, wann ich das überhaupt mal höre, also dann ... Ich kann das schlecht beschreiben. In Gedanken singe ich es manchmal. Magda hat immer gesagt »dann krieg ich Gefühl«, wenn sie meinte, dass sie traurig wird. Aber es ist Quatsch, wegen den Jahreszeiten. Ob Sommer oder Winter, Herbst oder Frühling, das Telefon klingelt immer.“
Clemens Meyer (Halle an der Saale, 20 augustus 1977)
„Wie soll ich beginnen? Das Dorf liegt an die tausend Kilometer östlich meines eingeschneiten Gartens. Wie es heute heißt, weiß ich nicht. Es könnte ihm so ergangen sein wie diesem Stalingrad, das auch seinen Namen verloren hat. Eines Tages werde ich, aber es müßte im Juni geschehen, nach Osten fahren, um es zu suchen. Bis ich es gefunden habe, stelle ich mir ein Straßendorf vor, am Ende ein eingeschneites Bauernhaus, aus dessen Schornstein weißer Rauch steigt. An jenem 31. Januar heizten sie die Stuben tüchtig ein, damit das Neugeborene sich nicht erkältet. Am Fenster werden Eisblumen geblüht haben. Wo gibt es heute noch Eisblumen? Durch ein Guckloch im Eis ging der Blick über weit verschneite Felder zu einer einsamen Straße, die nach Osten führte, immer weiter nach Osten. Vier Wochen bin ich im Ruhestand, und es ist immer noch Winter. Wegener behauptet, dieser Winter sei so streng wie die Winter im Osten. Ich weiß es nicht, ich habe nur zwei Jahre in Podwangen gelebt, in meiner Erinnerung war immer Sommer. Der Tag beginnt mit einem sonnigen Morgen, die Bäume in meinem Garten haben Lichter aufgesteckt. So stelle ich mir eine Winterlandschaft in Rußland vor oder in meinem unbekannten Dorf. Ich will nun endlich mit meinem Vater beginnen. Oder soll ich bis zum Sommer warten, wenn die Sonne hoch steht, Blumen und Bäume blühen? Juni wäre eine schöne Zeit. Wie konnte dieser unselige Mensch in der Mittsommernacht einen Krieg anfangen! Allein das war gegen die Natur und konnte nicht gutgehen. Ich ziehe mich warm an und laufe ziellos durch die Straßen. Die Schneeluft soll mich auf andere Gedanken bringen, ich will an frisches Brot und warmen Kaffee denken, auch an Prishtina, wo es schon frühlingshaft warm ist. Auf dem Marktplatz treffe ich die alte Frau Gentsch aus dem Nachbarhaus.“
„Sie ängstigte sich ein wenig vor seiner sanft bestimmenden Art, und als sie zum ersten Mal bei ihm liegen sollte, hatte sie lautlos geweint. Da hatte er begonnen leise in ihr Ohr zu summen, schmeichelnd zuerst und zunehmend heißblütiger. Sie sei zu seiner Muse ausersehen, der Muse eines Sängers. Nun müsse sie das Ihre tun und die verborgenen Melodien in ihm wecken. Unter seinem Gewicht war sie sich zerbrechlich vorgekommen, aber auch wertvoll wie ein Kleinod. Jetzt fühlte sie sich nur noch widerlich. Energisch zog sie ihr wollenes Tuch vom Hals und rubbelte sich die Beine trocken. Sie bemerkte, dass der Säugling ihr dabei zusah. Wieso drehte sie sich um? Wieso schämte sie sich vor einem Kleinkind? Tatsächlich, er beobachtete sie – lag im Dreck, glotzte sie an und forderte, dass sie ihn in die Arme schließen sollte. Reichte es nicht, dass er sie über Monate aufgezehrt und geschwächt hatte? Seit er sich in ihrem Körper eingenistet hatte, entglitten ihr all die wunderbaren Pläne. Es war gewiss nur seine Schuld, dass ihr Gönner sie seit Wochen nicht mehr begehrt hatte. Lais wusste, dass ein Handwerker sich nie mit einer Bettelmaid vermählen würde, aber sie träumte trotzdem davon. Zumindest als Magd konnte er sie nehmen. Doch erst musste er Meister werden, ein eigenes Haus kaufen, selbst Herr über seine Entscheidungen sein … Lais würde warten. Allmählich kehrte Leben in ihren Leib zurück. Sie fror und konnte ihre schlotternden Glieder nicht mehr ruhig halten. Sogar in der Kälte nahm sie den Gestank der Gerber und Lederer wahr, die sich an der Flussmündung angesiedelt hatten. Es war wirklich an der Zeit, diesen abscheulichen Ort zu verlassen.“
Maren Winter (Lübeck, 20 augustus 1961) Lübeck, raadhuis
When you're up against a trouble, Meet it squarely, face to face; Lift your chin and set your shoulders, Plant your feet and take a brace. When it's vain to try to dodge it, Do the best that you can do; You may fail, but you may conquer, See it through! Black may be the clouds about you And your future may seem grim, But don't let your nerve desert you; Keep yourself in fighting trim. If the worst is bound to happen, Spite of all that you can do, Running from it will not save you, See it through!
Even hope may seem but futile, When with troubles you're beset, But remember you are facing Just what other men have met. You may fail, but fall still fighting; Don't give up, whate'er you do; Eyes front, head high to the finish. See it through!
Uit: De legende en de heldhaftige, vroolijke en roemrijke daden van Uilenspiegel en Lamme Goedzak in Vlaanderenland en elders
“—Erbarming, zuchtte Soetkin, erbarming, Heere God: wat duister voorteeken voor Vlaanderenland! —Ziet gij dat met uwe oogen of in droom? vroeg Klaas. —Met mijne eigen oogen, sprak Katelijne. Doodsbleek en schreiend sprak Katelijne toen: —Twee kinderkens zijn geboren; het een, in Spanje, is de kleine Philippus, het ander, in Vlaanderenland, is de zoon van Klaas, die later Uilenspiegel zal heeten. Philippus wordt een beul, want hij werd verwekt door Karel den Vijfde, den moordenaar van ons land. Uilenspiegel wordt een meester in kwinkslagen en guitenstreken, maar goedhertig zal hij zijn, want zijn vader is Klaas, de wakkere arbeider, die in braafheid, eer en deugd zijn brood verdient. Keizer Karel en koning Philippus zullen hun leven lang kwaad doen, door oorlog en knevelarij en andere misdaden. Klaas, die heel de week werkt, zal leven volgens recht en wet, bij zijn zuren arbeid zal hij lachen in stee van weenen: hij zal het zinnebeeld van de goede Vlaamsche werkers zijn. Uilenspiegel, immer jong en onsterfelijk, gaat de wereld door, maar nergens zal hij een vaste woonplaats hebben. En hij zal boer, edelman, schilder, beeldhouwer worden, alles zal hij te gelijk zijn. Zoo zal hij dolen langs velden en wegen, het goede en het schoone prijzen en lachen en spotten met alles wat dwaas en verkeerd is. Klaas is uw moed, edel volk van Vlaanderen, en Soetkin uwe dappere moeder; Uilenspiegel is uw geest; een lief en bevallig meisje, Uilenspiegel’s gezellin en onsterfelijk als hij, zal uw hert zijn, en Lamme Goedzak, een dikke pens, uwe maag. En omhoog zullen de opeters van ’t volk gaan, en omlaag hunne slachtoffers; omhoog de roovende wespen, omlaag de noeste bijen, en in den hemel zullen de wonden van Christus bloeden.”.
Charles de Coster (20 augustus 1827 - 7 mei 1879) Tijl Uilenspiegel en Nele op een monument in Elsene, Brussel
The dark mass of rock, darker than the evening, leans over the water with black folds: A caved-in face with its mouth in the lake. No one knows all.
There’s rowing and rowing, in rings, for the rock sucks. Confused splashes on deep water. Exhausted creaks from wood. Confused and faithful soul that rows and soon can be sucked down.
He too stands there the other, the one in the rock-folds in blacker than black, and listens outwards. Paralysed with shame. Stiffly listening. Stiff with fright for here there’s rowing.
Then there must be gusts and blue-gleaming back and forth like warm breezes and like frost.
There’s rowing and rowing tonight. There’s no one seeing and seeing. No one knows who licks at the rock when it is dark. No one knows the bed of Lake Angst. No one knows who it is that cannot row.
De Amerikaanse schrijver James Rollins (pseudoniem van James Paul Czajkowski) werd geboren in Chicago op 20 augustus 1961. In 2007 heeft hij op vraag van de filmproducent van de laatste Indiana Jonesfilm, Indiana Jones and the Kingdom of the Crystal Skull, het boek naar de film geschreven. Samen met zijn drie broers en drie zusters bracht hij zijn jeugd door in een berggebied in Canada. Daar verkende hij vaak de omliggende velden, de bevroren vijvers, en alles wat de natuur te bieden had. Omdat hij niet zeker was dat hij ging kunnen leven van het schrijverschap studeerde hij Diergeneeskunde aan de universiteit van Missouri, waar hij in 1985 tot doctor promoveerde. Een van de onderwerpen die hij tijdens zijn studies behandeld had was evolutie, een onderwerp dat hij ook verwerkte in “De Zwarte Orde”. Nadat Rollins aan de Universiteit van Missouri een bachelordiploma in de evolutionaire biologie had behaald studeerde hij in 1985 af met een doctoraat in de diergeneeskunde. Daarna verhuisde hij naar El Dorado County in Californië waar hij een praktijk begon. Daarnaast probeerde hij korte verhalen schrijven, waar hij echter geen uitgever voor kon vinden. Dus besloot hij om een roman te schrijven. Nadat het manuscript voor “Sub Terra” na 49 mislukkingen was aanvaard door de vijftigste uitgever, werd het als zijn eerste werk gepubliceerd in 1999 onder het pseudoniem James Rollins. Kort tevoren was echter “Witch Fire” , in het Nederlands uitgegeven als “Het boek van Vuur”, verschenen onder het pseudoniem James Clemens. De daarop volgende 10 jaar bleef Rollins aan het werk in zijn praktijk en schreef hij minstens één boek per jaar. Pas toen in 2009 zijn boek “The Doomsday Key” op de 2e plaats van de bestsellerlijst van de New York Times terecht was gekomen, verkocht hij zijn praktijk. Onder het pseudoniem James Rollins heeft hij ook nog een aantal opzichzelfstaande boeken gepubliceerd, waarvan er maar vier in het Nederlands vertaald zijn, namelijk IJsjacht (Ice Hunt), Het Maya Mysterie (Jake Ransom And The Skull King's Shadow), De Sfinx (Jake Ransom And The Howling Sphinx) en "Hof van Eden" ("Altar of Eden").
Uit:The Bone Labyrinth
“6:22 a.m. An abrupt knock on the door woke Maria in her office. Fueled by a vague sense of panic, she jerked up to an elbow. Her heart pounded in her throat. An open book, resting on her bosom, toppled to the floor. It took her a half breath to remember where she was — though no more than that, since she had spent many nights at work. Calming herself, she glanced to the computer monitor on the neighboring desk. The screen scrolled with data from the latest genetic assay. She had fallen asleep while waiting for it to compile. Damn . . . still processing. “Y-yes?” she managed to croak out. “Dr. Crandall,” a voice called through her office door. “I’m sorry to disturb you, but there’s a bit of a ruckus with Baako. I thought you should know.” She sat quickly, recognizing the nasal twang of the animal husbandry student from Emory University. “Okay, Jack, I’ll be right there.” She climbed to her feet, took a swig of stale Diet Coke from the can on her desk to wash away her morning dry mouth, and headed into the hall. The student on duty, Jack Russo, paced beside her. “What happened?” she asked, trying to keep any accusation out of her voice, but her maternal instincts made her words harsher than she intended. “Don’t know. I was cleaning some empty pens nearby when he just went off.” She reached the door that led down to Baako’s domicile. Below, he had his own dedicated playroom, bedroom, and classroom, separate from much of the rest of the facility. During the day, under supervision, he also had a fair amount of free run of the hundred wooded acres that made up the field station of the Yerkes National Primate Research Center. The main facility was located at Emory University in Atlanta thirty miles away.”
“Let me see, now. The caravan itself is half-obscured, in this picture, by overhanging trees. It had been placed, for some reason, in one of the most remote corners of the grounds, and left there for many years. This photograph captures it just as I remember it: eerie, neglected, the woodwork starting to rot and the metalwork corroding into rust. It was tiny, as this image confirms. The shape, I think, is referred to as “teardrop”: that is to say, the rear end is rounded, describing a small, elegant curve, while the front seems to have been chopped off, and is entirely flat. It’s a curious shape: in effect, the caravan looks as though it is only half there. The trees hanging over its roof and trailing fingers down the walls are some kind of birch, I believe. The caravan had been placed on the outskirts of a wood: in fact the dividing line between this wood–presumably common land–and the furthest reaches of Uncle Owen’s property was difficult to determine. A more modern caravan might have had a picture window at the front; this one, I see, had only two small windows, very high up, and a similar window at the side. No surprise, then, that it was always dark inside. The door was solid and dark, and made of wood, like the whole of the bottom half of the caravan–even the towbar. That’s an odd feature, isn’t it?–but I’m sure that I am right. It rested on four wooden legs, and always sat closer to the ground than it should have done, because both the tyres were flat. The windows were filthy, too, and the whole thing gave the appearance of having been abandoned and fallen into irreversible decay. But to a child, of course, that simply made it all the more attractive. I can only imagine that Ivy and Owen had bought it many years ago–in the 1920s, perhaps, when they were first married–and had stopped using it as soon as they had children. Inside there were only two bunks, so it would have been quite useless for family holidays. How many weeks was it, I wonder, before Beatrix and I set up camp there together? Or was it only a matter of days? They say that split seconds and aeons become interchangeable when you experience intense emotion, and after my arrival at Warden Farm I was soon feeling a sense of loneliness and homesickness which I find it impossible to describe. I was beside myself with unhappiness.”
It wasn't the bright hems of the Lord's skirts that brushed my face and I opened my eyes to see from a cleft in rock His backside;
it's a wasp perched on my left cheek. I keep my eyes closed and stand perfectly still in the garden till it leaves me alone,
not to contemplate how this century ends and the next begins with no one I know having seen God, but to wonder
why I get through most days unscathed, though I live in a time when it might be otherwise, and I grow more fatherless each day.
For years now I have come to conclusions without my father's help, discovering on my own what I know, what I don't know,
and seeing how one cancels the other. I've become a scholar of cancellations. Here, I stand among my father's roses
and see that what punctures outnumbers what consoles, the cruel and the tender never make peace, though one climbs, though one descends
petal by petal to the hidden ground no one owns. I see that which is taken away by violence or persuasion.
The rose announces on earth the kingdom of gravity. A bird cancels it. My eyelids cancel the bird. Anything
might cancel my eyes: distance, time, war. My father said, Never take your both eyes off of the world, before he rocked me.
All night we waited for the knock that would have signalled, All clear, come now; it would have meant escape; it never came.
I didn't make the world I leave you with, he said, and then, being poor, he left me only this world, in which there is always
a family waiting in terror before they're rended, this world wherein a man might arise, go down, and walk along a path
and pause and bow to roses, roses his father raised, and admire them, for one moment unable, thank God, to see in each and every flower the world cancelling itself.
When the thunder stalks the sky, When tickle-footed walks the fly, When shirt is wet and throat is dry, Look, my darling, thats July.
Through the grassy lawn be leather, And prickly temper tug the tether, Shall we postpone our love for weather? If we must melt, lets melt together!
The Chipmunk
My friends all know that I am shy, But the chipmunk is twice and shy and I. He moves with flickering indecision Like stripes across the television. He's like the shadow of a cloud, Or Emily Dickinson read aloud.
The Camel
The camel has a single hump; The dromedary , two; Or else the other way around. I'm never sure. Are you?
Ogden Nash (19 augustus 1902 – 19 mei 1971) Portret door Frederick S. Wight , 1933
“If I knew anything about Sigmund Freud and psychoanalysis I'd be able to trace all my troubles to my miserable childhood in Ireland. That miserable childhood deprived me of self-esteem, triggered spasms of self pity, paralyzed my emotions, made me cranky, envious and disrespectful of authority, retarded my development, crippled my doings with the opposite sex, kept me from rising in the world and made me unfit, almost, for human society. How I became a teacher at all and remained one is a miracle and I have to give myself full marks for surviving all those years in the classrooms of New York. There should be a medal for people who survive miserable childhoods and become teachers, and I should be first in line for the medal and whatever bars might be appended for ensuing miseries. I could lay blame. The miserable childhood doesn't simply happen. It is brought about. There are dark forces. If I am to lay blame it is in a spirit of forgiveness. Therefore, I forgive the following: Pope Pius XII; the English in general and King George VI in particular; Cardinal MacRory, who ruled Ireland when I was a child; the bishop of Limerick, who seemed to think everything was sinful; Eamonn De Valera, former prime minister (Taoiseach) and president of Ireland. Mr. De Valera was a half-Spanish Gaelic fanatic (Spanish onion in an Irish stew) who directed teachers all over Ireland to beat the native tongue into us and natural curiosity out of us. He caused us hours of misery. He was aloof and indifferent to the black and blue welts raised by schoolmaster sticks on various parts of our young bodies. I forgive, also, the priest who drove me from the confessional when I admitted to sins of self-abuse and self-pollution and penny thieveries from my mother's purse. He said I did not show a proper spirit of repentance, especially in the matter of the flesh."
De balts in de pas, lonkend naar de fonkelende ogen van het schichtig wijfje, met een gewei wijds vertakkend zich tot bronstig netwerk.
Het hoofdschuddend pronken met de uitstekende conditie treft doel: een haard, een harem clustert zich rond hem, hij die het gevaar verkent.
Hij die op den duur status koppelt aan grotesk, zijn toorn laat varen en zijn macht aan de hoorns hangt, spijts het overgrote ego.
Filoktetes
De vriendschap had geen gelijke zoals hij daar hand in hand bij de brandstapel stond met een held die het vuur als verlossing koos en hem een boog met gifpijlen schonk, als laatste gift.
Bijna vond hij zijn einde, insgelijks, op het eiland onderweg waar een slang beet in zijn voet: ondraaglijk was de stank, het leed, de boete en de eenzaamheid.
Een held komt, een wonder geschiedt en de geschiedenis wordt herschreven als het orakel in daden wordt vertaald en hij vele levens neemt, een non-stop sneuvelen bij de halsstarrige stad.
Frederik Lucien De Laere (Brugge, 19 augustus 1971)
Can life be a blessing, Or worth the possessing, Can life be a blessing if love were away? Ah no! though our love all night keep us waking, And though he torment us with cares all the day, Yet he sweetens, he sweetens our pains in the taking, There's an hour at the last, there's an hour to repay.
In ev'ry possessing, The ravishing blessing, In ev'ry possessing the fruit of our pain, Poor lovers forget long ages of anguish, Whate'er they have suffer'd and done to obtain; 'Tis a pleasure, a pleasure to sigh and to languish, When we hope, when we hope to be happy again.
John Dryden (19 augustus 1631 – 12 mei 1700) Standbeeld aan de Northampton Public Library
„ZURG: Stellt euch bitte mal vor. R@: Also ich bin R@. Ich bin achtzehn Jahre alt und Sänger und Gitarrist von Fuckin Sushi. Und das neben mir ist Nino, sie spielt bei uns Keyboards. NINO: Prost. ZURG: Und Wie alt bist du? NINO: Sechzehn. R@: Und das ist Niels am Bass. Er Wird nächstes Jahr achtzehn. Und das ist Lloyd, unser Schlagzeuger. Wie alt bist du eigentlich? LLOYD: Zweiundzwanzig. R@: Was? Das ist ja uralt! ZURG: Geht ihr noch zur Schule? LLOYD: Ich schon lange nicht mehr, die anderen schon. ZURG: Und was machst du beruflich? LLOYD: Ich bin in der Internetbranche. R@ (lacht): So kann man das auch nennen. ZURG: Ich habe grad euer Konzert gesehen und fand es hammer. Wie lang gibt es Fuckin Sushi schon? R@: Seit über einem Jahr. Angefangen haben Wir als Straßenmusiker. Das heißt Niels und ich. Wir waren ein Duo und nannten uns R@‘n'Niels. Unseren ersten Auftritt hatten wir in einem kleinen Kaffvor dem Oma-Café von Heino. Es war auch unser einziger Auftritt und eine Art musikalisches Bombing. ZURG: Vor dem Heino-Café? Lebt der eigentlich noch? R@: Keine Ahnung. NIELS: Na klar! R@: Meinetwegen. Als Nachstes kam Lloyd dazu und zum Schluss Nino. Unseren ersten Auftritt zu viert hatten Wir dann dieses Jahr im Marz. ZURG: Es gibt nicht viele Madchen, die in einer Jungsband spielen. Wie ist das denn so? NINO: Gut.“
„Die Gemeinde hieß: Sein Wille geschehe. Das Gemeindehaus, ein hellroter eingeschossiger Backsteinbau mit weißen Fensterrahmen, der noch recht neu wirkte, lag an einer geschwungenen Landstraße. Zu Pfingsren vor ungefähr einem Jahr hatte die Gemeinde das Gebäude eingeweiht und bezogen, und seitdem fanden die Gottesdienste dort statt. [Ein kleiner Park mit Kieswegen und getrimmten Buchsbäumen umgab das Haus. In dem Park ragte auf einem weißen, fünf bis sechs Meter hohen Turm ein großes Bronzekreuz in den Himmel. Der Gemeindevorsteher ließ den Wagen an den Strafienrand rollen und schaltete den Motor ab. Der Kies auf dem Boden dampfte. In der Nacht war ein schwerer Regen niedergegangen, doch jetzt zogen die Wolken ab. Die Straße und das flachgeneigte, mit Bitumenschindeln gedeckte Dach des Gemeindehauses gliinzten. Von unten sah es so aus, als hätte das in den Himmel ragende Kreuz auf dem Turm die abziehenden Wolken vertrieben. Die Landschaft Ieuchtete im hellen Sonnenlicht auf, und der Gemeindevorsteher dachte an einen Satz aus der Bibel: Und Gott sah, dass es gut war. Er stieg aus dem Wagen. Wie jeden Sonntag traf er etwa anderthalb Stunden vor dem Gottesdienst beim Gemeindehaus ein, um alles vorzubereiten. Er ging um den Wagen herum auf das Gartentor zu. Das Tor war normalerweise verschlossen, daher irritierte es ihn einen Moment, dass es nur angelehnt war.“
Oh Thou whose Memory quickens Lovers' Souls, Whose Fount of Joy renews the Lover's Tongue, Thy Shadow falls across the World, and They Bow down to it; and of the Rich in Beauty Thou art the Riches that make Lovers mad. Not till thy Secret Beauty through the Cheek Of Laila smite does she inflame Majnún, And not till Thou have sugar'd Shírín's Lip The Hearts of those Two Lovers fill with Blood. For Lov'd and Lover are not but by Thee, Nor Beauty;—Mortal Beauty but the Veil Thy Heavenly hides behind, and from itself Feeds, and our Hearts yearn after as a Bride That glances past us Veil'd—but ever so As none the Beauty from the Veil may know. How long wilt thou continue thus the World To cozen with the Fantom of a Veil From which Thou only peepest?—Time it is To unfold thy perfect Beauty. I would be Thy Lover, and Thine only—I, mine Eyes Seal'd in the Light of Thee to all but Thee, Yea, in the Revelation of Thyself Self-Lost, and Conscience-quit of Good and Evil. Thou movest under all the Forms of Truth, Under the Forms of all Created Things; Look whence I will, still nothing I discern But Thee in all the Universe, in which Thyself Thou dost invest, and through the Eyes Of Man, the subtle Censor scrutinize.
Vertaald door Edward Fitzgerald
Jami (18 augustus 1414 – 19 november 1492) Salámán and Absál op het Hemelse Eiland. Miniatuur door Mirza Ali, 1560
Uit: Die Zeit und das Glück (Vertaald door Bruno Genzler)
„Und an diesem Punkt schleicht sich ein Lächeln in sein Gesicht, eine unmissverständliche Anspielung, dass ich wohl in süßer Begleitung die Nacht im Keller verbracht hätte. Auch ich lächle – lieber soll er mich für einen Kellerplayboy als für einen illegalen Schatzgräber halten. Ich muss aufpassen. Man weiß ja, wie solche Dinge enden: Man zieht einen Nachbarn ins Vertrauen, der kann den Mund nicht halten und erzählt irgendwann alles den Kollegen im Büro. Am nächsten Tag hat man dann die Carabinieri im Haus und die Männer vom «Amt für historische und kulturelle Güter», die in puncto illegaler Ausgrabungen überhaupt keinen Spaß verstehen. In den darauf folgenden Nächten grabe ich fleißig weiter; eine Marmorplatte kommt zum Vorschein, auf der eine verschleierte Frau dargestellt ist, die ich sogleich «die Vestalin» taufe. Leider ist die Platte in der Mitte durchgebrochen, und meine Vestalin hat keine Beine mehr. Einen halben Meter davon entfernt finde ich eine zweite Marmorplatte, größer noch als die erste, mit eingemeißelten parallelen Linien und Pünktchen sowie drei mysteriösen Buchstaben: PPI. Ich habe keine Ahnung, was sie bedeuten könnten. Hauptsache, mein Privatmuseum hat zwei neue Fundstücke dazugewonnen! Um es kurz zu machen – ich bin wie besessen und kann es tagsüber kaum abwarten, bis es endlich dunkel wird und ich meine Grabungsarbeiten wieder aufnehmen kann. «Früher oder später», sage ich mir, «werde ich einen Schatz finden.» Bis jetzt habe ich noch mit keiner Menschenseele über mein Abenteuer gesprochen.“
« Maintenant l’ombre du pilier – le pilier qui soutient l’angle sud-ouest du toit – divise en deux parties égales l’angle correspondant de la terrasse. Cette terrasse est une large galerie couverte, entourant la maison sur trois de ses côtés. Comme sa largeur est la même dans la portion médiane et dans les branches latérales, le trait d’ombre projeté par le pilier arrive exactement au coin de la maison ; mais il s’arrête là, car seules les dalles de la terrasse sont atteintes par le soleil, qui se trouve encore trop haut dans le ciel. Les murs, en bois, de la maison – c’est-à-dire la façade et le pignon ouest – sont encore protégés de ses rayons par le toit (toit commun à la maison proprement dite et à la terrasse). Ainsi, à cet instant, l’ombre de l’extrême bord du toit coïncide exactement avec la ligne, en angle droit, que forment entre elles la terrasse et les deux faces verticales du coin de la maison. Maintenant, A... est entrée dans la chambre, par la porte intérieure qui donne sur le couloir central. Elle ne regarde pas vers la fenêtre, grande ouverte, par où – depuis la porte – elle apercevrait ce coin de terrasse. Elle s’est maintenant retournée vers la porte pour la refermer. Elle est toujours habillée de la robe claire, à col droit, très collante, qu’elle portait au déjeuner. Christiane, une fois de plus, lui a rappelé que des vêtements moins ajustés permettent de mieux supporter la chaleur. Mais A... s’est contentée de sourire : elle ne souffrait pas de la chaleur, elle avait connu des climats beaucoup plus chauds – en Afrique par exemple – et s’y était toujours très bien portée. Elle ne craint pas le froid non plus, d’ailleurs. Elle conserve partout la même aisance. Les boucles noires de ses cheveux se déplacent d’un mouvement souple, sur les épaules et le dos, lorsqu’elle tourne la tête."
Alain Robbe-Grillet(18 augustus 1922 – 18 februari 2008)
“To begin then - though it is certainly no beginning - the first fragment is of a strange past world, where clouds of nationalism have gathered and broken into a storm of war. Over the forgotten continents - Asia, America, Africa - missiles of destruction fly. The beleaguered people of that day have not fully comprehended the nature of the struggle in which they are engulfed. Those simple blacks, whites and greys which constitute the political situation are grasped readily enough with a little application. But behind these issues lie factors scarcely understood in the council chambers of Peking, London, Cairo or Washington - factors which stem from the long and savage past of the race; factors of instinct and frustrated instinct; factors of fear and lust and dawning conscience; factors inseparable from the adolescence of a species, which loom behind all man’s affairs like an insurmountable mountain chain. 80 men fought each other instead of wrestling with themselves. The bravest sought to evade the currents of hatred by turning outward to the nearest planets in the solar system; the cowardly, by sleeping away their lives in vast hives called dreameries, where the comforts of fantasy could discount the depredations of war. Neither course ultimately offered refuge; when the earthquake comes, it topples both tower and hovel It is fitting that the first fragment should start with a man sitting helplessly in a chair, while bombs fall. The Director of Dreamery Five slid out of his chair before the silent control panels, the question of Floyd Milton making him ungovernably restless. Every so often a distant crump outside announced that the enemy attack was still on; that made the Director no more easy. Although he would be safer down in the vaults, peering into Floyd Milton’s dreams, other considerations caused him to take the elevator and sink to the cool depths of Dreamery Five. He had seen Milton’s face when he came in that aftemoon. Milton had looked like death.”
“Being a child, I never wondered how Bogart came by any money. I assumed that grown-ups had money as a matter of course. Popo had a wife who worked at a variety of jobs; and ended up by becoming the friend of many men. I could never think of Bogart as having mother or father; and he never brought a woman to his little room. This little room of his was called the servant-room but no servant to the people in the main house ever lived there. It was just an architectural convention. It is still something of a miracle to me that Bogart managed to make friends. Yet he did make many friends; he was at one time quite the most popular man in the street. I used to see him squatting on the pavement with all the big men of the street. And while Hat or Edward or Eddoes was talking, Bogart would just look down and draw rings with his fingers on the pavement. He never laughed audibly. He never told a story. Yet whenever there was a fete or something like that, everybody would say, 'We must have Bogart. He smart like hell, that man.' In a way he gave them great solace and comfort, I suppose. And so every morning, as I told you, Hat would shout, very loudly, 'What happening there, Bogart?' And he would wait for the indeterminate grumble which was Bogart saying, 'What happening there, Hat?' But one morning, when Hat shouted, there was no reply. Something which had appeared unalterable was missing. Bogart had vanished; had left us without a word. The men in the street were silent and sorrowful for two whole days. They assembled in Bogart's little room. Hat lifted up the deck of cards that lay on Bogart's table and dropped two or three cards at a time reflectively. Hat said, 'You think he gone Venezuela?' But no one knew. Bogart told them so little. And the next morning Hat got up and lit a cigarette and went to his back verandah and was on the point of shouting, when he remembered. He milked the cows earlier than usual that morning, and the cows didn't like it. A month passed; then another month. Bogart didn't return.”
„Here's a memory. On an overcast morning in February, 1996, I received in the mail from my mother, in St. Louis, a Valentine's package containing one pinkly romantic greeting card, two four-ounce Mr. Goodbars, one hollow red filigree heart on a loop of thread, and one copy of a neuropathologist's report on my father's brain autopsy. I remember the bright-gray winter light that morning. I remember leaving the candy, the card, and the ornament in my living room, taking the autopsy report into my bedroom, and sitting down to read it. The brain (it began) weighed 1,255 gm and showed parasagittal atrophy with sulcal widening. I remember translating grams into pounds and pounds into the familiar shrink-wrapped equivalents in a supermarket meat case. I remember putting the report back into its envelope without reading any further. Some years before he died, my father had participated in a study of memory and aging at Washington University, and one of the perks for participants was a post-mortem brain autopsy, free of charge. I suspect that the study offered other perks of monitoring and treatment which had led my mother, who loved freebies of all kinds, to insist that my father volunteer for it. Thrift was also probably her only conscious motive for including the autopsy report in my Valentine's package. She was saving thirty-two cents' postage. My clearest memories of that February morning are visual and spatial: the yellow Mr. Goodbar, my shift from living room to bedroom, the late-morning light of a season as far from the winter solstice as from spring. I'm aware, however, that even these memories aren't to be trusted. According to the latest theories, which are based on a wealth of neurological and psychological research in the last few decades, the brain is not an album in which memories are stored discretely like unchanging photographs. Instead, a memory is, in the phrase of the psychologist Daniel L. Schacter, a "temporary constellation" of activity-a necessarily approximate excitation of neural circuits that bind a set of sensory images and semantic data into the momentary sensation of a remembered whole. These images and data are seldom the exclusive property of one particular memory."
Jonathan Franzen (Western Springs, 17 augustus 1959)
Who owns those scrawny little feet? Death. Who owns this bristly scorched-looking face? Death. Who owns these still-working lungs? Death. Who owns this utility coat of muscles? Death. Who owns these unspeakable guts? Death. Who owns these questionable brains? Death. All this messy blood? Death. These minimum-efficiency eyes? Death. This wicked little tongue? Death. This occasional wakefulness? Death.
Given, stolen, or held pending trial? Held.
Who owns the whole rainy, stony earth? Death. Who owns all of space? Death.
Who is stronger than hope? Death. Who is stronger than the will? Death. Stronger than love? Death. Stronger than life? Death.
But who is stronger than Death? Me, evidently. Pass, Crow.
Spring & Fall: To A Young Child
Margaret, are you grieving Over Goldengrove unleaving? Leaves, like the things of man, you With your fresh thoughts care for, can you? Ah! as the heart grows older It will come to such sights colder By & by, nor spare a sigh Though worlds of wanwood leafmeal lie; And yet you wíll weep & know why. Now no matter, child, the name: Sorrow's springs are the same. Nor mouth had, no nor mind, expressed What héart héard of, ghóst guéssed: It is the blight man was born for, It is Margaret you mourn for.
O Nile, you are the majestic blood line of my African glory That shower my blessings upon the starved of the world You are the eloquence that ring the Ethiopian bell across the deaf world You are the gifted dancer of graceful rhythms That harmonize with your sisters Atbara and Shabale With your brothers Awash and Juba To fertilize the scorched sands of Arabia O Nile, without your gift Mediterranea shall be a rock of dead waters And Sahara shall be a basket of skeletons You are Africa's black soil that produce life You are the milk that quench the thirsty multitudes You are the messenger of my gospel, O Nile That bring my abundant harves t to the mouth of the needy You are the elegant pilgrim of my mercy. You are the first fountain you are the first ever Ethiopia You are the appeaser of the lustful greeds You are the first Earth Mother of all fertility Rising like the sun from the deepest core of the globe You are the conqueror of the scorching pestilence You are the source you the Africa you are the Ethiopia you are the Nile.
Tsegaye Gabre-Medhin (17 augustus 1936 – 25 februari 2006)
“When I entered the court of the college, I immediately observed the look, the beauty of a young boy. He was with the son of the friend I accompanied and it is because of him that the headmaster seemed to escort me. 'I am delighted to show our house to the author of Amitiés particulières (Special Friendships)',this good priest had said to me. 'But special friendships do not exist in our place. We obtained this result by a very simple means: by having confidence in the students, by enlarging the discipline. Imagine that we allow the big boys to smoke!' And he had lead us to the recreation court. While my friend embraced his son, the other boy, a few steps away from us, did not stop looking at me. He wanted to say to me that he had got to know my name through his friend, that he had passionately read the book, of which the memory had drawn me here, and that he poured the consequences on me again. He had himself sat down in profile, in order to not attract attention, but his green eye sparkled, protected from his long brown hair. His complexion was pink and dim, his nose fine and straight, his well-defined lips added to the softness of his face. A red, cashmere sweater was tightly wrapped around his chest, and his hands, tucked into his pockets, held the arch of his black trousers at the bottom of his back. An imperceptible smile seemed to allude to secrets that we already shared. 'You will have seen it, seen with your own eyes,' the headmaster exclaimed, pointing at students: 'they are smoking! Ah, these nice children!' And he dragged us along to the park, my friend and me. 'Don't judge me naïve,' he continued: 'the clandestine habit of smoking with two was the opportunity for habits that were clandestine as well and by far sadder. If you suppress one of them, you suppress the other ones.' 'We needed to think of this,' I said. 'The heroes of your book were smoking in a conservatory.”
Roger Peyrefitte (17 augustus 1907 – 5 november 2000) Cover
Die bloedrode lichtvlek – misschien de maan. Dan heeft een zandstorm haar afgeduisterd, Maar als die vlek de zon is, moet alles vergaan. Er wordt niet meer gesproken, wel gefluisterd. Enkelen zoeken de weg langs de kerk Waar twee monsters rukken, reuzensterk, Tuimelend aan een metalen keten, Met razend gebrul. Ik had nooit geweten Dat zo woeste dieren daar lagen gekluisterd.
Koorts
Hoor! Zo is nooit gezongen! Hoor! 't Behang bewoog. En 't haar van 't zwaar bewimperd oog. Wat vloog De ruimten door?
't Zal morgen zijn Of 't niet bij nacht zo hard met zwepen Geslagen had. - Zie door 't gordijn De geesten in hun koude schepen!
De takken schaven aan de randen Van 't venster. In de verte fluit Het altijd helder langs de landen. De dieren op de wanden Verdwijnen. 't Licht gaat uit.
Hendrik de Vries (17 augustus 1896 – 18 november 1989 Portret door A. Buytendijk, 1945
De Duitse schrijver en theatermaker Nis-Momme Stockmann werd geboren op 17 augustus 1981 in Wyk auf Föhr. Stockmann voltooide zijn opleiding aan de Duborg-Skolen, de in Flensburg gevestigde school van de Deense minderheid in Schleswig-Holstein. Hij studeerde "Taal en cultuur van Tibet" in Hamburg, media studies in Odense, Denemarken, volgde een opleiding tot chef-kok en uiteindelijk studeerde hij scenario schrijven in Berlijn. Sinds 2002 werkt hij als kunstenaar, schrijver, fotograaf, schilder en filmmaker en realiseert hij woonprojecten. In 2005 richtte hij het “Laboratorium” op - een studio en kunstproject in een verlaten basisschool in Flensburg, die later uitgroeide tot de KKI (Kunst- und Kulturinitiative. Stockmann's bekroonde dramatisch debuut “Der Mann der die Welt aß” ging in première op 17 december 2009 in Heidelberg. Dit werd gevolgd door ongeveer tien andere uitvoeringen van het stuk in onder meer München en Basel. Sinds het seizoen 2009/10, is hij writer in residence bij het Schauspiel Frankfurt. Stockmann schreef toneelstukken, hoorspelen, poëzie, proza en essays en doceert zo nu en dan aan Hogeschool voor de Kunsten in Zürich.
Uit:Der Mann der die Welt aß
„„Ort: Beim Sohn zu Hause. Zeit: Abend. Vater : Du willst dich wirklich selbstständig machen? Sohn: Ja, das muss nur noch mit der Bürgschaft durchgehen. Vater : Bürgschaft? Sohn: Ja ja. Kein Problem, ne Formalität. Vater : Du selbstständig … Sohn: Ja … Vater : Verrückt. Also nicht, dass ich das nicht geglaubt hätte. Ich hab immer daran geglaubt. Aus dir wird was Großes. Sohn: … Vater : Ich will dich mal angucken. Nee – kuck mich mal direkt an, kuck mir mal in die Augen. Ah ja – mein Sohn. Du schaffst das. Verrückt. Du bist ein Verrückter. D schaffst das. Sohn: Ja, ist gut, Papa. Vater : Ich steig da ein. Da brauchst du doch bestimmt mal enen für das Einfache und so. Für das Grobe, oder? (Vater lacht) Ich merk das, jetzt kommen neue Zeiten. Sohn: Ja also … hier ist dein Bett, Papa. Vater : Ich falle dir doch nicht zur Last, oder? Sohn: Nein, Papa. Vater : War das nicht mal dein Arbeitszimmer? Sohn: Ja. Vater : Brauchst du das nicht jetzt? Sohn: Nee, ich … (es kommt schwer raus) hab ein Büro. Vater : Ach so … Ist das nicht teuer?
I see you drinking at a fountain with tiny blue hands, no, your hands are not tiny they are small, and the fountain is in France where you wrote me that last letter and I answered and never heard from you again. you used to write insane poems about ANGELS AND GOD, all in upper case, and you knew famous artists and most of them were your lovers, and I wrote back, it’ all right, go ahead, enter their lives, I’ not jealous because we’ never met. we got close once in New Orleans, one half block, but never met, never touched. so you went with the famous and wrote about the famous, and, of course, what you found out is that the famous are worried about their fame –– not the beautiful young girl in bed with them, who gives them that, and then awakens in the morning to write upper case poems about ANGELS AND GOD. we know God is dead, they’ told us, but listening to you I wasn’ sure. maybe it was the upper case. you were one of the best female poets and I told the publishers, editors, “ her, print her, she’ mad but she’ magic. there’ no lie in her fire.” I loved you like a man loves a woman he never touches, only writes to, keeps little photographs of. I would have loved you more if I had sat in a small room rolling a cigarette and listened to you piss in the bathroom, but that didn’ happen. your letters got sadder. your lovers betrayed you. kid, I wrote back, all lovers betray. it didn’ help. you said you had a crying bench and it was by a bridge and the bridge was over a river and you sat on the crying bench every night and wept for the lovers who had hurt and forgotten you. I wrote back but never heard again. a friend wrote me of your suicide 3 or 4 months after it happened. if I had met you I would probably have been unfair to you or you to me. it was best like this.
Charles Bukowski (16 augustus 1920 – 9 maart 1994)
"Sebastian bleibt sitzen. – Hannah mit einem riesigen Entsafter, der aussieht wie eine Raumkapsel. Sebastian Am meisten interessieren mich die Adamiten. Das war die freieste Gesellschaft, die man sich überhaupt vorstellen kann ... Hannah Fang an zu packen ... Sebastian Wie heißt noch mal dieser Film mit dem kleinen Schauspieler ...? Der mit der blonden Frau, die sich dann später getrennt haben? Hannah Sebastian ... Sebastian Der ist in dieser Sekte ... Diese wahnsinnige Szene, die er in dem Film gespielt hat, das war ein Sexgottesdienst für Eingeweihte, das ist bestimmt angelehnt an Alexander den Sechsten, da bin ich mir absolut sicher. Hannah Ich bin begeistert ... Wo ist der Originalkarton? Sebastian Hannah, ich bleibe hier ... Ich kann nicht, ich werde ständig irgendwo hingebracht, wo ich gar nicht hinwill. Stell doch bitte diesen schrecklichen Entsafter ab! Ich werde hier in der Abstellkammer wohnen. Hannah Sebastian, pack bitte deinen Koffer, unsere Tausch- partner sind in einer Stunde da! Und ich weiß nicht, ob die hier wohnen wollen mit einem fremden Mann in der Abstellkammer!"
Moritz Rinke (Worpswede, 16 augustus 1967) Scene uit een opvoering in Aken, 2013
As May was opening the rosebuds, elder and lilac beginning to bloom, it was time for the mare to foal. She'd rest herself, or hobble lazily after the boy who sang as he led her to pasture, wading through the meadowflowers. They wandered back at dusk, bone-tired, the moon perched on a blue shoulder of sky. Then the mare lay down, sweating and trembling, on her straw in the stable. The drowsy, heavy-bellied cows surrounded her, waiting, watching, snuffing. Later, when even the hay slept and the shaft of the Plough pointed South, the foal was born. Hours the mare spent licking the foal with its glue-blind eyes. And the foal slept at her side, a heap of feathers ripped from a bed. Straw never spread as soft as this. Milk or snow never slept like a foal. Dawn bounced up in a bright red hat, waved at the world and skipped away. Up staggered the foal, its hooves were jelly - knots of foam. Then day sniffed with its blue nose through the open stable window, and found them - the foal nuzzling its mother, velvet fumbling for her milk. Then all the trees were talking at once, chickens scrabbled in the yard, like golden flowers envy withered the last stars.
Autumn! It is autumn! Once again autumn! The great gale and all its trail Of reprisals, and of music . . . It is “Closed for the Season” at seaside hotels. Leaf-fall, fall of Antigones and Philomels: My gravedigger, Alas poor Yorick! Lumps them pell-mell.
Love and straw-fires for ever!
The good young ladies Inviolable and frail File soberly this way Summoned by the chapel-bell Hygienically and most dulcetly As befits the “sweet” Sabbath-day.
How all around them grows purified And Sundayfied.
And how faces all grow long at the sight of them!
As for me, though: I am the Great White Bear, Brought hither by iceberg ferry, More polar, more spotless pure Than those girls in white millinery; Not, though, what you would call a churchgoer. I am the Grand Master of Analysis; Remember this.
And yet . . . and yet . . . why so pale? Come, trust your old friend, you can tell me the tale.
Ah no? Can such things be? I turn my face to the seas and the rough skies, To all things that grumble and that utter sighs.
Such things! Such things! Matter for sleepless nights and nail-bitings.
Poor, poor, for all their promisings!
And we! Drowned in such seas, Plunged into such wonderment, Fallen to our knees . . . !
O wonder, found and at once hidden, So martyred, poor, yet full of passion, Being, as it were, a thing forbidden Never to be touched, save in dream fashion.
Wondrous thing, Most violet attar, precious residue, The universe Has care of you And planets in their courses are your nurse From burying to marrying.
Oh, it is rich not to be bought! Just your dear eyes, there, in the skies – Greater than God, higher than thought, Those thoughtless and thought-coloured eyes!
So frail, so thin! And all that mortal warmth Hoarded within!
O forgive her, if, unthinking (How well it becomes her!) She makes eyes a little To beg you a little To have pity a little!
O frail, frail, and still athirst For those Masses which I so mock! Bend, bend your dear head; O look, The spring-time, the lilac-burst. I was not thinking, I swear, of lovemakings But of heavenly things!
O if, after morning Mass, We could but vanish and be no more – Being sick of the human race, So well-contented, so crass, There, at the church-door
Vertaald door P. N. Furbank
Jules Laforgue (16 augustus 1860 - 20 augustus 1887) Cover
“We rode on across the great valley. A camel-rider, garrulous and old, came out from the houses and jogged over to join us. He named himself Khallaf, too friendly-like. His salutation came after a pause in a trite stream of chat; and when it was returned he tried to force us into conversation. However, Tafas grudged his company, and gave him short answers. Khallaf persisted, and finally, to improve his footing, bent down and burrowed in his saddle pouch till he found a small covered pot of enamelled iron, containing a liberal portion of the staple of travel in the Hejaz. This was the unleavened dough cake of yesterday, but crumbled between the fingers while still warm, and moistened with liquid butter till its particles would fall apart only reluctantly. It was then sweetened for eating with ground sugar, and scooped up like damp sawdust in pressed pellets with the fingers. I ate a little, on this my first attempt, while Tafas and Abdulla played at it vigorously; so for his bounty Khallaf went half-hungry: deservedly, for it was thought effeminate by the Arabs to carry a provision of food for a little journey of one hundred miles. We were now fellows, and the chat began again while Khallaf told us about the last fighting, and a reverse Feisal had had the day before. It seemed he had been beaten out of Kheif in the head of Wadi Safra, and was now at Hamra, only a little way in front of us; or at least Khallaf thought he was there: we might learn for sure in Wasta, the next village on our road. The fighting had not been severe; but the few casualties were all among the tribesmen of Tafas and Khallaf; and the names and hurts of each were told in order. Meanwhile I looked about, interested to find myself in a new country. The sand and detritus of last night and of Bir el Sheikh had vanished.”
Uit: Het nieuwe boek van J. van Oudshoorn (“Zondag”)
“Belangwekkender dan de bibliotheek van lijvige romans en novellenbundels die een over-milde literaire Sint ons dit jaar bracht, zijn drie kleine boekjes: de ‘Marginalia’ van Dirk Coster, ‘Pandorra’ van Arthur van Schendel, en ‘Zondag’ van J. van Oudshoorn. Het is merkwaardig, dat onze literatuur, die zich zoo te buiten gaat aan schrijf-onmatigheid, tegelijkerstijd in enkele bladzijden in staat is, haar ware beteekenis te handhaven van vertolking van geestelijk leven. De meeste romans behandelen de problemen der salons, zeldzamer ontdekt men achter woorden en verbeeldingen zielkundige of wijsgeerige vraagstukken, vraagstukken die de kern van het leven betreffen. Het vraagstuk dat de pen van J. van Oudshoorn bestuurt, is, bij voortduring, het vraagstuk van de eenzaamheid der ziel. Individualisme, zegt men, en men spreekt daarmede onbewust uit, dat hier het probleem aan de orde is van onze wezenseigenheid, die zich on-verdeeld gevoelt, die zich één gevoelt met het Al-leven, het Al-leven dat zich in hoogste instantie aan den mensch openbaart als de Negatie, als het Niet. Een geest als die van van Oudshoorn, die zich immer aan den afgrond van dat Niet bevindt, zonder nochthans in dat Niet ten onder te gaan, komt voor de noodzakelijkheid, te moeten leven, zijn persoonlijkheid te moeten vinden. Dit is een noodzakelijkheid die de gewone, gezond-levende mensch niet beseft. Die laat zich voortdrijven door het instinct van zijn vitaliteit, hij verricht de daden van het leven altijd onbewust, en die onbewustheid stelt hem in staat, voortdurend aan zijn ijl en oneindig, zijn vaag en twijfelend innerlijk de beperking op te leggen van de positieve persoonlijkheid. Een menschenziel is als een waterdroppel, waarin zich de duizend nuancen van werelden en hemelen weerspiegelen, zij is aarzelend door haar rijkdom en helderheid, en: iets positief-willen eischt immer de hardhandige verbreking van mogelijkheden. Daarom hebben de beste geesten altijd de grootste moeite tot omlijnde overtuigingen te komen, omlijnde overtuigingen, die de menschengemeenschap, als het ware om haar bestaan te verzekeren, onverbiddelijk eischt.”
Pierre Henri Ritter jr. (16 augustus 1882 – 13 april 1962) Portret door Gerardus Knuttel, 1942
Eén onbedachtzaam moment, En wat in den tijd werd volbracht- Van den jagenden holenmensch En den eersten vuursteenslag Tot Franklin D. Roosevelt- Zal, in een hooploozen strijd Om den zin van een verder bestaan, In den afgrond der eeuwigheid Spoorloos ten ondergaan.
Dualisme
Ik zou wel graag zo willen zingen, Als Leopold of Engelman, Van ijle, porseleinen dingen En liefde op een hoger plan. Maar, nachtegaal, mijn stem is stuk En met mijn hart voorgoed gebroken; Ik stamel schor om wat geluk En om een vrouw die goed kan koken.
Max Schuchart (16 augustus 1920 - 25 februari 2005)
President Roosevelt, touring Ellis Island in 1906, watched the people from steerage line up for their six-second physical.
Might not, he wondered aloud, the ungloved handling of aliens who were ill infect the healthy? Yet for years more it was done. I imagine
my grandmother, a girl in that Great Hall's polyglot, reverberating vault more terrible than church, dazed by the stars
and stripes in the vast banner up in front where the blessed ones had passed through. Then she did too, to a room like a little chapel, where her mother
might take Communion. A man in a blue cap and a blue uniform—a doctor? a policeman? (Papa would have known, but he had sailed
all alone before them and was waiting now in New York; yet wasn't this New York?)— a man in a blue cap reached for her mother.
Without a word (didn't he speak Italian?) he stuck one finger into her mother's eye, then turned its lid up with a buttonhook,
the long, curved thing for doing up your boots when buttons were too many or too small. You couldn't be American if you were blind
or going to be blind. That much she understood. She'd go to school, she'd learn to read and write and teach her parents. The eye man reached to touch
her own face next; she figured she was ready. She felt big, like that woman in the sea holding up not a buttonhook but a torch.
„Halina, sagte sie in immer der gleichen Tonlage, ich stehl' dir mit meiner Krankheit dein Leben. Du bist mit deinen vierundzwanzig Jahren viel zu jung, um ständig meinetwegen zu Hause zu bleiben. Geh wenigstens mal ins Kino. (…)
„Mit jedem Tag zeigten sich wieder die alten Abhängigkeiten. Auf der einen Seite Teresas unbewusster Wunsch, Halina werde sie aus der Bedrängnis ihres augenblicklichen Lebens herausholen, auf der anderen Seite Halinas ungebrochenes Bedürfnis, Teresa zu beschützen. Radek spielte in dieser Zweisamkeit keine Rolle. Beide hatten jede auf ihre Weise von ihm Besitz ergriffen, und wenn sie von ihm sprachen, dann nur in der Erwartung, dass er am Leben sei und bald nach Hause käme. (…)
Immer war es Halina, die versuchte, gute Stimmung zu machen und die Familie aufzuheitern. Wir können froh sein, dass es uns geht,wie es uns geht, war ihr Lieblingsspruch. Dabei streichelte sie Radek über den Kopf oder küsste sein Ohr, egal, ob er darauf einging oder nicht. Es war, als spürte sie die Enge der Wohnung nicht, nicht den Geruch, der von der immer kränker werdenen Mutter ausging, der sichmit dem Dampf der Kohlsuppe mischte und für immer in die Tapeten zog.“
Een biefstuk is gewoonlijk Afkomstig van een koe. Als men een biefstuk pijn doet, Dan zegt de biefstuk: "Boe!"
Doch als een biefstuk hinnikt Bij onverwachte pijn, Dan zal er hoogst waarschijnlijk Iets niet in orde zijn
De Grens
Als ik een roltrap, zegt men er niets van. Als ik een raapsteel, laat men mij vrij. Als ik een kropsla, kraait er geen haan naar. Maar als ik een bisschop, ben ik er bij.
Daan Zonderland (15 augustus 1909 – 5 augustus 1977)
Het lag voorheen - een paradijs - afzijds en ver van 't vasteland, verloren onder hemelen hoog, besloten tussen 't witte strand, Een bloeiend eiland, dat het hart zich koos tot énige toeverlaat, een tuin waar veilig en vertrouwd het kleine leven gaat.
En het verhaal zegt, dat eenmaal een ziel die zwierf van kust naar kust, een mens ten dode toe vermoeid daar vond een hem genegen rust, hoe deze droom van stilte en licht, de vreugde aan dier en vreemd gewas hem langzaam en niet meer verwacht tot leven weer genas.
Somtijds als achter 't water-vlak de lage zon zijn reis besloot, gebeurde 't dat een oude droom verraderlijk zijn rust besloop - hij sloot de ogen - maar des nachts aanhoorde hij de eeuwige keer der golven, 't waaien van de wind en was niet eenzaam meer.
Met elke morgen als zich 't licht verdiepte tot een gloeiend rood, duwde hij van het hellend strand zijn opgetrokken, kleine boot en koos het water, maar éénmaal des avonds kerend van zijn tocht voorbij de verste horizon, vond hij niet wat hij zocht.
Alleen wat drijvend hout en ook een jammerlijk-verdronken dier, zwermende vogels, over 't graf hun krijsen en hun hees getier. Hij werd weerom - zo zegt 't verhaal - een ziel die zwierf van kust naar kust, een mens ten dode toe vermoeid, vervreemd van vrede en rust.
Maar welke vloed - en dan waarom? - verzwolg dit zo beminde land, verloren onder hemelen hoog, besloten tussen 't witte strand, een bloeiend eiland waar het hart moeizaam genas van d'oude waan, een tuin waar veilig en vertrouwd het leven is gegaan?
“Als ik door ons gebied rijdt, lijkt het soms of het boerenland dankjewel zegt tegen het waterschap! Grazige weilanden, beste piepers, volle maïs. Ook natuur zie ik in toenemende mate blij zijn met waterschapswerk: beken die weer kronkelen, heideveld met natte slenken, vis die weer in schoon water langs de stuw kan zwemmen, vogels, teruggekomen van weggeweest. Maar van inwoners hoor je zelden bedankjes. Geen wonder. Als een mens alle overheden en instanties die dagelijks voor hem in touw zijn, moet bedanken, blijf je bezig. Bovendien: het oogt allemaal vanzelfsprekend: een regenland en toch een droge straat, een veilig huis, droge en toch vruchtbare tuinen en landerijen. Schoon zwemwater, geschikt viswater. Een prachtig landschap en een gevarieerde natuur. Je wc doorspoelen, en ergens voorkomt iemand, dat door dat verontreinigd water mensen ziek worden. Negen miljoen Nederlanders in overstroombaar gebied, een deel daarvan in Reest en Wieden, en vrijwel nooit een centje pijn! Bedanken, hoe zou je dat ook moeten doen? Een veldboeket brengen naar het waterschapshuis? Een maaltje aardappelen? Een mooie brasem? Ik weet een betere manier! Als dijkgraaf hoor ik rond de verkiezing altijd mensen zeggen: ‘Waarom zou ik stemmen? Het loopt toch goed zo? Ga vooral zo door!’ Dat is ook een vorm van bedankje. Maar wel één, die in Den Haag averechts werkt. De politiek legt namelijk een laag opkomstpercentage uit als onverschilligheid en kritiek.”
“She has fine legs which the fireman’s jacket does nothing to conceal and which she takes pride, clearly, in displaying. She is a young woman of questionable virginity and well known to the firemen. She is the toast of a certain section of the town to whom she is affectionately known as Madame Butterfly, although unlike her more famous namesake she has never been married, nor cursed by an uncle bonze for violating the laws of the gods of her ancestors. She has another registered, name: her mother’s name. What she is her mother was before her, and proud of it. The bare-footed fugitive was not, of course, a bridegroom, but a long- established married man with his wife and family and a prosperous business in Longford, the meanest town in Ireland. For the fun of it the firemen made certain that the news of his escapade in the June afternoon got back to Longford. They were fond of, even proud of, Butterfly, as were many other men who had nothing at all to do with the quenching of fire. But one man loved the pilgrim soul in her and his name was Pike Hunter. Like Borgnefesse, the buccaneer of St. Malo on the Rance, who had a buttock shot or sliced off in action on the Spanish Main, Pike Hunter had a lopsided appearance when sitting down. Standing up he was as straight and well-balanced as a man could be: a higher civil servant approaching the age of forty, a shy bachelor, reared, nourished and guarded all his life by a trinity of upper-middle-class aunts. He was pink-faced, with a little fair hair left to emphasise early baldness, mild in his ways, with a slight stutter, somewhat afraid of women. He wore always dark-brown suits with a faint red stripe, dark-brown hats, rimless spectacles, shiny square-toed brown hand-made shoes with a wide welt. In summer, even on the hottest day, he carried a raincoat folded over his arm, and a rolled umbrella.“
Benedict Kiely (15 augustus 1919 - 9 februari 2007)
“But still, wine constantly leads a man to the brink of absurdity and extravagance, and beyond a certain point it is sure to volatilize and to disperse the intellectual energies; whereas opium always seems to compose what had been agitated and to concentrate what had been distracted. In short, to sum up all in one word, a man who is inebriated, or tending to inebriation, is, and feels that he is, in a condition which calls up into supremacy the merely human, too often the brutal, part of his nature; but the opium-eater (I speak of him who is not suffering from any disease, or other remote effects of opium) feels that the diviner part of his nature is paramount, that is, the moral affections are in a state of cloudless serenity, and over all is the great light of the majestic intellect. The crack pipe was a tube of glass half as thick as a finger, jaggedly broken at both ends because the prostitute had dropped it. She kept talking about the man down the hall whose pipe still wore a bowl. She said that that special pipe was for sale, but the john figured that he’d already spent enough. The john was of the all-night species, family Blattidae. Having reached that age when a man’s virility begins to wilt flabbily, he admitted that his lust for women grew yearly more slobbery and desperate. Every year now he fell a little further from what he had been. In his youth he had not considered himself to be anything special. Now he recollected with awe how his penis had once leaped eagerly up at the merest thought or touch, how his orgasms had gushed as fluently as Lincoln’s speeches; those were the nights when ten minutes between two trash cans or beneath a parked car had sufficed.”
Thomas de Quincey (15 August 1785 – 8 December 1859) Cover
Het lag voorheen - een paradijs - afzijds en ver van 't vasteland, verloren onder hemelen hoog, besloten tussen 't witte strand, Een bloeiend eiland, dat het hart zich koos tot énige toeverlaat, een tuin waar veilig en vertrouwd het kleine leven gaat.
En het verhaal zegt, dat eenmaal een ziel die zwierf van kust naar kust, een mens ten dode toe vermoeid daar vond een hem genegen rust, hoe deze droom van stilte en licht, de vreugde aan dier en vreemd gewas hem langzaam en niet meer verwacht tot leven weer genas. Somtijds als achter 't water-vlak de lage zon zijn reis besloot, gebeurde 't dat een oude droom verraderlijk zijn rust besloop - hij sloot de ogen - maar des nachts aanhoorde hij de eeuwige keer der golven, 't waaien van de wind en was niet eenzaam meer.
Met elke morgen als zich 't licht verdiepte tot een gloeiend rood, duwde hij van het hellend strand zijn opgetrokken, kleine boot en koos het water, maar éénmaal des avonds kerend van zijn tocht voorbij de verste horizon, vond hij niet wat hij zocht. Alleen wat drijvend hout en ook een jammerlijk-verdronken dier, zwermende vogels, over 't graf hun krijsen en hun hees getier. Hij werd weerom - zo zegt 't verhaal - een ziel die zwierf van kust naar kust, een mens ten dode toe vermoeid, vervreemd van vrede en rust.
Maar welke vloed - en dan waarom? - verzwolg dit zo beminde land, verloren onder hemelen hoog, besloten tussen 't witte strand, een bloeiend eiland waar het hart moeizaam genas van d'oude waan, een tuin waar veilig en vertrouwd het leven is gegaan?
Matthias Claudius (15 augustus 1740 - 21 januari 1815) Cover
“Het bleek inderdaad dat ook grootvader tot de huisjesmelkers behoorde. Heb je dat dan nooit geweten, dat vader die krotten had, zei moeder. Nee, antwoordde vader. Dat geloof ik direct, zei moeder. En bovendien kun je er nikx aan doen. En daaromis die Laernoes een smeerlap. Omdat hij niet winnen kan, gaat hij met modder gooien. Ik ben zaterdagavond nog even langs zijn winkel en gelukkig had hij zijn lichten uit. Anders had ik hem wel ven te spreken gevraagd. Als je het maar aan mij overlaat, zei vader. Dinsdagmiddag in der raadsvergadering als mijn voorstellen aan de orde komen, zal ik hem ook op dit punt wel van repliek dienen. Daar heb je hém weer met zijn repliek, zei moeder. Wat wou je dan, antwoordde vader geërgerd. Je kunt dit soort zaken toch niet op de vuist uitvechten. Ik zou niet weten waaróm niet, zei moeder, die gereformeerde lamzak. Als jij je er maar niet mee bemoeit, zei vader nog eens. De hele zondag zat hij met zijn grote schrijfblok voor zich aan de tafel in de huiskamer. En ’s maandags stond er weer een stuk van hem in de krant.”
R.J. Peskens (15 augustus 1909 - 18 december 1987) Cover
“Jetzt steht der Kommissar wie angewurzelt neben seinem Nachbarn, der noch immer den Eimer mit dem Futter darin am Henkel festhält. Futter, das nun nicht mehr gebraucht wird. Flaumige Federn schwirren durch die staubige Luft, kleben blutig an den Wänden und auf dem Boden. Ein Huhn hängt kopflos von einem der Dachsparren. »Marder«, erklärt Köpcke. Völxen nickt. Ein Marder sei das Schlimmste, was einem Hühner-stall passieren kann, hat Köpcke ihm seinerzeit erklärt, als er den Drahtzaun um seine Ställe einen halben Meter tief im Boden vergra-ben hat. Ein Fuchs sei dagegen harmlos, der hole sich nur ein Huhn, um es zu essen. Ein Marder aber gerate in einen regelrechten Blut-rausch. »Der killt alles, was sich bewegt, und zwar so lange, bis sich nichts mehr bewegt. Und dann saugt er seinen Opfern das Blut aus, wie ein Vampir, und lässt die Kadaver liegen.« Völxen war dieses Szenario damals allzu drastisch erschienen, weiß er doch um Köpckes dramaturgisches Talent, das sich besonders unter dem Einfluss von ein, zwei Flaschen Herrenhäuser entfaltet. Aber jetzt sieht der Kommissar mit eigenen Augen, dass der Nachbar seinerzeit nicht übertrieben hat. Offenbar hat der Marder ein Schlupfloch im Zaun gefunden oder sich durchgegraben, um dann dieses Blutbad anzurichten. Köpckes breiter Kopf, der ohne Andeutung eines Halses auf seinem gedrungenen Körper sitzt, nickt bekümmert. »Ausgerechnet die Orpington!«, sagt er und spricht dabei jede Silbe buchstabengetreu aus. Orpington. Sieben Hennen und einen Hahn dieser englischen Rasse hat er sich – zusätzlich zu seinen anderen fünf Dutzend Hühnern – angeschafft, um zu testen, ob die Tiere wirklich so legefreudig sind, wie behauptet wird.“
„Da sitzen wir, einander gegenüber, nur wir beide, sie und ich, getrennt durch eine Glasscheibe. Wir sind so selten auf diese Weise für uns, unsere Blicke treffen sich nie, und manchmal, wenn ich sie irgendwo sehe, frage ich mich, ob sie von den Meinen weiß, ob wir eine Rolle spielen in ihren Überlegungen, wenn sie »Sorge« sagt oder »Verantwortung«. Ich suche in ihrem Gesicht, in ihren Gesten, die sie so gern im Scharnier der Raute einrasten lässt. Wer wollte sie sein, als sie sich zum heutigen Anlass für diese futuristische Silberweste entschied? Steif und fern, wie sie da sitzt, wirkt sie nicht, als müsse sie mir dringend etwas sagen. Eine Mediengesellschaft sollen wir sein, wählen Menschen mit dem Privileg, zum Volk zu reden – und dann reden sie so? Vielleicht ist es umgekehrt: Wer an der Macht nicht auffällt und sich mit dem Volk auf Gemeinplätzen verabredet, kann immer weiter herrschen. Herrschen? Sie spricht. Was für ein Redetyp ist dies? Eine Ansprache? Eine Gardinenpredigt? Ein Märchen? Warum nicht? In früheren Jahrhunderten hat man gepredigt: »Mensch, werde wesentlich.« Der Kanzlerin sagte man: »Wesen, werde menschlich«, und so darf sie mir heute persönlich kommen, matriarchalisch, die gute Hirtin, Trümmerfrau, Mutter, Lehrerin, Oberärztin, Hüterin des Schutzmantels. Sie sitzt neben einem Gebinde, das an Begräbnisse erinnert, vor einem Tannenbaum, flankiert von einem Flaggen-Ensemble für Deutschland und Europa, also zwischen Emblemen und Mythen. Jetzt erzählt sie die Geschichte vom verhinderten Schulabbrecher, vom Zusammenhalt, von »Freunden und Nachbarn«, von »Familien, die sich Tag für Tag um ihre Kinder und Angehörigen kümmern«. Doch dies sind sämtlich Dinge, die sie aus freien Stücken tun, und nicht, weil die Regierung ihnen diese Freiheit schenkte.“
“For equipment she had youth, curiosity, a steel strong frame...four hundred ninety-seven dollars; and a gay adventuresome spirit that was never to die, though it led her into curious places and she often found, at the end, only a trackless waste from which she had to retrace her steps, painfully. But always, to her, red and green cabbages were to be jade and Burgundy, crysoprase and porphyry. Life has no weapons against a woman like that.” (…)
“Some day I'll probably marry a horny-handed son of a toil, and if I do it'll be the horny hands that will win me. If you want to know, I like 'em with their scars on them. There's something about a man who has fought for it - I don't know what it is - a look in his eye - the feel of his hand. He needn't have been successful - thought he probably would be. I don't know. I'm not very good at this analysis stuff. I know he - well, you haven't a mark on you. Not a mark. You quit being an architect, or whatever it was, because architecture was an uphill disheartening job at the time. I don't say that you should have kept on. For all I know you were a bum architect. But if you had kept on - if you had loved it enough to keep on - fighting, and struggling, and sitcking it out - why, that fight would show in your face to-day - in your eyes and your jaw and your hands and in your way of standing and walking and sitting and talking. Listen. I'm not critcizing you. But you're all smooth. I like 'em bumpy.”
Es liegt so viel Freude in der Welt, man muß sie nur heben: e i n Leuchten der Sonne fällt in jegliches Leben! Wenn wir das faßten und brächten ein jeder dem andern zum Gruß, das wäre in dunkelsten Nächten noch Freude im Überfluß!
Streichle ihr Haar sanft, wie es nicht mehr Mode ist. Nimm eine Handvoll davon in deine Faust, nicht wütend, tu ihr nicht weh, aber spüren soll sie das Begehren eines Mannes, der sich entschieden hat.
Vorbei die Zeit der kleinen Ewigkeiten. Vorbei die vielgeliebte Abwechslung, mehr geliebt als die Liebe.
Oh, es war schön, das will ich nicht leugnen. Aber ich tat es auf der Suche nach etwas Schönerem, das mehr ist, viel mehr als nur Schönheit.
Mit welchem Recht? Mit keinem als dem meines Herzens, das weiß, du wartest.
So wenig
Was alles Glück sein soll! Durchwühlen wir die Angebote, das der Woche, des Tages, der langen Nächte..
Hinunter ins Vergnügen, sieh dich vor. Was das Auge nicht sieht, schreit dir einer ins Ohr.
Nur was es zweimal gibt, hat sich gelohnt. Wir sind nicht gekommen, daß man uns schont.
Andere Städte als diese sind unser. Die Toten tragen das Königskleid. Ein Augenzwinkern genügt, und wir wissen Bescheid.
Wir sind, immer in Reichweite einer Steckdose, dauerhafter als Schakale.
Wir sind quitt mit dem Unterschied zwischen Mann und Frau.
Wir sind böse. So wenig bleibt, wenn wir Glück haben.
“The day dawned brilliantly sunny, reflecting the bright light on the crisp snow that had fallen the day before in Squaw Valley. The ski conditions were perfect, better than they ever had been for Bill, Stephanie, and their two favorite couples, the Freemans and Dawsons, with whom they spent Presidents’ Weekend every year. It was a tradition they had observed for ten years, a sacred pact that none of them would break. Alyson Freeman had come, even days before she had given birth to their last baby, their third child, two years before, refusing to miss the great weekend they always shared. And since Brad was a doctor, she said she felt safe being there. It was only a four-hour drive from home, and although Brad was an orthopedic surgeon and not an obstetrician, she knew he would see to it that she got the best care, if she gave birth in Tahoe over the long weekend. Their Presidents’ Weekend was a date they never broke, and this year was no different. It was meant to be an adult weekend, free of children and responsibilities. It was no longer an issue for Stephanie and Bill, whose children were dispersed and working in Atlanta and New York, for their first steps on their fledgling careers, and in Rome, where their younger daughter was spending her junior year abroad. Fred and Jean Dawson’s daughters were both married and lived in Chicago, having married brothers. But even Brad and Alyson, whose children were much younger than the others’, agreed not to bring their kids, and left them with an au pair at home. Fred and Jean had been married the longest and were slightly older than the others. To those outside the close circle of friends, they appeared to have the perfect marriage. Fred had invented software that had made him a fortune, and had gotten in on the dot-com boom right at the beginning. Their palatial home in Hillsborough was testimony to his success, along with his plane, his Ferrari and Aston Martin, and Jean’s stable full of Thoroughbred horses, which were her passion. They had money to burn, and Fred’s humble origins were a dimly remembered dream now.”
„Er biß ein Stück von einem Schwefelklumpen herunter und verzehrte es, und auch wir verzehrten je unser Schwefelstück, ohne die Gesichter zu verziehen. In einer Alchimistenkuchel kann's nicht schlimmer gestunken haben als in Großvaters Stube, wenn der Schwefel kochte. Wir tauchten die Enden der zugeschnittenen Hölzchen bündelweit in den flüssigen Schwefel, und die Schwefeltropfen erstarrten in der Stubenluft zu gelben Schwefelholzkuppen. Zum Anzünden der Schwefelhölzer benötigte man ein Herdfeuer oder eine glühende Ofenplatte, deshalb konnte Großvater seine Pfeife nur in der Nähe des Ofens rauchen. Der geschnittene Rippentabak hing in einem Beutel am Türpfosten. Den Beutel hatte meine Mutter als Kind für Großvater zum Geburtstag aus Flicklappen zusammengenäht und mit bunten Glasperlen bestickt. »Unsere Lene, was hat sie für geschickte Finger!« konnte Großvater sagen, wenn er den Tabakbeutel besah. Auch wir durften Großvaters Tabakpfeife rauchen, wenn wir Zahnschmerzen hatten. Wir hatten Zahnschmerzen, wenn wir für die Schule die Bücher des ALTEN TESTAMENTS auswendig lernen sollten: »Jesaja, Jeremia...« Großvater achtete darauf, daß wir den Rauch lange genug im Munde behielten, damit der Zahnschmerz ausgeräuchert wurde. Eine solche Zahnbehandlung endete meist mit schwerer Blässe und nachfolgendem Erbrechen des Patienten. Beide Erscheinungen reichten aus, die Schule mit Berechtigung zu schwänzen. Um die Weihnachtszeit kam alljährlich der neue Kalender. Er enthielt die' Daten der Kram-, Vieh- und Pferdemärkte unseres Bezirks, und er brachte die Wettervorhersagen nach dem HUNDERTJÄHRIGEN KALENDER.“
Erwin Strittmatter (14 augustus 1912 – 31 januari 1994)
"I know little of the Knight of Ivanhoe," answered the Palmer, with a troubled voice. "I would I knew him better, since you, lady, are interested in his fate. He hath, I believe, surmounted the persecution of his enemies in Palestine, and is on the eve of returning to England, where you, lady, must know better than I, what is his chance of happiness." The Lady Rowena sighed deeply, and asked more particularly when the Knight of Ivanhoe might be expected in his native country, and whether he would not be exposed to great dangers by the road. On the first point, the Palmer professed ignorance; on the second, he said that the voyage might be safely made by the way of Venice and Genoa, and from thence through France to England. "Ivanhoe," he said, "was so well acquainted with the language and manners of the French, that there was no fear of his incurring any hazard during that part of his travels." "Would to God," said the Lady Rowena, "he were here safely arrived, and able to bear arms in the approaching tourney, in which the chivalry of this land are expected to display their address and valour. Should Athelstane of Coningsburgh obtain the prize, Ivanhoe is like to hear evil tidings when he reaches England.—How looked he, stranger, when you last saw him? Had disease laid her hand heavy upon his strength and comeliness?" "He was darker," said the Palmer, "and thinner, than when he came from Cyprus in the train of Coeur-de-Lion, and care seemed to sit heavy on his brow; but I approached not his presence, because he is unknown to me." "He will," said the lady, "I fear, find little in his native land to clear those clouds from his countenance. Thanks, good Pilgrim, for your information concerning the companion of my childhood.—Maidens," she said, "draw near—offer the sleeping cup to this holy man, whom I will no longer detain from repose." One of the maidens presented a silver cup, containing a rich mixture of wine and spice, which Rowena barely put to her lips. It was then offered to the Palmer, who, after a low obeisance, tasted a few drops. "Accept this alms, friend," continued the lady, offering a piece of gold, "in acknowledgment of thy painful travail, and of the shrines thou hast visited." The Palmer received the boon with another low reverence, and followed Edwina out of the apartment. In the anteroom he found his attendant Anwold, who, taking the torch from the hand of the waiting-maid, conducted him with more haste than ceremony to an exterior and ignoble part of the building, where a number of small apartments, or rather cells, served for sleeping places to the lower order of domestics, and to strangers of mean degree.”
Sir Walter Scott (14 augustus 1771 - 21 september 1832) Roger Moore als Ivanhoe in de tv-serie (KRO, 1961-1964)
“Der Mutter Tonios jedoch, seiner schönen, schwarzhaarigen Mutter, die Consuelo mit Vornamen hieß und überhaupt so anders war als die übrigen Damen der Stadt, weil der Vater sie sich einstmals von ganz unten auf der Landkarte heraufgeholt hatte, – seiner Mutter waren die Zeugnisse grundeinerlei… Tonio liebte seine dunkle und feurige Mutter, die so wunderbar den Flügel und die Mandoline spielte, und er war froh, daß sie sich ob seiner zweifelhaften Stellung unter den Menschen nicht grämte. Andererseits aber empfand er, daß der Zorn des Vaters weit würdiger und respektabler sei, und war, obgleich er von ihm gescholten wurde, im Grunde ganz einverstanden mit ihm, während er die heitere Gleichgültigkeit der Mutter ein wenig liederlich fand. Manchmal dachte er ungefähr: Es ist gerade genug, daß ich bin, wie ich bin, und mich nicht ändern will und kann, fahrlässig, widerspenstig und auf Dinge bedacht, an die sonst niemand denkt. Wenigstens gehört es sich, daß man mich ernstlich schilt und straft dafür, und nicht mit Küssen und Musik darüber hinweggeht. Wir sind doch keine Zigeuner im grünen Wagen, sondern anständige Leute, Konsul Krögers, die Familie der Kröger… Nicht selten dachte er auch: Warum bin ich doch so sonderlich und in Widerstreit mit allem, zerfallen mit den Lehrern und fremd unter den anderen Jungen? Siehe sie an, die guten Schüler und die von solider Mittelmäßigkeit. Sie finden die Lehrer nicht komisch, sie machen keine Verse und denken nur Dinge, die man eben denkt und die man laut aussprechen kann. Wie ordentlich und einverstanden mit allem und jedermann sie sich fühlen müssen! Das muß gut sein… Was aber ist mit mir, und wie wird dies alles ablaufen?“
Julia Mann - da Silva-Bruhns (14 augustus 1851 – 11 maart 1923) Julia Mann-da Silva-Bruhns stond o.a. model voor Mutter Consuelo Kröger
“Und dann sah ich ihn. Er lag im Schnee, er war grün, und er dampfte. lrgendjemand musste ihn erst vor Kurzem dort hingespuckt haben. Eigentlich sah er aus wie ein kleiner zusammengekneteter Pizzateig. wie fiir meine Barbie, nur eben griin, und er hatte Zahnabdrficke. lch hielt mich immer noch am Kinderwagen fest, ich trug Faustlinge, die mit einer Schnur verbunden waren, und die über meinen Rücken durch meinen Anorak lief. In einem der Faustlinge steckte die Barbie. Und wahrend Mama sich mit der Stanitzek unterhielt, da kroch der Oberörper meiner Barbie aus dem Faustling hervor und bückte sich. Die Barbie spieBte den Kaugummi mit einer ihrer vorgestreckten Hände auf und steckte ihn mir in den Mund. Er war noch ein kleines bisschen süß ,er schmeckte nach Waldmeister und ein bisschen nach Zigaretten. Als ich mit elf das erste Mal an einer Zigarette gezogen habe, da habe ich auch schon mal an den Kaugummi denken müssen, und heute. da habe ich wieder an den Kaugummi gedacht, wie er da im Schnee lag, und an den Geschmack, weil ich heute das erste Mal ein Kondom mit dem Mund draufgemacht habe. Alter Nuttentrick, sagt Jameelah, die Jungs finden das super. Ich erzahle das nur, weil ich glaube, dass ich zum ersten Mal eine richtige Kindheitserinnerung hatte, und Erinnerungen aus der Kindheit kann man doch nur haben, wenn man selbst kein Kind mehr ist. jameelah sagt, sie kann sich an nichts aus ihrer Kindheit erinnern. Dann bist du vielleicht immer noch ein Kind, habe ich zu ihr gesagt.“
„Unser Küchenboden war ein Rindenmeer, ohne Scheiß jetzt. Ich schabe seit einer Woche täglich eine halbe Stunde an meiner Haut rum. Ich muss sehr vorsichtig sein, denn wenn ich zu viel an einer Stelle schabe, wird die Haut natürlich wund, fängt vielleicht sogar an zu bluten, dann können sich Krusten bilden, und das ist das Letzte, was ich bei diesem Projekt brauchen kann. Es gibt den Trainingsplan und der muss eingehalten werden. Weil ich mich selbst trainiere, muss der sogar unbedingt eingehalten werden. Trainingsrückstand gibt’s bei mir nicht. Ich als Mannschaft muss besser werden. Jeden Tag, jede Sekunde. Denn mein Ziel ist: Alles wissen. Aus welchem Leberfleck ein Haar raussteht, bis wo genau Richtung Arsch die Schamhaare wachsen, wie viele Sommersprossen ich auf dem Rücken habe, das weiß ich alles. Ich hab einen genauen Lageplan, wo sich bei mir was befindet und in welcher Menge. Außer Kopfhaaren, die kann man nicht zählen. Und vielleicht ist das auch gut so, dass es eine Sache gibt, an die man nicht gleich rankommt. An die man hart und härter rantrainieren muss. Wenn ich die Küchenschublade aufziehe, um mein Kindermesser rauszuholen, liegt da auch mein alter Kinderlöffel. Ein kleiner großer Löffel ist das und Grießbrei hab ich in der Regel mit dem gegessen. Das Einfachste wäre, denke ich beim Schubladeaufziehen, wenn es eine Stelle an mir gäbe, die sich öffnen lässt. Eine Luke, ein Türchen, irgendsowas, und wenn mein Blick dann auf den Kinderlöffel fällt, stelle ich mir vor, wie ich mit ihm dort hineinfahre und kleine Teile aus mir heraushole. Sie mir auf dem Löffel ganz genau betrachte, sie mir einpräge, aber ohne sie anzufassen.“
Tags:Wolf Wondratschek, Danielle Steel, Erwin Strittmatter, Sir Walter Scott, Julia Mann - da Silva-Bruhns, Stefanie de Velasco, Verena Güntner, Romenu
