De Duitse dichter, componist en musicus Bodenski (eig. Michael Boden) werd geboren op 6 november 1965 in Potsdam. Zie ook mijn blog van 6 november 2008.

Duell im Morgengrauen

Gewählte Waffe: Alphabet

Eine Salve heller Vokale
Jage ich dir in dein Bein
Du strauchelst
Antwortest pfeilschnell
Katapultierst Konsonanten
Es folgen Worte
Ganze Sätze
Reime Verse
Für Stanzen oder Nonarime wird
Die Zeit nicht reichen
Geschweige denn für Episches
Schon fühle ich mich ausgelaugt
Trocken schmerzt die Kehle
Wenn ich Genugtuung erhalten will
Muss ich dir standhaft zusetzen
So versuche ich
Ruhig Blut zu sein
Probiere es
Mit einer Drehung der Perspektive
Mit einer härteren Grammatik
Einem kälteren Ton
Schneller parierend
Mit jedem weiteren Wort

Als du eine meiner Phrasen
Mit einem Stoßseufzer durchbohrst
Begehst du eine klare Verletzung
Der Regeln
Ich bedauere die Disqualifikation

Wenigstens sind wir
Im Gegensatz zu Puschkin
Mit dem Leben davon gekommen

Bodenski (Potsdam, 6 november 1965)

De Amerikaanse schrijver James Jones werd geboren op 6 november 1921 in Robinson, Illinois. Zie ook mijn blog van 6 november 2008 en ook mijn blog van 6 november 2009.

Uit: The Thin Red Line

“The two transports had sneaked up from the south in the first graying flush of dawn, their cumbersome mass cutting smoothly through the water whose still greater mass bore them silently, themselves as gray as the dawn which camouflaged them. Now, in the fresh early morning of a lovely tropic day they lay quietly at anchor in the channel, nearer to the one island than to the other which was only a cloud on the horizon. To their crews, this was a routine mission and one they knew well: that of delivering fresh reinforcement troops. But to the men who comprised the cargo of infantry this trip was neither routine nor known and was composed of a mixture of dense anxiety and tense excitement.
Before they had arrived, during the long sea voyage, the cargo of men had been cynical--honestly cynical, not a pose, because they were part of an old regular division and knew that they were cargo. All their lives they had been cargo; never supercargo. And they were not only inured to that; they anticipated it. But now that they were here, were actually confronted with the physical fact of this island that they had all read so much about in the papers, their aplomb deserted them momentarily. Because though they were from a pre-war regular division, this was nevertheless to be their baptism of fire.
As they prepared themselves to go ashore no one doubted in theory that at least a certain percentage of them would remain on this island dead, once they set foot on it. But no one expected to be one of these. Still it was an awesome thought and as the first contingents came struggling up on deck in full gear to form up, all eyes instinctively sought out immediately this island where they were to be put, and left, and which might possibly turn out to be a friend's grave.
The view which presented itself to them from the deck was a beautiful one. In the bright, early morning tropic sunshine which sparkled off the quiet water of the channel, a fresh sea breeze stirred the fronds of minute coconut palms ashore behind the dun beach of the nearer island. It was too early yet to be oppressively hot. There was a feeling of long, open distances and limitless sea vistas. The same sea-flavored breeze sifted gently among the superstructures of the transports to touch the ears and faces of the men. After the olfactory numbness caused by the saturation of breath, feet, armpits and crotches below in the hold, the breeze seemed doubly fresh in their noses. Behind the tiny cocopalms on the island masses of green jungle rose to yellow foothills, which in turn gave place in the bright air to hulking, blue-hazed mountains.“

James Jones (6 november 1921 – 9 mei 1977)

De Georgische diichter en schrijver Galaktion Tabidze werd geboren op 6 november 1891 in Chqvishi, in de buurt van Vani. Zie ook mijn blog van 6 november 2008 en ook mijn blog van 6 november 2009.

The Moon Over Mtatsmtnda

My eyes have never seen the moon so lovely as to-night;
In silence wrapt she is the breathless music of the night.
Moonbeams embroider shadows with fine thread of silver light.
O, eyes have never seen the sky so lovely as to-night!
The moon adorned in beams of pearls seems like a queen divine,
The stars like fire-flies tangled in a web about her shine.
The Mtkvari flows a silver stream of lambent beauty bright.
O, eyes have never seen the moon so lovely as to-night!
Here in immortal calm and peace the great and noble sleep
Beneath the soft and dewy turf in many a mouldering heap,
Here Baratashvili came with wild desires to madness wrought,
Oppressed by raging fires of passion and perplexing thought.
O could I like the swan pour forth my soul in melody
That melts the mortal heart and breathes of immortality!
Let my free song fly far beyond this world to regions high
Where on the wings of poesy 'twill glorify the sky.
If death approaching makes the fragrance of the roses sweeter.
Attunes the soul to melodies that make all sadness dearer.
And if the swan's song thus becomes a denizen of heaven,
If in that, song she feels that death will be but ecstasy, then —
Let me like her sing one last song and in death find delight.
So breathless still and lovely I have never seen the night!
O mighty dead, let me die here beside you as I sing.
I am a poet, and to eternity my song I fling,
And let it be the fire that warms and lights the spirit's flight.
O, eyes have never seen the moon so lovely as to-night!

Vertaald door Venera Urushadze

Galaktion Tabidze (6 november 1891 – 17 maart 1959)

De Noorse schrijver Jonas Laurits Idemil Lie werd geboren op 6 november 1833 in Eiker bij Drammen. Zie ook mijn blog van 6 november 2008.

Uit: The Pilot and his Wife (Vertaald door Ole Bull)

„On the stern, pine-clad southern coast of Norway, off the  picturesquely-situated town of Arendal, stand planted far out into the  sea the white walls of the Great and Little Torungen Lighthouses, each
on its bare rock-island of corresponding name, the lesser of which  seems, as you sail past, to have only just room for the lighthouse and  the attendant's residence by the side. It is a wild and lonely  situation,--the spray, in stormy weather, driving in sheets against the  walls, and eagles and sea-birds not unfrequently dashing themselves to  death against the thick glass panes at night; while in winter all
communication with the land is very often cut off, either by drift or  patchy ice, which is impassable either on foot or by boat.
These, however, and others of the now numerous lights along that  dangerous coast, are of comparatively recent erection. Many persons now  living can remember the time when for long reaches the only lighting was  the gleam of the white breakers themselves. And the captain who had
passed the Oxö light off Christiansand might think himself lucky if he  sighted the distant Jomfruland up by Kragerö.
About a score of years before the lighthouse was placed on Little Torungen there was, however, already a house there, if it could be dignified by that name, with its back and one side almost up to the eave of the roof stuck into a heap of stones, so that it had the appearance of bending forward to let the storm sweep over it. The low entrance-door opened to the land, and two small windows looked out upon the sea, and upon the boat, which was usually drawn up in a cleft above the sea-weed outside.

When you entered, or, more properly speaking, descended into it, there was more room than might have been expected; and it contained sundry articles of furniture, such as a handsome press and sideboard, which no one would have dreamt of finding under such a roof. In one corner there stood an old spinning-wheel covered with dust, and with a smoke-blackened tuft of wool still hanging from its reel; from which, and from other small indications, it might be surmised that there had once been a woman in the house, and that tuft of wool had probably been her last spin.“




Jonas Lie (6 november 1833 – 5 juli 1908)

De Deense schrijver Johannes Jörgensen werd geboren in Svendborg op 6 november 1866 geboren. Zie ook mijn blog van 6 november 2008.

Uit: St. Francis and His Brethren (Vertaald door T. O'Conor Sloane)

„The Franciscan Order (Friars Minor) was founded by the Poverello of Assisi (1182-l226) in the little church of Portiuncula in 1209. It was given oral approval by Pope Innocent III in 1210, and the Rule was formally approved by Pope Honorius III in 1221.

Francis found himself one day in Bishop Guido's private room. As was customary with him, he had gone to the man he regarded as "the father of souls" to get advice-perhaps also to pray for alms. It was a period of hard times for the Brotherhood. After the return from the mission journeys, four new Brothers had joined the ranks-Philipp Lungo, John of San Costanzo, Barbarus, and Bernard of Vigilanzio. Francis himself had brought a fifth new Brother with him from Rieti-Angelo Tancredi, a young knight whom Francis had met in the streets of Rieti, and whom he had won by suddenly calling out to him: "Long enough hast thou borne the belt, the sword and the spurs! The time has now come for you to change the belt for a rope, the sword for the Cross of Jesus Christ, the spurs for the dust and dirt of the road! Follow me and I will make you a knight in the army of Christ!"

Thus it was that there were no longer so few men to have food daily. In the beginning the people of Assisi had been seized with a kind of wonder, and the Brothers had got considerable alms as they went from door to door. Now people began to grow weary of them; now the relatives of the Brothers were ready to persecute them. "You have given away what you had, and now you come and want to eat up other people's things!"

Johannes Jørgensen (6 november 1866 -  29 mei 1956)

06-11-2010 om 19:14 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse schrijfster Joyce Maynard werd geboren op 5 november 1953 in Durham, New Hampshire en volgde een opleiding aan de Phillips Exeter Academy. Zie ook mijn blog van 5 november 2008 en ook mijn blog van 5 november 2009.

Uit: The Good Daughters

“My father told me I was a hurricane baby. This didn’t mean I was born in the middle of one. July 4, 1950, the day of my birth, fell well before hurricane season.
He meant I was conceived during a hurricane. Or in its aftermath. “Stop that, Edwin,” my mother would say, if she overheard him saying this. To my mother, Connie, anything to do with sex, or its consequences (namely, my birth, or at least the idea of linking my birth to the sex act), was not a topic for discussion.
But if she wasn’t around, he’d tell me about the storm, and how he’d been called out to clear a fallen tree off the road, and how fierce the rain had been that night, how wild the wind. “I didn’t get to France in the war like my brothers,” he said, “but it felt like I was doing battle, fighting those hundred-mile-an-hour gusts,” he told me. “And here’s the funny thing about it. Those times a person feels most afraid for their life? Those are the times you know you’re alive.” He told me how, in the cab of his truck, the water poured down so hard he couldn’t see, and how fast his heart was pounding, plunging into the darkness, and how it was, after—outside in the downpour, cutting the tree and moving the heavy branches to the side of the road, his boots sinking into the mud and drenched from rain, his arms shaking.
“The wind had a human sound to it,” he said, “like the moaning of a woman.”
Later, thinking back on the way my father recounted the story, it occurred to me that much of the language he used to describe the storm might have been applied to the act of a couple making love. He made the sound of the wind for me, then, and I pressed myself against his chest so he could wrap his big arms around me. I shivered, just to think of how it must have been that night.
For some reason, my father liked to tell this story, though I—not my sisters, not our mother—was his only audience. Well, that made sense perhaps. I was his hurricane girl, he said. If there hadn’t been that storm, he liked to say, I wouldn’t be here now.

It was nine months later almost to the day that I arrived, in the delivery room of Bellersville Hospital, high noon on our nation’s birthday, right after the end of the first haying season, and just when the strawberries had reached their peak.“

Joyce Maynard (Durham, 5 november 1953)

De Duitse schrijver Hanns-Josef Ortheil werd geboren op 5 november 1951 in Keulen. Zie ook mijn blog van 5 november 2006 en ook mijn blog van 5 november 2007 en ook mijn blog van 5 november 2008 en ook mijn blog van 5 november 2009.

Uit: Die Moselreise

“Die Moselreise im Sommer 1963 war die erste längere Reise, die ich allein mit meinem Vater unternahm. Sie hinterließ in der Geschichte unserer Familie so auffällige und merkwürdige Spuren, dass es sich lohnt, diese Spuren noch ein wenig weiterzuverfolgen. Die erste, sichtbarste Spur war natürlich die hier erstmals gedruckt vorliegende Reise-Erzählung, die ich nach unserer Rückkehr nach Köln aus all den vielen während der Reise gemachten Notizen komponierte. Ich schenkte sie schließlich meinen Eltern, und ich erlebte schon bald, dass dieses Geschenk auf sie einen außerordentlich starken Eindruck machte. Immer wieder lasen beide Eltern darin, und immer wieder kreisten die Gespräche um Themen und Motive dieser Erzählung.
Zwar erfuhr ich als Kind nicht genau, was meine Eltern an meinem Text so beeindruckte, doch konnte ich späteren Kommentaren entnehmen, dass mein Vater die Moselreise vor allem deshalb als einen Erfolg betrachtete, weil ein Reisen in genau dieser Form mir offensichtlich viel von der immer virulenten Angst vor der Fremde und allem Unvertrauten nahm. Als kleines Kind hatte ich mich nämlich viele Jahre tagsüber mit der Mutter in einem nur sehr begrenzten Terrain im Norden Kölns aufgehalten. An den Vormittagen waren wir spazieren gegangen oder hatten kleinere Einkäufe gemacht, die übrige Zeit aber waren wir meist in der Wohnung geblieben.
Meine Mutter hatte sehr viel gelesen, von Beruf war sie Bibliothekarin, und ich hatte in den vielen Bilderbüchern und all den Kinderzeitschriften und Zeitungen geblättert, die der Vater an den Abenden oft mit nach Hause brachte. Seit dem vierten Lebensjahr hatte ich darüber hinaus Klavier gespielt und viele Stunden des Tages mit Klavierüben verbracht. Diese Tätigkeit hatte mich noch enger an die Wohnung und das vertraute Haus gebunden, so dass ich schon bei geringer Entfernung von diesem Zuhause oft unruhig geworden war und zu fremdeln begonnen hatte.”

Hanns-Josef Ortheil (Keulen, 5 november 1951)

De Duitse schrijver Andreas Stichmann werd op 5 november 1983 in Bonn geboren. Stichmannn kwam door het tekenen van strips tot schrijven. Hij verbleef langere tijd in Zuidafrika en Iran. Ervaringen die hij daar opdeed zijn in zijn werk verwerkt. Hij studeerde aan het Deutsche Literaturinstitut Leipzig. In 2008 verscheen de verhalenbundel »Jackie in Silber«,waarvoor hij de Clemens Brentano Preis 2009 ontving en bovendien het Stipendium des Literarischen Colloqiums Berlin. Stichmann woont nu in Hamburg. Zie ook mijn blog van 30 augustus 2009.

Uit: Alleinstehende Herren

„Wenn der Nachmittag schwer wird und Schatten aus den Wolken fallen, wenn die Ameisen in Ritzen flüchten, weil es draußen kalt wird, wenn es drinnen warm wird, gehst du raus und kackst hinter die Hochhäuser. Aus der Grube krähen Fahrradspeichen, Kühlschrankleichen und Rostgerippe. Ein Hauch von Abenteuer. Du schreitest durch das pudrige Licht der Laternen, die Arme hinter dem Rücken verschränkt. Du siehst imaginäre Passanten laufen, grüßt mit dem Nicken eines Generals. Erschrickst, wenn du dich im Schaufenster lachen siehst. Nur selten begegnest du wirklich noch einer späten Oma, die istdann plötzlich sehr echt.

Paul, der im ersten Stock wohnt, macht jetzt alles. Du gehst mittags raus, da steht er mit seinem Hot-Dog-Stand an der Straße. Du gehst wieder rein und rufst beim Kinoprogrammservice an, Paul ist dran und sagt: »Sie wünschen?« Du gehst in die Fußgängerzone, da steht Paul als Känguru und verteilt

Reisebürowerbung. Wahrscheinlich ist er einsam, du kennst das, du kennst das. Oft genug wachst du verdattert auf und denkst: Hier bin ich wieder, mit wem rede ich denn? Dann drehst du dich noch mal um und willst dem ganzen Quatsch entgehen, aber etwas sagt dir: Schlaf nicht so lange, Schlaf

kann Menschen trinken. Putz Zähne, steck eine Münze in den Tag. Schließlich bist du der Hootscha-Kutscha-Mann.

Und du stehst auf und richtest die Wohnung her, denn gleich kommen die Jungs vom Club der einsamen Männer. Da will das Fruchtgummi auf den Tisch gestellt sein, da will die ganze Wohnung im warmen Gewand sich zeigen. Go on, zwitschert das Radio, der neueste Hit der Zitronengirls.“

Andreas Stichmann (Bonn,  5 november 1983)

De Duitse schrijfster, uitgeefster en actrice Ulla Berkéwicz werd geboren op 5 november 1948 in Gießen als Ursula Schmidt. Zie ook mijn blog van 5 november 2008 en ook mijn blog van 5 november 2009.

Uit: Golem in Bayreuth

“In den vierhundert Jahren, seit der Hohe Rabbi Löw in Prag einen Golem erschaffen haben soll, wurde der Vertrag mit der Aufklärung geschlossen, die Magie durch Ideologie ersetzt und die Wissenschaft zum Götzen erklärt. In den fünfzig Jahren, seit Norbert Wiener jene »Wissenschaft von Mensch und Maschine« begründete, die er Kybernetik nannte, mußte der Mensch lernen, sich in einer von Daten bestimmten Welt zurechtzufinden, die nicht vollständig beschreibbar sind, da es die hierfür notwendige Mathematik noch nicht gibt. Und da nun nicht mehr ganz auszuschließen ist, daß die Mathematik am Ende doch nichts weiter sein könnte als eine magische Ideologie, wird der Vertrag mit der Aufklärung derzeit diskutiert, steht die Kündigung im Raum.

Rabbi Löw war geistiger Urahn von Norbert Wiener, der die Grundlagen zu jener mathematischen Magie schuf, die den Golem unserer Tage, den Computer, hervorbrachte. Norbert Wiener ist der geistige Ahn all jener Wissenschaftler und Ingenieure, Gelehrten und Schlawiner, die nicht mehr auf das Verständnis von Welt, sondern auf deren pure Simulation hinarbeiten, deren Ziel es ist, Denkmaschinen aus DNS-Strängen statt aus Silikon herzustellen, und die behaupten, daß in

informationsverarbeitenden Systemen Bewußtsein entstehen kann.

Rabbi Löw, Metaphysiker im Sinne der talmudischen Gesetze und Mystiker im Sinne der Kabbala, hat die Schöpfung als ein Hinabsteigen Gottes in die eigenen Urgründe begriffen, »wo alle Dinge urbildlich entfaltet sind«, ein Hinabsteigen in sein eigenes Nichts, aus dem alles hervorkommt. Norbert Wiener ging von der Annahme aus, daß alle Lebewesen »Muster« sind, die sich für immer selbst erhalten, und daß »ein Muster eine Botschaft ist und als Botschaft übertragbar«. Wenn nun Wieners geistige Kinder meinen, ein neues Muster würde gar nicht geschaffen, sondern verließe nur seinen unmanifesten Zustand, um sich in der stofflichen Welt zu etablieren, und Menschen seien nichts weiter als Informationsmuster wie Maschinen, Körper seien lediglich temporäre Behältnisse für die in ihnen enthaltenen Informationen, hören sie das weiße auschen des Vakuums, des Bereichs aller Möglichkeiten, des Subquantenfelds, werden sie zurück und vorwärts geworfen auf Gott und sein Nichts, beginnen sie das kabbalistische Alefbet neu zu buchstabieren.”

Ulla Berkéwicz (Gießen, 5 november 1948)

De Russische schrijver Mikhail Artsybashev werd geboren op 5 november 1878 in Dubroslavovka. Zie ook mijn blog van 5 november 2008 en ook mijn blog van 5 november 2009.

Uit: Sanin (Vertaald door Percy Pinkerton)

„Such kindliness and courtesy seemed to come naturally from him as the light from a lamp which shines with equal radiance on all objects.

They went out to the garden terrace and sat down on the steps. Lida sat on a lower one, listening in silence to her brother. At her heart she felt an icy chill. Her subtle feminine instinct told her that her brother was not what she had imagined him to be. In his presence she felt shy and embarrassed, as if he were a stranger. It was now evening; faint shadows encircled them. Sanine lit a cigarette and the delicate odour of tobacco mingled with the fragrance of the garden. He told them how life had tossed him hither and thither; how he had often been hungry and a vagrant; how he had taken part in political struggles, and how, when weary, he had renounced these.

Lida sat motionless, listening attentively, and looking as quaint and pretty as any charming girl would look in summer twilight.

The more he told her, the more she became convinced that this life which she had painted for herself in such glowing colours was really most simple and commonplace. There was something strange in it as well. What was it? That she could not define. At any rate, from her brother's account, it seemed to her very simple, tedious and boring. Apparently he had lived just anywhere, and had done just anything; at work one day, and idle the next; it was also plain that he liked drinking, and knew a good deal about women. But life such as this had nothing dark or sinister about it; in no way did it resemble the life she imagined her brother had led. He had no ideas to live for; he hated no one; and for no one had he suffered. At some of his disclosures she was positively annoyed, especially when he told her that once, being very hard up, he was obliged to mend his torn trousers himself.

"Why, do you know how to sew?" she asked involuntarily, in a tone of surprise and contempt. She thought it paltry; unmanly, in fact.

"I did not know at first, but I soon had to learn," replied Sanine, who smilingly guessed what his sister thought.

The girl carelessly shrugged her shoulders, and remained silent, gazing at the garden. It seemed to her as if, dreaming of sunshine, she awoke beneath a grey, cold sky.“

Mikhail Artsybashev (5 november 1878 – 3 maart 1927)

05-11-2010 om 19:38 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse dichteres en schrijfster Ella Wheeler Wilcox werd geboren op 5 november 1850 in Johnstown, Wisconsin. Zie ook mijn blog van 5 november 2008 en ook mijn blog van 5 november 2009.

Friendship 

Dear friend, I pray thee, if thou wouldst be proving

Thy strong regard for me,

Make me no vows. Lip-service is not loving;

Let thy faith speak for thee.

Swear not to me that nothing can divide us-

So little such oaths mean.

But when distrust and envy creep beside us

Let them not come between.

Say not to me the depths of thy devotion

Are deeper than the sea;

But watch, lest doubt or some unkind emotion

Embitter them for me.

Vow not to love me ever and for ever,

Words are such idle things;

But when we differ in opinions, never

Hurt me by little stings.

I'm sick of words: they are so lightly spoken,

And spoken, are but air.

I'd rather feel thy trust in me unbroken

Than list thy words so fair.

If all the little proofs of trust are heeded,

It thou are always kind,

No sacrifice, no promise will be needed

To satisfy my mind.

Joy

My heart is like a little bird
That sits and sings for very gladness.
Sorrow is some forgotten word,
And so, except in rhyme, is sadness.

The world is very fair to me –
Such azure skies, such golden weather,
I’m like a long caged bird set free,
My heart is lighter than a feather.

I rise rejoicing in my life;
I live with love of God and neighbour;
My days flow on unmarred by strife,
And sweetened by my pleasant labour.

O youth! O spring! O happy days,
Ye are so passing sweet, and tender,
And while the fleeting season stays,
I revel care-free, in its splendour

 Ella Wheeler Wilcox (5 november 1850 – 30 oktober 1919)

De Engelse dichter en schrijver James Elroy Flecker werd geboren op 5 november 1884 in Londen. Zie ook mijn blog van 5 november 2008 en ook mijn blog van 5 november 2009.

A ship, an isle, a sickle moon

A ship, an isle, a sickle moon--

With few but with how splendid stars

The mirrors of the sea are strewn

Between their silver bars!

An isle beside an isle she lay,

The pale ship anchored in the bay,

While in the young moon's port of gold

A star-ship--as the mirrors told--

Put forth its great and lonely light

to the unreflecting Ocean, Night.

And still, a ship upon her seas,

The isle and the island cypresses

Went sailing on without the gale:

And still there moved the moon so pale,

A crescent ship without a sail!

James Elroy Flecker (5 november 1884 – 3 januari 1915)

De Amerikaanse schilder en dichter Washington Allston werd geboren op 5 november 1779 in de buurt van Charleston, South Carolina. Zie ook mijn blog van 5 november 2008 en ook mijn blog van 5 november 2009.

On Rembrant

Occasioned by His Picture of Jacob's Dream

As in that twilight, superstitious age

When all beyond the narrow grasp of mind

Seem'd fraught with meanings of supernal kind,

When e'en the learned philosophic sage,

Wont with the stars thro' boundless space to range,

Listen'd with rev'rence to the changeling's tale;

E'en so, thou strangest of all beings strange!

E'en so thy visionary scenes I hail;

That like the ramblings of an idiot's speech,

No image giving of a thing on earth,

Nor thought significant in Reason's reach,

Yet in their random shadowings give birth

To thoughts and things from other worlds that come,

And fill the soul, and strike the reason dumb.

Washington Allston (5 november 1779 – 9 juli 1843)

Zelfportret, 1805

De Nederlandse schrijfster Anna Maria van Schurman werd geboren in Keulen op 5 november 1607. Zie ook mijn blog van 5 november 2006. Zie ook mijn blog van 5 november 2008 en ook mijn blog van 5 november 2009.

Uit: Hebreeuwse Brief aan Dorothea Moore

„Aan de grote stad Dublin,
voor de geachte meesteres Dorothea Moore,
weduwe van de geachte man, zoon van Gorim Moore Meir uit de stad Utrecht.

Vrede aan de vrouw die ik eer!

 Ik heb uw nieuws vernomen, vriendin en geachte meesteres. En ik juichte en was blij over het goede dat de hemel nu aan ons schenkt door de eer van uw volk te vernieuwen. Want onwetend zei ik dat de wijsheid na de dood van Lady Jane Gray en koningin Elizabeth - mag hun nagedachtenis gezegend zijn - geopenbaard is temidden van de vrouwen in Engeland. Werkelijk, wijsheid heeft in uw hart haar intrek genomen en inzicht in uw ziel. Ze is een bron van vreugde voor u. God heeft u uitgekozen om een kroon van heerlijkheid te zijn voor al de vrouwen. De wijsheid heeft leiding gegeven en was tevreden over u en jullie zullen verborgen schatten vinden. Daarom was ik erg blij met uw boek, net zoals met het licht van de zon wanneer hij opkomt. Vol verlangen was ik om u lief te hebben en ik zei in mijn hart: ‘Ik kom voor de eer van uw heerlijkheid met deze tien woorden van mijn mond: de armoede van mijn kennis om een zoutverbond te sluiten tussen u en mij. Laten we samen besluiten om rond te kijken en om wijsheid en inzicht te verwerven, want dat is goed. Haar winst is die van goud en zilver. Zij zullen naar haar komen.

En nu, als ik genade in uw ogen vind, laat mij al uw wensen weten.

Mag u door Jahweh gezegend zijn, en mag er eer en heerlijkheid voor uw volk zijn.“

Anna Maria van Schurman (5 november 1607 – 4 of 14 mei 1678)

Portret door Jan Lievens, 1649

De Duitse dichter en schrijver Hans Sachs werd op 5 november 1494 in Nürnberg geboren als zoon van een kleermaker. Zie ook mijn blog van 5 november 2006. Zie ook mijn blog van 5 november 2008 en ook mijn blog van 5 november 2009.

Der arm kriechisch poet

10. juli 1548.

1.

Keiser Augustus het
lieb glerte leut und tet
auch an der stet
sie all reichlich begaben;
Derhalb in die stat Rom
manch glerter man auch kom,
die er annom,
tet groß freud mit in haben.
Einsmals aus Kriechenlant
ein poet hochgeleret
gen Rom bracht sein gedicht,
darin er zugericht
het kunstlich mit verstant
des keisers wird und lob,
het das weit ob
andern weisen gemeret.

Hans Sachs (5 november 1494 -19 janauari 1576)

05-11-2010 om 19:29 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichteres en toneelschrijfster Judith Herzberg werd geboren op 4 november 1934 in Amsterdam. Zie ook mijn blog van 4 november 2006 en ook mijn blog van 4 november 2007 en ook mijn blog van 4 november 2008 en ook mijn blog van 4 november 2009.

Tot toen ging alles goed

Rijkdom is leegte op glanzende tegels
armoede dozen vol halfvolle potten
rijk een veranda met uitzicht op niets
arm een balkon met gereedschap en fietsen
weelde is niets te hoeven bewaren
armoede reddert van winter naar winter
rijkdom is stilte, en stil achter stilte
armoede haast.

En zo genoten zij dag en nacht
van wit en van stilte en water en glad
de stenen en het mos dat daar lag.

Je zoenen zijn zoeter

Je zoenen zijn zoeter dan
zoeter dan honing en ik vind je
mooier en liever, liever
en aardiger nog dan de koning.
We gaan samen liggen
een eind hier vandaan
we maken van takken
van takken en blaadjes
een vloer en een dak,
dat was onze woning,
of ik was het tuintje
en jij was de tent
daar gingen wij wonen
en blijven en horen
o rep je mijn liefje
ik heb je zo graag
nu of nooit samen slapen
want we zijn er
alleen maar vandaag.

Elke ochtend

Elke ochtend, tussen het aandoen
van zijn linker- en zijn rechterschoen
trekt zijn hele leven even langs.
Soms komt de rechterschoen er dan
bijna niet meer van.

Judith Herzberg (Amsterdam, 4 november 1934)

De  Nederlandse dichter Peter W.J. Brouwer werd op 4 november 1965 in Eindhoven geboren. Zie ook mijn blog van 4 november 2008 en ook mijn blog van 4 november 2009.

Om langzaam te vergeten

Haar benen weer kuis bijeen bedenken
vergeten haar mond, die smaakte naar jouw mond
de mouw waarin haar polsslag kroop
haar adem en de stilte om haar adem

vergeten het hoog opgetrokken been
ernstige ogen om een serieuze daad
haar snelle lach
als zij nu maar vergeet
jouw hemd om haar schouders
jouw hand waarin haar schoot
rustte en

vergeten haar hese stem
en het onontkoombare vloeken
om lichaamsdelen vol zoet geweld
waarin de tijd wel wilde blijven
vergeten dat het bloed toch weer
zich zonder verveling verzamelde
tot in de openingen van een ander
die geen ander meer was

vergeten wat je bedacht en
wegdacht, de stad en het land
delen van wandelingen
en het licht op een plein dat slonk in je oog
dat zich sloot voor haar
nadat je samen een laatste keer
en voldoende volledig
om langzaam te vergeten

De bloesems van gisteren

In een verloren gewaande brief
uit een verstreken jaar
begroette zij mij
door haar geluk getroffen
dacht ik aan
de bloesems van gisteren, in maart
bevroren en roze
ik las haar vraag
en herinnerde me het antwoord
ik las eindelijk wat er stond
zag hoe zij de dagen
van gisteren aanbrak
en dat de forsythia daarop
opnieuw begon
uit te lopen
alsof de dag niet meer verstreek
las ik onverhoopte woorden
maar alles bleef onbewogen
en niets werd meer toegevoegd

Peter W.J. Brouwer (Eindhoven,  4 november 1965)

De Nederlandse schrijver en journalist Arthur van Amerongen werd geboren op 4 november 1959 in Ede. Het gezin Van Amerongen was lid van een zoals hij dat zelf noemt een ultraorthodoxe christelijke sekte. Hij behaalde in 1991 zijn vrij doctoraal Midden-Oosten aan de Universiteit van Amsterdam; een combinatie van Hebreeuws en Arabisch Na zijn studie werkte hij als  correspondent te Beiroet en Jeruzalem voor verschillende media, waaronder Vrij Nederland, Het Parool, De Groene Amsterdammer en VPRO-radio. In 2006 won hij samen met Loes de Fauwe de Prijs voor de Nederlandse Dagbladjournalistiek met de serie 'Kasba Amsterdam', over Marokkanen in Amsterdam na de moord op Theo van Gogh. Voor zijn nieuwe boek Brussel: Eurabia leefde hij een jaar lang samen met de Salafisten in Brussel om te kijken in hoeverre hij vatbaar zou zijn voor de ide?en van de extreme moslims in Brussel.

Uit: Brussel: Eurabia

"Een jaar lang leefde ik als een fanaticus, ik oefende het gebed, leefde zedig, at halal en bleef wars van elke serieuze verleiding. Maar ik bereikte een punt vanwaar ik niet verder kon. Het islamitische milieu waarin ik me in Brussel ophield, wierp mij genadeloos terug op het calvinisme uit mijn jeugd: een vreugdeloos geloof, gespeend van enige humor, met een onbeschrijfelijke angst voor het Opperwezen en het hiernamaals. De kerkgangers uit mijn jeugd waanden zich het uitverkoren volk, net als heel veel

moslims in Brussel. En net als de calvinisten zijn ook de Maghrebijnse moslims doodsbang voor intimiteit, erotiek en seks. Er heerst in die kringen een gevoel van morele superioriteit ten aanzien van de Belgen: die zuipen de godganse dag, vreten biggen en neuken erop los. Een andere overeenkomst is het volslagen gebrek aan humor bij orthodoxe moslims en orthodoxe christenen. Er is overigens wel een wezenlijk verschil tussen moslims en de gelovigen van de weerbarstige zandgronden en uitgestrekte bossen op de Veluwe die het decor van mijn jeugd vormden. De islam kent het begrip predestinatie niet. Vrome moslims verheugen zich in dit aardse tranendal voortdurend op het paradijs. De hemelpoorten staan wijd open, als ze zich maar aan de geboden en verboden van de islam houden. Het is het geloof van de zekerheid. Bij calvinisten is dat minder simpel. Ik ben ervan overtuigd dat mijn calvinistische opvoeding een uiteindelijk bekeringscarrière in de weg stond."

Arthur van Amerongen (Ede, 4 november 1959)

De Vlaamse schrijver, dichter, politiek activist en componist René Desiderius de Clercq werd geboren in Deerlijk op 4 november 1877. Zie mijn blog van 4 november 2008 en ook mijn blog van 4 november 2009.

Geen luid geluid

Geen luid geluid, geen luid geluid
De winter vriest de vreugden uit.
Maakt grond en sneeuw en harten hard
en al de bomen zwart
De hutten staan zo kil en stil
alsof haar elk gesloten wil
daarbinnen dringt de koude maar,
daar uit de dodenbaar

Gebogen hoofds, vereenzaamd droef
Een moeder die haar kind begroef
Sluipt wanhoop d' aarden straten door
en glimlacht als te voor
en glimlacht of zij hoop nog hiet
dat niemand merk haar wrang verdriet,
En draagt uit rouw geen rijker kleed
Maar diep haar dieper leed.

Oogen die het bruin weerkaatst

Oogen, die het bruin weerkaatst
Van uw breede brauwen,
Laat me dieper voor het laatst
In uw donker schouwen.

Teere wittetandenlach
Brekend door mijn denken...
Ach, dat ik geen enklen dag
Aan uw vreugd mag schenken.

Dat mijn neiging nimmer wordt
Wat ze liefde noemen;
Smachtend knopje dat verdort
Onder zware bloemen.

René de Clercq (4 november 1877 - 12 juni 1932)

Standbeeld in Deerlijk

Zie voor nog meer schrijvers van de 4e november ook mijn vorige blog van vandaag.

04-11-2010 om 17:44 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse schrijver Charles Frazier werd geboren op 4 november 1950 in Asheville, North Carolina. Zie ook mijn blog van 4 november 2008 en ook mijn blog van 4 november 2009.

Uit: Cold Mountain

„The man got the bundle off the horse and over his shoulder and came walking from behind the animal in a kind of stagger. Inman could see that what he was lugging was a woman, one limp arm swinging, a cascade of black hair brushing the ground. The man carried her from out the diameter of torchlight so that they became near invisible, but his direction was clearly toward the verge of the drop-off. Inman could hear the man sobbing in the dark as he walked.

Inman ran along the road to the torch and grabbed it up and pitched it softly underhand out toward the sound of crying. What the fire lit when it struck ground was the man standing on the very lip of the bluff with the woman in his arms. He was trying to whirl to see the source of this sudden illumination, but, cumbered as he was, it took some time. With a kind of shuffle, he turned to face Inman.

--Set her down, Inman said.

She dropped in a heap at the man's feet.

--The hell kind of pistol is that? the man said, his eyes fixed on the two big mismatched bores.

--Step away from her, Inman said. Get over here where I can see you.

The man stepped across the body and approached Inman. He held his head tipped down for the hat brim to cut the glare from the torch.

--Best stop right now, Inman said, when the man got close.

--You're a message from God saying no, the man said. He took two steps more and then dropped to his knees in the road and fell forward and hugged Inman about the legs. Inman leveled the pistol at the man's head and put pressure on the trigger until he could feel all the metal parts of its firing mechanism tighten up against each other. But then the man turned his face up, and it caught the light from the torch where it still burned on the ground, and Inman could see that his cheeks were shiny with tears. So Inman relented as he might have anyway and only struck the man a midforce blow across the cheekbone with the long barrel of the pistol.“

Charles Frazier (Asheville, 4 november 1950)

Foto: David S. Allee

De Amerikaanse dichter Charles Kenneth Williams werd geboren op 4 november 1936 in Newark, New Jersey. Zie ook mijn blog van 4 november 2008 en ook mijn blog van 4 november 2009.

Blackstone

When Blackstone the magician cut a woman in half in the Branford theater

near the famous Lincoln statue in already part way down the chute Newark,

he used a gigantic buzz saw, and the woman let out a shriek that out-shrieked

the whirling blade and drilled directly into the void of our little boy crotches.

That must be when we learned that real men were supposed to hurt women,

make them cry then leave them, because we saw the blade go in, right in,

her waist was bare—look!—and so, in her silvery garlanded bra, shining,

were her breasts, oh round, silvery garlanded tops of breasts shining.

Which must be when we went insane, and were sent to drive our culture insane . . .

“Show me your breasts, please.” “Shame on you, hide your breasts: shame.”

Nothing else mattered, just silvery garlanded breasts, and still she shrieked,

the blade was still going in, under her breasts, and nothing else mattered.

Oh Branford theater, with your scabby plaster and threadbare scrim,

you didn’t matter, and Newark, your tax-base oozing away to the suburbs,

you didn’t matter, nor your government by corruption, nor swelling slums—

you were invisible now, those breasts had made you before our eyes vanish,

as Blackstone would make doves then a horse before our eyes vanish,

as at the end factories and business from our vanquished city would vanish.

Oh Blackstone, gesturing, conjuring, with your looming, piercing glare.

Oh gleaming, hurtling blade, oh drawn-out scream, oh perfect, thrilling arc of pain.

Leaves

A pair of red leaves spinning on one another

in such wildly erratic patterns over a frozen field

it's hard to tell one from another and whether

if they were creatures they'd be in combat or courting

or just exalting in the tremendousness of their being.

Humans can be like that, capricious, aswirl,

not often enough in exalting, but courting, yes,

and combat; so often in combat, in rancour, in rage,

we rarely even remember what error or lie

set off this phase of our seeming to have to slaughter.

Not leaves then, which after all in their season

give themselves to the hammer of winter,

become sludge, become muck, become mulch,

while we, still seething, broiling, stay as we are,

vexation and violence, ax, atom, despair.

C. K. Williams (Newark, 4 november 1936)

De Amerikaanse dichter en beeldend kunstenaar Marc Awodey werd geboren op 4 november 1960 in Ann Arbor, Michigan. Zie ook mijn blog van 4 november 2008 en ook mijn blog van 4 november 2009.

Wednesday

Pictures of Wednesday flourish
untouched by a moment's mind
though limbs have grown heavy
after Tuesday's disintegrating rain.

Citizens of every land and sea
practice silent arts
as if each day were a Redeemer;

heads wear silver time pieces
sowing momentous ticks and tocks,
to cherish ashen rays abandoned
by the sun's Apollonian palm.

Perchance seeds will germinate;
on Thursday or perhaps Friday.
Per chance upon a nameless day
as a tier of top-soil conceals
tenements of clay.

But Wednesday next will surly reap
from beds of leveled minds;
gourds, root crops, grains, legumes,
and fleshy vegetables left to rot
under the veins of twisted vines.

Marc Awodey (Ann Arbor, 4 november 1960)

Awodey: Reader, 2002

De Duitse dichter en schrijver Klabund werd als Alfred Henschke geboren op 4 november 1890 in Crossen an der Oder. Zie ook mijn blog van 4 november 2006 en ook mijn blog van 4 november 2008 en ook mijn blog van 4 november 2009.

Ironische Landschaft

Gleich einem Zuge grau zerlumpter Strolche,

Bedrohlich schwankend wie betrunkne Särge,

Gehn Abendwolken über jene Berge,

In ihren Lumpen blitzen rote Sonnendolche.

Da wächst, ein schwarzer Bauch, aus dem Gelände

Der Landgendarm, daß er der Ordnung sich beflisse,

Und scheucht mit einem bösen Schütteln seiner Hände

Die Abendwolkenstrolche fort ins Ungewisse.

Wünsche

Wenn du des Nachts die große Stadt durchstreifst,

Und deine Wünsche in den Ampeln hängen,

Versuche, daß den Willen du begreifst,

Aus dem sie ins erhaben Dunkle drängen.

Sie flüchten früh vor ihrer Blondheit Glanz,

Aus der sie gerne Mörderstricke flöchten.

Ihr Dasein ist auf Strahlenschuhn ein Tanz –

Sie bringen Leben, wo sie sterben möchten.

Christbaumfeier

Piano, Geige: Hupf mein Mädel (forte),

Im Christbaum zucken gelblich ein paar Lichter,

Und an die Rampe tritt Kommis und Dichter

Und stottert stockend tannendufte Worte.

Man trampelt: »Bravo, Bravo« mit den Füßen

Und prostet mit den Krügen nach dem Helden,

Indem sich schon zwei weiße Fräuleins melden,

Mit »Stille Nacht« die Menge zu begrüßen.

Man säuft, man schreit, man giert und man verlost

Die Lebenslust – Rosa, unwiderstehlich,

Bringt lächelnd ihrem Buben bei (allmählich),

Daß er mich Papa ruft. – Na danke. Prost.

Klabund (4 november 1890 – 14 augustus 1928)

De Oostenrijkse dichter en schrijver Felix Braun werd op 4 november 1885 in Wenen geboren. Zie ook mijn blog van 4 november 2008 en ook mijn blog van 4 november 2009.

Der Leser

Sag: ist das nicht ein wunderliches Leid?
Um fremde Menschen trauern, die nicht leben,
und über Dinge, die sich nie begeben,
voll Sehnsucht träumen in der Einsamkeit.

Geheimnis, dessen Sinn ich nie verstand:
Sich über Worte atemlos zu neigen
und zu vernehmen in gespanntem Schweigen,
was einer dachte, fühlte und erfand.

Wenn Zeile so nach Zeile still verrinnt,
sich wohlig weit zurück im Sessel lehnen.
Die Arme breiten, lächeln unter Tränen.
Und wieder müssig blättern wie als Kind.

Und auf und ab in Abendgassen gehn
und Verse summen, darin Glocken läuten,
und ahnen, dass sie Welt und Leben deuten
und dennoch dunkel in den Wind verwehn....

Felix Braun (4 november 1885 – 29 november 1973)

04-11-2010 om 17:36 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse schrijver, humorist en criticus Joe Queenan werd geboren op 3 november 1950 in Philadelphia, Pennsylvania. Zie ook mijn blog van 3 november 2006  en ook mijn blog van 3 november 2008 en ook mijn blog van 3 november 2009.

Uit: Balsamic Dreams: A Short but Self-Important History of the Baby Boomer Generation

“Throughout history, generations imbued with a messianic complex have inspired a wide range of powerful emotions. The Jacobins who decapitated Louis XVI inspired dread. The insurgents led by George Washington inspired admiration. The twentysomething barbarians who accompanied Genghis Khan on his pitiless campaigns through Central Asia and Eastern Europe inspired despair, the young Germans who put Hitler's name in lights inspired horror, the fresh-faced Frenchmen and Frenchwomen who built the cathedrals of Chartres and Amiens and Beauvais inspired awe.
Baby Boomers fall into a somewhat different category. As convinced of their uniqueness as the Bolsheviks, as persuaded of their genius as the Victorians, as self-absorbed as the Romantics, as prosperous as the ancient Romans, the Baby Boomers, despite a very good start (the Freedom Riders, Woodstock, Four Dead in Ohio, driving Nixon from office, Jon Voigt in Midnight Cowboy), have never put many points on the historical scoreboard. Feared and admired in their youth, today they inspire little more than irritation. Not outright revulsion, not apoplectic fury, but simple, unadorned garden-variety irritation. With a bit of contempt thrown in on the side.
The single most damning, and obvious, criticism that can be leveled at Baby Boomers is, of course, that they promised they wouldn't sell out and become fiercely materialistic like their parents, and then they did. They further complicated matters by mulishly spending their entire adult lives trying to persuade themselves and everybody else that they had not in fact sold out, that they had merely matured and grown wiser, thattheir values had undergone some sort of benign intellectual mutation. This only made things worse, because they had now compounded the sin of avarice with the sin of deceit. Besides, it was useless to deny their monstrous cupidity; banks keep records of this sort of thing.“

Joe Queenan (Philadelphia, 3 november 1950)

De Franse schrijfster Ann Scott (pseudoniem) werd geboren op 3 november 1965 in Boulogne-Billancourt. Zie ook mijn blog van 3 november 2008 en ook mijn blog van 3 november 2009.

Uit: A la folle jeunesse

“Le taxi filait sur les berges désertes. Il avait neigé dans la nuit, mais ce n'était pas un de ces 1er janvier radieux où en sortant on est ébloui par le blanc qui recouvre tout, et les rues sont arrêtées, immobiles, silencieuses, jusqu'à l'air qui semble purifié. C'était un jour grisâtre qui se levait, à 8 heures du matin, et des quelques flocons tombés dans la nuit, il ne restait qu'une couche de glace sur les toits des voitures garées. Derrière la vitre embuée se succédaient les bascôtés souillés de boue, les péniches amarrées et les eaux ternes de la Seine que le courant parsemait de crêtes d'écume. Çà et là, des silhouettes emmitouflées vidaient des seaux d'eau bouillante sur les ponts des péniches, soulevant de brusques nuées de vapeur comme des steaks jetés dans une poêle. Affalée en travers de la banquette, le manque de sommeil me donnait la nausée. La radio qui passait Hotel California me donnait envie de hurler, ou de pleurer, et dans les paroles je voyais ma tante. Je la voyais le matin de sa mort, avant que le moteur de sa 911 lâche sur Pacific Coast Highway et qu'on achète la Plymouth pour continuer à rouler. Je la voyais dans la cuisine, au petit déjeuner, en peignoir, une serviette enroulée autour des cheveux, en train de boire un whisky en même temps qu'elle tassait le coussin d'une chaise afin que je m'y asseye. Je voyais ses doigts crispés autour du verre pour ne pas le lâcher, un verre en cristal trop large, trop épais, trop lourd, et ses phalanges entre ses bagues qui devenaient blanches. Je voyais la fraction de seconde où le verre lui avait échappé, et ses jambes nues qui s'étaient contentées de se raidir au lieu de reculer pour ne pas être éclaboussées ou recevoir d'éclats. Je voyais ses orteils dans la flaque, le vernis impeccable, le verre qui s'était simplement cassé en deux, et je voyais ses yeux bleus : ils fixaient un glaçon qui avait glissé sur le carrelage jusqu'à la baie vitrée, mais ils auraient aussi bien pu fixer le type qui passait une épuisette à la surface de l'eau de la piscine, quand elle avait dit que regarder un glaçon fondre était comme voir quelqu'un sans substance s'évaporer.”

Ann Scott (Boulogne-Billancourt, 3 november 1965)

De Franse schrijver en kunstfilosoof André Malraux werd geboren op 3 november 1901 in Parijs. Zie ook mijn blog van 3 november 2007 en ook mijn blog van 3 november 2006 en ook mijn blog van 3 november 2008 en ook mijn blog van 3 november 2009.

Uit: La Voie Royale

“Donc, il y avait sans doute un monde d'atrocités au-delà de ces yeux arrachés, de cette castration qu'il venait de découvrir... Et la démence, comme la forêt à l'infini derrière cette orée... Mais il n'était pas encore fou : une exaltation tragique le bouleversait, une allégresse farouche. Il continuait à regarder vers la terre : à ses guêtres arrachées, à ses lacets de cuir tordus collait absurdement l'image ancienne d'un chef barbare prisonnier comme lui, plongé vivant dans la tonne aux vipères et mourant en hurlant son chant de guerre, les poings brandis comme des noeuds rompus. L'épouvante et la résolution s'accrochaient à sa peau. Il lança son pied sur le revolver qui parcourut un mètre en clochant, rebondissant de crosse en canon, comme un crapaud. Il repartit vers les Moïs. Claude, haletant, le tenait dans le rond des jumelles comme au bout d'une ligne de mire : les Moïs allaient-ils tirer ? Il tenta de les voir, d'un coup de jumelles ; mais sa vue ne s'accommoda pas aussitôt à la différence de distance et sans attendre il ramena les jumelles sur Perken qui avait repris exactement sa position de marche, le buste en avant : un homme sans bras, un dos incliné de tireur de bateaux sur des jambes raidies. Lorsqu'il s'était retourné, une seconde, Claude avait revu son visage, si vite qu'il n'en avait saisi que la bouche ouverte, mais il devinait la fixité du regard à la raideur du corps, aux épaules qui s'éloignaient pas à pas avec une force de machine. Le rond des jumelles supprimait tout, sauf cet homme. “

André Malraux (3 november 1901 – 23 november 1976)

De Nederlandse dichter en schrijver Jan Boerstoel werd geboren in Den Haag op 3 november 1944. Zie ook mijn blog van 3 november 2008 en ook mijn blog van 3 november 2009.

Hier in dit land

Hier in dit land van water en van wind
en wolken die tot aan de hemel reiken,
een pannenkoek van klei en zand en grind,
vol kleine mensen achter hoge dijken,
hier wordt als regel zuinig voortgeplant
en heet de favoriete hobby maaien,
de favoriete stand de middenstand,
wil heel wat onweer tóch nog overwaaien
en halen heel wat levens nooit de krant,
hier in dit land,
ons land.

Hier in dit land van water en van wind
en almaar nieuwe soorten autochtonen,
gezagsgetrouw en koninginsgezind
en ook weer blij om hier te mogen wonen,
mannen in alle kleuren zonverbrand
op ongebruikelijke zomerdagen
en vrouwen, die in religieus verband
soms rare hoedjes of een boerka dragen,
die zijn dan vaak wat zwaarder op de hand,
hier in dit land,
ons land.

Bevlogenheid is niet ons sterkste punt
en ook zijn hier geen bergen te bestijgen,
waar één ding wordt ons altijd weer gegund:
jenever om de hoogte van te krijgen
en daarna vanzelfsprekend pepermunt…

Hier in dit land van water en van wind,
waar wij het doorgaans best getroffen hebben,
maar waar al gauw het jammeren begint,
zodra de overvloed dreigt weg te ebben.
Dus gaat het met de taal hier navenant:
begrippen die het helemaal gaan maken
zijn knettergek en zweep en harde hand,
terwijl weer andere in onbruik raken,
zoals beschaafd, humaan en tolerant…
Hier in dit land,
ons land.

Jan Boerstoel (Den Haag, 3 november 1944)

03-11-2010 om 19:33 geschreven door Romenu  

De Duitse schrijver en essayist Dieter Wellershoff werd geboren op 3 november 1925 in Neuss. Zie ook mijn blog van 3 november 2007 en ook mijn blog van 3 november 2006 en ook mijn blog van 3 november 2008 en ook mijn blog van 3 november 2009.

Uit: Der Liebeswunsch

“Manchmal denke ich, daß ich nicht sie erklären muß, sondern mich, mein Interesse an ihr, das so spät, fast sechs Jahre nach ihrem Tod, wieder in mir erwacht ist. Doch vielleicht muß ich erst vom Vergessen sprechen, das gewaltsam als Abwendung und Trennung begann und dann allmählich in Beruhigung überging. Ich habe immer weniger, immer flüchtiger an sie gedacht und irgendwann dann nicht mehr. Wann das war, weiß ich nicht. Man vergißt auch noch das Vergessen, wenn man etwas vergißt. Es ist wie eine doppelte Wand oder wie etwas, das es in Wirklichkeit nicht gibt – eine doppelte Dunkelheit. Inzwischen weiß ich: Man kann nicht sicher sein. Sie war verschwunden in diesem doppelten Dunkel, bis ich sie plötzlich wiedersah. Sie erschien mir in jener bannenden Ausdrücklichkeit, mit der eine Schauspielerin im Lichtkegel eines Scheinwerfers, unbeirrt von den auf sie gerichteten Augen im verdunkelten Zuschauerraum, über die Bühne schreitet.

Wenige Schritte vor mir, bei einer Verkehrsampel, die gerade auf Rot schaltete, kreuzte sie inmitten anderer Fußgänger meinen Weg und verschwand in der Seitenstraße. Ruhig, ohne den Kopf zu wenden, ging sie an mir vorbei, in dem unangetasteten Reiz ihrer längst vergangenen Erscheinung Jahre vor ihrem Tod. Sie erschien mir in dem seltsamen Zwielicht einer nahen Ferne: unwirklich und selbstverständlich und, wie jene Schauspielerin, nicht anrufbar.

Es war eine andere, eine fremde Frau, in der ich sie wiedererkannte. Doch das wußte nur mein Verstand, der den Schrecken, der mich durchfuhr, mit kurzer Verzögerung beiseite schob. Sie war es nicht. Sie konnte es nicht sein. Es konnte nicht noch einmal beginnen. Erleichterung oder Enttäuschung – ich wußte nicht, was ich empfand.

Während die Frau im rechten Winkel zu meinem Weg sich entfernte – eine ganz andere Person, die nichts von den Phantasien ahnte, die ich ihr aufgebürdet hatte –, riß auch meine Verbindung zu der Umgebung, deren Mittelpunkt sie gewesen war. Ich fühlte mich wie im Inneren einer durchsichtigen

Blase, an deren Außenhaut der Verkehr, die Menschen und die Schaufenster der Geschäfte schillerten – eine zerflossene farbige Illusion.“

Dieter Wellershoff (Neuss, 3 november 1925)

De Duitse schrijver, filmmaker en cabaretier Hanns Heinz Ewers werd geboren op 3 november 1871 in Düsseldorf. Zie ook mijn blog van 3 november 2008 en ook mijn blog van 3 november 2009.

La Guaira

Und diese wahnsinnstarke Sonne glüht.
Zwei schreiten wortlos zwischen Häusermassen

und trinken heissen Tod aus leeren Gassen,

wo keines Lebens leiser Atem blüht.

Da wacht der Tod, dass man ihm keines raube.

- Glutkrämpfe schütteln einen Hungerhund,

die Rippen fliegen, Schaum entquillt dem Mund -

den trinkt die Sonne gierig aus dem Staube.

Zwei schreiten wortlos auf verkohltem Grase.

Die Würmer pochen tief im Ahornbaum

und schläfrig hockt der Geier auf dem Aase.

- Das alles, weiss ich, ist ein schwerer Traum,

den andere von uns träumen. Eine Phrase,

so leer wie Hundes Geiferschaum.

Drei Grafen Spee

Weit vom Osten her durch die unendliche See
Tragen drei gute Schiffe drei Grafen Spee.
Der Vater auf der “Scharnhorst”, er ist Admiral.
(Herz wie aus Erz. Augen wie blanker Stahl.)
Auf der “Gneisenau” ein Sohn. Leutnant. Des Alten Blut.
Weißt schon --- was Pflicht ist. Weißt noch --- was Übermut!
Und auf der “Nürnberg” der dritte, der jüngste Spee;
Jubel, lachender Leichtsinn, Fähnrich zur See.
Der sang lachend ein Liedchen und taufte die Flotte,
Dem Ahnherrn zu Ehren, dem Briten zum Spotte,
Trank den letzten Wein, zerbrach den blanken Kristall –
Nannte sie “Deutsche Trutznachtigall”!
Von Japan her, weit über die große See
Kam mit deutschen Schiffen Admiral Graf Spee.
Schwamm zum Süden hinab längs der Salpeterwüste,
Fand den Engländer unten an Chiles Küste.
Faßte in fest. Hob die Sense und schnitt die Garben,
Pflückte den ersten Sieg zur See für die schwarzweiß-roten Farben.
Bei den Falklandinseln in wildem Wogenschwall
Sang ihr letztes Lied die “Deutche Trutznachtigall”.
Sang es gut und voll aus manchen Kanonen,
Mußte doch herab zum Grunde, wo die Kraken wohnen.
Wenn John Bull angreift, weiß er, sieben zu eins, seine Odds zu nützen,
Mehr in der Zahl, größer in Schiffen, viel stärker in den Geschützen.
Und es sank die “Nürnberg”. Sank die “Scharnhorst”. Sank “ Gneisenau” –
---Da weint zu Kiel heiße Tränen manche deutsche Seemannsfrau.
Bei den Falklandinseln, tief im Grunde der See
Liegen drei deutsche Schiffe. Liegen drei Grafen Spee.

Hanns Heinz Ewers (3 november 1871 – 12 juni 1943)

Ewers als lid van het Berlijnse Corps Normannia

De Australische dichteres en schrijfster Oodgeroo Noonuccal (eig. Kathleen Jean Mary Ruska) werd geboren op 3 november 1920 in Minjerribah (Stradbroke Island) in Moreton Bay. Zie ook mijn blog van 3 november 2008 en ook mijn blog van 3 november 2009.

Ballad Of The Totems

My father was Noonuccal man and kept old tribal way,

His totem was the Carpet Snake, whom none must ever slay;

But mother was of Peewee clan, and loudly she expressed

The daring view that carpet snakes were nothing but a pest.

Now one lived inside with us in full immunity,

For no one dared to interfere with father’s stern decree:

A mighty fellow ten feet long, and as we lay in bed

We kids could watch him round a beam not far above our head.

Only the dog was scared of him, we’d hear its whines and growls,

But mother fiercely hated him because he took her fowls.

You should have heard her diatribes that flowed in angry torrents,

With words you’d never see in print, except in D.H. Lawrence.

“I kill that robber,” she would scream, fierce as a spotted cat;

“You see that bulge inside of him? My speckly hen make that!”

But father’s loud and strict command made even mother quake;

I think he’d sooner kill a man than kill a carpet snake.

That reptile was a greedy guts, and as each bulge digested

He’d come down on the hunt at night, as appetite suggested.

We heard his stealthy slithering sound across the earthen floor,

While the dog gave a startled yelp and bolted out the door.

Then over in the chicken-yard hysterical fowls gave tongue,

Loud frantic squawks accompanied by the barking of the mung,

Until at last the racket passed, and then to solve the riddle,

Next morning he was back up there with a new bulge in his middle.

When father died we wailed and cried, our grief was deep and sore,

And strange to say from that sad day the snake was seen no more.

The wise old men explained to us: “It was his tribal brother,

And that is why it done a guy” – but some looked hard at mother.

She seemed to have a secret smile, her eyes were smug and wary,

She looked about as innocent as the cat that ate the pet canary.

We never knew, but anyhow (to end this tragic rhyme)

I think we all had snake for tea one day about that time.

Oodgeroo Noonuccal (3 November 1920—16 September 1993)

De Amerikaanse dichter, journalist en jurist William Cullen Bryant werd geboren op 3 november 1794 in Cummington, Massachusetts. Zie ook mijn blog van 3 november 2008 en ook mijn blog van 3 november 2009.

Autumn Woods 

Ere, in the northern gale,

The summer tresses of the trees are gone,

The woods of Autumn, all around our vale,

Have put their glory on.

The mountains that infold,

In their wide sweep, the coloured landscape round,

Seem groups of giant kings, in purple and gold,

That guard the enchanted ground.

I roam the woods that crown

The upland, where the mingled splendours glow,

Where the gay company of trees look down

On the green fields below.

My steps are not alone

In these bright walks; the sweet south-west, at play,

Flies, rustling, where the painted leaves are strown

Along the winding way.

And far in heaven, the while,

The sun, that sends that gale to wander here,

Pours out on the fair earth his quiet smile,--

The sweetest of the year.

Where now the solemn shade,

Verdure and gloom where many branches meet;

So grateful, when the noon of summer made

The valleys sick with heat?

Let in through all the trees

Come the strange rays; the forest depths are bright?

Their sunny-coloured foliage, in the breeze,

Twinkles, like beams of light.

The rivulet, late unseen,

Where bickering through the shrubs its waters run,

Shines with the image of its golden screen,

And glimmerings of the sun.

But 'neath yon crimson tree,

Lover to listening maid might breathe his flame,

Nor mark, within its roseate canopy,

Her blush of maiden shame.

Oh, Autumn! why so soon

Depart the hues that make thy forests glad;

Thy gentle wind and thy fair sunny noon,

And leave thee wild and sad!

Ah! 'twere a lot too blessed

For ever in thy coloured shades to stray;

Amid the kisses of the soft south-west

To rove and dream for aye;

And leave the vain low strife

That makes men mad--the tug for wealth and power,

The passions and the cares that wither life,

And waste its little hour.

William Cullen Bryant (3 november 1794 – 12 juni 1878)

03-11-2010 om 19:25 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter, schrijver en criticus Charles Edgar (Eddy) du Perron werd  geboren op 2 november 1899 in Jatinegara (West Java). Zie ook mijn blog van 2 november 2006 en ook mijn blog van 2 november 2007 en ook mijn blog van 2 november 2008 en ook mijn blog van 2 november 2009.

Uit: Aan ambrosia. Bij Tuin van Eros door Jan Engelman

“Uw naam is, op dit ogenblik reeds, in Holland wijdvermaard - voor zover zulke woorden opgaan bij een Hollands letterlievend publiek, de schrijvers die elkaar lezen meegerekend. Een vers, voor velen onbegrijpelik, onder de evokatie van een Helleense zangeres, maar waarvan de eerste regel zich zonder moeite in het geheugen grifte, maakte hem beroemd. Ambrosia, wat vloeit mij aan? Men heeft er zelfs te veel ophef van gemaakt; het is nooit prettig voor een dichter, zo'n al te vermaard vers. Het vond navolgers, tot in het olike Vlaanderen; het leek het knippatroon bij uitstek voor het nieuwste muzikale vers. Er was een misverstand, ook in die eerste regel al, dat langzamerhand eerst werd opgeruimd: het was geen godenspijs die bedoeld werd, en wat aanvloeide was niet het daarbijbehorende vocht; het was, alles bijeengenomen, alleen maar een lied, een van de zuiverste en mooiste liederen alleen maar in onze hedendaagse poëzie. Men heeft - het was een spotziek intellektualist die het deed - protest aangetekend tegen een kaal hoofd, dat in de volgende regel reeds opdook, alsof een schone vrouw, een met het lichaam van de Nike van Samothrace, niet desnoods de strenge lijnen van een onbegroeid schedelveld vertonen mocht. Maar de intellektualiteit redeneerde à faux, en kon zich trouwens niet weerhouden de onmiskenbare kwaliteiten van het lied te waarderen. Zij aanvaardde tenslotte het lied, hoewel haar geweten zich gesterkt voelde in de langzaam groeiende overtuiging dat een lied, zozeer tot de poëzie-alleen behorende, met dezelfde rare trots van die poëzie-alleen, dom was.”

E. du Perron (2 november 1899 – 14 mei 1940)

De Griekse dichter Odysseas Elytis (pseudoniem voor Odysseas Alepoudhelis) werd op 2 november 1911 te Iraklion op Kreta geboren. Zie ook mijn blog van 2 november 2006 en ook mijn blog van 2 november 2007 en ook mijn blog van 2 november 2008 en ook mijn blog van 2 november 2009.

This wind that loiters..."

This wind that loiters among the quinces
This insect that sucks the vines
This stone that the scorpion wears next to his skin
And these sheaves on the threshing floor
That play the giant to small barefoot children.

The images of the Resurrection
On walls that the pine trees scratched with their fingers
This whitewash that carries the noonday on its back
And the cicadas, the cicadas in the ears of the trees.

Great summer of chalk
Great summer of cork
The red sails slanting in gusts of wind
On the sea-floor white creatures, sponges
Accordions of the rocks
Perch from the fingers even of bad fishermen
Proud reefs on the fishing lines of the sun.

No one will tell our fate, and that is that,
We ourselves will tell the sun’s fate, and that is that.

Drinking the sun of Corinth

Drinking the sun of Corinth
Reading the marble ruins
Striding across vineyards and seas
Sighting along the harpoon
A votive fish that slips away
I found the leaves that the sun’s psalm memorizes
The living land that passion joys in opening.

I drink water, cut fruit,
Thrust my hand into the wind’s foliage
The lemon trees water the summer pollen
The green birds tear my dreams
I leave with a glance
A wide glance in which the world is recreated
Beautiful from the beginning to the dimensions of the heart!

Vertaald door Edmund Keeley en Philip Sherrard

Odysseas Elytis (2 november 1911 – 18 maart 1996)

De Oostenrijkse schrijver Leo Perutz werd geboren op 2 november 1882 in Praag. Zie ook mijn blog van 2 november 2006   en ook mijn blog van 2 november 2008 en ook mijn blog van 2 november 2009.

Uit: Wohin rollst du, Äpfelchen . . .

„Die unerwartete Kontrolle in der großen Lazaretthalle des Bahnhofes war das letzte aufregende Ereignis gewesen. Von Moskau an verlief die Reise ohne irgendeinen Zwischenfall. Als Kohout die abgerissenen Spielkarten aus der Tasche zog und mit der Bemerkung, man sei ihm Revanche schuldig, eine Partie Einundzwanzig vorschlug, waren alle dabei, auch Feuerstein, der auf dem Bahnhofe während der Verlesung der Namen einen Ohnmachtsanfall erlitten hatte.

In Tula stieg Dr. Emperger, der die Reisekasse führte, aus und kaufte Brot, Eier und heißes Teewasser, sogar zwei Tafeln Schokolade trieb er auf. Als er zurückkam, sagte er, nun habe er von Rußland Abschied genommen, endgültig und für alle Zeiten, zum letzten Male in diesem Leben habe

er russische Erde betreten. Denn er befände sich jetzt eigentlich schon auf neutralem Boden, den Sanitätszug könne er nicht als zu Rußland gehörig betrachten.

Vittorins Miene verfinsterte sich. – So, also Dr. Emperger wollte auf keinen Fall mehr nach Rußland zurück? Und wenn die Wahl auf ihn fiel, was dann? Lag hinter seinen Worten irgendeine Absicht verborgen? Wollte er am Ende vorbauen, auf geschickte und unauffällige Art andeuten, daß er sich an das Übereinkommen nicht gebunden fühle? Er blickte von den Karten auf. Doch er fand in Doktor Empergers Gesicht mit den hervortretenden, völlig ausdruckslosen Augen nichts, was seinen Argwohn bestätigen konnte.

Unmöglich! Sie hatten alle fünf feierlich ihr Ehrenwort verpfändet. Ich schwöre als Offizier und Mann von Ehre – das war die Formel gewesen. Es gab kein Zurück mehr. Vielleicht war sich Doktor Emperger der Tragweite seiner Bemerkung gar nicht bewußt, vielleicht hatte er einfach ohne jede Überlegung gesprochen. In diesem Falle war ein Verweis, der ja im freundschaftlichen Ton gehalten sein konnte, durchaus am Platz.“

Leo Perutz (2 november 1882 – 25 augustus 1957)

Kees van den Heuvel (2 november 1960 – 11 januari 2010)

De Albanese dichter en schrijver Bilal Xhaferri werd geboren op 2 november 1935 in Ninat bij Konispol. Zie ook mijn blog van 2 november 2008 en ook mijn blog van 2 november 2009.

Cham Ballad

In the distance fades a rainbow
Over the tips of the pyres,
A tearful word of farewell
In the pouring rain.
In the distance fades Chameria, our homeland in flames
And all of the roads take us northwards.
Over ancient Epirotic lands moans a Mediterranean wind,
Over the precious fields of our ancestors,
Lightning now feeds on the abandoned pastures,
Olive groves, unharvested, groan like the waves beating against the coast,
And on all sides, Cham land,
Enveloped in clouds,
Gasps and drowns in blood and tears,
Forsaken
And forlorn.
The bullets slicing through the darkness show us the way,
Flames that have devoured the soil, light up our path,
Behind us the storm lashes at the creaking doors of one-time homes.
And the road stretches northwards, northwards forever.
A folk now in exile, we wander in the downpour,
Farewell Chameria!

Bust of a Slain Cham Boy

I will appear before you on a misty night,
A looming silhouette of affliction and scorn.
The wind and the stars will tell you nothing of me,
Nor will the bronze glow of my silhouette.
Only my wounds will bear witness,
Only my death will declaim.

Vertaald door Robert Elsie

Bilal Xhaferri (2 november 1935 – 14 oktober 1986)

02-11-2010 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse schrijver en criticus Thomas Mallon werd geboren op 2 november 1951 in Glen Cove, New York. Zie ook mijn blog van 2 november 2008 en ook mijn blog van 2 november 2009.

Uit: Bandbox

“Cuddles Houlihan got clipped by the vodka bottle as it exited the pneumatic tube.

"Goddammit!"

The cry of pain that filled the office came not from Cuddles, whose head still lay asleep on his desk, but from the tube. Its ultimate source was the office of Joe Harris, the editor-in-chief. At this late, sozzled hour, Harris had mistakenly fed the interoffice mail chute not the translucent canister containing his angry communication to Cuddles, but the still-half-full, six-dollar quart of hooch he was regularly supplied with by the countess in the fact-checking department.

Harris glowered for several seconds at the undispatched canister, before giving in to the impulse to open it up and look once more at what had enraged him in the first place: a photograph of Leopold and Loeb, smiling, each with an arm around the other, perched on the edge of an upper bunk in the Joliet State Prison, both of them avidly regarding the latest issue of Bandbox. The thrill killers held it open with their free hands, like a box of candy they were sharing on a back-porch swing.

Would make a great ad, said the inked message on the back of the photograph, whose bold penmanship Harris recognized as belonging to Jimmy Gordon, up until eight months ago his best senior editor here at Bandbox. "I think of you as a bastard son," he'd once told Jimmy in a burst of bibulous sentiment. Now, as editor-in-chief of Cutaway, the younger man was his head-to-head, hand-to-throat, competition. If Harris didn't think of something, this picture of those two murderous fairies reading Bandbox-the magazine that had made goddamn Jimmy Gordon, and remade Jehoshaphat Harris-would be plastered to the side of every double-decker bus crawling up Fifth Avenue.”

Thomas Mallon (Glen Cove, 2 november 1951)

De Nederlandse dichteres Augusta Guerdina Peaux werd geboren in Simonshaven op 2 november 1859. Zie ook mijn blog van 2 november 2008 en ook mijn blog van 2 november 2009. 

Eenzaam kerkhof

De witte grassen bewegen en komen
Heen en weder door wind en dauw,
De takken wiegen hun stille dromen
Op donkere armen in sluiers van rouw,
Het sleepkleed der treurende esschenbomen
Raakt bloeiende grassen in avonddauw.
Hoog groeien de grassen, wind die ze zaaide,
Wind die ze verwaaide, zij bloeien uit,
Geen hand die ze plukte, geen zeis die ze maaide,
De witte wassen bewegen en komen
Heen en weder door wind en dauw,
Op de hekspijlen buigen de boomen
Hun donkere hoofden in krip van rouw.
Hun hangende sluiers beroeren de klachten
Der witte rozen en het schemerrood
Der oude daken, vele wolkengeslachten
Gaan het hek over, de bloemen en den dood.
Woest liggen de graven, de grendelen der aarde
Sluiten de dooden van ’t leven af,
Zij zinken al dieper, een weelderige gaarde
Bloeit, hoog als de hemel, boven hun graf.
En de wagenmenner, in ’t beeld van de sterren,
Ziet ernstig peinzend omlaag.
Ver ligt al de aarde, een stip, zoo verre
En zijn paarden gaan zoo traag.
Langs andere werelden siert hij zijn wagen
En waar geen werelden meer zijn,
De Steppenvlakte door van een eindeloos, vage,
Onbekende hemelwoestijn.

Koud landschap

Een late najaarsdag, sneeuw in de lucht,
belofte van veel sneeuw. Een lage wei
waar 't water blank om korte wilgen stond
tot aan de zwarte koppen. Vlokken vlogen
neer, neer, al sneller langs de naakte twijgen
en tegen 't witte water, wit en weg.
Zo, wit en weg, zo, schuinsaf door de takken
weinige, ruige vlokken op de vlucht,
als vagebonden in een winters bos
't spoor bijster.

Augusta Peaux (2 november 1859 -  23 februari 1944)

De Franse schrijver en moralist Jules Amédée Barbey d'Aurevilly werd geboren op 2 november 1808 in Saint-Sauveur-le-Vicomte (Manche). Zie ook mijn blog van 2 november 2008 en ook mijn blog van 2 november 2009.
 

Uit: Le Rideau cramoisi

“Il s'arrêta, baissa la glace qu'il avait devant lui... Était-ce pour mieux voir cette fenêtre dont il me parlait '... Le conducteur était allé chercher le charron et ne revenait pas. Les chevaux de relais, en retard, n'étaient pas encore arrivés de la poste. Ceux qui nous avaient traînés, immobiles de fatigue, harassés, non dételés, la tête pendant dans leurs jambes, ne donnaient pas même sur le pavé silencieux le coup de pied de l'impatience, en rêvant de leur écurie. Notre diligence endormie ressemblait à une voiture enchantée, figée par la baguette des fées, à quelque carrefour de clairière, dans la forêt de la Belle-au-Bois dormant. « Le fait est, dis-je, que pour un homme d'imagination, cette fenêtre a de la physionomie. – Je ne sais pas ce qu'elle a pour vous, reprit le vicomte de Brassard, mais je sais ce qu'elle a pour moi. C'est la fenêtre de la chambre qui a été ma première chambre de garnison. J'ai habité là... Diable ! il y a tout à l'heure trente-cinq ans ! derrière ce rideau... qui semble n'avoir pas été changé depuis tant d'années, et que je trouve éclairé, absolument éclairé, comme il l'était quand... » Il s'arrêta encore, réprimant sa pensée ; mais je tenais à la faire sortir. « Quand vous étudiiez votre tactique, capitaine, dans vos premières veilles de sous-lieutenant ' – Vous me faites beaucoup trop d'honneur, répondit-il. J'étais, il est vrai, sous-lieutenant dans ce moment-là, mais les nuits que je passais alors, je ne les passais pas sur ma tactique, et si j'avais ma lampe allumée à ces heures indues, comme disent les gens rangés, ce n'était pas pour lire le maréchal de Saxe. – Mais, fis-je, prestement comme un coup de raquette, c'était, peut-être, tout de même, pour l'imiter ' » Il me renvoya mon volant. « Oh !”

Jules Barbey d'Aurevilly (2 november 1808 – 23 april 1889)

Buste door Auguste Rodin in Saint-Sauveur-le-Vicomte

De Russische dichter, schrijver en Christelijk mysticus Daniil Leonidovich Andreyev werd geboren op 2 november 1906 in Berlijn. Zie ook mijn blog van 2 november 2008 en ook mijn blog van 2 november 2009.
 

Uit: The Rose of the World

“THIS BOOK WAS BEGUN at a time when the threat of an unparalleled disaster hung over the heads of humanity—when a generation only just recuperating from the trauma of the Second World War discovered to its horror that a strange darkness, the portent of a war even more catastrophic and devastating than the last, was already gathering and thickening on the horizon. I began this book in the darkest years of a dictatorship that tyrannized two hundred million people. I began writing it in a prison designated as a "political isolation ward." I wrote it in secret. I hid the manuscript, and the forces of good—humans and otherwise—concealed it for me during searches. Yet every day I expected the manuscript to be confiscated and destroyed, just as my previous work—work to which I had given ten years of my life and for which I had been consigned to the political isolation ward—had been destroyed.
I am finishing The Rose of the World a few years later. The threat of a third world war no longer looms like dark clouds on the horizon, but, having fanned out over our heads and blocked the sun, it has quickly dispersed in all directions back beyond the horizon.
Perhaps the worst will never come to pass. Every heart nurses such a hope, and without it life would be unbearable. Some try to bolster it with logical arguments and active protest. Some succeed in convincing themselves that the danger is exaggerated. Others try not to think about it at all and, having decided once and for all that what happens, happens, immerse themselves in the daily affairs of their own little worlds. There are also people in whose hearts hope smoulders like a dying fire, and who go on living, moving, and working merely out of inertia.
I am completing The Rose of the World out of prison, in a park turned golden with autumn. The one under whose yoke the country was driven to near exhaustion has long been reaping in other worlds what he sowed in this one. Yet I am still hiding the last pages of the manuscript as I hid the first ones. I dare not acquaint a single living soul with its contents, for, just as before, I cannot be certain that this book will not be destroyed, that the spiritual knowledge it contains will be transmitted to someone, anyone.“

Daniil Andreyev (2 november 1906 – 30 maart 1959)

02-11-2010 om 00:00 geschreven door Romenu  

Constantijn Huygens-prijs 2010 voor A.L. Snijders

Aan de Nederlandse schrijver A.L. Snijders is de Constantijn Huygens-prijs 2010 toegekend voor zijn hele oeuvre.  Aan de prijs is een geldbedrag van 10.000 euro verbonden.  A.L. verwierf bekendheid met de verschijning van het boek Belangrijk is dat ik niet aan lezers denk uit 2006, een bundeling zogenaamde zkv's (Zeer Korte Verhalen). Zie ook mijn blog van 20 november 2009.

Nulla Dies