De Engelse dichter en schrijver Roy Fuller werd geboren op 11 februari 1912 Failsworth in Lancashire. Zie ook mijn blog van 11 februari 2009 en ook mijn blog van 11 februari 2010 en ook mijn blog van 11 februari 2011.

The End Of A Leave

Out of the damp black night,
The noise of locomotives,
A thousand whispering,
Sharp-nailed, sinewed, slight,
I meet that alien thing
Your hand, with all its motives.

Far from the roof of night
And iron these encounter;
In the gigantic hall
As the severing light
Menaces, human, small,
These hands exchange their counters.

Suddenly our relation
Is terrifyingly simple
Against wretched times,
Like a hand which mimes
Love in this anguished station
Against a whole world's pull.

Roy Fuller (11 februari 1912 – 27 september 1991)

De Franse schrijfster Rachilde werd geboren als Marguerite Vallette-Eymery in Périgueux op 11 februari 1860. Zie ook mijn blog van 11 februari 2009 en ook mijn blog van 11 februari 2010 en ook mijn blog van 11 februari 2011..

Uit: Monsieur Vénus

„Mlle de Vénérande cherchait à tâtons une porte dans l’étroit couloir indiqué

par le concierge.

Ce septième étage n’était pas éclairé du tout, et la peur lui venait de tomber brusquement au milieu d’un taudis mal famé, quand elle pensa à son étui à cigarettes, qui contenait ce qu’il fallait pour avoir un peu de lumière. A la lueur d’une allumette, elle découvrit le numéro 10 et lut cette pancarte :

Marie Silvert, fleuriste, dessinateur.

Puis, la clef étant sur la porte, elle entra ; mais, sur le seuil, une odeur de

pommes cuisant la prit à la gorge et l’arrêta net. Nulle odeur ne lui était plus odieuse que celle des pommes ; aussi fût-ce avec un frisson de dégoût qu’avant de révéler sa présence elle examina la mansarde.

Assis à une table où fumait une lampe, un homme, paraissant absorbé dans un travail très minutieux, tournait le dos à la porte. Autour de son torse, sur sa blouse flottante, courait en spirale une guirlande de roses, des roses fort larges de satin chair velouté de grenat, qui lui passaient entre les jambes,

filaient jusqu’aux épaules et venaient s’enrouler au col. A sa droite se dressait une gerbe de giroflées des murailles, et, à sa gauche, une touffe de violettes. Sur un grabat en désordre, dans un coin de la pièce, des lis en papier s’amoncelaient.

Quelques branches de fleurs gâchées et des assiettes sales, surmontées d’un litre vide, traînaient entre deux chaises de paille crevées. Un petit poêle fendu envoyait son tuyau dans la vitre d’une lucarne en tabatière et couvrait les pommes étalées devant lui, d’un seul oeil, rouge.“

Rachilde (11  februari 1860 – 4 april 1953)

De Duitse dichteres Karoline von Günderode werd geboren op 11 februari 1780 in Karlsruhe. Zie ook alle tags voor Karoline von Günderode op dit blog.

Der Knabe und das Vergismeinnicht
 
   Der Knabe
O Blümelein Vergismeinnicht!
Entzieh Dich meinem Auge nicht.
Ihr, Veilchen! Nelken! Rosen!
Auf euch verweilt der Sonne Licht,
Als wollt es mit euch kosen;
Doch wenn die Sonne tiefer sinkt,
Wenn Nacht die Farben all verschlingt,
Da reden süße Düfte
Von eurem stillen Leben mir
Und die vertrauten Lüfte
Die bringen eure Grüße mir.
Doch ach! Vergismeinnicht, von Dir
Bringt nichts, bringt nichts mir Kunde.
Sag, Blümlein, lebst dem Aug Du nur?
Flieht mit den Farben jede Spur
Mir hin von Deinem Leben?
Hast keine Stimm, die zu mir spricht
Wenn Schatten Dich umgeben?
 
   Vergismeinnicht
Die Stimme, ach Süßer! die hab ich nicht.
Doch trag ich den Namen Vergismeinnicht,
Der, wenn ich auch schweige, dem Herzen spricht.

Karoline von Günderode (11 februari 1780  - 26 juli 1806)

Günderrode met op de achtergrond Oberwesel waar tegenwoordig een Günderode-Haus te vinden is.

De Zuidafrikaanse-Nederlandse schrijver Johannes van Melle werd op 11 februari 1887 in Goes. Zie ook alle tags voor Johannes van Melle op dit blog.

‘So nou skattie’, suste ze, ‘so nou. Het my seuntjie lekker geslaap? En is hy nou honger?’

Het was al een kind van achttien maanden, maar zij zoogde het nog altijd.

‘Speen tog die kind’, zei Bart dikwels tegen haar. ‘Die kind hou jou brandmaer1).’

‘Nee wat, laat ek hom nog maar bietjie self voed hy is miskien my laaste’, zei ze dan.

‘Hoeso? jy is nog jonk genoeg dink ek.’

‘Kyk hoe lank is ons al getroud en ons het nog maar net die twee.’ - Als ze dat zei zweeg hij altijd.

Ze legde het roodgeslapen gezichtje van het jongetje tegen haar borst en liet hem drinken. Toen hij genoeg had riep zij naar de meid in de keuken. ‘Sara vat vir ou-baas2)’, riep ze. Een jonge kaffermeid op blote voeten kwam binnen en nam het kind mee naar buiten om het in de schaduw van het huis te laten spelen.

Toen ging mevrouw Nel weer aan haar werk en onderwijl liepen haar gedachten naar de gebeurtenissen van den laatsten tijd; het uitbreken van de grote oorlog in Europa twee maanden geleden. Toen had je de open brief gekregen van de twee Duits-West Ferreira's, die het volk van Zuid-Afrika aanraadden op te staan voor hun vrijheid. Daar waren moeilikheden op komst, dat kon je als het ware voelen. Alles hing evenwel af van de regering. Als die stil zat, zou het hele volk stil zitten, maar als de regering opstond, zouden de Boeren opstaan als één man. Dan zou het weer oorlog zijn in Zuid-Afrika; en een groote oorlog daarbij, hoewel het wel niet lang zou duren; want zoals de mensen tegenwoordig oorlog voerden zou niemand het lang kunnen volhouden; dat zei iedereen.

‘Maar ek glo nie die regering sal opstaan nie’, dacht zij. ‘Hulle sal liewers wag om te sien hoe dinge in Europa gaan afloop tot hulle sien dat Engeland gaan verloor.’ - ‘Oom Gawie sê, dat Botha en Smuts vir Engeland sal help. Dis maar oor hy nou kastig1) nasionalis is’, dacht zij. ‘Hy is mos2) 'n Herzogiet. - Ek kan nie die Hertzog-manne verdra nie. Hulle is mense wat net maar weer wil twis soek. So is mos die Boere nasie. Hulle moet altyd onder mekaar twis anders is hulle nie tevrede nie.“

Johannes van Melle (10 februari 1887 – 8 november 1953)

De Amerikaanse schrijfster Lydia Maria Francis Child werd geboren op 11 februari 1802 in Medford, Massachusetts. Zie ook alle tags voor Lydia Child op dit blog.

The World I Am Passing Through

Few, in the days of early youth,
Trusted like me in love and truth.
I’ve learned sad lessons from the years;
But slowly, and with many tears;
For God made me to kindly view
The world that I was passing through.

How little did I once believe
That friendly tones could e’er deceive!
That kindness, and forbearance long,
Might meet ingratitude and wrong!
I could not help but kindly view
The world that I was passing through.

And though I’ve learned some souls are base,
I would not, therefore, hate the race;
I still would bless my fellow men,
And trust them, though deceived again.
God help me still to kindly view
The world that I am passing through!

Through weary conflicts I have passed,
And struggled into rest at last;
Such rest as when the rack has broke
A joint, or nerve, at every stroke.
The wish survives to kindly view
The world that I am passing through.

From all that fate has brought to me
I strive to learn humility,
And trust in Him who rules above,
Whose universal law is love.
Thus only can I kindly view
The world that I am passing through.

When I approach the setting sun,
And feel my journey nearly done,
May earth be veiled in genial light,
And her last smile to me seem bright!
Help me till then to kindly view
The world that I am passing through!

And all who tempt a trusting heart
From faith and hope to drift apart,—
May they themselves be spared the pain
Of losing power to trust again!
God help us all to kindly view
The world that we are passing through!

Lydia Child (11 februari 1802  - 7 juli 1880)

11-02-2012 om 19:59 geschreven door Romenu  

11-02-2012 om 19:52 geschreven door Romenu  

De Duitse dichter en schrijver Bertolt Brecht werd op 10 februari 1898 in de Zuid-Duitse stad Augsburg geboren. Zie ook alle tags voor Bertolt Brecht op dit blog.

Fragen eines lesenden Arbeiters

Wer baute das siebentorige Theben?
In den Büchern stehen die Namen von Königen.
Haben die Könige die Felsbrocken herbeigeschleppt?
Und das mehrmals zerstörte Babylon –
Wer baute es so viele Male auf? In welchen Häusern
des goldstahlenden Lima wohnten die Bauleute?
Wohin gingen an dem Abend, wo die Chinesische Mauer fertig war
die Maurer? Das große Rom
ist voll von Triumphbögen. Wer errichtete sie? Über wen
triumphierten die Cäsaren? Hatte das vielbesungene Byzanz
nur Paläste für seine Bewohner? Selbst in dem sagenhaften Atlantis
brüllten in der Nacht, wo das Meer es verschlang
die Ersaufenden nach ihren Sklaven.
Der junge Alexander eroberte Indien.
Er allein?
Cäsar schlug die Gallier.
Hatte er nicht wenigstens einen Koch bei sich?
Philipp von Spanien weinte, als seine Flotte
untergegangen war. Weinte sonst niemand?
Friedrich der Zweite siegte im siebenjährigen Krieg. Wer
siegte außer ihm?

Jede Seite ein Sieg.
Wer kochte den Siegesschmaus?
Alle zehn Jahre ein großer Mann.
Wer bezahlte die Spesen?

So viele Berichte.
So viele Fragen

Neigung zum Nichts

Betrübter Geist, du hast dich gern geschlagen
Die Hoffnung, deren Sporen Feuer wecken,
Besteigt dich nicht mehr. Darfst dich ruhig strecken
Du altes Naß, wo Hindernisse ragen.
 
Schlaf wie ein Tier, mein Herz, hör auf zu fragen.
Bezwungener Geist! Nichts konnte dich erschrecken,
Magst keine Liebe, keinen Streit mehr wagen!
Leb wohl, Trompetenklang und Flötenklagen!
 
Vergnügen soll mein schmollend Herz nicht wecken!
Die Zeit verschlingt mich, die Minuten jagen,
Schneeflocken gleich, die starre Körper decken,
Weit seh ich rungs den ERdball sich erstrecken,
 
Dem Schutz der Hütte will ich mich entsagen,
Lawine, willst du mich zum Abgrund tragen?

Ontdekking aan een jonge vrouw

Een nuchter afscheid 's morgens en een vrouw,
nog eenmaal koel bekeken en in haast.
Een grijze haarlok zag ik toen verbaasd
en ik besloot dat ik nog blijven zou.

Stom greep ik naar haar borsten. Toen zij vroeg,
waarom ik, nachtgast, ook nog na de nacht
niet wilde weggaan - en zo onverwacht -
zei ik, terwijl ik vrij mijn blik opsloeg:

Ik wil nog best een nachtje langer blijven.
Er is helaas al te veel tijd verstreken,
sinds jij zo zinloos op de drempel staat.

Dus laat ons de gesprekken voorwaarts drijven,
want wij vergaten haast dat jij vergaat.
En van begeerte kon ik niet meer spreken.

Vertaald door Frans Roumen

Bertolt Brecht (10 februari 1898 – 14 augustus 1956)

Portret door Rudolf Schlichter, 1926/1927 

De Noorse schrijver Johan Harstad werd geboren op 10 februari 1979 in Stavanger. Zie ook alle tags voor Johan Harstad op dit blog.

Uit: Darlah (Vertaald door Gabriele Haefs)

»Also, was wird nun?«, fragte Dr.--€ungeduldig.

Der Zigarettenrauch hing dick und undurchdringlich im ganzen Raum und machte die Stimmung noch düsterer.

»Na ja«, sagte einer der sieben und knabberte dabei an einem Bleistift, »das ist ein riskanter Vorschlag. Auf den Mond zurückkehren, meine ich. Und ich stelle mir die Frage: Lohnt es sich wirklich?«

»Wir dürfen nicht vergessen, dass die Leute schon vor der letzten Mondlandung 1972 den Mond restlos satthatten«, sagte ein anderer. Er trug noch immer seine Sonnenbrille, obwohl der Raum nur ziemlich trübe beleuchtet war. »Warum glaubt ihr, dass sie es gut finden werden, wenn wir wieder hinfliegen?«

»Das könnte sich schon so drehen lassen«, sagte ein Dritter.

»Überleg doch nur:Wenn wir der Öffentlichkeit erklären können, dass die Untersuchungen aus den Siebzigerjahren in Wirklichkeit nur ein kurzes Kratzen an der Oberfläche waren, werden sie die Sache vielleicht anders sehen. Wenn wir ihnen etwas erzählen, das sie gern hören. Zum Beispiel, dass die Chance groß ist,dass wir am Südpol des Mondes Eis finden werden. Das könnte alles verändern. Dann würden uns die Sponsorengelder nur so nachgeworfen werden.«

»Wir werden also nach Wasser suchen? Also, ich hatte gedacht …«

Dr.--€fiel ihm ins Wort. »Nein. Das werden wir nicht.«

»Aber«, sagte der Mann, der die Frage gestellt hatte, er wirkte verwirrt und schien sich gar nicht wohl in seiner Haut zu fühlen. Er hielt seine vor Nervosität schweißnassen Hände auf dem Schoß verborgen.

Jemand räusperte sich. Ein Mann am Ende des Tisches zog alle Blicke auf sich. Er war der Chef der Abwehr. Er hatte einen Bart und sah müde aus. Drei Wochen war er auf Reisen gewesen, um herzugelangen. Man hatte ihn von einer Stadt zur anderen gebracht, zu den seltsamsten Tageszeiten,

in einem komplizierten Versuch, mögliche Verfolger abzuschütteln. Es war über vierundzwanzig Stunden her, dass er zuletzt kurz hatte schlafen können.“

Johan Harstad (Stavanger, 10 februari 1979)

De Noorse schrijfster en journaliste Åsne Seierstad werd geboren in Oslo op 10 februari 1970. Zie ook alle tags voor Åsne Seierstad op dit blog.

Uit: The Angel of Grozny: Inside Chechnya (Vertaald door Nadia Christensen)

„The blood flows into the mud, where it carves thin red paths. The slope is dark with mould and decay, and soon the blood will be absorbed and will disappear. The skull is crushed, the limbs lifeless. Not so much as a whimper is heard.

Red drops have splashed his trousers, but he can rinse them off in the water that flows in the flat riverbed below. With the brick still in his hand he feels strong, invincible and calm. He stands looking at the lifeless eyes. Blood still trickles out and is sucked into the sediment. He kicks the corpse and walks down to the river. The scrawny mongrel will soon be food for new stray dogs, and later for flies and maggots and other crawling things.

Once, he drowned a cat in a sewage ditch, but it didn't give him the same feeling as killing dogs. Now he mostly kills dogs. And pigeons. They perch by the dozen up in the tall apartment buildings. He sends them scattering in fright from the kitchen to the living room to the bedroom and lavatory, right through holes in damaged walls where the concrete dangles in huge chunks. The apartments are like half-crushed shells; rows of rooms are no more than piles of masonry and dust. Everything usable that wasn't destroyed in the attacks is stolen, devoured. A few dilapidated things remain: a warped stool, a broken shelf.

The buildings were left standing as walls of defence on the flat landscape when the first rockets were aimed at the city. Here the city's defenders barricaded themselves; here, they thought, they would stop the invasion. Throughout an unyielding, bone-chilling winter the battles raged from neighbourhood to neighbourhood, from street to street, from house to house. The resistance fighters had to keep withdrawing further out of the city, surrendering the rows of deserted apartment blocks like eerie shooting targets for the Russians' rockets. In some of the buildings you can still read the rebels' graffiti on the walls - Svoboda ili Smert - Freedom or Death!“

Åsne Seierstad (Oslo, 10 februari 1970)

De Russische dichter en schrijver Boris Leonidovich Pasternak werd geboren in Moskou op 10 februari 1890. Zie ook alle tags voor Boris Pasternak op dit blog.

February

February. Get ink, shed tears.
Write of it, sob your heart out, sing,
While torrential slush that roars
Burns in the blackness of the spring.

Go hire a buggy. For six grivnas,
Race through the noice of bells and wheels
To where the ink and all you grieving
Are muffled when the rainshower falls.

To where, like pears burnt black as charcoal,
A myriad rooks, plucked from the trees,
Fall down into the puddles, hurl
Dry sadness deep into the eyes.

Below, the wet black earth shows through,
With sudden cries the wind is pitted,
The more haphazard, the more true
The poetry that sobs its heart out.
 

Vertaald door Alex Miller

August

This was its promise, held to faithfully:

The early morning sun came in this way

Until the angle of its saffron beam

Between the curtains and the sofa lay,

And with its ochre heat it spread across

The village houses, and the nearby wood,

Upon my bed and on my dampened pillow

And to the corner where the bookcase stood.

Then I recalled the reason why my pillow

Had been so dampened by those tears that fell-

I'd dreamt I saw you coming one by one

Across the wood to wish me your farewell.

You came in ones and twos, a straggling crowd;

Then suddenly someone mentioned a word:

It was the sixth of August, by Old Style,

And the Transfiguration of Our Lord.

For from Mount Tabor usually this day

There comes a light without a flame to shine,

And autumn draws all eyes upon itself

As clear and unmistaken as a sign.

But you came forward through the tiny, stripped,

The pauperly and trembling alder grove,

Into the graveyard's coppice, russet-red,

Which, like stamped gingerbread, lay there and glowed.

And with the silence of those high treetops

Was neighbour only the imposing sky

And in the echoed crowing of the cocks

The distances and distances rang by:

There in the churchyard underneath the trees,

Like some surveyor from the government

Death gazed on my pale face to estimate

How large a grave would suit my measurement.

All those who stood there could distinctly hear

A quiet voice emerge from where I lay:

The voice was mine, my past; prophetic words

That sounded now, unsullied by decay:

'Farewell, wonder of azure and of gold

Surrounding the Transfiguration's power:

Assuage now with a woman's last caress

The bitterness of my predestined hour!

'Farewell timeless expanse of passing years!

Farewell, woman who flung your challenge steeled

Against the abyss of humiliations:

For it is I who am your battlefield!

'Farewell, you span of open wings outspread,

The voluntary obstinacy of flight,

O figure of the world revealed in speech,

Creative genius, wonder-working might!'

Vertaald door Andrey Kneller

Boris Pasternak (10 februari 1890 - 30 mei 1960)

De Joods-Oostenrijks-Britse schrijver Jakov Lind (pseudoniem van Heinz Landwirth) werd geboren in Wenen op 10 februari 1927. Zie ook alle tags voor Jakov Lind dit blog.

Uit: Der Erfinder

“Der Urgroßvater des jetzigen deutschen Bundeskanzlers schrieb sich noch mit einem 'n' statt mit einem 'l', war ein Hausierer aus Buscacz. Ich habe Urkunden, Beweise. Eine ganze Bibliothek von Beweisen im Tresor der Nationalbank von Vaduz. Dass Alphonso in Argentinien sephardisch betet, ist kein Geheimnis. Aber wer kennt schon den wahren Namen von Mao Tse-tung?"
"Moshe Zung?"
"Sie wissen mir zu viel. Sie gehören in meine Organisation."
"Würden Sie dann meine Messias-Maschine unterstützen?"

(…)

Wie du dir denken kannst, lieber Boris, bin ich jetzt in eine Verschwörung verwickelt, die alle Aussicht hat, dass Elim und ich die Weltherrschaft an uns reißen werden. Falls etwas dazwischenkommt, was durchaus möglich ist, wartet Australia Mallone auf mich mit meiner Lieblingsspeise: pikantes Huhn in Schokoladensoße. Also mach dir um mich keine Sorgen.

Herzlichst
dein M.

Jakov Lind (10 februari 1927 – 17 februari 2007)

Hier met de Amerikaanse schilderes Annie Truxell in Deya, Mallorca

Zie voor nog meer schrijvers van de 10e februari ook mijn vorige blog van vandaag.

10-02-2012 om 19:06 geschreven door Romenu  

De Italiaanse dichter en schrijver Giuseppe Ungaretti werd geboren op 10 februari 1888 in Alexandrië, Egypte. Zie ook alle tags voor Giuseppee Ungaretti op dit blog.

Lied der Beduinen

Eine Frau erhebt sich und singt
Es folgt ihr verzaubernd der Wind
Und legt zu der Erde sie nieder
Der Wahrtraum nimmt sie sich wieder.

Diese Erde: so nackt
Dieser Windstoß: so stark
Diese Liebe: sie loht
Dieser Traum ist der Tod.

Pilgerfahrt

Im Hinterhalt
in dieser engen Gasse
voller Schutt
habe ich
Stunde um Stunde
meinen Karren gezogen
gewöhnt an den Dreck
wie eine Sohle
oder wie ein Same
des Weißdorns

Ungaretti
Schmerzensmann
dir genügt eine Illusion
um dich zu ermutigen

Ein Scheinwerfer
von drüben
erzeugt ein Meer
hier im Nebel

Valloncello dell'Albero Isolato
den 16. August 1916

Vertaald door Eric Boemer

Giuseppe Ungaretti (10 februari 1888 – 2 juni 1970)

De Surinaamse dichteres Carry-Ann Tjong-Ayong werd op 10 februari 1941 in Paramaribo, Suriname geboren Zie ook alle tags voor Carry-Ann Tjong-Ayong op dit blog.

Marowijne

Marowijne
omvat mij weer als vroeger met je vochtige lenden
voer mij mee in je natte omhelzing
naar je monding naar de zee

Marowijne
neem mij mee en verdrink mij in je omhelzing
die ruikt naar zilte lippen
met een vleug van groene absinth
gekruid met de vissige aroma
van je kinderen zwemmend in het vruchtwater
van de watramama
tussen oorverdovende sula
van oeroude rotsen
die mij schuimend naar mijn oorsprong voeren

Marowijne moederschoot
voer mij mee en laat mij slapen
in de eeuwige slaapplaats
in de bron van je vochtige lenden
waar mijn bestaan begon

Carry-Ann Tjong-Ayong (Paramaribo, 10 februari 1941)

De Nieuwzeelandse dichteres Fleur Adcock werd geboren op 10 februari 1934 in Papakura, Auckland. Zie ook alle tags voor Fleur Adcock op dit blog.

Leaving the Tate

Coming out with your clutch of postcards
in a Tate gallery bag and another clutch
of images packed into your head you pause
on the steps to look across the river

and there's a new one: light bright buildings,
a streak of brown water, and such a sky
you wonder who painted it - Constable? No:
too brilliant. Crome? No: too ecstatic –

a madly pure Pre-Raphaelite sky,
perhaps, sheer blue apart from the white plumes
rushing up it (today, that is,
April. Another day would be different

but it wouldn't matter. All skies work.)
Cut to the lower right for a detail:
seagulls pecking on mud, below
two office blocks and a Georgian terrace.

Now swing to the left, and take in plane-trees
bobbled with seeds, and that brick building,
and a red bus...Cut it off just there,
by the lamp-post. Leave the scaffolding in.

That's your next one. Curious how
these outdoor pictures didn't exist
before you'd looked at the indoor pictures,
the ones on the walls. But here they are now,

marching out of their panorama
and queuing up for the viewfinder
your eye's become. You can isolate them
by holding your optic muscles still.

You can zoom in on figure studies
(that boy with the rucksack), or still lives,
abstracts, townscapes. No one made them.
The light painted them. You're in charge

of the hanging committee. Put what space
you like around the ones you fix on,
and gloat. Art multiplies itself.
Art's whatever you choose to frame.

Fleur Adcock (Papakura, 10 februari 1934)

De Franse schrijver, journalist en avonturier Joseph Kessel werd geboren op 10 februari 1898 in Clara, Entre Rios, Argentinië.  Zie ook alle tags voor Joseph Kessel op dit blog.

Uit: Les Cavaliers

« Pour l'étalon, son allure tenait moins de la course que du vol. Suspendu, étendu dans l'air, il ne touchait le sol que pour s'en détacher d'un seul battement. Et Ouroz, le visage contre la crinière flottante, le corps léger, délié, comme fluide, n'avait point d'autre voeu que de flotter ainsi qu'il le faisait au-dessus de la steppe et si près d'elle que cette terre, cette herbe et sa propre essence lui semblait confondues. »

(…)

« On choisi dans le troupeau un bouc. On l’égorge. On lui tranche la tête. Pour alourdir sa dépouille, on la bourre de sable, on la gonfle d’eau. On la dépose dans un trou creusé que la toison affleure le sol. Non loin du trou un petit cercle est tracé à la chaux vive. Et il porte le nom de hallal qui, dans la langue turkmène veut dire cercle de Justice. Et sur la droite du hallal on plante dans la steppe un mât. Et sur sa gauche, un autre. A égale distance. Pour la longueur de cette distance , il n’y a pas de règle. Elle peut exiger une heure de galop ou bien trois ou bien cinq. Les juges de chaque bouzkachi en décident à leur gré ». « les cavaliers se rassemblent autour du trou…au signal d’un juge, ils se jettent sur la carcasse décapitée. L’un d’eux s’en saisit, s’échappe…..il s’élance vers le mât sur la droite. Car la dépouille du bouc doit en faire le tour, puis passer derrière le mât placé sur la gauche, et enfin arriver jusqu’au hallal »

Joseph Kessel (10 februari 1898 – 23 juli 1979)

De Engelse dichter, schrijver en essayist Charles Lamb werd geboren in Londen op 10 februari 1775. Zie ook alle tags voor Charles Lamb op dit blog.

Sonnet To A Friend

Friend of my earliest years and childish days,

My joys, my sorrows, thou with me hast shared,

Companion dear, and we alike have fared

(Poor pilgrims we) through life's unequal ways;

It were unwisely done, should we refuse

To cheer our path as featly as we may,

Our lonely path to cheer, as travellers use,

With merry song, quaint tale, or roundelay;

And we will sometimes talk past troubles o'er,

Of mercies shown, and all our sickness healed,

And in his judgments God remembering love;

And we will learn to praise God evermore

For those glad tidings of great joy revealed

By that sooth messenger sent from above.

Charles Lamb (10 februari 1775 - 27 december 1834)

Portret door William Hazlitt, voor 1830

De Surinaamse dichter Eugène Rellum werd geboren in Paramaribo op 10 februari 1896. Zie ook alle tags voor Eugène Rellum op dit blog.

Geesten-dans

I

Diep in het bos

brult de lakoe-trom

zijn boodschap uit,

wanneer de ‘Nacht’ gekomen is

bomka - bom - bom!

II

Wat het oog niet ziet

bespeurt de geest;

de medicijn-man

roept zijn ‘herten’ op:

bomka - bom - bom!

III

Sta op, dans mee...

vlijmscherpe houwers,

awara-bomen,

vuur, vuurrr...

bomka - bom - bom!

IV

Maak dat je wegkomt

als je er niet tegen kan.

V

Mannen en vrouwen

brengen hun offers;

ziet ze tekeer gaan...

hoe krijgen ze dat voor elkaar?

bomka - bom - bom!

bomka - bom - bom!

VI

Geesten paren,

spoken slaan de apinti-trom:

bomka - bom - bom!

bomka - bom - bom!

VII

Medicijn-man en

offer-brengers,

wat weten zij,

wat weten wij

van geesten?

Eugène Rellum (10 februari 1896 - 29 juli 1989)

Zie voor nog meer schrijvers van de 10e februari ook mijn blog van 10 februari 2011 deel 3

10-02-2012 om 19:01 geschreven door Romenu  

De Duitse schrijfster Simone Trieder werd geboren op 10 februari 1959 in Quedlinburg. Trieder studeerde speciale pedagogie en werkte daarna als regie-assistente in Zwickau, Karl-Marx-Stadt en Halle. Sinds 1992 is ze schrijfster. Ook is zij voorzitter van de Volkssolidarität Saksen-Anhalt en lid van de Literaire Raad van Saksen-Anhalt en de redactie van het tijdschrift "Ort der Augen." Trieder schrijft poëzie, proza​​, drama, kinderboeken, over regionale geschiedenis van Halle en werkt voor radio-uitzendingen en af en toe als journaliste. Haar boeken zijn vaak rijk geïllustreerd en ontworpen. Ze heeft twee volwassen kinderen.

Uit: Individuum

“Ein Klecks weißgrauer Masse klatschte neben mir nieder. Ich sah nach oben. Jetzt konnte ich das Geräusch einordnen, das sich durch den Verkehrslärm hindurchgewunden hatte: Wildgänse, ihr Flügelschlag hatte ein Stück Rost vom Rand meines Herzens bröckeln gemacht, ich war schon ein paar Schritte leichter gegangen, nun wusste ich weshalb.
Sie waren schon nicht mehr zu hören, sie zogen ihre Route, die sie auf unsichtbaren Wegen durch den Himmel ausgerechnet über diese Kreuzung, die sich Eck nennt, führte. Der weißgraue Klecks markierte einen Punkt in einer mir unbekannten Ordnung. Zu dicht gehe ich an diesen Schienensträngen entlang, die von hoch oben aus der Luft vielleicht Flussläufen ähneln mögen, sehr begradigten Flussläufen, die in ihren Betten vom Mäandern träumen oder von Fischen und Lurchen. Sie kennen Lebewesen nur als plattgefahrne Präperate, von Gewitzten hochkant an den Bürgersteig gelehnt.
Hier schneiden sich Parallelen, hier beschränken sich Gefühle.
Ich bin dankbar für einen Staub­sauger­beutel. Die Dame im Elektro­fach­geschäft hat einen weißen Angora­pullover an, deren Häarchen im rechten Winkel weg vom Körper der Trägerin streben, als wär sie Mittelpunkt eines elektrischen Feldes. Sie hat die S 62, Ursache meiner Gefühle. Eben die Sorte Staub­sauger­beutel, die mein komplizierter Staubsauger akzeptiert.
Hier an der Kreuzung, die sich Eck nennt, hat der blond­lockige Zeitungs­verkäufer seinen Kiosk aufgeschlagen.”

Simone Trieder (Quedlinburg, 10 februari 1959)

10-02-2012 om 00:00 geschreven door Romenu  

A. Roland Holst Prijs 2012 voor Jacob Groot

De Stichting A. Roland Holst Fonds in Bergen heeft haar driejaarlijkse oeuvreprijs voor poëzie toegekend aan Jacob Groot. De Nederlandse dichter en schrijver Jacob Groot werd geboren op 5 juli 1947 in Venhuizen (West-Friesland). Zie ook mijn blog van 5 juli 2011. Voor de poëzieprijs werd het bestuur van de stichting geadviseerd door een jury bestaande uit Odile Heynders, Huub Beurskens en voorzitter Wiel Kusters. De uitreiking van beide prijzen vindt plaats op 12 mei 2012 in de Ruïnekerk te Bergen. Bij die gelegenheid zal de dichteres Hester Knibbe de A. Roland Holst-lezing houden.

Tramlijn Begeerte

Zo gaat het: je hoort een deur bonzen en de schelp van de ruimte
bruist open; de werkelijkheid schampt langs en laat een lege weg
achter zich heel, terwijl je geschiedenis schroeit er vol van dicht
maar de uitspraak wandelt verder omdat je lippen dat afspraken

Zo hoort het: de natuur opent je blad na blad zoals een leerboek
bladert je door tot je dichtgaat onder de avondwijdte, de noordelijke
kroon brandt op je hoofd en je vrucht wil dragen de wind, de Bora
het liefst, of de Harmattan, met hun messen die snijden in het brood

van het donker en geboren worden dan je zaden, de naakten die je kleden,
van de kosmos een zoon, kosmetisch, zoneloos, gemorst als korstmos
langs een rotsblok in een atlas die je leest om te reizen: van de dorpsweg

naar de tramway, vanwaar een twijg loopt uit een steel tot de afdruk
in de tijd dat je waaide, je wiel van spaken, die langzaam smelten door
de drukke lucht, waarin je hoopt, bij de stam, te sterven als geen ander.

Bezichtiging der landerijen

Wij hebben een mooi witstenen huis,
maar we zijn nooit thuis.

We rijden in mijn houten wagen
door de dageraad,
langs wat getoverd werd uit zaad
in het land dat ik ontgang.

Stop bij een bron:
de wielen branden in de zon.

Wil je nog beter zien
wat ik met jou begon,
dan stappen we in mijn luchtballon.

Jacob Groot (Venhuizen, 5 juli 1947)

09-02-2012 om 21:04 geschreven door Romenu  

De Zuidafrikaanse schrijver John Maxwell Coetzee werd geboren op 9 februari 1940 in Kaapstad. Zie ook alle tags voor John Coetzee op dit blog.

Uit: Dierenleven (Vertaald door Joop van Helmond en Frans van der Wiel)

“Hij staat bij de uitgang te wachten als haar vlucht binnenkomt. Er zijn twee jaar verstreken sinds hij zijn moeder voor het laatst heeft gezien: onwillekeurig schrikt hij dat ze zo oud is geworden. Haar haar, waarin grijze pieken zaten, is nu helemaal wit; haar schouders zijn gekromd; haar vlees is slap geworden. Ze zijn nooit een uitbundige familie geweest.
Een omarming, een paar gemompelde woorden en de begroeting is afgehandeld. Zwijgend volgen ze de stroom reizigers naar de bagagehal, halen haar koffer op en vangen de anderhalf uur durende autorit aan.
‘Een lange vlucht,’ merkt hij op. ‘Je zult wel doodmoe zijn.’
‘Ik zou zo kunnen slapen,’ zegt ze, en inderdaad valt ze onderweg even in slaap, met haar hoofd tegen het raam gezakt.
Om zes uur, bij invallend donker, stoppen ze voor zijn huis in de voorstad Waltham. Zijn vrouw Norma en de kinderen verschijnen op de veranda. In een demonstratie van genegenheid, die haar grote moeite moet kosten, spreidt Norma haar armen uit en zegt: ‘Elizabeth!’ De twee vrouwen omhelzen elkaar; daarna volgen de kinderen haar voorbeeld, welopgevoed, meer ingehouden.

Elizabeth Costello de romanschrijfster zal tijdens haar driedaagse bezoek aan de universiteit van Appleton bij hen logeren. Hij ziet tegen die paar dagen op. Zijn vrouw en zijn moeder kunnen niet met elkaar overweg. Het zou beter zijn als ze in een hotel logeerde, maar hij kan zich er niet toe brengen dat voor te stellen. De vijandelijkheden worden bijna onmiddellijk hervat. Norma heeft een licht avondmaal klaargemaakt. Zijn moeder ziet dat er maar voor drie is gedekt.”

John Coetzee (Kaapstad, 9 februari 1940)

De Oostenrijkse schrijver Thomas Bernhard werd geboren op 9 februari 1931 in Heerlen. Zie ook alle tags voor Thomas Bernhard op dit blog.

Uit: Die Kälte

“Mit dem sogenannten Schatten auf meine Lunge war auch wieder ein Schatten auf meine Existenz gefallen. Grafenhof war ein Schrekkenswort, in ihm herrschten absolut und in völliger Immunität der Primarius und dessen Assistent und dessen Assistent und die für einen jungen Menschen wie mich entsetzlichen Zustände einer öffentlichen Lungenheilstätte. Hilfe suchend, bin ich doch hier mit nichts als mit Hoffnungslosigkeit konfrontiert gewesen, das hatten schon die ersten Augenblicke, ersten

Stunden, noch unerhörter die ersten Tage gezeigt.

Die Lage der Patienten verbesserte sich nicht, sie verschlimmerte sich mit der Zeit, auch meine eigene, ich fürchtete, hier genau denselben Weg gehen zu müssen wie die vor mir nach

Grafenhof Eingewiesenen, an welchen ich nichts als die Trostlosigkeit ihrer Verfassung ablesen,

an welchen ich nichts anderes als den Verfall studieren konnte. Auf meinem ersten Weg in

die Kapelle, in welcher täglich eine Messe zelebriert worden ist, hatte ich ein Dutzend Partezettel

an den Wänden zu lesen bekommen, lakonische Texte über in den letzten Wochen Verstorbene, die, so mein Gedanke, gerade noch wie ich durch diese hohen kalten Gänge gegangen waren. In ihren schäbigen Nachkriegsschlafröcken, abgetretenen Filzpantoffeln, schmutzigen Nachthemdenkragen zogen sie, die Fiebertafeln unter ihre Arme geklemmt, an mir vorüber, hintereinander, ihre Blicke argwöhnisch auf mich gerichtet, ihr Ziel war die Liegehalle gewesen, eine halbverfallene Holzveranda im Freien, angebaut an das Hauptgebäude, offen gegen das Heukareck, den zweitausend Meter

hohen Berg, der vier Monate lang ununterbrochen seinen kilometerlangen Schatten auf das

unter der Heilstätte liegende Tal von Schwarzach warf, in welchem in diesen vier Monaten

die Sonne nicht aufging. Welche infame Scheußlichkeit hat sich der Schöpfer hier ausgedacht,

war mein Gedanke gewesen, was für eine abstoßende Form von Menschenelend. Im Vorübergehen

schraubten diese zweifellos endgültig aus der Menschengesellschaft Ausgestoßenen widerwärtig, armselig und wie in einem heiligen Stolze verletzt, ihre braunen Glasspuckflaschen auf und spuckten hinein, mit einer perfiden Feierlichkeit holten sie hier überall schamlos und in einer nur ihnen eigenen raffinierten Kunst das Sputum aus ihren angefressenen Lungen und spuckten es in die Spuckflaschen.”

Thomas Bernhard (9 februari 1931 — 12 februari 1989)

De Ierse dichter en schrijver Brendan Behan werd geboren op 9 februari 1923 in Dublin. Zie ook alle tags voor Brendan Behan op dit blog.

Uit: Das Gleiche noch mal! (Vertaald door Hans-Christian Oeser)

„Um Deirdres Rückkehr von ihrer Abtreibung in Bristol zu feiern, gab's eine Party.
Als ich den Katalanischen Kabinettsaal betrat, in dem sich die Gäste versammelt hatten, begrüßte mich ihr Bruder Ciaran buchstäblich mit offenen Armen. Sogar Deirdres Mutter, die knauserige alte Ziege, trat mit einem Glas Whiskey in der Hand auf mich zu und sagte: "Seien Sie uns willkommen, Brendan Behan."

Ich konnte mir schon ausrechnen, weshalb ich denen willkommen war.
Schließlich war ich es, der die Sache mit Deirdre geritzt hatte, damit sie nach England fahren konnte, um sich auf Krankenschein ihr Baby wegmachen zu lassen.

Ihre Mutter war angeblich gläubige Katholikin, aber als ich sah, mit welcher Selbstverständlichkeit sie die Situation akzeptierte und sogar das Reisegeld und die Moneten für den Medizinmann herausrückte, war ich doch ein bißchen schockiert.

Natürlich tat sie so, als hätte sie gar nicht spitzgekriegt, daß ihre Tochter etwas hatte (man verzeihe mir den schlechten Witz), als glaubte sie ernstlich, Deirdre wolle sich in England nur "ein paar schöne Tage machen".

Der Vater von Deirdre und Ciaran war zur Zeit des Spanischen Bürgerkriegs diplomatischer Vertreter der katalanischen Regierung in Irland gewesen und hatte angeblich mitgeholfen, die Anerkennung Francos durch die irische Regierung zu verhindern, bis die ganze Angelegenheit vorbei war und es sowieso keine Rolle mehr spielte.“

Brendan Behan (9 februari 1923 – 20 maart 1964)

De Nederlandse dichter, essayist, historicus en politicus Geerten Gossaert (eig. Frederik Carel Gerretson) werd geboren in Kralingen op 9 februari 1884. Zie ook alle tags voor Geerten Gossaert op dit blog.

Het brandende wrak

In de schaduw der zwellende zeilen verborgen
Voor de maan, die de mast op de wateren mat,
In den slaap van het licht, tussen avond en morgen,
Stond ik, slaaploos, ter reling van 't reilend fregat.

Toen verblindde mijn' blik naar den einder ontloken,
Tussen wolken en water een vuren kolon,
Als van magische morgen, in 't zuiden ontstoken,
De bloedige bloesem midnachtlijker zon:

Een wrak, verlaten, ten halve bedolven
In het maanlichtbeglansd emeralden azuur,
Dat in laatste agonie, boven 't graf van de golven,
Naar den hemel vervlucht in een passie van vuur!

Zó ons hart: Naar den droom van ons leven begerend,
Boven diepten des doods nog in purperen pracht
Van laaiend verlangen zich langzaam verterend
In de eenzame uren der eindloze nacht.

De Zuiderling

Wéér is de lange kwaal van 't loome jaar doorleden;

Wéér ruischt, in het ravijn, de dooi-ontboeide bron!

En uit het weemoedshuis der wintersche eenzaamheden

Begroet mijn hunkrend hart de oranje voorjaarszon.

Hoe loodzwaar woog de last van 't lage wolkenhangen!

Hoe leed mijn lichtziek harte, o lente, om uw gemis,

Die mij een voorglans zijt van 't land van mijn verlangen,

Waar 't altoos zoelte en zon, waar 't altoos zomer is!

En nu? Waar is uw vréugde om 't glorieuse dagen

Dier goudner ochtendgloor, met zooveel smart verwacht?

Och, 'k dacht of niet dit heil mij zwààrder vall' te dragen

Dan àl de ontberingen der koude winternacht!

Want sinds van morgen vroeg, met zwoele bloesemroken,

Der lente lauwe lust mij 't argloos hart beving,

Wéét ik, in 't vaderland, de aloë ontloken....

En mij bezwijmt de geur van eene erinnering!

Geerten Gossaert (9 februari 1884 - 27 oktober 1958)

De Nederlandse dichter en schrijver Jacques Schreurs werd geboren in Sittard op 9 februari 1893. Zie ook alle tags voor Jacques Schreurs op dit blog.

Nieuwe Ballade

Mijnangst: een nieuw

ziekteverschijnsel - zoo men zegt

Moeder, daar komen de Franschen aan:

Mijn sabel en mijn geweer!

De Franschen zal ik wel nederslaan,

Maar ach, daar is erger en meer:

Ze zeggen, dat ik in de Mijn moet gaan.

Och moedertje als je eens wist ......

Doen zij mij levend het doodshemd aan

Dan kruip ik zóó in de kist! -

Och moedertje, moedertje sta me bij,

Moet ik in die donkere kuil?

De zon is voor u en ook voor mij

En de Mijn is zoo diep en vuil!

Mijn bloed is zoo warm en de grond zoo kil,

O menschen, wat doe je me een pijn;

Maar als je me hàlf begraven wil,

Dan wil ik het heelemaal zijn!

‘Je wordt al een man, je wordt al maat:

Ach, droomen en zon zijn te schoon:

Straks krijg je een penning, je nummerplaat,

En Vrijdags een builtje met loon!’ -

O menschen, die over mijn lot beschikt,
Och moedertje, sta me bij

Waar 't kalf het licht aan de schuurpaal likt,

Daar is ook nog plaats voor mij! -

‘Je vader hoest en je moeder is zwak

En de kleintjes vragen om brood,

Je krijgt een lamp, een helm en een pak

En die draag je wel tot je dood!’ -

Och menschen, menschen, wat doe je me pijn,

Doch hoort en verstaat me wel:

Ik ben nog te klein om een duivel te zijn,

Ik ben nog te jong voor de hel!

Jacques Schreurs (9 februari 1893 – 31 januari 1966)

Bortstbeeld door Phons Brouns in Heel (Gemeente Maasgouw)

De Duitse dichter, schrijver, vertaler en uitgever Rainer Maria Gerhardt werd geboren op 9 februari 1927 in Karlsruhe. Zie ook alle tags voor Rainer Maria Gerhardt op dit blog.

Nachtstück

I

schwarz schlägt der mond

die ruder seiner hellen.

das boot stösst ab

und alles segel schwillt.

purpurn der bug

rauscht hin im gischt der sterne

und steigt zur bläue

und gewinnt das meer.

ich aber steh am ufer

grau und steinern.

der uhu schreit

und mord erfüllt die nacht.

der fledermäuse flügel

samten schwingen

und glockentöne tropfen

nieder stundenweise.

Rainer Maria Gerhardt (9 februari 1927 – 27 juli 1954)
Hier met zijn gezin



Zie voor nog meer schrijvers van de 9e februari ook mijn vorige blog van vandaag.

09-02-2012 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse schrijfster en feministe Alice Malsenior Walker werd geboren op 9 februari 1944 in Eatonton, Georgia Zie ook alle tags voor Alice Walker op dit blog.

Uit: Possessing the Secret of Joy

Alice Walker (Eatonton, 9 februari 1944)

De Franse schrijfster Alina Reyes (pseudoniem van Aline Patricia Nardone) werd geboren op 9 februari 1956 in Bruges. Zie ook alle tags voor Alina Reyes op dit blog.

Uit: The Butcher (Vertaald door David Watson)

“Who said that flesh is sad? Flesh is not sad, it is sinister. It belongs on the left side of our souls, it catches us at times of the greatest abandonment, carries us over deep seas, scuttles us and saves us; flesh is our guide, our dense black light, the well which draws our life down in a spiral, sucking it into oblivion.”

(...)

“Doubtless he would have loved to touch all those breasts and all those buttocks, manipulate them in his expert hands like so many cuts of meat. The butcher had flesh in his soul.”

(...)

“To swim in your light, in your night of heavy velvet, in your flashes of silk. If only my words had the force of this love which makes a hole in my stomach and causes me pain. Strange, impossible enigma never to be resolved, exclamation mark which will always hold me upright in danger, standing on my head and racked with an overbearing dizziness.”

(...)

“When the butcher is in my body Daniel we will be dead our story will be dead and will become the touchstone of my coming sorrows the butcher with his sharpened blade the butcher with his blade will cleave my belly and we will depart from the belly where we were we will have no more love enough in our hands to touch each other again…”

Alina Reyes (Bruges, 9 februari 1956)

De Amerikaanse dichteres Amy Lowell werd geboren op 9 februari 1874 in Brookline, Massachusetts. Zie ook alle tags voor Amy Lowell op dit blog.

Falling Snow

The snow whispers around me

And my wooden clogs

Leave holes behind me in the snow.

But no one will pass this way

Seeking my footsteps,

And when the temple bell rings again

They will be covered and gone.

A Tulip Garden

Guarded within the old red wall's embrace,

Marshalled like soldiers in gay company,

The tulips stand arrayed. Here infantry
Wheels out into the sunlight. What bold grace

Sets off their tunics, white with crimson lace!

Here are platoons of gold-frocked cavalry,

With scarlet sabres tossing in the eye

Of purple batteries, every gun in place.

Forward they come, with flaunting colours spread,

With torches burning, stepping out in time

To some quick, unheard march. Our ears are dead,

We cannot catch the tune. In pantomime

Parades that army. With our utmost powers

We hear the wind stream through a bed of flowers.

Aliens

The chatter of little people

Breaks on my purpose

Like the water-drops which slowly wear the rocks to powder.

And while I laugh

My spirit crumbles at their teasing touch.

Amy Lowell (9 februari 1874 - 12 mei 1925)

De Japanse schrijver Natsume Sōseki werd geboren als Natsume Kinnosuke op 9 februari 1867 in Edo. Zie ook alle tags voor Natsume Sōseki op dit blog.

Uit: Haiku

On New Year's Day
I long to meet my parents
as they were before my birth.

*

"The days grow long
I give a yawing to others
And part from them"

*

Over the wintry
forest, winds howl in rage
with no leaves to blow.

Natsume Sōseki (9 februari 1867 – 9 december 1916)

Borstbeeld in de wijk Shinjuku in Tokyo

De Nederlandse dichter en schrijver Herman Pieter de Boer werd geboren op 9 februari 1928 in Rotterdam. Zie ook alle tags voor Herman Pieter de Boer op dit blog.

De man die post vat

Een heer van vijfenzestig jaar
gaat ’s morgens na een flink ontbijt
op pad, toujours dezelfde tijd
naar het Carossaplein, alwaar

hij vat post bij de klokpilaar.
Hij blijft daar staan tot koffietijd,
dan neemt hij eventjes respijt
in een café, daarna, ’t is waar,

vat hij weer post, tot vijf uur stipt,
waarna hij weer naar huis toe stapt.
Zijn hospita kijkt hem dan aan.

`Er is,’ zegt hij, `mij niets ontglipt.’
Zij zegt: `Er is u niets ontsnapt?’
`Er is,’ zegt hij, ‘mij niets ontgaan.’

Herman Pieter de Boer (Rotterdam, 9 februari 1928)

Portret door Marian van der Velde

De Vlaamse schrijver Maurits Sabbe werd op 9 februari 1873 te Brugge geboren. Zie ook alle tags voor Maurits Sabbe op dit blog.

Uit: De filosoof van 't Sashuis

“- Komt eerst e' keer hier, Mietjie, 'k moete joen entwa' toogen da' woenderlik is.

Zoo sprak de Sasmeester met vroolijken toon, op voorhand genot scheppend in het plezier, dat hij verschaffen ging aan de dochter van zijn boezemvriend Casteels. Zooeven was het meisje, verrukkelijk blozend, het Sashuis binnengehuppeld met de dringende opdracht den Sasmeester te verzoeken onmiddellijk mee te komen bij haren vader, om samen bij Vrouwe Dierickx te gaan, die hen wachtte voor het ontworpen ‘toertje’ op de foor. Het meisje had haar boodschap nauwgezet afgelegd, doch de Sasmeester had geantwoord, dat Vrouwe Dierickx toch zóó ongeduldig niet kon zijn en dat hij nog zijn pijp wilde uitrooken vooraleer tot haar te gaan.

- Komt eerst e' keer mee... 't Is entwa da' woenderlik is.

Mietje, die telkens ze bij den Sasmeester kwam van zijne ‘wonderheden’ te hooren of te zien kreeg en dus over hunnen aard al ingelicht was, begon naïef-lief te gissen wat het wel zijn mocht.

- 't Is zeker e' blauw vischtjie, of e' bliekstjie met 'n gekrulde neuze, of 'n snoek, die de bakvischtjies met z'n steert uuteen sloot...

En 't meisje herinnerde zich daarbij hoe vaak ze voor een der ramen van het Sashuis, die op het Minnewater uitzicht geven, naast den Sasmeester gestaan en met hem stukjes brood geworpen had naar de visschen, die zich gulzig-happend verdrongen voor het venster, vlak bij het gewelf, waarop het Sashuis gevest is, en waaronder het water schuimend en bruisend over de sluisbalken heenstroomt.”

Maurits Sabbe (9 februari 1873 – 12 februari 1938)

Zie voor nog meer schrijvers van de 8e februari ook mijn blog van 9 februari 2011 deel 2 en eveneens deel 3.

09-02-2012 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse schrijver Neal Cassady werd geboren op 8 februari 1926 in Salt Lake City. Zie ook alle tags voor Neal Cassady op dit blog.

Uit: The Fast Life of a Beat Hero (Biografie door David Sandison)

„Even Jack Kerouac bought into the Bridey phenomenon and for a time seemed prepared to give Cayce the benefit of the doubt. “[S]udden realization that Cayce must be right,” he wrote to the Cassadys, “and Bridey Murphy excitement, which has carried over to my sister, and she and I want you to send us Cayce’s literature address at Atlantic Beach so we can send for literature, my sister especially het up now on Astrology.”

Jack had even started to take Oral Roberts seriously. From the start, Roberts’s reputation as a miraculous healer had been offset by his equally convincing reputation as a charlatan. In his later years, when completion of his extravagant project the City of Faith Hospital complex was threatened because of lack of funds, Roberts claimed to have been visited by a 900-foot Jesus. Roberts had “only seen Jesus once before,” but “there I was, face to face with Jesus Christ, the Son of the Living God. He reached down, put his Hands under the City of Faith, lifted it, and said to me, ‘See how easy it is for Me to lift it!’”

Jack’s leap of faith was facilitated by his discovery that “Oral Roberts is a Cherokee Indian. A real old-fashioned witchdoctor’s what he is . . . he has great compassionate heart. I don’t disbelieve him.” Carolyn insists that this last sentence was a joke for Neal’s benefit.

In any event, the Cassadys continued to pursue the Cayce doctrine, and at the 1956 Cayce spring conference the featured speaker was none other than Starr Daily, author of Release. Neal immediately turned to him for answers. Ex-con Daily certainly looked like Cassady’s sort of man, a bullish and rugged religious convert who would surely give appropriate advice. But this was not the case. With some degree of irony for Catholic-raised Cassady, Caycean Starr Daily seemed more like the kind of tough Irish priest that featured regularly in the gangster movies of the 1930s—morally inflexible but still capable of slugging a sinner if the need arose. His advice to Neal amounted to little more than “pray like the devil and discipline yourself,” whereas what Neal was probably hoping for was an epiphany followed by a fast-track route to enlightenment and salvation.“

Neal Cassady (8 februari 1926 – 4 februari 1968)

De Nederlandse dichter, songwriter en musicus Robin Block werd geboren op 8 februari 1980 in Heemskerk. Zie ook alle tags voor Robin Block op dit blog.

Robin Block (Heemskerk, 8 februari 1980)

De Amerikaanse dichteres en schrijfster Elizabeth Bishop werd geboren op 8 februari 1911 in Worcester, Massachusetts. Zie ook alle tags voor Elizabeth Bishop op dit blog.

A Summer’s Dream

To the sagging wharf

few ships could come.

The population numbered

two giants, an idiot, a dwarf,

a gentle storekeeper

asleep behind his counter,

and our kind landlady—

the dwarf was her dressmaker.

The idiot could be beguiled

by picking blackberries,

but then threw them away.

The shrunken seamstress smiled.

By the sea, lying

blue as a mackerel,

our boarding house was streaked

as though it had been crying.

Extraordinary geraniums

crowded the front windows,

the floors glittered with

assorted linoleums.

Every night we listened

for a horned owl.

In the horned lamp flame,

the wallpaper glistened.

The giant with the stammer

was the landlady’s son,

grumbling on the stairs

over an old grammar.

He was morose,

but she was cheerful.

The bedroom was cold,

the feather bed close.

We were awakened in the dark by

the somnambulist brook

nearing the sea,

still dreaming audibly.

Sonnet

I am in need of music that would flow

Over my fretful, feeling finger-tips,

Over my bitter-tainted, trembling lips,

With melody, deep, clear, and liquid-slow.

Oh, for the healing swaying, old and low,

Of some song sung to rest the tired dead,

A song to fall like water on my head,

And over quivering limbs, dream flushed to glow!

There is a magic made by melody:

A spell of rest, and quiet breath, and cool

Heart, that sinks through fading colors deep

To the subaqueous stillness of the sea,

And floats forever in a moon-green pool,

Held in the arms of rhythm and of sleep.