De Nederlandse schrijver Ronald Giphart werd geboren op 17 december 1965 in Dordrecht. Zie ook alle tags voor Ronald Giphart op dit blog.

Uit: De Wake

“Vraag aan een man die uitglijdt op een berghelling hoe het met hem gaat. De wereld tolt. De aarde nadert. De ademhaling stokt. In zijn vlucht kijkt hij de vraagsteller aan. Vlak voordat hij de grond raakt antwoordt hij met opgetogen verbazing: ‘Nou, tot nu toe gaat alles goed.’
Die man ben ik.
Ik was met Margot op vakantie in het Härjedalen, het leegste gebied van Zweden. Vlak na onze studententijd hebben we daar al eens door de bossen en de bergen getrokken, liftend, met stinkende rugtassen, vrijwel zonder geld en voortdurend hongerig. Het was onze eerste vakantie samen. Destijds probeerden we de Sonfjället te beklimmen, een berg van twaalfhonderd meter hoog, bij het plaatsje Hedeviken. Helaas lukte het ons toen niet om de top te halen. Het weer zat tegen, onze schoenen waren te glad en volgens Margot speelde mee dat we onze tocht hadden onderbroken om achter een door bomen beschutte stapel rotsstenen Gods water over Gods akker te laten lopen. Ik denk dat het de eerste keer was dat we de spanning dat iemand ons zou kunnen betrappen voelden. Zij beweerde dat ik daarna te uitgeput was om verder te klimmen, maar dat kan ik me niet meer herinneren.
Vijfentwintig jaar later kwamen we weer in dit gebied, op doortocht naar de fjorden van Noorwegen. De weg naar de Sonfjället was aanmerkelijk verbeterd, met onze Volvo reden we probleemloos van onze stuga bij een boer in Hedeviken naar de voet van de berg. Al jaren hadden we niet meer gelift, en ook sliepen we nooit meer in een tentje, hoewel we er – zogenaamd voor de zekerheid – altijd een bij ons hadden.”

Ronald Giphart (Dordrecht, 17 december 1965)

De Nederlandse schrijfster Yvonne Keuls werd geboren op 17 december 1931 in Batavia, toen nog een onderdeel van Nederlands-Indië. Zie ook alle tags voor Yvonne Keuls op dit blog.

Uit: Die Tochter meiner Mutter (Vertaald door Elvira Bittner)

“In der Nacht vor meiner Geburt träumte meine Mutter, dass ich an einer Art Blase hing, einem bohnenförmigen Ballon, der mich langsam mit nach oben nahm. Sanft schaukelte ich im Nichts, bis plötzlich die Blase zerplatzte - geräuschlos, vollkommen geräuschlos - und ich nach unten geschwebt kam, immer noch sanft schaukelnd im Nichts. Sie hatte keinen Augenblick Angst, dass ich hart auf der Erde landen würde, denn ich war nicht schwerer, sagte sie, als eine flauschige Pusteblume.

In der Nacht, in der meine Mutter starb, träumte ich,dass sie an einer Art Blase hing. Sie hatte den Pelzmantel an, den mein Vater ihr gleich nach unserer Ankunft in Holland gekauft hatte. Der hochgeschlagene Pelzkragen verbarg ihr Gesicht. Wie ein Fallschirmspringer hing sie da, aber sie schaukelte nicht. Ganz langsam sah ich sie verschwinden. Plötzlich hatte ich das Gefühl zu fallen. Aus Schwindel erregenden Höhen sauste ich in die Tiefe. Gleichzeitig hörte ich das Klingeln eines Telefons und taumelte in die Wirklichkeit.

Ich wachte auf, und noch bevor ich den Hörer abnahm, wusste ich, dass mein älterer Bruder anrief, um mir zu sagen, dass unsere Mutter gestorben war. Ich wusste, dass sie mit dem Sterben gewartet hatte, bis er bei ihr sein würde. Sie hatte sich das Sterben für ihn vorbehalten, so wie sie immer für jeden von uns etwas beiseite legte. Für meinen jüngeren Bruder hatte sie in einer winzigen Pfanne auf dem Herd immer eine Bratwurst bereitstehen oder ein Hühnerbein oder irgendeinen indonesischen Leckerbissen. Ich brauchte gar nicht zu versuchen, ein Stückchen davon zu mopsen, denn sie schlug sofort meine Hand weg: "Weg da, das ist nicht für dich."

Manchmal war sein Häppchen schon ganz vertrocknet, wenn er kam. Aber dann tat sie so, als hätte sie es nicht bemerkt. Sie hielt meinem Bruder die glühend heiße Pfanne unter die Nase - ihre immer zu langen Ärmel zog sie dann noch länger und benutzte sie als Topflappen - und setzte ihren ganzen weiblichen Charme ein. Mit ihrer liebenswürdigsten Stimme sagte sie: "Für dich, ich hab's extra aufgehoben."

Yvonne Keuls (Batavia, 17 december 1931)

De IJslandse schrijver Jón Kalman Stefánsson werd geboren in Reykjavík op 17 december 1963. Zie ook alle tags voor Jón Kalman Stefánsson op dit blog.

Uit: Das Licht auf den Bergen (Vertaald door Karl-Ludwig Wetzig)

“Jahre sind vergangen, und unser Kalender nähert sich einem neuen Jahrtausend. Jeden Morgen treibt mich die Vergangenheit aus dem Bett, während es noch dunkel ist und die Sterne hoch über dem Berg am Himmel stehen, im Süden sehe ich, wie der Nachthimmel vom Lichtermeer der Stadt ausgelöscht wird. Es ist gegen sechs Uhr in der Frühe, und ich bin als Einziger schon wach. Niemand ist unterwegs, die Fenster in den Häusern noch dunkel, Straßen und Wege leer. Nur die Stille zwischen den Sternen, und in ihrem Licht blättere ich in Fotografien jenes Sommers, der in meinen Adern singt. Auf einem der Fotos ist das Haus zu sehen, das Versammlungshaus. Wenige Jahre später ist es abgerissen worden, und das Haus, das Erinnerungen atmete, wurde selbst Erinnerung. Die Aufnahme wurde wahrscheinlich bei dem Reitertreffen gemacht, das gut einen Monat vor der Versammlung stattfand. Im Vordergrund sitzt Starkaður mit ausgestreckten Beinen im Gras, Sæunn steht hinter ihm und zupft den Onkel am Ohr. Das Versammlungshaus ist im Hintergrund zu sehen. Jemand, der es nicht kennt, könnte meinen, es sei nur ein unbedeutendes, baufälliges Haus., um das man nicht viele Worte zu machen brauchte. Schon richtig, es macht nich besonders viel her, ist eingesunken, als wäre es schon auf dem Weg in die Erde, die Fenster so angelaufen vom Hauch der Jahre, dass sogar der gleißendsten Helligkeit des Sommers die Kraft fehlte, hindurchzuscheinen. Im Innern herrschte daher kaum Dämmerlicht. Zwei- oder dreimal ging ich mit Starkaður an einem hellen Sommertag hinein, und es war, wie in eine andere Dimension zu treten. Draußen ein sonnendurchfluteter Tag, die Goldregenpfeifer tippelten zwischen den Grashöckern umher, und wir ließen uns von Dunkelheit verslucken. Es war, wie in den Schlaf oder in einen Traum einzutreten. Alle Töne und Geräusche des Sommers verklangen und erstarben, wir tasteten uns voran und das Knarren des Tanzbodens weckte vergangene Stunden, ick lehnte mich an eine Wand, schloss die Augen und hörte das bruckstückhafte Echo alter Schlager, und der Taumel Tausander Nächte war bei mir wie eine melancholische Melodie, denn es liegt ein Schleier von Traurigkeit über der Freude, die wieder geht.”

Jón Kalman Stefánsson (Reykjavík, 17 december 1963)

De Antilliaanse dichter en schrijver Frank Martinus Arion werd geboren op 17 december 1936 op Curaçao. Zie ook alle tags voor Frank Martinus Arion op dit blog.

Uit: Dubbelspel

‘Maar wij kleurlingen zijn het grootst in aantal,’ zei Janchi.
‘De anderen hebben geld, maar wij zijn de meerderheid; hoe je het ook keert of wendt. Wij behoren eigenlijk ook alle macht in handen te hebben.’
Hij had het gevoel, dat Solema dit volledig zou beamen, als ze hier aanwezig was. Zij was, meer dan hij, voor ‘alle macht in handen van het volk’.

(…)

“Hij was veranderd en zij had het gedaan. Er was iets nieuws in hem. Een zin tot actie, die hij tevoren niet gehad had. In een paar weken tijds voelde hij zich een ander mens. Maar wàs hij veranderd? Wel neen. Hij was vijfendertig en dan verandert een man niet meer, vond hij. Neen, hij was dezelfde die hij was. Alléén, met iets erbij. Solema. Dus, omdat hij van haar hield, gaf hij ineens meer om dit land, liet de gang van zaken hem minder koud dan daarvoor?! Dan was zijn analyse van daarnet verkeerd. Dan was het, het kon logisch gezien niet anders, niet onderwijs dat dit land nodig had, maar liefde! Dit gevoel, dat hij had. Want met dit gevoel kon je dingen doen. Je kon er dieren mee houden en je kon er planten mee doen groeien. Je kon er een huis mee afmaken. Omdat dat kon, moest je er ook meerdere huizen mee kunnen bouwen. [...] Dan moest je er onderwijzers mee kunnen kweken en wat al niet. Hij formulcerde het langzaam voor zichzelf: ‘We hebben liefde nodig. We moeten meer van dit land gaan houden en meer van onze vrouwen.’

Ja, dit laatste scheen zo zinvol te zijn, dat hij het bijna uitsprak.”

Frank Martinus Arion (Curaçao, 17 december 1936)

De Duitse schrijver Hans Henny Jahnn werd geboren op 17 december 1894 in Hamburg.Zie ook alle tags voor Hans Henny Jahn op dit blog.

Uit: Gestrandete Literatur

“Die Natur und der Schöpfer haben den äußerst gewagten Einfall gehabt, das Fressen und die Verdauung zu erfinden. Die Folgen sind geradezu entsetzlich. Alle Tiere, alle Pflanzen sind zu Speise geworden. Um den Hunger zu stillen, müssen unablässig Geschöpfe geopfert werden.

Damit das Fleisch nicht ausstirbt, muss es immer wieder neu geschaffen werden. Darum sind die lebendigen Werke dieser Welt stets nur vorläufig. Die schaffende Kraft scheint sich selbst zu misstrauen. Mit jeder nächsten kleinen Zeugung werden kleine Veränderungen angebracht, Verbesserungen und Verschlechterungen. Die Spaltung in Mütter und Väter macht das Experiment zu einer ewigen Einrichtung. Betrachtet man die übersteigerte Welt der Insekten ein wenig näher, ist man versucht, das Hassen zu lernen. Die gänzlich unbarmherzige, lebende, krabbelnde zerkauende Zahl ist etwas Ungeheuerliches. Wenn das ein Gleichnis des Staates ist ------ dann wehe dem Menschen! Am Ende, wenn das Experiment zu nichts mehr führt und langweilig geworden ist, wirft die allmächtige Hand einen Feuerball in das verpfuschte Paradies und brennt alles auf.”

Hans Henny Jahnn (17 december 1894 – 29 november 1959)

De Engelse dichter, schrijver en publicist Ford Madox Ford werd geboren op 17 december 1873 in Merton, Surrey. Zie ook alle tags voor Ford Madox Ford op dit blog.

Uit: Parade's End

“He had stood at the hall door, she looking out at him with a pitiful face. Then from the sofa within the brother had begun to snore; enormous, grotesque sounds... He had turned and walked down the path, she following him. He had exclaimed:
"It's perhaps too... untidy..."
She had said:
"Yes! Yes... Ugly... Too... oh... private!"
He said, he remembered:
"But... for ever..."
She said, in a great hurry:
"But when you come back... Permanently. And... oh, as if it were in public." ... "I don't know," she had added. "Ought we?... I'd be ready..." She added: "I will be ready for anything you ask."

(…)

“His mind was at rest because there was going to be a war. From the first moment of his reading the paragraph about the assassination of the Archduke Franz Ferdinand he had known that, calmly and with assurance. Had he imagined that his country would come in he would not have known a mind at rest. He loved this country for the run of its hills, the shape of its elm trees and the way the heather, running uphill to the skyline, meets the blue of heavens. War for this country could only mean humiliation, spreading under the sunlight, an almost invisible pall, over the elms, the hills, the heather, like the vapour that spread from . . . oh, Middlesbrough! We were fitted neither for defeat nor for victory: we could be true to neither friend nor foe. Not even to ourselves!”

Ford Madox Ford (17 december 1873 - 26 juni 1939)

Benedict Cumberbatch as Christopher Tietjens in de Britse tv-serie “Parade’s End” uit 2012

De Franse schrijver Jules de Goncourt werd geboren op 17 december 1830 in Parijs. Zie ook alle tags voor Jules de Goncourt op dit blog.

Uit: Journal d’Edmond et Jules de Goncourt

“17 Mars 1861

Flaubert nous dit : « L’histoire, l’aventure d’un roman, ça m’est bien égal. J’ai l’idée, quand je fais un roman, de rendre une couleur, un ton. Par exemple, dans mon roman de Carthage, je veux faire quelque chose de pourpre. Maintenant, le reste, les personnages, l’intrigue, c’est un détail. Dans Madame Bovary, je n’ai eu que l’idée de rendre un ton gris, cette couleur de moisissure d’existence de cloportes. L’histoire à mettre là-dedans me faisait si peur, que quelques jours avant de m’y mettre, j’avais conçu Madame Bovary tout autrement : ça devait être, dans le même milieu et la même tonalité, une vieille fille dévote et ne baisant pas. Et puis j’ai compris que ce serait un personnage impossible. »

7 Avril 1861

Tout ce monde parti, nous restons un peu à causer avec Flaubert. Nous parle de sa manie de jouer et de déclamer avec fureur son roman à mesure qu’il écrit, s’égosillant tant qu’il épuise de pleines cruches d’eau, s’enivrant de son bruit jusqu’à faire vibrer un plat de métal pareil à celui qu’il a ici, si bien qu’un jour, à Croisset, il se sentit quelque chose de chaud lui monter de l’estomac et qu’il eut peur d’être pris de crachements de sang”.

Jules de Goncourt (17 december 1830 - 20 juni 1870)

Edmond en Jules de Goncourt

Zie voor nog meer schrijvers van de 17^e december ook mijn blog van 17 december 2011 deel 2 en eveneens deel 3.

17-12-2012 om 19:21 geschreven door Romenu  

Bij de Derde Advent

De Annunciatie, Fra Angelico, rond 1430

The Annunciation

The angel and the girl are met.
Earth was the only meeting place.
For the embodied never yet
Travelled beyond the shore of space.

The eternal spirits in freedom go.
See, they have come together, see,
While the destroying minutes flow,
Each reflects the other’s face
Till heaven in hers and earth in his
Shine steady there. He’s come to her
From far beyond the farthest star,
Feathered through time. Immediacy
Of strangest strangeness is the bliss
That from their limbs all movement takes.
Yet the increasing rapture brings
So great a wonder that it makes
Each feather tremble on his wings.

Outside the window footsteps fall
Into the ordinary day
And with the sun along the wall
Pursue their unreturning way.
Sound’s perpetual roundabout
Rolls its numbered octaves out
And hoarsely grinds its battered tune.

But through the endless afternoon
These neither speak nor movement make,
But stare into their deepening trance
As if their gaze would never break.

Edwin Muir (15 mei 1887 -  3 januari 1959)

De Nederlandse schrijver en televisiemaker Adriaan van Dis werd op 16 december 1946 geboren in het Noord-Hollandse Bergen aan Zee. Zie ook alle tags voor Adriaan van Dis op dit blog.

Uit: Buitenlandse literatuur. De onverslijtbare boeken van mijn jeugd

“Mijn eerste letters werden erin geramd. De A was een tik op mijn vingers omdat ik het streepje tussen de pootjes vergat, de B was een tik op mijn wang omdat het bovenste lusje beefde. Mijn vader vond dat ik op mijn derde het lezen en schrijven machtig moest zijn. Hij had een militaire opleiding genoten en meende dat slaag de beste leerschool was. Hij bleek krankzinnig. De kiemen in zijn kop lieten hem jong sterven, dus ik heb niet lang last van hem gehad. Vervelend was wel dat ik in de eerste klas van de lagere school niet nog eens bereid was het alfabet te leren. Ik had geen juffrouw meer nodig. Mijn handschrift had al eigenwijze trekken en zinnen las ik zonder haperen. Maar deze vaardigheid werd mij door mijn klasgenoten niet in dank afgenomen. Een vuist op mijn wang, pootje gelicht, het ventiel uit mijn band - ik had mij aan de regels van de klas te houden. Ik telde graag mee en paste mij aan. Na een maand vergat ik het streepje van de A en veinsde geen woord te kunnen lezen.

Ik kan dan ook niet zeggen dat ik op de lagere school een hartstochtelijk lezer was. Ik schreef geen zin meer zonder fouten. ‘Leesblind’, zeiden de juffen. Mijn vader was toen al te ziek om te slaan.

De verhalen die grote indruk op mij maakten, waren de verhalen die mijn oudere zusters mij voorlazen. Ik vrees dat mijn kijk op de wereld, mijn opvattingen over eerlijkheid en erotiek, nog steeds door sprookjes worden bepaald. Vrouwen zijn prinsessen, al dan niet opgesloten in torenkamers, mannen zijn ridders die hen bevrijden, maar de meeste mannen zijn gemeen, stiefmoeders deugen niet en arme mensen sterven met een glimlach op de lippen.

Wie zo denkt, mag niet doorleren. Ik was de enige uit mijn klas die te licht werd bevonden voor de middelbare school. Terwijl de anderen zich bogen over sommen waarin een mijnheer van A naar B fietste, verguldde ik een tak tot kerststukje.

Op de mulo lazen de meesten nog met hun vinger en hun lip. Daar durfde ik weer te spellen en te lezen. Ik borduurde een boekenlegger op handenarbeid maar die had ik zelden nodig, want voor het eerst van mijn leven las ik boeken in één adem uit. Boeken die zich afspeelden in verre landen, Schateiland, De familie Robinson, De graaf van Montecristo. Hoe meer ik wegdroomde, des te erger besefte ik de grenzen van de mulo.”

Adriaan van Dis (Bergen aan Zee, 16 december 1946)

De Engelse schrijfster Jane Austen werd geboren op 16 december 1775 in Steventon, Hampshire. Zie ook alle tags voor Jane Austen op dit blog.

Uit: Pride And Prejudice

"I see no occasion for that. You and the girls may go, or you may send them by themselves, which perhaps will be still better, for as you are as handsome as any of them, Mr. Bingley may like you the best of the party."

"My dear, you flatter me. I certainly HAVE had my share of beauty, but I do not pretend to be anything extraordinary now. When a woman has five grown-up daughters, she ought to give over thinking of her own beauty."

"In such cases, a woman has not often much beauty to think of."

"But, my dear, you must indeed go and see Mr. Bingley when he comes into the neighbourhood."

"It is more than I engage for, I assure you."

"But consider your daughters. Only think what an establishment it would be for one of them. Sir William and Lady Lucas are determined to go, merely on that account, for in general, you know, they visit no newcomers. Indeed you must go, for it will be impossible for US to visit him if you do not."

"You are over-scrupulous, surely. I dare say Mr. Bingley will be very glad to see you; and I will send a few lines by you to assure him of my hearty consent to his marrying whichever he chooses of the girls; though I must throw in a good word for my little Lizzy."

"I desire you will do no such thing. Lizzy is not a bit better than the others; and I am sure she is not half so handsome as Jane, nor half so good-humoured as Lydia. But you are always giving HER the preference."

"They have none of them much to recommend them," replied he; "they are all silly and ignorant like other girls; but Lizzy has something more of quickness than her sisters."

"Mr. Bennet, how CAN you abuse your own children in such a way? You take delight in vexing me. You have no compassion for my poor nerves."

"You mistake me, my dear. I have a high respect for your nerves. They are my old friends. I have heard you mention them with consideration these last twenty years at least."

Mr. Bennet was so odd a mixture of quick parts, sarcastic humour, reserve, and caprice, that the experience of three-and-twenty years had been insufficient to make his wife understand his character. HER mind was less difficult to develop. She was a woman of mean understanding, little information, and uncertain temper. When she was discontented, she fancied herself nervous. The business of her life was to get her daughters married; its solace was visiting and news.”

Jane Austen (16 december 1775 – 18 juli 1817)

Scene uit de tv-serie uit 1995 met Jennifer Ehle en Colin Firth

De Nederlandse schrijver Adriaan van der Veen werd geboren op 16 december 1916 in Schiedam. Zie ook alle tags voor Adriaan van der Veen op dit blog.

Uit: Ed. Hoornik

“Ed. Hoorniks leven in beeld, dat kan heel goed, mits wie bladert in dit prentenboek zijn werk in gedachten houdt. Vele van de afbeeldingen herinneren eraan dat hij al voor de oorlog een bekende, invloedrijke literaire figuur was. Weer andere foto's verwijzen naar Hoornik als ‘de dubbelganger van zijn tijd’ zoals M. Nijhoff hem karakteriseerde, de wat eenzelvige man die nooit over zijn Dachau-ervaringen heenkwam. Hij leek ertoe voorbestemd: Vught en Dachau na de crisis en de werkloosheid, de burgeroorlog in Spanje en de vervolging van de joden. Sensitiviteit en ontvankelijkheid maakten hem in de collectieve lijdensgeschiedenis van zijn tijd weerloos deelgenoor, zoals alweer Nijhoff constateerde, ‘dupe van alles en schuldig aan alles’. Crisis, oorlog en massamoord, Hoornik kon zich met wat er gebeurde vereenzelvigen als slachtoffer maar nog beklemmender ook als veroorzaker van het kwaad. Voor zijn eigen gevoel bleef hij zelf nooit buiten schot. Een sterke emotionele stroom in zijn werk getuigde van deze dubbele betrokkenheid.

Hoorniks schuldgevoelens over wat de mensen overkwam vinden hun oorsprong, zoals hij zelf erkende, in zijn jeugd, na de dood van zijn moeder toen hij zeven jaar was en het opgeven van zijn rooms-katholieke geloof. Hij moest zich zijn leven lang blijven verzetten tegen alles wat hem in volstrekte moedeloosheid had kunnen doen wegzinken. Zijn talent zoals hij dat ontdekte en ontwikkelde was zijn sterkste hulpmiddel. Weerbaar was hij verder door een niet altijd makkelijk te richten levensdrang die hem rusteloos maakte, maar hem ook vervulde van nieuwsgierigheid en aandacht voor anderen.

Vorm kon hij aan zijn leven ten slotte alleen geven door zijn werk en de grote literaire ambitie die bij hem ontstond. Hoornik werd zoiets als een literaire strateeg.”

Adriaan van der Veen (16 december 1916 – 7 maart 2003)

Gids-avond Stedelijk Museum Amsterdam, 16 april 1956. Ed. Hoornik staande links, Adriaan van der Veen zittend helemaal rechts

De Engelse schrijver en songwriter Noël Coward werd geboren op 16 december 1899 in Teddington, Londen. Zie ook alle tags voor Noël Coward op dit blog.

Let's do it

Mr. Irving Berlin
Often emphasizes sin
In a charming way.
Mr. Coward we know
Wrote a song or two to show
Sex was here to stay.
Richard Rodgers it's true
Took a more romantic view
Of this sly biological urge.
But it really was Cole
Who contrived to make the whole
Thing merge.

He said the Belgians and Greeks do it
Nice young men who sell antiques do it,
Let's do it, let's fall in love.
Monkeys whenever you look do it,
Aly Khan and King Farouk do it,
Let's do it, let's fall in love.
Louella Parsons can't quite do it,
For she's so highly strung,
Marlene might do it,
But she looks far too young.
Each man out there shooting crap does it,
Davy Crockett in that dreadful cap does it,
Let's do it, let's fall in love.

Our famous writers in swarms do it,
Somerset and all the Maughams do it,
Let's do it, let's fall in love.
The Brontes felt that they must do it,
Ernest Hemingway could-just-do it,
Let's do it, let's fall in love.
E. Allan Poe-ho! ho! ho!-did it,
But he did it in verse.
Stowe did it,
But she had to rehearse.
Tennessee Williams self-taught does it,
Kinsey with a deafening report does it.
Let's do it, let's fall in love.

In the Spring of the year
Inhibitions disappear
And our hearts beat high,
We had better face facts
Every gland that overacts
Has an alibi
For each bird and each bee,
Each slap-happy sappy tree,
Each temptation that lures us along
Is just Nature elle-meme
Merely singing us the same
Old song.

In Texas some of the men do it
Others drill a hole-and then do it,
Let's do it, let's fall in love
West Point cadets forming fours do it,
People say all those Gabors do it,
Let's do it, let's fall in love.
My kith and kin, more or less, do it,
Every uncle and aunt,
But I confess to it-
I've one cousin that can't.
Teenagers squeezed into jeans do it,
Probably we'll live to see machines do it,
Let's do it, let's fall in love.

Each baby bat after dark does it,
In the desert Wilbur Clark does it
Let's do it, let's fall in love.
We're told that every hormone does it,
Victor Borge all alone does it,
Let's do it, let's fall in love.
Each tiny clam you consume does it,
Even Liberace-we assume-does it,
Let's do it, let's fall in love!

Noël Coward (16 december 1899 - 26 maart 1973)

Hier met actrice en zangeres Gertrude Lawrence

De Antilliaanse dichter en schrijver Tip Marugg werd geboren op 16 december 1923 in Willemstad, Curaçao. Zie ook alle tags voor Tip Marugg op dit blog.

de cactusdoorns steken niet

de cactusdoorns steken niet

alle liefde is verslapt

de strakke groene zuilen

zijn door de wind gebogen

in het negerlied dat zong

van mensen en van dieren

is de ziel verkoeld

er zijn hagelkorrels aan de bomen

door een mistroostig missieland

loop ik in de doffe zon

de cactusdoorns steken niet

er zijn hagelkorrels aan de bomen

Rode wereld

In de modder op het kerkhof

kotste ik bollen van armoede

uit

maar wat baten

balen stro

of gebeden

wanneer de weegschaal zelf

steeds schommelt?

Als modder niet weg kan

wassen

alle ontgoocheling en verdriet

door de wolken aangedragen

en aangeprezen,

dan kan

ook ik geen hoop koesteren

ooit vrij te hangen

in de lucht

en verlangen

dat de wereld zwart wordt.

Tip Marugg (16 december 1923 - 22 april 2006)
Portret door Nicolaas Porter

Zie voor nog meer schrijvers van de 16e december ook mijn vorige blog van vandaag.

16-12-2012 om 12:56 geschreven door Romenu  

De Spaanse dichter en schrijver Rafael Alberti werd geboren op 16 december 1902 in El Puerto de Santa María (Cádiz). Zie ook alle tags voor Rafael Alberti op dit blog.

The Dead Angels

(Buscad, buscadlos)

Search, search for them:

In the insomnia of forgotten conduits

In gutters blocked by the muteness of litter.

Not far from the pools incapable of retaining a cloud,

A lost eye

A broken ring

Or a trampled star.

            For I’ve seen them:

In the rubble momentarily appearing in the mist.

For I’ve touched them:

In the exile of a defunct brick,

Come to naught from a tower or a cart,

No longer beyond the crumbling chimneys,

Nor the tenacious leaves that stick to shoes.

            In all of that.

More in those stray splinters consumed without flame.

In those sunken absences broken furniture endures.

Not far from the names and signs that grow cold on the walls.

            Search, search for them:

Beneath the drop of wax that buries the word in the book,

Or the signature on the corner of a letter,

That brings the dust rolling in.

Near the forgotten fragment of a bottle,

The sole of a shoe lost in the snow,

The razor-blade abandoned at the edge of a precipice.

Vertaald door A. S. Kline

Rafael Alberti (16 december 1902 – 27 oktober 1999)

De Franse fabeldichter Pierre Lachambeaudie werd geboren op 16 december 1807 bij Sarlat. Zie ook alle tags voor Pierre Lachambeaudie op dit blog.

Les deux abeilles

pierre-lachambeaudie-fabuliste

Dans le creux d'un vieux mur, et languissante et frêle,

Se lamentait d'une voix grêle

Une Abeille qui, sans parents,

Au hasard promenait ses pénates errants.

Nulle sécurité : ses rayons presque vides

Offraient ample curée à des fourmis avides.

Une autre Abeille arrive et lui dit : « O ma sœur,

Pourquoi donc vivre ainsi solitaire, isolée ?

Viens : le Printemps s'éveille au fond de la vallée,

Nous ouvrant ses trésors de parfum, de douceur.

Tandis qu'ici, malade, inconsolée,

Tu n'as pas un ami, pas un seul défenseur,

Dans la ruche, là-bas, une chaîne commune

Nous lie étroitement à la même fortune.

Qui cimenta ces nœuds ? L'intérêt, l'amitié.

Dans le bien, dans le mal nous sommes de moitié.

Vigilantes, laborieuses,

Vivant sans jalousie et sans ambition,

Nous avons su trouver le secret d'être heureuses...

Ce secret, quel est-il ? L'Association. »

Pierre Lachambeaudie (16 december 1807 – 7 juli 1872)

Buste door Ferdinand Taluet in Montignac

De Britse schrijver en criticus (Victor Sawdon) V. S. Pritchett werd geboren op 16 december 1900 in Ipswich, Suffolk. Zie ook alle tags voor V. S. Pritchett op dit blog.

Uit: London Perceived

“Before us are ugly places with ancient names where the streets are packed with clownish Cockneys and West Indian immigrants, the traffic heavy. Some of them on the north side between Tilbury and Bethnal Green are slums, dismal, derelict, bombed; some of them so transformed since 1940 by fine building that places with bad names – Ratcliff Highway and Limehouse Causeway and Wapping – are now respectable and even elegant. The old East End has a good deal been replaced by a welfare city since 1946. We pass Poplar, Stepney, Shadwell, Deptford, Woolwich, the Isle of Dogs – where Charles II kept his spaniels – and now mostly dock, with the ships’ bows sticking over the black dock walls and over the streets. We pass Cuckold’s Point, where one of the kings of England gratified a loyal innkeeper by seducing his wife. Until the sixteenth century – according to the delightful Stow, who said he “knew not the fancy for it” – a pair of horns stood on a pole there, a coarse Thames-side warning, perhaps, of the hazards that lie between wind and water.

Londen, Thames en Tower, 2011

The Thames, we realize, was for centuries London’s only East to West road or, at any rate, the safest, quickest, and most convenient way that joined the two cities, one swelling out from the Tower and the other from Westminster. And there is another important matter. It is hard now to believe as we go past these miles of wharves and the low-built areas of dockland where one place now runs into another in a string of bus routes, but this mess was once royal.”

V.S. Pritchett ( 16 december 1900 – 20 maart 1997)

De Engelse schrijfster Mary Russell Mitford werd geboren op 16 december 1787 in Alresford, Hampshire. Zie alle tags voor MaryRussell Mitford op dit blog.

Uit: Country Lodgings

“Between two and three years ago, the following pithy advertisement appeared in several of the London papers:--

     "Country Lodgings.--Apartments to let in a large farm-house, situate in a cheap and pleasant village, about forty miles from London. Apply (if by letter post-paid) to A. B., No. 7, Salisbury-street, Strand."

Little did I think, whilst admiring in the broad page of the Morning Chronicle the compendious brevity of this announcement, that the pleasant village referred to was our own dear Aberleigh; and that the

first tenant of those apartments should be a lady whose family I had long known, and in whose fortunes and destiny I took a more than common interest!

Upton Court was a manor-house of considerable extent, which had in former times been the residence of a distinguished Catholic family, but which, in the changes of property incident to our fluctuating neighbourhood, was now "fallen from its high estate," and degraded into the homestead of a farm so small, that the tenant, a yeoman of the poorest class, was fain to eke out his rent by entering into an

agreement with a speculating Belford upholsterer, and letting off a part of the fine old mansion in the shape of furnished lodgings.

Nothing could be finer than the situation of Upton, placed on the summit of a steep acclivity, looking over a rich and fertile valley to a range of woody hills; nothing more beautiful than the approach from Belford, the road leading across a common between a double row of noble oaks, the ground on one side sinking with the abruptness of a north-country burn, whilst a clear spring, bursting from the hill side, made its way to the bottom between patches of shaggy underwood and a grove of smaller

trees; a vine-covered cottage just peeping between the foliage, and the picturesque outline of the Court, with its old-fashioned porch, its long windows, and its tall, clustered chimneys towering in the distance. It was the prettiest prospect in all Aberleigh.”

Mary Russell Mitford (16 dcember 1787 - 10 januari 1855)

Mary Russell Mitford's cottage in Three Mile Cross

De Braziliaanse dichter Olavo Bilac werd geboren op 16 december 1865 in Rio de Janeiro. Zie ook alle tags voor Olavo Bilac op dit blog.

YOUTH

Youth is spring!

The soul, full of flowers, shines,

Believes in good, loves life, dreams and waits

And easily forgets misfortune.

It´s the age of strength and beauty:

Looks at the future and still has no past;

And, facing Nature upfront,

Does not fear daring work.

Loves awakening, loathing sleep;

Has projects of glory, loves Chimera;

And still doesn´t give fruit as autumn,

For it only gives flowers as spring!

Vertaald door Doidimais Brasil

Olavo Bilac (16 december 1865 – 28 december 1918)

16-12-2012 om 12:49 geschreven door Romenu  

De Duitse schrijver Ingo Schulze werd geboren in Dresden op 15 december 1962. Zie ook alle tags voor Ingo Schulze op dit blog.

Uit: Unsere schönen neuen Kleider

“Mit Selbstbetrug hat auch Andersens Märchen zu tun.

Der Kaiser, der sich weder um die Soldaten noch um das Theater oder die Regierungsgeschäfte kümmert, umso mehr aber um seine Garderobe, steht dem Wohlergehen der Stadt zumindest nicht im Wege. Denn dort, wie wir hören, geht es munter zu, und jeden Tag kommen viele Fremde. Unter diesen sind, wie könnte es auch anders sein, zwei Betrüger. Mit ihnen beginnt die eigentliche Geschichte.

Andersen weist den beiden eine klare Rolle zu: Sie betrügen vorsätzlich. Über ihre Gründe erfahren wir nichts. Vielleicht wollen sie einfach Knete machen, und zwar so viel, wie sie mit normaler Arbeit, mit dem Weben von Stoffen und der Anfertigung von Kleidern, nie verdienen würden. Vielleicht erlauben sie sich nur einen Spaß. Als Leser wünscht man sie nicht an den Galgen. Es sind gewitzte Typen, die Kaiser, Hofstaat und Volk genau studiert haben. Ihr Wissen ist ihr Kapital, damit spekulieren sie auf die Schwächen der Gesellschaft.

Andersen macht die Leser von Anfang an zu Komplizen. Als Leser geraten wir nie in Versuchung, uns zu fragen, ob die Betrüger auch wirklich Betrüger sind, und so können wir das, was geschieht – wie sonst nur die Betrüger selbst –, als Schauspiel genießen. Zudem dürfen wir uns in die Brust werfen und behaupten, mir wäre das nie passiert, ich wäre nie darauf reingefallen.

Dass die beiden sofort Gehör beim Kaiser finden, verwundert nicht. Denn nichts interessiert diesen so sehr wie neue Kleider.

Würden sie allerdings nur vorgeben, die unglaublichsten Stoffe weben zu können, wäre ihre Performance von kurzer Dauer. Sie erfinden für ihr Produkt eine Erzählung, sie verpassen ihren Kleidern ein Image, das etwas noch nie Dagewesenes verheißt. Was sie versprechen, gab es tatsächlich noch nie und kann es eigentlich auch nicht geben. Selbst ein Kaiser im Märchen könnte und sollte sich darüber wundern.”

Ingo Schulze (Dresden, 15 december 1962

Dresden, Neumarkt en Frauenkirche

De Deense dichter en schrijver Klaus Rifbjerg werd geboren op 15 december 1931 in Kopenhagen. Zie ook alle tags voor Klaus Rifbjerg op dit blog.

Skagen

I’m the one who’s painted

the pictures at the Skagen museum.

I said to myself

that is your life and then

I began to paint.

I think it all started with the lunch picture

I got so hungry

felt quite at home.

I painted Krøyer and Drachmann

Tuxen, Ancher – her and him

and all the others

right down to Tørsleff.

It was a colossal undertaking

but I was feeling fine

so that didn’t matter.

Drachmann helped me a bit

and Krøyer

we talked a lot

looked

and drank just a little.

We looked at Skagen

painted lots of pictures

brought out the light

but most perhaps a way of life

our own

the one I fell for.

I remember the hours

with Krøyer’s wife

beneath the elders at Drachmann’s,

the burgundy in those heavy glasses

and everything seen

in summer images

melancholy

as if it was all long over.

I remember the evenings at the Prong

the waters that met

and the trouble getting the colours

to toe the line

after all I was the one who was going

to paint everything

wanted to paint everything

before it was no longer there.

There was a scent of death

idyll and linen drawers with lavender

about my Skagen canvases,

but there was plenty of life

back then

there was that.

We got up from the table

after the long drawn-out lunch

and the voices had become more subdued.

We stood in the twilight

before going home our separate ways

but it was hard to take our leave.

Then Anna Ancher turned round

and said:

We’re going to sleep now.

She took her husband’s arm,

went with him through the gate

and slowly everyone followed suit.

The steps died away between

the houses

the host put out his lamp

it was too late to do any more painting.

Vertaald door John Irons

Klaus Rifbjerg (Kopenhagen, 15 december 1931)

De Nederlandse dichter en schrijver Jan Greshoff werd geboren op 15 december 1888 in Nieuw Helvoet. Zie ook alle tags voor Jan Greshoff op dit blog.

Winternacht op Texel

Het land ligt naast het harde zwarte pad
Onder de maan verloren en verzonken.
Het water glanst verleidelijk en glad
En 'k loop daarlangs volkomen vrij en dronken.

Mismaakte en zotte wilgen zonder blad
Wringen geweldig hun gekorven tronken...
Het eiland geurt zo vruchtbaar en zo zat
Naar 't polderwater en de vette bonken.

In mij is ook die drang, dat geurig gisten
Gelijk in de aarde en 't oude wilgenhout,
Mijn adem mengt zich met de lichte misten:

En 'k voel mij nieuw, ik voel mij eeuwenoud,
'k Weet niets én meer dan de allerwijsten wisten...
De winter gloeit. Alléén de dood is koud.

Cinema militans

voor Menno ter Braak.

I

Ik lijk op Harold Lloyd, maar in het leelijk dan,

Want Harold Lloyd is een begeerlijk man

Hetgeen ik van mezelf niet zeggen kan.

Wat is hij kundig: hij kan liedren zingen,

Op daken klautren, over slooten springen!

Ik ben te corpulent voor zulke dingen.

Hij breekt brutaal het hart der kamermeiden,

Waarom de kappersknechts hem sterk benijden;

Met mijn physiek valt niets meer te verleiden.

Hij woont in villa's en eet aldoor kreeft,

Natuurlijk, als hij zooveel centen heeft; -

Ik heb geen auto en blijf toch beleefd.

Kortom, hij is de Praeses der Elite,

Ja méér: de Held van de Moderne Mythe....

God, geef me toch een kilo melinite!

Jan Greshoff (15 december 1888 – 19 maart 1971)

Greshoffs portret door Du Perron, 28 november 1927

De Nederlandse schrijfster Simone van der Vlugt werd geboren in Hoorn op 15 december 1966. Zie ook alle tags voor Simone van der Vlugt op dit blog.

Uit: Die Schattenschwester (Schaduwzuster, vertaald door Eva Schweikart)

“Plötzlich hat er ein Messer. Er hat es so blitzschnell ge­zückt, so unerwartet, dass ich vor Schreck wie gelähmt bin. Ich will etwas sagen, aber die Worte bleiben mir im Hals stecken. Ich kann nur die scharfe Klinge anstarren. Sie glänzt im Sonnenlicht, das durch die Klassenzimmerfenster fällt.
Ganz vorsichtig mache ich einen Schritt rückwärts, auf die offene Tür zu. Gleichzeitig kommt Bilal einen Schritt auf mich zu, sodass das Messer nach wie vor drohend auf mich gerichtet ist.
Ich habe in einem Kurs gelernt, wie man mit solchen Si­tuationen am besten umgeht. Ich sehe die Kursunterlagen vor mir, sogar die Seite mit den Tipps. Nur fällt mir kein einziger davon ein. Wahrscheinlich befolge ich die meisten Ratschläge intuitiv: Ich suche keinen Blickkontakt zu Bilal und bewege mich langsam, aber sicher zum einzigen Fluchtweg, zur Tür. Aber werde ich es schaffen?
Ein kurzer Blick genügt, um zu wissen, dass ich ernsthaft in Gefahr bin. Bilal fixiert mich unnatürlich starr, wie ein Raubtier seine Beute. Er registriert jede meiner Bewegungen, angefangen vom Herzschlag, den ich bis zum Hals spüre, bis hin zu meinen unbeholfenen Schritten zur Tür. Ich versuche zu vermeiden, dass mein Gesicht irgendetwas ausdrückt, weiß aber nicht, ob mir das gelingt. Vermutlich wirke ich eher bestürzt als ängstlich.”

Simone van der Vlugt (Hoorn,15 december 1966)

De Ierse schrijfster Edna O’Brien werd geboren op 15 december 1930 in Tuamgraney (County Clare). Zie ook alle tags voor Edna O’Brien op dit blog.

Uit: Saints And Sinners

“A hostage who had been released in some African bush after sixty-seven days in detention seemed dazed by the posse of journalists who surrounded him. I looked at the weather forecast for New York, where I had often spent St. Patrick’s Day and stood among milling crowds as they cheered floats and bands, feeling curiously alone in the midst of all that celebration.

My appointment was with a doctor whom I had been seeing for the best part of a year and who had just moved to this less salubrious part of London, had left his rooms in Primrose Hill, probably because of the rent’s being exorbitant. This would be my first time at this new abode, and I dreaded it, partly because I had left, as I saw it, fragments of myself behind in that other room, with its stacks of books, an open fire, and an informality that was not customary between patient and analyst. Sitting there, with an eye on the wall clock, I kept checking on this new address and asked Adrian about such and such a road to make doubly sure that I had not gone astray. Yes, he knew the man, said he had been in several times, which I took to imply that my doctor liked a drink.

Meanwhile, Clodagh was bustling around in an emerald-green pinafore, reciting a verse for all to hear:

Boxty on the griddle,
Boxty in the pan,
If you can’t make the boxty,
You’ll never get your man.

The light from the leaded-glass panels danced on her shadow as she flitted from table to table, extolling the miracle of the boxty potato bread and dragging a duster over the round brown tables that bore the mottling of years and years of porter stains.”

Edna O’Brien (Tuamgraney, 15 december 1930)

Zie voor nog meer schrijvers van de 15e december ook mijn vorige blog van vandaag.

15-12-2012 om 14:44 geschreven door Romenu  

De Duitse dichter en schrijver Hans Carossa werd geboren op 15 december 1878 in Bad Tölz. Zie ook alle tags voor Hans Carossa op dit blog.

Unzugänglich schien der Gipfel

Unzugänglich schien der Gipfel;
Nun begehn wir ihn so leicht.
Fern verdämmern erste Wege,
Neue Himmel sind erreicht.
Urgebirg und offne Länder
Schweben weit, in Eins verspielt.
Städte die wir nachts durchzogen,
sind ein einfach-lichtes Bild.
Helle Wolke streift herüber;
Uns umweht ihr Schattenlauf.
Große blaue Falter schlagen
Sich wie Bücher vor uns auf.

WAS EINER IST ...

Was einer ist, was einer war,

Beim Scheiden wird es offenbar.

Wir hören’s nicht, wenn Gottes Weise summt,

Wir schaudern erst, wenn sie verstummt.

Hans Carossa (15 december 1878 - 13 september 1956)

De Franse schrijver François de La Rochefoucauld werd geboren op 15 december 1613 in Parijs. Zie ook alle tags voor François de La Rochefoucauld op dit blog

Maximen:

Oude mensen geven graag goede raad omdat ze niet meer in staat zijn het slechte voorbeeld te geven.

*

We zijn allemaal sterk genoeg om het onheil van anderen te doorstaan.

*

Een man begrijpt dat hij weinig moet praten over zijn vrouw, maar dat hij nog minder moet praten over zichzelf begrijpt hij niet.

François de La Rochefoucauld (15 december 1613 - 17 maart 1680)

T. F. Simons,  Notre-Dame de Paris, 1921

De Franse dichter Nicolas Gilbert werd geboren in Fontenoy-le-Château (Vosges) op 15 december 1750. Zie ook alle tags voor Nicolas Gilbert op dit blog.

Le dix-huitième siècle

(Fragments)

... Eh ! quel temps fut jamais en vices plus fertile ?
Quel siècle d'ignorance, en beaux faits plus stérile,
Que cet âge nommé siècle de la raison !
Tout un monde sophiste, en style de sermon,
De longs écrits moraux nous ennuie avec zèle,
Et l'on prêche les moeurs jusque dans la Pucelle.
Je le sais ; mais, ami, nos modestes aïeux
Parlaient moins de vertus et les cultivaient mieux.
Quels demi-dieux enfin nos jours ont-ils vus naître ?
Ces Français si vantés, peux-tu les reconnaître ?
Jadis peuple-héros, peuple-femme en nos jours,
La vertu qu'ils avaient n'est plus qu'en leurs discours.
Suis les pas de nos grands ; énervés de mollesse,
Ils se traînent à peine en leur vieille jeunesse ;
Courbés avant le temps, consumés de langueur,
Enfants efféminés de pères sans vigueur ;
Et cependant nourris des leçons de nos sages,
Vous les voyez encore, amoureux et volages,
Chercher, la bourse en main, de beautés en beautés,
La mort qui les attend au sein des voluptés ;
De leurs biens, prodigués pour d'infâmes caprices,
Enrichir nos Phrynés dont ils gagent les vices ;
Tandis que l'honnête homme, à leur porte oublié,
N'en peut même obtenir une avare pitié :
Demi-dieux avortés, qui par droit de naissance,
Dans les camps, à la cour, règnent en espérance.

Nicolas Gilbert (15 december 1750 – 16 november 1780)

Fontenoy-Le-Château

De Amerikaanse schrijver en songwriter Maxwell Anderson werd geboren op 15 december 1888 in Atlantic Pennsylvania. Zie ook alle tags voor Maxwell Anderson op dit blog.

Eyes of hope and ecstacy

Crystalline, jewelled eyes.
Turquoise blue or green.
dressed in toy baby clothes
bought at age seventeen.

Of the blood-line of killers;
Cataclysmic Odetta.
Danced in the murder halls sipping
absinthe, and eating fetta..

A playful little serial kitten
experiments with MDMA
Flashing strobe-lite, convulsive twitching
her ecstacy eyes spelt D.O.A.

To some that might seem
like a bulletted shame...
But it's really only temporary.
She says, '...And I'm to blame! '

And all the fun with her posse
they been havin, its all good & clean.
'Compared to those seduced and
Corrupted by, the War & Death Machine...'

Thats ecstacy in Her eyes.
...and deeper..

Maxwell Anderson (15 december 1888 – 28 februari 1959)

De Amerikaanse dichteres, schrijfster en politiek activiste Muriel Rukeyser werd geboren op 15 december 1913 in New York. Zie ook alle tags voor Muriel Rukeyser op dit blog.

Haying Before Storm

This sky is unmistakable. Not lurid, not low, not black.
Illuminated and bruise-color, limitless, to the noon
Full of its floods to come. Under it, field, wheels, and mountain,
The valley scattered with friends, gathering in
Live-colored harvest, filling their arms; not seeming to hope
Not seeming to dread, doing.
I stand where I can see
Holding a small pitcher, coming in toward
The doers and the day.
These images are all
Themselves emerging : they face their moment, love or go down,
A blade of the strong hay stands like light before me.
The sky is a torment on our eyes, the sky
Will not wait for this golden, it will not wait for form.
There is hardly a moment to stand before the storm.
There is hardly time to lay hand to the great earth.
Or time to tell again what power shines past storm.

Muriel Rukeyser (15 december 1913 – 12 februari 1980)

Onafhankelijk van geboortedatum:

De Nederlandse dichteres Laura van der Haar werd geboren in Groningen in 1982. Zij studeerde journalistiek, vormgeving, geschiedenis en archeologie. Ze woont in Amsterdam waar ze werkt als archeoloog. Naast haar werk doet ze de Schrijversvakschool en is ze redacteur bij Hard//hoofd. Zij won op 14 december 2012 het Nederlands Kampioenschap Poetry Slam.

Alberquerquee baby

met een fletse bek van de kou zink je je huis uit
de stoep veert niet mee en de rest
ook al niet

er is een plek die je kent
waar iemand missen de vale gloed wordt
die soms boven steden hangt

steden, waar ‘s nachts een trein voorbijrijdt
waar gespeeld wordt, muziek
die harkend op een hoop veegt
wat uit jouw hoofd verdween

die hoop wordt een berg om in te schoppen
sneeuw, herfstblaadjes of
de plastic bekers na Koninginnedag, desnoods
je schopt

maar zij verdwijnt niet
jouw Albuquerquee baby
en met boliderode lippen
drukt ze vlinders in je kraag

Laura van der Haar (Groningen, 1982)

15-12-2012 om 14:38 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter en schrijver Gerard Reve werd op 14 december 1923 in Amsterdam geboren. Zie ook alle tags voor Gerard Reve op dit blog.

Uit: Op Weg Naar Het Einde

“De zitting, over commitment, is een teleurstelling. Niemand definieert commitment, of onderscheidt deze in religieuze, sociale, en politieke commitment. Iedereen loeit maar wat door over de Liefde, de Noden der Mensheid, en dergelijke, alle heel reële onderwerpen, mits men ze in een begrijpelijk betoog weet te gieten. Dat van Klushwant Singh uit India is misschien niet onbegrijpelijk, maar wel stom vervelend. Daarbij komt, dat ik mijn gekleurde broeders al het heil dat maar denkbaar is toewens, en me altijd tegen elk onrecht, hen aangedaan, zal blijven verzetten, maar dat het mij tevens de grootste moeite kost, zo niet onmogelijk is, mij voor te stellen dat zij er gevoelens en gedachten op na zouden kunnen houden die enige overweging waard zijn.

Ik geloof in de gelijkheid en gelijkberechtigheid van alle mensen, maar als ik, zoals nu, deze tulbanddrager met zijn warrelende pluisbaard zie staan oreren, kan ik hem niet ernstig nemen. 'Man,' denk ik, 'laat je haar knippen, trek mensenkleren aan, en scheer je eens behoorlijk.' Intussen, hoe de man er op komt blijft
voorlopig een raadsel, deelt hij mede dat de schrijver moet opkomen voor allerlei onbegrepen waarden en liefden, dat is zijn commitment, maar niet voor homoseksualiteit, want dat is geen liefde, aangezien homoseksuelen geen liefde kunnen ervaren. (W.  roept, wit van woede 'Shame! Shame!') Ik denk dat ik droom. Wie heeft die slangenbezweerder wat gevraagd? Nu het toch mijn spreekbeurt is, verklaar ik, voordat ik mijn referaat houd, dat ik op de bewering van de vorige spreker, volgens welke ik geen werkelijke liefde zou kunnen ervaren, alleen maar zou willen repliceren: 'God vergeve hen, die zulke stompzinnige dingen durven zeggen.' (W. knikt mij, bij mijn terugkeer naar mijn plaats, met voldaan geloken ogen toe.) Erich Fried springt op, bestormt de microfoon en straft het orakel van de Indus terdege af. Voorlopig zal deze zich wel koest houden, denk ik.”

(…)

" Laten we elkaar niet haten, maar, integendeel, elkaar liefhebben, gezamenlijk op de Dood wachten, en het ons in de tussentijd aan niets laten ontbreken.
Wanneer ik van hier vertrek, en waarheen ik dan gaan zal - alleen  God weet het. Hem wil ik gehoorzamen, en tot glorie van zijn Eeuwige Naam zal ik het vaandel wederom opheffen en voortdragen, waarop geschreven staat: Op Weg Naar Het Einde."

Gerard Reve (14 december 1923 – 8 april 2006)

Portret door Gerrit Breteler, 1993

De Nederlandse dichter, schrijver en televisiemaker Boudewijn Maria Ignatius Büch werd geboren op 14 december 1948 in Den Haag. Zie ook alle tags voor Boudewijn Büch op dit blog.

A Lover’s Question

grasveld onder groen
en donkerblauw
diagonaal bestaan
wij tussen de kantines
waarom ik toch niet
met je trouw

omdat hier overdag
de jongens korfbal
spelen
die taal en dood
in tijd verdelen

Soms droom ik alle muren leeg

Soms droom ik alle muren leeg
Geen tekst, geen regels op papier.
Letterloos en zonder kijkplezier.

Een huis dat in de tijd verzweeg,
dat sterven uit de voegen drijft
waar wonen niet beschrijft
de woorden zinloos langs de wanden,
maar dakloos de bestanden
vervliegen uit het fundament
van deze dode letters D en O.

Een taal voor neergang resistent
onwerkzaam op het doodsniveau.
Gebeiteld in het Lege huis van Leven:
Hier werd verleden nooit geschreven.

Boudewijn Büch (14 december 1948 – 23 november 2002)

De Franse schrijver Hervé Guibert werd geboren op 13 december 1955 in Saint-Cloud. Zie ook alle tags voor Hervé Guibert op dit blog.

Uit: L'Homme blessé  (samen met Patrice Chéreau)

« Au lieu d'écrire une préface ou une postface, au lieu de dire : voilà, nous avons mis six ans à écrire cette histoire, avec de longues interruptions, bien sûr, mais en écumant, au fur et à mesure de nos deux vies, parallèlement, le meilleur de nos émotions pour en faire vivre nos deux personnages – et rêver sans contrainte à une histoire idéale –, nous avons pensé qu'il serait mieux d'y faire entrer le lecteur de plain-pied, un peu comme dans un roman, puis de lui dévoiler certaines des notes que nous avons prises l'un et l'autre, pendant ces six ans, pour lui montrer comment l'histoire s'était construite, comment nous nous étions accordés ou opposés, comment d'un récit entier il ne pouvait subsister qu'une seule réplique, et aussi comment, quand notre histoire était en panne, nous avons dû la relancer par la lecture de maîtres secrets, Dostoïevski, Genet, Borges, Pavese ou Arenas. En publiant ces notes, souvent intimes, nous ne voulons pas être les prestidigitateurs qui retournent leurs accessoires, mais plutôt laisser à la surface de la toile les quelques coups de pinceau rugueux qui ont fait le travail.
Des treize versions successives, nous avons gardé celle qui nous semblait la plus linéaire, celle dont la forme s'approchait le plus d'un roman. Maintenant, nous serions bien incapables de dire qui a écrit quoi : nous nous sommes tant et tant de fois raconté l'histoire l'un à l'autre que nous en avons oublié les coutures. Il y a des scènes entières qui ont été écrites par l'un et acceptées d'emblée par l'autre, d'autres écrites par l'un et réécrites par l'autre, enfin des phrases dont le premier mot a été écrit par l'un et le second mot par l'autre et le troisième par le premier, et la quatrième par le second... Le film ne ressemblera pas au livre, ou le livre ne ressemblera pas au film, car beaucoup de choses du livre sont tombées au tournage, ou au montage. L'invention , acteurs en a rendu certaines inutiles, en a développé d'autres. »

Hervé Guibert (14 december 1955 – 27 december 1991)

Scene uit de film “L'Homme blessé” uit 1983 

De Franse dichter en schrijver Paul Eluard werd geboren op 14 december 1895 in Saint Denis. Zie ook alle tags voor Paul Eluard op dit blog.

Je t’aime

Je t’aime pour toutes les femmes que je n’ai pas connues
Je t’aime pour tous les temps où je n’ai pas vécu
Pour l’odeur du grand large et l’odeur du pain chaud
Pour la neige qui fond pour les premières fleurs
Pour les animaux purs que l’homme n’effraie pas
Je t’aime pour aimer
Je t’aime pour toutes les femmes que je n’aime pas

Qui me reflète sinon toi-même je me vois si peu
Sans toi je ne vois rien qu’une étendue déserte
Entre autrefois et aujourd’hui
Il y a eu toutes ces morts que j’ai franchies sur de la paille
Je n’ai pas pu percer le mur de mon miroir
Il m’a fallu apprendre mot par mot la vie
Comme on oublie

Je t’aime pour ta sagesse qui n’est pas la mienne
Pour la santé
Je t’aime contre tout ce qui n’est qu’illusion
Pour ce cœur immortel que je ne détiens pas
Tu crois être le doute et tu n’es que raison
Tu es le grand soleil qui me monte à la tête
Quand je suis sûr de moi.

Ik houd van je

Ik houd van je om alle vrouwen die ik niet heb gekend
Ik houd van je om alle tijden dat ik niet heb geleefd
Om de geur van het ruime sop en de geur van warm brood
Om de sneeuw die smelt om de eerste bloemen
Om de zuivere dieren die de mens niet verschrikt
Ik houd van je om lief te hebben
Ik houd van je om alle vrouwen die ik niet liefheb

Wie anders spiegelt mij dan jij zelf zie ik mij amper
Zonder jou zie ik enkel een verlaten vlakte
Tussen vroeger en vandaag
Waren al die doden waar ik doorheen loop op stro
Ik kon geen gat in de muur van mijn spiegel boren
Ik moest het leven leren woord voor woord
Zoals men vergeet

Ik houd van je om jouw wijsheid die niet van mij is
Om de gezondheid
Ik houd van je ondanks alles dat enkel illusie is
Om het onsterfelijke hart dat ik niet beheer
Je meent twijfel te zijn en je bent slechts rede
Je bent de grote zon die mij naar het hoofd stijgt
Als ik zeker ben van mezelf.

Vertaald door Theo Festen

I love you

I love you for all the women I have not known
I love you for all the time I have not lived
For the odor of the open sea and the odor of warm bread
For the snow which melts for the first flowers
For the pure animals man doesn’t frighten
I love you to love
I love you for all the women I do not love

Who reflects me if not you I see myself so little
Without you I see nothing but an extended desert
Between long ago and today
There are all those deaths that I crossed on the straw
I have not been able to pierce the wall of my mirror
I have had to learn life word by word
As one forgets

I love you for your wisdom which is not mine
For health
I love you against everything that is but illusion
For the immortal heart that I do not possess
You believe you are doubt you are only reason
You are the great sun which makes me drunk
When I am sure of me.

Vertaal door Marilyn Kallet

Paul Eluard (14 december 1895 - 18 november 1952)

Portret door Brassaï

Zie voor nog meer schrijvers van de 14e december ook mijn blog van 14 december 2011 deel 2.

14-12-2012 om 21:08 geschreven door Romenu  

De Duitse dichter Heinrich Heine werd geboren in Düsseldorf op 13 december 1797. Zie ook alle tags voor Heinrich Heine op dit blog.

Was treibt und tobt mein tolles Blut

V

Was treibt und tobt mein tolles Blut?

Was flammt mein Herz in wilder Glut?

Es kocht mein Blut und schäumt und gärt,

Und grimme Glut mein Herz verzehrt.

Das Blut ist toll, und gärt und schäumt,

Weil ich den bösen Traum geträumt;

Es kam der finstre Sohn der Nacht,

Und hat mich keuchend fortgebracht.

Er bracht mich in ein helles Haus,

Wo Harfenklang und Saus und Braus

Und Fackelglanz und Kerzenschein;

Ich kam zum Saal, ich trat hinein.

Das war ein lustig Hochzeitsfest;

Zu Tafel saßen froh die Gäst.

Und wie ich nach dem Brautpaar schaut -

O weh! mein Liebchen war die Braut.

Das war mein Liebchen wunnesam,

Ein fremder Mann war Bräutigam;

Dicht hinterm Ehrenstuhl der Braut,

Da blieb ich stehn, gab keinen Laut.

Es rauscht Musik - gar still stand ich;

Der Freudenlärm betrübte mich.

Die Braut, sie blickt so hochbeglückt,

Der Bräutgam ihre Hände drückt.

Der Bräutgam füllt den Becher sein,

Und trinkt daraus, und reicht gar fein

Der Braut ihn hin; sie lächelt Dank -

O weh! mein rotes Blut sie trank.

Die Braut ein hübsches Äpflein nahm,

Und reicht es hin dem Bräutigam.

Der nahm sein Messer, schnitt hinein -

O weh! das war das Herze mein.

Sie äugeln süß, sie äugeln lang,

Der Bräutgam kühn die Braut umschlang,

Und küßt sie auf die Wangen rot, -

O weh! mich küßt der kalte Tod.

Wie Blei lag meine Zung im Mund,

Daß ich kein Wörtlein sprechen kunnt.

Da rauscht es auf, der Tanz begann;

Das schmucke Brautpaar tanzt voran.

Und wie ich stand so leichenstumm,

Die Tänzer schweben flink herum; -

Ein leises Wort der Bräutgam spricht,

Die Braut wird rot, doch zürnt sie nicht. --

Still ist die Nacht

XX

Still ist die Nacht, es ruhen die Gassen,

In diesem Hause wohnte mein Schatz;

Sie hat schon längst die Stadt verlassen,

Doch steht noch das Haus auf demselben Platz.

Da steht auch ein Mensch und starrt in die Höhe,

Und ringt die Hände, vor Schmerzensgewalt;

Mir graust es, wenn ich sein Antlitz sehe -

Der Mond zeigt mir meine eigne Gestalt.

Du Doppelgänger! du bleicher Geselle!

Was äffst du nach mein Liebesleid,

das mich gequält auf dieser Stelle,

So manche Nacht, in alter Zeit?

Heinrich Heine (13 december 1797- 17 februari 1856)

Heinrich Heine en zijn vrouw Mathilde door Benedikt Kietz, 1851

De Angolese schrijver José Eduardo Agualusa werd op 13 december 1960 in Huambo geboren. Zie ook alle tags voor José Eduardo Agualusa op dit blog.

Uit: My Father’s Wives (Vertaald door Daniel Hahn)

“Karen came to pick me up at the hotel and we walked down to the beach. We spent part of the morning, and several hours after lunch, talking about the movie. We sketched out a plot. We want to tell the story of a Portuguese documentary-maker who travels to Luanda for the funeral of her father, Faustino Manso, the famous Angolan singer and composer. At a certain point Laurentina decides to trace her father’s travels, which saw him in the sixties and seventies covering the whole southern African coast from Luanda to Mozambique Island. Faustino would spend two or three years in each city, sometimes a little more, start a little family, then get back on the road. In each city she visited Laurentina would record testimonies from Faustino’s widows, and his countless children, as well as from many other people who spent time with him. The picture that begins to emerge bit by bit is of a mysteriously complex man. At the end Laurentina discovers that Faustino was infertile.

(…)

I invited her to sit with me. I ordered a passionfruit juice for her. Another for me. Passionfruit has a calming effect, they say. I wanted to know who she was. I was burning with curiosity. The Dancer drank her juice delicately. Then, as though choreographed, she unhooked the strap from off her right shoulder, unhooked the other, got up and the dress slipped in a gentle caress to her feet. She had a perfect body. Round breasts, with little brown tips, a flat belly, her navel like an exclamation mark above the dark forest of her sex. There was a silence, a stunned silence, like that of a boxer at the moment his opponent’s fist strikes him between the eyes, and the blood flows, a light that links everything together, and I was aware of the whole city looking at us. I knew I ought to get up and cover her with a towel. I didn’t. I remained silent in my place, as she crossed the narrow strip of sand into the sea. She dived in head-first, disappeared, and the whole city sighed—ôôôôôôô—just like that, their mouths open, little hats on their heads, after which they all started speaking at once. Only then did I grab the towel and go to meet her at the water’s edge”.

José Eduardo Agualusa (Huambo, 13 december 1960)

De Amerikaanse dichter Kenneth Patchen werd geboren op 13 december 1911 in Niles, Ohio. Zie ook alle tags voor Kenneth Patchen op dit blog.

As We Are So Wonderfully Done With Each Other

As we are so wonderfully done with each other
We can walk into our separate sleep
On floors of music where the milkwhite cloak of childhood lies

O my lady, my fairest dear, my sweetest, loveliest one
Your lips have splashed my dull house with the speech of flowers
My hands are hallowed where they touched over your
soft curving.

It is good to be weary from that brilliant work
It is being God to feel your breathing under me

A waterglass on the bureau fills with morning . . .
Don’t let anyone in to wake us.

The Snow Is Deep On The Ground

The snow is deep on the ground.
Always the light falls
Softly down on the hair of my belovèd.

This is a good world.
The war has failed.
God shall not forget us.
Who made the snow waits where love is.

Only a few go mad.
The sky moves in its whiteness
Like the withered hand of an old king.
God shall not forget us.
Who made the sky knows of our love.

The snow is beautiful on the ground.
And always the lights of heaven glow
Softly down on the hair of my belovèd.

Kenneth Patchen (13 december 1911 – 8 januari 1972)

Niles, Ohio, Main Street, begin 1900

De Joods-Nederlandse schrijfster Ida Vos (meisjesnaam Gudema) werd geboren in Groningen op 13 december 1931. Zie ook alle tags voor Ida Vos op dit blog.

Uit: Wie niet weg is wordt gezien

Lezen

“Er is een nieuw meisje in de klas gekomen. Akke heet ze. Akke kan nog niet goed lezen en nu heeft juffrouw Koetsveld gevraagd of zij Akke wil helpen.

‘Rachel,’ heeft de juf gezegd. ‘Jij kan al zo goed lezen, zou jij op een vrije middag eens een beetje met Akke willen oefenen? Ze woont heel dicht bij jou in de buurt.’

‘Leuk juf,’ heeft ze geantwoord.

Ze is trots dat zij Akke mag helpen. Letters kent ze al vanaf haar vijfde jaar. Daarom verveelt ze zich wel eens als de andere kinderen van de klas hardop moeten lezen.

Vandaag is het niet zo erg als anders.

Er hangt een nieuwe plaat in de klas.

‘Beatrix één jaar,’ staat erop. Je ziet een foto van een klein dik meisje in een box. Het meisje is een prinsesje en haar ouders heten Prinses Juliana en Prins Bernhard. Ze moet lachen als ze naar die dikke baby kijkt. Het helpt wel tegen vervelen.

Vandaag is het woensdag. Om kwart over elf hebben ze vrij. Volgend jaar, als ze in de derde klas zit, zal ze pas om twaalf uur thuis komen, maar nu is ze lekker vroeg.

‘Kom je vanmiddag?’ vraagt ze aan Akke.

‘Als ik van mijn moeder mag.’

‘Leuk, tot vanmiddag dan. Ik woon Virulyplein 13A.’

Nu zit ze te wachten op Akke. In haar kamer heeft ze een stapeltje boeken neergelegd. Akke mag kiezen welk boek ze wil lezen.

Daar gaat de bel. Ze rent naar beneden om de deur open te doen.

‘Hallo,’ zegt ze tegen Akke die op de stoep staat. ‘Kom maar, we gaan naar boven. Hier is mijn kamer.’

‘Mooi,’ zegt Akke.

‘Ik slaap met mijn broertje en zusje op één kamer. Wij hebben zes kinderen.’

Ze gaan samen op haar bed zitten. Ze lezen over Ot en Sien en Pim en Mien. Het is echt gezellig.”

Ida Vos (13 december 1931 - 3 april 2006)

Zie voor nog meer schrijvers van de 13^e december ook mijn blog van 13 december 2011 deel 1 en eveneens deel 2.

13-12-2012 om 19:37 geschreven door Romenu  

De Iraanse schrijver Kader Abdolah (pseudoniem van Hossein Sadjadi Ghaemmaghami Farahani) werd geboren in Arak op 12 december 1954. Zie ook alle tags voor Kader Abdolah op dit blog.

Uit: De Koning

“Ghadje had als gevolg van de castratie een lelijk, gelig, onbehaard gelaat gekregen. Dat hij zijn wenkbrauwen epileerde maakte hem er niet knapper op. Hij droeg een onafscheidelijke vuile donkerblauwe jas en een witte ongewassen sjaal. Ghadje wist alles over de lichamen en de geheimen van de vrouwen van de sjah. De sjah accepteerde dat hij stonk en onaangenaam was, alleen zo hielden de vrouwen afstand van de man. Onder zijn arm had Ghadje een stok, waarmee hij brutale vrouwen in het gareel hield. De sjah stond hem toe die stok onder zijn arm te houden in zijn bijzijn.
Aan zijn dikke leren riem droeg Ghadje altijd een ring met talloze sleutels. Iedereen kon hem, door het rinkelen van de sleutels, aan horen komen.

Binnen deed Ghadje zijn pet af, boog en bleef voor de deur staan.
‘Vertel, Ghadje, waar zijn de vrouwen?’ riep sjah Naser.
‘Ze zijn vlak bij Teheran, ik verwacht ze rond de middag in het paleis.’
‘Het was een lange reis, ze zullen zeker erg moe zijn’, zei de sjah.
‘Ze zijn nu zeventien dagen onderweg. Het was zwaar met de kinderen erbij, maar ze hebben onderweg goed kunnen uitrusten in de tenten.’
‘Laat ze feestelijk onthalen nu we de troon bestegen hebben’, zei de sjah.
‘Alles is geregeld, majesteit. Straks als ze aankomen is er een groot feest. Ze zijn niet moe, ze hebben gisteravond in een grote karavanserai net buiten Teheran geslapen en de grote hamam van de harem is gereed.’

De reis was voor de vrouwen onvergetelijk geweest. Normaal mochten ze alleen korte pelgrimstochten maken. De rest van hun leven verbleven ze binnen de vier muren van de harem. Ze waren nu te paard dwars door het land getrokken, gehuld in hun zwarte chador met hun blauwe nikab. Hun kinderen werden in koetsen vervoerd en de bedienden reden op muilezels achter hen.”

Kader Abdolah (Arak, 12 december 1954)

De Italiaanse schrijfster Susanna Tamaro werd geboren in Triëst op 12 december 1957. Zie ook alle tags voor Susanna Tamaro op dit blog.

Uit: Rispondimi (Vertaald door John Cullen)

„All the same, my mother had to be somewhere. Maybe she'd gone to hell, and that's why I couldn't see her. Or maybe there wasn't anything, maybe there was nothing at all. After a year, you were worms, and after two, dust.
"Say a little prayer for your mama and for the souls in purgatory." When I was in boarding school, that's what the nuns told me every night. I obeyed them; I knelt there with my hands joined and raised my eyes heavenward. I expected my mother to appear at any moment, a sudden flash of light followed by wind. I would recognize her by the heat, by the little tornado of warmth that would rise up from the pit of my stomach. Love, I'd tell myself, has brought her back from the land of the dead.
I prayed and I prayed, but the only thing that flashed, on and off, was a defective light bulb.
Did love really exist? And if it did, what form did it assume?
The more time passed, the less I was able to understand. Love was a word, a word like a table, window, lamp. Or was it something else? How many kinds of love were there?
I had believed in it since I was a little girl, the way you believe that there are elves who live inside trees. One day, however, I looked into the cracks in some tree trunks, under the caps of the mushrooms. There weren't any elves, nor any fairies, either; only moss, lichen, a little mold, and a few insects.
Instead of embracing, the insects were devouring one another.
My mother died when I was almost eight years old. An automobile accident while I was at school. I remember that day clearly. The teacher brought me into the principal's office. One of them kept her arm around my shoulder, the other on moved her mouth: "Something terrible has happened...”

Susanna Tamaro (Triëst, 12 december 1957)

De Britse schrijfster Sophie Kinsella (pseudoniem van Madeleine Wickham) werd geboren in Londen op 12 december 1969. Zie ook alle tags voor Sophie Kinsalla op dit blog.
 

Uit: Remember Me?

“Hang on. Somehow I force my brain to hold steady for a moment.
Bananas.
Through the fog another memory is glimmering. I'm desperately trying to retrieve it, to reach for it . . .
Yes. Got it. Banana cocktails.
We were drinking cocktails at some club. That's all I can remember. Bloody banana cocktails. What on earth did they put in them?
I can't even open my eyes. They feel heavy and stuck down, like that time I used false eyelashes with dodgy glue from the market, then tottered into the bathroom the next morning to find one eye glued shut with what looked like a dead spider on top of it. Really attractive, Lexi.
Cautiously, I move a hand up to my chest and hear a rustle of sheets. They don't sound like the ones at home. And there's a weird lemony smell in the air, and I'm wearing some soft cottony T-shirt thing I don't recognize. Where am I? What on earth-
Hey. I didn't score, did I?
Oh wow. Was I unfaithful to Loser Dave? Am I wearing some hot guy's oversize T-shirt which I borrowed to sleep in after we had passionate sex all night and that's why I feel so bruised and sore-
No, I've never been unfaithful in my life. I must have stayed overnight with one of the girls or something. Maybe I'll get up, have a shower . . .
With a huge effort I wrench my eyes open and incline my head a few inches.
Shit. What the hell-
I'm lying in a dim room, on a metal bed. There's a panel of buttons to my right, a bunch of flowers on the nightstand. With an inward gulp I see an IV drip in my left hand, attached to a bag of fluid.
This is unreal. I'm in hospital.
What's going on? What happened?”

Sophie Kinsella (Londen, 12 december 1969)

De Franse schrijver Gustave Flaubert werd op 12 december 1821 geboren in Rouen. Zie ook alle tags voor Gustave Flaubert op dit blog.

Uit: Madame Bovary (Vertaald door Hans van Pinxteren)

“Hij moest zich toch onderscheiden op velerlei gebied, je als vrouw inwijden in het spel van de hartstochten, in de genietingen van het leven, in alle mysteriën? Maar deze man leerde haar niets, wist niets, verlangde niets. Hij dacht dat zij gelukkig was; en zij nam hem deze bezadigde kalmte kwalijk, deze loodzware passiviteit, zelfs het geluk dat zij hem schonk.

Soms tekende zij; dan vond Charles het heerlijk om naar haar te staan kijken, zoals zij daar gebogen zat over haar papier, met toegeknepen ogen naar haar werk turend, of tussen duim en wijsvinger broodkruim tot balletjes draaiend. Als zij pianospeelde, groeide zijn bewondering naar- mate haar vingers sneller over de toetsen vlogen. Zij sloeg ze met kracht aan en haar handen doorliepen van hoog tot laag het hele klavier zonder haperen. Op deze manier door haar bewerkt was, wanneer het raam openstond, het oude instrument met zijn losgetrilde snaren tot aan het eind van het dorp te horen, en dikwijls bleef de deurwaardersklerk, die blootshoofds en op zijn sloffen voorbijkwam, op de weg staan luisteren met zijn dwangbevel in de hand. 

Anderzijds was Emma uitstekend in het huishouden. Zij verzond de declaraties voor het ziekenbezoek in goed geformuleerde brieven die niets van een nota weg hadden. Als zij op zondag buren te eten hadden, wist zij altijd iets bijzonders op tafel te zetten, bouwde op wingerdbladeren piramides van groene pruimen, diende de vruchtengelei, nog in de vorm van de potjes, in schaaltjes op, en sprak er zelfs over om vingerkommetjes voor het dessert te kopen. Door dit alles steeg Bovary heel wat in aanzien.

Charles ging zichzelf steeds meer achting toedragen dat hij een dergelijke vrouw bezat. In de grote kamer wees hij iedereen vol trots op twee schetsjes van haar, die hij in heel brede lijsten met lange groene koorden had laten ophangen aan de muur. Bij het uitgaan van de kerk zag men hem op fraai geborduurde pantoffels in de deuropening staan. Gewoonlijk kwam hij laat thuis, tegen tienen, soms rond middernacht. Dan wilde hij nog een hapje eten, en omdat de dienstbode al naar bed was, bediende Emma hem zelf.”

Gustave Flaubert (12 december 1821 – 8 mei 1880)

Isabelle Huppert en Christophe Malavoy in de film Madame Bovary uit 1991

De Engelse toneelschrijver John James Osborne werd geboren op 12 dezember 1929 in Fulham. Zie ook alle tags voor John Osborne op dit blog.

Uit: Look Back in Anger

“HELENA. It’s a pity you’ve been so far away all this time. I would probably have slapped your face. [They look into each other's eyes across the table.] You’ve behaved like this ever since I first came.

JIMMY. Helena, have you ever watched somebody die? [She makes a move to rise] No, don’t move away. [She remains seated, and looks up at him] It doesn’t look dignified enough for you.

HELENA. [like ice] If you come any nearer, I will slap your face.

[He looks down at her, a grin smouldering round his mouth]

JIMMY. I hope you won’t make the mistake of thinking for one moment that I am a gentleman.

HELENA. I’m not very likely to do that.

JIMMY. I’ve no public school scruples about hitting girls. If you slap my face — by God, I’ll lay you out!

HELENA. You probably would. You’re the type.

JIMMY. You bet I’m the type. I’m the type that detests physical violence. Which is why, if I find some woman trying to cash in on what she thinks is my defenceless chivalry by lashing out with her frail little fists, I lash back at her.

HELENA. Is that meant to be subtle, or just plain Irish?

[His grin widens]

JIMMY. I think you and I understand one another all right. But you haven’t answered my question. I said: have you watched somebody die.

HELENA. No, I haven’t”.

John Osborne (12 december 1929 - 24 december 1994)

Scene uit de theatervoorstelling, Londen, 1957

12-12-2012 om 20:17 geschreven door Romenu  

De Italiaanse schrijver.Andrea De Carlo werd geboren in Milaan op 11 december 1952. Zie ook alle tags voor Andrea De Carlo op dit blog.

Uit: Due di Due (Vertaald door Paula Geldenhuys)

“When I first saw Guido Laremi we were both so skinny and perplexed, so transient in our lives as to stand and look on like bystanders as what was befalling us became part of the past, crushed without a minimal perspective.

My recollection of our first encounter is in fact a reconstruction, made up of details erased and added up and modified to extricate one single episode from the weft of insignificant episodes in which it then belonged.

In this reconstructed recollection I'm standing on the other side of the street, beholding the bustle of boys and girls swarming out of an old, gray building, scarcely contained by a metal railing which runs about ten meters along the sidewalk.

I have my hands in my pockets and the collar of my greatcoat raised and I'm desperately trying to assume a mien of non-belonging in the scene, even though I've gone out the same door and done the same tiresome route just a quarter of an hour before.

But I'm fourteen years old and I hate the clothes I'm wearing, I hate my general aspect, and the idea of being here right now.

The throng of young people comes forth like a torrent clogged by logs and emerging boulders; as the railing is cleared it pours into the street and invades it all the way over to my sidewalk.

And almost every face is too pallid or round or long, almost every body too angular or smoothed down, almost every gait lacking in balance, as if the schoolbags they are all carrying in their hands and over their shoulders were too light or heavy.

There is this bottom of active indifference in almost every gaze, in almost every act, which combines with the general dissipation of mechanical energy.

Not that I feel any better than the others: it's the idea of seeing my defects multiplied one hundredfold that accentuates my uneasiness and reflects it all about”

.

Andrea De Carlo (Milaan, 11 december 1952)

De Egyptische schrijver Naguib Mahfouz werd geboren op 11 december 1911 in Caïro. Zie ook alle tags voor Naguib Mahfouz op dit blog.

Uit: Palace Walk (Vertaald door William M. Hutchins)

“She went to fetch it, and the glass projected onto the ceiling a trembling circle of pale light hemmed in by darkness. She placed the lamp on the table by the sofa. The light shone throughout the room, revealing the large, square floor, high walls, and ceiling with parallel beams. The quality of the furnishings was evident: the Shiraz carpet, large brass bed, massive armoire, and long sofa draped with a small rug in a patchwork design of different motifs and colors.
The woman headed for the mirror to look at herself. She noted that her brown scarf was wrinkled and pushed back. Strands of chestnut hair had crept down over her forehead. Grasping the knot with her fingers, she untied it. She smoothed the scarf around her hair and retied the two ends slowly and carefully. She wiped the sides of her face with her hands as though trying to erase any last vestiges of sleep. In her forties and of medium build, she looked slender, although her body's soft skin was filled out to its narrow limits in a charmingly harmonious and symmetrical way. Her face was oblong, with a high forehead and delicate features. She had beautiful, small eyes with a sweet dreamy look. Her nose was petite and thin, flaring out a little at the nostrils. Beneath her tender lips, a tapered chin descended. The pure, fair skin of her cheek revealed a beauty spot of intensely pure black. She seemed to be in a hurry as she wrapped her veil about her and headed for the door to the balcony. Opening it, she entered the closed cage formed by the wooden latticework and stood there, turning her face right and left while she peeked out through the tiny, round openings of the latticework panels that protected her from being seen on the street.
The balcony overlooked the ancient building housing a cistern downstairs and a school upstairs which was situated in the middle of Palace Walk, or Bayn al-Qasrayn. Two roads met there: al-Nahhasin, or Coppersmiths Street, going south and Palace Walk, which went north. To her left, the street appeared narrow and twisting. It was enveloped in a gloom that was thicker overhead where the windows of the sleeping houses looked down, and less noticeable at street level, because of the light coming from the handcarts and from the vapor lamps of the coffeehouses and the shops that stayed open until dawn. To her right the street was engulfed in darkness. There were no coffeehouses in that direction, only large stores, which closed early”

.

Naguib Mahfouz (11 december 1911 – 30 augustus 2006)

De Duitse dichter Marco Kugel werd geboren op 11 december 1979 in Stuttgart. Zie ook alle tags voor Marco Kugel op dit blog.

in weiß verpackte hüften

in weiß verpackte hüften deren märchenballsaalhüftschwung
in kleinen runden in schwirren von licht über die kacheln
herein an den kühlschrank weißes licht liegt jetzt kommt höher über die dächer
das jahr ist spät dran nochmals dein geprüfter toilettengang
in lauter aufgeregter aufbruchstimmung bleiben uns alle sorgen
dazu hängen kümmerlich blasse lampions im mittag aber heut abend
gibts kein weinen mehr kein schlecht genähter knopf fällt von deinem kleid
deine hand am ärmel deines papas einmal noch gewischter mund
spürst du ein leises kitzeln gerade zündet jemand eine wunderkerze
neben deiner nackten schulter mit fortschritten und technik und hoffnung und bildern
und gelesenes wir wollen wieder etwas wie vor jahren etwas zeitversetzen bitte
kann man denn gar nicht still hinter geschlossnen lidern zurück
und du weißt nicht was du willst es ist so viel zu trinken so hell die feier
und funkel und augengefunkel hinter deinem serviettenschleier schaust gebannt
nach draußen deine ganz bunten eignen lampions

Marco Kugel (Stuttgart, 11 december 1979)

Weihnachtsmarkt op de Schillerplatz in Stuttgart

Zie voor nog meer schrijvers van de 11e december ook mijn blog van 11 december 2011 deel 2 en eveneens deel 3.

11-12-2012 om 21:14 geschreven door Romenu  

P.C. Hooftprijs voor A.F.Th. van der Heijden

De Nederlandse schrijver A. F. Th. van der Heijden heeft de P.C. Hooftprijs 2013 gewonnen. Dat heeft de jury van de belangrijkste literaire prijs van Nederland vandaag bekendgemaakt.Deze oeuvreprijs wordt jaarlijks afwisselend toegekend voor proza, essayistiek en poëzie. Aan de prijs is een geldbedrag van 60.000 euro verbonden. A. F. Th. van der Heijden werd geboren in Geldrop op 15 oktober 1951. Zie ook alle tags voor A. F. Th. van der Heijden op dit blog.

Uit: Het Hof van Barmhartigheid

‘Maar er was een zeer zware last van aanwijzingen, verdenkingen, van haar hele gedragingen. Als u mij op de man af vraagt: gelooft u dat ze onschuldig is?, dan kan ik daar met de hand op m'n hart geen antwoord op geven. Ik weet het niet...Het is misschien wel de moeilijkste en zorgelijkste zaak die ik ooit in handen heb gehad.’ ‘Het gerechtshof van Arnhem verdient zijn bijnaam Hof van Barmhartigheid dubbel en dwars,’ had mr. Quispel haar destijds geschreven in antwoord op haar wanhoopsbrief ‘U bent er in hoger beroep drie jaar op vooruitgegaan, van vijftien naar twaalf jaar, wat in de praktijk zal neerkomen op twee jaar eerder vrij. Ik heb mijzelf als strafpleiter niets te verwijten. De extreem zware omstandigheden in acht genomen, de overstelpende bewijslast waarmee zowel u als ik werden geconfronteerd, liet mijn verdediging niets te wensen over. Het was een van de zwaarste zaken uit mijn loopbaan als advocaat.’

(…)

“‘Toen schoof de hond langs me. Hij duwde met zijn neus tegen de deur van de berging. De deur ging een beetje open. Ik zag dat hij aanstond. Het zat er zo bij me ingehamerd dat Pekkie niet naar buiten mocht, dat ik roep van: “Pekkie, kom hier!” De sleutel van de achterdeur zat in het slot. De grendel was van de deur. Ik draaide de sleutel om, de deur op slot. Moest weer braken. Ik pakte een papieren zakdoekje uit mijn jaszak. Er viel iets uit mijn zak. Een papiertje. Ik wist niet wat het was, pakte het van de grond. Het lag in de plas bloed. Stak het weer in mijn jaszak. Later bleek dat de kassabon te zijn.’ ‘Ik schiet dus naar die deur toe, en trek 'm dicht. Ik draai vanzelf de sleutel om. Toen ik voorbij moeke liep, terug naar de keuken, moest ik weer braken. Er kwam wat van dat bittere schuim op mijn lippen. Ik nam een papieren zakdoekje uit mijn jaszak, en daarbij trok ik nog iets mee naar buiten. Iets wits. Het dwarrelde op de grond, in het bloed. Ik raapte het op, zonder erbij na te denken, en stak het weer in mijn zak. Een papiertje. Ik heb het later teruggezien. Er zat een donkere rand van bloed omheen. Het was de kassabon van de dekschalen.’

A. F.Th. van der Heijden (Geldrop, 15 oktober 1951)

11-12-2012 om 17:16 geschreven door Romenu