De Iraanse schrijver Kader Abdolah (pseudoniem van Hossein Sadjadi Ghaemmaghami Farahani) werd geboren in Arak op 12 december 1954. Zie ook alle tags voor Kader Abdolah op dit blog.

Uit: De Koning

“Ghadje had als gevolg van de castratie een lelijk, gelig, onbehaard gelaat gekregen. Dat hij zijn wenkbrauwen epileerde maakte hem er niet knapper op. Hij droeg een onafscheidelijke vuile donkerblauwe jas en een witte ongewassen sjaal. Ghadje wist alles over de lichamen en de geheimen van de vrouwen van de sjah. De sjah accepteerde dat hij stonk en onaangenaam was, alleen zo hielden de vrouwen afstand van de man. Onder zijn arm had Ghadje een stok, waarmee hij brutale vrouwen in het gareel hield. De sjah stond hem toe die stok onder zijn arm te houden in zijn bijzijn.
Aan zijn dikke leren riem droeg Ghadje altijd een ring met talloze sleutels. Iedereen kon hem, door het rinkelen van de sleutels, aan horen komen.

Binnen deed Ghadje zijn pet af, boog en bleef voor de deur staan.
‘Vertel, Ghadje, waar zijn de vrouwen?’ riep sjah Naser.
‘Ze zijn vlak bij Teheran, ik verwacht ze rond de middag in het paleis.’
‘Het was een lange reis, ze zullen zeker erg moe zijn’, zei de sjah.
‘Ze zijn nu zeventien dagen onderweg. Het was zwaar met de kinderen erbij, maar ze hebben onderweg goed kunnen uitrusten in de tenten.’
‘Laat ze feestelijk onthalen nu we de troon bestegen hebben’, zei de sjah.
‘Alles is geregeld, majesteit. Straks als ze aankomen is er een groot feest. Ze zijn niet moe, ze hebben gisteravond in een grote karavanserai net buiten Teheran geslapen en de grote hamam van de harem is gereed.’

De reis was voor de vrouwen onvergetelijk geweest. Normaal mochten ze alleen korte pelgrimstochten maken. De rest van hun leven verbleven ze binnen de vier muren van de harem. Ze waren nu te paard dwars door het land getrokken, gehuld in hun zwarte chador met hun blauwe nikab. Hun kinderen werden in koetsen vervoerd en de bedienden reden op muilezels achter hen.”

Kader Abdolah (Arak, 12 december 1954)

De Italiaanse schrijfster Susanna Tamaro werd geboren in Triëst op 12 december 1957. Zie ook alle tags voor Susanna Tamaro op dit blog.

Uit: Rispondimi (Vertaald door John Cullen)

„All the same, my mother had to be somewhere. Maybe she'd gone to hell, and that's why I couldn't see her. Or maybe there wasn't anything, maybe there was nothing at all. After a year, you were worms, and after two, dust.
"Say a little prayer for your mama and for the souls in purgatory." When I was in boarding school, that's what the nuns told me every night. I obeyed them; I knelt there with my hands joined and raised my eyes heavenward. I expected my mother to appear at any moment, a sudden flash of light followed by wind. I would recognize her by the heat, by the little tornado of warmth that would rise up from the pit of my stomach. Love, I'd tell myself, has brought her back from the land of the dead.
I prayed and I prayed, but the only thing that flashed, on and off, was a defective light bulb.
Did love really exist? And if it did, what form did it assume?
The more time passed, the less I was able to understand. Love was a word, a word like a table, window, lamp. Or was it something else? How many kinds of love were there?
I had believed in it since I was a little girl, the way you believe that there are elves who live inside trees. One day, however, I looked into the cracks in some tree trunks, under the caps of the mushrooms. There weren't any elves, nor any fairies, either; only moss, lichen, a little mold, and a few insects.
Instead of embracing, the insects were devouring one another.
My mother died when I was almost eight years old. An automobile accident while I was at school. I remember that day clearly. The teacher brought me into the principal's office. One of them kept her arm around my shoulder, the other on moved her mouth: "Something terrible has happened...”

Susanna Tamaro (Triëst, 12 december 1957)

De Britse schrijfster Sophie Kinsella (pseudoniem van Madeleine Wickham) werd geboren in Londen op 12 december 1969. Zie ook alle tags voor Sophie Kinsalla op dit blog.
 

Uit: Remember Me?

“Hang on. Somehow I force my brain to hold steady for a moment.
Bananas.
Through the fog another memory is glimmering. I'm desperately trying to retrieve it, to reach for it . . .
Yes. Got it. Banana cocktails.
We were drinking cocktails at some club. That's all I can remember. Bloody banana cocktails. What on earth did they put in them?
I can't even open my eyes. They feel heavy and stuck down, like that time I used false eyelashes with dodgy glue from the market, then tottered into the bathroom the next morning to find one eye glued shut with what looked like a dead spider on top of it. Really attractive, Lexi.
Cautiously, I move a hand up to my chest and hear a rustle of sheets. They don't sound like the ones at home. And there's a weird lemony smell in the air, and I'm wearing some soft cottony T-shirt thing I don't recognize. Where am I? What on earth-
Hey. I didn't score, did I?
Oh wow. Was I unfaithful to Loser Dave? Am I wearing some hot guy's oversize T-shirt which I borrowed to sleep in after we had passionate sex all night and that's why I feel so bruised and sore-
No, I've never been unfaithful in my life. I must have stayed overnight with one of the girls or something. Maybe I'll get up, have a shower . . .
With a huge effort I wrench my eyes open and incline my head a few inches.
Shit. What the hell-
I'm lying in a dim room, on a metal bed. There's a panel of buttons to my right, a bunch of flowers on the nightstand. With an inward gulp I see an IV drip in my left hand, attached to a bag of fluid.
This is unreal. I'm in hospital.
What's going on? What happened?”

Sophie Kinsella (Londen, 12 december 1969)

De Franse schrijver Gustave Flaubert werd op 12 december 1821 geboren in Rouen. Zie ook alle tags voor Gustave Flaubert op dit blog.

Uit: Madame Bovary (Vertaald door Hans van Pinxteren)

“Hij moest zich toch onderscheiden op velerlei gebied, je als vrouw inwijden in het spel van de hartstochten, in de genietingen van het leven, in alle mysteriën? Maar deze man leerde haar niets, wist niets, verlangde niets. Hij dacht dat zij gelukkig was; en zij nam hem deze bezadigde kalmte kwalijk, deze loodzware passiviteit, zelfs het geluk dat zij hem schonk.

Soms tekende zij; dan vond Charles het heerlijk om naar haar te staan kijken, zoals zij daar gebogen zat over haar papier, met toegeknepen ogen naar haar werk turend, of tussen duim en wijsvinger broodkruim tot balletjes draaiend. Als zij pianospeelde, groeide zijn bewondering naar- mate haar vingers sneller over de toetsen vlogen. Zij sloeg ze met kracht aan en haar handen doorliepen van hoog tot laag het hele klavier zonder haperen. Op deze manier door haar bewerkt was, wanneer het raam openstond, het oude instrument met zijn losgetrilde snaren tot aan het eind van het dorp te horen, en dikwijls bleef de deurwaardersklerk, die blootshoofds en op zijn sloffen voorbijkwam, op de weg staan luisteren met zijn dwangbevel in de hand. 

Anderzijds was Emma uitstekend in het huishouden. Zij verzond de declaraties voor het ziekenbezoek in goed geformuleerde brieven die niets van een nota weg hadden. Als zij op zondag buren te eten hadden, wist zij altijd iets bijzonders op tafel te zetten, bouwde op wingerdbladeren piramides van groene pruimen, diende de vruchtengelei, nog in de vorm van de potjes, in schaaltjes op, en sprak er zelfs over om vingerkommetjes voor het dessert te kopen. Door dit alles steeg Bovary heel wat in aanzien.

Charles ging zichzelf steeds meer achting toedragen dat hij een dergelijke vrouw bezat. In de grote kamer wees hij iedereen vol trots op twee schetsjes van haar, die hij in heel brede lijsten met lange groene koorden had laten ophangen aan de muur. Bij het uitgaan van de kerk zag men hem op fraai geborduurde pantoffels in de deuropening staan. Gewoonlijk kwam hij laat thuis, tegen tienen, soms rond middernacht. Dan wilde hij nog een hapje eten, en omdat de dienstbode al naar bed was, bediende Emma hem zelf.”

Gustave Flaubert (12 december 1821 – 8 mei 1880)

Isabelle Huppert en Christophe Malavoy in de film Madame Bovary uit 1991

De Engelse toneelschrijver John James Osborne werd geboren op 12 dezember 1929 in Fulham. Zie ook alle tags voor John Osborne op dit blog.

Uit: Look Back in Anger

“HELENA. It’s a pity you’ve been so far away all this time. I would probably have slapped your face. [They look into each other's eyes across the table.] You’ve behaved like this ever since I first came.

JIMMY. Helena, have you ever watched somebody die? [She makes a move to rise] No, don’t move away. [She remains seated, and looks up at him] It doesn’t look dignified enough for you.

HELENA. [like ice] If you come any nearer, I will slap your face.

[He looks down at her, a grin smouldering round his mouth]

JIMMY. I hope you won’t make the mistake of thinking for one moment that I am a gentleman.

HELENA. I’m not very likely to do that.

JIMMY. I’ve no public school scruples about hitting girls. If you slap my face — by God, I’ll lay you out!

HELENA. You probably would. You’re the type.

JIMMY. You bet I’m the type. I’m the type that detests physical violence. Which is why, if I find some woman trying to cash in on what she thinks is my defenceless chivalry by lashing out with her frail little fists, I lash back at her.

HELENA. Is that meant to be subtle, or just plain Irish?

[His grin widens]

JIMMY. I think you and I understand one another all right. But you haven’t answered my question. I said: have you watched somebody die.

HELENA. No, I haven’t”.

John Osborne (12 december 1929 - 24 december 1994)

Scene uit de theatervoorstelling, Londen, 1957

12-12-2012 om 20:17 geschreven door Romenu  

De Italiaanse schrijver.Andrea De Carlo werd geboren in Milaan op 11 december 1952. Zie ook alle tags voor Andrea De Carlo op dit blog.

Uit: Due di Due (Vertaald door Paula Geldenhuys)

“When I first saw Guido Laremi we were both so skinny and perplexed, so transient in our lives as to stand and look on like bystanders as what was befalling us became part of the past, crushed without a minimal perspective.

My recollection of our first encounter is in fact a reconstruction, made up of details erased and added up and modified to extricate one single episode from the weft of insignificant episodes in which it then belonged.

In this reconstructed recollection I'm standing on the other side of the street, beholding the bustle of boys and girls swarming out of an old, gray building, scarcely contained by a metal railing which runs about ten meters along the sidewalk.

I have my hands in my pockets and the collar of my greatcoat raised and I'm desperately trying to assume a mien of non-belonging in the scene, even though I've gone out the same door and done the same tiresome route just a quarter of an hour before.

But I'm fourteen years old and I hate the clothes I'm wearing, I hate my general aspect, and the idea of being here right now.

The throng of young people comes forth like a torrent clogged by logs and emerging boulders; as the railing is cleared it pours into the street and invades it all the way over to my sidewalk.

And almost every face is too pallid or round or long, almost every body too angular or smoothed down, almost every gait lacking in balance, as if the schoolbags they are all carrying in their hands and over their shoulders were too light or heavy.

There is this bottom of active indifference in almost every gaze, in almost every act, which combines with the general dissipation of mechanical energy.

Not that I feel any better than the others: it's the idea of seeing my defects multiplied one hundredfold that accentuates my uneasiness and reflects it all about”

.

Andrea De Carlo (Milaan, 11 december 1952)

De Egyptische schrijver Naguib Mahfouz werd geboren op 11 december 1911 in Caïro. Zie ook alle tags voor Naguib Mahfouz op dit blog.

Uit: Palace Walk (Vertaald door William M. Hutchins)

“She went to fetch it, and the glass projected onto the ceiling a trembling circle of pale light hemmed in by darkness. She placed the lamp on the table by the sofa. The light shone throughout the room, revealing the large, square floor, high walls, and ceiling with parallel beams. The quality of the furnishings was evident: the Shiraz carpet, large brass bed, massive armoire, and long sofa draped with a small rug in a patchwork design of different motifs and colors.
The woman headed for the mirror to look at herself. She noted that her brown scarf was wrinkled and pushed back. Strands of chestnut hair had crept down over her forehead. Grasping the knot with her fingers, she untied it. She smoothed the scarf around her hair and retied the two ends slowly and carefully. She wiped the sides of her face with her hands as though trying to erase any last vestiges of sleep. In her forties and of medium build, she looked slender, although her body's soft skin was filled out to its narrow limits in a charmingly harmonious and symmetrical way. Her face was oblong, with a high forehead and delicate features. She had beautiful, small eyes with a sweet dreamy look. Her nose was petite and thin, flaring out a little at the nostrils. Beneath her tender lips, a tapered chin descended. The pure, fair skin of her cheek revealed a beauty spot of intensely pure black. She seemed to be in a hurry as she wrapped her veil about her and headed for the door to the balcony. Opening it, she entered the closed cage formed by the wooden latticework and stood there, turning her face right and left while she peeked out through the tiny, round openings of the latticework panels that protected her from being seen on the street.
The balcony overlooked the ancient building housing a cistern downstairs and a school upstairs which was situated in the middle of Palace Walk, or Bayn al-Qasrayn. Two roads met there: al-Nahhasin, or Coppersmiths Street, going south and Palace Walk, which went north. To her left, the street appeared narrow and twisting. It was enveloped in a gloom that was thicker overhead where the windows of the sleeping houses looked down, and less noticeable at street level, because of the light coming from the handcarts and from the vapor lamps of the coffeehouses and the shops that stayed open until dawn. To her right the street was engulfed in darkness. There were no coffeehouses in that direction, only large stores, which closed early”

.

Naguib Mahfouz (11 december 1911 – 30 augustus 2006)

De Duitse dichter Marco Kugel werd geboren op 11 december 1979 in Stuttgart. Zie ook alle tags voor Marco Kugel op dit blog.

in weiß verpackte hüften

in weiß verpackte hüften deren märchenballsaalhüftschwung
in kleinen runden in schwirren von licht über die kacheln
herein an den kühlschrank weißes licht liegt jetzt kommt höher über die dächer
das jahr ist spät dran nochmals dein geprüfter toilettengang
in lauter aufgeregter aufbruchstimmung bleiben uns alle sorgen
dazu hängen kümmerlich blasse lampions im mittag aber heut abend
gibts kein weinen mehr kein schlecht genähter knopf fällt von deinem kleid
deine hand am ärmel deines papas einmal noch gewischter mund
spürst du ein leises kitzeln gerade zündet jemand eine wunderkerze
neben deiner nackten schulter mit fortschritten und technik und hoffnung und bildern
und gelesenes wir wollen wieder etwas wie vor jahren etwas zeitversetzen bitte
kann man denn gar nicht still hinter geschlossnen lidern zurück
und du weißt nicht was du willst es ist so viel zu trinken so hell die feier
und funkel und augengefunkel hinter deinem serviettenschleier schaust gebannt
nach draußen deine ganz bunten eignen lampions

Marco Kugel (Stuttgart, 11 december 1979)

Weihnachtsmarkt op de Schillerplatz in Stuttgart

Zie voor nog meer schrijvers van de 11e december ook mijn blog van 11 december 2011 deel 2 en eveneens deel 3.

11-12-2012 om 21:14 geschreven door Romenu  

P.C. Hooftprijs voor A.F.Th. van der Heijden

De Nederlandse schrijver A. F. Th. van der Heijden heeft de P.C. Hooftprijs 2013 gewonnen. Dat heeft de jury van de belangrijkste literaire prijs van Nederland vandaag bekendgemaakt.Deze oeuvreprijs wordt jaarlijks afwisselend toegekend voor proza, essayistiek en poëzie. Aan de prijs is een geldbedrag van 60.000 euro verbonden. A. F. Th. van der Heijden werd geboren in Geldrop op 15 oktober 1951. Zie ook alle tags voor A. F. Th. van der Heijden op dit blog.

Uit: Het Hof van Barmhartigheid

‘Maar er was een zeer zware last van aanwijzingen, verdenkingen, van haar hele gedragingen. Als u mij op de man af vraagt: gelooft u dat ze onschuldig is?, dan kan ik daar met de hand op m'n hart geen antwoord op geven. Ik weet het niet...Het is misschien wel de moeilijkste en zorgelijkste zaak die ik ooit in handen heb gehad.’ ‘Het gerechtshof van Arnhem verdient zijn bijnaam Hof van Barmhartigheid dubbel en dwars,’ had mr. Quispel haar destijds geschreven in antwoord op haar wanhoopsbrief ‘U bent er in hoger beroep drie jaar op vooruitgegaan, van vijftien naar twaalf jaar, wat in de praktijk zal neerkomen op twee jaar eerder vrij. Ik heb mijzelf als strafpleiter niets te verwijten. De extreem zware omstandigheden in acht genomen, de overstelpende bewijslast waarmee zowel u als ik werden geconfronteerd, liet mijn verdediging niets te wensen over. Het was een van de zwaarste zaken uit mijn loopbaan als advocaat.’

(…)

“‘Toen schoof de hond langs me. Hij duwde met zijn neus tegen de deur van de berging. De deur ging een beetje open. Ik zag dat hij aanstond. Het zat er zo bij me ingehamerd dat Pekkie niet naar buiten mocht, dat ik roep van: “Pekkie, kom hier!” De sleutel van de achterdeur zat in het slot. De grendel was van de deur. Ik draaide de sleutel om, de deur op slot. Moest weer braken. Ik pakte een papieren zakdoekje uit mijn jaszak. Er viel iets uit mijn zak. Een papiertje. Ik wist niet wat het was, pakte het van de grond. Het lag in de plas bloed. Stak het weer in mijn jaszak. Later bleek dat de kassabon te zijn.’ ‘Ik schiet dus naar die deur toe, en trek 'm dicht. Ik draai vanzelf de sleutel om. Toen ik voorbij moeke liep, terug naar de keuken, moest ik weer braken. Er kwam wat van dat bittere schuim op mijn lippen. Ik nam een papieren zakdoekje uit mijn jaszak, en daarbij trok ik nog iets mee naar buiten. Iets wits. Het dwarrelde op de grond, in het bloed. Ik raapte het op, zonder erbij na te denken, en stak het weer in mijn zak. Een papiertje. Ik heb het later teruggezien. Er zat een donkere rand van bloed omheen. Het was de kassabon van de dekschalen.’

A. F.Th. van der Heijden (Geldrop, 15 oktober 1951)

11-12-2012 om 17:16 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse dichteres Emily Dickinson werd geboren op 10 december 1830 in Amherst, Massachusetts. Zie ook alle tags voor Emily Dickinson op dit blog.

A great hope fell

A great Hope fell
You heard no noise
The Ruin was within
Oh cunning wreck that told no tale
And let no Witness in
The mind was built for mighty Freight
For dread occasion planned
How often foundering at Sea
Ostensibly, on Land

A not admitting of the wound
Until it grew so wide
That all my Life had entered it
And there were troughs beside

A closing of the simple lid
That opened to the sun
Until the tender Carpenter
Perpetual nail it down –

I dwell in possibility

I dwell in Possibility—
A fairer House than Prose—
More numerous of Windows—
Superior—for Doors—

Of Chambers as the Cedars—
Impregnable of Eye—
And for an Everlasting Roof
The Gambrels of the Sky—

Of Visitors—the fairest—
For Occupation—This—
The spreading wide my narrow Hands
To gather Paradise—

The wind tapped like a tired man

The Wind – tapped like a tired Man –
And like a Host – "Come in"
I boldly answered – entered then
My Residence within

A Rapid – footless Guest –
To offer whom a Chair
Were as impossible as hand
A Sofa to the Air –

No Bone had He to bind Him –
His Speech was like the Push
Of numerous Humming Birds at once
From a superior Bush –

His Countenance – a Billow –
His Fingers, as He passed
Let go a music – as of tunes
Blown tremulous in Glass –

He visited – still flitting –
Then like a timid Man
Again, He tapped – 'twas flurriedly –
And I became alone –

Getik als van een oude man

Getik als van een oude man
Kom binnen waarde wind
Zo klonk mijn kloeke antwoord en
Hij ging mijn woning in

Een voetloos, vlugge gast
Aan hem geen stoel besteed
Zo goed als lucht ook nooit gemak
Aan sofa’s heeft beleefd

Geen bot dat hem bijeenhield
De zuchtjes als hij sprak
Als die van tal van kolibries
In prachtig struikgewas

Zijn blik stond op gebulder
Een trillend toontje dat
Ontsnapte aan zijn vingers als
Geluidjes in een glas

Hield fladderend een praatje
Toen, schuchter naar het scheen
Klonk weer bij vlagen zijn getik
En liet mij toen alleen

Vertaald door Ans Bouter

Emily Dickinson (10 december 1830 – 15 mei 1886)

De Oostenrijkse schrijver Karl Heinrich Waggerl werd geboren op 10 december 1897 in Bad Gastein. Zie ook alle tags voor Karl Heinrich Waggerl op dit blog.

Uit: Der störrische Esel und die süsse Distel der Heil'gen Nacht

“Als der heilige Josef im Traum erfuhr, dass er mit seiner Familie vor der Bosheit des Herodes fliehen müsse, weckte der Engel in dieser bösen Stunde auch den Esel im Stall.
„Steh auf!“ sagte er von oben herab, „du darfst die Jungfrau Maria mit dem Herrn nach Ägypten tragen.“
Dem Esel gefiel das gar nicht. Er war kein sehr frommer Esel, sondern eher ein wenig störrisch von Gemüt. „Kannst du das nicht selber besorgen?“ fragte er verdross. „Du hast doch Flügel, und ich muss alles auf dem Buckel schleppen! Warum denn gleich nach Ägypten, so himmelweit!“
„Sicher ist sicher!“ sagte der Engel; und das war einer von den Sprüchen, die selbst einem Esel einleuchten müssen.
Als er nun aus dem Stall trottete und zu sehen bekam, welch eine Fracht der heilige Josef für ihn zusammengetragen hatte, das Bettzeug für die Wöchnerin und einen Pack Windeln für das Kind, das Kistchen mit dem Gold der Könige und zwei Säcke mit Weihrauch und Myrrhe, einen Laib Käse und eine Stange Rauchfleisch von den Hirten, den Wasserschlauch, und schliesslich Maria selbst mit dem Knaben, auch beide wohlgenährt, da fing er gleich wieder an, vor sich hinzumaulen. Es verstand ihn ja niemand ausser dem Jesuskind.
„Immer dasselbe“, sagte er, „bei solchen Bettelleuten! Mit nichts sind sie hergekommen, und schon haben sie eine Fuhre für zwei Paar Ochsen beisammen. Ich bin doch kein Heuwagen“, sagte der Esel, und so sah er auch wirklich aus, als ihn Joseph am Halfter nahm; es waren kaum noch die Hufe zu sehen.
Der Esel wölbte den Rücken, um die Last zurechtzuschieben, und dann wagte er einen Schritt, vorsichtig, weil er dachte, dass der Turm über ihm zusammenbrechen müsse, sobald er einen Fuss voransetze. Aber seltsam, plötzlich fühlte er sich wunderbar leicht auf den Beinen, als ob er selber getragen würde; er tänzelte geradezu über Stock und Stein in der Finsternis.
Nicht lange, und es ärgerte ihn auch das wieder. „Will man mir einen Spott antun?“ brummte er. „Bin ich etwa nicht der einzige Esel in Bethlehem, der vier Gerstensäcke auf einmal tragen kann?“
In seinem Zorn stemmte er plötzlich die Beine in den Sand und ging keinen Schritt mehr von der Stelle.
Wenn er mich auch noch schlägt, dachte der Esel erbittert, dann hat er seinen ganzen Kram im Graben liegen!
Allein Joseph schlug ihn nicht. Er griff unter das Bettzeug und suchte nach den Ohren des Esels, um ihn dazwischen zu kraulen. „Lauf noch ein wenig“, sagte der heilige Joseph sanft, „wir rasten bald!“
Daraufhin seufzte der Esel und setzte sich wieder in Trab. So einer ist nun ein grosser Heiliger, dachte er, und weiss nicht einmal, wie man einen Esel antreibt!

Karl Heinrich Waggerl (10 december 1897 – 4 november 1973)

Bad Gastein 

De Duitse dichteres en schrijfster Nelly Sachs werd op 10 december 1891 in Berlijn geboren. Zie ook alle tags voor Nelly Sachs op dit blog.

WENN DER TAG leer wird
in der Dämmerung,
wenn die bilderlose Zeit beginnt,
die einsamen Stimmen sich verbinden –
die Tiere nichts als Jagende sind
oder gejagt –
die Blumen nur noch Duft –
wenn alles namenlos wird wie am Anfang –
gehst du unter die Katakomben der Zeit,
die sich auftun denen, die nahe am Ende sind –
dort wo die Herzkeime wachsen –
in die dunkle Innerlichkeit hinab
sinkst du –
schon am Tode vorbei
der nur ein windiger Durchgang ist –
und schlägst frierend vom Ausgang
deine Augen auf
in denen schon ein neuer Stern
seinen Abglanz gelassen hat -

Wer zuletzt
hier stirbt
wird das Samenkorn der Sonne
zwischen seinen Lippen tragen
wird die Nacht gewittern
in der Verwesung Todeskampf.

Alle vom Blut
entzündeten Träume
werden im Zickzack-Blitz
aus seinen Schultern fahren
stigmatisieren die himmlische Haut
mit dem Geheimnis der Qual.

Weil Noahs Arche abwärts fuhr
die Sternenbilderstraßen
wird
wer zuletzt hier stirbt
den Schuh mit Wasser angefüllt
am Fuße haben

darin ein Fisch
mit seiner Rückenflosse Heimwehsegel
die schwarz vertropfte Zeit
in ihren Gottesacker zieht.

Nelly Sachs (10 december 1891 – 12 mei 1970)

Zie voor nog meer schrijvers van de 10e december ook mijn blog van 10 december 2011 deel 1 en eveneens deel 2 en ook deel 3.

10-12-2012 om 20:39 geschreven door Romenu  

Bij de Tweede Advent

“Herbergssuche”, Ernst Fröhlich, 1877

Verse zum Advent

Noch ist Herbst nicht ganz entflohn,
Aber als Knecht Ruprecht schon
Kommt der Winter hergeschritten,
Und alsbald aus Schnees Mitten
Klingt des Schlittenglöckleins Ton.

Und was jüngst noch, fern und nah,
Bunt auf uns herniedersah,
Weiß sind Türme, Dächer, Zweige,
Und das Jahr geht auf die Neige,
Und das schönste Fest ist da.

Tag du der Geburt des Herrn,
Heute bist du uns noch fern,
Aber Tannen, Engel, Fahnen
Lassen uns den Tag schon ahnen,
Und wir sehen schon den Stern.

Theodor Fontane (30 december 1819 – 20 september 1898)
Standbeeld in Neuruppin

De Nicaraguaanse schrijfster, dichteres en ex-politica Gioconda Belli werd geboren op 9 december 1948 in Managua. Zie ook alle tags voor Gioconda Belli op dit blog.

Juist, wij zijn geen begrafenisonderneming

Juist, wij zijn geen begrafenisonderneming,
niettegenstaande alle ingeslikte tranen
kennen wij de vreugde de nieuwe maatschappij
op te bouwen
en wij genieten van de dag, van de nacht
en zelfs van de moeheid
en wij plukken gelach in de hoge wind.

Wij doen beroep op de vreugde,
de liefde te ontmoeten
in het verre land
en wij voelen ons gelukkig
daar wij gezellen vonden
en het brood delen, het leed en het bed.

Hoewel wij geboren waren voor het geluk
zien wij ons omgeven door droefenissen
en rampspoed, met dood en gedwongen
schuilplaatsen.
Op het hazenpad als voortvluchtigen
zien wij hoe er rimpels op ons voorhoofd
groeien en wij worden ernstig,
maar voor altijd
achtervolgt ons de lach
zelfs gebonden aan de hielen
kunnen wij een volle schaterlach doen uitbarsten
en gelukkig zijn in de nacht die dieper is
en geslotener,
want we worden opgetild door een grote hoop,
door een groot optimisme dat ons vervult
en wij gaan op overwinning uit
en hangen ons op bij de nek,
luidend haar bel steeds klankrijker
en wij weten dat geen gebeurtenis ons
kan stoppen;
omdat wij zaad zijn en bewoond door
een intieme glimlach
die zal ontploffen
weldra
op de gezichten
van allen

Vertaald door Daniel Billiet

Gioconda Belli (Managua, 9 december 1948)

De Duitse dichter, schrijver en vertaler Michael Krüger werd geboren op 9 december 1943 in Wittgendorf. Zie ook alle tags voor Michael Krüger op dit blog.

Rede desTaxifahrers

Der Gast wollte die Abkürzung nehmen,

nicht ich. Zunächst querte ein Igel die Straße,

später eine Herde Kühe, dann ein Reh,

das nicht weichen wollte. Eine schwarze Katze

ließ uns einen Umweg nehmen, bis zur Grenze

und darüber hinaus, nach Osten. Der Herr mußte

dann austreten und verirrte sich im Wald.

Zerrissen und zitternd lag er unter den Brombeeren,

wo er seine Brille vermutete. Wir waren uns

näher gekommen. Wir fanden ein paar Pilze,

die wir roh aßen, gegen den Hunger. Ich war ihm

wohl fremd, obwohl er mich gar nicht richtig

verstand. Während der Fahrt erbrachen wir uns

beide aus dem Fenster. Sie sehen bleich aus,

sagte er zu mir mit käseweißem Gesicht.

Dann wieder eine Grenze. Nicht eigentlich deutsch,

also wieder zurück. Am Flughafen, gegen 17 Uhr,

war er in mein Taxi gestiegen. Ohne Gepäck,

im leichten Mantel, ein dünnes Buch unterm Arm.

Um es kurz zu machen: Gegen Morgen erreichten wir

eine Stadt, irgendwie glücklich und nun schon

sehr aneinander gewöhnt. Mein Gott, was für ein Leben

er führte. Nur zahlen wollte er nicht.

Michael Krüger (Wittgendorf, 9 december 1943)

De Duitse schrijver en schilder Wolfgang Hildesheimer werd geboren op 9 december 1916 in Hamburg. Zie ook alle tags voor Wolfgang Hildesheimer op dit blog.

Uit: Marbot

„Es ist offensichtlich, dass Marbots Gebiet, die Psyche des Künstlers und ihr bestimmender Einfluss auf Stoffwahl, Bildinhalt, Komposition und Duktus, den zeitgenössischen Ästhetikern, und jenen des neunzehnten Jahrhunderts überhaupt, im ganzen fremd, wenn nicht gar unheimlich erscheinen musste, und nicht nur ihnen, sondern auch den Künstlern selbst.

(…)

Ob Marbot eingeführt war, ist nicht bekannt; es ist wahrscheinlich, dass er zumindest avisiert worden war. Aber von wem? Boisserée kommt nicht in Betracht, denn das Zusammentreffen mit ihm in Paris war kühl verlaufen. Möglicherweise hatte Crabb Robinson, der Goethe verehrte, aber doch nicht kannte – er besuchte ihn erst 1828 –, Marbot nahegelegt, die Gelegenheit der Begegnung mit der Figur des Jahrhunderts wahrzunehmen, und ihm einen Vermittler ausgesucht.”

Wolfgang Hildesheimer (9 december 1916 – 21 augustus 1991)

Cover 

De Franse schrijfster Anna Gavalda werd geboren op 9 december 1970 in Boulogne-Billancourt. Zie ook alle tags voor Anna Gavalda op dit blog.

Uit: Ensemble, c'est tout

“Le pilon de la vie lui avait appris à se méfier des certitudes et des projets d’avenir, mais il y avait une chose dont Camille était sûre : un jour, dans très très longtemps, quand elle serait bien vieille, encore plus vieille que maintenant, avec des cheveux blancs, des milliers de rides et des taches brunes sur les mains, elle aurait sa maison à elle. Une vraie maison avec une bassine en cuivre pour faire des confitures et des sablés dans une boîte en fer blanc cachée au fond d’un buffet. Une longue table de ferme, bien épaisse, et des rideaux de cretonne. Elle souriait. Elle n’avait aucune idée de ce qu’était la cretonne, ni même si cela lui plairait, mais elle aimait ces mots : rideaux de cretonne… Elle aurait des chambres d’amis et, qui sait ? peut-être des amis ? Un jardin coquet, des poules qui lui donneraient de bons œufs à la coque, des chats pour courir après les mulots et des chiens pour courir après les chats. Un petit carré de plantes aromatiques, une cheminée, des fauteuils défoncés et des livres tout autour. Des nappes blanches, des ronds et des serviettes chinés dans des brocantes, un appareil à musique pour écouter les mêmes opéras que son papa et une cuisinière à charbon où elle laisserait mijoter de bons œufs carottes toute la matinée…”

Anna Gavalda (Boulogne-Billancourt, 9 december 1970)



Zie voor nog meer schrijvers van de 9^e december ook mijn vorige blog van vandaag.

09-12-2012 om 18:58 geschreven door Romenu  

De Hongaars-Duitse schrijver Ödön von Horváth werd geboren op 9 december 1901 in Fiume. Zie ook alle tags voor Ödön von Horváth op dit blog.

Uit: Jugend ohne Gott

“Was schreibt denn da der N? »Alle Neger sind hinterlistig, feig und faul.« – Zu dumm! Also das streich ich durch! Und ich will schon mit roter Tinte an den Rand schreiben:

»Sinnlose Verallgemeinerung!« – da stocke ich. Aufgepaßt, habe ich denn diesen Satz über die Neger in letzter Zeit nicht schon mal gehört? Wo denn nur? Richtig: er tönte aus dem Lautsprecher im Restaurant und verdarb mir fast den Appetit.

Ich lasse den Satz also stehen, denn was einer im Radio redet, darf kein Lehrer im Schulheft streichen. Und während ich weiterlese, höre ich immer das Radio: es lispelt, es heult, es bellt, es girrt, es droht – und die Zeitungen drucken es nach, und die Kindlein, sie schreiben es ab.

Nun hab ich den Buchstaben T verlassen, und schon kommt Z. Wo bleibt W? Habe ich das Heft verlegt? Nein, der W war ja gestern krank – er hatte sich am Sonntag im Stadion eine Lungenentzündung geholt, stimmt, der Vater hats mir ja schriftlich korrekt mitgeteilt. Armer W! Warum gehst du auch ins Stadion, wenns eisig in Strömen regnet?

Diese Frage könntest du eigentlich auch an dich selbst stellen, fällt es mir ein, denn du warst ja am Sonntag ebenfalls im Stadion und harrtest treu bis zum Schlußpfiff aus, obwohl der Fußball, den die beiden Mannschaften boten, keineswegs hochklassig war. Ja, das Spiel war sogar ausgesprochen langweilig – also: warum bliebst du? Und mit dir dreißigtausend zahlende Zuschauer?

Warum?

Wenn der Rechtsaußen den linken Half überspielt und zentert, wenn der Mittelstürmer den Ball in den leeren Raum vorlegt und der Tormann sich wirft, wenn der Halblinke seine Verteidigung entlastet und ein Flügelspiel forciert, wenn der Verteidiger auf der Torlinie rettet, wenn einer unfair rempelt oder eine ritterliche Geste macht, wenn der Schiedsrichter gut ist oder schwach, parteiisch oder parteilos, dann existiert für den Zuschauer nichts auf der Welt außer dem Fußball, ob die Sonne scheint, obs regnet oder schneit. Dann hat er alles vergessen.”

Ödön von Horváth (9 december 1901 – 1 juni 1938)

Cover

De Engelse dichter en schrijver John Milton werd geboren op 9 december 1608 in Londen. Zie ook alle tags voor John Milton op dit blog.

Uit: Paradise Lost (Book I)

"If thou beest he--but O how fallen! how changed
From him who, in the happy realms of light
Clothed with transcendent brightness, didst outshine
Myriads, though bright!--if he whom mutual league,
United thoughts and counsels, equal hope
And hazard in the glorious enterprise
Joined with me once, now misery hath joined
In equal ruin; into what pit thou seest
From what height fallen: so much the stronger proved
He with his thunder; and till then who knew
The force of those dire arms? Yet not for those,
Nor what the potent Victor in his rage
Can else inflict, do I repent, or change,
Though changed in outward lustre, that fixed mind,
And high disdain from sense of injured merit,
That with the Mightiest raised me to contend,
And to the fierce contentions brought along
Innumerable force of Spirits armed,
That durst dislike his reign, and, me preferring,
His utmost power with adverse power opposed
In dubious battle on the plains of Heaven,
And shook his throne. What though the field be lost?
All is not lost--the unconquerable will,
And study of revenge, immortal hate,
And courage never to submit or yield:
And what is else not to be overcome?

That glory never shall his wrath or might
Extort from me. To bow and sue for grace
With suppliant knee, and deify his power
Who, from the terror of this arm, so late
Doubted his empire--that were low indeed;
That were an ignominy and shame beneath
This downfall; since, by fate, the strength of Gods,
And this empyreal sybstance, cannot fail;

John Milton (9 december 1608 – 8 november 1674)

Paradise Lost illustratie: De val van de engelen

De Tsjechische psycholoog, schrijver en dichter Jan Křesadlo (pseudoniem van Václav Jaroslav Karel Pinkava) werd geboren op 9 december 1926 in Praag. Zie ook alle tags voor Jan Křesadlo op dit blog.

The Offering

With green-tinged light, behold, the west was blazing,
in slowly waning, dying conflagration,
after the sun's great disc had settled, lazing,
in its gold-purple furnace of cremation,
out-spanned in splendid vaulted meditation,
hovering, still, inviting breathless gazing:
Yet by-and-by the outspread molten glory
began to fade and greener grew each storey.
And in that green, a castle silhouetting,
arching like backs of dragons or related
monsters, drawn-out, sinuous, outward setting
in droves against clouds green and corrugated,
above the panoply of roofs grey-slated—
feasting the eye, as dark clouds drew their netting
over the stage where bristling gothic spires
and battlements stemmed the horizon's fires.
Infiltrating the skies, with jackdaws ridden,
flurries of bats began to make impression,
leaving their hideaways and dens, well-hidden
and setting off in one prolonged procession,
in their perambulating intercession
then swiftly dwindling, by far distance bidden,
winged coenobites heading for far places:
Their cordon whirled in strands and braided traces...

Vertaald door VZJ Pinkava

Jan Křesadlo (9 december 1926 - 13 augustus 1995)

Praag, tijdens de Advent

De Wit-Russische (Belarussische) dichter, journalist en criticus Maksim Bahdanovič werd geboren op 9 december 1891 in Minsk. Zie ook alle tags voor Maksim Bahdanovič op dit blog.

TO THE CRITIC

(Triolet)

No statues did Cellini hew
But only statuettes.
And yet he was an artist true;
No statues did Cellini hew.
In vain the triolet
(D’you hear, sharp critic?) you eschew:
No statues did Cellini hew
But only statuettes.

TRIOLET

For me this long-drawn absence from you
Is blacker far than your black braids.
Why has this evil time then made
For me this long-drawn absence from you?
Grown white where bitter tear-drips strayed,
A triolet thus I started on you:
For me this long-drawn absence from you
Is blacker far than your black braids.

Maksim Bahdanovič (9 december 1891 – 25 mei 1917)

De Amerikaanse schrijver en sceenwriter James Dalton Trumbo werd geboren op 9 december 1905 in het plaatsje Montrose in Colorado. Zie ook alle tags voor Dalton Trumbo op dit blog.

Uit: Johnny Got His Gun

“My arm. My arm they've cut my arm off. See that stump there? That used to be my arm. Oh sure I had an arm I was born with one I was normal just I like you and I could hear and I had a left arm like I anybody. But what do you think of those lazy bastards cutting it off?

How's that

I can't hear either. I can't hear. Write it down. Put it on a piece of paper. I can read all right. But I can't hear. Put it down on a piece of paper and hand the paper to my right arm because I have no left arm.

My left arm. I wonder what they've done with it. When you cut a man's arm off you have to do something with it. You can't just leave it Iying around. Do you send it to hospitals so guys can pick it to pieces and see how an arm works? Do you wrap it up in an old newspaper and throw it onto the junk heap? Do you bury it? After all it's part of a man a very important part of a man and it should be treated respectfully. Do you take it out and bury it and say a little prayer? You should because it's human flesh and it died young and it deserves a good sendoff.

*****

Then things quieted down all of a sudden. Everything went still inside his head. The lights before his eyes snapped out as quickly as if somebody had shut them off with a switch. The pain went away too. The only feeling he had was the strong throb of blood in his brain swelling and contracting his head. But it was peaceful. It was painless. It was such a relief that he came out of his drowning. He could think.”

Dalton Trumbo (9 december 1905 – 10 september 1976)

09-12-2012 om 18:50 geschreven door Romenu  

De Britse schrijver Louis de Bernières werd geboren in Londen op 8 december 1954. Zie ook alle tags voor Louis de Bernières op dit blog.

Uit: Birds Without Wings

“Yusuf the Tall regarded such people with disdain. Moreover, it is one of the greatest curses of religion that it takes only the very slightest twist of a knife tip in the cloth of a shirt to turn neighbours who have loved each other into bitter enemies. He had lived serenely among Christians for most of his life, but now that she had despoiled and defiled herself with an infidel, this was the worst in all that tormented him.

Yusuf stopped pacing the room, and at last called his sons together. His other daughters assembled too, standing silent and cowed at the back of the darkened room.
When his sons were before him, Yusuf took his pistol from his sash, weighed it in his hand, took it by the barrel, and handed it to his second son, Sadettin. Sadettin took it by the butt, and looked at it in disbelief. At first his voice seemed to fail him. "Baba, not me," he said.
"I have tried," said Yusuf,"and I can’t. I am ashamed, but I can’t."
"Not me, Baba. Why me?"
"You have courage. Great courage. And you are obedient. This is my command."
"Baba!"
Yusuf beheld the spiritual and moral agony of his second son, and the surprise, but he would not relent.
"It should be Ekrem," pleaded his second son, gesturing towards the first-born. "Ekrem is oldest." Ekrem held out his hands as if to push his brother away, shaking his head vigorously.
"Ekrem will take my place when your mother dies," said Yusuf. "He is the first-born. You are all used to obeying him. He will be head of the family. It is you who must do this thing." He paused. "I command it."
Father and second son looked at each other for a long moment. "I command it," repeated Yusuf the Tall.
"I would rather kill myself," said Sadettin at last.
"I have other sons." Yusuf placed his hand on Sadettin’s shoulder.
"I am your father."
"I will never forgive you," replied his second son.
"I know. Nonetheless, it is my decision. Sometimes . . ." and here he hesitated, trying to name whatever it is that takes our choices away, ". . . sometimes we are defeated."

Louis de Bernières (Londen, 8 december 1954)

De Amerikaanse schrijfster Mary Catherine Gordon werd geboren op 8 december 1949 in Far Rockaway, New York. Zie ook alle tags voor Mary Gordon op dit blog.

Uit: The Love of My Youth

“In those days, he couldn’t speak to anyone about his pain over the fact that Miranda seemed entirely taken up by the problems of the world. The things that absorbed him no longer captured her attention. Not that he ever wanted to capture her attention; her attention was not a bird he was trying to snare, a fish he was netting. For that was what he loved most about Miranda: her mind’s speed, but not only her mind, her quickness in everything. Darting, swooping, leaping, thrilling to him, who moved so slowly, whose every gesture was considered. Those who criticized his playing of the piano accused him of being incapable of lightness. She was a bright thing, a shimmering thing, a kingfisher, a dragonfly. Thirty-six years later she would be no longer young. Had she kept her quickness? Her lightness? Which would he have preferred, that she had kept or lost them?

Is that why he’s agreed to it, to seeing her after all these years, at this dinner Valerie has arranged? Out of simple curiosity? Along with lacking lightness, he has been charged with lacking curiosity. But perhaps both had always been untrue. That curiosity has in this instance triumphed over shame: this must be a sign of strength. For if his soul is, as he’d learned in Sunday school, a clear vessel that could be blackened by his sins, what he did to Miranda was among the blackest. When he told himself he couldn’t have helped it, that he had done the best, the only thing he could have done under the circumstances, the words rang false. He would be tempted to say that to her now, but he would never say it. He is hoping there will be no need. That they will see each other once again, no longer young but healthy, prosperous, intact. That he will see the proof: that he did not destroy her.”

Mary Gordon (Far Rockaway, 8 december 1949)

De Amerikaanse schrijver Bill Bryson werd geboren in Des Moines (Iowa) op 8 december 1951. Zie ook alle tags voor Bill Bryson op dit blog.

Uit: A Walk In The Woods

“I cautiously shouted at it: "Hey! You there! Scat!" The creature blinked again, singularly unmoved. "You shout," I said.
"Oh, you brute, go away, do!" Katz shouted in merciless imitation. "Please withdraw at once, you horrid creature."
"Fuck you," I said and lugged my tent right over to his. I didn't know what this would achieve exactly, but it brought me a tiny measure of comfort to be nearer to him.

"What are you doing?"
"I'm moving my tent."
"Oh, good plan. That'll really confuse it."
I peered and peered, but I couldn't see anything but those two wide-set eyes staring from the near distance like eyes in a cartoon. I couldn't decide whether I wanted to be outside and dead or inside and waiting to be dead. I was barefoot and in my underwear and shivering. What I really wanted--really, really wanted--was for the animal to withdraw. I picked up a small stone and tossed it at it. I think it may have hit it because the animal made a sudden noisy start (which scared the bejesus out of me and brought a whimper to my lips) and then emitted a noise--not quite a growl, but near enough. It occurred to me that perhaps I oughtn't provoke it.
"What are you doing, Bryson? Just leave it alone and it will go away."
"How can you be so calm?"
"What do you want me to do? You're hysterical enough for both of us."
"I think I have a right to be a trifle alarmed, pardon me. I'm in the woods, in the middle of nowhere, in the dark, staring at a bear, with a guy who has nothing to defend himself with but a pair of nail clippers. Let me ask you this. If it is a bear and it comes for you, what are you going to do--give it a pedicure?"

Bill Bryson (Des Moines, 8 december 1951)

De Amerikaanse dichter en schrijver Delmore Schwartz werd geboren op 8 december 1913 in New York. Zie ook alle tags voor Delmore Schwarz op dit blog.

From The Graveyard By The Sea

(After Valery)


This hushed surface where the doves parade
Amid the pines vibrates, amid the graves;
Here the noon's justice unites all fires when
The sea aspires forever to begin again and again.
O what a gratification comes after long meditation
O satisfaction, after long meditation or ratiocination
Upon the calm of the gods
Upon the divine serenity, in luxurious contemplation!

What pure toil of perfect lightning enwombs, consumes,
Each various manifold jewel of imperceptible foam,
And how profound a peace appears to be begotten and
begun
When upon the abyss the sunlight seems to pause,
The pure effects of an eternal cause:
Time itself sparkles, to dream and to know are one....

Love And Marilyn Monroe

(after Spillane)

Let us be aware of the true dark gods
Acknowledgeing the cache of the crotch
The primitive pure and pwerful pink and grey
private sensitivites
Wincing, marvelous in their sweetness, whence rises
the future.

Therefore let us praise Miss Marilyn Monroe.
She has a noble attitude marked by pride and candor
She takes a noble pride in the female nature and torso
She articualtes her pride with directness and exuberance
She is honest in her delight in womanhood and manhood.
She is not a great lady, she is more than a lady,
She continues the tradition of Dolly Madison and Clara
Bow
When she says, "any woman who claims she does not like
to be grabbed is a liar!"
Whether true or false, this colossal remark
states a dazzling intention...

It might be the birth of a new Venus among us
It atones at the very least for such as Carrie Nation
For Miss Monroe will never be a blue nose,
and perhaps we may hope
That there will be fewer blue noses because
she has flourished --
Long may she flourish in self-delight and the joy
of womanhood.
A nation haunted by Puritanism owes her homage and
gratitude.

Let us praise, to say it again, her spiritual pride
And admire one who delights in what she has and is
(Who says also: "A woman is like a motor car:
She needs a good body."
And: "I sun bathe in the nude, because I want
to be blonde all over.")

This is spiritual piety and physical ebullience
This is vivd glory, spiritual and physical,
Of Miss Marilyn Monroe.

Delmore Schwartz (8 december 1913 – 11 juli 1966)




De Amerikaanse schrijver James Thurber werd geboren op 8 december 1894 in Columbus, Ohio. Zie ook alle tags voor James Thurber op dit blog.

Uit: The Dog Department

“The next crack that Mr. Walker makes is to the effect that the dog is "cousin to the wolf." (He doesn't even say what wolf.) Now, the dog is no more cousin to the wolf than I am niece to the horse. I am aware that until very recently, until this year, in fact, the preponderance of authority has held that the dog is cousin to the wolf. But it happens that remarkable and convincing disproof of this old wives' theory has just been adduced by two able and unimpeachable specialists in the field, Charles Quintus Harbison in his Myths and Legends of the Dog (Curtis, Webb ' $ 5.00) and D. J. Seiffert in his The Canidae, a History of Digingrade Carnivora (Green Barton ' $3.50). This disposes of this old superstition in a manner that brooks no contradictions. So much for that.

"The history of the dog," Mr. Walker asserts, "is one of greed, double-crossing, and unspeakable lechery." Mr. Walker, who writes with a stub pen, frequently mislays his spectacles, and is inclined to get mixed up now and then, undoubtedly meant to write, "The history of man is one of greed, double-crossing, and unspeakable lechery." If you stopped ten human beings in the street and said to them, "The history of what animal is one of greed, double-crossing, and unspeakable lechery?" seven would say "man," two would walk on hastily without saying anything, and the other would call the police. If you put this same query to ten dogs, none of them would say anything (they are much too fairminded to go around making a lot of loose charges against men) and none of them would phone the police. (I am reminded to say here, speaking of the police, that no dog has ever held a lantern while a burglar opened a safe belonging to the dog's master. A dog's paw is so formed that he cannot hold a lantern. If your burglar is smart he holds the lantern while the dog opens the safe.)”

James Thurber (8 december 1894 – 2 november 1961)

De Amerikaanse dichter en schrijver William Hervey Allen werd geboren op 8 december 1889 in Pittsburgh. Zie ook alle tags voor Hervey Allen op dit blog.

    Palmetto Town

    Sea-island winds sweep through Palmetto Town,
    Bringing with piney tang the old romance
    Of Pirates and of smuggling gentlemen;
    And tongues as languorous as southern France
    Flow down her streets like water-talk at fords;
    While through iron gates where pickaninnies sprawl,
    The sound floats back, in rippled banjo chords,
    From lush magnolia shade where mockers call.
    Mornings, the flower-women hawk their wares--
    Bronze caryatids of a genial race,
    Bearing the bloom-heaped baskets on their heads;
    Lithe, with their arms akimbo in wide grace,
    Their jasmine nods jestingly at cares--
    Turbaned they are, deep-chested, straight and tall,
    Bandying old English words now seldom heard,
    But sweet as Provençal.
    Dreams peer like prisoners through her harp-like gates,
    From molten gardens mottled with gray-gloom,
    Where lichened sundials shadow ancient dates,
    And deep piazzas loom.
    Fringing her quays are frayed palmetto posts,
    Where clipper ships once moored along the ways,
    And fanlight doorways, sunstruck with old ghosts,
    Sicken with loves of her lost yesterdays.
    Often I halt upon some gabled walk,
    Thinking I see the ear-ringed _picaroons_,
    Slashed with a sash or Spanish _folderols_,
    Gambling for moidores or for gold doubloons.
    But they have gone where night goes after day,
    And the old streets are gay with whistled tunes,
    Bright with the lilt of scarlet parasols,
    Carried by honey-voiced young octoroons.

Hervey Allen (8 december 1889 – 28 december 1949)

Pittsburgh in de sneeuw 

Zie voor nog meer schrijvers van de 8e december ook mijn vorige blog van vandaag.

08-12-2012 om 15:58 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse zanger, dichter en tekstschrijver James Douglas (Jim) Morrison werd geboren in Melbourne (Florida) op 8 december 1943.Zie ook alle tags voor Jim Morrison op dit blog.

Cock-Pit

Cock-pit
I am real Take a snapshot of me
He is real, shot
Reality is what has been
concealed from us for so long
birth sex death
we're alive when we laugh
when we can feel the
rush & spurt of blood
blood is real in its redness
the rainbow is real in absence of blood

ELECTRIC STORM

electric storm
from the front
barometer at zero
forest
blue-eyed dog
strangled by snow
Night storm
flight-drive thru deserts
neon capitals, Wilderness
echoed & silenced
by angels

Angel Flight
to tobacco farm
the roadhouse
tomorrow

get ready for the Night
the rumors on waking
a gradual feeling of
learning & remembering

imagine a heaven in the
night-time
would one member be missing?

Jim Morrison (8 december 1943 – 3 juli 1971)

De Franse theaterauteur Georges Feydeau werd geboren op 8 december 1862 in Parijs. Zie ook alle tags voor George Feydeau op dit blog.

Uit: On purge bébé

“Elle a arpenté jusqu’au fond.

FOLLAVOINE, sur un ton bougon.

À des choses, probable !

JULIE.

Quelles ?

FOLLAVOINE, de même.

Eh ! bien, des choses... Je cherchais « Iles Hébrides » dans le dictionnaire.

JULIE.

Iles Hébrides ! T’es pas fou ? Tu as l’intention d’y aller ?

FOLLAVOINE, de même.

Non, je n’ai pas l’intention !

JULIE, d’un ton dédaigneux, tout en s’asseyant sur le canapé.

Alors, qu’est-ce que ça te fait ? En quoi ça peut-il intéresser un fabricant de porcelaine de savoir où sont les Hébrides ?

FOLLAVOINE, toujours sur le ton grognon.

Si tu crois que ça m’intéresse ! Ah ! bien !... je te jure que si c’était pour moi !... Mais c’est pour Bébé. Il vous a de ces questions ! Les enfants s’imaginent, ma parole ! que les parents savent tout !...

Imitant son fils.

« Papa, où c’est les Hébrides ? »

Reprenant sur un ton bougon, pour s’imiter lui-même.

Quoi ?

Voix de son fils.

« Où c’est les Hébrides, papa ? » Oh ! j’avais bien entendu ! j’avais fait répéter à tout hasard...

Maugréant.

« Où c’est, les Hébrides » ? est-ce que je sais, moi ! Tu sais où c’est, toi ?

JULIE.

Bien oui, c’est... J’ai vu ça quelque part, sur la carte ; je ne me rappelle pas où.

FOLLAVOINE,
remontant pour aller s’asseoir à sa table sur laquelle il pose son dictionnaire ouvert à la page qu’il compulsait.

Ah ! comme ça, moi aussi ! Mais je ne pouvais pas lui répondre ça, à cet enfant ! Qu’est-ce qu’il aurait pensé ! J’ai essayé de m’en tirer par la tangente : « Chut ! allez ! ça ne te regarde pas ! Les Hébrides, c’est pas pour les enfants ! »

Georges Feydeau (8 december 1862 - 5 juni 1921)

Opvoering van On purge bébé in de Salle polyvalente de Tonnerre, 2010

De Romeinse dichter en schrijver Quintus Horatius Flaccus werd geboren op 8 december 65 v. Chr. Zie ook alle tags voor Horatius op dit blog.

Oden III.2

Ontberingen gewillig te verdragen
moet sterke knaap in strengen krijgsdienst leeren
en met zijn lans te paard een schrik en geesel
voor Parthen worden, die den nek niet buigen.

In ´t vrije veld en ´t barnen der gevaren
moet hij zijn dagen slijten. Als dan eens
de Grootvorstin van een vijandig land
hem van de tinnen harer burcht aanschouwt,

dan zal zij, zal haar huwb´re dochter klagen:
"Och moge toch mijn princelijk bruigom,
zoo onervaren in ´t soldatenleven,
dien fellen leeuw in ´t bloedtooneel ontwijken!"

´t Is blijde roem voor ´t vaderland te sterven.
Ook hem die vlucht, haalt toch de dood wel in,
genadeloos voor lafbeks rug en kuiten.

De geesteshoogheid, die geen zwichten kent,
troont zonder smet of blaam en zwaait den schepter,
verheven boven volksgunst van den dag.

Die geesteshoogheid wint onsterflijkheid,
die zoekt den weg, waarlangs geen sterv´ling gaat;
van ´t laag gewoel en van den drassen grond
wiekt hij omhoog, de starren te gemoet.

Ook ´t trouwe zwijgen vindt zijn veilig loon.
Neen, niemand die ´t mysterie heeft verraden,
zij ooit met mij onder hetzelfde dak

of in dezelfde boot! Want Jupiter
grijpt in zijn toorn wel schuldeloos met schuldig
en zelden blijft de misdaad ongeboet,
al strompelt het Gericht ook achteraan.

 Vertaald door Dr. A. Rutgers van der Loeff

Horatius (8 december 65 v. Chr. - 27 november 8 v. Chr.)

Op een Italiaanse postzegel

Zie voor onderstaande schrijvers ook mijn blog van 8 december 2010.

De Spaanse schrijfster, vertaalster en journaliste Carmen Martín Gaite werd geboren op 8 december 1925 in Salamanca. 

De Griekse dichter en schrijver Nikos Gatsos werd geboren op 8 december 1911 in Kato Asea in Arcadië. 
 

De Oostenrijkse schrijver Jura Soyfer werd op 8 december 1912 in Charkov, Oekraïne, geboren. 
 

De Noorse dichter, schrijver, journalist en politicus Bjørnstjerne Bjørnson werd geboren op 8 december 1832 in Kvikne bij Tynset. 
 

De Amerikaanse schrijver Joel Chandler Harris werd geboren op 8 december 1848 in Eatonton, Georgia.

08-12-2012 om 15:45 geschreven door Romenu  

De Zuid-Afrikaanse dichter en schrijver Tatamkhulu Afrika werd geboren op 7 december 1920 in Egypte. Zie ook alle tags voor Tatamkhulu Afrika op dit blog.

Uit: Mr Chameleon: An Authobiography

“Have I just written of Dennis C--as would a gay man? Did not only admiration but lust tire me as I was confronted with a wholeness and beauty of the flesh that | knew l could never achieve? What man can honestly say that he has felt no stirring of the genitals when faced with a virility he cannot rival--that challenges his Yin with its Yang? Today, we pretend that "male bonding" is asexual love--like hell it is! Where there is love of whatever kind, there is desire of a kind as variable, and that daunting sinuousness that is the arousal of the loins runs through them all.

(…)

Chameleon, reversing the process and wanting his surroundings now to conform to the colour and pattern he had chosen, exhorted the  faithful fellows to follow him into the badlands of Shi'ism, but all they saw was that bloodyminded Whiteboy who could turna clever trick or two with his tongue, but what did a Whiteboy know about  the Faith, particularly when it came to what their forefathers had followed for fourteen hundred years, and they left me in droves.”

(…)

So desperate was I to smash the Whiteboy image that was robbing my life of all fullness and light that, in the winter months when it incessantly rained and I could not get down to the beach to tan, I would colour my hands, arms, neck and face with Coppertone and try to persuade myself that I felt at home in my crude, wild simulation of a bastard's skin ... [I]f I was caught by an unseasonably hot day and the Coppertone with its vinegary smell began to run on my sweating skin, I would feel like a fool in paper clothes on a rainy day and would dart, silently crying, in pursuit of the least  fragment of steadying shade.”

Tatamkhulu Afrika (7 december 1920 – 23 december 2002)

De Oostenrijkse schrijver Johann Nepomuk Eduard Ambrosius Nestroy werd geboren in Wenen op 7 december 1801. Zie ook alle tags voor Johann Nestroy op dit blog.

Uit: Der Talisman

“Erster Akt

Die Bühne stellt einen Dorfplatz vor. In der Mitte gegen den Hintergrund ein Brunnen mit zwei sich gegenüberstehenden Steinsitzen, links eine Gartenmauer mit einer kleinen offenstehenden Tür, welche in den Herrschaftsgarten führt.

Erste Szene

Bauernmädchen, darunter Hannerl (treten während dem Ritornell des folgenden Chores aus dem Hintergrunde links auf); Bauernbursche, unter ihnen Christoph, Seppel und Hans

Chor

Zweite Szene

Salome; die Vorigen

Salome (in ärmlich ländlichem Anzug, mit roten Haaren, kommt aus dem Hintergrunde links) Da geht's ja gar lustig zu; wird schon auf 'm Tanzboden gangen, nit wahr?”

Johann Nestroy (7 december 1801 - 25 mei 1862)

Scene uit “Der Talisman”, Salzburger Landestheater, 2007

De Franse filosoof en toneelauteur Gabriel Marcel werd geboren op 7 december 1889 in Parijs. Zie ook alle tags voor Gabriel Marcel op dit blog.

Uit:  Existentialisme chrétien (La primauté de l'acte)

“Sans doute est-ce avant tout à partir d'une réflexion sur l'acte considéré comme irréductible à un contenu de pensée que j'ai été d'abord amené à m'inscrire en faux contre l'idée d'une totalité intelligible qui serait à la fois le principe moteur et la fin de la dialectique. Est-ce à dire que j'aie été avant tout sensible à ce qui dans l'acte présente un caractère ou une valeur de rupture, à ce qu'on appellerait aujourd'hui son caractère révolutionnaire? Je n'en suis pas sûr, et même je ne le crois pas. Bien qu'il n'y ait là qu'une nuance, je dirais plus volontiers que l'acte m'a toujours retenu avant tout par son irréductible originalité, ou même par la singularité de perspective qui le commande inévitablement. Là est la raison pour laquelle le monadisme a pu me séduire quelque temps ; et sans doute m'y serais-je rallié durablement si la thèse de l'incommunicabilité des monades ne m'était apparue comme un défi à l'expérience et au sens commun, si l'harmonie préétablie ne m'avait fait l'effet d'une pure invention de l'esprit dont l'ingéniosité même souligne l'artifice. Agir, me semblait-il, c'est avant tout prendre position ; et ce ne sera jamais que par une fiction arbitraire qu'on pourra tenter d'intégrer au réel l'acte par lequel je me situe en face de lui. Je vois distinctement aujourd'hui que je tendais ainsi à substituer un type de rapport concret et dramatique aux relations encore tout abstraites d'inhérence ou d'extériorité entre lesquelles la philosophie traditionnelle prétendait me contraindre à opter.”

Gabriel Marcel (7 december 1889 - 8 oktober 1973)

Zie voor nog meer schrijvers van de 7^e december ook mijn blog van 7 december 2011 deel 1 en eveneens deel 2.

07-12-2012 om 20:14 geschreven door Romenu  

De Oostenrijkse schrijver Peter Handke werd op 6 december 1942 in Griffen in Karinthië geboren. Zie ook alle tags voor Peter Handke op dit blog.

Uit: Die Morawische Nacht

“Da wir uns alle gerade in Porodin oder in den Nachbardörfern aufhielten, verstreut in den Gehöften, fanden wir, des früheren Autors Freunde, Gefährten, ferne Nachbarn, Mitspieler – und jeder einzelne, für jeweils eine Etappe, sein Reisebegleiter –, uns bald zu einer Art Kolonne zusammen, in Autos, auf Fahrrädern, auf Traktoren, und der eine und der andere zu Fuß, womit er querfeldein ebenso schnell vorankam wie die Fahrenden auf den holprigen, immer wieder vom Ziel weg in ein Nirgendwo führenden und dort endenden Wegen.

Freilich hatten auch die Fußgänger, obwohl es zur Leuchtschrift MORAWISCHE NACHT ein bloßer

Katzensprung schien, da und dort vor einem unversehens tiefeingeschnittenen Kanal jäh abzubiegen und in der Folge, vor einer undurchdringlichen Wildhecke, gleich ein zweites Mal.

Warum hatte unser Bootsmann gerade die Gegend von Porodin zu seinem Wohnort gemacht? Wir konnten nur rätseln: Die einen meinten, das komme von der balkanweit verbreiteten Geschichte zwischen den Kriegen – es war da immer, wenn nicht Krieg, so »zwischen den Kriegen« gewesen –, wonach in dem Gemeindegebiet ein Hausierer von einem Einheimischen ermordet wurde, worauf das ganze Dorf dafür an jedem Jahrestag Sühne leistete. Andere glaubten, er sei umgesiedelt eher der Morawa wegen, um auf den Fluß zu schauen, vor allem auf dessen schimmernde Biegungen, die eine fl ußauf, die nächste gleich flußab. Und wieder andere mutmaßten, es seien vordringlich die vielen Scheidewege und Kreuzungen in dem großen Dorf gewesen, wo er auf der Terrasse einer der balkanischen Eckbars einfach so dasitzen wollte, in der Ferne die himmelan weidenden Schafe

und vor sich den erztrüben Wein”.

Peter Handke (Griffen, 6 december 1942)

De Poolse dichter Rafał Wojaczek werd geboren in Mikołów op 6 decmber 1945. Zie ook alle tags voor Ralf Wojaczek op dit blog.

Crazy Peter

Their buttocks are sad
and the store
of their heart is meager. Daughters
of winter
and want

Yet still is growing
my sincere head
on the plate
of their hunger

But you, why is your sex
blind? Black slave of
light ... pretend!

Pretend, o precious,
so the reward
be tripled by good death.

My vocabulary

My vocabulary so small! Hope's term Tomorrow
Is only conjugated in Your person
While Love's word evades my tongue and fails
To compose itself from Hunger's letters

By despair emboldened, I'm leaving Your dream
Gripping my own with teeth in desperate hope.
Tell me: is there anything else to do
When even Death can't verbalize its works?

Vertaald door Tomasz Gil

Rafał Wojaczek (6 december 1945 – 11 mei 1971)

De Duitse schrijver en acteur Dirk Dobbrow werd geboren op 6 december 1966 in Berlijn. Zie ook alle tags voor Dirk Dobbrow op dit blog..

Uit: Alles schön ordentlich abgewickelt (bespreking van  “Legoland” door Irene Bazinger in Berliner Zeitung, januari 2000)

"Alles schön ordentlich" nennt die Clique die tote Wirklichkeit in Legoland, wo sie sich lebendig fehl am Platz fühlt. Die Erwachsenen sind abgehauen oder in eigene Probleme verstrickt. Bei Michael Funke, der für seine Inszenierung auch das Bühnenbild entwarf, sind die Innenräume nur wenig höher als die Türen. So bewegen sich die Personen wie in einer Puppenstube. Alles ist zu eng, zu niedrig und überdies unwirtlich. Als Sitzgelegenheit gibt es bloß einen Stuhl, das Bett hat weder Kissen noch Decke. Dagegen ist das zugige Dach mit der imposanten Aussicht geradezu angenehm. Sympathischerweise wird aus all diesen Miseren weder im Stück noch in Funkes Interpretation Sozialkitsch mit Pubertätsbonus. Kurze Musikschnipsel trennen die knappen, nüchternen Szenen. Die pöbeligen Angebereien und gruppendynamischen Bosheiten zeigen grotesk eindringlich die abgründige Verzweiflung der Jungen. Zum Beispiel als Gerd (Jan Ole Sroka), dessen Eltern kurz nacheinander starben, einen Joghurt isst und daraus ein tragikomisches Beerdigungsritual zu Chopins Trauermarsch wird. Überhaupt spielt das ganze Ensemble mit großer, zärtlicher Melancholie gegen die Gewalt der Betonwände an. "Kein Stein bleibt auf dem anderen", schreien die Darsteller am Schluss, während Aufnahmen einstürzender Neubauten zu sehen sind. Das Finale wird zum Fanal, das Ende ein böses Erwachen, und das passt an diesem Ort zu dieser Zeit schrecklich genau.”

Dirk Dobbrow (Berlijn, 6 december 1966)

Scene uit Legoland, Kleist-Theater Frankfurt/Oder, 2000

De Nederlandse schrijver en schilder Henk van Woerden werd op 6 december 1947 geboren te Leiden. Zie ook alle tags voor Henk van Woerden op dit blog.

Uit: A Mouthful of Glass (vertaald door Dan Jacobson)

“A few minutes after 3pm on September 6 1966, Demitrios Tsafendas, a messenger in South Africa's parliament, walked up to the country's prime minister, Hendrik Vervoerd, in the chamber of the House in full public view and stabbed him four times. Tsafendas was overpowered, disarmed and dragged away. Verwoerd died within the hour. He was one of the architects of apartheid and Tsafendas one of its victims. Born in Mozambique, his father was Greek, his mother a black African. His father disowned his mother and married a Greek woman and they moved to South Africa, where Demitrios was accepted as white. But he soon discovered that he did not fit in anywhere. He became exiled from family, community, heritage, country - and sanity, which undoubtedly saved him from execution after the Verwoerd assassination. Many times and in many countries he was treated for psychiatric disorders. He believed he was possessed by a huge tape-worm that caused the mental torment he suffered throughout his life. After the murder Tsafendas was kept in prison for three decades, at times treated brutally. He was then sent to a psychiatric hospital in Krugersdorp, where he died last year. Henk van Woerden , a Dutch artist brought up in South Africa during the Verwoerd years, has written an account of Tsafendas's life. At the end, he went to visit the old man, expecting to find "an extinguished human being - infantile, deaf, manifestly crazy".

Henk van Woerden (6 december 1947 - 16 november 2005)

Portret door Tom Kusters, 2006

Zie voor nog meer schrijvers van de 6^e december ook mijn blog van 6 december 2011 deel 2.

06-12-2012 om 21:00 geschreven door Romenu  

De Noorse schrijver en vertaler Karl Ove Knausgård werd geboren in Oslo op  6 december 1968. De literaire carrière van Knausgård begon in 1998 toen zijn eerste boek Ute av verden gepubliceerd werd. Dit boek werd meteen gelauwerd en Knausgård ontving de Noorse Kritikerprisen. Zes jaar later, in 2004 kwam zijn tweede boek uit, En tid for alt (in het Nederlands vertaald als "Engelen vallen langzaam"). Knausgård probeert in dit boek de verhouding tussen wetenschap en godsdienst te ontdekken aan de hand van bijbelfragmenten. Voor dit boek ontving Knausgård de Sørlandets litteraturpris. Zijn bekendste werk is echter de zesdelige romancyclus/autobiografie Min kamp (2009-2011). Hierin vertelt Knausgård over zijn leven en de relatie met zijn ouders en vrienden. De publicatie van het boek ging echter gepaard met heel wat controverse, enerzijds vanwege de verwijzing naar Mein Kampf van Adolf Hitler, anderzijds vanwege het feit dat Knausgård in zijn boek te pas en te onpas de levens van zijn vrienden en familie (met naam en toenaam) in detail beschrijft.

Uit: Vader (Vertaald door Marianne Molenaar)

“Voor het hart is het leven simpel: het slaat zolang het kan. Dan stopt het. Vroeg of laat, zomaar op een dag, houdt die pompende beweging vanzelf op en stroomt het bloed naar het laagste punt van het lichaam, waar het zich in een kleine poel verzamelt, aan de buitenkant zichtbaar als een donkere, ietwat zachte plek op de steeds witter wordende huid terwijl de temperatuur daalt, de ledematen verstijven en de darmen zich legen. Deze veranderingen gedurende de eerste uren vinden zo langzaam plaats en voltrekken zich met zo’n onverbiddelijkheid dat ze bijna iets ritueels hebben, alsof het leven volgens bepaalde regels capituleert, een soort gentlemen’s agreement waar ook de representanten van het dode zich naar richten, aangezien ze altijd wachten tot het leven zich heeft teruggetrokken voor ze de invasie van het nieuwe landschap inzetten. Maar die is dan ook onherroepelijk. De enorme zwermen bacteriën die zich in het innerlijk van het lichaam verbreiden, kunnen door niets worden tegengehouden. Hadden ze het een paar uur eerder nog geprobeerd, dan zouden ze onmiddellijk op weerstand zijn gestuit, maar nu is alles stil om hen heen en dringen ze steeds dieper door in al dat vochtige en donkere. Ze bereiken de kanalen van Havers, de crypten van Lieberkühn, de eilandjes van Langerhans. Ze bereiken het kapsel van Bowman, de columna van Clarke, de zwarte substantie in het mesencefalon. En ze bereiken het hart. Het is nog steeds intact, maar verstoken van de beweging waar de hele constructie op is afgestemd, heeft het iets wonderlijk uitgestorvens, net een bouwplaats die in alle haast door de bouwvakkers is verlaten: de onbeweeglijke voertuigen die geel oplichten tegen het donkere bos, de barakken die er leeg bij liggen, de wagentjes van de kabelbaan die volgeladen op een rij langs de bergwand hangen.”

Karl Ove Knausgård (Oslo, 6 december 1968)

06-12-2012 om 00:00 geschreven door Romenu  

Bij 5 december

Uit: De heerlijkste 5 december in vijfhonderdvierenzeventig jaar

'Daar zitten we weer,' zei Sint. 'Zegt u dat wel,' zei Piet. 'Op de stoomboot naar Nederland. Net als ieder jaar. Voor de hoeveelste keer is dat nou, Sinterklaas?' 'Voor de vijfhonderdvierenzeventigste keer,' zei de Sint. 'Bah,' zei Piet. 'Wat nou "bah"...' zei Sinterklaas verontwaardigd. 'Waarom "bah"?' 'Ik heb er zo genoeg van,' zei Piet. 'Maar je houdt toch van de kinderen? En de kinderen houden toch van ons ?' 'Welnee,' zei Piet. 'Ze houden alleen van onze cadeautjes, 't Gaat ze enkel om de pakjes. Verder nergens om. En 't gaat nog stormen ook. Bah !' 'Hoor 's Piet, dat mag je volstrekt niet zeggen,' zei Sinterklaas boos. 'Als je nog een keer "bah" zegt, ontsla ik je. De kinderen houden wél van ons. Ze zijn gek op ons...'

Oude boekillustratie

Hoeii... voor Sinterklaas verder kon spreken kwam er een windvlaag die bijna z'n mijter meenam... de storm stak op... de lucht werd inktzwart... de golven werden hoger en hoger... 'Daar heb je 't nou...' schreeuwde Piet. 'We vergaan!' 'Onzin,' riep Sinterklaas, "t Is al vierhonderddrieënzeventig keer goed gegaan met die boot, waarom zouden we dan nu ineens... haboeh...' Sinterklaas kreeg een grote zilte golf naar binnen en hij moest met de ene hand z'n mijter en z'n staf vasthouden en met de andere de reling. De storm werd steeds erger en heviger en woester en wilder en vreselijker. Huizenhoge golven, torenhoge golven... de stoomboot leek wel een plastic speelgoedscheepje op de Westeinder Plas.

'Ik ben zo bang...' huilde Piet. 'Onzin!' riep Sinterklaas weer. En toen ineens... een ontzettende schok. Het schip was op een klip gevaren. 'Help... help...' schreeuwde Piet. 'Help, de boot zinkt !' 'Wat zei je zo-even, Piet?' vroeg Sinterklaas, terwijl hij probeerde te zwemmen met zijn mijter op en zijn staf in de hand. 'Ik zei: De boot zinkt...' kreunde Pieter, die naast hem zwom. 'O,' zei Sinterklaas. 'Wel, je had gelijk. De boot is gezonken.' 'O, wat ben ik nat,' zei Piet. 'O, wat ben ik nat en koud en zielig. O, wat heb ik een medelijden met mij!' 'Denk liever aan die arme kindertjes in Nederland,' zei Sinterklaas. 'Als de Sint verdrinkt zullen ze nooit meer lekkers en speelgoed krijgen op 5 december. Daar ga ik, Piet. Ik ben te oud om in de Golf van Biskaje te liggen. Vaarwel dan, Piet.' 'Nee,' riep Piet wanhopig, 'niet zinken, Sinterklaas. Daar drijft een grote balk ! Misschien kunnen we erop klimmen.'

Hè hè, voorlopig waren ze gered.”

Annie M.G. Schmidt (20 mei 1911 – 21 mei 1995)

Zie ook mijn blog van 5 december 2011 en ook mijn blog van 5 december 2010 en ook mijn blog van 5 december 2009.

De Britse schrijver en regisseur Hanif Kureishi werd geboren op 5 december 1954 in Bromley, Kent. Zie ook alle tags voor Hanif Kureishi op dit blog.

Uit: Gabriel's Gift

“Although Gabriel was fifteen, until recently his father had usually walked him home from school in order to keep him away from any possible temptations and diversions. Not long ago Dad had had to rescue Gabriel from a dangerous scene in a nearby block of flats. Fortunately Dad was a musician and often had spare time during the day; too much spare time, said Gabriel's mother, who had started to find Rex himself somewhat "spare." Going to the school had been the only "structure" Dad had, apart from his daily visits to the pub, where several of the other parents also considered the world through the bottom of a beer glass.

Gabriel and his father often stopped at cafés and record shops. Or they went to collect the photographs Gabriel had taken recently, which were developed by a friend of Dad's who had a darkroom. In the sixties and seventies this man had been a successful fashion and pop photographer. The girls with ironed hair and boys in military jackets he had "immortalized," as he liked to put it, were as distant to Gabriel as Dickens's characters. The man was out of fashion himself and rarely worked; however, he liked to talk about photography, and he lent Gabriel many books and tore pictures from newspapers, explaining what the photographer had tried to do.

Dad liked to say that school was the last place where anyone could get an education. But outside, if your eyes were open, there were teachers everywhere. All that Dad recalled from his own school days was something about wattle and daub, freezing swimming pools at nine in the morning, and the rate of glacier movement, which was -- well, he couldn't remember.

Getting home was a protracted business for Gabriel and his father. Planting his legs wide on the pavement and swinging his hand for illustration, Dad would ask the most intimate questions of people he knew only vaguely -- How much do you drink? Do you still go to bed together? Do you love her? -- which, to Gabriel's amazement, the person not only answered but elaborated on, often interminably, as Gabriel's father nodded and listened. The two of them would discuss the results for the rest of the way home.

Now Dad had gone and was living somewhere else. If the world hadn't quite been turned upside down, it was at an unusual and perilous angle, and certainly not still.”

Hanif Kureishi (Bromley, 5 december 1954)

In 1970 

De Amerikaanse schrijfster Joan Didion werd geboren in Sacramento Valley op 5 december 1934. Zie ook alle tags voor Joan Didion op dit blog.

Uit: Slouching Toward Bethlehem

“Just to watch the front-page news out of Los Angeles during a Santa Ana is to get very close to what it is about the place. The longest single Santa Ana period in recent years was in 1957, and it lasted not the usual three or four days but fourteen days, from November 21 until December 4. On the first day 25,000 acres of the San Gabriel Mountains were burning, with gusts reaching 100 miles an hour. In town, the wind reached Force 12, or hurricane force, on the Beaufort Scale; oil derricks were toppled and people ordered off the downtown streets to avoid injury from flying objects. On November 22 the fire in the San Gabriels was out of control. On November 24 six people were killed in automobile accidents, and by the end of the week the Los Angeles Times was keeping a box score of traffic deaths. On November 26 a prominent Pasadena attorney, depressed about money, shot and killed his wife, their two sons and himself. On November 27 a South Gate divorcée, twenty-two, was murdered and thrown from a moving car. On November 30 the San Gabriel fire was still out of control, and the wind in town was blowing eighty miles an hour. On the first day of December four people died violently, and on the third the wind began to break.

It is hard for people who have not lived in Los Angeles to realize how radically the Santa Ana figures in the local imagination. The city burning is Los Angeles's deepest image of itself. Nathaniel West perceived that, in The Day of the Locust, and at the time of the 1965 Watts riots what struck the imagination most indelibly were the fires. For days one could drive the Harbor Freeway and see the city on fire, just as we had always known it would be in the end.

Los Angeles weather is the weather of catastrophe, of apocalypse, and, just as the reliably long and bitter winters of New England determine the way life is lived there, so the violence and the unpredictability of the Santa Ana affect the entire quality of life in Los Angeles, accentuate its impermanence, its unreliability. The winds shows us how close to the edge we are”.

Joan Didion (Sacramento Valley, 5 december 1934)

In 1966

De Russische dichter Fjodor Tjoettsjev werd geboren op 5 december 1803 in Ovstug in het gouvernement Orjol. Zie ook alle tags voor Fjodor Tjoettsjev op dit blog.

Silentium!

Speak not, lie hidden, and conceal

the way you dream, the things you feel.

Deep in your spirit let them rise

akin to stars in crystal skies

that set before the night is blurred:

delight in them and speak no word.

How can a heart expression find?

How should another know your mind?

Will he discern what quickens you?

A thought, once uttered, is untrue.

Dimmed is the fountainhead when stirred:

drink at the source and speak no word.

Live in your inner self alone

within your soul a world has grown,

the magic of veiled thoughts that might

be blinded by the outer light,

drowned in the noise of day, unheard...

take in their song and speak no word.

Vertaald door Vladimir Nabokov

When the sequence of the earthly years

When the sequence of the earthly years is over --

The earthly structure is, at last, destroyed --

All that was seen will vanish under water,

Which will reflect the image of the God.

Vertaald door Yevgeny Bonver

Fjodor Tjoettsjev (5 december 1803 – 27 juli 1873)

Standbeeld in de Dichtergarten, München

Zie voor nog meer schrijvers van de 5^e december ook mijn blog van 5 december 2011 deel 1 en eveneens deel 2.

05-12-2012 om 17:05 geschreven door Romenu  

De Duitse dichter Rainer Maria Rilke werd als René Karel Wilhelm Johann Josef Maria Rilke op 4 december 1875 in Praag geboren. Zie ook alle tags voor Rainer Maria Rilke op dit blog.

Ich will ein Garten sein

Ich will ein Garten sein, an dessen Bronnen
die vielen Träume neue Blumen brächen,
die einen abgesondert und versonnen,
und die geeint in schweigsamen Gesprächen.

Und wo sie schreiten, über ihren Häupten
will ich mit Worten wie mit Wipfeln rauschen,
und wo sie ruhen, will ich den Betäubten
mit meinem Schweigen in den Schlummer lauschen.

Ich ließ meinen Engel lange nicht los

Ich ließ meinen Engel lange nicht los,
und er verarmte mir in den Armen
und wurde klein, und ich wurde groß:
und auf einmal war ich das Erbarmen,
und er eine zitternde Bitte bloß.

Da hab ich ihm seine Himmel gegeben, -
und er ließ mir das Nahe, daraus er entschwand;
er lernte das Schweben, ich lernte das Leben,
und wir haben langsam einander erkannt...

Aus dem Leben eines Heiligen

Er kannte Ängste, deren Eingang schon
wie Sterben war und nicht zu überstehen.
Sein Herz erlernte, langsam durchzugehen;
er zog es groß wie einen Sohn.

Und namenlose Nöte kannte er,
finster und ohne Morgen wie Verschläge;
und seine Seele gab er folgsam her,
da sie erwachsen war, auf daß sie läge

bei ihrem Bräutigam und Herrn; und blieb
allein zurück an einem solchen Orte,
wo das Alleinsein alles übertrieb,
und wohnte weit und wollte niemals Worte.

Aber dafür, nach Zeit und Zeit, erfuhr
er auch das Glück, sich in die eignen Hände,
damit er eine Zärtlichkeit empfände,
zu legen wie die ganze Kreatur.

Rainer Maria Rilke (4 december 1875 – 29 december 1926)

Standbeeld in Ronda

De Nederlandse schrijver Geert Mak werd geboren op 4 december 1946 in Vlaardingen. Zie ook alle tags voor Geert Mak op dit blog..

Uit: Reizen zonder John

“‘Niemand kon vertellen wanneer het grote feesten precies was losgebarsten. Er waren mensen die beweerden dat het al direct na de oorlog losging, onmiddellijk na vj-Day op 14 augustus 1945, toen iedereen danste op straat en een gevluchte Duitse jood, Alfred Eisenstaedt van Life, op Times Square de plaat van zijn leven schoot: een matroos die, uitzinnig van vreugde, een kus drukt op de lippen van een verpleegster.

Het waren de maanden waarin uit alle hoeken van de wereld de gi’s terugkwamen, de jaren waarin iedereen plotseling zakken vol geld had, want ook in Amerika was alle luxe jarenlang schaars geweest, en op rantsoen. Nu kon je opeens weer wasmachines kopen, en radio’s, en de nieuwste Chevrolet. General Electric overspoelde het land met luxe uitvindingen: keukenmachines, broodroosters, elektrische vloerwrijvers, fm-radio’s, elektrische dekens en ga zo maar door. Ze werden aangeprezen door de tv-verkoper bij uitstek, Ronald Reagan – een geliefd acteur die met dit werk gaandeweg leerde ook zichzelf te verkopen. Oude idealen werden opgeschort, ‘selling out’ werd een begrip – je ging werk doen waarin je geen zin had, maar waarbij je wel prima verdiende. Het waren de maanden en jaren waarin de Britse Vera Lynn de Amerikanen in het hart raakte: ‘A kiss won’t mean “goodbye” but “Hello to love”’. Ja, toen begon het, met die kus op Times Square.

Een ander begin van die glorieuze tijden, een oudere Amerikaan vertelde me dat ooit: de auto’s. Voor hem begon het allemaal met de auto’s. Of, beter, de kleuren van de auto’s. Volgens hem was het de herfst van 1954. In dat najaar zag hij opeens drommen mensen voor de showrooms van de plaatselijke autodealers.”

Geert Mak (Vlaardingen, 4 december 1946)

De Georgische schrijver en dichter Nikoloz Baratashvili werd geboren op 4 december 1817 in Tbilisi. Zie ook alle tags voor Nikoloz Baratashvili op dit blog.

Napoleon

Napoleon looked upon France and said:
'What is the result of reign of mine?'
And seeing his glory shed,
A light cast down upon his mind.

'That's enough' - he uttered
'My dreams fulfilled: the world is bewildered by my name,
France is flourished by my glory
and foes are crushed for wondrous fame and story'

'But my soul cannot rest in my body!
The Fate is playing with my crown,
And I must praise her to the utmost;
The time is mine and I am her only hope!'

'But, what if the Fate turns her back to me,
And crowns with my fame another fellow?
No, I do not believe she can betray me:
She gave me birth and would not sacrifice her Son!

Napoleon cannot tolerate his rivals.
'However powerfully or skillfully a man rules,
I still cannot learn from him, nor he equals me.
The grave itself would be too small for me if I had a peer

The years will pass until we comprehend him!
The Death itself reveals his fame:
The smoldering fire and roar of waves
uncovers his fiery soul and boundless heart!

Vertaald door Alexander Mikaberidze

Nikoloz Baratashvili (4 december 1817 – 21 oktober 1844)

Standbeeld in Tbilisi

Zie voor nog meer schrijvers van de 4e december ook mijn blog van 4 december 2011 deel 2.

04-12-2012 om 20:43 geschreven door Romenu  

Twee honderd jaar Hendrik Conscience

De Vlaamse schrijver Henri (Hendrik) Conscience werd geboren in Antwerpen op 3 december 1812. Dat is vandaag precies 200 jaar geleden. Zie ook alle tags voor Hendrik Conscience op dit blog.

Uit: De Leeuw Van Vlaanderen Of De Slag Der Gulden Sporen

“Na de stoet alzo enige tijd was voortgereden, struikelde het paard van een der ridders tegen de stronk van een afgehakte boom en bukte onvoorziens tot bij de grond. Hierdoor viel de ridder met de borst op de nek van zijn draver en geraakte bijkans uit de zadel. "Bij de Maagd!" riep hij in de Franse spraak. "Zo helpe mij God! Mijn paard slaapt onder mij."

"Mijnheer De Chatillon," antwoordde zijn gezel, lachende, "dat er een van u beiden sliep--dit geloof ik voorzeker."

"De tong moet u branden, spotter!" viel De Chatillon uit. "Ik sliep niet. Twee uren vestig ik mijn ogen op die betoverende torens, die zich hoe langer hoe meer verwijderen. Maar men zou zich eer aan de galg zien, dan een goed woord uit uw mond te krijgen."

Terwijl de twee ridders, zich dus schertsend toespraken, lachten de anderen lustig om het ongeval en de ganse stoet ontwaakte opeens uit de stille sluimering.

De Chatillon, die nu zijn paard weder op de been gebracht had, ziende dat men niet ophield met lachen, werd door zulke innige gramschap vervoerd, dat hij het beest ijselijk met de scherpe spoor in de buik stampte. Hierdoor steigerde het verwoed in de hoogte, en vloog eindelijk als een javelijn tussen de bomen heen. Geen honderd treden van daar liep het tegen de stam van een zware eik, en stortte deerlijk gewond ter aarde.

Gelukkig was het voor De Chatillon dat hij bij de schok ter zijde uit de zadel gevallen of gesprongen was. Niettegenstaande moest hij zich genoeg in de lenden bezeerd hebben, want hij bleef een ogenblik als gevoelloos liggen.

"Bedaar toch, ik bid u," hernam De St.-Pol, "Ho! Gij zijt gewond, mijn broeder, er komt bloed uit uw maliehemd."

De Chatillon trok de mouw van zijn rechterarm wat omhoog, en bemerkte dat een tak hem de huid opengekrabd had.

"Daar, zie!" sprak hij half getroost. "Het is niets--een schram. Maar bij de Hemel! Ik geloof dat die Vlaming ons met inzicht in deze behekste wegen brengt. Dit wil ik weten,--en zo weinig krijge ik genade om mijn zonden, indien ik hem niet aan de vervloekte eik doe ophangen."

Hendrik Conscience (3 december 1812 – 10 september 1883)

Gedenkpenning 

De Brits-Poolse schrijver Joseph Conrad werd geboren op 3 december 1857 in Berdichev, Rusland in een gezin met Poolse ouders. Zie ook alle tags voor Joseph Conrad op dit blog.

Uit: Heart of Darkness

“"I left in a French steamer, and she called in every blamed port they have out there, for, as far as I could see, the sole purpose of landing soldiers and custom-house officers. I watched the coast. Watching a coast as it slips by the ship is like thinking about an enigma. There it is before you-- smiling, frowning, inviting, grand, mean, insipid, or savage, and always mute with an air of whispering, Come and find out. This one was almost featureless, as if still in the making, with an aspect of monotonous grimness. The edge of a colossal jungle, so dark-green as to be almost black, fringed with white surf, ran straight, like a ruled line, far, far away along a blue sea whose glitter was blurred by a creeping mist. The sun was fierce, the land seemed to glisten and drip with steam. Here and there grayish-whitish specks showed up clustered inside the white surf, with a flag flying above them perhaps. Settlements some centuries old, and still no bigger than pinheads on the untouched expanse of their background. We pounded along, stopped, landed soldiers; went on, landed custom-house clerks to levy toll in what looked like a God-forsaken wilderness, with a tin shed and a flagpole lost in it; landed more soldiers--to take care of the custom-house clerks, presumably. Some, I heard, got drowned in the surf; but whether they did or not, nobody seemed particularly to care. They were just flung out there, and on we went. Every day the coast looked the same, as though we had not moved; but we passed various places--trading places--with names like Gran' Bassam, Little Popo; names that seemed to belong to some sordid farce acted in front of a sinister back-cloth. The idleness of a passenger, my isolation amongst all these men with whom I had no point of contact, the oily and languid sea, the uniform somberness of the coast, seemed to keep me away from the truth of things, within the toil of a mournful and senseless delusion.”

Joseph Conrad (3 december 1857 – 3 augustus 1924)

De Nederlandse schrijver Herman Heijermans werd geboren op 3 december 1864 in Rotterdam. Zie ook alle tags voor Herman Heijermans op dit blog.

Uit: Op hoop van zegen

Eerste bedrijf.

De armoedige woonkamer van Kniertje. Links, twee bedsteden en deur. Rechts, ladenkast met heiligebeeldjes, pullen en portretjes. Een schouw. Achter, klinkdeur naar het kookhok, glazenkast, kooi met duif, raam met bloempotten. Middag.

Eerste toneel.

Cobus. Clémentine. Daantje.

clémentine, 'n schetsboek op de knie

Nou dan! - Cobùs!

cobus, poserend, schrikt wakker, glimlacht

Hè-hè-hè! Ikke heb niet geslapè... Nee, neè...

clémentine

Hoofd meer zò - Nog meer - Wat zanik je nou! Strakjes zat je zo leùk. En - je hand op je kniè...

cobus

Tja - as je zo lang stil zit - krijg je 't te pakkè...

clémentine, ongeduldig

Zou je nou asjeblief, às-je-blièf nièt willen pruimen?

cobus

Ik - ikke pruim niet. Kijk maar.

clémentine

Hou dan je mond dicht.

daantje, binnentredend door kookhok

Dag saam.

clémentine

Dàg. Ga nog maar 'n hoekie om.

daantje

Nee, juffrouw - 't wordt tijd. Nou - ik zou 'm nog niet herkenne.

clémentine, glimlachend

O.

daantje, z'n bril verzettend

Ziet-u - as 'k zo vrij mag zijn - z'n kin staat ànders - en - en z'n òòge bevalle me niet - maar z'n neus die is 'm - en - en - z'n dassie da's màchtig - daar zou je op zwere.”

Herman Heijermans (3 december 1864 – 22 november 1924)

Affiche voor de Engelse filmversie, 1986

De Amerikaanse dichteres en schrijfster Grace Andreacchi werd geboren op 3 december 1954 in New York. Zie ook alle tags voor Grace Andreacchi op dit blog.

SONNET CONTRAFACTUAL

If you had not been, then was I also nothing

If you had not come into the silent world

bringing me this bright delirious dream

I half-made should refuse to be born at all

Not enough room between us

to get so much as a fingernail

Is there, my darling?

Oh you have battered this heart of ours till it bleeds

You have written my name in heart’s blood

in letters a thousand miles high

I have written your name

and still I love you

more and more

and evermore

MITTELPUNKT

The middle of the world

begins with ‘W’

is a still green point where

pear blossoms drop

one by one into

my drugged heart as I

remember your sweet

crazy promises sung

in another tongue

the middle of the world

is right here and nowhere else

this small pure heaven

where we might have

kissed once under those trees

kisses that tasted of

childhood and stolen pears

Grace Andreacchi (New York, 3 december 1954)

Zie voor nog meer schrijvers van de 3^e september ook mijn blog van 3 december 2011 deel 1 en eveneens deel 2.

03-12-2012 om 00:00 geschreven door Romenu  

Bij de Eerste Advent

Robert Campin (1375/1379–1444)

De aartsengel Gabriël verkondigt aan Maria de komst van Jezus

Advent

Advent is wachten. Wachten met verlangen
totdat het eindelijk gebeuren gaat
wat werd voorspeld in de profetenzangen;
wachten, tot God het Woord vervult in daad.

Advent is luist'ren. Luist'ren en verlangen
totdat de hemel lichtend opengaat
en je omspoeld wordt door de eng'lenzangen;
luisteren, totdat je hart meezingen gaat.

Advent is komen. Komen met verlangen
naar Bethlehem, waar God vlak voor ons staat
en onze mond vervult met nieuwe zangen
en waar geloof verandert in de daad.

Advent is bidden. Bidden vol verlangen
opdat Gods rijk van vrede komen gaat;
en Hij ons op de nieuwe aarde zal ontvangen
waar ons verlangen in aanbidding overgaat.

Nel Benschop (16 januari 1918 – 31 januari 2005)

De Vlaamse dichter Frédéric Leroy werd geboren op 2 december 1974 in Blankenberge. Zie ook alle tags voor Frédéric Leroy op dit blog.

Dagelijks brood

2.

Er was een tijd dat jij glimlachte
en vlinders fraaie wezens vond,
met je handen in water woelde

omdat je een vermoeden had.
Als geen ander was je geduldig,
trok je lijnen van ster tot ster,

want verbazing was een deugd,
ook toen we naakt voor de spiegel
kwistig met de ogen knipperden,

jij telkens weer uitzinnig deed
over het verwachten, alsof het
een zwellende bloesemknop betrof.

Er was een tijd dat licht kroop
in kleine hoekjes, de mufheid
te lijf ging met scherpe naalden.

Het regent in Brussel

(aan mijn nog ongeboren dochter*)

Meisje, het regent in Brussel, dat is de wereld
die zich schoonspoelt, het went wel, die spatjes,
dat is muziek. Wat is muziek? Het pompen
van bloed. En bloed is rood als rozen en rozen
zijn mooi als de dag. Je zal van rozen houden,

ze in je hartje dragen, ook al zijn ze
wat ziek, met gele, aangevreten blaadjes,
dat geeft niet, want ook een ziekte kan
mooi zijn. Dat leer je later nog wel. Dat
leer je nog wel te leren. Meisje, ik mis je

nu al. Met mijn lippen op je moeders vlees
beloof ik je plechtig: er zal licht zijn.
Wat is licht? Dat wat je te wachten staat,
de bestorming van je ogen. Blauw en groot
zullen ze zijn, je ogen. Is dat van belang?

Ach nee, maar ze zullen schuldig zijn
als de zee. En ook al zijn ze giftig groen
als de bomen: er zal gemoord worden.
Wat is moord? Laat maar, dat vertel ik
je een andere keer. Het regent, het regent.

De hele wereld is nat en vrolijk glinsterend.
Meisje, mijn lieve meisje, als jij er zal zijn
zullen we de eenden voederen, in de storm
van de avondzon elkaars hand vasthouden.
En de wereld zal mooi zijn. Moet mooi zijn.