De Noorse schrijver en vertaler Karl Ove Knausgård werd geboren in Oslo op  6 december 1968. De literaire carrière van Knausgård begon in 1998 toen zijn eerste boek Ute av verden gepubliceerd werd. Dit boek werd meteen gelauwerd en Knausgård ontving de Noorse Kritikerprisen. Zes jaar later, in 2004 kwam zijn tweede boek uit, En tid for alt (in het Nederlands vertaald als "Engelen vallen langzaam"). Knausgård probeert in dit boek de verhouding tussen wetenschap en godsdienst te ontdekken aan de hand van bijbelfragmenten. Voor dit boek ontving Knausgård de Sørlandets litteraturpris. Zijn bekendste werk is echter de zesdelige romancyclus/autobiografie Min kamp (2009-2011). Hierin vertelt Knausgård over zijn leven en de relatie met zijn ouders en vrienden. De publicatie van het boek ging echter gepaard met heel wat controverse, enerzijds vanwege de verwijzing naar Mein Kampf van Adolf Hitler, anderzijds vanwege het feit dat Knausgård in zijn boek te pas en te onpas de levens van zijn vrienden en familie (met naam en toenaam) in detail beschrijft.

Uit: Vader (Vertaald door Marianne Molenaar)

“Voor het hart is het leven simpel: het slaat zolang het kan. Dan stopt het. Vroeg of laat, zomaar op een dag, houdt die pompende beweging vanzelf op en stroomt het bloed naar het laagste punt van het lichaam, waar het zich in een kleine poel verzamelt, aan de buitenkant zichtbaar als een donkere, ietwat zachte plek op de steeds witter wordende huid terwijl de temperatuur daalt, de ledematen verstijven en de darmen zich legen. Deze veranderingen gedurende de eerste uren vinden zo langzaam plaats en voltrekken zich met zo’n onverbiddelijkheid dat ze bijna iets ritueels hebben, alsof het leven volgens bepaalde regels capituleert, een soort gentlemen’s agreement waar ook de representanten van het dode zich naar richten, aangezien ze altijd wachten tot het leven zich heeft teruggetrokken voor ze de invasie van het nieuwe landschap inzetten. Maar die is dan ook onherroepelijk. De enorme zwermen bacteriën die zich in het innerlijk van het lichaam verbreiden, kunnen door niets worden tegengehouden. Hadden ze het een paar uur eerder nog geprobeerd, dan zouden ze onmiddellijk op weerstand zijn gestuit, maar nu is alles stil om hen heen en dringen ze steeds dieper door in al dat vochtige en donkere. Ze bereiken de kanalen van Havers, de crypten van Lieberkühn, de eilandjes van Langerhans. Ze bereiken het kapsel van Bowman, de columna van Clarke, de zwarte substantie in het mesencefalon. En ze bereiken het hart. Het is nog steeds intact, maar verstoken van de beweging waar de hele constructie op is afgestemd, heeft het iets wonderlijk uitgestorvens, net een bouwplaats die in alle haast door de bouwvakkers is verlaten: de onbeweeglijke voertuigen die geel oplichten tegen het donkere bos, de barakken die er leeg bij liggen, de wagentjes van de kabelbaan die volgeladen op een rij langs de bergwand hangen.”

Karl Ove Knausgård (Oslo, 6 december 1968)

06-12-2012 om 00:00 geschreven door Romenu  

Bij 5 december

Uit: De heerlijkste 5 december in vijfhonderdvierenzeventig jaar

'Daar zitten we weer,' zei Sint. 'Zegt u dat wel,' zei Piet. 'Op de stoomboot naar Nederland. Net als ieder jaar. Voor de hoeveelste keer is dat nou, Sinterklaas?' 'Voor de vijfhonderdvierenzeventigste keer,' zei de Sint. 'Bah,' zei Piet. 'Wat nou "bah"...' zei Sinterklaas verontwaardigd. 'Waarom "bah"?' 'Ik heb er zo genoeg van,' zei Piet. 'Maar je houdt toch van de kinderen? En de kinderen houden toch van ons ?' 'Welnee,' zei Piet. 'Ze houden alleen van onze cadeautjes, 't Gaat ze enkel om de pakjes. Verder nergens om. En 't gaat nog stormen ook. Bah !' 'Hoor 's Piet, dat mag je volstrekt niet zeggen,' zei Sinterklaas boos. 'Als je nog een keer "bah" zegt, ontsla ik je. De kinderen houden wél van ons. Ze zijn gek op ons...'

Oude boekillustratie

Hoeii... voor Sinterklaas verder kon spreken kwam er een windvlaag die bijna z'n mijter meenam... de storm stak op... de lucht werd inktzwart... de golven werden hoger en hoger... 'Daar heb je 't nou...' schreeuwde Piet. 'We vergaan!' 'Onzin,' riep Sinterklaas, "t Is al vierhonderddrieënzeventig keer goed gegaan met die boot, waarom zouden we dan nu ineens... haboeh...' Sinterklaas kreeg een grote zilte golf naar binnen en hij moest met de ene hand z'n mijter en z'n staf vasthouden en met de andere de reling. De storm werd steeds erger en heviger en woester en wilder en vreselijker. Huizenhoge golven, torenhoge golven... de stoomboot leek wel een plastic speelgoedscheepje op de Westeinder Plas.

'Ik ben zo bang...' huilde Piet. 'Onzin!' riep Sinterklaas weer. En toen ineens... een ontzettende schok. Het schip was op een klip gevaren. 'Help... help...' schreeuwde Piet. 'Help, de boot zinkt !' 'Wat zei je zo-even, Piet?' vroeg Sinterklaas, terwijl hij probeerde te zwemmen met zijn mijter op en zijn staf in de hand. 'Ik zei: De boot zinkt...' kreunde Pieter, die naast hem zwom. 'O,' zei Sinterklaas. 'Wel, je had gelijk. De boot is gezonken.' 'O, wat ben ik nat,' zei Piet. 'O, wat ben ik nat en koud en zielig. O, wat heb ik een medelijden met mij!' 'Denk liever aan die arme kindertjes in Nederland,' zei Sinterklaas. 'Als de Sint verdrinkt zullen ze nooit meer lekkers en speelgoed krijgen op 5 december. Daar ga ik, Piet. Ik ben te oud om in de Golf van Biskaje te liggen. Vaarwel dan, Piet.' 'Nee,' riep Piet wanhopig, 'niet zinken, Sinterklaas. Daar drijft een grote balk ! Misschien kunnen we erop klimmen.'

Hè hè, voorlopig waren ze gered.”

Annie M.G. Schmidt (20 mei 1911 – 21 mei 1995)

Zie ook mijn blog van 5 december 2011 en ook mijn blog van 5 december 2010 en ook mijn blog van 5 december 2009.

De Britse schrijver en regisseur Hanif Kureishi werd geboren op 5 december 1954 in Bromley, Kent. Zie ook alle tags voor Hanif Kureishi op dit blog.

Uit: Gabriel's Gift

“Although Gabriel was fifteen, until recently his father had usually walked him home from school in order to keep him away from any possible temptations and diversions. Not long ago Dad had had to rescue Gabriel from a dangerous scene in a nearby block of flats. Fortunately Dad was a musician and often had spare time during the day; too much spare time, said Gabriel's mother, who had started to find Rex himself somewhat "spare." Going to the school had been the only "structure" Dad had, apart from his daily visits to the pub, where several of the other parents also considered the world through the bottom of a beer glass.

Gabriel and his father often stopped at cafés and record shops. Or they went to collect the photographs Gabriel had taken recently, which were developed by a friend of Dad's who had a darkroom. In the sixties and seventies this man had been a successful fashion and pop photographer. The girls with ironed hair and boys in military jackets he had "immortalized," as he liked to put it, were as distant to Gabriel as Dickens's characters. The man was out of fashion himself and rarely worked; however, he liked to talk about photography, and he lent Gabriel many books and tore pictures from newspapers, explaining what the photographer had tried to do.

Dad liked to say that school was the last place where anyone could get an education. But outside, if your eyes were open, there were teachers everywhere. All that Dad recalled from his own school days was something about wattle and daub, freezing swimming pools at nine in the morning, and the rate of glacier movement, which was -- well, he couldn't remember.

Getting home was a protracted business for Gabriel and his father. Planting his legs wide on the pavement and swinging his hand for illustration, Dad would ask the most intimate questions of people he knew only vaguely -- How much do you drink? Do you still go to bed together? Do you love her? -- which, to Gabriel's amazement, the person not only answered but elaborated on, often interminably, as Gabriel's father nodded and listened. The two of them would discuss the results for the rest of the way home.

Now Dad had gone and was living somewhere else. If the world hadn't quite been turned upside down, it was at an unusual and perilous angle, and certainly not still.”

Hanif Kureishi (Bromley, 5 december 1954)

In 1970 

De Amerikaanse schrijfster Joan Didion werd geboren in Sacramento Valley op 5 december 1934. Zie ook alle tags voor Joan Didion op dit blog.

Uit: Slouching Toward Bethlehem

“Just to watch the front-page news out of Los Angeles during a Santa Ana is to get very close to what it is about the place. The longest single Santa Ana period in recent years was in 1957, and it lasted not the usual three or four days but fourteen days, from November 21 until December 4. On the first day 25,000 acres of the San Gabriel Mountains were burning, with gusts reaching 100 miles an hour. In town, the wind reached Force 12, or hurricane force, on the Beaufort Scale; oil derricks were toppled and people ordered off the downtown streets to avoid injury from flying objects. On November 22 the fire in the San Gabriels was out of control. On November 24 six people were killed in automobile accidents, and by the end of the week the Los Angeles Times was keeping a box score of traffic deaths. On November 26 a prominent Pasadena attorney, depressed about money, shot and killed his wife, their two sons and himself. On November 27 a South Gate divorcée, twenty-two, was murdered and thrown from a moving car. On November 30 the San Gabriel fire was still out of control, and the wind in town was blowing eighty miles an hour. On the first day of December four people died violently, and on the third the wind began to break.

It is hard for people who have not lived in Los Angeles to realize how radically the Santa Ana figures in the local imagination. The city burning is Los Angeles's deepest image of itself. Nathaniel West perceived that, in The Day of the Locust, and at the time of the 1965 Watts riots what struck the imagination most indelibly were the fires. For days one could drive the Harbor Freeway and see the city on fire, just as we had always known it would be in the end.

Los Angeles weather is the weather of catastrophe, of apocalypse, and, just as the reliably long and bitter winters of New England determine the way life is lived there, so the violence and the unpredictability of the Santa Ana affect the entire quality of life in Los Angeles, accentuate its impermanence, its unreliability. The winds shows us how close to the edge we are”.

Joan Didion (Sacramento Valley, 5 december 1934)

In 1966

De Russische dichter Fjodor Tjoettsjev werd geboren op 5 december 1803 in Ovstug in het gouvernement Orjol. Zie ook alle tags voor Fjodor Tjoettsjev op dit blog.

Silentium!

Speak not, lie hidden, and conceal

the way you dream, the things you feel.

Deep in your spirit let them rise

akin to stars in crystal skies

that set before the night is blurred:

delight in them and speak no word.

How can a heart expression find?

How should another know your mind?

Will he discern what quickens you?

A thought, once uttered, is untrue.

Dimmed is the fountainhead when stirred:

drink at the source and speak no word.

Live in your inner self alone

within your soul a world has grown,

the magic of veiled thoughts that might

be blinded by the outer light,

drowned in the noise of day, unheard...

take in their song and speak no word.

Vertaald door Vladimir Nabokov

When the sequence of the earthly years

When the sequence of the earthly years is over --

The earthly structure is, at last, destroyed --

All that was seen will vanish under water,

Which will reflect the image of the God.

Vertaald door Yevgeny Bonver

Fjodor Tjoettsjev (5 december 1803 – 27 juli 1873)

Standbeeld in de Dichtergarten, München

Zie voor nog meer schrijvers van de 5^e december ook mijn blog van 5 december 2011 deel 1 en eveneens deel 2.

05-12-2012 om 17:05 geschreven door Romenu  

De Duitse dichter Rainer Maria Rilke werd als René Karel Wilhelm Johann Josef Maria Rilke op 4 december 1875 in Praag geboren. Zie ook alle tags voor Rainer Maria Rilke op dit blog.

Ich will ein Garten sein

Ich will ein Garten sein, an dessen Bronnen
die vielen Träume neue Blumen brächen,
die einen abgesondert und versonnen,
und die geeint in schweigsamen Gesprächen.

Und wo sie schreiten, über ihren Häupten
will ich mit Worten wie mit Wipfeln rauschen,
und wo sie ruhen, will ich den Betäubten
mit meinem Schweigen in den Schlummer lauschen.

Ich ließ meinen Engel lange nicht los

Ich ließ meinen Engel lange nicht los,
und er verarmte mir in den Armen
und wurde klein, und ich wurde groß:
und auf einmal war ich das Erbarmen,
und er eine zitternde Bitte bloß.

Da hab ich ihm seine Himmel gegeben, -
und er ließ mir das Nahe, daraus er entschwand;
er lernte das Schweben, ich lernte das Leben,
und wir haben langsam einander erkannt...

Aus dem Leben eines Heiligen

Er kannte Ängste, deren Eingang schon
wie Sterben war und nicht zu überstehen.
Sein Herz erlernte, langsam durchzugehen;
er zog es groß wie einen Sohn.

Und namenlose Nöte kannte er,
finster und ohne Morgen wie Verschläge;
und seine Seele gab er folgsam her,
da sie erwachsen war, auf daß sie läge

bei ihrem Bräutigam und Herrn; und blieb
allein zurück an einem solchen Orte,
wo das Alleinsein alles übertrieb,
und wohnte weit und wollte niemals Worte.

Aber dafür, nach Zeit und Zeit, erfuhr
er auch das Glück, sich in die eignen Hände,
damit er eine Zärtlichkeit empfände,
zu legen wie die ganze Kreatur.

Rainer Maria Rilke (4 december 1875 – 29 december 1926)

Standbeeld in Ronda

De Nederlandse schrijver Geert Mak werd geboren op 4 december 1946 in Vlaardingen. Zie ook alle tags voor Geert Mak op dit blog..

Uit: Reizen zonder John

“‘Niemand kon vertellen wanneer het grote feesten precies was losgebarsten. Er waren mensen die beweerden dat het al direct na de oorlog losging, onmiddellijk na vj-Day op 14 augustus 1945, toen iedereen danste op straat en een gevluchte Duitse jood, Alfred Eisenstaedt van Life, op Times Square de plaat van zijn leven schoot: een matroos die, uitzinnig van vreugde, een kus drukt op de lippen van een verpleegster.

Het waren de maanden waarin uit alle hoeken van de wereld de gi’s terugkwamen, de jaren waarin iedereen plotseling zakken vol geld had, want ook in Amerika was alle luxe jarenlang schaars geweest, en op rantsoen. Nu kon je opeens weer wasmachines kopen, en radio’s, en de nieuwste Chevrolet. General Electric overspoelde het land met luxe uitvindingen: keukenmachines, broodroosters, elektrische vloerwrijvers, fm-radio’s, elektrische dekens en ga zo maar door. Ze werden aangeprezen door de tv-verkoper bij uitstek, Ronald Reagan – een geliefd acteur die met dit werk gaandeweg leerde ook zichzelf te verkopen. Oude idealen werden opgeschort, ‘selling out’ werd een begrip – je ging werk doen waarin je geen zin had, maar waarbij je wel prima verdiende. Het waren de maanden en jaren waarin de Britse Vera Lynn de Amerikanen in het hart raakte: ‘A kiss won’t mean “goodbye” but “Hello to love”’. Ja, toen begon het, met die kus op Times Square.

Een ander begin van die glorieuze tijden, een oudere Amerikaan vertelde me dat ooit: de auto’s. Voor hem begon het allemaal met de auto’s. Of, beter, de kleuren van de auto’s. Volgens hem was het de herfst van 1954. In dat najaar zag hij opeens drommen mensen voor de showrooms van de plaatselijke autodealers.”

Geert Mak (Vlaardingen, 4 december 1946)

De Georgische schrijver en dichter Nikoloz Baratashvili werd geboren op 4 december 1817 in Tbilisi. Zie ook alle tags voor Nikoloz Baratashvili op dit blog.

Napoleon

Napoleon looked upon France and said:
'What is the result of reign of mine?'
And seeing his glory shed,
A light cast down upon his mind.

'That's enough' - he uttered
'My dreams fulfilled: the world is bewildered by my name,
France is flourished by my glory
and foes are crushed for wondrous fame and story'

'But my soul cannot rest in my body!
The Fate is playing with my crown,
And I must praise her to the utmost;
The time is mine and I am her only hope!'

'But, what if the Fate turns her back to me,
And crowns with my fame another fellow?
No, I do not believe she can betray me:
She gave me birth and would not sacrifice her Son!

Napoleon cannot tolerate his rivals.
'However powerfully or skillfully a man rules,
I still cannot learn from him, nor he equals me.
The grave itself would be too small for me if I had a peer

The years will pass until we comprehend him!
The Death itself reveals his fame:
The smoldering fire and roar of waves
uncovers his fiery soul and boundless heart!

Vertaald door Alexander Mikaberidze

Nikoloz Baratashvili (4 december 1817 – 21 oktober 1844)

Standbeeld in Tbilisi

Zie voor nog meer schrijvers van de 4e december ook mijn blog van 4 december 2011 deel 2.

04-12-2012 om 20:43 geschreven door Romenu  

Twee honderd jaar Hendrik Conscience

De Vlaamse schrijver Henri (Hendrik) Conscience werd geboren in Antwerpen op 3 december 1812. Dat is vandaag precies 200 jaar geleden. Zie ook alle tags voor Hendrik Conscience op dit blog.

Uit: De Leeuw Van Vlaanderen Of De Slag Der Gulden Sporen

“Na de stoet alzo enige tijd was voortgereden, struikelde het paard van een der ridders tegen de stronk van een afgehakte boom en bukte onvoorziens tot bij de grond. Hierdoor viel de ridder met de borst op de nek van zijn draver en geraakte bijkans uit de zadel. "Bij de Maagd!" riep hij in de Franse spraak. "Zo helpe mij God! Mijn paard slaapt onder mij."

"Mijnheer De Chatillon," antwoordde zijn gezel, lachende, "dat er een van u beiden sliep--dit geloof ik voorzeker."

"De tong moet u branden, spotter!" viel De Chatillon uit. "Ik sliep niet. Twee uren vestig ik mijn ogen op die betoverende torens, die zich hoe langer hoe meer verwijderen. Maar men zou zich eer aan de galg zien, dan een goed woord uit uw mond te krijgen."

Terwijl de twee ridders, zich dus schertsend toespraken, lachten de anderen lustig om het ongeval en de ganse stoet ontwaakte opeens uit de stille sluimering.

De Chatillon, die nu zijn paard weder op de been gebracht had, ziende dat men niet ophield met lachen, werd door zulke innige gramschap vervoerd, dat hij het beest ijselijk met de scherpe spoor in de buik stampte. Hierdoor steigerde het verwoed in de hoogte, en vloog eindelijk als een javelijn tussen de bomen heen. Geen honderd treden van daar liep het tegen de stam van een zware eik, en stortte deerlijk gewond ter aarde.

Gelukkig was het voor De Chatillon dat hij bij de schok ter zijde uit de zadel gevallen of gesprongen was. Niettegenstaande moest hij zich genoeg in de lenden bezeerd hebben, want hij bleef een ogenblik als gevoelloos liggen.

"Bedaar toch, ik bid u," hernam De St.-Pol, "Ho! Gij zijt gewond, mijn broeder, er komt bloed uit uw maliehemd."

De Chatillon trok de mouw van zijn rechterarm wat omhoog, en bemerkte dat een tak hem de huid opengekrabd had.

"Daar, zie!" sprak hij half getroost. "Het is niets--een schram. Maar bij de Hemel! Ik geloof dat die Vlaming ons met inzicht in deze behekste wegen brengt. Dit wil ik weten,--en zo weinig krijge ik genade om mijn zonden, indien ik hem niet aan de vervloekte eik doe ophangen."

Hendrik Conscience (3 december 1812 – 10 september 1883)

Gedenkpenning 

De Brits-Poolse schrijver Joseph Conrad werd geboren op 3 december 1857 in Berdichev, Rusland in een gezin met Poolse ouders. Zie ook alle tags voor Joseph Conrad op dit blog.

Uit: Heart of Darkness

“"I left in a French steamer, and she called in every blamed port they have out there, for, as far as I could see, the sole purpose of landing soldiers and custom-house officers. I watched the coast. Watching a coast as it slips by the ship is like thinking about an enigma. There it is before you-- smiling, frowning, inviting, grand, mean, insipid, or savage, and always mute with an air of whispering, Come and find out. This one was almost featureless, as if still in the making, with an aspect of monotonous grimness. The edge of a colossal jungle, so dark-green as to be almost black, fringed with white surf, ran straight, like a ruled line, far, far away along a blue sea whose glitter was blurred by a creeping mist. The sun was fierce, the land seemed to glisten and drip with steam. Here and there grayish-whitish specks showed up clustered inside the white surf, with a flag flying above them perhaps. Settlements some centuries old, and still no bigger than pinheads on the untouched expanse of their background. We pounded along, stopped, landed soldiers; went on, landed custom-house clerks to levy toll in what looked like a God-forsaken wilderness, with a tin shed and a flagpole lost in it; landed more soldiers--to take care of the custom-house clerks, presumably. Some, I heard, got drowned in the surf; but whether they did or not, nobody seemed particularly to care. They were just flung out there, and on we went. Every day the coast looked the same, as though we had not moved; but we passed various places--trading places--with names like Gran' Bassam, Little Popo; names that seemed to belong to some sordid farce acted in front of a sinister back-cloth. The idleness of a passenger, my isolation amongst all these men with whom I had no point of contact, the oily and languid sea, the uniform somberness of the coast, seemed to keep me away from the truth of things, within the toil of a mournful and senseless delusion.”

Joseph Conrad (3 december 1857 – 3 augustus 1924)

De Nederlandse schrijver Herman Heijermans werd geboren op 3 december 1864 in Rotterdam. Zie ook alle tags voor Herman Heijermans op dit blog.

Uit: Op hoop van zegen

Eerste bedrijf.

De armoedige woonkamer van Kniertje. Links, twee bedsteden en deur. Rechts, ladenkast met heiligebeeldjes, pullen en portretjes. Een schouw. Achter, klinkdeur naar het kookhok, glazenkast, kooi met duif, raam met bloempotten. Middag.

Eerste toneel.

Cobus. Clémentine. Daantje.

clémentine, 'n schetsboek op de knie

Nou dan! - Cobùs!

cobus, poserend, schrikt wakker, glimlacht

Hè-hè-hè! Ikke heb niet geslapè... Nee, neè...

clémentine

Hoofd meer zò - Nog meer - Wat zanik je nou! Strakjes zat je zo leùk. En - je hand op je kniè...

cobus

Tja - as je zo lang stil zit - krijg je 't te pakkè...

clémentine, ongeduldig

Zou je nou asjeblief, às-je-blièf nièt willen pruimen?

cobus

Ik - ikke pruim niet. Kijk maar.

clémentine

Hou dan je mond dicht.

daantje, binnentredend door kookhok

Dag saam.

clémentine

Dàg. Ga nog maar 'n hoekie om.

daantje

Nee, juffrouw - 't wordt tijd. Nou - ik zou 'm nog niet herkenne.

clémentine, glimlachend

O.

daantje, z'n bril verzettend

Ziet-u - as 'k zo vrij mag zijn - z'n kin staat ànders - en - en z'n òòge bevalle me niet - maar z'n neus die is 'm - en - en - z'n dassie da's màchtig - daar zou je op zwere.”

Herman Heijermans (3 december 1864 – 22 november 1924)

Affiche voor de Engelse filmversie, 1986

De Amerikaanse dichteres en schrijfster Grace Andreacchi werd geboren op 3 december 1954 in New York. Zie ook alle tags voor Grace Andreacchi op dit blog.

SONNET CONTRAFACTUAL

If you had not been, then was I also nothing

If you had not come into the silent world

bringing me this bright delirious dream

I half-made should refuse to be born at all

Not enough room between us

to get so much as a fingernail

Is there, my darling?

Oh you have battered this heart of ours till it bleeds

You have written my name in heart’s blood

in letters a thousand miles high

I have written your name

and still I love you

more and more

and evermore

MITTELPUNKT

The middle of the world

begins with ‘W’

is a still green point where

pear blossoms drop

one by one into

my drugged heart as I

remember your sweet

crazy promises sung

in another tongue

the middle of the world

is right here and nowhere else

this small pure heaven

where we might have

kissed once under those trees

kisses that tasted of

childhood and stolen pears

Grace Andreacchi (New York, 3 december 1954)

Zie voor nog meer schrijvers van de 3^e september ook mijn blog van 3 december 2011 deel 1 en eveneens deel 2.

03-12-2012 om 00:00 geschreven door Romenu  

Bij de Eerste Advent

Robert Campin (1375/1379–1444)

De aartsengel Gabriël verkondigt aan Maria de komst van Jezus

Advent

Advent is wachten. Wachten met verlangen
totdat het eindelijk gebeuren gaat
wat werd voorspeld in de profetenzangen;
wachten, tot God het Woord vervult in daad.

Advent is luist'ren. Luist'ren en verlangen
totdat de hemel lichtend opengaat
en je omspoeld wordt door de eng'lenzangen;
luisteren, totdat je hart meezingen gaat.

Advent is komen. Komen met verlangen
naar Bethlehem, waar God vlak voor ons staat
en onze mond vervult met nieuwe zangen
en waar geloof verandert in de daad.

Advent is bidden. Bidden vol verlangen
opdat Gods rijk van vrede komen gaat;
en Hij ons op de nieuwe aarde zal ontvangen
waar ons verlangen in aanbidding overgaat.

Nel Benschop (16 januari 1918 – 31 januari 2005)

De Vlaamse dichter Frédéric Leroy werd geboren op 2 december 1974 in Blankenberge. Zie ook alle tags voor Frédéric Leroy op dit blog.

Dagelijks brood

2.

Er was een tijd dat jij glimlachte
en vlinders fraaie wezens vond,
met je handen in water woelde

omdat je een vermoeden had.
Als geen ander was je geduldig,
trok je lijnen van ster tot ster,

want verbazing was een deugd,
ook toen we naakt voor de spiegel
kwistig met de ogen knipperden,

jij telkens weer uitzinnig deed
over het verwachten, alsof het
een zwellende bloesemknop betrof.

Er was een tijd dat licht kroop
in kleine hoekjes, de mufheid
te lijf ging met scherpe naalden.

Het regent in Brussel

(aan mijn nog ongeboren dochter*)

Meisje, het regent in Brussel, dat is de wereld
die zich schoonspoelt, het went wel, die spatjes,
dat is muziek. Wat is muziek? Het pompen
van bloed. En bloed is rood als rozen en rozen
zijn mooi als de dag. Je zal van rozen houden,

ze in je hartje dragen, ook al zijn ze
wat ziek, met gele, aangevreten blaadjes,
dat geeft niet, want ook een ziekte kan
mooi zijn. Dat leer je later nog wel. Dat
leer je nog wel te leren. Meisje, ik mis je

nu al. Met mijn lippen op je moeders vlees
beloof ik je plechtig: er zal licht zijn.
Wat is licht? Dat wat je te wachten staat,
de bestorming van je ogen. Blauw en groot
zullen ze zijn, je ogen. Is dat van belang?

Ach nee, maar ze zullen schuldig zijn
als de zee. En ook al zijn ze giftig groen
als de bomen: er zal gemoord worden.
Wat is moord? Laat maar, dat vertel ik
je een andere keer. Het regent, het regent.

De hele wereld is nat en vrolijk glinsterend.
Meisje, mijn lieve meisje, als jij er zal zijn
zullen we de eenden voederen, in de storm
van de avondzon elkaars hand vasthouden.
En de wereld zal mooi zijn. Moet mooi zijn.

* intussen geboren als Athena Leroy (29-01-2008)

Tafel 4

Aan tafel vier vallen de klappen. Nu spuwt
Heraclitus, bejaarde clown van circus Efeze,
die nooit de confrontatie heeft geschuwd,
vuur. Uit Milete: twee helden van de trapeze

die met zoveel protserigheid niet zijn gediend.
Met water gooit de één en de ander blaast,
maar het vuur verdappert en verkankelemient
ook de avond van Xenophanes die in de haast

nog wat slijk er tegenaan gooit. De smeerlap
loopt altijd met modder in de zakken rond,
het schijnt dat hij biggen te vriend heeft. Drab
in zijn hoofd, zegt men, vuilnis in zijn mond:

“Mensen zijn varkens” en nog, zonder berouw:
“Loof de Heer, Hij is eeuwig en een son of a sow”.

Frédéric Leroy (Blankenberge, 2 december 1974)

De Duitse schrijver Botho Strauß werd geboren op 2 december 1944 in Naumburg an der Saale. Zie ook alle tags voor Botho Strauß op dit blog.

Uit: Sie / Er

»Was wollen Sie sagen? Sagen Sie es mir! Sie brauchen nicht laut zu sprechen. Ich sehe Sie unter Ihrer Schreibtischlampe sitzen, Sie beugen den Kopf über das Buch, doch Sie lesen nicht. Ihr Blick streift nur eben diesen Flitterkram der Schrift, man möchte meinen, er stöbere darin wie die Fußspitze des verkaterten Frühaufstehers, der am Morgen nach dem Fest im bunten Abfall von Luftschlangen, Seidenpapier, ze   rfetzten Knallbonbons raschelt, lustlos, ohne den geringsten Versuch, mit dem Aufräumen zu beginnen. Sie sehen hinein, als hätten Sie gestern eine Bekanntschaft gemacht, von der Ihnen heute nur noch ein rötlicher stechender Umriß geblieben ist.

Von der Ihnen heute etwas ebenso Ungefähres wie Unliebsames schwant. Sie haben vielleicht irgend etwas getan, oder besser gesagt: Sie haben etwas in die Vergessenheit befördert, um die Art und Weise Ihres Vorgehens einmal höflich zu umschreiben. Sie können sich nicht von diesen Zeilen trennen, denn Sie spüren eine gewisse Geborgenheit in ihrem bequemen, geraden Verlauf, eine

gewisse Leichtigkeit, auf ihrem Fluß dahingetragen zu werden. Sie können sich nicht von ihnen trennen, aber Sie hängen auch nicht an ihnen. Sie könnten genauso gut das Buch schließen, Ihren Papierkorb ausleeren, die Servietten im Schrank umsortieren oder etwas beliebig anderes tun, um Ihre Gedankenverlorenheit zu genießen.

Um sich schließlich doch dafür zu entscheiden, leise und vorsichtig mit dem Sprechen zu beginnen, es auszusagen, was nun einmal heraus muß, mir das Vertrauen zu schenken, das ich verdiene.«

Botho Strauß (Naumburg, 2 december 1944)

Naunburg tijdens de Advent 

De Amerikaanse schrijfster Ann Patchett werd geboren in Los Angeles op 2 december 1963. Zie ook alle tags voor Ann Patchett op dit blog.

Uit: Truth and Beauty

“She couldn't afford to make the trip to look herself and so it went without saying that she was on a very tight budget. I sat at the kitchen table and looked at her handwriting, which seemed oddly scrawny and uncertain, like a note on a birthday card from an elderly aunt. I had never seen her writing before, and certainly these were the only words she had ever addressed to me. While Lucy and I would later revise our personal history to say we had been friends since we met as freshmen, just for the pleasure of adding a few more years to the tally, the truth was we did not know each other at all in college. Or the truth was that I knew her and she did not know me. Even at Sarah Lawrence, a school full of models and actresses and millionaire daughters of industry, everyone knew Lucy and everyone knew her story: she had had a Ewing's sarcoma at the age of nine, had lived through five years of the most brutal radiation and chemotherapy, and then undergone a series of reconstructive surgeries that were largely unsuccessful. The drama of her life, combined with her reputation for being the smartest student in all of her classes, made her the campus mascot, the favorite pet in her dirty jeans and oversized Irish sweaters. She kept her head tipped down so that her long dark blond hair fell over her face to hide the fact that part of her lower jaw was missing. From a distance you would have thought she had lost something, money or keys, and that she was vigilantly searching the ground trying to find it”

.

Ann Patchett (Los Angeles, 2 december 1963)

De Nederlandse dichter en schrijver Hein (Hendrik Jan) Boeken werd geboren in Amsterdam op 2 december 1861. Zie ook alle tags voor Hein Boeken op dit blog.

Een ets

Gelijk de droom eens kinds is, dat een dag

Van wandelen en spelen buiten stad

In zwoele zomer-hette heeft gehad:

Een uchtend dat het landschap zonnig zag;

Een middag, dat de lucht gestapeld lag

Vol donkre donderwolken, en 't kind mat

En drensend voort moest over 't zandig pad

Met in zijn oogjes stof en spinnerag;

En in de spoortrein met zijn moeiheid vocht

En de oogjes dichtkneep voor het schelle licht; -

Dan thuis komt en naar bed gaat en dan droomt

Van stekelige takken aan 't geboomt,

Een varke' op 't miststrooi als een groot gedrocht, -

Zoo is dit warrig boom- en schuur-gezicht.

Koor der Oogenblikken:

Kortstondig is 't genot, lang de begeerte,

Reeds wie 't uitspreekt is 't oogenblik kwijt,

‘Zit in mijn luwte en schaûw,’ spreekt de Tijd,

Maar luwte naar schaduw heeft dat gevaarte.

Wij zijn het geluk, wij zijn de voldoening,

Hoor de goud-roepende stem, die daar spreekt,

Wij zijn het oogenblik, 't oogenblik breekt,

Breekt en de Tijd brengt weer de verzoening

Van 't derve' en genot, een mislijke troost,

't Gluiprig, lauw-hartige, vaal-gele kroost

Van daad-snelle wilskracht, die opent de deuren

En van mismoed, die 't al laat gebeuren.

Hein Boeken (2 december 1861 – 19 oktober 1933) 

Kunstenaars Willem Witsen, Willem Kloos, Hein Boeken en Maurits Willem van der Valk 

De Amerikaanse schrijver Thomas Coraghessan Boyle werd geboren op 2 december 1948 in Peekskill, New York. Zie ook alle tags voor T. C. Boyle op dit blog.

Uit: The Tortilla Curtain

“He reached mechanically for the key and choked off the radio.  It was then, still strapped in and rushing with adrenaline, that the reality of it began to hit him: he'd injured, possibly killed, another human being.  It wasn't his fault, god knew--the man was obviously insane, demented, suicidal, no jury would convict him--but there it was, all the same.  Heart pounding, he slipped out from under the seat belt, eased open the door and stepped tentatively out onto the parched strip of naked stone and litter that constituted the shoulder of the road.
        Immediately, before he could even catch his breath, he was brushed back by the tailwind of a string of cars racing bumper-to-bumper up the canyon like some snaking malignant train.  He clung to the side of his car as the sun caught his head in a hammerlock and the un-airconditioned heat rose from the pavement like a fist in the face, like a knockout punch.  Two more cars shot by.  He was dizzy.  Sweating.  He couldn't seem to control his hands.  "I've had an accident," he said to himself, repeating it over and over like a mantra, "I've had an accident."
        But where was the victim?  Had he been flung clear, was that it?  Delaney looked round him helplessly.  Cars came down the canyon, burnished with light; cars went up it; cars turned into the lumberyard a hundred yards up on the right and into the side street beyond it, whining past him as if he didn't exist.  One after another the faces of the drivers came at him, shadowy and indistinct behind the armor of their smoked-glass windshields.  Not a head turned.  No one stopped.
        He walked round the front of the car first, scanning the mute unrevealing brush along the roadside--ceanothus, chamise, redshanks--for some sign of what had happened.  Then he turned to the car.  The plastic lens over the right headlight was cracked and the turn-signal housing had been knocked out of its track, but aside from that the car seemed undamaged.” 

T. C. Boyle (Peekskill, 2 december 1948)

Zie voor nog meer schrijvers van de 2e december ook mijn blog van 2 december 2011 deel 2.

02-12-2012 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Marokkaanse romanschrijver, dichter en essayist Tahar Ben Jelloun werd geboren in Fez op 1 december 1944. Zie ook alle tags voor Tahar Ben Jelloun op dit blog.

Uit: Leaving Tangier (Vertaald door Linda Coverdale)

“Yes, she might appear, and reveal a few of her secrets. Conditions are favorable: a clear, almost white sky, reflected in a limpid sea transformed into a pool of light. Silence in the café; silence on all faces. Perhaps the precious moment has arrived . . . at last she will speak!

Occasionally the men do allude to her, especially when the sea has tossed up the bodies of a few drowned souls. She has acquired more riches, they say, and surely owes us a favor! They have nicknamed her Toutia, a word that means nothing, but to them she is a spider that can feast on human flesh yet will sometimes tell them, in the guise of a beneficent voice, that tonight is not the night, that they must put off their voyage for a while.

Like children, they believe in this story that comforts them and lulls them to sleep as they lean back against the rough wall. In the tall glasses of cold tea, the green mint has been tarnished black. The bees have all drowned at the bottom. The men no longer sip this tea now steeped into bitterness. With a spoon they fish the bees out one by one, laying them on the table and exclaiming, “Poor little drowned things, victims of their own greediness!”

As in an absurd and persistent dream, Azel sees his naked body among other naked bodies swollen by seawater, his face distorted by salt and longing, his skin burnt by the sun, split open across the chest as if there had been fighting before the boat went down. Azel sees his body more and more clearly, in a blue and white fishing boat heading ever so slowly to the center of the sea, for Azel has decided that this sea has a center and that this center is a green circle, a cemetery where the current catches hold of corpses, taking them to the bottom to place them on a bank of seaweed. He knows that there, in this specific circle, a fluid boundary exists, a kind of separation between the sea and the ocean, the calm, smooth waters of the Mediterranean and the fierce surge of the Atlantic.”

Tahar Ben Jelloun (Fez, 1 december 1944)

De Franse schrijver Daniel Pennac werd geboren in Casablanca op 1 december 1944. Zie ook alle tags voor Daniel Pennac op dit blog.

Uit: Chagrin d'école

“Commençons par l'épilogue: Maman, quasi centenaire, regardant un film sur un auteur qu'elle connaît bien. On voit l'auteur chez lui, à Paris, entouré de ses livres, dans sa bibliothèque qui est aussi son bureau. La fenêtre ouvre sur une cour d'école. Raffut de récré. On apprend que pendant un quart de siècle l'auteur exerça le métier de professeur et que s'il a choisi cet appartement donnant sur deux cours de récréation, c'est à la façon d'un cheminot qui prendrait sa retraite au-dessus d'une gare de triage. Puis on voit l'auteur en Espagne, en Italie, discutant avec ses traducteurs, blaguant avec ses amis vénitiens, et sur le plateau du Vercors, marchant, solitaire, dans la brume des altitudes, parlant métier, langue, style, structure romanesque, personnages... Nouveau bureau, ouvert sur la splendeur alpine, cette fois. Ces scènes sont ponctuées par des interviews d'artistes que l'auteur admire, et qui parlent eux-mêmes de leur propre travail: le cinéaste et romancier Dai Sijie, le dessinateur Sempé, le chanteur Thomas Fersen, le peintre Jürg Kreienbühl. 

Retour à Paris: l'auteur derrière son ordinateur, parmi ses dictionnaires cette fois. Il en a la passion, dit-il. On apprend d'ailleurs, et c'est la conclusion du film, qu'il y est entré, dans le dictionnaire, le Robert, à la lettre P, sous le nom de Pennac, de son vrai nom Pennacchioni. 

Maman, donc, regarde ce film, en compagnie de mon frère Bernard, qui l'a enregistré pour elle. Elle le regarde d'un bout à l'autre, immobile dans son fauteuil, l'oeil fixe, sans piper mot, dans le soir qui tombe.” 

Daniel Pennac (Casablanca, 1 december 1944)

De Britse dichter, schrijver, schilder, zanger en producer Billy Childish (echte naam William Charlie Mand) werd geboren op 1 december 1959 in Chatham, Kent. Zie ook alle tags voor Billy Childish op dit blog.

the strangest thing

today dolli isn't hard and arrogant
she isn't puffed up and bitter
i can hear tiredness and a tremour
in her voice

she wants to know
if she can
come and visit me
things aren't working out between her and her
new boyfriend

-ive been in margate
visiting my mum
it reminds me of when we were together
you were the first great love
of my life
now theres M
youre the same in lots of ways
hes fucking these stupid little art sluts
theyre fucking nobodys!
i tell him
theyre fucking
nothing compared to me!
but he still does it
i need to talk to you
if it tell my friends in
london
that I want to kill myself
theyre not interested
they don't want to know about that part of me
its really doing my fucking head in!
you know
my mum said the strangest thing to me last night
she said that it doesn't matter if things don't work out
between me and M
because you can get back together again with billy
i said -
but mum what about kyra? He's still with kyra mum
and she said that that dint matter
we arrange a tiome to meet and I replace the receiver

no
this girl isn't hard and arrogant
she is lost and alone
and somehow
i wish I could have been kinder to her

Billy Childish (Kent, 1 december 1959)

De Britse schrijver Henry Williamson werd geboren op 1 december 1895 in Londen. Zie ook alle tags voor Henry Williamson op dit blog.

Uit: A Fleeting Friendship

“Plymouth Hoe. Broad parade whereon walked or sat seemingly thousands of young officers, of all shapes, sizes and classes; one-third of them intent on trying to get to know the few score of girls in the summer weather. A boring, arid place, until an afternoon in Genoni's Café when a young junior subaltern across the table offered him [Phillip] a cigarette from a gold case. He explained that he was at Durnford Street hospital, that the case was a twenty-first birthday present from his mother. Thenceforward they met every afternoon outside the Theatre Royal.

It was a gay summer friendship by the sea, with nothing to check mutual liking. 'Gibbo', from Eastbourne, and 'Maddo', from south-east London, ate oysters and drank stout in Jones's Oyster Bar; they walked miles up and down Union Street, seeking interest and pleasure; joined the promenaders upon the broad asphalt of the Hoe, laughing and talking; visited Williams' and Goodbody's for tea, saw flicks at the Savoy, Gaiety, the Palladium, drawn by Charlie Chaplin or William Hart; they called, as time of return within walls drew near, at Nicholson's sawdust bar for crab sandwiches, the long bar of the Royal for sherry, the Poseda for Pimm's No. 1 stout, the Athenaeum where many midshipmen were to be seen; or descending to shadier, more attractive places, drank beer in the Golden Lion, the Post Office, the Corn Exchange, the Old Chapel, where port and madeira came from the wood at sixpence a dock glass. In one sailor's pub they were shown the skeleton of a baby in an ebony coffin over the counter – not a place to revisit, they agreed.

Gibbo sometimes stuck on a Charlie Chaplin moustache, while wearing an eyeglass with his usual languid manner. They were photographed together, Phillip with cap on one side of his head, a lieutenant's stars on his shoulder-straps, but no ribands on his left breast – thus keeping faith with the undistinguished dead.”

Henry Williamson (1 december 1895 - 13 augustus 1977)

Zie voor nog meer schrijvers van de 1e december ook mijn vorige blog van vandaag.

01-12-2012 om 19:09 geschreven door Romenu  

De Hongaarse dichter Mihály Vörösmarty werd geboren op 1 december 1800 in Puszta-Nyék. Zie ook alle tags voor Mihály Vörösmarty op dit blog.

Schön Ilonka

I

Lauernd sitzt der Jäger und versonnen,
hofft für seinen Bogen schnelles Wild,
immer höher und in Gold versponnen
zeigt nach Süden schon der Sonne Bild.
Doch vergebens: an verborgner Stelle
ruht das Wild sich aus an kühler Quelle.

Lange sitzt der Jäger auf der Lauer;
in der Dämmrung kommt ein Zeichen oft,
harrt des ganzen Sonnenbogens Dauer.
Da erscheint das Glück, das er erhofft:
Ach, kein Wild, des Falters leichte Schwinge,
und ein Mädchen folgt dem Schmetterlinge.

"Bunter Falter, Schmetterling, so golden!
Komm und sitz auf meinen Händen still;
führ mich auch, wenn du es willst, zur holden
Sonne, die schon untergehen will."
Sagt's und eilt so, wie die Rehe ziehen,
leicht und zärtlich ist des Mädchens Fliehen.

"Gott!" Auf springt der Jäger wie besessen,
"Königlich ist dieses Wild!" Und er
eilt beflügelt gleich und selbstvergessen
diesem schönen Mädchen hinterher.
Jäger, Mädchen, Falter - um die Wette
schließen sie des reinen Scherzes Kette.

"Hab ich dich!" Das Mädchen ruft's voll Freude,
und sie hascht den bunten Schmetterling.
"Hab ich dich!" Der Jäger fängt die Beute,
wie er niemals eine schönre fing.
Und das Mädchen läßt den Falter fliegen,
sich vom Strahl des schönen Augs besiegen.

Vertaald door Günther Deicke

Mihály Vörösmarty (1 december 1800 – 19 november 1855)

Standbeeld in Székesfehérvár

De Russische dichter en schrijver Valery Bryusov werd geboren op 1 december 1873 in Moskou. Zie ook alle tags voor Valery Bryusov op dit blog.

Don Juan

I am a sailor, looking for new isles,

A daring rover in the waters' richness.

I'm thirsty for new flowers and sites,

Unknown highlands and unknown speeches.

And women go to the passion's call,

Like faithful prayers go at the temples,

The coarse mantles of the souls fall,

They give me all -- their delight and sadness!

In love, each heart is to its bottom seen:

Its depth is clear, void of any sin,

And all in it is stable and alone.

Yes, I drink lives as a vampire -- blood!

But every soul -- a new world inside,

And lures with its mystery unknown.

Vertaald door Yevgeny Bonver

Valery Bryusov (1 december 1873 - 9 oktober 1924)

Portret door Мalioutine, 1913

De Duitse dichter en schrijver Ernst Toller werd geboren op 1 december 1893 in Samotschin (tegenwoordig Szamocin). Zie ook alle tags voor Ernst Toller op dit blog.

Marschlied

Wir Wand'rer zum Tode,
Der Erdnot geweiht,
Wir kranzlose Opfer,
Zu letzten bereit.

Wir fern aller Freude
Und fremd aller Qual.
Wir Blütenverwehte
Im nächtlichen Tal.

Wir Preis einer Mutter,
Die nie sich erfüllt,
Wir wunschlose Kinder,
Von Schmerzen gestillt.

Wir Tränen der Frauen,
Wir lichtlose Nacht,
Wir Weisen der Erde
Ziehn stumm in die Schlacht.

Schlaflose Nacht

Metallne Schritte in die Nächte fallen,
Die Posten buckeln durch die Höfe ohne Rast.
Oh, jeder Schlag ist Herzschlag ungeheurer Last,
Die uns bedrängt mit immer scharfen Krallen.

Wir lauschen schlaflos in das starre Hallen,
Ein schwarzes Schweigen wächst im schwarzen Glast,
Deß toter Atem fröstelnd uns umfaßt,
Zermartert Blicke an die Eisengitter prallen.

Warum, mein Bruder, feindlich durch die Höfe schreiten?
Uns alle band ein Schicksal an den gleichen Pfahl,
Uns alle eint der Kreaturen tausendjährge Qual,

Uns alle wirbelt dunkler Zwang durch die Gezeiten.
Oh, Fluch gesetzter Grenzen! Menschen hassen ohne Wahl!
Du, Bruder Tod, wirst uns vereint geleiten.

Ernst Toller (1 december 1893 – 22 mei 1939)

01-12-2012 om 19:05 geschreven door Romenu  

Herinnering aan Ramses Shaffy

Nederlands grootste chansonnier Ramses Shaffy is vandaag precies drie jaar geleden op 76-jarige leeftijd overleden.

De Nederlandse chansonnier en acteur Ramses Shaffy werd op 29 augustus 1933 geboren in de Parijse voorstad Neuilly-sur-Seine als zoon van een Egyptische diplomaat en een Poolse gravin van Russische afkomst. Zie ook alle tags voor Ramses Shaffy op dit blog.

Zonder bagage

De wereld heeft mij failliet verklaard
Ik heb me nog nooit zo goed en licht gevoeld als nu
Ik heb me nog nooit zo schoon en bevrijd gevoeld als nu
Weg met de kroegen
Weg gezuip
Weg zijn de katers
Dronken flaters
Glazige morgens
En hun zorgen; niet te betalen

De wereld heeft mij failliet verklaard
Het is een verbazingwekkend lot, waar men mij mee stoorde
Een verbazingwekkend lot, van wat eens bij mij behoorde
Geen parasieten
Geen gevlij
Geen gestroop meer
Geen gevrij
Geen gelik meer
't Is voorbij, niets meer te halen

De wereld heeft mij failliet verklaard
Het is een geschenk van God en niet van de maatschappij
Het is een geschenk van God en dit is wat hij zei:
Je moet weer werken
Je moet weer zingen
Je moet weer lachen
Je moet weer spelen
Je moet weer geven
En beleven
Je moet weer stralen
De weg is vrij
De weg is open
De weg is mateloos van mij
Zonder bagage
Kan ik weer lopen
Want ik ben nu vogelvrij

De wereld heeft mij failliet verklaard
Ik ben ontstegen aan het groot krakeel
Ik ben ontslagen aan het maffe oordeel
Ik heb niets meer te verliezen
Ik heb alleen
Te winnen
Te beminnen
Te beginnen
Ik ben niet meer
Te achterhalen

Ramses Shaffy (29 augustus 1933 – 1 december 2009)

01-12-2012 om 10:02 geschreven door Romenu  

De Engelse schrijver David Nicholls werd geboren op 30 november 1966 in Eastleigh, Hampshire. Zie ook alle tags voor David Nicholls op dit blog.

Uit: One Day

‘‘Exciting!’’ He was imitating her voice now, her soft Yorkshire accent, trying to make her sound daft. She got this a lot, posh boys doing funny voices, as if there was something unusual and quaint about an accent, and not for the first time she felt a reassuring shiver of dislike for him. She shrugged herself away until her back was pressed against the cool of the wall.

‘Yes, exciting. We’re meant to be excited aren’t we? All those possibilities. It’s like the Vice-Chancellor said, “the doors of opportunity flung wide…”’

‘“Yours are the names in tomorrow’s newspapers…”’

‘Not very likely.’

‘So, what, are you excited then?’

‘Me? God no, I’m crapping myself.’

‘Me too. Christ…’ He turned suddenly and reached for the cigarettes on the floor by the side of the bed, as if to steady his nerves. ‘Forty years-old. Forty. Fucking hell.’

Smiling at his anxiety, she decided to make it worse. ‘So what’ll you be doing when you’re forty?’ 

He lit his cigarette thoughtfully. ‘Well the thing is, Em - ’

‘‘Em’? Who’s ‘Em’? ’

‘People call you Em. I’ve heard them.’

‘Yeah, friends call me Em.’

‘So can I call you Em?’

‘Go on then, Dex.’

‘So I’ve given this whole ‘growing old’ thing some thought and I’ve come to the decision that I’d like to stay exactly as I am right now.’

Dexter Mayhew. She peered up at him through her fringe as he leant against the cheap buttoned vinyl headboard and even without her spectacles on it was clear why he might want to stay exactly this way. Eyes closed, the cigarette glued languidly to his lower lip, the dawn light warming the side of his face through the red filter of the curtains, he had the knack of looking perpetually posed for a photograph.”

David Nicholls (Hampshire, 30 november 1966)

De Vlaamse schrijver, dichter en performer Christophe Vekeman werd geboren in Temse op 30 november 1972. Zie ook alle tags voor Christophe Vekeman op dit blog.

Lapin, la porte et l'appétit

Met een wrange, wrede blik vol wroeging wilde je weten wat mij misschien scheelde
Op zoek naar een benzinestation zat ik al acht uur achter het stuur, -
je had kunnen weten dat ik me verveelde
Ik zei : ‘Wat zou er schelen ? Wat zou er aan de hand kunnen wezen ?’
En je wereldvreemde vriendje vroeg zich in ernst en hardop af of ik ooit al een boek van hem had gelezen

En we stonden samen in een lift, die op een nacht onverwacht stokte
Je vroeg mij of ik van meisjes hield, ik zei : ‘Yep ! Vooral dan van de kortgerokte’
En terwijl je vriendje mokte en zei dat hij niet wou dat er iemand zou beginnen te gillen
Trok je treiterig traag je trui omlaag over je blote billen

Geschaard rond de rouletteschijf in wat ooit een casino geweest was
Zette jij fluks de fles aan je mond, en je fluisterde : ‘In vino veritas’
En daarna zweeg je zedig, maar ik zag wat je dacht, en ik wist wat je voelde, schat
Terwijl je held zijn geld telde en ons vervolgens vertelde dat hij niets te verliezen had

Wel, dat vreselijke vriendje van je – hoelang zal hij nog je vriendje zijn ?
Hij vreet olijven bij de vleet en kauwt zelfs de pitten fijn
Je zegt in mijn bijzijn dat je van hem houdt, en daarna zucht hij : ‘Ja, en ik van jou’
Is het dit nu wat je wilde, schat, wel, is het dít wat je wou

Toen je jaren geleden loog dat wij niet voor elkaar waren geboren
Toen je wereldvreemde vriendje zich doof hield, en zei dat hij absoluut niet kon horen
Hoe je kreunde en krijste, hijgde en kreet
Toen je hem van harte dankte omdat hij de deur dichtdeed

Christophe Vekeman (Temse, 30 november 1972)

De Nederlandse dichter en schrijver Jan G. Elburg werd geboren op 30 november 1919 te Wemeldinge. Zie ook alle tags voor Jan G. Elburg op dit blog en de andere tags voor Jan G. Elburg op dit blog.

de kleine johannes

Geen groots visioen: mieren in de mist.
Maar het stond dan ook niet aan een hemel getekend.
Dit mijn drievuldigheid: de wereld en mijn twee ogen.

Geen groots visioen maar genoeg,
als een kruimel, als een gevallen haar,
stomme getuigen van onze misdaad:
wij hebben gewaagd te bestaan.

Mensen of mieren,
klein onderweg met hun koude zeulend.
Toch zeker en giftig en sterk als
de zon of haar aanbeden zusters de sterren.

En dat volstaat als heelal,
dit wezen, dit eind van de ruimte:
tastbare maar onweerhoudbare
werkelijkheid.

Ars poetica

Zo maar een ei van trilling in zijn hand
vijf vingers gedragen zich als bedaagde mannen
naar wie een fatale geliefde geknipoogd heeft
zijn buiten zichzelf en hemzelf
en de hand sluit zich gretig met tegenzin

'bezoek als een koekoek van zoelte
in een hand die zal broeden'
woorden van eenzelfdeorde als de eerstgenoemde
gebeurtenis
raken optwee plaatsen
een te laat waakzaam hoofd

aldus wordt een man bezocht die in geen wonder
heeft geloofd
maar die open zijn handen leeghield
voor wat desondanks kon komen
zijn oren gespitst naar een leegte

onverwacht treft een nooitvertoonde kleur zijn ogen
zijn tong een smaak als een toonhoogte

zo redelijk raakt het gedicht met letters
een pagina

Jan G. Elburg (30 november 1919 – 13 augustus 1992)

De Amerikaanse schrijver Mark Twain (pseudoniem van Samuel Langhorne Clemens) werd geboren op 30 november 1835 te Florida. Zie ook alle tags voor Mark Twain op dit blog.

Uit: The Adventures of Huckleberry Finn

“I set down again, a-shaking all over, and got out my pipe for a smoke; for the house was all as still as death now, and so the widow wouldn't know. Well, after a long time I heard the clock away off in the town go boom -- boom -- boom -- twelve licks; and all still again -- stiller than ever. Pretty soon I heard a twig snap down in the dark amongst the trees -- something was a stirring. I set still and listened. Directly I could just barely hear a "me-yow! me-yow!" down there. That was good! Says I, "me-yow! me-yow!" as soft as I could, and then I put out the light and scrambled out of the window on to the shed. Then I slipped down to the ground and crawled in among the trees, and, sure enough, there was Tom Sawyer waiting for me.

WE went tiptoeing along a path amongst the trees back towards the end of the widow's garden, stooping down so as the branches wouldn't scrape our heads. When we was passing by the kitchen I fell over a root and made a noise. We scrouched down and laid still. Miss Watson's big nigger, named Jim, was setting in the kitchen door; we could see him pretty clear, because there was a light behind him. He got up and stretched his neck out about a minute, listening. Then he says:

"Who dah?"

He listened some more; then he come tiptoeing down and stood right between us; we could a touched him, nearly. Well, likely it was minutes and minutes that there warn't a sound, and we all there so close together. There was a place on my ankle that got to itching, but I dasn't scratch it; and then my ear begun to itch; and next my back, right between my shoulders. Seemed like I'd die if I couldn't scratch. Well, I've noticed that thing plenty times since.”

 

Mark Twain (30 november 1835 – 21 april 1910)

Scene uit de film The Adventures of Huck Finn, 1993

De Engelse schrijver Jonathan Swift werd op 30 november 1667 in Dublin geboren uit Engelse ouders. Zie ook alle tags alle tags voor Jonathan Swift op dit blog.

Uit: Gulliver's Travels

“I lay down on the grass, which was very short and soft, where I slept sounder than ever I remembered to have done in my life, and, as I reckoned, about nine hours; for when I awaked, it was just day-light.  I attempted to rise, but was not able to stir: for, as I happened to lie on my back, I found my arms and legs were strongly fastened on each side to the ground; and my hair, which was long and thick, tied down in the same manner.  I likewise felt several slender ligatures across my body, from my arm-pits to my thighs.  I could only look upwards; the sun began to grow hot, and the light offended my eyes.  I heard a confused noise about me; but in the posture I lay, could see nothing except the sky.  In a little time I felt something alive moving on my left leg, which advancing gently forward over my breast, came almost up to my chin; when, bending my eyes downwards as much as I could, I perceived it to be a human creature not six inches high, with a bow and arrow in his hands, and a quiver at his back.  In the mean time, I felt at least forty more of the same kind (as I conjectured) following the first.  I was in the utmost astonishment, and roared so loud, that they all ran back in a fright; and some of them, as I was afterwards told, were hurt with the falls they got by leaping from my sides upon the ground.  However, they soon returned, and one of them, who ventured so far as to get a full sight of my face, lifting up his hands and eyes by way of admiration, cried out in a shrill but distinct voice, Hekinah degul: the others repeated the same words several times, but then I knew not what they meant.  I lay all this while, as the reader may believe, in great uneasiness.  At length, struggling to get loose, I had the fortune to break the strings, and wrench out the pegs that fastened my left arm to the ground; for, by lifting it up to my face, I discovered the methods they had taken to bind me, and at the same time with a violent pull, which gave me excessive pain, I a little loosened the strings that tied down my hair on the left side, so that I was just able to turn my head about two inches.”

Jonathan Swift (30 november 1667 – 19 oktober 1745)

Illustratie uit Gulliver's Travels

Zie voor nog meer schrijvers van de 30^e november ook mijn blog van 30 november 2011 deel 1 en eveneens deel 2 en ook deel 3.

30-11-2012 om 20:53 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijfster en actrice Yasmine Allas werd geboren op 30 november 1967 in Mogadishu in Somalië. Allas' vader werd vermoord in 1977, en acht jaar later vluchtte ze naar het buitenland. Toen ze in 1987 via Saoedi-Arabië en België in Nederland terecht kwam, volgde ze een toneelopleiding, en acteerde bij een aantal gezelschappen, waaronder De Trust en Nieuw Amsterdam. Haar debuutroman Idil, een meisje verscheen in 1998. In deze roman, over een Somalisch meisje dat zich staande probeert te houden in de harde Somalische mannengemeenschap, speelt het onderwerp vrouwenbesnijdenis een belangrijke rol. De generaal met de zes vingers uit 2001 werd ook alom geprezen. In 2004 verscheen De blauwe kamer, gevolgd in 2006 door een  essaybundel, Ontheemd en toch thuis, 2006. Een nagelaten verhaal, haar vierde roman, verscheen in 2009.

Uit: Idil

‘Haar schaamlippen zijn wat teruggetrokken’, hoorde ik haar zeggen. ‘Hoe groot moet het gat zijn?’
‘Als ze nog maar kan plassen ben ik tevreden’. Antwoordde mijn moeder. De vrouw gaf een paar flinke klappen tegen mijn schaamlippen om ze te laten opzwellen. Ze gebruikte geen verdovingsmiddel. Ik voelde dat ze aan mijn schaamlippen trok. Van boven naar beneden. Ik merkte het zagen van de mesjes en het knippen van de schaar. De pijn was zo ondraaglijk dat ik mijn billen omhoog tilde, maar de vrouwen drukten me onmiddellijk weer op de grond.

(…)

Mijn schaamlippen zijn weggesneden, mijn clitoris is weggehaald. Alles is daarna dichtgenaaid, er werd een piepklein tunneltje opengelaten. Overal kleefde bloed.”

Yasmine Allas (Mogadishu, 30 november 1967)

30-11-2012 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Vlaamse dichter en schrijver Y.M. (Yannick) Dangre werd op 30 november 1987 geboren in Kapellen. Dangre ging naar school op het Sint-Michielscollege in Brasschaat, waar hij in 2004 afstudeerde in de richting Latijn-Wiskunde. Tijdens zijn middelbare schoolcarrière ontwikkelde hij reeds zijn literair talent door het schrijven van enkele gedichtjes zoals elke puber doet, aldus Dangre. Enkele van deze gedichten werden in het jaarboek van zijn school gepubliceerd. Dangre maakte pastiches op de Franse symbolisten en debuteerde op tweeëntwintigjarige leeftijd met de roman Vulkaanvrucht, waarvoor hij de Debuutprijs kreeg. Hij begon aan deze roman te schrijven tijdens zijn universitaire opleiding. Een klein deel van de roman werd als voorpublicatie uitgebracht in de verhalenbundel Print is Dead (2009), door uitgeverij Meulenhoff/Manteau. In 2011 verscheen zijn dichtbundel Meisje dat ik nog moet, die genomineerd werd voor de C. Buddingh'-prijs en waarmee hij de Herman de Coninckprijs won. Op 14 december 2011 nam Dangre deel aan de 22ste editie van het Groot Dictee der Nederlandse Taal waar hij met vijf fouten als tweede eindigde. In 2012 verscheen zijn tweede roman Maartse kamers bij De Bezige Bij. Zie ook alle tags voor Y.M. Dangre op dit blog.

De derde eenzaamheid

De dichter is een kant, een donkere
Helft van de mensheid waar het schijndood
En zondagse vernieling regent, waar de wolken smelten
Tussen de uitgelezen tanden van zijn weemoed.

Een schaduwland is hij, een knokig kroondomein
Van raadsels en te lang bewaarde mythes
Over witte zonnen die niemand meer bezoekt
En in wier stralen hij groeiend dakloos is.

Hij is als vanouds die kant, dat land
Van schuimende sterrenbeelden en echo’s te groot
Voor het vergeelde gras en de trouwe grafzerken
Van zijn keel. Hij dobbert rond in wanklank
Stoffig van alle seizoenen en eindigt megalomaan
Onbewoond.

Y.M. Dangre (Kapellen, 30 november 1987)

30-11-2012 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Engelse dichter en schrijver Mario Petrucci werd geboren op 29 november 1958 in Londen. Zie ook alle tags voor Mario Petrucci op dit blog.

Uit: Curates and bishops

“W.H. Auden once described being among scientists as feeling like a shabby curate who’d strayed into a room full of dukes. When I accepted the post as the first ever poet in residence at BBC Radio 3, I developed a mild case of nerves. Not full-blown duodenal heave; more a queasy sense of being a slightly shabby wordsmith among the inveterately glossolalic.

Talking. Radio people are all so bloody good at it. Of course, like Auden, I was wrong to feel that way. At the Royal Philharmonic Society awards ceremony in 2004, the briljant young conductor Ilan Volkov described Radio 3 as “family”. Certainly, I was made to feel as far from shabby as one can imagine. Almost like family – though I knew from the outset it was something I’d also have to earn. Perhaps I can push my luck here and ask (hailing, as I do, from southern Italy) whether I joined the BBC family, or they mine? It’s certainly in the balance as to which is larger. Talking of families, my emotional understanding of radio (and of opera) probably began in an Italian family kitchen. Everyone talking at once – and yet everyone perfectly understood. It was a miraculous example of a multiple cross-talk system with no tuning facility. And no volume control.

Anyway, those initial nerves quickly melted away. So much so, that I seriously wondered whether I should take in a small cylinder of helium (from my lab days) and gulp a lungful before going on air, just to give the whole thing a Donald Duck soprano shake-up. More sensibly, I’m wondering what I did to end up waist-deep in a writer’s paradise: working with a community deeply attuned to the use of words and the subtleties of music. I also have to wonder if I’m suffering from a species of literary typecasting, as the ‘frontier man’ of residencies?”

Mario Petrucci (Londen, 29 november 1958)

De Italiaanse schrijver, schilder, arts en politicus Carlo Levi werd geboren op 29 november 1902 in Turijn. Zie ook alle tags voor Carlo Levi op dit blog.

Uit: Christus kwam niet verder dan Eboli (Vertaald door Margriet Agricola)

“Dat is wellicht ook de onbewuste reden dat veel mensen er een hekel aan hebben als er een foto van hen gemaakt wordt. De Santarcangelese, die als het ware helemaal was ondergedompeld in deze magische wereld, was bang voor mijn schilderkunst. En dat was niet zozeer omdat ik haar iets zou kunnen aandoen in de trant van heksen die spelden prikken in een wassen beeldje dat hun slachtoffer voorstelt, maar vanwege de invloed en de macht die ik over haar zou hebben als ik een beeltenis aan haar zou onttrekken, zoals ik ook met de andere schilderijen die ik iedere dag maakte macht uitoefende over de personen en de dingen en de bomen en de dorpen. Ik begreep ook dat ik om deze magische vrees te overwinnen een nog sterkere magie zou moeten gebruiken dan die waar zij nu bang voor was, en dat kon niets anders zijn dan de meest directe en almachtige kracht: die van geweld. Ik dreigde dus haar te slaan en maakte een gebaar alsof, en misschien deed ik nog wel iets meer dan dat – de armen van Giulia waren trouwens zeker niet minder sterk dan de mijne. Nauwelijks had ze mijn geheven armen gezien en gevoeld, of er verscheen een gelukzalige glans op haar gezicht, terwijl haar lippen zich openden in een tevreden glimlach die haar witte wolventanden liet zien. Zoals ik al verwacht had, was niets voor haar prettiger dan overheerst te worden door een absolute macht. Zo mak als een lammetje bleef zij geduldig voor mij poseren, en tegenover de onbetwistbare argumenten van mijn macht vergat zij haar gerechtvaardigde en natuurlijke vrees. En zo kon ik haar schilderen, met de zwarte sjaal die haar antieke slangengezicht omhulde. Op een groot vierkant doek schilderde ik haar ook liggend met haar zoontje in haar armen, en als er een vorm van moederschap bestaat zonder een spoor van sentimentaliteit, dan is zij er de belichaming van; er gaat een lichamelijke en aardse gehechtheid van uit en een bittere en gelaten betrokkenheid.”

Carlo Levi (29 november 1902 – 4 januari 1975)

Zelfportret 

De Belgische schrijver Jean-Philippe Toussaint werd op 29 november 1957 geboren in Brussel. Zie ook alle tags voor Jean-Philippe Toussaint op dit blog.

Uit: La Réticence

“Car Biaggi se trouvait à l’hôtel en réalité, Biaggi ne pouvait être qu’à l’hôtel s’il se trouvait à Sasuelo. Il avait du prendre une chambre à l’hôtel quelques jours avant mon arrivée dans l’intention de travailler là quelque temps complètement isolé. Ce qui faisait que, non seulement il savait que je me trouvais à Sasuelo, mais qu’il m’observait sans doute de très près depuis mon arrivée, surveillant toutes mes allées et venues avec d’autant plus de facilité qu’il se trouvait lui-même à l’intérieur de l’hôtel. Car Biaggi savait dans quelle chambre je me trouvais évidemment, et c’était lui en réalité qui s’était caché de moi pendant ces quelques jours, ne sortant de sa chambre que quand il était sur de ne pas me croiser dans les couloirs, alors que, dans le même temps, je croyais me cacher moi-même et prenais parallèlement le même type de précautions pour éviter les parages de sa maison chaque fois que je quittais l’hôtel pendant la nuit, que Biaggi aussi sortait de l’hôtel à la nuit tombée, et qu’une de ces nuits dernières il avait du m’apercevoir sur la jetée du port sous le même clair de lune que celui de cette nuit… “

Jean-Philippe Toussaint (Brussel, 29 november 1957)

De Ierse schrijver C.S. Lewis werd geboren op 29 november 1898 in Belfast. Zie ook alle tags voor C. S. Lewis op dit blog.

Uit: A Horse and His Boy

„AT first Shasta could see nothing in the valley below him but a sea of mist with a few domes and pinnacles rising from it; but as the light increased and the mist cleared away he saw more and more. A broad river divided itself into two streams and on the island between them stood the city of Tashbaan, one of the wonders of the world. Round the very edge of the island, so that the water lapped against the stone, ran high walls strengthened with so many towers that he soon gave up trying to count them. Inside the walls the island rose in a hill and every bit of that hill, up to the Tisroc's palace and the great temple of Tash at the top, was completely covered with buildings - terrace above terrace, street above street, zigzag roads or huge flights of steps bordered with orange trees and lemon trees, roofgardens, balconies, deep archways, pillared colonnades, spires, battlements, minarets, pinnacles. And when at last the sun rose out of the sea and the great silver-plated dome of the temple flashed back its light, he was almost dazzled.
"Get on, Shasta," Bree kept saying.
The river banks on each side of the valley were such a mass of gardens that they looked at first like forest, until you got closer and saw the white walls of innumerable houses peeping out from beneath the trees. Soon after that, Shasta noticed a delicious smell of flowers and fruit. About fifteen minutes later they were down among them, plodding on a level road with white walls on each side and trees bending over the walls.

"I say," said Shasta in an awed voice. "This is a wonderful place!"
"I daresay," said Bree. "But I wish we were safely through it and out at the other side. Narnia and the North!"

C.S. Lewis (29 november 1898 – 22 november 1963)

Zie voor nog meer schrijvers van de 29e november ook mijn blog van 29 november 2011 deel 1 en eveneens deel 2 en ook deel 3.

29-11-2012 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Vlaamse dichter en schrijver Erwin Mortier werd geboren in Nevele op 28 november 1965. Zie ook alle tags voor Erwin Mortier op dit blog.

Als straks de wereld

Als straks de wereld dichtgeschreven is,
de plooien gladgestreken,
al de monden volgestort met zand,

waar zal hij schreeuwen? Waar scheurt de naad
en ettert de wonde?

Mens, vleesgeworden ladder
in gods panty,

vergeet de lange nacht niet die wij zijn.

Wijziging van uitzenduur

Doodstil wordt het, maar wees gerust,
genoegzaam voorzien wij in ademnood.

Ons streven blijft maatschappelijk: nergens nood
aan brillen waar de inkt verdampt.

Het vege lijf draagt onze grootste zorg.
Het slot van de amputatieshow

volgt om twintig over, iets later
dan gewoonlijk met die brand in dat warenhuis

en een massale sterfte van clowns
door wodka in Kazachstan – toevallig

in de armen van een man ter plaatse.

Ook werd een vijfling zonder navel gebaard,
mogelijk door straling ergens.

China schaft de lucht af en in Kiev
verdrinkt bij het legen van haar visbokaal

een kind in twee vingers water.

Dan een streep muziek en reclame
voor strakkere tepels. Demp zelf uw oren

mocht het vacuüm te snerpend
in uw vliezen zwijgen.

Blauw blijven wel de nacht en de kachels

meldt de weerman, en het blikkerend
messenspel onder de torens, de ivoren

torens van de lach van de laatste minister.

Erwin Mortier (Nevele, 28 november 1965)

De Italiaanse schrijver Alberto Moravia werd geboren in Rome op 28 november 1907. Zie ook alle tags voor Alberto Moravia op dit blog.

Uit: Two Friends (Vertaald door Marina Harss)

“Despite their rivalry, Maurizio was still the only friend who mattered to him. He realized that the woman had drawn him into a kind of trap, and, as he reconstructed their conversations, he also realized that she had constantly tried to undermine his friendship with Maurizio. Still, Maurizio had been too quick to offend him and even, it seemed, to bring about a break between them. After lengthy and painful consideration, Sergio decided that he would not call Maurizio back. It was up to Maurizio, who had been so quick to insult him on the slightest pretext, to take the first step toward a reconciliation. Maurizio, on the other hand, regretted his phone call almost immediately. But partly out of pride, and mainly out of fatuousness and selfishness, he did not want to take the first step. He was convinced that Sergio was somehow inferior to him, and that Sergio knew this; and he was convinced that his friend’s sense of inferiority would drive him to take the first step. Vaguely, and not in so many words, he sensed that he was not so sorry to lose Sergio.

In recent times, Sergio had been overly critical and had made it quite clear to Maurizio that he disapproved of certain aspects of his personality. Maurizio was troubled by these criticisms, and it did not help that he had to admit that many of them were true. There was an additional factor that persuaded him not to seek a rapprochement with his overly candid friend. Even though he was still very young,

Maurizio had already developed a Don Juan–like attitude—he could not tolerate a serious bond with a woman, and preferred to pursue many light, inconsequential affairs rather than devote himself to a singular, deep relationship. For some time now, this woman’s attachment had been an inconvenience to him, especially because his lucid intuition told him that this attachment was not unselfish on her part. On the day of his conversation with Sergio, Maurizio had gone to see Emilia and told her what had happened. He explained that his friendship had probably come to an end.”

Alberto Moravia (28 november 1907 – 26 september 1990)

Eind jaren zestig

De Surinaamse schrijver, dichter en jurist Hugo Pos werd geboren in Paramaribo op 28 november 1913. Zie ook alle tags voor Hugo Pos op dit blog.

Uit: De dood van mijn grootvader

‘Doe je elleboog omhoog.’ Om me daartoe te bewegen hield Ping Ping de punt van zijn pennemes onder mijn voortdurend wegzakkende arm. Ping Ping was mijn vioolleraar. In werkelijkheid heette hij Bueno de Mesquita, evenals zijn iets oudere neef, die Bang Bang werd genoemd. De naamgeving correspondeerde met hun uiterlijke verschijning. Ping Ping was klein van stuk. Bang Bang was wat forser uitgevallen. Het kan ook zijn dat subtiele muzikale verschillen aanleiding hebben gegeven tot hun klanknabootsende benamingen. Ping Ping had, als ik me niet vergis, de muzikale leiding gehad van de operette ‘De Mikado’, Bang Bang van ‘De Geisha’. De Geisha had in populariteit de Mikado ver achter zich gelaten. Uit het tekstboekje, dat mijn moeder had bewaard, had ik mij de plot eigen gemaakt van de Amerikaanse marineofficier, wiens schip op het punt staat te vertrekken, en de in Yokohama achterblijvende geisha.

Ik kan niet zeggen dat ik stond te trappelen van ongeduld tot ik ook eens een geisha zou achterlaten, maar het gegeven sprak me aan.

Mijn moeder heeft me eens de actrice aangewezen die de rol van de geisha had gespeeld. Ze was de mollige dochter van de winkelier op het Kerkplein, die sigaren en bioscoopkaartjes verkocht. We noemden hem ongeacht de familierelatie, oom Julius. Als ik sigaren voor mijn vader ging kopen - nooit bioscoopkaartjes want mijn vader was lid van de filmkeuring - hoopte ik altijd dat de dochter de sigaren niet uit een houten sigarenkistje, maar uit een van de grote stopflessen zou halen. Die waren zo goed afgesloten dat ze de fles tegen haar borst moest drukken en haar spieren moest spannen om hem open te krijgen. Was de stop er eenmaal af en de bobbels in de ruststand teruggekeerd, dan deed ze de sigaren in een papieren zakje en gaf me een snoepje toe. ‘Dank u wel, juffrouw.’ Ze moest eens weten...”

Hugo Pos (28 november 1913 - 11 november 2000)

De Oostenrijkse schrijver Stefan Zweig werd op 28 november 1881 in Wenen. Zie ook alle tags voor Stefan Zweig op dit blog.

Uit: Die Welt von Gestern. Erinnerungen eines Europäers

„Alle die fahlen Rosse der Apokalypse sind durch mein Leben gestürmt, Revolution und Hungersnot, Geldentwertung und Terror, Epidemien und Emigration; ich habe die großen Massenideologien unter meinen Augen wachsen und sich ausbreiten sehen, den Faschismus in Italien, den Nationalsozialismus in Deutschland, den Bolschewismus in Russland und vor allem jene Erzpest, den Nationalismus, der die Blüte unserer europäischen Kultur vergiftet hat. Ich musste wehrloser, machtloser Zeuge sein des unvorstellbaren Rückfalls der Menschheit in längst vergessen gemeinte Barbarei mit ihrem bewussten und programmatischen Dogma der Antihumanität. Uns war es vorbehalten, wieder seit Jahrhunderten Kriege ohne Kriegserklärungen, Konzentrationslager, Folterungen, Massenberaubungen und Bombenangriffe auf wehrlose Städte zu sehen, Bestialitäten all dies, welche die letzten fünfzig Generationen nicht mehr gekannt haben und künftige hoffentlich nicht mehr erdulden werden. Aber paradoxerweise habe ich auch in ebenderselben Zeit, da unsere Welt im Moralischen zurückstürzte um ein Jahrtausend, dieselbe Menschheit im Technischen und Geistigen sich zu ungeahnten Taten erheben sehen, mit einem Flügelschlag alles in Millionen Jahren Geleistete überholend ...”

(…)

Alles in unserer fast tausendjährigen Monarchie war auf Sicherheit gegründet ...
Dieses Gefühl der Sicherheit war der erstrebenswerteste Besitz von Millionen, das gemeinsame Lebensideal. [...] Immer weitere Kreise begehrten ihren Teil an diesem kostbaren Gut. Erst waren es nur die Besitzenden, die sich dieses Vorzugs erfreuten, allmählich aber drängten die breiten Massen heran; das Jahrhundert der Sicherheit wurde das goldene Zeitalter des Versicherungswesens. Man assekurierte sein Haus gegen Feuer und Einbruch, sein Feld gegen Hagel und Wetterschaden, seinen Körper gegen Unfall und Krankheit ...”

Stefan Zweig (28 november 1881 – 22 februari 1942)

Beeld in de Jardin du Luxembourg, Parijs

Zie voor nog meer schrijvers van de 28e november ook mijn blog van 28 november 2011 deel 1 en eveneens deel 2 en ook deel 3.

28-11-2012 om 20:19 geschreven door Romenu  

De Duits-Iraanse schrijver en islamist Navid Kermani werd geboren op 27 november 1967 in Siegen. Zie ook alle tags voor Navid Kermani op dit blog.

Uit: Vierzig Leben

„Wenn unser arabischer Nachbar die Kinder zu Bett gebracht, die liegengebliebene Arbeit getan, die E-Mails beantwortet und einige warme Worte mit der Frau über die Segnungen und Kümmernisse ihres Tages, die nächste Reise, die letzte Nacht gewechselt hat, wird er ihr in aller Liebe vom Durst sprechen dürfen, den es im Leben täglich zu löschen gilt, sagt Johannes und meint den Durst im emphatischen Sinne, den Durst nach der Freiheit des Lustlosen, nach Gleichheit unter Verschiedenen und ihrer unverbrüchlich vergänglichen Brüderlichkeit, den Kinder nicht, noch Liebe oder Werke löschen können, sind diese doch mit dem Brot zu vergleichen, das in der Bildersprache der Religionen viel eher als das Wasser für das materiell Notwendige steht, obwohl man – und das ist so merkwürdig,
daß niemand es bemerkt zu haben scheint – viel schneller verdursten als verhungern kann, zumal dort, wo unsere Monotheismen ihre Heimat haben, Landschaften, in denen man sich vor Wassernot das Paradies gar nicht anders vorstellen konnte als in der Terminologie des Fließens, das im Durst seine Diesseitigkeit finndet. Ich könnte jetzt Aufheben darum machen, daß jedenfalls unter den abrahamitischen Konfessionen einzig die Schiiten – und das ausgerechnet auf dem Boden Zarathustras, der das Feuer anbetet – eine Mythologie des Wassers entwickelt haben, doch würde ich als Apologet mißverstanden, brächte ich den Durst von Kerbela mit den genannten Idealen der Französischen Revolution in Verbindung, wie ich es tun müßte, um dem ermordeten Imam Gerechtigkeit widerfahren zu lassen, und so will ich mich darauf beschränken, von jenem Durst zu sprechen, der meinen Nachbarn vollends übermächtigt, sobald seine deutsche Frau es sich gegen
halb elf vor den Tagesthemen oder höchstens eine Stunde später im Bett eingerichtet oder, wie sie sagen wird, gemütlich gemacht hat.”

Navid Kermani (Siegen, 27 november 1967)

De Amerikaanse dichter en prozaïst James Agee werd geboren in Knoxville, Tennessee.op 27 november 1909. Zie ook alle tags voor James Agee op dit blog.

Uit: A Death in the Family

“At supper that night, as many times before, his father said, "Well, spose we go to the picture show."

"Oh, Jay!" his mother said. "That horrid little man!"

"What's wrong with him?" his father asked, not because he didn't know what she would say, but so she would say it.

"He's so nasty!"she said, as she always did. "So vulgar! With his nasty little cane; hooking up skirts and things, and that nasty little walk!"

His father laughed, as he always did, and Rufus felt that it had become rather an empty joke; but as always the laughter also cheered him; he felt that the laughter enclosed him with his father.

They walked downtown in the light of mother-of-pearl, to the Majestic, and found their way to seats by the light of the screen, in the exhilarating smell of stale tobacco, rank sweat, perfume and dirty drawers, while the piano played fast music and galloping horses raised a grandiose flag of dust. And there was William S. Hart with both guns blazing and his long, horse face and his long, hard lip, and the great country rode away behind him as wide as the world. Then he made a bashful face at a girl and his horse raised its upper lip and everybody laughed, and then the screen was filled with a city and with the sidewalk of a side street of a city, a long line of palms and there was Charlie; everyone laughed the minute they saw him squattily walking with his toes out and his knees wide apart, as if he were chafed; Rufus' father laughed, and Rufus laughed too. This time Charlie stole a whole bag of eggs and when a cop came along he hid them in the seat of his pants.  Then he caught sight of a pretty woman and he began to squat and twirl his cane and make silly faces.She tossed her head and walked away with her chin up high and her dark mouth as small as she could make it and he followed her very busily, doing all sorts of things with his cane that made everybody laugh, but she paid no attention.”

James Agee (27 november 1909 - 16 mei 1955)

Portret door David Terry, 1997

De Canadese dichteres en schrijfster Nicole Brossard werd geboren op 27 november 1943 in Montreal (Quebec). Zie ook alle tags voor Nicole Brossard op dit blog.

Villes réellement

villes effleurées d’où tu regardes

les petits bras d’Isabelle Huppert

quand elle récite

les mots de Sarah Kane

villes effleurées où quelqu’un demande

parfois si ça soulage un incendie

ou peut-être aussi un tatouage

villes dans l’eau jusqu’à la ceinture

jusqu’à la destruction lente et molle du matin

ton sourire qui remonte à si loin

puis émerger sera

un verbe utile et strident

villes suspendues au-dessus des heures

avec leurs paupières de renaissance

leurs ficelles pour guérir

repoussant le chien le singe

dans les musées

frôlant paumes et poings pour camoufler

l’odeur de peur, l’instinct quotidien

villes du très grand Nord

où j’apprends à toucher 

la matière grise des bêtes

leur peau sur les comptoirs

à essuyer le sang sur mes mains  

pour saluer qui vient

de l’horizon turquoise des glaciers

avec une soif et un appétit qui font un lien

entre la tendresse et le froid 

Nicole Brossard (Montreal, 27 november 1943)

De Franse schrijver Philippe Delerm werd geboren op 27 november 1950 in Auvers-sur-Oise. Zie ook alle tags voor Philippe Delerm op dit blog.

Uit: La première gorgée de bière

“C’est le contraire du vélo, la bicyclette. Une silhouette profilée mauve fluo dévale à soixante-dix à l’heure : c’est du vélo. Deux lycéennes côte à côte traversent un pont à Bruges : c’est de la bicyclette. L’écart peut se réduire. Michel Audiard en knickers et chaussettes hautes au comptoir d’un bistro : c’est du vélo. Un adolescent en jeans descend de sa monture, un bouquin à la main, et prend une menthe à l’eau à la terrasse : c’est de la bicyclette. On est d’un camp ou bien de l’autre. Il y a une frontière. Les lourds routiers ont beau jouer du guidon recourbé : c’est de la bicyclette. Les demi-course ont beau fourbir leurs garde-boue : c’est du vélo. Il vaut mieux ne pas feindre, et assumer sa race. On porte au fond de soi la perfection noire d’une bicyclette hollandaise, une écharpe flottant sur l’épaule. Ou bien on rêve d’un vélo de course si léger : le bruissement de la chaîne glisserait comme un vol d’abeille. A bicyclette, on est un piéton en puissance, flâneur de venelles, dégustateur du journal sur un banc. A vélo, on ne s’arrête pas : moulé jusqu’aux genoux dans une combinaison néospatiale, on ne pourrait marcher qu’en canard, et on ne marche pas.

C’est la lenteur et la vitesse ? Peut-être. Il y a pourtant des moulineurs à bicyclette très efficaces, et des petits pépés à vélo bien tranquilles. Alors, lourdeur contre légèreté ? Davantage. Rêve d’envol d’un côté, de l’autre familiarité appuyée avec le sol. Et puis… “

Philippe Delerm (Auvers-sur-Oise, 27 november 1950)

27-11-2012 om 20:58 geschreven door Romenu  

De Frans-Roemeense schrijver Eugène Ionesco werd geboren op 26 november 1912 in Slatina, Roemenië. Zie ook alle tags voor Eugène Ionesco op dit blog.

Uit: La Cantatrice chauve

“SCÈNE l

Intérieur bourgeois anglais, avec des fauteuils anglais. Soirée anglaise. M. Smith, Anglais, dans son fauteuil et ses pantoufles anglais, fume sa pipe anglaise et lit un iournal anglais, près d'un feu anglais. Il a des lunettes anglaises, une petite moustache grise, anglaise. A côté de lui, dans un autre fauteuil anglais, Mme Smith, Anglaise, raccommode des chaussettes anglaises. Un long moment de silence anglais. La pendule anglaise frappe dix-sept coups anglais.

Mme SMITH

Tiens, il est neuf heures. Nous avons mangé de la soupe, du poisson, des pommes de terre au lard, de la salade anglaise. Les enfants ont bu de l'eau anglaise. Nous avons bien mangé, ce soir. C'est parce que nous habitons dans les environs de Londres et que notre nom est Smith.

M. SMITH, continuant sa lecture, fait claquer sa langue.

Mme SMITH

Les pommes de terre sont très bonnes avec le lard. L’huile de la salade n'était pas rance. L'huile de l'épicier du coin est de bien meilleure qualité que l'huile de l'épicier d'en face, elle est même meilleure que l'huile de l'épicier du bas de la côte. Mais je ne veux pas dire que leur huile à eux soit mauvaise.

M. SMITH, continuant sa lecture, tait claquer sa langue.

Mme SMITH

Pourtant, c'est toujours l'huile de l'épicier du coin qui est la meilleure...

M. SMITH, continuant sa lecture, fait claquer sa langue.

Mme SMITH

Mary a bien cuit les pommes de terre, cette fois-ci. La dernière fois elle ne les avait pas bien fait cuire. Je ne les aime que lorsqu'elles sont bien cuites.

M. SMITH, continuant sa lecture, tait claquer sa langue.

Mme SMITH

Le poisson était frais. Je m'en suis léché les babines. j'en ai pris deux fois. Non, trois fois. Ça me fait aller aux cabinets. Toi aussi tu en as pris trois fois. Cependant la troisième fois, tu en as pris moins que les deux premières fois, tandis que moi j'en ai pris beaucoup plus. j'ai mieux mangé que toi, ce soir. Comment ça se fait? D'habitude, c'est toi qui manges le plus. Ce n'est pas l'appétit qui te manque."
 

Eugène Ionesco (26 november 1912 – 28 maart 1994)

Cover 

De Amerikaanse schrijfster Marilynne Robinson werd geboren in Sandpoint, Idaho op 26 november 1943. Zie ook alle tags voor Marilynne Robonson op dit blog.

Uit: Gilead

“That is the main thing I want to tell you, that I regret very deeply the hard times I know you and your mother must have gone through, with no real help from me at all, except my prayers, and I pray all the time. I did while I lived, and I do now, too, if that is how things are in the next life.
I can hear you talking with your mother, you asking, she answering. It's not the words I hear, just the sounds of your voices. You don't like to go to sleep, and every night she has to sort of talk you into it all over again. I never hear her sing except at night, from the next room, when she's coaxing you to sleep. And then I can't make out what song it is she's singing. Her voice is very low. It sounds beautiful to me, but she laughs when I say that.
I really can't tell what's beautiful anymore. I passed two young fellows on the street the other day. I know who they are, they work at the garage. They're not churchgoing, either one of them, just decent rascally young fellows who have to be joking all the time, and there they were, propped against the garage wall in the sunshine, lighting up their cigarettes. They're always so black with grease and so strong with gasoline I don't know why they don't catch fire themselves. They were passing remarks back and forth the way they do and laughing that wicked way they have. And it seemed beautiful to me. It is an amazing thing to watch people laugh, the way it sort of takes them over. Sometimes they really do struggle with it. I see that in church often enough. So I wonder what it is and where it comes from, and I wonder what it expends out of your system, so that you have to do it till you're done, like crying in a way, I suppose, except that laughter is much more easily spent.
When hey saw me coming, of course the joking stopped, but I could see they were still laughing to themselves, thinking what the old preacher almost heard the say.”

Marilynne Robinson (Sandpoint, 26 november 1943)

De Argentijnse schrijfster Luisa Valenzuela werd geboren op 26 november 1938 in Buenos Aires. Zie ook alle tags voor Luisa Valenzuela op dit blog.

Uit: The Censors (Vertaald door Frank Thomas Smith)

“That was the plan when Juan, like so many others, applied to be a censor. Not because of conviction like a few others or because he needed work like still others, no. He applied simply in order to try to intercept his own letter, not at all an original idea, but a comforting one. He was hired immediately, because more censors are needed every day and there's no time to be squeamish about references.

The Directorate of Censorship was aware of the secret motive behind the desire of more than one to work in the bureau, but they were in no condition to be too strict and anyway -- What for? They knew how difficult it would be for those poor innocents to find the letter they were looking for, and even if they did, what importance does a letter or two that slips though the barrier cracks compared to the others that the new censor would shoot down. That's how our Juan was able to join the Censorship Bureau of the Ministry of Communications.

The building, seen from outside, had a festive air because of the smoked glass that reflected the sky, an air that was in total contrast to the austere atmosphere of its interior. And little by little Juan became accustomed to the climate of concentration which his new work required, and the knowledge that he was doing everything possible for his letter -- that is for Mariana -- assuaged his anxieties. He wasn't even worried when, the first month, he was assigned to Section K where the envelopes are opened with painstaking care to see if they contain some explosive.”

Luisa Valenzuela (Buenos Aires, 26 november 1938)

De Vlaamse dichter en schrijver Louis Verbeeck werd geboren in Tessenderlo op 26 november 1932. Zie ook alle tags voor Louis Verbeeck op dit blog.

Bons

Liefje, je hebt me nooit gezegd waarom

je mij zonder pardon hebt laten zitten.

Ons huis was bijna klaar, ik vind het stom,

ik moest alleen nog maar mijn kelder witten.

Nu geef je mij de bons! Wat moet ik doen?

Ik kan toch met die bons niet verder leven!

Ik schaam me dood als ik soms na de noen

die bons bezie die jij me hebt gegeven.

Daarom verzoek ik dringend en beleefd

je bons zo vlug het kan te komen halen.

Het is een ding waar niemand wat aan heeft,

en als het moet zal ik de helft betalen.

Louis Verbeeck (Tessenderlo, 26 november 1932)

Zie voor nog meer schrijvers van de 26e november ook mijn blog van 26 november 2011.

26-11-2012 om 19:08 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver Maarten 't Hart werd geboren op 25 november 1944 in Maassluis. Zie ook alle tags voor Maarten ’t Hart op dit blog.

Uit: Vestdijk en Mozart

“Over Mozart kan men moeilijk oordelen, als men niet zo goed als al zijn werken kent. Alfred Einstein zegt in zijn Mozart-boek, naar aanleiding van het Magnificat uit de Vesperae solennes de confessore (KV 339): ‘Iemand die zulke composities niet kent, kent Mozart niet.’ In feite geldt dit voor heel veel werken van Mozart. Wie voor de eerste maal het Münchener Kyrie in d-klein (KV 341) hoort, dit Kyrie waarvoor de eerder genoemde Einstein op de knieën valt, beseft dat zijn kijk op Mozart ingrijpend veranderd is. Na zo'n stuk kun je al het werk van Mozart dat je eerder al kende, weer opnieuw horen, nu wetend dat het voorgoed anders zal klinken. Zoiets geldt ook voor de Thamosmuziek (KV 345) en voor het Adagio en Fuga in c-klein (KV 546) en voor de Maurerische Trauermusik (KV 477). Zulke composities maken het mogelijk een blik in iemand's innerlijk te werpen die daarvoor vaak zo vrolijk leek, maar zich openbaart als een diepzinnig melancholicus.

Over deze veelzijdigste van alle toondichters heeft Vestdijk herhaaldelijk geschreven. Altijd vol bewondering, maar toch kan ik mij slecht voorstellen dat er ook maar één Mozart-kenner is die Vestdijk in zijn vaak gewaagde conclusies zal willen bijvallen. Mij bekruipt zelfs, als ik lees wat Vestdijk over Mozart schreef, een gevoel van grote ergernis en dat verbaast me. Niet zelden ben ik het met Vestdijk oneens als hij over andere componisten dan Mozart schrijft, maar ergeren doet hij mij nooit.

Behalve dus als hij over Mozart schrijft. Waarom? Omdat hij, zoals ik eerder al eens beweerde, ‘een totaal onjuiste visie op Mozart had’. Toen ook beloofde ik dat ik zou proberen om dat in een apart opstel aan te tonen. Vandaar deze verhandeling.

Zeker is dat Vestdijk's kennis van het oeuvre van Mozart grote leemten vertoonde. Natuurlijk mag uit het feit dat hij sommige composities nooit noemt niet voetstoots worden afgeleid dat hij ze ook niet kende, maar hij kan nauwelijks in de gelegenheid zijn geweest de hierboven genoemde composities te beluisteren (er waren nog geen plaatopnames) en het lijkt me vrijwel zeker dat hij de jeugdopera's, en Idomeneo en La Clemenza di Tito ook niet kende.”

Maarten ’t Hart (Maassluis, 25 november 1944)

De Nederlandse schrijfster Connie Palmen werd op 25 november 1955 geboren in Sint Odiliënberg. Zie ook alle tags voor Connie Palmen op dit blog.

Uit: Die Gesetze (Vertaald door Barbara Heller)

"Es ist ein Gesicht, das er mit noch anderen teilt. Gleichsam ein einziges Gesicht, immer
dasselbe. Ich kenne es und begegne ihm ab und zu: dem Gesicht eines Mannes mit Publikum-
und ich, Teil dieses Publikums, will von ihm bemerkt werden.Er soll mich auserwählen von
allen anderen, mich herausheben, zu etwas Besonderen machen, mich aus der Menge
herausziehen, in der ich mich befinde. Und die mir von dem Augenblick an, da ich ihn gesehen
habe, nicht mehr genügt. Ein Carmen-Syndrom. Weiß Gott, wo ich das herhabe."

(…)

"Kann man etwas suchen, ohne zu wissen, was es ist? Ich suchte, ohne zu wissen, was. Ich
erkenne es, weil es mir stets in derselben Gestalt begegnet, in derselben Umhüllung in Form von
Worten, gesprochenen Worten des Mannes mit dem Gesicht oder gedruckten Worten auf Papier,
hinter denen sich ebenfalls das Gesicht verbirgt. Der Mann und die Worte wecken ein Verlangen,
das ich stillen und doch nicht missen will."

Connie Palmen (Sint Odiliënberg, 25 november 1955)

De Australische (Aboriginal) schrijfster Alexis Wright werd geboren op 25 November 1950 in de Gulf of Carpentaria. Zie ook alle tags voor Alexis Wright op dit blog.

Uit : Carpentaria

“It takes a particular kind of knowledge to go with the river, whatever its mood. It is about there being no difference between you and the movement of water as it seasonally shifts its tracks according to its own mood. A river that spurns human endeavour in one dramatic gesture, jilting a lover who has never really been known, as it did to the frontier town built on its banks in the hectic heyday of colonial vigour. A town intended to serve as a port for the shipping trade for the hinterland of Northern Australia.

In one moment, during a Wet season early in the last century, the town lost its harbour waters when the river simply decided to change course, to bypass it by several kilometres. Just like that. Now the waterless port survives with more or less nothing to do. Its citizens continue to engage in a dialogue with themselves passed down the generations on why the town should continue to exist. They stayed on to safeguard the northern coastline from invasion by the Yellow Peril. A dreadful vision, a long yellow streak marching behind an arrowhead pointing straight for the little town of Desperance. Eventually the heat subsided. When the Yellow Peril did not invade, everyone had a good look around and found a more contemporary reason for existence. It meant the town still had to be vigilant. Duty did not fall on one or two; duty was everybody's business. To keep a good eye out for whenever the moment presented itself, to give voice to a testimonial far beyond personal experience -- to comment on the state of their blacks. To do so was regarded as an economic contribution to State rights, then, as an afterthought, to maintaining the decent society of the nation as a whole.”

Alexis Wright (Gulf of Carpentaria, 25 November 1950)