De Nederlandse schrijfster Cissy van Marxveldt werd geboren in Oranjewoud op 24 november 1889. Zie ook alle tags voor Cissy van Marxveldt op dit blog.

Uit: De H.B.S. tijd van Joop ter Heul

“Julie vertelde me gisteravond dat ze met Jog samen een zomerhoed gekocht heeft.
’Met je verkouden gezicht?’ Vroeg ik. Ja, want als hij me dàn goed staat, dan flatteert hij me zeker, als ik er gewoon uitzie… Het is een schat van een dopje, zei Julie, Wit met kleine theeroosjes, heel snoezig’. ‘Hoe staat hij Jog?’ vroeg ik.
‘Oh you horrid pig’ zei Julie weer eens voor de verandering.

(…)

Ik ben gisteren uit gym gestuurd, omdat ik een ouwe tafelschel achter aan Steub zijn jasje had gehangen. ’t Stond zo gek zeg, en het mooiste was, hij merkte er eerst niets van. De schel werkte niet al te best meer, zie je, maar toen hij ons van die armoefeningen ging voordoen met beenhuppen, was ’t klingeling jongens bij elke hup. Hij brulde maar; ‘Wie belt daar? Ik wil weten wie daar belt’ En wij stikten gewoonweg. Pop zei nog: ’t is buiten geloof ik, de tram mijnheer.’ En toen dacht Steub eerst werkelijk nog, dat het de tram was, en hij begon weer te huppen en te luien. We konden geen stap meer doen van het lachen...”

Cissy van Marxveldt (24 november 1889 – 31 oktober 1948)

Scene uit Joop ter Heul, een KRO tv-serie uit 1968 

De Indiase schrijfster Arundhati Roy werd geboren op 24 november 1961 in Shillong. Zie ook alle tags voor Arundhati Roy op dit blog.

Uit: The God of Small Things

“She was Rahel's baby grandaunt, her grandfather's younger sister. Her name was really Navomi, Navomi Ipe, but everybody called her Baby. She became Baby Kochamma when she was old enough to be an aunt. Rahel hadn't come to see her, though. Neither niece nor baby grandaunt labored under any illusions on that account. Rahel had come to see her brother, Estha. They were two-egg twins. "Dizygotic" doctors called them. Born from separate but simultaneously fertilized eggs. Estha--Esthappen--was the older by eighteen minutes.
They never did look much like each other, Estha and Rahel, and even when they were thin-armed children, flat-chasted, wormridden and Elvis Presley-puffed, there was none of the usual "Who is who?" and "Which is which?" from oversmiling relatives or the Syrian Orthodox bishops who frequently visited the Ayemenem House for donations.
The confusion lay in a deeper, more secret place.
In those early amorphous years when memory had only just begun, when life was full of Beginnings and no Ends, and Everything was Forever, Esthappen and Rahel thought of themselves together as Me, and separately, individually, as We or Us. As though they were a rare breed of Siamese twins, physically separate, but with joint identities.
Now, these years later, Rahel has a memory of waking up one night giggling at Estha's funny dream.
She has other memories too that she has no right to have.
She remembers, for instance (though she hadn't been there), what the Orangedrink Lemondrink Man did to Estha in Abhilash Talkies. She remembers the taste of the tomato sandwiches--Estha's sandwiches, that Estha ate--on the Madras Mail to Madras.”

Arundhati Roy (Shillong, 24 november 1961)

De Amerikaanse schrijver Thomas Kohnstamm werd geboren in Seattle, Washington op 24 november 1975. Zie ook alle tags voor Thomas Kohnstamm op dit blog.

Uit: Do Travel Writers Go to Hell?

“It wasn't until eight years after the bridge construction had started that a French physiologist determined the cause of the illness. Contrary to popular assumption, oxygen is a lesser ingredient in the air that we breathe. Seventy-eight percent of air is comprised of nitrogen, which, under normal circumstances, has no effect on the human body. When breathing air at depth, the water pressure converts the nitrogen in the bloodstream from a gas to a liquid, washing it through the veins and arteries. So long as you resurface at a slow pace, the liquid gradually transforms back into a gas and is disposed of by your body.
If the change of pressure is too sudden, the liquid bursts out of solution, fizzing back into gas. Similar to the millions of microscopic nitrogen bubbles that are released when you crack a can of Guinness, the bubbles surge through the bloodstream. If they don't lodge themselves in your joints, the bubbles charge on the fatal path to your brain. You come up too quickly, you die.
I remove a folded piece of printer paper from my pocket and smooth it open:
Thomas,
I want to know if you'd like do some writing for our new Brazil guidebook?
If you're interested in jumping ship within the next few weeks for Brazil, let me know right away and I could put together an offer for you.
Commissioning Editor--South America & Antarctica
Lonely Planet.”

Thomas Kohnstamm (Seattle, 24 november 1975)

De Italiaanse schrijver Carlo Collodi werd als Carlo Lorenzi op 24 november 1826 in Florence geboren. Zie ook alle tags voor Carlo Corrodi op dit blog.

Uit: Pinocchio (Vertaald door Charlotte Birnbaum)

“Da kratzte er sich die Perücke und lachte und sagte: 'Sieh einmal an. Ich habe mir das Stimmchen eingebildet. Gehen wir wieder an die Arbeit.' Und er nahm die Axt in die Hand und schlug kräftig auf das Stück Holz los.
'Au, du hast mir wehgetan!', schrie das Stimmchen kläglich.
Diesmal war Meister Kirsche starr vor Schrecken. Die Augen kullerten fast aus dem Kopf, der Mund blieb offen stehen, die Zunge hing ihm schlaff bis aufs Kinn. Er sah aus wie der Wasserspeier an einem Brunnen. Es dauerte eine Weile, bis er wieder Worte fand. Dann stammelte er mit zitternden Lippen:
'Woher ist bloß das Stimmchen gekommen? Hier ist ja keine Menschenseele. Aber es hat doch 'Au!' gerufen. Sollte etwa dieses Stück Holz weinen und jammern wie ein Kind? Das kann ich nicht glauben. Anton, sieh es dir einmal ruhig an: es ist ein Stück Holz wie alle anderen. Man kann es ins Feuer werfen und eine Bohnensuppe darauf kochen. Oder... sollte jemand darin stecken? Ach was! Und wenn jemand darin steckt, um so schlimmer für ihn: Ich will es jetzt herauskriegen.'
Mit diesen Worten packte er das arme Stück Holz mit beiden Händen und schleuderte es ohne Mitleid gegen die Wand. Danach horchte er, ob sich jetzt ein Stimmchen beklage. Er wartete eine Minute - nichts; fünf Minuten - nichts; zehn Minuten - immer noch nichts.”

Carlo Collodi (24 november 1826 – 26 oktober 1890)

Pinocchio, scene uit de Disney film uit 1940

De Duitse schrijver Gerhard Bengsch werd geboren op 24 november 1928 in Berlijn. Zie voor onderstaande schrijver ook mijn blog van 24 november 2008.

Uit: Unterlassene Hilfeleistung

“Lire oder Zloty?” fragte Annabella mit der eindeutigen Absicht, bei Frau Hiltrud einen Gehirnschlag auszulösen.
“Es ist bedauerlich, daß man mit Ihnen nicht sachlich reden kann”, sagte Herr Woyko.
Er rief den Kellner und zahlte.
Während seine Frau im Foyer die Damentoilette suchte und in Ihrer Aufregung in die Herrentoilette geriet, begleitete er uns an die Tür. Er werde sich morgen oder übermorgen wieder bei uns melden.”

Gerhard Bengsch (24 november 1928 – 11 maart 2004)

De Duitse dichter, schrijver, bibliothecaris en archibaris Ludwig Bechstein werd geboren op 24 november 1801 in Weimar. Zie ook alle tags voor Ludwig Bechstein op dit blog.

Uit: Des kleinen Hirten Glückstraum

“Es war einmal ein sehr armer Bauersmann, der war in einem Dörflein Hirte, und das schon seit vielen Jahren. Seine Familie war klein, er hatte eine Frau und nur ein einziges Kind, einen Knaben. Doch diesen hatte er sehr frühzeitig mit hinaus auf die Weide genommen und ihm die Pflichten eines treuen Hirten eingeprägt, und so konnte er, als nur einigermaßen der Knabe herangewachsen war, sich ganz auf denselben verlassen, konnte ihm die Herde allein anvertrauen und konnte unterdessen daheim noch einige Dreier mit Körbeflechten verdienen. Der kleine Hirte trieb seine Herde munter hinaus auf die Triften und Raine; er pfiff oder sang manch helles Liedlein und ließ dazwischen gar laut seine Hirtenpeitsche knallen; dabei wurde ihm keine Zeit lang. Des Mittags lagerte er sich gemächlich neben seine Herde, aß sein Brot und trank aus der Quelle dazu, und dann schlief er auch wohl ein Weilchen, bis es Zeit war weiterzutreiben. Eines Tages hatte sich der kleine Hirte unter einen schattigen Baum zur Mittagsruhe gelagert, schlief ein und träumte einen gar wunderlichen Traum: Er reise fort, gar unendlich weit fort – ein lautes Klingen, wie wenn unaufhörlich eine Masse Münzen zu Boden fielen – ein Donnern, wie wenn unaufhörlich Schüsse knallten – eine endlose Schar Soldaten, mit Waffen und in blitzenden Rüstungen – das alles umkreisete, umschwirrte, umtosete ihn. Dabei wanderte er immerzu und stieg immer bergan, bis er endlich oben auf der Höhe war, wo ein Thron aufgebaut war, darauf er sich setzte, und neben ihm war noch ein Platz, auf dem eine schöne Frau, die plötzlich erschien, sich niederließ. Nun richtete sich im Traum der kleine Hirte empor und sprach ganz ernst und feierlich: »Ich bin König von Spanien.« Aber in demselben Augenblick wachte er auf. Nachdenklich über seinen sonderbaren Traum trieb der Kleine seine Herde weiter, und des Abends erzählte er daheim seinen Eltern, die vor der Türe saßen und Weiden schnitzten, wobei er ihnen auch half, seinen wunderlichen Traum und sprach zum Schluß: »Wahrlich, wenn ich noch einmal träume, so gehe ich fort nach Spanien und will doch einmal sehen, ob ich nicht König werde!«

Ludwig Bechstein (24 november 1801 – 14 mei 1860)

24-11-2012 om 19:07 geschreven door Romenu  

De Duits-Roemeense dichter Paul Celan werd onder de naam Paul Antschel op 23 november 1920 geboren in Czernowitz, toentertijd de hoofdstad van de Roemeense Boekovina, nu behorend bij de Oekraïne. Zie ook alle tags voor Paul Celan op dit blog.

Und mit dem Buch aus Tarussa

          Все поэты жиды

          (Marina Zwetajewa)

Vom

Sternbild des Hundes, vom

Hellstern darin und der Zwerg-

leuchte, die mitwebt

an erdwärts gespiegelten Wegen,

von

Pilgerstäben, auch dort, von Südlichem, fremd

und nachtfasernah

wie unbestattete Worte,

streunend

im Bannkreis erreichter

Ziele und Stelen und Wiegen.

Von

Wahr- und Voraus- und Vorüber-zu-dir-,

von

Hinaufgesagtem,

das dort bereitliegt, einem

der eigenen Herzsteine gleich, die man ausspie

mitsamt ihren un-

verwüstlichen Uhrwerk, hinaus

in Unland und Unzeit. Von solchem

Ticken und Ticken inmitten

der Kies-Kuben mit

der auf Hyänenspur rückwärts,

aufwärts verfolgbaren

Ahnen-

reihe Derer-

vom-Namen-und-Seiner-

Rundschlucht.

Von

einem Baum, von einem.

Ja, auch von ihm. Und vom Wald um ihn her. Vom Wald

Unbetreten, vom

Gedanken, dem er entwuchs, als Laut

und Halblaut und Ablaut und Auslaut, skythisch

zusammengereimt

im Takt

der Verschlagenen-Schläfe,

mit

geatmeten Steppen-

halmen geschrieben ins Herz

der Stundenzäsur – in das Reich,

in der Reiche

weitestes, in

den Großbinnenreim

jenseits

der Stummvölker-Zone, in dich

Sprachwaage, Wortwaage, Heimat-

waage Exil.

Von diesem Baum, diesem Wald.

Von der Brücken-

quader, von der

er ins Leben hinüber-

prallte, flügge

von Wunden, - vom

Pont Mirabeau.

Wo die Oka nicht mitfließt. Et quels

amours! (Kyrillisches, Freunde, auch das

ritt ich über die Seine,

ritts übern Rhein.)

Von einem Brief, von ihm.

Vom Ein-Brief, vom Ost-Brief. Vom harten,

winzigen Worthaufen, vom

unbewaffneten Auge, das er

den drei

Gürtelsternen Orions – Jakobs-

stab, du,

abermals kommst du gegangen! –

zuführt auf der

Himmelskarte, die sich ihm aufschlug.

Vom Tisch, wo das geschah.

Von einem Wort, aus dem Haufen,

an dem er, der Tisch,

zur Ruderbank wurde, vom Oka-Fluß her

und den Wassern.

Vom Nebenwort, das

ein Ruderknecht nachknirscht, ins Spätsommerohr

seiner hell-

hörigen Dolle:

 Kolchis.

Kristal

Niet aan mijn lippen zoek je mond,
niet voor de poort de vreemde,
niet in het oog de traan.

Zeven nachten hoger nadert rood tot rood,
zeven harten dieper klopt aan de poort de hand,
zeven rozen later ruist de bron.

Vertaald door Frans Roumen

Paul Celan (23 november 1920 – 20 april 1970)

De Duitse dichter, schrijver en essayist Marcel Beyer werd op 23 november 1965 in Tailfingen / Württemberg geboren. Zie ook alle tags voor Marcel Beyer op dit blog.

Uit: Flughunde

„Eine Stimme füllt in die Stille des Morgengrauens ein: Zuerst Aufstellen der Wegweiser. Die Pfähle mit dem Hammer tief einrammen in den weichen Erdboden. Mit aller Kraft. Die Schilder dürfen nicht wegsacken.

Die Befehle des Scharführers hallen über das Sportfeld. Auf Fingerzeig lösen sich einige Jungen mit Armbinden aus der Gruppe und machen sich an ihre Arbeit. Alle sind frisch getrimmt, bis auf die Ohren runter, mit ausrasierten Nacken, wo stoppelübersäte Kopfhaut schimmert. Gestoppeltes.

Am Ziel wäre man wohl erst, wenn man sie noch kupieren könnte. So sieht die Welpenarbeit heute

aus. Rampen für Rollstuhlfahrer zimmern. Holzstege. Daß alle Krüppel bis in die vorderen Reihen geschoben werden können. Sollte der Regen stärker werden, darf niemand mit den Rädern im Schlamm hängenbleiben.

Die übrigen Befehlsempfänger bleiben unbeweglich stehen, die müden Schemen zittern nicht einmal in dem naßkalten Wetter, aufmerksam verfolgen sie jeden Ruf und jede Geste ihres Einsatzleiters in feuchter brauner Uniform:

Sechs Mann mit Kreidewagen. Linien ziehen entlang der Stege. Wo die Blindenhunde abtreten. Abstand zwischen den Linien sechzig Zentimeter. Schulterbreite plus Hund. Peinlich genau.

Es ist Krieg. Die Stimme schneidet in das Dunkel hinein, weit bis zur Bühne hinauf. Es herrscht eine seltsame Akustik. Allein hier vorn am Rednerpult braucht es sechs Mikrophone: Vier für die Lautsprecherblöcke, welche aus jeder Himmelsrichtung auf das Gelände ausgerichtet werden.

Eins dient zum Auffangen von Sonderfrequenzen. Während der Ansprache wird es fortwährend austariert, um bestimmte Effekte der Stimmführung hervorzuheben. Das sechste Mikrophon wird an einen kleinen Lautsprecher unter dem Pult hier angeschlossen, der dem Redner zur Eigenkontrolle dient. Und zusätzlich werden im Radius von einem Meter weitere Schallempfänger installiert, um einen angemessenen Raumklang zu erzeugen.”

Marcel Beyer (Tailfingen, 23 november 1965)

De Amerikaanse dichteres en schrijfster Jennifer Michael Hecht werd geboren op 23 november 1965 in New York. Zie ook alle tags voor Jennifer Michael Hecht op dit blog.

My Hero

It’s O.K. to keep hearing your worries, so long as you

stop talking to them. Shun them like a double-crossed Quaker.

Imagine how quiet it would be, like shutting off the droning ocean.

That’s how our parasites must feel about our hearts.

What a racket, all that pumping. Shut up shut up.

Cicero said Chrysippus said that the life in a pig is a preservative,

keeping it fresh until we want to eat it. What then is life in us?

Chrysippus wrote more than seven hundred books, none survive.

(We have his bio in the Diogenes Laertius “Lives,” and small

comments like the one Cicero preserved, about the pig.)

Imagine how much the man talked. Imagine how his daughters

felt, sitting in cafés, virgins listening to young lawyers. Lawyer

ready to move from mom to virgin ears, to part the aural curtain

to the heart of the flesh, to grease up and force his listener to stay,

pressure like a fork, squeezed down inner tubes to hidden narrow

chambers. The daughters, who could not listen anymore, worked

into first-date conversation, “Of course I’ve had it in the ear before.”

There were no second dates. Fierce Chrysippus sisters, full of hate.

There were no surrenders. That’s why I’m so tender about my

resignation. Because all these years later a nation of one feels

like one too many. Caesar was tough, but not by himself

did he conquer Gaul. The superlative for all alone is all.

Jennifer Michael Hecht (New York, 23 november 1965)

De Nederlandse dichter en schrijver Sipko Melissen werd geboren in Scheveningen op 23 november 1944. Zie ook alle tags voor Sipko Melissen op dit blog.

Uit: Een kamer in Rome

“Op een donderdagmiddag in de Leidsestraat leefde ik op dankzij de tekst op het t-shirt van de jongen voor mij die tussen twee vrienden luid liep te praten en te lachen. Zijn aanstekelijk plezier gaf de tekst op de rug een context die hij op papier niet gehad zou hebben: Niets is werkelijker dan het Niets. Beckett.
Ik had verwarde, sombere dagen achter de rug. Ik sliep slecht en kwelde mij ’s nachts met de vraag wat Carola precies bedoeld kon hebben met de uitspraak dat ik niet geschikt was voor de alledaagse werkelijkheid en emotioneel op afstand bleef.
Een paar keer was ik tegen de ochtend wakker geschrokken uit een benauwende droom waarvan ik mij de inhoud niet, maar de angst die ermee gepaard ging wel kon herinneren. Eigenlijk kon je niet spreken van ‘herinneren’. Ik werd wakker midden in de angst alsof het een plas water was waarin ik dreef. Ik had geen idee waarmee ik die angst moest verbinden. Er kwamen geen beelden. Maar op een ochtend zag ik het. Ik zag mijzelf staan in een hoekje van het schoolplein. En ik wist weer hoe ik mij de eerste drie jaar van de middelbare school had gevoeld: buitengesloten en bang. En het was die angst, de angst voor altijd buitengesloten te zijn, waarmee ik drijvend van het zweet wakker werd. In de bovenbouw ging het beter maar pas in Amsterdam bloeide ik echt op. Bij de jongens van Finnegan voelde ik mij als een vis in het water. Lezen was mijn behoud geweest en op de een of de andere manier gold dat voor ons allemaal.
Lezen in plaats van leven. Dat had Carola bedoeld. Daarom was ze bij mij weggegaan. Ik voelde mij verward en had met iemand willen praten maar wist niet met wie. Stijn kwam in aanmerking maar ik keek te zeer tegen hem op om hem over mijn persoonlijke problemen in vertrouwen te nemen.”

Sipko Melissen (Scheveningen, 23 november 1944)

Zie voor nog meer schrijvers van de 23^e november ook mijn blog van 23 november 2011 deel 1 en eveneens deel 2.

23-11-2012 om 19:26 geschreven door Romenu  

De Franse schrijver André Gide werd geboren op 22 november 1869 in Parijs. Zie ook alle tags voor André Gide op dit blog.

Uit: Les Faux-monnayeurs

“- Je suis heureux que vous n'ayez pas signé. Mais, ce qui vous a retenu ?
- Sans doute quelque secret instinct... Bernard réfléchit quelques instants, puis ajouta en riant : - Je crois que c'est surtout la tête des adhérents ; à commencer par celle de mon frère aîné, que j'ai reconnu dans l'assemblée. Il m'a paru que tous ces jeunes gens étaient animés par les meilleurs sentiments du monde et qu'ils faisaient fort bien d'abdiquer leur initiative, car elle ne les eût pas menés loin, leur jugeote, car elle était insuffisante, et leur dépendance d'esprit, car elle eût été vite aux abois. Je me suis dit également qu'il était bon pour le pays qu'on pût compter parmi les citoyens un grand nombre de ces bonnes volontés ancillaires(1) ; mais que ma volonté à moi ne serait jamais de celles-là. C'est alors que je me suis demandé comment établir une règle, puisque je n'acceptais pas de vivre sans règle, et que cette règle je ne l'acceptais pas d'autrui.
- La réponse me paraît simple : c'est de trouver cette règle en soi-même ; d'avoir pour but le développement de soi.
- Oui..., c'est bien là ce que je me suis dit. Mais je n'en ai pas été plus avancé pour cela. Si encore j'étais certain de préférer en moi le meilleur, je lui donnerais le pas sur le reste. Mais je ne parviens pas même à connaître ce que j'ai de meilleur en moi... J'ai débattu toute la nuit, vous dis-je. Vers le matin, j'étais si fatigué que je songeais à devancer l'appel de ma classe(2) ; à m'engager.
- Echapper à la question n'est pas la résoudre.
- C'est ce que je me suis dit, et cette question, pour être ajournée , ne se poserait à moi que plus gravement après mon service. Alors je suis venu vous trouver pour écouter votre conseil.
- Je n'ai pas à vous en donner. Vous ne pouvez trouver ce conseil qu'en vous-même, ni apprendre comment vous devez vivre, qu'en vivant.
- Et si je vis mal, en attendant d'avoir décidé comment vivre ?
- Ceci même vous instruira. Il est bon de suivre sa pente, pourvu que ce soit en montant.”

André Gide (22 november 1869 – 19 februari 1951)

André Gide en Jean Paul Sartre (links), Cabris 1950

De Engelse schrijfster George Eliot werd geboren op 22 november 1819 in Nuneaton in Warwickshire. Zie ook alle tags voor George Eliot op dit blog.

Uit: Adam Bede

„A woman was in the witness-box, a middle-aged woman, who spoke in a firm distinct voice. She said, "My name is Sarah Stone. I am a widow, and keep a small shop licensed to sell tobacco, snuff, and tea in Church Lane, Stoniton.
The prisoner at the bar is the same young woman who came, looking ill and tired, with a basket on her arm, and asked for a lodging at my house on Saturday evening, the 27th of February. She had taken the house for a public, because there was a figure against the door. And when I said I didn't take in lodgers, the prisoner began to cry, and said she was too tired to go anywhere else, and she only wanted a bed for one night. And her prettiness, and her condition, and something respectable about her clothes and looks, and the trouble she seemed to be in made me as I couldn't find in my heart to send her away at once. I asked her to sit down, and gave her some tea, and asked her where she was going, and where her friends were. She said she was going home to her friends: they were farming folks a good way off, and she'd had a long journey that had cost her more money than she expected.... I saw no reason why I shouldn't take the young woman in for the night. I had only one room, but there were two beds in it, and I told her she might stay with me."
The witness then stated that in the night a child was born, and she identified the baby-clothes then shown to her as those in which she had herself dressed the child. ....
"I left the house about half-past eight o'clock. I didn't go out at the shop door, but at the back door, which opens into a narrow alley. ... It was an hour and a half before we got back, and when we went in, the candle was standing burning just as I left it, but the prisoner and the baby were both gone. She'd taken her cloak and bonnet, but she'd left the basket and the things in it..."

George Eliot (22 november 1819 – 22 december 1880)

De Nederlandse schrijver Dirk van Weelden werd geboren in Zeist op 22 november 1957. Zie ook alle tags voor Dirk van Weelden op dit blog.

Uit: Tempo

“Mijn werkruimte bevindt zich in een voormalig ziekenhuis nog geen twee minuten wandelen van het Vondel park. Op nog geen tien meter van de deur van mijn studio was ooit een operatiekamer en vandaar dat er ook doucheruimtes zijn. Een zo ongeveer ideale toestand voor een loper. Na het afschrijven van het hoofdstuk of het opsturen van het artikel naar de krant, of gewoon bij wijze van middagpauze doe ik een kast open, trek mijn loopschoenen en plunje aan en draafdoor het park. Na afloop trek ik mijn schoenen uit, ontdoe me van mijn hartslagmeter, pak een handdoek en een fles douchegel en steek de gang over naar de douche.
Het is een ruime ziekenhuisdouche, crèmekleurige wandtegels en de klassieke terracottarode kleinè, vierkante vloertegeltjes. Een heel hoog plafond en een flinke boiler maken het een comfortabel oord als je klaar bent met trainen. Het eerste wat ik doe zodra het water loopt is het deponeren van sokken, short en shirt recht onder de waterstraal. Daarna besprenkel ik het hoopje met douchegel. Als ik dan een keer boven op het hoopje sta maak ik een wandelbeweging op de plaats, bij wijze van voorwas. Onderwijl zeep ik mezelf in.
Als ikzelf schoon ben rek en strek ik een beetje. Draaien met de voeten, grijpbewegingen met de tenen, wat toe-ups, het losmaken van schouders en nek en misschien een paar squats, gevolgd door het loswiebelen van de dijspieren. Als er stijve of beurse plekjes zijn in de enkel, bij de knie, masseer ik die een beetje. Het klusje waarmee het bezoek aan de douche wordt afgesloten is het uitwassen en uitwringen van sokken, short en shirt. Ouderwets tussen de knokkels laten werken, spoelen en uitwringen. Zoals ik het mijn moeder heb zien doen. Net zo lang doorgaan tot het laatste beetje schuim eruit verdwenen is. Tot slot sla ik de handdoek om, verzamel het stapeltje uitgewrongen kleren en keer terug naar mijn studio. Daar hang ik alles over de verwarming en kleed me weer aan. Tijd voor een boterham en een kop thee.”

Dirk van Weelden (Zeist, 22 november 1957)

Uit: Conspiracy of Calaspia

 “Nurgor, not Ostentum, he noted with relief, catching sight of horns and fur.  The feeling was short-lived as he saw their numbers.  Even he could not last long against such forces.  He realised with sudden hope that this part of the countryside was, surprisingly, the same as it had been some days ago, when last he had visited.  If he could only reach the other side of the pass before they did, all would be well … he would be able to challenge them in close-combat one at a time, in which case he could easily hold his own.

Galar ran, wiping sweat from his brow and thinking as he did so that he should have brought his spectacles after all.  Dismay slowed his approach when he saw that the Nurgor had beaten him to the narrow passage.  Then he saw that they had him surrounded, too.  A trap indeed.

The Dwarf wasted no time in getting down to business.  He would probably be able to cut an escape route through the enemy for himself, but what of the man?  Bellowing a cry of his own, Galar launched himself at the Nurgor.  His advance was welcomed with a volley of stones and spears.  Although he was unable to see sharply, his senses were keen.  None of the missiles took him down, and the few stones that did find their target only angered him the more.  Just in time he caught sight of another weapon hurtling towards him from a different direction and jumped aside.  It was enough to avoid the javelin impaling him, but not enough to miss it altogether.  Searing pain shot along the top of his right arm and shoulder where the sharp metal inflicted a glancing wound.  But it did not stop him.”

Suresh en Jyoti Guptara (Frimley, 22 november 1988)

Zie voor nog meer schrijvers van de 22^e november ook mijn blog van 22 november 2011 deel 1 en eveneens deel 2.

22-11-2012 om 19:30 geschreven door Romenu  

De Amerikaans-Poolse schrijver Isaac Bashevis Singer werd geboren op 21 november 1904 als Isaac Hertz Singer in Radzymin, Polen. Zie ook alle tags voor Isaac Bashevis Singer op dit blog.

Uit: The slaughterer 

„Since Yoineh Meir had begun to slaughter, his thoughts were obsessed with living creatures. He grappled with all sorts of questions. Where did flies come from? Were they born out of their mother's womb or did they hatch from eggs? If all the flies died in winter, where in the new ones come from in the summer? And the owl that nested under the synagogue  roof - what did it do when the frost came? Did it remain there? Did it fly away to warm countries? How could anything live in the burning frost, when it was scarcely possible to keep warm under the quilt?

An unfamiliar love welled up in Yoineh Meir for all that crawls and flies, breeds and swarms. Even the mouse - was it their fault that they were mice? What wrong does a mouse do? All it wants is a crumb of bread, a bit of cheese. Then why is the cat such an enemy to it?

Yoineh Meir rocked back and forth in the dark. The rabbi may be right. Man cannot and must not have more compassion than the Master of the universe. Yet he, Yoineh Meir, was sick with pity. How could one pray for life for the coming year, or for a favourable writ in Heaven, when one was for robbing others of the breath of life? 

Yoineh Meir thought that the Messiah Himself could not redeem the world as long as injustice was done to beasts. By rights everything should rise from the dead: every calf, fish, gnat, butterfly. Even in the worm that crawls in the earth there glows a divine spark. When you slaughter a creature you slaughter God...”

Isaac Bashevis Singer (21 november 1904 – 24 juli 1991)

De Nederlandse schrijfster Margriet de Moor werd als Margaretha Maria Antonetta Neefjes op 21 november 1941 in Noordwijk geboren. Zie ook alle tags voor Margriet de Moor op dit blog.

Uit: Eerst grijs dan wit dan blauw

“In de week die voorafgaat aan Magda's terugkomst, slaapt hij onrustig en droomt hij zwaar. Op maandag schiet hij vlak voor zonsopgang overeind, hij bekijkt in het ochtendlicht zijn geopende vuisten en duikt onder de deken terug om te huilen. Toch herinnert hij zich een droom vol licht en warmte, met een Magda die door een vuurrood tulpenveld holt, een hond achter haar aan. Als ze aan de rand van een sloot blijft stilstaan, roept ze iets. Haar gezicht wordt groot, vrolijk en bol als op een foto die van te dichtbij is genomen. Op het moment dat hij wakker wordt, verandert dit alles, bliksemsnel, in radeloosheid...

 ... Als hij op vrijdag, aan het begin van de avond, de Oude Zeestraat inrijdt en in de bocht van de weg zijn huis ziet liggen, valt hem op dat de vaalrood gestreepte markiezen zijn neergelaten. Het zolderdakraam staat opengeklapt. In de voortuin beschrijft een watersproeier een doorzichtige acht boven de rozen. Ze is thuis.

Hij parkeert zijn auto op de oprijlaan, stapt uit en bukt zich om de kefhondjes te aaien, die vanuit het huis op hem af zijn gestoven. Het is de hele dag erg warm geweest, ineens voelt hij de vochtplekken op zijn overhemd. Kalm. Kalm nou maar, jongens. Hij krauwt de vacht op de koppen, onder de bekken, tussen de poten, tot de diertjes, ongeduriger dan hij, weer van hem wegspringen. Een volgend ogenblik staat hij op de drempel van de keuken. Daar hebben we Magda.

Ze zegt: ‘Wat denk je, zullen we maar buiten eten ondanks dat het er stikt van de wespen?’

Ze staat bij de gootsteen haar handen af te spoelen. Ze lacht naar hem over haar schouder. Ze komt in een lucht van knoflook en gebraden vlees op hem af”.

Margriet de Moor (Noordwijk, 21 november 1941)

De Amerikaanse schrijfster en literatuurwetenschapster Marilyn French werd geboren op 21 november 1929 in New York. Zie ook alle tags voor Marilyn French op dit blog.

Uit: Shakerspeare's Division of Experience (Othello)

“Nowhere in Shakespeare are relations between males and females more searchingly, painfully probed. Othello is the last play in which this occurs; with it, the concerns that are central in Comedy of Errors, Taming, Much Ado, and All's Well are finally laid to rest.
The dominant culture of the play is that of Venice, which is shown here as similar to the Venice of Merchant, but in a more positive light. Venice is worldly, powerful, moneyed, and mannered. It is not just a place but an influence, and its mores are implanted in all the characters, even in those who, like Othello and Cassio, are not native Venetians. Venice is civilization, a civilization the characters carry with them to primitive, wild, wartorn Cyprus. The graft is as uneasy as the overlay of civility on any basic human core.

The scenes in Venice present the masculine principle in two aspects. The Senate scene shows it at its finest, possessed of honor, lawfulness, decorum, knowledge, and power, yet 'feminine' in its protective and consolatory inclinations. The city is dominated by reason, and the council scene (I, iii) exemplifies reason in action, whether the issue is a set of conflicting reports of an enemy's movements or a father's hysterical attack. Reason is a form of control, and it is control above all that is the ideal of this culture. Control is essential to a culture which views natural humanity as depraved and vicious: thus Hamlet values Horatio, and Polonius lectures Laertes. It is also essential to a culture which views natural humanity as bestial and voracious, which is closer to the view of this play. The shocked Lodovico laments:

Is this the noble Moor whom our full Senate
Call all in all sufficient? Is this the nature
Whom passion could not shake? whose solid virtue
The shot of accident nor dart of chance
Could neither graze nor pierce?

(IV, i, 264-8)”

Marilyn French (New York, 21 november 1929 – 2 mei 2009)

Zie voor nog meer schrijvers van de 21e november ook mijn blog van 21 november 2011 deel 1 en eveneens deel 2.

21-11-2012 om 19:23 geschreven door Romenu  

In Memoriam Frans Kusters

De Nederelandse schrijver Frans Kusters is dinsdag op 63-jarige leeftijd overleden. Dat heeft zijn uitgeverij De Bezige Bij laten weten. Frans Kusters werd geboren in Nijmegen op 16 september 1949 en bleef een geboren en getogen Nijmegenaar. Hij heeft zijn hele leven nergens anders gewoond. Zie ook alle tags voor Frans Kusters op dit blog.

Uit: De tranen van Daan Dativo

“Hier staan wij dan, in de striemende regen aan de rand van Medemblik, een handvol oude, verdrietige mannen die ooit avond aan avond barstensvolle zalen wisten te verbijsteren en door de kunstkritiek uit die dagen eenstemmig tot - ik citeer - ‘de paladijnen van een nieuw tijdperk’ werden uitgeroepen. Nieuw tijdperk, jawel! Nog geen drieënhalve maand duurde het of het hooggeëerde publiek gaf als vanouds overal weer de voorkeur aan het gladde vertoon en de gemakzucht van het tweede garnituur dat alleen per abuis misgrijpt, al doende moppen tapt en het liefst bovendien nog om het geslachtsdeel een hoepeltje of wat zou laten cirkelen, als het fatsoen dat toestond. En niet lang daarna zagen ook de kenners hun vergissing in en lazen wij over - ik citeer opnieuw - ‘behaagzieke dilettanten die door niemand serieus genomen zullen worden, aangezien het wezen van de behendigheidskunst hun ten enen male ontgaat’.

Nee, leuk was dat allemaal niet, om van hetgeen wij sedertdien te verduren hebben gekregen nog te zwijgen, maar het heeft ons in ieder geval niet verhinderd te blijven jongleren, zoals er volgens ons gejongleerd moet worden. En als het nieuwe tijdperk niet aan de wereld besteed blijkt te zijn, zo verzekerden wij elkaar onderwijl op onze zolders en in onze achtertuintjes tussen de waslijnen, dan moet de wereld het zelf maar weten. Zo verstreken de jaren en op zekere dag kwamen wij tot de ontdekking dat het tweede garnituur van vroeger vergeleken bij de ellendelingen die naderhand de podia veroverden gerust een stelletje onvervaarde avonturiers genoemd mocht worden. En die lamstralen waren weer een verademing, als je zag wat een volgende lichting ervan terechtbracht... Het zou van weinig smaak getuigen om uitgerekend hier verder nog een woord vuil te maken aan de wijze waarop er tegenwoordig met de kostbaarheden van de zwaartekracht wordt omgesprongen. Wat ik alleen maar wilde zeggen is dat men ons van alles en nog wat voor de voeten kan werpen, behalve dat wij ons met laf effectbejag hebben ingelaten, een enkele schnabbel wellicht niet meegerekend. En met gegoochel, ballet en lolbroekerij gelukkig evenmin. Wij zijn er, kortom, in geslaagd de weg van de minste weerstand te vermijden. En in nog heviger mate - van die intensiteit is dit einde het bewijs - geldt dit voor degene van wie wij vandaag afscheid nemen en die ons op zijn beurt keer op keer van virtuositeit heeft beschuldigd - jullie herinneren je hoe hij bij het uitspreken van dat woord de punt van zijn karakteristieke neus tussen de toppen van duim en wijsvinger placht te vatten, wat hij in de vele, veel te vele nadagen van zijn loopbaan als een prestatie van formaat aangemerkt wenste te zien-, eens ons voorbeeld, onze inspiratiebron en ons idool, Daan Dativo, God hebbe zijn ziel, als het Hem tenminste lukt daarop de nodige vat te krijgen!”  

Frans Kusters (16 september 1949 – 20 september 2012)

21-11-2012 om 08:39 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver en vertaler Gerard Koolschijn werd op 21 november 1945 in Den Haag geboren. Zie ook alle tags voor Gerard Koolschijn op dit blog.

Uit: Geen sterveling weet

„Zonder overgang tilde hij dan plotseling met veranderde gelaatsuitdrukking vanaf een bankje naast het kabinet de zware, zeventiende-eeuwse statenbijbel op tafel, met de zwarte, vetgedrukte gotische letters, door iele kanttekeningen omgeven. Krakend streek hij de perkamentachtige bladzijden glad en dan las hij voor, met religieuze tongval en smartelijk, licht schuin geheven hoofd, vroom in het verleden starend zonder de tekst te raadplegen, want hij kende bijna alles uit zijn hoofd.”

(…)

Hij sprak de jonggehuwden toe. 'U hebt, mijn jonge vrienden, het onschatbare voorrecht dat u door Gods voorzienigheid in aanraking bent gekomen met de Waarheid. U kunt de Waarheid nooit genoeg eer bewijzen. Leeft, niet uit uzelf. leeft, niet uit de wereld. Leeft uit God. In uzelf is niets dan machteloosheid, schuld, verwerpelijkheid. (...)
Niet de genegenheid, zoals de wereld voorgeeft, is de grondslag van het huwelijk, maar de wil van God! Nu kan het voorkomen dat u elkander in sommige dingen niet verstaat. Zult u het dan met elkander uitmaken? Neen, dat zult u n iet doen. U zult zo spoedig mogelijk de eenzaamheid zoeken en het geschil voorleggen aan God. U zult wonderen beleven, wonderen!'

Gerard Koolschijn (Den Haag, 21 november 1945)

21-11-2012 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Iraanse dichteres, vertaalster en mensenrechten-advocate Sheema Kalbasi werd geboren op 20 november 1972 in Teheran. Zie ook alle tags voor Sheema Kalbasi op dit blog.

Dark Moods

Words attack

in gray letters

while sitting behind a desk,

arrive hanging from the robe,

the hands, and the thoughts.

Every part is injured

with no cure

and nothing to

swing open the mind.

The motionless floors

Cannot cover the pain that is

Dropping from the walls

-blood and the songs that are hammered

to the loneliness of a poet

And the multiplication of Sheema.

I am sure death has pierced your motionless body by now

Is your hair growing in gold?

Golden anything

My fragile nights bathed

in Wisteria

Freshened by Eucalyptus

Pools of anything but Sorrow

Thee my love, thee

Angels and wings of dreamy shadows

Kneeling

Waves of desire

Floating essences, flooding rivers

I am trembling, tremble

Oceans of passion, desire

My fragile nights.

Thundering anything

Waking from mirrors

In the corner of my eye

razors flooding to enter.

I ask my heart: Why?

And the pain becomes a rare visitor.

Sheema Kalbasi (Teheran, 20 november 1972)

De Zuidafrikaanse schrijfster Nadine Gordimer werd geboren op 20 november 1923 in Springs. Zie ook alle tags voor Nadine Gordimer op dit blog.

Uit: Niemand der mit mir geht (None to Accompany Me, Vertaald door Friederike Kuhn)

“Und wer war das?
Es gibt immer jemanden, an den sich keiner mehr erinnert. In dem Gruppenfoto nehmen nur jene, die inzwischen prominent oder berüchtigt geworden sind oder deren Gesichter durch gemeinsam Erlebtes zurückverfolgt werden können, Raum und Zeit ein, glänzend verflacht.
Wer könnte das gewesen sein? Die baumelnden Hände und die ordentlich für die Kamera zusammengestellten Füße, das Halblächeln im Profil, den Kopf der Persönlichkeit zugewandt, die der Mittelpunkt des bewahrten Moments sein sollte. Es ist im Grunde ein Einzelbild, zu einer höheren Intensität entwickelt. Am Rande dieses Brennpunktes ist noch etwas, eine Anfügung, man könnte sie bei der Vergrößerung auch weglassen, da die periphere Gestalt im Akt des Erkennens und in der besonderen Erinnerung, die das Foto auslöst, keine Bedeutung hat.
Wenn aber jemand käme, der - warte mal! - die Gestalt erkennen würde, an die sich niemand erinnert, dann würde sich sofort eine andere Lesart des Fotos entwickeln. Etwas anderes, eine andere Bedeutung wäre da; das, was damals, auf dem Weg, auf sich genommen wurde, wäre wieder gegenwärtig. Etwas Geheimes vielleicht. Das so unscheinbar eingefangen wurde.
Vera Stark, mit ihrer Anwaltsausbildung und dem Ordnungsdrang, der mit dem Altern kommt, stieß auf ein Foto, das sie seit langem zusammen mit allem, was sie in den verschiedenen Neuanfängen der Jahre abgelegt hatte, weggeworfen glaubte. Aber es war kein Bild, das sie übersehen hatte. Es war das Foto, das sie ihrem ersten Mann während des Krieges in sein Offiziersquartier in Ägypten geschickt hatte - während ihres Krieges, des richtigen Krieges, nicht jener Kriege, die ihm folgten und die ohne Siegesparaden kamen und gingen. Er mußte das Foto aufgehoben haben. Mußte es in seiner Feldausrüstung mit zurückgebracht haben. Es war eine Ansichtskarte - die Ansichtskarte, die sie ihm von einem Ausflug in die Berge geschickt hatte; ein Foto der kleinen Feriengruppe von Freunden, mit denen sie gefahren war. Was sie auf die Rückseite geschrieben hatte (sie drehte das Foto jetzt um, als höhe sie einen alten Stein), waren die üblichen telegrafischen paar Zeilen, die sie hingekritzelt hatte, während sie die Briefmarke kaufte - das Wetter wunderbar, sie kletterte, wanderte Meilen pro Tag, schwamm in kleinen, sauberen Teichen, das Hotel so, wie er es kannte, aber ziemlich runtergekommen. Grüße von diesem oder jenem - denn die, die da untergehakt standen, waren ihre gemeinsamen Freunde. Es gab nur ein neues Gesicht: ein Mann zu ihrer Linken, dem sie einen Kreis um den Kopf gemalt hatte. Sie nannte ihn in einer Zeile, die senkrecht neben ihren Bericht vom Wetter gequetscht war, beim Namen.”

Nadine Gordimer (Springs. 20 november 1923)

De Russische schrijfster en scenariste Viktoria Tokareva werd geboren op 20 november 1937 in Leningrad (Sint Petersburg). Zie ook alle tags voor Viktoria Tokareva op dit blog.

Uit: Alle meine Feinde und andere Erzählungen (Vertaald door Angelika Schneider)

“Sie schaut vor sich hin und denkt wohl an irgendetwas.

Man hat immer zu mir gesagt: »Was für ein liebes Mädchen, deine Tochter …« Wahrscheinlich wollte man mir nur etwas Nettes sagen, aber ich habe es mit ganzem Herzen geglaubt. Sie war ja auch wirklich lieb … So lieb und brav. Sie war fügsam und leicht zu lenken. Man konnte sie von

allem überzeugen. Sie ließ sich erziehen wie ein gelehriger Delphin.

Als sie noch ein Kind war, fuhr ich oft mit ihr raus auf die Datscha. Für mich selbst war es verlorene Zeit: Langweilig war’s und der Alltag schwierig dort auf dem Land. Aber wir saßen gern zusammen auf der Holztreppe am Eingang, ganz dicht nebeneinander, und noch heute erinnere ich mich an die Wärme dieser kleinen Schulter.

Und plötzlich war sie erwachsen und brachte diesen ›Erstbesten‹ mit. Ich will mir ja kein Urteil anmaßen, aber ich war immer beunruhigt und machte mir Sorgen um meine Tochter, wenn sie mit ihm zusammen war.

Eines Tages waren sie auf irgendeinem Ausflug, und meine Tochter – sie heißt Lisa – bekam eine Blinddarmentzündung. Um sie herum nichts als Berge und malerische Täler, keine medizinische Hilfe weit und breit. Kaum zu fassen, dass sie mit dem Leben davonkam.

Lisa brachte das Kind zur Welt, während er auf einem Ruderausflug mit seinen Kumpels war. Er wollte immer das wilde Leben. Aber die Ruderbootkumpels hat er dann später  genauso sitzenlassen. Er wollte nicht mehr im Zelt schlafen, ohne jeglichen Komfort. Er zischte einfach ab und hinterließ seinen Kameraden vierzig Kilo Gepäck. Der Kerl verstand es wirklich, seine Lasten auf andere Leute zu verteilen. Mir war sofort klar: Lisa war wie ein Kaninchen, das vor einer Riesenschlange sitzt.”

Viktoria Tokareva (Leningrad, 20 november 1937)

De Engelse dichter en schrijver Thomas Chatterton werd geboren op 20 november 1752 in Bristol als zoon van een koster. Zie ook alle tags voor Thomas Chatterton op dit blog.

On The Last Epiphany (Or Christ Coming To Judgment)

Behold! just coming from above,
The judge, with majesty and love!
The sky divides, and rolls away,
T'admit him through the realms of day!
The sun, astonished, hides its face,
The moon and stars with wonder gaze
At Jesu's bright superior rays!
Dread lightnings flash, and thunders roar,
And shake the earth and briny shore;
The trumpet sounds at heaven's command,
And pierceth through the sea and land;
The dead in each now hear the voice,
The sinners fear and saints rejoice;
For now the awful hour is come,
When every tenant of the tomb
Must rise, and take his everlasting doom.

The Churchwarden and The Apparition: A Fable

The night was cold, the wind was high,
And stars bespangled all the sky;
Churchwarden Joe had laid him down,
And slept secure on bed of down;
But still the pleasing hope of gain,
That never left his active brain,
Exposed the churchyard to his view,
That seat of treasure wholly new.
“Pull down that cross,” he quickly cried,
The mason instantly complied:
When lo! behold, the golden prize
Appears—joy sparkles in his eyes.
The door now creaks, the window shakes,
With sudden fear he starts and wakes;
Quaking and pale, in eager haste
His haggard eyes around he cast;
A ghastly phantom, lean and wan,
That instant rose, and thus began:
“Weak wretch—to think to blind my eyes!
Hypocrisy's a thin disguise;
Your humble mien and fawning tongue
Have oft deceived the old and young.
On this side now, and now on that,
The very emblem of the bat:
Whatever part you take, we know
'Tis only interest makes it so,
And though with sacred zeal you burn,
Religion's only for your turn;
I'm Conscience called!” Joe greatly feared;
The lightning flashed—it disappeared.

Thomas Chatterton (20 november 1752 - 5 augustus 1770)

Zie voor nog meer schrijvers van de 20^e november ook mijn blog van 20 november 2011 deel 1 en eveneens deel 2.

20-11-2012 om 21:14 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse dichteres Sharon Olds werd geboren op 19 november 1942 in San Francisco. Zie ook alle tags voor Sharon Olds op dit blog.

I Could Not Tell

I could not tell I had jumped off that bus,
that bus in motion, with my child in my arms,
because I did not know it. I believed my own story:
I had fallen, or the bus had started up
when I had one foot in the air.

I would not remember the tightening of my jaw,
the irk that I’d missed my stop, the step out
into the air, the clear child
gazing about her in the air as I plunged
to one knee on the street, scraped it, twisted it,
the bus skidding to a stop, the driver
jumping out, my daughter laughing
Do it again.

I have never done it
again, I have been very careful.
I have kept an eye on that nice young mother
who lightly leapt
off the moving vehicle
onto the stopped street, her life
in her hands, her life’s life in her hands.

Topography

After we flew across the country we
got in bed, laid our bodies
delicately together, like maps laid
face to face, East to West, my
San Francisco against your New York, your
Fire Island against my Sonoma, my
New Orleans deep in your Texas, your Idaho
bright on my Great Lakes, my Kansas
burning against your Kansas your Kansas
burning against my Kansas, your Eastern
Standard Time pressing into my
Pacific Time, my Mountain Time
beating against your Central Time, your
sun rising swiftly from the right my
sun rising swiftly from the left your
moon rising slowly form the left my
moon rising slowly form the right until
all four bodies of the sky
burn above us, sealing us together,
all our cities twin cities,
all our states united, one
nation, indivisible, with liberty and justice for all.

Sharon Olds (San Francisco, 19 november 1942)

De Amerikaanse schrijver en literaire biograaf Mark Harris (eig. Mark Harris Finklestein) werd geboren op 19 november 1922 in Mount Vernon, New York. Zie ook alle tags voor Mike Harris op dit blog.

Uit: The Southpaw

“First off I must tell you something about myself, Henry Wiggen, and where I was born and my folks.
Probably you never been to Perkinsville. How you get there you get an Albany train out of Grand Central Station. About halfway to Albany the conductor comes down the isle mumbling "Perkinsville." Then the train slows and you got to be quick because most of them donýt exactly stop at Perkinsville. They just slow to a creep, and if youýre an old man or woman or if you got a broke leg or something of the sort I donýt know how you get off. Generally there will be no trouble. You just throw your bags clear and you swing down off on the cement platform and you fall away the way the train is going, and then you go back for your bags. Now you are in Perkinsville.
The last time I come by train through Perkinsville it was a rainy night and the platform was slick and I damn near skidded when I hit the cement. You have saw an outfielder start after a fly ball on wet grass and how he skids before his spikes take hold. That was how I skidded on the wet platform. But nothing come of it. It was midnight or after, and it was quiet on the square, and I cut across past the Embassy Theater and down past Borelliýs barber shop where I remember a long time ago they had a big picture of Sad Sam Yale hanging over the coat-hooks. But they have since took down the picture of Sam and put up 1 of me. Now my picture is took down, too, and the space is bare.
Next to Borelliýs is Fred Levineýs cigar store where you can get most any magazine, in particular magazines like "The Baseball Digest" and "Ace Diamond Tales" and such newspapers as "The Sporting News" and 1,000 other things. Then after Fred Levineýs is Mugs OýBrienýs gymnasium, just opposite the statue of Horace Cleves, and on the corner is the Perkinsville Pharmacy.”

Mark Harris (19 november 1922 - 30 mei 2007)

In 1959 

De Oostenrijkse dichter, schrijver en vertaler Christoph Wilhelm Aigner werd geboren op 18 november 1954 in Wels. Zie ook alle tags voor Christoph Wilhelm Aigner op dit blog.

Die Katze der Verdrängung

Sie legt sich quer
auf Unterarm und Hände

Was sie nicht streichelt
soll sich nicht bewegen

Landsolo

Langsamer Wind
Getreidefeld
Wimpern am schläfrigen Sommer
Alleinsein mit wem

Nach dem Winter

Nichts hat sich ereignet
Hab Holz gehackt und das Holz
redete von Glut
zweiundzwanzig Briefe geschrieben zwei erhalten
dem Regen zugesehn
wie er vom Wind auf Händen
getragen wurde und doch fiel
Ein anderer bin ich jetzt

Christoph Wilhelm Aigner (Wels, 18 november 1954)

Zie voor nog meer schrijvers van de 19e november ook mijn blog van 19 november 2011 deel 1 en eveneens deel 2.

19-11-2012 om 19:08 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter en schrijver Joost Zwagerman werd geboren in Alkmaar op 18 november 1963. Zie ook alle tags voor Joost Zwagerman op dit blog.

Uit: Het wilde westen

“Jennen, treiteren, uitdagen
In de Volkskrant omschreef een politicoloog de favoriete activiteiten van de hooligan als 'elkaar jennen, treiteren en uitdagen'. De bewoordingen leggen onbedoeld de jarenlange onverschilligheid over de voetbalterreur bloot.
Officier van justitie:'U stak het slachtoffer Carlo Picornie neer op het grasland bij Beverwijk? Hoe zou u dat zelf omschrijven?'
Verdachte:'Dat wil ik geen geweldpleging of doodslag noemen, edelachtbare. Ik was hem gewoon aan het jennen met mijn mes. Daarna treiterde ik hem bij zijn halsslagader. Je mag iemand toch wel uitdagen?'
Officier:'Natuurlijk mag dat. Maar wilt u nooit meer naar bioscopen bellen en lelijke dingen zeggen?'
Het moeten merkwaardige tijden zijn voor de Nederlandse hooligan. Je vermaakt je sinds jaar en dag met het molesteren van je tegenstanders, de sloop van NS-treinen; met messentrekken en intimidatie, bedreiging van voetbaljournalisten, vernielen van auto's, cafés, en niet te vergeten met het oproepen tot haat en geweld. Niemand die je ooit écht een strobreed in de weg heeft gelegd. Hooguit loop je per abuis eens tegen een taakstrafje op, zodat je van een doorgetherapeutiseerde rechter een week lang auto’s moet wassen of de krant moet rondbrengen. Maar dan bel je als trotse bezitter van een crimineel curriculum vitae eens een keer een Utrechtse bioscoopexploitant op met de mededeling dat je de boel komt verbouwen zodra de 'jodenfilm' over Ajax wordt vertoond, en wat gebeurt er? Dán is ineens heel weldenkend Nederland in rep en roer. Alsof de Hakkelaar na een loopbaan van drugshandel, wapenbezit, liquidaties en ontvoering pas een kritieke grens passeert wanneer hij de uitbater van de Godfather IV met een oorveeg dreigt.
Zolang hooligans elkáár naar het leven staan is er kennelijk niets aan de hand. Dan leggen politie en justitie rondom voetbalvelden hagen van containers aan, sleuven van kooien waardoorheen de bloeddorstige supportlegers moeten worden geleid onder toezicht van stewards en ME'ers die een kruidenvrouwtjescursus 'Conflictbeheersing’ hebben gevolgd. Krakers, EU-demonstranten en ander rapaille zijn er om weg te knuppelen, de hooligan moet je 'begeleiden'. [..]
Ad Melkert waarschuwt nog één keer. Je voelt de siddering langs het ruggenmerg van de hooligan gaan.”

Joost Zwagerman (Alkmaar, 18 november 1963)

De Nederlandse dichter Toon Tellegen werd geboren op 18 november 1941 te Brielle. Zie ook alle tags voor Toon Tellegen op dit blog.

Eerste dag van de herfst

voor Mano

Het was een warme avond,
mensen zaten op balkons, leunden uit ramen,
en iemand riep:
'Weten jullie wat er nu gebeurt?'
'Nee.'
'Iets bijzonders, iets heel bijzonders...!'

iedereen probeerde het te raden,
gedachten kraakten,
harten bonsden,
nú gebeurt er dus iets...iets heel bijzonders...

de wind stak op
bomen lieten hun eerste bladeren los:
de herfst begon

- maar dat was het niet,
nee, dát was het niet -

en het werd donkerder,
jij werd geboren.

Verdrietig kind, verdrietig gedicht

Ik ben de herfst.
Ik ben de regen.
Ik ben de storm.

Zoek mij maar op,
ik sta in alle gedichten.

Houd mij maar vast,
ik heb het koud en ik ben moe,
en nog zoveel bladeren aan de bomen,
nog zoveel bladeren overal.

Er zijn uren

Er zijn uren
Zonder jou. Soms. Misschien. Het is denkbaar.
Er zijn rivieren met oevers vol boterbloemen
Zonder jou.
Er zijn wegen zonder jou. Zijwegen, ongelukken,
greppels.

Vlinders zonder jou zijn er, distels. Ontelbare.
Er is mismoedigheid zonder jou. Laksheid. Angstvalligheid.
En er gaat geen uur voorbij,
Er is nog geen uur voorbijgegaan.

Toon Tellegen (Brielle, 18 november 1941)

De Duitse schrijver Klaus Mann werd op 18 november 1906 geboren in München als oudste zoon van Thomas en Katia Mann. Zie ook alle tags voor Klaus Mann op dit blog.

Uit: Das zwölfhundertste Hotelzimmer

"Ist die Steppdecke ganz appetitlich, garantiert frisch bezogen –

Oder ein wenig klebrig, nicht kühl genug, von verdächtiger Weichheit?

Oberkellner, schwatzest du mir zuviel, Trinkgeldlüsterner?

Oder erklärst du mir gar, daß nach zehn Uhr morgens kein Frühstück erhältlich?

(Bin ich in einem Gefängnis?)

O Heimat von drei, vier Tagen, sechs Wochen, zweieinhalb Monaten – wieviel Enttäuschungen hast du mir schon bereitet!

Wie hart und peinlich hast du sie schon bestraft, meine Unruhe, Unrast, meinen Ehrgeiz und mein Abwechslungsbedürfnis.

Und es mich als Beschämung empfi nden lassen, daß ich immer wieder zu dir zurückkehren mußte. –

Aber freilich, wieviel Gutes hast du mir schon gewährt, wieviel Rührendes, Sanftes, Aufmerksames. Laßt mich euch danken, meine zwölfhundert kleinen Heimatländer!

Ich schaue durch euch hindurch, Ihr reiht euch eins hinters andere, in unendlicher Perspektive –

Wie wenn man zwei Spiegel sich spiegeln läßt ineinander.

(Badezimmer wie Grotten der Operndekoration).

Nein, nicht wie zwei Spiegel.

So ähnlich ihr euch nun scheint, so verschieden wart ihr euch doch. Ich sehe mich durch euch hindurchgehen, Kilometer um Kilometer.

Kleiner Punkt, winzige Figur, die hartnäckig wandert, ganz allmählich herankommt;

Dort länger verweilend, dort nur sehr fl üchtig;

Plaudernd mit Zimmermädchen, mit Kellnern, Portiers,

Im Hotelzimmer lesend, schreibend, Freiübungen machend;

Viel allein, manchmal mit Besuch Tee trinkend am Tischchen (schlechtes Gebäck).”

Klaus Mann (18 november 1906 – 21 mei 1949)

De Iers-Amerikaanse dichter Seán Mac Falls werd geboren op 18 november 1957 in Boston. Zie ook alle tags voor Seán Mac Falls op dit blog.

In Our Bed

Times tackle on the threads.
We beat the strand seahorse
Dashed, unfurl the curling
Toes, your body twists
In the boat, only ribs
From the spirit waters.
Your fish fins from the net,
My rod pins on the pine
And the hooked meat, your barb,
Reels as it plays the swampy
Moan of the gutted bait.

Seán Mac Falls (Boston, 18 november 1957)

Boston 

De Duitse dichter Richard Dehmel werd geboren op 18 november 1863 in Wendisch-Hermsdorf. Zie ook alle tags voor Richard Dehmel op dit blog.

Ein Stelldichein

So war´s auch damals schon. So lautlos
verhing die dumpfe Luft das Land,
und unterm Dach der Trauerbuche
verfingen sich am Gartenrand
die Blütendünste des Holunders;
stumm nahm sie meine schwüle Hand,
stumm vor Gklück.

Es war wie Grabgeruch...Ich bin nicht schuld!
Du blasses Licht da drüben im Geschwele,
was stehtst du wie ein Geist im Leichentuch -
lisch aus, du Mahnbild der gebrochenen Seele!
Was starrst du mich so gottesäugig an?
Ich brach sie nicht: sie tates selbst! Was quäle
ich mich mit fremdem Unglück ab...

Das Land wird grau; die Nacht bringt keinen Funken,
die Weiden sehn im Nebel aus wie Rauch,
der schwere Himmel scheint ins Korn gesunken.
Still hängt das Laub am feuchten Strauch,
als hätten alle Blätter Gift getrunken;
so still liegt sie nun auch.
Ich wünsche mir den Tod.

Richard Dehmel (18 november 1863 – 9 februari 1920)




Zie voor nog meer schrijvers van de 18e november ook mijn blog van 18 november 2011 deel 2.

18-11-2012 om 16:38 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse schrijfster, uitgeefster en politiek activiste Rebecca Walker werd geboren op 17 november 1969 in Jackson, Mississippi. Zie ook alle tags voor Rebecca Walker op dit blog.

Uit: Black, White, and Jewish: Autobiography of a Shifting Self

“I was born in November 1969, in Jackson, Mississippi, seventeen months after Dr. King was shot. When my mother went into labor my father was in New Orleans arguing a case on behalf of black people who didn't have streetlights or sewage systems in their neighborhoods. Daddy told the judge that his wife was in labor, turned his case over to co-counsel, and caught the last plane back to Jackson.

When I picture him, I conjure a civil rights Superman flying through a snowstorm in gray polyester pants and a white shirt, a dirty beige suede Wallabee touching down on the curb outside our house in the first black middle-class subdivision in Jackson. He bounds to the door, gallantly gathers up my very pregnant mother who has been waiting, resplendent in her African muumuu, and whisks her to the newly desegregated hospital. For this final leg, he drives a huge, hopelessly American Oldsmobile Toronado.

Mama remembers long lines of waiting black women at this hospital, screaming in the hallways, each encased in her own private hell. Daddy remembers that I was born with my eyes open, that I smiled when I saw him, a look of recognition piercing the air between us like lightning.

And then, on my twenty-fifth birthday, Daddy remembers something I've not heard before: A nurse walks into Mama's room, my birth certificate in hand. At first glance, all of the information seems straightforward enough: mother, father, address, and so on. But next to boxes labeled "Mother's Race" and "Father's Race," which read Negro and Caucasian, there is a curious note tucked into the margin. "Correct?" it says. "Correct?" a faceless questioner wants to know. Is this union, this marriage, and especially this offspring, correct?

A mulatta baby swaddled and held in loving arms, two brown, two white, in the middle of the segregated South. I'm sure the nurses didn't have many reference points. Let's see. Black. White. Nigger. Jew. That makes me the tragic mulatta caught between both worlds like the proverbial deer in the headlights. I am Mammy's near-white little girl who plunges to her death, screaming, "I don't want to be colored, I don't want to be like you!" in the film classic Imitation of Life. I'm the one in the Langston Hughes poem with the white daddy and the black mama who doesn't know where she'll rest her head when she's dead: the colored buryin' ground behind the chapel or the white man's cemetery behind gates on the hill.”

Rebecca Walker (Jackson, 17 november 1969)

De Nederlandse dichter en schrijver Joost van den Vondel werd geboren op 17 november 1587 in Keulen. Zie ook Zie ook alle tags voor Joost van den Vondel op dit blog.

Waar bleef de zwaan?

Zou het al zinken en vergaan,
Waar bleef de zwaan?
Waar bleef de zwaan,
De zwaan, dat vrolijke waterdier,
Nooit zat van kussen?
Geen waatren blussen
Haar minnevier.

’t Lust haar te nestlen op de vloed,
Zij kweekt de gloed,
Zij kweekt de gloed
Met hare vrolijke wederga,
En kipt hare eiers,
en acht geen schreiers,
Noch vreest geen scha.

Vliegende jongen zwemmen mee
Door stroom en zee,
Door stroom en zee.
Zij groeit in ’t levendig element,
En wast de veren,
En vaart spansseren
Tot ’s levens end.

Stervende zingt ze een vrolijk lied
In ’t suikerriet,
In ’t suikerriet.
Zij tart de nijdige dood uit lust
Met kwinkeleren
En triomferen,
En sterft gerust.

Stervende zoekt haar flauw gezicht
Nog eens het licht,
Nog eens het licht,
De bruidschat van de natuur te leen
Aan elk gegeven,
Om blij te leven:
Zo vaart ze heen.

Schouwburg-rijmen

Aº 1637

I.
(OPSCHRIFT VAN BUITEN)
De wereld is een schouwtoneel,
Elk speelt zijn rol en krijgt zijn deel.

II.
Geen kind de schouwburg lastig zij,
Tabakspijp, bierkan, snoeperij,
Noch generlei baldadigheid;
Wie anders doet, wordt uitgeleid.

OP MIJN SCHILDERIJ,

toen Govert Flinck mij uitschilderde in het jaar 1653


Ik sluit vandaag een ring van zesmaal ellef jaren,
en zie mijn hoofd besneeuwd en tel mijn grijze haren
ook zonder glazen oog in deze schilderij.
En nog ontvonkt mijn hart in lust tot poëzij,
terwijl ik Lucifer zijn treurrol leer volspelen
en met de bliksem sla op hemelse tonelen,
ten schrik en spiegel van de staatzucht en de nijd.
Wat is mijn ouderdom? Een rook, een damp, geen tijd.

Joost van den Vondel (17 november 1587 – 5 februari 1679)

Vondel op 66-jarige leeftijd naar het schilderij van Govert Flinck (1653)

De Britse schrijver journalist en polemist Auberon Alexander Waugh werd geboren op 17 november 1939 in Dulverton, Somerset. Zie alle tags voor Auberon Waugh op dit blog.

Uit: Will This Do? An Autobiography

„If it had been a joke, this undisguised dislike of his children's company would soon have worn pretty thin. Since it was plainly not a joke, it became a fact of life.

By 1950, my mother and father had six children. So long as we were out of sight and sound, we could do whatever we wanted. In that sense Papa was a permissive, even indulgent parent.

At the age of nine or ten, I announced that I was interested in chemistry and wished to make chemical experiments for Christmas. Papa thought this a capital idea and asked for a list.

It included large quantities of nitric acid and glycerine as I was interested in the commercial production of nitroglycerine as an explosive.

These and other chemicals were acquired for me from London and a room at the back of the house was set aside for my experiments. Not many parents, I believe, would be prepared to give their child bottles of sulphuric, hydrochloric and nitric acid to play with unsupervised.

Some will decide this was a deliberate plot to get rid of me but my parents were equally unconcerned about firearms, which presented a greater threat to everyone else. From my earliest years, I stalked our 40 acres looking for small animals or blasted away at targets around the house.

Similarly, they were unconcerned about school rules and school reports - holding all authority in derision until the threat of expulsion brought the danger that children might be returned home.

Never having liked my father much in childhood or early youth, I enjoyed a distinct cordiality with him as I grew older - perhaps because I was increasingly out of his way.

By the time I married Lady Teresa Onslow in 1961, my parents and younger siblings had lived for five years at Combe Florey - a handsome 18th-century building of impressively large size.

Approached through a 16th-century gatehouse, its grandeur belied the straitened circumstances in which the family had been placed by my father's extravagant expenditure over the years.

From the large retinue of servants employed at Piers Court, the indoor staff was reduced to our former cowman Giovanni, who waited at table in an azure cardigan and corduroys, and Maria, his wife, who was the cook.

Forced to give up her herd of cows, my mother threw herself instead into market gardening, a change made easier with the help of a villager called Walter Coggan - for some reason she never learned his name and always called him Mr Coggins - who, employed as a gardener, came to talk to her while she laboured in the garden.”

Auberon Waugh (17 november 1939 -16 januari 2001)

De Amerikaanse schrijver Christopher Paolini werd geboren in Los Angeles County, California, op 17 november 1983. Zie ook alle tags voor Christopher Paolini op dit blog.

Uit: Inheritance

“The sound was stabbing, slicing, shivering, like metal scraping against stone. Eragon’s teeth vibrated in sympathy, and he covered his ears with his hands, grimacing as he twisted around, trying to locate the source of the noise. Saphira tossed her head, and even through the din, he heard her whine in distress.
Eragon swept his gaze over the courtyard twice before he noticed a faint puff of dust rising up the wall of the keep from a foot-wide crack that had appeared beneath the blackened, partially destroyed window where Blödhgarm had killed the magician. As the squeal increased in intensity, Eragon risked lifting a hand off one ear to point at the crack.
“Look!” he shouted to Arya, who nodded in acknowledgment. He replaced his hand over his ear.
Without warning or preamble, the sound stopped.
Eragon waited for a moment, then slowly lowered his hands, for once wishing that his hearing was not quite so sensitive.
Just as he did, the crack jerked open wider—spreading until it was several feet across—and raced down the wall of the keep. Like a bolt of lightning, the crack struck and shattered the keystone above the door to the building, showering the floor below with pebble-sized rocks. The whole castle groaned, and from the damaged window to the broken keystone, the front of the keep began to lean outward.
“Run!” Eragon shouted at the Varden, though the men were already scattering to either side of the courtyard, desperate to get out from under the precarious wall. Eragon took a single step forward, every muscle in his body tense as he searched for a glimpse of Roran somewhere in the throng of warriors.”

Christopher Paolini (Los Angeles County, 17 november 1983)

De Israëlische dichteres en schrijfster Dahlia Ravikovitch werd geboren op 17 november 1936 in een voorstad van Tel Aviv. Zie ook alle tags voor Dahlia Ravikovitch op dit blog.

Warm Memories

Imagine: Only the dust was at my side,
I had no other companion.
Dust walked me to nursery school,
Ruffled my hair
On the warmest childhood days.

Imagine who was at my side
And all the girls had another.
When winter starts slinging its terrible nets,
When the clouds devour their prey,
Imagine who was at my side
And how much I wanted another.

The pinecones rattled, and for a while
I ached to be alone with the wind.
Many a night I’d dream in a daze
Of a few lone houses moist with love.
Imagine how deprived I was
If the dust was my only companion.

On the khamsin days, I’d sail all the way
To the capital city of the whales.
I was filled with a reckless happiness.
I’d never come back till the day I died,

But when I came back, I was like a raven
Despised by its raven cousins.
I had no companion at all,
Only the dust at my side.

Dahlia Ravikovitch (17 november 1936 – 21 augustus 2005)

 

Zie voor nog meer schrijvers van de 17e november ook mijn blog van 17 november 2011 deel 1 en eveneens deel 2.

17-11-2012 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Portugese schrijver José Saramago werd geboren op 16 november 1922 in het dorpje Azinhaga in de provincie Ribatejo. Zie ook alle tags voor José Saramago op dit blog.

Uit: De Stad Der Blinden (Vertaald door Harrie Lemmen)

"De blinden stonden allemaal met hun gezicht naar de deur te wachten tot ze de voetstappen van hun metgezellen hoorden. Maar wat ze ineens hoorden was niet dat, het leek eerder of ze renden, als dat kunststukje mogelijk was voor mensen die niet konden zien waar ze hun voeten neerzetten. En toch zou je het niet anders kunnen noemen toen ze hijgend bij de deur aankwamen.
Wat zou er gebeurd zijn dat ze zo hebben gerend? Maar de drie wrongen zich al tegelijk naar binnen om het onverwachte nieuws te brengen. 'We mochten het eten niet meenemen', zei één van hen en de anderen herhaalden: 'Het mocht niet.'
'Van wie niet, van de soldaten?' vroeg een stem. 'Nee, van de blinden.' 'Welke blinden? We zijn hier allemaal blind.' 'Dat weten we niet', zei de apothekersassistent, 'Maar ik denk dat het er van die ene grote groep zijn, de laatste die is aangekomen.' 'Maar waarom mochten jullie het eten dan niet meenemen?' vroeg de oogarts. 'Tot nu toe hebben we nooit problemen gehad.' 'Ze zeggen dat dat afgelopen is, dat wie wil eten voortaan moet betalen.' Overal in de slaapzaal staken felle protesten op, 'Dat kan toch niet?' 'Ze hebben ons eten afgepakt!' 'Stelletje dieven!' 'Schandalig, blinden tegen blinden, ik had nooit gedacht dat ik dat nog eens mee zou maken.' 'Laten we een klacht indienen. "

José Saramago (16 november 1922 - 18 juni 2010)

De Amerikaanse dichter Craig Arnold werd geboren op 16 november 1967 in Temple, Californië. Zie ook alle tags voor Craig Arnold op dit blog.

Meditation on a Grapefruit

To wake when all is possible

before the agitations of the day

have gripped you

                    To come to the kitchen

and peel a little basketball

for breakfast

              To tear the husk

like cotton padding        a cloud of oil

misting out of its pinprick pores

clean and sharp as pepper

                             To ease

each pale pink section out of its case

so carefully       without breaking

a single pearly cell

                    To slide each piece

into a cold blue china bowl

the juice pooling       until the whole

fruit is divided from its skin

and only then to eat

                  so sweet

                            a discipline

precisely pointless       a devout

involvement of the hands and senses

a pause     a little emptiness

each year harder to live within

each year harder to live without

Craig Arnold (16 november 1967 – 27 april 2009)

De Nederlandse schrijver Anton Koolhaas werd op 16 november 1912 in Utrecht geboren. Zie ook alle tags voor Anton Koolhaas op dit blog.

Uit: Mijnheer Tip is de dikste mijnheer

‘Alles kits?’

Met die vraag begroette het varken Tip des morgens ieder van zijn medevarkens in het hok. Tip was een jong en vrolijk varken en als hij de vraag gesteld had, keek hij de ander van onder zijn koddig naar voren gevouwen oren vandaan komiek vorsend aan, totdat het antwoord kwam. Hij deed dat zo onweerstaanbaar, dat men hem inderdaad altijd een antwoord gaf en zich daarbij zelfs inspande om dit een ook enigszins vermakelijk karakter te geven, zodat men bij de rondgang van Tip door het hok dingen hoorde als:

‘Kitserdebitsie’; of ‘Heeft u geen last van vette benen?’; of ‘Sabbel je maar door Sabbelland’ en meer van die geestige zinnetjes, want varkens zijn goede verstaanders en hebben aan een half woord genoeg.

Als Tip zijn rondgang gemaakt had langs alle dertien varkens in het hok en hen gevraagd had hoe de toestand was, ging hij op zijn achterpoten staan en keek over het schot in het hok naast hem en wel dat ter linkerzijde. Daar lag de zeug Ali met zeven jongen, die een aantal maanden later dan Tip op de wereld gekomen waren, maar die toch al wel deelnamen aan enige conversatie.

‘Kitserdebitsie,’ riep Tip dan over het schot heen en de kleine varkentjes werden daar altijd onmiddellijk erg vrolijk van. ‘Ha, Tip,’ riepen ze heel volwassen en ze kwamen in een halve kring om het schot staan, waar Tip overheen hing.

‘Wat hebben jullie mee?’ vroeg Tip vervolgens.

‘Onze leeftijd,’ riepen de zeven tegelijkertijd.

‘Wat is jullie dank?’

‘Stank!’ joelden de kleinen, die nog helemaal niet zo erg stonken en erg proper waren; en als dolkomisch slot riep Tip dan: ‘Wat is er om te gillen?’

‘Een kip met blote billen,’ juichten de zeven.”

Anton Koolhaas (16 november 1912 – 16 december 1992)

De Nederlandse schrijfster en journaliste Renate Rubinstein werd geboren op 16 november 1929 in Berlijn. Zie ook alle tags voor Renate Rubinstein op dit blog.

Uit: Liefst Verliefd

Want het motortje van de liefde, eenmaal op gang gekomen, begint ijlings nieuwe en steeds aantrekkelijker eigenschappen bij de geliefde te ontdekken. Een half woord van hem is genoeg om wijde velden van kennis en inzicht te suggereren – en waarom ook niet: zo’n onbekend terrein laat zich nog eindeloos bevolken met illusies zonder dat ze op weerbarstige feiten stuiten.

(…)

Het volgende stadium kan twee kanten op: moedeloosheid of de ware liefde, in beide gevallen is de pure, simpele verliefdheid over. De perfecte, hoewel zoals later bleek op duizenden misverstanden gebaseerde, harmonie van huid en hoofd, die glans die de belofte van nog hogere toppen van eensgezindheid op de al aanwezige wierp, zijn over. En, nietwaar, dat is maar goed ook.

Renate Rubinstein (16 november 1929 – 23 november 1990)

Zie voor nog meer schrijvers van de 16e november ook mijn blog van 16 november 2011 deel 1 en eveneens deel 2.

16-11-2012 om 19:40 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver, fysicus en voormalig politicus voor Democraten 66 Jan Terlouw werd geboren in Kamperveen op 15 november 1931. Zie ook alle tags voor Jan Terlouw op dit blog.

Uit: Briefgeheim

“Gooi die vent een steen tegen zijn hoofd.’ Thomas grabbelde om zich heen. Maar in de keurig onderhouden tuin van meneer van Pasen was geen steen te bekennen. Wacht eens, in zijn broekzak. De kei die hij niet tegen de bus had gegooid. Hij haalde hem tevoorschijn. Ze zagen hoe meneer van Pasen Jackie bij een arm pakte en overeind trok. Jackie stribbelde tegen. Nu begon Eva tegen Thomas te praten op een dringende, vlijende toon. Heel vlug praatte ze. ‘Thomas, nu ga je de worp van je leven doen. Je zult hem raken, precies tegen zijn hoofd. Hard en nauwkeurig, Thomas. Ik weet dat je het kunt. Net als toen met de wijzers van de kerktoren.’ Meneer van Pasen trok Jackie door de kamer richting van de tuin. Jackie hield zich vast aan alles binnen handbereik. Thomas had zweet druppels op zijn voorhoofd. ‘En als ik mis?’vroeg hij angstig. ‘Je mist niet, ik weet het. Ik weet dat je het kunt. Nu, Thomas. Het kan ieder moment te laat zijn.’Thomas sprong overeind en deed een stap naar voren. Zijn rechterarm maakte een zwaai naar achteren. Zijn linkerbeen ging van de grond. Zijn pols maakte een soepele, krachtige beweging waaraan je een goede stenengooiers herkent. Laag en strak vloog de kei uit zijn hand, steeg langzaam iets, passeerde de openstaande tuindeuren. Hij raakte meneer van Pasen achter het oor. Zo hard was de steen geworpen dat de man onmiddellijk in elkaar zakte. Nu sprong ook Eva op en rende, gevolgd door Thomas, op het huis toe. Daar had Jackie zich al meester gemaakt van het pistool. ‘We moeten hem direct vastbinden,’ riep Eva. ‘Misschien komt hij zo dadelijk bij, en wat kunnen we dan tegen hem beginnen?’ ‘We hebben immers het pistool,’ zei Thomas. ‘We kunnen helemaal geen pistool afschieten, joh. Kom op, laten we touw zoeken.’ Er begon alweer beweging in meneer van Pasen te komen. Hij streek met zijn hand langs zijn hoofd en mompelde iets. ‘Vlug!’riep Eva. ‘Hij komt al bij.’ ‘Wacht eens.’zei Jackie,’in de gang heb ik een bos elektriciteitsdraden zien liggen.’ Ze legde het pistool op tafel en kwam even later met een dikke rol wit snoer terug. Gedrieën begonnen ze meneer van Pasen als een rollade in te pakken. Ze strekten zijn lichaam langs zijn lichaam en rolden hem en om tot het snoer wel veertig keer om hem heen was gewonden. ‘Die komt niet meer los,’ zei Thomas opgewekt. ‘

Jan Terlouw (Kamperveen, 15 november 1931)

De Duitse zanger, dichter en schrijver Wolf Biermann werd geboren op 15 november 1936 in Hamburg. Zie ook alle tags voor Wolf Biermann op dit blog.

Die hab ich satt

Die kalten Frauen, die mich streicheln

Die falschen Freunde, die mir schmeicheln

Die scharf sind auf die scharfen Sachen

Und selber in die Hosen machen

In dieser durchgerissnen Stadt

– die hab ich satt!

Und sagt mir mal: Wozu ist gut

Die ganze Bürokratenbrut?

Sie wälzt mit Eifer und Geschick

Dem Volke über das Genick

Der Weltgeschichte großes Rad

– die hab ich satt!

Was haben wir denn an denen verlorn:

An diesen deutschen Professorn

Die wirklich manches besser wüßten

Wenn sie nicht täglich fressen müßten

Beamte! Feige! Fett und platt!

– die hab ich satt!

Ach Freund, geht es nicht auch dir so?

Ich kann nur lieben,

was ich die Freiheit habe

auch zu verlassen:

dieses Land

diese Stadt

diese Frau

dieses Leben

Eben darum lieben ja

wenige ein Land

manche eine Stadt

viele eine Frau

aber alle das Leben.

Wolf Biermann (Hamburg, 15 november 1936)

De Duitse schrijver Gerhart Hauptmann werd geboren in Obersalzbrunn (Neder-Silezië) op 15 november 1862. Zie ook alle tags voor Gerhart Hauptmann op dit blog.

Uit: Die Ratten

“Spitta: Es freut mich, Herr Direktor, dass Sie doch wenigstens wieder bei guter Laune sind.

Direktor Hassenreuter: Nein, Teufel, ich bin bei sehr schlechter Laune! Sie sind ein Symptom.

Also nehmen Sie sich nicht etwa wichtig! – Sie sind eine Ratte! Aber diese Ratten fangen auf

dem Gebiete der Politik – Rattenplage! – unser herrliches neues geeinigtes Deutsches Reich zu

unterminieren an. Sie betrügen uns um den Lohn unserer Mühe! Und im Garten der deutschen

Kunst – Rattenplage! – fressen sie die Wurzeln des Baumes des Idealismus ab: Sie wollen die

Krone durchaus in den Dreck reißen. – In den Staub, in den Staub, in den Staub mit euch!

Käferstein und Dr. Kegel wollen ernst bleiben, brechen indessen bald in lautes Gelächter aus,

in das der Direktor hineingerissen wird. Walburga macht große Augen. Spitta behält seinen

Ernst.

Nun steigt Frau John über die Leiter vom Boden herunter, nach einiger Zeit folgt ihr

Quaquaro, der Vizewirt.

Direktor Hassenreuter bemerkt Frau John, weist heftig mit beiden Armen auf sie, wie wenn er

eine Entdeckung gemacht hätte. Da kommt Ihre tragische Muse, Spitta!

Frau John die sich unter dem Gelächter des Direktors, Kegels und Käfersteins genähert hat,

verdutzt. Wat ha ick denn an mir, Herr Direkter?

Direktor Hassenreuter: Alles Gute und Schöne, beste Frau John! Danken Sie Gott, wenn Ihr

stilles, eingezogenes, friedliches Leben Sie zur tragischen Heldin ungeeignet macht. – Aber

sagen Sie, haben Sie etwa Gespenster gesehen?

Frau John mit unnatürlicher Blässe. I, weshalb denn nu det?

Direktor Hassenreuter: Etwa gar wieder den famosen Soldaten Sorgenfrei, der dort oben als

Deserteur ins bessere Jenseits seine Militärkarriere beschlossen hat?

Frau John: I, wenn't 'n lebendicher Mensch wär', det kennte sind: vor tote Jeister furcht ick mir

nich.

Direktor Hassenreuter: Na, wie war's, Herr Quaquaro, unter den Bleidächern?

Quaquaro der einen schwedischen Reiterstiefel mitbringt. Ich habe mir allens jut umjesehen un

bin zur Ieberzeijung jekomm, det mindestens obdachloses Jesindel oben, durch wat for'n Zujang weeß ick noch nich, jenächtigt hat. Un denn hab ick det hier in Stiefel jefunden. – Er zieht aus dem Reiterstiefel ein Kinderfläschchen mit Gummipfropfen, halb mit Milch gefüllt.”

Gerhart Hauptmann (15 november 1862 - 6 juni 1946)

Wandelend rond 1898

Voor nog meer schrijvers van de 15^e november zie ook mijn blog van 15 november 2011 deel 1 en eveneens deel 2.

15-11-2012 om 19:28 geschreven door Romenu  

De Franse schrijver en journalist Lucien Rebatet werd geboren op 15 november 1903 in Moras -en- Valloire , Drôme. Hij bezocht het college van de Paters Maristen in Saint - Etienne en studeerde na een kort verblijf aan de universiteit van Lyon van 1923 tot 1927 aan de Universiteit van Parijs . Daarna vond hij een baan bij een verzekeringsmaatschappij. In 1929 gaf hij zijn beroep op en werd schrijver . Onder het pseudoniem " François Vinteuil " (later " François Vinneuil ") schreef hij muziek- en filmreviews voor het tijdschrift van de Action Française. In 1932 engageerde zijn vriend Pierre Gaxotte hem voor zijn krant “Je suis partout”. Voor Gaxottes krant schreef Rebatet tot aan Operatie Overlord in 1944. Vanaf 1938 trad Rebatet trad op als woordvoerder van de Actie Française en werkte hij nauw samen met Charles Maurras. In januari 1940 moest hij in dienst, hoewel hij op dit moment een pamflet had gepubliceerd waarin hij het nazisme verheerlijkte en wenste dat Frankrijk de oorlog zou verliezen.
In augustus 1944 vluchtte Rebatet naar Sigmaringen, waar Louis - Ferdinand Celine zich al in veiligheid had had gebracht met een aantal vertegenwoordigers van het Vichy –regime. Rebatet werkte daar verder aan zijn romans en vluchtte naar Oostenrijk toen de oorlog eindigde . Daar werd hij in mei 1945 gearresteerd. Hij werd in 1946 naar Frankrijk gebracht en veroordeeld tot de doodstraf. Een jaar later werd de doodstraf weer opgeheven. In 1952 werd Rebatet vrijgelaten uit de gevangenis en een jaar later kon hij als journalist weer aan het werk.Tot het einde van zijn leven bleef Rebatet enthousiast over het fascisme en zijn werk was berucht vanwege zijn anti - semitische tendens. Op de leeftijd van ongeveer 68 jaar overleed Lucien Rebatet op 24 Augustus 1972 in zijn geboortestad. De roman “Les deux étendards” wordt als zijn belangrijkste werk beschouwd.

Uit: Les deux étendards

 “Ma droite est terrible et mon courroux n’aura point de bornes. J’attiserai entre vous, entre vos pères et vos fils, et les fils de vos fils, des querelles sans mobile et sans terme. Je dresserai vos nations les unes contres les autres, comme les fauves du désert et les vautours des rochers. Et la guerre sera sur vos nations, et elle dévorera des millions d’hommes. Et elle frappera les adolescents dans leur fleur et les hommes dans leur force, et ils pourriront par millions, leurs cadavres entassés s’élèveront comme des murailles. Et le fer et le feu disperseront leurs membres, hacheront leur chair, consumeront jusqu’à leurs os. Et leurs mères et leurs frères et leurs épouses ne distingueront pas leurs cendres de la poussière des champs. Et ils lèveront leur face vers moi, en disant : « Seigneur, il n’y avait aucune raison à ce massacre ». Je ferai couler plus de sang que les fleuves ne roulent d’eau à la mer. Les nations en seront noyées et la paix ne renaitra point entre elles. Je ferai passer en elles le vent de ma fureur. Je brandirai l’épée du grand carnage. Le feu tombera du ciel et il jaillira de la mer. Et le feu volera, et le fer rampera, et le feu et le fer voleront et ramperont ensemble. J’exterminerai le bon et le méchant, parce que je veux exterminer le bon et le méchant. Et toute chair saura que moi, l’Eternel, j’aurai tiré mon épée de son fourreau. La guerre anéantira les villes comme elle anéantira les armées. Les villes s’effondreront en poussière et leur sol sera retourné par la charrue de ma violence. Les époux périront par le fer des batailles, et les veuves périront par le feu des villes. Et sur la tombe de leurs pères, les fils pourriront à leur tour. Les vaincus périront de leur défaite et les vainqueurs de leur victoire. Et il y aura plus de cadavres que de cailloux sur la surface de la terre.

Et vous saurez que je suis l’Eternel, votre Dieu.

- Ce n’est pas mal, Michou ; mais ton bon Dieu est encore bénin. Le vrai était beaucoup plus inventif. Il obligeait les pères et les mères à manger leurs petits enfants.”  

Lucien Rebatet (15 november 1903 - 24 augustus 1972)

15-11-2012 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse dichter, schrijver en vertaler Norbert Krapf werd geboren op 14 november1943 in Jasper, Indiana, een Duitse gemeenschap. Hij studeerde af aan Jasper High School en behaalde een BA in Engels aan St. Joseph 's College, Rensselaer. Hij behaalde zijn MA Engels aan de Universiteit van Notre Dame en ook zijn Ph.D. in Engelse en Amerikaanse literatuur, met bijzondere aandacht voor de Amerikaanse poëzie. Hij doceerde van 1970 tot 2004 aan de CW Post Campus van de Long Island University, waar hij nu emeritus hoogleraar Engels is. Hij was Poet Laureate van 2003 tot 2007, en gaf leiding aan het CW Post Poëziecentrum. Hij werkte tweemaal in Duitsland als Senior Fulbright professor voor Amerikaanse poëzie, aan de universiteiten van Freiburg en Erlangen-Nürnberg.   Sinds 1976 heeft Norbert Krapf 24 boeken geschreven of bewerkt, waaronder twee vertalingen uit het Duits. Achttien van deze boeken zijn verzamelingen van zijn eigen gedichten, waaronder Somewhere in Southern Indiana: Poems of Midwestern Origins (1993) , Blue-Eyed Grass: Poems of Germany (1997), and Looking for God's Country (2005) en Bittersweet Along the Expressway : Poems of Long Island (2000) en The Land I Come From (2002).

Southern Indiana

And the hills roll

as they always have

and somewhere in the woods

that bend and wrap around

those hills the bark splits

from the trunk of a shagbark

hickory and a fox squirrel

drops a patter of cuttings

through crisp oversized leaves

as a boy with a shotgun

on his shoulder cocks ears

and trains eyes for a glimpse

of red fur between the parting

of green and at the edge

of the woods where dried

corn rustles in the breeze

Queen Anne's Lace stands

in jagged profusion

and over these hills

that will always roll

a black chicken hawk

with eyes sharp for

the subtlest gradations

glides in a circle

that will never end

Morning Glories

First thing
summer mornings

I would come out
to the porch,
tiptoe down the steps,
pad barefoot
across the grass

stand behind the trellis
and look up to see
how many of her
morning glories
had opened.

They were so blue
and pure, beaded
with dew

as if miniature
gateways to the skies
had swayed open

allowing me
to ramble
into infinity.

Norbert Krapf (Jasper, 14 november1943)

14-11-2012 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Engels-Mexicaanse schrijfster Chloe Aridjis werd geboren in New York op 6 november 1971 (en dus niet op 14 november zoals eerder vermeld). Zie ook alle tags voor Chloe Aridjis op dit blog.

Uit: Book of Clouds

“When we arrived at the demonstration there were already thousands of people gathered on the west side of the Brandenburg Gate, young couples, old couples, scampering children, punks with dogs, Goths, women with buzz cuts, men in blue overalls — a cross section, looking back, of what West Berlin had been in those days. Most people remained standing but there were also large groups spread out on the pavement, singing and chanting and passing around bottles of beer. Two nights before, we'd heard, a human chain had started to form along the Wall with an aim to cover all 155 kilometers.

On the east side, meanwhile, men in grey uniforms and steel helmets were marching up and down Karl-Marx-Allee. I envisioned dramatic clashes between metal and flesh, order and chaos, homogeny and diversity, but I knew that in real life these clashes were far more abstract. My parents had wanted to take us across the border to show us "a true portrait of Communism" but there had been a mysterious problem with our visas so we'd stayed in the West all week, left to imagine as best we could what life was like on the other side, ever more intrigued by notions of "this side" and "beyond."

People continued to arrive. The singing and chanting grew louder and I could hardly hear when anyone in my family leaned over to say something, as though on that night our language had been put on hold and German was the only means of communication. But there were other ways of having a voice, and before long we had joined the lengthy chain following the Wall and I found myself clasping the hand of a man with a ponytail and a black leather jacket until one of my brothers insisted on changing places with me. I tried to imagine the thousands of people across West Berlin to whom we would be connected through this gesture of solidarity but the thought was dizzying so I focused instead on the punks playing nearby with their dogs, as they threw what looked like battered tennis shoes, which the dogs would race to retrieve. The punks would then throw the bait in another direction, every now and then missing and hitting someone on the head or shoulder, the sight of which triggered boisterous rounds of laughter.

Twilight came on. Some of the organizers walked through the crowd passing out white candles. A number of people declined and flicked on their lighters instead. Against the sea of lights the Reichstag looked even gloomier and more forsaken and the Brandenburg Gate, with its goddess of Victory and twelve Doric columns, doubly silenced by dusk. Not far from us an old punk with a torch jumped onto the Wall and screamed some words into the East, rabid words, though we couldn't understand what he was saying. On the other side, my mother told us, invisible eyes would be following his every movement. There didn't seem to be anyone in the watchtowers across the way yet we imagined men in round caps with cat slit eyes surveying the whole spectacle, ready to pounce should any of us trespass one inch into their territory.”

Chloe Aridjis (New York, 6 november 1971)

De Zweedse schrijfster Astrid Lindgren werd als Astrid Ericsson geboren op 14 november 1907 en groeide op op de boerderij Näs in Vimmerby in Småland. Zie ook alle tags voor Astrid Lindgren op dit blog.

Uit: Das entschwundene Land. Erinnerungen (Vertaald door Anna-Liese Kornitzky)

“Schließlich wurde es der 1. April, und es wurde Abend, ein naßkalter, unfreundlicher Abend mit Schneeregen, und am nächsten Tag sollte Hanna abfahren. Zum letztenmal trank Samuel August mit ihr Tee, und zum letztenmal führte er sie zu einem Spaziergang aus. Sie gingen und gingen, aber Samuel August fragte nicht. Schließlich wurde ihm klar, daß es jetzt sein Leben galt. »Mag's gehn, wie's will, schweigen kann ich nicht länger«, dachte er. Ja, es war auch bei Gott in der letzten Minute!

Er hatte seine Liebste zum Park an der Kirche geführt. Dort wuchs eine Traueresche, und darunter stand eine Bank, und auf diese Bank setzten sie sich. Am 1. April 1903 des Nachts um elf Uhr im wilden Schneetreiben - O Liebe! Wie recht hat doch der Apostel, wenn er sagt: Die Liebe, sie verträgt alles und duldet alles!
Jetzt endlich brachte es Samuel August über sich, mit seiner Frage herauszurücken.
»Meinst, daß du und ich zusammen glücklich leben könnten?« Darauf antwortete Hanna:
»Mit unserer Macht ist nichts getan!«

Sie kam aus einem tiefreligiösen Heim und glaubte wohl, daß bei einer so ernsten Sache Gottes Beistand vonnöten sei. Ihre Kinder aber sind mit der Antwort, die Samuel August damals erhielt, nie recht zufrieden gewesen. Er hätte doch einen eindeutigeren Bescheid gebraucht und auch verdient. Hanna jedoch war nicht bereit, uneingeschränkt ja zu sagen. Aber immerhin war es doch so, daß Samuel August die Bank unter der Traueresche zu Recht als »den Platz, wo mir der Stern der Hoffnung aufging«, bezeichnen konnte. Sogar einen Kuß bekam er im Schneegestöber, den allerersten.”

Astrid Lindgren (14 november 1907 - 28 januari 2002)

In 1960

De Nederlandse schrijver en columnist Jonathan van het Reve werd geboren op 14 november 1983 in Amsterdam. Zie ook alle tags voor Jonathan van het Reve op dit blog.

Uit: Het gevreesde mijmerlachje (Column)

“Het mijmerlachje, ook bekend als de peinsgrijns, reduceert zelfs de beste en mooiste dialogen tot pijnlijke, typisch Nederlandse toneelstukjes van soapniveau.
    Het werkt als volgt. Neem de zinnen: “Pjotr doet nu zendingswerk in Mali. Hij was altijd al gek met kinderen.” Welnu. De eerste zin spreekt u heel normaal uit, terwijl u uw tegenspeelster aankijkt. “Pjotr doet nu zendingswerk in Mali.” Maar dan. Uw blik draait langzaam weg van het gezicht van uw tegenspeelster, maximaal een graad of dertig, en ietsje omlaag – het liefst tot aan een vensterbank (of de foto van Piet) schuin achter haar. Nu grijnst u lichtjes, terwijl u heel kort en subtiel uw hoofd schudt en eventjes hoorbaar uitademt door uw neus. Dan wacht u nog een seconde – nog altijd met grijns maar nu zonder schudden of uitademen – en dan spreekt u de tweede zin uit, liefst enigszins dromerig: “Hij was altijd al gek met kinderen...”
    Dus: eerste zin, wegkijken, grijns, lichte hoofdschud, korte neusblaas, tweede zin. Dat is de mijmerlach. Oefent u gerust eens met de zinnen: “Al mijn bestanden weg. [ML] Als ik die hackertjes ooit te pakken krijg...” Of: “Ze heeft zich uiteindelijk doodgegeten. [ML] Ik weet nog dat ze haar eerste kroketje kreeg...”
    Nu ja, u herkent het wel.
    En het idiote is dus, dat werkelijk niemand in het echte leven ooit zo doet”.

Jonathan van het Reve (Amsterdam, 14 november 1983)

Zie voor nog meer schrijvers van de 14e november ook mijn blog van 14 november 2011 deel 1 en eveneens deel 2.

14-11-2012 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Spaanse schrijver José Carlos Somoza werd geboren in Havana, Cuba op 13 november 1959. Zie ook alle tags voor José Carlos Somoza op dit blog.

Uit: Zig Zag (Vertaald door Lisa Dillman)

“Exactly six minutes and thirteen seconds before her life took a drastic, horrifying turn, Elisa Robledo was working at something quite ordinary. She was teaching an elective on modern theories of physics to fifteen second-year engineering students. She in no way intuited what was about to happen. Unlike many students, and even a fair few professors for whom the setting proved formidable, Elisa felt more at ease in the classroom than she did in her own home. That was the way it had been at her old-fashioned high school and in the bare-walled classrooms of her university, too. Now she worked in the bright, modern facilities of the School of Engineering at Madrid's Alighieri University, a luxurious private institution whose classrooms boasted views from the enormous windows overlooking campus, perfect sound from their superb acoustics, and the rich aroma of fine wood. Elisa could have lived there. She unconsciously assumed that nothing bad could happen to her in a place like that.

She couldn't have been more wrong, and in just over six minutes she would realize that.

Elisa was a brilliant professor who had a certain aura about her. At universities, certain professors (and the occasional student) are the stuff of legend: the enigmatic Elisa Robledo had given rise to a mystery everyone wanted to solve.

In a way, the birth of the Elisa Mystery was inevitable. She was young and a loner; she had long, wavy black hair and the face and body of a model. She was sharp and analytical, and she had a prodigious talent for abstraction and calculation-characteristics that were key in the cold world of theoretical physics, where the principles of science rule all. Theoretical physicists were not only respected, they were revered-from Einstein to Stephen Hawking. They fit people's image of what physics was all about. Though most people found the field abstruse (if not wholly unintelligible), its champions always made a big splash and were seen as stereotypical, socially awkward geniuses.

Elisa Robledo was not cold at all. She was passionate about her teaching, and she captivated her students. What's more, she was an excellent academic, and a kind, supportive colleague, always willing to help out in a crisis. On the surface, there was nothing strange about her.”

José Carlos Somoza (Havana, 13 november 1959)

De Nederlandse schrijfster Inez van Dullemen werd op 13 november 1925 in Amsterdam geboren. Zie ook alle tags voor Inez van Dullemen op dit blog.

Uit: Twee Zusters

““Holly, veroordeel me niet, verafschuw me niet, ik draag geen schuld. Je moet niet denken dat ik zijn gedrag heb uitgelokt, dat veronderstellen veel mensen en zeker ook psychiaters- die staan altijd klaar om de schuld op het “verleidelijke”slachtoffer te werpen, misschien prikkelt die gedachte hun libido.”

(…)

“De pijn  kroop door haar verstijfde lichaam en het was of ze het litteken voelde trekken dat de schaar in hun beider kinderpolsen had gekerfd om hun lotsverbondenheid mee te bevestigen. Met hun tong hadden ze de bloeddruppels van elkaars huid gelikt. Nu heb ik jouw bloed gedronken, had Heather gezegd. En doordrongen van de ernst van dit ritueel had ze geantwoord: Nu heb ik jouw bloed gedronken. We zijn bloedzusters voor altijd. “

(…)

“ Voortdurend zie ik dat beeld voor me: hoe ze uit mij gleed toen ze geboren werd, dat kleine blauwe kind met de navelstreng rond haar hals- ene grijzige slang met bloedvaten, heel sterk.

Haar gezichtje daarboven was donker en opgezwollen…  daar heb ik aldoor aan moeten denken toen ik die blauwe striem om haar hals zag, aan die navelstreng, alsof de tijd ertussen was weggevallen.”

Inez van Dullemen (Amsterdam, 13 november 1925)

De Duitsedichter,schrijver en vertaler Timo Berger werd geboren op 13 november1974in Stuttgart. Zie ook alle tags voor Timo Berger op dit blog

Technologieverluste

Sie führt ihre Gedichte auf dem Memorystick
spazieren, zerlegt Metaphern in mehr als
zwei Megapixel

Die Songs ihrer Erinnerung gerippt und
frei floatierend in vernetzten Welten

Sie hat einen Spamfilter eingerichtet
damit sich ein wohlbekannter Absender
nicht mehr in ihre Verse schmuggelt

Mobil und 24 hours online, seit gestern
wieder im Chat der einsamen Herzen