De Franse schrijver René Fallet werd geboren op 4 december 1927 in Villeneuve-Saint-Georges. Na WO II ging hij werken voor de krant Libération. In 1946 verscheen zijn eerste gedichtenbundel Le Périscope, in 1947 gevolgd door zijn eerste roman Banlieue Sud-Est. In 1964 verscheen Paris au mois d'août waarmee hij zich definitief als schrijver verankerde in de Franse literatuur. Fallet werkte ook als criticus voor Canard enchaîné en deed radio –en televisiewerk.

Uit: Les vieux de la vieille

« Blaise Poulossière sortit de sa poche l’immensité d’un mouchoir à carreaux.

-C’est moi qu’à présent je fais cuire la soupe, le lard et le ragoût, confia-t-il à sa femme qui reposait là, devant lui, à l’intérieur du caveau de famille.

-Le monde sont fou, ma pauvre vieille, le monde sont fou…

Il se moucha fortement, ce qui fit s’égailler des mésanges perchées sur une croix. Mai jouait du soleil et des fleurs sur le cimetière de campagne.

-C’est pas bien facile de cuisiner de cultiver la terre en même temps, mais faut s’y faire puisque tu es partie.

Il compta sur le bois de ses doigts :

-… T’est partie ça fait déjà six mois. Ca en fera neuf à la Saint-Hippolyte, sic pour la Saint-Nicomède.

Il parlait fort, et la mère Gougne qui passait sur la route se tapota le front. Blaise Poulossière avant soixante-douze ans, mais la station debout sur sabots ne le fatiguait pas encore. La visière de sa casquette abritait un grand nez tremblotant sculpté dans chandelle, un fagot de moustaches délavées.

-Jeanne, j’ai une poule qui me pond un œuf (il prononçait « un eu », comme tout Bourbonnais bourbonnant) tous les jours que le Bon Dieu nous amène. Tous les jours, parfaitement. C’est la poule grise, tu te rappelles. Une sacrée bonne bête. L’œuf, des fois je le mange à la coque, ou sur le plat, ou bien au vin. Au vin, tu les faisais bien mieux que moi, ma pauvre vieille. »

René Fallet  (4 décember 1927 -  25 juli 1983)

De Engelse schrijver, componist, filoloog en schilder Samuel Butler werd geboren op 4 december 1835 in Langar, Nottinghamshire. Hij studeerde in Cambridge, maar emigreerde in 1859 na een ruzie met zijn vader naar Nieuw Zeeland om schapen te gaan fokken. Eind 19e eeuw verscheen zijn satirische roman „Erewhon“, waarin hij de religieuze en sociale dubbele moraal van zijn tijd hekelde. Butler is wel met Swift vergeleken en had zeker invloed op schrijvers als Somerset Maugham, D. H. Lawrence, H. G. Wells en James Joyce

Uit: Erewhon

„But the Erewhonians think differently; the store they set by this hypothetic language can hardly be believed; they will even give any one a maintenance for life if he attains a considerable proficiency in the study of it; nay, they will spend years in learning to translate some of their own good poetry into the hypothetical language -- to do so with fluency being reckoned a distinguishing mark of a scholar and a gentleman. Heaven forbid that I should be flippant, but it appeared to me to be a wanton waste of good human energy that men should spend years and years in the perfection of so barren an exercise, when their own civilisation presented problems by the hundred which cried aloud for solution and would have paid the solver handsomely; but people know their own affairs best. If the youths chose it for themselves I should have wondered less; but they do not choose it; they have it thrust upon them, and for the most part are disinclined towards it. I can only say that all I heard in defence of the system was insufficient to make me think very highly of its advantages.

The arguments in favour of the deliberate development of the unreasoning faculties were much more cogent. But here they depart from the principles on which they justify their study of hypothetics; for they base the importance which they assign to hypothetics upon the fact of their being a preparation for the extraordinary, while their study of Unreason rests upon its developing those faculties which are required for the daily conduct of affairs.“

Samuel Butler (4 december 1835 – 18 juni 1902)

Zelfportret uit 1873

De Schotse schrijver Thomas Carlyle werd geboren in Ecclefechan, gelegen in de regio Dumfries and Galloway in Schotland op 4 december 1795  en bezocht de plaatselijke school in Annan. Hij werd sterk beïnvloed door het Calvinisme van zowel zijn familie als zijn land. Nadat hij vanaf zijn 14e jaar de Universiteit van Edinburgh had bezocht, werd hij wiskundeleraar, eerst in Annan en vervolgens in Kirkcaldy. Van 1819 - 1821 keerde Carlyle terug naar de universiteit van Edinburgh, waar hij een intense geloofscrisis doormaakte die tien jaar later het materiaal zou opleveren voor 'Sartor Resartus'. Naast meerdere vertalingen van wiskundige werken, had hij al sinds 1823 meegewerkt aan Sir David Brewsters Edinburgh Encyclopaedia en tevens aan de Edinburgh Review, met onder meer essays over Montesquieu, Montaigne en Nelson.De nieuwere Duitse literatuur nam hem vervolgens helemaal in beslag. Niemand heeft er meer dan Carlyle aan bijgedragen dat haar bekendheid in Engeland verspreid werd.

Uit: SARTOR RESARTUS

„But here, as in so many other cases, Germany, learned, indefatigable, deep-thinking Germany comes to our aid. It is, after all, a blessing that, in these revolutionary times, there should be one country where abstract Thought can still take shelter; that while the din and frenzy of Catholic Emancipations, and Rotten Boroughs, and Revolts of Paris, deafen every French and every English ear, the German can stand peaceful on his scientific watch-tower; and, to the raging, struggling multitude here and elsewhere, solemnly, from hour to hour, with preparatory blast of cow-horn, emit his _Horet ihr Herren und lasset's Euch sagen_; in other words, tell the Universe, which so often forgets that fact, what o'clock it really is. Not unfrequently the Germans have been blamed for an unprofitable diligence; as if they struck into devious courses, where nothing was to be had but the toil of a rough journey; as if, forsaking the gold-mines of finance and that political slaughter of fat oxen whereby a man himself grows fat, they were apt to run goose-hunting into regions of bilberries and crowberries, and be swallowed up at last in remote peat-bogs. Of that unwise science, which, as our Humorist expresses it,

                   "By geometric scale

     Doth take the size of pots of ale;"

still more, of that altogether misdirected industry, which is seen vigorously thrashing mere straw, there can nothing defensive be said“.

Thomas Carlyle (4 december 1795 - 5 februari 1881)

Portret door James McNeil Whistler

De Deense dichter Emil Aarestrup werd geboren op 4 december 1800 in Kopenhagen. Hij studeerde medicijnen en werkte als arts in Lolland en Odense. Tijdens zijn leven verscheen maar een werk, Digte, Gedichte, in 1838. Van invloed op zijn werk waren Heinrich Heine und Friedrich Rückert.

Mittag

Des Tages Melodram will sich entfalten,
mit Sang und Klang den hohen Weg beschreiten;
vom Himmel heiße Strahlen niedergleiten,
die sich brennend überm Pilger ballten.

In klarem Glas wird ein Bouquett gehalten,
mit frischem Nass, und diesem Strauß zur Seiten
beginn ich die Gedanken zu bereiten,
die sich um den Tageseindruck falten.

Es winken mich zu Tisch zwei Lilien-Hände.
Er ist mit Blumen festlich ausgeschmückt,
voll Anmut und der Wein brennt wie Karfunkel,

und meine Rose schürt die zarten Brände
auf Mund und Wange, wenn sie näher rückt.
Ein Tag im Kreis der Lieben wird nie Dunkel.

Emil Aarestrup (4 december 1800 – 21 juli 1856)

04-12-2008 om 20:16 geschreven door Romenu  

De Brits-Poolse schrijver Joseph Conrad werd geboren op 3 december 1857 in Berdichev, Rusland in een gezin met Poolse ouders. Zie ook mijn blog van 3 december 2006 en ook mijn blog van 3 december 2007.

Uit: Under Western Eyes

“To begin with I wish to disclaim the possession of those high gifts of imagination and expression which would have enabled my pen to create for the reader the personality of the man who called himself, after the Russian custom, Cyril son of Isidor—Kirylo Sidorovitch—Razumov.

If I have ever had these gifts in any sort of living form they have been smothered out of existence a long time ago under a wilderness of words. Words, as is well known, are the great foes of reality. I have been for many years a teacher of languages. It is an occupation which at length becomes fatal to whatever share of imagination, observation, and insight an ordinary person may be heir to. To a teacher of languages there comes a time when the world is but a place of many words and man appears a mere talking animal not much more wonderful than a parrot.

This being so, I could not have observed Mr. Razumov or guessed at his reality by the force of insight, much less have imagined him as he was. Even to invent the mere bald facts of his life would have been utterly beyond my powers. But I think that without this declaration the readers of these pages will be able to detect in the story the marks of documentary evidence. And that is perfectly correct. It is based on a document; all I have brought to it is my knowledge of the Russian language, which is sufficient for what is attempted here. The document, of course, is something in the nature of a journal, a diary, yet not exactly that in its actual form. For instance, most of it was not written up from day to day, though all the entries are dated. Some of these entries cover months of time and extend over dozens of pages. All the earlier part is a retrospect, in a narrative form, relating to an event which took place about a year before.”

Joseph Conrad (3 december 1857 – 3 augustus 1924)

De Vlaamse schrijver Henri (Hendrik) Conscience werd geboren in Antwerpen op 3 december 1812. Hendrik Conscience had een Vlaamse moeder, Cornelia Balieu en een Franse vader, Pierre Conscience. Die was afkomstig uit de stad Besançon en werkte voor de marine van Napoleon Bonaparte. In 1811 kreeg zijn vader een functie in de Antwerpse haven. Op dat moment maakten België en Nederland nog deel uit van Frankrijk. Na het Congres van Wenen trokken de Fransen zich terug uit Antwerpen en bleef Pierre en zijn gezin achter. Pierre en Cornelia kregen 8 kinderen. Hendriks moeder stierf in 1820. In 1826 trad zijn vader in het huwelijk met Anna Catherina Bogaerts, die veel jonger was dan hij. Zij kregen 9 kinderen. Hendrik was door zwakte en ziekelijkheid genoodzaakt zijn zeven eerste levensjaren door te brengen in een stoeltje bij het venster. Het onderwijs, dat hij in een privaatschool van Borgerhout genoot, was gering; maar door zelfonderricht wist de begaafde jongeling het zover te brengen, dat hij in zijn school hulponderwijzer kon worden.Conscience startte met het schrijven van Franse gedichten. In 1837 publiceerde hij In 't Wonderjaer 1566 en Phantasy, maar deze werken waren niet erg succesvol. Conscience werd hoogstwaarschijnlijk geïnspireerd tot het schrijven van De Leeuw van Vlaanderen na het zien van de schilderij De Groeningeslag van Nicaise de Keyser in het Antwerpse Vleeshuis.Met het grote succes van De Leeuw van Vlaanderen verdiende Conscience de titel "de man die zijn volk leerde lezen".

Uit: Geschiedenis mijner jeugd

„De contremaître had den hemel vurig gedankt en zich verblijd, dat hem eenen zoon was geschonken geworden; doch allengs werd dit geluk hem eene bron van kommer.

Dewijl hij van 's morgens vroeg tot 's avonds laat op de timmerwerf moest zijn, kon hij slechts weinige oogenblikken aan het huiselijk leven toewijden. Met des te meer haast keerde hij des middags naar zijne woning, om er het noenmaal te nemen en tevens eenen vaderlijken blik op zijn kind te slaan; maar het wichtje lag zoo roerloos, het was zoo klein, zoo doorschijnend bleek waren zijne wangen; dat de contremaître telkens met angstige droefheid in het hart naar zijne bezigheid wederkeerde.

Het kind was reeds eenige maanden oud, en nog immer verkeerde het in den toestand dien de buurvrouwen kenmerkten door de woorden: ‘het hangt tusschen leven en sterven.’ Dikwijls had de bedroefde vader den geneesheer geraadpleegd en hem gebeden, openhartig te zeggen wat er van zijn kind te verwachten was. In dezen geneesheer had hij een blind vertrouwen; het was een Franschman, met name Tartare.

Eindelijk, na vele maanden overweging, deed M. Tartare uitspraak over mijn lot, en zeide tot mijnen vader:

‘Het kind is uitermate zwak; indien het niet onderweg bezwijkt, zal het ziek en kwijnend blijven tot zijne zeven jaar. Bereikt het dien ouderdom, dan is er reden om te denken dat het zal blijven leven.’

De voorzegging van M. Tartare scheen zich te zullen verwezenlijken; want, ofschoon ik dikwijls op den boord van het graf verkeerde, het leven scheidde niet van mij.

Toen ik twee jaar oud was, kreeg ik eenen broeder, dien men bij den doop Jan-Balthazar noemde. Wat mij aan lichaamskrachten ontbrak, had hij in ruime maat bekomen: hij was groot en zwaar. De baker en de buurvrouwen wenschten mijne moeder geluk, daar zij zeiden: ‘het is een jongen als een beer!’

Korts daarop bezweek de machtige keizer Napoleon te Waterloo. België werd met Holland vereenigd en vormde de grootere helft van het koninkrijk der Nederlanden.”.

Hendrik Conscience (3 december 1812 – 10 september 1883)

De Amerikaanse dichteres en schrijfster Grace Andreacchi werd geboren op 3 december 1954 in New York. Haar schoolopleiding kreeg zij aan de Academy of Mount St. Ursula High School, waarna zij het theatervak leerde aan de Stella Adler Studio. Na een korte periode aan het toneel begon zij in New York aan een studie filosofie. Sinds 1989 woont zij in Europa. Eerst in Parijs, daarna in Berlijn (1994 – 1998) en tegenwoordig in Londen. Haar eerste stuk was Vegetable Medley (1985, Soho Repertory Theater, New York en Boston Center for the Arts. Haar eerst roman Give My Heart Ease leverde haar in 1989 de New American Writing Award op, maar werd niet door iedereen gewaardeerd. Dat was wel het geval met haar roman Music for Glass Orchestra uit 1993. In 1990 verscheen in Parijs haar dichtbundel Elysian Sonnets and Other Poems.

Uit: BERLIN ELEGIES

DREAM

I dreamt we were walking

free among the dead

Bombs had flattened the sky

The earth was on fire

We crawled into a hole you

laid your head on my breast

laughed, and touched me with desire

I thought, are we dead?

Is this heaven, this place full of

bodies?I wanted to ask but

you kissed me instead

**********

CONVERSATION

We were talking

as if we had never been dumb

It was summer and the goldengroves

stood silent in the heat

upright and gleaming

We were doing the talking:

franglais deutsch oder russisch vielleicht

Ich weiß nicht mehr

and it doesn't matter

Words like ringing golden coins

dropped from your mouth onto the wooden table

under the oak trees all bright and breathing

the summer twilight goes on

and on unleaving

Grace Andreacchi (New York, 3 december 1954)

De Italiaanse schrijver Ugo Riccarelli werd geboren op 3 december 1954 in Turijn. Daar studeerde hij ook filosofie en werkte hij aansluitend in de Biblioteca Palazzo Pretorio. Hij was ook werkzaam als regieassistent en als journalist in Pisa. In 1995 debuteerde hij met Le scarpe appese al cuore. In 2004 won hij de belangrijkste Italiaanse literatuurprijs Premio Strega voor zijn werk Il dolore perfetto.

Uit: Fausto Coppis Engel (Vertaald door Sylvia Höfer)

Er war ganz allein, der Mané, abseits, und schaute den anderen zu, die hinter dem Fußball herliefen. Er hatte zwei krumme Beinchen, dürr wie Spatzenbeine. Zwei Stöckchen, mit denen er niemals würde laufen können. Und dennoch lächelte er. Sitzend folgte er dem Spiel der Kinder mit den Augen. Er lächelte und schien glücklich zu sein. Rundum gab es nur Staub und elende Hütten und niemanden, der auf dieses arme krumme Vögelchen aufpaßte. Deshalb kam ich zu dem Schluß, daß es sich nicht lohnte, noch weiter, bis nach Rio, zu gehen: Ich würde der Schutzengel eines Spatzen sein.«

Bei diesem Gedanken nickte der Mann mehrmals, und Jesus empfand Mitleid mit ihm, aber auch ein leises Gefühl der Erleichterung, hatte es doch den Anschein, als habe er mit dem Weinen aufgehört und als habe die Freude am Weitererzählen seiner Geschichte die Oberhand gewonnen. Deshalb schwieg Jesus und ließ sich von den Worten einhüllen.

»Die Kinderlähmung. In Pau Grande, wo es beinahe nichts gab, herrschte an Kinderlähmung kein Mangel, und meinem Spatz hatte sie die Beine verdorrt. Aber das schien Mané nichts auszumachen. Er war immer fröhlich, auch im Unglück, auch wenn er schlecht und nur kurze Zeit gehen konnte, auch wenn er nicht hinter dem Ball herlaufen konnte wie die anderen und wie sein Vater, dem die Tatsache, ihn so klein und so verkrüppelt sehen zu müssen, die Tränen in die Augen trieb. Um diesen Schmerz zu lindern, gelang es mir irgendwie, den Mann zu überzeugen, seinen Sohn zu einem Arzt nach Rio zu bringen. Deamaro nahm ihn huckepack, und wir gingen, ich immer an ihrer Seite, um diesen Arzt zu konsultieren, der die krummen Beine der Kinder operierte.

Er untersuchte Mané und bemühte sich während einer stundenlangen Operation, seine Beine geradezubiegen, aber es glückte ihm nur halb, so daß er, als er ihn uns zurückgab, verlegen dreinschaute. Er sagte, daß er nun wenigstens mit dem linken Bein gehen könne.

Ugo Riccarelli (Turijn, 3 december 1954 )

De Filipijnse schrijver F. Sionil José werd geboren op 3 december 1924 in Rosales, Pangasinan, de achtergrond voor veel van latere werk. Na WO II beziocht hij de universiteit van Sint Thomas, maar hij verliet deze vroegtijdig om te gaan schrijven en om journalistiek te bedrijven in Manila. Ook rictte hij een uitgeverij op en de Filipijnse tak van de PEN. Zijn bekendste roman is The Pretenders uit 1962.

Uit: Tree

I sometimes pass by Rosales and see that so little has changed. The people are the same, victims of their own circumstances as Old David, Angel, Ludovico, and even Father had all been. God, should I think and feel, or should I just plod on and forget? I know in the depths of me that I'll always remember, and I am not as tough as they were. Nor do I have the humor and the zest to cope as Tio Marcelo did, looking at what I see not as an apocalypse but as revelation; as he said once, paraphrasing a Spanish poet, he was born on a day that God was roaring drunk.

I think that I was born on a day God was fast asleep. And whatever happened after my birth was nothing but dreamless ignorance. But there was a waking that traumatized, a waking that also trivialized, because in it, the insolence and the nastiness of human nature became commonplace and I grew up taking all these as inevitable. In the end, the satisfaction that all of us seek, it seems, can come only from our discovering that we really have molded our lives into whatever we want them to be. In my failure to do this, I could have taken the easy way out, but I have always been too much of a coward to covet my illusions rather than dispel them.

I continue, for instance, to hope that there is reward in virtue, that those who pursue it should do so because it pleases them. This then becomes a very personal form of ethics, or belief, premised on pleasure. I would require no high-sounding motivation, no philosophical explanation for the self, and its desires are animal, basic - the desire for food, for fornication. If this be the case, then we could very well do away with the church, with all those institutions that pretend to hammer into human being attributes that would make him inherit God's vestments, if not His kingdom.

F. Sionil José (Rosales, 3 december 1924)

03-12-2008 om 20:48 geschreven door Romenu  

De Duitse dichter, folkzanger en jurist Franz Josef Degenhardt werd geboren op 3 december 1931 in Schwelm.  Na zijn studie rechten in Keulen en Freiburg werkte hij tot 1961 als jurist aan de universiteit in Saarbrücken. Als „Liedermacher“was hij de stem van de generatie van 1968. Op zijn album Wildledermantelmann bekritiseerde hij de sociaal-liberale mentaliteit van zijn vroegere medestrijders. In 1978 trad hij toe tot de DKP. Behalve liederen schreef hij ook een aantal romans met autobiografische trekken, zoals „Brandstellen”, „Für ewig und drei Tage” en „Der Liedermacher”.

Im Hamburg viel der erste Schuss

Im Hamburg viel der erste Schuss
Zum Barikadenkampf in Spartakus !
Hamburgs Toten haben wirs geschworen,
Euer Blut ging nicht umsonst verloren !
Wir schwenken die Fahne, die rote zum Gruß
Und folgen euch mutig, Jung Spartakus !

Dreihundertsieben tapfre Wacht,
Es war der Feind in großer Übermacht !
Dreitausend ist es nicht gelungen,
Die kühne Schar blieb unbezwungen !
Wir schwenken die Fahne, die rote zum Gruß
Und folgen euch mutig, Jung Spartakus !

Du schwarz-weiß-rote Republik
Brich dir am roten Hamburg das Genick !
Noch leben die alten Barikaden,
Noch sind dieG ewehre nicht entladen !
Wir schwenken die Fahne, die rote zum Gruß
Und folgen euch mutig, Jung Spartakus !

Im Zuchthaus schmachtet voller Wut
Manch tapfres junges Rotgardistenblut !
Euch Brüder haben wir's geschworen,
Noch ist die Freiheit nicht verloren !
Wir schwenken die Fahne, die rote zum Gruß
Und folgen euch mutig, Jung Spartakus !

Franz Josef Degenhardt (Schwelm.  3 december 1931)

De Nederlandse schrijver Herman Heijermans werd geboren op 3 december 1864 in Rotterdam. Zie ook mijn blog van 3 december 2006  en ook mijn blog van 3 december 2007.

Uit: Droomkoninkje

„Thuis, in de jaren dat andere kleuters na schooltijd bleven ravotten en stoeien, was-ie 't gelukkigst geweest, had-ie, onbespied, maar nóóit losgelaten door de zoetste, liefste, aanhankelijkste, soms heet-gloeiende moederoogen, op zijn blijmoedige manier gespeeld. Want zij zag z'n horrelvoet niet. Zij praatte 'r nooit over, waar-schuwde niet al klopte 'r hart in 'r keel, zei 'm geen ang-stig woord, als-ie langs 'n trapleuning in wilde vaart omlaag glee, verbood niet, twijfelde niet - glimlachte enkel. Als-ie zich pijn dee, en de driftige tranen over z'n mager snuitje stotterden, vroeg ze, altijd verscholen achter den warmen lach, die 'r als 'n nimbus ompantserde, wáár 't was - bij z'n knie - bij z'n hand - bij z'n hoofd - en dan tooverden 'r wonderlippen de stoornis weg.

Alleen in 't kraambed hadden 'r bevendste tranen den kleinen, voor altijd bedorven voet, niet gezond kunnen kussen.

Thuis was-ie 'n geus, sleepte-ie hinkend negers, beeren, paarden, poppen, prentenboeken van boven naar benee, verzette-ie vader's leunstoel, klom op de tafel, droeg voor-werpen grooter en zwaarder dan 't eigen jongenslichaam, zong daverend tegen 'n draaiorgel op, floot fel en schril, betoeterde 'n mondharmonica met mekaar betuimelende dissonanten, haalde 't eene kattekwaad na 't andere uit, betrok 't ijzerdraad van de schel aan de binnenzij van de deur,

zoodat moeder dacht dat 'r iemand buiten stond, liet stuiters van de trap rollen en zette 't deurtje van de vogelkooi open - maar dat allemaal, als ze met z'n tweetjes of drietjes waren - vader was ‘Drie’ - en nooit, nooit, wanneer 'n schoonmaakster de keuken regeerde, of wanneer 'r vreemden over den vloer kwamen. Dan sloot-ie zich in z'n schuwheid op, slipte weg naar den rommelzolder, waar vader, die àlles kon, 'n hokje voor 'm had afgeschoten, waar 't licht door 'n daktuimelraam binnen-geerde, en waar-ie dan met 't zonne-vierkant op den grond of op de kleine werkbank, neerzat, om uren lang door de spanning der prenten gegrepen, 'n boek te bedroomen, dat, als-ie 't erg kleurig en mooi vond, telkens en telkens weer werd ‘gelezen’. 't Was 'n knutsel-kamertje onder de dakpannen, broeiend in den zomer, toch warm nestje in den winter, omdat de keuken-schoorsteen 'r doorheen liep. Om 'r te komen, moest je 'n houten trap op, 'n luik openduwen, en als je dat luik weer achter je neer had gelaten, voelde je je in 'n schuilhoek, zonder deur, zonder venster, zoo zalig-omsloten, dat je hardop met jezelf heele redeneeringen dorst opzetten, en de musschen en spreeuwen onder de pannen, die 'r anders op los babbelden, d'r brutale monden hielden, en nieuwsgierig leien te luisteren.“

Herman Heijermans (3 december 1864 – 22 november 1924)

Portret door J.H. Toorop

De Sloveense dichter en schrijver France Prešeren werd geboren op 3 december 1800 in Vrba. Zie ook mijn blog van 3 december 2006.

Die Eiche, die der Sturm des Winters fällte

Die Eiche, die der Sturm des Winters fällte,
Wird, wenn sich warme Sonnenstrahlen zeigen,
Noch da und dort ergrünen an den Zweigen,
Die noch die alte Kraft der Säfte schwellte;

Und doch ist keine Hoffnung mehr, die gälte;
Beginnt der nächste Lenz den Jahresreigen,
Wird kaum noch Leben in den Schössling steigen,
Den schon der Moder sich zum Frasse wählte.

So steht der Ärmste, Schicksal, deinem Grimme
Zur Wehr, den du aus hohen, klaren Sphären
Zu Boden streckst mit Macht und Donnerstimme.

Der Tod wird, wenn auch zögernd, sein begehren,
Die Lebenskerze, ob sie gleich noch glimme,
Wird bald bis zum Erlöschen sich verzehren.

DER SONETTENKRANZ    (14/14)

Zur Blüte bringt dein Blick, was ohnegleichen,
Wie Blumen blühn, wenn Winters Macht gefallen,
Und wenn der Lenz mit seinen Wundern allen
Den Blütenschnee verstreut, den überreichen.

Die Bienen wollen schnell ins Licht entweichen,
Der Hirt lässt früh sein Jauchzen schon erschallen,
Der Busch ertönt vom Lied der Nachtigallen,
Und die Natur durchschauern Freudenzeichen.

Nie hat mein Singen solches Glück gefunden;
Vor Furcht, es käme deinem Wunsch zuwider,
Erbebt mein Herz, ist mir der Mut geschwunden.

Sieh gnädig auf die Blüten meiner Lieder,
Die ich, mein Weh zu kühlen, so gewunden!
Als dein Poet leg ich den Kranz dir nieder.

Vertaald door Lili Novy

France Prešeren (3 december 1800 – 8 februari 1849)

De Franse schrijver, criticus, theaterdirecteur en journalist Jules Claretie werd geboren op 3 december 1840 in Limoges. In 1885 werd hij directeur van de Comédie française en in 1888 lid van de Académie française. Hij schreef onder verschillende pseudoniemen, o.a. voor Le Figaro. Daarnaast publiceerde hij meerdere romans en historische werken, waaronder een geschiedenis van de revolutie 1870/71 in vijf delen.

Uit: La Divette

«Toute la nuit je pensai à cela et, le lendemain, j'allai droit au café du faubourg. Oh ! sans hésiter, comme un boulet. Je demandai le directeur. Je lui chantai un couplet qu'on m'avait coupé dans la revue des Variétés, il le trouva drôle et, me voilà engagée ! Comment ai-je réussi, là-bas ! Je n'en sais rien. Peut-être parce que j'étais maigre et longue et drôle, avec des cheveux que j'ébouriffais et des gants montant jusqu'à l'épaule, pour faire pendants aux gants noirs d'Yvette, peut-être à cause de ma fameuse laryngite qui parut amusante, originale, est-ce qu'on sait ? Est-ce que le public lui-même sait pour quoi il applaudit ? Au concert, il vint des journalistes, des dessinateurs de petits journaux. Ils trouvèrent piquant d'inventer une étoile. On me dessina, on m'interviewa, on me biographia. Toute la lyre de la réclame ! A la fin de l'hiver j'étais célèbre et lorsqu'à la réouverture je me montrai dans ce costume que vous avez vu sans doute sur les murs de Paris - caraco jaunâtre, jupe noire collante, coiffée en cheveux et autour du cou un foulard rouge, pâle, traînante, les mains dans les poches, oh ! alors, général, ce fut du délire ! Je créai un genre, le genre mauvais genre, la parisienne peuple, l'enfant de la rue, la rôdeuse, et - vous allez rire - les journaux socialistes déclarèrent que j'avais trouvé la note moderne, poignante, le cri des souffrants en cette fin de siècle. Rien que ça !

«Ah ! ils m'en ont fait chanter des chansons lugubres, ils peuvent s'en vanter ! Des refrains où l'on entend tous les râles et toutes les colères. Tantôt c'est une malheureuse qui demande l'extrême-onction, à Saint-Lazare, tantôt une pauvrette qui tousse en chantant, au coin d'une rue ! C'est là qu'il m'a servi, mon enrouement ! Ma laryngite, c'est ma carrière ! Mais le plus drôle, c'est que ma voix s'était guérie et qu'elle était devenue superbe ! Je pourrais, au besoin, chanter une Valkyrie et j'en suis à la gigolette. C'est comique, la vie, ma parole !“

Jules Claretie (3 december 1840 – 23 december 1913)

De Noorse schrijver Ludvig Holberg werd geboren in Bergen op 3 december 1684. Zie ook mijn blog van 3 december 2006.

Uit: Jeppe of the hill (Vertaald door Oscar James Campbell, jr.)

“NILLE. I hardly believe there's such another lazy lout in all the village as my husband, it's as much as I can do to get him up in the morning by pulling him out of bed by the hair. The scoundrel knows to-day is market-day, and yet he lies there asleep at this hour of the morning. The pastor said to me the other day, "Nille, you are much too hard on your husband; he is and he ought to be the master of the house." But I answered him, "No, my good pastor! If I should let my husband have his way in the household for a year, the gentry wouldn't get their rent nor the pastor his offering, for in that length of time he would turn all there was in the place into drink.

Ought I let a man rule the household who is perfectly ready to sell his belongings and wife and children and even himself for brandy?"

The pastor had nothing to say to that, but stood there stroking his chin. The bailiff agrees with me, and says, "My dear woman, pay no attention to the pastor. It's in the wedding-service, to be sure, that you must honor and obey your husband, but it's in your lease, which is more recent than the service, that you shall keep up your farm and meet your rent--a thing you can never do unless you haul your husband about by the hair every day and beat him to his work."

I pulled him out of bed just now and went out to the barn to see how things were getting along, when I came in again, he was sitting on a chair, asleep, with his breeches--saving your presence--pulled on

one leg; so the switch had to come down from the hook, and my good Jeppe got a basting till he was wide awake again. The only thing he is afraid of is "Master Eric," as I call the switch. Hey, Jeppe, you

cur, haven't you got into your clothes yet? Would you like to talk to Master Eric some more? Hey, Jeppe! Come in here!”

Ludvig Holberg (3 december 1684 - 27 januari 1754)

03-12-2008 om 20:23 geschreven door Romenu  

De Vlaamse dichter Frédéric Leroy werd geboren op 2 december 1974 in Blankenberge. Zie ook mijn blog van 2 december 2006 en mijn blog van 24 november 2007 en ook mijn blog van 2 december 2007.

Holokauston

Ook in de herfst hielden we
ons als rovers op in de duinen

met haren vol zand en mist
en de opmerkelijke ernst
van een bende tienjarigen
riepen we oktober uit
tot de maand van het bloed

de dappersten onder ons
sneden met een ruk hun vingers
aan het helmgras, de rest kleurde
met het sap van braambessen
de handen rood

op een klein, cirkelvormig altaar
van schelpen en gedroogde bladeren
verbrandden we joelend een dode mus

als je tien bent ruikt de dood
nooit weeïg, wel scherp en rabiaat,
alsof de wereld brandt.

AQUAREL (voor Danaë)

maandag

Elk begin is heilig zwanger

ook dit

geknetter van insectenvleugels, dit gekras

op rijstpapier, het trage en nagelblanke

losknopen van je bloes, het druppen

van zonlicht op je schouders.

(Je navel

is een nauwe doodsspelonk

waarin gorgonen lonken, mijn galjoenen

krakend stranden, een duivelsnest

van beendermeel en afgehakte

handen).

Laat je vingers

glijden als gulzige zilvervisjes

door je haren, die zware krullen van je,

een waterval die je losgooit, eensklaps

maar verwacht

als regen op een zwoele zomeravond.

Hoe bij het ontwaken

Hoe bij het ontwaken je lichaam in daagse eenvoud
een publieke plaats is, een zonbeschenen marktplein
dat werelden draagt, zich overweldigend uitvouwt
en koopwaar uitstalt, hoe ik dan stiekem verdwijn

in ochtendrumoer, aan meloenen ruik en een druif
meepik, volwaardig het spel van vraag en aanbod
meespeel, slinks met vervalste prijskaartjes schuif,
persoonlijk en vrij van gewetensbezwaren de strot

oversnijd van de meest enthousiaste mededingers,
hoe ik vermoedens uitstuur als een doodseskader
van schaduwen, Assassijnen met lange vingers,
een gapende oogwonde en een mond vol ijswater,

hoe de hebzucht langs je heen glijdt als een stiletto,
hoe de kruimels resten, hoe de duiven landen: zo.

Frédéric Leroy (Blankenberge, 2 december 1974)

De Duitse schrijver Botho Strauß werd geboren op 2 december 1944 in Naumburg an der Saale. Zie ook mijn blog van 2 december 2007.

Uit: Die Unbeholfenen

„Das Haus, in dem mich die Familie meiner neuen Freundin erwartete, lag draußen vor der Stadt und war das einzige Wohngebäude mitten in einem öden Gewerbepark.

Verloren und trotzig übriggeblieben stand es zwischen den Fertigteilkonstruktionen der Lagerhallen und Containerbüros. Ein dreigeschossiger Fachwerkbau aus späterer Zeit, mit nachempfundenem mittelalterlichen Zierat, galt es seinen jetzigen Bewohnern je nach Laune für das einstige Domizil einer zu Wohlstand gelangten Wahrsagerin oder gar für das Haus des Scharfrichters außerhalb der Stadtmauer. Vor allem Nadjas jüngere Geschwister hielten es für fluchbeladen, wenn sie einmal der Koller der Abgeschiedenheit überkam und sie ihr entlegenes Wohnen als Strafe empfanden. Aber dies geschah eher selten und war allenfalls Ausdruck einer flüchtigen Überreizung, denn man hatte sich ja

freiwillig in die gemeinsame Isolation begeben und von der äußeren Alltagswelt entfernt.

Als erster begrüßte mich der ältere Bruder, ein Mann knapp über dreißig, mit einem Kopf voll silbergrauer Locken und ungewöhnlich breitem Oberkörper. Natürlich sah ich, daß es die Brust eines

Verwachsenen war, die mir auf Anhieb so vertrauenswürdig erschien und bei der ich am liebsten schon jetzt Zuflucht gesucht hätte. Denn ich fühlte mich unversehens entwurzelt, kaum daß ich in dieses mir völlig unbekannte Gemeinschaftsleben eingetreten war. Sein Brustkorb saß beinahe ohne Übergang auf den Oberschenkeln, ein Bauch oder Unterleib war nicht zu erkennen. Er fuhr im Rollstuhl auf mich zu, und ich kann mich nicht erinnern, daß mir der Anblick dieser Mißgestalt in den Zimmern meiner neuen Geliebten auch nur das geringste Unbehagen bereitet hätte.

»Albrecht!« rief er seinen Namen und streckte mir die Hand entgegen. Im selben Moment faßte ich eine überschwengliche Zuneigung zu ihm, ziemlich haltlos und verfrüht. Das einfache Wechselspiel von anziehenden und abstoßenden Kräften, das für gewöhnlich unter noch unbekannten Menschen eine erste Orientierung erlaubt, schien bei mir zu diesem Zeitpunkt außer Kontrolle geraten. Jedenfalls war ich in der fremden Umgebung, die die häusliche meiner mir ebenfalls noch fremden Freundin war, nicht imstande, zwischen Scheu und Überschwang, tiefer Beklommenheit und spontaner Vertrauensseligkeit eine gemäßigte Empfindungslage zu wählen.“

Botho Strauß (Naumburg, 2 december 1944)

De Amerikaanse schrijfster Ann Patchett werd geboren in Los Angeles op 2 december 1963. Zie ook mijn blog van 2 december 2007.

Uit: Bel Canto

„When the lights went off the accompanist kissed her. Maybe he had been turning towards her just before it was completely dark, maybe he was lifting his hands. There must have been some movement, a gesture, because every person in the living room would later remember a kiss. They did not see a kiss, that would have been impossible. The darkness that came on them was startling and complete. Not only was everyone there certain of a kiss, they claimed they could identify the type of kiss: it was strong and passionate, and it took her by surprise. They were all looking right at her when the lights went out. They were still applauding, each on his or her feet, still in the fullest throes of hands slapping together, elbows up. Not one person had come anywhere close to tiring. The Italians and the French were yelling, "Brava! Brava!" and the Japanese turned away from them. Would he have kissed her like that had the room been lit? Was his mind so full of her that in the very instant of darkness he reached for her, did he think so quickly? Or was it that they wanted her too, all of the men and women in the room, and so they imagined it collectively. They were so taken by the beauty of her voice that they wanted to cover her mouth with their mouth, drink in. Maybe music could be transferred, devoured, owned. What would it mean to kiss the lips that had held such a sound?

Some of them had loved her for years. They had every recording she had ever made. They kept a notebook and wrote down every place they had seen her, listing the music, the names of the cast, the conductor. There were others there that night who had not heard her name, who would have said, if asked, that opera was a collection of nonsensical cat screechings, that they would much rather pass three hours in a dentist's chair. These were the ones who wept openly now, the ones who had been so mistaken.“

Ann Patchett (Los Angeles, 2 december 1963)

De Amerikaanse schrijver George Saunders werd geboren op 2 december 1958 in Chicago. Zie ook mijn blog van 2 december 2007.

Uit: Pastoralia

„I have to admit Im not feeling my best. Not that Im doing so bad. Not that I really have anything to complain about. Not that I would actually verbally complain if I did have something to complain about. No. Because Im Thinking Positive/Saying Positive. Im sitting back on my haunches, waiting for people to poke in their heads. Although its been thirteen days since anyone poked in their head and Janets speaking English to me more and more, which is partly why I feel so, you know, crummy.

Jeez, she says first thing this morning. Im so tired of roast goat I could scream.

What am I supposed to say to that It puts me in a bad spot. She thinks Im a goody-goody and that her speaking English makes me uncomfortable. And shes right. It does. Because weve got it good. Every morning, a new goat, just killed, sits in our Big Slot. In our Little Slot, a book of matches. Thats better than some. Some are required to catch wild hares in snares. Some are required to wear pioneer garb while cutting the heads off chickens. But not us. I just have to haul the dead goat out of the Big Slot and skin it with a sharp flint. Janet just has to make the fire. So things are pretty good. Not as good as in the old days, but then again, not so bad.

In the old days, when heads were constantly poking in, we liked what we did. Really hammed it up. Had little grunting fights. Whenever I was about to toss a handful of dirt in her face Id pound a rock against a rock in rage. That way she knew to close her eyes. Sometimes she did this kind of crude weaving. It was like: Roots of Weaving. Some-times wed go down to Russian Peasant Farm for a barbecue, I remember there was Murray and Leon, Leon was dating Eileen, Eileen was the one with all the cats, but now, with the big decline in heads poking in, the Russian Peasants are all elsewhere, some to Administration but most not, Eileens cats have gone wild, and honest to God sometimes I worry Ill go to the Big Slot and find it goatless.

George Saunders (Chicago, 2 december 1958)

De Amerikaanse schrijver Thomas Coraghessan Boyle werd geboren op 2 december 1948 in Peekskill, New York. Zijn jeugd werd bepaald door het alcoholisme van zijn vader. Hij studeerde aan de State University of New York geschiedenis en Engels. Daar begon hij ook met schrijven. Hij studeerde verder aan de University of Iowa en behaalde daar zijn doctorstitel (PH.D.) in de Engelse literatuur van de 19e eeuw. Zijn verhalen en short stories verschijnen regelmarig in verschillende tijdschriften. Sinds 1978 doceert hij aan de University of Southern California, vanaf 1986 als hoogleraar. In 1979 verscheen zijn eerste verhalenbundel „Descent of Man“. Inmiddels staan er naast verhalenbundels ook al elf romans op zijn naam.

Uit: Talk Talk

„She was running late, always running late, a failing of hers, she knew it, but then she couldn't find her purse and once she did manage to locate it (underneath her blue corduroy jacket on the coat tree in the front hall), she couldn't find her keys. They should have been in her purse, but they weren't, and so she'd made a circuit of the apartment — two circuits, three — before she thought to look through the pockets of the jeans she'd worn the day before, but where were they ? No time for toast. Forget the toast, forget food. She was out of orange juice. Out of butter and cream cheese. The newspaper on the front mat was just another obstacle. Piss-warm — was that an acceptable term? Yes — piss-warm coffee in a stained mug, a quick check of lipstick and hair in the rearview mirror, and then she was putting the car in gear and backing out onto the street.
       She may have been peripherally aware of a van flitting by in the opposite direction, the piebald dog sniffing at a stain on the edge of the pavement, someone's lawn sprinkler holding the light in a shimmer of translucent beads, but the persistent beat of adrenaline — or nerves, or whatever it was — wouldn't allow her to focus. Plus, the sun was in her eyes, and where were her sunglasses? She thought she remembered seeing them on the bureau, in a snarl of jewelry — or was it the kitchen table, next to the bananas, and she'd considered taking a banana with her, fast food, potassium, roughage, but then she figured she wouldn't because with Dr. Stroud it was better to have nothing at all in your stomach. Air. Air alone would sustain her.“

T. C. Boyle (Peekskill, 2 december 1948)

De Amerikaanse schrijver Eric L. Harry werd geboren op 2 december 1958 in Ocean Springs, Mississippi. Zie ook mijn blog van 2 december 2007.

02-12-2008 om 20:11 geschreven door Romenu  

De Marokkaanse romanschrijver, dichter en essayist Tahar Ben Jelloun werd geboren in Fez op 1 december 1944. Zie ook mijn blog van 1 december 2007.

 Uit : Ceux qui enrichissent la langue française
 
« Faut-il être nègre pour avoir un prix littéraire en France ? » Telle est la question posée par un journaliste à Edmonde Charles-Roux, la présidente de l’Académie Goncourt le lundi 10 novembre jour où le prix littéraire le plus prestigieux a été décerné à Atiq Rahimi, un écrivain afghan qui a écrit son roman « Pierre de patience » en français. Comme on dit c’est un francophone, c’est-à-dire un étranger qui a adopté la langue de Voltaire pour s’exprimer. Ce n’est pas la première fois que l’Académie Goncourt distingue un écrivain non français de souche. Il y a eu le libanais Amin Maalouf, le russe Andrei Makine, le martiniquais Chamoiseau , l’américain Jonathan Littell et votre serviteur. Mais à chaque fois, cela a été reçu de manière particulière par la presse, favorable en général. Je me souviens lorsque je reçu ce prix en 1987, un écrivain français assez connu avait plaisanté en disant « pour avoir ce prix il faudra dorénavant s’appeler Ben quelque chose ».
Cette année l’effet « francophonie » a été amplifié parce que le Prix Renaudot, décerné le même jour et qui est considéré comme la deuxième consécration après le Goncourt est revenu à un guinéen Tierno Monénembo pour « le roi du Kahel » comme ce fut le cas Ahmadou Kourouma et Alain Mabanckou il y a quelques années. Il y avait de quoi énerver quelques écrivains français qui s’attendaient cette année à recevoir l’un ou l’autre prix. Mais cela s’est fait sans que les jurys se concertent, ni qu’ils décident tout d’un coup de regarder ce qui s’ écrit en français juste pour faire exotique ou narguer la production française de souche.
Cette particularité française est partagée par la Grande Bretagne qui a un nombre important d’écrivains d’origine indienne, pakistanaise, africaine ou asiatique en général. Mais si le Book prize revient à un non britannique de souche, les médias n’en font pas un scandale et personne ne s’étonne. La France a mis du temps avant de reconnaître que sa langue est plus parlée et plus utilisée en dehors de ses frontières que chez elle. Des littératures s’écrivent dans la langue française avec des visions et par des imaginaires divers et différents. Cela couvre plusieurs pays d’Afrique, du monde arabe notamment le Maghreb, du Canada, de la Belgique, de la Suisse sans parler des Antilles. Cela constitue une richesse indéniable faisant vivre et s’épanouir une langue et ses civilisations. »

Tahar Ben Jelloun (Fez, 1 december 1944)

De Franse schrijver Daniel Pennac werd geboren in Casablanca op 1 december 1944. Zie ook mijn blog van 1 december 2007.

Uit: La Petite Marchande de Prose

“Parce qu’il me l’a fait visiter, sa sacrée taule! Et c’est vrai que j’en suis resté tout debout! Incroyable, quand j’y repense: on croit ouvrir des cellules, et on tombe sur des auditoriums dernier cri, des ateliers de peinture éclairés comme le ciel, des bibliothèques monacales où le type, penché sur son boulot, sa corbeille débordant de brouillons, se retourne à peine pour saluer les visiteurs. Rares, d’ailleurs, les visiteurs. Très tôt après leur incarcération, les prisonniers de Saint-Hiver renoncent aux visites. Saint-Hiver affirme n’y être pour rien.
     (Mouvement de mèche.) Très vite, ces hommes sentent qu’ils ont acquis entre ces murs une liberté qu’il leur faut préserver des atteintes de l’extérieur. S’ils ont tué, dehors, c’est, selon eux, parce qu’on leur a refusé le droit d’affirmer cette liberté-là.
     — Et leur refus des visites s’est étendu au rejet des médias sous toutes leurs formes, mademoiselle Corrençon, a précisé Saint-Hiver d’une voix appuyée. Ni journaux, ni radio, ni aucun autre vecteur de l’air du temps. Nous faisons nous-mêmes notre propre télévision. »

Daniel Pennac (Casablanca, 1 december 1944)

De Hongaarse dichter Mihály Vörösmarty werd geboren op 1 december 1800 in Puszta-Nyék. Zie ook mijn blog van 1 december 2006.

Ich zürne dir

Ich zürne dir, weil deine Haare braun,

ich zürne dir ob deiner Augen Glanz,

der Augen, die mich zauberhaft durchschaun,

ich zürne dir, dein Mund betört mich ganz.

Ich zürne dir, denn hin ist meine Ruh,

ich zürne dir, du bist zu tugendhaft,

mein Herz ist jetzt bei dir, das raubtest du,

und hältst es sicher ewiglich in Haft.

An Laura

Dich schaun, weil ich dich liebe,

dich schaun, weil du mich haßt,

denn tödlich sind, ich weiß es,

die Reize die du hast.

Dich schaun, o welche Wonne

zu schaun dein Angesicht.

An deiner trotzigen Schönheit

zu sterben scheu ich nicht.

Dich schaun - es könnt geschehen

für einen Augenblick,

was ich dir gab und gebe,

du gäbst es mir zurück.

Dann würdest du erfahren,

wie grausam ist der Spaß,

wenn Liebe widerwillig

vergolten wird mit Haß.

Vielleicht wirst du bereuen

all deine Grausamkeit,

denn Liebe, die halbherzig:

erzeugt nur Liebesleid.

Vertaald door Géza Engl

Mihály Vörösmarty (1 december 1800 – 19 november 1855)

De Russische dichter en schrijver Valery Bryusov werd geboren op 1 december 1873 in Moskou. Zie ook mijn blog van 1 december 2006.

A Sonnet to Form

There is some subtle, imperious connection

Between the flower's perfume and silhouette,

Such is the diamond's invisible perfection

Until the facets make it animate.

So are the images of ever changing fancies,

That, like the clouds, in the heavens race,

Turned into stone, they exist for centuries

In a fulfilled, exactly chiselled phrase.

And I belief, that all my dear dreams,

That have attained the world of word and light,

May find for them the long-awaited brims.

And may my friend, in every poem's site

Take full delight in sweetness of a rime

And in beauty of its letters' streams.

Obligations

1898

I don't have any my obligations,

But the real assurance in me.

This idea has not validations,

Only love helps its rightness to see.

They are endless -- the ways of perfection,

Keep each moment of life strong and safe!

This world has only single attraction --

To become a better man than you self.

Strong detest, cold apathy, gentleness --

Your life's road consists of these few.

It is good, flying into the endless,

To observe you yourself behind you.

Vertaald door Yevgeny Bonver

Valery Bryusov

De Duitse dichter en schrijver Ernst Toller werd geboren op 1 december 1893 in Samotschin (tegenwoordig Szamocin). Zie ook mijn blog van 1 december 2006.

Das Schwalbenbuch (fragment)

Wann endlich, Tiere, bündet Ihr Euch

Zum Bunde,wider die Menschheit?

Ich, ein Mensch,

Rufe Euch auf!

Euch Nachtigallen, geblendet mit glühender Nadel,

Euch Hammel, gewürgt in Kasematten vergaster Übungsschiffe,

Euch Esel, sanfteste Tiere, zusammenbrechend unter Peitschenhieben,

Euch Strauße, zuckenden Atems gerupft und fühlenden Herzens,

Euch Pferde, sonnenlos werkend in verpesteten Schächten,

Euch Bären, dressiert auf glühender Eisenmatte,

Euch Löwen, gezähmt im Zirkus von stählerner Knute,

Euch Alle Euch Alle

Rufe ich auf!

Erwachet!

Rächen wollen wir

Die Opfer des Menschen:

Tiere für Gaumenkitzel atmend gefoltert,

Tiere für Modelaunen lachend geschunden,

Tiere berauschten Arenen eitel geopfert,

Tiere in Kriegen sinnlos zerfetzt…

Ich will mich an Eure Spitze stellen, Ich, ein Renegat der Menschheit,

Will Euch führen gegen den einen Feind

M e n s c h.

Tiere der Wüste: Brüllet Alarm!

Tiere des Dschungels: Heulet Sturm!

Keine Unterscheidung lassen wir gelten,

Weisse und Schwarze, Gelbe und Braune,

Alle alle Erdschänder! Muttermörder! Sternenräuber!

Ernst Toller (1 december 1893 – 22 mei 1939)

01-12-2008 om 20:14 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter en schrijver Jan G. Elburg werd geboren op 30 november 1919 te Wemeldinge. Zie ook mijn blog van 30 november 2006 en ook mijn blog van 30 november 2007.

Uit: Geen Letterheren

“Lucebert vond dat hij niet aldoor op de gastvrijheid van Fried en Bert Schierbeek kon teren en trok al vroeg dat jaar - het ijs lag 's morgens nog in de sloten - naar Zuid-Frankrijk, waar de schilderende tandarts Max Reneman, die een villa in Monte-Carlo had gehuurd, hem had uitgenodigd.

Hij reisde met zijn oude, nog altijd even berooide makker Martineau, overnachtend in berijpte greppels. In zuidelijker streken beliepen ze, met kapotte voeten, de lange stijgende weg over de Col du Grand Bois (reusachtige sparren als in sprookjes, rotsblokken en watervalletjes: ik ken de omgeving van scootertochten, een paar jaar nadien) om, afgedaald, opeens in de zoele briesjes tussen de bloeiende mimosa te staan. De romantische jonge dichter voor het eerst in de Provence. In Roquebrune ontmoette Lucebert de schrijfster Margje Toonder, vrouw van auteur Jan Gerhard Toonder die voor langere tijd afwezig bleek, en het klikte op slag tussen de vrijgevochten Margje en de zwervende poëet. Samen reisden zij naar Rome en dat werd, dank zij Margjes zakelijke talenten, geen voettocht: zij pretendeerde een boek te schrijven over restaurants en hotels, bestemd voor het betere publiek in Nederland. Dit leverde legio uitstekende maaltijden op en even zovele gerieflijke overnachtingen. Lucebert had heel wat smakelijke verhalen te vertellen na zijn terugkeer. Ik herinner mij er een met betrekking tot een grote verzilverde stolp waaronder het gebraad werd opgediend: de aanblik zou hem hebben doen uitroepen dat hij geen permanent hoefde, ondanks alle deftigheid, zó deed het stuk tafelgerief hem aan een nikkelen droogkap bij dameskappers denken.”

Jan G. Elburg (30 november 1919 – 13 augustus 1992)

De Britse staatsman en schrijver Sir Winston Leonard Spencer Churchill werd geboren in Woodstock op 30 november 1874. Zie ook mijn blog van 30 november 2007.

Uit: Rupert Brooke's Obituary in The Times (26 april 1915)

“Rupert Brooke is dead. A telegram from the Admiral at Lemnos tells us that this life has closed at the moment when it seemed to have reached its springtime. A voice had become audible, a note had been struck, more true, more thrilling, more able to do justice to the nobility of our youth in arms engaged in this present war, than any other more able to express their thoughts of self-surrender, and with a power to carry comfort to those who watch them so intently from afar. The voice has been swiftly stilled. Only the echoes and the memory remain; but they will linger.

During the last few months of his life, months of preparation in gallant comradeship and open air, the poet-soldier told with all the simple force of genius the sorrow of youth about to die, and the sure triumphant consolations of a sincere and valiant spirit. He expected to die: he was willing to die for the dear England whose beauty and majesty he knew: and he advanced towards the brink in perfect serenity, with absolute conviction of the rightness of his country's cause and a heart devoid of hate for fellow-men.

The thoughts to which he gave expression in the very few incomparable war sonnets which he has left behind will be shared by many thousands of young men moving resolutely and blithely forward in this, the hardest, the cruelest, and the least-rewarded of all the wars that men have fought. They are a whole history and revelation of Rupert Brooke himself. Joyous, fearless, versatile, deeply instructed, with classic symmetry of mind and body, ruled by high undoubting purpose, he was all that one would wish England's noblest sons to be in the days when no sacrifice but the most precious is acceptable, and the most precious is that which is most freely proffered.“

Winston Churchill (30 november 1874 - 24 januari 1965)

De Amerikaanse schrijver Mark Twain (pseudoniem van Samuel Langhorne Clemens) werd geboren op 30 november 1835 te Florida. Zie ook mijn blog van 30 november 2006.

Uit: OLD TIMES ON THE MISSISSIPPI

„Once a day a cheap, gaudy packet arrived upward from St. Louis, and another downward from Keokuk. Before these events had transpired, the day was glorious with expectancy; after they had transpired, the day was a dead and empty thing. Not only the boys, but the whole village, felt this. After all these years I can picture that old time to myself now, just as it was then: the white town drowsing in the sunshine of a summer's morning; the streets empty, or pretty nearly so; one or two clerks sitting in front of the Water Street stores, with their splint-bottomed chairs tilted back against the wall, chins on breasts, hats slouched over their faces, asleep—with shingle-shavings enough around to show what broke them down; a sow and a litter of pigs loafing along the sidewalk, doing a good business in water-melon rinds and seeds; two or three lonely little freight piles scattered about the "levee;" a pile of "skids" on the slope of the stone-paved wharf, and the fragrant town drunkard asleep in the shadow of them; two or three wood flats at the head of the wharf, but nobody to listen to the peaceful lapping of the wavelets against them; the great Mississippi, the majestic, the magnificent Mississippi, rolling its mile-wide tide along, shining in the sun; the dense forest away on the other side; the "point" above the town, and the "point" below, bounding the river-glimpse and turning it into a sort of sea, and withal a very still and brilliant and lonely one. Presently a film of dark smoke appears above one of those remote "points;" instantly a negro drayman, famous for his quick eye and prodigious voice, lifts up the cry, "S-t-e-a-m-boat a-comin!'" and the scene changes!“

Mark Twain (30 november 1835 – 21 april 1910)

De Canadese schrijfster Lucy Maud Montgomery werd geboren in Clifton op 30 november 1874.. Haar moeder overleed toen de kleine Lucy twee jaar was en haar vader stuurde haar toen naar haar grootouders. Haar leven op de boerderij van haar opa en oma beschrijft ze in haar eerste en meest bekende kinderboek, Anne of Green Gables (1908) dat in Nederland verscheen als Annie van het groene huis. Het boek is ook verfilmd. Montgomery begon jong met schrijven; haar eerste gedicht werd gepubliceerd toen ze 15 jaar was. Ze werkte als journaliste en lerares, maar stopte met werken om voor haar zieke grootmoeder te zorgen. In 1911 trouwde ze met dominee Ewan Macdonald en verhuisde ze naar Ontario, waar ze de rest van haar leven woonde. Ze ontving voor haar boeken diverse internationale bekroningen.

Uit: Anne Of Green Gables

“With this Mrs. Rachel stepped out of the lane into the backyard of Green Gables.  Very green and neat and precise was that yard, set about on one side with great patriarchal willows and the other with prim Lombardies.  Not a stray stick nor stone was to be seen, for Mrs. Rachel would have seen it if there had been.  Privately she was of the opinion that Marilla Cuthbert swept that yard over as often as she swept her house.  One could have eaten a meal off the ground without overbrimming the proverbial peck of dirt.

Mrs. Rachel rapped smartly at the kitchen door and stepped in when bidden to do so.  The kitchen at Green Gables was a cheerful apartment--or would have been cheerful if it had not been so painfully clean as to give it something of the appearance of an unused parlor.  Its windows looked east and west; through the west one, looking out on the back yard, came a flood of mellow June sunlight; but the east one, whence you got a glimpse of the bloom white cherry-trees in the left orchard and nodding, slender birches down in the hollow by the brook, was greened over by a tangle of vines.  Here sat Marilla Cuthbert, when she sat at all, always slightly distrustful of sunshine, which seemed to her too dancing and irresponsible a thing for a world which was meant to be taken seriously; and here she sat now, knitting, and the table behind her was laid for supper.”

Lucy Maud Montgomery (30 november 1874 – 24 april 1942)

De Engelse schrijver Jonathan Swift werd op 30 november 1667 in Dublin geboren uit Engelse ouders. Zie ook mijn blog van 30 november 2006.

Uit: Gulliver's Travels

„MY FATHER had a small Estate in Nottinghamshire; I was the Third of five Sons. He sent me to Emanuel-College in Cambridge, at Fourteen Years old, where I resided three Years, and applyed my self close to my Studies: But the Charge of maintaining me (although I had a very scanty Allowance) being too great for a narrow Fortune; I was bound Apprentice to Mr. James Bates, an eminent Surgeon in London, with whom I continued four Years; and my Father now and then sending me small Sums of Money, I laid them out in learning Navigation, and other parts of the Mathematicks, useful to those who intend to travel, as I always believed it would be some time or other my Fortune to do. When I left Mr. Bates, I went down to my Father; where, by the Assistance of him and my Uncle John, and some other Relations, I got Forty Pounds, and a Promise of Thirty Pounds a Year to maintain me at Leyden: There I studied Physick two Years and seven Months, knowing it would be useful in long Voyages.“

Jonathan Swift (30 november 1667 – 19 oktober 1745)

Portret door Charles Jervas

De Engelse schrijver Sir Philip Sidney werd geboren op 30 november 1554 in het  kasteel van Penshurst in het graafschap Kent. Zie ook mijn blog van 30 november 2006.

Astrophel and Stella: LXIV

 No more, my dear, no more these counsels try;

Oh, give my passions leave to run their race;

Let Fortune lay on me her worst disgrace;

Let folk o'ercharg'd with brain against me cry;

Let clouds bedim my face, break in mine eye;

Let me no steps but of lost labour trace;

Let all the earth with scorn recount my case,

But do not will me from my love to fly.

I do not envy Aristotle's wit,

Nor do aspire to Caesar's bleeding fame;

Nor aught do care though some above me sit;

Nor hope nor wish another course to frame,

But that which once may win thy cruel heart:

Thou art my wit, and thou my virtue art.

Sir Philip Sidney (30 november 1554 – 17 oktober 1586)

A spirit without spot’. Standbeeld in Zutphen

De Engelse dichter en schrijver John Bunyan werd geboren op 30 november 1628 in Harrowden bij Bedford. Zie ook mijn blog van 30 november 2006.

The Necessity Of A New Heart

Now wouldst thou have a heart that tender is,

A heart that forward is to close with bliss;

A heart that will impressions freely take

Of the new covenant, and that will make

The best improvement of the word of grace,

And that to wickedness will not give place;

All this is in the promise, and it may

Obtained be of them that humbly pray.

Wouldst thou enjoy that spirit that is free,

And looseth those that in their spirits be

Oppressed with guilt, or filth, or unbelief;

That spirit that will, where it dwells, be chief;

Which breaketh Samson's cord as rotten thread,

And raiseth up the spirit that is dead;

That sets the will at liberty to choose

Those things that God hath promis'd to infuse

Into the humble heart? All this, I say,

The promise holdeth out to them that pray.

John Bunyan  (30 november 1628 - 31 augustus 1688)

De Duitse dichter en schrijver Rudolf Lavant (eig. Richard Cramer) werd geboren op 30 november 1844 in Leipzig. Hij werkte als koopman en procuratiehouder en leidde daarnaast een leven als dichter en schrijver voor het proletariaat. Ook werkte hij als leraar en lector voor de Leipziger Arbeiterverein.

In Reih und Glied

1890

Als ihr in eurem finstern Hasse
Das drohende Gesetz erdacht,
Das uns zu Deutschen zweiter Klasse
Mit einem Federstrich gemacht,
Da ward gefühlt und eingesehen
Von allen ohne Unterschied:
„Wir können hier nur widerstehen
In Reih und Glied."

Wir ließen schweigend uns verdammen,
Verstoßen uns vom Vaterland,
Und schweigend rückten wir zusammen,
Bis Schulter man an Schulter stand.
An Spree und Belt, am Rhein, in Sachsen
Erklang der Gegner Unkenlied;
Wir fühlten allem uns gewachsen
In Reih und Glied.

(...)

Rudolf Lavant (30 november 1844 – 6 december 1915)

30-11-2008 om 20:16 geschreven door Romenu  

De Chileense dichter en schrijver Sergio Badilla Castillo werd geboren in Valparaíso op 30 november 1947. Hij studeerde journalistiek in Chili en studeerde af in 1972. Daarna studeerde hij antropologie aan de universiteit van Stockholm. Men beschouwt hem als een dichter die wordt beïnvloed door het werk van Scandinavische schrijvers, zoals Edith Södergran, Elmer Diktonius, Paavo Haavikko, Pentti Saarikoski, Gunnar Ekelöf, Tomas Tranströmer en Lars Gustavsson. Sergio Badilla Castillo schrijft in het Spaans en in het Engels. Zijn eerste gedichtenbundel, Entre el cemento y el pasto , werd gepubliceerd in 1971. In 1980 bracht hij Más abajo de mi rama uit, en in 1997 publiceerde hij Saga Nórdica, (Noordse Saga) een van zijn bekendste werken. Castillo is de grondlegger van het transrealisme in de hedendaagse poëzie.

Sweet Young Lady

A last-chance love has ended.
Such storming—no shelter reached.
Such inclemency—no refuge had.
Night wears its darkest face tonight
In the small hours agony itself becomes a whirlwind
            Sorrowful young lady
so doleful, most sad
her heart beats, yielding rough splinters
with its sudden throbbings
In the depths of her silence she is damaged
and her eyelids cede to the force of her tears:
    perverse    unlucky    shameless
The celebration has ended for now and perhaps forever
biting are the fractured writings of the scoundrel
who torments her soul.
She is blind.    The light of the timid courtesan
is out
after the repeated false faces
of her sullen lover
the feigned charms of a bachelor passionate
and trapped among the beggars with a look of penitence
he remains to ask forgiveness for his audacity
        Off the mast last trip’s dirty sails still hang
The wind hisses
radiance cannot pass through the sea of hanging sails
the prayer repeats itself like a crystal voice in a familiar tongue
and is lost in the squall
Our maid
frail and old      a hurricane crosses her face
cracking her careful manners    her pleasant gestures
The estuary is distant    opposite the reef
Nevertheless it is she who succumbs while the ship stays afloat
and the ocean rises up portside to her thoughts    Rimbaud and
maybe only Rimbaud starboard to her
struggling in his drunken boat
Motherhood never knotted her womb
never pressed upon it the legitimacy of the sapling
not in deepest love or idle chance
    there sensation stayed untouched
        the seed of marble and the progenitor, sterile

Vertaald door Deborah Moore

Sergio Badilla Castillo (Valparaíso, 30 november 1947)

De Amerikaanse toneelschrijver en filmregisseur David Mamet werd geboren op 30 november 1947 in Chicago, Hij studeerde aan het Goddard College in Vermont en de Neighorhood Playhouse School of Theater in New York. In 1976 maakte hij zijn Newyorkse debuut met een dubbelvoorstelling van 'The duck variations', met twee oude mannen pratend op een bank in het park en 'Sexual perversity in Chicago', over twee jongemannen op vrouwenjacht (in 1986 verfilmd als 'About Last Night'). Verder schreef hij 'American Buffalo' (1975), over de gangstermentaliteit van de zakenwereld, 'Glengarry Glen Ross' (1983), zijn met de Pulitzer Prize bekroonde nachtmerrie uit de Onroerend Goed Makelaardij, 'Speed-the-Plow' (1987), over de verschrikkingen van Hollywood, en 'Oleanna' (1993). Mamet wordt vaak vergeleken met Samuel Becket en Harold Pinter. In 1994 debuteerde hij als romanschrijver met 'The Village', over de zwarte achterkant van het hedendaagse Amerikaans dorpsleven. Vanaf 1981 schreef Mamet ook filmscenario's, beginnend met de nieuwe versie van Cain's 'The Postman Always Rings Twice', 'The Untouchables' (1987) en 'House of Games' (1987), een film die hij ook regisseerde. Recent schreef en regisseerde hij 'Homicide' (1991).

Mamet staat bekend om zij Mametspeak, een halfrealistische straattaal die zijn stukken over de machistische mannenwereld (American Buffalo, Speed the plow) een bijzonder realisme verleende, terwijl hij vaak een kritische noot liet horen bij recente ontwikkeingen in de Amerikaanse maatschappij.

Uit: Why I Am No Longer a 'Brain-Dead Liberal'

“I wrote a play about politics (November, Barrymore Theater, Broadway, some seats still available). And as part of the "writing process," as I believe it's called, I started thinking about politics. This comment is not actually as jejune as it might seem. Porgy and Bess is a buncha good songs but has nothing to do with race relations, which is the flag of convenience under which it sailed.

But my play, it turned out, was actually about politics, which is to say, about the polemic between persons of two opposing views. The argument in my play is between a president who is self-interested, corrupt, suborned, and realistic, and his leftish, lesbian, utopian-socialist speechwriter.

The play, while being a laugh a minute, is, when it's at home, a disputation between reason and faith, or perhaps between the conservative (or tragic) view and the liberal (or perfectionist) view. The conservative president in the piece holds that people are each out to make a living, and the best way for government to facilitate that is to stay out of the way, as the inevitable abuses and failures of this system (free-market economics) are less than those of government intervention.

I took the liberal view for many decades, but I believe I have changed my mind.

As a child of the '60s, I accepted as an article of faith that government is corrupt, that business is exploitative, and that people are generally good at heart.”

David Mamet (Chicago, 30 november 1947)

De Canadese dichter, arts, auteur, kunstenaar, militair John Alexander McCrae werd geboren in Guelph (Ontario) op 30 november 1872. Hij had zich onderscheiden in de Boerenoorlog (1899-1902) waaraan hij als arts-vrijwilliger had deelgenomen. In 1901 nam hij ontslag uit militaire dienst en wijdde zich aan een medische carrière tot op 4 augustus 1914 de Eerste Wereldoorlog uitbrak en hij zich opnieuw meldde als vrijwilliger. Hij werd benoemd tot arts bij de First Brigade van de Canadian Field Artillery. McCrae schreef met een zekere regelmaat gedichten waarvan ook een aantal in literaire bladen werd geplaatst. Op 22 april 1915 werden de eerste aanvallen met  chloorgas ingezet te Boezinge, de plaats waar McCrae als arts frontdienst verrichtte tijdens de gevechten. Diep onder de indruk van de gebeurtenissen schreef hij op 3 mei het gedicht In Flanders Field, misschien wel het meest bekende gedicht uit deze oorlog:

In Flanders Field

In Flanders fields the poppies blow

Between the crosses, row on row,

That mark our place; and in the sky

The larks, still bravely singing, fly

Scarce heard amid the guns below.

We are the Dead. Short days ago

We lived, felt dawn, saw sunset glow,

Loved and were loved, and now we lie,

In Flanders fields.

Take up our quarrel with the foe:

To you from failing hands we throw

The torch; be yours to hold it high.

If ye break faith with us who die

We shall not sleep, though poppies grow

In Flanders fields.

The Anxious Dead

O guns, fall silent till the dead men hear

Above their heads the legions pressing on:

(These fought their fight in time of bitter fear,

And died not knowing how the day had gone.)

O flashing muzzles, pause, and let them see

The coming dawn that streaks the sky afar;

Then let your mighty chorus witness be

To them, and Caesar, that we still make war.

Tell them, O guns, that we have heard their call,

That we have sworn, and will not turn aside,

That we will onward till we win or fall,

That we will keep the faith for which they died.

Bid them be patient, and some day, anon,

They shall feel earth enwrapt in silence deep;

Shall greet, in wonderment, the quiet dawn,

And in content may turn them to their sleep.

John McCrae (30 november 1872 - 28 januari 1918)

De Engelse schrijver David Nicholls werd geboren op 30 november 1966 in Hampshire. Hij werd opgeleid tot acteur en heeft ook als zodanig gewerkt. Hij trad o.a. op in het West Yorkshire Playhouse en het Royal National Theatre, daarbij gebruik makend van het pseudoniem David Holdaway. Als romanschrijver debuteerde hij in 2003 met Starter for Ten.

Uit: A Question of Attraction

„QUESTION: Stepson to Robert Dudley and onetime favorite of Elizabeth I, which nobleman led a poorly planned and unsuccessful revolt against the queen, and was subsequently executed in 1601?
ANSWER: Essex. All young people worry about things, it’s a natural and inevitable part of growing up, and at the age of sixteen my greatest anxiety in life was that I’d never again achieve anything as good, or pure, or noble, or true, as my O-level exam results.
I didn’t make a big deal about them at the time, of course; I didn’t frame the certificates or anything weird like that, and I won’t go into the actual grades here, because then it just gets competitive, but I definitely liked having them: qualifications. Sixteen years old, and the first time I’d ever felt qualified for anything.
Of course, all that was a long, long time ago. I’m eighteen now, and I like to think I’m a lot wiser and cooler about these things. So my A-levels are, comparatively, no big deal. Besides, the notion that you can somehow quantify intelligence by some ridiculous, antiquated system of written examinations is obviously specious. Having said that, they were Langley Street Comprehensive School’s best A-level results of 1985, the best for fifteen years in fact, three As and a B, that’s nineteen points—there, I’ve said it now—but I really, honestly don’t believe that’s particularly relevant, I just mention them in passing. And, anyway, compared to other qualities, like physical courage, or popularity, or good looks, or clear skin, or an active sex life, just knowing a whole load of stuff isn’t actually that important.““

David Nicholls (Hampshire, 30 november 1966)

De Amerikaanse schrijver Wil Mara werd geboren op 30 november 1966 in de buurt van Long Beach Island, New Jersey. Hij schrijft zowel fictie als non-fictie. Hij won de 2005 New Jersey Notable Book Award voor Wave, waarin de reactie van een eilandbevolking op een tsunami wordt beschreven. Hij voltooide het boek al in 2004. De uitgave werd uitgesteld toen Zuidoost-Azië in december 2004 door een echte tsunami werd getroffen.

Uit: Blown Away!

„The train stopped at Islamorada right on time, and Dad was there with the truck to meet us. I'll never forget the look on his face when we paraded Jewel and Rudy down the ramp and onto the dirt road.

"Am I seeing right?" Dad asked.

"You're seeing right, Dad!" I yelled, pushing the tipsy wheelbarrow, with the dog trotting along behind me. "Sharkey bought a mule and a dog in Key West!" Sharkey led Jewel nicely this time. The mule was probably tired of the train ride and eager to keep Rudy in her sights.

"She's a pretty thing, isn't she?" Sharkey said proudly as Jewel nuzzled his arm.

"Her name's Jewel," I told Dad. "The dog came with her. His name's Rudy."

"My game leg's been bothering me, and I thought the mule could help pull the boats in when they need work -- that kind of thing," Sharkey explained.

"I suppose a mule could come in handy," Dad agreed.

"Mules have put this whole country together," Sharkey went on, somewhat defensively, as if he had to explain that he wasn't totally crazy to have come home with Jewel. "They took the pioneers out West, they built the Erie Canal..."

"They work in the coal mines," an unfamiliar girl's voice piped up. "I've seen them down there hauling the coal cars. Some of them have never seen the light of day." The girl was sitting on the steps of the train station. Beside her was a battered cardboard suitcase that looked as though it might fall apart at any moment. I wondered if she was traveling by herself.“

Wil Mara (Long Beach Island, 30 november 1966)

De Amerikaanse dichter, schrijver en essayist Lee Klein werd geboren op 30 november 1965 in New York. Hij is o.a de schrijver van "World's Biggest Shopping Mall Poem"dat in 1997 verscheen, gevolgd door "Financial Surrealists Take the Train" in 1999. Hij schrijft o.a voor Performing Arts Journal (formerly Johns Hopkins now MIT Press). 

Uit: Incidents of Egotourism in the Temporary World

„She walks out of the airport terminal bathroom, her posture worthy of balancing sacks of grain on her head. She looks around where she last saw me. I’ve hidden myself behind a soda machine. I just barely catch a glance of her. She doesn’t seem abandoned. She stops, stands still. I have her half-packed duffel tucked out of sight. She’s alone in the Philadelphia airport with only what she has in her pockets. She stands there, a solid figure just a few strides in front of the women’s bathroom. A barely perceptible glow on the side of her cheek. I’d jump out if I sensed the least distress. But she just stands there, not moving, probably expecting me to emerge from the men’s room any second. She reaches into her well-worn jeans, pulls out a dollar, tries to smooth it on her thigh. Then she uses the edge of a pay-phone encasement, working over the creases in Washington’s portrait until he looks much younger, more amendable to the soda machine’s discerning dollar-bill mechanism. She starts moving toward me. I duck back against the wall. Then I realize it’d be better if I continued observing her from point-blank range. I position myself so a sliver of my eye can just see the least outline of her jacket. I hear the dollar-bill mechanism inhale her bill. A moment of choice. She presses one of the rectangular glowing logos. I feel the soda machine’s internal mechanisms process her order. There’s a second between her pressing and the drop of the can, a hesitancy, and in that second I wonder if the machine’s considering whether it should honor its side of the bargain (since it already has the money), or maybe there’s something else going on: like it’s thinking how can I give this one a can of my precious soda? I feel a glass-hanging moment of potential rejection that shatters when the can drops.“

Lee Klein (New York,.30 november 1965)

De Chinese schrijfster Adeline Yen Mah werd geboren op 30 november 1937 in Tianjin. Zij groeide op in Tianjin, Shanghai en Hong Kong met een oudere zus, drie jongere broers en een jongere halfbroer en half zuster. Toen zij zeven was stierf haar moeder en haar vader verweet haar dit overlijden zijn leven lang.Tegen de achtergrond van de Chinese geschiedenis beschreef zij in Falling Leaves het familieverhaal.

Uit: Falling Leaves

“My own memories of Tianjin are nebulous. Early photographs show a solemn little girl with clenched fists, pressed lips and serious eyes, dressed in pretty western frocks decorated with ribbons and bows. I enjoyed school and looked forward to going there. Lydia and I were pulled there and back daily in Grandmother's black, shiny rickshaw. It had a brass lamp on each side and a bell operable by foot. When I revisited Tianjin in 1987, I was surprised to find that it took only seven minutes to walk from our house to St Joseph's.

I remember Lydia as an imposing, rather intimidating figure. Between us there were three brothers and a gap of six and a half years. We were a world apart.

Lydia liked to exercise her authority and flex her muscles by quizzing me on my homework, especially catechism. Her favourite question was, 'Who made you?'To this, I always knew the answer. Like a parrot I would trot out the well worn phrase, 'God made me.' Then came the twister. A gleam came into her eyes. 'Why did God make you?' I never could answer because teacher never taught us beyond the first question. Lydia would then give me a resounding slap with her powerful right hand, and call me stupid. During our daily rickshaw rides, she liked to keep me waiting and was invariably late. On the rare occasions when I was delayed in class she simply rode the rickshaw home alone but would send the puller back to get me. She tended to be stocky, even as a child. Her physical deformity gave her a characteristic posture, with her semi-paralysed left arm hanging limply by her side and her face perpetually tilted slightly forwards and to the left. From my four-year-old perspective, she was a fearsome figure of authority.”

Adeline Yen Mah (Tianjin, 30 november 1937)

Zie voor nog meer schrijvers van de 30^e november ook mijn vorige bericht.

30-11-2008 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Belgische schrijver Jean-Philippe Toussaint werd op 29 november 1957 geboren in Brussel. Zie ook mijn blog van 29 november 2006 en ook mijn blog van 29 november 2007.

Uit: De Televisie (Vertaald door Marianne Kaas)

''Toen we Cafe Einstein uitkwamen waren we lichtelijk aangeschoten, John en ik. Een paar seconden geleden had John afscheid van me genomen (hij was weer op zijn fiets gestapt en ik had hem nagekeken terwijl hij wegreed in de nacht), en nu wachtte ik in mijn eentje in de Kurfurstenstrasse op een taxi. Aan de overkant van de straat, in het schijnsel van een lantaarn, stond een tippelaarster, gekleed in corselet, te wachten tot ze door een auto zou worden opgepikt, haar dijen en heupen naakt onder het dunne netweefsel van haar zijden kousen, en ik trachtte me een leergierige houding te geven tegenover haar op het troittoir.

Terwijl ik bleef turen naar een denkbeeldige taxi aan het einde van de straat, kon ik het af en toe toch niet laten om een vluchtige blik te werpen op het schaars geklede meisje dat daar tegenover me stond te wachten in de nacht, maar ondanks de zeer lichte dronkenschap die mijn slapen omhulde, voelde ik me op geen enkele wijze fysiek tot haar aangetrokken, niet dat ze lelijk was of juist wel, dat was het punt niet, naar die maatstaf gemeten was ze non-existent, gezichtloos en identiteitsloos, totaal opgesloten in het meest stereotiepe beeld van haar functie, rijzig, blond en atletisch lichaam, niet meer dan dat, met een weelde van even ogenschijnlijk opwindende als bedroevend conventionele erotische parafernalia, getailleerd corselet en sjofel rood leren jackje dat een ontmoedigende klinische kilte uitstraalde.”

Jean-Philippe Toussaint (Brussel, 29 november 1957)

De Engelse dichter en schrijver Mario Petrucci werd geboren op 29 november 1958 in Londen.  Hij studeerde o.a. natuurkunde en Milieuwetenschappen aan de Middlesex University. Tegenwoordig is hij niet alleen dichter, maar ook voordrachtskunstenaar, essayist, songwriter, radiopresentator en organisator. Hij won vier maal de London Writers Competition.

YOU

With you here, I had a zoological time.
At the sink I slobbered your nape

with bloodhound kisses, paw on each shoulder.
Was all meerkat for your key in the door.

In the shower I'd be robin, cheeping
my heart out from a steam-basted chest.

Under dawn duvets I was squirrel-whiskered –
fossicked and dug you, all scratchy-toed.

Cold evenings, iguana, I'd slow-lick
lips, all-foured around your trunk.

And when you said I was your man
I brayed so they heard it in Bosotoland.

Now you're gone, they cower under lock and key.
Come back. Bring out the animals in me.

IF YOU WERE TO COME BACK

I'd stand at the door like one bereaved:
Aghast and breathless,
With silence stretched between us
For a second
Before it snapped -
And my heart burst its banks
In belief.

Then I'd draw you in by both hands
I'd kiss you on the mouth, on the face
Wear out your name
                   with soft saying
I'd kiss you more than you would want
Until you'd have to draw back, breathless
As one wounded
To try to speak, to tell me
Why it was you came.

Mario Petrucci (Londen, 29 november 1958)

De Italiaanse schrijver, schilder, arts en politicus Carlo Levi werd geboren op 29 november 1902 in Turijn. In 1935 werd Levi naar het Siberië van Italië verbannen wegens antifascistische activiteiten. Hij genoot er een beperkte bewegingsvrijheid, maar werd vanwege zijn beroep door de notabelen als een der hunnen gezien. De gewone dorpelingen hoopten vooral dat Levi hun medische zorg zou kunnen bieden. Op basis van zijn dagboek beschrijft Carlo Levi op aangrijpende en ook geestige wijze de beslommeringen in een verarmd, achtergebleven, maar desondanks herkenbaar Italiaans dorp. Het boek werd in 1978 door Francisco Rosi verfilmd. Christus kwam niet verder dan Éboli wordt als een van de belangrijkste boeken van de 20e eeuw gezien.

Uit: Christ Stopped at Eboli

"Christ did stop at Eboli, where the road and the railway leave the coast of Salerno and turn into the desolate reaches of Lucania. Christ never came this far, nor did time, nor the individual soul, nor hope, nor the relation of cause to effect, nor reason nor history. Christ never came, just as the Romans never came, content to garrison the highways without penetrating the mountains and forests, not the Greeks, who flourished beside the Gulf of Taranto. None of the pioneers of Western civilization brought here his sense of the passage of time, his deification of the State or that ceaseless activity which feeds upon itself. None has come to this land except as an enemy, a conqueror, or a visitor devoid of understanding."

Carlo Levi

Zelfportret 

De Cubaanse dichter en singer-songwriter Silvio Rodríguez Domínguez werd geboren in San Antonio de Los Baños op 29 november 1946. Rodríguez was 13 jaar oud toen in 1959 Fidel Castro de macht overnam. Hij werd zoals veel van zijn leeftijdsgenoten gegrepen door revolutionar enthousiasme. Hij zette zich in 1961 in voor een campagne tegen analfabetisme. Van een vriend kreeg hij zijn eerste gitaarlessen. Tijdens zijn militaire diens ontwikkelde hij zijn vaardigheden op dat instrument verder. Om de verveling te verdrijven begeleidde hij zichzelf op de gitaar, terwijl hij zijn zelfgeschreven liedjes zong. In 1967 verscheen hij voor het eerst op televisie, en begon hij enige bekendheid te verwerven. Zijn teksten waren poëtisch maar droegen ook een grote symboliek. Hij werd populair onder jonge Cubanen, maar trok tevens de aandacht van het Ministerie van Cultuur.

In 1968 werkte Rodríguez gedurende vijf maanden op de vissersboot Playa Girón, bij wijze van bestraffing door de Cubaanse overheid. Hij werd na een optreden gearresteerd en beschuldigd van het zingen van anti-communistische teksten, waarop hij gedwongen werd arbeid te verrichten op deze boot. In deze periode schreef 72 hij liederen waaronder Ojalá en Playa Girón. De teksten en de muziek van deze liederen werden samengebracht in een bundel genaamd Canciones del Mar (Liederen van de Zee).

In America

I grew up, here in America
Where good people worked hard
And everyone got along
I thought things were fine, here in America
But I was wrong
It seems it's all black and
white, here in America
Either the color of money, or
the color of your skin
Used to know wrong from
right, here in America

And we will again
We can all live together
With Christ as Lord
And us united in Him
We will all live forever
When the King of Kings comes again
Through the eyes of our God, I see America
With no black and white
None in bondage or free
Because Jesus is Lord, here in America
And He'll always be- Oh yeah!
We can all live together
United in Him

Silvio Rodríguez (San Antonio de Los Baños, 29 november 1946)

De Ierse schrijver C.S. Lewis werd geboren op 29 november 1898 in Belfast. Zie ook mijn blog van 29 november 2006.

Uit: Mere Christianity

„"I now come to that part of Christian morals where they differ  most sharply from all other morals.  There is one vice of which no man  in the world is free; which every one in the world loathes when he

sees it in someone else; and of which hardly any people, except  Christians, ever imagine that they are guilty themselves.  I have  heard people admit that they are bad-tempered, or that they cannot

keep their heads about girls or drink, or even that they are cowards.

I do not think I have ever heard anyone who was not a Christian accuse  himself of this vice.  And at the same time, I have very seldom met  anyone, who was not a Christian, who showed the slightest mercy to it  in others.  There is no fault which makes a man more unpopular, and no  fault which we are more unconscious of in ourselves.  And the more we  have it ourselves, the more we dislike it in others.

     "The vice I am talking of is Price or Self-Conceit: and the  virtue opposite to it, in Christian morals, is called Humility.  You  many remember, when I was talking about sexual morality, I warned you

that the centre of Christian morals did not lie there.  Well, now, we  have come to the centre.  According to Christian teachers, the  essential vice, the utmost evil, is Pride.  Unchastity, anger, greed,  drunkenness, and all that, are mere fleabites in comparison: it was  through Pride that the devil became the devil: Pride leads to every  other vice: it is the complete anti-God state of mind.“

C.S. Lewis (29 november 1898 – 22 november 1963)

De Amerikaanse schrijfster Louisa May Alcott werd geboren op 29 november 1832 in Germantown, Pennylvania. Zie ook mijn blog van 29 november 2006.

Uit: Op eigen wieken

„De drie jaren die voorbijgegaan zijn, hebben geen groote veranderingen in het stille gezin teweeg gebracht. De oorlog is geëindigd, en mijnheer March rustig thuis, verdiept in zijn boeken en zijn kleine gemeente, voor wie hij, zoowel door natuurlijken aanleg, als door hoogere geestesgaven, een uitmuntend herder is. Een kalm, werkzaam man, rijk in de wijsheid, die beter is dan geleerdheid, in de liefde, die alle menschen "broeders" noemt, en in die echte vroomheid, die

den geheelen mensch heiligt en hem eerbiedwaardig en beminnelijk maakt.

Hoewel hij onbemiddeld was, en zijn volslagen belangeloosheid hem verhinderde veel opgang in de wereld te maken, gevoelden toch vele achtenswaardige menschen zich door deze hoedanigheden tot hem aangetrokken, en zij vonden bij hem dan ook in ruime mate, wat zij zochten, want zelfs de langdurige moeilijkheden, waarmede hij te worstelen had gehad, bleken geen spoor van bitterheid in zijn ziel te hebben achtergelaten.

Vurige jongemannen vonden den reeds grijzen geleerde even vurig en jong van hart als zij; nadenkende of bedroefde vrouwen kwamen onwillekeurig met hun twijfelingen en leed tot hem, daar zij zeker waren het vriendelijkst medegevoel en den besten raad bij hem te vinden; zondaars beleden hun zonden aan den kinderlijk eenvoudigen man, en werden bestraft, maar gesterkt tevens; talentvolle menschen vonden in hem een verwanten geest; eerzuchtigen ontdekten in hem een edeler streven dan het hunne, en zelfs wereldsche lieden gaven toe, dat zijn overtuigingen schoon en waar waren, hoewel "men er niet rijk door werd."

Louisa May Alcott (29 november 1832 – 6 maart 1888)

29-11-2008 om 20:17 geschreven door Romenu  

De Duitse dichter en schrijver Wilhelm Hauff werd geboren in Stuttgart op 29 november 1802. Zie ook mijn blog van 29 november 2006.

Der Mutter zum 24. Dez. 1824

Oft schwimmt ein Schiff durch stille Wogen

Sorglos im heitern Sonnenlicht,

Da fällt vom reinen Himmelsbogen

Ein Blitz der seinen Mast zerbricht:

Das ist des Schicksals schwere Hand,

Drum glücklich wer dem Schlag entronnen

Wer einen Retter sich gewonnen

Der ihn hinausschifft an den Strand!

Das Schiff versinkt. – Du trotzt den Wellen

Auf leichtem Kahn mit schwacher Hand?

Dein Fahrzeug kann ein Stoß zerschellen

Und noch ist's weit bis an den Strand!

Und ohne Anker willst Du ziehn?

Die Nacht umhüllt das Licht der Sterne

Sie leiten Dich nicht aus der Ferne

Zum Hafen Deiner Ruhe hin.

Doch wunderbar! er teilt die Wogen,

Der Kahn fliegt durch der Klippen Reihn,

Durch Stürme ist er hingezogen,

Und in den Hafen läuft er ein. –

Das ist die Mutter, die dies schafft!

Denn, war der Himmel noch so trübe

Sie schiffte mit dem Stern der Liebe

Ihr Anker war des Glaubens Kraft.

Wilhelm

Wilhelm Hauff  (29 november 1802 - 18 november 1827)

De Oostenrijkse schrijver Ludwig Anzengruber werd geboren op 29 november 1839 in Wenen. Zie ook mijn blog van 29 november 2006.

Uit: Die G'schicht' vom jüngsten Tag

„Da sein wir so alle nacheinander herg'leg'n, wir Toten, drunter und drüber, einschichtig, paarweis', z' dritt und z' viert und wie sich's halt 'troffen hat, – ich weiß nit, war'n's 3000 Jahr' – 2000 Jahr', sechs Wochen, oder was für a Zeit war, nach mein'm Versterben, die allerältesten, wie die jüngsten Toten führ'n kein' Kalender. Auf einmal is mir, als wurd' 'blasen – aber schon wie! Du weißt noch, wie die böhmischen Musikanten bei uns war'n im Ort und sein ins G'meinwirtshaus in die klein' Gaststub'n kämma, wie da, so oft der kleine Dicke mit der großen Blechblasen ang'hob'n hat, die Wand' zum zittern ang'fangt hab'n, just a so war's, tief bis in die Erd' h'nein hat sich alles 'beutelt.

Na, du weißt, unsereins schind't sich gehörig und man hat sein g'sund's Stückl Schlaf. Na, so denk' ich mir, is dos dumm, is g'wiß wieder so a Malefizball beim Wirten im Dorf unten, daß man kein' Ruh' hat – und will mir die Aug'n reib'n – heilige Mutter Anna, war das a Schrocken, wie ich mir mit die dürren Beiner in die leeren Augen einifahr' – und am ganzen Leib zum Scheppern anfang'!! – Jessas, denk' ich, du bist ja vorlängst verstorb'n – und hitzt dürft etwa gar schon der jüngste Tag sein. Wann ich nur g'schwind' mein' Hosen zum H'neinschliefen bei der Hand hätt' –! So kannst doch nit unter die Leut' gehn! –„

Ludwig Anzengruber (29 november 1839 – 10 december 1889)

De Amerikaanse schrijfster Madeleine L'Engle werd geboren in New York op 29 november 1918. L'Engle ging na verschillende kostscholen naar Smith College, waar ze bij het toneel betrokken raakte. Vervolgens werkte ze een aantal jaren bij het toneel, waar ze haar man ontmoette. Ze trouwden in 1946. Ze schreef een aantal boeken, maar had moeite om te kiezen tussen het schrijven en haar gezin (een dochter, een geadopteerde dochter en een zoon). Na vele afwijzingen door uitgevers overwoog ze om op te houden met schrijven, maar kon dat niet. „A Wrinkle In Time“(Flits in de ruimte) kreeg een belangrijke prijs en sindsdien werd het makkelijker om haar boeken uitgegeven te krijgen. Ze werkte ook als lerares, in een bibliotheek en soms aan een universiteit. Ze schreef zowel prentenboeken, verhalen, gedichten, toneelstukken als informatieve boeken, en zowel voor kinderen als voor volwassenen.

Uit: A Wrinkle In TIme

"Now, don''t be frightened, loves," Mrs. Whatsit said. Her plump little body began to shimmer, to quiver, to shift. The wild colors of her clothes became muted, whitened. The pudding-bag shape stretched, lengthened, merged. And suddenly before the children was a creature more beautiful than any Meg had even imagined, and the beauty lay in far more than the outward description. Outwardly Mrs. Whatsit was surely no longer a Mrs. Whatsit. She was a marble-white body with powerful flanks, something like a horse but at the same time completely unlike a horse, for from the magnificently modeled back sprang a nobly formed torso, arms, and a head resembling a man''s, but a man with a perfection of dignity and virtue, an exaltation of joy such as Meg had never before seen. No, she thought, it''s not like a Greek centaur. Not in the least.

From the shoulders slowly a pair of wings unfolded, wings made of rainbows, of light upon water, of poetry.

Calvin fell to his knees.

"No," Mrs. Whatsit said, though her voice was not Mrs. Whatsit''s voice. "Not to me, Calvin. Never to me. Stand up."

"Ccarrry themm," Mrs. Which commanded.

With a gesture both delicate and strong Mrs. Whatsit knelt in front of the children, stretching her wings wide and holding them steady, but quivering. "Onto my back, now," the new voice said.

The children took hesitant steps toward the beautiful creature.“

Madeleine L’Engle (29 november 1918 – 6 september 2007)