Bij de vijfde zondag van de vasten

 
Beeld van Christus als de Goddelijke Zaaier in Steyl

‘Unless a grain of wheat falls into the ground and dies…’

Oh let me fall as grain to the good earth
And die away from all dry separation,
Die to my sole self, and find new birth
Within that very death, a dark fruition,
Deep in this crowded underground, to learn
The earthy otherness of every other,
To know that nothing is achieved alone
But only where these other fallen gather.

If I bear fruit and break through to bright air,
Then fall upon me with your freeing flail
To shuck this husk and leave me sheer and clear
As heaven-handled Hopkins, that my fall
May be more fruitful and my autumn still
A golden evening where your barns are full.

 
Malcolm Guite (Ibanda, 12 november 1957)
St. Anne's Church in Ibadan, Nigeria, de geboorteplaats van Malcolm Guite

Zie voor de schrijvers van de 18^e maart ook mijn vorige twee blogs van vandaag.

18-03-2018 om 12:11 geschreven door Romenu  

De Duitse schrijfster Christa Wolf werd geboren op 18 maart 1929 in het huidige Poolse Gorzów Wielkopolski. Zie ook alle tags voor Christa Wolf op dit blog.

Uit: Was bleibt

„Ich putzte mir die Zähne, kämmte mich, benutzte gedankenlos, doch gewissenhaft verschiedene Sprays, zogmich an, die Sachen von gestern, Hosen, Pullover, ich erwartete keinen Menschen und würde allein sein dürfen, das war die beste Aussicht des Tages. Noch einmal mußte ich schnell zum Fenster laufen, wieder ergebnislos.
Eine gewisse Erleichterung war das natürlich auch, sagte ich mir, oder wollte ich etwa behaupten, daß ich auf sie wartete? Möglich, daß ich mich gestern abend lächerlich gemacht hatte; einmal würde es mir wohl peinlich sein, daran zu denken , daß ich mich alle halbe Stunde im dunklen Zimmer zum Fenster vorgetastet und durch den Vorhangspalt gespäht hatte; peinlich, zugegeben. Aber zu welchem Zweck saßen drei junge Herren viele Stunden lang beharrlich in einem weißen Wartburg direkt gegenüber unserem Fenster.
Fragezeichen. Die Zeichensetzung in Zukunft gefälligst ernster nehmen, sagte ich mir. Uberhaupt: sich mehr an die harmlosen Übereinkünfte halten. Das ging doch, früher. Wann? Als hinter den Sätzen mehr Ausrufezeichen als Fragezeichen standen? Aber mit simplen Selbstbezichtigungen würde ich diesmal nicht davonkommen.
Ich setzte Wasser auf. Das mea culpa überlassen wir mal den Katholiken. Wie auch das paternoster. Dossprechungen sind nicht in Sicht.
Weiß, warum in den letzten Tagen ausgerechnet weiß? Warum nicht, wie in den Wochen davor, tomatenrot, stahlblau? Ais hätten die Farben irgendeine Bedeutung, oder die verschiedenen Automarken. Als verfolgte der undurchsichtige Plan, nach dem die Fahrzeuge einander ablösten, verschiedene Parklücken in der ersten oder zweiten Autoreihe auf dem Parkplatz besetzten, irgendeinen geheimen Sinn, den ich durch inständiges Bemühen herausfinden könnte; oder als könnte es sich lohnen, darüber nachzudenken, was die Insassen dieser Wagen — zwei, drei kräftige, arbeitsfähige junge Männer in Zivil, die keiner anderen Beschäftigung nachgingen als im Auto sitzend zu unserem Fenster herüberzublikken — bei uns suchen mochten.“

 
Christa Wolf (18 maart 1929 – 1 december 2011) 
Cover

De Duitse schrijfser, televisiepresentatrice, actrice en zangeres Charlotte Roche werd geboren in High Wycombe, Engeland, op 18 maart 1978. Zie ook alle tags voor Charlotte Roche op dit blog.

Uit: Mädchen für alles

„Wenn ich jetzt hier rumlaufe und eine Flappe ziehe, wie ich gern würde, denken alle, ich bin eine frustrierte Hausfrau, also lächele ich, ich versuche, das Lächeln so natürlich wie möglich aussehen zu lassen.
Achtung, gleich kann ich es kontrollieren, an der Treppe im Flur unten hängt ein kleiner Spiegel, mit Möwen dran aus Blech, was auch immer das soll. Als wir das Haus eingerichtet haben, war ich voll mit Hormonen, Nestbautrieb, haben alle zu mir gesagt, ja, ja, da war ich wohl etwas kitschig unterwegs, hat schlagartig aufgehört nach der Geburt meiner Tochter, das Kitschigsein.
Ich verlangsame meine Schritte, versuche das natürlichste Lächeln überhaupt, schaue nur den Bruchteil einer Sekunde in den Spiegel und finde das Lächeln gar nicht natürlich. Scheiße, klappt nicht, das Überspielen meiner wahren Gefühle. Mein Gesichtsausdruck sieht eher verzweifelt aus als locker, glücklich, frei.
Ich muss was tun, ich will nicht, dass diese ganzen fremden Arschlöcherfreunde von meinem Pupsischwager meine Gefühle sehen können. Ich gehe in die Küche und hole die Melonen aus dem Kühlschrank. Das war auch die Idee von meinem kleinen schwer verliebten Schwager Arne. Hat er wohl von Jamie Oliver. Den spricht er zu allem Überfluss auch noch immer französisch aus. Er hat schon vor ein paar Tagen mit einer großen Spritze und einer dicken Kanüle von der Apotheke mehrere Melonen mit Wodka präpariert. Man zieht die Spritze mit Wodka auf und spritzt mehrere Ladungen Wodka rein. Man muss sie regelmäßig umdrehen, weil sich sonst der ganze Wodka in die untere Kurve legt, durch die Erdanziehung. Offensichtlich ist in einer Wassermelone noch viel Platz für viel Wodka, er kam vor seiner Hochzeit die Tage mehrmals vorbei und hat immer noch ein Plätzchen darin gefunden. Der hat mit Sicherheit zwanzig, dreißig Shots Wodka reingepackt. Wenn die Gäste diese Melonen essen, geht's hier ab.“

 
Charlotte Roche (High Wycombe, 18 maart 1978) 

De Amerikaanse dichter en schrijver John Updike werd geboren in Shillington, Pennsylvania, op 18 maart 1932. Zie ook alle tags voor John Updike op dit blog.

Uit: Terrorist

“The deaths of insects and worms, their bodies so quickly absorbed by earth and weeds and road tar, devilishly strive to tell Ahmad that his own death will be just as small and final. Walking to school, he has noticed a sign, a spiral traced on the pavement in luminous ichor, angelic slime from the body of some low creature, a worm or snail of which only this trace remains. Where was the creature going, its path spiralling inward to no purpose? If it was seeking to remove itself from the hot sidewalk that was roasting it to death as the burning sun beat down, it failed and moved in fatal circles. But no little worm-body was left at the spirals center.
So where did that body fly to? Perhaps it was snatched up by God and taken straight to Heaven. Ahmads teacher, Shaikh Rashid, the imam at the mosque upstairs at 2781 1/2 West Main Street, tells him that according to the sacred tradition of the Hadith such things happen: the Messenger, riding the winged white horse Buraq, was guided through the seven heavens by the angel Gabriel to a certain place, where he prayed with Jesus, Moses, and Abraham before returning to Earth, to become the last of the prophets, the ultimate one. His adventures that day are proved by the hoofprint, sharp and clear, that Buraq left on the Rock beneath the sacred Dome in the center of Al-Quds, called Jerusalem by the infidels and Zionists, whose torments in the furnaces of Jahannan are well described in the seventh and eleventh and fiftieth of the suras of the Book of Books.
Shaikh Rashid recites with great beauty of pronunciation the one hundred fourth sura, concerning Hutama, the Crushing Fire:

And who shall teach thee what the Crushing Fire is?
It is God's kindled fire,
Which shall mount above the hearts of the damned;
It shall verily rise over them like a vault,
On outstretched columns.”

 
John Updike (18 maart 1932 – 27 januari 2009)
Cover

De Engelse dichter en schrijver Wilfred Owen werd op 18 maart 1893 geboren in Oswestry in Shropshire. Zie ook alle tags voor Wilfred Owen op dit blog.

Song Of Songs

Sing me at morn but only with your laugh;
Even as Spring that laugheth into leaf;
Even as Love that laugheth after Life.

Sing me but only with your speech all day,
As voluble leaflets do; let viols die;
The least word of your lips is melody!

Sing me at eve but only your sigh!
Like lifting seas it solaceth; breathe so,
Slowly and low, the sense that no songs say.

Sing me at midnight with your murmurous heart!
Let youth's immortal-moaning chord be heard
Throbbing through you, and sobbing, unsubdued.

The Unreturning

Suddenly night crushed out the day and hurled
Her remnants over cloud-peaks, thunder-walled.
Then fell a stillness such as harks appalled
When far-gone dead return upon the world.

There watched I for the Dead; but no ghost woke.
Each one whom Life exiled I named and called.
But they were all too far, or dumbed, or thralled,
And never one fared back to me or spoke.

Then peered the indefinite unshapen dawn
With vacant gloaming, sad as half-lit minds,
The weak-limned hour when sick men's sighs are drained.
And while I wondered on their being withdrawn,
Gagged by the smothering Wing which none unbinds,
I dreaded even a heaven with doors so chained.

 
Wilfred Owen (18 maart 1893 – 4 november 1918)
Affiche

De Franse dichter Stéphane Mallarmé werd geboren in Parijs op 18 maart 1842. Zie ook alle tags voor Stéphane Mallarmé op dit blog.

Feuillet d'album

Tout à coup et comme par jeu
Mademoiselle qui voulûtes
Ouïr se révéler un peu
Le bois de mes diverses flûtes

Il me semble que cet essai
Tenté devant un paysage
A du bon quand je le cessai
Pour vous regarder au visage

Oui ce vain souffle que j'exclus
Jusqu'à la dernière limite
Selon mes quelques doigts perclus
Manque de moyens s'il imite

Votre très naturel et clair
Rire d'enfant qui charme l'air.

Renouveau

Le printemps maladif a chassé tristement
L'hiver, saison de l'art serein, l'hiver lucide,
Et dans mon être à qui le sang morne préside
L'impuissance s'étire en un long bâillement.

Des crépuscules blancs tiédissent sous mon crâne
Qu'un cercle de fer serre ainsi qu'un vieux tombeau,
Et, triste, j'erre après un rêve vague et beau,
Par les champs où la sève immense se pavane.

Puis je tombe énervé de parfums d'arbres, las,
Et creusant de ma face une fosse à mon rêve,
Mordant la terre chaude où poussent les lilas,

J'attends, en m'abîmant que mon ennui s'élève...
— Cependant l'Azur rit sur la haie et l'éveil
De tant d'oiseaux en fleur gazouillant au soleil.

Stéphane Mallarmé (18 maart 1842 - 9 september 1898)
Musée départemental Stéphane Mallarméin Vulaines-sur-Seine

De Argentijnse schrijver Héctor Bianciotti werd geboren op 18 maart 1930 in Córdoba. Zie ook alle tags voor Héctor Bianciotti op dit blog.

Uit: Le pas si lent de l'amour

« Il convient de ne pas trop connaître le lendemain ; y voir clair est plus terrible que l'obscurité. Au reste, pour tenir debout, il faut apprendre à tomber. J'en acquis très tôt la certitude, et que c'était la seule chose qui nous incombe, notre seule contribution au destin.
Comme les plantes obéissent à la lune, et la modeste lune de nos songes à l'univers, ainsi chacun de nous.
Je ne me souviens pas d'avoir pour de vrai réfléchi avant de mettre à exécution tels ou tels desseins qui désormais donnent à la vie, tout en zigzag, l'apparence d'une suite de recommencements prémédités. Jamais je n'eus l'impression de prendre parti, d'arrêter par moi-même un choix quelconque : en me haussant ou en m'abaissant selon mes penchants, j'ai agi pour sauver mon âme — l'âme qui, lente, mais avec obstination et en silence, mûrit son projet et, nous accordant de croire que nous en sommes le maître, nous permet par intermittence de l'entrevoir.
Aussi, ai-je quitté la plaine natale, et les miens, avant la puberté ; à dix-huit ans le refuge que m'offrit le séminaire ; et, six ans plus tard, mon pays ; tout cela, et davantage ceci, sans moyens, juste une manière d'instinct de bête traquée et l'ambition de me confondre au plus vite avec l'idée que je nourrissais de moi-même.
Je ne crois ni au courage ni au mérite, et quand bien même j'y croirais, je ne m'attribuerais ni l'un ni l'autre ; comme le poète, j'ai écouté les sirènes et leurs chants réciproques et, n'ayant pas le cou flexible, j'ai regardé devant moi.
Il s'en fallait de quelques heures que je n'eusse vingt-cinq ans révolus lorsque, à l'aube du 18 mars 1955, le paquebot à bord duquel j'étais monté quinze jours auparavant à Buenos Aires, gagnait la mer Tyrrhénienne, mettant le cap sur Naples."

 
Héctor Bianciotti (18 maart 1930 – 11 juni 2012)
Cover

De Nederlandse schrijver Hellema (pseudoniem voor Alexander Bernard (Lex) van Praag) werd geboren in Amsterdam op 18 maart 1921. Zie ook alle tags voor Hellema op dit blog.

Uit: Bestekken

“Geen die onderging hoe, met anderen dicht opeengepakt in rumoerige ruimten, zich aan zijn afgekalfde ik, nog maar behuisd in een ontluisterd lichaam, een collectief lot voltrok dat elke gedachte aan persoonlijke uitverkiezing uitbande, kan zich in zijn herinneringen losmaken van de anderen. Hij was nooit alleen, toen niet -en nu niet. Hij sliep nooit alleen - en uit die omarming kan hij zich niet meer bevrijden. Hij haatte de anderen die niet wilden weten wie hij eigenlijk geweest was - dat hield hem staande; zoals hij zich nadien handhaafde door die te haten die niet wilden weten hoe het eigenlijk geweest was. Wie wij zijn ligt in de verleden tijd. Maar het gaat ons niet om een reconstructie van wat er gebeurd is. Daarvoor is het te laat, want wij waren wel getuige, maar ons relaas zou de levendigheid missen van het verslag van de tijdgenoot, of het zou gesteld moeten worden in een dode taal, het jargon van die jaren. Het zou ook niet interessant zijn. Wij zijn overlevenden, geen helden - wij hebben niets om ons op te beroemen. Of het zou onze naïeviteit moeten zijn. Maar nee, dat is te gemakkelijk. Want niemand hield ons toen voor naïef - wij geloofden in de schoonheid als ieder ander; het is het onvermogen van vandaag om welk lijden dan ook voor onmogelijk te houden dat ons het stempel opdrukt van goedgelovigen, toen. Wat wij willen - en moeten - is het aanbrengen van orde in de chaos (op zichzelf een sacrale handeling), het aanbrengen van een structuur in de tijd, als het samenstellen van een kalender van gebeurtenissen, zoals de joden doen die zich de grote feiten uit hun historie in een jaarlijkse cyclus in herinnering blijven roepen. En de vraag van het kind op de avond voor het Paasfeest - waarop de uittocht uit Egypte wordt herdacht - de verbazing van de nieuwe generatie, is de altijd terugkerende reden voor het vertellen van het oude verhaal. Maar de onverschillige, zegt de thora, vraagt niet. Ga tot hem en vertel hem. Wij zijn het geheugen van de geschiedenis. Wat wij ons herinneren staat tussen verleden en toekomst - als een vermaning dat dezelfde dingen opnieuw gaan gebeuren als niemand luistert naar hoe het geweest is.”

 
Hellema (18 maart 1921 – 19 maart 2005) 

De Duitse schrijver Christian Friedrich Hebbel werd geboren in Wesselburen op 18 maart 1813. Zie ook alle tags voor Friedrich Hebbel op dit blog.

Uit: Barbier Zitterlein

“Es war Abend, und der Barbier Zitterlein saß an seinem Tisch. Eine helle Lampe brannte auf demselben und beleuchtete das Gesicht des langen, dünnen Mannes, der sich um das Abendbrot, welches seine Tochter Agathe auftrug, wenig bekümmerte. Die Tochter setzte sich an den Tisch und klimperte, um den Vater aus seinen Gedanken zu wecken, mit den zinnernen Löffeln; endlich sagte sie leise:
»Vater, wollt Ihr nicht essen?«
»Jawohl,« antwortete Zitterlein und rückte näher zum Tische.
»Eine Biersuppe? ach, du liebes, treues Kind!«
Beide fingen an zu essen. Zitterlein fiel in sein vorheriges Stillschweigen zurück und aß nur wenig; Agathe sah ihn zuweilen mitleidig an, bald legte auch sie den Löffel nieder und begann, den Tisch abzuräumen.
»Bist du schon satt, Agathe?« fragte der Vater und heftete einen glühenden Blick auf sie.
»Ihr wißt, ich esse zur Nacht nicht viel,« antwortete Agathe, »aber Ihr, Vater, Ihr solltet die schöne, kräftige Suppe nicht so verschmäht haben, denn Ihr eßt sie gern, und sie tut Euch wohl.«
»Du hast recht, mein Kind, und ich sollte es um so weniger getan haben, als dies der letzte Abend ist, wo wir so recht innig beisammen sind!«
»Der letzte Abend?« fragte Agathe und sah ihren Vater erstaunt an.
»Freilich der letzte,« – antwortete dieser – »du weißt, morgen hole ich den Gesellen, und dann ist das vorbei!«
»Mein Gott, Vater, ich versteh' Euch nicht. Ich meine, der Gesell soll die Stütze Eures Alters werden; Ihr sollt Ruhe haben, und ein junger Mann, wie der Gesell, kann in die einförmige Stille unsers Hauses recht gut passen: Ihr werdet nicht so oft sitzen und grübeln, und ich –«
»Du wirst weniger Langeweile haben, nicht wahr?« – unterbrach Zitterlein sie heftig – »das ist recht, mein Kind, quäle du mich auch!«
»Vater, was meint Ihr?« – antwortete Agathe ihm sanft, indem sie sich vor ihn hinstellte – »Ihr wißt, daß ich Euch liebe, und daß ich, wenn Ihr so tiefsinnig zu grübeln sitzt, nicht Langeweile, sondern nur das tiefste Mitleid, ja Grausen empfinde.«

 
Friedrich Hebbel (18 maart 1813 - 13 december 1863)
Cover

De Australische schrijver Max Barry werd geboren op 18 maart 1973 in Melbourne. Zie ook alle tags voor Max Barry op dit blog.

Uit: Company

“The thing you have to remember,” Roger says, “is that it’s all about respect.” Roger has one elbow on Freddy’s cubicle partition wall, his lean frame blocking the entrance. “The donut itself is irrelevant. It’s the lack of respect the theft implies.”
Freddy’s phone trills. He looks at the caller ID screen: reception. “Roger, please, I have to pick up the new grad. They keep calling.”
“Just a moment. This is important.” Roger knows Freddy will wait. Freddy has been a sales assistant for five years. He is quick-witted, inventive, and full of ideas, so long as that’s okay with everybody else. Freddy is a participant. A member. He is happiest when he’s blending in with a crowd. In any group of people, the one you can’t remember is Freddy. He has wriggled so far inside Zephyr Holdings that Roger sometimes has difficulty telling where the company ends and Freddy begins.”I’m explaining why I want you to go to Catering and find out exactly how many donuts they gave us today.”
Desperation enters Freddy’s eyes. “If I get this new grad, he can do it. He’s your assistant.”
Roger ponders this for a moment. “He may not appreciate the need to treat a situation like this delicately.” This means: Keep it from Elizabeth and Holly.
“I’ll tell him. Please, Roger, you’re getting me in trouble with reception.”
“All right. All right.” Roger holds up his palms in surrender. “Go get your graduate, then.”
“Your graduate.”
Roger looks at him sharply. But Freddy is not being disrespectful, Roger realizes; Freddy is just being accurate. “Yes, yes. That’s what I meant.”

 
Max Barry (Melbourne, 18 maart 1973)

Zie voor nog meer schrijvers van de 18e maart ook mijn vorige blog van vandaag.

Zie voor bovenstaande schrijvers ook mijn blog van 18 maart 2007 enook  mijn blog van 18 maart 2008 en eveneens mijn blog van 18 maart 2009 deel 1 en ook deel 2.

18-03-2018 om 12:10 geschreven door Romenu  

De Oostenrijkse schrijver en dichter Wolfgang Bauer werd geboren op 18 maart 1941 in Graz. Zie ook alle tags voor Wolfgang Bauer op dit blog.

Der Aschenbecher

Alles, was verbrannt,
sammelt sich
von geordneter Hand bewogen:
Im Aschenbecher.
Rund bleckt er seine verrauchte Zunge
uns entgegen,
uns,
die wir ihn schätzen
wegen seiner stillen Dienstbarkeit.

Einst wird das All auch
in einen Aschenbecher fallen und
vom freundlichen Husten Gottes
in alle Winde
zerstreut werden.

Im gelben Aschenbecher liegt Indiens Weisheit,
die Zigarette ist in ihm ausgedrückt

Graz

Windloser Dschungel in die Ebene gefrorene Schildkröte
mühsam dein Leben geschützt durch das Kochen
deines orange-elektrisch beleuchteten Herzens
darin künstliche Fräuleins einander fragen:
Was hab ich für Möglichkeiten?
oder junge Burschen sagen:
Ich wohne weit draußen am Stadtrand.
Dein verwischter Himmel zittert über den lauen Straßen
die vorsichtig um die Ecken schielen.
Seltsamer Arsch der Welt!
Der nie scheißt!
Links und rechts lidlose Glasglubschaugen
die starr ins Jenseits blicken und dort alles mitansehen müssen.
An der Mur lecken die Höllenhunde Chemieschaum
tremorige Dichter verschütten den Rotwein
auf ihren weinroten modernden Samt
Im Stadtpark ist's finster.
Die leise Straßenbahn am Ende einer Winternacht
mag dein Glück sein.

 
Wolfgang Bauer (18 maart 1941 – 26 augustus 2005)

De Amerikaanse romancier Richard Thomas Condon werd geboren op 18 maart 1915 in New York. Zie ook alle tags voor Richard Condon op dit blog.

Uit: The Manchurian Candidate

"The prune pie is very good, sir," the waitress said. He told her he'd take the prune pie and he hated her in a hot, resentful flash because he did not want prune pie. He hated prune pie and he had been maneuvered into ordering prune pie by a rube waitress who would probably slobber all over his shoes for a quarter tip. "I wanted to tell you how we felt about Ed, Mr. Mavole," Raymond said. "I want to tell you that of all the guys I ever met, there was never a happier, sweeter, or more solid guy than your son Ed." The little man's eyes filled. He suddenly choked on a sob so loud that people at the counter, which was quite a distance away, turned around. Raymond spoke to the girl quickly to cover up. "I'm twenty-four years old. My astrological sign is Pisces. A very fine lady reporter on a Detroit paper once told me always to ask for their astrology sign because people love to read about astrology if they don't have to ask for it directly." "I'm Taurus," the girl said.
"We'd be very good," Raymond said. She let him see just a little bit behind her expression. "I know," she said. Mr. Mavole spoke in a soft voice. "Sergeant—you see—well, when Eddie got killed his mother had a heart attack and I wonder if you could spare maybe a half an hour out and back. We don't live all the way into the city, and—" O Jesus! Raymond saw himself donning the bedside manner. A bloody cardiac. The slightest touchy thing he said to her could knock the old cat over sideways with an off-key moan. But what could he do? He had elected himself Head Chump when he had stepped down from Valhalla and telephoned this sweaty little advantage-taker. "Mr. Mavole," he said, slowly and softly, "I don't have to be in Washington until the day after tomorrow, but I figured I would allow a day and a half in case of bad weather, you know? On account of the White House? I can even get to Washington by train from here overnight, the Spirit of St. Louis, the same name as that plane with that fella, so please don't think I would even think of leaving town without talking to Mrs. Mavole—Eddie's mother." He looked up and he saw how the girl was looking at him. She was a very pretty girl; a sweet-looking, nice, blond girl. "What's your name?" he asked. "Mardell," she said. "Do you think I'll be able to get a hotel here tonight?" "I'm absolutely sure of it." "I'll take care of that, Sergeant," Mr. Mavole said hurriedly. "In fact, the paper will take care of everything. You would certainly be welcome to stay at our place, but we just had the painters. Smells so sharp your eyes water." Raymond called for the check. They drove to the Mavoles'. Mardell said she'd wait in the car and just to forget about her”.

 
Richard Condon (18 maart 1915 – 9 april 1996)
Frank Sinatra als majoor Bennett Marco en Douglas Henderson als kolonel Milt in de gelijknamige film uit 1962

De Duitse dichter en schrijver Walter Rheiner (eig. Walter Heinrich Schnorrenberg) werd geboren op 18 maart 1895 in Keulen. Zie ook alle tags voor Walter Rheiner op dit blog.

Uit: Kokain

„Aufgescheucht war er gegangen, als der Abend schon (dunkler Strom) blau über die Häupter der Passanten ausgegossen war. Jetzt war die Nacht da. Flimmernd strahlte der Asphalt auf, wenn ein Automobil surrend an Tobias vorbeistob. Aus den Café-Vorgärten schwemmte eine süße Musik über ihn hin. Gesprächsfetzen wehten, ungehört von ihm, vorüber. Es war ein stetes Wandeln bunter, vornehmer Damen, diskreter Herren da, ein unaufhörlicher Verkehr lachender Equipagen und Autos, der melancholisch-heitere Abendgesang der großen düsteren Stadt, die auf ihre Art zu leben verstand.
... Und er? Verstand er zu leben? Wie lebte er denn?
Geblendet stand er an der Schwelle des Platzes, und eine Fontäne von Licht und Lauten umsprang ihn. Er sann nach, kurz, abrupt.
Gewiß kein Leben dieser Art, das ebenso Schein ist wie die bunten Roben, die strahlenden Autos, die lächelnden Masken, die ihm vorüberzogen. Wie lebte er? Was war dies: das Aufstehen morgens um zehn oder elf Uhr, manchmal auch mittags; dies Aufstehen mit dem tiefen Ekel vor seinem Zimmer, vor seinen Büchern, seinen Kleidern, seiner eigenen Person? Die tägliche Konstatierung, dass er kein Geld habe, und dies Überlegen, woher er es bekommen könne, von welchem Bekannten oder Unbekannten und durch welche Mittel. Dieser tägliche Hunger gleich morgens, den er verachtete. Die tägliche Abwehr gegen die alte Zimmerwirtin, die ihre Miete verlangte. Dann dies lustlose Verlassen des Hauses, das ihm ebenso zuwider war wie die unendlich lange Straße, in der es stand und die den höhnischen Namen des großen Philosophen führte, dessen Werke er einst gelesen hatte und der ihm wie ein Vater erschien, der mit dem Krückstock drohte. Das schlechte Gewissen, mit dem er um Geld bat im Café oder vor den Sesseln der Redakteure, die ihm erstaunt den Zigarrenrauch ins Gesicht bliesen und ihn verdrießlich abschüttelten. Diese Leere des Hirns, das ekelhafte Ressentiment, das er spürte und das ihn ungerecht machte gegen alle Leute mit anständigen Anzügen, zufriedenem Antlitz und ruhigem Schritt. Und dann: – dann kam der große Fluch, der Abend, der ihn einspann und die dämonische Unruhe brachte, die ihn wie einen Kreisel sich um sich selbst drehen ließ. Die Vöglein pfiffen – und unentrinnbar stand er seinem Schicksal gegenüber, das sich vor ihm aufbaute und ihm mit mächtiger Hand seinen Weg wies: Geh!“

 
Walter Rheiner (18 maart 1895 – 12 juni 1925)
Cover

De Sloveense dichter en schrijver Srečko Kosove werd geboren in Sezana op 18 maart 1904. Zie ook alle tags voor Srečko Kosovel op dit blog.

An Autumn Landscape

The sun is autumn calm
as though in mourning;
behind the slender cypress trees
behind the white wall of the graveyard. –

The grass all red in the sun. –
Do you wear the clogs of dogma?
A bicycle abandoned on an autumn road.
You ride through a dying landscape.

A staid man walks the field,
he is as cold as autumn,
he is as sad as autumn.
Faith in humanity.
To me it is a sacred thought.
A speechless silence is like sorrow.
I am no longer sad
for I do not think of myself.

Delirium

Martyrdom of thoughts.
A blue sea.
A grey jail.
A soldier spiking desperate thoughts
with his bayonet
under the window.
Pardon me. "Never mind."
Sigaretta.
Eine Edison.
I can hear the blue sea
throbbing steadily
at my skull.

Vertaald door Katarina Jerin

 
Srečko Kosovel (18 maart 1904 - 27 mei 1926)

De Franse schrijver Jean Anglade werd geboren op 18 maart 1915 in Bonnets bij Thiers. Zie ook alle tags voor Jean Anglade op dit blog.

Uit: Confidences auvergnates 

« Première solution: produire davantage encore. Davantage de blé. Pendant des siècles, grâce à son tchernoziom, à sa terre noire d'origine volcanique, la Limagne a fourni de magnifiques récoltes céréalières, vingt-cinq quintaux à l'hectare. Cela ne suffit plus. On la couvre d'engrais, de phosphates, de nitrates. Le rendement monte à cent quintaux. Parfois, la nature violentée se venge: le moindre orage couche ses tiges trop hautes à la tête trop lourde. Davantage de lait. On remplace les vieilles races auvergnates, salers, aubracs, ferrandaises, par des vaches immigrées, hollandaises, danoises. Celles-ci pissent le lait comme nos fontaines pissent l'eau. Nourries dans des stabulations libres. Repas réglés par des ordinateurs auxquels elles obéissent grâce à un petit relais qu'elles portent au cou sitôt qu'il leur lâche sa décharge, elles se dirigent vers la mangeoire. Menus également conformes aux décisions de l'ordinateur : tant de soja, tant de maïs, tant de luzerne, le tout sous forme de granulés. Et c'est encore l'ordinateur qui choisit pour elles le taureau ou ses germes, père de ses futurs enfants. Mais alors, qu'est devenu le sentiment ?
Le monde entier - du moins dans les pays industriels - est gouverné par les ordinateurs. Nos fonctionnaires, nos gestionnaires ont un ordinateur à la place de l'âme. Et si, dans ce système nouveau une erreur vient à se glisser, c'est la faute de l'ordinateur, naturellement.
Résultat de ces changements: nos vaches produisent trop de lait. Apparition des quotas. Déversement du surplus dans les égouts.”

 
Jean Anglade (18 maart 1915 - 22 november 2017)

De Amerikaanse schrijver George Ames Plimpton werd geboren op 18 maart 1927 in New York. Zie ook alle tags voor George Plimpton op dit blog.

Uit: The Bogey Man

“After checking in I went around to the pro shop at Del Monte Lodge and inquired about getting a caddy for the tournament. Almost all the golfers, I was told, both professional and amateur, had already checked in, and most of the caddies had been assigned. There might be somebody left out back, they said. I looked out there, and a somewhat elderly caddy got up off a bench and hurried up and introduced himself. Abe, his name was—a very small man encased in oversized clothes, an extra-long windbreaker over a worn dark sweater, the baggy pants of a top-banana comedian hanging loosely on him and making him look, from afar, like a waif. He had a dark, wind-creased face and a rather gloomy set to his mouth. He said, "You looking for someone to pack your bag?" "Absolutely," I said. He went on to say that I was lucky to get him. Abe wasn't just any "bag-toter." He knew the three Monterey courses from twenty, maybe thirty years' experience and had "packed" bags for some of the "great ones." "Marty Furgol—packed for him," he said. "Oh yes," I said. "You ain't a pro?" he asked hopefully. "I'm afraid not," I said. "Who is your pro?" "Bob Bruno."
"Who's he?" "Well, for one thing he's just about the tallest pro on the tour." "Well, that's something," Abe said. We went out that afternoon to get in as much of a practice round as we could before darkness fell. We played the ocean holes of Pebble Beach under a setting sun. Out in the sea hundreds of whales were moving north, so that sometimes, looking out, one could spot a dozen or so spouts at the same time, a feather of spray, pink in the dying sun, and then the distant dark roll of the body beneath. Abe said as we walked along that he was originally a seafaring man. He had come west from Massachusetts, and he had been with the sardine fleets out of Monterey in the days when the schools were thick and lay out beyond the kelp beds. He had become a furniture mover after that, caddying when he had the time. In the evening, years before, when the tides were right, he went down to the rocks and beaches where the sea boiled in at the famous oceanside holes of Pebble Beach and, equipped with a long pole and a sack, he scraped around for lost balls, which he would then sell.”

 
George Plimpton (18 maart 1927 – 25 septem 2003)
Cover 

De Engelse dichter en kunstcriticus William Cosmo Monkhouse werd geboren op 18 maart 1840 in Londen. Zie ook alle tags voor Cosmo Monkhouse op dit blog.

There Once Was An Old Monk Of Basing

There once was an old monk of Basing,
Whose salads were something amazing;
But he told his confessor
That Nebuchadnezzar
Had given him hints upon grazing.

There Was A Young Lady Of Wilts

There was a young lady of Wilts,
Who walked up to Scotland on stilts;
When they said it was shocking
To show so much stocking
She answered: 'Then what about kilts?'

We Are Children

Children indeed are we—children that wait
Within a wondrous dwelling, while on high
Stretch the sad vapors and the voiceless sky;
The house is fair, yet all is desolate
Because our Father comes not; clouds of fate
Sadden above us—shivering we espy
The passing rain, the cloud before the gate,
And cry to one another, “He is nigh!”
At early morning, with a shining Face,
He left us innocent and lily-crown’d;
And now this late—night cometh on apace—
We hold each other’s hands and look around,
Frighted at our own shades! Heaven send us grace!
When He returns, all will be sleeping sound.

 
Cosmo Monkhouse (18 maart 1840 – 20 juli 1901) 
View of the Pool of London door W. Fenoulet, 1840

De Duitse schrijver Friedrich Nicolai werd geboren op 18 maart 1733 in Berlijn. Zie ook alle tags voor Friedrich Nicolai op dit blog.

Uit: Unter Bayern und Schwaben

„München hat vor vielen Städten, selbst vor dem großen Wien, den Vorzug, daß es von ihm eine in neuerer Zeit erschienene, vollständige Beschreibung gibt, die einem Fremden als Leitfaden dienen kann. Man verdankt sie Herrn Prof. Westenrieder. Ich weiß sehr wohl, daß daran viel und zum Teil mit Recht Kritik geübt worden ist, aber im großen und ganzen gehört dieses Werk doch zu den wenigen wirklich nützlichen Städtebeschreibungen. Eine solche Aufgabe scheint nicht schwer zu sein, denn man hat ja alles, was man beschreiben will, vor Augen. So dachte ich auch, bis ich mich selbst an eine solche Beschreibung machte. Doch die Erfahrung hat mich inzwischen die Schwierigkeiten gelehrt, eine solche Menge von Gegenständen, wie sie sich in einer großen Stadt zeigen, unter dem rechten Gesichtspunkt zusammenzufassen, dabei das Bemerkenswerte auszuwählen und es kurz und doch klar zu beschreiben. Die erste Ausgabe meiner Beschreibung von Berlin war, obgleich ich größten Fleiß darauf verwendet hatte, noch sehr unvollkommen.
München ist eine Stadt von mittlerer Größe, und im allgemeinen sind die Gassen hier viel breiter als in Wien. Die Kaufingergasse, die Neuhausergasse, das Tal u. a. sind alle breit genug. Der Platz oder Markt, wo die Hauptwache ist, hat recht ansehnliche Häuser, unter denen sich Arkaden wölben. Auf diesem Platz steht ein vergoldetes Bildnis der Jungfrau Maria auf einer hohen marmornen Säule, um deren Basis man geharnischte Engel damit beschäftigt sieht, Ungeheuer zu zerhauen. Der Jesuitenpater Crammer erklärt dazu in seinem Werk »Das deutsche Rom«, wie er München nannte: »Die vier Tiere sind eine Natter, ein Basilisk, ein wilder Löwe und ein Drache. Diese vier Tiere symbolisieren die vier Übel eines Landes: ansteckende Luft und Krankheiten, Hungersnot, Krieg und die Ketzerei.
Die Residenz oder das kurfürstliche Schloß ist ein ungeheuer großes Gebäude, ohne rechten Zusammenhang und mit einer schlechten Symmetrie, von dem 1750 noch dazu ein Teil abgebrannt und bisher nicht wieder aufgebaut worden ist. Man hat im Schloß aber immer noch genug Platz übrig, denn es ist so weitläufig, daß es acht Höfe einschließt.“

 
Friedrich Nicolai (18 maart 1733  - 8 januari 1811)
Cover

Zie voor bovenstaande schrijvers ook mijn blog van 18 maart 2007 en ook  mijn blog van 18 maart 2008 en eveneens mijn blog van 18 maart 2009 deel 1 en ook deel 2.

18-03-2018 om 12:09 geschreven door Romenu  

In Memoriam F. Starik

De Nederlandse dichter en schrijver, beeldend kunstenaar, zanger en fotograaf F. Starik is vrijdag op 59-jarige leeftijd overleden. Dat heeft zijn uitgever bekendgemaakt. F. Starik werd geboren in Apeldoorn op 1 juli 1958. Zie ook alle tags voor F. Starik op dit blog.

Lege mannen

Vandaag denk ik aan de mannen
die in cafés lijken te wonen, altijd
als je onderweg bent zie je ze zitten
aan een tafel, alleen, ze roken.

Sommige van die mannen groeten je
dat is al een eer, ze bewaren hun hand
voor zielsverwanten, je herkent
hun zoekende blik van grote afstand.

Kijk ze haastloos drinken, zuinig en bedaard,
de dag is jong, de nachten oud, er moet nog veel
gezwegen, stug rokend uit het raam gestaard

tijd moet stuk. De straat is maar een straat,
rumoer dat tegen ruiten slaat, regen, altijd regen,
geen notie van uitzicht op een uitzicht, geen.

Zweef

Als kind kon ik ’s nachts het raam uit vliegen
ik spreidde mijn armen en dreef door de nacht
als een meeuw op de wind, het was niet moeilijk en niet zwaar
ik spreidde simpelweg mijn armen en zweven maar.

Freud zegt hierover: een gesublimeerd verlangen naar macht
ach, wist ik veel, ik was een kind, ik was veertien jaar.

Nu hoor ik vaak een bel gaan in mijn hoofd
soms de zoemer van de buitendeur, soms
het schorre belletje van boven
sinds ik geen wekker meer bezit
rinkel ik mezelf wakker in de nacht
of zegt iemand keihard hallo in mijn oor
het klinkt zeer levensecht maar
nooit staat er iemand naast mijn bed.

Ik ben het zelf die de bel produceert
die de wekker wekt
zichzelf telefoneert
ik ben het zelf die hallo zegt

vliegen doe ik allang niet meer.

Dode hoek

Mensen die je kent, mensen
die je best had kunnen kennen.
Een mevrouw die op een schoolplein stond
om haar kinderen weg te brengen, op te halen,
net als jij daar wachtte, soms met iemand sprak
maar meestal in gedachten - een gezicht
dat je als je het ergens anders tegenkwam
in verwarring bracht.

Zoals je winkeliers
alleen maar in hun winkel snapt.
Daarbuiten klopt iets niet.

Een gezicht dat jaren later
zomaar ergens op een fietspad fietst,
je was het jaren kwijt,
je weet het weer,
hebt bijna spijt.

 
F. Starik (1 juli 1958 – 16 maart 2018)

18-03-2018 om 07:53 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter Frans Babylon (pseudoniem van Franciscus Gerardus Jozef Obers) werd geboren in Deurne op 18 maart 1924 - Bloemendaal, 21 augustus 1968), Hij was de oudste van dertien kinderen van handelsreiziger Leonard Hendrik Obers en diens vrouw Joanna Theodora Coopmans. In 1958, 1959 en 1960 won hij de Literatuurprijs van de gemeente Hilvarenbeek voor zijn werken “Goudvissen in aquarium”, “Moeder” en “Oester”. Behalve eigen werk, maakte Frans Babylon ook bewerkingen/vertalingen van Chinese en Japanse poëzie.Eind jaren ’50 raakte Frans Babylon echter in een crisis en trok hij voor langere tijd naar Zuid-Frankrijk en Spanje. Zijn vrouw Tosca en zijn twee kinderen liet hij daarbij in de steek. Babylon huwde tweemaal; in 1950 met Tosca de Vries en in 1961 hertrouwde hij met Nel Waller Zeper, beeldend kunstenares. Uit dit huwelijk werden twee zonen geboren. In 1967 gingen ook zij uit elkaar. Ook Babylons jongere broer Leon was dichter. Diens werk is verschenen onder de schuilnaam 'Leon van Kelpenaar'. Leon verdronk in 1951, een ongeluk dat diepe indruk maakte op Babylon. Zeventien jaar later verdronk hij zichzelf, 44 jaar oud. In 1978 verscheen “Frans Babylon, Een liefhebbend geheugen korrigeert. Bloemlezing uit alle gedichten”, samengesteld door Ton Veugen.

Basiliekengel

Verlaten stenen engel, die geschaad
maar souverein in strenge plooigewaden
nog waakt voor één der basiliekarcaden,
recht tegenover u voel 'k mijn verraad.

Een Jacobijn verminkte uw gelaat,
maar uw noblesse kon geen tijd zelfs schaden.
Uw bovenaardse glimlach laat zich raden,
nu gij vereenzaamd op uw voetstuk staat.

Uw aanschijn is een troost voor mijn verdriet:
want liegen bleek het lachen van gestreelde
gezichten, flets van poedercoloriet.

Praalwacht van Christus die ik vaak verried,
als ik belust mijn eeuwigheid verspeelde,
uw angelieke lach vergeet ik niet.

Moeder

Pas als ge eenmaal dood, begraven bent
zal uw aanwezigheid me gaan behoeden
en uw vereeuwigd leven mij gaan voeden
als een genaden gevend sacrament.

Pas dan weet ik dat ik u heb miskend
en nooit meer mijn tekorten kan verhoeden.
Ik zal mijn oorsprong meer en meer vermoeden
naarmate ik uw aanschijn raak ontwend.

Pas als uw schoot, waaruit ik ben gekomen
met bloed van u, in kerkhofzand vergaat
word ik beveiligd in u opgenomen.

Gij zult voor mij met eeuwig water stromen,
als gij gestorven pas voorgoed vergaat:
de grondrivier voor mijn intiemste dromen.

 
Frans Babylon (18 maart 1924 - 21 augustus 1968)

18-03-2018 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Duitse schrijver Siegfried Lenz werd op 17 maart 1926 in Lyck, in de landstreek Masuren in Oostpruisen geboren. Zie ook alle tags voor Siegfried Lenz op dit blog.

Uit: Arnes Nachlaß

„Sie beauftragten mich, Arnes Nachlaß einzupakken. Einen ganzen Monat ließen sie verstreichen -einen Monat der Ratlosigkeit und der verzweifelten Hoffnung -, bis sie mich an einem Abend fragten, ob es nicht doch an der Zeit sei, seinen Nachlaß einzusammeln und zu verstauen, und so, wie meine Eltern das fragten, mußte ich es als Auftrag verstehen. ich versprach nichts; schweigend aß ich mein Abendbrot zu Ende, rauchte zum letzten Glas Bier eine Zigarette, dann stieg ich hinauf in mein Zimmer, das ich so lange mit Arne geteilt hatte, setzte mich auf seinen Hocker und brauchte eine Weile, ehe ich mich entschloß, sein ramponiertes Köfferchen vom benachbarten Boden zu holen und den Karton, den er damals mitbrachte. Ich hob den Deckel vom Karton, ich öffnete das Köfferchen, und während ich den Blick wandern ließ zu den offen daliegenden Sachen, die ihm gehörten, glaubte ich auf einmal, Arnes Anwesenheit zu spüren, und hatte das Gefühl, daß er mich, wie so manches Mal, dringend und fragend ansah. Vor mir lag seine finnische Grammatik - ich rührte sie nicht an; in Reichweite, als Heftbeschwerer, glänzte der von Schmutzfäden durchzogene kleine Messingbarren - ich nahm ihn nicht in die Hand; ich löste nicht die kolorierte Karte des Bottnischen Meerbusens von der Wand, die er in Augenhöhe angepinnt hatte, und ich scheute mich, das Brett mit den Schiffsknoten aufzunehmen und in den Kanon zu legen. Ach, Arne, an diesem Abend brachte ich es anfangs nicht fertig, deine Hinterlassenschaft einfach einzusammeln und still wegzuräumen und für unbestimmte Zeit in die ewige Dämmerung des Bodens zu verbannen. Zuviel kam da herauf und bot sich an, jedes Ding bezeugte etwas, gab etwas preis, wie von selbst stiftete es dazu an, Vergangen-heit zum Reden zu bringen. Ein Blick auf den kleinen, aus Holz geschnitzten und rotweiß gelackten Modell-Leuchtturm, und unwillkürlich belebte und vertiefte sich Erinnerung, ein Fenster öffnete sich, wieder herrschte Hafenwinter, ein verhangener Tag mit beißender Klammheit, der Tag, an dem Arne zu uns gebracht wurde. Wir aßen Birnen. An jenem Wintertag hingen wir erwartungsvoll am Fenster und aßen südafrikanische Tafelbirnen, die einer von Vaters Leuten in einem der Fruchtschuppen ergattert hatte, drüben im Freihafen. Kauend blickten wir auf den abschüssigen, unter Schnee liegenden Werftplatz, über den ausgetretene Wege hinliefen — von den Werkstätten zum Kontor, von den Schuppen zu den beiden Kränen —, schmutzige Wege, in denen Pfützen von Schmelzwasser schimmerten. Alles trug weiße Kappen: die verbrauchten Kolben und Wellen, die alten Anker und die ausgedienten Schiffsmasten und auch der Falltumn, in dem die Kugel herabsauste und den Schrott zu Barren zurechthämmerte, waren weiß bemützt.“

 
Siegfried Lenz (17 maart 1926 – 7 oktober 2014)
Cover

De Duitse schrijver Thomas Melle werd geboren op 17 maart 1975 in Bonn. Zie ook alle tags voor Thomas Melle op dit blog.

Uit: Sickster

„Doch die Nachträglichkeit ihrer Bemühungen war nicht zu übersehen. Die Feier stand in Konkurrenz zu der aufgestauten Vorfreude, die sie selbst verursacht hatte. Dies war ihr Tag, aber es war ein Tag wie eine vergangene Erinnerung an eine Zukunft, die sich jetzt in ihrer ganzen banalen Sensationslosigkeit zeigte. Es schien, als wären die scheidenden Schüler das letzte Mal zum Diktat gerufen worden, zum Diktat des Spaßes. Und sie gehorchten. Das echolose Schweigen der Stadt passte gut dazu.
Ein Knall, außen, und innen sofort ein Riss. Hendrik hatte früher Amseln und Spatzen im Garten seiner Eltern abgeschossen, mit einer Gaspistole, die er während der Internatszeit in seinem obersten Schrankfach versteckt hatte, aus Angst vor Razzien. Jetzt, beim Korso, sollte sie endlich wieder zum Einsatz kommen. Aber die Pistole hatte Ladehemmung. Nervös fuchtelte Hendrik an ihr herum, zeigte sie ungeduldig den teilnahmslosen Passanten, reckte sie in die Höhe, zielte auf die Sonne, drückte und zerrte am Abzug -nichts tat sich. Er fluchte. Magnus saß neben ihm, im Cabrio von Lutz, und war schon scharf betrunken vom Sekt. Er beobachtete, wie die Röte in Hendriks Gesicht mit jedem misslungenen Versuch eine Nuance dunkler wurde, während der Schweißfilm darüber immer heller glänzte. Hendrik fluchte und fingerte an der Waffe herum. Er wollte unbedingt derjenige sein, welcher diesen Startschuss ins Erwachsenenleben abgeben würde, stellvertretend für den ganzen Jahrgang. Die Häuserreihen zogen an ihnen vorbei, das Schwimmbad, die Rigal'sche Wiese, die Redoute, der Kurpark: altbekannte Plätze der Kindheit, jetzt entzaubert und profan. Alles dies wird bald verlassen sein, dachte Magnus und nahm einen weiteren Schluck vom abgestandenen Sekt. Plötzlich schnitt ein Schmerz durch sein Ohr, riss in einen Ort hinein, den er nie zuvor gespürt hatte.“

 
Thomas Melle (Bonn, 17 maart 1975)

De Nederlandse dichter Rense Sinkgraven werd op 17 maart 1965 geboren in het Friese Sint Jacobiparochie. Zie ook alle tags voor Rense Sinkgravem op dit blog.

Bombloesem

Uitbottende bom
op fruitschaal
aarderond.
Lief en aaibaar
lig je hier
inktzwarte schil
oogappel
bommetje boem.

Zo vernietigend
als de oudste
geslachtsdaad.
Tijdklok klopt
een hart
in penis.
Elke tik
een tinteling
van atomen.

Besprenkeld met
wijwater of
gedrenkt in bloed
noem ik je
Bombloesem.
Draag vrucht!

Oostenwind

Wat jij zegt is waar.
Ik ben een minnaar van niks.
Een boerenjongen met
grove handen.
Liefde is voor feestdagen.

Trek voren in de klei.
Ik ben een boer van niks.
Oogst oostenwind, denk
er zeilen bij, een schip, orkaan.
Ver weg van jou.

 
Rense Sinkgraven (Sint Jacobiparochie, 17 maart 1965)

De Franse schrijver Hafid Aggoune werd geboren op 17 maart 1973 in Saint-Etienne. Zie ook alle tags voor Hafid Aggoune op dit blog.

Uit: Rêve 78

« Un livre ne prévient pas. Il arrive sans être désiré, un passé indéfini, un avenir infini. C’est le bouleversement.
Quand une personne vous sauve la vie, elle surgit comme une personnification anonyme du Destin. Elle vous tend la main et sauve votre vie avant de s’évanouir dans la nature.
Chaque mot écrit est une main qui me fait savoir que la vie est là. C’est mon souffle, ma respiration.
Chaque mot lu de certains écrivains a été cette main qui m’a éloigné du bord des gouffres.
(…)

Là-bas, je ne savais pas qui j’étais, d’où je venais, où j’allais. Je n’avais ni pays, ni père, ni mère, ni langue. Je n’étais plus français comme je n’étais plus kabyle, juif, andalou. Je n’étais plus le petit Hervé Babel. Je n’étais pas arabe. Mes origines se perdaient sur les sentiers étroits, mon sang coulait dans les ruelles sans que je reconnaisse les miens. J’étais l’enfant de nulle part, l’enfant de personne, une planète isolée, un vagabond sans misère à la recherche de son étoile.
(…)

Aujourd’hui, je sais qu’il y a des amours difficiles, comme hantés par le passé, et qu’il faut parfois savoir attendre l’aube des beaux jours, en silence, que la rosée vienne tout purifier, que le temps fasse son œuvre dans le cœur des fils et des pères.
Ecrire m’apprend à aimer vivre.
Ecrire m’empêche d’avoir peur de vivre.
Ecrire me soulève la poitrine comme si mon corps se situait en bord de mer, l’horizon à porter de regard, face à tous les possibles. »

 
Hafid Aggoune (Saint-Etienne, 17 maart 1973)

De Duitse schrijver, essayist, vertaler, uitgever, historicus, organist en muziekwetenschapper Hans Wollschläger werd geboren op 17 maart 1935 in Minden. Zie ook alle tags voor Hans Wolfschläger op dit blog.

Uit:Die bewaffneten Wallfahrten gen Jerusalem

"Trotz des ungeheuren Quellenmaterials - für keinen Abschnitt der mittelalterlichen Geschichte liegt ein ähnlich reicher Urkundenschatz vor -, trotz einer riesigen Sekundärliteratur auch begegnet man heute immer wieder noch jenem Phänomen, das als christliche Geschichtsschreibung hinreichend bezeichnet ist: einem verhornten Gemisch aus Retusche und gespielter Ahnungslosigkeit, das besonders in Schulbüchern, Nachschlagewerken und kurzinformierenden Darstellungen gedeiht. dass es sich bei dem, was vulgo ›Kreuzzüge‹ heißt, nicht gerade um ein metaphysisches Scheibenschießen gehandelt haben kann, auch nicht bloß um höhere Seeräuberei, wie Nietzsche sagte, wird vielleicht von manchem dabei trotzdem geahnt; - um was aber handelte es sich wirklich? Handelt es sich vielleicht wirklich um eine Folge des kirchlichen Aufschwungs und der religiösen Verinnerlichung, wie der ›dtv-Atlas zur Weltgeschichte‹ ahnungslos verbreitet? Handelt es sich wirklich um den großartigsten Ausdruck der Einheit des christlichen Abendlandes, wie der ›Ploetz‹ retuschiert? Handelt es sich, wie ich sage, am Ende um nichts Geringeres als eine Autodefinition des Kirchenchristentums selbst? Sie werden dieser Frage nicht ausweichen können, wenn Sie diese Darstellung gelesen haben.
(…)

Um was es sich handelt bei der Geschichte der Christlichen Kirche, bei dem durch sich selbst in seiner Geschichte definierten Christentum - Sie werden, was immer Ihr Glaube darüber sagen mag, am Ende einiges mehr darüber wissen."

 
Hans Wollschläger (17 maart 1935 – 19 mei 2007)
Cover

De Amerikaanse schrijver William Ford Gibson werd geboren in Conway (South Carolina) op 17 maart 1948. Zie ook alle tags voor William Ford Gibson op dit blog.

Uit: Pattern Recognition

“The switch on Damien's Italian floor lamp feels alien: a different click, designed to hold back a different voltage, foreign British electricity.
Standing now, stepping into her jeans, she straightens, shivering.
Mirror-world. The plugs on appliances are huge, triple-pronged, for a species of current that only powers electric chairs, in America. Cars are reversed, left to right, inside; telephone handsets have a different weight, a different balance; the covers of paperbacks look like Australian money.
Pupils contracted painfully against sun-bright halogen, she squints into an actual mirror, canted against a gray wall, awaiting hanging, wherein she sees a black-legged, disjointed puppet, sleep-hair poking up like a toilet brush. She grimaces at it, thinking for some reason of a boyfriend who'd insisted on comparing her to Helmut Newton's nude portrait of Jane Birkin.
In the kitchen she runs tap water through a German filter, into an Italian electric kettle. Fiddles with switches, one on the kettle, one on the plug, one on the socket. Blankly surveys the canary expanse of laminated cabinetry while it boils. Bag of some imported Californian tea substitute in a large white mug. Pouring boiling water.
In the flat's main room, she finds that Damien's faithful Cube is on, but sleeping, the night-light glow of its static switches pulsing gently. Damien's ambivalence toward design showing here: He won't allow decorators through the door unless they basically agree to not do that which they do, yet he holds on to this Mac for the way you can turn it upside down and remove its innards with a magic little aluminum handle. Like the sex of one of the robot girls in his video, now that she thinks of it.
She seats herself in his high-backed workstation chair and clicks the transparent mouse. Stutter of infrared on the pale wood of the long trestle table. The browser comes up. She types Fetish:Footage:Forum, which Damien, determined to avoid contamination, will never bookmark.”

 
William Ford Gibson (Conway, 17 maart 1948)
Cover

Zie voor nog meer schrijvers van de 17^e maart ook mijn vorige blog van vandaag.

Zie voor bovenstaande schrijvers ook mijn blog van 17 maart 2007 en ook mijn blog van 17 maart 2008 en eveneens mijn blog van 17 maart 2009.

17-03-2018 om 11:20 geschreven door Romenu  

De Engelse schrijver Patrick Hamilton werd geboren op 17 maart 1904 in Hassocks, Sussex. Zie ook alle tags voor Patrick Hamilton op dit blog.

Uit: Hangover Square

“What, then, had been happening in his head a few moments before —and in the long hours before that? What?... Well, never mind now. There was plenty of time to think about that when he had found a compartment. He must find an empty one so that he could be by himself. If he had any luck, he might be alone all the way to London — there oughtn't to be many people travelling on Boxing Day. He walked up to the far end of the train, and selected an empty compartment. As he turned the handle of this, the hissing of the engine abruptly stopped. The station seemed to reel at the impact of the sudden hush, and then, a moment later, began to carry on its activities again in a more subdued, in an almost furtive way. That, he realized, was exactly like what happened in his head — his head, that was to say, when it went the other way, the nasty way, the bad, dead way. It had just gone the right way, and he was back in life again. He put his suit-case on the rack, clicked it open, and stood on the seat to see if he had packed his yellow-covered The Bar 20 Rides Again. He had. It was on the top. It was wonderful how he did things when he didn't know what he was doing. (Or did he, at the time, in some way know what he was doing? Presumably he did.) Anyway, here was his Bar 20. He clicked the bag shut again, sat down, pulled his overcoat over his legs, put the book on his lap, and looked out of the window. He was back in life again. It was good to be back in life. And yet how quiet and dismal it was in this part of the world. The trolley was still being rolled about the platform at the barrier end of the station: two porters were shouting to each other in the distance; another porter came along trying all the doors, reaching and climactically trying his own handle, and fading away again in a series of receding jabs: he could hear two people talking to each other through the wooden walls of the train, two compartments away; and if he listened he could hear, through the open window, the rhythmic purring of the mud-coloured sea, which he could see from here a hundred yards or so beyond the concrete front which was so near the station as to seem to be almost part of it. Not a soul on the front. Cold and quiet. And the sea purred gently. Dismal, dismal, dismal. He listened to the gentle purring of the sea, and waited for the train to start, his red face and beer-shot eyes assuming an expression of innocent vacancy and misery. »

 
Patrick Hamilton (17 maart 1904 – 23 september 1962)
Scene uit de gelijknamige film uit 1945 met Laird Cregar als George Harvey Bone (rechts)

De Duitse dichter, schrijver en journalist Karl Gutzkow werd geboren op 17 maart 1811 in Berlijn. Zie ook alle tags voor Karl Gutzkow op dit blog.

Uit: Berlin. Panorama einer Residenzstadt

„Schinkel hat in seinen geistvoll geschriebenen Erläuterungen zu seinen Bauten auch alle die Umstände angeführt, die ihn bewogen, dem Schauspielhause seine jetzige Gestalt zu geben. Wenn an einem öffentlichen Gebäude die Fassade nicht einmal als Ein- und Ausgang benutzt wird, wenn man auf einer großen Freitreppe Gras wachsen sieht, so regt sich unwillkürlich das Gefühl, das Unbenutzte auch für eine Überladung zu halten. Doch mögen die Kenner über den äußern architektonischen Wert des Schauspielhauses entscheiden! Das Innere dieses Theaters, wiederum nicht ausgehend von der speziellen Ansicht Schinkels, hat ganz jenen gedrückten Miniatur- und Privatcharakter, den ein Haus, das früher Nationaltheater hieß, nicht haben sollte. Es wäre vielleicht nicht nötig gewesen, dies Theater größer, als für 1200 Menschen zu bauen; aber warum dieser wunderliche Charakter der Isolierung in der Anlage des Ganzen? Ein Rang ist dem andern unsichtbar. Das Parterre und die Parkettlogen sehen nichts von den Rängen. Man weiß an einer Stelle des Hauses nicht, ob es an der andern besetzt ist. Eine Übersicht des Ganzen ist nur auf dem Proszenium und Podium möglich, so daß man, um zu wissen, ob das Haus besetzt war, die Schauspieler fragen muß. Jedenfalls geht durch dieses Privatliche, das dem Hause aufgedrückt ist, zweierlei verloren. Einmal eine größere gesellschaftliche Annehmlichkeit. Da sich das ganze Publikum nicht beisammen sieht, da der eine dem Auge des andern entzogen ist, so fällt der Charakter einer geselligen Zusammenkunft, der so oft für eine schlechte Vorstellung Ersatz geben könnte, in diesem Theater gänzlich weg. Man kann Bruder und Schwester im Theater haben und sieht sie nicht. Das zweite Unangenehme dieser winkeligen Bauart ist, daß sich das Publikum nicht als solches bildet. Publikum heißt eine Masse, die sich ihrer Kraft ansichtig ist und das Bewußtsein einer Korporation dem Spiel gegenüber zu behaupten weiß. Wo man im Parterre nicht sehen kann, welche Mienen der zweite Rang macht, wo ein Besucher des Theaters nur immer auf den Rücken des andern angewiesen ist, da kann auch keine Totalität des Urteils stattfinden; jeder ist auf sich angewiesen und der Schauspieler bleibt ohne die richtige Würdigung seiner Leistung. Mir haben viele Schauspieler gesagt, daß Berlin kein Publikum mehr hat. Der Grund liegt darin, daß die Lokalität dieses Publikum verhindert, sich als solches kennenzulernen und auszubilden...“

 
Karl Gutzkow (17 maart 1811 – 16 december 1878)
Het Schauspielhaus van Karl Friedrich Schinkel aan de Gendarmenmarkt in Berlijn, rond 1825 

De Roemeense schrijver en avantgardist Urmuz werd geboren op 17 maart 1883 in Curtea de Argeş. Zie ook alle tags voor Urmuz op dit blog.

Uit: Fuchsiada (Vertaald door Julian Semilian and Sanda Agalidi)

“During one of his days, Fuchs, having taken his umbrella to the repair shop, was forced to spend the night under the open sky.
The mysterious charm of the night with its harmonies, with those whispers, as though from another world, bestowing dreams and melancholy wonder, moved Fuchs such, that - in ecstatic transcendence - after pedaling his piano for three hours, without playing it, for fear of disturbing the silence of the night, he wound up, by grace of this bizarre mode of locomotion, in a gloomy neighborhood, in the direction of which, obeying a will not his own, he had been drawn to mysteriously - gossipy lips so spill it it was the same illustrious street which the good emperor Trajan, after the counsel of his father, Nerva, intimated to the naive shepherd Bucur to set down as the first, when he founded the city which now bears his name...
All at once, several terrestrial votaries of the Venerated One, humble servants at love's altar, vested in translucent alabaster, with incrimsoned lips and shadowy eyes, surrounded Fuchs from all directions. It was a splendid summer night. All about, song and glee, sweet whispers, harmony... The vestals of bliss greeted the artist with flowers, with towels artistically embroidered, with captivating kettles and bygone washbasins of brass brimming with aromatic water. Each shouted, louder than the other: "Darling Fuchs, give me your immaterial love!", "O, Fuchs, you are the only one who understands how to love us purely!"; and as though urged on by one and the same impulse, culminated in chorus: "Dear, dear Fuchs, play us a sonata!"...

 
Urmuz (17 maart 1883 – 23 novemmber 1923)
Cover

De Engelse dichteres en schrijfster Jean Ingelow werd geboren op 17 maart 1820 in Boston, Lincolnshire. Zie ook alle tags voor Jean Ingelow op dit blog.

A Winter Song

Came the dread Archer up yonder lawn —
Night is the time for the old to die —
But woe for an arrow that smote the fawn,
When the hind that was sick unscathed went by.

Father lay moaning, Her fault was sore
(Night is the time when the old must die),
Yet, ah to bless her, my child, once more,
For heart is failing: the end is nigh.

Daughter, my daughter, my girl, I cried
(Night is the time for the old to die)
Woe for the wish if till morn ye bide —
Dark was the welkin and wild the sky.

Heavily plunged from the roof the snow —
(Night is the time when the old will die),
She answered, My mother, 'tis well, I go.
Sparkled the north star, the wrack flew high.

First at his head, and last at his feet
(Night is the time when the old should die),
Kneeling I watched till his soul did fleet,
None else that loved him, none else were nigh.

I wept in the night as the desolate weep
(Night is the time for the old to die),
Cometh my daughter? the drifts are deep,
Across the cold hollows how white they lie.

I sought her afar through the spectral trees
(Night is the time when the old must die),
The fells were all muffled, the floods did freeze,
And a wrathful moon hung red in the sky.

By night I found her where pent waves steal
(Night is the time when the old should die),
But she lay stiff by the locked mill-wheel,
And the old stars lived in their homes on high.

 
Jean Ingelow (17 maart 1820 – 20 juli 1897)
Het Jean Ingelow House in Boston, Lincolnshire, gesloopt in 1960

De Engelse dichter Ebenezer Elliott werd geboren op 17 maart 1781 in Masborough, Yorkshire. Zie ook alle tags voor Ebenezer Elliott op dit blog.

In These Days . . .

In these days, every mother's son or daughter
Writes verse, which no one reads except the writer,
Although, uninked, the paper would be whiter,
And worth, per ream, a hare, when you have caught her.
Hundreds of unstaunched Shelleys daily water
Unanswering dust; a thousand Wordsworths scribble;
And twice a thousand Corn Law Rhymers dribble
Rhymed prose, unread. Hymners of fraud and slaughter,
By cant called other names, alone find buyers -
Who buy, but read not. 'What a loss in paper,'
Groans each immortal of the host of sighers!
'What profanation of the midnight taper
In expirations vile! But I write well,
And wisely print. Why don't my poems sell?'

The Village Patriarch

XII.
But much he dreads the town's distracting maze,
Where all, to him, is full of change and pain.
New streets invade the country; and he strays,
Lost in strange paths, still seeking, and in vain,
For ancient landmarks, or the lonely lane
Where oft he play'd at Crusoe, when a boy.
Fire vomits darkness, where his lime-trees grew;
Harsh grates the saw, where coo'd the wood-dove coy;
Tomb crowds on tomb, where violets droop'd in dew;
And, brighter than bright heaven, the speedwell blue
Cluster'd the bank, where now the town-bred boor
(Victim and wretch, whose children never smile,)
Insults the stranger, sightless, old, and poor,
On swill'd Saint Monday, with his cronies vile,
Drunk for the glory of the holy isle,
While pines his wife, and tells to none her woes!

 
Ebenezer Elliott (17 maart 1781 – 1 december 1849)
Standbeeld in Sheffield

De Amerikaanse toneelschrijver Paul Green werd geboren op 17 maart 1894 in Lillington, North Carolina. Zie ook alle tags voor Paul Green op dit blog.

Uit: In Abraham's Bosom

“BUD: Tell 'bout the fiery furnace — [ jerking his thumb backward] musta meant these old turpentime woods.
LIJE: Yeh, yeh, and us the Hebrew chillun frying in the flame—while the sweat do roll. PUNY: That old Saddy night corn liquor frying in you. Hee-hee.
BUD: [roughly] Talk, talk, little man! [They stand fanning themselves. Puny gets down on his belly at the spring.]
PUNY: Mouth about to crack— can drink this spring dry.
LIJE: [slouching his heavy body toward the pool] Hunh, me too. That ax take water same like a sawmill.
[He gets down flat and drinks with the other. The water can be heard gluking over the cataracts of their Adam's apples. The younger Negro opens his torn and sleeveless undershirt and stands raking the sweat with curved hand from his powerful chest.]
BUD: [after a moment] Heigh, Puny, you'n Lije pull your guts out'n that mudhole and let the engineer take a drink. [With a sudden thought of devilment he steps quickly forward and cracks their heads together. Puny starts and falls face foremost in the spring. Lije, slow and stolid, saves himself; crawls slowly up on his haunches, and sits smiling good-naturedly, smacking his lips and sucking the water from the slender tails of his mustache.]
LIJE: [cleaning his muddy hands with a bunch of leaves] Nunh-unh, not this time, my boy.”

 
Paul Green (17 maart 1894 – 4 mei 1981)
Scene uit een opvoering in het Paul Green Theatre, Chapel Hill, North Carolina, 2016

Zie voor bovenstaande schrijvers ook mijn blog van 17 maart 2007 en ook mijn blog van 17 maart 2008 en eveneens mijn blog van 17 maart 2009.

17-03-2018 om 11:19 geschreven door Romenu  

De Vlaamse dichter, publicist, kunstcriticus, tekstschrijver en beeldend kunstenaar Nikolaas Jan Karel (Nic) van Bruggen werd geboren in Merksem op 17 maart 1938. Als grafisch kunstenaar gebruikte hij de naam Nikolaas. Van Bruggen was medeoprichter en redacteur van het Antwerpse avant-gardetijdschrift Frontaal (1957-1959). In 1962 verscheen zijn debuutbundel “Een kogel”. Daarin betrok hij verschillende kunstvormen in zijn poëzie: jazzgedichten, poëzie bij plastische kunst enz. Ondertussen schreef hij kunstkritieken voor onder meer De Nieuwe Gazet. In 1968 was hij medeoprichter, redacteur en later hoofdredacteur van het blad Partner (1968-1972). In 1972 richtte hij samen met Patrick Conrad de literaire salon Pink Poets (1972-1982) op, die zich met taalgerichte, neoromantische en experimentele poëzie afzette tegen het nieuw realisme. Hij was ook redacteur van Diogenes (1984 - 1992). Behalve poëzie schreef Van Bruggen ook verhalen, die gebundeld werden in “Muriels droom” (1969) en “Buitenspel wuift de grensrechter” (1978). Samen met Jetty Roels vervaardigde hij een ‘foto-poëzie-plaquette’, dansfoto's met gedichten, onder de titel “Spiersteen” (1979). Met de bundel “Tussen feestend volk” (1977) verwierf Van Bruggen de Poëzieprijs van De Vlaamse Gids. Zijn “Place des Vosges” (1981) werd bekroond met de prijs van de stad Brussel.

Ars Poetica

Ik ben een maker van punten en
Komma's. Mijn woorden staan daartussen.
Ik stamel poëzie naar het einde van
Mijn zinnen, wanneer ik smachtend zing
Aan de waanzin van dit bestaan.

Ik rijg prachtig dit alles vol zin aan
Mekaar, nagelaten als een slangevel
Voor de gelukkige vinders van zeldzaam
Wrakhout. Of een handgranaat.

Ik denk ook wel eens dat het anders is,
Maar dat hoef ik niet te schrijven.
Mijn potlood wordt te zacht dan.
En er is al verdriet genoeg op aarde.

Regen toen

Herinner je 't Vondelpark
en hoe de dagen kouder werden daar,
hoe vanuit de kamer naast het Leger
het station ging drijven op de Amstel
die wij blauw dachten.

Denk aan het vignet in Fodor
toen je zei: Een zoon.
En het regende buiten
om je glanzend lichaam.

Ik ben een maker van punten

Ik ben een maker van punten en
Komma’s. Mijn woorden staan daartussen.
Ik stamel poëzie naar het einde van
Mijn zinnen, wanneer ik smachtend zing
Aan de waanzin van dit bestaan.

Ik rijg prachtig dit alles vol zin aan
Mekaar, nagelaten als een slangenvel
Voor de gelukkige vinders van zeldzaam
Wrakhout. Of een handgranaat.

Ik denk ,ook wel eens dat het anders is,
Maar dat hoef ik niet te schrijven.
Mijn potlood wordt te zacht dan.
En er is al genoeg verdriet op aarde.

 
Nic van Bruggen (17 maart 1938 – 14 juli 1991)
In 1976

17-03-2018 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver Marco Kamphuis werd geboren in Uden op 17 maart 1966. Hij studeerde vanaf 1984 Nederlands en Algemene Literatuurwetenschap aan de Katholieke Universiteit Nijmegen en in Leuven. Tijdens zijn studietijd deed hij werkervaring op in een boekhandel. Na zijn afstuderen en een periode van werkloosheid ging hij aan de slag bij verschillende uitgeverijen. In 1996 publiceerde hij de roman “De medische encyclopedie”, die werd bekroond met de Debutantenprijs. In 1998 verscheen zijn tweede roman, “Tamara”. In 2001 publiceerde hij het “Succes”, in 2006 gevolgd door "Een rusteloos leven", in 2008 door “De prijs” en in 2012 door “Havik” dat Boek van de Maand bij DWDD was.In 2014 verscheen “Aurore”, een gothic novel over hysterie in het Parijs van 1880. Kamphuis recenseert ook boeken voor NRC Handelsblad.

Uit: Havik

“Iedereen moest een spreekbeurt houden. Er konden rare dingen gebeuren, tijdens zo’n spreekbeurt. Johnnie van den Biggelaar was onderuitgegaan. Hij was al lijkbleek toen hij voor de klas ging staan. ‘Waar gaat jouw spreekbeurt over,
Johnnie?’ vroeg meneer Van Stipriaan, die achter in de klas had plaatsgenomen om Johnnie ruim baan te geven.
Johnnie mompelde iets onverstaanbaars.
‘Waarover zeg je?’
‘Vissen!’
‘Goed, begin maar.’
‘De vis is...’ zei Johnnie luid. Dat hij beefde, konden we zien aan het blaadje in zijn handen. ‘... heeft kieuwen,’ liet hij er zachtjes op volgen – en toen was hij langzaam gaan hellen, om met een bons tegen de vlakte te gaan.
Jelle de Jong, die kortgeleden uit Friesland was gekomen en zich wat afzijdig hield, vertoonde geen spoor van zenuwen toen hij zijn plaats voor het schoolbord moest innemen. Hij legde zijn blaadje op het bureau van meneer Van Stipriaan en stak meteen van wal.
‘Handen uit je zakken,’ onderbrak meneer Van Stipriaan hem.
Jelle haalde zijn handen uit zijn zakken en liet ze slap langs zijn lichaam hangen. Hij begon opnieuw.
‘Misschien kun je je kauwgom uit je mond halen,’ zei meneer Van Stipriaan. ‘Het is maar een idee.’
Jelle staarde koeltjes de klas in. Zijn kaken bleven tergend langzaam malen. We wachtten ademloos totdat hij zijn rebellie zou opgeven en een hand naar zijn mond brengen. Toen kwamen zijn kaken tot rust en zagen we hem als een aalscholver slikken, waarna hij met een triomfantelijk lachje zijn
spreekbeurt hervatte.
We beloonden hem met een hoog cijfer. Na een spreekbeurt mocht iedereen namelijk kort zijn mening over de geleverde prestatie geven en zijn waardering in een cijfer uitdrukken.
Die cijfers werden op het schoolbord genoteerd en opgeteld, en het totaal werd gedeeld door het aantal leerlingen. Daarna volgde het oordeel van meneer Van Stipriaan, dat precies evenveel gewicht in de schaal legde als dat van de hele klas samen. Meneer Van Stipriaan vond Jelles spreekbeurt een zeven waard, de klas een acht, en met een zevenenhalf op zak slenterde Jelle weer naar zijn plaats”.

 
Marco Kamphuis (Uden, 17 maart 1966)

17-03-2018 om 00:00 geschreven door Romenu  

Ida Gerhardt Poëzieprijs 2018 voor Menno Wigman

De Ida Gerhardt Poëzieprijs 2018 is postuum toegekend aan dichter Menno Wigman, voor zijn bundel “Slordig met geluk”. Wigman overleed op 1 februari op 51-jarige leeftijd. Menno Wigman werd geboren in Beverwijk op 10 oktober 1966. Zie ook mijn blog van 10 oktober 2010 en ook mijn blog van 10 oktober 2008 en eveneens alle tags voor Menno Wigman op dit blog

Herostratos

Er tikken pissebedden in mijn hoofd.
Ze naaien mijn gedachten op.
Ik denk al dagen aan een daad, zo groot,
zo hevig en dramatisch dat mijn naam
in alle kranten komt te staan. 

Napoleon, las ik, was kleurenblind
en bloed was voor hem groen als gras.
En Nero, die bijziend was, hield het  spel
in zijn arena bij door een smaragd. 

Nu even stilstaan. Moet je horen: ik
ga straks de straat op, ik besta het, schiet
me leeg en verf de feeststad groen. 

Nog voor het eind van het festijn
zal ik de grootste zoekterm zijn. 

Vliegtuiggedachten

Het donker had mijn vaders kleren aan
toen ik vannacht een vliegtuig nam.
Ik ging gelaten de douane door
en zat vertreurd te staren door het raam.
Het donker, vader, had je kleren aan.

We stegen op. Een wolk, toen nog een wolk,
zo kwam je jaren na je dood weer door.
Ik vroeg me af waar je nu overnacht,
dacht aan je stem, ons huis, je hoofd en zag
een sneeuwwoestijn waar niemand woont.

Als ik me niet vergis, papa, bewaar
je zelf geen beeld meer van je dood.
Het donker heeft ook niet je kleren aan.
Al tien jaar ben je van je huid beroofd.
Ik zoek niet langer woorden voor vergaan.

 
Menno Wigman (10 oktober 1966 – 1 februari 2018)
Cover

17-03-2018 om 00:00 geschreven door Romenu  

De geschiedkundige, dichter en toneelschrijver Pieter Cornelisz. Hooft werd geboren in Amsterdam op 16 maart 1581. Zie ook alle tags voor P. C. Hooft op dit blog.

Zang

Rozemond, hoor je spelen noch zingen?
Zie de dageraad aan komen dringen,
Dartele duiven en zwanen en mussen
Zouden de vaak uit uw ogen wel kussen,
Zo ‘t u lustte de dode te ruimen
Om de lust van de levende pluimen.

Alle weiden, alle duinen en dalen,
Hunne aêm met verheugen ophalen,
't Heugelijk jaar met zijn vrolijke tijen,
Is rechtevoort op zijn kwikste te vrijen.
Kruien, bloemen en bomen veroveren,
En zich sieren met levende loveren.

‘t Welig vee op zijn grazige zoden,
O mijn min, ons te bruilofte noden.
Al haar gezicht, haar gebaar en haar spreken,
Lopen in ‘t end van de minnelijke treken.
Op, op, op, eer de zon in de dauw schijn’.
Laat ons alle gedierte te gauw zijn.

Zang (Klare, wat heeft er uw hartje verlept)

Klare, wat heeft er uw hartje verlept
Dat het verdriet uit vrolijkheid schept,
En altijd even benepen verdort,
Gelijk een bloempje, dat dauwetje schort?

Krielt het van vrijers niet om uw deur?
Moog je niet gaan te kust en te keur?
En doe je niet branden, en blaken, en braên
Al waar 't u op lust een lonkje te slaan?

Anders en speelt het windetje niet,
Op elzentakken, en leuterig riet,
Als: lustigjes, lustigjes. Lustigjes gaat
Het watertje waar 't tegen 't walletje slaat.

Ziet d'openhartige bloemetjes staan,
Die u tot alle blijgeestigheid raên.
Zelfs 't zonnetje wenst u wel beter te moe,
En werpt u een liefelijk ogelijn toe.

Maar zo ze niet, door al hun vermaan,
Steken met vreugd uw zinnetjes aan,
Zo zult gij maken aan 't schreien de bron,
De bomen, de bloemen, de zuivere zon.

Knip-zang
Toon: Laura zat laatst aan de Beck.

Rozemond die lag en sliep,
Blies Vyoolen uit haar lippen;
Pan die zag 't, en ylings liep
Zoetjes op haar borsje knippen;
Mids dat hy zijn duim liet slippen
Viel een Beez' van 't Moerelof;
Die 't recht op haar boezem mikte;
Dies hy riep (want hy verschrikte)
Ach, ach, ach! de speen is of.

 
Pieter Cornelisz. Hooft (16 maart 1581 – 21 mei 1647)
Beeld aan de Stadshouderkade in Amsterdam

De Nederlandse dichter en toneelschrijver Gerbrand Adriaensz. Bredero werd geboren op 16 maart 1585 in Amsterdam. Zie ook alle tags voor Bredero op dit blog.

Snachts rusten meest de dieren

Snachts rusten meest de dieren,
Ook mensen goed, en kwaad,
En mijn Lief goedertieren
Is in een stille staat:
Maar ik moet eenzaam zwieren,
En kruisen hier de straat.

Ik zie het zwerrick* drijven
Ik zie de klare* Maan,
Ik zie, dat ik moet blijven
Alleen mistroostig staan!
Ach lief, wilt mij gerijven*
Met troostelijk vermaan!

Och slaapt gij mijn behagen,
Dewijl ik doe mijn klacht?
Wat baat mij dan mijn klagen,
Nu gij de doven slacht*:
Ik zal 't geduldig dragen,
Ik wens u goede nacht.

Adieu Prinsesje jeugelijk
Mijn Vrou van mijn gemoed:
Adieu en droom geneugelijk
En slaap gerust en zoet:
Ach 't is mij zo onmeugelijk
Te rusten als gij doet.

Klinck-dicht

Ghy klaar beharssent Volck! en schrand're Jongelingen,
Beswangert met vernuft en met een kloecke geest,
Die, met een soeten smaack der Wijsen-boecken leest,
Waar door ghy licht bekomt de kennisse der dingen.

Ghy! die u Lesens-lust, kunt saaden, noch bedwingen
Door-siet dit Spiegel-boeck noyt meer in Duytsch geweest:
In 't welck, ick Leeke-broer, soo slecht als onbevreest,
Heb, met mijn boersche stem, de Fransche-maat gaan singen.

Ghy Rijmers, die met Rijm, mijn Rijmeryen prijst,
Ten Rijmt niet, dat ghy my, maar Telle danck bewijst1
Die 't Rijmeloos, my gaf, om Rijmen af te maaken.

Dees Rijmpjes soose zijn, die vindy hier gheprent:
Traach ben ick van begrijp, en arm van geest, ick kent:
Doch 't geen my Vrunt behaaght, dat sal mijn Vyant laaken.

 
Gerbrand Bredero (16 maart 1585 - 23 augustus 1618)
Cover biografie

De Duitse dichter, schrijver en literatuurwetenschapper Dirk von Petersdorff werd geboren op 16 maart 1966 in Kiel. Zie ook alle tags voor Dirk von Petersdorff op dit blog.

Man trifft sich im Flur

Mein Sohn trägt gelbe Shirts mit Zackenschrift,
wo Ritter ihre Laserschwerter heben
und eine Schlange einen Panther trifft —
das ist für mich vorbei in diesem Leben.
Doch bin ich im Besitz von frühen Siegen
als Fahrradfahrer, der dem Glück erlag,
denn sie, oh Gott, ist hinten aufgestiegen,
fasst meine Hüfte an, Elektroschlag.
Das steht dem Jungen alles noch bevor:
das feine, ungewisse Zukunfts-Brennen,
die heiße Röte bis hinauf zum Ohr
und Ungeduld, der Puls will immer rennen.
               Der Mann macht langsam die Krawatte frei,
               der Junge schiebt sein Mountainbike vorbei.

Morgens durch die Stadt

Du radelst leicht mit deinem Sohn im Sitz
und denkst: Lass ich mir bald die Nase glätten?,
und wetterleuchtet irgendwo ein Blitz,
erscheinen dir die frühen Liebesstätten.
Du hast es so gemocht, dies Blätterstrudeln,
so weiterfahren aus der Welt hinaus
mit Müdigkeit, in der Gedanken sprudeln,
dein Sohn ruft hinten plötzlich: «Aus die Maus.»
Denn frühcr wars ein Gleiten, wunderbar,
jetzt hörst du diesen deutschen Pop mit Wehmut
und drehst Figuren in dein weiches Haar
und schneidest auch dein Vollkornbrot mit Demut.
            Denn ob du richtigliegst, kannst du nicht wissen,
            nach Träumen riecht am Morgen oft das Kissen.

 
Dirk von Petersdorff (Kiel, 16 maart 1966)

De Zwitserse schrijfster Zoë Jenny werd geboren op 16 maart 1974 in Basel. Zie ook alle tags voor Zoë Jenny op dit blog.

Uit: Spätestens morgen

“Sie warteten auf ihn in ihre Regenjacken gehüllt, die Kapuzen hochgezogen. Er freute sich darauf, den Tag mit den Kindern allein zu verbringen. Auf dem Weg zur Untergrundbahn ging er, eine Zigarette rauchend, einen Schritt hinter ihnen. Selwyn erzählte Tara auf-geregt etwas über ein neues Computerspiel. Tara nickte nachgiebig und legte plötzlich wie beschützend die Hand auf den Kopf ihres Bruders - eine Geste, die Mike seltsam berührte. Sie war zwei Jahre älter als Selwyn und immer ganz die große Schwester. In der Unter-grundbahn standen sie so dicht beisammen, dass er sei-nen Arm um sie legen konnte, während ihre Körper sich gleichzeitig im Rhythmus des Wagens wiegten. Drau-ßen schubste er sie durch das übliche Gedränge von Oxford Circus in die Regent Street Er behielt sie dabei vorsichtig im Auge, als ob er fürchtete, sie könnten in der Menschenmasse verschwinden und für immer verlorengehen. Ein Gedanke, der ihn mit Panik erfüllte.
Selbst an einem düsteren Tag wie heute wirkte der gro-ße Apple Store hell, die unzähligen Bildschirme leuch-teten wie kleine Sonnen. Tara und Selwyn rannten auf einen Computer zu und drückten sofort wild auf den Tasten herum. Karin würde überrascht sein, wenn die Kinder ihr am Abend den Computer zeigten. Er hatte ihr nichts über den Vorschuss gesagt, den er für sein neues Theaterstück bekommen hatte. Es war nicht nur ein Geschenk fiir die Kinder, es war ein Statement, ein Zeichen daftir, dass auch er etwas beisteuern konnte -und kein Parasit war. Schlimm genug, dass Karin das Geld verdiente und alles für ihn bezahlte. Zu Beginn war es zwar ganz angenehm gewesen, sich in ein ge-machtes Nest zu setzen, aber Mike fühlte sich zuneh-mend eingeengt, und die Abhängigkeit störte ihn.
Das junge Personal in Turnschuhen und umgelegten Headphones schwirrte mit einer Leichtigkeit durch das Geschäft, als gehörten sie allesamt einer anderen Spe-zies an. Eine junge Frau erklärte ihm ausführlich die Funktionen des Computers - die er sogleich alle wie-der vergaß, weil er fasziniert das Piercing in ihrer Zunge studierte, das jedes Mal aufblitzte, sobald sie den Mund öffnete - er fragte sich, wie es sich wohl anfühlte, sie zu küssen, bei dem Gedanken, mit der Zunge das Metall zu berühren, schauderte ihn. Die Verkäuferin lächelte die Kinder an, fragte nach ihren Namen und ihrem Alter. Die beiden zogen stets alle Aufmerksamkeit auf sich; wenn er mit ihnen unterwegs war, übersahen ihn deshalb die Frauen, gerade so, als ob er gar nicht existierte. Auch als er zahlte und den Computer ent-gegennahm, bedankte sich die Verkäuferin nicht etwa bei ihm, sondern bei den Kindern, winkte ihnen nach und wünschte ihnen viel Spaß mit dem weißen Gerät.“

 
Zoë Jenny (Basel, 16 maart 1974)
Cover

De Amerikaanse schrijfster Alice Hoffman werd geboren op 16 maart 1952 in New York. Zie ook alle tags voor Alice Hoffman op dit blog.

Uit: De drie zusjes (Emmy van Beest en Josephine Ruitenberg)

“Het was april, en door het raam van hun hotelkamer keken de zusjes Story uit op een zonnig en groen New York. Die avond zouden hun grootouders in het Plaza Hotel hun gouden bruiloft vieren, en daarom deelden de meisjes er een kamer. Hun moeder vertrouwde hen volledig. Ze waren niet het soort tieners dat drank zou stelen uit de minibar om vervolgens dronken over de gang te zwalken, en uitgeteld op de grond of laveloos tegen een deurpost hangend zichzelf en hun familie te schande te maken. Ze zouden nooit uit het raam gaan hangen om sigarettenrook weg te wapperen of waterballonnen naar nietsvermoedende voorbijgangers te gooien. Het waren oppassende, mooie meisjes, welgemanierd en attent. De meeste mensen vonden het schitterend als ze ontdekten dat de meisjes een eigen, gezamenlijke taal hadden, met een aangename en zangerige klank. Wanneer ze met elkaar praatten klonken ze als vogels.
Elisabeth, de oudste, werd Elv genoemd en was vijftien. Meg was maar een jaar jonger en Claire was net twaalf geworden. Ze hadden alle drie lang donker haar en lichte ogen, een opvallende combinatie. Elv, een geoefend ballerina en volgens velen de mooiste, had de geheime wereld van de zusjes Story verzonnen. Meg las graag en had altijd een boek bij zich; ze liep vaak lezend naar school en was dan zo verdiept in haar lectuur dat ze soms struikelde in de vertrouwde straten. Claire was ijverig en zachtaardig, en probeerde nooit onder karweitjes uit te komen. Haar bed was al opgemaakt voordat haar zussen slaperig hun ogen opendeden. Ze harkte het grasveld aan, gaf de planten in de tuin water en ging altijd op tijd naar bed. Ze waren alle drie zelfstandig en praktisch ingesteld, modelleerlingen op wie iedere ouder trots kon zijn. Maar als hun moeder hen onderling druk hoorde praten in die taal die niemand anders verstond, als haar oog op landkaarten en tekeningen viel die haar niets zeiden, die een andere wereld beschreven, deden haar dochters haar denken aan wolken, ver weg en onbereikbaar.
Annie was vier jaar geleden gescheiden van hun vader, in de zomer van de zwamvlinders, toen alle bomen rond hun huis kaal waren gegeten door de rupsen. ’s Nachts hoorde je ze knagen. Overdag zag je het zilverkleurige spinsel van de cocons aan de daksparren van veranda’s en tussen verkeersborden hangen. Men zei dat er zware tijden zouden aanbreken voor de familie Story. Alan was directeur van een middelbare school en hij had het te druk om vaak langs te komen. De scheiding was zijn initiatief geweest, en daarna was hij min of meer verdwenen. Op zijn zevenenveertigste had hij zich ontpopt als een groot charmeur, of misschien waren er gewoon niet veel mannen van zijn leeftijd beschikbaar. Opeens was hij in trek.”

 
Alice Hoffman (New York, 16 maart 1952)

De Iraanse schrijver Hooshang Golshiri werd geboren op 16 maart 1938 in Isfahan. Zie ook alle tags voor Hooshang Golshiri op dit blog.

Uit: Een kader voor het duister (Vertaald door Ahmad Miralai, Koeshar Parsi en Corine Wepster)

“Zo blijkt het steeds weer te zijn, zoals ik nu hier op dit balkon zit en uitkijk op een stil steegje en alleen maar lemen daken zie van een en dezelfde kleur, slechts onderbroken door het turquoise van de twaalfzijdige koepel van de Baba Esmail, en dan wordt het lente en dan komt Shirins briefkaart met een week of zelfs tien dagen vertraging. Ze is onze trouwdag nog altijd niet vergeten. En ieder jaar stuurt ze dezelfde kaart met groene dennebomen en een gele vlek op de plaats waar de zon moet staan, alsof ze er tien tegelijk heeft gekocht, of zelfs twintig, om het niet te vergeten, als ze althans zo lang nog leeft.
De kinderen, Maziar en Zohreh, schrijven ook maar twee brieven per jaar, nu allemaal in het Engels, en ieder jaar verontschuldigen ze zich ervoor dat ze het Perzisch vergeten.
Ik zelf stuur geen kaarten en schrijf ook geen brieven.
Ja, zo is het blijkbaar. Je zoekt naar iets maar je komt ergens anders uit, zoals aan het begin van de oorlog, toen je tijdens de verduistering buiten liep en op de tast je weg moest vinden langs de muur en het duister zo diep was dat je je erdoor voortgeleid voelde, of zoals toen we de kinderen gingen afhalen om een maandje allemaal bij elkaar te zijn en te kunnen uitleggen waarom we wilden scheiden en waarom ik terugging; maar nu ik eenmaal hier ben, nu zie ik altijd wanneer ik aan iets van daarginds word herinnerd of een brief krijg of zo'n standaard briefkaart, dezelfde straathoek voor me en de zon die groot maar koud is opgegaan boven zee en die de horizon aan de andere kant oranje-geel heeft gekleurd. Nee, van waar we liepen konden we de zon niet zien, alleen het oranje-geel van de horizon en toen ik weer keek was er niemand meer op straat of zelfs aan zee.”

 
Hooshang Golshiri (16 maart 1938 – 5 juni 2000)
Poster voor een conferentie

De Spaanse schrijver Francisco Ayala werd geboren op 16 maart 1906 in Granada. Zie ook alle tags voor Francisco Ayala op dit blog.

Uit: Wie Hunde sterben (Muertes de perro, vertaald door Erna Brandenberger)

„Ich will mich ans Werk machen, sobald die Welle von Gewalttaten, Ausschreitungen, Mord, Raub, Brandschatzung und sonstigen Missetaten abflaut, die unser Land seit dem Tod von Presidente Bocanegra(3) überzieht - und angesichts all dessen, was wir erdulden, weiß ich, nebenbei gesagt, noch nicht, ob man seinen Namen, wie viele von uns meinen, verdammen oder doch nicht eher als unerfüllte Hoffnung preisen und als mißlungenen Rettungsversuch für unser Vaterland beklagen soll. Vorläufig bringe ich einmal meine Papiere und meine Gedanken in Ordnung, treibe meine Arbeit voran und mache diesen Entwurf, um dann im Anschluß daran das versprochene Buch fertigzustellen. Während sich alle um mich herum im Gebrauch des Fleischermessers oder der Machete üben, wenn nicht gar der Pistole, bediene ich mich der Feder: mit nicht minder messerscharfem Vergnügen.

II
Jetzt erst kann ich mir erklären, war um im Kino, war um in der Literatur und in den historischen Berichten, ja sogar in den frei erfundenen Geschichten die Zeitzeugen für die Generation der Enkel zu lebendigen Bürgen werden und war um immer der falsche Eindruck von schwindelerregender Überstürzung entsteht, obwohl doch der Schrecken solcher Zeitläufte merkwürdigerweise
oft gerade in der Langsamkeit besteht, mit der sich die Geschehnisse unter der gespannten, gierigen Erwartung hinauszögern und die Minuten, die Stunden, Tage, Wochen, Monate sich bis ins Unerträgliche dehnen. Es kommt vor, daß der Erzähler, ohne es zu wollen, in seinem Bericht Morde auf Feuersbrünste häuft, Feuersbrünste auf Vergewaltigungen, Vergewaltigungen auf Raubzüge, und so türmt sich alles auf, wird ineinandergerührt, zusammengestaucht und verdichtet; dabei war es in Wirklichkeit ganz anders: Die Dinge entwickelten sich ganz ohne Lärm und Getöse, ohne Händel und Hader, vielmehr ganz schlicht und einfach, so daß vielleicht eines schönen Morgens gerade jemand mit dem Rasieren fertig ist und ein anderer Gast derselben Pension des Weges kommt und mit begreiflicher Erregtheit erzählt, Presidente Bocanegra sei heute früh tot in seinem Bett aufgefunden worden, nachdem er bis spät in die Nacht hinein an einem Staatsbankett im Palast teilgenommen habe.“

 
Francisco Ayala (16 maart 1906 – 3 november 2009)

De Peruaanse dichter César Vallejo werd geboren op 16 maart 1892 in Santiago de Chuco, Peru. Zie ook alle tags voor César Vallejo op dit blog.

The Big People

What time are the big people
going to come back?
Blind Santiago is striking six
and already it's very dark.

Mother said that she wouldn't be delayed.

Aguedita, Nativa, Miguel,
be careful of going over there, where
doubled-up griefs whimpering their memories
have just gone
toward the quiet poultry-yard, where
the hens are still getting settled,
who have been startled so much.

We'd better just stay here.
Mother said that she wouldn't be delayed.

And we shouldn't be sad. Let's go see
the boats—mine is prettier than anybody'sl—
we were playing with them the whole blessed day,
without fighting among ourselves, as it should be:
they stayed behind in the puddle, all ready,
loaded with pleasant things for tomorrow.

Let's wait like this, obedient
and helpless, for the homecoming, the apologies
of the big people, who are always the first
to abandon the rest of us in the house—
as if we couldn't get away too!

Aguedita, Nativa, Miguel?
I am calling, I am feeling around for you in the darkness.
Don't leave me behind by myself,
to be locked in all alone.

Vertaald door James Wright

 
César Vallejo (16 maart 1892 – 15 april 1938)
Cover biografie

Onafhankelijk van geboortedata

De Duitse schrijver Per Leo werd geboren in 1972 in Erlangen. Zie ook alle tags voor Per Leo op dit blog.

Uit: Flut und Boden

„Wenn mich nicht alles täuscht, war es das einzige Mal überhaupt, dass Großmutter aus der Zeit des Nationalsozialismus berichtete.
Es war aber nicht als historische Mitteilung gemeint, als sie mir erzählte, Großvater habe sie geheiratet, obwohl eine – nicht näher beschriebene – Prüfungskommission ihr die Ehetauglichkeit abgesprochen habe. Ariernachweis zwar tadellos, auch Schollenverhaftung traumhaft, Erscheinungsbild nordisch-fälisch wie aus dem Lehrbuch, gesund wie ein Bienenstock und so kräftig, dass ihr nach einem bei der Heuernte erlittenen Kreuzotternbiss nur etwas schwindlig geworden war. Hübsch war sie sowieso. Aber leider zu klein. Wenn ich mich richtig erinnere, hob sie zwei Arten der Treue hervor, die es Großvater erlaubt hatten, sich im März 1935 über dieses Urteil hinwegzusetzen: seine Treue zu ihr und die seiner Kameraden zu ihm. Tatsächlich erzählt diese Anekdote viel darüber, wie das Dritte Reich funktionierte. Wer etwas in die Waagschale zu werfen hatte, Geld, Einfluss, Freundschaft, seinen Körper oder andere Naturalien, dem konnte das Gesetz egal sein.
Was hatten die Einwohner Lothringens der SS zu bieten? Wie viele Francs, wie viele Schinken, wie viele Geschlechtsakte war die Bescheinigung eines nordischen Blutsanteils wert? Wir wissen es nicht und können nur vermuten, dass die erstaunlich hohe Eindeutschungsquote in den westlichen Annexionsgebieten nicht nur sachliche Gründe hatte. Als Führer im Rasseamt, der auch entsprechende Fortbildungskurse besucht hat, fordert man Friedrich Leo dort jedenfalls aus keinen anderen als sachlichen Gründen an. Er wird einer sogenannten Fliegenden Kommission zugewiesen, die das lothringische Hinterland durchkämmt, um die rassische Zusammensetzung der Bevölkerung zu kartieren und über Eindeutschungsanträge zu entscheiden. Diese Kommissionen bestehen aus Medizinern und Eignungsprüfern der SS. Während die Ärzte wiegen, messen, abhören, Krankheitsgeschichten erfragen, machen sich die Rasseexperten einen Eindruck von der Gesamterscheinung des examinierten Körpers. Praktisch heißt das, sie gleichen die in dem Standardwerk Rassenkunde Europas abgedruckten Menschenbilder mit der Wirklichkeit im deutschfranzösischen Grenzgebiet ab.”

 
Per Leo (Erlangen, 1972)

Zie voor nog meer schrijvers van de 16e maart ook mijn blog van 16 maart 2014 deel 1 en eveneens mijn blog van 16 maart 2014 deel 2.

Zie voor bovenstaande schrijvers ook mijn blog van 16 maart 2007 en ook mijn blog van 16 maart 2008 en eveneens mijn blog van 16 maart 2009.

16-03-2018 om 18:11 geschreven door Romenu  

De Nigeriaanse dichter en romanschrijver Ben Okri werd geboren op 15 maart 1959 in Minna, Nigeria. Zie ook alle tags voor Ben Okri op dit blog.

A New Dream of Politics

They say there is only one way for politics.
That it looks with hard eyes at the hard world
And shapes it with a ruler’s edge,
Measuring what is possible against
Acclaim, support, and votes.

They say there is only one way to dream
For the people, to give them not what they need
But food for their fears.
We measure the deeds of politicians
By their time in power.

But in ancient times they had another way.
They measured greatness by the gold
Of contentment, by the enduring arts,
The laughter at the hearths,
The length of silence when the bards
Told of what was done by those who
Had the courage to make their lands
Happy, away from war, spreading justice
And fostering health,
The most precious of the arts
Of governance.

But we live in times that have lost
This tough art of dreaming
The best for its people,
Or so we are told by cynics
And doomsayers who see the end
Of time in blood-red moons.

Always when least expected an unexpected
Figure rises when dreams here have
Become like ashes. But when the light
Is woken in our hearts after the long
Sleep, they wonder if it is a fable.

Can we still seek the lost angels
Of our better natures?
Can we still wish and will
For poverty’s death and a newer way
To undo war, and find peace in the labyrinth
Of the Middle East, and prosperity
In Africa as the true way
To end the feared tide of immigration?

We dream of a new politics
That will renew the world
Under their weary suspicious gaze.
There’s always a new way,
A better way that’s not been tried before.

 
Ben Okri (Minna, 15 maart 1959)

De Servische schrijver David Albahari werd op 15 maart 1948 geboren in Pec in Sevie.Zie ook alle tags voor David Albahari op dit blog.

Uit:Die Kuh ist ein einsames Tier (Vertaald door Klaus Wittmann en Mirjana Wittmann)

“Der Berg
Vom Gipfel aus erblicken wir auf einem Pfad am Fuß des Berges einen Mann.
Wir haben zwei Stunden bis hier oben gebraucht, weil Nelas Fuß etwas wehtat und Vesna wie immer müde war.
Er schafft es bestimmt schneller. Wir breiten eine Plastiktischdecke auf dem Rasen aus,
holen Brote und Äpfel aus den Rucksäcken.
Wir trinken Blaubeersaft. Als der Mann dann erscheint, ist er älter, als wir dachten. Und nicht außer Atem.

Der Leser
Der Leser, der sich an einer Stelle im Buch verliert, findet sich, allerdings verändert, an einer anderen wieder. Er be-trachtet sich lange in einem kleinen Spiegel, betastet den Schnurrbart, den er früher nicht hatte, streicht über das schulterlange Haar. Keine Frage, auch jetzt, außerhalb des Buches, fühlt er sich wohl. Das Buch liegt aufgeschlagen auf dem Tisch. Der Leser geht hin und klappt es zu. Als er dann wieder in den Spiegel schaut, sieht er darin nichts.

Vlada Ristić, der Apotheker
hatte Träume, die sich in nichts von der Wirklichkeit unterschieden. In ihnen gab es nicht jene unerwarteten Wendungen des Irrationalen, kam es nicht zu den üblichen Metamorphosen des Realen, man begegnete nicht der Vieldeutigkeit der Symbole. Es war — so könnte man es wohl am treffendsten beschreiben —, als hörte das Wachsein nie auf, als währte es immer fort, als würde Vlada Ristić,. der Apotheker. sich lediglich erinnern, aber nicht deuten, nicht erklären. Wie lange sollte das so weitergehen? Vlada Ristić. der Apotheker. wusste es nicht. Mit der zeit vermochte er nicht mehr zu erkennen, wann er schlief und wann er wach war. Er machte die Augen auf und sank in Schlaf.”

 
David Albahari (Pec, 15 maart 1948)

De Vlaamse dichter, schrijver en kunstschilder Louis Paul Boon werd geboren in Aalst op 15 maart 1912. Zie ook alle tags voor Louis Paul Boon op dit blog.

Uit: Pieter Daens

“Toen zijn dochtertje Adelaide tien jaar was geworden, kon hij met het gewonnen fortuin het prachtige buitengoed Kasteel Overham kopen, een historisch erf met ruim zestig hectaren bos en tuin. Adelaide en haar jongere zusje konden erin stoeien en verloren dwalen. Toch vergat ze nooit hoe ze als kind de snelle opgang van vaders fabriek had meegemaakt, waar de loonslaven in vuil en stof werkten, door spinmolens werden gegrepen en de handen afgerukt, en in enge steegjes en besloten binnenkoertjes uitzichtloos verkommerden. Veel heeft zij erover verhaald, want haar echtgenoot — hij is lange tijd een mijner vrienden geweest — en ook haar zoon, bekommerden zich om het erbarmelijke lot van de fabrieksarbeider dezer negentiende eeuw. Als achttienjarige was ze een zeer mooi meisje, ik herinner het me nog best, en liet haar vader een beeldhouwer komen om haar in marmer te vereeuwigen. Hij stelde haar voor als de Heilige Maagd... beeld dat ze niet elke dag onder ogen wenste te krijgen, want zogauw ze gehuwd was schonk ze het aan de Sintmaartenskerk, waar het nog steeds prijkt. Ik zal niet bitter worden, maar wie erbij neerknielt, knielt zonder het te beseffen voor de macht en de heerschappij der garenfabrikanten van de negentiende eeuw. Kasteelbewoonster Adelaide trouwde een man, haar waardig: baron Paul de Bethune. Als dochter van een gewezen fabrieksarbeider mocht zij nu barones genoemd. Met haar echtgenoot bleef ze op Kasteel Overham wonen. Hij liet er vijvers graven, die hij langs grachten in verbinding bracht met de Dender... Iets wat hem in het stadje, waar men graag spotnamen geeft, de bijnaam van Baron Grachtwater bezorgde. Ik zei het reeds, hij is lange tijd mijn vriend geweest, en ik weet dat hij het de spotters niet kwalijk nam. Door zijn afkomst en het geld van zijn schoonvader klom hij vlug de politieke ladder op. Eerst lid van de provinciale raad, werd hij daarna senator. De jongere zuster van Adelaide deed het even goed, of nog beter.”

 
Louis Paul Boon (15 maart 1912 - 10 mei 1979)
Scene uit de film “Daens” uit 1992 met Jan Decleir (links) als Adolf Daens

De Duitse dichter en schrijver Kurt Drawert werd geboren op 15 maart 1956 in Henningsdorf. Zie ook alle tags voor Kurt Drawert op dit blog.

Uit: Es wächst nicht zusammen, was nicht zusammen gehört

„Der Konflikt aber, an dem die modernen Gesell­schaften seit der Spätromantik bis in die Gegenwart hinein so schwer zu tragen haben, besteht nun nicht allein darin, den souverän gewordenen Anspruch auf sich selbst mit Techno­logien der Ent­fremdung immer aufs neue zu konterkarieren, weil es das Kapital so erzwingt. Der eigentliche Konflikt, oder besser, der Skandal des Konfliktes ist die Verleugnung, sich in einem Konflikt zu befinden. Die medial durch­gesetzten Rhetoriken, ob sie nun politischer oder religiöser Art sind, produzieren Illusionen und falsche Erwartungen an die Gesellschaft; sie wollen das Barbarische humanisieren und barbarisieren das Humane; sie wollen ein „Ausgang aus der selbst­verschuldeten Unmündig­keit“ sein und führen nur um so tiefer in Unmündigkeiten hinein; sie sind, mit einem Wort, Verführungen im Namen einer simulierten Harmonie. Ziehen wir nun die Klammer der Verpflichtungsliebe, von der unser Herr Geheimrat so wunderbar absehen konnte, weil sie privat blieb, um die Spaltungs- und Vereinigungs­geschichte der Deutschen mit ihrer dauernden Sehnsucht nach dem anderen, unbekannten Teil, dann haben wir das ganze Dilemma der affektiven Züchtigung seit nunmehr zwanzig Jahren vor Augen: eine Liebe, oder etwas schlichter vielleicht, eine Zugehörigkeit zu fordern, die keine andere Grundlage hat als die einer zerstrittenen Familie vor dem Erbschaftsgericht. Diese Uneigentlichkeit der Beziehung muß sich nun moralisch so präsentieren, als wäre sie eine beschlossene Sache der Herzen. Die Motive für diese inszenierte Wendung vom Dilemma zum Glück sind auch klar: kein Politiker kann sich einer Rhetorik der Verführbarkeit entziehen, oder er verliert früher oder später sein Amt. Das gilt für unser deutsch-deutsches Vereinigungs­szenario ebenso wie für die politische Praxis im allgemeinen.
In dieser Klemme zwischen Wahrheits­verpflich­tung und Illusions­erzeugung gibt es nur einen Ausweg: den grammatisch inkorrekten und syntaktisch bis zur Unlesbarkeit verschach­telten Satz. Er offenbart, daß es keine authentische Beziehung des Sprechers zum Gesprochenen und der Sprache zu ihrem Gegenstand gibt. Im Grunde darf man den falschen Satz gar nicht erst annehmen, weil er in sich selbst begründet eine Abweisung ist.“

 
Kurt Drawert (Henningsdorf, 15 maart 1956)
Cover

De Duitse schrijver, tekenaar en karikaturist Gerhard Seyfried werd geboren op 15 maart 1948 in München. Zie ook alle tags voor Gerhard Seyfried op dit blog.

Uit: Verdammte Deutsche!

»Jawohl, Herr Kapitän. Allerdings, es fehlt uns leider an geeigneten Leuten, die sich in Marinedingen auskennen.« über dem Kanal donnert ein gelber Zug der Hochbahn vorbei. Der Offizier wartet, bis der Lärm verklingt, und antwortet: »Ich weiß. Aber ein Anfang ist gemacht. Kapitän Widenmann, unser Attache an der Londoner Botschaft, hat einen Marineoffizier angefordert. Er braucht einen zuverlässigen Mann mit Sachkenntnis und besonders guten Englischkenntnissen, der ihm bei der Dokumentation der Flottenparade im Spithead helfen soll. Die Anfrage ist an uns weitergeleitet worden, und wir haben etwa hundert Personalakten durchgesehen. Einer schien mir gleich in mehreren Punkten geeignet: Anfang des Jahres zum Oberleutnant zur See befördert und zur U-Boot-Flottille versetzt worden. In England aufgewachsen, Vater einer der NDL-Direktoren. Auf den Mann setze ich persönlich große Hoffnungen. Er ist schon unterwegs nach London. Mal schon, wie er sich dort macht.« »Weiß Widenmann, daß wir den Mann in England als Agent einsetzen wollen?« »Nein. Der Attachä vertritt zwar die Ansicht, wir müßten erheblich aktiver in England sein, cr will aber zugleich damit nicht in Berührung kommen. Das könnte seinen diplomatischen Status gelbluden.« »Und dieser Oberleutnant?« »Weiß auch nichts davon. Sie werden ihn unter Ihre Fittiche nehmen, Steinhauer.«

 
Gerhard Seyfried (München, 15 maart 1948)
Seyfrieds karikatuur van een “groen” geregeerd Berlijn 

De Oostenrijkse dichter en schrijver Andreas Okopenko werd in Košice (Slowakije) geboren op 15 maart 1930. Zie ook alle tags voor Andreas Okopenko op dit blog.

Uit: Lexikon-Roman

„Auch dieses Vergnügen können Sie haben: Sie brauchen nur kreuz und quer durch mein Lexikon zu lesen, so wie Sie sich ja auch an Ihren Feldwebel, Ihre erste Flaschenmilch und Ihr künftiges Zimmer im Altersheim durcheinander erinnern können. Das ist Welt. In vorgeschriebener Reihenfolge vorgeschriebene Blicke zu werfen, ist hingegen klassische Lektüre oder vortauwetterlicher Ost-Tourismus. Ich will Sie – versuchen wir es einmal – aus der Lektüre in die Welt befreien.
Daß die Sentimentale Reise ein Möglichkeitenroman ist, wurde nun ausgesprochen. Er ist ein Mobile, wie man es von der Decke herabhängen hat, damit es in jedem Luftzittern mitlebt und wechselt. Er ist ein Spiel, das nicht nach einmaligem Gebrauch ausgespielt ist. Lesen Sie einmal dem Schiff nach und einmal dem Alphabet, einmal durcheinander und einmal Überschlagenes nachholend oder Städtchen tauschend. Vergleichen Sie Abfahrt- und Ankunftkater, Aussaat und Ernte, Milchblau und Schweinchenrosig.
Legen Sie einmal den Helden beiseite und spielen Sie ohne ihn mit den Ödstättenkindern, gehen Sie von Bord und machen Sie sich in der Au selbständig. Blättern Sie später wahl- und gedankenlos in dem Buch oder benützen Sie das Würfelspiel Ihres Kindes. („Man überschlage drei Kapitel“ oder „man kehre zum Ausgangspunkt zurück“.) (Bauer + Jelinek haben die aleatorische Textverwertung übrigens unabhängig von mir „erfunden“.) Die Dürftigkeit des Modells sehen Sie mir, bitte, nach. Geographisch wie psychologisch wie kombinatorisch könnte es ungleich reicher sein. Nehmen Sie das Prinzip für die Durchführung, denken Sie an den ersten Computer, erweitern Sie den Roman durch eigene Weiterknüpfung an Reizwörter, am besten: schreiben Sie ein Buch, das meines in seiner Kleinheit festnagelt.
Diese Gebrauchsanweisung ist kein Vorwort, denn sie ist nötig. Mit Vorworten verschone ich Sie. Wer die Schonung ausschlägt, weil er Vorworte liebt oder weitere Informationen will, schlage unter Vorworte nach. Das Gros folge mir, bitte, gleich zum Anfang der Reise.“

 
Andreas Okopenko (15 maart 1930 – 27 juni 2010)

De Nederlandse schrijfster An Rutgers van der Loeff werd geboren in Amsterdam op 15 maart 1910. Zie ook alle tags voor An Rutgers van der Loeff op dit blog.

Uit: Alleen tegen alles 

‘'k Weet een spoorwagon.’
‘O ja?’ Mark liet zijn antwoord even druilerig klinken als de motregen waar ze landerig doorheen fietsten. Zijn gezicht bleef onbewogen, zijn blik op de blauw glimmende straatkeien gericht. Het opspattende water van de plassen doordrenkte hun broekspijpen, maar het was noch zijn, noch Pieters gewoonte daar enige aandacht aan te schenken.
‘Op het rangeerterrein beoosten het viaduct,’ vervolgde Pieter, ‘geen mens die ons daar vindt, als we er eenmaal zijn.’
‘'k Hoor het je zeggen,’ zei Mark lijzig.
Ze reden nu tegelijk door een enorme plas; dat gaf de bevrediging van een lekker geluid. Marks voeten sopten meteen in zijn schoenen; geen bezwaar, het waren toch ouwe rotschoenen.
‘Als we veilig door dat gat in het hek komen,’ zei Pieter, ‘daar onder aan de spoordijk - er is niet eens prikkeldraad - dan verzeker ik je dat er geen haan naar kraait. En die kade is 's avonds zo eenzaam als wat, zo'n enkel juffertje dat daar tippelt daargelaten.’
‘En 'r klanten dan toch zeker?’ vulde Mark aan met even opgetrokken wenkbrauwen.
Pieter grinnikte, maar begon zich opeens op zijn zakken te slaan. ‘Verroest, ik heb vergeten sigaretten te kopen!’
‘La maar, heb ik wel,’ zei Mark effen.
Ze fietsten een tijd zwijgend.
‘Je bent toch eigenlijk een rotzak,’ verweet Pieter. ‘Jij wilt een feest geven en ik sloof me uit, en alles wat ik krijg is stank voor dank.’

 
An Rutgers van der Loeff (15 maart 1910 – 19 augustus 1990)
Cover

De Vlaamse dichter en schrijver Prosper Antoine Joseph Van Langendonck werd geboren in Brussel op 15 maart 1862. Zie ook alle tags voor Prosper van Langendonck op dit blog.

O klamme koude

O klamme koude, die me 't krimpend herte
beklemt, en 't àl ontzielt en mijn gedachten,
als bloemen, dor voor ze in de zonne lachten,
doet nederbuigen onder 't lood der smerte,

- doet nederbuigen in wanhopig smachten,
zo droef, ach, o zo droef, tot haar verterte
de tred des wandlaars, onbewust hoe 't herte
toch pijnlijk krimpen kàn om al die klachten

verloren en niet eens dat lied gezongen,
vol liefde ruisend van miljoenen tongen
en rijk van ingetogen zielenleven.

Mijn hoofd valt zwaar, mijn stramme handen beven;
'k voel onmachtstranen in mijne ogen schieten
en heel mijn leven door mijn vingren vlieten.

Gij dichter...

Gij dichter, die uw gangen gaat
langs 't druk gewoel des levens
als u de smaad in 't aanzicht slaat
van vriend en vijand tevens,
leg nooit de fiere vrije kop
en laat u nooit verlammen,
al dagen zij zo talrijk op
met honende epigrammen.

Want wie u tergend smaadt en slaat,
omwroetend in uw wonden,
werd vaak vol valsheid en verraad
tot in de ziel bevonden.

Veracht dat lage en gore diet
dat stikt in machteloosheid
en, laf verschanst, de pijl verschiet
der huichelende boosheid.

Hun lach bedriegt, hun woord bedriegt.
Wie of zij niet bedrogen?
Hun handel en hun wandel liegt,
hun leven is één logen,
met schijn van deugd en eerlijkheid
en ijdle glans omgeven,
maar door uw blik die niets misleidt,
het brandmerk ingedreven,
uw blik die nier en ingewand
doorgrondt en, vrij geheven,
hun al de schande in 't voorhoofd brandt
van hun inwendig leven.

 
Prosper van Langendonck (15 maart 1862 – 7 november 1920)

De Duitse dichter, schrijver en essayist Paul Heyse werd geboren in Berlijn op 15 maart 1830. Zie ook alle tags voor Paul Heyse op dit blog.

Favete linguis

Da ich ein junger Gesell, wie schalt mich oft die Geliebte,
Wenn ich in Schweigen versank mitten im lachendsten Glück,
Um erst ferne von ihr in beflügeltem Wort zu ergießen
All der Gefühle Gewalt, die mir die Nahe geweckt.
So auch wandelt' ich stumm vorbei an den holden Gebilden
Südlicher Kunst; erst spät kam das Erlebnis zu Wort.
Ist doch Denken Erinnern, und Dichten ein inneres Anschaun;
Worte beschwören den Geist, der sich den Sinnen entzog.
Nachzubeleben entschwundenes Glück vermag die beseelte
Rede; lebend'gem Genuß gnügt ein verworrenes Ach.

Schönster Tag, nun gute Nacht

Schönster Tag, nun gute Nacht!
Wie viel Freuen und Frohlocken,
Lieb' und Lust und Blütenflocken,
Herrlicher, hast du gebracht!

Siehe, wie die Schatten sacht
Unsern Waldespfad umgrauen!
In den lichten Himmelsauen
Ist der erste Stern erwacht.

Sei willkommen, Sternenpracht!
Stille nun die Lust allmählich!
Heimwärts ziehn wir, stumm und selig -
Schönster Tag, nun gute Nacht!

 
Paul Heyse (15 maart 1830 - 2 april 1914)
Portret door Eduard Magnus, 1849

Zie voor nog meer schrijvers van de 15^e maart ook mijn blog van 15 maart 2015 deel 2.

Zie voor bovenstaande schrijvers ook mijn blog van 15 maart 2007 en ook mijn blog van 15 maart 2008 en eveneens mijn blog van 15 maart 2009.

15-03-2018 om 18:25 geschreven door Romenu  

De Britse dichteres van humoristische poëzie Pam Ayres werd geboren op 14 maart 1947 in Stanford in the Vale in Berkshire (tegenwoordig Oxfordshire). Zie ook alle tags voor Pam Ayres op dit blog.

Tippy Tappy Feet

The days are slowly passing since I found her still and prone,
Since I took her to the surgery and came back on my own,
Now, as my key turns in the lock, the sound I miss the most of all,
Are the tippy tappy toenails as they skidded down the hall.

There was something in the welcome; there was something in her style,
In the jingle of her collar and ecstatic doggy smile,
The tail that wagged so furious, the eyes that shone so bright,
It’s the silence. It’s the silence. It is blacker than the night.

And if I’d had a rotten day, if I was tired and spent,
If I had found indifference in every place I went,
Always at my journey’s end, when I was flat and lonely,
That little dog convinced me I was someone’s one and only.

Her things are still around me, I have left them all alone,
A little greasy collar, a yellow rubber bone,
A hairy tartan blanket in her basket on the floor,
From which she sprang to terrify all knockers at the door.

How grievous is the emptiness on entering the hall,
How disproportionate; so great a loss for one so small,
For the music it is missing, and my home is incomplete,
The music of her tippy tappy doggy dancing feet.

 
Pam Ayres (Stanford in the Vale, 14 maart 1947)
Affiche

De Duitse schrijver Jochen Schimmang werd geboren op 14 maart 1948 in Northeim. Zie ook alle tags voor Jochen Schimmang op dit blog.

Uit: Neue Mitte

“Die ersten wilden Siedler waren schon gekommen, als diese endlose Debatte noch geführt worden war, und hatten sich nach und nach der Flachbauten angenommen. Die Stromleitungen waren repariert und die wichtigsten Verbindungen zur Außenwelt aufgebaut worden. In der Folge hatten sich Handwerker, zwei kleine IT-Firmen, eine Historikerin von der Freien Universität, eine anarchistische
Gruppe, deren Leitbild Kropotkins Prinzip der gegenseitigen Hilfe war, und viele andere hier niedergelassen. Vor einem Jahr war Sander geholt worden, damit er eine zentrale Bibliothek aufbaute.
»Seitdem bin ich nicht mehr draußen gewesen«, sagte er.
»Wir sagen draußen, wenn wir meinen, dass jemand durch den Torbogen der ersten Ruine geht, in dem ich auf dich gewartet habe.«
»Aber du musst doch Lebensmittel einkaufen?«
»Das machen einmal in der Woche die Anarchisten für
mich«, erzählte Sander. »Sie machen auch für die meisten anderen Besorgungen und Erledigungen, schwirren aus in die Welt. Dafür werden sie von uns allen versorgt.«
»Also praktizierter Kropotkin.«
»Kann man so sagen. Erstaunlich, wenn man bedenkt, dass hier vorher der Staatsterror geherrscht hat. Das Haus dort drüben« – er zeigte auf einen langgestreckten Bau auf der linken Seite unseres Weges –, »in dem jetzt eine Gärtnerei untergebracht ist, war früher das Verhörzentrum für Staatsfeinde. Im Gegensatz zu anderen Regimes haben diese Verbrecher ihre Vernichtungsmaschinen ja nicht ausgelagert, sondern wollten sie so nah wie möglich bei sich haben.«

 
Jochen Schimmang (Northeim, 14 maart 1948)
Northeim, Marktplatz

De Amerikaanse schrijver en draaiboekauteur Horton Foote werd geboren op 14 maart 1916 in Wharton, Texas. Zie ook alle tags voor Horton Foote op dit blog.

Uit: The Old Friends

“MAMIE. It’s five o’clock. (Julia glances perfunctorily at the diamond watch on her arm. Mamie walks about, hoping they will comment. They go on sipping their drinks as if she weren’t there.) Why aren’t Sibyl and Hugo here? (They still say nothing — if they have an opinion.) They should have been here at a quarter of four. (A pause. Mamie again waits for an answer, but gets none.) Albert, was that a safe driver you got to meet them at the airport? (Again no answer.) Albert ... (Still no answer.) Albert ...
JULIA. (Snapping at her.) My God, Mama! It was Vernon. He’s driven you to Houston a million times.
MAMIE. Don’t bite my head off. I’d forgotten if you told me. (A pause. She sighs.) I was always accused of arranging that match. Well, I did, in a way, I certainly always liked Sibyl, and when she and Howard Ratliff broke their engagement, and Hugo told me he was going to ask her to marry him. I told him it would be the smartest thing he ever did. He always consulted me in those days. The only time he went against my wishes was when he went into the oil business. “Stay here with your friends and family,” was my advice to him. But no, he had to go running around the world looking for oil. He was going to end up richer than Standard Oil, Magnolia, and Texaco, all put together. (Gertrude Hayhurst Sylvester Ratliff, 54, enters. She is expensively dressed and is a heavy and constant drinker, always a little drunk. She tends to talk very loudly.)
GERTRUDE. Hey!
JULIA. Hello, Gertrude.
GERTRUDE. Having a little drink? Give me one, honey. Vodka anything, just as long as it’s vodka. I just finished deciding on Gaynor’s tombstone. Oh, it’s depressed me so.
MAMIE. Who did you get it from, Gertrude?
GERTRUDE. Matthew, Miss Mamie. I got the most expensive they had.
MAMIE. Did you have something put on it?
GERTRUDE. Yes, ma’am. (Opens her purse, takes out a paper, and reads.) “An honest man is the noblest work of God.” (Puts the paper away, snaps the purse shut, and reaches for the drink Albert has silently and morosely fixed for her.) This time last year, Gaynor and I were packing for our New York trip. I had decided on all the plays I wanted to see and he had sent for my tickets and we had our reservations at the Waldorf“.

 
Horton Foote (14 maart 1916 – 4 maart 2009)
Scene uit een opvoering in New York, 2014

De Duitse dichter Volker von Törne werd geboren op 14 maart 1934 in Quedlinburg. Zie ook alle tags voor Volker von Törne op dit blog.

Antwort

Was mich betrifft: Ich weiß es besser
(und weiß doch auch nicht ein und aus).
Ich weiß: Die Dummheit liefert uns ans Messer
und setzt uns einen roten Hahn aufs Haus.

Du klagst, als wären es Naturgewalten,
was uns da brüllend in die Messer treibt,
als gäbs nicht Herrn, die Finsternis verwalten,
damit es dunkel in den Köpfen bleibt.

Wir sind mit Dummheit bitterbös in Fühlung
(und kaufen schließlich, wenn wir leisetreten,
die Sintflut ein als komfortable Wasserspülung).

Es nützt dir nicht, die Dummheit zu verachten.
Statt ihm die Läuse aus dem Pelz zu jäten,
lad ich dich ein, den Leviathan zu schlachten!

Deutscher Psalm

1
Die Hoffnung hat ihr Soll nicht erfüllt
Einzementiert wird der Zorn in den Kehlen

2
Brot sättigt nicht mehr und Wasser macht durstig
Mit Spruchbändern und Fahnen wird der Himmel verhängt

3
Erfüllt sind die Städte vom Schweigen der Steine
Wer erinnert sich noch unserer Träume?

4
Nicht jedes Ende ist auch ein Anfang
Über mächtige Brücken führen die Straßen ins Leere

 
Volker von Törne (14 maart 1934 – 30 december 1980)
Cover

De Franse schrijver Olivier Delorme werd geboren op 14 maart 1958 in Chalon-sur-Saône. Zie ook alle tags voor Olivier Delorme op dit blog.

Uit: Yannis Tsarouchis, ou l’Éros en maillot de corps 

« De retour chez lui, le modèle de son nu, qu’il a décidé de congédier, s’assied quelques instants à côté de l’aquarelle « et brusquement j’ai vu quelque chose qui m’a énormément surpris. La tête du modèle et la copie du musée coïncidaient absolument du point de vue des couleurs. Ce que j’avais pris pour un style métaphysique des Anciens, j’ai compris que c’était tout simplement le fait de la transcription fidèle des couleurs. C’est-à-dire : du dessin exact des formes qui déterminent l’étendue des couleurs. (…) Il fallait que je me libère du dessin sculptural qui nous entraîne à nous occuper de choses qui ne se voient pas, et qui ne sont donc pas indispensables à la peinture. J’ai décidé de commencer un deuxième nu (…) en plaçant la toile à côté du modèle pour vérifier instantanément si chaque touche de pinceau coïncidait absolument avec les couleurs du modèle. Ce système me contraignait à des audaces inconscientes et à des trouvailles en matière de couleurs, qui n’étaient rien d’autre qu’une copie fidèle des couleurs que je voyais.
(…)

Comme avec les Fayoum, Tsarouchis ne cesse donc, tout au long de sa vie, de dialoguer avec un art antique, hellénistique, qu’il ne cesse d’observer (de la gamme chromatique des céramiques, les lécythes à fond blanc par exemple, aux peintures découvertes en 1977 dans les tombes royales macédoniennes de Verghina), de copier ou de recréer, en réinterprétant par exemple les thèmes antiques des Huit Vents (1965), des Quatre Saisons (1965, 72, 78) ou des Douze Mois (1971-72)."

 
Olivier Delorme (Chalon-sur-Saône, 14 maart 1958)
« Maart » uit de 12 maanden van Yannis Tsarouchis, 1972

De Franse schrijver, tekenaar, schilder, karikaturist en journalist Albert Robida werd geboren op 14 maart 1848 in Compiègne.Zie ook alle tags voor Albert Robida op dit blog.

Uit: The Monkey King (Fragment uit:Voyages très extraordinaires de Saturnin Farandoul,vertaald door Brian Stableford)

“Little by little, the fuss caused by the new arrival died down, and life resumed its ordinary course.
If Farandoul had been older, he would have been able to marvel at the patriarchal existence led by the monkeys. Indeed, the happy population of that fortunate isle, lost in the vastness of the Pacific far distant from the customary shipping routes, was still in the Golden Age! The island was extraordinarily fertile. All the fruits of the Earth grew in abundance, lavishly distributed without the least requirement for cultivation. No fearsome wild beasts infested the forests, where even the most inoffensive creatures lived in total security.
The simian race was the summit of the evolutionary scale, dominating by its intelligence the entire natural order of the island. Man was unknown there, never having repressed it with his barbarity or perverted it with his example–as he has those fallen races of monkeys, condemned to ignominy, which will vegetate forever in the lands inhabited by humans, unless some monkey of genius arrives one day to effect their return to the purer life of ancient times, in some wilderness inaccessible to humankind.
These monkeys belonged to a race intermediate between the Orang-utans and Chimpanzees.
Aggregated in tribes, whose villages were composed of about 50 huts made of small branches, they lived quite happily. Each family enjoyed the most complete individual liberty, and where matters of communal interest were concerned they looked to the elders, who often came together in council at the foot of a giant eucalyptus, in the branches of which the young ones frolicked without taking part in the discussions.
It must be said that everyone was full of respect for these worthy ancients, and that the smart young monkeys would never allow themselves to jump on their backs or to grab their tails in passing, without previous authorization.
Farandoul spent a year with the family. He rolled in the grass with his foster-brothers; he played all the exciting games with them that young monkeys play. To the great astonishment of his parents, however, he remained remarkably inept in leaping about, and adamantly refused to climb coconut palms.”

 
Albert Robida (14 maart 1848 – 11 oktober 1926)
Cover Engelse vertaling

De Roemeense dichter Alexandru Macedonski werd geboren op 14 maart 1854 in Craiova.  Zie ook alle tags voor Alexandru Macedonski op dit blog.

Nuit de Décembre (Fragment)

C'est Bagdad ! C'est Bagdad ! Et lui, c'est l'émir !
Dans l'air, des pétales de roses se divertissent…
La soie à fleurs et le fil se mettent à bîtir
Des nuances qui, dans l'ombre, lentement se flétrissent… -
Les bassins d'eau chantent… des voix limpides bruissent…
C'est Bagdad ! C'est Bagdad ! Et lui, c'est l'émir.

Et c'est lui l'émir, il compte dans son trésor
D'interminables tas d'argent et des amas d'or,
Et pierreries à l'éclat des étoiles ;
Partout de kandjars, des aciers affreux –
Aux étables, chevaux dont les sabots jettent du feu
Et, tout autour, des fleurs ou écume des pétales.

C'est bien Bagdad, ciel jaune et rose qui palpite,
Paradis de rêves ailés et d'amaryllis,
Argent coulé en sources et horizon en pépites –
C'est donc Bagdad, l'oasis des roses et des lys –
Mosquées - minarets et le ciel qui palpite.

Et c'est lui l'émir, et il a toutes les sèves :
Jeune, il a un charme du tonnerre, c'est un dieu,
Mais chaque jour il sent qu'on lui vole un rêve…
La Mecque – ses désirs convergent vers ce lieu,
Et devant ce désir, rien ne fait long feu
Et c'est lui l'émir, un être charmant, de rêve.

Vers la Mecque le poussent sa foi et sa volonté,
La très sainte cité le veut, l'appelle à elle,
Elle veut ses sens et sa raison d'exister,
Sa beauté et son côté spirituel –
Elle veut de lui de la tête aux pieds.

 
Alexandru Macedonski (14 maart 1854 – 24 november 1920)
Craiova

De Franse dichter Theodore Faullain de Banville werd geboren op 14 maart 1823 in Moulins in de Auvergne. Zie ook alle tags voor Theodore de Banville op dit blog.

Ballade de ses regrets

Je veux chanter ma ballade à mon tour !
Ô Poésie, ô ma mère mourante,
Comme tes fils t'aimaient d'un grand amour
Dans ce Paris, en l'an mil huit cent trente !
Pour eux les docks, l'autrichien, la rente,
Les mots de bourse étaient du pur hébreu ;
Enfant divin, plus beau que Richelieu,
Musset chantait, Hugo tenait la lyre,
Jeune, superbe, écouté comme un dieu.
Mais à présent, c'est bien fini de rire.

C'est chez Nodier que se tenait la cour.
Les deux Deschamps à la voix enivrante
Et de Vigny charmaient ce clair séjour.
Dorval en pleurs, tragique et déchirante,
Galvanisait la foule indifférente.
Les diamants foisonnaient au ciel bleu !
Passât la Gloire, avec son char de feu,
On y courait comme un juste au martyre,
Dût-on se voir écrasé sous l'essieu.
Mais à présent, c'est bien fini de rire.

Des joailliers connus dans Visapour
Et des seigneurs arrivés de Tarente
Pour Cidalise ou pour la Pompadour
Se provoquaient de façon conquérante,
La brise en fleur nous venait de Sorrente !
A ce jourd'hui les rimeurs, ventrebleu !
Savent le prix d'un lys et d'un cheveu ;
Ils comptent bien; plus de sacré délire !
Tout est conquis par des fesse-Mathieu :
Mais à présent, c'est bien fini de rire.

Envoi :

En ce temps-là, moi-même, pour un peu,
Féru d'amour pour celle dont l'aveu
Fait ici-bas les Dante et les Shakspere,
J'aurais baisé son brodequin par jeu !
Mais à présent, c'est bien fini de rire.

 
Theodore de Banville (14 maart 1823 – 15 maart 1891)
Moulins in de Auvergne

Onafhankelijk van geboortedata

De Nederlandse dichter Wout Waanders werd geboren in 1989in ’s-Hertogenbosch. Zie ook alle tags voor Wout Waanders op dit blog.

Ma speelt jas

Thuis na een lange dag van school
Ma vertellen hoe saai het was
Maar luisteren ho-ho maar

Ma speelt jas en danst heel raar
Ze roept kleine woorden
Als woei en haai en kri

Ze lacht heel hard
Alsof er iemand een grapje heeft gemaakt
Maar alles wat ik hoor is een trommel en trompet
Veel te snel om te verstaan

Ma speelt jas en danst heel raar
Soms klopt ze met haar handen op de grond
Zou daaronder iemand wonen
Klop klop-klop

Zou die Jas heten
En het leuk vinden als we
Zo nu en dan op zijn plafondje kloppen
Ja Jas is overal zegt Ma

Overal maar niet bij mij op school
Ik heb daar vaak genoeg geklopt

 
Wout Waanders (’s-Hertogenbosch, 1989)

Zie voor nog meer schrijvers van de 14^e maart ook mijn blog van 14 maart 2015 en ook 14 maart 2015 deel 2.

Zie voor bovenstaande schrijvers ook mijn blog van 14 maart 2007 en ook mijn blog van 14 maart 2008 en eveneens mijn blog van 14 maart 2009.

14-03-2018 om 18:18 geschreven door Romenu  

De Palestijnse dichter Mahmoud Darwish werd geboren in Al-Birwa, Palestina, op 13 maart 1941. Zie ook alle tags voor Mahmoud Darwish op dit blog.

Wij gaan naar een land

– Wij gaan naar een land dat niet van ons vlees is. De kastanje groeit niet uit onze botten.

– Zijn stenen zijn geen geit in het lied der bergen; de ogen der kiezels geen lelies van de dalen.

– Wij gaan naar een land dat geen eigen zon over ons heen hangt.

– De vrouwen van legenden klappen voor ons; een zee over ons en voor ons

– Als graan en water van jullie zijn afgesneden, eet dan onze liefde en drinkt onze tranen.

– Zwarte doeken voor de dichters; een rij van marmeren beelden zal onze stemmen doen weerklinken.

– Een schuur om onze geesten te beschermen tegen het stof van de tijd; een roos over ons, een roos voor ons.

– Jullie hebben jullie glorie, wij de onze. Ach een land waarvan wij alleen zien wat niet gezien wordt: ons geheim.

– Wij hebben onze glorie: een troon op voeten afgesneden door stegen die ons voeren naar vele huizen, maar niet de onze.

– De geest moet de geest in zijn geest vinden, of hier sterven…

Vertaald door Jan Brugman

Der Rhythmus wählt mich

Der Rhythmus wählt mich und erstrahlt in mir
Ich bin der Geige Klang, nicht ihr Spieler
Ich wohne in der Nachbarschaft der Erinnerung
Das Echo der Dinge spricht in mir
und ich spreche…
Jedes Mal, wenn ich dem Steine lausche, höre ich
das seufzende Gurren einer weißen Taube:
Mein Bruderherz! Ich bin deine kleine Schwester
In ihrem Namen vergieße ich die Tränen der Worte
Jedes Mal, wenn ich auf dem Wolkenweg
den Stamm eines Paternosterbaumes entdecke
höre ich das Herz einer Mutter
in mir schlagen:
Ich bin eine verstoßene Frau
In ihrem Namen verfluche ich die Grillen der Nacht
Jedes Mal, wenn ich einen Spiegel auf einem Mond entdecke
sehe ich die Liebe in Teufelsgestalt
die mich anstiert und spricht:
Ich bin immer noch da
Und du kehrst nicht zurück wie ich dich verlassen habe 
Du kehrst nicht zurück und ich kehre nicht zurück
Dann vollendet der Rhythmus seinen Lauf
und erstrahlt in mir…

Vertaald door Stephan Milich

 
Mahmoud Darwish (13 maart 1941 - 9 augustus 2008)
Portret door Ahmad Kadi, z.j.

De Oekraïense dichter en schrijver Yuri Andrukhovych werd geboren op 13 maart 1960 in Iwano-Frankiwsk. Zie ook alle tags voor Yuri Andrukhovych op dit blog.

Werwolf Sutra (Fragment)

In German it’s called
Hochsitz.
That kind of wooden cabin on stilts
from which you can shoot
wild boar more easily. Some say,
deer.
But there are so many of them, they’re everywhere –
those little watch towers.
It’s as though the people here
live only for hunting or for dreams
about hunting.

You meet a lot of foxes here
(one of them ran across the path
on the first night), they put down
something for them, against rabies, so they can’t
go crazy anymore.

And those ruins, those former
army towns! Overgrown with field horsetail,
barracks, shooting yards, squares, outbuildings, guards posts,
painterly signatures on the walls of the gymnasiums,
writings on the walls of the wash houses and bogs.

It’s enough to make you want to raise your index finger
and announce “Ash of the Imperia”

Meanwhile this is about a much simpler thing.
At six in the morning (in Moscow it was eight)
they drove them out of the barracks.
Then all that idiocy with songs, morning drill
and washing, brain-washing, cleaning
the territory, the sprawling butter of breakfast, the day until evening,
so many days until the end of service.

 
Yuri Andrukhovych (Iwano-Frankiwsk, 13 maart 1960)

De Franse schrijver Didier Decoin werd geboren op 13 maart 1945 in Boulogne-Billancourt (Seine). Zie ook alle tags voor Didier Decoin op dit blog.

Uit: Le bureau des jardins et des étangs

« Après quoi, Miyuki s’était astreinte à nettoyer et à ranger la maison. Bien que ce ne fût pas dans ses habitudes de mettre de l’ordre. Elle était plutôt du genre à laisser traîner les objets, voire à les éparpiller volontairement. Katsuro et elle en possédaient si peu, de toute façon. De les retrouver dispersés ici ou là, de préférence où ils n’avaient rien à faire, leur procurait une fugitive illusion d’opulence : « Ce bol à riz est-il neuf ? demandait Katsuro. L’as-tu acheté récemment ? » Miyuki mettait une main devant sa bouche pour cacher son sourire : « Il a toujours été sur l’étagère, le sixième bol à partir du fond – il te vient de ta mère, est-ce que tu ne t’en souviens plus ? » Simplement, en roulant sur la natte où Miyuki l’avait fait tomber (et elle avait négligé de le ramasser tout de suite), puis en s’arrêtant, renversé, dans un rai de soleil, le bol avait pris des reflets que Katsuro ne lui connaissait pas, et voilà pourquoi il ne l’avait pas tout de suite identifié.
Miyuki s’imaginait que les gens aisés vivaient au milieu d’un fouillis permanent, à l’exemple des paysages dont c’était la confusion qui faisait toute la beauté. Ainsi la rivière Kusagawa n’était-elle jamais plus exaltante à contempler qu’après une forte averse, lorsque les torrents qui l’alimentaient la chargeaient d’eaux brunes, terreuses, où tourbillonnaient des fragments d’écorce, des mousses, des fleurs de cresson, des feuilles pourrissantes, noires, crispées; alors la Kusagawa perdait son aspect miroitant, se couvrait de cercles concentriques, de spirales d’écume qui la faisaient ressembler aux tourbillons du détroit de Naruto, dans la Mer intérieure. Les riches, pensait Miyuki, devaient être envahis de la même façon par les innombrables tourbillons de présents que leur offraient leurs amis (innombrables eux aussi, forcément), et par toutes ces futilités éblouissantes qu’ils achetaient sans compter aux marchands ambulants, sans même se demander s’ils en feraient jamais quelque chose. Il leur fallait toujours plus d’espace pour caser leurs bibelots, empiler leurs ustensiles de cuisine, suspendre leurs étoffes, aligner leurs onguents, entreposer toutes ces richesses dont Miyuki ne connaissait parfois même pas le nom. "

 
Didier Decoin (Boulogne-Billancourt 13 maart 1945)
Cover Nederlandse vertaling 

De Armeense dichter Yeghishe Charents werd geboren op 13 maart 1897 in Kars (toen Rusland, nu Turkije). Zie ook alle tags voor Yeghishe Charents op dit blog.

(Mein Armenien)

Die sonnig schmeckende Sprache meines süßen Armeniens lieb ich,
Die tränenerstickt klagende Saite unsrer alten Saz-Laute lieb ich,
Der blutähnlichen Blumen und der Rosen Düfte, feuergleich,
Und unsrer nairischen Mädchen Tänze, sanft und geschmeidig, lieb ich!

Ich liebe unsres Himmels Blau, den lichten See, die klaren Wasser,
Die Sommersonne und des Wintersturms Drachengeheul, erhaben,
Im Finsteren verlorner Hütten unwirtliche Mauern, schwarz,
Und unsrer uralten Städte tausendjährige Steine lieb ich!

Wo ich auch sei – niemals vergeß ich unsrer Lieder Klagelaut,
Niemals vergeß ich unsrer Bücher Eisenschrift, Gebet geworden;
Wie scharf mir auch ins Herz schneiden unsere Wunden, ausgeblutet,
Dennoch: brennenden Bluts, verwaist – dich, Hajastan, meinen Jar, lieb ich!

Für mein sehnsuchtskrankes Herz kann es kein anderes Märchen geben,
Keine dem Narekatzi, Kutschak gleich von Licht gekrönte Stirne!
Durchstreif die Welt: es gibt keinen Schneegipfel gleich dem Ararat;
Ein Weg zu unerreichbarem Ruhm – meinen Berg, den Massis, lieb ich!

Vertaald door Konrad Kuhn

 
Yeghishe Charents (13 maart 1897 – 29 november 1937)
Monument in Yerevan

De Russische schrijver Vladimir Makanin werd geboren op 13 maart 1937 in Orsk. Zie ook alle tags voor Vladimir Makanin op dit blog.

Uit: Asan (Vertaald doorGerard Cruys)

“Bij de lege spoorrails in het open landschap is het een gedrang van jewelste: nieuwbakken soldaten. Verder niemand. Opeens zien ze zichzelf. Daar zijn we dan. We zijn met velen. En de trein (niet meer dan twee wagons) waarmee ze zijn gearriveerd, zo’n bescheiden treintje, is er net met veel geraas weer vandoor gegaan. Oorlog!
Ze hadden natuurlijk de balen van die trein en al dat gereis. Die hete, muf ruikende treinwagons waren als een eindeloze boze droom. Maar nu maakt de lucht ze dronken. Wat een lucht! Nu zijn ze zich al aan het verbroederen onder de Kaukasische hemel. Jee! Jee! Ze vallen elkaar in de armen, het eerste en het tweede peloton. Hoofdzaak is dat ze hun wapens nog hebben. (Ondanks de zuippartij. Of dankzij!) Soldaat, kijk wat vrolijker! Hun koppen zijn purperrood. Aan hun wangen, haha, kun je een sigaret aansteken.
Waarom twee pelotons, bovendien incompleet? En waarom is er voor al die soldaten maar één officier? Ja, en die bleek ook nog buiten dienst te zijn: uit de trein gehaald op een station vlak bij Rostov, met een acute aanval van hernia. Wat nou? Zijn er geen hernialoze officieren meer in Rusland? Waar zijn de lui zonder hernia en blindedarmontsteking?
Op het stoffige perron is er ook geen officier die hen verwelkomt. Maar eigenlijk zou die ons alleen maar in de weg staan.Barst! Hij is er niet. Er is wel een zeikerige regelaar met ontstoken ogen. En met een rode band om zijn arm. Die moet het soldatenvolk van het perron af zien te krijgen. Opschieten! Hij jaagt ze het perron af. Hij wil zo gauw mogelijk van die halfdronken gasten met hun automatische geweren af wezen. Van deze rumoerige onervaren horde. En van die godgeklaagde kloteoorlog.
Dat is het enige waar Rode Band zich dik over maakt. Schiet op, verdomme! Van de spoorbaan af! Aha! Door de gehavende stationshal naar het plein, dat ook enigszins door bommen is gehavend. Daar staan jullie btr’s, mannen. Voor jullie. Vooruit!
«Waar zijn btr’s?»
«Daar. Iedereen daarheen, de colonne in.»
Een kolossale soldaat, die geen last heeft van een kater, brult:
«Wat voor colonne? Zeg, hé? Waar zie jij een colonne?"

 
Vladimir Makanin (Orsk, 13 maart 1937)

De Nederlandse dichter en schrijver Geert van Beek werd op 13 maart 1920 geboren in Gennep. Zie ook alle tags voor Geert van Beek op dit blog.

Vasten

Kinderen zijn gierige schatbewaarders
geworden van trommels vol verstervingen
van hogerhand uit liefde tot Jezus
asketen
die hunkeren om zondags hoeft het niet
volmondig te beamen.
Bach en Mattheus doen eindeloos
onsterfelijk in lijdzaam hars begraven
de ronde langs ontroerd gehoor,
barok en bijbel gaan moeiteloos samen.
Kerken zijn kamers zalen van retorica
geworden waar Jezus onder woorden bedolven
ter aarde stort, hijgt naar Golgotha,
fraaie gebedsriemen wonden zijn schouders.
Versteende apostelkoppen luisteren onbewogen,
in een streep zon weeft een spin
- roekeloze acrobaat zonder pose -
vergetelheid langs hun oren.
En Jezus wijst verlegen vraagt excuus
- ze weten niet wat ze doen -
naar het hart dat ten dode bemint.

maar Schaepman is tevreden

Gelukkig dat God de goede gracieus
speelt met de grijze aarde;
je vlucht vanonder gewelven
verdrietig en moe:
knikken tulpen zal ik je helpen
oprecht en hoe
diepzinnig in hun bedaarde
eenvoud je bemoedigend toe.

Communie

Inniger samen dan tong aan tong
schuilt hij bleek in een mond vol tanden
nietszeggend zitten wij tegenover elkander
twee lege strandstoelen
op een grijze regendag.
En als ik, zo hoort het; ga praten
ben ik een vlijtig causeur
voor een radio in verlaten kamer.

Ik weet alleen te zeggen hoe fijn
- jezus wat fijn -
in de tuin jasmijn
geurt en blinkt in koele
schemering en hoe godsheerlijk
aardbeiensap langs papillen spoelt.

 
Geert van Beek (13 maart 1920 – 2 januari 2001)

De Nederlandse dichter Jan Hendrik de Groot werd op 13 maart 1901 geboren in Alkmaar. Zie ook alle tags voor Jan H. de Groot op dit blog.

Lente

God, nu breekt Uw lente baan,
Uw adem is langs den hemel gegaan
en over de open landen.

De wereld plooit al haar kleuren uit.
Zij voelt in het milde windgeluid
De zegening van Uw handen.

Die weelde wil ik deelachtig zijn,
God, laat m' in uw fonk'lende lente zijn.
Laat mij dwalen en bidden en zingen.

Ik zie al Uw schoonheid van verre aan,
Uw lente zal langs m'n harte gaan,
Met al haar zegeningen.

Tusschenspel

II.
Was deze late herfstnacht schoon? - niet om de
geele maan, die als een slapend kind
zijn blonde hoofd stak uit het witte lint
van watte wolken, die zich om hem rondden.

Niet om de zware tijgeur die de wind
in polders aan de dijkzoom had gevonden,
ons toezond op zijn nachtelijke ronde....
Maar omdat jij plots lachte en gezwind

de lange blonde vlechten had ontwonden,
uitschudde van je hoofd, zoodat de wind
dol dronken werd in deze dolle stonde.

En om mijzelve, die verward en blind
gevangen lag in deze blonde zonde.
Ik zag je nooit zoo schoon, mijn stormend kind.

 
Jan H. de Groot (13 maart 1901 -1 december 1990)

De Turkse schrijver Kemal Tahir werd geboren op 13 maart 1910 in Istanboel. Zie ook alle tags voor Kemal Tahir op dit blog.

Uit: The Tired Warrior (Vertaald door Elif Erkmen)

“Jamil became a member of the Committee of Union and Progress when Patriot urged him. It was 1906. They were in Monastir Macedonia; and they were walking towards their destination on a rainy night. When they reached the corner; Omer the Patriot apologized and said he needed to blindfold him. Holding his arm he guided Jamil through the muddy streets. Upon arriving at their destination; he rang the door bell three times. Someone on the other side of the door said first, “Muin” then “Hilal” three times each. Patriot answered, by saying ‘Hilal’ three times “Muin” only once. Then he removed Jamil’s blindfold and Jamil saw three people in red gowns and black masks. There was a table and on it there was a book and a pistol. He heard a voice that he recognized. It was Eyub Sabri’s voice saying, “Have you decided to join the Commitee? Have you given this a lot of thought? Are you sure?”
Jamil said, “Yes”.
“Do you understand that if you do not follow the rules you will be executed?”
“Yes Sir, I understand the rules.”
He had to take an oath to be a member of the committee for life, thus making him member number: 9-
If things turned out for the worse, he could have ended up in exile in a place like Fezzan, Taif or Yemen for life. At the time men who would take this road, would forget about getting married to Royal Princesses, being military envoy to important Capitals, or getting promoted to higher ranks. They would have to give up a bright future. But if they were successful; it would mean Freedom for the country. So what would this Freedom look like? “

 
Kemal Tahir (13 maart 1910 - 21 april 1973)

De Engelse dichter, predikant en academicus Joseph Beaumont werd als zoon van een kleermaker geboren op 13 maart 1616 in Hadleigh, Suffolk. Zie ook alle tags voor Joseph Beaumont op dit blog.

Uit Psyche. Canto I

For He, th immortal Prince of equal spight,
Abhors all Love in every name and kind;
But chiefly that which burns with flames as bright
As his are swarthy, and as endless find
Their living fuel: These enrage him so,
That all Hell's Furies must to council go.

For (as the wounded Lyon frights his Den
By roaring out his grief;) his shatter'd heart
Vomits a hideous groan, which thundring in
His hollow realm, bellow'd to every part
The frightful summons: all the Peers below
Their King's voice by its sovereign stink did know.

Nor dar'd they stay their tails vast volumes to
Abridge into a knot's Epitome;
Or trim their hoofs foul cleft with iron shoe,
Or their snarl'd snakes' confusion unty:
Only their paws they fill with Page, and bring
That desperate subsidy to their mad King.

 
Joseph Beaumont (13 maart 1616 - 23 november 1699)

Zie voor nog meer schrijvers van de 13e maart ook mijn blog van 13 maart 2017 en ook mijn blog van 13 maart 2016 deel 1 en eveneens deel 2 en ook deel 3.

Zie voor bovenstaande schrijvers ook mijn blog van 13 maart 2007 en ook mijn blog van 13 maart 2008 en eveneens mijn blog van 13 maart 2009.

13-03-2018 om 18:17 geschreven door Romenu  

De Mexicaanse schrijver, scenarist, filmregisseur en producent Guillermo Arriaga Jordán werd geboren op 13 maart 1958 in Mexico-Stad en bracht zijn jeugd door in een van de meest gewelddadige buurten van de stad. Op 13-jarige leeftijd verloor hij zijn reukvermogen na een bruut straatgevecht. Hij studeerde af aan de Universidad Iberoamericana met een Bachelor in communicatie en een Master's degree in geschiedenis en gaf cursussen in media studies, voordat hij begon te werken aan de ITESM. Guillermo Arriaga plande samen met Alejandro González Iñárritu elf korte films over de tegenstellingen in Mexico-stad. Na drie jaar en 36 ontwerpen verwierpen ze het oorspronkelijke plan en breidden drie verhaallijnen uit naar het scenario van de film “Amores Perros” (1999). De film kreeg een Oscar nominatie voor Beste Buitenlandse Film en een BAFTA Award voor Beste Buitenlandse Film, de Critics Week Grand Prize en de Young Critics Award op het filmfestival van Cannes in 2000, evenals vele andere prijzen. Het succes van “Amores Perros” leverde Arriaga en Iñárritu een uitnodiging op om de VS voor Focus Features de film “21 Grams” te maken. Arriaga ontving een BAFTA-nominatie voor zijn filmscript. Iñárritu en Arriaga voltooiden hun derde gezamenlijke film, “Babel”, in 2006. Het werk vormt met “Amores Perros” en 21 Grams” een ​​trilogie over de thema's geweld en dood. De film kreeg een Oscar-nominatie in 2007 voor Best Original Screenplay. In 2007 ging de verfilming van zijn boek “El Búfalo de la Noche” geregisseerd door Jorge Hernandez Aldana, in première tijdens het Sundance filmfestival. In 2008 volgde de film “The Burning Plain”. Arriaga schreef het script en regisseerde uiteindelijk de film, met in de hoofdrol Charlize Theron. Arriaga debuteerde in 1991 als romansscheijver met “Escuadrón Guillotina”. Verder publiceerde hij als schrijver “Un Dulce Olor a Muerte” (1994), “El Búfalo de la Noche” (1999), in het Nederlands verschenen als “Nachtbuffel” (2006), “Retorno 201” (2006) en “El salvaje” (2016)

Uit: De ontembare

“Het was zeven uur toen ik na een lange siësta wakker werd. Het was warm. Een te hete zomer voor een stad waar het bijna altijd koud was. Mijn kamer, door mijn vader getimmerd van spaanplaat, bevond zich op de begane grond, naast het toilet voor bezoekers. Zonder ramen, verlicht door een kaal peertje aan een stuk ijzerdraad. Een vouwbed, een klein bureau.
De anderen hadden hun kamer op de bovenverdieping.
Door de niet meer dan twee centimeter dikke wanden kon ik hun dagelijkse bezigheden volgen. Hun stemmen, hun voetstappen, hun stilten.
Zwetend stond ik op. Ik opende de deur van mijn kamer en liep het huis in. Iedereen was er. Mijn oma zat op de bruine bank te kijken naar een quiz op de televisie, een enorm gevaarte dat de halve kamer in beslag nam. Mijn moeder stond in de keuken te koken. Mijn vader zat aan de keukentafel de brochures van hun reis naar Europa te bekijken.
Mijn ouders waren de eersten ooit binnen onze familie die een trans-Atlantische vlucht gingen maken. Ze zouden de volgende ochtend naar Madrid vliegen en twee maanden door verschillende landen reizen. Mijn broer Carlos, die zes jaar ouder was dan ik, aaide op zijn hurken onze hond King, een voskleurige boxer met een opvallend litteken links op zijn bovenlip, het gevolg van een messteek die hem was toegebracht door een dronken kerel toen hij als pup tegen hem op was gesprongen om te spelen. In hun kooi hipten Whisky en Wodka, de grasparkieten, van het ene stokje op het andere, hopend dat mijn oma snel een doek over de kooi zou doen zodat ze konden gaan slapen.
In mijn dromen zie ik vaak dat beeld van toen van mijn familie. Dat was de laatste keer dat ik iedereen samen zag. Vier jaar later zouden ze allemaal dood zijn. Mijn broer, mijn ouders, mijn oma, de parkieten, King.
De eerste dood, die van mijn broer Carlos, kwam eenentwintig dagen na die avond. Vanaf die dag werd mijn familie meegesleurd in een lawine van dood. Dood na dood na dood.
Twee broers had ik. Allebei verloren ze door mijn toedoen het leven. En het mag dan misschien niet helemaal mijn schuld zijn geweest, ik was er in ieder geval verantwoordelijk voor.
Ik deelde de grot die baarmoeder heet met een ander. Acht maanden lang groeide naast mij een identieke tweelingbroer. Samen hoorden we het hart van onze moeder kloppen, we voedden ons met hetzelfde bloed, zweefden in hetzelfde vocht, en onze handen, voeten en hoofden raakten elkaar lichtjes aan. Vandaag de dag weten we dankzij mri-scans dat tweelingen met elkaar strijden om ruimte in de buik van de moeder. Dat zijn duels op het scherpst van de snede, wrede territoriumgevechten zonder wapenstilstand, waarin een van de twee uiteindelijk de overhand krijgt.”

 
Guillermo Arriaga (Mexico-Stad. 13 maart 1958)

13-03-2018 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse schrijver Dave Eggers werd geboren op 12 maart 1970 in Chicago. Zie ook alle tags voor Dave Eggers op dit blog.

Uit:De monnik van Mokka (Vertaald door Koos Mebius)

“Mokhtar Alkhanshali en ik spreken af elkaar in Oakland te treffen. Hij is net terug uit Jemen, waar hij ternauwernood aan de dood is ontsnapt. Mokhtar is Amerikaans staatsburger, maar werd desondanks door de Amerikaanse overheid in de steek gelaten, waarna hij aan Saoedische bommen en Houthi-rebellen moest zien te ontkomen. Het land kon hij niet meer uit. De vliegvelden waren verwoest, en over de weg naar het buitenland ontkomen was onmogelijk. Er waren geen evacuatieplannen, er werd geen hulp geboden. Het ministerie van Buitenlandse Zaken van de Verenigde Staten had duizenden Jemenitische Amerikanen aan hun lot overgelaten; ze zagen zich gedwongen op eigen houtje aan een blitzkrieg te ontsnappen – tienduizenden in de Verenigde Staten gefabriceerde bommen werden door de Saoedische luchtmacht boven Jemen afgeworpen.
Ik zit buiten bij de Blue Bottle Coffee aan Jack London Square op Mokhtar te wachten. Elders in de Verenigde Staten, in Boston, is een proces aan de gang waarin twee broers ervan worden beschuldigd een aantal bommen tot ontploffing te hebben gebracht tijdens de marathon van Boston, waarbij negen doden en honderden gewonden zijn gevallen. Hoog in de lucht boven Oakland houdt een politiehelikopter een staking van havenarbeiders in de Port of Oakland in de gaten. We schrijven 2015, veertien jaar na 11 september en het zevende jaar van Barack Obama’s presidentschap. Als land waren we na de paranoia van de periode-Bush in rustiger vaarwater gekomen; het opjagen en lastigvallen van Amerikaanse moslims was wel minder geworden, maar telkens als een moslim in de fout ging, laaide het vuur van de islamofobie weer een paar maanden op.
Als Mokhtar aan komt lopen, valt me op dat hij er ouder en rustiger uitziet dan de laatste keer dat ik hem zag. De man die daar zojuist uit zijn auto stapte draagt een beige broek en een paarse sweater. Hij heeft kort haar met gel erin en een kort, keurig sikje. Hij loopt opvallend kalm; terwijl zijn benen hem naar onze tafel op het trottoir brengen, beweegt zijn romp bijna niet. We schudden elkaar de hand, waarbij me aan zijn rechterhand een grote, rijk versierde zilveren ring opvalt, met daarin een opvallende robijnrode steen.”

 
Dave Eggers (Chicago, 12 maart 1970)

De Duitse schrijfster en filmregisseur Jenny Erpenbeck werd geboren op 12 maart 1967 in Oost-Berlijn. Zie ook alle tags voor Jenny Erpenbeck op dit blog.

Uit: Haare

„Im Bauch meiner Mutter sind mir lange schwarze Haare gewachsen, die zu Berge stehen, als ich auf die Welt komme. Es ist Frühling, und die Welt ist sehr hell. Ein schwarzes Haar nach dem andern kapituliert, fällt aus, fliegt davon, und überläßt blonden Geschwistern die Nachfolge auf meinem Kopf.
Als ich drei Jahre alt bin, steckt mein Vater mir noch Zöpfe aus Gras an, aber bald kann man meine Haare schon in zwei Büscheln zusammenfassen. Rechts und links über den Ohren stehen diese Büschel in einem Bogen von mir ab, wie Wasser, das aus einem Rohr kommt, entspringen sie einem Zopfhalter, der aussieht wie eine Kreuzung aus Margaritenblüte und Kronkorken. Bis ich fünf Jahre alt bin, werden meine Haare also gewaschen, gebürstet und gebüschelt, manchmal sogar schon geflochten. Warum es meiner Mutter ausgerechnet am Vorabend eines ersten Mai einfallen muß, sie kurz zu schneiden, weiß inzwischen niemand mehr. Heraus zum ersten Mai! Im Radio spielen sie Blasmusik. Den abgeschnittenen Zopf steckt meine Mutter zur Erinnerung in ein durchsichtiges Etui. Ich muß heraus zur Maidemonstration, aber zu Hause liegen fünfzehn Zentimeter von mir im gläsernen Sarg! An diesem Morgen defilieren Tausende an meinem kurzgeschorenen Kopf vorüber, sie zeigen mir ihre Zähne, sie lachen, nein, sie lachen mich aus, die ganze Stadt beugt sich über mich und streicht mir über den Kopf und lacht mich aus, selbst die Fahnen lachen, sie neigen sich über mich und lassen in einzigartiger Bosheit ihr langes rotes Haar in Wellen auf mich herabfallen.
Von diesem ersten Mai an will ich mindestens so dikke Zöpfe haben wie meine Cousine Heike. An deren Zöpfe kann sich rechts und links je ein Kind anhängen, dann dreht sie sich, und die Kinder fliegen. Meine Cousine Heike ist ein Karussell, ich will auch ein Karussell werden. Zu dieser Zeit sind die Haarbürsten mit den vielen einzelnen Borsten aus Plaste noch nicht erfunden, und einige Jahre später, als sie im Westen schon erfunden sind, erfahren wir nichts davon. Mit einem Kamm dauert das Auskämmen nach dem Haarewaschen zwei Stunden. Zwei Stunden sitze ich auf einem Hocker im Bad, ein Handtuch um die Schultern, und halte meiner Mutter den nassen Kopf hin, während diese ihre schwere Maischuld abbüßt, mein Haar in Strähnen unterteilt und Strähne für Strähne entfilzt. Einmal pro Woche geben wir uns auf diese Weise der Wiederherstellung der Pracht hin, zum Glück ist zu dieser Zeit die tägliche Haarwäsche noch nicht erfunden, und als sie im Westen schon erfunden ist, erfahren wir nichts davon.“

 
Jenny Erpenbeck (Berlijn, 12 maart 1967)

De Amerikaanse schrijver Jack Kerouac werd geboren op 12 maart 1922 in Lowell, in de Amerikaanse staat Massachusetts. Zie ook alle tags voor Jack Karouac op dit blog.

Uit:On The Road (Vertaald door Guido Golüke)

“We stapten in Main Street uit de bus, wat in niets verschilde of je in Kansas City of Chicago of Boston uit de bus stapte- rode bakstenen, goorheid, types die langs schieten, trams die hopeloos in de ochtendschemering voorbij knarsen, het hoerenluchtje van de grote stad. En hier ging het helemaal mis met mijn geest. Ik begon dwaze paranoide visioenen te krijgen dat Teresa, of Terry - zo heette ze - een doodgewoon snolletje was dat de bus als haar arbeidsterrein had gekozen waar ze je dollars te pakken kreeg door afspraakjes te maken zoals dat van ons in Los Angeles, waar ze dan haar slachtoffer meenam om ergens te ontbijten, waar haar pooier wachtte om daarna naar een zeker hotel te gaan waar hij gemakkelijk toegang had met zijn pistool of weet ik veel. Ik heb haar dit nooit bekend. We aten ons ontbijt en een pooier zat maar aldoor naar ons te kijken; ik verbeeldde me dat Terry hem stilletjes oogjes gaf. Ik was moe en voelde me vreemd en verloren in een ver verwijderde, walgelijke plaats. De waanzin van een panische angst nam mijn gedachten over en deed me heel minnetjes handelen 'Ken je die vent?' zei ik. 'Welke vent bedoel je, lieve?' Ik liet het maar gaan. Ze was sloom en hele- maal in beslag genomen door al wat ze deed; ze deed lang over haar eten; ze kauwde langzaam en staarde voorzich uit, en rookte een sigaret, en praatte aan één stuk, en ik was net een verwilderd spook, koesterde argwaan bij alles wat ze deed en dacht dat ze tijd probeerde te winnen. Het was gewoon een ziekte-aanval. Ik zweette toen we hand in hand de straat afliepen. Het eerste het beste hotel dat we tegenkwamen had een kamer en voor ik het wist had ik de deur op slot gedaan en zat ze op bed haar schoenen uit te trekken. Ik kuste haar schuchter. Maar beter dat ze er nooit achterkwam. Ik wist dat we om onze zenuwen te kalmeren whisky nodig hadden, vooral ik. Ik ging naar buiten en scharrelde wel twaalf blokken door tot ik aan een krantenkiosk een half litertje whisky kon kopen. Ik rende terug, een en al energie. Terry was in de badkamer haar gezicht aan het opmaken. Ik schonk een enorme plens in een waterglas en we namen om de beurt een slok. O, het was fijn en verrukkelijk en die hele akelige reis van me waard. Ik stond achter haar bij de spiegel en zo dansten we de badkamer door. Ik begon over mijn kennissen in het oosten te praten. Ik zei: 'Je moest Dorie leren kennen, een pracht van een meid.”

 
Jack Kerouac (12 maart 1922 – 21 oktober 1969)
Cover 

De Duitse schrijfster Henrike Heiland werd geboren op 12 maart 1975 in Solms. Zie ook alle tags voor Henrike Heiland op dit blog.

Uit: Von wegen Traummann!

„(Sie telefonierte sonst nie so lange mit mir. Nur wenn er da war.) Frank schickte zu meinem Geburtstag ein Meer aus roten Rosen, und zum Einjährigen schenkte er mir Champagner und diese entsetzlich teure Handtasche, die ich mir schon so lange gewünscht hatte, aber niemals selbst hätte leisten können. Selbstverständlich war er auch im Bett große Klasse. Es war hingegen gar nicht selbstverständlich, dass er ausgerechnet mit mir zusammen war.
War er in Wirklichkeit auch gar nicht. Seit eineinhalb Jahren trafen wir uns regelmäßig einmal in der Woche zu diesen Wein-Blumen-Essen-Sex-Abenden, manchmal blieb er auch über Nacht, aber das war selten. Frank war nämlich verheiratet.
Es gibt so eine Phase im Leben vieler Frauen, zu denen auch ich gehörte, in der es uns egal ist, ob ein Mann verheiratet ist. Es ist uns nicht nur egal, wir finden es sogar großartig. Wir verdienen unser eigenes Geld und leben in unserer eigenen Wohnung, wir müssen uns von niemandem anhören, dass Nagellackentferner auf dem Küchentisch nichts zu suchen hat, dass die "Vogues" und "Cosmos" und "Brigittes" der letzten fünf Monate in einen Zeitungsständer gehören und dass unser Fernseher nicht den neuesten technischen Standards entspricht. Oder dass Schuhkartons nicht der richtige Ort für Steuerunterlagen sind. (Sie sind es.) Dass kein Mensch zwanzig Sonnenbrillen braucht und dass wir nicht jeden Tag netto fünfundvierzig Minuten mit Schlüsselsuchen verbringen müssten, hätten wir ein Schlüsselbrett im Flur. Deshalb sind verheiratete Männer genau das Richtige: Sie gehen wieder zu ihren uninteressanten Frauen, mit denen sie seit ungefähr siebeneinhalb Jahren keinen Sex mehr hatten (oder wie alt ihre Kinder auch immer sein mögen), und terrorisieren diese mit ihren Schlüsselbrettern. Wir können sogar mit einem anderen Mann eine Nacht verbringen - er würde es nie erfahren, und wir müssten es ihm nicht einmal erzählen. Wir müssten auch kein schlechtes Gewissen haben, denn woher wissen wir zuverlässig, dass er wirklich nicht mehr mit seiner Ehefrau schläft? Hat man eine Affäre mit einem verheirateten Mann, dann ist man Single, ohne wirklich Single zu sein, und bekommt aus beiden Welten das Beste.“

 
Henrike Heiland (Solms, 12 maart 1975)

De Amerikaanse dichteres en schrijfster Naomi Shihab Nye werd geboren op 12 maart 1952 in St. Louis, Missouri. Zie ook alle tags voor Naomi Shihab Nye op dit blog.

How Palestinians Keep Warm

Choose one word and say it over
and over, till it builds a fire inside your mouth.
Adhafera, the one who holds out, Alphard, solitary one,
the stars were named by people like us.
Each night they line up on the long path between worlds.
They nod and blink, no right or wrong
in their yellow eyes. Dirah, little house,
unfold your walls and take us in.

My well went dry, my grandfather's grapes
have stopped singing. I stir the coals,
my babies cry. How will I teach them
they belong to the stars?
They build forts of white stone and say, "This is mine."
How will I teach them to love Mizar, veil, cloak,
to know that behind it an ancient man
is fanning a flame?
He stirs the dark wind of our breath.
He says the veil will rise
till they see us shining, spreading like embers
on the blessed hills.

Well, I made that up. I'm not so sure about Mizar.
But I know we need to keep warm here on earth
And when your shawl is as thin as mine is, you tell stories.

Alaska

The phone rang in the middle of the Fairbanks night and was always a
wrong number for the Klondike Lounge. Not here, I'd say sleepily. Different
place. We're a bunch of people rolled up in quilts. Then I'd lie awake
wondering, But how is it over there at the Klondike? The stocky building
nestled between parking lots a few blocks from our apartment like some
Yukon explorer's good dream of smoky windows and chow. Surely the
comforting click of pool balls, the scent of old grease, flannel, and steam.
Back home in Texas we got wrong numbers for the local cable TV
company. People were convinced I was a secretary who didn't want to
talk to them. They'd call four times in a row. Sir, I eventually told a
determined gentleman, We've been monitoring your viewing and are sorry to
report you watch entirely too much television. You are currently ineligible for
cable services. Try reading a book or something. He didn't call back. For the
Klondike Lounge I finally mumbled, Come on over, the beer is on us.

 
Naomi Shihab Nye (St. Louis,12 maart 1952)
 

De Amerikaanse schrijver, journalist en columnist Carl Hiaasen werd geboren op 12 maart 1953 in Plantation, Florida. Zie ook alle tags voor Carl Hiaasen op dit blog.

Uit: Dance of the Reptiles

« Florida needs a special prison for tourists.
Not all tourists—just the ones who trash the place, rob, shoplift, vandalize, drive drunk, assault the cops, puke in the alleys, pee in the medians, and so on.
For some reason, Memorial Day brings out these troglodytes in droves.
This year it was South Beach that got the full treatment, but outbreaks of mayhem occur all over the state.
Maybe it’s time to stop worrying about crimes committed against tourists and do something about the crimes committed by tourists.
As it stands, rampaging visitors are tossed in jail with local criminals. This plainly is cruel and unusual punishment, and it’s only a matter of time before the criminals file a class-action suit.
Nobody deserves to be locked in a cell with obnoxious, whiny, ill-clad tourists. Such sociopaths belong in an institution of their own, a mini-Raiford specializing in hard-nosed discipline and social graces.
In fact, the entire justice system should recognize and deal with the uniquely repulsive nature of tourist misbehavior.
Say you’re driving through the Keys and some dork in a neon-blue rental yells, “Yee-haw!” and hurls an empty Southern Comfort bottle off the Bahia Honda Bridge. Under current statutes, that’s good for a wimpy charge of littering. It doesn’t even rate any jail time, only a piddling $50 fine.
You want deterrence? Put fangs in the law. Let the police snatch the boor off the highway and drag his sorry butt straight to Tourist Court. Same goes for the drunks, stoners, and public urinators.
Tourist Court should be set up sort of like Drug Court, only not as lenient. The judges would come from smaller venues, such as Kissimmee, Key West, Naples; places that get a rush of visitors yet still have a vestige of hometown pride. »

 
Carl Hiaasen (Plantation, 12 maart 1953)

De Amerikaanse schrijver Edward Albee werd geboren op 12 maart 1928 in Washington DC. Zie ook alle tags voor Edward Albee op dit blog.

Uit:Who’s Afraid of Virginia Woolf?

“GEORGE (Ostensibly a pleased recognition of HONEY and NICK, but really satisfaction at having MARTHA'S explosion over-heard) Ahhhhhhhhh!
MARTHA (A little too loud . . . to cover) Hi! Hi, there ... c'mon in!
HONEY and NICK (ad lib) Hello, here we are ... hi .. . etc.
GEORGE (Very matter-of-factly) You must be our little guests.
MARTHA Ha, ha, ha, HA! Just ignore old sour-puss over there. C'mon in, kids ... give your coats and stuff to sour-puss.
NICK (Without expression) Well, now, perhaps we shouldn't have come....
HONEY
Yes ... it is late, and....
MARTHA Late! Are you kidding? Throw your stuff down anywhere and c'mon in.
GEORGE (Vaguely . . . walking away) Anywhere . . . furniture, floor . . . doesn't make any difference around this place.
NICK (To Honey) I told you we shouldn't have come.
MARTHA (Stentorian) I said c'mon in! Now c'mon!
HONEY (Giggling a little as she and NICK advance) Oh, dear.
GEORGE (Imitating HONEY'S giggle) Hee, hee, hee, hee.
MARTHA (Swinging on GEORGE) Look, muckmouth ... you cut that out!
GEORGE (Innocence and hurt) Martha! (To HONEY and NICK) Martha's a devil with language; she really is.
MARTHA Hey, kids . . . sit down. HONEY (As she sits) Oh, isn't this lovely!
NICK (Perfunctorily) Yes indeed ... very handsome.”

 
Edward Albee (Washington DC, 12 maart 1928)
Scene uit een opvoering in Santa Rosa, 2010

De Nederlandse dichter De Schoolmeester (Gerrit van de Linde) werd geboren op 12 maart 1808 in Rotterdam. Zie ook alle tags voor De Schoolmeester op dit blog.

Baanvegerslied

Leg reis aan! leg reis aan!
't Leven is een gladde baan.
Bittere borrels of melk en saffraan!
- Vegertje, bind mij mijn schaatsjes eens aan. -
'k Heb het voor grotere lui wel gedaan.
Leg reis aan!
Bittere borrels of melk en saffraan!

- Vegertjelief, hoe leg ik het aan?
Vegertje! 'k ben hier voor 't eerst op de baan. -
Wil je niet zitten, dan moet je maar staan,
net als je 't daaglijks in 't leven ziet gaan.
Leg reis aan!
Bittere borrels of melk en saffraan.
't Leven is een gladde baan.
Bitter en zoet uit eenzelfde kraan.
Leg reis aan! leg reis aan!

De ezel

Een ezel is een heer met een staart,
Die hij van achteren draagt, als een paard.
Het verschil tussen ezels en geleerde doktoren
Zit hem soms minder in 't hoofd dan wel in de oren.

Op natte hondeneus

Waarom is een hond
Toch zo gezond? -
Die er niet op gevat is,
Zegt: 'Omdat zijn neus zo nat is.'
Doch iemand die logica leert,
Zegt terstond: ''t is juist omgekeerd.'

 
De Schoolmeester (12 maart 1808 – 27 januari 1858)
Cover

De Italiaans schrijver, dichter en politicus Gabriele d'Annunzio werd geboren in Pescara op 12 maart 1863. Zie ook alle tags voor Gabriele d'Annunzio op dit blog.

Uit: The Triumph of Death (The drowned boy, vertaald door Thomas Walsh)

“. . Other people joined the group, gazed with cold curiosity, then lingered or passed on. A crowd occupied the railroad embank-ment, another gathered on the crest of the promontory, as if at a spectacle. Children, seated or kneeling, played with pebbles, toss-ing them into the air and catching them, now on the back and now in the hollow of their hands. They all showed the same profound indifference to the presence of other people's troubles and of death. Another woman joined the group on her way home from mass, wearing a dress of silk and all her gold ornaments. For her also the harassed custodian repeated his account, for her also he indi-cated the spot in the water. She was talkative. "I am always saying to my children, Don't you go into the water, or I will kill you!' The sea is the sea. Who can save himself ?" She called to mind other instances of drowning; she called to mind the case of the drowned man with the head cut off, driven by the waves all the way to San Vito, and found among the rocks by a child. " Here, among these rocks. He came and told us, There is a dead man there.' We thought he was joking. But we came and we found. He had no head. They had an inquest; he was buried in a ditch; then in the night he was dug up again. His flesh was all mangled and like jelly, but he still had his boots on. The judge said, 'See, they are better than mine!' So he must have been a rich man. And it turned out that he was a dealer in cattle. They had killed him and chopped off his head, and had thrown him into the Tronto." . . . She continued to talk in her shrill voice, from time to time sucking in the superfluous saliva with a slight hissing sound. "And the mother ? When is the mother coming ?"

 
Gabriele d'Annunzio (12 maart 1863 - 1 maart 1938)
Hier met Benito Mussolini (links) in 1925 

Zie voor nog meer schrijvers van de 12e maart ook mijn blog van 12 maart 2017 deel 2.

Zie voor bovenstaande schrijvers ook mijn blog van 12 maart 2007 en ook mijn blog van 12 maart 2008 en eveneens mijn blog van 12 maart 2009.

12-03-2018 om 19:03 geschreven door Romenu  

De Zuid-Afrikaanse schrijfster, journalste en columniste Marianne Thamm werd geboren op 12 maart 1961 in Taplow, Engeland, als dochter van een ongeletterde Portugese communiste en een Duitse nazi-krijgsgevangene. Haar ouders trouwden na de oorlog in Engeland en emigreerden later naar Pretoria. Thamm groeide op in de minder gegoede suburbs van Pretoria tijdens de hoogtijdagen van de Apartheid. Haar werk is verschenen in verschillende lokale en internationale kranten en tijdschriften. Ze was een ghostwriter bij diverse boeken waaronder de bestverkopende “I Have Life - Alison's Story en “When All Else Falls Tway - The Nigel Fairhead Story”. Ze heeft meegewerkt aan andere publicaties, waaronder “The Fairlady Collection - 40 Years of Fine Writing”. In 2014 werkte ze met P J Powers aan haar memoires, H”ere I Am”. Haar meest recente boek is “Hitler, Verwoerd, Mandela en Me”. (Nederlands: “De ondraaglijke blankheid van het bestaan”).

Uit: De ondraaglijke blankheid van het bestaan

“Meneer Tolmie had de gelaatsuitdrukking van een man die gewend is om met nabestaanden om te gaan. Zijn voorhoofd leek bevroren tot een permanente, meewarige frons, zijn mondhoeken wezen naar beneden, maar niet onvriendelijk. Zijn blik was vastberaden en toch zacht. Hij droeg een slecht zittend maar degelijk donker pak en had zichzelf aangeleerd om wat naar voren te leunen -niet te ver - ter bemoediging van degenen die een beroep deden op de diensten van uitvaartcentrum Doves. Dat was een laag gebouw van grijze baksteen, weggestopt op een soort bedrijventerrein in de buurt van station Somerset West in Kaapstad. De stapel leesvoer in de ontvangstruimte bood een fascinerend inkijkje in de uitvaartbranche. Terwijl ik met mijn vader Georg op een verfomfaaide bank zat te wachten tot meneer Tolmie klaar was met bellen, bladerde ik door het laatste nummer van het vakblad van de Landelijke Vereniging van Begrafenisondernemers. De advertenties waren boeiender dan de oersaaie verslagen over wie in welke regio wat voor promotie had gemaakt. Ik kwam te weten dat een volledig operationeel crematorium van meerdere verdiepingen in 1997 zo'n drie miljoen rand kostte. Dat leek een fors bedrag, maar daar stond natuurlijk tegenover dat je nooit zonder klandizie zat als je besloot in deze bedrijfstak te investeren. Doden zijn er altijd, al gaat het nog zo slecht met de economie. Doden moeten worden opgeruimd door levenden - en daar hangt een prijskaartje aan. Toen meneer Tolmie eindelijk zijn kantoor uit kwam -geruisloos dankzij het industriële, grijze, kamerbrede tapijt - bediende hij zich van alle passende, empathische gebaren. Een hartelijk knikje, een hand op de schouder van een rouwend familielid, in dit geval mijn vader, om hem zachtjes het kantoor binnen te loodsen waar een goedkoop fabrieksbureau stond met een drietal kastanjebruin beklede kantoorstoelen eromheen. Mijn vader vergezellen was het minste wat ik kon doen. Stevig hield hij een keurige, bruine envelop vast met alle vereiste documenten erin. De uitvaartpolis, mijn moeders oude, zwarte, Zuid-Afrikaanse identiteitsboekje met het trouwcertificaat. Hij was formeel gekleed in een lichtgrijs pak - het was een snikhete dag -, een wit overhemd met open boord en een paar glimmend gepoetste zwarte instappers. Naast hem zag ik er in mijn gemakkelijke spijkerbroek, T-shirt en gymschoenen vast en zeker oneerbiedig uit, volgens mijn vader althans. Maar ja, het was niet anders. Georg had zich lang op dit moment voorbereid. Typisch Duits. Alles keurig op orde voor de bureaucratische machine die op gang komt - bij geboorte, huwelijk, dood. Hij was niet te stuiten en voldeed met graagte aan elk verzoek. `ja, legitimatiebewijs, heb ik hier. Ja, oferlijdensakte, heb ik geregeld.' Het was een leerzame gelegenheid, zo realiseerde ik me later, voor de dag waarop ik in mijn eentje op een van deze zelfde stoelen in ditzelfde kantoor zou zitten om mijn vaders uitvaart te regelen (zij het sans meneer Tolmie, die hier tegen die tijd niet meer zou zijn: `overspannen' volgens de receptioniste). Maar zover was het nog niet. Toen meneer Tolmie begon te praten, bleek dat hij doof of hardhorend was. Zijn stem klonk iets te hoog, de toon net iets te gelijkmatig en strak, zonder de melodieuze accenten, stiltes en cadans die taal zijn nuance en betekenis verlenen.”

 
Marianne Thamm (Taplow, 12 maart 1961)

12-03-2018 om 00:00 geschreven door Romenu  

Bij de vierde zondag van de vasten

 
Nicodemus door Jezus onderricht door Jacob Jordaens, c. 1625

Nicodemus

Meester, die ons van God gezondcn zijt
En ook de doden weer ten leven wekt,
Als straks de laatste dood mijn ogen dekt,
Zal ik dan leven in Uw eeuwigheid?

Want eeuwigheid is voor die het niet weet,
Het kind, maar die eens wist wordt oud en dort.
Wie die ten tweeden maal geboren wordt?
Wat bleef mij dan een droom van wat Gij deed? —

Dit is het woord van een die tot U kwam
Des nachts, maar die U niet verstond, en ging,
En U zag kruisigen — en die toen droef

Uw dode lichaam in zijn armen nam
En wikkelde in zijn herinnering
En in de geuren van zijn tuin begroef.

 
Muus Jacobse (13 september 1909 – 21 november 1972)
De Sint Janskerk in Hoorn op Terschelling. Muus Jacobse werd geboren in Hoorn.

Zie voor de schrijvers van de 11^e maart ook mijn vorige twee blogs van vandaag.

11-03-2018 om 12:12 geschreven door Romenu  

De Finse schrijfster Leena Lehtolainen werd geboren op 11 maart 1964 in Vesanto. Zie ook alle tags voor Leena Lehtolainen op dit blog.

Uit: Schüsse im Schnee Vertaald door Gabriele Schrey-Vasara)

„Einen halben Kilometer vor Loberga Gård funktionierte das Navigationsgerät plötzlich nicht mehr. Die Karte verschwand, stattdessen erschien auf dem Bildschirm der Text, die Route sei nicht zu finden. Da ich wusste, dass die Straße am Tor des Gutshofs endete, machte ich mir keine Sorgen, obwohl auch das Handy meldete, es habe kein Netz. Ich fuhr weiter, bis der Schnee, der sich in einer Lichtung auf der Straße angesammelt hatte, den Wagen ins Rutschen brachte. Im selben Moment zerbarst das Heckfenster. Außer Glassplittern hagelte noch etwas anderes ins Auto. Schrotkugeln.
Ich hielt an, schaltete den Warnblinker ein, zog meine Glock und stieg aus, um den Schaden zu begutachten. In der Scheibe war ein fünf Quadratzentimeter großes Loch, von dem drei Risse ausgingen. Ich holte die Werkzeugkiste aus dem Kofferraum und klebte Panzerband über das Loch und die Risse, war dabei aber ständig auf dem Sprung, mich auf den Boden zu werfen, sollten weitere Schüsse fallen. Die Scheinwerfer machten mich zu einem leichten Ziel.
«Kapierst du Arschloch, dass hier Menschen sind!», brüllte ich in den Wald, doch der Schnee und der Sturm verschluckten meine Stimme. Ich stieg wieder ein und inspizierte eine der Kugeln. Sie maß allem Anschein nach vier Millimeter. Nur mit Mühe unterdrückte ich den Impuls, Gas zu geben und möglichst schnell wegzufahren. Hatte man etwa absichtlich auf mich geschossen? Wollte mir jemand Angst einjagen, damit ich es nicht wagen würde, zum Gutshof Loberga zu fahren? Der Gedanke stachelte mich auf: So leicht ließ ich mich nicht einschüchtern.
Es war nicht das erste Mal, dass ich mit einer Waffe bedroht wurde. Daran konnte und durfte man sich nicht gewöhnen. Wenn mich tatsächlich jemand loswerden wollte, noch bevor ich mein Ziel erreicht hatte, musste die Aufgabe, die mich dort erwartete, enorm wichtig sein. Im schlimmsten Fall sogar lebensgefährlich.
Ich holte ein paarmal tief Luft und ließ den Motor an. Obwohl ich langsam fuhr, erreichte ich schon nach einer Minute das Tor des Gutshofs. Es war geschlossen, aber links entdeckte ich in Höhe des Seiten-fensters eine Klingel, darüber eine Überwachungskamera. Da das Autofenster zugefroren war, musste ich die Tür öffnen, um zu klingeln. Ein Wappen schmückte das Tor. Zwei gekreuzte Schwerter, darunter ein stilisierter Luchskopf. Das gleiche Wappen hatte auch auf dem Brief geprangt, mit dem ich nach Loberga eingeladen worden war. Bald nachdem ich geklingelt hatte, glitt das Tor auf. Offenbar verließ sich die Person im Haus darauf, dass ich diejenige war, die sie erwartete.“

 
Leena Lehtolainen (Vesanto, 11 maart 1964)

De Duitse dichter en schrijver Karl Krolow werd geboren op 11 maart 1915 in Hannover. Zie ook alle tags voor Karl Krolow op dit blog.

Gedicht für den Frieden

Der Krieg geht weiter. Das zarte Zündholz erlischt schon
In Deinen Augen, das Glück. Die Umarmung wird kürzer und enger
Und unser Atem – der zwiefache Nachtlaut – verwischt schon
Wie ein Rumfleck am Boden. Auf deiner Wange steht länger
Endgültiger Abschied wie trostloser Mond auf Kanälen,
Darunter der Frühe mißfarbene Schatten sich quälen.

Immer wieder dies Achselzucken, dies Harren und Lauschen
Auf den Wind, der die Tränen nimmt, sich über Schläfern erhebt,
Wind der Liebkosung und Wind, du, der Trennung, drin bauschen
Sich Stimmen wie Kleider, eh sie das Schweigen begräbt.
Ohne Ende Lebwohl, Leuchtfeuer noch einmal, dann Schwärze,
Undeutliches Blitzen von Waffen bei zuckender Kerze.

Gespräch mit den Messern! Die Nahkampf-Szene spielt schlecht sich
Auf Straßen zu Ende mit Schreien und Sterbegeruch.
Es legt der Tod einem jeden anders zurecht sich:
Beim beizenden Brennen des Sommers im Stechmückenflug,
Im Heuschreckenlichte Ägyptens, erstickt in Kombüsen
Oder zerrissen von Luft unterm Singen von Düsen.

Der Krieg geht weiter. Ich habe noch deine Augen
Einen Augenblick auf der Netzhaut, eh sie im Jenseits zerbricht:
Leichte Bilder des Eben-Noch, die nicht mehr taugen
Vor der Last des Umsonst und unter dem jähen Gewicht
Unvorbereiteten Sterbens, dem gespenstischen Schrecken
Unerklärlichen Himmels, seinem Vom-Tode-Erwecken.

Der Schatten des Engels erhob sich wie Fremde
Und versank – ein Reflex, der rasch sich zerlegt.
Der Krieg geht weiter. – Ich spür ihn wie unter dem Hemde
Das trockene Brusthaar, das sich beim Atmen bewegt
In der Stille des Traums, des Traums von den glücklichen Jahren
Mit dem Duft roten Grases, dem Rascheln von Frauenhaaren.

Und ich verbringe mit ihm diese Nacht, die wirksam mit Dolchen
Ist und die Circe im Blut mir durchbohrt:
Den Genuß und was läßlich ist. Winke den Strolchen,
Den trägen Gespenstern, mit Augenhöhlen, umflort
Schon von Ewigkeit, gebe ihnen das Zeichen,
Sich auf mich zu stürzen. Aber sie zögern. Sie weichen.

Sie lassen mir Zeit. Ich erhebe noch einmal die Stimme.
Ein kleines Flüstern wird es. Ein knisternder Laut
Entringt sich dem Dunkel, daß winzig im Haifischmaul glimme
Die Hoffnung, der Friede, das schutzlose, unnütze Kraut,
Die zierliche Freude, aus hellen Gesichtern errichtet,
Gewebe der Schönheit, das sich zu Leben verdichtet!

 
Karl Krolow (11 maart 1915 – 21 juni 1999)

De Nederlandse dichter Daan de Ligt werd geboren op 11 maart 1953 in Den Haag. Zie ook alle tags voor Daan de Ligt op dit blog.

Vierluik

III Brief aan de gravin

U bent pas tachtig, dat is wel wat jong
ik val alleen op terminale vrouwen
met wie ik, zij het kort, een nest wil bouwen
u bent, zoals dat heet, 'still going strong'

maar u bent rijk, dus waag ik toch de sprong
omdat mijn libido u zal benauwen
en snel, ik denk een weekje na het trouwen
zal zorgen dat u hunkert naar de gong

en als uw laatste uur dan heeft geslagen
in 't liefdesbed dat ook uw sterfbed bleek
dan ben ik 'uiteraard' totaal van streek
maar zal mijn lijden als een kerel dragen

ik neem contact op, gauw, nog deze week
u zult genieten van uw laatste dagen

IV Antwoord van de gravin

Ik heb de zaken nog eens afgewogen,
heb mij heel openhartig afgevraagd
of u een oude freule soms graag plaagt,
wellicht is uw imago slechts gelogen.

U kan misschien op buik en kaalheid bogen,
als Don Juan bent u niet half geslaagd.
Ik wed dat u in bed ook sokken draagt
en zoiets kan de wellust niet verhogen!

Neen, neen, uw mooie woorden zijn bedrog!
Ik zoek me zelf een laatste-reisgenoot:
nog jong, gespierd, behaard en cash betaald,

die om mijn landgoed, geld, kasteel niet maalt.
Toch erft die lieverd alles bij mijn dood:
van adel wordt mijn blauwe Duitse dog.

 
Daan de Ligt (11 maart 1953 – 22 augustus 2016)

De Nederlandse schrijver, dichter, columnist, het fotomodel, de beeldend kunstenaar en copywriter Frans Vogel werd op 11 maart 1935 geboren in Haarlem. Zie ook alle tags voor Frans Vogel op dit blog.

Faits d' hiver (afscheid v.d. herfst)

Dat je de kachel aanmaakt:
light your fire, man!
Na houtjes te hebben gehakt
met het bijltje dat je wel meer
bij de hand hebt gehad.
En van het pardoes
d'rbij neergooien waarvan
anders botweg geen sprake
kan zijn (logica). Spreek ik
uit ervaring. Middelerwijl
met overwinteren zeer wel
au fait. Stilaan steeds meer
Wladiwostok-georiënteerd.
Ben ik doorgewinterd type in.
In dat opzicht welhaast pinguïn.
Weet dan ook van de mof & de want.

Zo schaatst men regelrecht
vanuit zijn iglo eerstopdoemend
wak in, mocht men (die ouwe
Eskimo had 'r nog zó voor
gewaarschuwd) rooie benen
& wintertenen ijskoud
aan zijn snowboots lappen:
men sterft dan letterlijk
van acute ademnood en
kou zo bitter, dat de pegels
& kristallen d'r van kleumen.

En wat de ijsbeer
(de Thalarctos maritimus)
op Nova Zembla betreft:
deze levensgrote, levensgevaarlijke
typhushongerlijer kan daar
nog steeds plotseling
rechtop overeind
tegenover je komen
te staan - naar je
uithalend met zijn klauwen.

 
Frans Vogel (11 maart 1935 – 19 februari 2016)

Onafhankelijk van geboortedata:

De Nederlandse schrijver Willem Claassen werd geboren in Beuningen in 1982. Zie ook alle tags voor Willem Claassen op dit blog.

Uit: Camping

“Het gasstelletje werkt niet goed. Steeds waait het vlammetje uit. Maar zoveel wind staat er niet.
Ik zit op mijn hurken. Ik moet geconcentreerd naar het gasstelletje kijken anders zie ik het vlammetje niet. Het is moeilijk, zo in het zonlicht. Ze heeft me uitgelegd hoe ik het kan zien. Het pannetje water waarin ik twee eitjes wil koken staat klaar in het gras. Telkens weer ruik ik een vleugje gaslucht.
‘Laat me nu maar even,’ zeg ik als ze naast me komt zitten.
‘Smeer je anders eerst even in,’ zegt ze.
Ze doelt op mijn armen en benen. Ze heeft gelijk. Ik verbrand snel en ik zit al weer een tijdje in de zon. Maar het gas kan elk moment ontvlammen. Het moet lukken. Ik voel dat ze naar me kijkt. Steeds draai ik het gas open, klik een paar keer met de aansteker en concentreer me op de plek waar het vlammetje zichtbaar moet zijn. Even zie ik de vlam, dan is 'ie weg. Ik draai het gas weer uit en meteen weer aan, houd de aansteker erbij, etcetera. Ik word er steeds handiger in.
Ze buigt zich naar voren, steunt met een hand op de grond. Ze strekt een arm naar me uit.
‘Nee,’ zeg ik zacht.
Uiteindelijk blijft het vlammetje aan.
Dit is de derde dag op de camping. Ze wilde het graag: Midden-Frankrijk, acht dagen. Ik heb al jaren niet gekampeerd. In mijn jeugd ooit. Dat weet ze.
Bij het opzetten van de tent gaf ze aan wat ik moest doen. Hoe ik het zeil vast moest houden, welke stokken ik aan moest geven. Op haar aanwijzen plaatsten we de tent achterstevoren, met de achterkant naar het gangpad. Daarmee vallen we uit de toon in onze rij tenten.
‘Voor de privacy,’ legde ze uit toen ik vroeg waarom.
Ik ben daar niet op ingegaan. Het tafeltje en de twee stoelen staan achter de tent. Daar koken, eten en lezen we.”

 
Willem Claassen (Beuningen, 1982)

De Nederlands- Palestijnse dichteres Amal Karam groeide op in Beiroet, Libanon. Zie ook alle tags voor Amal Karam op dit blog. Zie ook alle tags voor Amal Karam op dit blog.

Green Kapital

Je Waal is groter
Vloeiender dan mijn ogen
Mijn ogen zijn dieper dan haar water
Je bomen beroven mijn ogen van hun groen
Je nacht slaapt en laat mij achter.
Zoals de seizoenen je veranderen
Verandert mijn blik naar jou
Wordt groot, ruimer
Je herfst is mijn verhaal
Je lente mijn optimisme.

Ik verhul met praatjes en gedichten
mijn oude wonden,
om ze verborgen te houden voor je mooie ogen
Raak me niet in mijn hart
Zodat ik niet uiteen val
En jij je schuldig achteraf voelt.

Laat de wind niet in je oor janken om mij,
alleen op verlaten straat
als een moeder die haar enige kind kwijt raakt
of een weeskind,
dat alleen op weg gaat naar de onbekendheid.
Vervloek mij niet als ik in stilte lijd
Denk aan mijn pijn
En aan je vloek als ik van boosheid in je gezicht bijt.

Wanneer het groen groeit,
omarmt de aarde zijn wortels
Verbreedt de droom zijn hemel
Verduurzaamt het hart zijn liefde
En Nijmegen wordt een werelds groen kapitaal
Zo groen en zacht als een net geboren liefde
En heeft een heel leven voor zich
Zoals een kind.

 
Amal Karam (Beiroet, 1960)

De Nederlandse schrijver en literatuurwetenschapper Max Hermens werd geboren in 1991 in Boxmeer. Hermens studeerde cultuurwetenschappen in Nijmegen. Zijn verhalen verschenen in Das Magazin en Op Ruwe Planken. Hij droeg voor op onder andere festival De Oversteek en het Wintertuinfestival. Als literatuurwetenschapper publiceerde hij over het werk van Joseph Conrad.

Uit: In plaats van geluk

“Mijn ouders deden er altijd alles aan om mijn broertje binnen de grenzen van het normale te houden. Op school ging het niet goed met hem, dagelijks werd hij uit de les gezet. Het was een kleine en driftige jongen, mijn broertje, hij had concentratieproblemen en kon slecht lezen en schrijven.
Vooral in groepen werd hij onrustig. De school raadde aan hem op groepstherapie te doen, samen met andere kinderen zoals hij. Thuis zakte hij ziedend ineen.
“Ik ga niet! Ik ga niet!”
Hij lag krampachtig op het keukenlinoleum te spartelen terwijl mijn ouders hem om beurten probeerden op te beuren. Uiteindelijk gingen we allemaal mee naar zijn therapiesessie en wat bleek: ook de andere kinderen hadden hun ouders meegesleurd. Koffiekannen stonden klaar. Tijdens de verschillende oefeningen deed mijn broertje verlegen en voorbeeldig mee met de rest. Ik werd op een smal stoeltje weggedrukt tussen de volwassenen.
Alles in huis moest altijd duidelijk verlopen. Maaltijden werden op gezette tijden geserveerd, ’s avonds was het stil. Ik had vaste taken. Na school hielp ik mama in het huishouden. Ik deed altijd de afwas. Ik kookte wanneer mijn broertje naar bijles ging. Hij was het onrustige brandpunt waaromheen de rest van het gezin zich voorzichtig bewoog. Elke keer als het hem lukte om een van zijn onvoldoendes om te zetten in een voldoende, al was het een zesje, werd dat gevierd met taart. Mama riep het hele gezin bijeen en de taart werd in vieren gesneden, iedereen blies een kaarsje uit.
Mij ging het beter af. Ik kwam thuis met voldoendes. Als beloning drukte mama zo nu en dan wat kleingeld in mijn handen. “We hadden niets anders van je verwacht.”
Zo ging het bij ons in huis. Als ik erover klaagde, siste mama mij snel stil, alsof alleen het benoemen al storend was. “Jij hebt niets om jaloers op te zijn”, fluisterde ze dan.”

 
Max Hermens (Boxmeer, 1991)

De Nederlandse schrijfster, beeldend kunstenares, filosofe en singer-songwriter Eva Meijer werd geboren in Hoorn in 1980. Meijer maakt performances, muziektheatervoorstellingen en installaties, zoals bijvoorbeeld Het leven leert vanzelf in het Scheltema Complex in Leiden en Verlangst in de Boterhal (met Miriam Reeders), maar ook tekeningen en foto's, video's en afleidingsmateriaal voor varkens. Zij bracht vier albums en een aantal EP's uit en trad op in Nederland, België, Duitsland, Engeland en Amerika. Muziek en meer informatie over de muziek vindt u hier. Korte verhalen en gedichten van haar hand verschenen in De Revisor, Tirade en De Brakke Hond. Ze is mede-oprichter van literair collectief De Jagers. Eva's debuutroman “Het schuwste dier” verscheen in 2011 en werd genomineerd voor de Academica Literatuurprijs, de Gouden Boekenuil en de Vrouw&Proza DebuutPrijs. Haar tweede roman “Dagpauwoog” verscheen in 2013 en werd goed ontvangen. In 2016 verscheen “Dierentalen”, een populair wetenschappelijk boek over talen van niet-menselijke dieren, en de vraag wat taal eigenlijk is. Haar derde roman “Het vogelhuis” verscheen in 2016. Het won de Lezersprijs van de BNG Bank Literatuurprijs en werd genomineerd voor de Libris Literatuurprijs en de ECI Literatuurprijs.

Uit: Het vogelhuis

“1911
Het voelt alsof iemand een deurtje opengezet heeft in mijn hart, zodat de warmte naar binnen kan stromen. Een deurtje of een raam. Ik ren naar Olive, achter in de tuin, door het zomergras, het zachte gras, alles is zo groen.
‘Is vader er al?’
Ik schud mijn hoofd. ‘Heb je de rozen al geroken? Kijk, ze zijn helemaal open.’ Ik pak een roos uit de haag achter haar, buig hem naar haar toe.
Ze knikt, probeert haar rug te strekken. ‘Wil je een drankje voor me halen? Ik heb de hele dag gelopen.’ Ze moest met moeder mee om jurken te kopen.
Ik loop terug naar het huis, langzamer nu, voet voor voet voor voet. Florence houdt me staande in de serre. ‘Gwen, ben je klaar voor het optreden? Je vader is er over hooguit een halfuur. Hij zal een paar nieuwe gedichten voorlezen, daarna leest Paul een serie gedichten, en dan kun jij misschien die suite van Bach spelen?’
Ik haal mijn schouders op.
‘Gwendolen.’ Ze kijkt streng.
‘Ja, mam.’ Ik loop door naar de keuken, waar ik Tessa om een glas champagne vraag. ‘Voor mijn zus.’
‘Hoe is het met de vogeltjes?’
‘De kleine koolmees heeft het niet gehaald. De ekster heb ik gisteren buiten gezet, dat lijkt goed te gaan.’
‘Je bent een lieverd. Ik zei het net nog tegen Kokkie.’
Ik zwaai en neem de champagne mee naar buiten, waar Paul met zijn rug tegen de deurpost leunt, zijn krullen in rondjes tegen de muur gedraaid, zijn gezicht naar de late lage zon gewend. Als ik langsloop draait hij zich naar me toe. Ik schrik, bloos, doe alsof ik hem niet zie.”

 
Eva Meijer (Hoorn, 1980)

De Nederlandse dichteres en schrijfster Helena Hoogenkamp werd geboren in Zaandam in 1986. Zij studeerde Writing for Performance aan de Hogeschool van de Kunsten Utrecht. Haar werk verscheen onder meer in de VPRO Gids en op Volkskrant.nl. Ze studeerde in 2014 af aan de HKU Writing for Performance, en schreef in 2016 een columnreeks voor .UNST over het bestaan als zzp-er. Hoogenkamp won in 2012 de El Hizjra Literatuurprijs. In 2015 verscheen bij Wintertuin haar chapbook “Kleine zeemeermin, per ongeluk dood”. In 2017 was zij te zien in de voorstelling BLISS van Jasper van Luijk en toerde ze met haar performance ‘Van wie is dit verhaal?’ door Oost-Nederland.

Er zijn drie manieren om je tong in een pistool te stoppen

1.
Met het puntje en je ogen boven de loop,
smekend bij bandieten met een doorlopende wenkbrauw
die liegen dat papa postbode is.

Ze slaan zichzelf met een klaargelegde zaklamp.
Je kunt niet houden van iemand die doodgaat.
(bij het ontbijt geven ze hun kinderen Brinta)

Hun vrouwen kijken liever uit het raam dan naar de televisie,
Ze sparen zegels voor onderzetters.
Iemand brengt je vijanden bier.

2. Met gele kousen aan.

Vannacht moest ik boksen tegen een schilferige jongen.
De hele zaal was op zijn hand.
Hij boog en strooide huid op de mat.
Het was zijn publiek, in zijn tijd.
Ik ging alvast liggen.

3.
Ik ben gestopt met denken dat het ophoudt.

Vreemde vrouwen trekken mijn sjaal strakker aan op straat.
Ze wijzen me de weg, maar ik ben ni et verdwaald.
Ik wil geen litteken in de vorm van iets dat bestaat.

 
Helena Hoogenkamp (Zaandam, 1986)

Zie voor nog meer schrijvers van de 11e maart ook mijn vorige blog van vandaag.

Zie voor bovenstaande schrijvers ook mijn blog van 11 maart 2007 en ook mijn blog van 11 maart 2008 en eveneens mijn blog van 11 maart 2009.

11-03-2018 om 12:12 geschreven door Romenu  

De Duitse schrijver Ernst Wichert werd geboren op 11 maart 1831 in Insterburg. Zie ook alle tags voor Ernst Wichert op dit blog.

Uit:Das Duell

“Drei Universitätsfreunde, der Burschenschaft angehörig, mit nicht gewöhnlichem Eifer allem Zeitbewegenden zugewandt, hatten einander, als sie mit Ablauf desselben Semesters in das Philisterland abreisten, das feierliche Versprechen gegeben, an einem bestimmten Tage nach zehn Jahren in der Reichshauptstadt zusammentreffen zu wollen, nicht nur, um ein hoffentlich fröhliches Wiedersehen mit einem guten Glase Wein zu begießen und dabei der schönen Studentenzeit zu gedenken, sondern vielleicht mehr noch zur Prüfung, ob man in allerhand Hauptfragen des Lebens einig geblieben und auch weiter geneigt sei, dieselbe Richtung, wenn schon auf verschiedenen Straßen, einzuhalten. In zehn Jahren, hatten sie gemeint, könne sich so viel verändert haben, daß gleichsam ein neues Losungswort ausgegeben werden müßte: könne man das finden, so sei es gewiß ein gutes Zeichen fortdauernder innigster Zusammengehörigkeit.
Sie hatten in Leipzig und Heidelberg, zuletzt in Berlin studiert, und hier warteten sie einander nun vor einem Hause in der Dorotheenstraße ab, in welchem sich damals eine gemütliche Weinkneipe befunden hatte, die den Rendezvousplatz abgeben sollte. Das alte, noch an die Zopfzeit erinnernde Haus war inzwischen niedergerissen und durch einen Bau von doppelt so vielen Stockwerken ersetzt, die nun sämtlich anderen Zwecken dienten. Sie kundeten aber den Wirt aus, der eine Straße weiter sein altes Weinlager gekellert und eine Trinkstube ungefähr im früheren Stil eröffnet hatte. Dort saßen vormittags und abends die Gäste, denen es noch immer mehr auf einen guten Tropfen als auf eine glänzende Ausstattung des Lokals ankam, an einfachen Holztischen, und hier fanden auch die drei Freunde eine stille Ecke, in der sich's behaglich von Vergangenheit und Zukunft heiter und ernst plaudern ließ. Vom Briefschreiben hielten alle drei nicht viel, so daß sie das wenige nicht ganz Berufsübliche, was jedem in dem Decennium passiert war, meist erst jetzt erfuhren. Auch das eigentlich nur in kurzen Randbemerkungen. Es geht alten Freunden so, daß sie lange Zeit fast für einander tot zu sein scheinen und beim Zusammentreffen die Empfindung haben, nie getrennt gewesen zu sein.
Der eine – Arnold Runge – hatte erst Theologie, bald aber, seine Freigeistigkeit fürchtend, Philologie studiert und war Gymnasiallehrer irgendwo in Schlesien, hatte auch geheiratet und sogar schon zweimal taufen lassen. Ein rechter Brausekopf, mit aufstehendem rotblondem Kraushaar und zwei breiten Schmarren über der linken Backe bis in den Mundwinkel hinein, jetzt nach der dritten Flasche wieder stark gerötet.“

 
Ernst Wichert (11 maart 1831 – 21 januari 1902)
Cover

De Engelse schrijver Douglas Noel Adams werd geboren in Cambridge op 11 maart 1952. Zie ook alle tags voor Douglas Adams op dit blog.

Uit: The Hitchhikers Guide to the Galaxy

“She carried it through to him and asked if he felt like talking things through. `Zark off,' said Zaphod. Trillian nodded patiently to herself, counted to an even higher number, tossed the tray lightly aside, walked to the transport room and just teleported herself the hell out of his life. She didn't even program any coordinates, she hadn't the faintest idea where she was going, she just went — a random row of dots flowing through the Universe. `Anything,' she said to herself as she left, 'is better than this.' `Good job too,' muttered Zaphod to himself, turned over and failed to go to sleep. The next day he restlessly paced the empty corridors of the ship, pretending not to look for her, though he knew she wasn't there. He ignored the computer's querulous demands to know just what the hell was going on around here by fitting a small electronic gag across a pair of its terminals. After a while he began to turn down the lights. There was nothing to see. Nothing was about to happen. Lying in bed one night — and night was now virtually continuous on the ship — he decided to pull himself together, to get things into some sort of perspective. He sat up sharply and started to pull clothes on. He decided that there must be someone in the Universe feeling more wretched, miserable and forsaken than himself, and he determined to set out and find him Halfway to the bridge it occurred to him that it might be Marvin, and he returned to bed. It was a few hours later than this, as he stomped disconsolately about the darkened corridors swearing at cheerful doors, that he heard the `wop' said, and it made him very nervous. He leant tensely against the corridor wall and frowned like a man trying to unbend a corkscrew by telekinesis. He laid his fingertips against the wall and felt an unusual vibration. And now he could quite clearly hear slight noises, and could hear where they were coming from — they were coming from the bridge. Moving his hand along the wall he came across something he was glad to find. He moved on a little further, quietly. `Computer?' he hissed. `Mmmm?' said the computer terminal nearest him, equally quietly. `Is there someone on this ship?' `Mmmmm,' said the computer. `Who is it?' `Mmmmm mmm mmmmm,' said the computer. `What?'

 
Douglas Adams (11 maart 1952 - 11 mei 2001)
Cover luisterboek

De Italiaanse dichter Torquato Tasso werd geboren op 11 maart 1544 in Sorrento bij Napels. Zie ook alle tags voor Torquato Tasso op dit blog.

Uit: Het verloste Jeruzalem

DE dubble Zwaan, die Griekse en Roomse Dichters kroonen,
    Homeer en Maro wierd ten hemel toe geacht,
Om dat haar Luit, met meer dan aangename toonen,
    Voor eeuwig heeft bezield d’aaloude wapenkracht,
Daar ’t Aziaanse bloed, en ’t bloed van ’t schoon Europe
    Tien jaren heeft gevloeid voor’t Slot van eene Stad.
Dus kost dat schoone Kind den muil des Nijds ontslopen,
    Onsterflijk zijn, zoo lang men iet onsterflijks had;
De Xanth en Zimoïs haar Troje noch omringen,
    De hooge Sceésche Poort noch overende staan.
Hier komt nu een TORQUAAT wat ongemeender zingen,
    En in ’t nieuw Latium d’Eóólsche Cijter slaan;
Niet hoe het Heidendom heeft lijf om lijf gestreden,
    En Rijk om Rijk gewaagd, voor een ontschaakte Boel.
De vrome GODEFROOY in’t harnas toegereden,
    Verlost de heilge stad van d’Aladijnse Stoel,
En kapt op d’Indiaan, en Pers, en snoô Barbaren,
    Ten dienst van d’Oppergod, en Zijn gekruisten Zoon.
Hij stormd verwoed op haar verwoede Heijërscharen,
    Op dat geen booze Draak meer heerscht op Zalems Troon.
Hoe prachtig weet TORQUAAT zijn GODEFROOY te malen,
    ’t Geloof en ’t Ongeloof te stellen in een perk,
En schoonder dan de Zon op Libanon doen pralen,
    Het Heir, daar ’t al voor zwicht, wijl’t dingt om Christus Kerk.

Vertaald door Joan Dullaart

 
Torquato Tasso (11 maart 1544 – 25 april 1595)
Torquato Tasso und die beiden Leonoren door Carl Ferdinand Sohn, 1839

De Duitse dichter en essayist Georg Maurer werd geboren op 11 maart 1907 in Siebenburgen (Roemenië). Zie ook alle tags voor Georg Maurer op dit blog.

Dem Kosmonauten ist wieder hyazinthen das Meer der Griechen

Dem Kosmonauten ist wieder hyazinthen das Meer der
      Griechen
und eine schimmernde Muschel die Welt, aus der Venus stieg.
Denn von den Eltern kommen wir immer. Und ein Strom der
      Schönheit,
stürzt sich das Menschengeschlecht in das regenbogenfarbene
      All.
Ach, von dorther mag ein Rubin sein das Blut der Erschlagenen.
Und wir küssen ihn und tragen ihn am Finger
als Kostbarkeit auf fremde Sterne. Denn nicht leicht fliegen wir.
Die Schwere der Erde ist unser Flug – und
wie das Opfer die Freude.
Das aber muß uns sagen das Wort.
Denn das ist der Zusammenprall des Herkules mit dem Löwen,
in dem Gewitter schwingend. Wir hören es und gedenken der Ahnen.
Denn auch dies ist unser, daß wir durch die Zeiten fühlen
und den Toten gönnen ein großes Leben und sie verstehen
als Unsere, die das Unsrige förderten in Nächten und Opfern.
Denn wer da aufstand und ins Fließen sah und in den schweren Glutball
und mehr als rauschen vernahm und mehr empfand als Hitze,
daß er meinte, ein Gott spräche aus ihm, der war ein Tor nicht,
sondern ein Lehrender noch für uns, die wir das Wort suchen,
um ganz zu sagen, was wir sind, und mehr noch als nur
befreit von den Herrn – und mehr zu hören
als das Rauschen der Motoren und mehr zu empfinden
als die Hitze der Hochöfen. Denn schwer genug sind die.
Aber der Flug ist ’s der Schwere, der den Menschen
zum Menschen macht, zum Sohn der schwebenden Masse.

 
Georg Maurer (11 maart 1907 – 4 augustus 1971)
De Georg-Maurer-Bibliothek in Leipzig

De Duitse schrijver Josef Martin Bauer werd geboren op 11 maart 1901 in Taufkirchen. Zie ook alle tags voor Josef Martin Bauer op dit blog.

Uit:Kranich mit dem Stein

„An Seine Eminenz wurden die Weissagungen jenes Mühlknechtes erst herangetragen, als längst jeder Pfarrer und jeder noch nicht sehr erfahrene Kaplan, von seinen Gläubigen und vor allem in den Religionsstunden von den Kindern um Auskunft bedrängt, sich mit der Sache auseinandersetzen mußte. Petuel hörte, was aus mündlich durchgegebenen Einzelvoraussagen zusammengefaßt worden war, ruhigen Gesichtes an. Der Ton, die Fassung, die Formulierung der Aussprüche hatte in manchem etwas Biblisches. Der Volksmund, an der Bibel im Sprachlichen sehr deutlich geschult, hatte manchem Spruch eine sprachliche Wucht gegeben, die auch einen Mann wie Petuel nicht ohne Eindruck ließ. Die Formulierungen waren schön dunkel gehalten, wie das Volk so etwas liebt, und über die Umstände des Lebens und Sterbens jenes von der Sehergabe geschlagenen oder begnadeten Mühlknechts wurde auch so überzeugend ungenau berichtet, wie es dem Vertrieb der Gesichte günstig war. Die Versuchung lag nahe, die zuweilen an apokalyptische Bilder gemahnenden Gesichte, die ihn schon so bitter geplagt hatten, mit den nicht minder apokalyptischen Bildern zu vergleichen, die dieser Mühlknecht vor hundert Jahren von eben dieser heutigen Zeit gemacht haben sollte. Weil Petuel aber an der Sprache der Bibel tiefgründig geschult war, begann er den Satzprägungen dort zu mißtrauen, wo sie am geschicktesten auf diesen altertümelnden Wortklang abgestimmt waren.
Und wenn einer, so wie Petuel, noch so ehrlich in sich selbst die Ahnungen und Gesichte nachprüfte, so tat er besser, wenn er sich selbst mit Vorbehalten glaubte und vor den Menschen, für die er Gort verantwortlich war, den Mut predigte und die Kraft, die sich nicht auch in ihrem letzten Rest noch lähmen lassen durfte durch ein tatenloses Hinstarren auf den angeblich schon am Horizont sichtbaren Jüngsten Tag.
Millionäre von vorgestern stocherten in den Mülltonnen, und Reichsgrafen, die ihren Stammbaum ungebrochen bis auf Karl den Großen zurückführen konnten, trugen ihren letzten guten Anzug auf, während sie, zum Betteln zu stolz, ihre Hilflosigkeit den Vermögenderen anboten, die vielleicht Wert darauf legten, sich in ein paar Sprachen unterrichten zu lassen.“

 
Josef Martin Bauer (11 maart 1901 – 15 maart 1970)
Taufkirchen

Onafhankelijk van geboortedata:

De Nederlandse dichteres Maartje Smits werd geboren in Amsterdam in 1986. Zij studeerde ’beeld en taal’ aan de Gerrit Rietveld Academie en  voltooide eveneens een Master in Design aan het Sandberg Instituut. In 2015 debuteerde ze met Als je een meisje bent bij uitgeverij De Harmonie.  Voor deze tweede bundel ontving Maartje de debutantenbeurs van het Nederlandse Letterenfonds. Smits is docente aan de Gerrit Rietveld Academie en ArtEZ en schrijft columns voor De Groene Amsterdammer.

Achterover opgroeien

het begint met onderwaterlikken
koprollen de tong naar buiten
elkaar proberen te raken
achterover opgroeien maar desgevraagd
het gevolg ervan binnenstebuiten
keren
borsten wegbidden
een jaar lang vergeving vragen
uitdijen tot stilstand verzuipen
het zwembad heet nu spleasure centrum
de abdicatie van je vrouwelijkheid
de haak
de badmeester
de buurjongen
vergeten
vergeten

 
Maartje Smits (Amsterdam, 1986)

Zie voor bovenstaande schrijvers ook mijn blog van 11 maart 2007 en ook mijn blog van 11 maart 2008 en eveneens mijn blog van 11 maart 2009.

11-03-2018 om 12:08 geschreven door Romenu