De Amerikaanse dichteres, critica en uitgeefster Juliana Spahr werd geboren op 7 april 1966 in Chillicothe, Ohio. Zie ook alle tags voor Juliana Spahr op dit blog.

Dynamic Positioning (Fragment)

It is a blowout preventer, a series of valves
That seal off the excessive pressure should

The wellhead kick then blowout. There are all
These variables. Various valves. Pressures.

Buoyancies. Mixes of cements. Currents. Claims.
Humans. Bow spring. Top plug. Shoe track. Floatshoe.

I could go on and on here calling the
New muses of innovation, common

Vocabulary, that covers over the
Elaborate simplicity of this,

This well, Macondo well, was drilled by
Deepwater Horizon and it went through

Five thousand feet, through the abyssal zones,
The epipelagic with its sunlight

The mesopelagic with its twilight
The bathypelagic with its midnight

Then where the sea meets floor, the deep ocean,
A blowout preventer there with the fish,

The darker fish, the large detritevars
That feed on the drizzle of the moulted

Exoskeletons, the carnivores, snipe eels
Big lantern fish, and zooplankton, corals.

This well then went on reaching for the oil
Another thirteen thousand feet. When it hits

The pay zone, down through it, down deeper, deep.
This well, Macondo well, was exploratory.

This story then begins with other wells,
But I will tell the story of This Well:

In April twenty ten, the setting south
And east of Louisiana's long coast.

 
Juliana Spahr (Chillicothe, 7 april 1966)

De Engelse dichter William Wordsworth werd geboren op 7 april 1770 in Cockermouth, Cumberland. Zie ook alle tags voor William Wordsworth op dit blog.

Lines written at a small distance from my house. Written at a small distance from my House, and sent by my little boy to the person to whom they are addressed

It is the first mild day of March:
   Each minute sweeter than before,
   The red-breast sings from the tall larch
   That stands beside our door.

There is a blessing in the air,
   Which seems a sense of joy to yield
   To the bare trees, and mountains bare,
   And grass in the green field.

My Sister! ('tis a wish of mine)
   Now that our morning meal is done,
   Make haste, your morning task resign;
   Come forth and feel the sun.

Edward will come with you, and pray,
   Put on with speed your woodland dress,
   And bring no book, for this one day
   We'll give to idleness.

No joyless forms shall regulate
   Our living Calendar:
   We from to-day, my friend, will date
   The opening of the year.

Love, now an universal birth.
   From heart to heart is stealing,
   From earth to man, from man to earth,
   --It is the hour of feeling.

One moment now may give us more
   Than fifty years of reason;
   Our minds shall drink at every pore
   The spirit of the season.

Some silent laws our hearts may make,
   Which they shall long obey;
   We for the year to come may take
   Our temper from to-day.

And from the blessed power that rolls
   About, below, above;
   We'll frame the measure of our souls,
   They shall be tuned to love.

Then come, my sister! come, I pray,
   With speed put on your woodland dress,
   And bring no book; for this one day
   We'll give to idleness.

 
William Wordsworth (7 april 1770 – 23 april 1850)
Portret door Henry William Pickersgill, ca. 1850

De Nederlandse schrijver en columnist Özcan Akyol werd geboren in Deventer op 7 april 1984. Zie ook alle tags voor Özcan Akyol op dit blog.

Uit: Turis

“Ik mocht aan de derde tafel spelen, de andere jongens uit mijn klas waren iets beter, maar alleen gezamenlijk konden we de titel pakken, in eerste instantie door de poule te overleven, daarna volgden de finalerondes. We rekenden onszelf tot de kanshebbers. `Denk je dat het wat waard is?' vroeg Turis. Ik zag aan de waterige ogen van Orhan dat hij dronken was, een verzameling spikkels ontsierde zijn rode neus en wangen. `Geen idee,' fluisterde Orhan, hees van de sigaretten. 'Ik zal navraag doen bij een paar mensen. Laat dat maar aan mij over.' `Nee, het is van school en moet na het toernooi weer terug.' Ik trok het snel uit de hand van die alcoholist en deed een stap naar achteren, op veilige afstand van Turis, die gelukkig niet boos werd maar een slok van zijn drank nam.
`Die jongen is onbeschoft, hij praat als een machine.' `Hij lijkt op zijn moeder,' verklaarde Turis, 'die heeft ook geen manieren.' `Ik verstond de helft van zijn verhaal niet. Wat een spraakwaterval.' Ik twijfelde of ik mijn rugzak op de stoffen stoel kon achterlaten. `Kan ik gaan?' vroeg ik. 'Ik heb honger.' Turis knikte en maakte een wegwerpgebaar. `Ja, ingerukt mars, kleine jongen, we regelen de zaken met dat racket later wel.' Orhan was een enge, onvoorspelbare man, die regelmatig dronken op straat lag, terwijl hij zijn roes uitsliep, of in harde klanken in een brabbeltaal tegen de vogels sprak. De meeste kinderen namen hem niet serieus, soms staken ze takken of steentjes in zijn neusgaten, maar bij mij trok het kippenvel over mijn hele lichaam bij een onverwachte confrontatie. Dan holde ik steevast de straat uit, of eigenlijk de hele wijk, zo snel en lang als ik het volhield, totdat ik me ergens in een onbekende steeg buiten adem kon verstoppen. Ik liep met het batje naar de keuken en drukte een kus op de wang van mijn moeder. `Vanavond hebben we een belangrijk toernooi. We kunnen kampioen worden.' `Op zondag?' vroeg ze. 'Nou goed, maar ik wil niet dat je in de blubber gaat staan, of dat jullie de hele tijd over straat rollebollen, die zandkorrels zijn niet goed voor onze wasmachine.' `Nee, nee. Het is in een overdekte zaal, met een tafel en een net.' `Als je maar vóór het donker thuis bent, daarna lopen er dronkaards op straat.' `Ze zitten ook in de woonkamer, mama.' Mijn moeder legde een wijsvinger op haar lippen en keek me streng aan. `Ik leg dit ding onder de wasbak, tussen de wasproducten. Je mag deze verstopplek aan niemand verraden, want anders pakken ze het af. Beloof je dat?"

 
Özcan Akyol (Deventer, 7 april 1984)

De Chileense dichteres en diplomate Gabriela Mistral werd geboren in Vicuña, Chili op 7 april 1889. Zie ook alle tags voor Gabriela Mistral op dit blog.

Der Becher

Ich trug einen Becher
von einer Insel zur andern. Ich weckte das Wasser nicht.
Hätt’ ich’s verschüttet, hätt’ ich den Durst betrogen.
Nur einen Tropfen, und die Gabe wäre vertan,
alles wäre verloren, sein Herr hätte geweint.

Ich habe keine Stadt begrüßt,
kein Lob dem Flug ihrer Türme gespendet,
nicht die Arme geöffnet in der großen Pyramide,
kein Heim gegründet dem Reigen der Kinder.

Doch als ich ihn abgab, den Becher, rief ich,
die junge Sonne auf meiner Kehle:
„Meine Arme sind frei wie die Wolken, die herrenlosen.
Und mein Hals wiegt sich auf dem Hügel,
eingeladen haben mich die Täler.“

Lüge war mein Alleluja! Seht mich an!
Ich halte den Blick gesenkt auf meine leeren Hände.
Langsam schreite ich, ohne den Diamanten aus Wasser.
Schweigend gehe ich fort. Nicht trage ich Schätze.
Mich betäubt das Blut, das in meiner Brust , in meinen Pulsen
schlägt aus Angst, aus Sorge.

Vertaald door Albert Theile

 
Gabriela Mistral (7 april 1889 – 10 januari 1957)

Zie voor nog meer schrijvers van de 7e april ook mijn blog van 7 april 2017 en ook mijn blog van 7 april 2016 en mijn blog van 7 april 2014 en ook mijn blog van 7 april 2013 deel 1 en eveneens deel 2.

Zie voor bovenstaande schrijvers ook mijn blog van 7 april 2007 en ook mijn blog van 7 april 2008 en eveneens mijn blog van 7 april 2009.

07-04-2018 om 08:25 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse dichter, schrijver en essayist Kazim Ali werd geboren op 6 april 1971 in Croydon, Engeland. Zie ook alle tags voor Kazim Ali op dit blog.

Dear J.

It should be a letter
To the man inside
I could not become
Dressed in yellow
And green, the colors of spring
So I could leave death
In its chamber veined
With deep ore
I've no more to tell you
Last winter I climbed
The mountains of Musoorie
To hear frozen peals of bell and wire
A silver thread of sound
Sky to navel
Draws me
like the black strip
in a flower's throat
meant to guide you in
I lie now in the winter
open-petaled beneath Sirius
I cereus bloom

Bright Felon Dvd Extra/Alternate Ending

In the convicted evening I am a victor struck loose and restless,
creeping for the unlocked window.
The family inside at the dinner table is mine.
Listening to the escape story on the radio, my mother's hand freezes
in the air halfway to her mouth.
She realizes it's me they're talking about.
Lightning by lightning the minute before thunder.
Streets as empty as a beach before rain.
My hand on the cold glass.
Car alarm, tornado warning, catastrophe.
Who remembers the criminal son, free of the labyrinth and still
unsought, unthought of.
Oh when will the streetlamps blink out so my father can appear furtive
at the door and beckon me furiously in.

 
Kazim Ali (Croydon, 6 april 1971)
Foto: Tanya Rosen-Jones 

De Nigeriaanse dichter en schrijver John Pepper Clark werd geboren op 6 april 1935 in Kiagbodo, Nigeria. Zie ook alle tags John Pepper Clark op dit blog.

Uit: The Raft

„OGRO: Will anyone tell where we are?
OLOTU: Yes, where exactly are we going now?
IBODO: I can’t see through the grey baft spread
Of the night. The moon has long turned in, and not
A single star in the skies. Why doesn’t
Someone turn up the lamp?
KENGIDE: No, that will only serve to create
A pale of light. From inside that pool even
A dog will not see.
OGRO:: I think I can just see to my right
There trees on the bank drifting past.
KENGIDE: Don’t be an idiot; it’s we
Who are doing the drifting.
(...)

IBODO: Do they ever sing to laugh in your part
Of the country?
OGRO: No, each day some poor fellow is either
Going out with a hiss or making his brief
Entrance with a howl, and the women wail
Going to bed and wake up wailing, for their seeds
Are eaten up by the black beetle.
IBODO Forgive me, Ogro, in my place too, plants
Wilt and die, but all
The same, we have our happy seasons.
KENGIDE: That is because, like the very creeks
You live on, your ways meander like the python
You worship. Thus you drink where you
Defecate, and will have others believe
It’s living water.
IBODO: And your people have pure wells and sweet springs!
KENGIDE: No, water swirling with mud.”

 
John Pepper Clark (Kiagbodo, 6 april 1935)

De Deense schrijver en journalist Jakob Ejersbo werd geboren in Rødovre op 6 april 1968. Zie ook alle tags voor Jakob Ejersbo op dit blog.

Uit: Exile (Vertaald door Mette Petersen)

“I wake up early with blood on the sheet, a headache and aching joints. I can hear the maid in the kitchen. We have to leave by mid-morning. I scrunch up the bed linen and dump it in the laundry basket. Then it's into the sitting room. Alison is standing in the middle of the room in an oversized T-shirt, looking sleepy. "Where's Dad?" she asks. "I don't know," I say. I look outside — his Land Rover is gone. Only clues: toothbrush missing, toothpaste, gun. Not a word, not even a note. Just gone. How long? Who knows? Mum sits on the patio drinking coffee. "He can't face saying goodbye to Alison," she says. I leap down the slope and into the boathouse; then I sail out to fish, bringing only a mask, a snorkel and a harpoon. I hang about three metres below the surface, and it starts raining, even though the short rains aren't due for several months — it's scary. The surface of the water is whipped to foam. I hurry back ashore. Everything's a grey blur. Mum is still sitting on the patio. The rain has stopped. "Don't you have anything to do?" I ask. "Why?" she asks. "Because ..." I say. "You girls have almost left home, and Douglas is always away, and I have chased the staff every single day for years and told them the same things over and over. And they don't do it — not unless I stand over them, glaring at them. I'm sick of it. I'm sick of the humidity, of the mosquitoes, of the hotel, of ..." "Of Douglas, of us," I say. Mum looks startled. "Not of you," she says. Alison appears in the door leading into the sitting room. "You're sick of yourself, really," she says. "Yes," Mum says. "And of Africa. Africa is doing me in." She looks up at me. "If I went back to England, would you come, Samantha?" she asks. "You want to go on holiday?" I ask. "No, to stay." "In England?" "Yes." "No," I say. England? What would I do there? "We have to be off soon," Alison says.“

 
Jakob Ejersbo (6 april 1968 - 10 juli 2008)
Cover biografie 

De Duitse schrijver en dichter Günter Herburger werd geboren op 6 april 1932 in Isny im Allgäu. Zie ook alle tags Günther Herburger op dit blog.

Eine Uhr in Japan

Sie geht richtig,
kommt aus dem Schwarzwald,
überwand den Zeitsprung,
bleibt im Gehäuse.

Massen betören sie,
das Gestöber der Ziffern,
in Ordnung gebracht von einer
nichteuklidischen Geometrie,
auch sie gehört dazu.

Sie braucht Lymphe,
das miniatürliche Perlen
des Wassers in den Wäldern
der Kapillaren des Tangs,
eine Erinnerung, als stellte sie
ihre digitalen Löffel hoch.

So gerät sie in ein Fünfersystem
der Knöchel und des Gemengels
morgens auf Bahnsteigen
bei Tau und Lehm
von Jesus nach Osaka.

Die Standhaftigkeit, das Klatschen
die nicht benützten Ferien
der Bevölkerung holen sie ein,
diese Pausen ißt der Kaiser.

Ein Sandkorn im Binären
wird als Überfluß
zum Wärmetod führen.

Kleine Batterie, sagt sie,
du auch?

Seufzende Symmetrie.

 
Günter Herburger (Isny im Allgäu, 6 april 1932) 
Isny im Allgäu

De Duitse dichteres Uljana Wolf werd geboren op 6 april 1979 in Berlijn. Zie ook alle tags Uljana Wolf op dit blog.

schliefen die öfen [III / malczyce / maltsch]

malczyce / maltsch

als die ausrangierten wagen
auf dem nebengleis träumten

vom umschlagplatz am oderknie
von güterschütt und kohlenstaub

stahlen wir einen trägen waggon
aus seinem gleis aus seinem bett

ließen in den leeren lagerhallen
funken springen die uns galten

schliefen die öfen [IV / die kleinen bahnhöfe ohne einen ort]

die kleinen bahnhöfe ohne einen ort
wolfgang koeppen

als wir aber auf offner strecke
aufstoben zwischen den orten

weil auch die sterne sagt man
ihren ofen über uns anheizen

funkten wir durch landschaft
die wie flugasche um uns lag

noch einmal die route durch
zum haus der weichenwärter

 
Uljana Wolf (Berlijn, 6 april 1979) 

De Oostenrijkse schrijfster Brigitte Schwaiger werd geboren op 6 april 1949 in Freistadt. Zie ook alle tags voor Brigitte Schwaiger op dit blog.

Uit: Lange Abwesenheit

“Es ist schon dunkel. Vielleicht ist das Tor geschlossen. Dann werde ich über die Mauer klettern. Ich will zu meinem Vater, jetzt. Auch wenn geschlossen ist. Aber das Tor lässt sich leicht öffnen. So finster ist es, dass andere Kinder sich fürchten würden, um diese Zeit durch die Grabreihen zu gehen. Schau, Vater, herauf oder herunter, da bin ich. Ich möchte dir etwas sagen. Mein Auto steht draußen an der Friedhofsmauer. Ich habe es nicht versperrt. So eilig hatte ich es, zu dir zu kommen. Blödsinn, sagt er, du hast doch sicher Geld im Auto, Geld ist Geld! Ich möchte aber nicht schon wieder über Geld mit dir reden. Was haben sie dir denn da hergemeißelt? Ist dir die Schrift recht? Weißt du, wie lange ich als Kind in deiner Ordination saß, nachmittags, wenn du Krankenbesuche machtest, und die Privatrezeptblöcke betrachtete? Ich empfand für alles, was mit deinem Namen bedruckt war, ehrfürchtige Liebe. Ein Vater, der so wichtig war, dass man seinen Namen druckte. Doktor der gesamten Heilkunde. Ich war stolz auf dich. Du warst so wichtig, dass man dich nur selten sehen konnte. Wurdest ständig gebraucht von deinen Kranken. Wenn du heimkamst, warst du müde. Mutter schickte uns in unsere Zimmer. Der Vater hat genug Gesichter gesehen den ganzen Tag! Er braucht Ruhe.
Birer lebt. Drei Jahre, sagtest du, als ich dir vor fünf oder sechs Jahren von seiner Krankheit erzählte.
Als ich Birer kennen lernte, hoffte ich, er würde dich überleben. Birer war für mich da, wenn ich Fragen hatte. Wann hättest du dir Zeit genommen, mit mir zu reden? Als ich begriff, dass du sterben würdest, nahm ich es dir übel, dass du einfach fortgingst, ohne jemals für mich vorhanden gewesen zu sein.
Mach ein bisschen auf. Sag etwas. Sag etwas mit deiner Stimme. Sag vielleicht:
Oh, du bist hier? Das freut mich aber, dass du gekommen bist! Sag etwas in dem liebevollen Ton, den du für mich hattest, wenn du in Gegenwart eines Patienten in deiner Ordination mit mir telefoniertest. Wenn die Patienten dich hören konnten und sehen konnten, warst du ganz anders zu allen deinen Töchtern. Sag etwas. Lass mich nicht so dastehen.
Wenn es etwas gibt, schweb heran! Leg deine Hände auf meine Hüften, wie ich das nie haben wollte, wenn du nichts anderes kannst. Ein Friedhofsmörder könnte mich erwürgen und zerstückeln. Diese Gefahr gehe ich für dich ein. Siehst du, was für Macht du hast?“

 
Brigitte Schwaiger (6 april 1949 – 26 juli 2010)
Cover

De Nederlands schrijfster en historica Annejet van der Zijl werd geboren in Leeuwarden op 6 april 1962. Zie ook alle tags voor Annejet van der Zijl op dit blog.

Uit: Sonny Boy

“Tot op zekere hoogte hadden de mensen die ervan overtuigd waren geweest dat de bezetter zich niet zou bezondigen aan de primitiefste vormen van terreur gelijk gekregen. Want net zoals de gedisciplineerde Duitse militairen hun handen liever niet vuilmaakten aan de jodenjacht, zo lieten ze ook de verhoren omtrent Judensachen bij voorkeur over aan de Hollanders in hun dienst. Een van de beruchtsten van hen was de 28-jarige Kees J. Kaptein oftewel `Kappie'. Zelf als kind in Nederlands-Indië stelselmatig vernederd en mishandeld door zijn vader, schepte deze voormalige Oostfrontstrijder groot behagen in de angst van de mensen die aan hem overgeleverd waren en de macht die hij over ze had. Later zou hij zich erop beroemen dat hij 99 procent van zijn slachtoffers binnen een maand aan het praten kreeg. Hij beschreef zijn methode als volgt: 'Eerst maar eens gewoon vragen — dan dreigen — dan diepe kniebuigingen — dan een paar opdonders, tikken zoals ik het noem.' Zo ver ging Kaptein in het uitleven van zijn machtswellust dat het zelfs zijn Duitse superieuren soms te gortig werd en ze hem maanden het wat rustiger aan te doen. Maar zelf was hij trots op zijn reputatie en het feit dat Radio Oranje in een van zijn uitzendingen speciaal voor hem gewaarschuwd had en aan nieuwe slachtoffers stelde hij zich dan ook bij voorkeur voor met de woorden: 'Ik ben Kees Kaptein, de grootste jodenbeul van Nederland!' Vrouwen hadden het bij hem extra zwaar te verduren. Van de jongeren probeerde hij orerend over zijn rol als `weldoener der mensheid' seksuele gunsten los te krijgen; de ouderen vernederde hij, vooral als ze zich hadden bezondigd aan wat hij beschouwde als 'rassenschande', oftewel omgang met een joodse man. Hij schreeuwde en sloeg, liet ze honderden kniebuigingen doen of net zo lang om een pilaar heen lopen tot ze er letterlijk bij neervielen.”

 
Annejet van der Zijl (Leeuwarden, 6 april 1962)
Leeuwarden, de Oldehove.

De Franse schrijver, dramaturg en dichter Julien Torma werd geboren in Cambrai op 6 april 1902. Zie ook alle tags voor Julien Torma op dit blog.

Uit: Écrits définitivement incomplets

LE PREMIER RÉDIMÉ

Le nommé Barabbas sort de prison
Il est libre
Le voilà qui s'enfonce à travers les déserts d'épines,
À travers la léthargie des eaux-mères,
À travers le quadrille des quolibets simiesques;
Il oblique devant les quinconces en œufs durs coloriés
L’épigastre mordu par le souvenir du fouet,
La nuque humiliée par le poids des senteurs de la mort,
Tandis qu'à chaque endroit où son pied se pose
Un petit jet d'eau fuse sans bruit,
Il avance tournant le dos aux hommes
Barabbas
Mendiant chassé de son lit de noces à coup d'épieu.
En lui des images pourpres surgissent et se culbutent,
Quelque chose d'indiciblement pénétrant
S'irradie peu à peu jusqu'au zénith de son être
Comme la lumière de l'aube force le blockhaus des paupières;
Et puis voilà que par-derrière une sorte de regard
Le poignarde lentement entre les épaules
Et que sous chaque caillou
Une petite voix dure l'appelle par son nom
Bar Abba
Le Fils du Père.

 
Julien Torma (6 april 1902 - 17 februari 1933) 
Cambrai 

De Franse schrijver en aforist Nicolas Chamfort, pseudoniem van Sébastien Roch Nicolas, werd geboren op 6 april 1740 in Clermont - Ferrand. Zie ook alle tags voor Nicolas Chamfort op dit blog.

Uit:Des femmes, de l'amour, du mariage et de la galanterie (Maximes et Pensées)

« CCCLXIII
Les jeunes femmes ont un malheur qui leur est commun avec les Rois, celui de n’avoir point d’amis. Mais heureusement, elles ne sentent pas ce malheur plus que les Rois eux-mêmes. La grandeur des uns et la vanité des autres leur en dérobe le sentiment.

CCCLXIV
On dit, en politique, que les sages ne font point de conquêtes : cela peut aussi s’appliquer à la galanterie.

CCCLXV
Il est plaisant que le mot : connaître une femme, veuille dire, coucher avec une femme, et cela dans plusieurs langues anciennes, dans les mœurs les plus simples, les plus approchantes de la Nature ; comme si on ne connaissait point une femme sans cela. Si les patriarches avaient fait cette découverte, ils étaient plus avancés qu’on ne croit.

CCCLXVI
Les femmes font avec les hommes une guerre où ceux-ci ont un grand avantage, parce qu’ils ont les filles de leur côté.

CCCLXVII
Il y a telle fille qui trouve à se vendre, et ne trouverait pas à se donner. »

 
Nicolas Chamfort (6 april 1740 – 13 april 1784)
Clermont-Ferrand

Zie voor nog meer schrijvers van de 6^e april ook mijn blog van 6 april 2015 deel 2 en eveneens deel 3.

Zie voor bovenstaande schrijvers ook mijn blog van 6 april 2007 en ook mijn blog van 6 april 2008 en eveneens mijn blog van 6 april 2009.

06-04-2018 om 18:07 geschreven door Romenu  

De Belgisch dichter, schrijver en geoloog Alfred Fréderic Hegenscheidt werd geboren in Sint-Jans-Molenbeek op 6 april 1866. Hegenscheidt was de zoon van een ingenieur uit Westfalen, die in het midden van de negentiende eeuw naar Brussel was verhuisd; zijn moeder kwam uit het Saarland. De jonge Alfred, die streng protestants werd opgevoed, ging in Brussel naar de normaalschool, en werd in 1885 onderwijzer. Vervolgens studeerde hij er aan de universiteit natuurwetenschappen: hij promoveerde in 1893. Al snel werd hij overtuigd vrijzinnig. Ondertussen was hij poëzie beginnen te schrijven, en een jaar later publiceerde hij, dankzij tussenkomst van Prosper Van Langendonck, zijn eerste gedichten uit de cyclus “Muziek en leven” in het vermaarde tijdschrift Van Nu en Straks, samen met het essay “Rythmus”. De literaire productie van Hegenscheidt is zeer beperkt gebleven: in die jaren na zijn doctoraat publiceerde hij enkele gedichten in Van Nu en Straks, en in 1897 zijn toneelstuk “Starkadd”. Toen hij in 1903 docent aan de normaalschool werd, namen zijn letterkundige activiteiten af. Hij schreef omstreeks de eeuwwisseling nog enkele besprekingen van opgang makende schrijvers, onder wie Stijn Streuvels en Cyriel Buysse. In 1913 werd hij in Brussel hoogleraar in de geografie, en hij wijdde zijn verdere leven aan wetenschappelijk onderzoek op het gebied van de aardrijkskunde.

Onmacht

I
Ik weet het niet wat van mij worden moet
Na al dit rustloos pogen, nimmer slagen;
'k Heb vruchteloos een beeld in mij gedragen,
Ik heb den adem niet die 't leven doet.

En geest en hart, zij waaien droeve vlagen
Van kille leegheid in 't verdord gemoed;
En de aarde kwijnt; met haar gij, 't laatste goed
Waaraan 'k mij klamp, gedenkend vroeger dagen.

Waarom moest gij dan komen in den nood,
Ik riep u niet; wat dood moest zijn, wás dood,
En voor de rest, - ik had het ook gedragen, -

Gij hielpt toen goddelijk dit leven schragen;
Maar ziet gij niet, nu gij mij wilt verlaten,
Dat ik het weer, maar meer dan ooit, moet haten?

Schumann

Zie, moederlief, 'k lig weer eens aan uw voeten
Als in den tijd toen 'k gansch nog was ùw kind.
Laat vloeien 't hemnwee naar mijn jeugd met zoeten
Zang, die zich gouden door 't verleden windt.

Ik ging de wereld in, opdat ontgind
Wierd, wijze toekomst, die, in wording, wroette
Diep in mijn ziel; door wetenswaan verblind
Glimlachte ik dan wel eens bij uwe groeten.

Vergeef me, moeder, indien ik u griefde,
Uitbundig blaakte 't leven toen in mij,
In hooger schoonheid werd mijn ziel eerst vrij;
Wat hare wijsheid mij in 't harte giet,
Hoor ik ook wellen in uw innig lied,
De oerbron van 't leven-in-schoonheid, de liefde.

 
Alfred Hegenscheidt (6 april 1866 — 9 februari 1964)

06-04-2018 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Roemeense schrijver, journalist en literair criticus Iulian Ciocan werd geboren op 6 april 1968 in Chisinau, in de toenmalige Sovjet Socialistische Republiek Moldavië. Hij studeerde in 1995 af met een graad in Roemeense taal en letterkunde aan de Universiteit Transilvania inBrașov, Roemenië. Zijn roman “Înainte să moară Brejnev” (“Voordat Brezjnev stierf”)werd in 2007 uitgegeven en vertaald in het Tsjechisch. Zijn roman “Tărâmul lui Saşa Kozak” (“Het rijk van Saşa Kozak”) werd in 2011 uitgegeven en is vertaald in het Slowaaks en het Frans. Een hoofdstuk uit zijn tweede roman werd opgenomen in de bloemlezing Best European Fiction 2011, uitgegeven door Aleksandar Hemon. In april 2011 werd hij uitgenodigd om deel te nemen aan het PEN World Voices-festival in New York. Sinds 1998 werkt hij als radio-commentator voor Free Europe in Chisinau. Zijn proza ​​is gepubliceerd in literaire tijdschriften in de Verenigde Staten, België, Duitsland en Brazilië. Hij schreef ook twee boeken met literaire kritieken en publiceerde acht boeken met journalistiek werk. Hij is lid van PEN Club, Republic of Moldova. In 2015 verscheen de roman „Iar dimineata vor veni rusii“ („En in de ochtend zullen de Russen komen”).

Uit: And in the Morning the Russians Will Arrive (Vertaald door Alistair Ian Blyth)

“On the morning of 25 June 2020, Latin teacher Nicanor Turturica awoke later than usual. Not just because it was a Saturday, but because he had played online chess until after midnight, against an obstinate Australian, who flatly refused to admit defeat at the hands of a representative of some Lilliputian country. Nicanor Turturica idled in bed for a while, wondering at the much too dark cloud he could see through the window, and realised with alarm that his deep sleep had not banished his weariness. Yes, although he was still a man in the prime of his life, at the age of sixty, with increasing frequency he was bothered by a state of extreme tiredness, his eyes ached, and he suffered cramps. To blame, an obtuse physician had told him, was supposedly the Internet, and to be more precise, online chess, in which he had found solace after the sudden death of his wife. But how could he live without any refuge, after an accursed breast cancer had stolen away his younger wife? This was why, for a few weeks after the funeral, Nicanor Turturica had succumbed to alcoholism, and then, after a heated discussion on Skype with his daughter, who lived in the United States, the teacher discovered online chess, giving up vodka and wine. And after a while he met the mild and gentle Raya, a widow of sixty-two, who sold pies at the faculty canteen and whom he started to visit at weekends. The insatiable window would have liked to have sex every night, but what with his Latin lessons and online chess, that would have done him in altogether. And so he persuaded her that they should meet just once a week. Absence makes the heart grow fonder, as they say. But when it came to chess, he could not tolerate any absence. He would sit in front of the computer for hours on end, doing battle with opponents from every continent, accumulating victories with a grim determination worthy of a better cause and losing his temper after every defeat, which, of course, seemed to him stupid and unfair. But on the morning of 25 June Nicanor Turturica felt so exhausted that he abandoned any thought of turning on his laptop or the television set. Perhaps that opaque physician had been right when he claimed that his tiredness was caused by his sedentariness, by sitting in front of the computer and the television. “Life means movement!” the physician kept reminding him, a truth that only now revealed itself to him in all its grandeur. He had to get into shape as a matter of urgency; apart from anything else, that evening he was due to cast himself into the burly arms of Raia from the canteen, who made up for lost time with great ardour, draining him of strength. »

 
Iulian Ciocan (Chisinau, 6 april 1968)

06-04-2018 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Vlaamse schrijver Hugo Claus werd in Brugge geboren op 5 april 1929. Zie ook alle tags voor Hugo Claus op dit blog.

Uit: Het verdriet van België

“Zonder adem te halen, brulde hij: ‘Ma-ri-a!’
Een graatmager wezen, een honderdjarig weeskind in een krakerig wit schort, verscheen en keek Louis aan met een blik vol haat.
‘Maria, schenk die jonge gasten een portootje in! Het is wel niet van hun jaren, maar wij kunnen ze niet vroeg genoeg losbandigheid leren, wie weet wat de dag van morgen brengt, nietwaar, heren?’ Zij schonk in. De port was mierzoet en lauw.
‘En?’
‘Een beetje te warm,’ zei Maurice.
De Puydt nipte. ‘’t Is godverdomme nog waar ook. Maria, zet die fles direct in de kelder. Nee, laat maar. Hoeveel staan er nog in de kelder?’
‘Vier.’
‘Er is hier iemand die achter mijn rug…’ Met een dreun die de Vlaamse Koppen aan de muur deed trillen sloeg zij de deur dicht.
‘Zij drinkt,’ fluisterde Marnix de Puydt. ‘Van mij mag ze, maar niet van deze porto. Want ik heb er twaalf flessen van gekregen na mijn recital bij mijnheer Groothuis.’
‘Mijn grootvader heeft er mij over gesproken,’ zei Louis, ‘hij vond het prachtig.’
‘Ja, onze Seynaeve heeft een zwak voor Debussy.’
De Puydt schonk zijn glaasje weer vol en dronk het in één slok leeg.
‘Mijn vriend Joris Diels van de Koninklijke Nederlandse Schouwburg in Antwerpen heeft mijn Dood van Descartes uiteraard als eerste in het manuscript doorgenomen en heeft er mij oprecht mee gecomplimenteerd.’
‘Is het in vijf bedrijven?’ vroeg Louis, want hij moest toch iets zeggen, zeker in aanwezigheid van Maurice-de-stille.
De Puydt knikte lang. Hij dronk van de fles. ‘Ik zie u denken, jongeman, is dat niet al te klassiek? En dan antwoord ik u, ja, het is klassiek, de tijd van het experiment is achter de rug, thans breekt de tijd aan van de re-con-struc-tie, niet alleen van onze gemeenschap, maar ook van zijn vormen. Ik heb recht van spreken, want ik kom uit het kamp van de durvers, van hen die de grenzen van de taal hebben verlegd, in het spoor van mijn betreurde kompaan Van Ostaijen.”

 
Hugo Claus (5 april 1929 – 19 maart 2008)
Scene uit de gelijknamige film uit 1994

De Nederlandse dichter en essayist Martin Reints werd geboren op 5 april 1950 in Amsterdam. Zie ook alle tags voor Martin Reints op dit blog.

Afgifte goederen

Zeven kraaien bij een dooie meeuw
drie advocaten bij een koffieapparaat

oude aantekeningen voor een pleitnota
tussen de contracten en de uitgeprinte e-mails
in een map

ik kon niet slapen vannacht
en ik stond op om nieuwe aantekeningen te maken

de lucht betrekt, de zon breekt door
en er barst een regenbui los

een bordje 'afgifte goederen'
aan de achterkant van het gebouw

vier catalogi met plaatjes van kantoormeubilair
in een hangmappenla

vijf pruimenpitten bij het houtblok.

Hoe en wat
Voor Gerrit Kouwenaar

Tussen aankomen en weggaan
tussen spreken en zwijgen

op plaatsen waar je uit de auto kunt om je benen te strekken

in boomgaarden
en in kamers waar je ziet dat de dingen voorbijgaan
nu ze zich in je hoofd komen nestelen

nu het denken nergens toe hoeft te leiden
terwijl het licht verwijlt in je omgeving
en de bomen bewegen in een kalme wind

nu de krant op de tafel ligt
en de stilte gedragen wordt door de rustige hartslag
en het ruisen van de bloedsomloop

de vanzelfsprekende vraag hoe of wat
veranderen in het vanzelfsprekende antwoord.

 
Martin Reints (Amsterdam, 5 april 1950)

De Nederlandse dichteres en critica Mieke van Zonneveld werd op 5 april 1989 geboren in Hilversum. Zie ook alle tags voor Mieke van Zonneveld op dit blog.

Onder de douche

Ze ontkoppelt mijn infuus en ik sta op en wandel.
Het bloed hangt in de wacht terwijl ik aan haar hand
naar de badkamer stap.

Mijn lichaam was nog nooit zo blank en glad.

Ze zet me op een kruk onder kletterend water.
Fantoomgeluk, ik kwispel met mijn afgeknipte staart.

Zij waakt, zij gaat niet weg. Alleen als ik moet plassen
in een bakje en dan nog: haar blik wacht om de hoek.

Je tong heeft geen verweer als je bloed capituleert.
Ik ben een meisje dat zich wast, een geïnfecteerd
moeras maar bovenal een hond die op zijn baasje wacht.

Ze zegt me te gaan staan, droogt me af en lijnt me aan.

Desertie

Er is geen leger of hij deserteert. Hij tekent de contouren
van een onneembare stad en oordeelt: dat was dat.

Er is een route door het duin die hij verzuimt te fietsen,
bevangen door geklapte jaloezie. Hem wacht

een stille hartstocht op die langs de halmen wuift.
Een afgelegen meisje spreidt een kleed en rekt zich uit.

Ze weet zich opgelicht door een gerichte blik omlaag
en spelt absentheïsme met een h.

Geen opstand zo gelaten en geen aftocht zo bedeesd.

Ze is leger nu, maar leeft.

 
Mieke van Zonneveld (Hilversum, 5 april 1989)

De Tsjechische dichter, schrijver en journalist Vítězslav Hálek werd geboren op 5 april 1835 in Dolínek Mělníka. Zie ook alle tags voor Vítězslav Hálek op dit blog.

Eveningsongs

VII
God summoned me to Paradise
To get me educated.
" 'Tis hard for me to be alone!"
The Lord then Eve created.

He took not one rib from my breast,
My heart in half he parted.
That is why my heart still tends back
From where Thine once had started.

And that is why such strange desires
So oft in my heart gather,
And I feel as though both our hearts
Should grow again together.

And that is why when I'm away
Pain to my heart is creeping,
My foot does of itself turn back,
And I am sad — to weeping.

VIII
If that poor nightingale
Lived always with her mate,
Her love songs would not sound
So sad and desolate.

If that poor heart but would
With Thee wake through the night,
Instead of pain it would
Resound with sweet delight.

Vertaald door Joseph Stybr

 
Vítězslav Hálek (5 april 1835 - 8 oktober 1874)
Monument in Praag 

De Engelse schrijver en dichter Algernon Charles Swinburne werd geboren op 5 april 1837 in Londen. Zie ook alle tags voor Algernon Swinburne op dit blog.

A Forsaken Garden (Fragment)

In a coign of the cliff between lowland and highland,
At the sea-down's edge between windward and lee,
Walled round with rocks as an inland island,
The ghost of a garden fronts the sea.
A girdle of brushwood and thorn encloses
The steep square slope of the blossomless bed
Where the weeds that grew green from the graves of its roses
Now lie dead.

The fields fall southward, abrupt and broken,
To the low last edge of the long lone land.
If a step should sound or a word be spoken,
Would a ghost not rise at the strange guest's hand?
So long have the grey bare walks lain guestless,
Through branches and briars if a man make way,
He shall find no life but the sea-wind's, restless
Night and day.

The dense hard passage is blind and stifled
That crawls by a track none turn to climb
To the strait waste place that the years have rifled
Of all but the thorns that are touched not of time.
The thorns he spares when the rose is taken;
The rocks are left when he wastes the plain.
The wind that wanders, the weeds wind-shaken,
These remain.

Not a flower to be pressed of the foot that falls not;
As the heart of a dead man the seed-plots are dry;
From the thicket of thorns whence the nightingale calls not,
Could she call, there were never a rose to reply.
Over the meadows that blossom and wither
Rings but the note of a sea-bird's song;
Only the sun and the rain come hither
All year long.

The sun burns sere and the rain dishevels
One gaunt bleak blossom of scentless breath.
Only the wind here hovers and revels
In a round where life seems barren as death.
Here there was laughing of old, there was weeping,
Haply, of lovers none ever will know,
Whose eyes went seaward a hundred sleeping
Years ago.

 
Algernon Swinburne (5 april 1837 – 10 april 1909) 
Het huis in Londen waar de dichter woonde, onder de hoede van Theodore Watts-Dunton

De Servische dichter en schrijver Bora Ćosić werd geboren op 5 april 1932 in Zagreb. Zie ook alle tags voor Bora Ćosić op dit blog.

Uit: Lange Schatten in Berlin (Vertaald door Brigitte Döbert)

“Irgendwo muss ein Handbuch für den Aufenthalt im zwanzigsten Jahrhundert existiert haben, nur bin ich nie drangekommen. So lebte ich ein gutes Stück des Jahrhunderts ohne jede Anleitung, und das sieht man mir und meinem Leben deutlich an. Was besagter Leitfaden enthielt —jeder Bürger dieser Zeit hätte ihn bitter nötig gehabt —, muss ich mir selbst ausdenken. Bestimmt beschrieb darin einer, der klüger war als ich, Einrichtungen wie den Bürgersteig oder die Eingänge zu städtischen Gebäuden einschließlich der Treppenhäuser bis in die letzte Einzelheit. Und erläuterte den Sinn eines Aufzugs inklusive sämtlicher Details der Anlage. Denn manche sind mit einer kleinen, gepolsterten Bank ausgestattet, arndere nicht. In den meisten hängt ein Spiegel, oft geschliffen und mit Zeichnungen verziert, ausgeführt in einer besonderen Technik, die Teile des Glases erblinden lässt. So kann, wer Aufzug fährt, erst sein Spiegelbild und dann das Bild einer jungen Frau betrachten, das solcherart auf dem Glas aufgebracht wurde. Bestimmt hat schon jemand über die Lage der Rastplätze nachgedacht, die sich zwischen zwei Stockwerken befinden, wo es keine Türen gibt, höchstens ein Fenster, und das ist oft genug blind, so dass man nicht sehen kann, was im Hof geschieht. Damit die, die zu Fuß gehen, ganz unbeeinflusst von draußen Atem schöpfen können. Dazu gesellt sich eine Fantasie über den Teppich, der, gehalten von Messingstäben, die Stufen hinabgleitet. Wie Endlospapier, eingespannt in der Rotationspresse oder einer Schreibmaschine. Vielleicht ist es ein ehemals fliegender und nun gelandeter Teppich, vielleicht eine Replik der Rolltreppen in Kaufhäusern und U-Bahnhöfen. Vielleicht sind Treppen ganz allgemein Varianten von etwas. Denn selbst vollkommen neue Phänomene wie die Vorrichtungen, die uns in den Untergrund transportieren, könnten das endlich zum Vorschein gekommene Original und alle Treppen der Vergangenheit lediglich Vorläufer der heutigen Version sein. Das Handbuch dürfte zudem etwas über Sinn und Zweck der Geländer sowie der Schlüssel enthalten haben, mit denen wir unsere Wohnungstüren öffnen, natürlich einschließlich der Konnotationen, welche die Psychoanalyse die-ser vorzeitlichen Erfindung zusprach.“

 
Bora Ćosić (Zagreb, 5 april 1932)

De Zwitserse schrijver Werner J. Egli werd geboren in Luzern op 5 april 1943. Zie ook alle tags voor Werner J. Egli op dit blog.

Uit: Tarantino

„Tarantinos Schwester Marcela kauerte an der steilen Böschung im Bachbett, über das eine schmale Brücke führte. Auf der anderen Seite hörte die Straße auf, denn dort befand sich der Grenzzaun, der Mexiko von Kalifornien trennte. Die Brücke und die Straße erschienen Tarantino wie eine Herausforderung an Leute, die immer höhere Mauern und Zäune forderten.
Auf der amerikanischen Seite war das Gelände dem Zaun entlang auf einer Breite von mindestens fünfzig Yards von Bäumen, Büschen oder Gras befreit worden. Auf diesem Streifen wuchs gar nichts mehr, so dass die amerikanischen Grenzbeamten von Beobachtungstürmen aus auf der gesamten Strecke vom Pazifik bis nach Arizona die Grenze Tag und Nacht überwachen konnten.
Dort drüben, auf der anderen Seite des Zaunes, war Amerika. Los Estados Unidos. Von seiner Schwester nicht viel mehr erkennen als einen formlosen Schatten zwischen den verbeulten Überresten eines ausgeschlachteten Autowracks, das mit den Rädern nach oben auf der Böschung lag.
Der Bach floss auf der mexikanischen Seite der Grenze entlang westwärts. Von ihrem Versteck bis zum Grenzzaun hätte Marcela nur etwa Dreißig Meter zu laufen müssen, um durch das Loch zu schlüpfen und dann so schnell wie möglich den kahlen Grenzstreifen zu überqueren. Der nächste Wachturm, der auf einem Großen Anhänger montiert war, so dass er bei Bedarf von einem Laster zu einem anderen Standort gezogen werden konnte, befand sich etwa 300 Meter weit entfernt. Einen anderen Wachturm, der weiter westwärts aufgestellt worden war, war in der Dunkelheit nur schwach zu erkennen. Sein Scheinwerferlicht reichte kaum bis zur Stelle, wo sich Marcela versteckt hatte. Somit befand sich auf der anderen Seite der Brücke eine der wenigen schlecht ausgeleuchteten Stellen entlang des Grenzzaunes. Leute, die illegal in die USA gelangen wollten, benutzten solche Stellen oft, um unbemerkt durch Löcher im Maschendraht auf die andere Seite zu gelangen. Viele kamen durch. Andere hatten Pech.“

 
Werner J. Egli (Luzern, 5 april 1943)
Cover

De Duitse dichter en schrijver Michael Georg Conrad werd geboren op 5 april 1846 in Gnodstadt. Zie ook alle tags voor Michael Georg Conrad op dit blog.

Uit: Münchner Frühlingswunder

“Diese hochgeschobene Ebene, auf der die Winde niemals schlafen, die Sonnenlichter in bald mächtig massiven Einbrüchen, bald südlichen Kontrastwirkungen und subtilsten Differenzierungen auf den Farbensinn und die Temperamente der Menschen einstürmen, die Vegetation in zauberhaftem Wechsel üppige Wälder, melancholische Öden, blühende Moore, saftige Wiesen um die zahlreichen Seebecken und Flußläufe hinlagert, diese hochgeschobene Ebene hat bei aller Fülle und allem Widerspruch des Details einen großen Stil, eine alles phantastische Episodenwerk in die richtigen Massen zwingende epische Einheit. Aber es bedarf vorurteilsfreier Augen und beweglicher Sinne, um das Ganze im schönen Zusammenhange zu erfassen und auszukosten.
Münchner Frühling? Und Wunder? Gewiß, dem Nichtmünchner ist das dickste Fragezeichen erlaubt. Und einem modern nervösen Menschen, der aus anderen Witterungszonen und Großstadtkulturen kommt, werden die Münchner Frühlingswunder nicht immer die angenehmsten Rätsel aufgeben.
Je nachdem ers trifft, wird er, als korrekter Kalendergläubiger zumal, den Münchner Frühling überhaupt leugnen. Er wird ihn etwa als dekadenten Winter mit jammervollen Rückfällen oder als senilen Vorsommer mit krankhaft heißen Wallungen und verzweifelten Anläufen empfinden und als meteorologische Mißgeburt definieren. Höhenmenschen, gewöhnt an Höhenluft und Höhenlicht, in robustem Widerstand gegen das schroffe Wechselspiel der Elemente geübt, werden in ihren Nerven und ihrer Genußkraft andere Formeln finden und sich heiter bejahend zu dem Münchner Frühling und seinen Wundern stellen – in Natur, Kultur und Kunst.
Der Münchner Frühling ist zugleich das Sinnbild des Kulturverlaufs dieser eigentümlichen Stadt der Gegensätze, die einen kindlichen Mönch im Wappen und zwei zu Riesentürmen ausgewachsene Maßkrüge als Wahrzeichen hat.“

 
Michael Georg Conrad (5 april 1846 – 20 december 1927)
Gnodstadt

Onafhankelijk van geboortedata

De Nederlandse schrijfster en columniste Marente de Moor werd geboren in Den Haag in 1972. Zie ook alle tags voor Marente de Moor op dit blog

Uit: Roundhay, tuinscène

“Misschien was het hem ingefluisterd. Genoeg concurrenten zouden hem van het werk willen houden met een paar muitende, op het eerste oog geniale gedachten. Alle uitvinders gingen gebukt onder paniek, zeker zij die al een beetje op leeftijd waren en meer bedachten dan ze mee konden maken. Maar wat hij nu voelde was geen haast. Het was weerzin. Dit idee was niet van hem, of afgekeken van een van zijn collega’s. Dit was misschien wel helemaal niet van deze wereld. In de verte leek het een beetje op het werk waarvoor hij drie jaar geluk en liefde had opgeofferd: de uitvinding van de film.
Hij was niet de enige die zich daarmee bezighield. In Europa en Amerika stonden op dat moment twintig man op het punt beweging te begrijpen en te bewaren. Wie zou de eer toekomen? Je kon zeggen dat het allemaal in de tweede eeuw was begonnen, toen de oude Chinezen met hun toverfluiten vogels en draken over de wand bliezen. Het was maar hoe je beweging wilde zien. Sommigen probeerden haar in één foto te vangen, anderen plakten de beelden achter elkaar, lieten ze ronddraaien of renden zelf in rondjes. De toeschouwers werden in treintjes gezet, kregen brillen en dozen op hun hoofd, de uitvinders werden blind of gek en de namen van hun apparaten steeds langer, maar het was nog niemand gelukt om de voortvluchtige werkelijkheid naar zich toe te hengelen. Behalve Barre. Dat hij de eerste was, wist niemand. Eigenlijk was hij er zelf ook nog niet zo zeker van.
Vergeleken bij de storm die in hem woedde, verplaatste de trein zich niet eens zo snel. Buiten waren koeien bezig de velden af te grazen die niet gehooid waren, koe na koe, veld na veld. Steeds hetzelfde beeld. Soms kwam er een opper voorbij, of een schuur, waarvan hij zeker wist dat hij die zo-even al had gezien. Binnen veranderde er ook niet veel. Links tegenover hem had je nog steeds de vetzak, klem in zijn fluwelen pak, zijn voet schrap gezet tegen de coupédeur, hoofd precies passend in de hoofdsteun, zo, alsof hij de snelheid waarmee hij werd vervoerd probeerde te trotseren, zat hij erbij. In zijn hand hield hij nog steeds het zakhorloge, dat hij om de drie minuten openklapte met een zucht. De passagier naast hem deed hetzelfde, maar minder vaak en met een horloge dat op z’n minst verguld was. Hij hield het niet aan de ketting, maar in zijn ene hand die op de andere steunde, zodat de anderen konden zien dat op de buitenplaat een hippisch tafereel was gegraveerd. De twee mannen boden tegen elkaar op in tijd, terwijl de derde bezig was spoorloos te verdwijnen.”

 
Marente de Moor (Den Haag, 1972)
Cover

Zie voor nog meer schrijvers van de 5^e april ook mijn blog van 5 april 2016.

Zie voor bovenstaande schrijvers ook mijn blog van 5 april 2007 en ook mijn blog van 5 april 2008 en eveneens mijn blog van 5 april 2009.

05-04-2018 om 18:13 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse dichter Richard Ghormley Eberhart werd geboren op 5 april 1904 in Austin, Minnesota. Hij groeide op op een landgoed van 16 hectare, genaamd Burr Oaks. Eberhart begon te studeren aan de Universiteit van Minnesota, maar nadat zijn moeder in 1921 aan kanker was overleden - de gebeurtenis die hem ertoe aanzette om gedichten te schrijven - stapte hij over naar Dartmouth College en vervolgens studeerde hij aan St. John's College, Cambridge, waar I.A. Richards hem aanmoedigde om verder te gaan met het schrijven van poëzie. Nadat hij in 1931-1932 privéleraar was van de zoon van koning Prajadhipok van Siam, vervolgde Eberhart een jaar lang zijn studie aan de universiteit van Harvard. Tijdens zijn tijd op Harvard, ontmoette hij T. S. Eliot. Zijn eerste gedichtenbundel, “A Bravery of Earth”, werd in 1930 in Londen uitgegeven. “Reading the Spirit”, gepubliceerd in 1937, bevat een van zijn bekendste gedichten, "The Groundhog". Eberhart gaf acht jaar lang les aan de St. Mark's School (1933-1941), waar Robert Lowell een van zijn studenten was. In 1941 trouwde hij met Helen Butcher. Ze kregen twee kinderen. Tijdens WO II bekleedde hij de rang van Lieutenant Commander en diende hij in de US Naval Reserve; deze ervaring leidde ertoe dat hij een van zijn meest gevierde gedichten schreef: "The Fury of Aerial Bombardment". In 1945 publiceerde Eberhart “Poems: New and Selected’. Hij bewerkte ook “War and the Poet: An Anthology of Poetry”, die de eerste bundel gedichten heet te zijn, die gebaseerd is op oorlog. Na de oorlog werkte Eberhart zes jaar lang voor het vloerwasbedrijf van zijn vrouw, de Butcher Polish Company. “Burr Oaks” was zijn eerste gepubliceerde werk na de oorlog in 1947, gevolgd door “Brotherhood of Men” in 1949. In 1950 was hij de oprichter van het Poets' Theatre in Cambridge, Massachusetts. Vanaf de vroege jaren 1950 tot zijn pensioen wijdde hij zich aan het schrijven van gedichten en het lesgeven aan instellingen voor hoger onderwijs. Hij doceerde 30 jaar in Dartmouth als hoogleraar Engels en dichter-in-residence, waar hij bekend stond om zijn aanmoediging van jonge dichters. Eberhart werd door The New York Times naar San Francisco gestuurd om verslag uit te brengen over de scene rondomde beat poets. Hij schreef een stuk dat de nationale aandacht vestigde op de Beat-generatie en vooral op Allen Ginsberg als de auteur van “Howl”, Eberhart kreeg de Pulitzer-prijs voor poëzie voor “Selected Poems, 1930-1965” en de National Book Award van 1977 voor “Collected Poems, 1930–1976”.

The Fury of Aerial Bombardment

You would think the fury of aerial bombardment
Would rouse God to relent; the infinite spaces
Are still silent. He looks on shock-pried faces.
History, even, does not know what is meant.

You would feel that after so many centuries
God would give man to repent; yet he can kill
As Cain could, but with multitudinous will,
No farther advanced than in his ancient furies

Was man made stupid to see his own stupidity?
Is God by definition indifferent, beyond us all?
Is the eternal truth man's fighting soul
Wherein the Beast ravens in its own avidity?

Of Van Wettering I speak, and Averill,
Names on a list, whose faces I do not recall
But they are gone to early death, who late in school
Distinguished the belt feed lever from the belt holding pawl.

The Groundhog

In June, amid the golden fields,
I saw a groundhog lying dead.
Dead lay he; my senses shook,
And mind outshot our naked frailty.

There lowly in the vigorous summer
His form began its senseless change,
And made my senses waver dim
Seeing nature ferocious in him.

Inspecting close maggots' might
And seething cauldron of his being,
Half with loathing, half with a strange love,
I poked him with an angry stick.

The fever arose, became a flame
And Vigour circumscribed the skies,
Immense energy in the sun,
And through my frame a sunless trembling.

My stick had done nor good nor harm.
Then stood I silent in the day
Watching the object, as before;
And kept my reverence for knowledge

Trying for control, to be still,
To quell the passion of the blood;
Until I had bent down on my knees
Praying for joy in the sight of decay.

And so I left; and I returned
In Autumn strict of eye, to see
The sap gone out of the groundhog,
But the bony sodden hulk remained

But the year had lost its meaning,
And in intellectual chains
I lost both love and loathing,
Mured up in the wall of wisdom.

Another summer took the fields again
Massive and burning, full of life,
But when I chanced upon the spot
There was only a little hair left,

And bones bleaching in the sunlight
Beautiful as architecture;
I watched them like a geometer,
And cut a walking stick from a birch.

It has been three years, now.
There is no sign of the groundhog.
I stood there in the whirling summer,
My hand capped a withered heart,

And thought of China and of Greece,
Of Alexander in his tent;
Of Montaigne in his tower,
Of Saint Theresa in her wild lament.

 
Richard Eberhart (5 april 1904 - 9 juni 2005)

05-04-2018 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse dichteres en schrijfster Maya Angelou (eig. Margueritte Johnson) werd geboren in Saint Louis, Missouri, op 4 april 1928. Zie ook alle tags voor Maya Angelou op dit blog.

Glory Falls

Glory falls around us
as we sob
a dirge of
desolation on the Cross
and hatred is the ballast of
the rock
which his upon our necks
and underfoot.
We have woven
robes of silk
and clothed our nakedness
with tapestry.
From crawling on this
murky planet's floor
we soar beyond the
birds and
through the clouds
and edge our waays from hate
and blind despair and
bring horror
to our brothers, and to our sisters cheer.
We grow despite the
horror that we feed
upon our own
tomorrow.
We grow.

Son to Mother

I start no
wars, raining poison
on cathedrals,
melting Stars of David
into golden faucets
to be lighted by lamps
shaded by human skin.

I set no
store on the strange lands,
send no
missionaries beyond my
borders,
to plunder secrets
and barter souls.

They
say you took my manhood,
Momma.
Come sit on my lap
and tell me,
what do you want me to say
to them, just
before I annihilate
their ignorance ?

 
Maya Angelou (4 april 1928 – 28 mei 2014)

De Nederlandse schrijfster en hoorspelmaker Hanneke Hendrix werd geboren in Tegelen op 4 april 1980. Zie ook alle tags voor Hanneke Hendrix op dit blog.

Uit De verjaardagen

`Muziek', mompelde hij tegen de stereo in het kastje onder het tosti-ijzer. Een tapeje van Creedence Clearwater Revival, want de barman hield van Creedence bij het poetsen. `Des huischvrouws beste vrind', zei hij altijd. De barman dronk de koffie, blies over zijn witte kopje en staarde uit het raam toen een raar geluid in Creedence hem opviel. Een soort krassen. Hij keek op, dacht even na, schudde zijn hoofd en begon aan zijn ochtendroutine. De boel aanvegen, het emmertje zoeken voor een sopje. Weer dat krassen. Met de bezem in de hand keek hij op. Dit klopte niet. De barman deed de voordeur open, maar buiten was niemand te zien. Vreemd. Pas bij de derde keer draaide hij het volume van Creedence omlaag. Hij kreeg een raar gevoel in zijn maag. Dit waren geen muizen, dat had hij wel geweten, en het geluid van ratten zou hij nog wel kunnen plaatsen. Zelfs een inbreker had hij weleens bibberend onder de keldertrap uit gehaald. De inbreker bibberend, welteverstaan De barman was niet zo snel bang, er was altijd wel een kruk, een bezem of een halveliterpul voorhanden. De bibberende inbreker had zich destijds de nacht ervoor ingesloten, door zich op het herentoilet te verstoppen. De wc's moesten sindsdien iedere nacht bij sluit gecontroleerd worden, maar dat werd nogal eens vergeten. Dit geluid kwam niet van iemand die zich ergens probeerde te verstoppen, niet van een koeling die aansprong of ongedierte dat in een spouwmuur naar beneden flikkerde, nee, dit was iets dierlijks dat klonk als een mens. Of andersom. De barman stond roerloos in het midden van de zaak. Je moet nooit gaan bewegen als je een geluid niet meer hoort, want het klinkt altijd zodra je je beweegt en dan weet je nog niet wat het was of waar het vandaan kwam. Daar was het weer. Een kraai, een mens, een kind, een baby, het schoot allemaal door hem heen. De kelder. De kelder! Hij roffelde de trap af. In het halletje bij de wc's wachtte hij. Weer dat krassen. Krassen en gejank als een hond. Met een ruk trok hij de deur van de dames-wc open, de deur naar het hokje met de pot stond op een kiertje en uit het kiertje stak een enkel met daaraan een degelijke schoen. Langzaam opende de barman de deur. Tegen de pot gekruld lag een meisje, kwijlend, bloedend, haar ogen dichtgeknepen tegen het licht dat door de deuropening naar binnen viel. Ze jankte als een hond. Zacht, terwijl ze met haar nagels over het hout van de wc-deur kraste.”

 
Hanneke Hendrix (Tegelen, 4 april 1980)

De Nederlandse dichter en schilder Marko Klomp werd geboren op 4 april 1974 in Goes. Zie ook alle tags voor Marko Klomp op dit blog.

Satelliet

Vier graden
linksboven de maan
staat de stip van venus
tussen overig hemelpuin.

Menselijke tekorten sturen de signalen weer terug
weerkaatsen kennisverkeer zonder na te denken
Robothanden grijpen naast het bestaan op de aarde maar
houden alles in de gaten, naar een specifieke plek wijzend.
Ruimtewerktuig staat altijd klaar om gesprekken te volgen
en te beantwoorden in een warboel van straling.

laag ten zuiden
is een zeer smalle sikkel
met een sterrenkijker en
via ether te zien en te horen.

‘morgen ziet er anders uit
dan de afgelopen dagen
het is veelal bewolkt
en er valt wat regen.’

Vogel in het wapen

Voor degene die hier
vliegt voorbij de kustlijn

over de stadsgeest
en langs andere
leef én woongebieden
en ergens zweeft

zwerft in alle rond
verscheidenheid en de
dieptes uitgegraven
de platte glorie

en dat
dat met een groeiende rol
een bewegende en sprekende
metropole

wil zijn of spelen
met de mensen in de straat
over de markten of
langs de gracht.

 
Marko Klomp (Goes, 4 april 1974)

De Nederlandse schrijver Marcel Vaarmeijer werd geboren op 4 april 1963 in Amsterdam. Zie ook alle tags voor Marcel Vaarmeijer opp dit blog.

Uit: Heelmeester

“Het onderzoek naar een geneesmiddel tegen diabetes verliep traag. Ik had een stapel boeken verslonden, papa verdiepte zich in de oorzaken, en de schoolborden stonden vol met scheikundige formules en andere krabbels waar geen mens wijs uit werd.
‘We zitten vast,’ zei papa. ‘We proberen één simpele ziekte de wereld uit te helpen, en na een paar weken zitten we muurvast.’
Hij legde zijn leesbril op het bureau en wreef in zijn ogen. Papa had lang gewerkt. Elke avond zat hij in het lab, eten deed hij amper en van slapen kwam weinig terecht.
Ik opende een flesje cola uit de koelkast en drukte het in zijn hand. Papa dronkhet gulzig leeg en liet een boer. Ik glimlachte. Papa lachte mee en zette me op zijn schoot. ‘Wat zijn jouw ideeën, Himmelman?’ zei hij. ‘Vertel papa eens wat jij heb uitgevogeld.’
‘We kijken verkeerd,’ zei ik.
‘Hoezo, verkeerd?’
‘We kijken naar buiten, maar daar vinden we niks. We moeten naar binnen kijken, daar ligt de oplossing.’
‘Ik kan je niet volgen, jongen.’
‘De alvleesklier van oma Rosalinde maakt niet genoeg insuline. Onze alvleesklieren maken wel genoeg insuline. Als we nu een beetje van ons in oma spuiten, dan gaat haar alvleesklier vanzelf weer goed werken.’
Papa fronste zijn wenkbrauwen. De haartjes waren lang, mama moest ze nodig bijknippen. ‘Neem je me in de maling?’

 
Marcel Vaarmeijer (Amsterdam,4 april 1963)

De Britse schrijfster E. L. James (pseudoniem van Erika Leonard) werd op 4 april 1963 in Buckinghamshire als Erika Mitchell geboren.Zie ook alle tags voor E. L. James op dit blog.

Uit: Darker

“I sit. Waiting. My heart is thumping. It's 5:36 and I stare through the privacy glass of my Audi at the front door of her building. I know I'm early, but I've been looking forward to this moment all day. I'm going to see her. I shift in my seat in the rear of the car. The atmosphere feels stifling, and though I'm trying to remain calm, the anticipation and anxiety are knotting my stomach and pressing down on my chest. Taylor sits in the driver's seat, staring straight ahead, wordless, looking his usual composed self, while I can barely breathe. It's irritating. Damn it. Where is she? She's inside—inside Seattle Independent Publishing. Set back beyond a wide, open sidewalk, the building is shabby and in need of renovation; the company's name is etched haphazardly in the glass, and the frosted effect on the window is peeling. The business behind those dosed doors could be an insurance company or an accounting firm—they're not displaying their wares. Well, that's something I can rectify when I take control. SIP is mine. Almost. I've signed the revised heads of agreement. Taylor clears his throat and his eyes dart to mine in the rearview mirror. "I'll wait outside, sir," he says, surprising me, and he climbs out of the car before I can stop him. Maybe he's more affected by my tension than I thought. Am I that obvious? Maybe he's tense. But why? Maybe it's because he's had to deal with my ever-changing moods this past week, and I know I've not been easy.
But today has been different. Hopeful. It's the first productive day I've had since she left me, or so it feels.”

 
E. L. James (Buckinghamshire, 4 april 1963)
Cover

De Franse schrijfster Marguerite Duras (pseudoniem van Marguerite Donnadieu) werd geboren op 4 april 1914 in Gia Dinh, Indochina (nu Vietnam). Zie ook alle tags voor Marguerite Duras op dit blog.

Uit: De minnaar (Vertaald door Marianne Kaas)

“De ontmoetingen met de familie zijn begonnen met de uitgebreide maaltijden in Cholon. Wanneer mijn moeder en mijn broers in Saigon komen, zeg ik dat hij ze moet meenemen naar de grote Chinese restaurants die ze niet kennen. Naar plaatsen waar ze nooit zijn geweest.
Die avonden verlopen alle op dezelfde wijze. Mijn broers schrokken en richten nimmer het woord tot hem. Ze kijken ook niet naar hem. Ze kunnen niet naar hem kijken. Ze zouden het niet kunnen. Als ze dat konden, het konden opbrengen hem te zien, dan zouden ze ook verder in staat zijn een opleiding te volgen, zich te voegen naar de elementaire regels van het sociale leven. Alleen mijn moeder praat tijdens die maaltijden, ze praat heel weinig, vooral de eerste tijd, ze zegt een paar zinnen over de gerechten die worden gebracht, over hun exorbitante prijs, en dan zwijgt ze. De twee eerste keren waagt hij het erop, hij probeert het verhaal te vertellen van zijn belevenissen in Parijs, maar tevergeefs. Het is alsof hij niet had gepraat, alsof niemand iets had gehoord. Zijn poging verzandt in de stilte. Mijn broers gaan door met schrokken. Ze schrokken zoals ik niemand ooit ergens heb zien schrokken.
Hij betaalt. Hij telt het geld. Hij legt het op het schoteltje. Iedereen kijkt. De eerste keer, ik weet het nog, legt hij zevenenzeventig piasters naast elkaar. Mijn moeder is op de rand van de slappe lach. We staan op om weg te gaan. Geen woord van dank, van niemand. Nooit wordt er gezegd bedankt voor het lekkere eten, ook niet dag of tot ziens of hoe gaat het , we zeggen nooit iets tegen elkaar.
Mijn broers zullen nooit het woord tot hem richten. Het is alsof hij onzichtbaar voor ze was, alsof hij niet dicht genoeg was om door hen te worden opgemerkt, gezien, gehoord. Dat omdat ik hem om mijn vinger wind, omdat ervan wordt uitgegaan dat ik niet van hem houd, dat ik met hem omga om het geld, dat ik niet van hem kan houden, dat dat onmogelijk is, dat hij alles van me zou kunnen verdragen zonder dat zijn liefde ooit uitgeput raakte.”

 
Marguerite Duras (4 april 1914 – 3 maart 1996)

De Oostenrijkse schrijver en dichter Robert Schindel werd geboren op 4 april 1944 in Bad Hall. Zie ook alle tags voor Robert Schindel op dit blog.

Verrücktelied 3

Deine herrliche Körperlichkeit
Versüßt mir den Schwanz
Verbittert den Atem
Meine begehrliche Wörterlichkeit
Genießt hier ganz, was sich entzweit
Zwischen den gleichen Treuen und
Den verschiedenen Verraten.

Beim Weggehen seh ich dein Blick
Du kommst mit ihm
Ob ich mich aufricht oder bin hin
Nicht zurück

Uns wärmten einst die Lenden
Als die Sonne auf sie schien.
Wir werden das wie eh und je
Einstweilen gebrauchen und verwenden
Mit unterschiedlichem TÄTERÄTÄ
Aber heimlich verwandten Händen.

Berliner Spaziergang 1

Habe am Olivaerplatz Quartier genommen
Sitze am Westbalkon mit Bett im Rücken
Kann mich zur Württembergischen hinunterbücken
Lass mich vom Licht, das Richtung Spandau geht, besonnen

Das ist nicht alles. Unlängst trug ich eine
Bohrmaschine nach Charlottenburg hinüber
Am Rückweg überquerte ich die kleine
Niebuhrstraße und abermals und wieder

Seh ich nach Westen dort die Sonne jäh an Höh
Verliert und steht schräg hinter Schloss Charlotte
Ich geh nach Süden, vor den Schenkeln die Karotte

Während das Licht abtaucht hinterm Schloss und in der Spree
Schneid ich quer durch den Kudamm meine Sehnkalotte
Und trinke roten Wein hinterm Balkon mit Dorothee

 
Robert Schindel (Bad Hall, 4 april 1944)

De Nederlandse schrijver, letterkundige en Surinamist Michiel van Kempen werd geboren in Oirschot op 4 april 1957. Zie ook alle tags voor Michiel van Kempen op dit blog.

Uit: De beweging is gebleven, maar het zwarte punt ligt anders. De poëzie van Astrid Roemer

“Hoezeer deze poëzie onder woorden bracht wat velen bezighield, bleek wel in de jaren die volgden, toen ‘dichters’ als paddestoelen uit de grond schoten. De een riep nog harder dan de ander, men had de kunst van eerder verschenen werk goed afgekeken en zich een vocabulaire van vijftien antikoloniale termen en dito beelden eigen gemaakt en gooide poëzie op de markt als gesneden Fernandesbroden. Het poëtisch residu echter was veelal nul komma nul, de enkeling die oorspronkelijk werk afleverde ging in al dit verhaal geweld ten onder. Elf jaar na het qua produktie topjaar 1975, zitten wij met het probleem om dóór die stapel dichtbundels en dichtbundeltjes héén, Zamani's Sasa in het juiste perspectief te zien en recht te doen.
Dat een aantal gedichten uit Sasa nu gedateerd aandoet, ligt natuurlijk ook in het feit dat de inzet van de strijd die veel gedichten tot onderwerp hebben, niet meer actueel is. Of beter: de inzet van die strijd is verschoven, we hebben er beter zicht op gekregen en er andere inhoud aan moeten geven. Misschien is pas na Surinames politieke onafhankelijkheid duidelijk geworden wat de werkelijke diepte is van een begrip als vrijheid. Velen wier kunstgebit vóór 1975 bekleefd was met woorden als ‘imperialisme’, ‘zelfstandigheid’ en ‘revolutie’, deden dat kunstgebit na '75 uit en mummelden nog wat na, gezeten in een mummelfauteuil voor hun mummelmars met andere woorden: de ‘revolutionairen’ van vóór '75 hadden zich keurig in het systeem ingepast. En toen dan in 1980 de revolutie haar tanden liet zien, hoe lang duurde het toen voor de tandarts weer aan het plomberen moest slaan? Het actuele zijn van Zamani in 1970, dat moeten we toch vaststellen, is anderhalf decennium later een realistischer ‘actueel zijn’ geworden van Astrid Roemer.
Als we constateren dat de dichters na Astrid Roemer de lezing van haar debuutbundel nu vertroebelen, dan moeten we daaruit de conclusie trekken dat zij niet in staat was om in 1970 die vorm aan haar poëzie te geven die de tand des tijds kon weerstaan, ongeacht wat er zich op het historisch plan zou afspelen. Dat is ook zo. Veel Poëzie uit Sasa kent een te weinig dwingende vorm. Door weinig taal in korte regels over een bladzijde uit te smeren, krijgen de woorden een gewicht dat niet helemaal evenredig is aan wat er staat.”

 
Michiel van Kempen (Oirschot, 4 april 1957)
Astrid Roemer
 

De Duitse dichteres en schrijfster Bettina von Arnim werd op 4 april 1785 geboren in Frankfurt am Main. Zie ook alle tags Bettina von Arnim op dit blog.

Uit: Goethes Briefwechsel mit einem Kinde

“An Goethe.
Kassel, den 15. Mai 1807.
…….
Auch darf ich mich nicht scheuen, einem Gefühl mich hinzugeben, das sich aus meinem Herzen hervordrängt wie die junge Saat im Frühling; — es mußte so sein, und der Same war in mich gelegt; es ist nicht mein vorsätzlicher Wille, wenn ich oft aus dem augenblicklichen Gespräch zu Ihren Füßen getragen bin; dann setze ich mich an die Erde und lege den Kopf auf Ihren Schoß oder ich drücke Ihre Hand an meinen Mund, oder ich stehe an Ihrer Seite und umfasse Ihren Hals; und es währt lange, bis ich eine Stellung finde, in der ich beharre. Dann plaudre ich, wie es mir behagt; die Antwort aber, die ich mir in Ihrem Namen gebe, spreche ich mit Bedacht aus: »Mein Kind! Mein artig gut Mädchen! Liebes Herz!« Ja, so klingt's aus jener wunderbaren Stunde herüber, in der ich glaubte von Geistern in eine andre Welt getragen zu sein; und wenn ich dann bedenke, daß es von Ihren Lippen so widerhallen könnte, wenn ich wirklich vor Ihnen stände, dann schaudre ich vor Freude und Sehnsucht zusammen. 0, wieviel hundertmal träumt man und träumt besser, als einem je wird. —Mutwillig und übermütig bin ich auch zuweilen und preise den Mann glücklich, der so sehr geliebt wird; dann lächeln Sie und bejahen es in freundlicher Großmut. Weh mir! Wenn dies alles nie zur Wahrheit wird, dann werd' ich im Leben das Herrlichste vermissen. Ach, ist der Wein denn nicht die süßeste und begehrlichste unter allen himmlischen Gaben? Daß, wer ihn einmal gekostet hat, trunkner Begeistrung nimmer abschwören möchte. — Diesen Wein werd' ich vermissen, und alles andre wird mir sein wie hartes geistloses Wasser, dessen man keinen Tropfen mehr verlangt, als man bedarf. Wie werd' ich mich alsdann trösten können! — Mit dem Lied etwa: »Im Arm der Liebe ruht sich's wohl, wohl auch im Schoß der Erde?« — Oder: »Ich wollt', ich läg' und schlief' zehntausend Klafter tief.« —Ich wollt', ich könnte meinen Brief mit einem Blick in Ihre Augen schließen; schnell würde ich Vergebung der Kühnheit herauslesen und diese noch mit einsiegeln; ich würde dann nicht ängstlich sein über das kindische Geschwätz, das mir doch so ernst ist. Da wird es hingetragen in rascher Eile viele Meilen; der Postillon schmettert mit vollem Enthusiasmus seine Ankunft in die Lüfte, als wolle er frohlockend fragen: »Was bring' ich?« — Und nun bricht Goethe seinen Brief auf und findet das unmündige Stammeln eines unbedeutenden Kindes. Soll ich noch Verzeihung fordern? — 0, Sie wissen wohl, wie übermächtig, wie voll süßen Gefühls das Herz oft ist, und die kindische Lippe kann das Wort nicht treffen, den Ton kaum, der es widerklingen macht. Bettine Brentano.“

 
Bettina von Arnim (4 april 1785 – 20 januari 1859)
Cover

Zie voor nog meer schrijvers van de 4e april ook mijn blog van 4 april 2017 en ook mijn blog van 4 april 2015 deel 2.

Zie voor bovenstaande schrijvers ook mijn blog van 4 april 2007 en ook mijn blog van 4 april 2008 en eveneens mijn blog van 4 april 2009.

04-04-2018 om 19:04 geschreven door Romenu  

De Vlaamse dichter en schrijver Charles Ducal (pseudoniem van Frans Dumortier) werd geboren in Leuven op 3 april 1952. Zie ook alle tags voor Charles Ducal op dit blog.

Geluk

Omdat ik geen honger, geen dorst lijd,
een huis heb, een baan, een voorbeeldig gezin,
duizend boeken, van Sade tot Grimm,
gezondheid, een trouwe maîtresse, veel tijd
voor kunst en liefde of wat daarop lijkt,
de wereld kan zien, mijn tuin cultiveren,
duizend gedichten opnieuw kan proberen
een God te zijn in het diepste geheim,

daarom is het dat ik mijn nagels bijt
in een kamer die niet wordt gelucht,
weerloos geworpen in zo veel geluk
dat ik slechts aan mijzelf nog lijd.

Onvindbaar
(voor het jarige konijn)

Omdat het liegt en dus kan veranderen
omdat het maar zichtbaar is tussen de lijnen
omdat het ontdekt wat al lang is ontdekt
maar nooit op deze onmogelijke wijze

omdat het zich aanpast, ook aan het zeer grijze
omdat het de jager zelf heeft gewekt
omdat het elk schot tot een spat kan verkleinen
omdat het gestroopt en verhandeld

nog nooit is gevat.

Ouders

I
Hij viel in de put. Het kwam zo uit,
een rottende plank onder dansende schoentjes.
Hij gleed zomaar de werkelijkheid uit,
het leek haast bedacht. De tuin bloeide,
de zon scheen, ik dronk een kop koffie.
Icarus viel op een oud schilderij.
Zij lag aan de rand, wachtte, een dier
op de loer. Zij gaf de seconden niet prijs.
Toen kwam hij en strekte de armpjes.
Zij trok zijn dood voorgoed aan haar lijf.
Hij vult haar stem, haar ogen, haar handen.
’s Nachts roept zij. Ik kan er niet bij.

 
Charles Ducal (Leuven, 3 april 1952)

De Nederlandse schrijver, dichter en columnist Adriaan Jaeggi werd geboren op 3 april 1963 in Wassenaar. Zie ook alle tags voor Adriaan Jaeggi op dit blog.

Uit: Held van beroep

“Mijn oma Emilia kijkt naar de begrafenis op tv. Ze gilt zo hard dat ik haar in de keuken kan horen. Ik hang drie zakjes in de theepot - als het niet pikzwart is drinkt ze het niet - giet het water op en brand mijn vingers aan de spatten.
‘Mijn God!’ roept mijn oma.
Ik houd mijn vingers onder de koude kraan en wurm met mijn andere hand koekjes uit het pak op een bord.
‘Grote God!’
Ik zet de theepot en de koekjes op een dienblad en breng het naar de zitkamer. Mijn oma brult: ‘O! Mijn! God!’ Ze kijkt ongeduldig om me heen als ik voor haar langs loop en haar zicht op de huilende massa blokkeer. Haar blik blijft aan het beeld gelijmd als ze haar theekopje aanpakt en naar het lepeltje tast.
‘Samson, lieverd, wat is er in die mensen gevaren?’
Ik kijk naar de tv. Een volle kerk. Elton John zit achter de piano bij het altaar. Kaarsen.
‘De prinses wordt begraven, oma.’
‘Dat weet ik ook wel! Dat begrijp ik ook wel, ik ben niet crazy, weet je.’
Dat is ze wel, een beetje, maar ze is de enige niet. De trein naar mijn oma toe zat vol huilende gezinnen. In Engeland zit een hele kathedraal vol, met gezichten alsof ze allemaal diarree hebben en niet mogen opstaan. Elton John, die ik ongeveer even hoog heb zitten als Cat Stevens en Baloe de beer, trekt zijn handen van de piano af. Hij trekt een benard gezicht, alsof hij graag een wind zou laten. Het licht van de kaarsen flikkert in zijn brillenglazen.
‘Sam, zet de televisie af,’ beveelt mijn oma. ‘Dit kan ik niet langer aanzien.’
Ik zoek naar de afstandsbediening, die tussen de kussens van de bank is weggezakt. Mijn oma drinkt haar thee, ze slurpt een beetje en knijpt haar ogen toe tegen de warmte. Ik kijk naar haar en bedenk dat zij op dit moment waarschijnlijk de enige is van wie ik houd. Ik weet niet precies wat dat betekent, maar in elk geval heb ik niet de aandrang om zo snel mogelijk zo ver mogelijk bij haar uit de buurt te komen, en vergeleken met wat ik voor de rest van de familie voel, mag dat best liefde heten.”

 
Adriaan Jaeggi (3 april 1963 – 10 juni 2008)
Cover 

De Nederlandse dichter en schrijver Frederik van Eeden werd geboren in Haarlem op 3 april 1860. Zie ook alle tags voor Frederik van Eeden op dit blog.

Maar daar is Lijden schoner dan de Dood

Maar daar is Lijden schoner dan de Dood, -
Want niet om niet wordt 't mensenhart vertreden,
De brand der zielen is het morgenrood
Waaruit licht-stil zal dagen Hemelvrede.

Des Vaders Strijd en Zijn Vertwijf'ling groot
Wordt in het hart der kind'ren uitgestreden,
Híj wordt verheerlijkt door de Zielen-nood
Der martelaren, die Zíjn Naam beleden.

Gedenk dan, Kind! eer Gij te sterven vraagt,
Dat doden God géén ere kunnen geven,

Maar slechts wie 't Lijden voor den Eeuw'ge draagt,
Die líever U moet zijn dan Dood of Leven,

Daar er een God is, die zelf Lijder heet
En heerlijk Heil zal maken uit Uw Leed.

Hiernamaals

Zal ik in een nevel waren,
Of in tastbre duisternis?
Zal ik in een ledig staren
Angstig dat ik mij vergis?
Zal ik dom'len of ontwaken?
Zal ik weten waar ik ben?
Zal ik bange zuchten slaken
twijflend wie ik straks herken? —
Zal ik voelen hitte en koude?
Zal ik horen? zal ik zien?
Ach, mij arme! ach mij oude
Wat zal er met mij geschien?
Aanstonds valt het zwarte kleed
Arme zondaar! wees gereed!

 
Frederik van Eeden (3 april 1860 – 16 juni 1932)
In 1930

De Nederlandse dichter, schrijver en uitgever Bert Bakker werd geboren in Huizum (Leeuwarden) op 3 april 1912. Zie ook alle tags voor Bert Bakker op dit blog.

Stervende

Weer wordt het morgen - ditmaal voor het laatst?
men schikte uw lichaam gister reeds tot sterven -
en ik zie in een raam den gloed der zon weerkaatst,
die deze kamer kleurt met aarzelende verven.

wij zijn nu samen en ik houd uw hand,
zoolang de angst nog in uw oogen staat te lezen,
zoolang gij deel hebt aan den zachten brand,
die langzaam, doch veroverend komt gerezen.

ik weet, dat ik u nu niet helpen kan,
want dat men heel alleen het afscheid door moet maken
van aarde en tijd en het bezit daarvan,
vóór ons de dood bereikt en afdoend aan kan raken.

slechts dit: dàt ik het weet en zwijgend bij u ben,
opdat ik mij alvast aan hem en zijn verschrikking wen.

Onaanrandbaar

Van de terrassen kwam gelach
en het opwindende bewegen
van dansenden ons plotseling tegen:
onwelkom einde van den dag.

Onwillig traden wij in 't licht
en leunden later aan de balustrade;
ik rookte zwijgend; jij dronk limonade;
de zeewind roerde aan ons gezicht.

Maar geen vijandelijk geluid
van lachen of luidruchtig spreken
vermocht de stilte te verbreken,
waarheen ons hart was weggeleid.

 
Bert Bakker (3 april 1912 – 19 september 1969)
V.l.n.r.: Bert Bakker, J.C. Bloem en  A. Roland Holst, Luxemburg, mei 1958

De Duitse dichter Peter Huchel werd geboren in Lichterfelde bij Berlijn op 3 april 1903. Zie ook alle tags voor Peter Huchel op dit blog.

Das Grab des Odysseus

Niemand wird finden
das Grab des Odysseus,
kein Spatenstich den krustigen Helm
im Dunst versteinerter Knochen.

Such nicht die Höhle,
wo unter die Erde hinab
ein wehender Ruß, ein Schatten nur,
vom Pech der Fackel versehrt,
zu seinen toten Gefährten ging,
die Hände hebend waffenlos,
bespritzt mit dem Blut geschlachteter Schafe,

Mein ist alles, sagte der Staub,
das Grab der Sonne hinter der Wüste,
die Riffe voller Wassergetöse,
der endlose Mittag, der immer noch warnt
der Seeräubersohn aus Ithaka,
das Steuerruder, schartig vom Salz,
die Karten und Schiffskataloge
des alten Homer.

Östlicher Fluss

Such nicht die Steine
im Wasser über dem Schlamm,
der Kahn ist fort,
der Fluß
nicht mehr mit Netzen
und Reusen bestückt. Der Sonnendocht,
die Sumpfdotterblume verglomm im Regen.

Nur die Weide gibt noch Rechenschaft,
in ihren Wurzeln
sind die Geheimnisse
der Landstreicher verborgen,
die kümmerlichen Schätze,
der rostige Angelhaken,
die Büchse ohne Boden
zum Aufbewahren längst
vergessener Gespräche.

An den Zweigen
die leeren Nester der Beutelmeisen,
die vogelleichten Schuhe.
Keiner streift sie
den Kindern über die Füße.

 
Peter Huchel (3 april 1903 – 30 april 1981)
Borstbeeld voor het Peter-Huchel-Hausin Wilhelmshorst – Michendorf (detail) 

De Canadese schrijfster Arlette Cousture werd geboren in Saint-Lambert op 3 april 1948. Zie ook alle tags voor Arlette Cousture op dit blog.

Uit: Ces enfants d'ailleurs

« — Maman veut te voir. — J'y vais. — Où as-tu pris ça ? — C'est un grand qui me l'a donné. Il m'a dit qu'il n'en aurait plus besoin au lycée. Jan tourna encore quelques pages et posa l'herbier sur les cuisses de sa soeur avant de sortir. Zofia l'attendait et elle lui sourit en le voyant. — Qu'est-ce qui peut être si important que tu en oublies de venir m'embrasser ? Jan lui baisa les mains avec frénésie pour se faire pardonner. Zofia éclata de rire, lui tapota le derrière de la tête et lui rappela que leur père serait accompagné du père Villeneuve.
— Oh non ! Ça veut dire que Jerzy, Élisabeth et moi nous allons manger tout seuls dans la cuisine ? Zofia se mordit les lèvres devant son air absolument catastrophé. — Je vais en discuter avec ton père. M'est avis qu'il va accepter que vous soyez là. Le père Villeneuve quitte Cracovie demain pour le Canada. — Ouais 1 II rentre au Canada ? Zofia fut déroutée par la joie visible de son fils. — Mais, Jan, il n'y a rien de réjouissant. Le père Villeneuve aurait aimé demeurer ici une année de plus. — Ça, c'est peut-être triste. Mais moi je suis content parce qu'il va pouvoir m'expédier des belles feuilles d'érable toutes rouges. Je vais les mettre dans mon herbier. — Tu as un herbier, maintenant ? — Oui, depuis aujourd'hui. Jan alla retrouver sa soeur, insensible à la musique du piano qui venait d'envahir les pièces de la maison. Tomasz céda le pas à l'abbé Villeneuve et l'invita à passer au salon. Zofia se joignit à eux, portant un plateau sur lequel elle avait posé deux verres de vin blanc. Jan et Élisabeth vinrent saluer Villeneuve, Jan d'une poignée de main et d'un petit hochement de tête, Élisabeth d'une discrète révérence. Zofia annonça qu'elle avait invité les enfants à se joindre à eux dans la salle à manger. Tomasz approuva. Jan fut enchanté de l'honneur qu'on leur faisait en leur permettant d'être assis avec les adultes. — C'est une belle façon de fêter la fin des classes, papa. — Tu penses que nous devons fêter ça ? Il me semble que c'est plutôt triste de savoir que pendant deux longs mois tu ne voudras pas ouvrir un livre."

 
Arlette Cousture (Saint-Lambert, 3 april 1948)

De Vlaamse schrijver Pieter Aspe (pseudoniem van Pierre Aspeslag) werd geboren in Brugge op 3 april 1953. Zie ook alle tags voor Pieter Aspe op dit blog.

Uit: Het laatste bevel

“Toch was Debaes er weer eens in geslaagd hem van zijn stuk te brengen.
‘Waarom verkoopt ze eigenlijk?’
‘Omdat ze binnenkort naar het buitenland verhuist om dichter bij haar dochter te zijn. Ze heeft maar één dochter, moet u weten.’
‘Wat is binnenkort?’
‘Over een paar weken.’
‘Ach zo.’
Debaes bracht zijn wijsvinger naar de zijkant van zijn neus. Dat deed hij altijd als hij een zaakje rook. De eigenares was wellicht met pensioen en welgesteld. Het was aannemelijk dat ze bij haar dochter in het buitenland wilde gaan wonen. Het verklaarde in ieder geval de prijs. De vrouw wilde zo snel mogelijk vertrekken en vrouwen redeneren nu eenmaal niet logisch. Een normale mens had het nooit in zijn hoofd gehaald om over de belachelijk lage prijs te discussiëren, Debaes had het zichzelf nooit vergeven als hij het niet had gedaan. Een alleenstaande vrouw die zo snel mogelijk bij haar dochter wilde intrekken was bovendien een gemakkelijke prooi.
‘Ik neem aan dat ik de eerste kandidaat-koper ben’, zei hij. ‘Waarom heb je uitgerekend mij gebeld?’
‘Omdat iemand me verteld heeft dat u snel beslist en contant betaalt.’
Debaes keek verbaasd op. Het was ongebruikelijk dat mensen met wie hij normaal geen zaken deed contact met hem opnamen in verband met de verkoop van onroerend goed.
‘Wie is die iemand?’ vroeg hij scherp.
‘Een vriend.’
Hij moest koste wat het kost vermijden dat Debaes argwaan kreeg. De oude was geslepen en achterdochtig. Als hij aanvoelde dat er iets niet klopte of hem op een leugen be-trapte, zou hij gewoon opstappen en waren al zijn inspanningen tevergeefs geweest. Een tweede kans zou hij wellicht nooit meer krijgen.”

 
Pieter Aspe (Brugge, 3 april 1953)

De Nederlandse schrijver en dichter Karel N.L. Grazell werd geboren in Amsterdam,op 3 april 1928. Zie ook alle tags voor Karel N.L. Grazell op dit blog.

Uit: Milda de vriendin

“De seizoenen schoven elk jaar het leven van Milda in. Ze wandelden, elk in hun tijd, door de tuinen rond het oude, lang geleden herbouwde kasteeltje.
Het jaar ging open met nicht Lente. Ze glimlachte in haar voorjaarslicht tussen de planten met naar leven snakkende knoppen. Ze wuifde opgetogen naar de vogels die de voorjaarshemel be
schreven met hun gezang. Soms baadde ze naakt in de beek die uit de bron op de grote binnenplaats vloeide: de bloemen geurden met blakende ogen, de bomen ruisten in de bries over al die vochtige vruchtbaarheid.
Na enkele maanden kwam tante Zomer logeren. Een rijpe matrone, van de tak van de tijd gevallen. Zachte lippen met een niet te luchtig plezier. Haar bloes was brandnetelgroen, haar fluwelen rok appelgroen. Haar hoed met de kleur van mos droeg ze buiten altijd. Om haar hals gleed een ketting van roderozenblaadjes. Ze wandelde niet verder uit het huis dan de bank op het terras, waar ze ’s middags een kopje groene thee dronk: haar bladgroene schoenen sleten nauwelijks.
Later werd ze opgevolgd door oudtante Herfst. Haar kapsel was totaal verwaaid door deheftige najaarswind. Ze droeg bruin, met prachtige gouden armbanden aan haar pols. Soms holde ze ineens over de afgevallen bladeren op de tuinpaden en keek met haar bijziende ogen naar de schrale zon. En dan weer liep ze in een toornige of ook wel zachtmoedige bui en keek naar de nijlganzen die met de noordwester in hun vleugels wegwaaiden naar dikwarme streken.
Het jaar werd gesloten door Oma Winter. Ze droeg een kerstrode ijsmuts en blauwe oorwarmers, een warme duffel en laarzen van buffelleder. Als zehaar koffers uitpakte, kwamen de geschenken aan het licht: een collage van ijskristallen in een vergulde lijst, een stel doorlopers, een berenvel, een ijssculptuur, rimpels die konden rillen, en een dolk zo scherp a;ls de kou in de nacht van Driekoningen."

 
Karel N.L. Grazell (Amsterdam,3 april 1928) 
Amsterdam, Raadhuis Nieuwer Amstel 

De Amerikaanse schrijver Washington Irving werd geboren op 3 april 1783 in Manhattan, New York. Zie ook alle tags voor Washington Irving op dit blog.

Uit: The Legend of Sleepy Hollow

“This rambling propensity strengthened with my years. Books of voyages and travels became my passion, and in devouring their contents, I neglected the regular exercises of the school. How wistfully would I wander about the pier-heads in fine weather, and watch the parting ships, bound to distant climes; with what longing eyes would I gaze after their lessening sails, and waft myself in imagination to the ends of the earth! Further reading and thinking, though they brought this vague inclination into more reasonable bounds, only served to make it more decided. I visited various parts of my own country; and had I been merely a lover of fine scenery, I should have felt little desire to seek elsewhere its gratification, for on no country had the charms of nature been more prodigally lavished. Her mighty lakes, her oceans of liquid silver; her mountains, with their bright aerial tints; her valleys, teeming with wild fertility; her tremendous cataracts, thundering in their solitudes; her boundless plains, waving with spontaneous verdure; her broad, deep rivers, rolling in solemn silence to the ocean; her trackless forests, where vegetation puts forth all its magnificence; her skies, kindling with the magic of summer clouds and glorious sunshine; — no, never need an American look beyond his own country for the sublime and beautiful of natural scenery. But Europe held forth all the charms of storied and poetical association. There were to be seen the masterpieces of art, the refinements of highly cultivated society, the quaint peculiarities of ancient and local custom. My native country was full of youthful promise; Europe was rich in the accumulated treasures of age. Her very ruins told the history of the times gone by, and every mouldering stone was a chronicle. I longed to wander over the scenes of renowned achievement — to tread, as it were, in the footsteps of antiquity — to loiter about the ruined castle — to meditate on the falling tower — to escape, in short, from the commonplace realities of the present, and lose myself among the shadowy grandeurs of the past. I had, besides all this, an earnest desire to see the great men of the earth. We have, it is true, our great men in America: not a city but has an ample share of them. I have mingled among them in my time, and been almost withered by the shade into which they cast me; for there is nothing so baleful to a small man as the shade of a great one, particularly the great man of a city. But I was anxious to see the great men of Europe; for I had read in the works of various philosophers, that all animals degenerated in America, and man among the number. “

 
Washington Irving (3 april 1783 - 28 november 1859)
Cover

Zie voor nog meer schrijvers van de 3e april ook mijn blog van 3 april 2017 en ook mijn blog van 3 april 2016 deel 2.

Zie voor bovenstaande schrijvers ook mijn blog van 3 april 2007 en ook mijn blog van 3 april 2008 en eveneens mijn blog van 3 april 2009.

03-04-2018 om 18:30 geschreven door Romenu  

Aan alle bezoekers en mede-bloggers een Vrolijk Pasen! 

 
Vintage Duitse Paaskaart uit een serie van Arthur Thiele, 1905 - 1915

Die Sonne geht im Osten auf

Die Sonne geht im Osten auf,
der Osterhas´ beginnt den Lauf.
Um seinen Korb voll Eier sitzen
drei Häslein, die die Ohren spitzen.

Der Osterhas´ bringt just ein Ei -
da fliegt ein Schmetterling herbei.
Dahinter strahlt das blaue Meer
mit Sandstrand vorne und umher.

Der Osterhas´ ist eben fertig -
das Kurtchen auch schon gegenwärtig!
Nesthäkchen findet - eins , zwei , drei,
ein rot, ein blau, ein lila Ei.

Ein Ei in jedem Blumenkelche!
Seht, seht selbst hier, selbst dort sind welche!
Ermüdet leicht im Morgenschein
schlief Kurtchen auf der Wiese ein.

Die Glocken läuten bim, bam, baum,
und Kurtchen lächelt zart im Traum.
Di di didl dum dei,
wir tanzen mit unsern Hasen

umgefaßt, zwei und zwei,
auf schönen, grünen Rasen.

 
Christian Morgenstern (6 mei 1871 – 31 maart 1914)
Pasen in München, de geboortestad van Christian Morgenstern

Zie voor de schrijvers van de 2^e april ook mijn drie vorige blogs van vandaag.

02-04-2018 om 08:11 geschreven door Romenu  

De Oostenrijkse schrijver Thomas Glavinic werd geboren op 2 april 1972 in Graz. Zie ook alle tags voor Thomas Glavinic op dit blog.

Uit:Unterwegs im Namen des Herrn

„Darunter, kleiner gedruckt: Botschaft der Gospa an Mirjana, am 2. August 2010
Liebe Kinder!
Heute lade ich euch ein gemeinsam, mit mir, zu beginnen, das Himmelreich in euren Herzen zu errichten, zu vergessen, was für euch persönlich ist und, durch das Beispiel meines Sohnes geleitet, an das zu denken, was Gottes ist. Was erwartet er von euch? Erlaubt Satan nicht, euch die Wege des irdischen Wohlergehens zu öffnen, die Wege ohne meinen Sohn. Meine Kinder, sie sind trügerisch und von kurzer Dauer. Denn mein Sohn existiert. Ich biete euch ewiges Glück und den Frieden, die Einheit mit meinem Sohn, mit Gott. Ich biete euch das Reich Gottes. Ich danke euch.
Am österreichischen Grenzübergang gibt es keinen längeren Aufenthalt. Als wir kurz hinter einem anderen Bus zu stehen kommen, klebt Rudi ein riesiges Muttergottesbild vorn auf die Windschutzscheibe. Hinter mir sind seltsame Geräusche zu hören, es klingt, als hätte sich jemand verschluckt. Im Niemandsland zwischen Österreich und Slowenien machen wir Toilettenpause. Der Reiseleiter treibt uns bald wieder mit einem schrillen Pfiff zusammen und fragt schon in kleiner Runde an der Tür, wer sich zum Vorbetten meldet. Alle steigen stumm und mit gesenktem Kopf ein. Während wir im Bus auf Nachzügler warten, greift der Reiseleiter zum Mikrophon.
»An dieser Grenze ist es gewesen, da hat eine Pilgerin einmal eine Erweckung gehabt. Genau da drüben war es. Sie war eine Zweifelnde und Suchende. Sie ist neben mir gestanden. Plötzlich packt sie mich am Arm und sagt: ›Du, ich spüre etwas, und ich möchte wissen, spürst du es auch?‹ Na, ich hab nichts gespürt und ihr das auch gesagt. Sie ist fünf Minuten dagestanden, dann ist sie in Tränen ausgebrochen. Einen Monat später war sie Ordensschwester.«
»Jööööh«, sagt die schöne alte Bäuerin verzückt.
»Wow«, ruft Jim der Amerikaner und klatscht.
»Sie hat zu mir gesagt: ›Eigentlich muss ich nicht mehr mitfahren, denn ich weiß alles, was ich wissen wollte. Aber aus Dankbarkeit fahre ich mit.‹ Schwester Antonia heißt sie jetzt. Vergangenes Jahr war sie zum fünfundzwanzigsten Mal unten.«

 
Thomas Glavinic (Graz, 2 april 1972)

De Amerikaanse schrijver, dichter en essayist Jay Parini werd geboren in Pittston op 2 april 1948. Zie ook alle tags voor Jay Parini op dit blog.

Uit: Empire of Self. A Life of Gore Vidal

“My friendship with Gore Vidal began in the mid-eighties, when I lived with my wife and young children in Atrani, a fishing village on the coast of southern Italy.  We had a small villa on a cliff overlooking the sea, with a view to Salerno to the south, and Capri just out of sight to the north.  The bay below us glistened, the sunlight like diamonds scatted on the water, almost too bright to bear, with fishing vessels departing each morning in search of mullet, mussels, mackerel, tuna, and squid that they would unload in the afternoon and sell in wooden barrels by the dock.  I was writing a novel in the mornings at a café in Amalfi itself, walking into town along a stony footpath where a thousand cats seemed to prowl, where sturdy women carried groceries slowly up hundreds of steps, and children kicked footballs in back alleys.  The smell of laundry soap, cat piss, and wild flowers were ubiquitous. 
We had a lovely rooftop terrace, above which rose a lemon grove and high limestone cliffs.  A massive villa – alabaster white, clinging to the rocks like a swallow’s nest – shimmered above us, and we wondered who lived there in such opulence.  Some Italian nobleman?  A local mafia don?  A film star?  When I asked the tobacconist in town about its resident, he said, “Ah, lo scrittore!  Gore Vidal.  Americano.”  He explained that the writer stopped by his shop almost every afternoon for a newspaper.  He retired to the bar next door for a drink, where he would sit and read for an hour or so before taking the bus up the hill to Ravello.
Already I knew the work of Gore Vidal quite well.  Having been an anti-war activist during the Vietnam era, I admired his fierce political commentaries in Esquire and The New York Review of Books.  I never forgot his fiery debates with William F. Buckley during the presidential conventions of 1968, especially during the siege of Chicago.  He had held his ground, driving Buckley mad with his relentless logic and unflappable manner.  I had read half a dozen of his novels, including Myra Breckinridge, Burr, and Lincoln. Needless to say, I wanted to meet him.
I sent a brief note, telling Gore I was an American writer living at 23 via Torricelli in Atrani, and would like to meet him.” 

 
Jay Parini (Pittston, 2 april 1948)
Cover

De Amerikaanse dichter en letterkundige Ed Dorn werd geboren op 2 april 1929 in Villa Grove, Illinois. Zie ook alle tags voor Ed Dorn op dit blog.

DARK CEILING

Broad black scar the valley is
and sunday is
where
        in the wide arce
   the small lights of homes come on
in that trough.

   Burnish my heart
   with this mark

Furnish my soul with the hope
Far away and by a river
In the darkness of a walnut stand.

There
         is
no home, no back.

All is this wrong key, the lark
sings
       but his voice trails off
in the snow. He has not
brought his meadow.
The starling's
   insolent whistle
is the truth here—dark smoke

drifts in from the morning fertilizer factory
and men there return lamely
to work, their disputes not settled.

 
Ed Dorn (2 april 1929 - 10 december 1999)

De Nederlandse dichteres en schrijfster Anneke Claus werd geboren op 2 april 1979 in Doetinchem. Zie ook alle tags voor Anneke Claus op dit blog.

Schijnbaar willekeurige uiteenzetting

Jazeker, en ook het idee van parallelle universa
omarm ik als idee

omdat een duizelingwekkend aantal mogelijkheden
me geruststelt en jeukt tegelijk - hosanna, hosanna

Robert Crumb, die de slang eerst
met zijn grijpgrage vingers aan de tepel van Eva tekende
terwijl hij zei: Jullie zullen helemaal niet sterven

had hem ook zijn staart tussen haar benen
kunnen laten vleien, maar dat deed hij niet

in de uiteindelijke versie - hosanna, hosanna
staat hij zelfs op veilige afstand van haar tiet
Jullie zullen helemaal niet sterven, wat hovaardig te gebaren

eeuwig zonde, maar vooruit

dit is precies wat ik bedoel, dit raakt de kern
met omtrekkende bewegingen - hosanna, hosanna

Ik ben een camera, herstel, ik heb een camera
die alles ziet, herstel, alles ziet waar het licht
op wil schijnen, herstel, waar ik zijn licht op laat schijnen

herstel, alles waar ik zijn licht op laat schijnen
ziet en niets weet, wat een goede film is dit

dadelijk speel ik hem achterstevoren af
en met neventiteling zoals in China - hosanna, hosanna

De schepping als laatste, en wee de liefdeloze domoor
die daar de schoonheid niet van ziet.

Naar het idee terug, het allereerste. Eerst boom, dan vrucht, fijntjes vastgelegd voor het eeuwig lekkend geheugenvat.
Opnieuw begonnen, van achteren af aan. Wat naast elkaar gezet vergaat.

 
Anneke Claus (Doetinchem, 2 april 1979)

De Duitse dichter, schrijver en fotograaf Klaus Ender werd geboren op 2 april 1939 in Berlijn. Zie ook alle tags voor Klaus Ender op dit blog.

Schaumgeboren

Schaumgeboren glänzen Steine,
wilder Sturm zeigt seine Macht,
Tageslicht mischt sich im Scheine
einer mondscheinklaren Nacht.

Neptuns Reich ist keine Wonne,
wenn von Gischt die Luft erfüllt,
wenn statt milder Abendsonne
nur der Sturm das Meer anbrüllt.

Letzte Sonnenstrahlen tasten
sich durch Wolken übers Meer,
hohe Wellenberge hasten
hin zum Strand, der menschenleer.

Jede Kraft - sie kennt auch Grenzen,
jeder Sturm hört einmal auf,
nach den größten Wellen-Tänzen
bremst die Welle ihren Lauf.

Und als wäre nichts geschehen,
glänzt das Meer - fast seidenweich,
alle Welt hat eingesehen,
auch das Meer ist nur ein Teich

Der Spross

Ein junger Spross mit Tatendrang,
erblickt das Licht der Erde,
er zeigt: "Es geht auch anders lang"
mit stolzester Gebärde.

Er weiß nicht, dass der Apfelbaum,
aus dem er treibt die Blüte,
einst hatte diesen gleichen Traum,
in dem er sich bemühte.

Jetzt ist er alt und voller Moos,
treibt trotzdem schöne Blüten,
er hält es für das schönste Los,
die Sprossen zu behüten.

 
Klaus Ender (Berlijn, 2 april 1939)

De Duits-Nederlandse schrijver Konrad Merz werd geboren op 2 april 1908 in Berlijn als Kurt Lehmann. Zie ook alle tags voor Konrad Merz op dit blog.

Uit: Ein Mensch fällt aus Deutschland

“6.1.34
Brief entcodet. Ilse,
Ich schreibe Dir aus schwerer Besorgnis. Jede Stunde kommt mir her wie ein Gewitter. Und, Ilse, es wird einschlagen, es wird! Ich muß dastehen mit gefesselten Fäusten und darf mir auf die Lippen beißen. Wir werden uns in den kommenden Tagen nicht sehen, denn Heini kann nicht mehr zu Dir mitkommen, und ich kann ihn nicht verlassen, jetzt weniger als je. Damit Du mich verstehst, muß ich Dir genauer schreiben, was geschehen ist. Heini führte mich gestern nacht durch den hinkenden Regen in einen Klempnerkeller. Rechts neben der hinteren Tür schob sich ein Reißbrett zur Seite, und wir krochen in ein Verlies wie in ein Geheimnis. Eine schüchterne rote Lampe stand auf dem Fußboden und flimmerte ein Loch in die Finsternis. Gegen das Licht blickten 6 Gesichter, kaum halb davon beleuchtet. Die Körper dazu lagen auf der Erde. Gruppengenossen von Heini. Der zeigte auf mich: »Mein Freund.« Kopfnicken, und wir lagen zwischen den anderen. Jemand stand auf, stellte zwei Kaffeetassen vor uns und goß sie voll. Ehe ich mich umdrehen konnte, begann einer von ihnen zu reden. Das war Pock. Durch den ja Heini in seine Überzeugung gekommen ist, und der auch mich kannte. Gesicht wie aus einem Baum geschnitzt, knorrig, slawische Backenknochen und eine extrabreite Nase. Seine Stimme kam heiser und dick, sie schob jeden Atem beiseite. Ich weiß seine Worte nicht mehr, aber sie tropften mir schwer auf den Grund, und nur auf vielen Gedankenkrücken konnte ich mich von ihnen lösen. Aber das mußte ich! Denn es ging um einen Mord. Ein einziger Mensch müsse weg, damit Millionen leben können. Diese Tat sei nicht Mord, nicht Töten, sie sei Gebären, Lebenschaffen. Endlich sei es an uns, zu vollbringen, an der Jugend. Das Gesetz, darum ginge es, und das Gesetz seien wir. Die Gesichter waren erst gesunken, und man konnte nichts sehen als diesen Einen, aus dem die Flamme schlug. Dann aber, als er mit erhobener Hand um Entscheidung fragte, hoben sich 6 Fäuste ihm zu.“

 
Konrad Merz (2 april 1908 – 3 december 1999)
Cover

De Franse schrijver Émile Zola werd geboren op 2 april 1840 te Parijs. Zie ook alle tags voor Émile Zola op dit blog.

Uit: La Bête humaine

« Mais ce n’était point commode, la machine dévorante roulait, roulait toujours ; et Barentin fut dépassé, et le train s’engouffra dans le tunnel de Malaunay, qu’ils se tenaient encore étroitement, vautrés dans le charbon, tapant de la tête contre les parois du récipient d’eau, évitant la porte rougie du foyer, où se grillaient leurs jambes, chaque fois qu’ils les allongeaient.
Un instant, Jacques songea que, s’il pouvait se relever, il fermerait le régulateur, appellerait au secours, pour qu’on le débarrassât de ce fou furieux, enragé d’ivresse et de jalousie. Il s’affaiblissait, plus petit, désespérait de trouver maintenant la force de le précipiter, vaincu déjà, sentant passer dans ses cheveux la terreur de la chute. Comme il faisait un suprême effort, la main tâtonnante, l’autre comprit, se raidit sur les reins, le souleva ainsi qu’un enfant.
— Ah ! tu veux arrêter… Ah ! tu m’as pris ma femme… Va, faut que tu y passes !
La machine roulait, roulait, le train venait de sortir du tunnel à grand fracas, et il continuait sa course, au travers de la campagne vide et sombre. La station de Malaunay fut franchie, dans un tel coup de vent, que le sous-chef, debout sur le quai, ne vit même pas ces deux hommes, en train de se dévorer, pendant que la foudre les emportait.
Mais Pecqueux, d'un dernier élan, précipita Jacques ; et celui-ci, sentant le vide, éperdu, se cramponna à son cou, si étroitement, qu'il l'entraîna. Il y eut deux cris terribles, qui se confondirent, qui se perdirent. Les deux hommes, tombés ensemble, entraînés sous les roues par la réaction de la vitesse, furent coupés, hachés, dans leur étreinte, dans cette effroyable embrassade, eux qui avaient si longtemps vécu en frères. On les retrouva sans tête, sans pieds, deux troncs sanglants qui se serraient encore, comme pour s'étouffer.
Et la machine, libre de toute direction, roulait, roulait toujours. Enfin, la rétive, la fantasque, pouvait céder à la fougue de sa jeunesse, ainsi qu'une cavale indomptée encore, échappée des mains du gardien, galopant par la campagne rase. La chaudière était pourvue d'eau, le charbon dont le foyer venait d'être rempli, s'embrasait ; et, pendant la première demi-heure, la pression monta follement, la vitesse devint effrayante. Sans doute, le conducteur chef, cédant à la fatigue, s'était endormi."

 
Émile Zola (2 april 1840 - 29 september 1902)
Affiche voor de gelijknamige film uit 1938 met Jean Gabin en Simone Simon

Zie voor nog meer schrijvers van de 2^e april ook mijn twee vorige blogs van vandaag.

Zie voor bovenstaande schrijvers ook mijn blog van 2 april 2007 en ook mijn blog van 2 april 2008 en eveneens mijn blog van 2 april 2009.

02-04-2018 om 08:10 geschreven door Romenu  

De joods-Hongaarse schrijver György Konrád werd geboren op 2 april 1933 in Berettyóújfalu (bij Debrecen). Zie ook alle tags voor György Konrád op dit blog.

Uit: Das Schweigen der Nachbarn

“Opfer Am 20. März 1944, einem Montag, ging ich wie gewöhnlich zur Schule. Die deutschen Tiger-Panzer auf dem Hauptplatz unserer kleinen Stadt und die darauf sitzenden, in grauen Uniformen steckenden, Zigaretten rauchenden Soldaten waren nicht zu übersehen.
Sie sahen sich um, langweilten sich. Auf der Hauptstraße marschierten in dichter Aufeinanderfolge deutsche Soldaten in feldgrauen Uniformen auf und ab. Die ungarischen Soldaten bewegten sich etwas lockerer. Doch auf die Schmährede von stinkenden Juden verzichteten sie in ihren Gesängen nur selten. Ein Klassenkamerad meinte: »Jetzt steht ihr im Regen.« »Wer?«, fragte ich. »Na, ihr, ihr Hunde«, sagte er lachend und lief weg. Auf die Juden hatte er angespielt und sich nicht geirrt.
Am 15. Mai wurden meine Eltern von schwarz uniformierten Offizieren der Gestapo in Begleitung ungarischer Gendarmen, die einen schwarzen Hut mit herabhängenden schwarzen Hahnenfedern trugen, verhaftet. Sie wurden nach Österreich zur Zwangsarbeit deportiert. Wir Kinder wussten nichts von ihnen.
Wir hatten gehört, dass die Juden aus der Umgebung von Berettyóújfalu, unserer kleinen Stadt, schon vielerorts in Ghettos gesperrt und in überfüllten Viehwaggons ins Ausland transportiert worden waren. Ohne Vater und Mutter, allein auf uns gestellt, auch so konnten wir Kinder leben. Doch es schien ratsam, die Kleinstadt zu verlassen und nach Budapest zu gehen. Dort hatten uns Verwandte eingeladen.
Juden allerdings war die Nutzung öffentlicher Verkehrsmittel verboten. Um dennoch fortgehen zu können, bestach ich, ein Elfjähriger, durch Vermittlung eines rechtsgerichteten Anwalts mit Hilfe des von meinen Eltern gebliebenen und versteckten Geldes im Wert eines größeren Hauses die zuständigen Behörden. Als mich mein Schuldirektor nach der Übergabe der erforderlichen Papiere aufforderte, auch weiterhin ein braver ungarischer Junge zu bleiben, nickte ich.”

 
György Konrád (Berettyóújfalu, 2 april 1933)) 

De Amerikaanse dichteres Anne Waldman werd geboren op 2 april 1945 in Millville, New Jersey. Zie ook alle tags voor Anne Waldman op dit blog.

HOLY 21st Century (Fragment)

Holy! Holy! Holy! Holy! Holy! Holy! Holy! Holy! Holy!
Holy! Holy! Holy!
Is the composite world holy? Holy phonemes holy neurons!
Holy the 5 senses! Holy the aggregates of being!
Holy impermanence! Holy the inter-connectedness of all beings!
Karma of atrocities holy and un-holy!
Is 21st century endless continuation of 20th century war holy?
Environmental degradation continuation
Of 20th century environmental degradation holy?
Every Woman's a holy dakini! Matriot acts holy!
Holy! Holy! Holy! Holy! Holy! Holy! Holy! Holy! Holy!
Holy! Holy! Holy!
Body parts blown over the charnel ground holy!
Eyes ears nose hands mouth holy!
Manipulated Bible holy? Koran holy? Anarchist tracts holy? Fatwas holy?
Geneva Convention holy? Holy Contract with America,
come on citizens, is that holy?
Star Wars' "Rods from Hod" holy? Daisy cutters holy?
Thermobaric version of the Hellfire Missile that can turn corners
and blast into caves holy?
Allen's Ginsberg's "Mysterious rivers of tears under the sheets" holy!
Holy Kerouac's "tender reward!"
Holy Baghdad! Holy Dharamsala! Holy Columbine!
Holy Kabul! Holy Israel/Palestine! Holy Bosnia! Holy Rwanda!
Holy Manahatta Isle! Holy Trade Center! Holy East Timor!
Holy Justice! Holy forgiveness! Holy Truth! Holy Accountability!

 
Anne Waldman (Millville, 2 april 1945)
 

De Italiaanse schrijver en avonturier Giacomo Girolamo Casanova werd geboren in Venetië op 2 april 1725. Zie ook alle tags voor Giacomo Casanova op dit blog.

Uit:The memoirs of Jacques Casanova de Seingalt (Vertaald door Arthur Machen)

“Early the next morning, Bettina brought me a band for my neck, and gave me the following letter: "Spurn me, but respect my honour and the shadow of peace to which I aspire. No one from this house must confess to Father Mancia; you alone can prevent the execution of that project, and I need not suggest the way to succeed. It will prove whether you have some friendship for me."
I could not express the pity I felt for the poor girl, as I read that note. In spite of that feeling, this is what I answered: "I can well understand that, notwithstanding the inviolability of confession, your mother's proposal should cause you great anxiety; but I cannot see why, in order to prevent its execution, you should depend upon me rather than upon Cordiani who has expressed his acceptance of it. All I can promise you is that I will not be one of those who may go to Father Mancia; but I have no influence over your lover; you alone can speak to him."
She replied: "I have never addressed a word to Cordiani since the fatal night which has sealed my misery, and I never will speak to him again, even if I could by so doing recover my lost happiness. To you alone I wish to be indebted for my life and for my honour."
This girl appeared to me more wonderful than all the heroines of whom I had read in novels. It seemed to me that she was making sport of me with the most barefaced effrontery. I thought she was trying to fetter me again with her chains; and although I had no inclination for them, I made up my mind to render her the service she claimed at my hands, and which she believed I alone could compass. She felt certain of her success, but in what school had she obtained her experience of the human heart? Was it in reading novels? Most likely the reading of a certain class of novels causes the ruin of a great many young girls, but I am of opinion that from good romances they acquire graceful manners and a knowledge of society.”

 
Giacomo Casanova (2 april 1725 – 4 juni 1798)
Leonard Whiting als Casanova in de film “Giacomo Casanova: Childhood and Adolescence” uit 1969

De Deense schrijver en dichter Hans Christian Andersen werd geboren op 2 april 1805 in Odense. Zie ook alle tags voor Hans Christian Andersen op dit blog en ook voor H. C. Andersen.

Uit: De reisgenoot

De arme Johannes was toch zo bedroefd, want zijn vader was erg ziek en kon niet meer beter worden. Ze waren maar met zijn beidjes in hun kleine kamer; de lamp op de tafel was bijna leeggebrand; en het was laat op de avond. "Je was een beste zoon, Johannes!" zei de zieke vader. "Onze Lieve Heer zal je wel verder helpen in de wereld!" En hij keek hem met ernstige, vriendelijke ogen aan, haalde heel diep adem en stierf; het was net of hij lag te slapen.
Maar Johannes huilde, nu had hij helemaal niemand op de wereld, geen vader of moeder, geen zuster of broer. Die arme Johannes! Hij lag op zijn knieën bij het bed en kuste de hand van zijn dode vader, hij huilde vele tranen, maar ten slotte vielen zijn ogen dicht en hij sliep in met zijn hoofd op de harde beddeplank.
Toen droomde hij een wonderlijke droom; hij zag hoe de zon en de maan voor hem bogen, en hij zag zijn vader weer fris en gezond en hoorde hem lachen, zoals hij altijd lachte, wanneer hij bijzonder in zijn schik was. Een lieftallig meisje, met een gouden kroon op het lange, mooie haar, reikte Johannes de hand, en zijn vader zei: "Zie je wat voor bruid je gekregen hebt? Zij is de mooiste op de hele wereld."

 
Hans Christian Andersen (2 april 1805 - 4 augustus 1875)
Cover luisterboek

De Argentijnse schrijver Roberto Godofredo Arlt werd geboren op 2 april 1900 in Buenos Aires. Zie ook alle tags voor Roberto Arlt op dit blog.

Uit: The Mad Toy (Vertaald door Michele McKay Aynesworth)

“The mother of a hideous girl, talking about one of the Irzubeta boys who had exposed himself to this damsel in a fit of lust, would say to another woman: "Listen to me, Setiora, if I ever get my hands on him, he'll be wishing a train had hit him first?' Hipolito's mother, a fat woman with an extremely white face, and always expecting, would say as she took the butcher by the arm, "Take my advice, Don Segundo, don't let them buy on credit, even for laughs. I can't begin to tell you how deep they're into us?'
"Don't worry, don't worry," the burly man would growl, bran-dishing a huge knife as he lanced his way around a lung. Ah! And were they ever jolly, those Irzubetas. If you don't think so, tell the baker who had the nerve to complain about how behind they were in their payments. It was his bad luck to be wrangling with one of the daughters at the door when the police inspector happened by and overheard. This officer, accustomed to resolve all disputes with his boot, and annoyed that the baker was trying to collect what was owed him, tossed him out on his ear. The lesson in manners was not lost, and many preferred not to collect. In short, the life of that family was more full of laughs than a vaudeville farce. The young ladies, past twenty-six and without a boyfriend in sight, amused themselves with Chateaubriand and languished in the company of Lamartine and Cheburliez.n This led them to believe they were part of an intellectual elite, and consequently they referred to poor people as "riffraff?' "Riffraff" they called the grocer who dared to demand payment for his beans; "riffraff," the shopkeeper from whom they had filched a few meters of lace edging; "riffraff," the butcher who raised Cain when he heard them mumble through dosed shutters, "We'll pay you next month for sure?' The three brothers, hairy and thin, glorious bums, took frequent sunbaths during the day, and when the sun went down, suited up and went off to conquer hearts among the loose women at the edge of town. The two old ladies, saintly and surly, would carp incessantly over trifles, or seated in a circle with the daughters in the ancient parlor, would peer through the curtains as they wove their gossip; and since they were descended from an officer who supposedly served in the of Napoleon, many times in the half-light that idealized their bloodless faces I listened to them spinning imperialist myths, evok-ing the musty splendors of nobility, while on the solitary sidewalk the lamplighter, his pole crowned by a violet flame, would light the green gas lantern.”

 
Roberto Arlt (2 april 1900 – 26 juli 1942)
Cover

De Joods-Duitse schrijver Edgar Hilsenrath werd geboren in Leipzig op 2 april 1926. Zie ook alle tags voor Edgar Hilsenrath op dit blog.

Uit: Mein Freund Edgar (Interview door Marko Martin in Welt, 2007)

"Schon seltsam, was", sagt Hilsenrath und zündet sich eine neue Zigarette an. "Ausgerechnet zwei Juden aus Deutschland werden von den Armeniern dafür verehrt, dass sie den Völkermord thematisiert haben. Franz Werfel mit seinem kurz vor Hitlers Machtergreifung 1933 erschienenem Roman ,Die vierzig Tage des Musa Dagh' und meine Wenigkeit."
Und wenn es nicht seltsam wäre, sondern nur logisch, Resultat einer noch im Säkularen wirkungsmächtigen, dem Religiösen dabei eher abgewandten Erinnerungskraft, einem geradezu metaphysischem Vertrauen ins offene, skrupulöse Wort? (Und weg, ganz weit weg in diesem Moment, all die üblichen, lediglich akademischer Profilierung dienenden Besserwisser-Debatten, ob man die Schoah nun mit anderen Genoziden vergleichen dürfe oder nicht.) In seinem Schtetl-Roman "Jossel Wassermanns Heimkehr", 1993 erschienen und erneut im Unterschied zu treudeutschen Kindheitsmustern, fliehenden Bodensee-Pferden und gehäuteten Butts und Zwiebeln kein Teil hiesigen Literaturgedächtnisses, führt ein soeben von der Nazi-Wehrmacht deportierter Rebbe folgendes Gespräch mit dem Wind:
"Ja, du hast vollkommen recht. Die Gojim sind dumm. Sie plündern jetzt unsere Häuser. Und sie glauben, dass wir alles zurückgelassen haben, was wir besaßen. Und sie lachen sich ins Fäustchen. Dabei wissen sie nicht, dass wir das Beste mitgenommen haben."
"Was ist das Beste?", fragte der Wind.
Und der Rebbe antwortete: "Unsere Geschichte. Die haben wir mitgenommen."
Und der Wind sagte: "Aber Rebbe. Das kann doch nicht sein. Die Geschichte der Schtetljuden ist zurückgeblieben."
"Nein", sagte der Rebbe. "Du irrst dich. Nur die Spuren unserer Geschichte sind zurückgeblieben. Wir haben nur das Vergessen zurückgelassen, doch was wir mitgenommen haben, ist das Erinnern."

 
Edgar Hilsenrath (Leipzig, 2 april 1926)
Cover

De Britse schrijver en scenarioschrijver George MacDonald Fraser werd geboren in Carlisle op 2 april 1925. Zie ook alle tags voor George Fraser op dit blog.

Uit: Flashman and the Tiger

“It was through Billy Russell, who you may know was also a Times man and an old chum from India and the Crimea, that I met this tubby prodigy at the time of the Franco-Prussian farce in '70, and we'd taken to each other straight off. At least, Blowitz had taken to me, as folk often do, God help 'em, and I didn't mind him; he was a comic little card, and amused me with his Froggy bounce (though he was a Bohemian in fact), and tall tales about how he'd scuppered the Commune uprising in Marseilles in '71 by leaping from rooftop to rooftop to telegraph some vital news or other to Paris while the Communards raged helpless below, and saved some fascinating Balkan queen and her beau-tiful daughter from shame and ruin at the hands of a vengeful monarch, and been kidnapped when he was six and fallen in love with a flashing-eyed gypsy infant with a locket round her neck—sounded deuced like The Bohemian Girl to me, but he swore it was gospel, and part of his "Destiny," which was a great bee in his bonnet. "You ask, what if I had slipped from those Marseilles roofs, and been dashed to pieces on the cruel cobbles, or torn asunder by those ensanguined terrorists?" cries he, swigging champagne and waving a pudgy finger. "What, you say, if that vengeful monarch's agents had entrapped me—moi, Blowitz? What if the gypsy kidnappers had taken another road, and so eluded pursuit? Ah, you ask yourself these things, cher 'Arree—" "I don't do anything o' the sort, you know." "But you do, of a certainty!" cries he. "I see it in your eye, the burning question! You consider, you speculate, you! What, you wonder, would have become of Blowitz? Or of France? Or the Times, by example?" He inflated, looking solemn. "Or Europe?" "Search me, old Blowhard," says I rescuing the bottle. "All I ask is whether you got to grips with that fascinating Balkan hint and her beauteous daughter, and if so, did you tackle 'em in tan-dem or one after t'other?" But he was too flown with his fat-headed philosophy to listen. "I did not slip, me—I could not! I foiled the vengeful monarch's ruffians—it was inevitable! My gypsy abductors took the road determined by Fate!"

 
George MacDonald Fraser (2 april 1925 - 2 januari 2008)

Zie voor nog meer schrijvers van de 2^e april ook mijn vorige blog van vandaag.

Zie voor bovenstaande schrijvers ook mijn blog van 2 april 2007 en ook mijn blog van 2 april 2008 en eveneens mijn blog van 2 april 2009.

02-04-2018 om 08:07 geschreven door Romenu  

De Duitse schrijver August Heinrich Hoffmann von Fallersleben werd geboren in Fallersleben op 2 april 1798. Zie ook alle tags voor Hoffmann von Fallersleben op dit blog en ook voor H. von Fallersleben.

Der Lerche Klagelied

Ich arme Lerche sitz' im Bauer,
Ich trippele, trappele hin und her;
Ich kann nicht singen vor Gram und Trauer –
Ach, wenn ich doch wieder draußen wär'!

Da draußen möcht' ich im Freien leben,
Wie andre Vögel in Freud' und Lust!
Da draußen hoch in den Lüften schweben
Und singen mein Lied aus voller Brust!

Was hilft's, daß ihr mich speist und tränket?
Das ist für mich nur halbes Glück:
Wenn ihr noch mein in Liebe denket,
So gebt mir meine Freiheit zurück!

Mein liebes Gärtchen

Der Sommer hat alle Welt beglückt
Und Jedem eine Freude gebracht;
Er hat mein liebes Gärtchen geschmückt
Noch schöner als ich je gedacht,
Mein liebes Gärtchen hinter'm Haus
Wo ich so gern geh' ein und aus.
Wie Alles d'rin von Blumen prangt!
Wie Alles d'rin von Früchten hangt!
Erdbeeren lächeln aus dunklem Grün,
Und daneben Rosen und Lilien blühn.
Doch hat uns auch keine Mühe verdrossen:
Wir haben gesäet, gepflanzt und begossen,
Und fleißig gejätet mit eigener Hand
Und die Wege bestreut mit frischem Sand.
Du liebes Gärtchen, für alle die Mühn
Da lässest du deine Blumen blühn
Und süße Früchte reichst du uns auch
Von manchem Baum und manchem Strauch.
Für all das Lieb' und Gut' empfang'
Nun unsern Dank in Sang und Klang!

 
Hoffmann von Fallersleben (2 april 1798 – 19 januari 1874)
Monument op Helgoland

De Duitse dichter en schrijver Johann Wilhelm Ludwig Gleim werd geboren op 2 april 1719 in Ermsleben Zie ook alle tags voor Johann Gleim op dit blog.

Amor ein Vogel

Sieh’, wie dort ein kleiner Vogel
Auf dem Myrthenzweige sitzt,
Lauschend in die Ferne siehet
Und den Mund zum Pfeifen spitzt!

Denkt er Mädchen, deren Busen
Nicht sein schärfster Pfeil durchdrang,
Hier im Garten zu besiegen
Mit harmonischem Gesang?

O, du holder kleiner Vogel,
Meine Magdalis ist hier:
Pfeif’ ein Liedchen, liebster Vogel,
Und ihr Herz erpfeife mir!

Der Mensch ist eine Blume

Die Blume blühet und verblüht,
Zu ihres Schöpfers Ruhme;
Wer heut’ noch ihre Schönheit sieht,
Ist morgen schon, wie sie, verblüht:
Der Mensch ist eine Blume.

Und wie die Blume wieder blüht,
Wenn Gottes Auge nieder
Auf sie von seinem Himmel sieht,
Und unter ihr die Erde glüht:
So blüht der Mensch auch wieder!

 
Johann Gleim (2 april 1719 – 18 februari 1803)
De St. Sixtus Kerk in Ermsleben

De Franse schrijver Pierre Zaccone werd geboren op 2 april 1817 in Douai. Zie ook alle tags voor Pierre Zaccone op dit blog.

Uit: La dame d'Auteuil

« Que pouvait faire, durant les longues heures de sa solitude, cette enfant ainsi abandonnée à elle-même ?
Appuyée sur le petit balcon de sa fenêtre, elle rêvait... et ce qui occupait sa pensée, ce qui attirait ses regards, ce n’était pas les beaux arbres du Luxembourg ou le magnifique panorama de Paris se déployant au loin.
C’était bien plutôt ces rares promeneurs qui passaient, solitaires et pensifs, sous les allées ombreuses du jardin. C’était encore, aux mille fenêtres qui s’ouvraient de toutes parts, des femmes riches, heureuses, c’est-à-dire parées ; des jeunes filles préparant leur toilette pour le bal du soir.
Pour l’âme jeune, pour le cœur enthousiaste, pour la pensée inquiète et troublée, la solitude a ses dangers, et comme déjà Berthe détestait la vie monotone qu’elle menait, elle s’arrangeait un avenir tout plein de délices et brillant de plaisirs.
Le monde était pour elle quelque chose d’enivrant.
Ce qu’elle en voyait par échappées, ces belles jeunes femmes traversant parfois, au bras de leurs frères ou de leurs maris, les massifs du Luxembourg ; ces voitures qui, par le beau soleil, se découvraient pour laisser voir la soie de leur intérieur ; ces laquais aux livrées éclatantes ; ces plumes que cachaient à demi de petites ombrelles blanches, roses, lilas, tout cela ondoyant : plumes, femmes, or, couleurs, au balancement moelleux des équipages, tout cela la ravissait, la rendait folle.
Puis, quand son regard se reportait sur l’étoffe terne et fanée de sa robe, sur sa petite chaise de paille, sur les pauvres meubles de sa chambre, elle pleurait.
Et cependant, aucune pensée mauvaise n’avait altéré la sérénité de son front ; elle était chaste et naïve encore, comme au sortir des mains de Dieu."

 
Pierre Zaccone (2 april 1817 - † ? 1895)
Cover

De Italiaanse (reis)schrijver Pietro della Valle werd geboren op 2 april 1586 in Rome. Zie ook alle tags voor Pietro della Valle op dit blog.

Uit: The Travels Of Sig. Pietro della Valle (The journey to Olaza)

“The truth is, 'tis a most crafty invention of the Devil against the Charity so much preach'd by our Lord Jesus Christ, to put it so in the heads of these people, that they are polluted and become un∣clean, even by touching others of a different Religion; of which superstition, they are so rigorous observers, that they will soon∣er see a person whom they account vile and unclean, (though a Gentile) dye, then go near him to relieve him.
November the four and twentieth, In the Morning before day, the Brachman Nangasà, and the Ambassador's other Men, being in haste, advanc'd before; but I, desirous to go more at my own ease, remain'd alone with my Pulià and the Hackney-master; as I might well enough do, since the High-ways of Venk-tapà Naieka's Country are very secure. The road lay over pleasant clifts of Hills, and through Woods, many great streams likewise occurring. I descended the Mountain Gat by a long precipice, some of which I was fain to walk a foot, my Horse having fallen twice without any disaster, and by a third fall almost broke my Knee to pieces. I din'd, after I had travelled one Gau and a half, in a good Town called Colùr, where there is a great Temple, the Idol whereof, if I mis-understood not, is the Image of a Woman; the place is much venerated, and many resort to it from several parts in Pilgrimage. After dinner, my Horse be∣ing tired, I travelled not above half another Gau; and having gone in all this day but two Gau's, went to lodg at a certain little village, which they said was called Nalcàl.”

 
Pietro della Valle (2 april 1586 – 21 april 1652)

De Nederlandse schrijver Onno Zwier van Haren werd geboren in Leeuwarden op 2 april 1713. Zie ook alle tags voor Onno Zwier van Haren op dit blog.

Uit: Pietje en Agnietje, of de doos van Pandora

“Jan de Voerman.
Nu, de voeten jeuken mij. Kom Agnietje, gun mij een dansje. Pietje, daar hebje immers niet tegen?
Pandora,
wenkt intusschen Stijntje en Aagje.
St! St!
Stijntje en Aagje
aan Pandora.
Wij komen! wij komen! Zij gaan naar 't achterste van 't tooneel.
Pietje.
Ik heb er niets tegen, als Agnietje wil.
Agnietje.
O ja!
Jan de Voerman.
Wel speellieden, speel dan eens frischjes op, en dan zal Jan de Voerman nog 'reis doen zien, wat beenen hij heeft, en dat hij van zessen klaar is!
In dit oogenblik doet Pandora de doos open, en zij, Stijntje, en Aagje schreeuwen uit:
O Hemel! o Hemel! o Hemel!
Men ziet alom weêrlicht en hoort zware donder.
Het orkest verzelt dit met overeenkomend muziek.
Alle personen vlieden zeer verschrikt en uitgalmende:
O Hemel! o Hemel!”

 
Onno Zwier van Haren (2 april 1713 – 2 september 1779)
De Blokhuispoort in Leeuwarden

De Poolse schrijfster Joanna Chmielewska (eig. Irena Kühn) werd geboren op 2 april 1932 in Warschau. Zie ook alle tags voor Joanna Chmielewska op dit blog.

Uit: Mord ist Trumpf (Vertaald door Anna Junuszewska)

„Ja, ich hatte nicht einmal lesen und schreiben gelernt.
Und das habe ich, und nicht nur das, ich habe sogar vier Rechenarten gelernt, konnte das kleine Einmaleins auswendig, wusste mit Bestimmtheit, dass Ilia Ehrenburg NICHT die letzte Geliebte von Hitler war, und unterschied sicher zwischen Ferment und Firmament. So damlich konnte ich also gar nicht sein, es musste an etwas anderem liegen.
Auf der Mitte der ersten Etage wurde ich plotzlich traurig. Ich wollte doch so schrecklich gerne einen echten Abgott finden und dass dieser eine ubermenschliche Liebe fur mich empfindet! Da der Verzicht auf heftig Gewunschtes uberhaupt nicht zu meinem Charakter passte, entstand mit der Traurigkeit auch die Hoffnung, er konnte in mir doch ein Wunder sehen, in Liebe entflammen, sich vor mich knien und um Verzeihung fur die jahrelange Blindheit flehen … Es hatte doch nur eine komplette innere Verwandlung in ihm stattfinden mussen, aber warum nicht, im Liebeswahn war alles moglich …
Auf der letzten Treppenstufe wusste ich ganz genau, dass daraus nichts werden wurde. Er wurde sich weder verandern noch entflammen oder niederknien. Ich konnte schon oder widerlich, klug oder dumm sein, ganz egal, keine von meinen Tugenden wurde hier helfen, ich sollte die Sache mit ihm ein fur alle Mal abhaken und die bloden Illusionen unter einem Haufen ahnlichen Gerumpels begraben.
Dieses Wissen nun nahm ich nicht zur Kenntnis. Ich lies es wahrscheinlich auf der letzten Stufe liegen und fand mich deswegen in einem mysteriosen, uberraschenden und absolut schrecklichen Geschehen wieder …”

 
Joanna Chmielewska (2 april 1932 – 7 oktober 2013)
Cover

De Duitse schrijfster en dichteres Brigitte Struzyk (eig. Brigitte Kraft) werd op 2 april 1946 geboren in Steinbach-Hallenberg/Thüringen. Zie ook alle tags voor Brigitte Struzyk op dit blog.

Leben auf der Kippe

Ihr da oben ich da unten schau nicht eben herab
doch Neid ist es nicht was da grünt auch im Tale
Mein lieber Jäger lauf lauf lauf
jage die Zeit meine Zeitgenossen wir kennen uns
aaaaaschon
ihr überrundet mich maßlos und holt mich nicht ein
Ich schmücke den Wagen mit allem was von euch fällt
„Kadergespräche“ – „ich muß mich fügen“ und
„wenn er so rücksichtslos die ganzen Jahre in Interhotels verkehrt hat…“
Die Zeit die Zeit keucht das Altersheim an der Kehle
der neugebaute Horizont steht in Flammen drum
Komm ins Offene, Freund, laß dich heut gehen
fall zu den andern ins Gras
Der Schnitter dengelt die Sense eine rostige Wolke
macht alle gleich
nur in der Kleingartensparte Grönland am Fußball und Lindenberg
hackt Hotte Hein heute hurtiger als all die andern
Doch auf der Schambehaarung des Krieges kugeln die Köpfe
talwärts blättert der Wind die Kapitel blüht eine Lust
in der Senke zerschellte Schlittenkufe Saison Oderbruch
Kippe ich ab und zu den Quellen?
Auf meinem Schoß sitzt das Kind
als wäre es noch nicht geboren
Johanniskraut wie B. schon sagte macht unsichtbar
Die litauischen Genossen wissen ein Lied davon zu singen
Weißdorn und Rotdorn im August blühn die Rosen und überm Keller
über atomsicheren Keller notabene ein Schwalbenpaar
Schiebt übern Parkplatz den Bienenwagen:
Wir Fußgänger grüßen das werktätig fahrende Volk.

 
Brigitte Struzyk (Steinbach-Hallenberg, 2 april 1946)
Steinbach-Hallenberg, raadhuis

Zie voor bovenstaande schrijvers ook mijn blog van 2 april 2007 en ook mijn blog van 2 april 2008 en eveneens mijn blog van 2 april 2009.

02-04-2018 om 08:03 geschreven door Romenu  

Aan alle bezoekers en mede-bloggers een Vrolijk Pasen! 

 
The Resurrection, "Rise to Power", door Benjamin West, 1786

Preis dem Todesüberwinder!

Preis dem Todesüberwinder!
Sieh, er starb auf Golgatha!
Preis dem Retter aller Sünder!
Was er uns verhieß, geschah.
Laßt des Dankes Harfe klingen,
bis das Herz vor Freude bebt!
laßt uns, mächtig singen dem,
der starb und ewig lebt.

Überwunden, überwunden
hat der Herr der Herrlichkeit.
Sieh, er schlummerte nur Stunden
in des Grabes Dunkelheit!
Singt dem Herrn, singt Ihm mit Psalmen!
Jesus Christus hat gesiegt!
Streut dem Überwinder Palmen,
die ihr bang und weinend schwiegt!

Ich will gerne hier noch wallen,
Herr, solange Du es willst.
Knieen will ich, niederfallen,
flehn, bis Du Dich mir enthüllst.
Jetzt, da ich an Dich nur glaube,
seh ich dunkel und von fern,
ich, ein Wandrer noch im Staube,
Dich die Herrlichkeit des Herrn.

Die Gemeinschaft Deiner Leiden sei
an mir hier stets zu sehn.
Schenke mir die Kraft beizeiten,
Herr, von Deinem Auferstehn,
dass ich mich schon hier recht willig
in des Fleisches Tötung schick,
bis bei Dir mir einst auch völlig
wird zuteil mein ewges Glück!

 
Friedrich Gottlieb Klopstock (2 juli 1723 — 14 maart 1803)
De St.-Johannis-Kirche in Quedlinburg, de geboorteplaats van Friedrich Klopstock

Zie voor de schrijvers van de 1^e april ook mijn twee vorige blogs van vandaag.

01-04-2018 om 11:19 geschreven door Romenu  

De Tsjechische schrijver Milan Kundera werd geboren in Brno op 1 april 1929. Zie ook alle tags voor Milan Kundera op dit blog.

Uit:Die Unwissenheit (Vertaald door Uli Aumüller)

»Wieso bist du noch hier?« Ihre Stimme klang nicht böse, aber auch nicht freundlich; Sylvie war verärgert.
»Wo sollte ich denn sein?«, fragte Irena.
»Zu Hause!«
»Willst du damit sagen, dass ich hier nicht mehr zu Hause bin?«
Natürlich wollte Sylvie sie weder aus Frankreich vertrei¬ben noch ihr zu verstehen geben, sie sei eine unerwünschte Ausländerin: »Du weißt schon, was ich meine!«
»Ja, weiß ich, aber hast du vergessen, dass meine Arbeit, meine Wohnung, meine Kinder hier sind?«
»Hör mal, ich kenne Gustaf. Er wird alles tun, damit du in deine Heimat zurückkehren kannst. Und deine Töchter, erzähl mir doch nichts! Sie haben schon ihr eigenes Leben! Mein Gott, Irena, was bei euch vorgeht, ist dermaßen faszi¬nierend! In so einer Situation lassen sich die Dinge immer regeln.«
»Aber Sylvie! Es geht nicht nur um die praktischen Dinge, wie Arbeit, Wohnung. Ich lebe seit zwanzig Jahren hier. Mein Leben ist hier!«
»Bei euch ist Revolution!« Sie sagte es in einem Ton, der keinen Widerspruch duldete. Dann schwieg sie. Mit diesem Schweigen wollte sie Irena sagen, dass man nicht desertie¬ren darf, wenn große Dinge geschehen.
»Aber wenn ich in meine Heimat zurückgehe, sehen wir uns nicht mehr«, sagte Irena, um ihre Freundin in die Zwickmühle zu bringen.
Diese sentimentale Demagogie schlug fehl. Sylvies Stimme wurde warmherzig: »Meine Liebe, ich komme dich besu¬chen! Das verspreche ich, das verspreche ich!«
Sie saßen nebeneinander über zwei lange schon leeren Kaffeetassen. Irena sah Tränen der Rührung in Sylvies Augen steigen; Sylvie beugte sich vor und drückte ihre Hand: »Das wird deine große Rückkehr.« Und noch ein¬mal: »Deine große Rückkehr.«
Durch die Wiederholung bekamen die Wörter eine sol¬che Kraft, dass Irena sie in ihrem Innersten groß geschrie¬ben vor sich sah: Große Rückkehr. Sie begehrte nicht mehr auf: sie wurde von Bildern in Bann geschlagen, die plötzlich aus früher Gelesenem, aus Filmen, aus ihrer eigenen Erin¬nerung und vielleicht auch aus der ihrer Ahnen aufstiegen: der verlorene Sohn, der zu seiner alten Mutter zurückfin¬det; der Mann, der zu seiner Geliebten zurückkehrt, von der das grausame Schicksal ihn einst fortgerissen hat; das Geburtshaus, das jeder in sich trägt; der wiederentdeckte Pfad, in den die verlorenen Schritte der Kindheit eingeprägt geblieben sind; Odysseus, der nach jahrelangen Irrfahrten seine Insel wiedersieht; die Rückkehr, die Rückkehr, der große Zauber der Rückkehr“.

Milan Kundera (Brno, 1 april 1929)

De Italiaanse schrijver Sandro Veronesi werd geboren in Florence op 1 april 1959. Zie ook alle tags voor Sandro Veronesi op dit blog.

Uit: Fluchtwege (Vertaald door Michael von Killisch-Horn)

“Heute ist das Thema des Tages der Krebsalarm. Es steht in allen Zeitungen, nicht nur auf den römischen Lokalseiten, sondern auch auf den nationalen. Die Killerkrebse aus Louisiana. Alle sprechen mit großer Sorge darüber, da es sich um eine ganz besondere Spezies handelt, die vor fünfzehn Jahren von einem Züchter vom Lago di Bracciano aus Louisiana eingeführt worden war und die sich aufgrund ihrer ungeheuren Fähigkeit zur Vermehrung, wie sie sagen, über ganz Latium verbreitet hat. Von Graben zu Graben, von Kanal zu Kanal sind sie zur Mülldeponie von Malagrotta gewandert, und von dort aus haben sie, immer den Zeitungsberichten zufolge, zum Angriff auf Rom geblasen, indem sie die Via Aurelia auf der Höhe von Kilometer dreizehn überquerten und beträchtliche Probleme bereiteten. Eine Massenkarambolage von Autos, die auf dem Asphalt, das von diesen roten Monstern bedeckt war, nicht mehr bremsen konnten. Laut den Zeitungen bereitet
die Provinz eindrucksvolle Einzäunungen vor, die Verkehrspolizei ist vor Ort, und die Umweltschützer sind um das Gleichgewicht des Ökosystems besorgt, während weitere Angriffe in den nächsten
Tagen befürchtet werden. Soweit die Zeitungen.
Nun will der Zufall, dass ich an genau diesem Kilometer dreizehn der Aurelia draußen vor meinem Büro sitze. Es ist ein wunderschöner sonniger Morgen, die Schwalben kreischen am Himmel, und ein lauer Wind streichelt die Haare auf meinen Armen, während ich die Arbeiter in ihrer orangefarbenen Kleidung beobachte, die tatsächlich an der Straße hundert Meter von mir entfernt eine Einzäunung aufstellen – die, offen gesagt, alles andere als eindrucksvoll ist. Vor allem aber, ich war auch gestern morgen um halb sechs hier – ich wollte nach einer durchfeierten Nacht meine Hausschlüssel holen – und habe mit meinen eigenen Augen gesehen, wie ein Lieferwagen mit ausländischem Kennzeichen –
rumänisch vielleicht, vielleicht polnisch – ins Schleudern geriet und mit der Seite an der Leitplanke entlangschrammte, die Hecktür sich plötzlich öffnete und eine Lawine von Krebsen auf den Asphalt schwappte.“

 
Sandro Veronesi (Florence, 1 april 1959)

De Russische schrijver Nikolaj Vasiljevitsj Gogol werd geboren in Poltawa, Oekraïne, op 1 april 1809. Zie ook alle tags voor Nikolaj Gogol op dit blog.

Uit: De neus (Vertaald door Arie van der Ent)

“Waar heb jij die neus afgesneden, stuk verdriet?’ schreeuwde ze woedend uit. ‘Schavuit! Dronkaard! Ik geef je aan bij de politie. Wat een bandiet! Ik heb nu al van drie mensen gehoord dat je onder het scheren zo aan hun neus zit te friemelen dat hij ternauwernood blijft staan.’
Ivan Jakovlevitsj voelde zich meer dood dan levend. Hij besefte dat die neus van niemand minder was dan van college-asessor Kavelsmit, die hij elke woensdag en zondag placht te scheren.
‘Wacht, Praskovja Osipovna! Ik doe hem in een lapje en leg hem in een hoekje. Laat hem daar maar even liggen, dan breng ik hem later wel weg.’
‘Geen denken aan! Dat ik het goed zou vinden dat ik een afgesneden neus in de kamer heb liggen..? Geroosterde boterham! Kan alleen een scheermes over een riem halen, maar zijn plicht ho maar, nog even, de sloerie, de lapzwans! Dat ik mij voor jou tegenover de politie moet verantwoorden..? Vuile viespeuk, vuile domkop! Weg ermee! Wegwezen!
Wegbrengen! Ik wil hem niet meer zien!’
Ivan Jakovlevitsj was totaal beduusd. Hij dacht eens na, dacht nog eens na – en wist niet wat hij ervan moest denken.
‘Joost mag weten hoe dat is gegaan,’ zei hij ten slotte en hij krabde zich achter zijn oor. ‘Of ik gisteren dronken thuis ben gekomen of niet kan ik niet meer met zekerheid zeggen. Maar aan alle kentekenen te oordelen gaat het om een onmogelijk voorval: want dit brood is gebakken en deze neus helemaal niet. Ik snap er niets van..!’
Ivan Jakovlevitsj zweeg. De gedachte dat de politie de neus bij hem zou opsporen en hem in staat van beschuldiging zou stellen maakte hem totaal buiten zinnen. Hij zag reeds de bloedrode, fraai met zilver geborduurd kraag, de degen... en hij beefde over zijn hele lijf. Eindelijk pakte hij zijn onderkleren en zijn laarzen, trok de hele rommel aan, wikkelde de neus onder ernstige vermaningen van Praskovja Osipovna in een lapje en stapte de deur uit.
Hij wilde het zaakje ergens neerleggen, in een bloemperk, onder een poort, of hem per ongeluk laten vallen en dan gauw een zijstraat inslaan. Maar tot overmaat van ramp liep hij telkens een bekende tegen het lijf die meteen vroeg: ‘Waar ga jij heen?’ of ‘Wie ga jij zo vroeg scheren?’ – zodat
Ivan Jakovlevitj absoluut geen geschikt moment kon vinden. Eén keer had hij hem al helemaal laten vallen, maar toen wees een wachtagent reeds uit de verte met zijn hellebaard en zei: ‘Oprapen! Je hebt iets laten vallen!’ En Ivan Jakovlevitsj moest de neus oprapen en in zijn zak stoppen.”

 
Nikolaj Gogol (1 april 1809 – 4 maart 1852)
Portret door Fyodor Moller, 1840

De Nederlandse schrijver Arnold Aletrino werd geboren in Amsterdam op 1 april 1858. Zie ook alle tags voor Arnold Aletrino op dit blog

Uit: Gasthuis-schetsen

“De eerste keer had hij er voor teruggeschuwd en hij herinnerde zich hoe hij een lichte weekte voelde in zijn knieën toen hij bij 't bed stond en 't laken aanpakte waaronder de omtreklooze vorm lag. Daarna had hij 't zooveel gedaan; hij was er aan gewoon geraakt en meestal ging hij naar bed, denkend aan andere dingen, onverschillig voor 't lichaam dat hij achter liet in 't duister van 't schut dat om 't bed stond, afgezonderd van de andere.
Nu, van avond, kon hij zich niet losmaken van 't lijk dat hij had gezien, 't Was een jonge man geweest dien hij een paar maanden onder behandeling had gehad met een vergevorderde tering. Nooit had hij hem anders gezien dan bleek, achteroverliggend in de kussens, met het dikke, rosse haar over zijn vermagerd gezicht en een vreedzame, lijdende uitdrukking in de oogen die iets teêrs hadden met hun blauwachtig wit en hun geöpenden glans.
Waarom hij voor dien patient meer sympathie had gehad dan voor de andere, wist hij niet, maar 't was zoo geweest van den eersten dag dat hij hem op de zaal had gekregen. Op een ochtend had de jongen hem naar zich toe getrokken en had hem fluisterend, bijna onhoorbaar gevraagd: zou ik nog beter worden, dokter? En toen hij zich had opgericht in 't bed, waarover hij gebogen stond, had hij een oogenblik gestaard naar buiten, waar de boomen groen waren en de zon vroolijk scheen en daarna op het vermagerd gezicht van den patient. En hij had neiging gevoeld alles te laten zooals 't was en weg te loopen van zijn zaal, ver, heel ver weg, bang voor de smart om hem heen, met een gevoel van plotselinge krankzinnige angst voor al de ellende die hem later te wachten stond. En elken ochtend als hij bij den jongen kwam, was 't te zien dat hij minder werd en 't was of elke hoestbui een gedeelte van het leven afblies. Deze laatste dagen had hij hem zien sterven, langzaam, stil en zwijgend met dezelfde tevreden oogen die doffer en doffer werden. Van avond was hij eindelijk dood.
En terwijl hij voortslenterde over de plaats was 't hem of hij telkens 't lijk weêr zag, uitgeteerd en bleek, met de armen langs de zij en 't was hem of hij weêr de fluisterende stem hoorde vragen: zou ik beter worden?
De maan stond alleen en stil in de groote vlakte van den hemel, helder en glanzend met haar groen licht. Rustig tintelden sterren, onbewegelijk ver in de lucht zwevend. Heel in de verte boven de huizen kwam een groote, donkere massa wolken opstijgen, langzaam groeiend en breeder wordend, onmerkbaar voortbewegend over den lichten hemel.”

 
Arnold Aletrino (1 april 1858 - 17 januari 1916)
Portret door D.A. Bueno de Mesquita, z.j.

De Nederlandse dichter, schrijver en journalist Max Nord werd geboren in Gorinchem op 1 april 1916. Zie ook alle tags voor Max Nord op dit blog.

Uit: De duizendvoudige tong (Over de poëzie van Simon Vestdijk)

“Men is hier onweerstaanbaar geneigd aan de passage uit Monsieur Teste van Valéry te denken, waarin gesproken wordt van het ‘atome important entre nos atomes’, dat in elk van ons zou bestaan, ‘constitué par deux grains d'énergie qui voudraient bien se séparer. Ce sont des énergies contradictoires mais indivisibles. La nature les a jointes pour toujours, quoique furieusement ennemies. L'une est l'éternel mouvement d'un gros électron positif, et ce mouvement inépuisable engendre une suite de sons graves où l'oreille intérieure distingue sans nulle peine une profonde phrase monotone: Il n'y a que moi. Il n'y a que moi. Il n'y a que moi, moi, moi.... Quant au petit électron radicalement négatif, il crie à l'extrême de l'aigu, et perce et reperce de la sorte la plus cruelle le thème égotiste de l'autre: Oui, mais il y a un tel.... Oui, mais il y a un tel.... Tel, tel, tel. Et tel autre!.... Car le nom change assez souvent....’ Dit is, met verontschuldigingen voor dit lange citaat, de situatie van de dichter Vestdijk in optima forma. Het negatieve electroon tracht het positieve met alle macht te bereiken... ‘quoique furieusement ennemies’!
Ter Braak, van wie men nog steeds wil volhouden dat hij geen gevoel voor poëzie had, was weer een der zeer weinigen die deze gedichten op hun waarde wisten te schatten in de tijd dat Vestdijk ook als prozaïst nog maar nauwelijks erkenning vond en zelfs zijn rang nog verdedigd moest worden. Hij zag de integratie waarvan ik sprak echter vooral als een - voor Vestdijk kenmerkend - vampierachtig element, dat hij uitgedrukt vond in ‘De parasiet’, de zes openingsverzen van Berijmd palet, waarvan hij een strofe uit het vierde vers aanhaalde:

Men noemt mij liefde. 'k Vreet door alles heen,
Als beet, als paring, als 't venijnig groeien
Der vrucht, als zuigeling; dampend obsceen
Drink ik het bloed, dat om mijn werk moet vloeien.

Maar daarmee heeft hij toch naar mijn gevoel te eenzijdig de nadruk gelegd op wat niet anders is dan één van de talloze bij Vestdijk optredende vormen van integratie en ziet hij een deel voor het geheel aan.”

 
Max Nord (1 april 1916 - 28 februari 2008)
Portret van Simon Vestdijk door Edgar Fernhout, 1958

De Zwitserse schrijver en dichter Urs Allemann werd geboren op 1 april 1948 in Schlieren. Zie ook alle tags voor Urs Allemann op dit blog.

Italienisch die erste

Statt abzuspritzen fing er an zu weinen.
Das Zimmer sagte: Ich verlass das Haus.
Ameisen Wörter auf der blossen Haut.
Die Sphinx im Puff erspart zur Nacht den Freier.

Der sah wie das in den und die sich teilte.
Im Spiegel kroch ein Mann durch eine Frau.
War Wurzeldreck flog oben aus dem Baum.
Um Rumpf als Kopf um Kopf als Aug muss kreisen.

Glückt Schalenbildung wird die Träne Ei.
Insekten Sätze fräss das Fleisch das faule.
Über der Haustür stand: Hau ab dein Leib.

Er wollte ihr dass es ihn gab gern glauben.
Wunschzettel-Jokes: Der das die Raum Ich Zeit.
Steig Lachfirst dem im Trauerkeller schaudert.

 
Urs Allemann (Schlieren, 1 april 1948)
Schlieren, Gereformeerde Kerk 

De Duitse dichter en schrijver Rolf Hochhuth werd geboren op 1 april 1931 in Eschwege. Zie ook alle tags voor Rolf Hochhuth op dit blog en ook mijn blog van 1 april 2011.

Uit: Essayistische Prosa und Gedichte (Der Fliehende Holländer)

„Fünfzehnjähriger : Wo liegt denn Norwegen? Da kommen welche!
Ein SS-Mann und ein einheimischer Polizist treten an die Fußballernden heran, der Holländer ruft holländisch:
Polizist : Kommt mal her, ihr zweie da!
Die Armbewegung, die er dazu macht, ist verständlich auch denen, die sein Holländisch nicht verstehen. Die Jungen gehen den Uniformierten entgegen.
Polizist : Wie lange spielt ihr schon hier?
Siebzehnjähriger : Viertelstunde – weiß nicht, warum?
Polizist, er hat eine Liste in der Hand, offenbar Namen, Adressen.
Polizist : Habt ihr auch andere Kinder hier gesehen?
Siebzehnjähriger : In der Sandkiste, ja!
Polizist : Und die kennt ihr?
Fünfzehnjähriger : Nein – ich nicht.
Siebzehnjähriger : ’türlich, Nachbarn!
Polizist : Welche spielten denn hier?
Siebzehnjähriger : Nur drei, die Brüder Staecker und die Agnes Cohn.Wurden aber weggeholt von ihrer Mutter.
Polizist – zu dem Deutschen, den er sogar brüderlich amUnterarm berührt, auf holländisch:
Polizist : Haben wir schon! Agnes Cohn. Er zeigt ihm den Namen auf der Liste, sagt dem Siebzehnjährigen:
Polizist : Und wo wohnen die Staecker?“

 
Rolf Hochhuth (Eschwege, 1 april 1931) 
Eschwege

De Engelse dichter en schrijver John Wilmot 2e graaf van Rochester werd geboren in Ditchley, Oxfordshire, op 1 april 1647. Zie ook alle tags voor John Wilmot op dit blog.

Love And Life

All my past life is mine no more,
The flying hours are gone,
Like transitory dreams giv'n o'er,
Whose images are kept in store
By memory alone.

The time that is to come is not;
How can it then be mine?
The present moment's all my lot;
And that, as fast as it is got,
Phyllis, is only thine.

Then talk not of inconstancy,
False hearts, and broken vows;
If I, by miracle, can be
This live-long minute true to thee,
'Tis all that Heav'n allows

 
John Wilmot (1 april 1647 – 26 juli 1680)
Johnny Depp als Wilmot in de film “The Liberine (The story of John Wilmot)”, 2004

Onafhankelijk van geboortedata

De Amerikaanse schrijfster Deborah Feldman werd geboren in 1986 in de chassidische gemeenschap van Satmar in Williamsburg, Brooklyn, New York. Zie ook alle tags voor Deborah Feldman op dit blog.

Uit: Unorthodox

“I have secrets too. Maybe Bubby knows about them, but she won't say anything about mine if I don't say anything about hers. Or perhaps I have only imagined her complicity; there is a chance this agreement is only one-sided. Would Bubby tattle on me? I hide my books under the bed, and she hides hers in her lingerie, and once a year when Zeidy inspects the house for Passover, poking through our things, we hover anxiously, terrified of being found out. Zeidy even rifles through my underwear drawer. Only when I tell him that this is my private female stuff does he desist, unwilling to violate a woman's privacy, and move on to my grandmother's wardrobe. She is as defensive as I am when he rummages through her lingerie. We both know that our small stash of secular books would shock my grandfather more than a pile of chametz, the forbidden leavening, ever could. Bubby might get away with a scolding, but I would not be spared the full extent of my grandfather's wrath. When my zeide gets angry, his long white beard seems to lift up and spread around his face like a fiery flame. I wither instantly in the heat of his scorn. "Der tumeneh shprach!" he thunders at me when he overhears me speaking to my cousins in English. An impure language, Zeidy says, acts like a poison to the soul. Reading an English book is even worse; it leaves my soul vulnerable, a welcome mat put out for the devil. I'm not myself today, which explains my slip of the tongue. There's something new under my mattress this week, and soon (when Bubby doesn't need my help with the kreplach) I will shut the door to my room and retrieve it, the wonderful leather-bound volume with its heady new-book smell. It's a section of the Talmud, with the forbidden English translation, and it's thousands of pages long, so it holds the promise of weeks of titillating reading. I can't believe I will finally be able to decode ancient Talmudic discourse designed specifically to keep out ignoramuses like me. Zeidy won't let me read the Hebrew books he keeps locked in his closet: they are only for men, he says; girls belong in the kitchen. But I'm so curious about his learning, and what exactly is written in the books he spends so many hours bent over, quivering with scholarly ec-stasy. The few bits of watered-down wisdom my teachers supply in school only make me hunger for more. I want to know the truth about Rachel, Rabbi Akiva's wife, who tended her home in poverty for twelve years while her husband studied Torah in some foreign land. How could the spoiled daughter of a rich man possibly resign herself to such misery? My teachers say she was a saint, but it has to be more complicated than that.”

 
Deborah Feldman (New York, 1986)

Zie voor nog meer schrijvers van de 1e april ook mijn vorige blog van vandaag.

Zie voor bovenstaande schrijvers ook mijn blog van 1 april 2007 en ook mijn blog van 1 april 2008 en eveneens mijn blog van 1 april 2009.

01-04-2018 om 11:18 geschreven door Romenu  

De Griekse dichteres Maria Polydouri werd geboren op 1 april 1902 in Kalamata. Zie ook alle tags voor Maria Polydouri op dit blog.

Young man

Young man, with the colorless glance, with the tight lips
Your sorrow has made my dark heart blossom.
But I did not dare reach to you then and now I do not dare
And thus I’ve followed the familiar path into my darkness.

Some other hopes I see happily dance around you;
A sweet smile full of promises you carry.
But farther away all the time I drift, so no one will be able to see
In my telling eyes my vain secret.

And if she took me not onto her light wings
The belief of joy, so that I could dream,
I can see you sweetly smile to her call
And I wish that that was not but an illusion.

Your melancholy that I have loved, I wish to never see
Against you rise as an inevitable catastrophe,
And, my futile love, as a joy of the wind I wish
It will again someday be and of an unappeased mania’s the fuel.


Vertaald door Lakis Fourouklas

 
Maria Polydouri (1 april 1902 – 30 april 1930)
Kalamata

De Engelse journalist en schrijver Edgar Wallace werd geboren in Greenwich op 1 april 1875. Zie ook alle tags voor Edgar Wallace op dit blog.

Uit: The Clue of the Twisted Candles

"And now he is so disobliging," drawled Kara. "That is a way which moneylenders have, my dear man; you were very foolish to go to him at all. I could have lent you the money."
"There were reasons why I should not borrow money from you,", said John, quietly, "and I think you yourself have supplied the principal reason when you told me just now, what I already knew, that you wanted to marry Grace."
"How much is the amount?" asked Kara, examining his well-manicured finger-nails.
"Two thousand five hundred pounds," replied John, with a short laugh, "and I haven't two thousand five hundred shillings at this moment."
"Will he wait?"
John Lexman shrugged his shoulders.
"Look here, Kara," he said, suddenly, "don't think I want to reproach you, but it was through you that I met Vassalaro so that you know the kind of man he is."
Kara nodded.
"Well, I can tell you he has been very unpleasant indeed," said John, with a frown, "I had an interview with him yesterday in London and it is clear that he is going to make a lot of trouble. I depended upon the success of my play in town giving me enough to pay him off, and I very foolishly made a lot of promises of repayment which I have been unable to keep."
"I see," said Kara, and then, "does Mrs. Lexman know about this matter?"
"A little," said the other.
He paced restlessly up and down the room, his hands behind him and his chin upon his chest.
"Naturally I have not told her the worst, or how beastly unpleasant the man has been."
He stopped and turned.
"Do you know he threatened to kill me?" he asked.”

 
Edgar Wallace (1 april 1875 – 10 februari 1932)
Cover

De Duitse schrijver Carl Sternheim werd als zoon van een joodse bankier geboren op 1 april 1878 in Leipzig. Zie ook alle tags voor Carl Sternheim op dit blog.

Uit: Napoleon

„Mit einem Ragout vom Hammel in einer Burgunderweinsoße beginne man und gehe, alle falschen Vorspiegelungen verschmähend, geradezu auf ein wundervolles, halbblutiges Rindslendenstück zu, an das er englische Gurken und Zwiebeln habe braten lassen. Als das Essen aufgetragen war, wies er sie, die Bissen langsam zu kauen und ohne Zukost von Brot zu schlucken. Er ruhte nicht, bis das letzte Teilchen auf der Schüssel vertilgt war, und befahl ihr und sich selbst ein Gläschen Schnaps zu besserem Bekommen an. Da nach Tisch sie draußen im Gras lagen, breitete er Arme und Beine von sich und riet ihr, ein gleiches zu tun. Er sei ein schmächtiger Bursch gewesen und nur durch vernünftige Nahrung und angemessene Verdauung sein Gewebe fest und kräftig geworden. Dabei ließ er durch Beugung die Muskeln der Arme und Waden zu kleinen Bällen schwellen, worauf sie, in der Eitelkeit verletzt, auch ihre Glieder spielen ließ und ihm zur Prüfung der festen Beschaffenheit einlud. Doch bestritt er alles von vornherein, meinte, es sei bei ihrer bisherigen Ernährung gar nicht möglich und forderte sie auf, in Zukunft nach seinen Vorschriften zu leben. Dann werde, was nicht da sei, kommen. Er gefiel ihr. Dieser nüchterne Sinn machte Eindruck auf sie, und sie bemühte sich, seine Erwartungen zu erfüllen. Bei den nächsten Ausflügen blieb sie plötzlich stehen, bäumte den Arm auf und ließ seine Hände die Anschwellung fühlen. Doch kam durch Wochen nichts als ein Schnalzen von ihm, das ihr immerhin bedeutete, sie sei auf dem rechten Weg. Bis eines Tages beim Versuch, sich ein gelöstes Schuhband zu knüpfen, sie ihm ein so mächtiges Rückenstück entgegenhob, daß eine runde Anerkennung seinen Lippen entfuhr. Gleich lag sie an seiner Brust, bot ihm den Mund zum Kuß.
Der Besitzer der Taverne starb, und Napoleon wurde Inhaber des Speisehauses. Er konnte nun schalten, wie er wollte, und entfernte vollends alle Spielereien von der Karte. Die gleichbleibende Kundschaft, er selbst und Suzanne waren gewichtig auftretende Personen geworden, die eine Rede deutlich in den Mund nahmen. Es gab in seinen Räumen kein Getuschel, sondern zu schallenden Worten dröhnendes Lachen. Ein forsches Zugreifen und Fortstellen. Überzeugte Meinungen und Entschlüsse für kühne Taten. Napoleons Vaterunser und Einmaleins hieß: in allen Molekülen drängende Kraft. Von Suzannes Kind, das sie von ihm unter dem Herzen trug, rechnete er, es müsse nach Menschenermessen ein Herkules werden.“

 
Carl Sternheim (1 april 1878 – 3 november 1942)
Cover Franse uitgave

De Franse schrijver Edmond Eugène Alexis Rostand werd geboren in Marseille op 1 april 1868. Zie ook alle tags voor Edmond Rostand op dit blog.

Uit: La dernière nuit de Don Juan

"DON JUAN.
Arabella... Lucinde... Isabelle... Isabeau...
SGANARELLE.
Les dix ans sont passés, monsieur.
DON JUAN.
Comme il fait beau !
Je viens du Grand Canal.
SGANARELLE.
Ah ?
DON JUAN.
Sur l’eau rose et brune,
Chaque bateau traîne un tapis, et la lagune,
Comme une Putiphar qui voit fuir un manteau,
Semble par son tapis retenir le bateau.
Mais, dans ce coin désert, l’eau verte et plus sournoise
Sommeille sous un ciel de soufre et de turquoise,
Comme, avant mon passage, une glauque vertu.
J’ai toujours eu le goût de l’eau qui dort. Sais-tu
Pourquoi l’Adriatique à ce point m’intéresse ?
SGANARELLE.
Non.
DON JUAN.
Elle est mariée.
SGANARELLE.
Ah ?
DON JUAN.
Elle est Dogaresse.
Le Doge est son mari ; moi, je suis son amant.
C’est moi qui te comprends, Lagune !
SGANARELLE.
Évidemment !
DON JUAN.
Je veux, pour qu’avec moi cette onde se débauche
Lui jeter une bague, aussi... de la main gauche !
[Il lance la bague dans la mer.]
SGANARELLE, avec effroi.
Le rubis?"

 
Edmond Rostand (1 april 1868 – 2 december 1918)
Illustratie van « La dernière nuit de Don Juan »door Auguste Leroux

De Zwitserse dichter, schrijver en vertaler Armel Guerne werd geboren in Morges op 1 april 1911. Zie ook alle tags voor Armel Guerne op dit blog.

Froid

La lumière est trop claire pour le temps qu’il fait,
Aiguisée ou cruellement douce,
D’une lucidité trop agile ou trop nue,
Trop subtile de fil et trop lisse de grain,
Et le ciel est trop bleu, d’un azur trop épais
Pour un soleil si haut, rayonnant et heureux.
Lisse comme un acier et blanche comme une arme
Illuminante, illuminée, on ne sait trop
Si son chant invisible et qui perce les ombres
Monte ou descend, s’il anticipe ou s’il retarde ;
Mais quand novembre vrai nous tombera dessus,
Cette musique en nous radieuse et légère
Laissera sa magie et son parfum d’été
Pour récuser les vents mouillés et les jours gris.

 
Armel Guerne (1 april 1911 – 9 oktober 1980)

De Duitse dichter Friedrich Güll werd geboren op 1 april 1812 in Ansbach. Zie ook alle tags voor Friedrich Güll op dit blog.

Winterrätsel

Ich falle vom Himmel
in wirrem Gewimmel.
Ich schimmre
und flimmre
und decke das Land
zahllos wie Sand.

Doch unversehens
im Sonnenschein
schleich ich
und weich ich
und schlüpf ins Dunkel
der Erde hinein.

Abendglöcklein

Glöcklein, Abendglöcklein, läute
Frieden, Freude
Allen Menschen zu!
Helle laß dein Lied erschallen
Und bring' allen
Eine sanfte Ruh!
Ruhe dem, der sorgt und weint,
Ruh' dem Freund und auch dem Feind.
Allen Lieben bringe du
Ruhe, und mir auch dazu!

 
Friedrich Güll (1 april 1812 – 24 december 1879)
Illustratie bij „Abendglöcklein“ in de bundel Kinderheimat

De Franse schrijver Antoine François Prévost werd geboren op 1 april 1697 in Hesdin, Artois. Zie ook alle tags voor Antoine Prévost op dit blog.

Uit: Manon Lescaut (Vertaald door D. C. Moylan)

“I turned towards the corner of the room, where this young man was seated. He seemed buried in a profound reverie. Never did I behold a more affecting picture of grief. He was plainly dressed; but one may discover at the first glance a man of birth and education. As I approached him he rose, and there was so refined and noble an expression in his eyes, in his whole countenance, in his every movement, that I felt an involuntary impulse to render him any service in my power. "I am unwilling to intrude upon your sorrows," said I, taking a seat beside him, "but you will, perhaps, gratify the desire I feel to learn something about that beautiful girl, who seems little formed by nature for the miserable condition in which she is placed."
He answered me candidly, that he could not communicate her history without making himself known, and that he had urgent reasons for preserving his own incognito. "I may, however, tell you this much, for it is no longer a secret to these wretches," he continued, pointing to the guards,—"that I adore her with a passion so ardent and absorbing as to render me the most unhappy of human beings. I tried every means at Paris to effect her liberty. Petitions, artifice, force—all failed. Go where she may, I have resolved to follow her—to the extremity of the world. I shall embark with her and cross to America.
"But think of the brutal inhumanity of these cowardly ruffians," he added, speaking of the guards; "they will not allow me to approach her! I had planned an open attack upon them some leagues from Paris; having secured, as I thought, the aid of four men, who for a considerable sum hired me their services. The traitors, however, left me to execute my scheme single-handed, and decamped with my money. The impossibility of success made me of course abandon the attempt, I then implored of the guards permission to follow in their train, promising them a recompense. The love of money procured their consent; but as they required payment every time I was allowed to speak to her, my purse was speedily emptied; and now that I am utterly penniless, they are barbarous enough to repulse me brutally, whenever I make the slightest attempt to approach her. It is but a moment since, that venturing to do so, in spite of their threats, one of the fellows raised the butt-end of his musket. I am now driven by their exactions to dispose of the miserable horse that has brought me hither, and am preparing to continue the journey on foot."

 
Antoine Prévost (1 april 1697 – 23 december 1763)
Cover

De Franse politicus, schrijver en filosoof Joseph, comte de Maistre werd geboren in Chambéry op 1 april 1753. Zie ook alle tags voor Joseph de Maistre op dit blog.

Uit: Essai sur le principe générateur des institutions politiques

« XLVIII. Il y a quelques années que les Français s'avisèrent d'établir à Paris certaines courses qu'on appela sérieusement dans quelques écrits du jour, feux olympiques. Le raisonnement de ceux qui inventeront ou renouvelèrent ce beau nom, n'était pas compliqué. On courait, diront-ils, à pied et à cheval, sur les bords de l’Alphée ; on court à pied et à cheval sur les bords de la Seine : donc c'est la même chose. Rien de plus simple; mais, sans leur demander pourquoi ils n'avaient pas imaginé d'appeler ces jeux parisiens, au lieu de les appeler olympiques, il y aurait bien d'autres observations à faire. Pour instituer les jeux olympiques, on consulta les oracles : les dieux et les héros s'en mêlèrent ; on ne les commençait jamais sans avoir fait des sacrifices et d'autres cérémonies religieuses : on les regardait comme les grands comiques de la Grèce, et rien n'était plus auguste. Mais les Parisiens, avant d'établir leurs courses renouvelées des Grecs, allèrent-ils à Rome ad limina Apostolorum, pour consulter le pape? Avant de lancer leurs casse-cous, pour amuser des boutiquiers, faisaient-ils chanter la grand'messe? A quelle grande vue politique avaient-ils su associer ces courses? Comment s'appelaient les instituteurs? — Mais c'en est trop : le bon sens le plus ordinaire sent d'abord le néant et même le ridicule de cette imitation. »

 
Joseph de Maistre (1 april 1753 – 26 februari 1821)
Portret door Carl Christian Vogel von Vogelstein.ca 1810

Zie voor bovenstaande schrijvers ook mijn blog van 1 april 2007 en ook mijn blog van 1 april 2008 en eveneens mijn blog van 1 april 2009.

01-04-2018 om 11:15 geschreven door Romenu  

Bij Stille zaterdag

 
De graflegging van Christus door Fra Bartolomeo, 1516

Litanie van een wachter bij het graf

Kan het bestaan, twee mannen vallend in één slaap ?
Hoe dan ook, het graf dat wij moesten bewaken,
dat was 's morgens leeg. Terstond vertelde mijn collega
mij zijn droom, die van begin tot eind exact de mijne was,
hetgeen ik hem, doodsbang ineens, verzwegen heb.
Nog steeds begrijp ik niet wat mij sindsdien bezielt.
Des nachts ben ik ontredderd als een motje om
een kaars, ach, roer mij aan en stel mij op mijn plaats,

een man die in zijn graf zijn windselen ontbindt,
zijn steen wegrolt, zijn wonden bloeden nog
maar kleuren aarde niet, de maan is vol en wit
maar schaduw werpt ze niet, de dode buigt zich
over ons en zegt met ongeveer mijn moeders stem:

dit is geen droom maar waken evenmin,
dit is wat wordt zolang je vreest
dat dit bestaat, dit zal bestaan
zodra je vreest dat dit niet kan.

Heb het niet onthouden wat hij zei,
wel weet ik dat in mijn droom mijn maat
tot op het laatst zijn ogen open had
dat hij de mijne zocht, en vond, en sliep,
ach, roer hem aan en stel hem op zijn plaats.

 
Willem Jan Otten (Amsterdam, 4 oktober 1951)
Interieur van de Sint Franciscus Xaverius kerk (De Krijtberg) in Amsterdam, de geboorteplaats van Willem Jan Otten

Zie voor de schrijvers van de 31^e maart ook mijn drie vorige blogs van vandaag.

31-03-2018 om 11:10 geschreven door Romenu  

De Vlaamse dichter, schrijver en essayist Stefan Hertmans werd geboren in Gent op 31 maart 1951. Zie ook alle tags voor Stefan Hertmans op dit blog.

Uit:De bekeerlinge

“Het is vroeg in de ochtend, de eerste zonnestralen komen net bo-ven de heuvellam uit. Van bi) het raam waar ik uitkijk over de vallei, zie ik In de verte twee mensen naderen. Ik denk dat ze van de hoogten van Saint-Hubert komen, vanwaar je zowel de top van de Mont Ventoux als de vallei van Monteur kan zien; daarna moeten ze een tijd door het schrale eikenbos op de hoogvlakte lopen, waar de wolven zwerven. De befaamde Rocher du Cire - de steile, monumentale rots waar hoog en onbereikbaar de bijen zwermen en de steen in de zomerzon glimt van de honing die letterlijk van de rotswand druipt-staat er ongenaakbaar en desolaat bij, massiefverzonken in de ochtendnevel. Dat alles hebben de twee mensen gezien en ze zijn er zwijgend aan voorbij gegaan.
Het licht valt zijdelings op de nog minieme gestalten. Ze dalen moeizaam af van het punt waar tegenwoordig het landgoed La Plane als een waakhond boven de vallei ligt, langs de S-vormige weg die naar de linkeroever van de rivier leidt - voor hen is dat de rechterkant, want ze lopen stroomopwaarts. Ze verschijnen en verdwijnen naargelang ze tussen de bomen opdoemen of erach-ter schuilgaan. Daarna komen ze in open hellend grasland en da-len iets sneller at Daar kunnen ze de half afgewerkte toren zien opdoemen op de hoge rotsmuur, als een vertrouwenwekkend ba-ken. Nu de zon nog iets hoger rijst en de lagere vallei beschijnt, zien zij het dorp oplichten; omdat alle huizen gebouwd werden met natuursteen en in de schemer bijna niet te ontwaren zijn, lijkt het alsof het dorp zich als bij wonder losmaakt uit de rots-wand en vorm krijgt door het licht. Alsof iemand een groot gor-dijn wegtrekt en een slapend landschap zichtbaar wordt.
Het schemerblauw vervluchtigt sneL Geelgrijze tinten nemen de overhand. De laatste wolken worden door de warmte gefOhnd tot reusachtige, ijle keien in een paarse hemel; over de loop van de ri-vier ligt een witte sluier die zienderogen verdampt.”

 
Stefan Hertmans (Gent, 31 maart 1951)
Cover

De Mexicaanse schrijver, dichter, en diplomaat Octavio Paz werd geboren op 31 maart 1914 in Mixcoac, tegenwoordig een deel van Mexico-stad. Zie ook alle tags voor Octavio Paz op dit blog.

In der Frühe sucht das Kommende seinen Namen

In der Frühe sucht das Kommende seinen Namen
Über den schläfrigen Stämmen funkelt das Licht
Berge galoppieren an die Ufer des Meeres
Die Sonne dringt sporenblitzend in die Fluten
Der Stein stürmt an und zerschmettert Strahlen
Es trotz das Meer und schwillt am Fuß des Horizonts
Verworrene Erde Einbruch von Skulptur
Die Welt erhebt ihre noch nackte Stirn
Ein Stein geschliffen und glatt um ein Lied drin einzugraben
Das Licht entfaltet seinen Fächer von Namen
Und ein Hymnus beginnt wie ein Baum
Und Wind ist da und schöne Namen im Wind

Vertaald door Fritz Vogelgsang

Auguren

Heute flog ein Adler
über mir dahin...
        Rubén Darío

Im Naturzustand, in Kapseln, geöffnet
Oder geschlossen, schon entseelt -
Elvira und Frau Sonne;
                                      In jeder Wiege
Eros und Milch: friedliche Verdauung
Ohne griechische Alpträume;
                                               Biblische
Balsame oder dialektische, Beruhigungsmittel
Gegen die Erosion, historische
Dekadenz, Kolonialkatastrophen,
Erdbeben, Indianer, Neger, Risse, Trockenheit,
Krisen, einsame Poeten, Selbst-
Kritik, Säuberungen, Schismen, Putsche, Sonnenfinsternisse;
Sport und Bildung für alle
Söhne des Nachbarn: alle
Friedhöfe dem Erdboden gleichgemacht;
                                                        Modisch
Gekleidete Flöhe in den Metropolen,
An den Stränden liebestolle Muscheln
Im Zeichen des Krebses;
                                   Ferien
Auf der Mondspitze;
                                     Gas, Amnesie,
Entblößungen, Verdampfungen,
Gnadenstöße und andere Mathematik
Der puritanischen Null;
                                  Moralische
Kalistenie, Lobotomien,
Schlafkur, Orgasmen per Telefon,
Tragbare Regenbögen...
Die Leere ruft eine
Menschenliebe aus die schmerzlos tötet.

Vertaald door Johannes Beilharz 

 
Octavio Paz (31 maart 1914 – 19 april 1998)

De Nederlandse schrijver Asis Aynan werd geboren in Haarlem op 31 maart 1980. Zie ook alle tags voor Asis Aynan op dit blog.

Uit:Kippenvel

“De laatste ochtend van februari. Ik stapte vanaf Rotterdam Centraal op de bus naar Brussel om aandacht te vragen voor de politieke en sociale misère in de Rif. De bus was beschikbaar gesteld door Europarlementariër Kati Piri, de sociaaldemocraat die naam maakte als rapporteur voor Turkije en sinds een jaar heeft de opstand in de Rif haar interesse. Het busstation baadde op de koude ochtend in het kristalheldere zonlicht. De gecharterde bus was een dubbeldekker, waar een grote stikker van het bedrijf Sunweb op was geplakt.
In de bus met twee verdiepingen kreeg ik van een stagiair Europese studies een flesje water en twee broodjes in een papieren zakje. Met mijn buurman ruilde ik een pistolet kaas voor een met brie. Op allebei zat raketsla.
In de Europese hoofdstad wandelde ik vanaf het parlement naar het Troonplein, het verzamelpunt van de protestmars naar het Europees Parlement. Op het Troonplein staat een immens bronzen beeld van Leopold II op een paard, dat tien jaar geleden met rode verf werd beklad, omdat Leopold II in zijn privéproject Congo zich als een bloeddorstige koning gedroeg.
Ik dacht aan de koningen van Marokko.
Het plein stroomde voller en voller. Toen ik net op kamers ging, had ik plezier in het schatten van mijn kooksel. Hoe duur zou deze chili con carne zijn in een restaurant? Nu schatte ik het aantal demonstranten. Onbetaalbaar.
De mars bewoog zich langzaam door de scherpe wind naar het parlement, waar Kati Piri een informatiebijeenkomst over de Rif organiseerde. Ze was duidelijk onder de indruk van de massale opkomst. De zaal had plaats voor vierhonderd zielen, het overgrote deel demonstreerde buiten verder in de Brusselse straten.”

Asis Aynan (Haarlem, 31 maart 1980)

De Vlaamse dichter en muzikant MartijnTeerlinck werd geboren op 31 maart 1987 in Lendelede. Zie ook alle tags voor Martijn Teerlinck op dit blog.

open

hier, terug in het mens-
vormige, ontmoeten wij elkaar: sneeuw en schaduw.

ook jij weet van de steen, zijn licht-
heid, zijn tekst. alles is al op-
geschreven. wat ons nog rest

is het onleerbare, het niet-woord en zijn
uitspraak.

ons zwaartepunt: langzaam breekt het en
verbindt ons. vrijgemaakt en onderweg.

alles waar wij weet van hebben
is het onbekend gemaakte.

kans

ondanks de tentloze stemband,
ontzenuwd en onsluitbaar,
blijft de kans op een schreeuw
nog in leven.

de tussenkomst van
de ongedachte verschijning,
van dat
waar adem plaats kan vinden:
het doorgangskamp
en zijn muren.

spreken is worstelen met licht,
de vertaling van een litteken,
een altijd nieuwe wond.

voor stilte en geluid
is geen enkele afstand
onoverbrugbaar

 
Martijn Teerlinck (31 maart 1987 – 10 december 2013)

De Nederlandse schrijfster en journaliste Marga Minco, pseudoniem van Sara Minco, werd geboren in Ginneken op 31 maart 1920. Zie ook alle tags voor Marga Minco op dit blog.

Uit: Het bittere kruid. Zes fragmenten uit een kleine kroniek

"Hier kan zoiets nooit gebeuren’, zei mijn vader, ‘hier is het iets anders’.
In het kantoortje van het kledingmagazijn van meneer Haas in de Catharinastraat hing een dichte tabakswalm. Verschillende gemeenteleden waren hier, als voor een vergadering, bij elkaar gekomen. De kleine meneer van Buren draaide heftig gesticulerend in zijn bureaustoel rond. Hij had een krakerige stem. Toen wij binnenkwamen, had hij het juist over een bijzondere dienst, die gehouden moest worden.
‘Daar ben ik het mee eens’, zei mijn vader.
‘Zou dat bidden wel helpen?’, vroeg de zoon van meneer Haas. Niemand scheen het gehoord te hebben, want men ging er niet op in. Ik kreeg spijt dat ik met mijn vader mee was gegaan. Ik begreep wel dat hij hier voorlopig niet weg zou kunnen. Daar ik er niets voor voelde in het rokerige vertrek te blijven zitten, ging ik de gang in naar de winkel. Er was niemand. Ik liep langs de toonbanken en rekken vol kledingstukken. Hier had ik als kind vaak met de kinderen van meneer Haas gespeeld. We verstopten ons achter de mantels en de dozen. We maakten ons mooi met de linten en de restjes stof uit het atelier en we speelden winkeltje als de zaak gesloten was. Er hing nog dezelfde geur, zoetig en droog, zoals nieuw goed ruikt. Ik dwaalde door de smalle gangen naar het atelier en het magazijn. Het leek of het zondag was. Niemand zou vandaag iets komen kopen ot zich een nieuwe mantel laten aanmeten. In een hoek van het atelier ging ik op een stapel dozen zitten wachten. Het was er vrij donker, omdat de luiken aan de buitenkant gesloten waren en er alleen licht uit de gang binnenviel. Tegen de muur hing een mantel. De rijgdraden zaten er nog in. Misschien werd hij nu niet meer afgehaald. Ik nam de mantel van het knaapje en trok hem aan. Voor de spiegel bekeek ik mezelf. De jas was veel te lang.
‘Wat doe je toch?’ Het was de stem van mijn vader.
‘O’, zei ik. Ik had hem niet aan horen komen. ‘Ik pas een jas aan’.
‘Het is nu geen tijd om aan een nieuwe jas te denken’, zei hij.
‘Ik wil hem ook niet hebben’, zei ik.
‘Ik heb je overal gezocht; ga je mee?’
Ik trok de mantel uit en hing hem weer op het knaapje. Buiten bemerkte ik dat ik lang in het donker had gezeten. Ik moest even wennen aan het felle zonlicht. Het was druk op straat. Er reden veel vreemde auto's en motoren voorbij. Een soldaat vroeg aan iemand die voor ons liep de weg naar het marktplein. Het werd hem met veel arm- en handgezwaai uitgelegd. De soldaat sloeg zijn hakken tegen elkaar, salueerde en liep in de richting die hem gewezen was. Er passeerden ons nu geregeld soldaten van de bezettingstroepen. We liepen er gewoon langs.”

 
Marga Minco (Ginneken, 31 maart 1920)
Cover

De Spaanse schrijver Enrique Vila-Matas werd geboren in Barcelona op 31 maart 1948. Zie ook alle tags voor Enrique Vila-Matas op dit blog.

Uit: Because She Never Asked (Vertaald door Valerie Miles)

“Nobody imitated Sophie Calle better than Rita Main. Rita liked being considered an artist, though she wasn't entirely sure she was one. Rita carried out a series of experiments with truth, which someone had baptized as wall novels; they stood as modest tributes to her beloved Sophie Calle, that "narrative artist" par excellence, who was so close to her in age that only a year separated them. The physical resemblance between the two women was remarkable. If Rita applied her makeup carefully, their faces could be nearly identical, although they were the least alike in height. Rita Maki was a couple inches taller than Sophie Calle (it amused her to tell her friends that Sophie was "tall and worldly," and she was just tall, not at all worldly). If only she were a little shorter, she would be the spitting image of Sophie Calle, who truly was, by the way, a world figure. So Rita's height did represent a bump in the road to an almost absolute likeness. No one could dare say, though, that Rita Main didn't try to imitate her beloved Sophie Calle in every possible way. For instance, she styled her hair and clothes after Sophie Calle, and she moved to the Malakoff quarter of Paris to be closer to her, where she secretly spied on this woman whose every detail she copied so carefully. Being in the same neighborhood, she was able to keep better tabs on her. Rita paid careful attention to even the slightest of Sophie Calle's physical fluctuations. She knew where she bought her clothes and food, and every once in a while, she'd follow her into the subway, or trail along behind her in a cab, identifying the people Sophie met outside the Malakoff quarter to know what lovers, friends both male or female, husband, or family she had. Rita dreamed of the day when Sophie Calle would finally realize that she existed and do her the honor of attending one of her exhibitions, held every now and then at an art gallery on Rue de Marseille, a space just below the second-floor apartment where Rita was born. Despite her move to the Malakoff quarter and the fact that she had a rather hermetic (or perhaps simply melancholic) temperament, Rita was esteemed on Rue de Marseille, and every once in a while the gallery showed her wall novels, a peculiar genre of art copied from Sophie Calle: real-life narratives of a novelistic bent told through images centered on the photographer herself and hung on gallery walls. Rita's relationship with men had always been strange and disconcerting. Her father, a secret millionaire of Mexican origin, died when she was twenty years old and left her a small fortune. Neither she nor anyone else had known he was salting money away for his only daughter. Everyone on Rue de Marseille imagined that soon she'd find herself a boyfriend.”

 
Enrique Vila-Matas (Barcelona, 31 maart 1948)
Barcelona

Zie voor de schrijvers van de 31^e maart ook mijn twee vorige blogs van vandaag.

Zie voor bovenstaande schrijvers ook mijn blog van 31 maart 2007 en ook mijn blog van 31 maart 2008 en eveneens mijn blog van 31 maart 2009.

31-03-2018 om 11:09 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter Rob Boudestein werd geboren op 31 maart 1947 in Den Haag. Zie ook alle tags voor Rob Boudestein op dit blog.

Mont Ventoux

De Reus werd door Petrarca reeds bedwongen
en velen hebben het nadien gedaan.
Een zware klim, schreef hij, maar boze tongen

beweren dat hij daar nooit heeft gestaan;
de schepper van onsterfelijke zinnen
is enkel in de geest bergop gegaan.

Een renner hoeft daar niet aan te beginnen,
beestachtig afzien wordt van hem verwacht;
met metaforen valt geen rit te winnen.

Het snot voor ogen! En ontbreekt de macht,
neemt hij soms toevlucht tot het clandestiene.
Tom Simpson heeft die missie niet volbracht;

moraal en hitte sloopten zijn machine.
Wat ook niet hielp was de amfetamine.

 
Rob Boudestein (Den Haag, 31 maart 1947)

De Russische essayist, criticus en schrijver Kornej Ivanovitsj Tsjoekovski werd geboren in Sint-Petersburg op 31 maart 1882. Zie ook alle tags voor Kornej Tsjoekovski op dit blog.

Crocodile (Fragment)
(an old tale)

He jumped in the airplane
Flew like a hurricane
And never back did not look back,
And arrived boom
To the sidelines native,
On which is written: "Africa".

Jumped into the Nile
Crocodile,
Right in the mud
Hit,
Where lived his wife Crocodilia,
His detushek nurse-source of water.

II

Tells him the sad wife:
"I'm with the kids, it was so bad one:
Konoshenko Lelechenko strikes,
Leleseneca Konoshenko Tosic.
And Litoshenko today nasalis:
Drank a whole bottle of ink.
On my knees I put it
And without the sweet left him.
Kokosinski all night had a high fever:
Swallowed it by mistake samovar, -
Yes, thank you, our pharmacist Hippo
Put him with a frog on his stomach".

Sad miserable Crocodile
And tear his belly dropped:
"How are we without a samovar will live?
How samovar tea without going to drink?"

But here raspakhnulsya door,
At the door pokazalsa animals:
Hyenas, Boas, elephants,
And ostriches, wild boars,
And The Elephant,
Degolia,
Stopudovo merchant's wife,
And The Giraffe -
Important graph
Height of the Telegraph, -
All fellow friends,
All the relatives and godparents.
Well neighbor hug,
Well neighbor kiss:
"Give us gifts overseas,
Buy CA us Goodies unprecedented!"

 
Kornej Tsjoekovski (31 maart 1882 – 28 oktober 1969)
Portret door Igor Emmanuilovich Grabar, 1935

De Schotse dichter, schrijver en journalist Andrew Lang werd geboren op 31 maart 1844 in Selkirk. Zie ook alle tags voor Andrew Lang op dit blog.

Ballade Of Worldly Wealth

Money taketh town and wall,
Fort and ramp without a blow;
Money moves the merchants all,
While the tides shall ebb and flow;
Money maketh Evil show
Like the Good, and Truth like lies:
These alone can ne'er bestow
Youth, and health, and Paradise.

Money maketh festival,
Wine she buys, and beds can strow;
Round the necks of captains tall,
Money wins them chains to throw,
Marches soldiers to and fro,
Gaineth ladies with sweet eyes:
These alone can ne'er bestow
Youth, and health, and Paradise.

Money wins the priest his stall;
Money mitres buys, I trow,
Red hats for the Cardinal,
Abbeys for the novice low;
Money maketh sin as snow,
Place of penitence supplies:
These alone can ne'er bestow
Youth, and health, and Paradise.

 
Andrew Lang (31 maart 1844 – 20 juli 1912)
 

De Roemeense dichter en essayist Nichita Stănescu werd geboren op 31 maart 1933 in Ploieşti. Zie ook alle tags voor Nichita Stănescu op dit blog.

Wirst nicht sterben, wirst nicht kommen

Wirst nicht sterben, wirst nicht kommen
Wird’s nicht Sieben zwischen Sonnen
Wirst nicht, Frühling, Winter sein,
Wirst nicht Fräulein, Weib, mein sein.

Auf dem Fond von Himmelblauen
Aus der Blauen meinem Aug.
Ein Kommet warst du, ein Planet,
Und Inzest warst du, zu zart.

Nur so können wir blind bleiben
Invalid von Worten, leidend.
Trinke mich als Trän’ noch heute
Wenn du kannst, aus den Buchstaben.

Lachen, Weinen

Die Wimper mit den Zähnen, mit geschmeidigen Tränen,
Das Salz, kurz gefallen in das Essen
Der Beweis, dass ich nicht nur jetzt lebe
Sind alle meine Erinnerungen,
Und die Erinnerungen, Erinnerungen dessen.

Der Beweis dass ich ohne die Zeugen sehe
Sind meine Kindheit und die Jugendjahre
Die doppeln der Nichtsein dieser Sekunde
Mit ihrem Sein von irgendwann, daseiend.

Ah, das Lachen, das Weinen
Ah das Weinen das Lachen
Mich brechen noch wann ich sag
Der Sekunde von jetzt
Die sich in die von der morgen begrab’ n
Ah das Weinen das Lachen
In dem Leib dieser kalten Dinge
In ihren tödlichen Zahn
Wie die Kronen
Noch nicht erfundener Könige.

Vertaald door Luminita Soare

 
Nichita Stănescu (31 maart 1933 – 13 december 1983)
Portret door Paul Mecet, z.j.

De Duitse schrijver Hartmut Lange werd geboren op 31 maart 1937 in Berlijn. Zie ook alle tags voor Hartmut Lange op dit blog.

Uit: Das Konzert

“Nach dem Passahfest war es endlich soweit. Frau Altenschul hatte die letzten Vorbereitungen beendet, konnte also in der Sache nichts mehr tun.
»Die Halle ist zu groß«, sagte sie, »und wird man bis in die hinteren Plätze hinein auch alles hören!«
»Da können Sie beruhigt sein«, antwortete Liebermann. »Es ist in Ihrem Sinne und berechtigt Sie gewissermaßen zu einigem Stolz, daß unser Freund nun endgültig aus dem Kreis des Privaten herausgetreten ist und sich an eine Öffentlichkeit wendet, für die, wenn man den Voraussagen glauben darf, die Philharmonie keineswegs ausreichen wird.«
Das Ereignis, das Lewanski mit diesem Konzert in Szene setzen sollte, hatte sich bis nach Prag und London herumgesprochen. Obwohl Frau Altenschul sich jede Reklame verbeten hatte, wußte man doch: In Berlin, in jener Stadt, von der man kaum etwas Sensationelles erwartete, bereiteten sich ungeheure Dinge vor. Ein hochtalentierter, in jungen Jahren ermordeter Jude, hieß es, wolle sich seinem Schicksal widersetzen und die Laufbahn eines Pianisten, um die man ihn gebracht hatte, im Tode nachholen.
Es klang wie eine Botschaft, und so füllte sich am Vormittag schon, das Konzert sollte erst gegen einundzwanzig Uhr beginnen, die Kassenhalle der Philharmonie mit jenen, die darauf hofften, doch noch die Berechtigung für den Konzertabend zu bekommen. Aber es war aussichtslos, und man debattierte in dem nahen Cafe darüber, warum es nicht möglich sein sollte, das Konzert durch Lautsprecher zu übertragen.
Man sah überwiegend junge Leute, darunter Mädchen mit kahlgeschorenem Kopf, den sie beizubehalten wünschten, so lange, versicherten sie, bis man ihnen bewiesen hätte, daß diese Demütigung, die sie vor ihrem Tode empfangen mußten, rückgängig zu machen war. Sie waren skeptisch und wanderten unruhig hin und her.
Als die Lampen vor der Alten Philharmonie aufleuchteten, gingen einige zum Hintereingang, wo man Lewanskis Wagen erwartete, aber es zeigte sich niemand, obwohl das Konzert in einer Stunde beginnen sollte. In Lewanskis Garderobe residierte Frau Altenschul. Sie hatte sich Ruhe ausgebeten, aber dies erwies sich bei der allgemei-nen Aufregung als unmöglich. Ständig wurden irgendwelche Glückwünsche und vor allem Blumen hereingereicht, und wie sollte man den Enthusiasten, die nicht von ihrer Seite wichen, begreiflich machen, daß ihre Hochgestimmtheit den Pianisten, den man jeden Augenblick erwartete, würde stören müssen.“

 
Hartmut Lange (Berlijn, 31 maart 1937)

De Amerikaanse schrijfster en feministe Marge Piercy werd geboren op 31 maart 1936 in Detroit. Zie ook alle tags voor Marge Piercy op dit blog.

Made in Detroit

My first lessons were kisses and a hammer.
I was fed with mother's milk and rat poison.
I learned to walk on a tightrope over a pit
where snakes' warnings were my rattles.

The night I was born the sky burned red
over Detroit and sirens sharpened their knives.
The elms made tents of solace over grimy
streets and alley cats purred me to sleep.

I dived into books and their fables
dosed over my head and hid me.
Libraries were my cathedrals. librarians
my priests promising salvation.

I was formed by beating like a black
smiths sword, and my edge is still
sharp enough to cut both you and me.
I sought love in dark and dusty corners

and sometimes I even found it
however briefly. Every harsh, every
tender word entered my flesh and lives
there still, bacteria inside my gut.

I suckled Detroit's steel tits. When
I escaped to college I carried it with
me, shadow and voice, pressure
that hardened me to coal and flame.

 
Marge Piercy (Detroit, 31 maart 1936)
Cover

Zie voor de schrijvers van de 31^e maart ook mijn vorige blog van vandaag.

Zie voor bovenstaande schrijvers ook mijn blog van 31 maart 2007 en ook mijn blog van 31 maart 2008 en eveneens mijn blog van 31 maart 2009.

31-03-2018 om 11:05 geschreven door Romenu  

De Duitse dichteres en schrijfster Angela Kreuz werd geboren in Ingolstadt op 31 maart 1969. Zie ook alle tags voor Angela Kreuz op dit blog.

Uit:Straßenbahnträumer

„Jens trat ans Fenster und knöpfte sich das Hemd zu, ein bunt gemustertes, das zu keiner Krawatte passte. Jens trug keine Krawatten, nicht einmal bei seiner Firmung hatte er eine getragen, sie hingen im Schrank wie zur Zierde, ein zärtlich-ironischer Anachronismus.
Im zweiten Stock gegenüber brannte Licht, die Balkontüre stand halb offen. Eine Frau mit kurz geschnittenen, rötlichen Haaren saß am Schreibtisch. Sie trug ein orangefarbenes 70er-Jahre-Kleid und soweit er es erkennen konnte, keine Strümpfe; die nackten Beine übereinander geschlagen. Sie sah seiner Cousine verblüffend ähnlich. Bloß mit dem Unterschied, dass kein Mensch auf der Welt Lizzy dazu hätte bringen können, ein Kleid anzuziehen. Ihm wurde heiß. Es sah aus, als schriebe sie einen Brief, doch wer schreibt heute noch Briefe, obendrein mit einer großen weißen Feder. Alt war seine Nachbarin jedenfalls nicht, vielleicht Ende dreißig. Jens konnte sich nie merken, wie alt er selbst war, Mitte dreißig sagte er immer, wenn er gefragt wurde. Wie, Mitte dreißig? Er konnte die Fragerei nicht ausstehen, besonders von Frauen. Im Grunde genommen interessiert das niemanden, was sagt es schon aus, wie alt jemand ist. Wie lange er noch Mitte dreißig sagen könnte?
Seine Haare waren vom Duschen nass und tropften. Er hatte noch vor auszugehen, seine neuen Arbeitskollegen trafen sich im Murphy’s Law, eine gute Gelegenheit, Kontakte zu knüpfen. Socializing, wie ihn das nervte, er hatte keine Lust auf dieses seichte Gequatsche. Jens strich sich übers Kinn, rasieren sollte er sich auch noch, ein Dreitagebart war das nicht mehr. Eine Weile stand er unschlüssig herum und trat von einem Fuß auf den anderen. Wenigstens würde die Musik so laut sein, dass sich eine Unterhaltung ohnehin erübrigte.
Die Frau gegenüber blickte verträumt drein, das machte sie noch anziehender. Sie faltete ihren Brief zusammen, zögerte kurz und steckte ihn in ein Kuvert. Wem sie wohl schrieb? Unvermittelt lächelte sie – irgendetwas schien sie glücklich zu machen. Über der Häuserzeile leuchtete ein prächtiges Abendrot. Wenn die Anwohner der Gasse jetzt noch ihre Wäsche zum Trocknen raushängen würden, sähe es so aus wie in der Altstadt von Lissabon."

 
Angela Kreuz (Ingolstadt, 31 maart 1969)

De Amerikaanse schrijfster Judith Rossner werd geboren als Judith Perelman op 31 maart 1935 in New York. Zie ook alle tags voor Judith Rossner op dit blog.

Uit: Perfidia

“She did not love Wilkie's two remaining woman-artist tenants. She kicked them out and persuaded Wilkie to get financing to develop the place into the Sky Galleries, later usually shortened to the Sky. She dealt not only with the bankers, but with the architects, contractors and tenants. All this while she was pregnant. My mother was too angry and restless to sit in a classroom and absorb information, but she built the Sky into a major tourist trap because Wilkie let her use her brain. The new building was shaped like half a hexagon that went right to the outer edges of the property. In the center was a lovely courtyard with plants and flowers at the edges, benches in the middle. The stump of one huge tree they'd cut down had become a bench; part of its great trunk was now a table inside for the cash register. Some of the stores changed over the years but the art gallery was at the center and dominated. On its left, facing you as you entered the courtyard, was a store called Farolito, which carried pottery and a lot of Santa Fe souvenirs—chili-pepper key chains, Santa Fe T-shirts, postcards. My mother had a mug made up, sky blue with a big white cloud and Sky Gallery, in Santa Fe turquoise and fuchsia, printed on the cloud. They sold a fantastic number of those mugs over the years in both the gallery and Farolito. (At one point my mother had the mugs taken out of the gallery because she felt people who might have bought a painting were copping out and just buying the mug. Nothing much happened and after a few months, she brought the mugs back in.) Then there was a small jewelry store with a lot of good Navajo jewelry and other silver. To the right were Wilkie's Coffee Shop (my mother's idea, from his nickname; his given name was Philip Wilkerson) and the tiny place first occupied by Rahji Cohen, Photographer. When the buzz about the Sky began, artists looking for a gallery started to come by. She was very pregnant, by this time, but she must have tuned in to the social possibilities of running a gallery in a town full of artists who wanted their work shown. She told Wilkie she was going to manage the gallery and set out to learn what she needed to know. It wasn't much, beyond the size and shape of the artists she liked. The gallery had plenty of space. It was about fifteen feet deep and more than forty feet wide, with the space interrupted only by a couple of windows in the front and an entrance to the storage room at one end of the back.“

 
Judith Rossner (31 maart 1935 – 9 augustus 2005)

De Engelse dichter Andrew Marvell werd geboren in Winestead, Yorkshire op 31 maart 1621 in Londen. Zie ook alle tags voor Andrew Marvell op dit blog.

The Character Of Holland (Fragment)

'Tis probable Religion after this
Came next in order; which they could not miss.
How could the Dutch but be converted, when
Th' Apostles were so many Fishermen?
Besides the Waters of themselves did rise,
And, as their Land, so them did re-baptise.
Though Herring for their God few voices mist,
And Poor-John to have been th' Evangelist.
Faith, that could never Twins conceive before,
Never so fertile, spawn'd upon this shore:
More pregnant then their Marg'ret, that laid down
For Hans-in-Kelder of a whole Hans-Town.
Sure when Religion did it self imbark,
And from the east would Westward steer its Ark,
It struck, and splitting on this unknown ground,
Each one thence pillag'd the first piece he found:
Hence Amsterdam, Turk-Christian-Pagan-Jew,
Staple of Sects and Mint of Schisme grew;
That Bank of Conscience, where not one so strange
Opinion but finds Credit, and Exchange.
In vain for Catholicks our selves we bear;
The Universal Church is onely there.
Nor can Civility there want for Tillage,
Where wisely for their Court they chose a Village.
How fit a Title clothes their Governours,
Themselves the Hogs as all their Subjects Bores
Let it suffice to give their Country Fame
That it had one Civilis call'd by Name,
Some Fifteen hundred and more years ago,
But surely never any that was so.
See but their Mairmaids with their Tails of Fish,
Reeking at Church over the Chafing-Dish.
A vestal Turf enshrin'd in Earthen Ware
Fumes through the loop-holes of wooden Square.
Each to the Temple with these Altars tend,
But still does place it at her Western End:
While the fat steam of Female Sacrifice
Fills the Priests Nostrils and puts out his Eyes.
Or what a Spectacle the Skipper gross,
A Water-Hercules Butter-Coloss,
Tunn'd up with all their sev'ral Towns of Beer;
When Stagg'ring upon some Land, Snick and Sneer,
They try, like Statuaries, if they can,
Cut out each others Athos to a Man:
And carve in their large Bodies, where they please,
The Armes of the United Provinces.

 
Andrew Marvell (31 maart 1621 - 16 augustus 1678)
Portret door Bartholomeus van der Helst, 1660

De Engelse schrijver en essayist John Fowles werd geboren in Leigh-on-Sea (Essex) op 31 maart 1926. Zie ook alle tags voor John Fowles op dit blog.

Uit: The Journals

“12 November
A self-searching night at the Podges1, with Faith.
Faith, a curious kind of extrovert, conversation-dominating, with the same strident rise in pitch (when she wishes to break in on top of anyone else) as M. Confidential, bold, tomboyish - revealing about her monastic father, whom she says worries her greatly at times.
Podge and Eileen are a perfect duo; in harmony or perfect discord.
During this evening (having felt ill all day, with a certain amount of pain) I keep very quiet and feel unable to assert myself in any way. Not particularly self-conscious and oversensitive but lacking more than lost colour. Two mes: ego, thinking with and at tangents from the others, full of the right words, curious ideas and so on; and the alter ego, not being able to break into the discussions.
An empty walk home with Faith, yawning myself and she whistling and singing. I feel a vague need to explain myself, and also to know what she is thinking. A wet, warm, windy night.
I can feel more concretely a philosophy of life on occasions like these. To be persuasive, to watch and analyse, externally; internally, to record and create. It is absolutely necessary to remain balanced; that is, never to become submerged completely - always to have the intention of creating beauty for others, however reduced this infusion into action and society becomes. Theoretically I want to become a core receiving prehensions, being moulded by them, yet remaining pointed in the one direction, towards creation of beauty. I can't pretend that this is a natural attitude; it leads to compression of feeling, to a dangerous bottling of the need to express, an overtense introversion. The advantages are 1. the forming-house for creation (although some kind of objectivity and self-criticism must be obtained), 2. that the final axion is one of external expression in fame through beauty created. It is creation which acts as a safety-valve, as well as being the ultimate purpose. The essentials are constant attention to practice of the means and a self-confident devotion to the end.
I think that this is the nearest I can get to self-fulfilment, considering, as I do now, that everything is purely relative, and that no beauty is immortal. I can see little point in immortal fame; yet can believe in the human illogic of doing good by the creation of beauty, even though it will only be temporarily existent. (Not forgetting the time-space question, when nothing that has existed can disappear.) Must strive after living glory; it is unnatural to push, but it is necessary."